Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

Bij een prenatale depressie hoef je niet perse minder te eten hoor. Ik zou het toch aankaarten ergens je gevoelens en dan bepalen zij wel of het een label krijgt

Mijn verhaal komt redelijk overeen met kersjes. Ik voelde niet echt een band met mijn kindje, mijn buik vond ik bloot in de spiegel helemaal niks. Ik kon er nauwelijks naar kijken. Maar als ik dan zag hoe andere roze wolkerig buik shoots etc deden.
Er was een immense afstand tussen wat er in mijn buik gebeurde en hoe mijn hoofd zoveel mogelijk het onderwerp negeerde.
Ik was oprecht verbaasd dat er een gezond kind dat ik toch de afgelopen 9maanden had laten groeien op mijn buik lag.

Ik heb fijne en minder fijne gesprekken gehad met twee psychologen gedurende de zwangerschap.
Mijn advies is zorg vooral dat je een klik hebt met zo iemand want anders werkt het compleet averechts.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 08:33 schreef Stormqueen het volgende:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.

Ga het niet bagatelliseren wat er bij jou wel of niet speelt. Je voelt je niet fijn (understatement) en dat verdient aandacht, punt. Het maakt daarvoor niet uit wat een ander heeft meegemaakt. Je doet er echt goed aan om contact op te nemen met één van de dames of een collega van hen, vraag wat ze voor jou kunnen betekenen en ga minimaal een kennismaking aan.

_{Diana Koster is juist wel een passende verwijzing in dit geval en geen oplichtster. Wel een beetje commercieel ingesteld en daar ben ik een beetje allergisch voor. Maar vooruit, misschien is dat ook wel hard nodig met dat beroep, juist omdat het zo onbekend is. /nevermindme}

Even voor de duidelijkheid: ik denk niet dat Diana Koster een oplichtster is, maar als ik haar site bekijk, gaat het vooral om een rationele benadering van zaken omtrent zwangerschap en moederschap.
Als er sprake is van een depressie (en ik zeg niet per se dat SQ die heeft, maar dat ze er wel op bedacht moet zijn dat het zo kan zijn) zijn al die rationele zaken helemaal niet van belang. Die kun je toch niet integreren in je gevoel, je kunt er totaal niets mee.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 08:33 schreef Stormqueen het volgende:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.

Dat hield ik mezelf ook voor, dat het echt niet zo erg was, en dat het veel erger kon zijn. En dus heb ik geen hulp gezocht. En dus heb ik 9 zwarte maanden gehad. Wellicht kan een gespecialiseerde begeleiding je helpen. Misschien ook niet. Maar hou jezelf niet voor dat het erger kan, want dat is niet belangrijk. Het gaat erop hoe jij je voelt!

SQ, ik lees nu ook een beetje mee in OUD. En ik vind het zo vervelend voor je dat je je zo voelt, en dat je nog niet kunt genieten van je zwangerschap. Want het is je zo gegund!

Ik heb nog nooit een zwangerschap mee gemaakt dus wat dat betreft kan ik je geen tips geven.
Maar ik heb zelf wel heel veel last gehad van angsten. En ik moest denken aan wat een instructrice van Bodychi ooit tegen mij zei. *Mijn angsten waren niet ongegerond, voor mij waren ze echt. Ze waren echt door wat ik heb meegemaakt.* En ik hield mezelf altijd voor dat mijn angsten belachelijk waren, dat ik gek was en dag ik vooral niemand daar mee moest lastig vallen.
Maar toen ze tegen mij zei dat de angsten heel logisch waren kon ik het accepteren en kon ik er wat mee.

Om een lang verhaal kort te maken. Je angsten/gedachten zijn niet gek! Ze zijn realistisch, ze zijn logisch. En je bent niemand tot last.

Ik hoop echt dat je wat hebt aan dit topic. En dat je over een tijdje (ik hoop snel), kan gaan genieten van je zwangerschap, en zo niet je hulp zoekt bij iemand. (En dat is niet slap, dat is juist heel moedig!)

Whiskers vroeg zich dat af, miss.
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 09:35 schreef WupWup het volgende:
Whiskers vroeg zich dat af, miss.
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan

Dat snap ik! Ik begrijp ook zeker dat ze kunnen helpen met bepaalde angsten, zoals angst voor de bevalling.
Wat ik zeg, is dat ik denk dat als je echt depressief bent, dat het niet helpt. Je kunt iemand niet uit een depressie coachen. Niemand was in staat te maken dat ik mijn dikke buik, die ik dagelijks een aantal keren n de spiegel van de wc moest zien (kon er niet omheen) mooi of zelfs maar acceptabel kon gaan vinden. Dat was niet te coachen.

Dus zeg ik: als het de onzekerheden veroorzaakt door de miskramen betreft, zou het wellicht kunnen helpen, als het meer is, is een coach niet voldoende.

Sq, ik vraag me af waarom je zo bent gaan denken. Ik bedoel de afkeer voor zwangeren en baby's enzo. Komt het omdat je het na je miskramen als een soort van zelfbescherming bent gaan denken? Zoiets stak bij mij heel even de kop op, maar mijn man heeft me toen even een flinke geestelijke schop onder mijn kont gegeven. Ook doet het me een beetje denken aan fanny van babyboom, die kan niet zwanger worden en is als zelfbescherming ook een tijdje afkerig geweest van zwangeren en baby's.

Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie

Lieve SQ, ik vind het heel knap van je dat je dit topic geopend hebt. Ik herken er alles in Was net een heel verhaal aan het typen over mijn eigen ervaringen toen mijn computer ineens opnieuw opstartte voor een update. Misschien maar goed ook. Ik vind het zo moeilijk, dat ik het topic zwanger en dan gaat het mis bewust vermijd. Ik kan er gewoon niet of heel moeilijk over praten. En ook ik ben er, zelfs nu na 36 weken, heilig van overtuigd dat er geen levende baby, laat staan 2, uit mij kunnen komen. Terwijl mijn verstand natuurlijk heel wat anders roept.

Ik hoop oprecht dat je je naarmate de zwangerschap vordert, beter zal gaan voelen. Ik voel met je mee

Ondanks het feit dat ik dolgelukkig hoor te zijn met een tweeling op komst, denk ik nog steeds in doemscenario's. Ik heb er met niemand over kunnen praten omdat niemand het herkent in mijn eigen omgeving. Mijn vriend vind dat ik teveel stress heb en dat dat niet goed is voor de baby's, zelf noem ik het controle proberen te houden. Waardoor hij weer gestressed raakt. Het is niet zo dat het mijn hele zwangerschap beïnvloedt, maar er zijn erg veel stressmomenten, waardoor ik me weer schuldig voel want dat is niet goed voor de baby's. Dus probeer ik het weg te stoppen.

Feit blijft dat mijn zwangerschap nooit een roze wolk is geweest en dat ik dat ergens wel jammer vind. Ik leef van echo naar controle naar echo, en als het me te lang duurt dan zet ik de angelsounds aan om naar de hartjes te luisteren. Bij mij werd het ook niet veel minder toen de baby's begonnen te bewegen. Ik hoop ontzettend dat dat bij jou wel zo zal zijn lieve SQ! En wat hierboven al geopperd werd, probeer iemand te vinden met wie je er over kan praten.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 08:33 schreef Stormqueen het volgende:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.

BE, ja, ik had 'm gezien, maar door de discussie op pagina 1 heb ik deze aangemaakt omdat ik voelde dat het daar niet thuis hoorde. Maar ik herken daar zeker wel dingen in.

Ik heb voor mezelf moeite om er het label "depressie" aan te hangen, vandaar dat ik het ook niet in de TT me heb genomen, omdat het naar mijn idee geen depressie is. Daar zitten veel meer kenmerken aan die ik dan weer niet herken. (ik eet nog gewoon bijvoorbeeld)

Verder zeker bedankt voor de tips, ik hoop echt dat ze me willen / kunnen helpen

Chick, misschien had ik beter niet kunnen posten, jouw gevoelens zijn net zo echt en net zo 'hinderlijk' als (bijvoorbeeld) de mijne Ik herken het heel erg, het niet meer kunnen geloven, het wachten tot het mis gaat. Mijn begeleidster na G zei dat het te maken heeft met een soort basisvertrouwen in het leven dat gewoon een enórme deuk heeft opgelopen. Het goede nieuws: het kan weer herstellen. Het minder goede nieuws: een zwangerschap zal beladen zijn. Het maakt niet uit hoe diep de deuk is, als de deuk er is dan heb je er hinder van.

Ik moet eve teruglezen, heb je vandaag nu controle? Sorry, slechte nacht gehad

quote:

/url] schreef miss_sly het volgende:[/b]

Dus zeg ik: als het de onzekerheden veroorzaakt door de miskramen betreft, zou het wellicht kunnen helpen, als het meer is, is een coach niet voldoende.

Het is inherent aan een depressie dat je het gevoel hebt dat niemand je kan helpen. Een gevaarlijke valkuil. Het helpt wel degelijk om iemand naast je te hebben die je aanhoort, met je meedenkt en steun geeft. Het lost de depressie niet op, maar maakt dat je het kunt volhouden tot het weer beter gaat. En wie daar de aangewezen persoon voor is, hangt meer af van de klik die je daarmee hebt dan van diens beroep. Als je een gevaar voor jezelf begint te worden dan is het belangrijk om een arts in te schakelen, maar tot die tijd lijkt een coach met veel ervaring op zwangerschapsgebied die ratio en medemenselijkheid kan combineren me juist een prima start.

SQ, de enige indicatie die jij nodig hebt om begeleiding te zoeken is dat je onder je klachten lijdt. Je hoeft niet direct een heel traject in, misschien kan een oriënterend gesprek voor nu al wat duidelijkheid geven over het wat en waarom van je klachten. Je bent dan in elk geval in beeld en weet zelf ook of de klik er is.

Sterkte!

[ Bericht 0% gewijzigd door Cantare op 13-03-2014 10:44:31 ]

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 10:13 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Sq, ik vraag me af waarom je zo bent gaan denken. Ik bedoel de afkeer voor zwangeren en baby's enzo. Komt het omdat je het na je miskramen als een soort van zelfbescherming bent gaan denken? Zoiets stak bij mij heel even de kop op, maar mijn man heeft me toen even een flinke geestelijke schop onder mijn kont gegeven. Ook doet het me een beetje denken aan fanny van babyboom, die kan niet zwanger worden en is als zelfbescherming ook een tijdje afkerig geweest van zwangeren en baby's.

Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie

Wat je voelt is niet zo makkelijk te achterhalen qua 'waarom denk je zo?'. Ik heb dat ook een periode gehad en nog steeds kan ik wel eens een steekje voelen bij een dikke buik of een roze wolk-verhaal. Waarom? Geen idee. Jaloezie, wellicht (niet als in een ander iets misgunnen, maar het jezelf ook heel erg gunnen), en het confronteert je gewoon in één oogopslag met álles dat jij mist en verdriet om hebt. Ik besef me overigens ook dat dat gevoel ook maar afgaat op de eerste aanblik, ik heb wel eens een extreem jaloerse blik op mijn dikke buik gehad terwijl ik wist dat de baby in mijn buik nog maar 2 dagen te leven had. De dame die de blik toewierp zag alleen maar de dikke buik. Tja.

Och SQ, ik heb geen tips voor je maar wil je ff virtueel een dikke knuf geven

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 10:56 schreef Stormqueen het volgende:
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.

Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen ik wil niet dat we moeten opbieden in ellende ofzo

Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.

Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry

het zit je wel lekker mee he?
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?

komt dat?

ik hoop echt heel erg voor je dat je je weg weer een beetje gaat vinden. godzijdank heb ik daar geen last van, maar ik kan me voorstellen dat er niet op zit te wachten. je hebt verdorie al genoeg voor je kiezen gehad.

dat je zegt dat je niks met mensen hun goed bedoelde "komt wel goed schatje" opmerkingen kunt , die snap ik hel goed. word ook tegen mij gezegd. en als ik daar dan "beloof je dat" op zeg kunnen ze dat niet. maar dan moet ik wel gerustgesteld zijn, omdat zij hebben gezegd dat het wel goed komt

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 10:56 schreef Stormqueen het volgende:
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.

Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen ik wil niet dat we moeten opbieden in ellende ofzo

Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.

Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry

Ik wil jou gewoon niet het gevoel geven dat het 'minder' is bij jou ofzo, want dat is het niet mop

En bummer dat dat nu juist de minder 'raakvlakkende' vk is, ik duim dat ze toch iets voor je kan betekenen. Enneh, als dat niet het geval is kun je ook nog naar je huisarts he? Succes

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 11:03 schreef DagenNachtdromer het volgende:

[..]

het zit je wel lekker mee he?
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?

Waarom-vragen en hypothetische kwesties zijn moeilijk te beantwoorden, vond ik. Ik vond het ook heel vervelend als iemand dan vroeg: maar je bent nu eindelijk na zoveel jaren zwanger, waarom ben je dan niet blij? Tja, geen idee, maar dat voelde ik gewoon niet.

Ik denk dat we soms moeten accepteren (van onszelf en van anderen) dat iets een kwestie van voelen is, en dat er geen enkele rationele verklaring, antwoord, oplossing voor is.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 10:39 schreef Cantare het volgende:
Het is inherent aan een depressie dat je het gevoel hebt dat niemand je kan helpen. Een gevaarlijke valkuil. Het helpt wel degelijk om iemand naast je te hebben die je aanhoort, met je meedenkt en steun geeft. Het lost de depressie niet op, maar maakt dat je het kunt volhouden tot het weer beter gaat. En wie daar de aangewezen persoon voor is, hangt meer af van de klik die je daarmee hebt dan van diens beroep. Als je een gevaar voor jezelf begint te worden dan is het belangrijk om een arts in te schakelen, maar tot die tijd lijkt een coach met veel ervaring op zwangerschapsgebied die ratio en medemenselijkheid kan combineren me juist een prima start.

SQ, de enige indicatie die jij nodig hebt om begeleiding te zoeken is dat je onder je klachten lijdt. Je hoeft niet direct een heel traject in, misschien kan een oriënterend gesprek voor nu al wat duidelijkheid geven over het wat en waarom van je klachten. Je bent dan in elk geval in beeld en weet zelf ook of de klik er is.

Sterkte!

Eens En daarbij is het inderdaad niet gezegd dat er sprake is van een depressie, en juist als niet duidelijk is of er sprake is van klachten die weliswaar belemmeren maar nog in het 'normale' spectrum passen, of van een meer klinisch beeld, kan laagdrempelig ingrijpen ook al heel zinvol zijn. Juist om te kijken wat de aard van het probleem is, en hoe zwaar er ingegrepen moet worden. Ik kan me goed voorstellen dat een coach met ervaring met de thematiek een prima eerste stap is. Als ze haar vak verstaat, zal ze ook tijdig adviseren om over te stappen naar een cognitief gedragstherapeut/klinisch psycholoog als ze dat nodig acht. En dat een rationele benadering geen zin zou hebben bij een depressie, ben ik het niet helemaal eens. Niet voor niets zijn behandelingen als cognitieve gedragstherapie en rationeel-emotieve therapie zeer gebruikelijk bij angst en depressie. Niet dat iedereen er baat bij heeft, maar het wel de standaard. Het rationaliseren maar wel accepteren van angsten (zoals Twist02 ook al beschrijft) kan heel effectief zijn.

SQ, ik wil je veel sterkte wensen! Ik denk dat open zijn over hoe rot je je voelt een hele mooie eerste stap is. Het is geen recht om een zorgeloze zwangerschap te hebben en ook geen heilig moeten, maar het ook niet zo dat je alles moet accepteren 'omdat het erbij hoort'. Zoeken naar manieren om de ongemakken die je ervaart te verlichten is altijd zinvol.

Ik trek me even terug uit het topic. Ik merk dat het nog steeds best wel wat met me doet, en dat ik van sommige posts me weer verdrietig en weer onbegrepen voel. Dat ligt helemaal bij mij, hoor, maar het voelt niet fijn.

SQ, ik denk aan je en blijf je volgen. Ik hoop zo ontzettend dat het beter wordt en je strakjes nog een tijd kunt genieten van je zwangerschap

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 11:12 schreef Incantrix het volgende:

[..]



Ik wil jou gewoon niet het gevoel geven dat het 'minder' is bij jou ofzo, want dat is het niet mop

Oh, dat is ook totaal niet mijn insteek geweest SQ

Ik wilde gewoon aan jou (en eventuele meelezers ) laten zien dat je niet alleen staat.
Dat er wel meer vrouwen zijn die te maken krijgen met dit soort vervelende gevoelens tijdens hun zwangerschap. En het onbegrip, het taboe dat er omheen hangt en goedbedoelde adviezen die je alleen maar nog meer de put in trekken.... Tja, die maken het er allemaal niet makkelijker op.

Als je wil praten of gewoonweg spuien, dan kun je dat vaak beter hier (of een andere online hoekje) doen dan irl, is mjin ervaring.
Als iemand iets tegen me zegt in de trant van "kijk je jochie nou lekker spelen, dan vergeet je toch meteen hoe zwaar je het gehad hebt tijdens de zwangerschap?"

Eh, nou nee.
Zoiets vergeet je nooit. Nog steeds ben ik kwaad en verdrietig, voel ik me belazerd dat het genot van "Zorgeloos en Blij Zwanger Zijn", iets waar ik me als klein meisje al op verheugde, me ontnomen is.
Maar je leert er mee leven.

En verder ben ik in het dagelijks leven heus niet verbitterd en zuur hoor
Maar juist omdat ik van mijn omgeving niet verwacht dat ze het begrijpen als ik ineens zeg: "goh, vannacht was ik ineens weer zo verdrietig omdat ik het 2 jaar geleden amper aan kon om naar de echo van mijn ongeboren baby te kijken".... Grijp ik bij gelegenheden zoals deze mijn kans om mijn ei weer even kwijt te kunnen

Wat dat betreft wil ik je bedanken voor dit topic SQ.
Spuien lucht op

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 22:22 schreef Kersjes het volgende:
Roze wolk... Blijde verwachting... Hoera ende gloria.

Helaas niet bij iedereen
<knip>

Whow, Kersjes, wat beschrijf je het indringend.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 12:32 schreef Kersjes het volgende:

Maar juist omdat ik van mijn omgeving niet verwacht dat ze het begrijpen als ik ineens zeg: "goh, vannacht was ik ineens weer zo verdrietig omdat ik het 2 jaar geleden amper aan kon om naar de echo van mijn ongeboren baby te kijken".... Grijp ik bij gelegenheden zoals deze mijn kans om mijn ei weer even kwijt te kunnen

Oeh, dat snap ik heel goed. Ik ben niet pre-, maar juist postnataal depressief geweest. Ik kan me nog steeds wel eens verdrietig en schuldig voelen over het feit dat ik me zo ergerde aan onze zo gewenste zoon. En de afgrijselijke gedachten die ik daarbij kreeg. Ik kan me niet voorstellen dat ik toen een aantal malen bij mijn zus ben gaan logeren om 'van alles' (lees kind en de zorg ervoor) verlost te zijn. Hoe kan dat nou? Ik ben nu zó gelukkig met ons gezin.
Het blijft (bij mij) en soort van onbegrepen pijn die af en toe opspeelt.

Sterkte Stormqueen. En andere dames die met vergelijkbare nare gevoelens kampen.

Ik weet niet of het helpt. Maar je mag me echt altijd bellen. Om te huilen, om te klagen, om te lachen, om je gedachten te verzetten. Wat maar ook.
En ik zal naar je luisteren, en niet met de goedbedoelde 'het komt wel goed' aan komen zetten.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 11:53 schreef miss_sly het volgende:
Ik trek me even terug uit het topic. Ik merk dat het nog steeds best wel wat met me doet, en dat ik van sommige posts me weer verdrietig en weer onbegrepen voel. Dat ligt helemaal bij mij, hoor, maar het voelt niet fijn.

Het is ook niet niks wat je hebt meegemaakt. Een depressie is enorm aangrijpend en veel mensen zullen nooit kunnen begrijpen welke strijd je hebt moeten leveren. Heb je jouw eigen ervaringen - en waarschijnlijk ook het onbegrip vanuit je omgeving - voldoende verwerkt, denk je? Omdat het je zo duidelijk emotioneel raakt?

Gelukkig zijn er ook veel mensen die het wél herkennen en kunnen helpen, je moet ze alleen wel zien te vinden. Het helpt enorm om open te zijn naar wat mensen, hoe moeilijk dat ook is. En om tijdig hulp te zoeken zodat je niet in een spiraal van eenzaamheid en binnenvetten belandt. Ik denk dat de laagdrempeligheid van zo'n coach een grote pré is. De eerste stap naar hulp is namelijk vaak het moeilijkst. Want is het wel erg genoeg? Ik ben toch niet gek? Ik kijk het nog wel even aan... Mocht zo'n coach niet voldoende helpen dan is de drempel naar een psycholoog of psychiater gemakkelijker gemaakt. _{Hoewel je je kunt afvragen of je daardoor daadwerkelijk beter geholpen wordt dan door een coach. Veel ex-depressieven zullen een boekje kunnen opendoen over de soms aanmatigende hulpverlening waar ze mee te maken hebben gehad...}

En waarschijnlijk is het (vooralsnog) geen depressie he. In de openingspost lees ik vooral angst terug.

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 14:39 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

Dat vind ik heel lief, maar ook die drempel is erg hoog voor me Ik denk dat ik met een professional voor nu misschien beter af ben.
De vk was in elk geval begripvol en gaat me ook contactgegevens sturen van iemand die gespecialiseerd is in dit soort angsten.
Downside is dat ik nu met een puffy tomatohead terug mijn kantoor in moet. So long for secrecy

Das goed meid. LIjkt me voor nu ook wel een goed advies van je vk.
Bellen en ophangen mag ook ;') alleen niet om 3 uur 's nachts.
_{ik had een vriendin die dat ooit deed... was niet grappig. En het was niet eens levensbedreigend}

Ik lees driftig mee en wil toch ook mijn ervaringen op zware/nare gedachtes bijdragen.

Nog niet zo lang geleden heb ik een voor mij heftige ervaring in mijn leven mee gemaakt.
Nav deze ervaring kreeg ik heel veel klachten die leken op een burn-out/depressie.

Maar nee, nee! Ik vond dat dat niet zo voelde en ben naar de huisarts gegaan. Hebben toen direct besloten dat ik mijn hele verhaal bij haar zou doen, na een week nog eens om te kijken of het opluchtte. Ik bleek meer aandacht nodig te hebben en ben naar een psycholoog geweest. Werkelijk na 1 sessie kon zij graven in mijn gedachtes en viste eruit waar de kern/start van mijn klachten lag. Die openbaring gaf mij rust en stof om overna te denken.

Ik wist de kern waar mijn zogenaamde burn-out/depresse vandaan kwam en kon daarmee aan de slag.

Wat ik hiermee wil zeggen is, een kleine stap naar een HA of maar een enkele keer naar een psycholoog/psychiater kan al grote verschillen maken.
Wie weet heb je meer nodig SQ en wie weet is deze eerste stap die je nu gaat maken via je VK genoeg.

Naar mijn mening zit je niet in een depressie maar zijn alle gevoelens zwangerschapsgerelateerd.
Ik heb 6 miskramen gehad en als ik jouw verhaal zo lees is alles heel herkenbaar.
Ik heb heel de zwangerschap door gehad van tsja ik ben nu wel zwanger, ze zeggen dat ik zwanger ben, maar straks ik het zo weer voorbij.
Kon ook niet zorgeloos spulletjes gaan kopen, waarom? straks was het toch weer voor niets.
Gelukkig had ik heel meelevende verloskundigen en mocht ik vanaf week 6 elke week komen voor een echo.
Dat bied natuurlijk geen garantie, maar voor mijzelf was het een houvast.
Achteraf gezien bekijk ik mijn gevoelens als belachelijk maar op dat moment had ik het oh zo nodig. Ik leefde van week tot week.
Raar gezegd maar zo was het wel, elke week even "spieken" of die nog leefde
Na zo'n positieve echo leefde ik een beetje op en ging daarna vaak "shoppen" voor babyspul.
Tot en met week 12 kreeg ik elke week een echo, daarna was die "pret" voorbij en liep ik met de normale controles mee.
Want tot week 12 was een risicovolle tijd, maar de angst ging daarmee niet weg.
Eigenlijk heb ik het tot het einde van de zwangerschap gehad (helaas), dat gevoel van deze keer gaat het ook niet lukken, er gaat vast nog wat fout.

Aan de andere kant had ik gewoon zelf heel goed in de gaten waarom ik mezelf zo voelde en vond dat eigenlijk, ook al had ik graag anders gewild, een normale reactie.
Voor mijn omgeving had ik ook rare commentaren als ik dan kleertjes liet zien die ik gekocht had, zei ik meestal ook bij, ja als die het redt

Pas de laatste 4 weken van de zwangerschap kreeg ik zo'n gevoel over me van hé het gaat deze keer lukken. Toen ik bij de laatste controle kwam bij de gyneacoloog zei deze dat ik weinig vruchtwater had, en dat hij dat in de gaten moest houden.
Toen had ik weer een moment van ja hoorrrr straks gaat het in de laatste week toch nog mis. Met hem gesproken van wat gaat er gebeuren dan als mijn baby probeert adem te halen waar geen vruchtwater zit hem ook gezegd straks gaat hij nog dood in de laatste week
Dat heeft hem toen doen besluiten om de zwangerschap in te leiden om geen enkel risico te lopen.

Afijn ik denk haast met geen enkel plezier terug aan mijn zwangerschap en ook omdat ik een ongelofelijke buiten proportie angst had voor de bevalling.
Gelukkig werd het een keizersnee

Maar nu heb ik een ongelofelijk leuk knulletje en er zijn dagen dat ik mezelf wel eens knijp en zeg ja het is echt waar en hij gaat nooit meer weg

Timejumper, ik vind het heel verdrietig dat je zo'n moeilijke zwangerschap hebt gehad, maar denk je niet dat het wat simpel is om via internet iemand die je niet kent te diagnostiseren?

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 09:59 schreef miss_sly het volgende:
Timejumper, ik vind het heel verdrietig dat je zo'n moeilijke zwangerschap hebt gehad, maar denk je niet dat het wat simpel is om via internet iemand die je niet kent te diagnostiseren?

Oh nee dat is helemaal niet de bedoeling. Dan heb ik het waarschijnlijk verkeerd geformuleerd dat het zo overkomt.
Het is gewoon een mening.
Het topic ging zo langzamerhand steeds over depressie, ik wilde even een andere mening laten horen.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 10:52 schreef TimeJumper het volgende:

[..]

Oh nee dat is helemaal niet de bedoeling. Dan heb ik het waarschijnlijk verkeerd geformuleerd dat het zo overkomt.
Het is gewoon een mening.
Het topic ging zo langzamerhand steeds over depressie, ik wilde even een andere mening laten horen.

Nou ja, het staat er letterlijk.
En een depressie kan dus ook heel erg zwangerschapsgerelateerd zijn, dan heet het een prenatale depressie en is het juist onder invloed van hormonen.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 10:57 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Nou ja, het staat er letterlijk.
En een depressie kan dus ook heel erg zwangerschapsgerelateerd zijn, dan heet het een prenatale depressie en is het juist onder invloed van hormonen.

Nou zoals ik zei, verkeerd geformuleerd. Het is gewoon een mening net zoals de mening dat het misschien een prenatale depressie kan zijn.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 11:12 schreef Stormqueen het volgende:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen

Dat is de enige die het zou kunnen. Het is al moeilijk genoeg, denk ik, met al die rondvliegende hormonen tijdens een zwangerschap

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 11:12 schreef Stormqueen het volgende:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen

Zo is dat
Ik was in ieder geval helemaal niet van plan om dat te doen hoor

Ik zit hier te huilen van alle verhalen. Het is intens verdrietig dat sommige niet van hun zwangerschap kunnen genieten. Natuurlijk ben je blij met het wezentje in je buik dat groeit en dat is van jullie gemaakt uit liefde en zo welkom. Maar waarom dan toch die zwarte gedachten?

Lieve sq ik kan ze niet voor je wegnemen ik kan niks typen om je beter te kunnen voelen. Sta je er voor open om er met iemand over te praten? wellicht kan je dat wat licht in je hoofd geven?

Ik heb enkel de 1 blz gelezen dus weet niet of je dit al gevraagd is.

_{en nu klik ik gauw weg nog steeds geen halleluja gevoel hier.}

Ik weet niet waar je woont, maar dit is misschien een handig overzicht: http://www.lkpz.nl/behandelcentra.php

Sterkte SQ!

Ik durf eigenlijk niet goed te posten hier, vooral niet na het lezen van alle verhalen van moedige dames die dit allemaal moeten doormaken... Maar er is toch iets waarvan ik hoop dat iemand mij een klein beetje kan geruststellen.
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?

Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 11:12 schreef Stormqueen het volgende:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen

Goed zo, praat er ook met een prof over, of laat je posts lezen. Dat kan makkelijker zijn, dan hoef je niks te zeggen.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 17:32 schreef Chocovloek het volgende:
Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?

Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!

Voor mij was mijn ppd dé reden om geen tweede te willen. Maar toen had ik al een dochter en de kans op herhaling (of eigenlijk doorgaande depressie als je niet genezen bent tussendoor) was gigantisch groot. Toch zou ik het weer doen, als ik vooraf wist wat er zou gebeuren. Zeker als je voorbereid bent, dat het kán gebeuren, kun je een hoop voor zijn. Alleen al de erkenning en voor jezelf weten dat het iets medisch is. Daarnaast was voor mij de reden geen tweede te willen dat mijn dochter daar onder zou lijden, daar heb jij geen last van als het je eerste is. Via pm wil ik evt. wat uitgebreider toelichting geven.
Natuurlijk zeg ik niet wat je moet doen, maar zeker als jij niet doorlopend zwaar depressief bent, (of manisch depressief en geen goed ziektebesef hebt), zou het niet doorslaggevend hoeven zijn. Maar dat zeg ik op basis van mijn ervaringen.

Goed topic, SQ. Ik vind het belangrijk dat er openheid is over minstens zo realistische tegenhanger van roze wolken.

De gedachten in mijn hoofd zijn verbazingwekkend rustig. Bij voorbaat had ik gedacht dat ik zeker 10 jaar over zwanger worden zou doen, en als ik dan al zwanger was eerst 6 miskramen zou krijgen, voor ik een dood kindje baarde. Maar na het overlijden van veel naasten in hele korte tijd, was ik er echt van overtuigd dat ik een soort wandelende Murphey's Law was. Als het mis gaat, gaat het goed mis. En waarom zou het goed gaan bij mij? Alles gaat toch mis? Toen het een jaar duurde voor ik zwanger was, voelde ik dit uiteraard als bevestiging.
Maar toen werd alles anders. Vanaf dag 1 na de test heb ik vertrouwen. Heel raar, en ik ben nog elke dag verbaasd dat ik zoveel vertrouwen heb in die mini en mezelf.

Waar ik heen wil is dat ik het niet raar vind dat je na twee traumatische gebeurtenissen (want ik vind dat een miskraam een traumatische gebeurtenis kan zijn) minder vertrouwen hebt in de toekomst. Zelfbescherming misschien, ik weet het niet. Maar feit is dat je er op een of andere manier mee van doen hebt.
Zelf heb ik het nooit uitgesproken, en altijd gedaan alsof het er niet was - erg streng zijn voor mezelf. Maar jezelf voorliegen is niet handig. Het maakt je eenzaam, nog banger, en ik duwde er mensen mee weg.

Dus heel dapper dat je een topic hebt geopend. Hulp zoeken wil ik ook aanraden. Al is het maar een laagdrempelige instantie/persoon die je helpt de boel onder woorden te brengen. Jullie zijn het waard!

Ik wil alleen iedereen even een geven die het nodig heeft. De angst is heel herkenbaar, ook zonder miskramen en misschien niet in deze mate. En het ongeloof ook als je lichaam het toch kan, dat er echt een kindje uit je buik is gekomen. Ik heb een dochtertje, ik was bij de bevalling, maar geloven doe ik het soms nog niet

Oh en bij mij werd de angst minder toen ik haar ging voelen!

Oh2, zou het helpen om je positieve gevoelens op te schrijven? Negatief mag natuurlijk ook, maar achteraf gezien gaat een zwangerschap zo snel voorbij en je vergeet er zoveel van. Op die manier kun je later misschien toch nog wat positieve herinneringen terughalen

Wat rot SQ. Ik hoop voor je dat het wat lichter gaat worden. Dat gun ik je. Ik hoop dat je gauw hulp krijgt waar je je goed bij voelt.
Ik moet zeggen dat ik ook nooit roze wolk gevoelens had. Ik heb het altijd geweten aan mijn opleiding (verpleegkunde met obstetrie als laatste stage)en daardoor wat teveel kennis over wat er mis kan gaan. Maar ja, er zijn hier ook dames die verloskundige zijn en er geen last van (lijken te) hebben. Dus misschien ben ik gewoon meer een glas halfleeg type.
Nu achteraf denk ik ook wel dat mijn controlfreak issues er aan bij hebben gedragen. Zwangerschap is toch wel iets wat je moet laten gebeuren. Je hebt er geen vat op, je kunt gewoon niks, buiten afwachten. Not my cup of tea.
En dan nog hormonen. Pfoe. Dat is sterk spul.
En ik wil echt op geen enkele manier dat wat ik had vergelijken met hoe jij het ervaart. Maar wellicht heb je er wel iets aan. Dat je maar een goeie klik mag hebben met een pro en zo wat dingen op een rijtje kunt zetten.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 17:32 schreef Chocovloek het volgende:
Ik durf eigenlijk niet goed te posten hier, vooral niet na het lezen van alle verhalen van moedige dames die dit allemaal moeten doormaken... Maar er is toch iets waarvan ik hoop dat iemand mij een klein beetje kan geruststellen.
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?

Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!

Ik was niet bang, want ik heb geen voorgeschiedenis van depressies. Integendeel, ik ben van mezelf een heel optimistisch en blij mens. Het viel me dus echt heel erg hard om ermee te dealen. Voor mij was het wel een reden, naast mijn leeftijd, om niet voor een tweede te gaan. Echter, ik denk als ik 10 jaar jonger was geweest, dat ik het uiteindelijk wel weer aangedurfd zou hebben. Ik zou echter wel eerst al beginnen met een gesprek met de huisarts, verloskundige, gynaecoloog, om te bespreken hoe het geweest is en wat we kunnen doen om het beter te begeleiden als het weer zo gebeuren.

Dus ik snap je angst, maar bespreek het! Met huisarts, verloskundige (er zijn veel praktijken die informatieve gesprekken voeren met mensen die misschien zwanger willen worden), je begeleider nu.

Chocovloek, ben je bekend met de pop-poli's? Daar kan je ook met dit soort zorgen terecht als je overweegt zwanger te worden. Ik ben daar zelf voor advies geweest toen ik zwanger wilde worden en ik vond dat echt heel prettig en zinvol.

En inmiddels heb ik een enorm levenslustige, vrolijke peuter rondlopen, verwacht ik binnen nu en twee weken onze tweede zoon en gaat het met mij ook gewoon goed (psychisch dan ). Je hebt met een flinke erfelijke belasting veel meer risico's, maar het kan ook gewoon goed gaan

Chocovloek, ik was wel bekend met depressies en ik heb een angststoornis en dat heeft mij ook veel doen twijfelen om voor een baby te gaan. Uiteindelijk zijn we in een stabiele periode voor kinderen gegaan maar door mijn 2 miskramen kreeg ik gedurende de derde zwangerschap steeds meer klachten. Hier heb ik begeleiding bij gezocht en toen ik al vrij snel na mijn bevalling merkte dat het echt steeds slechter met me ging hoefde ik maar te mailen en dezelfde dag mocht ik komen en heb ik zwaarde medicatie gekregen. En daarbij heb ik heel erg veel gepraat met mijn psycholoog. Dit was minder dan een week na mijn bevalling. Doordat er voor de tijd al rekening mee gehouden werd dat dit kon gebeuren is alles heel erg snel opgepakt en is er heel erg snel ingegrepen uit angst dat het een postnatale depressie zou worden. Ik denk mede hierdoor dat het uiteindelijk snel redelijk onder controle was, maar ik heb wel een hele zware en nare periode gehad na mijn bevalling waarin ik dacht dat ik nooit van mijn kind zou gaan houden.
Ondertussen is het gelukkig allemaal weer wat stabieler maar ik ben er nog lang niet. En of ik het ooit aandurf voor een tweede kind te gaan..

Goed, al met al denk ik dat als je zorgt dat er snel hulp aanwezig is en je accepteert en weet dat de kans er is, dat je al heel ver kan komen. Maar het is een hele lastige beslissing. Heel veel succes

Ik wil voor de eventuele zwangerschap van een tweede ook langs bij de pop-polie. Ik blijk al zo'n vijftien jaar op en af depressief te zijn. Hoewel ik nooit zo zo herkende (ik dacht dat depressieve mensen hele dagen op bed liggen en vond mezelf gewoon van binnen en zwartgallige, luie chagrijn die een flinke schop onder dr kont verdiende), besef ik me nu ik antidepressiva slik pas hoe goed je je 'hoort' te voelen. Én hoe ellendig de afgelopen jaren eigenlijk waren. Daar wil ik nóóit meer terug naartoe.

Ik ben dan ook totaal niet voornemens om met de AD te stoppen (zelfs al zou ik er twintig jaar korter door leven, serieus). Maar ik zou wel erg graag een tweede kindje willen. De AD die ik slik kunnen geslikt worden tijdens een zwangerschap (er zijn er hier meerderen die dat hebben gedaan) en geen aangeboren afwijkingen te veroorzaken, maar toch wil ik me eerst heel goed laten informeren. Je kindje moet de eerste 24 gemonitoord worden in het ziekenhuis om te kijken of het geen ontwenningsverschijnselen heeft. Da's voor zover ik weet dan ook het enige, en de kans is klein dat dat ook daadwerkelijk het geval is, maar ik vind het toch wel een erg rotidee.

[ Bericht 0% gewijzigd door -Spring op 18-03-2014 12:25:32 ]