quote:Op maandag 6 november 2006 15:19 schreef Phluphy. het volgende:
Sugar
Hoe gaat het?
Is het op je werk overigens geen probleem als je wat langer thuisblijft?
quote:ja, daarom staat het ook in OUD
quote:Nou, dat is zo gek nog niet... kinderen groeien ten slotte.Op maandag 6 november 2006 16:15 schreef ikbeneenkiwi het volgende:
[..]
ja, daarom staat het ook in OUD
Maar nee, niet groeihormen... zwangerschapshormonen. En post-zwangerschapshormonen.
quote:Ja ik weet het toch ook allemaal niet meerOp maandag 6 november 2006 16:15 schreef ikbeneenkiwi het volgende:
[..]
ja, daarom staat het ook in OUD
Het gaat hier best wisselend. Ik dacht dat het echt behoorlijk veel beter ging, maar merk sommige dagen dat het toch nog helemaal niet oké is allemaal. Dan wenste ik dat ik een grote emmer witte latex had om het hele huis overzichtelijk wit mee te gooien, wenste ik dat ik al het speelgoed de deur uit kon doen, de ramen open en met een grote stofzuiger en dweil door de kamer kon rausen.
Behoefte aan rust, reindheid, regelmaat, maar ook gewoon duidelijkheid, frisheid, lucht en ruimte. Voor mezelf, voor wie ik was, voor weet-ik-wat. Zoveel chaos in mijn hoofd, een aaneenschakeling van stomme, kleine onnozele dingen, maar het zorgt voor veel gedoe en onrust in mijn kop. Het opgesloten gevoel (dat begint bij mijn lijf dat nog lang niet voelt als mijn lijf) is soms zo sterk dat ik alleen maar kan grommen en huilen soms.
Rot dus.Ik denk dat ze het op mijn werk gewoon zien als ziek zijn, dus ik denk dat ze 'wel zullen moeten', ofzo. In elk geval is er tijdens mijn verlof geen vervanger aangesteld. Mijn werk wordt gedaan door collega's nu en die moeten dat dan wat langer doen. Ik weet niet hoe lastig of moeilijk dat is.
Knuffel voor jou Sugar
Neem je rust en ik hoop dat het gauw wat lichter wordt voor jou
quote:Nog wel duizelig en moe.Op maandag 6 november 2006 16:29 schreef Tinkepink het volgende:
En Ingrid? Heb je al wat minder last van de bijwerkingen?
Ga morgen naaar de ha om te vragen of het normaal is. En hb testen.
En ik ben nu al ruim 3 weken overtijd. Vraag me af of dat hierdoor kan komen.
Test gedaan en ik ben niet zwanger.
quote:Ohja, wat vreemd. Er was gezegd dat ik de pil (een half uur) voor het slapen gaan in moest nemen.Op donderdag 2 november 2006 12:29 schreef Jelief het volgende:
Ingrid!!!! Ik dacht al laast al toen je met dat slaperig zijn kwam. Ik heb ook een tijd een heel lage dosis triptisol geslikt (stofnaam amitriptiline) niet als ad maar als medicijn voor fibromyalgie. je wordt meestal een paar uur nadat je het ingenomen hebt slaperig en dat werkt dan weer een tijdje. Als je de pillen dus vlak na het avondeten inneemt heb je kans dat het beter werkt bij het inslapen (een paar uur later). Zo werkte het bij iig wel. Als ik ze te laat in nam was ik 's morgens nog ontzettend duf en sloom. succes meis!
Zal het morgen aankaarten!
Toen ik voor het eerst AD ging slikken (Seroxat) heb ik een paar weken last gehad van bijwerkingen, vooral de eerste paar dagen vrij heftig, daarna werd het steeds minder.
Dat moet nu wel lukken hopelijk. Beetje moe hoort erbij, maar niet zo erg als ik het nu heb. Nog een paar weken proberen dus.
Mijn cyclus kan heel erg van slag zijn. Ws daardoor ben ik al 3 weken overtijd.
Ingrid
Ik word soms echt gek van het hele gedoe. Zo wisselend. Dan denk ik "niks meer aan de hand" en een half uur later kan ik alleen maar huilen van frustratie over een huilende baby, over mijn snauwerige gedoe naar Maria vanwege teveel in hoofd, over niks fijn, mooi, leuk vinden en niet weten hoe ik de overige 5.5 uur van de dag moet vullen zonder te ontploffen.
Gisteren was weer zo'n dag. Mijn moeder kwam langs, ik riep huilend dat ze Storm wel mocht meenemen voor een dag en nacht (of langer). Ze heeft het gedaan, heel praktisch gewoon de situatie opgelost. Storm was nog maar net weg, of ik kon met Maria de wereld weer aan. Opgelucht. maar tegelijk zo bang dat het altijd zo blijft, dat ik altijd alleen maar normaal kan zijn en me normaal kan voelen als ik één kindje om me heen heb. Dat vind ik zo'n eng idee.
Ik geloof echt in jou, dat je dat kan, dat dat goedkomt, echt!!! Je hebt al zoveel overwonnen de laatste maanden, al zo veel stappen gezet. Je weet het, steeds 1 vooruit en 2 achteruit. Maar uiteindelijk overwin je meisje, daar geloof ik voor 100% in. En met Storm gaat het steeds makkelijker worden. Steeds meer zul je hem gaan kennen en weten hoe je met hem om moet gaan. Ook dit kindje gaat voelen als helemaal van jou en kloppend binnen jullie gezinnetje. Ik heb zo veel vertrouwen in je. En Juul en ik willen straks best lekker naar jullie toe gefietst komen qua opfleurideetje.... Hou vol lieverd! Dikke kus voor jou
Tussen het volhouden door
mag je best even uitrusten!
Olaf Hoenson
quote:Ik ben echt de kluts kwijt af en toe, nu ik moeder ben van én dat meisje dat ik zo heel goed ken en waarvan ik zo heel erg veel hou én dat jongetje dat ik nog helemaal moet leren kennen, dat steeds zoveel van me vraagt, dat me soms pijn doet en dat zoveel op zijn vader lijkt en niet op mij. Wat wankel ben ik en wat word ik overspoeld door liefde, angst, boosheid zelfs soms en ander hormonaal geweld.
Zij zo hyper, zo verward, zo anders dan voordat ze een broertje erbij had.
Hij zo klein, zo veeleisend, zo basaal en fysiek aanwezig.
Haar strijd met haar gevoel en met haar plek bij papa en mama.
Zijn natuurlijke drang dichtbij mij te zijn, dichtbij en veel.
Het raakt me heel erg die twee kindjes te zien, te voelen, te hebben, te begrijpen en niet-begrijpen.
Mama van twee. Een dochter en een zoontje.
De 7e dag. Het zal groeien en goedkomen.
Ik voel me nog regelmatig zo. Zo wankel, zo de kluts kwijt. De kluts: mezelf, mijn vertrouwde bestaan, mijn lol in het leven, mijn energie.
Mensen helpen, komen langs en het lost niets op. Ik krijg geen ruimte, geen lucht, geen overzicht, geen plek voor mezelf, voor eigen dingen, voor organisatie en controle. Ik loop de hele dag de kamer op te ruimen, maar het helpt niet, er komt geen ruimte, geen overzicht, geen leegte. En intussen veel in mijn hoofd. Ik wil eigenlijk dit doen en dat. En als S straks thuis is, wil ik dit en dat doen, even naar dat of gewoon een uur alleen zijn. En het komt er zelden van. Want ik hoor beneden een kind huilen of ik weet dat hij eigenlijk ook al vanaf de eerste minuten teveel aan zijn hoofd heeft. Ik kan nergens die batterij mee opladen, het lukt niet, gewoon niet.
Ik eet mijn bord leeg en bedenk tijdens de laatste happen dat het zinloos is. Waarom eet ik het? Waarom dan toch? Meer zou het opleveren om het niet te eten.
Ik heb me leuk aangekleed en het zit niet fijn. Elke keer dat ik op de bank ga zitten om een fles te geven, voel ik mijn broek knellen. Ik heb me leuk aangekleed en bedenk dat het zinloos is. Waarom kleed ik me aan? Waarom dan toch?
Ik twijfel of ik mijn zus zal bellen. Ik bedenk dat het zinloos is. Waarom zou ik praten erover? Waarom dan toch? Het helpt niet, alles is gezegd en ik moet morgen gewoon weer een dag met mijn zoon en dochter zien door te komen.
Ik wil helemaal geen hulp meer, ik wil helemaal niet meer dat het niet gaat, ik wil helemaal niks meer. En als het overgaat, als het dan écht overgaat, dan wil ik dat de tijd snel gaat. Want ik heb zo’n hekel aan mezelf, dat elke minuut me pijn doet.
Nu zo stilvalt dat ik niet meer weet wat ik je zou kunnen zeggen. gewoon omdat volgens mij niets er echt toe doet.
aan je denkt
Ik heb zo met je te doen. Liefs Rens. 
Ps- morgen dan toch misschien hopelijk tussen de bedrijven door. Telefoon doet het niet, en batterij van leentelefoon is leeg, dus weet niet of je nog iets hebt laten weten. Bel je morgenochtend. Kus kus!
intussen een hele dikke knuffel. ik denk aan je
quote:Ja, voor as maandag. Ben benieuwd of en wat ze kunnen doen.Op dinsdag 14 november 2006 09:18 schreef Sugar het volgende:
Wat balen, Ingrid. Heb je wel een nieuwe afspraak eigenlijk nu?
Sugar
Ik weet zeker dat het goed komt! Kan me je gevoelens heel goed voorstellen. Weet verder ff niks te zeggen. Kom op meis! Heb je ad-medicijnen al overwogen? Ik heb het idee dat het wel helpt. Wel lastig dat het lang duurt voordat het werkt.
Als ik dichtbij zou wonen, zou ik zo met Kim langkomen.
[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 14-11-2006 19:55:58 ]
Tranen rollen over mijn gezicht bij het lezen van je laatste post. Ik had zo gehoopt dat je wat meer rust had, maar je vecht nog elke dag om je hoofd boven water te houden. Ik hoop dat je HA eventueel met medicijnen een kleine reddingsboei kan bieden, zodat je zo af en toe daar even naar toe kunt zwemmen om uit te rusten. Heel heel veel sterkte en kracht toegewenst. Ik hoop zo dat je heel snel kunt gaan genieten van allebei je kinderen, zonder dat er allerlei spoken in je hoofd zitten.
Sugar, en Ingrid,
Wat akelig dat jullie je zo voelen. Ik ben depressief/burn-out geweest, een paar jaar geleden (niet hormoongerelateerd dus enigszins offtopic..) en op het moment zelf leek het of het noooooooit meer goed kwam, en dat het al acceptabel zou zijn als ik zou weten hoe er mee te leven. En toch kon ik er later op terugkijken en weten dat het nu zoveel beter was dan ' er mee leren leven' . Ik wens jullie dat ook zo toe! quote:Sugar, ga naar de huisarts. Vraag om anti-depressiva.Op dinsdag 14 november 2006 19:24 schreef Sugar het volgende:
Ik wil helemaal geen hulp meer, ik wil helemaal niet meer dat het niet gaat, ik wil helemaal niks meer. En als het overgaat, als het dan écht overgaat, dan wil ik dat de tijd snel gaat. Want ik heb zo’n hekel aan mezelf, dat elke minuut me pijn doet.
Breng dat op voor Maria, voor S, voor Storm, en voor de echte Sugar die nu gevangen zit achter een laag matglas. Voordat de pijn te ondraaglijk wordt.
Nogmaals, ga naar de huisarts. Vraag om anti-depressiva.
(ja, ik ben ervaringsdeskundige)
Ik ga denken over AD, misschien moet ik erop gaan vertrouwen dat zoiets kan helpen. Ik denk nu nog vooral dat het aan mij ligt en dus niet te verhelpen is met AD, maar een keiharde kwestie is van 'leren leven met dit gevoel'. Maar ik hoop zo, zó erg dat het niet dat is, dat het niet alleen aan mij ligt en dus wél overgaat.
Ik ga denken over AD.
Dankjulliewel.
Krijg je nog hulp van een psycholoog ofzo?
Misschien heel gek, maar zou het niet toch goed zijn om juist wel te gaan werken? Ik weet natuurlijk helemaal niet of je dat nu uberhaupt wel aankan, maar misschien op therapeutische basis of zoiets? Even alleen maar Sugar zijn en jezelf een beetje terugvinden in werk waar je goed in bent. Of nog niet gaan werken, maar Storm en Maria wel alvast naar het kinderdagverblijf laten gaan?
Ik weet dat het geen structurele oplossing is, maar het kan je wellicht wel helpen de tijd tot 'genezing' wat makkelijker door te komen.
Dat je aan AD wilt denken vind ik super dapper! Het is moeilijk om die stap te zetten en het is geen tovermiddel, het duurt even voor dat het werkt, maar als dat het is wat jou misschien weer van het leven kan laten genieten en van je man en kinderen is het het proberen waard toch?
AD lijkt me nu echt zeker iets om te proberen, juist bij hormonen-gerelateerde depressies kunnen een paar 'tegen-stofjes' heel effectief zijn. héél veel sterkte ermee, ik vind 't zo rot voor jullie allevier. Ga asjeblieft hulp zoeken, probeer die AD. Het doet me pijn dat je je zo ongelukkig en niet jezelf voelt. Ik wou dat ik het beter kon maken voor je. Sterkte lieve Sugar! Jammer dat het zo lang duurt voor de medicatie werkt Ingrid. Heb je al antwoord van homestart? Of lijkt het je toch niks? Kan ook natuurlijk.
Dit kan zo niet doorgaan. Veel succes en beterschap.
Als je pijn hebt neem je paracetamol, als je hoest dan neem je hoestdrank....
Daarmee wil ik zeker niet lichtzinnig doen over het gebruik van AD, maar je zit al zo gruwelijk diep meisje. Neem die hulp!
Ga naar je huisarts en bespreek met hem/haar de oplossingen.
quote:Ik heb homestart gemaild. Er is hier in de omgeving (nog) geen hulp.Op woensdag 15 november 2006 10:22 schreef YPPY het volgende:
Jammer dat het zo lang duurt voor de medicatie werkt Ingrid. Heb je al antwoord van homestart? Of lijkt het je toch niks? Kan ook natuurlijk.
As maandag maatschappelijk werk. Dan hoor ik ook of er een faalangsttraining of assertiviteitstraining voor mij is.
Bij mij waren AD overigens wél een wondermiddel. Ik zat er na mijn eerste bevalling net zover door als jij Sugar en misschien nog wel dieper. Om mezelf de kans te geven een normale, liefhebbende, stabiele, niet depressieve moeder te worden heb ik me laten opnemen in het ziekenhuis. Vijf weken lang ben ik vertroeteld, had ik helemaal niets aan mijn hoofd behalve mijzelf. Voor mijn dochter werd gezorgd, alles wat ik hoefde te doen was wennen aan de AD en béter worden.
En ik werd beter!!!!
Schuldgevoelens heb ik nooit gehad en zal ik ook nooit hebben. Dit was de juiste beslissing. Ik sta er nog steeds voor de volle honderd procent achter en schaam me ook absoluut niet voor de opname en de medicijnen.
Als je diabetes hebt neem je toch ook insuline, als je tekort heb aan een ander stofje in je lichaam vul je dat toch ook aan door middel van medicijnen? Waarom dan zo panisch voor AD? Het wennen en afkicken weegt niet op tegen maanden, jaren depressief zijn. Neem die stap gewoon meid, voor dat je er toe gedwongen wordt.
Vanavond haalde ik Storm uit zijn bedje, moest hem wakker maken. Maar hij sliep zomaar verder, met opgetrokken beentjes, zijn kontje hoog in de lucht en zijn buikje tegen mijn borst. Kleine knuistjes en een frummelmondje in een zacht ontspannen snoetje.
Hij ontroerde me zo. Wat was het heerlijk om dat te voelen.
quote:Sugar wat ontroerend om te lezenOp zaterdag 18 november 2006 21:59 schreef Sugar het volgende:
Ik heb inmiddels geregeld dat ik dinsdagavond een telefonische intake heb met de ppd-deskundige over wie het al eerder ging in dit topic. Zij kan dan een diagnose stellen, mijn huisarts adviseren over eventuele medicatie en ze begeleidt haar clienten dan dagelijks per mail of fax. Dus misschien gaan we dat traject wel starten, afhankelijk van wat haar diagnose is natuurlijk.
Vanavond haalde ik Storm uit zijn bedje, moest hem wakker maken. Maar hij sliep zomaar verder, met opgetrokken beentjes, zijn kontje hoog in de lucht en zijn buikje tegen mijn borst. Kleine knuistjes en een frummelmondje in een zacht ontspannen snoetje.
Hij ontroerde me zo. Wat was het heerlijk om dat te voelen.
Ik hoop zo voor je dat de ppd-deskundige je kan helpen! 'k was ook blij om je puzzel te zien, goed teken dat je daar zin in had. 't komt wel goed, echt wel. Fijn dat je een intake hebt, je bent er mee bezig, je bent echt super dapper!
quote:Wat moet het fantastisch voor je geweest zijn om dit (weer) te kunnen voelen...Op zaterdag 18 november 2006 21:59 schreef Sugar het volgende:
Vanavond haalde ik Storm uit zijn bedje, moest hem wakker maken. Maar hij sliep zomaar verder, met opgetrokken beentjes, zijn kontje hoog in de lucht en zijn buikje tegen mijn borst. Kleine knuistjes en een frummelmondje in een zacht ontspannen snoetje.
Hij ontroerde me zo. Wat was het heerlijk om dat te voelen.
Goed dat je een traject met begeleiding ingaat.
En ik sluit me aan bij de andere dames. AD kunnen zó goed helpen. Ik was niet zwanger indertijd, maar bij mij sloeg medicatie binnen een week aan. Echt, van de ene op de andere dag begon de zon weer te schijnen. Hoef je niet bang voor te zijn.
Ook een
voor ingrid.Sugar ik vind het ook ontroerend om te lezen!
Morgenmiddag 2e gesprek mw. Ben benieuwd!
Ingrid hoe was het gesprek bij mw?
Ingrid, ik ben ook benieuwd hoe het was gisteren?
De intake was oké, ik vond het wel moeilijk om goed aan te geven hoe en wat. Haar vragenlijst was heel duidelijk en compleet, denk ik, dus ik hoefde eigenlijk alleen maar ja en nee te zeggen. maar ik vond het zwaar om zelf de verantwoordelijkheid zo te hebben over wat het allemaal is. Om het zelf helemaal goed aan te geven. Het wisselt ook best, dus dat maakt het lastig ook.
Conclusie: pnd, maar niet zo heel erg zwaar gelukkig (denk ik). Middelmatige zwaarte, zeg maar. Dat concludeerde ze vooral doordat ik me ook sommige momenten en dagdelen best oké kan voelen. We gaan z.s.m. starten met een lage dosering hormonen en hebben dan in elk geval wekelijks contact per mail. Niet gaan werken vond zij ook de beste optie.
[ Bericht 2% gewijzigd door Sugar op 21-11-2006 21:25:19 ]
Het lijkt mij overigens ook slim om nog niet te gaan werken. Ga eerst maar aan jezelf werken, daar heb je je handen vol aan.
.Ingrid hoe was je gesprek met MW?
Volgende keer beter! (as maandag)
Sugar klinkt goed.
Als Storm soms huilt, ervaar ik meteen stress. Soms is dat dus direct een reden om te gaan huilen of boos te worden. Ik kan die dingen niet goed overzien. En ik vind dat tegelijk zo stom van mezelf, dat ik soms echt een hekel heb aan mezelf.
S. heeft nu zijn enkelbanden gescheurd en dus komt alles op mij neer. Ik kan dat helemaal niet nuchter bekijken, zie overal tegenop. Normaal kijk ik vreselijk uit naar het moment dat hij thuiskomt van zijn werk en alles overneemt. Dat geeft mij lucht soms. De energie om de dag door te komen is dan echt ineens op.
Vanochtend is het bij mij in mijn rug geschoten, beetje veel pech dus. Nooit eerder gehad, geen enkele ervaring mee. Het doet best veel pijn en ik kan Storm nog net tillen, maar Maria niet. Het zit dus even helemaal niet mee.
Gisteren brachten mijn schoonouders Storm terug van het hele weekend logeren
. Ik legde hem in bed toen 'ie moe werd. Ik liep terug naar beneden en hoorde hem huilen. Ik huilde ook meteen. Mijn schoonmoeder schrok heel erg van mijn reactie. Dat het zo snel zo negatief uitpakt, terwijl zij denkt: ah joh, een speentje en klaar. ja, ze heeft gelijk. Maar zo kan ik dus niet denken blijkbaar. Ben je al gestart met de AD?
Sterkte ermee
Vergeet trouwens niet dat heel veel rugklachten terug te voeren zijn op stress hè.
Daarmee wil ik het niet bagatelliseren trouwens, alleen aangeven dat het mss niet zo heel onverwacht is. Doordat S. zijn enkelbanden heeft vernaggeld komt er bij jou net weer wat extra belasting bovenop. Dat is denk ik ook echt wat er nu gebeurd is: te gespannen lijf en dan een snelle beweging... Mel, ik slik sinds een paar dagen een hormoonpreparaat, geen AD. Resultaat is er meestal pas na 2 cycli (en ik heb nog geeneens een cyclus, maar ben wel tegelijk ook aan de pil gegaan weer). Het duurt dus sowieso nog wel een tijd(je).
En echt, soms gaat het ook echt beter, hoor!
Ingrid, je had toch vandaag weer iets? Hoe ging het?
quote:Ja, maar dat ging niet door. Ze was ziek. Vraag me af of het wel lukt bij mw.Op maandag 27 november 2006 19:30 schreef Sugar het volgende:
Ingrid, je had toch vandaag weer iets? Hoe ging het?
als ik bedenk dat ik er op een "thuis met de kindjes" dag ook naar uit kijk dat Nick er weer is (want 2 kleine kindjes zijn gewoon veel werk en eisen al je aandacht op) dan moet dat voor jou nog een haartje erger zijn. toch mag je trots zijn op hoe je het doet, want in al je zwakte vind ik je zo sterk.
dikke
quote:dat vind ik nou heel mooi geschreven.Op maandag 27 november 2006 21:08 schreef Belana het volgende:
sugar, zwaar....
als ik bedenk dat ik er op een "thuis met de kindjes" dag ook naar uit kijk dat Nick er weer is (want 2 kleine kindjes zijn gewoon veel werk en eisen al je aandacht op) dan moet dat voor jou nog een haartje erger zijn. toch mag je trots zijn op hoe je het doet, want in al je zwakte vind ik je zo sterk.
dikke
Ik ben dan nooit depressief geweest na een bevalling, maar ken wel de lasten van een kindje wat heel veel huilt, het is gewoon zwaar, zeker als er nog een peuter rond loopt die de nodige aandacht nodig heeft, want ook voor de oudste veranderd er veel en is het ook moeilijk als er een baby bijkomt die veel aandacht opeist. En dan moet je als moeder daar de juiste weg in zien te vinden. De juiste balans tussen de 2 kinderen. Twee van die kleintjes kan gewoon heel vermoeiend zijn. En als je dan te kampen hebt met een PND dan lijkt me het echt nog stukken heftiger, je hebt me door je ervaring hier te delen, mij een beetje laten inzien wat je doormaakt en voelt, daar heb ik echt respect voor. Ik vind dat heel knap, dat je dat steeds weer doet. Hier je schrijfsel plaatsen, maar ook hulp zoeken, starten met preperaten.
Als je dan dat zonnetje in het leven even niet ziet, moeilijk kan genieten, dat lijkt me zo verdrietig. Ik hoop zo voor jou dat je je snel wat meer happy gaat voelen, zodat je weer stralend door het leven kan met je prachtige gezin!
Ik wil het zo graag beter voor je, nu! 
Dan komt er een schroef in mag hij er 6 weken niet op staan (en al helemaal niet lopen). Hoe moet dat nu? Thuiszorg regelen ofzoiets, denk ik. Maar ik weet niet wat dat helpt. Of nou ja. Ben gewoon geschrokken.
die heb je wel verdient! Gebroken??? Wat heeft hij gedaan dan?En voor jou lijkt me Thuiszorg geen slechte optie, al is het maar iemand die even een paar uurtjes per dag een van de 2, of beide, kinders even van je over neemt.
(Schoon)ouders helpen altijd al idd, maar dat was nog los van dit.
Nu ik ook 's nachts alles zelf moet doen en aankunnen (stress, dat is het vooral), is er waarschijnlijk meer hulp nodig overdag. Zodat ik niet al boos en op en verdrietig steeds aan de dag begin. Zes weken kan ik echt niet overzien. 
Nee serieus, is onschuldig zoiets denk je dan en dan heb je opeens je enkel gebroken. Sterkte voor Sebas Sugar want dat zal me flink pijn doen zeg.Papa kan nu natuurlijk de kinderen ook niet tillen enzo. Kan me voorstellen dat je van te voren al in de stress schiet bij de gedachte dat jij zes weken lang 'de klos' bent als er iets is.
Ik kreeg door een post van je laatst het idee dat je schoonmoeder niet volledig op de hoogte is (iets met huilen omdat storm huilde geloof ik). Misschien haar nu toch maar inlichten zodat ze je nog meer kan ondersteunen? Ieder een kind ofzo. Eentje is misschien wel net te overzien voor je.
Ik heb even bij thuiszorgsites gekeken. Ik denk dat het verstandig is om gewoon even naar de plaatselijke organisatie te bellen en te informeren wat de mogelijkheden zijn. Er is ook een lijst met gevallen waarbij je binnen 24 uur een indicatie kan krijgen i.p.v. de langdurige procedure. Misschien dat Sebas zijn geval daar onder valt.
Wat ontzettend klote voor Sebas zeg! Arme hij! En arme jij ook! Dit kun je nu écht niet gebruiken zeg! Dit wordt echt even van dag tot dag ben ik bang. Zelfs mét alle hulp die je kunt krijgen (ik bied me aan waar mogelijk!). Heel veel sterkte lieverd. Ik bel je morgen. Misschien kunnen we elkaar even zien dan. Ik hoop dat je idd iets van thuishulp kunt krijgen. En extra dagen naar de creche ofzo?
Dikke kus
In ieder geval heel veel sterkte Sugar!
veel sterkte voor jullie!
Sterkte voor jullie!
idd, zo snel mogelijk achter thuishulp aan.. en verder alle hulp en medewerking aannemen die je maar kan pakken.
Sterkte!
Hoop dat je thuishulp kan krijgen!
Dikke
Groetjes,Minoes
gos...het houdt ook niet op bij jullie!Dikke
Heb je al wat kunnen regelen qua hulp?
Maandag komt er iemand van CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg) om te bespreken wat er misschien kan qua zorg. Even afwachten dus nog. Gelukkig is er wel echt veel hulp vanuit onze ouders, Storm logeert vannacht bij een oma en zondagnacht bij de andere.
Ik weet even niet hoe ik me voel. De dag dat we hoorden dat het gebroken was, ging het toevallig heel erg kut met me. Dat is nu blijven liggen, er is gewoon niet echt plek voor. Gisteren ging ik dan ook voor het eerst écht vanuit een grote behoefte naar de psych. Even praten over wat dit allemaal met mij doet en wat er daarnaast sowieso al speelde. Volgende week weer verder daarover praten met haar.
Het doet me erg goed dat ik hier altijd mijn dingen kwijt kan en dat er altijd wel reacties komen, die bruikbaar zijn of steunend, verder vragend of herkennend. Gewoon heel fijn.
Zorg je wel dat je ook wat momenten voor jezelf hebt?
Het zou fijn zijn als je je hoofd eens lekker leeg kon maken volgens mij. Ff geen gedoe, ff rust. Beterschap voor Sebastiaan.
(je doet het goed, echt, blijf schrijven, blijf praten, hou moed.
)Ik denk dat het fijn kan zijn.
Nu gaat het gewoon niet goed, ik ben weer een beetje "terug bij af".
Vind het ook heel moeilijk dat Storm (en maria ook regelmatig) zo vaak bij een ander is. Dit weekend logeerde hij bij beide oma's en we vierden er sinterklaas. Ik voel me dan net een tienermoedertje dat het allemaal niet kan. oma geeft flesje. oma legt in bed. Oma reageert op huilen. Mama kijkt voor zich uit, schiet in de stress en huilt bij vertrek. Het is zo "niet wat we wilden". We missen hem als ie zoveel weg is. Maar we (ik dus vooral) redden het niet als beide kinderen veel hier zijn.
Ik vind het zielig voor Storm, ken hem niet goed genoeg, ben bang voor onze band en voor alles. Het is echt heel naar. Soms weet ik gewoon echt niks meer, helemaal niks. En dan vragen mensen: "Moet deze tas ook mee? mag Maria al in de auto? Hoe laat zullen we hem terugbrengen? Wat zullen we doen met het eten?" Jezus! Ik weet het niet, vraag het aan S, ik wéét het niet!!!!
Alles is meegenomen natuurlijk, dat wel.
He bah... wat balen dat je weer terug bent...
Klote als je net een beetje weet de tijd door te komen, dat het dan door zoiets weer zo moet gaan. Dat er geen antwoorden zijn en niemand die dingen voor je kan beslissen dan. Bah. Die dingen die ja eigenlijk allemaal zelf had willen doen en die niet door zoiets zo moeten zijn.
Ik weet niet te zeggen wat ik bedoel maar echt met Storm komt het ook. Hij is nog zo klein en zo flexibel.
Je mist hem. Dat is ook een teken van liefde en van een band. Ook al voelt het soms nu allemaal anders. Dat komt echt wel straks. Al voelt het onterecht en ver weg. Maar dan gaat hij echt nog steeds zo vol vertrouwen naar je lachen en dan voel en weet je dat ook weer. Hang in there, lieve jij, ik geloof in je.
[ Bericht 3% gewijzigd door Luchtbel op 04-12-2006 13:16:20 ]
, dat is niet echt veel. Wat een ongelooflijke pech dat jullie alles tegelijk voor je kiezen krijgen.Wat Luchtbel zegt, dat is denk ik zo waar en hetzelfde heb jij volgens mij ook al wel tegen Luchtbel gezegd. Ik hoop dat je snel weer een beetje vertrouwen in jezelf en in jullie gezin krijgt. Ik weet zeker dat dat een zeer gerechtvaardigd vertrouwen zal zijn!
Dikke dikke kus voor jou
Dankjulliewel voor jullie lieve reacties, allemaal.
LB, je raakt me (weer) heel erg met wat je zegt.
En dat vertrouwen van Storm, dat hou ik ook in gedachten heel erg vast. En als ik het niet voel, dan kijk ik naar deze foto.
Dat dat kleine jongetje van nog geen drie weken oud me al zo lachend aankeek, met zoveel warmte en haast volwassen geruststelling in zijn oogjes... Dat is echt een moment geweest dat me zoveel vertrouwen geeft voor de toekomst.
Het liefst zou ik iemand willen hebben die 2 keer 2 uur bij de kindjes blijft en leuke dingen met ze doet of gewoon iets in huis, zodat ik in die tijd even kan sporten of uitwaaien ofzo. Maar dat schijnt niet te mogen vanuit de instanties, het gaat meer om echte huishoudelijke zorg thuis. Ik mag zogezegd niet weg. Wat iemand dan wél kan doen is dus meer ondersteunen. Ik vrees dat ik daarvan alleen maar extra druk ervaar ("er komt iemand, moet ik mee kletsen, voelt gek", dat soort spanningsdingen) in plaats van dat het me iets oplevert (rust, overzicht, tijd om op te laden?). We zijn natuurlijk blij met alle hulp, maar ik had gehoopt dat het me een beetje lucht kon geven, zodat ik na een uurtje sporten de rest van de dag wel zou trekken.
En daarbij dat andere: ik verlang zo sterk terug naar de tijd dat ik niet at, dat ik minder dan 50 kilo woog. Ik wil soms zo min mogelijk eten, wil weer dat meisje zijn. Terwijl het geen zin heeft, niet voor altijd, er komt altijd een moment dat je weer wel moet eten. Dat je weer gaat aankomen ook. Word heen en weer geslingerd door verlangen en verdriet erover.
kan het niet bv zo dat als die zorg komt dat sebas daar bij blijft en jij even weg kunt?
quote:Oe Sugar, dat laatst baart me misschien nog wel meer zorg. Heb je hier al over gesproken met een psycholoog?Op dinsdag 5 december 2006 08:06 schreef Sugar het volgende:
Vannacht lag ik te piekeren over die extra zorg. Wat moet ik er precies mee?
Het liefst zou ik iemand willen hebben die 2 keer 2 uur bij de kindjes blijft en leuke dingen met ze doet of gewoon iets in huis, zodat ik in die tijd even kan sporten of uitwaaien ofzo. Maar dat schijnt niet te mogen vanuit de instanties, het gaat meer om echte huishoudelijke zorg thuis. Ik mag zogezegd niet weg. Wat iemand dan wél kan doen is dus meer ondersteunen. Ik vrees dat ik daarvan alleen maar extra druk ervaar ("er komt iemand, moet ik mee kletsen, voelt gek", dat soort spanningsdingen) in plaats van dat het me iets oplevert (rust, overzicht, tijd om op te laden?). We zijn natuurlijk blij met alle hulp, maar ik had gehoopt dat het me een beetje lucht kon geven, zodat ik na een uurtje sporten de rest van de dag wel zou trekken.
En daarbij dat andere: ik verlang zo sterk terug naar de tijd dat ik niet at, dat ik minder dan 50 kilo woog. Ik wil soms zo min mogelijk eten, wil weer dat meisje zijn. Terwijl het geen zin heeft, niet voor altijd, er komt altijd een moment dat je weer wel moet eten. Dat je weer gaat aankomen ook. Word heen en weer geslingerd door verlangen en verdriet erover.
Wat betreft het eerste: ook in huis kun je je ontspannen. Neem een lekkere lange douche, sluit je op op je kamer met een boek en probeer te ontspannen. In het eerste gesprek met de thuishulp kun je aangeven dat je behoefte hebt aan rust aan je kop en dat je hoopt dt zij je er bij kan ondersteunen door een paar uurtjes leuke dingen te doen met de kinderen en misschien ook nog wat in huis te doen. Toen ik thuiszorg kreeg tijdens mijn laatste zwangerschap was dit absoluut geen probleem.
Ik was nog wat vergeten: na Thomas geboorte heb ik voor één dag in de week een babysitter genomen om op Indy te passen (en soms ook allebei). Soms bracht ik Indy 's morgens heen en Thomas ging dan 's middags ook. Op deze manier had ik wat tijd alleen met Thomas, wat meer rust en een vaste dag in de week om naar uit te kijken. En dat hielp, echt. Wat ook helpt is een schoonmaakster voor een paar uurtjes per week. Waarom hang je geen briefje bij de supermarkt dat je voor een korte periode (een half jaar) een schoonmaakster voor 1 of twee uur per week zoekt?
Alles bij elkaar kostte mij niet meer dan ¤ 35 per week (had een heel goedkope babysitter). Bijna net zoveel als de eigen bijdrage van de thuiszorg, maar veel nuttiger omdat ik zelf het heft in handen hield.
Je denkt nu misschien dat je het geld niet kan missen, maar in de praktijk valt het vaak best wel mee.
[ Bericht 18% gewijzigd door Tinkepink op 05-12-2006 08:59:37 ]
Tink, ja, ik praat daarover met de psycholoog. Dat is denk ik ook het echte ding waarover ik echt móet praten. De rest kan met praktische hulp opgevangen worden, maar dit is echt een heel emotioneel ding, iets waar ik echt echt echt iets mee moet nu. Heb je helemaal gelijk in.
Ik heb verder wel regelmatig halve dagen maar één kindje (dat vind ik rot en fijn tegelijk) en logeren gebeurt dus ook vaak. Een oppas erbij wordt me te veel, dan voel ik me alléén nog maar schuldig en waardeloos denk ik. En weet je wat het ook is? Juist dat poetsen af en toe is fijn, dat wil ik ook best zelf blijven doen. Zinnen verzetten en gewoon dingen dóen. Een schoonmaakster voelt dus ook niet echt nodig.
Maar ja, eerlijk? Ik weet het gewoon ook niet. Wil vanalles, maar allemaal onmogelijk.
Probeer te overleggen of het toch mogelijk is om in die tijd even te gaan sporten, probeer anders dat op te lossen door een ander iemand daarvoor in te schakelen. Ik weet dat je niet nog iemand erbij wil maar ja misschien toch proberen. Een oude buurvrouw of weet ik veel wat. Of Maria misschien toch een ochtend naar peuterspeelzaal? Heb je een paar uur de tijd om bijvoorbeeld even buiten te lopen met alleen Storm in de wagen, anders dan met een pratende peuter erbij. Allemaal dingen die misschien niet ideaal zijn of overeenkomen met de dingen die je had gewild nu. Maar ja, wel dingen die misschien handig en nodig zijn om de tijd door te komen, om ruimte voor jezelf te maken. Geneer je niet om zulke dingen te vragen, hulp komt soms uit onverwachte hoek en dat blijkt dan beter te gaan dan ooit verwacht.
Het geeft niets, het geeft niets dat je die ruimte nodig hebt, het geeft niets dat die dingen nu zo gaan, het is alleen verschikkelijk rot. Maar alles dat nodig is, om verder te kunnen gaan, is gewoon nodig. Ook al lijkt het soms niks te helpen of geen energie op te leveren, er is weer een paar uur voorbij. Ik weet dat het moeilijk is om die dingen te doen, te regelen maar ik weet ook dat het heel erg fijn kan zijn om die ruimte te hebben.
En voor de rest zeg ik nogmaals, probeer echt nu die dingen goed te bespreken. En er wat mee te doen. Je zit nu toch al in de shit. Ik weet dat je dat ook doet. Goed zo! Zorg goed voor jezelf. Eet gewoon gezond, dat is ook allemaal nodig. En voor wat het waard is, ik vind dat je er altijd mooi en verzorgd uit ziet. Hoe je er ook uit ziet. Het enige wat helemaal niet bij jou past is dat verdrietige gezicht, daar moet een oplossing voor gevonden worden. En dat komt
quote:Zeg Suug, hou je dit goed in de gaten dame? Een (voormalig) eetprobleem blijft op de loer liggen en steekt de kop op als je niet lekker in je vel zit. Wel bespreken he, met je internetbegeleidster...???! /vingertjeOp dinsdag 5 december 2006 08:06 schreef Sugar het volgende:
En daarbij dat andere: ik verlang zo sterk terug naar de tijd dat ik niet at, dat ik minder dan 50 kilo woog. Ik wil soms zo min mogelijk eten, wil weer dat meisje zijn. Terwijl het geen zin heeft, niet voor altijd, er komt altijd een moment dat je weer wel moet eten. Dat je weer gaat aankomen ook. Word heen en weer geslingerd door verlangen en verdriet erover.
We hebben vandaag geluk.
We kunnen de hulp krijgen van J, onze kraamhulp, waar we allemaal zo'n goed gevoel bij hebben. We hebben sowieso nog contact af en toe en ze wil hartstikke graag weer voor ons iets doen. Super dus. Een bekende, óók ervaren op het gebied van eetproblemen, helemaal op de hoogte van hoe het zit (PPD) én een schat van een vrouw die echt weet wat goed is voor mij en voor ons. Dat we haar mogen "hebben" is echt geweldig fijn.
Jullie konden wel iets positiefs gebruiken! Sterkte Ik ben zo blij voor je dat dit mogelijk is Hou je taai hoor! Ik lees je schrijfsels en ik zou zo graag een toverstokje hebben om het allemaal wat makkelijker, overzichtelijker en wat minder zwaar voor je te maken
[ Bericht 1% gewijzigd door melonovy op 05-12-2006 20:48:31 ]
Ik word doorgestuurd naar GGZ/Riagg. Tot die tijd blijf ik bij mw. Vraag me nu wel of of dat vergoed wordt. En zoniet, wat het dan kost.
quote:Ik ga al ruim een jaar naar GGZ en ik heb nog niet 1 cent betaald. En ik heb al vanalles gedaan daar, deeltijdbehandeling, groepstherapie, allerlei ' losse' onderdelen en gewoon gesprekken met een psycholoog, dus volgens mij komt dat wel goed.Op dinsdag 5 december 2006 21:13 schreef Ingrid19 het volgende:
Ik word doorgestuurd naar GGZ/Riagg. Tot die tijd blijf ik bij mw. Vraag me nu wel of of dat vergoed wordt. En zoniet, wat het dan kost.
Ik had alleen je laatste bericht gelezen, en daardor helemaal de foto van
Storm gemist.... Wat een geweldig ventje....
Ingrid, goed dat je bent doorgestuurd. Zoals anderen al zeiden, hoogstens een eigen bijdrage.
quote:ik kan dit alleen maar benadrukken. Leer er zo goed mogelijk mee omgaan. Helemaal weggaan zal het waarschijnlijk niet eigen ervaring maar probeer zaken te leren relativeren en accepteren.Op dinsdag 5 december 2006 18:47 schreef Moonah het volgende:
[..]
Zeg Suug, hou je dit goed in de gaten dame? Een (voormalig) eetprobleem blijft op de loer liggen en steekt de kop op als je niet lekker in je vel zit. Wel bespreken he, met je internetbegeleidster...???! /vingertje
Igraine, daar heb je helemaal gelijk in: relativeren en accepteren. Lukt nu dus niet, helemaal niet zelfs. Maar daar zit wel de oplossing, dat weet ik. Alleen voelt die andere oplossing zoveel effectiever.
en ingrid ook fijn voor jou dat je doorgestuurd bent
hier worden de bezoeken aan de psychologen gewoon vergoed Ingrid omdat het op dokters indicatie is dat we doorgestuurd werden
quote:Ik heb nu alleen de basisverzekering, we stappen ws over naar Unive. En dan aanvullend. Komt vast wel goed. Zal vast in 2007 zijn.Op woensdag 6 december 2006 10:22 schreef Sugar het volgende:
Ingrid, wel fijn dat je bent doorgestuurd, toch? Ik hoop dat het je veel gaat opleveren.
Heb nu niet het idee dat mw helpt. Is gewoon beetje kletsen. Wel gezellig en leuke vrouw. Maar een beetje over spiraaltjes kletsen helpt niet echt.
quote:De mw gaat het aan de ha voorleggen, maar ze denkt dat het geen probleem is.Op woensdag 6 december 2006 10:33 schreef Bar_en_Mar het volgende:
hier worden de bezoeken aan de psychologen gewoon vergoed Ingrid omdat het op dokters indicatie is dat we doorgestuurd werden
Hier gaat het op en neer. Kims verjaardag was erg leuk. Mijn zusje is er nu, sinds dinsdag. Wel leuk, maar ook veel stress. Haar vermaken etc. Zondag gaat ze weer weg. Heb het stiekem wel een beetje gehad.
Ach, morgen Groningen in, 's avonds filmpje kijken, is de dag zo weer voorbij.
quote:Dat vermaken dat ken ikOp vrijdag 8 december 2006 21:11 schreef Ingrid19 het volgende:
[..]
De mw gaat het aan de ha voorleggen, maar ze denkt dat het geen probleem is.
Hier gaat het op en neer. Kims verjaardag was erg leuk. Mijn zusje is er nu, sinds dinsdag. Wel leuk, maar ook veel stress. Haar vermaken etc. Zondag gaat ze weer weg. Heb het stiekem wel een beetje gehad.
Ach, morgen Groningen in, 's avonds filmpje kijken, is de dag zo weer voorbij.
Dat gevoel had ik vroeger ook altijd en dat is inderdaad ontzettend stressvol!Mijn therapie werd ook vergoed, volgens mij zit dat zelfs in het basispakket. Ik moest per sessie 15.20 euro betalen, maar het heeft me echt geweldig geholpen.
(dat bedoelde ik gister dus )
Doordat ik dus totaal geen puf zin had om normaal de dagen door te komen,omdat alles teveel is, het niet leuk genoeg is en ga zo maar door.
Hebben de psych en ik het gehad over dingen die ik dan nog wel leuk vind om ervoor te zorgen dat ik niet weg kwijn in mijn eigen verdriet.
En dus zijn we een lijstje op gaan stellen met aan de ene kant dingen die ik plezierig ervaar:
oa- een lekker bad nemen
- Visite gaan
-Koken
-Lezen
En een lijst opgesteld die je goed kunt/ en worden ook wel Competent genoemd:
oa-opruimen
- tuin doen
-afwas
- strijken
-wassen
-klussen
- boodschappen
Dat lijstje ga ik natuurlijk nog verder aanvullen, vanuit al die dingen moet ik een selectie maken, en daarmee, ga ik een weekschema proberen in te plannen, en die dan aanpakken zodat ik een doel ga creën voor mezelf.
Want nu bevind ik me een cirkeltje van emoties...
en door die bovenstaande actieviteiten, gaanwe proberen die cirkel te doorbreken, en ervoor proberen zorgen dat ik minder ga piekeren, en dat ik me beter ga voelen...
Misschien hebben jullie er ook wat aan
Ik hou zoveel van Maria. Haar geluk, haar stralende koppie. Wil haar niet laten schrikken van mijn gedrag, ons geruzie. Dat is me alles waard, dat ze het fijn heeft. En toch lukt het me vaak niet. Of niet met z'n vieren.
Ik hou ook van Storm, natuurlijk. En echt. Maar mijn betrokkenheid bij Maria is zo ontzettend groot. Weten dat ze soms dingen niet snapt, dat is zo pijnlijk.
Storm is ’s nachts heel veel wakker. Ik ben boos, kwaad, verdrietig, slachtoffer. Zo stel ik me op, ik kan niet anders. Het is me te veel.
J stelde voor met Maria en Storm een keer te gaan zwemmen. Ik reageerde enthousiast, ging er op in en zei dat ze dat misschien een keer met Maria alleen kon doen, zonder Storm. Daarna dacht ik: maar ik wil zélf leuke dingen doen met mijn dochter.
Ik wil genieten van hoe ze geniet. En niet wegkwijnen in huis, ook al heb ik betrekkelijke rust met alleen Storm. Ik wil met haar, met haar, met haar. Ik moet zo huilen als ik dit typ, als ik denk aan Maria. Ze is mijn alles, mijn alles.
Ik heb het idee, als ik je verhalen zo lees, dat je alleen nog maar heel hard naar beneden aan het gaan bent ipv langzaamaan omhoog.
Had je nu al wel medicijnen?
Ik slik hormonen, lage dosering. Maar dat werkt sowieso pas na 2 cycli, als het werkt. (nu nog een week of 5-6, denk ik). De PPD-deskundige mail ik over hoe het gaat, maar dat levert nog niks op verder. Haar reacties gaan niet verder dan die van een willekeurige voorbijganger die zegt: grijp maar alle hulp aan en het is nu ook zwaar.
Oh ja.
Ik denk dat ik haar ga mailen over dit gevoel over de "behandeling". Ik had gehoopt meer aan haar ervaringen te hebben. Tips, steun, weet-ik-wat.
Fijn om te horen dat het gevoel er wel is iig. Alleen het lijkt me dat je toch op een keer hulp nodig hebt om het dan ook echt te kunnen doen, om er mee aan de slag te kunnen.
Misschien kun je proberen te leren genieten van het gevoel dat Maria geniet, ook al is ze niet bij je. Maar dat je alles probeert om haar te laten genieten met, maar ook zonder jou. Dat je kracht nu is om te zorgen dat ze het fijn heeft, ook al kun je dat misschien niet altijd zelf doen. Een regiseur moet alles in banen leiden, maar heeft niet altijd de uitvoering in handen
Enne.. fijn dat Maria je alles is.
Dat je dat zo mag voelen.Ik merk dat ik ook meer 'kan' met Jonne en daarom ook anders betrokken ben bij hem dan bij het vnl zorgen voor Romme. Romme is voor de knuffels, het liefhebben, vasthouden e.d. Maar met Jonne heb ik veel meer interactie, gesprekken, argumenten, puzzels maken en gesprekken en de eerste onderhandelingen
Het schuldig voelen omdat ik 'meer' geniet van alle ontwikkelingen die Jonne doormaakt dan van het knuffelige van Romme. (Wat ik btw heerlijk vind, maar wel anders ervaar. Heeft niets met meer of minder houden van te maken, maar meer datgene wat me ligt)
Heb hier ook wel een beetje het gevoel dat nog niet alle hulp datgene doet wat het zou moeten doen. Alsof er wat 'meer' nodig is.
Ik weet verder niet goed hoe wat ik nog kan zeggen. Ik kan alleen maar aangeven dat ik als dochter van moeder met depressies geen nare herrinneringen heb. Ik heb ze wel gehad, maar door er eindeloos over te praten heeft alles een plek gekregen. Maria is nog klein, heeft vast een schare lieve opa's oma's en nog meer mensen om zich heen. En jij geeft zoveel veel om haar, dat merkt ze, dat voelt ze. En zolang je zo vol liefde de foto's van Storm beschrijft zit ook dat gevoel goed, al komt het er misschien nog niet zo uit als jij zou willen. Zorg eerst dat je jezelf beter voelt meisje, en dan komen de heule fijne uren, daarna dagen, met je kindjes ook weer.
quote:Hoe bedoel je?Op dinsdag 12 december 2006 10:53 schreef Brighteyes het volgende:
Fijn om te horen dat het gevoel er wel is iig. Alleen het lijkt me dat je toch op een keer hulp nodig hebt om het dan ook echt te kunnen doen, om er mee aan de slag te kunnen.
Ik merk nu juist dat het me lukt zolang ik alleen ben met de kindjes. Niemand erbij die ook nog energie vraagt, ook al is diegene er juist om mij te helpen. Ik moet me toch verhouden tot diegene, hoe lief en vertrouwd de mensen ook zijn. Een vriendin die betrokken vraagt: "Maar maak je je nu druk om Storm, dat ie nu huilt in bed en slecht zijn fles dronk"? dat is me teveel. Ik kan dan alleen maar vanuit mijn tenen antwoorden dat ik gestresst word ervan, heel veel stress ervaar. En dat wordt zo groot, juist ook doiordat iemand me vraagt naar mijn gevoel. juist doordat er iemand is bij wie ik dat kwijt kan. maria vraagt zich dat niet af. Die kijkt niet hoe mijn pet staat. Als ik alleen ben met ze en Storm huilt, dan kom ik beneden bij Maria. Die wil spelen en ik kan door met haar. Door met wat er concreet is: een klein meisje dat gewoon wil dat ik een puzzel met 'r maak. Dat werkt beter dan dat iemand wil weten hoe het met me is en me wil helpen.
Alleen vraag ik me stiekem af of het de juiste manier is.
Het klinkt alsof je niet wil dat mensen vragen hoe het met je is omdat je dan kan doen alsof het er niet is zeg maar, maar goed, ook dat kan ik verkeerd hebben.
Ik zou iig die mevrouw van de mailtherapie vertellen dat je met wat ze nu doet niet zo heel veel kan. Kijken of die wat meer voor je kan betekenen.
Allemaal niet direct zichtbaar voor degene die erbij is, maar echt zo druk in mijn hoofd.
drukte in je hoofd is al helemaal niets Ik wil zoveel tegen je zeggen, maar weet niet goed hoe en wat. Sommige dingen zijn erg herkenbaar. Vind het zo verdrietig voor je. En ik zit me nu al druk te maken dat Kim vrijdag mee moet naar mw. voor het eerst samen op de fiets.
En een faalangst/assertiviteits training zit er helaas niet in voor mij.
Ga zo ff boodschappen doen, zonnetje schijnt.
Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.
Ik vind het heel vervelend in ieder geval voor ieder die zich niet lekker in haar vel voelt. En ook voor jullie kindjes vind ik het vervelend. Dat bedoel ik niet gek of lullig maar ik gun alle kindjes een blije en gelukkige moeder.
quote:Omdat er geen groepen van start gaan binnenkort.Op dinsdag 12 december 2006 14:00 schreef Igraine het volgende:
Ingrid, hoezo zit een faalangst/assertiviteits training er niet in voor je?
Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.
Face-to-face lijkt mij ook beter dan alleen via mail.
quote:Ik heb naast die PPD-deskundige nog gewoon de psycholoog, daar ga ik gemiddeld eens per 2 weken heen. Ze begon vorige keer over een haptotherapeut en misschien moet ik dat maar gaan doen. Vervangend of erbij, in elk geval er iets mee proberen.Op dinsdag 12 december 2006 14:00 schreef Igraine het volgende:
Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.
Nu houdt de "behandeling" dus in:
Ik lees dat je hormonen slikt, die hopelijk gaan helpen over 1-2 maanden ALS ze al gaan helpen....
Waarom geen antidepressiva?
Niet dat ik je nu zo graag aan die medicijnen zie maar ik weet dat die binnen enkele weken verlichting geven, en dat gun ik je zo.
Ik ben ook niet zo'n voorstander van AD, maar om iemand op de rit te helpen zodat hij/zij het na een tijdje zonder AD afkan, waarom niet? Het geeft idd snel verlichting waardoor de rest ook wat makkelijker op te pakken is.
Haptotherapie heb ik zelf wel eens gehad maar was eigenlijk niet voor mij van toepassing. Ik kan dus ook niet zeggen welk effect het kan hebben.
Ik moest eigenlijk gewoon naar een manueel therapeut omdat mijn klachten puur lichamelijk waren. Hoewel ze me wel heeft afgeraden nog langer van die hoge hakken te dragen ivm mijn nekklachten. Die raad heb ik opgevolgd en heeft wel geholpen moet ik zeggen.
Maar het stoned zijn was toch wel het toppunt hoor....
Nee hier ook geen ad meer, zoiezo niet meer van de dokter, het was niet veilig meer voor me
Pas goed op jezelf Sugar, ik vind het knap hoe je het toch allemaal doet. Sterkte!
quote:Door weer en wind met fietskar, twee kindjes tegen elkaar aan. Er kruist ons een busje. BRINKS WAARDETRANSPORT.
Ik grinnik. Bestaat er een waardevoller vrachtje dan het mijne?
AD's zijn uiteraard niet zaligmakend, maar ze kunnen je wel net genoeg lucht geven om aan de slag te kunnen met jezelf en je problemen. Veel symptomen die ik hier lees lijken direct veroorzaakt te zijn door een (fysiek) probleem dat enorm verlicht kan worden door een modern AD.
Om maar even een greep te doen:
- het gevoel dat alles je teveel is
- als iemand je iets vraagt willen roepen "laat me met rust, ik weet het ook niet!"
- geen geduld hebben met je kinderen
- in tranen uitbarsten als je kind gaat huilen
- het gevoel dat alles je boven het hoofd groeit
- het gevoel dat je het wel zou volhouden als iedereen je maar met rust liet
- het gevoel dat alles beter zou zijn als je minder/geen kinderen had die je aandacht vroegen
- enorme moeite hebben om 's ochtends op te staan omdat je denkt "waarom zou ik"
- moeite hebben met eten omdat je denkt "waarom zou ik"
- moeite met vrijwel elke handeling omdat je denkt "waarom zou ik"
- jezelf moeten dwingen tot elke stap, tot elk gebaar, zelfs tot dingen waar je vroeger van genoot
- denken dat je nooit meer kunt genieten
- zeker weten dat je je altijd zo "bleak" zult blijven voelen
- weten dat je omgeving waarschijnlijk beter af is zónder jou
- zelfhaat
dat zijn -als ze structureel voorkomen- allemaal symptomen van depressie. en in veel gevallen kun je zoiets verlichten met een AD. Heel recent is weer een onderzoek afgerond waaruit steeds meer duidelijk wordt dat depressies voor een groot deel puur fysiek en puur genetisch zijn. Dan kun je wel flink willen zijn en je vooral niet willen aanstellen (trouwens ook een symptoom van een depressie, dat je denkt dat het aan jezelf ligt), maar dat helpt niets, want je kunt er gewoon niets aan doen, het is niet jouw schuld.
Sugar, lieffie, ik maak me best wat zorgen om de dingen die je schrijft. Je legt veel te veel schuld bij jezelf en je lijkt niet meer goed te beseffen dat je hormonen een enorm lullige streek met je aan het uithalen zijn. Ik denk net als Lois dat het misschien wel eens tijd is geworden om te grijpen naar een AD naast (of in plaats van) de hormonen die je slikt. Er is een punt waarop het gewoon onverantwoordelijk wordt om _niet_ aan die medicatie te beginnen, en ik vraag me af of jij dat punt zo langzamerhand niet hebt bereikt. Wil je me voor mijn gemoedsrust beloven dat je de dingen die je hier de afgelopen weken hebt geschreven uitprint en laat lezen aan je therapeut? En blijf alsjeblieft constant constant tegen jezelf zeggen dat jij er echt niets aan kunt doen, dat het je lijf, je hormonen, je neurotransmitters zijn die maken dat je al deze nare dingen denkt en voelt. Je bent een geweldig mens, een hartstochtelijke moeder die vecht voor alles wat ze waard is, juist daarom vergaat het je nu allemaal zo zwaar. Maar het hoeft niet zo te zijn, en het hoeft zeker niet zo te blijven. Ik denk aan je.
hoe gaat het sugar? wil je alsjeblieft heel goed lezen wat phileine schrijft?
Sugar, ik maak me ook zorgen om je. Wil je alsjeblieft over de woorden van Phileine nadenken?
Je kent me natuurlijk niet dus ik hoop niet dat je dit bemoeiallerig vindt. Zo is het niet bedoeld. Ik herken veel van de gevoelens die je beschrijft en weet dat AD mij net dat steuntje in de rug heeft gegeven om uit die negatieve spiraal te komen, zonder dat ik de grip op mezelf kwijtraakte of me een heel ander mens voelde.
En ik niet wist waar ik kruipen moest, er zat totaal geen rust in me.
Sugar, toen ik die haptotherapie had (zie je PM
) had ik óók ondersteuning van AD. En het hielp enorm!!!AD (seroxat) gaven mij de rust in m'n hoofd om de depressie aan te kunnen pakken en een behandelmethode te kiezen die bij mij paste. Ze gaven mij de grip op de situatie weer terug.
quote:Bij mij ook.Op donderdag 14 december 2006 13:46 schreef Macka66 het volgende:
Goed verhaal van Phileine!
AD (seroxat) gaven mij de rust in m'n hoofd om de depressie aan te kunnen pakken en een behandelmethode te kiezen die bij mij paste. Ze gaven mij de grip op de situatie weer terug.
Ik luister echt naar jullie, maar ik weet het gewoon niet.
AD vlakt de emoties wat af, dus als je snel huilt of in paniek raakt, wordt dat wat minder waardoor je wat beter met situatieskunt omgaan.
quote:Natuurlijk heb je wel enigszins grip! Je bent sterk en vecht voor je geluk!Op donderdag 14 december 2006 14:57 schreef Sugar het volgende:
Maar vinden jullie het óók niet regelmatig al klinken alsof ik wel enigszins grip heb? De gedeeltelijk goede dagen, de dingen die ik doe en besluit? Ik heb echt het idee dat het niet zó erg is dat er echt iets moet met AD. Dat ik ook al fijne dagen of delen van de dag heb, dat zegt toch ook iets? Of hoort dat erbij en is het dan soms nog nodig om aan medicatie te denken?
Ik luister echt naar jullie, maar ik weet het gewoon niet.
Maar dat kan ook best samen met een depressie. Sterker nog, heel veel mensen zijn depressief terwijl ze best gelukkige momenten kunnen hebben. Ik zie ook dat je er voor vecht en dat het af en toe beter lijkt te gaan.
Maar toch, als ik de grote lijnen bekijk heb ik niet het gevoel dat het echt beter met je gaat, eerder slechter. Volgens mij had ik dat vorige week ook al geschreven.
Maarre, Sugar, jíj bent de baas en je moet zeker geen dingen doen waar jij je niet goed bij voelt, want dat bevordert je genezing al helemaal niet.
Maar eerlijk gezegd ben ik het wel eens met phileine.
Ik kan dus sommige dagen al goed doorkomen. Dan lukt het me met die 2 kindjes. Soms wel doordat ik weet dat er de volgende dag een dagje kinderdagverblijf volgt, maar toch. En ik kan weer lachen om ze, kan oprecht zeggen dat ik van Storm hou, voel me soms gewoon oké. Dan valt het misschien allemaal toch wel mee? Ik zeg het niet om dingen teniet te doen, maar wél om het beeld goed te laten kloppen met hoe het gaat.
Een dag met alleen Maria is makkelijk en gaat goed. Dan knaagt wel het schuldgevoel best erg en het idee van "dit telt ook niet, want nu heb je je zoon lekker makkelijk bij een oma gebracht!!!" Wel logisch dat het zo voelt, want ik héb nu eenmaal 2 kindjes en dat is hoe het straks moet kunnen. Soms lukt dat dus ook. Het is gewoon dubbel en ik wil niet dat jullie denken dat ik alléén maar rotdagen heb. Dat is niet zo. Soms neutraal, soms fijne momenten. En soms ineens weer die enorme stress, huilbuien, ruzies, boosheid en uitzichtloosheid. Maar niet altijd.
Ik wil dus best pillen gaan slikken, zie er niet eens echt tegenop, maar ik heb steeds het idee dat ik me aanstel. Of dat het niet erg genoeg is.
Ik heb in ieder geval het idee dat je niet erg stabiel bent met je emoties en gedachten. En een depressie gaat niet altijd gepaard met hele dagen in zak en as zitten. Een depressie of depressieve stemming verschijnt in zoveel vormen en gradaties en het is maar net hoe dat je functioneren beïnvloedt.
Dat je je af en toe best prettig voelt hoeft niet te zeggen dat je je aanstelt op andere momenten. Kan wel, hoeft zeker niet.
En om uit dat kringetje te komen zijn de AD soms nodig.
Githa en Igraine, natuurlijk verwacht ik ook niet een antwoord van jullie, hoor. Ik ga het zeker ook met de psycholoog bespreken volgende week. Het stond er misschien een beetje alsof ik jullie vraag te zeggen hoe het precies zit.
quote:Je schrijft zelf hoe heftig de schommelingen kunnen zijn. Dat is een duidelijk teken, lijkt me.Op donderdag 14 december 2006 15:08 schreef Sugar het volgende:
En soms ineens weer die enorme stress, huilbuien, ruzies, boosheid en uitzichtloosheid. Maar niet altijd.
... ik heb steeds het idee dat ik me aanstel. Of dat het niet erg genoeg is.
Misschien als je jezelf ervan kunt overtuigen dat JIJ ZELF nu even niet in staat bent de situatie objectief te beoordelen, dat je dan minder moeite hebt met het maken van die stap?
En wanneer is het bij jou wel "erg genoeg" ? Waarom zou je dat risico nemen, als je de kans hebt je situatie nu te verbeteren? Waarom misschien nog maanden zo doorgaan, terwijl je dat nu kunt voorkomen?
Ik wil gewoon graag dat het beter met je gaat. En met Luchtbel ook.
(het "grappige" van die nieuwe AD's is trouwens dat ze alleen werken als je daadwerkelijk een fysiek serotonine-probleem hebt. Als het "erg genoeg" is werkt het dus, als het niet "erg genoeg" is haalt zo'n pil niets uit)
Het is heel heel goed te horen dat je er zulke goede dagen tussen hebt zitten, maar lieve Sugar, de maatstaf van een depressie is niet hoe hoog de toppen zijn, maar juist hoe diep de dalen. En welke balans er tussen die twee zit. Ik vind dat je het heel goed doet en heb bewondering voor hoe hard je vecht, maar ik blijf vinden dat je veel te veel schuld bij jezelf legt. Termen als "zwakheid" en "erg genoeg" hebben gewoon helemaal niets te maken met depressief zijn. Het hoeft allemaal niet zó ontzettend moeilijk te zijn als het nu is.
Maar natuurlijk is het laatste woord aan jou en je therapeut. Je hebt het volste recht om geen AD te willen slikken, maar wijs het dan wel af om de goede redenen en niet omdat je denkt dat je anders zwak bent. 't is bijna kerst Suug, de tijd van vergeving. Ga jij maar eerst eens jezelf vergeven en jezelf duidelijk maken dat al die dingen die je jezelf zo kwalijk neemt echt niet jouw schuld zijn.
Ik heb Eileen vanochtend in die mail verteld dat ik nu net niets heb aan ons mailcontact. En dat ik via internet ook met mensen spreek die soms hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt, of vergelijkbare verhalen. (Ik bedoel jullie, ja). En dat sommige mensen me adviseren toch AD te overwegen.
Haar reactie:
Je bericht heb ik gelezen , ik wil dan meteen even inhaken op je vraag (wat kan ik voor jou betekenen?).
Dat is het volgende: mijn taak is om je te begeleiden en gerust te stellen (alleen als jij dit wil).
Het is mijn taak erop toe te zien hoe het met jou gaat op de medicatie.
Ook is het mijn taak je te waarschuwen voor dingen die je beter niet kunt doen en dat is internetten met mensen die totaal geen kennis van zaken hebben (allemaal leken). Je verkeerde adviezen kunnen geven waardoor je nog verder van huis kunt raken, hoe goed dat ook bedoeld is. Al deze mensen zijn labiel en niet in staat om anderen te helpen laat staan rationeel kunnen denken. (dat heeft ze verkeerd begrepen)
Als jij vindt dat je niets hebt aan ons mailcontact (dit is wat je schrijft: Ik merk dat ik nu net niets heb aan ons contact) dan kunnen we het beste met de begeleiding stoppen en dit terugkoppelen naar je huisarts.
Laat mij maar weten wat je hiervan denkt.
quote:Volgens mij heeft ze niets begrepen (niet goed gelezen? ) van wat je verteld hebt, ze pikt er één zin uit en gaat niet in om waar het werkelijk om gaat: dat jij vindt dat zij haar taak niet naar wens/behoren uitvoert (al kan ik me voorstellen dat het niet leuk is om te horen, maar ja, je doet dit niet om haar een plezier te doen). Het ging niet om die anderen, het gaat om wat zij voor jou betekent. En als dat niets is, is het misschien wel een idee ermee te stoppen, dit kost je alleen tijd/stress en als je er niets aan hebt voor je gevoel...Op donderdag 14 december 2006 16:24 schreef Sugar het volgende:
Als jij vindt dat je niets hebt aan ons mailcontact (dit is wat je schrijft: Ik merk dat ik nu net niets heb aan ons contact) dan kunnen we het beste met de begeleiding stoppen en dit terugkoppelen naar je huisarts.
Laat mij maar weten wat je hiervan denkt.
sugar, lastige beslissing. dikke zoen van mij!
'Madam' is op haar tenen getrapt zo lijkt het...Sugar, ik heb echt totaal geen verstand van deze dingen, heb er ook geen ervaring mee, maar ook ik schrik van de dieptepunten die je hier neer schrijft.
Hoewel ik me wel ook zat te bedenken dat je het hier mss juist zo open neer kan zetten omdat het iets beter met je gaat.
Maar goed, jij alleen kan dat beoordelen. Uiteraard samen met een huisarts of psycholoog oid.
Ik vraag me nu bijna af of die mailmevrouw nou juist mss het minst handig is, omdat ze heel deskundig is, maar wel vanaf een afstandje diagnoses stelt. (Wat wij hier ook proberen
).Ik zie hier alleen maar sterke vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, meer of minder heftig en die jou hele goede raad geven, vanuit hun ervaring.
Sterkte meid
En oh Miss-Dynastie zegt het ook al: het ging jou om jouw kontakt met haar.
Ik denk dat er hier heel wat mensen zitten die de gevoelens die jij hebt toch beter begrijpen dan hetgeen Eileen schrijft (leken). Uiteraard zijn de adviezen die hier gegeven worden niet altijd even juist, maar om het nu te zeggen zoals zij zegt...
Maar er wordt in die adviezen ook vaak gezegd dat je contact moet opnemen met specialisten, het is niet dat iemand hier zegt: dit maakt alles goed Beetje jammer dit berichtje vind ik persoonlijk.
*dikke knuf* Sugar. Normaalgezien lurk ik hier gewoon, maar ik wou toch even uit mijn schulp kruipen.
Ik ben van mezelf geschrokken. Heb vanmiddag heel serieus aan zelfmoord gedacht.
Morgen (met Kim) naar mw. Zal het daar zeggen, geen idee wat ermee te doen.
Sebas, die echt heel nuchter is in dit soort dingen en mijn hele mail ook heeft gelezen, reageert ook zo:
Jeetje, zij heeft het écht niet begrepen!!!! Hoe kun je als begeleidster van een ppdpatient nu zo ongelofelijk harteloos en kort reageren op zo'n open mail???
Hier zakt echt mijn broek van af!
Meisje, hier moeten we echt iets mee, dat zij zich zo opstelt is 1. Maar ik denk dat we echt iets moeten verzinnen dat je wel geholpen gaat worden, door wie dan ook!
Hier kan ik wel van huilen!
Oh Ingrid toch.
Heel serieus aan zelfmoord denken is natuurlijk erg beangstigend. Wat rot dat het zo slecht gaat met je. Blijf dat soort dingen hier maar schrijven, als je kunt. Beter wél delen dan niet, denk ik.quote:Als ik dood ben, dan is de belastingdienstschuld weg. En kan Djeez met Kim normaal rondkomen.Op donderdag 14 december 2006 16:44 schreef Sugar het volgende:
Wel goed om te lezen dat jullie het ook een typische reactie vinden. Ik moet even denken wat te doen nog.
Sebas, die echt heel nuchter is in dit soort dingen en mijn hele mail ook heeft gelezen, reageert ook zo:
Jeetje, zij heeft het écht niet begrepen!!!! Hoe kun je als begeleidster van een ppdpatient nu zo ongelofelijk harteloos en kort reageren op zo'n open mail???
Hier zakt echt mijn broek van af!
Meisje, hier moeten we echt iets mee, dat zij zich zo opstelt is 1. Maar ik denk dat we echt iets moeten verzinnen dat je wel geholpen gaat worden, door wie dan ook!
Hier kan ik wel van huilen!
Oh Ingrid toch.
En mijn en zijn ouders zullen helpen.
En met het geld van de zorverzekering, die anders voor mij was, kan hij de schuld aflossen.
Het is alleen maar fijn dat je ook goede momenten hebt. En neutrale momenten ook. Dat het goed gaat om met Maria te zijn, dat het soms ook met alletwee de kindjes erbij gaat. En het is ook niet erg om op die momenten even niet bezig te zijn met dingen die mensen van je willen weten. Dat betekent niet dat je het wegstopt maar dat er dan op dat moment even geen ruimte is voor die gevoelens. Of wel voor die gevoelens maar dat je wel kunt functioneren. Jezelf moeten uitleggen kan dan soms net verkeerd zijn. Hulp is soms fijn, maar dan het liefst wel zonder iets te hoeven zeggen, dat mensen gewoon inspelen op die dingen en zonder er wat van te zeggen handelen. Dat zou handig zijn, of zelfs helemaal niet. Maar ja, werkte het maar zo toch. Het is rot dat die dingen dat juist dan zo lopen.
En als mensen zeggen dat het bijna onverantwoord lijkt om nog zo langer door te gaan, hoeft het niet te betekenen dat ze denken dat ze je binnenkort ergens achter het behang geplakt terug gaan vinden.
Maar gewoon dat ze veel verdriet lezen in jouw dingen en je rust, genieten en gelukkig gunnen.
Lieve schat, je was zwanger en kreeg een kindje, ondertussen heb je ook je diploma gehaald, was het van mei tot ergens in september regelmatig dagen meer dan dertig graden, jouw man brak zijn hand, jij kreeg een depressie.
En er was natuurlijk altijd Maria.
Je functioneert al zo lang op een soort van topniveau. Soms hoef je dat niet van jezelf te vragen.
Die dingen moet je zelf beslissen. Maar je moet nooit denken, dat jij je aanstelt, dat dingen niet erg genoeg zijn, ieder moment dat je door moet met te veel, is meer dan genoeg.
Jammer dat die dame zo reageert. Het was mooi geweest als van daar goede hulp kwam. Iemand die je op die rotte momenten net even er doorheen kon coachen. Jammer.
quote:Ja, dat lijkt heel logisch inderdaad.Op donderdag 14 december 2006 16:50 schreef Ingrid19 het volgende:
[..]
Als ik dood ben, dan is de belastingdienstschuld weg. En kan Djeez met Kim normaal rondkomen.
En mijn en zijn ouders zullen helpen.
En met het geld van de zorverzekering, die anders voor mij was, kan hij de schuld aflossen.
Maar het is totaal onlogisch en gelukkig helemaal niet de oplossing voor zoiets. Dat je dat maar even weet en dat je het maar in je oren knoopt. Of op je voorhoofd schrijft. Echt hoor.
quote:Het lijkt mij wel een goede oplossing op zich.Op donderdag 14 december 2006 16:52 schreef Sugar het volgende:
[..]
Ja, dat lijkt heel logisch inderdaad.
Maar het is totaal onlogisch en gelukkig helemaal niet de oplossing voor zoiets. Dat je dat maar even weet en dat je het maar in je oren knoopt. Of op je voorhoofd schrijft. Echt hoor.
Kim heeft nu niks aan mij als moeder. Kan Djeez een betere moeder zoeken.
Niemand kan mij helpen.
Je bent een schat echt.Als je al nadenkt over zelfmoord plegen om zo van de ellende af te zijn, ga je helemaal de verkeerde kant op!
Ga alsjeblieft zo snel mogelijk naar de huisarts, bel het Riagg of weet ik veel wie...
Kimmetje heeft haar pappa EN mamma nodig!
Sjoeg, wat rare reactie. Lijkt me, eerlijk gezegd, een stuk beter voor je als je gewoon face to face met iemand praat. Die kan je emoties ook zien. Een email is een plat stukje tekst waar emoties nooit duidelijk in wergegeven zijn...
Fijn dat Sebas ook zo reageerde...
Als je er geen geld voor hebt moet het maar ergens vandaan gehaald worden, aan goede hulp zou geen prijskaartje moeten hangen. Je hebt het duidelijk hard nodig.
Er is geen betere moeder voor jouw kind dan dat jij zelf bent.
En ik las net je gedoe met de belastingdienst, als ik je een tip mag geven, regel niks telefonisch maar meteen op papier en per mail. Heb je altijd bewijs. En de meeste mensen die bij de belastingtelefoon werken weten niet meer als de gemiddelde beller zelf. Zoek ook hulp met zulke dingen, als je dat niet zelf kan!!!!!! Zulke dingen moeten je niet boven het hoofd gaan groeien.
En doe wat Vicky zegt: hulp vragen. Dat moet je jezelf en je gezin echt gunnen, dat is het zeker waard!
Wat heeft Djeez liever denk je? Een belastingschuld en zijn vrouw of geen schuld maar weduwnaar zijn? En Kim? En jouw ouders en zijn ouders?
Voor elk 'voordeel' wat jij hierin ziet, kunnen er evenzoveel (en meer) nadelen van bedacht worden.
Mijn buurjongen heeft zichzelf 2 weken geleden verhangen in huis. Ook mede door schulden waarvan hij geen uitkomst zag. Geloof mij, dat er niemand 'blij' mee is.
Ach Sugar, ik geloof dat zij het idd niet begrepen heeft. Ik heb geen 'eigen' ervaring met depressies maar wel vanuit mijn omgeving. Ik denk niet dat zij nu echt op de juiste manier hierop reageert.
[ Bericht 0% gewijzigd door Igraine op 14-12-2006 17:06:29 ]
En die schuld, het is allemaal lastig maar het is MAAR geld. Daar is heus wel een oplossing voor te vinden.
Maar kim heeft maar een moeder en djeez maar een vrouwtje van wie die houdt en dat ben JIJ ingrid.
Jij bent die geweldig lieve vrouw voor djeez en die geweldige mama van kim want ja dat ben je!
Bel een huisartsen¨post maak een afspraak voor crisis, meis echt je bent een kanjer , met heel veel verdriet en dat moet er uit en dat is kut en ellendig zwaar en moeilijk.
Maar echt je bent het allemaal meer dan waard!
Het helpt écht in helemaal niets als jij er niet meer bent. In helemaal niets, hoor je?
Praat eventueel met je verzekering of er iets te regelen is, vraag hulp bij je ouders. Zet je trots even opzij en SCHREEUW om hulp!
Zoals Igraine ook al zegt, wat denk je dat Djeez liever heeft? Er zijn 2 mensen die van je houden en een Kim is nog te jong om te beseffen wat er nu speelt, die houdt onvoorwaardelijk van je...
quote:Wat een lieve reactie van Sebastiaan!Op donderdag 14 december 2006 16:44 schreef Sugar het volgende:
Wel goed om te lezen dat jullie het ook een typische reactie vinden. Ik moet even denken wat te doen nog.
Sebas, die echt heel nuchter is in dit soort dingen en mijn hele mail ook heeft gelezen, reageert ook zo:
Jeetje, zij heeft het écht niet begrepen!!!! Hoe kun je als begeleidster van een ppdpatient nu zo ongelofelijk harteloos en kort reageren op zo'n open mail???
Hier zakt echt mijn broek van af!
Meisje, hier moeten we echt iets mee, dat zij zich zo opstelt is 1. Maar ik denk dat we echt iets moeten verzinnen dat je wel geholpen gaat worden, door wie dan ook!
Hier kan ik wel van huilen!
Oh Ingrid toch.
ingrid lees hier eens doorheen.
En jongen die zoveel schuld had en er helemaal van afgekomen is echt de moeite waard
net zoals jij djeez en kim!
Wij willen je allemaal heel graag helpen!
Nou is dat best een bedrag maar geen reden om er maar uit te stappen, toch?
Er zijn ook nog dingen als schuldhulpverlening en dergelijke. Er is altijd een uitweg, een andere dan zelfmoord. Ik begrijp heel goed dat de moed je in de schoenen zinkt, maar er is altijd een oplossing.
+ die 1900
[aanvulling]
Jemig meid, 20.000 euro... ik zou echt naar zo'n bureau gaan joh! Sommige dingen gaan gewoon even niet meer zonder hulp en als zij jullie kunnen helpen om over 3 jaar schuldenvrij te kunnen zijn, why not, kunnen jullie dan een fresh start maken!
Ga even iets voor jezelf doen. Een warme douche, een kopje thee, kaarsjes aan. Even rust, lief zijn voor jezelf. Blijf niet hangen in het vluchtidee. Er zijn ook andere manieren om eruit te komen, ook al zie je die nu niet.
Sugar, die mail klinkt alsof ze er weinig van heeft begrepen... Ook jij, pas goed op jezelf!
quote:Goed zo, zet je schaamte maar opzij. Dat geeft ruimte. En daarmee gun je jezelf ook de kans dat mensen die er verstand van hebben dingen voor jullie kunnen gaan uitzoeken.Op donderdag 14 december 2006 17:15 schreef Ingrid19 het volgende:
We hebben een schuld van 20.000, zo, nu weet de hele wereld het.
+ die 1900
quote:Lieve Ingrid, dit is iets wat in normaal gezien hier niet eens had willen neerzetten, maar doe dit nu toch maar.Op donderdag 14 december 2006 17:01 schreef Ingrid19 het volgende:
WE hebben niet alleen een belastingschuld. Ook een gewone hoge schuld.
Ben beetje geschrokken van jou reactie en houd toch wel in dat er toch echt wel meer met je aan de hand is...
Sterkte hiermee om hier samen met een goede begeleiding uit te komen
Affijn:
Jullie zijn niet de enige met schulden, of die in schulden hebben gezeten.
Een paar jaar geleden, hadden Marco en ik het ook absoluut niet breed.
Hij werd ontslagen, en omdat hij het aanvocht mocht hij ook niet opzoek naar ander werk, want anders zou het overkomen dat je er toch niet zo heel erg mee zat.
Marco had zijn ex moeten uitkopen, en dat wilde hij graag in 1 keer doen, zodat hij er dan gelijk vanaf zou zijn....
klink exen zijn duur....
Met andere woorden een dubbele hyptoheek...
Ik had een full-time waarmee ik en 2 hypotheken mee op moest vangen, zorgen voor boodschappen, rekeningen betalen, en de nodige schulden.... (89.00 gld om een ex uit te kopen)
We gaan het nog erger maken...
Ik had mijn baan opgezegd, per oktober omdat ik er voorzichtig vanuit ging dat ons huis wel verkocht zou zijn rond die tijd....
No way dus....
Dus mijn inkomen weg, Marco die geen inkomen meer had.... en schulden en een dubbele hypotheek....
Het was vechten, het was krauwen,het was zwaar, het was heftig, nodige ruzies, nodige discussies, menig maal zagen ook wij het allemaal niet meer zitten....
We hebben volgehouden, we hebben doorgezet , het huis werd verkocht (ik was ook nog eens zwanger)
Marco kreeg een andere baan, maakte giga veel uren was ook nodig.
Het is bitterzwaar, en we zijn er nog niet, schulden hebben we niet meer in die zin, we kunnen lekker rondkomen, leuke dingen doen, leven eten enz enz.
Maar door wat toestanden, liggen er nog 2 rekeningen.... en daar gaan we snel een plan om bedenken want ze moeten betaald worden.
de één is van helaas een veel te vroege begrafenis wat door toestanden zelf betaald moet gaan worden, en de kosten van het grafje voor ons veel te vroeg gestorven menneke.... (ga ik ook verder niet over uitwijden qua prijzen enzo)
Wat ik wil aangeven is dat je er uit kan komen, lukt het niet alleen, dan met hulp, het zal zeker niet makkelijk zijn, maar het kan, als je er maar voor inzet.
En dat andere heeft geen zin, en ergens weet jij dat heel goed, het lost niets van het probleem op.
Je weet me te vinden om tegen aan te kletsen
En als hij aan het douchen was het doen.
Vicky heeft hem gebeld, heel lief. Ik ga nu.
en ingrid Praat!
Zoek, nee eis hulp, van ha, riagg, maar ook kun je om te spuien bellen met zo'n telefoonlijn, ik ben even de naam kwijt. En wat fijn dat Vicky je op deze manier gesteund heeft.
Heel veel sterkte Ingrid, je bent iemand die nodig is, vergeet dat niet.
Sugar, lekkere reactie dan. Ergens kan ik haar begrijpen, op internet is helaas ook vaak en veel verkeerd advies te vinden, maar dat geldt niet voor hier. En daarbij, niemand verplicht je hier tot iets toch? Misschien moet ze eens een kijkje nemen, voordat ze oordeelt.
Gelukkig heb je je lieve man en kindjes (en Fok) om het te delen.
Nee ik hoop voor jou dat ook jij je snel lekkerder in je vel voelt zitten
Luchtbel:*
Evenstar
quote:Meid, dat is een hoop geld maar niet onoverkomelijk. Er zijn tegenwoordig enorm veel mensen die dergelijke schulden hebben. Het wordt mensen enorm makkelijk gemaakt om te lenen, maar de problemen die er door ontstaan zijn vaak groot voor de mensen zelf.Op donderdag 14 december 2006 17:15 schreef Ingrid19 het volgende:
We hebben een schuld van 20.000, zo, nu weet de hele wereld het.
+ die 1900
Kijk anders hier eens, misschien is dit wat http://www.assen.nl/smartsite493.htm
quote:Op donderdag 14 december 2006 17:44 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Sugar.. idd, maar sommigen kunnen niet goed lezen
Nee ik hoop voor jou dat ook jij je snel lekkerder in je vel voelt zitten
Luchtbel:*
Evenstar
vond trouwens dapper dta je je verhaal neer plaatste, en ik dnek dat het een voorbeeld is dat ze er wel zullen komen.
Net zoals jullie er zijn gekomen en weer komen zullen!
Niet heel lang geleden, dacht ik zeker te weten dat dit het was voor mij. Dat het klaar moest zijn.
Het verlangen naar rust was zo groot. Ik dacht zeker te weten dat ik geen enkele dag meer door kon komen.
Niks meer kon verdragen. Geen enkele teleurstelling. En ik ging aan het bedenken en aan het plannen.
Wat zou ik nog regelen? Wat zou ik nog tegen bepaalde mensen zeggen?
Steeds bij mezelf denken, dit is de laatste keer dat je dit doet, dit is de laatste keer dat ik dat doe, laat hen maar dit en dat plannen, ik knik wel. Maar tegelijkertijd dacht ik steeds maar, hoe is dit alles straks voor mijn dochter?
Hoe gaan al deze dingen zijn voor haar, als ik er niet meer ben?
Echt, ik weet helaas hoe het voelt als iedere dag als eindeloos voelt. Niet door te komen. Je zelf waardeloos voelen en je daar doorheen moeten slepen. Dat de pijn die je voelt echt tot in je hart gaat en de drukte in je hoofd zo groot is dat iedere verkeerde reactie, gebeurtenis, je tot die ene wanhoop kan drijven.
En het kost me nog steeds heel veel moeite. Iedere dag in gevecht te zijn met mezelf. Dat ik me afvraag waarvoor ik het nog doe? En ik zeg het ook wel eens hardop. Maar ik heb wel iets geleerd.
Toen zij geboren werd heb ik haar een belofte gedaan. Ik zal er altijd voor haar zijn en ik zal haar leren hoe te vertrouwen en te geloven.
Dat probeer ik nu, hoe rot het ook gaat, altijd voor ogen. Ik wil mijn dochter niet verdrietig zien zijn en in de war. Dat is ze nu soms, omdat de man waar zij op vertrouwd niet meer bij ons is. Omdat ik haar liet zien dat het goed was om van hem te houden en te geloven en te vertrouwen. Dan denk ik alleen maar kind wat heb ik het voor je verpest, wat doe ik je nu toch aan. Omdat ze ziet dat ik verdriet heb en wanhopig ben soms. Omdat ze veel bij andere mensen is.
Maar ik weet ook dat op de momenten dat ik er nu niet voor haar ben, ze heel goed wordt opgevangen door mensen die van haar houden en heel goed voor haar zorgen. Haar leren omgaan soms ook met wat er hier nu speelt. Ik weet ook dat als ze mij verdrietig ziet, ze dat op haar peutermanier oppakt en me soms troost en soms gewoon d'r tong naar me uitsteekt. Dat ik haar troost in deze tijd, door er voor haar te zijn en al huil ik soms maar met d'r mee. Het troost haar wel. Ik zou zo graag weer helemaal voor haar zorgen maar ik weet ook dat ze bij andere mensen nu vaak de fijne dagen heeft. De dingen die ik ook met haar wil maar ja, dat vind ik nu maar mijn probleem, dat hoeft dat van haar niet te worden.
En op de dagen dat iedere minuut lijkt te tellen en het allemaal niet meer lijkt te gaan en ik al het bovenstaande lijk te zijn vergeten. Dan denk ik aan iets anders, iets dat me de eerste dagen/weken van die periode heeft doorgesleept.
Ik kan en wil niets van haar missen.
Hoe egoistisch het ook klinkt. Het is iets dat mij echt die momenten doorsleept.
De gedachte dat zij misschien alleen zal zijn, of samen met iemand anders zal zijn, op het moment dat ze verdriet heeft, als er dingen met haar zijn later, als ze ziek is. En ook, als ze voor het eerst naar de psz gaat, naar de kleuterschool, kinderfeestjes gaat geven, tafels gaat leren, misschien wel op gym gaat of op basketbal en later veel later diploma's haalt, vriendjes krijgt, misschien gaat trouwen, kinderen krijgt.
Van dat alles, wil ik niks missen. Nooit.
De gedachte iets van mijn dochter te missen is voor mij echt nog veel erger dan al het andere. Ik zeg niet dat het iets oplost maar het helpt me wel. In alles.
Laat dat gevoel dat jij vanmiddag had een schreeuw om hulp zijn, aan je zelf.
Al kun je het nu misschien niet voor jezelf doen, denk dan aan het goud dat je letterlijk en figuurlijk in handen hebt.
Zoek juiste hulp. Ga morgen naar die maatschappelijk werker en als ik heel eerlijk ben. Maak een afspraak bij een dokter, zoek goede psychische hulp. Naar alle waarschijnlijkheid zal mw je namelijk inderdaad niet kunnen helpen met deze problemen. Ze kunnen je als het goed is wel doorverwijzen naar iets dat je kan helpen met jullie schulden op te lossen. Ze moeten er iig gegevens van hebben liggen. Echt, doe iets, iets echts. Je hebt het zo nodig!
Sugar, ik kan me wel voorstellen dat Eileen zo reageert (had ik ook wel een beetje verwacht). De meeste mensen hebben nou eenmaal zo'n beeld van internet en ik zou als therapeut ook niet zitten wachten op een zooi leken die zich tegen mijn patiënt aan zitten te bemoeien. Veel artsen/therapeuten vinden internet echt een grote plaag om die reden. Ik snap dus wel dat ze je daarvoor wil waarschuwen, maar ik vind het wel jammer dat ze vervolgens niet ingaat op je echte vraag en op JOU en de dingen die je dus over jezelf daar schrijft, want daar ging het ons (mij in ieder geval) natuurlijk om. Dat juist jouw eigen therapeut daarnaar kijkt.
Enfin, ze heeft er wel gelijk in dat het niet zo moet zijn dat de adviezen die je op internet krijgt gaan botsen met wat je therapeute doet. Ik zou ook zeker niet direct op basis van één gepikeerd mailtje stoppen met zo'n behandeling. Maar wel even goed nadenken wat je nou eigenlijk van haar wil en bij haar verwacht te kunnen halen en dat misschien nog eens goed met haar doornemen. Het gaat namelijk wel om jou en niet om haar en dat leek ze even te vergeten.
[ Bericht 3% gewijzigd door phileine op 14-12-2006 19:19:18 ]
In het kloontopic liet hij duidelijk doorschemeren daar niet aan te willen, maar jullie zullen wel moeten. Jij zal wel moeten wil je nog uit de schulden komen.
En dat is heel hard nodig, voor jezelf, maar meer nog voor je dochter. Je wil toch gewoon je huur kunnen blijven betalen, eten, kleren, spulletjes die ze nodig heeft etc. etc.
En Ingrid, niet meer zulke gekke dingen in je hoofd halen, je ouders, Kim en ik leven veel liever in een hel met schulden, dan in een hel met schulden en die dan ook nogeens zonder jou te moeten beleven. We komen er heus wel samen uit!
quote:Ga er samen aub goed over praten,Op donderdag 14 december 2006 19:20 schreef Djeez het volgende:
Ik was aan het overwerken, want het is erg druk, zo vlak voor de kerstvakantie. Ineens kreeg ik rond 17:30 telefoon. Het was Vicky, die mij aanraadde direct naar huis te komen, want Ingrid was suïcidaal. Dat als ik mijn vrouw en kind wil houden, dat ik maar beter naar huis kon komen. Ik heb het werk laten vallen, mijn collega 's gezegd dat ik het nog wel uitleg en ben als een gek naar huis gefietst. Ik heb gelijk de telefoon gepakt en de belastingdienst gebeld. Het bleek dat er een foutje is gemaakt bij het invullen van mijn belastingverklaring. Ik zou volgens die verklaring geen inkomen hebben, waardoor Ingrid geen recht zou hebben op de heffingskorting. Of we die heffingskorting van 2006 ff in zijn geheel willen terugbetalen. Ik heb ze keurig uitgelegd dat we dat bedrag nooit zouden kunnen ophoesten. Is ook niet nodig, gewoon een bezwaarschrift indienen en een bewijs van inkomen meesturen. Dan komt alles wel goed. Gelukkig maar.
En Ingrid, niet meer zulke gekke dingen in je hoofd halen, je ouders, Kim en ik leven veel liever in een hel met schulden, dan in een hel met schulden en die dan ook nogeens zonder jou te moeten beleven. We komen er heus wel samen uit!
sterkte met alles Ik zag absoluut het nut van het leven niet meer in na de dood van mijn vriend en zoontje. En truth be told, soms nog steeds niet. Maar hoewel ik de factoren niet meer heb waarvoor iedereen zegt dat Ingrid moet blijven leven, man en kind, heb ook ik ingezien dat je altijd gemist wordt.
Mijn man en kind zullen mij niet missen, zij zullen mij juist verwelkomen, overigens is het niet gezegd dat ze daar gelukkig van worden, mij zo snel terug zien. Maar mijn ouders en mijn beste 'dinnetje zouden mij wel missen. Sommige dagen dagen vraag ik mij wel af of hun gemis dan opweegt tegen mijn gemis nu, maar zolang ik nog inzie dat zij mij zouden missen ben ik helder en rationeel genoeg om de dag gewoon uit te zingen zonder gekke dingen te doen. Dit hou ik mezelf voor en op de dag dat ik merk dat ik dat niet in kan zien, trek ik gelijk aan de bel.
Kortom, groot, klein, veel, weinig, er zijn altijd mensen die je missen en 1 persoon die je zal gaan missen is genoeg om al die neigingen heel snel overboord te mieteren.
In de eerste plaats; probeer iets van schuldsanering te regelen evt met hulp van Riagg en dergelijke.
In de tweede plaats; als je denkt dat je schuld gewoon wordt kwijtgescholden bij overlijden heb je het mis. Die schuld moet gewoon betaald worden en niet door jou dan wel door je ouders/kind/partner. Dus om die reden hoef je het niet te doen.
Toen knor en ik zeven jaar geleden bij elkaar kwamen had ikzelf een schuld van 20.000 euro en zij had een studieschuld. ik had geen werk, zij parttime en we hebben 9 maanden lang in een kamertje van 2 bij 4 meter gewoond waar alleen een fonteintje met koud water in zat, een portable tv en een kinderbedje waar we met z'n tweeën op sliepen. Gaten in de muur waardoor de sneeuw naar binnen kwam en een verwarming die niet werkte.
Dan ben je niet vrolijk, dat weet ik maar al te goed. Door een goede betalingsregeling met de schuldeisers (rentevrij!) konden we langzaamaan afbetalen en een beetje normaal leven. Het kan ECHT wel, maar dat het je niet alleen gaat lukken is overduidelijk. Juist om die reden moeten jullie ook samen hulp zoeken. Er zijn regelingen voor en daar moet je gewoon gebruik van maken, alleen zul je hulp nodig hebben om die regelingen te vinden. Maatschappelijk werker is een goed begin. Luister naar de tips die je hebt gekregen. Met zelfmoord zadel je enkel en alleen anderen op met jouw problemen. Dat is echt geen oplossing.
Heel veel sterkte en doe niets doms.
Ingrid, alsjeblieft, morgen hulp zoeken! En anders vanavond nog.
Luchtbel, om jou moet ik gewoon echt treuren nu. Ik wilde dat ik alles anders kon maken. Heel erg graag. Ik word er heel verdrietig van, echt heel.
Onthou in dit alles alsjeblieft (en ik spreek uit ervaring) dat er ook onder hulpverleners veel kaf onder het koren zit hoor!
Bevalt iemand niet, of voel je je er niet goed bij; zoek een ander! Net zolang tot je iemand treft die goed aansluit bij wat JIJ nodig hebt. Je hoeft in deze niemand te behagen, het gaat om jou en om jouw herstel.
Ingrid, ik kan me voorstellen dat je geen andere oplossing meer ziet maar echt er zijn instanties die jullie met die schuld kunnen helpen. Zet alsjeblieft die stap richting schuldhulpverlening. Zo'n traject is zeker niet makkelijk en jullie zullen het drie jaar lang heel zwaar krijgen maar dan ben je er wel vanaf. Heel veel succes
Bar, dapper dat je je verhaal zo neer hebt durven zetten. LB, hetzelfde geldt voor jou. Het denken is één ding maar dit soort dingen ook uitspreken is iets heel anders. Dappere dames zijn jullie
[ Bericht 16% gewijzigd door m@x op 14-12-2006 20:49:33 ]
Ik weet ook dat als iemand zich zoiets in zijn hoofd heeft gehaald en er echt van overtuigd is dat dat het beste is, hij/zij daar heel moeilijk vanaf te brengen is. Voor de mensen om je heen is het zoiets hards. Eén van mijn beste vrienden heeft 10 jaar geleden zelfmoord gepleegd en ik heb me heel lang afgevraagd "had ik niet dit of dat moeten doen?" En nog, als het onderwerp ergens ter sprake komt, komen die vragen weer bij me boven. Zoals dus idd 2 weken geleden bij m'n buurjongen.
Laat je kind niet achter met dergelijke vragen. En zeker niet om geld.
Ik kan niets nieuws toevoegen. Allemaal sterkte
Misschien kunnen jullie hier ook nog iets mee Ingrid http://www.zelfjeschuldenregelen.nl/page/pagina.php?pag=01
en zet inderdaad jullie schaamte opzij en stap naar de schuldhulkpverlening om alles te bespreken!
quote:Om die reden ging ik het niet doen. Ik had bedacht dat als ik dood ben dat oa geld scheelt. De zorgverzekering, eten, etc. Van dat geld kon Djeez dan de aflossing betalen en zo langzaam de schuld aflossen. Hij is nog jong en kan een nieuwe vrouw en moeder voor Km vinden.Op donderdag 14 december 2006 19:55 schreef Danny het volgende:
Ingrid,
In de eerste plaats; probeer iets van schuldsanering te regelen evt met hulp van Riagg en dergelijke.
In de tweede plaats; als je denkt dat je schuld gewoon wordt kwijtgescholden bij overlijden heb je het mis. Die schuld moet gewoon betaald worden en niet door jou dan wel door je ouders/kind/partner. Dus om die reden hoef je het niet te doen.
Heel veel sterkte en doe niets doms.
We betalen nu alleen rente en geen aflossing, dus dat schiet niet op. We gaan zaterdag naar Djeez ouders. Misschien dat die kunnen helpen. En lukt dat niet, dan naar gkb oid.
Ik zal het morgen tegen mw zeggen. Ik print hier een gedeelte van uit en laat het lezen. Denk dat ik er anders niet uitkom met mijn woorden.
tnx!
Ingrid
een kredietbank kan je helpen met je aflossing tuurlijk moet je het zelf betalen maar zij kunnen het goed op een rijtje krijgen. Oke je komt in een krappe situatie terecht die absoluut leefbaar is en ze willen je ook helpen om weer wat spaargeld achter de hand te krijgen voor calimiteiten.Zo een jaar te moeten afsluiten brrrr nee dank je, maar toch gebeurd het...
voor ons allemaalNeem dat meer mee naar bed
dan is het er weer, dat iets, ongrijpbaar maar tastbaar, dat licht, dat kleine beetje hoop.
Vaak he, heel vaak,
zit ik met mezelf in de knoop
Dat beetje soms kan dan niets voor me doen
Het bezit me vooral, neemt me over, ik ben mijn eigen angstvisioen.
Bang voor dingen, voor blikken van mensen, voor mezelf, mijn eigenste ik.
Bang voor het leven, van binnen en buiten, een geluidsloze snik.
In mijn schreeuwende hart kan ik op die momenten niets voelen.
Ik snap niet wat al die mensen bedoelen
Waar moet ik in godsnaam beginnen.
Ik ga elke dag een beetje dood van binnen.
Maar vaak he, steeds vaker is het aan het gebeuren.
De blijdschap in mijn porien, de geluiden, de geuren.
Het willen springen en huppelen op straat
Laten weten dat het goed met me gaat
Voelen, vooral heel intens van binnen, heel diep verborgen
Durven denken aan een dag als morgen.
En af en toe als het donker me weer komt overvallen.
Dan krijg ik toch weer last van angstaanvallen.
Maar de kracht om deze gevoelens te houden is nu zo aanwezig
Het leven DAT houd me bezig.
Kom maar op donker mij krijg je niet klein
Ik zou nooit meer dood van binnen willen zijn.
O lieve schatten zeg.
Ingrid, puur mens. Ik hoop heel erg dat je morgen iemand te spreken krijg die je net even dat beetje vertrouwen geeft waardoor je weer wat speling krijgt om verder te gaan. Echt ik hoop dat zo heel erg.
En Sugar wat een terut zeg die jou mailde. Ik kan me een reaktie van haar ook voorstellen over internet enzo. Maar de toon van het mailtje, het gepikeerde, het totaal geen invoelend vermogen hebben en ook niet onbelangrijk geen antwoord op je vraag hebben, maakt het voor mij wel een terut hoor
En dan hoe jou man reageert, zo ontzettend lief, echt heel erg lief gewoon.
En ik ben helemaal niet kerst-erig enzo, maar het doet me heel veel dat er allemaal van die verdrietige mensen zijn, met zorgen om wat dan ook. En ook zoveel mensen die nog echt om andere mensen geven.
Ik vind jullie allemaal zo ontzettend lief
en dapper ook vooral quote:Ik eigenlijk niet, dat mens biedt notabene hulp aan VIA internetOp donderdag 14 december 2006 21:38 schreef jessie het volgende:
En Sugar wat een terut zeg die jou mailde. Ik kan me een reaktie van haar ook voorstellen over internet enzo.
.Ingrid, ik heb je een pm gestuurd
quote:Ja, maar lieve, lieve Ingrid, het zou geen cent schelen joh. Niet dat je het wel zou moeten doen als het anders was, mijn god, nee, dit soort dingen is nooit een oplossing. Ik ben in elk geval blij dat het belastinggedoetje is opgelost, geeft voor nu even wat meer lucht en tijd om hulp te zoeken. Want soms kom je er in je eentje (met zijn tweetjes) niet uit, da's geen falen!Op donderdag 14 december 2006 21:26 schreef Ingrid19 het volgende:
Om die reden ging ik het niet doen. Ik had bedacht dat als ik dood ben dat oa geld scheelt. De zorgverzekering, eten, etc. Van dat geld kon Djeez dan de aflossing betalen en zo langzaam de schuld aflossen. Hij is nog jong en kan een nieuwe vrouw en moeder voor Km vinden.
schrik ervan.ik heb er niks zinnigs aan toe te voegen, genoeg gezegd denk ik.
sterkte allemaal en geen gekke dingen doen, maar verstandige dingen!
quote:Nee, en een begrafenis kost ook geld.Op donderdag 14 december 2006 21:43 schreef miss_dynastie het volgende:
[..]
Ja, maar lieve, lieve Ingrid, het zou geen cent schelen joh.
Wat een heftige verhalen hier.
Sugar
Ingrid, ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt en dat je de kracht vindt om zo snel mogelijk gerichte hulp te gaan zoeken. Schulden zijn verschrikkelijk, maar er zijn mogelijkheden om er weer vanaf te komen. Grijp die mogelijkheden en blijf hier niet mee rondmodderen.
Luchtbel
, wat een zware weg ben jij aan het gaan. Het doet pijn om te zien hoeveel mensen er op dit moment worstelen met zulke zware dingen. (plaatje is te groot, maar hier staat ie)
het is mooiMorgen de huisarts bellen en afspreken ook. Goede tip ook, Miss_D.
Iedereen het beste, ik heb een erg raar gevoel vandaag door dit allemaal, maar ik wens iedereen het allerbeste voor nu en straks.
SugarIk vind het bijzonder waardevol dat je zoiets naars hier zo goed wilt verwoorden en ons daar ook deelgenoot van wil maken. Dat doet mij goed, omdat je me raakt.
Omdat je ons dus klaarblijkelijk niet ziet als een stelletje dolgedraaide nitwits die maar wat aan lopen te kloten met jouw gevoelens. (En als je dat wel zo ziet weet je het in ieder geval heel goed te verbergen
)Ik heb nog steeds het idee dat je redelijk goed verstandelijk de dingen kunt bezien. Alleen dat emotionele deel is zo lastig, toch? En verder heb je volgens mij ook nog eens een stabiele situatie door verstandige mensen om je heen.
sterkte
Ook voor Ingrid. Schuldhulpverlening is een traject waarin je gezamenlijk op zoek kunt naar oplossingen. Zodra je zou kiezen voor schuldhulpverlening welke wettelijk wordt geregeld kun je je altijd vasthouden aan het feit dat er gewoon een aantal jaar voor staat.Daarna kun je ook gewoon schuldenvrij zijn!
Ik denk dat voor jou het juist goed is om je hulp nu IRL te zoeken. Tastbaar, iemand die je vasthoud of je gewoon in gesprek(ken) de juiste weg laat zien. sterkte.
De slapenloze nachten, de donke gedachtes, de angst en het schuld gevoel dat het zover is gekomen al of niet door eigen schuld, zijn zo zwaar.
Het is zo verdomd moeilijk om eruit te komen, om nog vertrouwen in dingen te hebben, maar het is niet onmogelijk.
Ik ken het dal, ik ken de grote bedragen, ik wist welke auto de deurwaarder had en hoe lang de man van het energie bedrijf op de bel drukte als hij af kwam sluiten, maar nu na al die jaren vechten is er licht, de angst zit er nog (zal ik niet toch iets vergeten zijn?) en voor het eerst van mijn leven heb ik een zorgeloze kerst (met geld dan)
Ingrid en Djeez het is heftig maar er is hoop, maar begin er snel aan want die angst van deurwaarders, van de postbode enzo gaat veel langzamer weg dan dat die gekomen is.
Bar
Sugar wat een vreselijk ontactisch antwoord. Kijk naar wat jij wilt, overleg met mensen die jou goed kennen en ik hoop dat je snel de hulp hebt gevonden waar jij je lekker bij voelt
Luchtbel een hele dikke
en knuffel voor jou!Phileine wat een mooie kerstwens
quote:Ik heb 'm meteen uitgeprint. Wat mooi...Op donderdag 14 december 2006 22:11 schreef phileine het volgende:
Nou weet je, dan zet ik hier mijn positieve kerstwens neer voor iedereen die het nodig heeft. Hij kwam van mijn juf Spaans, maar omdat ik er zulke leuke dingen tussenzitten heb ik hem vertaald en bied ik hem graag aan, aan iedereen die dat even nodig heeft. Bij somberheid elke dag er eentje uitkiezen en uitvoeren:
.Lieve Sugar, doe wat jij denkt dat goed is mbt Eileen. Afspraak maken bij de huisarts lijkt me sowieso goed. Ik hoop dat je de dingen die hier besproken worden niet allemaal ook nog mee gaat dragen op je schouders... Je bent een mooi mens, je bent een vechter en ik vind het knap hoe je het toch allemaal maar doet. Sterkte
.Luchtbel... ook voor jou een
. In de dingen die je schrijft lees ik dat je aan het knokken ben. Pas goed op jezelf! Ingrid, trek aan de bel morgen bij t MW. Blijf praten en vraag hulp, sterkte
Wat de passieve rol van je behandelaren een beetje zou kunnen verklaren (naast het zeer primaire reageren van Eileen, weinig professioneel imho) is het feit dat er nu meerdere behandelaren op 1 schip zitten. Dit zou kunnen maken dat iedereen wat achterover leunt omdat hij/zij denkt dat de ander de prof is op dat gebied en afwacht tot jij met een gerichte vraag komt. Het kan erg fijn zijn om zoveel hulp te krijgen, maar het kan ook verwarren. Zeker als je het zelf allemaal niet meer weet. Want ondanks goede bedoelingen kunnen mensen/behandelaren elkaar soms behoorlijk tegenspreken.
Wat je doet is aan jou, maar dit waren mijn hersenspinsels van afgelopen dagen. Ik wens je uiteraard heel veel sterkte en een flinke dosis geluk toe!
Mel, voorzover ik heb begrepen berust de belastingschuld op een misverstand.
En Sjoeg, heb je al contact gehad met de huisarts? Wat vond die van de mailwisseling?
We kwamen er verder allebei uit dat we straks, als de situatie weer rustiger is in praktische zin, gaan bekijken of AD nodig zijn. Nu lijkt mijn terugval erg veroorzaakt te worden door die randverschijnselen en minder door puur een serotoninekwestie. Als straks blijkt dat in een betere praktische omstandigheid mijn depressieve gevoel nog zo aanwezig is, willen we de stap naar AD wel zetten. Ze zei ook: "als jij ze graag wilt op dit moment, dan geef ik ze je natuurlijk direct. Maar het is gewoon de vraag of AD nu de oplossing zijn voor je".
We hebben ook over haptotherapie gesproken. Had zelf de knoop al doorgehakt dat ik dat wil gaan doen. Ze was het daar heel erg mee eens en bevestigde het belang ervan ook in mijn situatie (zwanger lijf, ontzwangerd lijf, eetprobleem, moeite met intimiteit soms).
Het niet willen eten (of elke dag zo min mogelijk) heb ik ook echt goed aangekaart. Ze begreep het helemaal. "Ja tuurlijk werkt dat: niet eten is gewoon niet voelen en je lekker heel sterk en duidelijk op iets richten. Logisch dat dat heerlijk voelt als dat je ding is. Maar ja, je houdt het maar een bepaalde tijd vol, he?" Klopt helemaal met mijn gevoel. Fijn dus om er geweest te zijn.
Ingrid, laat je even iets horen?
Ingrid, ik ben benieuwd hoe het met je is nu?
van mij!Ingrid meisje, sterkte!
Nu maandag om 9.00. Gelukkig is mijn vader toevallig vrij, dus kan hij oppassen. Ik heb het verhaal aan mijn ouders laten lezen. Ze schrokken er uiteraard wel van. Maar nu weten ze tenminste alles.
Mijn schoonouders gemaild met de link erbij. Morgen gaan we daar langs. We wilden al langsgaan, Kim gaat morgen met mijn ouders naar een kerstmarkt. Daarom mochten we eerst toch niet komen, omdat ze Kim erbij wilden hebben. Toen dus de link gemaild en mag het wel.
Mochten ze niet willen helpen financieel, dan gaan we met gkb praten.
En ik wilde naar de ha, was die er vandaag niet. Maandag om 14.10 afspraak. Vraag me nu af of de ad medicijnen wel werken.
Vandaag lekker in bed gelezen en veel tv gekeken. (dingen die ik had opgenomen) Had verder echt nergens zin in. Lekker met Kim geknuffeld. Ze heeft zelfs 1,5 uur op mijn schoot geslapen.
Het is goed dat je het je ouders en schoonouders hebt laten weten en dat je ook meteen een afspraak met de ha hebt gemaakt.
Ik vind het echt dapper van je
Ingrid stapje voor stapje, kleintje beetjes tegelijk, doe rustig aan, neem je tijd, schrijf desnoods eens alles op wat je dwars zit, wat er allemaal door jou hoofdje heengaat
Misschien dat het je helpen kan
Sterkte
quote:Ik ook, echt! Dapper en goed!
Voel je je een beetje opgelucht nu je geen geheim meer hoeft mee te sjouwen?Weet gewoon niet wat te zeggen.
quote:Een beetje. Mijn ouders vonden het egoistisch van me. En dat ik er meer uit moet, vroeg eruit, etc. Is makkelijker gezegd dan gedaan.Op vrijdag 15 december 2006 21:36 schreef owlet het volgende:
Ingrid, ik vind het heel knap van je
Ben benieuwd hoe het morgen gaat.
Alsje er niet over wilt praten moet je het zeker niet zeggen hoor
Bar, ik geloof dat egoïstisch een beetje de standaard dooddoener is die mensen gebruiken als het gaat over zelfmoord, ze denken dat je het dan misschien níet doet (in plaats van je nog ellendiger te voelen omdat je voor egoist uitgemaakt word). Het is vast wel goed bedoeld, maar ik krijg er altijd een beetje de kriebels van.
Ingrid, heel dapper van je dat je het aan je ouders hebt verteld. Met de billen bloot is de eerste stap naar een oplossing. Ik vind het trouwens wel waardeloos dat die mw je nu wéér heeft afgezegd, denk dat je ook daar maar eens moet benadrukken hoe hard je de hulp nodig hebt. Al denk ik inderdaad zelf ook dat het mw je niet met álle issues kan helpen, daar zul je ook een therapeut bij nodig hebben. Maar als ik het goed heb begrepen zijn jullie al bezig bij het riagg, toch? Je hebt best kans dat mw je trouwens wél een heel eind op weg kan helpen met het zoeken naar een oplossing voor die schuld. Dus dat zou ik zeker ter sprake brengen.
Mw had ik vanmorgen eik moeten zeggen, maar ja, dat durf ik dan weer niet. Heb wel al een gedeelte van dit topic uitgeprint, beginnende met mijn opmerking dat ik serieus zelfmoord overwoog. Dat geef ik aan haar.
Mw zei de vorige keer dat ze me door ging verwijzen naar riagg, in overleg met ha.
Ook ik vind het ontzettend dapper dat je de stap naar je ouders en schoonouders hebt gezet!
Wat klote dat de MW afgezegd heeft. Misschien volgende keer vertellen tegen haar wat de noodzaak van jouw afpsraken met haar is!
Suug ook een dikke
voor jou!Vandaag ga ik me weer door een dag heen worstelen. Zo voelt het nu.
Storm bij opa en oma vannacht en nu nog, ik wil hem bij ons hebben. Maar tegelijkertijs ben ik bang dan al snel weer teveel te hebben. Moeilijk telkens weer. Dat onrustige gevoel erbij is zo naar, steeds niet weten wat te doen en hoe het goed zal gaan. het komt echt vast wel weer goed vandaag, niks dramatisch, maar gewoon, dat gevoel.
Ik schreef Eileen dit:
Hoi Eileen,
Ik vind het heel jammer dat je helemaal niet ingaat op de rest van mijn mail. Ik schreef je een behoorlijk openhartige mail, vind ik.
Naar aanleiding van je antwoord lijkt het me inderdaad beter als ik verder word begeleid door iemand die ik face to face spreek: de psycholoog en mijn huisarts. Ik ben vandaag daarom bij mijn huisarts geweest en zij neemt de begeleiding van de medicatie verder over.
Het geeft me een vervelend gevoel dat ons contact zo verloopt en afloopt, ik had me er iets anders van voorgesteld.
Groeten, Merel
Zij schrijft nu (voorafgegaan door een herinnering van een nota):
Beste Merel,
Je schiet in een slachtofferrol merk ik,hier is niemand meegebaat .In een eerdere mail heb ik je hulp zoeken voor in huis aangereikt, maar niets blijkt goed genoeg te zijn.Kinderen thuis is niet goed, kinderen niet thuis ook niet goed.Hulp is niet goed , geen hulp is ook niet goed.Beter is hulp te zoeken bij een goede psycholoog en je huisarts.
MVG Eileen Engels.
Ik vind het echt stuitend en onbegrijpelijk hoe ze reageert. Ben ik gek?
quote:Nou, eerlijk is eerlijk, mijn reactie na het lezen van haar mailtje is dat ze het geld van die nota maar eens moet besteden aan een dikke grote spiegel. Zij schiet in de slachtofferrol, niet jij. De enige mazzel die ik hierbij kan bedenken is dat Fok! hopelijk hoger komt dan haar eigen site met googlen op haar naam, zodat ze in elk geval niet nog meer geld kan verdienen met aanbieden van zulke verrotte begeleiding en wellicht haar leven zal beteren en iets meer dan anderhalve seconde in het lezen en leven van een patient zal stoppen. Madammeke is wel heel erg gewend haar zin te krijgen en niet tegengesproken te wordenOp zaterdag 16 december 2006 12:17 schreef Sugar het volgende:
Zij schrijft nu (voorafgegaan door een herinnering van een nota):
Beste Merel,
Je schiet in een slachtofferrol merk ik,hier is niemand meegebaat .In een eerdere mail heb ik je hulp zoeken voor in huis aangereikt, maar niets blijkt goed genoeg te zijn.Kinderen thuis is niet goed, kinderen niet thuis ook niet goed.Hulp is niet goed , geen hulp is ook niet goed.Beter is hulp te zoeken bij een goede psycholoog en je huisarts.
MVG Eileen Engels.
Ik vind het echt stuitend en onbegrijpelijk hoe ze reageert. Ben ik gek?
Ik walg hiervan, echt. Zo iemand moet jou helpen en begeleiden, in plaats daarvan gaat het vooral om haar eer en ego. Bluh.Wat een nare reactie wederom. Ik zou proberen het naast me neer te leggen want ze is het niet bepaald waard om je zo druk over te maken.
Oh en onthou je onderschrift meisje. Ik schoot er van vol de eerste keer dat ik 'm las.
Is zij eigenlijk zelf therapeut, of "enkel" ervaringsdeskundige?
Je maakt goede beslissingen. De huisarts lijkt iemand te zijn die goed naar jou kan luisteren en je mogelijkheden aanreikt. Dat is fijn. Goed van haptotherapie ook. Ik hoop dat ik je niet per ongeluk bang heb gemaakt die ene dag door er om te huilen
en weet dat ik het echt veel minder eng vind en er ook wat aan heb. Je probeert alles heel erg goed, two thumbs up en een kus Ben maar blij dat je haar gedumpt hebt Suug!
Jij hebt de goede beslissing genomen om naar je huisarts te gaan, ik denk dat je daar heel veel meer aan hebt!
Je bent niet gek, je bent Sugar en je zit niet lekker in je vel. Maar ondanks dat knok je toch door en dat vind ik superknap van je.
Sterkte
. Ze heeft het ook echt totaal niet begrepen.
Volledig ongeschikt voor haar beroep. Onbegijpelijk.
Ik hoop niet dat je aan jezelf gaat twijfelen Sugar!
Heeft ze niet iemand boven d'r die je kan aanspreken over haar?
quote:Ten eerste volgens mij bén jij het "slachtoffer" in dit geval: jij zoekt help, zij is iemand met een machtspositie. Je bent immers in meer of mindere mate afhankelijk van wat zij doet. Je bent eerlijk en openhartig, vertelt haar dat het niet werkt zoals het nu gaat, en dat je contact hebt met anderen die hetzelfde meegemaakt hebben. Dat zij zich daardoor in een hoekje gedrukt voelt, is haar probleem, toch?Op zaterdag 16 december 2006 12:17 schreef Sugar het volgende:
Mensen, help.
Ik schreef Eileen dit:
Hoi Eileen,
Ik vind het heel jammer dat je helemaal niet ingaat op de rest van mijn mail. Ik schreef je een behoorlijk openhartige mail, vind ik.
Naar aanleiding van je antwoord lijkt het me inderdaad beter als ik verder word begeleid door iemand die ik face to face spreek: de psycholoog en mijn huisarts. Ik ben vandaag daarom bij mijn huisarts geweest en zij neemt de begeleiding van de medicatie verder over.
Het geeft me een vervelend gevoel dat ons contact zo verloopt en afloopt, ik had me er iets anders van voorgesteld.
Groeten, Merel
Zij schrijft nu (voorafgegaan door een herinnering van een nota):
Beste Merel,
Je schiet in een slachtofferrol merk ik,hier is niemand meegebaat .In een eerdere mail heb ik je hulp zoeken voor in huis aangereikt, maar niets blijkt goed genoeg te zijn.Kinderen thuis is niet goed, kinderen niet thuis ook niet goed.Hulp is niet goed , geen hulp is ook niet goed.Beter is hulp te zoeken bij een goede psycholoog en je huisarts.
MVG Eileen Engels.
Ik vind het echt stuitend en onbegrijpelijk hoe ze reageert. Ben ik gek?
Verder kan ze klaarblijkelijk niet omgaan met kritiek. Jij zegt namelijk niet "je doet iets fout", je zegt alleen dat jij je niet prettig voelt bij wat ze doet. Dat kán, toch?
Ze noemt zich PPD-specialiste, dan zou ze toch moeten weten dat juist mensen die depressief zijn (op wat voor manier dan ook), idd vaak "niets goed vinden". Als het zo simpel zou zijn als "breng de kinderen een dagje weg", dan had je dat zelf óók wel kunnen bedenken, niet? Ik mag iig aannemen dat ze wel wat diepgaander kan zijn. Klaarblijkelijk kan ze dat niet.
ik vind het trouwens vaag dat ze zichzelf vermeldt met "BIG-registratie". Dat heeft elke verpleegkundige (wat haar achtergrond is), en dat zegt dus verder niks over haar "specialisatie" in ppd.
Ik geef je groot gelijk.
en daar moet je nog geld voor betalen ook?Ik vind het stuitend! niet kunnen! kinderachtig! kortzichtig! en vooral ongelovelijk....dat iemand die begeleiding geef aan PND op jou reageert alsof je nergens last van hebt. van jou verwacht dat je de dingen weet, terwijl dat nou net je probleem is. ik begrijp hier helemaal niks van zeg.
1 ding is zeker, JIJ bent niet gek!
asociaal dit
Het lijkt wel alsof ze vind dat jij het haar expres zo moeilijk maakt,
Groot gelijk dat je ermee stopt!Ingrid, wat knap dat je open kaart heb gespeeld met je ouders. En als het nu in het weekend niet goed gaat, AMW is dicht en heeft geen crisis volgens mij, maar anders kun je altijd via de HAP iemand bereiken he!