OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Vervolg op Depressief door de hormonen
quote:Op maandag 6 november 2006 15:19 schreef Phluphy. het volgende:
Sugar
Hoe gaat het?
Is het op je werk overigens geen probleem als je wat langer thuisblijft?
groeihormonen of wat
Op dinsdag 28 februari 2006 13:50 schreef Avery het volgende:
ik ben dan nieuw ik zie zo dat jij irritant ben jpg
PieAir
Ik denk altijd heel goed na voor ik iets stoms zeg...
ik ben dan nieuw ik zie zo dat jij irritant ben jpg
PieAir
Ik denk altijd heel goed na voor ik iets stoms zeg...
ja, daarom staat het ook in OUDquote:Op maandag 6 november 2006 15:59 schreef jpg97 het volgende:
groeihormonen of wat
[b]Op dinsdag 10 februari 2004 14:36 schreef Malawi het volgende:[/b]
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Het in den oren stoppen van kiwi's is dus een probaat tijgeraanvalafweermiddel
Ik moest vandaag ook weer aan je denken Sugar.Hoe gaat het met je? En Ingrid? Heb je al wat minder last van de bijwerkingen?
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Nou, dat is zo gek nog niet... kinderen groeien ten slotte.quote:Op maandag 6 november 2006 16:15 schreef ikbeneenkiwi het volgende:
[..]
ja, daarom staat het ook in OUD
Maar nee, niet groeihormen... zwangerschapshormonen. En post-zwangerschapshormonen.
***
Ja ik weet het toch ook allemaal niet meerquote:Op maandag 6 november 2006 16:15 schreef ikbeneenkiwi het volgende:
[..]
ja, daarom staat het ook in OUD
Op dinsdag 28 februari 2006 13:50 schreef Avery het volgende:
ik ben dan nieuw ik zie zo dat jij irritant ben jpg
PieAir
Ik denk altijd heel goed na voor ik iets stoms zeg...
ik ben dan nieuw ik zie zo dat jij irritant ben jpg
PieAir
Ik denk altijd heel goed na voor ik iets stoms zeg...
Lief van jullie.
Het gaat hier best wisselend. Ik dacht dat het echt behoorlijk veel beter ging, maar merk sommige dagen dat het toch nog helemaal niet oké is allemaal. Dan wenste ik dat ik een grote emmer witte latex had om het hele huis overzichtelijk wit mee te gooien, wenste ik dat ik al het speelgoed de deur uit kon doen, de ramen open en met een grote stofzuiger en dweil door de kamer kon rausen.
Behoefte aan rust, reindheid, regelmaat, maar ook gewoon duidelijkheid, frisheid, lucht en ruimte. Voor mezelf, voor wie ik was, voor weet-ik-wat. Zoveel chaos in mijn hoofd, een aaneenschakeling van stomme, kleine onnozele dingen, maar het zorgt voor veel gedoe en onrust in mijn kop. Het opgesloten gevoel (dat begint bij mijn lijf dat nog lang niet voelt als mijn lijf) is soms zo sterk dat ik alleen maar kan grommen en huilen soms. Rot dus.
Ik denk dat ze het op mijn werk gewoon zien als ziek zijn, dus ik denk dat ze 'wel zullen moeten', ofzo. In elk geval is er tijdens mijn verlof geen vervanger aangesteld. Mijn werk wordt gedaan door collega's nu en die moeten dat dan wat langer doen. Ik weet niet hoe lastig of moeilijk dat is.
Het gaat hier best wisselend. Ik dacht dat het echt behoorlijk veel beter ging, maar merk sommige dagen dat het toch nog helemaal niet oké is allemaal. Dan wenste ik dat ik een grote emmer witte latex had om het hele huis overzichtelijk wit mee te gooien, wenste ik dat ik al het speelgoed de deur uit kon doen, de ramen open en met een grote stofzuiger en dweil door de kamer kon rausen.
Behoefte aan rust, reindheid, regelmaat, maar ook gewoon duidelijkheid, frisheid, lucht en ruimte. Voor mezelf, voor wie ik was, voor weet-ik-wat. Zoveel chaos in mijn hoofd, een aaneenschakeling van stomme, kleine onnozele dingen, maar het zorgt voor veel gedoe en onrust in mijn kop. Het opgesloten gevoel (dat begint bij mijn lijf dat nog lang niet voelt als mijn lijf) is soms zo sterk dat ik alleen maar kan grommen en huilen soms. Rot dus.
Ik denk dat ze het op mijn werk gewoon zien als ziek zijn, dus ik denk dat ze 'wel zullen moeten', ofzo. In elk geval is er tijdens mijn verlof geen vervanger aangesteld. Mijn werk wordt gedaan door collega's nu en die moeten dat dan wat langer doen. Ik weet niet hoe lastig of moeilijk dat is.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Is ook niet jouw probleem toch, hoe ze op het werk jouw plekje zolang opvullen? Lekker je rust nemen, zeker nu je weer merkt dat het toch nog niet zo loopt.
Knuffel voor jou Sugar
Knuffel voor jou Sugar
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Ik denk dat ze dat op het werk maar moeten zien op te lossen Sugar, is niet jouw probleem!
Neem je rust en ik hoop dat het gauw wat lichter wordt voor jou
Neem je rust en ik hoop dat het gauw wat lichter wordt voor jou
Mama van 2 lieve meiden :)
Nog wel duizelig en moe.quote:Op maandag 6 november 2006 16:29 schreef Tinkepink het volgende:
En Ingrid? Heb je al wat minder last van de bijwerkingen?
Ga morgen naaar de ha om te vragen of het normaal is. En hb testen.
En ik ben nu al ruim 3 weken overtijd. Vraag me af of dat hierdoor kan komen.
Test gedaan en ik ben niet zwanger.
Ohja, wat vreemd. Er was gezegd dat ik de pil (een half uur) voor het slapen gaan in moest nemen.quote:Op donderdag 2 november 2006 12:29 schreef Jelief het volgende:
Ingrid!!!! Ik dacht al laast al toen je met dat slaperig zijn kwam. Ik heb ook een tijd een heel lage dosis triptisol geslikt (stofnaam amitriptiline) niet als ad maar als medicijn voor fibromyalgie. je wordt meestal een paar uur nadat je het ingenomen hebt slaperig en dat werkt dan weer een tijdje. Als je de pillen dus vlak na het avondeten inneemt heb je kans dat het beter werkt bij het inslapen (een paar uur later). Zo werkte het bij iig wel. Als ik ze te laat in nam was ik 's morgens nog ontzettend duf en sloom. succes meis!
Zal het morgen aankaarten!
Je kan er wel een tijdje last van hebben van die bijwerkingen, maar ik weet niet hoe lang "normaal" is.
Mama van 2 lieve meiden :)
3 maanden is een gangbare periode hoor, en sommige bijwerkingen blijven zolang je de pillen slikt. Het ligt een beetje aan het merk van je AD denk ik.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Hoe was het vandaag bij de huisarts Ingrid?
Toen ik voor het eerst AD ging slikken (Seroxat) heb ik een paar weken last gehad van bijwerkingen, vooral de eerste paar dagen vrij heftig, daarna werd het steeds minder.
Toen ik voor het eerst AD ging slikken (Seroxat) heb ik een paar weken last gehad van bijwerkingen, vooral de eerste paar dagen vrij heftig, daarna werd het steeds minder.
Mama van 2 lieve meiden :)
Het ging goed. Heb nu hogere dosis (75 mg) omdat het slapen nog niet gaat.
Dat moet nu wel lukken hopelijk. Beetje moe hoort erbij, maar niet zo erg als ik het nu heb. Nog een paar weken proberen dus.
Mijn cyclus kan heel erg van slag zijn. Ws daardoor ben ik al 3 weken overtijd.
Dat moet nu wel lukken hopelijk. Beetje moe hoort erbij, maar niet zo erg als ik het nu heb. Nog een paar weken proberen dus.
Mijn cyclus kan heel erg van slag zijn. Ws daardoor ben ik al 3 weken overtijd.
Sugar
Ingrid
Ingrid
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Grrrr, afspraak van mw werd op het laatste moment afgezegd. Mn moeder voor niks afspraak verzet en zich gehaast om op tijd te zijn. Nu ben ik nog niks wijzer.
Wat balen, Ingrid. Heb je wel een nieuwe afspraak eigenlijk nu?
Ik word soms echt gek van het hele gedoe. Zo wisselend. Dan denk ik "niks meer aan de hand" en een half uur later kan ik alleen maar huilen van frustratie over een huilende baby, over mijn snauwerige gedoe naar Maria vanwege teveel in hoofd, over niks fijn, mooi, leuk vinden en niet weten hoe ik de overige 5.5 uur van de dag moet vullen zonder te ontploffen.
Gisteren was weer zo'n dag. Mijn moeder kwam langs, ik riep huilend dat ze Storm wel mocht meenemen voor een dag en nacht (of langer). Ze heeft het gedaan, heel praktisch gewoon de situatie opgelost. Storm was nog maar net weg, of ik kon met Maria de wereld weer aan. Opgelucht. maar tegelijk zo bang dat het altijd zo blijft, dat ik altijd alleen maar normaal kan zijn en me normaal kan voelen als ik één kindje om me heen heb. Dat vind ik zo'n eng idee.
Ik word soms echt gek van het hele gedoe. Zo wisselend. Dan denk ik "niks meer aan de hand" en een half uur later kan ik alleen maar huilen van frustratie over een huilende baby, over mijn snauwerige gedoe naar Maria vanwege teveel in hoofd, over niks fijn, mooi, leuk vinden en niet weten hoe ik de overige 5.5 uur van de dag moet vullen zonder te ontploffen.
Gisteren was weer zo'n dag. Mijn moeder kwam langs, ik riep huilend dat ze Storm wel mocht meenemen voor een dag en nacht (of langer). Ze heeft het gedaan, heel praktisch gewoon de situatie opgelost. Storm was nog maar net weg, of ik kon met Maria de wereld weer aan. Opgelucht. maar tegelijk zo bang dat het altijd zo blijft, dat ik altijd alleen maar normaal kan zijn en me normaal kan voelen als ik één kindje om me heen heb. Dat vind ik zo'n eng idee.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Suger het wórdt beter hoor! Heus!
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
Lieve lieverd toch. Ik geloof echt in jou, dat je dat kan, dat dat goedkomt, echt!!! Je hebt al zoveel overwonnen de laatste maanden, al zo veel stappen gezet. Je weet het, steeds 1 vooruit en 2 achteruit. Maar uiteindelijk overwin je meisje, daar geloof ik voor 100% in. En met Storm gaat het steeds makkelijker worden. Steeds meer zul je hem gaan kennen en weten hoe je met hem om moet gaan. Ook dit kindje gaat voelen als helemaal van jou en kloppend binnen jullie gezinnetje. Ik heb zo veel vertrouwen in je. En Juul en ik willen straks best lekker naar jullie toe gefietst komen qua opfleurideetje.... Hou vol lieverd!
Sugar, wat zou ik ontzettend graag willen dat alles gewoon fijn gaat voelen. Ik weet ook wel dat het goed komt, maar logisch dat je NU gek wordt. En neem idd al die hulp maar aan, dat helpt ook.
Dikke kus voor jou
Dikke kus voor jou
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Dit schreef ik toen Storm een week oud was:
Ik voel me nog regelmatig zo. Zo wankel, zo de kluts kwijt. De kluts: mezelf, mijn vertrouwde bestaan, mijn lol in het leven, mijn energie.
Mensen helpen, komen langs en het lost niets op. Ik krijg geen ruimte, geen lucht, geen overzicht, geen plek voor mezelf, voor eigen dingen, voor organisatie en controle. Ik loop de hele dag de kamer op te ruimen, maar het helpt niet, er komt geen ruimte, geen overzicht, geen leegte. En intussen veel in mijn hoofd. Ik wil eigenlijk dit doen en dat. En als S straks thuis is, wil ik dit en dat doen, even naar dat of gewoon een uur alleen zijn. En het komt er zelden van. Want ik hoor beneden een kind huilen of ik weet dat hij eigenlijk ook al vanaf de eerste minuten teveel aan zijn hoofd heeft. Ik kan nergens die batterij mee opladen, het lukt niet, gewoon niet.
Ik eet mijn bord leeg en bedenk tijdens de laatste happen dat het zinloos is. Waarom eet ik het? Waarom dan toch? Meer zou het opleveren om het niet te eten.
Ik heb me leuk aangekleed en het zit niet fijn. Elke keer dat ik op de bank ga zitten om een fles te geven, voel ik mijn broek knellen. Ik heb me leuk aangekleed en bedenk dat het zinloos is. Waarom kleed ik me aan? Waarom dan toch?
Ik twijfel of ik mijn zus zal bellen. Ik bedenk dat het zinloos is. Waarom zou ik praten erover? Waarom dan toch? Het helpt niet, alles is gezegd en ik moet morgen gewoon weer een dag met mijn zoon en dochter zien door te komen.
Ik wil helemaal geen hulp meer, ik wil helemaal niet meer dat het niet gaat, ik wil helemaal niks meer. En als het overgaat, als het dan écht overgaat, dan wil ik dat de tijd snel gaat. Want ik heb zo’n hekel aan mezelf, dat elke minuut me pijn doet.
quote:Ik ben echt de kluts kwijt af en toe, nu ik moeder ben van én dat meisje dat ik zo heel goed ken en waarvan ik zo heel erg veel hou én dat jongetje dat ik nog helemaal moet leren kennen, dat steeds zoveel van me vraagt, dat me soms pijn doet en dat zoveel op zijn vader lijkt en niet op mij. Wat wankel ben ik en wat word ik overspoeld door liefde, angst, boosheid zelfs soms en ander hormonaal geweld.
Zij zo hyper, zo verward, zo anders dan voordat ze een broertje erbij had.
Hij zo klein, zo veeleisend, zo basaal en fysiek aanwezig.
Haar strijd met haar gevoel en met haar plek bij papa en mama.
Zijn natuurlijke drang dichtbij mij te zijn, dichtbij en veel.
Het raakt me heel erg die twee kindjes te zien, te voelen, te hebben, te begrijpen en niet-begrijpen.
Mama van twee. Een dochter en een zoontje.
De 7e dag. Het zal groeien en goedkomen.
Ik voel me nog regelmatig zo. Zo wankel, zo de kluts kwijt. De kluts: mezelf, mijn vertrouwde bestaan, mijn lol in het leven, mijn energie.
Mensen helpen, komen langs en het lost niets op. Ik krijg geen ruimte, geen lucht, geen overzicht, geen plek voor mezelf, voor eigen dingen, voor organisatie en controle. Ik loop de hele dag de kamer op te ruimen, maar het helpt niet, er komt geen ruimte, geen overzicht, geen leegte. En intussen veel in mijn hoofd. Ik wil eigenlijk dit doen en dat. En als S straks thuis is, wil ik dit en dat doen, even naar dat of gewoon een uur alleen zijn. En het komt er zelden van. Want ik hoor beneden een kind huilen of ik weet dat hij eigenlijk ook al vanaf de eerste minuten teveel aan zijn hoofd heeft. Ik kan nergens die batterij mee opladen, het lukt niet, gewoon niet.
Ik eet mijn bord leeg en bedenk tijdens de laatste happen dat het zinloos is. Waarom eet ik het? Waarom dan toch? Meer zou het opleveren om het niet te eten.
Ik heb me leuk aangekleed en het zit niet fijn. Elke keer dat ik op de bank ga zitten om een fles te geven, voel ik mijn broek knellen. Ik heb me leuk aangekleed en bedenk dat het zinloos is. Waarom kleed ik me aan? Waarom dan toch?
Ik twijfel of ik mijn zus zal bellen. Ik bedenk dat het zinloos is. Waarom zou ik praten erover? Waarom dan toch? Het helpt niet, alles is gezegd en ik moet morgen gewoon weer een dag met mijn zoon en dochter zien door te komen.
Ik wil helemaal geen hulp meer, ik wil helemaal niet meer dat het niet gaat, ik wil helemaal niks meer. En als het overgaat, als het dan écht overgaat, dan wil ik dat de tijd snel gaat. Want ik heb zo’n hekel aan mezelf, dat elke minuut me pijn doet.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Oh lieve Sugar....
Nu zo stilvalt dat ik niet meer weet wat ik je zou kunnen zeggen. gewoon omdat volgens mij niets er echt toe doet.
aan je denkt
Nu zo stilvalt dat ik niet meer weet wat ik je zou kunnen zeggen. gewoon omdat volgens mij niets er echt toe doet.
aan je denkt
Lieve lieverd toch. Ik heb zo met je te doen. Liefs Rens.
Ps- morgen dan toch misschien hopelijk tussen de bedrijven door. Telefoon doet het niet, en batterij van leentelefoon is leeg, dus weet niet of je nog iets hebt laten weten. Bel je morgenochtend. Kus kus!
Ps- morgen dan toch misschien hopelijk tussen de bedrijven door. Telefoon doet het niet, en batterij van leentelefoon is leeg, dus weet niet of je nog iets hebt laten weten. Bel je morgenochtend. Kus kus!
och meisje toch... het enige wat ik nog kan bedenken is dat je er misschien medicijnen voor zou kunnen vragen, want zo verder gaan... het is al best zwaar als alles goed met je gaat als je 2 kleine kinderen hebt. waaroom niet dat steuntje vragen dan? het kan zo helpen.
intussen een hele dikke knuffel. ik denk aan je
intussen een hele dikke knuffel. ik denk aan je
stormy waters...
sailin'
sailin'
Ja, voor as maandag. Ben benieuwd of en wat ze kunnen doen.quote:Op dinsdag 14 november 2006 09:18 schreef Sugar het volgende:
Wat balen, Ingrid. Heb je wel een nieuwe afspraak eigenlijk nu?
Sugar Ik weet zeker dat het goed komt! Kan me je gevoelens heel goed voorstellen. Weet verder ff niks te zeggen. Kom op meis! Heb je ad-medicijnen al overwogen?
Ik heb het idee dat het wel helpt. Wel lastig dat het lang duurt voordat het werkt.
Als ik dichtbij zou wonen, zou ik zo met Kim langkomen.
Sugar, ik wou dat er iets was wat ik voor je kon doen, maar ik kan echt niks bedenken. Ik zei gisteren al tegen je dat ik dingen in je verhaal heel erg herkende. Ik weet dat het nu voelt alsof het nooit beter wordt en je alleen maar verder in dat donkere gat valt, maar het wordt echt beter. Probeer elke dag een klein lichtpuntje te zoeken en blijf er vooral over praten ook al voelt het alsof niemand je kan helpen. En net als wat Belaan ook al zei, misschien dat medicijnen je net dat steuntje kunnen geven wat je op dit moment nodig hebt. Sterkte
Oops! Did I just roll my eyes out loud?
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
Sugar, kun je niet nog eens met je huisarts gaan praten? Ik kan verder weinig toevoegen, behalve heel veel sterkte....
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Ah lieve Suiker, als we toch eens wat konden doen om je hier doorheen te slepen he. Het is zo rot als je jezelf iedere minuut van de dag moet voortslepen. Dat alles druk en hectisch is, vooral door alles wat er zich in jezelf afspeelt en waar je zo ontzettend niks aan kan doen. Omdat je de kluts kwijt bent. Helaas. En als het dan even stil is, jezelf afvragen waar je nou op zit te wachten, op het moment dat het ijs breekt? of totdat de bom valt? Heel naar. Ik had dit zo graag zo anders voor je gezien. Wat een stomme rotzooi ook. En ook al voel je het zelf nu niet, ik geloof echt dat je het kan. Moeder zijn van die twee mooie kinderen, en het ook nog fijn vinden en jezelf zijn. Jouw tijd om daar aan te moeten wennen en dat in te kunnen invullen is nu door die stomme shit veel te lang geworden, voor jezelf. Maar echt, het zal groeien en het zal goedkomen. Ik hoop ook echt heel snel, echt heel snel. En ik zeg nog even godverdomme, om dit alles kracht bij te zetten oke
[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 14-11-2006 19:55:58 ]
[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 14-11-2006 19:55:58 ]
Als ik kon zou ik de tijd voor jullie vooruitdraaien. Voor jullie allebei, Sugar en LB. En voor iedereen die het op dit moment niet ziet zitten en rot heeft.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Lieve sugar,
Tranen rollen over mijn gezicht bij het lezen van je laatste post. Ik had zo gehoopt dat je wat meer rust had, maar je vecht nog elke dag om je hoofd boven water te houden. Ik hoop dat je HA eventueel met medicijnen een kleine reddingsboei kan bieden, zodat je zo af en toe daar even naar toe kunt zwemmen om uit te rusten. Heel heel veel sterkte en kracht toegewenst. Ik hoop zo dat je heel snel kunt gaan genieten van allebei je kinderen, zonder dat er allerlei spoken in je hoofd zitten.
Tranen rollen over mijn gezicht bij het lezen van je laatste post. Ik had zo gehoopt dat je wat meer rust had, maar je vecht nog elke dag om je hoofd boven water te houden. Ik hoop dat je HA eventueel met medicijnen een kleine reddingsboei kan bieden, zodat je zo af en toe daar even naar toe kunt zwemmen om uit te rusten. Heel heel veel sterkte en kracht toegewenst. Ik hoop zo dat je heel snel kunt gaan genieten van allebei je kinderen, zonder dat er allerlei spoken in je hoofd zitten.
kom het topic nu pas tegen
Sugar, en Ingrid, Wat akelig dat jullie je zo voelen. Ik ben depressief/burn-out geweest, een paar jaar geleden (niet hormoongerelateerd dus enigszins offtopic..) en op het moment zelf leek het of het noooooooit meer goed kwam, en dat het al acceptabel zou zijn als ik zou weten hoe er mee te leven. En toch kon ik er later op terugkijken en weten dat het nu zoveel beter was dan ' er mee leren leven' . Ik wens jullie dat ook zo toe!
Sugar, en Ingrid, Wat akelig dat jullie je zo voelen. Ik ben depressief/burn-out geweest, een paar jaar geleden (niet hormoongerelateerd dus enigszins offtopic..) en op het moment zelf leek het of het noooooooit meer goed kwam, en dat het al acceptabel zou zijn als ik zou weten hoe er mee te leven. En toch kon ik er later op terugkijken en weten dat het nu zoveel beter was dan ' er mee leren leven' . Ik wens jullie dat ook zo toe!
Sugar, ga naar de huisarts. Vraag om anti-depressiva.quote:Op dinsdag 14 november 2006 19:24 schreef Sugar het volgende:
Ik wil helemaal geen hulp meer, ik wil helemaal niet meer dat het niet gaat, ik wil helemaal niks meer. En als het overgaat, als het dan écht overgaat, dan wil ik dat de tijd snel gaat. Want ik heb zo’n hekel aan mezelf, dat elke minuut me pijn doet.
Breng dat op voor Maria, voor S, voor Storm, en voor de echte Sugar die nu gevangen zit achter een laag matglas. Voordat de pijn te ondraaglijk wordt.
Nogmaals, ga naar de huisarts. Vraag om anti-depressiva.
(ja, ik ben ervaringsdeskundige)
DancingPhoebe op <a href="http://forum.fok.nl/topic/1352192/3/51#73971988" target="_blank" >23/10/09</a>:[/b]
God, wat is het toch een dunne scheidslijn tussen een vrije geest zijn en je plek in het universum niet kennen :')
God, wat is het toch een dunne scheidslijn tussen een vrije geest zijn en je plek in het universum niet kennen :')
Dankjulliewel.
Ik ga denken over AD, misschien moet ik erop gaan vertrouwen dat zoiets kan helpen. Ik denk nu nog vooral dat het aan mij ligt en dus niet te verhelpen is met AD, maar een keiharde kwestie is van 'leren leven met dit gevoel'. Maar ik hoop zo, zó erg dat het niet dat is, dat het niet alleen aan mij ligt en dus wél overgaat.
Ik ga denken over AD.
Dankjulliewel.
Ik ga denken over AD, misschien moet ik erop gaan vertrouwen dat zoiets kan helpen. Ik denk nu nog vooral dat het aan mij ligt en dus niet te verhelpen is met AD, maar een keiharde kwestie is van 'leren leven met dit gevoel'. Maar ik hoop zo, zó erg dat het niet dat is, dat het niet alleen aan mij ligt en dus wél overgaat.
Ik ga denken over AD.
Dankjulliewel.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Ik ben er stil van Sugar, ik vind het heel rottig voor je, maar ik heb geen oplossingen voor je, als ik 'm had gehad, dan had je 'm van me gekregen. Sterkte wensen, uiteraard,
Krijg je nog hulp van een psycholoog ofzo?
Krijg je nog hulp van een psycholoog ofzo?
Het voelt goed hè?
A je to!
A je to!
Lieve Sugar, wat rot toch allemaal dat het zo gaat. NEE het ligt niet aan jou lieve schat, het komt door die rothormonen die je helemaal van de kaart maken zodat je overal aan gaat twijfelen. En als AD daar nou een klein beetje bij kunnen helpen, dan zou dat toch heel fijn zijn ? Ik zou zo graag willen dat ik een knopje bij je kon vinden wat ik om kon zetten voor je, zodat je weer blij zou zijn en kon genieten van je prachtige stoere meisje die al op een potje poept, je lieve man, je schattige ventje met zijn stoere naam en zijn lieve lach, en van je eigen lieve karakter en slimme koppie. Dat je gewoon opeens jezelf weer zou vinden, je ogen weer opendeed en het gewoon allemaal achter de rug was. Dat zou ik echt zo zo graag willen. Maar lieverd, het komt echt echt weer goed. Iedereen die eens een depressie heeft meegemaakt weet dat je op het moment zelf echt niet kan geloven dat het ooit weer overgaat en weer wel leuk wordt, maar echt, geloof me, het gaat weer over en je leven wordt weer leuk en fijn. Echt echt echt echt echt waar. Dikke
Sugar, ik hoop dat de tijd heel snel voor je gaat.
Misschien heel gek, maar zou het niet toch goed zijn om juist wel te gaan werken? Ik weet natuurlijk helemaal niet of je dat nu uberhaupt wel aankan, maar misschien op therapeutische basis of zoiets? Even alleen maar Sugar zijn en jezelf een beetje terugvinden in werk waar je goed in bent. Of nog niet gaan werken, maar Storm en Maria wel alvast naar het kinderdagverblijf laten gaan?
Ik weet dat het geen structurele oplossing is, maar het kan je wellicht wel helpen de tijd tot 'genezing' wat makkelijker door te komen.
Misschien heel gek, maar zou het niet toch goed zijn om juist wel te gaan werken? Ik weet natuurlijk helemaal niet of je dat nu uberhaupt wel aankan, maar misschien op therapeutische basis of zoiets? Even alleen maar Sugar zijn en jezelf een beetje terugvinden in werk waar je goed in bent. Of nog niet gaan werken, maar Storm en Maria wel alvast naar het kinderdagverblijf laten gaan?
Ik weet dat het geen structurele oplossing is, maar het kan je wellicht wel helpen de tijd tot 'genezing' wat makkelijker door te komen.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Sugar het ligt niet aan jou, het zijn die stomme klote hormonen. Maar voor jou gevoel is dat nog niet zo en jouw gevoel is wat telt nu!
Dat je aan AD wilt denken vind ik super dapper! Het is moeilijk om die stap te zetten en het is geen tovermiddel, het duurt even voor dat het werkt, maar als dat het is wat jou misschien weer van het leven kan laten genieten en van je man en kinderen is het het proberen waard toch?
Dat je aan AD wilt denken vind ik super dapper! Het is moeilijk om die stap te zetten en het is geen tovermiddel, het duurt even voor dat het werkt, maar als dat het is wat jou misschien weer van het leven kan laten genieten en van je man en kinderen is het het proberen waard toch?
ach sugar toch, wat ontzettend klote allemaal zeg. AD lijkt me nu echt zeker iets om te proberen, juist bij hormonen-gerelateerde depressies kunnen een paar 'tegen-stofjes' heel effectief zijn. héél veel sterkte ermee, ik vind 't zo rot voor jullie allevier.
Een AD kan de scherpe randjes er wat afhalen, net een steuntje in de rug. Het is geen wondermiddel, maar het proberen kan altijd. Pas goed op jezelf Sugar
Mama van 2 lieve meiden :)
Geen idee of AD helpt, zo veel weet ik er niet van, maar het klinkt goed. Ik hoop dus dat je er wat aan hebt als de huisarts het voorschrijft. En dat je je snel weer beter en jezelf voelt. Zwanger zijn is zwaar, bevallen is zwaar, maar wat daarna komt is zeker niet makkelijker. Je komt er wel!
Jammer dat het zo lang duurt voor de medicatie werkt Ingrid. Heb je al antwoord van homestart? Of lijkt het je toch niks? Kan ook natuurlijk.
Jammer dat het zo lang duurt voor de medicatie werkt Ingrid. Heb je al antwoord van homestart? Of lijkt het je toch niks? Kan ook natuurlijk.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Ik heb ook zoiets: maakt niet wát je doet, als het maar helpt.
Dit kan zo niet doorgaan. Veel succes en beterschap.
Dit kan zo niet doorgaan. Veel succes en beterschap.
... ♥ ik mis je ♥
Lieve Sugar, je mist gewoon even tijdelijk een stofje in je hersenen. Daar kun je een pilletje voor nemen. Dat is alles, maak de drempel naar AD niet hoger dan nodig is liefje.
Als je pijn hebt neem je paracetamol, als je hoest dan neem je hoestdrank....
Daarmee wil ik zeker niet lichtzinnig doen over het gebruik van AD, maar je zit al zo gruwelijk diep meisje. Neem die hulp!
Ga naar je huisarts en bespreek met hem/haar de oplossingen.
Als je pijn hebt neem je paracetamol, als je hoest dan neem je hoestdrank....
Daarmee wil ik zeker niet lichtzinnig doen over het gebruik van AD, maar je zit al zo gruwelijk diep meisje. Neem die hulp!
Ga naar je huisarts en bespreek met hem/haar de oplossingen.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Ik heb homestart gemaild. Er is hier in de omgeving (nog) geen hulp.quote:Op woensdag 15 november 2006 10:22 schreef YPPY het volgende:
Jammer dat het zo lang duurt voor de medicatie werkt Ingrid. Heb je al antwoord van homestart? Of lijkt het je toch niks? Kan ook natuurlijk.
As maandag maatschappelijk werk. Dan hoor ik ook of er een faalangsttraining of assertiviteitstraining voor mij is.
Sugar, ik wil me eigenlijk aansluiten bij de rest. Ik las je berichtje gisteren al, maar ik kon de woorden niet vinden. Er klinkt te veel pijn in door, te veel verdriet.
Bij mij waren AD overigens wél een wondermiddel. Ik zat er na mijn eerste bevalling net zover door als jij Sugar en misschien nog wel dieper. Om mezelf de kans te geven een normale, liefhebbende, stabiele, niet depressieve moeder te worden heb ik me laten opnemen in het ziekenhuis. Vijf weken lang ben ik vertroeteld, had ik helemaal niets aan mijn hoofd behalve mijzelf. Voor mijn dochter werd gezorgd, alles wat ik hoefde te doen was wennen aan de AD en béter worden.
En ik werd beter!!!!
Schuldgevoelens heb ik nooit gehad en zal ik ook nooit hebben. Dit was de juiste beslissing. Ik sta er nog steeds voor de volle honderd procent achter en schaam me ook absoluut niet voor de opname en de medicijnen.
Als je diabetes hebt neem je toch ook insuline, als je tekort heb aan een ander stofje in je lichaam vul je dat toch ook aan door middel van medicijnen? Waarom dan zo panisch voor AD? Het wennen en afkicken weegt niet op tegen maanden, jaren depressief zijn. Neem die stap gewoon meid, voor dat je er toe gedwongen wordt.
Bij mij waren AD overigens wél een wondermiddel. Ik zat er na mijn eerste bevalling net zover door als jij Sugar en misschien nog wel dieper. Om mezelf de kans te geven een normale, liefhebbende, stabiele, niet depressieve moeder te worden heb ik me laten opnemen in het ziekenhuis. Vijf weken lang ben ik vertroeteld, had ik helemaal niets aan mijn hoofd behalve mijzelf. Voor mijn dochter werd gezorgd, alles wat ik hoefde te doen was wennen aan de AD en béter worden.
En ik werd beter!!!!
Schuldgevoelens heb ik nooit gehad en zal ik ook nooit hebben. Dit was de juiste beslissing. Ik sta er nog steeds voor de volle honderd procent achter en schaam me ook absoluut niet voor de opname en de medicijnen.
Als je diabetes hebt neem je toch ook insuline, als je tekort heb aan een ander stofje in je lichaam vul je dat toch ook aan door middel van medicijnen? Waarom dan zo panisch voor AD? Het wennen en afkicken weegt niet op tegen maanden, jaren depressief zijn. Neem die stap gewoon meid, voor dat je er toe gedwongen wordt.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Ik heb inmiddels geregeld dat ik dinsdagavond een telefonische intake heb met de ppd-deskundige over wie het al eerder ging in dit topic. Zij kan dan een diagnose stellen, mijn huisarts adviseren over eventuele medicatie en ze begeleidt haar clienten dan dagelijks per mail of fax. Dus misschien gaan we dat traject wel starten, afhankelijk van wat haar diagnose is natuurlijk.
Vanavond haalde ik Storm uit zijn bedje, moest hem wakker maken. Maar hij sliep zomaar verder, met opgetrokken beentjes, zijn kontje hoog in de lucht en zijn buikje tegen mijn borst. Kleine knuistjes en een frummelmondje in een zacht ontspannen snoetje.
Hij ontroerde me zo. Wat was het heerlijk om dat te voelen.
Vanavond haalde ik Storm uit zijn bedje, moest hem wakker maken. Maar hij sliep zomaar verder, met opgetrokken beentjes, zijn kontje hoog in de lucht en zijn buikje tegen mijn borst. Kleine knuistjes en een frummelmondje in een zacht ontspannen snoetje.
Hij ontroerde me zo. Wat was het heerlijk om dat te voelen.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
Sugar wat ontroerend om te lezen Ik hoop zo voor je dat de ppd-deskundige je kan helpen!quote:Op zaterdag 18 november 2006 21:59 schreef Sugar het volgende:
Ik heb inmiddels geregeld dat ik dinsdagavond een telefonische intake heb met de ppd-deskundige over wie het al eerder ging in dit topic. Zij kan dan een diagnose stellen, mijn huisarts adviseren over eventuele medicatie en ze begeleidt haar clienten dan dagelijks per mail of fax. Dus misschien gaan we dat traject wel starten, afhankelijk van wat haar diagnose is natuurlijk.
Vanavond haalde ik Storm uit zijn bedje, moest hem wakker maken. Maar hij sliep zomaar verder, met opgetrokken beentjes, zijn kontje hoog in de lucht en zijn buikje tegen mijn borst. Kleine knuistjes en een frummelmondje in een zacht ontspannen snoetje.
Hij ontroerde me zo. Wat was het heerlijk om dat te voelen.
