Depressief door de hormonen, deel 2

Ja, dat klinkt nou ook niet echt alsof dat zoden aan de dijk gaat zetten.

Fijn om te horen dat het gevoel er wel is iig. Alleen het lijkt me dat je toch op een keer hulp nodig hebt om het dan ook echt te kunnen doen, om er mee aan de slag te kunnen.

Oh lieve Sugar, wat verschrikkelijk moeilijk is die tweespalt. Je dochter die je al zo goed kent en haar emoties ook herkent en Storm die nog zo nieuw is en waarschijnlijk nog zo veel meer onleesbaar.
Misschien kun je proberen te leren genieten van het gevoel dat Maria geniet, ook al is ze niet bij je. Maar dat je alles probeert om haar te laten genieten met, maar ook zonder jou. Dat je kracht nu is om te zorgen dat ze het fijn heeft, ook al kun je dat misschien niet altijd zelf doen. Een regiseur moet alles in banen leiden, maar heeft niet altijd de uitvoering in handen

Enne.. fijn dat Maria je alles is. Dat je dat zo mag voelen.
Ik merk dat ik ook meer 'kan' met Jonne en daarom ook anders betrokken ben bij hem dan bij het vnl zorgen voor Romme. Romme is voor de knuffels, het liefhebben, vasthouden e.d. Maar met Jonne heb ik veel meer interactie, gesprekken, argumenten, puzzels maken en gesprekken en de eerste onderhandelingen
Het schuldig voelen omdat ik 'meer' geniet van alle ontwikkelingen die Jonne doormaakt dan van het knuffelige van Romme. (Wat ik btw heerlijk vind, maar wel anders ervaar. Heeft niets met meer of minder houden van te maken, maar meer datgene wat me ligt)

Heb hier ook wel een beetje het gevoel dat nog niet alle hulp datgene doet wat het zou moeten doen. Alsof er wat 'meer' nodig is.

Sugar.
Ik weet verder niet goed hoe wat ik nog kan zeggen. Ik kan alleen maar aangeven dat ik als dochter van moeder met depressies geen nare herrinneringen heb. Ik heb ze wel gehad, maar door er eindeloos over te praten heeft alles een plek gekregen. Maria is nog klein, heeft vast een schare lieve opa's oma's en nog meer mensen om zich heen. En jij geeft zoveel veel om haar, dat merkt ze, dat voelt ze. En zolang je zo vol liefde de foto's van Storm beschrijft zit ook dat gevoel goed, al komt het er misschien nog niet zo uit als jij zou willen. Zorg eerst dat je jezelf beter voelt meisje, en dan komen de heule fijne uren, daarna dagen, met je kindjes ook weer.

quote:

Op dinsdag 12 december 2006 10:53 schreef Brighteyes het volgende:
Fijn om te horen dat het gevoel er wel is iig. Alleen het lijkt me dat je toch op een keer hulp nodig hebt om het dan ook echt te kunnen doen, om er mee aan de slag te kunnen.

Hoe bedoel je?
Ik merk nu juist dat het me lukt zolang ik alleen ben met de kindjes. Niemand erbij die ook nog energie vraagt, ook al is diegene er juist om mij te helpen. Ik moet me toch verhouden tot diegene, hoe lief en vertrouwd de mensen ook zijn. Een vriendin die betrokken vraagt: "Maar maak je je nu druk om Storm, dat ie nu huilt in bed en slecht zijn fles dronk"? dat is me teveel. Ik kan dan alleen maar vanuit mijn tenen antwoorden dat ik gestresst word ervan, heel veel stress ervaar. En dat wordt zo groot, juist ook doiordat iemand me vraagt naar mijn gevoel. juist doordat er iemand is bij wie ik dat kwijt kan. maria vraagt zich dat niet af. Die kijkt niet hoe mijn pet staat. Als ik alleen ben met ze en Storm huilt, dan kom ik beneden bij Maria. Die wil spelen en ik kan door met haar. Door met wat er concreet is: een klein meisje dat gewoon wil dat ik een puzzel met 'r maak. Dat werkt beter dan dat iemand wil weten hoe het met me is en me wil helpen.

Ok, dan heb ik je verkeerd begrepen.

Alleen vraag ik me stiekem af of het de juiste manier is.
Het klinkt alsof je niet wil dat mensen vragen hoe het met je is omdat je dan kan doen alsof het er niet is zeg maar, maar goed, ook dat kan ik verkeerd hebben.

Ik zou iig die mevrouw van de mailtherapie vertellen dat je met wat ze nu doet niet zo heel veel kan. Kijken of die wat meer voor je kan betekenen.

BE, met de kindjes ernaast wil ik het er inderdaad niet over hebben. Verder wel, hoor. Maar gewoon niet met zoveel chaos, het is vaak al een situatie waarin ik stress heb en om dan ook nog te moeten vertellen wat ik voel... Storm ligt dan in bed te huilen, Maria wil iets vertellen of hebben, ik probeer te bedenken of het bezoek nog een kop thee zou willen, denk intussen aan wat ik nog wil of moet doen die dag, hoe lang het nog duurt voordat S thuis is, dat ik het een zooi vind en dat ik eigenlijk moet huilen en tegelijk iets leuks met Maria wil doen.
Allemaal niet direct zichtbaar voor degene die erbij is, maar echt zo druk in mijn hoofd.

Sugar drukte in je hoofd is al helemaal niets

Sugar Ik wil zoveel tegen je zeggen, maar weet niet goed hoe en wat. Sommige dingen zijn erg herkenbaar. Vind het zo verdrietig voor je.

En ik zit me nu al druk te maken dat Kim vrijdag mee moet naar mw. voor het eerst samen op de fiets.
En een faalangst/assertiviteits training zit er helaas niet in voor mij.

Ga zo ff boodschappen doen, zonnetje schijnt.

Sugar, ik lurk hier meestal maar nu ga ik Ingrid even herhalen: ik vind het zo verdrietig voor je. Ik weet niet of het helpt. Maar ik hoop dat je op een dag ineens denkt: hee, wat is het licht en wat gaat alles vanzelf. Dat dat niet nu is is heel, heel erg.

Ingrid, hoezo zit een faalangst/assertiviteits training er niet in voor je?

Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.

Ik vind het heel vervelend in ieder geval voor ieder die zich niet lekker in haar vel voelt. En ook voor jullie kindjes vind ik het vervelend. Dat bedoel ik niet gek of lullig maar ik gun alle kindjes een blije en gelukkige moeder.

quote:

Op dinsdag 12 december 2006 14:00 schreef Igraine het volgende:
Ingrid, hoezo zit een faalangst/assertiviteits training er niet in voor je?

Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.

Omdat er geen groepen van start gaan binnenkort.

Face-to-face lijkt mij ook beter dan alleen via mail.

quote:

Op dinsdag 12 december 2006 14:00 schreef Igraine het volgende:
Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.

Ik heb naast die PPD-deskundige nog gewoon de psycholoog, daar ga ik gemiddeld eens per 2 weken heen. Ze begon vorige keer over een haptotherapeut en misschien moet ik dat maar gaan doen. Vervangend of erbij, in elk geval er iets mee proberen.

Nu houdt de "behandeling" dus in:

hormonen (duphaston)

psycholoog

begeleiding op afstand door PPD-deskundige (met name bedoeld om op- en afbouw van medicatie goed te doen)

thuiszorg nu mijn man zijn been gebroken heeft (nog 5 weken)

en misschien binnenkort haptotherapie

Sugar ik ga heel brutaal zijn, en als ik je hiermee kwets dan moet je het gewoon zeggen hoor.
Ik lees dat je hormonen slikt, die hopelijk gaan helpen over 1-2 maanden ALS ze al gaan helpen....
Waarom geen antidepressiva?
Niet dat ik je nu zo graag aan die medicijnen zie maar ik weet dat die binnen enkele weken verlichting geven, en dat gun ik je zo.

Een bijwerking van die hormonen kan ook een neerslachtige stemming of nervositeit zijn toch? Niet dat je stemming door die hormonen komt, maar 't kan misschien juist niet helemaal z'n werk doen daardoor.

Ik ben ook niet zo'n voorstander van AD, maar om iemand op de rit te helpen zodat hij/zij het na een tijdje zonder AD afkan, waarom niet? Het geeft idd snel verlichting waardoor de rest ook wat makkelijker op te pakken is.

Haptotherapie heb ik zelf wel eens gehad maar was eigenlijk niet voor mij van toepassing. Ik kan dus ook niet zeggen welk effect het kan hebben.
_{Ik moest eigenlijk gewoon naar een manueel therapeut omdat mijn klachten puur lichamelijk waren. Hoewel ze me wel heeft afgeraden nog langer van die hoge hakken te dragen ivm mijn nekklachten. Die raad heb ik opgevolgd en heeft wel geholpen moet ik zeggen.}

Ad bezorgden mij dus zo stoned als een kanarie pietje, niet meer weten wat ik deed, rare sprongen maken en tja had mezelf niet meer in de hand.
Maar het stoned zijn was toch wel het toppunt hoor....

Nee hier ook geen ad meer, zoiezo niet meer van de dokter, het was niet veilig meer voor me

AD's zijn ook geen wondermiddelen, helaas. Soms is het een tijdje zoeken voor je het middel vind wat bij je werkt... Maar het kan wel de scherpe kantjes eraf halen...

Pas goed op jezelf Sugar, ik vind het knap hoe je het toch allemaal doet. Sterkte!

Sugar, hoe is het vandaag met je?

Sugar, wat lief en mooi en zo ontzettend waar:

quote:

Door weer en wind met fietskar, twee kindjes tegen elkaar aan. Er kruist ons een busje. BRINKS WAARDETRANSPORT.
Ik grinnik. Bestaat er een waardevoller vrachtje dan het mijne?

Bar, mag ik vragen welk middel jij slikte? Het ene middel is echt het andere niet. Ik heb een paar middelen gebruikt waarvan ik inderdaad hondsberoerd werd, maar bij andere middelen voelde ik me prima. Het is ontzettend individueel en echt een kwestie van goed uitproberen onder deskundige begeleiding (dus niet "maar" een huisarts)

AD's zijn uiteraard niet zaligmakend, maar ze kunnen je wel net genoeg lucht geven om aan de slag te kunnen met jezelf en je problemen. Veel symptomen die ik hier lees lijken direct veroorzaakt te zijn door een (fysiek) probleem dat enorm verlicht kan worden door een modern AD.
Om maar even een greep te doen:

- het gevoel dat alles je teveel is
- als iemand je iets vraagt willen roepen "laat me met rust, ik weet het ook niet!"
- geen geduld hebben met je kinderen
- in tranen uitbarsten als je kind gaat huilen
- het gevoel dat alles je boven het hoofd groeit
- het gevoel dat je het wel zou volhouden als iedereen je maar met rust liet
- het gevoel dat alles beter zou zijn als je minder/geen kinderen had die je aandacht vroegen
- enorme moeite hebben om 's ochtends op te staan omdat je denkt "waarom zou ik"
- moeite hebben met eten omdat je denkt "waarom zou ik"
- moeite met vrijwel elke handeling omdat je denkt "waarom zou ik"
- jezelf moeten dwingen tot elke stap, tot elk gebaar, zelfs tot dingen waar je vroeger van genoot
- denken dat je nooit meer kunt genieten
- zeker weten dat je je altijd zo "bleak" zult blijven voelen
- weten dat je omgeving waarschijnlijk beter af is zónder jou
- zelfhaat

dat zijn -als ze structureel voorkomen- allemaal symptomen van depressie. en in veel gevallen kun je zoiets verlichten met een AD. Heel recent is weer een onderzoek afgerond waaruit steeds meer duidelijk wordt dat depressies voor een groot deel puur fysiek en puur genetisch zijn. Dan kun je wel flink willen zijn en je vooral niet willen aanstellen (trouwens ook een symptoom van een depressie, dat je denkt dat het aan jezelf ligt), maar dat helpt niets, want je kunt er gewoon niets aan doen, het is niet jouw schuld.

Sugar, lieffie, ik maak me best wat zorgen om de dingen die je schrijft. Je legt veel te veel schuld bij jezelf en je lijkt niet meer goed te beseffen dat je hormonen een enorm lullige streek met je aan het uithalen zijn. Ik denk net als Lois dat het misschien wel eens tijd is geworden om te grijpen naar een AD naast (of in plaats van) de hormonen die je slikt. Er is een punt waarop het gewoon onverantwoordelijk wordt om _niet_ aan die medicatie te beginnen, en ik vraag me af of jij dat punt zo langzamerhand niet hebt bereikt. Wil je me voor mijn gemoedsrust beloven dat je de dingen die je hier de afgelopen weken hebt geschreven uitprint en laat lezen aan je therapeut? En blijf alsjeblieft constant constant tegen jezelf zeggen dat jij er echt niets aan kunt doen, dat het je lijf, je hormonen, je neurotransmitters zijn die maken dat je al deze nare dingen denkt en voelt. Je bent een geweldig mens, een hartstochtelijke moeder die vecht voor alles wat ze waard is, juist daarom vergaat het je nu allemaal zo zwaar. Maar het hoeft niet zo te zijn, en het hoeft zeker niet zo te blijven. Ik denk aan je.

mooi geschreven phileine.
hoe gaat het sugar? wil je alsjeblieft heel goed lezen wat phileine schrijft?

Phileine, jij weet precies te verwoorden wat er in mij omgaat als ik de verhalen van Sugar lees. Heel mooi gezegd.
Sugar, ik maak me ook zorgen om je. Wil je alsjeblieft over de woorden van Phileine nadenken?

_{Je kent me natuurlijk niet dus ik hoop niet dat je dit bemoeiallerig vindt. Zo is het niet bedoeld. Ik herken veel van de gevoelens die je beschrijft en weet dat AD mij net dat steuntje in de rug heeft gegeven om uit die negatieve spiraal te komen, zonder dat ik de grip op mezelf kwijtraakte of me een heel ander mens voelde.}

Poeh Philiene.... ik heb 4 verschillende geprobeerd.... en boven ligt hier nog steeds een lorenzepam, waarvan ik er tot op heden nog maar 1x 1/2 van in heb genomen en dat was voor de eerste nacht nadag thijs net overleden is.
En ik niet wist waar ik kruipen moest, er zat totaal geen rust in me.

* eens met Phileine

Sugar, toen ik die haptotherapie had (zie je PM ) had ik óók ondersteuning van AD. En het hielp enorm!!!

Goed verhaal van Phileine!
AD (seroxat) gaven mij de rust in m'n hoofd om de depressie aan te kunnen pakken en een behandelmethode te kiezen die bij mij paste. Ze gaven mij de grip op de situatie weer terug.

quote:

Op donderdag 14 december 2006 13:46 schreef Macka66 het volgende:
Goed verhaal van Phileine!
AD (seroxat) gaven mij de rust in m'n hoofd om de depressie aan te kunnen pakken en een behandelmethode te kiezen die bij mij paste. Ze gaven mij de grip op de situatie weer terug.

Bij mij ook.

Maar vinden jullie het óók niet regelmatig al klinken alsof ik wel enigszins grip heb? De gedeeltelijk goede dagen, de dingen die ik doe en besluit? Ik heb echt het idee dat het niet zó erg is dat er echt iets moet met AD. Dat ik ook al fijne dagen of delen van de dag heb, dat zegt toch ook iets? Of hoort dat erbij en is het dan soms nog nodig om aan medicatie te denken?

Ik luister echt naar jullie, maar ik weet het gewoon niet.

Misschien is dat meer iets om met je psycholoog te bespreken Sugar, die heeft een goede kijk op je situatie en weet ook alle in's en outs wat betreft AD.
AD vlakt de emoties wat af, dus als je snel huilt of in paniek raakt, wordt dat wat minder waardoor je wat beter met situatieskunt omgaan.

quote:

Op donderdag 14 december 2006 14:57 schreef Sugar het volgende:
Maar vinden jullie het óók niet regelmatig al klinken alsof ik wel enigszins grip heb? De gedeeltelijk goede dagen, de dingen die ik doe en besluit? Ik heb echt het idee dat het niet zó erg is dat er echt iets moet met AD. Dat ik ook al fijne dagen of delen van de dag heb, dat zegt toch ook iets? Of hoort dat erbij en is het dan soms nog nodig om aan medicatie te denken?

Ik luister echt naar jullie, maar ik weet het gewoon niet.

Natuurlijk heb je wel enigszins grip! Je bent sterk en vecht voor je geluk!
Maar dat kan ook best samen met een depressie. Sterker nog, heel veel mensen zijn depressief terwijl ze best gelukkige momenten kunnen hebben. Ik zie ook dat je er voor vecht en dat het af en toe beter lijkt te gaan.
Maar toch, als ik de grote lijnen bekijk heb ik niet het gevoel dat het echt beter met je gaat, eerder slechter. Volgens mij had ik dat vorige week ook al geschreven.

Maarre, Sugar, jíj bent de baas en je moet zeker geen dingen doen waar jij je niet goed bij voelt, want dat bevordert je genezing al helemaal niet.

_{Maar eerlijk gezegd ben ik het wel eens met phileine.}

Ik wil heel graag doen wat het beter maakt. Maar ik denk soms: als ze me *nu* eens zouden zien, die lieve mensen van het forum, dan zouden ze nooit denken dat ik me soms echt zo rot voel. Dan doe ik leuk met Maria en knuffel Storm intussen. Of maak ik grapjes in de bieb. Maar ja.

Ik kan dus sommige dagen al goed doorkomen. Dan lukt het me met die 2 kindjes. Soms wel doordat ik weet dat er de volgende dag een dagje kinderdagverblijf volgt, maar toch. En ik kan weer lachen om ze, kan oprecht zeggen dat ik van Storm hou, voel me soms gewoon oké. Dan valt het misschien allemaal toch wel mee? Ik zeg het niet om dingen teniet te doen, maar wél om het beeld goed te laten kloppen met hoe het gaat.

Een dag met alleen Maria is makkelijk en gaat goed. Dan knaagt wel het schuldgevoel best erg en het idee van "dit telt ook niet, want nu heb je je zoon lekker makkelijk bij een oma gebracht!!!" Wel logisch dat het zo voelt, want ik héb nu eenmaal 2 kindjes en dat is hoe het straks moet kunnen. Soms lukt dat dus ook. Het is gewoon dubbel en ik wil niet dat jullie denken dat ik alléén maar rotdagen heb. Dat is niet zo. Soms neutraal, soms fijne momenten. En soms ineens weer die enorme stress, huilbuien, ruzies, boosheid en uitzichtloosheid. Maar niet altijd.

Ik wil dus best pillen gaan slikken, zie er niet eens echt tegenop, maar ik heb steeds het idee dat ik me aanstel. Of dat het niet erg genoeg is.

Ik denk niet dat wij goed kunnen zeggen of het wel "erg" genoeg is of niet. Wij lezen alleen maar wat jij schrijft en maken daar zelf een voorstelling bij.

Ik heb in ieder geval het idee dat je niet erg stabiel bent met je emoties en gedachten. En een depressie gaat niet altijd gepaard met hele dagen in zak en as zitten. Een depressie of depressieve stemming verschijnt in zoveel vormen en gradaties en het is maar net hoe dat je functioneren beïnvloedt.

Dat je je af en toe best prettig voelt hoeft niet te zeggen dat je je aanstelt op andere momenten. Kan wel, hoeft zeker niet.

Sugar je stelt je niet aan echt niet! En elk gevoel dat vervelend is is er 1. Er is niet een regeltje waar staat dat je zoveel slechte gevoelens moet hebben om dit of dat te doen. Het gaat erom wat jij voelt en hoe jij je voelt. Goede dagen en slechte dagen wisselen elkaar af, maar als je op je goede dagen jezelf af gaat vragen of je je niet aan stelt dan ben je toch weer met die gevoelens bezig en blijf je in dat kringetje.
En om uit dat kringetje te komen zijn de AD soms nodig.

Oh, ik vergat te zeggen dat ik in elk geval de stukjes die ik hier schreef, ook heb gemaild naar Eileen Engels, zodat ze ook weet wat me soms zo opbreekt. Zodat ze die momenten in elk geval ook echt meekrijgt.

Githa en Igraine, natuurlijk verwacht ik ook niet een antwoord van jullie, hoor. Ik ga het zeker ook met de psycholoog bespreken volgende week. Het stond er misschien een beetje alsof ik jullie vraag te zeggen hoe het precies zit.

quote:

Op donderdag 14 december 2006 15:08 schreef Sugar het volgende:

En soms ineens weer die enorme stress, huilbuien, ruzies, boosheid en uitzichtloosheid. Maar niet altijd.

... ik heb steeds het idee dat ik me aanstel. Of dat het niet erg genoeg is.

Je schrijft zelf hoe heftig de schommelingen kunnen zijn. Dat is een duidelijk teken, lijkt me.

Misschien als je jezelf ervan kunt overtuigen dat JIJ ZELF nu even niet in staat bent de situatie objectief te beoordelen, dat je dan minder moeite hebt met het maken van die stap?

En wanneer is het bij jou wel "erg genoeg" ? Waarom zou je dat risico nemen, als je de kans hebt je situatie nu te verbeteren? Waarom misschien nog maanden zo doorgaan, terwijl je dat nu kunt voorkomen?

Ik wil gewoon graag dat het beter met je gaat. En met Luchtbel ook.

Het gaat er eigenlijk helemaal niet om of iets erg genoeg is (voor zover dat bestaat in dit soort situaties). Ik zie vooral dat heel veel mensen hier het je zo gunnen dat het even iets makkelijker wordt, en uit ervaring weten dat bijvoorbeeld een AD zo ontzettend veel lucht kan geven. Weer even jezelf een beetje terug.

(het "grappige" van die nieuwe AD's is trouwens dat ze alleen werken als je daadwerkelijk een fysiek serotonine-probleem hebt. Als het "erg genoeg" is werkt het dus, als het niet "erg genoeg" is haalt zo'n pil niets uit)

Het is heel heel goed te horen dat je er zulke goede dagen tussen hebt zitten, maar lieve Sugar, de maatstaf van een depressie is niet hoe hoog de toppen zijn, maar juist hoe diep de dalen. En welke balans er tussen die twee zit. Ik vind dat je het heel goed doet en heb bewondering voor hoe hard je vecht, maar ik blijf vinden dat je veel te veel schuld bij jezelf legt. Termen als "zwakheid" en "erg genoeg" hebben gewoon helemaal niets te maken met depressief zijn. Het hoeft allemaal niet zó ontzettend moeilijk te zijn als het nu is.

Maar natuurlijk is het laatste woord aan jou en je therapeut. Je hebt het volste recht om geen AD te willen slikken, maar wijs het dan wel af om de goede redenen en niet omdat je denkt dat je anders zwak bent. 't is bijna kerst Suug, de tijd van vergeving. Ga jij maar eerst eens jezelf vergeven en jezelf duidelijk maken dat al die dingen die je jezelf zo kwalijk neemt echt niet jouw schuld zijn.

Daar krijg ik dus inderdaad tranen van.

Ik heb Eileen vanochtend in die mail verteld dat ik nu net niets heb aan ons mailcontact. En dat ik via internet ook met mensen spreek die soms hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt, of vergelijkbare verhalen. (Ik bedoel jullie, ja). En dat sommige mensen me adviseren toch AD te overwegen.

Haar reactie:

Je bericht heb ik gelezen , ik wil dan meteen even inhaken op je vraag (wat kan ik voor jou betekenen?).

Dat is het volgende: mijn taak is om je te begeleiden en gerust te stellen (alleen als jij dit wil).
Het is mijn taak erop toe te zien hoe het met jou gaat op de medicatie.
Ook is het mijn taak je te waarschuwen voor dingen die je beter niet kunt doen en dat is internetten met mensen die totaal geen kennis van zaken hebben (allemaal leken). Je verkeerde adviezen kunnen geven waardoor je nog verder van huis kunt raken, hoe goed dat ook bedoeld is. Al deze mensen zijn labiel en niet in staat om anderen te helpen laat staan rationeel kunnen denken. (dat heeft ze verkeerd begrepen)
Als jij vindt dat je niets hebt aan ons mailcontact (dit is wat je schrijft: Ik merk dat ik nu net niets heb aan ons contact) dan kunnen we het beste met de begeleiding stoppen en dit terugkoppelen naar je huisarts.
Laat mij maar weten wat je hiervan denkt.

quote:

Op donderdag 14 december 2006 16:24 schreef Sugar het volgende:
Als jij vindt dat je niets hebt aan ons mailcontact (dit is wat je schrijft: Ik merk dat ik nu net niets heb aan ons contact) dan kunnen we het beste met de begeleiding stoppen en dit terugkoppelen naar je huisarts.
Laat mij maar weten wat je hiervan denkt.

Volgens mij heeft ze niets begrepen (niet goed gelezen? ) van wat je verteld hebt, ze pikt er één zin uit en gaat niet in om waar het werkelijk om gaat: dat jij vindt dat zij haar taak niet naar wens/behoren uitvoert (al kan ik me voorstellen dat het niet leuk is om te horen, maar ja, je doet dit niet om haar een plezier te doen). Het ging niet om die anderen, het gaat om wat zij voor jou betekent. En als dat niets is, is het misschien wel een idee ermee te stoppen, dit kost je alleen tijd/stress en als je er niets aan hebt voor je gevoel...

hihi we zijn ook een stelletje labiele mutsen bij elkaar.

sugar, lastige beslissing. dikke zoen van mij!

Tjee, wat een gepikeerd antwoord zeg! 'Madam' is op haar tenen getrapt zo lijkt het...

Sugar, ik heb echt totaal geen verstand van deze dingen, heb er ook geen ervaring mee, maar ook ik schrik van de dieptepunten die je hier neer schrijft.
Hoewel ik me wel ook zat te bedenken dat je het hier mss juist zo open neer kan zetten omdat het iets beter met je gaat.
Maar goed, jij alleen kan dat beoordelen. Uiteraard samen met een huisarts of psycholoog oid.
Ik vraag me nu bijna af of die mailmevrouw nou juist mss het minst handig is, omdat ze heel deskundig is, maar wel vanaf een afstandje diagnoses stelt. (Wat wij hier ook proberen ).

Ze heeft het inderdaad niet begrepen Sugar, dat kontakt op internet.

Ik zie hier alleen maar sterke vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, meer of minder heftig en die jou hele goede raad geven, vanuit hun ervaring.

Sterkte meid

En oh Miss-Dynastie zegt het ook al: het ging jou om jouw kontakt met haar.

Pff dat is wel een rotbericht vind ik persoonlijk...
Ik denk dat er hier heel wat mensen zitten die de gevoelens die jij hebt toch beter begrijpen dan hetgeen Eileen schrijft (leken). Uiteraard zijn de adviezen die hier gegeven worden niet altijd even juist, maar om het nu te zeggen zoals zij zegt... Maar er wordt in die adviezen ook vaak gezegd dat je contact moet opnemen met specialisten, het is niet dat iemand hier zegt: dit maakt alles goed

Beetje jammer dit berichtje vind ik persoonlijk.

*dikke knuf* Sugar. Normaalgezien lurk ik hier gewoon, maar ik wou toch even uit mijn schulp kruipen.

Sugar, raar antwoord van haar. Sterkte met beslissen.

Ik ben van mezelf geschrokken. Heb vanmiddag heel serieus aan zelfmoord gedacht.
Morgen (met Kim) naar mw. Zal het daar zeggen, geen idee wat ermee te doen.

Wel goed om te lezen dat jullie het ook een typische reactie vinden. Ik moet even denken wat te doen nog.

Sebas, die echt heel nuchter is in dit soort dingen en mijn hele mail ook heeft gelezen, reageert ook zo:
Jeetje, zij heeft het écht niet begrepen!!!! Hoe kun je als begeleidster van een ppdpatient nu zo ongelofelijk harteloos en kort reageren op zo'n open mail???
Hier zakt echt mijn broek van af!
Meisje, hier moeten we echt iets mee, dat zij zich zo opstelt is 1. Maar ik denk dat we echt iets moeten verzinnen dat je wel geholpen gaat worden, door wie dan ook!
Hier kan ik wel van huilen!


Oh Ingrid toch. Heel serieus aan zelfmoord denken is natuurlijk erg beangstigend. Wat rot dat het zo slecht gaat met je. Blijf dat soort dingen hier maar schrijven, als je kunt. Beter wél delen dan niet, denk ik.

quote:

Op donderdag 14 december 2006 16:44 schreef Sugar het volgende:
Wel goed om te lezen dat jullie het ook een typische reactie vinden. Ik moet even denken wat te doen nog.

Sebas, die echt heel nuchter is in dit soort dingen en mijn hele mail ook heeft gelezen, reageert ook zo:
Jeetje, zij heeft het écht niet begrepen!!!! Hoe kun je als begeleidster van een ppdpatient nu zo ongelofelijk harteloos en kort reageren op zo'n open mail???
Hier zakt echt mijn broek van af!
Meisje, hier moeten we echt iets mee, dat zij zich zo opstelt is 1. Maar ik denk dat we echt iets moeten verzinnen dat je wel geholpen gaat worden, door wie dan ook!
Hier kan ik wel van huilen!


Oh Ingrid toch. Heel serieus aan zelfmoord denken is natuurlijk erg beangstigend. Wat rot dat het zo slecht gaat met je. Blijf dat soort dingen hier maar schrijven, als je kunt. Beter wél delen dan niet, denk ik.

Als ik dood ben, dan is de belastingdienstschuld weg. En kan Djeez met Kim normaal rondkomen.
En mijn en zijn ouders zullen helpen.
En met het geld van de zorverzekering, die anders voor mij was, kan hij de schuld aflossen.

Suiker,

Het is alleen maar fijn dat je ook goede momenten hebt. En neutrale momenten ook. Dat het goed gaat om met Maria te zijn, dat het soms ook met alletwee de kindjes erbij gaat. En het is ook niet erg om op die momenten even niet bezig te zijn met dingen die mensen van je willen weten. Dat betekent niet dat je het wegstopt maar dat er dan op dat moment even geen ruimte is voor die gevoelens. Of wel voor die gevoelens maar dat je wel kunt functioneren. Jezelf moeten uitleggen kan dan soms net verkeerd zijn. Hulp is soms fijn, maar dan het liefst wel zonder iets te hoeven zeggen, dat mensen gewoon inspelen op die dingen en zonder er wat van te zeggen handelen. Dat zou handig zijn, of zelfs helemaal niet. Maar ja, werkte het maar zo toch. Het is rot dat die dingen dat juist dan zo lopen.

En als mensen zeggen dat het bijna onverantwoord lijkt om nog zo langer door te gaan, hoeft het niet te betekenen dat ze denken dat ze je binnenkort ergens achter het behang geplakt terug gaan vinden.
Maar gewoon dat ze veel verdriet lezen in jouw dingen en je rust, genieten en gelukkig gunnen.
Lieve schat, je was zwanger en kreeg een kindje, ondertussen heb je ook je diploma gehaald, was het van mei tot ergens in september regelmatig dagen meer dan dertig graden, jouw man brak zijn hand, jij kreeg een depressie.
En er was natuurlijk altijd Maria.
Je functioneert al zo lang op een soort van topniveau. Soms hoef je dat niet van jezelf te vragen.
Die dingen moet je zelf beslissen. Maar je moet nooit denken, dat jij je aanstelt, dat dingen niet erg genoeg zijn, ieder moment dat je door moet met te veel, is meer dan genoeg.

Jammer dat die dame zo reageert. Het was mooi geweest als van daar goede hulp kwam. Iemand die je op die rotte momenten net even er doorheen kon coachen. Jammer.

quote:

Op donderdag 14 december 2006 16:50 schreef Ingrid19 het volgende:

[..]

Als ik dood ben, dan is de belastingdienstschuld weg. En kan Djeez met Kim normaal rondkomen.
En mijn en zijn ouders zullen helpen.
En met het geld van de zorverzekering, die anders voor mij was, kan hij de schuld aflossen.

Ja, dat lijkt heel logisch inderdaad.
Maar het is totaal onlogisch en gelukkig helemaal niet de oplossing voor zoiets. Dat je dat maar even weet en dat je het maar in je oren knoopt. Of op je voorhoofd schrijft. Echt hoor.

Sugar, wat fijn dat Sebas ook zo achter je staat! Als je het contact met Eileen beendigt, zou ik wel zélf contact met je huisarts opnemen. Want het staat er nu een beetje 'dreigend', van haar kant. Aangezien ik het idee heb dat ze je mail niet goed heeft gelezen of in elk geval niet goed begrepen heeft, zou het me niet prettig lijken dat de huisarts alleen haar kant van het verhaal hoort. Dus misschien dan eerst de huisarts bellen en het haar daarna pas laten weten.

quote:

Op donderdag 14 december 2006 16:52 schreef Sugar het volgende:

[..]

Ja, dat lijkt heel logisch inderdaad.
Maar het is totaal onlogisch en gelukkig helemaal niet de oplossing voor zoiets. Dat je dat maar even weet en dat je het maar in je oren knoopt. Of op je voorhoofd schrijft. Echt hoor.

Het lijkt mij wel een goede oplossing op zich.
Kim heeft nu niks aan mij als moeder. Kan Djeez een betere moeder zoeken.
Niemand kan mij helpen.

Luchtbel, je zegt heel lieve dingen. Je bent een schat echt.

Ingrid, heb ook al op MSN tegen je gezegd dat je echt moet gaan zoeken naar hulp!
Als je al nadenkt over zelfmoord plegen om zo van de ellende af te zijn, ga je helemaal de verkeerde kant op!
Ga alsjeblieft zo snel mogelijk naar de huisarts, bel het Riagg of weet ik veel wie...

Kimmetje heeft haar pappa EN mamma nodig!

Sjoeg, wat rare reactie. Lijkt me, eerlijk gezegd, een stuk beter voor je als je gewoon face to face met iemand praat. Die kan je emoties ook zien. Een email is een plat stukje tekst waar emoties nooit duidelijk in wergegeven zijn...
Fijn dat Sebas ook zo reageerde...

En Ingrid zoek goede hulp. Als het bij mw niet gaat lukken, dan ergens anders.
Als je er geen geld voor hebt moet het maar ergens vandaan gehaald worden, aan goede hulp zou geen prijskaartje moeten hangen. Je hebt het duidelijk hard nodig.
Er is geen betere moeder voor jouw kind dan dat jij zelf bent.
_{En ik las net je gedoe met de belastingdienst, als ik je een tip mag geven, regel niks telefonisch maar meteen op papier en per mail. Heb je altijd bewijs. En de meeste mensen die bij de belastingtelefoon werken weten niet meer als de gemiddelde beller zelf. Zoek ook hulp met zulke dingen, als je dat niet zelf kan!!!!!! Zulke dingen moeten je niet boven het hoofd gaan groeien.}