Depressief door de hormonen, deel 2

Maandag pas. Op zich wel snel, maar sneller was wel fijn geweest. Kan er eventueel vlug iemand beginnen? Wel ontzettend fijn dat jullie ouders zo goed helpen.
Zorg je wel dat je ook wat momenten voor jezelf hebt?

Lieve Sugar, even een hele dikke kus van mij. Ik denk zo veel aan je, en tegelijkertijd is er zo weinig dat ik concreet voor je kan doen nu. Dapper meisje, ik zou het zo graag anders voor je zien allemaal.

Sugar

Als je maar eenmaal de indicatie hebt Sugar, dan kan het in principe in een paar dagen geregeld zijn. Heel veel sterkte

Nou, alsof de wet van Murphy voor jullie gemaakt is.
Het zou fijn zijn als je je hoofd eens lekker leeg kon maken volgens mij. Ff geen gedoe, ff rust. Beterschap voor Sebastiaan.
(je doet het goed, echt, blijf schrijven, blijf praten, hou moed. )

We krijgen een indicatie voor 1 dagdeel per week aan "zorg". Wat het precies inhoudt is natuurlijk een beetje aan ons en een beetje aan degene die komt helpen. Huishoudelijk gericht, wat niet per se poetsen betekent, maar gewoon er zijn en ondersteunen.

Ik denk dat het fijn kan zijn.
Nu gaat het gewoon niet goed, ik ben weer een beetje "terug bij af".

Vind het ook heel moeilijk dat Storm (en maria ook regelmatig) zo vaak bij een ander is. Dit weekend logeerde hij bij beide oma's en we vierden er sinterklaas. Ik voel me dan net een tienermoedertje dat het allemaal niet kan. oma geeft flesje. oma legt in bed. Oma reageert op huilen. Mama kijkt voor zich uit, schiet in de stress en huilt bij vertrek. Het is zo "niet wat we wilden". We missen hem als ie zoveel weg is. Maar we (ik dus vooral) redden het niet als beide kinderen veel hier zijn.
Ik vind het zielig voor Storm, ken hem niet goed genoeg, ben bang voor onze band en voor alles. Het is echt heel naar. Soms weet ik gewoon echt niks meer, helemaal niks. En dan vragen mensen: "Moet deze tas ook mee? mag Maria al in de auto? Hoe laat zullen we hem terugbrengen? Wat zullen we doen met het eten?" Jezus! Ik weet het niet, vraag het aan S, ik wéét het niet!!!!

Tjee, 1 dagdeel is niet echt veel...
Alles is meegenomen natuurlijk, dat wel.

He bah... wat balen dat je weer terug bent...

Ah lieve meis, het is ook zo rot allemaal. En zo rot dat je nu door dit weer terug bij af bent.
Klote als je net een beetje weet de tijd door te komen, dat het dan door zoiets weer zo moet gaan. Dat er geen antwoorden zijn en niemand die dingen voor je kan beslissen dan. Bah. Die dingen die ja eigenlijk allemaal zelf had willen doen en die niet door zoiets zo moeten zijn.

Ik weet niet te zeggen wat ik bedoel maar echt met Storm komt het ook. Hij is nog zo klein en zo flexibel.
Je mist hem. Dat is ook een teken van liefde en van een band. Ook al voelt het soms nu allemaal anders. Dat komt echt wel straks. Al voelt het onterecht en ver weg. Maar dan gaat hij echt nog steeds zo vol vertrouwen naar je lachen en dan voel en weet je dat ook weer. Hang in there, lieve jij, ik geloof in je.

[ Bericht 3% gewijzigd door Luchtbel op 04-12-2006 13:16:20 ]

Jeetje Sugar, wat naar dit joh. Een dikke kus voor jou! Storm komt er wel, juist doordat hij af en toe even bij oma is komt hij niets te kort!

Meid, verdamme dat het allemaal zo kloten verloopt, hopelijk komt het zonnetje snel te voorschijn voor jullie

Maar 1 dagdeel , dat is niet echt veel. Wat een ongelooflijke pech dat jullie alles tegelijk voor je kiezen krijgen.

Wat Luchtbel zegt, dat is denk ik zo waar en hetzelfde heb jij volgens mij ook al wel tegen Luchtbel gezegd. Ik hoop dat je snel weer een beetje vertrouwen in jezelf en in jullie gezin krijgt. Ik weet zeker dat dat een zeer gerechtvaardigd vertrouwen zal zijn!

Sugar, 1 dagdeel is beter dan niks. Vind het zo klote voor je. Net als het wat beter gaat, krijg je dit. Nogmaals heel veel sterkte en je komt er wel!

Sugar, wat een rottige rot tijd voor je. Wat vreselijk naar dat je weer terug bij af bent nu.
Dikke dikke kus voor jou

Ik vind zelf een dagdeel ook al wel echt fijn, hoor. Ben er niet echt door teleurgesteld.

Dankjulliewel voor jullie lieve reacties, allemaal.
LB, je raakt me (weer) heel erg met wat je zegt.
En dat vertrouwen van Storm, dat hou ik ook in gedachten heel erg vast. En als ik het niet voel, dan kijk ik naar deze foto.

Dat dat kleine jongetje van nog geen drie weken oud me al zo lachend aankeek, met zoveel warmte en haast volwassen geruststelling in zijn oogjes... Dat is echt een moment geweest dat me zoveel vertrouwen geeft voor de toekomst.

Wauw, mooie foto!

Paar keer gelezen dit topic, maar weet niet goed wat te zeggen tegen je. Behalve dat ik het ontzettend rot voor je vindt, Sugar. Als ik het prachtige mannetje zie, met die lieve kuiltjes, doet het me ook wel wat op de een of andere manier... Ik hoop dat het snel beter met je (jullie) gaat.

Ik heb nu al een paar keer intensief naar die foto gekeken en het doet me echt heel veel, die volslagen verliefde blik waarmee hij naar je kijkt, Sugar.

Sugar

Vannacht lag ik te piekeren over die extra zorg. Wat moet ik er precies mee?
Het liefst zou ik iemand willen hebben die 2 keer 2 uur bij de kindjes blijft en leuke dingen met ze doet of gewoon iets in huis, zodat ik in die tijd even kan sporten of uitwaaien ofzo. Maar dat schijnt niet te mogen vanuit de instanties, het gaat meer om echte huishoudelijke zorg thuis. Ik mag zogezegd niet weg. Wat iemand dan wél kan doen is dus meer ondersteunen. Ik vrees dat ik daarvan alleen maar extra druk ervaar ("er komt iemand, moet ik mee kletsen, voelt gek", dat soort spanningsdingen) in plaats van dat het me iets oplevert (rust, overzicht, tijd om op te laden?). We zijn natuurlijk blij met alle hulp, maar ik had gehoopt dat het me een beetje lucht kon geven, zodat ik na een uurtje sporten de rest van de dag wel zou trekken.

En daarbij dat andere: ik verlang zo sterk terug naar de tijd dat ik niet at, dat ik minder dan 50 kilo woog. Ik wil soms zo min mogelijk eten, wil weer dat meisje zijn. Terwijl het geen zin heeft, niet voor altijd, er komt altijd een moment dat je weer wel moet eten. Dat je weer gaat aankomen ook. Word heen en weer geslingerd door verlangen en verdriet erover.

sugar je raakt me zo met je woorden. ik voel het gewoon als je het schrijft. zo rot. dat niet weten. ik ken het gevoel wel, het bijltje erbij neer willen gooien, gewoon ff alleen zijn, geen verantwoordelijkheid voelen, iedereen weg. maar het kan niet. en die lach van storm maakt gelukkig veel goed, hij houdt van jou dat weet ik zeker.
kan het niet bv zo dat als die zorg komt dat sebas daar bij blijft en jij even weg kunt?

quote:

Op dinsdag 5 december 2006 08:06 schreef Sugar het volgende:
Vannacht lag ik te piekeren over die extra zorg. Wat moet ik er precies mee?
Het liefst zou ik iemand willen hebben die 2 keer 2 uur bij de kindjes blijft en leuke dingen met ze doet of gewoon iets in huis, zodat ik in die tijd even kan sporten of uitwaaien ofzo. Maar dat schijnt niet te mogen vanuit de instanties, het gaat meer om echte huishoudelijke zorg thuis. Ik mag zogezegd niet weg. Wat iemand dan wél kan doen is dus meer ondersteunen. Ik vrees dat ik daarvan alleen maar extra druk ervaar ("er komt iemand, moet ik mee kletsen, voelt gek", dat soort spanningsdingen) in plaats van dat het me iets oplevert (rust, overzicht, tijd om op te laden?). We zijn natuurlijk blij met alle hulp, maar ik had gehoopt dat het me een beetje lucht kon geven, zodat ik na een uurtje sporten de rest van de dag wel zou trekken.

En daarbij dat andere: ik verlang zo sterk terug naar de tijd dat ik niet at, dat ik minder dan 50 kilo woog. Ik wil soms zo min mogelijk eten, wil weer dat meisje zijn. Terwijl het geen zin heeft, niet voor altijd, er komt altijd een moment dat je weer wel moet eten. Dat je weer gaat aankomen ook. Word heen en weer geslingerd door verlangen en verdriet erover.

Oe Sugar, dat laatst baart me misschien nog wel meer zorg. Heb je hier al over gesproken met een psycholoog?

Wat betreft het eerste: ook in huis kun je je ontspannen. Neem een lekkere lange douche, sluit je op op je kamer met een boek en probeer te ontspannen. In het eerste gesprek met de thuishulp kun je aangeven dat je behoefte hebt aan rust aan je kop en dat je hoopt dt zij je er bij kan ondersteunen door een paar uurtjes leuke dingen te doen met de kinderen en misschien ook nog wat in huis te doen. Toen ik thuiszorg kreeg tijdens mijn laatste zwangerschap was dit absoluut geen probleem.

Ik was nog wat vergeten: na Thomas geboorte heb ik voor één dag in de week een babysitter genomen om op Indy te passen (en soms ook allebei). Soms bracht ik Indy 's morgens heen en Thomas ging dan 's middags ook. Op deze manier had ik wat tijd alleen met Thomas, wat meer rust en een vaste dag in de week om naar uit te kijken. En dat hielp, echt. Wat ook helpt is een schoonmaakster voor een paar uurtjes per week. Waarom hang je geen briefje bij de supermarkt dat je voor een korte periode (een half jaar) een schoonmaakster voor 1 of twee uur per week zoekt?
Alles bij elkaar kostte mij niet meer dan ¤ 35 per week (had een heel goedkope babysitter). Bijna net zoveel als de eigen bijdrage van de thuiszorg, maar veel nuttiger omdat ik zelf het heft in handen hield.

Je denkt nu misschien dat je het geld niet kan missen, maar in de praktijk valt het vaak best wel mee.

[ Bericht 18% gewijzigd door Tinkepink op 05-12-2006 08:59:37 ]

Belana, Sebas is weer naar zijn werk, dus die is er niet op de momenten dat we misschien die zorg krijgen. Maar goed, ik denk en hoop dat in de praktijk misschien diegene best wel af en toe alleen met de kinderen wil thuisblijven.

Tink, ja, ik praat daarover met de psycholoog. Dat is denk ik ook het echte ding waarover ik echt móet praten. De rest kan met praktische hulp opgevangen worden, maar dit is echt een heel emotioneel ding, iets waar ik echt echt echt iets mee moet nu. Heb je helemaal gelijk in.

Ik heb verder wel regelmatig halve dagen maar één kindje (dat vind ik rot en fijn tegelijk) en logeren gebeurt dus ook vaak. Een oppas erbij wordt me te veel, dan voel ik me alléén nog maar schuldig en waardeloos denk ik. En weet je wat het ook is? Juist dat poetsen af en toe is fijn, dat wil ik ook best zelf blijven doen. Zinnen verzetten en gewoon dingen dóen. Een schoonmaakster voelt dus ook niet echt nodig.
Maar ja, eerlijk? Ik weet het gewoon ook niet. Wil vanalles, maar allemaal onmogelijk.

Dat kun je ook allemaal niet weten nu, dingen bedenken, dingen regelen voor jezelf, is nu heel moeilijk. Toch zijn die dingen wel erg nodig om nu ruimte en tijd voor jezelf te creeeeren (jezus ik kan geen puntjes vinden).
Probeer te overleggen of het toch mogelijk is om in die tijd even te gaan sporten, probeer anders dat op te lossen door een ander iemand daarvoor in te schakelen. Ik weet dat je niet nog iemand erbij wil maar ja misschien toch proberen. Een oude buurvrouw of weet ik veel wat. Of Maria misschien toch een ochtend naar peuterspeelzaal? Heb je een paar uur de tijd om bijvoorbeeld even buiten te lopen met alleen Storm in de wagen, anders dan met een pratende peuter erbij. Allemaal dingen die misschien niet ideaal zijn of overeenkomen met de dingen die je had gewild nu. Maar ja, wel dingen die misschien handig en nodig zijn om de tijd door te komen, om ruimte voor jezelf te maken. Geneer je niet om zulke dingen te vragen, hulp komt soms uit onverwachte hoek en dat blijkt dan beter te gaan dan ooit verwacht.
Het geeft niets, het geeft niets dat je die ruimte nodig hebt, het geeft niets dat die dingen nu zo gaan, het is alleen verschikkelijk rot. Maar alles dat nodig is, om verder te kunnen gaan, is gewoon nodig. Ook al lijkt het soms niks te helpen of geen energie op te leveren, er is weer een paar uur voorbij. Ik weet dat het moeilijk is om die dingen te doen, te regelen maar ik weet ook dat het heel erg fijn kan zijn om die ruimte te hebben.

En voor de rest zeg ik nogmaals, probeer echt nu die dingen goed te bespreken. En er wat mee te doen. Je zit nu toch al in de shit. Ik weet dat je dat ook doet. Goed zo! Zorg goed voor jezelf. Eet gewoon gezond, dat is ook allemaal nodig. En voor wat het waard is, ik vind dat je er altijd mooi en verzorgd uit ziet. Hoe je er ook uit ziet. Het enige wat helemaal niet bij jou past is dat verdrietige gezicht, daar moet een oplossing voor gevonden worden. En dat komt

quote:

Op dinsdag 5 december 2006 08:06 schreef Sugar het volgende:
En daarbij dat andere: ik verlang zo sterk terug naar de tijd dat ik niet at, dat ik minder dan 50 kilo woog. Ik wil soms zo min mogelijk eten, wil weer dat meisje zijn. Terwijl het geen zin heeft, niet voor altijd, er komt altijd een moment dat je weer wel moet eten. Dat je weer gaat aankomen ook. Word heen en weer geslingerd door verlangen en verdriet erover.

Zeg Suug, hou je dit goed in de gaten dame? Een (voormalig) eetprobleem blijft op de loer liggen en steekt de kop op als je niet lekker in je vel zit. Wel bespreken he, met je internetbegeleidster...???! /vingertje

Moonah, ja, ik hou het in de gaten. Hoe dubbel zo'n antwoord ook is, feitelijk.

We hebben vandaag geluk.
We kunnen de hulp krijgen van J, onze kraamhulp, waar we allemaal zo'n goed gevoel bij hebben. We hebben sowieso nog contact af en toe en ze wil hartstikke graag weer voor ons iets doen. Super dus. Een bekende, óók ervaren op het gebied van eetproblemen, helemaal op de hoogte van hoe het zit (PPD) én een schat van een vrouw die echt weet wat goed is voor mij en voor ons. Dat we haar mogen "hebben" is echt geweldig fijn.