Hoe gaat het met de moeders? Deel 27

Goed zo Ingrid dat je naar de huisarts bent geweest! Dapper hoor
Misschien kun je toch ook nog even wat contact zoeken met Maatschappelijk werk om te zorgen dat je ook aan de oorzaak kunt werken en op die manier kunt zorgen dat je ook snel weer van de medicijnen af kunt.

Goed dat je naar de HA bent geweest Ingrid, aan de medicijnen zal je wel even moeten wennen, hoop dat ze snel werken. Sterkte!

Fijn Ingrid dat ook jouw probleem erkenning heeft gekregen. Niet praten met iemand vind ik alleen een beetje krom advies want alleen medicijnen gaan het probleem echt niet oplossen, die bestrijden alleen de symptomen. Zeker in het begin zal het allemaal moeilijk genoeg zijn want het duurt wel een week of 6 (of langer) voordat je medicijnen echt gaan aanslaan.

Ingrid, goed dat je naar de ha geweest bent!!

quote:

Op maandag 2 oktober 2006 09:28 schreef YPPY het volgende:

Dat weet ik niet Leah. Als ik zie hoe J. is met Anna en hoe hij daarvan kan genieten. Dat heb ik niet. Ik doe veel met haar, maar dat is omdat ik weet dat goed is, maar het is niet een soort van oer-instinct. Misschien hormonen ofzo, het is natuurlijk ook onduidelijk wat dat iets is.

Hier net zo: ik doe wat ik denk dat goed is en ik vind het ook wel leuk, maar ik heb niet het idee dat er echt een gevoel ofzo achter zit. (aanvulling: En Peter doet dus veel meer: Amber in bad, die neemt de tijd om uitgebreid voor te lezen en hij geniet er ook echt van. Zelf lijk ik wel het geduld te missen, ik weet het niet.... )
Ook andere verhalen herken ik: Ik werk nog niet, maar ik onderneem niet altijd wat (hoewel het met 2 kinderen van deze leeftijden wel een serieuse onderneming is ) Ik vind mezelf al heel wat als ik met Amber en Iris naar de supermarkt ben geweest, en Amber dan op haar 3wielertje.

[ Bericht 8% gewijzigd door LadyS op 02-10-2006 21:35:49 (aanvulling) ]

Ook hier herkenning, Yppy. Ik vind haar wel superlief hoor, maar echt dat "moedergevoel" zoals ik dat verwacht had heb ik niet. En wat ik had verwacht: een allesoverheersende liefde waarbij je hart overloopt als je naar je kind kijkt waardoor je alle moeilijkere momenten zonder problemen aan zou kunnen. Nou ja, ik was dus naief.

LadyS ik denk dat het ook een heel verschil is of je al je aandacht aan je oudste (eerste) kan geven of je aandacht moet verdelen tussen een nieuw baby'tje plús je oudste. Van een klein gezinnetje waar iedereen zijn 'plaats' kende moeten 4 personen opnieuw hun plekje zien te hervinden. En ik denk dat dat wat meer tijd kost dan men hoopt. Misschien wel omdat je denkt een groot gedeelte al te kennen omdat er al een kindje is, maar eigenlijk opnieuw moet beginnen met een gezinnetje te vormen en ik denk dat daar soms te licht over gedacht wordt.
En dan denk ik dat het ook een heel verschil is of je full-time mama bent en alle dagelijkse en verplichte dingen moet doen plus een huishouden of een papa bent die na zijn werk relatief korte tijd aan zijn kroost besteed en daardoor misschien juist het geduld heeft om uitgebreid voor te lezen en te badderen.
Kortom, ik denk dat je het heel goed doet en het lijkt me ook een hele onderneming om naar de supermarkt te gaan

Wat denk ik veel he

Bovenstaande geld natuurlijk voor veeeeeeeel meer moeders!

quote:

Op maandag 2 oktober 2006 21:18 schreef Lois het volgende:
Fijn Ingrid dat ook jouw probleem erkenning heeft gekregen. Niet praten met iemand vind ik alleen een beetje krom advies want alleen medicijnen gaan het probleem echt niet oplossen, die bestrijden alleen de symptomen. Zeker in het begin zal het allemaal moeilijk genoeg zijn want het duurt wel een week of 6 (of langer) voordat je medicijnen echt gaan aanslaan.

Maar ik weet dus niet wat het probleem is. De dokter denkt dat het oa hormonaal en uitputting is.
Het duurt 2 weken voordat de medcijnen aanslaan. En het kan wel een half jaar of langer duren dat ik de medicijnen moet slikken.

YPPY; dat overweldigende oer-gevoel heb ik eerlijk gezegd pas sinds kort. Het heeft echt heel langzaam moeten groeien. En het groeit nog iedere dag. Nu knal ik echt uit elkaar van verliefdheid op Juultje en kan ik wel huilen als ik hem alleen maar zie, maar ik weet nog goed dat hij een maand of vier was en iemand van de dames hier iets postte als: 'Mooi he, mama zijn?!' Ik dacht alleen maar : "Nou nou, je kunt het ook overdrijven! Ik vind het vooral heel zwaar!" Niet dat ik hem niet lief vond ofzo. Die liefde voelde alleen heel nuchter en in niets overweldigend of allesoverheersend. En ik kan natuurlijk niet in jouw hoofd en hart kijken, maar ik kan je wel zeggen dat het dus kan! Dat het nog komt bedoel ik, dat gevoel. En dat het gewoon wat tijd nodig heeft.

Ik heb het overigens nooit als een groot probleem ervaren dat dat zo was. Het was gewoon zo. Mijn vriendje en ik hadden het er ook regelmatig over. Maar ergens voelde ik blijkbaar wel dat het 'goed zat' ofzo. Dat het nog wel zou komen. Dat we stiekem wel een soort van deal hadden; Juul en ik, een pact voor in de toekomst. Misschien voelt dat voor jou anders, dat kan ik natuurlijk niet zeggen.

yppy, bij piet had ik 't meteen, bij anna heeft het ook echt moeten groeien. volgens mij speelden daarin een paar dingen een rol: het feit dat het de tweede was (en mijn moederhart dus niet meer alleen maar open stond voor dat nieuwe wezentje maar ook/meer druk bezig was met hoe het allemaal voor piet moest voelen). en dat ze minder direct als 'kind van mij' voelde, omdat ze zo anders is dan ik, en ook zo verschilde van piet (met hem was het echt herkenning vanaf het eerste oogcontact). en daarnaast speelden vast allerlei hormonale ongrijpbare toestanden een rol, geen idee. en daarnaast: onderschat de uitputting niet; (onze) anna was ook nogal veeleisend qua voedingen en sliep vanaf 't begin moeizaam. een tijdlang zelfs alleen bij mij op de arm, liefst aan de borst. dan kost al die lichamelijke verzorging al zóveel energie, dat er weinig overblijft voor de emotionele kant. in dat licht vind ik het ook heel logisch dat jarno na z'n werk nog wél ruimte zat heeft voor de 'leuke dingen des ouderschaps'. (wat saffier ook al zegt).

Ingrid, ik vind het ook best een vaag advies van de ha eigenlijk... niet praten je bent natuurlijk niet zomaar depressief lijkt me. Magoe, sterkte ermee, ik hoop dat de medicijnen snel werken, maar ook daarvan denk ik dat het langer als 2 weken zal duren. sterkte!!

Ingrid, realiseer je wel dat je klachten in de eerste twee weken erger kunnen worden (veel erger), dat hoort bij het instellen. Daar moet je dus niet van schrikken, het gaat vanzelf weer weg. Is er trouwens een speciale reden dat ze dat middel heeft gegeven en niet een van de modernere anti-depressiva's? Of heeft ze daar niets over gezegd? Sterkte ermee!

Ingrid, hopelijk gaat het snel beter met jou! Fijn dat je in ieder geval naar de ha bent geweest en dat hij/zij je serieus heeft genomen. Lijkt me erg moeilijk om je zo te voelen, sterkte!

Ingrid, ik vind het ook een beetje vaag dat je nie tmet iemand mag praten.. Praten helpt zoveel. Misschien toch ook met d emaatschappelijk werkster contact opnemen. Al praat je maar 1x in de week met iemand...

LadyS en Yppy, dat herken ik nou ook, dat als mijn man thuiskomt hij veel meer met de kinderen speelt dan ik (voor mijn gevoel) overdag doe. Ook hier herkenning bij het feit dat je naar de supermarkt gaan al een hele onderneming vindt. Precies hetzelfde hier. Mijn man doet ook vaak de boodschappen omdat ik er simpelweg de puf niet voor heb vaak. Vraag me af hoe dat straks moet met drie kleintjes! maar misschien hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Het komt zoals het komt.

Ik zie wel een beetje tegen het feit op dat we straks weer moeten wennen aan een klein kindje erbij en Emma en Noa weer een zusje erbij. Ondanks dat ik naar dit kindje verlang en er nu al van houd... Noa en Emma zijn mij 'eigen' geworden en het zal écht wennen zijn om weer een andere situatie te hebben als je voor je gevoel pas nét gewend bent aan deze. Waar ik ook echt tegenop zie is de slapeloze nachten, er zijn nu al heel veel gebroken nachten door verkouden kindjes en soms heb ik dan het gevoel dat ik het niet meer trek. Ook word ik dan soms boos op ze (midden in de nacht) en kan ik niet meer echt logisch nadenken 'misschien moet haar neusje gewoon even gesprayed worden' ... en blijft het doorsukkelen.

Voor de rest geniet ik ook heeeeel erg van deze twee meiden. Dat moedergevoel heb ik ook écht wel, het uit zich ook in beschermend zijn en moeilijk overlaten van de zorg aan anderen. Ook merk ik dat ik mijn eigen kinderen vaker schattig vind dan een ander... ik ben zo gek op ze dat ik alle kleine dingetjes leuk vind en dat die mij opvallen.
Toen Emma net geboren was had ik dat nog niet ten opzichte van haar, ik vond het ook niet zo moeilijk haar even te laten huilen omdat ik het nog niet herkende als 'die is van mij' ofzo... dat kwam na een dag pas en is langzaam gegroeid. Voor mijn gevoel hield ik in het begin ook nog meer van Noa, heel vreemd vond ik het. Maar gelukkig is het vanzelf goedgekomen en houd ik nu van állebei evenveel, met hun eigen schattige lieve en soms ondeugende dingetjes. Dus daar maak ik me nu ook geen zorgen over bij de derde.

quote:

Op maandag 2 oktober 2006 20:56 schreef Ingrid19 het volgende:
FF snel. Ben naar de ha geweest. Ik ben wel depressief. Wel redelijk licht.
Ik heb nu medicijnen. amitriptyline. Dat moet ook met het slapen helpen.
Voorlopig nog niet praten met een psych oid. Eerst kijken of de medicijnen werken.
Nu ga ik Kim troosten!

Let je wel op jezelf Ingrid, ik vind het namelijk een beetje raar dat je wel medicatie krijgt en geen 'hulp'.
Medicatie is geen oplossing bij een depressie ( ook een lichte), het vlakt je up's en down's wat af zodat je je na een tijdje wat beter voelt, maar zodra je stopt komt dat weer terug en is de oorzaak nog steeds aanwezig.

Edit: zoals meer mensen vinden

Ja, maar aan de andere kant... als Ingrid bij de HA ook heeft gezegd dat ze verder wel gelukkig is, met Djeez en met Kim kan ik me voorstellen dat de HA in eerste instantie denkt aan een verstoring van hormonen dan aan een depressie door niet-lichamelijke oorzaken.
Het hoeft dan maar een klein beetje een ouderwetsere HA te zijn die wat minder op de hoogte is van dit soort dingen (anders dan bijv. in de grotere steden) en je komt tot dit advies.

_{Het lijkt mij ook niet handig als men hier collectief het advies van de ha in twijfel gaan trekken als Ingrid nou net de moed gevonden heeft om erheen te gaan om hulp te zoeken.}

Mag ik trouwens zeggen dat ik hele lieve en leuke collega's heb en een super baas
Ik ben nu weer een tijdje volledig aan het werk, heb er een tijdje helemaal doorheen gezeten.
Gister nog een evaluatie gesprek gehad omtrent de revalidatie en hij vond het super gaan, was verbaasd dat ik alweer zoveel op me had genomen en zag duidelijk verschil, hij wist mijn onzekerheid echt weg te nemen en vond het erg belangrijk dat ik er starks ook weer voor Jordy kon zijn en werken niet weer als een last ging zien en gaat dus extra op me letten in die periode, omdat ik soms een beetje eigenwijs ben en dingen niet tijdig aangeef.

Wat een geruststelling zeg! Ik heb eindelijk niet meer zo het gevoel dat ik álles moet kunnen...

Mooi zo Githa, kun je rustig aan doen.

Bedankt voor alle reacties. Het is zo dubbel. Enderzijds mis ik dat oergevoel, anderszijds kan ik me eraan ergeren als J. niet snel genoeg weet waarom ze huilt. Misschien komt het idd wel doordat ze veeleisend is/was. Daardoor ligt de nadruk steeds op voeden/troosten/voeden/troosten en soms een schone luier of badje ertussendoor. Er is dan maar weinig gelegenheid voor iets leuks. Voorlezen of liedjes zingen gebruik ik als middel om te troosten, dus ook niet om het leuk. En ik baal nu van de weinige melkproductie, wat een gedoe allemaal tegelijk en dan nog bergen hormonen. Nog 7,5 maanden, dan zijn de 9 maanden ontzwangeren om.

Yppy dat kan je 'roze wolk' zeker ook wat donkerder doen kleuren, als ze zo veeleisend is/was. Ik denk dat dat voor de meesten idd zo geldt.

En Bix, ik herken me ook veel in jouw verhaal. (diepe hap lucht neemt)Toen Cas geboren werd was ik echt blij, echt waar. Maar toch knaagde er iets. Ik dacht echt dat het een meisje was en hij leek niet op mij. Geen donker haar, geen donkere ogen, echt een hollands ventje. Dat was best even omschakelen. Bij Léon was het gelijk een en al herkenning. En ook dat je jezelf in tweëen moet splitsen omdat er nog een kindje rondloopt die aandacht nodig heeft.
Maar ik wist dat het goed zat, ik heb tijd genomen voor mij en Cas. En ik ben verliefd, hij is van mij. Maar ik moest wel even wennen.

En Ingrid, heel goed dat je gaat werken aan jezelf.

Die roze wolk heb ik niet gehad, dus hij kon ook niet verkleuren.

Het enige dat Anna van mij heeft, zijn haar koude handjes. Misschien is dat ook wel iets dat meespeelt. Onbewust speelt (ben ik bang) ook mee dat ik bang ben dat onze verhouding net zo gaat worden als die van mij met mijn moeder. Daarom had ik een jongen wel fijn gevonden. Gelukkig maar dat ze wel een schatje is.

Toch niet gek dutchie? Je verwachtte iets heel anders, dan moet je wennen aan een nieuw idee.

Goed dat je actie ondernomen hebt Ingrid.

YPPY, ik vond het helemaal geweldig toen Amber er eenmaal was. Ik was zo trots als een pauw. Maar ik had ook soms van die momenten van: nou is dit het, ik vind er eigenlijk helemaal geen reet aan... Maar nu ben ik zoooo ontzettend blij en trots op dat kleine mormeltje...

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 11:12 schreef YPPY het volgende:
Mooi zo Githa, kun je rustig aan doen.

Bedankt voor alle reacties. Het is zo dubbel. Enderzijds mis ik dat oergevoel, anderszijds kan ik me eraan ergeren als J. niet snel genoeg weet waarom ze huilt. Misschien komt het idd wel doordat ze veeleisend is/was. Daardoor ligt de nadruk steeds op voeden/troosten/voeden/troosten en soms een schone luier of badje ertussendoor. Er is dan maar weinig gelegenheid voor iets leuks. Voorlezen of liedjes zingen gebruik ik als middel om te troosten, dus ook niet om het leuk. En ik baal nu van de weinige melkproductie, wat een gedoe allemaal tegelijk en dan nog bergen hormonen. Nog 7,5 maanden, dan zijn de 9 maanden ontzwangeren om.

Ik herken je verhaal wel, in het begin was ik vooral geconcentreerd op alle handelingen zoals daar zijn wassen, aankleden, luiers verschonen, en natuurlijk de alles consumerende (tijd, energie) borstvoeding.

De gelegenheid voor leuke dingen, die kómt! Op een gegeven moment is dat liedje zingen, boekje lezen wel voor de leuk. Ze worden na 3 maanden zo interactief die babies joh
Bij mij begon het échte moedergevoel toen pas.

Wat ik me goed kan herinneren is dat ze met een week of 6 wakker werd en me trakteerde op een ongelooflijke glimlach, helemaal van haar voor mij. Toen werd ik wel verliefd. Zo verliefd dat ik haar naam op beslagen ramen schreef met hartjes erachter.

Maar het gevoel van nu is het leuk begon pas toen ze zelf oog kreeg voor alles om haar heen en dan wordt het steeds leuker.

Ingrid

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 11:35 schreef Vicky het volgende:
YPPY, ik vond het helemaal geweldig toen Amber er eenmaal was. Ik was zo trots als een pauw. Maar ik had ook soms van die momenten van: nou is dit het, ik vind er eigenlijk helemaal geen reet aan... Maar nu ben ik zoooo ontzettend blij en trots op dat kleine mormeltje...

Ik heb dit net zo . Als Eva huilt, wat ze helemaal niet veel doet, denk ik soms ook: maar we hadden het ook zo leuk zonder haar, waarom hebben we dat nu op de kop gezet. Maar de verliefdheidsmomenten compenseren veel, zo niet alles. Maar een oer-moedergevoel . Ik moet nog best wennen hoor! En ik denk ook, dat ik net als Belana (toch) niet een echt babymens ben. Het lijkt me zo leuk om haar voor te lezen, en met haar te praten, en dat ze dan haar papa en mama de liefste vindt, en papa de aldersterkste . Maar nu is ze nog gewoon een lief knuffelaapje

Sterkte Ingrid . En wie weet kun je je verhaal hier ook nog wel een beetje kwijt...

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 12:24 schreef linda856763 het volgende:

[..]

Ik heb dit net zo . Als Eva huilt, wat ze helemaal niet veel doet, denk ik soms ook: maar we hadden het ook zo leuk zonder haar, waarom hebben we dat nu op de kop gezet. Maar de verliefdheidsmomenten compenseren veel, zo niet alles. Maar een oer-moedergevoel . Ik moet nog best wennen hoor! En ik denk ook, dat ik net als Belana (toch) niet een echt babymens ben. Het lijkt me zo leuk om haar voor te lezen, en met haar te praten, en dat ze dan haar papa en mama de liefste vindt, en papa de aldersterkste . Maar nu is ze nog gewoon een lief knuffelaapje

Sterkte Ingrid . En wie weet kun je je verhaal hier ook nog wel een beetje kwijt...

Michel is ook helemaal geen babymens. Die vond er de eerste 3 maanden helemaal geen reet aan.. ALleen maar verschonen, flesje, boertje, slapen en weer opnieuw... maar nu kan ie tenminste lekker "stoeien" en gek doen met haar...

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 08:26 schreef phileine het volgende:
Ingrid, realiseer je wel dat je klachten in de eerste twee weken erger kunnen worden (veel erger), dat hoort bij het instellen. Daar moet je dus niet van schrikken, het gaat vanzelf weer weg. Is er trouwens een speciale reden dat ze dat middel heeft gegeven en niet een van de modernere anti-depressiva's? Of heeft ze daar niets over gezegd? Sterkte ermee!

Ik pik er ff 1 tussenuit.

Deze anti-depressiva heb ik gekregen omdat ik moeite heb om in slaap te komen en omdat ik vaak wakker wordt. Dit is dan de enige die daar ook voor helpt
Ik heb gelezen dat de klachten erger kunnen worden. En las net ergens dat je er dan een "anti angst" oid medicijn bij kunt krijgen. Heb ik dus niet. Is hopelijk ook niet nodig.

Zit zelf nog te twijfelen of ik wel of neit naar mw toe ga. Ik kan zelf niks bedenken waarom ik me zo voel.
Djeez denkt dat ik eenzaam ben.

Oh. moet gaan, het ruikt hier ineens heel vies...

Je hoeft niet perse te weten waarom je zo voelt. Daar kun je juist ook achter komen als je met iemand gaat praten.

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 15:49 schreef texelonia het volgende:
Je hoeft niet perse te weten waarom je zo voelt. Daar kun je juist ook achter komen als je met iemand gaat praten.

Dat is zo. Helaas heb ik geen 75.- over. dat kost het per consult.
Dus dat wordt hem niet. Wordt uiteraard niet vergoed. Ik heb alleen de basisverzekering.

Ingrid, wat goed dat je naar de huisarts bent geweest, hopelijk werken de medicijnen snel.
Ik was vandaag op het consultatiebureau en daar hing een flyer over Home-start, is dat misschien iets voor jou?

Dit is de website. Het zijn vrijwilligers die gezinnen met kinderen onder de 6 jaar helpen.

Afgelopen nacht had ik een nachtmerrie. Ik was hoogzwanger en de bevalling begon. Ik raakte in mijn droom daarvan helemaal in paniek. Toen ik wakker werd besefte ik me dat als ik nu weer zou moeten bevallen, ik waarschijnlijk ook echt in paniek zou raken.
Gelukkig duurt het (als het goed is) nog heel lang voordat ik weer zal gaan bevallen en heb ik nog een tijd om dit te verwerken. Want hieruit blijkt wel dat ik er nog niet klaar mee ben.

Ingrid, volgens mij hoef je voor maatschappelijk werk niet te betalen. Ik zou daar eens informeren of je er terecht kunt. Het kan zijn dat een paar gesprekken je al op de goede weg helpen.

Tijdens het dromen verwerk je ook cattie en vaak is een droom helemaal niet zo negatief als hij lijkt. ( daarmee wil ik eigenlijk zeggen dat bijv. over de dood dromen eigenlijk helemaal niks met de dood te maken heeft, maar eigenlijk een nieuw begin van iets aankondigd )

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 20:57 schreef sombie het volgende:
Ingrid, volgens mij hoef je voor maatschappelijk werk niet te betalen. Ik zou daar eens informeren of je er terecht kunt. Het kan zijn dat een paar gesprekken je al op de goede weg helpen.

Maatschappelijk werk is gratis .

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 17:53 schreef cattie het volgende:
Ingrid, wat goed dat je naar de huisarts bent geweest, hopelijk werken de medicijnen snel.
Ik was vandaag op het consultatiebureau en daar hing een flyer over Home-start, is dat misschien iets voor jou?

Dit is de website. Het zijn vrijwilligers die gezinnen met kinderen onder de 6 jaar helpen.

Dit had ik ook geopperd. Echt de overweging waard denk ik Ingrid. Gratis en het kan zorgen dat je je wat zekerder over jezelf voelt.

ik lees ineens dat voor heel veel mama's het gelukkig zijn niet zo vanzelfsprekend is.

kan even niks beter bedenken dan: heel veel sterkte voor de lieve mama's die het soms even niet zien zitten

In Drenthe is nog geen Home-Start ondersteuning georganiseerd.
Maatschappelijk werk blijft dan over.

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 22:59 schreef Ingrid19 het volgende:
In Drenthe is nog geen Home-Start ondersteuning georganiseerd.
Maatschappelijk werk blijft dan over.

Ingrid, de site is een beetje onduidelijk en er staat inderdaad dat er geen organisatie in Drenthe is, maar volgens mij zit er wel een vestiging in Emmen.

De vrijwilligers van Home-Start komen bij de gezinnen thuis, dus over eventuele reistijd hoef je je niet druk te maken. Misschien is er wel een vrijwilliger bij deze organisatie aangesloten die bij je in de buurt woont. Bij de link hierboven staat ook een e-mailadres. Wellicht kun je via die weg wat informatie inwinnen.

Veel succes en heel knap dat je aan de bel getrokken hebt!

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 23:13 schreef Reese het volgende:

[..]

Ingrid, de site is een beetje onduidelijk en er staat inderdaad dat er geen organisatie in Drenthe is, maar volgens mij zit er wel een vestiging in Emmen.

De vrijwilligers van Home-Start komen bij de gezinnen thuis, dus over eventuele reistijd hoef je je niet druk te maken. Misschien is er wel een vrijwilliger bij deze organisatie aangesloten die bij je in de buurt woont. Bij de link hierboven staat ook een e-mailadres. Wellicht kun je via die weg wat informatie inwinnen.

Veel succes en heel knap dat je aan de bel getrokken hebt!

Ik zag het net.. Ik heb gemaild!

quote:

Op dinsdag 3 oktober 2006 12:23 schreef nebelung het volgende:

Wat ik me goed kan herinneren is dat ze met een week of 6 wakker werd en me trakteerde op een ongelooflijke glimlach, helemaal van haar voor mij. Toen werd ik wel verliefd. Zo verliefd dat ik haar naam op beslagen ramen schreef met hartjes erachter.

Wat klinkt dat lief...

Ingrid, fijn dat er een instantie is waar je toch terecht kan. Kan me voorstellen dat je niet zoveel kunt/wilt betalen voor een consult, dat is echt belachelijk duur.
Sterkte en ik hoop dat het gaat helpen om erover te praten!

Cattie, wat rot. Neem er de tijd voor om het te verwerken. Het is ook nog pas geleden.

Ik heb hier een slechte dag qua rug. Ik heb weer pijn boven mijn rechterbil en in mijn linkerlies. Dus het lijkt wel kruislings. Ik hoop dat mijn collega de fysiotherapeut er vanmiddag is om er even naar te kijken. Ik zag hem daarstraks al bedenkelijk kijken toen ik bukte.
Echt last weer, terwijl het eigenlijk best goed ging de laatste tijd. Probeer zoveel mogelijk in beweging te blijven nu, maar echt helpen doet dat ook niet. Balen.

Dutchie, wat vervelend! Ik heb zelf nu al een spier in mijn nek verrekt. Denk door het liggen op mijn rug de laatste dagen (voorkeurshouding van mij is op mijn zij, maar dat ging even niet vanwege mijn wond en de stuwing)
Dus morgen ga ik voor het eerst eruit! Naar de chiropractor

Verder alles best. Ik probeer balans te vinden tussen verstand en gevoel. Voeden op schema vs voeden op verzoek, even laten huilen of meteen oppakken, etcetc.
Het begint te komen.

O, en ik ben moe moe moe Nachtvoedingen doe ik toch nog meest zelf, manlief moet gewoon werken, en ik blijk het toch ook wat moeilijk uit handen te kunnen geven. Maar nu doe ik even oordoppen in en ga een paar uurtjes liggen - schoonmoeder past op Eva.

[ Bericht 19% gewijzigd door linda856763 op 04-10-2006 12:45:12 ]

Dutchie, wat rot! Hoe gaat het nu, heeft de fysio er nog naar gekeken?
Linda, heb je lekker geslapen?

Vandaag was mijn eerste dag op het werk, na 7 maanden afwezig geweest te zijn. Het voelde goed. Lekker weer tussen de mensen, veel bijgepraat en ook alweer rustig begonnen met een dossier (dat 3 telefoonboeken dik is! ). Ik miste Ive wel, maar niet heel erg. Met hem ging gelukkig ook alles goed. En het kolven ging ook prima! Alleen maar positieve geluiden dus!

Cattie wat fijn dat je het zo naar je zin hebt op je werk. Kan me voorstellen dat het na 7 maanden weer wennen is en dan dat hummeltje van je dat je thuis moet laten. Maar Ive had het leuk met papa las ik in een ander topic. Dan zit je ook rustiger op je werk.

7 maanden . Had je ouderschapsverlof? Fijn dat je het naar je zin hebt! (ik wil soms nu al even om het hoekje gluren op kantoor)
Lekker geslapen, niet al te lang, maar wel goed. Morgen ga ik ook nog even gebruik maken van de aanwezigheid van kraamzorg, en even oordoppen in denk ik. Vanaf vrijdag doe ik het alleen, dus lig ik wsl gespitst op elk geluidje... Het went al een beetje

Die 7 maanden waren helaas omdat ik met 23 weken zwangerschap al moest stoppen met werken... De eerste 4 maanden was ik dus kindloos thuis en dat was niet leuk. De laatste 3 maanden met Ive gingen daarintegen weer veel te snel!

Wat fijn dat het moederschap al een beetje went.

Nog een positief berichtje: ik ben al 6 kg kwijt, nog 4 te gaan!

Cattie, apart hè om na zo'n lange tijd weer terug te zijn en als moeder n.b.
Fysio was er vanmiddag niet, dus moest even de tandjes op elkaar zetten. Morgen is hij er wel, hoop dat hij tussendoor tijd heeft. Wel handig zo'n fysio om de deur.

Linda neem het er nog even van nu de hulp er nog is. Ze is ervoor.

Afgelopen week was ik anderhalve kilo afgevallen. Was iets te hard dus ivm de bv. Ik probeer nog even de balans te vinden tussen afvallen,sporten en bv. Heb even het schema wat Sugar laatst gaf aangehouden, maar dan gaat het dus te hard.