M'n moeder, ze is 49 jaar, heeft afgelopen woensdagavond een hersenbloeding gehad. Rond 19:30 uur heeft m'n vader haar met veel hoofdpijn en erg verward gevonden. Ze wist niet meer waar ze was, viel af en toe weg en was (is nog steeds) haar hele woensdagmiddag 'kwijt'. Om 12:00 's middags sprak m'n vader haar voor het laatst. Niemand weet dus hoe laat de bloeding heeft plaatsgevonden. Ze is direct per ambulance naar het EMC in Rotterdam gebracht. Daar bleek dat de bloeding in het buitenste deel van de hersenen, aan de linkerkant tegen het hersenvlies aan te zitten. In het ziekenhuis was ze erg helder en was er geen sprake van uitval van spraak, geheugen of lichaamsfuncties.
De volgende dag ging het opeens slechter met haar. Ze werd weer erg verward en werd omdat de artsen bang waren voor een nieuwe bloeding opnieuw door de scan gehaald. Het bleek een herseninfarct te zijn en er werd een drain in geplaatst om het overtollige vocht uit haar hersenen te laten lopen. Ook hier kwam ze goed uit en ze was nog steeds erg helder. Ze maakte grapjes met de verplegers en eiste zelfs haar gsm en laptop.
Tot gisteren. Ze kon niet meer op haar woorden komen en als ze wat zei, was er geen touw aan vast te knopen. Ze gebruikte woorden die niet bestaan. Opnieuw is ze door de scan gehaald, maar er bleek geen sprake van een nieuwe bloeding. Gisteravond sprak ze weer normaal, maar vanochtend was haar rechterarm verlamd. Dit is inmiddels weer over, maar ze kan sinds vanochtend niet meer praten. Ze weet precies wat ze wil zeggen, maar kan de woorden niet meer benoemen. Het eerste woord van een zin kan ze uitspreken, maar daarna loopt ze vast.
Deze uitvallen worden veroorzaakt door vaatspasme. De aderen in haar hoofd trekken 'van schrik' samen waardoor bepalen delen van de hersen niet voldoende doorbloed worden. Dit kan ook leiden tot een infarct, wat ze dus al eerder heeft gehad.
Dat is ook de reden dat ze niet direct gecoiled is. Hierbij wordt er via de lies een soort spiraaltje naar de hersenen gebracht om het bloedvat af te sluiten. Dit moet binnen (dacht ik) 70 uur gebeuren, maar kon ivm de schrikreactie van de aderen, dus het samentrekken, niet doorgaan. Het is nu wachten tot de verkramping van de aderen ver genoeg is afgenomen de ader via een luikje in haar hoofd met een klemmetje te dichten. Dit kan nog wel een dag of tien duren. Tot die tijd moet ze dus erg rustig blijven omdat de ader opnieuw kan gaan bloeden.
Waar ik vooral erg bang voor ben is dat haar spraak niet terugkomt. Dit wetende artsen ook niet. Het lijkt me zo erg om in je hoofd helemaal helder te zijn, maar niet te kunnen zeggen wat je denkt. Ik heb een ontzettend goede band met m'n moeder en voel me zo machteloos als ik haar daar op de Intensive Care zie liggen, zonder dat ze kan zeggen wat ze voelt.
Het leek allemaal zo goed te gaan vlak na de bloeding, maar nu heb ik geen idee meer wat er staat te gebeuren en of er blijvende schade is.
Zwaar klote zeg voor je mams!
Hoop dat ze snel stabiel is etc zodat ze haar kunnen helpen en die reactie van die aderen rustig wordt.
Sterkte voor jou
Heel veel sterkte!
Sterkte ermee!
Sterkte!!
Opa van mijn vriendin heeft er nu 4 beroertes op zitten, en op de 1 of andere manier heeft hij alleen wat overgehouden aan de eerste(bijster weinig, voor zover wij weten/achterhaald hebben).
Succes IIG!
quote:Ten eerste: sterkte!Op dinsdag 29 augustus 2006 23:47 schreef Lllaura het volgende:
...
Waar ik vooral erg bang voor ben is dat haar spraak niet terugkomt. Dit wetende artsen ook niet. Het lijkt me zo erg om in je hoofd helemaal helder te zijn, maar niet te kunnen zeggen wat je denkt. Ik heb een ontzettend goede band met m'n moeder en voel me zo machteloos als ik haar daar op de Intensive Care zie liggen, zonder dat ze kan zeggen wat ze voelt.
Het leek allemaal zo goed te gaan vlak na de bloeding, maar nu heb ik geen idee meer wat er staat te gebeuren en of er blijvende schade is.
Ten tweede: door die aderverkramping kunnen dus bepaalde centra tijdelijk afgesloten worden? Ik weet waar die taalcentra liggen, links achter je oor in de regel, zat/zit de bloeding daar?
Heel erg veel sterkte de komende weken en ik hoop met je mee dat je moeder er goed uitkomt. Ik weet wat je doormaakt, ik heb dit 3 jaar geleden moeten doormaken met mijn moeder die nu vrij ernstig gehandicapt is. De angst en onzekerheid doen letterlijk pijn en het is verschrikkelijk om je moeder in zo'n toestand in zo'n stom ziekenhuisbed te moeten zien liggen zonder dat je iets kan doen. Wat mij heel erg heeft geholpen is het bijhouden van een dagboekje in een schriftje. Dat heb ik later voorgelezen aan mijn moeder en dat vond ze heel erg fijn omdat ze niets meer wist van wat er was gebeurd nadat ze in coma was geraakt. Het laatste wat ze zich herinnerde was dat ik binnenkwam op de spoedhulp en daarna heeft ze pas weer herinneringen vanaf een bepaalde periode in het revalidatiecentrum. Dat was wéken later pas. Dus misschien heb je er iets aan. In ieder geval wens ik je de kracht toe om er te zijn voor je moeder en sterkte voor haarzelf.
quote:Dacht een subdurale bloeding.Op woensdag 30 augustus 2006 02:21 schreef Jojoortje het volgende:
Wat voor een hersenbloeding is het? Epidurale bloeding?
Sterkte!!
quote:Yep...Op woensdag 30 augustus 2006 08:47 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ten eerste: sterkte!
Ten tweede: door die aderverkramping kunnen dus bepaalde centra tijdelijk afgesloten worden? Ik weet waar die taalcentra liggen, links achter je oor in de regel, zat/zit de bloeding daar?
quote:Ze kreeg de afasie-klachten (het niet meer onder woorden kunnen brengen van gedachten) pas later lees ik, dus ik hoop echt voor jullie dat het een resultaat is van die verkramping.
Als dit niet het geval is zal ze dus maanden- tot jarenlang bezig gaan zijn met het herwinnen van dat taalvermogen afhankelijk van de ernst van de schade... Het lichtpuntje hierin is dat dat wel degelijk kan, en bij vrouwen zelfs vrij goed en snel. Andere hersendelen gaan die taak dan aanleren en overnemen. Ze is nog vrij jong, put daar ook hoop uit.
Hou jullie taai!
Ik ga straks weer naar haar toe. M'n vader heeft net het ziekenhuis gebeld en er is geen verandering ten opzichte van gisteren. Ze kan nog steeds niet praten.
Het liefste wil ik de hele dag bij haar zijn, maar ik weet dat ze, als ik er ben, toch zal proberen te praten, waardoor ze er telkens opnieuw aan zal worden herinnerd dat ze dat niet kan. 'Gelukkig' krijgt ze constant morfine toegediend, waardoor ze veel slaapt.
Isabeau, erg bedankt voor je lieve post. Jouw moeder is er dus gehandicapt uitgekomen. Dat moet zo vreselijk oneerlijk voelen. Hoe gaat ze hier zelf mee om?
M'n moeder is (tot nu toe) alleen haar woensdagmiddag kwijt. Vanaf het moment dat m'n vader haar kwam halen, weet ze alles nog. Maar je tip van het dagboekje ga ik toch opvolgen. Dan kan ze later altijd zelf beslissen of ze het wil lezen of niet.
quote:Dankjewel! Die klachten kreeg ze inderdaad pas later. De kans is dus groot dat die ontstaan door de verkramping.Op woensdag 30 augustus 2006 10:54 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ze kreeg de afasie-klachten (het niet meer onder woorden kunnen brengen van gedachten) pas later lees ik, dus ik hoop echt voor jullie dat het een resultaat is van die verkramping.
Als dit niet het geval is zal ze dus maanden- tot jarenlang bezig gaan zijn met het herwinnen van dat taalvermogen afhankelijk van de ernst van de schade... Het lichtpuntje hierin is dat dat wel degelijk kan, en bij vrouwen zelfs vrij goed en snel. Andere hersendelen gaan die taak dan aanleren en overnemen. Ze is nog vrij jong, put daar ook hoop uit.
Hou jullie taai!
Ik weet niet of die aderen hard genoeg knijpen om een gedeelte van de hersenen echt uit te schakelen, zoals bij een infarct, waardoor er onherstelbare schade ontstaat, of dat bepaalde delen enkel tijdelijk zijn ontregeld. Dat ga ik straks nog eens aan de artsen vragen.
M'n moeder haar grootste kracht is haar verbale vermogen. Ze kan lullen als brugman en is statenlid. Ik hoop dus echt dat dit weer overgaat. Maar ook als ze haar taalvermogen zal moeten herwinnen, twijfel ik er niet aan dat dit haar zal lukken.
Ook lichamelijk is ze erg sterk. Ze loopt regelmatig hard en fitnesst een aantal keer per week.
Eigenlijk heb ik gewoon een supermoeder!
hersenbloeding 6 jr geleden bij mijn moeder, alleen hier overleefde mijn moeder het niet....
quote:Mijn moeder kwam al na 2 dagen uit coma, maar alhoewel ze heel helder leek is er blijkbaar bar slecht omgegaan met de geheugenopslag in haar hersens. Pas toen ik met het dagboekje aankwam werd dat heel erg duidelijk, ze zei steeds 'nee, daar weet ik helemaal niets meer van'.Op woensdag 30 augustus 2006 11:06 schreef Lllaura het volgende:
Bedankt voor jullie lieve woorden.
Ik ga straks weer naar haar toe. M'n vader heeft net het ziekenhuis gebeld en er is geen verandering ten opzichte van gisteren. Ze kan nog steeds niet praten.
Het liefste wil ik de hele dag bij haar zijn, maar ik weet dat ze, als ik er ben, toch zal proberen te praten, waardoor ze er telkens opnieuw aan zal worden herinnerd dat ze dat niet kan. 'Gelukkig' krijgt ze constant morfine toegediend, waardoor ze veel slaapt.
Isabeau, erg bedankt voor je lieve post. Jouw moeder is er dus gehandicapt uitgekomen. Dat moet zo vreselijk oneerlijk voelen. Hoe gaat ze hier zelf mee om?
M'n moeder is (tot nu toe) alleen haar woensdagmiddag kwijt. Vanaf het moment dat m'n vader haar kwam halen, weet ze alles nog. Maar je tip van het dagboekje ga ik toch opvolgen. Dan kan ze later altijd zelf beslissen of ze het wil lezen of niet.
Mijn moeder kreeg een subarrachnoïdale bloeding in de buurt van de hersenstam en kleine hersenen. Hierdoor is ze lichamelijk bijna nergens meer toe in staat (ze kan bijvoorbeeld absoluut niet zelfstandig naar het toilet), maar haar persoonlijkheid is niet echt aangetast. Ze is wel heel labiel geworden (heel erg veel huilen, nu nog steeds) en ze is impulsief geworden. Ze dacht altijd zorgvuldig na over dingen, maar nu is dat verdwenen. Daarbij is ze genotszuchtig. Alles moet fijn en lekker zijn (hierdoor 30 kilo aangekomen). Maar goed, ze is dan ook langere tijd depressief geweest en iets als 'was ik die nacht maar gewoon dood gegaan' verscheurt je hart als je dat van je moeder hoort. En 'oneerlijk' is echt de overheersende gedachte bij haar. Ze was nog maar 53 en kerngezond. Gezond eten, geen hoge bloeddruk, veel sporten (skiën en bergbeklimmen), leuke baan bij een bank en dan wordt voor je gevoel alles ontnomen.
Het is bij je moeder allemaal nog zo verschrikkelijk recent. Het kan alle kanten nog op gaan; ze kan goed herstellen, ze kan nauwelijks herstellen. Dat is nu allemaal gewoon niet goed te voorspellen. Ik heb mijn 'ik kan helemaal niets meer' moeder wel eens voorgehouden dat ze zich nog goed kan uitdrukken, want het lijkt me allerverschrikkelijkst als je dat niet meer kan. Communiceren is toch een basisvaardigheid voor een mens. Ik hoop toch zo onwijs dat het bij je moeder opknapt, echt! Dit moet je moeder een heel erg eenzaam gevoel geven
Wees er maar fijn voor haar (en het 24 uur per dag bij haar willen zijn is ook erg herkenbaar). Sterkte We hebben het 6 jaar terug meegemaakt met m'n schoonmoeder. Zij heeft ruim 6 weken niet kunnen praten en is heel lang rechtszijdig verlamd geweest. Maar na intensive revalidatie (en een wilskracht waar je "U" tegen zegt) is het uiteindelijk weer goed gekomen. Spraak is goed nu, maar zodra ze zich druk maakt of in een groot gezelschap is (en niet op der gemak) gaat het wat stotterent soms...
Wij hadden destijds ook een schriftje, wat zij achteraf ook heel fijn vond om te lezen...
In ieder geval heel veel succes en sterkte voor jullie de komende tijd...
Dat van dat spraakvermogen ken ik, een kennis van me heeft het ook gehad en kon niet meer praten. Hij heeft alle woorden opnieuw moeten leren, alsmede de grammatica. Dit werkt gelukkig en hij kan weer heel goed meedoen. Ik hoop dat het bij je moeder maar tijdelijk was, maar volgens mij kan het echt niet voor eeuwig zijn als je het opnieuw aanleert
.Als het erg slecht gaat met haar spraak, wordt haar bloeddruk iets verhoogd, waardoor haar hersenen meer bloed krijgen. Je merkt dan na een tijdje dat het beter gaat.
Toch kunnen ze haar bloedddruk niet te hoog maken, omdat dan de kans bestaat dat zwakke plek in haar hersenen weer gaat bloeden. Daarom wordt ze morgen naar Tilburg gebracht om alsnog een bepaalde 'coilingtechniek' toe te passen waarbij haar ader wordt dichtgelijmd.
Het is nu dus de operatie van morgen afwachten. Dat is dan gelukkig ook meteen de definitieve opratie, dus vanaf is het alleen nog een kwestie van herstellen, als alles goed gaat.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties.
Heel veel sterkte!
Bij een voetbalkameraadje van me mocht het niet baten, hij stierf vorige maand op 19-jarige leeftijd in zijn slaap aan een hersenbloeding.
Gelukkig leeft je moeder nog en ik hoop voor je dat ze haar spraakvermogen weer zo goed als terugkrijgt..
Sterkte..
quote:Dat klinkt hoopvolOp donderdag 31 augustus 2006 00:04 schreef Lllaura het volgende:
Ik ben vandaag een groot gedeelte van de dag bij haar geweest. Haar spraakvermogen schommelt sterk. Vanochtend kon ze totaal niet praten en vanavond kon ze weer redelijk uit haar woorden komen. Dit geeft me toch de indruk dat haar spraakvermogen niet onherstelbaar beschadigd is.
Als het erg slecht gaat met haar spraak, wordt haar bloeddruk iets verhoogd, waardoor haar hersenen meer bloed krijgen. Je merkt dan na een tijdje dat het beter gaat.
quote:Jij bedankt voor de update, en veel sterkte om morgen door te komen!Toch kunnen ze haar bloedddruk niet te hoog maken, omdat dan de kans bestaat dat zwakke plek in haar hersenen weer gaat bloeden. Daarom wordt ze morgen naar Tilburg gebracht om alsnog een bepaalde 'coilingtechniek' toe te passen waarbij haar ader wordt dichtgelijmd.
Het is nu dus de operatie van morgen afwachten. Dat is dan gelukkig ook meteen de definitieve opratie, dus vanaf is het alleen nog een kwestie van herstellen, als alles goed gaat.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties.
Ik heb een bijbaantje waarbij ik regelmatig op de neurologieafdeling van een ziekenhuis sta, en hoewel ik er echt niet veel verstand van heb, en je ook geen valse hoop wil geven, zie ik regelmatig patiënten die niet kunnen praten, lopen, wat dan ook, en als ik dan enkele dagen of weken later terugkom zijn ze ontzettend vooruitgegaan en kunnen ze zich wel weer goed verstaanbaar maken etc.
Sterkte in ieder geval
quote:Heel veel sterkte Laura we duimen allemaal met je meeOp donderdag 31 augustus 2006 00:04 schreef Lllaura het volgende:
Het is nu dus de operatie van morgen afwachten. Dat is dan gelukkig ook meteen de definitieve opratie, dus vanaf is het alleen nog een kwestie van herstellen, als alles goed gaat.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties.
.Als het spraakvermogen zo schommelt dan klinkt het voor mij ook niet onherstelbaar beschadigd! Put daar hoop uit, als die cellen dood zijn dan kunnen ze ook niet iets opknappen op het moment dat de bloeddruk stijgt. Heel erg veel sterkte voor vandaag voor je moeder (en jou en je vader uiteraard). Hopenlijk slaagt de operatie en kan ze daarna werken aan herstel. En ik vind zoals je het opschrijft heel erg moedig, zo in deze hectische en onzekere tijd. Je kan ook doodmoe in bed ploffen, maar je komt eerst nog hier om mensen die meeleven op de hoogte te houden.
Het vervoer naar Tilburg verliep vanochtend allemaal vrij hectisch. Om 11:00 uur zou ze opgehaald worden met een Intensive Care-ambulance. Deze was besteld, maar om 10:30 uur kwam er een gewone ambulance. Na een hoop heen en weer gebel, werd er opnieuw een IC-ambulance besteld, maar weer kwam er een gewone ambulance...
Na een hoop gediscussier is besloten om haar toch maar met een gewone ambulance te vervoeren. Alle apparatuur moest in deze ambulance worden gepropt. Het lag zelfs op haar buik en haar benen...
Maar goed, ze is aangekomen in Tilburg. De neuroradioloog die de operatie gaat uitvoeren, heeft nog een tijdje met m'n vader staan praten. Hij uitte zijn bezorgdheid over de risico's van de operatie; het risico op vaatspasme is vlak na de operatie vrij groot, omdat er weer in die aderen is gewroet. Ook leek de arts een beetje onzeker van z'n zaak. Hij had het ook nog over een bepaalde manier van dotteren die hij misschien tijdens de operatie toe zou passen, maar dat wist ie nog niet zeker. Hij keek m'n vader aan met een blik van: 'Ik weet het ook niet, zeg jij maar wat ik moet doen...'
M'n vader is nu bij haar in Tilburg en houdt me op de hoogte. Ze is nu net naar de OK gebracht. De operatie duurt ongeveer anderhalf uur. Als ze terug is in Rotterdam, wil ik bij haar langs gaan, om te zien hoe ze uit de narcose komt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lllaura op 31-08-2006 15:56:46 ]
En wat idioot van die ambulance zeg. Doet me denken aan dat mijn moeder in het streekziekenhuis op de IC lag en toen ze naar Groningen ging werd ze eerst op een zaal met 3 vrij gezonde (hernia-operatie en zo) mensen neergelegd
En mijn moeder kon niets verdragen, geen licht, moeite met geluid....echt zo stupide. Bleek ook een vergissing te zijn en toen werd ze snel naar de IC gestuurd 
Ik duim mee dat de operatie goed verloopt. Op het operatieteam en op je moeder's kracht vertrouwen.
De kans op vaatspasme is nog wel aanwezig, maar tot nu toe reageerde ze goed op een lichte verhoging van de bloeddruk, en nu kunnen ze die nog eens extra verhogen.
Ze wordt nu teruggebracht naar Rotterdam. Deze keer wel met een IC-ambulance, als het goed is.
Stap zo in weer in de auto!
Fijn om te horen, Lllaura! een vriendin van m'n moeder heeft het een aantal jaar geleden ook overkomen en die kan nog wel praten en is geloof ik ook verlampt aan 1 arm.
Sterkte
We duimen hier weer verder voor jullie...
Sterkte!
Probeer ook een beetje voor jezelf te zorgen, dit is een hele zware tijd, zorg dat je zelf niet "onderuit" gaat.
Toen ik in Rotterdam aankwam, moest de ambulance vanuit Tilburg nog komen. Ze hebben haar de hele reis onder narcose gehouden. Een uurtje later lag ze weer aangesloten op het hele circus op de IC bij te komen.
Ze zag er vreselijk slecht uit. Haar gezicht was drie keer zo dik en ze leek me niet te herkennen. Ze keek me met grote, glazige ogen aan. Ook praten lukte niet, ze probeerde het niet eens, en haar rechterarm was weer verlamd. Ze leek in geen velden of wegen op m'n moeder. Ik ging met zoveel goede hoop naar het ziekenhuis, maar daar was weinig meer van over toen ik haar zag. Ik was zelfs bang dat ze geestelijk niet meer oke was.
Omdat er geen verbetering optrad, hebben ze haar opnieuw door de scan gehaald. Hieruit bleek dat het gedeelte van haar hersenen dat al eerder een tekort aan bloed had (spraak en een deel coordinatie) door de operatie groter is geworden. Door het 'gepeur' in de ader is ie nog eens extra gaan samentrekken en heeft dus een nog groter deel een tijd te weinig bloed gekregen. Ook het dotteren is niet gelukt. Hiermee wilde de arts de ader ahw oprekken, zodat er meer bloed doorheen kon stromen. Er zat ergens een scherpe bocht of iets dergelijks in een bloedvat waardoor ie 'm niet verder kon duwen.
Toen ze terugkwam uit de scan zag ze er al iets beter en helderder uit. Haar arm deed het weer en ze zei het woordje 'ja'. Maar vlak voordat ik naar huis ging zag ik dat haar arm opnieuw verlamd was.
Het viel me vooral op dat ze vandaag totaal geen moeite meer deed om te praten. Ze lag maar stil te kijken. Toen ze eerder deze week last had van haar spraak , bleef ze het proberen, maar vandaag leek het wel of ze niet meer wist hoe het moet. Maar het ook zijn dat ze gewoon haar mond houdt omdat ze zichzelf niet wil pijnigen, omdat ze weet dat ze het toch niet kan...
Ik heb weer even met de arts gepraat, maar hij kon me niet vertellen of dit wel of niet tijdelijk is. Hij bloeddruk is wel verhoogd nu, met een bovendruk van 193.
Net onderweg naar huis knalde ik bijna op een groot, zwart 'iets' dat zonder licht midden op de snelweg stond. Ik kon nog net op tijd aan m'n stuur rukken en reed toen half door een grote bos takken. Weet nog steeds niet wat het nou was. Denk een auto met een aanhanger die gecrasht was. Heb meteen 112 gebeld en die hadden nog geen melding binnen...
[ Bericht 5% gewijzigd door Lllaura op 01-09-2006 00:39:34 ]
quote:We hebben de eerste dag toestemming gegeven voor dit magnesiumonderzoek. Het is dus nog steeds niet afgerond. Niemand weet echter of dit echt in haar infuus zit of dat er een placebo in zit. Dit weten zelfs de artsen niet. Als het aan mij had gelegen, hadden ze haar sowieso magnesium toegediend, maar dat mag nog niet omdat het nog in de onderzoeksfase zit.Op donderdag 31 augustus 2006 19:34 schreef Leah het volgende:
Lllaura, mijn moeder kreeg magnesium tegen de vaatspasmen (was toen een onderzoek naar in het UMC) en dat heeft bij haar goede resultaten gehad. Volgens mij is dat onderzoek inmiddels afgerond, en wordt het ook toegepast. Misschien heb je iets aan deze info, sterkte!
Probeer ook een beetje voor jezelf te zorgen, dit is een hele zware tijd, zorg dat je zelf niet "onderuit" gaat.
quote:Hmmm, dat is toch minder optimistisch dan eerder vandaag. Bedacht me net wel dat ik zelf ook niet zo spraakzaam zou zijn als ik net uit de OK was gereden. Misschien (en ik lul ook maar wat) heeft je moeder gewoon even een paar uurtjes nodig om bij te komenOp vrijdag 1 september 2006 00:32 schreef Lllaura het volgende:
Ben weer thuis.
Ik ga nog even voor je duimen
Denk aub ook een beetje aan jezelf de komende tijd, jullie krijgen het straks ook nog druk genoeg.
Zou zeggen, lekker slapen, maar da's ook weer zo raar zeggen...
Veel sterkte maar weer, hopelijk tref je morgen weer een wat "betere" moeder aan.
Ik ga inderdaad lekker proberen te slapen. Gelukkig heb ik daar meestal niet zoveel moeite mee.
quote:Als je onder narcose bent geweest heb je echt wel even nodig om bij te komen.Zeker als ze ook in je hersenen aan het poeren zijn geweest.Op vrijdag 1 september 2006 00:32 schreef Lllaura het volgende:
Ben weer thuis.
Toen ik in Rotterdam aankwam, moest de ambulance vanuit Tilburg nog komen. Ze hebben haar de hele reis onder narcose gehouden. Een uurtje later lag ze weer aangesloten op het hele circus op de IC bij te komen.
Ze zag er vreselijk slecht uit. Haar gezicht was drie keer zo dik en ze leek me niet te herkennen. Ze keek me met grote, glazige ogen aan. Ook praten lukte niet, ze probeerde het niet eens, en haar rechterarm was weer verlamd. Ze leek in geen velden of wegen op m'n moeder. Ik ging met zoveel goede hoop naar het ziekenhuis, maar daar was weinig meer van over toen ik haar zag. Ik was zelfs bang dat ze geestelijk niet meer oke was.
Het viel me vooral op dat ze vandaag totaal geen moeite meer deed om te praten. Ze lag maar stil te kijken. Toen ze eerder deze week last had van haar spraak , bleef ze het proberen, maar vandaag leek het wel of ze niet meer wist hoe het moet. Maar het ook zijn dat ze gewoon haar mond houdt omdat ze zichzelf niet wil pijnigen, omdat ze weet dat ze het toch niet kan...
Sterkte de komende tijd.
quote:Wat vervelendOp vrijdag 1 september 2006 00:35 schreef Lllaura het volgende:
[..]
We hebben de eerste dag toestemming gegeven voor dit magnesiumonderzoek. Het is dus nog steeds niet afgerond. Niemand weet echter of dit echt in haar infuus zit of dat er een placebo in zit. Dit weten zelfs de artsen niet. Als het aan mij had gelegen, hadden ze haar sowieso magnesium toegediend, maar dat mag nog niet omdat het nog in de onderzoeksfase zit.
. Ik was er echt van overtuigd dat het al afgerond was. Voor de duidelijkheid, bij mijn moeder was het ook een dubbelblind onderzoek, maar volgens mij hebben ze haar na afloop verteld dat ze het wèl gehad had.Ik hoop heel erg dat je moeder er weer bovenop komt!
Haar situatie is hetzelfde gebleven. Praten lukt nog steeds niet en haar rechterarm is zo nu en dan verlamd. Ze begrijpt dondersgoed wat je zegt, maar doet nog steeds geen moeite om (je na) te praten. Als je haar vraagt om iets te zeggen, kijkt ze je kinderlijk onbegrijpend aan en trekt haar wenkbrauwen op. De artsen weten niet of dit blijvend is. Deze week is cruciaal. Als door de vaatspasmen de hersenen te lang geen zuurstof krijgen, kan haar spraakstoornis blijvend zijn.
Nog steeds afwachten dus...
[ Bericht 0% gewijzigd door Lllaura op 02-09-2006 03:30:54 ]
Mijn moeder heeft drie jaar geleden een herseninfarct gehad. Ze was aanvankelijk rechts verlamd en kon ook bijna niet praten. Maar als je haar nu ziet... haar spraak is weer helemaal goed (als ze moe is slist ze een beetje), ze sleept wat met haar rechterbeen, maar kan verder alles weer. Hopelijk geeft dit je een beetje steun. Wellicht komt deze 'raad' een beetje vroeg omdat het bij je moeder net is gebeurd, maar is er is heel mogelijk met revalidatie. Heel veel sterkte en ik hoop dat je moeder snel herstelt van de operatie, zodat ze kan aansterken en revalideren.
Lllaura, enorm veel sterkte, en zoals ik al eerder zei, probeer ook een beetje voor jezelf te zorgen.
Knap van je dat je ons hier op de hoogte houdt.
quote:Daar sluit ik mij bij aan.Op zaterdag 2 september 2006 09:15 schreef Ingetje79 het volgende:
Sterkte maar weer...
Knap van je dat je ons hier op de hoogte houdt.
Vandaag was haar situatie erg slecht. Slechts een keer leek ze me te herkennen en zocht ze m'n hand. Verder leek er nauwelijks sprake van herkenning. Haar gezicht heeft geen uitdrukking meer. D'r mond beweegt ze niet en ze trekt zelfs haar wenkbrauwen niet meer op. Ja en nee knikken doet ze niet en als ik haar vraag in m'n hand te knijpen, gebeurt er niks.
Het komt er dus op neer dat ze alleen maar ligt te kijken. Wat je tegen haar zegt lijkt ook niet door te dringen. Halverwege je verhaal draait ze vaak d'r hoofd weg. Naar de televisie kijkt ze af en toe wel. Ik geloof alleen niet dat ze het begrijpt. Het lijkt wel of ze in een soort coma ligt.
Heb vandaag zelfs in m'n woede geroepen dat ze niet meer is dan een kasplantje.
Hoop maar dat ze alles niet bewust meemaakt.
Ng een keer bedankt voor jullie reacties. Ik kan niet overal op reageren, maar vind jullie wel lief.
kan je een beetje bij iemand terecht? want dit is zoooo zwaar.
veel sterkte hoor en probeer aan rust toe te komen.
waar in het zeeuwse bevind jij je
quote:M'n vriend komt morgen weer thuis. Op de avond dat m'n moeder de bloeding kreeg, kwamen we net aan op de camping in Italie voor een vakantie van twee weken. Met z'n vieren: m'n vriend en ik en nog een stelletje. We hadden er net zestien uur opzitten, dus terugrijden was geen optie.Op zaterdag 2 september 2006 21:44 schreef lady-wrb het volgende:
ach meissie toch, wat erg.
kan je een beetje bij iemand terecht? want dit is zoooo zwaar.
veel sterkte hoor en probeer aan rust toe te komen.
Ik heb een dag later het vliegtuis terug naar huis genomen. M'n vriend is op mijn verzoek daargebleven. We waren daar met een auto (die van ons) naartoe gereden. Anders zou het betekenen dat iedereen mee terug zou moeten. Daarnaast zit ik toch hele dagen in het ziekenhuis
Ze hebben nu wel besloten om een paar dagen eerder terug te komen. En daar ben ik toch best blij om.
quote:In Hoes.Op zaterdag 2 september 2006 21:44 schreef Bar_en_Mar het volgende:
LLaura als ik iets voor je kan doen ik zou het met alle liefde doen, maar helaas je moet het nog even doen met een virturele knuffel
waar in het zeeuwse bevind jij je
Ik weet trouwens helemaal niet of je wel behoefte hebt aan ervaringsdeskundigen, als je iets wilt weten over hoe het ons is vergaan, vraag maar. En laat anders deze post maar voor wat ie is.
Sterkte meid!
quote:Hoop ook maar dat ze alles nu als in een droom beleeft, zonder te beseffen wat er met haar aan de hand is.Op zaterdag 2 september 2006 22:09 schreef Leah het volgende:
Fijn dat je vriend bijna terug is, dat er ook weer iemand voor jou is straks. Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar mijn moeder kan zich van de eerste twee weken echt niets meer herinneren, dus jouw moeder zal er ook niet al te veel van mee krijgen, vermoed ik. Heb je vandaag nog een arts of verpleegkundige gesproken? Wat zeggen die ervan?
Ik weet trouwens helemaal niet of je wel behoefte hebt aan ervaringsdeskundigen, als je iets wilt weten over hoe het ons is vergaan, vraag maar. En laat anders deze post maar voor wat ie is.
Sterkte meid!
De artsen kunnen ook niet meer doen dan wachten tot de vaatspasmen voorbij zijn. Een verpleger zei dat zijn gevoel was dat het wel goed zou komen, maar benadrukte wel dat het maar een gevoel was. En misschien zegt ie dat wel tegen iedereen.
Ik durf bijna niet meer positief te denken, omdat het tot nu toe elke hoopvol moment uitliep in een grote teleurstelling. Maar wie weet, denk ik daar morgen weer heel anders over.
Ik vind het fijn om vergelijkbare verhalen te horen. Vooral natuurlijk als ze goed aflopen... Hoe lang heeft jouw moeder vaatspasmen gehad en wat zeiden de artsen daarover (mbt blijvend letsel)?
quote:ik aan de andere kant van de tunnel...
quote:Als ik eens in de buurt ben, zal ik een flinke brul in de tunnel geven. Misschien dat je me hoort.Op zaterdag 2 september 2006 22:30 schreef Bar_en_Mar het volgende:
[..]
ik aan de andere kant van de tunnel...
ik kom nog wel eens shoppen in hoesMaar ben wel blij om te lezen dat je vriend morgen ook weer thuis is, heb je ook thuis iig iemand om op terug te vallen en je verhaal bij kwijt te kunnen
Haar is ongeveer hetzelfde overkomen. Zij had een aneurysma dat geknapt is, ze is ook in Tilbug geweest voor coiling. En ook zij heeft vaatspasmen en een drain gehad. Ze heeft nog steeds een drain in haar hoofd om het vocht af te voeren. Die drain gaat van haar hersens naar haar buikholte. Ze heeft ook nog een onsteking aan hersens gehad omdat ze de drain uit haar hoofd had getrokken.
Ook is ze haar spraak een tijdje kwijt geweest en is ze verlamd geweest. Ze is slecht geweest tot ze die drain kreeg, daarna ging het alleen maar de goeie kant op.
Als je haar nu ziet zou je niet zeggen dat ze een hersenbloeding heeft gehad. Alleen als je haar beter kent kun je het soms merken, zoals met drukte enzo.
Ik hoop voor je dat het met je moeder net zo afloopt als met mijn buurvrouw.
Veel sterkte toegewenst, dit zijn moelijke tijden voor een mens.
Heb net het ziekenhuis gebeld. Haar situatie is hetzelfde als gisteren.
Ga straks weer naar haar toe.
Fijn dat je vriend er straks weer is, kan die je een beetje opvangen.
Sterkte!
quote:Stap in de goede richting!Op zondag 3 september 2006 13:41 schreef Lllaura het volgende:
Een goed vriend is net bij haar langs geweest. Ze herkende 'm, schudde ja en nee en heeft zelfs gelachen en gehuild!
quote:Op haar 18e is wel heel erg vroeg.Op zondag 3 september 2006 15:30 schreef 2L0w4Zer0 het volgende:
Het wisselt gewoon heel erg per persoon hoe iemand daaruit komt. Een vriendin van mij heeft op haar 18de een beroerte gehad (zo'n 6 jaar geleden)
Was er nog een oorzaak (bijv. hoge bloeddruk) dat het haar overkomen is, of was het een gevalletje "bad luck"?
quote:Het was een stolsel, ze hadden toen een vermoeden dat het door de pil zou kunnen komen, ook werd gedacht aan een wat hogere gevoeligheid voor bloedstolsels, maar inprincipe hebben ze nooit echt een oorzaak kunnen achterhalen. Ze moet nu voor de rest van haar leven bloedverdunners en bepaalde B-vitaminen slikken.Op zondag 3 september 2006 15:34 schreef Alicey het volgende:
[..]
Op haar 18e is wel heel erg vroeg.
Was er nog een oorzaak (bijv. hoge bloeddruk) dat het haar overkomen is, of was het een gevalletje "bad luck"?
quote:Het was een herseninfarct ipv een hersenbloeding dus? De pil levert een verhoogd risico op bloedstolsels idd, maar dan nog lijkt het domme pech dat het zo loopt.Op zondag 3 september 2006 15:50 schreef 2L0w4Zer0 het volgende:
[..]
Het was een stolsel, ze hadden toen een vermoeden dat het door de pil zou kunnen komen, ook werd gedacht aan een wat hogere gevoeligheid voor bloedstolsels, maar inprincipe hebben ze nooit echt een oorzaak kunnen achterhalen. Ze moet nu voor de rest van haar leven bloedverdunners en bepaalde B-vitaminen slikken.
Na 6 weken ziekenhuis ging ze naar een verpleeghuis, om aan te sterken... we wisten al wel dat ze niet meer thuis zou komen. In het verpleeghuis kreeg ze revalidatie en kon weer een paar stapjes "lopen". Door de bloeding was ze erg veranderd: erg ongeduldig, vaak verdrietig... maar gelukkig had ze soms ook nog haar positieve momenten. Na 3 jaar verpleeghuis is ze overleden...
Maar goed. Ik wil je helemaal niet bang of verdrietig maken. Mijn oma was 86 toen ze overleed. Jouw moeder is zoveel jonger! De kans dat zij weer opknapt is vele malen groter dan bij iemand van 86... en zelfs mijn oma was redelijk opgeknapt.
Ik wil je heeeeel veel sterkte wensen... het moet een vreselijke tijd voor je zijn. Ik hoop dat je vriend er inmiddels weer is, zodat je een schouder hebt waarop je uit kunt huilen of dat je gewoon een arm om je heen krijgt...
Ze had een hele goede dag vandaag. Ze herkende me meteen toen ik binnenkwam en lachte naar me. Ze pakte d'r telefoon en probeerde d'r sms-jes te lezen. Ze begreep alleen niet wat 'r stond, maar wist wel precies hoe d'r telefoon werkte. We hebben samen foto's gekeken op d'r laptop van de maanden die ze in Zuid-Afrika heeft doorgebracht en die herkende ze meteen.
Toch vraag ik me af of ze alles begreep wat tegen haar gezegd werd. Van een verpleger heeft ze een boekje gekregen met plaatjes. Toen we haar vroegen de muis aan te wijzen, wees ze de kat aan. Ze kan haar gedachten dus nog steeds niet linken aan woorden en andersom. Wel gaf ze dmv dit boekje aan dat ze limonade wilde ipv water.
's Avonds heb ik nog een uurtje bij haar gezeten terwijl ze sliep. Toen ik zei dat ik wegging, reageerde ze daar alleen op door d'r ogen een stukje open te doen, maar verder kreeg ik geen reactie. Ik weet alleen of dit was omdat ze nog half sliep of omdat ze weer wat achterruitging.
Hoop dat er nu een stijgende lijn in zit.
Ik hoop met je mee op een stijgende lijn
quote:Yup, maar in principe zijn de gevolgen hetzelfde.Op zondag 3 september 2006 15:59 schreef Alicey het volgende:
[..]
Het was een herseninfarct ipv een hersenbloeding dus?
Vergeleken met gisteren is er weinig veranderd. Ze oogt vrij helder en probeert vanalles duidelijk te maken, maar het enige wat eruit komt is een soort 'maar'. Het valt me op dat als ze iets probeert te zeggen, ze ook niet in staat is om duidelijke gebaren te maken. Zo probeerde ze bijvoorbeeld te vertellen dat ze geen water meer wilde, maar iets fris. Maar in plaats van duidelijk naar het bekertje water in haar hand te wijzen en nee te schudden, bleef ze enkel naar de verplegerspost wijzen.
Ook lijkt ze haar korte-termijngeheugen weer kwijt te zijn. Maar het is moeilijk te zeggen of ze dingen echt vergeten is, of dat ze gewoon niet begrijpt wat je bedoelt. Ze heeft bijvoorbeeld twee knuffels gehad, een van mij en een van een vriendin, maar ze wist niet meer te vertellen welke ze van mij had gekregen. Ook lukt het haar nog niet de juiste plaatjes in het aanwijsboekje aan te wijzen.
Toen wij rond 18:30 uur weggingen, kwam m'n vader. Het viel hem op het kraantje van de drain die haar hersenvocht afvoert niet openstond, terwijl dit heel nauw luistert. De drain moet bijvoorbeeld in hoogte precies gelijk staan met haar hoofd, zodat de druk niet te laag of te hoog wordt. De hersenen zijn hier heel gevoelig voor. Waarschijnlijk heeft dat stomme dus de hele dag dichtgestaan...
Verder weinig veranderingen dus en geduldig wachten op de dag van morgen.
Succes en sterkte dan maar weer
quote:Goed nieuw LauraOp dinsdag 5 september 2006 12:07 schreef Lllaura het volgende:
Volgens een verpleger van de IC die m'n vader telefonisch sprak, bevat haar stem vandaag een paar klanken!
. las net je verhaal. Ik hoop dat het nu steeds een beetje beter gaat met je moeder.
Liefs en heel veel sterkte
Zo te horen knapt je moeder weer wat op!! Wat goed!!
Goed en minder goed nieuws vandaag.
Ze is vandaag opnieuw door de scan gehaald. Daaruit is gebleken dat het taalgedeelte in haar hersenen onherstelbaar beschadigd is. Dit zal dus blijvende gevolgen hebben voor haar spraak. De arts kon ons echter niet vertellen of haar spraakvermogen vanaf nu nog zal verbeteren.
Toch merkte ik dat ze vandaag duidelijker probeerde te articuleren en dat ze beter in staat was om aan te geven wat ze wilde. Meer dan een onduidelijk 'ja' komt er nog niet uit, maar af en toe dacht ik toch een paar letters in haar 'brouwsels' te herkennen.
Qua gedrag is ze weer helemaal de oude. Hoewel ze nog steeds niet kan praten, rust ze niet voordat ze kenbaar heeft gemaakt wat ze wil.
Ook haar geheugen heeft ze weer helemaal terug.
Het wordt dus waarschijnlijk een lang proces van revalideren, maar ik weet zeker dat ze er sterk uit zal komen. Ze is een vechter!
ik hoop voor haar dat haar spraakvermogen toch nog verbeterd.
Heel veel succes en sterkte en hopen op een verder herstel!
Ik ben vandaag een dagje thuis gebleven. Naja, thuis... Ben een halve dag op school geweest en heb de rest van de dag benut om bij te slapen.
Een goede vriendin van me is bij haar langsgeweest. Zij was erg verbaasd over het optimisme van m'n moeder. Ze lacht, trekt gekke bekken, begrijpt alles wat je zegt en kan zelfs weer lezen. Ze 'praat' honderduit, maar er valt nauwelijks iets van te maken. Wel schijnt ze vandaag een paar woordjes meer te weten dan gisteren. Ze schijnt zelfs het begin van een zin gefabriceerd te hebben.
Gek eigenlijk, hoe je zo je grenzen gaat verleggen in zo'n situatie. Van een gezonde moeder ben ik opeens blij met een paar woordjes.
Maar goed. Ik ben natuurlijk erg blij dat ze zo optimistisch is. Maar ik begin me nu wel af te vragen of ze eigenlijk wel in de gaten heeft dat ze niet kan praten. Ze slaakt af en toe wel een diepe zucht als het naar haar zin te lang duurt, maar verder lijkt ze er weinig last of frustratie van te ondervinden. Vanochtend belde ze m'n vader zelfs! Er was natuurlijk geen touw aan vast te knopen, (er kwam niet meer uit dan 'maar') maar ze wilde niet ophangen voordat ze duidelijkhad gemaakt had wat ze wilde. Op een gegeven moment moest m'n vader toch ophangen.
Hij is toen meteen naar haar toegereden en mbv een plattegrond van haar huis, wist ze kenbaar te maken dat ze haar slaappilletjes wilde.
Gek mens! Ze ligt nog steeds op de IC en krijgt notabene elke avond een slaapmiddel!
M'n vader is vandaag langs een revalidatiekliniek in Rotterdanm gereden en daar kan ie morgen wat hulpmiddelen ophalen zodat ze beter met ons kan communiceren. Ben benieuwd.
Ik blijf gewoon hopen dat het steeds meer opknapt
en die communicatie hulpmiddelen klinken goed. quote:Tja, ik aan die Wernicke afasie heb ik ook gedacht. Dat ze gewoon belt, wijst daar toch wel op. Maar toch slaat ze af en toe quasi theatraal haar ogen op als ze merkt dat het gesprek toch wel wat moeizaam verloopt. En dat wijst er dan weer op dat ze zich wel bewust is van haar spraakstoornis.Op woensdag 6 september 2006 21:30 schreef Isabeau het volgende:
Laura, er zijn twee soorten afasie (taalstoornissen) en zo te lezen heeft je moeder een Wernicke afasie (ook wel een receptieve of sensorische afasie genoemd). Iemand met z'n type afasie babbelt honderduit, maar doordat er een ernstge stoornis is in het benoemen en formuleren van woorden en zinnen is wordt het geheel uiteindelijk grote onzin. Ook gesproken en geschreven taal wordt slecht begrepen. Schrijven is motorisch geen probleem, maar ook dit zal weinig samenhangend zijn. Het erge is dan ook nog dat mensen met een Wernicke afasie zich nauwelijks bewust zijn van het defect. (het andere type afasie is een Broca afasie en daarbij is de patiënt zich heel erg bewust van het probleem en is het taalprobleem ook anders)
Ik blijf gewoon hopen dat het steeds meer opknapt
Ik ben er nog niet helemaal over uit...
quote:Het wijst er op dat ze zich bewust is dat er een communicatieprobleem is. Of ze zich ook bewust is dat dit te wijten is aan een spraakstoornis is denk ik de vraag..Op woensdag 6 september 2006 21:42 schreef Lllaura het volgende:
[..]
Tja, ik aan die Wernicke afasie heb ik ook gedacht. Dat ze gewoon belt, wijst daar toch wel op. Maar toch slaat ze af en toe quasi theatraal haar ogen op als ze merkt dat het gesprek toch wel wat moeizaam verloopt. En dat wijst er dan weer op dat ze zich wel bewust is van haar spraakstoornis.
Maar goed, de tijd zal het leren...
Ik durf beide vormen eigenlijk nog steeds niet te sluiten, maar daarvoor weet ik er ook te weinig van...
ook hoop ik dat je toch een beetje bij hebt kunnen slapen vandaag
quote:Ja, hoe gaat het met je moeder Laura?Op vrijdag 8 september 2006 22:50 schreef Leah het volgende:
Hoe gaat het Lllaura?
Edit: en uiteraard ook met jou?
Ze is van de IC af. Praten lukt nog steeds niet. Bij elk woord dat ik haar vraag na te zeggen, komt er een soort kreun van twee of drie lettergrepen uit. Ook letters nazeggen lukt haar niet.
Wel kan ze lezen. Van voor naar achter en andersom en ze begrijpt je volkomen.
Er is een revalidatietraject in gang gezet. Volgens een logopediste is er gelukkig geen sprake van afasie van Wernicke. Wel zit ze duidelijk in de ontkenningsfase. Ze ontkent eigenlijk dat ze ziek is en denkt dat alles weer goed zal komen. Dat is ook de reden dat ze blijft proberen te praten en mij of m'n vader regelmatig belt om iets duidelijk te maken. Het is vreselijk om dan op een gegeven moment tegen haar te moeten zeggen dat je er echt niks van begrijpt en op moet hangen. Ze zit echt gevangen in zichzelf.
De eerste twee maanden na een hersenbloeding zijn cruciaal als het gaat om 'herwinning' van het spraakvermogen. Wat ze na die twee maanden niet kan, leert ze waarschijnlijk nooit meer. Ze ligt nu al bijna drie weken in het ziekenhuis en waarschijnlijk moet ze er nog een week liggen, voordat ze bij revalidatiekliniek Rijndam intern terecht kan en er intensief met haar geoefend wordt. De logepediste schatte in dat haar spraak straks 50% zal zijn van wat ie ooit geweest is.
Haar rechterarm kan ze inmiddels weer gebruiken, maar ze heeft er wel minder kracht in. Ook in haar benen heeft ze minder kracht, maar de kracht die ze in beide benen heeft is wel gelijk. En dat is het belangrijkst.
Er wordt nu onder narcose een interne drain geplaatst waardoor het hersenvocht naar de buikholte loopt.
De operatie is geslaagd. De drain blijft ze haar hele leven houden, tenzij haar lichaam 'm afstoot.
Ze geeft aan dat ze hoofdpijn heeft.
Morgen gaan we Compro 2000 op haar laptop installeren. Dit is een oefenprogramma voor afasiepatienten.
Echt super veel sterkte gewenst.. voor jou en je familie.
En het herstel kan superlang duren, maanden tot jaren. Maar het is mogelijk
Mn oma heeft ongeveer 1,5 half jaar geleden ook een hersenbloeding/infart gehad. Ze is er aardig bovenop gekomen. Ze was na de herseninfart links totaal verlamd, en nu kan ze lopen met krukken. Ze wordt wel snel moe, en heeft altijd een rolstoel(ze gaat niet meer alleen naar buiten) bij zich. Nu kan ze haar linkerarm een beetje gebruiken. Alleen het is psychisch heel zwaar, ze heeft goede en slechte momenten(zeer slechte momenten). En ze heeft momenten waarop iedereen haar vermijd, omdat ze is veranderd en zeer zuur is geworden.
En als je moeder probeert te praten, kan het heel zwaar zijn omdat het niet lukt. Maar als ze het niet oefend, zal het ook nooit lukken. Dus is het toch positief wanneer ze het probeerd. En er kunnen momenten en dagen zijn dat ze het niet probeerd omdat het zwaar moet zijn, en ze zal ook wel sneller moe worden Maar het is nooit zeker. Bij sommige dingen, moeten de mensen na een infart het "weer opnieuw leren", maar niet altijd lukt dit,soms wel
Maar zoals Leah zegt, neem ook de tijd voor jezelf, want het is zwaar!!En het kan nog zwaarder worden. Probeer leuke dingen te doen, jezelf te ontspannen.
sterkte!!
Zij heeft besloten dat m'n moeder 4 keer per week een half(!) uurtje per dag spraakoefeningen krijgt! Veel te weinig als je het mij vraagt. Temeer omdat de Nederlandse Afasie Vereniging heeft bevestigd dat de eerste twee maanden na een hersenbloeding essentieel zijn als het gaart om gedeeltelijke herwinning van de spraak.
Maar de arts stelt dat m'n moeder lichamelijk in staat is om zich te redden in de maatschappij en dat een interne opname daarom niet noodzakelijk is...
Ga morgen de Afasie Vereniging bellen en vragen of zij vinden dat dit volstaat.
Dat is alleen 'noodzakelijk' als je lichamelijk moet revalideren. Dat je je in de supermarkt niet verstaanbaar kan maken is van minder belang...
Het is waarschijnlijk gewoon te duur...
Sorry, maar ik ben boos.
wat verschrikkelijk Laura
Om je moeder zo te zien, je zo machteloos staat, echt vreselijk, ik wens jullie heel veel geduld, begrip en sterkte toe
Ze is nog jong, dat is haar voordeel, er kan nog veel herstellen in de loop van de tijd!
En blijf dit topic volgen.
Ik ben nu 47 en ik moet er niet aan denken dat mij dat overkomt.
Door mijn heftige migraine-aanvallen ( de verschijnselen lijken op een CVA ) ben ik er altijd bang voor.
"Goedemiddag mevrouw! Wat zegt u? O, u kunt niet praten? Vier keer per week een half uurtje lijkt me voldoende.
Dag mevrouw!"
Als familie mag je best lastig zijn he, aan de bel trekken als er iets niet bevalt, je moeder kan het nu niet!!
quote:Go girl! Hoewel veel artsen het je willen doen geloven, is het niet per se zo dat je je hoeft neer te leggen bij de beslissing van de arts. Als de Afasievereniging 4x een half uur te weinig vindt: gewoon aandringen om meer! Dreig desnoods met de tuchtcommissie als het niet anders kan.Op maandag 11 september 2006 17:15 schreef Lllaura het volgende:
Ga morgen de Afasie Vereniging bellen en vragen of zij vinden dat dit volstaat.
Beter in de clinch met het ziekenhuis dan een moeder die nooit meer kan praten zou ik zeggen!
quote:En terecht zeg! Revalidatie, zowel lichamelijk als m.b.t. spraakvermogen, is echt van cruciaal belang in de eerste periode!Op maandag 11 september 2006 17:27 schreef Lllaura het volgende:
Nope, dat had ik begrepen, maar het was blijkbaar erg naief van mij om dat te denken...
Dat is alleen 'noodzakelijk' als je lichamelijk moet revalideren. Dat je je in de supermarkt niet verstaanbaar kan maken is van minder belang...
Het is waarschijnlijk gewoon te duur...
Sorry, maar ik ben boos.
Ik zou er idd achteraan gaan hoor, laat je vooral niet afschepen.
Heb 'r net even gebeld en ze wist me duidelijk te maken dat ze een mooie bos rozen heeft gekregen, in allerlei kleuren.
Opvallend is dat ze als ze gefrustreerd is omdat het praten haar niet lukt, ze er af en toe opeens een paar goede woorden achter elkaar uitfloept. "Laat maar zitten", bijvoorbeeld. Als ze er niet over nadenkt, lijkt het dus beter te gaan.
quote:Dat herken ik wel. Ik heb een patiente behandeld die ook een afasie had. Zij had woordvindingsproblemen. Als je haar vroeg wat de naam van haar zoon was, dan kon ze daar niet op komen. Als ze hem echter tegen kwam in de gang riep ze wel gewoon zijn naam.Op maandag 11 september 2006 20:10 schreef Lllaura het volgende:
Ze is vandaag voor het eerst uit bed geweest, heeft d'r infuus gepakt en is zelfstandig naar de wc gegaan! Dit betekent dus dat ze geen last heeft van coordinatieproblemen!
Heb 'r net even gebeld en ze wist me duidelijk te maken dat ze een mooie bos rozen heeft gekregen, in allerlei kleuren.
Opvallend is dat ze als ze gefrustreerd is omdat het praten haar niet lukt, ze er af en toe opeens een paar goede woorden achter elkaar uitfloept. "Laat maar zitten", bijvoorbeeld. Als ze er niet over nadenkt, lijkt het dus beter te gaan.
Voor zover ik weet heeft dat ermee te maken dat de 'spontane' spraak vaak niet aangedaan is, maar zodra je er over na moet denken, wordt het wel moeilijker. Maar goed, ik ben geen logopediste
Wel goed dat het wel steeds beter lukt!
quote:Dat heb ik ook gehoord. Zo zijn er zelfs afasiepatienten die hele liederen kunnen zingen. Die zijn dan niet opgeslagen in het spraakgedeelte.Op maandag 11 september 2006 20:21 schreef meami het volgende:
[..]
Dat herken ik wel. Ik heb een patiente behandeld die ook een afasie had. Zij had woordvindingsproblemen. Als je haar vroeg wat de naam van haar zoon was, dan kon ze daar niet op komen. Als ze hem echter tegen kwam in de gang riep ze wel gewoon zijn naam.
Voor zover ik weet heeft dat ermee te maken dat de 'spontane' spraak vaak niet aangedaan is, maar zodra je er over na moet denken, wordt het wel moeilijker. Maar goed, ik ben geen logopediste
Wel goed dat het wel steeds beter lukt!
Weer een update:
We hebben het voor elkaar gekregen dat ze toch intern behandeld wordt!
Helaas is er een wachttijd van twee weken voor de kliniek. Tot die tijd zou ze elke dag een half uur in het ziekenhuis logopedie krijgen. Leek een mooie consensus, tot we gisteren te horen kregen dat de logopedist maar twee keer een half uur per week beschikbaar is... We zijn dus nu driftig op zoek naar een logopediste die in zijn of haar vrije tijd wat bij wil verdienen.Maar, ze mag dit weekend naar huis! D'r vriend heeft 'r net opgehaald. (M'n ouders zijn sinds twee jaar gescheiden, maar hebben nog heel goed contact. En op het moment dat m'n moeder d'r bloeding kreeg zat d'r vriend in Zuid-Afrika. Hij is natuurlijk meteen teruggekomen.)
D'r spraak verbetert ook met de dag. Het lukt af en toe zelfs al om d'r aan de telefoon te begrijpen!
[ Bericht 1% gewijzigd door Lllaura op 15-09-2006 18:47:27 ]
wat fijn om te horen dat beter gaat Gisteren ben ik samen met haar het ziekenhuis uitgelopen. Wat een gek moment was dat, zeg. Terwijl ik het ziekenhuis twee dikke middelvingers gaf en de belofte deed om nooit meer terug te komen, voelde het tegelijkertijd ook heel onwerkelijk. Nu moet ze het zelf doen.
Nou ja, even. Over anderhalve week wordt ze opgenomen in Rijndam om te revalideren. Drie a vier weken krijgt ze daar intensieve logopedie. Lichamelijk is ze helemaal hersteld en d'r spraak lijkt langzaamaan steeds een beetje beter te worden. Soms zegt ze zomaar opeens een halve zin. Maar de ene dag gaat het beter dan de andere.
Gek om nu het topic terug te lezen. De werkelijkheid van toen is nu nog maar een herinnering. En vanaf nu kan het alleen nog maar beter gaan!
[ Bericht 2% gewijzigd door Lllaura op 20-09-2006 22:26:53 ]
Toen mijn moeder een herseninfarct kreeg lag ze op een kamer met een vrouw die een hersenbloeding had gehad. Terwijl mijn moeder verlamd was, was deze vrouw lichamelijk helemaal in orde maar geestelijk helemaal de weg kwijt. Ook had ze behoorlijke afasie. Ze zijn tegelijkertijd naar hetzelfde revalidatiecentrum gegaan en er ook ongeveer evenlang gebleven! Uiteraard kregen ze hele andere therapieën, want een revalidatiecentrum voor mensen met een hersenbeschadiging is er niet alleen voor lichamelijk herstel.
Belachelijk gewoon. Gelukkig dat jullie toch nog iets hebben kunnen regelen. Het is echt ontzettend klote dat je - terwijl je al veel stress en verdriet hebt om de ziekte van je moeder - ruzie moet maken met doktoren en instellingen. Nogmaals heel veel sterkte en ik weet zeker dat je nog heel veel verbeteringen zult zien bij je moeder.
en ik hoop dat ze haar in het revalidatiecentrum goe dkunnen helpen (die mensen zijn erg goed, dat is mijn ervaring). Met tassen vol kleren waren we net op tijd voor het eten terug in de kliniek. De tassen hebben we maar snel verstopt in de auto…
D’r spraak verbetert nog steeds met de dag. Ze klinkt als een Slavische Marokkaan die nog moet inburgeren, maar ik kan bijna alles verstaan wat ze zegt!
quote:Heb na de OP gelezen te hebben meteen naar de laatste post door geklikt, was blij dit te lezen.Op zaterdag 30 september 2006 20:39 schreef Lllaura het volgende:
D’r spraak verbetert nog steeds met de dag. Ze klinkt als een Slavische Marokkaan die nog moet inburgeren, maar ik kan bijna alles verstaan wat ze zegt!
quote:Wat stom dat je daar een smoes voor 'moet' verzinnen en niet gewoon haar mee mag nemen! Als het haar blijkbaar zo zichtbaar goed doet, vind ik het belachelijk dat ze van de verpleging niet een middagje weg mag als ze het blijkbaar gewoon kan..Op zaterdag 30 september 2006 20:39 schreef Lllaura het volgende:
Sinds woensdag zit ze in de revalidatiekliniek in Rotterdam. Echt een motiverende omgeving is het niet. Voornamelijk oude mensen in een rolstoel die de hele dag in de gezamenlijke ruimte zitten te punniken. Daarom zijn we gisteren even ontsnapt! Eigenlijk mag ze niet weg uit de kliniek, maar met de smoes dat we even buiten in het zonnetje gingen zitten, zijn we de stad in gegaan om ongegeneerd te shoppen. Het was echt weer als vanouds en het deed haar zichtbaar goed om weer eens gewoon onder de mensen te zijn.
Met tassen vol kleren waren we net op tijd voor het eten terug in de kliniek. De tassen hebben we maar snel verstopt in de auto…
D’r spraak verbetert nog steeds met de dag. Ze klinkt als een Slavische Marokkaan die nog moet inburgeren, maar ik kan bijna alles verstaan wat ze zegt!
Of is er een risico van een acute nieuwe terugslag/bloeding of zo?
Vast leuk om weer es "ouderwets" met je moeder te shoppen
Nu kun je al die kleine dingetjes weer gaan waarderen!
quote:Veel patienten die een hersenbloeding hebben gehad, hebben zodanige coordinatieproblemen, dat ze niet meer veilig de straat opkunnen. Omdat ze pas een paar dagen in de kliniek zit, hebben ze daar nog niet voldoende zicht op en zijn ze bang dat ze zomaar zonder te kijken de straat oversteekt of iets dergelijks. Aanstaande maandag gaat ze bijvoorbeeld met een begeleider winkelen in de AH om te kijken of ze de juiste artikelen kan vinden.Op zaterdag 30 september 2006 22:37 schreef Spees_Eend het volgende:
[..]
Wat stom dat je daar een smoes voor 'moet' verzinnen en niet gewoon haar mee mag nemen! Als het haar blijkbaar zo zichtbaar goed doet, vind ik het belachelijk dat ze van de verpleging niet een middagje weg mag als ze het blijkbaar gewoon kan..
Of is er een risico van een acute nieuwe terugslag/bloeding of zo?
M'n moeder en ik weten allang dat ze behalve haar spraak geen letsel aan haar bloeding heeft overgehouden. Maar de kliniek is op dit moment verantwoordelijk voor haar en wil de juiste diagnose stellen...
Ik schat dus in dat ze er over een paar dagen wel achter zijn dat ze zich zonder begeleiding best kan redden!
quote:Ik waardeer inderdaad meer dan ooit alle kleine dingetjes die eerst zo vanzelfsprekend waren. Samen een terrasje pakken, kletsen over onbelangrijke dingen... Ik geniet echt van elk moment dat ik samen met haar heb!Op zondag 1 oktober 2006 00:10 schreef Ingetje79 het volgende:
Mooi dat ze zo vooruit gaat!
Vast leuk om weer es "ouderwets" met je moeder te shoppen
Nu kun je al die kleine dingetjes weer gaan waarderen!
Life is not sure....
quote:Nope, daar ben ik ook achter gekomen...Op zondag 1 oktober 2006 03:17 schreef zhe-devilll het volgende:
sterkte met alles!
Life is not sure....
Maar ook heb ik gemerkt dat je hoop en een ijzersterke wil niet moet onderschatten..!
Sterkte.
quote:Toepasselijke sig trouwens.Op zondag 1 oktober 2006 03:17 schreef zhe-devilll het volgende:
sterkte met alles!
Life is not sure....
In de weekenden is ze bij ons. Ze moet waarschijnlijk nog een week in Rijndam blijven. Dan gaat ze een tijdje bij goede vrienden wonen. Daar krijgt ze dan verdere logopedie.
Het is nog onduidelijk hoe haar spraak zich zal ontwikkelen. Het komt nooit meer helemaal goed, maar ze is een vechter. En doorzettingsvermogen is erg belangrijk. Ze oefent dan ook de hele dag.
Tot zover weer een korte update.
Ik ben vreselijk trots op haar!
Heel veel kracht,sterkte en doorzettingsvermogen voor jullie allemaal en tnx voor de update!
Jullie lieve reacties hebben me erg gesteund. Het was fijn om te merken dat er mensen (hoe onbekend ze ook zijn) met je meeleven en je proberen te steunen.
Heel erg bedankt!
veel sterkte nog llaura
Fijn dat ze nog steeds vooruit gaat.