Hersenbloeding

Hallo,

M'n moeder, ze is 49 jaar, heeft afgelopen woensdagavond een hersenbloeding gehad. Rond 19:30 uur heeft m'n vader haar met veel hoofdpijn en erg verward gevonden. Ze wist niet meer waar ze was, viel af en toe weg en was (is nog steeds) haar hele woensdagmiddag 'kwijt'. Om 12:00 's middags sprak m'n vader haar voor het laatst. Niemand weet dus hoe laat de bloeding heeft plaatsgevonden. Ze is direct per ambulance naar het EMC in Rotterdam gebracht. Daar bleek dat de bloeding in het buitenste deel van de hersenen, aan de linkerkant tegen het hersenvlies aan te zitten. In het ziekenhuis was ze erg helder en was er geen sprake van uitval van spraak, geheugen of lichaamsfuncties.

De volgende dag ging het opeens slechter met haar. Ze werd weer erg verward en werd omdat de artsen bang waren voor een nieuwe bloeding opnieuw door de scan gehaald. Het bleek een herseninfarct te zijn en er werd een drain in geplaatst om het overtollige vocht uit haar hersenen te laten lopen. Ook hier kwam ze goed uit en ze was nog steeds erg helder. Ze maakte grapjes met de verplegers en eiste zelfs haar gsm en laptop.

Tot gisteren. Ze kon niet meer op haar woorden komen en als ze wat zei, was er geen touw aan vast te knopen. Ze gebruikte woorden die niet bestaan. Opnieuw is ze door de scan gehaald, maar er bleek geen sprake van een nieuwe bloeding. Gisteravond sprak ze weer normaal, maar vanochtend was haar rechterarm verlamd. Dit is inmiddels weer over, maar ze kan sinds vanochtend niet meer praten. Ze weet precies wat ze wil zeggen, maar kan de woorden niet meer benoemen. Het eerste woord van een zin kan ze uitspreken, maar daarna loopt ze vast.

Deze uitvallen worden veroorzaakt door vaatspasme. De aderen in haar hoofd trekken 'van schrik' samen waardoor bepalen delen van de hersen niet voldoende doorbloed worden. Dit kan ook leiden tot een infarct, wat ze dus al eerder heeft gehad.

Dat is ook de reden dat ze niet direct gecoiled is. Hierbij wordt er via de lies een soort spiraaltje naar de hersenen gebracht om het bloedvat af te sluiten. Dit moet binnen (dacht ik) 70 uur gebeuren, maar kon ivm de schrikreactie van de aderen, dus het samentrekken, niet doorgaan. Het is nu wachten tot de verkramping van de aderen ver genoeg is afgenomen de ader via een luikje in haar hoofd met een klemmetje te dichten. Dit kan nog wel een dag of tien duren. Tot die tijd moet ze dus erg rustig blijven omdat de ader opnieuw kan gaan bloeden.

Waar ik vooral erg bang voor ben is dat haar spraak niet terugkomt. Dit wetende artsen ook niet. Het lijkt me zo erg om in je hoofd helemaal helder te zijn, maar niet te kunnen zeggen wat je denkt. Ik heb een ontzettend goede band met m'n moeder en voel me zo machteloos als ik haar daar op de Intensive Care zie liggen, zonder dat ze kan zeggen wat ze voelt.
Het leek allemaal zo goed te gaan vlak na de bloeding, maar nu heb ik geen idee meer wat er staat te gebeuren en of er blijvende schade is.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 02:21 schreef Jojoortje het volgende:
Wat voor een hersenbloeding is het? Epidurale bloeding?
Sterkte!!

Dacht een subdurale bloeding.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 08:47 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Ten eerste: sterkte!
Ten tweede: door die aderverkramping kunnen dus bepaalde centra tijdelijk afgesloten worden? Ik weet waar die taalcentra liggen, links achter je oor in de regel, zat/zit de bloeding daar?

Yep...

Bedankt voor jullie lieve woorden.
Ik ga straks weer naar haar toe. M'n vader heeft net het ziekenhuis gebeld en er is geen verandering ten opzichte van gisteren. Ze kan nog steeds niet praten.

Het liefste wil ik de hele dag bij haar zijn, maar ik weet dat ze, als ik er ben, toch zal proberen te praten, waardoor ze er telkens opnieuw aan zal worden herinnerd dat ze dat niet kan. 'Gelukkig' krijgt ze constant morfine toegediend, waardoor ze veel slaapt.

Isabeau, erg bedankt voor je lieve post. Jouw moeder is er dus gehandicapt uitgekomen. Dat moet zo vreselijk oneerlijk voelen. Hoe gaat ze hier zelf mee om?

M'n moeder is (tot nu toe) alleen haar woensdagmiddag kwijt. Vanaf het moment dat m'n vader haar kwam halen, weet ze alles nog. Maar je tip van het dagboekje ga ik toch opvolgen. Dan kan ze later altijd zelf beslissen of ze het wil lezen of niet.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 10:54 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Ze kreeg de afasie-klachten (het niet meer onder woorden kunnen brengen van gedachten) pas later lees ik, dus ik hoop echt voor jullie dat het een resultaat is van die verkramping.
Als dit niet het geval is zal ze dus maanden- tot jarenlang bezig gaan zijn met het herwinnen van dat taalvermogen afhankelijk van de ernst van de schade... Het lichtpuntje hierin is dat dat wel degelijk kan, en bij vrouwen zelfs vrij goed en snel. Andere hersendelen gaan die taak dan aanleren en overnemen. Ze is nog vrij jong, put daar ook hoop uit.
Hou jullie taai!

Dankjewel! Die klachten kreeg ze inderdaad pas later. De kans is dus groot dat die ontstaan door de verkramping.

Ik weet niet of die aderen hard genoeg knijpen om een gedeelte van de hersenen echt uit te schakelen, zoals bij een infarct, waardoor er onherstelbare schade ontstaat, of dat bepaalde delen enkel tijdelijk zijn ontregeld. Dat ga ik straks nog eens aan de artsen vragen.

M'n moeder haar grootste kracht is haar verbale vermogen. Ze kan lullen als brugman en is statenlid. Ik hoop dus echt dat dit weer overgaat. Maar ook als ze haar taalvermogen zal moeten herwinnen, twijfel ik er niet aan dat dit haar zal lukken.
Ook lichamelijk is ze erg sterk. Ze loopt regelmatig hard en fitnesst een aantal keer per week.
Eigenlijk heb ik gewoon een supermoeder!

Hoor net dat ze waarschijnlijk morgen naar Tilburg overgebracht wordt. Hier kunnen ze een bepaalde techniek toepassen waarbij de ader ahw dichtgelijmd wordt. Hierdoor kan de bloeddruk weer verhoogd worden, waardoor er meer bloed door haar hersenen stroomt ivm het vaatspasme.

Ik ben vandaag een groot gedeelte van de dag bij haar geweest. Haar spraakvermogen schommelt sterk. Vanochtend kon ze totaal niet praten en vanavond kon ze weer redelijk uit haar woorden komen. Dit geeft me toch de indruk dat haar spraakvermogen niet onherstelbaar beschadigd is.
Als het erg slecht gaat met haar spraak, wordt haar bloeddruk iets verhoogd, waardoor haar hersenen meer bloed krijgen. Je merkt dan na een tijdje dat het beter gaat.

Toch kunnen ze haar bloedddruk niet te hoog maken, omdat dan de kans bestaat dat zwakke plek in haar hersenen weer gaat bloeden. Daarom wordt ze morgen naar Tilburg gebracht om alsnog een bepaalde 'coilingtechniek' toe te passen waarbij haar ader wordt dichtgelijmd.

Het is nu dus de operatie van morgen afwachten. Dat is dan gelukkig ook meteen de definitieve opratie, dus vanaf is het alleen nog een kwestie van herstellen, als alles goed gaat.

Nogmaals bedankt voor jullie reacties.

Dankjulliewel!

Het vervoer naar Tilburg verliep vanochtend allemaal vrij hectisch. Om 11:00 uur zou ze opgehaald worden met een Intensive Care-ambulance. Deze was besteld, maar om 10:30 uur kwam er een gewone ambulance. Na een hoop heen en weer gebel, werd er opnieuw een IC-ambulance besteld, maar weer kwam er een gewone ambulance...

Na een hoop gediscussier is besloten om haar toch maar met een gewone ambulance te vervoeren. Alle apparatuur moest in deze ambulance worden gepropt. Het lag zelfs op haar buik en haar benen...

Maar goed, ze is aangekomen in Tilburg. De neuroradioloog die de operatie gaat uitvoeren, heeft nog een tijdje met m'n vader staan praten. Hij uitte zijn bezorgdheid over de risico's van de operatie; het risico op vaatspasme is vlak na de operatie vrij groot, omdat er weer in die aderen is gewroet. Ook leek de arts een beetje onzeker van z'n zaak. Hij had het ook nog over een bepaalde manier van dotteren die hij misschien tijdens de operatie toe zou passen, maar dat wist ie nog niet zeker. Hij keek m'n vader aan met een blik van: 'Ik weet het ook niet, zeg jij maar wat ik moet doen...'

M'n vader is nu bij haar in Tilburg en houdt me op de hoogte. Ze is nu net naar de OK gebracht. De operatie duurt ongeveer anderhalf uur. Als ze terug is in Rotterdam, wil ik bij haar langs gaan, om te zien hoe ze uit de narcose komt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lllaura op 31-08-2006 15:56:46 ]

De arts belde net. Ik kreeg bijna een hartverzakking, want 'dat doet ie anders nooit', maar de operatie is geslaagd!

De kans op vaatspasme is nog wel aanwezig, maar tot nu toe reageerde ze goed op een lichte verhoging van de bloeddruk, en nu kunnen ze die nog eens extra verhogen.

Ze wordt nu teruggebracht naar Rotterdam. Deze keer wel met een IC-ambulance, als het goed is.

Stap zo in weer in de auto!

Ben weer thuis.

Toen ik in Rotterdam aankwam, moest de ambulance vanuit Tilburg nog komen. Ze hebben haar de hele reis onder narcose gehouden. Een uurtje later lag ze weer aangesloten op het hele circus op de IC bij te komen.

Ze zag er vreselijk slecht uit. Haar gezicht was drie keer zo dik en ze leek me niet te herkennen. Ze keek me met grote, glazige ogen aan. Ook praten lukte niet, ze probeerde het niet eens, en haar rechterarm was weer verlamd. Ze leek in geen velden of wegen op m'n moeder. Ik ging met zoveel goede hoop naar het ziekenhuis, maar daar was weinig meer van over toen ik haar zag. Ik was zelfs bang dat ze geestelijk niet meer oke was.

Omdat er geen verbetering optrad, hebben ze haar opnieuw door de scan gehaald. Hieruit bleek dat het gedeelte van haar hersenen dat al eerder een tekort aan bloed had (spraak en een deel coordinatie) door de operatie groter is geworden. Door het 'gepeur' in de ader is ie nog eens extra gaan samentrekken en heeft dus een nog groter deel een tijd te weinig bloed gekregen. Ook het dotteren is niet gelukt. Hiermee wilde de arts de ader ahw oprekken, zodat er meer bloed doorheen kon stromen. Er zat ergens een scherpe bocht of iets dergelijks in een bloedvat waardoor ie 'm niet verder kon duwen.

Toen ze terugkwam uit de scan zag ze er al iets beter en helderder uit. Haar arm deed het weer en ze zei het woordje 'ja'. Maar vlak voordat ik naar huis ging zag ik dat haar arm opnieuw verlamd was.

Het viel me vooral op dat ze vandaag totaal geen moeite meer deed om te praten. Ze lag maar stil te kijken. Toen ze eerder deze week last had van haar spraak , bleef ze het proberen, maar vandaag leek het wel of ze niet meer wist hoe het moet. Maar het ook zijn dat ze gewoon haar mond houdt omdat ze zichzelf niet wil pijnigen, omdat ze weet dat ze het toch niet kan...

Ik heb weer even met de arts gepraat, maar hij kon me niet vertellen of dit wel of niet tijdelijk is. Hij bloeddruk is wel verhoogd nu, met een bovendruk van 193.

Net onderweg naar huis knalde ik bijna op een groot, zwart 'iets' dat zonder licht midden op de snelweg stond. Ik kon nog net op tijd aan m'n stuur rukken en reed toen half door een grote bos takken. Weet nog steeds niet wat het nou was. Denk een auto met een aanhanger die gecrasht was. Heb meteen 112 gebeld en die hadden nog geen melding binnen...

[ Bericht 5% gewijzigd door Lllaura op 01-09-2006 00:39:34 ]

quote:

Op donderdag 31 augustus 2006 19:34 schreef Leah het volgende:
Lllaura, mijn moeder kreeg magnesium tegen de vaatspasmen (was toen een onderzoek naar in het UMC) en dat heeft bij haar goede resultaten gehad. Volgens mij is dat onderzoek inmiddels afgerond, en wordt het ook toegepast. Misschien heb je iets aan deze info, sterkte!

Probeer ook een beetje voor jezelf te zorgen, dit is een hele zware tijd, zorg dat je zelf niet "onderuit" gaat.

We hebben de eerste dag toestemming gegeven voor dit magnesiumonderzoek. Het is dus nog steeds niet afgerond. Niemand weet echter of dit echt in haar infuus zit of dat er een placebo in zit. Dit weten zelfs de artsen niet. Als het aan mij had gelegen, hadden ze haar sowieso magnesium toegediend, maar dat mag nog niet omdat het nog in de onderzoeksfase zit.