Seppuku (1962)Op een dag komt er een ex-samurai, Hanshiro Tsugumo, bij een kasteel met een heel raar verzoek of hij daar seppuku mag plegen. Al snel leren we via een flashback vertelt door de lord van de clan dat hij niet de eerste met dit verzoek is. Eerder was er ook al een ex-samurai, Motome Chijiiwa, die het hetzelfde verzoek had, maar al snel door de mand viel en niet echt nobele bedoeling leek te hebben. Daarna is het de beurt aan Tsugumo om zijn levensverhaal te vertellen. Hier leren we wat zijn connectie met Motomo is, waarom Motomo in de eerste plaats naar dat kasteel ging met dat verzoek en blijkt al snel dat Tsugomo meer weer dan alleen seppuku plegen.
![]()
Wederom een pracht film van Masaki Kobayashi, die zich gerust kan meten aan de samurai films van die andere Japanse grootmeester, Akira Kurosawa. De film bevat prachige shots. En één van de beste één-op-één samurai gevechten die ik ooit heb gezien. Ook Tatsuya Nakadai schittert in deze film wederom. En de grote twee is bij mij nu definitief uit gegroeid tot de grote drie.
Enige minpunt is dat de film toch ook wel weer korter had gekund.
cijfer: 9
Cet obscur objet du désir (1977)Dit is mijn eerste film van deze vergeten grootmeester van de cinema. En ook bij deze smaakt het naar meer.
![]()
De film begint met een oudere man, Mathieu die met de trein op reis gaat, nadat hij kennelijk ruzie gehad heeft met een vrouwpersoon. Als de trein op het punt staat te vertrekken zien we hoe die vrouw hem achtervolgt en ook de trein wil betreden. Mathieu verkomt dit (of beter wil dit voorkomen) door een emmer water over haar heen te gooien. Zijn mede-reizigers vinden dit echter niet echt een alledaagse vertoning en willen weten wat hem tot deze daad bracht. Daarna vertelt Matthieu over hoe hij geobsedeerd is geraakt met de jongere Conchita. Hoe ze telkens als hij er bijna is de boot weer afhoudt. Hoe ze dan toch weer "toevallig" elkaar ontmoetten. En het spel weer overnieuw begint.
De film is natuurlijk vooral bekend doordat Buñuel twee verschillende actrices in de hoofdrol gebruikte. Dus probeerde ik tijdens de film over de metaforische betekenis daarvan mijn hoofd te breken. Maar doordat de afwisseling gedurende de film steeds frequenter en sneller wordt, werd dat steeds lastiger. Uiteindelijk moet ik me toch aansluiten bij de opvatting dat de actrices verschillende kanten van Conchitas karakter moeten voorstellen. (Maar dat is mijn ¤0.02)
Fernando Rey speelt zijn rol zeer sterk. Op het eerste gezich lijkt het een hele lieve aardige man. Maar als hij begint te vertellen over hoe hij geobsedeerd raakt door Conchita, blijkt al snel dat hij helemaal niet zo lief is. En al vind hij zichzelf het slachtoffer en zijn actie gerechtvaardigd, al snel had ik de indruk dat dat misschien helemaal niet zo is. Hij ziet Conchita namelijk echt als een bezit, dat hij moet hebben. De titel is ook niet voor niks object van verlangen en niet vrouw van verlangen. Als tegen het einde duidelijk wordt welke streek Conchita heeft geflikt, kreeg ik toch weer meer sympathie voor hem. Dit alles wordt ook versterkt doordat de film totaal wordt verteld uit zijn oogpunt. En de echte motieven van Conchita voor de kijker net als voor Mathieu een raadsel blijven.
Minpunt is ook weer dat de film te lang duurt. Halverwege zakte de film in voor mij. Het punt van hoe hij geobsedeerd is met haar was wel duidelijk en hoe zij de boot afhiel ook wel. Daardoor bevat de film imo enkele overbodige scené's.
cijfer: 8.5