Jeff Buckley #2

quote:

Op zondag 10 september 2006 17:49 schreef bigshadow het volgende:
Wat blijft Grace een geweldig album!

quote:

Op zondag 10 september 2006 17:57 schreef Christine het volgende:

[..]

Zo jammer dat er nooit een vervolg zal komen.

quote:

Op zondag 10 september 2006 17:57 schreef Christine het volgende:

[..]

Zo jammer dat er nooit een vervolg zal komen.

quote:

Op dinsdag 30 mei 2006 22:16 schreef lVlark het volgende:

[..]

Ik ben het met de middelste eens, en daarna Mojo Pin. Mijn broer heeft ooit een live-versie van een kwartier van Mojo Pin gehad, die was echt briljant.

quote:

Op zondag 10 september 2006 20:06 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

dr is een vervolg hoor. Sketches was bijna volledig toen ie stierf. Ik bedoel, tja ik weet niet hoeveel hij beter was als ie m afgemaakt had

quote:

Op maandag 11 september 2006 18:52 schreef methodmich het volgende:

[..]

Toch heb ik met name met CD 2 van Sketches echt het idee onafgemaakt werk te beluisteren.

quote:

Op maandag 11 september 2006 22:59 schreef ralfseltje het volgende:
Zou het een dubbel album worden? Ik vind er toch een paar nummers opstaan die ik niet "Grace-opvolger-waardig" vind....

quote:

Amerikaanse singer/songwriter met engelachtig hoge stem, vooral bekend om zijn CD Grace. Jeff Buckley verdrinkt op 30-jarige leeftijd in de Mississippi. Postuum worden er nog enkele albums uitgebracht.

Jeffrey Scott Buckley wordt op 17 november 1966 geboren in Orange County, California en wordt daar opgevoed door zijn moeder, Mary Guibert. Met zijn vader, de legendarische folk en protestsong zanger Tim Buckley, heeft hij tot een paar maanden voor diens dood geen contact. Zijn vader sterft aan een overdosis drugs in 1975 en wordt niet ouder dan 28. Jeff is dan acht jaar oud en heeft zijn vader nooit echt gekend en slechts een aantal malen gezien. Jeff speelt piano, cello en weet ongekende melodie uit zijn gitaarspel te halen wanneer hij met enkele schoolvrienden samenspeelt.

In Los Angeles studeert Jeff muziek en in 1991 gaat hij naar New York om daar zijn muzikale geluk te beproeven. Dit resulteert in een vier nummers tellende live EP, een mini-album, dat wordt opgenomen in een koffiehuis genaamd Sin--é. Van de vier nummers zullen er twee op zijn debuutalbum Grace verschijnen, te weten 'Mojo Pin' en 'Eternal Life'. De andere twee zijn covers van Edith Piaf ('Je N'en Connais Pas La Fin') en een totaal eigen interpretatie van het Van Morrison nummer 'The Way Young Lovers Do'. Op de plaat is alleen Jeff zijn engelachtige stem, die vaak wordt vergeleken met die van een koorknaap, te horen terwijl hij zichzelf begeleid op gitaar. Deze plaat gaat niet onopgemerkt voorbij en in 1992 krijgt hij dan ook een platendeal met Columbia Records, die de plaat uitbrengt en hem op toernee door Groot Brittanië, Europa en zelfs Japan Stuurt.

Al nummers schrijvend toert hij de wereld rond met zijn begeleidingsband. Het is halverwege 1993 wanneer hij met zijn band de studio ingaat om een nieuwe plaat op te nemen: Grace. Het album, met nummers als 'So Real', 'Grace' en 'Lilac Wine' vergaart over de hele wereld ongekende populairiteit. Van ingetogen liefdesliedjes tot bombastische rocksongs, Buckley is met zijn krachtige stem van alle markten thuis. 'Lilac Wine' van James Shelton, 'Hallelujah' van de Canadese zanger Leonard Cohen en het op de hoogste noten gezongen 'Corpus Christi Carol' van Benjamin Britten zijn alle drie covers. Van de plaat Grace worden 'Last Goodbye', 'So Real' en het titelnummer als single uitgebracht.

Het noodlot slaat toe wanneer Jeff Buckley, op de piek van zijn succes, besluit het water van de Mississippi in te lopen. In een kleine jachthaven van de rivier in Memphis, Tennessee zit Jeff Buckley samen met een vriend gitaar te spelen en te zingen wanneer hij door golven wordt verrast en onder water verdwijnt. Deze tragische gebeurtenis vindt plaats op 29 mei 1997, hoewel het levenloze lichaam van de artiest pas 4 juni gevonden wordt door een toerist.

Na zijn dood brengt Columbia Records, in samenwerking met Jeffs moeder Mary, in 1998 de plaat uit waar hij en zijn band mee bezig zijn ten tijde van zijn dood. Sketches For My Sweetheart The Drunk is een dubbel-CD met studio- en thuisopnamen uit de hectische toerperiode na de verschijning van Grace. Jeffs moeder staat erop dat de platenmaatschappij de songs op de plaat zo intact mogelijk laat en niet in de nummers knipt.

Ook zijn er veel live-opnamen gemaakt tijdens de diverse toernees en ook deze worden op de markt gebracht onder de naam Mystery White Boy. De opnamen zijn van een optreden dat op 13 mei plaatsvindt in de Cabaret Metro, Chicago en bevat twaalf nummers. Mary Guibert stelt nog meer live opnamen ter beschikking voor de immer geïnteresseerde platenmaatschappij die in 2001 de plaat Live At L'Olympia uitbrengt. Deze live CD bevat elf nummers die gespeeld worden in Parijs op twee avonden in juli 1996.

De laatste plaat die de muzikale nalatenschap van Jeff Buckley laat horen is Songs To No One. Dit is een 11 nummers tellende CD met live opnamen en demo's uit de periode 1991-1992. veel van deze nummers zijn samen met Gary Lucas, gitarist van Captain Beefheart, geschreven. In dat jaar schrijven Lucas en Buckley nog meer nummers samen, waaronder 'Grace'. De hoge stem van de veel te vroeg gestorven artiest blijft menig muziekliefhebber boeien. De plaat Grace is ondanks zijn redelijk jonge leeftijd een klassieker geworden en heeft Jeff een gouden plaat opgeleverd.

quote:

Op zondag 24 september 2006 23:43 schreef Viking84 het volgende:
Buckley is trouwens niet in de Mississippi verzopen. Check www.jeffbuckley.com.
Iedereen neemt dat van elkaar over, maar het is simply not true.

quote:

Op zondag 24 september 2006 23:43 schreef Viking84 het volgende:
Buckley is trouwens niet in de Mississippi verzopen. Check www.jeffbuckley.com.
Iedereen neemt dat van elkaar over, maar het is simply not true.

quote:

Op zondag 24 september 2006 23:35 schreef Viking84 het volgende:
Dream Brother .
Forget her .

quote:

Op zaterdag 6 januari 2007 10:01 schreef Tom_Tom- het volgende:
Ik ben laatst begonnen in Dream Brother: The Lives and Music of Jeff and Tim Buckley. Ik vind het een erg interessant boek, en het leest ook erg fijn weg. Aanrader!