Wanneer jij later kinderen wil en hij/zij niet...

excuses alvast voor het volgende mocht dit tikje bot overkomen maar goed. k zet het toch even neer.
Je zegt dat je zomaar je partner op zou geven om kids te krijgen, Hoe reeel sta jij in godsnaam in het leven?
Je gaat naar het buitenland met je man terwijl je daar geen zin in hebt (daar komt het op neer)
Je krijgt kids, die overal en nergens opgroeien, dat ik zowiezo al niet zou willen voor mijn kind.
Ik krijg het idee dat je er totaal niet over hebt nagedacht wat de gevolgen zijn van dergelijke acties zijn.
Het komt op mij over, en ik denk op wel meer, dat je ten koste van alles kids wilt.is dat niet een beetje,.... PSYCHO!?
Imo iig wel.
Begrijp me niet verkeerd, k ben niet anti kids ofzo, k vin ze wel grappig. Me neefje van nu net 2 vin k het eind. Maar ik meot er niet aan denken om er zelf 1 te hebben.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 10:40 schreef het.ismij het volgende:
excuses alvast voor het volgende mocht dit tikje bot overkomen maar goed. k zet het toch even neer.
Je zegt dat je zomaar je partner op zou geven om kids te krijgen, Hoe reeel sta jij in godsnaam in het leven?
Je gaat naar het buitenland met je man terwijl je daar geen zin in hebt (daar komt het op neer)
Je krijgt kids, die overal en nergens opgroeien, dat ik zowiezo al niet zou willen voor mijn kind.
Ik krijg het idee dat je er totaal niet over hebt nagedacht wat de gevolgen zijn van dergelijke acties zijn.
Het komt op mij over, en ik denk op wel meer, dat je ten koste van alles kids wilt.is dat niet een beetje,.... PSYCHO!?
Imo iig wel.
Begrijp me niet verkeerd, k ben niet anti kids ofzo, k vin ze wel grappig. Me neefje van nu net 2 vin k het eind. Maar ik meot er niet aan denken om er zelf 1 te hebben.

wat zijn de gevolgen dan ?

Geen vaste basis/omgeving/vriendjes/vriedinnetjes voor een kind lijkt me nou toch niet echt perfect om op te groeien.
_{oke k ben geen expert, is mijn mening.}

Maar neemt niet weg dat ik er nog steeds van overtuigd ben dat je imo ten koste van alles kids wilt.
ma goed, k hou derover op.
Ik wens je iig oprecht al het geluk en gezondheid van de wereld met en voor je kids.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 10:51 schreef het.ismij het volgende:
Geen vaste basis/omgeving/vriendjes/vriedinnetjes voor een kind lijkt me nou toch niet echt perfect om op te groeien.
_{oke k ben geen expert, is mijn mening.}

Maar neemt niet weg dat ik er nog steeds van overtuigd ben dat je imo ten koste van alles kids wilt.
ma goed, k hou derover op.
Ik wens je iig oprecht al het geluk en gezondheid van de wereld met en voor je kids.

qua vaste basis ben ik het niet met je eens. We gaan niet rondtrekken hé, maar verhuizen. En na vier jaar komen we terug ? alsof er niet veel mensen zijn die verhuizen met jonge kinderen ? van een appartement naar een huis verder weg ?

en ja, ik wil kinderen, een oerdrang, een instinct, en inderdaad, daar moet veel voor wijken. Zoals tijdens mijn studies ook alles moet wijken, en voor andere dingen die ik als belangrijk beschouw

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 10:55 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

qua vaste basis ben ik het niet met je eens. We gaan niet rondtrekken hé, maar verhuizen. En na vier jaar komen we terug ? alsof er niet veel mensen zijn die verhuizen met jonge kinderen ? van een appartement naar een huis verder weg ?

Das waar indd.

Ja, alles bij elkaar denk ik niet dat het veel invloed heeft op die leeftijd hoor, verhuizen. Dat het ook geen zak uitmaakt of je nu van een stad naar drie steden verder verhuist, of naar Amerika. Pas op oudere leeftijd zit je met taalproblemen, maar in dit geval heeft het zelfs nog wel voordelen. Op jonge leeftijd in contact komen met een andere taal is heel handig. Ik ben drie keer verhuisd als kind, en ik heb er ook echt niets aan overgehouden. Vriendjes? Ach, die maak je zo weer. Je 'beste vriend(innet)je' ben je als peuter/kleuter echt zo weer vergeten.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 01:34 schreef cultheld het volgende:
Dan neem ik een Foster Parents kind

ontopic: Best wel een lastig onderwerp, maar als het echt een droomvrouw/man voor je is kan je er ook goed met elkaar over praten waarschijnlijk toch?

Ik heb me ook altijd verbaasd over de grote drama's die je in de Libelle en op het OUD-forum leest over een kinderwens die niet vervuld wordt. Ik zal het allemaal wel niet begrijpen en inlevingsvermogen tekort komen ofzo, maar ik vind dat elk mens moet accepteren dat je nu eenmaal niet per se altijd ten koste van alles kunt krijgen wat je wilt, dat je soms je dromen en wensen aan moet passen of opzij moet zetten, dat dat nu eenmaal bij het leven hoort.

Het komt heel negatief Westers op mij over, al dat "ik moet en zal" en zich heel tekort gedaan voelen als voor jou iets niet is weggelegd wat voor een ander wel is weggelegd. Zo is het leven! De wereld is niet maakbaar, je hebt geen RECHT op EN een perfecte gezondheid, EN rijkdom, EN vier vakanties per jaar, EN een geweldig leuke baan, EN een kind, en ook nog eens een gezond kind, dat superintelligent, mooi, talentvol in de sport en in de muziek is.....je mag blij zijn als je in elk geval een paar van die dingen kunt realiseren! De een heeft een waardeloze gezondheid maar is wel heel gelukkig in zijn werk en in de liefde, een ander gaat vroeg dood aan kanker maar heeft daarvoor wel een geweldige tijd gehad, een ander is kerngezond, wordt gezond oud, maar is er nooit zo in geslaagd prettig werk te vinden, weer een ander heeft fantastische vrienden en supertof werk, maar kan nu eenmaal geen kinderen krijgen. Waarom dat laatste dan ineens zoiets totaal anders is, en honderd keer erger dan alle andere dingen die mensen graag zouden willen en niet allemaal voor elkaar krijgen, zal ik wel nooit begrijpen.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 09:24 schreef RM-rf het volgende:

[..]

ik denk dat dat heel erg vanuit een man's visie gedacht is ... dan is dat 'och, voorlopig niet', wat voor een man weinig betekenis is, wel degelijk ook een vorm van 'drukmiddel', omdat voor vrouwen die biologische klok een zeer sterk gevoel kan zijn (overigens, soms heb ik het idee dat dat ook een beetje overdreven wordt, een vrouw kan prima boven de 40 nog kinderen krijgen, natuurlijk de vruchtbaarheid is wat minder, en er is een ietwat groter risico op handicaps; maar sommige vrouwen lijken die biologische klok-gevoelens wel iets te overdrijven, alsof het een inlevertijdstip van het kieskantoor in Margraten is) ....

Het is idd zo dat boven je 30e het risico steeds groter wordt, maar je moet het ook niet overdrijven idd.

quote:

Misschien speelt er een beetje ook de angst dat als ze hun kind verwekt heeft, hun 'bidsprinkhanen'-vrouwtje opeens minder hard hen nodig zal blijven hebben en ze het risico lopen makkelijker 'terzijde' geschoven te worden, snel 'op de tweede plaats' te komen bij hun vrouw (iets wat deels ook klopt)

Dit klopt zeker natuurlijk, maar voor mij zou dit als man ook opgaan, áls (met de nadruk op "als") ik ooit zou besluiten om kinderen te nemen met een partner zouden die kinderen ook op de eerste plaats komen bij mij.

Maar goed, ik zie kinderen krijgen totaal niet zitten momenteel, en dan bedoel ik dus ook echt totaal niet, en ik ben toch ook al 29. Nou maar hopen dat mijn vriendin tegen haar 30e niet ineens allerlei moedergevoelens gaat krijgen ...

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 14:06 schreef thaleia het volgende:
maar kan nu eenmaal geen kinderen krijgen. Waarom dat laatste dan ineens zoiets totaal anders is, en honderd keer erger dan alle andere dingen die mensen graag zouden willen en niet allemaal voor elkaar krijgen, zal ik wel nooit begrijpen.

Ik ga ervan uit dat dat komt omdat een kinderwens voortvloeit uit het feit dat de mens ondanks evolutie nog steeds oergevoelens kan hebben. Voortplanting is uiteindelijk toch het ultieme doel van het bestaan (biologisch gezien uiteraard).

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 19:13 schreef Moonah het volgende:
Ik wil al jaren kinderen. Sinds 4 jaar ben ik met de man van mijn leven. Maar hij zei niet te weten of hij ooit kinderen zou willen. Ondertussen werd ik ouder en ouder . Ik heb hem in april gezegd dat ik hem tot juli bedenktijd gaf: Je wil een kind met me of we verbreken dan de relatie. Hartverscheurend, maar mijn kinderwens kon en wilde ik niet meer wegduwen. Afgelopen zomer heeft mijn lief na veel goede gesprekken gezegd dat hij graag een kindje met me wil.

Bij nader inzien is dit idd toch wel een beetje erg kort door de bocht geformuleerd en geeft het dat hele proces dat wij doorlopen hebben idd niet goed weer!

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 10:19 schreef Brighteyes het volgende:
Ik zit momenteel in het gesprek 'ik wil wel, hij nog even niet'. En dat is oh zo vreselijk moeilijk.

Geduld BE-beeb, geduld... Vreselijk moeilijk ja, maar het kan dus echt lonen.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 14:06 schreef thaleia het volgende:
Ik heb me ook altijd verbaasd over de grote drama's die je in de Libelle en op het OUD-forum leest over een kinderwens die niet vervuld wordt. Ik zal het allemaal wel niet begrijpen en inlevingsvermogen tekort komen ofzo, maar ik vind dat elk mens moet accepteren dat je nu eenmaal niet per se altijd ten koste van alles kunt krijgen wat je wilt, dat je soms je dromen en wensen aan moet passen of opzij moet zetten, dat dat nu eenmaal bij het leven hoort.

thaleia, ik begrijp wat je bedoelt, maar langs de andere kant krijgt deze discussie wel wat te grote proporties.

heel dit topic gaat eigenlijk hoe je zou omgaan als jij wil kinderen wil en je partner niet ( of omgekeerd). En ja, ik vind mijn kinderwens belangrijker dan een partner.

dat wil niet zeggen dat ik alles wil, dat alles moet gaan net zoals ik wil, kost wat kost. ik ga er bij wijze van spreke geen moord voor begaan, voor mijn kinderwens, maar ik zou alles proberen wat ik kan om het te bereiken, ik weet niet wat daar slecht aan is ...

ik zou bijvoorbeeld ook mijn studies niet opgeven voor mijn partner, of mijn famile ...

het gaat in dit topic eerder over keuzes maken, vind ik, niet over iets koste wat het kost willen.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 18:15 schreef petitlapin2 het volgende:

dat wil niet zeggen dat ik alles wil, dat alles moet gaan net zoals ik wil, kost wat kost. ik ga er bij wijze van spreke geen moord voor begaan, voor mijn kinderwens, maar ik zou alles proberen wat ik kan om het te bereiken, ik weet niet wat daar slecht aan is ...

het gaat in dit topic eerder over keuzes maken, vind ik, niet over iets koste wat het kost willen.

Ik weet (nog?) niet wat het is om zo'n vurige kinderwens te hebben, maar ik zou het soms wel eens willen dat ik zulke duidelijke keuzes kon maken op dit gebied. Ik leef mijn leven heel erg in het moment, en ik kan erg genieten van het nu, ik vind het een héél prettig idee dat de toekomst open ligt, en ik vind het moeilijk om die toekomst te gaan plannen, ook vind ik het moeilijk om bijvoorbeeld te bedenken dat ik over vijf of tien jaar nog bij dezelfde partner zal zijn (trouwen vind ik dan ook een lastig onderwerp)..laat staan of ik kinderen wil of niet. Soms denk ik dat het misschien beter is als het me gewoon ooit overkomt, dan sta ik voor een voldongen feit. En ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik er dan wel helemaal voor zal gaan.

Want ik denk ergens wel dat ik het wil, ooit, maar het houdt me tegelijkertijd maar zeer matig bezig. Laat staan dat ik er ingewikkelde gesprekken over zal voeren met mijn vriend.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 17:26 schreef Moonah het volgende:
Geduld BE-beeb, geduld... Vreselijk moeilijk ja, maar het kan dus echt lonen.

Ik ga een fucking elftal baren !!


Nu nog iemand vinden die net dat gaatje in zijn hoofd heeft en zich daarvoor laat lenen

Moonah, wat zou jij hebben gedaan als je huidige relatie om deze reden uit was gegaan, jij een andere man was gaan zoeken die wel vader wil worden, maar die man niet had gevonden? De kinderwens was kennelijk sterk genoeg om je relatie op het spel te zetten, maar is/was ie ook sterk genoeg om een alleenstaand ouderschap te overwegen? Daar twijfel ik weleens over nl., wat ik zal doen als ik een sterke kinderwens krijg en geen relatie heb.

Als je écht van iemand houdt is het denk ik héél moeilijk om diegene te verlaten, ook al is je kinderwens nog zo groot. Het is denk ik niet zo makkelijk (eerder onmogelijk) om iemand om wie je alles geeft, waarvoor je alles overhebt, die je nooit zou willen missen, aan de kant te zetten omdat hij/zij geen kinderen wil. Ik denk dat in dat geval de liefde sterker zal zijn dan de kinderwens, als je hem/haar zou verlaten zou je daar alleen maar ongelukkig van worden.

Lijkt me ook erg moeilijk hoor. Ik ben altijd aan het nadenken en mijmeren over de toekomst en wil graag kinderen . Als mijn vent het nu niet wil en over 5 jaar nog niet anders wil, is daar het gat van de deur.

_{Gelukkig wil mijn vent ook kindjes}

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 19:19 schreef Fiskje88 het volgende:
Als je écht van iemand houdt is het denk ik héél moeilijk om diegene te verlaten, ook al is je kinderwens nog zo groot.

Ahum.
Dat impliceert dat ik niet écht van mijn lief zou houden?
Onzin. Lees mijn post eerder in dit topic maar (nee, níet die korte-door-de-bocht, die daarna).

quote:

Het is denk ik niet zo makkelijk (eerder onmogelijk) om iemand om wie je alles geeft, waarvoor je alles overhebt, die je nooit zou willen missen, aan de kant te zetten omdat hij/zij geen kinderen wil. Ik denk dat in dat geval de liefde sterker zal zijn dan de kinderwens, als je hem/haar zou verlaten zou je daar alleen maar ongelukkig van worden.

Er is er (vooralsnog... ) maar ééntje voor wie ik echt álles zou overhebben en die ik nooit zou willen missen. En dat ben ik zelf. Mijn lief is mijn allergrootste liefde, de man met wie ik oud wil worden, met wie ik heel veel deel, voor wie ik immens veel respect heb, maar ikzelf ga nét even voor. En mijn kinderwens opzij zetten, zou betekenen dat ik mijzelf zou verloochenen. En dat doe ik dus niet. Want jezelf verloochenen, dáár word je pas écht ongelukkig van. Een verlaten liefde daar kom je na voldoende tijd heus wel weer overheen.
_{Als je een beetje gezond in je vel steekt tenminste...}.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 19:12 schreef thaleia het volgende:
Moonah, wat zou jij hebben gedaan als je huidige relatie om deze reden uit was gegaan, jij een andere man was gaan zoeken die wel vader wil worden, maar die man niet had gevonden? De kinderwens was kennelijk sterk genoeg om je relatie op het spel te zetten, maar is/was ie ook sterk genoeg om een alleenstaand ouderschap te overwegen? Daar twijfel ik weleens over nl., wat ik zal doen als ik een sterke kinderwens krijg en geen relatie heb.

Echt alleenstaand ouderschap (met spermabank enzo) was voor mij geen optie. Ik wil wel een echte, 'deelnemende' vader voor mijn kind. Als ik niet binnen afzienbare tijd een andere man had gevonden van wie ik oprecht zou houden (dus niet zoals ik eerder noemde een zaadschieter), dan zou ik een homostel met kinderwens hebben gezocht. Tenminste, dat was mijn noodscenario. Waar mijn lief trouwens volledig van op de hoogte was.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 19:29 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ahum.
Dat impliceert dat ik niet écht van mijn lief zou houden?
Onzin. Lees mijn post eerder in dit topic maar (nee, níet die korte-door-de-bocht, die daarna).
Er is er (vooralsnog... ) maar ééntje voor wie ik echt álles zou overhebben en die ik nooit zou willen missen. En dat ben ik zelf. Mijn lief is mijn allergrootste liefde, de man met wie ik oud wil worden, met wie ik heel veel deel, voor wie ik immens veel respect heb, maar ikzelf ga nét even voor. En mijn kinderwens opzij zetten, zou betekenen dat ik mijzelf zou verloochenen. En dat doe ik dus niet. Want jezelf verloochenen, dáár word je pas écht ongelukkig van. Een verlaten liefde daar kom je na voldoende tijd heus wel weer overheen.

Hmm, daar heb je een punt, zo had ik het nog niet bekeken. Je hebt gelijk dat je voor jezelf moet kiezen. Maar voor mij zou het in ieder geval een (vooralsnog...) onmogelijke keuze zijn te moeten kiezen tussen de liefde en kinderen.

quote:

Op woensdag 8 februari 2006 00:09 schreef -Wolf- het volgende:
Dit is een vraagstuk waar ik me soms wel eens mee bezighou. Stel je wil later kinderen, je ontmoet de man/vrouw van je dromen maar dan wanneer het allemaal wat serieuzer wordt blijkt dat de ander helemaal geen kinderen wil. Wat doe je dan?

Opzoek gaan naar een ander. Als iemand geen kinderen kán krijgen wordt het een heel ander verhaal, maar als iemand het niet wil, wil die niet en ga ik niet hopen dat hij zijn gedachten verandert.

Doe even normaal!

[ Bericht 98% gewijzigd door Copycat op 11-02-2006 11:46:55 ]

quote:

Op zaterdag 11 februari 2006 11:42 schreef Nutella het volgende:
EDIT

Wie mee wil op het pad van het pad van de zuivere gedachte, gaat u mee naar WFL > de ware leeftijd van de wereld

[ Bericht 65% gewijzigd door Copycat op 11-02-2006 11:47:20 ]

Nutella, smeer 'm lekker hier met je morbide waanzin.

Geen kinderen. Daar 'selecteer' ik potentiële partners op. Wil hij toch wel? Einde verhaal.