Wanneer jij later kinderen wil en hij/zij niet...

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 19:45 schreef leonieke het volgende:

[..]

Mij hoef je niet te overtuigen hoor

Oh, dat was ook niet naar jou bedoeld!

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 19:44 schreef Moonah het volgende:

[..]

Nee, dat is geen dwang. Als hij niet had gewild had hij me dat kunnen zeggen. Dan had ik kunnen kiezen.
/discussie

Je had al gekozen, als hij geen kinderen zou willen met jou zou je de relatie beëindigen. Dat heb je tegen hem verteld, daarmee zet je hem dus enorm onder druk. Dat je er dan ook nog een deadline aan verbindt is helemaal schandalig en gewoon je reinste chantage. Dat je dat niet graag hoort en daarom de discussie af wil kappen begrijp ik, maar dat verandert niks aan de feiten.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 19:42 schreef Grrrrrrrr het volgende:

En dan nog durven beweren dat er geen sprake is van dwang ...

Ain't no pressure, you've got time, just don't make me wait!
Dat stukje songtekst schoot me gelijk te binnen.

Ongelofelijk.

Verder begrijp ik ook echt niet waarom iemand denkt dat een leven zonder kinderen alleen maar leeg kan zijn. Maar ja, gelovigen begrijpen ook niet dat je nog gelukkig kunt zijn als je niet in god gelooft of zo. Persoonlijk heb ik genoeg aan mezelf. Verder is vrijwel alles vervangbaar.

Jullie denken er maar van wat je wil.
Ik heb verder geen enkele behoefte onze keuzes hier verder uit te leggen om te worden be-/veroordeeld.
Mijn lief en ik weten allebei hoe de vork in de steel zit, we weten dat onze relatie op liefde en respect is gebaseerd, dat er no way sprake is van dwang. Hij zou het niet eens pikken!
_{En ík zou het niet eens willen, een kind op basis van dwang.}

Ik heb er met de jaren ook over na zitten denken, ben nu 20 dus is nog veel te vroeg, maar toch.
Ik heb nooit wat van kinderen moeten hebben, ja, als kind zijnde natuurlijk wel, maar niks met babys enzo. Nu nog steeds niet, baby's doen me echt niks. Heb in mn leven ook nog nooit een baby vast gehouden, vind er niks aan. Maar toch lijkt me een eigen kind weleens leuk. Misschien omdat die dan van mij (en als het goed is de vader) is.

Maar het wisseld bij mij ook. Heb er heel lang niks aan gevonden, toen een paar jaar wel, en nu weer niet. Gelukkig heb ik nog heeeel lang de tijd om te beslissen maar ik denk dat het ook veel aan mn partner dan ligt. Als hij geen kinderen wil, prima.
Wil hij ze wel, ook goed, denk ik. Weet het niet maar nu vindt ik er niks aan. Wordt er niet warm of koud van.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 20:31 schreef Grrrrrrrr het volgende:

[..]

Je had al gekozen, als hij geen kinderen zou willen met jou zou je de relatie beëindigen. Dat heb je tegen hem verteld, daarmee zet je hem dus enorm onder druk. Dat je er dan ook nog een deadline aan verbindt is helemaal schandalig en gewoon je reinste chantage. Dat je dat niet graag hoort en daarom de discussie af wil kappen begrijp ik, maar dat verandert niks aan de feiten.

Hierbij vergeet jij alleen iets wat ik ook al eerder in dit topic genoemd heb. Vrouwen hebben, in tegenstelling tot mannen, niet eeuwig de tijd om aan kinderen te beginnen. Daar komt nog bij dat na hun 35e de risico's bij een zwangerschap snel groter worden. Wil je als vrouw kinderen, dan zul je dus toch een partner moeten hebben die hier voor open staat of kan je beter op zoek naar iemand wiens 'levensidealen' beter bij je passen.

_{gefeliciteerd Moonah!}

Hoe dan ook, of het nu wel of niet begrijpelijk is geoorloofd is, je kan toch moeilijk ontkennen dat je daarmee iemand onder druk zet.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 20:58 schreef Étoile het volgende:

[..]

Hierbij vergeet jij alleen iets wat ik ook al eerder in dit topic genoemd heb. Vrouwen hebben, in tegenstelling tot mannen, niet eeuwig de tijd om aan kinderen te beginnen. Daar komt nog bij dat na hun 35e de risico's bij een zwangerschap snel groter worden. Wil je als vrouw kinderen, dan zul je dus toch een partner moeten hebben die hier voor open staat of kan je beter op zoek naar iemand wiens 'levensidealen' beter bij je passen.

Dat vrouwen niet eeuwig de tijd hebben is mij bekend, mannen overigens ook niet hoor, op je 50ste nog vader worden lijkt mij ook verre van ideaal... Maar je gaat helemaal voorbij aan het feit dat Moonah het gewoon keihard gespeeld heeft en dan nog durft te beweren dat het zijn vrije keus is en ze geen dwang heeft gebruikt. Dat vind ik dus gewoon onzin, ze stelt een keiharde deadline en verbindt keiharde consequenties aan een eventueel "nee" van haar partner. Dan mag je met veel gevoel voor understatement toch wel stellen dat er op zijn minst sprake is van "enige druk", of ben ik nou gek?

Het verbaast mij overigens ook van Moonah, normaal gesproken vindt ik haar iemand die bijna altijd iets zinnigs heeft te vertellen en erg objectief is hier in R&P. Met het onder druk zetten van haar vriend en vervolgens keihard ontkennen dat ze hem dwingt lijkt het er toch wel enigzins op dat ze de werkelijkheid een beetje uit het oog verliest en dat werkelijk alles moet en zal wijken voor haar kinderwens, en dat vind ik best jammer. Dit soort dingen gebeurt natuurlijk in allerlei varianten veel vaker, vandaar mijn post die deze hele discussie aanzwengelde: "Weer een vent die gedwongen wordt kinderen te nemen door een vrouw met tikkende eierstokken...".

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 21:33 schreef Grrrrrrrr het volgende:

Dat vrouwen niet eeuwig de tijd hebben is mij bekend, mannen overigens ook niet hoor, op je 50ste nog vader worden lijkt mij ook verre van ideaal... Maar je gaat helemaal voorbij aan het feit dat Moonah het gewoon keihard gespeeld heeft en dan nog durft te beweren dat het zijn vrije keus is en ze geen dwang heeft gebruikt. Dat vind ik dus gewoon onzin, ze stelt een keiharde deadline en verbindt keiharde consequenties aan een eventueel "nee" van haar partner. Dan mag je met veel gevoel voor understatement toch wel stellen dat er op zijn minst sprake is van "enige druk", of ben ik nou gek?

dus die vriend had haar wel "onder druk "mogen zetten, en moonah heel haar leven laten verderleven met een onvervulde kinderwens ?

was je dan wel tevreden geweest ? dat de man het "keihard" had gespeeld en moonah uit angst om hem kwijt te geraken haar kinderwens opgeeft.

had je dan gezegd " wel weer een vrouw die geen kinderen heeft omdat haar man het niet wil"

in deze relatie was altijd iemand ongelukkig geweest, en is het nu zo'n drama omdat de man toegegeven heeft ? Nu zijn ze beiden tevreden. Als die man écht geen kinderen had gewild, was het einde relatie ...en dat gold voor beide partijen, en dit kon voor beiden niet blijven voortduren.

Trouwens HARTELIJK gefeliciteerd moonah, geniet ervan

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 21:02 schreef Maeghan het volgende:
Hoe dan ook, of het nu wel of niet begrijpelijk is geoorloofd is, je kan toch moeilijk ontkennen dat je daarmee iemand onder druk zet.

dat geldt toch voor beide partijen. als die man het been stijf had gehouden had hij haar ook onder druk gezet ...

nu kan je wel SCHANDE roepen omdat moonah nu wél zwanger is. Dat had je dan ook moeten doen als moonah was gezwicht voor haar man

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 21:33 schreef Grrrrrrrr het volgende:

[..]

Dat vrouwen niet eeuwig de tijd hebben is mij bekend, mannen overigens ook niet hoor, op je 50ste nog vader worden lijkt mij ook verre van ideaal... Maar je gaat helemaal voorbij aan het feit dat Moonah het gewoon keihard gespeeld heeft en dan nog durft te beweren dat het zijn vrije keus is en ze geen dwang heeft gebruikt. Dat vind ik dus gewoon onzin, ze stelt een keiharde deadline en verbindt keiharde consequenties aan een eventueel "nee" van haar partner. Dan mag je met veel gevoel voor understatement toch wel stellen dat er op zijn minst sprake is van "enige druk", of ben ik nou gek?

Het verbaast mij overigens ook van Moonah, normaal gesproken vindt ik haar iemand die bijna altijd iets zinnigs heeft te vertellen en erg objectief is hier in R&P. Met het onder druk zetten van haar vriend en vervolgens keihard ontkennen dat ze hem dwingt lijkt het er toch wel enigzins op dat ze de werkelijkheid een beetje uit het oog verliest en dat werkelijk alles moet en zal wijken voor haar kinderwens, en dat vind ik best jammer. Dit soort dingen gebeurt natuurlijk in allerlei varianten veel vaker, vandaar mijn post die deze hele discussie aanzwengelde: "Weer een vent die gedwongen wordt kinderen te nemen door een vrouw met tikkende eierstokken...".

Nu je wat genuanceerder reageert en ik inmiddels wat ben afgekoeld , wil ik eea best wat uitgebreider uitleggen hoor.
Ik twijfelde vanaf +/- mijn 30e of ik al dan niet kinderen zou willen. Op mijn 33e heb ik mijn lief ontmoet, een heel stabiele relatie met hem opgebouwd. Veel vriendinnen en mijn zus krijgen kinderen. En dan steekt jaloezie de kop op. Jaloezie omdat zij wél een kind krijgen, en ik nog niet eens wist of ik het wel wilde. Ik heb eindeloze gesprekken met iedereen en vooral mijn lief gevoerd. Uiteindelijk was het voor mij heel duidelijk: Ik had wel degelijk een kinderwens. Mijn vriend wist dat dus, heeft dat hele wik-en-weegproces van nabij meegemaakt. Maar ja, híj was er nog niet aan toe zei hij. Dus geduld, geduld, geduld, tot ik dus inmiddels 36 was. En ja, dat is dus een issue bij de vrouw. Ik realiseerde me als ik echt moest wachten tot mijn vriend helemaal uit zichzelf op zijn elfendertigste zou besluiten of hij al dan niet kinderen zou willen (vooral dúrven... ik ken hem door en door), dat ik dan de vruchtbare leeftijd voorbij zou zijn. En Grrrrr, ik had geen keus. Een onvervulde kinderwens kan zo ontzettend gaan wringen. Het voelt zo als verraad tov jezelf om die intens diepe wens weg te duwen, maar ik deed dat, uit respect voor mijn man. Hij zag mijn enorme verdriet, omdat ik toch probeerde te accepteren dat ik nooit een kind zou krijgen. Maar uiteindelijk heb ik idd zelf gekozen: Ik wil heel graag een kind. En als de man van mijn leven dat echt niet wil, dan zou ik hem dus moeten verlaten. Hoe pijnlijk ook. En ik moest daar wel een tijdlimiet aan stellen voor mezelf. Want, wilde ik een andere man vinden en daar een stabiele relatie mee opbouwen en dan proberen een kind te krijgen, dan was ik ook alweer wat jaartjes verder. Want de optie 'zaadschieter' was geen optie voor mij.
En zo is het dus gekomen. Mijn vriend heeft met vrienden die al wel kinderen hebben gesproken, veel met mij gesproken, vaak naar zijn broer met kinders gegaan. En toen realiseerde hij zich dat hij idd gewoon koudwatervrees had. Dus nee, er is serieus geen sprake geweest van dwang. Hij heeft met zijn hart en zijn verstand weloverwogen gekozen voor mij en een kindje.

_{En mijn eerste reactie op jou was zo fel omdat het dus echt een jarenlang, wederzijds zeer respectvol proces is geweest. En ik voelde mij door jou onheus bejegend. Of had ik wellicht even last van opspelende zangerschapshormonen?}

[ Bericht 1% gewijzigd door Moonah op 09-02-2006 22:19:20 ]

Oh, en PL en Etoile, dank voor jullie begrip en dank voor de felicitaties.
Pfff, dit topic komt wel even dichtbij zeg. Zit gewoon te shaken.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:10 schreef Moonah het volgende:
Oh, en PL en Etoile, dank voor jullie begrip en dank voor de felicitaties.
Pfff, dit topic komt wel even dichtbij zeg. Zit gewoon te shaken.

geniet gewoon van je zwangerschap . Het is moeilijk om uit te leggen aan mensen die het niet voelen wat het IS, een kinderwens.

is het voor oktober ? da's nog een eindje !! de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik ben er bijna van af , geniet nog even van je mooi figuur

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:15 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

geniet gewoon van je zwangerschap . Het is moeilijk om uit te leggen aan mensen die het niet voelen wat het IS, een kinderwens.

is het voor oktober ? da's nog een eindje !! de laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik ben er bijna van af , geniet nog even van je mooi figuur

Yep, oktober.
Sterkte PL.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:00 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

dat geldt toch voor beide partijen. als die man het been stijf had gehouden had hij haar ook onder druk gezet ...

nu kan je wel SCHANDE roepen omdat moonah nu wél zwanger is. Dat had je dan ook moeten doen als moonah was gezwicht voor haar man

Zeg ik ergens dat het andersom niet zo zou zijn geweest? Heb ik ergens schande geroepen? Ik zeg alleen dat er als je het mij vraagt wel sprake is van druk. Dwang vind ik een stapje te ver, en zo heb ik het ook niet genoemd. Laat je niet zo op de kast jagen door die zwangerschapshormonen zeg.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:10 schreef Moonah het volgende:
Oh, en PL en Etoile, dank voor jullie begrip en dank voor de felicitaties.
Pfff, dit topic komt wel even dichtbij zeg. Zit gewoon te shaken.

Niet zo stressen, is hartstikke ongezond. 't Is maar een forum.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:09 schreef Moonah het volgende:

[..]

Nu je wat genuanceerder reageert en ik inmiddels wat ben afgekoeld , wil ik eea best wat uitgebreider uitleggen hoor.
Ik twijfelde vanaf +/- mijn 30e of ik al dan niet kinderen zou willen. Op mijn 33e heb ik mijn lief ontmoet, een heel stabiele relatie met hem opgebouwd. Veel vriendinnen en mijn zus krijgen kinderen. En dan steekt jaloezie de kop op. Jaloezie omdat zij wél een kind krijgen, en ik nog niet eens wist of ik het wel wilde. Ik heb eindeloze gesprekken met iedereen en vooral mijn lief gevoerd. Uiteindelijk was het voor mij heel duidelijk: Ik had wel degelijk een kinderwens. Mijn vriend wist dat dus, heeft dat hele wik-en-weegproces van nabij meegemaakt. Maar ja, híj was er nog niet aan toe zei hij. Dus geduld, geduld, geduld, tot ik dus inmiddels 36 was. En ja, dat is dus een issue bij de vrouw. Ik realiseerde me als ik echt moest wachten tot mijn vriend helemaal uit zichzelf op zijn elfendertigste zou besluiten of hij al dan niet kinderen zou willen (vooral dúrven... ik ken hem door en door), dat ik dan de vruchtbare leeftijd voorbij zou zijn. En Grrrrr, ik had geen keus. Een onvervulde kinderwens kan zo ontzettend gaan wringen. Het voelt zo als verraad tov jezelf om die intens diepe wens weg te duwen, maar ik deed dat, uit respect voor mijn man. Hij zag mijn enorme verdriet, omdat ik toch probeerde te accepteren dat ik nooit een kind zou krijgen. Maar uiteindelijk heb ik idd zelf gekozen: Ik wil heel graag een kind. En als de man van mijn leven dat echt niet wil, dan zou ik hem dus moeten verlaten. Hoe pijnlijk ook. En ik moest daar wel een tijdlimiet aan stellen voor mezelf. Want, wilde ik een andere man vinden en daar een stabiele relatie mee opbouwen en dan proberen een kind te krijgen, dan was ik ook alweer wat jaartjes verder. Want de optie 'zaadschieter' was geen optie voor mij.
En zo is het dus gekomen. Mijn vriend heeft met vrienden die al wel kinderen hebben gesproken, veel met mij gesproken, vaak naar zijn broer met kinders gegaan. En toen realiseerde hij zich dat hij idd gewoon koudwatervrees had. Dus nee, er is serieus geen sprake geweest van dwang. Hij heeft met zijn hart en zijn verstand weloverwogen gekozen voor mij en een kindje.

_{En mijn eerste reactie op jou was zo fel omdat het dus echt een jarenlang, wederzijds zeer respectvol proces is geweest. En ik voelde mij door jou onheus bejegend. Of had ik wellicht even last van opspelende zangerschapshormonen?}

Kijk, nou geef je zelf ook een iets genuanceerder beeld van de hele situatie. Zo'n verhaal komt net iets anders over dan je eerdere post in dit topic.

Ik maak even van de gelegenheid gebruik om zonder cynisme te zeggen: gefeliciteerd met je zwangerschap.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:00 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

dat geldt toch voor beide partijen. als die man het been stijf had gehouden had hij haar ook onder druk gezet ...

Geen kinderen willen is niet hetzelfde als iemand te kennen geven dat je binnen 2 maanden de relatie gaat verbreken als je partner niet voor die tijd beslist of hij/zij wel kinderen wil.

"Wil je ooit kinderen?"
"Nee, ik denk het niet..."
"Zet me niet zo onder druk lul!!!! "

Get the idea?

Maar Moonah heeft met haar verhaal mij wel overtuigd dat het allemaal wat minder cru was dan ik het voorstelde .

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:37 schreef Grrrrrrrr het volgende:

Maar Moonah heeft met haar verhaal mij wel overtuigd dat het allemaal wat minder cru was dan ik het voorstelde .

Mooi!
_{En tnx.}

Moonah gefeliciteerd natuurlijk

Het kwam idd wat cru over zoals je het eerst stelde.

Nu zijn er natuurlijk ook vrouwen die het echt zo bot stellen je krijgt tot dan om te besluiten en als je niet wilt ben ik weg.
Opzich wordt je dan natuurlijk onder druk gezet als man, maar je hebt natuurlijk nog steeds de keuze.

Wat ik me dan wel afvraag wanneer je vrouw bent een erg grote kinderwens hebt een geweldige relatie hebt. Maar je man wil geen kinderen. En je besluit om weg te gaan want de deadline verloopt. Ga je dan zomaar een kind verwekken met iemand die eigenlijk een stuk minder bij je past?
Verder wodt de tijdsdruk voor die keuze ook vaak bepaald door de leeftijd van een vrouw stel je bent als vrouw 35 en je verlaat je partner vanwege dit probleem. Neem je dan nog de tijd om een goede relatie op te bouwen met een nieuwe partner of kom je dan gewoon thuis met iemand van de kneuzenkermis die toevallig zaad over heeft?

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:09 schreef Moonah het volgende:

[..]

Nu je wat genuanceerder reageert en ik inmiddels wat ben afgekoeld , wil ik eea best wat uitgebreider uitleggen hoor.
Ik twijfelde vanaf +/- mijn 30e of ik al dan niet kinderen zou willen. Op mijn 33e heb ik mijn lief ontmoet, een heel stabiele relatie met hem opgebouwd. Veel vriendinnen en mijn zus krijgen kinderen. En dan steekt jaloezie de kop op. Jaloezie omdat zij wél een kind krijgen, en ik nog niet eens wist of ik het wel wilde. Ik heb eindeloze gesprekken met iedereen en vooral mijn lief gevoerd. Uiteindelijk was het voor mij heel duidelijk: Ik had wel degelijk een kinderwens. Mijn vriend wist dat dus, heeft dat hele wik-en-weegproces van nabij meegemaakt. Maar ja, híj was er nog niet aan toe zei hij. Dus geduld, geduld, geduld, tot ik dus inmiddels 36 was. En ja, dat is dus een issue bij de vrouw. Ik realiseerde me als ik echt moest wachten tot mijn vriend helemaal uit zichzelf op zijn elfendertigste zou besluiten of hij al dan niet kinderen zou willen (vooral dúrven... ik ken hem door en door), dat ik dan de vruchtbare leeftijd voorbij zou zijn. En Grrrrr, ik had geen keus. Een onvervulde kinderwens kan zo ontzettend gaan wringen. Het voelt zo als verraad tov jezelf om die intens diepe wens weg te duwen, maar ik deed dat, uit respect voor mijn man. Hij zag mijn enorme verdriet, omdat ik toch probeerde te accepteren dat ik nooit een kind zou krijgen. Maar uiteindelijk heb ik idd zelf gekozen: Ik wil heel graag een kind. En als de man van mijn leven dat echt niet wil, dan zou ik hem dus moeten verlaten. Hoe pijnlijk ook. En ik moest daar wel een tijdlimiet aan stellen voor mezelf. Want, wilde ik een andere man vinden en daar een stabiele relatie mee opbouwen en dan proberen een kind te krijgen, dan was ik ook alweer wat jaartjes verder. Want de optie 'zaadschieter' was geen optie voor mij.
En zo is het dus gekomen. Mijn vriend heeft met vrienden die al wel kinderen hebben gesproken, veel met mij gesproken, vaak naar zijn broer met kinders gegaan. En toen realiseerde hij zich dat hij idd gewoon koudwatervrees had. Dus nee, er is serieus geen sprake geweest van dwang. Hij heeft met zijn hart en zijn verstand weloverwogen gekozen voor mij en een kindje.

_{En mijn eerste reactie op jou was zo fel omdat het dus echt een jarenlang, wederzijds zeer respectvol proces is geweest. En ik voelde mij door jou onheus bejegend. Of had ik wellicht even last van opspelende zangerschapshormonen?}

Heel goed beschreven, Moonah!
En van harte gefeliciteerd

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 09:01 schreef pmponer het volgende:

Ga je dan zomaar een kind verwekken met iemand die eigenlijk een stuk minder bij je past?
Verder wodt de tijdsdruk voor die keuze ook vaak bepaald door de leeftijd van een vrouw stel je bent als vrouw 35 en je verlaat je partner vanwege dit probleem. Neem je dan nog de tijd om een goede relatie op te bouwen met een nieuwe partner of kom je dan gewoon thuis met iemand van de kneuzenkermis die toevallig zaad over heeft?

waarom het zo cru stellen ? waarom zou je niet iemand kunnen tegenkomen die wél bij je past.

Ik zou nooit een relatie aanknopen met iemand die maar zus en zo is in ieder geval ...

trouwens, als de tijd écht dringt en je kan niet wachten op een goede relatie, zou je nog kunnen denken aan spermabank , dan is er gewoon geen vader.

quote:

Op donderdag 9 februari 2006 22:37 schreef Grrrrrrrr het volgende:

Geen kinderen willen is niet hetzelfde als iemand te kennen geven dat je binnen 2 maanden de relatie gaat verbreken als je partner niet voor die tijd beslist of hij/zij wel kinderen wil.

"Wil je ooit kinderen?"
"Nee, ik denk het niet..."
"Zet me niet zo onder druk lul!!!! "

Get the idea?

ik denk dat dat heel erg vanuit een man's visie gedacht is ... dan is dat 'och, voorlopig niet', wat voor een man weinig betekenis is, wel degelijk ook een vorm van 'drukmiddel', omdat voor vrouwen die biologische klok een zeer sterk gevoel kan zijn (overigens, soms heb ik het idee dat dat ook een beetje overdreven wordt, een vrouw kan prima boven de 40 nog kinderen krijgen, natuurlijk de vruchtbaarheid is wat minder, en er is een ietwat groter risico op handicaps; maar sommige vrouwen lijken die biologische klok-gevoelens wel iets te overdrijven, alsof het een inlevertijdstip van het kieskantoor in Margraten is) ....

Maar ik heb inderdaad het idee dat mannen dit vaker 'afhouden' en 'uitstellen', met het ide dat het later ook wel kan, en soms met onzinnige ideeen (beweren 'te willen reizen', en dan 1 keer per jaar een weekje te skieen in Kitzbuhl en 's zomers twee weekjes Isla Margarita ...tjah) ...

Misschien speelt er een beetje ook de angst dat als ze hun kind verwekt heeft, hun 'bidsprinkhanen'-vrouwtje opeens minder hard hen nodig zal blijven hebben en ze het risico lopen makkelijker 'terzijde' geschoven te worden, snel 'op de tweede plaats' te komen bij hun vrouw (iets wat deels ook klopt)


overigens, Moonah natuurlijk ook zeer gefeliciteerd (jezus, nu wordt het zeker opeens zo'n slappe OUD-knus-knuffel-kroel-thread, terwijl het nét zo lekker een 'spicy' discussie was...)

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 09:23 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

waarom het zo cru stellen ? waarom zou je niet iemand kunnen tegenkomen die wél bij je past.

Ik zou nooit een relatie aanknopen met iemand die maar zus en zo is in ieder geval ...

trouwens, als de tijd écht dringt en je kan niet wachten op een goede relatie, zou je nog kunnen denken aan spermabank , dan is er gewoon geen vader.

Dat is anders wel een hele moeilijke keus hoor. Want bedenk je wel dat je dan overal alleen voor staat. Het is misschien heel leuk om een kindje te hebben, en als je een beetje een sociaal netwerk hebt (ouders, familie, vrienden) die je kunnen helpen, kom je een heel eind, maar toch...alle moeilijke EN leuke dingen moet je alleen doorheen, alle beslissingen moet je alleen maken (zelfs al kun je feedback krijgen van je netwerk, het is toch JOUW beslissing over JOUW kind). Het lijkt mij ontzettend zwaar om alleen te doen. Niet dat het geen optie zou zijn, maar wel een waar erg goed over nagedacht moet worden, lijkt me.

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 09:24 schreef RM-rf het volgende:

[..]

ik denk dat dat heel erg vanuit een man's visie gedacht is ... dan is dat 'och, voorlopig niet', wat voor een man weinig betekenis is, wel degelijk ook een vorm van 'drukmiddel', omdat voor vrouwen die biologische klok een zeer sterk gevoel kan zijn (overigens, soms heb ik het idee dat dat ook een beetje overdreven wordt, een vrouw kan prima boven de 40 nog kinderen krijgen, natuurlijk de vruchtbaarheid is wat minder, en er is een ietwat groter risico op handicaps; maar sommige vrouwen lijken die biologische klok-gevoelens wel iets te overdrijven, alsof het een inlevertijdstip van het kieskantoor in Margraten is) ....

Maar ik heb inderdaad het idee dat mannen dit vaker 'afhouden' en 'uitstellen', met het ide dat het later ook wel kan, en soms met onzinnige ideeen (beweren 'te willen reizen', en dan 1 keer per jaar een weekje te skieen in Kitzbuhl en 's zomers twee weekjes Isla Margarita ...tjah) ...

Misschien speelt er een beetje ook de angst dat als ze hun kind verwekt heeft, hun 'bidsprinkhanen'-vrouwtje opeens minder hard hen nodig zal blijven hebben en ze het risico lopen makkelijker 'terzijde' geschoven te worden, snel 'op de tweede plaats' te komen bij hun vrouw (iets wat deels ook klopt)


overigens, Moonah natuurlijk ook zeer gefeliciteerd (jezus, nu wordt het zeker opeens zo'n slappe OUD-knus-knuffel-kroel-thread, terwijl het nét zo lekker een 'spicy' discussie was...)

Ik denk dat veel mannen die die 'later' wel oprecht menen, maar zich echt niet bewust zijn van de tijdsdruk.

Jij kunt wel zeggen dat het boven de 40 ook nog kan, en daar heb je gelijk in, maar het is natuurlijk in veel gevallen ook nog eens niet zo dat op het moment dat ze besluiten het te willen, het ook meteen lukt. Als je dan wacht tot je 40e, en het gaat moeizaam, heb je wellicht alsnog pech...

quote:

Op vrijdag 10 februari 2006 09:23 schreef petitlapin2 het volgende:

[..]

waarom het zo cru stellen ? waarom zou je niet iemand kunnen tegenkomen die wél bij je past.

Ik zou nooit een relatie aanknopen met iemand die maar zus en zo is in ieder geval ...

trouwens, als de tijd écht dringt en je kan niet wachten op een goede relatie, zou je nog kunnen denken aan spermabank , dan is er gewoon geen vader.

Ik stelde dat zo cru omdat sommige vrouwen, het ook zo cru kunnen stellen van okay je hebt tot 1 juni als ik dan niet zwanger van je mag worden dan ga ik.
Ik vroeg me dan af wat zo'n vrouw dan gaat doen, neemt ze dan genoegen met een relatie die "minder" is of gaat ze idd voor de BOM.

Kijk ik kan me verder niet voorstellen hoe dat is zo een biologische klok enzo, maar ik kan me wel voorstellen dat je kinderwens zo groot kan zijn dat je relatie daarom stuk loopt.