Het grote 'rammelaars' topic, deel 2

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 07:56 schreef GreatWhiteSilence het volgende:

[..]

Iemand panisch naar de drogisterij slepen vanwege een fout getimed grapje is toch een beetje over the top, vind ik. Een beetje verder dan 'niet onverschillig'. Als ik zelf moet kiezen, dan liever die onverschillige reactie...

Ja inderdaad. MAAR hij mag dan weer niet onverschillig doen als er dan een positieve test uitkomt (hoezo ik maak het 'm moeilijk....).

Maar ja, voor mij was het idd echt meer grappig bedoeld, al weet ik nu dus dat niet iedereen zoiets grappig vind dus Ik kon mezelf wel meppen trouwens, me and my big mouth En terwijl ik verstandelijk wel wist dat er niks was, was het rennen naar die test toch wel ff keispannend. WANT STEL NOU! (Nou ja, jullie weten wat ik bedoel).

Syrena, hoe kom je eigenlijk op het idee dat je onvruchtbaar zou zijn? (Misschien heb ik daar overheen gelezen ofzo)

mijn mannetje reageerde alleen maar; "ow, dan moeten we een groter appartement zoeken.." beetje onverschilligheid (nuchterheid??) is wel fijn vind ik..

ehm relatie sinds dec '05. ik heb een klein app. hij woont officeel nog thuis (is eigenlijk nonstop bij mij). jaaaaa we kennen elkaar wel al 16 jaar.....

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 12:28 schreef Troel het volgende:
Syrena, hoe kom je eigenlijk op het idee dat je onvruchtbaar zou zijn? (Misschien heb ik daar overheen gelezen ofzo)

Mijn cyclussen zijn zonder pil ontzettend lang (meer dan 70 dagen). Dan val je automatisch al in de categorie "verminderd", puur omdat je minder eisprongen hebt in een jaar. En zonder pil heb ik echt ongelofelijk veel acne, wat ook kan wijzen op verstoorde hormoonniveau's.

Maar mijn huisarts weet ervan, dus ik ga gewoon langs zodra ik stop met de pil om e.e.a. meteen na te laten kijken. I'm old and in a hurry zeg ik dan

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 12:41 schreef Syrena het volgende:

[..]

Mijn cyclussen zijn zonder pil ontzettend lang (meer dan 70 dagen). Dan val je automatisch al in de categorie "verminderd", puur omdat je minder eisprongen hebt in een jaar. En zonder pil heb ik echt ongelofelijk veel acne, wat ook kan wijzen op verstoorde hormoonniveau's.

Maar mijn huisarts weet ervan, dus ik ga gewoon langs zodra ik stop met de pil om e.e.a. meteen na te laten kijken. I'm old and in a hurry zeg ik dan

ah ok, dan kan ik het me voorstellen dat dat in je achterhoofd zit enzo.
Ik heb dat ook een tijd gehad dat ik ervanuit ging dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen, want zus en zus en zus en zo en zo Ik geloof dat dat nu wel een beetje eruit is gelukkig.

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 00:47 schreef Shirley het volgende:
Soms wou ik dat ik de tijd kon doorspoelen tot het moment dat we alles op een rijtje hadden... want stiekem stel ik mezelf steeds vaker voor hoe het nou zou zijn, zo'n mooi buikje waar een klein beebje in zit...hoe een beebje van ons samen eruit zou komen te zien enz... Maar nu komt het gewoon echt nog niet uit.

Zó herkenbaar

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 12:36 schreef Brighteyes het volgende:
Ja, maar dat zijn vaak wel al langere relaties waarbij men samenwoont enzo. Dat is natuurlijk in Syrena's geval niet zo dus dan zou de boel wel heel erg in een stroomversnelling komen en ik kan me best voorstellen dat hij daar nog even mee wil wachten en dus daarom schrikt.

_{En daarnaas... net als dat Syrena bij dit soort dingen gelijk aan van alles gaat twijfelen kan hij dat toch evt. ook hebben? Waardoor het hem gewoon echt helemaal nog even niet verstandig lijkt?}

Ja dat heeft hij ook hoor. Maar laten weghalen, waar hij naar hintte, is voor mij dus echt geen optie. Ik ben ook niet op die opmerking ingegaan op dat moment, ik heb later wel gezegd dat ik niks laat weghalen en dat als hij het echt niet ziet zitten en het is per ongeluk toch zo (waar ik absoluut NIET op aanstuur, ben zeer trouw met mijn pil) dat ik het dan toch hou en hem/haar alleen opvoedt.

Ik hoef ook helemaal niet meteen samen te wonen mocht ik zwanger zijn, ik zie meer Rewimo's situatie voor me dan. Maar hij kent haar helemaal niet natuurlijk en ik denk dat zijn moeder het daar ook helemaal niet mee eens is (Trouwen! )

Maar goed, test was nega, ik ben niks meer vergeten en let extra goed op, dus het komende jaar geen testen meer

Ja toen we de Etos uitliepen zei ik nog: Bij de eerste punctie zullen we hier om lachen

Ik bestel dan wel weer gewoon testjes via internet idd als mijn gemoed weer gerustgesteld moet worden. Ik kan ze nu gewoon thuis laten bezorgen zonder dat mijn ouders meteen op de hoogte zijn

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 09:03 schreef jolene het volgende:
Babbelen bij de huisarts moet ik ook nog.
Ik ben namelijk allergisch voor hechtdraad.
Het is misschien toch makkelijker om van te voren te gaan testen voor het geval dat.

Dan nieten ze het toch

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 14:13 schreef Rottdog het volgende:

[..]

Dan nieten ze het toch

hmm, dat zal ook niet gaan want ik kan dus ook niet tegen metalen.
En ik zou niet weten daar ze anders mee moeten nieten

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 14:36 schreef Brighteyes het volgende:
Daar gebruiken ze volgens mij dan krammetjes van chirurgisch staal voor. De meeste mensen kunnen daar wel tegen.
Idd kan het geen kwaad om dat soort dingen even te overleggen.

Wat een bizarre alergie trouwens. Hoe kom je daar eigenlijk achter dan?

Toen ze naar een operatie me eerst gehecht hebben.
Wat dus uitliep op het opnieuw opensnijden en een stuk aangetast huid weg halen.
En toen met krammen die naar twee dagen eruit moesten.
Toen onder controle de open wond laten genezen.

Het was mijn eerste operatie en ik dacht deze pijn zal wel horen.

Tot ik nog eens keer mocht, om te herstellen.

Volgens de dokter kwam het af en toe voor.

ja, vind ik ook.
Dus eerst daar maar eens mee gaan testen.

Ze zijn weer een stukkie verder met onze woning.
Nog twee maandjes en we kunnen daar aan de slag.

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 08:56 schreef Nijna het volgende:
Welkom Shirley .

Ik ga binnenkort maar eens even babbelen met de huisarts, over erfelijkheid, over wel of niet stoppen met de medicatie die ik op dit moment slik (prozac ). Want eigenlijk zou ik daar wel mee willen stoppen (eventueel tijdelijk).

Nijna, wat kunnen de gevolgen voor jou zijn.
Als je de medicijne niet meer slikt.

Vandaag zag ik een vrouw met een maximaal 2 weken oude baby. Het is nogal koud en het waait super hard, heeft ze dat kind niet eens warmpjes aangekleed en ze hield het hoofde niet vast dus dat kindje wiebelde alle kanten op.

Ik dacht bij mezelf "Rot mens, geef die baby maar aan mij. Ik wil er graag een en ik kan hem tenminste wel verzorgen."

Ik voelde me meteen schuldig

Is het zo koud dan? Ik vind het juist wel aangenaam weer...

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 15:55 schreef GreatWhiteSilence het volgende:
Is het zo koud dan? Ik vind het juist wel aangenaam weer...

Hier stormt het goed.

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 15:32 schreef Silmarwen het volgende:
Ik dacht bij mezelf "Rot mens, geef die baby maar aan mij. Ik wil er graag een en ik kan hem tenminste wel verzorgen."

Ik voelde me meteen schuldig

Dat gevoel heb ik ook soms
Of vrouwen die tijdens hun zwangerschap nog roken of alcohol drinken. Gaat mijn haar helemaal van recht staan

Vannacht heb ik trouwens gedroomd dat mijn vriendin belde om te zeggen dat ze zwanger was en een tijdje later zat ik op een feestje van mijn werk en alle vrouwen leken wel zwanger (ze zijn nu met 7 zwanger, maar ook diegene die geen kinderen willen waren zwanger ) En opeens zeiden ze iets van 'het zwangere vrouwenclubje) en stond ik er als enige niet-zwangere bij en moest ik voor iedereen constant drank halen omdat zij zwanger waren. Toen heb ik iets geroepen en ben ik de kroeg uitgelopen.

Hoe? Mensen durven mij een freak noemen?

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 15:19 schreef jolene het volgende:
Nijna, wat kunnen de gevolgen voor jou zijn.
Als je de medicijne niet meer slikt.

Ik slik ze tegen depressie. En heb van mn oud psych het advies gekregen ze altijd te blijven slikken. Volgens haar kon je ook prima zwanger worden ermee enzovoort. Maar als ik op internet kijk dan kom je nogal tegenstrijdige verhalen tegen. En natuurlijk liever zonder medicatie...
Ik kan me hardstikke kl*te gaan voelen, maar goed dat heb ik ook nu met medicatie soms wel. Het duurt alleen wat korter dan eerst heb ik het idee. Maar goed, ook zeker iets om het met de huisarts over te hebben. Ik weet ook niet wat hun ervaringen zijn met het doorslikken van antidepressiva tijdens een zwangerschap.

Sowieso is mn stemming soms ook wel reden tot twijfel of ik het uberhaupt wel wil proberen om mama te worden. Het lijkt me ontzettend bijzonder en mooi. Maar ik heb van die periodes dat ik de hele wereld stom vind en er net zo lief niet meer ben...
Met manlief heb ik het hier ook vaak over, ik vind het gewoon zo lastig om een keuze te maken.
Dan denk ik: Is het niet ontzettend egoistisch als ik een kindje op de wereld zet... Alleen maar omdat ik het wil met mn gevoel. Misschien geef ik hem of haar wel mn genen met die oogziekte mee, misschien geef ik mn stemming wel door... ik weet niet in hoevere dat erfelijk is, maar vast wel ten dele...

Het lijkt soms wel alsof iedereen er maar vanuit gaat dat nu we getrouwd zijn we ook wel snel van die kleine "nijna-tjes" op de wereld zullen zetten. Alsof het raar is dat je daarover twijfelt. Dat men reageert met: Tja een kind kan vanalles hebben dat is nou eenmaal het risico.

Het zijn gewoon allemaal dingen bij elkaar die me zo laten twijfelen. Misschien denk ik ook wel veel te hard na... (is ook wel een niet altijd even handige eigenschap van me ).

Poeh, ik ben ook weer heel erg aan het rammelen. Het was een tijdje rustig, maar nu het wat mooier weer wordt en ik weer kindjes zie buiten spelen, begint het toch wel weer te komen. Ik heb ook ineens weer heel veel heimwee naar mijn oppaskindjes (heb een jaar 2 dagen per week opgepast op 2 kindjes).
Voorlopig moet ook ik nog heeeeeel veel geduld hebben. Ik ben net sinds 3 weken niet meer single, dus aan kinderen zijn we nog lang niet toe

BE, als je ooit uitgerammeld bent en er een kleine BE of Stinkie is, kom ik wel oppassen

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 19:25 schreef Nijna het volgende:

[..]

[lang verhaal, respectvolle knip]

Het zijn gewoon allemaal dingen bij elkaar die me zo laten twijfelen. Misschien denk ik ook wel veel te hard na... (is ook wel een niet altijd even handige eigenschap van me ).

Herkenbaar wel dit Nijna. Ik heb ADHD en ben hoogbegaafd, mijn halfbroertje heeft waarschijnlijk ook ADHD en mijn halfzusje heeft een licht vorm van Gilles de la Tourette (wat verwant is aan ADHD). Bij mijn vader herken ik heel veel van mijn problemen ook, dus vrij duidelijk is dat wij het van hem hebben.

Hoewel ik inmiddels redelijk met mijn 'beperkingen' om kan gaan, is er een flinke periode geweest dat het echt heel slecht met me ging. Ik ben keihard op mijn bek gegaan en vreselijk depressief geweest. Hoewel mijn 7 slechte jaren inmiddels voorbij zijn en mijn leven redelijk op rolletjes loopt, blijft de ADHD wel altijd invloed hebben. Positief én negatief. En ook ik vraag me wel eens af of ik dat mijn kindje later wel aan wil doen. Want de kans dat ook ik het doorgeef is vrij groot...

En dan is er idd wel de twijfel of ik wel een goede mamma kan zijn. Aangezien mijn huis nog altijd een puinhoop is en mijn leven een enigszins georganiseerde chaos. En het er niet op lijkt dat dat ooit nog anders wordt

Nou Yoni, je hebt alvast een oppasadresje, nu alleen het kind nog .

Een georganiseerde chaos is toch ook in zekere mate georganiseerd... ik denk dat dat je niet een niet goede mama maakt...
Lastig van die genen waarvan je weet dat er iets aan mankeert... Mijn ouders wisten het niet toen ze kindertjes kregen dus die hebben er ook niet over nagedacht.

Misschien als ik ooit eens het lef heb dat ik mijn moeder ga vragen wat ze gedaan zou hebben als ze het wel van tevoren hadden geweten van die oogziekte... Maar ik vind dat ook wel heel eng, ben niet zo'n makkelijker prater en heb het er eigenlijk nagenoeg nooit over met mn ouders...

quote:

Op dinsdag 28 maart 2006 09:11 schreef Brighteyes het volgende:
Shirley! Wat leuk!
Enneh... een jaartje wachten is lang, zeker als je allebei weet dat je het toch wel graag zou willen, maar goed, een jaartje wachten is iig al minder dan wat je zelf ooit in gedachten had.
En beter toch idd maar eerst even een huisje enzo. Maar op zich is het natuuriljk wel helemaal dat hij het net zo graag wil als jij!

Ja...wie weet gebeurt het sneller dan ik altijd dacht. Maar idd... ik vond het erg leuk om te horen

wij kregen gisteravond de vraag of het wel eens begon te kriebelen mbt. kinderen..... Ergens raar, maar ik vind het ook wel speciaal dat mensen ons er schijnbaar wel geschikt voor vinden enzo...

* meldt.
(altijd gedacht dat dit topic over die rammeldingen ging.... )

Bij mij ligt het 'probleem' op meerdere vlakken.
- tot voor kort (afgelopen oktober) was het gewoon niet aan de orde omdat we nog niet samenwoonden. We hebben heel lang naar een huis gezocht. Ik heb heel lang bij mijn schoonmoeder in huis gewoond. Dan is het natuurlijk niet handig om aan kinderen te beginnen
- mijn vriend heeft er zo zijn twijfels over. Vindt de overgang van een luizenleven bij zijn moeder naar een eigen huis met alle kosten van dien al dramatisch genoeg, en panikeert regelmatig over onze financiele situatie. (onnodig btw maar dit terzijde)
- ik heb ook het idee dat ik verminderd vruchtbaar ben. Ook een 'cyclus' die nergens op slaat en nog nooit een eisprong gevoeld, dus ik heb zelf het vermoeden dat ik ook PCO heb.
- ik ben nogal te zwaar
- ik heb wat psychische klachten (sociale fobie + ontwijkende persoonlijkheidsstoornis) waarvan ik twijfel of ik die aan een kind door wil geven. Hoeft niet erfelijk te zijn, maar de aanleg zal er wel zijn zeg maar.
- ik ben vaginistisch
- ik word volgende week 34

Dit alles bij elkaar doet mij vrezen dat het er niet meer van zal komen. Ik zal toch eerst flink af moeten vallen en als dit al lukt, dan is het nog maar de vraag of ik zomaar zwanger zal worden.
Aan de ene kant schrikt me dat hele gedoe dus af, aan de andere kant word ik zo intens verdrietig van het idee dat ik nooit moeder zal worden.

Het is wel mijn eigen schuld natuurlijk. Had al veel eerder iets aan mijn gewicht en aan dat vaginisme moeten doen. Maar omdat het qua woonsituatie gewoon niet aan de orde was heb ik dit altijd maar voor me uit geschoven. Daar heb ik nou verschrikkelijk veel spijt van. De terughoudendheid van mijn vriend heeft verder ook niet echt geholpen om alle remmen los te gooien en er vol voor te gaan (afvallen en bekkenbodemtherapie bv)

Ik probeer me dan soms maar voor te houden dat allerhande zwangerschapskwaaltjes, een bevalling en een baby die me 's nachts wakker houdt me bespaard zullen blijven, maar dat helpt toch niet echt. Zeker niet als ik mijn nichtjes van 1,5 en 2 weer zie.
Plus toch ergens nog het idee van 'het kan nog, dus wie weet....'

quote:

Op woensdag 29 maart 2006 11:17 schreef zeeuwse het volgende:
- ik heb wat psychische klachten (sociale fobie + ontwijkende persoonlijkheidsstoornis) waarvan ik twijfel of ik die aan een kind door wil geven. Hoeft niet erfelijk te zijn, maar de aanleg zal er wel zijn zeg maar.

Oh ja en dat heb ik ook nog Ik ben nu een jaar in therapie en het gaat eigenlijk stukken beter. Ik heb me wel al voorgenomen om als een arendsoog op te letten of mijn kinderen dit soort gedrag vertonen en ook besloten dat ik me in deze NIET als mijn moeder ga gedragen (en het dus aanmoedigen, want als je zelf angstig bent is een kind dat niks wil/durft wel prettig, hoef je zelf daar al niet over in te zitten...) Dus de mijne gaan gewoon op Rome-reis, of ze willen of niet

Ik ben in Barcelona gewoon 2 cola gaan bestellen bij zo'n straatkraam en het juiste perron gaan vragen op het station! Zonder een centje pijn! Ik heb het nog wel, maar het is echt al zoveel minder

Ik heb ergens gelezen dat PCO ook al kan verminderen door wat gewicht te verliezen, dus mss heb je daar dan al twee vliegen in 1 klap? Geen idee of dat inmiddels achterhaald is trouwens.

Ik denk soms ook wel van: Zou het wel gaan en kan ik dat wel... en dan denk ik aan voorbeelden uit mijn omgeving en op TV en dan denk ik dat er zeker weten slechtere moeders bestaan dan ik

Syrena, kijk wel uit dat je tzt ook niet de andere kant opschiet, want dan werkt het ook averechts.
Ik heb namelijk zo'n moeder die mij wel aanmoedigde om vanalles te doen.
(semi spontaan bij familie gaan vragen hoe het met die- en die was, enzo) en echt erop hamerde dat ik niet alleen 'mocht' zijn. (niet met zoveel woorden, maar daar kwam het iig op neer)
Ik herinner me nog een beeld van mijn moeder die teleurgesteld haar hoofd stond te schudden toen ze zag dat ik met een schoolreisje alleen in de bus zat.
Ik stond dus voortdurend onder druk om situaties op te zoeken waarin ik me niet prettig voelde en dat heeft bij mij dus niet goed gewerkt. Ik schaamde me in de puberteit zo voor 'alleen' zijn, dat ik als ik weer eens alleen in de stad liep na schooltijd (bus gemist) en ik zag in de verte een bekende, dan schoot ik gauw een winkel in, dat ze me maar niet alleen zouden zien. In veel gevallen hadden ze me natuurlijk allang gezien en hadden zij dan zoiets van 'wat is dat voor stom kind'.

Pas toen ik ging studeren ben ik daar overheen gegroeid. Een student is in principe een eenling, het is in elk geval volkomen normaal om 'alleen' over de campus naar een volgend college te lopen, of alleen in de stad rond te sjouwen.

maar dit is natuurlijk schromelijk off topic.

quote:

Op woensdag 29 maart 2006 11:17 schreef zeeuwse het volgende:
* meldt.
(altijd gedacht dat dit topic over die rammeldingen ging.... )
[lang verhaal]

Het lijkt wel alsof ik voor 90% naar een spiegelbeeld van mezelf aan het kijken ben als ik die tekst lees (bij schoonouders wonen, al heel lang aan het zoeken naar een huis, pco, iets te zwaar (door pco voor een groot stuk want ik let enorm op mijn voeding)

Ik hoop voor jou dat jouw vriend op een snel tempo bijdraait en inziet dat het altijd een verkeerd moment kan zijn als een kind komt (werkzekerheid is er bijna niet meer bv) en dat er van pco geen sprake is en dat die kilo's verdwijnen als sneeuw voor de zon

Oh nee dat was bij mij niet, ik had altijd wel vriendinnetjes. Bij mij was het meer van niet naar de winkel durven en geen dingen durven vragen, dus dat deed mam wel voor me, niet op vakantie gaan (tienertoer mocht niet en toen het wel mocht hoefde het van mij niet meer enzo).

En dat denken dat anderen denken dat je stom bent, zooooo herkenbaar Bij voorzichtig navragen bleek altijd dat ze geen idee hadden waar ik 't over had

Nijna ik heb dus wel gehoor gegeven aan het rammelen ondanks de medicatie (seroxat) en mijn twijvels dezelfde twijvels die jij dus ook beschrijft.

Hier is na vannacht het gerammel weer wat minder meeeeen wat heb ik een slaap na een zeer onrustige nacht met mijn kleine dame

We rammelen al bijna naar deel 3 toe...

Ik gebruik de nuvaring en ring drie maanden lang door. Ik heb dus niet zoveel last van hormoonschommelingen.
Makkelijk en schoon, maar je vergeet een beetje dat je een vrouw bent...

quote:

Op woensdag 29 maart 2006 14:05 schreef Rottdog het volgende:
Nijna ik heb dus wel gehoor gegeven aan het rammelen ondanks de medicatie (seroxat) en mijn twijvels dezelfde twijvels die jij dus ook beschrijft.

Hier is na vannacht het gerammel weer wat minder meeeeen wat heb ik een slaap na een zeer onrustige nacht met mijn kleine dame

Heb je de seroxat gewoon doorgeslikt tijdens de zwangerschap en ging dat in overleg met je (huis)arts? En heeft Zoë er nog "afkickverschijnselen" van gehad?
En heb je soms nog steeds twijfels of is het ook minder nu je eenmaal mama bent?

Hihi, dat laatste heb ik hier nog geen ervaring mee, ik rammel lekker door op naar deel 3 .

Heb dus idd overleg gehad met de huisarts tot betrekking het doorslikken van de seroxat tijdens de zwangerschap en er was gewoon geen probleem. Hij heeft wat info voor me opgevraagt mbt de medicatie en we mochten er voor gaan (kan dus ook niet zonder). Er zat alleen 1 nadeel aan en dat was een bevalling in het ziekenhuis (wat ik niet erg vond) zodat het kindje direct na de bevalling nagekeken kon worden door een kinderarts en we moest twee dagen blijven. Zoë heeft dus geen problemen ondervonden van mijn medicatie gebruik. Geen afkickverschijnselen of wat dan ook. Tuurlijk hebben ze liever dat je helemaal geen medicatie gebruikt maar dat is een logisch geval.

En over de twijvels die heb ik nog steeds maar dat heeft ieder ouder vooral of je er wel goed aangedaan hebt. Dan kijk ik naar Zoë en dat is zo'n gezellige vrolijke meid dus dat zit wel goed denk ik.

Ik heb nog nooit zo lang achter elkaar gerammeld... zou het nu echt serieus zijn...?!
Vanmiddag ga ik ff bellen voor een afspraak met de huisarts... als ik eraan denk, ze hebben van die suffe beltijden voor afspraken .

kan me voorstellen dat al die nieuwe zwangeren ook niet helpen tegen het gerammel...
wat ik me nou wel blijf afvragen is waar jullie op wachten BE?