Ha! Rellen, immigranten en buitenwijken. Extreem rechts wrijft zich opzichtig in de handjes. Dat wordt massaal stemmen winnen bij al die autochtonen die vrezen dat hun autootje er binnenkort ook aan moet geloven. Jean-Marie Le Pen is, ondanks gevorderde leeftijd en de officiële opvolging door zijn dochter aan het hoofd van het Front National, nog immer coq le devant zo gauw er een rood-wit-blauw slaatje uit de actualiteit te slaan valt. Zijn voornaamste rivaal Philippe de Villiers zag de kans schoon om de slogan die hem in 2007 president moet maken ten doop te houden: “La France: tu l’aime ou tu la quitte”. Vrij vertaald, ‘Frankrijk: houd ervan of rot op’.
Let vooral op het tutoyeren, waarmee zijn partij MPF denkt de gedachten van de gemiddelde Fransman en –vrouw te verwoorden. Maar er is weinig intellect voor nodig om te beseffen dat de impliciete betekenis van die slagzin is dat onder De Villiers elke vorm van kritiek op de staat beloond gaat worden met deportatie.
Zij die
graag met de nationale driekleur wapperen om zich politieke legitimiteit te verschaffen (maar tegelijkertijd roepen dat het onder de
Duitse bezetting zo slecht nog niet was), vergisten zich echter. Het was iedereen meteen al duidelijk dat het overheidsbeleid en in het bijzonder de hard-tegen-hard filosofie van minister van binnenlandse zaken Nicolas Sarkozy (voor wie Le Pen “een zeker aanzien” zegt te hebben) minstens zo veel invloed op de situatie hebben gehad als de vermeende criminele inborst van het “racaille” (“uitvaagsel”, volgens mijn oude Prisma Frans/Nederlands). Het mea culpa van premier De Villepin op het avondjournaal nam menig extremist de wind uit de zeilen.
Luiheid, baldadigheid of inherent crimineel zijn; geen van die dingen is genoeg voedingsbodem voor twee weken durende, massale rellen, die zich in een recordtijd als een supergriep over het land verspreiden. Of het nu gaat om de Franse Revolutie, mei 1968, of de banlieue vandaag, er is jarenlang structureel wanbeleid van bovenaf nodig voordat het zo ver komt. De suggestie dat het geweld zou worden aangewakkerd door moslimfundamentalisten of drugdealers werd ook al snel naar het rijk der fabelen verwezen. Hoe stompzinnig of verwerpelijk het ook wordt geuit, de woede is oprecht. Zoals het dat ook was in Los Angeles in 1992 en in Londen in
1976.
Nicolas Sarkozy was ooit de golden boy van de regering, de enige die gevrijwaard leek van de stormen van kritiek die de kabinetten Raffarin en De Villepin hebben getroffen. Zijn opmars leek onstuitbaar en hij heeft er vanaf dag 1 geen geheim van gemaakt dat het zijn doel is de volgende president van Frankrijk te worden. Dat die ambitie door deze hele geschiedenis, het uitvaagsel en de hogedrukspuit spaak dreigt te lopen, hebben zelfs zijn eigen supporters in de gaten. Ze hebben zelfs Google ingezet om te voorkomen dat hun kroonprins van zijn voetstuk valt. Gaat u maar eens naar google.fr en typ ‘sarkozy’ en ‘racaille’. Alleen ‘sarkozy’, ‘chirac’ of ‘banlieue’ mag ook. In alle gevallen verschijnt er rechts een gesponsorde link naar een petitie ter ondersteuning van de wankelende minister. Volgens Le Monde werken ‘villepin’, ‘violence’ en, toe maar, ‘de villiers’ ook.
Tom Mes
Tom Mes komt oorspronkelijk uit Rotterdam, maar woont inmiddels al weer enkele jaren binnen de peripherique van Parijs. Hij is auteur van drie boeken over Japanse Cinema en een vierde boek is in de maak. Tevens is hij één van de oprichters van Midnight Eye, een online magazine over Japanse Cinema.