Dagboek van een kindermeisje
Ter inleiding:
De belangrijkste personages:
Nadine:
Schrijfster van het dagboek,
in de weekends kinderoppas van de kinderen van Daniël en Madame,
heimelijk verliefd op Daniël.
Thijs:
problematisch vriendje van Nadine,
in therapie ter ontdekking van het leven en zichzelf.
Poëziemeisje:
potentieel vriendinnetje van Thijs,
liefhebster van (Duitstalige) poëzie, vandaar haar bijnaam.
Madame:
moeder van de kinderen waarop Nadine past,
gescheiden van Daniël.
Daniël:
vader van de kinderen waarop Nadine past,
womanizer, bedwinger van Madame (verleden), Kim (heden) en Nadine (toekomst?);
werkzaam in de filmbranche.
Kim:
halfwas actrice, volgt een opleiding aan een Belgische toneelschool;
minnares en aanstaande bruid van Daniël.
Ouders van Nadine:
onlangs gescheiden;
vader woont sindsdien in Frankrijk, in gezelschap van zijn voormalige secretaresse;
moeder ernstig ziek.
Recente ontwikkelingen:
Nadine en Daniël hebben een amoureuze tête-à-tête beleefd.
Daniël, in aanwezigheid van Madame en Kim, negeert Nadine (is zelfs haar naam vergeten).
Nadine beseft jaloers te zijn op de ontluikende romance tussen Thijs en Poëziemeisje. Allerlei ambivalente gedachten spelen door haar hoofd.
(Introductie gemaakt door Gajus).
[ Bericht 83% gewijzigd door Nadine26 op 02-10-2005 00:17:52 ]
En ik Geniet! Geniet met een hoofdletter!
Keep it coming!
Afgelopen vrijdag schreef ik het volgende (rond 11:30 uur des morgens):
Ik moet rennen om mijn afspraak met het Poëziemeisje te halen; het Poëziemeisje dat probeert mijn vriendje Th. te bekeren tot de Duitse poëzie, en ze probeert hem ook te bekeren tot een aantal andere dingen: haar warme bedje, om daar maar eens mee te beginnen.
Hoe zou zij zich dat precies voorstellen?
Dat ik tegen haar zeg: "Maar natuurlijk, mijn zegen heb je - als jij verliefd bent op mijn vriendje, mag je hem wel een tijdje lenen. Als je er maar geen krassen op maakt. En laat hem even chemisch reinigen voordat je hem terugbezorgt."
Waarom moet mij dit weer overkomen? Ik bedoel: dat andere meisjes verliefd worden op Th., dat kan ik me levendig voorstellen - maar waarom nou uitgerekend dit meisje? Zo eentje die over alles wil praten. Serieus: dan heb ik nog liever dat ze het stiekem doen. Dan kan ik ze tenminste betrappen, en flagrant délit, en dan heb ik een geweldig excuus om ze allebei dood te schieten in een fit of madness, en dan zal de rechter later zeggen dat het niet erg is, dat zoiets een crime passionel heet, en dan hoef ik niet naar de gevangenis; dan hoef ik alleen maar af en toe wat tranen te plengen bij het graf van Th., die ik per ongeluk heb doodgeschoten, sorry, zo was het niet bedoeld, ik hield echt wel van je, we hadden zo gelukkig kunnen worden, jij & ik, als het Poëziemeisje tenminste niet bovenop je was gedoken, dat had ze niet moeten doen, dat had ze echt niet moeten doen.
Het poëziemeisje is helemaal zijn type niet. Hij weet niet wat hij doet, hij moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Veel jongens vallen onbewust op hun moeder, ik bedoel: op een meisje dat op hun moeder lijkt, dat is veilig, dat is vertrouwd, dat is lekker warm onder moeders rokken. Zoiets zal er wel achter zitten bij Th. - hij zal de bohémien-stijl van zijn moeder wel herkennen in het Poëziemeisje; de fladderende lappen en de woeste bos haar. Hij zal wel denken: dan gaat zij vast lekker voor me koken (dat doe ik nooit, ik kan niet koken), en dampende kopjes thee voor me inschenken en een schone pyjama klaarleggen voor de nacht en dan... en dan... dan kruipt zij naast hem onder het dekbed, en dan trekt zij die pyjama uit, al draagt Th. nooit een pyjama, tenminste niet als hij met mij is, en dan... en dan...
Ik heb mijn messen geslepen.
Ik ben dressed to kill.
Ik ben klaar voor het duel met het Poëziemeisje.
quote:Dat was inderdaad wel ongeveer het plan. Het liep een beetje anders, allemaal. Ik kan het nu niet meer opschrijven, ik heb me vergrepen aan de fles rode wijn.Op zondag 2 oktober 2005 00:42 schreef dvr het volgende:
Als dat duel met de ganzeveer werd gestreden, zou je reeds gezegevierd hebben. Chapeau, Nadine. Kill the bitch.
quote:We zijn er voor je Nadine, mocht je het willen spuien. Enjoy your wineOp zondag 2 oktober 2005 00:54 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat was inderdaad wel ongeveer het plan. Het liep een beetje anders, allemaal. Ik kan het nu niet meer opschrijven, ik heb me vergrepen aan de fles rode wijn.
quote:Het is een hele lekkere wijn. Duur, ook. Ik ga zeker spuien, ik ga verschrikkelijk spuien, ik ben diep gefrustreerd en op de rand van de hysterie, of eroverheen eigenlijk al.Op zondag 2 oktober 2005 01:11 schreef ioko het volgende:
We zijn er voor je Nadine, mocht je het willen spuien. Enjoy your wine
Ik draai een cd van André Hazes. Keihard. Om je een idee te geven. Van hoe ernstig het is. Voor het eerst in mijn leven hoor ik de muziek van André Hazes, en het zal waarschijnlijk aan de wijn liggen, en aan de frustraties, maar ik vind het echt wel MOOI.
"Het is koud zonder jou...."
Nou jongens: zo'n zin komt aan als een MOKERSLAG.
Jammer alleen dat ik geen rechte lijn meer kan schrijven.
Ik begrijp dat je geen rechte lijn meer kunt schrijven, al zul je nu op je eerlijkst zijn, een goede nachtrust doet wonderen voor je relativeringsvermogen.
Sweet dreams Nadine, and remember after it gets worse, it gets better
quote:Ik moet mijn eerdere oordeel nuanceren: André Hazes maakt me GEK. Wat een gejank, het is niet uit te houden.Op zondag 2 oktober 2005 01:35 schreef ioko het volgende:
Een dure wijn, en de goede muziek kunnen je stemming behoorlijk versterken.
Overigens, en geheel terzijde: wist je dat André Hazes er indertijd vantussen is gegaan met de kinderoppas??? (Misschien toch geen toeval dat ik uitgerekend dít repertoire heb uitgekozen voor deze laveloze avond...)
Goed, ik vertel...
André was indertijd getrouwd met een vrouw, laten we haar Joke noemen, zoiets zal het wel geweest zijn, en Joke was van zichzelf al behoorlijk labiel aangelegd, maar toen brak ook nog de avond aan waarop ze thuiskwam om haar man (Dré, of: Dreetje) aan te treffen in een 'compromitterende situatie' met de veertienjarige kinderoppas, genaamd Rachel (spreek uit: Rasjèl). Deze Rachel was een Rotterdamse slagersdochter.
(Ooit zei een vriendje tegen mij: "Jezus, je ziet eruit als de dochter van de banketbakker." Toen had ik een niet zo héél smaakvol truitje aangetrokken).
Maar dit terzijde.
Joke was overigens in het gezelschap van een goede huisvriend, toen zij Dré aantrof in de eerder genoemde 'compromitterende situatie'. Hij moest haar dan ook opvangen toen zij flauw viel. Want zoiets had zij niet alleen nóóit verwacht; zij had ook nooit geweten dat veertienjarige meisjes zulke dingen deden.
Ah.
Wat voor dingen?
Laten we hier de goede huisvriend even citeren. Hij zei tegen Joke: "Meid, maak je nou niet zo druk, je hebt het vast verkeerd gezien. Rachel is veertien. Waarschijnlijk probeerde ze alleen de rits van André te repareren."
Dan ga je toch heel anders aankijken tegen een tekst als: "Een beetje verliefd...."
Ik heb mijn waardering van A. Hazes' geweeklaag ook weten te beperken tot enkele uiterste dieptepunten. Anderzijds herinner ik me dat hij ooit ten behoeve van een Amnesty-gala samen met Herman Brood het dak van Carré eraf rockte. Hij kon het wel hoor. Misschien heeft het zoete fluitspel van de jonge Rachel hem nadien van zijn ware ambities beroofd.
quote:wat een macho-attitude ... werp toch jouw vrouwelijke charmes in de strijd ... overweeg eens:
Ik ben (un-)dressed to love.
Eindelijk een deel 2! (tvp)quote:Daar komt-ie dan.Op zondag 2 oktober 2005 16:23 schreef Vivi het volgende:
Ik ben nu toch wel benieuwd naar het entre-nous met het PM-je
Het poëziemeisje zat aan een tafeltje bij het raam op me te wachten. Ze begroette me als een hartsvriendin: "Super dat je gekomen bent," riep ze, en ze kuste me op mijn wang, "echt helemaal super, weet je."
We bestelden iets te drinken: kruidenthee voor haar, een glas witte wijn voor mij. Ik had liever iets anders gedronken, koffie of zo, maar het ging mij om het principe dat je kruidentheeliefhebbers nooit genoeg tegen het zere been kunt schoppen. Met die kruidenthee geven ze een superieur signaal af: zij hebben vrede met zichzelf en de aarde waarop zij leven, zij hebben geen stimulerende middelen nodig. Ook is het me een raadsel waarom ze altijd zo overdreven in die thee gaan zitten blazen - nee, ik heb het niet op kruidentheedrinkers.
En toen begon het poëziemeisje te vertellen over de gedichten die ze schrijft, ze had het over een bundel met de titel Een vioolkist vol vlees. De gedichten gaan niet over vioolkisten en ook niet over vlees, ze gaan over de relatie met haar vader. Het is een complexe relatie, zei ze, daarom had ze ook zo'n onstuitbare drang gevoeld om het allemaal van zich af te schrijven, om met die gevoelens 'aan het stoeien te gaan', je kon het wel een therapeutische bundel noemen, nou ja: ze voelde zich gereinigd, alsof er een grote schoonmaak had plaatsgevonden in haar hoofd, ze had het over een 'geestelijke klismakuur' - het was blijven stromen, het was blijven opborrelen, er waren dagen geweest dat het er letterlijk uitspoot, het was de meest ongelooflijke ervaring van haar leven geweest, de gedichten schreven zich als het ware vanzelf, het was of haar rechterhand werd voortgedreven door een onzichtbare kracht, een godheid, een hogere instantie, of misschien was het wel gewoon 'inspiratie' geweest, ze wist het zelf eigenlijk ook niet.
Het poëziemeisje kon erg geestdriftig vertellen over Een vioolkist vol vlees; ze ging zo op in haar verhaal dat ze mijn aanwezigheid leek te vergeten. Want toen ik een vraag stelde, een beleefdheidsvraag - "Ben je van plan," vroeg ik, "om nog iets met de bundel te doen, publiceren of zo?" - toen keek ze me verwilderd aan, alsof ik haar wekte uit een zoete dagdroom.
"Publiceren," herhaalde ze langzaam. "Nee, dat... kan niet. Daarmee zou ik teveel overhoop gooien, snap je."
Ik snapte het helemaal niet, maar één aanmoedigend knikje was genoeg om het poëziemeisje te laten losbarsten: "Ik flip!" riep ze. "Ik ben mezelf niet meer, ik flip!" Ze keek me peilend aan. "Ik vertel je dit in vertrouwen, okay?"
Zonder mijn antwoord af te wachten, begon ze te vertellen. Over de homeopatische tabletjes die ze slikt om de slaap te kunnen vatten, want sinds ze Een vioolkist vol vlees heeft laten lezen aan een bevriende psycholoog, ligt ze 's nachts te woelen en te draaien en te piekeren. Hoe het nou allemaal verder moet. Want volgens die vriend, of beter gezegd: ex-vriend, aangezien ze alle banden met hem heeft verbroken, volgens hem is er in haar poëzie sprake van een 'verontrustende betekenisonderstroom'. Het komt erop neer dat de ex-vriend denkt dat ze seksueel is misbruikt. Hij denkt er niet alleen aan, hij weet eigenlijk wel zeker dat er incest in het spel is. Voor het poëziemeisje is dat verrassend nieuws, om het zo maar te zeggen: "Mijn vader is een schat," zei ze, "een lief, oud mannetje dat van puzzelen houdt."
"Ja," zei ik, "maar misschien niet alleen van puzzelen."
"Hoe bedoel je?" vroeg ze scherp.
"Niks. Ik ken jouw vader toch niet. Ik neem aan dat jij zelf het beste weet wat er vroeger tussen jou en je vader is gebeurd."
Ze moest er even over nadenken. "Nee," besloot ze toen. "Dat is het curieuze met incestslachtoffers. Ze leven jaren, soms zelfs hun hele leven, in volstrekte ontkenning. Ze blokken het uit."
"O," zei ik. "Zoiets zou bij jou dus ook het geval kunnen zijn?"
"Dat zeg ik niet." Ze haalde haar schouders op. "Eén van mijn heftigste gedichten gaat over mijzelf als achtjarig meisje, over hoe ik op die leeftijd... nou ja... hoe ik mijn kut bekeek in de spiegel. Sorry, ik ga wel heel erg op de intieme toer, hè?"
Ik dwong mezelf te blijven glimlachen, en ik dacht: straks is het voorbij, straks is het allemaal voorbij.
"Volgens die vriend van mij klopt dat niet," ging ze door. "Hij zegt dat de kut van een achtjarig meisje er heel anders uitziet dan in mijn gedicht."
"Goh," bracht ik uit. En om te voorkomen dat ze me ging uitleggen hoe de kut van een achtjarig meisje er volgens haar vriend dan wél uitziet, vroeg ik: "Heb je het je vader al verteld?"
"Nee, natuurlijk niet!"
Ik stak maar eens een sigaret op. In de stilte die viel, maakte het poëziemeisje van de gelegenheid gebruik om een sigaret van mij te bietsen en hem op te steken. "Hmmm," deed ze, terwijl ze inhaleerde. Toen zei ze samenzweerderig: "Thijs heeft liever niet dat ik rook. Doet hij daar bij jou ook zo moeilijk over?"
"Zijn vader is overleden aan longkanker."
"Oh shit. Wat erg." Ze drukte de sigaret meteen uit. "Dat wist ik niet. Maar nu we het toch over Thijs hebben: ik heb zo'n gevoel dat jij er best wel moeite mee hebt. Met Thijs en mij, bedoel ik; met onze vriendschap." Ze keek me schuin aan. "Klopt mijn gevoel?"
"Ja, dat klopt heel aardig."
"O. Je bent in elk geval eerlijk, dat mag ik wel."
Ik nam een afwachtende houding aan.
"Maar je moet echt geloven," ging ze door, "dat het bij die ene keer is gebleven. Ik bedoel: wat stelt één keer nou voor? Als er méér aan de hand was geweest, had hij het jou ook nooit verteld. Hij had het je ook níet kunnen vertellen, hij had - wat is er, waarom kijk je zo?"
"Nee, niks," zei ik snel. "Ga door."
"Nou, voor hetzelfde geld had Thijs het níet..." Ze keek me onderzoekend aan. "Shit, je wist het helemaal niet," zei ze zacht.
"Nee." Ik keek haar strak aan. "Maar het is een boeiend verhaal, dus ga door."
"Dat méén je niet!" riep ze uit. "Heeft Thijs jou niet... ik bedoel, hallo! Dus jij beweert serieus... méén je dat nou?!"
"Eén keer dus," vatte ik haar verhaal samen. "En toen? Was die ene keer soms geen succes?"
"Nou ja, het was... wat maakt dát nou uit!"
"Eén keer," zei ik weer.
"Sorry hoor!" reageerde ze bozig. "Maar Thijs en ik gaan gewoon heel intens met elkaar om, en dan gebeurt er wel eens iets. Maar we hébben niks. Hij is met jou. Of hij was met jou, weet ik veel, en toen werd jij verliefd op iemand anders. Dan moet jij óók niet..."
"Wat?" onderbrak ik haar.
"Hij hoeft niet álles van jou te pikken, hoor." Ze keek me lang en hard aan. "Die jongen heeft óók zijn gevoelens, sta je daar wel eens bij stil? Hij heeft óók behoefte aan..."
Ik was al opgestaan. Ik had mijn tas van de stoel gegrist, ik had geld neergegooid voor de witte wijn, ik stond bij de uitgang.
"En nou ga je weg," zei het poëziemeisje overbodig. De rest van wat ze zei, hoorde ik niet meer omdat de zware cafédeur achter me was dichtgevallen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 03-10-2005 00:17:49 ]
Dankzij deze ene wip heeft Thijs aan den lijve ondervonden dat het gras aan de overkant inderdaad niet groener is. Ik verwacht dan ook dat binnen luttele dagen Thijs zich aandient bij Nadine ... met hangende pootjes.
Just my 2 ct.
quote:Vivi, als Nadine bezwijkt voor Daniël, welk vonnis heb jij dan in petto?Op maandag 3 oktober 2005 01:40 schreef Vivi het volgende:
Snikkel. Blender. ...
Wie uwer zonder zonde is, werpe de eerste steen. (Joh. 8:7)
quote:Dat is anders. Wij vrouwen hebben het per definitie al zwaarder. We zijn allemaal gelijk alleen wij iets gelijker dan de man, enzo.Op maandag 3 oktober 2005 02:00 schreef Gajus het volgende:
[..]
Vivi, als Nadine bezwijkt voor Daniël, welk vonnis heb jij dan in petto?
Wie uwer zonder zonde is, werpe de eerste steen. (Joh. 8:7)
Vrij naar George Orwell
Ik zeg: Fokknokploeg.
Afijn, er wordt meegeleefd. En dat terwijl ik nog niet eens weet of we hier wel echt een autobiografie lezen. De titel "een vioolkist vol vlees" is bijvoorbeeld zo'n enorme draak, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand die echt zou bedenken.
quote:Die titel refereert wellicht aan de verhalen die Poëziemeisje van haar voorouders heeft vernomen. Verhalen over de hongerwinter van 44/45, toen de vioolkist een geschikt middel bleek om voedsel ongemerkt te transporteren.Op maandag 3 oktober 2005 02:01 schreef dvr het volgende:
De titel "een vioolkist vol vlees" is bijvoorbeeld zo'n enorme draak, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand die echt zou bedenken.
"Ow, je wist het nog niet?", verbazing veinzend.
Ze wordt meer het spookmeisje.
Ik neem voor de gelegenheid de rol van Daniel op me.
Vanavond komt ze weer. Daniel bekeek zichzelf goedkeurend in de spiegel. Ik kan nu al uit drie vrouwen kiezen. Nu is er dat meiske bij, Nadine. Ziet er leuk uit. Ze is intelligent, maar kom, daardoor hoef ik me niet van mijn stuk te laten brengen. Ze wil me. Ze probeert het nog te maskeren, maar ik zie hoe ze naar me kijkt. Nadine, een mooie naam. Daniel & Nadine hoe zou dat staan op de voordeur? Verdomme, Daniel, sprak hij zichzelf toe, wat verbeeld je je nu toch allemaal. Dat wijf mag verdomme blij zijn als ik haar een keer wil neuken.
Misschien speelt ze een belangrijkere rol dan ik wil. Laat ik voor mezelf geen verstoppertje spelen, doch alles op zijn tijd.
Een laatste goedkeurende blik in de spiegel, hij draaide zich weg en knipte daarna het licht uit.
De bel ging. Dat moest het wonderschone oppasmeisje zijn; het hoerig secreet! Koel blijven. 'Doet er nog iemand open?', schreeuwde hij naar beneden.
Nu niet meteen naar beneden. Zo belangrijk ben je niet, lekker neukwijf. Hij dacht terug aan hun zoenscene. Het was beslist spannend geweest, en ver over de grens van wat de omgang met een kindermeisje vereist. Bij die gedachte kon hij een grijns nauwelijks onderdrukken. Daniel kreeg een halve erectie, maar dirigeerde hem dat dit niet het moment was.
Hij stapte naar beneden. Daar staat ze in volle glorie. Wel-wel, je hebt je best weer gedaan, meiske. "Hallo," met een kort, koel knikje.
Verder kom ik niet. Het ging maar even om het idee.
quote:Wat te denken van de moeder van Rachel?Op zondag 2 oktober 2005 04:10 schreef cioran63 het volgende:
Wat ik nog steeds niet begrijp is waar en door wie Hazes zelf ooit misbruikt is, want dat schijnt zo te zijn. Het werd althans gesuggereerd in de documentaire over hem.
De slagersvrouw, zogezegd, met de spacebril - al weet ik niet of André zijn aanstaande schoonmoeder als klein jongetje al kende... Maar waarom niet? Het spreekt wel tot de verbeelding: hoe de kleine Dreetje achterin de Rotterdamse slagerij, zo'n beetje tussen de vrieskisten en de vleeshaken, op beestachtige wijze wordt misbruikt door de vrouw-met-de-spacebril.
quote:Zo ruimdenkend ben ik helaas niet. Die 'ene wip' is mij om precies te zijn één wip teveel. En ik krijg er ook allemaal nachtmerrie-achtige beelden bij. Jij kent het poëziemeisje niet, maar ik beloof je dat het diep slikken is om uitgerekend aan die Russische boerin je vriendje te verliezen. Ik kan het niet geloven. Ik wil het niet geloven. Ik geloof het dus niet. (Nou... een beetje, dan).Op maandag 3 oktober 2005 01:36 schreef Gajus het volgende:
Oké, Thijs en PM hebben een wip gemaakt en het is bij die ene wip gebleven. Dat is goed nieuws, toch?
quote:Spookmeisje, dat is ze zeker.Op maandag 3 oktober 2005 03:09 schreef R_ON het volgende:
Minder poetisch van het poezie-meisje is toch haar gedrag:
"Ow, je wist het nog niet?", verbazing veinzend.
Ze wordt meer het spookmeisje.
En wat ik het gekste & gevaarlijkste vind: dat zij blijkbaar weet dat ik 'verliefd ben op iemand anders'. Dat kan zij helemaal niet weten. Dat weet Thijs niet eens. Hoe zit dat? Hierover breek ik me al het hele weekend het hoofd, maar ik kom er niet uit.
Misschien was het haar intuïtie? Dat ze erop gokte dat ik wel verliefd zou zijn op iemand anders? Of hebben ze het er samen over gehad? Maar hoe weten ze het dan?
P.s.: ik vind jouw vertolking van Daniël 'interessant', laat ik het zo maar zeggen - en misschien is het ook wel levensecht, want ik kan niet in een mannenhoofd kijken (helaas). Alleen blijf ik natuurlijk wel een meisje, ik bedoel: een béétje romantiek... een béétje gevoel... dat is wel het minste. Of is het heel naïef om zo te denken? (Ik bedoel: in het algemeen. Ik laat Daniël hier voor de zekerheid maar even buiten beschouwing, sinds hij heeft besloten mij niet meer te kennen).
quote:Gevalletje "if you can't stand the heat, get out of the kitchen" heOp maandag 3 oktober 2005 10:12 schreef Nadine26 het volgende:
Zo ruimdenkend ben ik helaas niet. Die 'ene wip' is mij om precies te zijn één wip teveel. En ik krijg er ook allemaal nachtmerrie-achtige beelden bij. Jij kent het poëziemeisje niet, maar ik beloof je dat het diep slikken is om uitgerekend aan die Russische boerin je vriendje te verliezen. Ik kan het niet geloven. Ik wil het niet geloven. Ik geloof het dus niet. (Nou... een beetje, dan).
. Het is iets te makkelijk om nu je vriendje even alle schuld in de schoenen te schuiven nu allebei de mannen opeens buiten bereik blijken. Ben je even vergeten hoe makkelijk hetzelfde tussen jou en Daniel had kunnen gebeuren als die laatste meer had doorgezet? En hoewel ik niet zoveel tekst van jouw hand over je vriendje gelezen heb lijkt het me logisch dat hij toch op z'n minst jouw scherpzinnigheid en intelligentie tot op zekere hoogte deelt, blijkbaar had hij door dat er iets niet in de haak was en waren zijn vermoedens behoorlijk juist. Het blijft een beetje rigoreus om dan bij een dikke Duitse pad in bed te gaan liggen natuurlijk , maar dat het slechts eenmaal gebeurd is en dat zij het blijkbaar onderling over de gevolgen voor jullie hebben gehad zegt volgens mij voldoende hoor, nl. enkel/vooral wraak van zijn kant...(Btw, eens met de anderen, heerlijk om te lezen en je schrijft erg goed!
)quote:Nou, dan heb ik Daniel ook niet goed neergezet. Er moest juist blijken hoe hij twijfelt. Als hij jou te leuk vindt, dan ben je het "rotwijf", omdat je dan dingen in de war gaat schoppen. Tja, en daar houdt Daniel gewoon niet van. Althans in mijn verslagje.Op maandag 3 oktober 2005 10:29 schreef Nadine26 het volgende:
P.s.: ik vind jouw vertolking van Daniël 'interessant', laat ik het zo maar zeggen - en misschien is het ook wel levensecht, want ik kan niet in een mannenhoofd kijken (helaas). Alleen blijf ik natuurlijk wel een meisje, ik bedoel: een béétje romantiek... een béétje gevoel... dat is wel het minste. Of is het heel naïef om zo te denken? (Ik bedoel: in het algemeen. Ik laat Daniël hier voor de zekerheid maar even buiten beschouwing, sinds hij heeft besloten mij niet meer te kennen).
En deze Daniel doet afstandelijk, omdat natuurlijk niet mag blijken dat hij met jou bezig is.
Hoezo gevoelloze Daniel?
quote:Hmmm... dat klinkt al beter. Daar kan ik wel mee leven. Ik snap ook wel dat het uiteindelijk allemaal draait om sex, dat hij misschien denkt... en ik trouwens ook wel... misschien, nou ja, nu even niet, trouwens - maar ik bedoel: in jouw interpretatie draait het (in zijn hoofd) wel héél eendimensionaal & in een rechte lijn om dát, en alleen maar om dát.Op maandag 3 oktober 2005 14:22 schreef R_ON het volgende:
En deze Daniel doet afstandelijk, omdat natuurlijk niet mag blijken dat hij met jou bezig is.
Hoezo gevoelloze Daniel?
Ach, laat mij lekker romantisch met waxinelichtjes in de weer gaan
quote:Ik probeerde het beeld op te roepen: Teringwijf, waarom doe je me toch zoveel?! In zijn gedachte word je, als om het weg te stoppen, gereduceerd tot neuksnol.Op maandag 3 oktober 2005 14:50 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Hmmm... dat klinkt al beter. Daar kan ik wel mee leven. Ik snap ook wel dat het uiteindelijk allemaal draait om sex, dat hij misschien denkt... en ik trouwens ook wel... misschien, nou ja, nu even niet, trouwens - maar ik bedoel: in jouw interpretatie draait het (in zijn hoofd) wel héél eendimensionaal & in een rechte lijn om dát, en alleen maar om dát.
Ach, laat mij lekker romantisch met waxinelichtjes in de weer gaan
Net als wat jij zou doen als je aan de verkeerde man denkt: je stelt 'm in een zwetende positie voor met de broek op zijn enkels en witte sportsokken.
quote:Dan wil ik er ook badslippers bij!Op maandag 3 oktober 2005 15:13 schreef R_ON het volgende:
Net als wat jij zou doen als je aan de verkeerde man denkt: je stelt 'm in een zwetende positie voor met de broek op zijn enkels en witte sportsokken.
quote:Ja, dat zou mij eigenlijk niet eens verbazen. Wel héél doortrapt, verdomme. Ik dacht naderhand ook bij mezelf: 'Waarom moest zij me nou eigenlijk zo nodig persoonlijk spreken? Wat was de meerwaarde van mijn lijflijke aanwezigheid?'Op maandag 3 oktober 2005 12:47 schreef Xennia het volgende:
PM is geraffineerd. Ze wist best dat Thijs het niet aan jou had verteld en wilde jou op deze manier buitenspel zetten en tegelijkertijd symphatie bij jou kweken door zich als een vriendin op te stellen
Nou, eh... misschien kickt ze erop? Om mijn kaak te zien vallen? Om mijn ogen heel snel te zien knipperen?
KILL!!!
quote:Nee, dat ben ik niet vergeten. Maar dat is het hele dubbelzinnige punt met dit soort dingen: zodra het je zélf overkomt, is het allemaal héél anders en véél erger en duizend maal walgelijker en fouter en overdraaglijker.Op maandag 3 oktober 2005 12:01 schreef keesjeislief het volgende:
Het is iets te makkelijk om nu je vriendje even alle schuld in de schoenen te schuiven nu allebei de mannen opeens buiten bereik blijken. Ben je even vergeten hoe makkelijk hetzelfde tussen jou en Daniel had kunnen gebeuren als die laatste meer had doorgezet?
Ik vind het écht onverdraaglijk.
De hele gedachte aan die grote Russin/Duitse pad, en dan zonder kleren...
quote:(Btw, eens met de anderen, heerlijk om te lezen en je schrijft erg goed!
Dan doe ik anderen tenminste nog een pleziertje met de smeulende resten van wat ooit mijn leven was... quote:Ik had eerlijk gezegd verwacht, gezien je scherpe observaties in dit verhaal tot dusver, dat je jezelf beter ingeschat zou hebben op dit gebied. You win some, you lose some, zo is het nou eenmaal als je dit soort dingen aangaat, hoe goed je jezelf ook in staat acht de controle te behouden. Je leert dingen bij, ook over jezelf.Op maandag 3 oktober 2005 16:09 schreef Nadine26 het volgende:
Nee, dat ben ik niet vergeten. Maar dat is het hele dubbelzinnige punt met dit soort dingen: zodra het je zélf overkomt, is het allemaal héél anders en véél erger en duizend maal walgelijker en fouter en overdraaglijker.
. Daarbij, dat is (imo) juist het leuke van dit soort dingen, al die spanning, emoties en intriges geven je op z'n minst de notie dat je "leeft!", niet? .quote:A la, maar het besef dat je geliefde van zoiets daadwerkelijk geil geworden is...Ik vind het écht onverdraaglijk.
De hele gedachte aan die grote Russin/Duitse pad, en dan zonder kleren...
(i.h.a. bedoeld, niet persoonlijk)quote:"Smeulende resten"?
. Ach, zo erg is het toch allemaal niet, als je een beetje oprecht je best doet kan ik me niet voorstellen dat je vriendje niet toch eieren voor z'n geld kiest, gegeven dat jij dat nog wilt natuurlijk. En anders is het een mooie gelegenheid om op dit gebied eens overnieuw te beginnen, rust roest ten slotte en je hebt bovendien een mooi verhaal om je eerste korte roman mee te vullen zometeen 
., jammer dat jouw fotoboek "gelocked" is zodat ik niet kan reageren. Heb je dat bewust gedaan?quote:Heb ik een fotoboek dan...?!Op dinsdag 4 oktober 2005 00:26 schreef keesjeislief het volgende:
Offtopic: Nadine, leuk dat je wat hebt achtergelaten in m'n fotoboek
Nee joh, zo geavanceerd ben ik niet, ik leef nog in de prehistorische tijd van de kodakrolletjes & de plakboeken.
Maar hier dan mijn lach:
quote:Schrijf nog eens iets voor ons dan.Op maandag 3 oktober 2005 16:09 schreef Nadine26 het volgende:
Ik verveel me dood. 
quote:Helemaal niet zo'n rare gedachte, op beestachtige wijze misbruikt door een vrouw met een bril. Ik kan daar wel inkomen.Op maandag 3 oktober 2005 10:06 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Wat te denken van de moeder van Rachel?
De slagersvrouw, zogezegd, met de spacebril - al weet ik niet of André zijn aanstaande schoonmoeder als klein jongetje al kende... Maar waarom niet? Het spreekt wel tot de verbeelding: hoe de kleine Dreetje achterin de Rotterdamse slagerij, zo'n beetje tussen de vrieskisten en de vleeshaken, op beestachtige wijze wordt misbruikt door de vrouw-met-de-spacebril.
Maar over het verhaal, even samenvattend, wie komt er nu nog in aanmerking voor verder onderzoek: Daniël of Th.? Eigenlijk hebben ze nu beiden afgedaan, op verschillende momenten en om uiteenlopende redenen. Th. wegens naakt gedoe met een wanstaltige pad, en D. omdat hij eigenlijk een arrogante en laffe zak is. Of zit er nog wat in? Ik bedoel, in die mannen. Welke doet er nu nog werkelijk toe?
Thijs heeft een deerniswekkende jeugd gekend, in emotionele zin. Een gedetailleerde beschrijving van zijn jeugd doet afbreuk aan het Dagboek, daarom slechts twee incidenten ter illustratie.
Op 15-jarige leeftijd heeft Thijs kennis gemaakt met 'la petite mort', weliswaar een synoniem voor 'le plaisir d'amour' maar toch wezenlijk verschillend. De nacht na de begrafenis van zijn vader is hij halfslapend verleid door de inwonende huishoudster, tevens een minnares van zijn vader, en volgens hardnekkige geruchten tevens een bastaarddochter van zijn grootvader van moederskant. Na afloop, terwijl hij verdwaasd naar het plafond staarde en zij de plooien van haar peignoir schikte, heeft hij te horen gekregen dat hiermee een laatste wens van zijn vader was vervuld. Haar woorden hebben ernstig afbreuk gedaan aan de goede herinneringen aan zijn vader, maar dankzij zijn therapie neigt hij nu te geloven in een wraakneming van de huishoudster.
Op 18-jarige leeftijd heeft Thijs het ouderlijk landgoed verruild voor vaders voormalige pied-à-terre om - naar familietraditie - rechten en geschiedenis te studeren. Bij het afscheid heeft zijn moeder hem gewaarschuwd voor de vrouw en haar verleidelijkheden. "En mocht jij zo'n juffer onverhoopt bezwangeren, dan ga jij geen enkele verplichting aan, dan ontferm ik mij wel over de baby." Aangezien Thijs zijn moeder zoiets niet kon aandoen, is deze boodschap afdoend anticonceptief gebleken.
Thijs heeft inmiddels Nadine ontmoet. In haar vindt hij een jubelende combinatie van schoonheid en eruditie. Zij is de perfecte vrouw ... nagenoeg, slechts het luisterend oor ontbreekt. "Gedane zaken nemen geen keer" is helaas een van haar favoriete dooddoeners, als hij begint over zijn fnuikende jeugdherinneringen. Vooral na een vrijpartij wordt hij - starend naar het plafond - overmeesterd door een diep gevoel van leegte, alsof de dood nabij is.
Maar Thijs wil ook kunnen genieten van een vrijpartij en is in therapie gegaan. In analogie met mensen met vliegangst, krijgt Thijs te horen dat hij vóór, tijdens en na een vrijpartij al zijn gevoelens moet uiten. Thijs' verweer dat zijn vriendin zoiets nooit zal dulden, wordt afgedaan met de constatering dat meer wegen naar Rome leiden. Als hint krijgt Thijs te horen dadelijk naar de wachtkamer te gaan en kennis te maken met de volgende patiënte. En zo is het Poëziemeisje in zijn leven gekomen. Ook het Poëziemeisje heeft een soortgelijk trauma en nu verkeren beide patiënten in een gezamenlijk genezingsproces. Mooi toch?
Disclaimer: elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.
quote:Jazeker, iedereen heeft er een, zelfs jijOp dinsdag 4 oktober 2005 00:57 schreef Nadine26 het volgende:
Heb ik een fotoboek dan...?!
Nee joh, zo geavanceerd ben ik niet, ik leef nog in de prehistorische tijd van de kodakrolletjes & de plakboeken.
: klik (je kunt hem evt. aanpassen door bovenin op "Profiel wijzigen" te klikken), al zou dat natuurlijk ook nauwelijks op kunnen tegen het beeld dat zich n.a.v. dit topic en bovenstaande quote opdringt: een ouderwets romantische jonkvrouwe die in de late avond en in een doodstil huis, gekleed in prachtige avondjurk en beschenen door het flikkerende licht van dikke kaarsen, haar wederwaardigheden met een mooie vulpen neerschrijft op licht krakend perkamentachtig papier, af en toe een traan latend die een blauw poeltje van verse inkt op het papier achterlaat. ( ).(hoe dan ook, dank voor je complimentje in mijn fotoboek
en sorry voor het offtopic gaan).quote:Maar hier dan mijn lach:
.Verder ben ik het eens met de heren hierboven, graag meer schrijfsels van jouw kant
(zou dit nou hetzelfde soort voyeuristisch verlangen zijn als anderen ervaren bij real life soaps en big brother?). quote:Uiteraard is de werkelijke onderliggende reden om je recht in je gezicht te kunnen uitlachen. Maar het is goed mogelijk dat zij zich daar niet eens echt van bewust is en dat ze het vanuit haar perspectief volledig kan rechtvaardigen t.o.v. zichzelf door aan te voeren dat "ze de dialoog met je is aangegaan, wat van haar uit ook een handreiking is want het is toch een confrontatie" en "zo'n zwaar onderwerp dien je persoonlijk te bespreken, over de telefoon is zo afstandelijk en kil". Poeziemeisjes die eruit zien als een dikke pad en kruidenthee drinken leven nogal eens in hun zelfgecreeerde comfortabele schaduwwereldjeOp maandag 3 oktober 2005 15:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja, dat zou mij eigenlijk niet eens verbazen. Wel héél doortrapt, verdomme. Ik dacht naderhand ook bij mezelf: 'Waarom moest zij me nou eigenlijk zo nodig persoonlijk spreken? Wat was de meerwaarde van mijn lijflijke aanwezigheid?'
Nou, eh... misschien kickt ze erop? Om mijn kaak te zien vallen? Om mijn ogen heel snel te zien knipperen?
KILL!!!
.Zij heeft hoogstwaarschijnlijk het idee dat haar helemaal geen blaam treft: ze heeft Thijs "gered" uit jouw liefdeloze armen en heeft zich ook nog opengesteld voor een eerlijk gesprek met jou... En met een beetje mazzel probeert ze ook nog om Thijs mee te krijgen in dat idee. Heeft ze toen ze terugkwam even laten merken aan hem dat het "toch wel zwaar" voor haar was, maar dat hij haar dit waard is en dat jij zo egoistisch en koud reageerde, alleen maar op jezelf gericht en totaal niet bekommerd om Thijs, waar het haar toch wel allemaal om te doen is...
[ Bericht 5% gewijzigd door keesjeislief op 04-10-2005 04:37:21 ]
maareh.. daarbij.. 1 keer vreemd is 1 keer teveel..
quote:Het wordt nog interessanter. Riemen vast.
Gisteravond was ik op de sportschool. Het was half tien. Ik zat op een van de skaileren bankjes water te drinken en uit te blazen, toen mijn mobiel piepte. Het was mijn moeder: "Ik ben vandaag naar een begraafplaats gaan kijken," zei ze.
"Oh," zei ik.
"Ze hebben er ook een crematorium. Een hele aardige meneer heeft me verteld wat de mogelijkheden zijn."
"De mogelijkheden," bracht ik uit. "Jezus, mama."
"Er is een strooiveldje. Maar volgens mij willen wij geen strooiveldje."
"Nee," zei ik, en ik probeerde me een voorstelling te maken van een 'strooiveldje' zonder te denken aan een volle asbak, maar het lukte niet erg.
"Je kunt me ook op de piano zetten."
"Nee," zei ik. "Sorry."
"Of je kunt de urn begraven. Kopen we een stukje grond."
"Doe dat maar," zei ik.
"Dan kunnen jullie nog eens bij het graf langs," zei ze met een lachje. "Voor een goed gesprek met de as."
"Gaat het wel?" vroeg ik. "Ik wist dit helemaal niet. Dat je ermee bezig was."
"Ja, het gaat. We gaan er binnenkort een keer met z'n allen kijken. Dan zetten we het daarna wel op een zuipen."
"Dat is goed," zei ik. "Zuipen is altijd goed."
Eerst de afgelopen lente die zo ver weg lijkt. Het was begin april, op een kraakheldere woensdag om vijf uur 's middags, en pas naderhand begrepen we dat het tijdstip van de afspraak ons had moeten waarschuwen. Het is altijd moeilijk om in te schatten hoe mensen reageren wanneer hen op een doodgewone woensdag in een doodgewone spreekkamer in een doodgewoon ziekenhuis de dood wordt aangezegd. Dus: zet die mevrouw maar aan het eind van de dag.
Wachtkamer leeg. Schreeuwen mogelijk.
De internist was klein van stuk. Ik zie zijn gezicht heel scherp voor me: gebruind, montuurloos brilletje, jaar of zestig. Na heel lang wachten verscheen hij toch nog plotseling in de wachtkamer. Witte jas, ijskoude hand. Op weg naar zijn spreekkamer liet hij diezelfde hand zo'n beetje speels langs de muur glijden, dat viel me op, dat verontrustte me.
Mijn moeder en Trees namen plaats op de klaarstaande stoelen. Ik pakte een krukje.
Trees is mijn moeders beste vriendin. Zij is, om het vriendelijk te zeggen, een echt gevoelsmens. Zij heeft vaker in mijn armen gehuild, met gierende uithalen, dan alle andere mensen die ik ken, en zo vaak zie ik haar niet. Zelden, eigenlijk. Ze kan ook gierend lachen. Of 'lachen'... het is meer een soort orgastisch brullen wat ze doet, een kronkelend krijsen, en dan piest ze altijd in haar broek. Maar je weet in elk geval wel waar je aan toe bent met Trees.
De internist begon het onderhoud met een minutenlange stilte. Wij zaten alledrie kaarsrecht overeind, verstijfd, in opperste concentratie, want nu we eenmaal binnen waren, lukte het ons niet meer om te doen alsof er eigenlijk niets aan de hand was.
"Mevrouw S.," doorbrak de arts de stilte. "U heeft de afgelopen weken een aantal onderzoeken ondergaan. Hoe voelt u zich?"
"Pijn," zei mijn moeder, en ze wees op haar buik.
De dokter knikte, dat had hij wel verwacht. "Wat denkt u?" zei hij. "Heeft u zélf enig idee wat er met u aan de hand zou kunnen zijn?"
Wij zwegen verbijsterd. (Is het een griepje, dokter?)
Toen zijn vraag niet het gewenste effect bleek te hebben, moest de man er zelf aan geloven. Vervelend, hoor. Hij zuchtte eens diep. Hij opende een dossiermap. Hij bladerde erin, en toen zei hij: "Het is heel slecht nieuws."
Wij hadden op heel slecht nieuws gerekend. Mijn zus Franny, eigenlijk heet ze Francesca, had zich in de weken voorafgaand aan de diagnose verwoed op het Internet gestort, op zoek naar alle mogelijke informatie over het mysterieuze orgaan dat één keer terloops door de arts was genoemd: de pancreas. En dan moet je net Franny hebben. Zij zit om de haverklap bij de huisarts omdat ze weer eens een hersentumor heeft, of multiple sclerose, daar heeft ze ook vaak last van. Op het gebied van enge ziektes is Franny niet te houden. Zij is de hypochondrie ver voorbij.
Franny had ons dus op het ergste voorbereid: "Mama gaat dood," huilde ze door de telefoon, "het is pancreaskanker, ik weet het zeker, ze gaat dood."
"Hou toch op," had mijn broer gezegd. "Ga je druk maken om je eigen hersentumor."
Maar intuïtief wisten we dat Franny het deze keer wel eens bij het rechte eind kon hebben. Eén vluchtige blik op het Internet was genoeg geweest om mij nachtenlang uit mijn slaap te houden. Wat je ook van pancreaskanker kunt zeggen, een overzichtelijke ziekte is het wel: je krijgt het, je ontdekt het, en daarna valt het doek.
De internist pakte een vel papier en begon een tekening te maken. Een soort situatieschets. Met een zwarte viltstift maakte hij een grote cirkel - "Hier ziet u de buikholte..."- met in het midden een sikkelvormig fuguurtje dat de pancreas moest voorstellen.
Hij hield de schets omhoog en legde uit hoe ernstig het was: "Opereren of behandelen is zinloos," zei hij. "Het is overduidelijk. De scans laten geen enkele twijfel bestaan over... sorry, telefoon."
Tijdens het telefoongesprek staarden wij verdwaasd naar de zwarte figuren op het papier.
"Goed, waar waren we?" kwam de arts weer terzake. Wij haalden diep adem. "Ja, pancreaskanker," herinnerde hij zich. "Dat is heel beroerd, heel vervelend. Over uw geval kan ik zeggen, op basis van de foto's..." en intussen draaide hij zich weer een kwartslag, zodat hij de telefoon kon beantwoorden.
Eindelijk hing hij op. Meteen begon de telefoon weer te rinkelen. Het was, zou je kunnen zeggen, spitsuur op de afdeling. Een gekkenhuis.
Ik greep mijn moeders hand vast. Ik dacht: waarom doen we niks? Waarom sleuren we die smeerlap niet vanachter zijn bureau vandaan, waarom slaan we zijn schedel niet in met de presse papier?
Het antwoord op die vraag moet ik schuldig blijven. De shock, die zal er ongetwijfeld mee te maken hebben gehad. En de onervarenheid, want wij hadden deze situatie nooit eerder bij de hand gehad. Ik bedoel, een doodvonnis krijg je meestal maar één keer. Wij konden dus niet denken: goh, dat ging er de vorige keer toch heel anders aan toe. Trouwens: het idee dat we nog hadden kunnen denken. We konden alleen maar verstijfd blijven zitten en wachten, beleefd wachten op de rest van het doodvonnis.
De internist was weer bij de les. "Tja, mevrouw S.," bracht hij het gesprek weer op gang. "Laten we uw geval eens bekijken. Helaas moet ik constateren dat het in de staart van de pancreas zit. Beroerd. Als het in de staart zit, is de prognose uiterst beroerd."
Hij keek mij lang en intens aan door zijn brilletje; het leek wel alsof hij me wilde hypnotiseren. Ik keek roerloos terug. Met de patiënt, mijn moeder dus, had hij nog niet één keer oogcontact gemaakt.
"Hoe lang nog?" vroeg Trees met een trilling in haar stem. "Hoe lang heeft ze nog te leven?"
De intrnist wist het niet. Hij krabde achter zijn oor. "Laten we zeggen dat u kunt rekenen op een levensverwachting van..."
Telefoon!
Enkele minuten later pakte hij de draad weer op: "De levensverwachting, " zei hij, "verschilt per geval. Moeilijk te zeggen. Zes tot twaalf maanden, ongeveer."
Nu het hoge woord eruit was, had hij nog wel een paar adviezen. Dat mijn moeder de komende tijd maar extra van haar gezin moest genieten, zei hij, en van de dingen die ze nog kon doen. Reizen, bijvoorbeeld. Ze wilde op reis naar Turkije? Fantastisch idee, ze moest zéker naar Turkije. En genieten, hij kon het niet genoeg benadrukken: genieten was zeer belangrijk. "Slikt u trouwens pijnstillers?" schoot hem ineens te binnen.
Mijn moeder opende haar zwarte tasje en presenteerde hem het doosje fluorroze wonderpillen uit Spanje. De internist knikte goedkeurend: "Prima, die blijft u slikken. Nou mevrouw S, veel sterkte ermee."
Ik moet nog vaak terugdenken aan die avond bij mijn moeder thuis, toen we allemaal zo knetterlam waren. Dat kun je wel aan ons overlaten, knetterlam worden. Het huilen, kort en hevig, hadden we toen al achter de rug. We beseften allemaal dat huilen een zwaktebod was; huilen doe je van de pijn, om een schaafwond of zo. Zelfmedelijden is ook een goede reden.
Alleen Trees liet zich helemaal gaan. Ze kan niet zo goed tegen drank, Trees. En er werd die avond goed doorgedronken. Nadat ze het ene glas na het andere achterover had gekopt, verdween ze in de badkamer, zogenaamd discreet, zogenaamd voor 'een momentje alleen', maar toen begon het indianengejank: "Oooh... God bestaat niet!" klonk het galmend, want zo'n badkamer heeft een fantastische akoestiek. "Oooh-oooh-oooh... zie je nou wel, God bestaat helemaal niet!" Wij keken elkaar aan.
"Jongens," zei Franny, "Haal de dwangbuis."
Toen kregen we de slappe lach. Dat gelul over God, en die pathetische huildans die ze stond uit te voeren in de badkamer - dat is niks voor ons. Wij trokken nog maar eens een fles open.
Eindelijk manifesteerde Trees zich weer. Haar gezicht was opgeblazen als na een verschrikkelijke operatie, en met een woeste kreet stortte ze zich bovenop mijn moeder. "Ik heb mijn krultang meegenomen!" gilde ze. "Ik wist het, ik wist het al die tijd al, ik voelde dat het fout zat! Daarom heb ik mijn krultang meegenomen! Wil je hem zien? Ik wist dat het zo zou aflopen, ik dacht: ik heb mijn krultang nodig, ik moet blijven overnachten! Ik ga hem halen, als je me niet gelooft! Mijn krultang! Ik heb hem bij me!"
"Te laat," fluisterde Franny. "Die krijg je niet meer in een dwangbuis."
Mijn broer liep naar de bank. Hij schudde zachtjes aan de schouder van Trees, die dwars over mijn moeder heen lag. Toen ze niet reageerde, begon hij harder te schudden, en aan haar benen te trekken.
"Mijn krultang!" klonk het vanaf de grond. "Ik laat jullie allemaal mijn krultang zien!"
Later die nacht hebben we Trees in een taxi geloodst. Nog weer later, het was buiten al licht, hebben we met z'n vieren een belachelijk dure Spaanse vakantievilla geboek op Internet, met veel te veel kamers en een zwembad en een sauna en een bubbelbad en de hele heisa. En businessclass vliegtickets voor ons allemaal.
"Gaat Trees ook mee?" vroeg mijn broer, die achter het toetsenbord zat.
"Ja," zei mijn moeder. "Trees gaat ook mee."
"En de krultang?" vroeg ik.
"Die niet," zei mijn moeder. "Alsjeblieft, géén krultang. In godsnaam."
quote:Allebei, in principe (voor onderzoek).Op dinsdag 4 oktober 2005 03:11 schreef cioran63 het volgende:
wie komt er nu nog in aanmerking voor verder onderzoek: Daniël of Th.? Welke doet er nu nog werkelijk toe?
Met Th. is het zo gesteld dat ik hem nú wel ontloop, maar dat kan ik niet eeuwig blijven volhouden; hij woont hier trouwens in de buurt. Het Th.-onderzoek zal erop neerkomen dat tot op de bodem moet worden uitgezocht, ik bedoel met betrekking tot zijn liason met het poëziemeisje, wat er precies aan de hand is. Dus: Hoe, Wat, Waar, Hoe Vaak, Waarom, Hoezoe In Godsnaam, en ga zo maar door (waren er wellicht nog Derden bij betrokken? Was er sprake van dwang? Heeft het Poëziemeisje een strafblad? Rare hobby's? (Buiten het dichten, dus) Moet er sporenonderzoek worden gedaan? Hebben buurtgenoten verdachte geluiden gehoord? Zo ja: welke geluiden? Omschrijf? Enzovoort).
Ik bedoel maar. Daar ligt een zware taak op mij te wachten. Maar... ik zet me schrap. Ik sla me er wel doorheen.
Met D. ligt het anders. Ik heb voor morgen aan oppas-afspraak staan in het Bowlingcentrum. Nou zijn bowlingcentra niet de meest romantische ontmoetingsplekken, dat weet iedereen. Het zijn, om precies te zijn, plekken waar je al na vijf minuten zin krijgt om je vakkundig op te knopen in de felverlichte damestoiletten. En dat is zéker het geval als er een kinderpartijtje aan de gang is, waarbij vijftien krijsende jongetjes elkaar de hersens proberen in te slaan met bowlingballen. Laat stáán als ook 'Madame' zich voor de feestelijke gelegenheid in het centrum bevindt, want de zevende verjaardag van de tweeling is een uitgelezen kans voor een middagje gezinsherreniging. En daarna gezellig met z'n allen naar de McDonalds!
Het ziet er kortom slecht uit voor mij. Hoe het D.-onderzoek er precies uit zal zien, weet ik nog niet. De vraag is trouwens of een D.-onderzoek nog tot de mogelijkheden behoort, aangezien het onderzoeksobject kuren vertoont.
quote:Op dinsdag 4 oktober 2005 03:35 schreef Gajus het volgende:
Arme Thijs, virtueel gecastreerd door sommige dames na zijn vermeende misstap. Als soortgenoot van Thijs wil ik hem in een hypothetische context plaatsen, in de ijdele hoop dat de dames wat meer begrip kunnen opbrengen voor heren zoals Thijs.
Thijs heeft een deerniswekkende jeugd gekend, in emotionele zin. Een gedetailleerde beschrijving van zijn jeugd doet afbreuk aan het Dagboek, daarom slechts twee incidenten ter illustratie.
Ik zit er sterk over te denken om deze karakterschets uit te printen en bij hem in de bus te doen, met een briefje erbij waarop ik schrijf: "Hoezo: ik verdiep me niet genoeg in jou?!"
Geestig, een aantal dingen kloppen echt: op z'n 18e in familie-appartement getrokken om Rechten te studeren; de bemoeizuchtige moeder die niks van mij wil weten; en de behoefte om zijn 'zielenzoektocht' met iemand (het poëziemeisje) te delen, uiteraard.
Het wordt allemaal zo herkenbaar opeens, toeleven naar het afscheid van een van je ouders, alle emoties die daar bij komen kijken. Geen zin om met mijn situatie jouw topic te vullen, maar wil je toch laten weten dat ik met je mee voel.
Veel sterkte de komende tijd !!
quote:Het is geen toeval dat jij vandaag deze flashback plaatst ... vandaag is het aftellen echt begonnen.Op dinsdag 4 oktober 2005 14:29 schreef Nadine26 het volgende:
Het was begin april, op een kraakheldere woensdag ...
...
De levensverwachting ... zes tot twaalf maanden ...
Nadine, binnen een paar maanden is het voor eens en altijd voorbij. Zolang het nog duurt, schroom niet jouw (weggemoffeld) kindschap te tonen opdat zij nog eenmaal haar moederschap kan tonen. Moeder & dochter als opperste metafoor voor leven & dood. Het zal haar vrede geven.
Alleen het enige wat mij nog helder voor de geest staat is het moment dat het zwart voor mijn ogen werd toen ik hoorde dat de tumor in mijn moeders borst uitgezaaid was in haar ruggewervel.
Al wist ik het al. Je voelt het. Het is niet goed.
Een dag voordat haar borst geamputeerd zou worden (en ja, ze had al een prothese geregeld, zo ijdel is ze wel) kreeg ze vreselijke rugpijn, en eiste een MRI-scan. Was niet nodig, volgens de oncoloog....de tumoren waren niet agressief, en nog te klein....het was zo onwaarschijnlijk.
Maar goed, om alles uit te sluiten...
Ik ging even naar het toilet tijdens de scan, en zag de arts al verwoed telefoneren nadat hij de "scanruimte" was uitgebeend. Toen hij zag dat ik hem obsewrveerde grimlachte hij nogal betrapt. Maar toch, je gelooft het pas als je het hoort.
10 maanden tot 2 jaar.
Het is nu 2 jaar en gisteren hebben we weer de 3-maandelijkse uitslagen gekregen; alles stabiel, medicatie slaat wonderwel aan. Alleen ze heeft last van evenwichtsstoornissen, ze beschrijft het zelf als een "Albert Heyn karretje" dat zich niet goed laat besturen..met een afwijking, zodat ze scheef loopt als ze recht wil.
Over 3 dagen krijgen we de uitslag van de hersenscan.
Ik rookte al 3 jaar niet meer. De dag dat ik het hoorde heb ik het oude pakje wat er nog lag uit mijn bureaula opgevist, en ben niet meer gestopt.
Verder ben ik meer dan benieuwd naar alle onderzoeksresultaten.
quote:ik ook eigenlijk welOp woensdag 5 oktober 2005 03:12 schreef cioran63 het volgende:
(Ik durf het bijna niet te zeggen, want het blijft briljant geschreven: internet moet met een kleine i. )
Verder ben ik meer dan benieuwd naar alle onderzoeksresultaten.
voor kindermeisjes.Volgens de gemeente
hebben veel buitenlanders in de stad
behoefte aan een 'nanny',die onder meer
goed Engels spreekt.De opleiding is bij
het ID College en begint in februari. "
(Bron: Teletekst)
quote:In het Groot Dictee der Nederlandse Taal van 2 jaar (?) terug werd anders beweerd. Internet moest met een hoofdletter zei men. Waarom is me even ontschoten.Op woensdag 5 oktober 2005 03:12 schreef cioran63 het volgende:
(Ik durf het bijna niet te zeggen, want het blijft briljant geschreven: internet moet met een kleine i. )
Verder ben ik meer dan benieuwd naar alle onderzoeksresultaten.
quote:(Ik herinner me dat ook, maar het was langer geleden, misschien 4-5 jaar. Ze meenden geloof ik dat het om een soort merknaam ging. Afgezien van de onjuistheid daarvan zullen veel oude internetters het woord ook uit principe met een kleine 'i' schrijven. Onze Taal houdt het een beetje in het midden, en Wikipedia zegt dat het Groene Boekje vanaf 2005 een kleine letter voorschrijft).Op woensdag 5 oktober 2005 15:32 schreef Augustina het volgende:
In het Groot Dictee der Nederlandse Taal van 2 jaar (?) terug werd anders beweerd. Internet moest met een hoofdletter zei men. Waarom is me even ontschoten.
quote:Ik ook. Het Th.-onderzoek bevindt zich in een interessante fase: hij belt me ongeveer om het kwartier op. Ik beantwoord de telefoon niet. Hij is ook al twee keer aan de deur geweest; vergeefs, ik ben niet thuis.Op woensdag 5 oktober 2005 03:12 schreef cioran63 het volgende:
Verder ben ik meer dan benieuwd naar alle onderzoeksresultaten.
Gisteren had ik een boterham in de broodrooster gedaan, net toen hij driftig op de bel stond te duwen: "Doe open, Nadine! Doe open," hoorde ik hem roepen.
Ik bleef stokstijf op mijn stoel zitten.
Toen brandde de boterham aan. Grote, zwarte rookwolken.
"Doe open, je bent thuis, ik ruik het!"
Ik verroerde me niet.
En toen: "Wat ben je aan het doen, jezelf in de fik aan het steken?"
Na een tijdje ging hij weer weg. Ik beraad me nog op de te ondernemen stappen. Ik stond gisteravond even op het punt om bij hem langs te gaan, een zwak moment, geef ik toe - maar ik heb er niet aan toegegeven.
Net sprak ik mijn vader aan de telefoon. Hij is weer even in Nederland en hij wilde mij iets vragen. Niet hoe het met mijn moeder gaat, ook niet hoe het met mij gaat - maar wat ik heb uitgespookt met de handdoeken. Dat was de vraag.
Hij: "Zeg, heb jij van de zomer twee groene handdoeken in je koffer gestopt?"
Ik: "Wat bedoel je?"
Hij: "Wij missen twee groene handdoeken."
Ik : "Oh."
Hij: Misschien heb jij ze per ongeluk meegenomen."
Ik: "Waarom zou ik."
Hij: "Dat is dus de vraag."
Ik: "Wees eens wat specifieker dan. Hoe groot zijn die handdoeken?"
Hij: "Klein."
Fluisterstem op de achtergrond: "Veertig bij zestig centimeter."
Hij: "Redelijk klein."
Ik: "Goed, we hebben het dus over twee redelijk kleine handdoeken in de kleur groen. Welke kleur groen precies?"
Hij: "Olijf... eh, mosgroen."
Fluisterstem op de achtergrond: "Mintgroen! Mint! Groen!"
Hij: "Of nee, mintgroen."
Ik: "Oh, mintgroen. Zeg dat dan meteen. Ja, die heb ik meegenomen. Je kent me toch: leg één mintgroene handdoek neer en ik heb mezelf niet meer in de hand. Heerlijke handdoeken, trouwens. Topkwaliteitje."
Hij: (Lachen).
Ik: (ook lachen).
Fluisterstem op de achtergrond: "Ze moeten terug! Dit pikken we niet, Robert!"
Hij: "Nou, mocht je de handdoeken toevallig tegenkomen..."
Ik: "Maar wat doe ik met de rode handdoeken?"
Hij: "Welke rode handdoeken?"
Ik: "De rode handdoeken die zo leuk combineren met de mintgroene handdoeken. Ik heb me een beetje laten gaan, sorry."
Hij: (weer lachen).
Ik: (ook lachen).
Fluisterstem op de achtergrond: "Rode handdoeken? Robert, zég iets, ze rooft ons hele huis leeg!"
Hij: "Nou, dan eh..."
Ik: "Kom weer eens langs. Kan jij morgen?"
Hij: "Ja, morgen is prima. Vijf uur?"
Fluisterstem op de achtergrond: "Hallo! En ik dan?!"
(Lange stilte)
Hij: "Ja, sorry, daar ben ik weer. Je ziet ons morgen wel verschijnen."
Als we hebben opgehangen, denk ik aan Marcella. Wij noemen haar nooit Marcella, wij noemen haar 'Gebakkie'. Soms noemen we haar 'De paardenfluisteraar.'
Marcella is nog steeds in dienst als mijn vaders secretaresse, alleen wordt ze er niet meer voor betaald. Dat hoeft ook niet, want uit betrouwbare bron hebben wij vernomen dat Marcella 'op rozen zit': ze heeft een miljoen op de bank staan. Dat miljoen heeft ze meegekregen als appeltje voor de dorst toen ze haar congé kreeg bij haar vorige baas, een bejaarde textielbaron. Het is een interessante kwestie. Niemand mag het weten, van dat appeltje voor de dorst. Het is diep, diep geheim. (Ik vertel dit dan ook in het diepste vertrouwen). Zelfs de textielbarones schijnt niet te weten dat er een miljoentje is weggegeven.
Het geeft wel te denken. Het is misschien geen aangenaam beeld, maar je kunt haast niet anders dan voor je zien hoe Marcella onder het bureau van de textielbaron kruipt. Hoe ze op haar knietjes voor haar autootje spaart - het droomautootje dat ze inmiddels heeft kunnen kopen van haar miljoen. Het is een paars speelgoedautootje. Ze is er apetrots op. In Amsterdam mag mijn vader er ook wel eens in rijden, omdat zijn eigen auto - de flitsend groene cabriolet waar mijn moeder zich altijd verschrikkelijk om schaamde - in Frankrijk staat. Dan komt hij bij mij de stoep oprijden in dat paarse koekblik, een dan denk ik: arme, arme man.
Hij moet met haar mee naar de winkel om een anti-aanbakpan te kopen. En lekker zachte kussentjes voor op de tuinbank. Ze hebben een strandmand. Ik wist niet dat het woord bestond tot ik hem zag staan: de rieten strandmand, waarin zij twee fleurige badlakens stopt, een tube zonnebrandcrème en een zak gemengde drop. Twee blauwe opklapkrukjes voor op het strand hebben ze ook. Mijn vader die op zo'n opklapkrukje zit, ik heb het met mijn eigen ogen gezien en het was om te janken zo aandoenlijk. Dat ene opklapkrukje vertelt het hele verhaal van hun relatie. (Een man van bijna zeventig. Ingesmeerd met factor 20. In een rode bloemenzwembroek).
Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat mijn vader zich in Frankrijk steevast terugtrok in de nis, achter het gestreepte gordijn - en heel af en toe trokken wij het gordijn opzij om hem een glas wijn aan te reiken, of een bord oesters. Hij las een boek. Hij kwam niet van zijn plaats. Hij zat daar gewoon gelukkig te zijn - domweg gelukkig te zijn in zijn nis. Nou ja: dat dachten wij.
Eén keer heb ik Marcella in actie gezien in Frankrijk. Ze liep de hele dag te redderen met stoffers en poetslappen en zogeheten 'swifferdoekjes' die bevestigd moesten worden aan een zogeheten 'swiffer', een soort plastic bezem, ik weet het niet, ik ben niet zo thuis in de huishoudelijke attributen. Vanaf vijf uur 's middags zat het huishouden erop en draafde ze af en aan met schalen vol toastjes en hapjes en gefiguurzaagde radijsjes en dingetjes. "Gezellig!" riep ze dan. "Hè, laten we een gezellig borreltje doen!" Dat kwam een beetje als mosterd na de maaltijd, aangezien wij al vanaf het ontbijt borreltjes zaten te doen, het was tenslotte vakantie en daarbij: probeer de stemming er maar eens in te houden als er continu iemand met een swiffer door het beeld loopt.
Interessant is wel dat het morele overwicht dat hij eerst kon claimen -omdat je zijn Hoge gedachten weghoonde- nu als sneeuw voor de zon verdwenen is. Wat een schande, om je hondstrouwe vriendinnetje te bedriegen die toch al zo'n pijn en ellende aan haar hoofd had.. het is vrijwel onvergeeflijk.
quote:gefiguurzaagde radijsjes
Heerlijk om te lezen, om me in te leven in je situatie, Nadine. Het lijkt wel fictie, maar zie dat als een compliment. Ik kan wel lachen en huilen tegelijk nu.
quote:Ik moet vooral onderzoeken wat ik ga doen; óf ik iets wil doen, ook. Nu heb ik even helemaal geen zin om hem te zien. Gisteren zag ik D. weer... in het bowlingballencentrum... en ik geloof dat ik verliefd ben.Op donderdag 6 oktober 2005 12:03 schreef Vivi het volgende:
Een interessante fase, oke, maar wat is precies het "onderzoeks"gedeelte?
Niet omdat hij zo goed kan bowlen, dat is geen pré - het is beter om er niks van te bakken, zodat elke bal droevig het zijspoor inrolt, de duisternis tegemoet, maar vooruit: hij kan bowlen als de beste, strike na strike, en toevallig blijk ik ook een aardig potje te bowlen, en zo werd het eigenlijk een hele leuke middag. We hebben gepraat. Gek, maar daar waren we nog niet aan toegekomen.
En nu denk ik: ik zou best een week met hem in een huisje op Terschelling willen zitten en dan alleen maar praten, verder niks, of eventueel logeren we in een duinpan, ook goed. Ik vind hem interessant en bijzonder en grappig en hij is iemand bij wie elke zin raak is, in de roos - dat is ook uitzonderlijk. Geen babbelgesprek. Een gesprek over zijn werk. Over mijn studie. Over zijn kunstverzameling, dat wist ik ook nog niet, maar hij heeft drie 40-voet containers vol moderne kunst, Marlène Dumas en Marc Smulders en nog een heleboel namen die mij niks zeggen, maar dat heeft hij me allemaal uitgelegd, waarom het mooi is en waarom hij die doeken koopt en dat hij vaak naar Basel en New York gaat om kunst te kopen. Het verraste me wel een beetje. Ik had dat niet achter hem gezocht; hij kwam op mij over als iemand die eerder stopdassen zou verzamelen, stropdassen of cabaret-dvd's of zo.
Overigens & helaas heb ik nog steeds het idee dat hij verder niks in mij ziet. Toen we na het bowlen teruggingen naar het huis van Madame, stelde zij voor dat ik met hem zou meerijden, maar toen scheurde hij opeens binnen een splitseconde met piepende wielen de straat uit - ons achterlatend met acht overspannen jongetjes. Uiteindelijk hebben we twee taxi's besteld.
Madame heeft me tussendoor nog uit de doeken gedaan hoe zij vlak voor de scheiding, toen D. nog thuiswoonde, een tijd met een mitella heeft rondgelopen omdat ze in pure razernij had geprobeerd een raam in te slaan. Wat nou precies de aanleiding was, vertelde ze er niet bij. Ze zei alleen: "Ik had dat wel eens in films gezien, dat je zo even met je blote vuist - béng - een ruit aan diggelen slaat, dat leek me wel spectacualir. Maar in de praktijk bleek het een behoorlijk bloederige toestand."
Moraal: waar begin ik aan?
Misschien spreek ik vanavond wel met Th. af.
quote:Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. Alleen dat woordje 'hondstrouw' ligt me wat zwaar op de maag, maar ook weer niet héél zwaar, want je hebt in feite natuurlijk gelijk: HIJ weet dat allemaal niet. Wat er gebeurd is op de groene bank in huize D., bedoel ik. Alleen al vanuit esthetisch oogpunt heb ik het gelijk aan mijn kant, want laten we eerlijk zijn: áls je dan zo nodig met iemand anders aan de haal moet, laat het dan in elk geval iemand zijn met wie je je in het openbaar kunt vertonen.Op donderdag 6 oktober 2005 12:58 schreef dvr het volgende:
Zo'n moment van opperste wanhoop was toch erg geschikt geweest om Th. eens duchtig te onderhouden over zijn scheve schaats. Ik zou een kleine hint van contactbereidheid laten vallen -althans als je daar nog prijs op stelt- anders slaat zijn bui misschien om naar onverschilligheid, of erger, naar een hopeloosheid die troost van de poëziezeug vereist.
Interessant is wel dat het morele overwicht dat hij eerst kon claimen -omdat je zijn Hoge gedachten weghoonde- nu als sneeuw voor de zon verdwenen is. Wat een schande, om je hondstrouwe vriendinnetje te bedriegen die toch al zo'n pijn en ellende aan haar hoofd had.. het is vrijwel onvergeeflijk.
quote:Okay. You're on.Op donderdag 6 oktober 2005 13:57 schreef beestjuh het volgende:
* solliciteert naar de functie van zusje van Nadine in het epos
Voor de filmversie is de rol van D. al vergeven aan de man van Cindy Crawford, voor Th. dacht ik eigenlijk aan Daniël Boissevain. Zelf speel ik vanzelfsprekend mezelf, iemand moet het doen, al die loodzware liefdesscènes, en voor het Poëziemeisje zal ik Catherine Keyl polsen. Sharon Dijksma kan ook.
quote:Conclusie: het Poëziemeisje is voor Thijs louter een therapeutische vluchtheuvel (supplementair aan zijn onbereikbare Nadine) en beslist géén serieus alternatief (substituair voor zijn ravissante Nadine).Op donderdag 6 oktober 2005 16:12 schreef Nadine26 het volgende:
... want laten we eerlijk zijn: áls je dan zo nodig met iemand anders aan de haal moet, laat het dan in elk geval iemand zijn met wie je je in het openbaar kunt vertonen.
Nadine, je hebt de volgende opties:
1) jij breekt met Thijs, zijn vermeende misstap is een afdoend argument;
2) jij gaat met Thijs verder, waarbij jij (2a) ook de rol van PM vervult of (2b) PM en haar rol gedoogt.
aangezien jouw aandacht momenteel op Moeder gericht is, lijkt optie 2b vooralsnog de meest praktische
quote:Ik weet het niet, hoor. Het is al zo ingewikkeld, en het wordt steeds ingewikkelder. Nou weet ik het helemaal niet meer.Op donderdag 6 oktober 2005 17:50 schreef Gajus het volgende:
Nadine, je hebt de volgende opties:
1) jij breekt met Thijs, zijn vermeende misstap is een afdoend argument;
2) jij gaat met Thijs verder, waarbij jij (2a) ook de rol van PM vervult of (2b) PM en haar rol gedoogt.
aangezien jouw aandacht momenteel op Moeder gericht is, lijkt optie 2b vooralsnog de meest praktische
Toen ik Thijs gisteren in de cd-winkel zag zitten, wist ik met absolute zekerheid, geen twijfel mogelijk, dat ik hem terug wilde. Hij zat met zijn rug naar me toe. Hij droeg een koptelefoon. En de lichtblauwe trui die hij van mij heeft gekregen, die droeg hij ook. Sentimenteel misschien, maar ik zag er een lief en ontroerend gebaar in - dat hij mijn trui had aangetrokken, moest iets betekenen.
Terwijl ik nerveus van de ene voet op de andere stond te wippen voor de etalage, in de hoop dat hij zich zou omdraaien, gebeurde het. Aan zijn rechterzijde, voor de kijker op kwart over twaalf, hupste het poëziemeisje mijn blikveld binnen. Het was geen lopen wat ze deed, het was danslopen, swinglopen, het was lekker ongecontroleerd meebewegen op de muziek; wat maakt het uit, ik zit fantastisch in mijn vel en ik doe waar ik zin in heb; ik geef me helemaal over aan de beat. En zo, dansend en draaiend en wiegend met haar kolossale heupen, verplaatste ze zich in een vloeiende lijn naar tien over twaalf, naar vijf over - onderwijl nog wat cd's uit een bak graaiend - en aangekomen op klokke twaalf sloeg ze haar armen om Thijs heen.
Dit was het moment om door te lopen. Nee, dat is niet waar. Eigenlijk was dit het moment om een baksteen door de etalageruit te gooien, als ik een baksteen had gehad, of om te gaan huilen. Laat ik het dan zo zeggen: als ik verstandig was geweest, was ik doorgelopen.
Te laat. Het poëziemeisje had me in de peiling. Ze zwaaide uitbundig, een beetje zoals mensen vanaf het dek van een cruiseschip naar familie op de kade zwaaien. Ze stootte Thijs aan, die verdwaasd omkeek, en het volgende moment kwam het poëziemeisje tot mijn afgrijzen naar me toe gebuikdanst.
Oh God. Ik had net sigaretten gekocht, en op de cover van een damesblad had ik zien staan dat één keer vreemdgaan goed is voor je relatie. Je hoeft zo'n tijdschrift niet te kopen om te weten met welke damesblaadjesflauwekul ze je nu weer om de oren zullen slaan: dat mannen anders in elkaar steken dan vrouwen, dat het een biologische kwestie is, bij vreemdgaan draait het voor de meeste mannen alleen om seks, de kick, de adrenalinestoot, maar die dingen moeten de damesbladenlezeressen niet verwarren met gevoel, met intimiteit - zo'n types damesbladenwoord - en natuurlijk gaan ze je daarna ook nog inpeperen dat een gezonde relatie - nog zo'n woord - wel tegen een stootje kan, als je maar 'open bent tegen elkaar' en meer van dat soort bullshit.
Ik geloof helemaal niet in damesbladenpsychologie. Ik geloof helemaal niet in 'open zijn tegen elkaar'. Als ik ergens in geloof, dan is het in zo min mogelijk vreemdgaan, en mocht het toch een keer gebeuren, dan bijt je maar hard op je kiezen. Karakter tonen. Dat slappe gedoe van 'Ik moet je wat vertellen...' en de meewarige blik die bij zo'n opmerking hoort, en het gejank van beide partijen, want zo gaat het: er wordt hartverscheurend gejankt, en daarna worden er over & weer de verschrikkelijkste dingen geroepen, dingen waarvan je 's nachts nog vaak zult wakker schrikken, badend in het zweet, maar ja: probeer het dan nog maar eens terug te draaien, en na zo'n schreeuwpartij wordt er melodramatisch op de bank geslapen (de dader) en met deuren gesmeten of zelfs weggelopen (het slachtoffer), en alles bij elkaar is het dus veel beter om eens diep te slikken en te denken: ik begraaf het.
En dan nog zoiets: een 'gezonde relatie', kan iemand mij vertellen wat dat betekent? Zouden er mensen zijn die 's avonds in bed tegen elkaar zeggen: "Schatje, wat hebben we toch een gezonde relatie." En dat de ander dan antwoordt: "Kerngezond, maar we moeten er wel hard aan blijven trekken. Anders hebben we straks een ongezonde relatie, en dat willen we niet." Het spijt me zeer, maar mensen die er zo over denken, verdienen een gezonde relatie. Ze vragen erom. Het is precies wat ze nodig hebben.
Terug naar het poëziemeisje. Zij wiebelde naar mij toe. Ik concentreerde me op Thijs, die vlak achter haar liep. Hij keek verheugd. Ik herhaal: verheugd. Dus niet: betrapt. Ook niet: beschaamd. Ook niet: radeloos. Ook niet: manisch depressief. En al helemaal niet: overspelig.
Voor ik iets had kunnen zeggen, nam Thijs me in zijn armen: "Wat is er met je?" fluisterde hij. "Waarom heb ik je zo lang niet gezien?"
Ik was met stomheid geslagen. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat hij niet wist dat ik dankzij het poëziemeisje allang wist wat ik kennelijk niet geacht werd te weten - om de situatie maar eens kernachtig samen te vatten.
"Ja, Nadine," wurmde het poëziemeisje zich ertussen. "Waar hang je toch de hele tijd uit, we zien je nooit meer."
Vooral het subtiele gebruik van het woordje 'we' was ijzersterk te noemen. Ze weet wel wat ze doet, het poëziemeisje. Ze gedraagt zich dan wel als een zweverig probleemgevalletje dat alleen op de been blijft dankzij de schreeuwende poëzie die ze componeert, maar pas op. Met één klein en welgemikt woordje eist ze haar territorium op.
Ik had zin om die trut uit te leggen dat ik er misschien wel uitzie alsof ik niks om handen heb, behalve studeren en oppassen, maar dat schijn bedriegt aangezien ik toevallig een drukbezet en eclectisch en internationaal georiënteerd leven voor mezelf op poten heb gezet, met vertakkingen naar New York, Parijs en Monaco, en dat ze me dáárom nooit meer zien - zij met z'n tweetjes dus; zij met hun gezonde relatie en hun zelfvoldane koppen.
"Zullen we iets afspreken?" vroeg Thijs, nog steeds met die onwetende glimlach op zijn gezicht.
"Misschien," aarzelde ik.
"Dóe nou gewoon, joh!" drong het poëziemeisje aan, ruimdenkend en seksueel bevrijd als zij is. Of misschien, je kunt niets uitsluiten, beschouwde zij zichzelf ook wel als uitgenodigd. Gezellig met z'n drietjes naar de bioscoop, het is weer eens iets anders.
"Bel me maar," zei ik tegen Thijs.
Het poëziemeisje opende haar mond om iets te zeggen ("Don't call us, we call you"), maar ik was al doorgelopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 07-10-2005 14:21:31 ]
Hoe heeft die trut zich in een paar dagen zo tussen jullie in kunnen wurmen? En wat voor ontwormingskuur stel je daar tegenover?
quote:Voor ons, de lezers, is dit natuurlijk heerlijk.Nadine op 6 oktober:
... Gisteren zag ik D. weer... in het bowlingballencentrum... en ik geloof dat ik verliefd ben. ...
Nadine op 7 oktober:
... Toen ik Thijs gisteren in de cd-winkel zag zitten, wist ik met absolute zekerheid, geen twijfel mogelijk, dat ik hem terug wilde. ...
. Maar voor jezelf lijkt het me niet zo fijn, de kans is erg klein dat je ze allebei kunt hebben en als jij zelf geen keuze maakt zal de onvoorspelbare loop van het verhaal dit voor je doen... Is het niet gewoon zo dat D. te onbereikbaar lijkt en je daarom veilige haven Thijs nog niet durft los te laten? Als ik even zo vrij mag zijn, het feit dat die trui je zo opviel en je dat ook opgeschreven hebt lijkt te wijzen op een "for old time's sake"-gevoel voor Thijs... Je hebt (als ik goed gelezen hebt) tot dusver geen enkele keer iets geschreven over het evt. missen van Thijs, het besef dat je nog steeds verliefd op hem bent etc., alleen over wraakgevoelens richting poeziepad en onbegrip dat Thijs zich met haar heeft ingelaten... quote:Ik zou verwachten: "... drong het poeziemeisje aan, beseffend hoe ze met elke andere reactie haar jaloezie zou tonen en haar positie zou verzwakken"? Of zou ze er echt zo van overtuigd zijn dat ze Thijs in haar zak heeft?Nadine op 7 oktober:
"Dóe nou gewoon, joh!" drong het poëziemeisje aan, ruimdenkend en seksueel bevrijd als zij is.
[ Bericht 7% gewijzigd door keesjeislief op 07-10-2005 15:03:46 ]
tuimelt de nacht langs de ogen
en tuimelen ogen langs de nacht
er wordt een val gebroken
en vanaf het dak
valt niets meer
quote:Nadine, uit jouw verhaal begrijp ik dat jij wars bent van compromissen. Welnu, zorg dat Thijs kleur bekent en maak vervolgens jouw keuze. Hoe? Mijn suggestie:Op vrijdag 7 oktober 2005 14:15 schreef Nadine26 het volgende:
Ik weet het niet, hoor. Het is al zo ingewikkeld, en het wordt steeds ingewikkelder. Nou weet ik het helemaal niet meer.
Toen ik Thijs gisteren in de cd-winkel zag zitten, wist ik met absolute zekerheid, geen twijfel mogelijk, dat ik hem terug wilde. Hij zat met zijn rug naar me toe. Hij droeg een koptelefoon. En de lichtblauwe trui die hij van mij heeft gekregen, die droeg hij ook. Sentimenteel misschien, maar ik zag er een lief en ontroerend gebaar in - dat hij mijn trui had aangetrokken, moest iets betekenen.
Zeg tegen Thijs dat jij hem onvoldoende aandacht kunt geven vanwege het aanstaande overlijden van Moeder, dat jij hem daarom de vrijheid geeft 'zichzelf te ontdekken', dat jij overweegt jullie relatie te reanimeren nà het overlijden van Moeder.
Een volwassen en loyale Thijs zal antwoorden: "Ook in tegenspoed wil ik aan jouw zijde staan. Laat jouw verdriet ook mijn verdriet zijn."
Een onvolwassen maar toch loyale Thijs zal antwoorden: "Het spijt mij dat ik momenteel onvoldoende voor jou kan betekenen. Ik wens jou sterkte met jouw moeder en ben in afwachting van betere tijden."
Een deloyale Thijs zal antwoorden: "Jij neemt mij de woorden uit de mond."
Op grond van zijn reactie heb jij nu duidelijkheid over Thijs en derhalve over de houdbaarheid van jullie relatie.
quote:Zinloos ... zijn eerste spontane reactie is onthullend.Op vrijdag 7 oktober 2005 16:31 schreef dvr het volgende:
... Maar als hij onverhoopt B of C antwoordt, mag ze dan nog even pruilen om hem alsnog op ander gedachten te brengen?
daarom moet Nadine's voorstel ook op een onbewaakt moment gelanceerd worden
Mocht je ooit nog willen mailen, mijn mailadres staat in mijn profiel...dat icoontje naast het fototoestelletje
quote:Misschien, maar zo'n enorm veilige haven is hij nooit geweest; daarvoor was het allemaal een beetje te vaag & te 'los', zeg maar.Op vrijdag 7 oktober 2005 14:54 schreef keesjeislief het volgende:
Is het niet gewoon zo dat D. te onbereikbaar lijkt en je daarom veilige haven Thijs nog niet durft los te laten?
quote:Nee, maar dat heeft weer te maken met wat hierboven staat; ik probeer wel een beetje controle te houden, ik geloof niet dat ik me nu vol overgave op hem moet storten, juist nu hij een nieuwe vriendin heeft. Dus dat is gewoon mijn cynisme.Je hebt tot dusver geen enkele keer iets geschreven over het evt. missen van Thijs, het besef dat je nog steeds verliefd op hem bent etc., alleen over wraakgevoelens richting poeziepad en onbegrip dat Thijs zich met haar heeft ingelaten...
quote:Dat was ook cynisch bedoeld - ik denk niet dat ze zo ruimdenkend is, en seksueel bevrijd al helemaal niet.Ik zou verwachten: "... drong het poeziemeisje aan, beseffend hoe ze met elke andere reactie haar jaloezie zou tonen en haar positie zou verzwakken"? Of zou ze er echt zo van overtuigd zijn dat ze Thijs in haar zak heeft?
Volgens mij aast ze op Thijs. Ik denk niet dat ze hem in haar zak heeft; ik denk wel dat ze er veel voor over heeft om hem in haar zak te stoppen.
quote:Eigenlijk is het een beetje anders gegaan, omdat hij juist degene is die veel 'beter' met de ziekte van mijn moeder kan omgaan dan ikzelf. Niet dat ik er niet mee kan omgaan, ik doe mijn best, maar hij is nou eenmaal uit ander hout gesneden en hij pakt dat allemaal veel diepgravender & therapeutischer aan en hij wil er ook de hele tijd over praten, en daar kan ik niet zo goed tegen.Op vrijdag 7 oktober 2005 16:26 schreef Gajus het volgende:
Zeg tegen Thijs dat jij hem onvoldoende aandacht kunt geven vanwege het aanstaande overlijden van Moeder, dat jij hem daarom de vrijheid geeft 'zichzelf te ontdekken', dat jij overweegt jullie relatie te reanimeren nà het overlijden van Moeder.
Een volwassen en loyale Thijs zal antwoorden: "Ook in tegenspoed wil ik aan jouw zijde staan. Laat jouw verdriet ook mijn verdriet zijn."
Een onvolwassen maar toch loyale Thijs zal antwoorden: "Het spijt mij dat ik momenteel onvoldoende voor jou kan betekenen. Ik wens jou sterkte met jouw moeder en ben in afwachting van betere tijden."
Een deloyale Thijs zal antwoorden: "Jij neemt mij de woorden uit de mond."
Dus het is zéker niet zo dat hij mij aan mijn lot overlaat nu ik in een moeilijke situatie ben beland, het is eerder zo dat ik hem daarin steeds heb afgeremd. Hij vindt om heel veel redenen dat ik in therapie zou moeten, en de 'rouwverwerking' is één van die redenen. Maar ik vind het te vroeg voor rouwverwerking. Ik bedoel: ik ga niet aan rouwverwerking doen als er nog niemand dood is.
Hij denkt dus eerder 'Ik kan jou niet helpen', alsof ik een soort opgegeven geval ben, terwijl ik juist van mezelf vind dat ik het aardig red. Dat is dus een probleem. Maar goed, dat is die hele therapie-obsessie van hem sowieso. Ik wil niet in therapie! Eerst riep ik steeds: "Ga lekker zelf in therapie, als je het zo leuk vindt," maar dat heeft hij vervolgens dus ook gedaan. Dus ja, daarmee heeft hij mij m'n argument uit handen geslagen - jammer.
quote:Ik weet niet wat hij nú zal antwoorden, maar een paar weken terug gedroeg hij zich vooral in de richting van antwoord A : jouw verdriet is mijn verdriet (ook letterlijk, want zijn vader is overleden). Hij is van mening dat ik me met huid & haar moet overleveren aan dat verdriet, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik sla eerder op de vlucht. Dat blijkt ook wel uit alle haarspeldbochten die ik de laatste tijd neem. Op mij heeft de aanstaande dood van mijn moeder eerder het effect dat ik wil LEVEN, ik zou bijna zeggen: gevaarlijk leven.Op vrijdag 7 oktober 2005 16:31 schreef dvr het volgende:
Sterk advies, Gajus. Maar als hij onverhoopt B of C antwoordt, mag ze dan nog even pruilen om hem alsnog op ander gedachten te brengen?
Thijs snapt niet waarom ik niet stop met roken.
Waarom ik zo 'ongezond' leef.
Waarom ik wel eens een slaappil neem
Waarom ik blijf werken (oppassen) terwijl mijn vader me geld kan geven.
Waarom ik niet in therapie ga.
Waarom ik niet op yoga ga.
Waarom ik nog steeds niet naar de acupuncturist ben geweest (tegen roken: dat was een cadeau van hem)
Waarom... enzovoort.
Ja eh... dat bepaal ik allemaal zelf wel!
(Maar ik zie echt wel in dat het allemaal lief bedoeld is... daar niet van).
Zou het toch een soort defensiemechanisme zijn...?
Edit: De zinsnede: "De dood ontkennen" kwam ineens bij me op
quote:Nadine, het gaat niet om zijn therapeutische vaardigheden, het gaat om zijn onvoorwaardelijke loyaliteit jegens jou en zijn oprechte betrokkenheid met jouw omstandigheden.Op vrijdag 7 oktober 2005 22:40 schreef Nadine26 het volgende:
Eigenlijk is het een beetje anders gegaan, omdat hij juist degene is die veel 'beter' met de ziekte van mijn moeder kan omgaan dan ikzelf. Niet dat ik er niet mee kan omgaan, ik doe mijn best, maar hij is nou eenmaal uit ander hout gesneden en hij pakt dat allemaal veel diepgravender & therapeutischer aan en hij wil er ook de hele tijd over praten, en daar kan ik niet zo goed tegen. ...
Heeft het spreekwoord "gedeelde smart is halve smart" werkelijk betekenis in jullie relatie?
quote:Ik denk het... want het maakt allemaal niet meer zoveel uit. Nee, dat is wel erg cru. Maar het is zeker een vorm van afleiding, vluchten naar plaatsen die je nog niet kende, even aan iets anders denken dan morfinepleisters en prednison en voedingssupplementen en nachtapotheken en dokters en ziekenhuizen, en je staat natuurlijk ook anders in het leven als je eenmaal weet dat het ergste niet meer kan gebeuren, want dat ís al gebeurd. Die klap heb je alvast te pakken, die komt niet nog een keer.Op vrijdag 7 oktober 2005 23:01 schreef Vivi het volgende:
Oeh! Dat herken ik zó! Sinds mijn moeder ziek is ben ik echt in een soort fatalistische fase terecht gekomen....voortdurend willen voélen dat ik leef, en dan het liefst door zoveel mogelijk zelfdestructieve dingen/situaties te doen c.q. op te zoeken, dingen waarvan ze onrust, ongezondheid en onheil veroorzaken!
Zou het toch een soort defensiemechanisme zijn...?
Nou, ik leef sowieso op adrenaline en verder niks. Dat kan je toch langer volhouden dan ik altijd dacht.
quote:Soms verplettert hij me een beetje met zijn smart.Op vrijdag 7 oktober 2005 23:05 schreef Gajus het volgende:
Heeft het spreekwoord "gedeelde smart is halve smart" werkelijk betekenis in jullie relatie?
Nee dus, denk ik...
quote:Daar kun je je nog wel eens in vergissen. Je doet zo hard je best er niet aan te denken, ooit zul je er toch aan moeten geloven.Op vrijdag 7 oktober 2005 23:14 schreef Nadine26 het volgende:
Die klap heb je alvast te pakken, die komt niet nog een keer.
Zorg er in ieder geval voor dat je wat quality-time met je moeder doorbrengt in plaats van je bezig te houden met randzaken. Zorg dat je alles tegen haar hebt gezegd wat je haar nog wilt zeggen
quote:Niets mis met zijn goed bedoelde adviezen. Maar is het jouw beslissing om zijn adviezen te accepteren of te verwerpen. Vervolgens is het zijn beslissing om jouw eigenzinnigheid te accepteren of te verwerpen.Op vrijdag 7 oktober 2005 22:54 schreef Nadine26 het volgende:
Waarom... enzovoort.
Ja eh... dat bepaal ik allemaal zelf wel!
zo baal ik van mijn tandarts die onophoudelijk zeurt over mijn rookgewoonte ... daarvoor ga ik niet naar de tandarts!
quote:Met het risico dat wij binnenkort Nadine36 mogen begroeten.Op vrijdag 7 oktober 2005 23:14 schreef Nadine26 het volgende:
Nou, ik leef sowieso op adrenaline en verder niks. Dat kan je toch langer volhouden dan ik altijd dacht.
quote:Ok, jouw verweer nuanceert het een en ander een beetje, ik had bijv. het idee dat jullie al wel een "relatie met beloften" hadden, blijkbaar niet goed genoeg gelezen, my bad.Op vrijdag 7 oktober 2005 22:26 schreef Nadine26 het volgende:
Misschien, maar zo'n enorm veilige haven is hij nooit geweest; daarvoor was het allemaal een beetje te vaag & te 'los', zeg maar.
Voor ik me weer discreet terugtrek in lurkmodus wil ik je even sterkte wensen met de dingen die komen gaan, zoals de situatie met je moeder. Naar mijn bescheiden mening is het beste wat je kunt doen je gevoel de vrije loop te laten en daarnaar te leven, al vertellen derden je dat dat in hun ogen tot ongezonde gewoontes leidt. Het is alsof je met de intensivering van je leven de resterende tijd "in de breedte" oprekt door in steeds groeiende dichtheid intensieve momenten te beleven, in een desperate poging de lengte der dagen tot aan het uur u in het oneindige te verlengen.
[ Bericht 17% gewijzigd door keesjeislief op 08-10-2005 01:25:26 ]
quote:IJzersterk ja, dat dan weer wel.Op vrijdag 7 oktober 2005 14:15 schreef Nadine26 het volgende:
Vooral het subtiele gebruik van het woordje 'we' was ijzersterk te noemen. Ze weet wel wat ze doet, het poëziemeisje. Ze gedraagt zich dan wel als een zweverig probleemgevalletje dat alleen op de been blijft dankzij de schreeuwende poëzie die ze componeert, maar pas op. Met één klein en welgemikt woordje eist ze haar territorium op.
T'is wel een tante om rekening mee te houden. Dat mag je idd rustig concluderen.
Eigenlijk zou je voor de grap een (onleesbare) dichtbundel van Anna Enquist "moeten" kopen voor Thijs; ingepakt met een mooie strik er om.
Zonder uitleg, zodat Th. vraagt: vanwaar die dichtbundel?
- 'oh, zomaar. Een cadeautje. Ik wilde wat liefs voor je doen.'
Dan wissel je de posities; hij moet dan wel enigszins gaan speculeren of jij het weet. Zijn misstap.
Ik knikte bedrukt, ik wist al wat ze zou gaan zeggen, en inderdaad: "Dan ben jij waarschijnlijk ook besmet." Het begon meteen verschrikkelijk te jeuken op mijn hoofd, al kan dat inbeelding zijn geweest. (Nu ik dit opschrijf, begint het wéér te jeuken: noem het woord 'luis' en ik begin te krabben en te hyperventileren).
Op een toon alsof ze een driejarige moest uitleggen hoe het sterrenstelsel eruit ziet, deed ze mij de 'luizenbehandelmethode' uit de doeken, en daarna liet ze me met een opgewekt: "Nou, doei!" achter op het speelplein. Daar stond ik, met aan elke hand een luizenjongetje. Ze krabden doorlopend op hun hoofd, ze begonnen een beetje te huilen - er moest iets gebeuren, dat was duidelijk, maar wat?
Ik besloot Daniël te bellen. Hij leek mij het Luizenmeldpunt, aangezien hij dit weekend 'dienst' heeft, of 'tweelingdienst', zoals Kim het noemt.
"Tibbe en Finn hebben luizen," zei ik maar meteen.
"O Jezus!" riep Daniël. "Niet wéér! Dat gelazer met die luizen, ze waren er sinds de zomervakantie eindelijk vanaf."
"Niet meer," was het enige wat ik kon uitbrengen.
"En wie beweert dat ze luizen hebben?"
"De luizenmoeder."
"De luizenmoeder!" hoonde hij. "En waarom doet de luizenmoeder niet waar ze voor is ingehuurd, de luizen verdwijderen dus?"
"Dat moet je zelf doen," zei ik zwakjes.
Daniël begon te vloeken. Toen zei hij: "Bel hun moeder maar. Zij is de luizenexpert bij ons thuis, zij weet wel wat ze moet doen."
"Oh nee!" riep Madame meteen. "Geen sprake van! Daniël heeft de kinderen, dus Daniël lost dit zelf op. En jij laat je niet voor zijn karretje spannen, Nadine. Jij bent de oppas, jij bent niet de luizenverdelger. Wil je me dat beloven?"
Ik beloofde het.
Voordat ze ophing zei ze: "Ik verwacht maandag twee luizenvrije kinderen terug. Zeg dat tegen Daniël, wil je?"
Ook dat beloofde ik.
Het is zwak, geef ik toe, maar tegen een man als Daniël kan ik geen 'nee' zeggen, zelfs als ik de nadrukkelijke opdracht heb om dat wél te doen. "Okay," hoorde ik mezelf al zeggen toen hij met zijn liefste stem vroeg of ík de tweeling in bad wilde stoppen.
Eerst ben ik naar de apotheek gegaan. Onder het motto Because we're worth it heb ik me een hele serie luizenshampoos en sprays en kammen en andere rotzooi laten aansmeren, voor een exorbitant bedrag, en daarna heb ik bij Daniël thuis het bad laten vollopen.
Ik heb het haar van de jongens boven de wasbak uitgekamd. De score: zeven luizen. Ik bedoel levende luizen, ik bedoel lopende luizen, ik bedoel wandelende luizen met pootjes eraan, ik bedoel dat ik als een gek heb staan gillen en krijsen en springen, en ondertussen lag de tweeling op de badkamervloer te rollen van het lachen, zoiets grappigs hadden ze nog nooit meegemaakt.
Het enige goede nieuws was dat ikzelf de luizendans was ontsprongen, maar volgens de apothekersassistente moest ik mijn haar dan tóch behandelen met het vloeibare gif dat 'luizenshampoo' heet en dat indringend naar teer ruikt, naar teer en aangebrande aardappels.
Ik stond net met een ingezeept hoofd onder de douche toen de badkamerdeur openging. Daniël kon het onmogelijk zijn, die was aan het werk, maar in mijn paniek vergat ik dat even. Ik begon te gillen. Nogal hard.
"Wat sta jij nou te doen?" vroeg Kim, want zij was het, en ze klonk niet bepaald aardig.
"De tweeling heeft luizen," zei ik.
"Gadverdamme!" krijste ze. "Wat smerig! Weet je het zeker? Hoe komen ze aan zoiets goors?"
"Het heerst op school."
"Gadverdamme, dat is toch niet normaal in deze tijd?"
Ik zei niks. Ik was bezig mijn haar uit te spoelen en het is nog best ingewikkeld om je haar uit te spoelen terwijl je intussen probeert je naakte lichaam met je armen af te schermen, want om de een of andere reden stond Kim ongegeneerd naar mij te kijken.
"Dus jij zit ook onder de luizen?" informeerde ze.
"Nog niet," zei ik. "Jij moet jezelf ook behandelen, hoor."
"Ja, dág!" riep Kim. "Lekker dan!" Ze bleef even besluiteloos voor de spiegel staan. Toen zei ze, tegen niemand in het bijzonder: "Mooi dat ik niet tussen het ongedierte ga zitten. Dat trek ik niet, hoor. Ik bedoel, sorry, dat trek ik écht niet."
Toen ik mijn haar had uitgespoeld en ik mijn ogen weer open deed, was Kim verdwenen. Ik heb voor de kinderen gekookt. Om acht uur heb ik ze in bed gelegd.
Daniël kwam om half negen thuis. Ik was in slaap gevallen op de bank; hij heeft me wakker gezoend.
Daniël kan fantastisch zoenen. Hij heeft het zoenen tot levenskunst verheven; hij maakt me gek. Dat het zo goddelijk kan zijn, alleen maar zoenen, dat hadden ze me nog niet verteld. Terwijl ik best veel gezoend heb in mijn leven. Met jongens die teveel speeksel hebben, dat is rampzalig. Ook erg: als ze je hele mond afsluiten, en je neus, zodat je zachtjes blauw aanloopt. Sommigen zoenen alsof ze kilometers moeten maken; steeds maar dezelfde rondjes draaien, net als op de hometrainer. Je hebt er ook bij die na drie seconden al aan je riem beginnen te sjorren, alsof zoenen de prijs is die betaald moet worden voor het echte werk. Maar lekker zoenen, dat ís echt werk. Ik bedoel: het is een kunst, een talent. Ik weet eigenlijk niet of ik van huis uit nou zo'n briljante zoenster ben, maar Daniël haalt het beste in mij naar boven. Het is net als met tennis. Tegenover een sterke tegenstander blijk je opeens de ene ace na de andere te slaan.
Oh, Daniël...
De afspraak met Thijs ben ik natuurlijk vergeten. Door het zoenen. Dat krijg je ervan. We zouden die avond iets gaan drinken, Thijs & ik, we zouden eindelijk weer eens een avond samen doorbrengen, met z'n tweeën, dus zonder het poëziemeisje, maar het is er niet van gekomen.
quote:Wat:
? Heb ik het verkeerd aangepakt? Me laten meeslepen? Niet goed nagedacht over de consequenties? Ja - driewerf ja. Maar ik lag te slapen! Dan kun je niet nadenken. (En je kunt echt veeeeeeel slechter wakker worden)
. Ik heb op mijn zeventiende zo'n luizenincident gekend met mijn nichtje van acht. Het heerste ook bij haar op school, maar we waren allebei nog zalig onwetend toen zij bij mij langs kwam op die ene fatale woensdagmiddag. Aangezien ze nogal knuffelerig is, (en ik ook), en ze bij mij op schoot zat en tegen mij aanhing, was ik binnen twee tellen besmet. Nadat we van mijn zus hoorde dat mijn nichtje luizen had, zocht mijn moeder routineus (want vroeger kwam dit inderdaad vaker voor) mijn hoofd af, en jawel, ze vond er één. Dat gillen en springen, jaaa zo ongeveer ging dat bij mij ook. Maar na twee hysterische minuten bedacht ik mij dat ik maar een voorbeeld moest nemen aan mijn vader, die in alle omstandigheden cool blijft. Ik probeerde daarna mijn coolness te herstellen, en dat is best lastig als je om de twee seconden denkt: voel ik daar achter mijn oor iets kriebelen?? Aaaaaaaah!
quote:Volgens de 'luizenmoeder', die er trouwens uitzag alsof ze niet opkeek van een luis meer of minder op haar hoofd (en om die reden zal ze dan ook wel 'luizenmoeder' zijn geworden... ik bedoel: luizenmoeder - de meeste mensen gaan liever gewoon dood), volgens haar was een luizenbesmettinkje de normaalste zaak van de wereld; het schijnt vandaag de dag zo'n beetje op alle Amsterdamse scholen te heersen. Zegt zíj, tenminste. Maar ja, ze moet natuurlijk íets zeggen. (Ik geloof er niks van... zocht mijn moeder routineus (want vroeger kwam dit inderdaad vaker voor) mijn hoofd af.
).quote:Voel ik daar achter mijn oor iets kriebelen?? Aaaaaaaah!
Ik ben ook nog niet helemaal hersteld van de schok...quote:Hier heb ik eens rustig een paar nachtjes over geslapen. Mooi! Maar ook, heb ik de indruk, wel gruwelijk - die laatste regels. (Waar gaat het nou over? Ik ben niet zo'n poëziekennerOp vrijdag 7 oktober 2005 15:33 schreef De-oneven-2 het volgende:
nog één maal
tuimelt de nacht langs de ogen
en tuimelen ogen langs de nacht
er wordt een val gebroken
en vanaf het dak
valt niets meer
, dat had je waarschijnlijk al begrepen.) Ik zou toch zeggen: zelfmoord...?
quote:Daar zat Thijs in afwachting van Nadine, met zijn DomPerignon-champagne & Beluga-kaviaar, met zijn libido van hier tot Tokyo in afwachting van een spetterende partij verzoeningssex. Maar Nadine was haar rendez-vous met Thijs natuurlijk vergeten. En Thijs had natuurlijk alle begrip voor Nadine's omissie. Nou ja ... niet helemaal ... wat? ... helemaal niet!Op zondag 9 oktober 2005 14:22 schreef Nadine26 het volgende:
De afspraak met Thijs ben ik natuurlijk vergeten. Door het zoenen. Dat krijg je ervan. We zouden die avond iets gaan drinken, Thijs & ik, we zouden eindelijk weer eens een avond samen doorbrengen, met z'n tweeën, dus zonder het poëziemeisje, maar het is er niet van gekomen.
natuurlijk was Poëziemeisje op afroep beschikbaar en volgaarne bereid de geneugten met Thijs te delen
quote:Het zou over zelfmoord kunnen gaan...Op zondag 9 oktober 2005 21:29 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Hier heb ik eens rustig een paar nachtjes over geslapen. Mooi! Maar ook, heb ik de indruk, wel gruwelijk - die laatste regels. (Waar gaat het nou over? Ik ben niet zo'n poëziekenner
Ik zou toch zeggen: zelfmoord...?
De allerlaatste zelfmoord, dan? Dat is dan best positief, eigenlijk..
En een einde kan ook heel mooi zijn, natuurlijk...
Aan al het goede komt een einde is ook een hele rare uitspraak...
Aan alles komt een einde. Daarbij; wie zegt mij dat het einde niet goed is?
--
Maar goed,
het waren eigenlijk zomaar wat woorden die me te binnen schoten terwijl ik hier aan het lezen was,
.Geen idee waarom het die woorden waren en dit topic...
Misschien heeft het een met het ander te maken. Maar waarschijnlijker is dat het een niets met het ander te maken heeft.
quote:Helemaal niet, inderdaad.Op zondag 9 oktober 2005 22:33 schreef Gajus het volgende:
Daar zat Thijs in afwachting van Nadine, met zijn DomPerignon-champagne & Beluga-kaviaar, met zijn libido van hier tot Tokyo in afwachting van een spetterende partij verzoeningssex. Maar Nadine was haar rendez-vous met Thijs natuurlijk vergeten. En Thijs had natuurlijk alle begrip voor Nadine's omissie. Nou ja ... niet helemaal ... wat? ... helemaal niet!
Hij is heel boos. Hij gelooft niet dat er 'iets tussen kwam', terwijl dat feitelijk wel zo is, als je erbij stil staat. Nou ja, we hebben een nieuwe afspraak gemaakt.
quote:Zij houdt vast niet van champagne. Zij neemt liever een kopje vliesbesthee en een zonnebloempittenkoekje.natuurlijk was Poëziemeisje op afroep beschikbaar en volgaarne bereid de geneugten met Thijs te delen
quote:Het gedicht zegt volgens mij dat het einde wel goed is, maar ook hard ('tuimelen' is zacht & onschuldig, maar de laatste zin... die is keihard.)Op zondag 9 oktober 2005 23:08 schreef De-oneven-2 het volgende:
Het zou over zelfmoord kunnen gaan...
De allerlaatste zelfmoord, dan? Dat is dan best positief, eigenlijk..
En een einde kan ook heel mooi zijn, natuurlijk...
Aan al het goede komt een einde is ook een hele rare uitspraak...
Aan alles komt een einde. Daarbij; wie zegt mij dat het einde niet goed is?
quote:Precies. Je bent een hopeloos geval, Nadine. Ik had eigenlijk willen suggereren dat je je maar snel door Daniël moet laten nemen(*), want daar blijf je toch op vlassen en welbeschouwd kun je dan Thijs zijn poëtische escapade ook niet meer kwalijk nemen. Maar ik hield het maar bij 'Op zondag 9 oktober 2005 18:43 schreef Nadine26 het volgende:
Wat:
Ja - driewerf ja.
' want zo'n stap zou toch alleen maar tot verdere verwikkelingen en complicaties leiden.Hoe ga je het nu met Thijs aanpakken? Het lijkt me dat je toch niet veel langer kunt wachten met het uitspelen van de 'ik weet wat je uitgevreten hebt'-kaart. Ga je boos of verdrietig zijn?
(*): simpelweg door weer een hazenslaapje bij hem te doen waarbij toevallig
één been van de canapee glijdt - eens kijken hoe hij je dán wekt..
quote:Pygmalion evenmin ... in den beginne.Op maandag 10 oktober 2005 00:50 schreef Nadine26 het volgende:
... Zij houdt vast niet van champagne. ...
quote:Weinig.Op maandag 10 oktober 2005 00:21 schreef Xennia het volgende:
Besteedt die Daniel eigenlijk wel eens tijd aan zijn kinderen?
Ze besteden geen van beiden veel tijd aan hun kinderen. En áls ze al iets met hen doen, gaat er altijd iemand (ik, bijvoorbeeld) mee om 'een oogje in het zeil te houden'. Waarschijnlijk zijn ze er inmiddels zo aan gewend die taak uit handen te geven, dat ze zichzelf niet meer vertrouwen met hun eigen kinderen! (Zo heb ik D. nog nooit een luier zien verwisselen, terwijl zijn dochter toch echt niet zindelijk is
).Het is een beetje raar. Ze weten allebei dat ik voor geen meter kan autorijden, ze hebben er allebei wel eens naast gezeten met het zweet in hun handen, maar tóch staan ze er elke keer op dat ik de tweeling met de Jeep naar voetbal breng. Ik zeg steeds: "Nou jongens, dat wordt weer lachen," maar dat wuiven ze dan zo'n beetje weg: joh, een deuk meer of minder maakt echt niet uit. Nee, een deuk niet....
(Ik heb mijn rijbewijs en ik rijd als een slak met de kinderen achterin, dus het is niet zo dat ik met honderddertig kilometer per uur in die Jeep rondsjees, maar zelf zou ik daar minder gemakzuchtig in zijn, denk ik).
Ze hebben een heel rouleersysteem van allerlei oppassen/au pairs/kindermeisjes/opvangmoeders die de kinderen naar school brengen, ze ophalen, met ze naar clubjes gaan, naar verjaardagen, etc. Ze hebben allebei een drukke baan (5 dagen per week, zij ook). Dus dat is een heel georganiseer met de opvang; er gaat ook geregeld iets mis. Ze hebben mij wel eens om half acht 's morgens in paniek gebeld, maar ik ben op dat uur niet echt in beweging te krijgen.
Voor de scheiding hadden ze 2 vaste au pairs aan huis, maar eigenlijk was het de bedoeling dat Daniël de kinderen vaker zou 'krijgen' dan alleen in het weekend, daarom hebben ze toen gekozen voor een ander 'systeem'.
Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld had ik de tweeling onder mijn hoede, terwijl het meisje bij een opvangmoeder was. Daar is ze die nacht ook blijven slapen. Mij vragen ze ook wel eens of ik blijf slapen, zodat ik de kinderen de volgende ochtend naar school kan brengen (op zondag), of naar voetbal. Maar ik slaap liever thuis...
Nou moet ik wel zeggen dat er op de school van de tweeling bijna uitsluitend au pairs & oppassen op het plein staan te wachten (één Fillippijnse au pair draagt zelfs een zwarte jurk met een wit schort!), dus het is voor die kinderen vrij normaal.
quote:Nou, vooruit...Op maandag 10 oktober 2005 00:58 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Het gedicht zegt volgens mij dat het einde wel goed is, maar ook hard ('tuimelen' is zacht & onschuldig, maar de laatste zin... die is keihard.)
Wat tegengas dan maar...
ik adem uit
-zoveel dansers, zoveel jaren
zilveren engelen, grijze haren-
en adem in
quote:Je neemt Thijs de woorden uit zijn mondJe bent een hopeloos geval, Nadine.
Letterlijk quote:Allebei, dat is het beste.Hoe ga je het nu met Thijs aanpakken? Het lijkt me dat je toch niet veel langer kunt wachten met het uitspelen van de 'ik weet wat je uitgevreten hebt'-kaart. Ga je boos of verdrietig zijn?
We hebben een nieuwe afspraak gemaakt: morgen. Eigenlijk weet ik niet hoe ik de kaart ga uitspelen - dat laat ik van het moment afhangen. En van Thijs. Hij moet wel een goed verhaal hebben, vind je niet?
quote:Ik heb heel snel mijn kleren rechtgetrokken en ben als een gek gaan fietsen, want ik had afgesproken met Th., die al zes berichtjes had achtergelaten op mijn mobiel. Daniël vroeg met wie ik een afspraak had, en daarop heb ik geantwoord: "Met een vriend." Dat was feitelijk juist, aangezien Th. op dit moment niet 'mijn' vriend is, maar mijn ex-vriend die zich verdiept in alle facetten van de Duitse poëzie - en één van die facetten is het poëziemeisje zonder kleren, zo stel ik me dat tenminste voor.Op maandag 10 oktober 2005 01:30 schreef R_ON het volgende:
Ik vraag me af wat er na die zoenscene is gebeurd?!
Ik was te laat voor de afspraak, vond hij uiteindelijk. Hij zei: "Als je met mij afspreekt, komt er niet opeens 'iets' tussen." (Nou, blijkbaar toch). En hij zei ook: "Je bent een hopeloos geval."
quote:Een boekje met Duitse poezie cadeau doen vind je geen optie?Op maandag 10 oktober 2005 01:36 schreef Nadine26 het volgende:
Hij moet wel een goed verhaal hebben, vind je niet?
met een kaartje:
Als je hier geil van wordt, kan ik je dat ook nog wel geven. X Nadine.
quote:Ja, dat vind ik zeker wel een optie. Maar jouw eerdere suggestie - Anna Enquist - is misschien nóg beter; ken jij Arie Storm? In één van zijn boeken analyseert hij de theelepelvrouwtjespoëzie van Anna Enquist op meesterlijke wijze, en ik weet toevallig dat Th. dat boek van Arie Storm ook heeft gelezen.Op maandag 10 oktober 2005 01:47 schreef R_ON het volgende:
Een boekje met Duitse poezie cadeau doen vind je geen optie?
met een kaartje:
Als je hier geil van wordt, kan ik je dat ook nog wel geven. X Nadine.
Ik zal morgen eens een mooi bundeltje uitzoeken (Soldatenliederen of zo). Het lijkt me wel een subtiele hint. Ik zal hem een gedicht voorlezen en dan met hele mistige ogen zeggen: "Mooi hè, die rijmwoorden...?"
quote:Arie Storm ken ik niet, maar ik ben erg benieuwd hoe dat uit gaat pakken.Op maandag 10 oktober 2005 01:55 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja, dat vind ik zeker wel een optie. Maar jouw eerdere suggestie - Anna Enquist - is misschien nóg beter; ken jij Arie Storm? In één van zijn boeken analyseert hij de theelepelvrouwtjespoëzie van Anna Enquist op meesterlijke wijze, en ik weet toevallig dat Th. dat boek van Arie Storm ook heeft gelezen.
Ik zal morgen eens een mooi bundeltje uitzoeken (Soldatenliederen of zo). Het lijkt me wel een subtiele hint. Ik zal hem een gedicht voorlezen en dan met hele mistige ogen zeggen: "Mooi hè, die rijmwoorden...?"
[ Bericht 9% gewijzigd door R_ON op 10-10-2005 02:09:54 ]
Bij sommige lezers onder u is het misschien bekend: ik ben geen fan van de romans die tot nu toe van de hand van Anna Enquist (1945) zijn verschenen. Dat ze autobiografisch materiaal gebruikt of zou gebruiken, heeft daar niets mee te maken (dat werd me wél ergens in de schoenen geschoven).
Er zijn zo veel schrijvers die op de een of andere manier hun leven inzetten in hun romans, en dat kan soms prachtige resultaten opleveren.
Heel eerlijk gezegd: ergens was ik ook altijd wel weer blij met het werk van Enquist, omdat je er zo mooi mee kunt laten zien welke technische fouten er allemaal in scheppend proza kunnen worden gemaakt, waar rare beeldspraak toe kan leiden, hoe je als auteur veel te uitleggerig kunt zijn, hoe je als auteur te sadistisch kunt zijn door je personages enorm veel verschrikkelijks te laten overkomen én hoe je als schrijver de fout kunt maken je roman alle kanten uit te laten schieten.
Voor de volledige recensie: http://www.parool.nl/boeken/2005/recensies/050405-enquist.html
quote:Ah, leuk voor die kinderen dat ze slechts een statussymbool zijnOp maandag 10 oktober 2005 01:27 schreef Nadine26 het volgende:
Nou moet ik wel zeggen dat er op de school van de tweeling bijna uitsluitend au pairs & oppassen op het plein staan te wachten (één Fillippijnse au pair draagt zelfs een zwarte jurk met een wit schort!), dus het is voor die kinderen vrij normaal.
quote:Dank je wel, Gajus.Op maandag 10 oktober 2005 02:22 schreef Gajus het volgende:
Arie Storm over Anna Enquist en haar roman De thuiskomst:
Voor de volledige recensie: http://www.parool.nl/boeken/2005/recensies/050405-enquist.html
Nou heb ik net toch even mijn boekenkast doorgespit, en het ligt hier voor me: 'De ongeborene' van Arie Storm (2001), met vanaf p. 151 de Cursus Enquist-proza. Ik heb me dus vergist met mijn 'theelepelvrouwtjespoëzie', dat moet zijn: theelepelvrouwtjesproza.
Zal ik een paar citaten geven?
Eerste kenmerk: bij het schrijven van Enquist-proza gaat de auteur hinderlijk eigentijds taalgebruik niet uit de weg. 'Best wel', 'ik heb dan zoiets van', 'het leven is een uitdaging' en 'hij heeft ons in de steek gelaten' is in dit proza volledig geaccepteerd. (...)
Tweede kenmerk: Maak van je hoofdpersonen slachtoffers. Of vrouwen (soms kun je je een klein experiment permitteren, dan kies je als hoofdpersoon een man) nu wel of niet iets in hun mars hebben, zorg er altijd voor dat ze voortdurend hele erge dingen overkomen waar ze zelf volstrekt niets aan kunnen doen. (...)
Eén ding vraag ik me hier wel af: de constructie "dat ze voortdurend hele erge dingen overkomen" is wel lelijk, toch? Of gewoon fout? Kan het me eigenlijk niet voorstellen, omdat Arie Storm zo'n taalpurist is, echt een hele nauwkeurige schrijver. Maar ik vind het wel lelijk.
Vierde kenmerk: Gebruik veel beeldspraak. Kies altijd voor rammelende, niets verklarende metaforen en vergelijkingen. Openingszin (het visitekaartje, nietwaar) van 'Het geheim': "De vleugel hing in de lucht en tekende zich als een geblakerde karbonade af tegen de besneeuwde bergtoppen." Een sterke vergelijking: de vleugel (dat is een piano) is meteen teruggebracht tot iets huiselijks als een geblakerde karbonade en de poëzie van deze vergelijking zit 'm in de cretieve gedachte dat geblakerde karbonades de neiging hebben zich tegen besneeuwde bergtoppen af te tekenen.
Vijfde kenmerk: Verwerk veel poëzie in je proza. Je kunt je toevlucht nemen tot oprecht sinterklaasrijm (...) of ook aansturen op pathetische woordherhaling.
Nou ja, ik kan wel blijven citeren. Echt een goed boek trouwens: 'De ongeborene'. Arie Storm is een betrekkelijk onbekende schrijver, raar genoeg, want hij heeft een hele mooie, simpele en trefzekere schrijfstijl. Een zogenaamde 'writers-writer', denk ik.
*Smul*
Ik ben opgegroeid tussen de boeken. Mijn moeders leven, dat bijna ten einde loopt, heeft altijd in het teken gestaan van boeken, boeken, boeken. Zij las - ik kan me haar eigenlijk niet anders herinneren dan met een boek op schoot, of in haar handen, of in bed. Haar lijfspreuk: 'A book a day keeps the doctor away' is niet terecht gebleken; tot zes maanden geleden bleef de dokter inderdaad weg, maar ondanks al die tienduizende boeken die ze erdoorheen heeft gejaagd, kwam hij op een dag toch genadeloos door de binnenbocht, die dokter.
Mijn moeder leest nog steeds. Ze kan er niet mee ophouden; ze móet lezen, ze leest nog sneller en koortsachtiger dan toen ze nog zou blijven leven. Sommige mensen geven haar, met de beste bedoelingen, boeken over 'Het leven na de dood' en 'Boeddhisme' en 'Waardig Sterven', omdat mensen nu eenmaal willen helpen, ze willen zo graag van nut zijn, iets goeds doen, enzovoort, maar die boeken gooit mijn moeder in een hoek: "Wat denk je?" zegt ze tegen mij. "Zou je daar nou vrolijk van worden?" Nee hoor, mama. Weg met die rotzooi. Niemand kan jou vertellen hoe je dood moet gaan, ook de Boeddhisten niet, ook de esotherische denkers niet.
In feite, dat is het erge, ben je uitgeluld als iemand doodgaat. Wat moet je zeggen?
Het valt wel mee?
Het komt wel goed?
Hou je taai?
Wat ga je doen als je dood bent?
Gewoon: uitgeluld. Daar helpt geen filosofisch boek aan. Het gaat helemaal niet om de Grote Gedachten, om levens na de dood en bespiegelingen over het lijden van de mens - het gaat om de kleine dingen. Dat je de NRC niet meer kunt lezen op zaterdag. Dat je de nieuwste roman van Amélie Nothomb niet meer zult lezen, nooit meer. Dat je alle leuke mensen kwijt bent. De gesprekken, de feestjes, de vakanties, de televisieprogramma's, nieuwe winkels in de straat, al die dingen waaruit het leven bestaat, die moet je achterlaten. (En ons, natuurlijk: de kinderen. Maar dat is anders. Dat is wel groot).
Lezen was goed, vond mijn moeder. Lezen was beter dan school. Ik ontdekte dat op mijn vijftiende, toen ik een keer tot het ochtendgloren wakker was gebleven omdat ik niet meer kon stoppen met lezen; ik was gegrepen, totaal in de ban van Brideshead Revisited. Mijn moeder begreep dat. Ze zei: "Je kunt vandaag niet naar school. Je moet eerst dat boek uitlezen." Ik ben daarna nog heel vaak thuisgebleven. Boeken lezen, tot diep in de nacht, meestal tot 's morgens, en dan uitslapen en in bed weer verder lezen.
Als mijn moeder bij nieuwe kennissen op bezoek is geweest, zegt ze naderhand vaak: "Wonderlijke wezens, ze hebben geen boeken." Of ze stoppen de boeken weg in een logeerkamertje, uit het zicht, omdat het zo 'rommelig oogt' in de woonkamer.
Mijn moeder is een beetje snobistisch, dat is jammer. Vroeger, ze is lerares Engels geweest, zei ze wel eens over vriendinnen van mij die ze in de klas had: 'Die is oliedom,' of ze zei alleen maar 'Olie,' en dan wist je ook genoeg. Ik vind dat je niet over iemand kunt zeggen dat-ie dom is, dat kan je niet maken, dat doe je niet. Mijn moeder vindt dat je dat best kunt zeggen. "Het geeft toch niet?" zegt ze dan. "Oliedom en gelukkig gaan maar al te vaak samen." Zo denkt ze ook over 'patjes', voluit patjepeeërs; zulke mensen noemt ze vaak een 'totale schat', al is het dan een totale schat met een glimmend horloge en een wit bankstel, maar: 'Dat kunnen die mensen ook niet helpen.'
Bij ons thuis was alles erop gericht om de mensheid in één oogopslag duidelijk te maken dat wij niet van de straat waren. Het huis, een kast met 11 kamers, was één grote uitdragerij. Stoelen met drie poten van de rommelmarkt, afgeleefde bankstellen, een broodrooster waarvan de losse onderdelen met een schoenveter bijeen werden gehouden. De deur van de afwasmachine hing los in de sponningen; bij het uitruimen liet je het gevaarte even op een houtblok steunen.
Het is pijnlijk om toe te geven, maar deze aftandse rotzooi werd door mijn ouders gezien als 'deftig'. Zo hoorde je te leven. Sober, zonder opsmuk of aanstellerij. Inderdaad: hun vrienden deden het ook. Geld was vies. Geld was iets dat je in overvloed op de diverse bankrekeningen had staan, dat natuurlijk wel, maar als je de buren wilde aftroeven, deed je dat met een derdehands BMW die in eerste instantie op de golfclub werd geweigerd ('Van wie is die zigeunerbak?'), en die uiteindelijk, omdat mijn moeder in het krot bleek te rijden, toch op de parkeerplaats mocht staan, maar graag een beetje uit het zicht.
Dat vond ze leuk, mijn moeder. Heerlijk, zelfs.
Ik weet dus wel hoe het komt dat ik zo gefixeerd ben op luxe. Van mij mogen alle kranen goud zijn, alle handdoeken nieuw, alle ijskasten tot de nok gevuld met delicatessen. Thijs heeft dat ook. Thijs haat soberheid; hij is zelf ook opgegroeid tussen de oude paardendekens en de mottige gordijnen. Bij hem thuis ruikt het in alle vertrekken naar tweedehandskledingwinkel - net als bij ons thuis, vroeger.
Wij zijn in opstand gekomen, Thijs en ik. Wij zijn bondgenoten, lotgenoten, soortgenoten; wat wij het allerliefste doen, samen, is met geld smijten. Ook als we geen cent te makken hebben. Juist als we geen cent te makken hebben, want - toegegeven - in ons geval is dat een beetje flauwekul, er is altijd wel ergens geld, een potje, een moeder of een vader, een rekeningetje dat nog geplunderd kan worden. "Wat gaan we doen?" zeggen we tegen elkaar, en we weten het al, we kijken elkaar aan en we sissen: "Burn the money!"
Daniël bezit geen boekenkast. Hoewel ik niet snobistisch mag zijn, dat verbied ik mezelf, dat vind ik kleinzielig en armetierig, zit het me toch niet lekker. Ja, hij is net gescheiden. Dat is een excuus. De boeken staan nog bij Madame. Veel zijn het er niet; een plank of vijf, dan heb je het wel gehad, maar het boekenkastje mag in elk geval wel in de woonkamer staan.
Daniël bezit wel een heleboel dure spullen. Auto's, horloges, veel te mooie kleren van Gucci en Boss en andere onbetaalbare designers. Dress for succes. Je ziet van een kilometer afstand dat hij geld heeft, en - belangrijker - dat hij het grif en gemakkelijk uitgeeft. Daar hou ik van, hoe beschamend het ook is. Hij is het soort man van wie mijn moeder zou zeggen: "Een totale schat", op zo'n toon van: de man kan het verder ook niet helpen.
Thijs vindt ze geweldig. Ze vindt hem zelfs zo geweldig dat mijn vader zich wel eens hardop heeft afgevraagd of haar aanbidding wel normaal is: "Ze lijkt wel verliefd op die vent," zei hij laatst, jaloers als hij nog steeds is, ondanks de scheiding. "Die jongen kan niets verkeerd doen in haar ogen - tot hij opeens wél iets verkeerd doet. Pas op, hoor. Want dan zijn de rapen gaar. Zo gaat dat met mama."
Haar sympathie voor Thijs is inderdaad legendarisch. Ik denk dat ze hem 'betrouwbaar' vindt. Nee, ik weet het zeker. Ze beschouwt Thijs als de tegenpool van mijn vader; als een eerlijke, gevoelige, berekenbare jongen. Ze vindt hem lief. Ze zegt: "Hij draagt jou op handen, hij doet álles voor je, weet je wel hoe bijzonder dat is?"
Het nieuws over het poëziemeisje heb ik haar maar niet verteld. Mijn vader zou wel eens gelijk kunnen krijgen. Dat de rapen dan gaar zijn - platgekookt, beter gezegd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 10-10-2005 12:45:44 ]
quote:FoutOp maandag 10 oktober 2005 10:18 schreef Nadine26 het volgende:
Tweede kenmerk: Maak van je hoofdpersonen slachtoffers. Of vrouwen (soms kun je je een klein experiment permitteren, dan kies je als hoofdpersoon een man) nu wel of niet iets in hun mars hebben, zorg er altijd voor dat ze voortdurend hele erge dingen overkomen waar ze zelf volstrekt niets aan kunnen doen. (...)
Eén ding vraag ik me hier wel af: de constructie "dat ze voortdurend hele erge dingen overkomen" is wel lelijk, toch? Of gewoon fout? Kan het me eigenlijk niet voorstellen, omdat Arie Storm zo'n taalpurist is, echt een hele nauwkeurige schrijver. Maar ik vind het wel lelijk.
De zin behoort te luiden "dat hen voortdurend hele erge dingen overkomen". Immers, het betreft een lijdend voorwerp.
Lelijk
De keuze van "hele erge dingen" als onderwerp van de zin. Daarom liever "dat zij voortdurend hele erge dingen beleven waar zij zelf volstrekt niets aan kunnen doen."
Mijn voorkeur
Uit oogpunt van trefzeker taalgebruik "dat zij voordurend ten prooi vallen aan rampen."
quote:Ter aanvulling van mijn boekenlijstje voor de komende herfstvakantie.Nou ja, ik kan wel blijven citeren. Echt een goed boek trouwens: 'De ongeborene'. Arie Storm is een betrekkelijk onbekende schrijver, raar genoeg, want hij heeft een hele mooie, simpele en trefzekere schrijfstijl. Een zogenaamde 'writers-writer', denk ik.
quote:This summer, while watching a documentary about the Amish, I learned about Rumspringa. This word, literally translated “running around,” denotes a period of time between a teenager’s coming of age and their willful agreement to join the church. During this time, kids are allowed to experience the world of “the English” (that’s us, by the way.) They own cars, wear jeans, flirt with alcohol, smoking, drugs and the opposite sex. At the end of this time, they either commit to or abandon the church of their parents, the friends of their childhood and the familiar and simple life of the Amish. Aside from the decidedly un-Reformed notion that church membership is the decision of consenting adults, I found the idea fascinating.Op maandag 10 oktober 2005 12:33 schreef Nadine26 het volgende:
Wij zijn in opstand gekomen, Thijs en ik. ...
I think that an intellectual Rumspringa is exactly what we need. Wait! Hear me out before you string me up as the heretic that I most assuredly am. We’ve all traveled varied paths leading us to hit the snooze button on real life and roll back into academia. When we graduate, most of us will pursue ministry (and yes, teaching is a ministry, or at least it can be.) Given all the variables, I don’t want to generalize but, the way I see it, this is our last hurrah. Someday in the not-too-distant future, people will believe that we have answers to questions of eternal significance and magnitude. Sitting across the desk, looking into a parishioner or student’s teary eyes is definitely not the opportune moment to realize, “Well, shoot, guess I never did think about this for myself. I know the 'right' answer but golly if that doesn’t seem to be quite right enough anymore, at least not in this situation.”
Uit het weblogboek van Meg Jenista (Michigan, USA)
http://megsoapbox.blogspot.com/2005/08/rumspringa.html
[ Bericht 78% gewijzigd door Gajus op 11-10-2005 00:26:41 ]
quote:Sterker: Ondervindend voorwerp (een bijzonder soort meewerkend voorwerp waar je geen aan/voor voor kunt zetten), en daarom moet het strict genomen 'hun' zijn, al vind ik 'hen' zelf mooier. Verder is 'hele' fout; dat moet 'heel' zijn. Het was dus nog erger dan jullie al veronderstelden. Gek dat een literatuurcriticus zelf zo'n gedrocht produceert!Op maandag 10 oktober 2005 20:49 schreef Gajus het volgende:
Fout
De zin behoort te luiden "dat hen voortdurend hele erge dingen overkomen". Immers, het betreft een lijdend voorwerp.
quote:Met dvr moet je oppassen hoor: je krijgt er zelfs mail over als je iets schrijft wat (dat?) niet klopt.Op dinsdag 11 oktober 2005 00:16 schreef dvr het volgende:
[..]
Sterker: Ondervindend voorwerp (een bijzonder soort meewerkend voorwerp waar je geen aan/voor voor kunt zetten), en daarom moet het strict genomen 'hun' zijn, al vind ik 'hen' zelf mooier. Verder is 'hele' fout; dat moet 'heel' zijn. Het was dus nog erger dan jullie al veronderstelden. Gek dat een literatuurcriticus zelf zo'n gedrocht produceert!
Ik vind het nog steeds raar staan: 'a last blow below the waist.'
[ Bericht 5% gewijzigd door R_ON op 11-10-2005 00:37:30 ]
quote:Juist omdat ik het voorzetsel 'aan/voor' niet kon plaatsen, concludeerde ik géén meewerkend dus lijdend voorwerp, onwetend van het bestaan van het ondervindend voorwerp.Op dinsdag 11 oktober 2005 00:16 schreef dvr het volgende:
Sterker: Ondervindend voorwerp (een bijzonder soort meewerkend voorwerp waar je geen aan/voor voor kunt zetten), en daarom moet het strict genomen 'hun' zijn, al vind ik 'hen' zelf mooier.
Weer wat geleerd. Bedankt!
quote:Hahaha! Ik wilde je alleen besparen dat anders iemand je in het forum op de fout in je sig zou wijzen. Maak er anders gewoon "een laatste stoot onder de gordel" van?Op dinsdag 11 oktober 2005 00:22 schreef R_ON het volgende:
Met dvr moet je oppassen hoor: je krijgt er zelfs mail over als je iets schrijft wat (dat?) niet klopt.
quote:Ja, ik ben er wel erg blij mee hoor dat je me erop gewezen hebt. Het ziet er niet uit een fout in je sig.Op dinsdag 11 oktober 2005 02:29 schreef dvr het volgende:
[..]
Hahaha! Ik wilde je alleen besparen dat anders iemand je in het forum op de fout in je sig zou wijzen. Maak er anders gewoon "een laatste stoot onder de gordel" van?
In het Engels vind ik beter staan.
Dido en Roel gaan hun tanden poetsen. 'Je bent echt een raar figuur', zegt Dido.
'Ik ben straight forward' zegt Roel met een tandenborstel in zijn mond.
'Wat zeg je?', vraagt Dido.
'Ik ben straight forward'
Dido zwijgt.
'To the point'.
'Ja dat had ik ook nog wel begrepen', zegt Dido.
(...)
'Weet je', zegt Dido, 'je moet me één ding beloven. Als je thuis komt moet je met je vrienden, of je moeder of je vader hier over praten.'
'Mijn moeder zal zeggen dat je niks waard bent als je mij niet op waarde kunt schatten'.
Even later, buiten de badkamer, omhelst Roel Dido.
'Ik vind je echt niet meer aardig', fluistert ze.
Ik bedoel eigenlijk de liefde. Wat een gedoe dat toch maar steeds blijft.
quote:Een heel gedoe.Op dinsdag 11 oktober 2005 04:51 schreef cioran63 het volgende:
Ik bedoel eigenlijk de liefde. Wat een gedoe dat toch maar steeds blijft.
Thijs en ik hadden afgesproken in een cocktailbar. Het is zo'n vergane glorie-achtige tent met zachte pianopingels op de achtergrond en van dat rossige, omfloerste licht. Je zit er op zachte bioscoopbankjes van donkerrood pluche. Intiem, zo noem je dat, en toch sfeervol. Een groot voordeel is dat je er nooit bekenden tegenkomt; het publiek bestaat uit eenzame alcoholisten en wat verdwaalde toeristen. De perfecte locatie voor een 'goed gesprek'.
Ik was bang dat Thijs het poëziemeisje mee zou brengen, maar dat deed hij niet. Hij voelde zich er duidelijk ongemakkelijk onder dat we moesten 'praten'. We zaten naast elkaar op het pluchen bankje, we deden ons best een normale conversatie op gang te brengen, maar er vielen steeds gaten, stiltes.
Onwillekeurig schoof ik een eindje bij hem vandaan.
"Wat is er nou eigenlijk zo leuk aan haar?" vroeg ik. Het leek me een geschikte openingsvraag: neutraal en toch doelgericht.
"Ze is geïnteresseerd," zei hij, terwijl hij met een bierviltje speelde. "Oprecht. Ik kan met haar praten."
Dit waren de dingen die ik niet wilde horen. Ik weet niet wat ik wél had willen horen, maar ik had er waarschijnlijk beter mee kunnen leven als Thijs had gezegd dat ze saai was, lelijk, slaapverwekkend en - oh, had je het nog niet gehoord? - dood. Plotseling overleden aan een zeldzame allergie, zoiets kan gebeuren en ik had Thijs best willen troosten.
"Goh," zei ik. "Praten."
"Discussiëren," verduidelijkte hij.
Ik liet zijn woorden even op me inwerken. Intussen wenkte Thijs de ober om nog een cocktail te bestellen, zijn derde in een kwartier, terwijl ik de indruk had dat hij zich van tevoren al goed had ingedronken. "Perfecte Margarita's maken ze hier," zei hij. "Jij nog één, Nadine?" Hij sprak mijn naam uit als 'Needien', op z'n Amerikaans. Ik weet niet wat het is met Thijs, maar hoe meer hij drinkt, hoe meer hij gaat praten als iemand uit een slechte Amerikaanse film.
"Nee, dank je." Ik focuste me weer op het gesprek. "Dus jullie zijn vrienden."
Hij knikte.
"Praatvrienden, zeg maar."
"Zoiets, ja," zei hij afwezig.
Ik liet een betekenisvolle stilte vallen. "Waarom geef je niet gewoon toe dat je met haar naar bed gaat?" zei ik toen. "Dan hebben we dat maar gehad."
Eindelijk had ik zijn volle aandacht. Hij keek me met toegeknepen ogen aan, er speelde een lachje om zijn mond: "Oooh baby," zei hij met een overdreven kreun. "I love it when you talk dirty." Hij begon me in mijn hals te zoenen he zag ernaar uit dat hij zin had om daar de rest van de avond mee door te gaan. Snel afkappen.
"Niet doen." Ik duwde hem van me af. "Je bent dronken."
"Oooh Needien," zuchtte hij. "Je bent jaloers, hè? Zeg het dan! Come on, baby, zeg het, zeg dat je jaloers bent."
Op deze manier bereikte ik niks. Een andere tactiek dan maar.
"Ik geef je nog één minuut," zei ik, en ik wierp een blik op mijn horloge.
Dat hielp.
"Jezus, moet ik het nóg een keer zeggen?" Hij liet zich achterover in de bank vallen, schudde zijn hoofd. "Ik heb het al honderd keer gezegd, al vijfhonderd keer. Die hele chick kan me gestolen worden. Hoe vaak wil je dat horen?"
"Die hele chick," zei ik, of eigenlijk begon ik te schreeuwen, "heeft mij iets heel anders verteld."
Waarom had ik mezelf zo slecht in de hand? Een meisje aan het belendende tafeltje zat me met open mond aan te staren.
"Wat?" beet ik haar toe. "Zijn je vrienden niet interessant?"
Thijs houdt er niet van als ik 'mezelf laat gaan', zoals hij het noemt; hij schaamt zich voor zulk gedrag. Hij schaamt zich ook als ik een korte rok draag, zeker als zijn moeder erbij is. Soms denk ik wel eens dat hij me het liefst in een donkere kast zou opsluiten, zodat niemand anders last van me heeft.
"Relax, Nadine," zei hij. "Laat die mensen met rust." Hij keek me borend aan. "Dus jij hebt Hanneke gesproken?"
"Hanneke," zei ik langzaam, "heeft mij gesproken, ze belde me op. Blijkbaar zat ze er nogal mee in haar maag."
"Waarmee?" Hij sloeg zijn cocktail in één teug achterover. "Tell me."
"Nee," zei ik, en ik maakte een uitnodigend gebaar, "you tell me."
Hij keek naar de grond. En dat bleef hij doen toen hij zei: "Okay.., okay... we hebben één keer... ach, het stelde geen fuck voor. Beetje veel gezopen, beetje zoenen, je kent het wel."
"Met je praatvriendin."
"Het stelde geen fuck voor."
"Dat zal Hanneke niet zo leuk vinden, dat je zo over haar praat." Ik had me voorgenomen om aardig te blijven, volwassen mensen onder elkaar, maar het was eruit voor ik er erg in had: "Ze heeft een gedicht over je geschreven. Het heet Een spijkerbroek vol vlees. Mooie, intrigerende titel, vind je niet?"
Thijs tuurde in zijn cocktail. "Ik ben er niet kapot van," mompelde hij, kennelijk te dronken om de grap ervan in te zien. "Ik vind die hele rijmelarij van haar zwaar klote, als je het precies wilt weten. Dat heb ik haar trouwens ook verteld."
"En?" informeerde ik. "Die opbouwende kritiek kon ze wel waarderen?"
"Niet echt." Hij begon te grinniken. "Een spijkerbroek vol vlees, fuck man, dat bedenk je toch niet."
"Dat is haar dichtersader."
"Nou, geweldig. Okay Needien, zeg het eens, zijn we eruit?" Hij streelde mijn wang. "Ga je me nog zoenen?"
Dat leek me een goed idee. Praten, echt praten, kon altijd later nog. Inmiddels had ik zelf ook aardig wat cocktails gedronken, ook al houd ik eigenlijk niet van cocktails, maar vanavond toevallig wel.
- wordt vervolgd -
quote:Het slechte nieuws is dat de bewuste au pair een jaartje of vijftig is (en een kilootje of honderd). Maar: deze dresscode kán een trend worden, ook onder andere Fillippijnse au pairs.Op maandag 10 oktober 2005 20:02 schreef cioran63 het volgende:
De Fillippijnse au pair met zwarte jurk en wit schort heeft me de hele dag al niet losgelaten. Bij ons op school heb ik dergelijke au pairs nog niet gesignaleerd, maar het zou me niks verbazen als ze binnenkort hun intrede deden.
quote:[cliffhanger ondertiteling]Op woensdag 12 oktober 2005 12:00 schreef Nadine26 het volgende:
- wordt vervolgd -
Is de grote verzoening tussen Thijs en Nadine nabij?
Of heeft Hanneke nog een 'blije' verrassing in petto?
[/cliffhanger ondertiteling]
Welk een tergend voorspel !
quote:... zoals bezongen door Chuck Berry in 1964.Op woensdag 12 oktober 2005 12:00 schreef Nadine26 het volgende:
... Hij sprak mijn naam uit als 'Needien', op z'n Amerikaans. ...
Nadine
I got on a city bus and found a vacant seat,
I thought I saw my future bride walking up the street,
I shouted to the driver hey conductor, you must slow down.
I think I see her please let me off this bus
[refrain]
Nadine, honey is that you?
Oh, Nadine. Honey, is that you?
Seems like every time I see you
Darling you got something else to do
I saw her from the corner when she turned and doubled back
And started walkin' toward a coffee colored cadillac
I was pushin' through the crowd to get to where she's at
And I was campaign shouting like a southern diplomat
Downtown searching for her, looking all around.
Saw her getting in a yellow cab heading up town.
I caught a loaded taxi, paid up everybody's tab.
With a twenty dollar bill, told him 'catch that yellow cab.'
She move around like a wave of summer breeze,
go, driver, go, go, catch her balmy breeze.
Moving thru the traffic like a mounted cavalier.
Leaning out the taxi window trying to make her hear.
zou dit gediend hebben als inspiratiebron voor Nadine's ouders?
quote:Later die nacht, veel later, hadden we toch nog een serieus gesprek. Thijs en ik zaten bij hem thuis in bad. Hij bewoont een appartement met balkenplafonds en een open haard en een ongelooflijke badkamer die hij de 'hoerenkeet' noemt omdat de ruimte helemaal is opgetrokken uit roze marmer. Een hotel is er niks bij; zelfs de zeepbakjes zijn van roze marmer, en dankzij de moeder van Thijs die zich altijd met alles bemoeit, liggen er ook gastenzeepjes en bijpassende roze handdoeken.Op woensdag 12 oktober 2005 15:57 schreef Gajus het volgende:
[cliffhanger ondertiteling]
Is de grote verzoening tussen Thijs en Nadine nabij?
Of heeft Hanneke nog een 'blije' verrassing in petto?
[/cliffhanger ondertiteling]
Welk een tergend voorspel !
Ik had een halve fles badschuim in de kuip laten leeglopen, niet helemaal de bedoeling, maar het effect was spectaculair: "Zal ik de skibrillen halen?" vroeg Thijs. Onder die hoge, dikke schuimlaag bleef het water lekker heet; ik ga alleen in bad als het water zo heet is dat je het er bijna niet in uithoudt. En als ik mag roken.
"Je was toch gestopt?" Thijs stapte in bad. "Aaah, Jezus, wat is dit heet."
Ik lag al languit onder het schuim en sloot mijn ogen. Er gaat niets boven een sigaret in bad.
"Toch ben je wel lief," zei Thijs. Hij liet zich behoedzaam in het water zakken, zacht kreunend. Toen hij er eindelijk in lag, vroeg hij: "Waar ben je?"
Vanuit liggende positie konden we elkaar niet zien, zo hoog was het schuim gestegen.
"Hier." Ik tastte onder water naar zijn been. Zo lagen we een tijdje gedachteloos in het schuim te staren en te roken (ik) en zwaar te ademen van de hitte (Thijs). Uit de stereo in de slaapkamer klonk Green Eyes van Coldplay.
"Weet je wat het is met jou?" hoorde ik hem opeens zeggen vanachter de witte schuimmuur.
"Nee..." Ik bestudeerde mijn vingertoppen, die al helemaal zacht en geribbeld waren - en eigenlijk wilde ik niet horen wat het was met mij, dat wist ik al zo'n beetje, dat had hij me al zo vaak verteld.
"Kom maar op dan," zei ik. "Shoot."
"Jij kan je waarschijnlijk nooit helemaal aan iemand hechten, omdat je bang bent om daarmee je eigenheid en je dwarse persoonlijkheid te verliezen. Onder die geweldige berg kletspraat van jou, onder dat vluchtgedrag en die behoefte aan wild en meeslepend leven, daaronder schuilt een eenzame ziel die wanhopig op zoek is naar een beetje begrip, een beetje liefde. En het lukt maar niet, hè?" zei hij, en het klonk niet eens sarcastisch. "Je blijft het telkens opnieuw proberen, maar het lukt je niet, Nadine - niet op deze manier."
Ik slikte maar eens diep.
"Ik heb je dat allemaal eerder verteld," vervolgde hij zijn monoloog, "dus het zal geen nieuws voor je zijn dat ik het afkeur."
"Afkeur?" riep ik. "Het spijt me, papa. Krijg ik nou straf?"
Hij trok zijn benen op, het water klotste tegen de rand. "Neem jezelf nou eens serieus, Nadine. Is dat echt zo fucking moeilijk voor je?"
"Je bedoelt dat ik in therapie moet."
"Je moet niks."
Ik hees mezelf omhoog, zodat ik hem kon aankijken. "Maar het zou wel een fantastisch idee zijn."
"Dat hangt ervan af," zei hij. "Niet als je het idee bij voorbaat weglacht. En ook niet als je zo slecht tegen kritiek kan. Okay, laat ik het dan zo zeggen: ik ken je nu acht maanden. Maar wat wéét ik nou van jou?"
"Genoeg," wierp ik tegen. "Waar ben je bang voor? Dat ik er 's nachts een tweede leven op nahoud als paaldanseres of zo? Dat ik mijn twee volwassen kinderen voor je verborgen houd? Mijn geslachtsoperatie?"
Hij legde zijn armen in zijn nek en bestudeerde het marmeren plafond. Stoïcijns. Toen zei hij: "Dit bedoel ik nou met kletspraat. Jij geeft jezelf alleen bloot als daar een zeer dringende reden voor is. Ik dacht dat die dringende reden zich had aangediend." Met een scherp gevoel voor timing draaide hij de koude kraan open. "Maar inmiddels begin ik me af te vragen of ik me niet vergist heb. En of jij je ooit bloot zult geven."
"Vast wel," zei ik zacht. "Trouwens, ik bén bloot."
"Ik ben gek op je, Nadine," zei hij. "Maar je bent zó vermoeiend. Je bent wanhopig op zoek naar mensen om mee van gedachten te kunnen wisselen, of naar jongens om een beetje nepliefde van af te troggelen, of aandacht, seks, weet ik veel wat je zoekt. Ja, wat denk je nou? Ik vang wel eens wat op in de wandelgangen; over iedereen wordt geluld, jij bent geen uitzondering. En het lukt je altijd wel weer om iemand zo gek te krijgen, om iemand te lijmen, maar metéén slaat bij jou de verveling toe - de verveling en het wantrouwen." Hij zakte achterover en liet zijn hoofd op de badrand steunen. "Het valt in de praktijk niet mee om verliefd op jou te zijn, dat is eigenlijk de bottom line."
"Dus?"
"Dat vraag ik aan jou."
"Het valt in de praktijk ook niet echt mee om verliefd te zijn op jóu," zei ik. "Mijn rijexamen was er niks bij. Ik moet bij jou voortdurend op mijn tellen passen - geen fietsers snijden, geen stoepranden raken, de rijlesleraar kan elk moment op de noodrem trappen." Ik beet op mijn lip. "En jouw oprechte, geïnteresseerde poëzievriendinnetje heb ik dan nog niet eens genoemd."
"Dat is," zei hij quasi-vermoeid, "een praatvriendinnetje, in jouw woorden."
"En ik?" vroeg ik. "Dan ben ik zeker je sexvriendinnetje."
Hij keek me aan met een blik van: 'Nou èn?' en onder het schuim begon hij mijn bovenbeen te strelen. "En dat blijf je ook," zei hij.
"Pech gehad," zei ik. "Je hebt het net uitgemaakt."
"Ik maak het weer aan," zei hij, en hij greep me bij mijn knieholtes en trok me over de gladde bodem naar zich toe. "Ik praat met je, Nadine. Dat doen mensen, wist je dat? Praten, van gedachten wisselen. En dan over dingen die er echt toe doen."
"O."
"Ben je boos?"
"Ja."
"Wat ik probeer... wat ik wil... is tot je dóórdringen. En néé," zei hij, "echt niet alleen op die manier, ook met woorden," en toen begonnen we allebei te lachen en we zoenden en een rilling golfde door mijn lichaam en Coldplay hield op met zingen en dat was goed, we hadden geen Coldplay meer nodig, we hadden genoeg aan onszelf en aan het water dat als een gek over de badrand golfde.
Zo simpel. Zo gaat het elke keer. Eens in de zoveel tijd.
quote:Ik zou dit liedje wel eens willen horen; ik ga ernaar op zoek.Op woensdag 12 oktober 2005 23:27 schreef Gajus het volgende:
[..]
... zoals bezongen door Chuck Berry in 1964.
Nadine
Mijn ouders hebben zich laten inspireren, voor zo ver ik weet, door een andere Nadine; een Franse Nadine die in het dorpje woonde waar wij vroeger een vakantiehuis hadden. Toen mijn moeder van mij in verwachting was, werd die Nadine elke avond rond 7 uur door haar moeder naar binnen geroepen voor het avondeten, en dat ging dan zo:
"Naaadiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiine!" Met zo'n hele hoge, schrille en uitgerekte i. Daar moesten ze erg om lachen - en het was een leuk meisje, die Franse Nadine.
Ik zou het snel gehad hebben met zo iemand
(niet gehinderd door verdere kennis van de situatie dan die voortkomend uit wat ik hier lees natuurlijk ).quote:Wat dacht jij van 'mentale paaldanseres' ?Op woensdag 12 oktober 2005 23:46 schreef Nadine26 het volgende:
Dat ik er 's nachts een tweede leven op nahoud als paaldanseres of zo? ...
quote:Zo blijft het heel lang smakelijk.Zo simpel. Zo gaat het elke keer. Eens in de zoveel tijd.
quote:Nou ja, ik weet het ook niet, het gaat ook niet zozeer om de omschrijving an sich maar om de toon waarop het een en ander wordt overgedragen, dat vleugje vermeende morele superioriteit wat ik meen te bespeuren... Maar maybe that's just me, nevermind.Op donderdag 13 oktober 2005 03:05 schreef R_ON het volgende:
Ik vond Thijs juist erg complimenteus in dit stuk richting Nadine. Als ik zo omschreven werd zou ik dat beslist niet als onprettig ervaren.
.quote:Eh... ja, het is ook precies de reden waarom het geregeld mis gaat. Dat vaderlijke gedrag, daar kan ik slecht tegen. En hij wordt weer pisnijdig als ik hem 'papa' noem.Wat vind je zelf hier nou van? Thijs heeft allerlei nogal denigrerende meningen over je waar niet aan getornd kan worden en komt vervelend paternalistisch over, deze indruk ontstaat bij mij althans. Vind je dat niet ontzettend irritant?
Dus zo draaien we steeds in een kringetje rond. Maar het is wel zo dat die 'verschillen' uiteindelijk ook aantrekkelijk zijn - dat zoeken we niet voor niks op bij elkaar, ik bedoel: hij verwijt mij misschien wel vanalles, maar hij vergeeft me ook heel makkelijk. En andersom heb ik het gevoel dat zijn 'vaderlijke gedrag' meer voortkomt uit bezorgdheid & betrokkenheid, dan uit woede of onbegrip. Maar het is wel een beetje ingewikkeld, ja. quote:Ja, ja, ik denk het eigenlijk wel. Raar.Of geniet je juist (ook) van de aandacht voor je die hij ermee laat blijken, en misschien van het idee dat hij je kan 'leiden'? (linkje met je verlangen naar de persoon die D. is?)
Ik wil niet dat hij mij steeds als een klein kind tot de orde roept, maar dat gebeurt wel, en ik laat het natuurlijk ook gebeuren - en ik ga me mischien ook sneller als een klein kind gedragen, bij wijze van verzet. Dat heb ik ook al vaak tegen hem gezegd.
En het linkje naar de persoon D.... nu het weer goed is met Thijs, heb ik daar maar een slotje op gedaan, lijkt me beter.
quote:Grappig, dat jij het heel anders interpreteert dan Kees. Ja, dat vind ik echt grappig. En ik denk ook dat jij bedoelt - dat suggereert Kees hierboven trouwens ook wel - dat het op zichzelf ook vleiend is als iemand zich echt in je verdiept. Wat je ook van Th. kunt zeggen, níet dat hij geen moeite doet om me te begrijpen. Bij hem gaat dat 'begrijpen' alleen automatisch gepaard met 'helpen', en dáár zit wat mij betreft het probleem.Op donderdag 13 oktober 2005 03:05 schreef R_ON het volgende:
Ik vond Thijs juist erg complimenteus in dit stuk richting Nadine. Als ik zo omschreven werd zou ik dat beslist niet als onprettig ervaren.
Begrijpen: prima.
Helpen: heb ik een probleem dan...?
quote:Als het een beetje goed betaalt, ben ik er wel voor te porren!Wat dacht jij van 'mentale paaldanseres' ?
quote:blijkbaar behoeft mijn kwalificatie een toelichtingOp donderdag 13 oktober 2005 11:44 schreef Nadine26 het volgende:
Als het een beetje goed betaalt, ben ik er wel voor te porren!
Tegen Thijs heb jij gesuggereerd dat jij een tweede leven als paaldanseres leidt.
Jouw dagboeklezers weten dat jij een tweede leven als - bij tijd en wijle erotisch - prozaïste leidt.
Door beide bezigheden te combineren kwam ik uit op "mentale paaldanseres".
overigens, jouw verdiensten als "mentale paaldanseres" zijn onbetaalbaar
Zonder geloof of plicht of plaats
Zelfs de liefde wil ik niet; die hecht
Heb mij niet lief, dat is wat ik haat
Wanneer ik zing wat ik niet lieg
Als ik om wat gebeurde ween
Is dit omdat gevoel vervliegt
En ik mijzelf te zijn
Niet meen.
quote:Ik vind het wel een compliment, 'mentale paaldanseres'Op donderdag 13 oktober 2005 18:05 schreef Gajus het volgende:
blijkbaar behoeft mijn kwalificatie een toelichting
Tegen Thijs heb jij gesuggereerd dat jij een tweede leven als paaldanseres leidt.
Jouw dagboeklezers weten dat jij een tweede leven als - bij tijd en wijle erotisch - prozaïste leidt.
Door beide bezigheden te combineren kwam ik uit op "mentale paaldanseres".
overigens, jouw verdiensten als "mentale paaldanseres" zijn onbetaalbaar
- ik zal kijken of ik het kan laten opnemen in mijn paspoort! Ik vond mezelf juist zo tobberig, de laatste tijd... een zeikerd/zeurpiet/enzovoort... dus het is goed om te horen dat jij er bij tijd & wijle erotisch proza in leest...
quote:Echt heel mooi, ditOp donderdag 13 oktober 2005 19:10 schreef Vivi het volgende:
Vrij wil ik zijn en onoprecht
Zonder geloof of plicht of plaats
Zelfs de liefde wil ik niet; die hecht
Heb mij niet lief, dat is wat ik haat
Wanneer ik zing wat ik niet lieg
Als ik om wat gebeurde ween
Is dit omdat gevoel vervliegt
En ik mijzelf te zijn
Niet meen.
Hoe kom je eraan...?
Oh, en... had je dat toevallig al liggen?
(Voor persoonlijk gebruik, bedoel ik?)Fernando António Nogueira Pessoa (Lissabon, 13 juni 1888 – Lissabon, 30 november 1935) is een van de belangrijkste dichters in de Portugese literatuur en wellicht een van de meest betekenisvolle dichters uit de twintigste eeuw.
Zijn werk (of het nu literair of zakelijk is) is zijn leven. Zijn isolement is afwisselend zijn roeping en zijn lot. "Leven is niet noodzakelijk, scheppen daarentegen wel".
Vooral het literaire werk eist hem op, en vereist, naar eigen zeggen, 'eenzaamheid'. Pessoa staat bekend als een "verkillende, lucide, sfynxachtig afwezige man" (Willemsen, 2000).
Hij wilde tijdens zijn leven obscuur blijven, daarna mocht de roem komen. Hij was bang voor onbekende mensen en onbekende plaatsen en kon er niet tegen gefotografeerd te worden.
Over zijn alcoholisme is bekend dat iemand hem bezag en uitriep : "Maar meneer Pessoa, u drinkt als een spons!". Waarop hij repliceerde : "Als een spons? Als een sponzenwinkel, zul je bedoelen. Met het magazijn erbij!". Toch heeft niemand hem ooit dronken gezien, en was hij steeds hoffelijk. Zijn eenzaamheid verklaarde hij als volgt : "Het is het alleenzijn van degene die te ver is voorgeraakt op zijn reisgenoten."
Hij sterft (niet onvrijwillig) op 30 november 1935, aan alcoholvergiftiging (leverkoliek), en zijn laatste gesproken woorden (in het Portugees) luidden: "Geef me mijn bril!" (wat doet denken aan Goethes bede om licht). Zijn legendarische laatste versregel was: "Geef mij nog wat wijn, want het leven is niets". Zijn laatste geschreven woorden vond men op een vel papier op zijn onafscheidelijke aktetas : "I know not what tomorrow will bring".
http://nl.wikipedia.org/wiki/Fernando_Pessoa
Ik las het voor het eerst een jaar of 4 geleden, en het raakte iets in me, een soort herkenning die ik weg probeer te stoppen, een donker en geheim stukje "ik" zo je wilt
Ik moet er nog vaak aan denken, vooral de laatste tijd.
quote:Is dat niet een hele bekende dichter, Pessoa?Op donderdag 13 oktober 2005 22:41 schreef Vivi het volgende:
Het is van een Portugese dichter, Fernando Pessoa
Ik las het voor het eerst een jaar of 4 geleden, en het raakte iets in me, een soort herkenning die ik weg probeer te stoppen, een donker en geheim stukje "ik" zo je wilt
Ik moet er nog vaak aan denken, vooral de laatste tijd.
(Ik bedoel één van de bekendste & beroemdste & meest gelauwerde dichters ter wereld, zeg maar?)Nou ja, ik ben niet zo thuis in de wereld van de poëzie...
, maar dit vind ik wel heel mooi. Dank voor de tip. Misschien moet ik dan tóch maar, stiekem, zonder dat Th. het ziet, een heel klein dichtbundeltje onder mijn matras verstoppen. 
En gewoon ontkennen als hij het ontdekt... want in zijn gezelschap wil ik op geen ENKELE manier geassocieerd worden met welke vorm van poëzie of dichtkunst of rijmerlarij of sinterklaasversjes dan ook, zelfs niet met Pessoa, want ik dat kan later allemaal tegen me worden gebruikt. (Mijn haat voor het poëziemeisje begint groteske vormen aan te nemen, ik geef het toe).
, Daniël wil dat ik kom oppassen (Madame is een lang weekend naar Parijs). Ik ga liever uit eten, vanzelfsprekend. Maar Daniël klonk niet al te opgewekt toen ik hem net belde om te vragen of ik een keer mag overslaan. "Nee," zei hij, "vanavond niet, ik moet weg." Misschien kan ik mijn zus vragen om voor mij in te vallen. (Ze is toch al erg nieuwsgierig naar Daniël...
)[ Bericht 99% gewijzigd door Nadine26 op 14-10-2005 17:57:58 ]
"Thijs praat alleen met haar," zei ik.
"Ja," zei Frankie, "over seks."
"Hoe weet jij dat nou?"
"Ze kan kan niet anders. Die vrouw is geobsedeerd, totaal wanhopig en desperaat. Ze wil maar één ding, en dat is jouw vriendje stelen."
Ik ga dit allemaal naast me neerleggen. Ik geloof Thijs. Ik kan hem ook níet geloven, maar het gaat juist zo goed tussen ons. Ik heb oorbellen van hem gekregen. Het zijn hele kleine ringetjes met een heel klein diamantje eraan, antiek. Dat soort dingen kun je aan Thijs wel overlaten; de meeste jongens hebben geen smaak, mijn ex-vriendjes kwamen vaak met de meest afzichtelijke rommel aanzetten, kermisoorbellen of kniehoge laklaarzen, maar Thijs koopt altijd de prachtigste cadeaus. Ook kleren. Zelfs schoenen koopt hij vaak voor me (hij wil niet dat ik op gymschoenen loop, dat vindt hij 'goedkoop').
Na lang soebatten ging Frankie overstag: "Okay, ik wil die Daniël wel eens zien," zei ze. "Maar ik ga daar niet in mijn eentje zitten, ik neem Pablo mee."
Pablo is haar vriend, een halve Spanjaard met lang kunstenaarshaar tot over zijn schouders. Hij is architect. Of laat ik het zo forumuleren: hij heeft zijn eigen architectenbureau, hij heeft alleen geen opdrachten. Behalve architect is hij ook leadzanger van een popbandje, en 'denktank'. In die laatste hoedanigheid geeft hij creatief advies aan het bedrijfsleven, dat is tenminste de bedoeling. De bedrijven staan niet te trappelen, maar het idee is goed.
Binnen mijn familie ligt Pablo een beetje moeilijk. Het enige wat mijn vader over hem te zeggen heeft, is: "Bestel maar vast een fruitmand," om aan te geven hoe hij denkt over zijn geestelijke gesteldheid.
Daniël reageerde met onderdrukte ergernis op mijn voorstel: "Je zus, je zus... hoe oud is ze? Kan ze koken? En waarom kom jij eigenlijk niet zelf?"
"Ik heb een afspraak."
"Een afspraak. Wat voor afspraak, wij hebben toch een afspraak?"
"Ja, sorry."
"Tot hoe laat duurt die afspraak van jou?"
Ik had zin om te zeggen: 'De hele nacht', maar ik hield me in, ik zei: "Ik kan het wel afzeggen, als het echt een probleem voor je is."
"Nee, laat maar," zei hij kortaf. "Stuur je zus maar."
"Ze wil haar vriend meenemen, kan dat?"
Stilte.
"Ja, prima," zei hij toen. "Als jij er morgen zelf maar weer bent. Acht uur, lukt dat?"
quote:Misschien zit het antwoord in de nog ontbrekende 3e strofe van Pessoa's gedicht:Wat je ook van Th. kunt zeggen, níet dat hij geen moeite doet om me te begrijpen. Bij hem gaat dat 'begrijpen' alleen automatisch gepaard met 'helpen', en dáár zit wat mij betreft het probleem.
Begrijpen: prima.
Helpen: heb ik een probleem dan...?
Vrij wil ik zijn en onoprecht,
zonder geloof of plicht of plaats.
Zelfs liefde wil ik niet, die hecht.
Heb mij niet lief: da's wat ik haat.
Wanneer ik zing wat ik niet lieg,
Als ik om wat gebeurd is ween,
Is dat omdat gevoel vervliegt
en ik mezelf te zijn niet meen.
Door eigen wezen wandelaar
Ziener van de muziek der wind,
Is mijn ziel zelf die doolt en dwaalt
het lied dat de reiziger zingt.
Wat mij vooral aan dit topic gekluisterd houdt is de overeenkomst tussen de band die jij met Thijs hebt, en de band die ikzelf ooit met een ex had. Zij durfde zich ook niet te laten kennen en kon daardoor ook niet oprecht zijn - haar behoefte aan geborgenheid en begrip moest steeds om voorrang strijden met de behoefte om maar 'vrij' te zijn en iedere confrontatie met zichzelf te vermijden door lol te maken. Maar het was wel het soort vrijheid dat Pessoa hier beschreef; onoprecht, onthecht, eenzaam, dolend.
Je omschrijft het milieu van je ouders en dat van Daniël als dat van mensen die ook iedere confrontatie met zichzelf en hun kwetsuren vermijden, bv. door er alcohol, cynische grappen en materiële genoegens tegenaan te gooien. En anderzijds is er Thijs, die die confrontatie juist opzoekt en zichzelf en jou beter wil leren kennen. Ik denk dat daar de zinnige gedachte achter zit dat een relatie pas meerwaarde heeft als je, door te willen kennen en door gekend te willen worden, een vertrouwensband smeedt waarin een rust en zekerheid ontstaan die een veel diepere vrijheid bieden, namelijk die om jezelf te kunnen zijn en daarbij jezelf geaccepteerd te weten, zonder nog weg te hoeven lopen voor problemen, zonder te hoeven liegen, of naar afleidingen te hoeven vluchten waar je later spijt van krijgt. Maar er zijn er twéé nodig om zo'n band te smeden, en wat jij opvat als paternalistische pogingen van Thijs om 'jou te helpen', lijken mij gewoon pogingen die even zelfzuchtig als goedbedoeld zijn, namelijk om met jou zo'n band aan te gaan.
Ik hoop dat hij je zover krijgt. Omdat je hier ten overstaan van een anoniem publiek al het een en ander hebt losgelaten heb ik er wel vertrouwen in. Ik kijk al uit naar je weergave van het gesprek dat zich rond deze tijd boven jullie dampende bordjes moet ontspinnen..
The Nanny van Norman Rockwell
maar ik weet geen zak van poezie...
quote:Misschien zit het antwoord in de nog ontbrekende 3e strofe van Pessoa's gedicht:
Wat mij vooral aan dit topic gekluisterd houdt is de overeenkomst tussen de band die jij met Thijs hebt, en de band die ikzelf ooit met een ex had. Zij durfde zich ook niet te laten kennen en kon daardoor ook niet oprecht zijn - haar behoefte aan geborgenheid en begrip moest steeds om voorrang strijden met de behoefte om maar 'vrij' te zijn en iedere confrontatie met zichzelf te vermijden door lol te maken. Maar het was wel het soort vrijheid dat Pessoa hier beschreef; onoprecht, onthecht, eenzaam, dolend.
Ik voel me een beetje betrapt...
Met jou & je ex-vriendin is het dus geen succes geworden. Hoe is het nu met haar? En jij, waarom heb jij toen de moed opgegeven? Was ze reddeloos verloren?
quote:Ik vraag me af hoe andere mensen, die wél met emoties kunnen omgaan, dat eigenlijk doen. Het staat zo ver van me af. Ik vind het altijd een beetje beschamend, hele emotionele mensen die meteen de stop eruit trekken en reutelend leeglopen. Ik vind dat je daar andere mensen niet mee lastig mag vallen; het is een vorm van emotionele indimidatie. Onder vriendinnen is het ook vaak een ruilbeurs: ik vertel jou iets héél ergs, en dan krijg ik in ruil iets nóg ergers terug (met een pistool op je borst). Ik vind het ook onoprecht, omdat het me doet denken aan televisieshows. En kitsch: het zijn vaak Blokker-emoties, ik bedoel rip-off gevoelens: namaak, nep, gejat, voor een koopje te halen bij het Blokkerfiliaal op de hoek ("Spaart u dukaten?").Je omschrijft het milieu van je ouders en dat van Daniël als dat van mensen die ook iedere confrontatie met zichzelf en hun kwetsuren vermijden, bv. door er alcohol, cynische grappen en materiële genoegens tegenaan te gooien.
Zoals ik het zie, zijn bepaalde emoties (angsten, onzekerheden enzovoort) te belangrijk zijn om zo te grabbel te gooien voor Jan & Alleman. Dat is denk ik wat er achter die muur (van harde grappen, alcohol & decadentie) zit, en dát vind ik op zich niet onoprecht, of wel? Het is eerder een vorm van koesteren; van heel zuinig zijn op je gevoelens. En dat alles is natuurlijk een kwestie van opvoeding, van hoe je thuis hebt geleerd met die dingen om te gaan. Het wordt mij trouwens wel meer & meer duidelijk dat wij dat thuis niet geleerd hebben, überhaupt niet, bedoel ik, en dat is dan weer het ándere uiterste.
Nu mijn moeder ziek is, krijg ik vaak telefoontjes van haar vriendin Trees (die ik al eerder heb opvoerd in het ziekenhuisverhaal), en zij is wat je noemt hyperemotioneel, maar ik vind dat zó erg en zó ongepast, om MIJ steeds lastig te vallen met haar tranenvloed en haar zelfmedelijden en haar 'Hoe moet ik straks nou verder leven zonder mijn beste vriendin?'- gejammer. Het zal best oprecht zijn, allemaal. En gemeend, en gevoelig, en sensitief en God weet wat nog meer. Maar ik heb zin om die vrouw levend te villen als ze mij tijdens een lunch (waar mijn moeder náást zit) vraagt: "Weet je al welke muziek ze bij de begrafenis wil draaien?"
Dan zeg ik: "Néé, Trees!"
En zij: "Nou, ik heb wel een paar tips..." (met betraande ogen), "... want we hebben het er laatst over gehad, en weet je wat ik óók zo erg vind... dat ze júllie straks moet missen... en daar moet ze zelf ook heel erg om huilen, weet je dat..?"
Wat voegt het toe?
Waarom, waarom?
Wat ik hier eigenlijk mee probeer duidelijk te maken, is dat het nog knap ingewikkeld is om goed met emoties om te gaan; om er niet in door te slaan - om een goede balans te vinden, dus. Ik heb geen idee hoe dat moet, geen antwoord, niks.
quote:Ik doe inderdaad dingen waar ik later spijt van krijg - dat besef ik, maar misschien is dat mijn manier van 'omgaan met emoties'. Niet zo handig, nee. Ik voel wel een heleboel, en dat is waarschijnlijk de achterliggende gedachte: íets voelen, maakt niet uit wat, is altijd beter dan niets voelen. Ik ben heel bang om gevoelloos te zijn, omdat mijn vader dat is: emotieloos, en - zoals mijn moeder hem noemt - een Januskop.En anderzijds is er Thijs, die die confrontatie juist opzoekt en zichzelf en jou beter wil leren kennen. Ik denk dat daar de zinnige gedachte achter zit dat een relatie pas meerwaarde heeft als je, door te willen kennen en door gekend te willen worden, een vertrouwensband smeedt waarin een rust en zekerheid ontstaan die een veel diepere vrijheid bieden, namelijk die om jezelf te kunnen zijn en daarbij jezelf geaccepteerd te weten, zonder nog weg te hoeven lopen voor problemen, zonder te hoeven liegen, of naar afleidingen te hoeven vluchten waar je later spijt van krijgt.
quote:Misschien is het gewoon het verkeerde moment. Ik wil graag zo'n band aangaan, ik wil graag een ander soort huwelijk dan mijn ouders (of die van Thijs) hadden, want uiteindelijk geldt voor die huwelijken ook wat Pessoa schrijft: onoprecht, dolend, eenzaam, onthecht. En dan ben je nota bene met z'n tweeën. Maar ik heb er nu het geduld en de aandacht niet voor; ik leid een jachtig leven en zo voel ik me ook: opgejaagd.Maar er zijn er twéé nodig om zo'n band te smeden, en wat jij opvat als paternalistische pogingen van Thijs om 'jou te helpen', lijken mij gewoon pogingen die even zelfzuchtig als goedbedoeld zijn, namelijk om met jou zo'n band aan te gaan.
quote:Ja, voor een anoniem publiek, dat is wel eigenaardig. Misschien is het wel gestoord. Omdat ik er mensen - weliswaar anonieme mensen - mee lastig val, en dat hoort niet, dat dóe je niet, dat is (om mezelf te citeren) een vorm van emotionele intimidatie. Ik schaam me er eigenlijk dood voor. Maar het is blijkbaar sterker dan mezelfIk hoop dat hij je zover krijgt. Omdat je hier ten overstaan van een anoniem publiek al het een en ander hebt losgelaten heb ik er wel vertrouwen in.
. (En het scheelt een hoop psychiaterkosten, laat ik het dan maar positief proberen te zien).Die het beweren, geloof ze niet.
[ Bericht 1% gewijzigd door R_ON op 15-10-2005 16:40:41 ]
quote:Dank je, Ron.Op zaterdag 15 oktober 2005 15:32 schreef R_ON het volgende:
Met jou is n i e t s aan de hand, Nadine.
Die het beweren, geloof ze niet.
Is er tenminste íemand die het begrijpt...
Ik las net je topic over cynisme; daar stonden ook een aantal opmerkingen van jou die bij mij wel doel troffen
quote:Hoezo lastig vallen, hoezo emotionele intimidatie?Op zaterdag 15 oktober 2005 15:12 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, voor een anoniem publiek, dat is wel eigenaardig. Misschien is het wel gestoord. Omdat ik er mensen - weliswaar anonieme mensen - mee lastig val, en dat hoort niet, dat dóe je niet, dat is (om mezelf te citeren) een vorm van emotionele intimidatie. Ik schaam me er eigenlijk dood voor. Maar het is blijkbaar sterker dan mezelf
Degenen die jouw verhalen lezen doen dat geheel uit vrije wil en degenen die meelevend reageren op jouw verhalen doen dat uit solidariteit met hun eigen 'Nadine' beleving.
Hoezo doodschamen?
Jouw topic overziend, zie ik louter respectvolle uitingen van (soms schaamteloze) emoties. Dat is primair jouw verdienste en daar mag jij best trots op zijn.
Psychiaters?
Ik heb jou in korte tijd zien evolueren van loops dolend teefje tot ontluikend filosofe. Jij bent de beste psychiater voor jezelf gebleken, geen ander psychiater had dit kunnen evenaren.
De komende tijd vertoef ik in rustieke oorden waar internet en andere moderniteiten nog niet ontdekt zijn. Ik zal je (topic) missen, maar verheug mij reeds op het weerzien bij terugkeer. Keep the right spirit!
quote:Ik dacht erover om nu heel koket een bloos-smiley te plaatsen.Op zaterdag 15 oktober 2005 20:36 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dank je, Ron.
Is er tenminste íemand die het begrijpt...
Ik las net je topic over cynisme; daar stonden ook een aantal opmerkingen van jou die bij mij wel doel troffen
Bij deze.
quote:Ik heb jou in korte tijd zien evolueren van loops dolend teefje....
Oh my god!quote:... tot ontluikend filosofe.
Dat klinkt al beter!(Al schiet ik in werkelijkheid heen & weer tussen het één en het ander - het is nu eens dolen (loops en wel), dan weer ontluikend filosoferen, met de nadruk op ontluikend).
quote:Veel plezier daar!De komende tijd vertoef ik in rustieke oorden waar internet en andere moderniteiten nog niet ontdekt zijn. Ik zal je (topic) missen, maar verheug mij reeds op het weerzien bij terugkeer. Keep the right spirit!
("Hier staat de drank, neem wat je wil," zei D. Dat vond ik wel aardig - gastvrij.)Thijs is nu de stad in met vrienden.
En ik zit hier eenzaam met het plasmascherm. Hm. Saai.
Ik ben een beetje opgefokt. Nerveus. Kan niet stil zitten. Heb geen zin om te studeren. Kan ook niet studeren, want: fles wijn leeggedronken.
Thijs vond D. een 'uitslover'.
Ik vond hem helemaal geen uitslover; hij keek weliswaar een beetje vreemd op toen Thijs achter mij aan naar binnen liep, maar hij zei er verder niks over. Ja, tegen mij zei hij (toen Thijs al hoog en breed voor het plasmascherm hing): "Zo, dus dat is je vriendje?"
"Ja, dat is hem nou," zei ik.
"Hoe oud is-ie?"
"Zesentwintig. Hoezo?"
"Niks."
Vreemd gesprek. Vreemde avond.
.Natuurlijk is het omgaan met en uiten van emoties erg persoonlijk. De onbeschaamde emotionele opdringerij van mensen als Trees dient naar mijn mening vaak als een soort van bestaansbevestiging, pure aandachttrekkerij die zich blijkbaar niet laat hinderen door een terughoudende en/of geirriteerde reactie van de aangesprokene. In een aantal gevallen echter wordt deze reactie van de aangesprokene ook erg gevoed door de krampachtigheid waarmee zij zelf hun eigen emoties proberen te beheersen en zelfs de kop in te drukken. Zoals iemand die met een streng dieet bezig is zou reageren als er iemand recht in zijn gezicht een geurige hamburger naar binnen werkt.
Wat je hierboven schreef vind ik opvallend. Je lijkt en bent een ontwikkelde vrouw in een hoop opzichten, maar blijkbaar ben je niet zeker over het uiten van je emoties en ga je zelfs je eigen manier van daarmee omgaan toetsen aan logica en consistentie van je uitspraken hieromtrent, getuige o.a.
quote:Ik heb het idee dat je veel te veel de nadruk legt op het toetsen hoe anderen jouw uiten van emoties beleven, daarbij jezelf vergetend. Naar mijn bescheiden mening moeten jouw emoties en het directe verlangen ze al dan niet te uiten, in wat voor vorm dan ook, maatgevend voor jou zijn. Pas daarna kun je kijken hoe dat bij anderen overkomt en nagaan in welke situaties welke uiting 'gepast' is. Natuurlijk is het een balans, ergens tussen Trees en je vader in om het zo maar eens te zeggen.Ja, voor een anoniem publiek, dat is wel eigenaardig. Misschien is het wel gestoord. Omdat ik er mensen - weliswaar anonieme mensen - mee lastig val, en dat hoort niet, dat dóe je niet, dat is (om mezelf te citeren) een vorm van emotionele intimidatie. Ik schaam me er eigenlijk dood voor. Maar het is blijkbaar sterker dan mezelf . (En het scheelt een hoop psychiaterkosten, laat ik het dan maar positief proberen te zien).
Het gaat er dus niet om dat er een soort verplichting is om emoties te uiten, begrijp me goed, maar het is belangrijk om jezelf op dit gebied goed te kennen en comfortabel met jouw persoonlijke manier van uiten te zijn. Dat is naar mijn mening erg moeilijk te doen als je te rucksichtlos het decorum op een eerste plaats stelt.
Ik heb een vader die een zeer emotioneel man is maar geen enkele manier kent om daarmee om te gaan. Af en toe heeft de vulkaan een uitbarsting, dat gebeurt dan op een vreemde manier. Hij laat een hele korte snik los, alsof de emotie zo hoog in z'n keel zit dat het gelijk een kotsreflex z'n weg naar buiten baant. Meteen daarna is het weer voorbij en heeft hij zichzelf weer 'onder controle'. En dat is voor mij als zoon hartverscheurend, hij durft zich blijkbaar zelfs tegenover degenen die het dichst bij hem staan niet ten diepste te tonen. Ik vind dat typisch een manier van iemand die zichzelf erg tekort doet door de emoties die af en toe blijkbaar heftig opspelen maar binnen te blijven houden. Ik zou hem ook niet willen zien veranderen in een mannelijke variant van Trees, maar dit...
[ Bericht 2% gewijzigd door keesjeislief op 16-10-2005 15:58:48 ]
quote:We hebben nu vrijwel geen contact. Het is nog niet zo lang geleden kapotgegaan (overigens ook om andere redenen) en ik ben nog aan het bekomen van de 'emotional rollercoaster' die daar aan vooraf ging. Het is niet zo dat ik de moed had opgegeven, dat heeft zíj eerder gedaan, maar ik was wel aan het eind van mijn latijn. Het is zwaar om een diepe liefde te voelen voor iemand die enerzijds die band bevestigt, maar anderzijds weinig van zichzelf laat zien en in leugens en gedragingen blijft vluchten die die band volledig ontkennen. Ik weet niet hoe het nu met haar is. Dat zal ze zelf misschien ook niet weten als ze haar emoties nog steeds zo uit de weg gaat. Toen ze het uitmaakte vond ze dat ze al beter in haar vel zat. Ik hoop dat dat echt zo is, maar ik vrees eigenlijk dat ze hooguit 'goed functioneert', haar zorgen opzij weet te zetten, maar dat die haar weer zullen bekruipen zodra ze geen afleiding meer heeft.Op zaterdag 15 oktober 2005 15:12 schreef Nadine26 het volgende:
Met jou & je ex-vriendin is het dus geen succes geworden. Hoe is het nu met haar? En jij, waarom heb jij toen de moed opgegeven? Was ze reddeloos verloren?
"Reddeloos verloren"- zo moet je er niet over denken, het is geen kwestie van leven of dood. Je kunt hooguit wat gelukkiger zijn, betere beslissingen nemen en rijkere banden met anderen hebben als je je emoties niet verstopt.
quote:Ja, maar zo hoeft het helemaal niet, behalve misschien als je echt even overweldigd bent door verdriet. Je kunt ook veel pijn oplossen of zelfs vermijden door er gewoon over na te denken en het te gaan begrijpen, bijvoorbeeld door er over te schrijven of te praten. De uitdrukking 'iets een plaatsje geven' verdient geen schoonheidsprijs maar hij klopt wel.. ik zie dat zelfs bijna letterlijk zo: als er iets gebeurt dat raakt aan je basiszekerheden, bv. het verlies van een naaste, dan moeten je hersenen ineens heel veel informatie die daaraan gerelateerd is gaan herschikken om zich aan te passen aan je nieuwe realiteit. Tot die tijd voel je je uit het lood geslagen. Toen ik bv. mijn geliefde net kwijt was associeerde ik alles nog met haar - want wat ik ook deed, waarnam of droomde, het waren allemaal dingen die ik voorheen met haar deed. Langzaam aan wordt dat losgekoppeld en kom ik weer tot mezelf.Ik vraag me af hoe andere mensen, die wél met emoties kunnen omgaan, dat eigenlijk doen. Het staat zo ver van me af. Ik vind het altijd een beetje beschamend, hele emotionele mensen die meteen de stop eruit trekken en reutelend leeglopen.
Maar goed, dat is allemaal niet zo to-the-point. Je hebt groot gelijk dat emoties niet als handelswaar, speeltje of zelfs als statussymbool gebruikt moeten worden. Dat is allemaal loos gekoketteer. Waar het om gaat is dat je hinderlijke angsten, zorgen of herinneringen niet steeds uit de weg gaat, want dan stapelen ze zich op of ze leiden je naar situaties waar je niet gelukkig mee bent. En in tijden dat ze hoog oplopen is het goed om iemand te hebben bij wie je ze kwijt kunt. Dan worden ze je minder gauw teveel en blijf je beter bij de realiteit.
Om het nu weer even op jou te betrekken: toen je vriend met zijn therapie en levensvragen aankwam en daar over wilde praten, lachte je dat in eerste instantie weg en deed je alsof je het maar lastig gezeur vond. Ik neem aan dat je je er eigenlijk ongemakkelijk bij voelde omdat je dan ook over jezelf zou moeten praten, of omdat je je handen al vol hebt aan je eigen zorgen. Maar even later vond hij een luisterend oor (en meer) bij het poëziemens en werd je jaloers omdat hij niet met jou praatte.. Was het dan niet beter geweest als je remming meteen herkend had en de situatie wat adequater (ook voor hem) opgelost had? Je had misschien kunnen zeggen dat je er heel graag voor hem wil zijn en ook meer 'de diepte in' zou willen, maar dat je nu teveel andere zorgen aan je hoofd hebt om dat op een goede manier te kunnen doen. Dat is niet zo'n opgaaf en hij zou zich dan niet afgewezen hebben gevoeld. Het impliceert ook niet dat hij je dan maar moet 'helpen' en je moet verleiden om je grenzen te overschrijden. Die bepaal je zelf.
Het zou hoogmoedig zijn om te doen alsof ik begrijp wat er allemaal in je omgaat, maar je bevestigde eerder al dat het al een zorg minder zou zijn om te weten dat er de komende tijd iemand voor je zal zijn, en dat Th daarvoor de aangewezen persoon lijkt. Met die zorg kun je nu al afrekenen door hem gewoon uit te spreken. Dat hoeft niet in een 'goed gesprek' (argh) maar kan desnoods met een piepstemmetje vanonder een dikke deken als je 's nachts eens tegen hem aan ligt. Als je dat kunt ben je al halverwege, en zoals je hem beschreven hebt denk ik dat hij blij verrast en met compassie zal reageren. En anders roep je hem maar tot de orde - als je je eens kwetsbaar opstelt moet hij daar gvd natuurlijk wel gepast op reageren.
quote:Ja, met gevoelens en gevoeligheden moet je zorgvuldig en oprecht omgaan, en ik zou ze ook bewaren voor mensen die dat net zo doen. Maar als je dan zo iemand tegenkomt en een goede band wilt aangaan, of je ei kwijtmoet, dan zou het zonde zijn als je in die muur geen raampje openzet. Je hoeft echt niet meteen de poort open te gooien en de slotgracht vol te janken.Zoals ik het zie, zijn bepaalde emoties (angsten, onzekerheden enzovoort) te belangrijk om zo te grabbel te gooien voor Jan & Alleman.
quote:Die vraag is terecht want ze zou beter moeten weten dan jou daarmee te belasten. Maar anderzijds wordt hiermee voor jou de drempel geslecht om zonodig ook eens bij haar terecht te kunnen. Steun komt soms uit onverwachte hoek (Andre Hazes?).Nu mijn moeder ziek is, krijg ik vaak telefoontjes van haar vriendin Trees
[..]
Wat voegt het toe?
Waarom, waarom?
quote:Dat geloof ik meteen want uit je schrijven blijkt een enorm vermogen om jezelf en anderen te observeren en te doorzien. Ieder signaaltje pik je op. Het lijkt alleen alsof je daarna niet goed weet wat je ermee aanmoet.Ik voel wel een heleboel, en dat is waarschijnlijk de achterliggende gedachte: íets voelen, maakt niet uit wat, is altijd beter dan niets voelen.
quote:Ja, lijkt me ook. Thijs ging in therapie omdat hij daar nu behoefte aan had. Als jij zo'n behoefte niet voelt moet je ook zeker niet gaan graven - je hebt al genoeg aan je hoofd. Dat is geen tekortkoming maar een begrijpelijke omstandigheid!Misschien is het gewoon het verkeerde moment.
Ondertussen kan het geen kwaad om de dingen die je nu dwarszitten en die nu spelen (je relatie met Th., de verwarring rond D. en natuurlijk de ziekte van je moeder) voor zover mogelijk bij de horens te vatten om wat helderheid en rust te krijgen.
quote:Er is iemand die volgens mij een gat in de lucht zou springen als je het bovenstaande aan hem zou durven zeggen. Hij heeft nu waarschijnlijk geen flauw idee waar hij met je aan toe is.Ik wil graag zo'n band aangaan, ik wil graag een ander soort huwelijk dan mijn ouders (of die van Thijs) hadden, want uiteindelijk geldt voor die huwelijken ook wat Pessoa schrijft: onoprecht, dolend, eenzaam, onthecht. En dan ben je nota bene met z'n tweeën.
quote:Maar ik heb er nu het geduld en de aandacht niet voor; ik leid een jachtig leven en zo voel ik me ook: opgejaagd.
Ik vind het wel genant om me zo met het leven van een verder volslagen onbekende te bemoeien, maar ik geloof dat ik je verhaal wel als een uitnodiging daartoe mag opvatten. Toch? Het lijkt me niet zo moeilijk om een beetje orde en rust in je leven aan te brengen en de regie weer in handen te krijgen. Je moet het zelf beoordelen, maar het lijkt me dat als je over je schroom heenstapt en je band met Th. zo aanhaalt en verdiept dat hij er voor je zal zijn en dat het gedoe met PM ophoudt, je op dat front alvast een hoop rust kunt winnen. Als je daarnaast je verplichtingen (oppaswerk, studie etc) op een beetje zakelijke manier nakomt, zonder gedonder, kun je je resterende tijd en aandacht richten op de vraag hoe je het beste met de situatie rond je moeder om kunt gaan. Dat zal al moeilijk genoeg zijn zonder al die afleidingen.Hmm, anderzijds zou dat de dramatiek in de volgende delen van je verhaal natuurlijk niet ten goede komen. Waar bemoei ik me mee?
quote:Die schaamte is volkomen misplaatst. Je geeft je lezers meer dan je denkt. Je verhaal is door je prachtige taal, humor en observaties heel onderhoudend maar zet desondanks tot nadenken en medeleven aan. Dat is verdomd knap en je moed wordt bewonderd.Omdat ik er mensen - weliswaar anonieme mensen - mee lastig val, en dat hoort niet, dat dóe je niet, dat is (om mezelf te citeren) een vorm van emotionele intimidatie. Ik schaam me er eigenlijk dood voor.
met excuses aan de medelezers voor dit lange intermezzo
quote:Het was geen geplande ontmoeting; Th. besloot op het laatste moment opeens mee te gaan, maar ik vond het stiekem wel leuk, ja! Spannend! Het was typisch zo'n ontmoeting waarvan ik bij voorbaat al wist dat:Vond je het stiekum ook niet een beetje interessant en leuk om "jouw" twee mannen elkaar te zien leren kennen? Kon je niet wat jaloezie en opspelend testosteron opmerken rondom D.'s "Zo, dus dat is je vriendje?" en Thijs' "uitslover"?
1) Thijs iets lulligs zou zeggen over D. (omdat hij wel voelt dat ik een beetje van hem onder de indruk ben), en
2) D. desinteresse zou veinzen voor het fenomeen 'vriendje', omdat - nou ja eh...
- omdat ik me niet bepaald heb gedragen als iemand met een vriendje, dus dat is mijn schuld.Maar het zijn twee heel verschillende types; D. is een beetje een showfiguur; grote verhalen en overduidelijk 'arrivé', in de zin van: geslaagd, succesvol, 'op zijn plaats in het leven' (of in elk geval in zijn werk), terwijl Th. de jongere variant is, de zoekende variant, en sowieso vindt hij diep in zijn hart dat D. een patser is, met z'n opzichtige auto's en z'n 'showpaleisje' (huis): daar houdt Thijs helemaal niet van, maar hij weet dat ík een zwak heb voor zo'n 'over the top'-levensstijl.
quote:De onbeschaamde emotionele opdringerij van mensen als Trees dient naar mijn mening vaak als een soort van bestaansbevestiging, pure aandachttrekkerij die zich blijkbaar niet laat hinderen door een terughoudende en/of geirriteerde reactie van de aangesprokene.
Me, myself & I, zo zie ik het ook. Het is allemaal op henzelf gericht; mijn broer zei laatst over Trees en haar man: "Er gaat geen enkele troost uit van die mensen." Dat vond ik heel treffend gezegd, echt in de roos. Wat er dan wél vanuit gaat... veel pathos, lawaai, self-importance. Laatst was er een soort ruzie tussen mijn moeder & Trees (op zich al onbegrijpelijk, maar goed, het schijnt erbij te horen: mensen gaan zich idioot gedragen als er iemand doodgaat...), en toen belde ik Trees om tegen haar te zeggen dat ze moest kappen met haar gezeik - nou ja, dat was in elk geval de bedoeling. Ik kreeg haar man aan de lijn, de schat. Hij zei letterlijk: "Ja maar Nadine, je moet niet vergeten dat Trees hiermee verder moet leven, straks. Jouw moeder hoeft dat niet. Dus denk alsjeblieft even aan Trees."
(Zoals Thijs zou zeggen: "Geen uien meer nodig...")
quote:Zo had ik het nog niet bekeken, maar dat zou best kunnen, ja.In een aantal gevallen echter wordt deze reactie van de aangesprokene ook erg gevoed door de krampachtigheid waarmee zij zelf hun eigen emoties proberen te beheersen en zelfs de kop in te drukken. Zoals iemand die met een streng dieet bezig is zou reageren als er iemand recht in zijn gezicht een geurige hamburger naar binnen werkt.
Ik heb de afgelopen lente aan mijn moeder gevraagd of ik haar levensverhaal mocht opschrijven; als een soort nagedachtenis, zeg maar - en ook omdat het mij het enige leek wat ik voor haar kon doen: haar leven opnieuw nalopen, herbeleven, overzien, zodat zij uiteindelijk (hopelijk) zou concluderen dat het een mooi & bijzonder leven was, dat ze heeft geleefd. Zo gezegd, zo gedaan: de afgelopen maanden hebben we bijna dagelijks gepraat, en ik heb het allemaal opgeschreven (en nu werk ik het uit).
Tijdens onze vakantie in Spanje, vlak nadat we het slechte nieuws hadden gehoord, zaten we ook elke dag in de tuin te praten. Trees kwam er een paar keer bij zitten. Terwijl wij met droge ogen zaten te praten & te schrijven, wel geconcentreerd maar verder toch wel in opperbeste stemming, kreeg Trees voortdurend de ene breakdown na de andere. Waarna wij haar moesten kalmeren: 'Rustig maar, slokje water, enzovoort.'
Ik zeg: emotionele chantage.
Maar misschien was het inderdaad wat jij hierboven beschrijft: de emotionele boulimia-patiënt die niet kan aanzien hoe de emotionele anorexia-lijders onder het genot van een glas Campari doen alsof ze een doodgewoon gesprek voeren.
quote:Ik weet ook écht niet hoe het moet, 'emoties uiten'. Ik ben daar nu méér mee bezig dan op andere momenten in mijn leven, dat is logisch, het wordt nu ook van me verwacht. Maar ik kan het niet goed. Ik wéét niet wat ik voel. Als ik het wist, zou ik het wel uiten. Lijkt me. Nu hoor ik de godsganse dag van mensen: "Wat ben je toch sterk, je bent zó sterk!" En dan denk ik: zout op met je 'sterk', wat weet jij ervan?' Het voelt niet 'sterk'. Met 'sterk' heeft het allemaal geen reet te maken. Tenzij ze met 'sterk' bedoelen dat ik niet van een flat spring, dan heeft het er wél mee te maken, want dát doe ik niet, nee. Maar verder...?Je lijkt en bent een ontwikkelde vrouw in een hoop opzichten, maar blijkbaar ben je niet zeker over het uiten van je emoties en ga je zelfs je eigen manier van daarmee omgaan toetsen aan logica en consistentie van je uitspraken hieromtrent.
Sterk?
Zwak?
quote:Het fascineert me, dat is zo. Ik geloof niet dat het voortkomt uit een diepgewortelde, persoonlijke onzekerheid. Maar: het fascineert me. Ik wil het snappen. Ik wil begrijpen hoe het werkt. Ik wil weten wat mensen drijft, op het emotionele vlak. Waarom ze bepaalde dingen zeggen, of ze het menen, wat ze erbij voelen. Omdat ik dat allemaal totaal niet herken. En omdat ik een aanknopingspunt zoek, een strohalm - iets om me aan vast te klampen.Ik heb het idee dat je veel te veel de nadruk legt op het toetsen hoe anderen jouw uiten van emoties beleven, daarbij jezelf vergetend.
quote:Dat is ook hartverscheurend. Maar ik snap het wel; ik houd mezelf ook in als ik bij mijn moeder ben, uit een soort compassie - want ik kan me zo voorstellen dat het onverdraaglijk voor haar moet zijn om haar eigen kind voor haar ogen te zien verkruimelen van verdriet. Dat kan ik haar niet aandoen, vind ik. Maar het komt er dus op neer dat ik me - net als jouw vader - zelfs tegenover haar niet ten diepste durf te tonen. Misschien denkt jouw vader er ook zo over. Maar ja... daarmee is niet gezegd dat het goed is...Ik heb een vader die een zeer emotioneel man is maar geen enkele manier kent om daarmee om te gaan. Af en toe heeft de vulkaan een uitbarsting, dat gebeurt dan op een vreemde manier. Hij laat een hele korte snik los, alsof de emotie zo hoog in z'n keel zit dat het gelijk een kotsreflex z'n weg naar buiten baant. Meteen daarna is het weer voorbij en heeft hij zichzelf weer 'onder controle'. En dat is voor mij als zoon hartverscheurend, hij durft zich blijkbaar zelfs tegenover degenen die het dichst bij hem staan niet ten diepste te tonen.
quote:Hmmm... ja. Daar kan ik me goed in verplaatsen: "zodra ze geen afleiding meer heeft." Dat is bij mij hetzelfde. Soort zelf-opgelegde adhd. En maar gas geven, gas, gas! Ik merk ook dat ik sommige mensen zo'n beetje ongemerkt uit mijn leven schrap: geen zin in, dat eindeloze geouwehoer, saai - oh, dus je hebt nog steeds die baan... en je vriend, ook nog dezelfde jongen... en nu gaan jullie samenwonen...? Terwijl ik zit te luisteren maak ik vast een geestelijke notitie:...maar ik vrees eigenlijk dat ze hooguit 'goed functioneert', haar zorgen opzij weet te zetten, maar dat die haar weer zullen bekruipen zodra ze geen afleiding meer heeft.
Want er moet wel iets gebeuren!
quote:Dat doe ik allebei, schrijven & praten. Maar praten is minder interessant, omdat de meeste mensen bezig zijn met allerlei kwesties als 'Hoe moet ik hierbij kijken?' en 'Kan ik haar met goed fatsoen afkappen, of gaat dat te ver?' etc. Maar schrijven is voor mij een geweldige manier om in elk geval voor mezelf uit te maken wat ik van dingen vind. (Zoals Komrij zegt: "Ze is helemaal in haar knollentuin.") En niemand valt me in de rede! Ik geloof eigenlijk niet zo in de therapeutische waarde van schrijven, juist omdat niemand je in de rede valt, juist omdat je het zo uitstekend met jezelf eens kunt zijn, juist omdat je zonder enig tegengas tot de meest uitzinnige conclusies kunt komen - maar dat maakt allemaal niet uit. Want het maakt je hoofd leeg. En het lost ook, zoals jij zegt, pijn op. Als je heel pijnlijke ervaringen & belevenissen in een vorm giet, er een verhaal van maakt, heeft het een betekenis gekregen, al heeft die betekenis misschien niets te maken met de realiteit, dat maakt niet uit.Je kunt ook veel pijn oplossen of zelfs vermijden door er gewoon over na te denken en het te gaan begrijpen, bijvoorbeeld door er over te schrijven of te praten.
quote:Ik kan me goed voorstellen dat zo'n periode veel overeenkomsten heeft met een rouwproces om iemand die dood is. Vooral die dromen... die heb ik nú al steeds.Toen ik bv. mijn geliefde net kwijt was associeerde ik alles nog met haar - want wat ik ook deed, waarnam of droomde, het waren allemaal dingen die ik voorheen met haar deed. Langzaam aan wordt dat losgekoppeld en kom ik weer tot mezelf.
quote:Ik denk dat het 'de diepte ingaan' er gewoon niet echt in zit, met mij. Ik ben meer iemand die verhalen vertelt, dat vind ik leuk - en in die verhalen vertel ik een heleboel over mezelf en over wat me bezighoudt, maar: het moet wél een vorm van amusement blijven, als je snapt wat ik bedoel. Met het poëziemeisje gaat dat heel anders; ik heb het zelf aan den lijve mogen ondervinden. Ik kan er niet goed tegen als mensen zichzelf zo serieus nemen. Zo belangrijk ben je gewoon niet; dat is niemand. Maar het poëziemeisje, dat zichzelf bloedserieus neemt, slaagt er natuurlijk fantastisch in om ook anderen - Thijs, om te beginnen - het gevoel te geven dat ze meetellen, op een voetstuk staan, een uniek & fascinerend gevoelsleven hebben, binnenkort de Nobelprijs gaan winnen, enzovoort.Toen je vriend met zijn therapie en levensvragen aankwam en daar over wilde praten, lachte je dat in eerste instantie weg en deed je alsof je het maar lastig gezeur vond. Ik neem aan dat je je er eigenlijk ongemakkelijk bij voelde omdat je dan ook over jezelf zou moeten praten, of omdat je je handen al vol hebt aan je eigen zorgen. Maar even later vond hij een luisterend oor (en meer) bij het poëziemens en werd je jaloers omdat hij niet met jou praatte.. Was het dan niet beter geweest als je remming meteen herkend had en de situatie wat adequater (ook voor hem) opgelost had?
Dát is het verschil tussen het poëziemeisje & mij. Ik kan hem dat gevoel niet geven. Omdat ik ook niet zo over mezelf denk.
quote:Hij voelde zich wel afgewezen, een beetje, maar hij voelde zich volgens mij vooral aangetrokken tot iemand die niet alleen van harte bereid was haar ziel voor hem bloot te leggen, maar óók haar lichaam... of eigenlijk: vooral haar lichaam...Je had misschien kunnen zeggen dat je er heel graag voor hem wil zijn en ook meer 'de diepte in' zou willen, maar dat je nu teveel andere zorgen aan je hoofd hebt om dat op een goede manier te kunnen doen. Dat is niet zo'n opgaaf en hij zou zich dan niet afgewezen hebben gevoeld.
*** hier een plaatje van een paar siliconenborsten ***
Ik kan die dingen niet los zien van elkaar.
Het is teveel eer om te zeggen dat Thijs alleen uit emotionele armoede bij het poëziemeisje heeft aangeklopt.
quote:Ja, dat heb ik gedaan. Toen we uit eten waren. Het vervelende is alleen dat hij het poëziemeisje wil blijven zien - als goede vrienden en zielsverwanten en poëzieliefhebbers en gesprekspartners en allerlei andere dingen die je niet in bed doet, maar intussen...Met die zorg kun je nu al afrekenen door hem gewoon uit te spreken. Dat hoeft niet in een 'goed gesprek' (argh) maar kan desnoods met een piepstemmetje vanonder een dikke deken als je 's nachts eens tegen hem aan ligt.
... intussen wil hij er graag voor mij zijn, zegt hij. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden. Ik geloof niet dat ik in de positie ben om al te veel eisen te stellen. Misschien moet ik het poëziemeisje binnenkort eens van twaalfhoog van een balkon duwen.
quote:Voor mij was Thijs degene die op dezelfde manier in het leven stond als ik - tot hij in therapie ging, tot hij het poëziemeisje ontmoette, tot hij tot de grote innerlijke metamorfose besloot. Daar komt bij dat hij door zijn 'vriendschap' met het poëziemeisje is veranderd, althans in mijn ogen, in iemand die ik niet blindelings kan vertrouwen. Dat heeft eigenlijk niet eens zo veel te maken met hun bedmarathons - sorry: poëziemarathons.Ja, met gevoelens en gevoeligheden moet je zorgvuldig en oprecht omgaan, en ik zou ze ook bewaren voor mensen die dat net zo doen.
Dat heeft te maken met hun gesprekken, die óók over mij gaan. Dat voelt niet goed. Dat voelt slecht.
quote:Vreemd genoeg lijken de zaken inmiddels eerder omgedraaid: Thijs heeft inmiddels een redelijk beeld van waar hij aan toe is met míj, maar ik begin een beetje het spoor bijster te raken met hém. Hij heeft net besloten zijn therapie-sessies op te voeren van één maal per week naar twee maal per week. Is dit goed nieuws..?Er is iemand die volgens mij een gat in de lucht zou springen als je het bovenstaande aan hem zou durven zeggen. Hij heeft nu waarschijnlijk geen flauw idee waar hij met je aan toe is.
quote:Die schaamte is volkomen misplaatst. Je geeft je lezers meer dan je denkt.
thanks.quote:Nee hoor, ik ben er blij mee & je steekt er nog wat van op ook!met excuses aan de medelezers voor dit lange intermezzo
.quote:D.'s reactie is natuurlijk ook wel een beetje hoe een 'alfa male' zich dient te gedragen heHet was geen geplande ontmoeting; Th. besloot op het laatste moment opeens mee te gaan, maar ik vond het stiekem wel leuk, ja! Spannend! Het was typisch zo'n ontmoeting waarvan ik bij voorbaat al wist dat:
1) Thijs iets lulligs zou zeggen over D. (omdat hij wel voelt dat ik een beetje van hem onder de indruk ben), en
2) D. desinteresse zou veinzen voor het fenomeen 'vriendje', omdat - nou ja eh... - omdat ik me niet bepaald heb gedragen als iemand met een vriendje, dus dat is mijn schuld.
. quote:Maar we hebben hier o.a. gelezen over de passie die zich bij je ontwikkelde voor D. en je toch niet geheel van jaloezie ontdane reactie (:P) op het samenzijn van Thijs en PM om maar even snel twee dingen te noemen. Dat zijn toch emoties, gevoelens die zich aan je opdringen, of niet? Dus je ervaart ze wel, zou ik zeggen, maar herkent ze blijkbaar niet in de zin dat je ze niet kunt koppelen aan die geobserveerd bij anderen.Het fascineert me, dat is zo. Ik geloof niet dat het voortkomt uit een diepgewortelde, persoonlijke onzekerheid. Maar: het fascineert me. Ik wil het snappen. Ik wil begrijpen hoe het werkt. Ik wil weten wat mensen drijft, op het emotionele vlak. Waarom ze bepaalde dingen zeggen, of ze het menen, wat ze erbij voelen. Omdat ik dat allemaal totaal niet herken. En omdat ik een aanknopingspunt zoek, een strohalm - iets om me aan vast te klampen.
Als ik een schot voor de boeg mag geven
:Je bent erg intelligent en hebt waarschijnlijk een opvoeding genoten waarin rationaliteit en controle hoog in het vaandel staat en (te) emotioneel reageren gezien wordt als een teken van zwakte, nl. het falen van de ratio om het instinct onder controle te houden. Dit leidt tot veel nadruk op rationele verklaringen, tot het bouwen van theorieen en wereldbeelden in termen waarvan je de wereld om je heen en jezelf uitdrukt.
De interactie met de wereld moet altijd door dat filter heen, zowel mensen die richting jou communiceren als ondersom. Anderen merken dat 'masker' op. Hiermee sluit je een gedeelte van jezelf af voor anderen, ook op onbewust, intuitief niveau, daar communiceer je niet of nauwelijks.
Door de dominantie van deze benadering raken kleinere, alledaagse emoties ondergesneeuwd, je overziet ze, kunt ze voorspellen en verklaren. Hiermee worden ze gereduceerd tot een voorspelbare oorzaak-gevolg-keten en wordt het voelen ervan gedecimeerd. Om toch nog emoties te ervaren zoals emoties "dienen te zijn", namelijk onvoorspelbaar, zo heftig dat de ze je verrassen, in beroering brengen, dienen het "grotere" emoties te zijn. Je kunt ze o.a. zelf uitlokken, door 'moeilijke' situaties op te zoeken.
Ik ben het helemaal met je eens dat het fascinerend is om anderen, zolang ze interessant genoeg zijn, te bekijken, begrijpen en doorgronden.
. Maar dit heeft nauwelijks iets met jouzelf te maken. Er zit een lange keten tussen: de beweegredenen van die persoon leiden tot een actie die jij waarneemt zonder die beweegredenen te kunnen observeren, vervolgens interpreteer je met je ratio die actie, plaatst het in het beeld wat je van die persoon hebt en vervolgens probeer je deze kennis te "reverse engineeren" naar de originele beweegredenen/emotie. Daar zit zoveel interpretatie in dat het resultaat maar matig betrouwbaar is. Zeker als de 'emotionele afstand' tussen jou en de testkees (;)) te groot is, wat op zijn beurt verergerd wordt als jij je achter je 'masker' bevindt.Je zou eens bewust kunnen proberen wat minder op verstand te leven en wat meer je impulsen te volgen. Want ze zijn er zeker, je zou kunnen proberen je er wat meer bewust van te worden en je los te maken van het continue beoordelen en archiveren van alles wat er gebeurt (maar pas als deeltje 10 van dit topic vol is natuurlijk
). Hoe gaat het eigenlijk als je met kinderen omgaat? Kun je jezelf dan een beetje 'verliezen' en opgaan in hun wereld als je met ze speelt?quote:De situatie met je moeder is natuurlijk een uitzonderlijke. En ik denk dat het een hele logische keuze is om in zo'n situatie jezelf groot te houden, jullie kunnen je aan elkaar optrekken als de ander een moeilijk moment heeft. Er is waarschijnlijk weinig mee gewonnen als de status quo doorbroken wordt. Waarschijnlijk, want de mogelijkheid bestaat nog altijd dat beiden de indruk hebben dat de ander zich het beste voelt bij de handhaving van die status quo en dat als oneigenlijk argument voor de handhaving gaat hanteren terwijl jullie beiden dus eigenlijk wel wat meer toenadering zouden willen. Dat zou jammer zijn en het is dan ter voorkoming hiervan prettig als je af en toe bij elkaar kunt aftasten hoe de ander er op dat moment tegenover staat, zonder angst te hebben dat het verbreken van de status quo meteen leidt tot een mentale 'meltdown'. Als je die angst bij jezelf kunt wegnemen of wanneer die er uberhaupt niet is, wordt het natuurlijk alleen maar makkelijker.Dat is ook hartverscheurend. Maar ik snap het wel; ik houd mezelf ook in als ik bij mijn moeder ben, uit een soort compassie - want ik kan me zo voorstellen dat het onverdraaglijk voor haar moet zijn om haar eigen kind voor haar ogen te zien verkruimelen van verdriet. Dat kan ik haar niet aandoen, vind ik. Maar het komt er dus op neer dat ik me - net als jouw vader - zelfs tegenover haar niet ten diepste durf te tonen. Misschien denkt jouw vader er ook zo over. Maar ja... daarmee is niet gezegd dat het goed is...
Maar desondanks kiezen jullie nu al hele mooie manieren om dicht bij elkaar te zijn en toch niet over een grens te gaan vind ik, het bespreken en opschrijven van het levensverhaal van je moeder is natuurlijk prachtig.
.Met mijn vader is er niet zoiets uitzonderlijks aan de hand. Laat me nog iets toelichten. Het gaat me er in eerste instantie om hoe mijn vader zich voelt. Als hij gelukkig zou zijn zou ik veel makkelijkler kunnen accepteren hoe hij met z'n emoties omgaat. Sterker nog, in principe is het zelfs irrelevant hoe ik tegenover zijn leven sta. Helaas is hij in het algemeen niet gelukkig. En dan wordt het wel hartverscheurend, je kunt hem nl. niet bereiken, je ziet die persoon waar je van houdt ongelukkig zijn, zichzelf voor iedereen verschuilend steeds kleiner worden... Maar dit topic gaat niet over mij & m'n vader.
.quote:Ja, dat raakt echt kant noch wal inderdaad. Ofwel ze is ontzettend labiel ofwel ze heeft last van een ontzettende drang om aandacht op te eisen. Kond doen van 'je verdriet' is dan natuurlijk een mooie gelegenheid, iedereen die daar iets van durft te zeggen kun je dan natuurlijk altijd fijn afserveren als ongevoelig of vertellen dat het je steeds zo overmandtTijdens onze vakantie in Spanje, vlak nadat we het slechte nieuws hadden gehoord, zaten we ook elke dag in de tuin te praten. Trees kwam er een paar keer bij zitten. Terwijl wij met droge ogen zaten te praten & te schrijven, wel geconcentreerd maar verder toch wel in opperbeste stemming, kreeg Trees voortdurend de ene breakdown na de andere. Waarna wij haar moesten kalmeren: 'Rustig maar, slokje water, enzovoort.'
Ik zeg: emotionele chantage.
. En het beroerde is dat zolang jullie het toestaan het waarschijnlijk zo zal blijven gaan. Getuige zijn reactie aan de telefoon (waar ik echt niet bij kan trouwens, hoe egoistisch kun je zijn zeg... ) hoef je ook geen hulp van haar man te verwachten. Dat je niet bent ingegaan op zijn opmerking... Je interpreteerde mijn 'hamburger'-alinea trouwens verkeerd, maar nevermind. .quote:Een 'alfa male', is dat een soort macho?D.'s reactie is natuurlijk ook wel een beetje hoe een 'alfa male' zich dient te gedragen he
D. is wel een macho, of een uitslover (in de woorden van Thijs), maar ik ben gek op uitslovers; Thijs kan er zelf trouwens ook wat van
.quote:Maar we hebben hier o.a. gelezen over de passie die zich bij je ontwikkelde voor D. en je toch niet geheel van jaloezie ontdane reactie (:P) op het samenzijn van Thijs en PM om maar even snel twee dingen te noemen. Dat zijn toch emoties, gevoelens die zich aan je opdringen, of niet? Dus je ervaart ze wel, zou ik zeggen, maar herkent ze blijkbaar niet in de zin dat je ze niet kunt koppelen aan die geobserveerd bij anderen.
Ja, in de liefde heb ik wel emoties! Genoeg! Te veel! (Ik denk ook dat ik me dáárom zo raar gedraag de laatste tijd; in de liefde valt genoeg te beleven en vooral te voelen. Dat zoek ik expres op, het is een soort afleidingsmanoeuvre - want laten we wel wezen: ook op andere vlakken in mijn leven valt genoeg te voelen, maar daar loop ik steeds met een boogje omheen...)
quote:Nou. Ik ben bang dat je de spijker op z'n kop slaat: emoties uitlokken, moeilijke situaties opzoeken, dat is precies waar ik mee bezig ben... misschien in het verkeerde domein (de liefde), maar dat is toevallig het domein dat een grote aantrekkingskracht op me uitoefent, misschien wel júist omdat het (om eens even héél psychologisch door de bocht te komen) zo lijnrecht tegenover de dood staat. Denk ik. (En waar ik zeg 'liefde', staat eigenlijk 'sex'). Curieus genoeg merk ik aan mezelf - en misschien ben ik niet de enige op deze wereld die dat zo ervaart - dat de naderende dood die zo dichtbij komt, mij op een bepaalde manier een enorme levensdrive geeft: leven, leven! Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het besef dat het ooit ophoudt, ook voor mij, en eigenlijk is het dus niet meer dan een tegeltjeswijsheid, maar het is wel een rare tegeltjeswijsheid om te ervaren. Ik ben op hol geslagen, dat is misschien niet eens zo gek, maar ik had nooit gedacht dat ik deze kant uit zou hollen.Door de dominantie van deze benadering raken kleinere, alledaagse emoties ondergesneeuwd, je overziet ze, kunt ze voorspellen en verklaren. Hiermee worden ze gereduceerd tot een voorspelbare oorzaak-gevolg-keten en wordt het voelen ervan gedecimeerd. Om toch nog emoties te ervaren zoals emoties "dienen te zijn", namelijk onvoorspelbaar, zo heftig dat de ze je verrassen, in beroering brengen, dienen het "grotere" emoties te zijn. Je kunt ze o.a. zelf uitlokken, door 'moeilijke' situaties op te zoeken.
Misschien hoort het er wel bij? Gajus schreef hier al eens een stukje waarin hij uitlegde dat de dood van een ouder bij kinderen vaak leidt tot Grote Vragen, met name m.b.t. de genetische lijn die moet worden voortgezet - voortplanting, kinderen, nou ja, misschien is het alleen mijn zieke geest die dat interpreteert als 'sex'
.quote:Ja! Ik sta vaak uren met de tweeling te voetballen, ik geef live commentaar ("Ja, ja... kijkt u eens hoe Finn die bal aanneemt, wat een finesse, wat een balgevoel, komt dat schóóóóót... paal! Dames en heren: páál! Het is toch niet te geloven! Wat een spanning, wat een wedstrijd. Een thriller! Het dak van het stadion gaat eraf! Enzovoort). Spelen met kinderen vind ik geweldig. Ik merk ook dat ze mij lief vinden, dat ze me vertrouwen, en ook dat ze me heel goed om hun vinger kunnen winden; als ik zelf ooit kinderen krijg, moet ik eerst op opvoedcurus, want ze mogen álles van mij, ik verpest ze totaal.Hoe gaat het eigenlijk als je met kinderen omgaat? Kun je jezelf dan een beetje 'verliezen' en opgaan in hun wereld als je met ze speelt?
(En D. en zijn vrouw mogen later fijn op de rokende puinhopen zitten!)
quote:Dat maakt toch niet uit? Het gaat erom dat je als kind moet leven met een ongelukkige ouder; dat is ongelooflijk moeilijk. In beide gevallen is het een kwestie van: je staat erbijj & je kijkt ernaar. Machteloos, niks kunnen doen, niks kunnen zeggen... terwijl ik - dat hoort ook bij mijn 'rationele' aanpak - controle wil hebben. Maar die heb ik niet. De enige vorm van controle die ik nu nog heb, buit ik dan ook uit: ziekenhuizen bellen, onaardige apothekers afblaffen, regelen, afspraken maken, stampij maken als dingen te lang duren. Als iemand heel ziek is, moet je behoorlijk wat haar op je tanden hebben om je zin te krijgen. Mijn moeder is heel beleefd. Zij voelt zich verplicht om, terwijl ze ligt te kreperen van de pijn, tóch aardig en geduldig te blijven als ze de spoedarts aan de telefoon krijgt.Het gaat me er in eerste instantie om hoe mijn vader zich voelt. Als hij gelukkig zou zijn zou ik veel makkelijkler kunnen accepteren hoe hij met z'n emoties omgaat. Sterker nog, in principe is het zelfs irrelevant hoe ik tegenover zijn leven sta. Helaas is hij in het algemeen niet gelukkig. En dan wordt het wel hartverscheurend, je kunt hem nl. niet bereiken, je ziet die persoon waar je van houdt ongelukkig zijn, zichzelf voor iedereen verschuilend steeds kleiner worden... Maar dit topic gaat niet over mij & m'n vader.
Ik had 's nachts de spoedarts gebeld.
"Mijn moeder ligt te kreperen van de pijn, kunt u morfine bijspuiten?"
"Wat is er met uw moeder aan de hand?"
"Pancreaskanker. Ze gaat dood."
"Ja, ja." Lange stilte. "Ik lees in het dossier dat ze 200 mg. morfine krijgt. Is dat niet genoeg?"
"Nee dus. Ze ligt in foetushouding op de grond."
"Ja, ja. Ze heeft dus pijn?"
"Ze sterft van de pijn, meneer."
"Juist. Mag ik uw moeder even spreken?"
"Waarom?"
"Dan kan ik beoordelen hoe ze eraan toe is."
"Dat heb ik u net verteld."
"Ik wil de patiënt graag zélf even spreken, voordat ik iemand langs stuur."
(Lees: bekijk het lekker met je moeder, we hebben meer te doen).
Vervolgens staat (of beter gezegd: ligt) mijn moeder de spoedarts te woord. Even later neem ik de telefoon weer van haar over en krijg te horen: "Uw moeder praat nog pittig, hoor. We kunnen niemand langs sturen, u moet zelf naar de apotheek voor extra morfine."
De les die wij hieruit mogen trekken: hysterisch krijsen & gillen is altijd goed. Hoe hysterischer men gilt en krijst, hoe sneller de spoedarts voor de deur staat. Wij hebben niet geleerd om vreemde mensen lastig te vallen met onze pijntjes & kwaaltjes, zelfs als die pijntjes en kwaaltjes dodelijk zijn, en onverdraaglijk, en hemeltergend.
Mijn moeder moest huilen toen ze hoorde wat de spoedarts had gezegd. "Wat moet ik dan doen, Nadine?"
"Hysterisch gillen en krijsen."
"Dat kán ik niet."
"Ik schiet die arts nog wel eens door zijn kop," zei ik. "En dan laat ik hem zelf naar de apotheek kruipen om pleisters te halen."
Terwijl hij bezig was allerlei rommel van mijn pc te verwijderen ("Zeg, kan ik Soulsearcher weggooien?" Ik zei maar 'ja', want wat is in godsnaam Soulsearcher? Heb ik me ooit in een delirium ingeschreven bij een relatiebemiddelingsbureau?!) ging ik naar buiten om een of ander kabeltje te kopen.
Toen ik een half uur later terugkwam, zat Thijs naast de computernerd aan mijn bureau.
Aaah!
Thijs had koffie gezet - koekje erbij: gezellig!
(Hier keerde de voorzienigheid zich duidelijk tegen mij, want waarom moest het nou uitgerekend een leuke computernerd zijn? Het was allemaal minder erg geweest als het een bebrilde nerd in postordercatalogus-kleren was geweest).
Of ik zin had om te squashen, vroeg Thijs. En hij keek me heel intens aan, een beetje met zo'n blik van: 'What the fuck...?' - maar dat kan ook mijn verbeelding zijn geweest. Hij vroeg, waar de computernerd naast zat, waarom ik mijn pc niet gewoon door hém liet nakijken.
Tja... eh...
"Ik wilde jou er niet mee lastig vallen," bedacht ik ter plekke - en toen staarde de computernerd me weer aan met een blik van: 'What the fuck..?'
"Het is anders heel simpel, hoor," zei hij toen ook nog. (Daar betaal je iemand dan 25 euro per uur voor!)
"Squashen, dát vind ik nog eens een goed idee," zei ik tegen Thijs, in de hoop dat ik 1) heel snel uit deze benarde positie verlost zou zijn, en 2) genoeg energie over had om, na de spinningles van vanochtend, ook nog een partijtje te squashen.
Maar Thijs had geen zin meer. "Ik help wel even," zei hij tegen de computernerd, genereus en behulpzaam als hij is.
En gebroederlijk bogen ze zich over mijn pc.
Wat er zich precies heeft afgespeeld aan dat bureau van mij, zal altijd een raadsel blijven, omdat ik in de tussentijd zat te telefoneren met de huisarts, bij wie ik nieuwe morfinepleisters probeerde los te peuteren.
Toen de computernerd vertrok, rond één uur, hebben Thijs en ik koffie gedronken (in al haar facetten
).Hij heeft niks gezegd. Niet: "Goh, wat een interessante dagboeknotities maak jij." Ook niet: "Hoe zit dat precies met die Daniël?" En ook niet: "Waarom bel jij een wildvreemde jongen om je computer voor een kapitaal op te laten schonen?"
Gewoon: niks.
Nou: mooi. Ik houd mezelf maar voor dat ik spoken zie. Ik snap niks van computers. Ik kan mezelf dus heel goed wijsmaken dat noch de computernerd noch Thijs iets verdachts heeft aangetroffen.
Ja toch?
Gelukkig blijkt de band met je moeder een stuk intensiever dan je verhaal eerder deed vermoeden. Ik denk dat je daar t.z.t. veel troost uit zult putten, en dan zul je Thijs misschien lang niet zo nodig hebben.
quote:Ja, met dien verstande dat een afscheid misschien nog wel gemakkelijker te accepteren is wanneer de teerbeminde overleden is. Enfin, laat ik mijzelf niet op ideëen brengen..Ik kan me goed voorstellen dat zo'n periode veel overeenkomsten heeft met een rouwproces om iemand die dood is. Vooral die dromen... die heb ik nú al steeds.
quote:Dat uitgangspunt deel ik, maar met 'de diepte in' bedoelde ik geen oppervlakkige navelstaarderij van kijk mij eens diepe emoties hebben. Als je met jezelf of je relatie in de knoop zit is enig begrip van je eigen en elkaars beweegredenen toch dé manier om daar uit te komen. En wat de mens meer in het algemeen beweegt zal jou toch ook wel een beetje intrigeren? Neem alleen al je constatering dat de dood geil maakt.. (zeer waar overigens). Bij zo'n vraag moeten in de betere salons toch al heel wat fijne sigaren zijn weggekauwd.Ik denk dat het 'de diepte ingaan' er gewoon niet echt in zit, met mij. Ik ben meer iemand die verhalen vertelt, dat vind ik leuk - en in die verhalen vertel ik een heleboel over mezelf en over wat me bezighoudt, maar: het moet wél een vorm van amusement blijven, als je snapt wat ik bedoel.
[..] Ik kan er niet goed tegen als mensen zichzelf zo serieus nemen. Zo belangrijk ben je gewoon niet; dat is niemand.
Neem je verzoekjes aan? In een volgend deel zou ik graag een gehaaide Nadine opgevoerd zien worden..
quote:Ha! Misschien heeft Thijs er nog een geeltje bovenop gedaan en sta je nu 24/7 onder electronic surveilance! Leer mij computernerds kennen..Ik kan mezelf dus heel goed wijsmaken dat noch de computernerd noch Thijs iets verdachts heeft aangetroffen. Ja toch?
haha nee hoor, bangmakerij. Alhoewel ik die discrete stilte verdacht vind
quote:...die Daniël met zijn containerkunst
Die ga ik onthouden!Het goede nieuws is dat ik de containerkunst volgende week waarschijnlijk met eigen ogen mag gaan aanschouwen; het is herfstvakantie, de kinderen zijn vrij en het plan is dat we 'met z'n allen' een paar dagen naar het buitenhuisje gaan. Ik ben er nog niet achter wat/wie ik me precies moet voorstellen bij 'met z'n allen', maar Daniël is er in elk geval bij, samen met de kinderen.
(En ik, als het meezit).
(En Kim, als het tegenzit).
(En Madame, dan wordt het écht een gezellig bende).
quote:Ja, maar ze zijn gewoon vrienden; echt héle goeie vrienden - zoals de Amerikanen zeggen: 'Just good friends' - dus ik moet er verder niet teveel achter zoeken.Dat hij het poëziemens bestegen heeft was al verwerpelijk, maar dat hij misbruik maakt van jouw nakende misère door te eisen dat hij haar kan blijven 'zien' (en er dan nog schijnheilig bij te stellen dat hij er graag voor jou wil zijn!) is misdadig. Dat zou je je niet moeten laten welgevallen.
(Bij die Amerikanen is het altijd zo dat ze naderhand allang stiekem getrouwd blijken te zijn op een paradijslijk eindland, met bloemenkettingen om hun nek.)
Maar: ik moet me eroverheen zetten.
Niet zo kinderachtig doen, zegt Thijs. ("Jij vindt toch altijd dat mensen karakter moeten tonen?" zegt hij. "Nou dan. Stel je niet aan.")
Eerlijk gezegd geloof ik helemaal niet in dat soort vriendschappen. Ikzelf heb nog nóóit een 'goede vriend-vriend' gehad, echt nog nooit.
quote:Oeh, je bent er nog niet overheen, hoor... (Vleesmessen tijdelijk op zolder opbergen).Ja, met dien verstande dat een afscheid misschien nog wel gemakkelijker te accepteren is wanneer de teerbeminde overleden is. Enfin, laat ik mijzelf niet op ideëen brengen..
quote:In de betere salons misschien wel. Maar íets zegt mij dat Thijs niet heel erg open staat voor deze levensbeschouwelijke bespiegeling...Als je met jezelf of je relatie in de knoop zit is enig begrip van je eigen en elkaars beweegredenen toch dé manier om daar uit te komen. En wat de mens meer in het algemeen beweegt zal jou toch ook wel een beetje intrigeren? Neem alleen al je constatering dat de dood geil maakt.. (zeer waar overigens). Bij zo'n vraag moeten in de betere salons toch al heel wat fijne sigaren zijn weggekauwd.
quote:Ik ben me aan het warm lopen.Neem je verzoekjes aan? In een volgend deel zou ik graag een gehaaide Nadine opgevoerd zien worden..
quote:Aargh! Een hele week in de rimboe, vanwaar je ons geen kond kunt doen van je belevenissen? Mon Dieu, ayez pitié de mon âme. Hoe kom ik die week door?
Of heeft dat buitenhuis een internetaansluiting?
Anderzijds, het klinkt veelbelovend. Een bosrijke omgeving, ongetwijfeld, en lange wandelingen die de conditie van de kinderen en de dames ver te boven gaan. Neem je gympies maar mee, en een gemakkelijke joggingbroek.
quote:NeenOeh, je bent er nog niet overheen, hoor...
Bij mijn eerstvolgende relatie zal ik de gelukkige contractueel verplichten om mij tot de dood trouw te zijn en te eerbiedigen. Dat schijnt heel normaal te zijn.quote:Ha! Dat soort verbale diarree moet je direct afstraffen. Goede vrienden neukt men niet, period.Ja, maar ze zijn gewoon vrienden; echt héle goeie vrienden - zoals de Amerikanen zeggen: 'Just good friends' - dus ik moet er verder niet teveel achter zoeken.
Bovendien heeft dat PM-geval, benevens twee polymere memmen (weet hij dat?), een reputatie.
Karakter toon je met een linkse directe op zijn rechteroog. Eens kijken hoe hij daar overheen stapt.
quote:Ik wel, een goede vriendin althans, maar dat is meer geluk dan wijsheid. Eén borrel meer, ooit lang geleden, en we zouden nu niet al 21 jaar kunnen pochen over onze strict seksloze vriendschapsband. En dat is toch te lang en te mooi om het nu alsnog te verpesten. Bovendien, zij is keurig getrouwd, en moeder inmiddels, en we zijn elkaars type niet. Maar toch.Eerlijk gezegd geloof ik helemaal niet in dat soort vriendschappen. Ikzelf heb nog nóóit een 'goede vriend-vriend' gehad, echt nog nooit.
quote:Nee, het wordt zeker geen gemakkelijke joggingbroek... ik zie iets heel anders voor me! Ik heb nog even de tijd om er rustig over na te denken... voorbereidingen te treffen... en sowieso ga ik niet mee voor de gezonde boswandelingen.Neem je gympies maar mee, en een gemakkelijke joggingbroek.
quote:Nog nietBovendien heeft dat PM-geval, benevens twee polymere memmen (weet hij dat?), een reputatie.
(Vraag aan de jongens hier: iemand ervaring? Voel je dat niet? Ik bedoel: het 'polymere' vulsel?)
'Luister Trees, je vindt van jezelf dat je zo meelevend bent, en dat je het zo goed doet, en heeeeerlijk dat je er bij bent, maar je bent all1 een last met je gejank. Stomme. Stomme. Stomme doos.'
Ja, dan is Trees natuurlijk diep beledigd. Gespeend van elke vorm van zelfreflectie. Nooit zullen ze zeggen: 'goh, je had gelijk. Het spijt me. Ik schaam me diep voor mijn gedrag.'
Nee, in plaats daarvan zal ze overal vertellen: Nadine, dat meiske heeft het toch zo moeilijk met het aanstaande verlies, ze is helemaal van slag. Wat ik laatst toch had... Ik weet natuurlijk wel dat ze het zo niet bedoelt, maar toch..."
Zo. bedoelt. ze. het. wel. trut!
Onuitroeibaar en grenzeloos.
quote:Exact.Op woensdag 19 oktober 2005 13:40 schreef R_ON het volgende:
Het lastige met de 'Trees-en' van deze wereld - en het zijn er veel, heel veel, te veel - is dat als je zou zeggen:
'Luister Trees, je vindt van jezelf dat je zo meelevend bent, en dat je het zo goed doet, en heeeeerlijk dat je er bij bent, maar je bent all1 een last met je gejank. Stomme. Stomme. Stomme doos.'
Ja, dan is Trees natuurlijk diep beledigd. Gespeend van elke vorm van zelfreflectie. Nooit zullen ze zeggen: 'goh, je had gelijk. Het spijt me. Ik schaam me diep voor mijn gedrag.'
Nee, in plaats daarvan zal ze overal vertellen: Nadine, dat meiske heeft het toch zo moeilijk met het aanstaande verlies, ze is helemaal van slag. Wat ik laatst toch had... Ik weet natuurlijk wel dat ze het zo niet bedoelt, maar toch..."
Zo. bedoelt. ze. het. wel. trut!
Onuitroeibaar en grenzeloos.
En ik heb veel 'Trezen' gekend in mijn leven - ontiegelijk veel, mag ik wel zeggen. Nooit teveel begrip tonen voor andermans problemen, dat is een les die ik heb geleerd.
Toen ik nog bij mijn ouders woonde, zat ons huis altijd vol probleemgevallen: gescheiden vaders, labiele vrouwen, afgekeurde leraren met een drankprobleem en ga zo maar door. Al deze types, vraag me niet waar mijn moeder ze opduikelde, verbleven voor kortere of langere tijd in onze logeerkamer. Meestal voor langere tijd, trouwens. Leerlingen van mijn moeder zaten er ook geregeld tussen. Deze jongens en meisjes waren in een 'geloofsconflict' met hun ouders verzeild geraakt of er was iets anders aan de hand - drugs, meestal - en mijn moeder had nu eenmaal een scherpe neus voor mensen die in moeilijkheden zitten.
Het begon meestal onschuldig, met een kopje ossenstaartsoep. Mijn moeder kon heerlijke ossenstaartsoep maken; op het fornuis stond altijd een grote pan te pruttelen, en aan onze keukentafel was altijd wel een plaatsje over. Na de soep kwam de wijn op tafel. De volgende stap was dat het logeerbed werd opgedekt.
Ik herinner me de yogameester. Hij stond altijd op zijn hoofd in de woonkamer als ik thuiskwam uit school. Hij deed alles op zijn hoofd: telefoneren, een banaan eten, het lukte hem zelfs om vanuit die positie de krant te lezen.
Mieke en Paul herinner ik me ook. Ze hadden bij mijn moeder in de klas gezeten, die twee. Ze waren meteen na hun eindexamen getrouwd en op een boerderij in Epe gaan wonen. Nu hadden ze huwelijksproblemen. Dat kwam door de boerin. De boerin sliep bij Mieke en Paul in bed, dat had ze een spannend idee geleken, zo'n boerin voor erbij, maar na een tijdje was Paul 'moeilijk gaan doen'. Dat was tenminste wat Mieke beweerde: "Paul doet moeilijk, hij kan er niet mee omgaan."
Paul vertelde iets heel anders, namelijk dat Mieke lesbisch was geworden, of misschien was ze altijd al lesbisch geweest - dat was de grote vraag. Mieke ontkende: "Ik ben niet lesbisch, ik ben alleen maar ontzettend in de war!" riep ze tijdens het avondeten met overslaande stem. En dan kwam Paul weer: "Mieke, wees eerlijk naar jezelf toe." En Mieke: "Alsof jíj er niet als de kippen bij was om haar te bespringen!"
Zo ging dat een paar weken door. Mieke en Paul sliepen op de logeerkamer, ik hoorde ze 's nachts schreeuwen en janken en met harde voorwerpen gooien. Ik was vijftien, ik had de tijd van mijn leven.
De ontknoping kwam toch nog onverwachts, toen Mieke op een nacht naast mijn moeder in bed kroop, spiernaakt, met de woorden: "Lekker beest, we zijn eindelijk alleen." De volgende morgen waren Mieke en Paul verdwenen. Ik weet niet hoe het is afgelopen met hun huwelijk; we hebben nooit meer iets van ze gehoord.
Ook was er een thuiskapster die Anja heette, en die om de haverklap vroeg: "Iemand nog een spoelinkje nodig?" En Arie natuurlijk, drugsverslaafde Arie op wie ik een beetje verliefd was. Hij was al achttien, en hij zei nooit een woord. Zijn vader was een ouderling, een kleine, donkere man in een soort begrafenispak. Hij had Arie op een avond bij ons afgeleverd met de woorden: "In Gods huis is hij niet langer welkom, u mag hem hebben." Hij zag eruit als de zanger van een Engelse popband, Arie. Hij heeft een keer op ons dak gestaan toen hij teveel drugs had gebruikt. De politie moest eraan te pas komen om hem er weer vanaf te krijgen. "Grapje," zei Arie naderhand. "Ik wilde niet écht springen, of zo."
Na Arie kwam Lucas, die wél echt wilde springen: voor een trein. Toen woonde hij allang niet meer bij ons in huis, maar toch. Een andere vent, ik weet zijn naam niet meer, werkte al meer dan acht jaar aan zijn afstudeerscriptie over de doleantie in 1886. Ook bij ons thuis kreeg hij er geen eind aan gebreid; hij schijnt er nog steeds mee bezig te zijn.
Ik heb veel tragische gevallen voorbij zien komen. Sommigen waren reddeloos verloren. Maar zo zag mijn moeder dat niet. In haar ogen verdiende iedereen een kans. En ze bleef altijd beleefd: 'Oh, een gezwel in uw hoofd, dat is vreselijk.' Nou goed, een gezwel in je hoofd ís ook vreselijk, maar het verschil met de meeste anderen was dat mijn moeder zo iemand een kopje ossenstaartsoep aanbood. En vervolgens bleek de man met het gezwel in zijn hoofd aan wanen te lijden. Eén van die wanen betrof dat gezwel in zijn hoofd. Maar toen woonde hij al een paar weken bij ons in huis. Probeer zo iemand dan nog maar eens weg te krijgen.
Mijn moeder leed in die tijd aan een liefdadigheidscomplex, dat is duidelijk. Ze heeft een groot hart, altijd gehad, en ons huis kon al die logés gemakkelijk herbergen, maar er zijn grenzen. Mijn vader werd stapelgek van de stroom 'uitvreters en patiënten' die zijn wijnkelder leegzopen. "Laat ze distels gaan rooien op het land," zei hij vaak, "dan moet je eens opletten hoe snel ze genezen zijn." Maar dat soort dingen wilde mijn moeder niet horen. Ze vond het zielig: "Die arme jongen," zei ze dan, "hij is zó ongelukkig, ik kan hem toch niet op straat zetten?"
En dus bleven ze komen, de ongelukkigen en de zieken en de wanhopigen en de paranormaal begaafden, want die zaten er ook tussen. Er zat van alles tussen, je kunt het zo gek niet bedenken of mijn moeder kwam ermee thuis.
Een Baghwan-mevrouw, die hebben we ook nog gehad. Eerst heette ze Yvonne, later moesten we haar Maprem Nogwat noemen, en toen ze na bijna twee maanden eindelijk weer opkraste, nam ze de videorecorder mee.
Uiteindelijk legde mijn vader zich erbij neer; hij had geen keus. Wel overnachtte hij steeds vaker in zijn pied-à-terre, een paar kilometer verderop, en na verloop van tijd kwam hij alleen nog thuis om schone kleren te halen.
quote:Ik kan me hier niet op ervaring beroepen, maar na een beetje rondgooglen is de conclusie toch: Nee, ze voelen wat steviger dan echte en soms kun je een overgang voelen. De draagsters zelf klagen over kou, niet op de buik kunnen slapen, littekens, schele tepels, en zichtbare klontvormen bij voorover hangen, waardoor ze zich juist bij seksuele bezigheden nogal eens verraden.(Vraag aan de jongens hier: iemand ervaring? Voel je dat niet? Ik bedoel: het 'polymere' vulsel?)
Genoeg materiaal zo?
quote:Bedankt!Op woensdag 19 oktober 2005 17:04 schreef dvr het volgende:
Ze voelen wat steviger dan echte en soms kun je een overgang voelen. De draagsters zelf klagen over kou, niet op de buik kunnen slapen, littekens, schele tepels, en zichtbare klontvormen bij voorover hangen, waardoor ze zich juist bij seksuele bezigheden nogal eens verraden.
Genoeg materiaal zo?
Straks ga ik eten met zes studievriendinnen; ééntje heeft ook nieuwe borsten aangeschaft, dus ik kan jouw bevindingen nog even bij haar verifiëren. Wat mij vooral intrigeert is die kou. En dankzij die 'zichtbare klontvorming' ga ik een slechte nacht tegemoet, ben ik bang.
(Maar met Thijs wil ik graag wat dieper ingaan op de schele tepels...)
quote:En, hoe voelden ze?Straks ga ik eten met zes studievriendinnen; ééntje heeft ook nieuwe borsten aangeschaft, dus ik kan jouw bevindingen nog even bij haar verifiëren.
quote:Mocht je bezweet wakkerschieten met het angstige visioen van PM's overhangende voorgevel op je netvlies, bedenk dan dat het allemaal maar nep is.En dankzij die 'zichtbare klontvorming' ga ik een slechte nacht tegemoet, ben ik bang.
quote:Nep!
Nee, ik mocht niet voelen.
Het zijn trouwens al wat 'oudere' implantaten (zeg ik dat zo goed?), ze heeft ze er twee jaar geleden in laten naaien. Het resultaat is, tenminste met kleren aan, redelijk natuurgetrouw. Tenzij je haar al langer kent, zoals ik, dan is het resultaat ronduit verbijsterend. Maar dat was ook de bedoeling. Er is ook minder opbeurend nieuws: Thijs & ik hebben verschrikkelijke ruzie gemaakt over het poëziemeisje. Hij is gisteren met haar naar de film gegaan omdat ik met mijn vriendinnen ging eten. Let vooral op het woordje: 'omdat'.
"Als jij met die wijven gaat eten, vraag ik háár wel mee," zei hij, alsof het eigenlijk mijn schuld is dat hij zit opgescheept met die orakelende dichtbundel.
Het liep een beetje uit de hand. We hebben we allerlei onherstelbare dingen naar elkaar geschreeuwd, zoals: "Ik heb geen zin meer in jou," en: "Ik ook niet in jou," en: "Dat komt dan goed uit," en: "Dat komt zéker goed uit, dat komt zelfs fantastisch uit," enzovoort. Het eindigde met een slaande deur (van mij) en een uitzinnige scheldkannonade in het trappenhuis (van hem), maar toen was ik al gevlucht.
Zo meteen komt hij langs om het 'uit te praten'. (Ik mis hem wel. Ik had een beetje een off-dag. Zwartgeblakerd tranendal.) Ik wil het alleen uitpraten als hij ermee instemt om het poëziemeisje nooit meer te zien. Ach, met een huurmoordenaar ga ik ook akkoord.
quote:Tja, ik weet het niet hoor, zou jij ermee instemmen als hij beslist voor jou dat je D. niet meer mag zien?Op donderdag 20 oktober 2005 22:01 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nep!
Nee, ik mocht niet voelen.
Er is ook minder opbeurend nieuws: Thijs & ik hebben verschrikkelijke ruzie gemaakt over het poëziemeisje. Hij is gisteren met haar naar de film gegaan omdat ik met mijn vriendinnen ging eten. Let vooral op het woordje: 'omdat'.
"Als jij met die wijven gaat eten, vraag ik háár wel mee," zei hij, alsof het eigenlijk mijn schuld is dat hij zit opgescheept met die orakelende dichtbundel.
Het liep een beetje uit de hand. We hebben we allerlei onherstelbare dingen naar elkaar geschreeuwd, zoals: "Ik heb geen zin meer in jou," en: "Ik ook niet in jou," en: "Dat komt dan goed uit," en: "Dat komt zéker goed uit, dat komt zelfs fantastisch uit," enzovoort. Het eindigde met een slaande deur (van mij) en een uitzinnige scheldkannonade in het trappenhuis (van hem), maar toen was ik al gevlucht.
Zo meteen komt hij langs om het 'uit te praten'. (Ik mis hem wel. Ik had een beetje een off-dag. Zwartgeblakerd tranendal.) Ik wil het alleen uitpraten als hij ermee instemt om het poëziemeisje nooit meer te zien. Ach, met een huurmoordenaar ga ik ook akkoord.
quote:Lijkt me heel terecht, want wat hij daar voor lol aan beleeft staat niet in verhouding tot de pijn en angst die hij er waarschijnlijk bij jou mee in standhoudt. Het kan best zijn dat hij er niet mee instemt, onder het mom van 'ik maak zelf wel uit met wie ik omga', maar dat zou een kinderachtige reactie zijn waarmee hij miskent wat hij voor je betekent.Op donderdag 20 oktober 2005 22:01 schreef Nadine26 het volgende:
Ik wil het alleen uitpraten als hij ermee instemt om het poëziemeisje nooit meer te zien.
Succes!
ps: je laatste bijdrage deed me aan Remco Campert denken - maar dan beter!
quote:De tussenstand:Op donderdag 20 oktober 2005 22:57 schreef R_ON het volgende:
Tja, ik weet het niet hoor, zou jij ermee instemmen als hij beslist voor jou dat je D. niet meer mag zien?
Ik moet naar een therapeut.
Dan ziet hij het poëziemeisje niet meer.
(Hij is even naar de avondwinkel voor een nieuwe fles wijn).
quote:Chantage! En wat ga je doen?Op vrijdag 21 oktober 2005 00:22 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
De tussenstand:
Ik moet naar een therapeut.
Dan ziet hij het poëziemeisje niet meer.
(Hij is even naar de avondwinkel voor een nieuwe fles wijn).
quote:Naar een therapeut..?
(En heel snel die fles wijn opzuipen).
Hij voert ruggespraak met het poëziemeisje, schat ik.
quote:Ja, dat vind ik ook. Hij is dus wél bereid om 'water bij de wijn te doen', maar die therapeut zit me ook niet echt lekker...Het kan best zijn dat hij er niet mee instemt, onder het mom van 'ik maak zelf wel uit met wie ik omga', maar dat zou een kinderachtige reactie zijn waarmee hij miskent wat hij voor je betekent.
Succes!
quote:ps: je laatste bijdrage deed me aan Remco Campert denken - maar dan beter!
Ik ken het werk van Remco Campert eigenlijk niet, maar nu ga ik snel iets van hem lezen...Het duurt nu al bijna een half uur!!! Zou er een terroristische aanslag zijn gepleegd in de avondwinkel...?
. .quote:Het is misschien niet het geschiktste moment om in je jeugd te gaan wroeten, en dat is waar de meeste therapeuten gauw op aansturen. Als je daar mee zit, zorg dan voor een afgebakend vraagstuk waar je aan toe bent en waar je nog wat interessante nieuwe inzichten zou kunnen opdoen.Op vrijdag 21 oktober 2005 00:46 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, dat vind ik ook. Hij is dus wél bereid om 'water bij de wijn te doen', maar die therapeut zit me ook niet echt lekker...[..]
quote:Ik vond Het Leven is Verrukkeluk leuk, vooral de slotscene. Voor relationele perikelen (ter relativering?) zijn Liefdes Schijnbewegingen en De Harm en Miepje Kurk Story ook aardig, maar hij heeft veel meer geschreven. Wat jullie verbindt is vooral de optimistisch-ironische toon, het observerende en de humoristische beschrijvingen van situaties die zowel tragisch als kolderiek zijn.
R_on, als je gelijk hebt, zou ze dan na afloop nog even het bed uitglippen voor een update?
Never mind, ik ga maar pitten..
quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 01:50 schreef R_ON het volgende:
Je zal wel weer met Thijs onder de dekens belanden, Nadine.
Maar nu zit ik wel aan die therapie vast.
http://www.therapeutenwijzer.nl/
Ik zou opteren voor de kortdurende individuele therapie, met nadruk op het ontwikkelen van je assertiviteit
(en tevens nadruk op "kortdurend" )Thank God dat ik in als "Therapie-resistent" ben geclassificeert
Het leven is verrukkulluk
quote:Ik geloof niet in therapie. Dat is een arrogante uitspraak, maar de waarheid is soms arrogant, dat moeten we met z'n allen maar aanvaarden.Op vrijdag 21 oktober 2005 03:37 schreef dvr het volgende:
Het is misschien niet het geschiktste moment om in je jeugd te gaan wroeten, en dat is waar de meeste therapeuten gauw op aansturen. Als je daar mee zit, zorg dan voor een afgebakend vraagstuk waar je aan toe bent en waar je nog wat interessante nieuwe inzichten zou kunnen opdoen.
In mijn familie ga je niet in therapie, dat is iets voor 'schaapskoppen', zegt mijn vader. Wie zijn lot in handen van een professionele hulpverlener legt, moet het verder zelf maar weten. Je kunt op je vingers natellen wat er gebeurt als iemand op afspraak mag komen uitjanken, laten we zeggen op dinsdagmorgen van tien tot elf. De eerste paar sessies gaat het nog vanzelf, je hoeft er niets voor te doen - maar er komt een dag, de zoveelste dinsdagmorgen, dat er eigenlijk niets meer te janken valt. Stilte. De doos met kleenex-doekjes staat beschuldigend op tafel: huil, huil! De therapeut, die de bui al voelt hangen, informeert: "En, hoe voelt u zich vandaag?" Het zou een beetje raar zijn om te zeggen: "Goed, hoor." Daar betaal je niet voor. En dus wringen therapeut en patiënt zich in allerlei bochten om op de proppen te komen met iets, desnoods een mislukte appeltaart, of een lekke band, om dat uur mee te vullen.
In mijn familie ben ik trouwens de uitzondering die de regel bevestigt. Ik was twaalf toen ik door mijn moeder werd afgezet bij het grote, statige huis van de kinderpsychiater. Er was iets met mij, ze zeiden het op school, ze konden de vinger er niet op leggen... iets. De psychiater zou mij eens grondig doorlichten. Dat gebeurde aan de hand van een doos met gekleurde blokken. Of ik de blokken op elkaar wilde stapelen, vroeg de psychiater, en of ik iets over mezelf wilde vertellen terwijl ik met de blokken speelde.
Nee dus.
Ik zei niks. Ik weigerde de blokken aan te raken. Ik was niet gek, er was niets met mij aan de hand, ze probeerden mij erin te luizen. Ik zou niet de eerste twaalfjarige zijn die achter slot en grendel verdween na één blokkensessie.
De diagnose van de psychiater was verpletterend: ik leed aan een geestelijke achterstand. Tijdens het vervolggesprek dat ik met hem had, vroeg hij: "Houd je van koken?" Ik zei niks. "Houd je van strijken, aardappels schillen?" Ik zei niks. "Er zijn namelijk scholen, hele gezellige scholen, waar je al die leuke dingen kunt leren. Lijkt jou dat wat?" Ik zei niks.
Na lang soebatten kreeg mijn moeder één school - haar eigen school, namelijk - zo ver dat ze mij toelieten in een klasje voor 'probleemgevallen'.
Ik had mijn lagere schooltijd doorgebracht op een Montessorischool die nogal orthodox was in de leer. Regels kenden we niet. Onderwijs trouwens ook niet. Wij deden voornamelijk aan 'ritmiek', een tak van sport waarbij je op de maat van etherische triangelmuziek iets moest uitbeelden, een bloesemblaadje in de wind, of een paddenstoel. Wanneer ik niet aan ritmiek deed, schoffelde ik wat rond in mijn tuintje - ik verbouwde aardbeitjes en bestudeerde de regeworm. Ook bracht ik lange periodes door onder de piano. Niemand kwam me zoeken, nooit. Zo waren er zes jaar voorbij gegaan. Aan taal of rekenen was ik nooit toegekomen, laat staan dat ik enig besef had van het normale leven.
Maar dat ging nu veranderen. In mijn nieuwe klas, het 'probleemklasje', trof ik een heel ander soort kinderen aan dan ik gewend was. De meisjes droegen oogschaduw en witte laarzen over hun broek, de jongens zagen eruit als profvoetballers: vlassig snorretje, oorbel, trainingspak van glimmende stof. Nog voor de grote pauze had ik de eerste tongzoen van mijn leven al te pakken in het fietsenrek. Van Harry, een beer van een vent die geen tegenspraak duldde. Met Harry kreeg ik verkering, zonder te weten wat dat woord betekende, en ook zonder dat ik enige inbreng had in de besluitvorming. Harry koos mij uit, daar kwam het op neer. Hoewel hij vond dat ik 'raar' praatte, zette hij zich snel over dat kleine mankement heen.
Van Harry leerde ik tongzoenen en roken en slowdansen en nog een heleboel andere dingen, maar geen sex, gelukkig geen sex, het kostte me al genoeg moeite om niet flauw te vallen tijdens die smerige, afgrijselijke tongzoenen waar geen eind aan leek te komen.
Natuurlijk had de psychiater zich vergist. Niet dat hij dat ooit heeft toegegeven, stel je voor, maar aan het eind van dat eerste schooljaar kon ik met mijn blinkende cijfers terecht op alle scholen in Den Haag. Ik vond het wel jammer. Ik droeg intussen ook witte laarzen over mijn broek, en oogschaduw, en met dat rare accent van mij was het ook allang gedaan. Maar nu, bijna vijftien jaar later, denk ik nog wel eens terug aan die psychiater, en dan vraag ik me af hoe mijn leven zou zijn verlopen als hij mij toen niet voor gek had verklaard. Want ik heb hem heel lang geloofd. Ik was twaalf. Soms geloof ik hem nóg.
quote:Mijn keuze is gevallen op de non-verbale therapie.Op vrijdag 21 oktober 2005 12:00 schreef Vivi het volgende:
Ach, therapie is een breed begrip hoor
http://www.therapeutenwijzer.nl/
Ik zou opteren voor de kortdurende individuele therapie, met nadruk op het ontwikkelen van je assertiviteit
(De therapeutenwijzer meldt: 'Helaas, er is geen therapeut gevonden', dus dat is een beetje een domper. Thijs zal nog even geduld moeten hebben totdat ik ergens een non-verbale therapeut vandaan heb gehaald
) uitbeelden d.m.v. het spelen van "hints"?quote:Nee, jij doelt op 'resonantie-therapie', óók een aanrader trouwens. De therapeut (klank- & kristaltherapie, onder meer) is een zekere Joeri Bonsel-Muller, een naam die bij mij meteen vertrouwen wekt, en Joeri - denk: baardje, leren sloffen en een begrijpende glimlach - werkt volgens de therapiewijzer aan de hand van de volgende opbouwende gedachte: "Jij bent Liefde, Licht, een ontwaakt Hart."Op vrijdag 21 oktober 2005 15:35 schreef Vivi het volgende:
Wat moet ik me daarbij voorstellen? Je gaat je problematiek, in het verlengde van de euritmie-lesjes
Joeri, here I come!
quote:Net als Vivi vroeg ik me af wat dat behelst. Mond- en voetschilderen, drama, lichaamswerk? Een bezoek aan die resonantieman lijkt me alleen al de moeite waard om er hier verslag van te kunnen doen.Op vrijdag 21 oktober 2005 14:14 schreef Nadine26 het volgende:
Mijn keuze is gevallen op de non-verbale therapie.
Ik heb overigens nooit een traan gelaten bij een therapeut. Ik heb er vorig jaar bij wijze van eenzijdige relatietherapie een bezocht om te achterhalen wat er mis zou kunnen zijn met mijn geliefde. De therapeute heeft me alles verteld over het kind, de ouder en de volwassene in de mens, en ik keerde verlicht huiswaarts om zelf doktertje te kunnen spelen. Het heeft onze relatie niet mogen redden maar mijn vriendin heeft er veel aan gehad..
Hoe liep het nou af in de avondwinkel - Heeft Th. zijn dichteres geditched, en wat vond zij daarvan? Ben je erg streng geweest of mogen ze elkaar nog wel in de espressobar zien? Ben je niet bang dat ze je zal achtervolgen met verwijtende alexandrijnen en dreiglimericks?
Goed dat je niet voor de blokkendoos van de kinderpsychiater bent gevallen. Ik zou willen dat ik met de wijs(neuzerig)heid van nu weer 12 kon zijn, en ook naar zo'n man mocht. Ik zou hem vragen of hij moeite heeft met de omgang met volwassenen en of zijn balletjes wel goed ingedaald zijn. Ben benieuwd naar wat voor school hij me dan verwezen zou hebben.
Ik zou me hoe dan ook geen zorgen maken over het oordeel van die kinderpsych. Wel over het beoordelingsvermogen van je ouders. Aan zo'n probleemklasje zou ieder weldenkend kind een identiteitscrisis overhouden. Fijn dat je ondanks die witte laarsjes je ouders en die psych met een briljante cijferlijst van repliek hebt gediend. Schaamden ze zich niet?
gaat krijgen indien je dit doorzet...quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 16:33 schreef dvr het volgende:
........ Ben je niet bang dat ze je zal achtervolgen met verwijtende alexandrijnen en dreiglimericks?
Of hatelijke Haiku's
quote:Nadine misschien wel....Op vrijdag 21 oktober 2005 16:34 schreef Vivi het volgende:
Naar aanleiding van je beschrijving van Joeri en zijn motto's vrees ik dat je misschien nog wel een "gezonde relatie"
Thijs is zo opgetogen dat hij al heeft geopperd dat hij best met me zou willen samenwonen, over een tijdje. Dat 'over een tijdje' slaat natuurlijk op mijn moeder, die er de laatste dagen slecht aan toe is, vooral geestelijk; ze heeft het gevoel dat het heel dichtbij komt, de dood dus - maar dat begrijpt Thijs allemaal heel goed.
Net belde Daniël: of ik straks bij hem kom oppassen. Ik had verwacht dat Madame al terug zou zijn uit Parijs, maar kennelijk heb ik dat verkeerd begrepen.
Lijkt me echt op je lijf geschreven Nadine
Wat een heerlijk leesvoer zal dit opleveren
quote:Op vrijdag 21 oktober 2005 16:49 schreef Vivi het volgende:
Hij bedoelde natuurlijk te vragen "Of je bij hem komt en dat je dan moet oppassen" !
quote:Jammerende jamben, kwade kwatrijnen!hatelijke Haiku's
quote:Jammer genoeg geeft de therapiewijzer geen omschrijving, maar ik vrees dat we in die richting moeten denken, ja. En ook: schreeuwen, stampen, met je armen zwaaien en op die manier naar de diepere krochten van de ziel afdalen, of zoiets.Net als Vivi vroeg ik me af wat dat behelst. Mond- en voetschilderen, drama, lichaamswerk?
quote:Ik heb overigens nooit een traan gelaten bij een therapeut. Ik heb er vorig jaar bij wijze van eenzijdige relatietherapie een bezocht om te achterhalen wat er mis zou kunnen zijn met mijn geliefde.
Jouw situatie lijkt inderdaad op die van mij: Th. heeft ook sterk het gevoel dat er iets mis is met mij, alleen durft hij het niet hardop uit te spreken. Hij gooit het erop dat ik 'een beetje onvolwassen' ben, en ' te impulsief', en dat de therapie vooral heel goed zou zijn voor onze 'relatie'. Ik weet het niet, ik vind het niet bepaald een sexy idee.
Of zie ik dat verkeerd?quote:Ik weet niet precies hoe het is afgelopen met haar; Thijs heeft er verder niks over gezegd. Ja: dat hij niet meer met haar afspreekt. En natuurlijk ben ik heel streng geweest! Niks espressobar! Ik wacht handenwrijvend op haar eerste dreiglimerick.Hoe liep het nou af in de avondwinkel - Heeft Th. zijn dichteres geditched, en wat vond zij daarvan? Ben je erg streng geweest of mogen ze elkaar nog wel in de espressobar zien? Ben je niet bang dat ze je zal achtervolgen met verwijtende alexandrijnen en dreiglimericks?
quote:Nee. (Ja: voor mijIk zou me hoe dan ook geen zorgen maken over het oordeel van die kinderpsych. Wel over het beoordelingsvermogen van je ouders. Schaamden ze zich niet?
)quote:Dit klinkt nog véél beter dan ik had gedacht. Jessica Muller! Beeldend kunstenares! Zij werkt ook mee aan de 'training' waarbij je op het geluid van klankschalen kunt ontdekken welke kleuren & vormen bij je passen, en dan mag je na de meditatie samen met Jessica & Joeri aan de slag met diverse knutselmaterialen en misschien, stel ik me zo voor, laat Joeri me dan ook nog wel even op een bongo slaan, dat lijkt mij wel bevrijdend.Op vrijdag 21 oktober 2005 16:54 schreef Vivi het volgende:
http://www.joeribonsel.nl/praktijk.shtml
Lijkt me echt op je lijf geschreven Nadine
Wat een heerlijk leesvoer zal dit opleveren
Ik moet erheen!
) Ik drink een biertje op je in elk geval (nou ja ook voor mezelf )quote:'Niet meer met haar afspreekt'? Die vage formulering doet bijna vermoeden dat hij bij de Jezuieten op school heeft gezeten, en misschien nog eens onbezwaard en zonder afspraak een kopje koffie bij haar zou willen halen.Op vrijdag 21 oktober 2005 17:07 schreef Nadine26 het volgende:
Thijs heeft er verder niks over gezegd. Ja: dat hij niet meer met haar afspreekt.
nb: Had je tussen neus en lippen nog iets laten vallen over haar kunstgevel?
quote:Nou ja, echt sexy zal het nooit worden, of je zou toevallig een jonge god als therapeut moeten treffenTh. heeft ook sterk het gevoel dat er iets mis is met mij, alleen durft hij het niet hardop uit te spreken. Hij gooit het erop dat ik 'een beetje onvolwassen' ben, en ' te impulsief', en dat de therapie vooral heel goed zou zijn voor onze 'relatie'. Ik weet het niet, ik vind het niet bepaald een sexy idee.
Wat Thijs allemaal vermoedt is niet zo belangrijk. Als je zelf denkt dat je gedachte- of gedragspatronen hebt waarmee je jezelf dwarszit, of die je relaties met anderen onnodig hinderen, dan kan een beetje therapieën een heel goed idee zijn. Maar het heeft pas echt zin als je gemotiveerd bent en jezelf doelgericht van het probleem wilt afhelpen. Wat dat betreft valt te vrezen dat klankschalen en vingerverf niet erg aan Thijs' hooggespannen verwachtingen zullen beantwoorden..
quote:Nog niet - ik dacht: 'Die geheime wetenschap houd ik nog even onder de pet, voor een later moment.' Maar.....Had je tussen neus en lippen nog iets laten vallen over haar kunstgevel?
quote:... dat denk ik dus inderdaad.Als je zelf denkt dat je gedachte- of gedragspatronen hebt waarmee je jezelf dwarszit, of die je relaties met anderen onnodig hinderen, dan kan een beetje therapieën een heel goed idee zijn.
En of een beetje therapieën zo'n goed idee is, tenminste voor mij, dat vraag ik me af. Of dat nog wel zin heeft, bedoel ik.
Wat nou weer? Gisteren gaf D. dus een feestje voor wat vrienden, het was een tamelijk belachelijk feestje waar alleen maar champagne werd gedronken, beter gezegd: alleen Veuve Cliquot-champagne - zo'n soort feestje dus, met allemaal lege champagneflessen en keiharde muziek en iedereen was dronken en uitgelaten, en ik had er niets te zoeken, ik kende er niemand, ik voelde me ongemakkelijk & verlegen met de situatie & opgelaten & de kinderen lagen al in bed, die had ik er zelf ingelegd, en daarna had ik me opgesloten in de studeerkamer, samen met de televisie en een glas champagne, en D. had al een paar keer een vriend naar boven gestuurd om te vragen waar ik bleef, of ik ziek was, of moe, of boos, en ik zei steeds: "Nee, ik ben de oppas," en dan begon die vriend aan mijn arm te trekken en te roepen: "Kom op, zeg," en: "Laat je eens gaan," en: "Zit je hier nou nog steeds te kniezen?" en uiteindelijk liet ik me overhalen, ik ging mee naar beneden en daar stond ik dan.
De vrienden van D. waren te dronken om nog een normaal gesprek te kunnen voeren, en trouwens ook te stoned - ik neem tenminste aan dat ze drugs hadden gebruikt, want op een bepaald moment begon een van de vrouwen haar rok op te stropen om te laten zien dat ze jarretelles droeg, die droeg ze inderdaad, om haar machtige dijen knelden zwartkanten bandjes, het was geen gezicht, ze draaide en deinde met haar heupen, en intussen bleef ze maar roepen: "Ik schaam me nergens voor! Dit is mijn lichaam!"
Er kwam een jongen naar me toe die ik vagelijk herkende, misschien van de universiteit, misschien van de televisie, hij had zo'n kop met heel veel blond haar en hoekige wangen, en hij deed ontzettend zijn best om mij in te palmen. We voerden een gesprek. Of 'gesprek'... het kwam erop neer dat hij mij interviewde voor de camera, ik bedoel de denkbeeldige camera; hij legde steeds een geruststellende hand op mijn arm, en na elk antwoord dat ik gaf, zei hij: "Fantastisch, Nadine. Heel goed," alsof ik het tienletterwoord had geraden.
Tot mijn opluchting vroeg Daniël aan mij om vijf flessen champagne uit de ijskast te halen, en om er nieuwe flessen voor in de plaats te leggen. Ik ging naar de bijkeuken. Ik rookte een sigaret. Ik merkte dat ik een beetje dronken dronken was; champagne stijgt pijlsnel naar je hoofd, veel sneller dan wijn.
Terwijl ik ingespannen bezig was een van de champagnedozen open te snijden met een mesje, voelde ik hoe D. me van achteren omhelsde. Ik schrok; ik had hem niet horen aankomen. Het mesje viel uit mijn handen.
"Blijf je bij me slapen?" hoorde ik hem vragen.
"Wat?" zei ik.
"Je hebt teveel gedronken, je kunt zo niet naar huis fietsen." Hij drukte me tegen zich aan en zei in mijn hals: "Blijf slapen, Nadine."
"Nee, ik moet naar huis."
"Moet? Van wie moet dat? Hier, kom eens hier," en hij draaide me om, zodat onze gezichten vlak bij elkaar waren. "Over een half uur gaat iedereen naar huis, ze hebben kinderen, ze moeten de oppas aflossen, nog even en we hebben het rijk voor ons alleen. Jij en ik, en zes..., nee: zeven dozen champagne. Dus van wie moet dat?"
"Van mezelf," zei ik. Op hetzelfde moment bedacht ik me, ik weet niet waarom - omdat ik in zijn ogen keek, en naar zijn mond, en omdat hij zo dichtbij was, en met één snelle, vloeiende beweging zette ik mijn lippen op de zijne. Hij gaf zich over. Hete mond op de mijne, gloeiende adem op mijn tong. Toen rukte ik mijn hoofd naar achteren, weg, en deed een stap opzij. "Sorry," zei ik. "Dit slaat nergens op. Ik weet niet waarom ik dat deed."
"Blijf bij me, okay?" zei hij.
"Nee, echt niet." Ik durfde hem niet aan te kijken. "Dit was de laatste keer. Ik heb een vriendje, ik wil dit niet meer."
Daniël sloeg zijn armen over elkaar, hij keek me strak aan: "Je zegt het maar, Nadine."
"Sorry," zei ik zacht.
"Dit was de laatste keer," zei hij zakelijk. "Je zegt het maar. Kom je morgen oppassen?"
"Morgen kan ik niet."
"Zondag?"
"Zondag is goed."
"Okay." Hij glimlachte en streek toen met zijn wijsvinger langs mijn wang. "Doe de groeten aan je vriendje. En neem een fles champagne mee."
En weg was hij.
quote:Mja...
Ik denk trouwens dat ik het aan Thijs ga vertellen - ik ga nu toch in therapie, dus de redding is nabij.
(Of gebruik ik de therapie dan als excuus voor mijn wandaden...?)
(Wel handig, trouwens)
Is Thijs iemand die, als je het vertelt, het naadje van de kous wil weten? Want dan zul je om eerlijk te blijven het hele verhaal moeten vertellen, dus ook dat het initiatief en de aantrekking niet alleen van Daniël kwamen. Maar het pleit weer voor je dat je onder invloed van de bubbeltjes was en dat je toch resoluut stopte (en voor Thijs koos).
Omdat Thijs zelf veel verder was gegaan, en vond dat je daar geen punt van moest maken, zal dit ook overkomelijk zijn. Ik vraag me alleen af of hij zijn afscheid van PM nu niet wat al te inschikkelijk zal gaan vinden, of dat hij zelfs wil dat je stopt met oppassen bij Daniël. Dat zou ik trouwens overdreven vinden want het is Daniël nu juist duidelijk dat hij niets moet verwachten (hoop ik
).quote:Echt? Ik heb er niet zo'n goed gevoel over: schuldgevoel, naar beide kanten (Th. & D.). Plus dat ik helemaal niet zeker ben van wat ik wil & doe, ik snap er niks van, terwijl ik altijd iemand ben geweest die dat wél zeker wist.Goed gedaan Nadine.
quote:Thijs wil zeker het naadje van de kous weten, en van de hoed en de rand, en de waarheid en niets dan de waarheid, en... nou ja: met een vaag mompelverhaal kom ik bij hem niet weg. Ik denk dat ik me maar beter meteen kan opgeven voor dagtherapie, aangevuld met een intensieve avondcursus zelfontplooiing.Is Thijs iemand die, als je het vertelt, het naadje van de kous wil weten? Want dan zul je om eerlijk te blijven het hele verhaal moeten vertellen, dus ook dat het initiatief en de aantrekking niet alleen van Daniël kwamen. Maar het pleit weer voor je dat je onder invloed van de bubbeltjes was en dat je toch resoluut stopte (en voor Thijs koos).
quote:Daar zeg je wat. Maar Thijs heeft nooit toegegeven dat hij zelf veel verder is gegaan, al kunnen we daar met z'n allen gerust van uitgaan - dat lijkt me duidelijk. Als ik erover begin, zegt hij: "Dat is jóuw onzekerheid, daar kan ik je niet mee helpen." Ha! En nou heb ik net gehoord dat het poëziemeisje overal loopt rond te bazuinen dat ik onzeker ben & wankel in mijn schoenen sta, omdat ik - citaat - 'hun vriendschap niet kan relativeren', ja, zo komen de verhalen in de wereld, zo gaan die dingen.Omdat Thijs zelf veel verder was gegaan, en vond dat je daar geen punt van moest maken, zal dit ook overkomelijk zijn. Ik vraag me alleen af of hij zijn afscheid van PM nu niet wat al te inschikkelijk zal gaan vinden, of dat hij zelfs wil dat je stopt met oppassen bij Daniël. Dat zou ik trouwens overdreven vinden want het is Daniël nu juist duidelijk dat hij niets moet verwachten (hoop ik
Het poëziemeisje staat bekend om haar miraculeuze massages. Het is een bekende truc: een vrouw (en meestal niet zo'n aantrekkelijke vrouw) zegt tegen een man (en meestal een aantrekkelijke man) dat ze fantastisch kan masseren; ze heeft er een cursus voor gevolgd, ze kan wonderen verrichten met haar handpalmen en haar vingertoppen, ze zou het eigenlijk eens moeten demonstreren, een kleine rugmassage, ja, trek je trui maar uit, ontspan, relax, ga maar even op de bank liggen, zo ja... mmmm... dát zijn nog eens spieren... je doet zeker veel aan sport, dat kun je wel voelen, zeg... mmmm... de onderrug zit een beetje vast, wacht, blijf liggen, concentreer je op mijn handen, ik trek alleen je broek een beetje uit, zo ja... mmmm.... enzovoort.
Pas op voor masserende vrouwen!
Staat de score gelijk. Nu kan iedereen over me heen vallen, maar ja....
Nu er opeens "goed gesproken" is, moet opeens alles wijken?
En toen het dus slechter ging, ging T. gelijk van bil...?
Wat als het in je "therapie" wat slechter gaat? Rent ie dan ook gelijk naar mutsefluts?
Volgens mij kijk je dan heel anders tegen het poessiemeisje aan...
Als je bang bent voor D. hopeless te vallen dan zou je het niet moeten doen.....
quote:Ja, ik ben in principe ook wel voor het keihard terugbetalen met gelijke munt.Ik vind eigenlijk wel dat je een lekkere vrijparty met D. erop na kan houden..
Staat de score gelijk. Nu kan iedereen over me heen vallen, maar ja....
Maar dan alleen in principe, want....quote:... daar ben ik inderdaad bang voor, beter gezegd: doodsbenauwd & panisch & ik voel die bui al hangen...Als je bang bent voor D. hopeless te vallen dan zou je het niet moeten doen.....
Over Daniël heb ik nog niet zo veel verteld. Dat hij zo 'echt' is, ik bedoel een echte man, geen jongen, geen student - hij is een man van de wereld. En toch weer niet. De student schemert er nog wel een beetje doorheen, ik bedoel dat hij wel jongensachtig lacht, mooie tanden heeft hij trouwens, en dat hij iets uitdagends heeft, iets waar ik heel erg verliefd op zou kunnen worden, ik zeg het gewoon eerlijk.
Ik bedoel: hij is een man uit een andere wereld, onaanraakbaar & onbereikbaar, maar ik mag hem aanraken, of mocht, ik mocht hem aanraken... nu niet meer. Zoenen met hem, mijn handen op zijn trui, zijn tong in mijn mond, dat is allemaal ongelooflijk spannend en onbegrijpelijk en natuurlijk ook zinloos. Hij heeft een vriendin. Ze is nu op vakantie met haar moeder, die vriendin, maar ze komt straks weer terug. Hij heeft drie kinderen. Drie! En een ex-vrouw, of een aanstaande ex-vrouw, want die scheiding wordt telkens op de lange baan geschoven, het komt erop neer dat hij de allerslechtste keuze is, tenminste voor mij.
Daniël is geen man om verliefd te worden. Ik praat nu tegen mezelf: "Hij is geen man om verliefd op te worden!" Het grote probleem is natuurlijk dat hij dat juist wél is, een man om verliefd op te worden en om alles voor op te geven, om mezelf voor in de ellende te storten, en die ellende kan ik uittekenen, het is niet zo moeilijk om te bedenken wat er gebeurt als ik me gewoon laat vallen, als ik mijn ogen sluit en ophoud met nadenken.
Twee dagen. Ik geef het twee dagen, daarna zal hij me ontslaan, of hij zal me tijdens een goed gesprek uitleggen dat zijn vriendin... en zijn ex-vrouw... en zijn kinderen... en zijn leven dat al gecompliceerd genoeg is zónder mij, want wat heeft hij met mij te maken, het kindermeisje, de weekendoppas met wie het lekker zoenen is, stiekem zoenen in de bijkeuken, of op de groene bank, of even snel bij de voordeur, maar het moet natuurlijk wel leuk blijven, ongecompliceerd, ongevaarlijk. Een spelletje.
Ik ben niet goed in dat soort spelletjes. Helemaal niet goed.
Twee dagen, dus.
...om maar te zwijgen van de heimelijke liefhebber van cliché-matige soap-verwikkelingen
...ofwel; hoe een opeenstapeling van min of meer onsympathieke personen toch een sympathiek verhaal kan maken.
ben benieuwd naar het vervolg...
quote:Maar Th. heeft zich toch pas aan het PM vergrepen toen het uit was tussen jullie? Ik vind het dan wel een ander verhaal dan met jou en D. Overigens wil jij niet het naadje van de kous weten over zijn vermeende affaire met PM? Laat je hem daar zo makkelijk mee wegkomen?Op zondag 23 oktober 2005 13:35 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, ik ben in principe ook wel voor het keihard terugbetalen met gelijke munt.
quote:Nou, het goede eraan vond ik dat je bijtijds stopte. Afgezien van die aantrekkingskracht - je zat zo te zien in een ongemakkelijke en bevreemdende situatie waarin toehappen de enige stap leek die ergens op sloeg. Totdat je bezig was en je je weer realiseerde wat er verder allemaal vastzit aan zo'n zoen.Op zondag 23 oktober 2005 12:03 schreef Nadine26 het volgende:
Echt? Ik heb er niet zo'n goed gevoel over: schuldgevoel, naar beide kanten (Th. & D.).
Schuldgevoelens ben je aan geen van beide verplicht. Of denk je dat ze erg onder je gebukt gaan?
quote:Als gevoel en verstand diametraal de andere kant op wijzen kun je niet verwachten precies te weten wat je wilt. Stel je nog maar eens de rotzooi voor waarin je terecht was gekomen als je toch tussen D.'s zijden lakens ontwaakt was - hoe dat je verhouding tot hem en tot zijn vrouwen en zijn kinderen gecompliceerd had, om over je relatie met Th. nog te zwijgen. D. kan dan nog zo'n onweerstaanbare alleskunner zijn, zo'n trofee ook, maar wat heb je daar aan als je verder niets van hem kunt verwachten?Plus dat ik helemaal niet zeker ben van wat ik wil & doe, ik snap er niks van, terwijl ik altijd iemand ben geweest die dat wél zeker wist.
quote:Right. Maar als jij hem vraagt wat hij met PM heeft uitgespookt, heeft hij de moed om te zeggen "dat is jóuw onzekerheid"?Thijs wil zeker het naadje van de kous weten, en van de hoed en de rand, en de waarheid en niets dan de waarheid, en... nou ja: met een vaag mompelverhaal kom ik bij hem niet weg.
Misschien heb je geen therapie nodig, maar een cursus onderhandelingstechniek. Als Daniël zijn tong in je mond steekt, of als Thijs zijn vreemdgaan als jouw probleem afdoet, of als PM je de loef afsteekt met een rotopmerking, dan is dat geen gegeven dat je maar te accepteren hebt. Zie het als een openingsbod. Dat doen zij ook; de brutalen hebben de halve wereld en zij handelen daar naar, gaan steeds net een stapje verder dan je zou willen. Het vervelende van situaties die door anderen geinitieerd en vormgegeven zijn, is dat die situaties wel op hun wensen en behoeften aansluiten, maar niet perse op de jouwe. Daar kun je je tegen wapenen door zelf meer initiatief te houden en door niet zomaar genoegen te nemen met wat je wordt voorgeschoteld; laat je gelden.
quote:Hahaha. Goed zo! Daar moet je om lachen. Alleen een malloot zou vreemdgaan relativeren. Bovendien, de kaarten zijn nu even zó geschud, dat niet jij maar zíj die vriendschap zal moeten leren relativeren..En nou heb ik net gehoord dat het poëziemeisje overal loopt rond te bazuinen dat ik onzeker ben & wankel in mijn schoenen sta, omdat ik - citaat - 'hun vriendschap niet kan relativeren',
Dat was trouwens iets waarbij je wél even op je strepen ging staan, en wél kreeg wat je wilde. Brutale Thijs bleek ineens tot concessies bereid toen je je even liet gelden, en Daniël accepteerde het toen je hem met overtuiging afwees nadat je eerst op zijn avances leek in te gaan. Dat zou je vaker moeten doen, dat kweekt respect en dan word je geen speelbal of speledingetje.
quote:Ik hou me juist graag voor ze aanbevolen!Pas op voor masserende vrouwen!
ps: Misschien moet jij maar gaan rondbazuinen dat het poëziemeisje twee dingen op je voorheeft.. en dat die beide van kunststof zijn.
quote:Onsympathieke personen...? Wie...? Wat...? Wáár dan...?...ofwel; hoe een opeenstapeling van min of meer onsympathieke personen toch een sympathiek verhaal kan maken.
quote:Ik ook! Ik ook!ben benieuwd naar het vervolg...
D. heeft een probleem. Hij moet drie dagen naar Spanje. En om onopgehelderde redenen verblijft Madame nog steeds in Parijs. Hoewel ze vorige week al terug zou zijn, logeert ze nog steeds bij haar ouders - ze blijft haar terugkomst uitstellen, en uitstellen, en uitstellen - tot grote ergernis van D. Inmiddels is de herfstvakantie aangebroken. En nu zit D. dus nog steeds met de kinderen opgescheept.
Hij heeft inmiddels geregeld dat een andere oppas (een oudere dame) zijn dochtertje (3 jaar) morgen met de TGV naar Parijs brengt, want zij is te klein om mee te gaan naar Spanje. De tweeling gaat wel met hem mee, ze hebben herfstvakantie en van tevoren had hij Madame beloofd om de vakantieweek 'voor zijn rekening' te nemen. Nu hij onverwachts op reis moet, houdt zij haar poot stijf.
Resultaat: D. zit compleet aan de grond.
Gisteravond ging hij ergens eten met een vriend. Hij zei geen woord tegen me toen ik me op de afgesproken tijd meldde. Hij snauwde de kinderen af, voerde daarna een lang en verhit telefoongesprek in de studeerkamer - geschreeuw vanachter de gesloten deur - en toen hij werd afgehaald door zijn vriend, nam hij afscheid van me met de onheilspellende woorden: "Jou spreek ik later nog."
Hij kwam veel later thuis dan afgesproken, rond half twee. Hij was niet alleen dronken maar ook in het slechtste, ijzigste humeur denkbaar. We zaten op fameuze de groene bank, ongeveer twee meter van elkaar vandaan, en hij vroeg: "Wat doe jij donderdag?"
"Donderdag? Geen idee."
"Ik moet voor zaken naar Spanje. Ik heb de tweeling onder mijn hoede. Uitgerekend nu, godverdomme." Eindelijk keek hij me aan. "Wat denk je, kun jij mee naar Spanje? Het is maar drie dagen."
"Donderdag!" bracht ik uit. "En eh... Spanje? Ik eh... "
Hij legde uit wat hij er gaat doen (het heeft te maken met geldschieters en de financiering van één of ander project), en toen zei hij: "Je wist van tevoren dat dit kon gebeuren. Dat hebben we uitvoerig met je besproken."
Dat klopt. Tijdens het 'sollicitatiegesprek' heeft Madame me gevraagd of ik bereid was om mee te gaan op vakantie - ze wilde weten of ik ook wel eens langere tijd achter elkaar kon werken (afgezien van de weekends, dus). Ik heb toen 'ja' gezegd - ik zei op alles 'ja', want ik wilde het baantje hebben, en ik dacht: dat loopt wel los.
Ik zei tegen D.: "Ja, maar je komt wel heel onverwachts met dit plan op de proppen. Ik heb ook nog een eigen leven, weet je. En een studie."
"Je bent toch bezig met je afstudeerscriptie?"
"Ja, maar..."
"Het kost je drie dagen. Drie!" riep hij driftig. "En je kunt daar ook studeren."
Ik kan slecht tegen mensen die me commanderen. Zeker als die mensen een dag eerder nog met me hebben gezoend.
"Pech gehad," zei ik.
"Dan hoepel je maar helemáál op!" riep hij woedend. "Wat heb ik nou aan jou? Ik heb helemaal niks aan jou!"
"Nee," zei ik kalm. "Jammer, hè?"
Stilte. Hij wierp me een ijzige blik toe. Ik reageerde niet. Toen sprak hij de historische woorden: "En als ik je extra geld geef?"
"Ligt eraan," zei ik.
Hij keek me vragend aan.
"Extra geld is altijd goed," zei ik. "Het ligt eraan wat ik voor dat geld moet doen."
"Nadine," begon hij, zichtbaar gegeneerd. "Jij weet net zo goed als ik... wij hebben... maar dat gebeurt niet meer. Dat is een afspraak."
Ik knikte.
"Jezus, wat denk je... dit is... ik vind dit zelf ook..." Hij durfde me niet aan te kijken. "Maar ik heb een probleem. Ik weet geen andere oplossing, ik vraag het dus aan jou. De jongens hebben vakantie, ik kan ze niet... en als jij erbij bent... ze zijn dol op jou, Nadine. Ik hoop écht dat je erover wilt nadenken. Doe je dat, alsjeblieft?"
"Nadenken kan altijd." Ik begon er lol in te krijgen, ik ging nog even door: "Nadenken kost niks. Waar in Spanje moet je precies zijn?"
"Sevilla."
"Mooie stad, Sevilla."
"Ik ga voor zaken, niet voor mijn lol." Hij zuchtte, ik kreeg bijna medelijden met hem. "Kom op, Nadine. Wat maken die paar dagen nou uit? Lekker zwemmen, een beetje bruin worden." Hij wees naar buiten, de regen viel met bakken uit de hemel. "Is het nou zo'n straf om een paar dagen in de zon te zitten?"
"Daar gaat het niet om." Ik aarzelde. "Maar okay, ik zal erover nadenken."
"Niet te lang," zei hij.
Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan. Ik heb er over nagedacht.
1) Mijn moeder is ziek; ik durf niet zo maar een paar dagen weg.
2) Ik heb vliegangst.
3) Ik heb Thijs nog niet gesproken (ja, telefonisch, want hij zit een paar dagen bij zijn moeder).
4) Ik wil naar Spanje!
Ik denk dat ik het doe. Mijn moeder zegt: "Ga nou maar, ik ga echt niet dood in die paar dagen." Ik wil alleen Thijs nog even spreken. Nee, niet om hem te vertellen over de zoenerij van D. & mij... dat kan ik niet door de telefoon zeggen. Toch?
En verder... verder ben ik bloednerveus.
Wat stellen die paar zoentjes nu voor. (....)
Daarbij, Spanje is geweldig
en het is idd maar drie dagen, neem een slaappil als je vliegangst hebt.Maar ja he, dat ben ik...ik leef volgens het motto:
"Je kan beter spijt hebben van dingen die je wel hebt gedaan, dan van dingen die je hebt nagelaten
" Met het oog op waar je over wilt mijmeren als je straks op hoogbejaarde leeftijd in je schommelstoel zit, met een hoofd vol craquelé ... Plus dat volgens de beruchte zeemansredenatie "vreemdgaan in een ander land" niet telt
Je beseft toch wel dat dat alleen maar werkt als je je hele ziel blootlegt. Het is niet de bedoeling dat je iets voor jezelf houdt, anders werkt de therapie niet. Je moet met de blokken spelen, zogezegd.
Dan zal ook dit topic wel ter sprake komen.
Leuk. Heeft die therapeut ook wat te lezen.
Een of twee sessies daarna zul je wel een keer zonder verdere uitleg posten dat je niet verder zult posten...
He Therapeut! Bedankt he!
Weer een mens die voor zichzelf dacht in het keurslijf gekneed! Goedzo!
Jammer, Nadine schreef de meest zinnige dingen op het forum.
En daar had ze helemaal geen therapie voor nodig.
quote:Nou, iedereen dusOp maandag 24 oktober 2005 15:16 schreef Nadine26 het volgende:
[b]Op zondag 23 oktober 2005 15:46
Onsympathieke personen...? Wie...? Wat...? Wáár dan...?
Maar da's niet erg...ik word graag bevestigd in mijn cynisme...Is er nog hoop op een happy end?
quote:Maar Th. heeft zich toch pas aan het PM vergrepen toen het uit was tussen jullie? Ik vind het dan wel een ander verhaal dan met jou en D.
Nee, het is nooit uit geweest. We hadden afgesproken dat het 'leuk' en 'weer eens iets anders' en 'goed' en 'volwassen' en ook 'inspirerend' zou zijn als we elkaar zouden toestaan, in het volste vertrouwen en met alle ruimdenkendheid die we in ons hebben, om ook 'met anderen uit te gaan', in plaats van alleen met elkaar, omdat wij toch steeds ruzie kregen. Ik geef toe: het was een dubbelhartige afspraak. Typisch zo'n afspraak waar later problemen van komen. Het idee kwam uit de koker van Thijs, die natuurlijk allang iemand op het oog had - iemand met wie hij de uiterste grenzen van die dubbelhartige afspraak kon aftasten... Maar allerminst dubbelhartig was de afspraak (óók uit de koker van Thijs) dat we níet met iemand anders zouden zoenen. (God, wat klinkt dit kinderachtig - ik voel me veertien.)
Om kort te gaan: die laatste afspraak hebben we allebei geschonden, binnen anderhalve seconde ongeveer. (Of hád ik toen al met D. gezoend...? Ik weet het echt niet meer.)
quote:Ja, het naadje van die PM-kous interesseert me in hoge mate - maar hoe kom ik erachter? Eerlijk gezegd ben ik te trots om op het poëziemeisje af te stappen met de vraag: "Zeg, wat hebben Thijs en jij nou precies uitgespookt?" Die trimof gun ik haar niet. (En die afgang wil ik mezelf ook graag besparen...)Overigens wil jij niet het naadje van de kous weten over zijn vermeende affaire met PM? Laat je hem daar zo makkelijk mee wegkomen?
Thijs houdt bij hoog & bij laag vol dat er niet meer is voorgevallen dan alleen een beetje (dronken, lamlendig, niks beters te doen, etc.) zoenen.
Daar komt natuurlijk bij dat mijn eigen blazoen ook niet bepaald smetteloos is (zoals de Amerikanen zeggen: I don't come out of this smelling like a rose...) Daarom heb ik hem er inderdaad makkelijker mee laten wegkomen dan ik eigenlijk zou willen...
Maar serieus: hoe kom je in zo'n geval achter de waarheid?
Je hebt ja gezegd om op vakanties mee te gaan, niet op zakenreizen...
Snap sowieso niet dat hij dat niet heeft voorgesteld, is veel makkelijker.
quote:Die heeft ze je al op zeer slinkse wijze verteld!Op maandag 24 oktober 2005 22:24 schreef Nadine26 het volgende:
Maar serieus: hoe kom je in zo'n geval achter de waarheid?
Bij het "thee" moment!
quote:niet noodzakelijk...waarom zou je ervan uitgaan dat zij de waarheid spreekt? waarom zou ze?Op maandag 24 oktober 2005 22:30 schreef Oblivion het volgende:
[..]
Die heeft ze je al op zeer slinkse wijze verteld!
Bij het "thee" moment!
quote:Omdat Thijs vaag doet....Op maandag 24 oktober 2005 22:34 schreef Abbadon het volgende:
[..]
niet noodzakelijk...waarom zou je ervan uitgaan dat zij de waarheid spreekt? waarom zou ze?
quote:D. gaat absoluut niet onder mij gebukt - onder niemand, als je het mij vraagt (of het zouden zijn Spaanse geldschieters moeten zijnSchuldgevoelens ben je aan geen van beide verplicht. Of denk je dat ze erg onder je gebukt gaan?
)Thijs is een ander verhaal, die gaat diep onder mij gebukt... maar dan vooral onder mijn 'onvolwassen gedrag'. En daar ga ík weer onder gebukt, dus op die manier houden we elkaar er lekker onder.
quote:D.'s zijden lakens...
(Misschien wel zwarte zijden lakens... zoals in de betere B-film!)quote:Flauw, hè? Beter gezegd: doortrapt & uitgekookt. Toegegeven: er bestaat een kans dat hij écht niks heeft uitgespookt, die mogelijkheid moeten we open laten, maar... zelfs jij zwicht voor een paar getrainde massage-handen.Right. Maar als jij hem vraagt wat hij met PM heeft uitgespookt, heeft hij de moed om te zeggen "dat is jóuw onzekerheid"?
quote:Misschien heb je geen therapie nodig, maar een cursus onderhandelingstechniek. Het vervelende van situaties die door anderen geinitieerd en vormgegeven zijn, is dat die situaties wel op hun wensen en behoeften aansluiten, maar niet perse op de jouwe. Daar kun je je tegen wapenen door zelf meer initiatief te houden en door niet zomaar genoegen te nemen met wat je wordt voorgeschoteld; laat je gelden.
Goeie tip.
Dit ga ik in de praktijk brengen. Want inderdaad:
quote:Ik maak een mentale notitie....dat kweekt respect en dan word je geen speelbal of speledingetje.
Voor tijdens mijn verblijf iin Spanje.
quote:Misschien moet jij maar gaan rondbazuinen dat het poëziemeisje twee dingen op je voorheeft.. en dat die beide van kunststof zijn.
quote:Dat ben ik helemaal met je eens. (Trouwens: zoenen... waar hebben we het over? Als we nou onder de zwart satijnen lakens waren beland... kijk... dan... eh... nou ja: dan zou ik het waarschijnlijk helemáál niet zeggenIk zou niets zeggen over dat zoenen...!! Vind sowieso dat eerlijkheid in dat soort zaken overgewaardeerd word...meestal gaat het er alleen maar om om het gemoed van de opbiechtende partij te ontlasten...niet om het nobele streven "eerlijk"te zijn
)quote:Goed motto!Maar ja he, dat ben ik...ik leef volgens het motto:
"Je kan beter spijt hebben van dingen die je wel hebt gedaan, dan van dingen die je hebt nagelaten
quote:Nog beter motto!Plus dat volgens de beruchte zeemansredenatie "vreemdgaan in een ander land" niet telt
quote:Thijs weet gewoon niet wat hij wil...en PM heeft best wat te winnen met zo'n leugen, en aangezien ze weet dat Thijs en onze onverschrokken heldin toch al niet geweldig communiceren is het een logische tactiek...
quote:Bij D. en zijn vrouw zijn de kinderen een soort 'opdracht' of 'taak'. Ze noemen het ook 'dienst', in de zin van: "Jij hebt dit weekend dienst," wanneer één van hen op de kinderen moet passen. Ik vind het zeer merkwaardig; misschien is dat 'modern ouderschap'? In elk geval : ze nemen het allebei nogal zwaar op. Het is ook een groot strijdpunt tussen hen. Madame vindt dat D. te veel werkt en te weinig aandacht heeft voor de kinderen (en dat is wáár), terwijl D. op zijn beurt voortdurend klaagt over de vele uitjes & etentjes & tripjes & feestjes & shoppingmiddagjes & excursies & manicure-sessies & ga zo maar door van Madame (en dat is óók waar). Kortom: het is oorlog! En het wapen waarmee ze elkaar bestrijden, is hun kroost.Op maandag 24 oktober 2005 22:28 schreef Oblivion het volgende:
Stel aan D. voor dat hij naar spanje gaat, en jij in zijn huis op kids past.
Je hebt ja gezegd om op vakanties mee te gaan, niet op zakenreizen...
Snap sowieso niet dat hij dat niet heeft voorgesteld, is veel makkelijker.
Ze laten de verzorging & opvoeding van hun kinderen al zo'n beetje fulltime over aan ingehuurde krachten, met de nodige schuldgevoelens van dien. In de ogen van Madame zou het een absolute misdaad zijn als D. mij tijdens zijn tripje naar Spanje met de kinderen in zijn huis liet bivakkeren - want het idee van dat hele tripje (in de ogen van Madame) is nu juist dat hij in Spanje eindelijk wat quality time met de tweeling kan doorbrengen. In de praktijk komt die quality time op míjn schouders terecht, maar dat hoeft zij niet te weten.
Alles bij elkaar is het een redelijk beangstigend scenario, voor iedereen die ooit nog kinderen hoopt te krijgen (en persoonlijk hoop ik dat wél). Je zou toch denken dat kinderen je gelukkig maken, en dat je zoveel mogelijk tijd met hen wilt doorbrengen... maar bij D. en zijn vrouw zijn de kinderen tegelijkertijd machtsmiddel en loden last.
Het is, uiteindelijk, allemaal schijn.
D. zou de tweeling duizend maal liever thuis laten, met mij of met iemand anders, maar hij wil na afloop van het tripje thuiskomen met een stapel vakantiefoto's in techicolorkleuren - om zijn vrouw de ogen mee uit te steken (1), en om zijn positie te versterken (2), en om zijn schuldgevoel mee te dempen (3).
quote:Sneue mensen...Op maandag 24 oktober 2005 23:14 schreef Nadine26 het volgende:
Kortom: het is oorlog! En het wapen waarmee ze elkaar bestrijden, is hun kroost.
quote:Ja, die vervolgens niet geholpen heeft, want Thijsje blijft vaag.Op maandag 24 oktober 2005 23:05 schreef Abbadon het volgende:
[..]
Thijs weet gewoon niet wat hij wil...en PM heeft best wat te winnen met zo'n leugen, en aangezien ze weet dat Thijs en onze onverschrokken heldin toch al niet geweldig communiceren is het een logische tactiek...
En ik ben het met Vivi eens...Niet eerlijk zijn helpt in dit geval!
quote:of het niet geholpen heeft is nog niet echt gebleken, maar dat van Thijsje niks verwacht hoeft te worden is wel duidelijk inderdaad...Op maandag 24 oktober 2005 23:19 schreef Oblivion het volgende:
Ja, die vervolgens niet geholpen heeft, want Thijsje blijft vaag.
quote:ach ja, waarom zou je de zaken nodeloos ingewikkeld makenEn ik ben het met Vivi eens...Niet eerlijk zijn helpt in dit geval!
quote:Jawel, ze is in twijfel...ze weet het niet zeker...Op maandag 24 oktober 2005 23:37 schreef Abbadon het volgende:
[..]
of het niet geholpen heeft is nog niet echt gebleken, maar dat van Thijsje niks verwacht hoeft te worden is wel duidelijk inderdaad...
(ik doe maar even net of je er niet bent Nadine...
)quote:Omdat mensen over het algemeen "eisen" van je dat je eerlijk bent...ach ja, waarom zou je de zaken nodeloos ingewikkeld maken
Alleen willen ze vaak de waarheid niet horen.
quote:Hé... Gerben!Therapie...
Je beseft toch wel dat dat alleen maar werkt als je je hele ziel blootlegt. Het is niet de bedoeling dat je iets voor jezelf houdt, anders werkt de therapie niet. Je moet met de blokken spelen, zogezegd.
Dan zal ook dit topic wel ter sprake komen.
Leuk. Heeft die therapeut ook wat te lezen.
Leuk om jou weer eens te zien! Ik ben het met je eens, hoor.
Ik báál van die hele therapie, ik ben er niet mee in mijn nopjes, zogezegd.
quote:Dat denk ik niet.Een of twee sessies daarna zul je wel een keer zonder verdere uitleg posten dat je niet verder zult posten...
Tenminste: ik denk niet dat een therapeut, maakt niet uit welke therapeut, mij nog kan afremmen in mijn koortsachtige queeste naar... ja: naar wát, eigenlijk? Geen idee.
Maar nu zal ik je iets anders vertellen. Wat ik wél heel griezelig vind, beklemmend & aardschokkend, is dat ik vandaag op de faculteit was, waar iemand in het voorbijgaan tegen mij zei: "Hé Nadine, leuk dagboek!"
Het scheelde weinig of ik was ter plekke dood neergevallen.
Misschien is het naïef om te denken dat niemand een link zal leggen tussen mij & de dingen die ik opschrijf. Maar ik ben niet zo naïef. Dat valt wel mee. Ik heb wél de neiging om te railleren - om hard tegen de dingen aan te schoppen, zonder na te denken over de consequenties. Ik beschouw dit dagboek als een persoonlijke document, en natuurlijk verander ik wel eens een naam (en soms ook niet) en natuurlijk houd ik wel eens dingen achter (en meestal ook niet) en natuurlijk gaat het mij in de allereerste plaats om het schrijven. God ja, de woorden, het gaat uiteindelijk allemaal om de woorden. Het klinkt misschien pathetisch, maar woorden, en zinnen, en klanken hebben een troostende werking.
Moet ik me dan iets aantrekken van anderen?
Goeie vraag.
quote:Ik hoop het. Ik hoop dat ik zinnige dingen schrijf, ik hoop dat ik geen therapie nodig heb, ik hoop dat ik kan blijven schrijven, want ik zou het verschrikkelijk missen. De troost. De woorden.Jammer, Nadine schreef de meest zinnige dingen op het forum.
En daar had ze helemaal geen therapie voor nodig.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 24-10-2005 23:57:59 ]
quote:...en daar begint het mee hè, met die knagende twijfel...de vraag is wat ze er mee doetOp maandag 24 oktober 2005 23:40 schreef Oblivion het volgende:
Jawel, ze is in twijfel...ze weet het niet zeker...
(ik doe maar even net of je er niet bent Nadine...
quote:ik vertrouw mensen die zich er op voorstaan altijd eerlijk te zijn niet...soms kun je beter liegen, of gewoon je mond houdenOmdat mensen over het algemeen "eisen" van je dat je eerlijk bent...
Alleen willen ze vaak de waarheid niet horen.
quote:In ieder geval niet door je te laten afschepen met ''dat is jouw onzekerheid''. Ik zelf zou niet eens met iemand naar bed kunnen gaan als ik ernstige vermoedens heb van ontrouw. Pikstraf dusOp maandag 24 oktober 2005 22:24 schreef Nadine26 het volgende:
Maar serieus: hoe kom je in zo'n geval achter de waarheid?
quote:Dat lezen we hier, ze gaat lekker badderen en slapen met Thijs...Op maandag 24 oktober 2005 23:57 schreef Abbadon het volgende:
[..]
...en daar begint het mee hè, met die knagende twijfel...de vraag is wat ze er mee doet
Thijs doet het goed!
quote:Dat, mijn beste, heb je heel goed!
ik vertrouw mensen die zich er op voorstaan altijd eerlijk te zijn niet...soms kun je beter liegen, of gewoon je mond houden
*Zeer nare ervaringen heeft met wel de waarheid vertellen...
quote:...en daar begint het mee hè, met die knagende twijfel...de vraag is wat ze er mee doet
Ja, ik geef toe: de twijfel knaagt... en wat ik ermee doe, is om precies te zijn: wegstoppen & niet teveel aan denken & tegelijkertijd ruimte scheppen voor mezelf om eens in een schemerige bijkeuken met iemand anders te zoenen, want ach...
quote:Je kunt geen interview met een Bekende of Minder Bekende of zelfs Volslagen Onbekende Nederlander lezen, of er staat: "Ik ben altijd eerlijk. Als ik érgens niet tegen kan, dan is het wel oneerlijkheid. Ik zal het je sterker vertellen: ik ben allergisch voor oneerlijkheid, ik krijg er rode uitslag van in mijn nek."ik vertrouw mensen die zich er op voorstaan altijd eerlijk te zijn niet...soms kun je beter liegen, of gewoon je mond houden
Als ik zoiets lees, denk ik altijd 3 dingen:
1:
2:
3:
quote:Ik heb nog altijd de naieve hoop dat het op de langere termijn slecht met Thijsje aflooptOp dinsdag 25 oktober 2005 00:00 schreef Oblivion het volgende:
Dat lezen we hier, ze gaat lekker badderen en slapen met Thijs...
Thijs doet het goed!
dat gun ik hem... quote:ik heb zo af en toe de nare gewoonte om mensen te vragen of ze een eerlijk antwoord, of een aardig antwoord willen....gek genoeg willen ze dan meestal helemaal geen antwoord meerDat, mijn beste, heb je heel goed!
*Zeer nare ervaringen heeft met wel de waarheid vertellen...
quote:Dat is niet alleen oneerlijk, maar ook nog eens hypocriet en weinig integer. Jij veroorlooft je bepaalde vrijheden omdat hij tenslotte ook is vreemdgegaan. Hij moet als straf daarvoor zijn contact met PM stopzetten en jij staat vrolijk te zoenen in de keuken zonder enig schuldgevoel want tsja hij deed het tenslotte ook.Op dinsdag 25 oktober 2005 00:14 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, ik geef toe: de twijfel knaagt... en wat ik ermee doe, is om precies te zijn: wegstoppen & niet teveel aan denken & tegelijkertijd ruimte scheppen voor mezelf om eens in een schemerige bijkeuken met iemand anders te zoenen, want ach...
quote:Dan zou ik maar eens heel snel je hoofd uit het zand halen..Op dinsdag 25 oktober 2005 00:14 schreef Nadine26 het volgende:
ik ben allergisch voor oneerlijkheid, ik krijg er rode uitslag van in mijn nek."
Als ik zoiets lees, denk ik altijd 3 dingen:
1:
2:
3:
Het is namelijk zeer oneerlijk tegenover jezelf...
Is toch ook een soort van oneerlijkheid?
quote:Pikstraf!Op maandag 24 oktober 2005 23:57 schreef Xennia het volgende:
Ik zelf zou niet eens met iemand naar bed kunnen gaan als ik ernstige vermoedens heb van ontrouw. Pikstraf dus
Hahahaha! Dat woord kende ik nog niet! Het is ook leuk als je het een paar keer achter elkaar zegt: pikstraf, pikstraf, pikstraf - jij krijgt pikstraf!
quote:Op dinsdag 25 oktober 2005 00:14 schreef Abbadon het volgende:
[..]
Ik heb nog altijd de naieve hoop dat het op de langere termijn slecht met Thijsje afloopt
quote:ik heb zo af en toe de nare gewoonte om mensen te vragen of ze een eerlijk antwoord, of een aardig antwoord willen....gek genoeg willen ze dan meestal helemaal geen antwoord meer
Je bent niet heel toevallig een taxichauffeur uit Amsterdam? Daar heb ik dan wel weer een paar goede dingen uitgehaald.
Mensen om je heen zien dingen vaak net iets scherper.
En ik wil vooruit in het leven!
En nu weer terug naar Nadine.
quote:Op dinsdag 25 oktober 2005 00:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Pikstraf!
Hahahaha! Dat woord kende ik nog niet! Het is ook leuk als je het een paar keer achter elkaar zegt: pikstraf, pikstraf, pikstraf - jij krijgt pikstraf!
Pikstraf is toch 1 van de basisgereedschappen in elk vrouwenleven?!
Ik ben het ook aan het uitoefenen, leuk!
quote:Eén groot nadeel lijkt mij dat je er zelf ook onder te lijden hebt.Op dinsdag 25 oktober 2005 00:31 schreef Vivi het volgende:
Pikstraf is toch 1 van de basisgereedschappen in elk vrouwenleven?!
Ik ben het ook aan het uitoefenen, leuk!
Maar vertel eens... werkt het een beetje, de strenge doch rechtvaardige pikstraf?quote:Dat is zeer zeker het geval, maar moet je nooit laten merkenOp dinsdag 25 oktober 2005 00:37 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Eén groot nadeel lijkt mij dat je er zelf ook onder te lijden hebt
Al is het natuurlijk wetenschappelijk bewezen dat het opbouwen van de spanning nooit kwaad kan
Maar! morgen komt hij langs onder het mom van "iets ophalen" ..
Dat "iets"staat toevallig op mijn slaapkamer
En hij is morgen jarig, ergo, vast eenzaam en in een bespiegelende bui, en we hebben net weer ruzie gehad (--> adrenaline).
Heerlijk, zo'n hopeloos voortslepende nergens toe leidende "vriendschap"
Maar de sex is goed joh, na een paar weekjes pikstraf
quote:Hear Hear.Op dinsdag 25 oktober 2005 00:40 schreef Xennia het volgende:
[..]
Dat is zeer zeker het geval, maar moet je nooit laten merken
Een spinning lesje van te voren, en geen haan die er naar kraait Nadine
quote:Okay, ik heb de ingrediënten op een rijtje! (Ga nu snel mijn authentieke jaren-70 kruidenrekje bijvullen... )Op dinsdag 25 oktober 2005 00:41 schreef Vivi het volgende:
..."iets ophalen" .. slaapkamer... jarig... eenzaam...bespiegelend...ruzie... adrenaline... hopeloos... verliefdheid...
* kaasplankje aanreikt*
quote:Lekker!
Frans stokbroodje erbij... glaasje rode wijn... en verder dus NIETS laten merken (zegt Xennia), en doen alsof dat kaasplankje een beetje tegenvalt - je hebt betere kaasplankjes geproefd in je leven, gevarieerdere kaasplankjes ook...
met als neutrale gezichtsuitdrukking --> Blasé. met een vleugje verveling.quote:Hoe weet jij dat nou? Heb je het ooit volgehoudenOp dinsdag 25 oktober 2005 00:41 schreef Vivi het volgende:
Maar de sex is goed joh, na een paar weekjes pikstraf
quote:Ja, dat was toen ik niet postteOp dinsdag 25 oktober 2005 00:55 schreef Xennia het volgende:
[..]
Hoe weet jij dat nou? Heb je het ooit volgehouden
"Een paar" is 2 toch?
quote:Je bent een snelle leerling. Waarom bekruipt mij toch de gedachte dat jij niet veel lessen manipulatie nodig hebtOp dinsdag 25 oktober 2005 00:53 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Lekker!
Frans stokbroodje erbij... glaasje rode wijn... en verder dus NIETS laten merken (zegt Xennia), en doen alsof dat kaasplankje een beetje tegenvalt - je hebt betere kaasplankjes geproefd in je leven, gevarieerdere kaasplankjes ook...
quote:Alsof een man dat begrijpt...Op dinsdag 25 oktober 2005 00:54 schreef Vivi het volgende:
Precies
quote:
Ze zien heus wel een verschil, alleen ze moeten het nog even plaatsen. Dat lukt dan mooi als ze in hun eigen bedje naar het plafond liggen te staren
quote:En bracht je jezelf gedurende die twee weken wel in situaties waarin je je normaliter aan hem zou vergrijpen of hij zich aan jou?Op dinsdag 25 oktober 2005 00:57 schreef Vivi het volgende:
[..]
Ja, dat was toen ik niet postte
"Een paar" is 2 toch?
Dit is eigenlijk stof voor je eigen topic, tijd voor een update
quote:Ik heb Cc al gemaildOp dinsdag 25 oktober 2005 01:01 schreef Xennia het volgende:
[..]
En bracht je jezelf gedurende die twee weken wel in situaties waarin je je normaliter aan hem zou vergrijpen of hij zich aan jou?
Dit is eigenlijk stof voor je eigen topic, tijd voor een update
quote:Godverdomme Vivi, jouw Henk holt gelijk naar een andere meiske om zijn zakje te legen...Op dinsdag 25 oktober 2005 01:00 schreef Vivi het volgende:
[..]
Ze zien heus wel een verschil, alleen ze moeten het nog even plaatsen. Dat lukt dan mooi als ze in hun eigen bedje naar het plafond liggen te staren
Come on!
Dit werkt alleen bij bepaalde mannen...
De rest gaat vrolijk vreemd, ze krijgen het thuis niet.
quote:Eigen bedje? Dan werkt het natuurlijk niet, je moet naast elkaar liggen en dan toch afwijzen. In zijn eigen bedje kan hij andere dames uitnodigenOp dinsdag 25 oktober 2005 01:00 schreef Vivi het volgende:
[..]
Ze zien heus wel een verschil, alleen ze moeten het nog even plaatsen. Dat lukt dan mooi als ze in hun eigen bedje naar het plafond liggen te staren
quote:Neee, dat zou ie noooit doenOp dinsdag 25 oktober 2005 01:02 schreef Oblivion het volgende:
[..]
Godverdomme Vivi, jouw Henk holt gelijk naar een andere meiske om zijn zakje te legen...
Come on!
Dit werkt alleen bij bepaalde mannen...
De rest gaat vrolijk vreemd, ze krijgen het thuis niet.
quote:Dat is, volgens mij, juist de clou: verwarring zaaien.
Zo'n man wil dat wel begrijpen, maar kan het niet. Hij denkt: het is toch een goed kaasplankje? Ik heb toch camembert en brie en chèvres en drie leuke groene olijfjes gerangschikt?
quote:Je moet ze net zolang vasthouden totdat het te laat is om anderen te bellen natuurlijkOp dinsdag 25 oktober 2005 01:03 schreef Xennia het volgende:
[..]
Eigen bedje? Dan werkt het natuurlijk niet, je moet naast elkaar liggen en dan toch afwijzen. In zijn eigen bedje kan hij andere dames uitnodigen
quote:Wat Xennia zegt, IN bed quasi je rug toekeren, en melden: Truste schat! Slaap lekker!Op dinsdag 25 oktober 2005 01:03 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat is, volgens mij, juist de clou: verwarring zaaien.
Zo'n man wil dat wel begrijpen, maar kan het niet. Hij denkt: het is toch een goed kaasplankje? Ik heb toch camembert en brie en chèvres en drie leuke groene olijfjes gerangschikt?
Met dat kaasplankje sla je de plank mis...
quote:Op dinsdag 25 oktober 2005 01:04 schreef Vivi het volgende:
[..]
Je moet ze net zolang vasthouden totdat het te laat is om anderen te bellen natuurlijk
Henk smst de klok rond...
quote:Op dinsdag 25 oktober 2005 01:03 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat is, volgens mij, juist de clou: verwarring zaaien.
Zo'n man wil dat wel begrijpen, maar kan het niet. Hij denkt: het is toch een goed kaasplankje? Ik heb toch camembert en brie en chèvres en drie leuke groene olijfjes gerangschikt?
"Vrouwen! kom ik aan met kapperappeltjes for godsake en nog is het niet goed! Misschien als ik nu zo'n blaadje peterselie, daar rechts van de olijfjes..."
quote:Goed! Hou me op de hoogte! Ik ben ook benieuwd naar de laatste verwikkelingen omtrent Henk/Samuel/Roberto
quote:Hij kon jou ook na middernacht bellen..Op dinsdag 25 oktober 2005 01:04 schreef Vivi het volgende:
[..]
Je moet ze net zolang vasthouden totdat het te laat is om anderen te bellen natuurlijk
Maar zet het nou maar in je eigen topic.
quote:Alejandro,Op dinsdag 25 oktober 2005 01:07 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Goed! Hou me op de hoogte! Ik ben ook benieuwd naar de laatste verwikkelingen omtrent Henk/Samuel/Roberto
Nick, Mick.Nou ja, hij heet gewoon Lex hoor
Maar euhm je hebt niet met mannen te maken hier.
quote:Op dinsdag 25 oktober 2005 00:23 schreef Oblivion het volgende:
[..]
Dan zou ik maar eens heel snel je hoofd uit het zand halen..
Het is namelijk zeer oneerlijk tegenover jezelf...
Is toch ook een soort van oneerlijkheid?
Ik zet 'm gewoon nog een keer neer...
quote:Dan zet ik hem ook nog eens neer. Ben tenslotte ook geen manOp dinsdag 25 oktober 2005 00:20 schreef Xennia het volgende:
[..]
Dat is niet alleen oneerlijk, maar ook nog eens hypocriet en weinig integer. Jij veroorlooft je bepaalde vrijheden omdat hij tenslotte ook is vreemdgegaan. Hij moet als straf daarvoor zijn contact met PM stopzetten en jij staat vrolijk te zoenen in de keuken zonder enig schuldgevoel want tsja hij deed het tenslotte ook.
quote:Ja..., terwijl ik met mijn linker hersenhelft over kaasplankjes & pikstraf discussieer - en laten we wel wezen: dat is niet de minste discussie - breek ik mijn rechter hersenhelft over de vraag wat je nou precies met die opmerking bedoelt.Op dinsdag 25 oktober 2005 01:10 schreef Oblivion het volgende:
Mooie afleidingsmanouvre trouwens Nadine...
Maar euhm je hebt niet met mannen te maken hier.
Ik zet 'm gewoon nog een keer neer...
Ik ben oneerlijk tegenover mezelf, zo ver ben ik. Maar ik geloof dat wij elkaar, zogezegd, verkeerd begrijpen. Want ik zeg niet dat ik allergisch ben voor oneerlijkheid; dat zeggen al die bekende en semi-bekende en totaal onbekende Nederlanders in interviews. En daar ben ik het mee oneens. Want als we allemaal zo vreselijk eerlijk & nobel & recht door zee waren, dan zag de wereld er waarschijnlijk stukken beter uit, of niet?
quote:Of zilveren! Of zitten we dan inmiddels in de C-categorie?Op maandag 24 oktober 2005 22:41 schreef Nadine26 het volgende:
quote:Ja, nee! Ik laat me graag mani-puleren, maar natuurlijk niet manipuleren!Flauw, hè? Beter gezegd: doortrapt & uitgekookt. Toegegeven: er bestaat een kans dat hij écht niks heeft uitgespookt, die mogelijkheid moeten we open laten, maar... zelfs jij zwicht voor een paar getrainde massage-handen.
Ik ga nu tweemaal per week naar een leuke fysiotherapeute die zich op mijn overspannen rug in het zweet kneedt, en ik zou er echt geen bezwaar tegen hebben als er zich nog tien, twintig jongedames melden om me ook de resterende uren onder handen te nemen (zoiets als Kees van Kooten die zich onder zijn bureau een permanent slobberende secretaresse droomde.. maar dan in het nette). Dat wil nog niet zeggen dat ze daarna met die grijpgrage handjes van alles van me gedaan krijgen. Nou ja, wel veel waarschijnlijk, maar niet alles
quote:Tot mijn verrassing had je dat al gedaan! Geweldig zoals je Daniël van een chagrijnige bullebak in een lillend drilpuddinkje omtoverde. Bijna te mooi om waar te zijn, maar zelfs als je je hier als prozaiste enige dichterlijke vrijheden zou hebben veroorloofd, blijft het een fraaie scene.Goeie tip.
Dit ga ik in de praktijk brengen.
Omtrent Th. en PM, ik ben echt bang dat je je daar geen illusies moet maken, en als je twintig keer unverfrohren tegen hem zegt dat hij haar gen**kt heeft zal hij dat ook wel toegeven. Zoenen is gewoon niet interessant als je de ander niet attractief vindt. Toch? Dat doet een man in dat geval alleen als opmaat naar iets dat -hebt erbarmen met onze zwakten- wél interessant is, zoals het mogen spelen met twee grote jetsers, of het hemels wegzinken in de broeierige diept... afijn! Maar de manier om daar achter te komen lijkt me dus om het gewoon als vaststaand feit te presenteren. Eerst zal hij tegensputteren, maar dan zeg je gewoon dat zij je dat zelf gezegd heeft. Dan herhaal je de mantra nog een paar keer en alleen als hij dan écht wanhopig of woedend wordt (of ter plekke PM belt om haar de mantel uit te vegen) is er reden om je argwaan opzij te zetten.
quote:Ach, zolang ik Tarzan heb, lig ik daar niet van wakkerOp dinsdag 25 oktober 2005 01:18 schreef Oblivion het volgende:
Xennia, ik denk dat wij pikstraf krijgen..
quote:Op dinsdag 25 oktober 2005 01:18 schreef Nadine26 het volgende:
Ja..., terwijl ik met mijn linker hersenhelft over kaasplankjes & pikstraf discussieer - en laten we wel wezen: dat is niet de minste discussie - breek ik mijn rechter hersenhelft over de vraag wat je nou precies met die opmerking bedoelt.
Ik ben oneerlijk tegenover mezelf, zo ver ben ik. Maar ik geloof dat wij elkaar, zogezegd, verkeerd begrijpen. Want ik zeg niet dat ik allergisch ben voor oneerlijkheid; dat zeggen al die bekende en semi-bekende en totaal onbekende Nederlanders in interviews. En daar ben ik het mee oneens.
Ik heb het verkeerd gelezen, mijn excuses!
quote:Beter weet ik dus niet, wel lelijker en duidelijker.Want als we allemaal zo vreselijk eerlijk & nobel & recht door zee waren, dan zag de wereld er waarschijnlijk stukken beter uit, of niet?
quote:Ja... daar heb je wel gelijk in.Op dinsdag 25 oktober 2005 00:20 schreef Xennia het volgende:
Dat is niet alleen oneerlijk, maar ook nog eens hypocriet en weinig integer. Jij veroorlooft je bepaalde vrijheden omdat hij tenslotte ook is vreemdgegaan. Hij moet als straf daarvoor zijn contact met PM stopzetten en jij staat vrolijk te zoenen in de keuken zonder enig schuldgevoel want tsja hij deed het tenslotte ook.
Ach, wat maakt het mij ook uit: ik ben hypocriet en weinig integer. De enige nuance die ik nog kan aanbrengen is dat ik wel enig schuldgevoel heb; dat dan gelukkig nog wel...
quote:He gelukkig hoor., dat maakt je nu juist zo beminnelijkOp dinsdag 25 oktober 2005 01:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja... daar heb je wel gelijk in.
Ach, wat maakt het mij ook uit: ik ben hypocriet en weinig integer.
quote:Heet Kasta tegenwoordig zo?Op dinsdag 25 oktober 2005 01:23 schreef Xennia het volgende:
[..]
Ach, zolang ik Tarzan heb, lig ik daar niet van wakker
Okay, ik stop met tussen door te posten.
En Nadine, ik geniet nog steeds! Zoals jij schrijft!
quote:Je moet ook wel gewoon knuffelen en de intimiteit aanwakkeren maar niet meer dan dat
quote:Ik vraag me eigenlijk oprecht af wat je bij Thijs zoekt, wat je bij Thijs vindt en wat je verwacht van je relatie met Thijs en van ThijsOp dinsdag 25 oktober 2005 01:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja... daar heb je wel gelijk in.
Ach, wat maakt het mij ook uit: ik ben hypocriet en weinig integer. De enige nuance die ik nog kan aanbrengen is dat ik wel enig schuldgevoel heb; dat dan gelukkig nog wel...
quote:Kom, we maken er goud van. James Bond-lakens... een rond bed dat met een druk op de knop in cirkels begint te draaien, spiegelplafonnetje erbij ...Of zilveren! Of zitten we dan inmiddels in de C-categorie?
quote:Maar daar gáát het juist om... om het verschil tussen 'veel' en 'alles'.... want wat is 'veel'? En wat is dan precies te veel?Dat wil nog niet zeggen dat ze daarna met die grijpgrage handjes van alles van me gedaan krijgen. Nou ja, wel veel waarschijnlijk, maar niet alles
quote:Ik heb hem in de tang.Geweldig zoals je Daniël van een chagrijnige bullebak in een lillend drilpuddinkje omtoverde. Bijna te mooi om waar te zijn, maar zelfs als je je hier als prozaiste enige dichterlijke vrijheden zou hebben veroorloofd, blijft het een fraaie scene.
Maar alleen omdat ik voor zijn kinderen kan zorgen...
(voor veel geld).quote:Afijn, ja! Enfin... dat denk ik ook. Maar goed: dan hoeft hij nog niet verliefd te zijn (mompelde zij zwakjes voor zich uit...)Zoenen is gewoon niet interessant als je de ander niet attractief vindt. Toch? Dat doet een man in dat geval alleen als opmaat naar iets dat -hebt erbarmen met onze zwakten- wél interessant is, zoals het mogen spelen met twee grote jetsers, of het hemels wegzinken in de broeierige diept... afijn!
quote:Wat ik bij hem vind, in de eerste plaats, is herkenning. Dat kan ik niet anders uitleggen; het is een soort gevoel van 'jij bent net zoals ik', en 'jou hoef ik niks uit te leggen.' Dat is ook werkelijk zo, omdat we een zelfde soort achtergond hebben, zelfde soort familiegeschiedenis, zelfde soort opvoeding, enzovoort. Dat merk je aan kleine dingen; woorden die we gebruiken, of juist níet gebruiken, dingen die ons opvallen/ergeren/aan het lachen maken, of juist níet... wij komen, min of meer, uit dezelfde mal.Op dinsdag 25 oktober 2005 01:29 schreef Xennia het volgende:
Ik vraag me eigenlijk oprecht af wat je bij Thijs zoekt, wat je bij Thijs vindt en wat je verwacht van je relatie met Thijs en van Thijs
Het was ook liefde op het eerste gezicht, bij ons.
Maar met de klassieke broer/zus-relatie heeft het niets te maken. Integendeel zelfs. Volgens mij hebben wij allebei die heftigheid nodig: ruzie, passie, drama. En daarna weer goedmaken. Ik denk (of hoop) dat die heftigheid vooral te maken heeft met de verliefdheid, die ons allebei onzeker maakt, en wispelturig of nerveus (dat heb ik, en dat heeft hij ook). We zijn allebei trots, en eerzuchtig - we willen ons geen van beiden laten kennen - en koppig - nou ja: dat is natuurlijk ingewikkeld. Veel gedoe. Dat is van meet af aan zo geweest.
Wat ik verwacht van mijn relatie met hem, dat weet ik echt niet. Omdat ik wel besef dat een relatie, op de lange duur, iets stabieler moet zijn. Rustiger. Vertrouwd. Dat stadium hebben wij nog niet bereikt.
quote:En... hoe voelt dat?Op dinsdag 25 oktober 2005 02:28 schreef cioran63 het volgende:
Ik heb dat stadium na 16 jaar nog steeds niet bereikt.
Ben je gesloopt? Geradbraakt van alle heftige intermezzo's? Of is het juist een aanrader, om 16 jaar lang alle hoeken van de kamer te zien?
quote:Van wie moet dat?Op dinsdag 25 oktober 2005 02:07 schreef Nadine26 het volgende:
Wat ik verwacht van mijn relatie met hem, dat weet ik echt niet. Omdat ik wel besef dat een relatie, op de lange duur, iets stabieler moet zijn.
quote:Van dokter Phil!Op dinsdag 25 oktober 2005 02:34 schreef Xennia het volgende:
Van wie moet dat?
quote:Ik geloof dat het geen aanrader is. Maar dat weet je pas na 16 jaar. Als alles tot de grond toe afgebroken is. Tijd om opnieuw te beginnen. Of niet.Op dinsdag 25 oktober 2005 02:33 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
En... hoe voelt dat?
Ben je gesloopt? Geradbraakt van alle heftige intermezzo's? Of is het juist een aanrader, om 16 jaar lang alle hoeken van de kamer te zien?
quote:Nou, je zei net iets cynisch over mensen die eerlijkheid hoog in het vaandel (zeggen te) hebben, maar ik durf voor mijzelf de hand behoorlijk ver in het vuur te steken. Zelfs tijdens dieptepunten in een relatie zou ik bv niet vreemdgaan, hoe nadrukkelijk ik ook gekneed word. Door jouw opmerking daarover bedacht ik me hoe frustrerend ik het zou vinden als mijn partner dat niet zou geloven.. ik wil elkaar op dat punt echt volledig kunnen vertrouwen. Maar goed, 'veel' en 'teveel' zijn een kwestie van afspraken, en hoe die worden nagekomen hangt van de persoon af.Op dinsdag 25 oktober 2005 01:43 schreef Nadine26 het volgende:
Maar daar gáát het juist om... om het verschil tussen 'veel' en 'alles'.... want wat is 'veel'? En wat is dan precies te veel?
quote:Nee, natuurlijk niet. In dat geval zouden ze elkaar nu nog zien denk ik, en zou PM niet zo lopen te zeuren. Maar waarom ben je daar bang voor? Ik zou dat eerder proberen af te meten aan Thijs' gedrag dan aan de kwaliteiten van PM, want daar heeft verliefdheid volgens mij weinig mee te maken. Ik ben hier zelf misschien volkomen onrepresentatief, maar ik val eerder voor de manier waarop iemand haar wenkbrauw optrekt of Donald Duck imiteert dan voor een pronte voorgevel of quasi-diepzinnig geleuter. Welke kwaliteiten PM ook mag hebben, ze komt niet erg sympathiek op me over en dus al niet als iemand waarop mensen snel verliefd zullen worden. Bovendien was Thijs verliefd op jou, en jij bent heel anders. Als hij nu op haar verliefd zou zijn, zouden er minstens overeenkomsten tussen jou en PM te vinden moeten zijn, die het overlappende gebied vormen dat "Thijs-z'n-type" is.dan hoeft hij nog niet verliefd te zijn (mompelde zij zwakjes voor zich uit...)
Pfff wat een denkwerk op de late avond..
quote:16 jaar is ook wel heel lang.Op dinsdag 25 oktober 2005 02:41 schreef cioran63 het volgende:
Ik geloof dat het geen aanrader is. Maar dat weet je pas na 16 jaar. Als alles tot de grond toe afgebroken is. Tijd om opnieuw te beginnen. Of niet.
Misschien niet als je een zogeheten 'stabiele' of 'gezonde' relatie hebt, maar daar zit je waarschijnlijk ook niet op te wachten... (Want dan heb je wel een 'gezonde relatie', maar dan moet je op paaszondag ook samen naar de meubelboulevard om een nieuw keukenblok uit te kiezen, omdat er verder al jaren niks meer te beleven valt in je gezonde relatie).
Als alles tot de grond toe is afgebroken... dan zie ik het somber in. Zou het dan tóch een utopie zijn, een relatie die niet per se een 'relatie' hoeft te heten, en die spannend blijft, en bijzonder? Ik weet het niet... ik heb nooit een relatie van 16 jaar gehad...
quote:Ik weet het ook niet, Dr. Phil, maar volgens mij bestaat het niet, iets langdurigs. Het blijven twee mensen, twee hoofden, twee dromen. Twee keukenblokken.Op dinsdag 25 oktober 2005 02:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
16 jaar is ook wel heel lang.
...meubelboulevard om een nieuw keukenblok...omdat er verder al jaren niks meer te beleven valt in je gezonde relatie).
.. Zou het dan tóch een utopie zijn, een relatie die niet per se een 'relatie' hoeft te heten, en die spannend blijft, en bijzonder? Ik weet het niet... ik heb nooit een relatie van 16 jaar gehad...