Dagboek van een kindermeisje (Deel 2)

quote:

Op vrijdag 7 oktober 2005 15:33 schreef De-oneven-2 het volgende:
nog één maal
tuimelt de nacht langs de ogen
en tuimelen ogen langs de nacht

er wordt een val gebroken
en vanaf het dak
valt niets meer

Hier heb ik eens rustig een paar nachtjes over geslapen. Mooi! Maar ook, heb ik de indruk, wel gruwelijk - die laatste regels. (Waar gaat het nou over? Ik ben niet zo'n poëziekenner , dat had je waarschijnlijk al begrepen.)
Ik zou toch zeggen: zelfmoord...?

quote:

Op zondag 9 oktober 2005 22:33 schreef Gajus het volgende:
Daar zat Thijs in afwachting van Nadine, met zijn DomPerignon-champagne & Beluga-kaviaar, met zijn libido van hier tot Tokyo in afwachting van een spetterende partij verzoeningssex. Maar Nadine was haar rendez-vous met Thijs natuurlijk vergeten. En Thijs had natuurlijk alle begrip voor Nadine's omissie. Nou ja ... niet helemaal ... wat? ... helemaal niet!

Helemaal niet, inderdaad.
Hij is heel boos. Hij gelooft niet dat er 'iets tussen kwam', terwijl dat feitelijk wel zo is, als je erbij stil staat. Nou ja, we hebben een nieuwe afspraak gemaakt.

quote:

_{natuurlijk was Poëziemeisje op afroep beschikbaar en volgaarne bereid de geneugten met Thijs te delen}

Zij houdt vast niet van champagne. Zij neemt liever een kopje vliesbesthee en een zonnebloempittenkoekje.

quote:

Op zondag 9 oktober 2005 23:08 schreef De-oneven-2 het volgende:

Het zou over zelfmoord kunnen gaan...
De allerlaatste zelfmoord, dan? Dat is dan best positief, eigenlijk..
En een einde kan ook heel mooi zijn, natuurlijk...

Aan al het goede komt een einde is ook een hele rare uitspraak...
Aan alles komt een einde. Daarbij; wie zegt mij dat het einde niet goed is?

Het gedicht zegt volgens mij dat het einde wel goed is, maar ook hard ('tuimelen' is zacht & onschuldig, maar de laatste zin... die is keihard.)

quote:

Op maandag 10 oktober 2005 00:21 schreef Xennia het volgende:
Besteedt die Daniel eigenlijk wel eens tijd aan zijn kinderen?

Weinig.
Ze besteden geen van beiden veel tijd aan hun kinderen. En áls ze al iets met hen doen, gaat er altijd iemand (ik, bijvoorbeeld) mee om 'een oogje in het zeil te houden'. Waarschijnlijk zijn ze er inmiddels zo aan gewend die taak uit handen te geven, dat ze zichzelf niet meer vertrouwen met hun eigen kinderen! (Zo heb ik D. nog nooit een luier zien verwisselen, terwijl zijn dochter toch echt niet zindelijk is ).

Het is een beetje raar. Ze weten allebei dat ik voor geen meter kan autorijden, ze hebben er allebei wel eens naast gezeten met het zweet in hun handen, maar tóch staan ze er elke keer op dat ik de tweeling met de Jeep naar voetbal breng. Ik zeg steeds: "Nou jongens, dat wordt weer lachen," maar dat wuiven ze dan zo'n beetje weg: joh, een deuk meer of minder maakt echt niet uit. Nee, een deuk niet....
(Ik heb mijn rijbewijs en ik rijd als een slak met de kinderen achterin, dus het is niet zo dat ik met honderddertig kilometer per uur in die Jeep rondsjees, maar zelf zou ik daar minder gemakzuchtig in zijn, denk ik).

Ze hebben een heel rouleersysteem van allerlei oppassen/au pairs/kindermeisjes/opvangmoeders die de kinderen naar school brengen, ze ophalen, met ze naar clubjes gaan, naar verjaardagen, etc. Ze hebben allebei een drukke baan (5 dagen per week, zij ook). Dus dat is een heel georganiseer met de opvang; er gaat ook geregeld iets mis. Ze hebben mij wel eens om half acht 's morgens in paniek gebeld, maar ik ben op dat uur niet echt in beweging te krijgen.

Voor de scheiding hadden ze 2 vaste au pairs aan huis, maar eigenlijk was het de bedoeling dat Daniël de kinderen vaker zou 'krijgen' dan alleen in het weekend, daarom hebben ze toen gekozen voor een ander 'systeem'.
Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld had ik de tweeling onder mijn hoede, terwijl het meisje bij een opvangmoeder was. Daar is ze die nacht ook blijven slapen. Mij vragen ze ook wel eens of ik blijf slapen, zodat ik de kinderen de volgende ochtend naar school kan brengen (op zondag), of naar voetbal. Maar ik slaap liever thuis...

Nou moet ik wel zeggen dat er op de school van de tweeling bijna uitsluitend au pairs & oppassen op het plein staan te wachten (één Fillippijnse au pair draagt zelfs een zwarte jurk met een wit schort!), dus het is voor die kinderen vrij normaal.

Op maandag 10 oktober 2005 01:05 schreef dvr het volgende:

quote:

Je bent een hopeloos geval, Nadine.

Je neemt Thijs de woorden uit zijn mond Letterlijk

quote:

Hoe ga je het nu met Thijs aanpakken? Het lijkt me dat je toch niet veel langer kunt wachten met het uitspelen van de 'ik weet wat je uitgevreten hebt'-kaart. Ga je boos of verdrietig zijn?

Allebei, dat is het beste.
We hebben een nieuwe afspraak gemaakt: morgen. Eigenlijk weet ik niet hoe ik de kaart ga uitspelen - dat laat ik van het moment afhangen. En van Thijs. Hij moet wel een goed verhaal hebben, vind je niet?

quote:

Op maandag 10 oktober 2005 01:30 schreef R_ON het volgende:
Ik vraag me af wat er na die zoenscene is gebeurd?!

Ik heb heel snel mijn kleren rechtgetrokken en ben als een gek gaan fietsen, want ik had afgesproken met Th., die al zes berichtjes had achtergelaten op mijn mobiel. Daniël vroeg met wie ik een afspraak had, en daarop heb ik geantwoord: "Met een vriend." Dat was feitelijk juist, aangezien Th. op dit moment niet 'mijn' vriend is, maar mijn ex-vriend die zich verdiept in alle facetten van de Duitse poëzie - en één van die facetten is het poëziemeisje zonder kleren, zo stel ik me dat tenminste voor.

Ik was te laat voor de afspraak, vond hij uiteindelijk. Hij zei: "Als je met mij afspreekt, komt er niet opeens 'iets' tussen." (Nou, blijkbaar toch). En hij zei ook: "Je bent een hopeloos geval."

quote:

Op maandag 10 oktober 2005 01:47 schreef R_ON het volgende:

Een boekje met Duitse poezie cadeau doen vind je geen optie?

met een kaartje:

Als je hier geil van wordt, kan ik je dat ook nog wel geven. X Nadine.

Ja, dat vind ik zeker wel een optie. Maar jouw eerdere suggestie - Anna Enquist - is misschien nóg beter; ken jij Arie Storm? In één van zijn boeken analyseert hij de theelepelvrouwtjespoëzie van Anna Enquist op meesterlijke wijze, en ik weet toevallig dat Th. dat boek van Arie Storm ook heeft gelezen.

Ik zal morgen eens een mooi bundeltje uitzoeken (Soldatenliederen of zo). Het lijkt me wel een subtiele hint. Ik zal hem een gedicht voorlezen en dan met hele mistige ogen zeggen: "Mooi hè, die rijmwoorden...?"

quote:

Op maandag 10 oktober 2005 02:22 schreef Gajus het volgende:
Arie Storm over Anna Enquist en haar roman De thuiskomst:

Voor de volledige recensie: http://www.parool.nl/boeken/2005/recensies/050405-enquist.html

Dank je wel, Gajus.

Nou heb ik net toch even mijn boekenkast doorgespit, en het ligt hier voor me: 'De ongeborene' van Arie Storm (2001), met vanaf p. 151 de Cursus Enquist-proza. Ik heb me dus vergist met mijn 'theelepelvrouwtjespoëzie', dat moet zijn: theelepelvrouwtjesproza.

Zal ik een paar citaten geven?

Eerste kenmerk: bij het schrijven van Enquist-proza gaat de auteur hinderlijk eigentijds taalgebruik niet uit de weg. 'Best wel', 'ik heb dan zoiets van', 'het leven is een uitdaging' en 'hij heeft ons in de steek gelaten' is in dit proza volledig geaccepteerd. (...)

Tweede kenmerk: Maak van je hoofdpersonen slachtoffers. Of vrouwen (soms kun je je een klein experiment permitteren, dan kies je als hoofdpersoon een man) nu wel of niet iets in hun mars hebben, zorg er altijd voor dat ze voortdurend hele erge dingen overkomen waar ze zelf volstrekt niets aan kunnen doen. (...)

Eén ding vraag ik me hier wel af: de constructie "dat ze voortdurend hele erge dingen overkomen" is wel lelijk, toch? Of gewoon fout? Kan het me eigenlijk niet voorstellen, omdat Arie Storm zo'n taalpurist is, echt een hele nauwkeurige schrijver. Maar ik vind het wel lelijk.

Vierde kenmerk: Gebruik veel beeldspraak. Kies altijd voor rammelende, niets verklarende metaforen en vergelijkingen. Openingszin (het visitekaartje, nietwaar) van 'Het geheim': "De vleugel hing in de lucht en tekende zich als een geblakerde karbonade af tegen de besneeuwde bergtoppen." Een sterke vergelijking: de vleugel (dat is een piano) is meteen teruggebracht tot iets huiselijks als een geblakerde karbonade en de poëzie van deze vergelijking zit 'm in de cretieve gedachte dat geblakerde karbonades de neiging hebben zich tegen besneeuwde bergtoppen af te tekenen.

Vijfde kenmerk: Verwerk veel poëzie in je proza. Je kunt je toevlucht nemen tot oprecht sinterklaasrijm (...) of ook aansturen op pathetische woordherhaling.

Nou ja, ik kan wel blijven citeren. Echt een goed boek trouwens: 'De ongeborene'. Arie Storm is een betrekkelijk onbekende schrijver, raar genoeg, want hij heeft een hele mooie, simpele en trefzekere schrijfstijl. Een zogenaamde 'writers-writer', denk ik.

Ja, nou heb ik het toch over boeken.

Ik ben opgegroeid tussen de boeken. Mijn moeders leven, dat bijna ten einde loopt, heeft altijd in het teken gestaan van boeken, boeken, boeken. Zij las - ik kan me haar eigenlijk niet anders herinneren dan met een boek op schoot, of in haar handen, of in bed. Haar lijfspreuk: 'A book a day keeps the doctor away' is niet terecht gebleken; tot zes maanden geleden bleef de dokter inderdaad weg, maar ondanks al die tienduizende boeken die ze erdoorheen heeft gejaagd, kwam hij op een dag toch genadeloos door de binnenbocht, die dokter.

Mijn moeder leest nog steeds. Ze kan er niet mee ophouden; ze móet lezen, ze leest nog sneller en koortsachtiger dan toen ze nog zou blijven leven. Sommige mensen geven haar, met de beste bedoelingen, boeken over 'Het leven na de dood' en 'Boeddhisme' en 'Waardig Sterven', omdat mensen nu eenmaal willen helpen, ze willen zo graag van nut zijn, iets goeds doen, enzovoort, maar die boeken gooit mijn moeder in een hoek: "Wat denk je?" zegt ze tegen mij. "Zou je daar nou vrolijk van worden?" Nee hoor, mama. Weg met die rotzooi. Niemand kan jou vertellen hoe je dood moet gaan, ook de Boeddhisten niet, ook de esotherische denkers niet.

In feite, dat is het erge, ben je uitgeluld als iemand doodgaat. Wat moet je zeggen?
Het valt wel mee?
Het komt wel goed?
Hou je taai?
Wat ga je doen als je dood bent?

Gewoon: uitgeluld. Daar helpt geen filosofisch boek aan. Het gaat helemaal niet om de Grote Gedachten, om levens na de dood en bespiegelingen over het lijden van de mens - het gaat om de kleine dingen. Dat je de NRC niet meer kunt lezen op zaterdag. Dat je de nieuwste roman van Amélie Nothomb niet meer zult lezen, nooit meer. Dat je alle leuke mensen kwijt bent. De gesprekken, de feestjes, de vakanties, de televisieprogramma's, nieuwe winkels in de straat, al die dingen waaruit het leven bestaat, die moet je achterlaten. (En ons, natuurlijk: de kinderen. Maar dat is anders. Dat is wel groot).

Lezen was goed, vond mijn moeder. Lezen was beter dan school. Ik ontdekte dat op mijn vijftiende, toen ik een keer tot het ochtendgloren wakker was gebleven omdat ik niet meer kon stoppen met lezen; ik was gegrepen, totaal in de ban van Brideshead Revisited. Mijn moeder begreep dat. Ze zei: "Je kunt vandaag niet naar school. Je moet eerst dat boek uitlezen." Ik ben daarna nog heel vaak thuisgebleven. Boeken lezen, tot diep in de nacht, meestal tot 's morgens, en dan uitslapen en in bed weer verder lezen.

Als mijn moeder bij nieuwe kennissen op bezoek is geweest, zegt ze naderhand vaak: "Wonderlijke wezens, ze hebben geen boeken." Of ze stoppen de boeken weg in een logeerkamertje, uit het zicht, omdat het zo 'rommelig oogt' in de woonkamer.
Mijn moeder is een beetje snobistisch, dat is jammer. Vroeger, ze is lerares Engels geweest, zei ze wel eens over vriendinnen van mij die ze in de klas had: 'Die is oliedom,' of ze zei alleen maar 'Olie,' en dan wist je ook genoeg. Ik vind dat je niet over iemand kunt zeggen dat-ie dom is, dat kan je niet maken, dat doe je niet. Mijn moeder vindt dat je dat best kunt zeggen. "Het geeft toch niet?" zegt ze dan. "Oliedom en gelukkig gaan maar al te vaak samen." Zo denkt ze ook over 'patjes', voluit patjepeeërs; zulke mensen noemt ze vaak een 'totale schat', al is het dan een totale schat met een glimmend horloge en een wit bankstel, maar: 'Dat kunnen die mensen ook niet helpen.'

Bij ons thuis was alles erop gericht om de mensheid in één oogopslag duidelijk te maken dat wij niet van de straat waren. Het huis, een kast met 11 kamers, was één grote uitdragerij. Stoelen met drie poten van de rommelmarkt, afgeleefde bankstellen, een broodrooster waarvan de losse onderdelen met een schoenveter bijeen werden gehouden. De deur van de afwasmachine hing los in de sponningen; bij het uitruimen liet je het gevaarte even op een houtblok steunen.

Het is pijnlijk om toe te geven, maar deze aftandse rotzooi werd door mijn ouders gezien als 'deftig'. Zo hoorde je te leven. Sober, zonder opsmuk of aanstellerij. Inderdaad: hun vrienden deden het ook. Geld was vies. Geld was iets dat je in overvloed op de diverse bankrekeningen had staan, dat natuurlijk wel, maar als je de buren wilde aftroeven, deed je dat met een derdehands BMW die in eerste instantie op de golfclub werd geweigerd ('Van wie is die zigeunerbak?'), en die uiteindelijk, omdat mijn moeder in het krot bleek te rijden, toch op de parkeerplaats mocht staan, maar graag een beetje uit het zicht.
Dat vond ze leuk, mijn moeder. Heerlijk, zelfs.

Ik weet dus wel hoe het komt dat ik zo gefixeerd ben op luxe. Van mij mogen alle kranen goud zijn, alle handdoeken nieuw, alle ijskasten tot de nok gevuld met delicatessen. Thijs heeft dat ook. Thijs haat soberheid; hij is zelf ook opgegroeid tussen de oude paardendekens en de mottige gordijnen. Bij hem thuis ruikt het in alle vertrekken naar tweedehandskledingwinkel - net als bij ons thuis, vroeger.
Wij zijn in opstand gekomen, Thijs en ik. Wij zijn bondgenoten, lotgenoten, soortgenoten; wat wij het allerliefste doen, samen, is met geld smijten. Ook als we geen cent te makken hebben. Juist als we geen cent te makken hebben, want - toegegeven - in ons geval is dat een beetje flauwekul, er is altijd wel ergens geld, een potje, een moeder of een vader, een rekeningetje dat nog geplunderd kan worden. "Wat gaan we doen?" zeggen we tegen elkaar, en we weten het al, we kijken elkaar aan en we sissen: "Burn the money!"

Daniël bezit geen boekenkast. Hoewel ik niet snobistisch mag zijn, dat verbied ik mezelf, dat vind ik kleinzielig en armetierig, zit het me toch niet lekker. Ja, hij is net gescheiden. Dat is een excuus. De boeken staan nog bij Madame. Veel zijn het er niet; een plank of vijf, dan heb je het wel gehad, maar het boekenkastje mag in elk geval wel in de woonkamer staan.
Daniël bezit wel een heleboel dure spullen. Auto's, horloges, veel te mooie kleren van Gucci en Boss en andere onbetaalbare designers. Dress for succes. Je ziet van een kilometer afstand dat hij geld heeft, en - belangrijker - dat hij het grif en gemakkelijk uitgeeft. Daar hou ik van, hoe beschamend het ook is. Hij is het soort man van wie mijn moeder zou zeggen: "Een totale schat", op zo'n toon van: de man kan het verder ook niet helpen.

Thijs vindt ze geweldig. Ze vindt hem zelfs zo geweldig dat mijn vader zich wel eens hardop heeft afgevraagd of haar aanbidding wel normaal is: "Ze lijkt wel verliefd op die vent," zei hij laatst, jaloers als hij nog steeds is, ondanks de scheiding. "Die jongen kan niets verkeerd doen in haar ogen - tot hij opeens wél iets verkeerd doet. Pas op, hoor. Want dan zijn de rapen gaar. Zo gaat dat met mama."

Haar sympathie voor Thijs is inderdaad legendarisch. Ik denk dat ze hem 'betrouwbaar' vindt. Nee, ik weet het zeker. Ze beschouwt Thijs als de tegenpool van mijn vader; als een eerlijke, gevoelige, berekenbare jongen. Ze vindt hem lief. Ze zegt: "Hij draagt jou op handen, hij doet álles voor je, weet je wel hoe bijzonder dat is?"
Het nieuws over het poëziemeisje heb ik haar maar niet verteld. Mijn vader zou wel eens gelijk kunnen krijgen. Dat de rapen dan gaar zijn - platgekookt, beter gezegd.




[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 10-10-2005 12:45:44 ]

quote:

Op dinsdag 11 oktober 2005 04:51 schreef cioran63 het volgende:
Ik bedoel eigenlijk de liefde. Wat een gedoe dat toch maar steeds blijft.

Een heel gedoe.

Thijs en ik hadden afgesproken in een cocktailbar. Het is zo'n vergane glorie-achtige tent met zachte pianopingels op de achtergrond en van dat rossige, omfloerste licht. Je zit er op zachte bioscoopbankjes van donkerrood pluche. Intiem, zo noem je dat, en toch sfeervol. Een groot voordeel is dat je er nooit bekenden tegenkomt; het publiek bestaat uit eenzame alcoholisten en wat verdwaalde toeristen. De perfecte locatie voor een 'goed gesprek'.

Ik was bang dat Thijs het poëziemeisje mee zou brengen, maar dat deed hij niet. Hij voelde zich er duidelijk ongemakkelijk onder dat we moesten 'praten'. We zaten naast elkaar op het pluchen bankje, we deden ons best een normale conversatie op gang te brengen, maar er vielen steeds gaten, stiltes.

Onwillekeurig schoof ik een eindje bij hem vandaan.
"Wat is er nou eigenlijk zo leuk aan haar?" vroeg ik. Het leek me een geschikte openingsvraag: neutraal en toch doelgericht.
"Ze is geïnteresseerd," zei hij, terwijl hij met een bierviltje speelde. "Oprecht. Ik kan met haar praten."
Dit waren de dingen die ik niet wilde horen. Ik weet niet wat ik wél had willen horen, maar ik had er waarschijnlijk beter mee kunnen leven als Thijs had gezegd dat ze saai was, lelijk, slaapverwekkend en - oh, had je het nog niet gehoord? - dood. Plotseling overleden aan een zeldzame allergie, zoiets kan gebeuren en ik had Thijs best willen troosten.
"Goh," zei ik. "Praten."
"Discussiëren," verduidelijkte hij.
Ik liet zijn woorden even op me inwerken. Intussen wenkte Thijs de ober om nog een cocktail te bestellen, zijn derde in een kwartier, terwijl ik de indruk had dat hij zich van tevoren al goed had ingedronken. "Perfecte Margarita's maken ze hier," zei hij. "Jij nog één, Nadine?" Hij sprak mijn naam uit als 'Needien', op z'n Amerikaans. Ik weet niet wat het is met Thijs, maar hoe meer hij drinkt, hoe meer hij gaat praten als iemand uit een slechte Amerikaanse film.

"Nee, dank je." Ik focuste me weer op het gesprek. "Dus jullie zijn vrienden."
Hij knikte.
"Praatvrienden, zeg maar."
"Zoiets, ja," zei hij afwezig.
Ik liet een betekenisvolle stilte vallen. "Waarom geef je niet gewoon toe dat je met haar naar bed gaat?" zei ik toen. "Dan hebben we dat maar gehad."
Eindelijk had ik zijn volle aandacht. Hij keek me met toegeknepen ogen aan, er speelde een lachje om zijn mond: "Oooh baby," zei hij met een overdreven kreun. "I love it when you talk dirty." Hij begon me in mijn hals te zoenen he zag ernaar uit dat hij zin had om daar de rest van de avond mee door te gaan. Snel afkappen.
"Niet doen." Ik duwde hem van me af. "Je bent dronken."
"Oooh Needien," zuchtte hij. "Je bent jaloers, hè? Zeg het dan! Come on, baby, zeg het, zeg dat je jaloers bent."
Op deze manier bereikte ik niks. Een andere tactiek dan maar.
"Ik geef je nog één minuut," zei ik, en ik wierp een blik op mijn horloge.
Dat hielp.
"Jezus, moet ik het nóg een keer zeggen?" Hij liet zich achterover in de bank vallen, schudde zijn hoofd. "Ik heb het al honderd keer gezegd, al vijfhonderd keer. Die hele chick kan me gestolen worden. Hoe vaak wil je dat horen?"
"Die hele chick," zei ik, of eigenlijk begon ik te schreeuwen, "heeft mij iets heel anders verteld."
Waarom had ik mezelf zo slecht in de hand? Een meisje aan het belendende tafeltje zat me met open mond aan te staren.
"Wat?" beet ik haar toe. "Zijn je vrienden niet interessant?"
Thijs houdt er niet van als ik 'mezelf laat gaan', zoals hij het noemt; hij schaamt zich voor zulk gedrag. Hij schaamt zich ook als ik een korte rok draag, zeker als zijn moeder erbij is. Soms denk ik wel eens dat hij me het liefst in een donkere kast zou opsluiten, zodat niemand anders last van me heeft.
"Relax, Nadine," zei hij. "Laat die mensen met rust." Hij keek me borend aan. "Dus jij hebt Hanneke gesproken?"
"Hanneke," zei ik langzaam, "heeft mij gesproken, ze belde me op. Blijkbaar zat ze er nogal mee in haar maag."
"Waarmee?" Hij sloeg zijn cocktail in één teug achterover. "Tell me."
"Nee," zei ik, en ik maakte een uitnodigend gebaar, "you tell me."
Hij keek naar de grond. En dat bleef hij doen toen hij zei: "Okay.., okay... we hebben één keer... ach, het stelde geen fuck voor. Beetje veel gezopen, beetje zoenen, je kent het wel."
"Met je praatvriendin."
"Het stelde geen fuck voor."
"Dat zal Hanneke niet zo leuk vinden, dat je zo over haar praat." Ik had me voorgenomen om aardig te blijven, volwassen mensen onder elkaar, maar het was eruit voor ik er erg in had: "Ze heeft een gedicht over je geschreven. Het heet Een spijkerbroek vol vlees. Mooie, intrigerende titel, vind je niet?"
Thijs tuurde in zijn cocktail. "Ik ben er niet kapot van," mompelde hij, kennelijk te dronken om de grap ervan in te zien. "Ik vind die hele rijmelarij van haar zwaar klote, als je het precies wilt weten. Dat heb ik haar trouwens ook verteld."
"En?" informeerde ik. "Die opbouwende kritiek kon ze wel waarderen?"
"Niet echt." Hij begon te grinniken. "Een spijkerbroek vol vlees, fuck man, dat bedenk je toch niet."
"Dat is haar dichtersader."
"Nou, geweldig. Okay Needien, zeg het eens, zijn we eruit?" Hij streelde mijn wang. "Ga je me nog zoenen?"
Dat leek me een goed idee. Praten, echt praten, kon altijd later nog. Inmiddels had ik zelf ook aardig wat cocktails gedronken, ook al houd ik eigenlijk niet van cocktails, maar vanavond toevallig wel.

- wordt vervolgd -

quote:

Op maandag 10 oktober 2005 20:02 schreef cioran63 het volgende:
De Fillippijnse au pair met zwarte jurk en wit schort heeft me de hele dag al niet losgelaten. Bij ons op school heb ik dergelijke au pairs nog niet gesignaleerd, maar het zou me niks verbazen als ze binnenkort hun intrede deden.

Het slechte nieuws is dat de bewuste au pair een jaartje of vijftig is (en een kilootje of honderd). Maar: deze dresscode kán een trend worden, ook onder andere Fillippijnse au pairs.

quote:

Op woensdag 12 oktober 2005 15:57 schreef Gajus het volgende:

^{[cliffhanger ondertiteling]}
Is de grote verzoening tussen Thijs en Nadine nabij?
Of heeft Hanneke nog een 'blije' verrassing in petto?
_{[/cliffhanger ondertiteling]}

Welk een tergend voorspel !

Later die nacht, veel later, hadden we toch nog een serieus gesprek. Thijs en ik zaten bij hem thuis in bad. Hij bewoont een appartement met balkenplafonds en een open haard en een ongelooflijke badkamer die hij de 'hoerenkeet' noemt omdat de ruimte helemaal is opgetrokken uit roze marmer. Een hotel is er niks bij; zelfs de zeepbakjes zijn van roze marmer, en dankzij de moeder van Thijs die zich altijd met alles bemoeit, liggen er ook gastenzeepjes en bijpassende roze handdoeken.

Ik had een halve fles badschuim in de kuip laten leeglopen, niet helemaal de bedoeling, maar het effect was spectaculair: "Zal ik de skibrillen halen?" vroeg Thijs. Onder die hoge, dikke schuimlaag bleef het water lekker heet; ik ga alleen in bad als het water zo heet is dat je het er bijna niet in uithoudt. En als ik mag roken.
"Je was toch gestopt?" Thijs stapte in bad. "Aaah, Jezus, wat is dit heet."
Ik lag al languit onder het schuim en sloot mijn ogen. Er gaat niets boven een sigaret in bad.
"Toch ben je wel lief," zei Thijs. Hij liet zich behoedzaam in het water zakken, zacht kreunend. Toen hij er eindelijk in lag, vroeg hij: "Waar ben je?"
Vanuit liggende positie konden we elkaar niet zien, zo hoog was het schuim gestegen.
"Hier." Ik tastte onder water naar zijn been. Zo lagen we een tijdje gedachteloos in het schuim te staren en te roken (ik) en zwaar te ademen van de hitte (Thijs). Uit de stereo in de slaapkamer klonk Green Eyes van Coldplay.

"Weet je wat het is met jou?" hoorde ik hem opeens zeggen vanachter de witte schuimmuur.
"Nee..." Ik bestudeerde mijn vingertoppen, die al helemaal zacht en geribbeld waren - en eigenlijk wilde ik niet horen wat het was met mij, dat wist ik al zo'n beetje, dat had hij me al zo vaak verteld.
"Kom maar op dan," zei ik. "Shoot."
"Jij kan je waarschijnlijk nooit helemaal aan iemand hechten, omdat je bang bent om daarmee je eigenheid en je dwarse persoonlijkheid te verliezen. Onder die geweldige berg kletspraat van jou, onder dat vluchtgedrag en die behoefte aan wild en meeslepend leven, daaronder schuilt een eenzame ziel die wanhopig op zoek is naar een beetje begrip, een beetje liefde. En het lukt maar niet, hè?" zei hij, en het klonk niet eens sarcastisch. "Je blijft het telkens opnieuw proberen, maar het lukt je niet, Nadine - niet op deze manier."
Ik slikte maar eens diep.
"Ik heb je dat allemaal eerder verteld," vervolgde hij zijn monoloog, "dus het zal geen nieuws voor je zijn dat ik het afkeur."
"Afkeur?" riep ik. "Het spijt me, papa. Krijg ik nou straf?"
Hij trok zijn benen op, het water klotste tegen de rand. "Neem jezelf nou eens serieus, Nadine. Is dat echt zo fucking moeilijk voor je?"
"Je bedoelt dat ik in therapie moet."
"Je moet niks."
Ik hees mezelf omhoog, zodat ik hem kon aankijken. "Maar het zou wel een fantastisch idee zijn."
"Dat hangt ervan af," zei hij. "Niet als je het idee bij voorbaat weglacht. En ook niet als je zo slecht tegen kritiek kan. Okay, laat ik het dan zo zeggen: ik ken je nu acht maanden. Maar wat wéét ik nou van jou?"
"Genoeg," wierp ik tegen. "Waar ben je bang voor? Dat ik er 's nachts een tweede leven op nahoud als paaldanseres of zo? Dat ik mijn twee volwassen kinderen voor je verborgen houd? Mijn geslachtsoperatie?"

Hij legde zijn armen in zijn nek en bestudeerde het marmeren plafond. Stoïcijns. Toen zei hij: "Dit bedoel ik nou met kletspraat. Jij geeft jezelf alleen bloot als daar een zeer dringende reden voor is. Ik dacht dat die dringende reden zich had aangediend." Met een scherp gevoel voor timing draaide hij de koude kraan open. "Maar inmiddels begin ik me af te vragen of ik me niet vergist heb. En of jij je ooit bloot zult geven."
"Vast wel," zei ik zacht. "Trouwens, ik bén bloot."
"Ik ben gek op je, Nadine," zei hij. "Maar je bent zó vermoeiend. Je bent wanhopig op zoek naar mensen om mee van gedachten te kunnen wisselen, of naar jongens om een beetje nepliefde van af te troggelen, of aandacht, seks, weet ik veel wat je zoekt. Ja, wat denk je nou? Ik vang wel eens wat op in de wandelgangen; over iedereen wordt geluld, jij bent geen uitzondering. En het lukt je altijd wel weer om iemand zo gek te krijgen, om iemand te lijmen, maar metéén slaat bij jou de verveling toe - de verveling en het wantrouwen." Hij zakte achterover en liet zijn hoofd op de badrand steunen. "Het valt in de praktijk niet mee om verliefd op jou te zijn, dat is eigenlijk de bottom line."
"Dus?"
"Dat vraag ik aan jou."
"Het valt in de praktijk ook niet echt mee om verliefd te zijn op jóu," zei ik. "Mijn rijexamen was er niks bij. Ik moet bij jou voortdurend op mijn tellen passen - geen fietsers snijden, geen stoepranden raken, de rijlesleraar kan elk moment op de noodrem trappen." Ik beet op mijn lip. "En jouw oprechte, geïnteresseerde poëzievriendinnetje heb ik dan nog niet eens genoemd."
"Dat is," zei hij quasi-vermoeid, "een praatvriendinnetje, in jouw woorden."
"En ik?" vroeg ik. "Dan ben ik zeker je sexvriendinnetje."
Hij keek me aan met een blik van: 'Nou èn?' en onder het schuim begon hij mijn bovenbeen te strelen. "En dat blijf je ook," zei hij.
"Pech gehad," zei ik. "Je hebt het net uitgemaakt."
"Ik maak het weer aan," zei hij, en hij greep me bij mijn knieholtes en trok me over de gladde bodem naar zich toe. "Ik praat met je, Nadine. Dat doen mensen, wist je dat? Praten, van gedachten wisselen. En dan over dingen die er echt toe doen."
"O."
"Ben je boos?"
"Ja."
"Wat ik probeer... wat ik wil... is tot je dóórdringen. En néé," zei hij, "echt niet alleen op die manier, ook met woorden," en toen begonnen we allebei te lachen en we zoenden en een rilling golfde door mijn lichaam en Coldplay hield op met zingen en dat was goed, we hadden geen Coldplay meer nodig, we hadden genoeg aan onszelf en aan het water dat als een gek over de badrand golfde.
Zo simpel. Zo gaat het elke keer. Eens in de zoveel tijd.

quote:

Op woensdag 12 oktober 2005 23:27 schreef Gajus het volgende:

[..]

... zoals bezongen door Chuck Berry in 1964.

Nadine

Ik zou dit liedje wel eens willen horen; ik ga ernaar op zoek.

Mijn ouders hebben zich laten inspireren, voor zo ver ik weet, door een andere Nadine; een Franse Nadine die in het dorpje woonde waar wij vroeger een vakantiehuis hadden. Toen mijn moeder van mij in verwachting was, werd die Nadine elke avond rond 7 uur door haar moeder naar binnen geroepen voor het avondeten, en dat ging dan zo:

"Naaadiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiine!" Met zo'n hele hoge, schrille en uitgerekte i. Daar moesten ze erg om lachen - en het was een leuk meisje, die Franse Nadine.

Op donderdag 13 oktober 2005 00:43 schreef keesjeislief het volgende:

quote:

Wat vind je zelf hier nou van? Thijs heeft allerlei nogal denigrerende meningen over je waar niet aan getornd kan worden en komt vervelend paternalistisch over, deze indruk ontstaat bij mij althans. Vind je dat niet ontzettend irritant?

Eh... ja, het is ook precies de reden waarom het geregeld mis gaat. Dat vaderlijke gedrag, daar kan ik slecht tegen. En hij wordt weer pisnijdig als ik hem 'papa' noem. Dus zo draaien we steeds in een kringetje rond. Maar het is wel zo dat die 'verschillen' uiteindelijk ook aantrekkelijk zijn - dat zoeken we niet voor niks op bij elkaar, ik bedoel: hij verwijt mij misschien wel vanalles, maar hij vergeeft me ook heel makkelijk. En andersom heb ik het gevoel dat zijn 'vaderlijke gedrag' meer voortkomt uit bezorgdheid & betrokkenheid, dan uit woede of onbegrip. Maar het is wel een beetje ingewikkeld, ja.

quote:

Of geniet je juist (ook) van de aandacht voor je die hij ermee laat blijken, en misschien van het idee dat hij je kan 'leiden'? (linkje met je verlangen naar de persoon die D. is?)

Ja, ja, ik denk het eigenlijk wel. Raar.
Ik wil niet dat hij mij steeds als een klein kind tot de orde roept, maar dat gebeurt wel, en ik laat het natuurlijk ook gebeuren - en ik ga me mischien ook sneller als een klein kind gedragen, bij wijze van verzet. Dat heb ik ook al vaak tegen hem gezegd.

En het linkje naar de persoon D.... nu het weer goed is met Thijs, heb ik daar maar een slotje op gedaan, lijkt me beter.

quote:

Op donderdag 13 oktober 2005 03:05 schreef R_ON het volgende:
Ik vond Thijs juist erg complimenteus in dit stuk richting Nadine. Als ik zo omschreven werd zou ik dat beslist niet als onprettig ervaren.

Grappig, dat jij het heel anders interpreteert dan Kees. Ja, dat vind ik echt grappig. En ik denk ook dat jij bedoelt - dat suggereert Kees hierboven trouwens ook wel - dat het op zichzelf ook vleiend is als iemand zich echt in je verdiept. Wat je ook van Th. kunt zeggen, níet dat hij geen moeite doet om me te begrijpen. Bij hem gaat dat 'begrijpen' alleen automatisch gepaard met 'helpen', en dáár zit wat mij betreft het probleem.

Begrijpen: prima.
Helpen: heb ik een probleem dan...?

Op donderdag 13 oktober 2005 05:06 schreef Gajus het volgende:

quote:

Wat dacht jij van 'mentale paaldanseres' ?

Als het een beetje goed betaalt, ben ik er wel voor te porren!

quote:

Op donderdag 13 oktober 2005 18:05 schreef Gajus het volgende:

^{blijkbaar behoeft mijn kwalificatie een toelichting}
Tegen Thijs heb jij gesuggereerd dat jij een tweede leven als paaldanseres leidt.
Jouw dagboeklezers weten dat jij een tweede leven als - bij tijd en wijle erotisch - prozaïste leidt.
Door beide bezigheden te combineren kwam ik uit op "mentale paaldanseres".
_{overigens, jouw verdiensten als "mentale paaldanseres" zijn onbetaalbaar}

Ik vind het wel een compliment, 'mentale paaldanseres' - ik zal kijken of ik het kan laten opnemen in mijn paspoort!
_{Ik vond mezelf juist zo tobberig, de laatste tijd... een zeikerd/zeurpiet/enzovoort... dus het is goed om te horen dat jij er bij tijd & wijle erotisch proza in leest...}

quote:

Op donderdag 13 oktober 2005 19:10 schreef Vivi het volgende:
Vrij wil ik zijn en onoprecht
Zonder geloof of plicht of plaats

Zelfs de liefde wil ik niet; die hecht
Heb mij niet lief, dat is wat ik haat

Wanneer ik zing wat ik niet lieg
Als ik om wat gebeurde ween

Is dit omdat gevoel vervliegt
En ik mijzelf te zijn

Niet meen.

Echt heel mooi, dit

Hoe kom je eraan...?

Oh, en... had je dat toevallig al liggen? (Voor persoonlijk gebruik, bedoel ik?)