LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Vervolg van topic:
Dagboek van een kindermeisje
Ter inleiding:
De belangrijkste personages:
Nadine:
Schrijfster van het dagboek,
in de weekends kinderoppas van de kinderen van Daniël en Madame,
heimelijk verliefd op Daniël.
Thijs:
problematisch vriendje van Nadine,
in therapie ter ontdekking van het leven en zichzelf.
Poëziemeisje:
potentieel vriendinnetje van Thijs,
liefhebster van (Duitstalige) poëzie, vandaar haar bijnaam.
Madame:
moeder van de kinderen waarop Nadine past,
gescheiden van Daniël.
Daniël:
vader van de kinderen waarop Nadine past,
womanizer, bedwinger van Madame (verleden), Kim (heden) en Nadine (toekomst?);
werkzaam in de filmbranche.
Kim:
halfwas actrice, volgt een opleiding aan een Belgische toneelschool;
minnares en aanstaande bruid van Daniël.
Ouders van Nadine:
onlangs gescheiden;
vader woont sindsdien in Frankrijk, in gezelschap van zijn voormalige secretaresse;
moeder ernstig ziek.
Recente ontwikkelingen:
Nadine en Daniël hebben een amoureuze tête-à-tête beleefd.
Daniël, in aanwezigheid van Madame en Kim, negeert Nadine (is zelfs haar naam vergeten).
Nadine beseft jaloers te zijn op de ontluikende romance tussen Thijs en Poëziemeisje. Allerlei ambivalente gedachten spelen door haar hoofd.
(Introductie gemaakt door Gajus).
[ Bericht 83% gewijzigd door Nadine26 op 02-10-2005 00:17:52 ]
Dagboek van een kindermeisje
Ter inleiding:
De belangrijkste personages:
Nadine:
Schrijfster van het dagboek,
in de weekends kinderoppas van de kinderen van Daniël en Madame,
heimelijk verliefd op Daniël.
Thijs:
problematisch vriendje van Nadine,
in therapie ter ontdekking van het leven en zichzelf.
Poëziemeisje:
potentieel vriendinnetje van Thijs,
liefhebster van (Duitstalige) poëzie, vandaar haar bijnaam.
Madame:
moeder van de kinderen waarop Nadine past,
gescheiden van Daniël.
Daniël:
vader van de kinderen waarop Nadine past,
womanizer, bedwinger van Madame (verleden), Kim (heden) en Nadine (toekomst?);
werkzaam in de filmbranche.
Kim:
halfwas actrice, volgt een opleiding aan een Belgische toneelschool;
minnares en aanstaande bruid van Daniël.
Ouders van Nadine:
onlangs gescheiden;
vader woont sindsdien in Frankrijk, in gezelschap van zijn voormalige secretaresse;
moeder ernstig ziek.
Recente ontwikkelingen:
Nadine en Daniël hebben een amoureuze tête-à-tête beleefd.
Daniël, in aanwezigheid van Madame en Kim, negeert Nadine (is zelfs haar naam vergeten).
Nadine beseft jaloers te zijn op de ontluikende romance tussen Thijs en Poëziemeisje. Allerlei ambivalente gedachten spelen door haar hoofd.
(Introductie gemaakt door Gajus).
[ Bericht 83% gewijzigd door Nadine26 op 02-10-2005 00:17:52 ]
Ik zet mij schrap voor de nieuwste ontwikkelingen in het leven van onze begenadigde en sympathieke vertelster.
Ik ga toch even heel brutaal een terugvindpost zetten, die bookmark is gewoon klote...
En ik Geniet! Geniet met een hoofdletter!
Keep it coming!
En ik Geniet! Geniet met een hoofdletter!
Keep it coming!
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Bon. Het bleek nog heel wat ingewikkelder dan gedacht, zo'n vervolgtopic op de rails krijgen
Afgelopen vrijdag schreef ik het volgende (rond 11:30 uur des morgens):
Ik moet rennen om mijn afspraak met het Poëziemeisje te halen; het Poëziemeisje dat probeert mijn vriendje Th. te bekeren tot de Duitse poëzie, en ze probeert hem ook te bekeren tot een aantal andere dingen: haar warme bedje, om daar maar eens mee te beginnen.
Hoe zou zij zich dat precies voorstellen?
Dat ik tegen haar zeg: "Maar natuurlijk, mijn zegen heb je - als jij verliefd bent op mijn vriendje, mag je hem wel een tijdje lenen. Als je er maar geen krassen op maakt. En laat hem even chemisch reinigen voordat je hem terugbezorgt."
Waarom moet mij dit weer overkomen? Ik bedoel: dat andere meisjes verliefd worden op Th., dat kan ik me levendig voorstellen - maar waarom nou uitgerekend dit meisje? Zo eentje die over alles wil praten. Serieus: dan heb ik nog liever dat ze het stiekem doen. Dan kan ik ze tenminste betrappen, en flagrant délit, en dan heb ik een geweldig excuus om ze allebei dood te schieten in een fit of madness, en dan zal de rechter later zeggen dat het niet erg is, dat zoiets een crime passionel heet, en dan hoef ik niet naar de gevangenis; dan hoef ik alleen maar af en toe wat tranen te plengen bij het graf van Th., die ik per ongeluk heb doodgeschoten, sorry, zo was het niet bedoeld, ik hield echt wel van je, we hadden zo gelukkig kunnen worden, jij & ik, als het Poëziemeisje tenminste niet bovenop je was gedoken, dat had ze niet moeten doen, dat had ze echt niet moeten doen.
Het poëziemeisje is helemaal zijn type niet. Hij weet niet wat hij doet, hij moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Veel jongens vallen onbewust op hun moeder, ik bedoel: op een meisje dat op hun moeder lijkt, dat is veilig, dat is vertrouwd, dat is lekker warm onder moeders rokken. Zoiets zal er wel achter zitten bij Th. - hij zal de bohémien-stijl van zijn moeder wel herkennen in het Poëziemeisje; de fladderende lappen en de woeste bos haar. Hij zal wel denken: dan gaat zij vast lekker voor me koken (dat doe ik nooit, ik kan niet koken), en dampende kopjes thee voor me inschenken en een schone pyjama klaarleggen voor de nacht en dan... en dan... dan kruipt zij naast hem onder het dekbed, en dan trekt zij die pyjama uit, al draagt Th. nooit een pyjama, tenminste niet als hij met mij is, en dan... en dan...
Ik heb mijn messen geslepen.
Ik ben dressed to kill.
Ik ben klaar voor het duel met het Poëziemeisje.
Afgelopen vrijdag schreef ik het volgende (rond 11:30 uur des morgens):
Ik moet rennen om mijn afspraak met het Poëziemeisje te halen; het Poëziemeisje dat probeert mijn vriendje Th. te bekeren tot de Duitse poëzie, en ze probeert hem ook te bekeren tot een aantal andere dingen: haar warme bedje, om daar maar eens mee te beginnen.
Hoe zou zij zich dat precies voorstellen?
Dat ik tegen haar zeg: "Maar natuurlijk, mijn zegen heb je - als jij verliefd bent op mijn vriendje, mag je hem wel een tijdje lenen. Als je er maar geen krassen op maakt. En laat hem even chemisch reinigen voordat je hem terugbezorgt."
Waarom moet mij dit weer overkomen? Ik bedoel: dat andere meisjes verliefd worden op Th., dat kan ik me levendig voorstellen - maar waarom nou uitgerekend dit meisje? Zo eentje die over alles wil praten. Serieus: dan heb ik nog liever dat ze het stiekem doen. Dan kan ik ze tenminste betrappen, en flagrant délit, en dan heb ik een geweldig excuus om ze allebei dood te schieten in een fit of madness, en dan zal de rechter later zeggen dat het niet erg is, dat zoiets een crime passionel heet, en dan hoef ik niet naar de gevangenis; dan hoef ik alleen maar af en toe wat tranen te plengen bij het graf van Th., die ik per ongeluk heb doodgeschoten, sorry, zo was het niet bedoeld, ik hield echt wel van je, we hadden zo gelukkig kunnen worden, jij & ik, als het Poëziemeisje tenminste niet bovenop je was gedoken, dat had ze niet moeten doen, dat had ze echt niet moeten doen.
Het poëziemeisje is helemaal zijn type niet. Hij weet niet wat hij doet, hij moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Veel jongens vallen onbewust op hun moeder, ik bedoel: op een meisje dat op hun moeder lijkt, dat is veilig, dat is vertrouwd, dat is lekker warm onder moeders rokken. Zoiets zal er wel achter zitten bij Th. - hij zal de bohémien-stijl van zijn moeder wel herkennen in het Poëziemeisje; de fladderende lappen en de woeste bos haar. Hij zal wel denken: dan gaat zij vast lekker voor me koken (dat doe ik nooit, ik kan niet koken), en dampende kopjes thee voor me inschenken en een schone pyjama klaarleggen voor de nacht en dan... en dan... dan kruipt zij naast hem onder het dekbed, en dan trekt zij die pyjama uit, al draagt Th. nooit een pyjama, tenminste niet als hij met mij is, en dan... en dan...
Ik heb mijn messen geslepen.
Ik ben dressed to kill.
Ik ben klaar voor het duel met het Poëziemeisje.
Als dat duel met de ganzeveer werd gestreden, zou je reeds gezegevierd hebben. Chapeau, Nadine. Kill the bitch.
Dat was inderdaad wel ongeveer het plan. Het liep een beetje anders, allemaal. Ik kan het nu niet meer opschrijven, ik heb me vergrepen aan de fles rode wijn.quote:Op zondag 2 oktober 2005 00:42 schreef dvr het volgende:
Als dat duel met de ganzeveer werd gestreden, zou je reeds gezegevierd hebben. Chapeau, Nadine. Kill the bitch.
We zijn er voor je Nadine, mocht je het willen spuien. Enjoy your winequote:Op zondag 2 oktober 2005 00:54 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat was inderdaad wel ongeveer het plan. Het liep een beetje anders, allemaal. Ik kan het nu niet meer opschrijven, ik heb me vergrepen aan de fles rode wijn.
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
Het is een hele lekkere wijn. Duur, ook. Ik ga zeker spuien, ik ga verschrikkelijk spuien, ik ben diep gefrustreerd en op de rand van de hysterie, of eroverheen eigenlijk al.quote:Op zondag 2 oktober 2005 01:11 schreef ioko het volgende:
We zijn er voor je Nadine, mocht je het willen spuien. Enjoy your wine
Ik draai een cd van André Hazes. Keihard. Om je een idee te geven. Van hoe ernstig het is. Voor het eerst in mijn leven hoor ik de muziek van André Hazes, en het zal waarschijnlijk aan de wijn liggen, en aan de frustraties, maar ik vind het echt wel MOOI.
"Het is koud zonder jou...."
Nou jongens: zo'n zin komt aan als een MOKERSLAG.
Jammer alleen dat ik geen rechte lijn meer kan schrijven.
Een dure wijn, en de goede muziek kunnen je stemming behoorlijk versterken. (ik ben gelukkig nog nooit onder de indruk geweest van Andre, en ik hoop dat die dag nooit zal komen)
Ik begrijp dat je geen rechte lijn meer kunt schrijven, al zul je nu op je eerlijkst zijn, een goede nachtrust doet wonderen voor je relativeringsvermogen.
Sweet dreams Nadine, and remember after it gets worse, it gets better
Ik begrijp dat je geen rechte lijn meer kunt schrijven, al zul je nu op je eerlijkst zijn, een goede nachtrust doet wonderen voor je relativeringsvermogen.
Sweet dreams Nadine, and remember after it gets worse, it gets better
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
Ik moet mijn eerdere oordeel nuanceren: André Hazes maakt me GEK. Wat een gejank, het is niet uit te houden.quote:Op zondag 2 oktober 2005 01:35 schreef ioko het volgende:
Een dure wijn, en de goede muziek kunnen je stemming behoorlijk versterken.
Overigens, en geheel terzijde: wist je dat André Hazes er indertijd vantussen is gegaan met de kinderoppas??? (Misschien toch geen toeval dat ik uitgerekend dít repertoire heb uitgekozen voor deze laveloze avond...)
Goed, ik vertel...
André was indertijd getrouwd met een vrouw, laten we haar Joke noemen, zoiets zal het wel geweest zijn, en Joke was van zichzelf al behoorlijk labiel aangelegd, maar toen brak ook nog de avond aan waarop ze thuiskwam om haar man (Dré, of: Dreetje) aan te treffen in een 'compromitterende situatie' met de veertienjarige kinderoppas, genaamd Rachel (spreek uit: Rasjèl). Deze Rachel was een Rotterdamse slagersdochter.
(Ooit zei een vriendje tegen mij: "Jezus, je ziet eruit als de dochter van de banketbakker." Toen had ik een niet zo héél smaakvol truitje aangetrokken).
Maar dit terzijde.
Joke was overigens in het gezelschap van een goede huisvriend, toen zij Dré aantrof in de eerder genoemde 'compromitterende situatie'. Hij moest haar dan ook opvangen toen zij flauw viel. Want zoiets had zij niet alleen nóóit verwacht; zij had ook nooit geweten dat veertienjarige meisjes zulke dingen deden.
Ah.
Wat voor dingen?
Laten we hier de goede huisvriend even citeren. Hij zei tegen Joke: "Meid, maak je nou niet zo druk, je hebt het vast verkeerd gezien. Rachel is veertien. Waarschijnlijk probeerde ze alleen de rits van André te repareren."
Dan ga je toch heel anders aankijken tegen een tekst als: "Een beetje verliefd...."
In een versie die ik eerder vernam was Rachel zelfs 12 jaar oud, en tot fellatio aangezet door haar Hazeszieke ouders (al zullen die dat woord waarschijnlijk niet gekend hebben). Maar ja, Catherine Keijl deed het op haar 11e met haar onderwijzer. Dat soort revelaties doet mij alleen maar beseffen hoeveel kansen ik destijds gemist moet hebben met statistisch al actieve klasgenootjes die ik in mijn onschuld nog aanzag voor onaanraakbare maagdekijns.
Ik heb mijn waardering van A. Hazes' geweeklaag ook weten te beperken tot enkele uiterste dieptepunten. Anderzijds herinner ik me dat hij ooit ten behoeve van een Amnesty-gala samen met Herman Brood het dak van Carré eraf rockte. Hij kon het wel hoor. Misschien heeft het zoete fluitspel van de jonge Rachel hem nadien van zijn ware ambities beroofd.
Ik heb mijn waardering van A. Hazes' geweeklaag ook weten te beperken tot enkele uiterste dieptepunten. Anderzijds herinner ik me dat hij ooit ten behoeve van een Amnesty-gala samen met Herman Brood het dak van Carré eraf rockte. Hij kon het wel hoor. Misschien heeft het zoete fluitspel van de jonge Rachel hem nadien van zijn ware ambities beroofd.
Wat ik nog steeds niet begrijp is waar en door wie Hazes zelf ooit misbruikt is, want dat schijnt zo te zijn. Het werd althans gesuggereerd in de documentaire over hem. Misschien moet ik dan het ongetwijfeld prachtige boek van Rachel lezen.
wat een macho-attitude ... werp toch jouw vrouwelijke charmes in de strijd ... overweeg eens:quote:
Ik ben (un-)dressed to love.
Ik ben nu toch wel benieuwd naar het entre-nous met het PM-je
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Eindelijk een deel 2! (tvp)
Daar komt-ie dan.quote:Op zondag 2 oktober 2005 16:23 schreef Vivi het volgende:
Ik ben nu toch wel benieuwd naar het entre-nous met het PM-je
Het poëziemeisje zat aan een tafeltje bij het raam op me te wachten. Ze begroette me als een hartsvriendin: "Super dat je gekomen bent," riep ze, en ze kuste me op mijn wang, "echt helemaal super, weet je."
We bestelden iets te drinken: kruidenthee voor haar, een glas witte wijn voor mij. Ik had liever iets anders gedronken, koffie of zo, maar het ging mij om het principe dat je kruidentheeliefhebbers nooit genoeg tegen het zere been kunt schoppen. Met die kruidenthee geven ze een superieur signaal af: zij hebben vrede met zichzelf en de aarde waarop zij leven, zij hebben geen stimulerende middelen nodig. Ook is het me een raadsel waarom ze altijd zo overdreven in die thee gaan zitten blazen - nee, ik heb het niet op kruidentheedrinkers.
En toen begon het poëziemeisje te vertellen over de gedichten die ze schrijft, ze had het over een bundel met de titel Een vioolkist vol vlees. De gedichten gaan niet over vioolkisten en ook niet over vlees, ze gaan over de relatie met haar vader. Het is een complexe relatie, zei ze, daarom had ze ook zo'n onstuitbare drang gevoeld om het allemaal van zich af te schrijven, om met die gevoelens 'aan het stoeien te gaan', je kon het wel een therapeutische bundel noemen, nou ja: ze voelde zich gereinigd, alsof er een grote schoonmaak had plaatsgevonden in haar hoofd, ze had het over een 'geestelijke klismakuur' - het was blijven stromen, het was blijven opborrelen, er waren dagen geweest dat het er letterlijk uitspoot, het was de meest ongelooflijke ervaring van haar leven geweest, de gedichten schreven zich als het ware vanzelf, het was of haar rechterhand werd voortgedreven door een onzichtbare kracht, een godheid, een hogere instantie, of misschien was het wel gewoon 'inspiratie' geweest, ze wist het zelf eigenlijk ook niet.
Het poëziemeisje kon erg geestdriftig vertellen over Een vioolkist vol vlees; ze ging zo op in haar verhaal dat ze mijn aanwezigheid leek te vergeten. Want toen ik een vraag stelde, een beleefdheidsvraag - "Ben je van plan," vroeg ik, "om nog iets met de bundel te doen, publiceren of zo?" - toen keek ze me verwilderd aan, alsof ik haar wekte uit een zoete dagdroom.
"Publiceren," herhaalde ze langzaam. "Nee, dat... kan niet. Daarmee zou ik teveel overhoop gooien, snap je."
Ik snapte het helemaal niet, maar één aanmoedigend knikje was genoeg om het poëziemeisje te laten losbarsten: "Ik flip!" riep ze. "Ik ben mezelf niet meer, ik flip!" Ze keek me peilend aan. "Ik vertel je dit in vertrouwen, okay?"
Zonder mijn antwoord af te wachten, begon ze te vertellen. Over de homeopatische tabletjes die ze slikt om de slaap te kunnen vatten, want sinds ze Een vioolkist vol vlees heeft laten lezen aan een bevriende psycholoog, ligt ze 's nachts te woelen en te draaien en te piekeren. Hoe het nou allemaal verder moet. Want volgens die vriend, of beter gezegd: ex-vriend, aangezien ze alle banden met hem heeft verbroken, volgens hem is er in haar poëzie sprake van een 'verontrustende betekenisonderstroom'. Het komt erop neer dat de ex-vriend denkt dat ze seksueel is misbruikt. Hij denkt er niet alleen aan, hij weet eigenlijk wel zeker dat er incest in het spel is. Voor het poëziemeisje is dat verrassend nieuws, om het zo maar te zeggen: "Mijn vader is een schat," zei ze, "een lief, oud mannetje dat van puzzelen houdt."
"Ja," zei ik, "maar misschien niet alleen van puzzelen."
"Hoe bedoel je?" vroeg ze scherp.
"Niks. Ik ken jouw vader toch niet. Ik neem aan dat jij zelf het beste weet wat er vroeger tussen jou en je vader is gebeurd."
Ze moest er even over nadenken. "Nee," besloot ze toen. "Dat is het curieuze met incestslachtoffers. Ze leven jaren, soms zelfs hun hele leven, in volstrekte ontkenning. Ze blokken het uit."
"O," zei ik. "Zoiets zou bij jou dus ook het geval kunnen zijn?"
"Dat zeg ik niet." Ze haalde haar schouders op. "Eén van mijn heftigste gedichten gaat over mijzelf als achtjarig meisje, over hoe ik op die leeftijd... nou ja... hoe ik mijn kut bekeek in de spiegel. Sorry, ik ga wel heel erg op de intieme toer, hè?"
Ik dwong mezelf te blijven glimlachen, en ik dacht: straks is het voorbij, straks is het allemaal voorbij.
"Volgens die vriend van mij klopt dat niet," ging ze door. "Hij zegt dat de kut van een achtjarig meisje er heel anders uitziet dan in mijn gedicht."
"Goh," bracht ik uit. En om te voorkomen dat ze me ging uitleggen hoe de kut van een achtjarig meisje er volgens haar vriend dan wél uitziet, vroeg ik: "Heb je het je vader al verteld?"
"Nee, natuurlijk niet!"
Ik stak maar eens een sigaret op. In de stilte die viel, maakte het poëziemeisje van de gelegenheid gebruik om een sigaret van mij te bietsen en hem op te steken. "Hmmm," deed ze, terwijl ze inhaleerde. Toen zei ze samenzweerderig: "Thijs heeft liever niet dat ik rook. Doet hij daar bij jou ook zo moeilijk over?"
"Zijn vader is overleden aan longkanker."
"Oh shit. Wat erg." Ze drukte de sigaret meteen uit. "Dat wist ik niet. Maar nu we het toch over Thijs hebben: ik heb zo'n gevoel dat jij er best wel moeite mee hebt. Met Thijs en mij, bedoel ik; met onze vriendschap." Ze keek me schuin aan. "Klopt mijn gevoel?"
"Ja, dat klopt heel aardig."
"O. Je bent in elk geval eerlijk, dat mag ik wel."
Ik nam een afwachtende houding aan.
"Maar je moet echt geloven," ging ze door, "dat het bij die ene keer is gebleven. Ik bedoel: wat stelt één keer nou voor? Als er méér aan de hand was geweest, had hij het jou ook nooit verteld. Hij had het je ook níet kunnen vertellen, hij had - wat is er, waarom kijk je zo?"
"Nee, niks," zei ik snel. "Ga door."
"Nou, voor hetzelfde geld had Thijs het níet..." Ze keek me onderzoekend aan. "Shit, je wist het helemaal niet," zei ze zacht.
"Nee." Ik keek haar strak aan. "Maar het is een boeiend verhaal, dus ga door."
"Dat méén je niet!" riep ze uit. "Heeft Thijs jou niet... ik bedoel, hallo! Dus jij beweert serieus... méén je dat nou?!"
"Eén keer dus," vatte ik haar verhaal samen. "En toen? Was die ene keer soms geen succes?"
"Nou ja, het was... wat maakt dát nou uit!"
"Eén keer," zei ik weer.
"Sorry hoor!" reageerde ze bozig. "Maar Thijs en ik gaan gewoon heel intens met elkaar om, en dan gebeurt er wel eens iets. Maar we hébben niks. Hij is met jou. Of hij was met jou, weet ik veel, en toen werd jij verliefd op iemand anders. Dan moet jij óók niet..."
"Wat?" onderbrak ik haar.
"Hij hoeft niet álles van jou te pikken, hoor." Ze keek me lang en hard aan. "Die jongen heeft óók zijn gevoelens, sta je daar wel eens bij stil? Hij heeft óók behoefte aan..."
Ik was al opgestaan. Ik had mijn tas van de stoel gegrist, ik had geld neergegooid voor de witte wijn, ik stond bij de uitgang.
"En nou ga je weg," zei het poëziemeisje overbodig. De rest van wat ze zei, hoorde ik niet meer omdat de zware cafédeur achter me was dichtgevallen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 03-10-2005 00:17:49 ]
Het goede moment om weg te lopen. Thijs is dus vreemdgegaan, maar het ergste lijkt mij dat hij dat niet heeft verteld, en dat je dat nu van het Poeziemeisje te horen moet krijgen.
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
Oké, Thijs en PM hebben een wip gemaakt en het is bij die ene wip gebleven. Dat is goed nieuws, toch?
Dankzij deze ene wip heeft Thijs aan den lijve ondervonden dat het gras aan de overkant inderdaad niet groener is. Ik verwacht dan ook dat binnen luttele dagen Thijs zich aandient bij Nadine ... met hangende pootjes.
Dankzij deze ene wip heeft Thijs aan den lijve ondervonden dat het gras aan de overkant inderdaad niet groener is. Ik verwacht dan ook dat binnen luttele dagen Thijs zich aandient bij Nadine ... met hangende pootjes.
Vivi, als Nadine bezwijkt voor Daniël, welk vonnis heb jij dan in petto?quote:Op maandag 3 oktober 2005 01:40 schreef Vivi het volgende:
Snikkel. Blender. ...
Wie uwer zonder zonde is, werpe de eerste steen. (Joh. 8:7)
Dat is anders. Wij vrouwen hebben het per definitie al zwaarder. We zijn allemaal gelijk alleen wij iets gelijker dan de man, enzo.quote:Op maandag 3 oktober 2005 02:00 schreef Gajus het volgende:
[..]
Vivi, als Nadine bezwijkt voor Daniël, welk vonnis heb jij dan in petto?
Wie uwer zonder zonde is, werpe de eerste steen. (Joh. 8:7)
Vrij naar George Orwell
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Wat een schoft! En dat terwijl er nadrukkelijk afgesproken was dat dit niet zou gebeuren. Ik hoop dat je verschrikkelijk boos op hem wordt, Nadine.
Ik zeg: Fokknokploeg.
Afijn, er wordt meegeleefd. En dat terwijl ik nog niet eens weet of we hier wel echt een autobiografie lezen. De titel "een vioolkist vol vlees" is bijvoorbeeld zo'n enorme draak, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand die echt zou bedenken.
Ik zeg: Fokknokploeg.
Afijn, er wordt meegeleefd. En dat terwijl ik nog niet eens weet of we hier wel echt een autobiografie lezen. De titel "een vioolkist vol vlees" is bijvoorbeeld zo'n enorme draak, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand die echt zou bedenken.
Ik twijfel soms ook aan het realiteitsgehalte, maar hey, wat maakt het uit, het leven is toch het drama wat je er zelf van maakt
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Die titel refereert wellicht aan de verhalen die Poëziemeisje van haar voorouders heeft vernomen. Verhalen over de hongerwinter van 44/45, toen de vioolkist een geschikt middel bleek om voedsel ongemerkt te transporteren.quote:Op maandag 3 oktober 2005 02:01 schreef dvr het volgende:
De titel "een vioolkist vol vlees" is bijvoorbeeld zo'n enorme draak, dat ik me niet kan voorstellen dat iemand die echt zou bedenken.
Een "vioolkist vol vlees" is als titel cynisch, melo-dramatisch.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Minder poetisch van het poezie-meisje is toch haar gedrag:
"Ow, je wist het nog niet?", verbazing veinzend.
Ze wordt meer het spookmeisje.
"Ow, je wist het nog niet?", verbazing veinzend.
Ze wordt meer het spookmeisje.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
ik opteer voor de minder prozaische benaming: "Kutmeisje". Ook nog eens multi-interpretabel
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik zat aan dit topic te denken en bij mij kwam het idee op dat het misschien leuk zou zijn als we het verhaal eens vanuit een ander perspectief zien.
Ik neem voor de gelegenheid de rol van Daniel op me.
Vanavond komt ze weer. Daniel bekeek zichzelf goedkeurend in de spiegel. Ik kan nu al uit drie vrouwen kiezen. Nu is er dat meiske bij, Nadine. Ziet er leuk uit. Ze is intelligent, maar kom, daardoor hoef ik me niet van mijn stuk te laten brengen. Ze wil me. Ze probeert het nog te maskeren, maar ik zie hoe ze naar me kijkt. Nadine, een mooie naam. Daniel & Nadine hoe zou dat staan op de voordeur? Verdomme, Daniel, sprak hij zichzelf toe, wat verbeeld je je nu toch allemaal. Dat wijf mag verdomme blij zijn als ik haar een keer wil neuken.
Misschien speelt ze een belangrijkere rol dan ik wil. Laat ik voor mezelf geen verstoppertje spelen, doch alles op zijn tijd.
Een laatste goedkeurende blik in de spiegel, hij draaide zich weg en knipte daarna het licht uit.
De bel ging. Dat moest het wonderschone oppasmeisje zijn; het hoerig secreet! Koel blijven. 'Doet er nog iemand open?', schreeuwde hij naar beneden.
Nu niet meteen naar beneden. Zo belangrijk ben je niet, lekker neukwijf. Hij dacht terug aan hun zoenscene. Het was beslist spannend geweest, en ver over de grens van wat de omgang met een kindermeisje vereist. Bij die gedachte kon hij een grijns nauwelijks onderdrukken. Daniel kreeg een halve erectie, maar dirigeerde hem dat dit niet het moment was.
Hij stapte naar beneden. Daar staat ze in volle glorie. Wel-wel, je hebt je best weer gedaan, meiske. "Hallo," met een kort, koel knikje.
Verder kom ik niet. Het ging maar even om het idee.
Ik neem voor de gelegenheid de rol van Daniel op me.
Vanavond komt ze weer. Daniel bekeek zichzelf goedkeurend in de spiegel. Ik kan nu al uit drie vrouwen kiezen. Nu is er dat meiske bij, Nadine. Ziet er leuk uit. Ze is intelligent, maar kom, daardoor hoef ik me niet van mijn stuk te laten brengen. Ze wil me. Ze probeert het nog te maskeren, maar ik zie hoe ze naar me kijkt. Nadine, een mooie naam. Daniel & Nadine hoe zou dat staan op de voordeur? Verdomme, Daniel, sprak hij zichzelf toe, wat verbeeld je je nu toch allemaal. Dat wijf mag verdomme blij zijn als ik haar een keer wil neuken.
Misschien speelt ze een belangrijkere rol dan ik wil. Laat ik voor mezelf geen verstoppertje spelen, doch alles op zijn tijd.
Een laatste goedkeurende blik in de spiegel, hij draaide zich weg en knipte daarna het licht uit.
De bel ging. Dat moest het wonderschone oppasmeisje zijn; het hoerig secreet! Koel blijven. 'Doet er nog iemand open?', schreeuwde hij naar beneden.
Nu niet meteen naar beneden. Zo belangrijk ben je niet, lekker neukwijf. Hij dacht terug aan hun zoenscene. Het was beslist spannend geweest, en ver over de grens van wat de omgang met een kindermeisje vereist. Bij die gedachte kon hij een grijns nauwelijks onderdrukken. Daniel kreeg een halve erectie, maar dirigeerde hem dat dit niet het moment was.
Hij stapte naar beneden. Daar staat ze in volle glorie. Wel-wel, je hebt je best weer gedaan, meiske. "Hallo," met een kort, koel knikje.
Verder kom ik niet. Het ging maar even om het idee.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Wat te denken van de moeder van Rachel?quote:Op zondag 2 oktober 2005 04:10 schreef cioran63 het volgende:
Wat ik nog steeds niet begrijp is waar en door wie Hazes zelf ooit misbruikt is, want dat schijnt zo te zijn. Het werd althans gesuggereerd in de documentaire over hem.
De slagersvrouw, zogezegd, met de spacebril - al weet ik niet of André zijn aanstaande schoonmoeder als klein jongetje al kende... Maar waarom niet? Het spreekt wel tot de verbeelding: hoe de kleine Dreetje achterin de Rotterdamse slagerij, zo'n beetje tussen de vrieskisten en de vleeshaken, op beestachtige wijze wordt misbruikt door de vrouw-met-de-spacebril.
Zo ruimdenkend ben ik helaas niet. Die 'ene wip' is mij om precies te zijn één wip teveel. En ik krijg er ook allemaal nachtmerrie-achtige beelden bij. Jij kent het poëziemeisje niet, maar ik beloof je dat het diep slikken is om uitgerekend aan die Russische boerin je vriendje te verliezen. Ik kan het niet geloven. Ik wil het niet geloven. Ik geloof het dus niet. (Nou... een beetje, dan).quote:Op maandag 3 oktober 2005 01:36 schreef Gajus het volgende:
Oké, Thijs en PM hebben een wip gemaakt en het is bij die ene wip gebleven. Dat is goed nieuws, toch?
Spookmeisje, dat is ze zeker.quote:Op maandag 3 oktober 2005 03:09 schreef R_ON het volgende:
Minder poetisch van het poezie-meisje is toch haar gedrag:
"Ow, je wist het nog niet?", verbazing veinzend.
Ze wordt meer het spookmeisje.
En wat ik het gekste & gevaarlijkste vind: dat zij blijkbaar weet dat ik 'verliefd ben op iemand anders'. Dat kan zij helemaal niet weten. Dat weet Thijs niet eens. Hoe zit dat? Hierover breek ik me al het hele weekend het hoofd, maar ik kom er niet uit.
Misschien was het haar intuïtie? Dat ze erop gokte dat ik wel verliefd zou zijn op iemand anders? Of hebben ze het er samen over gehad? Maar hoe weten ze het dan?
P.s.: ik vind jouw vertolking van Daniël 'interessant', laat ik het zo maar zeggen - en misschien is het ook wel levensecht, want ik kan niet in een mannenhoofd kijken (helaas). Alleen blijf ik natuurlijk wel een meisje, ik bedoel: een béétje romantiek... een béétje gevoel... dat is wel het minste. Of is het heel naïef om zo te denken? (Ik bedoel: in het algemeen. Ik laat Daniël hier voor de zekerheid maar even buiten beschouwing, sinds hij heeft besloten mij niet meer te kennen).
Gevalletje "if you can't stand the heat, get out of the kitchen" he . Het is iets te makkelijk om nu je vriendje even alle schuld in de schoenen te schuiven nu allebei de mannen opeens buiten bereik blijken. Ben je even vergeten hoe makkelijk hetzelfde tussen jou en Daniel had kunnen gebeuren als die laatste meer had doorgezet? En hoewel ik niet zoveel tekst van jouw hand over je vriendje gelezen heb lijkt het me logisch dat hij toch op z'n minst jouw scherpzinnigheid en intelligentie tot op zekere hoogte deelt, blijkbaar had hij door dat er iets niet in de haak was en waren zijn vermoedens behoorlijk juist. Het blijft een beetje rigoreus om dan bij een dikke Duitse pad in bed te gaan liggen natuurlijk , maar dat het slechts eenmaal gebeurd is en dat zij het blijkbaar onderling over de gevolgen voor jullie hebben gehad zegt volgens mij voldoende hoor, nl. enkel/vooral wraak van zijn kant...quote:Op maandag 3 oktober 2005 10:12 schreef Nadine26 het volgende:
Zo ruimdenkend ben ik helaas niet. Die 'ene wip' is mij om precies te zijn één wip teveel. En ik krijg er ook allemaal nachtmerrie-achtige beelden bij. Jij kent het poëziemeisje niet, maar ik beloof je dat het diep slikken is om uitgerekend aan die Russische boerin je vriendje te verliezen. Ik kan het niet geloven. Ik wil het niet geloven. Ik geloof het dus niet. (Nou... een beetje, dan).
. Het is iets te makkelijk om nu je vriendje even alle schuld in de schoenen te schuiven nu allebei de mannen opeens buiten bereik blijken. Ben je even vergeten hoe makkelijk hetzelfde tussen jou en Daniel had kunnen gebeuren als die laatste meer had doorgezet? En hoewel ik niet zoveel tekst van jouw hand over je vriendje gelezen heb lijkt het me logisch dat hij toch op z'n minst jouw scherpzinnigheid en intelligentie tot op zekere hoogte deelt, blijkbaar had hij door dat er iets niet in de haak was en waren zijn vermoedens behoorlijk juist. Het blijft een beetje rigoreus om dan bij een dikke Duitse pad in bed te gaan liggen natuurlijk (Btw, eens met de anderen, heerlijk om te lezen en je schrijft erg goed! )
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
PM is geraffineerd. Ze wist best dat Thijs het niet aan jou had verteld en wilde jou op deze manier buitenspel zetten en tegelijkertijd symphatie bij jou kweken door zich als een vriendin op te stellen
Nou, dan heb ik Daniel ook niet goed neergezet. Er moest juist blijken hoe hij twijfelt. Als hij jou te leuk vindt, dan ben je het "rotwijf", omdat je dan dingen in de war gaat schoppen. Tja, en daar houdt Daniel gewoon niet van. Althans in mijn verslagje.quote:Op maandag 3 oktober 2005 10:29 schreef Nadine26 het volgende:
P.s.: ik vind jouw vertolking van Daniël 'interessant', laat ik het zo maar zeggen - en misschien is het ook wel levensecht, want ik kan niet in een mannenhoofd kijken (helaas). Alleen blijf ik natuurlijk wel een meisje, ik bedoel: een béétje romantiek... een béétje gevoel... dat is wel het minste. Of is het heel naïef om zo te denken? (Ik bedoel: in het algemeen. Ik laat Daniël hier voor de zekerheid maar even buiten beschouwing, sinds hij heeft besloten mij niet meer te kennen).
En deze Daniel doet afstandelijk, omdat natuurlijk niet mag blijken dat hij met jou bezig is.
Hoezo gevoelloze Daniel?
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Hmmm... dat klinkt al beter. Daar kan ik wel mee leven. Ik snap ook wel dat het uiteindelijk allemaal draait om sex, dat hij misschien denkt... en ik trouwens ook wel... misschien, nou ja, nu even niet, trouwens - maar ik bedoel: in jouw interpretatie draait het (in zijn hoofd) wel héél eendimensionaal & in een rechte lijn om dát, en alleen maar om dát.quote:Op maandag 3 oktober 2005 14:22 schreef R_ON het volgende:
En deze Daniel doet afstandelijk, omdat natuurlijk niet mag blijken dat hij met jou bezig is.
Hoezo gevoelloze Daniel?
Ach, laat mij lekker romantisch met waxinelichtjes in de weer gaan
Ik probeerde het beeld op te roepen: Teringwijf, waarom doe je me toch zoveel?! In zijn gedachte word je, als om het weg te stoppen, gereduceerd tot neuksnol.quote:Op maandag 3 oktober 2005 14:50 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Hmmm... dat klinkt al beter. Daar kan ik wel mee leven. Ik snap ook wel dat het uiteindelijk allemaal draait om sex, dat hij misschien denkt... en ik trouwens ook wel... misschien, nou ja, nu even niet, trouwens - maar ik bedoel: in jouw interpretatie draait het (in zijn hoofd) wel héél eendimensionaal & in een rechte lijn om dát, en alleen maar om dát.
Ach, laat mij lekker romantisch met waxinelichtjes in de weer gaan
Net als wat jij zou doen als je aan de verkeerde man denkt: je stelt 'm in een zwetende positie voor met de broek op zijn enkels en witte sportsokken.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Dat verzet is juist toch mooi, zodat jullie later bij elkaar kunnen komen. De rust in elkaars armen vinden - met waxinelichtjes, witte paarden, en Knuffelrock 69.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Dan wil ik er ook badslippers bij!quote:Op maandag 3 oktober 2005 15:13 schreef R_ON het volgende:
Net als wat jij zou doen als je aan de verkeerde man denkt: je stelt 'm in een zwetende positie voor met de broek op zijn enkels en witte sportsokken.
Ja, dat zou mij eigenlijk niet eens verbazen. Wel héél doortrapt, verdomme. Ik dacht naderhand ook bij mezelf: 'Waarom moest zij me nou eigenlijk zo nodig persoonlijk spreken? Wat was de meerwaarde van mijn lijflijke aanwezigheid?'quote:Op maandag 3 oktober 2005 12:47 schreef Xennia het volgende:
PM is geraffineerd. Ze wist best dat Thijs het niet aan jou had verteld en wilde jou op deze manier buitenspel zetten en tegelijkertijd symphatie bij jou kweken door zich als een vriendin op te stellen
Nou, eh... misschien kickt ze erop? Om mijn kaak te zien vallen? Om mijn ogen heel snel te zien knipperen?
KILL!!!
Nee, dat ben ik niet vergeten. Maar dat is het hele dubbelzinnige punt met dit soort dingen: zodra het je zélf overkomt, is het allemaal héél anders en véél erger en duizend maal walgelijker en fouter en overdraaglijker.quote:Op maandag 3 oktober 2005 12:01 schreef keesjeislief het volgende:
Het is iets te makkelijk om nu je vriendje even alle schuld in de schoenen te schuiven nu allebei de mannen opeens buiten bereik blijken. Ben je even vergeten hoe makkelijk hetzelfde tussen jou en Daniel had kunnen gebeuren als die laatste meer had doorgezet?
Ik vind het écht onverdraaglijk.
De hele gedachte aan die grote Russin/Duitse pad, en dan zonder kleren...
Dan doe ik anderen tenminste nog een pleziertje met de smeulende resten van wat ooit mijn leven was...quote:(Btw, eens met de anderen, heerlijk om te lezen en je schrijft erg goed! )
Ik had eerlijk gezegd verwacht, gezien je scherpe observaties in dit verhaal tot dusver, dat je jezelf beter ingeschat zou hebben op dit gebied. You win some, you lose some, zo is het nou eenmaal als je dit soort dingen aangaat, hoe goed je jezelf ook in staat acht de controle te behouden. Je leert dingen bij, ook over jezelf. . Daarbij, dat is (imo) juist het leuke van dit soort dingen, al die spanning, emoties en intriges geven je op z'n minst de notie dat je "leeft!", niet? .quote:Op maandag 3 oktober 2005 16:09 schreef Nadine26 het volgende:
Nee, dat ben ik niet vergeten. Maar dat is het hele dubbelzinnige punt met dit soort dingen: zodra het je zélf overkomt, is het allemaal héél anders en véél erger en duizend maal walgelijker en fouter en overdraaglijker.
A la, maar het besef dat je geliefde van zoiets daadwerkelijk geil geworden is... (i.h.a. bedoeld, niet persoonlijk)quote:Ik vind het écht onverdraaglijk.
De hele gedachte aan die grote Russin/Duitse pad, en dan zonder kleren...
"Smeulende resten"? . Ach, zo erg is het toch allemaal niet, als je een beetje oprecht je best doet kan ik me niet voorstellen dat je vriendje niet toch eieren voor z'n geld kiest, gegeven dat jij dat nog wilt natuurlijk. En anders is het een mooie gelegenheid om op dit gebied eens overnieuw te beginnen, rust roest ten slotte en je hebt bovendien een mooi verhaal om je eerste korte roman mee te vullen zometeen .quote:Dan doe ik anderen tenminste nog een pleziertje met de smeulende resten van wat ooit mijn leven was...
. Ach, zo erg is het toch allemaal niet, als je een beetje oprecht je best doet kan ik me niet voorstellen dat je vriendje niet toch eieren voor z'n geld kiest, gegeven dat jij dat nog wilt natuurlijk. En anders is het een mooie gelegenheid om op dit gebied eens overnieuw te beginnen, rust roest ten slotte en je hebt bovendien een mooi verhaal om je eerste korte roman mee te vullen zometeen 
.
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Offtopic: Nadine, leuk dat je wat hebt achtergelaten in m'n fotoboek , jammer dat jouw fotoboek "gelocked" is zodat ik niet kan reageren. Heb je dat bewust gedaan?
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Heb ik een fotoboek dan...?!quote:Op dinsdag 4 oktober 2005 00:26 schreef keesjeislief het volgende:
Offtopic: Nadine, leuk dat je wat hebt achtergelaten in m'n fotoboek , jammer dat jouw fotoboek "gelocked" is zodat ik niet kan reageren. Heb je dat bewust gedaan?
Nee joh, zo geavanceerd ben ik niet, ik leef nog in de prehistorische tijd van de kodakrolletjes & de plakboeken.
Maar hier dan mijn lach:
Schrijf nog eens iets voor ons dan. Ik verveel me dood.quote:Op maandag 3 oktober 2005 16:09 schreef Nadine26 het volgende:
Dan doe ik anderen tenminste nog een pleziertje met de smeulende resten van wat ooit mijn leven was...
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Helemaal niet zo'n rare gedachte, op beestachtige wijze misbruikt door een vrouw met een bril. Ik kan daar wel inkomen.quote:Op maandag 3 oktober 2005 10:06 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Wat te denken van de moeder van Rachel?
De slagersvrouw, zogezegd, met de spacebril - al weet ik niet of André zijn aanstaande schoonmoeder als klein jongetje al kende... Maar waarom niet? Het spreekt wel tot de verbeelding: hoe de kleine Dreetje achterin de Rotterdamse slagerij, zo'n beetje tussen de vrieskisten en de vleeshaken, op beestachtige wijze wordt misbruikt door de vrouw-met-de-spacebril.
Maar over het verhaal, even samenvattend, wie komt er nu nog in aanmerking voor verder onderzoek: Daniël of Th.? Eigenlijk hebben ze nu beiden afgedaan, op verschillende momenten en om uiteenlopende redenen. Th. wegens naakt gedoe met een wanstaltige pad, en D. omdat hij eigenlijk een arrogante en laffe zak is. Of zit er nog wat in? Ik bedoel, in die mannen. Welke doet er nu nog werkelijk toe?
Arme Thijs, virtueel gecastreerd door sommige dames na zijn vermeende misstap. Als soortgenoot van Thijs wil ik hem in een hypothetische context plaatsen, in de ijdele hoop dat de dames wat meer begrip kunnen opbrengen voor heren zoals Thijs.
Thijs heeft een deerniswekkende jeugd gekend, in emotionele zin. Een gedetailleerde beschrijving van zijn jeugd doet afbreuk aan het Dagboek, daarom slechts twee incidenten ter illustratie.
Op 15-jarige leeftijd heeft Thijs kennis gemaakt met 'la petite mort', weliswaar een synoniem voor 'le plaisir d'amour' maar toch wezenlijk verschillend. De nacht na de begrafenis van zijn vader is hij halfslapend verleid door de inwonende huishoudster, tevens een minnares van zijn vader, en volgens hardnekkige geruchten tevens een bastaarddochter van zijn grootvader van moederskant. Na afloop, terwijl hij verdwaasd naar het plafond staarde en zij de plooien van haar peignoir schikte, heeft hij te horen gekregen dat hiermee een laatste wens van zijn vader was vervuld. Haar woorden hebben ernstig afbreuk gedaan aan de goede herinneringen aan zijn vader, maar dankzij zijn therapie neigt hij nu te geloven in een wraakneming van de huishoudster.
Op 18-jarige leeftijd heeft Thijs het ouderlijk landgoed verruild voor vaders voormalige pied-à-terre om - naar familietraditie - rechten en geschiedenis te studeren. Bij het afscheid heeft zijn moeder hem gewaarschuwd voor de vrouw en haar verleidelijkheden. "En mocht jij zo'n juffer onverhoopt bezwangeren, dan ga jij geen enkele verplichting aan, dan ontferm ik mij wel over de baby." Aangezien Thijs zijn moeder zoiets niet kon aandoen, is deze boodschap afdoend anticonceptief gebleken.
Thijs heeft inmiddels Nadine ontmoet. In haar vindt hij een jubelende combinatie van schoonheid en eruditie. Zij is de perfecte vrouw ... nagenoeg, slechts het luisterend oor ontbreekt. "Gedane zaken nemen geen keer" is helaas een van haar favoriete dooddoeners, als hij begint over zijn fnuikende jeugdherinneringen. Vooral na een vrijpartij wordt hij - starend naar het plafond - overmeesterd door een diep gevoel van leegte, alsof de dood nabij is.
Maar Thijs wil ook kunnen genieten van een vrijpartij en is in therapie gegaan. In analogie met mensen met vliegangst, krijgt Thijs te horen dat hij vóór, tijdens en na een vrijpartij al zijn gevoelens moet uiten. Thijs' verweer dat zijn vriendin zoiets nooit zal dulden, wordt afgedaan met de constatering dat meer wegen naar Rome leiden. Als hint krijgt Thijs te horen dadelijk naar de wachtkamer te gaan en kennis te maken met de volgende patiënte. En zo is het Poëziemeisje in zijn leven gekomen. Ook het Poëziemeisje heeft een soortgelijk trauma en nu verkeren beide patiënten in een gezamenlijk genezingsproces. Mooi toch?
Disclaimer: elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.
Thijs heeft een deerniswekkende jeugd gekend, in emotionele zin. Een gedetailleerde beschrijving van zijn jeugd doet afbreuk aan het Dagboek, daarom slechts twee incidenten ter illustratie.
Op 15-jarige leeftijd heeft Thijs kennis gemaakt met 'la petite mort', weliswaar een synoniem voor 'le plaisir d'amour' maar toch wezenlijk verschillend. De nacht na de begrafenis van zijn vader is hij halfslapend verleid door de inwonende huishoudster, tevens een minnares van zijn vader, en volgens hardnekkige geruchten tevens een bastaarddochter van zijn grootvader van moederskant. Na afloop, terwijl hij verdwaasd naar het plafond staarde en zij de plooien van haar peignoir schikte, heeft hij te horen gekregen dat hiermee een laatste wens van zijn vader was vervuld. Haar woorden hebben ernstig afbreuk gedaan aan de goede herinneringen aan zijn vader, maar dankzij zijn therapie neigt hij nu te geloven in een wraakneming van de huishoudster.
Op 18-jarige leeftijd heeft Thijs het ouderlijk landgoed verruild voor vaders voormalige pied-à-terre om - naar familietraditie - rechten en geschiedenis te studeren. Bij het afscheid heeft zijn moeder hem gewaarschuwd voor de vrouw en haar verleidelijkheden. "En mocht jij zo'n juffer onverhoopt bezwangeren, dan ga jij geen enkele verplichting aan, dan ontferm ik mij wel over de baby." Aangezien Thijs zijn moeder zoiets niet kon aandoen, is deze boodschap afdoend anticonceptief gebleken.
Thijs heeft inmiddels Nadine ontmoet. In haar vindt hij een jubelende combinatie van schoonheid en eruditie. Zij is de perfecte vrouw ... nagenoeg, slechts het luisterend oor ontbreekt. "Gedane zaken nemen geen keer" is helaas een van haar favoriete dooddoeners, als hij begint over zijn fnuikende jeugdherinneringen. Vooral na een vrijpartij wordt hij - starend naar het plafond - overmeesterd door een diep gevoel van leegte, alsof de dood nabij is.
Maar Thijs wil ook kunnen genieten van een vrijpartij en is in therapie gegaan. In analogie met mensen met vliegangst, krijgt Thijs te horen dat hij vóór, tijdens en na een vrijpartij al zijn gevoelens moet uiten. Thijs' verweer dat zijn vriendin zoiets nooit zal dulden, wordt afgedaan met de constatering dat meer wegen naar Rome leiden. Als hint krijgt Thijs te horen dadelijk naar de wachtkamer te gaan en kennis te maken met de volgende patiënte. En zo is het Poëziemeisje in zijn leven gekomen. Ook het Poëziemeisje heeft een soortgelijk trauma en nu verkeren beide patiënten in een gezamenlijk genezingsproces. Mooi toch?
Disclaimer: elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.
Jazeker, iedereen heeft er een, zelfs jij : klik (je kunt hem evt. aanpassen door bovenin op "Profiel wijzigen" te klikken), al zou dat natuurlijk ook nauwelijks op kunnen tegen het beeld dat zich n.a.v. dit topic en bovenstaande quote opdringt: een ouderwets romantische jonkvrouwe die in de late avond en in een doodstil huis, gekleed in prachtige avondjurk en beschenen door het flikkerende licht van dikke kaarsen, haar wederwaardigheden met een mooie vulpen neerschrijft op licht krakend perkamentachtig papier, af en toe een traan latend die een blauw poeltje van verse inkt op het papier achterlaat. ( ).quote:Op dinsdag 4 oktober 2005 00:57 schreef Nadine26 het volgende:
Heb ik een fotoboek dan...?!
Nee joh, zo geavanceerd ben ik niet, ik leef nog in de prehistorische tijd van de kodakrolletjes & de plakboeken.
(hoe dan ook, dank voor je complimentje in mijn fotoboek en sorry voor het offtopic gaan).
.quote:Maar hier dan mijn lach:
Verder ben ik het eens met de heren hierboven, graag meer schrijfsels van jouw kant (zou dit nou hetzelfde soort voyeuristisch verlangen zijn als anderen ervaren bij real life soaps en big brother?).
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
Uiteraard is de werkelijke onderliggende reden om je recht in je gezicht te kunnen uitlachen. Maar het is goed mogelijk dat zij zich daar niet eens echt van bewust is en dat ze het vanuit haar perspectief volledig kan rechtvaardigen t.o.v. zichzelf door aan te voeren dat "ze de dialoog met je is aangegaan, wat van haar uit ook een handreiking is want het is toch een confrontatie" en "zo'n zwaar onderwerp dien je persoonlijk te bespreken, over de telefoon is zo afstandelijk en kil". Poeziemeisjes die eruit zien als een dikke pad en kruidenthee drinken leven nogal eens in hun zelfgecreeerde comfortabele schaduwwereldje .quote:Op maandag 3 oktober 2005 15:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja, dat zou mij eigenlijk niet eens verbazen. Wel héél doortrapt, verdomme. Ik dacht naderhand ook bij mezelf: 'Waarom moest zij me nou eigenlijk zo nodig persoonlijk spreken? Wat was de meerwaarde van mijn lijflijke aanwezigheid?'
Nou, eh... misschien kickt ze erop? Om mijn kaak te zien vallen? Om mijn ogen heel snel te zien knipperen?
KILL!!!
Zij heeft hoogstwaarschijnlijk het idee dat haar helemaal geen blaam treft: ze heeft Thijs "gered" uit jouw liefdeloze armen en heeft zich ook nog opengesteld voor een eerlijk gesprek met jou... En met een beetje mazzel probeert ze ook nog om Thijs mee te krijgen in dat idee. Heeft ze toen ze terugkwam even laten merken aan hem dat het "toch wel zwaar" voor haar was, maar dat hij haar dit waard is en dat jij zo egoistisch en koud reageerde, alleen maar op jezelf gericht en totaal niet bekommerd om Thijs, waar het haar toch wel allemaal om te doen is...
[ Bericht 5% gewijzigd door keesjeislief op 04-10-2005 04:37:21 ]
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
