Serotonine

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 16:43 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ho! Je slikt geen serotonine!!
Je slikt een middel dat de heropname van de serotonine in je hersenen remt.
[..]

serotonine is een neurotransmitter idd, die kan je moeilijk gaan slikken

quote:

Afbouwen met hele kleine stapjes minimaliseert de fysieke ontwenningsverschijnselen. Als je tabletten slikt, zou je ze kunnen vermalen. Dan kun je een oorspronkelijke dosis gemakkelijker aanpassen. Ik slik capsules met korreltjes. Nu ik aan het afbouwen ben maak zo'n capsule open en verwijder een gedeelte. Ik ben begonnen met 1/6e deel minder. Dat een aantal weken volgehouden en toen 1/5e deel minder. Inmiddels ben ik al zo'n half jaar aan het afbouwen en ik slik nu 1/3e van mijn oorspronkelijke dosis. Ik heb nauwelijks last van ontwenningsverschijnselen.

Dat lijkt me gruwelijk lastig af te meten trouwens. Ik ben toen van 30MG Remeron ==> 15 MG gegaan... en daarna helemaal geen last meer gehad.
Maar doe je het op zicht, of meet je het secuur af?

schopje naar R&P

>>>>>>

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 17:52 schreef Klonk het volgende:
het is Paroxetine geworden, zoals gebruikelijk kun je half doodgaan van het spul, ben erg benieuwd of hoe en wanneer ik het ga merken.

Laat je niet al te bang maken door die waslijst met eventuele bijwerkingen, anders zou niemand dat ooit in durven nemen

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 17:52 schreef Klonk het volgende:
het is Paroxetine geworden, zoals gebruikelijk kun je half doodgaan van het spul, ben erg benieuwd of hoe en wanneer ik het ga merken.

Heel veel sterkte. Het is geen pretje maar als het niet anders kan, dan zul je wel moeten. Het kan in ieder geval helpen het leven wat draaglijker te maken.

Serotinine is net zoals al die andere stoffen een stof in de hersens. Zoals ArmaniMania zegt. De zon straalt het uit. Daarom komt depressie vaker in de winter voor. Daglicht. Je ogen en hersens hebben licht nodig om je goed te voelen anders is het doffe ellende. Waarom de een minder licht nodig heeft dan de ander vraag ik me af, bepaalde mensen kunnen schijnbaar met weinig licht door het leven gaan.

Hoe het allemaal werkt. Ik zal mijn dokter het eens vragen. Voor mij werkt paroxetine ( ----> seroxat) perfectomundo. Heb nog depakine ernaast om niet manisch te worden. Perfecte balans in de hersens moet het zijn om optimaal te kunnen functioneren.

Serotinine gebrek zorgt ook voor sociale angst en paniekstoornissen en straatvrees en nog meer.

Ik denk dat het een stimulans is voor de hersens om signalen goed door te sturen. Dat het niet te traag gaat ook.

Ik ben dus al voor de 4e keer begonnen en ik vind het nadeel van iedere keer innemen minder zwaar wegen dan het voordeel van lekker in mijn vel zitten. Bijwerkingen heb ik dus wel erg gehad, dat was de eerste 3 keren zwaar klote te noemen.

Nu werkt het goed, liever zonder uiteraard maar dat komt nog wel misschien. Voel me nu zo lekker en goed dat ik voorlopig door blijf gaan. Iedere mooie dag zonder echte zorgen is meegenomen.

Over 9 maanden ga ik stoppen volgens mijn arts dus dan kijk ik of ik zonder kan weer. Merk ik dat ik alweer negatief ga denken dan zit ik waarschijnlijk voor lange tijd eraan vast. Het is een steun in de rug of het is een chronisch gebrek aan de stof serotinine? Of de zon schijnt niet goed genoeg?

Vooral in de winter heb ik last van dipjes, door de donkere dagen dus. Is het bewolkt heb ik ook een minder prettig gevoel. De zon dus bij mij.

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 17:59 schreef Klonk het volgende:
wel een raar gevoel, net het eerste pilletje genomen, en zit er nu minstens 8 maanden aan vast, elke dag weer.

Gaat goedkomen hoor, maar let wel op.. Bevalt een bepaalde bijwerking niet, of blijft ie voor jou iets te lang aanwezig, en/of wordt hij niet minder, vraag het [Centraal] Medicatie bij psychische klachten daar, of beter nog aan je behandelende arts.

Overmorgen heb ik een tentamen waar dit ook in zit, en gister heb ik hier nog over zitten lezen. Dus ik pak het er even bij

Om te beginnen even uitleggen wat een neurotransmitter is (Serotonine is een neurotransmitter) Je lichaam communiceert door middel van elektrische impulsen, die via zenuwcellen (zoals neuronen) je hele lichaam doorgaan. Dit alles gebeurt door een aaneenschakeling van neuronen. De electrische impuls gaat door een neuron heen, en moet dan bij de volgende neuron weer beginnen. Hier komen neurotransmitters van pas.



Neurotransmitters drijven van het eind (Axon) van de éne neuron naar het begin van de volgende (dendriet). Hierdoor wordt de electrische impuls doorgevoerd, en kan de communicatie tot stand komen De boodschap die verstuurd moet worden, bepaalt welke (combinatie van) neurotransmitters gebruikt worden.

Bij een depressie is er niet precies bekend wat er (neurobiologisch) aan schort, maar het lijkt erop dat het te maken heeft met een tekort aan bepaalde neurotransmitters. En dan wel Dopamine, Serotonine (!) en Norepinephrine. Ik denk dat het medicijn wat jij slikt inderdaad een SSRI is (Selective Serotonin Reuptake Inhibitor). Het doel van een SSRI is om je effectieve Serotonine-gehalte op te krikken, aangezien Serotonine met enkele kenmerken van depressie lijkt samen te hangen. Daar kom ik zo wel op terug

Om uit te leggen hoe die SSRI te werk gaat, moeten we terug gaan naar die communicatie in je lichaam (hersenen). De communicatie voltrekt zich doordat de neurotransmitters blijven hangen aan (receptoren van) de tweede neuron. Maar nadat de neurotransmitters overgedreven zijn naar de volgende neuron, waar blijven ze dan? Het bericht is immers al doorgevoerd. Meestal drijven ze terug naar de eerste neuron, waar ze klaarliggen om weer verstuurd te worden naar de overkant.

Het komt voor dat veel neurotransmitters niet "blijven kleven" aan de receptoren, waardoor het bericht niet aankomt. SSRI's zorgen ervoor dat de eerste neuron de neurotransmitters niet opnieuw opneemt, waardoor ze opnieuw proberen om bij de receptoren te blijven kleven. Hierdoor zal er meer serotonine blijven hangen, en komt de boodschap beter door. SSRI's verhogen dus de effectiviteit van je serotonine.

Nu kijken we naar hoe die neurotransmitters dan samenhangen met (de sympromen van) depressie
Grof gezegd komt het hier op neer:

Serotonine beïnvloedt je denkvermogen (cognitie), en hangt samen met obsessieve gedachten in de depressie.

Norepinephrine beïnvloedt lichamelijke activatie en hangt samen met psychomotische retardatie (trage beweging, alles kost veel energie).

Dopamine lijkt verbonden te zijn met "the pleasure pathway", en hangt samen met wat we in depressie "Anhedonia" of "Dysphoria" noemen (het verliezen van je gelukkigheid, hét kenmerk van depressie).

Dit is allemaal wel erg kort door de bocht, en er is over de exacte invloed van deze neurotransmitters nog geen consensus bereikt.

Om op de vraag van Yvonne (?) terug te komen, je serotonine-gehalte is gewoon te meten met een bloedprik Deze wordt naar het lab gestuurd voor onderzoek. Dit is gelukkig een deel van de psychologie wat tastbaar en niet zweverig is _{Drie keer raden waar mijn specialisatie komt te liggen}.

_{Dit alles op basis van "Why Zebra's Don't Get Ulcers", door Robert. M. Sapolsky}

[ Bericht 3% gewijzigd door JustJunior op 14-06-2005 18:24:25 ]

Als je iets niet snapt moet je het maar vragen

Duidelijk verhaal JustJunior, thanks!

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 18:23 schreef Klonk het volgende:
goed verhaal, alleen ff een paar keer doorlezen om het helemaal te begrijpen

Over een tijdje begrijp je er veel meer van hoor, nu is het nog een beetje abacadabra... zo gauw je je een beetje ingelezen hebt, wordt het al duidelijker

Goed te begrijpen verhaal JustJunior, duidelijk. Ik doe zelf geen psychologie of iets in die richting dus moet altijd weer ff zien hoe dat ookalweer zit met die neurotransmitters e.d.
Dacht dat serotonine ook belangrijk was voor de moed die iemand heeft. Heb ergens gelezen dat bijvoorbeeld soldaten die marsmuziek te horen kregen ook meer moed kregen maar dat kwam weer door dat effect werd dus verzorgd door serotonine. Kan ook een andere neurotransmitter zijn maar ik dacht dat het ook serotonine was.
Is mijn nickname ook aan ontleend (nou ja eigenlijk aan dat liedje van Junkie XL zerotonine).

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 17:59 schreef Klonk het volgende:
wel een raar gevoel, net het eerste pilletje genomen, en zit er nu minstens 8 maanden aan vast, elke dag weer.

Maak je niet al te druk. Die bijwerkingen hoef je heus niet (allemaal) te krijgen, en het kan je misschien wel enorm helpen. Ik heb ook paroxetine gehad, en na 3 (!) dagen voelde ik me al niet meer depressief. Paroxetine werkt voor wat ik begrepen heb bij een heleboel mensen erg goed, en met de bijwerkingen valt het over het algemeen wel mee (tenzij je natuurlijk de onderzoeken gelooft waar ze het testen op gezonde mensen ) .

Succes ermee in ieder geval. Mocht je vragen hebben over gebruik van paroxetine, bijwerkingen of afkicken, of over depressies en aanverwante artikelen natuurlijk, dan mag je me ook mailen/toevoegen op msn carmensandiego@hotmail.com

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 12:56 schreef yvonne het volgende:
En hoe weet een arts dat?
Door bloed te prikken?

Ik denk dat een arts daar wel achter kan komen via bloedonderzoek. Ik weet van een cliënt van mij dat er regelmatig bloedonderzoek wordt gedaan om te kijken of de spiegel van zijn medicatie goed is en dat gaat via een bloedonderzoek. En de medicatie die hij gebruikt is een anti-depressiva (Anafrinil).

Omdat we (het team) een tijdje geleden, na observatie, sterk de indruk hadden dat het minder met hem ging, is toen zijn bloed onderzocht. En daar kwam uit dat de spiegel te laag was, waardoor de medicatie iets verhoogd werd. Daarna zagen we dat het beter met hem ging.

Beste Klonk,

Een aantal mensen heeft mooi technisch uitgelegd wat een
neurotransmitter als serotonine doet. Hoewel er nog weinig
bekend is van wat er nou precies allemaal in het brein gebeurt,
lijkt er inderdaad een samenhang tussen hoeveelheid van
zo'n neurotransmitter en functies als denken, geheugen en
dus ook de stemming.

Misschien heb ik te vluchtig gelezen, maar wat ik hier nog niet
ben tegengekomen is dat zo'n middel een ondersteuning biedt
bij een depressie (tenminste ik neem aan dat je het wegens
depressieve klachten krijgt), en dat de gehele behandeling
bestaat uit "praten en pillen"; Dus ik neem aan dat je ook nog
gesprekken met een therapeut hebt gehad / nog krijgt.

Dat vormt ook een belangrijk deel. Men is geneigd de diagnose
en behandeling van een depressie louter en alleen te koppelen
aan dat stofje in de hersenen. Terwijl je heel goed geholpen
kan worden door gesprekken en alles wat daarbij komt kijken.
De hersenen is ten slotte een dynamisch geheel! Het is niet
"gooi d'r wat spul bij en het komt weer goed!"

Verder is het bij het kiezen van een anti-depressivum altijd
schipperen geblazen. De arts zal in eerste instantie een middel
kiezen wat bij je klachten past en waar hij goede ervaringen mee
heeft. Dat wil nog niet zeggen dat het ook het juiste middel
voor jou is. Je moet dus niet aarzelen om over een ander
middel te overleggen als het bijwerkingen geeft (bedenk wel
dat de eigenlijke anti-depressieve werking pas na twee
à drie weken zou moeten optreden).

verder zou ik, als je je dingen afvraagt, gewoon eens medische
patiënten-sites afstruinen of gewoon je arts raadplegen.
(en laat je vooral niet gekmaken door alle teksten die over
dit soort dingen geschreven zijn!)

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 10:44 schreef zurekop het volgende:
Misschien heb ik te vluchtig gelezen, maar wat ik hier nog niet
ben tegengekomen is dat zo'n middel een ondersteuning biedt
bij een depressie (tenminste ik neem aan dat je het wegens
depressieve klachten krijgt), en dat de gehele behandeling
bestaat uit "praten en pillen"; Dus ik neem aan dat je ook nog
gesprekken met een therapeut hebt gehad / nog krijgt.

Sorry hoor, maar ik word echt zo schijtziek van mensen die roepen dat het zo belangrijk is om te praten en dat je anders geen volledige behandeling hebt. Medicijnen kunnen ook op zich behandeling zijn, dat ligt er maar net aan hoe je depressie in elkaar steekt. Ik wil niet zeggen dat praten zinloos is, ik word er alleen niet goed van dat gedaan wordt of je niet zonder kunt.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 13:57 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar ik word echt zo schijtziek van mensen die roepen dat het zo belangrijk is om te praten en dat je anders geen volledige behandeling hebt. Medicijnen kunnen ook op zich behandeling zijn, dat ligt er maar net aan hoe je depressie in elkaar steekt. Ik wil niet zeggen dat praten zinloos is, ik word er alleen niet goed van dat gedaan wordt of je niet zonder kunt.

Een depressie ontstaat in veel gevallen door weggedrukte woede en/of verdriet.
Je kunt dan dus wel die depressie-symptomen wegnemen, maar de oorzaak blijft.
Met dus de kans op herhaling en/of terugval als je met de AD stopt.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 13:57 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar ik word echt zo schijtziek van mensen die roepen dat het zo belangrijk is om te praten en dat je anders geen volledige behandeling hebt. Medicijnen kunnen ook op zich behandeling zijn, dat ligt er maar net aan hoe je depressie in elkaar steekt. Ik wil niet zeggen dat praten zinloos is, ik word er alleen niet goed van dat gedaan wordt of je niet zonder kunt.

Jarenlange foute "vloeistofniveaus" zorgen anders ook voor een fout ingesleten denkpatroon.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 13:57 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Sorry hoor, maar ik word echt zo schijtziek van mensen die roepen (...)

wees maar schijtziek dan.

quote:

Medicijnen kunnen ook op zich behandeling zijn, dat ligt er maar net aan hoe je depressie in elkaar steekt. Ik wil niet zeggen dat praten zinloos is, ik word er alleen niet goed van dat gedaan wordt of je niet zonder kunt.

" Bij een lichte depressie kan men volstaan met begeleiding en steunende gesprekken.
Bij zwaardere depressie wordt begeleiding, steunende gesprekken en eventuele
psychotherapie (cognitieve therapie en interpersoonlijke psychotherapie) aangevuld
met medicamenteuze therapie: 'praten en pillen'. Behandeling met antidepressiva moet
worden beschouwd als een onderdeel van de gehele behandeling, inclusief begeleiding
en psychotherapie. In sommige gevallen kan begeleiding aangevuld met interpersoolijke
psychotherapie een voldoende behandeling vormen."
Bron: Farmacotherapeutisch Kompas 2003 CVZ

verder zou het best kunnen hoor, als er geen enkele andere aanwijzing waarom
iemand depressief is, dat er alleen medicamenteus behandeld wordt. Ik denk ook
dat vele huisarts dat best zullen doen.

Ik vraag me alleen af waar jij je op baseert?
(door je heftige taalgebruik verwacht ik weinig steekhoudends, maar misschien
heb je er ervaring ermee ofzo?)

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 15:45 schreef zurekop het volgende:

[..]

wees maar schijtziek dan.
[..]

" Bij een lichte depressie kan men volstaan met begeleiding en steunende gesprekken.
Bij zwaardere depressie wordt begeleiding, steunende gesprekken en eventuele
psychotherapie (cognitieve therapie en interpersoonlijke psychotherapie) aangevuld
met medicamenteuze therapie: 'praten en pillen'. Behandeling met antidepressiva moet
worden beschouwd als een onderdeel van de gehele behandeling, inclusief begeleiding
en psychotherapie. In sommige gevallen kan begeleiding aangevuld met interpersoolijke
psychotherapie een voldoende behandeling vormen."
Bron: Farmacotherapeutisch Kompas 2003 CVZ

verder zou het best kunnen hoor, als er geen enkele andere aanwijzing waarom
iemand depressief is, dat er alleen medicamenteus behandeld wordt. Ik denk ook
dat vele huisarts dat best zullen doen.

Ik vraag me alleen af waar jij je op baseert?
(door je heftige taalgebruik verwacht ik weinig steekhoudends, maar misschien
heb je er ervaring ermee ofzo?)

of een vriend van een vriendin van een kennis heeft er enigzins slechte ervaring mee

precies.
was het maar zo makkelijk hè: pillen in de mik en vrolijk zijn...
(het leven is geen house-feest! )

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 13:57 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar ik word echt zo schijtziek van mensen die roepen dat het zo belangrijk is om te praten en dat je anders geen volledige behandeling hebt. Medicijnen kunnen ook op zich behandeling zijn, dat ligt er maar net aan hoe je depressie in elkaar steekt. Ik wil niet zeggen dat praten zinloos is, ik word er alleen niet goed van dat gedaan wordt of je niet zonder kunt.

slechte ervaringen gehad?

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 15:45 schreef zurekop het volgende:


Ik vraag me alleen af waar jij je op baseert?
(door je heftige taalgebruik verwacht ik weinig steekhoudends, maar misschien
heb je er ervaring ermee ofzo?)

Ik baseer het op mijn eigen ervaring. Ik ben zelf jarenlang zwaar depressief geweest, en ben alleen behandeld met antidepressiva. De oorzaak was namelijk niet extern, dus dan heeft het ook weinig nut om te gaan praten. Als je geen problemen hebt en de ziekte veroorzaakt wordt door iets biologisch kun je praten tot je een ons weegt, maar dat zal niet helpen.

Ik vind het prima dat er meer aandacht is voor een behandeling bij een psycholoog of psychiater, en ik zou niemand willen afraden erheen te gaan als ie denkt dat het nut heeft, integendeel. Maar er wordt zo vaak gedaan alsof je niet zonder kunt, en alsof een depressie altijd een oorzaak buiten je lichaam moet hebben.

Ik ben dus zelf nooit bij een psych geweest, en ben toch echt volledig genezen.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 16:13 schreef knokkels het volgende:

[..]

slechte ervaringen gehad?

Met psychologen en psychiaters? Niet zelf gelukkig, maar wel heel veel vrienden die bij psychologen of psychiaters komen of zelfs opgenomen zijn geweest. Veel van hun zijn geen stap verder gekomen, ze krijgen van verschillende behandelaars verschillende diagnoses (of van één behandelaar verschillende diagnoses die elkaar uitsluiten), worden gewoon weggestuurd omdat de psych niet weet wat hij eraan moet doen, etc. etc. En zelfs iemand die depressief was en bij de psych kwam en seroxat voorgeschreven kreeg naast z'n cocaineverslaving (waar je dus ook depressief van kunt worden). =S

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 17:35 schreef Maeghan het volgende:
De oorzaak was namelijk niet extern

Voor zover ik weet weet niemand dat, noch patient noch behandelaar(s). Het feit dat er een verstoorde serotoninebalans te zien is betekent nl. niet dat daar dus de oorzaak ligt. Bij iemand die in de rouw is zul je ook een verstoorde serotoninehuishouding zien.

Voor zover ik weet valt er bij niemand te zeggen wat er eerder was, de kip of het ei. WEL weten we dat zowel kip als ei goed op antidepressiva reageren


Ik deel overigens je slechte ervaringen met psychologen, en als ik zo eens rondkijk naar wat er hier allemaal zoal psychologie studeert vind ik dat ook niet heel vreemd

Wat ik bedoel met geen externe oorzaak is dat er voor mij gewoon geen reden was om depressief te zijn. Waarschijnlijk is mijn depressie veroorzaakt door hormoonschommelingen van de puberteit. Dit komt wel vaker voor heb ik gelezen, en dit is ook de reden dat mijn depressie lang niet opgemerkt is. Iedereen dacht dat het gewoon van de puberteit was, terwijl mijn symptomen behoorlijk ernstig waren. Maar ja, je gaat maar één keer door de puberteit dus zelf wist ik ook niet dat het niet normaal was wat er gebeurde. Verder waren mijn symptomen ook heel sterk lichamelijk, zoals een verstoord slaapritme, ik reageerde niet op licht/donker en later juist overmatig (als in: zodra het ging schemeren viel ik in slaap, ongeacht waar ik mee bezig was), mijn eten smaakte nergens naar, ik voelde het verschil niet tussen vol zitten of honger hebben (ik werd letterlijk wakker van de honger terwijl ik gewoon normaal gegeten had bijv.), ik kon letterlijk van de ene op de andere week niet meer sporten (ik was trainingen van anderhalf uur gewend en opeens zat ik na een half uur ziek en doodmoe aan de kant en uiteindelijk ben ik daarom gestopt met die sport), ik vergat alles waar ik bij stond (geld in de pinautomaat laten zitten, niet meer weten dat je college hebt en je afvragen wat je op de universiteit aan het doen bent), m'n taalgebruik was compleet verstoord (ik kon geen goede zinnen meer vormen, en ik kon de goede woorden er niet uitkrijgen), etc. Als ik kijk in mijn omgeving schijnen dit toch zelfs voor bij een depressie vrij extreme symptomen te zijn. Ik ken in ieder geval verder eigenlijk niemand die er niet meer normaal van kon praten.

Wat mij betreft zijn de snelle reactie op seroxat (drie dagen en m'n depressie was grotendeels weg) en het feit dat ik last heb van winterdepressies ook aanwijzingen dat het bij mij (vrijwel) geheel toe te schrijven is aan lichamelijke processen.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 17:47 schreef thaleia het volgende:
Ik deel overigens je slechte ervaringen met psychologen, en als ik zo eens rondkijk naar wat er hier allemaal zoal psychologie studeert vind ik dat ook niet heel vreemd

Ik wil overigens geenszins de indruk opwekken dat "pilletjes" de oplossing zijn. TS vroeg uitleg over serotonine, en gaf aan wat voor medicijn hij / zij gebruikt. Ik dacht ik leg ook even uit hoe dat werkt.

Over welke behandeling de voorkeur geniet ga ik me natuurlijk niet uitlaten. Als ik het al wist

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 22:32 schreef JustJunior het volgende:

Hey, ik ken ook best psychologen die ik hoog inschat. Helaas hebben die over het algemeen andere afstudeerrichtingen gekozen dan de klinische

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 22:46 schreef thaleia het volgende:

[..]

Hey, ik ken ook best psychologen die ik hoog inschat. Helaas hebben die over het algemeen andere afstudeerrichtingen gekozen dan de klinische

(Klinische) neuropsychologie is mijn ding, dus ik voel me maar half beledigd. Ik vind het jammer dat je slechte ervaringen hebt met psychologen

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 17:35 schreef Maeghan het volgende:

Ik vind het prima dat er meer aandacht is voor een behandeling bij een psycholoog of psychiater, en ik zou niemand willen afraden erheen te gaan als ie denkt dat het nut heeft, integendeel. Maar er wordt zo vaak gedaan alsof je niet zonder kunt, en alsof een depressie altijd een oorzaak buiten je lichaam moet hebben.

Ik ben dus zelf nooit bij een psych geweest, en ben toch echt volledig genezen.

Door die mensen wordt denk ik ook vergeten dat het "genezen" van psychische zaken iets is wat je zelf moet doen. Een psychiater of psycholoog kan je hooguit suggesties doen of een zacht tikje in een bepaalde richting geven. Je kunt het zonder psycholoog of psychiater, maar nooit zonder dat je zelf bereid bent om het nodige te doen om "genezing" te bevorderen/

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 08:53 schreef Alicey het volgende:

[..]

Door die mensen wordt denk ik ook vergeten dat het "genezen" van psychische zaken iets is wat je zelf moet doen. Een psychiater of psycholoog kan je hooguit suggesties doen of een zacht tikje in een bepaalde richting geven. Je kunt het zonder psycholoog of psychiater, maar nooit zonder dat je zelf bereid bent om het nodige te doen om "genezing" te bevorderen/

uhuh, in dat opzicht verschilt een psychiater/psycholoog van een normale dokter.
Omdat je het toch zelf moet doen, zie ik het nut niet zo in van een psycholoog. Ik dacht vroeger, toen ik een jaar of 12 was, dat een psycholoog al mijn psychische kwaaltjes kon wegnemen. Nu 10 jaar en vele psychologen later, besef ik dat ik mezelf al die tijd voor de gek heb gehouden. Je moet zelf willen genezen en als je dat niet wilt, is het verspilde moeite.
Psychologen zeggen altijd dingen die je zelf ook wel kunt bedenken en ik denk dat er maar heel weinig zijn die hun vak écht verstaan.

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 09:11 schreef Viking84 het volgende:

Psychologen zeggen altijd dingen die je zelf ook wel kunt bedenken en ik denk dat er maar heel weinig zijn die hun vak écht verstaan.

Het vak van een psycholoog is vooral observeren en op basis daarvan tot een conclusie komen. Erg belangrijk is echter dat een psycholoog vertrouwen wint en respectabel is. Mijn eigen ervaring is dat dit vaak bij psychologen (Met name vrouwelijke psychologen) vaak ontbreekt. Ze zijn te onzeker, en ik ben iemand die problemen heeft met onzekere mensen te vertrouwen.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 18:52 schreef Maeghan het volgende:
Verder waren mijn symptomen ook heel sterk lichamelijk, zoals een verstoord slaapritme, (...), mijn eten smaakte nergens naar, ik voelde het verschil niet tussen vol zitten of honger hebben (...), ik kon letterlijk van de ene op de andere week niet meer sporten (...), ik vergat alles waar ik bij stond (...), m'n taalgebruik was compleet verstoord (...), etc. Als ik kijk in mijn omgeving schijnen dit toch zelfs voor bij een depressie vrij extreme symptomen te zijn.

Dat zijn inderdaad vrij ernstige symptomen ("vitale kenmerken"). Die zou je als arts
direct aanpakken met anti-depressiva, dat ben ik met je eens. Maar was dat
bij jou echt het enige? Niemand die zei dat je misschien ook eens met iemand
moest praten? Of bleek later pas dat er geen psychologische ondergrond was?

quote:

Wat mij betreft zijn de snelle reactie op seroxat (drie dagen en m'n depressie was grotendeels weg) en het feit dat ik last heb van winterdepressies ook aanwijzingen dat het bij mij (vrijwel) geheel toe te schrijven is aan lichamelijke processen.

Ja, dat zou kunnen. Winterdepressies is een nog onopgehelderd fenomeen, dat
inderdaad een lichamelijke oorzaak lijkt te hebben.

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 09:37 schreef Alicey het volgende:
Mijn eigen ervaring is dat dit vaak bij psychologen (Met name vrouwelijke psychologen) vaak ontbreekt. Ze zijn te onzeker

Zeg dat wel. En ik had juist psychische klachten omdat ik mijn leven lang al therapeutje voor mijn moeder aan het spelen was, dus ik kroop automatisch in de "ik ben hier niet voor mijn eigen herstel, maar om deze therapeute het gevoel te geven dat ze haar werk heus wel goed doet"-rol. Wat een ellende. Ik durf achteraf bezien serieus te stellen dat de betreffende dames er psychisch een stuk slechter aan toe waren dan ikzelf.

Ik behoor ook tot de gelukkige groep van Seroxat-slikkers.

Ik slik het tegen paniekaanvallen, en werkt op het moment best goed.
Ik was begonen met feverin te slikken tegen de paniekaanvallen, maar die bleken niet echt te werken (ook zeker een maand lang doodziek van geweest).
Maar seroxat lijkt het een stuk beter te doen

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 10:08 schreef zurekop het volgende:
Maar was dat bij jou echt het enige?

Hoe bedoel je? Qua symptomen? Nee, ik had alle 'standaard' dingen ook gewoon.

quote:

Niemand die zei dat je misschien ook eens met iemand
moest praten? Of bleek later pas dat er geen psychologische ondergrond was?

Ik heb toen ik jonger was contact gehad met de kindertelefoon, dat was geen succes omdat ze voortdurend in gingen op dingen waar ik zelf juist geen probleem mee had of omdat ze zich geen raad wisten met mijn problemen. Ik kreeg toen ook te horen dat ik een te zwaar geval was om zo aan de telefoon te helpen en ze hebben mij geadviseerd het Riagg te bellen. Dit heb ik wel gedaan, na weken moed verzamelen, maar daar hadden ze geen tijd en vroegen ze of ik volgende week niet eens terug kon bellen en dat heb ik toen niet meer gedaan.

De huisarts heeft een extra lange afspraak met mij gemaakt om door te nemen waar ik precies last van had, en de mogelijkheden te bespreken, maar uiteindelijk heeft ze mij zelf de keuze gelaten of ik medicijnen, therapie of allebei wilde.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 13:57 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar ik word echt zo schijtziek van mensen die roepen dat het zo belangrijk is om te praten en dat je anders geen volledige behandeling hebt. Medicijnen kunnen ook op zich behandeling zijn, dat ligt er maar net aan hoe je depressie in elkaar steekt. Ik wil niet zeggen dat praten zinloos is, ik word er alleen niet goed van dat gedaan wordt of je niet zonder kunt.

En ik word hier dus schijtziek van.Knikker er een pilletje in en je hebt er geen last meer van. Tis even wennen en je moet oppassen dat je niet verslaaft raakt maar je gaat je beter voelen.

Als ik het olie peil van mijn auto steeds zie dalen, wat doe ik dan, weer een liter erbij knikkeren of ga ik eens bij de garage langs om te laten uitzoeken waarom ik er steeds maar weer olie bij moet doen!

Ben zelf al een redelijk aantal jaren "ergens" tegen aan het vechten. Weet niet wat, weet niet waarom, maar weet wel dat ik een oplossing zoek. Jaren geleden dit al aangegeven bij mijn huisarts en steeds de opmerking gekregen dat hij me wel een AD wilde voorschrijven zodta ik me beter zou gaan voelen. Deze keer toch wel HEEEEEL duidelijk gemaakt dat als er nu weer zo'n opmerking als advies komt ik geen huistarts meer nodgi zou hebben. Die boodschap is wel over gekomen en ben nu eindelijk via het NPI in utrecht ergens mee bezig.

Als daar uitkomt dat er misschien medicamenten nodig zijn, okay, maar vandaag de dag wordt alles maar met pilletjes opgelost. IK SCHIJT DAARVAN!

sorry, wilde ik echt eens even kwijt. Ben nu 34 en mag hopen dat ik de boel nog aan het draaien ga krijgen. Had me de afgelopen 8 jaar een hoop ellende gescheeld!

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 18:37 schreef JustJunior het volgende:
Als je iets niet snapt moet je het maar vragen

Justjunior zou ik dat stuk met uitleg van jou over mogen nemen voor op mijn site? Natuurlijk met bronvermelding Ik heb zelf een bipolaire stoornis en daar heb ik een site over gemaakt. En dit stukje past perfect bij het doel om mensen bekend te maken met wat het nou allemaal is.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 08:10 schreef -Redhead- het volgende:

[..]

Ik denk dat een arts daar wel achter kan komen via bloedonderzoek. Ik weet van een cliënt van mij dat er regelmatig bloedonderzoek wordt gedaan om te kijken of de spiegel van zijn medicatie goed is en dat gaat via een bloedonderzoek. En de medicatie die hij gebruikt is een anti-depressiva (Anafrinil).

Omdat we (het team) een tijdje geleden, na observatie, sterk de indruk hadden dat het minder met hem ging, is toen zijn bloed onderzocht. En daar kwam uit dat de spiegel te laag was, waardoor de medicatie iets verhoogd werd. Daarna zagen we dat het beter met hem ging.

Bloedspiegel kan alleen geprikt worden bij de klassieke AD's. Zoals Anafrinil en bv nortrilen. De laatste heb ik en ik moet nu om de 2 maanden bloed laten prikken omdat de spiegel niet constant blijft.

De moderne AD's zoals Paroxetine en Efexor worden ingeregeld aan de hand van de beleving van de patiënt. Die moet dus vertellen aan de arts of de dosering 'iets doet' bij hem/haar.

quote:

Op maandag 20 juni 2005 02:33 schreef Gompy58 het volgende:

[..]

En ik word hier dus schijtziek van.Knikker er een pilletje in en je hebt er geen last meer van. Tis even wennen en je moet oppassen dat je niet verslaaft raakt maar je gaat je beter voelen.

Volgens mij zeg ik nergens dat een pilletje alles oplost, en zeker niet altijd voor iedereen zonder praten.