Serotonine

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 15:45 schreef zurekop het volgende:


Ik vraag me alleen af waar jij je op baseert?
(door je heftige taalgebruik verwacht ik weinig steekhoudends, maar misschien
heb je er ervaring ermee ofzo?)

Ik baseer het op mijn eigen ervaring. Ik ben zelf jarenlang zwaar depressief geweest, en ben alleen behandeld met antidepressiva. De oorzaak was namelijk niet extern, dus dan heeft het ook weinig nut om te gaan praten. Als je geen problemen hebt en de ziekte veroorzaakt wordt door iets biologisch kun je praten tot je een ons weegt, maar dat zal niet helpen.

Ik vind het prima dat er meer aandacht is voor een behandeling bij een psycholoog of psychiater, en ik zou niemand willen afraden erheen te gaan als ie denkt dat het nut heeft, integendeel. Maar er wordt zo vaak gedaan alsof je niet zonder kunt, en alsof een depressie altijd een oorzaak buiten je lichaam moet hebben.

Ik ben dus zelf nooit bij een psych geweest, en ben toch echt volledig genezen.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 16:13 schreef knokkels het volgende:

[..]

slechte ervaringen gehad?

Met psychologen en psychiaters? Niet zelf gelukkig, maar wel heel veel vrienden die bij psychologen of psychiaters komen of zelfs opgenomen zijn geweest. Veel van hun zijn geen stap verder gekomen, ze krijgen van verschillende behandelaars verschillende diagnoses (of van één behandelaar verschillende diagnoses die elkaar uitsluiten), worden gewoon weggestuurd omdat de psych niet weet wat hij eraan moet doen, etc. etc. En zelfs iemand die depressief was en bij de psych kwam en seroxat voorgeschreven kreeg naast z'n cocaineverslaving (waar je dus ook depressief van kunt worden). =S

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 17:35 schreef Maeghan het volgende:
De oorzaak was namelijk niet extern

Voor zover ik weet weet niemand dat, noch patient noch behandelaar(s). Het feit dat er een verstoorde serotoninebalans te zien is betekent nl. niet dat daar dus de oorzaak ligt. Bij iemand die in de rouw is zul je ook een verstoorde serotoninehuishouding zien.

Voor zover ik weet valt er bij niemand te zeggen wat er eerder was, de kip of het ei. WEL weten we dat zowel kip als ei goed op antidepressiva reageren


Ik deel overigens je slechte ervaringen met psychologen, en als ik zo eens rondkijk naar wat er hier allemaal zoal psychologie studeert vind ik dat ook niet heel vreemd

Wat ik bedoel met geen externe oorzaak is dat er voor mij gewoon geen reden was om depressief te zijn. Waarschijnlijk is mijn depressie veroorzaakt door hormoonschommelingen van de puberteit. Dit komt wel vaker voor heb ik gelezen, en dit is ook de reden dat mijn depressie lang niet opgemerkt is. Iedereen dacht dat het gewoon van de puberteit was, terwijl mijn symptomen behoorlijk ernstig waren. Maar ja, je gaat maar één keer door de puberteit dus zelf wist ik ook niet dat het niet normaal was wat er gebeurde. Verder waren mijn symptomen ook heel sterk lichamelijk, zoals een verstoord slaapritme, ik reageerde niet op licht/donker en later juist overmatig (als in: zodra het ging schemeren viel ik in slaap, ongeacht waar ik mee bezig was), mijn eten smaakte nergens naar, ik voelde het verschil niet tussen vol zitten of honger hebben (ik werd letterlijk wakker van de honger terwijl ik gewoon normaal gegeten had bijv.), ik kon letterlijk van de ene op de andere week niet meer sporten (ik was trainingen van anderhalf uur gewend en opeens zat ik na een half uur ziek en doodmoe aan de kant en uiteindelijk ben ik daarom gestopt met die sport), ik vergat alles waar ik bij stond (geld in de pinautomaat laten zitten, niet meer weten dat je college hebt en je afvragen wat je op de universiteit aan het doen bent), m'n taalgebruik was compleet verstoord (ik kon geen goede zinnen meer vormen, en ik kon de goede woorden er niet uitkrijgen), etc. Als ik kijk in mijn omgeving schijnen dit toch zelfs voor bij een depressie vrij extreme symptomen te zijn. Ik ken in ieder geval verder eigenlijk niemand die er niet meer normaal van kon praten.

Wat mij betreft zijn de snelle reactie op seroxat (drie dagen en m'n depressie was grotendeels weg) en het feit dat ik last heb van winterdepressies ook aanwijzingen dat het bij mij (vrijwel) geheel toe te schrijven is aan lichamelijke processen.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 17:47 schreef thaleia het volgende:
Ik deel overigens je slechte ervaringen met psychologen, en als ik zo eens rondkijk naar wat er hier allemaal zoal psychologie studeert vind ik dat ook niet heel vreemd

Ik wil overigens geenszins de indruk opwekken dat "pilletjes" de oplossing zijn. TS vroeg uitleg over serotonine, en gaf aan wat voor medicijn hij / zij gebruikt. Ik dacht ik leg ook even uit hoe dat werkt.

Over welke behandeling de voorkeur geniet ga ik me natuurlijk niet uitlaten. Als ik het al wist

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 22:32 schreef JustJunior het volgende:

Hey, ik ken ook best psychologen die ik hoog inschat. Helaas hebben die over het algemeen andere afstudeerrichtingen gekozen dan de klinische

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 22:46 schreef thaleia het volgende:

[..]

Hey, ik ken ook best psychologen die ik hoog inschat. Helaas hebben die over het algemeen andere afstudeerrichtingen gekozen dan de klinische

(Klinische) neuropsychologie is mijn ding, dus ik voel me maar half beledigd. Ik vind het jammer dat je slechte ervaringen hebt met psychologen

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 17:35 schreef Maeghan het volgende:

Ik vind het prima dat er meer aandacht is voor een behandeling bij een psycholoog of psychiater, en ik zou niemand willen afraden erheen te gaan als ie denkt dat het nut heeft, integendeel. Maar er wordt zo vaak gedaan alsof je niet zonder kunt, en alsof een depressie altijd een oorzaak buiten je lichaam moet hebben.

Ik ben dus zelf nooit bij een psych geweest, en ben toch echt volledig genezen.

Door die mensen wordt denk ik ook vergeten dat het "genezen" van psychische zaken iets is wat je zelf moet doen. Een psychiater of psycholoog kan je hooguit suggesties doen of een zacht tikje in een bepaalde richting geven. Je kunt het zonder psycholoog of psychiater, maar nooit zonder dat je zelf bereid bent om het nodige te doen om "genezing" te bevorderen/

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 08:53 schreef Alicey het volgende:

[..]

Door die mensen wordt denk ik ook vergeten dat het "genezen" van psychische zaken iets is wat je zelf moet doen. Een psychiater of psycholoog kan je hooguit suggesties doen of een zacht tikje in een bepaalde richting geven. Je kunt het zonder psycholoog of psychiater, maar nooit zonder dat je zelf bereid bent om het nodige te doen om "genezing" te bevorderen/

uhuh, in dat opzicht verschilt een psychiater/psycholoog van een normale dokter.
Omdat je het toch zelf moet doen, zie ik het nut niet zo in van een psycholoog. Ik dacht vroeger, toen ik een jaar of 12 was, dat een psycholoog al mijn psychische kwaaltjes kon wegnemen. Nu 10 jaar en vele psychologen later, besef ik dat ik mezelf al die tijd voor de gek heb gehouden. Je moet zelf willen genezen en als je dat niet wilt, is het verspilde moeite.
Psychologen zeggen altijd dingen die je zelf ook wel kunt bedenken en ik denk dat er maar heel weinig zijn die hun vak écht verstaan.

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 09:11 schreef Viking84 het volgende:

Psychologen zeggen altijd dingen die je zelf ook wel kunt bedenken en ik denk dat er maar heel weinig zijn die hun vak écht verstaan.

Het vak van een psycholoog is vooral observeren en op basis daarvan tot een conclusie komen. Erg belangrijk is echter dat een psycholoog vertrouwen wint en respectabel is. Mijn eigen ervaring is dat dit vaak bij psychologen (Met name vrouwelijke psychologen) vaak ontbreekt. Ze zijn te onzeker, en ik ben iemand die problemen heeft met onzekere mensen te vertrouwen.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 18:52 schreef Maeghan het volgende:
Verder waren mijn symptomen ook heel sterk lichamelijk, zoals een verstoord slaapritme, (...), mijn eten smaakte nergens naar, ik voelde het verschil niet tussen vol zitten of honger hebben (...), ik kon letterlijk van de ene op de andere week niet meer sporten (...), ik vergat alles waar ik bij stond (...), m'n taalgebruik was compleet verstoord (...), etc. Als ik kijk in mijn omgeving schijnen dit toch zelfs voor bij een depressie vrij extreme symptomen te zijn.

Dat zijn inderdaad vrij ernstige symptomen ("vitale kenmerken"). Die zou je als arts
direct aanpakken met anti-depressiva, dat ben ik met je eens. Maar was dat
bij jou echt het enige? Niemand die zei dat je misschien ook eens met iemand
moest praten? Of bleek later pas dat er geen psychologische ondergrond was?

quote:

Wat mij betreft zijn de snelle reactie op seroxat (drie dagen en m'n depressie was grotendeels weg) en het feit dat ik last heb van winterdepressies ook aanwijzingen dat het bij mij (vrijwel) geheel toe te schrijven is aan lichamelijke processen.

Ja, dat zou kunnen. Winterdepressies is een nog onopgehelderd fenomeen, dat
inderdaad een lichamelijke oorzaak lijkt te hebben.

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 09:37 schreef Alicey het volgende:
Mijn eigen ervaring is dat dit vaak bij psychologen (Met name vrouwelijke psychologen) vaak ontbreekt. Ze zijn te onzeker

Zeg dat wel. En ik had juist psychische klachten omdat ik mijn leven lang al therapeutje voor mijn moeder aan het spelen was, dus ik kroop automatisch in de "ik ben hier niet voor mijn eigen herstel, maar om deze therapeute het gevoel te geven dat ze haar werk heus wel goed doet"-rol. Wat een ellende. Ik durf achteraf bezien serieus te stellen dat de betreffende dames er psychisch een stuk slechter aan toe waren dan ikzelf.

Ik behoor ook tot de gelukkige groep van Seroxat-slikkers.

Ik slik het tegen paniekaanvallen, en werkt op het moment best goed.
Ik was begonen met feverin te slikken tegen de paniekaanvallen, maar die bleken niet echt te werken (ook zeker een maand lang doodziek van geweest).
Maar seroxat lijkt het een stuk beter te doen

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 10:08 schreef zurekop het volgende:
Maar was dat bij jou echt het enige?

Hoe bedoel je? Qua symptomen? Nee, ik had alle 'standaard' dingen ook gewoon.

quote:

Niemand die zei dat je misschien ook eens met iemand
moest praten? Of bleek later pas dat er geen psychologische ondergrond was?

Ik heb toen ik jonger was contact gehad met de kindertelefoon, dat was geen succes omdat ze voortdurend in gingen op dingen waar ik zelf juist geen probleem mee had of omdat ze zich geen raad wisten met mijn problemen. Ik kreeg toen ook te horen dat ik een te zwaar geval was om zo aan de telefoon te helpen en ze hebben mij geadviseerd het Riagg te bellen. Dit heb ik wel gedaan, na weken moed verzamelen, maar daar hadden ze geen tijd en vroegen ze of ik volgende week niet eens terug kon bellen en dat heb ik toen niet meer gedaan.

De huisarts heeft een extra lange afspraak met mij gemaakt om door te nemen waar ik precies last van had, en de mogelijkheden te bespreken, maar uiteindelijk heeft ze mij zelf de keuze gelaten of ik medicijnen, therapie of allebei wilde.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 13:57 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar ik word echt zo schijtziek van mensen die roepen dat het zo belangrijk is om te praten en dat je anders geen volledige behandeling hebt. Medicijnen kunnen ook op zich behandeling zijn, dat ligt er maar net aan hoe je depressie in elkaar steekt. Ik wil niet zeggen dat praten zinloos is, ik word er alleen niet goed van dat gedaan wordt of je niet zonder kunt.

En ik word hier dus schijtziek van.Knikker er een pilletje in en je hebt er geen last meer van. Tis even wennen en je moet oppassen dat je niet verslaaft raakt maar je gaat je beter voelen.

Als ik het olie peil van mijn auto steeds zie dalen, wat doe ik dan, weer een liter erbij knikkeren of ga ik eens bij de garage langs om te laten uitzoeken waarom ik er steeds maar weer olie bij moet doen!

Ben zelf al een redelijk aantal jaren "ergens" tegen aan het vechten. Weet niet wat, weet niet waarom, maar weet wel dat ik een oplossing zoek. Jaren geleden dit al aangegeven bij mijn huisarts en steeds de opmerking gekregen dat hij me wel een AD wilde voorschrijven zodta ik me beter zou gaan voelen. Deze keer toch wel HEEEEEL duidelijk gemaakt dat als er nu weer zo'n opmerking als advies komt ik geen huistarts meer nodgi zou hebben. Die boodschap is wel over gekomen en ben nu eindelijk via het NPI in utrecht ergens mee bezig.

Als daar uitkomt dat er misschien medicamenten nodig zijn, okay, maar vandaag de dag wordt alles maar met pilletjes opgelost. IK SCHIJT DAARVAN!

sorry, wilde ik echt eens even kwijt. Ben nu 34 en mag hopen dat ik de boel nog aan het draaien ga krijgen. Had me de afgelopen 8 jaar een hoop ellende gescheeld!

quote:

Op dinsdag 14 juni 2005 18:37 schreef JustJunior het volgende:
Als je iets niet snapt moet je het maar vragen

Justjunior zou ik dat stuk met uitleg van jou over mogen nemen voor op mijn site? Natuurlijk met bronvermelding Ik heb zelf een bipolaire stoornis en daar heb ik een site over gemaakt. En dit stukje past perfect bij het doel om mensen bekend te maken met wat het nou allemaal is.

quote:

Op woensdag 15 juni 2005 08:10 schreef -Redhead- het volgende:

[..]

Ik denk dat een arts daar wel achter kan komen via bloedonderzoek. Ik weet van een cliënt van mij dat er regelmatig bloedonderzoek wordt gedaan om te kijken of de spiegel van zijn medicatie goed is en dat gaat via een bloedonderzoek. En de medicatie die hij gebruikt is een anti-depressiva (Anafrinil).

Omdat we (het team) een tijdje geleden, na observatie, sterk de indruk hadden dat het minder met hem ging, is toen zijn bloed onderzocht. En daar kwam uit dat de spiegel te laag was, waardoor de medicatie iets verhoogd werd. Daarna zagen we dat het beter met hem ging.

Bloedspiegel kan alleen geprikt worden bij de klassieke AD's. Zoals Anafrinil en bv nortrilen. De laatste heb ik en ik moet nu om de 2 maanden bloed laten prikken omdat de spiegel niet constant blijft.

De moderne AD's zoals Paroxetine en Efexor worden ingeregeld aan de hand van de beleving van de patiënt. Die moet dus vertellen aan de arts of de dosering 'iets doet' bij hem/haar.

quote:

Op maandag 20 juni 2005 02:33 schreef Gompy58 het volgende:

[..]

En ik word hier dus schijtziek van.Knikker er een pilletje in en je hebt er geen last meer van. Tis even wennen en je moet oppassen dat je niet verslaaft raakt maar je gaat je beter voelen.

Volgens mij zeg ik nergens dat een pilletje alles oplost, en zeker niet altijd voor iedereen zonder praten.