Tja, laat ik het dan toch maar even vertellen. Sommige dingen die gebeuren, zijn wat lastig om te vertellen op een internetforum, alhoewel niet iedereen daar evenveel moeite mee schijnt te hebben. Een aantal van jullie weten het al, en aangezien ik jullie toch allemaal in meer of mindere mate ken, is het misschien toch wel prettig (of niet) dat ik dit even zeg.
Woensdagavond is mijn vader op 58-jarige leeftijd overleden. Het kwam niet echt als een verrassing, hij was al geruime tijd ziek. De kanker heeft hem uiteindelijk toch te pakken gekregen. Pa is altijd heel open geweest over zijn ziekte, en het besluit om te stoppen met de chemokuur werd in januari door de dokter en hem samen genomen. Het had gewoon geen zin meer, en hij werd er alleen nog zieker van. De laatste zes weken lag hij in bed, in de huiskamer, aan het infuus. Vrienden en familie hebben afscheid kunnen nemen, sommigen wilden niet, anderen hoorden het helaas toch te laat. Door de morfine werd hij langzaam minder helder, maar tot afgelopen weekeinde herkende hij iedereen nog die binnenkwam. Woensdagochtend werd het al snel minder, 's avonds om half 10 werd hij zo ziek dat we de huisarts hebben gebeld, die was er binnen tien minuten. Om 10 uur is hij overleden, mijn moeder en mijn twee broers waren er gelukkig ook bij.
Nog diezelfde nacht is er een kist gekomen, en pa is in huis opgebaard. Donderdag en vrijdag hebben we in een roes geleefd, met alle dingen die geregeld moeten worden: rouwkaarten, bloemen voor in de kerk (nee, dat was niet zo'n probleem), avondwake, uitvaart. En de familie en vrienden die weer op bezoek komen. Pa ziet er nu een stuk beter uit dan de laatste twee weken, hoe gek dat ook klinkt. De huiskamer staat vol met bloemstukken, er liggen tekeningen en staan kaarten op tafel. Vanmiddag en morgenmiddag kan er nog afscheid genomen worden, en morgenavond is de avondwake. Maandag is de begrafenis, en daarna kunnen we verder met ons oude leven, wat toch een heel ander leven zal zijn. Ik geef toe, ik zie er best wel tegenop. Het zal een stuk leger zijn in huis. We proberen onze moeder zoveel mogelijk tot steun te zijn, en ook de rest van de familie helpt goed mee met eenvoudige dingen zoals koffie zetten tijdens de 'bezoekuren'. Je hebt het dan zo druk met de mensen te woord staan, dat je daar toch geen tijd voor hebt. Het is heel fijn dat er zoveel mensen zijn die pa gekend hebben, en hem waardeerden om wie hij was.
Nouja, dan weten jullie het dus. Bedankt voor jullie reacties, Liejannuh, Jane, sebbo en MuadDib bedankt voor de mailtjes, Q ook jij, tof, en thaleia: als ik je mailadres had gehad, had ik het je op een wat persoonlijkere (maar uiteindelijk niet minder vervelende) manier verteld.
![]()
voor allen.