(
#168)
Week End (Jean-Luc Godard, 1967)
In het begin waren films van Godard vooral het schoppen tegen filmwetten en -tradities. Zo was
Alphaville zijn antwoord op de science fiction film,
Les carabiniers op de oorlogsfilm en
Une femme est une femme op de musical. In zijn latere werk is het steeds vaker de maatschappij wat er aan moet geloven en dat bereikt hier z'n hoogtepunt. De film is geconstrueert als een roadmovie en de protagonisten komen tijdens deze tocht een grote lading bijzondere mensen tegen, elk een groep uit de samenleving symbolerend. De bourgeoisie, de hippies, de Westerse cultuur, het communisme; geen enkele groepering is veilig voor de losgeslagen Godard.
Het resultaat is een film waarin je alles kunt verwachten en waar die verwachtingen ook ingelost worden. Tien minuten lange panning-shots van een verkeersopstopping, prekende allochtonen, brandende auto's met hevig bebloede lijken, kannibalen, sexuele fantasiën, vuurgevechten; alles zit er in. Dat maakt van de film een erg onvoorspelbare, vaak hilarische, maar soms ook haast ondoorkomelijke film die een bijzondere ervaring is. Godard draaft soms door in z'n politieke preken en zijn politieke boodschap komt dan ook beter over wanneer hij de problemen met humor benadert. Niemand lijkt zich bijvoorbeeld druk te maken om de lijken en het eerste waar de upperclass trut zich druk om maakt wanneer ze in een crash terecht komen is haar dure tas.
Tijdens de openingsscene, waarin een vrouw heel rustig aan haar man verteld over haar menage-a-trois met een ander koppel, speelt Godard met de muziek en probeert overduidelijk door middel van deze muziek een valse spanning te creëren die totaal niet op z'n plaats is. De filmverwijzingen ontbreken uiteraard ook niet. Eén van de duidelijk is naar Buñuel's
El ángel exterminador, evenals deze film een film die surrealistisch van aard is. Godard weet ook weer leuk gebruik van kleur te maken. Opvallend daarbij is dat de kleuren van de Franse vlag diverse keren terugkeren (bijvoorbeeld doordat in de file een aantal keer een blauwe, witte en rode auto achter elkaar staan). Dit was z'n 15e film in een periode van zeven jaar en het duurde jaren voordat hij nog een film zou maken hierna. De film eindigt dan ook met het statement: "Het einde van de cinema". ****