Kanker bij jezelf/geliefden; hoe ga je er mee om?

Sterkte Dutchie

Maar vind het ook dat de arts het niet goed afgehandeld heeft hij had het wat anders kunnen/moeten brengen zodat je wat minder in de spanning zit...

Maar heel veel suc6 ermee......

quote:

---

Op maandag 12 mei 2003 15:44 schreef dutchie het volgende:
Dank je wel allemaal. Heeft iemand een idee wat het verder dan kanker zou kunnen zijn?
Ik tast zo in het duister hier.

---

quote:

---

Op maandag 12 mei 2003 15:44 schreef dutchie het volgende:
Dank je wel allemaal. Heeft iemand een idee wat het verder dan kanker zou kunnen zijn?
Ik tast zo in het duister hier.

---

De-Boswachter bedenkt net dat ze medisch veel kunnen (mocht het nodig zijn.)

quote:

---

Op maandag 12 mei 2003 15:44 schreef dutchie het volgende:
Dank je wel allemaal. Heeft iemand een idee wat het verder dan kanker zou kunnen zijn?
Ik tast zo in het duister hier.

---

Ik moet wel zeggen: als het wel een tumor is oid, wanhoop dan niet direct. Het is natuurlijk altijd vreselijk om te horen, maar borstkanker is wel een van de vormen van kanker die het best te behandelen is. Ow, en een gezwel hoeft ook niet altijd kwaadaardig te zijn, ik geloof zelfs dat ze daar pas uitsluitsel over kunnen geven na onderzoek van het gezwel zelf, dus na verwijdering van het gezwel.

Iig heel veel sterkte. Ik ken het diee een beetje van: is die narigheid nou nooit afgelopen? Waarom kan zoiets nou nooit even je huis voorbij gaan? En in het geval van jouw moeder heeft ze al veel te verduren gehad idd. Ik hoop dat je haar kunt helpen door positief te blijven en haar te steunen. Maar daar heb ik eigenlijk wel alle vertrouwen in hoor

Ik kan niks anders zeggen dan sterkte en succes

quote:

---

Op maandag 12 mei 2003 15:56 schreef dutchie het volgende:

[..]

Dank je Rip, ik ben inmiddels ook weer wat afgekoeld. Maar ik zat me zo op te vreten in de auto.
Mijn moeder is gelukkig nu niet alleen, ze is bij mijn zus.

Maar ik kan me niet voorstellen dat het nu weer gewoon goedaardig is. Als een arts als zo'n opmerking maakt en daarbij zegt, liever het haar liever persoonlijk te willen vertellen. Dan schiet de angst er toch wel in hoor. Maar net wat ik zeg, ben alweer wat afgekoeld en we kunnen alleen maar afwachten.

---

Dat afwachten is ook altijd zo vervelend vind ik: je kan zo weinig doe en je wilt zoveel doen. Gelukkig hebben jullie elkaar en kunnen jullie voor elkaar zorgen voor een steuntje in de rug. Ik heb mijn fingers crossed voor jullie en laat even weten hoe het gaat.

Nog even iets wat niet leuk is om te horen, maar wel relevant:mocht je moeder wel een vorm van kanker in haar borst hebben die kwaadaardig is, dan raad ik jou en je zus iig aan om ook goed op te letten, aangezien dit soort vormen (aan de geslachtskenmerken bij vrouwen) erfelijk kunnen zijn. Het is dus goed om je regelmatig te laten onderzoeken en zelf ook te blijven voelen.

Maar goed, dat is allemaal van later zorg. Voor nu: heel veel sterkte en als je nog even een extra schouder nodig hebt: ripley@fok.nl.

ik weet hoe die onzekerheid voelt. Maak je echter niet gelijk teveel zorgen, want het kan echt van alles zijn. Ik heb wel bemerkt dat doktoren er erg goed zijn om onduidelijke, vage uitspraken te doen, die op verschillende manieren uitegelegd kunnen worden. Mijn moeder heeft borstkanker gehad, maar is gelukkig nu genezen verklaard. Ik ken echter het gevoel van, "houdt het nu nooit op". Het lijkt echt of bepaalde gezinnen ongeluksmagneten zijn, maar je kunt er weinig aan doen, behalve je sterk houden. Pas alleen op dat je niet jezelf voorbij loopt.

quote:

---

Op maandag 12 mei 2003 15:44 schreef dutchie het volgende:
Dank je wel allemaal. Heeft iemand een idee wat het verder dan kanker zou kunnen zijn?
Ik tast zo in het duister hier.

---

Het is vaak trouwens wel zo dat gezinnen die zwaar getroffen worden er sterker van worden. Het klinkt alsof jij met je zus en je moeder close zijn en dat jullie veel steun aan elkaar kunnen hebben. Dat is dan wel weer een voordeel bij een nadeel, hoe suf dat ook klinkt.

quote:

---

Op woensdag 14 mei 2003 18:19 schreef dutchie het volgende:
Dag 3: Eindelijk krijgen we dan meer te horen. Het is inderdaad borstkanker. Mijn moeder heeft een tumor van 1 1/2 cm in haar borst zitten. Niet groot dus en borstbesparend te verwijderen. 27 mei mag ze al onder het mes. Tevens wordt een schildwachtklierfunctieprocedure uitgevoerd, om te kijken of er uitzaaiingen zijn naar de lymfeklieren. Voorheen haalde ze die preventief weg, maar dat hoeft allemaal niet meer.
Na haar operatie moet ze 5 weken lang iedere dag (behalve in het weekend) bestraald worden. Chemo is vooralsnog niet noodzakelijk. Ze bleef er best rustig onder onder deze stroom van informatie. We zijn 2 uur in het ziekenhuis geweest.
Nadat ik bij haar wegging ben ik alleen maar aan het rennen en vliegen geweest. Ben nu eindelijk thuis en laat alles maar eens bezinken.
Ik besef me heel goed dat het inderdaad ernstig is. Maar het is te behandelen en daar houden we ons aan vast.
We willen niet te ver vooruit kijken, hebben afgesproken alles stapje voor stapje door te nemen.
Ga toch vanavond nog even naar haar toe denk ik.

---

Dat bestralen is wel vervelend en pijnlijk, maar je houdt er geen blijvende schade aan over als het goed is. Mijn vader is bij elkaar geloof ik 40 keer bestraald, in zijn gezicht, en het enige wat je nu nog ziet is dat hij geen haargroei meer op die plek heeft en minder gevoel op die plek heeft. Maar volgens hemzelf is het wel te doen, qua je ziek voelen etc. Hij had alleen steeds het gevoel alsof ie verbrand was in de zon.

Hou ons op de hoogte en blijf positief! Ik weet hoe zo'n mededeling kan voelen, maar je moet gewoon de moed er in houden, zeker nu je hebt gehoord dat het goed te behandelen is. Bij borstkanker ligt dat gelukkig vaak wat beter dan bij andere vormen. Veel sterkte weer

quote:

---

Op woensdag 14 mei 2003 18:19 schreef dutchie het volgende:
Dag 3: Eindelijk krijgen we dan meer te horen. Het is inderdaad borstkanker. Mijn moeder heeft een tumor van 1 1/2 cm in haar borst zitten. Niet groot dus en borstbesparend te verwijderen. 27 mei mag ze al onder het mes. Tevens wordt een schildwachtklierfunctieprocedure uitgevoerd, om te kijken of er uitzaaiingen zijn naar de lymfeklieren. Voorheen haalde ze die preventief weg, maar dat hoeft allemaal niet meer.
Na haar operatie moet ze 5 weken lang iedere dag (behalve in het weekend) bestraald worden. Chemo is vooralsnog niet noodzakelijk. Ze bleef er best rustig onder onder deze stroom van informatie. We zijn 2 uur in het ziekenhuis geweest.
Nadat ik bij haar wegging ben ik alleen maar aan het rennen en vliegen geweest. Ben nu eindelijk thuis en laat alles maar eens bezinken.
Ik besef me heel goed dat het inderdaad ernstig is. Maar het is te behandelen en daar houden we ons aan vast.
We willen niet te ver vooruit kijken, hebben afgesproken alles stapje voor stapje door te nemen.
Ga toch vanavond nog even naar haar toe denk ik.

---

quote:

---

Op woensdag 14 mei 2003 18:19 schreef dutchie het volgende:
Dag 3: Eindelijk krijgen we dan meer te horen. Het is inderdaad borstkanker. Mijn moeder heeft een tumor van 1 1/2 cm in haar borst zitten. Niet groot dus en borstbesparend te verwijderen. 27 mei mag ze al onder het mes. Tevens wordt een schildwachtklierfunctieprocedure uitgevoerd, om te kijken of er uitzaaiingen zijn naar de lymfeklieren. Voorheen haalde ze die preventief weg, maar dat hoeft allemaal niet meer.
Na haar operatie moet ze 5 weken lang iedere dag (behalve in het weekend) bestraald worden. Chemo is vooralsnog niet noodzakelijk. Ze bleef er best rustig onder onder deze stroom van informatie. We zijn 2 uur in het ziekenhuis geweest.
Nadat ik bij haar wegging ben ik alleen maar aan het rennen en vliegen geweest. Ben nu eindelijk thuis en laat alles maar eens bezinken.
Ik besef me heel goed dat het inderdaad ernstig is. Maar het is te behandelen en daar houden we ons aan vast.
We willen niet te ver vooruit kijken, hebben afgesproken alles stapje voor stapje door te nemen.
Ga toch vanavond nog even naar haar toe denk ik.

---

quote:

---

Op vrijdag 16 mei 2003 22:36 schreef dutchie het volgende:
Voor degenen die dit egoistisch vinden, daar kan ik niks mee.
Sorry. Het schuldgevoel is er echt wel hoor. Maar oordeel niet te hard over mensen die je niet kent.

---

quote:

---

Op zaterdag 17 mei 2003 17:10 schreef Moonah het volgende:
Wmb mag het hier blijven staan hoor.
Het is tenslotte een heel persoonlijk verhaal, waarin jij je gevoelens van je afschrijft.
Als je de meer medische kant op wil, zou het beter in LIF passen. Maar je hoeft niet te verhuizen hoor.
Wat je wil.

---

quote:

---

Op zaterdag 17 mei 2003 15:02 schreef Moonah het volgende:
Dutchie, ik lees drie keer het woord 'egoistisch' in je verhaal...
Hoe kom je daar toch bij?
Alle lof voor hoe je hiermee omgaat. Echt!
Natuurlijk moet jij ook aan jezelf denken, natuurlijk heb jij ook afleiding nodig. Je kunt niet 24/7 met je moeder bezig zijn. En als jij je alleen maar rot gaat zitten voelen thuis, en gaat zitten piekeren, daar schiet niemand wat mee op.
Ga lekker ook je eigen dingen doen, en idd ook met vakantie!

---

quote:

---

Op zaterdag 17 mei 2003 15:02 schreef Moonah het volgende:

[..]

Dutchie, ik lees drie keer het woord 'egoistisch' in je verhaal...
Hoe kom je daar toch bij?
Alle lof voor hoe je hiermee omgaat. Echt!
Natuurlijk moet jij ook aan jezelf denken, natuurlijk heb jij ook afleiding nodig. Je kunt niet 24/7 met je moeder bezig zijn. En als jij je alleen maar rot gaat zitten voelen thuis, en gaat zitten piekeren, daar schiet niemand wat mee op.
Ga lekker ook je eigen dingen doen, en idd ook met vakantie!

---

Wat ik nog ff toevoeg: Wat een oorzaak kan zijn van die kwaadaardige moedervlekken kan de zon zijn! je moet echt HEEL voorzichtig zijn.....niet de hele dag liggen bakken....das echt HEEL slecht voor je! smeer je goed in met zonnebrand! Of loop als je in de zon loopt met een t-shirtje ofzo...

Info over melanomen: http://www.kankerbestrijding.nl/folderViewer.jsp?id=328

Misschien dat je daar wat aan hebt, want als ik het goed begrijp zijn ze er (door de voorzichtigheid van je moeder) nog snel bij.....

Heel veel sterkte ermee in ieder geval.

fijn dat een chemokuur waarschijnlijk niet nodig is. Het bestralen is op zich geen prettige gebeurtenis, maar daar had mijn moeder eigenlijk weinig last. De chemokuur is echter wel een flinke aanslag op je weerstand en gezondheid. En ik las je verhaal over het op vakantie gaan, maar maak je daar nu maar geen schuldgevoelens over. Voor jezelf, en ook voor je moeder, is het beter als je straks niet helemaal uitgeblust bent, maar je weer volop sterk kan houden

Veel sterkte, mocht je behoeft hebben aan aanvullende info, dan wil ik je die wel geven. Ik zal mijn moeder eens vragen of ze misschien nog wat tips heeft. Ik weet dat ze zelf ook een heleboel praktische tips heeft gekregen, van mensen die hetzelfde is overkomen.

Hopelijk is het niet uitgezaaid naar de lymfe.

_{Inmiddels zijn we 8 jaar verder en is vorige zomer haar borst uiteindelijk toch afgezet omdat er weer fout weefsel zat. Nu moet ze voor de rest van d'r leven hormonen slikken. Verder gaat het heel goed met haar, lichamelijk en geestelijk hoewel ze toch wel even door een dal gegaan is toen het terug was}

Heel veel sterkte voor jou en je moeder.

Oh ja, en het allerbelangrijkste voor je moeder. Laat haar aan zichzelf denken en idd gewoon de gunstigste tijden voor de bestraling uitzoeken.
Mijn moeder zou destijds een weekendje naar Parijs en dat wilde ze per se door laten gaan. Toen begonnen ze te 'zeuren' over de bestralingen want ze ging meestal 's ochtends maar ze zouden pas 's maandags-middags terug komen. Ze heeft voet bij stuk gehouden (want waarom kunnen die 2 'vrije' dagen in het weekend wel.) uiteindelijk kon ze dus aan het eind van de middag komen. Voila, geen probleem, heel leuk weekend gehad in Parijs en geen probleem met de behandeling.

Wat ik hiermee wil zeggen is, laat dit niet zomaar in de weg komen te staan van allerlei dingen. Heel veel sterkte.

Ik wens jullie heel veel sterkte toe de komende tijd. En ga inderdaad lekker op vakantie. Hoe meer uitgerust jij bent hoe beter jij je moeder kan steunen!!
Zorg daarom ook goed voor jezelf. Je moeder heeft anders niets aan je.

Heel veel succes

quote:

---

Op maandag 19 mei 2003 20:16 schreef dutchie het volgende:

Ze zegt ook dat ze niet precies weet hoe ze zich moet voelen. Aan de ene kant weet ze dat ze ziek is. Maar aan de andere kant, is dit een ziekte die ze niet kent en waarvoor ze niet op bed hoort te leggen. Normaal als je ziek bent, lig je op pad. En zij kan (nu nog) gaan en staan waar ze wilt. En dat geeft haar een vreemd gevoel. Ze heeft wel last van haar borst, maar ze hoeft niet direct plat. Ik kan me best voorstellen dat dat raar is.

---

Ik hoop voor je moeder dat de operatie borstbesparend kan worden uitgevoerd. Voor veel vrouwen is het toch moeilijk om ermee te leven dat je maar één borst hebt na de operatie. Bij mijn moeder hebben ze eerst ook een borstbesparende operatie uitgevoerd, maar uit de kweekjes van het verwijderde materiaal bleek het toch niet helemaal veilig te zijn om de borst te laten zitten. Ze is dan ook nog een keer geopereerd. Zij heeft er geen problemen mee dat haar borst is afgezet. er zijn tegenwoordig hele goede protheses op de markt.

Heb jij enig idee hoe je moeder hier mee zou omgaan mocht het haar overkomen?

Hou houden jullie je er verder onder? Bij ons was er in het gezin voornamelijk veel frustratie over het feit dat er telkens van zulke lange wachttijden zijn, terwijl je gewoon weet dat er een kankergezwel zit dat steeds verder groeit en misschien verspreidt. Ik begrijp in ieder geval wel aan je posts dat ze redelijk snel wordt geholpen.

Verder je moeder en jullie sterkte gewenst.

Dit gaat goed komen! Bij mijn tante hebben ze helaas geen borstbesparende operatie kunnen doen en het was ook een flink gezwel, die is er ook weer helemaal bovenop gekomen.

Het woord kanker heeft bij de meeste mensen altijd een hele zware nasmaak en er wodt niet graag over gesproken, gelukkig wordt deze ziekte steeds beter behandelbaar en zijn de overlevingskansen bij de meeste varianten vrij groot.

Zou zoveel meer willen zeggen eigelijk bedenk ik me nu ik het weer lees dit,
maar vind dat een beetje moeilijk,
je weet wel dat ik er voor je ben he!
Mijn oma heeft ook Borstkanker gehad, en ik uiteindelijk 86 geworden,
dus maak je niet al te druk meis! Hoe moeilijk dat ook is..
je moeder heeft al zoveel overwonnen, en ze is in mijn ogen megasterk,
een soort supervrouw..dit overwint ze ook, echt!

[Dit bericht is gewijzigd door Bolletje... op 21-05-2003 14:42]

En hoop altijd maar dat mensen 'Kanker' niet meer als scheldwoord gaan gebruiken, want dat doet behoorlijk pijn.

quote:

---

Op woensdag 21 mei 2003 14:25 schreef DainBramage het volgende:
Heel veel sterkte.....

En hoop altijd maar dat mensen 'Kanker' niet meer als scheldwoord gaan gebruiken, want dat doet behoorlijk pijn.

---

quote:

---

Op woensdag 21 mei 2003 14:30 schreef Fio het volgende:

[..]

Om het als scheldwoord te gebruiken is inderdaad onnodig pijnlijk. Maar zelfs als je het niet negatief gebruikt kan het pijnlijk zijn. Mijn zusje begon heel wat maanden na het overlijden van mijn oma spontaan te janken toen het woord kankeren viel. En ze zei boos dat we dat niet mochten zeggen. (zoals je waarschijnlijk wel al begrijpt had mn oma kanker)

---

In ieder geval heel veel sterkte bij de operatie en ik hoop dat alles goed komt.

de groeten

Wouter

Maarja sterkte, en blijf positief denken, borstkanker is tegenwoordig goed te behandelen.

Ook zij had een heel raar gevoel destijds: ik voel me niet ziek, maar ik ben ziek... Ze voelde zich ziek gemaakt.

Ik hoop dat je je moeder kunt helpen in de komende tijd, want het is voor veel mensen moeilijk om met kanker om te gaan. Om te leren niet altijd angstig te zijn en om te accepteren dat het weg is!

Ieder mens reageert anders en ik weet natuurlijk niet hoe jou moeder zal reageren. Probeer haar in ieder geval te steunen en geef haar een dikke kus wanneer je haar weer ziet!

Daarnaast is het gewoon anders wanneer het je eigen ouders betreft. Je kunt erg veel om schoonouders geven, de band is tóch anders dan met je eigen ouders. Het is daardoor voor iemand buiten het gezin om (hoe dichtbij hij ook staat) soms moeilijk voor te stellen hoe iets bij jullie aankomt, ook al doet hij nog zo zijn best daarvoor.

Maar hoe ik jou dingen lees erover van de situatie vind ik dat je er te veel zorgen overmaakt.
Alsgoedis nu die operatie gedaan is de borstkanker weg en krijg ze bestralingen en word ze wat vaker gecontroleerd of het niet terugkomt in een andere vorm van kanker.

Zoiets had ik ook met m'n vader gehad.

Maar wel succes ermee en probeer niet teveel zorgen te maken

quote:

---

Op zondag 1 juni 2003 21:39 schreef dutchie het volgende:

[..]

Het is nog niet echt ter sprake gekomen. Ze weten ervan dat wel, maar ik heb tijdens haar operatie gewoon gewerkt. Vooral om iets te doen te hebben en niet thuis te zitten wachten.
Wel hebben we al gesproken over de bestralingsperiode, dat ik 1 dag per week voor mijn rekening neem. Ik begin dan wat later of ben wat eerder vrij, da's oke.
Maar ik voel me wel schuldig hoor. Niet ernstig ofzo, maar je wilt toch je enthousiasme tonen. En ik heb ook nog geen crediet opgebouwd, snap je?
Ik ben wel van plan het dubbel en dwars goed te maken na die tijd.

---

je losbolvriendin en partner in crime

heel vele sterkte en nog gecondoleerd met je oom...ik wilde even zeggen dat het super is dat je moeder sterk is en dat jullie je er toch "goed" doorheen kunnen slaan.. mijn exvriendin (ze was toen 17) heeft ook borstkanker gehad en die kon het niet behappen...ze heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd... met dat in me achterhoofd heb ik waardering voor de moed enzo die jullie toch opbrengen.

suc6 met alles en hopelijk komt er snel goede progressie..

ik las dit gisteren op nu.nl:

Nieuwe medicijnen tegen borstkanker verlaagt sterfte

LONDEN - De overlevingskansen van borstkankerpatiënten stijgen met eenderde als er een vierde medicijn wordt toegevoegd aan de 'cocktail' bij de nu normale chemotherapie. Dit blijkt uit een onderzoek aan de universiteit van Birmingham. Aan de studie deden 2000 vrouwen in 65 Britse ziekenhuizen mee.

Chris Poole, de arts die het onderzoek leidde, noemde het verschil in overlevingskansen dramatisch, zo schrijft de Britse krant Sunday Telegraph. De 1000 vrouwen die aan de test meededen, kregen naast de drie middelen die gebruikelijk in de chemococktail zitten, cyclophosphamide, methotrexate en 5FU (CMF), ook het medicijn epirubicin toegediend. Van deze groep leefden vijf jaar na het ontdekken van de borstkanker 30 procent meer vrouwen, dan van de 1000 patiënten uit de controlegroep.

Epirubicin is al meer dan tien jaar verkrijgbaar. De stof hecht zich aan het genetisch materiaal van kankercellen, waardoor deze zich niet meer kunnen delen. Voordat de uitkomst van het onderzoek in Birmingham bekend werd, verwachtten artsen dat de toevoeging van epirubicin aan CMF de sterfte met 4 procent naar beneden zou brengen. Het gunstige effect was veel groter dan wij hadden verwacht, aldus een arts uit het Elizabeth ziekenhuis in Birmingham"

Ik hoop dat je hier iets aan hebt, en ik wens jullie heel erg veel sterkte..

heel veel sterkte, hoop dat alles goed komt!!

quote:

---

Op dinsdag 3 juni 2003 14:37 schreef travisyouth het volgende:
De zus van mijn moeder is aan borstkanker overleden, mijn moeder moet eigelijk ook om het jaar voor een test. Maar die testen blijken heel erg pijnlijk te zijn...

heel veel sterkte, hoop dat alles goed komt!!

---

Mijn moeder heeft gisteren weer eens bewezen dat je ook na je operatie en dergelijke weer normaal kan leven. Ze is kampioen geworden met haar tennisteam Erg leuk voor haar, helemaal omdat het er eerst naar uitzag dat ze niet meer veel kon tennissen. Ze kan nu nog maar één wedstrijd spelen en daarna ligt ze in de kreukels. Haar arm, waar ook de lymfeklieren uit het oksel gehaald zijn, wordt dan helemaal opgezwollen en ze kan er weinig meer mee voor een paar dagen. Maar toch zijn ze kampioen geworden. Ze kwam gisteren na ettelijke wijntjes en een etentje tips thuis

Je kunt er nu weinig van zeggen natuurlijk, maar (wat betreft het verloop van de ziekte) is het positief dat je moeder zich tot nu toe zo goed heeft gevoeld.
Hopelijk zijn de berichten woensdag hoopgevend. Hou vol!

quote:

---

Op vrijdag 6 juni 2003 18:08 schreef dutchie het volgende:
Ik heb mijn auto aan de kant gezet en heb eerst geprobeerd te stoppen met trillen. Dat lukte pas nadat de tranen me over de wangen biggelden. Vervolgens ben ik naar ma gereden.

---

quote:

---

Nou, 6 juni 2003; onze eerste trouwdag. We hebben gereserveerd voor ons tweetjes bij het restaurant waar we de bruiloft gevierd hebben. Eerst dacht ik, dat zeggen we maar af. Maar we gaan toch. Ook een beetje door mijn moeder. Ze had zelfs nog aan bloemen gedacht voor ons.
Wat kan een dag vermoeiend zijn zeg. Maar het gaat vanzelf wel weer goed.

---

Ik schrok wel een beetje van je nieuws, een chemo is toch wel heftig. Maar goed, als het je moeder kan helpen dan zijn ook zware middelen opeens een stuk minder erg.

Heel veel sterkte!

Ze was wel wat misselijk en zwakjes er na, maar na een paar dagen was dat ook wel weer weggetrokken. Het is dan ook belangrijk voor je moeder dat ze wel veel rust. Sowieso in de tijd van de bestralingen al, maar helemaal bij de chemo.

Verder kan ik je nog de tip geven, die mijn moeder ook van anderen had gekregen. Laat je moeder gelijk een pruik aanmeten zolang ze nog haar heeft, zodat goed haar haarstijl en kleur overgenomen kan worden. In het ziekenhuis weten ze altijd wel waar een goede pruikenmaker zit. Verder is het verstandig om zodra het haar uitvalt het helemaal af te scheren. Mentaal is dat makkelijker dan continu met plukken haar in je handen te zitten.

Ik moet trouwens zeggen dat die pruiken tegenwoordig echt goed zijn, want ik kwam er pas later achter dat mijn moeder al een pruik op had toen ik haar zag. Na een paar uur wees ze me zelf er op. Ik dacht dat ze alleen naar de kapper was geweest Maar ja, dat kan ook komen doordat ik een man ben. Wij zijn nooit zo opmerkzaam

Hopelijk slaan de bestraling en chemo aan, en heeft je moeder er zo weinig mogelijk last van.
Sterkte!

quote:

---

Op woensdag 11 juni 2003 22:21 schreef dutchie het volgende:
_{Maar we zijn stiekum wel een beetje opgelucht.}

---

quote:

---

Op donderdag 12 juni 2003 21:13 schreef dutchie het volgende:
Maar heel eerlijk Moonah, nu zit ik er even doorheen. Ik weet niet waarom, maar ik kan wel janken. Ik weet dat ik het toe moet laten, maar ik ben er door de jaren heen zo slecht in geworden...
Ik weet dat ik met mijn vent hierover moet praten, maar dit is veel makkelijker. Erg hè.

---

En het is logisch dat je er doorheen zit. Het is ook een zware tijd. Je moeder die je wil steunen, en tegen wie je 'vrolijk' (iig niet te zwaar) wil doen. Je nieuwe baan, waar je je nog niet 100% durft te tonen, omdat je er net nieuw bent. Je houdt je dus erg groot. En dat kost heel veel energie. Op een gegeven moment is het ff op!

Neem genoeg tijd voor jezelf Dutchie. En doe dat vooral ook op tijd. En deel je gevoelens ook met de mensen die je echt IRL iets te bieden hebben. Het maakt toch niet uit dat je man niet weet wat te zeggen? Er vált toch ook niets zinnigs te zeggen?

Dag Dutsie-Mutsie.

quote:

---

Op donderdag 12 juni 2003 21:13 schreef dutchie het volgende:Ik heb vanavond ook een dagboek van een vrouw met borstkanker gelezen, had mijn zus voor me uitgeprint. Dat had ik niet moeten lezen. Als je jezelf een depressie wilt aandoen moet je zoiets lezen. Ik hoop echt van harte dat ze het niet aan ma heeft gegeven.
Ik zei: "Dit stuk slaat niet op mijn moeder." Maar toch denk je: "Dit moet mijn moeder toch ook voelen en denken?"
En het heeft me teveel aangegrepen. Ik had het niet moeten lezen. Niet dat ik mijn kop in het zand steek hoor. Maar het was te ver vooruit kijken, teveel.
Het gaat bij het oud papier en ik lees het nooit meer.

---

Je merkt ook in het dagelijks leven dat er mensen met een compleet andere instelling zijn. Waarschijnlijk zal je moeder heel onzeker zijn, maar die gevoelens kunnen ook heel goed pas na de behandelinegn komen. Als het grote afwachten aanbreekt. Als de rest van de wereld verder gaat met leven en jij je opeens realiseert wat er allemaal met je is gebeurd.

Bij het Koningin Wilhelmina Fonds kun je een pakket bestellen "Met kanker kun je leven" en ook iets over hoe naasten het best met een kankerpatient kunnen omgaan. Wat zeg je tegen iemand die zo ziek is? Hoe je het best een gesprek kunt beginnen enzo.
Erg interessant en leerzaam! Ik denk dat jullie daar echt veel aan kunnen hebben!

Heel veel sterkte in ieder geval!

quote:

---

Op zaterdag 14 juni 2003 23:18 schreef dutchie het volgende:
Stiekum ben je toch een beetje bang dat ze je het kwalijk nemen. Slaat natuurlijk nergens op, maar ik heb al vreemdere dingen meegemaakt in het leven.

---

quote:

---

Op vrijdag 27 juni 2003 14:21 schreef Peregrijn het volgende:
Het is wel heel lang stil Ik hoop dat alles goed gaat met jullie.

---

quote:

---

Op maandag 7 juli 2003 09:38 schreef dutchie het volgende:

[..]

And right you are!
We zijn gisteravond teruggekomen van een een heerlijke vakantie. Is voorbij gevlogen, maar we hebben heerlijk genoten.
Ma is wel intussen begonnen met de bestralingen en het gaat geloof ik best goed.
Maar ik kan niet wachten om haar vanmiddag eindelijk weer te zien. Mijn moeder is nl. niet als mijn oma; of het nou goed of slecht gaat, het gaat altijd goed.
Maar ik heb mijn zus ook gesproken en die kon alleen maar beamen dat het idd goed ging.

---

quote:

---

Op maandag 7 juli 2003 09:38 schreef dutchie het volgende:

[..]

And right you are!
We zijn gisteravond teruggekomen van een een heerlijke vakantie. Is voorbij gevlogen, maar we hebben heerlijk genoten.
Ma is wel intussen begonnen met de bestralingen en het gaat geloof ik best goed.
Maar ik kan niet wachten om haar vanmiddag eindelijk weer te zien. Mijn moeder is nl. niet als mijn oma; of het nou goed of slecht gaat, het gaat altijd goed.
Maar ik heb mijn zus ook gesproken en die kon alleen maar beamen dat het idd goed ging.

---

quote:

---

Op dinsdag 8 juli 2003 18:57 schreef dutchie het volgende:
schuldig

---

Vaak verplaats je je zo in de ander met wie je meevoelt dat je je bijna schuldig voelt als je zelf wel een fijn moment of een fijne dag hebt.
Niet doen, Dutch, je moeder zal je graag zien genieten.
Ze ziet ook hoe zwaar jij het hiermee hebt, ze ziet hoeveel verdriet het je doet, en hoe fijn het ook is om te weten hoeveel je van haar houdt, iedere moeder ziet haar kind het liefst gelukkig.

Pas nou op, straks voelt zij zich nog schuldig dat het door haar komt dat jij je schuldig voelt, snappie?

Dikke zoen, fijn dat de vakantie je goed heeft gedaan.

Verder veel sterkte gewenst natuurlijk. Hoeveel bestralingen en chemokuren kreeg ze nu in totaal?

quote:

---

Op dinsdag 8 juli 2003 18:57 schreef dutchie het volgende:
[..] Pas op het moment dat ze de pruik ophaalt, wordt ie pas berekend. Dus stel dat ze 'm niet nodig zou blijken te hebben (wat zuiver theoretisch is in haar geval. Want het is zo goed als zeker dat ze met de op haar afgestemd chemokuur, dat ze haar haar verliest) hoeft ze 'm ook niet te betalen. Zo simpel werkt dat. [..]

---

Zoals ze zei: Voor mezelf heb ik het niet nodig, en als anderen niet tegen een kaal hoofd kunnen dan kijken ze maar de andere kant op. Voor hun ga ik niet beginnen aan al dat gedoe.

quote:

---

Op woensdag 9 juli 2003 14:15 schreef dutchie het volgende:

[..]

Daar is ook weer wat voor te zeggen!
Maar mijn moeder is best (net als ik eerlijk gezegd) een ijdeltuit, dus dat doet ze denk ik niet. Aan de andere kant, je moeder heeft natuurlijk wel groot gelijk!

---

quote:

---

Op woensdag 9 juli 2003 14:15 schreef dutchie het volgende:
Daar is ook weer wat voor te zeggen!
Maar mijn moeder is best (net als ik eerlijk gezegd) een ijdeltuit, dus dat doet ze denk ik niet. Aan de andere kant, je moeder heeft natuurlijk wel groot gelijk!

---

Gedurende de periode dathij ziek was hebben we veel moeilijke,verdrietige momenten gekend. Maar het was ook een heel waardevolle tijd geweest. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij er niet meer is.

Mijn vader heeft een aantal jaar geleden opeens een knobbeltje in zijn mond gekregen. Tandarts heeft er naar gekeken en deed het af als een gewoon bultje eventueel ontstekinkje. Maar het bultje bleef groeien. Mijn moeder ging zich er mee bemoeien en vond het er niet goed uit zien. Na een week kijken en dat ding zien groeien stuurde ze hem naar de huisarts. Die schrok zich rot envertelde mijn ouders dat het een gezwel was. Er zat nogal haast achter om het te laten nakijken en opereren, dus een week later oid lag mijn vader op de operatietafel van het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis.Het gezwel werd weggehaald en alles leek goed. Geen chemo of bestraling nodig, al was het gezwel wel kwaadaardig geweest.

Tot een half jaar later. Het was terug. Dit keer hebben ze een heel zware, 9 uur durende operatie moeten doen: mijn vaders kaak werd opengezaagd en zijn volledige ondergezicht opengeklapt. Een deel van zijn dijbeen werd in zijn mond gezet en hij kreeg een kaakprothese. Verder had hij tijdelijk een canule om door te ademen. Nadat ie een beetje hersteld was begonnen de bestralingen: nogal een bezoeking voor mijn vader omdat ie vastgeschroefd werd aan een tafel met een plastic masker op oid. Zijn gezicht verbrandde deels,wat pijn deed, maar het liet geen blijvende gevolgen achter. Er groeit alleen geen baardhaar meer op het bestraalde deel en hij heeft er minder gevoel.

Na 5 jaar controles is hij kankervrij verklaard. Omdat het zo snel terug is gekomen behoort hij wel tot een groep met een hoog risico en moet hij nog eens in de zoveel tijd op controle komen. Hij heeft een heel groot litteken dat loopt van zijn onderlip zijn nek in en dan terug richting zijn oor, maar dat is zo netjes gedaan dat het de meeste mensen niet eens opvalt. Sterker nog, de ziekenhuizen sturen patienten met dezelfde soort tumoren langs bij mijn vaders werk (horeca) om te laten zien dat het allemaal heel goed kan komen. Hij is na 2 maandjes weer gaan werken. Wel was er een paar maanden sprake van een soort geestelijke inzinking, omdat toen de nabijheid van de dood pas echt tot hem door drong.

Ik vind het vreselijk voor de mensen die een geliefde verloren hebben aan die kutziekte, maar wil met dit verhaal ook even laten zien dat kanker niet altijd gelijk staat aan dood. Er zijn ook nog gevallen waarin het goed afloopt.

quote:

---

Op donderdag 10 juli 2003 12:22 schreef drama-queen het volgende:
heel verhaal

---

November 2000 kreeg ik diarree, maar het leek niet ernstig. Ik bekeek het even en toen kreeg ik een maandje later wat pilletjes van de dokter, en als die niet zouden helpen moest ik maar een keertje terugkomen. Toen ik dus terugkwam moest ik naar het ziekenhuis voor een onderzoek, januari inmiddels. Ik moest eerst een laxeermiddel nemen en een dag niet eten voor het onderzoek. Die nacht ervoor was een hel. Ik had verschrikkelijke buikkrampen en was kotsmisselijk. Omdat ik de hele dag niet gegeten had, kon ik niet overgeven. Gevolg: gal. Ik was zo moe dat mijn moeder mijn hoofd moest vasthouden boven de emmer. Maar ik heb die nacht overleefd. Toen ik de volgende ochtend bij de dokter aankwam voor het onderzoek, kon ik nauwelijks lopen. Ik werd op een bank gelegd en daar gingen ze bariumpap mijn kont naar binnen duwen. Het deed immens pijn, en die dokter bleef maar zeuren dat ik me niet aan moest stellen. Toen het onderzoek helemaal mislukt was, gingen we op zoek naar een andere dokter. Uiteindelijk werd ik opgenomen in Heerlen voor observatie. Daar waren een aantal testjes, en uiteindelijk werd de situatie zo kritiek dat ik afgevoerd ben naar Maastricht. Na nog een verschrikkelijke nacht kwamen ze erachter dat ik een tumor had. En die moest met een operatie verwijderd worden. Die operatie was gepland in maart (het was februari). De tumor zou worden weggehaald door Dr. Beets en Dr. van Heurn. Maar in maart kwamen ze erachter dat ik toch chemokuur en bestraling nodig had, een uur voor het onderzoek kwamen ze het vertellen. De vrouw van Dr.Beets (ook Dr. Beets), was een expert en had de foto's op het laatste moment gezien als een te grote dreiging. Ik bedenk me net dat dat mijn leven gered kan hebben. Dus toen kwamen die chemokuur en bestraling. Ik moest elke dag 1,5 uur rijden voor die bestraling, en voor de chemokuur moest ik constant een kastje meedragen met dat spul. Ik heb gelukkig veel gegeten, waardoor mijn situatie juist beter werd in plaats van slechter. Toen, 6 juni, werd de tumor er eindelijk uitgehaald. Wat ik ben vergeten te zeggen: Toen ze erachter kwamen dat ik een tumor had kreeg ik een colostoma. Toen de tumor weg was had ik zowel een colostoma als een urostoma. Een colostoma is als een stuk darm bij je buik naar buiten komt, omdat het stuk darm eronder niet meer fatsoenlijk functioneerd. Een urostoma is als je geen blaas meer hebt en de urine meteen naar de buik wordt geleid. (je krijgt zakjes op je buik geplakt om het op te vangen) Hihi... ik heb de goorste dingen er maar uitgelaten... komt neer op een hoop nachtjes niet slapen, darmkrampen en overgeven, terwijl er een rietje door je neus naar je maag loopt (in verband met onderzoeken). Maar goed, ik was dus eindelijk van de tumor af, en ik ben in theorie weer gezond. Het colostoma is gelukkig "teruggelegd", wat wil zeggen dat de darmen weer zijn aangesloten. Het urostoma is permanent. Ik zal nooit meer normaal kunnen plassen. Of zwemmen (dat ding zit op mn buik). En aantrekkelijk ben ik natuurlijk hélémaal niet meer. Ik ben maandenlang depressief geweest en heb me afgevraagd of ik de tijd van die dokter niet verspild heb, omdat ik toch liever dood zou willen zijn. Maar daar heb ik me uitgetrokken. Het zou verrad zijn aan die dokters. Er zijn trouwens nog meer permanente problemen, maar die weten mijn ouders zelfs niet. Ik heb er alleen een aan Jory verteld. Ik hoop dat ze het voor zich houdt, als ze dat niet doet kun je me even later vinden op mijn kamer, met een naald in mijn buik en een hartstilstand.

quote:

---

Op donderdag 10 juli 2003 15:30 schreef dutchie het volgende: Nu snap ik je interesse voor mijn verhaal ook beter. Zo kort geleden ook nog maar. Voelde je toen hij overleed een bepaalde instemming -omdat hij niet verder hoefde te lijden- of kon je het niet accepteren? Ik denk eik dat ik het antwoord wel wat, nl. een combi van beiden. Hoe oud is hij geworden?

Wees alsjeblieft niet bang om je verhaal hier te delen. Wees niet bang dat ik of mensen in zo'n zelfde situatie hier moedeloos van worden. Ieder geval is weer anders en daar ben ik me ook heeeel goed van bewust. Maar ms dat we elkaar een beetje kunnen helpen hier.
Ik vind het moedig als je je verhaal hier zo open en bloot durft te vertellen Drama-queen en Powder. En je kan altijd op een schouder van me rekenen.

---

Zondagnacht was een erg slechte nacht, een benauwdheids / paniekaanval van 6 uur had papa zo uitgeput dat hij maandag in bed is gebleven. Maandag is papa bediend, hierdoor werd hij rustiger, wij allemaal eigenlijk. We hebben nog fijn gepraat die dag, over serieuze maar ook leuke dingen. Dinsdag heeft papa tot 4 uur geslapen. Daarna ging het opeens veel slechter we waren allemaal in paniek. De huisarts is die avond nog 2 keer langs geweest om te kijken hoe het met papa ging. Deze vond papa's pols en ademhaling nog goed en kon niet voorspellen hoeveel nachten het nog zou duren. Mijn zusje zou het tweede deel van de nacht bij papa blijven en ging naar bed, daar heeft ze maar een half uur gelegen. Mijn moeder, mijn vriend, ik en de nachtverpleegster die in huis was, zaten om papas bed. Ik heb uiteindelijk samen met mijn moeder gezegd dat we hem niet kwijt wilden maar dat we vonden dat hij heel dapper had gestreden en dat hij mocht gaan. Toen ging het opeens razend snel. Mijn vriend heeft snel mijn zusje gehaald.
Mijn vader richtte zich op, sperde zijn ogen wijd open, keek mijn moeder aan. Mijn moeder, mijn zusje en ik hebben nog wat tegen hem gezegd, om hem gerust te stellen, om hem een goede reis te
wensen (raar als dat nu opeens klinkt) en toen blies hij zijn laatste adem uit. Alhoewel ik op dat moment helemaal geen tijdsbesef meer had, kan dit niet langer dan een minuut hebben geduurd.

Hoe ik me op dat moment voelde? Ik wilde hem natuurlijk niet kwijt, maar hem onder deze omstandigheden hier houden is ook geen optie. Het kon gewoon niet meer. Ik gunde hem echt om rust te hebben, maar toen hij zijn laatste adem uitblies wilde ik dat hij terugkwam. Hij is 55 jaar geworden.

quote:

---

Op donderdag 10 juli 2003 15:50 schreef Fio het volgende:
Ik wil alleen even opkomen voor die internist. Ik weet natuurlijk niet hoe hij zich heeft gedragen, maar dat iemand onterecht kankervrij wordt verklaard heb ik vaker gehoord. (ETC)

---

Ik weet wel, dit brengt misschien de vraag naarboven waarom wij zélf zo goedgelovig en enigzins onnozel hier mee omgingen. Maar je wíl niet dat het weer kanker is. Diep van binnen wist ik best dat het weer kanker was, maar dat was zo diep dat ik gewoon mezelf voor de gek hield. En dat deden we allemaal denk ik. Zelfbescherming misschien, ik heb geen idee.....het ging vanzelf ofzo... Toen we hoorden dat het tumoren waren wisten we ook allemaal meteen dat dit niet goed ging komen, het was eigenlijk onmogelijk.. Maar zo werd het ons niet gebracht, achteraf is dat pure tactiek om je sterk te en hoopvol te houden zodat je het aankan volgens mij, maar ondanks dat we dat heus wel wisten hebben we bijvoorbeeld zelfs nog ons huis drempelloos gemaakt en een aangepaste woning aangevraagd voor wanneer mn moeder weer thuis kon zijn al was het met een dwar-leasie... Ja, ik lach er nu een beetje om, maar ik weet óók zeker dat als we eerder hadden 'besloten' dat het slecht zou aflopen dat ze eerder was gestorven. Het was een natuurlijk proces. Verschrikkelijk uiteraard maar ook een hele dierbare tijd die ik koester.

Pff ik kan er uren over doorgaan hoor, ja ik zit er nu eenmaal nog heel vol mee.. Maar eigenlijk wil ik gewoon alle anderen die in dergelijke situaties zitten heel veel kracht toewensen. Kleine dingetjes kunnen ineens zo belangrijk worden.. Heel veel sterkte!!!!!

Wat mij altijd opvalt is dat veel mensen in je omgeving je gaan mijden omdat ze bang zijn dat je er mogelijk over zou kunnen beginnen. De meeste mensen kunnen er niet mee omgaan. Dat neem ik ze niet echt kwalijk, het is geen alledaagse situatie, wat ik ze wel kwalijk heb genomen is dat men niet gewoon eerlijk zeiden dat ze het moeilijk vonden om mee om te gaan.
Als kankerpatient ben je enorm eenzaam, degenen waar je het meeste aan hebt zijn je medepatienten.

Voor zover ik lees steun je je moeder zoveel mogelijk en ik denk dat dat het beste wat je kunt doen (en steunen kan zelfs samen huilen zijn)

ik weet niet hoe ik moet reageren op jouw post. Ik had het al eerder gelezen, maar het greep me te veel aan om te kunnen reageren. Het klinkt raar, maar het brengt het op de een of andere manier te dicht bij me. Aan de hand van je post in HVJJN reageer ik toch. Ik hoop dat je er iets aan hebt, zo niet dan mijn excuses dat ik je hier mee lastig val. Maar een persoonlijke post bij deze.

Ik heb voor mijzelf het idee dat ik veel heb meegemaakt. Het heeft mij en mijn naasten niet altjd mee gezeten in het leven en dat heeft een weerslag gegeven op mij. Ik heb het idee dat ik daar nu, na een hele tijd, wel mee om kan gaan. Maar ik heb het dan ook altijd maar secundair meegemaakt.

Aan de hand van jouw post begin ik pas echter een beetje te begrijpen hoe het is als je een smerige ziekte als kanker zelf mee maakt. Ik heb respect voor je zoals je er nu mee omgaat, en ik kan (voor zover het mogelijk is voor mij) begrijpen dat je het er vaak moeilijk mee hebt. Zeker in de leeftijd waar je je nu in bevindt, gebeurt het nog wel eens dat je omgeving niet kan begrijpen hoe jij je nu voelt.

Ik vraag me echter wel af of je begeleiding hebt gehad na de bestralingen en chemokuur. Ik weet uit ervaring dat dit proces een weerslag heeft op de mensen in de buurt van degene die dit onder gaat, dus ik kan me voorstellen dat jij het er moeilijk mee hebt. Ik heb zelf veel steun gehad aan externe begeleiding. Niet aleen in verband met kanker(, helaas heb ik daarnaast nog wat meer meegemaakt). Het heeft er echter wel voor gezorgd dat ik het leven wat rooskleuriger ging zien.

Het klinkt misschien loos uit mijn mond, maar ik wil je meegeven dat het leven meer is dan het bewijzen van het gelijk van een paar artsen. Ondanks de tegenslagen is het maar wat mooi als je overal zelf bij kunt zijn.

_{Mocht je er behoefte aan hebben dan kun je me mailen (met de waarschuwing dat ik alleen doordeweeks bereikbaar ben ) en anders raad ik je aan om een keer met een psycholoog te praten. Hiermee is het( naar mijn idee) makkelijker te praten, omdat zij je situatie niet kennen en je er gewoon een open gesprek mee kunt hebben}

[Dit bericht is gewijzigd door Peregrijn op 12-07-2003 02:46]

quote:

---

Op zaterdag 12 juli 2003 14:00 schreef dutchie het volgende:

[..]

Wat ik zo lees ben je door een hel gegaan, maar je hebt het overleefd. En dát moet je vasthouden!

---

quote:

---

Op zondag 13 juli 2003 14:33 schreef dutchie het volgende:

[..]

Misschien denk ik nu heel simplistisch hoor, maar leven doe je voor jezelf. Omdat jij het de moeite waard vindt. Wat ik bijv. aan mijn moeder merk is, juist doordat ze zoveel heeft meegemaakt in haar leven, dat ze intens kan genieten van bijv. het fluiten van een vogel, het samenzijn met ons en haar kleindochter. Zoals zij het zegt, het zijn de kleine dingen die je bewust maken dat je leeft en dat er meer is dan alleen maar ellende.
Herken je hier iets in?
_{ik hoop het echt van harte}

---

quote:

---

Op zondag 13 juli 2003 20:58 schreef Mtijn het volgende:

[..]

Als ik voor mezelf zou leven, had ik er allang een eind aan gemaakt. Om het simpel te zeggen, de gevolgen weerhouden mij ervan om een normaal leven te leiden. Vooral in de liefde zal het een boel foutmaken, maar dat zullen veel mensen niet snappen. Ook kan ik veel andere leuke dingen niet doen. De gevolgen houd ik geheim, maar ik zou ze moeten vertellen om verkering te krijgen met een meid. Maar als ik haar niet zou kunnen vertrouwen, dan stort mijn leven nog verder in elkaar. Mijn leven heeft allang geen nut meer, dus probeer ik het voor anderen te doen. Ik zie mijn leven als waardeloos vergeleken met dat van een ander. Ik heb er vaak over nagedacht en als ik mijn leven zou kunnen geven voor iemand zou ik dat met plezier doen. Dan heeft die ander tenminste iets aan mijn leven. En ik ben ervan af.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Fio op 14-07-2003 09:18]

quote:

---

Op vrijdag 11 juli 2003 22:46 schreef GM het volgende:
Ik heb het zelf gehad en heb het geluk dat ik het na kan vertellen.

Wat mij altijd opvalt is dat veel mensen in je omgeving je gaan mijden omdat ze bang zijn dat je er mogelijk over zou kunnen beginnen. De meeste mensen kunnen er niet mee omgaan. Dat neem ik ze niet echt kwalijk, het is geen alledaagse situatie, wat ik ze wel kwalijk heb genomen is dat men niet gewoon eerlijk zeiden dat ze het moeilijk vonden om mee om te gaan.
Als kankerpatient ben je enorm eenzaam, degenen waar je het meeste aan hebt zijn je medepatienten.

Voor zover ik lees steun je je moeder zoveel mogelijk en ik denk dat dat het beste wat je kunt doen (en steunen kan zelfs samen huilen zijn)

---

Heb (of had) jij helemaal geen mensen in je omgeving (die zelf geen patiënt zijn ) die je goed hebben kunnen steunen?
Ik weet niet of jij hier ook last van hebt gehad, maar ik heb wel eens gehoord dat mensen die genezen worden verklaard daarna ook veel steun missen. Omdat iedereen denkt dat je weer bent genezen, en verder gaan met hun leven. Terwijl jouw leven nog wel op z'n kop staat. Dat je pas dan gaat beseffen wat je hebt meegemaakt.

Liefs

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:45]

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:28]

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:29]

quote:

---

Op dinsdag 15 juli 2003 22:14 schreef dutchie het volgende:
het is ook een ziekte die gek kan maken. Je weet gewoon niet wanneer het weer de kop op steekt en in wat voor een hoedanigheid.

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:30]

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 02:26 schreef sheila_na_gig het volgende:
[edit]Hier stond een iets te lang en iets te persoonlijk verhaal. Het antwoord op je vraag kan ik heel kort houden, namelijk:

Het is hoe dan ook een aflopende zaak, dat wisten we al, alleen ging ik tot vanmiddag nog uit van jaren, nu ineens van maanden.

---

De rest hier wens ik ook veel sterkte toe.

quote:

---

Op woensdag 16 juli 2003 09:06 schreef dutchie het volgende:
Sheila_na_gig, om wie van je ouders gaat het eik? Dat kan ik niet zo goed uit je verhaal halen.
Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet voelen als je weet dat het een aflopende zaak is. Ik bedoel, je hoort het wel vaker om je heen, maar het blijft toch een soort van ver van je bedshow.

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:30]

Het duurt nou al zo lang.. de eerste week ging best, maar hoe langer de uitslag op zich laat wachten, hoe nerveuzer ik wordt. Aan een kant zullen ze met een slechte uitslag niet zo lang wachten, aan de andere kant kan elke stagaire goed nieuws vertellen.. Het is ook allemaal zo oneerlijk, mijn moeder heeft haar portie ellende echt al wel gehad.. dit kon er nou net niet meer bij.

Heel veel sterkte voor iedereen die het nodig heeft..

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 22:51 schreef dutchie het volgende:
Sheila, wat onwerkelijk idd. Volgens mij vergaat je wereld, maar je wilt ook sterk zijn. Je wilt samen met je moeder genieten van de momenten die je samen hebt. Ookal ben je zo verdrietig omdat het nog maar zo kort kan zijn. Bah, wat oneerlijk!

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:31]

quote:

---

Op donderdag 24 juli 2003 23:29 schreef sheila_na_gig het volgende:

[..]

Het ligt in ons geval iets gecompliceerder Maar het is inderdaad geen makkelijke tijd, voor mijn moeder niet en voor ons ook niet.

Ja batje, wat was de uitslag?

---

Sheila, jij heel veel sterkte..

quote:

---

Op zondag 27 juli 2003 19:56 schreef batje het volgende:
Wat ze konden vinden zag er goed uit, maar ze vertrouwden het bultje toch niet, dus ze moet over 3 mnd terugkomen en daarna elk half jaar.

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:32]

Ik zit nu alleen thuis even te computeren. Mijn vader en broertjes komen straks terug uit het ziekenhuis, die zijn bij mijn moeder geweest.

Mijn moeder is 3 weken geleden voor een knobbeltje in haar borst (die ze zelf ontdekt had) naar de huisarts gegaan.
Bleek dus borstkanker te zijn.

2 weken geleden is de tumor uit haar borst verwijderd, en de schildwachtklier verwijderd. Ze heeft daarvoor 2 dagen in het ziekenhuis gelegen.

Eind vorige week kregen we de uitslag van het lab. en bleek dat er nog meer weggehaald moest worden.

Afgelopen woensdag is mijn moeder weer naar het ziekenhuis gegaan, en is gisteren weer onder het mes gegaan: 1 borst afgezet en de lymfeklieren weggehaald.
Waarschijnlijk blijft ze tot na het weekend in het ziekenhuis.
Binnenkort krijgt ze nog een chemokuur en een hormonenkuur.

Ik ben nog niet in het ziekenhuis geweest, zou eigenlijk vandaag gaan, maar dat lukte niet, morgen ga ik wel.
Ik wil eigenlijk nog een kleinigheidje meenemen, maar weet niet wat, iemand nog ideen?

Ze krijgt wel heel veel beterschapskaarten en we worden veel gebeld om te vragen hoe het met haar gaat, best wel goed om te weten dat er zo met haar meegeleefd wordt. (tijdens het typen van dit stukje is er ook 2 keer gebeld, om te vragen of alles goed is gegaan).

Verder iedereen hier veel sterkte gewenst.

quote:

---

Op vrijdag 8 augustus 2003 23:45 schreef dutchie het volgende:
Het slechte nieuws is dat de chemo nu akelig dichtbij komt. Maar we zien wel hoe het loopt.

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:32]

De artsen hebben er onderling een hele discussie over gehad of het misschien verstandiger was om wel chemo te doen, maar de behandelende arts heeft het laatste woord, en houd zich aan die regel.

Aan de ene kant is het wel een hele opluchting dat mijn moeder geen chemo krijgt, maar aan de andere kant heb je misschien wel meer kans dat het ooit terugkomt. En ze had zich er al helemaal op voorbereid dat ze chemo zou krijgen.

Mijn moeder heeft nu een litteken van 40 hechtingen vanaf haar borstbeen tot haar oksel.

Thats all. ( voor nu)

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:34]

Schop , scheld , huil lach enz, hier, kan echt lekker zijn.
Hier ben je niemand tot last , zo kan dat wel eens voelen in je privee leven.

Ik wens je veel sterkte!

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:35]

quote:

---

Op dinsdag 9 september 2003 22:23 schreef sheila_na_gig het volgende:
edit

---

Hou er wel rekening mee dat die gevoelens op de meest onverwachte momenten kunnen toeslaan. maar dat weet je denk ik wel.

Maak veel fotos en het liefste ook geluidsopnames (als dat mogelijk is).

Ik spreek je hier nog wel.

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:36]

Mijn vader is opgegeven

En vandaag het geweldige nieuws dat hierin staat
Mijn vader is niet langer opgegeven - Deel 2

Maar het gevecht is nog niet over

www.marrewieffer.nl

bij mijn vader is laatst ook keelkanker vastgesteld... donderdag voordat ik vier weken op vakantie ging kreeg ik dit te horen. Dat was niet echt het nieuws waarop ik zat te wachten...
Hij zou eerst geopereerd worden, maar het groeit te hard en hij zal nu bestraald worden en een chemokuur krijgen. Nu moet ik zelf zeggen dat ik er geen goed gevoel over heb...
Helaas is dat niet het enige, zo hebben twee van mijn tantes borstkanker (beiden bijna genezen gelukkig), mijn opa is (6 jaar geleden) overleden aan longkanker, een goede kennis van ons laatst ook overleden aan kanker en 2 keer een moeder van een goede vriend/vriendin van mij (beide in anderhalf jaar tijd ofzo).
Dus ik snap wel hoe iedereen zich voelt

En praat er met mensen over! Ik ben niet zo'n prater en dat merk ik nu ook: ik ben sneller ziek. Heb vaker hoofdpijn en kan me niet echt goed concentreren. Dit komt denk ik doordat ik mijn emoties "opspaar", en dat moet er op een of andere manier uit, in dit geval ziekte (hoofdpijn, verkoudheid).
Dus zoek iets/iemand waarbij je je emoties kwijt kan. Desnoods een vertrouwens-persoon ofzo!

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:36]

Mijn schoonvader heeft kanker, leukemie wel te verstaan. Toen ik mijn vriend leerde kennen, ruim 2 jaar terug, waren ze er net achter gekomen dat zn vader leukemie had. Ook bleek dat t een of ander zeldzaam soort is die extreem weinig mensen hebben en waar dus ook vrij weinig aan te doen is. Hij houdt t nu al 2 jaar vol, terwijl men dacht dat t niet zo heel lang meer zou duren.

Ik hoorde dit en vond het natuurlijk erg moeilijk om zoiets te horen. Alleen merkte ik er nooit iets van. Hij laat er zo weinig van merken dat ie uberhaupt ziek is en mn vriend praat er al helemaal niet over. Terwijl het erg slecht gaat. Heel af en toe hoor ik wat van zn moeder, gelukkig. Hij wordt doormiddel van verschillende medicijnen geholpen. De ene keer zijn t shots, de andere keer pillen, ze proberen alles op hem uit.

Gister hoorde ik dat t nu wel erg slecht met hem ging. Hij maakt geen rode bloedcellen meer aan. Zn aanstaande afspraak in t ziekenhuis is verschoven naar zo snel mogelijk. Waarschijnlijk moet hij nu elke week een bloedtransfusie onder gaan , dat houdt dus in dat zn bloed wordt ververst.

Omdat ik normaal nauwelijks 'besef' dat hij echt ernstig ziek is, komt het nu allemaal heel dichtbij en t grijpt me heel erg aan.
Ook al is het niet mijn eigen vader, zo voelt het bijna wel. Ik kom daar zo vaak...

Wat ik ook heel erg moeilijk vind is dat mn vriend dr verder niet over praat. Behalve als t iets ernstigs is zoals nu, of als hij het echt niet trekt, maar dat gebeurt echt nooit.

Ik weet niet hoe lang hij nog in leven blijft, maar als het dan eenmaal zo ver is ben ik zo bang voor de gevolgen
Zn moeder is sinds hij ziek is geworden heel veel gaan drinken, mn vriend denkt dan ook dat zij het heel slecht gaat trekken als hij dood is. Ik ben zo bang dat het hele gezin uit elkaar gaat vallen en dat mn vriend zich tegen me af gaat zetten of iets dergelijks.

En waar ik me dan ook nog druk om maak is om mijn eigen reactie. Alleen nu al alles op schrijven kan ik niet zonder te huilen Ik heb al zoveel mensen om me heen kwijtgeraakt

Ik kan dus ook niet echt met mensen praten. Misschien met mn beste vriendin, maar door school nu, spreek ik dr zo weinig... Normaal zou ik met mn vriend praten, maar ik wil hem niet lastig vallen met mijn zorgen, want hij heeft er al genoeg
Dus doe ik het maar even zo...

Sorry voor t lange verhaal

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:37]

quote:

---

Op donderdag 18 september 2003 18:28 schreef sheila_na_gig het volgende:
Veel sterkte, LiquidGold!

edit

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:38]

quote:

---

Op donderdag 18 september 2003 22:14 schreef kepler het volgende:
..... sterkte

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:43]

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:43]

quote:

---

Op vrijdag 26 september 2003 13:45 schreef sheila_na_gig het volgende:
-knip-

---

Ik ben wel blij dat we bij het hele proces geweest zijn als kinderen van 15 en 18, ik moet er niet aan denken dat we dat besluit ineens vernomen hadden, nu hebben we er uitgebreid over kunnen praten.

sterkte

en de rest haal ik maar even weg

[Dit bericht is gewijzigd door sheila_na_gig op 27-09-2003 00:54]

Gisteren zat iedereen er ook helemaal doorheen omdat mijn jongste broertje en zijn vriendin vertelde dat ze nu zeer binnenkort gaan trouwen ipv volgend jaar omdat ze perse mijn moeder erbij willen hebben. Dit was vooral voor mijn vader erg emotioneel.

De man krijgt zowiezo klap op klap, eerst 2 jaar geleden zijn vader ernstig ziek, jaar later vader oke maar zijn moeder kanker en overleden. Nu hoopten ze een beetje rust en plezier te krijgen en nu krijgt hij te horen dat de vrouw waarmee hij al 30 jaar getrouwd is er over een paar maanden tot een jaar niet meer is.

We hebben besloten thuis alles zo "normaal" mogelijk te laten verlopen tot het echt slechter met haar gaat en dan gaan we verder kijken. 1 ding is echter zeker, ze gaat niet naar het ziekenhuis maar we proberen alles thuis te doen.

Ondanks alles lijkt mijn moeder het goed op te nemen, ik vraag me af of ik zo sterk ben als ze met zulk nieuws komen over mij. Ik hoop maar dat we iniedergeval nog een fantastische kerst met elkaar kunnen gaan doormaken

quote:

---

Op zondag 28 september 2003 15:14 schreef dutchie het volgende:
Oke, sorry je hebt gelijk. Vergeet dan alsjeblieft wat ik gezegd heb. Als je het wilt haal ik mijn post wel weg.

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:41]

quote:

---

Op zondag 28 september 2003 15:20 schreef sheila_na_gig het volgende:

[..]

edit.

---

Laat het even weten ,,, ok?

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:41]

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:40]

Ik wens jullie allemaal veel sterkte en je ziet we denken best aan je

quote:

---

Op vrijdag 10 oktober 2003 23:46 schreef toska het volgende:
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en je ziet we denken best aan je

---

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:40]

[..]

edit

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:39]

Bedoel een week lang kun je nu in de stress zitten......

Voel heel erg met je mee...
wens jullie veel sterkte
... raakt me diep dit
herkenning denk ik?
sorry......

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:39]

quote:

---

Op zaterdag 11 oktober 2003 02:34 schreef sheila_na_gig het volgende:
edit

---

Hup je bed in jij !

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 11-10-2003 07:38]

is dit na tjernobyl?

quote:

---

Op zaterdag 11 oktober 2003 02:36 schreef AngelWings het volgende:
Waarom krijgen zoveel
zovele mensen kanker?

is dit na tjernobyl?

---

Ik heb wel eens gehoord dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen.
Maar ook de sterktste schouders hebben wel eens een steuntje nodig.
Ik hoop dat jullie allemaal zo'n steuntje hebben, dan wel zeer binnenkort zullen vinden.

quote:

---

Op zaterdag 11 oktober 2003 02:36 schreef toska het volgende:

[..]

Gaat het?

---

quote:

---

Op zaterdag 11 oktober 2003 02:45 schreef AngelWings het volgende:

[..]

uhm nee na de dood van mijn eigen mama zal het nooit meer echt gaan denk ik..

---

geloof mij, ik ben nog nooit zo geschrokken als toen en heb me ook 3 weken lang zitten afvragen hoe het zou zijn om zo ziek te zijn en om te weten dat je mischien een stuk eerder dood zou gaan dat je altijd gedacht hebt.
Ik heb er verder met niemand over gesproken, ik zou niet weten hoe ik zoiets aan iemand anders moet vertellen......

vorige week de uitslag gekregen en er bleek goddank nog niks aan de hand te zijn, maar als ik niet naar de huisarts gegaan was en er niks aan gedaan had.......

quote:

---

Op dinsdag 9 september 2003 23:11 schreef kepler het volgende:
sterkte aan iedereen hier!

bij mijn vader is laatst ook keelkanker vastgesteld... donderdag voordat ik vier weken op vakantie ging kreeg ik dit te horen. Dat was niet echt het nieuws waarop ik zat te wachten...
Hij zou eerst geopereerd worden, maar het groeit te hard en hij zal nu bestraald worden en een chemokuur krijgen. Nu moet ik zelf zeggen dat ik er geen goed gevoel over heb...
Helaas is dat niet het enige, zo hebben twee van mijn tantes borstkanker (beiden bijna genezen gelukkig), mijn opa is (6 jaar geleden) overleden aan longkanker, een goede kennis van ons laatst ook overleden aan kanker en 2 keer een moeder van een goede vriend/vriendin van mij (beide in anderhalf jaar tijd ofzo).
Dus ik snap wel hoe iedereen zich voelt

En praat er met mensen over! Ik ben niet zo'n prater en dat merk ik nu ook: ik ben sneller ziek. Heb vaker hoofdpijn en kan me niet echt goed concentreren. Dit komt denk ik doordat ik mijn emoties "opspaar", en dat moet er op een of andere manier uit, in dit geval ziekte (hoofdpijn, verkoudheid).
Dus zoek iets/iemand waarbij je je emoties kwijt kan. Desnoods een vertrouwens-persoon ofzo!

---

Strekte voor iedereen die in de zelfde situatie zit.

quote:

---

Op zaterdag 18 oktober 2003 10:22 schreef dadra het volgende:

[..]

Je hebt idd gelijk door te zeggen dat je met mensen moet gaan praten over de ziekte van een familie lid / vriend. Als je alles voor jezelf houdt wordt je knettergek Je moet ook oppassen voor het feit dat je er zelf niet onder doorgaat, doordat je zelf zoveel aandacht aan de patient geeft (toch nog een beetje aan jezelf denken, klinkt raar maar t is de realiteit)..................Een hobby/sport is ook een goede manier om agressie/stress/verdriet kwijt te raken
Ik kan over dit alles meepraten omdat een jaar geleden bij mijn pa ook kanker is ontdekt (maag/slokdarm). Is er ook al aan geopereerd, kanker is verwijderd doordat de hele maag is weggenomen.
Postief berichtje is wel dat hij de minimale levensverwachting die de artsen hem gaven al overschreden heeft

Strekte voor iedereen die in de zelfde situatie zit.

---

Het gaat ook steeds slechter met mijn vader, hij heeft heel veel last van de chemo en bestraling. Het ergste is nog dat hij niet meer kan praten...
over 2 weken ongeveer wordt bekeken of de behandeling heeft geholpen. Zo niet dan kunnen ze er helaas niks meer aan doen...

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 09:43 schreef kepler het volgende:

[..]

wat ik ook merk is dat je geen tijd meer aan jezelf besteed, oftewel dat je bijna nooit meer een avondje gewoon niks doet. Ik ben nu alleen maar bezig met dingen, ik denk om niet aan de situatie te denken....

Het gaat ook steeds slechter met mijn vader, hij heeft heel veel last van de chemo en bestraling. Het ergste is nog dat hij niet meer kan praten...
over 2 weken ongeveer wordt bekeken of de behandeling heeft geholpen. Zo niet dan kunnen ze er helaas niks meer aan doen...

---

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 15:41 schreef Sappii het volgende:
Twee jaar geleden kreeg ik te horen dat mijn pa darmkanker had. Lang in het ziekenhuis gelegen, wat operaties gehad etc .. En nu sinds een paar weken blijkt het weer terug te zijn. Uit een scann bleek dat het terug was in zijn darmen, en midden op zijn lever. (wat niet handig is, want er is al 1/3e van zijn lever af) Vorige week woensdag weer een andere scann gekregen, hij moest helemaal naar antwerpen toe. Kreeg die dingen mee naar huis, maar al die termen staan dus in het latijn er op, dus echt wijs werden we er niet uit. In ieder geval konden we ook nog iets er uit opmaken dat het wel eens in zijn longen zou kunnen zitten, en er is iets mis bij de nieren (en dat is klote, want hij had al een nier weg gegeven aan zijn zus), en bij zijn prostaat of zo .. Ik zie het somber in. *zucht*

---

quote:

---

Slechts 13% van de gevallen van longkanker kan tegenwoordig worden genezen.

---

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 15:43 schreef Manweth het volgende:

[..]

Ik hoop niet voor je dat het longkanker is. Ik wil je niet ontmoedigen maar ik heb dit gevonden op dokterdokter.nl
[..]

---

quote:

---

Op vrijdag 24 oktober 2003 21:12 schreef Sappii het volgende:

[..]

Ja ik weet het, ik zei al dat ik het somber in zag .. De enige optie is nog chemokuur, en dat is eigenlijk alleen maar een soort uitstel. .

---

misschien raar om te zeggen, maar hopelijk is het snel afgelopen voor hem. Dan heeft hij (en jullie) er minder last van...

quote:

---

Op maandag 10 november 2003 13:28 schreef sheila_na_gig het volgende:
Voor degenen die mijn postings in dit topic destijds hebben gevolgd toch even de mededeling dat mijn moeder afgelopen zaterdag is overleden. Ze was er aan het eind erg slecht aan toe, vooral de laatste twee weken waren een lijdensweg, en daarom zijn we allemaal opgelucht dat de ellende voor haar nu voorbij is en ze nu haar rust heeft gevonden.

---

quote:

---

Op maandag 10 november 2003 13:28 schreef sheila_na_gig het volgende:
Voor degenen die mijn postings in dit topic destijds hebben gevolgd toch even de mededeling dat mijn moeder afgelopen zaterdag is overleden. Ze was er aan het eind erg slecht aan toe, vooral de laatste twee weken waren een lijdensweg, en daarom zijn we allemaal opgelucht dat de ellende voor haar nu voorbij is en ze nu haar rust heeft gevonden.

---

Mijn zusjes en ik hebben het allemaal extreem druk momenteel, met werk, studie, verhuizing en andere dingen. Ik krijg in het geheel niet de gelegenheid om ergens bij stil te staan, en zij volgens mij ook niet. Wat mijzelf betreft heb ik wel door dat het deels mijn eigen onbewuste keuze is om vooral te zorgen dat mijn agenda overvol zit met afspraken, zodat ik nergens bij stil kan staan. Hoe dat bij mijn zusjes zit, weet ik niet.

Hoe is het verder met de anderen in dit topic? kepler? Sappii? en de rest?

quote:

---

Op donderdag 27 november 2003 14:26 schreef sheila_na_gig het volgende:

Hoe is het verder met de anderen in dit topic? kepler? Sappii? en de rest?

---

met mijn vader gaat het wel redelijk, maar pas in januari uitslag of het geholpen heeft. Vandaag tijdens de pauze op mn werk hadden een aantal collega's het over keelkanker, en dat ze niemand kennen die het overleeft heeft Maar niemand weet het nog, dus had weinig zin om er iets van te zeggen (is maar part-time baantje).

[Dit bericht is gewijzigd door zwaaibaai op 11-12-2003 14:08]

quote:

---

Op zaterdag 29 november 2003 22:40 schreef Alicey het volgende:
Edit
'

---

[Dit bericht is gewijzigd door zwaaibaai op 11-12-2003 14:08]

Dus waar sta ik nu? Begin februari gaat er een moedervlek op m'n linkerbeen uit. Ik moet elke paar maanden terug voor controle en heb een mooi litteken op m'n been. Dat litteken boeit me echt niet, ik zou graag vol met littekens zitten als dat me de zekerheid gaf dat er niets aan de hand was. Het vervelendste is dat je geen zekerheid hebt, zeker nu met (mogelijk) die lymfeklier.

Moraal van het verhaal:
- als je moedervlekken hebt, hou het in de gaten. De keuze tussen litteken en (mogelijk) kanker is heeeeeeeeeel makkelijk. Gewoon even langs de huisarts of dermatoloog.
- ik vind het soms lastig om er over te praten. Ik ben bang dat ik anderen dan ook ongerust maak, terwijl dat eigenlijk niet helpt. Vind het al lastig genoeg als ik mezelf ongerust maak. Samengevat: onzekerheid bij mezelf die ik niet aan anderen wil laten blijken.

In ieder geval veel sterkte aan iedereen die ermee te maken heeft. Wat mij ook sterkt is de enorme ontwikkelingen die de laatste tijd plaatsvinden op het gebied van het ontwikkelen van medicijnen tegen kanker. Als ik het dan nog een keer krijg over 10 jaar, dan is het misschien goed te genezen.

quote:

Op zaterdag 13 december 2003 22:59 schreef The_T het volgende:
In ieder geval veel sterkte aan iedereen die ermee te maken heeft. Wat mij ook sterkt is de enorme ontwikkelingen die de laatste tijd plaatsvinden op het gebied van het ontwikkelen van medicijnen tegen kanker. Als ik het dan nog een keer krijg over 10 jaar, dan is het misschien goed te genezen.

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 11:26 schreef thaleia het volgende:
Degene die me dat IRL flikte kan ik sinds kort weer fier in de ogen kijken, waar ik een half jaar geleden nog ineenschrompelde als ik hem tegenkwam. Al met al kan ik zeggen dat ik er nu een stuk beter (en vooral sterker) aan toe ben dan een tijd geleden, en da\\\'s mooi.

quote:

Op zaterdag 18 oktober 2003 10:22 schreef dadra het volgende:

[..]

Je hebt idd gelijk door te zeggen dat je met mensen moet gaan praten over de ziekte van een familie lid / vriend. Als je alles voor jezelf houdt wordt je knettergek Je moet ook oppassen voor het feit dat je er zelf niet onder doorgaat, doordat je zelf zoveel aandacht aan de patient geeft (toch nog een beetje aan jezelf denken, klinkt raar maar t is de realiteit)..................Een hobby/sport is ook een goede manier om agressie/stress/verdriet kwijt te raken
Ik kan over dit alles meepraten omdat een jaar geleden bij mijn pa ook kanker is ontdekt (maag/slokdarm). Is er ook al aan geopereerd, kanker is verwijderd doordat de hele maag is weggenomen.
Postief berichtje is wel dat hij de minimale levensverwachting die de artsen hem gaven al overschreden heeft

Strekte voor iedereen die in de zelfde situatie zit.

quote:

Op maandag 28 februari 2005 15:39 schreef STFU het volgende:
Heb net een uurtje geleden te horen gekregen dat mijn moeder het nu ook heeft, ze heeft vandaag alle testen gehad en het is kwaadaardig.
Een keiharde klap recht op mn smoel!!! afgelopen donderdag hoorde ik dat de dokter iets had gevonden en ze moest met spoed naar het ziekenhuis, ik heb deze hele cyclus ookal meegemaakt bij mn ex-schoonmoeder. Ik ben nu snel naar huisgekomen en van mn werk weggegaan, er is niemand thuis, ik weet niet waar mn ouders zijn, maar ik zag op het ponsplaatje staan dat ze volgende week al naar afd. Nucleaire moest, nou laat me 1x raden. CHEMO dus!!!!
Ik hoorde via mn broer dat het niet uitgezaaid was (tot zover bekend) maar heb het gevoel dat ze iets voor me verzwijgen, anders moet je toch nietzo snel naar Chemo??

Het is in iedergeval een smerige klote situatie (zacht uitgedrukt).
Gelukkig heb ik veel mensen waar ik op kan terugvallen, waaronder mn vriendin!!!
Deze shit doet pijn...

quote:

Op maandag 28 februari 2005 15:39 schreef STFU het volgende:
Heb net een uurtje geleden te horen gekregen dat mijn moeder het nu ook heeft, ze heeft vandaag alle testen gehad en het is kwaadaardig.
Een keiharde klap recht op mn smoel!!! afgelopen donderdag hoorde ik dat de dokter iets had gevonden en ze moest met spoed naar het ziekenhuis, ik heb deze hele cyclus ookal meegemaakt bij mn ex-schoonmoeder. Ik ben nu snel naar huisgekomen en van mn werk weggegaan, er is niemand thuis, ik weet niet waar mn ouders zijn, maar ik zag op het ponsplaatje staan dat ze volgende week al naar afd. Nucleaire moest, nou laat me 1x raden. CHEMO dus!!!!
Ik hoorde via mn broer dat het niet uitgezaaid was (tot zover bekend) maar heb het gevoel dat ze iets voor me verzwijgen, anders moet je toch nietzo snel naar Chemo??

Het is in iedergeval een smerige klote situatie (zacht uitgedrukt).
Gelukkig heb ik veel mensen waar ik op kan terugvallen, waaronder mn vriendin!!!
Deze shit doet pijn...

quote:

Op maandag 28 februari 2005 15:39 schreef STFU het volgende:
Heb net een uurtje geleden te horen gekregen dat mijn moeder het nu ook heeft, ze heeft vandaag alle testen gehad en het is kwaadaardig.
Een keiharde klap recht op mn smoel!!! afgelopen donderdag hoorde ik dat de dokter iets had gevonden en ze moest met spoed naar het ziekenhuis, ik heb deze hele cyclus ookal meegemaakt bij mn ex-schoonmoeder. Ik ben nu snel naar huisgekomen en van mn werk weggegaan, er is niemand thuis, ik weet niet waar mn ouders zijn, maar ik zag op het ponsplaatje staan dat ze volgende week al naar afd. Nucleaire moest, nou laat me 1x raden. CHEMO dus!!!!
Ik hoorde via mn broer dat het niet uitgezaaid was (tot zover bekend) maar heb het gevoel dat ze iets voor me verzwijgen, anders moet je toch nietzo snel naar Chemo??

Het is in iedergeval een smerige klote situatie (zacht uitgedrukt).
Gelukkig heb ik veel mensen waar ik op kan terugvallen, waaronder mn vriendin!!!
Deze shit doet pijn...

quote:

Op donderdag 11 december 2003 11:00 schreef berney het volgende:
Ow, Dutchie. . .

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 10:08 schreef Lionfish het volgende:
Ik heb onlangs te horen gekregen dat ik na 2,5 jaar van behandelingen en herstel nu eindelijk schoon ben. Ik heb Hodgkin gehad

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 10:08 schreef Lionfish het volgende:
Ik heb onlangs te horen gekregen dat ik na 2,5 jaar van behandelingen en herstel nu eindelijk schoon ben. Ik heb Hodgkin gehad

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 11:19 schreef CoolGuy het volgende:
Ik lees dit topic met gemengde gevoelens. Van de ene kant ben ik blij met dit topic, daar bij mijn vader zon 4,5 maand geleden ook kanker is geconstateerd. Het hele verhaal kun je lezen in: Mn pa is naar t ziekenhuis gegaan nu net...

Ik lees hier veel verhalen. Ik heb niet het hele topic gelezen, alleen de laatste paar reacties. Zoals ik zei, gemengde gevoelens. Fijn om te weten dat er nog meer mensen zijn die in deze situatie zitten. Echter ook met uh...ja...jaloerse gevoelens, omdat ik verhalen lees van mensen waarbij het bij hun/familie genezen kon worden. BIj mijn vader kan dat niet. Hij heeft een vorm die ongeneesbaar is, zelfs niet eens behandelbaar is. Het schijnt traag te gaan, maar je zit maar gewoon te wachten tot het moment daar is dat ie wel wat gaat voelen etc...

Begrijp me goed, ik ben blij voor alle mensen die hier kunnen melden dat het bij hun (familie) de goede kant op gaat, maar ik had zo graag een van jullie geweest, maar dat is niet. Het is zo oneerlijk...

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 13:00 schreef lady-wrb het volgende:

[..]

wat heerlijk lionfish, gefeliciteerd

_{en nu zo houden he?}

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 13:11 schreef kepler het volgende:

[..]

gefeliciteerd!

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 22:15 schreef Hihat het volgende:
Nou, dan zal ik me ook maar melden hier. De stand van zaken:

- 1 juni 2005 gaat mijn vader (net een maand 60 jaar oud) naar de huisarts wegens buikpijn
- Huisarts stuurt hem direct door wegens verdenking van een blindedarmontsteking
- In het ziekenhuis moet hij meteen blijven, het is in ieder geval géén blindedarmontsteking
- De volgende dag komt de diagnose: dikkedarmkanker in vergevorderd stadium
- Weer een dag later wordt hij geopereerd en vertoeft een paar dagen op de Intensive Care
- Er worden uitzaaiingen in lever en lymfeklieren geconstateerd
- In augustus begint zijn eerste chemokuur
- Tot en met december blijft hij kuren volgen (6 stuks). De uitzaaiingen worden niet kleiner, maar ook niet groter.
- In januari 2006 wordt een lichte groei van de uitzaaiingen geconstateerd
- Vervolg chemokuren (3 stuks)
- In maart 2006 wordt een sterke toename van de uitzaaiingen geconstateerd, ook nieuwe uitzaaiingen in de longen.

Vorige week donderdag is de bijl gevallen. Mijn vader is opgegeven. Er worden alleen nog paleatieve kuren gegeven (levensverlenging, pijnbestrijding). Niemand durft een verwachting uit te spreken over de tijd die hem nog rest. Hij ziet er goed uit, kan nog redelijk veel. Aan de buitenkant niks mis mee op het eerste gezicht. Maar van binnen is hij een tijdbom. En die bom mag de eerste twee maanden niet af gaan, want dan word ik zelf voor het eerst vader. En dat móet hij nog meemaken...

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 21:33 schreef Lionfish het volgende:

[..]

Bedankt Kepler! Jij sterkte, ik weet wat het is, ik heb zelf mijn vader 11 jaar geleden ook verloren. Hij had longkanker.

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 22:26 schreef kepler het volgende:

[..]

wat er vaak gebeurt is dat zulke mensen naar een bepaalde moment toeleven en het daarna 'opgeven' . Zo hadden wij een familie-bijeenkomst georganiseerd eind april en een dag na die bijeenkomst is het opeens heel erg hard gegaan met mijn vader. Hopelijk haalt je vader de geboorte, en waarschijnlijk zal het daarna opeens heel hard achteruit met hem gaan....

sterkte

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 22:15 schreef Hihat het volgende:
Nou, dan zal ik me ook maar melden hier. De stand van zaken:

- 1 juni 2005 gaat mijn vader (net een maand 60 jaar oud) naar de huisarts wegens buikpijn
- Huisarts stuurt hem direct door wegens verdenking van een blindedarmontsteking
- In het ziekenhuis moet hij meteen blijven, het is in ieder geval géén blindedarmontsteking
- De volgende dag komt de diagnose: dikkedarmkanker in vergevorderd stadium
- Weer een dag later wordt hij geopereerd en vertoeft een paar dagen op de Intensive Care
- Er worden uitzaaiingen in lever en lymfeklieren geconstateerd
- In augustus begint zijn eerste chemokuur
- Tot en met december blijft hij kuren volgen (6 stuks). De uitzaaiingen worden niet kleiner, maar ook niet groter.
- In januari 2006 wordt een lichte groei van de uitzaaiingen geconstateerd
- Vervolg chemokuren (3 stuks)
- In maart 2006 wordt een sterke toename van de uitzaaiingen geconstateerd, ook nieuwe uitzaaiingen in de longen.

Vorige week donderdag is de bijl gevallen. Mijn vader is opgegeven. Er worden alleen nog paleatieve kuren gegeven (levensverlenging, pijnbestrijding). Niemand durft een verwachting uit te spreken over de tijd die hem nog rest. Hij ziet er goed uit, kan nog redelijk veel. Aan de buitenkant niks mis mee op het eerste gezicht. Maar van binnen is hij een tijdbom. En die bom mag de eerste twee maanden niet af gaan, want dan word ik zelf voor het eerst vader. En dat móet hij nog meemaken...

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 23:01 schreef CoolGuy het volgende:
Great, lees ik de laatste posts in dit topic en ineens barst ik in tranen uit. Het is al weer lang geleden dat ik gehuild heb sinds we het weten van mijn vader. Ik weet niet wat wij zonder hem moeten, vooral mijn moeder niet. En ik kan haar niet opvangen want ik zit dan ook met mijn verdriet.

quote:

Ik had net nog even bij em gezeten, want hij was voetbal aan t kijken beneden. Gezellig gepraat en zo, niet eens over zijn ziekte. Maar gewoon, dat ik net bij em zat en dat er een tijd zal komen waarop dat niet meer kan, doet nu ineens zo ontzettend veel pijn weer. Normaal ook, maar ik heb de hele tijd normaal kunnen functioneren, en nu ineens stort ik in, terwijl ik me niet eens echt groot heb gehouden de afgelopen tijd. Het was niet doen alsof, het ging gewoon zo.

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 23:01 schreef CoolGuy het volgende:
Great, lees ik de laatste posts in dit topic en ineens barst ik in tranen uit. Het is al weer lang geleden dat ik gehuild heb sinds we het weten van mijn vader. Ik weet niet wat wij zonder hem moeten, vooral mijn moeder niet. En ik kan haar niet opvangen want ik zit dan ook met mijn verdriet.
[quote]
dat dacht ik dus ook, mijn ouders waren net 25 jaar getrouwd... Ik kon me echt niet voorstellen hoe mijn moeder het zou moeten redden zonder mijn vader. Tuurlijk het is heel zwaar voor je moeder (en voor jouw ook natuurlijk), maar uiteindelijk komt het echt wel goed. Je hoeft je moeder ook niet op te vangen, gewoon zorgen dat in je haar buurt bent; dat is al genoeg.

quote:

Ik had net nog even bij em gezeten, want hij was voetbal aan t kijken beneden. Gezellig gepraat en zo, niet eens over zijn ziekte. Maar gewoon, dat ik net bij em zat en dat er een tijd zal komen waarop dat niet meer kan, doet nu ineens zo ontzettend veel pijn weer. Normaal ook, maar ik heb de hele tijd normaal kunnen functioneren, en nu ineens stort ik in, terwijl ik me niet eens echt groot heb gehouden de afgelopen tijd. Het was niet doen alsof, het ging gewoon zo.

Mijn pa is de beste.

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 23:15 schreef Hihat het volgende:


Je vertwijfeling snap ik wel, maar ook zonder je vader is het leven mooi. Na een tijdje. Ik moet ook afscheid gaan nemen van mijn vader, dat wil ik niet, maar het is niet anders. Ik richt me vooral op de dingen die ik straks nog wél heb. En dat is héél veel. En op de leuke herinneringen aan mijn vader. En dat zijn er ook héél veel. Er zullen er alleen niet veel meer bij komen. Maar de tijd die er nog is gaan we wel even dubbel en dwars goed besteden! Treuren doe ik daarna wel. Eventjes. En dan weer kop omhoog, kin vooruit en dóórgaan, gesterkt door herinneringen. Hij zou ook niet anders willen. Natuurlijk ga ik hem missen, ik mis hem nu al en zal nog lastig genoeg worden. Maar zo is het leven. En ik ben niet bang voor het leven.

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 10:08 schreef Lionfish het volgende:
Ik heb onlangs te horen gekregen dat ik na 2,5 jaar van behandelingen en herstel nu eindelijk schoon ben. Ik heb Hodgkin gehad

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 23:45 schreef krakkemieke het volgende:
Devils anddust: wat ga je zeggen als iemand je vertelt dat X kanker heeft? zeg dan wat je denkt, ook al is het %&)(I+ zooi.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2005 13:13 schreef pirke64 het volgende:

[..]

Heb ik iets gemist? Is er nieuws van Dutchie? Please laat het goed gaan....

Zelf helaas ook ervaring, mijn vader is bijna 2 jaar geleden geopereerd aan dikke darm kanker.
Het liep allemaal heel anders als voorzien... een samenvatting:

- 12 maart 2003 (zijn 65 verjaardag) operatie, alles goed verlopen en geen complicaties.
- Echter na enkele dagen blijft de buik te hard en komen er ernstige koortsaanvallen.
- Longontsteking wordt geconstateerd.
- Blijkt toch niet het geval te zijn, volgens artsen KAN het geen lekkage zijn van de aan elkaar gezette darmen omdat de symptonen dan anders zouden zijn.
- 18 maart, geen uitzaaiingen gevonden in weggenomen weefsel... hoera!
- 19 maart met spoed naar ziekenhuis geroepen, het bleek toch een lekkage te zijn die nu al 7 dagen de hele buikholte vergiftigde.
- Spoedoperatie, bloeddruk 45/25, hartslag >200, stoma aangebracht
- Overgebracht naar Intensive care, toestand onstabiel, hartproblemen.
- 3e operatie, buik kan niet meer gesloten worden, nog steeds darmlekkage!
- Problemen met alle organen, vooral lever en nieren werken erg slecht.
- Overplaatsing naar IC ander groter ziekenhuis voor dialyse
- 4e operatie om lekkage op te zoeken.
- Ernstige bloeding, 18 liter !!! bloed en vocht toegediend in 1 dag (ongelooflijk maar waar).
- 5e operatie
- Een hele tijd van onzekerheid....
- Zeer langzaam herstel met open wond en beademing...
- DIalyse kan gestopt worden omdat nieren werk weer oppikken.
- Na 5 weken IC overplaatsing naar eerste ziekenhuis om verder op te knappen.
- Weken later naar huis, daar nog 3 maanden op bed gelegen.
- Uiteindelijk nogmaals geopereerd om stoma weg te halen en verklevingen te beperken omdat deze gevaar opleverden.
- Na verwijdering stoma kwamen darmen niet meer op gang, weer een spoedoperatie gepland.
- Net op tijd, echt minuten voor operatie begonnen de darmen te werken...
- Twee weken later naar huis.

Dit is een korte opsomming, er is nog veel meer gebeurd in die onzekere weken. Het is nu bijna twee jaar geleden maar ik denk er nog dagelijks aan. Je gaat er anders door leven!

Het is uiteindelijk goed gekomen, wel kan mijn vader nog maar zo'n 25% van wat hij voorheen kon. Hij had nooit ergens last van en kon alles.... nu heeft hij constant pijn en heeft voor veel dingen hulp nodig. Toch geniet hij weer van het leven samen met mijn moeder. Hij knutselt weer wat, ze wandelen veel en zijn samen gelukkigmet elkaar.

Zo zie je maar dat je moet leven van dag tot dag en moet genieten van elkaar, deel de goede momenten en houd van elkaar. Dat heb ik ervan geleerd.

Ook wil ik met mijn verhaal aangeven dat hoe hopeloos een situatie er ook uit kan zien er altijd toch een omwenteling kan komen. Mijn vader was practisch opgegeven, niemand zag meer een uitweg.
Toch heeft hij het gered en daar ben ik dankbaar voor, heel dankbaar.

Dat was mijn verhaal, dat wel in dit topic past.
Moraal.... geef de moed nooit op en ben goed en sterk voor elkaar!

Veel sterkte voor een ieder die dat nodig heeft !

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 12:15 schreef Lionfish het volgende:
Zoals beloofd hier mijn verhaal, ik heb het op een gegeven moment een beetje moeten inkorten anders werd het wel erg lang:
-knip-

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 12:15 schreef Lionfish het volgende:
Zoals beloofd hier mijn verhaal, ik heb het op een gegeven moment een beetje moeten inkorten anders werd het wel erg lang:

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 23:57 schreef kepler het volgende:

[..]

pfff. Als een geliefde die ziekte heeft is het erg, maar als je het zelf hebt

heftig verhaal, mooi dat je er bovenop bent gekomen

quote:

Op donderdag 9 maart 2006 00:07 schreef nein het volgende:

[..]

oh my god,
Dit is dus bijna hetzelfde wat ik afgelopen zomer heb meegemaakt met mijn vader.
De hele loop van dit verhaal is bijna hetzelfde. Echter, mijn vader heeft het niet overleefd

Operatie aan papil van vater in de aalvleesklier. Daar zat een tumor die de galtoevoer blokkeerde, zo kwamen we erachter dat hij kanker had, anders hadden we het pas later opgemerkt. Maar door de geelzucht die ontstaan was door die blokkade was mn vader erg verzwakt de operatie ingegaan.

Operatie verliep perfect, eerste dag weer geintjes maken met personeel op de afdeling, die vonden m zelf verdacht gezond eigenlijk.
Na een paar dagen kreeg hij koorts, werd stilletjes, ziekjes..artsen kwamen erachter dat er gal lekte. Spoedoperatie.
Na de spoedoperatie raakt hij in een septische shock, alle organen vallen uit, krijgt tientallen liters vocht toegediend om bloeddruk op peil te houden. Daarna 24/7 dialyse.
Nadien is hij niet meer van de IC afgekomen en krijgen we het hele darm-probleem verhaal inclusief geen uitzaaiingen, talloze operaties en bloedingen die niet meer stoppen dat pirke64's vader ook heeft meegemaakt.
Mijn vader;s darmen begonnen uiteindelijk te lekken, en er ontstonden constant gaten in de darmen, warschijnlijk vanwege de vochttoedining van de septische shock, weefsel wordt daar enorm zacht en breekbaar van. Z'n bloeddruk ging weer omlaag ondanks grootste adrenaline toediening, hij ging weer een septische shock krijgen, wat hij nooit zou overleven. De artsen hebben toen wij er 'klaar voor waren' 'de behandeling stopgezet', en toen is hij binnen 5 minuten overleden.

Wat apart eigenlijk, toen pirke dit verhaal schreef in maart 2005 was m'n vader nog niet eens ziek, dit verhaal van mij speelt zich af in juni/juli.

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 07:29 schreef lady-wrb het volgende:

[..]

ja dat dokters wat aan kunnen klungelen is mij helaas ook bekend, maar wat mijn moeder me heeft geflikt kan ik nu (na 15 jaar) nog steeds niet bevatten.
mijn vader was al een jaar thuis met klachten. moe en lusteloos. dokter hield het op overspannenheid.
na een jaar werd er eens nader onderzoek gedaan in het ziekenhuis en hij mocht meteen blijven met een zware bloedarmoede en na wat bloedtransfusies voelde hij zich een stuk beter.

bij doorzoeken bleek een tumor in zijn darmen te zitten waardoor hij een stoma zou krijgen.
volgens de dokter was de tumor prima operabel en had hij veel kans dit te overleven.
gematigd optimisme hadden we toen nog: het zou wel goed komen.
operatie geschiedt en de dokter meldt alles verwijderd te hebben en wij worden gefeliciteerd: het is gelukt en hij wordt op zijn stoma na, weer helemaal de oude. hij hoeft zelfs geen bestraling.

de stoma moest elke dag gecontroleerd worden of het goed vastgroeide, maar kennelijk werd dat een paar keer vergeten want binnen een week lag mijn vader weer op de operatietafel:
de stoma had losgelaten, was in de buikholte terechtgekomen, had gelekt en had allerlei ontstekingen veroorzaakt. resultaat weer een operatie van 6 uur en een buikvliesontsteking.

vervolgens als complicatie hiervan een dubbele longembolie, vervolgens trombose in twee benen.

en ondertussen bij een scan blijkt hij zo vol met uitzaaiingen te zitten dat er geen houden meer aan is. hij is toch nog thuis gekomen en men heeft nog een chemokuur geprobeerd, die als resultaat had dat hij een hersenbloeding kreeg, waardoor hij ook nog eens halfzijdig verlamd raakte.

weer naar het ziekenhuis om te kijken of er nog wat te redden viel.
niet dus en na 4 dagen is hij overleden.

dat de artsen al blunder op blunder gestapeld hebben is tot daar aan toe, maar mijn moeder heeft dus al die tijd geweigerd te zeggen dat hij dood zou gaan, terwijl ik het keer op keer vroeg.

ik heb zelfs een keer naar haar staan schreeuwen dat ze toch moest zien dat het verschrikkelijk verkeerd ging, maar toen nog ontkende ze.
en ze wist het. maar ze mocht het niet zeggen van de dokter zei ze achteraf.

pas 4 dagen voor zijn dood kreeg ik te horen dat het fout was en dat hij dood zou gaan.
ik ben echt elke dag bij hem op bezoek geweest hoor en eigenlijk heb ik mezelf niets te verwijten, maar toch, als ik eerder had geweten dat het zoooo fout zou gaan, had ik heel anders geleefd.

we hebben het nu trouwens over maar 4 maanden tussen eerste keer ziekenhuis en overlijden.

als ik geweten had hoe het werkelijk zat had ik kunnen kiezen om minder te werken en meer tijd met hem door te brengen. nu ging mijn leven gewoon door en paste ik het ziekenhuisbezoek er gewoon in.

dit is iets waar ik me tot de dag van vandaag schuldig over voel en boos.
tussen mijn moeder en mij is het nooit meer goed gekomen overigens.

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 23:40 schreef DevilsAndDust het volgende:
Ik heb net het hele topic doorgelezen en de tranen stromen over m'n wangen. Ik vind iedereen hier zo enorm sterk en krachtig en wil iedereen toewensen dat ze dat ook blijven.

Misschien een beetje een onzinnige post, maar ik had na het lezen van het topic het gevoel dat ik IETS moest zeggen...

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 20:09 schreef RubyAnn_TuesdaY het volgende:
Wat een verhalen allemaal, ik word er helemaal stil van...

Ik heb zelf 3 weken geleden te horen gekregen dat ik ook kanker heb. Botkanker in me rechterknie. Na een half jaar van onzekerheid is dan eindelijk de diagnose gesteld.
Volgende week wordt ik geopereerd, ze gaan proberen het meeste weg te halen. Ik heb er op zich wel vertrouwen!
Verder herken ik het gevoel van dat één iemand alles op z'n dak krijgt heel erg. Een paar jaar geleden heb ik ME gehad en toen ik eindelijk weer kon sporten heb ik mijn scheen- en kuitbeen op meerdere plaatsen gebroken (dat blijkt nu ook samen te hangen met die kanker ). En nu dit dus weer.
Maargoed, we blijven positief!!

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 20:09 schreef RubyAnn_TuesdaY het volgende:
Wat een verhalen allemaal, ik word er helemaal stil van...

Ik heb zelf 3 weken geleden te horen gekregen dat ik ook kanker heb. Botkanker in me rechterknie. Na een half jaar van onzekerheid is dan eindelijk de diagnose gesteld.
Volgende week wordt ik geopereerd, ze gaan proberen het meeste weg te halen. Ik heb er op zich wel vertrouwen!
Verder herken ik het gevoel van dat één iemand alles op z'n dak krijgt heel erg. Een paar jaar geleden heb ik ME gehad en toen ik eindelijk weer kon sporten heb ik mijn scheen- en kuitbeen op meerdere plaatsen gebroken (dat blijkt nu ook samen te hangen met die kanker ). En nu dit dus weer.
Maargoed, we blijven positief!!