Kanker bij jezelf/geliefden; hoe ga je er mee om?

quote:

---

Op zaterdag 11 oktober 2003 02:36 schreef AngelWings het volgende:
Waarom krijgen zoveel
zovele mensen kanker?

is dit na tjernobyl?

---

Gaat het?

Wat een hoop trieste verhalen.
Ik wil iedereen heel veel sterkte toewensen, hoewel dat met dit onderwerp wel heel oubollig klinkt.
Maar ik meen het van uit de grond van mijn hart.

Ik heb wel eens gehoord dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen.
Maar ook de sterktste schouders hebben wel eens een steuntje nodig.
Ik hoop dat jullie allemaal zo'n steuntje hebben, dan wel zeer binnenkort zullen vinden.

quote:

---

Op zaterdag 11 oktober 2003 02:36 schreef toska het volgende:

[..]

Gaat het?

---

uhm nee na de dood van mijn eigen mama zal het nooit meer echt gaan denk ik..

quote:

---

Op zaterdag 11 oktober 2003 02:45 schreef AngelWings het volgende:

[..]

uhm nee na de dood van mijn eigen mama zal het nooit meer echt gaan denk ik..

---

Jawel , ook al voel je dat nu niet.

Een paar weken geleden dacht een arts in het ziekenhuis dat ik mischien huidkanker had, of bezig was het te krijgen. Ik had een paar moedervlekken die begonnen te vervormen en van kleur begonnen te veranderen. de dokter keek 1 tel naar die moedervlekken vroeg of het in de familie zat, ja tante van me is er door overleden, en toen zei hij dat het er niet goed uit zag en dat hij twee van die moedervlekken wou verwijderen voor een biopsie.

geloof mij, ik ben nog nooit zo geschrokken als toen en heb me ook 3 weken lang zitten afvragen hoe het zou zijn om zo ziek te zijn en om te weten dat je mischien een stuk eerder dood zou gaan dat je altijd gedacht hebt.
Ik heb er verder met niemand over gesproken, ik zou niet weten hoe ik zoiets aan iemand anders moet vertellen......

vorige week de uitslag gekregen en er bleek goddank nog niks aan de hand te zijn, maar als ik niet naar de huisarts gegaan was en er niks aan gedaan had.......

quote:

---

Op dinsdag 9 september 2003 23:11 schreef kepler het volgende:
sterkte aan iedereen hier!

bij mijn vader is laatst ook keelkanker vastgesteld... donderdag voordat ik vier weken op vakantie ging kreeg ik dit te horen. Dat was niet echt het nieuws waarop ik zat te wachten...
Hij zou eerst geopereerd worden, maar het groeit te hard en hij zal nu bestraald worden en een chemokuur krijgen. Nu moet ik zelf zeggen dat ik er geen goed gevoel over heb...
Helaas is dat niet het enige, zo hebben twee van mijn tantes borstkanker (beiden bijna genezen gelukkig), mijn opa is (6 jaar geleden) overleden aan longkanker, een goede kennis van ons laatst ook overleden aan kanker en 2 keer een moeder van een goede vriend/vriendin van mij (beide in anderhalf jaar tijd ofzo).
Dus ik snap wel hoe iedereen zich voelt

En praat er met mensen over! Ik ben niet zo'n prater en dat merk ik nu ook: ik ben sneller ziek. Heb vaker hoofdpijn en kan me niet echt goed concentreren. Dit komt denk ik doordat ik mijn emoties "opspaar", en dat moet er op een of andere manier uit, in dit geval ziekte (hoofdpijn, verkoudheid).
Dus zoek iets/iemand waarbij je je emoties kwijt kan. Desnoods een vertrouwens-persoon ofzo!

---

Je hebt idd gelijk door te zeggen dat je met mensen moet gaan praten over de ziekte van een familie lid / vriend. Als je alles voor jezelf houdt wordt je knettergek Je moet ook oppassen voor het feit dat je er zelf niet onder doorgaat, doordat je zelf zoveel aandacht aan de patient geeft (toch nog een beetje aan jezelf denken, klinkt raar maar t is de realiteit)..................Een hobby/sport is ook een goede manier om agressie/stress/verdriet kwijt te raken
Ik kan over dit alles meepraten omdat een jaar geleden bij mijn pa ook kanker is ontdekt (maag/slokdarm). Is er ook al aan geopereerd, kanker is verwijderd doordat de hele maag is weggenomen.
Postief berichtje is wel dat hij de minimale levensverwachting die de artsen hem gaven al overschreden heeft

Strekte voor iedereen die in de zelfde situatie zit.

quote:

---

Op zaterdag 18 oktober 2003 10:22 schreef dadra het volgende:

[..]

Je hebt idd gelijk door te zeggen dat je met mensen moet gaan praten over de ziekte van een familie lid / vriend. Als je alles voor jezelf houdt wordt je knettergek Je moet ook oppassen voor het feit dat je er zelf niet onder doorgaat, doordat je zelf zoveel aandacht aan de patient geeft (toch nog een beetje aan jezelf denken, klinkt raar maar t is de realiteit)..................Een hobby/sport is ook een goede manier om agressie/stress/verdriet kwijt te raken
Ik kan over dit alles meepraten omdat een jaar geleden bij mijn pa ook kanker is ontdekt (maag/slokdarm). Is er ook al aan geopereerd, kanker is verwijderd doordat de hele maag is weggenomen.
Postief berichtje is wel dat hij de minimale levensverwachting die de artsen hem gaven al overschreden heeft

Strekte voor iedereen die in de zelfde situatie zit.

---

wat ik ook merk is dat je geen tijd meer aan jezelf besteed, oftewel dat je bijna nooit meer een avondje gewoon niks doet. Ik ben nu alleen maar bezig met dingen, ik denk om niet aan de situatie te denken....

Het gaat ook steeds slechter met mijn vader, hij heeft heel veel last van de chemo en bestraling. Het ergste is nog dat hij niet meer kan praten...
over 2 weken ongeveer wordt bekeken of de behandeling heeft geholpen. Zo niet dan kunnen ze er helaas niks meer aan doen...

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 09:43 schreef kepler het volgende:

[..]

wat ik ook merk is dat je geen tijd meer aan jezelf besteed, oftewel dat je bijna nooit meer een avondje gewoon niks doet. Ik ben nu alleen maar bezig met dingen, ik denk om niet aan de situatie te denken....

Het gaat ook steeds slechter met mijn vader, hij heeft heel veel last van de chemo en bestraling. Het ergste is nog dat hij niet meer kan praten...
over 2 weken ongeveer wordt bekeken of de behandeling heeft geholpen. Zo niet dan kunnen ze er helaas niks meer aan doen...

---

succes

Twee jaar geleden kreeg ik te horen dat mijn pa darmkanker had. Lang in het ziekenhuis gelegen, wat operaties gehad etc .. En nu sinds een paar weken blijkt het weer terug te zijn. Uit een scann bleek dat het terug was in zijn darmen, en midden op zijn lever. (wat niet handig is, want er is al 1/3e van zijn lever af) Vorige week woensdag weer een andere scann gekregen, hij moest helemaal naar antwerpen toe. Kreeg die dingen mee naar huis, maar al die termen staan dus in het latijn er op, dus echt wijs werden we er niet uit. In ieder geval konden we ook nog iets er uit opmaken dat het wel eens in zijn longen zou kunnen zitten, en er is iets mis bij de nieren (en dat is klote, want hij had al een nier weg gegeven aan zijn zus), en bij zijn prostaat of zo .. Ik zie het somber in. *zucht*

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 15:41 schreef Sappii het volgende:
Twee jaar geleden kreeg ik te horen dat mijn pa darmkanker had. Lang in het ziekenhuis gelegen, wat operaties gehad etc .. En nu sinds een paar weken blijkt het weer terug te zijn. Uit een scann bleek dat het terug was in zijn darmen, en midden op zijn lever. (wat niet handig is, want er is al 1/3e van zijn lever af) Vorige week woensdag weer een andere scann gekregen, hij moest helemaal naar antwerpen toe. Kreeg die dingen mee naar huis, maar al die termen staan dus in het latijn er op, dus echt wijs werden we er niet uit. In ieder geval konden we ook nog iets er uit opmaken dat het wel eens in zijn longen zou kunnen zitten, en er is iets mis bij de nieren (en dat is klote, want hij had al een nier weg gegeven aan zijn zus), en bij zijn prostaat of zo .. Ik zie het somber in. *zucht*

---

Ik hoop niet voor je dat het longkanker is. Ik wil je niet ontmoedigen maar ik heb dit gevonden op dokterdokter.nl

quote:

---

Slechts 13% van de gevallen van longkanker kan tegenwoordig worden genezen.

---

Een hele goede kennis van mij is net een paar weekjes klaar met chemo. Zij is, na borstamputatie en flink wat chemo-klachten, een heel eind op weg naar volledig herstel! Het kan mensen! Het kan!

quote:

---

Op donderdag 23 oktober 2003 15:43 schreef Manweth het volgende:

[..]

Ik hoop niet voor je dat het longkanker is. Ik wil je niet ontmoedigen maar ik heb dit gevonden op dokterdokter.nl
[..]

---

Ja ik weet het, ik zei al dat ik het somber in zag .. De enige optie is nog chemokuur, en dat is eigenlijk alleen maar een soort uitstel. .

quote:

---

Op vrijdag 24 oktober 2003 21:12 schreef Sappii het volgende:

[..]

Ja ik weet het, ik zei al dat ik het somber in zag .. De enige optie is nog chemokuur, en dat is eigenlijk alleen maar een soort uitstel. .

---

sterkte

misschien raar om te zeggen, maar hopelijk is het snel afgelopen voor hem. Dan heeft hij (en jullie) er minder last van...

Voor degenen die mijn postings in dit topic destijds hebben gevolgd toch even de mededeling dat mijn moeder afgelopen zaterdag is overleden. Ze was er aan het eind erg slecht aan toe, vooral de laatste twee weken waren een lijdensweg, en daarom zijn we allemaal opgelucht dat de ellende voor haar nu voorbij is en ze nu haar rust heeft gevonden.

quote:

---

Op maandag 10 november 2003 13:28 schreef sheila_na_gig het volgende:
Voor degenen die mijn postings in dit topic destijds hebben gevolgd toch even de mededeling dat mijn moeder afgelopen zaterdag is overleden. Ze was er aan het eind erg slecht aan toe, vooral de laatste twee weken waren een lijdensweg, en daarom zijn we allemaal opgelucht dat de ellende voor haar nu voorbij is en ze nu haar rust heeft gevonden.

---

Gecondoleerd en veel sterkte voor jullie/

Sheila , hoe is het nu met jullie? Trekken jullie het een beetje?

quote:

---

Op maandag 10 november 2003 13:28 schreef sheila_na_gig het volgende:
Voor degenen die mijn postings in dit topic destijds hebben gevolgd toch even de mededeling dat mijn moeder afgelopen zaterdag is overleden. Ze was er aan het eind erg slecht aan toe, vooral de laatste twee weken waren een lijdensweg, en daarom zijn we allemaal opgelucht dat de ellende voor haar nu voorbij is en ze nu haar rust heeft gevonden.

---

Ik lees het nu pas. Ik wil jou en je familie veel sterkte toe wensen. Ik hoop dat jullie (ondanks de misschien vreemde familieband ) steun aan elkaar, en de mooie herinneringen aan je moeder, kunnen beleven. Ik ken het gevoel dat de dood op een gegeven ogenblik als een verlossing komt. Het is zo'n dubbel gevoel. In ieder geval.....sterkte.

Dank...het gaat met mij eigenlijk beter dan vorige week en volgens mij met de anderen ook. Kijk we wisten toch al dat er niets meer aan te doen was, en vorige week hadden we ook al geen contact meer met haar, omdat ze door alle morfine en valium steeds in een heel diepe slaap of misschien zelfs wel coma was. Eigenlijk was ze er dus al niet meer echt, maar omdat ze nog niet overleden was konden we het ook niet afsluiten, en nu kunnen we daar wel een begin mee maken.
Bovendien heb je in de dagen tussen overlijden en uitvaart zo ontzettend veel drukte (van mensen die op bezoek komen, en al het werk van het regelen van de uitvaartmis, koffietafel, tekst van de rouwbrief, advertentie in de krant, tekst van het bidprentje etc.) dat je niet aan jezelf toekomt en dus simpelweg geen tijd hebt voor verdriet of andere gevoelens. Dat zal wel pas komen als na de uitvaart het 'gewone leven' weer op gang komt. En dan zal vooral mijn vader het moeilijk krijgen, want die heeft tientallen jaren zijn leven met haar gedeeld en zit nu ineens alleen in dat huis. Ik ben wel van plan om vaak langs te gaan en te bellen, maar desondanks zal hij toch wel een enorme leegte voelen, denk ik.

Dat weet ik wel zeker. veel sterkte toegwenst. Ik zal over een tijdje wel weer eens naar je vragen hier . Je hebt het druk genoeg lijkt me.

Het gaat voorlopig wel okee met mijn vader, geloof ik De begrafenis is vandaag 2 weken geleden, en in die twee weken heeft hij zijn sport weer opgepakt, een van de vogels uit de vogelkooi in de achtertuin naar binnen gehaald "omdat het zo stil was in huis", friet gebakken toen ik op bezoek kwam, wat mensen opgezocht, is van plan te gaan klussen in mijn zusje's nieuwe huis en hij begon ook al uit zichzelf over de reis die we vorig jaar hadden willen maken maar wat niet kon omdat mijn moeder ziek werd. Mijn zusje en ik hadden al wel gezegd dat we weleens konden polsen of hij daar nog interesse voor had, maar we vonden het allebei te vroeg om over te beginnen. Maar daar kwam hij dus uit zichzelf al mee. Voorlopig doet hij dus erg zijn best om actief te blijven en ik denk dat hij ook wel actief zal blijven als de leegte & eenzaamheid straks echt gaan toeslaan. Dan zal hij het misschien best moeilijk krijgen, maar hij is niet iemand die dan alles uit zijn handen laat vallen en bij de pakken neer gaat zitten. Ik denk dat hij zich er aardig doorheen gaat slaan.
Ik vermoed dat hij vooral leegte en eenzaamheid voelt, meer dan verdriet. Dat verdriet heeft hij allang gehad, het was al een paar maanden duidelijk dat het een aflopende zaak was.

Mijn zusjes en ik hebben het allemaal extreem druk momenteel, met werk, studie, verhuizing en andere dingen. Ik krijg in het geheel niet de gelegenheid om ergens bij stil te staan, en zij volgens mij ook niet. Wat mijzelf betreft heb ik wel door dat het deels mijn eigen onbewuste keuze is om vooral te zorgen dat mijn agenda overvol zit met afspraken, zodat ik nergens bij stil kan staan. Hoe dat bij mijn zusjes zit, weet ik niet.

Hoe is het verder met de anderen in dit topic? kepler? Sappii? en de rest?

quote:

---

Op donderdag 27 november 2003 14:26 schreef sheila_na_gig het volgende:

Hoe is het verder met de anderen in dit topic? kepler? Sappii? en de rest?

---

Goed van je vader dat hij het zo goed weer op pakt, lijkt me heel moeilijk. Ik zou me ook druk bezig houden met dingen. Net als jij, maar de klap komt denk ik nog wel, tijdens kerst. Of tijdens kleine dingen, waar je aan je moeder denkt....

met mijn vader gaat het wel redelijk, maar pas in januari uitslag of het geholpen heeft. Vandaag tijdens de pauze op mn werk hadden een aantal collega's het over keelkanker, en dat ze niemand kennen die het overleeft heeft Maar niemand weet het nog, dus had weinig zin om er iets van te zeggen (is maar part-time baantje).

Edit: waar slaat dat op???

[Dit bericht is gewijzigd door zwaaibaai op 11-12-2003 14:08]

quote:

---

Op zaterdag 29 november 2003 22:40 schreef Alicey het volgende:
Edit
'

---

prettige bijdrage

[Dit bericht is gewijzigd door zwaaibaai op 11-12-2003 14:08]

Hoe gaat het nu met je moeder, Dutchie?

Ow, Dutchie. . .

Hoi, wat een berg triest verhalen zeg. Ik hoop niet dat ik ook ooit het onderwerp wordt. Ik ben namelijk 23 jaar en paar weken geleden is een moedervlekje weggehaald. Dat is wel meer gebeurd en altijd was het goed, tot nu dus. De moedervlek bleek zich tot een melanoom (de foutste vorm van huidkanker) te hebben ontwikkeld. Gelukkig ook goed nieuws: het melanoom was pas een paar cellagen dik, dus de kans op uitzaaiingen is erg klein. Op het moment dat de arts het vertelde kon ik me prima houden. Ik pak graag alles analytisch en nuchter aan, maar ik ben er toch vreselijk van geschrokken hoor.
De arts zei dat de informatie die op internet stond over melanomen niet op mij van toepassing is (omdat het zo dun was), maar toch begin je dan te lezen.
Op internet lees je dan over percentages sterfte over 5 jaar enz, dat gaat (helaas) toch door je heenspoken. Deze moedervlek was ik dus super vroeg bij, maar wat zal er met die andere moedervlekken gebeuren, wat is er misschien al gebeurd? Kortom: ik ben er uiteindelijk veel meer van geschrokken dan ik had gehoopt.
Er is dus nog wat extra weefsel weggehaald (geen uitzaaiingen, hiep hiep hoera... tsjonge, ik zag toch wel een beetje tegen dat gesprek op.)
Ik heb een bloedtest laten doen omdat ik zo moe was (wilde graag uitsluiten dat het ging om iets anders, bijv bloedarmoede ten gevolge van kanker). Nu ben ik weer onzeker doordat ik denk dat ik een opgezette lymfeklier heb in m'n linkerbeen. Maarja, dat kan ook komen door vermoeidheid of door een ontsteking enz. Ik wil dus eigenlijk niet naar de huisarts omdat dat misschien zo aanstellerig overkomt. Aan de andere kant, als het wel gaat om een opgezette lymfeklier tgv kanker, dan heb ik mooi pech. Ik denk dat ik maandag toch maar eventjes bel?

Dus waar sta ik nu? Begin februari gaat er een moedervlek op m'n linkerbeen uit. Ik moet elke paar maanden terug voor controle en heb een mooi litteken op m'n been. Dat litteken boeit me echt niet, ik zou graag vol met littekens zitten als dat me de zekerheid gaf dat er niets aan de hand was. Het vervelendste is dat je geen zekerheid hebt, zeker nu met (mogelijk) die lymfeklier.

Moraal van het verhaal:
- als je moedervlekken hebt, hou het in de gaten. De keuze tussen litteken en (mogelijk) kanker is heeeeeeeeeel makkelijk. Gewoon even langs de huisarts of dermatoloog.
- ik vind het soms lastig om er over te praten. Ik ben bang dat ik anderen dan ook ongerust maak, terwijl dat eigenlijk niet helpt. Vind het al lastig genoeg als ik mezelf ongerust maak. Samengevat: onzekerheid bij mezelf die ik niet aan anderen wil laten blijken.

In ieder geval veel sterkte aan iedereen die ermee te maken heeft. Wat mij ook sterkt is de enorme ontwikkelingen die de laatste tijd plaatsvinden op het gebied van het ontwikkelen van medicijnen tegen kanker. Als ik het dan nog een keer krijg over 10 jaar, dan is het misschien goed te genezen.

quote:

Op zaterdag 13 december 2003 22:59 schreef The_T het volgende:
In ieder geval veel sterkte aan iedereen die ermee te maken heeft. Wat mij ook sterkt is de enorme ontwikkelingen die de laatste tijd plaatsvinden op het gebied van het ontwikkelen van medicijnen tegen kanker. Als ik het dan nog een keer krijg over 10 jaar, dan is het misschien goed te genezen.

Dat is absoluut hoopgevend ja. Controles tot nu toe goed?

Ik heb nu zomervakantie en dat roept natuurlijk herinneringen op aan vorige zomer, toen mijn moeder echt hard aan het aftakelen was. Wat een ellende was dat zeg, ik zie eigenlijk nu pas wat een afgrijselijke periode het was. Had ik toen niet in de gaten, ik ging gewoon veel uit en deed mijn werk en stond zo min mogelijk bij dingen stil. Pas nu ik terugkijk dringt het door.
Gezien onze familie-situatie heb ik op een andere manier verdriet dan de gemiddelde andere persoon die met deze dingen te maken krijgt, maar verdriet is er natuurlijk wel, ook om de anderen in mijn familie en niet alleen om mezelf. Wat mijzelf betreft ben ik vooral blij dat ik er zo goed doorheen ben gekomen, want terugkijkend was het gewoon verdomd lastig, en daarbij waren er ook nog wat mensen die eea voor mij nog moeilijker (de een succesvoller dan de ander) probeerden te maken. Gelukkig meer op het forum dan IRL. Degene die me dat IRL flikte kan ik sinds kort weer fier in de ogen kijken, waar ik een half jaar geleden nog ineenschrompelde als ik hem tegenkwam. Al met al kan ik zeggen dat ik er nu een stuk beter (en vooral sterker) aan toe ben dan een tijd geleden, en da\'s mooi. Voor de rest van ons gezin geldt hetzelfde, al heeft mijn vader het wel moeilijk hoor, na 30 jaar huwelijk ineens alleen zijn is niet gemakkelijk. Maar hij doet zijn best om bezig te blijven (ik heb het van geen vreemde ) met sport e.d., en heeft een aardig netwerk van mensen om zich heen. Hij slaat zich er wel doorheen. Gelukkig

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 11:26 schreef thaleia het volgende:
Degene die me dat IRL flikte kan ik sinds kort weer fier in de ogen kijken, waar ik een half jaar geleden nog ineenschrompelde als ik hem tegenkwam. Al met al kan ik zeggen dat ik er nu een stuk beter (en vooral sterker) aan toe ben dan een tijd geleden, en da\\\'s mooi.

Good for you!

quote:

Op zaterdag 18 oktober 2003 10:22 schreef dadra het volgende:

[..]

Je hebt idd gelijk door te zeggen dat je met mensen moet gaan praten over de ziekte van een familie lid / vriend. Als je alles voor jezelf houdt wordt je knettergek Je moet ook oppassen voor het feit dat je er zelf niet onder doorgaat, doordat je zelf zoveel aandacht aan de patient geeft (toch nog een beetje aan jezelf denken, klinkt raar maar t is de realiteit)..................Een hobby/sport is ook een goede manier om agressie/stress/verdriet kwijt te raken
Ik kan over dit alles meepraten omdat een jaar geleden bij mijn pa ook kanker is ontdekt (maag/slokdarm). Is er ook al aan geopereerd, kanker is verwijderd doordat de hele maag is weggenomen.
Postief berichtje is wel dat hij de minimale levensverwachting die de artsen hem gaven al overschreden heeft

Strekte voor iedereen die in de zelfde situatie zit.

Dit klopt. Mijn dochter heeft kanker (medullo blastoom) nu met de nieuwe shake 60% kans op overleven. Je brengt een voor jou gezond kind weg, en je krijgt een gehandicapt kind terug. En toen heb ik ontzettend veel aan de muziek gehad (bespeel een instrument)ook nu nog uiteraard. Je mag best af en toe even flink down zijn, maar ook moet je jezelf soms even een schop onder je ...... geven , omdat de zieke wel verdriet kan zien, maar dit niet de hele dag wil zien. (tenminste in ons geval) Sterkte voor iedereen die in zijn of haar omgeving iemand met kanker heeft.

Heb net een uurtje geleden te horen gekregen dat mijn moeder het nu ook heeft, ze heeft vandaag alle testen gehad en het is kwaadaardig.
Een keiharde klap recht op mn smoel!!! afgelopen donderdag hoorde ik dat de dokter iets had gevonden en ze moest met spoed naar het ziekenhuis, ik heb deze hele cyclus ookal meegemaakt bij mn ex-schoonmoeder. Ik ben nu snel naar huisgekomen en van mn werk weggegaan, er is niemand thuis, ik weet niet waar mn ouders zijn, maar ik zag op het ponsplaatje staan dat ze volgende week al naar afd. Nucleaire moest, nou laat me 1x raden. CHEMO dus!!!!
Ik hoorde via mn broer dat het niet uitgezaaid was (tot zover bekend) maar heb het gevoel dat ze iets voor me verzwijgen, anders moet je toch nietzo snel naar Chemo??

Het is in iedergeval een smerige klote situatie (zacht uitgedrukt).
Gelukkig heb ik veel mensen waar ik op kan terugvallen, waaronder mn vriendin!!!
Deze shit doet pijn...

quote:

Op maandag 28 februari 2005 15:39 schreef STFU het volgende:
Heb net een uurtje geleden te horen gekregen dat mijn moeder het nu ook heeft, ze heeft vandaag alle testen gehad en het is kwaadaardig.
Een keiharde klap recht op mn smoel!!! afgelopen donderdag hoorde ik dat de dokter iets had gevonden en ze moest met spoed naar het ziekenhuis, ik heb deze hele cyclus ookal meegemaakt bij mn ex-schoonmoeder. Ik ben nu snel naar huisgekomen en van mn werk weggegaan, er is niemand thuis, ik weet niet waar mn ouders zijn, maar ik zag op het ponsplaatje staan dat ze volgende week al naar afd. Nucleaire moest, nou laat me 1x raden. CHEMO dus!!!!
Ik hoorde via mn broer dat het niet uitgezaaid was (tot zover bekend) maar heb het gevoel dat ze iets voor me verzwijgen, anders moet je toch nietzo snel naar Chemo??

Het is in iedergeval een smerige klote situatie (zacht uitgedrukt).
Gelukkig heb ik veel mensen waar ik op kan terugvallen, waaronder mn vriendin!!!
Deze shit doet pijn...

ik ben geen dokter, maar hoe eerder ze met de chemo beginnen hoe beter dat is lijkt me. Bij mijn vader duurde het voor mijn gevoel veels te lang voordat hij een behandeling kreeg

sterkte ermee

quote:

Op maandag 28 februari 2005 15:39 schreef STFU het volgende:
Heb net een uurtje geleden te horen gekregen dat mijn moeder het nu ook heeft, ze heeft vandaag alle testen gehad en het is kwaadaardig.
Een keiharde klap recht op mn smoel!!! afgelopen donderdag hoorde ik dat de dokter iets had gevonden en ze moest met spoed naar het ziekenhuis, ik heb deze hele cyclus ookal meegemaakt bij mn ex-schoonmoeder. Ik ben nu snel naar huisgekomen en van mn werk weggegaan, er is niemand thuis, ik weet niet waar mn ouders zijn, maar ik zag op het ponsplaatje staan dat ze volgende week al naar afd. Nucleaire moest, nou laat me 1x raden. CHEMO dus!!!!
Ik hoorde via mn broer dat het niet uitgezaaid was (tot zover bekend) maar heb het gevoel dat ze iets voor me verzwijgen, anders moet je toch nietzo snel naar Chemo??

Het is in iedergeval een smerige klote situatie (zacht uitgedrukt).
Gelukkig heb ik veel mensen waar ik op kan terugvallen, waaronder mn vriendin!!!
Deze shit doet pijn...

Volgens mij beginnen ze gewoon met chemo op het moment dat ze weten wat ze moeten doen.
Veel geluk toegewenst

quote:

Op maandag 28 februari 2005 15:39 schreef STFU het volgende:
Heb net een uurtje geleden te horen gekregen dat mijn moeder het nu ook heeft, ze heeft vandaag alle testen gehad en het is kwaadaardig.
Een keiharde klap recht op mn smoel!!! afgelopen donderdag hoorde ik dat de dokter iets had gevonden en ze moest met spoed naar het ziekenhuis, ik heb deze hele cyclus ookal meegemaakt bij mn ex-schoonmoeder. Ik ben nu snel naar huisgekomen en van mn werk weggegaan, er is niemand thuis, ik weet niet waar mn ouders zijn, maar ik zag op het ponsplaatje staan dat ze volgende week al naar afd. Nucleaire moest, nou laat me 1x raden. CHEMO dus!!!!
Ik hoorde via mn broer dat het niet uitgezaaid was (tot zover bekend) maar heb het gevoel dat ze iets voor me verzwijgen, anders moet je toch nietzo snel naar Chemo??

Het is in iedergeval een smerige klote situatie (zacht uitgedrukt).
Gelukkig heb ik veel mensen waar ik op kan terugvallen, waaronder mn vriendin!!!
Deze shit doet pijn...

Hey man.. m'n moeder kreeg vorig jaar hetzelfde te horen. Ze is altijd superpositief gebleven. Borstamputatie gehad, chemokuur gehad, en binnen een jaar weer genezen verklaard. Dat ze die chemo zo snel doen is niet zo raar. Hoe langer je wacht, hoe meer risico namelijk. Dat het niet uitgezaaid is, is heel goed nieuws op het moment! En ze kunnen tegenwoordig veel hoor; dus niet de moed verliezen en er vanuit gaan dat het goed komt. Is ook voor je moeder beter want het is heel belangrijk dat zij positief blijft. Kan haar kansen alweer verdubbelen! Succes en sterkte!

Ohja en zorg dat er altijd iemand mee gaat naar die chemo. Ben zelf altijd meegeweest en dat vond ze heel fijn weet ik nu. Geloof dat je sowieso beter niet in de auto kunt stappen meteen erna. En het is best een zielige bedoening want er zitten altijd mensen die er erger aan toe zijn, maar ja daar moet je maar even doorheen dan.

quote:

Op donderdag 11 december 2003 11:00 schreef berney het volgende:
Ow, Dutchie. . .

Heb ik iets gemist? Is er nieuws van Dutchie? Please laat het goed gaan....

Zelf helaas ook ervaring, mijn vader is bijna 2 jaar geleden geopereerd aan dikke darm kanker.
Het liep allemaal heel anders als voorzien... een samenvatting:

- 12 maart 2003 (zijn 65 verjaardag) operatie, alles goed verlopen en geen complicaties.
- Echter na enkele dagen blijft de buik te hard en komen er ernstige koortsaanvallen.
- Longontsteking wordt geconstateerd.
- Blijkt toch niet het geval te zijn, volgens artsen KAN het geen lekkage zijn van de aan elkaar gezette darmen omdat de symptonen dan anders zouden zijn.
- 18 maart, geen uitzaaiingen gevonden in weggenomen weefsel... hoera!
- 19 maart met spoed naar ziekenhuis geroepen, het bleek toch een lekkage te zijn die nu al 7 dagen de hele buikholte vergiftigde.
- Spoedoperatie, bloeddruk 45/25, hartslag >200, stoma aangebracht
- Overgebracht naar Intensive care, toestand onstabiel, hartproblemen.
- 3e operatie, buik kan niet meer gesloten worden, nog steeds darmlekkage!
- Problemen met alle organen, vooral lever en nieren werken erg slecht.
- Overplaatsing naar IC ander groter ziekenhuis voor dialyse
- 4e operatie om lekkage op te zoeken.
- Ernstige bloeding, 18 liter !!! bloed en vocht toegediend in 1 dag (ongelooflijk maar waar).
- 5e operatie
- Een hele tijd van onzekerheid....
- Zeer langzaam herstel met open wond en beademing...
- DIalyse kan gestopt worden omdat nieren werk weer oppikken.
- Na 5 weken IC overplaatsing naar eerste ziekenhuis om verder op te knappen.
- Weken later naar huis, daar nog 3 maanden op bed gelegen.
- Uiteindelijk nogmaals geopereerd om stoma weg te halen en verklevingen te beperken omdat deze gevaar opleverden.
- Na verwijdering stoma kwamen darmen niet meer op gang, weer een spoedoperatie gepland.
- Net op tijd, echt minuten voor operatie begonnen de darmen te werken...
- Twee weken later naar huis.

Dit is een korte opsomming, er is nog veel meer gebeurd in die onzekere weken. Het is nu bijna twee jaar geleden maar ik denk er nog dagelijks aan. Je gaat er anders door leven!

Het is uiteindelijk goed gekomen, wel kan mijn vader nog maar zo'n 25% van wat hij voorheen kon. Hij had nooit ergens last van en kon alles.... nu heeft hij constant pijn en heeft voor veel dingen hulp nodig. Toch geniet hij weer van het leven samen met mijn moeder. Hij knutselt weer wat, ze wandelen veel en zijn samen gelukkigmet elkaar.

Zo zie je maar dat je moet leven van dag tot dag en moet genieten van elkaar, deel de goede momenten en houd van elkaar. Dat heb ik ervan geleerd.

Ook wil ik met mijn verhaal aangeven dat hoe hopeloos een situatie er ook uit kan zien er altijd toch een omwenteling kan komen. Mijn vader was practisch opgegeven, niemand zag meer een uitweg.
Toch heeft hij het gered en daar ben ik dankbaar voor, heel dankbaar.

Dat was mijn verhaal, dat wel in dit topic past.
Moraal.... geef de moed nooit op en ben goed en sterk voor elkaar!

Veel sterkte voor een ieder die dat nodig heeft !

In de zomer van 2000 kregen wij (mn vader, broer, zusje en ik) te horen dat mijn moeder baarmoederhalskanker had..
Was in een ver gevorder stadium, maar gelukkig waren ze er nog op tijd bij..

Mijn moeder kreeg chemokuren en elke dag bestralingen.. (was destijds een expirimenteel programma) En ze heeft ook nog enkele keren braggitherapie gehad.. Dan werd er een lang iets in haar vagina gestopt en moest ze 24 uur blijven liggen en werd ze zo bestraald.. (heet toch braggitherapie?) De deuren gingen op slot en we mochten er niet bij..

Het is nu 5 jaar geleden, maar de gevolgen ervan zijn er nog steeds bij mijn moeder.. De binnenkant is helemaal stuk door de bestraling.. Ze kan geen kip kerry meer eten of dat soort dingen.. Want dan heeft ze de volgende dag diarree.. Ze kan niet te lang staan, want dan word ze vermoeid..

In het begin kon ze dit echt niet accepteren.. Ze ging maar door, maar de gevolgen waren dat ze 2 dagen doodmoe in bed lag..
40 uur per week gaat niet meer.. geen staand werk in ieder geval.. waarbij je 8 uur per dag moet staan.. En een baan krijgen is al helemaal moeilijk als je ziek bent geweest..

Ik kan me nog goed herinneren dat een leraar tegen mij zei ; waarom rook je nog? je zou nu wel beter moeten weten..
Dat vond ik zo'n harde uitspraak, want ik weet bij mijn moeder wel dat het echt niet alleen door het roken bij haar komt.. Mijn vader is een aantal jaren alcoholist geweest en ze hadden toen een dierenwinkel, waar zij in werkte en tegelijk moest ze ook nog eens 3 kinderen opvoeden en voor mn vader zorgen.. En tja.. Dat roken oke daardoor zal het ook wel deels zijn gekomen..

Ze had destijds ook een pruik, omdat al haar haar was uitgevallen.. En dat zag er gewoon niet uit.. Maarja daar is helaas niks aan te doen wanneer je chemokuren hebt gehad..

Ze heeft overigens niet veel last van de chemokuren gehad, je hoort wel eens dat veel mensen moeten overgeven en dat soort dingen.. Maar dat viel bij mijn moeder gelukkig mee..

Ik heb destijds ook nog aan een onderzoek mee gewerkt, of kanker nu erfelijk was.. Dan moesten we allemaal formulieren invullen en opsturen..

En veel mensen zeggen ook dat wanneer mensen kanker hebben en ze roken dat ze moeten stoppen, maar er was in Groningen zelfs een speciale rokersruimte voor rokers en de dokters raadden het zelfs af om te stoppen toen, omdat het teveel stress met zich mee nam..

Wat ik wel jammer vond is dat mijn moeder veel contact had met kennissen die ze daar had opgebouwd, ook mensen die kanker hadden.. Hadden helaas, want er zijn al enkele overleden.. En dan zie je wel dat mijn moeder een terugval heeft.. Dan heeft ze het toch best wel moeilijk..

Mjah dat was mijn verhaal

Ik heb onlangs te horen gekregen dat ik na 2,5 jaar van behandelingen en herstel nu eindelijk schoon ben. Ik heb Hodgkin gehad

Ik lees dit topic met gemengde gevoelens. Van de ene kant ben ik blij met dit topic, daar bij mijn vader zon 4,5 maand geleden ook kanker is geconstateerd. Het hele verhaal kun je lezen in: Mn pa is naar t ziekenhuis gegaan nu net...

Ik lees hier veel verhalen. Ik heb niet het hele topic gelezen, alleen de laatste paar reacties. Zoals ik zei, gemengde gevoelens. Fijn om te weten dat er nog meer mensen zijn die in deze situatie zitten. Echter ook met uh...ja...jaloerse gevoelens, omdat ik verhalen lees van mensen waarbij het bij hun/familie genezen kon worden. BIj mijn vader kan dat niet. Hij heeft een vorm die ongeneesbaar is, zelfs niet eens behandelbaar is. Het schijnt traag te gaan, maar je zit maar gewoon te wachten tot het moment daar is dat ie wel wat gaat voelen etc...

Begrijp me goed, ik ben blij voor alle mensen die hier kunnen melden dat het bij hun (familie) de goede kant op gaat, maar ik had zo graag een van jullie geweest, maar dat is niet. Het is zo oneerlijk...

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 10:08 schreef Lionfish het volgende:
Ik heb onlangs te horen gekregen dat ik na 2,5 jaar van behandelingen en herstel nu eindelijk schoon ben. Ik heb Hodgkin gehad

wat heerlijk lionfish, gefeliciteerd

_{en nu zo houden he?}

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 10:08 schreef Lionfish het volgende:
Ik heb onlangs te horen gekregen dat ik na 2,5 jaar van behandelingen en herstel nu eindelijk schoon ben. Ik heb Hodgkin gehad

gefeliciteerd!

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 11:19 schreef CoolGuy het volgende:
Ik lees dit topic met gemengde gevoelens. Van de ene kant ben ik blij met dit topic, daar bij mijn vader zon 4,5 maand geleden ook kanker is geconstateerd. Het hele verhaal kun je lezen in: Mn pa is naar t ziekenhuis gegaan nu net...

Ik lees hier veel verhalen. Ik heb niet het hele topic gelezen, alleen de laatste paar reacties. Zoals ik zei, gemengde gevoelens. Fijn om te weten dat er nog meer mensen zijn die in deze situatie zitten. Echter ook met uh...ja...jaloerse gevoelens, omdat ik verhalen lees van mensen waarbij het bij hun/familie genezen kon worden. BIj mijn vader kan dat niet. Hij heeft een vorm die ongeneesbaar is, zelfs niet eens behandelbaar is. Het schijnt traag te gaan, maar je zit maar gewoon te wachten tot het moment daar is dat ie wel wat gaat voelen etc...

Begrijp me goed, ik ben blij voor alle mensen die hier kunnen melden dat het bij hun (familie) de goede kant op gaat, maar ik had zo graag een van jullie geweest, maar dat is niet. Het is zo oneerlijk...

dat vond ik nog het ergste: het wachten. Bij mijn vader heeft heel lang geduurd voordat er zekerheid was (die was niet positief), maar in die tijd dat je niks zeker weet blijf je toch altijd hoop houden. Je durft zelf ook niet heel ver vooruit te plannen omdat je geen idee hebt wat er wanneer gaat gebeuren. Maar je moet zelf wel gewoon doorgaan met leven heb ik gemerkt! Tuurlijk is het heel erg wat er met je vader aan de hand is, maar jouw eigen leven gaat ook gewoon door... Het klinkt misschien erg hard, maar ik ben zelf op een redelijk normale (voor zover dat mogelijk is) door gegaan met leven tijdens zijn ziekte en na zijn overlijden. Het is voor iedereen persoonlijk natuurlijk, maar ik vond dat het makkelijker was te verwerken op die manier. Dagen thuis zitten en verdriet hebben schiet niemand iets mee op was mijn gedachte.

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 13:00 schreef lady-wrb het volgende:

[..]

wat heerlijk lionfish, gefeliciteerd

_{en nu zo houden he?}

Dankjewel, een hele opluchting hoor.. En inderdaad nu houden zo!

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 13:11 schreef kepler het volgende:

[..]

gefeliciteerd!

Bedankt Kepler! Jij sterkte, ik weet wat het is, ik heb zelf mijn vader 11 jaar geleden ook verloren. Hij had longkanker.

Nou, dan zal ik me ook maar melden hier. De stand van zaken:

- 1 juni 2005 gaat mijn vader (net een maand 60 jaar oud) naar de huisarts wegens buikpijn
- Huisarts stuurt hem direct door wegens verdenking van een blindedarmontsteking
- In het ziekenhuis moet hij meteen blijven, het is in ieder geval géén blindedarmontsteking
- De volgende dag komt de diagnose: dikkedarmkanker in vergevorderd stadium
- Weer een dag later wordt hij geopereerd en vertoeft een paar dagen op de Intensive Care
- Er worden uitzaaiingen in lever en lymfeklieren geconstateerd
- In augustus begint zijn eerste chemokuur
- Tot en met december blijft hij kuren volgen (6 stuks). De uitzaaiingen worden niet kleiner, maar ook niet groter.
- In januari 2006 wordt een lichte groei van de uitzaaiingen geconstateerd
- Vervolg chemokuren (3 stuks)
- In maart 2006 wordt een sterke toename van de uitzaaiingen geconstateerd, ook nieuwe uitzaaiingen in de longen.

Vorige week donderdag is de bijl gevallen. Mijn vader is opgegeven. Er worden alleen nog paleatieve kuren gegeven (levensverlenging, pijnbestrijding). Niemand durft een verwachting uit te spreken over de tijd die hem nog rest. Hij ziet er goed uit, kan nog redelijk veel. Aan de buitenkant niks mis mee op het eerste gezicht. Maar van binnen is hij een tijdbom. En die bom mag de eerste twee maanden niet af gaan, want dan word ik zelf voor het eerst vader. En dat móet hij nog meemaken...

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 22:15 schreef Hihat het volgende:
Nou, dan zal ik me ook maar melden hier. De stand van zaken:

- 1 juni 2005 gaat mijn vader (net een maand 60 jaar oud) naar de huisarts wegens buikpijn
- Huisarts stuurt hem direct door wegens verdenking van een blindedarmontsteking
- In het ziekenhuis moet hij meteen blijven, het is in ieder geval géén blindedarmontsteking
- De volgende dag komt de diagnose: dikkedarmkanker in vergevorderd stadium
- Weer een dag later wordt hij geopereerd en vertoeft een paar dagen op de Intensive Care
- Er worden uitzaaiingen in lever en lymfeklieren geconstateerd
- In augustus begint zijn eerste chemokuur
- Tot en met december blijft hij kuren volgen (6 stuks). De uitzaaiingen worden niet kleiner, maar ook niet groter.
- In januari 2006 wordt een lichte groei van de uitzaaiingen geconstateerd
- Vervolg chemokuren (3 stuks)
- In maart 2006 wordt een sterke toename van de uitzaaiingen geconstateerd, ook nieuwe uitzaaiingen in de longen.

Vorige week donderdag is de bijl gevallen. Mijn vader is opgegeven. Er worden alleen nog paleatieve kuren gegeven (levensverlenging, pijnbestrijding). Niemand durft een verwachting uit te spreken over de tijd die hem nog rest. Hij ziet er goed uit, kan nog redelijk veel. Aan de buitenkant niks mis mee op het eerste gezicht. Maar van binnen is hij een tijdbom. En die bom mag de eerste twee maanden niet af gaan, want dan word ik zelf voor het eerst vader. En dat móet hij nog meemaken...

wat er vaak gebeurt is dat zulke mensen naar een bepaalde moment toeleven en het daarna 'opgeven' . Zo hadden wij een familie-bijeenkomst georganiseerd eind april en een dag na die bijeenkomst is het opeens heel erg hard gegaan met mijn vader. Hopelijk haalt je vader de geboorte, en waarschijnlijk zal het daarna opeens heel hard achteruit met hem gaan....

sterkte

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 21:33 schreef Lionfish het volgende:

[..]

Bedankt Kepler! Jij sterkte, ik weet wat het is, ik heb zelf mijn vader 11 jaar geleden ook verloren. Hij had longkanker.

het is bij ons ook alweer bijna 2 jaar geleden. Ik heb er nooit erg veel last van gehad, maar dat kwam ook omdat ik al drie jaar op mezelf woonde toen het gebeurde. Voor mijn moeder, broertje en zusje was/is het veel moeilijker omdat die met hem samenwoonden.

Sinds 2 weken weten we dat me pa longkanker heeft. Hij kan niet genezen, maar volgende week begint hij aan chemo. om meer lucht te krijgen.
3 Jaar geleden is me zus overleden. Sindsdien weten we dat we gelukkig over moeilijke dingen kunnen praten. Over alles. En we vinden dat dat heel erg helpt.

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 22:26 schreef kepler het volgende:

[..]

wat er vaak gebeurt is dat zulke mensen naar een bepaalde moment toeleven en het daarna 'opgeven' . Zo hadden wij een familie-bijeenkomst georganiseerd eind april en een dag na die bijeenkomst is het opeens heel erg hard gegaan met mijn vader. Hopelijk haalt je vader de geboorte, en waarschijnlijk zal het daarna opeens heel hard achteruit met hem gaan....

sterkte

Precies wat ik zelf ook denk hoor. We houden er in ieder geval rekening mee (voor zover dat kan bij zoiets)...

quote:

Op woensdag 8 maart 2006 22:15 schreef Hihat het volgende:
Nou, dan zal ik me ook maar melden hier. De stand van zaken:

- 1 juni 2005 gaat mijn vader (net een maand 60 jaar oud) naar de huisarts wegens buikpijn
- Huisarts stuurt hem direct door wegens verdenking van een blindedarmontsteking
- In het ziekenhuis moet hij meteen blijven, het is in ieder geval géén blindedarmontsteking
- De volgende dag komt de diagnose: dikkedarmkanker in vergevorderd stadium
- Weer een dag later wordt hij geopereerd en vertoeft een paar dagen op de Intensive Care
- Er worden uitzaaiingen in lever en lymfeklieren geconstateerd
- In augustus begint zijn eerste chemokuur
- Tot en met december blijft hij kuren volgen (6 stuks). De uitzaaiingen worden niet kleiner, maar ook niet groter.
- In januari 2006 wordt een lichte groei van de uitzaaiingen geconstateerd
- Vervolg chemokuren (3 stuks)
- In maart 2006 wordt een sterke toename van de uitzaaiingen geconstateerd, ook nieuwe uitzaaiingen in de longen.

Vorige week donderdag is de bijl gevallen. Mijn vader is opgegeven. Er worden alleen nog paleatieve kuren gegeven (levensverlenging, pijnbestrijding). Niemand durft een verwachting uit te spreken over de tijd die hem nog rest. Hij ziet er goed uit, kan nog redelijk veel. Aan de buitenkant niks mis mee op het eerste gezicht. Maar van binnen is hij een tijdbom. En die bom mag de eerste twee maanden niet af gaan, want dan word ik zelf voor het eerst vader. En dat móet hij nog meemaken...

Nou laten we hopen dat hij dat nog mag meemaken! Dat moet wel een heel dubbel gevoel geven zeg. Aan de ene kant de geboorte van je eerste kind en anderzijds de ziekte van je vader...
Veel sterkte!

Ik zal morgen ook mijn verhaal hier eens neerzetten. Is misschien wel eens prettig om dat eens van me af te schrijven. Ben er toch nog elke dag mee bezig. Maar nu is het toch wel bedtijd voor mij

Great, lees ik de laatste posts in dit topic en ineens barst ik in tranen uit. Het is al weer lang geleden dat ik gehuild heb sinds we het weten van mijn vader. Ik weet niet wat wij zonder hem moeten, vooral mijn moeder niet. En ik kan haar niet opvangen want ik zit dan ook met mijn verdriet.

Ik had net nog even bij em gezeten, want hij was voetbal aan t kijken beneden. Gezellig gepraat en zo, niet eens over zijn ziekte. Maar gewoon, dat ik net bij em zat en dat er een tijd zal komen waarop dat niet meer kan, doet nu ineens zo ontzettend veel pijn weer. Normaal ook, maar ik heb de hele tijd normaal kunnen functioneren, en nu ineens stort ik in, terwijl ik me niet eens echt groot heb gehouden de afgelopen tijd. Het was niet doen alsof, het ging gewoon zo.

Mijn pa is de beste.