R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Begin april was mijn moeder plotseling overleden. Tenminste, voor buitenstaanders leek het heel plotseling en onverwacht.
Ik heb mijn moeder vooral psychisch zien aftakelen. Ruim 30 jaar geleden besloot mijn vader van haar te scheiden. Dat ging gepaard met een stiekeme affaire vooraf en met leugens en bedrog, dus wat er gebeurde, verdiende niet bepaald een schoonheidsprijs. Maar ja ... zo kan het gaan in het leven. Er zullen hier vast mensen zijn die ook hebben ervaren hoe pijnlijk het is om bedrogen te worden door jouw partner waarmee je misschien wel vele jaren getrouwd was; dan is het niet raar dat je daar jarenlang kapot van bent. Maar uiteindelijk probeer je jezelf bij elkaar te rapen en jouw leven weer vorm te geven. Wellicht zit je in een patroon dat je elke keer de verkeerde partner kiest en bij elke relatie hetzelfde gelazer meemaakt, maar dan heb je ondanks dat gedragspatroon wel ergens door dat je iets moet veranderen om het te kunnen doorbreken.
Mijn moeder kon dat niet. Ze was de eerste jaren na de scheiding wel heel ondernemend om haar leven op te pakken. Ze ging met het vliegtuig reizen, dat kon ze niet toen ze nog getrouwd was met mijn vader die vliegangst had. Maar ze kon hem niet loslaten, ze bleef valse hoop koesteren dat hij bij haar terugkwam. Eigenlijk voelde ze zich eenzaam en zich er overal alleen voor staan, want toen mijn vader wegging, hield dat in dat ze alles zelf moest regelen. Tenminste, ik kan mij voorstellen dat het zo voelt voor een vrouw die eerst getrouwd was en daarna gescheiden. Ondanks dat had ze familie en vrienden die zich over haar bekommerden en bij wie ze kon aankloppen als ze hulp nodig had. Maar dat deed ze nooit. Als mensen aan haar vroegen wat er was, klapte ze dicht, laat staan dat ze vanuit zichzelf om hulp vroeg.
Zo'n kleine 10 jaar geleden begon ik autisme bij haar te vermoeden. Ik wist dat je met zulke vermoedens heel voorzichtig moet zijn en dat bijvoorbeeld "Hij houdt van wiskunde en voert zijn taken volgens vertrouwde volgorde uit" veel te kort door de bocht is. Ik was heel kritisch en meldde mij aan bij praatgroepen voor mensen met ouders met ASS, om voor mezelf aanwijzingen te krijgen of ik met mijn vermoedens op het goede spoor zat of juist niet. Ik kreeg steeds meer aanwijzingen die mijn vermoedens bevestigden en eigenlijk niet iets concreets wat daar juist tegenin ging. Mijn moeder had zich nooit op ASS laten testen, dus hoewel het zeer waarschijnlijk was, weet ik het niet zeker en het doet er verder ook niet toe wat mee betreft. Ik denk dat zo'n diagnose alleen relevant is als het ten eerste de persoon zelf inzicht, helderheid en rust biedt met betrekking tot wie hij/zij als persoon is en hoe hij/zij in het leven wilt staan. Ten tweede zou zo'n diagnose moeten leiden naar de juiste begeleiding en ondersteuning, echter in de praktijk kan dat behoorlijk tegenvallen of zelfs averechts werken.
Ik vond het moeilijk om met haar om te gaan. Ze was enerzijds een heel lieve loyale moeder voor mij, maar anderzijds had ik altijd communicatieproblemen met haar, ik liep op eieren omdat ik bij vrijwel alles wat ik aan haar voorstelde of een negatieve / ontwijkende reactie kreeg of ze reageerde helemaal niet. Non-verbale communicatie ontbrak vrijwel, dus ik moest alles verbaal uitleggen en dan snapte ze het nog niet, dus ik vond het vermoeiend en vooral heel frusterend.
Maar ik vind het nu vooral voor haar verdrietig dat ze zich altijd zo eenzaam voelde. Hoe ouder ze werd, hoe kwetsbaarder. Ik merk bij mensen met ASS vaak dat ze moeite kunnen hebben om hun emoties en behoeftes te verwoorden. Als het heel slecht ging met mijn moeder, leek ze wel een demente 90-jarige vrouw (ze is bij haar overlijden begin 70 jaar geworden). Echter dat had allemaal met gevoelens van eenzaamheid en ze voelde zich minderwaardig. Tijdens haar laatste jaar kwam haar broer wekelijks op bezoek en ze knapte daar mentaal aanzienlijk van op. Ze at alleen niet goed: heel weinig en hetgeen wat ze at, was niet altijd gezond. Ik had haar boeken gegeven over gezond eten, dingen voor haar uitgeprint en dat nam ze wel aan, maar ze las het niet. Ik weet niet precies waaraan ze was overleden. Waarschijnlijk een hartaanval. Ik was die ochtend bij haar thuis. Vanuit een andere kamer leek het voor mij alsof ze boven de wasbak aan het overgeven was, dus ik ging 5 minuten later kijken of alles goed was en trof haar bewusteloos aan in bed. Ik had met de buren nog geprobeerd te reanimeren en via 112 was de ambulance heel snel ter plaatse. Bij nader inzien denk ik dat ze al dood was toen ik haar in bed zag liggen, toen de buren er later bij waren hooguit 5 minuten later, zag ze al paarsig. Hiermee is haar een hoop lijden bij het ouder worden bespaard gebleven.
~~~~~
Ik heb weer nogal van mij afgeschreven.
Ik post dit eigenlijk met de vraag hoe het voor anderen is geweest om hun ouder te verliezen. Mensen vragen aan mij of ik niet heel getraumatiseerde ben om mijn moeder opeens dood in bed aan te treffen, maar ik heb jaren ervoor mij er al bij neergelegd dat mijn moeder er eigenlijk niet meer was. Ik ging 2 weken ervoor met haar naar het ziekenhuis en gek genoeg is dat juist een herinnering die ik koester. Ik moest met haar mee in de taxi en we gingen daarna met de bus terug naar huis. Ze was bij nader inzien toen ontzettend zenuwachtig, echter het viel mij op dat ze bij crisis-situaties zichzelf behoorlijk goed kon herpakken en dan opeens wel goed voor zichzelf kon zorgen en zich hield aan wat de artsen haar vertelden. Toen kwam de moeder een beetje terug zoals ze vroeger was. De moeder die mijn jeugdvrienden allemaal zo'n aardige vrouw vonden.
Ik heb mijn moeder vooral psychisch zien aftakelen. Ruim 30 jaar geleden besloot mijn vader van haar te scheiden. Dat ging gepaard met een stiekeme affaire vooraf en met leugens en bedrog, dus wat er gebeurde, verdiende niet bepaald een schoonheidsprijs. Maar ja ... zo kan het gaan in het leven. Er zullen hier vast mensen zijn die ook hebben ervaren hoe pijnlijk het is om bedrogen te worden door jouw partner waarmee je misschien wel vele jaren getrouwd was; dan is het niet raar dat je daar jarenlang kapot van bent. Maar uiteindelijk probeer je jezelf bij elkaar te rapen en jouw leven weer vorm te geven. Wellicht zit je in een patroon dat je elke keer de verkeerde partner kiest en bij elke relatie hetzelfde gelazer meemaakt, maar dan heb je ondanks dat gedragspatroon wel ergens door dat je iets moet veranderen om het te kunnen doorbreken.
Mijn moeder kon dat niet. Ze was de eerste jaren na de scheiding wel heel ondernemend om haar leven op te pakken. Ze ging met het vliegtuig reizen, dat kon ze niet toen ze nog getrouwd was met mijn vader die vliegangst had. Maar ze kon hem niet loslaten, ze bleef valse hoop koesteren dat hij bij haar terugkwam. Eigenlijk voelde ze zich eenzaam en zich er overal alleen voor staan, want toen mijn vader wegging, hield dat in dat ze alles zelf moest regelen. Tenminste, ik kan mij voorstellen dat het zo voelt voor een vrouw die eerst getrouwd was en daarna gescheiden. Ondanks dat had ze familie en vrienden die zich over haar bekommerden en bij wie ze kon aankloppen als ze hulp nodig had. Maar dat deed ze nooit. Als mensen aan haar vroegen wat er was, klapte ze dicht, laat staan dat ze vanuit zichzelf om hulp vroeg.
Zo'n kleine 10 jaar geleden begon ik autisme bij haar te vermoeden. Ik wist dat je met zulke vermoedens heel voorzichtig moet zijn en dat bijvoorbeeld "Hij houdt van wiskunde en voert zijn taken volgens vertrouwde volgorde uit" veel te kort door de bocht is. Ik was heel kritisch en meldde mij aan bij praatgroepen voor mensen met ouders met ASS, om voor mezelf aanwijzingen te krijgen of ik met mijn vermoedens op het goede spoor zat of juist niet. Ik kreeg steeds meer aanwijzingen die mijn vermoedens bevestigden en eigenlijk niet iets concreets wat daar juist tegenin ging. Mijn moeder had zich nooit op ASS laten testen, dus hoewel het zeer waarschijnlijk was, weet ik het niet zeker en het doet er verder ook niet toe wat mee betreft. Ik denk dat zo'n diagnose alleen relevant is als het ten eerste de persoon zelf inzicht, helderheid en rust biedt met betrekking tot wie hij/zij als persoon is en hoe hij/zij in het leven wilt staan. Ten tweede zou zo'n diagnose moeten leiden naar de juiste begeleiding en ondersteuning, echter in de praktijk kan dat behoorlijk tegenvallen of zelfs averechts werken.
Ik vond het moeilijk om met haar om te gaan. Ze was enerzijds een heel lieve loyale moeder voor mij, maar anderzijds had ik altijd communicatieproblemen met haar, ik liep op eieren omdat ik bij vrijwel alles wat ik aan haar voorstelde of een negatieve / ontwijkende reactie kreeg of ze reageerde helemaal niet. Non-verbale communicatie ontbrak vrijwel, dus ik moest alles verbaal uitleggen en dan snapte ze het nog niet, dus ik vond het vermoeiend en vooral heel frusterend.
Maar ik vind het nu vooral voor haar verdrietig dat ze zich altijd zo eenzaam voelde. Hoe ouder ze werd, hoe kwetsbaarder. Ik merk bij mensen met ASS vaak dat ze moeite kunnen hebben om hun emoties en behoeftes te verwoorden. Als het heel slecht ging met mijn moeder, leek ze wel een demente 90-jarige vrouw (ze is bij haar overlijden begin 70 jaar geworden). Echter dat had allemaal met gevoelens van eenzaamheid en ze voelde zich minderwaardig. Tijdens haar laatste jaar kwam haar broer wekelijks op bezoek en ze knapte daar mentaal aanzienlijk van op. Ze at alleen niet goed: heel weinig en hetgeen wat ze at, was niet altijd gezond. Ik had haar boeken gegeven over gezond eten, dingen voor haar uitgeprint en dat nam ze wel aan, maar ze las het niet. Ik weet niet precies waaraan ze was overleden. Waarschijnlijk een hartaanval. Ik was die ochtend bij haar thuis. Vanuit een andere kamer leek het voor mij alsof ze boven de wasbak aan het overgeven was, dus ik ging 5 minuten later kijken of alles goed was en trof haar bewusteloos aan in bed. Ik had met de buren nog geprobeerd te reanimeren en via 112 was de ambulance heel snel ter plaatse. Bij nader inzien denk ik dat ze al dood was toen ik haar in bed zag liggen, toen de buren er later bij waren hooguit 5 minuten later, zag ze al paarsig. Hiermee is haar een hoop lijden bij het ouder worden bespaard gebleven.
~~~~~
Ik heb weer nogal van mij afgeschreven.
Ik post dit eigenlijk met de vraag hoe het voor anderen is geweest om hun ouder te verliezen. Mensen vragen aan mij of ik niet heel getraumatiseerde ben om mijn moeder opeens dood in bed aan te treffen, maar ik heb jaren ervoor mij er al bij neergelegd dat mijn moeder er eigenlijk niet meer was. Ik ging 2 weken ervoor met haar naar het ziekenhuis en gek genoeg is dat juist een herinnering die ik koester. Ik moest met haar mee in de taxi en we gingen daarna met de bus terug naar huis. Ze was bij nader inzien toen ontzettend zenuwachtig, echter het viel mij op dat ze bij crisis-situaties zichzelf behoorlijk goed kon herpakken en dan opeens wel goed voor zichzelf kon zorgen en zich hield aan wat de artsen haar vertelden. Toen kwam de moeder een beetje terug zoals ze vroeger was. De moeder die mijn jeugdvrienden allemaal zo'n aardige vrouw vonden.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiėr:
Geen idee hoe je er het beste mee om kunt gaan, maar ik wens je wel heel veel sterkte toe! 
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiėr in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Mijn moeder is 6 jaar geleden ineens overleden na een hartstilstand. Het was voor mij een hele bizarre periode omdat ik ook echt net mijn eerste huurhuisje had gekregen en mijn moeder is daar nooit binnen geweest omdat ze aan het revalideren was. De dag dat ze naar huis mocht was de dag dat ze mijn huisje ook wou bekijken maar dat is haar sterfdatum geworden.
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe ik hiermee om ben gegaan want voor mijn gevoel heb ik echt op een automatische piloot geleefd toen. Kan me er ook gewoon weinig van herinneren hoe de eerste weken daarna waren, beetje een zwart gat in mijn geheugen ofzo. Sorry hier heb je niet zoveel aan denk ik.
Gecondoleerd met je moeder.
En veel sterkte toegewenst.
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe ik hiermee om ben gegaan want voor mijn gevoel heb ik echt op een automatische piloot geleefd toen. Kan me er ook gewoon weinig van herinneren hoe de eerste weken daarna waren, beetje een zwart gat in mijn geheugen ofzo. Sorry hier heb je niet zoveel aan denk ik.
Gecondoleerd met je moeder.
En veel sterkte toegewenst.
Your beauty never ever scared me.
Veel sterkte
Mijn ouders zijn er al lang geleden overleden, ik kan je maar 1 tip geven, neem genoeg tijd om te rouwen en het te verwerken
Mijn ouders zijn er al lang geleden overleden, ik kan je maar 1 tip geven, neem genoeg tijd om te rouwen en het te verwerken
Mijn moeder heb ik begin maart overleden in haar bed gevonden. Ik zie in je verhaal dat jouw moeder ongezond at, dat deed mijn moeder ook. Ze wilde er niks van weten, want volgens haar at ze gezond. Maar als je op een onbewaakt moment vroeg in de ochtend langskomt en je ziet moeders een pizzapunt verorberen om half 9 in de ochtend..tja.
Je zegt het ook al in je verhaal, veel ellende van het ouder worden blijft bespaard. Maar het valt niet mee hoor, het is een heel gemis. Het is ook nog maar net gebeurd, dus het verdriet blijft nog wel een tijdje.
Aan de andere kant wil ik er ook niet in blijven hangen, je moet toch verder.
Veel sterkte gewenst.
Je zegt het ook al in je verhaal, veel ellende van het ouder worden blijft bespaard. Maar het valt niet mee hoor, het is een heel gemis. Het is ook nog maar net gebeurd, dus het verdriet blijft nog wel een tijdje.
Aan de andere kant wil ik er ook niet in blijven hangen, je moet toch verder.
Veel sterkte gewenst.
Heel veel sterkte 
Well, life can be a riot
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
sterkte met alles
Mijn moeder is net na kerst 2023 overleden en ik kan er nu, 16 maanden later, nog steeds met m'n kop niet bij. Ik leef van dag tot dag, in een bubbel, verdoofd. De leuke dingen en dagen gaan aan mij voorbij alsof ze niet gebeuren; Ja, het was vandaag koningsdag, buiten was het feest, de mensen vrolijk. Ik kon me er niet toe zetten, het deed me helemaal niks. Ik ben blij als zo'n dag dan weer snel voorbij is.quote:Op zaterdag 26 april 2025 14:00 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik post dit eigenlijk met de vraag hoe het voor anderen is geweest om hun ouder te verliezen.
Niettemin hoop ik voor jou dat jij het verlies beter weet te verwerken, bij deze mijn oprechte medeleven
Wat heftig zeg om jouw moeder zo te vinden in bed!quote:Op zaterdag 26 april 2025 16:07 schreef Seeburg54 het volgende:
Mijn moeder heb ik begin maart overleden in haar bed gevonden. Ik zie in je verhaal dat jouw moeder ongezond at, dat deed mijn moeder ook. Ze wilde er niks van weten, want volgens haar at ze gezond. Maar als je op een onbewaakt moment vroeg in de ochtend langskomt en je ziet moeders een pizzapunt verorberen om half 9 in de ochtend..tja.
Je zegt het ook al in je verhaal, veel ellende van het ouder worden blijft bespaard. Maar het valt niet mee hoor, het is een heel gemis. Het is ook nog maar net gebeurd, dus het verdriet blijft nog wel een tijdje.
Aan de andere kant wil ik er ook niet in blijven hangen, je moet toch verder.
Veel sterkte gewenst.
Tja, zo vond ik die van mij ook weliswaar, echter 5 minuten eerder zag ik haar nog rustig in bed een puzzeltje maken. Toen ik haar vastpakte, was ze nog warm. Ik heb het idee dat het voor jou nog een stuk moeilijker is.De situatie is nou eenmaal zoals die is. Je zegt "Ik moet verder". Ik hoop dat je snel kan zeggen "Ik wil verder". Haar leven is weliswaar voorbij, maar dat van jou niet
Het was inderdaad een schok om haar zo te vinden. De dag voor haar dood was ze nog heel actief geweest, ze is gewoon naar bed gegaan en 's nachts in haar slaap overleden. Op de een of andere manier geeft het me troost dat ze tot het laatst heeft gedaan wat ze fijn vond. Even naar de winkel, naar haar zus. En ook nog snert gekookt. Ongelooflijk toch.quote:
[..]
Wat heftig zeg om jouw moeder zo te vinden in bed!
De situatie is nou eenmaal zoals die is. Je zegt "Ik moet verder". Ik hoop dat je snel kan zeggen "Ik wil verder". Haar leven is weliswaar voorbij, maar dat van jou niet
Maar ik ben haar huis aan het opruimen nu, en ze had ook nog een kat. Die heeft ook voer en aandacht nodig. Dus voorlopig zal ik er nog erg mee bezig zijn. Pas als alles verkocht is ga ik zien hoe ik eruit kom.
Hoe dan ook, er komt uiteindelijk meer rust. Hoop ik. Ook voor jou.
Jij ook heel veel sterkte!!quote:
Mijn moeder heb ik begin maart overleden in haar bed gevonden. Ik zie in je verhaal dat jouw moeder ongezond at, dat deed mijn moeder ook. Ze wilde er niks van weten, want volgens haar at ze gezond. Maar als je op een onbewaakt moment vroeg in de ochtend langskomt en je ziet moeders een pizzapunt verorberen om half 9 in de ochtend..tja.
Je zegt het ook al in je verhaal, veel ellende van het ouder worden blijft bespaard. Maar het valt niet mee hoor, het is een heel gemis. Het is ook nog maar net gebeurd, dus het verdriet blijft nog wel een tijdje.
Aan de andere kant wil ik er ook niet in blijven hangen, je moet toch verder.
Veel sterkte gewenst.
My age is very
Inappropriate
for my behavior
Inappropriate
for my behavior
Mijn vader is een jaar geleden overleden. Ook ik heb mijn vader ( a la TS en zijn moeder) dood aangetroffen.
Eind jaren negentig zijn mijn ouders gescheiden. Mijn pa had het daar best moeilijk mee in het begin en was toen ook een week niet te vinden toen mijn moeder haar spullen verzamelde en naar een huis vertrok. Het huwelijk was ook niet bepaald goed, maar ze bleven bij elkaar voor de kinderen. (tip voor anderen: doe dat niet).
Ik ben in het ouderlijke huis met mijn pa blijven wonen, ik weigerde te verhuizen. In de jaren daarna heb ik beter leren begrijpen waarom mijn moeder vertrok: mijn pa had flinke autistische trekken en met hem viel niet over serieuze dingen te praten. Autisme is nooit bij hem officieel vastgesteld overigens. Maar je merkte het aan alles.
Ondanks dat het een echte hoarder was (ruimde nooit op, liet zijn afval slingeren, etc...het was echt vies in huis), was het wel een man die altijd voor je klaarstond als je het vroeg. Sociaal niet de meest sterke man, maar kon wel prettig in de omgang zijn.
Ik ben ca. 20 jaar geleden naar een eigen woning verhuisd in hetzelfde dorp. Ik kwam er gemiddeld nog 1 a 2 keer per week, maar vaak ook niet langer dan een uur: ik kon dat niet volhouden in het vieze huis.
Ik zag hem lichamelijk aftakelen de afgelopen tien jaar: hij werd, ondanks alle adviezen (die hij in de wind sloeg) steeds dikker en dikker, at ongezonder, deed niet aan beweging, etc. Vreemd genoeg is hij in die periode wel gestopt met bier drinken en roken. Maar lichamelijk werd het steeds slechter.
Ik wist eigenlijk al jaren dat ik degene was die hem ooit zou vinden in huis (na lange gesprekken hierover met een vriend die mij hielp hier geestelijk op voor te bereiden), maar toch: dat moment een jaar geleden staat in mijn geheugen gegrift.
Ik doe de voordeur open en zijn kat was keihard aan het mauwen. Eigenlijk wist ik het toen al: ik riep naar boven en hoorde niks. Ik zag de etensbak van de kat: helemaal leeg en dat was niks voor hem. Dan loop je met lood in schoenen naar boven omdat je eigenlijk al weet wat je gaat vinden. En inderdaad, daar lag hij in bed...
Dat moment komt nog steeds dagelijks bij mij naar boven en zal voorlopig ook niet weggaan. Ik heb het wel een plek kunnen geven en ben ook niet getraumatiseerd, maar één van je eigen ouders zo vinden gun ik helemaal niemand.
Eind jaren negentig zijn mijn ouders gescheiden. Mijn pa had het daar best moeilijk mee in het begin en was toen ook een week niet te vinden toen mijn moeder haar spullen verzamelde en naar een huis vertrok. Het huwelijk was ook niet bepaald goed, maar ze bleven bij elkaar voor de kinderen. (tip voor anderen: doe dat niet).
Ik ben in het ouderlijke huis met mijn pa blijven wonen, ik weigerde te verhuizen. In de jaren daarna heb ik beter leren begrijpen waarom mijn moeder vertrok: mijn pa had flinke autistische trekken en met hem viel niet over serieuze dingen te praten. Autisme is nooit bij hem officieel vastgesteld overigens. Maar je merkte het aan alles.
Ondanks dat het een echte hoarder was (ruimde nooit op, liet zijn afval slingeren, etc...het was echt vies in huis), was het wel een man die altijd voor je klaarstond als je het vroeg. Sociaal niet de meest sterke man, maar kon wel prettig in de omgang zijn.
Ik ben ca. 20 jaar geleden naar een eigen woning verhuisd in hetzelfde dorp. Ik kwam er gemiddeld nog 1 a 2 keer per week, maar vaak ook niet langer dan een uur: ik kon dat niet volhouden in het vieze huis.
Ik zag hem lichamelijk aftakelen de afgelopen tien jaar: hij werd, ondanks alle adviezen (die hij in de wind sloeg) steeds dikker en dikker, at ongezonder, deed niet aan beweging, etc. Vreemd genoeg is hij in die periode wel gestopt met bier drinken en roken. Maar lichamelijk werd het steeds slechter.
Ik wist eigenlijk al jaren dat ik degene was die hem ooit zou vinden in huis (na lange gesprekken hierover met een vriend die mij hielp hier geestelijk op voor te bereiden), maar toch: dat moment een jaar geleden staat in mijn geheugen gegrift.
Ik doe de voordeur open en zijn kat was keihard aan het mauwen. Eigenlijk wist ik het toen al: ik riep naar boven en hoorde niks. Ik zag de etensbak van de kat: helemaal leeg en dat was niks voor hem. Dan loop je met lood in schoenen naar boven omdat je eigenlijk al weet wat je gaat vinden. En inderdaad, daar lag hij in bed...
Dat moment komt nog steeds dagelijks bij mij naar boven en zal voorlopig ook niet weggaan. Ik heb het wel een plek kunnen geven en ben ook niet getraumatiseerd, maar één van je eigen ouders zo vinden gun ik helemaal niemand.
Mijn moeder leeft nog, mijn vader is een jaar of 12 geleden overleden aan kanker. Hij was een hele gesloten man die moeilijk over gevoelens enzo praatte, en het was echt heel kut om hem te zien wegteren en niet met hem te kunnen praten over of hij nog wel verder wilde zo, wat hij eventueel wilde voor zijn uitvaart enzovoorts. Het was ook extreem zwaar voor mijn moeder. Omdat mijn vader altijd alles maar een beetje wegwuifde hadden veel mensen niet door hoe ziek hij werkelijk was, en had ze relatief weinig steun van anderen behalve dan haar kinderen (die verspreid wonen door Europa en er ook niet altijd waren). Toen hij eindelijk stierf was dat een opluchting omdat het lijden voorbij was, maar natuurlijk ook verdrietig. Hij was thuis opgebaard, en ik herinner me nog dat we handdoeken onder zijn trui stopte zodat hij wat meer zichzelf leek. Hij was altijd een kleine dikke man, maar aan het eind van zijn leven was er bijna niets meer van hem over. Ik vind het nog steeds erg dat ik hem niet op de een of andere manier troost heb kunnen bieden. Het laatste dat hij ooit tegen ne zei was "Doe geen dingen die ik ook niet zou doen', de keer daarna dat ik hem zag lag hij in het ziekenhuis aan een morphinepomp en was hij al niet meer bij bewustzijn. Ik heb me in de periode daarna vooral veel zorgen gemaakt om mijn moeder, ze waren toch 45 jaar getrouwd geweest dus dat is nogal wat als je dan ineens alleen bent.
Gelukkig gaat het goed met haar, dat is een grote steun geweest.
Heel veel sterkte, ts en iedereen die rouwt om een ouder.
Gelukkig gaat het goed met haar, dat is een grote steun geweest.
Heel veel sterkte, ts en iedereen die rouwt om een ouder.
Dat is heel herkenbaar.quote:
Mijn moeder leeft nog, mijn vader is een jaar of 12 geleden overleden aan kanker. Hij was een hele gesloten man die moeilijk over gevoelens enzo praatte, en het was echt heel kut om hem te zien wegteren en niet met hem te kunnen praten over of hij nog wel verder wilde zo, wat hij eventueel wilde voor zijn uitvaart enzovoorts. Het was ook extreem zwaar voor mijn moeder. Omdat mijn vader altijd alles maar een beetje wegwuifde hadden veel mensen niet door hoe ziek hij werkelijk was, en had ze relatief weinig steun van anderen behalve dan haar kinderen (die verspreid wonen door Europa en er ook niet altijd waren). Toen hij eindelijk stierf was dat een opluchting omdat het lijden voorbij was, maar natuurlijk ook verdrietig. Hij was thuis opgebaard, en ik herinner me nog dat we handdoeken onder zijn trui stopte zodat hij wat meer zichzelf leek. Hij was altijd een kleine dikke man, maar aan het eind van zijn leven was er bijna niets meer van hem over. Ik vind het nog steeds erg dat ik hem niet op de een of andere manier troost heb kunnen bieden. Het laatste dat hij ooit tegen ne zei was "Doe geen dingen die ik ook niet zou doen', de keer daarna dat ik hem zag lag hij in het ziekenhuis aan een morphinepomp en was hij al niet meer bij bewustzijn. Ik heb me in de periode daarna vooral veel zorgen gemaakt om mijn moeder, ze waren toch 45 jaar getrouwd geweest dus dat is nogal wat als je dan ineens alleen bent.
Gelukkig gaat het goed met haar, dat is een grote steun geweest.
Heel veel sterkte, ts en iedereen die rouwt om een ouder.
Hoe is jouw moeder ermee omgegaan?
Dat kan ik mij goed voorstellen. Ik heb het geluk gehad dat ik in huis was en het wel hoorde dat ze doodging, alleen ik dacht dat ze aan het overgeven was in de wasbak. Normaal gesproken zou ik dan direct naar iemand toegaan om te vragen of alles in orde is. Echter door de geschiedenis die ik met mijn moeder heb - dat ze zelf niet goed door leek te hebben hoe ze op anderen overkwam + dat ze defensief reageerde als ik haar wilde helpen, had ik zoiets van "Jezus Chr... daar gaan we weer!" Mijn eigen emoties moet ik op dat soort momenten ook maar wegduwen, want als ik er uiting aan geef, wordt er toch negatief op gereageerd of helemaal niet op gereageerd.quote:
maar één van je eigen ouders zo vinden gun ik helemaal niemand.
Toen ik 5 minuten later ging kijken en haar tot mijn verbazing nog steeds in bed zag liggen, voelde ik in wezen ook niks. Ik dacht dat ze stikte in haar eigen braaksel. Ik heb zelf afgelopen jaren een paar keer gehad dat ik door maagzuur-oprispingen 's nachts wakker werd en bijna stikte omdat er wat in mijn luchtwegen terechtkwam. Dat gebeurde een keer toen ik bij mijn moeder sliep en ik was achteraf heel boos op haar, want ze liet zich moeilijk wakker maken en snapte ook niet wat er aan de hand was toen ik haar 's nachts in paniek met ademnood wakker probeerde te maken. Anyway, ik dacht dat hetzelfde met haar was gebeurd en dat ze daarom buiten bewustzijn was geraakt. Ik rolde haar op haar zij en klopte op haar rug, probeerde iets van een Heimlich-greep bij haar uit te voeren. Dat werkte allemaal niet, dus ik rende snel naar de buurvrouw. Eerst probeerde ik wel een broek te vinden voordat ik de straat oprende, ik dacht wel "Als dat een paar minuten gaat duren, moet ik in mijn boxer de straat op rennen."
Een paar minuten later was ik weer met de buurvrouw terug en ik belde 112. Haar lichaam was nog warm, maar ze zag al een beetje paars. Uiteindelijk hoorde ik mijn moeder zuchten, waardoor ik mij gerustgesteld voelde, want het leek erop dat ze nog leefde. Achteraf weet ik dat dit juist gebeurt nadat iemand is overleden: dan ontspannen de 'openingen' zich. Ik ben geen arts, maar so far lijkt het meest waarschijnlijke een hartaanval. Ik denk dat het voor mensen een van de beste manieren is hoe je dood kan gaan.
Nu ze dood is, vind ik het vooral heel zielig voor haar dat ze zich zo eenzaam voelde. Ik weet dat ik echt mijn best heb gedaan om haar te helpen. Ik had wel graag gewild dat ik meer geduld kon opbrengen voor haar. Ik heb echter te dealen met mijn eigen psychische issues. Ik heb zo vaak aangeklopt voor hulp daarvoor, ook voor haar omdat het met haar eigenlijk nog slechter ging dan met mij.
Dit is wat mij het meest beangstigt. Ik heb verder mensen gekend met ernstige psychische problemen echter wel genoeg in hun mars om er met hulp uit te komen. Maar ook bij hen was het in de praktijk altijd gelazer: dan kwam er zo'n hotemetoot van de thuiszorg langs om te kijken of alles goed ging ... het ging niet goed, maar ze deden daar verder niks mee + er werd dan altijd zo'n draai aan gegeven dat zij zelf correct handelen volgens het protocol, dus het was de client die niet voldoende meewerkte. Die mensen leven nu dus ook niet meer: als ze zichzelf verwaarloosden en drugs gebruikten, dan gaat hun fysieke gezondheid daar behoorlijk op achteruit.
Ik vind het moeilijk te bevatten in wat voor wereld wij leven. Er wordt vaak gezegd "In een beschaafd land zoals Nederland zou dit niet mogen gebeuren". Maar het gebeurt dus wel. In andere landen is het niet beter. En het is denk ik eigenlijk nooit beter geweest. Het heeft niet zoveel zin om mij daarover kwaad te blijven maken.
Wat moeilijk om je eigen moeder zo te zien lijden.. heel triest. Volgens mij heb je, binnen het redelijke, gedaan wat je kon om er voor haar te zijn. Uiteindelijk ben jij niet persoonlijk verantwoordelijk voor haar geluk en om heel eerlijk te zijn klinkt het ook als iemand met een rugzakje. Een affaire van haar man (jouw vader neem ik aan) en de daarop volgende scheiding kan een heftig hoofdstuk zijn in iemands leven, maar het hoeft niet meteen de titel van je hele boek te worden.
Misschien toch proberen te berusten in het feit dat ze nu rust heeft en een ogenschijnlijke 'rustige' dood had.
Heel veel sterkte TS.
Misschien toch proberen te berusten in het feit dat ze nu rust heeft en een ogenschijnlijke 'rustige' dood had.
Heel veel sterkte TS.
Heel voortvarend en kordaat. Meteen de dag na de uitvaart hebben we alles dat haar nog aan de ziekte van mijn vader deed denken (catheters, medicijnen, van die flesjes met drinken die ze je geven als je niet meer kan eten, alles wat je maar kan bedenken) bij elkaar geraapt. De medicijnen hebben we naar de huisarts gebracht, mijn broer wilde die flesjes wel want die doet nogal aan duursport en de rest hebben we allemaal weggegooid.quote:Op woensdag 30 april 2025 17:16 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Hoe is jouw moeder ermee omgegaan?
In de periode erna heeft mijn moeder specifiek gevraagd of we haar wilde uitleggen hoe ze kon bankieren met de bankieren-app (deed mijn vader altijd), hoe ze dingen als digi-d moest gebruiken enzo, ze heeft een tablet gekocht en met hulp van ons is ze een stuk digitaal wijzer en dus zelfredzamer geworden. We hebben de hele administratie bekeken op haar verzoek, zodat we wisten dat er niets raars was, en daarna deed ze dat allemaal zelf. Ze is gaan bridgen, daar heeft ze mensen leren kennen waardoor ze bij een zwemclubje voor bejaarden terecht kwam. Ze is ook vrijwilligerswerk gaan doen waardoor ze weer bij andere activiteiten betrokken raakte.
Toen twee van haar beste vriendinnen overleden waren, en de laatste broer en zus van mijn vader ook, is ze uiteindelijk weer terugverhuisd naar Frankrijk, waar ze vandaan komt. Daar woont ze nu weer in de buurt bij de zussen en broers die nog leven. Ze is daar nog steeds actief met vrijwilligerswerk en bridgen en een sportclubje. Ik denk dat deze beslissing makkelijker te maken was omdat ik en mijn zussen/broer door heel Europa wonen, en nogal eens verhuizen, dus voor ons hoefde ze niet per se in Nederland te blijven, wij doen toch wel ons best haar zo vaak mogelijk te zien.
Nadat mijn vader was overleden vroegen mensen best vaak of ze niet weer behoefte had een andere man in haar leven, dat heeft ze nooit gehad zegt ze. Niet eens zozeer omdat mijn vader haar enige grote liefde was of iets dergelijks, ze waren lang getrouwd maar er waren genoeg strubbelingen in het huwelijk, maar ze heeft er gewoon geen behoefte aan.
Ze is inmiddels bijna 80, maar nog erg actief, met veel sociale contacten en in relatief goede gezondheid.
Hoe gaat het nu met je? Ik hoop dat je je weg een beetje kunt vinden.quote:
[..]
Wat heftig zeg om jouw moeder zo te vinden in bed!
De situatie is nou eenmaal zoals die is. Je zegt "Ik moet verder". Ik hoop dat je snel kan zeggen "Ik wil verder". Haar leven is weliswaar voorbij, maar dat van jou niet
Ik voel aan mezelf dat dit een vreemde periode is in mijn leven. Ik heb niet veel mensen om me heen, maar degenen om me heen zeggen dat ik de tijd moet nemen om te rouwen. Maar hoe dan?
Sterkte met de komende tijd TS. Hoever sta je open om met een professioneel iemand hierover te hebben?
Ō mon citoyens vous serez unis.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Of je nu rouwt of niet: je moet hoe dan ook het beste van jouw leven maken en je kan dat alleen doen met de omstandigheden zoals ze zijn.quote:
[..]
Hoe gaat het nu met je? Ik hoop dat je je weg een beetje kunt vinden.
Ik voel aan mezelf dat dit een vreemde periode is in mijn leven. Ik heb niet veel mensen om me heen, maar degenen om me heen zeggen dat ik de tijd moet nemen om te rouwen. Maar hoe dan?
Als mensen zeggen "Je moet de tijd nemen om te rouwen" slaat dat denk ik op dat je in de maatschappij vaak geacht wordt om niet te zeuren en weer aan het werk te gaan. Stel dat iemand zou zeggen "Mijn moeder is vorige week overleden en ik heb op de begrafenis een traantje gelaten. Nu begint het normale leven weer begonnen. Het heeft toch geen zin om erover te blijven janken dus hop aan het werk!" Dan houdt die persoon zichzelf (in de meeste gevallen) voor de gek. Rouwen houdt in dat je aan een nieuwe situatie moet wennen en dat kan heel moeilijk zijn als iemand die een belangrijke rol speelde in jouw leven, er niet meer is.
Met mij gaat het naar omstandigheden in wezen beter dan toen mijn moeder nog leefde. Maar dat had te maken met dat ik haar jarenlang of eigenlijk tientallen jarenlang vooral had zien aftakelen. Ik maakte mij altijd zorgen om haar, ik deed mijn best om haar te helpen en ikzelf zag zeker mogelijkheden om haar situatie te verbeteren. Ze bleef altijd treuren om mijn vader die haar verliet voor de vrouw waarmee hij jarenlang een stiekeme affaire had. Ik vond het jammer dat ze daarin bleef hangen, want zo'n scheiding gaf haar wel de vrijheid terug om haar aandacht te richten op mensen die haar beter behandelden. Echter zij kon dat niet op die manier zien. Ik had daardoor uiteindelijk ook moeten leren dat zij hele andere behoeftes had om zich gelukkig te kunnen voelen dan ik en haar daarin moest respecteren + dat ik er zelf aan kapot zou gaan als ik mijn energie blijf steken in iemand die continu mijn hulp afwees maar tegelijkertijd wel de verantwoordelijkheid bij mij legde. Ik offerde mezelf teveel op voor haar en andersom offerde zij zich teveel op voor mij. Dat werkt niet. Dat begreep ik wel maar zij niet.
Wat ik al beschreef: Ik heb zelf psychische issues en ik stortte een paar maanden geleden mentaal in. Het was voor de GGZ waarvoor ik nog op de wachtlijst sta, niet genoeg om mij acuut op te nemen, terwijl dat eigenlijk wel nodig was. Godzijdank hadden een paar mensen inclusief mijn moeder mij wel goed opgevangen en de laatste maanden verbleef ik vooral in haar huis, omdat ik niet alleen durfde te zijn. Door deze situatie was ze tijdens de laatste maanden van haar leven niet alleen.
Terug naar jou. Rouwen doe je hoe dan ook. Het beste wat je kan doen, is goed voor jezelf zorgen, dat je gezond eet en een beetje aan lichaamsbeweging doet en dat jouw basis in ieder geval in orde is: een huis wat voldoende schoon en opgeruimd is, administratie op orde en dat je in gevallen van nood bij iemand kan aankloppen. Verder, hoe wil jij graag in het leven staan en in hoeverre is dat realiseerbaar? Als je daar voor jezelf niet uitkomt, kan je op de website van Stichting Mind inspiratie vinden.
Mijn vader woonde al 4 jaar samen met zijn kleindochter, mijn dochter, toen hij op 80 jarige leeftijd een hartaanval kreeg. Mijn dochter heeft hem nog gereanimeerd maar dat mocht niet baten. Is mis hem natuurlijk maar hij is gegaan zoals hij wilde want hij weigerde om naar het ziekenhuis of verzorgingstehuis te gaan. Zonder te hebben geleden dus.
Zijn huis heeft hij aan zijn kleindochter gegeven maar die gaat nog naar school dus die zorg heb ik gekregen tot ze zelfstandig genoeg is om een huis te onderhouden. Komt wel wat op je af na een overlijden zeg.
Zijn huis heeft hij aan zijn kleindochter gegeven maar die gaat nog naar school dus die zorg heb ik gekregen tot ze zelfstandig genoeg is om een huis te onderhouden. Komt wel wat op je af na een overlijden zeg.
To BG or not to BG!
Heftig hoor. Als je mentaal niet op je best bent is een overlijden van een naaste, en zeker je moeder, een heel zware dobber lijkt mij. En toch blijf je overeind, dus ben je sterker dan je denkt.quote:
[..]
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Of je nu rouwt of niet: je moet hoe dan ook het beste van jouw leven maken en je kan dat alleen doen met de omstandigheden zoals ze zijn.
Als mensen zeggen "Je moet de tijd nemen om te rouwen" slaat dat denk ik op dat je in de maatschappij vaak geacht wordt om niet te zeuren en weer aan het werk te gaan. Stel dat iemand zou zeggen "Mijn moeder is vorige week overleden en ik heb op de begrafenis een traantje gelaten. Nu begint het normale leven weer begonnen. Het heeft toch geen zin om erover te blijven janken dus hop aan het werk!" Dan houdt die persoon zichzelf (in de meeste gevallen) voor de gek. Rouwen houdt in dat je aan een nieuwe situatie moet wennen en dat kan heel moeilijk zijn als iemand die een belangrijke rol speelde in jouw leven, er niet meer is.
Met mij gaat het naar omstandigheden in wezen beter dan toen mijn moeder nog leefde. Maar dat had te maken met dat ik haar jarenlang of eigenlijk tientallen jarenlang vooral had zien aftakelen. Ik maakte mij altijd zorgen om haar, ik deed mijn best om haar te helpen en ikzelf zag zeker mogelijkheden om haar situatie te verbeteren. Ze bleef altijd treuren om mijn vader die haar verliet voor de vrouw waarmee hij jarenlang een stiekeme affaire had. Ik vond het jammer dat ze daarin bleef hangen, want zo'n scheiding gaf haar wel de vrijheid terug om haar aandacht te richten op mensen die haar beter behandelden. Echter zij kon dat niet op die manier zien. Ik had daardoor uiteindelijk ook moeten leren dat zij hele andere behoeftes had om zich gelukkig te kunnen voelen dan ik en haar daarin moest respecteren + dat ik er zelf aan kapot zou gaan als ik mijn energie blijf steken in iemand die continu mijn hulp afwees maar tegelijkertijd wel de verantwoordelijkheid bij mij legde. Ik offerde mezelf teveel op voor haar en andersom offerde zij zich teveel op voor mij. Dat werkt niet. Dat begreep ik wel maar zij niet.
Wat ik al beschreef: Ik heb zelf psychische issues en ik stortte een paar maanden geleden mentaal in. Het was voor de GGZ waarvoor ik nog op de wachtlijst sta, niet genoeg om mij acuut op te nemen, terwijl dat eigenlijk wel nodig was. Godzijdank hadden een paar mensen inclusief mijn moeder mij wel goed opgevangen en de laatste maanden verbleef ik vooral in haar huis, omdat ik niet alleen durfde te zijn. Door deze situatie was ze tijdens de laatste maanden van haar leven niet alleen.
Terug naar jou. Rouwen doe je hoe dan ook. Het beste wat je kan doen, is goed voor jezelf zorgen, dat je gezond eet en een beetje aan lichaamsbeweging doet en dat jouw basis in ieder geval in orde is: een huis wat voldoende schoon en opgeruimd is, administratie op orde en dat je in gevallen van nood bij iemand kan aankloppen. Verder, hoe wil jij graag in het leven staan en in hoeverre is dat realiseerbaar? Als je daar voor jezelf niet uitkomt, kan je op de website van Stichting Mind inspiratie vinden.
Zelf ben ik al gauw geneigd om door te pakken. Mijn moeder is nog geen 2 maanden geleden overleden, maar er is al heel veel gebeurd in die tijd. Ik kan ook niet anders, ik moet bezig blijven. Dat zal mijn manier van verwerken ook wel zijn. Ik probeer gezond te eten en te ontspannen, maar op mijn nek en schouderspieren kun je wel een spijker recht slaan.
Op de een of andere manier ben je toch de klos, de stress pakt je op je zwakke plekken.
Veel sterkte, het komt goed.
Heftig hoor, je dochter moet wel een bikkel zijn.quote:
Mijn vader woonde al 4 jaar samen met zijn kleindochter, mijn dochter, toen hij op 80 jarige leeftijd een hartaanval kreeg. Mijn dochter heeft hem nog gereanimeerd maar dat mocht niet baten. Is mis hem natuurlijk maar hij is gegaan zoals hij wilde want hij weigerde om naar het ziekenhuis of verzorgingstehuis te gaan. Zonder te hebben geleden dus.
Zijn huis heeft hij aan zijn kleindochter gegeven maar die gaat nog naar school dus die zorg heb ik gekregen tot ze zelfstandig genoeg is om een huis te onderhouden. Komt wel wat op je af na een overlijden zeg.
Er komt heel wat op je af, ik denk dat ik wel een jaar nodig heb voordat ik weer in wat rustiger vaarwater kom. Tijd zal het leren.
Sterkte.
Dit vind ik zelf wel een heftig iets om te lezen.. Je moeder was er toch nog wel en ze waardeerde jou en jij waardeerde haar van wat ik las.. Je klinkt als een goede zoon. Ze heeft pech ermee dat haar lichaam moeilijk deed. Ik wou dat ik kon helpen, maar iedereen verwerkt op zijn eigen manier. Sterkte!quote:maar ik heb jaren ervoor mij er al bij neergelegd dat mijn moeder er eigenlijk niet meer was
[ Bericht 8% gewijzigd door Masberum op 08-05-2025 12:28:18 ]
ik heb mijn vader enkele jaren terug zo aangetroffen, dit was onverwacht maar de directe familieleden hadden hier vrij snel vrede mee ivm onderliggende klachten (o.a. kanker)
zelf mocht ik vervolgens met spoed opzoek naar een nieuw huis, dat jaar is een hele rollercoaster geweest voor mij, gelukkig had ik wat naasten die mij hielpen met de afwikkeling van alles
zelf mocht ik vervolgens met spoed opzoek naar een nieuw huis, dat jaar is een hele rollercoaster geweest voor mij, gelukkig had ik wat naasten die mij hielpen met de afwikkeling van alles
Wat een diepgaande en emotionele beschrijving van je moeder en je ervaring met haar verlies. Het is duidelijk dat je haar complexe persoonlijkheid, haar worstelingen en haar eenzaamheid hebt gezien en geprobeerd te begrijpen, en dat je als kind en later als volwassene hebt geprobeerd er voor haar te zijn.quote:
Begin april was mijn moeder plotseling overleden. Tenminste, voor buitenstaanders leek het heel plotseling en onverwacht.
Ik heb mijn moeder vooral psychisch zien aftakelen. Ruim 30 jaar geleden besloot mijn vader van haar te scheiden. Dat ging gepaard met een stiekeme affaire vooraf en met leugens en bedrog, dus wat er gebeurde, verdiende niet bepaald een schoonheidsprijs. Maar ja ... zo kan het gaan in het leven. Er zullen hier vast mensen zijn die ook hebben ervaren hoe pijnlijk het is om bedrogen te worden door jouw partner waarmee je misschien wel vele jaren getrouwd was; dan is het niet raar dat je daar jarenlang kapot van bent. Maar uiteindelijk probeer je jezelf bij elkaar te rapen en jouw leven weer vorm te geven. Wellicht zit je in een patroon dat je elke keer de verkeerde partner kiest en bij elke relatie hetzelfde gelazer meemaakt, maar dan heb je ondanks dat gedragspatroon wel ergens door dat je iets moet veranderen om het te kunnen doorbreken.
Mijn moeder kon dat niet. Ze was de eerste jaren na de scheiding wel heel ondernemend om haar leven op te pakken. Ze ging met het vliegtuig reizen, dat kon ze niet toen ze nog getrouwd was met mijn vader die vliegangst had. Maar ze kon hem niet loslaten, ze bleef valse hoop koesteren dat hij bij haar terugkwam. Eigenlijk voelde ze zich eenzaam en zich er overal alleen voor staan, want toen mijn vader wegging, hield dat in dat ze alles zelf moest regelen. Tenminste, ik kan mij voorstellen dat het zo voelt voor een vrouw die eerst getrouwd was en daarna gescheiden. Ondanks dat had ze familie en vrienden die zich over haar bekommerden en bij wie ze kon aankloppen als ze hulp nodig had. Maar dat deed ze nooit. Als mensen aan haar vroegen wat er was, klapte ze dicht, laat staan dat ze vanuit zichzelf om hulp vroeg.
Zo'n kleine 10 jaar geleden begon ik autisme bij haar te vermoeden. Ik wist dat je met zulke vermoedens heel voorzichtig moet zijn en dat bijvoorbeeld "Hij houdt van wiskunde en voert zijn taken volgens vertrouwde volgorde uit" veel te kort door de bocht is. Ik was heel kritisch en meldde mij aan bij praatgroepen voor mensen met ouders met ASS, om voor mezelf aanwijzingen te krijgen of ik met mijn vermoedens op het goede spoor zat of juist niet. Ik kreeg steeds meer aanwijzingen die mijn vermoedens bevestigden en eigenlijk niet iets concreets wat daar juist tegenin ging. Mijn moeder had zich nooit op ASS laten testen, dus hoewel het zeer waarschijnlijk was, weet ik het niet zeker en het doet er verder ook niet toe wat mee betreft. Ik denk dat zo'n diagnose alleen relevant is als het ten eerste de persoon zelf inzicht, helderheid en rust biedt met betrekking tot wie hij/zij als persoon is en hoe hij/zij in het leven wilt staan. Ten tweede zou zo'n diagnose moeten leiden naar de juiste begeleiding en ondersteuning, echter in de praktijk kan dat behoorlijk tegenvallen of zelfs averechts werken.
Ik vond het moeilijk om met haar om te gaan. Ze was enerzijds een heel lieve loyale moeder voor mij, maar anderzijds had ik altijd communicatieproblemen met haar, ik liep op eieren omdat ik bij vrijwel alles wat ik aan haar voorstelde of een negatieve / ontwijkende reactie kreeg of ze reageerde helemaal niet. Non-verbale communicatie ontbrak vrijwel, dus ik moest alles verbaal uitleggen en dan snapte ze het nog niet, dus ik vond het vermoeiend en vooral heel frusterend.
Maar ik vind het nu vooral voor haar verdrietig dat ze zich altijd zo eenzaam voelde. Hoe ouder ze werd, hoe kwetsbaarder. Ik merk bij mensen met ASS vaak dat ze moeite kunnen hebben om hun emoties en behoeftes te verwoorden. Als het heel slecht ging met mijn moeder, leek ze wel een demente 90-jarige vrouw (ze is bij haar overlijden begin 70 jaar geworden). Echter dat had allemaal met gevoelens van eenzaamheid en ze voelde zich minderwaardig. Tijdens haar laatste jaar kwam haar broer wekelijks op bezoek en ze knapte daar mentaal aanzienlijk van op. Ze at alleen niet goed: heel weinig en hetgeen wat ze at, was niet altijd gezond. Ik had haar boeken gegeven over gezond eten, dingen voor haar uitgeprint en dat nam ze wel aan, maar ze las het niet. Ik weet niet precies waaraan ze was overleden. Waarschijnlijk een hartaanval. Ik was die ochtend bij haar thuis. Vanuit een andere kamer leek het voor mij alsof ze boven de wasbak aan het overgeven was, dus ik ging 5 minuten later kijken of alles goed was en trof haar bewusteloos aan in bed. Ik had met de buren nog geprobeerd te reanimeren en via 112 was de ambulance heel snel ter plaatse. Bij nader inzien denk ik dat ze al dood was toen ik haar in bed zag liggen, toen de buren er later bij waren hooguit 5 minuten later, zag ze al paarsig. Hiermee is haar een hoop lijden bij het ouder worden bespaard gebleven.
~~~~~
Ik heb weer nogal van mij afgeschreven.
Ik post dit eigenlijk met de vraag hoe het voor anderen is geweest om hun ouder te verliezen. Mensen vragen aan mij of ik niet heel getraumatiseerde ben om mijn moeder opeens dood in bed aan te treffen, maar ik heb jaren ervoor mij er al bij neergelegd dat mijn moeder er eigenlijk niet meer was. Ik ging 2 weken ervoor met haar naar het ziekenhuis en gek genoeg is dat juist een herinnering die ik koester. Ik moest met haar mee in de taxi en we gingen daarna met de bus terug naar huis. Ze was bij nader inzien toen ontzettend zenuwachtig, echter het viel mij op dat ze bij crisis-situaties zichzelf behoorlijk goed kon herpakken en dan opeens wel goed voor zichzelf kon zorgen en zich hield aan wat de artsen haar vertelden. Toen kwam de moeder een beetje terug zoals ze vroeger was. De moeder die mijn jeugdvrienden allemaal zo'n aardige vrouw vonden.
Rouw kan zo persoonlijk en onvoorspelbaar zijn. Jij had al een lange tijd ervoor een bepaald besef dat je moeder zichzelf langzaam verloor, dus de manier waarop jij dit nu beleeft is misschien anders dan hoe iemand zou reageren op een totaal onverwacht verlies. Toch kan het vinden van iemand in zo'n situatie enorm ingrijpend zijn, en ik kan me voorstellen dat het je op onverwachte momenten raakt.
Je hebt het gevoel dat je moeder zich haar hele leven eenzaam voelde, en dat is een trieste gedachte. Tegelijkertijd klinkt het alsof je altijd hebt geprobeerd haar te ondersteunen en haar te helpen, op een manier die binnen je mogelijkheden lag. Je hebt geprobeerd haar bewust te maken van gezonde voeding, haar emotioneel te bereiken, en haar op momenten die voor haar belangrijk waren bij te staan. Dat laat zien dat je echt om haar gaf.
Jij vraagt hoe anderen hun ouders hebben verloren en hoe ze dat hebben ervaren. Mensen reageren daar zo verschillend op—sommigen worden overspoeld door verdriet en weten even niet hoe ze verder moeten, anderen voelen opluchting omdat hun ouder niet langer lijdt, weer anderen ervaren een periode van verdoving waarin het verlies pas later volledig binnenkomt. Misschien is het voor jou ook een proces dat zich in verschillende fasen zal uiten.
Hoe voel jij je nu, nu enkele weken zijn verstreken? Heeft het je veranderd in hoe je naar jezelf en je eigen leven kijkt?
Ui verwijderd door admin.
Het is zeer onrespectvol wat je doet.quote:
[..]
Wat een diepgaande en emotionele beschrijving van je moeder en je ervaring met haar verlies. Het is duidelijk dat je haar complexe persoonlijkheid, haar worstelingen en haar eenzaamheid hebt gezien en geprobeerd te begrijpen, en dat je als kind en later als volwassene hebt geprobeerd er voor haar te zijn.
Rouw kan zo persoonlijk en onvoorspelbaar zijn. Jij had al een lange tijd ervoor een bepaald besef dat je moeder zichzelf langzaam verloor, dus de manier waarop jij dit nu beleeft is misschien anders dan hoe iemand zou reageren op een totaal onverwacht verlies. Toch kan het vinden van iemand in zo'n situatie enorm ingrijpend zijn, en ik kan me voorstellen dat het je op onverwachte momenten raakt.
Je hebt het gevoel dat je moeder zich haar hele leven eenzaam voelde, en dat is een trieste gedachte. Tegelijkertijd klinkt het alsof je altijd hebt geprobeerd haar te ondersteunen en haar te helpen, op een manier die binnen je mogelijkheden lag. Je hebt geprobeerd haar bewust te maken van gezonde voeding, haar emotioneel te bereiken, en haar op momenten die voor haar belangrijk waren bij te staan. Dat laat zien dat je echt om haar gaf.
Jij vraagt hoe anderen hun ouders hebben verloren en hoe ze dat hebben ervaren. Mensen reageren daar zo verschillend op—sommigen worden overspoeld door verdriet en weten even niet hoe ze verder moeten, anderen voelen opluchting omdat hun ouder niet langer lijdt, weer anderen ervaren een periode van verdoving waarin het verlies pas later volledig binnenkomt. Misschien is het voor jou ook een proces dat zich in verschillende fasen zal uiten.
Hoe voel jij je nu, nu enkele weken zijn verstreken? Heeft het je veranderd in hoe je naar jezelf en je eigen leven kijkt?
Misschien dat je wat meer rekening kan houden met het soort topic om AI toe te passen? Een vraag uit respect voor de mensen zoals TS die het moeilijk hebben. Ook al maakt dat je misschien niks uit.
Misschien wil je een punt maken. Misschien wil je gewoon AI toepassen omdat je denkt dat het goede antwoorden geeft. Dat je gewoon alles kopieert geeft aan dat het je niet uitmaakt.
"Hoe voel jij je nu, nu enkele weken zijn verstreken? Heeft het je veranderd in hoe je naar jezelf en je eigen leven kijkt?".
Is irrelevant en je hebt niet eens het fatsoen om dat van je antwoord af te halen. Dit is erg slecht gedrag en ik weet dat dit je gaat terugpakken een keer
[ Bericht 1% gewijzigd door Masberum op 10-05-2025 03:36:34 ]
Hoi TS, gecondoleerd met je moeder. Helaas heb ik tegelijk met jou ook mijn moeder verloren, aan die K ziekte. Het ging erg snel allemaal. Dus ik lees mee en hoop hier net als jij wat wijzer te worden.
Ik ervaar dit niet als respectloos hoor. Het sluit aan op mijn situatie.quote:
[..]
Het is zeer onrespectvol wat je doet.
Hoe zou bijvoorbeeld een vader reageren waarbij zijn zoon overlijdt, echter die zoon is al jaren geleden afgegleden met een drugsverslaving en de vader kon niks doen om zijn zoon te overtuigen zijn leven op een beter spoor te krijgen?
Mijn moeder was niet drugsverslaafd, maar ging op een andere manier kapot en ik heb dat jarenlang machteloos moeten toezien.
Ik ben enerzijds opgelucht dat ze niet langer meer lijdt. Als mensen na hun dood reincarneren, hoop ik dat ze in haar volgend leven meer kracht heeft om zichzelf een beter leven te kunnen gunnen. Ik ben vooral verdrietig dat ze tijdens haar leven zo had geleden. Het motiveert mij ook uit respect voor haar dat ikzelf niet in dezelfde valkuilen kom als zij. Ik ben boos op mijn vader, omdat hij naar anderen toe de indruk wekte dat hij financieel goed voor zijn zielige ex-vrouw bleef zorgen, terwijl hij haar daarmee valse hoop bleef geven dat hij bij haar terug zou komen. Ik was toen ze nog leefde boos op haar familie en vrienden, omdat ze haar niet de aandacht gaven die ze nodig had. Echter ik ben inmiddels gaan inzien dat mijn vader daarin ook een rol heeft gespeeld. Ik voel me schuldig dat ik met mijn eigen problemen het haar ook moeilijk maakte.
Die problemen zijn er ook nog. Ik had eigenlijk jaren geleden daarvoor behandeling nodig van de GGZ, echter ik sta nog steeds op die klote-wachtlijst. Als ik lees wat voor puinzooi het bij de GGZ is en dat mensen met suicidale neigingen ook op een wachtlijst komen van bijna een jaar... Ik vind het moeilijk om ermee om te gaan. Ik ben emotioneel nogal afgestompt en heb veel last van angstklachten. Ik twijfel vaak aan mezelf of ik misschien een heel egocentrisch persoon ben, omdat ik niet op de manier rouw over mijn moeder zoals dat zou moeten.
TS over je laatste zin: iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier. Er is geen goed of fout. Maar hoe dan, daar vraag je me wat.
Heb je professionele hulp bij de verwerking hiervan?
Heb je professionele hulp bij de verwerking hiervan?
Het is respectloos om AI in dit soort gevallen te gebruiken. Dat je dat niet als zo ervaart is een les voor jou, denk er over na en overleg met andere mensen erover. Dan begrijp je wel dat het respectloos is denk ikquote:
[..]
Ik ervaar dit niet als respectloos hoor. Het sluit aan op mijn situatie.
Hoe zou bijvoorbeeld een vader reageren waarbij zijn zoon overlijdt, echter die zoon is al jaren geleden afgegleden met een drugsverslaving en de vader kon niks doen om zijn zoon te overtuigen zijn leven op een beter spoor te krijgen?
Mijn moeder was niet drugsverslaafd, maar ging op een andere manier kapot en ik heb dat jarenlang machteloos moeten toezien.
Ik ben enerzijds opgelucht dat ze niet langer meer lijdt. Als mensen na hun dood reincarneren, hoop ik dat ze in haar volgend leven meer kracht heeft om zichzelf een beter leven te kunnen gunnen. Ik ben vooral verdrietig dat ze tijdens haar leven zo had geleden. Het motiveert mij ook uit respect voor haar dat ikzelf niet in dezelfde valkuilen kom als zij. Ik ben boos op mijn vader, omdat hij naar anderen toe de indruk wekte dat hij financieel goed voor zijn zielige ex-vrouw bleef zorgen, terwijl hij haar daarmee valse hoop bleef geven dat hij bij haar terug zou komen. Ik was toen ze nog leefde boos op haar familie en vrienden, omdat ze haar niet de aandacht gaven die ze nodig had. Echter ik ben inmiddels gaan inzien dat mijn vader daarin ook een rol heeft gespeeld. Ik voel me schuldig dat ik met mijn eigen problemen het haar ook moeilijk maakte.
Die problemen zijn er ook nog. Ik had eigenlijk jaren geleden daarvoor behandeling nodig van de GGZ, echter ik sta nog steeds op die klote-wachtlijst. Als ik lees wat voor puinzooi het bij de GGZ is en dat mensen met suicidale neigingen ook op een wachtlijst komen van bijna een jaar... Ik vind het moeilijk om ermee om te gaan. Ik ben emotioneel nogal afgestompt en heb veel last van angstklachten. Ik twijfel vaak aan mezelf of ik misschien een heel egocentrisch persoon ben, omdat ik niet op de manier rouw over mijn moeder zoals dat zou moeten.
Tjah, in het algemeen is in een paar maanden al wel duidelijk hoe de situatie is. Ik denk dat hier wat informatie ontbreekt of incorrect isquote:Ik ben boos op mijn vader, omdat hij naar anderen toe de indruk wekte dat hij financieel goed voor zijn zielige ex-vrouw bleef zorgen, terwijl hij haar daarmee valse hoop bleef geven dat hij bij haar terug zou komen
Ik had niet in de gaten dat het AI was. Ik las het wel in jouw vorige post en ik twijfelde wie ik moest geloven.quote:
[..]
Het is respectloos om AI in dit soort gevallen te gebruiken.
Wel een les om voortaan voorzichtiger te zijn met persoonlijke info delen.
|
|
