Moeder plotseling overleden

quote:

Op woensdag 7 mei 2025 12:39 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Of je nu rouwt of niet: je moet hoe dan ook het beste van jouw leven maken en je kan dat alleen doen met de omstandigheden zoals ze zijn.

Als mensen zeggen "Je moet de tijd nemen om te rouwen" slaat dat denk ik op dat je in de maatschappij vaak geacht wordt om niet te zeuren en weer aan het werk te gaan. Stel dat iemand zou zeggen "Mijn moeder is vorige week overleden en ik heb op de begrafenis een traantje gelaten. Nu begint het normale leven weer begonnen. Het heeft toch geen zin om erover te blijven janken dus hop aan het werk!" Dan houdt die persoon zichzelf (in de meeste gevallen) voor de gek. Rouwen houdt in dat je aan een nieuwe situatie moet wennen en dat kan heel moeilijk zijn als iemand die een belangrijke rol speelde in jouw leven, er niet meer is.

Met mij gaat het naar omstandigheden in wezen beter dan toen mijn moeder nog leefde. Maar dat had te maken met dat ik haar jarenlang of eigenlijk tientallen jarenlang vooral had zien aftakelen. Ik maakte mij altijd zorgen om haar, ik deed mijn best om haar te helpen en ikzelf zag zeker mogelijkheden om haar situatie te verbeteren. Ze bleef altijd treuren om mijn vader die haar verliet voor de vrouw waarmee hij jarenlang een stiekeme affaire had. Ik vond het jammer dat ze daarin bleef hangen, want zo'n scheiding gaf haar wel de vrijheid terug om haar aandacht te richten op mensen die haar beter behandelden. Echter zij kon dat niet op die manier zien. Ik had daardoor uiteindelijk ook moeten leren dat zij hele andere behoeftes had om zich gelukkig te kunnen voelen dan ik en haar daarin moest respecteren + dat ik er zelf aan kapot zou gaan als ik mijn energie blijf steken in iemand die continu mijn hulp afwees maar tegelijkertijd wel de verantwoordelijkheid bij mij legde. Ik offerde mezelf teveel op voor haar en andersom offerde zij zich teveel op voor mij. Dat werkt niet. Dat begreep ik wel maar zij niet.

Wat ik al beschreef: Ik heb zelf psychische issues en ik stortte een paar maanden geleden mentaal in. Het was voor de GGZ waarvoor ik nog op de wachtlijst sta, niet genoeg om mij acuut op te nemen, terwijl dat eigenlijk wel nodig was. Godzijdank hadden een paar mensen inclusief mijn moeder mij wel goed opgevangen en de laatste maanden verbleef ik vooral in haar huis, omdat ik niet alleen durfde te zijn. Door deze situatie was ze tijdens de laatste maanden van haar leven niet alleen.

Terug naar jou. Rouwen doe je hoe dan ook. Het beste wat je kan doen, is goed voor jezelf zorgen, dat je gezond eet en een beetje aan lichaamsbeweging doet en dat jouw basis in ieder geval in orde is: een huis wat voldoende schoon en opgeruimd is, administratie op orde en dat je in gevallen van nood bij iemand kan aankloppen. Verder, hoe wil jij graag in het leven staan en in hoeverre is dat realiseerbaar? Als je daar voor jezelf niet uitkomt, kan je op de website van Stichting Mind inspiratie vinden.

quote:

Op woensdag 7 mei 2025 17:33 schreef oppiedoppie het volgende:
Mijn vader woonde al 4 jaar samen met zijn kleindochter, mijn dochter, toen hij op 80 jarige leeftijd een hartaanval kreeg. Mijn dochter heeft hem nog gereanimeerd maar dat mocht niet baten. Is mis hem natuurlijk maar hij is gegaan zoals hij wilde want hij weigerde om naar het ziekenhuis of verzorgingstehuis te gaan. Zonder te hebben geleden dus.
Zijn huis heeft hij aan zijn kleindochter gegeven maar die gaat nog naar school dus die zorg heb ik gekregen tot ze zelfstandig genoeg is om een huis te onderhouden. Komt wel wat op je af na een overlijden zeg.

quote:

maar ik heb jaren ervoor mij er al bij neergelegd dat mijn moeder er eigenlijk niet meer was

quote:

Op zaterdag 26 april 2025 14:00 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Begin april was mijn moeder plotseling overleden. Tenminste, voor buitenstaanders leek het heel plotseling en onverwacht.

Ik heb mijn moeder vooral psychisch zien aftakelen. Ruim 30 jaar geleden besloot mijn vader van haar te scheiden. Dat ging gepaard met een stiekeme affaire vooraf en met leugens en bedrog, dus wat er gebeurde, verdiende niet bepaald een schoonheidsprijs. Maar ja ... zo kan het gaan in het leven. Er zullen hier vast mensen zijn die ook hebben ervaren hoe pijnlijk het is om bedrogen te worden door jouw partner waarmee je misschien wel vele jaren getrouwd was; dan is het niet raar dat je daar jarenlang kapot van bent. Maar uiteindelijk probeer je jezelf bij elkaar te rapen en jouw leven weer vorm te geven. Wellicht zit je in een patroon dat je elke keer de verkeerde partner kiest en bij elke relatie hetzelfde gelazer meemaakt, maar dan heb je ondanks dat gedragspatroon wel ergens door dat je iets moet veranderen om het te kunnen doorbreken.

Mijn moeder kon dat niet. Ze was de eerste jaren na de scheiding wel heel ondernemend om haar leven op te pakken. Ze ging met het vliegtuig reizen, dat kon ze niet toen ze nog getrouwd was met mijn vader die vliegangst had. Maar ze kon hem niet loslaten, ze bleef valse hoop koesteren dat hij bij haar terugkwam. Eigenlijk voelde ze zich eenzaam en zich er overal alleen voor staan, want toen mijn vader wegging, hield dat in dat ze alles zelf moest regelen. Tenminste, ik kan mij voorstellen dat het zo voelt voor een vrouw die eerst getrouwd was en daarna gescheiden. Ondanks dat had ze familie en vrienden die zich over haar bekommerden en bij wie ze kon aankloppen als ze hulp nodig had. Maar dat deed ze nooit. Als mensen aan haar vroegen wat er was, klapte ze dicht, laat staan dat ze vanuit zichzelf om hulp vroeg.

Zo'n kleine 10 jaar geleden begon ik autisme bij haar te vermoeden. Ik wist dat je met zulke vermoedens heel voorzichtig moet zijn en dat bijvoorbeeld "Hij houdt van wiskunde en voert zijn taken volgens vertrouwde volgorde uit" veel te kort door de bocht is. Ik was heel kritisch en meldde mij aan bij praatgroepen voor mensen met ouders met ASS, om voor mezelf aanwijzingen te krijgen of ik met mijn vermoedens op het goede spoor zat of juist niet. Ik kreeg steeds meer aanwijzingen die mijn vermoedens bevestigden en eigenlijk niet iets concreets wat daar juist tegenin ging. Mijn moeder had zich nooit op ASS laten testen, dus hoewel het zeer waarschijnlijk was, weet ik het niet zeker en het doet er verder ook niet toe wat mee betreft. Ik denk dat zo'n diagnose alleen relevant is als het ten eerste de persoon zelf inzicht, helderheid en rust biedt met betrekking tot wie hij/zij als persoon is en hoe hij/zij in het leven wilt staan. Ten tweede zou zo'n diagnose moeten leiden naar de juiste begeleiding en ondersteuning, echter in de praktijk kan dat behoorlijk tegenvallen of zelfs averechts werken.

Ik vond het moeilijk om met haar om te gaan. Ze was enerzijds een heel lieve loyale moeder voor mij, maar anderzijds had ik altijd communicatieproblemen met haar, ik liep op eieren omdat ik bij vrijwel alles wat ik aan haar voorstelde of een negatieve / ontwijkende reactie kreeg of ze reageerde helemaal niet. Non-verbale communicatie ontbrak vrijwel, dus ik moest alles verbaal uitleggen en dan snapte ze het nog niet, dus ik vond het vermoeiend en vooral heel frusterend.

Maar ik vind het nu vooral voor haar verdrietig dat ze zich altijd zo eenzaam voelde. Hoe ouder ze werd, hoe kwetsbaarder. Ik merk bij mensen met ASS vaak dat ze moeite kunnen hebben om hun emoties en behoeftes te verwoorden. Als het heel slecht ging met mijn moeder, leek ze wel een demente 90-jarige vrouw (ze is bij haar overlijden begin 70 jaar geworden). Echter dat had allemaal met gevoelens van eenzaamheid en ze voelde zich minderwaardig. Tijdens haar laatste jaar kwam haar broer wekelijks op bezoek en ze knapte daar mentaal aanzienlijk van op. Ze at alleen niet goed: heel weinig en hetgeen wat ze at, was niet altijd gezond. Ik had haar boeken gegeven over gezond eten, dingen voor haar uitgeprint en dat nam ze wel aan, maar ze las het niet. Ik weet niet precies waaraan ze was overleden. Waarschijnlijk een hartaanval. Ik was die ochtend bij haar thuis. Vanuit een andere kamer leek het voor mij alsof ze boven de wasbak aan het overgeven was, dus ik ging 5 minuten later kijken of alles goed was en trof haar bewusteloos aan in bed. Ik had met de buren nog geprobeerd te reanimeren en via 112 was de ambulance heel snel ter plaatse. Bij nader inzien denk ik dat ze al dood was toen ik haar in bed zag liggen, toen de buren er later bij waren hooguit 5 minuten later, zag ze al paarsig. Hiermee is haar een hoop lijden bij het ouder worden bespaard gebleven.

~~~~~

Ik heb weer nogal van mij afgeschreven.

Ik post dit eigenlijk met de vraag hoe het voor anderen is geweest om hun ouder te verliezen. Mensen vragen aan mij of ik niet heel getraumatiseerde ben om mijn moeder opeens dood in bed aan te treffen, maar ik heb jaren ervoor mij er al bij neergelegd dat mijn moeder er eigenlijk niet meer was. Ik ging 2 weken ervoor met haar naar het ziekenhuis en gek genoeg is dat juist een herinnering die ik koester. Ik moest met haar mee in de taxi en we gingen daarna met de bus terug naar huis. Ze was bij nader inzien toen ontzettend zenuwachtig, echter het viel mij op dat ze bij crisis-situaties zichzelf behoorlijk goed kon herpakken en dan opeens wel goed voor zichzelf kon zorgen en zich hield aan wat de artsen haar vertelden. Toen kwam de moeder een beetje terug zoals ze vroeger was. De moeder die mijn jeugdvrienden allemaal zo'n aardige vrouw vonden.

quote:

Op vrijdag 9 mei 2025 00:21 schreef Fightagainstlife het volgende:

[..]
Wat een diepgaande en emotionele beschrijving van je moeder en je ervaring met haar verlies. Het is duidelijk dat je haar complexe persoonlijkheid, haar worstelingen en haar eenzaamheid hebt gezien en geprobeerd te begrijpen, en dat je als kind en later als volwassene hebt geprobeerd er voor haar te zijn.

Rouw kan zo persoonlijk en onvoorspelbaar zijn. Jij had al een lange tijd ervoor een bepaald besef dat je moeder zichzelf langzaam verloor, dus de manier waarop jij dit nu beleeft is misschien anders dan hoe iemand zou reageren op een totaal onverwacht verlies. Toch kan het vinden van iemand in zo'n situatie enorm ingrijpend zijn, en ik kan me voorstellen dat het je op onverwachte momenten raakt.

Je hebt het gevoel dat je moeder zich haar hele leven eenzaam voelde, en dat is een trieste gedachte. Tegelijkertijd klinkt het alsof je altijd hebt geprobeerd haar te ondersteunen en haar te helpen, op een manier die binnen je mogelijkheden lag. Je hebt geprobeerd haar bewust te maken van gezonde voeding, haar emotioneel te bereiken, en haar op momenten die voor haar belangrijk waren bij te staan. Dat laat zien dat je echt om haar gaf.

Jij vraagt hoe anderen hun ouders hebben verloren en hoe ze dat hebben ervaren. Mensen reageren daar zo verschillend op—sommigen worden overspoeld door verdriet en weten even niet hoe ze verder moeten, anderen voelen opluchting omdat hun ouder niet langer lijdt, weer anderen ervaren een periode van verdoving waarin het verlies pas later volledig binnenkomt. Misschien is het voor jou ook een proces dat zich in verschillende fasen zal uiten.

Hoe voel jij je nu, nu enkele weken zijn verstreken? Heeft het je veranderd in hoe je naar jezelf en je eigen leven kijkt?

quote:

Op woensdag 14 mei 2025 15:03 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]
Ik ervaar dit niet als respectloos hoor. Het sluit aan op mijn situatie.

Hoe zou bijvoorbeeld een vader reageren waarbij zijn zoon overlijdt, echter die zoon is al jaren geleden afgegleden met een drugsverslaving en de vader kon niks doen om zijn zoon te overtuigen zijn leven op een beter spoor te krijgen?

Mijn moeder was niet drugsverslaafd, maar ging op een andere manier kapot en ik heb dat jarenlang machteloos moeten toezien.

Ik ben enerzijds opgelucht dat ze niet langer meer lijdt. Als mensen na hun dood reincarneren, hoop ik dat ze in haar volgend leven meer kracht heeft om zichzelf een beter leven te kunnen gunnen. Ik ben vooral verdrietig dat ze tijdens haar leven zo had geleden. Het motiveert mij ook uit respect voor haar dat ikzelf niet in dezelfde valkuilen kom als zij. Ik ben boos op mijn vader, omdat hij naar anderen toe de indruk wekte dat hij financieel goed voor zijn zielige ex-vrouw bleef zorgen, terwijl hij haar daarmee valse hoop bleef geven dat hij bij haar terug zou komen. Ik was toen ze nog leefde boos op haar familie en vrienden, omdat ze haar niet de aandacht gaven die ze nodig had. Echter ik ben inmiddels gaan inzien dat mijn vader daarin ook een rol heeft gespeeld. Ik voel me schuldig dat ik met mijn eigen problemen het haar ook moeilijk maakte.

Die problemen zijn er ook nog. Ik had eigenlijk jaren geleden daarvoor behandeling nodig van de GGZ, echter ik sta nog steeds op die klote-wachtlijst. Als ik lees wat voor puinzooi het bij de GGZ is en dat mensen met suicidale neigingen ook op een wachtlijst komen van bijna een jaar... Ik vind het moeilijk om ermee om te gaan. Ik ben emotioneel nogal afgestompt en heb veel last van angstklachten. Ik twijfel vaak aan mezelf of ik misschien een heel egocentrisch persoon ben, omdat ik niet op de manier rouw over mijn moeder zoals dat zou moeten.

quote:

Ik ben boos op mijn vader, omdat hij naar anderen toe de indruk wekte dat hij financieel goed voor zijn zielige ex-vrouw bleef zorgen, terwijl hij haar daarmee valse hoop bleef geven dat hij bij haar terug zou komen