Mijn moeder is net na kerst 2023 overleden en ik kan er nu, 16 maanden later, nog steeds met m'n kop niet bij. Ik leef van dag tot dag, in een bubbel, verdoofd. De leuke dingen en dagen gaan aan mij voorbij alsof ze niet gebeuren; Ja, het was vandaag koningsdag, buiten was het feest, de mensen vrolijk. Ik kon me er niet toe zetten, het deed me helemaal niks. Ik ben blij als zo'n dag dan weer snel voorbij is.quote:Op zaterdag 26 april 2025 14:00 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik post dit eigenlijk met de vraag hoe het voor anderen is geweest om hun ouder te verliezen.
Wat heftig zeg om jouw moeder zo te vinden in bed!quote:Op zaterdag 26 april 2025 16:07 schreef Seeburg54 het volgende:
Mijn moeder heb ik begin maart overleden in haar bed gevonden. Ik zie in je verhaal dat jouw moeder ongezond at, dat deed mijn moeder ook. Ze wilde er niks van weten, want volgens haar at ze gezond. Maar als je op een onbewaakt moment vroeg in de ochtend langskomt en je ziet moeders een pizzapunt verorberen om half 9 in de ochtend..tja.
Je zegt het ook al in je verhaal, veel ellende van het ouder worden blijft bespaard. Maar het valt niet mee hoor, het is een heel gemis. Het is ook nog maar net gebeurd, dus het verdriet blijft nog wel een tijdje.
Aan de andere kant wil ik er ook niet in blijven hangen, je moet toch verder.![]()
Veel sterkte gewenst.
Het was inderdaad een schok om haar zo te vinden. De dag voor haar dood was ze nog heel actief geweest, ze is gewoon naar bed gegaan en 's nachts in haar slaap overleden. Op de een of andere manier geeft het me troost dat ze tot het laatst heeft gedaan wat ze fijn vond. Even naar de winkel, naar haar zus. En ook nog snert gekookt. Ongelooflijk toch.quote:Op zondag 27 april 2025 11:19 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Wat heftig zeg om jouw moeder zo te vinden in bed!Tja, zo vond ik die van mij ook weliswaar, echter 5 minuten eerder zag ik haar nog rustig in bed een puzzeltje maken. Toen ik haar vastpakte, was ze nog warm. Ik heb het idee dat het voor jou nog een stuk moeilijker is.
De situatie is nou eenmaal zoals die is. Je zegt "Ik moet verder". Ik hoop dat je snel kan zeggen "Ik wil verder". Haar leven is weliswaar voorbij, maar dat van jou niet
Jij ook heel veel sterkte!!quote:Op zaterdag 26 april 2025 16:07 schreef Seeburg54 het volgende:
Mijn moeder heb ik begin maart overleden in haar bed gevonden. Ik zie in je verhaal dat jouw moeder ongezond at, dat deed mijn moeder ook. Ze wilde er niks van weten, want volgens haar at ze gezond. Maar als je op een onbewaakt moment vroeg in de ochtend langskomt en je ziet moeders een pizzapunt verorberen om half 9 in de ochtend..tja.
Je zegt het ook al in je verhaal, veel ellende van het ouder worden blijft bespaard. Maar het valt niet mee hoor, het is een heel gemis. Het is ook nog maar net gebeurd, dus het verdriet blijft nog wel een tijdje.
Aan de andere kant wil ik er ook niet in blijven hangen, je moet toch verder.![]()
Veel sterkte gewenst.
Dat is heel herkenbaar.quote:Op dinsdag 29 april 2025 20:20 schreef herverwijderd het volgende:
Mijn moeder leeft nog, mijn vader is een jaar of 12 geleden overleden aan kanker. Hij was een hele gesloten man die moeilijk over gevoelens enzo praatte, en het was echt heel kut om hem te zien wegteren en niet met hem te kunnen praten over of hij nog wel verder wilde zo, wat hij eventueel wilde voor zijn uitvaart enzovoorts. Het was ook extreem zwaar voor mijn moeder. Omdat mijn vader altijd alles maar een beetje wegwuifde hadden veel mensen niet door hoe ziek hij werkelijk was, en had ze relatief weinig steun van anderen behalve dan haar kinderen (die verspreid wonen door Europa en er ook niet altijd waren). Toen hij eindelijk stierf was dat een opluchting omdat het lijden voorbij was, maar natuurlijk ook verdrietig. Hij was thuis opgebaard, en ik herinner me nog dat we handdoeken onder zijn trui stopte zodat hij wat meer zichzelf leek. Hij was altijd een kleine dikke man, maar aan het eind van zijn leven was er bijna niets meer van hem over. Ik vind het nog steeds erg dat ik hem niet op de een of andere manier troost heb kunnen bieden. Het laatste dat hij ooit tegen ne zei was "Doe geen dingen die ik ook niet zou doen', de keer daarna dat ik hem zag lag hij in het ziekenhuis aan een morphinepomp en was hij al niet meer bij bewustzijn. Ik heb me in de periode daarna vooral veel zorgen gemaakt om mijn moeder, ze waren toch 45 jaar getrouwd geweest dus dat is nogal wat als je dan ineens alleen bent.
Gelukkig gaat het goed met haar, dat is een grote steun geweest.
Heel veel sterkte, ts en iedereen die rouwt om een ouder.
Dat kan ik mij goed voorstellen. Ik heb het geluk gehad dat ik in huis was en het wel hoorde dat ze doodging, alleen ik dacht dat ze aan het overgeven was in de wasbak. Normaal gesproken zou ik dan direct naar iemand toegaan om te vragen of alles in orde is. Echter door de geschiedenis die ik met mijn moeder heb - dat ze zelf niet goed door leek te hebben hoe ze op anderen overkwam + dat ze defensief reageerde als ik haar wilde helpen, had ik zoiets van "Jezus Chr... daar gaan we weer!" Mijn eigen emoties moet ik op dat soort momenten ook maar wegduwen, want als ik er uiting aan geef, wordt er toch negatief op gereageerd of helemaal niet op gereageerd.quote:Op dinsdag 29 april 2025 20:07 schreef Mutsaers__78 het volgende:
maar één van je eigen ouders zo vinden gun ik helemaal niemand.
Heel voortvarend en kordaat. Meteen de dag na de uitvaart hebben we alles dat haar nog aan de ziekte van mijn vader deed denken (catheters, medicijnen, van die flesjes met drinken die ze je geven als je niet meer kan eten, alles wat je maar kan bedenken) bij elkaar geraapt. De medicijnen hebben we naar de huisarts gebracht, mijn broer wilde die flesjes wel want die doet nogal aan duursport en de rest hebben we allemaal weggegooid.quote:Op woensdag 30 april 2025 17:16 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Hoe is jouw moeder ermee omgegaan?
Hoe gaat het nu met je? Ik hoop dat je je weg een beetje kunt vinden.quote:Op zondag 27 april 2025 11:19 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Wat heftig zeg om jouw moeder zo te vinden in bed!Tja, zo vond ik die van mij ook weliswaar, echter 5 minuten eerder zag ik haar nog rustig in bed een puzzeltje maken. Toen ik haar vastpakte, was ze nog warm. Ik heb het idee dat het voor jou nog een stuk moeilijker is.
De situatie is nou eenmaal zoals die is. Je zegt "Ik moet verder". Ik hoop dat je snel kan zeggen "Ik wil verder". Haar leven is weliswaar voorbij, maar dat van jou niet
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Of je nu rouwt of niet: je moet hoe dan ook het beste van jouw leven maken en je kan dat alleen doen met de omstandigheden zoals ze zijn.quote:Op woensdag 7 mei 2025 07:01 schreef Seeburg54 het volgende:
[..]
Hoe gaat het nu met je? Ik hoop dat je je weg een beetje kunt vinden.
Ik voel aan mezelf dat dit een vreemde periode is in mijn leven. Ik heb niet veel mensen om me heen, maar degenen om me heen zeggen dat ik de tijd moet nemen om te rouwen. Maar hoe dan?
Heftig hoor. Als je mentaal niet op je best bent is een overlijden van een naaste, en zeker je moeder, een heel zware dobber lijkt mij. En toch blijf je overeind, dus ben je sterker dan je denkt.quote:Op woensdag 7 mei 2025 12:39 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Of je nu rouwt of niet: je moet hoe dan ook het beste van jouw leven maken en je kan dat alleen doen met de omstandigheden zoals ze zijn.
Als mensen zeggen "Je moet de tijd nemen om te rouwen" slaat dat denk ik op dat je in de maatschappij vaak geacht wordt om niet te zeuren en weer aan het werk te gaan. Stel dat iemand zou zeggen "Mijn moeder is vorige week overleden en ik heb op de begrafenis een traantje gelaten. Nu begint het normale leven weer begonnen. Het heeft toch geen zin om erover te blijven janken dus hop aan het werk!" Dan houdt die persoon zichzelf (in de meeste gevallen) voor de gek. Rouwen houdt in dat je aan een nieuwe situatie moet wennen en dat kan heel moeilijk zijn als iemand die een belangrijke rol speelde in jouw leven, er niet meer is.
Met mij gaat het naar omstandigheden in wezen beter dan toen mijn moeder nog leefde. Maar dat had te maken met dat ik haar jarenlang of eigenlijk tientallen jarenlang vooral had zien aftakelen. Ik maakte mij altijd zorgen om haar, ik deed mijn best om haar te helpen en ikzelf zag zeker mogelijkheden om haar situatie te verbeteren. Ze bleef altijd treuren om mijn vader die haar verliet voor de vrouw waarmee hij jarenlang een stiekeme affaire had. Ik vond het jammer dat ze daarin bleef hangen, want zo'n scheiding gaf haar wel de vrijheid terug om haar aandacht te richten op mensen die haar beter behandelden. Echter zij kon dat niet op die manier zien. Ik had daardoor uiteindelijk ook moeten leren dat zij hele andere behoeftes had om zich gelukkig te kunnen voelen dan ik en haar daarin moest respecteren + dat ik er zelf aan kapot zou gaan als ik mijn energie blijf steken in iemand die continu mijn hulp afwees maar tegelijkertijd wel de verantwoordelijkheid bij mij legde. Ik offerde mezelf teveel op voor haar en andersom offerde zij zich teveel op voor mij. Dat werkt niet. Dat begreep ik wel maar zij niet.
Wat ik al beschreef: Ik heb zelf psychische issues en ik stortte een paar maanden geleden mentaal in. Het was voor de GGZ waarvoor ik nog op de wachtlijst sta, niet genoeg om mij acuut op te nemen, terwijl dat eigenlijk wel nodig was. Godzijdank hadden een paar mensen inclusief mijn moeder mij wel goed opgevangen en de laatste maanden verbleef ik vooral in haar huis, omdat ik niet alleen durfde te zijn. Door deze situatie was ze tijdens de laatste maanden van haar leven niet alleen.
Terug naar jou. Rouwen doe je hoe dan ook. Het beste wat je kan doen, is goed voor jezelf zorgen, dat je gezond eet en een beetje aan lichaamsbeweging doet en dat jouw basis in ieder geval in orde is: een huis wat voldoende schoon en opgeruimd is, administratie op orde en dat je in gevallen van nood bij iemand kan aankloppen. Verder, hoe wil jij graag in het leven staan en in hoeverre is dat realiseerbaar? Als je daar voor jezelf niet uitkomt, kan je op de website van Stichting Mind inspiratie vinden.
Heftig hoor, je dochter moet wel een bikkel zijn.quote:Op woensdag 7 mei 2025 17:33 schreef oppiedoppie het volgende:
Mijn vader woonde al 4 jaar samen met zijn kleindochter, mijn dochter, toen hij op 80 jarige leeftijd een hartaanval kreeg. Mijn dochter heeft hem nog gereanimeerd maar dat mocht niet baten. Is mis hem natuurlijk maar hij is gegaan zoals hij wilde want hij weigerde om naar het ziekenhuis of verzorgingstehuis te gaan. Zonder te hebben geleden dus.
Zijn huis heeft hij aan zijn kleindochter gegeven maar die gaat nog naar school dus die zorg heb ik gekregen tot ze zelfstandig genoeg is om een huis te onderhouden. Komt wel wat op je af na een overlijden zeg.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |