OS Olympische Spelen 2024
Olympische Spelen 2024
Om een beetje in de stemming te komen probeer ik dit jaar elke dag een deelnemer te bespreken, met wat historie en leuke feitjes. Hopelijk lukt het om het elke dag vol te krijgen, maar het wordt vast lastig 
Here goes:
Dag -107: Mexico
Vanwege mijn username starten we vandaag met Mexico. Qua inwoners het tiende land ter wereld, maar qua Olympische resultaten blijft het land wat achter. In 1968 mocht het land eenmalig de Spelen organiseren, dat was ook meteen de meest succesvolle spelen met 3 medailles in elke kleur. Die Spelen kennen we natuurlijk van alle Amerikaanse atletiekresultaten, van de 100 meter voor het eerst elektronisch geklokt onder de 10 seconden het black power saluut met verder Bob Beamons oude wereldrecord en natuurlijk Dick Fosbury met zijn ´vreemde´ techniek.
In 1900 had Mexico voor het eerst deelgenomen, maar alleen als onderdeel van een gemengd poloteam. Dit was de tijd dat teams bestaande uit sporters uit verschillende landen deel mochten nemen tijdens de eerste 3 Spelen. Het team haalde brons, maar dat staat niet in de Mexicaanse statistieken. Pas in LA 1932 was er voor het eerst een officiele Mexicaanse medaille, bij het Boksen en Schieten. In 1948 haalde het land voor het eerst goud met de springruiters, Mariles pakte individueel goud en zijn teamgenoten behaalden ook een goed resultaat voor het teamgoud. Mariles pakte ook brons bij het team Eventing, die man kon alles met een paard. Daarmee is hij de meest succesvolle Mexicaans olympier ooit, de enige met meerdere gouden medailles. Verder niet zo'n gezellige man, hij heeft iemand neergeschoten en drugs gesmokkeld. Ik zal maar niet beginnen over stereotypen, maar ja. Hier hebben we een foto, ziet er ook al gewoon uit als een boef. Koekoek.
In totaal haalde Mexico 'slechts' 13 goud, verdeeld over heel wat sporten. Er is niet echt een typisch Mexicaanse sport, maar als ik er iets uit moet lichten is het het schoonspringen. In 1956 pakten ze daar goud, maar dat was de enige gouden van 15 medailles in totaal. Amerika en China verslaan bleek onmogelijk door de jaren heen. De afgelopen jaren zijn ze daar ook redelijk actief op, de Mexicanen zijn altijd aanwezig in een aantal finales en pakken iedere editie wel hun medaille mee. De laatste keer goud was alweer in 2012, bij het voetbal. 2-1 tegen Brazilië, weer geen voetbalgoud voor het voetbalgekke land. Vier jaar later zou het wel lukken, maar voor Mexico kon het niet mis. Chicharito en Dos Santos waren toen nog grote talenten. Vier jaar geleden werd alleen vier keer brons gehaald.
In Parijs heeft Mexico al 63 deelnemers die mee mogen doen. Bij het boogschieten hebben ze een damesteam, dat doet nog even pijn want daardoor hebben WIJ nog geen damesteam
Verder hebben ze bij het schoonspringen weer bij 7 van de 8 onderdelen deelname, dat is toch echt geen toeval. Geen voetbalteam dit jaar, dat is dan weer jammer. Schoonspringen en Boogschieten lijken de beste kansen op een medaille, de tijd dat er wat vaker goud werd gehaald is toch wel geweest voor Mexico. Maar we mogen altijd blijven hopen. Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen. Of bij het Boksen ofzo, weet ik het.
Here goes:Dag -107: Mexico
Vanwege mijn username starten we vandaag met Mexico. Qua inwoners het tiende land ter wereld, maar qua Olympische resultaten blijft het land wat achter. In 1968 mocht het land eenmalig de Spelen organiseren, dat was ook meteen de meest succesvolle spelen met 3 medailles in elke kleur. Die Spelen kennen we natuurlijk van alle Amerikaanse atletiekresultaten, van de 100 meter voor het eerst elektronisch geklokt onder de 10 seconden het black power saluut met verder Bob Beamons oude wereldrecord en natuurlijk Dick Fosbury met zijn ´vreemde´ techniek.
In 1900 had Mexico voor het eerst deelgenomen, maar alleen als onderdeel van een gemengd poloteam. Dit was de tijd dat teams bestaande uit sporters uit verschillende landen deel mochten nemen tijdens de eerste 3 Spelen. Het team haalde brons, maar dat staat niet in de Mexicaanse statistieken. Pas in LA 1932 was er voor het eerst een officiele Mexicaanse medaille, bij het Boksen en Schieten. In 1948 haalde het land voor het eerst goud met de springruiters, Mariles pakte individueel goud en zijn teamgenoten behaalden ook een goed resultaat voor het teamgoud. Mariles pakte ook brons bij het team Eventing, die man kon alles met een paard. Daarmee is hij de meest succesvolle Mexicaans olympier ooit, de enige met meerdere gouden medailles. Verder niet zo'n gezellige man, hij heeft iemand neergeschoten en drugs gesmokkeld. Ik zal maar niet beginnen over stereotypen, maar ja. Hier hebben we een foto, ziet er ook al gewoon uit als een boef. Koekoek.
In totaal haalde Mexico 'slechts' 13 goud, verdeeld over heel wat sporten. Er is niet echt een typisch Mexicaanse sport, maar als ik er iets uit moet lichten is het het schoonspringen. In 1956 pakten ze daar goud, maar dat was de enige gouden van 15 medailles in totaal. Amerika en China verslaan bleek onmogelijk door de jaren heen. De afgelopen jaren zijn ze daar ook redelijk actief op, de Mexicanen zijn altijd aanwezig in een aantal finales en pakken iedere editie wel hun medaille mee. De laatste keer goud was alweer in 2012, bij het voetbal. 2-1 tegen Brazilië, weer geen voetbalgoud voor het voetbalgekke land. Vier jaar later zou het wel lukken, maar voor Mexico kon het niet mis. Chicharito en Dos Santos waren toen nog grote talenten. Vier jaar geleden werd alleen vier keer brons gehaald.
:format(jpeg)/cdn.vox-cdn.com/photo_images/7248730/20120603_lbm_an4_151.jpg)
In Parijs heeft Mexico al 63 deelnemers die mee mogen doen. Bij het boogschieten hebben ze een damesteam, dat doet nog even pijn want daardoor hebben WIJ nog geen damesteam
Verder hebben ze bij het schoonspringen weer bij 7 van de 8 onderdelen deelname, dat is toch echt geen toeval. Geen voetbalteam dit jaar, dat is dan weer jammer. Schoonspringen en Boogschieten lijken de beste kansen op een medaille, de tijd dat er wat vaker goud werd gehaald is toch wel geweest voor Mexico. Maar we mogen altijd blijven hopen. Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen. Of bij het Boksen ofzo, weet ik het.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Ambitieus! Leuk initiatief @Mexicanobakker
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Eén regerend wereldkampioene in een olympische klasse en één in de niet-olympische +87kg (maar die doet bij +80kg mee), het hoeft niet eens zo gek te lopen daarquote:Op woensdag 10 april 2024 17:13 schreef Mexicanobakker het volgende:
Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen.
En met Osmar Olvera inderdaad een topschoonspringer, die prima voor een medaille kan gaan. Als ik Mexicaan was, had ik goede hoop.
Verder tof idee dit, nu al zin in de volgende
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -106: Mali
Mali. Een Afrikaans land, ongeveer even groot als Nederland qua inwoneraantal. Ook een van de armste landen ter wereld. Dan heb je eigenlijk alles al tegen qua Olympische mogelijheden, zeker in Afrika waar de breedte aan sporten al beperkt is. Mali is overwegend Islamitisch, iets wat ook zeker nog relevant gaat zijn. Komen we straks op. Eerst even een mooi vlaggetje.
Dit is een oudje. De religekkies in Mali hadden besloten dat het zonder dat mannetje moest. Zonde, dit was namelijk nog wel een vlag met iets unieks. Nu is het 'gewoon' groen-geel-rood, zoals half Afrika vlaggen heeft met die drie kleuren in volstrekt willekeurige volgordes en vormen. Goed, genoeg over het land zelf, laten we het over de Olympische Spelen hebben.
Waar we gisteren bij Mexico enige verbazing konden hebben over 'slechts' 13 goud in de historie zal het jullie niet verbazen dat het in Mali nog minder is. Hoe veel keer minder? Nou, precies nul keer minder. Want ze hebben er exact nul. Ook geen zilver en brons. Nee, Mali is een van die vele landen zonder medaille en ook wel een van de grootste landen voor wie dat geldt, al hebben we zeker op inwoneraantal wel een paar schrijnender gevallen zoals Bangladesh en DR Congo, die denk ik niet zullen passeren in deze reeks maar toch even genoemd mogen worden. Dat zijn landen die toch nog meer dan vijf keer zo groot zijn qua inwoneraantal.
Mali deed voor het eerst mee in 1964. Dat was met dergelijke onbekende namen dat wikipedia er geen namen aan geeft, toch jammer. In 1968 staat er wel een naam bij van een verliezende bokser. Bagayogo. Ofzo. In 1972 hadden ze 3 deelnemers, maar opnieuw geen idee. In 1976 was er de Afrikaanse boycot in de toch wel magere jaren van de Spelen, aanslag hier en boycot daar, treurigheid alom.
In de jaren erna was Ousmane Diarra een vaste Malinese waarde. Hij deed in 1988, 1992 en 1996 mee en haalde in die tijd door bij de beste 40 van de wereld te lopen twee keer de tweede ronde. De eerste kleine overwinningen voor Mali. In 1992 deed het land ook mee bij Judo, maar ook daar zonder succes. Het was steeds een drietal atleten dat meedeed in die tijd voor het land.
Vanaf 2004 werd het beter. Mali wist zich in 2004 en 2008 te kwalificeren bij een teamsport: Herenvoetbal in 2004 en damesbasketbal in 2008. Tenema N'Diaye scoorde 4 keer en Mali haalde in 2004 zowaar een kwartfinale, de eerste serieuze resultaten op de Spelen waren een feit. Italië scoorde in de 116e minuut van de verlenging de 0-1, dat zijn statistieken waar je in Nederland nog steeds boze gezichten van ziet.
De basketballers hadden in 2008 minder succes, zij verloren alle wedstrijden. De 23 en 17 deelnemers voor Mali van die twee edities zijn de hoogste aantallen van afgelopen edities. In 2012 was het grootste succes: Taekwondoka Daba Keita haalde de halve finale maar verloor daar uiteindelijk met 6-4, opnieuw van een Italiaan. Maar tot overmaat van ramp was de bronzen finale een walkover door een blessure bij Keita. De kans op een eerste medaille verkeken, uiterst zuur. Het altijd onvoorspelbare Taekwondo levert wel weer bij dit soort landen. Dat redt die sport wel voor mij want verder blijft het een beetje vaag. Hieronder geeft hij een flinke veeg, zo in het rood.
Ondanks dat succes waren de afgelopen twee edities mager. Vroege nederlagen bij de enige twee deelnemende Taekwondokas en nog wat deelnemen zonder succes bij quotumsporten Atletiek en Zwemmen, tsja.
Waarom kies ik dan voor Mali vandaag? Nou, er gloort hoop. Maar ook een beetje angst. Maar vooral hoop. Mali heeft namelijk al 18 gekwalificeerde deelnemers. Een voetbalelftal, jawel. Naast Taekwondo de enige sport die ik als kans zie voor het land op een medaille. Dit is ook echt een gouden kans, want het voetbaltoernooi is lachwekkend zwak bezet. Spanje, Frankrijk, Argentinië, dat is het wel. Mali heeft ook nog eens de lachwekkende groep. Paraguay, een land dat ik later nog wel ga bespreken denk ik, die mogen ook ver komen op dit toernooi wat mij betreft. Verder een team uit de AFC, geen appeltje eitje maar ook niet onverslaanbaar. Horen we later deze maand, wie dat is. Had ik trouwens al gezegd dat Mali nogal Islamitisch is? Dat gaat wel een probleem zijn. In deze groep zitten ook de vrienden van Israel, en laten we zeggen dat dat land zich niet op de kaart heeft gezet de laatste maanden. Wat je er nu ook van mag vinden, ik betwijfel of Mali dat nu een heel sympathiek land vindt. Laten we hopen dat er geen boycot ACT komt, ik heb daar heel weinig zin in. Dit is de kans op de allereerste Malinese medaille, die laat ik mij niet door mijn neus boren door Hamas, Netanyahu of wie dan ook. Nouja, behalve als ze in de kwartfinale tegen Spanje moeten.
Mali. Een Afrikaans land, ongeveer even groot als Nederland qua inwoneraantal. Ook een van de armste landen ter wereld. Dan heb je eigenlijk alles al tegen qua Olympische mogelijheden, zeker in Afrika waar de breedte aan sporten al beperkt is. Mali is overwegend Islamitisch, iets wat ook zeker nog relevant gaat zijn. Komen we straks op. Eerst even een mooi vlaggetje.
Dit is een oudje. De religekkies in Mali hadden besloten dat het zonder dat mannetje moest. Zonde, dit was namelijk nog wel een vlag met iets unieks. Nu is het 'gewoon' groen-geel-rood, zoals half Afrika vlaggen heeft met die drie kleuren in volstrekt willekeurige volgordes en vormen. Goed, genoeg over het land zelf, laten we het over de Olympische Spelen hebben.
Waar we gisteren bij Mexico enige verbazing konden hebben over 'slechts' 13 goud in de historie zal het jullie niet verbazen dat het in Mali nog minder is. Hoe veel keer minder? Nou, precies nul keer minder. Want ze hebben er exact nul. Ook geen zilver en brons. Nee, Mali is een van die vele landen zonder medaille en ook wel een van de grootste landen voor wie dat geldt, al hebben we zeker op inwoneraantal wel een paar schrijnender gevallen zoals Bangladesh en DR Congo, die denk ik niet zullen passeren in deze reeks maar toch even genoemd mogen worden. Dat zijn landen die toch nog meer dan vijf keer zo groot zijn qua inwoneraantal.
Mali deed voor het eerst mee in 1964. Dat was met dergelijke onbekende namen dat wikipedia er geen namen aan geeft, toch jammer. In 1968 staat er wel een naam bij van een verliezende bokser. Bagayogo. Ofzo. In 1972 hadden ze 3 deelnemers, maar opnieuw geen idee. In 1976 was er de Afrikaanse boycot in de toch wel magere jaren van de Spelen, aanslag hier en boycot daar, treurigheid alom.
In de jaren erna was Ousmane Diarra een vaste Malinese waarde. Hij deed in 1988, 1992 en 1996 mee en haalde in die tijd door bij de beste 40 van de wereld te lopen twee keer de tweede ronde. De eerste kleine overwinningen voor Mali. In 1992 deed het land ook mee bij Judo, maar ook daar zonder succes. Het was steeds een drietal atleten dat meedeed in die tijd voor het land.
Vanaf 2004 werd het beter. Mali wist zich in 2004 en 2008 te kwalificeren bij een teamsport: Herenvoetbal in 2004 en damesbasketbal in 2008. Tenema N'Diaye scoorde 4 keer en Mali haalde in 2004 zowaar een kwartfinale, de eerste serieuze resultaten op de Spelen waren een feit. Italië scoorde in de 116e minuut van de verlenging de 0-1, dat zijn statistieken waar je in Nederland nog steeds boze gezichten van ziet.
De basketballers hadden in 2008 minder succes, zij verloren alle wedstrijden. De 23 en 17 deelnemers voor Mali van die twee edities zijn de hoogste aantallen van afgelopen edities. In 2012 was het grootste succes: Taekwondoka Daba Keita haalde de halve finale maar verloor daar uiteindelijk met 6-4, opnieuw van een Italiaan. Maar tot overmaat van ramp was de bronzen finale een walkover door een blessure bij Keita. De kans op een eerste medaille verkeken, uiterst zuur. Het altijd onvoorspelbare Taekwondo levert wel weer bij dit soort landen. Dat redt die sport wel voor mij want verder blijft het een beetje vaag. Hieronder geeft hij een flinke veeg, zo in het rood.
Ondanks dat succes waren de afgelopen twee edities mager. Vroege nederlagen bij de enige twee deelnemende Taekwondokas en nog wat deelnemen zonder succes bij quotumsporten Atletiek en Zwemmen, tsja.
Waarom kies ik dan voor Mali vandaag? Nou, er gloort hoop. Maar ook een beetje angst. Maar vooral hoop. Mali heeft namelijk al 18 gekwalificeerde deelnemers. Een voetbalelftal, jawel. Naast Taekwondo de enige sport die ik als kans zie voor het land op een medaille. Dit is ook echt een gouden kans, want het voetbaltoernooi is lachwekkend zwak bezet. Spanje, Frankrijk, Argentinië, dat is het wel. Mali heeft ook nog eens de lachwekkende groep. Paraguay, een land dat ik later nog wel ga bespreken denk ik, die mogen ook ver komen op dit toernooi wat mij betreft. Verder een team uit de AFC, geen appeltje eitje maar ook niet onverslaanbaar. Horen we later deze maand, wie dat is. Had ik trouwens al gezegd dat Mali nogal Islamitisch is? Dat gaat wel een probleem zijn. In deze groep zitten ook de vrienden van Israel, en laten we zeggen dat dat land zich niet op de kaart heeft gezet de laatste maanden. Wat je er nu ook van mag vinden, ik betwijfel of Mali dat nu een heel sympathiek land vindt. Laten we hopen dat er geen boycot ACT komt, ik heb daar heel weinig zin in. Dit is de kans op de allereerste Malinese medaille, die laat ik mij niet door mijn neus boren door Hamas, Netanyahu of wie dan ook. Nouja, behalve als ze in de kwartfinale tegen Spanje moeten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Ter aanvulling: in de podcast Podcatlas worden alle landen van de wereld besproken en ook vaak hun Olympische prestaties.
Ja, dat is een welbekende ja. Maar hier is de OS (en ook komende OS) natuurlijk de focus.quote:Op donderdag 11 april 2024 21:32 schreef Meridiaan het volgende:
Ter aanvulling: in de podcast Podcatlas worden alle landen van de wereld besproken en ook vaak hun Olympische prestaties.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -105: Nieuw-Zeeland
2 van de landen die we hebben gehad waren niet de beste landen in de Olympische historie naar rato. Vandaag gaan we eens de andere kant op: Nieuw-Zeeland is een van de meest succesvolle landen in de Olympische historie. Het is volgens mijn statistieken het verst van het Nederlands vasteland afgelegen land met een NOC. Dat is op zichzelf al een prestatie. Vijf miljoen inwoners is het land rijk, dat is dus meer dan 3x zo weinig als Nederland.
Nieuw-Zeeland is het tweede grootste land van Oceanië en heeft jaren onder het juk van de Britten geleefd. Dat is ook te zien in de Olympische historie. In de edities van 1900 en 1904 deden ze mee onder de Britse vlag. Ook Australië hoorde in die tijd nog bij de Britten, maar zij hadden wel een apart team. In 1908 werd echter besloten dat Australazië apart deel mocht nemen en hier hoorde Nieuw-Zeeland ook bij. Vier jaar later was het weer raak. Hier een mooie vlag, de vlag van Australazië.
Na de eerste wereldoorlog was de wereldpolitiek veranderd. Zo ook voor Australië en Nieuw-Zeeland, waardoor zij als eigen natie deelnamen aan de Spelen. Tijdens het interbellum deed het land iets knaps: Elke keer haalden ze precies 1 medaille. Darcy Harflied won voor het eerst brons bij het roeien, vier jaar later werd er op de 100 meter opnieuw brons gehaald. In Amsterdam won het land voor het eerst goud, ditmaal bij het boksen. In 1932 was er een zilveren medaille en vier jaar later weer goud, ditmaal op de 1500 meter. Het werd vaak ook nog eens gedaan door vrij kleine delegaties, al deden er in 1932 21 Nieuw-Zeelanders mee.
Na de tweede wereldoorlog begon het nog moeizaam met geen enkele medaille in Londen, maar sindsdien was het op de boycotspelen van Moskou na (slechts 4 deelnemers) altijd raak met gouden medailles. Nieuw-Zeeland begon sterker en sterker te worden met het hoogtepunt tot toen toe 1964. Peter Snell was een man van zijn woord: Hij won in 1960 al de 800 meter en in Tokio was hij de beste op de middendubbel: 800 én 1500 meter waren raak, iets wat daarna ook niet meer werd gedaan. In de sporthistorie van Nieuw-Zeeland echt een grote naam.
In die jaren was het vooral Atletiek, al scoorden de watersporten ook goed. Zwemmen, Roeien, Zeilen. Niet gek voor een eiland. Ook werd in 1976 het Hockeytoernooi gewonnen. Maar het ultieme succes kwam in 1984. Toen haalde Nieuw-Zeeland maar liefst 8 goud, meer dan elke andere editie. Natuurlijk, veel oostbloklanden waren zoek, maar het was toch een knappe prestatie. Vooral vier maal kanogoud sprak tot de verbeelding. De achtste plaats op de (onofficiele) medaillespiegel was een knap resultaat. Ian Ferguson pakte 3 maal goud in de K1, K2 en K4. Vier jaar later pakte hij weer goud, waarmij hij de meest succesvolle mannelijke Olympier uit het land is.
Sinds die tijd waren het wel echt het zeilen, kanosprint en roeien waar Nieuw-Zeeland op moest scoren. Meestal lukt dat vrij aardig, al vielen gek genoeg de Spelen in Sydney erg tegen. Laat ik wel even noemen dat Mark Todd, die in 1984 al goud won, toen ook nog eens brons won bij het Eventing. Qua aantal medailles schiet Nieuw-Zeeland de laatste jaren aardig de lucht in, in 2016 haalden ze er 18 en in Tokio was het 20 keer raak. Daarbij helpt natuurlijk de toevoeging van Rugby Sevens, waar ze bij de dames zilver en goud hebben gepakt en bij de heren in Tokio ook zilver pakten. Oh, en Lisa Carrington. Een bekende naam voor de sportvolger met 5 maal kanogoud, maar in de Nederlandse huiskamer niet bekend. Nog even een uitstapje naar de winter: In 1992 was Annelise Coberger de eerste atlete(/atleet) die van het zuidelijk halfrond komt met een wintermedaille. Zilver. Het duurde wel tot 2022 voordat er goud werd gepakt. De showsporten zorgden voor dubbel succes in Beijing.
Wat gaat 2024 brengen? Ik verwacht toch weer minimaal 15 medailles. Wat zijn kansen? Carrington is er nog steeds bij, die zesde gouden medaille mag er toch komen wat mij betreft. Rugby Sevens natuurlijk, ondanks dat ik stiekem toch weer op Fiji hoop is dat ook altijd leuk. Ik kijk ook uit naar Ellesse Andrews op de fiets. Ik ben fan. Tijd om die vervelende Duitse spurtbrigade wat te laten zien. Vier jaar geleden was een of andere Nederlander nog wat beter op de Keirin, maar die tijd is geweest.
Oh, en ze doen natuurlijk mee op het voetbaltoernooi. Lekker makkelijk, gratis kwalificeren bij dat soort teamtoernooien omdat je alleen maar tegen Fiji en Samoa speelt. Zo kan zelfs Nederland zich nog kwalificeren joh, Ik kijk er in ieder geval weer naar uit om ze bij het hockey en voetbal te zien, en natuurlijk weer ouderwets schroeien over het water.
2 van de landen die we hebben gehad waren niet de beste landen in de Olympische historie naar rato. Vandaag gaan we eens de andere kant op: Nieuw-Zeeland is een van de meest succesvolle landen in de Olympische historie. Het is volgens mijn statistieken het verst van het Nederlands vasteland afgelegen land met een NOC. Dat is op zichzelf al een prestatie. Vijf miljoen inwoners is het land rijk, dat is dus meer dan 3x zo weinig als Nederland.
Nieuw-Zeeland is het tweede grootste land van Oceanië en heeft jaren onder het juk van de Britten geleefd. Dat is ook te zien in de Olympische historie. In de edities van 1900 en 1904 deden ze mee onder de Britse vlag. Ook Australië hoorde in die tijd nog bij de Britten, maar zij hadden wel een apart team. In 1908 werd echter besloten dat Australazië apart deel mocht nemen en hier hoorde Nieuw-Zeeland ook bij. Vier jaar later was het weer raak. Hier een mooie vlag, de vlag van Australazië.
Na de eerste wereldoorlog was de wereldpolitiek veranderd. Zo ook voor Australië en Nieuw-Zeeland, waardoor zij als eigen natie deelnamen aan de Spelen. Tijdens het interbellum deed het land iets knaps: Elke keer haalden ze precies 1 medaille. Darcy Harflied won voor het eerst brons bij het roeien, vier jaar later werd er op de 100 meter opnieuw brons gehaald. In Amsterdam won het land voor het eerst goud, ditmaal bij het boksen. In 1932 was er een zilveren medaille en vier jaar later weer goud, ditmaal op de 1500 meter. Het werd vaak ook nog eens gedaan door vrij kleine delegaties, al deden er in 1932 21 Nieuw-Zeelanders mee.
Na de tweede wereldoorlog begon het nog moeizaam met geen enkele medaille in Londen, maar sindsdien was het op de boycotspelen van Moskou na (slechts 4 deelnemers) altijd raak met gouden medailles. Nieuw-Zeeland begon sterker en sterker te worden met het hoogtepunt tot toen toe 1964. Peter Snell was een man van zijn woord: Hij won in 1960 al de 800 meter en in Tokio was hij de beste op de middendubbel: 800 én 1500 meter waren raak, iets wat daarna ook niet meer werd gedaan. In de sporthistorie van Nieuw-Zeeland echt een grote naam.
In die jaren was het vooral Atletiek, al scoorden de watersporten ook goed. Zwemmen, Roeien, Zeilen. Niet gek voor een eiland. Ook werd in 1976 het Hockeytoernooi gewonnen. Maar het ultieme succes kwam in 1984. Toen haalde Nieuw-Zeeland maar liefst 8 goud, meer dan elke andere editie. Natuurlijk, veel oostbloklanden waren zoek, maar het was toch een knappe prestatie. Vooral vier maal kanogoud sprak tot de verbeelding. De achtste plaats op de (onofficiele) medaillespiegel was een knap resultaat. Ian Ferguson pakte 3 maal goud in de K1, K2 en K4. Vier jaar later pakte hij weer goud, waarmij hij de meest succesvolle mannelijke Olympier uit het land is.
Sinds die tijd waren het wel echt het zeilen, kanosprint en roeien waar Nieuw-Zeeland op moest scoren. Meestal lukt dat vrij aardig, al vielen gek genoeg de Spelen in Sydney erg tegen. Laat ik wel even noemen dat Mark Todd, die in 1984 al goud won, toen ook nog eens brons won bij het Eventing. Qua aantal medailles schiet Nieuw-Zeeland de laatste jaren aardig de lucht in, in 2016 haalden ze er 18 en in Tokio was het 20 keer raak. Daarbij helpt natuurlijk de toevoeging van Rugby Sevens, waar ze bij de dames zilver en goud hebben gepakt en bij de heren in Tokio ook zilver pakten. Oh, en Lisa Carrington. Een bekende naam voor de sportvolger met 5 maal kanogoud, maar in de Nederlandse huiskamer niet bekend. Nog even een uitstapje naar de winter: In 1992 was Annelise Coberger de eerste atlete(/atleet) die van het zuidelijk halfrond komt met een wintermedaille. Zilver. Het duurde wel tot 2022 voordat er goud werd gepakt. De showsporten zorgden voor dubbel succes in Beijing.
Wat gaat 2024 brengen? Ik verwacht toch weer minimaal 15 medailles. Wat zijn kansen? Carrington is er nog steeds bij, die zesde gouden medaille mag er toch komen wat mij betreft. Rugby Sevens natuurlijk, ondanks dat ik stiekem toch weer op Fiji hoop is dat ook altijd leuk. Ik kijk ook uit naar Ellesse Andrews op de fiets. Ik ben fan. Tijd om die vervelende Duitse spurtbrigade wat te laten zien. Vier jaar geleden was een of andere Nederlander nog wat beter op de Keirin, maar die tijd is geweest.
Oh, en ze doen natuurlijk mee op het voetbaltoernooi. Lekker makkelijk, gratis kwalificeren bij dat soort teamtoernooien omdat je alleen maar tegen Fiji en Samoa speelt. Zo kan zelfs Nederland zich nog kwalificeren joh, Ik kijk er in ieder geval weer naar uit om ze bij het hockey en voetbal te zien, en natuurlijk weer ouderwets schroeien over het water.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tsitsipas bij het tennis misschien, met een wat gunstige loting.quote:
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
[ afbeelding ]
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
[ afbeelding ]
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
[ afbeelding ]
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
Ja Sakkari zou ook zomaar kunnen.quote:
[..]
Tsitsipas bij het tennis misschien, met een wat gunstige loting.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Griekenland goden. Ik verbaas me altijd dat ze niet beter zijn in zeilen. Ze zeilen hier wat af.quote:
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
[ afbeelding ]
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
[ afbeelding ]
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
[ afbeelding ]
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
No bitch to me
Dag -103: Kosovo
Nu een land wat volgens sommigen geen land is. WIJ van Spanje bijvoorbeeld, WIJ zijn bang dat anders Catalonië ook zegt 'doei wij zijn onafhankelijk'. Altijd flauw, die wereldpolitiek. Maar goed, Kosovo heeft dus wel een eigen NOC. In 2013 zijn er tussen Servië en Kosovo afspraken gemaakt. Daarna kon Kosovo mee gaan doen, in 2014 was het beklonken. Dat betekende deelname in 2016 voor het land met 1.8 miljoen inwoners.
Het land is overwegend Islamitisch, bestaande uit een Albanese minderheid is dat niet gek. In dit geval maakt dat niet zoveel uit als bij Mali, er is nog geen Israelische tegenstand gespot. Maar ja, dan gaan we maar meteen naar de sport waar Kosovo goed in is: Judo. Judo is een sport met een historie. Zowel in 2016 als in 2021 waren er Islamitische judoka's die niet tegen een Israeliër mochten vechten en daarom zich ziek wisten te melden. Schandalig, laat de sport gewoon de sport. Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Terug naar Kosovo. Ze hebben in totaal al 7 judoka's gestuurd. In 2016 waren er slechts twee, maar Kelmendi pakte wel meteen goud. Ze was pas de derde deelneemster, er had al iemand voor Kosovo gefietst en daarna had er nog iemand met een geweer geschoten, ongeveer tegelijkertijd. Kelmendi won een paar keer op strafjes maar won de finale overtuigend. Goud, erg mooi. Een knappe prestatie.
Nora Gjakova was er al na twee ronden uit, maar vijf jaar later kwam ze sterker terug en pakte goud, nadat ook Krasniqi al goud had gepakt. De judodames scoren. Akil had op dezelfde dag als Nora ook kunnen scoren, maar werd eruit gegooid in de kwartfinale en de eerstvolgende herkansing. Geen dubbele medaille voor broer en zus, wat de Abe's een dag eerder wel deden.
Dit jaar is ook Krasniqi weer favoriet in haar klasse en Nora zal ook weer flink kunnen scoren, maar de Canadese tegenstandster zal zeker pittig zijn. Ook een nieuwe judoka, Laura Fazliu, lijkt een serieuze kanshebber. Het blijft opvallend hoe sterk Kosovo is, zeker omdat Albanië nog nooit gescoord heeft. Het zou echt bizar zijn als het 3x goud wordt, maar een keer een andere medaille blijft waarschijnlijker. Ik ben zeer benieuwd. Verder is er nog alleen een bokser bij voor Kosovo, al moeten de kneuzenplekjes nog worden uitgedeeld, het blijft opvallend.
Nu een land wat volgens sommigen geen land is. WIJ van Spanje bijvoorbeeld, WIJ zijn bang dat anders Catalonië ook zegt 'doei wij zijn onafhankelijk'. Altijd flauw, die wereldpolitiek. Maar goed, Kosovo heeft dus wel een eigen NOC. In 2013 zijn er tussen Servië en Kosovo afspraken gemaakt. Daarna kon Kosovo mee gaan doen, in 2014 was het beklonken. Dat betekende deelname in 2016 voor het land met 1.8 miljoen inwoners.
Het land is overwegend Islamitisch, bestaande uit een Albanese minderheid is dat niet gek. In dit geval maakt dat niet zoveel uit als bij Mali, er is nog geen Israelische tegenstand gespot. Maar ja, dan gaan we maar meteen naar de sport waar Kosovo goed in is: Judo. Judo is een sport met een historie. Zowel in 2016 als in 2021 waren er Islamitische judoka's die niet tegen een Israeliër mochten vechten en daarom zich ziek wisten te melden. Schandalig, laat de sport gewoon de sport. Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Terug naar Kosovo. Ze hebben in totaal al 7 judoka's gestuurd. In 2016 waren er slechts twee, maar Kelmendi pakte wel meteen goud. Ze was pas de derde deelneemster, er had al iemand voor Kosovo gefietst en daarna had er nog iemand met een geweer geschoten, ongeveer tegelijkertijd. Kelmendi won een paar keer op strafjes maar won de finale overtuigend. Goud, erg mooi. Een knappe prestatie.
Nora Gjakova was er al na twee ronden uit, maar vijf jaar later kwam ze sterker terug en pakte goud, nadat ook Krasniqi al goud had gepakt. De judodames scoren. Akil had op dezelfde dag als Nora ook kunnen scoren, maar werd eruit gegooid in de kwartfinale en de eerstvolgende herkansing. Geen dubbele medaille voor broer en zus, wat de Abe's een dag eerder wel deden.
Dit jaar is ook Krasniqi weer favoriet in haar klasse en Nora zal ook weer flink kunnen scoren, maar de Canadese tegenstandster zal zeker pittig zijn. Ook een nieuwe judoka, Laura Fazliu, lijkt een serieuze kanshebber. Het blijft opvallend hoe sterk Kosovo is, zeker omdat Albanië nog nooit gescoord heeft. Het zou echt bizar zijn als het 3x goud wordt, maar een keer een andere medaille blijft waarschijnlijker. Ik ben zeer benieuwd. Verder is er nog alleen een bokser bij voor Kosovo, al moeten de kneuzenplekjes nog worden uitgedeeld, het blijft opvallend.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Mollaei heeft met zijn gedragingen door de jaren heen ongeveer alle welwillende Iraanse judoka's een mes in de rug gestoken, helaas weet ik niet meer exact hoe het allemaal ging, maar het was allemaal niet netjes, om het zo maar te zeggen. Maar goed, hij heeft het allemaal lekker in de marketing kunnen zetten met hulp van de wereldjudobond, beetje doen alsof hij een vluchteling is, mooie verhaaltjes met uitkomen voor Mongolië en nu dan weer Azerbeidzjan. We wachten vooral op het boek of iets dergelijks, zodat hij ook daar lekker mee binnen kan lopen.quote:
Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Geen fan van Mollaei. Gelukkig ben ik geen Iraanse judofan, dan was het helemaal kut geweest
Ik juich overigens wel graag voor Kosovo. Vooral heerlijk als Serviërs huilend roepen dat die medaille eigenlijk van HUN is.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Ik wist dat deze reactie ging komenquote:Op zondag 14 april 2024 21:14 schreef heywoodu het volgende:
Mollaei heeft met zijn gedragingen door de jaren heen ongeveer alle welwillende Iraanse judoka's een mes in de rug gestoken, helaas weet ik niet meer exact hoe het allemaal ging, maar het was allemaal niet netjes, om het zo maar te zeggen. Maar goed, hij heeft het allemaal lekker in de marketing kunnen zetten met hulp van de wereldjudobond, beetje doen alsof hij een vluchteling is, mooie verhaaltjes met uitkomen voor Mongolië en nu dan weer Azerbeidzjan. We wachten vooral op het boek of iets dergelijks, zodat hij ook daar lekker mee binnen kan lopen.
Mollaei is ook geen makkelijke jongen, maar ik vind het wel een goede zaak dat hij die hele zaak daar flink op zijn nummer heeft gezet. De bond, that is. Laat dit gezeik nu eens buiten de sport. Van de andere kant heeft hij het ook alleen maar meer opgeklopt, dat maakt het lastig. Maar deze situatie door laten etteren ging ook niet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Verre van een potentiële medaille, maar Griekenland kan zich begin juli in Piraeus nog plaatsen voor het basketbaltoernooi. Pluspunt: Giannis Antetokounmpo heeft deelname toegezegd. Minpunt: ze hebben geloot tegen het veel betere Slovenië met ene Doncic.quote:
Nu ben ik verder niet zo thuis in de Griekse atleten, maar dat lijkt me op gevoel toch de grootste (letterlijk en figuurlijk) die ze hebben.
Put these foolish ambitions to rest.
Toptopic. 
I think that it’s extraordinarily important that we in computer science keep fun in computing
For all who deny the struggle, the triumphant overcome
Met zwijgen kruist men de duivel
For all who deny the struggle, the triumphant overcome
Met zwijgen kruist men de duivel
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
In theorie zou ik het ook fijn vinden, alleen deed hij het zo duidelijk puur uit eigenbelang en niet met als doel om dat gekut over het niet mogen starten tegen Israëliërs te stoppen of aan de kaak te stellen ofzoquote:
[..]
Ik wist dat deze reactie ging komen
Van de andere kant heeft hij het ook alleen maar meer opgeklopt, dat maakt het lastig. Maar deze situatie door laten etteren ging ook niet.
Het enige waar dat goed voor was, was om zijn verhaaltje wat leuker en 'zieliger' te maken en zo makkelijk aan sympathie te komen. Maar goed, vanuit sportief oogpunt heb ik ook wel zin in iets moois met Mollaei en Casse enzo natuurlijk, volgens mij is die hele gewichtsklasse wel supergaaf
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -102: Azerbeidzjan
Er zijn heel veel stomme landen. Landen waar we eigenlijk van af moeten. Die heb ik nog niet behandeld, maar Azerbeidzjan hoort daar op zich wel bij. Een land dat lekker bezig is met genocide. Nagorno-Karabach lekker annexeren en gewoon alle bewoners uit hun gebied verjagen. Lekker man, gaaf land. Opdat we niet vergeten, fuck Azerbeidzjan en hier de vlag van Nagorno-Karabach.
Genoeg politiek inside, laten we het over sport gaan hebben. Azerbeidzjan doet natuurlijk pas mee sinds het uiteen vallen van de Sovjet-Unie, in 1996 voor het eerst. Gestaag hebben ze een serieus sportklimaat opgezet als een van de sterkste voormalige Sovjetlanden, maar daarbij hebben de Azeri's een uniek model: Sporters naturaliseren. Vermoedelijk voor wat centen. Iets wat verder vooral in de zandbak gebeurt. Daarmee is Azerbeidzjan toch op een bepaalde manier uniek.
Azerbeidzjan is klassiek Midden-Azië, in het feit dat de grootste sporten zonder meer vechtsporten en gewichtheffen zijn. Overigens haalden ze bij gewichtheffen nooit een medaille (buiten 1 geschrapte). Het begon allemaal met Namig Abdullayev, hieronder in beeld. Als één van de 23 Azeri die in 1996 meedeed pakte hij als enige een medaille, zilver bij het Worstelen. Vier jaar later pakte hij goud, waarmee hij nog altijd de beste Azeri op de Spelen is, hoewel tegenwoordig gedeeld. In dat jaar werd met het jachtgeweer ook goud gepakt door een dame. Twee goud, een lekkere score.
De jaren daarna werd dat de standaard, 1 a 2 goud. Worstelgoud in 2004 en Judogoud in 2008 met daarnaast wat andere medailles in vechtsporten. Oja, en dat schieten, al haalden ze daar alleen in 2000 en 2004 medailles op. Het aantal medailles ging wel steeds omhoog, van 3 naar 5 naar 6 tussen 2000 en 2008. 2012 was de meest succesvolle spelen qua goud, opnieuw twee stuks maar negen medailles in totaal is behoorlijk. Asgarov pakte worstelgoud, met zijn zilver vier jaar later zou hij de andere meest succesvolle Azeri zijn, thans tot nu toe. Er werd 2x goud gehaald bij het worstelen, en 7 medailles in totaal. Azerbeidzjan had hun sport wel definitief naar de hand gezet. Naast de 7 worstelmedailles werden slechts 2 boksmedailles behaald. In 2016 werden zelfs 18 medailles gehaald. Geen Worstelgoud deze keer, alleen Isayev pakte goud bij het Taekwondo, de enige vechtsport die we nog niet hadden gehad zowat. 18 medailles, het is wat. Maar ja, wat was er nog echt Azerbeidzjaans inmiddels. Lorenzo Sotomayor, klinkt niet erg Azerbeidzjaans. Maar ook Mariya Stadnik komt 'gewoon' uit Oekraine. Die was er alweer een tijdje bij, want in 2016 haalde ze haar derde Olympische medaille. Helaas geen enkele gouden plak, maar wel de meest gelauwerde aldaar. Er werden zowaar ook twee medailles gehaald bij het kanovaren. Moet niet gekker worden.
Ja, Azerbeidzjan is goed in het kopen van atleten. Maar goed, ook met het kopen van atleten heb je niet altijd succes. 3 zilver en 4 brons in Tokio drie jaar terug. Dat viel toch behoorlijk tegen. Ik was er niet extreem rouwig om. Ach ja, en dan ook nog met 2x Karate, een sport die we kunnen vergeten. Al was het in ieder geval nog Kumite, dat was het kijken nog enigszins waard. Uiteindelijk zijn de historische statistieken wel mooi rond, Arcee zou trots zijn. Of juist niet, want alleen goud telt en goud halen zijn ze niet zo goed in. 7 goud, precies 2x zoveel zilver, en precies 4x zoveel brons. Mooi gewerkt.
De komende editie is er een primeur voor de Azeri. Ze hebben zich voor het eerst geplaatst voor een teamsport. 3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.) Hebben ze goed voor elkaar. lijkt me geen echte medaillekandidaat, maar bij 3x3 heb je altijd kans zagen we bij de heren in Tokio. Verder hebben we bij het Judo ene Mollaei, daar kunnen we toch vooral erg kritisch op zijn. Helaas heeft ene heywoodu hier het gras al voor mijn voeten weggemaaid, maar ik wilde hier al gaan roepen dat er altijd twee kanten zitten aan een verhaal.
Oh, en worstelen is nog altijd een sport op de Spelen, en zolang dat geldt heeft Azerbeidzjan kans op medailles. Naast het feit dat Greco nog steeds een mannenbolwerk is, is dat nóg een goede reden om de sport af te schaffen. Op naar nul medailles voor Azerbeidzjan!
Er zijn heel veel stomme landen. Landen waar we eigenlijk van af moeten. Die heb ik nog niet behandeld, maar Azerbeidzjan hoort daar op zich wel bij. Een land dat lekker bezig is met genocide. Nagorno-Karabach lekker annexeren en gewoon alle bewoners uit hun gebied verjagen. Lekker man, gaaf land. Opdat we niet vergeten, fuck Azerbeidzjan en hier de vlag van Nagorno-Karabach.
Genoeg politiek inside, laten we het over sport gaan hebben. Azerbeidzjan doet natuurlijk pas mee sinds het uiteen vallen van de Sovjet-Unie, in 1996 voor het eerst. Gestaag hebben ze een serieus sportklimaat opgezet als een van de sterkste voormalige Sovjetlanden, maar daarbij hebben de Azeri's een uniek model: Sporters naturaliseren. Vermoedelijk voor wat centen. Iets wat verder vooral in de zandbak gebeurt. Daarmee is Azerbeidzjan toch op een bepaalde manier uniek.
Azerbeidzjan is klassiek Midden-Azië, in het feit dat de grootste sporten zonder meer vechtsporten en gewichtheffen zijn. Overigens haalden ze bij gewichtheffen nooit een medaille (buiten 1 geschrapte). Het begon allemaal met Namig Abdullayev, hieronder in beeld. Als één van de 23 Azeri die in 1996 meedeed pakte hij als enige een medaille, zilver bij het Worstelen. Vier jaar later pakte hij goud, waarmee hij nog altijd de beste Azeri op de Spelen is, hoewel tegenwoordig gedeeld. In dat jaar werd met het jachtgeweer ook goud gepakt door een dame. Twee goud, een lekkere score.
De jaren daarna werd dat de standaard, 1 a 2 goud. Worstelgoud in 2004 en Judogoud in 2008 met daarnaast wat andere medailles in vechtsporten. Oja, en dat schieten, al haalden ze daar alleen in 2000 en 2004 medailles op. Het aantal medailles ging wel steeds omhoog, van 3 naar 5 naar 6 tussen 2000 en 2008. 2012 was de meest succesvolle spelen qua goud, opnieuw twee stuks maar negen medailles in totaal is behoorlijk. Asgarov pakte worstelgoud, met zijn zilver vier jaar later zou hij de andere meest succesvolle Azeri zijn, thans tot nu toe. Er werd 2x goud gehaald bij het worstelen, en 7 medailles in totaal. Azerbeidzjan had hun sport wel definitief naar de hand gezet. Naast de 7 worstelmedailles werden slechts 2 boksmedailles behaald. In 2016 werden zelfs 18 medailles gehaald. Geen Worstelgoud deze keer, alleen Isayev pakte goud bij het Taekwondo, de enige vechtsport die we nog niet hadden gehad zowat. 18 medailles, het is wat. Maar ja, wat was er nog echt Azerbeidzjaans inmiddels. Lorenzo Sotomayor, klinkt niet erg Azerbeidzjaans. Maar ook Mariya Stadnik komt 'gewoon' uit Oekraine. Die was er alweer een tijdje bij, want in 2016 haalde ze haar derde Olympische medaille. Helaas geen enkele gouden plak, maar wel de meest gelauwerde aldaar. Er werden zowaar ook twee medailles gehaald bij het kanovaren. Moet niet gekker worden.
Ja, Azerbeidzjan is goed in het kopen van atleten. Maar goed, ook met het kopen van atleten heb je niet altijd succes. 3 zilver en 4 brons in Tokio drie jaar terug. Dat viel toch behoorlijk tegen. Ik was er niet extreem rouwig om. Ach ja, en dan ook nog met 2x Karate, een sport die we kunnen vergeten. Al was het in ieder geval nog Kumite, dat was het kijken nog enigszins waard. Uiteindelijk zijn de historische statistieken wel mooi rond, Arcee zou trots zijn. Of juist niet, want alleen goud telt en goud halen zijn ze niet zo goed in. 7 goud, precies 2x zoveel zilver, en precies 4x zoveel brons. Mooi gewerkt.
De komende editie is er een primeur voor de Azeri. Ze hebben zich voor het eerst geplaatst voor een teamsport. 3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.) Hebben ze goed voor elkaar. lijkt me geen echte medaillekandidaat, maar bij 3x3 heb je altijd kans zagen we bij de heren in Tokio. Verder hebben we bij het Judo ene Mollaei, daar kunnen we toch vooral erg kritisch op zijn. Helaas heeft ene heywoodu hier het gras al voor mijn voeten weggemaaid, maar ik wilde hier al gaan roepen dat er altijd twee kanten zitten aan een verhaal.
Oh, en worstelen is nog altijd een sport op de Spelen, en zolang dat geldt heeft Azerbeidzjan kans op medailles. Naast het feit dat Greco nog steeds een mannenbolwerk is, is dat nóg een goede reden om de sport af te schaffen. Op naar nul medailles voor Azerbeidzjan!
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Ik vermoed dat dit gebaseerd is op fake news, mogelijk van mij (in het OKT-topic)quote:
3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.)
Na nader onderzoek blijkt het volgende: Mollenhauer is wel een geboren Amerikaanse, maar haar ouders zijn voor werk naar Baku gegaan toen zij vijf was en daar is ze verder min of meer opgegroeid. Die vind ik dan wel genoeg tellen als Azeri, moet ik eerlijk zeggen
Die andere is overigens geboren in Baku, daarna genaturaliseerd door Rusland, maar inmiddels weer terug bij Azerbeidzjan.
Verder eens: uiterst matig land, zowel binnen als buiten de sportwereld.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Akkoord, maken we er 2 van.quote:
[..]
Ik vermoed dat dit gebaseerd is op fake news, mogelijk van mij (in het OKT-topic)
Na nader onderzoek blijkt het volgende: Mollenhauer is wel een geboren Amerikaanse, maar haar ouders zijn voor werk naar Baku gegaan toen zij vijf was en daar is ze verder min of meer opgegroeid. Die vind ik dan wel genoeg tellen als Azeri, moet ik eerlijk zeggen
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -101: Letland
Gisteren waren we bij de winnaar van het eerste 3x3 Basketbal OKT voor de dames, vandaag de winnaar bij de heren. Een van de Baltische staten, waarvan het algemeen bekend is dat ze bij mij een streepje voor hebben. Letland. Het land is zo 1.5x zo groot als Nederland en is daarmee ruim groter dan Estland, maar zo'n 1000 vierkante KM kleiner dan Litouwen, een verwaarloosbaar verschil. Het heeft wel minder dan 2 miljoen inwoners en is daarmee een van de kleinere landen van Europa. Maar goed, ze hebben wel nog op een EK gespeeld toen nog niet iedereen en z'n moeder mee mocht doen. Dat was me een feest. Letland is altijd gezegend met dezelfde ietwat vreemde vlag met een rare kleur rood en vrij dikke buitenbanen. Geen andere vlag vandaag, maar deze blijft toch uniek en dus mooi.
Letland was natuurlijk onderdeel van de Sovjet-Unie en mocht dus pas recent deelnemen. De eerste deelname was dan ook in... oh, 1924! Had ik jullie toch even. Ja, weliswaar waren de Baltische staten na de tweede wereldoorlog onderdeel van de Sovjet-Unie, maar in het interbellum waren het soevereine staten. Estland was vrij succesvol in die periode, Letland minder, maar na twee deelnames zonder medailles was het in 1932 wel succesvol. In LA was het eerste zilver op het snelwandelen. Rare vlag, raar loopje, het is een bijzonder land. Vier jaar later was het opnieuw raak, weer met snelwandelen maar ook met raar worstelen, in die vreemde Grieks-Romeinse stijl.
Daarna was het dus wachten. Lang wachten. Natuurlijk, als de Sovjet-Unie werd er flink gescoord en ook wel eens door Letten, niet bijzonder veel maar wel een aantal. Telt allemaal verder niet, de Sovjet-tijd erkennen wij niet. Letland mocht vier jaar eerder voor zichzelf beginnen dan de meesten, net als Estland en Litouwen hadden zij al in 1992 een eigen team. Dat leverde meteen meer succes dan ooit: Dainis Ozols pakte brons, later zou hij nog een keer vijfde worden in de Vuelta. Letland heeft er altijd een paar bijzondere fietsers tussen zitten. Maar er was ook 2 keer zilver, met Kanovaren en met schieten. Als je het niet weet leuke sporten om te scoren. Goed, dat waren meteen de beste Spelen tot toen toe, maar die voetsporen konden in 1996 niet gevolgd worden. Klementjevs kanode al naar zilver in 1992, maar in 1996 was het opnieuw raak. De enige medaille deze keer. Opnieuw geen goud, maar dat komt nog.
In Sydney lukte dat voor het eerst. In totaal haalden de Letten 5 goud: 4x op de zomerspelen en 1x op de winterspelen. In de winter zijn ze vooral goed in de sleesporten en bij het ijshockey doen ze ook vaak mee. De ban werd gebroken door Igors Vihrovs bij het vloerturnen. Een lekker klassiek onderdeel, mooie prestatie voor een klein land, aangezien er vaak geconcurreerd moet worden met grote landen in het turnen. Letland haalde een volledige collectie waarbij ook het favoriete snelwandelen weer langskwam. Vier jaar later werd de zilvervloot binnengehaald. 4 stuks, bizar genoeg nog altijd het maximale.
Na deze Spelen van 2004 ging de focus wat meer mee op de winter, waar vanaf nu bij de sleepsorten 10 medailles zouden worden gehaald. Ik noem even Dukurs en de viermansbob die de enige gouden wintermedaille haalde. Nu weer terug naar de zomer. Letland heeft namelijk voor mij een reputatie op nieuwere onderdelen en dat is met reden. Ene Maris Strombergs was nogal goed op het kinderfietsje. Hij werd de allereerste Olympisch kampioen BMX, en deed dat vier jaar later nog maar een keer. Daarmee is hij de meest succesvolle Olympiër voor Letland. Ik hield wel van zijn stijl bij het BMX, stond er altijd als het nodig was. Daar hou ik van. Naast Strombergs werden er in 208 en 2012 slechts 2 en 1 medaille gehaald, respectievelijk. Net als in 2004 werd er speerwerpzilver gehaald en ze haalden brons bij het Beachvolleybal in 2012. Mooie prestatie.
In 2016 was er geen enkele medaille, daarmee zeer teleurstellende Spelen voor de Letten. Maar afgelopen editie was er weer een nieuwe sport waarop ze konden oogsten. Ze waren niet de topfavoriet, maar wel een serieuze kanshebber en ondanks een wat matige groepsfase werd er toch goud behaald, mede omdat Servië ineens totaal niet thuisgaf tegen het ROC-team waardoor ze die juist konden ontlopen.
Dit jaar lijkt dat weer de beste medaillekans. Als titelverdediger mag je serieus worden genomen en het OKT was overtuigend genoeg. Verder zal het bij waterkansjes blijven. Er zijn wel wat namen die iets kunnen, bijvoorbeeld een nog redelijk jonge gewichtheffer, maar daarvan zou alles beter dan een vijfde plaats een grote verrassing zijn. Ostapenko won zeven jaar terug natuurlijk Roland Garros en blijft een naam die wel wat kan in het damestennis, op het altijd verrassende Olympisch tennistoernooi kan alles. Maar 3 medailles lijkt me al best veel. Laten we hopen dat Letland in ieder geval weer op de kaart staat op 11 augustus.
Gisteren waren we bij de winnaar van het eerste 3x3 Basketbal OKT voor de dames, vandaag de winnaar bij de heren. Een van de Baltische staten, waarvan het algemeen bekend is dat ze bij mij een streepje voor hebben. Letland. Het land is zo 1.5x zo groot als Nederland en is daarmee ruim groter dan Estland, maar zo'n 1000 vierkante KM kleiner dan Litouwen, een verwaarloosbaar verschil. Het heeft wel minder dan 2 miljoen inwoners en is daarmee een van de kleinere landen van Europa. Maar goed, ze hebben wel nog op een EK gespeeld toen nog niet iedereen en z'n moeder mee mocht doen. Dat was me een feest. Letland is altijd gezegend met dezelfde ietwat vreemde vlag met een rare kleur rood en vrij dikke buitenbanen. Geen andere vlag vandaag, maar deze blijft toch uniek en dus mooi.
Letland was natuurlijk onderdeel van de Sovjet-Unie en mocht dus pas recent deelnemen. De eerste deelname was dan ook in... oh, 1924! Had ik jullie toch even. Ja, weliswaar waren de Baltische staten na de tweede wereldoorlog onderdeel van de Sovjet-Unie, maar in het interbellum waren het soevereine staten. Estland was vrij succesvol in die periode, Letland minder, maar na twee deelnames zonder medailles was het in 1932 wel succesvol. In LA was het eerste zilver op het snelwandelen. Rare vlag, raar loopje, het is een bijzonder land. Vier jaar later was het opnieuw raak, weer met snelwandelen maar ook met raar worstelen, in die vreemde Grieks-Romeinse stijl.
Daarna was het dus wachten. Lang wachten. Natuurlijk, als de Sovjet-Unie werd er flink gescoord en ook wel eens door Letten, niet bijzonder veel maar wel een aantal. Telt allemaal verder niet, de Sovjet-tijd erkennen wij niet. Letland mocht vier jaar eerder voor zichzelf beginnen dan de meesten, net als Estland en Litouwen hadden zij al in 1992 een eigen team. Dat leverde meteen meer succes dan ooit: Dainis Ozols pakte brons, later zou hij nog een keer vijfde worden in de Vuelta. Letland heeft er altijd een paar bijzondere fietsers tussen zitten. Maar er was ook 2 keer zilver, met Kanovaren en met schieten. Als je het niet weet leuke sporten om te scoren. Goed, dat waren meteen de beste Spelen tot toen toe, maar die voetsporen konden in 1996 niet gevolgd worden. Klementjevs kanode al naar zilver in 1992, maar in 1996 was het opnieuw raak. De enige medaille deze keer. Opnieuw geen goud, maar dat komt nog.
In Sydney lukte dat voor het eerst. In totaal haalden de Letten 5 goud: 4x op de zomerspelen en 1x op de winterspelen. In de winter zijn ze vooral goed in de sleesporten en bij het ijshockey doen ze ook vaak mee. De ban werd gebroken door Igors Vihrovs bij het vloerturnen. Een lekker klassiek onderdeel, mooie prestatie voor een klein land, aangezien er vaak geconcurreerd moet worden met grote landen in het turnen. Letland haalde een volledige collectie waarbij ook het favoriete snelwandelen weer langskwam. Vier jaar later werd de zilvervloot binnengehaald. 4 stuks, bizar genoeg nog altijd het maximale.
Na deze Spelen van 2004 ging de focus wat meer mee op de winter, waar vanaf nu bij de sleepsorten 10 medailles zouden worden gehaald. Ik noem even Dukurs en de viermansbob die de enige gouden wintermedaille haalde. Nu weer terug naar de zomer. Letland heeft namelijk voor mij een reputatie op nieuwere onderdelen en dat is met reden. Ene Maris Strombergs was nogal goed op het kinderfietsje. Hij werd de allereerste Olympisch kampioen BMX, en deed dat vier jaar later nog maar een keer. Daarmee is hij de meest succesvolle Olympiër voor Letland. Ik hield wel van zijn stijl bij het BMX, stond er altijd als het nodig was. Daar hou ik van. Naast Strombergs werden er in 208 en 2012 slechts 2 en 1 medaille gehaald, respectievelijk. Net als in 2004 werd er speerwerpzilver gehaald en ze haalden brons bij het Beachvolleybal in 2012. Mooie prestatie.
In 2016 was er geen enkele medaille, daarmee zeer teleurstellende Spelen voor de Letten. Maar afgelopen editie was er weer een nieuwe sport waarop ze konden oogsten. Ze waren niet de topfavoriet, maar wel een serieuze kanshebber en ondanks een wat matige groepsfase werd er toch goud behaald, mede omdat Servië ineens totaal niet thuisgaf tegen het ROC-team waardoor ze die juist konden ontlopen.
Dit jaar lijkt dat weer de beste medaillekans. Als titelverdediger mag je serieus worden genomen en het OKT was overtuigend genoeg. Verder zal het bij waterkansjes blijven. Er zijn wel wat namen die iets kunnen, bijvoorbeeld een nog redelijk jonge gewichtheffer, maar daarvan zou alles beter dan een vijfde plaats een grote verrassing zijn. Ostapenko won zeven jaar terug natuurlijk Roland Garros en blijft een naam die wel wat kan in het damestennis, op het altijd verrassende Olympisch tennistoernooi kan alles. Maar 3 medailles lijkt me al best veel. Laten we hopen dat Letland in ieder geval weer op de kaart staat op 11 augustus.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -100: Finland
Na een aantal kleinere landen is het tijd voor Finland. Nouja, Finland is natuurlijk ook niet echt groot. Het is uitgestrekt, heeft ongeveer 188000 meren (in tegenstelling tot de 1000 die vaak genoemd worden) en het is er koud. Daardoor zijn ze er tegenwoordig ook vooral goed in wintersport. Maar Finland heeft een rijke traditie op de zomerspelen. Het begon allemaal met deze vlag. De enige keer dat we deze vlag gaan zien rondom deze Spelen gok ik zo.
Ja, dat is dus de vlag van Het Land Dat Niet Genoemd Mag Worden. Want Finland was in de jonge jaren van de Spelen geen vrij land, maar wel een autonoom onderdeel - groothertogdom - van keizerrijk Rusland en mocht onder die noemer wel een apart team sturen. Dat deden ze met opvallend veel meer succes dan de Russen zelf. Al bij de eerste deelname in 1908 werd er goud, zilver en 3 brons gehaald. Het was het Grieks-Romeins Worstelen waar de Finnen goud haalden. Maar vier jaar later lieten ze pas echt zien waar ze toe in staat waren, een vierde plaats op de onofficiële medaillespiegel met 9 goud, 8 zilver en 9 brons. Een sterke prestatie, zelfs al was er het buurlandvoordeel - in die tijd waar ver reizen een behoorlijke moeite was en waar vaak ook wat meer lokale onderdelen werden toegevoegd was het wel voordelig als de Spelen dicht bij huis waren. Hannes Kolehmainen zette een traditie neer op het Finse langeafstandlopen die nog jaren gevolgd zou worden, al lijkt die traditie inmiddels wel echt vergane glorie. 3x goud en 1x zilver. De 9 goud kwamen op atletiek en worstelen, waar de werponderdelen en de duuronderdelen bij het atletiek het belangrijkst waren, iets wat ondanks de eerste wereldoorlog nog jaren zou worden doorgezet..
Paavo Nurmi wordt immers vaker genoemd, hij is de meest succesvolle Finse atleet, hij begon in 1920 met scoren. Kolehmainen won overigens in 1920 ook nog Marathongoud, maar Nurmi pakte ook 3x goud om de Finnen naar opnieuw 15 goud, 10 zilver en 9 brons te leiden. In die tijd was Finland een zekerheidje voor wat goud bij worstelen en bij het atletiek. Het enige andere goud kwam bij het kunstrijden. In 1908 en 1920 waren er ook al competities in het kusntrijden, maar daar waren geen aparte winterspelen voor. In 1924 scoorde Nurmi zelfs 5x goud, in 1928 ook nog 1x. Een van de grootsten toch wel, in 1924 won hij de 1500, 5000 en 10000 meter, Sifan eat your heart out. In 1924 waren 14 goud zelfs goed voor een tweede plaats op de medaillespiegel, achter de VS. In 1928 waren er ruim minder wedstrijden, zo was het veldlopen geen onderdeel meer en de Finnen hadden nou net daar de laatste 3 edities steeds gescoord, maar de 8 gouden medailles, 8 zilver en 9 brons waren alsnog goed voor een 3e plaats op de medaillespiegel.
Daarmee laten we de hoogtijdagen van Finland achter ons. Dat zal mede komen door het grotere belang van de winterspelen, waardoor vooral het langlaufen relevant werd. Ook was de naamgenoot van Greta goed op de schaats. Clas Thunberg is met 5 goud, 1 zilver en 1 brons nog altijd de meest succesvolle mannelijke schaatser aller tijden. Daarna bakte Finland er overigens niet zoveel meer van bij het schaatsen, Toch bijzonder hoe dat gaat. Op de zomerspelen van 1932 werd er vijf goud gehaald en in 1936 7 goud. Prima scores, maar niet meer de dominantie bij het atletiek en vooral het worstelen van het begin van het interbellum. Er werd in 1936 ook goud gehaald bij boksen en turnen. Desalniettemin is Finland misschien wel het beste land na Amerika in deze periode. Knappe prestatie.
Na de tweede wereldoorlog loopt het wel echt minder. De lange afstanden en het worstelen blijken niet langer het domein van Finland. Er zijn echter nog wel twee succesnummers: In 1948 wordt er 6x goud behaald bij het turnen, bij afwezigheid van de meeste oostbloklanden tot 1952. In totaal was de 8 goud nog altijd goed voor een zesde plaats op de Medaillespiegel. Bij de eigen Spelen in 1952 was het turnen echter het domein van de Oostbloklanden, die voor het eerst onder aanvoering van de USSR er serieus werk van maakten, en de afwezigheid van Japan in 1948 zal ook wel hebben geholpen. Gelukkig werd er in Helsinki nog een laatste strohalm gevonden: Kanovaren. Daar werd 4x goud behaald om de thuisspelen te redden, want met slechts 6 goud was het voor Finland relatief mager.
Het bleek een voorbode, want na deze laatste strohalm waren de gouden jaren van Finland echt voorbij. Er zou nog maar twee keer boven het totaal van 10 medailles worden gehaald en gouden medailles waren geen vanzelfsprekendheid meer. In 1956 werd dat aantal medailles vooral opgevijzeld door 11 brons en in 1960 was er slechts 1 gouden medaille bij het turnen op het paard voltige. Nu waren dat jaren waarin veel West-Europese landen het slecht deden, maar Finland is er nooit écht van teruggekeerd. Op de winterspelen was er van verval echter nog geen sprake, zelfs onder de komst van de USSR bleef het daar behoorlijk goed gaan.
Lasse Viren zorgde voor een opleving in de jaren 70, hij haalde in Munchen en Montreal 2x de dubbel op de 5 en 10 km. Wel een bekende naam, maar minder bekend is roeier Pertti Karppinen, die ook 2x goud pakte, hij won de skiff in 1976 én 1980. In 1976 en 1984 werd nog 4x goud gepakt, het maximaal haalbare sinds 1952. In 1976 dus geholpen door deze twee grote namen, in 1984 door afwezigheid van het oostblok.
Daarna ging het van kwaad tot erger. De winterspelen waren in de jaren 70 ook niet meer Fins domein, in Sapporo '72 werd er nul goud gehaald. Gelukkig was er eind jaren 80 een geweldige core aan schansspringers die de winter mooier maakte, maar in de zomer was het voornamelijk speerwerpen. Daar werd in 1988 én 1996 nog het enige goud gepakt. Ook in 1992 was er maar 1x goud. In 2000 was er zowaar 2x goud, bij het zeilen en het kogelstoten. Maar wat een keer moest gebeuren, gebeurde. In Athene pakte Finland voor het eerst bij een deelname aan de zomerspelen geen goud. Alleen maar twee zilver. En het is bepaald geen incident, want sinds Athene heeft alleen schutter Sara Makela-Nummela nog goud gepakt in 2008. In Londen was het vervolgens weer 2 zilver met ditmaal ook nog brons erbij, maar de laatste twee spelen was zelfs zilver te veel gevraagd. Boksster Mira Potkonen redde de meubelen met een bronzen medaille, die ze vier jaar later wel prolongeerde. Met z'n kale badmuts wist de concurrent van Arno Kamminga, Matti Mattsson, ook brons te behalen. Dat is echt een Donald Duck-naam, ik mag dat wel.
Als we dan naar het heden kijken.. tsja. Wat moeten we daar van zeggen. Wat is waarschijnlijker, voor het eerst nul medailles of toch eindelijk weer eens goud (of zelfs zilver). Ik zie eigenlijk niemand waarvan ik denk 'ja, dat is wel een zekerheidje'. Ik kan niet eens veel serieuze namen noemen. Murto wellicht bij het polsstokhoogspringen? Maar dat zie ik ook niet zomaar gebeuren. Misschien iemand bij het schieten of het zeilen als het mee zit? Mattsson nogmaals? Maar met de huidige concurrentie op de 200m schoolslag zie ik dat ook niet meer gebeuren. Nee, ik sluit niet uit dat het nul medailles wordt voor Finland. Zou verrassend zijn, en zelfs een beetje pijnlijk voor zo'n ooit groot sportland. Maar ja, het is natuurlijk geen enorm land qua aantal inwoners en er zijn flink andere keuzes gemaakt. Dan krijg je dus dit. Het maakt het wel vreemd om te zeggen dat het een periode lang misschien wel het grootste sportland na Amerika was.
Na een aantal kleinere landen is het tijd voor Finland. Nouja, Finland is natuurlijk ook niet echt groot. Het is uitgestrekt, heeft ongeveer 188000 meren (in tegenstelling tot de 1000 die vaak genoemd worden) en het is er koud. Daardoor zijn ze er tegenwoordig ook vooral goed in wintersport. Maar Finland heeft een rijke traditie op de zomerspelen. Het begon allemaal met deze vlag. De enige keer dat we deze vlag gaan zien rondom deze Spelen gok ik zo.
Ja, dat is dus de vlag van Het Land Dat Niet Genoemd Mag Worden. Want Finland was in de jonge jaren van de Spelen geen vrij land, maar wel een autonoom onderdeel - groothertogdom - van keizerrijk Rusland en mocht onder die noemer wel een apart team sturen. Dat deden ze met opvallend veel meer succes dan de Russen zelf. Al bij de eerste deelname in 1908 werd er goud, zilver en 3 brons gehaald. Het was het Grieks-Romeins Worstelen waar de Finnen goud haalden. Maar vier jaar later lieten ze pas echt zien waar ze toe in staat waren, een vierde plaats op de onofficiële medaillespiegel met 9 goud, 8 zilver en 9 brons. Een sterke prestatie, zelfs al was er het buurlandvoordeel - in die tijd waar ver reizen een behoorlijke moeite was en waar vaak ook wat meer lokale onderdelen werden toegevoegd was het wel voordelig als de Spelen dicht bij huis waren. Hannes Kolehmainen zette een traditie neer op het Finse langeafstandlopen die nog jaren gevolgd zou worden, al lijkt die traditie inmiddels wel echt vergane glorie. 3x goud en 1x zilver. De 9 goud kwamen op atletiek en worstelen, waar de werponderdelen en de duuronderdelen bij het atletiek het belangrijkst waren, iets wat ondanks de eerste wereldoorlog nog jaren zou worden doorgezet..
Paavo Nurmi wordt immers vaker genoemd, hij is de meest succesvolle Finse atleet, hij begon in 1920 met scoren. Kolehmainen won overigens in 1920 ook nog Marathongoud, maar Nurmi pakte ook 3x goud om de Finnen naar opnieuw 15 goud, 10 zilver en 9 brons te leiden. In die tijd was Finland een zekerheidje voor wat goud bij worstelen en bij het atletiek. Het enige andere goud kwam bij het kunstrijden. In 1908 en 1920 waren er ook al competities in het kusntrijden, maar daar waren geen aparte winterspelen voor. In 1924 scoorde Nurmi zelfs 5x goud, in 1928 ook nog 1x. Een van de grootsten toch wel, in 1924 won hij de 1500, 5000 en 10000 meter, Sifan eat your heart out. In 1924 waren 14 goud zelfs goed voor een tweede plaats op de medaillespiegel, achter de VS. In 1928 waren er ruim minder wedstrijden, zo was het veldlopen geen onderdeel meer en de Finnen hadden nou net daar de laatste 3 edities steeds gescoord, maar de 8 gouden medailles, 8 zilver en 9 brons waren alsnog goed voor een 3e plaats op de medaillespiegel.
Daarmee laten we de hoogtijdagen van Finland achter ons. Dat zal mede komen door het grotere belang van de winterspelen, waardoor vooral het langlaufen relevant werd. Ook was de naamgenoot van Greta goed op de schaats. Clas Thunberg is met 5 goud, 1 zilver en 1 brons nog altijd de meest succesvolle mannelijke schaatser aller tijden. Daarna bakte Finland er overigens niet zoveel meer van bij het schaatsen, Toch bijzonder hoe dat gaat. Op de zomerspelen van 1932 werd er vijf goud gehaald en in 1936 7 goud. Prima scores, maar niet meer de dominantie bij het atletiek en vooral het worstelen van het begin van het interbellum. Er werd in 1936 ook goud gehaald bij boksen en turnen. Desalniettemin is Finland misschien wel het beste land na Amerika in deze periode. Knappe prestatie.
Na de tweede wereldoorlog loopt het wel echt minder. De lange afstanden en het worstelen blijken niet langer het domein van Finland. Er zijn echter nog wel twee succesnummers: In 1948 wordt er 6x goud behaald bij het turnen, bij afwezigheid van de meeste oostbloklanden tot 1952. In totaal was de 8 goud nog altijd goed voor een zesde plaats op de Medaillespiegel. Bij de eigen Spelen in 1952 was het turnen echter het domein van de Oostbloklanden, die voor het eerst onder aanvoering van de USSR er serieus werk van maakten, en de afwezigheid van Japan in 1948 zal ook wel hebben geholpen. Gelukkig werd er in Helsinki nog een laatste strohalm gevonden: Kanovaren. Daar werd 4x goud behaald om de thuisspelen te redden, want met slechts 6 goud was het voor Finland relatief mager.
Het bleek een voorbode, want na deze laatste strohalm waren de gouden jaren van Finland echt voorbij. Er zou nog maar twee keer boven het totaal van 10 medailles worden gehaald en gouden medailles waren geen vanzelfsprekendheid meer. In 1956 werd dat aantal medailles vooral opgevijzeld door 11 brons en in 1960 was er slechts 1 gouden medaille bij het turnen op het paard voltige. Nu waren dat jaren waarin veel West-Europese landen het slecht deden, maar Finland is er nooit écht van teruggekeerd. Op de winterspelen was er van verval echter nog geen sprake, zelfs onder de komst van de USSR bleef het daar behoorlijk goed gaan.
Lasse Viren zorgde voor een opleving in de jaren 70, hij haalde in Munchen en Montreal 2x de dubbel op de 5 en 10 km. Wel een bekende naam, maar minder bekend is roeier Pertti Karppinen, die ook 2x goud pakte, hij won de skiff in 1976 én 1980. In 1976 en 1984 werd nog 4x goud gepakt, het maximaal haalbare sinds 1952. In 1976 dus geholpen door deze twee grote namen, in 1984 door afwezigheid van het oostblok.
Daarna ging het van kwaad tot erger. De winterspelen waren in de jaren 70 ook niet meer Fins domein, in Sapporo '72 werd er nul goud gehaald. Gelukkig was er eind jaren 80 een geweldige core aan schansspringers die de winter mooier maakte, maar in de zomer was het voornamelijk speerwerpen. Daar werd in 1988 én 1996 nog het enige goud gepakt. Ook in 1992 was er maar 1x goud. In 2000 was er zowaar 2x goud, bij het zeilen en het kogelstoten. Maar wat een keer moest gebeuren, gebeurde. In Athene pakte Finland voor het eerst bij een deelname aan de zomerspelen geen goud. Alleen maar twee zilver. En het is bepaald geen incident, want sinds Athene heeft alleen schutter Sara Makela-Nummela nog goud gepakt in 2008. In Londen was het vervolgens weer 2 zilver met ditmaal ook nog brons erbij, maar de laatste twee spelen was zelfs zilver te veel gevraagd. Boksster Mira Potkonen redde de meubelen met een bronzen medaille, die ze vier jaar later wel prolongeerde. Met z'n kale badmuts wist de concurrent van Arno Kamminga, Matti Mattsson, ook brons te behalen. Dat is echt een Donald Duck-naam, ik mag dat wel.
Als we dan naar het heden kijken.. tsja. Wat moeten we daar van zeggen. Wat is waarschijnlijker, voor het eerst nul medailles of toch eindelijk weer eens goud (of zelfs zilver). Ik zie eigenlijk niemand waarvan ik denk 'ja, dat is wel een zekerheidje'. Ik kan niet eens veel serieuze namen noemen. Murto wellicht bij het polsstokhoogspringen? Maar dat zie ik ook niet zomaar gebeuren. Misschien iemand bij het schieten of het zeilen als het mee zit? Mattsson nogmaals? Maar met de huidige concurrentie op de 200m schoolslag zie ik dat ook niet meer gebeuren. Nee, ik sluit niet uit dat het nul medailles wordt voor Finland. Zou verrassend zijn, en zelfs een beetje pijnlijk voor zo'n ooit groot sportland. Maar ja, het is natuurlijk geen enorm land qua aantal inwoners en er zijn flink andere keuzes gemaakt. Dan krijg je dus dit. Het maakt het wel vreemd om te zeggen dat het een periode lang misschien wel het grootste sportland na Amerika was.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Absolute goden Kolehmainen en Nurmi
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Wees overigens gerust, we gaan de komende dagen weer Europa uit en naar exotischer oorden.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -99: Dominica
Het was treurig nieuws vorige week. wereldrecordhouder en regerend Olympisch kampioen Yulimar Rojas zal haar titel niet verdedigen. Geblesseerd. Geen grote medaillekansen voor Venezuela zodoende. Desalniettemin levert dat andere mogelijkheden. Zie hier Dominica. Dominica is geen groot land. Het is een van de kleine eilandstaten in een reeks van Caraibische eilanden. Het land heeft slechts 70000 inwoners. Er zijn niet veel landen van dat formaat met een goede Olympische status. Overigens moet Dominica niet verward worden met de Dominicaanse Republiek. In Woensel-west had deze verwarring zo plaats kunnen vinden. Gelukkig is dit bericht niet in Woensel-west getikt, scheelt weer. Sinds 1978 is Dominica onafhankelijk, nadat het jaren onder Britse heerschappij had geleefd. Veel langer geleden ook nog bij Frankrijk, maar dan spreken we over meer dan 200 jaar terug. Bij de oude vlaggen van Dominica kun je overigens leuk zoek de verschillen spelen. Je zou het niet zeggen, maar dit hieronder is NIET de huidige vlag.
Goed, Dominica bestond dan wel in 1978, het duurde toch nog 15 jaar voor er een NOC werd opgericht. Na oprichting kon in 1996 eindelijk meegedaan worden. Waan je je toch weer in oost-europese sferen, maar Dominicaanse atleten hebben dan weer niet bij het GOS gehoord. In 1996 waren er meteen zes deelnemers, wat overigens ook meteen het landsrecord was. Jerome Romain haalde de finale bij het hinkstapspringen. Ja, precies, dat onderdeel waar de eerder genoemde Venezolaanse Rojas voor dit jaar de favoriete was. Romain wist overigens op het WK wel al brons te halen in 1995. Was een prachtige prestatie geweest als dat hier ook gelukt was. Helaas had hij drie foutsprongen in de Olympische finale en zat het er snel op met een 12e plaats tot gevolg. Dawn Williams haalde overigens ook de halve finale op de 800 meter. Naast vijf atleten deed ook 1 zwemmer mee. Hier zien we de eerste Dominicaanse finalist in actie. Laten we zeggen dat er wel eens scherper beeld is geweest helaas.
Romain deed in 2000 mee voor Frankrijk, maar gelukkig waren er 4 nieuwe Dominicaanse atleten te vinden in Sydney. Twee zwemmers en twee atleten. Het was een stuk minder succesvol, van de zwemmers mag je niet veel verwachten maar ook de atleten werden 7e en 8e in hun serie, 200 en 400 meter respectievelijk. Na Sydney werd besloten om niet meer in het zwembad te presteren. Helaas zorgde dat voor niet veel beters. Finaleplaatsen werden weer niet opgehaald en sinds 2004 doet Dominica maar met twee atleten mee. In 2004 leverde dat voor Chris Lloyd een 6e plaats in de 400 meter heats op, Marie-Lyne Joseph haalde in de 800 meter heats zelfs een plekje lager. In ieder geval ging dat in 2008 iets beter met een vijfde plaats voor Chris Lloyd en een vierde plaats voor Erison Hurtault bij de 200 en 400 meter. In hun serie, wel te verstaan. Deze keer deden er geen dames mee voor Dominica. Vier jaar later was Hurtault er opnieuw bij en werd ditmaal vijfde in zijn heat, met een 200 meter-loopster die slechts 9e werd in haar heat. Na het goede begin in 1996 was er weinig meer over en was Dominica weer zo'n land dat je precies 2x per OS zag als je de exotenseries volgde.
In 2016 was het over met de pret van matigheid op de loopnummers en keerde men terug naar het enige finaleonderdeel: De hinkstapsprong. Durañona haalde bij de heren in de kwalificatie geen afstand na drie foutpogingen, Thea LaFond wel. Die naam mag je onthouden. Ze werd allerlaatste in de kwalificatie. In Tokio stond ze er namelijk weer en sprong ze in de kwalificatie 14.6, een nationaal record en goed voor de derde plaats. Helaas zat er in de finale geen poging van dat niveau in. Opnieuw een twaalfde plek, wat daarmee nog altijd het beste resultaat voor het land is. Met haar NR was ze zevende geworden. Naast Lafond deed ook ene Luke mee op de 800 meter heren. Achtste in de heats, snel vergeten. Hier ziet u LaFond heel elegant in actie.
Nouja, jullie zullen vast begrijpen waar in 2024 de kansen liggen. Ik noem de blessure van Rojas en LaFond die progressie boekt op de hinkstapsprong. Dit jaar was er goud op het WK indoor voor LaFond, een knappe prestatie en uniek voor het land 15 meter werd gehaald. Zeker zonder Rojas moet dat gewoon goed zijn voor een medaille, ook outdoor in Parijs. Nu is het bij LaFond wel een hoog als het draait gehalte. Kan ook zomaar helemaal niks worden. Maar Dominica is wel een van mijn favorieten voor een eerste medaille ooit op deze Spelen. Verder zal er nog wel een quotumplekje ingevuld worden bij de heren. Opvallend genoeg steeds op de 400 meter en nooit op de 100 ofzo. Of misschien hebben ze weer een andere hinkstapspringer. Dat blijkt toch wel dé sport in Dominica.
Het was treurig nieuws vorige week. wereldrecordhouder en regerend Olympisch kampioen Yulimar Rojas zal haar titel niet verdedigen. Geblesseerd. Geen grote medaillekansen voor Venezuela zodoende. Desalniettemin levert dat andere mogelijkheden. Zie hier Dominica. Dominica is geen groot land. Het is een van de kleine eilandstaten in een reeks van Caraibische eilanden. Het land heeft slechts 70000 inwoners. Er zijn niet veel landen van dat formaat met een goede Olympische status. Overigens moet Dominica niet verward worden met de Dominicaanse Republiek. In Woensel-west had deze verwarring zo plaats kunnen vinden. Gelukkig is dit bericht niet in Woensel-west getikt, scheelt weer. Sinds 1978 is Dominica onafhankelijk, nadat het jaren onder Britse heerschappij had geleefd. Veel langer geleden ook nog bij Frankrijk, maar dan spreken we over meer dan 200 jaar terug. Bij de oude vlaggen van Dominica kun je overigens leuk zoek de verschillen spelen. Je zou het niet zeggen, maar dit hieronder is NIET de huidige vlag.
Goed, Dominica bestond dan wel in 1978, het duurde toch nog 15 jaar voor er een NOC werd opgericht. Na oprichting kon in 1996 eindelijk meegedaan worden. Waan je je toch weer in oost-europese sferen, maar Dominicaanse atleten hebben dan weer niet bij het GOS gehoord. In 1996 waren er meteen zes deelnemers, wat overigens ook meteen het landsrecord was. Jerome Romain haalde de finale bij het hinkstapspringen. Ja, precies, dat onderdeel waar de eerder genoemde Venezolaanse Rojas voor dit jaar de favoriete was. Romain wist overigens op het WK wel al brons te halen in 1995. Was een prachtige prestatie geweest als dat hier ook gelukt was. Helaas had hij drie foutsprongen in de Olympische finale en zat het er snel op met een 12e plaats tot gevolg. Dawn Williams haalde overigens ook de halve finale op de 800 meter. Naast vijf atleten deed ook 1 zwemmer mee. Hier zien we de eerste Dominicaanse finalist in actie. Laten we zeggen dat er wel eens scherper beeld is geweest helaas.
Romain deed in 2000 mee voor Frankrijk, maar gelukkig waren er 4 nieuwe Dominicaanse atleten te vinden in Sydney. Twee zwemmers en twee atleten. Het was een stuk minder succesvol, van de zwemmers mag je niet veel verwachten maar ook de atleten werden 7e en 8e in hun serie, 200 en 400 meter respectievelijk. Na Sydney werd besloten om niet meer in het zwembad te presteren. Helaas zorgde dat voor niet veel beters. Finaleplaatsen werden weer niet opgehaald en sinds 2004 doet Dominica maar met twee atleten mee. In 2004 leverde dat voor Chris Lloyd een 6e plaats in de 400 meter heats op, Marie-Lyne Joseph haalde in de 800 meter heats zelfs een plekje lager. In ieder geval ging dat in 2008 iets beter met een vijfde plaats voor Chris Lloyd en een vierde plaats voor Erison Hurtault bij de 200 en 400 meter. In hun serie, wel te verstaan. Deze keer deden er geen dames mee voor Dominica. Vier jaar later was Hurtault er opnieuw bij en werd ditmaal vijfde in zijn heat, met een 200 meter-loopster die slechts 9e werd in haar heat. Na het goede begin in 1996 was er weinig meer over en was Dominica weer zo'n land dat je precies 2x per OS zag als je de exotenseries volgde.
In 2016 was het over met de pret van matigheid op de loopnummers en keerde men terug naar het enige finaleonderdeel: De hinkstapsprong. Durañona haalde bij de heren in de kwalificatie geen afstand na drie foutpogingen, Thea LaFond wel. Die naam mag je onthouden. Ze werd allerlaatste in de kwalificatie. In Tokio stond ze er namelijk weer en sprong ze in de kwalificatie 14.6, een nationaal record en goed voor de derde plaats. Helaas zat er in de finale geen poging van dat niveau in. Opnieuw een twaalfde plek, wat daarmee nog altijd het beste resultaat voor het land is. Met haar NR was ze zevende geworden. Naast Lafond deed ook ene Luke mee op de 800 meter heren. Achtste in de heats, snel vergeten. Hier ziet u LaFond heel elegant in actie.
Nouja, jullie zullen vast begrijpen waar in 2024 de kansen liggen. Ik noem de blessure van Rojas en LaFond die progressie boekt op de hinkstapsprong. Dit jaar was er goud op het WK indoor voor LaFond, een knappe prestatie en uniek voor het land 15 meter werd gehaald. Zeker zonder Rojas moet dat gewoon goed zijn voor een medaille, ook outdoor in Parijs. Nu is het bij LaFond wel een hoog als het draait gehalte. Kan ook zomaar helemaal niks worden. Maar Dominica is wel een van mijn favorieten voor een eerste medaille ooit op deze Spelen. Verder zal er nog wel een quotumplekje ingevuld worden bij de heren. Opvallend genoeg steeds op de 400 meter en nooit op de 100 ofzo. Of misschien hebben ze weer een andere hinkstapspringer. Dat blijkt toch wel dé sport in Dominica.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Je hebt ook deze nogquote:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Dominica lijkt een hoog make up your mind-gehalte te hebben.quote:
[..]
Je hebt ook deze nog
[ afbeelding ]
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Idem!quote:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
No Dyson Barrier is going to stop me!
UI: FlippingCoin in ONZ / Ik bepaal hier welk dier jij bent
UI: FlippingCoin in ONZ / Ik bepaal hier welk dier jij bent
Dag -98; Zambia
Op naar Afrika. Vandaag wil ik er weer een land uitlichten dat een teamkwalificatie heeft overleefd: Zambia. Was drie jaar geleden ook al, hebben we het zo nog even over. In ieder geval is Zambia behoorlijk groot, maar er wonen 'slechts' 20 miljoen mensen. Zambia was vroeger onderdeel van Rhodesië, maar alweer sinds 1964 onafhankelijk. In 1960 deed het land mee als onderdeel van Rhodesië, in 1964 als Noord-Rhodesië. Daarna werd het Zambia. Ik kan weer allerlei vlaggen laten zien dat het vroeger Brits was. Doen we niet want Zambia zelf heeft een bazenvlag.
Zambia heeft altijd wel een redelijk aantal sporters dat deelneemt op de Spelen. In 1964 bijvoorbeeld waren er meteen al 12 sporters, niet alleen bij Atletiek en Boksen, de sporten waar de Afrikanen toen opkwamen, maar ook bij het schermen, zwemmen en worstelen. Jeffery Smith overleefde als enige een ronde en mocht door naar de kwartfinales 200 meter. In 1968 en 1972 bleef het wel beperkt tot atletiek en boksen en werd er ook geen prestatie meer geleverd door Zambiaanse atleten. In 1968 werden nog wel wat bokswedstrijden gewonnen, vier jaar later zat dat er ook niet meer in. In 1976 bleef Afrika massaal weg, dus was het wachten tot 1980.
In 1980 deden ze voor het eerst mee bij een teamsport, de voetbalheren scoorden 2 maal maar verloren alle drie de wedstrijden. Wel werd Zambia twee maal vijfde bij het boksen. Het was inmiddels de vraag of atletiek of boksen de eerste medaille zou opleveren, maar ook bij het judo was het land in 1980 flink aanwezig. Het antwoord kwam vier jaar later. Keith Mwila pakte bij het lichtvlieggewicht brons met de bokshandschoenen. Hier zien we hem in actie. Hij overleed overigens al in 1993, erg jong nog.
Het zou de enige deelname zijn van Mwila en vier jaar later werd de laatste bokser weer uitgeschakeld in de kwartfinale. Bij het atletiek wilde het ook nog niet vlotten, al werd er in 1984 bij afwezigheid van de oostblokkers een halve finaleplaats gehaald. Misschien wel de grootste verrassing was het voetbal, al was het ergens niet echt een verrassing. Dit was het team dat in 1990 3e zou worden in de Afrika cup, met voor ONS één bekende naam: Kalusha Bwalya. Tijdens de Spelen speelde hij nog bij Cercle, maar vanaf een jaar later was hij jaren bij PSV te bewonderen. Bij een 4-0 overwinning tegen een toch behoorlijk sterk Italiaans team scoorde hij 3 keer en Kalusha zou Afrikaans voetballer van het jaar worden. Helaas werd in de kwartfinale van West-Duitsland met 4-0 verloren. Maar liefst zeven spelers van dit mooie team zouden uiteindelijk omkomen bij de vreselijke vliegtuigcrash in 1993 wat bijna het gehele Zambiaanse voetbal wegvaagde, maar deze 4-0 tegen Italië is een van de hoogtepunten van deze generatie.
In 1992 geen voetbal, enkel atletiek, boksen en judo. Het waren maar 9 deelnemers en de hoogtepunten waren beperkt. Bij het Boksen was het steeds binnen 3 ronden klaar, en bij het atletiek werd op de 400 meter en de 400 horden de kwartfinale bereikt, maar daar werd een DNF en een DQ gescoord. Vooral die DQ was pijnlijk, die was van Samuel Matete. Hij won op het WK in 1991 nog goud. Een hard gelag voor Zambia die een zeldzame medaillekans zagen vervliegen. Vier jaar later was er een nieuwe kans en daar bereikte hij wel een mooi resultaat: Zilver. De meest recente medaille voor Zambia alweer. Het was de eerste finale op marathons na, en meteen zilver. Mooi gedaan.
Daarna ging het minder. In 2000 was Matete over zijn top heen en werd tiende in de einduitslag na de halve finale. Vanaf 2004 was het verval naar een exotenland daar: 2 atleten die er in de heats uit gingen, 2 zwemmers die er in de heats uit gingen en 2 boksers die meteen verloren. Daar kwam er nog 1 bij in 2008, en Zambia deed toen ook mee bij het badminton. Niet geheel verrassend zonder succes, maar bij het atletiek werd op de 400 meter in ieder geval nog de halve finale behaald door Nachula. Vier jaar later deed Phiri dat bij de 100 meter, hij werd vijfde in zijn halve finale en kwam daarmee net tekort. Het Badminton werd weer ingewisseld voor Judo en met 7 deelnemers was het aantal deelnemers toch wat karig. In 2016 was Phiri weer over zijn top en wist ondanks zijn geplaatste status de halve finale niet te halen, terwijl er ook geen nieuwe aanwas was, slechts 7 deelnemers. In 2021 mochten ditmaal de dames het proberen in het voetbaltoernooi. Dat was me een succes. 10-3, koekoek. Wel verloren. Banda scoorde 3 keer en de wedstrijd erna weer 3 keer. Er waren later wel wat discussies over het gender van Banda, ach ja. Zambia werd voorlaatste in de groep, maar lag er met slechts 1 puntje toch uit. Andere sporten leverden ook niet.
Ja, wat moet ik dan zeggen voor 2024? Waar we de vorige keren steeds landen zagen die wel ergens kans maakten, durf ik bij Zambia wel te roepen dat er geen eremetaal behaald gaat worden. Al zijn ze niet volledig kansloos want op de 400 meter is Muzala Samukonga toch echt wel een goede loper. 43.91 is echt een mooi NR en op de Afrikaanse Spelen en de Commonwealth Games medailles winnen, dan ben je in ieder geval geen totale prutser. Maar op de 400 meter is de concurrentie zo hevig en zo sterk, dat alle balletjes voor Samukonga goed moeten vallen. Verder is het damesvoetbalteam er weer bij, in tegenstelling tot Nederland, die 10-3 van drie jaar terug ten spijt. Maar ja, ook daar lijkt Zambia me in alle eerlijkheid gewoon kansloos. Het niveauverschil met de toplanden is te groot. Bokser Chinyemba won overigens ook medailles op de Commonwealth en African Games, maar bij boksen zegt dat wel even iets minder dan bij atletiek. Daarmee hebben we alle nu geplaatste deelnemers gehad, maar misschien bokst nog wel een Zambiaan een plekje bij elkaar en komen er nog een atlete en twee zwemmers. Daar moet Zambia het dan mee doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 20-04-2024 19:23:02 ]
Op naar Afrika. Vandaag wil ik er weer een land uitlichten dat een teamkwalificatie heeft overleefd: Zambia. Was drie jaar geleden ook al, hebben we het zo nog even over. In ieder geval is Zambia behoorlijk groot, maar er wonen 'slechts' 20 miljoen mensen. Zambia was vroeger onderdeel van Rhodesië, maar alweer sinds 1964 onafhankelijk. In 1960 deed het land mee als onderdeel van Rhodesië, in 1964 als Noord-Rhodesië. Daarna werd het Zambia. Ik kan weer allerlei vlaggen laten zien dat het vroeger Brits was. Doen we niet want Zambia zelf heeft een bazenvlag.
Zambia heeft altijd wel een redelijk aantal sporters dat deelneemt op de Spelen. In 1964 bijvoorbeeld waren er meteen al 12 sporters, niet alleen bij Atletiek en Boksen, de sporten waar de Afrikanen toen opkwamen, maar ook bij het schermen, zwemmen en worstelen. Jeffery Smith overleefde als enige een ronde en mocht door naar de kwartfinales 200 meter. In 1968 en 1972 bleef het wel beperkt tot atletiek en boksen en werd er ook geen prestatie meer geleverd door Zambiaanse atleten. In 1968 werden nog wel wat bokswedstrijden gewonnen, vier jaar later zat dat er ook niet meer in. In 1976 bleef Afrika massaal weg, dus was het wachten tot 1980.
In 1980 deden ze voor het eerst mee bij een teamsport, de voetbalheren scoorden 2 maal maar verloren alle drie de wedstrijden. Wel werd Zambia twee maal vijfde bij het boksen. Het was inmiddels de vraag of atletiek of boksen de eerste medaille zou opleveren, maar ook bij het judo was het land in 1980 flink aanwezig. Het antwoord kwam vier jaar later. Keith Mwila pakte bij het lichtvlieggewicht brons met de bokshandschoenen. Hier zien we hem in actie. Hij overleed overigens al in 1993, erg jong nog.
Het zou de enige deelname zijn van Mwila en vier jaar later werd de laatste bokser weer uitgeschakeld in de kwartfinale. Bij het atletiek wilde het ook nog niet vlotten, al werd er in 1984 bij afwezigheid van de oostblokkers een halve finaleplaats gehaald. Misschien wel de grootste verrassing was het voetbal, al was het ergens niet echt een verrassing. Dit was het team dat in 1990 3e zou worden in de Afrika cup, met voor ONS één bekende naam: Kalusha Bwalya. Tijdens de Spelen speelde hij nog bij Cercle, maar vanaf een jaar later was hij jaren bij PSV te bewonderen. Bij een 4-0 overwinning tegen een toch behoorlijk sterk Italiaans team scoorde hij 3 keer en Kalusha zou Afrikaans voetballer van het jaar worden. Helaas werd in de kwartfinale van West-Duitsland met 4-0 verloren. Maar liefst zeven spelers van dit mooie team zouden uiteindelijk omkomen bij de vreselijke vliegtuigcrash in 1993 wat bijna het gehele Zambiaanse voetbal wegvaagde, maar deze 4-0 tegen Italië is een van de hoogtepunten van deze generatie.
In 1992 geen voetbal, enkel atletiek, boksen en judo. Het waren maar 9 deelnemers en de hoogtepunten waren beperkt. Bij het Boksen was het steeds binnen 3 ronden klaar, en bij het atletiek werd op de 400 meter en de 400 horden de kwartfinale bereikt, maar daar werd een DNF en een DQ gescoord. Vooral die DQ was pijnlijk, die was van Samuel Matete. Hij won op het WK in 1991 nog goud. Een hard gelag voor Zambia die een zeldzame medaillekans zagen vervliegen. Vier jaar later was er een nieuwe kans en daar bereikte hij wel een mooi resultaat: Zilver. De meest recente medaille voor Zambia alweer. Het was de eerste finale op marathons na, en meteen zilver. Mooi gedaan.
Daarna ging het minder. In 2000 was Matete over zijn top heen en werd tiende in de einduitslag na de halve finale. Vanaf 2004 was het verval naar een exotenland daar: 2 atleten die er in de heats uit gingen, 2 zwemmers die er in de heats uit gingen en 2 boksers die meteen verloren. Daar kwam er nog 1 bij in 2008, en Zambia deed toen ook mee bij het badminton. Niet geheel verrassend zonder succes, maar bij het atletiek werd op de 400 meter in ieder geval nog de halve finale behaald door Nachula. Vier jaar later deed Phiri dat bij de 100 meter, hij werd vijfde in zijn halve finale en kwam daarmee net tekort. Het Badminton werd weer ingewisseld voor Judo en met 7 deelnemers was het aantal deelnemers toch wat karig. In 2016 was Phiri weer over zijn top en wist ondanks zijn geplaatste status de halve finale niet te halen, terwijl er ook geen nieuwe aanwas was, slechts 7 deelnemers. In 2021 mochten ditmaal de dames het proberen in het voetbaltoernooi. Dat was me een succes. 10-3, koekoek. Wel verloren. Banda scoorde 3 keer en de wedstrijd erna weer 3 keer. Er waren later wel wat discussies over het gender van Banda, ach ja. Zambia werd voorlaatste in de groep, maar lag er met slechts 1 puntje toch uit. Andere sporten leverden ook niet.
Ja, wat moet ik dan zeggen voor 2024? Waar we de vorige keren steeds landen zagen die wel ergens kans maakten, durf ik bij Zambia wel te roepen dat er geen eremetaal behaald gaat worden. Al zijn ze niet volledig kansloos want op de 400 meter is Muzala Samukonga toch echt wel een goede loper. 43.91 is echt een mooi NR en op de Afrikaanse Spelen en de Commonwealth Games medailles winnen, dan ben je in ieder geval geen totale prutser. Maar op de 400 meter is de concurrentie zo hevig en zo sterk, dat alle balletjes voor Samukonga goed moeten vallen. Verder is het damesvoetbalteam er weer bij, in tegenstelling tot Nederland, die 10-3 van drie jaar terug ten spijt. Maar ja, ook daar lijkt Zambia me in alle eerlijkheid gewoon kansloos. Het niveauverschil met de toplanden is te groot. Bokser Chinyemba won overigens ook medailles op de Commonwealth en African Games, maar bij boksen zegt dat wel even iets minder dan bij atletiek. Daarmee hebben we alle nu geplaatste deelnemers gehad, maar misschien bokst nog wel een Zambiaan een plekje bij elkaar en komen er nog een atlete en twee zwemmers. Daar moet Zambia het dan mee doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 20-04-2024 19:23:02 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -97: Nauru
Nauru is niet zo groot. Sterker nog, het is vrij klein. Hoe klein? Kleiner dan Schiermonnikoog. Je vraagt je af of er op het eiland een Spar te vinden is, en die zal ook wel weer belachelijk duur zijn. En zullen ze er zeker ook weer geen sigaretten mogen verkopen. Gedoe. Overigens wonen er wel wat meer mensen dan op Schiermonnikoog. Zo'n 10000. Dat is toch 10x het aantal inwoners. Is dat veel? Nou, daarmee is Nauru het kleinste land dat ooit heeft deelgenomen aan de Spelen kijkend naar populatie. In 1968 werd het land onafhankelijk van het laatste beetje Brits zeggenschap.
Uiteraard heeft Nauru niet al te veel sportieve prestaties op naam. In 1996 deed het land voor het eerst mee aan de Spelen en er is één relevante sport in het land: Gewichtheffen. Daar zijn ze goed in en in 1996 deed het land dan ook mee bij drie gewichtsklassen. Daar werd een 23e positie, 24e plaats en een NM gehaald. Nouja, Nauru deed mee en dat was mooi. Marcus Stephen was de allereerste deelnemer, hij deed vier jaar daarvoor al voor Samoa mee. Hij zou van 2007 tot 2011 president zijn van Nauru. Als je maar 10000 inwoners hebt moeten mensen soms dubbelrollen vertolken. Hij won ook meerdere gouden medailles op de commonwealth games, al is dat bij gewichtheffen natuurlijk geen zeer sterk bezette competitie.
Vier jaar laten zou Stephen opnieuw meedoen als enige gewichtheffende man en een zeer acceptabele 11e plaats halen. Een plaatsje lager dan de eerste vrouw: Sheeva Peo, uiteraard ook gewichthefster. Bij het atletiek zou ook iemand deelnemen maar die startte niet, erg jammer. Vier jaar later was Stephen er niet meer bij, maar hadden we twee nieuwe heren en een nieuwe vrouw bij het gewichtheffen. Yukio Peter was de beste, hij haalde een achtste plaats. Nog altijd de beste klassering voor een atleet uit Nauru. De andere twee haalden een 14e en 11e plaats.
In 2008 was er slechts 1 deelnemer, na al 3x3 deelnemers toch wel een teleurstelling. Itte Detenamo, herensuperzwaargewicht, haalde vier jaar terug nog een 14e plek en hield nu de eer hoog met P10. Ook in 2012 was hij de enige gewichtheffer voor het land, hij werd 14e. Ditmaal deed het land ook voor het eerst mee bij een andere sport (de niet gestarte atleet in Sydney daargelaten), Sled Dowabobo kende een niet verrassende vroege exit bij het judo. Vier jaar later werd er zowaar een rondje gewonnen bij het judo door Uera van iemand uit Belize. Daarna was het bij de serieuze tegenstand toch weer klaar. Naast het Judo was er natuurlijk ook gewichtheffen. Daar was wel weer een man bezig die ditmaal vijftiende werd. In Tokio was er eindelijk weer eens een dame bij het gewichtheffen, en voor het eerst geen man in die sport. 10e werd ze in de klasse tot 76 kg. Een andere mijlpaal was Jonah Harris, de allereerste atleet. 100 meter hoefde hij te rennen en hij werd vijfde in zijn heat. Daarmee waren de Spelen weer weer klaar voor Nauru. Achja.
Nauru heeft geen gekwalificeerde atleten. Zal dat veranderen? Ja, vast. Maar dat komt door de plekjes die voor de aanwijscommissie zijn. Dan zal er wel 1 gewichtheffer gestuurd worden en misschien iemand bij het atletiek. Gewichtheffen is nooit verkeerd, omdat daar altijd iemand in de top 12 zal komen. Wie weet zit een achtste plek er zelfs wel in. Wie het gaat doen, geen idee. Veel meer dan dat hoeven we ook niet te verwachten.
Nauru is niet zo groot. Sterker nog, het is vrij klein. Hoe klein? Kleiner dan Schiermonnikoog. Je vraagt je af of er op het eiland een Spar te vinden is, en die zal ook wel weer belachelijk duur zijn. En zullen ze er zeker ook weer geen sigaretten mogen verkopen. Gedoe. Overigens wonen er wel wat meer mensen dan op Schiermonnikoog. Zo'n 10000. Dat is toch 10x het aantal inwoners. Is dat veel? Nou, daarmee is Nauru het kleinste land dat ooit heeft deelgenomen aan de Spelen kijkend naar populatie. In 1968 werd het land onafhankelijk van het laatste beetje Brits zeggenschap.
Uiteraard heeft Nauru niet al te veel sportieve prestaties op naam. In 1996 deed het land voor het eerst mee aan de Spelen en er is één relevante sport in het land: Gewichtheffen. Daar zijn ze goed in en in 1996 deed het land dan ook mee bij drie gewichtsklassen. Daar werd een 23e positie, 24e plaats en een NM gehaald. Nouja, Nauru deed mee en dat was mooi. Marcus Stephen was de allereerste deelnemer, hij deed vier jaar daarvoor al voor Samoa mee. Hij zou van 2007 tot 2011 president zijn van Nauru. Als je maar 10000 inwoners hebt moeten mensen soms dubbelrollen vertolken. Hij won ook meerdere gouden medailles op de commonwealth games, al is dat bij gewichtheffen natuurlijk geen zeer sterk bezette competitie.
Vier jaar laten zou Stephen opnieuw meedoen als enige gewichtheffende man en een zeer acceptabele 11e plaats halen. Een plaatsje lager dan de eerste vrouw: Sheeva Peo, uiteraard ook gewichthefster. Bij het atletiek zou ook iemand deelnemen maar die startte niet, erg jammer. Vier jaar later was Stephen er niet meer bij, maar hadden we twee nieuwe heren en een nieuwe vrouw bij het gewichtheffen. Yukio Peter was de beste, hij haalde een achtste plaats. Nog altijd de beste klassering voor een atleet uit Nauru. De andere twee haalden een 14e en 11e plaats.
In 2008 was er slechts 1 deelnemer, na al 3x3 deelnemers toch wel een teleurstelling. Itte Detenamo, herensuperzwaargewicht, haalde vier jaar terug nog een 14e plek en hield nu de eer hoog met P10. Ook in 2012 was hij de enige gewichtheffer voor het land, hij werd 14e. Ditmaal deed het land ook voor het eerst mee bij een andere sport (de niet gestarte atleet in Sydney daargelaten), Sled Dowabobo kende een niet verrassende vroege exit bij het judo. Vier jaar later werd er zowaar een rondje gewonnen bij het judo door Uera van iemand uit Belize. Daarna was het bij de serieuze tegenstand toch weer klaar. Naast het Judo was er natuurlijk ook gewichtheffen. Daar was wel weer een man bezig die ditmaal vijftiende werd. In Tokio was er eindelijk weer eens een dame bij het gewichtheffen, en voor het eerst geen man in die sport. 10e werd ze in de klasse tot 76 kg. Een andere mijlpaal was Jonah Harris, de allereerste atleet. 100 meter hoefde hij te rennen en hij werd vijfde in zijn heat. Daarmee waren de Spelen weer weer klaar voor Nauru. Achja.
Nauru heeft geen gekwalificeerde atleten. Zal dat veranderen? Ja, vast. Maar dat komt door de plekjes die voor de aanwijscommissie zijn. Dan zal er wel 1 gewichtheffer gestuurd worden en misschien iemand bij het atletiek. Gewichtheffen is nooit verkeerd, omdat daar altijd iemand in de top 12 zal komen. Wie weet zit een achtste plek er zelfs wel in. Wie het gaat doen, geen idee. Veel meer dan dat hoeven we ook niet te verwachten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Diens oom deed in 1996 mee, Quincy Detenamo. Veroordeeld tot negen jaar cel voor de moord op een prostituee in Australië. En een van de weinige andere Nauruaanse (?) olympiërs leeft al niet meerquote:
https://en.wikipedia.org/wiki/Reanna_Solomon
Vorig jaar een man en vrouw met medailles op de Pacific Games, een van hen zal wel gaan?
https://en.wikipedia.org/(...)e_2023_Pacific_Games
Dank voor het kiezen van Nauru wel, zulke staatjes zijn altijd leuke rabbit holes om even in te duiken en ik heb me er na het lezen van je post weer even mee vermaakt
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -96: China
China. Het land waar MaxGod vandaag rond mocht rijden. Ook het land waarvan bekend werd dat er in Tokio 23 zwemmers mochten zwemmen die waren betrapt op doping. Derhalve een uiterst gaaf land. We weten dat China sowieso een uiterst tof land is, met de sympathieke Xi Jinping aan het roer. Met hem zijn de tegenstanders vissenvoer. Mark Rutte is een lachertje vergeleken met zo'n baas. Dit bericht is overigens niet gesponsord door China, het mooiste land ter wereld.
Jaren deed China niet mee. Nouja, er waren wat gekken op een eiland wat ze Taiwan noemen. Gewoon overzees gebied van China, maar zij deden mee onder de naam Taiwan. Daarom besloten WIJ China jaren niet mee te doen. In 1924, nog als de Republiek die WIJ niet erkennen, trokken vier prutsers zich terug. Pas in 1932 deed er 1 gek mee, maar in Berlijn hadden ze een blik atleten en een basketbalteam. In 1948 was er weer een basketbalteam. Tellen we allemaal niet mee, dat waren andere landen. Nee, in 1952 deden WIJ mee. Maar dan niet. Een zwemmer ging zwemmen, en de rest trokken WE terug omdat ze de republiek mee lieten doen waar WIJ al jaren in oorlog mee zijn. In 1984 werd die onzin eindelijk niet meer erkend en deden WIJ enindelijk mee. Daarmee was het duidelijk, China gaat de Olympische Spelen domineren.
In 1984 was het dan ook meteen raak. China zou 15 goud pakken en daarmee 4e worden op de medaillespiegel. Natuurlijk, Rusland en Oost-Duitsland deden niet mee, maar het was toch knap. Meteen bij het tweede onderdeel ooit was het raak. Xu Haifeng pakte goud bij het schieten. De grootste man was Li Ning, met 3x turngoud. Het waren de bekende onderdelen waar China zou scoren: Gewichtheffen en Schoonspringen worden vanaf nu puur Chinese onderdelen en bij turnen zijn de Chinezen er altijd bij, net als bij het pistoolschieten.
1988 viel ernstig tegen, de laatste spelen met een vol gedopperd oostblok leverde slechts 5x Chinees goud. Daar zat ook 2x tafeltennis bij, de sport die op de Spelen van 1988 debuteerde. Met 11 keer zilver en 12 keer brons was het aantal medailles wel prima. Vier jaar later maakte China echter duidelijk hoe het zat. 16 goud, 22 zilver en 16 brons. Ditmaal was er ook 3x zwemgoud, dus er wordt uitgevlogen naar de belangrijkste sporten. Er werd vooral ruim gescoord bij de dames. In 1996 was er voor het eerst atletiekfoud buiten het snelwandelen met Wang Junxia die al eerder het WR over 9300 meter op haar naam had. Verder was inmiddels ook badminton een mogelijkheid voor goud erbij. China zou hetzelfde goud en zilver halen als in 1992, maar 4 brons minder.
In 2008 waren de Spelen in het eigen land, reden voor next level kwaliteit op de spelen van 2000. 28 goud, sow. Er waren ook meer en meer onderdelen met 4x badmintongoud en tafeltennisgoud, en 5x goud o p het gewichtheffen en badminton. Ook Judo wordt steeds serieuzer genomen met 2x goud. Het was voor het eerst een medaillespiegelpodium, derde. Bovfendien deden er meer Chinese vrouwen dan mannen mee, ook bijzonder. Vier jaar later waren 4 goud extra zelfs genoeg voor de tweede plaats. Voor het eerst werd er ook goud gehaald in een teamtoernooi. Volleybalgoud bij de dames, waarschijnlijk toch het sterkste team. Verder werd er ook bijvoorbeeld goud gewonnen bij klassieke sporten als tennis en worstelen. En natuurlijk Liu Xiang, goud op de 110 meter horden. In 2008 was het natuurlijk tijd voor de piek. 48 goud in eigen land en daarmee werd de VS verslagen. Wu Minxia won haar tweede van vier goud op de 3m synchroon, waarmee ze uiteindelijk de meest succesvolle Chinese atlete zou worden. Zelfs bij sporten die niet Chinees voelden werd er steeds maar weer goud gepakt. Goud bij boogschieten, goud bij zeilen, twee goud bij boksen. Het kan maar niet gekker.
Na 2008 ging het iets minder, maar het bleef goed gaan. Schieten, gewichtheffen, tafeltennis, badminton, turnen en natuurlijk schoonspringen bleef het sterk, maar nu was het maar 39 goud. Vier jaar later viel het zelfs terug naar 26 goud en werd het land weer een keer derde na de tweede plaats in 2012, achter de Britten. In 2020 ging het weer beter met 38 goud, China was terug. Vooral zwemmen ging lekker, 3 goud, 2 zilver, 1 brons. Toevallig? Misschien niet, er was uit het verkeerde potje gesnoept. Maar dat is niet erg, want Chinese atleten maken geen fouten. Blijft een GAAF LAND. Yufei Zhang was goed voor 2x goud en 2x zilver. De ultieme BAAS was echter Ma Long. In 2012 al teamgoud en nu, net als in 2016, goud met het team én individueel.
2024 zal niet veel slechter worden voor China. De gevestigde orde. Ik verwacht minimaal 35 goud. Hopelijk wint Ma Long er ook eentje om de meest succesvolle Chinees Olympier te worden. Qin Haiyang zal wel schroeien op de schoolslag. Qua teamsporten zal het wel weer komen van damesvolleybal of misschien het dames 3x3 toernooi. En bij het schoonspringen is vooral de vraag welke gouden medaille er niet gaat worden gewonnen door een foutje. Ik zie China overigens niet de Verenigde Staten verslaan op de spiegel, daar is de locatie niet gunstig genoeg voor. Kan weer in 2032.
China. Het land waar MaxGod vandaag rond mocht rijden. Ook het land waarvan bekend werd dat er in Tokio 23 zwemmers mochten zwemmen die waren betrapt op doping. Derhalve een uiterst gaaf land. We weten dat China sowieso een uiterst tof land is, met de sympathieke Xi Jinping aan het roer. Met hem zijn de tegenstanders vissenvoer. Mark Rutte is een lachertje vergeleken met zo'n baas. Dit bericht is overigens niet gesponsord door China, het mooiste land ter wereld.
Jaren deed China niet mee. Nouja, er waren wat gekken op een eiland wat ze Taiwan noemen. Gewoon overzees gebied van China, maar zij deden mee onder de naam Taiwan. Daarom besloten WIJ China jaren niet mee te doen. In 1924, nog als de Republiek die WIJ niet erkennen, trokken vier prutsers zich terug. Pas in 1932 deed er 1 gek mee, maar in Berlijn hadden ze een blik atleten en een basketbalteam. In 1948 was er weer een basketbalteam. Tellen we allemaal niet mee, dat waren andere landen. Nee, in 1952 deden WIJ mee. Maar dan niet. Een zwemmer ging zwemmen, en de rest trokken WE terug omdat ze de republiek mee lieten doen waar WIJ al jaren in oorlog mee zijn. In 1984 werd die onzin eindelijk niet meer erkend en deden WIJ enindelijk mee. Daarmee was het duidelijk, China gaat de Olympische Spelen domineren.
In 1984 was het dan ook meteen raak. China zou 15 goud pakken en daarmee 4e worden op de medaillespiegel. Natuurlijk, Rusland en Oost-Duitsland deden niet mee, maar het was toch knap. Meteen bij het tweede onderdeel ooit was het raak. Xu Haifeng pakte goud bij het schieten. De grootste man was Li Ning, met 3x turngoud. Het waren de bekende onderdelen waar China zou scoren: Gewichtheffen en Schoonspringen worden vanaf nu puur Chinese onderdelen en bij turnen zijn de Chinezen er altijd bij, net als bij het pistoolschieten.
1988 viel ernstig tegen, de laatste spelen met een vol gedopperd oostblok leverde slechts 5x Chinees goud. Daar zat ook 2x tafeltennis bij, de sport die op de Spelen van 1988 debuteerde. Met 11 keer zilver en 12 keer brons was het aantal medailles wel prima. Vier jaar later maakte China echter duidelijk hoe het zat. 16 goud, 22 zilver en 16 brons. Ditmaal was er ook 3x zwemgoud, dus er wordt uitgevlogen naar de belangrijkste sporten. Er werd vooral ruim gescoord bij de dames. In 1996 was er voor het eerst atletiekfoud buiten het snelwandelen met Wang Junxia die al eerder het WR over 9300 meter op haar naam had. Verder was inmiddels ook badminton een mogelijkheid voor goud erbij. China zou hetzelfde goud en zilver halen als in 1992, maar 4 brons minder.
In 2008 waren de Spelen in het eigen land, reden voor next level kwaliteit op de spelen van 2000. 28 goud, sow. Er waren ook meer en meer onderdelen met 4x badmintongoud en tafeltennisgoud, en 5x goud o p het gewichtheffen en badminton. Ook Judo wordt steeds serieuzer genomen met 2x goud. Het was voor het eerst een medaillespiegelpodium, derde. Bovfendien deden er meer Chinese vrouwen dan mannen mee, ook bijzonder. Vier jaar later waren 4 goud extra zelfs genoeg voor de tweede plaats. Voor het eerst werd er ook goud gehaald in een teamtoernooi. Volleybalgoud bij de dames, waarschijnlijk toch het sterkste team. Verder werd er ook bijvoorbeeld goud gewonnen bij klassieke sporten als tennis en worstelen. En natuurlijk Liu Xiang, goud op de 110 meter horden. In 2008 was het natuurlijk tijd voor de piek. 48 goud in eigen land en daarmee werd de VS verslagen. Wu Minxia won haar tweede van vier goud op de 3m synchroon, waarmee ze uiteindelijk de meest succesvolle Chinese atlete zou worden. Zelfs bij sporten die niet Chinees voelden werd er steeds maar weer goud gepakt. Goud bij boogschieten, goud bij zeilen, twee goud bij boksen. Het kan maar niet gekker.
Na 2008 ging het iets minder, maar het bleef goed gaan. Schieten, gewichtheffen, tafeltennis, badminton, turnen en natuurlijk schoonspringen bleef het sterk, maar nu was het maar 39 goud. Vier jaar later viel het zelfs terug naar 26 goud en werd het land weer een keer derde na de tweede plaats in 2012, achter de Britten. In 2020 ging het weer beter met 38 goud, China was terug. Vooral zwemmen ging lekker, 3 goud, 2 zilver, 1 brons. Toevallig? Misschien niet, er was uit het verkeerde potje gesnoept. Maar dat is niet erg, want Chinese atleten maken geen fouten. Blijft een GAAF LAND. Yufei Zhang was goed voor 2x goud en 2x zilver. De ultieme BAAS was echter Ma Long. In 2012 al teamgoud en nu, net als in 2016, goud met het team én individueel.
2024 zal niet veel slechter worden voor China. De gevestigde orde. Ik verwacht minimaal 35 goud. Hopelijk wint Ma Long er ook eentje om de meest succesvolle Chinees Olympier te worden. Qin Haiyang zal wel schroeien op de schoolslag. Qua teamsporten zal het wel weer komen van damesvolleybal of misschien het dames 3x3 toernooi. En bij het schoonspringen is vooral de vraag welke gouden medaille er niet gaat worden gewonnen door een foutje. Ik zie China overigens niet de Verenigde Staten verslaan op de spiegel, daar is de locatie niet gunstig genoeg voor. Kan weer in 2032.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -95: Maleisië
Vandaag is het tijd voor Maleisië. Een land met een twijfelachtig record. Gaat dat record blijven? Wie weet. Maleisië is geografisch een vrij bijzonder land. Een deel is vasteland dat grenst aan Thailand, een deel is een eiland maar dan niet het volledige eiland - dat moet het dan weer delen met Indonesië. Borneo, om precies te zijn. Zal voor velen wel een bekende naam zijn. Het land is zo'n 8x groter als Nederland en heeft 2x zoveel inwoners. Dan moet je het toch wel goed doen op de Spelen zou je zeggen. Zoals zoveel overzeese gebieden was het vroeger onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, en dus doen ze ook mee aan de Commonwealth Games. De oude vlag had andere afmetingen, maar lijkt op de huidige. Zie hier. Toen heette het volgens mij nog Malaya ofzo. Klinkt lelijk.
Goed, waarom Maleisië? Heel simpel. Het land heeft al 13 medailles, maar nul goud. Dit is een record, geen ander land heeft zoveel medailles zonder minimaal 1 gouden. Maleisië heeft deze medailles met 3 sporten behaald. Komen we zo op. In 1964 deden liefst 62 sporters mee. Onder andere een hockeyteam, een sport die in Maleisië best leeft. Wonnen ook gewoon 2 potjes. Verder was het qua niveau matig. Atletiek was toen best een serieuze sport, met Mani Jegateshan als topper. Haalde de 100 meter halve finale, toch knap voor zo'n mondiaal onderdeel. In 1972 won het voetbalteam met 3-0 van de VS. De teams werden echter eerder kleiner dan groter, in 1976 deden nog maar 23 man mee.
Na de boycot in 1980 was dat niet beter. 21 nog in 1984, 9 man slechts in 1988. Het leek er eerder op alsof Maleisië van een redelijk serieus land een random exotenland zou worden. Maar in 1992 kwam daar de heilige graal: Badminton.
Ja, hockey is leuk, atletiek is leuk, fietsen op de baan draaide Maleisië aardig mee, maar Badminton leeft in het land. Het waren drie van de vijf gebroeders die deelnamen, eentje bij de singles en twee andere bij de dubbels. Een grote naam in de Maleisische badmintonwereld en ook daarbuiten. Nog bekend vanwege een illegaal geworden manier van opslaan. De singlestelg Rashid verloor in de kwartfinale, maar de andere twee, Razif en Jalani, haalden brons. Voor het eerst. Badminton bleek de manier voor Maleisië om te scoren.
Vier jaar later haalde Rashid wel brons, maar werd bij de dubbels door een ander duo zilver behaald. Bij de andere sporten deed het land nog altijd niet echt mee. Vraag was of ze de medailleregen bij het badminton dus vol konden houden. In Sydney was het antwoord nee. Het duo Fook-Wah werd vierde. In 2004 behaalden ze wel de kwartfinale, maar was dat het eindstation. Gelukkig bleek wielrennen steeds beter te gaan: Joseph Ng werd knap zesde in de Keirin, toch best dicht bij een medaille. In zijn schaduw kwam vier jaar later Awang op, een beetje een gek op de fiets, maar ja, toch best succesvol. Waarschijnlijk voor ONS de bekendste Maleisich sporter. Lee Chong Wei haalde zilver bij het badminton dat jaar.
Maleisië is van oorsprong een Islamitisch land, dus vrouwen op de Spelen ligt dan altijd wel wat moeilijk. In 2012 was het eindelijk raak qua medailles en dat was ook de eerste keer dat er bij een andere sport dan badminton werd gescoord: Schoonspringen. De laatste jaren zie je daar vaak Maleisië in de finales. Rinong pakte brons. Chong Wei pakte overigens weer zilver en zo was er net zoveel succes als in Atlanta. In 2016 echter ging het nog veel beter. Awang zou op de keirin brons pakken en Rinong was nu met een teamgenote goed voor zilver. En dan was er nog het badminton. Ja, dat was best zuur. 2x zilver en Chong Wei haalde WEER zilver. Voor de derde keer. Verloor al 2 keer van de Chinees Lin in de finale, nu won hij in de halve finale en was er een andere Chinees waar hij in de finale weer van verloor. Altijd weer die Chinezen. Met deze vier zilver waren het ruim de meest succesvolle Spelen voor Maleisië. Het was overigens pas voor het eerst dat een dame badmintoneremetaal pakte voor Maleisië. In Tokio was het 2x raak. Awang pakte ditmaal zelfs zilver. Verder was er brons op het badmintonherendubbel, toch wel de ultieme melkkoe voor Maleisië. Het schoonspringen viel tegen, Rinong had het niet meer. Wel was er een zure vierde plek. Hier zien we Awang op de fiets.
Wat brengt 2024? Het eerste goud? Dan moet het bij het badminton op zijn plek vallen. Het schoonspringen lijkt op, Rinong is weg en de nieuwe aanwas is er niet - maar 1 deelname bij de heren staat op de kaart. Natuurlijk is er Awang, maar die zie ik eerder minder scoren dan eindelijk goud. Dan zal het dus op het herendubbel moeten gebeuren denk ik zo, daar zijn nog wel een aantal subtoppers. Maar ja, daar wringt de schoen. Bij badminton uit je slof schieten is lastig, dus het lijkt erop dat de droogte voortgezet wordt.
Vandaag is het tijd voor Maleisië. Een land met een twijfelachtig record. Gaat dat record blijven? Wie weet. Maleisië is geografisch een vrij bijzonder land. Een deel is vasteland dat grenst aan Thailand, een deel is een eiland maar dan niet het volledige eiland - dat moet het dan weer delen met Indonesië. Borneo, om precies te zijn. Zal voor velen wel een bekende naam zijn. Het land is zo'n 8x groter als Nederland en heeft 2x zoveel inwoners. Dan moet je het toch wel goed doen op de Spelen zou je zeggen. Zoals zoveel overzeese gebieden was het vroeger onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, en dus doen ze ook mee aan de Commonwealth Games. De oude vlag had andere afmetingen, maar lijkt op de huidige. Zie hier. Toen heette het volgens mij nog Malaya ofzo. Klinkt lelijk.
Goed, waarom Maleisië? Heel simpel. Het land heeft al 13 medailles, maar nul goud. Dit is een record, geen ander land heeft zoveel medailles zonder minimaal 1 gouden. Maleisië heeft deze medailles met 3 sporten behaald. Komen we zo op. In 1964 deden liefst 62 sporters mee. Onder andere een hockeyteam, een sport die in Maleisië best leeft. Wonnen ook gewoon 2 potjes. Verder was het qua niveau matig. Atletiek was toen best een serieuze sport, met Mani Jegateshan als topper. Haalde de 100 meter halve finale, toch knap voor zo'n mondiaal onderdeel. In 1972 won het voetbalteam met 3-0 van de VS. De teams werden echter eerder kleiner dan groter, in 1976 deden nog maar 23 man mee.
Na de boycot in 1980 was dat niet beter. 21 nog in 1984, 9 man slechts in 1988. Het leek er eerder op alsof Maleisië van een redelijk serieus land een random exotenland zou worden. Maar in 1992 kwam daar de heilige graal: Badminton.
Ja, hockey is leuk, atletiek is leuk, fietsen op de baan draaide Maleisië aardig mee, maar Badminton leeft in het land. Het waren drie van de vijf gebroeders die deelnamen, eentje bij de singles en twee andere bij de dubbels. Een grote naam in de Maleisische badmintonwereld en ook daarbuiten. Nog bekend vanwege een illegaal geworden manier van opslaan. De singlestelg Rashid verloor in de kwartfinale, maar de andere twee, Razif en Jalani, haalden brons. Voor het eerst. Badminton bleek de manier voor Maleisië om te scoren.
Vier jaar later haalde Rashid wel brons, maar werd bij de dubbels door een ander duo zilver behaald. Bij de andere sporten deed het land nog altijd niet echt mee. Vraag was of ze de medailleregen bij het badminton dus vol konden houden. In Sydney was het antwoord nee. Het duo Fook-Wah werd vierde. In 2004 behaalden ze wel de kwartfinale, maar was dat het eindstation. Gelukkig bleek wielrennen steeds beter te gaan: Joseph Ng werd knap zesde in de Keirin, toch best dicht bij een medaille. In zijn schaduw kwam vier jaar later Awang op, een beetje een gek op de fiets, maar ja, toch best succesvol. Waarschijnlijk voor ONS de bekendste Maleisich sporter. Lee Chong Wei haalde zilver bij het badminton dat jaar.
Maleisië is van oorsprong een Islamitisch land, dus vrouwen op de Spelen ligt dan altijd wel wat moeilijk. In 2012 was het eindelijk raak qua medailles en dat was ook de eerste keer dat er bij een andere sport dan badminton werd gescoord: Schoonspringen. De laatste jaren zie je daar vaak Maleisië in de finales. Rinong pakte brons. Chong Wei pakte overigens weer zilver en zo was er net zoveel succes als in Atlanta. In 2016 echter ging het nog veel beter. Awang zou op de keirin brons pakken en Rinong was nu met een teamgenote goed voor zilver. En dan was er nog het badminton. Ja, dat was best zuur. 2x zilver en Chong Wei haalde WEER zilver. Voor de derde keer. Verloor al 2 keer van de Chinees Lin in de finale, nu won hij in de halve finale en was er een andere Chinees waar hij in de finale weer van verloor. Altijd weer die Chinezen. Met deze vier zilver waren het ruim de meest succesvolle Spelen voor Maleisië. Het was overigens pas voor het eerst dat een dame badmintoneremetaal pakte voor Maleisië. In Tokio was het 2x raak. Awang pakte ditmaal zelfs zilver. Verder was er brons op het badmintonherendubbel, toch wel de ultieme melkkoe voor Maleisië. Het schoonspringen viel tegen, Rinong had het niet meer. Wel was er een zure vierde plek. Hier zien we Awang op de fiets.
Wat brengt 2024? Het eerste goud? Dan moet het bij het badminton op zijn plek vallen. Het schoonspringen lijkt op, Rinong is weg en de nieuwe aanwas is er niet - maar 1 deelname bij de heren staat op de kaart. Natuurlijk is er Awang, maar die zie ik eerder minder scoren dan eindelijk goud. Dan zal het dus op het herendubbel moeten gebeuren denk ik zo, daar zijn nog wel een aantal subtoppers. Maar ja, daar wringt de schoen. Bij badminton uit je slof schieten is lastig, dus het lijkt erop dat de droogte voortgezet wordt.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Gewoon weer juichen voor Awang
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -94: Bosnië-Herzegovina
Tijd om weer eens terug te keren in Europa, bij het grootste Europese land dat nog nooit een medaille haalde. Als mijn statistieken kloppen that is. Bosnië en Herzegovina is het officieël. Een van de landen voortgekomen uit voormalig Joegoslavië. Met Sarajevo, waar in 1984, nog voor het bestaan van het land, de Spelen gehouden werden. Met Srebrenica, stad van een van de zwartste bladzijden in de recente Nederlandse geschiedenis. WIJ hebben daar opzichtig gefaald. Een land met een duidelijke scheiding in religie, ongeveer 50/50 tussen het christendom en de islam. Ook niet het rijkste land natuurlijk. Speelt allemaal mee in waarom het land de focus op sport beperkt houdt. Daarom dus geen medailles. Wel een van de spraakmakendste vlaggen van Europa. Hadden ooit een andere vlag. Schildje op een witte achtergrond. Was lelijk en doen we dus vandaag niet.
In 1992 deed het land voor het eerst mee aan de zomerspelen en sinds 1994 ook aan de winterspelen. Op geen van beide werd er een medaille gehaald, maar bij de winterspelen doet het land uberhaupt voor spek en bonen mee. In Barcelona waren het 4 atleten, 2 zwemmers en iemand in de kano, op de judomat, met een pistool en met gewichtjes. Daarbij ging het schieten het best, Mirajana Horvat haalde de finale en werd daar uiteindelijk achtste. Verder werd geen topklassering gehaald. Opvallend was dat de mannelijke én vrouwelijke zwemmer de beide vlinderslagafstanden zwommen. Niet de meest gebruikelijke slag, maar misschien speelt daar toch meer dan toeval. Vier jaar later werd ook tafeltennis en worstelen geprobeerd. Schieten bleef favoriet met ditmaal een mannelijke schutter: Fazlija haalde de 18e plaats op de 50m 3 posities. 5 jaar later werd hij zesde op de 10m luchtgeweer. Een van de beste prestaties voor het land ooit.
In deze tijd stuurde Bosnië steevast negen atleten, voornamelijk bij Atletiek, Zwemmen, Schieten, Kano en Judo. Daar kwam in 2004 Taekwondo en Tennis bij, maar een top 10 zat er deze keer niet in. 2008 was soberder, er werden slechts 5 atleten gestuurd. De marathonloopster haalde wel een nationaal record, maar Lucija Kimani werd slechts 42e. Amel Mekic won zowaar wel 2 keer op de judomat. Verder was er nog een kogelstoter, Fazlija was er nog bij en weer een vlinderslagzwemmer. In 2012 wist Kimani niet te finishen en lag Mekic er meteen uit. Met 6 deelnemers was het karig geheel. In 2016 deden er eindelijk weer wat meer atleten mee. Liefst 11, met Amel Tuka als de bekendste naam. Hij werd helaas uitgeschakeld in de halve finale. Bovendien hadden ze 3 deelnemers bij het kogelstoten, maar de 24e plaats was de hoogste. Niet echt top. Er waren ook weer wat tennissers bij, maar die lagen er ook meteen uit.
Vier jaar geleden waren verreweg de beste Spelen voor Bosnië. Van de zeven deelnemers haalden er liefst drie de top 12. Pezer haalde de kogelfinale ditmaal, maar werd 11e. Ceric haalde de laatste 16 bij judo, maar de beste prestatie was bij het Taekwondo. Husic won in ronde 1 met maar liefst 22-2, maar uiteindelijk verloor hij de halve finale en de bronzen finale. Vijfde. Zuur, al zat het er in de bronzen finale nooit écht in. Tuka werd zesde op de 800 meter. Een evenaring van de beste prestatie in een niet-KO format.
Het zou best eens kunnen dat deze lijn dit jaar wordt voortgezet. Helaas niet door Husic, die is niet gekwalificeerd. Tuka verwacht ik ook niet meer, zijn piek is geweest. Het zal moeten komen van Lana Pudar, de zwemster. Zij zou op de vlinderslag 2x een finaleplaats kunnen halen. Het was al vaak de vlinderslag voor Bosnië, maar nu hebben ze ook iemand die echt in de subtop zit. Een medaille is misschien wat veel gevraagd, maar we juichen er wel voor.
Tijd om weer eens terug te keren in Europa, bij het grootste Europese land dat nog nooit een medaille haalde. Als mijn statistieken kloppen that is. Bosnië en Herzegovina is het officieël. Een van de landen voortgekomen uit voormalig Joegoslavië. Met Sarajevo, waar in 1984, nog voor het bestaan van het land, de Spelen gehouden werden. Met Srebrenica, stad van een van de zwartste bladzijden in de recente Nederlandse geschiedenis. WIJ hebben daar opzichtig gefaald. Een land met een duidelijke scheiding in religie, ongeveer 50/50 tussen het christendom en de islam. Ook niet het rijkste land natuurlijk. Speelt allemaal mee in waarom het land de focus op sport beperkt houdt. Daarom dus geen medailles. Wel een van de spraakmakendste vlaggen van Europa. Hadden ooit een andere vlag. Schildje op een witte achtergrond. Was lelijk en doen we dus vandaag niet.
In 1992 deed het land voor het eerst mee aan de zomerspelen en sinds 1994 ook aan de winterspelen. Op geen van beide werd er een medaille gehaald, maar bij de winterspelen doet het land uberhaupt voor spek en bonen mee. In Barcelona waren het 4 atleten, 2 zwemmers en iemand in de kano, op de judomat, met een pistool en met gewichtjes. Daarbij ging het schieten het best, Mirajana Horvat haalde de finale en werd daar uiteindelijk achtste. Verder werd geen topklassering gehaald. Opvallend was dat de mannelijke én vrouwelijke zwemmer de beide vlinderslagafstanden zwommen. Niet de meest gebruikelijke slag, maar misschien speelt daar toch meer dan toeval. Vier jaar later werd ook tafeltennis en worstelen geprobeerd. Schieten bleef favoriet met ditmaal een mannelijke schutter: Fazlija haalde de 18e plaats op de 50m 3 posities. 5 jaar later werd hij zesde op de 10m luchtgeweer. Een van de beste prestaties voor het land ooit.
In deze tijd stuurde Bosnië steevast negen atleten, voornamelijk bij Atletiek, Zwemmen, Schieten, Kano en Judo. Daar kwam in 2004 Taekwondo en Tennis bij, maar een top 10 zat er deze keer niet in. 2008 was soberder, er werden slechts 5 atleten gestuurd. De marathonloopster haalde wel een nationaal record, maar Lucija Kimani werd slechts 42e. Amel Mekic won zowaar wel 2 keer op de judomat. Verder was er nog een kogelstoter, Fazlija was er nog bij en weer een vlinderslagzwemmer. In 2012 wist Kimani niet te finishen en lag Mekic er meteen uit. Met 6 deelnemers was het karig geheel. In 2016 deden er eindelijk weer wat meer atleten mee. Liefst 11, met Amel Tuka als de bekendste naam. Hij werd helaas uitgeschakeld in de halve finale. Bovendien hadden ze 3 deelnemers bij het kogelstoten, maar de 24e plaats was de hoogste. Niet echt top. Er waren ook weer wat tennissers bij, maar die lagen er ook meteen uit.
Vier jaar geleden waren verreweg de beste Spelen voor Bosnië. Van de zeven deelnemers haalden er liefst drie de top 12. Pezer haalde de kogelfinale ditmaal, maar werd 11e. Ceric haalde de laatste 16 bij judo, maar de beste prestatie was bij het Taekwondo. Husic won in ronde 1 met maar liefst 22-2, maar uiteindelijk verloor hij de halve finale en de bronzen finale. Vijfde. Zuur, al zat het er in de bronzen finale nooit écht in. Tuka werd zesde op de 800 meter. Een evenaring van de beste prestatie in een niet-KO format.
Het zou best eens kunnen dat deze lijn dit jaar wordt voortgezet. Helaas niet door Husic, die is niet gekwalificeerd. Tuka verwacht ik ook niet meer, zijn piek is geweest. Het zal moeten komen van Lana Pudar, de zwemster. Zij zou op de vlinderslag 2x een finaleplaats kunnen halen. Het was al vaak de vlinderslag voor Bosnië, maar nu hebben ze ook iemand die echt in de subtop zit. Een medaille is misschien wat veel gevraagd, maar we juichen er wel voor.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -93: Palestina
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -92: Israel
Gisteren hadden we Palestina, vandaag Israël. Kan eigenlijk hetzelfde zeggen in het eerste deel. Schurkenstaat, die steeds maar weer meer wil en niet echt interesse heeft in de tweestatenoplossing. Had ik gisteren ook kunnen zeggen. Een gaaf land is het niet. Maar het is wel ontzettend jammer dat een deel van de bevolking te lijden heeft onder de radicalen. Israël is wel een stukkie groter dan Palestina en heeft natuurlijk ook een wrange geschiedenis met de Spelen. Laten we hopen dat die tijden zich niet herhalen. Ook hier: Geen vlag.
In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten voor een relatief rijk land heeft Israël geen sterke track record op de Spelen. In 1952 deden ze voor het eerst mee. Mettal-Schumacher werd 17e bij het hoogspringen en was de beste van de 25 atleten. Vier jaar later beperkte Israël zich tot slechts 3 deelnemers. Pas in 1968 werd voor het eerst een significant resultaat geboekt: Top 8 in het voetbaltoernooi. Marokko trok zich toen terug omdat ze tegen Israel moesten spelen. Tsja. Israel speelde 1-1 tegen Bulgarije in de kwartfinale, maar verloor het strootje trekken. Wel een kneuzige manier om je eerste medaillekans te verspelen.
Bij 1972 wil ik niet al te lang stilstaan, maar de slechtste periode in de geschiedenis van de Spelen werd ingeluid met de zwartste dag: Een gijzeling in het Olympisch dorp met 11 doden tot gevolg. Moet toch gewoon even eerlijk benoemd worden, er is daar veel fout gegaan en ze zaten ook als ratten in de val aldaar. Maar ja, de sport ging twee dagen later gewoon door, dus die hypocrisie doen we hier ook gewoon. Als je de details wil weten kijk je maar een van de vele docu's. Het sportieve voor 1972 laten we even voor wat het is. In 1976 haalde het voetbalteam zonder overwinning de kwartfinale, maar verloor daar nu met 4-1 van Brazilië. Weitz werd vijfde bij het gewichtheffen, het dichtste bij de medailles tot dan. Daarna werd zeilen dé sport. In 1984 2x 8e en in Seoul een vierde plaats. Het moet toch een keer gebeuren. Moskou sloeg Israel over, geen verrassing voor de grote bondgenoot van de VS. Toch bleek het niet Zeilen, maar Judo waar Israel medailles op ging pakken. Eerst was er zilver op de tatami voor Yael Arad, haar landgenoot pakte later ook brons. Binnen twee dagen waren de Spelen van Barcelona een succes.
Vier jaar later was het alsnog bij het zeilen Gal Fridman met brons. Vanaf hier was Israel steevast goed voor medailles, maar nog geen goud. In Sydney was het weer in een boot, maar ditmaal was het geen zeilboot maar een kano. Michael Kolganov. Klinkt niet zo Israelisch. Is het ook niet, het is een geboren Rus. Israelier geworden. Niet voor het laatst dat dat gebeurde, zullen we maar zeggen. Israël is redelijk goed in genaturaliseerde atleten. Dat maakt je al een relatief niet zo gaaf land. Gal Fridman pakte acht jaar na de bronzen medaille het allereerste goud. Er was ook weer judobrons.
Zeilen en judo blijft de core business van Israel, al was de laatste zeilmedaille alweer van 2008. Het was de enige bronzen medaille. In 2012 werd er zelfs niet één medaille gehaald, de enige keer sinds de eerste medaille voor het land. In 2016 was het weer 2x judobrons. Het is wel vooral brons wat Israel haalt. Nu moet gezegd worden, met Judo heb je daar ook wel 2x zoveel kans op. In 2020 werd er wel flink gescoord. 2x goud op de gymnastenvloer: 1x bij het herenturnen en 1x bij de ritmische gymnastiek. Er was ook voor het eerst een teammedaille: Bij het judo was er de eerste teamcompetitie, goed voor brons. Ook was er Taekwondobrons. Lekker veel nieuwe sporten, het wordt allemaal wat breder daar. De gouden medaille bij het ritmische gymnastiek, daar was heel Rusland boos over. Die domineerden dat al jaren, maar foutjes van de Averinas waren gewoon echt wel foutjes en dan is het klaar. Israel won, niet een heel veel leuker land maar mooi om Rusland op dat nummer op hun nummer te zetten.
2024 zal geen makkelijk jaar worden. Ik denk dat er flink ingezet moet worden op de veiligheid van Israelische atleten. Boycots liggen bovendien op de loer. Ik heb echt geen zin in walkovers op de judomat. Is altijd heel erg jammer. Ze doen ook mee op het voetbaltoernooi, zal ook wel weer gedoe opleveren. Echt nul zin in. Yakovlev zal op de fiets wel kanshebber zijn op een medaille, al zal hij Lavrijsen niet kunnen verslaan. Dolgopyat Misschien kan Gorbenko nog verrassen, of de zeilers ofzo. Of het ritmisch team, al is dat niet meer zo sterk als in 2020. Als het niet daar lukt is er wel altijd nog judo. Maar meer dan 2 medailles wordt het niet.
Gisteren hadden we Palestina, vandaag Israël. Kan eigenlijk hetzelfde zeggen in het eerste deel. Schurkenstaat, die steeds maar weer meer wil en niet echt interesse heeft in de tweestatenoplossing. Had ik gisteren ook kunnen zeggen. Een gaaf land is het niet. Maar het is wel ontzettend jammer dat een deel van de bevolking te lijden heeft onder de radicalen. Israël is wel een stukkie groter dan Palestina en heeft natuurlijk ook een wrange geschiedenis met de Spelen. Laten we hopen dat die tijden zich niet herhalen. Ook hier: Geen vlag.
In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten voor een relatief rijk land heeft Israël geen sterke track record op de Spelen. In 1952 deden ze voor het eerst mee. Mettal-Schumacher werd 17e bij het hoogspringen en was de beste van de 25 atleten. Vier jaar later beperkte Israël zich tot slechts 3 deelnemers. Pas in 1968 werd voor het eerst een significant resultaat geboekt: Top 8 in het voetbaltoernooi. Marokko trok zich toen terug omdat ze tegen Israel moesten spelen. Tsja. Israel speelde 1-1 tegen Bulgarije in de kwartfinale, maar verloor het strootje trekken. Wel een kneuzige manier om je eerste medaillekans te verspelen.
Bij 1972 wil ik niet al te lang stilstaan, maar de slechtste periode in de geschiedenis van de Spelen werd ingeluid met de zwartste dag: Een gijzeling in het Olympisch dorp met 11 doden tot gevolg. Moet toch gewoon even eerlijk benoemd worden, er is daar veel fout gegaan en ze zaten ook als ratten in de val aldaar. Maar ja, de sport ging twee dagen later gewoon door, dus die hypocrisie doen we hier ook gewoon. Als je de details wil weten kijk je maar een van de vele docu's. Het sportieve voor 1972 laten we even voor wat het is. In 1976 haalde het voetbalteam zonder overwinning de kwartfinale, maar verloor daar nu met 4-1 van Brazilië. Weitz werd vijfde bij het gewichtheffen, het dichtste bij de medailles tot dan. Daarna werd zeilen dé sport. In 1984 2x 8e en in Seoul een vierde plaats. Het moet toch een keer gebeuren. Moskou sloeg Israel over, geen verrassing voor de grote bondgenoot van de VS. Toch bleek het niet Zeilen, maar Judo waar Israel medailles op ging pakken. Eerst was er zilver op de tatami voor Yael Arad, haar landgenoot pakte later ook brons. Binnen twee dagen waren de Spelen van Barcelona een succes.
Vier jaar later was het alsnog bij het zeilen Gal Fridman met brons. Vanaf hier was Israel steevast goed voor medailles, maar nog geen goud. In Sydney was het weer in een boot, maar ditmaal was het geen zeilboot maar een kano. Michael Kolganov. Klinkt niet zo Israelisch. Is het ook niet, het is een geboren Rus. Israelier geworden. Niet voor het laatst dat dat gebeurde, zullen we maar zeggen. Israël is redelijk goed in genaturaliseerde atleten. Dat maakt je al een relatief niet zo gaaf land. Gal Fridman pakte acht jaar na de bronzen medaille het allereerste goud. Er was ook weer judobrons.
Zeilen en judo blijft de core business van Israel, al was de laatste zeilmedaille alweer van 2008. Het was de enige bronzen medaille. In 2012 werd er zelfs niet één medaille gehaald, de enige keer sinds de eerste medaille voor het land. In 2016 was het weer 2x judobrons. Het is wel vooral brons wat Israel haalt. Nu moet gezegd worden, met Judo heb je daar ook wel 2x zoveel kans op. In 2020 werd er wel flink gescoord. 2x goud op de gymnastenvloer: 1x bij het herenturnen en 1x bij de ritmische gymnastiek. Er was ook voor het eerst een teammedaille: Bij het judo was er de eerste teamcompetitie, goed voor brons. Ook was er Taekwondobrons. Lekker veel nieuwe sporten, het wordt allemaal wat breder daar. De gouden medaille bij het ritmische gymnastiek, daar was heel Rusland boos over. Die domineerden dat al jaren, maar foutjes van de Averinas waren gewoon echt wel foutjes en dan is het klaar. Israel won, niet een heel veel leuker land maar mooi om Rusland op dat nummer op hun nummer te zetten.
2024 zal geen makkelijk jaar worden. Ik denk dat er flink ingezet moet worden op de veiligheid van Israelische atleten. Boycots liggen bovendien op de loer. Ik heb echt geen zin in walkovers op de judomat. Is altijd heel erg jammer. Ze doen ook mee op het voetbaltoernooi, zal ook wel weer gedoe opleveren. Echt nul zin in. Yakovlev zal op de fiets wel kanshebber zijn op een medaille, al zal hij Lavrijsen niet kunnen verslaan. Dolgopyat Misschien kan Gorbenko nog verrassen, of de zeilers ofzo. Of het ritmisch team, al is dat niet meer zo sterk als in 2020. Als het niet daar lukt is er wel altijd nog judo. Maar meer dan 2 medailles wordt het niet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -91: Suriname
Tijd voor nog een niet-zo-gaaf land, een land waar een moordenaar jarenlang vrij mocht rondlopen. Eindelijk is dat veranderd, maar voor velen is hij nog steeds een held. Een land waar Nederland heeft huisgehouden. Misschien niet de mooiste periode in onze historie. Alweer een tijd onafhankelijk en dan mag je uiteraard deelnemen aan de Spelen. De vlag is gebaseerd op een ontwerp van ene Jack Pinas. Dit was zijn ontwerp. Is aangepast, was hij niet blij mee.
In 1960 deed Suriname al mee, toen het nog niet onafhankelijk was. Wim Esajas had de eer. Hij liep de 800 meter. Die waren in de middag, dus hij ging in de ochtend nog een dutje doen. Toen hij in de middag bij het stadion aan kwam bleek dat de heats al waren geweest, dus Esajas kon naar huis. Ach. Acht jaar later was Eddy Monsels de eerste atleet. 5e in de 100 meter heats en achtste in de semi. Zijn broertje Sammy liep vier jaar later mee en werd 7e in de semi, maar haalde op de 200 meter niet meer dan de heats. Ook deed er een judoka mee. Vier jaar later was dat opnieuw de line-up, met nog een extra atleet op de 800 meter. Monsels won zijn heat, maar overleefde op de 100 meter de halve finale niet. Judoka Ricardo Elmont overleefde de eerste ronde niet. Vader van, jawel! In 1984 werd er zelfs wat zwembadgenot aan toegevoegd. Gerommel in de marge natuurlijk. Hugo Goosen werd 36e op de 100 rug, Anthony Nesty haalde wel nog bijna de B finale, 20e op de 100 vlinder. In 1988 mocht hij het nog eens proberen, en nu haalde hij zelfs de A-finale. Oh ja, die won ie ook nog. Weten de meeste van ons wel, een enorme verrassing. Hij was de eerste donkere man met een gouden medaille in het zwembad.
Dat bleef het enige échte hoogtepunt voor Suriname. De teams werden wel groter met bijvoorbeeld ook een wielrenner in Seoul. In Barcelona viel Nesty weer in de prijzen: Brons ditmaal. In Atlanta was er een grotere zwemequipe, maar Nesty was inmiddels niet meer actief. De 4 nieuwe zwemmers konden niet tot hetzelfde resultaat komen en gingen roemloos ten onder in de heats. Alleen Letitia vroor... euh... Vriesde haalde nog de 13e plaats in de halve finales op de 800 meter. Vriesde deed al in 1988 mee, en zou ook in 2004 nog meedoen, een aardige prestatie voor iemand uit een klein land. Suriname had vooral het probleem dat veel sporters toch voor het grote en rijke Nederland uitkomen, een stukje cultural appropriation. In 2000 en 2004 werden alleen de klassieke 2 atleten/2 zwemmers gestuurd. Dat gebeurde ook in 2008. De toptijden waren voorbij.
In 2012 werd er een nieuwe sport gevonden: Badminton. Soeroredjo. Ging er al in de eerste ronde uit, maar prima dat ie er bij was. Ook in 2016 en 2020 werden er badmintonners gestuurd, in ieder geval weer een nieuwe sport. Verder was het in 2020 dat Suriname dicht bij een succes was. Tjon En Fa, het klinkt als een duo op de tandem maar het is toch echt één man, reed op de keirin. Werd, tsja, vierde. Erg zuur. Dat was die keirinfinale waar ze Jason Kenny een rondje kado gaven. Hadden ze dat niet gedaan, had hij wellicht een medaille kunnen halen. De afstand met nummer 3, ONZE Harrie, was namelijk wel behoorlijk. Kunnen we ook niet zeggen dat WIJ de Surinamers weer alles afpakten, want het was geen centimeters.
Jair mag het ook in 2024 gaan doen. Suriname heeft de mazzel dat Nederland iets te goede sprinters heeft, waardoor Tjon en fa voor het land blijft uitkomen. Dé kans op nog een medaille, vooral op de keirinloterij. Sprint zal lastig worden. Er was namelijk nog ene Renzo Tjon a Joe, maar deze 50 meter-zwemmer gaat Nederland in Parijs vertegenwoordigen, als het goed is. Wij pakken die arme Surinamers ook alles af. Erg flauw van ONS.
Tijd voor nog een niet-zo-gaaf land, een land waar een moordenaar jarenlang vrij mocht rondlopen. Eindelijk is dat veranderd, maar voor velen is hij nog steeds een held. Een land waar Nederland heeft huisgehouden. Misschien niet de mooiste periode in onze historie. Alweer een tijd onafhankelijk en dan mag je uiteraard deelnemen aan de Spelen. De vlag is gebaseerd op een ontwerp van ene Jack Pinas. Dit was zijn ontwerp. Is aangepast, was hij niet blij mee.
In 1960 deed Suriname al mee, toen het nog niet onafhankelijk was. Wim Esajas had de eer. Hij liep de 800 meter. Die waren in de middag, dus hij ging in de ochtend nog een dutje doen. Toen hij in de middag bij het stadion aan kwam bleek dat de heats al waren geweest, dus Esajas kon naar huis. Ach. Acht jaar later was Eddy Monsels de eerste atleet. 5e in de 100 meter heats en achtste in de semi. Zijn broertje Sammy liep vier jaar later mee en werd 7e in de semi, maar haalde op de 200 meter niet meer dan de heats. Ook deed er een judoka mee. Vier jaar later was dat opnieuw de line-up, met nog een extra atleet op de 800 meter. Monsels won zijn heat, maar overleefde op de 100 meter de halve finale niet. Judoka Ricardo Elmont overleefde de eerste ronde niet. Vader van, jawel! In 1984 werd er zelfs wat zwembadgenot aan toegevoegd. Gerommel in de marge natuurlijk. Hugo Goosen werd 36e op de 100 rug, Anthony Nesty haalde wel nog bijna de B finale, 20e op de 100 vlinder. In 1988 mocht hij het nog eens proberen, en nu haalde hij zelfs de A-finale. Oh ja, die won ie ook nog. Weten de meeste van ons wel, een enorme verrassing. Hij was de eerste donkere man met een gouden medaille in het zwembad.
Dat bleef het enige échte hoogtepunt voor Suriname. De teams werden wel groter met bijvoorbeeld ook een wielrenner in Seoul. In Barcelona viel Nesty weer in de prijzen: Brons ditmaal. In Atlanta was er een grotere zwemequipe, maar Nesty was inmiddels niet meer actief. De 4 nieuwe zwemmers konden niet tot hetzelfde resultaat komen en gingen roemloos ten onder in de heats. Alleen Letitia vroor... euh... Vriesde haalde nog de 13e plaats in de halve finales op de 800 meter. Vriesde deed al in 1988 mee, en zou ook in 2004 nog meedoen, een aardige prestatie voor iemand uit een klein land. Suriname had vooral het probleem dat veel sporters toch voor het grote en rijke Nederland uitkomen, een stukje cultural appropriation. In 2000 en 2004 werden alleen de klassieke 2 atleten/2 zwemmers gestuurd. Dat gebeurde ook in 2008. De toptijden waren voorbij.
In 2012 werd er een nieuwe sport gevonden: Badminton. Soeroredjo. Ging er al in de eerste ronde uit, maar prima dat ie er bij was. Ook in 2016 en 2020 werden er badmintonners gestuurd, in ieder geval weer een nieuwe sport. Verder was het in 2020 dat Suriname dicht bij een succes was. Tjon En Fa, het klinkt als een duo op de tandem maar het is toch echt één man, reed op de keirin. Werd, tsja, vierde. Erg zuur. Dat was die keirinfinale waar ze Jason Kenny een rondje kado gaven. Hadden ze dat niet gedaan, had hij wellicht een medaille kunnen halen. De afstand met nummer 3, ONZE Harrie, was namelijk wel behoorlijk. Kunnen we ook niet zeggen dat WIJ de Surinamers weer alles afpakten, want het was geen centimeters.
Jair mag het ook in 2024 gaan doen. Suriname heeft de mazzel dat Nederland iets te goede sprinters heeft, waardoor Tjon en fa voor het land blijft uitkomen. Dé kans op nog een medaille, vooral op de keirinloterij. Sprint zal lastig worden. Er was namelijk nog ene Renzo Tjon a Joe, maar deze 50 meter-zwemmer gaat Nederland in Parijs vertegenwoordigen, als het goed is. Wij pakken die arme Surinamers ook alles af. Erg flauw van ONS.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -90: Hong Kong, China
Er was eens een tijd. Een tijd dat Hong Kong gewoon Hong Kong heette. Die tijd lijkt lang vervlogen. Inmiddels is het keurig ingelijfd in alle Chinese gebruiken. Dit is sinds 1997 langzaam gegaan, toen de Britten het overzees gebied nog als kolonie hadden. Inmiddels zullen we voor het eerst ook Hong Kong, China op de formuliertjes zien staan. Het is de vraag hoe lang Hong Kong nog onafhankelijk deelneemt. En dat juist na de succesvolle spelen van 2020 in Tokio. Nouja, van 2021 dus. Of hoe je het ook wil zien, blijft gedoe. Overigens mogen wij ook Hongkong zeggen, maar dat vind ik echt lelijk staan. Er wonen daar 7 miljoen mensen op 1000 vierkante kilometer. Nederland is er niets bij.
Al in 1952 deden er er wat zwemmers uit Hong Kong mee. Zwemmen is een van de belangrijkste sporten daar, 4 stuks, vier jaar later waren er twee over. In 1960 waren er ook wat schutters bij. In Tokio 1964 werd voor de eerste keer een serieuze delegatie verstuurd. Zo werd bijvoorbeeld een hockeyteam neergezet. Ook atletiek, boksen en wielrennen werd gedaan. In 1968 was het weer wat minder en was het beperkt tot schieten, zwemmen en zeilen. Daarna werd Hong Kong een vaste deelnemer, uiteraard uitgezonderd 1980 waar Hong Kong bij de landen hoorde die bij de boycot zaten. Maar echt goede resultaten kwamen er niet. Top 15 was al knap, zoals in Seoul een 12e plaats werd behaald bij de wegrit in het wielrennen. Niet echt een sport waarbij je aan Hong Kong denkt.
Zeilen was dat wel en in 1992 werd daar in ieder geval een elfde plaats gehaald door Lee Lai Shan. Lijkt heel wat, maar een jaar later werd ze wereldkampioen, dan valt elfde toch tegen. Gelukkig was daar in Atlanta weer een kans en daar lukte het wel. Niet eens zomaar een medaille, maar meteen G O U D goud, zoals onze favoriete wieler- en shorttrackcommentator het zou zeggen.
Het bleef opvallen dat Hong Kong best veel zwemmers stuurde, maar top 30 was al lastig. Ook tafeltennis en badminton waren uiteraard relevante sporten, maar ook daar werd niet meer dan 1 of 2 rondjes in gescoord. In Sydney was Lai Shan er ook weer bij, maar ditmaal was zesde het maximaal haalbare, haar tijd zat er op. In Athene werd er top 8 gehaald bij het Badminton door ONZE Li Jie te verslaan. Bij het tafeltennis werd nu ineens vijfmaal een kwartfinale gehaald in Athene, en ondanks dat er 4 uitschakelingen volgden. Herendubbel Chak/Ching wonnen echter en wonnen daarna ook hun halve finale. Zilver volgde na een nederlaag tegen uiteraard het Chinese duo.
In 2008 veranderde de dubbels naar een teamcompetitie bij het tafeltennis, waar twee bronzen finales werden behaald. Helaas verloren zowel het herenteam als het vrouwenteam. Het totaalteam wat 34 atleten omvatte wist weer na een medaille in 2004 géén medaille te halen in 2008. Volgens dat patroon komt er in 2012 weer een medaille. Dat bleek ook, een keirinmedaille. Het is een loterij, maar blijkbaar een loterij waar toch wel wat kleine landen kunnen scoren. Lee Wai Sze werd derde en pakte brons. Later behaalde ze ook meer individueel succes.
Na een medaille komt er geen medaille, zo werkt Hong Kong. 2016: Geen medaille. Wai Sze werd ditmaal zevende. Maar in 2020, 2021, whatever ging het wel voor de wind. Niet alleen maar 1 medaille. Nee, Hong Kong behaalde plots liefst ZES medailles. Toch de invloed van China. En de invloed van Japan, want bij het meest nutteloze Olympisch onderdeel ooit, het vreselijke Kata, pakte Hong Kong brons. Maar goed, die andere 5 lagen toch ook aan Hong Kong zelf. Schermgoud voor floretschermer Cheung Ka Long, Wai Sze pakte dit maal brons op de sprint in plaats van de keirin, na al een aantal jaren serieus meedraaien. Ditmaal was er wel teambrons bij het tafeltennis. En als laatste is er Siobhan Haughey, die in het zwembad 2 zilver pakte. Eindelijk eens een zwemmer die echt scoort.
Voor Parijs heeft Hong Kong al twee zwemteams op de 4x100 vrij en wissel voor dames. Natuurlijk met Haughey als kopstuk, een van de grote concurrentes voor Marrit Steenbergen en toch wel de beste medaillekans. Ka Long is er ook nog steeds bij. Verder blijft Hong Kong subtop in het tafeltennis. En wie weet wordt er nog verrast bij het zeilen, al lijkt een twaalfde plaats daar meer logisch. Ik verwacht wel de eerste keer dat Hong Kong twee opeenvolgende Spelen medailles pakt deze zomer. Mooi, want zoveel kansen zijn daar niet meer voor. Ik zeg 2x zilver.
Er was eens een tijd. Een tijd dat Hong Kong gewoon Hong Kong heette. Die tijd lijkt lang vervlogen. Inmiddels is het keurig ingelijfd in alle Chinese gebruiken. Dit is sinds 1997 langzaam gegaan, toen de Britten het overzees gebied nog als kolonie hadden. Inmiddels zullen we voor het eerst ook Hong Kong, China op de formuliertjes zien staan. Het is de vraag hoe lang Hong Kong nog onafhankelijk deelneemt. En dat juist na de succesvolle spelen van 2020 in Tokio. Nouja, van 2021 dus. Of hoe je het ook wil zien, blijft gedoe. Overigens mogen wij ook Hongkong zeggen, maar dat vind ik echt lelijk staan. Er wonen daar 7 miljoen mensen op 1000 vierkante kilometer. Nederland is er niets bij.
Al in 1952 deden er er wat zwemmers uit Hong Kong mee. Zwemmen is een van de belangrijkste sporten daar, 4 stuks, vier jaar later waren er twee over. In 1960 waren er ook wat schutters bij. In Tokio 1964 werd voor de eerste keer een serieuze delegatie verstuurd. Zo werd bijvoorbeeld een hockeyteam neergezet. Ook atletiek, boksen en wielrennen werd gedaan. In 1968 was het weer wat minder en was het beperkt tot schieten, zwemmen en zeilen. Daarna werd Hong Kong een vaste deelnemer, uiteraard uitgezonderd 1980 waar Hong Kong bij de landen hoorde die bij de boycot zaten. Maar echt goede resultaten kwamen er niet. Top 15 was al knap, zoals in Seoul een 12e plaats werd behaald bij de wegrit in het wielrennen. Niet echt een sport waarbij je aan Hong Kong denkt.
Zeilen was dat wel en in 1992 werd daar in ieder geval een elfde plaats gehaald door Lee Lai Shan. Lijkt heel wat, maar een jaar later werd ze wereldkampioen, dan valt elfde toch tegen. Gelukkig was daar in Atlanta weer een kans en daar lukte het wel. Niet eens zomaar een medaille, maar meteen G O U D goud, zoals onze favoriete wieler- en shorttrackcommentator het zou zeggen.
Het bleef opvallen dat Hong Kong best veel zwemmers stuurde, maar top 30 was al lastig. Ook tafeltennis en badminton waren uiteraard relevante sporten, maar ook daar werd niet meer dan 1 of 2 rondjes in gescoord. In Sydney was Lai Shan er ook weer bij, maar ditmaal was zesde het maximaal haalbare, haar tijd zat er op. In Athene werd er top 8 gehaald bij het Badminton door ONZE Li Jie te verslaan. Bij het tafeltennis werd nu ineens vijfmaal een kwartfinale gehaald in Athene, en ondanks dat er 4 uitschakelingen volgden. Herendubbel Chak/Ching wonnen echter en wonnen daarna ook hun halve finale. Zilver volgde na een nederlaag tegen uiteraard het Chinese duo.
In 2008 veranderde de dubbels naar een teamcompetitie bij het tafeltennis, waar twee bronzen finales werden behaald. Helaas verloren zowel het herenteam als het vrouwenteam. Het totaalteam wat 34 atleten omvatte wist weer na een medaille in 2004 géén medaille te halen in 2008. Volgens dat patroon komt er in 2012 weer een medaille. Dat bleek ook, een keirinmedaille. Het is een loterij, maar blijkbaar een loterij waar toch wel wat kleine landen kunnen scoren. Lee Wai Sze werd derde en pakte brons. Later behaalde ze ook meer individueel succes.
Na een medaille komt er geen medaille, zo werkt Hong Kong. 2016: Geen medaille. Wai Sze werd ditmaal zevende. Maar in 2020, 2021, whatever ging het wel voor de wind. Niet alleen maar 1 medaille. Nee, Hong Kong behaalde plots liefst ZES medailles. Toch de invloed van China. En de invloed van Japan, want bij het meest nutteloze Olympisch onderdeel ooit, het vreselijke Kata, pakte Hong Kong brons. Maar goed, die andere 5 lagen toch ook aan Hong Kong zelf. Schermgoud voor floretschermer Cheung Ka Long, Wai Sze pakte dit maal brons op de sprint in plaats van de keirin, na al een aantal jaren serieus meedraaien. Ditmaal was er wel teambrons bij het tafeltennis. En als laatste is er Siobhan Haughey, die in het zwembad 2 zilver pakte. Eindelijk eens een zwemmer die echt scoort.
Voor Parijs heeft Hong Kong al twee zwemteams op de 4x100 vrij en wissel voor dames. Natuurlijk met Haughey als kopstuk, een van de grote concurrentes voor Marrit Steenbergen en toch wel de beste medaillekans. Ka Long is er ook nog steeds bij. Verder blijft Hong Kong subtop in het tafeltennis. En wie weet wordt er nog verrast bij het zeilen, al lijkt een twaalfde plaats daar meer logisch. Ik verwacht wel de eerste keer dat Hong Kong twee opeenvolgende Spelen medailles pakt deze zomer. Mooi, want zoveel kansen zijn daar niet meer voor. Ik zeg 2x zilver.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Als ik me niet vergis zag ik Palestina onlangs langskomen op het Aziatisch OKT taekwondo, met succes. Of net wel of net niet, weet ik niet meer helemaal zeker, maar er was in elk geval kwaliteitquote:
Dag -93: Palestina
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
[ afbeelding ]
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
[ afbeelding ]
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Die heeft het gered inderdaad las ik gisteren, Omer Yaser Ismaili. Versloeg oa een oud-Aziatisch kampioen. Doen ze in ieder geval een keer serieus mee. Het altijd willekeurige Taekwondo levert daar vaak wel in, al zou het ook zo kunnen dat hij 28-8 verliest in de eerste ronde.quote:
[..]
Als ik me niet vergis zag ik Palestina onlangs langskomen op het Aziatisch OKT taekwondo, met succes. Of net wel of net niet, weet ik niet meer helemaal zeker, maar er was in elk geval kwaliteit
Ik las ook dat er waarschijnlijk een zestal wildcards worden toegewezen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -89: Canada
Canada. Het land van de esdoorn. Het land van Frans en Engels. Het land van IJshockey, Jacques Villeneuve en premiers die zich uitdossen als blackface. Het land van ijzige kou. En ook een land dat al jaren aan de Spelen meedoet. Vooral goed in de bronzen en houten medaille. Zoals zoveel landen die ik al heb benoemd ooit geregeerd door de vermoeiende Britten. Die komen ook nog wel eens langs vanwege bepaalde records. Maar vandaag Canada. Pas sinds 1982 helemaal officieel vrij van de Britten, dat verbaast me. In oppervlakte het een na grootste land ter wereld. Qua inwoners slechts 37e, maar dat is logisch met alleen maar ijs en sneeuw in het noordelijke deel.
Canada deed slechts 2 maal niet mee, in 1896 en 1980. Verder deed Canada altijd mee en pakte het ook elke Spelen, zomer en winter, minimaal 1 medaille. Alleen de VS deed dat beter, zover ik weet. In 1900 mocht Canada al meedoen. Opvallend hoe lang Canada als de facto niet een volledig vrij land meedeed, maar dat geeft ook aan hoe verregaand de autonomie al was. Er waren slechts 2 deelnemers. Orton liep zo'n beetje alle hordenonderdelen en pakte brons op de 400 en goud op de 2500 steeple. Vier jaar later werd Canada keurig vierde op de medaillespiegel met welgeteld 4 goud. Die spelen in St Louis waren statistisch toch vrij bijzonder. Er werd goud gepakt bij uiteraard het Lacrosse, toen nog Olympisch, maar ook door voetbalteam Galt FC. In die tijd deden gewoon wat willekeurige voetbalteams mee. Dat waren echt wel de campingtijden van de Spelen. In 1908 was het aantal medailles hoger, maar slechts 3 goud en ditmaal 10 brons. De status van Canada was neergezet. Vier jaar later bleef het bij 3 goud, 2 zilver en 3 brons. Canada stond ver in de schaduw van de VS, maar deed altijd al mee, ook in die tijd.
In 1920 was er geen Lacrosse meer, maar IJshockey was een programmaonderdeel en daar werd goud gepakt. De medailles werden keurig verdeeld in de vorm van 3-3-3. Canada heeft buiten IJshockey en Lacrosse niet echt specifieke sporten, het zijn vooral de standaardsporten als Atletiek, Roeien, Zwemmen en Boksen waar in die tijd veel werd gescoord. Vier jaar later waren er de eerste winterspelen en daar pakte Canada goud, maar voor het eerst lukte dat niet in de zomer: Alleen 3 zilver en 1 brons. Percy Williams pakte vier jaar later wél dubbel goud, in Amsterdam was er voor hem de sprintdubbel. Met 4-4-7 medailles was het de meest succesvolle Spelen sinds tijden. Alle vier de gouden medailles werden behaald op de atletiekbaan.
In Amerika werd het slechts 2 goud, 5 zilver en 8 brons. 1932 was weer een gevalletje vooral zilver en brons, de medailles die in Canada opvallend populair zijn. In 1936 9 medailles maar slechts 1 goud, Kanoër Frank Amyot scoorde. Na de tweede wereldoorlog was het een stuk lastiger voor Canada. In 1948 en 1952 maar 3 medailles en in totaal alleen één gouden medaille in Helsinki. In 1956 was het iets beter met 2 goud, 1 zilver en 3 brons. 1960 zouden de meest treurige Spelen voor Canada blijken, alleen roeizilver bij de herenacht zorgde ervoor dat Canada niet op nul bleef staan. In 1964 en 1968 bleef het bij 1 goud, met in totaal 4 en 5 medailles, in 1972 werden er weer 5 medailles gehaald maar geen goud. Opvallend, want in 1976 waren de Spelen in Canada, normaal zie je dan een boost. Niet bij Canada, en op de thuisspelen ging het ook mis. Er werden wel ruim meer medailles gepakt: 5 zilver en 6 brons. Geen goud, wat nog altijd een unicum is voor een organiserend land.
In 1984 zat het anders in elkaar. Het oostblok was zoek, en Canada was een zeer serieuze profiteur. 10 goud, 18 zilver, 16 brons. In een klap bleek Canada toch een vrij serieuze deelnemer, dit was goed voor een zesde plaats. Blijkbaar had 1976 toch ook wat ogen geopend. 4x zwemgoud was ditmaal de meest productieve sport. Zoals gezegd, één Canadese sport aanwijzen is lastig. In 1988 was er 100 meter-goud... oh nee, toch niet. Ben Johnson had doping gebruikt, net als de rest van het veld maar hij werd gepakt. Tsja. Verder was er toch nog 3x goud, 2 goud werd gepakt bij het synchroonzwemmen, verbazingwekkend genoeg toen nog niet gedomineerd door de Russen. In 1992 kwam het succesvolle duo Heddle/McBean opzetten. Dit Roeiduo zou 3x goud pakken. In 1992 onderdeel van de acht, maar ook als twee. In 1996 als scullers. Multitalenten dus, en de meest succesvolle Zomerolympiers voor Canada aller tijden qua gouden medailles. Heddle overleed 3 jaar geleden aan kanker, pas 55. Een treurig verlies.
1992 was zeer succesvol met 7 goud, Roeien was dé sport. In 1996 was er slechts 3 goud, maar wel 11 zilver en 8 brons. Typisch Canadees, zeggen we dan. Clara Hughes pakte brons op de tijdrit, zou 10 jaar later goud pakken op de winterspelen, knappe combi. Sydney, 3 goud, 8 brons. Wel weer een nieuwe sport met goud, de Triatlon! 3 goud en meer zilver/brons bleef de standaard. Dit gebeurde in 2004 en 2008. In 2012 was het slechts 2 maal goud, maar wel weer 10 brons. Alleen op de trampoline en bij het gewichtheffen die Canadezen kom je echt overal tegen. In 2016 4 goud en 15 brons. Penelope Oleksiak en Andre DeGrasse pakken lekker veel medailles, maar goud blijft mondjesmaat. Had Oleksiak nog mazzel met het gedeelde goud op de 100 meter, maar wel 4 medailles voor Oleksiak en 3 voor DeGrasse vol met passie. Vijf jaar later won DeGrasse wel goud, hij staat nu op 6 medailles met maar 1 goud. Oleksiak heeft er 7 met 1 goud. Typisch Canadees zeggen we dan. 2020 viel overigens goed mee. Ja, 10 brons en maar 7 goud, maar 7 goud is echt meer dan behoorlijk voor Canada. Ook het voetbalteam pakte ietwat verrassend goud. Deden wat Nederland dom genoeg naliet: Amerika verslaan.
Genoeg over het verleden, we weten inmiddels dat Canada vooral brons pakt. Gaat dat dan een keer anders zijn in 2024? Sinds 1952 is het niet gebeurd dat Canada meer goud dan brons pakt. Als er goud moet worden gepakt, wie moet het dan doen? Warner of Lepage op de tienkamp? Zou kunnen, maar de tienkamp is altijd onzeker met blessures. Kelsey Mitchell op de fiets? Ik heb niet het idee dat die goud gaat pakken, maar dat had ik in Tokio ook niet. Toch maar weer Oleksiak? Nee, de gouddelver wordt natuurlijk Summer McIntosh. Die zou er zo 3 goud, 4 goud van kunnen maken wanneer in vorm. Als het eindelijk gaat gebeuren, wordt het Summer's Olympics.
Canada. Het land van de esdoorn. Het land van Frans en Engels. Het land van IJshockey, Jacques Villeneuve en premiers die zich uitdossen als blackface. Het land van ijzige kou. En ook een land dat al jaren aan de Spelen meedoet. Vooral goed in de bronzen en houten medaille. Zoals zoveel landen die ik al heb benoemd ooit geregeerd door de vermoeiende Britten. Die komen ook nog wel eens langs vanwege bepaalde records. Maar vandaag Canada. Pas sinds 1982 helemaal officieel vrij van de Britten, dat verbaast me. In oppervlakte het een na grootste land ter wereld. Qua inwoners slechts 37e, maar dat is logisch met alleen maar ijs en sneeuw in het noordelijke deel.
Canada deed slechts 2 maal niet mee, in 1896 en 1980. Verder deed Canada altijd mee en pakte het ook elke Spelen, zomer en winter, minimaal 1 medaille. Alleen de VS deed dat beter, zover ik weet. In 1900 mocht Canada al meedoen. Opvallend hoe lang Canada als de facto niet een volledig vrij land meedeed, maar dat geeft ook aan hoe verregaand de autonomie al was. Er waren slechts 2 deelnemers. Orton liep zo'n beetje alle hordenonderdelen en pakte brons op de 400 en goud op de 2500 steeple. Vier jaar later werd Canada keurig vierde op de medaillespiegel met welgeteld 4 goud. Die spelen in St Louis waren statistisch toch vrij bijzonder. Er werd goud gepakt bij uiteraard het Lacrosse, toen nog Olympisch, maar ook door voetbalteam Galt FC. In die tijd deden gewoon wat willekeurige voetbalteams mee. Dat waren echt wel de campingtijden van de Spelen. In 1908 was het aantal medailles hoger, maar slechts 3 goud en ditmaal 10 brons. De status van Canada was neergezet. Vier jaar later bleef het bij 3 goud, 2 zilver en 3 brons. Canada stond ver in de schaduw van de VS, maar deed altijd al mee, ook in die tijd.
In 1920 was er geen Lacrosse meer, maar IJshockey was een programmaonderdeel en daar werd goud gepakt. De medailles werden keurig verdeeld in de vorm van 3-3-3. Canada heeft buiten IJshockey en Lacrosse niet echt specifieke sporten, het zijn vooral de standaardsporten als Atletiek, Roeien, Zwemmen en Boksen waar in die tijd veel werd gescoord. Vier jaar later waren er de eerste winterspelen en daar pakte Canada goud, maar voor het eerst lukte dat niet in de zomer: Alleen 3 zilver en 1 brons. Percy Williams pakte vier jaar later wél dubbel goud, in Amsterdam was er voor hem de sprintdubbel. Met 4-4-7 medailles was het de meest succesvolle Spelen sinds tijden. Alle vier de gouden medailles werden behaald op de atletiekbaan.
In Amerika werd het slechts 2 goud, 5 zilver en 8 brons. 1932 was weer een gevalletje vooral zilver en brons, de medailles die in Canada opvallend populair zijn. In 1936 9 medailles maar slechts 1 goud, Kanoër Frank Amyot scoorde. Na de tweede wereldoorlog was het een stuk lastiger voor Canada. In 1948 en 1952 maar 3 medailles en in totaal alleen één gouden medaille in Helsinki. In 1956 was het iets beter met 2 goud, 1 zilver en 3 brons. 1960 zouden de meest treurige Spelen voor Canada blijken, alleen roeizilver bij de herenacht zorgde ervoor dat Canada niet op nul bleef staan. In 1964 en 1968 bleef het bij 1 goud, met in totaal 4 en 5 medailles, in 1972 werden er weer 5 medailles gehaald maar geen goud. Opvallend, want in 1976 waren de Spelen in Canada, normaal zie je dan een boost. Niet bij Canada, en op de thuisspelen ging het ook mis. Er werden wel ruim meer medailles gepakt: 5 zilver en 6 brons. Geen goud, wat nog altijd een unicum is voor een organiserend land.
In 1984 zat het anders in elkaar. Het oostblok was zoek, en Canada was een zeer serieuze profiteur. 10 goud, 18 zilver, 16 brons. In een klap bleek Canada toch een vrij serieuze deelnemer, dit was goed voor een zesde plaats. Blijkbaar had 1976 toch ook wat ogen geopend. 4x zwemgoud was ditmaal de meest productieve sport. Zoals gezegd, één Canadese sport aanwijzen is lastig. In 1988 was er 100 meter-goud... oh nee, toch niet. Ben Johnson had doping gebruikt, net als de rest van het veld maar hij werd gepakt. Tsja. Verder was er toch nog 3x goud, 2 goud werd gepakt bij het synchroonzwemmen, verbazingwekkend genoeg toen nog niet gedomineerd door de Russen. In 1992 kwam het succesvolle duo Heddle/McBean opzetten. Dit Roeiduo zou 3x goud pakken. In 1992 onderdeel van de acht, maar ook als twee. In 1996 als scullers. Multitalenten dus, en de meest succesvolle Zomerolympiers voor Canada aller tijden qua gouden medailles. Heddle overleed 3 jaar geleden aan kanker, pas 55. Een treurig verlies.
1992 was zeer succesvol met 7 goud, Roeien was dé sport. In 1996 was er slechts 3 goud, maar wel 11 zilver en 8 brons. Typisch Canadees, zeggen we dan. Clara Hughes pakte brons op de tijdrit, zou 10 jaar later goud pakken op de winterspelen, knappe combi. Sydney, 3 goud, 8 brons. Wel weer een nieuwe sport met goud, de Triatlon! 3 goud en meer zilver/brons bleef de standaard. Dit gebeurde in 2004 en 2008. In 2012 was het slechts 2 maal goud, maar wel weer 10 brons. Alleen op de trampoline en bij het gewichtheffen die Canadezen kom je echt overal tegen. In 2016 4 goud en 15 brons. Penelope Oleksiak en Andre DeGrasse pakken lekker veel medailles, maar goud blijft mondjesmaat. Had Oleksiak nog mazzel met het gedeelde goud op de 100 meter, maar wel 4 medailles voor Oleksiak en 3 voor DeGrasse vol met passie. Vijf jaar later won DeGrasse wel goud, hij staat nu op 6 medailles met maar 1 goud. Oleksiak heeft er 7 met 1 goud. Typisch Canadees zeggen we dan. 2020 viel overigens goed mee. Ja, 10 brons en maar 7 goud, maar 7 goud is echt meer dan behoorlijk voor Canada. Ook het voetbalteam pakte ietwat verrassend goud. Deden wat Nederland dom genoeg naliet: Amerika verslaan.
Genoeg over het verleden, we weten inmiddels dat Canada vooral brons pakt. Gaat dat dan een keer anders zijn in 2024? Sinds 1952 is het niet gebeurd dat Canada meer goud dan brons pakt. Als er goud moet worden gepakt, wie moet het dan doen? Warner of Lepage op de tienkamp? Zou kunnen, maar de tienkamp is altijd onzeker met blessures. Kelsey Mitchell op de fiets? Ik heb niet het idee dat die goud gaat pakken, maar dat had ik in Tokio ook niet. Toch maar weer Oleksiak? Nee, de gouddelver wordt natuurlijk Summer McIntosh. Die zou er zo 3 goud, 4 goud van kunnen maken wanneer in vorm. Als het eindelijk gaat gebeuren, wordt het Summer's Olympics.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -88: Brazilië
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen, maar dit verhaal krijgen jullie van mij. Het land van de goddelijke kanaries, het land van team- en showsporten en het land dat de Olympische spelen niet zo serieus neemt. Oh, en er is ook wel eens wat corruptie gaande en de ene die aan de macht is is nog erger dan de andere. Gelukkig is rat Bolsonaro weg. We zullen hem niet missen. Ook een vrij groot land, waar Canada tweede staat qua grootste land staat Brazilië ook gewoon vijfdes. Zevendes als we kijken naar aantal inwoners. En toch is Brazilië geen topland op de Spelen. Hoe kan dat? Ze hebben wel een mooie vlag. Had ook het ontwerp hieronder kunnen zijn, maar dit hebben ze wat door elkaar gehusseld om tot de huidige vlag te kunnen komen. Toen waren het 21 sterren, nu 27.
Brazilië deed voor de eerste wereldoorlog niet mee. Toen was het land al vrij, maar nam het gewoonweg geen deel. Paraense en Da Costa waren in 1920 de eerste medaillewinnaars, goud en zilver individueel en brons met het team. Schieten, niet direct een Braziliaanse sport, maar wel goed voor 3 medailles en een 15e plaats in het medailleklassement. Schieten en waterpolo waren de belangrijkste sporten die eerste Spelen. Maar na 1920 nam de interesse toch gestaag af. 8 atleten, 2 roeiers en een schutter in 1924 kwamen niet tot medailles, al haalde het roeiduo een vierde plaats en in 1928 liet Brazilië helemaal verstek gaan. Ook in 1932 was er een vierde plaats voor de roeiers en na 7 tegengoals in een wedstrijd tegen Duitsland (waar kennen we dat van?) gingen de Brazilianen met de officials op de vuist en volgde een diskwalificatie. Heetgebakerd. 1936 bracht 3 vijfde plaatsen. Toch opvallend dat met 73 man medailles maar niet lukten, maar ze er wel steeds dichtbij waren.
Brazilië is een echt teamsportland en in 1948 werd daar dan ook eindelijk weer een medaille op gepakt: Basketbalbrons. Vier jaar later was er goud op de hinkstapsrong, met prolongatie in 1956. In 1960 was er dan weer basketbalbrons. In die tijd werden er nog 3 andere bronzen medailles gepakt. Ook in 1964 was er basketbalbrons, de enige medaille van die Spelen. In 1968 was er weer zilver op de hinkstapsprong. Ademar da Silva was met het dubbele hinkstapgoud wel een serieuze naam, een van de grootste niet-voetballers van het land.
Ook in 1972 en 1976 was er 2x brons, net als in 1968. De bronzen medailles kwamen voornamelijk bij atletiek en zwemmen, maar met zeilen was er een nieuwe belangrijke sport aangeboren. Het is een van de belangrijkere Olympische sporten voor Brazilië, met 2 goud in 1980, de eerste keer dubbel goud. Natuurlijk bij afwezigheid van enkele westerse zeillanden, maar toch. Daarna ging het wel steeds beter en nam Brazilië de spelen meer serieus. Zo werd in 1984 voor het eerst voetbalzilver gepakt, sowieso maar liefst 5 zilver in totaal naast goud en 2 brons. In 1988 gebeurde dat opnieuw. Brazilië stuurde toen een team met bijvoorbeeld ene Romario, toch best een klepper. De toevoeging van Judo hielp ook, die sport stond pas vanaf de jaren 70 vaster op het programma. Zorgde voor goud in 1984, 1988 en 1992. In 1992 was er ook het bekende volleybalgoud, voor de op een na grootste sport in Brazilië eindelijk succes. 0-3 in de finale voor Nederland, maar die zouden vier jaar later wel misschien de meest memorabele medaille ooit halen. In Atlanta werden voor het eerst de 15 medailles gehaald. Wel op de Canadese manier met 9x brons, maar 3x goud was ook een record. Het nieuwe Beachvolleybal zorgde voor haar eerste goud. Zover ik zag ook de eerste Spelen dat Braziliaanse vrouwen een medaille haalden, maar misschien heb ik er eentje over het hoofd gezien. Ook de voetbaldames, indoorvolleybaldames en het andere beachvolleybalteam scoorden.
Na een aantal jaren met goud was Sydney mager, geen goud, wel 6 zilver en brons. Ook nu weer judo, zeilen, atletiek, zwemmen en teamsporten. Dat is echt de rode draad. Daarna was goud wel meer gebruikelijk, met liefst 5 stuks in 2004, 3 (waaronder de immer geliefde Cielo Filho) in Peking en opnieuw 3 in 2012. In 2012 pakte het Braziliaanse damesvolleybalteam voor de tweede keer achtereen goud. Robert Scheidt pakte zijn vijfde zeilmedaille in 2012. Had al goud gepakt in 1996 en ook in 2004. en pakte in 2012 zijn eerste brons voor een volledige collectie. Knap om vijf Spelen een medaille te pakken, is daarmee de beste Braziliaan aller tijden.
Was leuk en aardig, maar Brazilië was toch in rouw. Het voetbalteam had weer een finale verloren en pakte slechts zilver. Inclusief Neymar, dus dat is geen ramp. Vier jaar later was er sportieve revanche, op twee manieren. De finale was tegen Duitsland, en daar hadden ze net 2 jaar daarvoor op het WK in eigen land met 1-7 van verloren. Weten we allemaal wel. Nu dus de Olympische finale, ook in eigen land. Brazilië won wel na pingels. Het zorgde voor 7 goud en een 13e plaats op de Spiegel, ook door bijvoorbeeld polsstokhoogspringer Braz in een epische maar ook door fluitende supporters ontsierde finale. In 2021 opnieuw 7 goud en 6 zilver, maar nu 8 brons. Daarbij hielp de afwezigheid van Biles zodat Andrade (oh Andrade) goud kon pakken en de nieuwe showsporten: 3x skateboardzilver en Ferreira pakte surfgoud. Succesvoller dan ooit. Het grootste nadeel blijft dat focussporten teamsporten zijn met weinig medailles, maar door de show sporten mag Brazilië echt naar de toptien kijken.
Dus, in 2024 kan het ongetwijfeld nog beter. Ik zou ze weer opschrijven voor de showsporten en voor volleybal. Leal, wat surfers die ik niet ken, dat soort namen. Niet voor voetbal, na goud in 2016 én 2020 is het herenvoetbalteam er niet bij en het damesvoetbalteam lijkt mij kansloos tegen Spanje. Ik wil wel D'Almeida noemen. Boogschutter, pakte de afgelopen 2 WK's zilver en brons. Zou wel tof zijn als hij goud pakt, op een wat meer onbekende sport voor de Brazilianen. Moelhausen bij het schermen zou ook zomaar kunnen, al is haar wereldtitel alweer van 2019. Calderano is, op afstand van de Chinezen, een van de besten in een China-loze wereld bij het tafeltennis. Als je naar Brazilianen wil kijken in wat meer authentieke sporten die goed kunnen scoren in individueel verband kan ik deze namen aanraden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mexicanobakker op 29-04-2024 22:35:08 ]
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen, maar dit verhaal krijgen jullie van mij. Het land van de goddelijke kanaries, het land van team- en showsporten en het land dat de Olympische spelen niet zo serieus neemt. Oh, en er is ook wel eens wat corruptie gaande en de ene die aan de macht is is nog erger dan de andere. Gelukkig is rat Bolsonaro weg. We zullen hem niet missen. Ook een vrij groot land, waar Canada tweede staat qua grootste land staat Brazilië ook gewoon vijfdes. Zevendes als we kijken naar aantal inwoners. En toch is Brazilië geen topland op de Spelen. Hoe kan dat? Ze hebben wel een mooie vlag. Had ook het ontwerp hieronder kunnen zijn, maar dit hebben ze wat door elkaar gehusseld om tot de huidige vlag te kunnen komen. Toen waren het 21 sterren, nu 27.
Brazilië deed voor de eerste wereldoorlog niet mee. Toen was het land al vrij, maar nam het gewoonweg geen deel. Paraense en Da Costa waren in 1920 de eerste medaillewinnaars, goud en zilver individueel en brons met het team. Schieten, niet direct een Braziliaanse sport, maar wel goed voor 3 medailles en een 15e plaats in het medailleklassement. Schieten en waterpolo waren de belangrijkste sporten die eerste Spelen. Maar na 1920 nam de interesse toch gestaag af. 8 atleten, 2 roeiers en een schutter in 1924 kwamen niet tot medailles, al haalde het roeiduo een vierde plaats en in 1928 liet Brazilië helemaal verstek gaan. Ook in 1932 was er een vierde plaats voor de roeiers en na 7 tegengoals in een wedstrijd tegen Duitsland (waar kennen we dat van?) gingen de Brazilianen met de officials op de vuist en volgde een diskwalificatie. Heetgebakerd. 1936 bracht 3 vijfde plaatsen. Toch opvallend dat met 73 man medailles maar niet lukten, maar ze er wel steeds dichtbij waren.
Brazilië is een echt teamsportland en in 1948 werd daar dan ook eindelijk weer een medaille op gepakt: Basketbalbrons. Vier jaar later was er goud op de hinkstapsrong, met prolongatie in 1956. In 1960 was er dan weer basketbalbrons. In die tijd werden er nog 3 andere bronzen medailles gepakt. Ook in 1964 was er basketbalbrons, de enige medaille van die Spelen. In 1968 was er weer zilver op de hinkstapsprong. Ademar da Silva was met het dubbele hinkstapgoud wel een serieuze naam, een van de grootste niet-voetballers van het land.
Ook in 1972 en 1976 was er 2x brons, net als in 1968. De bronzen medailles kwamen voornamelijk bij atletiek en zwemmen, maar met zeilen was er een nieuwe belangrijke sport aangeboren. Het is een van de belangrijkere Olympische sporten voor Brazilië, met 2 goud in 1980, de eerste keer dubbel goud. Natuurlijk bij afwezigheid van enkele westerse zeillanden, maar toch. Daarna ging het wel steeds beter en nam Brazilië de spelen meer serieus. Zo werd in 1984 voor het eerst voetbalzilver gepakt, sowieso maar liefst 5 zilver in totaal naast goud en 2 brons. In 1988 gebeurde dat opnieuw. Brazilië stuurde toen een team met bijvoorbeeld ene Romario, toch best een klepper. De toevoeging van Judo hielp ook, die sport stond pas vanaf de jaren 70 vaster op het programma. Zorgde voor goud in 1984, 1988 en 1992. In 1992 was er ook het bekende volleybalgoud, voor de op een na grootste sport in Brazilië eindelijk succes. 0-3 in de finale voor Nederland, maar die zouden vier jaar later wel misschien de meest memorabele medaille ooit halen. In Atlanta werden voor het eerst de 15 medailles gehaald. Wel op de Canadese manier met 9x brons, maar 3x goud was ook een record. Het nieuwe Beachvolleybal zorgde voor haar eerste goud. Zover ik zag ook de eerste Spelen dat Braziliaanse vrouwen een medaille haalden, maar misschien heb ik er eentje over het hoofd gezien. Ook de voetbaldames, indoorvolleybaldames en het andere beachvolleybalteam scoorden.
Na een aantal jaren met goud was Sydney mager, geen goud, wel 6 zilver en brons. Ook nu weer judo, zeilen, atletiek, zwemmen en teamsporten. Dat is echt de rode draad. Daarna was goud wel meer gebruikelijk, met liefst 5 stuks in 2004, 3 (waaronder de immer geliefde Cielo Filho) in Peking en opnieuw 3 in 2012. In 2012 pakte het Braziliaanse damesvolleybalteam voor de tweede keer achtereen goud. Robert Scheidt pakte zijn vijfde zeilmedaille in 2012. Had al goud gepakt in 1996 en ook in 2004. en pakte in 2012 zijn eerste brons voor een volledige collectie. Knap om vijf Spelen een medaille te pakken, is daarmee de beste Braziliaan aller tijden.
Was leuk en aardig, maar Brazilië was toch in rouw. Het voetbalteam had weer een finale verloren en pakte slechts zilver. Inclusief Neymar, dus dat is geen ramp. Vier jaar later was er sportieve revanche, op twee manieren. De finale was tegen Duitsland, en daar hadden ze net 2 jaar daarvoor op het WK in eigen land met 1-7 van verloren. Weten we allemaal wel. Nu dus de Olympische finale, ook in eigen land. Brazilië won wel na pingels. Het zorgde voor 7 goud en een 13e plaats op de Spiegel, ook door bijvoorbeeld polsstokhoogspringer Braz in een epische maar ook door fluitende supporters ontsierde finale. In 2021 opnieuw 7 goud en 6 zilver, maar nu 8 brons. Daarbij hielp de afwezigheid van Biles zodat Andrade (oh Andrade) goud kon pakken en de nieuwe showsporten: 3x skateboardzilver en Ferreira pakte surfgoud. Succesvoller dan ooit. Het grootste nadeel blijft dat focussporten teamsporten zijn met weinig medailles, maar door de show sporten mag Brazilië echt naar de toptien kijken.
Dus, in 2024 kan het ongetwijfeld nog beter. Ik zou ze weer opschrijven voor de showsporten en voor volleybal. Leal, wat surfers die ik niet ken, dat soort namen. Niet voor voetbal, na goud in 2016 én 2020 is het herenvoetbalteam er niet bij en het damesvoetbalteam lijkt mij kansloos tegen Spanje. Ik wil wel D'Almeida noemen. Boogschutter, pakte de afgelopen 2 WK's zilver en brons. Zou wel tof zijn als hij goud pakt, op een wat meer onbekende sport voor de Brazilianen. Moelhausen bij het schermen zou ook zomaar kunnen, al is haar wereldtitel alweer van 2019. Calderano is, op afstand van de Chinezen, een van de besten in een China-loze wereld bij het tafeltennis. Als je naar Brazilianen wil kijken in wat meer authentieke sporten die goed kunnen scoren in individueel verband kan ik deze namen aanraden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mexicanobakker op 29-04-2024 22:35:08 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Als het om de Winterspelen ging wellicht, maar dit doe jij veel beter hoorquote:Op maandag 29 april 2024 22:19 schreef Mexicanobakker het volgende:
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen
Over de showsporten gesproken: straks weer kijken naar de altijd jankende act Rayssa Leal op het skateboard, ik heb er nu al zó geen zin in. Weten dat je gewonnen hebt, en dan bij de aankondiging op het podium ineens met de handen voor de mond staan huilen als het een enorme verrassing is. Dat soort geneuzel. Act, act, act.
Nog maar 87 landen te gaan, je bent er bijna!
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -87: Egypte
We zijn al een tijdje niet in Afrika geweest. Laten we vandaag eens naar een van de meer gelouterde deelnemers kijken. Egypte. Altijd goed voor zand, piramides en gezegend met een minstens zo grote historie als Griekenland. Tegenwoordig het land van resortvakanties en Nijlcruises waarbij je geen straatje verder moet lopen of je zit in de rotzooi of tussen de onvriendelijke locals. Ach ja. Sportief gezien niet het grootste land ooit, maar toch wel een van de sterkere Afrikaanse landen. In de oude statistieken vinden we deze vlag. De oude vlag van Libië mét patroon, het kan dus toch. Deze vlag is sinds 1953 vervangen door de huidige.
In 1912 zond Egypte 1 atleet, maar vanaf 1920 was Egypte over het algemeen een serieuze deelnemers. In 1929 werd het NOC ontbonden, gezellig zeg, waardoor in 1932 niet deelgenomen mocht worden, maar in 1936 waren ze er toch weer bij. In 1980 waren ze er ook niet bij, de bekende boycot. Ook in 1956 was er een boycot vanwege de Suezoorlog, maar net als bij Nederland deden er nog wat paardensporters mee die eerder die zomer al in Zweden deelnamen. Goed, in 1920 was er meteen serieuze deelname met 22 man, waaronder een voetbalteam dat meteen verloor. In 1924 zelfs 33 man, en er werd een potje voetbal gewonnen. Worstelaar Moustafa was dicht bij de eerste medaille. Vier jaar later zou hij echter terugslaan: Goud, net als zijn landgenoot bij het gewichtheffen een week daarvoor. Schoonspringer Simaika won vervolgens nog zilver en brons van de plank en de toren. Vrij succesvolle spelen voor Egypte, zeker als je bedenkt dat een jaar later het NOC dus werd ontbonden. In 1936 was het gewichtheffen de definitieve sport of choice met 2 goud, 2 zilver en 1 brons, allemaal binnen deze sport. Ook in 1948 werd er 2x gewichthefgoud gepakt, waaronder door Ibrahim Shams. Hij had al brons gepakt in Berlijn en nu dus goud. Zou de enige Egyptenaar zijn met een gouden en een andere medaille.
Goed, de afgelopen 3 deelnames dus 6 goud, 4 zilver en 4 brons en steevast rond plaats 15 op de spiegel. Maar na 1948 was het succes over. Vrij permanent ook. Misschien dat de deelname van de sovjets en de rest van het oostblok op belangrijke krachtsporten meespeelt. Er is geen ander Afrikaans land dat zo'n balans kan opmaken. Misschien Zuid-Afrika, maar ja, die deden heel wat edities niet mee. Aan de delegaties lag het niet: In Helsinki werden nog 105 man gestuurd en bijvoorbeeld in LA ook 114. De overige delegaties waren kleiner, maar het was niet dat er maar 10 man gestuurd werden. In Helsinki, Rome en LA werden nog medailles gepakt, geen van allen goud, maar de rest van de 20e eeuw werd geen enkele medaille gepakt. Worstelen, Worstelen, Boksen en Judo. Het is krachtsport galore in Egypte.
In moderne tijden doet Egypte wel weer een beetje mee. Je ziet ze gergeld op de Spelen bij het herenhandbal, waar het misschien niet het beste land is maar toch echt wel mee kan doen, en bij het schermen doen ze ook aardig mee. Maar verder was het toch vooral weer krachtsporten. In Athene was er bij het boksen zilver en 2x brons en ook taekwondobrons, maar Karim Gaber pakte goud bij het worstelen. Die lange droogte is toch wel bizar, ik wist dat Egypte rond het interbellum best sterk was en daarna niet, maar zo extreem had ik niet verwacht. Was de tijd dat de Russische staatsdoping iets minder makkelijk was, misschien speelt dat toch mee. Sinds 2004 doet Egypte altijd wel weer mee met 2x brons in 2008, 3 zilver en 1 brons in 2012 en 3 brons in 2016, bij de vechtsporten. Schermen was wel voor het eerst, dat Egypte daar scoorde. Zilver in 2012. In Tokio was er het geluk dat WE in Japan mochten sporten. Er was namelijk Karate en daar was het weer tijd voor goud. Abdelaziz was de eerste Egyptische dame met goud. Verder was er ook vijfkampzilver, een sport waar Egypte de laatste jaren ook aardig meedoet. En nog 4 brons. Niet slecht, sinds Londen 1948 niet zo goed geweest. En meer medailles dan ooit.
In 2024 dat verbreken wordt lastig. Er zijn niet veel Egyptische medaillekanshebbers. Gewichthefster Ahmed lijkt mij voor die sport de grootste kanshebster en met de tegenstand is goud daar gewoon een mogelijkheid. Worstelen volg ik totaal niet, maar daar pakte er eentje brons op het WK vorig jaar. Er staat een enorm team aan schermers, maar dat is ook altijd een beetje mazzel hebben met de vorm van de dag. Bij het Taekwondo was er 1 kwalificatie via de ranking, maar bij de Taekwondoloterij doen er ook 3 mee. Laten we het zo zeggen: Met zoveel subtop in de vechtsporten zal er wel weer wat brons gepakt worden, maar buiten Ahmed zal het van verrassingen moeten komen voor meer dan brons.
We zijn al een tijdje niet in Afrika geweest. Laten we vandaag eens naar een van de meer gelouterde deelnemers kijken. Egypte. Altijd goed voor zand, piramides en gezegend met een minstens zo grote historie als Griekenland. Tegenwoordig het land van resortvakanties en Nijlcruises waarbij je geen straatje verder moet lopen of je zit in de rotzooi of tussen de onvriendelijke locals. Ach ja. Sportief gezien niet het grootste land ooit, maar toch wel een van de sterkere Afrikaanse landen. In de oude statistieken vinden we deze vlag. De oude vlag van Libië mét patroon, het kan dus toch. Deze vlag is sinds 1953 vervangen door de huidige.
In 1912 zond Egypte 1 atleet, maar vanaf 1920 was Egypte over het algemeen een serieuze deelnemers. In 1929 werd het NOC ontbonden, gezellig zeg, waardoor in 1932 niet deelgenomen mocht worden, maar in 1936 waren ze er toch weer bij. In 1980 waren ze er ook niet bij, de bekende boycot. Ook in 1956 was er een boycot vanwege de Suezoorlog, maar net als bij Nederland deden er nog wat paardensporters mee die eerder die zomer al in Zweden deelnamen. Goed, in 1920 was er meteen serieuze deelname met 22 man, waaronder een voetbalteam dat meteen verloor. In 1924 zelfs 33 man, en er werd een potje voetbal gewonnen. Worstelaar Moustafa was dicht bij de eerste medaille. Vier jaar later zou hij echter terugslaan: Goud, net als zijn landgenoot bij het gewichtheffen een week daarvoor. Schoonspringer Simaika won vervolgens nog zilver en brons van de plank en de toren. Vrij succesvolle spelen voor Egypte, zeker als je bedenkt dat een jaar later het NOC dus werd ontbonden. In 1936 was het gewichtheffen de definitieve sport of choice met 2 goud, 2 zilver en 1 brons, allemaal binnen deze sport. Ook in 1948 werd er 2x gewichthefgoud gepakt, waaronder door Ibrahim Shams. Hij had al brons gepakt in Berlijn en nu dus goud. Zou de enige Egyptenaar zijn met een gouden en een andere medaille.
Goed, de afgelopen 3 deelnames dus 6 goud, 4 zilver en 4 brons en steevast rond plaats 15 op de spiegel. Maar na 1948 was het succes over. Vrij permanent ook. Misschien dat de deelname van de sovjets en de rest van het oostblok op belangrijke krachtsporten meespeelt. Er is geen ander Afrikaans land dat zo'n balans kan opmaken. Misschien Zuid-Afrika, maar ja, die deden heel wat edities niet mee. Aan de delegaties lag het niet: In Helsinki werden nog 105 man gestuurd en bijvoorbeeld in LA ook 114. De overige delegaties waren kleiner, maar het was niet dat er maar 10 man gestuurd werden. In Helsinki, Rome en LA werden nog medailles gepakt, geen van allen goud, maar de rest van de 20e eeuw werd geen enkele medaille gepakt. Worstelen, Worstelen, Boksen en Judo. Het is krachtsport galore in Egypte.
In moderne tijden doet Egypte wel weer een beetje mee. Je ziet ze gergeld op de Spelen bij het herenhandbal, waar het misschien niet het beste land is maar toch echt wel mee kan doen, en bij het schermen doen ze ook aardig mee. Maar verder was het toch vooral weer krachtsporten. In Athene was er bij het boksen zilver en 2x brons en ook taekwondobrons, maar Karim Gaber pakte goud bij het worstelen. Die lange droogte is toch wel bizar, ik wist dat Egypte rond het interbellum best sterk was en daarna niet, maar zo extreem had ik niet verwacht. Was de tijd dat de Russische staatsdoping iets minder makkelijk was, misschien speelt dat toch mee. Sinds 2004 doet Egypte altijd wel weer mee met 2x brons in 2008, 3 zilver en 1 brons in 2012 en 3 brons in 2016, bij de vechtsporten. Schermen was wel voor het eerst, dat Egypte daar scoorde. Zilver in 2012. In Tokio was er het geluk dat WE in Japan mochten sporten. Er was namelijk Karate en daar was het weer tijd voor goud. Abdelaziz was de eerste Egyptische dame met goud. Verder was er ook vijfkampzilver, een sport waar Egypte de laatste jaren ook aardig meedoet. En nog 4 brons. Niet slecht, sinds Londen 1948 niet zo goed geweest. En meer medailles dan ooit.
In 2024 dat verbreken wordt lastig. Er zijn niet veel Egyptische medaillekanshebbers. Gewichthefster Ahmed lijkt mij voor die sport de grootste kanshebster en met de tegenstand is goud daar gewoon een mogelijkheid. Worstelen volg ik totaal niet, maar daar pakte er eentje brons op het WK vorig jaar. Er staat een enorm team aan schermers, maar dat is ook altijd een beetje mazzel hebben met de vorm van de dag. Bij het Taekwondo was er 1 kwalificatie via de ranking, maar bij de Taekwondoloterij doen er ook 3 mee. Laten we het zo zeggen: Met zoveel subtop in de vechtsporten zal er wel weer wat brons gepakt worden, maar buiten Ahmed zal het van verrassingen moeten komen voor meer dan brons.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -86: Litouwen
Litouwen. Een van de drie baltische staten. De grootste van de drie, zelfs. Bekend van... ja, wat eigenlijk? Stiekem zijn de Baltische Staten niet zo super relevant. Hebben we er vandaag een vlag bij? Nee, vandaag een keer even een ander plaatje. Een klassieker.
Jawel, die Litouwers kunnen me een partij zingen he? Sporten af en toe ook. In tegenstelling tot Letland deed Litouwen maar 2x mee in het interbellum: 1924 en 1928. Was ook de enige Baltische staat die het interbellum zonder medaille verliet. In 1924 een voetbalteam dat 9-0 verloor en 2 wielrenners. In 1928 een bonter gezelschap met atleten en gewichtheffers, waarbij een kwartfinale in het boksen het maximaal haalbare bleek.
In 1992 was er de terugkeer en die was met succes. Schijfje gooien is populair in het land, getuige de gouden medaille bij het herendiscuswerpen. Romas Ubartas pakte in 1988 al zilver en zou in 1993 voor 4 jaar geschorst worden. Geen gave atleet. Wat wel gaaf was, was het basketbal. Een vrij serieuze sport in Litouwen en het team pakte in 1992 de bronzen medaille. Het eenheidsteam van GOS werd verslagen in de troostfinale, een mooi resultaat voor het net vrije land. Basketbal en discuswerpen zijn twee van de belangrijkste sporten, niet toevallig dat daar gescoord werd. In 1996 haalde het basketbalteam weer brons, ene Alekna werd nu vijfde met de discus en ook een achtste plaats werd behaald op ditzelfde onderdeel. Het is al bijna niet meer spannend, maar in 2000 was er weer brons voor de basketballers die dit maal écht heel dicht bij de finale waren: 83-85 en dat nog wel tegen het team van de VS. Verder was er bij de dames schietgoud, brons bij het wielrennen en brons bij het roeien. Maar Virgilijus Alekna pakte dit keer weer het discusgoud. Zijn eerste van 2 stuks, want ook in 2004 zou het discusgoud voor hem zijn.
In 2004 was er verder zilver op de meerkamp voor Skujyte, de immer onuitspreekbare naam. Niet alleen de zevenkamp was een prooi, ook de moderne vijfkamp leverde zilver op. Het aantal medailles van Sydney werd niet gehaald, maar mede door de kracht op de werponderdelen bij de atletiek draait Litouwen aardig mee. Het basketbal draaide nu uit op een vierde plaats, een lot wat in 2008 weer zou worden behaald. Helaas kwam daarmee het einde aan een mooie tijd voor het basketbalteam. In 2008 waren er wel liefst vijf medailles. Zadnepovskis voegde brons toe aan zijn zilver van 2004 op de vijfkamp, maar er werd ook zilver behaald door Krungolcas, voor het eerst meerdere medailles op 1 onderdeel. Ook het worstelen en zeilen leverde medailles op. Alekna had zijn beste tijd gehad, maar was toch nog goed voor brons. In 2012 was er dan weer een evenaring van Sydney met 2 goud en 3 brons. Op voorhand lag het niet bepaald voor de hand. Skujyte had natuurlijk wel al zilver gepakt in 2004 en was nu goed voor brons, maar de andere 4 waren nieuwe namen. Vooral Ruta Meilutyte, die niet bij de geplaatste zwemmers hoorde in de series maar ineens de snelste tijd zwom in diezelfde series, was een daverende verrassing. Vanuit het niets won zij de 100 meter schoolslag. Verder was er brons bij het boksen en worstelen, maar de moderne vijfkamp leverde andermaal. Ditmaal een dame: Laura Asadauskaite. Het succes was daar. Alekna had overigens ook zomaar weer kunnen scoren maar werd vierde.
Helaas ging het hierna bergafwaarts. 2016 was al niet groots, met alleen zilver en 3 brons: Het roeien leverde 1 zilver en 1 brons. Het basketbal haalde nog wel de kwartfinales, net als 4 jaar geleden. De nieuwe discuswerper, Gudzius, had een flopdag op de finale en werd slechts 12e op dé sport voor Litouwen. Asadauskaite had wat problemen met haar paard in de vijfkamp en kon ondanks de snelste laser run geen aanspraak maken op een goed resultaat. Aurismas Didzbalis pakte wel brons bij het Turnen Gewichtheffen. Deze klassieker wil ik u niet onthouden, zie het filmpje hieronder. In Tokio was het nog erger, alleen Asadauskaite pakte zilver. Meilutyte was geschorst, Gudzius werd ditmaal zesde in de finale en het basketbalteam was er niet bij. Litouwen glijdt langzaam af.
Wordt 2024 beter? Vast. Meilutyte en Asadauskaite zijn er weer bij. Maar Alekna is er ook weer bij. Nouja, niet dezelfde Alekna. Dit is zoon van. Mykolas. Gooide recent een antiek WR uit de boeken. Gaat gewoon schroeien, noteer maar alvast.
Litouwen. Een van de drie baltische staten. De grootste van de drie, zelfs. Bekend van... ja, wat eigenlijk? Stiekem zijn de Baltische Staten niet zo super relevant. Hebben we er vandaag een vlag bij? Nee, vandaag een keer even een ander plaatje. Een klassieker.
Jawel, die Litouwers kunnen me een partij zingen he? Sporten af en toe ook. In tegenstelling tot Letland deed Litouwen maar 2x mee in het interbellum: 1924 en 1928. Was ook de enige Baltische staat die het interbellum zonder medaille verliet. In 1924 een voetbalteam dat 9-0 verloor en 2 wielrenners. In 1928 een bonter gezelschap met atleten en gewichtheffers, waarbij een kwartfinale in het boksen het maximaal haalbare bleek.
In 1992 was er de terugkeer en die was met succes. Schijfje gooien is populair in het land, getuige de gouden medaille bij het herendiscuswerpen. Romas Ubartas pakte in 1988 al zilver en zou in 1993 voor 4 jaar geschorst worden. Geen gave atleet. Wat wel gaaf was, was het basketbal. Een vrij serieuze sport in Litouwen en het team pakte in 1992 de bronzen medaille. Het eenheidsteam van GOS werd verslagen in de troostfinale, een mooi resultaat voor het net vrije land. Basketbal en discuswerpen zijn twee van de belangrijkste sporten, niet toevallig dat daar gescoord werd. In 1996 haalde het basketbalteam weer brons, ene Alekna werd nu vijfde met de discus en ook een achtste plaats werd behaald op ditzelfde onderdeel. Het is al bijna niet meer spannend, maar in 2000 was er weer brons voor de basketballers die dit maal écht heel dicht bij de finale waren: 83-85 en dat nog wel tegen het team van de VS. Verder was er bij de dames schietgoud, brons bij het wielrennen en brons bij het roeien. Maar Virgilijus Alekna pakte dit keer weer het discusgoud. Zijn eerste van 2 stuks, want ook in 2004 zou het discusgoud voor hem zijn.
In 2004 was er verder zilver op de meerkamp voor Skujyte, de immer onuitspreekbare naam. Niet alleen de zevenkamp was een prooi, ook de moderne vijfkamp leverde zilver op. Het aantal medailles van Sydney werd niet gehaald, maar mede door de kracht op de werponderdelen bij de atletiek draait Litouwen aardig mee. Het basketbal draaide nu uit op een vierde plaats, een lot wat in 2008 weer zou worden behaald. Helaas kwam daarmee het einde aan een mooie tijd voor het basketbalteam. In 2008 waren er wel liefst vijf medailles. Zadnepovskis voegde brons toe aan zijn zilver van 2004 op de vijfkamp, maar er werd ook zilver behaald door Krungolcas, voor het eerst meerdere medailles op 1 onderdeel. Ook het worstelen en zeilen leverde medailles op. Alekna had zijn beste tijd gehad, maar was toch nog goed voor brons. In 2012 was er dan weer een evenaring van Sydney met 2 goud en 3 brons. Op voorhand lag het niet bepaald voor de hand. Skujyte had natuurlijk wel al zilver gepakt in 2004 en was nu goed voor brons, maar de andere 4 waren nieuwe namen. Vooral Ruta Meilutyte, die niet bij de geplaatste zwemmers hoorde in de series maar ineens de snelste tijd zwom in diezelfde series, was een daverende verrassing. Vanuit het niets won zij de 100 meter schoolslag. Verder was er brons bij het boksen en worstelen, maar de moderne vijfkamp leverde andermaal. Ditmaal een dame: Laura Asadauskaite. Het succes was daar. Alekna had overigens ook zomaar weer kunnen scoren maar werd vierde.
Helaas ging het hierna bergafwaarts. 2016 was al niet groots, met alleen zilver en 3 brons: Het roeien leverde 1 zilver en 1 brons. Het basketbal haalde nog wel de kwartfinales, net als 4 jaar geleden. De nieuwe discuswerper, Gudzius, had een flopdag op de finale en werd slechts 12e op dé sport voor Litouwen. Asadauskaite had wat problemen met haar paard in de vijfkamp en kon ondanks de snelste laser run geen aanspraak maken op een goed resultaat. Aurismas Didzbalis pakte wel brons bij het Turnen Gewichtheffen. Deze klassieker wil ik u niet onthouden, zie het filmpje hieronder. In Tokio was het nog erger, alleen Asadauskaite pakte zilver. Meilutyte was geschorst, Gudzius werd ditmaal zesde in de finale en het basketbalteam was er niet bij. Litouwen glijdt langzaam af.
Wordt 2024 beter? Vast. Meilutyte en Asadauskaite zijn er weer bij. Maar Alekna is er ook weer bij. Nouja, niet dezelfde Alekna. Dit is zoon van. Mykolas. Gooide recent een antiek WR uit de boeken. Gaat gewoon schroeien, noteer maar alvast.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -85: India
Het land met de meeste miljoenen inwoners. Het land van honderd miljoen helpdesks en een ondergepoepte rivier. Maar ook het land van cricket en vele ASML-expats. India, jawel. Geen rijk land en sporthistorisch ook zeker niet het grootste land. En zoals een miljoen andere landen die al de revue zijn gepasseerd onderdeel geweest van de Britten. Die Britten hadden echt alles.
Voor hoe groot India is is hun Olympische historie wel echt bijzonder matig. Kunnen we kort over zijn. Nog geen 40 medailles in totaal. In 1947 waren ze pas onafhankelijk, maar daarvoor deed India ook al mee. In 1900 zelfs al. Ene Norman Pritchard. Meteen goed voor 2 zilver. Was de enige deelnemer. Ik kan me geen enkel ander land herinneren dat meer medailles dan deelnemers had, maar wie weet is er nog wel ergens eentje. In 1920 5 deelnemers, waaronder een worstelaar. Verloor van.. ja, Bernard Bernard. Bijzondere naam. In de bronzen finale, dus dat is zuur voor India. Geen medailles deze keer. In 1924 alleen atleten en tennissers, maar die kwamen niet dichtbij medailles. Gelukkig was daar in 1928 dé strohalm. De sport van India. Hockey. India won de finale met 3-0 van Nederland. Verder hadden ze wat atleten, maar andermaal braken die geen potten. Tot aan de oorlog was dit de standaard. Hockey -> Goud en verder, ja, deed India niet echt mee. Hier zien we de eerste medaillewinnaar. Niet echt een Indier maar ja,
Londen 1948 gaf de eerste serieuze delegatie met 79 man. Alsnog leverde alleen het Hockey: Weer goud. Ook deden ze mee aan het waterpolo, jeetje. Geen succes, dat verwacht je toch ook niet. In 1952 lukte het dan eindelijk om iets anders dan Hockey te scoren: Er was worstelbrons naast het verplichte hockeygoud. 1956 was het weer 'gewoon' enkel Hockey. Al was er ook het voetbal waar ze aan meededen. Ik wist niet dat ze in India voetballers hadden, het is wat. In 1960 was er bijna atletieksucces: 4e op de 400 meter voor Singh. Zowaar geen hockeygoud, ditmaal werd verloren van Pakistan. De eeuwige rivaal, achja. Het bleek de opmaat naar mindere hockeyresultaten. In 1964 was er nog goud, daarna 2x brons en in 1976 werd er zelfs helemaal niet gescoord. De halve finale werd gemist. In 1980 bij afwezigheid van de meeste toplanden was er nog wel voor de laatste keer goud. Daarna was het even voorbij met de pret.
In 1996 werd er dan eindelijk weer brons gepakt. Paes deed het bij het singlestennis, een enorme fluke als je het mij vraagt, het Olympisch tennistoernooi levert. India had de focus inmiddels op andere sporten: Brons bij het gewichtheffen in 2000, schietzilver in 2004. Vier jaar later pakte schutter Bindra het eerste Indiaas individueel goud. India focust vooral op de vechtsporten, gewichtheffen, badminton en schieten, wat in Londen al 6 medailles opleverde. En natuurlijk blijft Hockey relevant. Rio viel tegen met zilver en brons, maar in Tokio werd er eindelijk weer hockeybrons gepakt en in totaal 7 medailles. Chopra pakte het allereerste atletiekgoud. Sowieso probeert India ook echt voet aan de grond te krijgen bij het atletiek.
Ik volg de sporten waar India kan scoren totaal niet. Buiten Chopra, die prima een medaille kan halen, ken ik eigenlijk niemand. Ze kunnen voor mij evengoed 1 als 6 medailles halen. Ik weiger te voorspellen. In 2028 is er cricket, dan schrijf ik ze alvast op. Maar ja, dit jaar niet.
Het land met de meeste miljoenen inwoners. Het land van honderd miljoen helpdesks en een ondergepoepte rivier. Maar ook het land van cricket en vele ASML-expats. India, jawel. Geen rijk land en sporthistorisch ook zeker niet het grootste land. En zoals een miljoen andere landen die al de revue zijn gepasseerd onderdeel geweest van de Britten. Die Britten hadden echt alles.
Voor hoe groot India is is hun Olympische historie wel echt bijzonder matig. Kunnen we kort over zijn. Nog geen 40 medailles in totaal. In 1947 waren ze pas onafhankelijk, maar daarvoor deed India ook al mee. In 1900 zelfs al. Ene Norman Pritchard. Meteen goed voor 2 zilver. Was de enige deelnemer. Ik kan me geen enkel ander land herinneren dat meer medailles dan deelnemers had, maar wie weet is er nog wel ergens eentje. In 1920 5 deelnemers, waaronder een worstelaar. Verloor van.. ja, Bernard Bernard. Bijzondere naam. In de bronzen finale, dus dat is zuur voor India. Geen medailles deze keer. In 1924 alleen atleten en tennissers, maar die kwamen niet dichtbij medailles. Gelukkig was daar in 1928 dé strohalm. De sport van India. Hockey. India won de finale met 3-0 van Nederland. Verder hadden ze wat atleten, maar andermaal braken die geen potten. Tot aan de oorlog was dit de standaard. Hockey -> Goud en verder, ja, deed India niet echt mee. Hier zien we de eerste medaillewinnaar. Niet echt een Indier maar ja,
Londen 1948 gaf de eerste serieuze delegatie met 79 man. Alsnog leverde alleen het Hockey: Weer goud. Ook deden ze mee aan het waterpolo, jeetje. Geen succes, dat verwacht je toch ook niet. In 1952 lukte het dan eindelijk om iets anders dan Hockey te scoren: Er was worstelbrons naast het verplichte hockeygoud. 1956 was het weer 'gewoon' enkel Hockey. Al was er ook het voetbal waar ze aan meededen. Ik wist niet dat ze in India voetballers hadden, het is wat. In 1960 was er bijna atletieksucces: 4e op de 400 meter voor Singh. Zowaar geen hockeygoud, ditmaal werd verloren van Pakistan. De eeuwige rivaal, achja. Het bleek de opmaat naar mindere hockeyresultaten. In 1964 was er nog goud, daarna 2x brons en in 1976 werd er zelfs helemaal niet gescoord. De halve finale werd gemist. In 1980 bij afwezigheid van de meeste toplanden was er nog wel voor de laatste keer goud. Daarna was het even voorbij met de pret.
In 1996 werd er dan eindelijk weer brons gepakt. Paes deed het bij het singlestennis, een enorme fluke als je het mij vraagt, het Olympisch tennistoernooi levert. India had de focus inmiddels op andere sporten: Brons bij het gewichtheffen in 2000, schietzilver in 2004. Vier jaar later pakte schutter Bindra het eerste Indiaas individueel goud. India focust vooral op de vechtsporten, gewichtheffen, badminton en schieten, wat in Londen al 6 medailles opleverde. En natuurlijk blijft Hockey relevant. Rio viel tegen met zilver en brons, maar in Tokio werd er eindelijk weer hockeybrons gepakt en in totaal 7 medailles. Chopra pakte het allereerste atletiekgoud. Sowieso probeert India ook echt voet aan de grond te krijgen bij het atletiek.
Ik volg de sporten waar India kan scoren totaal niet. Buiten Chopra, die prima een medaille kan halen, ken ik eigenlijk niemand. Ze kunnen voor mij evengoed 1 als 6 medailles halen. Ik weiger te voorspellen. In 2028 is er cricket, dan schrijf ik ze alvast op. Maar ja, dit jaar niet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -84: Puerto Rico
Ik zag bij het 3x3 basketbal Puerto Rico op de lijst. Puerto Rico is geen land. Het is nog steeds onderdeel van de Verenigde Staten. Desalniettemin staat de verregaande autonomie een eigen NOC en zelfs een eigen volkslied toe. Vraag je je toch af waarom het Verenigd Koninkrijk onder een paraplu meedoet. Anyway. Puerto Rico. Eilandje in de Caraiben. Ligt net achter de Dominicaanse Republiek. Geen zorgen, daar komen we ook nog wel een keer. Heeft ook gewoon nog 3 miljoen inwoners. Meer dan ik dacht. Was uiteraard ooit onderdeel van Spanje. Zowaar een keer niet van de Britten. De oude vlag was wat verkleurd, daarom hebben ze tegenwoordig een nieuwe. Hier de oude:
Als je Rico in je naam hebt, dan kun je vaak goed boksen. Gold ook voor Puerto Rico. Van de 9 deelnemers in 1948, de eerste deelname, waren er 3 boksers. 1 daarvan pakte brons. Het zou een zeldzaam topresultaat blijken, de jaren erna waren medailles niet bepaald de standaard. Atletiek, boksen en schieten waren de belangrijkste sporten in het begin, en Puerto Rico had steevast een groeiend aantal deelnemers. Basketbal was de belangrijkste teamsport, maar echt goede resultaten bleven ook daar uit. De volgende medaille was in 1976: bokser Maldonado haalde alweer brons. In 1980 was Puerto Rico opvallend genoeg aanwezig. 3 boksers, wel onder de Olympische vlag. Toch wel opvallend, je zou Puerto Rico helemaal afschrijven op de Moskou-spelen. Bleek toch anders te zijn. 1984 was het grootste succes tot toen toe: Zilver en brons. Luis Ortiz haalde de boksfinale, een landgenoot pakte brons. Ortiz zou het beste boksresultaat hebben op de Spelen voor de boksnatie...? Het boksterritorium. Helaas heeft Ortiz een dubbelganger uit Cuba dus foto's van de beste man zijn spaarzaam. In plaats daarvan krijgen jullie lekker die knurft uit Cuba. Dan oogt boksen echt meteen een tokkiesport.
In 1988 was honkbal een demonstratiesport. Wel goed voor brons, niet goed voor de medaillespiegel. Naast basketbal en honkbal was boksen er nog steeds als sport met veel deelnemers voor het land, en in 1992 was dat nog maar eens goed voor brons. Na nog 1 bronzen medaille in 1996 was dat echter voorbij. Finito. Klaar. 6 medailles met 1 zilver. 2000-2008 was moeizaam. Het boksen leverde zelfs maar 1 kwartfinale in totaal. Karig, karig, karig. Vanaf 2012 draaide het echter beter. Er waren nieuwe sporten gevonden. Hordenlopen, altijd populair in de caraïben. Culson pakte brons op de 400 horden. Ook werd er worstelzilver gehaald. In 2016 en 2020 was er echter 2x goud. In 2020 was het Camacho-Quinn, de fop-Amerikaan die de echte Amerikanen fopte. Maar de grootste fopper was Monica Puig die het altijd willekeurige tennistoernooi won in 2016. Totale fluke. Opvallend ook, de heren halen de medailles en de dames het goud.
Ja, ik denk dat Camacho-Quinn het weer moet gaan doen in 2024. Zou wel mooi zijn, de eerste keer dat iemand dubbel in de prijzen valt voor Puerto Rico. Kan ook zomaar niet gebeuren, maar één van de drie Amerikaanse dames verslaan moet kunnen. Verder is het mooie veldvulling. Ja, ook bij het boksen, basketbal of weetikwelke sport.
Ik zag bij het 3x3 basketbal Puerto Rico op de lijst. Puerto Rico is geen land. Het is nog steeds onderdeel van de Verenigde Staten. Desalniettemin staat de verregaande autonomie een eigen NOC en zelfs een eigen volkslied toe. Vraag je je toch af waarom het Verenigd Koninkrijk onder een paraplu meedoet. Anyway. Puerto Rico. Eilandje in de Caraiben. Ligt net achter de Dominicaanse Republiek. Geen zorgen, daar komen we ook nog wel een keer. Heeft ook gewoon nog 3 miljoen inwoners. Meer dan ik dacht. Was uiteraard ooit onderdeel van Spanje. Zowaar een keer niet van de Britten. De oude vlag was wat verkleurd, daarom hebben ze tegenwoordig een nieuwe. Hier de oude:
Als je Rico in je naam hebt, dan kun je vaak goed boksen. Gold ook voor Puerto Rico. Van de 9 deelnemers in 1948, de eerste deelname, waren er 3 boksers. 1 daarvan pakte brons. Het zou een zeldzaam topresultaat blijken, de jaren erna waren medailles niet bepaald de standaard. Atletiek, boksen en schieten waren de belangrijkste sporten in het begin, en Puerto Rico had steevast een groeiend aantal deelnemers. Basketbal was de belangrijkste teamsport, maar echt goede resultaten bleven ook daar uit. De volgende medaille was in 1976: bokser Maldonado haalde alweer brons. In 1980 was Puerto Rico opvallend genoeg aanwezig. 3 boksers, wel onder de Olympische vlag. Toch wel opvallend, je zou Puerto Rico helemaal afschrijven op de Moskou-spelen. Bleek toch anders te zijn. 1984 was het grootste succes tot toen toe: Zilver en brons. Luis Ortiz haalde de boksfinale, een landgenoot pakte brons. Ortiz zou het beste boksresultaat hebben op de Spelen voor de boksnatie...? Het boksterritorium. Helaas heeft Ortiz een dubbelganger uit Cuba dus foto's van de beste man zijn spaarzaam. In plaats daarvan krijgen jullie lekker die knurft uit Cuba. Dan oogt boksen echt meteen een tokkiesport.
In 1988 was honkbal een demonstratiesport. Wel goed voor brons, niet goed voor de medaillespiegel. Naast basketbal en honkbal was boksen er nog steeds als sport met veel deelnemers voor het land, en in 1992 was dat nog maar eens goed voor brons. Na nog 1 bronzen medaille in 1996 was dat echter voorbij. Finito. Klaar. 6 medailles met 1 zilver. 2000-2008 was moeizaam. Het boksen leverde zelfs maar 1 kwartfinale in totaal. Karig, karig, karig. Vanaf 2012 draaide het echter beter. Er waren nieuwe sporten gevonden. Hordenlopen, altijd populair in de caraïben. Culson pakte brons op de 400 horden. Ook werd er worstelzilver gehaald. In 2016 en 2020 was er echter 2x goud. In 2020 was het Camacho-Quinn, de fop-Amerikaan die de echte Amerikanen fopte. Maar de grootste fopper was Monica Puig die het altijd willekeurige tennistoernooi won in 2016. Totale fluke. Opvallend ook, de heren halen de medailles en de dames het goud.
Ja, ik denk dat Camacho-Quinn het weer moet gaan doen in 2024. Zou wel mooi zijn, de eerste keer dat iemand dubbel in de prijzen valt voor Puerto Rico. Kan ook zomaar niet gebeuren, maar één van de drie Amerikaanse dames verslaan moet kunnen. Verder is het mooie veldvulling. Ja, ook bij het boksen, basketbal of weetikwelke sport.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -83: Zuid-Afrika
We gaan terug naar Afrika. Van oudsher het meest succesvolle Afrikaanse land, al zijn er tegenwoordig twee atletieklanden die een stukje beter scoren. Zuid-Afrika heeft natuurlijk een ietwat pijnlijke geschiedenis en is daarom ook het langst geschorste land in de geschiedenis van de Spelen: Meer dan 20 jaar mocht er niet worden deelgenomen. In Zuid-Afrika hebben we natuurlijk de big 5, maar hebben ze ook een Olympische big 5? Daar gaan we zeker naar kijken. Ik weiger een oude vlag te selecteren, ik distantieer mij bij dezen van het apartheidsregime. Oja, Zuid-Afrika heeft 6 kleuren in de vlag, precies dezelfde 6 als in de Olympische vlag. Is het toeval?
Zuid-Afrika deed voor het eerst mee in 1904. Toen geen medailles, daarna zou bij elke deelname een medaille worden behaald. Dat was niet elke keer: Van 1964 tot 1988 was er het speciale apartheidsstrafbankje voor Zuid-Afrika. In zoverre dat je als sporter al boos werd aangekeken als je een keer een wedstrijdje ging doen in Zuid-Afrika. In 1908 won Reggie Walker goud. Deed zijn naam niet helemaal eer aan, hij rende behoorlijk hard over 100 meter. Ook was er marathonzilver. Niet slecht om mee te beginnen. Vier jaar later werd er flink getennist: Charles Winslow won dubbel goud als tennisser. Met 4 goud in totaal een mooi jaar. Winslow hoort wat mij betreft wel bij de Olympische big 5.
In 1920 werd er 3x goud, 4x zilver en 3x brons gescoord, op vrij veel verschillende onderdelen. Atletiek, Wielrennen, Boksen... Tennis met Winslow was er ook weer bij, ditmaal haalde hij brons. In 1924 was het allemaal een stukje minder met slechts 1 van elk, alleen boksen Smith pakte goud. In 1928 opnieuw 3 medailles, ditmaal 1 goud en 2 brons. Voor het eerst was er een medaille bij het zwemmen. Er is niet een sport die typisch is voor Zuid-Afrika, het knappe is dat ze allround op de grote sporten er vaak bij zijn. In 1932 was er 2 goud en 3 brons, in 1936 bleef het bij 1 zilver voor Charles Catterall, de slechtste prestatie sinds 1904.
Daarna waren er nog 4 edities voor de ban en die begonnen zeker beter dan 1936: Er werden 4 medailles bij elkaar gebokst in Londen: 2-1-1 was de verdeling. Opnieuw 2 goud in 1952, het eerste damesgoud voor Esther Brand bij het hoogspringen en Joan Harrison bij het zwemmen. Met 4 zilver en 4 brons was het bijna net zo succesvol als Antwerpen. Daarna liep het echter minder, met 4 brons in Melbourne en 1 zilver met 2 brons in Rome. En daarna... tsja, niets meer. In 1992 weer een kans, maar daar bleef het bij 2 zilver.
In 1996 echter.. ja, daar komen we toch wel bij twee goede namen voor onze big five. Zwemmen is toch wel echt een van de belangrijkste melkkoeien de laatste 25 jaar, en Penelope Heyns was de eerste. In Atlanta was er dubbel goud op de schoolslag, vier jaar later nog brons op de 100. Maar misschien wel het meest in het oog springt Josia Thugwane die na de apartheid als eerste gekleurde man goud haalde, op de marathon. Toch best een verrassing, hoewel hij zeker een outsider was. Vijf maanden eerder hadden ze hem ook nog beschoten, moet je nagaan. En dan toch gewoon goud winnen. Naast de 3 goud was er ook zilver en brons, ook weer bij atletiek en zwemmen.
2000 leverde geen goud op, alleen 2x zilver en 3x brons, maar in 2004 was er wel weer goud. Dit goud was voor een zwemteam, iets wat toch wel ontzettend knap is voor een kleiner land. De 4x100 vrij, de VS met de hegemonie op dat onderdeel tot en met 1996, maar in 2000 al verloren van Australië. Maar nu Zuid-Afrika, pfoe. Moet je nagaan dat een land als Nederland dat zou flikken. Maar ja, die kwamen wel 1 seconde tekort. Schoeman, die nog altijd aan het zwemmen is, pakte daar goud en individueel ook zilver en brons op de 100 en 50 vrij. Verder was er 2x atletiekzilver en 1x roeibrons. Schoeman haalt mijn big five niet, maar goed, toch wel een topatleet. 2008 viel tegen, alleen zilver bij het verspringen. Maar 2012 was dan weer top, 4 goud, net als 100 jaar eerder. Voor pas de tweede keer, moet je nagaan. Roeigoud, 2x zwemgoud en.. ja, Caster Semenya. De naam die je wist dat zou komen. Halve man, moch toch meedoen op de 800 voor dames, gedoe, hormonenpillen, alles. In 2012 en 2016 waren de regels soepeler dan nu dus was er dubbel goud. Toch gewoon in de big five, maar met aantekening. Er werd ook kanobrons gehaald en een zilveren medaille. 2016 leverde met liefst 6 zilveren medailles en via het Rugby Sevens team de allereerste échte teammedaille. Brons aldaar, naast triatlonbrons. Semenya won 1 van de 2 gouden, maar in een iconische race liep Wayde van Niekerk een WR op de 400 meter. 43.03. Zo'n tijd in zo'n race, fenomenaal. Maar na 2 goede edities was de editie van 2020 ineens weer minder. Schoenmaker, Schoenmaker en Buitendag. Goud op de 200 school, zilver op de 100 school en het surfen. Een echt extreem goed sportklimaat is er niet, het blijft vaak afhangen van toevalligheden, toevallige toptalenten in atletiek en watersporten.
Maar ja, dat neemt niet weg dat ook in 2024 er gewoon weer medailles gehaald gaan worden. Kan Van Niekerk het nog op de 400 meter? Misschien maakt Simbine kans op de 100 meter. Het Rugby Sevens team moet zich eerst nog kwalificeren, maar als dat lukt kan het zomaar weer succes halen. Bij de dames verwacht ik het niet, maar ook daar.. nouja, het kan. Zuid-Afrika is sowieso bij meerdere teamsporten te zien. Het voordeel van Afrika en Oceanie, aanwezig zijn bij weetikhoeveel teamsporten. Waterpolo en Hockey kunnen ze echt alleen daar. Niet goed genoeg om voor de medailles te spelen, overigens. Tatjana Schoenmaker is er ook nog, maar is minder dominant dan voorheen op de 200, waar ik Tes Schouten al favoriet durf te noemen. U las het hier voor het eerst, maar goed, dat ligt wel dicht genoeg bij elkaar dat het ook anders kan lopen. Wie weet draait Tatjana de kleur van haar medailles dit jaar wel om. Maar de hoogtijdagen van Londen lijken alweer even achter het Zuid-Afrikaanse team te liggen.
We gaan terug naar Afrika. Van oudsher het meest succesvolle Afrikaanse land, al zijn er tegenwoordig twee atletieklanden die een stukje beter scoren. Zuid-Afrika heeft natuurlijk een ietwat pijnlijke geschiedenis en is daarom ook het langst geschorste land in de geschiedenis van de Spelen: Meer dan 20 jaar mocht er niet worden deelgenomen. In Zuid-Afrika hebben we natuurlijk de big 5, maar hebben ze ook een Olympische big 5? Daar gaan we zeker naar kijken. Ik weiger een oude vlag te selecteren, ik distantieer mij bij dezen van het apartheidsregime. Oja, Zuid-Afrika heeft 6 kleuren in de vlag, precies dezelfde 6 als in de Olympische vlag. Is het toeval?
Zuid-Afrika deed voor het eerst mee in 1904. Toen geen medailles, daarna zou bij elke deelname een medaille worden behaald. Dat was niet elke keer: Van 1964 tot 1988 was er het speciale apartheidsstrafbankje voor Zuid-Afrika. In zoverre dat je als sporter al boos werd aangekeken als je een keer een wedstrijdje ging doen in Zuid-Afrika. In 1908 won Reggie Walker goud. Deed zijn naam niet helemaal eer aan, hij rende behoorlijk hard over 100 meter. Ook was er marathonzilver. Niet slecht om mee te beginnen. Vier jaar later werd er flink getennist: Charles Winslow won dubbel goud als tennisser. Met 4 goud in totaal een mooi jaar. Winslow hoort wat mij betreft wel bij de Olympische big 5.
In 1920 werd er 3x goud, 4x zilver en 3x brons gescoord, op vrij veel verschillende onderdelen. Atletiek, Wielrennen, Boksen... Tennis met Winslow was er ook weer bij, ditmaal haalde hij brons. In 1924 was het allemaal een stukje minder met slechts 1 van elk, alleen boksen Smith pakte goud. In 1928 opnieuw 3 medailles, ditmaal 1 goud en 2 brons. Voor het eerst was er een medaille bij het zwemmen. Er is niet een sport die typisch is voor Zuid-Afrika, het knappe is dat ze allround op de grote sporten er vaak bij zijn. In 1932 was er 2 goud en 3 brons, in 1936 bleef het bij 1 zilver voor Charles Catterall, de slechtste prestatie sinds 1904.
Daarna waren er nog 4 edities voor de ban en die begonnen zeker beter dan 1936: Er werden 4 medailles bij elkaar gebokst in Londen: 2-1-1 was de verdeling. Opnieuw 2 goud in 1952, het eerste damesgoud voor Esther Brand bij het hoogspringen en Joan Harrison bij het zwemmen. Met 4 zilver en 4 brons was het bijna net zo succesvol als Antwerpen. Daarna liep het echter minder, met 4 brons in Melbourne en 1 zilver met 2 brons in Rome. En daarna... tsja, niets meer. In 1992 weer een kans, maar daar bleef het bij 2 zilver.
In 1996 echter.. ja, daar komen we toch wel bij twee goede namen voor onze big five. Zwemmen is toch wel echt een van de belangrijkste melkkoeien de laatste 25 jaar, en Penelope Heyns was de eerste. In Atlanta was er dubbel goud op de schoolslag, vier jaar later nog brons op de 100. Maar misschien wel het meest in het oog springt Josia Thugwane die na de apartheid als eerste gekleurde man goud haalde, op de marathon. Toch best een verrassing, hoewel hij zeker een outsider was. Vijf maanden eerder hadden ze hem ook nog beschoten, moet je nagaan. En dan toch gewoon goud winnen. Naast de 3 goud was er ook zilver en brons, ook weer bij atletiek en zwemmen.
2000 leverde geen goud op, alleen 2x zilver en 3x brons, maar in 2004 was er wel weer goud. Dit goud was voor een zwemteam, iets wat toch wel ontzettend knap is voor een kleiner land. De 4x100 vrij, de VS met de hegemonie op dat onderdeel tot en met 1996, maar in 2000 al verloren van Australië. Maar nu Zuid-Afrika, pfoe. Moet je nagaan dat een land als Nederland dat zou flikken. Maar ja, die kwamen wel 1 seconde tekort. Schoeman, die nog altijd aan het zwemmen is, pakte daar goud en individueel ook zilver en brons op de 100 en 50 vrij. Verder was er 2x atletiekzilver en 1x roeibrons. Schoeman haalt mijn big five niet, maar goed, toch wel een topatleet. 2008 viel tegen, alleen zilver bij het verspringen. Maar 2012 was dan weer top, 4 goud, net als 100 jaar eerder. Voor pas de tweede keer, moet je nagaan. Roeigoud, 2x zwemgoud en.. ja, Caster Semenya. De naam die je wist dat zou komen. Halve man, moch toch meedoen op de 800 voor dames, gedoe, hormonenpillen, alles. In 2012 en 2016 waren de regels soepeler dan nu dus was er dubbel goud. Toch gewoon in de big five, maar met aantekening. Er werd ook kanobrons gehaald en een zilveren medaille. 2016 leverde met liefst 6 zilveren medailles en via het Rugby Sevens team de allereerste échte teammedaille. Brons aldaar, naast triatlonbrons. Semenya won 1 van de 2 gouden, maar in een iconische race liep Wayde van Niekerk een WR op de 400 meter. 43.03. Zo'n tijd in zo'n race, fenomenaal. Maar na 2 goede edities was de editie van 2020 ineens weer minder. Schoenmaker, Schoenmaker en Buitendag. Goud op de 200 school, zilver op de 100 school en het surfen. Een echt extreem goed sportklimaat is er niet, het blijft vaak afhangen van toevalligheden, toevallige toptalenten in atletiek en watersporten.
Maar ja, dat neemt niet weg dat ook in 2024 er gewoon weer medailles gehaald gaan worden. Kan Van Niekerk het nog op de 400 meter? Misschien maakt Simbine kans op de 100 meter. Het Rugby Sevens team moet zich eerst nog kwalificeren, maar als dat lukt kan het zomaar weer succes halen. Bij de dames verwacht ik het niet, maar ook daar.. nouja, het kan. Zuid-Afrika is sowieso bij meerdere teamsporten te zien. Het voordeel van Afrika en Oceanie, aanwezig zijn bij weetikhoeveel teamsporten. Waterpolo en Hockey kunnen ze echt alleen daar. Niet goed genoeg om voor de medailles te spelen, overigens. Tatjana Schoenmaker is er ook nog, maar is minder dominant dan voorheen op de 200, waar ik Tes Schouten al favoriet durf te noemen. U las het hier voor het eerst, maar goed, dat ligt wel dicht genoeg bij elkaar dat het ook anders kan lopen. Wie weet draait Tatjana de kleur van haar medailles dit jaar wel om. Maar de hoogtijdagen van Londen lijken alweer even achter het Zuid-Afrikaanse team te liggen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -81: Hongarije
Tijd voor wat wij toch allemaal wel zouden noemen een écht sportland: Hongarije. Altijd goed voor een hoop medailles. Goed in de breedte en overal aanwezig. Intussen ook een oord voor gezellige extreemrechtse conferenties, maar dat moet allemaal kunnen. Rood-wit-groen, jaren met een wapen erop, tegenwoordig zonder. In 1896 erbij, kunnen niet veel landen zeggen. Toen droegen ze deze vlag.
1896 was de tijd van Oostenrijk-Hongarije, maar de twee landen deden Olympisch gezien apart mee. Al bij de eerste deelname waren er twee goud, beide voor Alfred Hajos. Hij won de 100 meter vrij, maar ook de 1200 meter. Tegenwoordig als je dat kan zouden ze je meteen aan alle dopingtesten laten ondergaan. Toen niet. Verschil moet er zijn. Andere medailles werden bij atletiek en tennis behaald, optellend naar 6 in totaal. Vier jaar later was er zelfs een zwemmer met 3 medailles, maar zonder goud. Rudolf Bauer won het discuswerpen. 1 goud, 2 zilver, 2 brons. In St Louis draaiden de aantallen precies om: 2-1-1. Niet slecht, Halmay die vier jaar terug die 3 zwemmedailles haalde haalde nu 2 goud. Hongarije blijkt goed in zwemmen, opvallend voor een land zonder kustlijn. Ook in 1908 zou hij nog 2 medailles halen, maar nu was er die andere sport waar ik bij Hongarije wel écht aan denk: Schermen. 2x sabelgoud, 3-4-2. In 1912 haalde Jeno Fuchs net als vier jaar daarvoor de dubbel. 4 goud op twee spelen, dat is in een sport als schermen ontzettend knap. Opnieuw 3 goud. Er wordt iedere keer ruim gescoord. Bij het sabelschermen was er bovendien zelfs een SWEEP.
In 1920 zaten vier landen in het strafbankje voor hun rol in de eerste wereldoorlog. Hongarije hoorde daarbij, tsja. Dat is nog eens een pijnlijke manier om je streak te verliezen. Maar de jaren daarna groeide Hongarije uit tot een Olympische grootmacht. 2 goud in 1924, al 4 in 1928 met bijvoorbeeld ook waterpolo als serieuze sport. Daar werd voor het eerst zilver behaald in een pure teamsport. In 1932 was daar al goud, in totaal 6 stuks van dat. 4 zilver en 5 brons rijker was het al goed voor de zesde plaats op de medaillespiegel. Belangrijk was gymnast Istvan Pelle, 2 goud en 2 zilver deze Spelen. Maar dat verbleekte bij 1936, met liefst 10 goud werd het steeds serieuzer wat Hongarije liet zien. Derde op de medaillespiegel, wel ver achter nazi-Duitsland en de States. De gouden medailles kwam uit atletiek, zwemmen, schermen, worstelen, boksen en waterpolo. Nog veelzijdig ook dus.
Na de tweede wereldoorlog had Hongarije niets aan kracht ingeboet: In Londen werd 10 goud gehaald maar dat verbleekte bij 1952 met 16 goud. Toen won bijvoorbeeld ook het voetbalteam en het moderne vijfkampteam (indertijd was er een teamwedstrijd voor meerdere heren) goud. Het schermen was wel de vaste waarde, daar werd toch wel het meest consistent goud gepakt. Opnieuw 3e op de spiegel, want de USSR deed voor het eerst mee. Dit was wel de absolute piek: Hierna werd het steeds meer een feestje ook voor de andere oostbloklanden. In 1956 bleef het, kort na de sovjetinval, bij 9 goud. Iconisch was natuurlijk het waterpologoud na een snoeiharde wedstrijd tegen de Sovjets. Hongarije won met 4-0 en een dag later werd het goud gepakt door ook Joegoslavië te verslaan. Er was ook 3x turngoud voor Agnes Keleti. Daarmee was ze de op een na meest succesvolle Olympier voor Hongarije op dat moment. In 1960 werd dat dan weer afgepakt. Twee mannen pakten zes goud. Pal Kovacs was onderdeel van 5x teamgoud, Rudolf Karpati was er voor de oorlog nog niet bij. Karpati had ook dubbel individueel goud in 1956 en 1960. Maar Kovacs pakte ook naast individueel goud in 1952 nog brons in 1948. Er is altijd baas boven baas met Gerevich: Die deed zelfs in 1932 al mee - ook toen was er al teamgoud. Hij won individueel in 1948 en pakte ook nog eens zilver en brons. Was al sinds 1956 de meest succesvolle, dus. Hongarije domineerde het sabelschermen in die tijd. In totaal slechts 6 goud was matig voor die tijd.
Ook in 1964 werd er sabelgoud gepakt, maar ditmaal enkel individueel. Het team werd teleurstellend al in de kwartfinale uitgeschakeld. 10 goud in totaal was wel behoorlijk. Ook opnieuw voetbalgoud, waar de Hongaren natuurlijk een ruim voordeel hadden dat zij gewoon halve profs konden sturen, iets wat de landen in het westen niet konden. In 1968 opnieuw 10 stuks goud en meer dan 30 medailles in totaal, het beste sinds 1952. Toch ook weer gewoon goed voor een 4e plaats in het medailleklassement, Hongarije bleef een van de beste landen na de USSR, VS en inmiddels ook de DDR. De 6 goud en 4 goud in 1972 en 1976 luidden echter een mindere periode in. Het schermen was niet meer zo dominant en op andere sporten scoren bleek lastig. In 1980 wass er voor het eerst sinds jaren geen schermgoud (voor het eerst sinds 1920, of als we terugrekenen naar edities waar Hongarije deelnam zelfs 1904) maar wel 7 stuks in totaal. Hongarije leek af te glijden van net achter de absolute toplanden naar de landen die wel consistent scoren maar niet aan de top van de medaillespiegel staan.
Na de boycot in 1984 bleek Hongarije toch wel weer aanwezig. 11 goud, altijd een land om rekening mee te houden. Bijvoorbeeld met Kristina Egerszegi, die haar eerste goud pakte. In 1992 waren er zelfs 3 voor de rugslagzwemster die nog tot aan de pakkentijd het WR en het OR op de 200 rug zou behouden. Meestal blijven die toch niet zo lang staan in het zwemmen. Ik ken users die daar wat van vinden. Er was opnieuw 11 goud in Barcelona, toch nog wel echt mooie tijden. In 1996 eindigde Hongarije voor de derde keer buiten de top 10 van de medaillespiegel. Zouden er nog maar 1 keer terugkeren. Kanovaren was ditmaal ook goed voor 2 goud, een sport die al een aantal keer goud opleverde maar wel echt pas sinds de jaren 70 in het Hongaarse arsenaal zat. In 2000 was er zelfs 4x kanogoud, de helft van de totaalproductie. Ook 2004 leverde 8 goud, waar 2008 echt heel teleurstellend was. 3 goud, 5 zilver, 2 brons. Het was het slechtste resultaat sinds Parijs 1924. Laszlo Cseh had vast graag het record van Michael Phelps niet in de boeken gezien, in ruil voor 1x goud. Hij bleef met 3 zilver achter, 3x achter Phelps. In 2012 was er wel weer 8 goud en omdat de poppetjes goed vielen was dat weer eens goed voor een toptien: 10e in het medailleklassement. Noem ik nog even Aron Szilagyi, 3x sabelgoud. Dit was zijn eerste. In 2016 was er weer eens 8 goud, het zal ook eens niet. Hosszu pakte 3 goud, Kozak in de kano ook. Opvallend: Geza Imre pakte in 1996 al een individuele medaille en deed dat nu weer. Jawel, weer eens bij het schermen. Die staat daarmee al op 5 goud, en zou er in 2020 nog eentje pakken. Wel maar 6 goud. Geen 8, dat is wel een partij teleurstellend.
Ja, Hongarije is een sportland. 181 goud, dat is wel serieus. Zijn maar een paar landen die beter scoren. 6 om precies te zijn, en de Sovjetunie. Schermen, zwemmen en kanovaren zijn het belangrijkst, geen verrassing. Hongarije is bovendien recordhouder in de moderne vijfkamp, waar schermen én zwemmen natuurlijk belangrijk zijn, en ook het waterpolo. Ook zeker geen verrassing. Ik moet echter zeggen dat 2024 best eens lastig kan worden om die 8 goud te gaan halen. Het bleef op de kanokampioenschappen vorig jaar bijvoorbeeld bij 2x zilver. Bij het schermen was er nog wel 3x goud, en dan was Szilagyi individueel weer eens niet op afspraak. Die levert toch vooral op de Spelen. Daar gaan we allemaal voor zitten, zijn vierde individuele goud achtereen zou toch wel heel bijzonder zijn. Dan heb je nog een Milak mits ie eindelijk weer in vorm is.. of een herenwaterpoloteam. Dan houdt het wel een beetje op hoor. Het is tijd voor Hongarije dat er weer een toptalent in het zwemmen opstaat, de nieuwe Hosszu/Egerszegi. Maar die blijft een beetje achter.
Tijd voor wat wij toch allemaal wel zouden noemen een écht sportland: Hongarije. Altijd goed voor een hoop medailles. Goed in de breedte en overal aanwezig. Intussen ook een oord voor gezellige extreemrechtse conferenties, maar dat moet allemaal kunnen. Rood-wit-groen, jaren met een wapen erop, tegenwoordig zonder. In 1896 erbij, kunnen niet veel landen zeggen. Toen droegen ze deze vlag.
1896 was de tijd van Oostenrijk-Hongarije, maar de twee landen deden Olympisch gezien apart mee. Al bij de eerste deelname waren er twee goud, beide voor Alfred Hajos. Hij won de 100 meter vrij, maar ook de 1200 meter. Tegenwoordig als je dat kan zouden ze je meteen aan alle dopingtesten laten ondergaan. Toen niet. Verschil moet er zijn. Andere medailles werden bij atletiek en tennis behaald, optellend naar 6 in totaal. Vier jaar later was er zelfs een zwemmer met 3 medailles, maar zonder goud. Rudolf Bauer won het discuswerpen. 1 goud, 2 zilver, 2 brons. In St Louis draaiden de aantallen precies om: 2-1-1. Niet slecht, Halmay die vier jaar terug die 3 zwemmedailles haalde haalde nu 2 goud. Hongarije blijkt goed in zwemmen, opvallend voor een land zonder kustlijn. Ook in 1908 zou hij nog 2 medailles halen, maar nu was er die andere sport waar ik bij Hongarije wel écht aan denk: Schermen. 2x sabelgoud, 3-4-2. In 1912 haalde Jeno Fuchs net als vier jaar daarvoor de dubbel. 4 goud op twee spelen, dat is in een sport als schermen ontzettend knap. Opnieuw 3 goud. Er wordt iedere keer ruim gescoord. Bij het sabelschermen was er bovendien zelfs een SWEEP.
In 1920 zaten vier landen in het strafbankje voor hun rol in de eerste wereldoorlog. Hongarije hoorde daarbij, tsja. Dat is nog eens een pijnlijke manier om je streak te verliezen. Maar de jaren daarna groeide Hongarije uit tot een Olympische grootmacht. 2 goud in 1924, al 4 in 1928 met bijvoorbeeld ook waterpolo als serieuze sport. Daar werd voor het eerst zilver behaald in een pure teamsport. In 1932 was daar al goud, in totaal 6 stuks van dat. 4 zilver en 5 brons rijker was het al goed voor de zesde plaats op de medaillespiegel. Belangrijk was gymnast Istvan Pelle, 2 goud en 2 zilver deze Spelen. Maar dat verbleekte bij 1936, met liefst 10 goud werd het steeds serieuzer wat Hongarije liet zien. Derde op de medaillespiegel, wel ver achter nazi-Duitsland en de States. De gouden medailles kwam uit atletiek, zwemmen, schermen, worstelen, boksen en waterpolo. Nog veelzijdig ook dus.
Na de tweede wereldoorlog had Hongarije niets aan kracht ingeboet: In Londen werd 10 goud gehaald maar dat verbleekte bij 1952 met 16 goud. Toen won bijvoorbeeld ook het voetbalteam en het moderne vijfkampteam (indertijd was er een teamwedstrijd voor meerdere heren) goud. Het schermen was wel de vaste waarde, daar werd toch wel het meest consistent goud gepakt. Opnieuw 3e op de spiegel, want de USSR deed voor het eerst mee. Dit was wel de absolute piek: Hierna werd het steeds meer een feestje ook voor de andere oostbloklanden. In 1956 bleef het, kort na de sovjetinval, bij 9 goud. Iconisch was natuurlijk het waterpologoud na een snoeiharde wedstrijd tegen de Sovjets. Hongarije won met 4-0 en een dag later werd het goud gepakt door ook Joegoslavië te verslaan. Er was ook 3x turngoud voor Agnes Keleti. Daarmee was ze de op een na meest succesvolle Olympier voor Hongarije op dat moment. In 1960 werd dat dan weer afgepakt. Twee mannen pakten zes goud. Pal Kovacs was onderdeel van 5x teamgoud, Rudolf Karpati was er voor de oorlog nog niet bij. Karpati had ook dubbel individueel goud in 1956 en 1960. Maar Kovacs pakte ook naast individueel goud in 1952 nog brons in 1948. Er is altijd baas boven baas met Gerevich: Die deed zelfs in 1932 al mee - ook toen was er al teamgoud. Hij won individueel in 1948 en pakte ook nog eens zilver en brons. Was al sinds 1956 de meest succesvolle, dus. Hongarije domineerde het sabelschermen in die tijd. In totaal slechts 6 goud was matig voor die tijd.
Ook in 1964 werd er sabelgoud gepakt, maar ditmaal enkel individueel. Het team werd teleurstellend al in de kwartfinale uitgeschakeld. 10 goud in totaal was wel behoorlijk. Ook opnieuw voetbalgoud, waar de Hongaren natuurlijk een ruim voordeel hadden dat zij gewoon halve profs konden sturen, iets wat de landen in het westen niet konden. In 1968 opnieuw 10 stuks goud en meer dan 30 medailles in totaal, het beste sinds 1952. Toch ook weer gewoon goed voor een 4e plaats in het medailleklassement, Hongarije bleef een van de beste landen na de USSR, VS en inmiddels ook de DDR. De 6 goud en 4 goud in 1972 en 1976 luidden echter een mindere periode in. Het schermen was niet meer zo dominant en op andere sporten scoren bleek lastig. In 1980 wass er voor het eerst sinds jaren geen schermgoud (voor het eerst sinds 1920, of als we terugrekenen naar edities waar Hongarije deelnam zelfs 1904) maar wel 7 stuks in totaal. Hongarije leek af te glijden van net achter de absolute toplanden naar de landen die wel consistent scoren maar niet aan de top van de medaillespiegel staan.
Na de boycot in 1984 bleek Hongarije toch wel weer aanwezig. 11 goud, altijd een land om rekening mee te houden. Bijvoorbeeld met Kristina Egerszegi, die haar eerste goud pakte. In 1992 waren er zelfs 3 voor de rugslagzwemster die nog tot aan de pakkentijd het WR en het OR op de 200 rug zou behouden. Meestal blijven die toch niet zo lang staan in het zwemmen. Ik ken users die daar wat van vinden. Er was opnieuw 11 goud in Barcelona, toch nog wel echt mooie tijden. In 1996 eindigde Hongarije voor de derde keer buiten de top 10 van de medaillespiegel. Zouden er nog maar 1 keer terugkeren. Kanovaren was ditmaal ook goed voor 2 goud, een sport die al een aantal keer goud opleverde maar wel echt pas sinds de jaren 70 in het Hongaarse arsenaal zat. In 2000 was er zelfs 4x kanogoud, de helft van de totaalproductie. Ook 2004 leverde 8 goud, waar 2008 echt heel teleurstellend was. 3 goud, 5 zilver, 2 brons. Het was het slechtste resultaat sinds Parijs 1924. Laszlo Cseh had vast graag het record van Michael Phelps niet in de boeken gezien, in ruil voor 1x goud. Hij bleef met 3 zilver achter, 3x achter Phelps. In 2012 was er wel weer 8 goud en omdat de poppetjes goed vielen was dat weer eens goed voor een toptien: 10e in het medailleklassement. Noem ik nog even Aron Szilagyi, 3x sabelgoud. Dit was zijn eerste. In 2016 was er weer eens 8 goud, het zal ook eens niet. Hosszu pakte 3 goud, Kozak in de kano ook. Opvallend: Geza Imre pakte in 1996 al een individuele medaille en deed dat nu weer. Jawel, weer eens bij het schermen. Die staat daarmee al op 5 goud, en zou er in 2020 nog eentje pakken. Wel maar 6 goud. Geen 8, dat is wel een partij teleurstellend.
Ja, Hongarije is een sportland. 181 goud, dat is wel serieus. Zijn maar een paar landen die beter scoren. 6 om precies te zijn, en de Sovjetunie. Schermen, zwemmen en kanovaren zijn het belangrijkst, geen verrassing. Hongarije is bovendien recordhouder in de moderne vijfkamp, waar schermen én zwemmen natuurlijk belangrijk zijn, en ook het waterpolo. Ook zeker geen verrassing. Ik moet echter zeggen dat 2024 best eens lastig kan worden om die 8 goud te gaan halen. Het bleef op de kanokampioenschappen vorig jaar bijvoorbeeld bij 2x zilver. Bij het schermen was er nog wel 3x goud, en dan was Szilagyi individueel weer eens niet op afspraak. Die levert toch vooral op de Spelen. Daar gaan we allemaal voor zitten, zijn vierde individuele goud achtereen zou toch wel heel bijzonder zijn. Dan heb je nog een Milak mits ie eindelijk weer in vorm is.. of een herenwaterpoloteam. Dan houdt het wel een beetje op hoor. Het is tijd voor Hongarije dat er weer een toptalent in het zwemmen opstaat, de nieuwe Hosszu/Egerszegi. Maar die blijft een beetje achter.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -80: Zweden
Vandaag is het de dag. De eerste halve finale met Zweden als organisator. Hét Eurovisieland bij uitstek toch wel. Veelwinnaar, het leeft in dat land en bovendien met een grote voorselectieshow. Die gaan vanavond weer een showtje weggeven, ongetwijfeld met de onvermijdelijke Mans weer ergens in beeld. Ach ja, nemen we op de koop toe. Voor de niet-eurovisie liefhebbers vooral bekend van de winkels van Ingvar Kamprad uit de boerderij Elmtaryd nabij Agunnaryd, met veel meubels die je wel zelf nog even in elkaar moet klussen. Zoals elk zichzelf respecterend Scandinavisch land heeft Zweden een vlaggetje met een kruis. Hoort er toch een beetje bij.
Zweden en de Spelen is een goede combinatie. Net als Finland was Zweden een tijdlang een van de beste landen op de Spelen. Vooral tot aan dat de USSR opkwam een van de toplanden. In tegenstelling tot Hongarije gisteren, het beste land wat nooit de Spelen organiseerde, was Zweden in 1912 wel al de organisator. Ook in 1956 trouwens, maar dat was alleen het paardensport wat niet in Australië gehouden mocht worden. Goed, Zweden had een van die eliteclub kunnen zijn die elke Spelen deelnamen, maar Zweden bleef thuis in 1904. Toch jammer, want in 1896 was er wel 1 atleet. In 1900 het tienvoudige met 1 brons. Ernst Fast op de marathon. Met zo'n naam zou je eerder de 100 meter verwachten, maar goed. Was op fok.se indertijd vast onderdeel van allerlei leuke woordgrappen. In die tijd was er echter vaak ook al een sterk vooreffect als de Spelen in je eigen land zouden zijn. Zweden toonde dat met 8 goud, 6 zilver en 11 brons in Londen. 3e op de spiegel. 2 goud kwam van een Lemming, Eric om precies te zijn. Hij was goed met zijn speer, ook op het onderdeel vrij speerwerpen. Geen idee hoe dat er uit heeft moeten zien. Gooi je hem dan overdwars? Op de thuisspelen werd het nog mooier: 2e op de medaillespiegel met het toch wel bizarre aantal van 23 goud, 25 zilver en 17 brons. Dat thuisvoordeel was toen echt niet normaal. Belangrijk was het schieten met allerlei willekeurige onderdelen en Zweden was indertijd ook sterk in turnen, met prachtige onderdelen als het 'Zweeds systeem allround'. Geen idee wat dat systeem inhoudt, maar Zweden pakte daar toevallig goud. Schoonspringen was toen nog niet ontdekt door Amerika.
Na de eerste wereldoorlog was het eigenlijk niet zoveel minder. 19 goud, al hadden de Spelen in Antwerpen wel veel onderdelen. Paardrijden leverde net als in eigen land veel goud op. Is een sterke sport voor Zweden, nog steeds zijn de springruiters behoorlijk sterk. Maar toen was Zweden eigenlijk overal, en weer een tweede plek op de spiegel was een feit. De jaren daarna was er echter een terugval. Je kunt niet eeuwig aan de top staan. 1924 leverde slechts 4 goud op. De terugval was wel heel zwaar. Nog wel 13 zilver en 12 brons, maar dit zagen ze vast niet aankomen. De jaren erna waren beter, wel met nieuwe focussporten. 7 goud in 1928, 9 in 1932, 6 in 1936. Zweden was niet meer op hun top, maar nog steeds sterk. Worstelen was in deze fase de melkkoe, met ook zeilen en de moderne vijfkamp - die laatste sport was maar 1 goud per keer waard maar dit goud werd wel geregeld behaald. In 1948 werden echter weer 16 gouden medailles behaald. Naast worstelen werden er ook 4 gouden medailles bij het atletiek behaald en kanovaren was belangrijk met Gert Fredriksson. Pakte hier 2 goud op de 1000 en 10000 meter in de enkele kayak. Zou in de jaren hierna de meest succesvolle Zweedse Olympier worden.
Zweden had daarna echter meer focus op de winterspelen en met de komst van de USSR was veel scoren op worstelen lastiger. 1952 viel nog mee: 4x paardrijgoud zorgde voor 12 stuks in totaal, terwijl ook Fredriksson weer goud pakte. 1956 was ook goed voor 8 goud. Dat paardrijgoud was er weer in 1956. Henri Saint Cyr pakte in 1952 en 1956 dubbel dressuurgoud. Ook een knappe zomerprestatie.
Daarna was het definitief uit met de pret. Tegen het oostblokgeweld was Zweden kansloos. In 1960 moest wie anders dan Fredriksson de meubelen redden, ditmaal in de K2. In 1964 was er dubbel kanogoud en dat was het, in 1968 werden er zelfs maar 4 medailles behaald: 2-1-1. 1972 was wat beter met Gunnar Larsson die 2x zwemgoud pakte. In totaal 4 goud, 6 zilver en 6 brons. Ook in 1976 4 goud en in 1980 3 goud. Het was in die tijd vooral zwemmen en atletiek dat voor goud zorgde. De tijd van worstelen, kanovaren, paardrijden en moderne vijfkamp was voorbij.
Zelfs een oostblokboycot kon Zweden niet helpen, al werden in 1984 11 zilveren medailles gehaald, het aantal goud bleef beperkt tot 2. In 1988 werd er zelfs voor het eerst sinds 1904 geen goud behaald. Wel 11 medailles in totaal. In 1992 1 goud. Niet bij de sport die je verwacht. Waldner won het tafeltennistoernooi. Blijkbaar was China daar niet altijd het beste. Er werd ook een nieuwe sport gevonden: Handbal. In 1992, 1996 en 2000 werd de finale verloren bij de heren. In 1996 was er 2 goud in totaal, vier jaar later werd dat verdubbeld. Het is schrapen geworden. Al zullen genoeg landen tevreden zijn met dat soort scores. In 2004 ook 4 goud, maar 2008 was dan weer drama. Slechts 5 medailles, geen enkele goud. In Londen werd slechts 1x zeilgoud behaald, het handbalteam was weer terug op de tweede plaats. Dat stokje werd daarna overgenomen door de voetbalvrouwen die dat in Rio en Tokio deden. Qua goud ging het iets beter, maar toch ook minder dan ik voor ogen had. Rissveds en Sjostrom in 2016, Duplantis, Stahl en de springruiters in 2020. Sjostrom maar 1x goud, dat is toch eigenlijk wel karig voor iemand die zo dominant is.
Ik heb het gevoel dat de laatste jaren Zweden ook wel onderpresteert. Misschien niet zo goed als Nederland, maar 5-6x goud incidenteel en 3-4x goud vast moet toch wel kunnen met de financiën en de talenten die er rondlopen. Mag nu dan wel een keer gebeuren, maar 3 of 4 lijkt me realistischer. Eentje heb ik alweer ingekleurd: Baudet-impersonator Mondo Duplantis kijkt lachend toe hoe schertsfiguren als Menno Vloon en Ben Broeders afgaan op 5.65 waarna hij simpel over 5.95 gaat, goud pakt en nog even een WR springt alsof het niets is. Bij het handbal mag er toch ook eindelijk wel eens goud gepakt worden. En Sjostrom is wel gewoon favoriet op de 50m vrij, maar die rol heeft ze me al te vaak niet waargemaakt. Kan zomaar weer een strontpot worden. Zolang Mondo z'n aanvangshoogte maar haalt. Nee, Zweden is tegenwoordig toch beter in zingen dan in Olympische sporten.
Vandaag is het de dag. De eerste halve finale met Zweden als organisator. Hét Eurovisieland bij uitstek toch wel. Veelwinnaar, het leeft in dat land en bovendien met een grote voorselectieshow. Die gaan vanavond weer een showtje weggeven, ongetwijfeld met de onvermijdelijke Mans weer ergens in beeld. Ach ja, nemen we op de koop toe. Voor de niet-eurovisie liefhebbers vooral bekend van de winkels van Ingvar Kamprad uit de boerderij Elmtaryd nabij Agunnaryd, met veel meubels die je wel zelf nog even in elkaar moet klussen. Zoals elk zichzelf respecterend Scandinavisch land heeft Zweden een vlaggetje met een kruis. Hoort er toch een beetje bij.
Zweden en de Spelen is een goede combinatie. Net als Finland was Zweden een tijdlang een van de beste landen op de Spelen. Vooral tot aan dat de USSR opkwam een van de toplanden. In tegenstelling tot Hongarije gisteren, het beste land wat nooit de Spelen organiseerde, was Zweden in 1912 wel al de organisator. Ook in 1956 trouwens, maar dat was alleen het paardensport wat niet in Australië gehouden mocht worden. Goed, Zweden had een van die eliteclub kunnen zijn die elke Spelen deelnamen, maar Zweden bleef thuis in 1904. Toch jammer, want in 1896 was er wel 1 atleet. In 1900 het tienvoudige met 1 brons. Ernst Fast op de marathon. Met zo'n naam zou je eerder de 100 meter verwachten, maar goed. Was op fok.se indertijd vast onderdeel van allerlei leuke woordgrappen. In die tijd was er echter vaak ook al een sterk vooreffect als de Spelen in je eigen land zouden zijn. Zweden toonde dat met 8 goud, 6 zilver en 11 brons in Londen. 3e op de spiegel. 2 goud kwam van een Lemming, Eric om precies te zijn. Hij was goed met zijn speer, ook op het onderdeel vrij speerwerpen. Geen idee hoe dat er uit heeft moeten zien. Gooi je hem dan overdwars? Op de thuisspelen werd het nog mooier: 2e op de medaillespiegel met het toch wel bizarre aantal van 23 goud, 25 zilver en 17 brons. Dat thuisvoordeel was toen echt niet normaal. Belangrijk was het schieten met allerlei willekeurige onderdelen en Zweden was indertijd ook sterk in turnen, met prachtige onderdelen als het 'Zweeds systeem allround'. Geen idee wat dat systeem inhoudt, maar Zweden pakte daar toevallig goud. Schoonspringen was toen nog niet ontdekt door Amerika.
Na de eerste wereldoorlog was het eigenlijk niet zoveel minder. 19 goud, al hadden de Spelen in Antwerpen wel veel onderdelen. Paardrijden leverde net als in eigen land veel goud op. Is een sterke sport voor Zweden, nog steeds zijn de springruiters behoorlijk sterk. Maar toen was Zweden eigenlijk overal, en weer een tweede plek op de spiegel was een feit. De jaren daarna was er echter een terugval. Je kunt niet eeuwig aan de top staan. 1924 leverde slechts 4 goud op. De terugval was wel heel zwaar. Nog wel 13 zilver en 12 brons, maar dit zagen ze vast niet aankomen. De jaren erna waren beter, wel met nieuwe focussporten. 7 goud in 1928, 9 in 1932, 6 in 1936. Zweden was niet meer op hun top, maar nog steeds sterk. Worstelen was in deze fase de melkkoe, met ook zeilen en de moderne vijfkamp - die laatste sport was maar 1 goud per keer waard maar dit goud werd wel geregeld behaald. In 1948 werden echter weer 16 gouden medailles behaald. Naast worstelen werden er ook 4 gouden medailles bij het atletiek behaald en kanovaren was belangrijk met Gert Fredriksson. Pakte hier 2 goud op de 1000 en 10000 meter in de enkele kayak. Zou in de jaren hierna de meest succesvolle Zweedse Olympier worden.
Zweden had daarna echter meer focus op de winterspelen en met de komst van de USSR was veel scoren op worstelen lastiger. 1952 viel nog mee: 4x paardrijgoud zorgde voor 12 stuks in totaal, terwijl ook Fredriksson weer goud pakte. 1956 was ook goed voor 8 goud. Dat paardrijgoud was er weer in 1956. Henri Saint Cyr pakte in 1952 en 1956 dubbel dressuurgoud. Ook een knappe zomerprestatie.
Daarna was het definitief uit met de pret. Tegen het oostblokgeweld was Zweden kansloos. In 1960 moest wie anders dan Fredriksson de meubelen redden, ditmaal in de K2. In 1964 was er dubbel kanogoud en dat was het, in 1968 werden er zelfs maar 4 medailles behaald: 2-1-1. 1972 was wat beter met Gunnar Larsson die 2x zwemgoud pakte. In totaal 4 goud, 6 zilver en 6 brons. Ook in 1976 4 goud en in 1980 3 goud. Het was in die tijd vooral zwemmen en atletiek dat voor goud zorgde. De tijd van worstelen, kanovaren, paardrijden en moderne vijfkamp was voorbij.
Zelfs een oostblokboycot kon Zweden niet helpen, al werden in 1984 11 zilveren medailles gehaald, het aantal goud bleef beperkt tot 2. In 1988 werd er zelfs voor het eerst sinds 1904 geen goud behaald. Wel 11 medailles in totaal. In 1992 1 goud. Niet bij de sport die je verwacht. Waldner won het tafeltennistoernooi. Blijkbaar was China daar niet altijd het beste. Er werd ook een nieuwe sport gevonden: Handbal. In 1992, 1996 en 2000 werd de finale verloren bij de heren. In 1996 was er 2 goud in totaal, vier jaar later werd dat verdubbeld. Het is schrapen geworden. Al zullen genoeg landen tevreden zijn met dat soort scores. In 2004 ook 4 goud, maar 2008 was dan weer drama. Slechts 5 medailles, geen enkele goud. In Londen werd slechts 1x zeilgoud behaald, het handbalteam was weer terug op de tweede plaats. Dat stokje werd daarna overgenomen door de voetbalvrouwen die dat in Rio en Tokio deden. Qua goud ging het iets beter, maar toch ook minder dan ik voor ogen had. Rissveds en Sjostrom in 2016, Duplantis, Stahl en de springruiters in 2020. Sjostrom maar 1x goud, dat is toch eigenlijk wel karig voor iemand die zo dominant is.
Ik heb het gevoel dat de laatste jaren Zweden ook wel onderpresteert. Misschien niet zo goed als Nederland, maar 5-6x goud incidenteel en 3-4x goud vast moet toch wel kunnen met de financiën en de talenten die er rondlopen. Mag nu dan wel een keer gebeuren, maar 3 of 4 lijkt me realistischer. Eentje heb ik alweer ingekleurd: Baudet-impersonator Mondo Duplantis kijkt lachend toe hoe schertsfiguren als Menno Vloon en Ben Broeders afgaan op 5.65 waarna hij simpel over 5.95 gaat, goud pakt en nog even een WR springt alsof het niets is. Bij het handbal mag er toch ook eindelijk wel eens goud gepakt worden. En Sjostrom is wel gewoon favoriet op de 50m vrij, maar die rol heeft ze me al te vaak niet waargemaakt. Kan zomaar weer een strontpot worden. Zolang Mondo z'n aanvangshoogte maar haalt. Nee, Zweden is tegenwoordig toch beter in zingen dan in Olympische sporten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -79: Australië
Het is ESF-week, dus gaan we voor typisch Europese landen, landen die we associeren met het songfestival. Hongarije dat er niet mee geassocieerd wil worden doen we lekker toch. Zweden de organisator. Australië het... niet-Europese land? Maar ze doen daar wel mee? Blijft raar. Mensen staan daar blijkbaar serieus om 4 uur in de nacht op om te kijken. De eerste jaren hadden ze best goede inzendingen. Is nu wel anders, de top 10 halen is lastig zat. Gaan we het verder ook niet meer hebben. Bij Australië denk ik vooral aan heel veel leeg land. Australië is of grote steden, of het eeuwige niets. Tsja. Welke vlag bij Australië hoort weten ze zelf ook niet, getuige deze campagne voorafgaand aan de Spelen in Sydney
2 maal mocht Australië de boel organiseren: Melbourne 1956 en Sydney 2000. Allebei wel mijlpalen in de Australische sport. 2032 gaan ze weer schroeien dus want dan mogen we er weer heen. Australië werd in 1901 de facto onafhankelijk, hoewel het staatshoofd nog steeds de Britse koning is. In 1896 deden ze al mee. Edwin Flack pakte goud bij de 800 en 1500 meter. Hij pakte ook brons bij het Tennis, toen kon je nog gewoon dat soort onderdelen combineren, moet je nagaan. Wel een kanttekening: Dat deed hij met een buitenlandse dubbelpartner, lekker scoren voor het geweldige land Gemengd Team. In 1900 won Stan Rowley 3x brons bij het atletiek, Frederick Lane pakte dubbel zwemgoud. De 200 meter obstakelrace was voor hem een prooi, lekker over en onder balken klimmen op de Seine. Zou nooit meer terugkomen. In 1904 pakte Francis Galley dan weer 4 medailles, 3 zilver en 1 brons. Australiërs pakken medailles altijd in bulk zo te zien. In 1908 en 1912 was het Australaziëtijdperk daar, een team met Nieuw-Zeeland gecombineerd. Leverde 1 goud in totaal, maar telt eigenlijk niet mee. George Parker de snelwandelaar pakte in 1920 zilver, de eerste Australiër die het bij 1 medaille hield. Deze spelen leverde met 2 zilver en 1 brons de minste prestatie voor Australië tot toen toe, slechts 2x zou het minder goed gaan. In 1924, 1928 en 1932 eindigde Australië met 3x, 1x en 3x goud. In Berlijn echter was het niet best. Van de 32 atleten pakte alleen Metcalfe brons op het hinkstapspringen. Voor een sportland als Australië kun je dit soort resultaten bijna niet voorstellen.
Na deze periode ging het een stapje omhoog voor Austtralië. Met 2 goud, 6 zilver en 5 brons werden er in Londen meer medailles dan ooit behaald. Atletiek was de belangrijkste sport. In 1952 was het in 1 klap al 6 goud, met Majorie Jackson als belangrijkste naam. Zij pakte goud op de 100 én 200 meter. Liet wel het stokje vallen bij de laatste wissel op de 4x100 meter, dat is dan wel jammer op goudkoers. Dit was de tijd dat Australië echt heel sterk was op de atletiekbaan, want 4 jaar later haalde Betty Cuthbert 3x goud, zij liet het stokje niet vallen. Er was ook goud op de 80 horden en op de tanden, maar ook in het zwembad werd liefst 8 goud behaald. 3x was het Murray Rose die goud pakte. Met 13 goud werd Australië derde op de medaillespiegel. Dat zat er eerder toch echt niet in. Ook in 1960 scoorde Rose nog maar eens goud. 8 goud in totaal, wel wat minder dan de thuisspelen. In 1964 was Cuthbert weer terug met nu goud op de 400 meter. Toch knap, de 100, 200 én 400 meter winnen. Ik zal er ook maar even een bekende naam in gooien: Dawn Fraser. Won in 1956 en 1960 al goud en in 1964 weer, op de 100 vrij. Zwaar astmatisch, maar in het zwembad niets aan de hand. In 1964 betrokken bij een auto-ongeluk waarbij haar moeder overleed. Toch knap om dan toch weer te presteren.
1964 bracht 6 goud, 1968 nog 5 stuks. De opkomst van de DDR in de vrouwensport, voornamelijk atletiek en zwemmen, hielp niet mee in deze periode. Andere sporten als Roeien en Wielrennen leverden nog incidenteel goud op, maar daar bleef het wel bij. 1972 ging wel wat beter, met Shane Gould de 3x goud haalde en ook 2x zeilgoud. Het was duidelijk dat de watersporten het belangrijkst zijn. 1976 was echter een flinke teleurstelling. 1 zilver, 4 brons, ja, daarna werd er flink geinvesteerd in de sport.
Vanaf daar ging het langzaam beter. Australië deed onder de Olympische vlag mee in 1980 en pakte 2 goud, uiteraard bij het zwemmen. In 1984 was het aantal medailles mooi: 24 was het beste aantal sinds 1956, maar wel 'maar' 4 goud. Zowaar ook bij bijvoorbeeld het gewichtheffen. Dean Lukin is wat dat betreft een vreemde eend. In 1988 viel het toch weer terug naar 14 medailles, waaronder 3 goud. Voor het eerst was er hockeygoud voor de dames. Tegenwoordig toch een sport die we met Australië associeren. Vanaf 1992 ging het beter. In aanloop naar Sydney werd er 7 goud gepakt. 2x bij paardrijden, ook zo'n sport waarbij ik niet aan Australië denk. In 1956 wilden ze daar niet eens paardrijden, moet je nagaan. Matthew Ryan won dubbel goud. Dacht dat die alleen maar kon keepen, wat een multitalent. 1996 kwam er weer 2 goud bij en kwam het aantal al op 9. Overigens ook gewoon 23 brons, wat een aantal. In eigen land ging het nog wel een stukje beter. 17x goud, onde andere bij het waterpolo, alweer voor de derde keer bij het eventingteam en zelfs bij het boogschieten. In het zwembad wonnen de vrije slagteams bij de heren beide gouden medailles, medailles die toch altijd waren weggelegd waren voor Amerika. Ian Thorpe was natuurlijk de poster boy, maar ja, die 200 meter he. Vinden wij in Nederland toch iets minder erg. Al is hij ook zonder die gestolen gouden medaille van Pietertje gewoon de meest succesvolle Australische Olympiër aller tijden. Nog wel, maar daar komen we straks op. Thorpe is natuurlijk ook gewoon een uiterst sympathieke man. Mag niet missen. Ohja, zijn 18e verjaardag volgde maar een maandje later.
In 2004 won Thorpe ook dubbel goud en met in totaal 3 zilver en 1 brons werd hij dus de meest succesvolle Australiër. Jammer dat daarna zijn carriere wel zo'n beetje klaar was. Australië zelf ging gewoon verder. Opnieuw 17 goud. Net als vier jaar daarvoor goed voor vierde op de medaillespiegel. 7x zwemgoud, maar ook op de fiets ging het hard. Bayley won de sprint en keirin, Graeme Brown hebben we jarenlang uitgelachen bij Rabobank maar is wel gewoon Olympisch kampioen Madison samen met O'Grady. Ook wonnen de Hockeyheren voor het eerst goud. Ook in 2008 was er 14 goud, met 15 zilver en 17 brons. Er was een enorm sterk sportklimaat opgezet en vooral het zwemmen was een belangrijke melkkoe. Opvallend was dat bij het zwemmen alleen vrouwen goud zouden pakken in Beijing. In Londen ging het wat minder. Slechts 8x goud. Alleen het zwemteam op de 100 vrij bij de dames pakte zwemgoud. Hadden wij dan weer graag anders gezien, einde tijdperk golden girls. Atletiek leverde zowaar 2x goud op, af en toe komen er wel wat atleten uit Australië, maar het is niet écht een atletiekland. Verder was er 3x zeilgoud. In 2016 werd er ook 8x goud gepakt, net goed voor de top 10. Dat is wel eens beter geweest. Er werd gewonnen bij de Rugby Sevens voor dames en bij de Moderne Vijfkamp. In Tokio echter, tsja. Laten we zeggen dat de Zwemequipe op punt stond. 9x goud, dat was meer dan het totaal aantal gouden medailles in 2016. Emma McKeon pakte 5x goud. Net zoveel als Thorpe in zijn hele carrière. Zo'n beetje alle damesmedailles op de vrije slag en rugslag waren prooi voor het land, dat maar 2 van zijn 17 gouden medailles op land haalde. 1x op het stunten op de kinderfiets en 1x op het stunten op het skateboard. Niet de absolute topsporten van de Spelen, maar ja, ook dit telt. Australië was terug, al is 17 goud tegenwoordig 'slechts' goed voor een 6e plaats op de Spiegel.
Ja, wat brengt dat voor 2024? Allereerst: McKeon gaat de meest succesvolle Olympier voor Australië worden, tenzij ze met een kuchje thuisblijft. Zwemmen staat nu al op 69 goud en is daarmee ruim de belangrijkste sport, zal niet ineens anders zijn. Lekker kijken hoe de dames tete-a-tete gaan met Amerika om vervolgens bij de heren weer te weinig topzwemmers te hebben om het Amerika in totaal moeilijk te maken. Verder hebben ze natuurlijk Bol, Peter Bol wel te verstaan. Iets minder kansrijk voor medailles dan ONZE Bol. Voor de kijker die houdt van vermoeiende acts is Michelle Jenneke ook aanwezig. Pics zoek je zelf maar. Op de atletiekbaan moet het qua serieuze kansen komen van het hoogspringen, daar heeft Australië twee serieuze namen. Het 3x3 basketbalteam deed het op OKT2 ook sterk, die kunnen zo een medaille pakken bij de dames. En als je het niet weet is er wielrennen, hockey, rugby of de watersporten. Al leek die 17 goud me wel ietwat een uitschieter. Ik zet in op een stuk of 13 deze editie.
Het is ESF-week, dus gaan we voor typisch Europese landen, landen die we associeren met het songfestival. Hongarije dat er niet mee geassocieerd wil worden doen we lekker toch. Zweden de organisator. Australië het... niet-Europese land? Maar ze doen daar wel mee? Blijft raar. Mensen staan daar blijkbaar serieus om 4 uur in de nacht op om te kijken. De eerste jaren hadden ze best goede inzendingen. Is nu wel anders, de top 10 halen is lastig zat. Gaan we het verder ook niet meer hebben. Bij Australië denk ik vooral aan heel veel leeg land. Australië is of grote steden, of het eeuwige niets. Tsja. Welke vlag bij Australië hoort weten ze zelf ook niet, getuige deze campagne voorafgaand aan de Spelen in Sydney
2 maal mocht Australië de boel organiseren: Melbourne 1956 en Sydney 2000. Allebei wel mijlpalen in de Australische sport. 2032 gaan ze weer schroeien dus want dan mogen we er weer heen. Australië werd in 1901 de facto onafhankelijk, hoewel het staatshoofd nog steeds de Britse koning is. In 1896 deden ze al mee. Edwin Flack pakte goud bij de 800 en 1500 meter. Hij pakte ook brons bij het Tennis, toen kon je nog gewoon dat soort onderdelen combineren, moet je nagaan. Wel een kanttekening: Dat deed hij met een buitenlandse dubbelpartner, lekker scoren voor het geweldige land Gemengd Team. In 1900 won Stan Rowley 3x brons bij het atletiek, Frederick Lane pakte dubbel zwemgoud. De 200 meter obstakelrace was voor hem een prooi, lekker over en onder balken klimmen op de Seine. Zou nooit meer terugkomen. In 1904 pakte Francis Galley dan weer 4 medailles, 3 zilver en 1 brons. Australiërs pakken medailles altijd in bulk zo te zien. In 1908 en 1912 was het Australaziëtijdperk daar, een team met Nieuw-Zeeland gecombineerd. Leverde 1 goud in totaal, maar telt eigenlijk niet mee. George Parker de snelwandelaar pakte in 1920 zilver, de eerste Australiër die het bij 1 medaille hield. Deze spelen leverde met 2 zilver en 1 brons de minste prestatie voor Australië tot toen toe, slechts 2x zou het minder goed gaan. In 1924, 1928 en 1932 eindigde Australië met 3x, 1x en 3x goud. In Berlijn echter was het niet best. Van de 32 atleten pakte alleen Metcalfe brons op het hinkstapspringen. Voor een sportland als Australië kun je dit soort resultaten bijna niet voorstellen.
Na deze periode ging het een stapje omhoog voor Austtralië. Met 2 goud, 6 zilver en 5 brons werden er in Londen meer medailles dan ooit behaald. Atletiek was de belangrijkste sport. In 1952 was het in 1 klap al 6 goud, met Majorie Jackson als belangrijkste naam. Zij pakte goud op de 100 én 200 meter. Liet wel het stokje vallen bij de laatste wissel op de 4x100 meter, dat is dan wel jammer op goudkoers. Dit was de tijd dat Australië echt heel sterk was op de atletiekbaan, want 4 jaar later haalde Betty Cuthbert 3x goud, zij liet het stokje niet vallen. Er was ook goud op de 80 horden en op de tanden, maar ook in het zwembad werd liefst 8 goud behaald. 3x was het Murray Rose die goud pakte. Met 13 goud werd Australië derde op de medaillespiegel. Dat zat er eerder toch echt niet in. Ook in 1960 scoorde Rose nog maar eens goud. 8 goud in totaal, wel wat minder dan de thuisspelen. In 1964 was Cuthbert weer terug met nu goud op de 400 meter. Toch knap, de 100, 200 én 400 meter winnen. Ik zal er ook maar even een bekende naam in gooien: Dawn Fraser. Won in 1956 en 1960 al goud en in 1964 weer, op de 100 vrij. Zwaar astmatisch, maar in het zwembad niets aan de hand. In 1964 betrokken bij een auto-ongeluk waarbij haar moeder overleed. Toch knap om dan toch weer te presteren.
1964 bracht 6 goud, 1968 nog 5 stuks. De opkomst van de DDR in de vrouwensport, voornamelijk atletiek en zwemmen, hielp niet mee in deze periode. Andere sporten als Roeien en Wielrennen leverden nog incidenteel goud op, maar daar bleef het wel bij. 1972 ging wel wat beter, met Shane Gould de 3x goud haalde en ook 2x zeilgoud. Het was duidelijk dat de watersporten het belangrijkst zijn. 1976 was echter een flinke teleurstelling. 1 zilver, 4 brons, ja, daarna werd er flink geinvesteerd in de sport.
Vanaf daar ging het langzaam beter. Australië deed onder de Olympische vlag mee in 1980 en pakte 2 goud, uiteraard bij het zwemmen. In 1984 was het aantal medailles mooi: 24 was het beste aantal sinds 1956, maar wel 'maar' 4 goud. Zowaar ook bij bijvoorbeeld het gewichtheffen. Dean Lukin is wat dat betreft een vreemde eend. In 1988 viel het toch weer terug naar 14 medailles, waaronder 3 goud. Voor het eerst was er hockeygoud voor de dames. Tegenwoordig toch een sport die we met Australië associeren. Vanaf 1992 ging het beter. In aanloop naar Sydney werd er 7 goud gepakt. 2x bij paardrijden, ook zo'n sport waarbij ik niet aan Australië denk. In 1956 wilden ze daar niet eens paardrijden, moet je nagaan. Matthew Ryan won dubbel goud. Dacht dat die alleen maar kon keepen, wat een multitalent. 1996 kwam er weer 2 goud bij en kwam het aantal al op 9. Overigens ook gewoon 23 brons, wat een aantal. In eigen land ging het nog wel een stukje beter. 17x goud, onde andere bij het waterpolo, alweer voor de derde keer bij het eventingteam en zelfs bij het boogschieten. In het zwembad wonnen de vrije slagteams bij de heren beide gouden medailles, medailles die toch altijd waren weggelegd waren voor Amerika. Ian Thorpe was natuurlijk de poster boy, maar ja, die 200 meter he. Vinden wij in Nederland toch iets minder erg. Al is hij ook zonder die gestolen gouden medaille van Pietertje gewoon de meest succesvolle Australische Olympiër aller tijden. Nog wel, maar daar komen we straks op. Thorpe is natuurlijk ook gewoon een uiterst sympathieke man. Mag niet missen. Ohja, zijn 18e verjaardag volgde maar een maandje later.
In 2004 won Thorpe ook dubbel goud en met in totaal 3 zilver en 1 brons werd hij dus de meest succesvolle Australiër. Jammer dat daarna zijn carriere wel zo'n beetje klaar was. Australië zelf ging gewoon verder. Opnieuw 17 goud. Net als vier jaar daarvoor goed voor vierde op de medaillespiegel. 7x zwemgoud, maar ook op de fiets ging het hard. Bayley won de sprint en keirin, Graeme Brown hebben we jarenlang uitgelachen bij Rabobank maar is wel gewoon Olympisch kampioen Madison samen met O'Grady. Ook wonnen de Hockeyheren voor het eerst goud. Ook in 2008 was er 14 goud, met 15 zilver en 17 brons. Er was een enorm sterk sportklimaat opgezet en vooral het zwemmen was een belangrijke melkkoe. Opvallend was dat bij het zwemmen alleen vrouwen goud zouden pakken in Beijing. In Londen ging het wat minder. Slechts 8x goud. Alleen het zwemteam op de 100 vrij bij de dames pakte zwemgoud. Hadden wij dan weer graag anders gezien, einde tijdperk golden girls. Atletiek leverde zowaar 2x goud op, af en toe komen er wel wat atleten uit Australië, maar het is niet écht een atletiekland. Verder was er 3x zeilgoud. In 2016 werd er ook 8x goud gepakt, net goed voor de top 10. Dat is wel eens beter geweest. Er werd gewonnen bij de Rugby Sevens voor dames en bij de Moderne Vijfkamp. In Tokio echter, tsja. Laten we zeggen dat de Zwemequipe op punt stond. 9x goud, dat was meer dan het totaal aantal gouden medailles in 2016. Emma McKeon pakte 5x goud. Net zoveel als Thorpe in zijn hele carrière. Zo'n beetje alle damesmedailles op de vrije slag en rugslag waren prooi voor het land, dat maar 2 van zijn 17 gouden medailles op land haalde. 1x op het stunten op de kinderfiets en 1x op het stunten op het skateboard. Niet de absolute topsporten van de Spelen, maar ja, ook dit telt. Australië was terug, al is 17 goud tegenwoordig 'slechts' goed voor een 6e plaats op de Spiegel.
Ja, wat brengt dat voor 2024? Allereerst: McKeon gaat de meest succesvolle Olympier voor Australië worden, tenzij ze met een kuchje thuisblijft. Zwemmen staat nu al op 69 goud en is daarmee ruim de belangrijkste sport, zal niet ineens anders zijn. Lekker kijken hoe de dames tete-a-tete gaan met Amerika om vervolgens bij de heren weer te weinig topzwemmers te hebben om het Amerika in totaal moeilijk te maken. Verder hebben ze natuurlijk Bol, Peter Bol wel te verstaan. Iets minder kansrijk voor medailles dan ONZE Bol. Voor de kijker die houdt van vermoeiende acts is Michelle Jenneke ook aanwezig. Pics zoek je zelf maar. Op de atletiekbaan moet het qua serieuze kansen komen van het hoogspringen, daar heeft Australië twee serieuze namen. Het 3x3 basketbalteam deed het op OKT2 ook sterk, die kunnen zo een medaille pakken bij de dames. En als je het niet weet is er wielrennen, hockey, rugby of de watersporten. Al leek die 17 goud me wel ietwat een uitschieter. Ik zet in op een stuk of 13 deze editie.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -78: Ierland
Ja, Ierland. Goed voor al 7x winst op het songfestival, minder goed in sporten. Bekend van U2, interne ruzies en een stukje exorcisme dit jaar. Sneeuwt altijd een beetje onder bij Groot-Brittannië. Uiteraard was het land tot 1922 onderdeel van de Britten. Tsja. Die komen we echt overal tegen.
Nadat Ierland in 1922 onafhankelijk werd deden ze in 1924 voor het eerst mee. Er was succes, maar dit succes wordt tegenwoordig niet meer erkend. Vandaag is een keer leuk om te noemen dat er vroeger ook kunstcompetities waren bij de Spelen en daar haalde Ierland zilver en brons. Dit was tot 1948, maar wordt inmiddels niet meer erkend. Dusja, een medaille voor schilderen telt niet meer mee. Bij het boksen werd een 4e plaats gehaald, de beste sportprestatie. In 1928 was er goud voor kogelslingeraar O'Callaghan. In 1932, de laatste keer voor de oorlog dat Ierland meedeed, werd er zelfs 2x goud gewonnen. Tisdall won de 400 horden, O'Callaghan won wéér goud. Daarmee was hij lang de meest succesvolle Ierse Olympiër.
Ierland is echt wel een van de zwakkere Europese landen op de Spelen. 3x zo klein als Nederland qua aantal inwoners, maar alsnog waren medailles zeldzaam na de oorlog. Veel van de belangrijke Ierse sporten zijn helaas niet Olympisch. In 1948 was er geen medaille. In 1952 wel: Bokszilver. Boksen is wel een van de belangrijkste Ierse sporten. In 1956 goed voor 1 zilver en 3 brons, maar het enige goud werd behaald op de 1500 meter. Na dit goud van Ronnie Delany was er een lange droogte. Ondanks de grotere teams, die van ongeveer 20 man naar ongeveer 40 man zouden gaan, werd er vanaf 1960 tot 1976 maar 1 medaille behaald. In 1964 was er boksbrons voor McCourt. Na deze magere jaren was een podium in Montreal weer dichtbij, daar werd Ierland 2 maal vierde, bij de 1500 meter en bij het roeien in de skiff.
In 1980 deed Ierland wel mee, maar zoals zoveel landen onder de Olympische vlag. Leverde zilver bij het zeilen en brons bij het boksen. Vier jaar later was het John Treacy met marathonzilver. Ierland deed toch maar zelden echt mee. In 1988 kwam er zelfs geen enkel resultaat. 1992 was eindelijk weer eens tijd voor goud, voor het eerst sinds 1956. Bij het boksen, dat was voor het eerst boksgoud. Daarnaast was er ook zilver. Het grootste succes kwam in 1996. De immer integere en cleane Michelle Smith-De Bruin. Jawel, een halve Nederlandse. Vrouw van Erik de Bruin, de discuswerper. Hij was ook haar trainer. Heeft ook een dopingverleden. Michelle won 3x goud en 1x brons, de gehele Ierse productie. Twee jaar later werd ze geschorst en gezien de plotse opkomst van Smith blijft er een dikke dopinglaag over deze plakken hangen. In Ierland is dit dan ook een allerminst populaire prestatie.
In 2000 was Smith geschorst en moest Ierland het hebben van Sonia O'Sullivan. Zij pakte zilver. In 2004 keerde Smith ook niet meer terug, O'Sullivan was er ook niet meer bij en het boksen was ook niet meer wat het ooit was. Het beste werd inmiddels gepresteerd bij de paardensport, met een 4e plek voor een springruiter. Dit was de laatste keer zonder medailles voorlopig. Had anders kunnen zijn als de dopingautoriteiten niet wakker waren. Cian O'Connor had een foutje gemaakt bij het voeren van zijn springend biefstuk, geen goud, ja jammer, die maanden schorsing voor hem en zijn pfeerd. In 2008 was er weer zilver en 2x brons bij het boksen, er was een nieuwe bokskern opgestaan. O'Connor zou in 2012 in ieder geval nog brons pakken, net als een snelwandelaar en 2 boksers. Er was ook zilver en goud bij het boksen. Katie Taylor won goud. Het waren de meeste medailles ooit voor Ierland. Daarna was er nog 2x zilver in 2016, maar in 2020 werd er zelfs 2x goud gehaald door twee verschillende namen: Harrington de boksster en McCarthy/O'Donovan het roeiduo. O'Donovan had al zilver gepakt in 2016. Het was voor het eerst sinds 1932 dat twee verschillende namen voor Ierland goud pakten.
Al met al valt het best tegen voor Ierland, een redelijk rijk Europees land. Buiten boksen en een incidentele atleet is het hopen op een uitschieter. Al zijn er tegenwoordig zoveel sporten dat Ierland altijd wel ergens iets gaat pakken. De goudkans blijft echter niet bijzonder hoog. 5 Ierse boksers haalden de Spelen al via de Europese kwalificatie op de Europese Spelen. Zitten er wel een paar bij die echt grote kans hebben. Vooral de drie dames geef ik een goede kans. Let echter ook op het turnen. Het altijd matige paard-voltige wordt alweer een aantal jaar aangevoerd door Rhys McClenaghan. Hij is daar de favoriet op goud. Zou de eerste Turnmedaille zijn voor Ierland. Mona McSharry moet Michelle Smith maar eens niet meer als eenzame zwemster in de boeken houden, al wordt dat lastig tegen het andere geweld op de 100 schoolslag. En er zijn altijd nog de teamprestaties voor het rugbyteam of het hockeyteam. Daar wordt de KO-fase halen al pittig.
Ja, Ierland. Goed voor al 7x winst op het songfestival, minder goed in sporten. Bekend van U2, interne ruzies en een stukje exorcisme dit jaar. Sneeuwt altijd een beetje onder bij Groot-Brittannië. Uiteraard was het land tot 1922 onderdeel van de Britten. Tsja. Die komen we echt overal tegen.
Nadat Ierland in 1922 onafhankelijk werd deden ze in 1924 voor het eerst mee. Er was succes, maar dit succes wordt tegenwoordig niet meer erkend. Vandaag is een keer leuk om te noemen dat er vroeger ook kunstcompetities waren bij de Spelen en daar haalde Ierland zilver en brons. Dit was tot 1948, maar wordt inmiddels niet meer erkend. Dusja, een medaille voor schilderen telt niet meer mee. Bij het boksen werd een 4e plaats gehaald, de beste sportprestatie. In 1928 was er goud voor kogelslingeraar O'Callaghan. In 1932, de laatste keer voor de oorlog dat Ierland meedeed, werd er zelfs 2x goud gewonnen. Tisdall won de 400 horden, O'Callaghan won wéér goud. Daarmee was hij lang de meest succesvolle Ierse Olympiër.
Ierland is echt wel een van de zwakkere Europese landen op de Spelen. 3x zo klein als Nederland qua aantal inwoners, maar alsnog waren medailles zeldzaam na de oorlog. Veel van de belangrijke Ierse sporten zijn helaas niet Olympisch. In 1948 was er geen medaille. In 1952 wel: Bokszilver. Boksen is wel een van de belangrijkste Ierse sporten. In 1956 goed voor 1 zilver en 3 brons, maar het enige goud werd behaald op de 1500 meter. Na dit goud van Ronnie Delany was er een lange droogte. Ondanks de grotere teams, die van ongeveer 20 man naar ongeveer 40 man zouden gaan, werd er vanaf 1960 tot 1976 maar 1 medaille behaald. In 1964 was er boksbrons voor McCourt. Na deze magere jaren was een podium in Montreal weer dichtbij, daar werd Ierland 2 maal vierde, bij de 1500 meter en bij het roeien in de skiff.
In 1980 deed Ierland wel mee, maar zoals zoveel landen onder de Olympische vlag. Leverde zilver bij het zeilen en brons bij het boksen. Vier jaar later was het John Treacy met marathonzilver. Ierland deed toch maar zelden echt mee. In 1988 kwam er zelfs geen enkel resultaat. 1992 was eindelijk weer eens tijd voor goud, voor het eerst sinds 1956. Bij het boksen, dat was voor het eerst boksgoud. Daarnaast was er ook zilver. Het grootste succes kwam in 1996. De immer integere en cleane Michelle Smith-De Bruin. Jawel, een halve Nederlandse. Vrouw van Erik de Bruin, de discuswerper. Hij was ook haar trainer. Heeft ook een dopingverleden. Michelle won 3x goud en 1x brons, de gehele Ierse productie. Twee jaar later werd ze geschorst en gezien de plotse opkomst van Smith blijft er een dikke dopinglaag over deze plakken hangen. In Ierland is dit dan ook een allerminst populaire prestatie.
In 2000 was Smith geschorst en moest Ierland het hebben van Sonia O'Sullivan. Zij pakte zilver. In 2004 keerde Smith ook niet meer terug, O'Sullivan was er ook niet meer bij en het boksen was ook niet meer wat het ooit was. Het beste werd inmiddels gepresteerd bij de paardensport, met een 4e plek voor een springruiter. Dit was de laatste keer zonder medailles voorlopig. Had anders kunnen zijn als de dopingautoriteiten niet wakker waren. Cian O'Connor had een foutje gemaakt bij het voeren van zijn springend biefstuk, geen goud, ja jammer, die maanden schorsing voor hem en zijn pfeerd. In 2008 was er weer zilver en 2x brons bij het boksen, er was een nieuwe bokskern opgestaan. O'Connor zou in 2012 in ieder geval nog brons pakken, net als een snelwandelaar en 2 boksers. Er was ook zilver en goud bij het boksen. Katie Taylor won goud. Het waren de meeste medailles ooit voor Ierland. Daarna was er nog 2x zilver in 2016, maar in 2020 werd er zelfs 2x goud gehaald door twee verschillende namen: Harrington de boksster en McCarthy/O'Donovan het roeiduo. O'Donovan had al zilver gepakt in 2016. Het was voor het eerst sinds 1932 dat twee verschillende namen voor Ierland goud pakten.
Al met al valt het best tegen voor Ierland, een redelijk rijk Europees land. Buiten boksen en een incidentele atleet is het hopen op een uitschieter. Al zijn er tegenwoordig zoveel sporten dat Ierland altijd wel ergens iets gaat pakken. De goudkans blijft echter niet bijzonder hoog. 5 Ierse boksers haalden de Spelen al via de Europese kwalificatie op de Europese Spelen. Zitten er wel een paar bij die echt grote kans hebben. Vooral de drie dames geef ik een goede kans. Let echter ook op het turnen. Het altijd matige paard-voltige wordt alweer een aantal jaar aangevoerd door Rhys McClenaghan. Hij is daar de favoriet op goud. Zou de eerste Turnmedaille zijn voor Ierland. Mona McSharry moet Michelle Smith maar eens niet meer als eenzame zwemster in de boeken houden, al wordt dat lastig tegen het andere geweld op de 100 schoolslag. En er zijn altijd nog de teamprestaties voor het rugbyteam of het hockeyteam. Daar wordt de KO-fase halen al pittig.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -77: Portugal
Vandaag waarschijnlijk het op een na zwakste Europese land op de Spelen naar rato - alleen Albanië is zwakker. Portugal staat een beetje in de schaduw van Spanje, was altijd onafhankelijk en stiekem toch ook bezitter van wat mooie koloniën. Maar die relatieve rijkdom kwam tot een eind in de twintigste eeuw en Portugal kon het qua sport niet echt bolwerken. Ja, misschien een tijdlang de beste voetballer ter wereld. Al kwam Eusebio natuurlijk van Mozambique.
Dan denk je: Portugal is een voetbalgek land, maar ook de prestaties op voetbaltoernooien vallen tegen. Gaat het vandaag niet over. Het helpt niet mee dat Portugal niet best is in de meeste watersporten en niet in de meeste vechtsporten. We gaan eens kijken wat dan wel. Er deden 8 atleten mee in 1912, maar zonder enige kans. Een atleet in de semi en dat was het wel. In 1920 werd een schermteam vierde en in 1924 gebeurde dat weer, maar het paardrijden leverde zelfs brons op voor de springruiters. In 1928 haalden die schermers wel eindelijk brons. Na een pauze in 1932 was er weer brons in 1936 voor de springruiters. Opvallende sporten waar ik Portugal niet direct had verwacht.
In 1948 was er eindelijk zilver voor een zeilduo, en weer brons voor de springruiters. Toch opvallend, dat abonnement op brons. In 1952 gingen we weer terug naar 1 brons voor Portugal, logisch voor het land inmiddels. Ditmaal opnieuw voor een ander zeilteam. Het zeilduo haalde geen succes in 1956 met slechts 4e, maar er was weer een nieuw zeilduo dat zilver scoorde in 1960. Oke, toch nog wel 1 watersport die scoort. Daarna volgde magere jaren. In 1964 was Portugal wel dichtbij brons: Een steepleloper werd 4e. Portugal zou het in de jaren na de magere jaren goed doen op de lange afstanden, dit was een opstapje. In 1976 werd er zilver behaald op de 10000m door Lopes. Ook werd er schietzilver behaald. Dat was de beste prestatie tot toen toe. In 1984 zou deze Lopes echter goud halen op de marathon. Rosa Mota won brons op de allereerste damesmarathon en ene Leitao pakte brons op de 5000 meter. Het langeafstandslopen was gevonden. Hier zien we Lopes en Mota samen, Portugese sportlegendes mogen we wel zeggen. Mota zou vier jaar later opnieuw goud halen, toen de enige Portugese medaille.
In 1992 waren de toppers klaar en was top 8 het maximaal haalbare. Wel een 6e plaats bij het kanovaren. Het grote langeafstandsucces was weer voorbij, al was er wel een grote atletiekcore. In 1996 was er wel weer goud op de 10 km ditmaal voor Fernanda Ribeiro. Er was ook zeilbrons, die andere belangrijke sport. In 2000 bleef het bij 2x brons. Delgado bij het judo, en alweer Ribeiro.
In 2004 werden er eindelijk weer eens op andere onderdelen medailles gehaald. Paulinho behaalde verrassend zilver op de fiets, was toen nog niet echt bekend. Obikwelu haalde 100 meter zilver, en er was brons op de 1500 meter. Een keer op de kortere afstanden. Ook veldonderdelen waren niet meer veilig: In 2008 haalde Evora goud bij het hinkstapspringen. En er was zilver bij het triatlon. In 2012 werd er zilver behaald in de kano K2, in 2016 bleef het bij 1 brons in het judo. Tokio was beter dan ooit: 4 medailles was een record voor Portugal. Veelzeggend. Goud en zilver op de hinkstapsprong, Cubaan Pichardo en Mamona, tsja. Onze kanobaas Pimenta deed het in 2012 met 2, nu ging hij eenzaam naar brons. En er was judobrons. Wat opvalt: Ondanks dat Portugal als sterk voetballand wordt gezien en ook handbal best belangrijk is, zijn daar nooit medailles gehaald. Nee, Portugal is echt het meest matige Europese Olympisch land, misschien op Albanië na. Al het goud is gehaald bij het atletiek en dan nog wat medailles bij zeilen, judo en paardensport. En wat individueel talent. Het houdt echt niet over.
Kan Portugal ooit het tijd keren? Wie weet, maar niet in 2024. Pichardo en Pimento opnieuw, Dongmo bij het kogelstoten misschien nog maar dat kan ook zomaar niks worden. Wie weet bij het baanwielrennen iets, daar is Portugal op de duuronderdelen de laatste jaren best goed. Maar ja, het omnium is vaak sterk bezet. Bij het zeilen verwacht ik niets, maar het kan altijd. Diogo Ribeiro is een goede zwemmer. Won goud op het WK. 50 vlinder, geen Olympisch onderdeel. Als het mee zit kan dat misschien brons op de 100 meter vlinder worden. Maar ik denk dat een finaleplaats al lastig wordt.
Vandaag waarschijnlijk het op een na zwakste Europese land op de Spelen naar rato - alleen Albanië is zwakker. Portugal staat een beetje in de schaduw van Spanje, was altijd onafhankelijk en stiekem toch ook bezitter van wat mooie koloniën. Maar die relatieve rijkdom kwam tot een eind in de twintigste eeuw en Portugal kon het qua sport niet echt bolwerken. Ja, misschien een tijdlang de beste voetballer ter wereld. Al kwam Eusebio natuurlijk van Mozambique.
Dan denk je: Portugal is een voetbalgek land, maar ook de prestaties op voetbaltoernooien vallen tegen. Gaat het vandaag niet over. Het helpt niet mee dat Portugal niet best is in de meeste watersporten en niet in de meeste vechtsporten. We gaan eens kijken wat dan wel. Er deden 8 atleten mee in 1912, maar zonder enige kans. Een atleet in de semi en dat was het wel. In 1920 werd een schermteam vierde en in 1924 gebeurde dat weer, maar het paardrijden leverde zelfs brons op voor de springruiters. In 1928 haalden die schermers wel eindelijk brons. Na een pauze in 1932 was er weer brons in 1936 voor de springruiters. Opvallende sporten waar ik Portugal niet direct had verwacht.
In 1948 was er eindelijk zilver voor een zeilduo, en weer brons voor de springruiters. Toch opvallend, dat abonnement op brons. In 1952 gingen we weer terug naar 1 brons voor Portugal, logisch voor het land inmiddels. Ditmaal opnieuw voor een ander zeilteam. Het zeilduo haalde geen succes in 1956 met slechts 4e, maar er was weer een nieuw zeilduo dat zilver scoorde in 1960. Oke, toch nog wel 1 watersport die scoort. Daarna volgde magere jaren. In 1964 was Portugal wel dichtbij brons: Een steepleloper werd 4e. Portugal zou het in de jaren na de magere jaren goed doen op de lange afstanden, dit was een opstapje. In 1976 werd er zilver behaald op de 10000m door Lopes. Ook werd er schietzilver behaald. Dat was de beste prestatie tot toen toe. In 1984 zou deze Lopes echter goud halen op de marathon. Rosa Mota won brons op de allereerste damesmarathon en ene Leitao pakte brons op de 5000 meter. Het langeafstandslopen was gevonden. Hier zien we Lopes en Mota samen, Portugese sportlegendes mogen we wel zeggen. Mota zou vier jaar later opnieuw goud halen, toen de enige Portugese medaille.
In 1992 waren de toppers klaar en was top 8 het maximaal haalbare. Wel een 6e plaats bij het kanovaren. Het grote langeafstandsucces was weer voorbij, al was er wel een grote atletiekcore. In 1996 was er wel weer goud op de 10 km ditmaal voor Fernanda Ribeiro. Er was ook zeilbrons, die andere belangrijke sport. In 2000 bleef het bij 2x brons. Delgado bij het judo, en alweer Ribeiro.
In 2004 werden er eindelijk weer eens op andere onderdelen medailles gehaald. Paulinho behaalde verrassend zilver op de fiets, was toen nog niet echt bekend. Obikwelu haalde 100 meter zilver, en er was brons op de 1500 meter. Een keer op de kortere afstanden. Ook veldonderdelen waren niet meer veilig: In 2008 haalde Evora goud bij het hinkstapspringen. En er was zilver bij het triatlon. In 2012 werd er zilver behaald in de kano K2, in 2016 bleef het bij 1 brons in het judo. Tokio was beter dan ooit: 4 medailles was een record voor Portugal. Veelzeggend. Goud en zilver op de hinkstapsprong, Cubaan Pichardo en Mamona, tsja. Onze kanobaas Pimenta deed het in 2012 met 2, nu ging hij eenzaam naar brons. En er was judobrons. Wat opvalt: Ondanks dat Portugal als sterk voetballand wordt gezien en ook handbal best belangrijk is, zijn daar nooit medailles gehaald. Nee, Portugal is echt het meest matige Europese Olympisch land, misschien op Albanië na. Al het goud is gehaald bij het atletiek en dan nog wat medailles bij zeilen, judo en paardensport. En wat individueel talent. Het houdt echt niet over.
Kan Portugal ooit het tijd keren? Wie weet, maar niet in 2024. Pichardo en Pimento opnieuw, Dongmo bij het kogelstoten misschien nog maar dat kan ook zomaar niks worden. Wie weet bij het baanwielrennen iets, daar is Portugal op de duuronderdelen de laatste jaren best goed. Maar ja, het omnium is vaak sterk bezet. Bij het zeilen verwacht ik niets, maar het kan altijd. Diogo Ribeiro is een goede zwemmer. Won goud op het WK. 50 vlinder, geen Olympisch onderdeel. Als het mee zit kan dat misschien brons op de 100 meter vlinder worden. Maar ik denk dat een finaleplaats al lastig wordt.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -76: Oekraine
Na de afgelopen 48 uur vrees ik een beetje voor een rustig verloop van de Spelen. Een enorme shishow is dat andere grote internationale niet-sportevenement geworden. En op de Spelen hebben we niet alleen Israelische atleten én verschillende moslimlanden. Maar ook de Russische atleten mogen in een aantal sporten ook gewoon meedoen. Daarom even een uitlichting van Oekraine, het land van de oorzaak voor de meest recente Russiche ban van een stuk of 3. Eerst nog dopinggedoe, nu de agressor in deze oorlog. Wij juichen voor het Cambuur of RKC van Oost-Europa.
Oekraine deed voor het eerst mee toen het land eindelijk vrij was van de Sovjets in 1994. Dat waren de winterspelen, maar leverde wel het eerste goud op. Een van de zeldzame landen die eerder goud haalden op de winterspelen dan op de zomerspelen. Kazachstan, Liechtenstein en Oezbekistan uit mijn hoofd. Was bij toch wel een van de meer memorabele onderdelen. Het dames kunstrijden in 1994 zal toch voor altijd verbonden zijn met het staafincident. Niet die van Ajax, maar die van Nancy en Tonya. Achja, als je daar meer over wil weten zoek je het maar uit, want dat is team USA. Een Oekraiense won door de gehavende Amerikaanse selectie goud, nouja, prima, mooi man. Vanaf hier naar de zomerspelen, want winters succes is incidenteel. In de zomer wordt vaak meer gescoord.
In 1996 was Bubka de grote naam, maar geblesseerd. Toch deerde het Oekraine niet en werd er liefst 9 goud behaald. De bekendste naam is zonder meer Vladimir Klitschko, die later als profbokser succes had, maar hier al goud pakte. Niet te verwarren met zijn broer Vitali, die ook veelvuldig in het nieuws was. Hij is de burgemeester van Kiev, maar dat wist U al. Dubbel goud, en ook het eerste goud, was er voor Lilia Podkopayeva. Turngoud op de meerkamp en vloer, ook nog zilver op de balk. Niet slecht.
9 goud, 2 zilver en 12 brons, wel met veel USSR-training. Die was in 2000 al minder en het was te zien. 1x schietgoud, en dubbel goud op de wisselslag voor Yana Klotchkova. De breedte was niet veel minder, met 10 zilver én 10 brons. Maar ja, het aantal goud is ook wel wat telt op de Spelen. Gelukkig was het in 2004 weer beter. Toen was het turnen, worstelen en gewichtheffen weer goed voor goud. Olena Kostyevich, die vorige editie in Tokio ook nog 4e werd bij de 10m luchtpistool, pakte toen al het goud. En ja, de beste Oekrainse is nu eenmaal Yana. Ze pakte weer de wisselslagdubbel. Helaas zal ze in Oekraine wellicht niet zeer gewaardeerd worden. Ze lijkt tegenwoordig pro-Rusland te zijn. Achja. Hier dan maar een foto van hoe het ooit was.
Na die 9e plaats in het medailleklassement in 1996 en 12e in 2004 ging het bergafwaarts. Gouden medailles bleken iedere Spelen moeilijker te behalen. In 2008 nog wel 7 goud, onder andere op de meerkamp. Ik wil het schermteam even noemen, de sabeldames wonnen ook goud. Knappe prestatie. Een van deze dames, Olha Kharlan, wilde vorig jaar niet de handen schudden van een Russische. Werd gediskwalificeerd, maar de IOC besloot haar een ticket te geven voor de Spelen. Nouja, zou ze toch gehaald hebben want het team plaatste zich ook deze keer. In 2012 waren er in totaal 19 medailles, 3 minder dan 2008, maar ook 2 goud minder. Schermen, boksen, kanovaren. Oekraine zien we wel overal, dat is te prijzen. Iuuri Cheban won in de kano en zou dat weer doen in 2016. Samen met Verniaiev op de brug de enige. Turner Verniaiev heeft ook wel eens uit het verkeerde potje gesnoept, het zijn toch wel wat Oekrainse boeven zo. Het aantal medailles viel vooral erg tegen, 5 zilver en 4 brons. Dat was in Tokio wel beter met 12 brons en 6 zilver. Maar ja, maar 1x goud. Beleniuk pakte worstelgoud.
Oekraïne heeft sportief dus echt een downward spiral. Als we de zwakke Spelen in Sydney niet meerekenen zijn er sinds Atlanta iedere keer weer minder gouden medailles. De moet beter. Ik noem Makhuchnikh bij het hoogspringen, zij lijkt mij de favoriete. Er is een voetbalteam bij, dat valt me ook op. Gaan geen goud pakken verder, maar wel leuk dat die zich geplaatst hebben. Spanje, Oekraine en Israel, mooi lijstje aan bijzondere staten levert Europa. Verniaiev is er ook weer bij na zijn schorsing. Ik verwacht wel 2 of 3 goud met alles wat zomaar kan leveren, maar het zat de vorige keer ook allerminst mee voor Oekraine. Achja.
Na de afgelopen 48 uur vrees ik een beetje voor een rustig verloop van de Spelen. Een enorme shishow is dat andere grote internationale niet-sportevenement geworden. En op de Spelen hebben we niet alleen Israelische atleten én verschillende moslimlanden. Maar ook de Russische atleten mogen in een aantal sporten ook gewoon meedoen. Daarom even een uitlichting van Oekraine, het land van de oorzaak voor de meest recente Russiche ban van een stuk of 3. Eerst nog dopinggedoe, nu de agressor in deze oorlog. Wij juichen voor het Cambuur of RKC van Oost-Europa.
Oekraine deed voor het eerst mee toen het land eindelijk vrij was van de Sovjets in 1994. Dat waren de winterspelen, maar leverde wel het eerste goud op. Een van de zeldzame landen die eerder goud haalden op de winterspelen dan op de zomerspelen. Kazachstan, Liechtenstein en Oezbekistan uit mijn hoofd. Was bij toch wel een van de meer memorabele onderdelen. Het dames kunstrijden in 1994 zal toch voor altijd verbonden zijn met het staafincident. Niet die van Ajax, maar die van Nancy en Tonya. Achja, als je daar meer over wil weten zoek je het maar uit, want dat is team USA. Een Oekraiense won door de gehavende Amerikaanse selectie goud, nouja, prima, mooi man. Vanaf hier naar de zomerspelen, want winters succes is incidenteel. In de zomer wordt vaak meer gescoord.
In 1996 was Bubka de grote naam, maar geblesseerd. Toch deerde het Oekraine niet en werd er liefst 9 goud behaald. De bekendste naam is zonder meer Vladimir Klitschko, die later als profbokser succes had, maar hier al goud pakte. Niet te verwarren met zijn broer Vitali, die ook veelvuldig in het nieuws was. Hij is de burgemeester van Kiev, maar dat wist U al. Dubbel goud, en ook het eerste goud, was er voor Lilia Podkopayeva. Turngoud op de meerkamp en vloer, ook nog zilver op de balk. Niet slecht.
9 goud, 2 zilver en 12 brons, wel met veel USSR-training. Die was in 2000 al minder en het was te zien. 1x schietgoud, en dubbel goud op de wisselslag voor Yana Klotchkova. De breedte was niet veel minder, met 10 zilver én 10 brons. Maar ja, het aantal goud is ook wel wat telt op de Spelen. Gelukkig was het in 2004 weer beter. Toen was het turnen, worstelen en gewichtheffen weer goed voor goud. Olena Kostyevich, die vorige editie in Tokio ook nog 4e werd bij de 10m luchtpistool, pakte toen al het goud. En ja, de beste Oekrainse is nu eenmaal Yana. Ze pakte weer de wisselslagdubbel. Helaas zal ze in Oekraine wellicht niet zeer gewaardeerd worden. Ze lijkt tegenwoordig pro-Rusland te zijn. Achja. Hier dan maar een foto van hoe het ooit was.
Na die 9e plaats in het medailleklassement in 1996 en 12e in 2004 ging het bergafwaarts. Gouden medailles bleken iedere Spelen moeilijker te behalen. In 2008 nog wel 7 goud, onder andere op de meerkamp. Ik wil het schermteam even noemen, de sabeldames wonnen ook goud. Knappe prestatie. Een van deze dames, Olha Kharlan, wilde vorig jaar niet de handen schudden van een Russische. Werd gediskwalificeerd, maar de IOC besloot haar een ticket te geven voor de Spelen. Nouja, zou ze toch gehaald hebben want het team plaatste zich ook deze keer. In 2012 waren er in totaal 19 medailles, 3 minder dan 2008, maar ook 2 goud minder. Schermen, boksen, kanovaren. Oekraine zien we wel overal, dat is te prijzen. Iuuri Cheban won in de kano en zou dat weer doen in 2016. Samen met Verniaiev op de brug de enige. Turner Verniaiev heeft ook wel eens uit het verkeerde potje gesnoept, het zijn toch wel wat Oekrainse boeven zo. Het aantal medailles viel vooral erg tegen, 5 zilver en 4 brons. Dat was in Tokio wel beter met 12 brons en 6 zilver. Maar ja, maar 1x goud. Beleniuk pakte worstelgoud.
Oekraïne heeft sportief dus echt een downward spiral. Als we de zwakke Spelen in Sydney niet meerekenen zijn er sinds Atlanta iedere keer weer minder gouden medailles. De moet beter. Ik noem Makhuchnikh bij het hoogspringen, zij lijkt mij de favoriete. Er is een voetbalteam bij, dat valt me ook op. Gaan geen goud pakken verder, maar wel leuk dat die zich geplaatst hebben. Spanje, Oekraine en Israel, mooi lijstje aan bijzondere staten levert Europa. Verniaiev is er ook weer bij na zijn schorsing. Ik verwacht wel 2 of 3 goud met alles wat zomaar kan leveren, maar het zat de vorige keer ook allerminst mee voor Oekraine. Achja.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -75: Kroatië
Soms zijn er landen waar je een zwak voor hebt. Kroatië is er zo een. Ik had het ze zo gegund he. De allereerste ESF-winst. Lukte niet, ja jammer. Net als die WK-winst in 2018. Zat er ook niet in. Op de Spelen gaat het af en toe wat beter, al is Kroatië geen absoluut topland. Wel met mooie rood-wit geblokte shirts altijd. Vanwege het wapen op de vlag. De vlag die ik even niet kon vinden, buiten deze ingezoomde versie:
Goed, Kroatië is onderdeel geweest van voormalig Joegoslavië. Daarvoor zelfs van Oostenrijk-Hongarije, maar dan kijken we naar een ver verleden. Inmiddels is het een vrij land, sinds 1991. Meteen een jaar later nam Kroatië al deel, Kroatië deed dus niet mee onder het GOS. Het land telt 4 miljoen inwoners. Niet bijzonder veel, genoeg om een leuk team samen te stellen. Kroatië is vooral goed in teamsporten en sporten met een watertje. Gecombineerd nog beter zelfs. Meteen in 1992 was het echter het basketbalteam dat de harten stal. Haalde de finale, maar verloor tegen het dream team met 85-117. Joegoslavië was al jaren een topteam, maar het hart van dat team zat in Kroatië, met Drazen Petrovic die inmiddels in de NBA speelde. Helaas overleed hij in 1993 aan een auto-ongeluk, waardoor hij al helemaal het symbool werd van dat eerste Kroatisch team. Verder was er dubbel brons voor Tennisser Ivanisevic, enkel en met een dubbelpartner. Hieronder zien we echter dé man, Petrovic.
In 1996 bleek andermaal dat herenteamsporten het hart van Kroatië zijn. Handbalgoud en waterpolozilver waren de enige twee resultaten. De hoogtijdagen van het basketbal waren voorbij, maar handbal en waterspolo werden de belangrijkste sporten. Het basketbalteam verloor in de kwartfinale. Bij het handbal werd Zweden zeer nipt verslagen, bij het waterpolo werd met 7-5 van Spanje verloren in de finale. In 2000 ging het niet met de teamsporten. Zowaar was het een lichtgewicht in het gewichtheffen die goud pakte, met brons voor de herenacht bij het roeien. Bij het waterpolo was het deze keer in de kwartfinale al klaar, handbal en basketbal was zelfs helemaal afwezig. Pas in 2004 werden er wat meer medailles behaald, Kroatië heeft vooral meer gescoord op de individuele nummers dat jaar. Tennisbrons, de gewichtheffer die goud pakte in Sydney moest het nu doen met brons. Naast roeizilver voor de Skelin-broers die vier jaar daarvoor ook al brons pakten in de acht, verraste ook Duje Draganja met zilver op de 50m vrij, het ultieme kermisnummer bij het zwemmen. De handballers pakten net als in 1996 goud. Het waterpolo viel erg tegen, slechts 1 overwinning in 5 wedstrijden.
Na drie edities met goud bleef Kroatië in 2008 zonder. Intussen waren de winterspelen de grootste melkkoe met de familie Kostelic. Janica had 3x goud in Salt Lake en 1x in Turijn, met ook 2 zilver. Ivica pakte zijn eerste zilver in Turijn. Daarbij verbleekte de zomer. Blanka pakte zilver. Zus van voetballer Nikola Vlasic, maar dat wist U vast al. De eerste atletiekmedaille. Daarnaast was er turnzilver, 2x taekwondobrons en schietbrons.. Totaal nieuwe sporten dus. De Handbalheren werden ditmaal vierde, bij het Basketbal en Waterpolo was de kwartfinale het eindstation. In 2012 bleek echter dat de winterspelen werden ingeruild voor de zomerspelen. Met het stoppen van Janica was de winterproductie in 2010 een stuk kariger, maar de zomerproductie in 2012 kwam op liefst 3 goud. Het waterpoloteam pakte eindelijk goud, en er was goud bij het onderdeel Trap. Perkovic pakte goud, het eerste atletiekgoud bij het discuswerpen. De Sinkovic-gebroeders zaten voor het eerst op de Spelen in de roeiboot en pakte zilver in de dubbelvier. Naast taekwondobrons pakte het Handbalteam nu ook brons. Het gaat beter en beter. 2016 was nog beter. Kroatië kent veel meervoudig medaillewinnaars: Als iemand goed is, is diegene ook vaak lang goed. Vlasic pakte brons. Naast boksbrons, roeizilver voor Martin in de skiff, die ook in de dubbelvier zat in 2012, en zeilzilver werd ook het waterpoloteam weer gelauwerd met zilver. Er was echter ook liefst 5x goud. Perkovic pakte weer goud, de Sinkovic-broers pakten ook goud in de dubbeltwee. Bij het zeilen, schieten en speerwerpen werd ook goud gepakt. Een groot succes.
Het kan niet altijd feest zijn, maar in 2021 werd wel voor het eerst goud én zilver behaald door Kroatië. Topfavorieten Mektic-Pavic wonnen van gelegenheidsduo Cilic-Dodig in het herendubbeltennis. Verder was er turnzilver en zeilzilver. Srbic pakte zilver op de rekstok, een van de grote namen van de laatste jaren op dat onderdeel. Taekwondo was een serieus onderdeel in Tokio met brons voor Kanaet, maar er was zelfs goud voor Jelic, die ook als favoriet aan haar gewichtsklasse begon. Maar de roeiers, ja, dat zijn weer de grote namen. Martin pakte ditmaal brons op de skiff. Ditmaal probeerden de heren Sinkovic echter de twee, waarbij ze allebei maar één spaan hebben in plaats van twee. Kon ze niet deren, gewoon winst. Drie goud was het verdict.
Dit jaar zal het niet gemakkelijk zijn om weer 3 goud te halen. Tennis is nooit een zekerheidje en Mektic/Pavic zou ik niet direct goud willen geven om het voorzichtig te zeggen. De Sinkovic-broers hadden het afgelopen WK te moeilijk met Twellaar/Broenink, blijkbaar toch niet onverslaanbaar. Taekwondo is ook een loterij en handbal noch waterpolo is even een simpele gouden medaille. 1 of 2x goud moet wel lukken met Srbic ook nog als mogelijkheid, en nog wat andere sporten die ik niet heb genoemd. Maar het zouden wel eens wat magerder spelen kunnen zijn voor Kroatië. En dan ook al geen ESF-goud. Misschien dat Luka nog heroisch EK-goud kan brengen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 12-05-2024 23:02:44 ]
Soms zijn er landen waar je een zwak voor hebt. Kroatië is er zo een. Ik had het ze zo gegund he. De allereerste ESF-winst. Lukte niet, ja jammer. Net als die WK-winst in 2018. Zat er ook niet in. Op de Spelen gaat het af en toe wat beter, al is Kroatië geen absoluut topland. Wel met mooie rood-wit geblokte shirts altijd. Vanwege het wapen op de vlag. De vlag die ik even niet kon vinden, buiten deze ingezoomde versie:
Goed, Kroatië is onderdeel geweest van voormalig Joegoslavië. Daarvoor zelfs van Oostenrijk-Hongarije, maar dan kijken we naar een ver verleden. Inmiddels is het een vrij land, sinds 1991. Meteen een jaar later nam Kroatië al deel, Kroatië deed dus niet mee onder het GOS. Het land telt 4 miljoen inwoners. Niet bijzonder veel, genoeg om een leuk team samen te stellen. Kroatië is vooral goed in teamsporten en sporten met een watertje. Gecombineerd nog beter zelfs. Meteen in 1992 was het echter het basketbalteam dat de harten stal. Haalde de finale, maar verloor tegen het dream team met 85-117. Joegoslavië was al jaren een topteam, maar het hart van dat team zat in Kroatië, met Drazen Petrovic die inmiddels in de NBA speelde. Helaas overleed hij in 1993 aan een auto-ongeluk, waardoor hij al helemaal het symbool werd van dat eerste Kroatisch team. Verder was er dubbel brons voor Tennisser Ivanisevic, enkel en met een dubbelpartner. Hieronder zien we echter dé man, Petrovic.
In 1996 bleek andermaal dat herenteamsporten het hart van Kroatië zijn. Handbalgoud en waterpolozilver waren de enige twee resultaten. De hoogtijdagen van het basketbal waren voorbij, maar handbal en waterspolo werden de belangrijkste sporten. Het basketbalteam verloor in de kwartfinale. Bij het handbal werd Zweden zeer nipt verslagen, bij het waterpolo werd met 7-5 van Spanje verloren in de finale. In 2000 ging het niet met de teamsporten. Zowaar was het een lichtgewicht in het gewichtheffen die goud pakte, met brons voor de herenacht bij het roeien. Bij het waterpolo was het deze keer in de kwartfinale al klaar, handbal en basketbal was zelfs helemaal afwezig. Pas in 2004 werden er wat meer medailles behaald, Kroatië heeft vooral meer gescoord op de individuele nummers dat jaar. Tennisbrons, de gewichtheffer die goud pakte in Sydney moest het nu doen met brons. Naast roeizilver voor de Skelin-broers die vier jaar daarvoor ook al brons pakten in de acht, verraste ook Duje Draganja met zilver op de 50m vrij, het ultieme kermisnummer bij het zwemmen. De handballers pakten net als in 1996 goud. Het waterpolo viel erg tegen, slechts 1 overwinning in 5 wedstrijden.
Na drie edities met goud bleef Kroatië in 2008 zonder. Intussen waren de winterspelen de grootste melkkoe met de familie Kostelic. Janica had 3x goud in Salt Lake en 1x in Turijn, met ook 2 zilver. Ivica pakte zijn eerste zilver in Turijn. Daarbij verbleekte de zomer. Blanka pakte zilver. Zus van voetballer Nikola Vlasic, maar dat wist U vast al. De eerste atletiekmedaille. Daarnaast was er turnzilver, 2x taekwondobrons en schietbrons.. Totaal nieuwe sporten dus. De Handbalheren werden ditmaal vierde, bij het Basketbal en Waterpolo was de kwartfinale het eindstation. In 2012 bleek echter dat de winterspelen werden ingeruild voor de zomerspelen. Met het stoppen van Janica was de winterproductie in 2010 een stuk kariger, maar de zomerproductie in 2012 kwam op liefst 3 goud. Het waterpoloteam pakte eindelijk goud, en er was goud bij het onderdeel Trap. Perkovic pakte goud, het eerste atletiekgoud bij het discuswerpen. De Sinkovic-gebroeders zaten voor het eerst op de Spelen in de roeiboot en pakte zilver in de dubbelvier. Naast taekwondobrons pakte het Handbalteam nu ook brons. Het gaat beter en beter. 2016 was nog beter. Kroatië kent veel meervoudig medaillewinnaars: Als iemand goed is, is diegene ook vaak lang goed. Vlasic pakte brons. Naast boksbrons, roeizilver voor Martin in de skiff, die ook in de dubbelvier zat in 2012, en zeilzilver werd ook het waterpoloteam weer gelauwerd met zilver. Er was echter ook liefst 5x goud. Perkovic pakte weer goud, de Sinkovic-broers pakten ook goud in de dubbeltwee. Bij het zeilen, schieten en speerwerpen werd ook goud gepakt. Een groot succes.
Het kan niet altijd feest zijn, maar in 2021 werd wel voor het eerst goud én zilver behaald door Kroatië. Topfavorieten Mektic-Pavic wonnen van gelegenheidsduo Cilic-Dodig in het herendubbeltennis. Verder was er turnzilver en zeilzilver. Srbic pakte zilver op de rekstok, een van de grote namen van de laatste jaren op dat onderdeel. Taekwondo was een serieus onderdeel in Tokio met brons voor Kanaet, maar er was zelfs goud voor Jelic, die ook als favoriet aan haar gewichtsklasse begon. Maar de roeiers, ja, dat zijn weer de grote namen. Martin pakte ditmaal brons op de skiff. Ditmaal probeerden de heren Sinkovic echter de twee, waarbij ze allebei maar één spaan hebben in plaats van twee. Kon ze niet deren, gewoon winst. Drie goud was het verdict.
Dit jaar zal het niet gemakkelijk zijn om weer 3 goud te halen. Tennis is nooit een zekerheidje en Mektic/Pavic zou ik niet direct goud willen geven om het voorzichtig te zeggen. De Sinkovic-broers hadden het afgelopen WK te moeilijk met Twellaar/Broenink, blijkbaar toch niet onverslaanbaar. Taekwondo is ook een loterij en handbal noch waterpolo is even een simpele gouden medaille. 1 of 2x goud moet wel lukken met Srbic ook nog als mogelijkheid, en nog wat andere sporten die ik niet heb genoemd. Maar het zouden wel eens wat magerder spelen kunnen zijn voor Kroatië. En dan ook al geen ESF-goud. Misschien dat Luka nog heroisch EK-goud kan brengen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 12-05-2024 23:02:44 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -74: Samoa
Na de Europese week zoeken we het weer eens ergens anders, wat kleiner behuisd deze keer: Voor de derde keer gaan we naar Oceanië. Samoa. Vroeger West-Samoa. Een eiland van zo'n anderhalf keer de grootte van Schiermonnikoog, maar waar dan wel heel Tilburg op vakantie is qua aantal inwoners. Lijkt me behoorlijk druk. Ik moet zeggen, dat is meer dan ik verwacht had. Ooit ontdekt door Jacob Roggeveen. Door ONS, dus. Ooit nog van Duitsland, die hebben niet veel overzees gebied gehad maar Samoa zowaar wel. Ook het land waar 30 december 2011 niet bestond. Die dag is verloren gegaan. Zo kan Samoa tegenwoordig als eerste nieuwjaar vieren!
Op de Spelen deden ze voor het eerst mee in 1984. Net als op het een kleine maand geleden genoemde Nauru is gewichtheffen populair op het eiland. Toen nog als West-Samoa (de naam tot 1997) werden twee gewichtheffers gestuurd, met een 11e plaats tot gevolg. Verder deden twee atleten en vier boksers mee. Allemaal mannen. Henry Smith deed bij zowel het discuswerpen als het kogelstoten mee. Moet niet gekker worden. Hordenloper Fong haalde de finish niet in zijn heat, toch jammer. De boksers lagen er allemaal voor de kwartfinale uit. Bokser Tuvale won wel 1 ronde en haalde zo de laatste 16, leuk.
Boksen is wel een van dé sporten op Samoa, getuige liefst 7 boksers in Seoul. Overigens werd er maar 1 wedstrijd gewonnen, de concurrentie is groot. Henry Smith kwam niet door de kwalificatie bij het discuswerpen deze keer, en ook bij het worstelen waren er twee heren die niet tot kwalificatie kwamen voor de eindronde. Ook werden er weer gewichtjes getild, dit maal voor plaats 18. In 1992 zullen de Samoanen een slechte herinnering hebben aan ONS, de Nederlanders, want zowel Raymond Joval als drievoudig winnaar van brons Arnold Vanderlijde wisten een Samoaan te verslaan in de eerste ronde. Er werd voor het eerst geen bokswedstrijd gewonnen, ook de derde bokser lag er meteen uit. Kennen jullie de naam Marcus Stephen nog? Ja, die Marcus Stephen was in 1992 nog actief voor Samoa. Misschien leuk om te weten: Hij is president van Nauru geweest. Oh, dat had ik al verteld denk ik. Nouja, hij werd hier 9e. Vier jaar later zou hij de eerste Olympiër voor Nauru worden. Met nog 1 andere gewichtheffer was het de meest karige deelname voor Samoa tot op dat moment. In 1996 was het een atletisch tweetal, twee boksers en een gewichtheffer. De boksers verloren hun enige wedstrijd, de atleten kwalificeerden zich niet. Gewichtheffer werd achttiende. Iloai Suaniu was de eerste vrouw voor Samoa, die kon best goed speerwerpen. Nouja, relatief. Goed genoeg om deel te mogen nemen voor Samoa. In 2000 deed er nog maar 1 bokser mee, die geen wedstrijd won. Verder iemand op de fiets die niet finishte, een worstelaar die geen wedstrijd won en een judoka die meteen klaar was. En een gewichtheffer. De man van de dubbele naam, Ofisa Ofisa. Ook de man van het dubbele resultaat. Werd in 1996 18e. Werd in 2000 18e. Heeft een foto op wikipedia, die krijgen jullie van me.
In 2004 was de afvaardiging nog kariger. Een gewichtheffer en twee atleten die uiteraard kansloos waren. Samoa behoorde inmiddels tot de kansloze exoten. Zowaar wel op andere onderdelen dan de 100 meter, meestal is het speerwerpen en discuswerpen, naast boksen, worstelen en gewichtheffen. In 2008 bleek dat toch niet waar: Ele Opechoge werd vierde bij het gewichtheffen. Zeer dicht bij een medaille, maar ja, dat telt niet. Kilootje te weinig om de Kazachse concurrente te verslaan en dus 4e. Die wil je niet tegenkomen in een donker steegje.
Verder waren er wel weer meer deelnemers. 2 atleten en een bokser, maar ook voor het eerst een boogschutter en een kanovaarder. Deze deden echter wat Samoa goed kon: Niet al te hoog eindigen en maar zeker niet ver komen in het toernooi. De boogschutter werd laatste in de ranking round. Ging in 2012 beter, toen mocht er eentje bij de dames meedoen. Werd al 63e, ook een plaats om de volgende ronde kansloos weggeschoten te worden door een Koreaanse. Onze kanovaarder van 2008 was er ook weer bij, hij zou weer niet al te dicht in de buurt van een finaleplaats komen. Opeloge had opnieuw het beste resultaat: 6e. Verder was er een atleet, een judoka en twee taekwondokas. De resultaten zijn te raden.
2016 was echter het topjaar voor Samoa. Eindelijk de eerste medaille. In 2016 waren er 2 atleten, een 200 meterloper en een discuswerper. Haalden het beide niet om door de eerste kwalificatie te komen. Lukte ook bij het kanovaren dit keer niet. Er werd ook deelgenomen bij het judo met meteen een nederlaag en bij het zwemmen - uiteraard niet verder dan de heats. Opeloge werd ditmaal 11e bij het gewichtheffen. Zusje Mary, wel te verstaan. Er werd wel weer een Olympisch diploma gehaald. Ioane werd 8e bij de heren tot 62 kg. Goed, dat was het. Maar er werd toch een medaille behaald? Ja, maar niet op de Spelen van Rio. Iets later werd namelijk bekend dat er 11 gewichtheffers in Beijing positief getest werden. Daarbij zaten de winnaressen van zilver en brons in de categorie boven 75 kg. Jawel, precies de klasse van Ele Opeloge, die zo weken na de Spelen van 2016 en 8 jaar na haar vierde plaats een medaille mocht ophalen. Sneu voor Samoa, deze tekentafelmedaille. Maar goed, het is wel gewoon zilver en ook een stukje gerechtigheid. In Tokio had Samoa voor het eerst geen gewichtheffers. Een judoka... discuswerper Alex Rose was er weer bij en werd keurig 18e in de kwalificatie, wel weer twee boksers. En liefst drie man voor de kanoequipe. Berking-Williams was er in 2008 en 2012 al bij. In 2016 niet, maar nu haalde hij de B-finale met zijn teamgenoot in de K2 1000m. Werd 16e, maar het is toch een B-finale. Er was ook voor het eerst een zeiler. Eindigde in race 2 nog een plaats hoger dan de uiteindelijk Olympisch kampioen. Keurig gewerkt!
In 2024 wordt het de grootste equipe ooit voor Samoa, lijkt me. Er zijn een kanovaarder, een worstelaar, een bokser, een zeiler en twee gewichtheffers, inclusief ene Don Opeloge. Jawel, weer een Opeloge-telg. Maar misschien belangrijker is Alex Rose, die de afgelopen 2 jaar flink progressie boekt en nu over de 71 meter heeft geworpen. Die gaat geen medaille winnen, maar een eerste atletiekfinale zit er wel in. Het is een waterkansje op een medaille zou ik zeggen. Naast Rose hebben we ook het rugby sevens team. Doet voor het eerst mee, omdat de kwalificatie voor Oceanische landen loodzwaar is met Australië, Fiji én Nieuw-Zeeland als concurrentie. Dit keer had Samoa geluk dat die 3 landen bij de top 4 hoorden. Samoa zelf is trouwens echt niet slecht, maar ook hier denk ik dat een kwartfinale het maximaal haalbare is. Maar met een verrassing kunnen ze wel op voor brons.
Na de Europese week zoeken we het weer eens ergens anders, wat kleiner behuisd deze keer: Voor de derde keer gaan we naar Oceanië. Samoa. Vroeger West-Samoa. Een eiland van zo'n anderhalf keer de grootte van Schiermonnikoog, maar waar dan wel heel Tilburg op vakantie is qua aantal inwoners. Lijkt me behoorlijk druk. Ik moet zeggen, dat is meer dan ik verwacht had. Ooit ontdekt door Jacob Roggeveen. Door ONS, dus. Ooit nog van Duitsland, die hebben niet veel overzees gebied gehad maar Samoa zowaar wel. Ook het land waar 30 december 2011 niet bestond. Die dag is verloren gegaan. Zo kan Samoa tegenwoordig als eerste nieuwjaar vieren!
Op de Spelen deden ze voor het eerst mee in 1984. Net als op het een kleine maand geleden genoemde Nauru is gewichtheffen populair op het eiland. Toen nog als West-Samoa (de naam tot 1997) werden twee gewichtheffers gestuurd, met een 11e plaats tot gevolg. Verder deden twee atleten en vier boksers mee. Allemaal mannen. Henry Smith deed bij zowel het discuswerpen als het kogelstoten mee. Moet niet gekker worden. Hordenloper Fong haalde de finish niet in zijn heat, toch jammer. De boksers lagen er allemaal voor de kwartfinale uit. Bokser Tuvale won wel 1 ronde en haalde zo de laatste 16, leuk.
Boksen is wel een van dé sporten op Samoa, getuige liefst 7 boksers in Seoul. Overigens werd er maar 1 wedstrijd gewonnen, de concurrentie is groot. Henry Smith kwam niet door de kwalificatie bij het discuswerpen deze keer, en ook bij het worstelen waren er twee heren die niet tot kwalificatie kwamen voor de eindronde. Ook werden er weer gewichtjes getild, dit maal voor plaats 18. In 1992 zullen de Samoanen een slechte herinnering hebben aan ONS, de Nederlanders, want zowel Raymond Joval als drievoudig winnaar van brons Arnold Vanderlijde wisten een Samoaan te verslaan in de eerste ronde. Er werd voor het eerst geen bokswedstrijd gewonnen, ook de derde bokser lag er meteen uit. Kennen jullie de naam Marcus Stephen nog? Ja, die Marcus Stephen was in 1992 nog actief voor Samoa. Misschien leuk om te weten: Hij is president van Nauru geweest. Oh, dat had ik al verteld denk ik. Nouja, hij werd hier 9e. Vier jaar later zou hij de eerste Olympiër voor Nauru worden. Met nog 1 andere gewichtheffer was het de meest karige deelname voor Samoa tot op dat moment. In 1996 was het een atletisch tweetal, twee boksers en een gewichtheffer. De boksers verloren hun enige wedstrijd, de atleten kwalificeerden zich niet. Gewichtheffer werd achttiende. Iloai Suaniu was de eerste vrouw voor Samoa, die kon best goed speerwerpen. Nouja, relatief. Goed genoeg om deel te mogen nemen voor Samoa. In 2000 deed er nog maar 1 bokser mee, die geen wedstrijd won. Verder iemand op de fiets die niet finishte, een worstelaar die geen wedstrijd won en een judoka die meteen klaar was. En een gewichtheffer. De man van de dubbele naam, Ofisa Ofisa. Ook de man van het dubbele resultaat. Werd in 1996 18e. Werd in 2000 18e. Heeft een foto op wikipedia, die krijgen jullie van me.
In 2004 was de afvaardiging nog kariger. Een gewichtheffer en twee atleten die uiteraard kansloos waren. Samoa behoorde inmiddels tot de kansloze exoten. Zowaar wel op andere onderdelen dan de 100 meter, meestal is het speerwerpen en discuswerpen, naast boksen, worstelen en gewichtheffen. In 2008 bleek dat toch niet waar: Ele Opechoge werd vierde bij het gewichtheffen. Zeer dicht bij een medaille, maar ja, dat telt niet. Kilootje te weinig om de Kazachse concurrente te verslaan en dus 4e. Die wil je niet tegenkomen in een donker steegje.
Verder waren er wel weer meer deelnemers. 2 atleten en een bokser, maar ook voor het eerst een boogschutter en een kanovaarder. Deze deden echter wat Samoa goed kon: Niet al te hoog eindigen en maar zeker niet ver komen in het toernooi. De boogschutter werd laatste in de ranking round. Ging in 2012 beter, toen mocht er eentje bij de dames meedoen. Werd al 63e, ook een plaats om de volgende ronde kansloos weggeschoten te worden door een Koreaanse. Onze kanovaarder van 2008 was er ook weer bij, hij zou weer niet al te dicht in de buurt van een finaleplaats komen. Opeloge had opnieuw het beste resultaat: 6e. Verder was er een atleet, een judoka en twee taekwondokas. De resultaten zijn te raden.
2016 was echter het topjaar voor Samoa. Eindelijk de eerste medaille. In 2016 waren er 2 atleten, een 200 meterloper en een discuswerper. Haalden het beide niet om door de eerste kwalificatie te komen. Lukte ook bij het kanovaren dit keer niet. Er werd ook deelgenomen bij het judo met meteen een nederlaag en bij het zwemmen - uiteraard niet verder dan de heats. Opeloge werd ditmaal 11e bij het gewichtheffen. Zusje Mary, wel te verstaan. Er werd wel weer een Olympisch diploma gehaald. Ioane werd 8e bij de heren tot 62 kg. Goed, dat was het. Maar er werd toch een medaille behaald? Ja, maar niet op de Spelen van Rio. Iets later werd namelijk bekend dat er 11 gewichtheffers in Beijing positief getest werden. Daarbij zaten de winnaressen van zilver en brons in de categorie boven 75 kg. Jawel, precies de klasse van Ele Opeloge, die zo weken na de Spelen van 2016 en 8 jaar na haar vierde plaats een medaille mocht ophalen. Sneu voor Samoa, deze tekentafelmedaille. Maar goed, het is wel gewoon zilver en ook een stukje gerechtigheid. In Tokio had Samoa voor het eerst geen gewichtheffers. Een judoka... discuswerper Alex Rose was er weer bij en werd keurig 18e in de kwalificatie, wel weer twee boksers. En liefst drie man voor de kanoequipe. Berking-Williams was er in 2008 en 2012 al bij. In 2016 niet, maar nu haalde hij de B-finale met zijn teamgenoot in de K2 1000m. Werd 16e, maar het is toch een B-finale. Er was ook voor het eerst een zeiler. Eindigde in race 2 nog een plaats hoger dan de uiteindelijk Olympisch kampioen. Keurig gewerkt!
In 2024 wordt het de grootste equipe ooit voor Samoa, lijkt me. Er zijn een kanovaarder, een worstelaar, een bokser, een zeiler en twee gewichtheffers, inclusief ene Don Opeloge. Jawel, weer een Opeloge-telg. Maar misschien belangrijker is Alex Rose, die de afgelopen 2 jaar flink progressie boekt en nu over de 71 meter heeft geworpen. Die gaat geen medaille winnen, maar een eerste atletiekfinale zit er wel in. Het is een waterkansje op een medaille zou ik zeggen. Naast Rose hebben we ook het rugby sevens team. Doet voor het eerst mee, omdat de kwalificatie voor Oceanische landen loodzwaar is met Australië, Fiji én Nieuw-Zeeland als concurrentie. Dit keer had Samoa geluk dat die 3 landen bij de top 4 hoorden. Samoa zelf is trouwens echt niet slecht, maar ook hier denk ik dat een kwartfinale het maximaal haalbare is. Maar met een verrassing kunnen ze wel op voor brons.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -73: Argentinië
Het land van de wereldkampioen voetbal, pluisje, geitje, de tango en natuurlijk veel vlees. Ook het land van onze koningin. Het land waar je je in een vliegtuig niet altijd veilig voelde. En wie er nu aan de macht is is niet veel beter. Lekker orgaanhandel toestaan, mooi man. Als sportland kennen we Argentinië veelal door het voetbal, maar op de Spelen was het het eerste Zuid-Amerikaanse land dat consistent scoorde. Sinds 1816 is Argentinië, daarvoor een Spaanse kolonie, onafhankelijk. Toch alweer ruim 200 jaar dus. Het is tevens het achtste grootste land ter wereld. Ze vinden dat trouwens niet genoeg, maken ruzie met de altijd vervelende Britten over wat nabijgelegen eilandjes. Tsja. In 2010 hebben ze de vlag subtiel gewijzigd. Hier zien we de vorige versie. Zoek de verschillen gaat je niet helpen.
Het was 1900. Argentinië deed voor het eerst mee. Er werd een schermer gestuurd, Carnet, die de finalegroep haalden. Daar won hij 2 wedstrijden, maar verloor er 3. Dat was goed voor een vijfde plek. Geen slecht debuut. Het zou tot 1908 de enige Argentijns Olympiër zijn. Torromé, werd 7e bij het kunstrijden, volgde hem op. Het was de eerste wintersport op de zomerspelen. Toen waren de Olympische Spelen nog over maanden uitgespreid, pas na de oorlog werden alle evenementen in ongeveer 2 weken afgewerkt. Na de eerste wereldoorlog ging Argentinië eindelijk boksen. Zou hun meest succesvolle onderdeel worden. In 1920 bleef het beperkt tot 1 bokser. Angel Rodriguez kon meteen naar huis.
100 jaar geleden in Parijs nam Argentinië het eindelijk serieus. Er was een polotoernooi en Argentinië vindt dat een leuke sport, dus ze stuurden een team en pakten goud. Ook bij zeilen, schieten, zwemmen en gewichtheffen waren er top 4-posities. Daarnaast was er 2x bokszilver en 2x boksbrons. Luis Brunetto pakte zilver op de hinkstapsprong. Eindelijk meer dan 1 atleet en meteen 6 medailles. Hierna volgde een periode van succes, met 3 goud in 1928. 2 boksers en zwemmer Zorilla pakten allemaal goud. Ook was er 3x zilver en brons. 2x boksen, voetbal en bij het schermen was er brons. Boksen en voetbal, niet echt een een verrassing. In 1932 werd zelfs in dezelfde klasse boksen goud en zilver gepakt, met nog een ander boksgoud. Ook werd de marathon gewonnen, puur qua onderdeel denk ik de mooiste prestatie voor Argentinië, gedeeld dan. Juan Carlos Zabala.
In Berlijn was Polo plots terug en werd er goud gepakt, daarnaast was er 1x boksgoud. Het boksen leverde bovendien zilver en dubbel brons. Verder was er zwemzilver en roeibrons. De incidentele medailles leverden in die tijd ook. Dat was ook aan het begin van de naoorlogse periode nog. In 1948 werd opnieuw de marathon gewonnen door Delfo Cabrera en was er weer 2x boksgoud. Met 7 medailles en 3x zilver en 1x brons werd de prestatie van Amsterdam geevenaard. In deze tijd zat Argentinië geregeld rond plaats 15 op de medaillespiegel. 1952 luidde echter het verval in. Het boksen leverde alleen 1x zilver en 1x brons op, goud werd nog wel behaald in de roeiboot bij de dubbeltwee. Er was ook marathonzilver, achter fenomeen Zatopek is dat wel zilver met een gouden randje. Gewichtheffer Selvetti haalde brons. Omdat hij in Melbourne zilver zou halen werd hij de eerste Argentijn met meerdere medailles. Toch opvallend dat het steeds nieuwe namen waren die het deden. Maar het verval was ingezet. In 1956 werd verder alleen 1x boksbrons behaald, voor het eerst sinds 1920 geen goud. Een streak die het land tot 2004 wist vol te houden, best bizar voor het 8e grootste land ter wereld die daarvoor blijkbaar genoeg centen hadden voor een redelijke Olympische deelname. 1960 leverde opnieuw 1x zilver en 1x brons, de edities erna waren nog kariger. In 1964 en 1972 bleef het bij één zilver, in 1968 was er dan nog wel 2x brons. Daar was maar 1 boksmedaille bij. Daarna volgde zelfs een droogte van 16 jaar. In 1980 deed Argentinië niet mee, maar zelfs met het oostblok thuis kwamen 81 man slechts tot 2 5e plaatsen.
In Seoul was tennis eindelijk terug, een sport waar Argentinië geregeld deelneemt. Steffi Graf bleek in 1988 absoluut ongenaakbaar, Sabatini haalde de 3e plaats op de ranking met een finaleplaats op de US Open en Olympisch zilver. De eerste Argentijnse vrouw met eremetaal. Ook was er weer eens teamsportbrons, ditmaal bij het volleybal. Het bleef mager, maar medailles waren er wel: in 1992 tennisbrons en in 1996 pakte het voetbalteam zilver. Mooi teampje wel, Interlegende Zanetti, rat Simeone, de man van de kopstoot Ortega. Ayala, Crespo, Lopez, dit team zou gewoon mee kunnen op een WK. Maar ja, verloor van Nigeria. Als Nigeria langskomt zal ik dat toernooi wat uitgebreider bespreken, want dat was me er wel eentje.
In 2000 werden er 4 medailles behaald. Zeilen was inmiddels belangrijk, 3 van de 4 medailles waren daar. Ook het dameshockey was voor het eerst een melkkoe en leverde zilver op. In 2004 was het eindelijk klaar met de droogte. 4x brons, maar belangrijker: 2x teamgoud. Basketbaltoernooi Daar versloeg men de VS. En het voetbaltoernooi, weer met mooie namen. Heinze, Saviola, Rosales die toen bij Ajax speelde. En het mooiste was: Vier jaar later flikte Argentinië het weer. Ja, Messi he, dat is ook gewoon een cheat code. Er werd een heel blik aan nieuwe namen open getrokken. Riquelme bijvoorbeeld. Een naam was gelijk. De man die z'n bips openscheurde na een tackle tegen WIJ Nederland in de halve finale van het WK 2014. Daarmee naast een blik Uruguayanen de enige voetballer die de meest succesvolle Olympiër van zijn land zal zijn.
Verder werd de madison met goud afgesloten en was er nog 2x teambrons. In 2012 bleef het bij Crismanch met Taekwondogoud en nog 3 andere medailles, maar in 2016 was er eindelijk weer 3 goud. Het grootste succes sinds 1948. Pareto op de tatami had 8 jaar daarvoor al brons gepakt, maar nu zelfs goud. Er was zeilgoud, maar eentje die ik echt alweer was vergeten was dat Argentinië toen hockeygoud won, bij de heren. Ik wist wel dat België die finale verloor, maar niet meer tegen wie. Met alle moeite door in de groep, maar ja, wel goud. Gelukkig voor Argentinië zijn er teamsporten. Kijk maar naar 2020: 3 medailles. Rugbybrons bij de heren, hockeyzilver bij de dames en ook nog volleybalbrons bij de heren. Zonder teamsporten en dat vroegere boksen was Argentinië echt nergens. En dan is het nu eigenlijk al veel te matig, nog wel matiger dan ik dacht. 21 goud in de historie en nog geen 90 medailles voor zo'n groot land, het is meelijwekkend. Een van de zwakkere Olympische landen toch wel, en dan moet je nagaan dat hun beste periode tussen 1924 en 1952 was.
Ja, dan verwacht je ook niet heel veel voor 2024. Argentinië heeft zich gekwalificeerd voor een matig bezet voetbaltoernooi en lijkt mij daar wel bij de 3 beste landen horen. Er is hockey, basketbal, handbal en rugby. Bij het rugbytoernooi in Tokio speelde Argentinië echt leuk, daar juich ik zeker voor. Individueel een medaille halen gaat lastig worden. Waar is Argentinië toch zonder teamsporten?
Het land van de wereldkampioen voetbal, pluisje, geitje, de tango en natuurlijk veel vlees. Ook het land van onze koningin. Het land waar je je in een vliegtuig niet altijd veilig voelde. En wie er nu aan de macht is is niet veel beter. Lekker orgaanhandel toestaan, mooi man. Als sportland kennen we Argentinië veelal door het voetbal, maar op de Spelen was het het eerste Zuid-Amerikaanse land dat consistent scoorde. Sinds 1816 is Argentinië, daarvoor een Spaanse kolonie, onafhankelijk. Toch alweer ruim 200 jaar dus. Het is tevens het achtste grootste land ter wereld. Ze vinden dat trouwens niet genoeg, maken ruzie met de altijd vervelende Britten over wat nabijgelegen eilandjes. Tsja. In 2010 hebben ze de vlag subtiel gewijzigd. Hier zien we de vorige versie. Zoek de verschillen gaat je niet helpen.
Het was 1900. Argentinië deed voor het eerst mee. Er werd een schermer gestuurd, Carnet, die de finalegroep haalden. Daar won hij 2 wedstrijden, maar verloor er 3. Dat was goed voor een vijfde plek. Geen slecht debuut. Het zou tot 1908 de enige Argentijns Olympiër zijn. Torromé, werd 7e bij het kunstrijden, volgde hem op. Het was de eerste wintersport op de zomerspelen. Toen waren de Olympische Spelen nog over maanden uitgespreid, pas na de oorlog werden alle evenementen in ongeveer 2 weken afgewerkt. Na de eerste wereldoorlog ging Argentinië eindelijk boksen. Zou hun meest succesvolle onderdeel worden. In 1920 bleef het beperkt tot 1 bokser. Angel Rodriguez kon meteen naar huis.
100 jaar geleden in Parijs nam Argentinië het eindelijk serieus. Er was een polotoernooi en Argentinië vindt dat een leuke sport, dus ze stuurden een team en pakten goud. Ook bij zeilen, schieten, zwemmen en gewichtheffen waren er top 4-posities. Daarnaast was er 2x bokszilver en 2x boksbrons. Luis Brunetto pakte zilver op de hinkstapsprong. Eindelijk meer dan 1 atleet en meteen 6 medailles. Hierna volgde een periode van succes, met 3 goud in 1928. 2 boksers en zwemmer Zorilla pakten allemaal goud. Ook was er 3x zilver en brons. 2x boksen, voetbal en bij het schermen was er brons. Boksen en voetbal, niet echt een een verrassing. In 1932 werd zelfs in dezelfde klasse boksen goud en zilver gepakt, met nog een ander boksgoud. Ook werd de marathon gewonnen, puur qua onderdeel denk ik de mooiste prestatie voor Argentinië, gedeeld dan. Juan Carlos Zabala.
In Berlijn was Polo plots terug en werd er goud gepakt, daarnaast was er 1x boksgoud. Het boksen leverde bovendien zilver en dubbel brons. Verder was er zwemzilver en roeibrons. De incidentele medailles leverden in die tijd ook. Dat was ook aan het begin van de naoorlogse periode nog. In 1948 werd opnieuw de marathon gewonnen door Delfo Cabrera en was er weer 2x boksgoud. Met 7 medailles en 3x zilver en 1x brons werd de prestatie van Amsterdam geevenaard. In deze tijd zat Argentinië geregeld rond plaats 15 op de medaillespiegel. 1952 luidde echter het verval in. Het boksen leverde alleen 1x zilver en 1x brons op, goud werd nog wel behaald in de roeiboot bij de dubbeltwee. Er was ook marathonzilver, achter fenomeen Zatopek is dat wel zilver met een gouden randje. Gewichtheffer Selvetti haalde brons. Omdat hij in Melbourne zilver zou halen werd hij de eerste Argentijn met meerdere medailles. Toch opvallend dat het steeds nieuwe namen waren die het deden. Maar het verval was ingezet. In 1956 werd verder alleen 1x boksbrons behaald, voor het eerst sinds 1920 geen goud. Een streak die het land tot 2004 wist vol te houden, best bizar voor het 8e grootste land ter wereld die daarvoor blijkbaar genoeg centen hadden voor een redelijke Olympische deelname. 1960 leverde opnieuw 1x zilver en 1x brons, de edities erna waren nog kariger. In 1964 en 1972 bleef het bij één zilver, in 1968 was er dan nog wel 2x brons. Daar was maar 1 boksmedaille bij. Daarna volgde zelfs een droogte van 16 jaar. In 1980 deed Argentinië niet mee, maar zelfs met het oostblok thuis kwamen 81 man slechts tot 2 5e plaatsen.
In Seoul was tennis eindelijk terug, een sport waar Argentinië geregeld deelneemt. Steffi Graf bleek in 1988 absoluut ongenaakbaar, Sabatini haalde de 3e plaats op de ranking met een finaleplaats op de US Open en Olympisch zilver. De eerste Argentijnse vrouw met eremetaal. Ook was er weer eens teamsportbrons, ditmaal bij het volleybal. Het bleef mager, maar medailles waren er wel: in 1992 tennisbrons en in 1996 pakte het voetbalteam zilver. Mooi teampje wel, Interlegende Zanetti, rat Simeone, de man van de kopstoot Ortega. Ayala, Crespo, Lopez, dit team zou gewoon mee kunnen op een WK. Maar ja, verloor van Nigeria. Als Nigeria langskomt zal ik dat toernooi wat uitgebreider bespreken, want dat was me er wel eentje.
In 2000 werden er 4 medailles behaald. Zeilen was inmiddels belangrijk, 3 van de 4 medailles waren daar. Ook het dameshockey was voor het eerst een melkkoe en leverde zilver op. In 2004 was het eindelijk klaar met de droogte. 4x brons, maar belangrijker: 2x teamgoud. Basketbaltoernooi Daar versloeg men de VS. En het voetbaltoernooi, weer met mooie namen. Heinze, Saviola, Rosales die toen bij Ajax speelde. En het mooiste was: Vier jaar later flikte Argentinië het weer. Ja, Messi he, dat is ook gewoon een cheat code. Er werd een heel blik aan nieuwe namen open getrokken. Riquelme bijvoorbeeld. Een naam was gelijk. De man die z'n bips openscheurde na een tackle tegen WIJ Nederland in de halve finale van het WK 2014. Daarmee naast een blik Uruguayanen de enige voetballer die de meest succesvolle Olympiër van zijn land zal zijn.
Verder werd de madison met goud afgesloten en was er nog 2x teambrons. In 2012 bleef het bij Crismanch met Taekwondogoud en nog 3 andere medailles, maar in 2016 was er eindelijk weer 3 goud. Het grootste succes sinds 1948. Pareto op de tatami had 8 jaar daarvoor al brons gepakt, maar nu zelfs goud. Er was zeilgoud, maar eentje die ik echt alweer was vergeten was dat Argentinië toen hockeygoud won, bij de heren. Ik wist wel dat België die finale verloor, maar niet meer tegen wie. Met alle moeite door in de groep, maar ja, wel goud. Gelukkig voor Argentinië zijn er teamsporten. Kijk maar naar 2020: 3 medailles. Rugbybrons bij de heren, hockeyzilver bij de dames en ook nog volleybalbrons bij de heren. Zonder teamsporten en dat vroegere boksen was Argentinië echt nergens. En dan is het nu eigenlijk al veel te matig, nog wel matiger dan ik dacht. 21 goud in de historie en nog geen 90 medailles voor zo'n groot land, het is meelijwekkend. Een van de zwakkere Olympische landen toch wel, en dan moet je nagaan dat hun beste periode tussen 1924 en 1952 was.
Ja, dan verwacht je ook niet heel veel voor 2024. Argentinië heeft zich gekwalificeerd voor een matig bezet voetbaltoernooi en lijkt mij daar wel bij de 3 beste landen horen. Er is hockey, basketbal, handbal en rugby. Bij het rugbytoernooi in Tokio speelde Argentinië echt leuk, daar juich ik zeker voor. Individueel een medaille halen gaat lastig worden. Waar is Argentinië toch zonder teamsporten?
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -72: Kenia
Er zijn een paar zekerheden tijdens de Olympische Spelen. Het IOC dat zichzelf voor schut zet, dopinggevallen bij het gewichtheffen, de aanwezigheid van Prins Pils en het Afrikaanse hardloopduel Kenia - Ethiopië. Nederland - Duitsland en Celtic - Rangers zijn er niets bij. Kenia, het land van 54 miljoen. 28e op de lijst van aantal inwoners, daarmee een van de grootste landen van Afrika in termen van bevolking. Een land waar we vrij weinig van weten, ja, behalve dat ze er goed kunnen hardlopen. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Je vraagt je inmiddels af of Nederland niet ooit een britse kolonie was. Over het algemeen christelijk. Veel vroeger leefde er al de homo erectus, onze voorganger, de rechtopstaande mens. We doen een keer een oude vlag. Met een rechtopstaande leeuw. Als je niet beter zou weten zou je denken dat het ergens in Oceanië is.
Kenia was een vrij land in 1964, maar deed in 1956 voor het eerst mee. Net als veel landen in Midden-afrika was de focus vooral boksen en atletiek, maar in 1956 stuurde het land ook een hockeyteam. Hardloper Maiyoro werd 7e op de 5 km. 4 jaar later werd hij 6e, de Kenianen hadden toen al 5 atleten meegenomen en het hockeyteam wist in een groep met Duitsland, Italië en Frankrijk 2x te winnen. In de kwartfinale werd in de zesde periode extra tijd de winnende goal gescoord door de bezetter, de Britten wonnen. Erg jammer. Ze speelden toen hockey totdat je er bij neer viel, blijkbaar.
In 1964 deden de Kenianen ook voor het eerst mee bij het boksen. Dat leverde geen medaille op, maar wel was er brons op de 800m voor Wilson Kiprugut. Kip is een veelvoorkomend stukje naam in Kenia. Het betekent simpelweg 'zoon van', en daarna komt er een stukje bij wat het dan betekent. Van origine was 'Chep' de vrouwelijke tegenhanger, maar tegenwoordig loopt dat meer door elkaar. Kip Keino werd 5e op de 5 km. De vijf boksers kwamen niet verder dan 2 achtste finales, dat moest nog wat groeien. Maar Kenia had een sterke hockeycore en werd daar ook weer 6e.
In 1968 werd het niveau wat opgehoord. Waruinge won brons in het boksen, het hockey was slechts goud voor P8. Maar Kenia domineerde het langafstandslopen in 1968 al redelijk. Biwott en Kogo haalden een 1-2 op de steeple, Kip Keino haalde goud op de 1500 met zilver op e 5000. Er was ook nog brons op de 5000, Kiprugut die nu zilver haalde op de 800 en goud op de 10km voor Temu. Om af te sluiten was er ook nog relayzilver op de 4x400. Kenia was daarmee zo'n beetje het 4e beste atletiekland, na de usual suspects VS/USSR/DDR. 14e op de medaillespiegel met anderhalve sport, niet slecht. In 1972 was het vergelijkbaar. Er werd 4x brons gehaald, 2x bij het boksen, 1x bij de 400 en 800 meter. Waruinge haalde ditmaal bokszilver en er was goud voor de 4x400 equipe. Maar het beste onderdeel was de steeple, waar zilver werd behaald maar Kip Keino ditmaal zijn gouden medaille ophaalde. Hij werd ook 2e op de 1500 meter. Een van de twee grote namen als we denken aan de 'vroege' Afrikaanse atletiek. Die andere is natuurlijk van de Ethiopische concurrentie, dus daar komen we nog wel ooit op terug. Keino is op dit moment de beste Keniaans Olympiër ooit, maar dat zou zomaar eens kunnen veranderen in Parijs.
In 1976 schaarde ook Kenia zich achter de Afrikaanse boycot, maar ook in 1980 werd gehoor gegeven aan de Amerikaanse boycot. Dat betekende dat we tot 1984 moesten wachten om Kenia weer in actie te zien. Het stelde teleur, 1x boksbrons, brons op de 10 km en dan gelukkig Julius Korir die op hét Keniaanse onderdeel, de 3000m steeple, zich liet gelden. Daar werd de enige gouden medaille behaald. In die tijd werd er nog wel steeds hockey gespeeld door Kenia, maar waar het in het begin nog best een sterk land was, deed Kenia langzaam steeds meer mee als veldvulling.
In 1988 sloeg Kenia terug, de matige Spelen werden weggepoetst met liefst 5 goud. Alle herenafstanden van minimaal 800 meter leverden een medaille op, zilver op de marathon, brons op de 10000 meter en de andere 4 leverden goud op, waarbij de steeplechase zelfs een 1-2. Maar misschien nog wel het mooiste was dat er eindelijk goud was in de boksring voor Robert Wangila. Daar werd ook nog brons gepakt. Bij het Hockey werd Kenia inmiddels laatste. Over andere sporten hebben we het al niet meer.
Na 1988 was het over met de boksmedailles, vanaf nu werden alle medailles in het atletiekstadion of bij de marathon behaald. Meestal was de steeplechase daarbij een melkkoe en in 1992 werd dit onderdeel zelfs gesweept door Kenia. Geen goede Boksers meer, Hockeyteam deed sinds 1992 niet meer mee. In moderne tijden gebeurt dat echt vooral op de atletiekbaan. Verder was er een 1-2 op de 800 meter, zilver op de 5 en 10 km en nog brons op de 400 meter. De 400 meter is echt wel de minimale afstand voor de gemiddelde Keniaan. In 1996 moest de Steeple de meubelen redden, Joseph Keter pakte daar goud. Er was ook voor het eerst een medaille voor een vrouw, Pauline Konga. Pakte zilver op de 5000 meter. 1 goud, 4 zilver en 3 brons was het verdict. Sydney ging net wat beter, met dubbel goud op de steeple en 1500 meter, en verder 3 zilver en 2 brons. Er werd ook een kwartfinale bereikt in het boksen, maar die werd nipt verloren. Jammer. Hockey werd in deze tijd ingeruild voor Volleybal. Kenia is het minst slechte Afrikaanse land in die sport bij de dames en mocht meedoen. Won zowaar 2 setjes.
Het blijft vooral de vraag hoe Kenia scoort op de atletiekbaan. In 2004 was daar weer een steeplesweep, de enige gouden medaille kwam maar weer eens daar vandaan. Eliud Kipchoge was er voor het eerst bij, die haalde brons op de 5000 meter. Verder werd nog 3x zilver gepakt. Er deed nu niet eens een bokser mee, tsja. Na een aantal jaar toch niet het niveau van Seoul te hebben kunnen tonen, was het echt schroeien voor gevorderden in 2008 van Kenia. 6x goud, 4x zilver en 6x brons. Daarbij haalde Wanjiru voor het eerst het marathongoud binnen en warden de eerste gouden medailles gepakt door twee dames: Jelimo en Lagat op de 800 en 1500 meter. Die dubbel werd ook door twee verschillende heren gepakt, en er is natuurlijk nog altijd de steeplechase. 2012 was dan weer een stuk minder, met 2 goud, 4 zilver en 7 brons. Ja, raad eens waar 1 van die 2 gouden medailles vandaan kwam. Jawel, je boi Kemboi op de steeplechase weer. Niet iedereen schijnt fan te zijn van die man, nouja. Rudisha die in een WR won was natuurlijk wel een hoogtepunt. Ene Jason Dunford haalde trouwens de halve finale op de 100 vlinder, leuk om te noemen. Won ooit goud op de commonwealth games op de 50 vlinder. Schijnt ook rapper te zijn, kennen ze vast in Amerika of in Kenia ergens. Ziet er ongeveer net zo Keniaans uit als Chris Froome.
In 2016 was het terug naar 6 goud. Kipchoge won zijn eerste Olympische marathon, Kipyegon was er toen al bij op de 1500, Rudisha won weer op de 800. Er was ook marathongoud bij de dames en de steeplechase leverde weer goud op. Kemboi had brons kunnen halen op de Steeple maar werd gediskwalificeerd. Maar mooier was misschien 1 van de 6 zilveren medailles. Julius Yego deed het wel in het atletiekstadion, maar niet lopend. Bij het speerwerpen pakte hij zilver.
In 2020 gebeurde iets vreemds. Covid-19, waardoor de Spelen een jaar werden uitgesteld. En waardoor Kenia blijkbaar minder goed was geworden in de steeplechase. Voor het eerst sinds lange tijd verloor Kenia op dat onderdeel. Het bleef bij brons voor Kigen. Er was wel gewoon 4x goud. Kipchoge en Kipyegon weer. Ook wéér 800 meter goud, voor Korir. En bij de dames werd ook gewonnen bij de marathon. Yegod kon helaas niet in de buurt komen van zijn 2e plaats in Rio. Kenia hield het bij 4 zilver en 2 brons. Bij het rugby sevens kon Kenia niet tot de finaleronde komen. Zeker bij de mannen wel jammer, daar deden ze het niet slecht. Hopelijk deze keer beter.
2024 dan? De trials zijn nog niet geweest, dus geen idee wie Kenia gaat vertegenwoordigen op welk onderdeel. Helaas niet de wereldrecordhouder marathon. Rip, enzo. Had een grote kunnen worden. Nu wordt het gewoon weer ouwe lul Kipchoge, wellicht. Dan zou hij de eerste Keniaan kunnen worden met 3 goud en dus de meest succesvolle. Kan ook zomaar Fatih Kipyegon worden. Dat ligt ook een beetje aan de vorm van ONZE Sifan, enigma Sifan durf ik wel te zeggen. Sorry allen, ik ben geen fan. Kipyegon kan misschien de 1500 én de 5000 winnen. Of niet. Verder is er Rugby, als het mee zit kan daar bij de mannen brons gehaald worden ofzo. Maar dan moet het meer mee zitten dan bij Samoa of Argentinië (mochten die zich nog kwalificeren) dus dat zegt wel genoeg. Oh, en tegenwoordig kan Omanyala 100 meters lopen. Vorige Spelen goed voor 10.00, maar tegenwoordig kan hij 9.77 lopen. Ouwe dopeur. dat dan weer wel. Gesponsord door een gokbedrijf. Nee, laat deze jongen maar zitten. Ik kan leukere landen bedenken dan Kenia voor een 100 meter medaille. Maar goed, alles liever dan een Amerikaanse ZWIEP daar.
Er zijn een paar zekerheden tijdens de Olympische Spelen. Het IOC dat zichzelf voor schut zet, dopinggevallen bij het gewichtheffen, de aanwezigheid van Prins Pils en het Afrikaanse hardloopduel Kenia - Ethiopië. Nederland - Duitsland en Celtic - Rangers zijn er niets bij. Kenia, het land van 54 miljoen. 28e op de lijst van aantal inwoners, daarmee een van de grootste landen van Afrika in termen van bevolking. Een land waar we vrij weinig van weten, ja, behalve dat ze er goed kunnen hardlopen. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Je vraagt je inmiddels af of Nederland niet ooit een britse kolonie was. Over het algemeen christelijk. Veel vroeger leefde er al de homo erectus, onze voorganger, de rechtopstaande mens. We doen een keer een oude vlag. Met een rechtopstaande leeuw. Als je niet beter zou weten zou je denken dat het ergens in Oceanië is.
Kenia was een vrij land in 1964, maar deed in 1956 voor het eerst mee. Net als veel landen in Midden-afrika was de focus vooral boksen en atletiek, maar in 1956 stuurde het land ook een hockeyteam. Hardloper Maiyoro werd 7e op de 5 km. 4 jaar later werd hij 6e, de Kenianen hadden toen al 5 atleten meegenomen en het hockeyteam wist in een groep met Duitsland, Italië en Frankrijk 2x te winnen. In de kwartfinale werd in de zesde periode extra tijd de winnende goal gescoord door de bezetter, de Britten wonnen. Erg jammer. Ze speelden toen hockey totdat je er bij neer viel, blijkbaar.
In 1964 deden de Kenianen ook voor het eerst mee bij het boksen. Dat leverde geen medaille op, maar wel was er brons op de 800m voor Wilson Kiprugut. Kip is een veelvoorkomend stukje naam in Kenia. Het betekent simpelweg 'zoon van', en daarna komt er een stukje bij wat het dan betekent. Van origine was 'Chep' de vrouwelijke tegenhanger, maar tegenwoordig loopt dat meer door elkaar. Kip Keino werd 5e op de 5 km. De vijf boksers kwamen niet verder dan 2 achtste finales, dat moest nog wat groeien. Maar Kenia had een sterke hockeycore en werd daar ook weer 6e.
In 1968 werd het niveau wat opgehoord. Waruinge won brons in het boksen, het hockey was slechts goud voor P8. Maar Kenia domineerde het langafstandslopen in 1968 al redelijk. Biwott en Kogo haalden een 1-2 op de steeple, Kip Keino haalde goud op de 1500 met zilver op e 5000. Er was ook nog brons op de 5000, Kiprugut die nu zilver haalde op de 800 en goud op de 10km voor Temu. Om af te sluiten was er ook nog relayzilver op de 4x400. Kenia was daarmee zo'n beetje het 4e beste atletiekland, na de usual suspects VS/USSR/DDR. 14e op de medaillespiegel met anderhalve sport, niet slecht. In 1972 was het vergelijkbaar. Er werd 4x brons gehaald, 2x bij het boksen, 1x bij de 400 en 800 meter. Waruinge haalde ditmaal bokszilver en er was goud voor de 4x400 equipe. Maar het beste onderdeel was de steeple, waar zilver werd behaald maar Kip Keino ditmaal zijn gouden medaille ophaalde. Hij werd ook 2e op de 1500 meter. Een van de twee grote namen als we denken aan de 'vroege' Afrikaanse atletiek. Die andere is natuurlijk van de Ethiopische concurrentie, dus daar komen we nog wel ooit op terug. Keino is op dit moment de beste Keniaans Olympiër ooit, maar dat zou zomaar eens kunnen veranderen in Parijs.
In 1976 schaarde ook Kenia zich achter de Afrikaanse boycot, maar ook in 1980 werd gehoor gegeven aan de Amerikaanse boycot. Dat betekende dat we tot 1984 moesten wachten om Kenia weer in actie te zien. Het stelde teleur, 1x boksbrons, brons op de 10 km en dan gelukkig Julius Korir die op hét Keniaanse onderdeel, de 3000m steeple, zich liet gelden. Daar werd de enige gouden medaille behaald. In die tijd werd er nog wel steeds hockey gespeeld door Kenia, maar waar het in het begin nog best een sterk land was, deed Kenia langzaam steeds meer mee als veldvulling.
In 1988 sloeg Kenia terug, de matige Spelen werden weggepoetst met liefst 5 goud. Alle herenafstanden van minimaal 800 meter leverden een medaille op, zilver op de marathon, brons op de 10000 meter en de andere 4 leverden goud op, waarbij de steeplechase zelfs een 1-2. Maar misschien nog wel het mooiste was dat er eindelijk goud was in de boksring voor Robert Wangila. Daar werd ook nog brons gepakt. Bij het Hockey werd Kenia inmiddels laatste. Over andere sporten hebben we het al niet meer.
Na 1988 was het over met de boksmedailles, vanaf nu werden alle medailles in het atletiekstadion of bij de marathon behaald. Meestal was de steeplechase daarbij een melkkoe en in 1992 werd dit onderdeel zelfs gesweept door Kenia. Geen goede Boksers meer, Hockeyteam deed sinds 1992 niet meer mee. In moderne tijden gebeurt dat echt vooral op de atletiekbaan. Verder was er een 1-2 op de 800 meter, zilver op de 5 en 10 km en nog brons op de 400 meter. De 400 meter is echt wel de minimale afstand voor de gemiddelde Keniaan. In 1996 moest de Steeple de meubelen redden, Joseph Keter pakte daar goud. Er was ook voor het eerst een medaille voor een vrouw, Pauline Konga. Pakte zilver op de 5000 meter. 1 goud, 4 zilver en 3 brons was het verdict. Sydney ging net wat beter, met dubbel goud op de steeple en 1500 meter, en verder 3 zilver en 2 brons. Er werd ook een kwartfinale bereikt in het boksen, maar die werd nipt verloren. Jammer. Hockey werd in deze tijd ingeruild voor Volleybal. Kenia is het minst slechte Afrikaanse land in die sport bij de dames en mocht meedoen. Won zowaar 2 setjes.
Het blijft vooral de vraag hoe Kenia scoort op de atletiekbaan. In 2004 was daar weer een steeplesweep, de enige gouden medaille kwam maar weer eens daar vandaan. Eliud Kipchoge was er voor het eerst bij, die haalde brons op de 5000 meter. Verder werd nog 3x zilver gepakt. Er deed nu niet eens een bokser mee, tsja. Na een aantal jaar toch niet het niveau van Seoul te hebben kunnen tonen, was het echt schroeien voor gevorderden in 2008 van Kenia. 6x goud, 4x zilver en 6x brons. Daarbij haalde Wanjiru voor het eerst het marathongoud binnen en warden de eerste gouden medailles gepakt door twee dames: Jelimo en Lagat op de 800 en 1500 meter. Die dubbel werd ook door twee verschillende heren gepakt, en er is natuurlijk nog altijd de steeplechase. 2012 was dan weer een stuk minder, met 2 goud, 4 zilver en 7 brons. Ja, raad eens waar 1 van die 2 gouden medailles vandaan kwam. Jawel, je boi Kemboi op de steeplechase weer. Niet iedereen schijnt fan te zijn van die man, nouja. Rudisha die in een WR won was natuurlijk wel een hoogtepunt. Ene Jason Dunford haalde trouwens de halve finale op de 100 vlinder, leuk om te noemen. Won ooit goud op de commonwealth games op de 50 vlinder. Schijnt ook rapper te zijn, kennen ze vast in Amerika of in Kenia ergens. Ziet er ongeveer net zo Keniaans uit als Chris Froome.
In 2016 was het terug naar 6 goud. Kipchoge won zijn eerste Olympische marathon, Kipyegon was er toen al bij op de 1500, Rudisha won weer op de 800. Er was ook marathongoud bij de dames en de steeplechase leverde weer goud op. Kemboi had brons kunnen halen op de Steeple maar werd gediskwalificeerd. Maar mooier was misschien 1 van de 6 zilveren medailles. Julius Yego deed het wel in het atletiekstadion, maar niet lopend. Bij het speerwerpen pakte hij zilver.
In 2020 gebeurde iets vreemds. Covid-19, waardoor de Spelen een jaar werden uitgesteld. En waardoor Kenia blijkbaar minder goed was geworden in de steeplechase. Voor het eerst sinds lange tijd verloor Kenia op dat onderdeel. Het bleef bij brons voor Kigen. Er was wel gewoon 4x goud. Kipchoge en Kipyegon weer. Ook wéér 800 meter goud, voor Korir. En bij de dames werd ook gewonnen bij de marathon. Yegod kon helaas niet in de buurt komen van zijn 2e plaats in Rio. Kenia hield het bij 4 zilver en 2 brons. Bij het rugby sevens kon Kenia niet tot de finaleronde komen. Zeker bij de mannen wel jammer, daar deden ze het niet slecht. Hopelijk deze keer beter.
2024 dan? De trials zijn nog niet geweest, dus geen idee wie Kenia gaat vertegenwoordigen op welk onderdeel. Helaas niet de wereldrecordhouder marathon. Rip, enzo. Had een grote kunnen worden. Nu wordt het gewoon weer ouwe lul Kipchoge, wellicht. Dan zou hij de eerste Keniaan kunnen worden met 3 goud en dus de meest succesvolle. Kan ook zomaar Fatih Kipyegon worden. Dat ligt ook een beetje aan de vorm van ONZE Sifan, enigma Sifan durf ik wel te zeggen. Sorry allen, ik ben geen fan. Kipyegon kan misschien de 1500 én de 5000 winnen. Of niet. Verder is er Rugby, als het mee zit kan daar bij de mannen brons gehaald worden ofzo. Maar dan moet het meer mee zitten dan bij Samoa of Argentinië (mochten die zich nog kwalificeren) dus dat zegt wel genoeg. Oh, en tegenwoordig kan Omanyala 100 meters lopen. Vorige Spelen goed voor 10.00, maar tegenwoordig kan hij 9.77 lopen. Ouwe dopeur. dat dan weer wel. Gesponsord door een gokbedrijf. Nee, laat deze jongen maar zitten. Ik kan leukere landen bedenken dan Kenia voor een 100 meter medaille. Maar goed, alles liever dan een Amerikaanse ZWIEP daar.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -71: Zuid-Korea
Onze volgende bestemming is Azië. We gaan voor een tweeluik de komende twee dagen. vandaag Zuid, morgen Noord. Ziud-Korea is het meest kapitalistisch en ook het meest succesvol, al hoeft dat op de Spelen zeker niet altijd iets te zeggen. Afgesneden van de rest van de wereld doordat Noord-Korea tussen Zuid-Korea en China in ligt, en ook niet de beste verhoudingen met China en Japan. Hoge zelfmoordcijfers. Nee, Zuid-Korea is niet het walhalla. Maar ze laten het zo mooi lijken. Met K-pop een van de meest populaire niet-Engelstalige popstromingen. Lange tijd alleen maar gehandeld met China, daarna bezet door Japan. Na de vrijheid werd het land in tweeën gesplitst, een deel voor de Sovjets, een deel voor de VS. Was ooit bedoeld als tijdelijk. Ja, dat is niet helemaal gelukt. Eenmalig deed Korea mee als een gedeeld team bij het IJshockey. Verder, ja, niet. Thans, op de Spelen. Hier is de vlag waaronder het misschien ooit zou moeten gebeuren.
In 1948 deed Zuid-Korea als vrij land voor het eerst mee. Meteen was het raak met 2x brons, Kim Sung-Jip bij het gewichtheffen en Han Soe-Ann bij het boksen. Daarvoor hadden wel een paar Koreanen als onderdeel van Japan een medaille gepakt. 50 atleten deden mee, ook bijvoorbeeld een voetbalteam dat in de kwartfinale met 12-0 van Zweden veloor. In Helsinki was het wat kariger, maar Sung-Jip haalde opnieuw brons. Voor Jung-Ho was er ook boksbrons. Verder was er onder andere een vierde plaats op de marathon, maar omdat de Koreanen niet deelnamen bij basketbal of voetbal was de delegatie kleiner. In deze beginjaren was het vooral boksen en gewichtheffen, ook in Melbourne werd in beide sporten een medaille gepakt. De boksmedaille werd ditmaal geupgrade naar zilver. Na 3 spelen met medailles lukte het in Rome niet. Kim Deuk-Bong sloeg geen deuk in een pakje boter in de kwartfinale en verloor zo als laatste bokser. Bij het gewichtheffen werd door een 4e plaats net de medailles gemist. In 1964 werd echter dubbel zilver behaald bij het boksen en gewichtheffen. In het land van de rijzende zon, de bakermat van de judo, stond dat onderdeel ook voor het eerst op het programma. Het leverde de Koreanen een extra medaille op. Kim pakte brons, zoals Kim heel vaak brons zou pakken. Toch bijzonder. Kim schijnt overigens goud te betekenen, dan is brons niet heel erg passend. Wisten jullie overigens dat tot 1997 Kim en Kim niet met elkaar mochten trouwen? De roots van deze personen lagen dan in ieder geval in hetzelfde gebied. Sinds 1997 mag het wel. Goed, genoeg over Koreaanse naamgeving. 1968 leverde louter boksmedailles op voor de 54 man tellende equipe, zilver en brons. In 1972 was het judo weer terug en pakte Korea zilver. Er was ook een 7e plaats bij het boogschieten, de sport die na vele jaren terug was op de Spelen.
Na veel moeizame jaren en veel zilver en brons was er in 1976 dan eindelijk goud. Yang worstelde zich naar de allereerste gouden medaille voor Zuid-Korea. Er was verder zilver en 2 brons bij het judo, nog eenmaal worstelbrons en de eerste teammedaille: Volleybal was sinds 1964 op de Spelen en leverde de eerste vrouwenmedaille op. Vier jaar daarvoor werd nog pikant met 3-0 verloren in de bronzen finale van de bovenbuur. Na afwezigheid in 1980 werd er uit een ander vaatje getapt. De volgende spelen zouden in Korea zijn, dan moet je laten zien dat je er wat van kunt. Ja, dat gebeurde. Er werd liefst 6x goud behaald, naast 6 zilver en 7 brons. Ja, veel landen deden niet mee. Maar hiermee haalde Zuid-Korea meteen de top 10. Er werd dubbel goud gehaald bij Judo en Worstelen en enkel goud bij boksen en, jawel, boogschieten. Het was niet meteen dat Zuid-Korea daar dominant was, maar dit zou niet meer weggegeven worden. Ook was er handbalzilver bij de dames en basketbal, het is toch opvallend dat Zuid-Korea vooral goed is in damesteamsporten. In Seoul zelf werd er nog maar een schepje bovenop gedaan: 12 goud, 10 zilver en 11 brons. Er was nu ook een teamcompetitie bij het boogschieten en die werden bij beide geslachten gewonnen, net als het individuele vrouwentoernooi. De toevoeging van Tafeltennis kwam het thuisland ook niet slecht uit getuige goud bij het herenenkel en damesdubbel. Het handbalzilver van LA werd gepromoveerd naar goud, ditmaal pakten de heren zilver. En ja, er zijn altijd nog de vechtsporten. Kim Soo-Nyung pakte dubbel goud bij het boogschieten en was daarmee wel de grote naam.
Soms zie je dan dat het minder gaat na thuisspelen, Zuid-Korea gelooft daar niet in. Wel was 12 goud dit keer niet goed voor een 4e plaats maar voor een 7e plaats op de medaillespiegel. Er werd voor het eerst atletiekgoud behaald, Hwang won op de marathon. Ditmaal was het Cho Youn-jeong die dubbel boogschietgoud pakte. En er was voor het eerst goud bij het gewichtheffen, schieten en de nieuwe sport badminton. Het badminton leverde meteen dubbel-dubbel, met dubbel goud op de dubbel. In 1996 ging het wel wat minder, slechts 7 goud met wel liefst 15 zilver. De handbaldomininantie was voorbij, de dames pakte nu slechts zilver. Het badminton en judo leverde dubbel goud op, en weer was er dubbel damesgoud bij het boogschieten. Kim Jyung-wook won individueel en daags daarna met het team. De vechtsporten, handbal, badminton en boogschieten leken uit te groeien tot de belangrijkste sporten. In 2000 kwam daar echter een traditionele vechtsport bij: Taekwondo. Leverde 3 goud, maar van de traditiesporten bleef alleen het boogschieten over. Daar werd wel in beide teamcompetities gewonnen en was er bij de dames zelfs een SWEEP. Moet je nagaan, Boogschieten is toch wel een potentiele sjooksport. Kim Soo-nyung was er in 1992 bij, in 1996 niet, maar nu weer wel. Zo kon zij haar 4e goud innen. Daarmee is ze de meest succesvolle boogschutter van Korea.
Zuid-Korea had zich inmiddels gesettled onderin de top 10 van de medaillespiegel. Met 9 goud was de score weer een stukje beter. Taekwondo was tweemaal succesvol en ook het badminton en tafeltennis leverden weer eens wat op. Het boogschieten was ook weer goed voor 3 goud. Bizar genoeg was het nog atlijd niet gelukt om het individuele herentoernooi te winnen. 2008 was daarin weer niet raak, maar wel werd er voor het eerst goud gepakt bij het zwemmen, niet echt een Koreaanse sport. We zien ze toch vooral bij vechtsporten, boogschieten en de Aziatische sporten als badminton en tafeltennis. Tae-Hwan Park won de 400 vrij. Verder was er dit keer een record van 13 goud, met maar liefst 4x taekwondogoud en honkbalgoud. Jin Jong-Oh pakte goud bij het 50m pistoolschieten waar hij 4 jaar geleden al zilver had gepakt. De meest succesvolle Olympiër voor Korea. Ja, er is ene Ahn, maar die heet tegenwoordig Viktor en haalde niet al zijn medailles voor Zuid-Korea, maar ook voor Rusland. Bij die ene wintersport waar de Koreaantjes ook altijd schroeien. In 2012 zou Jin zelfs dubbel goud pakken. Zijn beste Spelen.
In 2012 werd ook 13 goud gepakt. Nog altijd werd die magische 4x goud bij het boogschieten niet behaald. Ditmaal werd eindelijk goud gewonnen bij het herentoernooi, maar verloor het team in de halve finale. Het voetbalteam haalde verrassend brons toch niet de grootste namen. Shin-A-Lam werd 4e bij het schermen, maar zal niet snel vergeten worden vanwege haar sit-down na een hoop gedoe bij het schermen, waar Britte Heidemann een extra seconde kreeg terwijl de Koreaanse prioriteit had om naar de finale te gaan. Heidemann scoorde de treffer en ging door, maar de beelden van de zittende Shin waren wel het gesprek van de dag. De Schermequipe stond sowieso op punt met dubbel goud en Yang pakte het allereerste turngoud voor het land, dat zo af en toe zich ook iets meer laat zien op de traditionele sporten. In 2016 lukte dan eindelijk waar iedereen op zat te wachten: 4x goud voor Zuid-Korea. bij de dames en ook bij het herenteam. Daar kennen we deze beelden nog wel van.
In 2016 was de oogst best karig. 9 goud, maar ook nog eens maar 3 zilver. Zeker het judo was een beetje uitgehold. Jin haalde zijn vierde goud om de beste aller tijden te zijn. In Tokio was er opnieuw 4x boogschietgoud, maar omdat er 5 onderdelen waren geen clean sweep. Toch weer het herenboogschieten. Daarnaast kwamen er echter maar 2 gouden medailles. Niet één bij het taekwondo, voor het eerst. Dat is toch ook wel een drama. Het schermen leverde goud op en weer was er goud bij de sprong: Shin Jea-hwan. Het lijkt erop alsof Zuid-Korea een one-trick-pony begint te worden, terwijl niet zo lang geleden het juist een vrij veelzijdig land was dat meedeed om top 5 op de medaillespiegel.
Kan in 2024 het tij worden gekeerd? Teamsporten zoals handbal zijn niet meer het ding, het zal vooral van het boogschieten moeten komen. Daar zijn ze in de teamcompetities altijd favoriet en ook bij het individuele toernooi voor de dames wel. Het individuele herentoernooi zou ik Zuid-Korea niet voor opschrijven. Maar goed, ook het damesteam kan zomaar tegenvallen, op het WK vorig jaar lagen ze er vroeg uit. Het altijd onvoorspelbare boogschieten. Woo is op het moment een van de beste hoogspringers ter wereld, dus wellicht gaan we eindelijk weer atletiekgoud zien. Hwang is een goede 200m vrij-zwemmer, misschien kan hij in de voetsporen van Park treden. Ik denk dat goud daar echt mogelijk is. Verder zijn schermen en taekwondo altijd medaillekansen voor Zuid-Korea. Kan zo toch wel gewoon een gouden medaille of 8-10 worden, maar 6 kan ook weer als het even tegen zit.
Onze volgende bestemming is Azië. We gaan voor een tweeluik de komende twee dagen. vandaag Zuid, morgen Noord. Ziud-Korea is het meest kapitalistisch en ook het meest succesvol, al hoeft dat op de Spelen zeker niet altijd iets te zeggen. Afgesneden van de rest van de wereld doordat Noord-Korea tussen Zuid-Korea en China in ligt, en ook niet de beste verhoudingen met China en Japan. Hoge zelfmoordcijfers. Nee, Zuid-Korea is niet het walhalla. Maar ze laten het zo mooi lijken. Met K-pop een van de meest populaire niet-Engelstalige popstromingen. Lange tijd alleen maar gehandeld met China, daarna bezet door Japan. Na de vrijheid werd het land in tweeën gesplitst, een deel voor de Sovjets, een deel voor de VS. Was ooit bedoeld als tijdelijk. Ja, dat is niet helemaal gelukt. Eenmalig deed Korea mee als een gedeeld team bij het IJshockey. Verder, ja, niet. Thans, op de Spelen. Hier is de vlag waaronder het misschien ooit zou moeten gebeuren.
In 1948 deed Zuid-Korea als vrij land voor het eerst mee. Meteen was het raak met 2x brons, Kim Sung-Jip bij het gewichtheffen en Han Soe-Ann bij het boksen. Daarvoor hadden wel een paar Koreanen als onderdeel van Japan een medaille gepakt. 50 atleten deden mee, ook bijvoorbeeld een voetbalteam dat in de kwartfinale met 12-0 van Zweden veloor. In Helsinki was het wat kariger, maar Sung-Jip haalde opnieuw brons. Voor Jung-Ho was er ook boksbrons. Verder was er onder andere een vierde plaats op de marathon, maar omdat de Koreanen niet deelnamen bij basketbal of voetbal was de delegatie kleiner. In deze beginjaren was het vooral boksen en gewichtheffen, ook in Melbourne werd in beide sporten een medaille gepakt. De boksmedaille werd ditmaal geupgrade naar zilver. Na 3 spelen met medailles lukte het in Rome niet. Kim Deuk-Bong sloeg geen deuk in een pakje boter in de kwartfinale en verloor zo als laatste bokser. Bij het gewichtheffen werd door een 4e plaats net de medailles gemist. In 1964 werd echter dubbel zilver behaald bij het boksen en gewichtheffen. In het land van de rijzende zon, de bakermat van de judo, stond dat onderdeel ook voor het eerst op het programma. Het leverde de Koreanen een extra medaille op. Kim pakte brons, zoals Kim heel vaak brons zou pakken. Toch bijzonder. Kim schijnt overigens goud te betekenen, dan is brons niet heel erg passend. Wisten jullie overigens dat tot 1997 Kim en Kim niet met elkaar mochten trouwen? De roots van deze personen lagen dan in ieder geval in hetzelfde gebied. Sinds 1997 mag het wel. Goed, genoeg over Koreaanse naamgeving. 1968 leverde louter boksmedailles op voor de 54 man tellende equipe, zilver en brons. In 1972 was het judo weer terug en pakte Korea zilver. Er was ook een 7e plaats bij het boogschieten, de sport die na vele jaren terug was op de Spelen.
Na veel moeizame jaren en veel zilver en brons was er in 1976 dan eindelijk goud. Yang worstelde zich naar de allereerste gouden medaille voor Zuid-Korea. Er was verder zilver en 2 brons bij het judo, nog eenmaal worstelbrons en de eerste teammedaille: Volleybal was sinds 1964 op de Spelen en leverde de eerste vrouwenmedaille op. Vier jaar daarvoor werd nog pikant met 3-0 verloren in de bronzen finale van de bovenbuur. Na afwezigheid in 1980 werd er uit een ander vaatje getapt. De volgende spelen zouden in Korea zijn, dan moet je laten zien dat je er wat van kunt. Ja, dat gebeurde. Er werd liefst 6x goud behaald, naast 6 zilver en 7 brons. Ja, veel landen deden niet mee. Maar hiermee haalde Zuid-Korea meteen de top 10. Er werd dubbel goud gehaald bij Judo en Worstelen en enkel goud bij boksen en, jawel, boogschieten. Het was niet meteen dat Zuid-Korea daar dominant was, maar dit zou niet meer weggegeven worden. Ook was er handbalzilver bij de dames en basketbal, het is toch opvallend dat Zuid-Korea vooral goed is in damesteamsporten. In Seoul zelf werd er nog maar een schepje bovenop gedaan: 12 goud, 10 zilver en 11 brons. Er was nu ook een teamcompetitie bij het boogschieten en die werden bij beide geslachten gewonnen, net als het individuele vrouwentoernooi. De toevoeging van Tafeltennis kwam het thuisland ook niet slecht uit getuige goud bij het herenenkel en damesdubbel. Het handbalzilver van LA werd gepromoveerd naar goud, ditmaal pakten de heren zilver. En ja, er zijn altijd nog de vechtsporten. Kim Soo-Nyung pakte dubbel goud bij het boogschieten en was daarmee wel de grote naam.
Soms zie je dan dat het minder gaat na thuisspelen, Zuid-Korea gelooft daar niet in. Wel was 12 goud dit keer niet goed voor een 4e plaats maar voor een 7e plaats op de medaillespiegel. Er werd voor het eerst atletiekgoud behaald, Hwang won op de marathon. Ditmaal was het Cho Youn-jeong die dubbel boogschietgoud pakte. En er was voor het eerst goud bij het gewichtheffen, schieten en de nieuwe sport badminton. Het badminton leverde meteen dubbel-dubbel, met dubbel goud op de dubbel. In 1996 ging het wel wat minder, slechts 7 goud met wel liefst 15 zilver. De handbaldomininantie was voorbij, de dames pakte nu slechts zilver. Het badminton en judo leverde dubbel goud op, en weer was er dubbel damesgoud bij het boogschieten. Kim Jyung-wook won individueel en daags daarna met het team. De vechtsporten, handbal, badminton en boogschieten leken uit te groeien tot de belangrijkste sporten. In 2000 kwam daar echter een traditionele vechtsport bij: Taekwondo. Leverde 3 goud, maar van de traditiesporten bleef alleen het boogschieten over. Daar werd wel in beide teamcompetities gewonnen en was er bij de dames zelfs een SWEEP. Moet je nagaan, Boogschieten is toch wel een potentiele sjooksport. Kim Soo-nyung was er in 1992 bij, in 1996 niet, maar nu weer wel. Zo kon zij haar 4e goud innen. Daarmee is ze de meest succesvolle boogschutter van Korea.
Zuid-Korea had zich inmiddels gesettled onderin de top 10 van de medaillespiegel. Met 9 goud was de score weer een stukje beter. Taekwondo was tweemaal succesvol en ook het badminton en tafeltennis leverden weer eens wat op. Het boogschieten was ook weer goed voor 3 goud. Bizar genoeg was het nog atlijd niet gelukt om het individuele herentoernooi te winnen. 2008 was daarin weer niet raak, maar wel werd er voor het eerst goud gepakt bij het zwemmen, niet echt een Koreaanse sport. We zien ze toch vooral bij vechtsporten, boogschieten en de Aziatische sporten als badminton en tafeltennis. Tae-Hwan Park won de 400 vrij. Verder was er dit keer een record van 13 goud, met maar liefst 4x taekwondogoud en honkbalgoud. Jin Jong-Oh pakte goud bij het 50m pistoolschieten waar hij 4 jaar geleden al zilver had gepakt. De meest succesvolle Olympiër voor Korea. Ja, er is ene Ahn, maar die heet tegenwoordig Viktor en haalde niet al zijn medailles voor Zuid-Korea, maar ook voor Rusland. Bij die ene wintersport waar de Koreaantjes ook altijd schroeien. In 2012 zou Jin zelfs dubbel goud pakken. Zijn beste Spelen.
In 2012 werd ook 13 goud gepakt. Nog altijd werd die magische 4x goud bij het boogschieten niet behaald. Ditmaal werd eindelijk goud gewonnen bij het herentoernooi, maar verloor het team in de halve finale. Het voetbalteam haalde verrassend brons toch niet de grootste namen. Shin-A-Lam werd 4e bij het schermen, maar zal niet snel vergeten worden vanwege haar sit-down na een hoop gedoe bij het schermen, waar Britte Heidemann een extra seconde kreeg terwijl de Koreaanse prioriteit had om naar de finale te gaan. Heidemann scoorde de treffer en ging door, maar de beelden van de zittende Shin waren wel het gesprek van de dag. De Schermequipe stond sowieso op punt met dubbel goud en Yang pakte het allereerste turngoud voor het land, dat zo af en toe zich ook iets meer laat zien op de traditionele sporten. In 2016 lukte dan eindelijk waar iedereen op zat te wachten: 4x goud voor Zuid-Korea. bij de dames en ook bij het herenteam. Daar kennen we deze beelden nog wel van.
In 2016 was de oogst best karig. 9 goud, maar ook nog eens maar 3 zilver. Zeker het judo was een beetje uitgehold. Jin haalde zijn vierde goud om de beste aller tijden te zijn. In Tokio was er opnieuw 4x boogschietgoud, maar omdat er 5 onderdelen waren geen clean sweep. Toch weer het herenboogschieten. Daarnaast kwamen er echter maar 2 gouden medailles. Niet één bij het taekwondo, voor het eerst. Dat is toch ook wel een drama. Het schermen leverde goud op en weer was er goud bij de sprong: Shin Jea-hwan. Het lijkt erop alsof Zuid-Korea een one-trick-pony begint te worden, terwijl niet zo lang geleden het juist een vrij veelzijdig land was dat meedeed om top 5 op de medaillespiegel.
Kan in 2024 het tij worden gekeerd? Teamsporten zoals handbal zijn niet meer het ding, het zal vooral van het boogschieten moeten komen. Daar zijn ze in de teamcompetities altijd favoriet en ook bij het individuele toernooi voor de dames wel. Het individuele herentoernooi zou ik Zuid-Korea niet voor opschrijven. Maar goed, ook het damesteam kan zomaar tegenvallen, op het WK vorig jaar lagen ze er vroeg uit. Het altijd onvoorspelbare boogschieten. Woo is op het moment een van de beste hoogspringers ter wereld, dus wellicht gaan we eindelijk weer atletiekgoud zien. Hwang is een goede 200m vrij-zwemmer, misschien kan hij in de voetsporen van Park treden. Ik denk dat goud daar echt mogelijk is. Verder zijn schermen en taekwondo altijd medaillekansen voor Zuid-Korea. Kan zo toch wel gewoon een gouden medaille of 8-10 worden, maar 6 kan ook weer als het even tegen zit.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
@KingRolandquote:
Dag -71: Zuid-Korea
Onze volgende bestemming is Azië. We gaan voor een tweeluik de komende twee dagen. vandaag Zuid, morgen Noord. Ziud-Korea is het meest kapitalistisch en ook het meest succesvol, al hoeft dat op de Spelen zeker niet altijd iets te zeggen. Afgesneden van de rest van de wereld doordat Noord-Korea tussen Zuid-Korea en China in ligt, en ook niet de beste verhoudingen met China en Japan. Hoge zelfmoordcijfers. Nee, Zuid-Korea is niet het walhalla. Maar ze laten het zo mooi lijken. Met K-pop een van de meest populaire niet-Engelstalige popstromingen. Lange tijd alleen maar gehandeld met China, daarna bezet door Japan. Na de vrijheid werd het land in tweeën gesplitst, een deel voor de Sovjets, een deel voor de VS. Was ooit bedoeld als tijdelijk. Ja, dat is niet helemaal gelukt. Eenmalig deed Korea mee als een gedeeld team bij het IJshockey. Verder, ja, niet. Thans, op de Spelen. Hier is de vlag waaronder het misschien ooit zou moeten gebeuren.
[ afbeelding ]
In 1948 deed Zuid-Korea als vrij land voor het eerst mee. Meteen was het raak met 2x brons, Kim Sung-Jip bij het gewichtheffen en Han Soe-Ann bij het boksen. Daarvoor hadden wel een paar Koreanen als onderdeel van Japan een medaille gepakt. 50 atleten deden mee, ook bijvoorbeeld een voetbalteam dat in de kwartfinale met 12-0 van Zweden veloor. In Helsinki was het wat kariger, maar Sung-Jip haalde opnieuw brons. Voor Jung-Ho was er ook boksbrons. Verder was er onder andere een vierde plaats op de marathon, maar omdat de Koreanen niet deelnamen bij basketbal of voetbal was de delegatie kleiner. In deze beginjaren was het vooral boksen en gewichtheffen, ook in Melbourne werd in beide sporten een medaille gepakt. De boksmedaille werd ditmaal geupgrade naar zilver. Na 3 spelen met medailles lukte het in Rome niet. Kim Deuk-Bong sloeg geen deuk in een pakje boter in de kwartfinale en verloor zo als laatste bokser. Bij het gewichtheffen werd door een 4e plaats net de medailles gemist. In 1964 werd echter dubbel zilver behaald bij het boksen en gewichtheffen. In het land van de rijzende zon, de bakermat van de judo, stond dat onderdeel ook voor het eerst op het programma. Het leverde de Koreanen een extra medaille op. Kim pakte brons, zoals Kim heel vaak brons zou pakken. Toch bijzonder. Kim schijnt overigens goud te betekenen, dan is brons niet heel erg passend. Wisten jullie overigens dat tot 1997 Kim en Kim niet met elkaar mochten trouwen? De roots van deze personen lagen dan in ieder geval in hetzelfde gebied. Sinds 1997 mag het wel. Goed, genoeg over Koreaanse naamgeving. 1968 leverde louter boksmedailles op voor de 54 man tellende equipe, zilver en brons. In 1972 was het judo weer terug en pakte Korea zilver. Er was ook een 7e plaats bij het boogschieten, de sport die na vele jaren terug was op de Spelen.
Na veel moeizame jaren en veel zilver en brons was er in 1976 dan eindelijk goud. Yang worstelde zich naar de allereerste gouden medaille voor Zuid-Korea. Er was verder zilver en 2 brons bij het judo, nog eenmaal worstelbrons en de eerste teammedaille: Volleybal was sinds 1964 op de Spelen en leverde de eerste vrouwenmedaille op. Vier jaar daarvoor werd nog pikant met 3-0 verloren in de bronzen finale van de bovenbuur. Na afwezigheid in 1980 werd er uit een ander vaatje getapt. De volgende spelen zouden in Korea zijn, dan moet je laten zien dat je er wat van kunt. Ja, dat gebeurde. Er werd liefst 6x goud behaald, naast 6 zilver en 7 brons. Ja, veel landen deden niet mee. Maar hiermee haalde Zuid-Korea meteen de top 10. Er werd dubbel goud gehaald bij Judo en Worstelen en enkel goud bij boksen en, jawel, boogschieten. Het was niet meteen dat Zuid-Korea daar dominant was, maar dit zou niet meer weggegeven worden. Ook was er handbalzilver bij de dames en basketbal, het is toch opvallend dat Zuid-Korea vooral goed is in damesteamsporten. In Seoul zelf werd er nog maar een schepje bovenop gedaan: 12 goud, 10 zilver en 11 brons. Er was nu ook een teamcompetitie bij het boogschieten en die werden bij beide geslachten gewonnen, net als het individuele vrouwentoernooi. De toevoeging van Tafeltennis kwam het thuisland ook niet slecht uit getuige goud bij het herenenkel en damesdubbel. Het handbalzilver van LA werd gepromoveerd naar goud, ditmaal pakten de heren zilver. En ja, er zijn altijd nog de vechtsporten. Kim Soo-Nyung pakte dubbel goud bij het boogschieten en was daarmee wel de grote naam.
Soms zie je dan dat het minder gaat na thuisspelen, Zuid-Korea gelooft daar niet in. Wel was 12 goud dit keer niet goed voor een 4e plaats maar voor een 7e plaats op de medaillespiegel. Er werd voor het eerst atletiekgoud behaald, Hwang won op de marathon. Ditmaal was het Cho Youn-jeong die dubbel boogschietgoud pakte. En er was voor het eerst goud bij het gewichtheffen, schieten en de nieuwe sport badminton. Het badminton leverde meteen dubbel-dubbel, met dubbel goud op de dubbel. In 1996 ging het wel wat minder, slechts 7 goud met wel liefst 15 zilver. De handbaldomininantie was voorbij, de dames pakte nu slechts zilver. Het badminton en judo leverde dubbel goud op, en weer was er dubbel damesgoud bij het boogschieten. Kim Jyung-wook won individueel en daags daarna met het team. De vechtsporten, handbal, badminton en boogschieten leken uit te groeien tot de belangrijkste sporten. In 2000 kwam daar echter een traditionele vechtsport bij: Taekwondo. Leverde 3 goud, maar van de traditiesporten bleef alleen het boogschieten over. Daar werd wel in beide teamcompetities gewonnen en was er bij de dames zelfs een SWEEP. Moet je nagaan, Boogschieten is toch wel een potentiele sjooksport. Kim Soo-nyung was er in 1992 bij, in 1996 niet, maar nu weer wel. Zo kon zij haar 4e goud innen. Daarmee is ze de meest succesvolle boogschutter van Korea.
[ afbeelding ]
Zuid-Korea had zich inmiddels gesettled onderin de top 10 van de medaillespiegel. Met 9 goud was de score weer een stukje beter. Taekwondo was tweemaal succesvol en ook het badminton en tafeltennis leverden weer eens wat op. Het boogschieten was ook weer goed voor 3 goud. Bizar genoeg was het nog atlijd niet gelukt om het individuele herentoernooi te winnen. 2008 was daarin weer niet raak, maar wel werd er voor het eerst goud gepakt bij het zwemmen, niet echt een Koreaanse sport. We zien ze toch vooral bij vechtsporten, boogschieten en de Aziatische sporten als badminton en tafeltennis. Tae-Hwan Park won de 400 vrij. Verder was er dit keer een record van 13 goud, met maar liefst 4x taekwondogoud en honkbalgoud. Jin Jong-Oh pakte goud bij het 50m pistoolschieten waar hij 4 jaar geleden al zilver had gepakt. De meest succesvolle Olympiër voor Korea. Ja, er is ene Ahn, maar die heet tegenwoordig Viktor en haalde niet al zijn medailles voor Zuid-Korea, maar ook voor Rusland. Bij die ene wintersport waar de Koreaantjes ook altijd schroeien. In 2012 zou Jin zelfs dubbel goud pakken. Zijn beste Spelen.
[ afbeelding ]
In 2012 werd ook 13 goud gepakt. Nog altijd werd die magische 4x goud bij het boogschieten niet behaald. Ditmaal werd eindelijk goud gewonnen bij het herentoernooi, maar verloor het team in de halve finale. Het voetbalteam haalde verrassend brons toch niet de grootste namen. Shin-A-Lam werd 4e bij het schermen, maar zal niet snel vergeten worden vanwege haar sit-down na een hoop gedoe bij het schermen, waar Britte Heidemann een extra seconde kreeg terwijl de Koreaanse prioriteit had om naar de finale te gaan. Heidemann scoorde de treffer en ging door, maar de beelden van de zittende Shin waren wel het gesprek van de dag. De Schermequipe stond sowieso op punt met dubbel goud en Yang pakte het allereerste turngoud voor het land, dat zo af en toe zich ook iets meer laat zien op de traditionele sporten. In 2016 lukte dan eindelijk waar iedereen op zat te wachten: 4x goud voor Zuid-Korea. bij de dames en ook bij het herenteam. Daar kennen we deze beelden nog wel van.
[ afbeelding ]
In 2016 was de oogst best karig. 9 goud, maar ook nog eens maar 3 zilver. Zeker het judo was een beetje uitgehold. Jin haalde zijn vierde goud om de beste aller tijden te zijn. In Tokio was er opnieuw 4x boogschietgoud, maar omdat er 5 onderdelen waren geen clean sweep. Toch weer het herenboogschieten. Daarnaast kwamen er echter maar 2 gouden medailles. Niet één bij het taekwondo, voor het eerst. Dat is toch ook wel een drama. Het schermen leverde goud op en weer was er goud bij de sprong: Shin Jea-hwan. Het lijkt erop alsof Zuid-Korea een one-trick-pony begint te worden, terwijl niet zo lang geleden het juist een vrij veelzijdig land was dat meedeed om top 5 op de medaillespiegel.
Kan in 2024 het tij worden gekeerd? Teamsporten zoals handbal zijn niet meer het ding, het zal vooral van het boogschieten moeten komen. Daar zijn ze in de teamcompetities altijd favoriet en ook bij het individuele toernooi voor de dames wel. Het individuele herentoernooi zou ik Zuid-Korea niet voor opschrijven. Maar goed, ook het damesteam kan zomaar tegenvallen, op het WK vorig jaar lagen ze er vroeg uit. Het altijd onvoorspelbare boogschieten. Woo is op het moment een van de beste hoogspringers ter wereld, dus wellicht gaan we eindelijk weer atletiekgoud zien. Hwang is een goede 200m vrij-zwemmer, misschien kan hij in de voetsporen van Park treden. Ik denk dat goud daar echt mogelijk is. Verder zijn schermen en taekwondo altijd medaillekansen voor Zuid-Korea. Kan zo toch wel gewoon een gouden medaille of 8-10 worden, maar 6 kan ook weer als het even tegen zit.
What can change the nature of a man?
Kijk, dit is een prachtpost.quote:
Dag -71: Zuid-Korea
Onze volgende bestemming is Azië. We gaan voor een tweeluik de komende twee dagen. vandaag Zuid, morgen Noord. Ziud-Korea is het meest kapitalistisch en ook het meest succesvol, al hoeft dat op de Spelen zeker niet altijd iets te zeggen. Afgesneden van de rest van de wereld doordat Noord-Korea tussen Zuid-Korea en China in ligt, en ook niet de beste verhoudingen met China en Japan. Hoge zelfmoordcijfers. Nee, Zuid-Korea is niet het walhalla. Maar ze laten het zo mooi lijken. Met K-pop een van de meest populaire niet-Engelstalige popstromingen. Lange tijd alleen maar gehandeld met China, daarna bezet door Japan. Na de vrijheid werd het land in tweeën gesplitst, een deel voor de Sovjets, een deel voor de VS. Was ooit bedoeld als tijdelijk. Ja, dat is niet helemaal gelukt. Eenmalig deed Korea mee als een gedeeld team bij het IJshockey. Verder, ja, niet. Thans, op de Spelen. Hier is de vlag waaronder het misschien ooit zou moeten gebeuren.
[ afbeelding ]
In 1948 deed Zuid-Korea als vrij land voor het eerst mee. Meteen was het raak met 2x brons, Kim Sung-Jip bij het gewichtheffen en Han Soe-Ann bij het boksen. Daarvoor hadden wel een paar Koreanen als onderdeel van Japan een medaille gepakt. 50 atleten deden mee, ook bijvoorbeeld een voetbalteam dat in de kwartfinale met 12-0 van Zweden veloor. In Helsinki was het wat kariger, maar Sung-Jip haalde opnieuw brons. Voor Jung-Ho was er ook boksbrons. Verder was er onder andere een vierde plaats op de marathon, maar omdat de Koreanen niet deelnamen bij basketbal of voetbal was de delegatie kleiner. In deze beginjaren was het vooral boksen en gewichtheffen, ook in Melbourne werd in beide sporten een medaille gepakt. De boksmedaille werd ditmaal geupgrade naar zilver. Na 3 spelen met medailles lukte het in Rome niet. Kim Deuk-Bong sloeg geen deuk in een pakje boter in de kwartfinale en verloor zo als laatste bokser. Bij het gewichtheffen werd door een 4e plaats net de medailles gemist. In 1964 werd echter dubbel zilver behaald bij het boksen en gewichtheffen. In het land van de rijzende zon, de bakermat van de judo, stond dat onderdeel ook voor het eerst op het programma. Het leverde de Koreanen een extra medaille op. Kim pakte brons, zoals Kim heel vaak brons zou pakken. Toch bijzonder. Kim schijnt overigens goud te betekenen, dan is brons niet heel erg passend. Wisten jullie overigens dat tot 1997 Kim en Kim niet met elkaar mochten trouwen? De roots van deze personen lagen dan in ieder geval in hetzelfde gebied. Sinds 1997 mag het wel. Goed, genoeg over Koreaanse naamgeving. 1968 leverde louter boksmedailles op voor de 54 man tellende equipe, zilver en brons. In 1972 was het judo weer terug en pakte Korea zilver. Er was ook een 7e plaats bij het boogschieten, de sport die na vele jaren terug was op de Spelen.
Na veel moeizame jaren en veel zilver en brons was er in 1976 dan eindelijk goud. Yang worstelde zich naar de allereerste gouden medaille voor Zuid-Korea. Er was verder zilver en 2 brons bij het judo, nog eenmaal worstelbrons en de eerste teammedaille: Volleybal was sinds 1964 op de Spelen en leverde de eerste vrouwenmedaille op. Vier jaar daarvoor werd nog pikant met 3-0 verloren in de bronzen finale van de bovenbuur. Na afwezigheid in 1980 werd er uit een ander vaatje getapt. De volgende spelen zouden in Korea zijn, dan moet je laten zien dat je er wat van kunt. Ja, dat gebeurde. Er werd liefst 6x goud behaald, naast 6 zilver en 7 brons. Ja, veel landen deden niet mee. Maar hiermee haalde Zuid-Korea meteen de top 10. Er werd dubbel goud gehaald bij Judo en Worstelen en enkel goud bij boksen en, jawel, boogschieten. Het was niet meteen dat Zuid-Korea daar dominant was, maar dit zou niet meer weggegeven worden. Ook was er handbalzilver bij de dames en basketbal, het is toch opvallend dat Zuid-Korea vooral goed is in damesteamsporten. In Seoul zelf werd er nog maar een schepje bovenop gedaan: 12 goud, 10 zilver en 11 brons. Er was nu ook een teamcompetitie bij het boogschieten en die werden bij beide geslachten gewonnen, net als het individuele vrouwentoernooi. De toevoeging van Tafeltennis kwam het thuisland ook niet slecht uit getuige goud bij het herenenkel en damesdubbel. Het handbalzilver van LA werd gepromoveerd naar goud, ditmaal pakten de heren zilver. En ja, er zijn altijd nog de vechtsporten. Kim Soo-Nyung pakte dubbel goud bij het boogschieten en was daarmee wel de grote naam.
Soms zie je dan dat het minder gaat na thuisspelen, Zuid-Korea gelooft daar niet in. Wel was 12 goud dit keer niet goed voor een 4e plaats maar voor een 7e plaats op de medaillespiegel. Er werd voor het eerst atletiekgoud behaald, Hwang won op de marathon. Ditmaal was het Cho Youn-jeong die dubbel boogschietgoud pakte. En er was voor het eerst goud bij het gewichtheffen, schieten en de nieuwe sport badminton. Het badminton leverde meteen dubbel-dubbel, met dubbel goud op de dubbel. In 1996 ging het wel wat minder, slechts 7 goud met wel liefst 15 zilver. De handbaldomininantie was voorbij, de dames pakte nu slechts zilver. Het badminton en judo leverde dubbel goud op, en weer was er dubbel damesgoud bij het boogschieten. Kim Jyung-wook won individueel en daags daarna met het team. De vechtsporten, handbal, badminton en boogschieten leken uit te groeien tot de belangrijkste sporten. In 2000 kwam daar echter een traditionele vechtsport bij: Taekwondo. Leverde 3 goud, maar van de traditiesporten bleef alleen het boogschieten over. Daar werd wel in beide teamcompetities gewonnen en was er bij de dames zelfs een SWEEP. Moet je nagaan, Boogschieten is toch wel een potentiele sjooksport. Kim Soo-nyung was er in 1992 bij, in 1996 niet, maar nu weer wel. Zo kon zij haar 4e goud innen. Daarmee is ze de meest succesvolle boogschutter van Korea.
[ afbeelding ]
Zuid-Korea had zich inmiddels gesettled onderin de top 10 van de medaillespiegel. Met 9 goud was de score weer een stukje beter. Taekwondo was tweemaal succesvol en ook het badminton en tafeltennis leverden weer eens wat op. Het boogschieten was ook weer goed voor 3 goud. Bizar genoeg was het nog atlijd niet gelukt om het individuele herentoernooi te winnen. 2008 was daarin weer niet raak, maar wel werd er voor het eerst goud gepakt bij het zwemmen, niet echt een Koreaanse sport. We zien ze toch vooral bij vechtsporten, boogschieten en de Aziatische sporten als badminton en tafeltennis. Tae-Hwan Park won de 400 vrij. Verder was er dit keer een record van 13 goud, met maar liefst 4x taekwondogoud en honkbalgoud. Jin Jong-Oh pakte goud bij het 50m pistoolschieten waar hij 4 jaar geleden al zilver had gepakt. De meest succesvolle Olympiër voor Korea. Ja, er is ene Ahn, maar die heet tegenwoordig Viktor en haalde niet al zijn medailles voor Zuid-Korea, maar ook voor Rusland. Bij die ene wintersport waar de Koreaantjes ook altijd schroeien. In 2012 zou Jin zelfs dubbel goud pakken. Zijn beste Spelen.
[ afbeelding ]
In 2012 werd ook 13 goud gepakt. Nog altijd werd die magische 4x goud bij het boogschieten niet behaald. Ditmaal werd eindelijk goud gewonnen bij het herentoernooi, maar verloor het team in de halve finale. Het voetbalteam haalde verrassend brons toch niet de grootste namen. Shin-A-Lam werd 4e bij het schermen, maar zal niet snel vergeten worden vanwege haar sit-down na een hoop gedoe bij het schermen, waar Britte Heidemann een extra seconde kreeg terwijl de Koreaanse prioriteit had om naar de finale te gaan. Heidemann scoorde de treffer en ging door, maar de beelden van de zittende Shin waren wel het gesprek van de dag. De Schermequipe stond sowieso op punt met dubbel goud en Yang pakte het allereerste turngoud voor het land, dat zo af en toe zich ook iets meer laat zien op de traditionele sporten. In 2016 lukte dan eindelijk waar iedereen op zat te wachten: 4x goud voor Zuid-Korea. bij de dames en ook bij het herenteam. Daar kennen we deze beelden nog wel van.
[ afbeelding ]
In 2016 was de oogst best karig. 9 goud, maar ook nog eens maar 3 zilver. Zeker het judo was een beetje uitgehold. Jin haalde zijn vierde goud om de beste aller tijden te zijn. In Tokio was er opnieuw 4x boogschietgoud, maar omdat er 5 onderdelen waren geen clean sweep. Toch weer het herenboogschieten. Daarnaast kwamen er echter maar 2 gouden medailles. Niet één bij het taekwondo, voor het eerst. Dat is toch ook wel een drama. Het schermen leverde goud op en weer was er goud bij de sprong: Shin Jea-hwan. Het lijkt erop alsof Zuid-Korea een one-trick-pony begint te worden, terwijl niet zo lang geleden het juist een vrij veelzijdig land was dat meedeed om top 5 op de medaillespiegel.
Kan in 2024 het tij worden gekeerd? Teamsporten zoals handbal zijn niet meer het ding, het zal vooral van het boogschieten moeten komen. Daar zijn ze in de teamcompetities altijd favoriet en ook bij het individuele toernooi voor de dames wel. Het individuele herentoernooi zou ik Zuid-Korea niet voor opschrijven. Maar goed, ook het damesteam kan zomaar tegenvallen, op het WK vorig jaar lagen ze er vroeg uit. Het altijd onvoorspelbare boogschieten. Woo is op het moment een van de beste hoogspringers ter wereld, dus wellicht gaan we eindelijk weer atletiekgoud zien. Hwang is een goede 200m vrij-zwemmer, misschien kan hij in de voetsporen van Park treden. Ik denk dat goud daar echt mogelijk is. Verder zijn schermen en taekwondo altijd medaillekansen voor Zuid-Korea. Kan zo toch wel gewoon een gouden medaille of 8-10 worden, maar 6 kan ook weer als het even tegen zit.
graag op anoniem
Dag -70: Noord-Korea
Un dit land weten we niets, dus een introductie is eigenlijk niet nodig. Niet Zuid-Koreaanse praktijken.
Noord-Korea deed voor het eerst mee op de winterspelen van 1964 en pakte toen zilver, eerder dan Zuid-Korea deed. Na deze schaatsmedaille was er alleen nog een shorttrackmedaille in 1992, maar genoeg in de zomer. In Munchen werden 37 atleten gestuurd. Noord-Korea heeft een nog sterkere focus op vechtsporten, maar het was schutter Ri die goud pakte op de 50m geweer liggend in Munchen. Pikant was ook de 3-0 overwinning op de zuiderbuur in de bronzen finale bij het volleybal. 1 goud, 1 zilver en 3 brons. 4 jaar later bleef het bij boksgoud en bokszilver. Overigens haalde Noord-Korea toen gewoon een 4e plaats bij het boogschieten. 1980 was de laatste ronde van de eerste deelname, leverde dubbel worstelzilver op, brons en zilver bij het gewichtheffen en boksbrons. Typische sporten. Opnieuw was er een 5e plaats bij het boogschieten. Korea heeft daar toch wel een algemene traditie, zo te zien.
Het zal niemand verbazen dat Noord-Korea niet meedeed in Amerika. Het zal niemand verbazen dat Noord-Korea niet meedeed in Zuid-Korea. We zijn dus alweer in Barcelona, waar 4x goud werd gewonnen, een van de betere resultaten voor Noord-Korea. Pae won turngoud, een stuk eerder dan Zuid-Korea dat zou doen. Er was 2x worstelgoud. Kim de tweede, oh nee, Kim Il, was 1 van de 2 gelauwerden. Het laatste goud was boksgoud. Hier zien we Pae bezig op het paard voltige. 8 jaar na zijn goud, maar goed, veel beelden van Noord-Korea zijn er niet.
In 1992 werd er ook 5 brons gehaald. In 1996 was dat het aantal van de volledige productie: Wel 2 in goud en 1 in zilver. Kim II pakte zijn tweede goud, een van de twee Noord-Koreanen met dubbel goud. Er was ook judogoud. Daarna liep het aantal goud terug, geen goud in Sydney of Athene. Wel 1 zilver en 3 brons om 4 zilver en 1 brons. Zoals gebruikelijk bij de vechtsporten en de krachtsporten. In 2008 was er wel weer dubbel goud: Pak pakte goud bij het gewichtheffen en turnen is de enige grote sport op de Spelen waar Noord-Korea echt meedoet: Hong pakte spronggoud. 2012 was weer echt succesvol met 4 goud en 3 brons in totaal, vooral met de gewichthefequipe die 3 goud en 2 brons pakte. Gewichtheffen is in recente tijden toch wel zo'n beetje de belangrijkste sport. Rim Jong-Sim wist in Rio opnieuw goud te pakken. Rim Jong Sim kent echt geen grenzen, stond ooit met een totaal kapotte arm lekker te liften op een WK.
En dat was het dan. Noord-Korea was er in Tokio niet bij. Japan is al geen vriend van Noord-Korea, maar covid betekende dat Noord-Korea van de wereld verdween. Echt verdween, nog meer dan normaal. Geen No-Ko in Tokio, jammer. Nu zijn ze er wel weer bij, maar we weten eigenlijk weinig. Zo lang in isolatie hebben Noord-Koreaanse atleten zich helemaal vol kunnen proppen, luxe die zelfs de Russen niet hadden. Daarentegen zijn er ook veel sporten waar Noord-Korea zich niet voor kon kwalificeren. Ik noem een gewichtheffen. Ik hoop dat dat niet een al te oneerlijk speelveld levert, want ik wil eigenlijk wel een beetje voor Noord-Korea juichen. Maar dit kunnen door het gemis aan kwalificatiespots ook wel weer moeilijke spelen worden. Het zal vooral wennen zijn, de terugkeer van Noord-Korea.
Un dit land weten we niets, dus een introductie is eigenlijk niet nodig. Niet Zuid-Koreaanse praktijken.
Noord-Korea deed voor het eerst mee op de winterspelen van 1964 en pakte toen zilver, eerder dan Zuid-Korea deed. Na deze schaatsmedaille was er alleen nog een shorttrackmedaille in 1992, maar genoeg in de zomer. In Munchen werden 37 atleten gestuurd. Noord-Korea heeft een nog sterkere focus op vechtsporten, maar het was schutter Ri die goud pakte op de 50m geweer liggend in Munchen. Pikant was ook de 3-0 overwinning op de zuiderbuur in de bronzen finale bij het volleybal. 1 goud, 1 zilver en 3 brons. 4 jaar later bleef het bij boksgoud en bokszilver. Overigens haalde Noord-Korea toen gewoon een 4e plaats bij het boogschieten. 1980 was de laatste ronde van de eerste deelname, leverde dubbel worstelzilver op, brons en zilver bij het gewichtheffen en boksbrons. Typische sporten. Opnieuw was er een 5e plaats bij het boogschieten. Korea heeft daar toch wel een algemene traditie, zo te zien.
Het zal niemand verbazen dat Noord-Korea niet meedeed in Amerika. Het zal niemand verbazen dat Noord-Korea niet meedeed in Zuid-Korea. We zijn dus alweer in Barcelona, waar 4x goud werd gewonnen, een van de betere resultaten voor Noord-Korea. Pae won turngoud, een stuk eerder dan Zuid-Korea dat zou doen. Er was 2x worstelgoud. Kim de tweede, oh nee, Kim Il, was 1 van de 2 gelauwerden. Het laatste goud was boksgoud. Hier zien we Pae bezig op het paard voltige. 8 jaar na zijn goud, maar goed, veel beelden van Noord-Korea zijn er niet.
In 1992 werd er ook 5 brons gehaald. In 1996 was dat het aantal van de volledige productie: Wel 2 in goud en 1 in zilver. Kim II pakte zijn tweede goud, een van de twee Noord-Koreanen met dubbel goud. Er was ook judogoud. Daarna liep het aantal goud terug, geen goud in Sydney of Athene. Wel 1 zilver en 3 brons om 4 zilver en 1 brons. Zoals gebruikelijk bij de vechtsporten en de krachtsporten. In 2008 was er wel weer dubbel goud: Pak pakte goud bij het gewichtheffen en turnen is de enige grote sport op de Spelen waar Noord-Korea echt meedoet: Hong pakte spronggoud. 2012 was weer echt succesvol met 4 goud en 3 brons in totaal, vooral met de gewichthefequipe die 3 goud en 2 brons pakte. Gewichtheffen is in recente tijden toch wel zo'n beetje de belangrijkste sport. Rim Jong-Sim wist in Rio opnieuw goud te pakken. Rim Jong Sim kent echt geen grenzen, stond ooit met een totaal kapotte arm lekker te liften op een WK.
En dat was het dan. Noord-Korea was er in Tokio niet bij. Japan is al geen vriend van Noord-Korea, maar covid betekende dat Noord-Korea van de wereld verdween. Echt verdween, nog meer dan normaal. Geen No-Ko in Tokio, jammer. Nu zijn ze er wel weer bij, maar we weten eigenlijk weinig. Zo lang in isolatie hebben Noord-Koreaanse atleten zich helemaal vol kunnen proppen, luxe die zelfs de Russen niet hadden. Daarentegen zijn er ook veel sporten waar Noord-Korea zich niet voor kon kwalificeren. Ik noem een gewichtheffen. Ik hoop dat dat niet een al te oneerlijk speelveld levert, want ik wil eigenlijk wel een beetje voor Noord-Korea juichen. Maar dit kunnen door het gemis aan kwalificatiespots ook wel weer moeilijke spelen worden. Het zal vooral wennen zijn, de terugkeer van Noord-Korea.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -69: Grenada
Op naar Grenada. Een van de kleinste succesvolle landen op de Spelen. Geen groot land ook. Het op tien na kleinste land ter wereld, om precies te zijn. Maar toch niet medailleloos. Nauru, Bangladesh, India, eat your heart out. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Het riedeltje kun je soms wel heel simpel afspelen he? In 1974 werd het land onafhankelijk. Daarna was het tijd voor een paar staatsgrepen. Tsja. Amerika besloot dan maar in te grijpen, want Amerika bepaalt. Daarna werd het wel wat beter in het land. In 1984 kwam toen ook voor het eerst deelname bij de Spelen.
Net als veel Afrikaanse en Caraibische landen was het van origine Atletiek en Boksen wat de klok slaat. Bernard Wilson was de beste: Hij haalde zowaar de kwartfinale als enige van de vier boksers. De twee atleten haalden het niet om verder te komen dan de heats. De 800 meter en verspringen, wel typisch onderdelen die je verwacht bij zo'n land. Toch is een delgeatie van 6 heel wat. Wilson was er in Seoul niet meer bij, 4 andere boksers kwamen niet verder dan de laatste 16. Er waren twee dames, eentje op de marathon en eentje op de 200 en 400 meter. De eerste Olympische finale leverde plaats 62 op.
Na Seoul werd het boksen wat afgeschaafd. Grenada zat aan de verkeerde kant. Er werden enkel atleten gestuurd, vier heren. Op de 100, 400 en verspringen mannen waren de heats het eindstation, dit gold ook voor de dames. Het jaar daarna was de delegatie nog wat kariger. Nouja, er werden meer mensen gestuurd: 5 atleten. Een viertal deed alleen mee op de 400 meter-estafette voor de heren. De vijfde bij het verspringen. Overigens werd de 4x4 ploeg gediskwalificeerd. 80% van de deelnemers dus, ach.
De 400 meter is de afstand van Grenada, ook getuige de dubbele 400-deelname in Sydney. Bij de heren en dames een deelnemer, de enige atleten voor Grenada dat jaar. Verder was er een zwemmer, ene Hughes. Hij wist de 50 meter in 25 seconden te zwemmen. Ranomi zou dat wat traag vinden, maar in de exotenserie doe je dan mee. In 2004 waren er weer 2 zwemmers, het zal niemand verbazen dat het weinig succes opleverde. Maar op de atletiekbaan begon er zich wat af te tekenen. Randy Lewis kwam niet ver bij het hinkstapspringen, maar er werd op de 400 meter voor dames én heren de halve finale gehaald. Bij de dames was het daarna klaar, maar indoorkampioen Alleyne Francique haalde zelfs de finale en werd daar 4e. Grenada stond op de kaart.
Na dit succes werden er in Beijing 8 Atleten gestuurd. Ook nog een bokser erbij, Moet niet gekker worden, voor het eerst sinds 88. Geen succes aldaar, maar ook op de atletiekbaan was het minder. Francique kwam niet door de heats, net als de andere 400 meter lopers. Bij de heren was er een tweede, bij de dames ook eentje. Wel werd er de halve finale bereikt op de 800 meter door Neisha Thomas. Daar slechts 7e en exit. 2012 leverde drie sporten voor Grenada. Een zwemmer om de series mee op te vullen en een taekwondoka die de eerste ronde en eerste herkansing niet overleefde. Maar de atletiek zat anders in elkaar. Daar is er de 400 meter en die 400 meter is het onderdeel van Kirani James. 1 in zijn heat. 1 in zijn halve finale. 1 in zijn finale. Ja, goud voor Grenada. 43.94, geen slechte tijd. Bij de decathlon finishte Kurt Felix niet, zoals wel vaker gebeurt bij dat onderdeel. De dames haalden wel twee halve finales, maar eindigden daar achterin. In 2016 was de groep atleten kleiner, slechts 7. De belangrijkste onderdelen: 400 meter en decathlon. Felix en Victor werden 9e en 16e op de tienkamp, James pakte ditmaal zilver.
James was overigens niet alleen. Landgenoot Taplin won zijn heat én semi, maar moest het doen met een 7e plaats in de 400 meter-finale. De enige atletiekdame was Beckles, die op de 400 geen halve finale haalde. Afgelopen editie voltooide James zijn collectie. 3e. Alle kleuren heeft Grenada nu gezien. Lindon Victor werd de 4e voor Grenada met een Olympisch diploma. 7e op de tienkamp. Verder werd er een keer met de speer geworpen en waren er twee zwemmers. Anderson Peters is de naam van de speerwerper.
Waarom zeg ik dat? Nou, er zijn 3 atleten uit Grenada gekwalificeerd. Eentje pakte goud in Eugene en dat was speerwerper Peters. Kan hem over de 90 meter plaatsen. Overigens had hij in 2019 ook al goud gepakt op het WK, maar vorige Spelen gooide hij slechts 80 meter in de kwalificatie. Was eigenlijk gewoon tegenvallend, geen top 12 en naar huis zinder finale. Maar goed, met 90 meter dan ben je een medaillekans. Moet je nu wel de finale halen. Kirani James geloof ik niet meer in, maar is er gewoon bij op de 400 meter. Ik zeg 5e, maar kan zomaar toch mee zitten en een medaille worden. Lindon Victor kan 8800 punten pakken op de tienkamp als hij een goede dag heeft. Ja, als dat lukt dan is het misschien wel goed voor goud, maar de concurrentie is zo bizar dat je ook met 8700 4e kunt worden. En bij de tienkamp is het altijd maar de vraag... fitheid, pieken, maak je geen foutje. Maar goed, 3 atleten, 3 medaillekansen. Je zou voor minder.
Op naar Grenada. Een van de kleinste succesvolle landen op de Spelen. Geen groot land ook. Het op tien na kleinste land ter wereld, om precies te zijn. Maar toch niet medailleloos. Nauru, Bangladesh, India, eat your heart out. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Het riedeltje kun je soms wel heel simpel afspelen he? In 1974 werd het land onafhankelijk. Daarna was het tijd voor een paar staatsgrepen. Tsja. Amerika besloot dan maar in te grijpen, want Amerika bepaalt. Daarna werd het wel wat beter in het land. In 1984 kwam toen ook voor het eerst deelname bij de Spelen.
Net als veel Afrikaanse en Caraibische landen was het van origine Atletiek en Boksen wat de klok slaat. Bernard Wilson was de beste: Hij haalde zowaar de kwartfinale als enige van de vier boksers. De twee atleten haalden het niet om verder te komen dan de heats. De 800 meter en verspringen, wel typisch onderdelen die je verwacht bij zo'n land. Toch is een delgeatie van 6 heel wat. Wilson was er in Seoul niet meer bij, 4 andere boksers kwamen niet verder dan de laatste 16. Er waren twee dames, eentje op de marathon en eentje op de 200 en 400 meter. De eerste Olympische finale leverde plaats 62 op.
Na Seoul werd het boksen wat afgeschaafd. Grenada zat aan de verkeerde kant. Er werden enkel atleten gestuurd, vier heren. Op de 100, 400 en verspringen mannen waren de heats het eindstation, dit gold ook voor de dames. Het jaar daarna was de delegatie nog wat kariger. Nouja, er werden meer mensen gestuurd: 5 atleten. Een viertal deed alleen mee op de 400 meter-estafette voor de heren. De vijfde bij het verspringen. Overigens werd de 4x4 ploeg gediskwalificeerd. 80% van de deelnemers dus, ach.
De 400 meter is de afstand van Grenada, ook getuige de dubbele 400-deelname in Sydney. Bij de heren en dames een deelnemer, de enige atleten voor Grenada dat jaar. Verder was er een zwemmer, ene Hughes. Hij wist de 50 meter in 25 seconden te zwemmen. Ranomi zou dat wat traag vinden, maar in de exotenserie doe je dan mee. In 2004 waren er weer 2 zwemmers, het zal niemand verbazen dat het weinig succes opleverde. Maar op de atletiekbaan begon er zich wat af te tekenen. Randy Lewis kwam niet ver bij het hinkstapspringen, maar er werd op de 400 meter voor dames én heren de halve finale gehaald. Bij de dames was het daarna klaar, maar indoorkampioen Alleyne Francique haalde zelfs de finale en werd daar 4e. Grenada stond op de kaart.
Na dit succes werden er in Beijing 8 Atleten gestuurd. Ook nog een bokser erbij, Moet niet gekker worden, voor het eerst sinds 88. Geen succes aldaar, maar ook op de atletiekbaan was het minder. Francique kwam niet door de heats, net als de andere 400 meter lopers. Bij de heren was er een tweede, bij de dames ook eentje. Wel werd er de halve finale bereikt op de 800 meter door Neisha Thomas. Daar slechts 7e en exit. 2012 leverde drie sporten voor Grenada. Een zwemmer om de series mee op te vullen en een taekwondoka die de eerste ronde en eerste herkansing niet overleefde. Maar de atletiek zat anders in elkaar. Daar is er de 400 meter en die 400 meter is het onderdeel van Kirani James. 1 in zijn heat. 1 in zijn halve finale. 1 in zijn finale. Ja, goud voor Grenada. 43.94, geen slechte tijd. Bij de decathlon finishte Kurt Felix niet, zoals wel vaker gebeurt bij dat onderdeel. De dames haalden wel twee halve finales, maar eindigden daar achterin. In 2016 was de groep atleten kleiner, slechts 7. De belangrijkste onderdelen: 400 meter en decathlon. Felix en Victor werden 9e en 16e op de tienkamp, James pakte ditmaal zilver.
James was overigens niet alleen. Landgenoot Taplin won zijn heat én semi, maar moest het doen met een 7e plaats in de 400 meter-finale. De enige atletiekdame was Beckles, die op de 400 geen halve finale haalde. Afgelopen editie voltooide James zijn collectie. 3e. Alle kleuren heeft Grenada nu gezien. Lindon Victor werd de 4e voor Grenada met een Olympisch diploma. 7e op de tienkamp. Verder werd er een keer met de speer geworpen en waren er twee zwemmers. Anderson Peters is de naam van de speerwerper.
Waarom zeg ik dat? Nou, er zijn 3 atleten uit Grenada gekwalificeerd. Eentje pakte goud in Eugene en dat was speerwerper Peters. Kan hem over de 90 meter plaatsen. Overigens had hij in 2019 ook al goud gepakt op het WK, maar vorige Spelen gooide hij slechts 80 meter in de kwalificatie. Was eigenlijk gewoon tegenvallend, geen top 12 en naar huis zinder finale. Maar goed, met 90 meter dan ben je een medaillekans. Moet je nu wel de finale halen. Kirani James geloof ik niet meer in, maar is er gewoon bij op de 400 meter. Ik zeg 5e, maar kan zomaar toch mee zitten en een medaille worden. Lindon Victor kan 8800 punten pakken op de tienkamp als hij een goede dag heeft. Ja, als dat lukt dan is het misschien wel goed voor goud, maar de concurrentie is zo bizar dat je ook met 8700 4e kunt worden. En bij de tienkamp is het altijd maar de vraag... fitheid, pieken, maak je geen foutje. Maar goed, 3 atleten, 3 medaillekansen. Je zou voor minder.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Deze post moet ik uiteraard geliked hebbenquote:
Dag -69: Grenada
Op naar Grenada. Een van de kleinste succesvolle landen op de Spelen. Geen groot land ook. Het op tien na kleinste land ter wereld, om precies te zijn. Maar toch niet medailleloos. Nauru, Bangladesh, India, eat your heart out. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Het riedeltje kun je soms wel heel simpel afspelen he? In 1974 werd het land onafhankelijk. Daarna was het tijd voor een paar staatsgrepen. Tsja. Amerika besloot dan maar in te grijpen, want Amerika bepaalt. Daarna werd het wel wat beter in het land. In 1984 kwam toen ook voor het eerst deelname bij de Spelen.
[ afbeelding ]
Net als veel Afrikaanse en Caraibische landen was het van origine Atletiek en Boksen wat de klok slaat. Bernard Wilson was de beste: Hij haalde zowaar de kwartfinale als enige van de vier boksers. De twee atleten haalden het niet om verder te komen dan de heats. De 800 meter en verspringen, wel typisch onderdelen die je verwacht bij zo'n land. Toch is een delgeatie van 6 heel wat. Wilson was er in Seoul niet meer bij, 4 andere boksers kwamen niet verder dan de laatste 16. Er waren twee dames, eentje op de marathon en eentje op de 200 en 400 meter. De eerste Olympische finale leverde plaats 62 op.
Na Seoul werd het boksen wat afgeschaafd. Grenada zat aan de verkeerde kant. Er werden enkel atleten gestuurd, vier heren. Op de 100, 400 en verspringen mannen waren de heats het eindstation, dit gold ook voor de dames. Het jaar daarna was de delegatie nog wat kariger. Nouja, er werden meer mensen gestuurd: 5 atleten. Een viertal deed alleen mee op de 400 meter-estafette voor de heren. De vijfde bij het verspringen. Overigens werd de 4x4 ploeg gediskwalificeerd. 80% van de deelnemers dus, ach.
De 400 meter is de afstand van Grenada, ook getuige de dubbele 400-deelname in Sydney. Bij de heren en dames een deelnemer, de enige atleten voor Grenada dat jaar. Verder was er een zwemmer, ene Hughes. Hij wist de 50 meter in 25 seconden te zwemmen. Ranomi zou dat wat traag vinden, maar in de exotenserie doe je dan mee. In 2004 waren er weer 2 zwemmers, het zal niemand verbazen dat het weinig succes opleverde. Maar op de atletiekbaan begon er zich wat af te tekenen. Randy Lewis kwam niet ver bij het hinkstapspringen, maar er werd op de 400 meter voor dames én heren de halve finale gehaald. Bij de dames was het daarna klaar, maar indoorkampioen Alleyne Francique haalde zelfs de finale en werd daar 4e. Grenada stond op de kaart.
[ afbeelding ]
Na dit succes werden er in Beijing 8 Atleten gestuurd. Ook nog een bokser erbij, Moet niet gekker worden, voor het eerst sinds 88. Geen succes aldaar, maar ook op de atletiekbaan was het minder. Francique kwam niet door de heats, net als de andere 400 meter lopers. Bij de heren was er een tweede, bij de dames ook eentje. Wel werd er de halve finale bereikt op de 800 meter door Neisha Thomas. Daar slechts 7e en exit. 2012 leverde drie sporten voor Grenada. Een zwemmer om de series mee op te vullen en een taekwondoka die de eerste ronde en eerste herkansing niet overleefde. Maar de atletiek zat anders in elkaar. Daar is er de 400 meter en die 400 meter is het onderdeel van Kirani James. 1 in zijn heat. 1 in zijn halve finale. 1 in zijn finale. Ja, goud voor Grenada. 43.94, geen slechte tijd. Bij de decathlon finishte Kurt Felix niet, zoals wel vaker gebeurt bij dat onderdeel. De dames haalden wel twee halve finales, maar eindigden daar achterin. In 2016 was de groep atleten kleiner, slechts 7. De belangrijkste onderdelen: 400 meter en decathlon. Felix en Victor werden 9e en 16e op de tienkamp, James pakte ditmaal zilver.
[ afbeelding ]
James was overigens niet alleen. Landgenoot Taplin won zijn heat én semi, maar moest het doen met een 7e plaats in de 400 meter-finale. De enige atletiekdame was Beckles, die op de 400 geen halve finale haalde. Afgelopen editie voltooide James zijn collectie. 3e. Alle kleuren heeft Grenada nu gezien. Lindon Victor werd de 4e voor Grenada met een Olympisch diploma. 7e op de tienkamp. Verder werd er een keer met de speer geworpen en waren er twee zwemmers. Anderson Peters is de naam van de speerwerper.
Waarom zeg ik dat? Nou, er zijn 3 atleten uit Grenada gekwalificeerd. Eentje pakte goud in Eugene en dat was speerwerper Peters. Kan hem over de 90 meter plaatsen. Overigens had hij in 2019 ook al goud gepakt op het WK, maar vorige Spelen gooide hij slechts 80 meter in de kwalificatie. Was eigenlijk gewoon tegenvallend, geen top 12 en naar huis zinder finale. Maar goed, met 90 meter dan ben je een medaillekans. Moet je nu wel de finale halen. Kirani James geloof ik niet meer in, maar is er gewoon bij op de 400 meter. Ik zeg 5e, maar kan zomaar toch mee zitten en een medaille worden. Lindon Victor kan 8800 punten pakken op de tienkamp als hij een goede dag heeft. Ja, als dat lukt dan is het misschien wel goed voor goud, maar de concurrentie is zo bizar dat je ook met 8700 4e kunt worden. En bij de tienkamp is het altijd maar de vraag... fitheid, pieken, maak je geen foutje. Maar goed, 3 atleten, 3 medaillekansen. Je zou voor minder.
Buren wordt doorgeschoven naar morgen
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Dag -68: Burkina Faso
Opper-volta. Zowaar een keer geen eigendom van Groot-Brittannië, maar vroeger van Frankrijk. In 1984 veranderde de naam naar Burkina Faso, nadat het land al een tijdje onafhankelijk was. Qua grootte is het niet eens zo klein, toch maar mooi meer inwoners dan Nederland. Maar ja, ook veel armer. Ouagadogou is wel een van de mooiste namen van hoofdsteden ter wereld. Voor vandaag doen we de vlag van Opper-Volta. Niet de spannendste vlag.
In 1972 deed het land eenmalig mee als Opper-Volta. André Bicaba liep de 100 meter in 10.71, maar dat was uiteraard niet genoeg om de heats te overleven. Zoals zovelen was het land onderdeel van de Afrikaanse boycot in 1976 en daarna keerde het land pas in 1988 terug. Er werden toen 2 boksers en 4 atleten gestuurd. De boksers kwamen niet tot de kwartfinale en ook de hoogspringer kwam niet ver. Bij het atletiek waren er verder 2 heren en 1 dame die de 100 én 200 meter liepen. Harouna Pale overleefde zelfs de eerste ronde op de 200 meter. Vier jaar later lukte dat niet en ook de andere hardloper die nu de 100 meter mocht doen had geen succes. Ook het verspringen en judo leverde geen succes. Boksen was er in Barcelona niet meer bij.
De sprint werd in Atlanta gelaten voor wat het was: Burkina Faso ging springen. Beide geslachten hoog, een man hoog en een vrouw drievoudig op de hinkstapsprong. Oh, en verder nog weer een bokser die meteen verloor. De atletiekheren behaalden allebei geen resultaat. In Sydney werd toch weer gekozen voor de 100 meter. Daar werd niet veel succes behaald, gewoon 7e en 8e in de heats. 10.6 bij de heren was wel een tiende sneller dan de Burkinees in 1972. Verder was er een bokser die een rondje won en zo tot de laatste 16 kwam, en een judoka die er meteen uit lag. In Athene werd er zelfs een zwemmer van stal gehaald, maar ja, daar geldt bij dit soort landen wel echt het credo 'meedoen is belangrijker dan winnen'. Naast de verplichte judoka waren er ook weer 3 atleten. Olivier Sanou sprong in 1996 nog hoog, maar was nu een hinkstapspringer. Nog steeds niet veel succes buiten Afrika, op de Spelen was het niet kansrijk. Idrissa Sanou deed het op de 100 meter beter dan 4 jaar ervoor en overleefde een rondje. Verder was er een hordenloopster op de 400 horden. In 2008 bleven Idrissa Sanou en hordenloopster Soulama als twee atleten over. Soulama haalde zowaar de halve finale op de 400 meter.
In 2008 werd er ook weer een nieuwe sport gevonden: Schermen. Net als de judoka van dienst in dat jaar werd deze meteen uitgeschakeld. Ook waren er weer twee zwemmers bij. Maar goed, een halve finale was een mooi resultaat. In 2012 was daar Gerard Kobeane die op de 100 meter een rondje overleefde, bij de dames was de enige atleet Marthe Koala, die liep op de 100 horden maar dat werd geen doorslaand succes. 13.91 is op de zevenkamp al geen bijzonder resultaat, dus een exit in de heats lag voor de hand. De judoka van dienst kwam zowaar op voorsprong tegen Willeboordse, hebben wij weer. Maar goed, dat werd snel teniet gedaan door een ippon. Daarnaast waren er 2 zwemmers. In 2016 waren er opnieuw twee zwemmers een judoka en twee atleten. Koala mocht opnieuw de 100 horden doen. Hughes Zango mocht het proberen op de hinkstapsprong. 34e, tsja. In 2020 was er de grootste delegatie ooit. 7 deelnemers liefst. De twee Ouedraogos mochten het zwembad in. Deden ze in 2012 ook al. Het is overigens geen familie. Naast nederlagen bij het judo taekwondo was er dit keer iemand die niet finishte bij het wielrennen. Marthe Koala was er ook weer bij, die mocht deze keer ook de zevenkamp doen. In ieder geval lukte het om in de buurt te komen van de 13 seconden bij het hordenlopen. Helaas maakte ze de zevenkamp niet af, jammer. Gelukkig was daar Hugues Zango. Kwalificeerde zich als 12e voor de hinkstapsprong. 16.83 was net genoeg. Gelukkig ging het in de finale een stuk beter. 17.47 was nét genoeg voor een bronzen medaille. Ja, U leest het goed. Burkina Faso van de nul af.
Zango en Koala doen in 2024 ook weer mee. Zango is gewoon weer kansrijk voor een medaille. Pakte goud afgelopen WK en afgelopen WK indoor. Koala doet deze keer overigens mee op verspringen, ook een van haar beste onderdelen tijdens de zevenkamp. Verder zijn er twee Taekwondokas. Bij die sport kan ik het kort houden: Als je meedoet heb je kans. Al lijkt het me onwaarschijnlijk. Maar goed, Burkina Faso kan dus voor het eerst goud halen. Gaat dat lukken? Wie weet.
Opper-volta. Zowaar een keer geen eigendom van Groot-Brittannië, maar vroeger van Frankrijk. In 1984 veranderde de naam naar Burkina Faso, nadat het land al een tijdje onafhankelijk was. Qua grootte is het niet eens zo klein, toch maar mooi meer inwoners dan Nederland. Maar ja, ook veel armer. Ouagadogou is wel een van de mooiste namen van hoofdsteden ter wereld. Voor vandaag doen we de vlag van Opper-Volta. Niet de spannendste vlag.
In 1972 deed het land eenmalig mee als Opper-Volta. André Bicaba liep de 100 meter in 10.71, maar dat was uiteraard niet genoeg om de heats te overleven. Zoals zovelen was het land onderdeel van de Afrikaanse boycot in 1976 en daarna keerde het land pas in 1988 terug. Er werden toen 2 boksers en 4 atleten gestuurd. De boksers kwamen niet tot de kwartfinale en ook de hoogspringer kwam niet ver. Bij het atletiek waren er verder 2 heren en 1 dame die de 100 én 200 meter liepen. Harouna Pale overleefde zelfs de eerste ronde op de 200 meter. Vier jaar later lukte dat niet en ook de andere hardloper die nu de 100 meter mocht doen had geen succes. Ook het verspringen en judo leverde geen succes. Boksen was er in Barcelona niet meer bij.
De sprint werd in Atlanta gelaten voor wat het was: Burkina Faso ging springen. Beide geslachten hoog, een man hoog en een vrouw drievoudig op de hinkstapsprong. Oh, en verder nog weer een bokser die meteen verloor. De atletiekheren behaalden allebei geen resultaat. In Sydney werd toch weer gekozen voor de 100 meter. Daar werd niet veel succes behaald, gewoon 7e en 8e in de heats. 10.6 bij de heren was wel een tiende sneller dan de Burkinees in 1972. Verder was er een bokser die een rondje won en zo tot de laatste 16 kwam, en een judoka die er meteen uit lag. In Athene werd er zelfs een zwemmer van stal gehaald, maar ja, daar geldt bij dit soort landen wel echt het credo 'meedoen is belangrijker dan winnen'. Naast de verplichte judoka waren er ook weer 3 atleten. Olivier Sanou sprong in 1996 nog hoog, maar was nu een hinkstapspringer. Nog steeds niet veel succes buiten Afrika, op de Spelen was het niet kansrijk. Idrissa Sanou deed het op de 100 meter beter dan 4 jaar ervoor en overleefde een rondje. Verder was er een hordenloopster op de 400 horden. In 2008 bleven Idrissa Sanou en hordenloopster Soulama als twee atleten over. Soulama haalde zowaar de halve finale op de 400 meter.
In 2008 werd er ook weer een nieuwe sport gevonden: Schermen. Net als de judoka van dienst in dat jaar werd deze meteen uitgeschakeld. Ook waren er weer twee zwemmers bij. Maar goed, een halve finale was een mooi resultaat. In 2012 was daar Gerard Kobeane die op de 100 meter een rondje overleefde, bij de dames was de enige atleet Marthe Koala, die liep op de 100 horden maar dat werd geen doorslaand succes. 13.91 is op de zevenkamp al geen bijzonder resultaat, dus een exit in de heats lag voor de hand. De judoka van dienst kwam zowaar op voorsprong tegen Willeboordse, hebben wij weer. Maar goed, dat werd snel teniet gedaan door een ippon. Daarnaast waren er 2 zwemmers. In 2016 waren er opnieuw twee zwemmers een judoka en twee atleten. Koala mocht opnieuw de 100 horden doen. Hughes Zango mocht het proberen op de hinkstapsprong. 34e, tsja. In 2020 was er de grootste delegatie ooit. 7 deelnemers liefst. De twee Ouedraogos mochten het zwembad in. Deden ze in 2012 ook al. Het is overigens geen familie. Naast nederlagen bij het judo taekwondo was er dit keer iemand die niet finishte bij het wielrennen. Marthe Koala was er ook weer bij, die mocht deze keer ook de zevenkamp doen. In ieder geval lukte het om in de buurt te komen van de 13 seconden bij het hordenlopen. Helaas maakte ze de zevenkamp niet af, jammer. Gelukkig was daar Hugues Zango. Kwalificeerde zich als 12e voor de hinkstapsprong. 16.83 was net genoeg. Gelukkig ging het in de finale een stuk beter. 17.47 was nét genoeg voor een bronzen medaille. Ja, U leest het goed. Burkina Faso van de nul af.
Zango en Koala doen in 2024 ook weer mee. Zango is gewoon weer kansrijk voor een medaille. Pakte goud afgelopen WK en afgelopen WK indoor. Koala doet deze keer overigens mee op verspringen, ook een van haar beste onderdelen tijdens de zevenkamp. Verder zijn er twee Taekwondokas. Bij die sport kan ik het kort houden: Als je meedoet heb je kans. Al lijkt het me onwaarschijnlijk. Maar goed, Burkina Faso kan dus voor het eerst goud halen. Gaat dat lukken? Wie weet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -67: Estland
De laatste der baltische staten, voor zolang ze nog bestaan. Laten we hopen voor heel lang, de altijd vervelende Poetin gun ik deze stukjes land niet. Net als de andere Baltische staten pas na de tweede wereldoorlog toebehorend aan de Sovjets.
Estland was de meest succesvolle van de drie Baltische staten in de eerste periode. Waar Litouwen zonder medaille zat en Letland zonder goud, had Estland beide problemen al meteen opgelost. Er was marathonzilver in 1920, maar bovendien was er goud én zilver bij het gewichtheffen. Bij het worstelen en de overige atletiekonderdelen werd ook meegedaan. Vier jaar later leverde dat worstelen het enige goud op, evenals brons. Gewichtheffen leverde met 1 zilver en 2 brons, en het ultieme Estisch onderdeel, de tienkamp, leverde brons op. 1928 en 1936 gingen zelfs nog beter, beide Spelen leverden dubbel goud. Allemaal bij het worstelen. In 1928 was er zilver bij het gewichtheffen en brons bij worstelen én zeilen. Na slechts twee (onsuccesvolle) deelnemers naar LA te hebben gestuurd was het in 1936 weer van de krachtsporten: bokszilver, gewichthefbrons en 2 brons en 1 zilver bij het worstelen. Nouja, als Kristjan Palusalu er niet bij was geweest. Die pakte dubbel goud. Deed ie bij het worstelen voor zwaargewichten, zowel Grieks-Romeins als vrij. Wat een killer
Daarna was het lange wachten. 1992 bracht wel direct weer goud: Salumae op de fiets en er was zeilbrons. Hele andere namen opeens. 1996 waren de eerste Spelen met een volledig Estisch team zonder medaille. Salumae werd slechts 6e, het beste was het schermteam met een 5e plek, damesdegen. In 2000 was er dan wel weer dubbel judobrons, en goud voor Erki Nool. Tienkamper. Gooide twee keer fout met de discus en de derde worp... ja, ook. Liet hem nog wel opmeten, maar de jury keurde hem fout. Nool ging naderhand in beroep. Met succes. Zijn derde worp werd toch geteld, hij werd gered en pakte goud. Mazzel voor Estland en Erki. 8641, daar ga je in Parijs denk ik niet eens een medaille mee halen, maar toen was dat goud.
In 2004 was de Discus de Esten opnieuw gunstig gezind, Tammert haalde brons. Indrek Pertelson haalde judobrons bij de zwaargewichten en er was roeizilver. Geen goud deze keer. Daarvoor moest de Discus in 2008 zorgen: Gerd Kanter pakte het enige goud. De atletiekbaan is waar het gedaan wordt voor Estland. Juri Jaanson was in 2004 goed voor het roeizilver en had deze keer nog iemand meegenomen voor in de dubbeltwee. Ook zilver. In 2012 waren de 32 Estisch deelnemers goed voor 1 zilver en 1 brons. Er was eindelijk weer eens zilver bij het worstelen, het onderdeel waar Estland voor WOII furore maakte. Kanter pakte brons. Atletiek was wel echt de melkkoe voor Estland he? Maar ja, een keer houdt het op. In 2016 was er geen atletiekmedaille. Sowieso maar 1 medaille. Roeibrons. De dubbelvier ditmaal. Endrekson mocht de vorige keer in 2008 mee op het podium met Jaanson, nu pakte hij brons in dit team. Op de atletiekbaan lukte het ook in Tokio niet, Rasmus Mägi was de beste met een 7e plek op de 400 horden. De magie kwam van de schermdames. Katrina Lehis pakte brons met de degen, het team pakte zelfs goud. De enige Estische medailles, maar toch een knappe prestatie. Het was de eerste teamprestatie die tot goud leidde voor het land.
Dat schermteam is er in 2024 niet bij. Het gaat moeilijk worden voor medailles. Jefimova zwemt op de 100 meter school. Nee, niet die gedopeerde Russische, wel dezelfde naam. De enige echte medaillekans is de tienkamp, vrees ik. Daar kan Estland wel 5 man selecteren, maar Marcel Uibo is mogelijk niet eens erbij. Die andere 3 moeten wel een wonder verrichten voor een medaille, maar het kan wel altijd, een uitschieter op de tienkamp. Het zal me verder niet verbazen als Estland zonder medaille komt te zitten.
De laatste der baltische staten, voor zolang ze nog bestaan. Laten we hopen voor heel lang, de altijd vervelende Poetin gun ik deze stukjes land niet. Net als de andere Baltische staten pas na de tweede wereldoorlog toebehorend aan de Sovjets.
Estland was de meest succesvolle van de drie Baltische staten in de eerste periode. Waar Litouwen zonder medaille zat en Letland zonder goud, had Estland beide problemen al meteen opgelost. Er was marathonzilver in 1920, maar bovendien was er goud én zilver bij het gewichtheffen. Bij het worstelen en de overige atletiekonderdelen werd ook meegedaan. Vier jaar later leverde dat worstelen het enige goud op, evenals brons. Gewichtheffen leverde met 1 zilver en 2 brons, en het ultieme Estisch onderdeel, de tienkamp, leverde brons op. 1928 en 1936 gingen zelfs nog beter, beide Spelen leverden dubbel goud. Allemaal bij het worstelen. In 1928 was er zilver bij het gewichtheffen en brons bij worstelen én zeilen. Na slechts twee (onsuccesvolle) deelnemers naar LA te hebben gestuurd was het in 1936 weer van de krachtsporten: bokszilver, gewichthefbrons en 2 brons en 1 zilver bij het worstelen. Nouja, als Kristjan Palusalu er niet bij was geweest. Die pakte dubbel goud. Deed ie bij het worstelen voor zwaargewichten, zowel Grieks-Romeins als vrij. Wat een killer
Daarna was het lange wachten. 1992 bracht wel direct weer goud: Salumae op de fiets en er was zeilbrons. Hele andere namen opeens. 1996 waren de eerste Spelen met een volledig Estisch team zonder medaille. Salumae werd slechts 6e, het beste was het schermteam met een 5e plek, damesdegen. In 2000 was er dan wel weer dubbel judobrons, en goud voor Erki Nool. Tienkamper. Gooide twee keer fout met de discus en de derde worp... ja, ook. Liet hem nog wel opmeten, maar de jury keurde hem fout. Nool ging naderhand in beroep. Met succes. Zijn derde worp werd toch geteld, hij werd gered en pakte goud. Mazzel voor Estland en Erki. 8641, daar ga je in Parijs denk ik niet eens een medaille mee halen, maar toen was dat goud.
In 2004 was de Discus de Esten opnieuw gunstig gezind, Tammert haalde brons. Indrek Pertelson haalde judobrons bij de zwaargewichten en er was roeizilver. Geen goud deze keer. Daarvoor moest de Discus in 2008 zorgen: Gerd Kanter pakte het enige goud. De atletiekbaan is waar het gedaan wordt voor Estland. Juri Jaanson was in 2004 goed voor het roeizilver en had deze keer nog iemand meegenomen voor in de dubbeltwee. Ook zilver. In 2012 waren de 32 Estisch deelnemers goed voor 1 zilver en 1 brons. Er was eindelijk weer eens zilver bij het worstelen, het onderdeel waar Estland voor WOII furore maakte. Kanter pakte brons. Atletiek was wel echt de melkkoe voor Estland he? Maar ja, een keer houdt het op. In 2016 was er geen atletiekmedaille. Sowieso maar 1 medaille. Roeibrons. De dubbelvier ditmaal. Endrekson mocht de vorige keer in 2008 mee op het podium met Jaanson, nu pakte hij brons in dit team. Op de atletiekbaan lukte het ook in Tokio niet, Rasmus Mägi was de beste met een 7e plek op de 400 horden. De magie kwam van de schermdames. Katrina Lehis pakte brons met de degen, het team pakte zelfs goud. De enige Estische medailles, maar toch een knappe prestatie. Het was de eerste teamprestatie die tot goud leidde voor het land.
Dat schermteam is er in 2024 niet bij. Het gaat moeilijk worden voor medailles. Jefimova zwemt op de 100 meter school. Nee, niet die gedopeerde Russische, wel dezelfde naam. De enige echte medaillekans is de tienkamp, vrees ik. Daar kan Estland wel 5 man selecteren, maar Marcel Uibo is mogelijk niet eens erbij. Die andere 3 moeten wel een wonder verrichten voor een medaille, maar het kan wel altijd, een uitschieter op de tienkamp. Het zal me verder niet verbazen als Estland zonder medaille komt te zitten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -66: Slowakije
Slowakije stond niet op mijn shortlist aan landen om te bespreken, maar soms gebeuren er dingen. Bijvoorbeeld een premier die een paar kogels moet koppen. Gaat geen reet helpen. Komt gewoon een nieuwe marionet van Poetin die antidemocratische maatregelen neemt en zaait enkel verdeeldheid. Is ook niet de oplossing, iemand kapot schieten. Tenzij er echt geen andere uitweg is. Leek mij hier niet zo, maar ja, we zullen nooit weten hoe het was gelopen. Bij die naam denk ik ook steeds aan financial controlling, erg storend, een beetje aan werkgerelateerde zaken denken. Goed, genoeg over Slowakije zelf. Op naar de vlag. Even tijd voor een klassiek geintje. De liefhebbers weten wel dat dit een ding is.
Slowakije was in de eerste jaren nog onderdeel van Hongarije. Tot de eerste wereldoorlog deed Tsjechie mee als Bohemen, maar Slowakije vield daar niet onder. Daarna volgden jaren als Tsjechoslowakije. 49x zomers goud en 2x winters goud. Tsjechoslowakije deed nog mee in 1992. Slowakije en Tsjechië hoorden nooit bij het eenheidsteam uit 1992 dus. In 1994 werd voor het eerst meegedaan aan de winterspelen, maar Slowakije had daar geen succes. Het was wachten tot 1996. Meteen liet het land zien waar de prioriteiten liggen: Bootje varen. Dat bootje werd gevaren in een vrij wilde rivier door Michal Martikan. Ja, we beginnen meteen maar met een legende van de Slowaakse sport. Hij zou het eerste goud pakken voor het land.
Ook het eerste zilver was in de kano, maar Knazovicky hield meer van wat rustiger vaarwater. 500 meter lang, pakte zilver. De eerste medaille van die spelen was overigens een bronzen medaille, behaald bij het schieten door Jozef Gonci. Keurig 1-1-1. In 2000 bleek pas hoe belangrijk kanoslalom was. In de C1 haalde Martikan nu zilver, zijn landgenoot Mincik pakte brons. Er was dubbel goud, want het was de C2 waar ditmaal de medaille werd behaald. Helaas afgevoerd het dubbelkanoslalom. De Hochschornertweeling pakte de eerste plaat. Ook de overige medailles kwamen uit het water: Moravcova pakte dubbel zilver op de 200 vrij, en op de 100 meter vlinder achter ONZE Inge. 2004 zag opnieuw Gonci die schietbrons pakte en Martikan pakte wéér zilver. De K4 1000m pakte op het vlakke water ook brons en er was judozilver, maar opnieuw waren de gouden medailles bij het kanoslalom. Kaliska pakte goud in de dameskayak, op dat moment het enige damesonderdeel. De tweeling Hochschorner vond 2 goud in de familie nog niet genoeg en ging naar 4 in 2004. 2008 was nog succesvoller. Martikan pakte opnieuw goud. 2 goud en 2 zilver al, jeetje. Kaliska en de gebroeders Hochschorner besloten ook maar nog eens goud te halen. Het zal niemand verrassen dat de broers de meest succesvolle zomeratleten voor Slowakije zijn.
Het was de kanopiek van Slowakije, dat ook 3 zilver pakte. Opnieuw de K4 op het vlakke water, maar ook weer schietzilver. Ditmaal was de vechtsport waar zilver behaald werd niet judo maar worstelen. Ook leuk. Met 3 goud en 3 zilver waren het de meest succesvolle Spelen voor Slowakije, waar alles valt of staat met kanoslalom. Dat bleek in 2012. Na het eerste winters goud voor Kuzmina bij het Biatlon was er in 2012 voor het eerst geen goud. Hochschorner-tandem was ditmaal slechts goed voor brons, Martikan ging ook voor de volledige collectie maar wel alweer zijn vijfde medaille. Verder was er zilver en brons bij het jachtgeweerschieten voor dames. Na vier magere jaren vanwege een zwak kanojaar was 2016 weer beter. 3 van de 4 medailles waren weer op de kanoslalom: Team Skantar-Skantar was altijd achter de andere familieband geplaatst, maar mocht eindelijk deelnemen en pakte goud. In dit geval zijn de heren Skantar slechts neven van elkaar. Verder was er zilver voor Benus in de C1 pakte de K4 1000m ook weer een medaille: zilver. Maar het was ook het eerste zomers goud voor Slowakije buiten de kano, en nog wel op het allermooiste onderdeel van de Spelen volgens specifieke volgers: de inmiddels afgevoerde 50km snelwandelen, waar atleten soms zelf ook moesten worden afgevoerd omdat het zo loodzwaar is. Toth pakte goud, was ook al wereldkampioen dus een totale verrassing was het niet. In Tokio was het voor Stefecekova eindelijk raak. Of nouja, vaker raak, want zo werkt het bij het jachtgeweerschieten. In 2008 en 2012 haalde ze al zilver, nu was er goud. De K4 moest het dit jaar over 500 meter doen, goed voor brons. Verder pakte de niet-zo-heel-Slowaakse Sabattini zilver op het niet-zo-boeiende golftoernooi en was er wonderwel 1 kanoslalommedaille: Grigar pakte zilver in de kayak. Het lijkt alsof de winter de zomer heeft verslagen, al is Kuzmina na 2018 ergens gestopt. Gelukkig hebben ze Vlhova die op Eurosport vast weer lekker Slowakije gaat aanprijzen tijdens de Spelen in gebroken Engels. Pakte goud in Beijing op de slalom.
2024 kan wel eens lastig worden voor Slowakije. Het land van de kanoslalom is het land van de kanoslalom niet meer. Afgelopen WK precies 1 medaille, zilver voor Mintalova in de K1. Het onderdeel waar ik zou zeggen dat zilver het maximaal haalbare is, maar het blijft kanoslalom. Verder hebben we nog steeds de schutters die in Londen zilver pakten aan de start, maar bij het schieten is de concurrentie enorm. Ik verwacht daar niet zomaar de 3 medailles die zeker mogelijk zijn. Alles buiten deze twee sporten zou toch wel een verrassing zijn. Slowakije kan zomaar de slechtste Spelen ooit beleven.
Slowakije stond niet op mijn shortlist aan landen om te bespreken, maar soms gebeuren er dingen. Bijvoorbeeld een premier die een paar kogels moet koppen. Gaat geen reet helpen. Komt gewoon een nieuwe marionet van Poetin die antidemocratische maatregelen neemt en zaait enkel verdeeldheid. Is ook niet de oplossing, iemand kapot schieten. Tenzij er echt geen andere uitweg is. Leek mij hier niet zo, maar ja, we zullen nooit weten hoe het was gelopen. Bij die naam denk ik ook steeds aan financial controlling, erg storend, een beetje aan werkgerelateerde zaken denken. Goed, genoeg over Slowakije zelf. Op naar de vlag. Even tijd voor een klassiek geintje. De liefhebbers weten wel dat dit een ding is.
Slowakije was in de eerste jaren nog onderdeel van Hongarije. Tot de eerste wereldoorlog deed Tsjechie mee als Bohemen, maar Slowakije vield daar niet onder. Daarna volgden jaren als Tsjechoslowakije. 49x zomers goud en 2x winters goud. Tsjechoslowakije deed nog mee in 1992. Slowakije en Tsjechië hoorden nooit bij het eenheidsteam uit 1992 dus. In 1994 werd voor het eerst meegedaan aan de winterspelen, maar Slowakije had daar geen succes. Het was wachten tot 1996. Meteen liet het land zien waar de prioriteiten liggen: Bootje varen. Dat bootje werd gevaren in een vrij wilde rivier door Michal Martikan. Ja, we beginnen meteen maar met een legende van de Slowaakse sport. Hij zou het eerste goud pakken voor het land.
Ook het eerste zilver was in de kano, maar Knazovicky hield meer van wat rustiger vaarwater. 500 meter lang, pakte zilver. De eerste medaille van die spelen was overigens een bronzen medaille, behaald bij het schieten door Jozef Gonci. Keurig 1-1-1. In 2000 bleek pas hoe belangrijk kanoslalom was. In de C1 haalde Martikan nu zilver, zijn landgenoot Mincik pakte brons. Er was dubbel goud, want het was de C2 waar ditmaal de medaille werd behaald. Helaas afgevoerd het dubbelkanoslalom. De Hochschornertweeling pakte de eerste plaat. Ook de overige medailles kwamen uit het water: Moravcova pakte dubbel zilver op de 200 vrij, en op de 100 meter vlinder achter ONZE Inge. 2004 zag opnieuw Gonci die schietbrons pakte en Martikan pakte wéér zilver. De K4 1000m pakte op het vlakke water ook brons en er was judozilver, maar opnieuw waren de gouden medailles bij het kanoslalom. Kaliska pakte goud in de dameskayak, op dat moment het enige damesonderdeel. De tweeling Hochschorner vond 2 goud in de familie nog niet genoeg en ging naar 4 in 2004. 2008 was nog succesvoller. Martikan pakte opnieuw goud. 2 goud en 2 zilver al, jeetje. Kaliska en de gebroeders Hochschorner besloten ook maar nog eens goud te halen. Het zal niemand verrassen dat de broers de meest succesvolle zomeratleten voor Slowakije zijn.
Het was de kanopiek van Slowakije, dat ook 3 zilver pakte. Opnieuw de K4 op het vlakke water, maar ook weer schietzilver. Ditmaal was de vechtsport waar zilver behaald werd niet judo maar worstelen. Ook leuk. Met 3 goud en 3 zilver waren het de meest succesvolle Spelen voor Slowakije, waar alles valt of staat met kanoslalom. Dat bleek in 2012. Na het eerste winters goud voor Kuzmina bij het Biatlon was er in 2012 voor het eerst geen goud. Hochschorner-tandem was ditmaal slechts goed voor brons, Martikan ging ook voor de volledige collectie maar wel alweer zijn vijfde medaille. Verder was er zilver en brons bij het jachtgeweerschieten voor dames. Na vier magere jaren vanwege een zwak kanojaar was 2016 weer beter. 3 van de 4 medailles waren weer op de kanoslalom: Team Skantar-Skantar was altijd achter de andere familieband geplaatst, maar mocht eindelijk deelnemen en pakte goud. In dit geval zijn de heren Skantar slechts neven van elkaar. Verder was er zilver voor Benus in de C1 pakte de K4 1000m ook weer een medaille: zilver. Maar het was ook het eerste zomers goud voor Slowakije buiten de kano, en nog wel op het allermooiste onderdeel van de Spelen volgens specifieke volgers: de inmiddels afgevoerde 50km snelwandelen, waar atleten soms zelf ook moesten worden afgevoerd omdat het zo loodzwaar is. Toth pakte goud, was ook al wereldkampioen dus een totale verrassing was het niet. In Tokio was het voor Stefecekova eindelijk raak. Of nouja, vaker raak, want zo werkt het bij het jachtgeweerschieten. In 2008 en 2012 haalde ze al zilver, nu was er goud. De K4 moest het dit jaar over 500 meter doen, goed voor brons. Verder pakte de niet-zo-heel-Slowaakse Sabattini zilver op het niet-zo-boeiende golftoernooi en was er wonderwel 1 kanoslalommedaille: Grigar pakte zilver in de kayak. Het lijkt alsof de winter de zomer heeft verslagen, al is Kuzmina na 2018 ergens gestopt. Gelukkig hebben ze Vlhova die op Eurosport vast weer lekker Slowakije gaat aanprijzen tijdens de Spelen in gebroken Engels. Pakte goud in Beijing op de slalom.
2024 kan wel eens lastig worden voor Slowakije. Het land van de kanoslalom is het land van de kanoslalom niet meer. Afgelopen WK precies 1 medaille, zilver voor Mintalova in de K1. Het onderdeel waar ik zou zeggen dat zilver het maximaal haalbare is, maar het blijft kanoslalom. Verder hebben we nog steeds de schutters die in Londen zilver pakten aan de start, maar bij het schieten is de concurrentie enorm. Ik verwacht daar niet zomaar de 3 medailles die zeker mogelijk zijn. Alles buiten deze twee sporten zou toch wel een verrassing zijn. Slowakije kan zomaar de slechtste Spelen ooit beleven.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -64: Uruguay/Paraguay
Ik had gisteren een prachtig bericht over Uruguay en om 10 voor 11 besloot mijn laptop dat het mooi was geweest en viel deze weg. Ja, jammer. Geen tijd meer voor een nieuwe. Daarom vandaag maar een duobericht over Uruguay én Paraguay ter compensatie. Landen lijken toch op elkaar. Misschien kunnen we een leuke gemengde vlag vinden.
Uruguay en Paraguay zijn geen grote landen op de Spelen. Uruguay was er wel een stuk eerder bij, in Parijs 1924 al. Daar won het voetbalteam prompt goud. Deden ze nogmaals in 1928. Pedro Petrone is een legendarische voetballer uit die tijd. Scoorde vele goals voor Uruguay in 1924 en 1928. Won ook het eerste WK, maar was toen al niet meer de belangrijkste speler. Maar op de OS was hij goed voor vele goals.
In 1932 bleef het bij roeien. Geen voetbal meer, ook niet het boksen of schermen waar Uruguay in 1924 nog meedeed. Roeier Guillermo Douglas pakte brons. Roeien zou de komende jaren de belangrijkste sport zijn voor Uruguay. In 1936 leverde dat ook al geen medaille op en was het wat kariger gesteld. Uruguay stuurde een niet-succesvol basketbalteam, dat wel. Na de oorlog stond het Uruguayaanse roeien op topniveau. Sculler Risso pakte zilver, het paar Jones-Rodriguez pakte brons op de dubbeltwee. In die tijd deden zo'n 60 Uruguayanen mee. Ook de jaren erna ging het lekker, vooral basketbal was belangrijk en leverde in 1952 én 1956 brons op. In 1952 was er ook nog een laatste keer Roeibrons. Sindsdien hebben we Uruguay bij het roeien niet meer gezien aan de top. Na 1960 was er nog eenmaal succes in 1964: Brons voor bokser Washington Rodriguez.
Daarna was het karig voor Uruguay. Gelukkig besloot buurman Paraguay ook mee te gaan doen. Uiteraard met ongeveer net zo veel succes: Niet. Rodolfo Da Ponte werd laatste in de groepsfase floretschermen. In die tijd had je nog een groepsfase bij het schermen, jawel. In 1972 waren er zelfs drie Paraguayanen: een 33e plaats bij het pistoolschieten was het maximale. In die tijd waren de schietonderdelen gemengd, revolutionair! In 1976 waren er 4 Paraguayanen en daar werd wel een schermpotje gewonnen. De delegatie van Uruguay werd juist kleiner: In 1948 dus nog 60 man, in 1976 haalde Uruguay de 10 niet eens. De tijd dat Uruguay kans maakte op medailles was ook wel voorbij. Toch opvallend hoe slecht Zuid-Amerikaanse landen presteren.
In 1980 waren beide landen er niet bij, maar in 1984 wel. Uruguay had 19 deelnemers, voornamelijk basketballers waar het land 6e werd. Paraguay kwam akelig dichtbij qua aantal: 14 stuks. 1988 mocht Uruguay weer terug het exotenhok in, maar Paraguay haalde zowaar een halve finale bij het atletiek. Ene Ramon Lopez. In 1992 was er nog meer succes voor Paraguay: Het voetbalteam mocht deelnemen en overleefde de groepsfase. Daar bleef het wel bij, in de kwartfinale was Ghana te sterk. Paraguay had zo voor het eerst een grotere delegatie dan de buren. In 1996 was Paraguay weer terug bij af: 7 deelnemers en geen noemenswaardige resultaten. Het valt overigens wel te prijzen dat deze landen niet uitsluitend bij Atletiek en Zwemmen te zien zijn, ook de boksarena, de fiets en de tatami zijn populair genoeg. Zo waren het in 2000 opeens uiterst goede spelen voor Uruguay. Helaas werd de bronzen finale in het judo verloren door Paseyro, maar 5e was al mooi. Maar later werd er zilver gepakt op de puntenkoers door M. Wynants. Nee, niet Maarten, Milton.
Dat was wel echt eenmalig succes. Wie ook eenmalig succes hadden waren Paraguay. Nee, niet in 2000 maar in 2004. Het voetbalteam pakte zilver. De bekendste naam kennen we vooral in het rood-groen-zwart dat terwijl ik dit typ scoort tegen Go Ahead Eagles: Edgar Barreto. Kwam zelfs nog ooit terug bij NEC, maar speelde er toen ook al. Ook in zijn tijd tussendoor geen slechte speler.
Uruguay kon onvoldoende terugslaan: 9e en 10e op de wielerbaan voor Wynants was het antwoord in 2004. Ook in de jaren daarna lukte het niet meer. Uruguay speelt bij het roeien nog steeds een bijrol met plaatsen tussen de 10 en 20. In 2012 was er een gouden kans met een aanwezig voetbalteam, maar dat team verloor van Senegal en GB en kon naar huis na de groepsfase. Zeiler Foglia haalde de medal race in zijn klasse en werd daar tweede voor toch een mooi Olympisch diploma doordat de opgetelde resultaten hem naar P8 brachten. Emiliano Lasa werd 6e bij het verspringen, het beste atletiekresultaat voor Uruguay ooit. Afgelopen Spelen werd er eindelijk weer een roeifinale gehaald: De dubbeltwee werd wel 'slechts' 6e in die finale. Dat was die race waar die Noren een enorme ketser hadden en volgens mij zelfs omsloegen in de halve finale, maar goed, ook met die Noren in de uitslag had Uruguay het gered. De statistieken van Paraguay zijn niet beter, buiten voetbal is er écht geen noemenswaardige sport daar. Golfer Fabrizio Zanotti werd 15e in 2016 bij de terugkeer van Golf en dat was zo'n beetje het beste resultaat wat niet van een voetbalteam komt.
Mogen we in 2024 iets verwachten? Bij beide landen lijkt een team de beste medaillekans, maari n beide gevallen heb ik daar een hard hoofd in. Uruguay stuurt een herenrugbyteam, maar de kans dat die zich met de Oceanische toplanden, Argentinië, Frankrijk, GB of Zuid-Afrika kunnen meten lijkt me klein. Een plaats in de kwartfinale zit er nog wel in, maar daar houdt het wel op. Paraguay stuurt weer eens een voetbalteam. Hebben geloot in de lollergroep met oa Mali en Israël, dan ligt de weg naar een makkelijke kwartfinale gewoon open en dan heb je toch gewoon een medaillekans, zeker met een beetje gunstig toernooiverloop waarbij nog een wat zwakker land de halve finales haalt. Maar goed, dat is zeker geen done deal. Wel een van de vele landen om voor te juichen bij het Olympisch voetbaltoernooi.
Ik had gisteren een prachtig bericht over Uruguay en om 10 voor 11 besloot mijn laptop dat het mooi was geweest en viel deze weg. Ja, jammer. Geen tijd meer voor een nieuwe. Daarom vandaag maar een duobericht over Uruguay én Paraguay ter compensatie. Landen lijken toch op elkaar. Misschien kunnen we een leuke gemengde vlag vinden.
Uruguay en Paraguay zijn geen grote landen op de Spelen. Uruguay was er wel een stuk eerder bij, in Parijs 1924 al. Daar won het voetbalteam prompt goud. Deden ze nogmaals in 1928. Pedro Petrone is een legendarische voetballer uit die tijd. Scoorde vele goals voor Uruguay in 1924 en 1928. Won ook het eerste WK, maar was toen al niet meer de belangrijkste speler. Maar op de OS was hij goed voor vele goals.
In 1932 bleef het bij roeien. Geen voetbal meer, ook niet het boksen of schermen waar Uruguay in 1924 nog meedeed. Roeier Guillermo Douglas pakte brons. Roeien zou de komende jaren de belangrijkste sport zijn voor Uruguay. In 1936 leverde dat ook al geen medaille op en was het wat kariger gesteld. Uruguay stuurde een niet-succesvol basketbalteam, dat wel. Na de oorlog stond het Uruguayaanse roeien op topniveau. Sculler Risso pakte zilver, het paar Jones-Rodriguez pakte brons op de dubbeltwee. In die tijd deden zo'n 60 Uruguayanen mee. Ook de jaren erna ging het lekker, vooral basketbal was belangrijk en leverde in 1952 én 1956 brons op. In 1952 was er ook nog een laatste keer Roeibrons. Sindsdien hebben we Uruguay bij het roeien niet meer gezien aan de top. Na 1960 was er nog eenmaal succes in 1964: Brons voor bokser Washington Rodriguez.
Daarna was het karig voor Uruguay. Gelukkig besloot buurman Paraguay ook mee te gaan doen. Uiteraard met ongeveer net zo veel succes: Niet. Rodolfo Da Ponte werd laatste in de groepsfase floretschermen. In die tijd had je nog een groepsfase bij het schermen, jawel. In 1972 waren er zelfs drie Paraguayanen: een 33e plaats bij het pistoolschieten was het maximale. In die tijd waren de schietonderdelen gemengd, revolutionair! In 1976 waren er 4 Paraguayanen en daar werd wel een schermpotje gewonnen. De delegatie van Uruguay werd juist kleiner: In 1948 dus nog 60 man, in 1976 haalde Uruguay de 10 niet eens. De tijd dat Uruguay kans maakte op medailles was ook wel voorbij. Toch opvallend hoe slecht Zuid-Amerikaanse landen presteren.
In 1980 waren beide landen er niet bij, maar in 1984 wel. Uruguay had 19 deelnemers, voornamelijk basketballers waar het land 6e werd. Paraguay kwam akelig dichtbij qua aantal: 14 stuks. 1988 mocht Uruguay weer terug het exotenhok in, maar Paraguay haalde zowaar een halve finale bij het atletiek. Ene Ramon Lopez. In 1992 was er nog meer succes voor Paraguay: Het voetbalteam mocht deelnemen en overleefde de groepsfase. Daar bleef het wel bij, in de kwartfinale was Ghana te sterk. Paraguay had zo voor het eerst een grotere delegatie dan de buren. In 1996 was Paraguay weer terug bij af: 7 deelnemers en geen noemenswaardige resultaten. Het valt overigens wel te prijzen dat deze landen niet uitsluitend bij Atletiek en Zwemmen te zien zijn, ook de boksarena, de fiets en de tatami zijn populair genoeg. Zo waren het in 2000 opeens uiterst goede spelen voor Uruguay. Helaas werd de bronzen finale in het judo verloren door Paseyro, maar 5e was al mooi. Maar later werd er zilver gepakt op de puntenkoers door M. Wynants. Nee, niet Maarten, Milton.
Dat was wel echt eenmalig succes. Wie ook eenmalig succes hadden waren Paraguay. Nee, niet in 2000 maar in 2004. Het voetbalteam pakte zilver. De bekendste naam kennen we vooral in het rood-groen-zwart dat terwijl ik dit typ scoort tegen Go Ahead Eagles: Edgar Barreto. Kwam zelfs nog ooit terug bij NEC, maar speelde er toen ook al. Ook in zijn tijd tussendoor geen slechte speler.
Uruguay kon onvoldoende terugslaan: 9e en 10e op de wielerbaan voor Wynants was het antwoord in 2004. Ook in de jaren daarna lukte het niet meer. Uruguay speelt bij het roeien nog steeds een bijrol met plaatsen tussen de 10 en 20. In 2012 was er een gouden kans met een aanwezig voetbalteam, maar dat team verloor van Senegal en GB en kon naar huis na de groepsfase. Zeiler Foglia haalde de medal race in zijn klasse en werd daar tweede voor toch een mooi Olympisch diploma doordat de opgetelde resultaten hem naar P8 brachten. Emiliano Lasa werd 6e bij het verspringen, het beste atletiekresultaat voor Uruguay ooit. Afgelopen Spelen werd er eindelijk weer een roeifinale gehaald: De dubbeltwee werd wel 'slechts' 6e in die finale. Dat was die race waar die Noren een enorme ketser hadden en volgens mij zelfs omsloegen in de halve finale, maar goed, ook met die Noren in de uitslag had Uruguay het gered. De statistieken van Paraguay zijn niet beter, buiten voetbal is er écht geen noemenswaardige sport daar. Golfer Fabrizio Zanotti werd 15e in 2016 bij de terugkeer van Golf en dat was zo'n beetje het beste resultaat wat niet van een voetbalteam komt.
Mogen we in 2024 iets verwachten? Bij beide landen lijkt een team de beste medaillekans, maari n beide gevallen heb ik daar een hard hoofd in. Uruguay stuurt een herenrugbyteam, maar de kans dat die zich met de Oceanische toplanden, Argentinië, Frankrijk, GB of Zuid-Afrika kunnen meten lijkt me klein. Een plaats in de kwartfinale zit er nog wel in, maar daar houdt het wel op. Paraguay stuurt weer eens een voetbalteam. Hebben geloot in de lollergroep met oa Mali en Israël, dan ligt de weg naar een makkelijke kwartfinale gewoon open en dan heb je toch gewoon een medaillekans, zeker met een beetje gunstig toernooiverloop waarbij nog een wat zwakker land de halve finales haalt. Maar goed, dat is zeker geen done deal. Wel een van de vele landen om voor te juichen bij het Olympisch voetbaltoernooi.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -63: Cuba
Cuba. Land van sigaren, Columbus, Castro, drugs. Land van crisis en communisme. Maar ook een behoorlijk sportief land. Hebben toch behoorlijk geschroeid op de Spelen.
1900 en 1904 waren topjaren. Er waren slechts 4 deelnemers: 3 schermers. Manuel Diaz pakte sabelgoud in St Louis. Maar baas boven baas was Ramon Fonst. Een van de belangrijkste Cubaanse Olympiërs. 3 goud en 1 zilver. In 1900 pakte hij degengoud, en zilver in de klasse waar ook profs mee mochten doen. Vier jaar later pakte hij goud met de degen én de floret. Knap werk. Met die 3 goud in 1904 werd Cuba 3e op de medaillespiegel in het jaar dat de VS ongeveer alle medailles meepakte. De jaren daarna deed Cuba niet mee, maar in 1924 was Ramon Fonst weer van de partij. Hij was wel wat ouder en werd 7e. Wel de beste prestatie voor het land dat alleen wat schermers en zeilers stuurde. Vier jaar later deed er alleen een 100 meter loper mee. Kon Fonst niet doen vergeten.
Daarna deed Cuba pas weer mee in 1948. Toen waren er ineens 53 man mee. Onder andere bij het basketbal en vader en zoon gingen gezellig zeilen. Carlos de Cardenas senior en junior pakten zowaar zilver. Ze werden ook nog 4e in 1952. De deelname van Cuba liep echter steeds verder naar achteren. In 1960 slechts 13 man. Er werden in Helsinki, Melbourne en Rome ook geen medailles gehaald. De jaren daarna was het vooral tijd voor de zilvervloot. In 1964 pakte Enrique Figuerola zilver. Vier jaar later deed hij dat met 3 teamgenoten opnieuw, en ook de dames 4x100 pakte zilver. Daarnaast was er voor het eerst 2x bokszilver. Boksen was een belangrijke sport voor Cuba. In 1972 lieten ze voor het eerst zien hoe belangrijk: 3x goud. Verder was er ook onder andere Basketbalbrons.
Met de boksoverwinningen van Cuba werd een nieuwe weg ingeslagen. Er werd zeer veel goud gepakt in de jaren die volgden. Als Cuba meedeed, wat in 1976 en 1980 lukte. 6 goud in 1976: 3x bij het boksen, Juantorena op de 400 en 800 meter en een judoka. 1980 was zelfs goed voor 8 goud en een 4e plaats op de medaillespiegel. 6x goud bij het boksen, jeetje. Verder gewichtheffen en het eerste damesgoud bij het speerwerpen. In 1984 en 1988 deed Cuba niet mee. 1984 was de algehele boycot, in 1988 deed alleen Noord-Korea niet mee. Dat vond Cuba als enige land genoeg om ook maar niet mee te doen. Gelukkig had Cuba in 1992 genoeg firepower. Goud voor de honkballers en het damesvolleybal. 7x boksgoud. En vooral: goud voor Javier Sotomayor, met 2.44 WR-houder hoogspringen. Zou er in 1993 nog 1 cm bovenop gooien en dat staat nog steeds. Toch wel een beetje de poster boy van de Cubaanse atletiek, ook nu nog. 14 goud, 5e op de medaillespiegel, het was de ultieme top voor Cuba.
Daarna ging het minder. Niet slecht, maar met slechts 4x boksgoud in 1996 en 2000 was het wel wat kariger. Honkbal en damesvolleybal bleven ook belangrijk: Goud in 1996 voor beide teams, maar het honkbalteam faalde in 2000 en pakte slechts zilver. Er was 9 goud in 1996, maar toch weer 11 stuks in 2000. het was best een brede selectie aan sporten, maar voor een eiland opvallend weinig watersporten. In 2004 moest het toch weer meer van het boksen komen. 5x goud, en het honkbal leverde ook weer goud. Opnieuw 9 goud, maar Cuba viel buiten de top 10. Voor het eerst sinds tijden.
Beijing was zeer karig. Niet alleen won het honkbalteam weer slechts zilver, maar vooral pakte de hele boksequipe nul goud. Dayron Robles pakte goud op de 110 horden, Yipsi Moreno bij het kogelslingeren en Mijain Lopez bij het worstelen. Ja, dat is echt karig. 10 zilver en 17 brons is wel behoorlijk. Maar 8 boksmedailles en nul goud, het was crisis in Cuba. Het boksniveau kwam ook nooit echt meer terug op het oude niveau: 2 goud met 5 totaal in 2012 en in 2016 3 goud met 5 totaal. Daarnaast was er voor het eerst schietgoud in 2012, toch leuk voor Cuba. Oja, honkbal was er niet bij in die twee edities. Afgelopen editie wel, maar toen haalde Cuba geen medaille. Gelukkig wel weer 4x boksgoud, het drama van 2008 lijkt wel wat afgewend. Belangrijker was Mijain Lopez. Was er in 2008 al bij met goud, pakte dat ook in 2012 en 2016. Ja, ook in 2021. Pfoe. 7 goud in totaal in Tokio, ook voor het eerst kanogoud. Voor het eerst goud op het water.
In 2024 doen voorlopig nog maar 4 boksers mee voor Cuba, best weinig. Daarvan zijn er 2 serieuze kanshebbers op eremetaal. Er is nog wel een OKT bezig. Bij Cuba is mijn probleem: Ik ken eigenlijk niemand. Het zijn niet mijn sporten, boksen en worstelen. Er zijn wel wat goede hinkstapspringers uit Cuba, dat zou zomaar kunnen. En blijkbaar is de C1 200m bij de dames ook een goede kans, Cuba heeft het bootje varen ontdekt. Maar goed, als Cuba met minder dan 10 medailles naar huis gaat zou dat ook niet heel vreemd zijn, het kunnen wel eens de slechtste Spelen sinds 1972 worden.
Cuba. Land van sigaren, Columbus, Castro, drugs. Land van crisis en communisme. Maar ook een behoorlijk sportief land. Hebben toch behoorlijk geschroeid op de Spelen.
1900 en 1904 waren topjaren. Er waren slechts 4 deelnemers: 3 schermers. Manuel Diaz pakte sabelgoud in St Louis. Maar baas boven baas was Ramon Fonst. Een van de belangrijkste Cubaanse Olympiërs. 3 goud en 1 zilver. In 1900 pakte hij degengoud, en zilver in de klasse waar ook profs mee mochten doen. Vier jaar later pakte hij goud met de degen én de floret. Knap werk. Met die 3 goud in 1904 werd Cuba 3e op de medaillespiegel in het jaar dat de VS ongeveer alle medailles meepakte. De jaren daarna deed Cuba niet mee, maar in 1924 was Ramon Fonst weer van de partij. Hij was wel wat ouder en werd 7e. Wel de beste prestatie voor het land dat alleen wat schermers en zeilers stuurde. Vier jaar later deed er alleen een 100 meter loper mee. Kon Fonst niet doen vergeten.
Daarna deed Cuba pas weer mee in 1948. Toen waren er ineens 53 man mee. Onder andere bij het basketbal en vader en zoon gingen gezellig zeilen. Carlos de Cardenas senior en junior pakten zowaar zilver. Ze werden ook nog 4e in 1952. De deelname van Cuba liep echter steeds verder naar achteren. In 1960 slechts 13 man. Er werden in Helsinki, Melbourne en Rome ook geen medailles gehaald. De jaren daarna was het vooral tijd voor de zilvervloot. In 1964 pakte Enrique Figuerola zilver. Vier jaar later deed hij dat met 3 teamgenoten opnieuw, en ook de dames 4x100 pakte zilver. Daarnaast was er voor het eerst 2x bokszilver. Boksen was een belangrijke sport voor Cuba. In 1972 lieten ze voor het eerst zien hoe belangrijk: 3x goud. Verder was er ook onder andere Basketbalbrons.
Met de boksoverwinningen van Cuba werd een nieuwe weg ingeslagen. Er werd zeer veel goud gepakt in de jaren die volgden. Als Cuba meedeed, wat in 1976 en 1980 lukte. 6 goud in 1976: 3x bij het boksen, Juantorena op de 400 en 800 meter en een judoka. 1980 was zelfs goed voor 8 goud en een 4e plaats op de medaillespiegel. 6x goud bij het boksen, jeetje. Verder gewichtheffen en het eerste damesgoud bij het speerwerpen. In 1984 en 1988 deed Cuba niet mee. 1984 was de algehele boycot, in 1988 deed alleen Noord-Korea niet mee. Dat vond Cuba als enige land genoeg om ook maar niet mee te doen. Gelukkig had Cuba in 1992 genoeg firepower. Goud voor de honkballers en het damesvolleybal. 7x boksgoud. En vooral: goud voor Javier Sotomayor, met 2.44 WR-houder hoogspringen. Zou er in 1993 nog 1 cm bovenop gooien en dat staat nog steeds. Toch wel een beetje de poster boy van de Cubaanse atletiek, ook nu nog. 14 goud, 5e op de medaillespiegel, het was de ultieme top voor Cuba.
Daarna ging het minder. Niet slecht, maar met slechts 4x boksgoud in 1996 en 2000 was het wel wat kariger. Honkbal en damesvolleybal bleven ook belangrijk: Goud in 1996 voor beide teams, maar het honkbalteam faalde in 2000 en pakte slechts zilver. Er was 9 goud in 1996, maar toch weer 11 stuks in 2000. het was best een brede selectie aan sporten, maar voor een eiland opvallend weinig watersporten. In 2004 moest het toch weer meer van het boksen komen. 5x goud, en het honkbal leverde ook weer goud. Opnieuw 9 goud, maar Cuba viel buiten de top 10. Voor het eerst sinds tijden.
Beijing was zeer karig. Niet alleen won het honkbalteam weer slechts zilver, maar vooral pakte de hele boksequipe nul goud. Dayron Robles pakte goud op de 110 horden, Yipsi Moreno bij het kogelslingeren en Mijain Lopez bij het worstelen. Ja, dat is echt karig. 10 zilver en 17 brons is wel behoorlijk. Maar 8 boksmedailles en nul goud, het was crisis in Cuba. Het boksniveau kwam ook nooit echt meer terug op het oude niveau: 2 goud met 5 totaal in 2012 en in 2016 3 goud met 5 totaal. Daarnaast was er voor het eerst schietgoud in 2012, toch leuk voor Cuba. Oja, honkbal was er niet bij in die twee edities. Afgelopen editie wel, maar toen haalde Cuba geen medaille. Gelukkig wel weer 4x boksgoud, het drama van 2008 lijkt wel wat afgewend. Belangrijker was Mijain Lopez. Was er in 2008 al bij met goud, pakte dat ook in 2012 en 2016. Ja, ook in 2021. Pfoe. 7 goud in totaal in Tokio, ook voor het eerst kanogoud. Voor het eerst goud op het water.
In 2024 doen voorlopig nog maar 4 boksers mee voor Cuba, best weinig. Daarvan zijn er 2 serieuze kanshebbers op eremetaal. Er is nog wel een OKT bezig. Bij Cuba is mijn probleem: Ik ken eigenlijk niemand. Het zijn niet mijn sporten, boksen en worstelen. Er zijn wel wat goede hinkstapspringers uit Cuba, dat zou zomaar kunnen. En blijkbaar is de C1 200m bij de dames ook een goede kans, Cuba heeft het bootje varen ontdekt. Maar goed, als Cuba met minder dan 10 medailles naar huis gaat zou dat ook niet heel vreemd zijn, het kunnen wel eens de slechtste Spelen sinds 1972 worden.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Mijain Lopez
Helaas is het maar ernstig de vraag of hij er nu bij gaat zijn, hij moet vermoedelijk Oscar Pino verslaan...
Ik hoop het van harte, de opperbaas van het worstelen.
Helaas is het maar ernstig de vraag of hij er nu bij gaat zijn, hij moet vermoedelijk Oscar Pino verslaan...
Ik hoop het van harte, de opperbaas van het worstelen.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Van mij wel, al zullen de meeste “middelgrote” landen vanzelf wel komenquote:
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -62: Slovenië
Het land van wielrenners, schansspringers en.. ja, wat verder? Ooit onderdeel van Joegoslavië maar dichter bij landen als Italië en Oostenrijk dan bij het huidige Servië. 2 miljoen inwoners, dichtbevolkt is het er niet echt. Ook wel een beetje een vergeten alpenland. Oh, en altijd door elkaar gehaald met Slowakije. Deed ik laatst ook nog, wat stom!
Slovenië was vrij in 1992 van alle beslommeringen. Geen onderdeel van Oostenrijk noch Joegoslavië maar vrij. In Albertville werd voor het eerst meegedaan, maar de eerste zomerdeelname was in Barcelona. 35 man. Sporten die eruit sprongen: Kanovaren, waar in de slalom meerdere top 10s werden behaald. Schieten en zwemmen leverden twee zesde plaatsen op. Maar de eerste bronzen medailles kwamen van de roeibaan: De tweezonder en vierzonder leverden brons. Een mooi begin voor het land, dat ook in de winter kon presteren: Alpineskiën leverde nog eens 3 brons in Lillehammer. In 1996 werden de samenstellingen van het roeiteam iets veranderd, maar het bleef bij twee vierde plaatsen, in de skiff en de dubbelvier. Iztok Cop weed vanuit de twee in de skiff geplaatst, dan is 4e Gelukkig waren er andere sporten. Bij het kanoslalom werd er ditmaal zilver behaald. Andrez Vehovar pakte dit zilver. Hij was er in 1992 nog niet bij. Mooier misschien nog wel was de eerste Atletiekmedaille: zilver voor Brigitta Bukovec. 12.59 op de 100 horden, als je dat tegenwoordig loopt ben je de finale niet eens zeker. In 2000 waren er twee gouden medailles. Iedere keer een stukje beter. Het waren meteen twee grote namen: schutter Debevec zou niet zijn enige medaille halen en Cop pakte zijn enige goud. Deze keer in de dubbeltwee met Luka Spik. Een geweldig team.
Verder was er in 2000 een handbalteam, maar het kanoslalomteam deed het wat minder. Slovenië had nog niet helemaal door wat dé sport van het land moest zijn. Ook in de winter niet, want in 2002 werd brons gehaald bij het schansspringen. Ja, Slovenen die schansspringen hebben zelf ook nog moeite om sportvast te zijn, maar daar komen we uiteraard later nog wel op terug. 2004 zou het laatste jaar zijn zonder goud. Cop/Spik was er weer bij en pakte ditmaal zilver, maar deze keer was het weer vooral brons. 800 meter, judo en zeilen leverde brons op. 2x bij de dames, 1x bij de heren. Debevec werd ditmaal vierde, net als een 470-zeilteam. Er waren nog wel wat andere sporten waar Slovenie aardig meedeed. Dat is ook wel het verhaal van Slovenië: Er lijkt best een breed scala aan sporten waar het land behoorlijk mee kan draaien voor het aantal inwoners. In 2008 was er bijvoorbeeld een 5e plaats bij het turnen. Cop/Spik werden slechts 6e. Maar er werd de eerste zwemmedaille gepakt: 200m vrije slag bij de dames, Sara Isakovic. Verrassende naam, pieken voor gevorderden. Verder was er weer judobrons, Zbogar die al laserbrons had in 2004 nu met zilver in de zeilklasse en vooral was er eindelijk weer goud: Primoz Kozmus bij het minst leuke atletiekonderdeel: Kogelslingeren.
Het is opvallend hoe vele Slovenen meerdere medailles halen. In 2012 was er weer brons voor Debevec, brons voor Cop/Spik. Cop pakte in 1992 al een medaille en in 2012 nog steeds, knap. Kozmus kwam ditmaal tot zilver en er was judogoud. Voor Urska Zolnir, die in 2004 ook al brons pakte. Van de 4 medaillewinnaars dus geen enkele die voor het eerst een medaille pakte. Ook knap. Bij de winterspelen ging het intussen ook steeds beter. Tina Maze werd met dubbel zilver in 2010 en dubbel goud in 2014 de meest succesvolle Sloveense aller tijden, maar ook op zomersporten ging het steeds beter. 2016 leverde weer judogoud. Weer de dames onder 63 kg, weer een Tina. Tina Trstenjak. Er werd eindelijk weer eens een medaille behaald bij het kanoslalom, een sport die steeds beter ging. Peter Kauzer pakte zilver. Zbogar was van de laser overgestapt naar de finn, maar dat zat hem niet in de weg. Zilver ook. Er was ook nog judobrons.
De Sloveense sport draait steeds beter. Zo was er afgelopen winterspelen in Beijing weer dubbel goud voor de damesschansspringers: Individueel en team. Maar een halfjaar eerder (ja, zo kort zat er tussen) werd er in de zomer ook het beste resultaat ooit behaald. Dat ligt mede aan dat het land een van de beste is geworden in het wegwielrennen. Zo kon er in de wegrit al meteen brons behaald worden door ene Tadej Pogacar. Geen idee of die naam jullie wat zegt, schijnt nog wel eens een Girorit te hebben gewonnen sindsdien. Een paar dagen later haalde eerst Slovenië het eerste kanogoud: Benjamin Savsek in de K1. Een dag later was het Tristenjak met judozilver en bij de tijdrit op de weg bij de heren was er weer goud. Primoz Roglic. Die schijnt dus vroeger schansspringer te zijn geweest, wisten jullie dat al? Leuk voor hem, een gouden medaille. De derde gouden medaille was de meest zekere. Sportklimmen stond voor het eerst op het programma en bij de dames staat er een mijlenver boven de rest: Janja Garnbret. Zij haalde haar zekere goud even op. Geweldig leuke sport trouwens, een aanrader voor de kijker, vooral het onderdeel boulder.
In 2024 gaat Janja weer goud ophalen. Wat betreft de wegrit is het lastig en ook een beetje ongewis wie er deelnemen, maar Pogacar, Mohoric en Tratnik lijkt mij een behoorlijk sterk team op de wegrit. Op de tijdrit doet Jantje Tratnik mee, dat wordt dus Tratniks. Als er tot 3 goud gekomen moet worden moet het komen van Ceh bij het discuswerpen, wereldkampioen van 2022, of van Savsek. Misschien Tercelj nog, maar dat lijkt me sterk. Ook een kanoslalommer, maar zowaar bij de dames. Er schijnt ook weer een goede judoka bij de dames -63 te zijn, toch bijzonder dat die Slovenen steeds daar maar scoren. Maar de boel verbeteren wordt lastig. Desalniettemin is Slovenië voor zo'n klein land gewoon lekker bezig: Ongeveer 1 goud per miljoen inwoners is gewoon prima. Dat haalt Nederland ook niet zomaar deze Spelen.
Het land van wielrenners, schansspringers en.. ja, wat verder? Ooit onderdeel van Joegoslavië maar dichter bij landen als Italië en Oostenrijk dan bij het huidige Servië. 2 miljoen inwoners, dichtbevolkt is het er niet echt. Ook wel een beetje een vergeten alpenland. Oh, en altijd door elkaar gehaald met Slowakije. Deed ik laatst ook nog, wat stom!
Slovenië was vrij in 1992 van alle beslommeringen. Geen onderdeel van Oostenrijk noch Joegoslavië maar vrij. In Albertville werd voor het eerst meegedaan, maar de eerste zomerdeelname was in Barcelona. 35 man. Sporten die eruit sprongen: Kanovaren, waar in de slalom meerdere top 10s werden behaald. Schieten en zwemmen leverden twee zesde plaatsen op. Maar de eerste bronzen medailles kwamen van de roeibaan: De tweezonder en vierzonder leverden brons. Een mooi begin voor het land, dat ook in de winter kon presteren: Alpineskiën leverde nog eens 3 brons in Lillehammer. In 1996 werden de samenstellingen van het roeiteam iets veranderd, maar het bleef bij twee vierde plaatsen, in de skiff en de dubbelvier. Iztok Cop weed vanuit de twee in de skiff geplaatst, dan is 4e Gelukkig waren er andere sporten. Bij het kanoslalom werd er ditmaal zilver behaald. Andrez Vehovar pakte dit zilver. Hij was er in 1992 nog niet bij. Mooier misschien nog wel was de eerste Atletiekmedaille: zilver voor Brigitta Bukovec. 12.59 op de 100 horden, als je dat tegenwoordig loopt ben je de finale niet eens zeker. In 2000 waren er twee gouden medailles. Iedere keer een stukje beter. Het waren meteen twee grote namen: schutter Debevec zou niet zijn enige medaille halen en Cop pakte zijn enige goud. Deze keer in de dubbeltwee met Luka Spik. Een geweldig team.
Verder was er in 2000 een handbalteam, maar het kanoslalomteam deed het wat minder. Slovenië had nog niet helemaal door wat dé sport van het land moest zijn. Ook in de winter niet, want in 2002 werd brons gehaald bij het schansspringen. Ja, Slovenen die schansspringen hebben zelf ook nog moeite om sportvast te zijn, maar daar komen we uiteraard later nog wel op terug. 2004 zou het laatste jaar zijn zonder goud. Cop/Spik was er weer bij en pakte ditmaal zilver, maar deze keer was het weer vooral brons. 800 meter, judo en zeilen leverde brons op. 2x bij de dames, 1x bij de heren. Debevec werd ditmaal vierde, net als een 470-zeilteam. Er waren nog wel wat andere sporten waar Slovenie aardig meedeed. Dat is ook wel het verhaal van Slovenië: Er lijkt best een breed scala aan sporten waar het land behoorlijk mee kan draaien voor het aantal inwoners. In 2008 was er bijvoorbeeld een 5e plaats bij het turnen. Cop/Spik werden slechts 6e. Maar er werd de eerste zwemmedaille gepakt: 200m vrije slag bij de dames, Sara Isakovic. Verrassende naam, pieken voor gevorderden. Verder was er weer judobrons, Zbogar die al laserbrons had in 2004 nu met zilver in de zeilklasse en vooral was er eindelijk weer goud: Primoz Kozmus bij het minst leuke atletiekonderdeel: Kogelslingeren.
Het is opvallend hoe vele Slovenen meerdere medailles halen. In 2012 was er weer brons voor Debevec, brons voor Cop/Spik. Cop pakte in 1992 al een medaille en in 2012 nog steeds, knap. Kozmus kwam ditmaal tot zilver en er was judogoud. Voor Urska Zolnir, die in 2004 ook al brons pakte. Van de 4 medaillewinnaars dus geen enkele die voor het eerst een medaille pakte. Ook knap. Bij de winterspelen ging het intussen ook steeds beter. Tina Maze werd met dubbel zilver in 2010 en dubbel goud in 2014 de meest succesvolle Sloveense aller tijden, maar ook op zomersporten ging het steeds beter. 2016 leverde weer judogoud. Weer de dames onder 63 kg, weer een Tina. Tina Trstenjak. Er werd eindelijk weer eens een medaille behaald bij het kanoslalom, een sport die steeds beter ging. Peter Kauzer pakte zilver. Zbogar was van de laser overgestapt naar de finn, maar dat zat hem niet in de weg. Zilver ook. Er was ook nog judobrons.
De Sloveense sport draait steeds beter. Zo was er afgelopen winterspelen in Beijing weer dubbel goud voor de damesschansspringers: Individueel en team. Maar een halfjaar eerder (ja, zo kort zat er tussen) werd er in de zomer ook het beste resultaat ooit behaald. Dat ligt mede aan dat het land een van de beste is geworden in het wegwielrennen. Zo kon er in de wegrit al meteen brons behaald worden door ene Tadej Pogacar. Geen idee of die naam jullie wat zegt, schijnt nog wel eens een Girorit te hebben gewonnen sindsdien. Een paar dagen later haalde eerst Slovenië het eerste kanogoud: Benjamin Savsek in de K1. Een dag later was het Tristenjak met judozilver en bij de tijdrit op de weg bij de heren was er weer goud. Primoz Roglic. Die schijnt dus vroeger schansspringer te zijn geweest, wisten jullie dat al? Leuk voor hem, een gouden medaille. De derde gouden medaille was de meest zekere. Sportklimmen stond voor het eerst op het programma en bij de dames staat er een mijlenver boven de rest: Janja Garnbret. Zij haalde haar zekere goud even op. Geweldig leuke sport trouwens, een aanrader voor de kijker, vooral het onderdeel boulder.
In 2024 gaat Janja weer goud ophalen. Wat betreft de wegrit is het lastig en ook een beetje ongewis wie er deelnemen, maar Pogacar, Mohoric en Tratnik lijkt mij een behoorlijk sterk team op de wegrit. Op de tijdrit doet Jantje Tratnik mee, dat wordt dus Tratniks. Als er tot 3 goud gekomen moet worden moet het komen van Ceh bij het discuswerpen, wereldkampioen van 2022, of van Savsek. Misschien Tercelj nog, maar dat lijkt me sterk. Ook een kanoslalommer, maar zowaar bij de dames. Er schijnt ook weer een goede judoka bij de dames -63 te zijn, toch bijzonder dat die Slovenen steeds daar maar scoren. Maar de boel verbeteren wordt lastig. Desalniettemin is Slovenië voor zo'n klein land gewoon lekker bezig: Ongeveer 1 goud per miljoen inwoners is gewoon prima. Dat haalt Nederland ook niet zomaar deze Spelen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
quote:
[..]
Van mij wel, al zullen de meeste “middelgrote” landen vanzelf wel komen
Ben vooral geïnteresseerd in de Filipijnen en Thailand. Bedankt voor de stukjes tot dusver!
Dag -61: Oeganda
Nog 2 maanden te gaan. Vandaag weer eens een land dat vooral afgelopen editie verrassend sterk was: Oeganda. Uiteraard ex-Brits territorium: De Britten hadden tot 1962 de touwtjes in handen in het land. Toen stond de grijze kroonkraanvogel ook al in de vlag, mooi onder de union jack. Een beetje zoals je het verwacht.
In die tijd mocht het land ook al tweemaal meedoen. Niet eens zo slecht, met Benjamin Ntola die zijn heat won op de 100 meter, maar in de kwartfinale wel werd uitgeschakeld. Patrick Etolu kwalificeerde zich als 7e voor de hoogspringfinale maar werd slechts 12e. Lawrence Ogwang haalde de hinkstapsprongfinale ook, maar werd daar slechts 20e. Niet slecht voor het debuut van een Afrikaans land. In 1960 deden er al 10 man mee. De 6 boksers haalden de kwartfinale niet, de 4 atleten, allemaal op de sintelbaan, haalden in totaal 1 halve finale en werden gezamenlijk op de 4x100 gediskwalificeerd. Het gnig steeds minder op de atletiekbaan: In 1964 wist geen van de mannen de heats te overleven, maar er deden wel dames mee. Daarvan was er precies 1 die wel de heats overleefde, maar de kwartfinale was wel het eindstation. Grootste succes was Ernest Mabwa, die de kwartfinales haalde bij het boksen. Een Olympisch diploma, jawel! Het was datzelfde boksen dat 4 jaar later de eerste medailles zou opleveren. Brons voor Mukwanga en zilver voor Rwabwogo. Amos Omolo haalde overigens de 400 meterfinale. Werd wel 8e, maar ook het eerste Olympisch diploma bij het atletiek. Oke, toen moest je daar eigenlijk top 6 voor halen, pas sinds 1984 krijgen de nummer 7 en 8 ze ook. Maar daar letten we even niet op. Rwabwogo zou in Munchen nogmaals zilver halen, maar er was ook Oegandees goud, waarmee het een van de weinige landen is met een gouden medaille in Afrika, nog altijd. Akii-Bua pakte een WR op de 400 horden en daarmee goud. De eerste Oegandees met goud, niet slecht. De broer van Ogwang blijkbaar, die in 1956 dus al een finale haalde. Ook iemand die moest vluchten omdat hij heulde met het Oegandese regime dat later omver werd geworpen. Niet smetteloos dus, dat verwacht je toch ook niet in corrupt Midden-Afrika.
Akii-Bua kreeg geen kans in 1976 omdat Oeganda thuis bleef, zoals de meeste Afrikaanse landen. Zijn piek was in 1980 voorbij, 7e in de halve finale en niet meer dan dat. Het moest komen van de boksers, die andermaal 2x 5e werden en John Mugabi pakte bokszilver. Ondanks dat er geen goud op wordt gepakt wel de beste sport voor Oeganda. Dat bleeft de jaren erna zo. In 1984 werd er voor het eerst naar andere sporten gekeken: Wielrennen en gewichtheffen. Zonder succes. De boksers haalden alleen twee vijfde plaatsen en het atletiek haalde alleen een estafettefinale, maar werd daar 8e. Geen medaille, voor het eerst sinds 1964. De 24 atleten in Seoul kwamen zelfs maar tot één kwartfinale bij het boksen en geen atletiekfinales op onderdelen met voorrondes. Bij de marathon werd er ook maar een 62e plaats gehaald. In Barcelona slechts 8 deelnemers en het leek alsof Oeganda een land als vele andere Afrikaanse landen aan het worden was. Wel met tafeltennis als nieuwe sport. Uiteraard als veldvulling, maar toch. Er werd wel een kwartfinale gehaald in 1996. Gelukkig was daar de voorbode voor 1996. Niet Ogola, de man van de kwartfinale, maar Davis Kamoga bracht Oeganda omhoog. Hij haalde brons. Steeds ging het elke ronde een beetje beter en die laatste ronde leverde brons. In Sydney kon hij niet hetzelfde niveau leveren. Wel werd er aan boogschieten gedaan. Een keurige 64e plaats in de ranking round en meteen uitschakeling, achja.
In 2004 pakte Rukundo eindelijk weer een kwartfinale mee bij het boksen. Het was niet langer de sport voor medailles, dat moest bij het atletiek gebeuren. Lukte bijna: Kiprop pakte een 4e plaats op de 10km. Voor het eerst succes op de lange afstand, net als buurman Kenia. Gewichtheffen leverde P9 op. Vier jaar later werd Kipsiro 4e op de 5000 meter. Het is een kwestie van tijd voor succes. Dat succes kwam er op de allerlaatste dag in Londen: Kiprotich pakte goud op de marathon. Het enige topresultaat. In 2016 was het maximale een 6e plaats voor Cheptegei. Die zou vier jaar later wel de meest succesvolle atleet worden voor Oeganda. Goud op de 5000 en zilver op de 10000. Sowieso goede spelen, want ook op de 3000 steeple werd het eerste damesgoud behaald en er was ook nog eens brons.
Cheptegei, Kiplimo, Kiplangat, van dit soort namen zal het ook wel weer moeten komen in 2024. Net als Kenia, vooral op de 5, 10 en marathon. Beter bij de mannen dan bij de vrouwen nog altijd, maar Oeganda zal wel een medaille of 2 meepakken. Een van de grotere atletieklanden van Afrika, niet slecht.
Nog 2 maanden te gaan. Vandaag weer eens een land dat vooral afgelopen editie verrassend sterk was: Oeganda. Uiteraard ex-Brits territorium: De Britten hadden tot 1962 de touwtjes in handen in het land. Toen stond de grijze kroonkraanvogel ook al in de vlag, mooi onder de union jack. Een beetje zoals je het verwacht.
In die tijd mocht het land ook al tweemaal meedoen. Niet eens zo slecht, met Benjamin Ntola die zijn heat won op de 100 meter, maar in de kwartfinale wel werd uitgeschakeld. Patrick Etolu kwalificeerde zich als 7e voor de hoogspringfinale maar werd slechts 12e. Lawrence Ogwang haalde de hinkstapsprongfinale ook, maar werd daar slechts 20e. Niet slecht voor het debuut van een Afrikaans land. In 1960 deden er al 10 man mee. De 6 boksers haalden de kwartfinale niet, de 4 atleten, allemaal op de sintelbaan, haalden in totaal 1 halve finale en werden gezamenlijk op de 4x100 gediskwalificeerd. Het gnig steeds minder op de atletiekbaan: In 1964 wist geen van de mannen de heats te overleven, maar er deden wel dames mee. Daarvan was er precies 1 die wel de heats overleefde, maar de kwartfinale was wel het eindstation. Grootste succes was Ernest Mabwa, die de kwartfinales haalde bij het boksen. Een Olympisch diploma, jawel! Het was datzelfde boksen dat 4 jaar later de eerste medailles zou opleveren. Brons voor Mukwanga en zilver voor Rwabwogo. Amos Omolo haalde overigens de 400 meterfinale. Werd wel 8e, maar ook het eerste Olympisch diploma bij het atletiek. Oke, toen moest je daar eigenlijk top 6 voor halen, pas sinds 1984 krijgen de nummer 7 en 8 ze ook. Maar daar letten we even niet op. Rwabwogo zou in Munchen nogmaals zilver halen, maar er was ook Oegandees goud, waarmee het een van de weinige landen is met een gouden medaille in Afrika, nog altijd. Akii-Bua pakte een WR op de 400 horden en daarmee goud. De eerste Oegandees met goud, niet slecht. De broer van Ogwang blijkbaar, die in 1956 dus al een finale haalde. Ook iemand die moest vluchten omdat hij heulde met het Oegandese regime dat later omver werd geworpen. Niet smetteloos dus, dat verwacht je toch ook niet in corrupt Midden-Afrika.
Akii-Bua kreeg geen kans in 1976 omdat Oeganda thuis bleef, zoals de meeste Afrikaanse landen. Zijn piek was in 1980 voorbij, 7e in de halve finale en niet meer dan dat. Het moest komen van de boksers, die andermaal 2x 5e werden en John Mugabi pakte bokszilver. Ondanks dat er geen goud op wordt gepakt wel de beste sport voor Oeganda. Dat bleeft de jaren erna zo. In 1984 werd er voor het eerst naar andere sporten gekeken: Wielrennen en gewichtheffen. Zonder succes. De boksers haalden alleen twee vijfde plaatsen en het atletiek haalde alleen een estafettefinale, maar werd daar 8e. Geen medaille, voor het eerst sinds 1964. De 24 atleten in Seoul kwamen zelfs maar tot één kwartfinale bij het boksen en geen atletiekfinales op onderdelen met voorrondes. Bij de marathon werd er ook maar een 62e plaats gehaald. In Barcelona slechts 8 deelnemers en het leek alsof Oeganda een land als vele andere Afrikaanse landen aan het worden was. Wel met tafeltennis als nieuwe sport. Uiteraard als veldvulling, maar toch. Er werd wel een kwartfinale gehaald in 1996. Gelukkig was daar de voorbode voor 1996. Niet Ogola, de man van de kwartfinale, maar Davis Kamoga bracht Oeganda omhoog. Hij haalde brons. Steeds ging het elke ronde een beetje beter en die laatste ronde leverde brons. In Sydney kon hij niet hetzelfde niveau leveren. Wel werd er aan boogschieten gedaan. Een keurige 64e plaats in de ranking round en meteen uitschakeling, achja.
In 2004 pakte Rukundo eindelijk weer een kwartfinale mee bij het boksen. Het was niet langer de sport voor medailles, dat moest bij het atletiek gebeuren. Lukte bijna: Kiprop pakte een 4e plaats op de 10km. Voor het eerst succes op de lange afstand, net als buurman Kenia. Gewichtheffen leverde P9 op. Vier jaar later werd Kipsiro 4e op de 5000 meter. Het is een kwestie van tijd voor succes. Dat succes kwam er op de allerlaatste dag in Londen: Kiprotich pakte goud op de marathon. Het enige topresultaat. In 2016 was het maximale een 6e plaats voor Cheptegei. Die zou vier jaar later wel de meest succesvolle atleet worden voor Oeganda. Goud op de 5000 en zilver op de 10000. Sowieso goede spelen, want ook op de 3000 steeple werd het eerste damesgoud behaald en er was ook nog eens brons.
Cheptegei, Kiplimo, Kiplangat, van dit soort namen zal het ook wel weer moeten komen in 2024. Net als Kenia, vooral op de 5, 10 en marathon. Beter bij de mannen dan bij de vrouwen nog altijd, maar Oeganda zal wel een medaille of 2 meepakken. Een van de grotere atletieklanden van Afrika, niet slecht.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -60: Japan
Japan, het land van de rijzende zon. Het land van de vorige Olympische Spelen. Een land met een bijzondere historie. Ooit mochten WIJ als enige handelen met Japan, nu zijn hun belangrijk exportproducten computerspelletjes en bijzondere tekeningetjes. Nouja, Japan is wel lekker zichzelf gebleven en dat is zeker wat waard. Tijd voor deze alternatieve vlag.
In 1912 deed Japan voor het eerst mee. 2 atleten, kan nog wel wat beter. De 15 die in Antwerpen meededen leverden voor het eerst medailles: Zilver voor tennisser Kumagae bij enkel en nogmaals met een dubbelpartner. Na worstelbrons in 1924 was 1928 de doorbraak: 2 goud, 2 zilver en 1 brons, bij atletiek en zwemmen. Er was goud bij het hinkstapspringen en de 200 meter schoolslag. In 1932 en 1936 werd wéér goud gepakt bij deze onderdelen en was het niveau nog een stukje hoger. 1932 was er 7 goud, 7 zilver en 4 brons en 1936 6 goud, 4 zilver en 8 brons. Vooral atletiek en zwemmen waren in die tijd de medailleonderdelen. Helaas volgde de tweede wereldoorlog, en daar waren de Jappen wel een beetje fout. Heel erg zelfs, niet zo’n gaaf land indertijd. Dus 1948 mocht Japan brommen en in 1952 volgde slechts 1 goud. Worstelen was de sport, een sport die langzaam steeds meer goud zou gaan opleveren. Ook werd er voor het eerst gekeken naar het turnen. Leverde nog geen goud op, maar zou van 1952 tot 1980 verreweg de meest succesvolle sport zijn. Takashi Ono pakte zijn eerste medaille. Zouden er nog 12 volgen.
In 1956 pakte hij het eerste turngoud. Ook werd er weer goud behaald op de 200 meter schoolslag, toch wel een mooi onderdeel voor het land. Er was ook dubbel worstelgoud. Ook in 1960 was er 4 goud, maar het turnen stond toen écht op punt. Ono deed het in 1956 nog vooral met zilver en brons, maar pakte 3 goud in 1960 en ook het vierde goud was turngoud. Niet een geweldig veelzijdige opbouw naar 1964, maar Japan liet zien dat dat niet nodig was. Judo en volleybal werden in Tokio toegevoegd. Damesvolleybal leverde goud, en er was 3x judogoud bij de 4 toernooien. ONZE Robert… uhhh.. Anton Geesink pakte die laatste gouden medaille. Maar dat deerde Japan niet. Er was alsnog 16 goud, met Turnen en Worstelen als andere belangrijke sporten. Dat bleef de jaren erna ook: In 1968 viel judo weer weg, maar Kato/Nakayama pakten samen (en met 2 teamgenoten) 6 goud bij het turnen. De twee meest succesvolle Olympiers aller tijden. Kato is de meest succesvolle. 11 goud in totaal, tis niet niks.
Ook in 1972 was er 13 goud. 5 keer turngoud, met Kato die weer scoorde. Judo was ook weer terug en leverde 3 goud. Verder was er eindelijk weer eens zwemgoud op de 100 vlinder en de herenvolleyballers pakken goud. Niet slecht voor een land waar de lengte niet al te groot is. Ook in 1976 was er weer volleybalgoud, nu voor de dames. Er was wel ‘slechts’ 9 goud. Gymnastiek en Judo leverden allebei 3 goud op, niet heel bijzonder. Alsnog goed voor P5, maar Japan verwacht je inderdaad wel veel van inmiddels.
In 1980 was Japan solidair met de VS, in 1984 ook. Ze waren er bij, maar deden het niet heel veel beter, opvallend aangezien sporten als turnen en worstelen júist gedomineerd worden door de USSR. Het bleef echter bij 3x turngoud, wel 4 judogoud en 1x schietgoud, voor het eerst. 1988 liet echter zien dat de Japanse sport sterk terugliep: 4 goud. 1x zwemmen, 1x judo, 2x worstelen. In 1992 zelfs maar 3x, een zware terugloop dus. Wel eindelijk weer eens goud bij de schoolslag. 3 goud, 8 zilver, 11 brons. 1996 was zelfs nog kariger, buiten de judotraditie was niets meer van de sportcultuur over. Buiten de tatamis werd er 2x zilver en 4x brons gepakt. Op de judomat nog 3x goud en 4x zilver, maar het is echt wel de beste tijd geweest. Ook in Sydney was het karig met 5 goud. 4x judo en eindelijk weer atletiekgoud, voor het eerst sinds 1936. De damesmarathon werd gewonnen, knappe prestatie. Dan denk je natuurlijk: 2004, ja, zal vast niet veel beter worden. Dat is niet zo. Het was tijd voor legendes als Kosuke Kitajima en Kaori Icho. Schoolslaggoud en worstelgoud, niets mis mee. Ook was er 2x atletiekgoud, goud voor het turnteam en doordat er tegenwoordig ook damesjudo is kan daar ook flink worden gescoord: 8 stuks. Resultaat: 16 goud. Japan was terug op P5. 2008 was wel wat minder met 9 goud, Kitajima pakte de dubbel en Icho was ook weer goed voor goud.
In 2012 en 2016 werd er vooral wat weinig goud behaald. 7 goud in 2012, 12 in 2016. Nouja, dat is niet slecht, dat laatste, maar er werden twee keer rond de 40 medailles behaald. Slechts 1x judogoud in 2012 was teleurstellend. In 2012 en 2016 werd er dan wel weer schoolslaggoud behaald, Kitajima haalde zijn 4e in totaal in 2012. Icho zou haar vierde gouden worstelmedaille ophalen in 2016. Maar goed, in eigen land was alles anders voor de kruimels. Was in 1964 ook zo, maar nu misschien wel nog erger. 27 goud, alsof je een emmer leeggooit. Ja, er was karate bij en het altijd domme Kata leverde goud op. Er was softbal en honkbal, ja, goud. Drie nieuwe skateboardonderdelen, goud. Als er een jury was, dan kon Japan op een bonusje rekenen. WE waren wat op het spoor. Goed, kan dat deze editie weer?
20 goud moet toch gewoon makkelijk kunnen. Moet ik serieus namen gaan noemen? Gewoon de hele judolineup voldoet, met het nadeel dat grote concurrent Frankrijk thuisvoordeel heeft. Bij de schoolslag gaat er niet veel gewonnen worden en ook het turnen is wel eens beter geweest, ach ja. Kunt niet alles hebben natuurlijk. Wel is Anraku denk ik de favoriet bij het heren sportklimmen. En dan wordt er vast nog wat geworsteld, geshowsport, etc. Maar Japan heeft vast iets minder de jury mee, ben benieuwd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 27-05-2024 22:42:33 ]
Japan, het land van de rijzende zon. Het land van de vorige Olympische Spelen. Een land met een bijzondere historie. Ooit mochten WIJ als enige handelen met Japan, nu zijn hun belangrijk exportproducten computerspelletjes en bijzondere tekeningetjes. Nouja, Japan is wel lekker zichzelf gebleven en dat is zeker wat waard. Tijd voor deze alternatieve vlag.
In 1912 deed Japan voor het eerst mee. 2 atleten, kan nog wel wat beter. De 15 die in Antwerpen meededen leverden voor het eerst medailles: Zilver voor tennisser Kumagae bij enkel en nogmaals met een dubbelpartner. Na worstelbrons in 1924 was 1928 de doorbraak: 2 goud, 2 zilver en 1 brons, bij atletiek en zwemmen. Er was goud bij het hinkstapspringen en de 200 meter schoolslag. In 1932 en 1936 werd wéér goud gepakt bij deze onderdelen en was het niveau nog een stukje hoger. 1932 was er 7 goud, 7 zilver en 4 brons en 1936 6 goud, 4 zilver en 8 brons. Vooral atletiek en zwemmen waren in die tijd de medailleonderdelen. Helaas volgde de tweede wereldoorlog, en daar waren de Jappen wel een beetje fout. Heel erg zelfs, niet zo’n gaaf land indertijd. Dus 1948 mocht Japan brommen en in 1952 volgde slechts 1 goud. Worstelen was de sport, een sport die langzaam steeds meer goud zou gaan opleveren. Ook werd er voor het eerst gekeken naar het turnen. Leverde nog geen goud op, maar zou van 1952 tot 1980 verreweg de meest succesvolle sport zijn. Takashi Ono pakte zijn eerste medaille. Zouden er nog 12 volgen.
In 1956 pakte hij het eerste turngoud. Ook werd er weer goud behaald op de 200 meter schoolslag, toch wel een mooi onderdeel voor het land. Er was ook dubbel worstelgoud. Ook in 1960 was er 4 goud, maar het turnen stond toen écht op punt. Ono deed het in 1956 nog vooral met zilver en brons, maar pakte 3 goud in 1960 en ook het vierde goud was turngoud. Niet een geweldig veelzijdige opbouw naar 1964, maar Japan liet zien dat dat niet nodig was. Judo en volleybal werden in Tokio toegevoegd. Damesvolleybal leverde goud, en er was 3x judogoud bij de 4 toernooien. ONZE Robert… uhhh.. Anton Geesink pakte die laatste gouden medaille. Maar dat deerde Japan niet. Er was alsnog 16 goud, met Turnen en Worstelen als andere belangrijke sporten. Dat bleef de jaren erna ook: In 1968 viel judo weer weg, maar Kato/Nakayama pakten samen (en met 2 teamgenoten) 6 goud bij het turnen. De twee meest succesvolle Olympiers aller tijden. Kato is de meest succesvolle. 11 goud in totaal, tis niet niks.
Ook in 1972 was er 13 goud. 5 keer turngoud, met Kato die weer scoorde. Judo was ook weer terug en leverde 3 goud. Verder was er eindelijk weer eens zwemgoud op de 100 vlinder en de herenvolleyballers pakken goud. Niet slecht voor een land waar de lengte niet al te groot is. Ook in 1976 was er weer volleybalgoud, nu voor de dames. Er was wel ‘slechts’ 9 goud. Gymnastiek en Judo leverden allebei 3 goud op, niet heel bijzonder. Alsnog goed voor P5, maar Japan verwacht je inderdaad wel veel van inmiddels.
In 1980 was Japan solidair met de VS, in 1984 ook. Ze waren er bij, maar deden het niet heel veel beter, opvallend aangezien sporten als turnen en worstelen júist gedomineerd worden door de USSR. Het bleef echter bij 3x turngoud, wel 4 judogoud en 1x schietgoud, voor het eerst. 1988 liet echter zien dat de Japanse sport sterk terugliep: 4 goud. 1x zwemmen, 1x judo, 2x worstelen. In 1992 zelfs maar 3x, een zware terugloop dus. Wel eindelijk weer eens goud bij de schoolslag. 3 goud, 8 zilver, 11 brons. 1996 was zelfs nog kariger, buiten de judotraditie was niets meer van de sportcultuur over. Buiten de tatamis werd er 2x zilver en 4x brons gepakt. Op de judomat nog 3x goud en 4x zilver, maar het is echt wel de beste tijd geweest. Ook in Sydney was het karig met 5 goud. 4x judo en eindelijk weer atletiekgoud, voor het eerst sinds 1936. De damesmarathon werd gewonnen, knappe prestatie. Dan denk je natuurlijk: 2004, ja, zal vast niet veel beter worden. Dat is niet zo. Het was tijd voor legendes als Kosuke Kitajima en Kaori Icho. Schoolslaggoud en worstelgoud, niets mis mee. Ook was er 2x atletiekgoud, goud voor het turnteam en doordat er tegenwoordig ook damesjudo is kan daar ook flink worden gescoord: 8 stuks. Resultaat: 16 goud. Japan was terug op P5. 2008 was wel wat minder met 9 goud, Kitajima pakte de dubbel en Icho was ook weer goed voor goud.
In 2012 en 2016 werd er vooral wat weinig goud behaald. 7 goud in 2012, 12 in 2016. Nouja, dat is niet slecht, dat laatste, maar er werden twee keer rond de 40 medailles behaald. Slechts 1x judogoud in 2012 was teleurstellend. In 2012 en 2016 werd er dan wel weer schoolslaggoud behaald, Kitajima haalde zijn 4e in totaal in 2012. Icho zou haar vierde gouden worstelmedaille ophalen in 2016. Maar goed, in eigen land was alles anders voor de kruimels. Was in 1964 ook zo, maar nu misschien wel nog erger. 27 goud, alsof je een emmer leeggooit. Ja, er was karate bij en het altijd domme Kata leverde goud op. Er was softbal en honkbal, ja, goud. Drie nieuwe skateboardonderdelen, goud. Als er een jury was, dan kon Japan op een bonusje rekenen. WE waren wat op het spoor. Goed, kan dat deze editie weer?
20 goud moet toch gewoon makkelijk kunnen. Moet ik serieus namen gaan noemen? Gewoon de hele judolineup voldoet, met het nadeel dat grote concurrent Frankrijk thuisvoordeel heeft. Bij de schoolslag gaat er niet veel gewonnen worden en ook het turnen is wel eens beter geweest, ach ja. Kunt niet alles hebben natuurlijk. Wel is Anraku denk ik de favoriet bij het heren sportklimmen. En dan wordt er vast nog wat geworsteld, geshowsport, etc. Maar Japan heeft vast iets minder de jury mee, ben benieuwd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 27-05-2024 22:42:33 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -59: Bangladesh
Van het ene land met een rood rondje in het midden van de vlag naar de ander: Vandaag gaan we eens kijken in de krochten van de Spelen. Sommige landen doen mee om de titel ‘slechtste land ooit’. Eentje is heel kansrijk: Bangladesh. Bangladesh is resultaat van het opdelen van Bengalen in twee: De helft ging naar India, Bangladesh werd onderdeel van Pakistan. Raar, want daar grenst het helemaal niet aan. Maar goed, dat was dus ook geen succes en toen werd het ook onafhankelijk. Nu is het vooral het land waar kleuters voor een cent per dag je kleding in elkaar steken, gaaf land. Kneiterarm dus. Niet zo gek dat ze er Olympisch geen reet van kunnen.
In 1984 mocht het land eindelijk meedoen. Het 8e dichtbevolkte land ter wereld, en ze stuurden in 1984 precies hun eerste atleet. Veelzeggend. Saidur Rahman Dawn mocht de 100 meter in 11.25 lopen en de 200 meter in 22.59 en kon weer naar huis. Twee keer laatste in de heat, achja. In 1988 werd een relayteam gestuurd op de 4x100, zowaar. Deden er 41.78 over, werden ze 25e mee. Dat er zoveel teams deelnamen joh. De atleten die deelnamen liepen zelf ook nog 4 andere afstanden. Uiteraard niet verder gekomen dan de heats. Chowdhury deed dan weer mee op het verspringen, maar sprong 3x fout. Er was ook een zwemteam, dat leverde ook niks op. Allemaal heren, niet erg inclusief. Veranderde in 1992. Toen werd er geschoten door Shahana Parveen. 43e in de kwalificatie. Het 4x100 team liep nu 42.18, nog trager. Vijfde in de heat. Net achter San Marino, maar wel voor Jamaica. Die lieten het stokje ongetwijfeld vallen, de knuppels. Hier zien we de eerste vrouwelijke deelneemster.
Na best wat deelname in 1988 en 1992, waren er slechts 4 in 1996. Een vrouwelijke verspringster, een 100m loper, weer een schutter en een zwemmer. De schutter werd 33e, er is progressie. Ook werd er voor het eerst onder de 11 seconden gelopen. Vier jaar later waren er 5 deelnemers. Wel een DNF op de 200 meter, toch lullig, mag je lopen voor zo’n klein land en pak je een blessure. Bij de schoolslag was er ook een DQ. Sabrina Sultana haalde positie 38 bij het schieten in 3 posities.2004 was niet veel beter met 4 deelnemers. De 100 meter werd weer eens niet onder de 11 seconden afgelegd. Alaf Hossein Khan schoot naar een 35e plaats en het zwemmen.. 50m vrij niet onder de 30 seconden, daar zou Meilutyte om lachen. Maar goed, voor het arme land is het deelnemen al mooi natuurlijk. 2008 leverde vijf deelnemers op: Naast 2 8e plaatsen in het atletiek, bij de heats dan wel, was het beste de 45e positie in het zwemmen. Gelukkig was daar in 2012 een nieuwe sport: Boogschieten. In sommige landen in de buurt een van de topsporten. India is er relatief goed in en ook Myanmar, Nepal en Sri Lanka zie je er wel geregeld. Oh, en Bhutan, ook wel een van de slechtste landen ooit. Maar goed, Mohammed Milon werd 61e in de ranking round. Hield er 3 achter zich. Verloor vervolgens wel 0-6. Ook deed er een turner mee, die niet eens zo heel dramatisch scoorde. 14.7 op brug gelijk is niet slecht. Saillant: Hij deed mee op sprong, maar sprong slechts 1x, maar deed niet mee op alle onderdelen en haalde geen allroundresultaat. Had niemand hem verteld dat hij 2x moest springen? Ook bij het schieten was er een 27e kwalificatieplaats. In 2016 was er opnieuw een boogschutter die 53e werd bij de dameskwalificatie, maar wel gewoon 0-6 scoorde. Toch bijzonder. De heats waren opgeleukt bij het atletiek, maar Masbah Ammed haalde slechts een 4e tijd van 11.34. Wel was er een unicum: Siddikur Rahman was de eerste Bangladesi die zich regulier kwalificeerde. De golfer werd 58e van de 60, dus goed was het misschien niet, maar toch een mooi unicum. Schutter Abdullah Hel Baki haalde met een P25 het beste resultaat ooit voor Bangladesh in een niet-KO toernooi.
Afgelopen editie in Tokio mochten er zelfs twee boogschutters meedoen en niet eens zo slecht was het allemaal. Ruman Shana kwalificeerde zich als 17e en won zelfs een rondje met 7-3 van Tom Hall. Voor het eerst een atleet die zich kwalificeerde voor een volgende ronde. Bij de dames werd P36 behaald door Diya Siddique, en een shoot-off in ronde 1 was nodig om haar naar huis te sturen. Dat was een fijn resultaat voor het mixed team-toernooi. Bangladesh scoorde verrassend genoeg precies genoeg om de top 16 te halen. Wel jammer dat ze daardoor tegen Zuid-Korea moesten. Dat was natuurlijk kansloos. Maar goed, dit belooft wel iets: Bij Boogschieten kan een nummer 17 seed als het meezit zomaar eens een keer uithalen. Hel Baki was er ook weer bij maar werd slechts 41e. Verder zoals elke keer twee zwemmers en er was nog één atleet bij.
Voor deze Spelen zullen er wel weer twee plekken bij het zwemmen klaarliggen, en sporten als atletiek of schieten zitten er ook dik in. Ik neem aan dat Bangladesh ook wel uitnodigingen gaat krijgen bij het boogschieten als het niet lukt om regulier te kwalificeren: Het is een klein land dat dat als beste sport heeft, en hoeft eigenlijk alleen met andere Oost-aziatische landen om de invitatieplekken te strijden. Zou stom zijn als ze niet mogen meedoen. Tot zover mijn mening.
Van het ene land met een rood rondje in het midden van de vlag naar de ander: Vandaag gaan we eens kijken in de krochten van de Spelen. Sommige landen doen mee om de titel ‘slechtste land ooit’. Eentje is heel kansrijk: Bangladesh. Bangladesh is resultaat van het opdelen van Bengalen in twee: De helft ging naar India, Bangladesh werd onderdeel van Pakistan. Raar, want daar grenst het helemaal niet aan. Maar goed, dat was dus ook geen succes en toen werd het ook onafhankelijk. Nu is het vooral het land waar kleuters voor een cent per dag je kleding in elkaar steken, gaaf land. Kneiterarm dus. Niet zo gek dat ze er Olympisch geen reet van kunnen.
In 1984 mocht het land eindelijk meedoen. Het 8e dichtbevolkte land ter wereld, en ze stuurden in 1984 precies hun eerste atleet. Veelzeggend. Saidur Rahman Dawn mocht de 100 meter in 11.25 lopen en de 200 meter in 22.59 en kon weer naar huis. Twee keer laatste in de heat, achja. In 1988 werd een relayteam gestuurd op de 4x100, zowaar. Deden er 41.78 over, werden ze 25e mee. Dat er zoveel teams deelnamen joh. De atleten die deelnamen liepen zelf ook nog 4 andere afstanden. Uiteraard niet verder gekomen dan de heats. Chowdhury deed dan weer mee op het verspringen, maar sprong 3x fout. Er was ook een zwemteam, dat leverde ook niks op. Allemaal heren, niet erg inclusief. Veranderde in 1992. Toen werd er geschoten door Shahana Parveen. 43e in de kwalificatie. Het 4x100 team liep nu 42.18, nog trager. Vijfde in de heat. Net achter San Marino, maar wel voor Jamaica. Die lieten het stokje ongetwijfeld vallen, de knuppels. Hier zien we de eerste vrouwelijke deelneemster.
Na best wat deelname in 1988 en 1992, waren er slechts 4 in 1996. Een vrouwelijke verspringster, een 100m loper, weer een schutter en een zwemmer. De schutter werd 33e, er is progressie. Ook werd er voor het eerst onder de 11 seconden gelopen. Vier jaar later waren er 5 deelnemers. Wel een DNF op de 200 meter, toch lullig, mag je lopen voor zo’n klein land en pak je een blessure. Bij de schoolslag was er ook een DQ. Sabrina Sultana haalde positie 38 bij het schieten in 3 posities.2004 was niet veel beter met 4 deelnemers. De 100 meter werd weer eens niet onder de 11 seconden afgelegd. Alaf Hossein Khan schoot naar een 35e plaats en het zwemmen.. 50m vrij niet onder de 30 seconden, daar zou Meilutyte om lachen. Maar goed, voor het arme land is het deelnemen al mooi natuurlijk. 2008 leverde vijf deelnemers op: Naast 2 8e plaatsen in het atletiek, bij de heats dan wel, was het beste de 45e positie in het zwemmen. Gelukkig was daar in 2012 een nieuwe sport: Boogschieten. In sommige landen in de buurt een van de topsporten. India is er relatief goed in en ook Myanmar, Nepal en Sri Lanka zie je er wel geregeld. Oh, en Bhutan, ook wel een van de slechtste landen ooit. Maar goed, Mohammed Milon werd 61e in de ranking round. Hield er 3 achter zich. Verloor vervolgens wel 0-6. Ook deed er een turner mee, die niet eens zo heel dramatisch scoorde. 14.7 op brug gelijk is niet slecht. Saillant: Hij deed mee op sprong, maar sprong slechts 1x, maar deed niet mee op alle onderdelen en haalde geen allroundresultaat. Had niemand hem verteld dat hij 2x moest springen? Ook bij het schieten was er een 27e kwalificatieplaats. In 2016 was er opnieuw een boogschutter die 53e werd bij de dameskwalificatie, maar wel gewoon 0-6 scoorde. Toch bijzonder. De heats waren opgeleukt bij het atletiek, maar Masbah Ammed haalde slechts een 4e tijd van 11.34. Wel was er een unicum: Siddikur Rahman was de eerste Bangladesi die zich regulier kwalificeerde. De golfer werd 58e van de 60, dus goed was het misschien niet, maar toch een mooi unicum. Schutter Abdullah Hel Baki haalde met een P25 het beste resultaat ooit voor Bangladesh in een niet-KO toernooi.
Afgelopen editie in Tokio mochten er zelfs twee boogschutters meedoen en niet eens zo slecht was het allemaal. Ruman Shana kwalificeerde zich als 17e en won zelfs een rondje met 7-3 van Tom Hall. Voor het eerst een atleet die zich kwalificeerde voor een volgende ronde. Bij de dames werd P36 behaald door Diya Siddique, en een shoot-off in ronde 1 was nodig om haar naar huis te sturen. Dat was een fijn resultaat voor het mixed team-toernooi. Bangladesh scoorde verrassend genoeg precies genoeg om de top 16 te halen. Wel jammer dat ze daardoor tegen Zuid-Korea moesten. Dat was natuurlijk kansloos. Maar goed, dit belooft wel iets: Bij Boogschieten kan een nummer 17 seed als het meezit zomaar eens een keer uithalen. Hel Baki was er ook weer bij maar werd slechts 41e. Verder zoals elke keer twee zwemmers en er was nog één atleet bij.
Voor deze Spelen zullen er wel weer twee plekken bij het zwemmen klaarliggen, en sporten als atletiek of schieten zitten er ook dik in. Ik neem aan dat Bangladesh ook wel uitnodigingen gaat krijgen bij het boogschieten als het niet lukt om regulier te kwalificeren: Het is een klein land dat dat als beste sport heeft, en hoeft eigenlijk alleen met andere Oost-aziatische landen om de invitatieplekken te strijden. Zou stom zijn als ze niet mogen meedoen. Tot zover mijn mening.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -58: St Lucia
St Lucia? Ja, waar ligt dat ergens? Nou, tussen St Vincent en Martinique. Het staatshoofd is ene Charles III, dan weet u het wel. De man die eindelijk de troon over mocht nemen van zijn moedertje die bijna 100 werd en prompt kanker kreeg. Ja, een van de vele landen die onder Brits bewind valt, maar verder is het inmiddels wel onafhankelijk. Uiteraard heeft Frankrijk ook nog een tijdje zeggenschap gehad. 500 vierkante km aan eiland, in Nederland zouden ze dan denken dat je goed kan windsurfen, maar St Lucia denkt daar zelf anders over. Laten we eens kijken.
Het rijke oeuvre aan deelnames van St Lucia is niet zo heel rijk. Door de jaren heen werd er slechts aan 3 sporten deelgenomen: Atletiek, zeilen en zwemmen. In 1996 werd een 4x400 team gestuurd, maar winnen konden zij niet bepaald. 5e in de heats. Ivan Jean-Marie werd individueel 7e in zijn heat en ook de andere resultaten waren niet bijzonder: een 7e plaats in de 100m heats voor dames, aanvangshoogte afgesprongen in de kwalificatie polshoog en een zeiler genaamd Michael Green. Was de eerste die een volledige score neerzette voor het land: 45e. Hij deed in 1988 ook al mee voor Barbados, zie je wel vaker bij dit soort landen. In 2000 deed Dominic Johnson opnieuw mee bij het polsstokhoogspringen. Werd 26e in de kwalificatie. Prima prestatie. Verder finishte iemand de 100 meter niet, ook knap. Ze deden ook mee bij het zwemmen. Hier zien we de polsstokhoogspringer.
In 2004 deed bij de heren een marathonloper mee, bij de dames een zwemster. De marathonloper Joseph haalde de 80e plaats. Toch was er een unicum voor deze twee atleten: Zij liepen als eerste het stadion binnen. Was voor het eerst dat er geen Grieken als eerste liepen, want zij waren de organisator in 2004. Volgens het Grieks alfabet en bij de Griekse naam begint Saint Lucia met de alfa (Agia is grieks voor Sint). Leuk unicum. In 2008 was dat weer voorbij en was Dominic Johnson weer terug als eerste atleet die 3x voor St Lucia uit zou komen. Daarnaast waren er een speerwerpster en Levern Spencer, een hoogspringster die zowaar over 1.90 kan. Helaas was de Olympische kwalificatiewedstrijd niet die dag: 1.85 en een 27e plaats. Er deed ook nog een zwemmer mee: 3 dames en 1 man in totaal. In 2012 werd er voor het eerst deelgenomen aan 3 sporten: Atletiek, zwemmen, zeilen. Bij het zeilen haalde Beth Lygoe een 37e plaats en Levern Spencer was er weer bij en kwam ditmaal wel tot 1.90. Dat was goed voor een 19e stek in de kwalificatie. Toen was het niveau bij hoogspringen wel hoger dan tegenwoordig he, jeetje. Nu ben je blij als de kwalificatie-eis rond de 1.90 ligt op een WK. Bij het zwemmen opnieuw geen succes voor Danielle Beaubrun, al zou dat ook een verrassing zijn geweest. In 2016 had het land zelfs 5 deelnemers. Daarbij was Jahvid Best niet de beste, hij had wel een bye voor de 100m heats maar in de kwartfinale was 10.39 het maximaal haalbare. Bij het zwemmen en zeilen hadden ze weer anderen gevonden die konden falen, maar Stephanie Devaux-Lovell werd in race 8 3e bij de Laser Radial. Daar werd ONZE Marit slechts 13e, HELP ONS zou je ervan kunnen schreeuwen. Het dameshoogspringen leverde dan weer groter succes: Er waren twee deelnemers, maar Spencer kwam tot 1.94 in de kwalificatie, goed voor een finale. Daar werd ze 6e. De beste ooit voor Saint Lucia. Vooralsnog.
In Tokio kon ze dat niet herhalen. 1.86 en een 22e plek in de kwalificatie en klaar. Jammer. Devaux-Lovell werd 5e in een Laser Radial race, maar in totaal was de 28e plaats het maximaal haalbare. Er waren deze keer twee zwemmers, maar deze behaalden samen een 49e en 54e plaats. De ultieme kans voor Saint Lucia was weer even voorbij.
Maar goed, in 2024 ligt dat weer heel anders. Er zijn al 3 kwalificatieplaatsen afgedwongen. Verder een universality spot bij het zeilen. Michael Joseph haalde de halve finale op de 400 meter het afgelopen WK. Als het mee zit kan het voor de jonge hardloper een finaleplaats worden, maar dat zou een meevaller zijn. Nee, het moet komen van Alfred. Julien Alfred. Je zou zeggen dat Julien en Alfred allebei bij de heren mee kunnen doen, maar nee, de dames 100 en 200 meter. Alfred is de wereldkampioen over 60 meter. Werd op afgelopen WK 5e op de 100 en 4e op de 200 meter. Ja, dat moet het dan worden, die ene unieke medaillekans. Ze is nog jong dus 2028 zou ook nog wel kunnen. Maar laten we hopen dat het nu al gebeurt.
St Lucia? Ja, waar ligt dat ergens? Nou, tussen St Vincent en Martinique. Het staatshoofd is ene Charles III, dan weet u het wel. De man die eindelijk de troon over mocht nemen van zijn moedertje die bijna 100 werd en prompt kanker kreeg. Ja, een van de vele landen die onder Brits bewind valt, maar verder is het inmiddels wel onafhankelijk. Uiteraard heeft Frankrijk ook nog een tijdje zeggenschap gehad. 500 vierkante km aan eiland, in Nederland zouden ze dan denken dat je goed kan windsurfen, maar St Lucia denkt daar zelf anders over. Laten we eens kijken.
Het rijke oeuvre aan deelnames van St Lucia is niet zo heel rijk. Door de jaren heen werd er slechts aan 3 sporten deelgenomen: Atletiek, zeilen en zwemmen. In 1996 werd een 4x400 team gestuurd, maar winnen konden zij niet bepaald. 5e in de heats. Ivan Jean-Marie werd individueel 7e in zijn heat en ook de andere resultaten waren niet bijzonder: een 7e plaats in de 100m heats voor dames, aanvangshoogte afgesprongen in de kwalificatie polshoog en een zeiler genaamd Michael Green. Was de eerste die een volledige score neerzette voor het land: 45e. Hij deed in 1988 ook al mee voor Barbados, zie je wel vaker bij dit soort landen. In 2000 deed Dominic Johnson opnieuw mee bij het polsstokhoogspringen. Werd 26e in de kwalificatie. Prima prestatie. Verder finishte iemand de 100 meter niet, ook knap. Ze deden ook mee bij het zwemmen. Hier zien we de polsstokhoogspringer.
In 2004 deed bij de heren een marathonloper mee, bij de dames een zwemster. De marathonloper Joseph haalde de 80e plaats. Toch was er een unicum voor deze twee atleten: Zij liepen als eerste het stadion binnen. Was voor het eerst dat er geen Grieken als eerste liepen, want zij waren de organisator in 2004. Volgens het Grieks alfabet en bij de Griekse naam begint Saint Lucia met de alfa (Agia is grieks voor Sint). Leuk unicum. In 2008 was dat weer voorbij en was Dominic Johnson weer terug als eerste atleet die 3x voor St Lucia uit zou komen. Daarnaast waren er een speerwerpster en Levern Spencer, een hoogspringster die zowaar over 1.90 kan. Helaas was de Olympische kwalificatiewedstrijd niet die dag: 1.85 en een 27e plaats. Er deed ook nog een zwemmer mee: 3 dames en 1 man in totaal. In 2012 werd er voor het eerst deelgenomen aan 3 sporten: Atletiek, zwemmen, zeilen. Bij het zeilen haalde Beth Lygoe een 37e plaats en Levern Spencer was er weer bij en kwam ditmaal wel tot 1.90. Dat was goed voor een 19e stek in de kwalificatie. Toen was het niveau bij hoogspringen wel hoger dan tegenwoordig he, jeetje. Nu ben je blij als de kwalificatie-eis rond de 1.90 ligt op een WK. Bij het zwemmen opnieuw geen succes voor Danielle Beaubrun, al zou dat ook een verrassing zijn geweest. In 2016 had het land zelfs 5 deelnemers. Daarbij was Jahvid Best niet de beste, hij had wel een bye voor de 100m heats maar in de kwartfinale was 10.39 het maximaal haalbare. Bij het zwemmen en zeilen hadden ze weer anderen gevonden die konden falen, maar Stephanie Devaux-Lovell werd in race 8 3e bij de Laser Radial. Daar werd ONZE Marit slechts 13e, HELP ONS zou je ervan kunnen schreeuwen. Het dameshoogspringen leverde dan weer groter succes: Er waren twee deelnemers, maar Spencer kwam tot 1.94 in de kwalificatie, goed voor een finale. Daar werd ze 6e. De beste ooit voor Saint Lucia. Vooralsnog.
In Tokio kon ze dat niet herhalen. 1.86 en een 22e plek in de kwalificatie en klaar. Jammer. Devaux-Lovell werd 5e in een Laser Radial race, maar in totaal was de 28e plaats het maximaal haalbare. Er waren deze keer twee zwemmers, maar deze behaalden samen een 49e en 54e plaats. De ultieme kans voor Saint Lucia was weer even voorbij.
Maar goed, in 2024 ligt dat weer heel anders. Er zijn al 3 kwalificatieplaatsen afgedwongen. Verder een universality spot bij het zeilen. Michael Joseph haalde de halve finale op de 400 meter het afgelopen WK. Als het mee zit kan het voor de jonge hardloper een finaleplaats worden, maar dat zou een meevaller zijn. Nee, het moet komen van Alfred. Julien Alfred. Je zou zeggen dat Julien en Alfred allebei bij de heren mee kunnen doen, maar nee, de dames 100 en 200 meter. Alfred is de wereldkampioen over 60 meter. Werd op afgelopen WK 5e op de 100 en 4e op de 200 meter. Ja, dat moet het dan worden, die ene unieke medaillekans. Ze is nog jong dus 2028 zou ook nog wel kunnen. Maar laten we hopen dat het nu al gebeurt.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -57: Thailand
Thailand. Een land met een wat dubieuze reputatie van sekstoerisme, maar ook gewoon een heel mooi land. Kenners weten dat we vroeger over Siam spraken. In 1939 werd de naam gewijzigd en siendsdien kennen we het in Nederland als Thailand. Naast sekstoerisme is er nog een mooie vergelijking met Nederland: 5 december is er een belangrijke verjaardag. Niet van iemand die van veel kadootjes geven hield, maar van Bhumibol. Inmiddels overleden, maar zijn verjaardag is nog altijd een nationale feestdag. Zeer geliefd aldaar, de beste man. Tijd voor weer eens een oude vlag. Mooie olifant ook:
Helaas heeft Thailand nooit als Siam meegedaan, wel als Thailand in 1952. Toen deden er alleen 8 atleten mee. Het leverde geen finaleplaatsen op. Jammer. Vier jaar later deed er wel een bekende naam mee. Niet een bekende Olympiër, maar Formule 1-historici zijn ongetwijfeld bekend met de naam Prince Bira, officieel Birabongse Bhanudej. Hij was de eerste van in totaal 7 F1-coureurs die dit deden (als we paralympiër Zanardi niet meetellen), waar ook een Nederlander bij zit: Ben Pon. Die naam kende u vast niet, geen bekende schutter en ook niet een heel bekende coureur. Bira op zich wel, hij won een aantal non-kampioenschapsraces en werd in het jaar voor het officiele wereldkampioenschap (1949) 2e op Reims en 3e op Monza in een Maserati, dan was je indertijd geen prutser. Goed, terug naar de Spelen van 1956. Bira werd 12e in de Star-klasse van het zeilen, samen met teamgenoot Navayudh. Prima prestatie. Ook was er een voetbalteam en een basketbalteam. Die verloren allebei alle wedstrijden, jammer. Dan doen we maar een foto van Bira in zijn racewagen, is een keer wat anders.
In 1960 geen teamsporten, wel 20 deelnemers. Bira deed weer mee, maar werd nu slechts 19e. Er waren ook boksers en schutters, zonder succes. In 1964 werden er wat achtste finales behaald in het judo. De eerste medailles laten toch lang op zich wachten. In Mexico was Chaiya Sukchinda wel redelijk succesvol: 8e in het gewichtheffen bij de lichtgewichten. In Munchen haalde Bantow Srisook als eerste de kwartfinale bij het boksen en Sukchinda werd ditmaal 7e. Vier jaar later was er dan eindelijk een medaille. Ook hier kwam de doorbraak bij het boksen: Payao Poontarat pakte boksbrons.
Als trouwe bondgenoot van de VS indertijd pakte Thailand pas weer de spelen mee in 1984. Opnieuw met een boksmedaille, zilver ditmaal voor Umponmaha. Boksen bleef de sport van keuze met de meeste deelnemers, naast atletiek, zeilen en schieten. Moolsan was ditmaal de gelukkige met een prijs: Brons. Changlai volgde hem in 1992 op. Toen waren er wel weer ruim meer deelnemers, bijvoorbeeld 18 atleten en ook badminton hoorde bij de sporten waar Thailand goed in is. Nouja, goed… niet heel slecht. Het moet toch vooral van boksen komen. Met een beetje geluk lukt het over vier jaar eens om goud te pakken. En zowaar… Somluck Kamsing zou in Atlanta het eerste goud voor Thailand pakken. Er was ook een tweede medaille, Khadpo was goed voor brons. Er werden bij het zwemmen ook nog B-finales gehaald. Was de laatste editie dat ze aan die flauwekul deden. Ik vind dat bij Roeien ook al zo’n trage troep. Wijan Ponlid was in 2000 de gelukkige voor het goud, met verder ook boksbrons én Suta die bij het gewichtheffen brons pakte. Ja, een medaille die niet van boksen komt, toch knap.
Dit was een wisseling van de wacht. 2004 was de meest succesvolle Spelen voor Thailand met 3 goud: 2x bij het damesgewichtheffen en 1x bij het boksen. Ook vijf andere medailles: 2x damesgewichtheffen, 2x boksen en Taekwondo. Die tenger gebouwde Thaise dames zijn sterk in gewichtjes omhoog tillen. In 2008 werd er goud gewonnen door de vloek voor iedere commentator: Prapawadee Jaroenrattanatarakoon, de gewichthefster van ongeveer 53 kilogram. Ik denk dat ze dat ook ongeveer roept als ze een gewicht op haar teen laat vallen. Somjit Jongjohor won boksgoud. Het was een mooie 2-2-2, waarbij taekwondo opnieuw om de hoek kwam als derde sport. In 2012 werden de twee gouden medailles helaas overgeslagen. 2 zilver en 2 brons. Bij het badminton werden 3 kwartfinales verloren na 3x als eerste te kwalificeren in de kwartfinale, inclusief twee dubbeltoernooien. Als er een medaillekans is op een ‘nieuwe’ sport is het dat wel. In 2016 waren de twee gouden medailles er wel bij voor Tanasan en Srisurat, beide gewichtheffers. Het was voor het eerst sinds 1972 dat Thailand zonder boksmedaille bleef. Maar ja, wel weer 2 zilver en 2 brons. Panipak Wongpattanakit, ook een lastige naam. In Tokio bleef het bij twee medailles: 1x brons, én 1x goud. Voor diezelfde Wongpattanakit. Ik had hoop voor Cerezo Iglesias, maar helaas. Panipakte als eerste Thaise goud én een andere medaille. Was ook het eerste Taekwondogoud voor Thailand, dat nu 3 sporten heeft met gouden medailles.
Wongpattanakit is ook wel de favoriet voor goud in 2024 bij de lichtgewichten onder de Taekwondokas. Voert de rankings aan, verloor wel van een Turkse op het WK in de finale. Verder lijkt wereldkampioen Wichuma de beste kans bij het gewichtheffen, wist niet dat er ook mannen waren die dat konden. Kunlavut Vitidsarn is een van de beste badmintonners ter wereld. Als iemand die eerste badmintonmedaille moet pakken is hij het wel.
Thailand. Een land met een wat dubieuze reputatie van sekstoerisme, maar ook gewoon een heel mooi land. Kenners weten dat we vroeger over Siam spraken. In 1939 werd de naam gewijzigd en siendsdien kennen we het in Nederland als Thailand. Naast sekstoerisme is er nog een mooie vergelijking met Nederland: 5 december is er een belangrijke verjaardag. Niet van iemand die van veel kadootjes geven hield, maar van Bhumibol. Inmiddels overleden, maar zijn verjaardag is nog altijd een nationale feestdag. Zeer geliefd aldaar, de beste man. Tijd voor weer eens een oude vlag. Mooie olifant ook:
Helaas heeft Thailand nooit als Siam meegedaan, wel als Thailand in 1952. Toen deden er alleen 8 atleten mee. Het leverde geen finaleplaatsen op. Jammer. Vier jaar later deed er wel een bekende naam mee. Niet een bekende Olympiër, maar Formule 1-historici zijn ongetwijfeld bekend met de naam Prince Bira, officieel Birabongse Bhanudej. Hij was de eerste van in totaal 7 F1-coureurs die dit deden (als we paralympiër Zanardi niet meetellen), waar ook een Nederlander bij zit: Ben Pon. Die naam kende u vast niet, geen bekende schutter en ook niet een heel bekende coureur. Bira op zich wel, hij won een aantal non-kampioenschapsraces en werd in het jaar voor het officiele wereldkampioenschap (1949) 2e op Reims en 3e op Monza in een Maserati, dan was je indertijd geen prutser. Goed, terug naar de Spelen van 1956. Bira werd 12e in de Star-klasse van het zeilen, samen met teamgenoot Navayudh. Prima prestatie. Ook was er een voetbalteam en een basketbalteam. Die verloren allebei alle wedstrijden, jammer. Dan doen we maar een foto van Bira in zijn racewagen, is een keer wat anders.
In 1960 geen teamsporten, wel 20 deelnemers. Bira deed weer mee, maar werd nu slechts 19e. Er waren ook boksers en schutters, zonder succes. In 1964 werden er wat achtste finales behaald in het judo. De eerste medailles laten toch lang op zich wachten. In Mexico was Chaiya Sukchinda wel redelijk succesvol: 8e in het gewichtheffen bij de lichtgewichten. In Munchen haalde Bantow Srisook als eerste de kwartfinale bij het boksen en Sukchinda werd ditmaal 7e. Vier jaar later was er dan eindelijk een medaille. Ook hier kwam de doorbraak bij het boksen: Payao Poontarat pakte boksbrons.
Als trouwe bondgenoot van de VS indertijd pakte Thailand pas weer de spelen mee in 1984. Opnieuw met een boksmedaille, zilver ditmaal voor Umponmaha. Boksen bleef de sport van keuze met de meeste deelnemers, naast atletiek, zeilen en schieten. Moolsan was ditmaal de gelukkige met een prijs: Brons. Changlai volgde hem in 1992 op. Toen waren er wel weer ruim meer deelnemers, bijvoorbeeld 18 atleten en ook badminton hoorde bij de sporten waar Thailand goed in is. Nouja, goed… niet heel slecht. Het moet toch vooral van boksen komen. Met een beetje geluk lukt het over vier jaar eens om goud te pakken. En zowaar… Somluck Kamsing zou in Atlanta het eerste goud voor Thailand pakken. Er was ook een tweede medaille, Khadpo was goed voor brons. Er werden bij het zwemmen ook nog B-finales gehaald. Was de laatste editie dat ze aan die flauwekul deden. Ik vind dat bij Roeien ook al zo’n trage troep. Wijan Ponlid was in 2000 de gelukkige voor het goud, met verder ook boksbrons én Suta die bij het gewichtheffen brons pakte. Ja, een medaille die niet van boksen komt, toch knap.
Dit was een wisseling van de wacht. 2004 was de meest succesvolle Spelen voor Thailand met 3 goud: 2x bij het damesgewichtheffen en 1x bij het boksen. Ook vijf andere medailles: 2x damesgewichtheffen, 2x boksen en Taekwondo. Die tenger gebouwde Thaise dames zijn sterk in gewichtjes omhoog tillen. In 2008 werd er goud gewonnen door de vloek voor iedere commentator: Prapawadee Jaroenrattanatarakoon, de gewichthefster van ongeveer 53 kilogram. Ik denk dat ze dat ook ongeveer roept als ze een gewicht op haar teen laat vallen. Somjit Jongjohor won boksgoud. Het was een mooie 2-2-2, waarbij taekwondo opnieuw om de hoek kwam als derde sport. In 2012 werden de twee gouden medailles helaas overgeslagen. 2 zilver en 2 brons. Bij het badminton werden 3 kwartfinales verloren na 3x als eerste te kwalificeren in de kwartfinale, inclusief twee dubbeltoernooien. Als er een medaillekans is op een ‘nieuwe’ sport is het dat wel. In 2016 waren de twee gouden medailles er wel bij voor Tanasan en Srisurat, beide gewichtheffers. Het was voor het eerst sinds 1972 dat Thailand zonder boksmedaille bleef. Maar ja, wel weer 2 zilver en 2 brons. Panipak Wongpattanakit, ook een lastige naam. In Tokio bleef het bij twee medailles: 1x brons, én 1x goud. Voor diezelfde Wongpattanakit. Ik had hoop voor Cerezo Iglesias, maar helaas. Panipakte als eerste Thaise goud én een andere medaille. Was ook het eerste Taekwondogoud voor Thailand, dat nu 3 sporten heeft met gouden medailles.
Wongpattanakit is ook wel de favoriet voor goud in 2024 bij de lichtgewichten onder de Taekwondokas. Voert de rankings aan, verloor wel van een Turkse op het WK in de finale. Verder lijkt wereldkampioen Wichuma de beste kans bij het gewichtheffen, wist niet dat er ook mannen waren die dat konden. Kunlavut Vitidsarn is een van de beste badmintonners ter wereld. Als iemand die eerste badmintonmedaille moet pakken is hij het wel.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -56: Colombia
Zuid-Amerika gaat hard, we hebben zo'n beetje alle landen daar al gehad. Colombia zowaar niet. Het land van koffie, bolletjes en users die iets te chauvinistisch zijn over willekeurige wielrenners (en andere sporten dan Basketbal op de Spelen niet als sport beschouwen). Uiteraard was het een kolonie van Spanje, die vooral interesse hadden in veel goud. Maar goed, heeft Colombia ook veel Olympisch goud?
In 1932 was Jorge Perry de allereerste Colombiaan op de Spelen. Finishte de marathon niet, maar hij was er wel bij. Vier jaar later waren er een stuk meer atleten. Helaas deden er maar een paar mee. Na de tweede wereldoorlog werd het verdeeld over de sporten: 5 deelnemers, waarbij ook schermen en zwemmen meededen. Na afwezigheid in 1952 was Colombia in 1956 weer terug. Niet met veel meer succes, wel met 26 sporters. Bij het wielrennen werd een 8e plaats gehaald. In 1960 was gewichtheffen de successport met een 9e plek. Maar ondanks grote lijsten aan deelnemers waren ze zelden succesvol. Mario Vanegas haalde in 1964 bij de sprint op de baan de kwartfinale. In 1968 deed er een voetbalteam mee, waar Frankrijk zowaar verslagen werd. Maar ja, ook twee nederlagen en exit in de groepsfase. Ondanks 43 deelnemers was die 9e plek het beste resultaat voor Colombia. In 1972 was er dan eindelijk groot succes: 2 boksers pakten brons. Helmut Bellingrodt, klinkt echt uiterst Colombiaans, pakte zelfs schietzilver. Colombia stond eindelijk op de kaart.
Na deze ruige jaren was er weer rust in 1976. Gewoon zoals het hoort. Bellingrodt werd nog wel 6e. Ook in 1980 was er niet veel beters, maar in 1984 was Bellingrodt weer goed voor een podium. Schietzilver. In 1988 was hij er niet meer bij, maar Eliecer pakte brons bij het boksen. Na alle medailles bij matige sporten was 1992 dan eindelijk het jaar voor een medaille bij een echte sport. Ximena Restrepo pakte brons op de 400 meter. Het bleef allemaal wel wisselvallig, want in 1996 bleef Colombia weer zonder medaille achter. Gelukkig was dat in Sydney allerminst, bij het gewichtheffen werd voor het eerst goud gehaald. Toch wel een van de belangrijkste sporten voor Colombiaanse medailles. Maria Isabel Urrutia was de gelukkige.
We hebben de meeste Colombiaanse sporten wel gehad. Wielrennen heb ik wel even benoemd, maar een medaille was er nog niet. Athene veranderde dat. Maria Luisa Calle pakte brons op de puntenkoers. Ook was er weer gewichtheferemetaal. Bij de dames tot 53 kg werd er brons behaald. Gewichtheffen was wel definitief de melkkoe: 2 zilver. Verder werd er ook voor het eerst worstelbrons behaald. Jackeline Renteria, de dames scoren behoorlijk voor Colombia. Het is pas van de laatste paar spelen dat Colombia echt een beetje scoort. De laatste 3 spelen waren steeds goed voor minimaal 5 medailles. In 2012 was er het record met 9 stuks. Er zijn meerdere bekende namen. Wegkijker Rigoberto Uran Uran Uran Uran, besloot de verkeerde kant op te kijken en gaf Vinokourov zo zijn goud. Heeft er wel zilver en een mooi zakcentje aan overgehouden gok ik zo. Figueroa was de beste gewichtheffer met zilver en Ibarguen pakte ook zilver bij de hinkstapsprong. Maar hét onderdeel is BMX met Mariana Pajon. Zij pakte de tweede Colombiaanse gouden medaille.
Pajon zou vier jaar later ook goed zijn voor goud, samen met Figueroa én Ibarguen, die hun zilver naar goud upgraden. Fietsen, atletiek en krachtsporten, dat is het toch wel. Er werd nog een BMX-medaille gescoord bij de heren én nog vier bij krachtsporten in Rio: 3 goud, 2 zilver, 3 brons. De meest succesvolle Spelen ooit. Helaas kon Colombia dat niet vervolgen in Tokio: Pajon pakte slechts zilver achter schroeiende Shriever en verder waren er slechts 4 andere medailles. Vooral de krachtsporten stelden teleur: Luis Mosquera pakte zilver bij het gewichtheffen en daar bleef het bij.
Goud voor Colombia in 2024 lijkt me lastig. Ik geef Bayona op de dameskeirin eigenlijk de beste kans. Tsja. Quintero is regerend wereldkampioen maar lijkt me minder kansrijk op de herenkeirin. Bij het gewichtheffen staan er goede namen aan de start, maar een medaille wordt al niet makkelijk. Waar ik wel naar uitkijk is het damesvoetbal. Die kunnen best eens de halve finale halen, al zou dat wel een verrassing zijn. En dan heb je 75% kans op een medaille. Nouja, 66%, want Spanje gaat echt niet 2 wedstrijden verliezen.
Zuid-Amerika gaat hard, we hebben zo'n beetje alle landen daar al gehad. Colombia zowaar niet. Het land van koffie, bolletjes en users die iets te chauvinistisch zijn over willekeurige wielrenners (en andere sporten dan Basketbal op de Spelen niet als sport beschouwen). Uiteraard was het een kolonie van Spanje, die vooral interesse hadden in veel goud. Maar goed, heeft Colombia ook veel Olympisch goud?
In 1932 was Jorge Perry de allereerste Colombiaan op de Spelen. Finishte de marathon niet, maar hij was er wel bij. Vier jaar later waren er een stuk meer atleten. Helaas deden er maar een paar mee. Na de tweede wereldoorlog werd het verdeeld over de sporten: 5 deelnemers, waarbij ook schermen en zwemmen meededen. Na afwezigheid in 1952 was Colombia in 1956 weer terug. Niet met veel meer succes, wel met 26 sporters. Bij het wielrennen werd een 8e plaats gehaald. In 1960 was gewichtheffen de successport met een 9e plek. Maar ondanks grote lijsten aan deelnemers waren ze zelden succesvol. Mario Vanegas haalde in 1964 bij de sprint op de baan de kwartfinale. In 1968 deed er een voetbalteam mee, waar Frankrijk zowaar verslagen werd. Maar ja, ook twee nederlagen en exit in de groepsfase. Ondanks 43 deelnemers was die 9e plek het beste resultaat voor Colombia. In 1972 was er dan eindelijk groot succes: 2 boksers pakten brons. Helmut Bellingrodt, klinkt echt uiterst Colombiaans, pakte zelfs schietzilver. Colombia stond eindelijk op de kaart.
Na deze ruige jaren was er weer rust in 1976. Gewoon zoals het hoort. Bellingrodt werd nog wel 6e. Ook in 1980 was er niet veel beters, maar in 1984 was Bellingrodt weer goed voor een podium. Schietzilver. In 1988 was hij er niet meer bij, maar Eliecer pakte brons bij het boksen. Na alle medailles bij matige sporten was 1992 dan eindelijk het jaar voor een medaille bij een echte sport. Ximena Restrepo pakte brons op de 400 meter. Het bleef allemaal wel wisselvallig, want in 1996 bleef Colombia weer zonder medaille achter. Gelukkig was dat in Sydney allerminst, bij het gewichtheffen werd voor het eerst goud gehaald. Toch wel een van de belangrijkste sporten voor Colombiaanse medailles. Maria Isabel Urrutia was de gelukkige.
We hebben de meeste Colombiaanse sporten wel gehad. Wielrennen heb ik wel even benoemd, maar een medaille was er nog niet. Athene veranderde dat. Maria Luisa Calle pakte brons op de puntenkoers. Ook was er weer gewichtheferemetaal. Bij de dames tot 53 kg werd er brons behaald. Gewichtheffen was wel definitief de melkkoe: 2 zilver. Verder werd er ook voor het eerst worstelbrons behaald. Jackeline Renteria, de dames scoren behoorlijk voor Colombia. Het is pas van de laatste paar spelen dat Colombia echt een beetje scoort. De laatste 3 spelen waren steeds goed voor minimaal 5 medailles. In 2012 was er het record met 9 stuks. Er zijn meerdere bekende namen. Wegkijker Rigoberto Uran Uran Uran Uran, besloot de verkeerde kant op te kijken en gaf Vinokourov zo zijn goud. Heeft er wel zilver en een mooi zakcentje aan overgehouden gok ik zo. Figueroa was de beste gewichtheffer met zilver en Ibarguen pakte ook zilver bij de hinkstapsprong. Maar hét onderdeel is BMX met Mariana Pajon. Zij pakte de tweede Colombiaanse gouden medaille.
Pajon zou vier jaar later ook goed zijn voor goud, samen met Figueroa én Ibarguen, die hun zilver naar goud upgraden. Fietsen, atletiek en krachtsporten, dat is het toch wel. Er werd nog een BMX-medaille gescoord bij de heren én nog vier bij krachtsporten in Rio: 3 goud, 2 zilver, 3 brons. De meest succesvolle Spelen ooit. Helaas kon Colombia dat niet vervolgen in Tokio: Pajon pakte slechts zilver achter schroeiende Shriever en verder waren er slechts 4 andere medailles. Vooral de krachtsporten stelden teleur: Luis Mosquera pakte zilver bij het gewichtheffen en daar bleef het bij.
Goud voor Colombia in 2024 lijkt me lastig. Ik geef Bayona op de dameskeirin eigenlijk de beste kans. Tsja. Quintero is regerend wereldkampioen maar lijkt me minder kansrijk op de herenkeirin. Bij het gewichtheffen staan er goede namen aan de start, maar een medaille wordt al niet makkelijk. Waar ik wel naar uitkijk is het damesvoetbal. Die kunnen best eens de halve finale halen, al zou dat wel een verrassing zijn. En dan heb je 75% kans op een medaille. Nouja, 66%, want Spanje gaat echt niet 2 wedstrijden verliezen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -55: Nigeria
Op de avond van de Champions League-finale is het tijd voor het land met misschien wel de meest iconische voetbalmedaille op de Spelen aller tijden. Een Britse kolonie, het zal ook eens niet. Sinds 1963 onafhankelijk, maar wel een beetje verscheurd door religie. In de helft van het land geldt de sharia en is er een grote terreurgroep actief, in de andere helft, ja, niet. Het altijd willekeurige Afrika waar een paar westerlingen random lijntjes door het land hebben lopen trekken, knap lullig.
In 1952 deed Nigeria al mee, voordat het onafhankelijk was. 9 atleten, waarvan 3 hoogspringers de finale haalden met 1.87 in de voorronde. Josiah Majekodunmi werd 9e, het hoogste resultaat van de 3. Vier jaar later kwam Karim Oluwu bij het verspringen zelfs al tot de vijfde plaats. Nigeria liet duidelijk zien dat het land echt mee wilde doen. Vier jaar later werd ook het boksen geprobeerd. Karimu Young haalde de laatste 16, maar dat was het. In Tokio ging dat een stuk beter: Nojim Maiyegun pakte de bronzen medaille.
Na deze bronzen medaille ging het niet gelijk veel beter. In 1968 was er weer een nieuwe sport: Voetbal. Bij het voetbaltoernooi werd in een groep met Brazilië en Spanje slechts 1 punt gepakt. Een 3-3 tegen Brazilië was een leuk wapenfeit. In Munchen was er weer een bokser met brons: Ikhouria. Het was de tijd dat Afrikaanse landen niet Atletiek maar Boksen als hun belangrijke sport hadden. Uiteraard werd 1976 geboycot, we kennen het inmiddels, maar in 1980 was Nigeria er wel bij. Een finaleplaats bij het atletiek was het belangrijkste: 11e bij het verspringen. In 1984 werd de eerste boksfinale bereikt door Peter Konyegwachie, maar deze ging met 5-0 verloren. Ook was er het eerste atletiekbrons op de 4x400 meter. Egbunike zou in Seoul ook de 5e plaats halen op de individuele 400 meter. Het voetbalteam verloor weer alles en de boksequipe was een stuk minder. In 1992 was er 3x zilver en 1x brons. de 400 meter was ingewisseld voor 100 meter, waar de herenestafette een treetje hoger stond dan de damesestafette, de eerste damesmedaille voor Nigeria. Boksen leverde twee verloren finales op. Maar ja, daarop volgde 1996. Er was 1x boksbrons, 2x atletiekbrons en de 4x400 dames pakte zilver. Er was op 2 augustus het eerste goud, niet voor de voetbalploeg maar voor Ajunwa bij het verspringen. Dat goud werd de dag erna overschaduwd door het voetbalteam. Het begon nog rustig met een 1-0 tegen Hongarije, gescoord door Ajacied Kanu. Speler van Roda JC, Tijjani Babangida, opende de score tegen Japan, in een 2-0 overwinning. Verloor recent zijn zoontje heb ik begrepen, sneu en wij leven allen met hem mee. Tegen Brazilië werd verloren. De enige goal kwam van iemand die net weg was bij PSV: Ronaldo. Lekker Nederlands sausje weer. Dat was voorbij in de kwartfinale, die maar net werd behaald omdat Japan wel van Brazilië had verloren, de late 2-0 was belangrijk. In de kwartfinale een simpele 2-0 tegen Mexico, maar in de halve finale wachtte Brazilië weer. Daar was het tijd voor een epische comeback: 3-1 achter na de eerste helft, maar het werd uiteindelijk 4-3 in de verlenging na een goal in de laatste minuut voor de 3-3: Kanu scoorde zowel de 3-3 als de golden goal. Ook Argentinië werd in de 90e minuut met 3-2 geslacht. En daar speelden toen ook echt wel mooie namen, Crespo en Claudio Lopez bijvoorbeeld. e grootste naam van Nigeria was die man van de 2-0 tegen Japan, zonder hem hadden ze niet in de buurt van dit sprookje kunnen komen. Ook wel de grootste Nigeriaanse voetballer aller tijden. Jay-Jay Okocha
In 2000 werd alweer de meest recente Nigeriaanse gouden plak behaald door opnieuw een 4x400 team, de heren. Verder was er zilver voor hordenloper Alozie en ook zilver bij het gewichtheffen, toch niet een sport waar Afrikaanse landen gebruikelijk in scoren. De relayteams scoren goed voor Nigeria, ook in 2004 waren de heren van de 100 en 400 meter goed voor dubbel brons. Boksen had inmiddels afgedaan als belangrijke sport. Het waren voornamelijk voetbal en atletiek en incidenteel een andere sport. In 2008 won het voetbalteam in een groep met Nederland en wist het in de kwartfinale van Ivoorkust te winnen en in de halve finale van België. Argentinië was in de replay van de 1996-finale nu wel te sterk. Goal van Di Maria. Verder haalde Okagbare zilver bij het verspringen, erkend dopeur, ach ja. Er was nog een zilveren medaille voor het 4x100 team bij de bames en brons bij het taekwondo en gewichtheffen. In 2012 bleef Nigeria zonder medaille, nadat het dames 4x100 team 4e werd. De echte toptijd is weer voorbij voor Nigeria, al blijft het land af en toe medailles pakken. Zo was er voetbalbrons in 2016, waarbij Nigeria niet mocht klagen dat Honduras de opponent was in de bronzen finale. Zonde overigens, die hadden daar hun eerste medaille kunnen pakken. Afgelopen editie was er brons voor Ese Brume bij het verspringen, maar ook de eerste worstelmedaille. Aangezien ik die sport er zo weinig uitlicht zien we hier Blessing Oborududu. Wat een naam, he? En waarom heten al die Nigeriaanse dames Blessing? Ik denk dan steeds aan Typhoon met Zandloper.
Als ik dat zo zag mis ik niets bijzonders bij het worstelen, nouja. Blessing is er weer bij. Brume ook. Wie weet kan hordenloopster Amusan nog leveren, maar tegen de Amerikaanse dames kan dat ook zomaar een kansloze missie zijn. Er is ook nog een andere Worstelaarster met een WK-medaille, dus die sport is in de lift aldaar. Maar ik vrees voor de zaak, zo zonder herenvoetbal. Nigeria gaat nul medailles pakken, schrijf maar op.
Op de avond van de Champions League-finale is het tijd voor het land met misschien wel de meest iconische voetbalmedaille op de Spelen aller tijden. Een Britse kolonie, het zal ook eens niet. Sinds 1963 onafhankelijk, maar wel een beetje verscheurd door religie. In de helft van het land geldt de sharia en is er een grote terreurgroep actief, in de andere helft, ja, niet. Het altijd willekeurige Afrika waar een paar westerlingen random lijntjes door het land hebben lopen trekken, knap lullig.
In 1952 deed Nigeria al mee, voordat het onafhankelijk was. 9 atleten, waarvan 3 hoogspringers de finale haalden met 1.87 in de voorronde. Josiah Majekodunmi werd 9e, het hoogste resultaat van de 3. Vier jaar later kwam Karim Oluwu bij het verspringen zelfs al tot de vijfde plaats. Nigeria liet duidelijk zien dat het land echt mee wilde doen. Vier jaar later werd ook het boksen geprobeerd. Karimu Young haalde de laatste 16, maar dat was het. In Tokio ging dat een stuk beter: Nojim Maiyegun pakte de bronzen medaille.
Na deze bronzen medaille ging het niet gelijk veel beter. In 1968 was er weer een nieuwe sport: Voetbal. Bij het voetbaltoernooi werd in een groep met Brazilië en Spanje slechts 1 punt gepakt. Een 3-3 tegen Brazilië was een leuk wapenfeit. In Munchen was er weer een bokser met brons: Ikhouria. Het was de tijd dat Afrikaanse landen niet Atletiek maar Boksen als hun belangrijke sport hadden. Uiteraard werd 1976 geboycot, we kennen het inmiddels, maar in 1980 was Nigeria er wel bij. Een finaleplaats bij het atletiek was het belangrijkste: 11e bij het verspringen. In 1984 werd de eerste boksfinale bereikt door Peter Konyegwachie, maar deze ging met 5-0 verloren. Ook was er het eerste atletiekbrons op de 4x400 meter. Egbunike zou in Seoul ook de 5e plaats halen op de individuele 400 meter. Het voetbalteam verloor weer alles en de boksequipe was een stuk minder. In 1992 was er 3x zilver en 1x brons. de 400 meter was ingewisseld voor 100 meter, waar de herenestafette een treetje hoger stond dan de damesestafette, de eerste damesmedaille voor Nigeria. Boksen leverde twee verloren finales op. Maar ja, daarop volgde 1996. Er was 1x boksbrons, 2x atletiekbrons en de 4x400 dames pakte zilver. Er was op 2 augustus het eerste goud, niet voor de voetbalploeg maar voor Ajunwa bij het verspringen. Dat goud werd de dag erna overschaduwd door het voetbalteam. Het begon nog rustig met een 1-0 tegen Hongarije, gescoord door Ajacied Kanu. Speler van Roda JC, Tijjani Babangida, opende de score tegen Japan, in een 2-0 overwinning. Verloor recent zijn zoontje heb ik begrepen, sneu en wij leven allen met hem mee. Tegen Brazilië werd verloren. De enige goal kwam van iemand die net weg was bij PSV: Ronaldo. Lekker Nederlands sausje weer. Dat was voorbij in de kwartfinale, die maar net werd behaald omdat Japan wel van Brazilië had verloren, de late 2-0 was belangrijk. In de kwartfinale een simpele 2-0 tegen Mexico, maar in de halve finale wachtte Brazilië weer. Daar was het tijd voor een epische comeback: 3-1 achter na de eerste helft, maar het werd uiteindelijk 4-3 in de verlenging na een goal in de laatste minuut voor de 3-3: Kanu scoorde zowel de 3-3 als de golden goal. Ook Argentinië werd in de 90e minuut met 3-2 geslacht. En daar speelden toen ook echt wel mooie namen, Crespo en Claudio Lopez bijvoorbeeld. e grootste naam van Nigeria was die man van de 2-0 tegen Japan, zonder hem hadden ze niet in de buurt van dit sprookje kunnen komen. Ook wel de grootste Nigeriaanse voetballer aller tijden. Jay-Jay Okocha
In 2000 werd alweer de meest recente Nigeriaanse gouden plak behaald door opnieuw een 4x400 team, de heren. Verder was er zilver voor hordenloper Alozie en ook zilver bij het gewichtheffen, toch niet een sport waar Afrikaanse landen gebruikelijk in scoren. De relayteams scoren goed voor Nigeria, ook in 2004 waren de heren van de 100 en 400 meter goed voor dubbel brons. Boksen had inmiddels afgedaan als belangrijke sport. Het waren voornamelijk voetbal en atletiek en incidenteel een andere sport. In 2008 won het voetbalteam in een groep met Nederland en wist het in de kwartfinale van Ivoorkust te winnen en in de halve finale van België. Argentinië was in de replay van de 1996-finale nu wel te sterk. Goal van Di Maria. Verder haalde Okagbare zilver bij het verspringen, erkend dopeur, ach ja. Er was nog een zilveren medaille voor het 4x100 team bij de bames en brons bij het taekwondo en gewichtheffen. In 2012 bleef Nigeria zonder medaille, nadat het dames 4x100 team 4e werd. De echte toptijd is weer voorbij voor Nigeria, al blijft het land af en toe medailles pakken. Zo was er voetbalbrons in 2016, waarbij Nigeria niet mocht klagen dat Honduras de opponent was in de bronzen finale. Zonde overigens, die hadden daar hun eerste medaille kunnen pakken. Afgelopen editie was er brons voor Ese Brume bij het verspringen, maar ook de eerste worstelmedaille. Aangezien ik die sport er zo weinig uitlicht zien we hier Blessing Oborududu. Wat een naam, he? En waarom heten al die Nigeriaanse dames Blessing? Ik denk dan steeds aan Typhoon met Zandloper.
Als ik dat zo zag mis ik niets bijzonders bij het worstelen, nouja. Blessing is er weer bij. Brume ook. Wie weet kan hordenloopster Amusan nog leveren, maar tegen de Amerikaanse dames kan dat ook zomaar een kansloze missie zijn. Er is ook nog een andere Worstelaarster met een WK-medaille, dus die sport is in de lift aldaar. Maar ik vrees voor de zaak, zo zonder herenvoetbal. Nigeria gaat nul medailles pakken, schrijf maar op.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -54: Tsjechië
Vandaag zoeken we het iets dichter bij huis. We gaan naar toch wel onze EK-angstgegner. Na nederlagen in 2004, 2021 en ook tussendoor in de kwalificatie voor 2016 mogen we dat toch wel zeggen. Oh, en vergeet voorganger Tsjechoslowakije niet. Die versloegen Nederland in 1976. Hoe anders dan het begin van de EK voetbalmaand af te trappen met Tsjechië. Nouja, ik ben wel een dag te laat, maar dat mag de pret niet drukken. Tsjechie is deelnemer sinds 1994, toen werd het onafhankelijk van Slowakije. Nouja, beter gezegd, Slowakije splitste af.
Goed, Tsjechië dus. Ik sta kort stil bij Tsjechoslowakije. Was een oostblokland en dus sinds 1952 toch geregeld goed voor goud en deed in 1984 uiteraard eenmalig niet mee. Goed voor 49 goud, vooral bij turnen, atletiek en kanovaren. Doet sinds de winter van 1994 mee als Czech Republic in het Engels, maar tegenwoordig is het Czechia. Zo noemden wij het altijd al, malle Nederlanders die wij zijn. In die winterspelen werden er geen medailles behaald, maar in de zomer wel. Er was in 1996 3x goud bij het kanovaren, waarbij 2 stuks voor Martin Doktor. Zowel op de 1000 als de 500 meter pakte hij goud in de eenmanskayak. Bij de damesslalom werd ook goud gepakt. Maar de grote man is natuurlijk Jan Zelezny. Gooide enkele maanden voor de Spelen de speer naar 98.48, nog altijd het wereldrecord. Zelezny pakte zijn eerste goud voor Tsjechië, maar had al goud en zilver op zak. Is daarmee niet de meest succesvolle atleet voor Tsjechië zelf, maar zeker groter dan de naam die dat wél is.
Met ook 3 zilver en 4 brons bij atletiek, kanovaren, schieten en tennis waren het succesvolle eerste spelen voor onafhankelijk Tsjechie. Dat kon niet direct een vervolg krijgen: In 2000 was het allemaal wat minder. Zelezny en Hilgertova pakten opnieuw goud, Hilgertova had ook al slalomgoud gepakt in 1996. Doktor was niet meer succesvol, hij werd 2 keer 8e in de kano, fitheid was er niet op de finaledag. In 1996 pakte tienkamper Dvorak al brons, nu pakte Sebrle zilver. Had de pech dat zijn concurrent Nool zijn diskwalificatie zag worden teruggedraaid. Verder was er voor het eerst zilver bij het boksen en werd de eerste triatlon voor heren met Tsjechisch brons afgesloten.
Tsjechië is wel een land van standvastige sporters: De enige gouden medaille in 2004 was van Sebrle, op dat moment de wereldrecordhouder in de tienkamp. Er wordt wel consistent rond de 10 medailles gescoord, ditmaal was er 3 zilver en 5 brons. Opnieuw waren atletiek, schieten en watersporten de belangrijkste speerpunten. Roeien en zilen leverde ditmaal ook zilver op. In 2008 bleek het schieten goed voor 2 goud: Emmons en Kostelecky pakten goud op het 10m luchtgeweer en de trap, respectievelijk. Barbora Spotakova pakte goud met de speer. Net als in Finland staat in Tsjechië speerwerpen zonder meer op de kaart. Emmons pakte ook nog eens zilver, voor haar waren het goede spelen. In totaal was 7 medailles wel het minste aantal tot nu toe. In 2012 lukte het wel om er wat meer te halen: 11 stuks liefst, waarvan ook 4 goud. Knapkova won in de skiff bij de dames, Kulhavy pakte goud bij het mountainbiken en Svoboda pakte goud op de moderne vijfkamp. Meerdere onderdelen bij elkaar doen het wel goed in Tsjechië. Spotakova pakte haar tweede goud en was zo even succesvol als Zelezny voor Tsjechië. Daar deed ze nog een medaille bovenop in Rio. Brons ditmaal, waarmee ze de meest succesvolle aller tijden werd. Wel met een kanttekening, natuurlijk.
De algehele tendens in Rio was wel brons brons brons. 7 stuks, waarvan liefst 3x bij het tennis, toch knap, zoveel bronzen finales winnen in het tennis. Kulhavy pakte ditmaal zilver, 1 van slechts 2. Het enige goud kwam van judoka Lukas Krpalek, niet de minste. Hij pakte nogmaals goud in Tokio, net als Prskavec bij het kanoslalom, Liptak bij het schieten en een tennisduo. Net als in 2012 werd er 4x goud en 4x zilver behaald. De naam Kostelecky, goed voor goud in 2008, kwam ook weer terug. De schutter was ditmaal goed voor zilver. Er werd voor het eerst een schermmedaille behaald.
Ook in 2024 zullen er wel weer een stuk of 10 medailles op het menu staan. Krejcikova blijft een fantastische dubbeltennisster, maar een tennistoernooi is nooit zeker. Met Vadlejch hebben we de nieuwe Vesely, vaak goed voor brons. En let ook op het mixed relay team op de 4x400 meter, daar kunnen ze zomaar verrassen met 4 goede lopers. Nederland is gewaarschuwd.
Vandaag zoeken we het iets dichter bij huis. We gaan naar toch wel onze EK-angstgegner. Na nederlagen in 2004, 2021 en ook tussendoor in de kwalificatie voor 2016 mogen we dat toch wel zeggen. Oh, en vergeet voorganger Tsjechoslowakije niet. Die versloegen Nederland in 1976. Hoe anders dan het begin van de EK voetbalmaand af te trappen met Tsjechië. Nouja, ik ben wel een dag te laat, maar dat mag de pret niet drukken. Tsjechie is deelnemer sinds 1994, toen werd het onafhankelijk van Slowakije. Nouja, beter gezegd, Slowakije splitste af.
Goed, Tsjechië dus. Ik sta kort stil bij Tsjechoslowakije. Was een oostblokland en dus sinds 1952 toch geregeld goed voor goud en deed in 1984 uiteraard eenmalig niet mee. Goed voor 49 goud, vooral bij turnen, atletiek en kanovaren. Doet sinds de winter van 1994 mee als Czech Republic in het Engels, maar tegenwoordig is het Czechia. Zo noemden wij het altijd al, malle Nederlanders die wij zijn. In die winterspelen werden er geen medailles behaald, maar in de zomer wel. Er was in 1996 3x goud bij het kanovaren, waarbij 2 stuks voor Martin Doktor. Zowel op de 1000 als de 500 meter pakte hij goud in de eenmanskayak. Bij de damesslalom werd ook goud gepakt. Maar de grote man is natuurlijk Jan Zelezny. Gooide enkele maanden voor de Spelen de speer naar 98.48, nog altijd het wereldrecord. Zelezny pakte zijn eerste goud voor Tsjechië, maar had al goud en zilver op zak. Is daarmee niet de meest succesvolle atleet voor Tsjechië zelf, maar zeker groter dan de naam die dat wél is.
Met ook 3 zilver en 4 brons bij atletiek, kanovaren, schieten en tennis waren het succesvolle eerste spelen voor onafhankelijk Tsjechie. Dat kon niet direct een vervolg krijgen: In 2000 was het allemaal wat minder. Zelezny en Hilgertova pakten opnieuw goud, Hilgertova had ook al slalomgoud gepakt in 1996. Doktor was niet meer succesvol, hij werd 2 keer 8e in de kano, fitheid was er niet op de finaledag. In 1996 pakte tienkamper Dvorak al brons, nu pakte Sebrle zilver. Had de pech dat zijn concurrent Nool zijn diskwalificatie zag worden teruggedraaid. Verder was er voor het eerst zilver bij het boksen en werd de eerste triatlon voor heren met Tsjechisch brons afgesloten.
Tsjechië is wel een land van standvastige sporters: De enige gouden medaille in 2004 was van Sebrle, op dat moment de wereldrecordhouder in de tienkamp. Er wordt wel consistent rond de 10 medailles gescoord, ditmaal was er 3 zilver en 5 brons. Opnieuw waren atletiek, schieten en watersporten de belangrijkste speerpunten. Roeien en zilen leverde ditmaal ook zilver op. In 2008 bleek het schieten goed voor 2 goud: Emmons en Kostelecky pakten goud op het 10m luchtgeweer en de trap, respectievelijk. Barbora Spotakova pakte goud met de speer. Net als in Finland staat in Tsjechië speerwerpen zonder meer op de kaart. Emmons pakte ook nog eens zilver, voor haar waren het goede spelen. In totaal was 7 medailles wel het minste aantal tot nu toe. In 2012 lukte het wel om er wat meer te halen: 11 stuks liefst, waarvan ook 4 goud. Knapkova won in de skiff bij de dames, Kulhavy pakte goud bij het mountainbiken en Svoboda pakte goud op de moderne vijfkamp. Meerdere onderdelen bij elkaar doen het wel goed in Tsjechië. Spotakova pakte haar tweede goud en was zo even succesvol als Zelezny voor Tsjechië. Daar deed ze nog een medaille bovenop in Rio. Brons ditmaal, waarmee ze de meest succesvolle aller tijden werd. Wel met een kanttekening, natuurlijk.
De algehele tendens in Rio was wel brons brons brons. 7 stuks, waarvan liefst 3x bij het tennis, toch knap, zoveel bronzen finales winnen in het tennis. Kulhavy pakte ditmaal zilver, 1 van slechts 2. Het enige goud kwam van judoka Lukas Krpalek, niet de minste. Hij pakte nogmaals goud in Tokio, net als Prskavec bij het kanoslalom, Liptak bij het schieten en een tennisduo. Net als in 2012 werd er 4x goud en 4x zilver behaald. De naam Kostelecky, goed voor goud in 2008, kwam ook weer terug. De schutter was ditmaal goed voor zilver. Er werd voor het eerst een schermmedaille behaald.
Ook in 2024 zullen er wel weer een stuk of 10 medailles op het menu staan. Krejcikova blijft een fantastische dubbeltennisster, maar een tennistoernooi is nooit zeker. Met Vadlejch hebben we de nieuwe Vesely, vaak goed voor brons. En let ook op het mixed relay team op de 4x400 meter, daar kunnen ze zomaar verrassen met 4 goede lopers. Nederland is gewaarschuwd.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -53: Dominicaanse Republiek
We doen weer een niet-zo-willekeurig land uit de Caraïben, de Dominicaanse Republiek. Weet ik eigenlijk heel weinig van, behalve dat het vroeger ongetwijfeld Spaans grondgebied was en dat die ene vrouw uit Woensel-West eigenlijk daar vandaan kwam. Kees was echt een meester van de small talk, laten we dat niet onderschatten. Het eiland waar het op ligt is Hispaniola, het eiland waar Columbus per ongeluk terecht kwam.
Het land kent al behoorlijk wat jaren vrijheid, al voordat de Spelen het levenslicht zagen. Toch deden ze pas in 1964 mee: Alberto Torres legde de 100 meter af in 10.9. Niet genoeg voor een halve finale. In Mexico City deed het land al aan vijf sporten mee, maar met de kanttekening dat het boksen, schieten, gewichtheffen en worstelen niet veel beter ging. Toch opvallend dat je nooit hoort dat dit soort landen goed zijn in sporten als schermen, hockey of kanovaren. In 1972 werden er maar 5 atleten gestuurd: 2 judoka's die er snel uit lagen, twee schutters en een gewichtheffer. Die laatste werd 17e. In die tijd bestond Olympisch gewichtheffen nog uit drie delen: De military press werd naast het trekken en stoten ook gezien als onderdeel.
In 1976 ging het al wat beter, met drie hardlopers en wat boksers die deelnamen. Twee achtste finales voor de la Cruz en Sanchez - alleen Lopez mist nog, zou je zeggen. In 1980 werd aan atletiek en boksen een verrassende sport toegevoegd: Schoonspringen. Buiten Mexico en Maleisië kan ik me niet herinneren deze sport vaak genoemd te hebben bij kleinere landen, maar de Dominicaanse Republiek hoort daar wel bij. Het bleef bij P18 en P21, maar toch. Na al het leed en matigheid bracht 1984 wel een grote verrassing. Pedro Nolasco haalde boksbrons. Nolasco leeft inmiddels niet meer, hij werd doodgeschoten bij een brutale inbraak in zijn huis.
Het waren sowieso goede spelen, er was nog een bokser die 5e werd. Ook was er demonstratiesport honkbal waar de Dominicaanse Republiek goed in is, het is voor het land te hopen dat die ooit officieel wordt. In Seoul pakte Juan Nuñez een halve finaleplaats op de 100 meter, het eerste atletieksucces. Bij het boksen werd opnieuw een kwartfinale behaald. In 1992 werd honkbal dan eindelijk een officiële sport en Dominicaanse Republiek startte met plaats 6, zo'n beetje het beste resultaat van die Spelen. Ook twee boksers haalden de kwartfinale. Officieel is dat plaats 5, maar die deel je dan wel met 4. Opvallend was dat er nul atleten werden gestuurd. 1996 was dan wel weer erg teleurstellend: Geen honkbalteam door de kwalificatie geloodst én geen boksers bij de laatste 8. In 2000 zorgde Wanda Rijo voor een 8e plaats en Felix Sanchez haalde de halve finale op de 400 horden. Dat was de nieuwe lichting, einde tijdperk boksen en honkbal, begin nieuw tijdperk. Dat tijdperk begon in 2004. Felix Sanchez pakte goud. Het allereerste goud voor het land. Ook was er voor het eerst een damesvolleybalteam. Niet voor het laatst. Kunnen we ook zeggen bij Sanchez trouwens.
Een iconische bril en goud rijker, maar het was nog niet klaar. De medaillestroom is in moderne tijden gevonden, met Gabriel Mercedes die al 5e werd in 2004 bij het Taekwondo, maar nu zilver pakte in haar gewichtsklasse. Een zure nederlaag op superioriteit. Gelukkig was er wel boksgoud, toch wel mooi omdat dat zo lang dé sport was. Sanchez was compleet uit vorm en kwam niet door de heats. Blessures speelden hem parten. In Londen ging hij er nog 1x voor, net als landgenoot Lugelin Santos op de 400 vlak op 6 augustus. Het werd een Dominicaans feestje met zilver voor Santos én opnieuw goud voor Sanchez, die zijn carrière mooi kon afsluiten. Voorlopig de laatste keer goud voor de Republiek. Helaas werd het 4x400 team gediskwalificeerd.
In 2016 waren er een aantal zure resultaten, zoals een 4e plaats bij het gewichtheffen. De enige medaille kwam uit het taekwondo: Brons voor Luisito Pie. Santos overleefde de halve finales niet op de 400 meter. Gelukkig voor hem kwam er een nieuwe kans in Tokio: De 4x400 mixed kwam nieuw op het programma, en met aanvoerdster Paulino werd zilver gepakt. Paulino zelf pakte ook zilver op de 400 meter. Het gewichtheffen was nu wel tweemaal raak: Zilver en brons. Oh, en omdat het in Japan was, was Honkbal eenmalig terug. Het team haalde brons, de eerste medaille in een teamsport.
Hadden we gisteren een niet-meer-republiek die behoorlijk goed is op de 4x400 meter, deze republiek is misschien nog wel beter. Goud op het WK van 2022 met Paulino die ook zomaar goud zou kunnen pakken op de 400 meter. Ogando lijkt me niet goed genoeg voor een medaille, maar is wel iemand om toch met een schuin oog naar te kijken. Op de 4x400 mixed zijn zij het land dat de VS moet proberen te verslaan.. of Nederland wellicht. Het herenvoetbalteam plaatste zich en het damesvolleybalteam lijkt sterker dan ooit. Toch lijken medailles me daar kansloos. Bij het gewichtheffen doet één van de twee medaillewinnaars van 2021 nog mee. Desalniettemin lijkt een nieuwe medaille mij een gewichtige opgave. Ik denk dat het echt van de 400 meter moet komen, dé Dominicaanse afstand, kunnen we inmiddels wel stellen.
We doen weer een niet-zo-willekeurig land uit de Caraïben, de Dominicaanse Republiek. Weet ik eigenlijk heel weinig van, behalve dat het vroeger ongetwijfeld Spaans grondgebied was en dat die ene vrouw uit Woensel-West eigenlijk daar vandaan kwam. Kees was echt een meester van de small talk, laten we dat niet onderschatten. Het eiland waar het op ligt is Hispaniola, het eiland waar Columbus per ongeluk terecht kwam.
Het land kent al behoorlijk wat jaren vrijheid, al voordat de Spelen het levenslicht zagen. Toch deden ze pas in 1964 mee: Alberto Torres legde de 100 meter af in 10.9. Niet genoeg voor een halve finale. In Mexico City deed het land al aan vijf sporten mee, maar met de kanttekening dat het boksen, schieten, gewichtheffen en worstelen niet veel beter ging. Toch opvallend dat je nooit hoort dat dit soort landen goed zijn in sporten als schermen, hockey of kanovaren. In 1972 werden er maar 5 atleten gestuurd: 2 judoka's die er snel uit lagen, twee schutters en een gewichtheffer. Die laatste werd 17e. In die tijd bestond Olympisch gewichtheffen nog uit drie delen: De military press werd naast het trekken en stoten ook gezien als onderdeel.
In 1976 ging het al wat beter, met drie hardlopers en wat boksers die deelnamen. Twee achtste finales voor de la Cruz en Sanchez - alleen Lopez mist nog, zou je zeggen. In 1980 werd aan atletiek en boksen een verrassende sport toegevoegd: Schoonspringen. Buiten Mexico en Maleisië kan ik me niet herinneren deze sport vaak genoemd te hebben bij kleinere landen, maar de Dominicaanse Republiek hoort daar wel bij. Het bleef bij P18 en P21, maar toch. Na al het leed en matigheid bracht 1984 wel een grote verrassing. Pedro Nolasco haalde boksbrons. Nolasco leeft inmiddels niet meer, hij werd doodgeschoten bij een brutale inbraak in zijn huis.
Het waren sowieso goede spelen, er was nog een bokser die 5e werd. Ook was er demonstratiesport honkbal waar de Dominicaanse Republiek goed in is, het is voor het land te hopen dat die ooit officieel wordt. In Seoul pakte Juan Nuñez een halve finaleplaats op de 100 meter, het eerste atletieksucces. Bij het boksen werd opnieuw een kwartfinale behaald. In 1992 werd honkbal dan eindelijk een officiële sport en Dominicaanse Republiek startte met plaats 6, zo'n beetje het beste resultaat van die Spelen. Ook twee boksers haalden de kwartfinale. Officieel is dat plaats 5, maar die deel je dan wel met 4. Opvallend was dat er nul atleten werden gestuurd. 1996 was dan wel weer erg teleurstellend: Geen honkbalteam door de kwalificatie geloodst én geen boksers bij de laatste 8. In 2000 zorgde Wanda Rijo voor een 8e plaats en Felix Sanchez haalde de halve finale op de 400 horden. Dat was de nieuwe lichting, einde tijdperk boksen en honkbal, begin nieuw tijdperk. Dat tijdperk begon in 2004. Felix Sanchez pakte goud. Het allereerste goud voor het land. Ook was er voor het eerst een damesvolleybalteam. Niet voor het laatst. Kunnen we ook zeggen bij Sanchez trouwens.
Een iconische bril en goud rijker, maar het was nog niet klaar. De medaillestroom is in moderne tijden gevonden, met Gabriel Mercedes die al 5e werd in 2004 bij het Taekwondo, maar nu zilver pakte in haar gewichtsklasse. Een zure nederlaag op superioriteit. Gelukkig was er wel boksgoud, toch wel mooi omdat dat zo lang dé sport was. Sanchez was compleet uit vorm en kwam niet door de heats. Blessures speelden hem parten. In Londen ging hij er nog 1x voor, net als landgenoot Lugelin Santos op de 400 vlak op 6 augustus. Het werd een Dominicaans feestje met zilver voor Santos én opnieuw goud voor Sanchez, die zijn carrière mooi kon afsluiten. Voorlopig de laatste keer goud voor de Republiek. Helaas werd het 4x400 team gediskwalificeerd.
In 2016 waren er een aantal zure resultaten, zoals een 4e plaats bij het gewichtheffen. De enige medaille kwam uit het taekwondo: Brons voor Luisito Pie. Santos overleefde de halve finales niet op de 400 meter. Gelukkig voor hem kwam er een nieuwe kans in Tokio: De 4x400 mixed kwam nieuw op het programma, en met aanvoerdster Paulino werd zilver gepakt. Paulino zelf pakte ook zilver op de 400 meter. Het gewichtheffen was nu wel tweemaal raak: Zilver en brons. Oh, en omdat het in Japan was, was Honkbal eenmalig terug. Het team haalde brons, de eerste medaille in een teamsport.
Hadden we gisteren een niet-meer-republiek die behoorlijk goed is op de 4x400 meter, deze republiek is misschien nog wel beter. Goud op het WK van 2022 met Paulino die ook zomaar goud zou kunnen pakken op de 400 meter. Ogando lijkt me niet goed genoeg voor een medaille, maar is wel iemand om toch met een schuin oog naar te kijken. Op de 4x400 mixed zijn zij het land dat de VS moet proberen te verslaan.. of Nederland wellicht. Het herenvoetbalteam plaatste zich en het damesvolleybalteam lijkt sterker dan ooit. Toch lijken medailles me daar kansloos. Bij het gewichtheffen doet één van de twee medaillewinnaars van 2021 nog mee. Desalniettemin lijkt een nieuwe medaille mij een gewichtige opgave. Ik denk dat het echt van de 400 meter moet komen, dé Dominicaanse afstand, kunnen we inmiddels wel stellen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Die tweede gouden van Felix Sanchez is nog altijd een van mijn favoriete sportmomenten ooit, dat was waanzinnig
Goede post, voor het eerst in lange tijd die race weer eens kijken
https://nos.nl/video/403703-os-2012-sanchez-eert-oma-met-goud
Goede post, voor het eerst in lange tijd die race weer eens kijken
https://nos.nl/video/403703-os-2012-sanchez-eert-oma-met-goud
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -52: Fiji
Fiji, ja, inmiddels weten we wat we ervan kunnen verwachten. In 55 disciplines een exoot, maar ja, die ene discipline he? 332 eilanden die uiteraard ooit door de Britten gekoloniseerd werden. In 1970 weer onafhankelijk, maar weer eens die vorm met de Britse monarch als staatshoofd. In 1987 was er nog een staatsgreep, maar in 1997 was het toch echt definitief.
In 1956 deed Fiji voor het eerst mee. Australië was dichtbij, dat helpt. Atletiek, boksen en zeilen. Mesulame Rakuro haalde de 15e plaats in de discusfinale, niet slecht. In 1960 haalde hij de finale niet, zijn enige landgenooit Sitiveni Moceidreke haalde in ieder geval een kwartfinale op de 100 meter. Na afwezigheid in 1964 deed Viliame Liga als enige man van Fiji mee, hij kwalificeerde zich niet en werd 25e. 62.32, daar hebben ze in de tienkamp toch nog wel moeite mee. Als je geen Lindon Victor heet dan. In 1972 waren het Usaia Sotutu en Samuela Yavala die geen van beiden een rondje verder kwam. Sotutu deed de steeple, 5 én 10 km, maar ja, misschien had ie zich beter op 1 afstand kunnen focussen. 1976 was dan weer nog interessanter: 2 atleten schreven zich in totaal voor 7 onderdelen in. Tony Moore haalde de kwartfinale op de 200 meter, werd vroeg uitgeschakeld op verspringen en de 100 meter en liet verstek gaan op de 400. Tuisorisori-Chambault, simpel naampje, was vijfkampster en werd daarop 18e. Voor de niet-kenners: De dames deden van 1964 tot 1980 de vijfkamp bij het atletiek. Allerminst te verwarren met de moderne vijfkamp. De vijfkamp is de zevenkamp zonder speerwerpen en 800 meter en op 1 dagje: 100 horden, kogelstoten, hoogspringen, verspringen en de 200 meter. Eerste al had Tuisorisori-Chambault zich al geprobeerd te plaatsen op verspringen, zonder succes. Na de vijfkamp zou ze nog 100 horden doen, maar ook daar geen start.
Deed Fiji niet mee in 1980 omdat ze er niks van kunnen, of omdat ze boycotten? We zullen het nooit zeker weten, maar ik vermoed het laatste. In 1984 waren ze er weer bij met 3 atleten, ditmaal een tienkamper in de vorm van Albert Miller. Miller haalde zijn aanvangshoogte op polsstokhoogspringen niet, jammer. Voor het eerst sinds Melbourne was Fiji er ook weer bij in andere sporten. Uiteraard zonder succes, het bleef bij een mooie P32 bij het wielrennen op de dameswegrit. Ook Judo, zeilen en zwemmen hoorden bij het menu. De delegaties werden langzaam groter: In 1988 was de hele familie Philp erbij bij het zeilen, allemaal op andere bootjes. Albert Miller finisthe ditmaal wel op de tienkamp en er werden maar liefst 8 atleten gestuurd. Buiten de marathon en meerkamp geen finales voor deze atleten, maar ze waren er wel mooi bij. In 1992 haalde Tony Philp een mooie top 10. Hij werd 9e in de Lechnerklasse, die bij het grote publiek meer bekendheid zal hebben als ik gewoon ‘windsurfen’ zeg. Tegenwoordig de RS:X, iedere keer toch weer net andere namen aldaar. Nouja, 9e is gewoon goed voor Fiji, veel beter zou er individueel niet worden behaald door het land.
Tegelijkertijd heeft het ook een wrange smaak, Philp was echt wel goed en had misschien wel meer kunnen halen dan deze negende plaats. Maar ja, niet in 1996, toen werd hij slechts 14e. In 2000 was er dan wel een tiende plaats in alweer zijn vijfde Spelen. Met 3 podiums in individuele races had er wellicht wel meer ingezeten, maar ja. Atletiek was langzaam afgezworden, daar deed nog maar 1 deelnemer mee. Gelukkig werd gewichtheffen wel opgepakt en Kesaia Tawai werd 9e. Klinkt goed, maar ja, 9e is wel gewoon laatste en met 17 kg verschil is dat best veel. De twaalfde plaats van vier jaar daarna bij de zwaarste dames was nog erger. Daar was het verschil een slordige 35 kilogram. Met een gestopte Philp waren de goede resultaten weer op. Glenn Kable deed het in 2008 niet onaardig, de schutter werd 13e in de kwalificatie voor het onderdeel trap. Deed in 2004 ook al mee, als eerste schutter voor het land. In 2012 was Fiji dan eindelijk dichtbij een medaille. Daarbij moet gezegd worden dat het gaat om gewichtheffen. Er doen al maar 10 dames mee en de uiteindelijke nummer 1, 2 en 4 werden gediskwalificeerd. Dan kun je zomaar 5e worden. De afstand tot de nummer 3 was ook gewoon weer een kilogram of 30. Dusja, hoe dichtbij was Fiji nou werkelijk dichtbij een medaille. Alleen op papier, eigenlijk.
In 2016 was alles anders. Niet in sporten als boogschieten, atletiek, boksen of judo. Ook niet in het herenvoetbal, waar Fiji zich voor kwalificeerde in de Oceanische kwalificatie. Geen Australië, die hoorden inmiddels bij Azië wat betreft voetbal. Ook geen Nieuw-Zeeland, die hadden een dom foutje gemaakt. Een niet-speelgerechtigde speler opstellen tegen Vanuatu. Ja, jammer. Geen nieuw-Zeeland. Fiji kreeg de kans in een teamsport. Maar ja, 10-0 verloren van Duitsland. Wel scoorde Roy Krishna een goal, misschien wel de beste voetballer van Fiji aller tijden. Maar ja, als je een beetje hard kan rennen, een goede fysiek hebt en tegen een balletje kunt trappen ga je in Fiji eerder een andere sport doen. Rugby bijvoorbeeld. Daarover gesproken, Rugby was eindelijk terug in 2016. Sinds 1928 geen Rugby meer op de Spelen. Dit keer geen standaard Rugby Union, maar de Sevensvariant. Ja daar kon Fjij wel wat mee. 3x winst in de groep en ook gewoon lekker winnen in de KO-fase: 12-7 tegen Nieuw-Zeeland en 20-5 tegen Japan. Groot-Brittannië werd helemaal weggevaagd in de finale: 43-7. Ja, zo pak je goud. Bij de dames was de kwartfinale het eindstation. In 2020 was het niet veel anders: 30 atleten die deelnamen, met allesbehalve bijzondere resultaten in de kleine sporten. Voor het eerst deed Fiji mee bij het tafeltennis, zonder succes. Maar gelukkig leverde Sevens wel weer gewoon. Bij de dames was het ditmaal brons. In de voorronde werd van Frankrijk verloren, maar de andere 2 groepsfasewedstrijden werden gewonnen. Na een nipte winst op Australië en een nederlaag in extra tijd tegen Nieuw-Zeeland werd de bronzen finale tegen de Britten gewonnen. Maar goed, de heren leveren nog altijd. Tegen Argentinië in de halve finale was spannend. Ja, de groepsfasewedstrijd tegen Japan ging verrassend moeizaam. Maar uiteindelijk werd de finale weer vrij ruim gewonnen. Ik zal er Tuwai maar even uitlichten. Een van de weinige heren die beide keren in het team aanwezig was. Ook wel een van de beste spelers heb ik me laten vertellen.
Ik kan voor 2024 allerlei dingen zeggen over boogschieten, zeilen of taekwondo, drie sporten waarin Fiji zich gekwalificeerd heeft. Maar we weten allemaal dat het gaat om slechts 1 ding: Rugby Sevens. Nouja, 2, want zowel het damestoernooi als het herentoernooi kan een medaille opleveren. Als Fiji voor de 3e keer achtereen goud pakt kunnen ze zelfs een mooie eerste dag op de medaillespiegel behalen, omdat het rugbytoernooi al op dag 1 wordt afgerond. Iets met het toernooi op dezelfde plaats als het atletiektoernooi. Nouja, dat is op zich mooi, kunnen we de verrichtingen van Fiji (en Uruguay en Samoa) goed volgen voordat de Spelen écht zijn begonnen. Sevens staat hoger op mijn lijstje om te volgen dan handbal en voetbal die eerste dagen.
Fiji, ja, inmiddels weten we wat we ervan kunnen verwachten. In 55 disciplines een exoot, maar ja, die ene discipline he? 332 eilanden die uiteraard ooit door de Britten gekoloniseerd werden. In 1970 weer onafhankelijk, maar weer eens die vorm met de Britse monarch als staatshoofd. In 1987 was er nog een staatsgreep, maar in 1997 was het toch echt definitief.
In 1956 deed Fiji voor het eerst mee. Australië was dichtbij, dat helpt. Atletiek, boksen en zeilen. Mesulame Rakuro haalde de 15e plaats in de discusfinale, niet slecht. In 1960 haalde hij de finale niet, zijn enige landgenooit Sitiveni Moceidreke haalde in ieder geval een kwartfinale op de 100 meter. Na afwezigheid in 1964 deed Viliame Liga als enige man van Fiji mee, hij kwalificeerde zich niet en werd 25e. 62.32, daar hebben ze in de tienkamp toch nog wel moeite mee. Als je geen Lindon Victor heet dan. In 1972 waren het Usaia Sotutu en Samuela Yavala die geen van beiden een rondje verder kwam. Sotutu deed de steeple, 5 én 10 km, maar ja, misschien had ie zich beter op 1 afstand kunnen focussen. 1976 was dan weer nog interessanter: 2 atleten schreven zich in totaal voor 7 onderdelen in. Tony Moore haalde de kwartfinale op de 200 meter, werd vroeg uitgeschakeld op verspringen en de 100 meter en liet verstek gaan op de 400. Tuisorisori-Chambault, simpel naampje, was vijfkampster en werd daarop 18e. Voor de niet-kenners: De dames deden van 1964 tot 1980 de vijfkamp bij het atletiek. Allerminst te verwarren met de moderne vijfkamp. De vijfkamp is de zevenkamp zonder speerwerpen en 800 meter en op 1 dagje: 100 horden, kogelstoten, hoogspringen, verspringen en de 200 meter. Eerste al had Tuisorisori-Chambault zich al geprobeerd te plaatsen op verspringen, zonder succes. Na de vijfkamp zou ze nog 100 horden doen, maar ook daar geen start.
Deed Fiji niet mee in 1980 omdat ze er niks van kunnen, of omdat ze boycotten? We zullen het nooit zeker weten, maar ik vermoed het laatste. In 1984 waren ze er weer bij met 3 atleten, ditmaal een tienkamper in de vorm van Albert Miller. Miller haalde zijn aanvangshoogte op polsstokhoogspringen niet, jammer. Voor het eerst sinds Melbourne was Fiji er ook weer bij in andere sporten. Uiteraard zonder succes, het bleef bij een mooie P32 bij het wielrennen op de dameswegrit. Ook Judo, zeilen en zwemmen hoorden bij het menu. De delegaties werden langzaam groter: In 1988 was de hele familie Philp erbij bij het zeilen, allemaal op andere bootjes. Albert Miller finisthe ditmaal wel op de tienkamp en er werden maar liefst 8 atleten gestuurd. Buiten de marathon en meerkamp geen finales voor deze atleten, maar ze waren er wel mooi bij. In 1992 haalde Tony Philp een mooie top 10. Hij werd 9e in de Lechnerklasse, die bij het grote publiek meer bekendheid zal hebben als ik gewoon ‘windsurfen’ zeg. Tegenwoordig de RS:X, iedere keer toch weer net andere namen aldaar. Nouja, 9e is gewoon goed voor Fiji, veel beter zou er individueel niet worden behaald door het land.
Tegelijkertijd heeft het ook een wrange smaak, Philp was echt wel goed en had misschien wel meer kunnen halen dan deze negende plaats. Maar ja, niet in 1996, toen werd hij slechts 14e. In 2000 was er dan wel een tiende plaats in alweer zijn vijfde Spelen. Met 3 podiums in individuele races had er wellicht wel meer ingezeten, maar ja. Atletiek was langzaam afgezworden, daar deed nog maar 1 deelnemer mee. Gelukkig werd gewichtheffen wel opgepakt en Kesaia Tawai werd 9e. Klinkt goed, maar ja, 9e is wel gewoon laatste en met 17 kg verschil is dat best veel. De twaalfde plaats van vier jaar daarna bij de zwaarste dames was nog erger. Daar was het verschil een slordige 35 kilogram. Met een gestopte Philp waren de goede resultaten weer op. Glenn Kable deed het in 2008 niet onaardig, de schutter werd 13e in de kwalificatie voor het onderdeel trap. Deed in 2004 ook al mee, als eerste schutter voor het land. In 2012 was Fiji dan eindelijk dichtbij een medaille. Daarbij moet gezegd worden dat het gaat om gewichtheffen. Er doen al maar 10 dames mee en de uiteindelijke nummer 1, 2 en 4 werden gediskwalificeerd. Dan kun je zomaar 5e worden. De afstand tot de nummer 3 was ook gewoon weer een kilogram of 30. Dusja, hoe dichtbij was Fiji nou werkelijk dichtbij een medaille. Alleen op papier, eigenlijk.
In 2016 was alles anders. Niet in sporten als boogschieten, atletiek, boksen of judo. Ook niet in het herenvoetbal, waar Fiji zich voor kwalificeerde in de Oceanische kwalificatie. Geen Australië, die hoorden inmiddels bij Azië wat betreft voetbal. Ook geen Nieuw-Zeeland, die hadden een dom foutje gemaakt. Een niet-speelgerechtigde speler opstellen tegen Vanuatu. Ja, jammer. Geen nieuw-Zeeland. Fiji kreeg de kans in een teamsport. Maar ja, 10-0 verloren van Duitsland. Wel scoorde Roy Krishna een goal, misschien wel de beste voetballer van Fiji aller tijden. Maar ja, als je een beetje hard kan rennen, een goede fysiek hebt en tegen een balletje kunt trappen ga je in Fiji eerder een andere sport doen. Rugby bijvoorbeeld. Daarover gesproken, Rugby was eindelijk terug in 2016. Sinds 1928 geen Rugby meer op de Spelen. Dit keer geen standaard Rugby Union, maar de Sevensvariant. Ja daar kon Fjij wel wat mee. 3x winst in de groep en ook gewoon lekker winnen in de KO-fase: 12-7 tegen Nieuw-Zeeland en 20-5 tegen Japan. Groot-Brittannië werd helemaal weggevaagd in de finale: 43-7. Ja, zo pak je goud. Bij de dames was de kwartfinale het eindstation. In 2020 was het niet veel anders: 30 atleten die deelnamen, met allesbehalve bijzondere resultaten in de kleine sporten. Voor het eerst deed Fiji mee bij het tafeltennis, zonder succes. Maar gelukkig leverde Sevens wel weer gewoon. Bij de dames was het ditmaal brons. In de voorronde werd van Frankrijk verloren, maar de andere 2 groepsfasewedstrijden werden gewonnen. Na een nipte winst op Australië en een nederlaag in extra tijd tegen Nieuw-Zeeland werd de bronzen finale tegen de Britten gewonnen. Maar goed, de heren leveren nog altijd. Tegen Argentinië in de halve finale was spannend. Ja, de groepsfasewedstrijd tegen Japan ging verrassend moeizaam. Maar uiteindelijk werd de finale weer vrij ruim gewonnen. Ik zal er Tuwai maar even uitlichten. Een van de weinige heren die beide keren in het team aanwezig was. Ook wel een van de beste spelers heb ik me laten vertellen.
Ik kan voor 2024 allerlei dingen zeggen over boogschieten, zeilen of taekwondo, drie sporten waarin Fiji zich gekwalificeerd heeft. Maar we weten allemaal dat het gaat om slechts 1 ding: Rugby Sevens. Nouja, 2, want zowel het damestoernooi als het herentoernooi kan een medaille opleveren. Als Fiji voor de 3e keer achtereen goud pakt kunnen ze zelfs een mooie eerste dag op de medaillespiegel behalen, omdat het rugbytoernooi al op dag 1 wordt afgerond. Iets met het toernooi op dezelfde plaats als het atletiektoernooi. Nouja, dat is op zich mooi, kunnen we de verrichtingen van Fiji (en Uruguay en Samoa) goed volgen voordat de Spelen écht zijn begonnen. Sevens staat hoger op mijn lijstje om te volgen dan handbal en voetbal die eerste dagen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -51: Verenigde Staten
Ja, het grootste sportland ter wereld. En dat zonder ook maar een cent staatssteun. Wat zijn WIJ trots op de Verenigde Staten van Amerika. Al sinds 1896 succesvol op de Spelen, alleen een uitstapje in 1980 waar het bij de boefjes van de Sovjet-Unie was en dat mag niet. Dag 51, want er zijn 51 staten. Of 50. Of 53. Volgens mij officieël 50 staten en 1 district, maar niemand weet het zeker. Oja, er zijn ook delen van de Verenigde Staten die voor zichzelf meedoen. Puerto Rico is al besproken. Guam is er ook eentje. Mooi vlaggetje met de eigen naam erin.
Ik ga niet alle Spelen van de VS uitgebreid bespreken, dan ben ik er morgen nog. Met uitzondering van Montreal en Seoul werd bij elke deelname de top 2 in de medaillespiegel behaald. Daarvan eindigden twee periodes in bijna louter overwinningen op de spiegel: 1904-1952 werd alleen onderbroken door de Nazispelen en de spelen van Londen in 1908, toen overzees sporten nog wat duur was. De periode 1996-2021 is alleen onderbroken door China dat in eigen land in 2008 de medaillespiegel won. En dan heb je nog de thuisspelen van 1984 waar de DDR en USSR thuisbleven, en in 1964-68 werden de USSR op volle oorlogssterkte verslagen, waarbij er natuurlijk zeker in Mexico een tijdsvoordeel was. De winterspelen zijn een leuk toetje, want daar werden alleen de thuisspelen gewonnen in 1932.
In liefst 15 sporten leidt de VS het medailleklassement en daarnaast ook in 3 wintersporten, maar die laat ik verder buiten beschouwing. Atletiek en Zwemmen zijn de absolute college-melkkoeien en daar worden gewoon elke keer medailles op gepakt. Maar ook bijvoorbeeld roeien en schoonspringen. Al zal bij die laatste China binnenkort P1 wel pakken. Ook bij Roque staat de VS bovenaan, maar dat werd alleen in 1904 gehouden.
In 1896 stuurde de VS slechts 14 atleten. Niet veel, maar wel 11 goud. Van de 14 atleten haalden er slechts 2 geen medaille en 4 moesten het doen met minder dan een eerste plaats. Atletiek was de sport die de VS meteen al serieus nam. Was ook in 1900, van de 19 goud werden er 16 op atletiek behaald. Grote naam in die tijd was Raw Ewry. Even een stukje context: In die tijd werden de springonderdelen niet alleen met een aanloop gedaan, maar ook uit stand. Ewry zou daar over 3 spelen maar liefst 8 goud op pakken. Goed, St Louis had weinig tegenstand maar die andere 2, knap. In 1904 deden bijna enkel Amerikanen mee en zo kwam de VS op het lachwekkende aantal van 76 goud. Dat is volstrekt onverslaanbaar in de moderne tijd zonder boycots.
In 1908 werd er naast het atletiek ook wat aan schieten gedaan en dat leverde 23 goud op. In 1912 zelfs 26 goud, en schieten leverde zowaar 6 stuks op. Er werd ook 2x zwemgoud gepakt, een sport waar de VS in het begin nog weinig brood in zag. Eerlijk is eerlijk, in het begin had je ook maar een afstand of 6, terwijl atletiek altijd al 20+ onderdelen heeft gekend. Na de eerste wereldoorlog was de VS natuurlijk minder aangedaan dan de Europese opponenten. Bovendien waren er nieuwe sporten aangeboord: Roeien en zwemmen waren goed voor een tiental gouden medailles samen. Maar schieten was de ultieme melkkoe. 41 goud in totaal. Het was vanaf die tijd dat het schoonspringen gedomineerd werd, bijna alle gouden medailles daar kwamen vanaf toen tot aan de deelname van China van Amerikanen.
Nadat ook 1924 45 goud opleverde, was 1928 een terugval met 22 stuks. Kwam ook omdat er flink gesneden was in onderdelen op bijvoorbeeld schieten, waardoor er simpelweg minder van de taart te verdelen viel. Poster boy in die tijd was natuurlijk Tarzan. Die kan niet ontbreken. Ik ga maar één zwemmer noemen. Spitz en Phelps noem ik dan ook maar even met hun dominantie in het water en dan moet ik ook nog even plichtmatig noemen dat Phelps beter is dan Leonidas. Niet die van de chocolaatjes. Maar goed, Tarzan, Johnny Weissmuller, sommigen van jullie zullen ongetwijfeld genieten van deze beelden. Pakte in 1924 en 1928 dus goud op de 100 meter vrij. Een soort Pieter van der Hoogenband, maar dan wel geslaagd als acteur, dus. Oh, en als waterpolospeler.
In 1932 was het in eigen huis, en werd er gewoon weer 44 goud gepakt. Dit was het laatste jaar van zulke dominantie zo'n beetje, sindsdien is Amerika altijd wel meer beconcurreerd. In 1936 bijvoorbeeld slechts 24 goud, ruim achter Duitsland. Atletiek was ouderwets belangrijk en Jesse Owens was de naam die de mensen daar even op hun nummer zette. Ook een verhaal dat we al 100 keer hebben gehoord, maar dan vertel ik het voor keertje 101. Inmiddels was ook basketbal geintroduceerd als Olympische sport, en de VS pakte goud bij het herenbasketbal.
Na de tweede wereldoorlog was er nog 1x de kans zonder concurrentie. De 38 goud in Londen kwamen vooral van atletiek en zwemmen, maar bij schoonspringen en basketbal bleef er ook een mooi track record. Ook gewichtheffen was in deze tijd zo goed voor een gouden medaille of 5 per spelen. Zo ook in 1952, waar de aanwezigheid van de Sovjets niet deerde en 40 goud werd gepakt. In 1956 werd er 32 goud gepakt. Boksen mag in deze tijd ook wel genoemd worden. In de beginjaren nam de VS dat niet serieus, maar inmiddels werden er toch ook wel een paar gouden medailles per Spelen naar huis genomen. In 1960 werd er 34x goud behaald. Al Oerter is misschien wel de opvallendste naam. Had in 1956 verrassend discusgoud gewonnen, was een jaar later bijna dood door een auto-ongeluk maar herstelde en pakte opnieuw goud in 1960. Zou hij ook doen in 1964 en 1968, ongekend om een onderdeel zo te domineren. In 1964 en 1958 werd de Spiegel wel weer gewonnen, 34 en zelfs 45 goud op die twee spelen. Vooral berucht vanwege de black power-protesten, die Spelen van 1968. Er zou een boycot zijn, maar omdat Zuid-Afrika niet mocht meedoen vanwege de Apartheid werd deze boycot toch maar ingetrokken. Tommie Smith en John Carlos zouden uiteindelijk door het IOC geschorst worden voor hun statement voor latere deelname. Tsja. De 200 meter-titel bleef zowaar wel staan.
De focus verschoof van atletiek naar zwemmen, waar in 1972 de meeste medailles werden gepakt, 17 goud onder andere. In 1976 was het helemaal lachwekkend. Als je wil lachen, kijk de zwemresultaten van 1976 eens. Bij de dames al het goud naar de lachwekkende DDR met 1x USSR ertussen, maar de herenresultaten zijn minstens zo lachwekkend, met de VS dat precies 1 gouden medaille mist. Ik vertrouw de VS eerlijk gezegd voor geen cent, die deden in die tijd net zo goed mee aan alle middeltjes die niet mochten. In 1980 overigens niet, toen bleef de VS thuis. Daar werd wel hun record verslagen, de USSR haalde 80 goud. Gelukkig bleef het oostblok minus Roemenië (daar komen we nog op terug!) thuis in 1984 en kon de VS 83 gouden plakken scoren. Toch weer het record. Zelfs fietsen leverde al 4 goud op in LA.
In 1988 was de VS goed voor 33 goud. Als we op wikipedia kijken zien we dat de 3e plaats natuurlijk de schuld was van de staatsdopingprogrammas in de USSR en de DDR. Die Amerikanen deden het ongetwijfeld op een bruine boterham. Florence Griffith, Jackie Joyner, Carl Lewis, bakens van zekerheid. Gelukkig was er ook Greg Louganis, de laatste grote Schoonspringer uit Amerika. Na zijn afzwaaien kon de Chinese dominantie beginnen. 1992 leverde 37 goud, waarvan 14 niet bij het atletiek of zwemmen. De veelzijdigheid neemt alleen nog maar toe. In Atlanta zelfs 44 goud, waaronder 3x bij het tennis, onder andere voor grote namen Agassi en Davenport. Ook teamsporten waren inmiddels een kolfje naar de hand. In 2000 bijvoorbeeld werd het dames- en herenbasketbal gewonnen, maar ook honkbal, softbal, zilver bij het eerste dameswaterpolo en volgens wikipedia zilver bij het 'soccer' bij de dames. Die sport ken ik niet, maar die yanks ongetwijfeld wel. Moeten zij weten. Die teammedailles bij basketbal waren inmiddels vaste prik en dat zou ook niet meer weggaan.
Vanaf 2004 stond vooral Michael Phelps in beeld. Hij haalde in totaal 23 goud. Ja, dat is knap. Het totale goud was 36-36-48-46 in de achtereenvolgende 4 spelen. Opvallend waren 3 van de 4 volleybaloverwinningen in 2008, en dat Turnen steeds belangrijker werd. Vooral de dames, waar in 2016 Simone Biles domineerde. In 2020 was er 3x basketbalgoud door de allereerste keer 3x3 basketbal bij de dames. Bij het damesbasketbal was het het zevende goud achter elkaar, bizar. Diana Taurasi was er al voor de vijfde keer bij, ook zeker bijzonder. Ik wist niet dat Sari van Veenendaal ook goed kon basketballen, maar leuk voor haar.
Bij de VS is niet de vraag of er medailles gepakt worden, maar vooral hoeveel. Dat hangt in de eerste plaats af van of de teamsportzekerheidjes als waterpolo nu (itt het WK afgelopen jaar) wel gescoord worden en of het zwemteam op scherp staat. In Tokio stond Australië nogal op punt, dat leverde wat mindere resultaten op. Sowieso was de zwemequipe vorig WK ook helemaal ruk. Ik zeg 35 goud. Het moet toch vooral van Caeleb Dressel komen en Ledecky natuurlijk. Atletiek zal wel weer een solide 10 goud worden, als de immer vervelende McLaughlin bij haar enige race dit jaar besluit gewoon te schroeien. Ugh.
Ja, het grootste sportland ter wereld. En dat zonder ook maar een cent staatssteun. Wat zijn WIJ trots op de Verenigde Staten van Amerika. Al sinds 1896 succesvol op de Spelen, alleen een uitstapje in 1980 waar het bij de boefjes van de Sovjet-Unie was en dat mag niet. Dag 51, want er zijn 51 staten. Of 50. Of 53. Volgens mij officieël 50 staten en 1 district, maar niemand weet het zeker. Oja, er zijn ook delen van de Verenigde Staten die voor zichzelf meedoen. Puerto Rico is al besproken. Guam is er ook eentje. Mooi vlaggetje met de eigen naam erin.
Ik ga niet alle Spelen van de VS uitgebreid bespreken, dan ben ik er morgen nog. Met uitzondering van Montreal en Seoul werd bij elke deelname de top 2 in de medaillespiegel behaald. Daarvan eindigden twee periodes in bijna louter overwinningen op de spiegel: 1904-1952 werd alleen onderbroken door de Nazispelen en de spelen van Londen in 1908, toen overzees sporten nog wat duur was. De periode 1996-2021 is alleen onderbroken door China dat in eigen land in 2008 de medaillespiegel won. En dan heb je nog de thuisspelen van 1984 waar de DDR en USSR thuisbleven, en in 1964-68 werden de USSR op volle oorlogssterkte verslagen, waarbij er natuurlijk zeker in Mexico een tijdsvoordeel was. De winterspelen zijn een leuk toetje, want daar werden alleen de thuisspelen gewonnen in 1932.
In liefst 15 sporten leidt de VS het medailleklassement en daarnaast ook in 3 wintersporten, maar die laat ik verder buiten beschouwing. Atletiek en Zwemmen zijn de absolute college-melkkoeien en daar worden gewoon elke keer medailles op gepakt. Maar ook bijvoorbeeld roeien en schoonspringen. Al zal bij die laatste China binnenkort P1 wel pakken. Ook bij Roque staat de VS bovenaan, maar dat werd alleen in 1904 gehouden.
In 1896 stuurde de VS slechts 14 atleten. Niet veel, maar wel 11 goud. Van de 14 atleten haalden er slechts 2 geen medaille en 4 moesten het doen met minder dan een eerste plaats. Atletiek was de sport die de VS meteen al serieus nam. Was ook in 1900, van de 19 goud werden er 16 op atletiek behaald. Grote naam in die tijd was Raw Ewry. Even een stukje context: In die tijd werden de springonderdelen niet alleen met een aanloop gedaan, maar ook uit stand. Ewry zou daar over 3 spelen maar liefst 8 goud op pakken. Goed, St Louis had weinig tegenstand maar die andere 2, knap. In 1904 deden bijna enkel Amerikanen mee en zo kwam de VS op het lachwekkende aantal van 76 goud. Dat is volstrekt onverslaanbaar in de moderne tijd zonder boycots.
In 1908 werd er naast het atletiek ook wat aan schieten gedaan en dat leverde 23 goud op. In 1912 zelfs 26 goud, en schieten leverde zowaar 6 stuks op. Er werd ook 2x zwemgoud gepakt, een sport waar de VS in het begin nog weinig brood in zag. Eerlijk is eerlijk, in het begin had je ook maar een afstand of 6, terwijl atletiek altijd al 20+ onderdelen heeft gekend. Na de eerste wereldoorlog was de VS natuurlijk minder aangedaan dan de Europese opponenten. Bovendien waren er nieuwe sporten aangeboord: Roeien en zwemmen waren goed voor een tiental gouden medailles samen. Maar schieten was de ultieme melkkoe. 41 goud in totaal. Het was vanaf die tijd dat het schoonspringen gedomineerd werd, bijna alle gouden medailles daar kwamen vanaf toen tot aan de deelname van China van Amerikanen.
Nadat ook 1924 45 goud opleverde, was 1928 een terugval met 22 stuks. Kwam ook omdat er flink gesneden was in onderdelen op bijvoorbeeld schieten, waardoor er simpelweg minder van de taart te verdelen viel. Poster boy in die tijd was natuurlijk Tarzan. Die kan niet ontbreken. Ik ga maar één zwemmer noemen. Spitz en Phelps noem ik dan ook maar even met hun dominantie in het water en dan moet ik ook nog even plichtmatig noemen dat Phelps beter is dan Leonidas. Niet die van de chocolaatjes. Maar goed, Tarzan, Johnny Weissmuller, sommigen van jullie zullen ongetwijfeld genieten van deze beelden. Pakte in 1924 en 1928 dus goud op de 100 meter vrij. Een soort Pieter van der Hoogenband, maar dan wel geslaagd als acteur, dus. Oh, en als waterpolospeler.
In 1932 was het in eigen huis, en werd er gewoon weer 44 goud gepakt. Dit was het laatste jaar van zulke dominantie zo'n beetje, sindsdien is Amerika altijd wel meer beconcurreerd. In 1936 bijvoorbeeld slechts 24 goud, ruim achter Duitsland. Atletiek was ouderwets belangrijk en Jesse Owens was de naam die de mensen daar even op hun nummer zette. Ook een verhaal dat we al 100 keer hebben gehoord, maar dan vertel ik het voor keertje 101. Inmiddels was ook basketbal geintroduceerd als Olympische sport, en de VS pakte goud bij het herenbasketbal.
Na de tweede wereldoorlog was er nog 1x de kans zonder concurrentie. De 38 goud in Londen kwamen vooral van atletiek en zwemmen, maar bij schoonspringen en basketbal bleef er ook een mooi track record. Ook gewichtheffen was in deze tijd zo goed voor een gouden medaille of 5 per spelen. Zo ook in 1952, waar de aanwezigheid van de Sovjets niet deerde en 40 goud werd gepakt. In 1956 werd er 32 goud gepakt. Boksen mag in deze tijd ook wel genoemd worden. In de beginjaren nam de VS dat niet serieus, maar inmiddels werden er toch ook wel een paar gouden medailles per Spelen naar huis genomen. In 1960 werd er 34x goud behaald. Al Oerter is misschien wel de opvallendste naam. Had in 1956 verrassend discusgoud gewonnen, was een jaar later bijna dood door een auto-ongeluk maar herstelde en pakte opnieuw goud in 1960. Zou hij ook doen in 1964 en 1968, ongekend om een onderdeel zo te domineren. In 1964 en 1958 werd de Spiegel wel weer gewonnen, 34 en zelfs 45 goud op die twee spelen. Vooral berucht vanwege de black power-protesten, die Spelen van 1968. Er zou een boycot zijn, maar omdat Zuid-Afrika niet mocht meedoen vanwege de Apartheid werd deze boycot toch maar ingetrokken. Tommie Smith en John Carlos zouden uiteindelijk door het IOC geschorst worden voor hun statement voor latere deelname. Tsja. De 200 meter-titel bleef zowaar wel staan.
De focus verschoof van atletiek naar zwemmen, waar in 1972 de meeste medailles werden gepakt, 17 goud onder andere. In 1976 was het helemaal lachwekkend. Als je wil lachen, kijk de zwemresultaten van 1976 eens. Bij de dames al het goud naar de lachwekkende DDR met 1x USSR ertussen, maar de herenresultaten zijn minstens zo lachwekkend, met de VS dat precies 1 gouden medaille mist. Ik vertrouw de VS eerlijk gezegd voor geen cent, die deden in die tijd net zo goed mee aan alle middeltjes die niet mochten. In 1980 overigens niet, toen bleef de VS thuis. Daar werd wel hun record verslagen, de USSR haalde 80 goud. Gelukkig bleef het oostblok minus Roemenië (daar komen we nog op terug!) thuis in 1984 en kon de VS 83 gouden plakken scoren. Toch weer het record. Zelfs fietsen leverde al 4 goud op in LA.
In 1988 was de VS goed voor 33 goud. Als we op wikipedia kijken zien we dat de 3e plaats natuurlijk de schuld was van de staatsdopingprogrammas in de USSR en de DDR. Die Amerikanen deden het ongetwijfeld op een bruine boterham. Florence Griffith, Jackie Joyner, Carl Lewis, bakens van zekerheid. Gelukkig was er ook Greg Louganis, de laatste grote Schoonspringer uit Amerika. Na zijn afzwaaien kon de Chinese dominantie beginnen. 1992 leverde 37 goud, waarvan 14 niet bij het atletiek of zwemmen. De veelzijdigheid neemt alleen nog maar toe. In Atlanta zelfs 44 goud, waaronder 3x bij het tennis, onder andere voor grote namen Agassi en Davenport. Ook teamsporten waren inmiddels een kolfje naar de hand. In 2000 bijvoorbeeld werd het dames- en herenbasketbal gewonnen, maar ook honkbal, softbal, zilver bij het eerste dameswaterpolo en volgens wikipedia zilver bij het 'soccer' bij de dames. Die sport ken ik niet, maar die yanks ongetwijfeld wel. Moeten zij weten. Die teammedailles bij basketbal waren inmiddels vaste prik en dat zou ook niet meer weggaan.
Vanaf 2004 stond vooral Michael Phelps in beeld. Hij haalde in totaal 23 goud. Ja, dat is knap. Het totale goud was 36-36-48-46 in de achtereenvolgende 4 spelen. Opvallend waren 3 van de 4 volleybaloverwinningen in 2008, en dat Turnen steeds belangrijker werd. Vooral de dames, waar in 2016 Simone Biles domineerde. In 2020 was er 3x basketbalgoud door de allereerste keer 3x3 basketbal bij de dames. Bij het damesbasketbal was het het zevende goud achter elkaar, bizar. Diana Taurasi was er al voor de vijfde keer bij, ook zeker bijzonder. Ik wist niet dat Sari van Veenendaal ook goed kon basketballen, maar leuk voor haar.
Bij de VS is niet de vraag of er medailles gepakt worden, maar vooral hoeveel. Dat hangt in de eerste plaats af van of de teamsportzekerheidjes als waterpolo nu (itt het WK afgelopen jaar) wel gescoord worden en of het zwemteam op scherp staat. In Tokio stond Australië nogal op punt, dat leverde wat mindere resultaten op. Sowieso was de zwemequipe vorig WK ook helemaal ruk. Ik zeg 35 goud. Het moet toch vooral van Caeleb Dressel komen en Ledecky natuurlijk. Atletiek zal wel weer een solide 10 goud worden, als de immer vervelende McLaughlin bij haar enige race dit jaar besluit gewoon te schroeien. Ugh.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Mijn post van gisteren is nooit geplaatst, ach. 
Ik dacht echt dat die wel ergens geplaatst was. Ik had een fantastisch verhaal over de Filipijnen, maar die komt morgen dan wel een keer opnieuw.
Ik dacht echt dat die wel ergens geplaatst was. Ik had een fantastisch verhaal over de Filipijnen, maar die komt morgen dan wel een keer opnieuw.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -49: Roemenië
We gooien er vandaag nog een keer een groot land doorheen. Roemenië. Als vrij Europees land natuurlijk al een trouwe deelnemer. Wat ik verder over Roemenië moet zeggen weet ik niet. Het is gewoon een willekeurig land in Oost-Europa. Over willekeurig gesproken. Hier de vlag van een willekeurig Afrikaans land: Tsjaad.
In 1900 deed Roemenië voor het eerst mee, er werd wat geschoten. Plagino schoot 11 punten bij elkaar bij het onderdeel Trap. Daarna duurde het tot de volgende Spelen in Parijs voordat Roemenië weer deel zou nemen. In 1924 deden er weer een aantal schutters mee, waarbij 13e voor een team het maximale was. Ook bij het tennis en het voetbal was er een korte exit, maar rugby leverde wel. Nouja, eigenlijk ook niet, er werd met 61-3 van Frankrijk verloren en met 37-0 van de VS. Meer dan dat was er niet, maar aangezien dat goed was voor een derde plaats was het brons. Brons door 2x te verliezen, echt fantastisch. De altijd bijzondere cowboytijden van de Spelen. In 1928 waren schermen en atletiek de sporten van keuze. Bij atletiek lag iedereen er snel uit, bij het schermen werden 2 halve finales behaald. In 1932 was er geen deelname, maar in 1936 werd een team van 54 gestuurd. Eindelijk een breed team, en dit leverde zilver op. Henri Rang pakte zilver met zijn paard bij het springen. Er werd ook een handbalteam afgevaardigd, dat vijfde werd.
Dit waren de vroege jaren, maar na de oorlog werd dan voor het eerst goud gepakt. Iosif Sirbu was de schutter waarvoor het raak was. Verder was er ook zilver en brons bij het boksen en nog een brons bij het schieten. Niet per se sporten waar ik bij Roemenië aan denk, die komen nog wel. In 1956 bijvoorbeeld. Leon Rotman pakte dubbel goud op het kanovaren en Dumitro/Ismailciuc was ook goed voor goud in de C2. Verder was er boksgoud en schietgoud. De opkomst van Oost-Europa was ook gunstig voor Roemenië. Zo werd in 1960 de eerste keer atletiekgoud gepakt: Iolanda Balas scoorde bij het hoogspringen. 3 goud in totaal in Rome, het is nog niet het sterkste oostblokland. Balas won opnieuw in 1964, landgenote Penes won het speewerpen. De enige 2 gouden medailles, niet eens zoveel. In 1968 was atletiek goud voor 2 goud en was er goud bij het C2 kanovaren en floretschermen. Toch bleef het bij een beperkt aantal goud, minder dan bijvoorbeeld Hongarije, Tsjechoslowakije en Polen. In 1972 ook weer 3 stuks: Kanovaren en worstelen. Het aantal medailles was ook nog niet enorm, maar groeide wel langzaam. Pas in 1976 werd het niveau echt opgehoogd. 27 medailles, wel maar 4 goud. 3 stuks kwamen van Nadia Comaneci bij het turnen. Een iconische naam, met het team niet genoeg om de Sovjets te verslaan, maar individueel goed voor allroundgoud én ook nog bij de balk en brug. De Roemeense turntraditie was geboren.
In 1976 was er ook bijvoorbeeld handbalzilver en een roeimedaille, zowaar. Inmiddels wel een sport die ik met Roemenië associeer, toen blijkbaar nog niet echt en was het vooral kanovaren. In 1980 echter pakte Sanda Torna roeigoud. Comaneci pakte overigens ook weer 2 goud, en met ook nog kanogoud, schietgoud en worstelgoud erbij was het zeer succesvol. Maar goed, dat was niets vergeleken met 1984. Ik zei woensdag al dat Roemenië zowaar deelnam in 1984, zo’n beetje als enige oostblokland. Waar Roemenië jaren niet bijzonder was, hadden ze zich nu echt laten zien bij twee sporten: 6 goud bij het roeien, 5 goud bij het turnen. In totaal zelfs 20 goud, daarmee werd Roemenië 2e op de spiegel in 1984. Knap werk, maar ja, wel met veel afwezige landen, zeker in sporten waar Roemenië op scoort. In totaal overigens ook 16 zilver en 17 brons. In 1988 was het weer terug naar het normale niveau met 7 goud. Silivas pakte 3 van de 4 gouden medailles bij het toestelturnen. Maar ja, allround slechts zilver. Damesturnen was echt wel de melkkoe, roeien kwam daar langzaam steeds meer bij. In Barcelona verdeelden die sporten de gouden medailles, terwijl er ook nog 4x zilver was bij het roeien. Vier jaar later was Laura Badea erbij met floretgoud, en bleef het turnen beperkt tot 1 goud. Maar ja, het damesturnen leverde wel nog altijd een sloot aan medailles. 20 stuks, Roemenië levert toch nog wel steeds. Sydney was een enorme uitschieter met 11 goud. Er werd goud gewonnen bij het allroundturnen voor team en individueel, er was 3x roeigoud maar ook voor het eerst goud bij atletiek én zwemmen: Mocanu won op de rugslag, Szabo won de 5000 meter. 8 van de 11 goud voor vrouwen, het valt op. Het was de piek van het Roemeense succes. Waarom pas in 2000, geen idee. Maar zo zit het. Ook in 2004 was het nog niet slecht met 8 goud. Catalina Ponor won er 3, inclusief teamgoud bij het turnen. Dragulescu, die we kennen van de Dragulescu, pakte 3 turnmedailles, de piek van het herenturnen. Hij zou nog tot 2020 doorgaan. Verder was er 3x goud bij het damesroeien en Camelia Potec pakte zwemgoud. Alle 8 gouden medailles kwamen van de dames, ook wel typerend. In 2008 werd de achteruitgang ingezet. Wel een opvallende gouden medaille was voor Dita-Tomescu, zij won de damesmarathon. Stukje graatmager. Één van slechts 4 gouden medailles.
Ja, en daarna ging het verder achteruit. Het damesturnen kwam in moeilijke tijden. Izbasa haalde nog goud, Ponor was terug voor zilver en het team haalde nog brons, maar de tijden van 5, 6 medailles was voorbij. In 2016 zou er niet eens een team meer zijn en bleef het bij Ponor, in 2021 hetzelfde maar dan met Iordache. Pijnlijk. 2012 bracht alleen nog goud voor Moldveanu en zag 2x judozilver, inmiddels een sport waar Roemenië zo af en toe op scoort. 2 goud in totaal, tis niet veel. 2016 was zelfs maar goed voor 1 goud. De delegaties werden ook steeds kleiner. Alleen het damessabelteam pakte goud, er was geen medaille bij het turnen en slechts 1 brons bij het roeien. 1-1-2, ja, dat mag Roemenië wel bellen voor zulke slechte spelen. Er was nog een bronzen gewichthefmedaille, maar die zijn nooit zeker en jawel, deze werd kwijtgespeeld. Afgelopen editie pakte Popescu schermzilver, na al zilver in Beijing en dus het teamgoud in 2016, toch wel sterk. Maar verder waren het alleen 3 roeimedailles. Zat een gouden medaille tussen, redt de boel iets. Maar het is, ja, niet best. Roemenië is een land in afbraak, turnen is voorbij, roeien is nog oke, maar nieuwe leuke sporten worden ook niet aangeboord. Die 20 goud in LA en 11 goud in Sydney lijken enorm ver weg.
Is 2024 kans op een ommezwaai? Er is in ieder geval een damesteam bij het turnen. En er is die ene zwemmer die zo gehyped werd maar het toch ook elke keer net even niet laat zien. Popovici. Won in Boedapest 2020 goud op de 100 en 200 vrij. Kwam al dichtbij brons in 2021, maar ja. Na zijn belofte in 2022 lost hij het nooit écht in. Op het WK een WR op de 100 vrij, maar in 2023 lukte niets op het WK. Maar goed, als hij weer goed is kan dat zo de man zijn die Roemenië naar medailles moet leiden naast het roeien.
We gooien er vandaag nog een keer een groot land doorheen. Roemenië. Als vrij Europees land natuurlijk al een trouwe deelnemer. Wat ik verder over Roemenië moet zeggen weet ik niet. Het is gewoon een willekeurig land in Oost-Europa. Over willekeurig gesproken. Hier de vlag van een willekeurig Afrikaans land: Tsjaad.
In 1900 deed Roemenië voor het eerst mee, er werd wat geschoten. Plagino schoot 11 punten bij elkaar bij het onderdeel Trap. Daarna duurde het tot de volgende Spelen in Parijs voordat Roemenië weer deel zou nemen. In 1924 deden er weer een aantal schutters mee, waarbij 13e voor een team het maximale was. Ook bij het tennis en het voetbal was er een korte exit, maar rugby leverde wel. Nouja, eigenlijk ook niet, er werd met 61-3 van Frankrijk verloren en met 37-0 van de VS. Meer dan dat was er niet, maar aangezien dat goed was voor een derde plaats was het brons. Brons door 2x te verliezen, echt fantastisch. De altijd bijzondere cowboytijden van de Spelen. In 1928 waren schermen en atletiek de sporten van keuze. Bij atletiek lag iedereen er snel uit, bij het schermen werden 2 halve finales behaald. In 1932 was er geen deelname, maar in 1936 werd een team van 54 gestuurd. Eindelijk een breed team, en dit leverde zilver op. Henri Rang pakte zilver met zijn paard bij het springen. Er werd ook een handbalteam afgevaardigd, dat vijfde werd.
Dit waren de vroege jaren, maar na de oorlog werd dan voor het eerst goud gepakt. Iosif Sirbu was de schutter waarvoor het raak was. Verder was er ook zilver en brons bij het boksen en nog een brons bij het schieten. Niet per se sporten waar ik bij Roemenië aan denk, die komen nog wel. In 1956 bijvoorbeeld. Leon Rotman pakte dubbel goud op het kanovaren en Dumitro/Ismailciuc was ook goed voor goud in de C2. Verder was er boksgoud en schietgoud. De opkomst van Oost-Europa was ook gunstig voor Roemenië. Zo werd in 1960 de eerste keer atletiekgoud gepakt: Iolanda Balas scoorde bij het hoogspringen. 3 goud in totaal in Rome, het is nog niet het sterkste oostblokland. Balas won opnieuw in 1964, landgenote Penes won het speewerpen. De enige 2 gouden medailles, niet eens zoveel. In 1968 was atletiek goud voor 2 goud en was er goud bij het C2 kanovaren en floretschermen. Toch bleef het bij een beperkt aantal goud, minder dan bijvoorbeeld Hongarije, Tsjechoslowakije en Polen. In 1972 ook weer 3 stuks: Kanovaren en worstelen. Het aantal medailles was ook nog niet enorm, maar groeide wel langzaam. Pas in 1976 werd het niveau echt opgehoogd. 27 medailles, wel maar 4 goud. 3 stuks kwamen van Nadia Comaneci bij het turnen. Een iconische naam, met het team niet genoeg om de Sovjets te verslaan, maar individueel goed voor allroundgoud én ook nog bij de balk en brug. De Roemeense turntraditie was geboren.
In 1976 was er ook bijvoorbeeld handbalzilver en een roeimedaille, zowaar. Inmiddels wel een sport die ik met Roemenië associeer, toen blijkbaar nog niet echt en was het vooral kanovaren. In 1980 echter pakte Sanda Torna roeigoud. Comaneci pakte overigens ook weer 2 goud, en met ook nog kanogoud, schietgoud en worstelgoud erbij was het zeer succesvol. Maar goed, dat was niets vergeleken met 1984. Ik zei woensdag al dat Roemenië zowaar deelnam in 1984, zo’n beetje als enige oostblokland. Waar Roemenië jaren niet bijzonder was, hadden ze zich nu echt laten zien bij twee sporten: 6 goud bij het roeien, 5 goud bij het turnen. In totaal zelfs 20 goud, daarmee werd Roemenië 2e op de spiegel in 1984. Knap werk, maar ja, wel met veel afwezige landen, zeker in sporten waar Roemenië op scoort. In totaal overigens ook 16 zilver en 17 brons. In 1988 was het weer terug naar het normale niveau met 7 goud. Silivas pakte 3 van de 4 gouden medailles bij het toestelturnen. Maar ja, allround slechts zilver. Damesturnen was echt wel de melkkoe, roeien kwam daar langzaam steeds meer bij. In Barcelona verdeelden die sporten de gouden medailles, terwijl er ook nog 4x zilver was bij het roeien. Vier jaar later was Laura Badea erbij met floretgoud, en bleef het turnen beperkt tot 1 goud. Maar ja, het damesturnen leverde wel nog altijd een sloot aan medailles. 20 stuks, Roemenië levert toch nog wel steeds. Sydney was een enorme uitschieter met 11 goud. Er werd goud gewonnen bij het allroundturnen voor team en individueel, er was 3x roeigoud maar ook voor het eerst goud bij atletiek én zwemmen: Mocanu won op de rugslag, Szabo won de 5000 meter. 8 van de 11 goud voor vrouwen, het valt op. Het was de piek van het Roemeense succes. Waarom pas in 2000, geen idee. Maar zo zit het. Ook in 2004 was het nog niet slecht met 8 goud. Catalina Ponor won er 3, inclusief teamgoud bij het turnen. Dragulescu, die we kennen van de Dragulescu, pakte 3 turnmedailles, de piek van het herenturnen. Hij zou nog tot 2020 doorgaan. Verder was er 3x goud bij het damesroeien en Camelia Potec pakte zwemgoud. Alle 8 gouden medailles kwamen van de dames, ook wel typerend. In 2008 werd de achteruitgang ingezet. Wel een opvallende gouden medaille was voor Dita-Tomescu, zij won de damesmarathon. Stukje graatmager. Één van slechts 4 gouden medailles.
Ja, en daarna ging het verder achteruit. Het damesturnen kwam in moeilijke tijden. Izbasa haalde nog goud, Ponor was terug voor zilver en het team haalde nog brons, maar de tijden van 5, 6 medailles was voorbij. In 2016 zou er niet eens een team meer zijn en bleef het bij Ponor, in 2021 hetzelfde maar dan met Iordache. Pijnlijk. 2012 bracht alleen nog goud voor Moldveanu en zag 2x judozilver, inmiddels een sport waar Roemenië zo af en toe op scoort. 2 goud in totaal, tis niet veel. 2016 was zelfs maar goed voor 1 goud. De delegaties werden ook steeds kleiner. Alleen het damessabelteam pakte goud, er was geen medaille bij het turnen en slechts 1 brons bij het roeien. 1-1-2, ja, dat mag Roemenië wel bellen voor zulke slechte spelen. Er was nog een bronzen gewichthefmedaille, maar die zijn nooit zeker en jawel, deze werd kwijtgespeeld. Afgelopen editie pakte Popescu schermzilver, na al zilver in Beijing en dus het teamgoud in 2016, toch wel sterk. Maar verder waren het alleen 3 roeimedailles. Zat een gouden medaille tussen, redt de boel iets. Maar het is, ja, niet best. Roemenië is een land in afbraak, turnen is voorbij, roeien is nog oke, maar nieuwe leuke sporten worden ook niet aangeboord. Die 20 goud in LA en 11 goud in Sydney lijken enorm ver weg.
Is 2024 kans op een ommezwaai? Er is in ieder geval een damesteam bij het turnen. En er is die ene zwemmer die zo gehyped werd maar het toch ook elke keer net even niet laat zien. Popovici. Won in Boedapest 2020 goud op de 100 en 200 vrij. Kwam al dichtbij brons in 2021, maar ja. Na zijn belofte in 2022 lost hij het nooit écht in. Op het WK een WR op de 100 vrij, maar in 2023 lukte niets op het WK. Maar goed, als hij weer goed is kan dat zo de man zijn die Roemenië naar medailles moet leiden naast het roeien.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -48: Oezbekistan
Tijd voor weer eens een land uit de voormalige Sovjet-Unie. Oezbekistan. Kennen we eigenlijk niet hier dat gebied. Ik weet dat het een Islamitisch land is en dat Tashkent de hoofdstad is. Dat is het wel zo'n beetje. Leuk feitje: Naast Liechtenstein is Oezbekistan het enige land ter wereld waar je niet naar een buurland kunt reizen om de zee te zien, terwijl het land zelf ook geheel niet aan de zee grenst. Hierbij wordt de Kaspische zee dan overigens niet als zee gerekend, vewarrend ditdat. Zeilen en roeien lijken uitgesloten. Er zitten veel jongeren uit Tajikistan heb ik mij laten vertellen, omdat ze in dat land razzia's uitvoeren om ervoor te zorgen dat je gedwongen het leger in moet. Met soms ook fatale gevolgen. Niet een heel gaaf gebied, eigenlijk. Maar ja, op de Spelen vind ik het altijd wel wonderlijke landen, die uit Midden-Azië.
In 1994 was het een van die landen die meteen een winterse medaille pakte. Nog een gelijkenis met Liechtenstein dus. Was het enige winterse succes voor het land, maar wel meteen goud. Dat lukte in 1996 in Atlanta niet. De eerste spelen leverden zilver en goud. Armen Bagdasarov bij het judo en Karim Tulagunov bij het boksen. Typisch, zo'n midden-aziatisch land dat vooral goed is in vechtsporten. Geen van hen had overigens al medailles behaald in 1992 of eerder, zie je ook niet altijd bij dit soort landen. Enfin, 2000 was beter. Worstelen en Boksen ditmaal, het is opvallend he? Allemaal van die sporten waar dit soort landen oververtegenwoordigd zijn. 2x boksbrons en 1x worstelzilver, maar het eerste goud was aan Muhammadkodir Abdullaev. De angst van elke commentator. Jaartje later vereeuwigd op een postzegel.
Het aantal medailles voor de Oezbeken groeit over de tijd. In 2004 werd er weer een extra goud bijgekletst. Artur Tamiazov had al zilver in 2000, maar nu was het goud voor de worstelaar. Teamgenoot Dokturisvilli pakte goud bij het Grieks-Romeins worstelen ook zilver werd worstelend behaald, boksend was het 2x brons. Tamiazov zou in 2008 opnieuw goud pakken, als enige Oezbeek. Of nouja, dat dachten we een tijdlang. Hij werd in 2016 hergetest en jawel, doping. Verwacht je toch ook niet zeg. Hij was blij dat de gouden medaille naar zijn tegenstander in de finale ging, een Rus. Ik overweeg voorzichtig dat zijn loyaliteit niet bij een vrij Oezbekistan ligt en dat hij de mooie goeie ouwe Sovjettijd best terug wil. Er werd nog een worstelaar gediskwalificeerd, maar gelukkig waren er nog andere sporten. Judo leverde zilver en brons ditmaal en er werd voor het eerst gescoord in een sport zonder gewichtsklassen: Gymnastiek. Dan denk je meteen aan Chutsovina, die al sinds jaar en dag voor Oezbekistan meedoet nadat ze in 1992 goud pakte met het verenigd team, maar nee, die pakte wél een medaille op sprong, maar deed dat voor Duitsland. Daar kwam ze een tijdlang voor uit na gedoe met de bond, joepie, alle bingokaarten zijn nu wel gevuld he? Nee, er werd alsnog brons gepakt bij brug gelijk door Anton Fokin, en de enige damesmedaille in de historie van de zomerspelen was aan Ekaterina Khilko. Geen goud, en dat was ook geen optie in 2012. Nouja... er was er weer eentje die zijn medaille kwijtraakte. In 2019 hertest. Artur Taimazov was zijn naam. Het is bijna lachwekkend. Gaf zijn medaille weer door aan een Rus, dus hij zal wel trots zijn. Tegenwoordig is hij politicus en hij heeft zich in 2022 pro-Russisch uitgesproken, verwacht je toch ook weer niet. Maar ja, altijd tegen hem, waarschijnlijk. Oh, er werd 3x brons gepakt, bij judo, boksen en gewichtheffen. Overigens werd die gewichthefmedaille ook weer pas in 2020 uitgedeeld, al was er ook nog een andere bronzen worstellar gediskwalificeerd na afloop van de Spelen. Lekker geloofwaardig allemaal.
De laatste 2 spelen heeft Oezbekistan de schroeimodus echter aardig gevonden. In 2016 werd er 4 goud, 2 zilver en 7 brons gepakt. Echt bizar schroeien. Ook alleen maar herenmedailles. Ook alleen maar 3x worstelbrons, 2x judobrons en 1x goud bij het gewichtheffen. Verder 7 stuks bij het boksen: 3 goud, 2 zilver en 2 brons. Voorzichtig vermoeden van een omgekochte jury, maar we zeggen verder niks. In 2020 was er 3x goud en 2x brons, een ietwat opzichtige terugval. Jalolov won bij het boksen, misschien was dat de enige die er écht wat van kan. Er was weer een gewichthefmedaille, én er was taekwondogoud voor Ulugbek Rashitov. Toch nog een nieuwe sport, al is het wel weer een gewichtklassesport. Er was een zesde plaats bij het hoogspringen, het beste atletiekresultaat ooit, maar dat is toch een minderwaardige sport in deze regionen. Gewoon juichen voor VECHTERS als Rashitov.
In 2024 wordt er een herenvoetbalteam gestuurd. Net als bij een aantal andere landen zeg ik dat die hier, door het matige deelnemersveld, gewoon kans hebben. Het feit dat ik dat bij zoveel landen roep komt misschien wel omdat die landen allemaal vrij matig zijn, tsja. Bij het afgelopen WK Boksen was er weer 4 goud, ik ben benieuwd hoe goed ze deze keer zijn in de jury omkopen. Verder zijn er wel weer wat judokas, worstelaars of taekwondokas die medailles kunnen pakken. Of niet, als het tegen zit. Ik zeg 2x boksgoud en verder hebben we het er gewoon niet meer over. Ik weet het niet zo goed, ik wil Oezbekistan een leuk sportland vinden, maar eigenlijk is het gewoon kut.
Tijd voor weer eens een land uit de voormalige Sovjet-Unie. Oezbekistan. Kennen we eigenlijk niet hier dat gebied. Ik weet dat het een Islamitisch land is en dat Tashkent de hoofdstad is. Dat is het wel zo'n beetje. Leuk feitje: Naast Liechtenstein is Oezbekistan het enige land ter wereld waar je niet naar een buurland kunt reizen om de zee te zien, terwijl het land zelf ook geheel niet aan de zee grenst. Hierbij wordt de Kaspische zee dan overigens niet als zee gerekend, vewarrend ditdat. Zeilen en roeien lijken uitgesloten. Er zitten veel jongeren uit Tajikistan heb ik mij laten vertellen, omdat ze in dat land razzia's uitvoeren om ervoor te zorgen dat je gedwongen het leger in moet. Met soms ook fatale gevolgen. Niet een heel gaaf gebied, eigenlijk. Maar ja, op de Spelen vind ik het altijd wel wonderlijke landen, die uit Midden-Azië.
In 1994 was het een van die landen die meteen een winterse medaille pakte. Nog een gelijkenis met Liechtenstein dus. Was het enige winterse succes voor het land, maar wel meteen goud. Dat lukte in 1996 in Atlanta niet. De eerste spelen leverden zilver en goud. Armen Bagdasarov bij het judo en Karim Tulagunov bij het boksen. Typisch, zo'n midden-aziatisch land dat vooral goed is in vechtsporten. Geen van hen had overigens al medailles behaald in 1992 of eerder, zie je ook niet altijd bij dit soort landen. Enfin, 2000 was beter. Worstelen en Boksen ditmaal, het is opvallend he? Allemaal van die sporten waar dit soort landen oververtegenwoordigd zijn. 2x boksbrons en 1x worstelzilver, maar het eerste goud was aan Muhammadkodir Abdullaev. De angst van elke commentator. Jaartje later vereeuwigd op een postzegel.
Het aantal medailles voor de Oezbeken groeit over de tijd. In 2004 werd er weer een extra goud bijgekletst. Artur Tamiazov had al zilver in 2000, maar nu was het goud voor de worstelaar. Teamgenoot Dokturisvilli pakte goud bij het Grieks-Romeins worstelen ook zilver werd worstelend behaald, boksend was het 2x brons. Tamiazov zou in 2008 opnieuw goud pakken, als enige Oezbeek. Of nouja, dat dachten we een tijdlang. Hij werd in 2016 hergetest en jawel, doping. Verwacht je toch ook niet zeg. Hij was blij dat de gouden medaille naar zijn tegenstander in de finale ging, een Rus. Ik overweeg voorzichtig dat zijn loyaliteit niet bij een vrij Oezbekistan ligt en dat hij de mooie goeie ouwe Sovjettijd best terug wil. Er werd nog een worstelaar gediskwalificeerd, maar gelukkig waren er nog andere sporten. Judo leverde zilver en brons ditmaal en er werd voor het eerst gescoord in een sport zonder gewichtsklassen: Gymnastiek. Dan denk je meteen aan Chutsovina, die al sinds jaar en dag voor Oezbekistan meedoet nadat ze in 1992 goud pakte met het verenigd team, maar nee, die pakte wél een medaille op sprong, maar deed dat voor Duitsland. Daar kwam ze een tijdlang voor uit na gedoe met de bond, joepie, alle bingokaarten zijn nu wel gevuld he? Nee, er werd alsnog brons gepakt bij brug gelijk door Anton Fokin, en de enige damesmedaille in de historie van de zomerspelen was aan Ekaterina Khilko. Geen goud, en dat was ook geen optie in 2012. Nouja... er was er weer eentje die zijn medaille kwijtraakte. In 2019 hertest. Artur Taimazov was zijn naam. Het is bijna lachwekkend. Gaf zijn medaille weer door aan een Rus, dus hij zal wel trots zijn. Tegenwoordig is hij politicus en hij heeft zich in 2022 pro-Russisch uitgesproken, verwacht je toch ook weer niet. Maar ja, altijd tegen hem, waarschijnlijk. Oh, er werd 3x brons gepakt, bij judo, boksen en gewichtheffen. Overigens werd die gewichthefmedaille ook weer pas in 2020 uitgedeeld, al was er ook nog een andere bronzen worstellar gediskwalificeerd na afloop van de Spelen. Lekker geloofwaardig allemaal.
De laatste 2 spelen heeft Oezbekistan de schroeimodus echter aardig gevonden. In 2016 werd er 4 goud, 2 zilver en 7 brons gepakt. Echt bizar schroeien. Ook alleen maar herenmedailles. Ook alleen maar 3x worstelbrons, 2x judobrons en 1x goud bij het gewichtheffen. Verder 7 stuks bij het boksen: 3 goud, 2 zilver en 2 brons. Voorzichtig vermoeden van een omgekochte jury, maar we zeggen verder niks. In 2020 was er 3x goud en 2x brons, een ietwat opzichtige terugval. Jalolov won bij het boksen, misschien was dat de enige die er écht wat van kan. Er was weer een gewichthefmedaille, én er was taekwondogoud voor Ulugbek Rashitov. Toch nog een nieuwe sport, al is het wel weer een gewichtklassesport. Er was een zesde plaats bij het hoogspringen, het beste atletiekresultaat ooit, maar dat is toch een minderwaardige sport in deze regionen. Gewoon juichen voor VECHTERS als Rashitov.
In 2024 wordt er een herenvoetbalteam gestuurd. Net als bij een aantal andere landen zeg ik dat die hier, door het matige deelnemersveld, gewoon kans hebben. Het feit dat ik dat bij zoveel landen roep komt misschien wel omdat die landen allemaal vrij matig zijn, tsja. Bij het afgelopen WK Boksen was er weer 4 goud, ik ben benieuwd hoe goed ze deze keer zijn in de jury omkopen. Verder zijn er wel weer wat judokas, worstelaars of taekwondokas die medailles kunnen pakken. Of niet, als het tegen zit. Ik zeg 2x boksgoud en verder hebben we het er gewoon niet meer over. Ik weet het niet zo goed, ik wil Oezbekistan een leuk sportland vinden, maar eigenlijk is het gewoon kut.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -50: Filipijnen
Filipijnen. Fillippijnen. Ik weet het niet. Iets met F...en. Goed, dat land bestaande uit 7000 eilanden, dat ooit onderdeel van Spanje was. Ook ooit onderdeel van Amerika. Deed mee als autonoom onderdeel van Amerika. Dat geldt ook voor Puerto Rico. Oh, en ook voor het land met de hieronder genoemde vlag. Mooi genoteerd, iets minder succesvol.
Ja, Filipijnen deden dus al mee in 1924. David Nepomuceno liep de 100 en 200 meter en werd derde in de heats op de 200. Dat was indertijd blijkbaar niet genoeg om door te gaan. Ach ja. Vier jaar later werden er vier deelnemers gestuurd. Van de twee atleten leverde dat al mooi een vierde plaats op: Simeon Toribio bij het hoogspringen. Maar bij het zwemmen zelfs een derde plaats: Teófilo Yldefonso. Werd slechts 3e in heat en halve finale, maar uiteindelijk in de finale ook 3e. Bijzonder, maar zo gingen die zaken toen blijkbaar. In 1932 waren er nog meer bronzen medailles. Het waren soortvan thuissepelen voor Filipijnen, nog altijd onder het juk van Amerika. Misschien dat ze daarom wel zo goed scoorden in die sporten. Brons voor bokser Jose Villanueva. Ook brons voor Simeon Toribio, ditmaal wel. En ja, zelfs Yldefonso pakte weer brons. Een knappe prestatie.
Ook in 1936 deed Yldefonso nog mee. Het zou zijn laatste keer zijn, hij zou bij de invasie van de Jappen in de tweede wereldoorlog niet overleven. Die hebben het land nog een jaartje bezet gehouden, net nu de officiele satellietstatus onder de VS verdwenen was. Zijn laatste Spelen eindigde hij als 7e. Miguel White zette de bronzen streak door op de 400 horden. Combineerde hij met de 110 horden, bijzonder wel. Er was ook nog een mooie P4 bij het schieten. Ook onze hoogspringer had het niveau niet meer.
5 bronzen medailles. Ik kan u vast vertellen, sinds de oorlog haalde Filipijnen er minder. Het is vrij bijzonder hoe het land toen zo goed was, maar daarna niet meer. Amerikaanse inmenging? Oja, het valt toch ook wel op hoeveel Filpijnse atleten toch wel een echt Spaanse naam hebben. Die Spaanse invloed is overduidelijk. In 1948 bijvoorbeeld was er Rodrigo del Rosario, de gewichtheffer, die 4e werd. In 1952 werd hij ook zesde. In die tijd was boksen de meest relevante sport, met wel een paar achtste finales. In 1956 werd er ook meegedaan bij het basketbal, een 7e plek. Maar ja, zo'n teamsport vertekent altijd. Bana Sailani was de laatste zwemmer met een redelijk resultaat: 10e op de 1500 meter in 1960. Ook werd gewichtheffer Nogar 8e. De tijd van medailles leek achter ons, maar in 1964 was daar toch weer zilver. Een familieaangelegenheid, zoon van de eerste winnaar van een Boksmedaille Jose Villanueva pakte zilver: Anthony is zijn naam. Schijnbaar een van de grote inspiratiebronnen van Manny Pacquiao, misschien wel 's lands bekendste bokser. Kan ie maar mooi in zijn zak steken. Daar moet Filipijnen het voorlopig mee doen, in 1968 was het slechts 1 achtste finale en de grote zwemdelegatie kon in Mexico City geen potten breken. In 1972 geen enkele top 10, maar in 1976 was de familie Del Rosario weer aanwezig bij het gewichtheffen. 9e en 13e werden de zoons van. Met de goede band met de VS was het een logisch verhaal dat Filipijnen afwezig waren in 1980.
Ja, in 1984 waren ze dus wel weer aanwezig. Leopoldo Cantacio haalde in ieder geval een kwartfinale bij het boksen, iets dichter bij weer écht succes. En in Seoul was het raak. Wel voor Leoplodo, maar in dit geval Serantes. Hij pakte brons, de zesde voor het land en de eerste sinds 1936. Er was goud bij het bowling, maar ja, bowling is een kroegspelletje en geen sport, of hoogstens een demonstratiesport. Gelukkig bracht 1992 weer boksbrons, ditmaal voor Roel Velasco. Het is ook wel bijzonder, zo'n 0-1-7 aan medailles. Helpt niet mee dat vechtsporten de belangrijkste sporten zijn. Taekwondo was nu een demonstratiesport en leverde ook 2 brons. Broertje van Roel, Manuseto, pakte in 1996 dan weer zilver. Uiteraard boksen, de enige sport waarin Filipijnen nog levert. Normaal denk je bij dit soort landen, nou: nu komt het wel. Maar dat viel me een partij tegen. In 2000 was Taekwondo nieuw, en Jasmin Taschan strandde op weg naar de bronzen finale. In 2004 was de opsteker dat Jasmin Figueroa bij het boogschieten verrassend Valeeva uitschakelde, die 9e was in de plaatsingsronde. Een ronde daarna was het wel klaar. Bij het taekwondo werd nogmaals plaats 5 behaald, maar de spoeling is dun. Ook boksen werd afgeschaald, in 2008 deed maar 1 bokser mee. Gewichthefster Hidilyn Diaz werd 11e, maar ik heb al wel eens gedeeld dat 11e in het vrouwengewichtheffen niet bijzonder is. Uiteindelijk werd deze 11e plek eentje opgewaardeerd na een DQ, maar bij in totaal 12 deelnemers is het niet bijzonder. Het aantal deelnemers is ook echt bagger. In Londen bijvoorbeeld slechts 11 stuks. Diaz scoorde nu een DNF, maar in 2016 was het voor haar wel raak. Zilver, knappe prestatie. Voor het eerst een medaille buiten het boksen sinds de vooroorlogse tijd, bizar. In Tokio echter ging het nog beter. 3 boksmedailles, eindelijk weer terug. 2 zilver en 1 brons, het is een hele mooie lichting. Nesthy Petecio schakelde bijvoorbeeld al vroeg in het toernooi knap de wereldkampioen uit. Ik vind boksen geen sport, maar zij is me nog wel een beetje bijgebleven. Maar goed, met 2 zilver en 1 brons leek het uit te draaien op 5 zilver en 8 brons in totaal, concurrentie voor Maleisië. Maar goed, dat was buiten Diaz gerekend. Zij pakte gewichtheffend het eerste goud. Geen concurrent voor Maleisië en eindelijk van de nul af.
Goed, in 2024 is zij er niet meer bij, maar de boksers met de 3 medailles wel. Petecio mag van mij deze keer wel winnen, maar ik ben benieuwd of het boksen in de Filipijnen helemaal terug is. Laten we eens naar een andere sport kijken. Een echt grote sport. Turnen. Dan zien we Carlos Yulo. Heeft al goud gehaald op het WK bij vloer en sprong en is nog steeds wel een hele goede turner. Werd in 2021 al 4e bij sprong. Ik hoop dat hij deze keer op een toestelfinale een medaille kan pakken. Wordt nog niet makkelijk, maar is echt wel mogelijk.
Filipijnen. Fillippijnen. Ik weet het niet. Iets met F...en. Goed, dat land bestaande uit 7000 eilanden, dat ooit onderdeel van Spanje was. Ook ooit onderdeel van Amerika. Deed mee als autonoom onderdeel van Amerika. Dat geldt ook voor Puerto Rico. Oh, en ook voor het land met de hieronder genoemde vlag. Mooi genoteerd, iets minder succesvol.
Ja, Filipijnen deden dus al mee in 1924. David Nepomuceno liep de 100 en 200 meter en werd derde in de heats op de 200. Dat was indertijd blijkbaar niet genoeg om door te gaan. Ach ja. Vier jaar later werden er vier deelnemers gestuurd. Van de twee atleten leverde dat al mooi een vierde plaats op: Simeon Toribio bij het hoogspringen. Maar bij het zwemmen zelfs een derde plaats: Teófilo Yldefonso. Werd slechts 3e in heat en halve finale, maar uiteindelijk in de finale ook 3e. Bijzonder, maar zo gingen die zaken toen blijkbaar. In 1932 waren er nog meer bronzen medailles. Het waren soortvan thuissepelen voor Filipijnen, nog altijd onder het juk van Amerika. Misschien dat ze daarom wel zo goed scoorden in die sporten. Brons voor bokser Jose Villanueva. Ook brons voor Simeon Toribio, ditmaal wel. En ja, zelfs Yldefonso pakte weer brons. Een knappe prestatie.
Ook in 1936 deed Yldefonso nog mee. Het zou zijn laatste keer zijn, hij zou bij de invasie van de Jappen in de tweede wereldoorlog niet overleven. Die hebben het land nog een jaartje bezet gehouden, net nu de officiele satellietstatus onder de VS verdwenen was. Zijn laatste Spelen eindigde hij als 7e. Miguel White zette de bronzen streak door op de 400 horden. Combineerde hij met de 110 horden, bijzonder wel. Er was ook nog een mooie P4 bij het schieten. Ook onze hoogspringer had het niveau niet meer.
5 bronzen medailles. Ik kan u vast vertellen, sinds de oorlog haalde Filipijnen er minder. Het is vrij bijzonder hoe het land toen zo goed was, maar daarna niet meer. Amerikaanse inmenging? Oja, het valt toch ook wel op hoeveel Filpijnse atleten toch wel een echt Spaanse naam hebben. Die Spaanse invloed is overduidelijk. In 1948 bijvoorbeeld was er Rodrigo del Rosario, de gewichtheffer, die 4e werd. In 1952 werd hij ook zesde. In die tijd was boksen de meest relevante sport, met wel een paar achtste finales. In 1956 werd er ook meegedaan bij het basketbal, een 7e plek. Maar ja, zo'n teamsport vertekent altijd. Bana Sailani was de laatste zwemmer met een redelijk resultaat: 10e op de 1500 meter in 1960. Ook werd gewichtheffer Nogar 8e. De tijd van medailles leek achter ons, maar in 1964 was daar toch weer zilver. Een familieaangelegenheid, zoon van de eerste winnaar van een Boksmedaille Jose Villanueva pakte zilver: Anthony is zijn naam. Schijnbaar een van de grote inspiratiebronnen van Manny Pacquiao, misschien wel 's lands bekendste bokser. Kan ie maar mooi in zijn zak steken. Daar moet Filipijnen het voorlopig mee doen, in 1968 was het slechts 1 achtste finale en de grote zwemdelegatie kon in Mexico City geen potten breken. In 1972 geen enkele top 10, maar in 1976 was de familie Del Rosario weer aanwezig bij het gewichtheffen. 9e en 13e werden de zoons van. Met de goede band met de VS was het een logisch verhaal dat Filipijnen afwezig waren in 1980.
Ja, in 1984 waren ze dus wel weer aanwezig. Leopoldo Cantacio haalde in ieder geval een kwartfinale bij het boksen, iets dichter bij weer écht succes. En in Seoul was het raak. Wel voor Leoplodo, maar in dit geval Serantes. Hij pakte brons, de zesde voor het land en de eerste sinds 1936. Er was goud bij het bowling, maar ja, bowling is een kroegspelletje en geen sport, of hoogstens een demonstratiesport. Gelukkig bracht 1992 weer boksbrons, ditmaal voor Roel Velasco. Het is ook wel bijzonder, zo'n 0-1-7 aan medailles. Helpt niet mee dat vechtsporten de belangrijkste sporten zijn. Taekwondo was nu een demonstratiesport en leverde ook 2 brons. Broertje van Roel, Manuseto, pakte in 1996 dan weer zilver. Uiteraard boksen, de enige sport waarin Filipijnen nog levert. Normaal denk je bij dit soort landen, nou: nu komt het wel. Maar dat viel me een partij tegen. In 2000 was Taekwondo nieuw, en Jasmin Taschan strandde op weg naar de bronzen finale. In 2004 was de opsteker dat Jasmin Figueroa bij het boogschieten verrassend Valeeva uitschakelde, die 9e was in de plaatsingsronde. Een ronde daarna was het wel klaar. Bij het taekwondo werd nogmaals plaats 5 behaald, maar de spoeling is dun. Ook boksen werd afgeschaald, in 2008 deed maar 1 bokser mee. Gewichthefster Hidilyn Diaz werd 11e, maar ik heb al wel eens gedeeld dat 11e in het vrouwengewichtheffen niet bijzonder is. Uiteindelijk werd deze 11e plek eentje opgewaardeerd na een DQ, maar bij in totaal 12 deelnemers is het niet bijzonder. Het aantal deelnemers is ook echt bagger. In Londen bijvoorbeeld slechts 11 stuks. Diaz scoorde nu een DNF, maar in 2016 was het voor haar wel raak. Zilver, knappe prestatie. Voor het eerst een medaille buiten het boksen sinds de vooroorlogse tijd, bizar. In Tokio echter ging het nog beter. 3 boksmedailles, eindelijk weer terug. 2 zilver en 1 brons, het is een hele mooie lichting. Nesthy Petecio schakelde bijvoorbeeld al vroeg in het toernooi knap de wereldkampioen uit. Ik vind boksen geen sport, maar zij is me nog wel een beetje bijgebleven. Maar goed, met 2 zilver en 1 brons leek het uit te draaien op 5 zilver en 8 brons in totaal, concurrentie voor Maleisië. Maar goed, dat was buiten Diaz gerekend. Zij pakte gewichtheffend het eerste goud. Geen concurrent voor Maleisië en eindelijk van de nul af.
Goed, in 2024 is zij er niet meer bij, maar de boksers met de 3 medailles wel. Petecio mag van mij deze keer wel winnen, maar ik ben benieuwd of het boksen in de Filipijnen helemaal terug is. Laten we eens naar een andere sport kijken. Een echt grote sport. Turnen. Dan zien we Carlos Yulo. Heeft al goud gehaald op het WK bij vloer en sprong en is nog steeds wel een hele goede turner. Werd in 2021 al 4e bij sprong. Ik hoop dat hij deze keer op een toestelfinale een medaille kan pakken. Wordt nog niet makkelijk, maar is echt wel mogelijk.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -47: Kazachstan
Gisteren had ik het over Oezbekistan, vandaag grote broer Kazachstan. Het grootste en meest zichtbare sportland van midden-azië. Het meest geërfd van de Sovjets, of juist het land met de rijkste eigen sportcultuur. Ik kan hetzelfde riedeltje afsteken als bij Oezbekistan, met de kanttekening dat Kazachstan misschien net wat autonomer is. Veel meer kan ik er niet over zeggen, behalve dan dat ik deze vlag nogal goed ken van bepaalde wielertricots.
Kazachstan was een van die landen met medailles in 1994, waardoor het eerst een wintermedaille behaalde en daarna pas zomermedailles. Tegenwoordig zijn de zomerprestaties echter stukken beter. wintermedailles zijn niet eens meer een zekerheid. Kazachstan is op een uitschieter na eigenlijk heel constant. In 1996 al was er 3 goud en een totaal van 11 medailles. Het aantal medailles was zo'n beetje gemiddeld, het aantal goud wel het beste ooit. Bij de 96 deelnemers waren geen teamsporten en geen successen in atletiek of zwemmen. Het was vooral een stukje Sovjet-erfgoed: Jirov die goud pakte bij het boksen, Paryguin bij de moderne vijfkamp en Melnichenko bij het worstelen. Voor het drietal het eerste goud. Twee medailles werden behaald door Belyayev bij het schieten: dubbel zilver op de 50 meter geweer: Liggend en in drie posities. Daarnaast was ook gewichtheffen nog goed voor een medaille. De overige 11 medailles werden ook behaald bij boksen, schieten en worstelen. Vier jaar later was de balans wat anders. Van 4 bronzen medailles ging Kazachstan naar 0. 4 van de 7 medailles die werden behouden waren boksmedailles, maar ook in de niet-gewichtsklassesporten was er ditmaal succes. Alexander Vinokourov pakte zilver op de fiets, en Olga Shishigina was de beste hordenloopster op de hoge horden. De laatste medaille was een zilveren worstemedaille. Opnieuw 3 goud en 4 zilver. Er werd ook megedaan bij het heren waterpolo en bij de dames. Blijkbaar dé teamsport voor Kazachstan. In 2004 werden de 8 medailles minder gunstig verdeeld. De enige atletiekmedaille was voor decatleet Dimitry Karpov. Verder gingen er 2 zilver en 1 brons naar worstelen, was gewichtheffer Filimono goed voor zilver en boksen haalde de complete set binnen. Het enige goud was voor Bakhtiyar Artayev. Ook al op een postzegel, typisch.
In 2008 werd er alles op alles gezet voor wat betere resultaten, en.. tsja, dat lukte. Maar goed, dat kwam wel met een prijs. Bij het gewichtheffen werd een volledig setje gediskwalificeerd na hertesten, inclusief Ilya Ilyin, een van de toppers in de sport. Ook werden twee worstelaars gediskwalificeerd. Laat je ook twijfelen over Alla Vazhenina, die goud pakte bij het gewichtheffen maar niet werd gediskwalificeerd, net als twee andere zilveren worstelaars en een bronzen worstelaarster. Verder werd er ook wéér een atletiekmedaille behaald. Toch wel het verschil tussen Kazachstan en Oezbekistan: Oezbekistan kennen we echt enkel van die paar sporten, maar Kazachstan levert met Olga Rypakova ook weer met atletiekzilver. Er werden 9 medailles gehaald, ik heb nog een judomedaille ne een taekwondomedaille geskipt, en natuurlijk het boksen. Bakhuyt Sarsekbayev pakte goud. 2 goud, 3 zilver, 4 brons. Oja, na 2x waterpolo bij beide geslachten was het nu aan de handbal- en volleybaldames voor de team-eer. Maar teamsporten en Kazachstan is een matig huwelijk. In 2012 timmerde Kazachstan flink aan de weg. Maar liefst 7 goud werd er behaald. Maar zoals wel eens vaker was daar een kleine kanttekening: 4 gewichtheffers werden gediskwalificeerd. Ilyin voor de tweede keer, en ook bijvoorbeeld Chinshanlo. Bij die naam moet ik toch altijd aan een tekenfilmmannetje die zijn broek omlaag doet, ik kan er weinig anders van maken. Wat overbleef was bokser Sapiyev, Rypakova die na zilver nu goud pakte en... ja, dit moment.
Goud in de wegrit voor Vino, maar wel erg opzichtig. Uran Uran keek toevallig even weg bij zijn demmarage, we zullen het nooit echt vertrouwen. 3 goud bleef over na een aantal hertesten, wel werd er 4x worstelbrons en 2x boksbrons behaald. De enige gewichthefmedaille die bleef staan was het zilver van Nurmukhambetova. Geloof ik dus ook geen snars van. Er was ook nog een zilveren medaille bij het boksen. In 2016 duurde het even voordat de medaillestroom kwam. Het gewichtheffen leverde opvallend genoeg een stukje minder dan in 2012, met 1 zilveren en verder wat bronzen medailles. Dat veranderde op de Kazachse avond. Rahimov besloot een WR te tillen bij het gewichtheffen en zo zijn Chinese concurrent flink op zijn nummer te zetten. Een kleine verrassing. Die kleine verrassing kwam ook uit het hertesten van zijn stalen. Hij werd later nog gediskwalificeerd. Overigens kwam er ook een gewichthefmedaille bij daardoor. Nouja, naast deze gouden medaille was het nog niet klaar die avond. Het was tijd voor de 200 meter schoolslag voor heren. Niet een typisch Kazachs nummer, een medaille in het zwembad was nog nooit gebeurd. Dmitriy Balandin zwom in baan 8, en ik heb wel eens vernomen dat hij ongeveer de enige zwemmer in die zeer open finale was die kansloos zou zijn. Dat liep toch iets anders, Balandin won het goud. We hebben wat af gelachen zo diep in de nacht. Verder was er ook weer het verplichte boksgoud. Wat vooral opvalt is dat er deze keer liefst 10 bronzen medailles werden behaald. Rypakova pakte weer brons en is daarmee volgens mijn telling de beste atleet uit Kazachstan. Al vind ik het lastig inschatten met die 50 miljoen DQs. Een complete collectie. Ook worstelen en boksen leverden 2 brons.
2020 was een beetje anders. Kazachstan was redelijk consistent qua gouden medailles, maar die gouden medailles bleven nu uit. Het was een pijnlijk verhaal van 8 bronzen medailles. Met 94 deelnemers de kleinste delegatie tot nu toe en slechts 1 teamdeelname met 13 herenwaterpoloers. De 8 bronzen medailles werden allemaal bij gewichtklassensporten behaald: 2x boksen, 2x gewichtheffen (waar Chinshanlo toch weer mee mocht doen en een van de bronzen medailles mocht ophalen, nu wel), 2x het eenmalige karate en verder nog judo en worstelen. 8 brons is toch wel wat mager. Nouja, vanwege dat er geen enkele medaille van een andere kleur werd behaald. 8 medailles is op zichzelf best oké voor Kazachstan.
In 2024 verwacht ik meer van hetzelfde. Misschien dat Norah Jeruto kan leveren op de marathon. Een genaturaliseerde Keniaanse, achja. Dat is het wapenfeit van Kazachstan op de atletiek inmiddels, toch jammer dat er geen andere optie meer is. Milad Karimi bij het turnen zou ik ook wel leuk vinden. Een redelijke vloerturner, maar een medaille op de Spelen met zoveel concurrentie.. kleine kans. Verder zal het wel weer van de gewichtsklassesporten moeten komen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 10-06-2024 20:22:37 ]
Gisteren had ik het over Oezbekistan, vandaag grote broer Kazachstan. Het grootste en meest zichtbare sportland van midden-azië. Het meest geërfd van de Sovjets, of juist het land met de rijkste eigen sportcultuur. Ik kan hetzelfde riedeltje afsteken als bij Oezbekistan, met de kanttekening dat Kazachstan misschien net wat autonomer is. Veel meer kan ik er niet over zeggen, behalve dan dat ik deze vlag nogal goed ken van bepaalde wielertricots.
Kazachstan was een van die landen met medailles in 1994, waardoor het eerst een wintermedaille behaalde en daarna pas zomermedailles. Tegenwoordig zijn de zomerprestaties echter stukken beter. wintermedailles zijn niet eens meer een zekerheid. Kazachstan is op een uitschieter na eigenlijk heel constant. In 1996 al was er 3 goud en een totaal van 11 medailles. Het aantal medailles was zo'n beetje gemiddeld, het aantal goud wel het beste ooit. Bij de 96 deelnemers waren geen teamsporten en geen successen in atletiek of zwemmen. Het was vooral een stukje Sovjet-erfgoed: Jirov die goud pakte bij het boksen, Paryguin bij de moderne vijfkamp en Melnichenko bij het worstelen. Voor het drietal het eerste goud. Twee medailles werden behaald door Belyayev bij het schieten: dubbel zilver op de 50 meter geweer: Liggend en in drie posities. Daarnaast was ook gewichtheffen nog goed voor een medaille. De overige 11 medailles werden ook behaald bij boksen, schieten en worstelen. Vier jaar later was de balans wat anders. Van 4 bronzen medailles ging Kazachstan naar 0. 4 van de 7 medailles die werden behouden waren boksmedailles, maar ook in de niet-gewichtsklassesporten was er ditmaal succes. Alexander Vinokourov pakte zilver op de fiets, en Olga Shishigina was de beste hordenloopster op de hoge horden. De laatste medaille was een zilveren worstemedaille. Opnieuw 3 goud en 4 zilver. Er werd ook megedaan bij het heren waterpolo en bij de dames. Blijkbaar dé teamsport voor Kazachstan. In 2004 werden de 8 medailles minder gunstig verdeeld. De enige atletiekmedaille was voor decatleet Dimitry Karpov. Verder gingen er 2 zilver en 1 brons naar worstelen, was gewichtheffer Filimono goed voor zilver en boksen haalde de complete set binnen. Het enige goud was voor Bakhtiyar Artayev. Ook al op een postzegel, typisch.
In 2008 werd er alles op alles gezet voor wat betere resultaten, en.. tsja, dat lukte. Maar goed, dat kwam wel met een prijs. Bij het gewichtheffen werd een volledig setje gediskwalificeerd na hertesten, inclusief Ilya Ilyin, een van de toppers in de sport. Ook werden twee worstelaars gediskwalificeerd. Laat je ook twijfelen over Alla Vazhenina, die goud pakte bij het gewichtheffen maar niet werd gediskwalificeerd, net als twee andere zilveren worstelaars en een bronzen worstelaarster. Verder werd er ook wéér een atletiekmedaille behaald. Toch wel het verschil tussen Kazachstan en Oezbekistan: Oezbekistan kennen we echt enkel van die paar sporten, maar Kazachstan levert met Olga Rypakova ook weer met atletiekzilver. Er werden 9 medailles gehaald, ik heb nog een judomedaille ne een taekwondomedaille geskipt, en natuurlijk het boksen. Bakhuyt Sarsekbayev pakte goud. 2 goud, 3 zilver, 4 brons. Oja, na 2x waterpolo bij beide geslachten was het nu aan de handbal- en volleybaldames voor de team-eer. Maar teamsporten en Kazachstan is een matig huwelijk. In 2012 timmerde Kazachstan flink aan de weg. Maar liefst 7 goud werd er behaald. Maar zoals wel eens vaker was daar een kleine kanttekening: 4 gewichtheffers werden gediskwalificeerd. Ilyin voor de tweede keer, en ook bijvoorbeeld Chinshanlo. Bij die naam moet ik toch altijd aan een tekenfilmmannetje die zijn broek omlaag doet, ik kan er weinig anders van maken. Wat overbleef was bokser Sapiyev, Rypakova die na zilver nu goud pakte en... ja, dit moment.
Goud in de wegrit voor Vino, maar wel erg opzichtig. Uran Uran keek toevallig even weg bij zijn demmarage, we zullen het nooit echt vertrouwen. 3 goud bleef over na een aantal hertesten, wel werd er 4x worstelbrons en 2x boksbrons behaald. De enige gewichthefmedaille die bleef staan was het zilver van Nurmukhambetova. Geloof ik dus ook geen snars van. Er was ook nog een zilveren medaille bij het boksen. In 2016 duurde het even voordat de medaillestroom kwam. Het gewichtheffen leverde opvallend genoeg een stukje minder dan in 2012, met 1 zilveren en verder wat bronzen medailles. Dat veranderde op de Kazachse avond. Rahimov besloot een WR te tillen bij het gewichtheffen en zo zijn Chinese concurrent flink op zijn nummer te zetten. Een kleine verrassing. Die kleine verrassing kwam ook uit het hertesten van zijn stalen. Hij werd later nog gediskwalificeerd. Overigens kwam er ook een gewichthefmedaille bij daardoor. Nouja, naast deze gouden medaille was het nog niet klaar die avond. Het was tijd voor de 200 meter schoolslag voor heren. Niet een typisch Kazachs nummer, een medaille in het zwembad was nog nooit gebeurd. Dmitriy Balandin zwom in baan 8, en ik heb wel eens vernomen dat hij ongeveer de enige zwemmer in die zeer open finale was die kansloos zou zijn. Dat liep toch iets anders, Balandin won het goud. We hebben wat af gelachen zo diep in de nacht. Verder was er ook weer het verplichte boksgoud. Wat vooral opvalt is dat er deze keer liefst 10 bronzen medailles werden behaald. Rypakova pakte weer brons en is daarmee volgens mijn telling de beste atleet uit Kazachstan. Al vind ik het lastig inschatten met die 50 miljoen DQs. Een complete collectie. Ook worstelen en boksen leverden 2 brons.
2020 was een beetje anders. Kazachstan was redelijk consistent qua gouden medailles, maar die gouden medailles bleven nu uit. Het was een pijnlijk verhaal van 8 bronzen medailles. Met 94 deelnemers de kleinste delegatie tot nu toe en slechts 1 teamdeelname met 13 herenwaterpoloers. De 8 bronzen medailles werden allemaal bij gewichtklassensporten behaald: 2x boksen, 2x gewichtheffen (waar Chinshanlo toch weer mee mocht doen en een van de bronzen medailles mocht ophalen, nu wel), 2x het eenmalige karate en verder nog judo en worstelen. 8 brons is toch wel wat mager. Nouja, vanwege dat er geen enkele medaille van een andere kleur werd behaald. 8 medailles is op zichzelf best oké voor Kazachstan.
In 2024 verwacht ik meer van hetzelfde. Misschien dat Norah Jeruto kan leveren op de marathon. Een genaturaliseerde Keniaanse, achja. Dat is het wapenfeit van Kazachstan op de atletiek inmiddels, toch jammer dat er geen andere optie meer is. Milad Karimi bij het turnen zou ik ook wel leuk vinden. Een redelijke vloerturner, maar een medaille op de Spelen met zoveel concurrentie.. kleine kans. Verder zal het wel weer van de gewichtsklassesporten moeten komen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 10-06-2024 20:22:37 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -46: Jamaica
Jamaica, het land van reggae, drugs, en volgens de NOS kunnen ze er daarom heel goed hardlopen. Veel meer is er niet over te zeggen, behalve dan dat het weer ooit eigendom was van de Britten. Het zal ook eens niet. Jamaica deed ook ooit mee als onderdeel van de Brits West-Indië.
Jamaica deed voor het eerst mee in 1948. Jamaica was behoorlijk goed in hardlopen, maar de vraag was: wie wint er? Nou, Arthur Wint, om precies te zijn. Nog niet op de sprint maar op de middenafstanden: goud op de 400 en zilver op de 800. Herb McKinley pakte zilver op diezelfde 400 meter. Er deden ook wat boksers en gewichtheffers mee. In 1952 deed het team het nog wat beter, 2 goud en 3 zilver. Wint en McKinley pakten samen 3 zilver, maar het was ditmaal George Rhoden met goud op de 400 meter. Met z'n drieën vonden ze nog een teamgenoot en pakten ze ook goud op de 4x400. Gek genoeg viel het niet goed in 1956, er waren wel wat atleten maar zij waren totaal niet succesvol. Ernie Haisley werd 15e bij het hoogspringen, het is iets. In 1960 deed het land mee als Brits West-Indië.
In 1964 moest het komen van George Kerr. De 400 meter-loper werd 4e. Ook bij de dames werd voor het eerst gescoord: Una Morris werd 4e op de 200 meter. Net als veel landen probeerden ze het ook bij het boksen, maar meer dan een achtste finale was het niet. In Mexico City was er eindelijk de 100 meter. Lennox Miller pakte daar zilver. Ja, dat is toch wel waar we Jamaica echt van kennen. Vier jaar later in München pakte hij opnieuw brons. In 1976 was er eindelijk weer eens goud. Don Quarrie was goed voor goud op de 200 meter, en ook nog eens voor zilver op de 100 meter. Bij het boksen kwam Jamaica ook steeds dichterbij een medaille. Er werd een kwartfinale behaald. Maar ja, die medaille zou er nooit komen. 1980 bleef het bij 3 brons. Quarrie was ditmaal slechts goed voor brons. Ottey was al in 1980 blijkbaar ook al goed voor brons. Die naam gaan we nog wel vaker tegenkomen. Maar het belangrijkste was.. ja, brons op een ander onderdeel. Ook een soort sprint, maar dan op de fiets. David Weller. De enige medaille die niet op de atletiekbaan werd behaald.
In 1984 pakte Ottey zelfs de dubbel. Dubbel brons, om precies te zijn. Verder was er estafettezilver. De sprint was wel al van belang, maar de Amerikaanse sprinttoppers verslaan was in die tijd nog geen haalbare kaart. Ottey was in 1988 minder, maar gelukkig was er Grace Jackson om zilver te pakken in 1988. Ook de estafette pakte nog maar eens zilver. Ottey was inmiddels voorbij gestreefd door Cuthbert, die in 1992 dubbel zilver pakte, maar Ottey was zelf ook maar weer eens goed voor brons. Ze zou nog wel even doorgaan, bizar eigenlijk. Winthrop Graham zorgde voor het eerste hordensucces, met een zilveren medaille op de 400. In 1996 trad Deon Hemmings in zijn voetsporen, maar zij won goud bij de damesversie. Ottey was ditmaal beter dan ooit en pakte dubbel zilver, en ook nog eens brons op de relay. Alweer de 7e medaille, maar nog altijd geen goud. Er was ook brons op de 4x400 en er was de eerste veldmedaille. Verspringen, uiteraard. Lijkt toch het meeste op hardlopen he? James Beckford. 6 medailles was het meeste ooit.
Hierna braken nieuwe tijden aan. Tijden waarin Jamaica definitief een van de toplanden was op de 100, 200 en 400 meter. Wel zonder goud in 2000, maar met 9 medailles. Zilver op alle relays behalve de heren 4x100, die werd 4e. Brons voor Ottey, haar negende medaille zonder goud te hebben behaald, een record wat vier jaar later overigens weer verbroken zou worden. Het brons voor 400-loper Haughton was de enige individuele herenmedaille, het vrouwensprinten stond al een stuk sterker, met ook Hemmings die nu zilver pakte. In 2004 was er dan voor het eerst goud op de 4x100 voor dames. Veronica Campbell, tegenwoordig Campbell-Brown, pakte goud op de 200 en deelde uiteraard mee in dit 4x100-team. De medailleoogst was verder een stuk minder, met 2 goud, 1 zilver en 2 brons. Danny McFarlane zorgde met zilver voor de enige herenmedaille. Maar ja, dat zou snel veranderen.
We weten het allemaal wel, want Usain Bolt is zo ongeveer de bekendste atleet in de sporthistorie. Bolt zou 3x de dubbel pakken en is daarmee de beste atleet uit de historie. Een tijdlang zelfs had hij 9 goud op zak, want ook 3 deelnames op de 4x100 leverden 3x goud op. Ja, tot voor kort, want de 4x100-ploeg uit 2008 werd gediskwalificeerd. Doping van één man. Nesta Carter. Door hem is dit iconische feit weg.
Bij de dames was er in 2008 ook een dubbel, Campbell-Brown prolongeerde haar titel en Shelly-Ann Fraser-Pryce pakte goud op de 100. Ja, ook wel grote namen in de sport. Er was zelfs een meer-dan-een-sweep op de 100 meter, met dubbel zilver. Dan moest de 4x100 ook een formaliteit zijn, maar dan moet je wel goed wisselen. Ach ach ach. DNF, dag. 5 goud was het eindoordeel met ook goud op de 400 horden dames, alweer. In 2012 pakte Bolt wel de treble, en SAFP pakte goud op de 100 meter. 13 medailles, allemaal op de atletiekbaan. 11 van de 13 medailles op de 100 meter, 200 meter, 4x100 meter of 110 meter horden, waar Parchment de eerste medaille voor het land behaalde. In 2016 werd bij de dames ook de dubbel gehaald door de bij iedereen populaire Elaine Thompson. McLaughlin voordat McLaughlin bestond zullen we haar noemen. Bolt pakte de triple weer, McLeod maakte met goud op de 110 horden de beste spelen ooit compleet. In de tijd van Bolt was 6 goud gewoon best normaal. In Tokio was Bolt klaar, maar gelukkig was Thompson-Herah daar weer. Die hadden we een tijd niet gezien, maar stond er nu ineens weer. Nu pakte ze zelfs de treble. Parchment pakte nu het goud op de 110 horden. De herensprinters waren verder weer verdwenen, waardoor er slechts 9 medailles werden gepakt: 7 door de sprintdames en 2 op de 110 horden.
En dan gaan we door naar 2024. Ik vrees een klein beetje voor de zaak. Er zijn goede verspringers, maar de enige topsprinter lijkt op dit moment Shericka Jackson bij de dames. Die zou nog wel goud kunnen pakken. De relays geloof ik niet meer in, of Amerika moet het stokje laten vallen ofzo. Op het afgelopen WK was er nog wel 3 goud, ook op de 100 horden en de 400 meter. Maar ja, zeker de 100 horden was een beetje een fluke en ook die 400-medaille zie ik niet zomaar gebeuren. We kunnen wel eens teruggaan naar het Olympisch Jamaica van de 20e eeuw deze Spelen, maar een medaille of 7 met 1 goud moet er nog wel in zitten.
Jamaica, het land van reggae, drugs, en volgens de NOS kunnen ze er daarom heel goed hardlopen. Veel meer is er niet over te zeggen, behalve dan dat het weer ooit eigendom was van de Britten. Het zal ook eens niet. Jamaica deed ook ooit mee als onderdeel van de Brits West-Indië.
Jamaica deed voor het eerst mee in 1948. Jamaica was behoorlijk goed in hardlopen, maar de vraag was: wie wint er? Nou, Arthur Wint, om precies te zijn. Nog niet op de sprint maar op de middenafstanden: goud op de 400 en zilver op de 800. Herb McKinley pakte zilver op diezelfde 400 meter. Er deden ook wat boksers en gewichtheffers mee. In 1952 deed het team het nog wat beter, 2 goud en 3 zilver. Wint en McKinley pakten samen 3 zilver, maar het was ditmaal George Rhoden met goud op de 400 meter. Met z'n drieën vonden ze nog een teamgenoot en pakten ze ook goud op de 4x400. Gek genoeg viel het niet goed in 1956, er waren wel wat atleten maar zij waren totaal niet succesvol. Ernie Haisley werd 15e bij het hoogspringen, het is iets. In 1960 deed het land mee als Brits West-Indië.
In 1964 moest het komen van George Kerr. De 400 meter-loper werd 4e. Ook bij de dames werd voor het eerst gescoord: Una Morris werd 4e op de 200 meter. Net als veel landen probeerden ze het ook bij het boksen, maar meer dan een achtste finale was het niet. In Mexico City was er eindelijk de 100 meter. Lennox Miller pakte daar zilver. Ja, dat is toch wel waar we Jamaica echt van kennen. Vier jaar later in München pakte hij opnieuw brons. In 1976 was er eindelijk weer eens goud. Don Quarrie was goed voor goud op de 200 meter, en ook nog eens voor zilver op de 100 meter. Bij het boksen kwam Jamaica ook steeds dichterbij een medaille. Er werd een kwartfinale behaald. Maar ja, die medaille zou er nooit komen. 1980 bleef het bij 3 brons. Quarrie was ditmaal slechts goed voor brons. Ottey was al in 1980 blijkbaar ook al goed voor brons. Die naam gaan we nog wel vaker tegenkomen. Maar het belangrijkste was.. ja, brons op een ander onderdeel. Ook een soort sprint, maar dan op de fiets. David Weller. De enige medaille die niet op de atletiekbaan werd behaald.
In 1984 pakte Ottey zelfs de dubbel. Dubbel brons, om precies te zijn. Verder was er estafettezilver. De sprint was wel al van belang, maar de Amerikaanse sprinttoppers verslaan was in die tijd nog geen haalbare kaart. Ottey was in 1988 minder, maar gelukkig was er Grace Jackson om zilver te pakken in 1988. Ook de estafette pakte nog maar eens zilver. Ottey was inmiddels voorbij gestreefd door Cuthbert, die in 1992 dubbel zilver pakte, maar Ottey was zelf ook maar weer eens goed voor brons. Ze zou nog wel even doorgaan, bizar eigenlijk. Winthrop Graham zorgde voor het eerste hordensucces, met een zilveren medaille op de 400. In 1996 trad Deon Hemmings in zijn voetsporen, maar zij won goud bij de damesversie. Ottey was ditmaal beter dan ooit en pakte dubbel zilver, en ook nog eens brons op de relay. Alweer de 7e medaille, maar nog altijd geen goud. Er was ook brons op de 4x400 en er was de eerste veldmedaille. Verspringen, uiteraard. Lijkt toch het meeste op hardlopen he? James Beckford. 6 medailles was het meeste ooit.
Hierna braken nieuwe tijden aan. Tijden waarin Jamaica definitief een van de toplanden was op de 100, 200 en 400 meter. Wel zonder goud in 2000, maar met 9 medailles. Zilver op alle relays behalve de heren 4x100, die werd 4e. Brons voor Ottey, haar negende medaille zonder goud te hebben behaald, een record wat vier jaar later overigens weer verbroken zou worden. Het brons voor 400-loper Haughton was de enige individuele herenmedaille, het vrouwensprinten stond al een stuk sterker, met ook Hemmings die nu zilver pakte. In 2004 was er dan voor het eerst goud op de 4x100 voor dames. Veronica Campbell, tegenwoordig Campbell-Brown, pakte goud op de 200 en deelde uiteraard mee in dit 4x100-team. De medailleoogst was verder een stuk minder, met 2 goud, 1 zilver en 2 brons. Danny McFarlane zorgde met zilver voor de enige herenmedaille. Maar ja, dat zou snel veranderen.
We weten het allemaal wel, want Usain Bolt is zo ongeveer de bekendste atleet in de sporthistorie. Bolt zou 3x de dubbel pakken en is daarmee de beste atleet uit de historie. Een tijdlang zelfs had hij 9 goud op zak, want ook 3 deelnames op de 4x100 leverden 3x goud op. Ja, tot voor kort, want de 4x100-ploeg uit 2008 werd gediskwalificeerd. Doping van één man. Nesta Carter. Door hem is dit iconische feit weg.
Bij de dames was er in 2008 ook een dubbel, Campbell-Brown prolongeerde haar titel en Shelly-Ann Fraser-Pryce pakte goud op de 100. Ja, ook wel grote namen in de sport. Er was zelfs een meer-dan-een-sweep op de 100 meter, met dubbel zilver. Dan moest de 4x100 ook een formaliteit zijn, maar dan moet je wel goed wisselen. Ach ach ach. DNF, dag. 5 goud was het eindoordeel met ook goud op de 400 horden dames, alweer. In 2012 pakte Bolt wel de treble, en SAFP pakte goud op de 100 meter. 13 medailles, allemaal op de atletiekbaan. 11 van de 13 medailles op de 100 meter, 200 meter, 4x100 meter of 110 meter horden, waar Parchment de eerste medaille voor het land behaalde. In 2016 werd bij de dames ook de dubbel gehaald door de bij iedereen populaire Elaine Thompson. McLaughlin voordat McLaughlin bestond zullen we haar noemen. Bolt pakte de triple weer, McLeod maakte met goud op de 110 horden de beste spelen ooit compleet. In de tijd van Bolt was 6 goud gewoon best normaal. In Tokio was Bolt klaar, maar gelukkig was Thompson-Herah daar weer. Die hadden we een tijd niet gezien, maar stond er nu ineens weer. Nu pakte ze zelfs de treble. Parchment pakte nu het goud op de 110 horden. De herensprinters waren verder weer verdwenen, waardoor er slechts 9 medailles werden gepakt: 7 door de sprintdames en 2 op de 110 horden.
En dan gaan we door naar 2024. Ik vrees een klein beetje voor de zaak. Er zijn goede verspringers, maar de enige topsprinter lijkt op dit moment Shericka Jackson bij de dames. Die zou nog wel goud kunnen pakken. De relays geloof ik niet meer in, of Amerika moet het stokje laten vallen ofzo. Op het afgelopen WK was er nog wel 3 goud, ook op de 100 horden en de 400 meter. Maar ja, zeker de 100 horden was een beetje een fluke en ook die 400-medaille zie ik niet zomaar gebeuren. We kunnen wel eens teruggaan naar het Olympisch Jamaica van de 20e eeuw deze Spelen, maar een medaille of 7 met 1 goud moet er nog wel in zitten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -45: Ethiopië
We zijn wel een beetje door de niet-Europese grootmachten heen. Er zijn nog een aantal Europese grootmachten te gaan, maar deze zullen we vooral krijgen als we dichter bij de Spelen zelf zijn en dichter naar Parijs komen. Nouja, er zijn ook nog wel een viertal grote landen uit Oost-Europa te bedenken en nog 2 Scandinavische landen, wie weet komen er daar nog wel een paar van deze week. Maar vandaag doen we het beste land buiten Europa dat ik nog niet besproken heb ook maar meteen: Ethiopië. Een van de weinige niet-Europese landen die altijd echt onafhankelijk zijn geweest, al sinds de 13e eeuw. Nouja, op een korte periode dat Benito besloot dat het bij Italië moest horen, stukje nazificering. Ook daarbuiten nog steeds wel veel gedoe met oorlog en interne machtsstrijden enzo, maar uiteindelijk wel ontdekt dat ze daar vrij goed zijn in hardlopen. Vooral als het niet te kort duurt. Hadden in het begin deze vlag.
In 1956 deden voor het eerst 12 atleten mee. 29e en 32e op de marathon was het beste wat mogelijk was, maar vier jaar later al was het het eerste Afrikaanse land naast Zuid-Afrika met een atletiekmedaille: Goud op de marathon. Abebe Bikila won de marathon in Rome blootsvoets, en zou vier jaar later opnieuw goud pakken. Daarmee toonde Ethiopië zich al vrij vroeg in haar historie op de onderdelen die het land ligt. Als het gaat om iconische namen gooi ik hem er maar meteen in, nooit meer vergeten.
Na Bikila werd het stokje overgedragen, ook in Mexico City was er marathongoud. Intussen werd er overigens ook gebokst en gefietst. Dat laatste is natuurlijk ook een populaire sport in wat toen nog deel van Ethiopië was: Eritrea. Hebben tegenwoordig echt wel succesvolle wielrenners, voornamelijk Bini Girmay. Juichen we ook voor deze Spelen, want een Eritrese medaille is zeldzaam goed. Maar goed, dit gaat over Ethiopië en daar is het fietsen toch wat achtergebleven. Boksen was, in tegenstelling tot voor andere Afrikaanse landen, ook nooit echt een succes. Ethiopië is all-in op hardlopen. In 1968 was het Marno Wolde met zelfs twee medailles, naast zijn marathongoud was er ook zilver op de 10 km. Hij completeerde zijn collectie in 1972, waar hij brons pakte op de marathon. Yifter was toen goed voor brons op de 10 km. Inmiddels werden al 31 atleten gestuurd. Daarna volgde een moeilijke periode. Ethiopië was indertijd namelijk een Sovjet-vriendje geworden, ondanks dat het de Britten waren die de bevrijding verzorgden tijdens de Tweede Wereldoorlog kon 'het westen' dat blijkbaar toch niet voorkomen. Ethiopië deed dus niet mee vanwege de Afrikaanse boycot in 1976 én niet mee in 1984. Ook in 1988 in Zuid-Korea waren ze er niet bij. Tsja. Al was het geen statement, ze reageerden gewoon niet op de uitnodiging. Hadden geen zin, ofzo. Raar. Nouja, 1980 was dus voor veel atleten de enige kans op een Olympische titel. Yifter maakte dankbaar gebruik door de dubbel op de lange afstand te pakken. Ook was er 2x brons, op de 10000 meter en de steeplechase. Het is duidelijk: Voor de Ethiopiër is er eerst 2 km nodig om warm te draaien.
In 1992 werd Boksen eraf gehaald: Alleen Atletiek en wielrennen bleven over. Er was atletiekgoud, dit keer voor een dame. Die mochten sinds die tijd ook lange afstanden lopen, de Coubertin werd overruled. D. Tutu was goed voor goud. Ook bij de heren werd er geoogst: Brons op de langste 2 baanafstanden. Afstanden die meer en meer onder de Ethopische dominantie zouden vallen. In 1996 won het land eindelijk de damesmarathon, het was toch van 1968 alweer dat uberhaupt de marathon werd gewonnen. Fatuma Roba. Atletiekicoon Haile Gebreselassie pakte goud op de 10 km. Ook bij de dames was er een medaille op de 10: Brons. In 2000 echter werd er een stapje hoger gescoord: De heren pakten goud op alles vanaf de 5000 meter: Gebreselassie zelfs zijn tweede op de 10. Bij de dames pakte Tutu weer goud, net als 8 jaar ervoor. Versloeg teamgenoot Wami die nu tweede werd na 3e in 1996. Wami pakte ook brons op de 5 km, en er waren nog 2 andere bronzen medailles. Waar Ethiopië eerst een medaille of 3 pakte, waren het er nu 8 met 4 goud. Dat zou ook niet minder worden in de jaren erna. De familie Dibaba had er zin in, bijvoorbeeld, met 2 medailles. Schijnbaar ook familie van Tutu. Kenenisa Bekele was goud voor goud op de 10 en zilver op de 5, terwijl er bij de dames dan weer goud op de 5 km was. Een sweep moet toch ook een keer mogelijk zijn op deze manier: 2 goud, 3 zilver en 2 brons, alles op de 5 en 10 km. Van de in totaal 12 medailles pakte Ethiopië er 7. In 2008 waren er ook 7 medailles, maar ditmaal kwam er eentje van de marathon. Maar Tirunesh Dibaba pakte de damesdubbel op de baan, en Bekele was goed voor dubbel goud bij de heren. Alle vier de lange afstanden naar Ethiopië, Beijing 2008 was geslaagd. De enige 4 medailles van het toernooi naar Ethiopië, wat een weelde. Aldus Ethiopië.
Bekele moest het in Londen doen met een 4e plaats op de 10 km, maar Dibaba zou nog een gouden medaille pakken en daarmee de meest succesvolle sporter uit Ethiopië zijn. Met ook goud op de damesmarathon en de 5 km was het niet slecht, maar bij de heren slechts 2 medailles is toch wat weinig. Achja. 3 goud, 2 zilver en 3 brons. 2016 viel tegen met slechts 1x goud, Ayana schroeide naar een WR op de 10km en daarna was het op. Tirunesh Dibaba pakte brons, zusje Genzebe was goed voor zilver, op de 10km en 1500 meter respectievelijk. Die medaille van Dibaba is de enige die Ethiopië behaalde op een afstand korter dan 3000 meter. Qua medailles was het prima: 2x zilver en 5x brons, maar wat meer goud had gekund. De laatste jaren loopt het wat minder, atleten uit andere landen zijn meer en meer aan het schroeien op de lange afstanden. Soms komen ze ook zelf eigenlijk uit Ethiopië, zoals Sifan Hassan. Ik heb niks met Hassan, dat weten jullie ongetwijfeld, toch een beetje hetzelfde verhaal als McLaughlin en Elaine Thompson. Hangt een zweem van vaag gedoe omheen, is vaak afwezig, dat soort zooi. Maar goed, die 2 gouden plakken voor Nederland ipv Ethiopië scheelt toch weer, we kijken lekker naar het vlaggetje als simpel juichlavenvolk. Tsgeay en Gidey moesten het met brons doen op de 5 en 10 km. Voor een land waar vooral de dames het moesten doen is dat niet ideaal. Gelukkig is Mobot inmiddels afgezwaaid bij de heren, dus daar lag weer ruimte. Die werd gepakt door Selemon Barega op de 10 km. Ook was er weer eens zilver op de steeple, een onderdeel dat Ethiopië ruim minder serieus neemt dan Kenia. Net als eigenlijk alles wat 1500 meter of minder is. Sowieso weinig sporten waar het land verder aan meedoet: Wielrennen, wat exotenzwemmers en afgelopen keer was er een Taekwondoka. Geen vetpot.
Voor 2024 is het afwachten hoe goed de atleten zijn op die 4 a 6 relevante nummers. Het is afwachten wie ze gaan sturen. Tsegay en Gidey lijken mij toch de beste kanshebbers om nog een keer goud te halen, zeker als Sifan er weer besluit lekker bij te gaan liggen. Of als Sifan de marathon gaat lopen ofzo. Je weet het niet bij die vrouw, maar op de OS zal ze wel weer op punt staan. Allemaal zeiken als McLaughlin Bol verslaat, maar wel juichen voor het vlaggetje als Hassan uit het niets de 10km of de marathon wint. Oja, Bekele is er ook nog steeds bij, op de marathon tegenwoordig. Als ie een goeie dag heeft kan ie zilver of goud pakken en daarmee de beste voor het vaderland worden. Ik zou zeggen: Reken er maar niet op.
We zijn wel een beetje door de niet-Europese grootmachten heen. Er zijn nog een aantal Europese grootmachten te gaan, maar deze zullen we vooral krijgen als we dichter bij de Spelen zelf zijn en dichter naar Parijs komen. Nouja, er zijn ook nog wel een viertal grote landen uit Oost-Europa te bedenken en nog 2 Scandinavische landen, wie weet komen er daar nog wel een paar van deze week. Maar vandaag doen we het beste land buiten Europa dat ik nog niet besproken heb ook maar meteen: Ethiopië. Een van de weinige niet-Europese landen die altijd echt onafhankelijk zijn geweest, al sinds de 13e eeuw. Nouja, op een korte periode dat Benito besloot dat het bij Italië moest horen, stukje nazificering. Ook daarbuiten nog steeds wel veel gedoe met oorlog en interne machtsstrijden enzo, maar uiteindelijk wel ontdekt dat ze daar vrij goed zijn in hardlopen. Vooral als het niet te kort duurt. Hadden in het begin deze vlag.
In 1956 deden voor het eerst 12 atleten mee. 29e en 32e op de marathon was het beste wat mogelijk was, maar vier jaar later al was het het eerste Afrikaanse land naast Zuid-Afrika met een atletiekmedaille: Goud op de marathon. Abebe Bikila won de marathon in Rome blootsvoets, en zou vier jaar later opnieuw goud pakken. Daarmee toonde Ethiopië zich al vrij vroeg in haar historie op de onderdelen die het land ligt. Als het gaat om iconische namen gooi ik hem er maar meteen in, nooit meer vergeten.
Na Bikila werd het stokje overgedragen, ook in Mexico City was er marathongoud. Intussen werd er overigens ook gebokst en gefietst. Dat laatste is natuurlijk ook een populaire sport in wat toen nog deel van Ethiopië was: Eritrea. Hebben tegenwoordig echt wel succesvolle wielrenners, voornamelijk Bini Girmay. Juichen we ook voor deze Spelen, want een Eritrese medaille is zeldzaam goed. Maar goed, dit gaat over Ethiopië en daar is het fietsen toch wat achtergebleven. Boksen was, in tegenstelling tot voor andere Afrikaanse landen, ook nooit echt een succes. Ethiopië is all-in op hardlopen. In 1968 was het Marno Wolde met zelfs twee medailles, naast zijn marathongoud was er ook zilver op de 10 km. Hij completeerde zijn collectie in 1972, waar hij brons pakte op de marathon. Yifter was toen goed voor brons op de 10 km. Inmiddels werden al 31 atleten gestuurd. Daarna volgde een moeilijke periode. Ethiopië was indertijd namelijk een Sovjet-vriendje geworden, ondanks dat het de Britten waren die de bevrijding verzorgden tijdens de Tweede Wereldoorlog kon 'het westen' dat blijkbaar toch niet voorkomen. Ethiopië deed dus niet mee vanwege de Afrikaanse boycot in 1976 én niet mee in 1984. Ook in 1988 in Zuid-Korea waren ze er niet bij. Tsja. Al was het geen statement, ze reageerden gewoon niet op de uitnodiging. Hadden geen zin, ofzo. Raar. Nouja, 1980 was dus voor veel atleten de enige kans op een Olympische titel. Yifter maakte dankbaar gebruik door de dubbel op de lange afstand te pakken. Ook was er 2x brons, op de 10000 meter en de steeplechase. Het is duidelijk: Voor de Ethiopiër is er eerst 2 km nodig om warm te draaien.
In 1992 werd Boksen eraf gehaald: Alleen Atletiek en wielrennen bleven over. Er was atletiekgoud, dit keer voor een dame. Die mochten sinds die tijd ook lange afstanden lopen, de Coubertin werd overruled. D. Tutu was goed voor goud. Ook bij de heren werd er geoogst: Brons op de langste 2 baanafstanden. Afstanden die meer en meer onder de Ethopische dominantie zouden vallen. In 1996 won het land eindelijk de damesmarathon, het was toch van 1968 alweer dat uberhaupt de marathon werd gewonnen. Fatuma Roba. Atletiekicoon Haile Gebreselassie pakte goud op de 10 km. Ook bij de dames was er een medaille op de 10: Brons. In 2000 echter werd er een stapje hoger gescoord: De heren pakten goud op alles vanaf de 5000 meter: Gebreselassie zelfs zijn tweede op de 10. Bij de dames pakte Tutu weer goud, net als 8 jaar ervoor. Versloeg teamgenoot Wami die nu tweede werd na 3e in 1996. Wami pakte ook brons op de 5 km, en er waren nog 2 andere bronzen medailles. Waar Ethiopië eerst een medaille of 3 pakte, waren het er nu 8 met 4 goud. Dat zou ook niet minder worden in de jaren erna. De familie Dibaba had er zin in, bijvoorbeeld, met 2 medailles. Schijnbaar ook familie van Tutu. Kenenisa Bekele was goud voor goud op de 10 en zilver op de 5, terwijl er bij de dames dan weer goud op de 5 km was. Een sweep moet toch ook een keer mogelijk zijn op deze manier: 2 goud, 3 zilver en 2 brons, alles op de 5 en 10 km. Van de in totaal 12 medailles pakte Ethiopië er 7. In 2008 waren er ook 7 medailles, maar ditmaal kwam er eentje van de marathon. Maar Tirunesh Dibaba pakte de damesdubbel op de baan, en Bekele was goed voor dubbel goud bij de heren. Alle vier de lange afstanden naar Ethiopië, Beijing 2008 was geslaagd. De enige 4 medailles van het toernooi naar Ethiopië, wat een weelde. Aldus Ethiopië.
Bekele moest het in Londen doen met een 4e plaats op de 10 km, maar Dibaba zou nog een gouden medaille pakken en daarmee de meest succesvolle sporter uit Ethiopië zijn. Met ook goud op de damesmarathon en de 5 km was het niet slecht, maar bij de heren slechts 2 medailles is toch wat weinig. Achja. 3 goud, 2 zilver en 3 brons. 2016 viel tegen met slechts 1x goud, Ayana schroeide naar een WR op de 10km en daarna was het op. Tirunesh Dibaba pakte brons, zusje Genzebe was goed voor zilver, op de 10km en 1500 meter respectievelijk. Die medaille van Dibaba is de enige die Ethiopië behaalde op een afstand korter dan 3000 meter. Qua medailles was het prima: 2x zilver en 5x brons, maar wat meer goud had gekund. De laatste jaren loopt het wat minder, atleten uit andere landen zijn meer en meer aan het schroeien op de lange afstanden. Soms komen ze ook zelf eigenlijk uit Ethiopië, zoals Sifan Hassan. Ik heb niks met Hassan, dat weten jullie ongetwijfeld, toch een beetje hetzelfde verhaal als McLaughlin en Elaine Thompson. Hangt een zweem van vaag gedoe omheen, is vaak afwezig, dat soort zooi. Maar goed, die 2 gouden plakken voor Nederland ipv Ethiopië scheelt toch weer, we kijken lekker naar het vlaggetje als simpel juichlavenvolk. Tsgeay en Gidey moesten het met brons doen op de 5 en 10 km. Voor een land waar vooral de dames het moesten doen is dat niet ideaal. Gelukkig is Mobot inmiddels afgezwaaid bij de heren, dus daar lag weer ruimte. Die werd gepakt door Selemon Barega op de 10 km. Ook was er weer eens zilver op de steeple, een onderdeel dat Ethiopië ruim minder serieus neemt dan Kenia. Net als eigenlijk alles wat 1500 meter of minder is. Sowieso weinig sporten waar het land verder aan meedoet: Wielrennen, wat exotenzwemmers en afgelopen keer was er een Taekwondoka. Geen vetpot.
Voor 2024 is het afwachten hoe goed de atleten zijn op die 4 a 6 relevante nummers. Het is afwachten wie ze gaan sturen. Tsegay en Gidey lijken mij toch de beste kanshebbers om nog een keer goud te halen, zeker als Sifan er weer besluit lekker bij te gaan liggen. Of als Sifan de marathon gaat lopen ofzo. Je weet het niet bij die vrouw, maar op de OS zal ze wel weer op punt staan. Allemaal zeiken als McLaughlin Bol verslaat, maar wel juichen voor het vlaggetje als Hassan uit het niets de 10km of de marathon wint. Oja, Bekele is er ook nog steeds bij, op de marathon tegenwoordig. Als ie een goeie dag heeft kan ie zilver of goud pakken en daarmee de beste voor het vaderland worden. Ik zou zeggen: Reken er maar niet op.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -44: Bermuda
Bermuda, het gebied waar schepen verdwijnen en ja, verder is het niet zoveel. Vrij klein. In tegenstelling tot de meeste gebieden die we hebben besproken in Bermuda geen land, maar een onderdeel van Groot-Brittannië. Een kolonie dus. Wel eentje met 70000 inwoners, dat is toch bijna een leuk standje in Nederland. Die wonen op 53 vierkante kilometer.
Bermuda is er al behoorlijk lang bij. In 1936 al, jeetje. Toen stuurde het land vij zwemmers, die niet door gingen naar een volgende ronde. Na de tweede wereldoorlog werden er ook atleten gestuurd, en schoonspringer Frank Gosling. Hij werd 10e. Vier jaar later bleef het bij P25.
Na wat jaren met redelijk wat deelnames, was het in 1956 een stuk kariger. Er werd gezeild, en daar bleef het bij. De jaren erna bleef dat de belangrijkste sport, er werd met een 3-mans boot een 12e plaats behaald. In 1964 haalde het trio Cooper/Soares/Simmons een 5e plaats bij het zeilen, dus het inzetten op deze nieuwe sport was wel succesvol. Vier jaar daarvoor waren ze al 15e, in Mexico werd er 1 man ingewisseld en werd het bootje 13e. In 1972 namen ze gesplitst deel. Er werd eindelijk ook weer ingezet op andere sporten: Boksen en Roeien. De spelen in Montreal waren echter een mijlpaal. Dit om twee redenen: allereerst was er eindelijk weer een goed atletiekteam bij, maar vooral werd er goed gebokst. Robert Burgess haalde de kwartfinale, Clarence Hill de halve finales. We weten wat dat betekent: Brons. Ja, voor het nietige Bermuda. Mooi man.
Hill werd een professional zodra hij wist dat Bermuda niet naar de Spelen ging in 1980. Vriendje van de Alliantie, logisch en alles. In de VS was het gebied er wel weer bij. Burland/Nash werd vijfde bij het zeilen. Er waren geen boksers meer, maar wel atleten, wielrenners, paardrijders én zwemmers. In 1988 was er eindelijk een beetje atletieksucces. Een achtste plaats in de halve finales van de 200 meter, en dat van een best bekende naam: Troy Douglas. Hoezo bekend? Nou, erkend dopeur Douglas liep natuurlijk een flink aantal jaar voor Nederland, maar heeft zijn roots op Bermuda. Hij zou een WK-medaille halen op de 200 meter, maar Olympisch succes bleef uit: Verder dan deze halve finale zou hij nooit komen. Saunders was de eerste atleet met een finale: 5e op het hoogspringen. Toch behoorlijk wat succes voor dit kleine... gebied. Landje mag ik niet zeggen namelijk. Hinkstapspringer Wellman werd in 1992 5e en in 1996 6e.
In deze tijd werd gekozen voor vier relevante sporten: Atletiek, zwemmen, zeilen en paardrijden. Het zeilen in de star-klasse leverde in 2000 een 4e plaats op. Bromby en White kwamen tekort voor een medaille, wel ruim overigens, in de medal race deden ze het ook gewoon prima met een vierde plaats. In 2004 kwam ook de triatlon bij de onderdelen waarop deelgenomen werd. In 2008 werd voor het eerst in tijden geen finaleresultaat gezet. Geen deelnemers bij het zeilen en geen kwalificaties voor de finale bij atletiek, zwemmen of paardrijden. Wel bij het triatlon, maar triatlete Flora Duffy werd bij het fietsen op een rondje gezet. In 2012 waren het de gebroeders Kirkland met een 19e plaats als beste, uiteraard bij het zeilen. In 2016 bleek Duffy echter toch wel een prima triatlete, ze werd 8e, het beste resultaat in de sport tot toen toe. Vanaf die tijd begon Duffy de WK-medailles aaneen te rijgen en in Tokio was er ook een kans voor een medaille. Niet zomaar een medalle was het eindoordeel: Goud. In de kopgroep bij zwemmen en wielrennen, daaruit weggelopen bij het hardlopen. Goud dus.
Duffy is er ook in 2024 bij, en daarmee ook wel dé medaillekandidaat voor Bermuda, al is ze de laatste jaren niet meer zo goed als daarvoor. Er is ook al een potentiele opvolgster in Erica Hawley. Top 3 zal niet gebeuren, maar misschien mooi 8e, net als Duffy in 2016. Dan kan het zomaar in 2028. Verder is er een roeier en een zeiler in de laser radial bij. Geen enorme delegatie, maar goed, dat is soms niet nodig om toch te scoren.
Bermuda, het gebied waar schepen verdwijnen en ja, verder is het niet zoveel. Vrij klein. In tegenstelling tot de meeste gebieden die we hebben besproken in Bermuda geen land, maar een onderdeel van Groot-Brittannië. Een kolonie dus. Wel eentje met 70000 inwoners, dat is toch bijna een leuk standje in Nederland. Die wonen op 53 vierkante kilometer.
Bermuda is er al behoorlijk lang bij. In 1936 al, jeetje. Toen stuurde het land vij zwemmers, die niet door gingen naar een volgende ronde. Na de tweede wereldoorlog werden er ook atleten gestuurd, en schoonspringer Frank Gosling. Hij werd 10e. Vier jaar later bleef het bij P25.
Na wat jaren met redelijk wat deelnames, was het in 1956 een stuk kariger. Er werd gezeild, en daar bleef het bij. De jaren erna bleef dat de belangrijkste sport, er werd met een 3-mans boot een 12e plaats behaald. In 1964 haalde het trio Cooper/Soares/Simmons een 5e plaats bij het zeilen, dus het inzetten op deze nieuwe sport was wel succesvol. Vier jaar daarvoor waren ze al 15e, in Mexico werd er 1 man ingewisseld en werd het bootje 13e. In 1972 namen ze gesplitst deel. Er werd eindelijk ook weer ingezet op andere sporten: Boksen en Roeien. De spelen in Montreal waren echter een mijlpaal. Dit om twee redenen: allereerst was er eindelijk weer een goed atletiekteam bij, maar vooral werd er goed gebokst. Robert Burgess haalde de kwartfinale, Clarence Hill de halve finales. We weten wat dat betekent: Brons. Ja, voor het nietige Bermuda. Mooi man.
Hill werd een professional zodra hij wist dat Bermuda niet naar de Spelen ging in 1980. Vriendje van de Alliantie, logisch en alles. In de VS was het gebied er wel weer bij. Burland/Nash werd vijfde bij het zeilen. Er waren geen boksers meer, maar wel atleten, wielrenners, paardrijders én zwemmers. In 1988 was er eindelijk een beetje atletieksucces. Een achtste plaats in de halve finales van de 200 meter, en dat van een best bekende naam: Troy Douglas. Hoezo bekend? Nou, erkend dopeur Douglas liep natuurlijk een flink aantal jaar voor Nederland, maar heeft zijn roots op Bermuda. Hij zou een WK-medaille halen op de 200 meter, maar Olympisch succes bleef uit: Verder dan deze halve finale zou hij nooit komen. Saunders was de eerste atleet met een finale: 5e op het hoogspringen. Toch behoorlijk wat succes voor dit kleine... gebied. Landje mag ik niet zeggen namelijk. Hinkstapspringer Wellman werd in 1992 5e en in 1996 6e.
In deze tijd werd gekozen voor vier relevante sporten: Atletiek, zwemmen, zeilen en paardrijden. Het zeilen in de star-klasse leverde in 2000 een 4e plaats op. Bromby en White kwamen tekort voor een medaille, wel ruim overigens, in de medal race deden ze het ook gewoon prima met een vierde plaats. In 2004 kwam ook de triatlon bij de onderdelen waarop deelgenomen werd. In 2008 werd voor het eerst in tijden geen finaleresultaat gezet. Geen deelnemers bij het zeilen en geen kwalificaties voor de finale bij atletiek, zwemmen of paardrijden. Wel bij het triatlon, maar triatlete Flora Duffy werd bij het fietsen op een rondje gezet. In 2012 waren het de gebroeders Kirkland met een 19e plaats als beste, uiteraard bij het zeilen. In 2016 bleek Duffy echter toch wel een prima triatlete, ze werd 8e, het beste resultaat in de sport tot toen toe. Vanaf die tijd begon Duffy de WK-medailles aaneen te rijgen en in Tokio was er ook een kans voor een medaille. Niet zomaar een medalle was het eindoordeel: Goud. In de kopgroep bij zwemmen en wielrennen, daaruit weggelopen bij het hardlopen. Goud dus.
Duffy is er ook in 2024 bij, en daarmee ook wel dé medaillekandidaat voor Bermuda, al is ze de laatste jaren niet meer zo goed als daarvoor. Er is ook al een potentiele opvolgster in Erica Hawley. Top 3 zal niet gebeuren, maar misschien mooi 8e, net als Duffy in 2016. Dan kan het zomaar in 2028. Verder is er een roeier en een zeiler in de laser radial bij. Geen enorme delegatie, maar goed, dat is soms niet nodig om toch te scoren.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -43: Turkije
Turkije, half-europa, half-azië. Met het EK voor de boeg gaan we de komende dagen naar Europa, nu beginnen we er dus nog net buiten. Een land dat natuurlijk een grote plaats in de historie heeft als het Ottomaanse rijk. Modern Turkije kennen we natuurlijk uit de tijd dat Ataturk aan de macht kwam, al is er veel alweer afgebroken. Achja.
Een van de grotere landen in Europa, maar sporthistorisch dan weer zeker niet. In het begin was het een land van incidentele deelnames: In 1908 werd een gymnast gestuurd, Vier jaar later werden twee atleten gestuurd, waarbij eentje aan liefst vijf onderdelen meedeed. Sifan Hassan eat your heart out. Na 2x mee te hebben gedaan als 'Ottomaanse republiek' was het in 1924 echt Turkije. Voetbal, gewichtheffen, atletiek en worstelen. Sporten die we nog wel vaker gaan horen denk ik zo. Succes was er niet, net als in 1928. Na weer een niet-deelname in 1932 was er in 1936 eindelijk succes wat in eremetaal werd uitbetaald. 2x worstelen: Kirecci met worstelbrons en Erkan met goud bij datzelfde onderdeel. Kirecci was echter een freestyle worstelaar, maar Erkan deed het dan weer in het Grieks-Romeins worstelen. Atletiek werd niet meer aan meegedaan, maar wel bij het basketbal, paardrijden en zeilen. In Londen kwamen de spelen in 1948 weer terug, en Turkije stond op punt voor het worsteltoernooi. 6x goud, 4x zilver en 1x brons, en dan ook nog 2x vierde. Lekker schroeien. Er werd overigens ook brons gepakt in het atletiek: Ruhi Sarralp bij de hinkstapsprong. Opvallend: Kirecci pakte weer een medaille, ditmaal goud, maar deed dat nu bij het Grieks-Romeins. In Helsinki bleef het bij 2 goud en 1 brons, toch wel een stapje terug. Alles bij het worstelen, uiteraard. Worstelen was in die tijd de sport van keuze met in 1956 3 goud, 2 zilver en 2 brons en liefst 7 goud en 2 zilver in Rome, waarmee Turkije 6e werd op de medaillespiegel. Zelfs Zuid-Korea is niet zo extreem. Mithat Bayrak was de eerste met 2x goud in 1960.
We gaan nog even door met worstelen, al was het nooit meer zo succesvol als in 1960. In 1964 was het 2 goud, 3 zilver en 1 brons. Vier jaar later bleef het zelfs bij 2 goud en verder niets. In 1972 moest men het zelfs met 1 zilver doen: De opkomst van de oostbloklanden was Turkije fataal. Vehbi Akdag pakte de enige worstelmedaille. Een terugval betekent dat het vanzelf een keer écht misgaat. In Montreal was dat het geval: 0 medailles. Er werden ook maar 27 sporters gestuurd, en als het worstelen niet meer draait, dan is dat zo gebeurd. Gelukkig werd er een nieuwe sport gevonden in 1984. Ja, 1980 was Turkije als zovelen afwezig, 1984 was goed voor 3x brons. Slechts 1x worstelen en 2x boksen. Het bleef dus wel gewoon bij vechten, maar goed, toch een keer wat anders. In Seoul was het echt tijd voor wat anders. Ja, er was weer worstelzilver. Maar onder leiding van Naim Süleymanoglu werd een nieuwe sport meester gemaakt: Gewichtheffen. De gewichtheffer pakte goud, het eerste goud op een sport die niet worstelen heet voor het land. Voor een land met al rond de 20 gouden medailles is dat toch wel bijzonder. Overigens wel een koopbulgaar, dat deed Turkije blijkbaar toen al. Nouja, in dit geval is dat wel oneerlijk om te zeggen, hij is een etnische Turk die gedwongen werd om een Bulgaarse naam aan te nemen, wilde dat niet en vertrok naar Turkije. Daarvoor moesten de Turken dan wel weer betalen, maar goed. Hij had in 1984 ook al goud gepakt op de Friendship Games. Leuk om die eens te benoemen: De boycot in 1984 ging namelijk gepaard met dat de oostbloklanden hun eigen spelen hielden: de Friendship Games. Daar gewichthefgoud pakken staat eigenlijk gewoon gelijk aan een gouden medaille op mondiaal niveau, prima prestatie dus van Naim. In 1992 pakte hij wéér goud, er was ook 2x zilver en 2x brons en eindelijk weer eens worstelgoud. Ja, Turkije scoort ook vooral op gewichtsklassesporten, geheel volgens west-Aziatische en oost-Europese traditie. In 1996 weer 6 medailles. 4x goud, waarvan 2x worstelen en 2x gewichtheffen. Suleymanoglu en Mutlu. Die was nieuw, erkend dopeur overigens, maar wie niet in het gewichtheffen. Allebei goed voor 3 goud. Suleymanoglu leeft overigens niet meer, hij kreeg last van leverfalen op zijn 50e. Kan mooi in het rijtje met lichtgevende Olympische goden uit de tweede helft van de 20e eeuw.
Mutlu scoorde dus in 2000, net als judoka Ozcan en een worstelaar, in spelen die goed waren voor 3 goud en 2 brons. Mutlu tilde 167.5 kg, aangezien hij 55.62 kg woog meer dan 3x zijn gewicht. Is pas vijf heren ooit gelukt. Suleymanoglu miste zijn aanvangsgewicht en was met een nulscore klaar. Ja, Turkije kon de spelen van Rome niet meer evenaren, maar doet toch wel serieus mee. In 2004 pakte Mutlu uiteraard weer goud. Was z'n laatste voor z'n schorsing, hij zou niet meer terugkomen. Er werd 3x goud gepakt, met Taycan ook voor het eerst een vrouw. Allemaal gewichtheffers, de sport van keuze voor de Turken nu worstelen niet meer draait. Van de 3 zilver en 4 brons waren ze ook weer allemaal in gewichtsklassesporten, met wel een taekwondomedaille ertussen. Inmiddels ook een sport die erbij is gekomen. In 2008 waren er atletiekmedailles voor een gedopete koopethiopiër op de 5 en 10 km. Beide leuke rubrieken in 1x weg. Verder was het allemaal wat minder. Alleen Worstelaar Sahin goed voor goud en 1 zilver en 3 brons erbij. Vier jaar later was er atletiekgoud en atletiekzilver, voor zowaar twee échte Turken. Maar ook gewoon echte dopeurs en weer geschrapt. Het was met slechts 3 medailles een stukje rustiger, het enige goud was voor taekwondoka Tazegul. Met de dopingschorsingen was gewichtheffen langzaam ingewisseld voor worstelen en taekwondo. In Rio was worstelen het meest succesvol met 1 goud, 2 zilver en 2 brons. Met de bronzen hordenloper Copello werd eindelijk weer eens een atletiekmedaille wel behouden: Pas de 2e medaille in de historie die werd behaald op een niet-gewichtsklasseonderdeel. In 2020 werden de meeste medailles ooit behaald. Ja, er waren 4 karatemedailles. Ja, 9 medailles waren brons, waarvan 3 bij vechtsport worstelen en 2 bij vechtsport taekwondo. Maar Ferhat Arican pakte brons op de brug met ongelijke liggers bij het de laatste jaren sterke Turkse herenturnen. En Mete Gazoz, wat een character is dat, maar Mete Gazoz pakte het eerste goud ooit op een niet-gewichtsklasseonderdeel. Als we die medaille die geschrapt is niet meetellen. Gazoz was de beste op het individuele boogschieten. Ook wel echt een goede schutter. Dus...
Gazoz heeft twee vriendjes meegenomen voor het boogschieten in 2024. Ook het herenturnen heeft een volledig team afgevaardigd. Lijken me allebei niet goed voor een medaille, maar bij boogschieten kan alles. Verder zal het toch vooral weer komen van de welbekende vechtsporten en gewichtheffen. Een herhaling van zetten dus. Doordat Karate weer wegvalt zal het wel bij een stuk of 6-8 medailles blijven.
Turkije, half-europa, half-azië. Met het EK voor de boeg gaan we de komende dagen naar Europa, nu beginnen we er dus nog net buiten. Een land dat natuurlijk een grote plaats in de historie heeft als het Ottomaanse rijk. Modern Turkije kennen we natuurlijk uit de tijd dat Ataturk aan de macht kwam, al is er veel alweer afgebroken. Achja.
Een van de grotere landen in Europa, maar sporthistorisch dan weer zeker niet. In het begin was het een land van incidentele deelnames: In 1908 werd een gymnast gestuurd, Vier jaar later werden twee atleten gestuurd, waarbij eentje aan liefst vijf onderdelen meedeed. Sifan Hassan eat your heart out. Na 2x mee te hebben gedaan als 'Ottomaanse republiek' was het in 1924 echt Turkije. Voetbal, gewichtheffen, atletiek en worstelen. Sporten die we nog wel vaker gaan horen denk ik zo. Succes was er niet, net als in 1928. Na weer een niet-deelname in 1932 was er in 1936 eindelijk succes wat in eremetaal werd uitbetaald. 2x worstelen: Kirecci met worstelbrons en Erkan met goud bij datzelfde onderdeel. Kirecci was echter een freestyle worstelaar, maar Erkan deed het dan weer in het Grieks-Romeins worstelen. Atletiek werd niet meer aan meegedaan, maar wel bij het basketbal, paardrijden en zeilen. In Londen kwamen de spelen in 1948 weer terug, en Turkije stond op punt voor het worsteltoernooi. 6x goud, 4x zilver en 1x brons, en dan ook nog 2x vierde. Lekker schroeien. Er werd overigens ook brons gepakt in het atletiek: Ruhi Sarralp bij de hinkstapsprong. Opvallend: Kirecci pakte weer een medaille, ditmaal goud, maar deed dat nu bij het Grieks-Romeins. In Helsinki bleef het bij 2 goud en 1 brons, toch wel een stapje terug. Alles bij het worstelen, uiteraard. Worstelen was in die tijd de sport van keuze met in 1956 3 goud, 2 zilver en 2 brons en liefst 7 goud en 2 zilver in Rome, waarmee Turkije 6e werd op de medaillespiegel. Zelfs Zuid-Korea is niet zo extreem. Mithat Bayrak was de eerste met 2x goud in 1960.
We gaan nog even door met worstelen, al was het nooit meer zo succesvol als in 1960. In 1964 was het 2 goud, 3 zilver en 1 brons. Vier jaar later bleef het zelfs bij 2 goud en verder niets. In 1972 moest men het zelfs met 1 zilver doen: De opkomst van de oostbloklanden was Turkije fataal. Vehbi Akdag pakte de enige worstelmedaille. Een terugval betekent dat het vanzelf een keer écht misgaat. In Montreal was dat het geval: 0 medailles. Er werden ook maar 27 sporters gestuurd, en als het worstelen niet meer draait, dan is dat zo gebeurd. Gelukkig werd er een nieuwe sport gevonden in 1984. Ja, 1980 was Turkije als zovelen afwezig, 1984 was goed voor 3x brons. Slechts 1x worstelen en 2x boksen. Het bleef dus wel gewoon bij vechten, maar goed, toch een keer wat anders. In Seoul was het echt tijd voor wat anders. Ja, er was weer worstelzilver. Maar onder leiding van Naim Süleymanoglu werd een nieuwe sport meester gemaakt: Gewichtheffen. De gewichtheffer pakte goud, het eerste goud op een sport die niet worstelen heet voor het land. Voor een land met al rond de 20 gouden medailles is dat toch wel bijzonder. Overigens wel een koopbulgaar, dat deed Turkije blijkbaar toen al. Nouja, in dit geval is dat wel oneerlijk om te zeggen, hij is een etnische Turk die gedwongen werd om een Bulgaarse naam aan te nemen, wilde dat niet en vertrok naar Turkije. Daarvoor moesten de Turken dan wel weer betalen, maar goed. Hij had in 1984 ook al goud gepakt op de Friendship Games. Leuk om die eens te benoemen: De boycot in 1984 ging namelijk gepaard met dat de oostbloklanden hun eigen spelen hielden: de Friendship Games. Daar gewichthefgoud pakken staat eigenlijk gewoon gelijk aan een gouden medaille op mondiaal niveau, prima prestatie dus van Naim. In 1992 pakte hij wéér goud, er was ook 2x zilver en 2x brons en eindelijk weer eens worstelgoud. Ja, Turkije scoort ook vooral op gewichtsklassesporten, geheel volgens west-Aziatische en oost-Europese traditie. In 1996 weer 6 medailles. 4x goud, waarvan 2x worstelen en 2x gewichtheffen. Suleymanoglu en Mutlu. Die was nieuw, erkend dopeur overigens, maar wie niet in het gewichtheffen. Allebei goed voor 3 goud. Suleymanoglu leeft overigens niet meer, hij kreeg last van leverfalen op zijn 50e. Kan mooi in het rijtje met lichtgevende Olympische goden uit de tweede helft van de 20e eeuw.
Mutlu scoorde dus in 2000, net als judoka Ozcan en een worstelaar, in spelen die goed waren voor 3 goud en 2 brons. Mutlu tilde 167.5 kg, aangezien hij 55.62 kg woog meer dan 3x zijn gewicht. Is pas vijf heren ooit gelukt. Suleymanoglu miste zijn aanvangsgewicht en was met een nulscore klaar. Ja, Turkije kon de spelen van Rome niet meer evenaren, maar doet toch wel serieus mee. In 2004 pakte Mutlu uiteraard weer goud. Was z'n laatste voor z'n schorsing, hij zou niet meer terugkomen. Er werd 3x goud gepakt, met Taycan ook voor het eerst een vrouw. Allemaal gewichtheffers, de sport van keuze voor de Turken nu worstelen niet meer draait. Van de 3 zilver en 4 brons waren ze ook weer allemaal in gewichtsklassesporten, met wel een taekwondomedaille ertussen. Inmiddels ook een sport die erbij is gekomen. In 2008 waren er atletiekmedailles voor een gedopete koopethiopiër op de 5 en 10 km. Beide leuke rubrieken in 1x weg. Verder was het allemaal wat minder. Alleen Worstelaar Sahin goed voor goud en 1 zilver en 3 brons erbij. Vier jaar later was er atletiekgoud en atletiekzilver, voor zowaar twee échte Turken. Maar ook gewoon echte dopeurs en weer geschrapt. Het was met slechts 3 medailles een stukje rustiger, het enige goud was voor taekwondoka Tazegul. Met de dopingschorsingen was gewichtheffen langzaam ingewisseld voor worstelen en taekwondo. In Rio was worstelen het meest succesvol met 1 goud, 2 zilver en 2 brons. Met de bronzen hordenloper Copello werd eindelijk weer eens een atletiekmedaille wel behouden: Pas de 2e medaille in de historie die werd behaald op een niet-gewichtsklasseonderdeel. In 2020 werden de meeste medailles ooit behaald. Ja, er waren 4 karatemedailles. Ja, 9 medailles waren brons, waarvan 3 bij vechtsport worstelen en 2 bij vechtsport taekwondo. Maar Ferhat Arican pakte brons op de brug met ongelijke liggers bij het de laatste jaren sterke Turkse herenturnen. En Mete Gazoz, wat een character is dat, maar Mete Gazoz pakte het eerste goud ooit op een niet-gewichtsklasseonderdeel. Als we die medaille die geschrapt is niet meetellen. Gazoz was de beste op het individuele boogschieten. Ook wel echt een goede schutter. Dus...
Gazoz heeft twee vriendjes meegenomen voor het boogschieten in 2024. Ook het herenturnen heeft een volledig team afgevaardigd. Lijken me allebei niet goed voor een medaille, maar bij boogschieten kan alles. Verder zal het toch vooral weer komen van de welbekende vechtsporten en gewichtheffen. Een herhaling van zetten dus. Doordat Karate weer wegvalt zal het wel bij een stuk of 6-8 medailles blijven.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -42: Noorwegen
Ik loop een dagje achter, maar hier vast mijn mening over Noorwegen. Ja, wat moeten we daarmee? Noorwegen is best een groot land. Een van de grotere landen in Europa. En ja, Noorwegen heeft een immensen wintersportcultuur. Daarmee is Noorwegen ook het land met de meeste wintersportmedailles. Ja, dat doen ze beter dan de VS. Uitzonderlijk.
Noorwegen deed alleen de eerste editie en de editie van 1980 niet mee, maar was er verder steeds bij. Twee keer werden er geen medailles gepakt, maar ij de eerste deelname in 1900 was het wel raak: Ole Ostmo pakte 3 schietmedailles én droeg bij aan een vierde medaille voor een team. Andersen pakte brons bij het polshoog. Goud was er niet. In St. Louis volgde dat wel. Er waren 2 worstelaars, allebei goed voor goud. Worstelen, schieten en atletiek waren in 1908 ook de sporten voor medailles, met ook 1 turnzilver erbij voor het team. 2x goud opnieuw, ditmaal voor 2 schutters. In 1912 pakte het turnteam zelfs goud en was er een nieuwe medaillesport: Zeilen. Dubbel goud. Met 3 goud tot nu toe het meeste succes, maar aangezien de Noren buren zijn van het in 1912 organiserend Zweden was dat in die tijd toch tegenvallend. Daar wisten de Spelen van Antwerpen een stuk meer te leveren: 13 goud, naast een decathlonmedaille was het alleen schieten en zeilen wat voor deze 13 goud zorgde. 6e in het klassement en een ongekend succes. Dat zou nooit meer geevenaard worden op de zomerspelen, maar de afgelopen 2 winterspelen werd er 14 en 16 goud gepakt. Er waren bizar veel zeilklassen en toen had je nog schietonderdelen als 'rennend hert, 300 meter', het waren andere tijden zullen we maar zeggen. In 1924 waren er van beide sporten nog 2 gouden medailles over, plus een boksmedaille. Gelukkig waren er de winterspelen en daar ging de focus ook vol op. Ole-Lilloe en Otto olsen pakten allebei nog gouden medailles, dé Olympiërs uit Noorwegen als we de winter even niet meetellen. Ole-Lilloe pakte zijn vijfde goud in Parijs.
Dit was het einde van een goede periode aan zomerspelen voor Noorwegen. In Amsterdam waren er slechts 4 medailles met enkel zeilgoud, en in 1932 werd er niet één medaille gepakt. In 1936 was er schietgoud als belangrijkste medaille van in totaal zes stuks. In 1948 werd het enige goud bij het zeilen gepakt, van in totaal 7 medailles. Helsinki was een uitschieter, toch een keer voordeel van dat de Spelen dichtbij waren of gewoon een toevalligheid. Uiteraard: 2x schieten, 1x zeilen. Alle 2 de zilveren medailles werden ook op die sporten gepakt. Dit was zo'n beetje de laatste keer dat dat de belangrijkste sporten waren, maar gelukkig werd er in Melbourne aardig gescoord bij het atletiek, 2 brons en goud bij het speerwerpen. De enige 3 medailles. Ook een kleine delegatie met slechts 22 man. In Rome werd er zelfs nog minder gepakt: 1 goud bij het zeilen. Nog altijd meer dan in Tokio, de ongeveer 20 man die daar mee mochten namen niets meer mee naar huis dan een mooie ervaring. Gelukkig bleef Noorwegen ook af en toe nieuwe sporten ontdekken: Kanosprint was de gouden medaille waard in 1968. In 1972 waren alle 4 de medailles zelfs bij dat soort sporten: goud bij het wielrennen en gewichtheffen, zilver bij het roeien en brons in e K4 van het kanovaren. Frank Hansen begon samen met gewoon een teamgenoot, maar in Montreal zat hij met zijn broertje en zo wist hij zijn zilver van 1972 te upgraden naar roeigoud in 1976. Na afwezigheid in Moskou was er nog eenmalig wat droogte in LA. Geen goud, marathonzilver van Grete Waitz was het beste wat Noorwegen kon brengen.
Vanaf daar ging het langzaam beter. Noorwegen werd bijvoorbeeld een belangrijke kracht in het handbal en het damesvoetbal. Ook bij individuele nummers was Noorwegen wel weer een stukje zichtbaarder. Zo was er in Seoul goud bij het worstelen en schieten. Worstelaar Jon Ronningen herhaalde zijn goud in 1992, met Linda Andersen die bij het zeilen het eerste damesgoud pakte voor de Noren. Opvallend, maar dat krijg je als de damessporten niet essentieel waren in je topjaren. 2 goud was de norm, met Rojal en Knut Holmann met goud in 1996, 800 meter en kanovaren. Holmann zou in 2000 zelfs dubbel goud pakken, op zowel de K1 500 als de K1 1000.
Ook de voetbaldames pakten goud, in de piek voor de damessport aldaar. Verder was dit de tijd van het speerwerpen: Hattestad pakte het 4e goud in 2000 en vier jaar én acht jaar later was daar Thorkildsen. 2004 was qua goud nog beter met 5 stuks, maar het aantal medailles van 10 werd niet gehaald in Athene, naast 5x goud bleef het bij 1 brons. Ook mooi verdeeld over de sporten: Roeien, zeilen, wielrennen en kanovaren. In 2008 bleef het naast Thorkildsen en roeier Tufte rustig met de gouden medailles, alleen het handbalteam pakte eindelijk goud bij de dames. Ook was er voor het eerst een zwemmedaille: Dale Oen, ja, vroeg overleden enzo. Noorwegen is niet echt een zwemland. Na een goede periode waren de Spelen van 2012 alweer wat minder. Kanoer Larsen pakte net als in 2004 goud en het handbal was weer goe voor goud, maar verder bleef het bij 1 zilver en 1 brons. Dat was altijd nog beter dan in 2016. Het handbalteam pakte brons, ja, dat was stom, Nederland die in al die teamsporten toen vierdes werd. En dat omdat Noorwegen vergat te winnen van Rusland. Meh. Verder pakte Noorwegen enkel 3 andere bronzen medailles. Matig, slecht gewoon. Tufte die niet meer in de skiff zat maar met maatje Borch samen moest pakte brons. Borch zou vier jaar later op de skiff goed zijn voor zilver, toch bijzonder dat zo'n sterk duo 'maar' goed was voor brons. Brun en Strandli pakten ook brons in de lichte dubbeltwee. Maar goed voor hen, in Tokio ging het totaal mis. Toen waren ze gekaps... gekasp... gekapzei... aan het zinken in de halve finale. Een van de vele grote chokes op de pittige roeibaan in Tokio. Daar ging het voor de rest van Noorwegen een stuk beter. Atletiek is nu belangrijker en belangrijker daar, met Ingebrigstsen en Warholm als kopmannen. Die schroeien de laatste jaren behoorlijk . Ook triatleet Blummenfeldt pakte goud en de beachvolleyballers Mol/Sorum. Het handbalteam pakte weer brons, gelukkig niet tegen Nederland. Die lagen er al eerder uit, ach.
Ja, veel van die namen die in 2021 goud pakten verwacht ik nu gewoon weer. Jakob Ingebrigtsen, Warholm, die gaan 'gewoon' weer goud pakken. Mol/Sorum kan ook wel weer, al zijn die minder dominant. Verder ja, het handbalteam. Ik kan allerlei scoops proberen te geven, die zijn er niet echt. Nouja, onderschat Nordas niet op de 1500 meter. Dat is het eigenlijk wel.
Ik loop een dagje achter, maar hier vast mijn mening over Noorwegen. Ja, wat moeten we daarmee? Noorwegen is best een groot land. Een van de grotere landen in Europa. En ja, Noorwegen heeft een immensen wintersportcultuur. Daarmee is Noorwegen ook het land met de meeste wintersportmedailles. Ja, dat doen ze beter dan de VS. Uitzonderlijk.
Noorwegen deed alleen de eerste editie en de editie van 1980 niet mee, maar was er verder steeds bij. Twee keer werden er geen medailles gepakt, maar ij de eerste deelname in 1900 was het wel raak: Ole Ostmo pakte 3 schietmedailles én droeg bij aan een vierde medaille voor een team. Andersen pakte brons bij het polshoog. Goud was er niet. In St. Louis volgde dat wel. Er waren 2 worstelaars, allebei goed voor goud. Worstelen, schieten en atletiek waren in 1908 ook de sporten voor medailles, met ook 1 turnzilver erbij voor het team. 2x goud opnieuw, ditmaal voor 2 schutters. In 1912 pakte het turnteam zelfs goud en was er een nieuwe medaillesport: Zeilen. Dubbel goud. Met 3 goud tot nu toe het meeste succes, maar aangezien de Noren buren zijn van het in 1912 organiserend Zweden was dat in die tijd toch tegenvallend. Daar wisten de Spelen van Antwerpen een stuk meer te leveren: 13 goud, naast een decathlonmedaille was het alleen schieten en zeilen wat voor deze 13 goud zorgde. 6e in het klassement en een ongekend succes. Dat zou nooit meer geevenaard worden op de zomerspelen, maar de afgelopen 2 winterspelen werd er 14 en 16 goud gepakt. Er waren bizar veel zeilklassen en toen had je nog schietonderdelen als 'rennend hert, 300 meter', het waren andere tijden zullen we maar zeggen. In 1924 waren er van beide sporten nog 2 gouden medailles over, plus een boksmedaille. Gelukkig waren er de winterspelen en daar ging de focus ook vol op. Ole-Lilloe en Otto olsen pakten allebei nog gouden medailles, dé Olympiërs uit Noorwegen als we de winter even niet meetellen. Ole-Lilloe pakte zijn vijfde goud in Parijs.
Dit was het einde van een goede periode aan zomerspelen voor Noorwegen. In Amsterdam waren er slechts 4 medailles met enkel zeilgoud, en in 1932 werd er niet één medaille gepakt. In 1936 was er schietgoud als belangrijkste medaille van in totaal zes stuks. In 1948 werd het enige goud bij het zeilen gepakt, van in totaal 7 medailles. Helsinki was een uitschieter, toch een keer voordeel van dat de Spelen dichtbij waren of gewoon een toevalligheid. Uiteraard: 2x schieten, 1x zeilen. Alle 2 de zilveren medailles werden ook op die sporten gepakt. Dit was zo'n beetje de laatste keer dat dat de belangrijkste sporten waren, maar gelukkig werd er in Melbourne aardig gescoord bij het atletiek, 2 brons en goud bij het speerwerpen. De enige 3 medailles. Ook een kleine delegatie met slechts 22 man. In Rome werd er zelfs nog minder gepakt: 1 goud bij het zeilen. Nog altijd meer dan in Tokio, de ongeveer 20 man die daar mee mochten namen niets meer mee naar huis dan een mooie ervaring. Gelukkig bleef Noorwegen ook af en toe nieuwe sporten ontdekken: Kanosprint was de gouden medaille waard in 1968. In 1972 waren alle 4 de medailles zelfs bij dat soort sporten: goud bij het wielrennen en gewichtheffen, zilver bij het roeien en brons in e K4 van het kanovaren. Frank Hansen begon samen met gewoon een teamgenoot, maar in Montreal zat hij met zijn broertje en zo wist hij zijn zilver van 1972 te upgraden naar roeigoud in 1976. Na afwezigheid in Moskou was er nog eenmalig wat droogte in LA. Geen goud, marathonzilver van Grete Waitz was het beste wat Noorwegen kon brengen.
Vanaf daar ging het langzaam beter. Noorwegen werd bijvoorbeeld een belangrijke kracht in het handbal en het damesvoetbal. Ook bij individuele nummers was Noorwegen wel weer een stukje zichtbaarder. Zo was er in Seoul goud bij het worstelen en schieten. Worstelaar Jon Ronningen herhaalde zijn goud in 1992, met Linda Andersen die bij het zeilen het eerste damesgoud pakte voor de Noren. Opvallend, maar dat krijg je als de damessporten niet essentieel waren in je topjaren. 2 goud was de norm, met Rojal en Knut Holmann met goud in 1996, 800 meter en kanovaren. Holmann zou in 2000 zelfs dubbel goud pakken, op zowel de K1 500 als de K1 1000.
Ook de voetbaldames pakten goud, in de piek voor de damessport aldaar. Verder was dit de tijd van het speerwerpen: Hattestad pakte het 4e goud in 2000 en vier jaar én acht jaar later was daar Thorkildsen. 2004 was qua goud nog beter met 5 stuks, maar het aantal medailles van 10 werd niet gehaald in Athene, naast 5x goud bleef het bij 1 brons. Ook mooi verdeeld over de sporten: Roeien, zeilen, wielrennen en kanovaren. In 2008 bleef het naast Thorkildsen en roeier Tufte rustig met de gouden medailles, alleen het handbalteam pakte eindelijk goud bij de dames. Ook was er voor het eerst een zwemmedaille: Dale Oen, ja, vroeg overleden enzo. Noorwegen is niet echt een zwemland. Na een goede periode waren de Spelen van 2012 alweer wat minder. Kanoer Larsen pakte net als in 2004 goud en het handbal was weer goe voor goud, maar verder bleef het bij 1 zilver en 1 brons. Dat was altijd nog beter dan in 2016. Het handbalteam pakte brons, ja, dat was stom, Nederland die in al die teamsporten toen vierdes werd. En dat omdat Noorwegen vergat te winnen van Rusland. Meh. Verder pakte Noorwegen enkel 3 andere bronzen medailles. Matig, slecht gewoon. Tufte die niet meer in de skiff zat maar met maatje Borch samen moest pakte brons. Borch zou vier jaar later op de skiff goed zijn voor zilver, toch bijzonder dat zo'n sterk duo 'maar' goed was voor brons. Brun en Strandli pakten ook brons in de lichte dubbeltwee. Maar goed voor hen, in Tokio ging het totaal mis. Toen waren ze gekaps... gekasp... gekapzei... aan het zinken in de halve finale. Een van de vele grote chokes op de pittige roeibaan in Tokio. Daar ging het voor de rest van Noorwegen een stuk beter. Atletiek is nu belangrijker en belangrijker daar, met Ingebrigstsen en Warholm als kopmannen. Die schroeien de laatste jaren behoorlijk . Ook triatleet Blummenfeldt pakte goud en de beachvolleyballers Mol/Sorum. Het handbalteam pakte weer brons, gelukkig niet tegen Nederland. Die lagen er al eerder uit, ach.
Ja, veel van die namen die in 2021 goud pakten verwacht ik nu gewoon weer. Jakob Ingebrigtsen, Warholm, die gaan 'gewoon' weer goud pakken. Mol/Sorum kan ook wel weer, al zijn die minder dominant. Verder ja, het handbalteam. Ik kan allerlei scoops proberen te geven, die zijn er niet echt. Nouja, onderschat Nordas niet op de 1500 meter. Dat is het eigenlijk wel.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -41: Denemarken
We gaan vrolijk door, nu met een land dat wel op het EK aanwezig is. Hadden we gisteren nog opvallende afwezige Noorwegen, hebben we nu Denemarken. Een land dat lijkt op Nederland. Koud, nat, plat. In vele opzichten zou je verwachten dat Denemarken ongeveer dezelfde sporttradities heeft als Nederland. Soms klopt dat, maar vaak ook niet. Kennen jullie een Deense schaatser? Ja, als je diep graaft. Waar Nederland het op de winterspelen goed doet, zien we Denemarken daar alleen bij het curling. Maar ja, dit gaat weer eens over de zomer. Kan Denemarken wel concurreren met Zweden en Finland, of is het meer categorie Noorwegen op de zomerspelen? Ik doe even een vlaggetje van het grootste stuk land van Denemarken, een keertje wat anders.
Als Denemarken er in 1904 bij was geweest, hadden zij de exclusieve club van vierjaarlijkse deelname mogen leiden. Maar ja, in 1904 niet, pech, jammer. Al in 1896 werd er goud gepakt, een mooi begin dus. Sowieso was dat een bijzonder geheel: Viggo Jensen deed bijvoorbeeld mee aan het kogelstoten, het touwklimmen, maar hij pakte brons bij het schieten en goud en zilver bij het gewichtheffen. In die tijd nog zonder gewichtsklasses, maar je kon tillen met 1 hand of met 2. Teamgenoot Holger Nielsen pakte dan weer wat schietmedailles, maar deed ook mee bij het schermen en het discuswerpen. Ja, wonderlijk. Er waren nog 2 andere deelnemers, maar die pakten geen medailles. In Parijs was er onder andere goud voor twee Denen bij het touwtrekken, ook zo'n mooi onderdeel uit vervlogen tijden. Maar ja, ze hadden een Brit meegenomen en werden een mixed team. Jammer. 1 goud 3 zilver en 2 brons was het verdict. In 1908 was er zilver bij het voetbal, onder andere na een 17-1 overwinning op Frankrijk. Goud was er niet bij, vijf medailles in totaal. Het was een beetje het verhaal van Denemarken: Wel medailles, geen goud. In 1912 werden er liefst 12 medailles gehaald, Alleen 1 roeigoud, dat is dan weer jammer. In Antwerpen was het meer van hetzelfde: 9 zilver en maar 3x goud al was dat wel beter dan de jaren ervoor. Er werd goud gepakt met het turnteam, met een van de vele zeilonderdelen en met schoonspringen, dat toen nog niet door de Amerikanen werd gedomineerd. In tegenstelling tot veel andere landen had Denemarken geen vaste sport. In 1924 bijvoorbeeld werden de 2 gouden medailles behaald bij het boksen en schermen. Opnieuw was er ruim meer zilver: 5 stuks. Gelukkig was er in Amsterdam de Hansen-tandem. Henry en Willy scoorden allebei 1 goud op de fiets, en het wegrit team pakte ook goud met Henry erin. Zowaar een keer meer goud dan wat anders. In 1932 was het weer zoals het hoorde, 3x zilver en 3x brons, maar geen goud. Ook in Berlijn was er geen goud. Wel 5 medailles in totaal. Het valt op, he?
Na de oorlog zagen alle landen in Scandinavië er relatief goed uit, die hadden weinig schade van de oorlog, dat zie je. 5 goud, 7 zilver en 8 brons was een zeer mooie oogst, en weer waren er allerhande sporten die goud opleverden. 2x zwemgoud, vrij en rug bij de dames en ook kanogoud bij de dames. Verder was er roeigoud en ik noem Paul Elvstroem alvast even. Die naam gaan we de komende jaren nog wel vaker horen. Won goud bij het zeilen in de firefly. 1952 was weer meer zoals verwacht: 6 medailles, waarvan zowaar dan nog 33% goud. Finn Haunstoft won met zijn teamgenoot in de Kano het goud, maar er werd ook goud gewonnen in de Finn, de kersverse zeilklasse. Elvstroem, ja, daar is ie weer. In Melbourne was Denemarken er ook gewoon bij, maar de medaillestroom van 1948 was snel weer opgedroogd. Ik noem Elvstroem nog maar eens, want die pakte goud. Nog geen tijd voor een foto, dat betekent dat hij nog steeds niet klaar is. In 1960 was hij er ook weer bij. Eerst nog even kanoer Hansen noemen. Wie heet er niet zo in Denemarken, he? Nouja, hij pakte goud. Maar dat deed ook ene Elvstroem. Zo'n beetje de beste zeiler ooit, hij was ook druk met innovaties op zijn eigen bootjes en zou nog vele wereldtitels pakken. Maar na 1960 had hij genoeg goud gezien. Hij zou in 1968 en 1984 nog 2x 4e worden.
Het post-Elvstroem tijdperk gaan we in in Tokio, want daar deed hij een keertje niet mee. Toch werd de streak aan zeilgoud doorgezet en er was ook weer roeigoud. 2 goud en 6 medailles, zo'n beetje wat je van Denemarken mag verwachten in deze periode. In 1968 moest het daarvoor weer eens vooral van wielrennen komen: 1 goud en 3 zilver op baan en weg. Denemarken fietsland. Bekt wel iets minder dan Nederland fietsland. In 1972 echter ging het van 8 medailles totaal naar eentje. Was wel die ene gouden die overbleef en opnieuw voor een wielrenner was: Nils Fredborg won de kilometer tijdrit. In Montreal hield hij het bij brons, maar er was wel zeilgoud, ditmaal voor een team in de Soling-klasse. Het is duidelijk dat er in het naoorlogse tijdperk wel wat vastere patronen bij Denemarken te zien zijn. Bandalowski/Hansen/Jensen pakte ook goud in 1980, samen met schutter Rasmussen. Na twee mindere Spelen nu weer 2 goud en 5 medailles. In 1984 was het weer eens classic Denemarken zoals we ze kennen uit de vooroorlogse periode. Medailles, maar geen goud. 3 zilver, 3 brons. Beter dan nul. Wielrenner Frost en twee zeilers moesten voor het goud zorgen in 1988. Ook in 1992 was de enige gouden medaille een zeilmedaille.
In de moderne tijd heeft Denemarken een opvallende sport waar ze sterk in zijn: Badminton. Denemarken is het beste niet-Aziatische badmintonland en pakte goud in 1996 met Hoyer-Larsen. Ook wonnen de handbaldames goud in 1996. Toen een tijdlang een grootmacht, tegenwoordig een tijdlang niet meer dan marginaal. Komen we straks wel op. Er was ook weer zeilgoud en roeigoud. In 2000 pakte het handbalteam opnieuw goud. Ook was er weer zeilgoud. Er was ook eindelijk eens atletieksucces: Wilson Kipketer pakte zilver op de 800 meter. Ja, dat klinkt misschien ietwat Keniaans, maar hij kwam toch echt uit voor Denemarken. Kipketer was er eentje van zijn favorietenrol niet waarmaken, miste ook de boot in 2004. Toen was het goud aan een roeiploeg en weer voor de handbaldames. Opvallend was wel dat het team compleet vernieuwd was tegenover het succesteam van 1996, toch knap om met zoveel doorselecteren 3x Olympisch Kampioen te worden. Het blijft ook in deze tijd lastig voor de Denen om meer dan een handvol medailles te scoren: 8 in 2004. In 2008 was het klaar met de handbalsters, maar gelukkig is er roeien en zeilen wat dan wel weer goed was voor 2 goud. In 2012 liet het wielrennen weer eens een gouden medaille toe, naast de gouden roeimedaille was Lasse Norman Hansen de beste op het omnium. Fantastische baanrenner, op de weg, ja, niet bijzonder. Tegenwoordig moeten we Norman Leth zeggen overigens. Altijd gedoe, die dubbele Deense achternamen. Jonas Vingegaard Hansen Rasmussen van Kopenhagen tot Viborg. Ofzo. Denemarken pakte in Rio dan eindelijk eens wat meer medailles. Het handbalteam nu bij de heren was goed voor goud en Pernille Blume kwam uit het niets op goud op de 50 vrij. Ik kan me herinneren dat die ooit op de 100 vrij deed alsof het de 50 meter was, dat was lachen. Afgelopen Spelen waren er 11 medailles met 3 goud. Axelsen pakte badmintongoud, weer goud dus net als in 1996. Rindom pakte goud in het zeilbootje, nadat ze wel 1x gedoe had met een valse start. Norman Hansen pakte zilver op de ploegenachtervolging, maar pakte zelfs weer goud op de koppelkoers samen met Morkov. Vriendin Leth pakte zilver met haar teamgenote Dideriksen.
Denemarken is tegenwoordig weer aardig op dreef bij het handbal. Beide teams zijn gekwalificeerd. De heren zijn misschien wel de topfavoriet, terwijl de dames ook gewoon kans maken op een medaille. Verder blijven de herenwielrenners en Rindom erg sterk. Ik hoop ook een beetje op Emma Jorgenson. Niet benoemd, maar zij pakte de afgelopen jaren al wat eremetaal in de kayak. Geen goud. Mag nu dan wel eens een keer, toch wel echt een goede naam aldaar.
We gaan vrolijk door, nu met een land dat wel op het EK aanwezig is. Hadden we gisteren nog opvallende afwezige Noorwegen, hebben we nu Denemarken. Een land dat lijkt op Nederland. Koud, nat, plat. In vele opzichten zou je verwachten dat Denemarken ongeveer dezelfde sporttradities heeft als Nederland. Soms klopt dat, maar vaak ook niet. Kennen jullie een Deense schaatser? Ja, als je diep graaft. Waar Nederland het op de winterspelen goed doet, zien we Denemarken daar alleen bij het curling. Maar ja, dit gaat weer eens over de zomer. Kan Denemarken wel concurreren met Zweden en Finland, of is het meer categorie Noorwegen op de zomerspelen? Ik doe even een vlaggetje van het grootste stuk land van Denemarken, een keertje wat anders.
Als Denemarken er in 1904 bij was geweest, hadden zij de exclusieve club van vierjaarlijkse deelname mogen leiden. Maar ja, in 1904 niet, pech, jammer. Al in 1896 werd er goud gepakt, een mooi begin dus. Sowieso was dat een bijzonder geheel: Viggo Jensen deed bijvoorbeeld mee aan het kogelstoten, het touwklimmen, maar hij pakte brons bij het schieten en goud en zilver bij het gewichtheffen. In die tijd nog zonder gewichtsklasses, maar je kon tillen met 1 hand of met 2. Teamgenoot Holger Nielsen pakte dan weer wat schietmedailles, maar deed ook mee bij het schermen en het discuswerpen. Ja, wonderlijk. Er waren nog 2 andere deelnemers, maar die pakten geen medailles. In Parijs was er onder andere goud voor twee Denen bij het touwtrekken, ook zo'n mooi onderdeel uit vervlogen tijden. Maar ja, ze hadden een Brit meegenomen en werden een mixed team. Jammer. 1 goud 3 zilver en 2 brons was het verdict. In 1908 was er zilver bij het voetbal, onder andere na een 17-1 overwinning op Frankrijk. Goud was er niet bij, vijf medailles in totaal. Het was een beetje het verhaal van Denemarken: Wel medailles, geen goud. In 1912 werden er liefst 12 medailles gehaald, Alleen 1 roeigoud, dat is dan weer jammer. In Antwerpen was het meer van hetzelfde: 9 zilver en maar 3x goud al was dat wel beter dan de jaren ervoor. Er werd goud gepakt met het turnteam, met een van de vele zeilonderdelen en met schoonspringen, dat toen nog niet door de Amerikanen werd gedomineerd. In tegenstelling tot veel andere landen had Denemarken geen vaste sport. In 1924 bijvoorbeeld werden de 2 gouden medailles behaald bij het boksen en schermen. Opnieuw was er ruim meer zilver: 5 stuks. Gelukkig was er in Amsterdam de Hansen-tandem. Henry en Willy scoorden allebei 1 goud op de fiets, en het wegrit team pakte ook goud met Henry erin. Zowaar een keer meer goud dan wat anders. In 1932 was het weer zoals het hoorde, 3x zilver en 3x brons, maar geen goud. Ook in Berlijn was er geen goud. Wel 5 medailles in totaal. Het valt op, he?
Na de oorlog zagen alle landen in Scandinavië er relatief goed uit, die hadden weinig schade van de oorlog, dat zie je. 5 goud, 7 zilver en 8 brons was een zeer mooie oogst, en weer waren er allerhande sporten die goud opleverden. 2x zwemgoud, vrij en rug bij de dames en ook kanogoud bij de dames. Verder was er roeigoud en ik noem Paul Elvstroem alvast even. Die naam gaan we de komende jaren nog wel vaker horen. Won goud bij het zeilen in de firefly. 1952 was weer meer zoals verwacht: 6 medailles, waarvan zowaar dan nog 33% goud. Finn Haunstoft won met zijn teamgenoot in de Kano het goud, maar er werd ook goud gewonnen in de Finn, de kersverse zeilklasse. Elvstroem, ja, daar is ie weer. In Melbourne was Denemarken er ook gewoon bij, maar de medaillestroom van 1948 was snel weer opgedroogd. Ik noem Elvstroem nog maar eens, want die pakte goud. Nog geen tijd voor een foto, dat betekent dat hij nog steeds niet klaar is. In 1960 was hij er ook weer bij. Eerst nog even kanoer Hansen noemen. Wie heet er niet zo in Denemarken, he? Nouja, hij pakte goud. Maar dat deed ook ene Elvstroem. Zo'n beetje de beste zeiler ooit, hij was ook druk met innovaties op zijn eigen bootjes en zou nog vele wereldtitels pakken. Maar na 1960 had hij genoeg goud gezien. Hij zou in 1968 en 1984 nog 2x 4e worden.
Het post-Elvstroem tijdperk gaan we in in Tokio, want daar deed hij een keertje niet mee. Toch werd de streak aan zeilgoud doorgezet en er was ook weer roeigoud. 2 goud en 6 medailles, zo'n beetje wat je van Denemarken mag verwachten in deze periode. In 1968 moest het daarvoor weer eens vooral van wielrennen komen: 1 goud en 3 zilver op baan en weg. Denemarken fietsland. Bekt wel iets minder dan Nederland fietsland. In 1972 echter ging het van 8 medailles totaal naar eentje. Was wel die ene gouden die overbleef en opnieuw voor een wielrenner was: Nils Fredborg won de kilometer tijdrit. In Montreal hield hij het bij brons, maar er was wel zeilgoud, ditmaal voor een team in de Soling-klasse. Het is duidelijk dat er in het naoorlogse tijdperk wel wat vastere patronen bij Denemarken te zien zijn. Bandalowski/Hansen/Jensen pakte ook goud in 1980, samen met schutter Rasmussen. Na twee mindere Spelen nu weer 2 goud en 5 medailles. In 1984 was het weer eens classic Denemarken zoals we ze kennen uit de vooroorlogse periode. Medailles, maar geen goud. 3 zilver, 3 brons. Beter dan nul. Wielrenner Frost en twee zeilers moesten voor het goud zorgen in 1988. Ook in 1992 was de enige gouden medaille een zeilmedaille.
In de moderne tijd heeft Denemarken een opvallende sport waar ze sterk in zijn: Badminton. Denemarken is het beste niet-Aziatische badmintonland en pakte goud in 1996 met Hoyer-Larsen. Ook wonnen de handbaldames goud in 1996. Toen een tijdlang een grootmacht, tegenwoordig een tijdlang niet meer dan marginaal. Komen we straks wel op. Er was ook weer zeilgoud en roeigoud. In 2000 pakte het handbalteam opnieuw goud. Ook was er weer zeilgoud. Er was ook eindelijk eens atletieksucces: Wilson Kipketer pakte zilver op de 800 meter. Ja, dat klinkt misschien ietwat Keniaans, maar hij kwam toch echt uit voor Denemarken. Kipketer was er eentje van zijn favorietenrol niet waarmaken, miste ook de boot in 2004. Toen was het goud aan een roeiploeg en weer voor de handbaldames. Opvallend was wel dat het team compleet vernieuwd was tegenover het succesteam van 1996, toch knap om met zoveel doorselecteren 3x Olympisch Kampioen te worden. Het blijft ook in deze tijd lastig voor de Denen om meer dan een handvol medailles te scoren: 8 in 2004. In 2008 was het klaar met de handbalsters, maar gelukkig is er roeien en zeilen wat dan wel weer goed was voor 2 goud. In 2012 liet het wielrennen weer eens een gouden medaille toe, naast de gouden roeimedaille was Lasse Norman Hansen de beste op het omnium. Fantastische baanrenner, op de weg, ja, niet bijzonder. Tegenwoordig moeten we Norman Leth zeggen overigens. Altijd gedoe, die dubbele Deense achternamen. Jonas Vingegaard Hansen Rasmussen van Kopenhagen tot Viborg. Ofzo. Denemarken pakte in Rio dan eindelijk eens wat meer medailles. Het handbalteam nu bij de heren was goed voor goud en Pernille Blume kwam uit het niets op goud op de 50 vrij. Ik kan me herinneren dat die ooit op de 100 vrij deed alsof het de 50 meter was, dat was lachen. Afgelopen Spelen waren er 11 medailles met 3 goud. Axelsen pakte badmintongoud, weer goud dus net als in 1996. Rindom pakte goud in het zeilbootje, nadat ze wel 1x gedoe had met een valse start. Norman Hansen pakte zilver op de ploegenachtervolging, maar pakte zelfs weer goud op de koppelkoers samen met Morkov. Vriendin Leth pakte zilver met haar teamgenote Dideriksen.
Denemarken is tegenwoordig weer aardig op dreef bij het handbal. Beide teams zijn gekwalificeerd. De heren zijn misschien wel de topfavoriet, terwijl de dames ook gewoon kans maken op een medaille. Verder blijven de herenwielrenners en Rindom erg sterk. Ik hoop ook een beetje op Emma Jorgenson. Niet benoemd, maar zij pakte de afgelopen jaren al wat eremetaal in de kayak. Geen goud. Mag nu dan wel eens een keer, toch wel echt een goede naam aldaar.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -40: Polen
Vandaag moest Nederland op het EK tegenpolen. Tegen Polen. Whatever. Makkelijke overwinning natuurlijk. De grappen over klussen en stukadoors kwamen alweer met grote getalen. Daar kennen we Polen dus van. Ja, en van de vele Poolse supermarkten waarvan ik me afvraag of we genoeg Polen in Nederland hebben dat die goed genoeg omzet draaien. Ik ken namelijk niemand die ooit in de Poolse supermarkt is geweest. Polen heeft natuurlijk een bijzondere plaats in de Europese historie, maar heeft op enkele jaren na vrijwel altijd bestaan.
Pas in 1924 was Polen weer voor een groot deel verenigd en kon het meedoen. Daarvoor waren delen van Polen ook onderdeel van Oostenrijk en het Russisch rijk. Meteen in 1924 werden al 65 man gestuurd, goed voor 2 medailles: er werd zilver gepakt bij de ploegenachtervolging bij het baanwielrennen en ook het paardenspringen leverde brons op. Ik moet zeggen dat ik niet echt een sport heb waarbij ik denk 'ja, typisch Pools'. Dus ik verwacht ook wel een beetje een ratjetoe. Nouja, er zijn wel twee sporten, maar eentje is nog vrij jong en de ander.. komen we nog wel op. Nu eigenlijk al, want Halina Konopacka kwam tot goud bij het discuswerpen. Polen is daarmee volgens mij zo'n beetje het eerste land wat ik tegenkom dat eerder damesgoud pakte dan herengoud. Misschien is er nog wel een land dat dat deed voor 1928, maar toen waren volgens mij alleen tennis, golf en boogschieten al vrouwensporten. De wersporten bij het atletiek zijn wel typisch Poolse sporten, daar gaan we nog wel meer van horen. Verder waren er medailles bij het paardrijden (2 stuks), schermen en roeien. In 1932 waren de twee gouden medailles opnieuw bij het atletiek: Ditmaal op de 100 meter voor dames en de 10 km voor heren. De discus was ditmaal slechts goed voor brons, met ook 3 roeimedailles en een schermmedaille. In 1936 werd er geen goud gepajt, wel wisten de dameswerpers weer 2 medailles te scoren: zilver met de discus en brons met de speer. Ook het schieten leverde voor het eerst: 6 medailles in totaal. Polen kwam natuurlijk niet echt lekker uit de tweede wereldoorlog: Het was het eerste land dat gesloopt werd door Duitsland. Antkiewicz pakte op de eerste Spelen na de bezetting het enige brons, bij het boksen. Tegenvallend, maar het land was ook redelijk berooid. Ook in 1952 was boksen belangrijk: Antkewicz pakte zilver, maar Chychla pakte zelfs goud. Verder was er ook een turnmedaille, in totaal kwam Polen op 4 stuks uit.
Ja, en daarna weten we het wel: Alle oostbloklanden gingen vanaf hier meer en meer scoren. Polen incluis, al viel 1956 nog wel mee. Gewichtheffen kwam als nieuwe sport bij de bekende medaillesporten en Krzesinska-Dunska met accentjes op de n die moeilijk typen zijn pakte het goud op verspringen. 9 stuks aan medailles was echter meer dan ooit, maar de echte stap kwam pas in 1960. 4 goud, 6 zilver en 11 brons. Ja, Polen had de oostblokbonus gevonden. Er werden voor het eerst kanomedailles gepakt, maar atletiek en boksen waren het belangrijkst met 3 goud in totaal. Palinski haalde goud bij het gewichtheffen. Polen werd 9e op de medaillespiegel en was inmiddels een land om rekening mee te houden. In 1964 ging het namelijk nog beter met maar liefst 7x goud. 3x bij het boksen, ook schermen, gewichtheffen en de 4x100m bij de dames op de atletiekbaan leverden goud op. Jozef Szmidt was de eerste die zijn goud prolongeerde, ook de eerste die over 17 meter kwam bij het hinkstapspringen.
7e op de spiegel in 1964. De jaren erna bleef het een mix van de bekende sporten die zorgden voor goud, al werd er bijvoorbeeld ook brons gepakt bij het damesvolleybal. Volleybal is wel dé teamsport in Polen. In 1968 bleef het bij 5 goud, wel 11 brons. In deze periode was het aantal brons wel steevast hoger dan al het andere. In 1972 werd er eindelijk weer eens goud gehaald bij een werpsport: Wladyslaw Komar was de man. Ook was er voetbalgoud. Dat was de tijd dat ook het WK-team natuurlijk geweldig presteerde, waarvan wij in Nederland vooral Smolarek kennen. Die speelde niet op de Spelen, maar een Grzegorz Lato bijvoorbeeld wel. Ook werd bij het teruggekeerde boogschieten gelijk een medaille gepakt. Er werd andermaal 7 goud gepakt, opnieuw 7e op de spiegel. Ook in 1976 was er 7 goud, ditmaal met ook volleybalgoud en goud op de moderne vijfkamp. Maar vooral ook 3x atletiekgoud. Vanaf daar ging het echter minder met Polen. De absolute oostblokbonus was voorbij, al was in 1980 het aantal medailles wel immens: 14 zilver en 15 brons. Maar ja, maar 3x goud viel toch wel heel erg tegen. Het was weer 2x atletiek. Toch wel opvallend hoe sterk Polen in de atletiekwereld is.
Na de pauze in 1984 ging het niveau auchteruit. 1988 leverde slechts 2x goud en 16 medailles. Dit was het nieuwe niveau van Polen. 4-6x goud en zo'n 15 medailles. Ditmaal viel het met 2 dus nog wat tegen: Worstelaar Wronski en judoka Legien. In 1992 was het maar goed dat 29 juli bestond, want alle drie de gouden medailles werden op die dag behaald. Legien pakte wéér goud, en er was goud bij de moderne vijfkamp, ook voor het team. Jawel, het teamtoernooi dat nog werd gehouden toen de vrouwen niet mochten moderne vijfkampen. Mochten wel alle vijf de individuele onderdelen doen, maar ja, dat telt niet he? Verder wel weer gewoon 19 medailles, het is vooral het aantal goud wat eraan schort bij de Polen. Dat draaiden ze in 1996 eindelijk eens om met 7 goud, waarvan 3x bij het worstelen en Kusznierewicz die de eerste gouden zeilmedaille heeft behaald. Polen is voor mij niet echt een watersportland, maar aan de noordkant is toch water genoeg. Nu komen we bij het favoriete onderdeel van user heywoodu: Snelwandelen. In 1996 won Robert Korzeniowski goud op de legendarische 50 km en in 2000 pakte hij de dubbel: goud op de 20 en de 50. In 2004 was er nog eens goud voor hem op de 50 km. 3x de 50 km snelwandelen achtereen winnen, dan ben je een legende. De meest succesvolle Pool aller tijden. Begon nog met veel DQ's, maar dat werd langzaam omgezet naar goud, goud en meer goud. Hij won ook ooit op de Goodwill Games, ook al zo'n alternatief voor de Spelen nadat het misging met al die boycots.
Korzienowski pakte 2 van de 6 gouden medailles in Sydney. Ook werd goud gewonnen bij het heren en dames kogelslingeren. Verder was er schietgousd en pakte Kucharski/Sycz goud in de lichte dubbeltwee. Zouden ze ook doen in 2004 waar de derde en laatste gouden medaille werd gepakt door Jedrzejczak, ie ook 2x zilver pakte in het zwembad. De eerste Poolse zwemsuccessen, jeetje. In 2008 waren er slechts 11 medailles, voor het land best matig. Wel was er 4 goud, waarbij er weer eens goud was bij een werponderdeel: Majewski bij het kogelstoten. Ook was er eindelijk eens turngoud. Majewski pakte opnieuw goud in 2012, waar ook Wlodarczyk haar eerste van 3 goud pakte. Kogelslingeraarster, ja, het zal ook eens niet he. Het derde goud was voor gewichtheffer Zielinski. Ook in 2016 was het wat karig. 11 medailles voor de derde keer achtereen. Er was roeigoud, en dus weer Wlodarczyk. Wel weer 3 medailles in totaal op de werponderdelen, maar de andere atletiekonderdelen leveren minder en minder op. Gelukkig was daar de afgelopen editie in totaal 4x goud. Toch weer die 50 km, en de mixed relay met Kaczmarek als grootste naam. Ook beide kogelslingermedailles gingen naar Polen. Sowieso werden 9 van de 14 medailles bij het atletiek gehaald. Toch wel opvallend.
Ja, Polen is stiekem dus toch vooral een atletiekland. Daar moet het dan ook maar weer van komen in 2024? Nowicki en Fajdek lijken mij allebei goede kanshebbers bij het hamerslingeren. Wlodarczyk lijkt me niet meer kansrijk voor een 4e goud. Ze hebben wel Kaczmarek en heptatlete Sulek. Buiten dat...? Rudyk op de baansprint wellicht? Volleybal? De watersporten? Als ik het zo zie wordt het nog best lastig voor Polen om aan 10 medailles te komen hoor. Gelukkig is er wel een dominante naam in de sport waar zelden de dominante naam wint: Tennis. Iga Swiatek. Maar ja, tennis op de Spelen, de topper wint zelden. Nog een sport waar Polen goed in is is sportklimmen. Bij de dames op het onderdeel speed dan. Was in 2021 geen apart onderdeel, nu wel. Nu kan Polen daar proberen te schroeien, maar dan moet er wel afgerekend worden met de Indonesiërs. Blijkbaar is een vlag met een rode en een witte baan genoeg om daar te schroeien.
Vandaag moest Nederland op het EK tegenpolen. Tegen Polen. Whatever. Makkelijke overwinning natuurlijk. De grappen over klussen en stukadoors kwamen alweer met grote getalen. Daar kennen we Polen dus van. Ja, en van de vele Poolse supermarkten waarvan ik me afvraag of we genoeg Polen in Nederland hebben dat die goed genoeg omzet draaien. Ik ken namelijk niemand die ooit in de Poolse supermarkt is geweest. Polen heeft natuurlijk een bijzondere plaats in de Europese historie, maar heeft op enkele jaren na vrijwel altijd bestaan.
Pas in 1924 was Polen weer voor een groot deel verenigd en kon het meedoen. Daarvoor waren delen van Polen ook onderdeel van Oostenrijk en het Russisch rijk. Meteen in 1924 werden al 65 man gestuurd, goed voor 2 medailles: er werd zilver gepakt bij de ploegenachtervolging bij het baanwielrennen en ook het paardenspringen leverde brons op. Ik moet zeggen dat ik niet echt een sport heb waarbij ik denk 'ja, typisch Pools'. Dus ik verwacht ook wel een beetje een ratjetoe. Nouja, er zijn wel twee sporten, maar eentje is nog vrij jong en de ander.. komen we nog wel op. Nu eigenlijk al, want Halina Konopacka kwam tot goud bij het discuswerpen. Polen is daarmee volgens mij zo'n beetje het eerste land wat ik tegenkom dat eerder damesgoud pakte dan herengoud. Misschien is er nog wel een land dat dat deed voor 1928, maar toen waren volgens mij alleen tennis, golf en boogschieten al vrouwensporten. De wersporten bij het atletiek zijn wel typisch Poolse sporten, daar gaan we nog wel meer van horen. Verder waren er medailles bij het paardrijden (2 stuks), schermen en roeien. In 1932 waren de twee gouden medailles opnieuw bij het atletiek: Ditmaal op de 100 meter voor dames en de 10 km voor heren. De discus was ditmaal slechts goed voor brons, met ook 3 roeimedailles en een schermmedaille. In 1936 werd er geen goud gepajt, wel wisten de dameswerpers weer 2 medailles te scoren: zilver met de discus en brons met de speer. Ook het schieten leverde voor het eerst: 6 medailles in totaal. Polen kwam natuurlijk niet echt lekker uit de tweede wereldoorlog: Het was het eerste land dat gesloopt werd door Duitsland. Antkiewicz pakte op de eerste Spelen na de bezetting het enige brons, bij het boksen. Tegenvallend, maar het land was ook redelijk berooid. Ook in 1952 was boksen belangrijk: Antkewicz pakte zilver, maar Chychla pakte zelfs goud. Verder was er ook een turnmedaille, in totaal kwam Polen op 4 stuks uit.
Ja, en daarna weten we het wel: Alle oostbloklanden gingen vanaf hier meer en meer scoren. Polen incluis, al viel 1956 nog wel mee. Gewichtheffen kwam als nieuwe sport bij de bekende medaillesporten en Krzesinska-Dunska met accentjes op de n die moeilijk typen zijn pakte het goud op verspringen. 9 stuks aan medailles was echter meer dan ooit, maar de echte stap kwam pas in 1960. 4 goud, 6 zilver en 11 brons. Ja, Polen had de oostblokbonus gevonden. Er werden voor het eerst kanomedailles gepakt, maar atletiek en boksen waren het belangrijkst met 3 goud in totaal. Palinski haalde goud bij het gewichtheffen. Polen werd 9e op de medaillespiegel en was inmiddels een land om rekening mee te houden. In 1964 ging het namelijk nog beter met maar liefst 7x goud. 3x bij het boksen, ook schermen, gewichtheffen en de 4x100m bij de dames op de atletiekbaan leverden goud op. Jozef Szmidt was de eerste die zijn goud prolongeerde, ook de eerste die over 17 meter kwam bij het hinkstapspringen.
7e op de spiegel in 1964. De jaren erna bleef het een mix van de bekende sporten die zorgden voor goud, al werd er bijvoorbeeld ook brons gepakt bij het damesvolleybal. Volleybal is wel dé teamsport in Polen. In 1968 bleef het bij 5 goud, wel 11 brons. In deze periode was het aantal brons wel steevast hoger dan al het andere. In 1972 werd er eindelijk weer eens goud gehaald bij een werpsport: Wladyslaw Komar was de man. Ook was er voetbalgoud. Dat was de tijd dat ook het WK-team natuurlijk geweldig presteerde, waarvan wij in Nederland vooral Smolarek kennen. Die speelde niet op de Spelen, maar een Grzegorz Lato bijvoorbeeld wel. Ook werd bij het teruggekeerde boogschieten gelijk een medaille gepakt. Er werd andermaal 7 goud gepakt, opnieuw 7e op de spiegel. Ook in 1976 was er 7 goud, ditmaal met ook volleybalgoud en goud op de moderne vijfkamp. Maar vooral ook 3x atletiekgoud. Vanaf daar ging het echter minder met Polen. De absolute oostblokbonus was voorbij, al was in 1980 het aantal medailles wel immens: 14 zilver en 15 brons. Maar ja, maar 3x goud viel toch wel heel erg tegen. Het was weer 2x atletiek. Toch wel opvallend hoe sterk Polen in de atletiekwereld is.
Na de pauze in 1984 ging het niveau auchteruit. 1988 leverde slechts 2x goud en 16 medailles. Dit was het nieuwe niveau van Polen. 4-6x goud en zo'n 15 medailles. Ditmaal viel het met 2 dus nog wat tegen: Worstelaar Wronski en judoka Legien. In 1992 was het maar goed dat 29 juli bestond, want alle drie de gouden medailles werden op die dag behaald. Legien pakte wéér goud, en er was goud bij de moderne vijfkamp, ook voor het team. Jawel, het teamtoernooi dat nog werd gehouden toen de vrouwen niet mochten moderne vijfkampen. Mochten wel alle vijf de individuele onderdelen doen, maar ja, dat telt niet he? Verder wel weer gewoon 19 medailles, het is vooral het aantal goud wat eraan schort bij de Polen. Dat draaiden ze in 1996 eindelijk eens om met 7 goud, waarvan 3x bij het worstelen en Kusznierewicz die de eerste gouden zeilmedaille heeft behaald. Polen is voor mij niet echt een watersportland, maar aan de noordkant is toch water genoeg. Nu komen we bij het favoriete onderdeel van user heywoodu: Snelwandelen. In 1996 won Robert Korzeniowski goud op de legendarische 50 km en in 2000 pakte hij de dubbel: goud op de 20 en de 50. In 2004 was er nog eens goud voor hem op de 50 km. 3x de 50 km snelwandelen achtereen winnen, dan ben je een legende. De meest succesvolle Pool aller tijden. Begon nog met veel DQ's, maar dat werd langzaam omgezet naar goud, goud en meer goud. Hij won ook ooit op de Goodwill Games, ook al zo'n alternatief voor de Spelen nadat het misging met al die boycots.
Korzienowski pakte 2 van de 6 gouden medailles in Sydney. Ook werd goud gewonnen bij het heren en dames kogelslingeren. Verder was er schietgousd en pakte Kucharski/Sycz goud in de lichte dubbeltwee. Zouden ze ook doen in 2004 waar de derde en laatste gouden medaille werd gepakt door Jedrzejczak, ie ook 2x zilver pakte in het zwembad. De eerste Poolse zwemsuccessen, jeetje. In 2008 waren er slechts 11 medailles, voor het land best matig. Wel was er 4 goud, waarbij er weer eens goud was bij een werponderdeel: Majewski bij het kogelstoten. Ook was er eindelijk eens turngoud. Majewski pakte opnieuw goud in 2012, waar ook Wlodarczyk haar eerste van 3 goud pakte. Kogelslingeraarster, ja, het zal ook eens niet he. Het derde goud was voor gewichtheffer Zielinski. Ook in 2016 was het wat karig. 11 medailles voor de derde keer achtereen. Er was roeigoud, en dus weer Wlodarczyk. Wel weer 3 medailles in totaal op de werponderdelen, maar de andere atletiekonderdelen leveren minder en minder op. Gelukkig was daar de afgelopen editie in totaal 4x goud. Toch weer die 50 km, en de mixed relay met Kaczmarek als grootste naam. Ook beide kogelslingermedailles gingen naar Polen. Sowieso werden 9 van de 14 medailles bij het atletiek gehaald. Toch wel opvallend.
Ja, Polen is stiekem dus toch vooral een atletiekland. Daar moet het dan ook maar weer van komen in 2024? Nowicki en Fajdek lijken mij allebei goede kanshebbers bij het hamerslingeren. Wlodarczyk lijkt me niet meer kansrijk voor een 4e goud. Ze hebben wel Kaczmarek en heptatlete Sulek. Buiten dat...? Rudyk op de baansprint wellicht? Volleybal? De watersporten? Als ik het zo zie wordt het nog best lastig voor Polen om aan 10 medailles te komen hoor. Gelukkig is er wel een dominante naam in de sport waar zelden de dominante naam wint: Tennis. Iga Swiatek. Maar ja, tennis op de Spelen, de topper wint zelden. Nog een sport waar Polen goed in is is sportklimmen. Bij de dames op het onderdeel speed dan. Was in 2021 geen apart onderdeel, nu wel. Nu kan Polen daar proberen te schroeien, maar dan moet er wel afgerekend worden met de Indonesiërs. Blijkbaar is een vlag met een rode en een witte baan genoeg om daar te schroeien.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -39: Oostenrijk
We kijken naar een andere tegenstander van Nederland vandaag op het EK voetbal. Duurt nog wel even, nog 8 dagen geduld. Desalniettemin komen ze vandaag in actie. Het vakantieland van velen in februari, waar men lekker aan de zuip gaat als Lloret en Chersonissos nog niet populair zijn, en soms staan er ook nog wat mensen op de lange latten aldaar. Ook het land dat vandaag de natuurherstelwet aan een meerderheid hielp. Arme BBB. En ja, ook het geboorteland van de man die ons 2x de Olympische Spelen door de neus boorde. Maar ja, volgens deze man was de editie van 1936 wel unaniem fantastisch, natuurlijk. Oostenrijk heeft de helft van de inwoners van Nederland en ligt lekker hoog, het grootste deel meer dan 500 meter boven de zeespiegel.
Oostenrijk had een van die weinige landen kunnen zijn die er altijd bij waren. Jammer genoeg was Oostenrijk een van de boefjes die in 1920 in het strafbankje moest. Een van de weinige landen die er in 1896, 1904, 1980 en 1984 bij waren, maar ja, helaas net even niet in 1920. Oostenrijk is uiterst sterk als wintersportland, maar op de zomerspelen is het toch een stuk minder sterk. Een van de zwakkere landen op de zomerspelen, durf ik zelfs te stellen. Ik kom er straks op terug, maar de laatste keer dat we een Oostenrijkse topper hadden die ook echt goud op de zomerspelen won is alweer van jaren geleden. Eerst 1896, want toen was dit euvel er nog niet. De enige keer dat Oostenrijk de top 10 van de spiegel haalde, en dat met maar 3 deelnemers. Adolf Schmal won de 12 uurs-race op de fiets, in die tijd was dat een uiterst normale naam in Oostenrijk. Hij pakte ook 2x brons. Verder was de 500 meter vrije slag goed voor gou van Paul Neumann. Alle 3 de atleten pakten een medaille, Otto Herschmann was goed voor zwemzilver. 5 medailles op 3 deelnemers, niet slecht. In 1900 bleef het bij 3 zilver en 3 brons. Zwemmen was het belangrijkste onderdeel voor Oostenrijk. Toch vreemd voor een land zonder kustlijn maar misschien zwemt men graag in de Donau. In 1904 namen toch twee Oosenrijkers de oversteek naar Amerika, of beter gezegd, Julius Lenhart werkte in Amerika. Hij pakte als turner goud en zilver. Er werd ook brons gepakt op de 440 yard vrij, die Yanks deden weer lekker aan hun eigen vage meetsysteem. Niet slecht met maar 2 deelnemers.
Na deze periode ging het minder. 1908 leverde slechts 1x brons. Vier jaar later was het 2 zilver en 2 brons, maar voor een delegatie van 85 man valt dat toch niet mee. Nee, het is eigenlijk al wel duidelijk dat Oostenrijk geen topland is, ook toen al niet. Een pauze in 1920 verder werd in 1924 ontdekt dat gewichtheffen best leuk is. Leverde 3 zilver en 1 brons op. Andrysek en Hans Haas promoveerden dat in 1928 zelfs naar 2x goud. Met een brons erbij waren het de beste spelen sinds 1896. Haas zou in 1932 zilver pakken, toen Ellen Preis bij het schermen als enige de hoofdprijs pakte. Verder was er 3x brons.
In 1936 werd er bij de buren gekano'd en daardoor kon Oostenrijk op voor de beste Spelen ooit. Er werd 6 zilver gepakt, waarvan 3x op de kanobaan en ook zilver voor het voetbal en handbal. Maar er was ook 4x goud: 1x bij het gewichtheffen en 3x bij het kanovaren. Grote man was Gregor Hradetzky. Legde de 1000 meter in de kayak het snelste af en ook de 10 km in een vouwkano. Eerste Oostenrijker met dubbel goud.
Dat waren ook meteen de beste Spelen van Oostenrijk. Ruim ook, Oostenrijk is toch wel een beetje niveautje Portugal. Ja, wel wat beter, en ja, wél goed op de winterspelen, maar op de zomerspelen is het toch wel heel karig. Nooit zouden er meer dan 10 medailles meer gehaald worden en nooit nog meer dan 2 gouden medailles. Wel werd in 1948 de eerste atletiekmedaille behaald. Herma Bauma pakte goud met speerwerpen. Ellen Preis pakte haar derde medaille, in 1936 had ze al brons en nu weer. Toch knap, om voor en na de oorlog goed te scoren. In 1952 bleef het bij twee kanomedailles en in 1956 werd er zelfs maar 2x brons behaald, bij het kano'en en het roeien. Waar de Donau al niet goed voor lijkt. Hubert Hammerer doorbrak in 1960 de gouddroogte met schietgoud. Deed ie goed, maar in 1964 gebeurde dan wat er al een tijdje in zat. Ja, in de winter waren er thuisspelen, dus daar was de focus op. Maar ja, 0 zomermedailles is wel pijnlijk hoor. 3 vijfde plaatsen, dat was waar men het mee moest doen.
In 1968 was er dan in ieder geval 2x zilver en 2x brons. Speerwerpen was weer één van de medailleonderdelen, Eva Janko pakte brons. Zeilen was voor het eerst een medaille waard: zilver voor Hubert Raudaschl. In deze tijd was goud een zeldzaamheid: In Munchen was er zilver en 2 brons en in 1976 redde Rudolf Dollinger de eer met schietbrons. In 1980 lukte het eindelijk weer eens om goud te halen. Elisabeth Theurer was de beste dressuurruiter. Overigens boycotte Oostenrijk deze spelen in zijn geheel niet, toch opvallend. Ook judo was een sport waar Oostenrijk het al af en toe in geprobeerd had, maar steeds net tekort kwam. In 1984 was dat ten einde met goud voor Peter Seisenbacher. Judo is een sport waar je altijd wel wat Oostenrijkers ziet. Seisenbacher herhaalde zijn stunt in 1988. Een van slechts twéé Oostenrijkse geprolongeerde Olympische titels, tsja. Seisenbacher was een uitschieter, in Barcelona bleef het bij 2 zilver en in 1996 1 zilver met 2 brons. Ook in de moderne tijden zijn de zomerspelen simpelweg niet belangrijk. Dat leek even iets beter te worden toen de spelen in Sydney waren. Geen idee of ze dachten aan thuisvoordeel, maar dat leverde 2x zeilgoud op, Christoph Sieber deed het alleen en Hagara en Steinacher deden het samen. In 2004 werden er zowaar 7 medailles behaald: Markus Rogan was een goede zwemmer en pakte 2 zilver, Kate Allen won toch wel redelijk verrassend triatlongoud en Hagara/Steinacher prolongeerden het goud. Daarmee waren zij zo'n beetje de laatste favorieten die Oostenrijks goud behaalden. Ja, deze bewoording gebruik ik redelijk bewust.
In 2008 was men weer terug bij af, zonder goud en maar 3 medailles. Maar 2012, tsja, dat geeft de staat wel echt aan. Er werd geen enkele medaille behaald. Karth/Resch hadden bij het zeilen een 4e plaats na een goede prestatie in de medal race, dus men was nog wel dichtbij. Dinko Jukic werd 4e bij de 200 vlinderslag. Wel op meer dan een seconde achterstand. Maar ja, nul medailles voor een rijk westers land met 8 miljoen inwoners in de huidige staat van de zomerspelen, dat is toch wel next level slecht. Rolden er koppen? Nee niet echt. Zeilers Zajac/Frank haalden de enige medaille brons. Tsja.
Gelukkig voor Oostenrijk zijn er sporten waar ze met gedateerde troep werken. Zonder communicatie. Waarbij niemand weet wie er nu vooraan rijdt, wie achteraan, etc. Zo'n sport als wielrennen. Zo kan iemand die voor de centjes partiële differentiaalvergelijkingen oplost zo Olympisch goud winnen, voor een Van Vleuten die denkt dat ze eindelijk die Olympische titel binnen heeft. Gelukkig voor haar won ze de tijdrit. Kiesenhofer reed nog voorop en dat wisten ze even niet. Goud dus, grote verrassing enzo. Bepaald geen favoriet vooraf. Er werd wel 1x zilver en 5x brons gehaald verder, een vrij goede oogst. De toevoeging van sportklimmen en karate helpt, beide leverden brons op.
Gaat Oostenrijk weer goud pakken in 2024? Schubert, die in 2021 met het sportklimmen al brons pakte, lijkt mij een van de favorieten bij het sportklimmen. Al denk ik dat er zeker 2 in de basis beter dan hem zijn op boulder is hij wellicht wel de beste leadklimmer. Jessica Pilz lijkt mij na Garnbret ook de beste, maar ja, daar is het verschil met Garnbret immens. Er zijn verder wel wat Oostenrijkers die WK-goud hebben gepakt, maar dat waren volgens mij ook wel relatief verrassende titels. Ja, er zal wel weer een verrassing nodig zijn, al dan niet een iets minder grote verrassing dan in Tokio.
We kijken naar een andere tegenstander van Nederland vandaag op het EK voetbal. Duurt nog wel even, nog 8 dagen geduld. Desalniettemin komen ze vandaag in actie. Het vakantieland van velen in februari, waar men lekker aan de zuip gaat als Lloret en Chersonissos nog niet populair zijn, en soms staan er ook nog wat mensen op de lange latten aldaar. Ook het land dat vandaag de natuurherstelwet aan een meerderheid hielp. Arme BBB. En ja, ook het geboorteland van de man die ons 2x de Olympische Spelen door de neus boorde. Maar ja, volgens deze man was de editie van 1936 wel unaniem fantastisch, natuurlijk. Oostenrijk heeft de helft van de inwoners van Nederland en ligt lekker hoog, het grootste deel meer dan 500 meter boven de zeespiegel.
Oostenrijk had een van die weinige landen kunnen zijn die er altijd bij waren. Jammer genoeg was Oostenrijk een van de boefjes die in 1920 in het strafbankje moest. Een van de weinige landen die er in 1896, 1904, 1980 en 1984 bij waren, maar ja, helaas net even niet in 1920. Oostenrijk is uiterst sterk als wintersportland, maar op de zomerspelen is het toch een stuk minder sterk. Een van de zwakkere landen op de zomerspelen, durf ik zelfs te stellen. Ik kom er straks op terug, maar de laatste keer dat we een Oostenrijkse topper hadden die ook echt goud op de zomerspelen won is alweer van jaren geleden. Eerst 1896, want toen was dit euvel er nog niet. De enige keer dat Oostenrijk de top 10 van de spiegel haalde, en dat met maar 3 deelnemers. Adolf Schmal won de 12 uurs-race op de fiets, in die tijd was dat een uiterst normale naam in Oostenrijk. Hij pakte ook 2x brons. Verder was de 500 meter vrije slag goed voor gou van Paul Neumann. Alle 3 de atleten pakten een medaille, Otto Herschmann was goed voor zwemzilver. 5 medailles op 3 deelnemers, niet slecht. In 1900 bleef het bij 3 zilver en 3 brons. Zwemmen was het belangrijkste onderdeel voor Oostenrijk. Toch vreemd voor een land zonder kustlijn maar misschien zwemt men graag in de Donau. In 1904 namen toch twee Oosenrijkers de oversteek naar Amerika, of beter gezegd, Julius Lenhart werkte in Amerika. Hij pakte als turner goud en zilver. Er werd ook brons gepakt op de 440 yard vrij, die Yanks deden weer lekker aan hun eigen vage meetsysteem. Niet slecht met maar 2 deelnemers.
Na deze periode ging het minder. 1908 leverde slechts 1x brons. Vier jaar later was het 2 zilver en 2 brons, maar voor een delegatie van 85 man valt dat toch niet mee. Nee, het is eigenlijk al wel duidelijk dat Oostenrijk geen topland is, ook toen al niet. Een pauze in 1920 verder werd in 1924 ontdekt dat gewichtheffen best leuk is. Leverde 3 zilver en 1 brons op. Andrysek en Hans Haas promoveerden dat in 1928 zelfs naar 2x goud. Met een brons erbij waren het de beste spelen sinds 1896. Haas zou in 1932 zilver pakken, toen Ellen Preis bij het schermen als enige de hoofdprijs pakte. Verder was er 3x brons.
In 1936 werd er bij de buren gekano'd en daardoor kon Oostenrijk op voor de beste Spelen ooit. Er werd 6 zilver gepakt, waarvan 3x op de kanobaan en ook zilver voor het voetbal en handbal. Maar er was ook 4x goud: 1x bij het gewichtheffen en 3x bij het kanovaren. Grote man was Gregor Hradetzky. Legde de 1000 meter in de kayak het snelste af en ook de 10 km in een vouwkano. Eerste Oostenrijker met dubbel goud.
Dat waren ook meteen de beste Spelen van Oostenrijk. Ruim ook, Oostenrijk is toch wel een beetje niveautje Portugal. Ja, wel wat beter, en ja, wél goed op de winterspelen, maar op de zomerspelen is het toch wel heel karig. Nooit zouden er meer dan 10 medailles meer gehaald worden en nooit nog meer dan 2 gouden medailles. Wel werd in 1948 de eerste atletiekmedaille behaald. Herma Bauma pakte goud met speerwerpen. Ellen Preis pakte haar derde medaille, in 1936 had ze al brons en nu weer. Toch knap, om voor en na de oorlog goed te scoren. In 1952 bleef het bij twee kanomedailles en in 1956 werd er zelfs maar 2x brons behaald, bij het kano'en en het roeien. Waar de Donau al niet goed voor lijkt. Hubert Hammerer doorbrak in 1960 de gouddroogte met schietgoud. Deed ie goed, maar in 1964 gebeurde dan wat er al een tijdje in zat. Ja, in de winter waren er thuisspelen, dus daar was de focus op. Maar ja, 0 zomermedailles is wel pijnlijk hoor. 3 vijfde plaatsen, dat was waar men het mee moest doen.
In 1968 was er dan in ieder geval 2x zilver en 2x brons. Speerwerpen was weer één van de medailleonderdelen, Eva Janko pakte brons. Zeilen was voor het eerst een medaille waard: zilver voor Hubert Raudaschl. In deze tijd was goud een zeldzaamheid: In Munchen was er zilver en 2 brons en in 1976 redde Rudolf Dollinger de eer met schietbrons. In 1980 lukte het eindelijk weer eens om goud te halen. Elisabeth Theurer was de beste dressuurruiter. Overigens boycotte Oostenrijk deze spelen in zijn geheel niet, toch opvallend. Ook judo was een sport waar Oostenrijk het al af en toe in geprobeerd had, maar steeds net tekort kwam. In 1984 was dat ten einde met goud voor Peter Seisenbacher. Judo is een sport waar je altijd wel wat Oostenrijkers ziet. Seisenbacher herhaalde zijn stunt in 1988. Een van slechts twéé Oostenrijkse geprolongeerde Olympische titels, tsja. Seisenbacher was een uitschieter, in Barcelona bleef het bij 2 zilver en in 1996 1 zilver met 2 brons. Ook in de moderne tijden zijn de zomerspelen simpelweg niet belangrijk. Dat leek even iets beter te worden toen de spelen in Sydney waren. Geen idee of ze dachten aan thuisvoordeel, maar dat leverde 2x zeilgoud op, Christoph Sieber deed het alleen en Hagara en Steinacher deden het samen. In 2004 werden er zowaar 7 medailles behaald: Markus Rogan was een goede zwemmer en pakte 2 zilver, Kate Allen won toch wel redelijk verrassend triatlongoud en Hagara/Steinacher prolongeerden het goud. Daarmee waren zij zo'n beetje de laatste favorieten die Oostenrijks goud behaalden. Ja, deze bewoording gebruik ik redelijk bewust.
In 2008 was men weer terug bij af, zonder goud en maar 3 medailles. Maar 2012, tsja, dat geeft de staat wel echt aan. Er werd geen enkele medaille behaald. Karth/Resch hadden bij het zeilen een 4e plaats na een goede prestatie in de medal race, dus men was nog wel dichtbij. Dinko Jukic werd 4e bij de 200 vlinderslag. Wel op meer dan een seconde achterstand. Maar ja, nul medailles voor een rijk westers land met 8 miljoen inwoners in de huidige staat van de zomerspelen, dat is toch wel next level slecht. Rolden er koppen? Nee niet echt. Zeilers Zajac/Frank haalden de enige medaille brons. Tsja.
Gelukkig voor Oostenrijk zijn er sporten waar ze met gedateerde troep werken. Zonder communicatie. Waarbij niemand weet wie er nu vooraan rijdt, wie achteraan, etc. Zo'n sport als wielrennen. Zo kan iemand die voor de centjes partiële differentiaalvergelijkingen oplost zo Olympisch goud winnen, voor een Van Vleuten die denkt dat ze eindelijk die Olympische titel binnen heeft. Gelukkig voor haar won ze de tijdrit. Kiesenhofer reed nog voorop en dat wisten ze even niet. Goud dus, grote verrassing enzo. Bepaald geen favoriet vooraf. Er werd wel 1x zilver en 5x brons gehaald verder, een vrij goede oogst. De toevoeging van sportklimmen en karate helpt, beide leverden brons op.
Gaat Oostenrijk weer goud pakken in 2024? Schubert, die in 2021 met het sportklimmen al brons pakte, lijkt mij een van de favorieten bij het sportklimmen. Al denk ik dat er zeker 2 in de basis beter dan hem zijn op boulder is hij wellicht wel de beste leadklimmer. Jessica Pilz lijkt mij na Garnbret ook de beste, maar ja, daar is het verschil met Garnbret immens. Er zijn verder wel wat Oostenrijkers die WK-goud hebben gepakt, maar dat waren volgens mij ook wel relatief verrassende titels. Ja, er zal wel weer een verrassing nodig zijn, al dan niet een iets minder grote verrassing dan in Tokio.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -38: Servië
Vandaag en morgen een tweeluik van landen die zich lekker hebben misdragen afgelopen jaren. Dit land deed al langer mee in de oostbloktijd, maar die statistieken tellen niet meer mee. Joegoslavië en Servië en Montenegro enzo. Sinds 2008 kennen we dit land als Servië. Vroeger schenen ze vooral de boeren te steunen, overigens.
Ja, heb ik jullie daar even gefopt. De eerste keer dat Servië meedeed was namelijk 1912. Er is maar 1 uitslag bekend van de 3 atleten die deelnamen: Milosevic werd 3e op de 100 meter. Ging niet door. Daarna was het wachten. 96 jaar wachten. Nooit zat er meer tijd tussen twee deelnames voor hetzelfde land. Uiteraard waren er in 2008 veel meer sporters: 92. Er was een voetbalteam dat een puntje scoorde met onder andere Dusan Tadic. Het waterpoloteam deed het beter, die pakten wel brons. Beide volleybalteams overleefden de kwartfinale niet. Nog twee andere medailles werden behaald en dat zijn toch allebei wel bekende namen. Tennisser Novak Djokovic, Novax Djocovid of wat mensen ook maar zeggen over hem, misschien impopulair maar wel een van de beste ooit. Hij pakte in de tijd voor zijn echte heerschappij al brons. Zilver was er voor het is wel genoeg - het is niet genoeg - Milorad Cavic. Ja, kwam een honderste tekort tegen Phelps omdat die laatste precies goed genoeg zijn extra slag maakte en eigenlijk perfect uitkwam. Dat was genoeg voor Phelps om voor zijn record van 8 goud te gaan, we weten het allemaal. In 2012 bleek waterpolo opnieuw dé sport te zijn, de heren pakten weer brons. Djokovic werd ditmaal 4e en teamsport handbal was ook geen succes. Wel schoten de Serven met scherp: zilver én brons op de schietbaan. Het eerste goud kwam van Milika Mandic
Taekwondo, dus, de sport waar dit soort exotenlanden moeten scoren he? In 2016 leverden de teamsporten een stuk meer. Het basketbal, daar kennen we het voormalig Joegoslavië ook van. De heren pakten zilver, dames pakten brons. Het damesvolleybal is ook een van de topteams inmiddels: zilver. Maar ja, er is baas boven baas. Herenwaterpolo was goed voor goud. Spanovic pakte bij het verspringen de eerste atletiekmedaille, brons, terwijl er nog een zilveren kanomedaille en een nieuwe taekwondomedaille was, weer zilver. Het tweede goud deze Spelen was voor Grieks-Romeins worstelaar Davor Stefanek. In 2020 stonden de teams iets minder op punt, net als Djokovic. Verloor de strijd om brons en besloot toen met zijn gemengddubbelpartner niet eens meer om brons te spelen. Schandalig was dat, echt een genante vertoning van die opperkneus. Het damesbasketbal werd ditmaal 4e, maar toch waren er 2 basketbalmedailles, namelijk met het 3x3 team bij de heren. De topfavoriet, maar in de halve finale gaven ze totaal niet thuis. Brons was alles wat restte. Het volleybalteam bij de dames pakte ook brons. Meer waterpolo leverde opnieuw goud. Nipte overwinning op de verrassende Grieken.
Daarmee waren de waterpoloers goed voor 2 goud. Geen idee of er iemand al sinds 2012 bij is, dat zou de meest succesvolle olympiër zijn. Even wikipedia bekijken leert dat Dusko Pijetlovic er zelfs alle vier keer bij was voor de Serviërs. Maar goed, 2 gouden medailles lukte niet alleen de waterpoloers. Milika Mandic pakte net als in 2012 taekwondogoud. Ging in 2016 nog helemaal mis, toen was het slechts de kwartfinale, maar nu weer goud. Karakteka Pretkova pakte het derde goud. Met 3 goud, 1 zilver en 5 brons was het weer iets succesvoller dan 2016.
Met de jonge Topic en ervaren Spanovic staan er twee sterke Servische atletiekdames. Ik zie ze allebei niet meteen een medaille winnen, maar ze kunnen er zo staan. Vuleta, zoals Spanovic tegenwoordig heet is wel nog steeds regerend wereldkampioen. Verder is het qua individuele deelname best karig. Het volleybalteam is ook niet meer zo sterk als het ooit was, al zou een medaille nog steeds kunnen. De 3x3-equipe zal ongetwijfeld revanche willen en het herenwaterpoloteam is áltijd gevaarlijk. Tussen deze 3 zal wel een gouden medaille zitten. Djokovic zou ook zomaar toch eindelijk eens goed kunnen zijn voor goud, en ene Micic is wereldkampioen worstelen. Wie weet kan er toch zomaar weer een gouden medaille extra uitrollen, iedere Spelen doen ze er voorlopig eentje bij.
Vandaag en morgen een tweeluik van landen die zich lekker hebben misdragen afgelopen jaren. Dit land deed al langer mee in de oostbloktijd, maar die statistieken tellen niet meer mee. Joegoslavië en Servië en Montenegro enzo. Sinds 2008 kennen we dit land als Servië. Vroeger schenen ze vooral de boeren te steunen, overigens.
Ja, heb ik jullie daar even gefopt. De eerste keer dat Servië meedeed was namelijk 1912. Er is maar 1 uitslag bekend van de 3 atleten die deelnamen: Milosevic werd 3e op de 100 meter. Ging niet door. Daarna was het wachten. 96 jaar wachten. Nooit zat er meer tijd tussen twee deelnames voor hetzelfde land. Uiteraard waren er in 2008 veel meer sporters: 92. Er was een voetbalteam dat een puntje scoorde met onder andere Dusan Tadic. Het waterpoloteam deed het beter, die pakten wel brons. Beide volleybalteams overleefden de kwartfinale niet. Nog twee andere medailles werden behaald en dat zijn toch allebei wel bekende namen. Tennisser Novak Djokovic, Novax Djocovid of wat mensen ook maar zeggen over hem, misschien impopulair maar wel een van de beste ooit. Hij pakte in de tijd voor zijn echte heerschappij al brons. Zilver was er voor het is wel genoeg - het is niet genoeg - Milorad Cavic. Ja, kwam een honderste tekort tegen Phelps omdat die laatste precies goed genoeg zijn extra slag maakte en eigenlijk perfect uitkwam. Dat was genoeg voor Phelps om voor zijn record van 8 goud te gaan, we weten het allemaal. In 2012 bleek waterpolo opnieuw dé sport te zijn, de heren pakten weer brons. Djokovic werd ditmaal 4e en teamsport handbal was ook geen succes. Wel schoten de Serven met scherp: zilver én brons op de schietbaan. Het eerste goud kwam van Milika Mandic
Taekwondo, dus, de sport waar dit soort exotenlanden moeten scoren he? In 2016 leverden de teamsporten een stuk meer. Het basketbal, daar kennen we het voormalig Joegoslavië ook van. De heren pakten zilver, dames pakten brons. Het damesvolleybal is ook een van de topteams inmiddels: zilver. Maar ja, er is baas boven baas. Herenwaterpolo was goed voor goud. Spanovic pakte bij het verspringen de eerste atletiekmedaille, brons, terwijl er nog een zilveren kanomedaille en een nieuwe taekwondomedaille was, weer zilver. Het tweede goud deze Spelen was voor Grieks-Romeins worstelaar Davor Stefanek. In 2020 stonden de teams iets minder op punt, net als Djokovic. Verloor de strijd om brons en besloot toen met zijn gemengddubbelpartner niet eens meer om brons te spelen. Schandalig was dat, echt een genante vertoning van die opperkneus. Het damesbasketbal werd ditmaal 4e, maar toch waren er 2 basketbalmedailles, namelijk met het 3x3 team bij de heren. De topfavoriet, maar in de halve finale gaven ze totaal niet thuis. Brons was alles wat restte. Het volleybalteam bij de dames pakte ook brons. Meer waterpolo leverde opnieuw goud. Nipte overwinning op de verrassende Grieken.
Daarmee waren de waterpoloers goed voor 2 goud. Geen idee of er iemand al sinds 2012 bij is, dat zou de meest succesvolle olympiër zijn. Even wikipedia bekijken leert dat Dusko Pijetlovic er zelfs alle vier keer bij was voor de Serviërs. Maar goed, 2 gouden medailles lukte niet alleen de waterpoloers. Milika Mandic pakte net als in 2012 taekwondogoud. Ging in 2016 nog helemaal mis, toen was het slechts de kwartfinale, maar nu weer goud. Karakteka Pretkova pakte het derde goud. Met 3 goud, 1 zilver en 5 brons was het weer iets succesvoller dan 2016.
Met de jonge Topic en ervaren Spanovic staan er twee sterke Servische atletiekdames. Ik zie ze allebei niet meteen een medaille winnen, maar ze kunnen er zo staan. Vuleta, zoals Spanovic tegenwoordig heet is wel nog steeds regerend wereldkampioen. Verder is het qua individuele deelname best karig. Het volleybalteam is ook niet meer zo sterk als het ooit was, al zou een medaille nog steeds kunnen. De 3x3-equipe zal ongetwijfeld revanche willen en het herenwaterpoloteam is áltijd gevaarlijk. Tussen deze 3 zal wel een gouden medaille zitten. Djokovic zou ook zomaar toch eindelijk eens goed kunnen zijn voor goud, en ene Micic is wereldkampioen worstelen. Wie weet kan er toch zomaar weer een gouden medaille extra uitrollen, iedere Spelen doen ze er voorlopig eentje bij.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -37: Albanië
Zonder meer het zwakste Olympisch land van Europa. Lang arm, lang onder een dictatuur die geen reet gaf om sportswashing en pillen poppen, ja, dan scoor je niet op de Spelen. De enige niet-dwergstaat die al voor de val van de muur bestond die nog nooit een Olympische medaille scoorde in Europa. Ja, hoe komt dat eigenlijk? Hier een plaatje van een ietwat dubieuze vlag, lekker rellen in de Balkan, classic.
Albanië deed pas in 1972 voor het eerst mee. Dat is eigenlijk best laat he, voor een buurman van Griekenland. Maar ja, de Grieks-Albanese relaties waren niet al te best sinds 1912, misschien dat dat niet meehielp. Goed in 1972 dus wel. Vier schutters, zij kwamen tot een 22e, 24e, 51e en 66e plek. Ymer Pampuri haalde gelijk een olympisch record in het gewichtheffen bij de Military Press, maar was op de andere twee onderdelen minder sterk. Hij werd slechts 9e. Opvallend ook, meestal was dit een stukje lastiger dan stoten, maar daar tilde hij minder.
Het was de enige keer onder het regime, ja, dan scoor je al vrij moeizaam. Albanië heeft toch andere omstandigheden dan Portugal, ik vind dat Portugal dan eigenlijk nog wel matiger is. 7 deelnemers waren er in 1992, waaronder opnieuw 3 gewichtheffers, toch wel de sport. Dekaj was de beste met een negende plaats. Verder waren er een zwemmer die 3 heats zwom maar alleen op de 50 vrij net de top 50 haalde, een heptatlete die de aanvangshoogte miste op hoog en twee schutters. Ja, Albanië is gewoon een exoot in schaapskleren. 1996 was niet beter: Een worstelaar die meteen 2x verloor en naar huis kon. Bij het schieten ging het beter.: Shehu werd 15e. Er was een wielrenner met een DNF en twee atleten die de kwalificatie niet doorkwamen. Dit keer moest Albanië het doen met 1 gewichtheffer: 14e. Ilirjan Suli is zijn naam. In 2000 werd hij vijfde, het beste resultaat voor Albanië op dat moment. Gewichtheffen is wel dé sport in het land, dat is duidelijk. Djana Mata werd 11e bij de 25 meter pistool, bij het atletiek werden de heats niet overleefd.
In 2004 was het wat minder: Familie Trasha haalde bij het gewichtheffen tweemaal de 13e. Atletiek- en zwemheats werden niet overleefd en in de worstelgroep was de gezonden worstelaar laatste. Romela Begaj, een damesgewichtheffer, werd 5e in het gewichtheffen, opnieuw 5e dus. Bij het worstelen werd een kwartfinale behaald door Guri in het Grieks-Romeins, maar daarna werd verloren en ook de herkansing werd verloren. Jammer. In 2012 was daar zowaar een judooverwinning voor Majlinda Kelmendi. Die naam kennen we: in 2013 werd ze wereldkampioene, maar dat deed ze onder de vlag van Kosovo. In 2016 sportte ze op de Spelen ook onder die vlag, en toen was er goud. Maar ja, dat is, helaas voor Albanië, geen Albanië. Helaas was er een vroege nederlaag in 2012, We moesten het doen met gewichtheffers, waar Briken Calja 6e werd. In 2016 was hij 1 van de 6 deelnemers en moest het doen met P5. Er waren 2 atleten, zwemmers en gewichtheffers. In Tokio kende Albanië de beste Spelen tot nu toe. Luiza Gega haalde de finale op de 3000m steeplechase, werd daar 13e. Matvei Petrov haalde bijna een finale op paard voltige: 10e in de kwalificatie is zeker niet slecht bij de eerste deelname. Één plekje te laag op de geschoonde lijst, erg jammer. Het belangrijkste bleef het gewichtheffen met Briken Calja. Hij wist weer een treetje hoger te komen: 4e. Wie weet als ooit blijkt dat een van de top 3 teveel rommel heeft gebruikt, dat Albanië dan alsnog een medaille pakt.
Helaas is gewichtheffen passé: Albanië heeft niemand gekwalificeerd en zal voor het eerst niet gaan gewichtheffen, aanwijsplekken voorbehouden. Luiza Gega lijkt mij geen medaillekans, ze wordt wel eens getipt maar het lijkt me eigenlijk volstrekt kansloos, zeker hoe matig ik haar op het EK zag rondlopen. Ik denk dat de medaillekans komt van Zelimkhan Abakarov. Een kooprus, een tsjetjeen, maar wel de wereldkampioen van 2022 en bronzen medaillewinnaar in 2023. Ik ken hem niet, maar hij heeft de schijn wel tegen. Doet aan worstelen. Maar goed, een eerste Albanese medaille zou toch wel leuk zijn. En dan niet voor Vincenzo, maar voor Albanië.
Zonder meer het zwakste Olympisch land van Europa. Lang arm, lang onder een dictatuur die geen reet gaf om sportswashing en pillen poppen, ja, dan scoor je niet op de Spelen. De enige niet-dwergstaat die al voor de val van de muur bestond die nog nooit een Olympische medaille scoorde in Europa. Ja, hoe komt dat eigenlijk? Hier een plaatje van een ietwat dubieuze vlag, lekker rellen in de Balkan, classic.
Albanië deed pas in 1972 voor het eerst mee. Dat is eigenlijk best laat he, voor een buurman van Griekenland. Maar ja, de Grieks-Albanese relaties waren niet al te best sinds 1912, misschien dat dat niet meehielp. Goed in 1972 dus wel. Vier schutters, zij kwamen tot een 22e, 24e, 51e en 66e plek. Ymer Pampuri haalde gelijk een olympisch record in het gewichtheffen bij de Military Press, maar was op de andere twee onderdelen minder sterk. Hij werd slechts 9e. Opvallend ook, meestal was dit een stukje lastiger dan stoten, maar daar tilde hij minder.
Het was de enige keer onder het regime, ja, dan scoor je al vrij moeizaam. Albanië heeft toch andere omstandigheden dan Portugal, ik vind dat Portugal dan eigenlijk nog wel matiger is. 7 deelnemers waren er in 1992, waaronder opnieuw 3 gewichtheffers, toch wel de sport. Dekaj was de beste met een negende plaats. Verder waren er een zwemmer die 3 heats zwom maar alleen op de 50 vrij net de top 50 haalde, een heptatlete die de aanvangshoogte miste op hoog en twee schutters. Ja, Albanië is gewoon een exoot in schaapskleren. 1996 was niet beter: Een worstelaar die meteen 2x verloor en naar huis kon. Bij het schieten ging het beter.: Shehu werd 15e. Er was een wielrenner met een DNF en twee atleten die de kwalificatie niet doorkwamen. Dit keer moest Albanië het doen met 1 gewichtheffer: 14e. Ilirjan Suli is zijn naam. In 2000 werd hij vijfde, het beste resultaat voor Albanië op dat moment. Gewichtheffen is wel dé sport in het land, dat is duidelijk. Djana Mata werd 11e bij de 25 meter pistool, bij het atletiek werden de heats niet overleefd.
In 2004 was het wat minder: Familie Trasha haalde bij het gewichtheffen tweemaal de 13e. Atletiek- en zwemheats werden niet overleefd en in de worstelgroep was de gezonden worstelaar laatste. Romela Begaj, een damesgewichtheffer, werd 5e in het gewichtheffen, opnieuw 5e dus. Bij het worstelen werd een kwartfinale behaald door Guri in het Grieks-Romeins, maar daarna werd verloren en ook de herkansing werd verloren. Jammer. In 2012 was daar zowaar een judooverwinning voor Majlinda Kelmendi. Die naam kennen we: in 2013 werd ze wereldkampioene, maar dat deed ze onder de vlag van Kosovo. In 2016 sportte ze op de Spelen ook onder die vlag, en toen was er goud. Maar ja, dat is, helaas voor Albanië, geen Albanië. Helaas was er een vroege nederlaag in 2012, We moesten het doen met gewichtheffers, waar Briken Calja 6e werd. In 2016 was hij 1 van de 6 deelnemers en moest het doen met P5. Er waren 2 atleten, zwemmers en gewichtheffers. In Tokio kende Albanië de beste Spelen tot nu toe. Luiza Gega haalde de finale op de 3000m steeplechase, werd daar 13e. Matvei Petrov haalde bijna een finale op paard voltige: 10e in de kwalificatie is zeker niet slecht bij de eerste deelname. Één plekje te laag op de geschoonde lijst, erg jammer. Het belangrijkste bleef het gewichtheffen met Briken Calja. Hij wist weer een treetje hoger te komen: 4e. Wie weet als ooit blijkt dat een van de top 3 teveel rommel heeft gebruikt, dat Albanië dan alsnog een medaille pakt.
Helaas is gewichtheffen passé: Albanië heeft niemand gekwalificeerd en zal voor het eerst niet gaan gewichtheffen, aanwijsplekken voorbehouden. Luiza Gega lijkt mij geen medaillekans, ze wordt wel eens getipt maar het lijkt me eigenlijk volstrekt kansloos, zeker hoe matig ik haar op het EK zag rondlopen. Ik denk dat de medaillekans komt van Zelimkhan Abakarov. Een kooprus, een tsjetjeen, maar wel de wereldkampioen van 2022 en bronzen medaillewinnaar in 2023. Ik ken hem niet, maar hij heeft de schijn wel tegen. Doet aan worstelen. Maar goed, een eerste Albanese medaille zou toch wel leuk zijn. En dan niet voor Vincenzo, maar voor Albanië.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -36: Bulgarije
We gaan naar de laatste der levende oostblokmastodonten: Bulgarije. Van het viertal meelifters op de successen van de USSR en de DDR duurde het bij Bulgarije het langst. Wat weet ik verder van Bulgarije? Niet zoveel. Ja, het was een tijdlang bezet door de Ottomanen, en dat is het wel. Qua bekende Bulgaren kom ik ook niet verder dan voetballer Stoichkov. Laten we maar een keer een vlag doen van het oude Bulgaarse rijk.
De eerste editie deed Bulgarije mee, met turner Champaud als enige deelnemer. De plaatsen die hij behaalde zijn niet bekend, maar hij haalde niet de top 3. Daarna duurde het tot het interbellum voor een nieue deelname. Waar sommige Europese landen in die tijd al elke keer 50 atleten stuurden, gold dat niet voor Bulgarije. In 1924 werd een voetbalteam gestuurd, maar dat verloor van de Ierse vrijstaat. Ook bij andere sporten kwamen er geen topresultaten. Atletiek, wielrennen en paardrijden. Vier jaar later bleef het bij een paar atleten en schermers, om pas in 1936 terug te komen voor de eerste top 10-klassering: 10e in military (eventing) bij het paardrijden. Na afwezigheid in 1948 moest Bulgarije laten zien dat het in de nieuwe tijd tot nieuwe hoogten kon komen.
Het begon moeizaam, maar goed, er was wel een medaille. Teamsporten basketbal en voetbal waren sporten waar Bulgarije het in probeerde, en bij basketbal werd de groepsfase overleefd. Voetbal was minder succesvol: Bulgarije kwam in de eerste wedstrijd weliswaar in de verlenging op voorsprong, maar verloor daarna alsnog van de Sovjets. Maar individueel was er ook succes. Brons voor bokser Boris Nikolov. In 1956 lukte het bij het basketbal weer tot aan de kwartfinales, bij het voetbal was er hetzelfde scenario als vier jaar geleden tegen de Sovjets. Ditmaal was dat in de halve finales, dus was er een kans op brons en die werd gepakt: 3-0 tegen India of all places. Wist niet dat ze daar konden voetballen. Verder was dit het begin van Bulgarije worstelland. Goud voor Stanchev en 3x zilver. Zou de melkkoe worden voor het land. In 1960 was Dobrev, vier jaar daarvoor goed voor zilver, de gouden man. Verder 3 zilver en 3 brons. De enige niet-worstelmedaille was brons aan de ringen. Tokio leverde al 10 medailles op. 8x worstelen zorgde voor 3 goud, 4 zilver en brons. Er was ook schietzilver en brons bij het boksen. In 1968 bleef het bij 2 goud, 3 zilver en 1 brons uit het worstelen. Het voetbalteam kwam tot de finale, maar verloor 4-1 van de Hongaren en er was dubbel boksbrons. Boyan Radev was een belangrijke naam. Hij won in 1964 al goud, en nu weer. De eerste titelprolongatie. Hier zien we hem iets later.
Hierna volgden de topjaren. Bulgarije had een tweede sport gevonden, gewichtheffen. Leverde 3 goud, er was ook nog 2x worstelgoud en boksgoud. Zowaar dus een keer wat anders dan worstelen. Met ook 10 zilver en 5 brons waren het succesvolle spelen, goed voor een 9e plaats op de Spiegel. In 1976 was er opnieuw 6 goud, met bijvoorbeeld ook kogelstoten en 2x roeien. Het pure worsteltijdperk was voorbij. In 1980 was het helemaal feest. Misschien dacht men dat Polen, Tsjechoslowakije of Hongarije 3e kon worden op de medaillespiegel, maar nee, het was aan Bulgarije om de derde beste te zijn van het oostblok. 8 goud, 16 zilver, 17 brons. Bizar hoe hard dat is gegaan, nog in 1952 pakte Bulgarije het eerste brons, 15 jaar later was het 10 medailles en nu al 40. Het meeste kwam wel weer van gewichtheffen en worstelen, Ook de teamsporten boden wat relaas: Basketbal en volleybal leverden medailles op. Die laatste zelfs 2 keer.
De beste Spelen in aantal gouden medailles waren in Seoul, 10 goud, met daarbij bijvoorbeeld goud bij de 100 schoolslag voor dames en het kanovaren. Van een one-trick-pony had Bulgarije zich wel echt opgewerkt naar topland. Maar het is ook het oostblokland dat misschien wel het hardst is teruggezakt. Bukhalov redde met dubbel goud de Spelen van 1992, die verder alleen opgeleukt werden met gewichthefgoud. Het totaal aantal medailles was ook minder, maar zat nog wel rond de 15. Gold ook voor 1996, toen Kostadinova, al 10 jaar wereldrecordhouder op hoogspringen, eindelijk haar gouden medaille mocht ophalen. Ook toen bleef het bij 3 goud. In 2000 was er nog 1 laatste stuiptrekking met 5 gouden medailles. Mariya Grozdeva had al brons van 10m luchtpistool in 1992 en 1996, maar deze keer was het goud op de 25m pistool. Er was 2x schietgoud zowaar. Na 2004 braken de magere jaren aan. Toen was er het laatste gewichthefgoud, en Grozdeva pakte opnieuw goud én brons. De meest succesvolle Bulgaarse in aantal medailles.
Daarna hield het echt niet meer over. In 2008 was er goud voor Neykova bij de skiff, en verder 4 worstelmedailles. Maar de droogte begon pas echt in Londen. De oostblokdope was écht op en er waren in Londen én Rio maar 3 medailles. Allebei ook zonder goud. Treurig, pijnlijk enzo. Ritmische gymnastiek is de laatste jaren een goede sport, en ja, Rusland was het even kwijt in 2021. De Bulgaren pakten in Tokio daar eindelijk weer eens goud. Het was de derde gouden medaille, niet slecht. Er was ook al karategoud en boksgoud. Maar ja, de tijden dat Bulgarije echt meedeed bij het atletiek en gewichtheffen lijkt ver achter ons. 2x brons in het worstelen ook maar. Kostadinova was nu de naam van een schutter die in de laatste beurt nog even goud weggaf. Ja, jammer.
Buiten het ritmische gymnastiek kan ik niets noemenswaardigs voor Bulgarije noemen en een medaille daar is ook geen zekerheid meer. Het zou zo eens kunnen dat Bulgarije het allemaal niet ziet vallen en dat ze met nul medailles naar huis gaan. Pijnlijk voor de gewezen oostblokgrootmacht.
We gaan naar de laatste der levende oostblokmastodonten: Bulgarije. Van het viertal meelifters op de successen van de USSR en de DDR duurde het bij Bulgarije het langst. Wat weet ik verder van Bulgarije? Niet zoveel. Ja, het was een tijdlang bezet door de Ottomanen, en dat is het wel. Qua bekende Bulgaren kom ik ook niet verder dan voetballer Stoichkov. Laten we maar een keer een vlag doen van het oude Bulgaarse rijk.
De eerste editie deed Bulgarije mee, met turner Champaud als enige deelnemer. De plaatsen die hij behaalde zijn niet bekend, maar hij haalde niet de top 3. Daarna duurde het tot het interbellum voor een nieue deelname. Waar sommige Europese landen in die tijd al elke keer 50 atleten stuurden, gold dat niet voor Bulgarije. In 1924 werd een voetbalteam gestuurd, maar dat verloor van de Ierse vrijstaat. Ook bij andere sporten kwamen er geen topresultaten. Atletiek, wielrennen en paardrijden. Vier jaar later bleef het bij een paar atleten en schermers, om pas in 1936 terug te komen voor de eerste top 10-klassering: 10e in military (eventing) bij het paardrijden. Na afwezigheid in 1948 moest Bulgarije laten zien dat het in de nieuwe tijd tot nieuwe hoogten kon komen.
Het begon moeizaam, maar goed, er was wel een medaille. Teamsporten basketbal en voetbal waren sporten waar Bulgarije het in probeerde, en bij basketbal werd de groepsfase overleefd. Voetbal was minder succesvol: Bulgarije kwam in de eerste wedstrijd weliswaar in de verlenging op voorsprong, maar verloor daarna alsnog van de Sovjets. Maar individueel was er ook succes. Brons voor bokser Boris Nikolov. In 1956 lukte het bij het basketbal weer tot aan de kwartfinales, bij het voetbal was er hetzelfde scenario als vier jaar geleden tegen de Sovjets. Ditmaal was dat in de halve finales, dus was er een kans op brons en die werd gepakt: 3-0 tegen India of all places. Wist niet dat ze daar konden voetballen. Verder was dit het begin van Bulgarije worstelland. Goud voor Stanchev en 3x zilver. Zou de melkkoe worden voor het land. In 1960 was Dobrev, vier jaar daarvoor goed voor zilver, de gouden man. Verder 3 zilver en 3 brons. De enige niet-worstelmedaille was brons aan de ringen. Tokio leverde al 10 medailles op. 8x worstelen zorgde voor 3 goud, 4 zilver en brons. Er was ook schietzilver en brons bij het boksen. In 1968 bleef het bij 2 goud, 3 zilver en 1 brons uit het worstelen. Het voetbalteam kwam tot de finale, maar verloor 4-1 van de Hongaren en er was dubbel boksbrons. Boyan Radev was een belangrijke naam. Hij won in 1964 al goud, en nu weer. De eerste titelprolongatie. Hier zien we hem iets later.
Hierna volgden de topjaren. Bulgarije had een tweede sport gevonden, gewichtheffen. Leverde 3 goud, er was ook nog 2x worstelgoud en boksgoud. Zowaar dus een keer wat anders dan worstelen. Met ook 10 zilver en 5 brons waren het succesvolle spelen, goed voor een 9e plaats op de Spiegel. In 1976 was er opnieuw 6 goud, met bijvoorbeeld ook kogelstoten en 2x roeien. Het pure worsteltijdperk was voorbij. In 1980 was het helemaal feest. Misschien dacht men dat Polen, Tsjechoslowakije of Hongarije 3e kon worden op de medaillespiegel, maar nee, het was aan Bulgarije om de derde beste te zijn van het oostblok. 8 goud, 16 zilver, 17 brons. Bizar hoe hard dat is gegaan, nog in 1952 pakte Bulgarije het eerste brons, 15 jaar later was het 10 medailles en nu al 40. Het meeste kwam wel weer van gewichtheffen en worstelen, Ook de teamsporten boden wat relaas: Basketbal en volleybal leverden medailles op. Die laatste zelfs 2 keer.
De beste Spelen in aantal gouden medailles waren in Seoul, 10 goud, met daarbij bijvoorbeeld goud bij de 100 schoolslag voor dames en het kanovaren. Van een one-trick-pony had Bulgarije zich wel echt opgewerkt naar topland. Maar het is ook het oostblokland dat misschien wel het hardst is teruggezakt. Bukhalov redde met dubbel goud de Spelen van 1992, die verder alleen opgeleukt werden met gewichthefgoud. Het totaal aantal medailles was ook minder, maar zat nog wel rond de 15. Gold ook voor 1996, toen Kostadinova, al 10 jaar wereldrecordhouder op hoogspringen, eindelijk haar gouden medaille mocht ophalen. Ook toen bleef het bij 3 goud. In 2000 was er nog 1 laatste stuiptrekking met 5 gouden medailles. Mariya Grozdeva had al brons van 10m luchtpistool in 1992 en 1996, maar deze keer was het goud op de 25m pistool. Er was 2x schietgoud zowaar. Na 2004 braken de magere jaren aan. Toen was er het laatste gewichthefgoud, en Grozdeva pakte opnieuw goud én brons. De meest succesvolle Bulgaarse in aantal medailles.
Daarna hield het echt niet meer over. In 2008 was er goud voor Neykova bij de skiff, en verder 4 worstelmedailles. Maar de droogte begon pas echt in Londen. De oostblokdope was écht op en er waren in Londen én Rio maar 3 medailles. Allebei ook zonder goud. Treurig, pijnlijk enzo. Ritmische gymnastiek is de laatste jaren een goede sport, en ja, Rusland was het even kwijt in 2021. De Bulgaren pakten in Tokio daar eindelijk weer eens goud. Het was de derde gouden medaille, niet slecht. Er was ook al karategoud en boksgoud. Maar ja, de tijden dat Bulgarije echt meedeed bij het atletiek en gewichtheffen lijkt ver achter ons. 2x brons in het worstelen ook maar. Kostadinova was nu de naam van een schutter die in de laatste beurt nog even goud weggaf. Ja, jammer.
Buiten het ritmische gymnastiek kan ik niets noemenswaardigs voor Bulgarije noemen en een medaille daar is ook geen zekerheid meer. Het zou zo eens kunnen dat Bulgarije het allemaal niet ziet vallen en dat ze met nul medailles naar huis gaan. Pijnlijk voor de gewezen oostblokgrootmacht.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -35: Georgië
Ja, we gaan voor de laatste keer naast Oost-Europa. Had nog zo pak 'm beet drie keer gekund, maar de 3 M's hebben pech. Nouja, niet helemaal meer, tegenwoordig is het Noord-Macedonië. Dat land pakte vier jaar geleden eindelijk een medaille, en daar moet u het mee doen. Montenegro deed dat alleen met het dameshandbal in 2012. Moldavië scoort beter dan die twee, maar ook dat land zit zonder goud. Ja, en er zijn nog wat Oost-Europese landen die nooit meededen. Hier moet U het mee doen, vandaag Georgië zoals gezegd. Niet te verwarren met die Amerikaanse staat.
Georgië deed voor het eerst mee na de welbekende Sovjetsplit. Overigens lijkt het land politiek een flinke ruk naar de Russen te maken, terwijl veel inwoners het daar niet mee eens zijn. Tsja. Laten we de politiek achter ons, op naar de sport. Ook daar is de Russische invloed merkbaar. De eerste medailles waren voor judoka Lipareliani en Worstelaar Kurtanidze. Judo is een populaire sport daar, twee anderen verloren pas in de laatste herkansing voorafgaand aan de bronzen finale en ook twee boksers haalden een kwartfinale. In 2000 werd er een extra sport bij gekletst in gewichtheffen, waar Asanidze brons pakte. Bokser Chanturia pakte bovendien brons, terwijl ook 1 judoka en 3 worstelaars brons pakten. Ja, Georgië is goed in vechtsporten en daar haal je relatief 2x zo makkelijk brons, maar 8 brons en niets anders is toch wel knap. Vier jaar later waren het nog steeds die sporten die medailles opleverden, naast gewichtheffer Asanidze die weer een medaille pakte. Ditmaal was het goud. Er was zilver bij worstelen en judo deze keer, maar geen brons. Voordat Asanidze goud had, had Zurab Zviadauri al goud gepakt. Ook een judoka. Tegenwoordig moeten ze een balkje voor zijn ogen duwen hij schijnt 3 mensen vermoord te hebben. Ziet er ook uit als een engnek, brrr.
Vanaf hier was Georgië los. Nino Salukvadze pakte brons bij het schieten in 2008. Dit was interessant omdat zij al bij het schieten goud had gepakt. Dat was nog in 1988, bijzonder. Het was in 2008 overigens niet zo gezellig, Zuid-Ossetië en Abchazië hadden ruzie met de rest van Georgië en daarbij had Rusland wat geholpen. Mocht niet baten voor het aantal medailles, met 7 was dat hoger dan ooit. Het meest succesvol was ditmaal worstelen met 2 goud, 1 zilver en 1 brons. Ook was er weer judogoud voor Tsirekidze. Ook had Georgië het kopen van atleten inmiddels ontdekt, Renato Gomes en Jorge Tercero mochten gaan Beachvolleyen voor het land. Werden 4e, nadat ze onder andere Nummerdor/Schuil uitschakelden in de kwartfinale. Wel verloren ze 2x van het Braziliaanse duo, onder andere in de bronzen finale. Het waren verder geen bijzonder grote delegaties van Georgië. 35 man, dat is niet heel veel. Des te knapper om ook in 2012 6 medailles te pakken. Ze deden een Bulgarije, 5 van de 6 medailles werden bij elkaar geworsteld. Maar Shavdatuashvili was als judoka de enige die goud pakte.
De afgelopen 2 Spelen waren heel vergelijkbaar. Nino Salukvadze was er weer bij en deed al voor de 8e keer mee aan de Spelen in Rio, pas de tweede vrouw die dit haalde. In herensportland Georgië toch opvallend. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de judokas dan zijn het bijna allemaal heren, bij de dames deed alleen Esther Stam mee. Tsja. Wel was het Judo goed voor 2 medailles, maar dit keer geen goud. Dat werd gepakt bij de lichtgewicht worstelaars en de zwaargewichten bij het gewichtheffen, waar ook brons werd gepakt. Opnieuw waren gewichtheffen, worstelen en judo de 3 sporten. Het blijft wel opvallend dat Judo er zoveel beter op staat dan in de meeste andere Sovjetrepublieken. In 2020 was judo zowaar de meest gelauwerde sport, met Lasha Bekauri met goud en een andere Lasha die zilver pakte. Sowieso, 3 zilver in totaal. Het worstelen bleef achter met 2 zilver. Lasha Talakhadze pakte net als in 2016 goud bij de zwaargewichten van het gewichtheffen en is de eerste Georgiër met 2 Olympische titels voor zijn land. Heeft wel ooit doping gebruikt, daarna kwam hij in 2015 terug en won hij eigenlijk vrijwel alles. Als hij fit is en zijn aanvangsgewicht tilt, lijkt een derde goud dit jaar ook gewoon mogelijk.
Buiten Gewichtheffen volg ik Georgië niet heel goed, maar Salukvadze is er gewoon weer bij. Die gaat gewoon voor haar 10e Spelen, dat is wel echt bizar. Inmiddels is ze 55, zal geen 10x extra worden dus. Ik ga nog wel het sabelschermen noemen: Sandro Bazadze is een serieuze kanshebber voor een medaille. Nouja, als hij niet te vroeg Szilagyi tegenkomt, dan ben je op de Spelen natuurlijk gezien. Verder lijkt judo wel de nationale sport, naast Japan zo'n beetje het meest prominente judoland bij de heren. Dat kan goed voor een vijftal medailles zorgen.
Ja, we gaan voor de laatste keer naast Oost-Europa. Had nog zo pak 'm beet drie keer gekund, maar de 3 M's hebben pech. Nouja, niet helemaal meer, tegenwoordig is het Noord-Macedonië. Dat land pakte vier jaar geleden eindelijk een medaille, en daar moet u het mee doen. Montenegro deed dat alleen met het dameshandbal in 2012. Moldavië scoort beter dan die twee, maar ook dat land zit zonder goud. Ja, en er zijn nog wat Oost-Europese landen die nooit meededen. Hier moet U het mee doen, vandaag Georgië zoals gezegd. Niet te verwarren met die Amerikaanse staat.
Georgië deed voor het eerst mee na de welbekende Sovjetsplit. Overigens lijkt het land politiek een flinke ruk naar de Russen te maken, terwijl veel inwoners het daar niet mee eens zijn. Tsja. Laten we de politiek achter ons, op naar de sport. Ook daar is de Russische invloed merkbaar. De eerste medailles waren voor judoka Lipareliani en Worstelaar Kurtanidze. Judo is een populaire sport daar, twee anderen verloren pas in de laatste herkansing voorafgaand aan de bronzen finale en ook twee boksers haalden een kwartfinale. In 2000 werd er een extra sport bij gekletst in gewichtheffen, waar Asanidze brons pakte. Bokser Chanturia pakte bovendien brons, terwijl ook 1 judoka en 3 worstelaars brons pakten. Ja, Georgië is goed in vechtsporten en daar haal je relatief 2x zo makkelijk brons, maar 8 brons en niets anders is toch wel knap. Vier jaar later waren het nog steeds die sporten die medailles opleverden, naast gewichtheffer Asanidze die weer een medaille pakte. Ditmaal was het goud. Er was zilver bij worstelen en judo deze keer, maar geen brons. Voordat Asanidze goud had, had Zurab Zviadauri al goud gepakt. Ook een judoka. Tegenwoordig moeten ze een balkje voor zijn ogen duwen hij schijnt 3 mensen vermoord te hebben. Ziet er ook uit als een engnek, brrr.
Vanaf hier was Georgië los. Nino Salukvadze pakte brons bij het schieten in 2008. Dit was interessant omdat zij al bij het schieten goud had gepakt. Dat was nog in 1988, bijzonder. Het was in 2008 overigens niet zo gezellig, Zuid-Ossetië en Abchazië hadden ruzie met de rest van Georgië en daarbij had Rusland wat geholpen. Mocht niet baten voor het aantal medailles, met 7 was dat hoger dan ooit. Het meest succesvol was ditmaal worstelen met 2 goud, 1 zilver en 1 brons. Ook was er weer judogoud voor Tsirekidze. Ook had Georgië het kopen van atleten inmiddels ontdekt, Renato Gomes en Jorge Tercero mochten gaan Beachvolleyen voor het land. Werden 4e, nadat ze onder andere Nummerdor/Schuil uitschakelden in de kwartfinale. Wel verloren ze 2x van het Braziliaanse duo, onder andere in de bronzen finale. Het waren verder geen bijzonder grote delegaties van Georgië. 35 man, dat is niet heel veel. Des te knapper om ook in 2012 6 medailles te pakken. Ze deden een Bulgarije, 5 van de 6 medailles werden bij elkaar geworsteld. Maar Shavdatuashvili was als judoka de enige die goud pakte.
De afgelopen 2 Spelen waren heel vergelijkbaar. Nino Salukvadze was er weer bij en deed al voor de 8e keer mee aan de Spelen in Rio, pas de tweede vrouw die dit haalde. In herensportland Georgië toch opvallend. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de judokas dan zijn het bijna allemaal heren, bij de dames deed alleen Esther Stam mee. Tsja. Wel was het Judo goed voor 2 medailles, maar dit keer geen goud. Dat werd gepakt bij de lichtgewicht worstelaars en de zwaargewichten bij het gewichtheffen, waar ook brons werd gepakt. Opnieuw waren gewichtheffen, worstelen en judo de 3 sporten. Het blijft wel opvallend dat Judo er zoveel beter op staat dan in de meeste andere Sovjetrepublieken. In 2020 was judo zowaar de meest gelauwerde sport, met Lasha Bekauri met goud en een andere Lasha die zilver pakte. Sowieso, 3 zilver in totaal. Het worstelen bleef achter met 2 zilver. Lasha Talakhadze pakte net als in 2016 goud bij de zwaargewichten van het gewichtheffen en is de eerste Georgiër met 2 Olympische titels voor zijn land. Heeft wel ooit doping gebruikt, daarna kwam hij in 2015 terug en won hij eigenlijk vrijwel alles. Als hij fit is en zijn aanvangsgewicht tilt, lijkt een derde goud dit jaar ook gewoon mogelijk.
Buiten Gewichtheffen volg ik Georgië niet heel goed, maar Salukvadze is er gewoon weer bij. Die gaat gewoon voor haar 10e Spelen, dat is wel echt bizar. Inmiddels is ze 55, zal geen 10x extra worden dus. Ik ga nog wel het sabelschermen noemen: Sandro Bazadze is een serieuze kanshebber voor een medaille. Nouja, als hij niet te vroeg Szilagyi tegenkomt, dan ben je op de Spelen natuurlijk gezien. Verder lijkt judo wel de nationale sport, naast Japan zo'n beetje het meest prominente judoland bij de heren. Dat kan goed voor een vijftal medailles zorgen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -34: Namibië
Namibië. Geen groot Olympisch land, maar wel dodelijk efficient. Zowaar een keer gekoloniseerd door Duitsland in plaats van een land als de UK. Ook nog een beetje onder het regime van Zuid-Afrika gezeten, maar zoals de meeste deelnemers inmiddels een vrij land. Windhoek is wel een mooie naam voor de hoofdstad.
Pas in 1992 deed Namibië voor het eerst mee. Zes man. Een bokser. Was meteen klaar. Twee zwemmers. Was ook snel klaar. En ja, twee marathonlopers. Haalden de finish niet. En dan heb je nog Frankie Fredericks. Sprinter van beroep. Hij was de snelste. In de heats. In de kwartfinale. In de halve finale. Bij zowel de 100 als de 200 meter. Maar ja, niet in de finale. Daar was ene Mike Marsh en ene Linford Christie. Maar ja, Fredericks werd wel 2x 2e. Voor een eerste deelname niet slecht. Er waren in 1996 8 deelnemers, met ook een schutter erbij. Die werd 8e in de finale, niet slecht. Verder moest het opnieuw niet komen van 6 andere deelnemers, maar wel van Frankie Fredericks. Hij pakte weer 2 zilver, 2x verloren van een WR. Kan gebeuren. Daarmee wel een legende in Namibië.
In 2000 had Fredericks een blessure, dus het moest van andere namen komen. Mannie Heymans deed dat het beste, een 26e plaats ij het mountainbiken. Verder werd weer eens meteen verloren bij het boksen, en Sack deed het dit jaar een stuk minder bij het schieten dan in 1996: 34e en 32e. Zwemmen en atletiek leverde nu ook geen heats op waar kwalificatie werd afgedwongen. Wel was er een 48e plaats op de Marathon. Het waren zwakke spelen, maar in 2004 liep het beter. Allereerst was Frankie Fredericks terug. Niet meer zo goed als voorheen: Op de 100 meter was de kwartfinale zijn eindstation, maar op de 200 meter was hij gewoon weer goed. Net niet goed genoeg voor een medaille: 4e ditmaal. Bij het boksen was het ook best prima voor Jernia en Ambunda. Potje gewonnen, maar de kwartfinale niet overleefd en dus geen medaille. In 2008 brak dan toch definitief het post-Fredericks-tijdperk aan. Ja, en dan bleek het toch weer niet zoveel te zijn. Geen zwemmers en geen boksen op niveau, wel een wielrenner die net buiten de top 20 in de wegrit reed. Niet slecht van Eric Hoffman. Heymans was er voor de 3e keer bij bij het mountainbiken, maar meer dan 45e zat er niet in.
In 2012 ging het wel weer wat beter. 9 man in 5 sporten, maar atletiek is toch wel weer dé sport. Alleen maar dames deze keer. Tjipekapora Herunga overleefde de eerste ronde op de 400 meter, maar dat was het dan. Helalia Johannes werd 12e op de marathon, kan slechter. Bij het worstelen werd een herkansing gehaald, maar dat was het dan wel. In 2016 deden bij het atletiek alleen nog maar Marathonlopers mee: Namibië sprintland geldt toch niet echt. De 4 wielrenners, de schutter en de bokser konden ook niet imponeren. Nee, Namibië moet het weer hebben van een wonder. In Tokio was Namibië sprintland weer terug op de 200 meter, voor de dames ditmaal. Beatrice Masilingi en Christine Mboma waren beide finalisten, maar maar eentje kan de beste zijn. Masilingi werd 6e, maar Mboma pakte zilver. Jawel, alweer zilver. Namibië houdt van Piet Hein, denk ik. Overigens was er wel een hoop gedoe met die twee rondom testosteronwaarde, geboorteplaats, etc. Typisch. Ze mochten ook niet meedoen bij de 400 meter, maar wel bij de 200 meter en zie wat het oplevert. Een hoop gedoe. Maar ja, ook zilver voor een dergelijk land.
Nu zijn ze er niet bij. Ik heb niet veel kansloze landen besproken, maar it takes one to know one. Namibië heeft 4 gekwalificeerde atleten: Een marathonloper die in Tokio 11e werd en waarschijnlijk de vrouw die een eventueel Olympisch diploma veilig moet stellen, maar top 15 zou al heel mooi zijn. Helalia Johannes is zijn naam. Verder zijn er 2 mountainbiketickets vergaard. Zal geen topresultaten opleveren. Er is ook een openwaterzwemmer, Philip Seidler. Misschien wordt hij wel de mongool die de eerst 5 km 100 meter voor ligt en zo de wedstrijd maakt. Dat is het beste scenario denk ik zo.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 22-06-2024 22:52:53 ]
Namibië. Geen groot Olympisch land, maar wel dodelijk efficient. Zowaar een keer gekoloniseerd door Duitsland in plaats van een land als de UK. Ook nog een beetje onder het regime van Zuid-Afrika gezeten, maar zoals de meeste deelnemers inmiddels een vrij land. Windhoek is wel een mooie naam voor de hoofdstad.
Pas in 1992 deed Namibië voor het eerst mee. Zes man. Een bokser. Was meteen klaar. Twee zwemmers. Was ook snel klaar. En ja, twee marathonlopers. Haalden de finish niet. En dan heb je nog Frankie Fredericks. Sprinter van beroep. Hij was de snelste. In de heats. In de kwartfinale. In de halve finale. Bij zowel de 100 als de 200 meter. Maar ja, niet in de finale. Daar was ene Mike Marsh en ene Linford Christie. Maar ja, Fredericks werd wel 2x 2e. Voor een eerste deelname niet slecht. Er waren in 1996 8 deelnemers, met ook een schutter erbij. Die werd 8e in de finale, niet slecht. Verder moest het opnieuw niet komen van 6 andere deelnemers, maar wel van Frankie Fredericks. Hij pakte weer 2 zilver, 2x verloren van een WR. Kan gebeuren. Daarmee wel een legende in Namibië.
In 2000 had Fredericks een blessure, dus het moest van andere namen komen. Mannie Heymans deed dat het beste, een 26e plaats ij het mountainbiken. Verder werd weer eens meteen verloren bij het boksen, en Sack deed het dit jaar een stuk minder bij het schieten dan in 1996: 34e en 32e. Zwemmen en atletiek leverde nu ook geen heats op waar kwalificatie werd afgedwongen. Wel was er een 48e plaats op de Marathon. Het waren zwakke spelen, maar in 2004 liep het beter. Allereerst was Frankie Fredericks terug. Niet meer zo goed als voorheen: Op de 100 meter was de kwartfinale zijn eindstation, maar op de 200 meter was hij gewoon weer goed. Net niet goed genoeg voor een medaille: 4e ditmaal. Bij het boksen was het ook best prima voor Jernia en Ambunda. Potje gewonnen, maar de kwartfinale niet overleefd en dus geen medaille. In 2008 brak dan toch definitief het post-Fredericks-tijdperk aan. Ja, en dan bleek het toch weer niet zoveel te zijn. Geen zwemmers en geen boksen op niveau, wel een wielrenner die net buiten de top 20 in de wegrit reed. Niet slecht van Eric Hoffman. Heymans was er voor de 3e keer bij bij het mountainbiken, maar meer dan 45e zat er niet in.
In 2012 ging het wel weer wat beter. 9 man in 5 sporten, maar atletiek is toch wel weer dé sport. Alleen maar dames deze keer. Tjipekapora Herunga overleefde de eerste ronde op de 400 meter, maar dat was het dan. Helalia Johannes werd 12e op de marathon, kan slechter. Bij het worstelen werd een herkansing gehaald, maar dat was het dan wel. In 2016 deden bij het atletiek alleen nog maar Marathonlopers mee: Namibië sprintland geldt toch niet echt. De 4 wielrenners, de schutter en de bokser konden ook niet imponeren. Nee, Namibië moet het weer hebben van een wonder. In Tokio was Namibië sprintland weer terug op de 200 meter, voor de dames ditmaal. Beatrice Masilingi en Christine Mboma waren beide finalisten, maar maar eentje kan de beste zijn. Masilingi werd 6e, maar Mboma pakte zilver. Jawel, alweer zilver. Namibië houdt van Piet Hein, denk ik. Overigens was er wel een hoop gedoe met die twee rondom testosteronwaarde, geboorteplaats, etc. Typisch. Ze mochten ook niet meedoen bij de 400 meter, maar wel bij de 200 meter en zie wat het oplevert. Een hoop gedoe. Maar ja, ook zilver voor een dergelijk land.
Nu zijn ze er niet bij. Ik heb niet veel kansloze landen besproken, maar it takes one to know one. Namibië heeft 4 gekwalificeerde atleten: Een marathonloper die in Tokio 11e werd en waarschijnlijk de vrouw die een eventueel Olympisch diploma veilig moet stellen, maar top 15 zou al heel mooi zijn. Helalia Johannes is zijn naam. Verder zijn er 2 mountainbiketickets vergaard. Zal geen topresultaten opleveren. Er is ook een openwaterzwemmer, Philip Seidler. Misschien wordt hij wel de mongool die de eerst 5 km 100 meter voor ligt en zo de wedstrijd maakt. Dat is het beste scenario denk ik zo.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 22-06-2024 22:52:53 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Helalia Johannes is een vrouw
Wel een goede, voor mijn gevoel altijd wel zichtbaar op de grote kampioenschappen, rete-ervaren en in Doha zelfs brons
Wel een goede, voor mijn gevoel altijd wel zichtbaar op de grote kampioenschappen, rete-ervaren en in Doha zelfs brons
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dit wist ik, maar daar ging iets misquote:
Helalia Johannes is een vrouw
Wel een goede, voor mijn gevoel altijd wel zichtbaar op de grote kampioenschappen, rete-ervaren en in Doha zelfs brons
(Ligt aan de achternaam gok ik)
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Mja, het is wel een waterkansje op een uithaal. Ik bedoel, Abdi & Abdi zag ook niemand aankomen in Tokio.quote:
Helalia Johannes is een vrouw
Wel een goede, voor mijn gevoel altijd wel zichtbaar op de grote kampioenschappen, rete-ervaren en in Doha zelfs brons
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Vandaag gaan we voor 2 stuks, ik loop achter.
Dag -33: Marokko
We blijven in Afrika, de komende dagen gaan we Noord-Afrika eens beter bekijken. Vandaag gaan we naar Marokko van de 3 landen die langs gaan komen diegene die we het beste kennen. Er wonen relatief veel mensen met Marokkaanse roots in Nederland en op TV zie je ze ook geregeld. Ook van de landen in Afrika een van de rijkere landen, en met relatief goede banden met 'het westen'. Alle recepten voor een prima Olympische score. Uiteraard ook Frans en Spaans protectoraat geweest, verdeeld tussen twee gebieden, dus met die twee landen blijft er een haat-liefde verhouding. Vooral met Spanje, dat nog steeds 2 Afrikaanse enclaves bezit.
Ja, Marokko begon gelijk goed in 1960, na de onafhankelijkheid. Het was de eerste deelname voor het land. Er werd in liefst 10 sporten meegedaan. Niet slecht. Ook meteen goed voor een medaille. Marokko scoorde bij het atletiek: Rhadi Ben Abdesselam pakte marathonzilver. Uiteraard deden er alleen mannen mee. Buiten ook een 8e plaats voor Bakir Benaissa op diezelfde marathon kwam niemand dichtbij een topklassering. In 1964 was de delegatie veel kleiner en bleef het bij voetbal, gewichtheffen, atletiek en boksen. De marathonlopers van 4 jaar ervoor waren er niet en daarmee was het beste resultaat in Tokio een 9e plaats voor steepleloper El Ghazi. Ook werd een 9e plaats behaald door een achtste finale bij het boksen en een groepsfaseuitschakeling in het voetbal. Vier jaar later was basketbal de teamsport, maar ook zonder succes. Het atletieksucces van het eerste uur kon niet herhaald worden, en bij het boksen was de achtste finale nog altijd het maximale. In Munchen ging het voetbalteam zowaar door na een 6-0 overwinning tegen Maleisië en een doelpuntloos gelijkspel tegen de VS. In die tijd waren er twee groepsfasen. In die twede groepsfase werd 3x verloren, helaas. Net als bij het judo waar in de herkansingsronden om brons het al snel misging was het dus P7. 1976, ja, 1976. Marokko deed zowaar nog mee bij het boksen, maar besloot zich daarna alsnog terug te trekken in de boycot tegen Nieuw-Zeeland. Ook in 1980 was er een boycot.
In 1984 kwam Marokko sterker terug dan ooit. In 1972 deden er al een paar vrouwen mee voor het land, maar deze keer was er voor het eerst groot succes: Goud op de 400 horden voor Nawal El Moutawakel. Een paar dagen later was er ook goud op de 5 km voor heren: Said Aouita.
El Moutawakel was toch zeker een van de eerste atletes met een Islamitische achtergrond die goud pakte, belangrijk voor de sport aldaar. Later ook minister van sport in Marokko. Maar ja, we weten allemaal dat Marokko een van de meer vooruitstrevende Islamitische landen is, niet heel gek dus. Goed, gaan we door met 1988. Opnieuw was er atletieksucces. Aouito maakte een vrij bizarre switch van de 5 km naar de 800 meter, maar pakte toch ook gewoon weer brons. Over het algemeen werd er goed gescoord in de kwalificaties voor de lange afstanden, er werden halve finales behaald op de 1500. Brahim Boyayeb haalde de 10 km-finale en won daar goud. Verder was er boksbrons voor Abdelhak Achik. Atletiek en boksen, ja, vrij typisch voor Afrika. Bij het relatief rijke Marokko had ik meer verwacht, maar nee, toch niet. In deze tijd ging men wel terug naar 45 deelnemers, het meeste in voetbal, atletiek en boksen. Bij het voetbal lukte doorgaan weer eens niet, oud AZ-speler Abelkrim El Hadrioui wil ik nog even benoemen, die deed in 1992 mee. Wist niet dat die al zo oud was toen ie daar ging voetballen. Het afstandslopen was err op punt, met goud voor Khalid Skah en zilver voor 1500 meter-loper El-Basir. Achik pakte weer brons, maar ditmaal Mohamed Achik. Als ik moet gokken zeg ik dat het broers zijn. Allebei boksers, jawel. 1 van elk dus deze keer qua medailles.
1996 was wat minder, het langeafstandslopen was wel tot een kunst verheven inmiddels. Maar liefst 10 finaleplaatsen eerden er behaald door de heren, maar ditmaal was het slechts 2x brons voor Boulami en Hissou op de 5 en 10 km. Andere sporten leverden ook niet, tsja. Wonderkind El Guerrouj had het moeten doen in Atlante als het om goud ging, maar hij ging op z'n bek in de 1500 meter-finale. Hicham El Guerrouj was de man die het in 2000 had moeten doen, maar ook daar lukte het niet voor goud, terwijl hij al jaren dominant was op de 1500 meter. Lukte niet, meer dan zilver zat er niet in. Er werden wel liefst 5 medailles gehaald: Weer boksbrons, ditmaal voor Tamsamani en er werd weer een medaille behaald bij de dames. Nezha Bidouane op de 400 horden, in navolging van haar landgenote in 1984. Er was ook brons op de 3000 steeple en de 5000 meter. 5 medaiiles is wel echt een mooie score, jammer van het missen van goud. Hoe anders was dat in 2004. Bij de dames was er zilver op de 800 meter voor Hasna Benhassi, en het herenvoetbalteam eindigde boven een Portugal met ene Ronaldo in de gelederen dat verloor van Irak en Costa Rica, tsja. Marokko verloor zelf dan wel weer van Portugal, waardoor 4 punten tegen Costa Rica en Irak onvoldoende bleek. Bij het taekwondo werd bijna de bronze finale behaald. Lijkt me een van de sporten waar het ooit moet gaan kunnen voor Marokko. El Guerrouj was er trouwens ook nog. 2004 was juist een moeizaam seizoen voor hem, maar na vele keren WK-goud lukte het nu wel, op de 1500 én 5 km. Daarmee zonder meer de grootste Marokkaan aller tijden. In toch wel hun sport, de midellange afstand en de lange afstand op de atletiekbaan.
Het post El Guerrouj-tijdperk begon in 2008. En ja, dat begon helaas in Beijing zonder goud. Bij het boksen was er een pijnlijke kwartfinalenederlaag na een 10-10 op punten, waarna het niet de Marokkaanse kant op viel. Nee, het moest van atletiek komen. Benhassi had al zilver op zak en pakte brons op de 800 meter. De laatste Marokkaanse met meerdere medailles. Jaouad Gharib pakte marathonzilver. De hele groep had het moeilijker: Slechts 2 finales werden er behaald door de heren met toch 12 deelnemers op de 800-5000m en de steeple. De jaren erna werd het niet beter ondanks meer finaleplaatsen. In Londen moest Abdalaati Igider de meubelen redden met brons op de 1500 meter. Bij het boksen verloor Arjaoui opnieuw in de kwartfinale. In het voetbaltoernooi was het weer raak: Keurig geëindigd boven Spanje, maar geen overwinning geboekt en er dus toch uit. Dat met toch een heel redelijke selectie en behoorlijk wat spelers die in Nederland hebben gespeeld. Ook nog wel een paar die in 2022 bij het sterke WK aanwezig waren. Sara El Bekri verraste met een halve finale op de 200 meter schoolslag. Geen slechte zwemster in haar geied, maar op de Spelen moet je met een hoger niveau komen dan 2:25 op de schoolslag. 2016 was voor het eerst in 32 jaar de Spelen zonder atletiekmedaille. Iguider en Elbakkali haalden de finale wel, maar werden 5e op de 1500 meter en 4e op de steeple. Gelukkig was daar Mohammed Rabii die brons pakte bij het boksen om de meubelen te redden. Wiam Dislam haalde de bronzen finale bij het taekwondo, maar weer lukte het niet. Die volgende sport met een medaille moet toch een keer komen? Niet in 2021. Tokio 2020 zacht geen overwinningen in de eerste herkansingsronde voor de Takewondoka, tsja. HALVE NEDERLANDER Ramzi Boukhiam kan best een aardig potje surfen, maar lag er snel uit. Nee, het moest toch weer van de atletiekbaan komen. Soufiane el Bakkali was het goudhaantje, voor het eerst sinds 2004 zorgde hij voor goud. Opnieuw op de steeple, nu wel.
En dan kijken we nu verder naar 2024. El Bakkali won op de afgelopen 2 WKs ook goud, dan ben je wat mij betreft favoriet. Marokko is blijkbaar het beste land van Afrika in Breaking, maar geen idee of dat ook betekent dat ze goed zijn op het wereldtoneel. Marokko gaat ook weer voetballen, toch dé teamsport bij uitstek, al is de volgende ronde halen pas 1x gelukt. Misschien in navolging van het team dat in Qatar furore maakte. Boukham heeft wellicht kans op een surfmedaille, maar dan moet het wel vallen. Werd tweede op de world surfing games, maar daar waren wel wat toppers afwezig volgens mij. Mathis Soudi haalde brons in het kanoslalom vorig jaar op het WK, die mag ik ook even noemen. Die medaille op andere sporten dan atletiek en boksen moet er toch eens komen. Goud op iets anders dan atletiek wordt wel weer lastig, maar El Bakkali mag wel op gaan voor gouden medaille nummertje 8 voor het land.
Dag -33: Marokko
We blijven in Afrika, de komende dagen gaan we Noord-Afrika eens beter bekijken. Vandaag gaan we naar Marokko van de 3 landen die langs gaan komen diegene die we het beste kennen. Er wonen relatief veel mensen met Marokkaanse roots in Nederland en op TV zie je ze ook geregeld. Ook van de landen in Afrika een van de rijkere landen, en met relatief goede banden met 'het westen'. Alle recepten voor een prima Olympische score. Uiteraard ook Frans en Spaans protectoraat geweest, verdeeld tussen twee gebieden, dus met die twee landen blijft er een haat-liefde verhouding. Vooral met Spanje, dat nog steeds 2 Afrikaanse enclaves bezit.
Ja, Marokko begon gelijk goed in 1960, na de onafhankelijkheid. Het was de eerste deelname voor het land. Er werd in liefst 10 sporten meegedaan. Niet slecht. Ook meteen goed voor een medaille. Marokko scoorde bij het atletiek: Rhadi Ben Abdesselam pakte marathonzilver. Uiteraard deden er alleen mannen mee. Buiten ook een 8e plaats voor Bakir Benaissa op diezelfde marathon kwam niemand dichtbij een topklassering. In 1964 was de delegatie veel kleiner en bleef het bij voetbal, gewichtheffen, atletiek en boksen. De marathonlopers van 4 jaar ervoor waren er niet en daarmee was het beste resultaat in Tokio een 9e plaats voor steepleloper El Ghazi. Ook werd een 9e plaats behaald door een achtste finale bij het boksen en een groepsfaseuitschakeling in het voetbal. Vier jaar later was basketbal de teamsport, maar ook zonder succes. Het atletieksucces van het eerste uur kon niet herhaald worden, en bij het boksen was de achtste finale nog altijd het maximale. In Munchen ging het voetbalteam zowaar door na een 6-0 overwinning tegen Maleisië en een doelpuntloos gelijkspel tegen de VS. In die tijd waren er twee groepsfasen. In die twede groepsfase werd 3x verloren, helaas. Net als bij het judo waar in de herkansingsronden om brons het al snel misging was het dus P7. 1976, ja, 1976. Marokko deed zowaar nog mee bij het boksen, maar besloot zich daarna alsnog terug te trekken in de boycot tegen Nieuw-Zeeland. Ook in 1980 was er een boycot.
In 1984 kwam Marokko sterker terug dan ooit. In 1972 deden er al een paar vrouwen mee voor het land, maar deze keer was er voor het eerst groot succes: Goud op de 400 horden voor Nawal El Moutawakel. Een paar dagen later was er ook goud op de 5 km voor heren: Said Aouita.
El Moutawakel was toch zeker een van de eerste atletes met een Islamitische achtergrond die goud pakte, belangrijk voor de sport aldaar. Later ook minister van sport in Marokko. Maar ja, we weten allemaal dat Marokko een van de meer vooruitstrevende Islamitische landen is, niet heel gek dus. Goed, gaan we door met 1988. Opnieuw was er atletieksucces. Aouito maakte een vrij bizarre switch van de 5 km naar de 800 meter, maar pakte toch ook gewoon weer brons. Over het algemeen werd er goed gescoord in de kwalificaties voor de lange afstanden, er werden halve finales behaald op de 1500. Brahim Boyayeb haalde de 10 km-finale en won daar goud. Verder was er boksbrons voor Abdelhak Achik. Atletiek en boksen, ja, vrij typisch voor Afrika. Bij het relatief rijke Marokko had ik meer verwacht, maar nee, toch niet. In deze tijd ging men wel terug naar 45 deelnemers, het meeste in voetbal, atletiek en boksen. Bij het voetbal lukte doorgaan weer eens niet, oud AZ-speler Abelkrim El Hadrioui wil ik nog even benoemen, die deed in 1992 mee. Wist niet dat die al zo oud was toen ie daar ging voetballen. Het afstandslopen was err op punt, met goud voor Khalid Skah en zilver voor 1500 meter-loper El-Basir. Achik pakte weer brons, maar ditmaal Mohamed Achik. Als ik moet gokken zeg ik dat het broers zijn. Allebei boksers, jawel. 1 van elk dus deze keer qua medailles.
1996 was wat minder, het langeafstandslopen was wel tot een kunst verheven inmiddels. Maar liefst 10 finaleplaatsen eerden er behaald door de heren, maar ditmaal was het slechts 2x brons voor Boulami en Hissou op de 5 en 10 km. Andere sporten leverden ook niet, tsja. Wonderkind El Guerrouj had het moeten doen in Atlante als het om goud ging, maar hij ging op z'n bek in de 1500 meter-finale. Hicham El Guerrouj was de man die het in 2000 had moeten doen, maar ook daar lukte het niet voor goud, terwijl hij al jaren dominant was op de 1500 meter. Lukte niet, meer dan zilver zat er niet in. Er werden wel liefst 5 medailles gehaald: Weer boksbrons, ditmaal voor Tamsamani en er werd weer een medaille behaald bij de dames. Nezha Bidouane op de 400 horden, in navolging van haar landgenote in 1984. Er was ook brons op de 3000 steeple en de 5000 meter. 5 medaiiles is wel echt een mooie score, jammer van het missen van goud. Hoe anders was dat in 2004. Bij de dames was er zilver op de 800 meter voor Hasna Benhassi, en het herenvoetbalteam eindigde boven een Portugal met ene Ronaldo in de gelederen dat verloor van Irak en Costa Rica, tsja. Marokko verloor zelf dan wel weer van Portugal, waardoor 4 punten tegen Costa Rica en Irak onvoldoende bleek. Bij het taekwondo werd bijna de bronze finale behaald. Lijkt me een van de sporten waar het ooit moet gaan kunnen voor Marokko. El Guerrouj was er trouwens ook nog. 2004 was juist een moeizaam seizoen voor hem, maar na vele keren WK-goud lukte het nu wel, op de 1500 én 5 km. Daarmee zonder meer de grootste Marokkaan aller tijden. In toch wel hun sport, de midellange afstand en de lange afstand op de atletiekbaan.
Het post El Guerrouj-tijdperk begon in 2008. En ja, dat begon helaas in Beijing zonder goud. Bij het boksen was er een pijnlijke kwartfinalenederlaag na een 10-10 op punten, waarna het niet de Marokkaanse kant op viel. Nee, het moest van atletiek komen. Benhassi had al zilver op zak en pakte brons op de 800 meter. De laatste Marokkaanse met meerdere medailles. Jaouad Gharib pakte marathonzilver. De hele groep had het moeilijker: Slechts 2 finales werden er behaald door de heren met toch 12 deelnemers op de 800-5000m en de steeple. De jaren erna werd het niet beter ondanks meer finaleplaatsen. In Londen moest Abdalaati Igider de meubelen redden met brons op de 1500 meter. Bij het boksen verloor Arjaoui opnieuw in de kwartfinale. In het voetbaltoernooi was het weer raak: Keurig geëindigd boven Spanje, maar geen overwinning geboekt en er dus toch uit. Dat met toch een heel redelijke selectie en behoorlijk wat spelers die in Nederland hebben gespeeld. Ook nog wel een paar die in 2022 bij het sterke WK aanwezig waren. Sara El Bekri verraste met een halve finale op de 200 meter schoolslag. Geen slechte zwemster in haar geied, maar op de Spelen moet je met een hoger niveau komen dan 2:25 op de schoolslag. 2016 was voor het eerst in 32 jaar de Spelen zonder atletiekmedaille. Iguider en Elbakkali haalden de finale wel, maar werden 5e op de 1500 meter en 4e op de steeple. Gelukkig was daar Mohammed Rabii die brons pakte bij het boksen om de meubelen te redden. Wiam Dislam haalde de bronzen finale bij het taekwondo, maar weer lukte het niet. Die volgende sport met een medaille moet toch een keer komen? Niet in 2021. Tokio 2020 zacht geen overwinningen in de eerste herkansingsronde voor de Takewondoka, tsja. HALVE NEDERLANDER Ramzi Boukhiam kan best een aardig potje surfen, maar lag er snel uit. Nee, het moest toch weer van de atletiekbaan komen. Soufiane el Bakkali was het goudhaantje, voor het eerst sinds 2004 zorgde hij voor goud. Opnieuw op de steeple, nu wel.
En dan kijken we nu verder naar 2024. El Bakkali won op de afgelopen 2 WKs ook goud, dan ben je wat mij betreft favoriet. Marokko is blijkbaar het beste land van Afrika in Breaking, maar geen idee of dat ook betekent dat ze goed zijn op het wereldtoneel. Marokko gaat ook weer voetballen, toch dé teamsport bij uitstek, al is de volgende ronde halen pas 1x gelukt. Misschien in navolging van het team dat in Qatar furore maakte. Boukham heeft wellicht kans op een surfmedaille, maar dan moet het wel vallen. Werd tweede op de world surfing games, maar daar waren wel wat toppers afwezig volgens mij. Mathis Soudi haalde brons in het kanoslalom vorig jaar op het WK, die mag ik ook even noemen. Die medaille op andere sporten dan atletiek en boksen moet er toch eens komen. Goud op iets anders dan atletiek wordt wel weer lastig, maar El Bakkali mag wel op gaan voor gouden medaille nummertje 8 voor het land.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -32: Algerijë
Algerije, tsja, ga ik nu veelal hetzelfde zeggen als bij Marokko? Zelfde gebied en ook lang bezet door Frankrijk. Maar er zijn wel verschillen. Algerije is simpelweg een enorm land. 10e qua grootte. Het is groter dan Groenland. Zou je niet zeggen als je op de kaart kijkt, die dekselse Mercatorprojectie ook. Goed voor 45 miljoen mensen ook. We weten weinig van Algerije, want het land is erg in zichzelf gekeerd en niet zo’n fan van westerse inmenging. Erg arm ook, niet het recept voor een topland. Maar kunnen ze met 45 miljoen toch meekomen?
In 1964 werd Algerije onfhankelijk en alle begin is moeilijk, in tegenstelling tot Marokko begon het met 1 deelnemer. Een turner. Lazhari haalde 18 punten op de ringen er werd 60e, zijn beste resultaat in de competitie. Van Gelder zou er een moord voor doen. Vier jaar later was hij er samen met 2 boksers weer bij. De boksers wonnen geen wedstrijd, Lazhari werd 77e op rek. In 1972 was hij er niet meer bij. Nog wel 1 bokser en een paar atleten. Azzedine Azzouzi haalde de halve finale op de 800 meter, niet slecht. In 1976 was Algerije er niet bij, maar warme banden met het westen heeft het land niet, dus in 1980 was Algerije er gewoon bij. Er was een voetbalteam, in de breedte hetzelfde team dat op het WK van 1982 West-Duitsland versloeg maar de groep verliet na het bedrog van Gijón. Hier overleefden ze de groep wel mede dankzij winst op Syrië, maar de tegenstand van Joegoslavië in de kwartfinale was te machtig. De Algerijnen haalden ook de eerste finale in het atletiek op de steeplechase, Lahcen Babaci was de naam.
Ook in 1984 was Algerije er gewoon bij, geen kant gekozen aldaar. Ging het goed? Nouja, er was een handbalteam ipv een voetbalteam dat minder ver kwam en de atleten haalden geen finaleplaatsen. Maar er werd wel gebokst. In 1980 was er al een kwartfinale, maar deze keer twee halve finales bij het boksen. En ja, dat is brons he? 2 bronzen medailles, niet slecht. Dan hoop je op meer, maar Benaisse Abed kwam in 1988 niet verder dan de kwartfinale. Het handbalteam won zowaar van de VS, maar daar bleef het bij en er was ‘gewoon’ een vroege uitschakeling. Opnieuw werd er een steeplefinale gehaald, dat wel. Azzedine Brahimi was de man met een 13e plaats in de finale. Door met Barcelona. Een nieuwe teamsport in 1992 was het Volleybal, maar in een groep met Nederland was alles verloren. Bij het gewichtheffen werd door Yahiaoui een 4e plaats gehaald, dat is wel knap. Soltani deed het wel beter, hij haalde brons bij het boksen. Het derde boksbrons. Maar dat was niet het grootste succes, dat was aan Hassiba Boulmerka. Pakte goud op de 1500 meter. Toch weer de vrouwen die het moeten doen, en toch weer Atletiek.
Ja, Algerije is precies wat we verwachten he? Goed in atletiek, goed in boksen. Lieten ze in 1996 nog maar eens zien. Nu was het Noureddine Morceli met hardloopgoud, weer die 1500 meter. En er werd goud bijeen gebokst door Soltani, nu wel. Verder was er brons voor Bahari. In het handbal werd deze keer maar 1 punt gehaald, gelijk tegen Brazilië die een slecht toernooi kenden. Yahiaoui kende weer een net-niet verhaal, hij werd 5e met het tillen van de gewichtjes. In 2000 konden we wel vaststellen dat Algerijé een 1500 meter-land is. Nouria Merah-Benida haalde goud op de 1500 meter, haar landgenoot Saidi-Sief was op dezelfde dat goed voor zilver. Er was ook 3x brons, nog 1x met het boksen en 2x met atletiek. Zowaar ook op het veld: Hammad werd 2e bij het hoogspringen. Al met al waren het de hoogtijdagen voor Algerije: 4 goud, 1 zilver en 5 brons werden behaald op die Spelen. Sindsdien waren er nog maar 3 Algerijnen goed voor eremetaal.
In 2004 kon de atletiekgroep niet leveren. Wel 4 finaleplaatsen, maar de 1500 meter leverde voor het eerst geen goud bij dames noch heren op. Baya Rahouli werd 6e op hinkstapsprong en er werd een bronzen finale behaald in het judo, maar daar ging het mis. Salim Iles haalde twee zwemfinales, maar helaas kon hij niet meer doen dan een 8e plek. Heeft wel wat WK kortebaan medailles, maar dit was net te veel. In Athene bleef het zonder medailles. In Beijing niet, daar was het judo ineens goed voor zilver en brons. Benikhlef bij de heren, Haddad bij de dames. Best veel judoka’s zo ineens, verdringt bijna het boksen waar ook 3 kwartfinales werden behaald. Er waren ook wel wat atletiekfinales, maar zonder eremetaal. Dat was in 2012 anders, Taoufik Makhloufi liet zien wat Algerije hoort te doen: Goud pakken op de 1500 meter. Het judo was zo snel verdwenen als het was opgekomen met slechts 2 deelnemers in 2012. In 2016 ging Makhloufi voor de dubbel. Dubbel zilver bleef het bij, op de 800 en de 1500. Daarmee is hij de beste uit het land, thans tot nu toe.
Verder werd er een knappe vijfde plaats gehaald op de tienkamp, toch van nature een onderdeel wat niet echt voor de Afrikaanse landen is. Er was een voetalteam dat een punt pakte tegen Portugal, maar ja, de andere 2 wedstrijden gingen verloren. Ik wil ook Youcef Reguigui noemen omdat hij zo’n leuke naam heeft, maar goed fietsen kan hij niet echt. Met Makhloufi weg in 2020 was het weer troosteloos. Bij het boksen werd er niet gewonnen in de achtste finale en judo is ook weer bagger. Het moest komen van Yasser Triki die 5e werd bij het hinkstapspringen.
Gaat het anders worden in 2024? Ja. Turnen is de redding, met Kaylia Nemour. Kwam voor Frankrijk uit, maar heeft besloten voor Algerije uit te komen. Is misschien wel de beste op de brug met ongelijke leggers. België siddert en beeft. Die medaille op een derde sport lijkt waarschijnlijker dan bij Marokko. Daar moet Algerije het mee doen, want verder zijn de cijfers toch minder.
Algerije, tsja, ga ik nu veelal hetzelfde zeggen als bij Marokko? Zelfde gebied en ook lang bezet door Frankrijk. Maar er zijn wel verschillen. Algerije is simpelweg een enorm land. 10e qua grootte. Het is groter dan Groenland. Zou je niet zeggen als je op de kaart kijkt, die dekselse Mercatorprojectie ook. Goed voor 45 miljoen mensen ook. We weten weinig van Algerije, want het land is erg in zichzelf gekeerd en niet zo’n fan van westerse inmenging. Erg arm ook, niet het recept voor een topland. Maar kunnen ze met 45 miljoen toch meekomen?
In 1964 werd Algerije onfhankelijk en alle begin is moeilijk, in tegenstelling tot Marokko begon het met 1 deelnemer. Een turner. Lazhari haalde 18 punten op de ringen er werd 60e, zijn beste resultaat in de competitie. Van Gelder zou er een moord voor doen. Vier jaar later was hij er samen met 2 boksers weer bij. De boksers wonnen geen wedstrijd, Lazhari werd 77e op rek. In 1972 was hij er niet meer bij. Nog wel 1 bokser en een paar atleten. Azzedine Azzouzi haalde de halve finale op de 800 meter, niet slecht. In 1976 was Algerije er niet bij, maar warme banden met het westen heeft het land niet, dus in 1980 was Algerije er gewoon bij. Er was een voetbalteam, in de breedte hetzelfde team dat op het WK van 1982 West-Duitsland versloeg maar de groep verliet na het bedrog van Gijón. Hier overleefden ze de groep wel mede dankzij winst op Syrië, maar de tegenstand van Joegoslavië in de kwartfinale was te machtig. De Algerijnen haalden ook de eerste finale in het atletiek op de steeplechase, Lahcen Babaci was de naam.
Ook in 1984 was Algerije er gewoon bij, geen kant gekozen aldaar. Ging het goed? Nouja, er was een handbalteam ipv een voetbalteam dat minder ver kwam en de atleten haalden geen finaleplaatsen. Maar er werd wel gebokst. In 1980 was er al een kwartfinale, maar deze keer twee halve finales bij het boksen. En ja, dat is brons he? 2 bronzen medailles, niet slecht. Dan hoop je op meer, maar Benaisse Abed kwam in 1988 niet verder dan de kwartfinale. Het handbalteam won zowaar van de VS, maar daar bleef het bij en er was ‘gewoon’ een vroege uitschakeling. Opnieuw werd er een steeplefinale gehaald, dat wel. Azzedine Brahimi was de man met een 13e plaats in de finale. Door met Barcelona. Een nieuwe teamsport in 1992 was het Volleybal, maar in een groep met Nederland was alles verloren. Bij het gewichtheffen werd door Yahiaoui een 4e plaats gehaald, dat is wel knap. Soltani deed het wel beter, hij haalde brons bij het boksen. Het derde boksbrons. Maar dat was niet het grootste succes, dat was aan Hassiba Boulmerka. Pakte goud op de 1500 meter. Toch weer de vrouwen die het moeten doen, en toch weer Atletiek.
Ja, Algerije is precies wat we verwachten he? Goed in atletiek, goed in boksen. Lieten ze in 1996 nog maar eens zien. Nu was het Noureddine Morceli met hardloopgoud, weer die 1500 meter. En er werd goud bijeen gebokst door Soltani, nu wel. Verder was er brons voor Bahari. In het handbal werd deze keer maar 1 punt gehaald, gelijk tegen Brazilië die een slecht toernooi kenden. Yahiaoui kende weer een net-niet verhaal, hij werd 5e met het tillen van de gewichtjes. In 2000 konden we wel vaststellen dat Algerijé een 1500 meter-land is. Nouria Merah-Benida haalde goud op de 1500 meter, haar landgenoot Saidi-Sief was op dezelfde dat goed voor zilver. Er was ook 3x brons, nog 1x met het boksen en 2x met atletiek. Zowaar ook op het veld: Hammad werd 2e bij het hoogspringen. Al met al waren het de hoogtijdagen voor Algerije: 4 goud, 1 zilver en 5 brons werden behaald op die Spelen. Sindsdien waren er nog maar 3 Algerijnen goed voor eremetaal.
In 2004 kon de atletiekgroep niet leveren. Wel 4 finaleplaatsen, maar de 1500 meter leverde voor het eerst geen goud bij dames noch heren op. Baya Rahouli werd 6e op hinkstapsprong en er werd een bronzen finale behaald in het judo, maar daar ging het mis. Salim Iles haalde twee zwemfinales, maar helaas kon hij niet meer doen dan een 8e plek. Heeft wel wat WK kortebaan medailles, maar dit was net te veel. In Athene bleef het zonder medailles. In Beijing niet, daar was het judo ineens goed voor zilver en brons. Benikhlef bij de heren, Haddad bij de dames. Best veel judoka’s zo ineens, verdringt bijna het boksen waar ook 3 kwartfinales werden behaald. Er waren ook wel wat atletiekfinales, maar zonder eremetaal. Dat was in 2012 anders, Taoufik Makhloufi liet zien wat Algerije hoort te doen: Goud pakken op de 1500 meter. Het judo was zo snel verdwenen als het was opgekomen met slechts 2 deelnemers in 2012. In 2016 ging Makhloufi voor de dubbel. Dubbel zilver bleef het bij, op de 800 en de 1500. Daarmee is hij de beste uit het land, thans tot nu toe.
Verder werd er een knappe vijfde plaats gehaald op de tienkamp, toch van nature een onderdeel wat niet echt voor de Afrikaanse landen is. Er was een voetalteam dat een punt pakte tegen Portugal, maar ja, de andere 2 wedstrijden gingen verloren. Ik wil ook Youcef Reguigui noemen omdat hij zo’n leuke naam heeft, maar goed fietsen kan hij niet echt. Met Makhloufi weg in 2020 was het weer troosteloos. Bij het boksen werd er niet gewonnen in de achtste finale en judo is ook weer bagger. Het moest komen van Yasser Triki die 5e werd bij het hinkstapspringen.
Gaat het anders worden in 2024? Ja. Turnen is de redding, met Kaylia Nemour. Kwam voor Frankrijk uit, maar heeft besloten voor Algerije uit te komen. Is misschien wel de beste op de brug met ongelijke leggers. België siddert en beeft. Die medaille op een derde sport lijkt waarschijnlijker dan bij Marokko. Daar moet Algerije het mee doen, want verder zijn de cijfers toch minder.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -31: Tunesië
Zijn we weer, de laatste der Maghreb en de meest veelzijdige. Ook de kleinste, veel kleiner dan Algerijë, Marokko, en Libië. Die laatste ga ik niet bespreken. Die hebben nog nooit een medaille gewonnen. Tunesië kennen we vooral van de gave deal met de EU. Lekker Afrikanen in de woestijn laten stikken om er van af te komen, gaaf land. Uiteraard ooit Frans gebied. Dat verwacht je toch ook niet zeg.
In 1960 was Tunesië vrij en meteen deed het land met 42 man mee. Vooral atleten en boksers, die niet veel succes hadden, maar ook een voetbalteam dat 3x scoorde, maar ook 3x meer goals tegen kreeg. Vier jaar later was de groep een stuk kleiner, met Mohammed Gammoudi die op de 5km zich als snelste kwalificeerde maar uiteindelijk niet startte om wél zilver te pakken op de 10 km en 2 boksers, waarvan Habib Galhia brons pakte. De in totaal 9 atleten deden verder alleen mee op judo. Toch bijzonder. Vier jaar later was het zelfs enkel boksen en atletiek. De 4 boksers, inclusief Galhia, lukte het niet om weer een medaille te halen. Beter was Gammoudi, die brons pakte op de 10000 meter maar op de 5000 deed hij dit keer wel mee. Daar was hij goed voor goud.
Jawel, het langeafstandslopen levert weer, ook voor Noord-Afrika. In 1972 waren er 35 sporters, een stuk meer. De teamsporten waar deel werd genomen waren handbal en volleybal, maar zonder enige overwinning. 3 nederlagen bij het handbal, 5x 3-0 bij het volleybal. Tegen Zuid-Korea werd zelfs met 15-1, 15-3 en 15-1 verloren. In de strijd om P11 werd wel een set gepakt tegen gastland West-Duitsland. Nee, teamsporten zijn niet het ding voor Tunesië. Laat het lekker houden bij hardlopen: Gammoudi pakte weer een medaille, zilver op de 5000 meter. Zijn laatste kunststukje. Hij zou meedoen in 1976, maar ja, de Afrikaanse boycot. Vrij vroeg werd de boycot voltrokken, al waren er nog wel 2 potjes gehandbald en werd er een potje gebokst.
Na ook afwezigheid in 1980 was het eindelijk tijd voor nieuw elan in 1984. Maar ja, met slechts 2 atleten met 1 finale en 1 kwartfinale voor 3 boksers houden de 2 belangrijke sporten niet over. Er was wel een zwemster die zich had ingeschreven voor liefst 7 onderdelen, maar er maar 4 zwom. Wel was het klaar na de heats. Bij het volleybal bleef het ditmaal bij 4 nederlagen - er deden maar 10 landen mee. Maar de wedstrijd om P9 werd gewonnen van Egypte. Geen medailles, dat was niet anders in 1988. Ditmaal zelfs geen finale voor steepleloper Fethi Baccouche. Wel 2 gelijke spelen in het voetbaltoernooi, maar met 2 gelijke spelen en 1 nederlaag kom je niet ver. Volleybal leverde ook weer louter nederlagen. Tunesië mist toch die ene topper die ze ooit hadden. In 1992 werd er geen kwalificatie behaald in de teamsporten, dus had Tunesië slechts 13 deelnemers. Het waren wel zo'n beetje de slechtste spelen voor Tunesië, waar alleen 2 bokspotjes werden gewonnen.
Het was tijd voor nieuw elan. Bijvoorbeeld door Ali Hakimi die de finale haalde op de 1500 meter in Atlanta. Maar vooral het boksen. Er waren 3 kwartfinales, waarbij Fathi Missaoui de zijne won. Eindelijk weer eens brons, pas de derde Tunesische medaillewinnaar. Bij het voetbal werd zowaar een putn gepakt tegen Argentinië, maar goed, Argentinië had maar een punt nodig voor de volgende ronde. Oja, en bij het volleybal was er eindelijk een setwinst in de groepsfase tegen Joegoslavië. In Sydney zat het echter weer niet mee: Geen atletiekfinales buiten marathon en het snelwandelen. Wel was er een overwinning in het herenhandbal tegen thuisland Australië. In het judo werd ook zowaar een Olympisch diploma behaald. In 2004 was men zowaar dichtbij bij het voetbal, maar toch ver weg omdat Australië nogal ruim van Servië en Montenegro had gewonnen. 4 punten bleek onvoldoende. Opvallender nog was een zwemfinale: Oussama Mellouli haalde de 5e plaats op de 400 meter wisselslag. Hayet Sassi had de eerste dame kunnen worden met een medaille, maar werd 4e bij het gewichtheffen. Mellouli had zich vier jaar later volledig toegelegd op de vrije slag en zou goud winnen op de 1500 meter vrij. Daarmee is Tunesië het derde land met zwemgoud. We hebben Zuid-Afrika natuurlijk al besproken, maar er komt er nog eentje. Kenners weten wel welk land. En anders zou ik nog een dagje wachten. In 2012 was er ooit de perfecte collectie. Eindelijk weer een atletiekmedaille door Habiba Ghribi, die pakte in eerste instantie zilver. Maar ja, wat Russische dope en het werd gepromoveerd naar goud. De eerste medaille voor een vrouw en meteen goud, lekker scoren. Mellouli completeerde het drieluik, of nouja, het wat ooit een drieluik was. Eerst brons op de langste afstand in het zwembad, maar in het open water pakte hij goud.
Oja, wel een erkend dopeur die Mellouli. Hij had maar 2 weekjes om zich te kwalificeren voor de Spelen van 2008, maar deed dat wel. Niet nagedacht dat het niet zo handig was om concentratiepilletjes te slikken. Raar figuur. In 2012 wist Tunesië overigens ook knap een kwartfinale in het handbal te behalen na een overwinning op Argentinië en thuisland Groot-Brittannië. In de kwartfinale verloren ze verrassend slechts met 25-23. Tunesië liet in 2016 zien veelzijdig te zijn en het leek haast wel een land met Aziatische invloed: Brons bij schermen, worstelen en taekwondo. Afgelopen editie was er zelfs de eerste dag zilver en de tweede dag goud, met Ahmed Hafnaoui die vanuit baan 8 ineens de 400 meter vrije slag won. Was toen een grote stunt, maar het WK van 2023 was hij duidelijk de beste op de langste 2 afstanden. Wie weet gaat hij gewoon voor een Mellouli 2.0. Schijnt ook de helft van de tijd onzichtbaar te zijn, achja.
In 2024 is hij uiteraard te topfavoriet voor meer eremetaal. Naast de taekwondoka die zilver pakte moet ik ook Ons Jabeur nog even noemen. Tennister. Nee Tunesië heeft een stuk meer gebroken met de atletiektraditie, maar lijkt wel op meerdere sporten mee te draaien. Voor een Afrikaans land uitzonderlijk. En mooi.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 25-06-2024 22:05:15 ]
Zijn we weer, de laatste der Maghreb en de meest veelzijdige. Ook de kleinste, veel kleiner dan Algerijë, Marokko, en Libië. Die laatste ga ik niet bespreken. Die hebben nog nooit een medaille gewonnen. Tunesië kennen we vooral van de gave deal met de EU. Lekker Afrikanen in de woestijn laten stikken om er van af te komen, gaaf land. Uiteraard ooit Frans gebied. Dat verwacht je toch ook niet zeg.
In 1960 was Tunesië vrij en meteen deed het land met 42 man mee. Vooral atleten en boksers, die niet veel succes hadden, maar ook een voetbalteam dat 3x scoorde, maar ook 3x meer goals tegen kreeg. Vier jaar later was de groep een stuk kleiner, met Mohammed Gammoudi die op de 5km zich als snelste kwalificeerde maar uiteindelijk niet startte om wél zilver te pakken op de 10 km en 2 boksers, waarvan Habib Galhia brons pakte. De in totaal 9 atleten deden verder alleen mee op judo. Toch bijzonder. Vier jaar later was het zelfs enkel boksen en atletiek. De 4 boksers, inclusief Galhia, lukte het niet om weer een medaille te halen. Beter was Gammoudi, die brons pakte op de 10000 meter maar op de 5000 deed hij dit keer wel mee. Daar was hij goed voor goud.
Jawel, het langeafstandslopen levert weer, ook voor Noord-Afrika. In 1972 waren er 35 sporters, een stuk meer. De teamsporten waar deel werd genomen waren handbal en volleybal, maar zonder enige overwinning. 3 nederlagen bij het handbal, 5x 3-0 bij het volleybal. Tegen Zuid-Korea werd zelfs met 15-1, 15-3 en 15-1 verloren. In de strijd om P11 werd wel een set gepakt tegen gastland West-Duitsland. Nee, teamsporten zijn niet het ding voor Tunesië. Laat het lekker houden bij hardlopen: Gammoudi pakte weer een medaille, zilver op de 5000 meter. Zijn laatste kunststukje. Hij zou meedoen in 1976, maar ja, de Afrikaanse boycot. Vrij vroeg werd de boycot voltrokken, al waren er nog wel 2 potjes gehandbald en werd er een potje gebokst.
Na ook afwezigheid in 1980 was het eindelijk tijd voor nieuw elan in 1984. Maar ja, met slechts 2 atleten met 1 finale en 1 kwartfinale voor 3 boksers houden de 2 belangrijke sporten niet over. Er was wel een zwemster die zich had ingeschreven voor liefst 7 onderdelen, maar er maar 4 zwom. Wel was het klaar na de heats. Bij het volleybal bleef het ditmaal bij 4 nederlagen - er deden maar 10 landen mee. Maar de wedstrijd om P9 werd gewonnen van Egypte. Geen medailles, dat was niet anders in 1988. Ditmaal zelfs geen finale voor steepleloper Fethi Baccouche. Wel 2 gelijke spelen in het voetbaltoernooi, maar met 2 gelijke spelen en 1 nederlaag kom je niet ver. Volleybal leverde ook weer louter nederlagen. Tunesië mist toch die ene topper die ze ooit hadden. In 1992 werd er geen kwalificatie behaald in de teamsporten, dus had Tunesië slechts 13 deelnemers. Het waren wel zo'n beetje de slechtste spelen voor Tunesië, waar alleen 2 bokspotjes werden gewonnen.
Het was tijd voor nieuw elan. Bijvoorbeeld door Ali Hakimi die de finale haalde op de 1500 meter in Atlanta. Maar vooral het boksen. Er waren 3 kwartfinales, waarbij Fathi Missaoui de zijne won. Eindelijk weer eens brons, pas de derde Tunesische medaillewinnaar. Bij het voetbal werd zowaar een putn gepakt tegen Argentinië, maar goed, Argentinië had maar een punt nodig voor de volgende ronde. Oja, en bij het volleybal was er eindelijk een setwinst in de groepsfase tegen Joegoslavië. In Sydney zat het echter weer niet mee: Geen atletiekfinales buiten marathon en het snelwandelen. Wel was er een overwinning in het herenhandbal tegen thuisland Australië. In het judo werd ook zowaar een Olympisch diploma behaald. In 2004 was men zowaar dichtbij bij het voetbal, maar toch ver weg omdat Australië nogal ruim van Servië en Montenegro had gewonnen. 4 punten bleek onvoldoende. Opvallender nog was een zwemfinale: Oussama Mellouli haalde de 5e plaats op de 400 meter wisselslag. Hayet Sassi had de eerste dame kunnen worden met een medaille, maar werd 4e bij het gewichtheffen. Mellouli had zich vier jaar later volledig toegelegd op de vrije slag en zou goud winnen op de 1500 meter vrij. Daarmee is Tunesië het derde land met zwemgoud. We hebben Zuid-Afrika natuurlijk al besproken, maar er komt er nog eentje. Kenners weten wel welk land. En anders zou ik nog een dagje wachten. In 2012 was er ooit de perfecte collectie. Eindelijk weer een atletiekmedaille door Habiba Ghribi, die pakte in eerste instantie zilver. Maar ja, wat Russische dope en het werd gepromoveerd naar goud. De eerste medaille voor een vrouw en meteen goud, lekker scoren. Mellouli completeerde het drieluik, of nouja, het wat ooit een drieluik was. Eerst brons op de langste afstand in het zwembad, maar in het open water pakte hij goud.
Oja, wel een erkend dopeur die Mellouli. Hij had maar 2 weekjes om zich te kwalificeren voor de Spelen van 2008, maar deed dat wel. Niet nagedacht dat het niet zo handig was om concentratiepilletjes te slikken. Raar figuur. In 2012 wist Tunesië overigens ook knap een kwartfinale in het handbal te behalen na een overwinning op Argentinië en thuisland Groot-Brittannië. In de kwartfinale verloren ze verrassend slechts met 25-23. Tunesië liet in 2016 zien veelzijdig te zijn en het leek haast wel een land met Aziatische invloed: Brons bij schermen, worstelen en taekwondo. Afgelopen editie was er zelfs de eerste dag zilver en de tweede dag goud, met Ahmed Hafnaoui die vanuit baan 8 ineens de 400 meter vrije slag won. Was toen een grote stunt, maar het WK van 2023 was hij duidelijk de beste op de langste 2 afstanden. Wie weet gaat hij gewoon voor een Mellouli 2.0. Schijnt ook de helft van de tijd onzichtbaar te zijn, achja.
In 2024 is hij uiteraard te topfavoriet voor meer eremetaal. Naast de taekwondoka die zilver pakte moet ik ook Ons Jabeur nog even noemen. Tennister. Nee Tunesië heeft een stuk meer gebroken met de atletiektraditie, maar lijkt wel op meerdere sporten mee te draaien. Voor een Afrikaans land uitzonderlijk. En mooi.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 25-06-2024 22:05:15 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Oh, dit had ik gemist, maar Hafnaoui is er blijkbaar helemaal niet bij in Parijs. Al zie ik hem er wel voor aan om op het laatst alsnog op te komen dagen. Dan wordt het lastig voor Tunesië, maar Jabeur en Taekwondo leveren alsnog kansen.
En de verkeerde sport genoemd bij ONS, ik ben niet geheel wakker.
En de verkeerde sport genoemd bij ONS, ik ben niet geheel wakker.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -30: Zimbabwe
Over een maandje is het zover. Nog 30 landen te gaan, en we gaan nog 1x voor een Afrikaans uitstapje. Komen hier vast nog wel 1 of 2x terug, maar de belangrijkste Afrikaanse landen zijn er wel zo'n beetje doorheen gejaagd. Nu het opvallende Zimbabwe, een atypisch Afrikaans land. Een land dat uiteraard onder Britse heerschappij heeft geleden, en daarna zijn eigen stukje apartheidspolitiek had. Daarna nog een burgeroorlog en een imposant staatsman als Mugabe aan het hoofd. Vroeger heette het land natuurlijk Rhodesië. In die tijd had de vlag meer weg van die van Fiji, totdat het land echt vrij was. Toen leek het dan weer meer op Nigeria. Een bonte collectie. Deze halen we eruit vandaag.
Al in 1928 deed Rhodesië voor het eerst mee, met 2 boksers. In 1960 waren dat al 14 sporters, maar nog zonder echt succes. Al was het qua top 8-klasseringen prima. Een kwartfinale bij het boksen en een 4e plaats bij het zeilen. In 1964 had het land onder andere een hockeyteam. Leuk, maar weinig succes. Door de apartheid moest er tot 1980 gewacht worden voor een nieuwe deelname. Dat was een vreemde editie met vooral een matig bezet toernooi bij het dameshockey. Zimbabwe mocht meedoen en versloeg bijvoorbeeld Oostenrijk en de Sovjet-Unie en hield India op 1-1. Uiteindelijk 3 overwinningen en 2 gelijke spelen in de groepsfase. En dan kom je in de knock-outfase. Tenzij er geen knock-outfase is. Dan heb je goud. Dat overkwam Zimbabwe, jawel. Het zal u niet verbazen wat overwegend de huidskleur was van de dames.
Ja, na deze uitzondering smaakte het naar meer. De hockeytitel werd niet verdedigd en Lesley Smith was de beste met een 7e plaats bij het schoonspringen en er was een kwartfinale bij het boksen, ook mooi. Opvallend is dat boksen, judo en tennis ook in 1988 achtste finales en kwartfinales opleverden, maar atletiek bleef achter. In 1992 bleef het bij een twaalfde plek bij het roeien en in 1996 was er eindelijk relatief succes: 13e in de marathon voor Chimusasa, die in 2000 zelfs 9e werd. Ook bij het zwemmen waren er verrassend leuke resultaten: Mandy Leach werd 13e op de 200 vrije slag en landgenote Kirsty Coventry was nog 1 plek meer waard op de 100 rugslag. Halve finaleplaatsen en dan ook nog bij best competitieve onderdelen mooi. Maar voor Coventry was dat vooral de weg naar meer. De Spelen in Athene betekenden haar definitieve doorbraak met goud op de 200 rug en zilver op de 100 rug, en bovendien wist ze de collectie maar meteen vol te maken op de 200 meter wisselslag. In 2008 leek er voor het eerst geleverd te gaan worden bij het atletiek. Maar ja, 2x werd Zimbabwe 4e. Dzingai op de 200 meter, Makusha bij verspringen. Coventry leverde echter opnieuw: goud en 3x zilver op de rugslag en wisselslag, waarbij ze haar titel prolongeerde. Daarmee is ze de Afrikaanse met de meeste Olympische medailles. Een fenomeen, en dat uit zo'n klein sportland. Er is ook geen vrouw met meer individuele zwemmedailles als Coventry. Een van de beste zwemsters aller tijden durf ik wel te zeggen.
In 2012 was het voorbij met het feest en tragisch genoeg werden er slechts 7 sporters gestuurd. Coventry was daarbij, maar haar piek was voorbij. 6e op de 200 rugslag en de 200 wisselslag en geen finale meer op de 100 rugslag. Verder was er nog een 7e plaats op de marathon, maar alles was uitgekleed en als Coventry stopt ziet het er niet goed uit. Dat duurde tot 2016, met alleen nog een 6e plaats op de 200 meter rugslag in die Spelen. wel was er een keer een damesvoetbalteam, dat verloor 3x maar scoorde wel in elke wedstrijd. Dat was nog niet eens zo'n slechte editie, mede door het voetbal 31 deelnemers. Maar ja, in Tokio bleef het beperkt tot 5. Makusha overleefde de heats op de 100 meter, maar aangezien daar enkel exoten in zitten zegt dat weinig. Er was een golfer met par -11 die 16e werd, dat is niet slecht. Bij het roeien en zwemmen werd ook meegedaan, maar dat is het wel.
Wordt het dan niks in 2024? Nou, er zijn weer pas 5 deelnemers bekend, en of daar nog veel bij komt is de vraag. Maar de atleten die zich hebben gekwalificeerd zijn geen prutsers: Isaac Mpofu is een prima marathonloper die op zijn goede dag zomaar kan verrassen en een medaille zou kunnen behalen. Er zijn 2 200 meter-lopers die een PR hebben onder de 20 seconden. Dat wordt geen medaille, maar een plaats in de halve finale moet kunnen. Mpofu is wel de enige kanshebber op die atletiekmedaille. Want ja, Zimbabwe heeft nog geen atletiekmedaille. Een van de weinige Afrikaanse landen met medailles maar zonder atletiekmedaille of boksmedaille. Gabon, Togo en Zimbabwe. Kunnen ze uit dit rijtje ontsnappen?
Over een maandje is het zover. Nog 30 landen te gaan, en we gaan nog 1x voor een Afrikaans uitstapje. Komen hier vast nog wel 1 of 2x terug, maar de belangrijkste Afrikaanse landen zijn er wel zo'n beetje doorheen gejaagd. Nu het opvallende Zimbabwe, een atypisch Afrikaans land. Een land dat uiteraard onder Britse heerschappij heeft geleden, en daarna zijn eigen stukje apartheidspolitiek had. Daarna nog een burgeroorlog en een imposant staatsman als Mugabe aan het hoofd. Vroeger heette het land natuurlijk Rhodesië. In die tijd had de vlag meer weg van die van Fiji, totdat het land echt vrij was. Toen leek het dan weer meer op Nigeria. Een bonte collectie. Deze halen we eruit vandaag.
Al in 1928 deed Rhodesië voor het eerst mee, met 2 boksers. In 1960 waren dat al 14 sporters, maar nog zonder echt succes. Al was het qua top 8-klasseringen prima. Een kwartfinale bij het boksen en een 4e plaats bij het zeilen. In 1964 had het land onder andere een hockeyteam. Leuk, maar weinig succes. Door de apartheid moest er tot 1980 gewacht worden voor een nieuwe deelname. Dat was een vreemde editie met vooral een matig bezet toernooi bij het dameshockey. Zimbabwe mocht meedoen en versloeg bijvoorbeeld Oostenrijk en de Sovjet-Unie en hield India op 1-1. Uiteindelijk 3 overwinningen en 2 gelijke spelen in de groepsfase. En dan kom je in de knock-outfase. Tenzij er geen knock-outfase is. Dan heb je goud. Dat overkwam Zimbabwe, jawel. Het zal u niet verbazen wat overwegend de huidskleur was van de dames.
Ja, na deze uitzondering smaakte het naar meer. De hockeytitel werd niet verdedigd en Lesley Smith was de beste met een 7e plaats bij het schoonspringen en er was een kwartfinale bij het boksen, ook mooi. Opvallend is dat boksen, judo en tennis ook in 1988 achtste finales en kwartfinales opleverden, maar atletiek bleef achter. In 1992 bleef het bij een twaalfde plek bij het roeien en in 1996 was er eindelijk relatief succes: 13e in de marathon voor Chimusasa, die in 2000 zelfs 9e werd. Ook bij het zwemmen waren er verrassend leuke resultaten: Mandy Leach werd 13e op de 200 vrije slag en landgenote Kirsty Coventry was nog 1 plek meer waard op de 100 rugslag. Halve finaleplaatsen en dan ook nog bij best competitieve onderdelen mooi. Maar voor Coventry was dat vooral de weg naar meer. De Spelen in Athene betekenden haar definitieve doorbraak met goud op de 200 rug en zilver op de 100 rug, en bovendien wist ze de collectie maar meteen vol te maken op de 200 meter wisselslag. In 2008 leek er voor het eerst geleverd te gaan worden bij het atletiek. Maar ja, 2x werd Zimbabwe 4e. Dzingai op de 200 meter, Makusha bij verspringen. Coventry leverde echter opnieuw: goud en 3x zilver op de rugslag en wisselslag, waarbij ze haar titel prolongeerde. Daarmee is ze de Afrikaanse met de meeste Olympische medailles. Een fenomeen, en dat uit zo'n klein sportland. Er is ook geen vrouw met meer individuele zwemmedailles als Coventry. Een van de beste zwemsters aller tijden durf ik wel te zeggen.
In 2012 was het voorbij met het feest en tragisch genoeg werden er slechts 7 sporters gestuurd. Coventry was daarbij, maar haar piek was voorbij. 6e op de 200 rugslag en de 200 wisselslag en geen finale meer op de 100 rugslag. Verder was er nog een 7e plaats op de marathon, maar alles was uitgekleed en als Coventry stopt ziet het er niet goed uit. Dat duurde tot 2016, met alleen nog een 6e plaats op de 200 meter rugslag in die Spelen. wel was er een keer een damesvoetbalteam, dat verloor 3x maar scoorde wel in elke wedstrijd. Dat was nog niet eens zo'n slechte editie, mede door het voetbal 31 deelnemers. Maar ja, in Tokio bleef het beperkt tot 5. Makusha overleefde de heats op de 100 meter, maar aangezien daar enkel exoten in zitten zegt dat weinig. Er was een golfer met par -11 die 16e werd, dat is niet slecht. Bij het roeien en zwemmen werd ook meegedaan, maar dat is het wel.
Wordt het dan niks in 2024? Nou, er zijn weer pas 5 deelnemers bekend, en of daar nog veel bij komt is de vraag. Maar de atleten die zich hebben gekwalificeerd zijn geen prutsers: Isaac Mpofu is een prima marathonloper die op zijn goede dag zomaar kan verrassen en een medaille zou kunnen behalen. Er zijn 2 200 meter-lopers die een PR hebben onder de 20 seconden. Dat wordt geen medaille, maar een plaats in de halve finale moet kunnen. Mpofu is wel de enige kanshebber op die atletiekmedaille. Want ja, Zimbabwe heeft nog geen atletiekmedaille. Een van de weinige Afrikaanse landen met medailles maar zonder atletiekmedaille of boksmedaille. Gabon, Togo en Zimbabwe. Kunnen ze uit dit rijtje ontsnappen?
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -29: Bahamas
Jawel, ieders favoriete vakantieoord, de Bahamas. Lekker uitwaaien onder het genot van een cocktail. Maar blijkbaar kunnen ze op dit kuuroord ook een beetje sporten. Voor de verandering eens een land dat onder het juk van de Britten heeft geleefd. Ik stop er gewoon onderhand mee dat te benoemen. De hoofdstad is Nassau. Vernoemd naar ONZE Willem van Oranje. Nu wij dit allemaal weten juichen wij voorts voor de Bahamas. Gewoon HALVE NEDERLANDERS.
In 1952 deed het toen-nog-niet land voor het eerst mee. Opvallend genoeg alleen in bootje varen, de Nassau Yacht Club leverde 7 atleten. Heren Knowles en Farrington werden vijfde in de Star. Niet slecht. Vier jaar later werden ze zelfs derde, beter dan de deelnemende atleet en de finn-zeiler. Het ging een stukje beter voor de atletiek in 19560. Tom Robinson kwam 4 jaar eerder niet door de heats, maar haalde dit jaar de halve finale in zowel de 100 als de 200 meter. Een finale lukte niet, jammer. Bij het zeilen waren er een stuk meer deelnemers, maar Knowles-Farrington was minder succesvol dan vier jaar daarvoor. Ze werden 6e na 3 zwakke races. In 1964 haalde Robinson de finale op de 100 meter, maar hij werd laatste in zijn slechtste tijd van de Spelen, jammer. Bij het zeilen deden maar 3 boten mee, Knowles zag maatje Farrington vertrekken en Cecil Cooke verving hem. Maar dat was helemaal geen slechte wissel. Goud was de kleur. Loon naar werken. Hier zien we Knowles. Zal wel met Cooke zijn, maar kan ook ineens met Farrington zijn.
In 1968 deed Durward Knowles nog steeds mee, maar ditmaal met Percy Knowles. Een vijfde plaats was het verdict. Er werd zowaar ook eens een keer geworsteld. Een keer een andere sport dan atletiek en zeilen. Het atletiek leverde dit keer geen finale op. Tom Robinson was wat oud inmiddels, die deed alleen nog mee op de relay. In 1972 leek het wel echt over met de topdagen van Knowles, hij werd 13e, ditmaal met Higgs. Er werd ditmaal ook meegedaan bij het wielrennen en boksen. Ja, zonder succes, uiteraard. Het duurde een hele tijd voordat de Bahamas terug konden keren naar de gloriedagen. In 1976 was Knowles er niet bij en het beste resultaat was van Fletcher Lewis in de finale verspringen. Daar werd hij 11e. In 1980 bleven de Bahamas thuis, maar in 1984 waren ze terug. 3x top 8, inmiddels bij het atletiek. 2x bij het verspringen en 1x bij de 4x100. Na 3 finales in LA was het terug naar een in 1988. Wel keerde Durward Knowles terug, 40 jaar na zijn eerste deelname in 1948, toen hij ook al 4e werd voor de Britten. Zijn maatje voor het goud was inmiddels al overleden, maar mooi dat Knowles er nog bij was. 19e was het op 1 na beste resultaat. Een 10e plaats bij het hinkstapspringen het beste. Springen ligt blijkbaar in het dna van de Bahamas en in 1992 werd dat pas echt getoond door Frank Rutherford. Hij pakte brons, de eerste atletiekmedaille. Dit bleek een opmaat tot een standaard, met in 1996 zilver voor de 4x100 met Pauline Davis-Thompson die een prima 200 meter heeft en 4e werd op de 400 meter en Chandra Stump die 4e werd op de 100 meter. Mini-Jamaica. Dat Davis-Thompson beschikte over een goede 200 meter toonde ze aan in Sydney. Daar won ze goud, al kreeg ze die pas veel later, want Marion Jones was lange tijd de snelste. Dat deed ze alleen niet geheel legaal. Er werd ook brons gewonnen door de 4x400 meter bij de heren. Opvallend genoeg haalden de heren 1 halve finale en verder alleen 1 kwartfinale, maar wel brons op de estafette. Maar goed, dat stak bleek af tegen Davis-Thompson, die met de estafettedames op de 100 ook nog eens goud won. De beste Bahamiaan.. Bahamees... Bahamert... persoon van de Bahamas aller tijden.
Vanaf hier was de Bahamas er altijd wel bij in het atletiek. In Athene won Debbie Ferguson brons op de 200 meter en Tonique Williams-Darling pakte goud op de 400 meter. Voor een klein land om zo goed mee te doen op het atletiek is toch knap. Het bleef atletiek en dan vooral de relays in de jaren erna, met het heren 4x400 team dat in 2008 zilver pakte en brons voor hinkstapspringer Leevan Sands. Chris Brown, niet de vrouwenmepper, werd ook nog eens 4e op de individuele 400 meter. Die was er al een tijdje bij en wordt elke keer beter. In 2012 pakte het 4x400 team bij de heren goud, de enige medaille. Brown werd individueel wéér 4e, jammer voor hem. Oh, bij het zwemmen was er ook ineens een goede zwemster. Arianna Vanderpool-Wallace. Met een achternaam als Vanderpool moet je ook wel een goede zwemmer zijn.. of een goede wielrenner. of schaatser. Nouja, Vanderpool werd 8e op de 50 meter vrij, knap voor een zwemster uit een dergelijk klein land. De atletiekmedailles zijn inmiddels de standaard, al zijn het er een stuk minder dan bij Jamaica. Ditmaal was er brons voor de 4x400 heren maar bij de dames was er nieuw talent. Shaunae Miller pakte goud op de 400 meter. Vanderpool-Wallace miste net de finale op de 50m vrij. Afgelopen editie was de core best klein, met alleen maar zwemmen en atletiek. Bij het zwemmen werd geen halve finale gehaald, al werd Joanna Evans nog 13e op de 400 meter vrij. Bij het atletiek was er 2x goud, de dubbel zullen we het noemen. Steven Gardiner pakte goud op de 400 meter, Shaunae Miller-Uibo, zoals we de vrouw van Marcel inmiddels moeten noemen, deed dat op de 400. Haar 200 viel wel tegen, achja. Op de 4x400 verrassend genoeg geen succes.
In 2024 zien we dat de 4x400 minder scoort, maar gelukkig heb je tegenwoordig genoeg aan 2 goede lopers per gender. De vraag is of die er zijn, Miller-Uibo is ja, niet fit geweest. Ze wil het wel proberen, maar ja, waarop gebaseerd eigenlijk? Ze is officieel niet eens gekwalificeerd. Wel is Gardiner, hij kan scoren op de 400 meter, maar was afgelopen WK niet fit in de halve finale. Ook een enigma. Gelukkig had het land wel een WR ja! Indoor dit jaar, met Devynne Charlton op de 60 meter horden. Kan zij de Amerikaanse dames verslaan op de langere afstand? Lijkt me niet, het is toch echt een andere afstand. Maar als ze sneller loopt dan die 12.46 is een medaille wel mogelijk op het tegenwoordig echt bizar competitieve 100 horden. En andere sporten? Die kennen ze niet. Het zeilen is niet wat het geweest is, en andere sporten nemen ze al helemaal niet serieus op de Bahamas. Maar ja, zou het wat uitmaken, als je steevast medailles wint bij het atletiek?
Jawel, ieders favoriete vakantieoord, de Bahamas. Lekker uitwaaien onder het genot van een cocktail. Maar blijkbaar kunnen ze op dit kuuroord ook een beetje sporten. Voor de verandering eens een land dat onder het juk van de Britten heeft geleefd. Ik stop er gewoon onderhand mee dat te benoemen. De hoofdstad is Nassau. Vernoemd naar ONZE Willem van Oranje. Nu wij dit allemaal weten juichen wij voorts voor de Bahamas. Gewoon HALVE NEDERLANDERS.
In 1952 deed het toen-nog-niet land voor het eerst mee. Opvallend genoeg alleen in bootje varen, de Nassau Yacht Club leverde 7 atleten. Heren Knowles en Farrington werden vijfde in de Star. Niet slecht. Vier jaar later werden ze zelfs derde, beter dan de deelnemende atleet en de finn-zeiler. Het ging een stukje beter voor de atletiek in 19560. Tom Robinson kwam 4 jaar eerder niet door de heats, maar haalde dit jaar de halve finale in zowel de 100 als de 200 meter. Een finale lukte niet, jammer. Bij het zeilen waren er een stuk meer deelnemers, maar Knowles-Farrington was minder succesvol dan vier jaar daarvoor. Ze werden 6e na 3 zwakke races. In 1964 haalde Robinson de finale op de 100 meter, maar hij werd laatste in zijn slechtste tijd van de Spelen, jammer. Bij het zeilen deden maar 3 boten mee, Knowles zag maatje Farrington vertrekken en Cecil Cooke verving hem. Maar dat was helemaal geen slechte wissel. Goud was de kleur. Loon naar werken. Hier zien we Knowles. Zal wel met Cooke zijn, maar kan ook ineens met Farrington zijn.
In 1968 deed Durward Knowles nog steeds mee, maar ditmaal met Percy Knowles. Een vijfde plaats was het verdict. Er werd zowaar ook eens een keer geworsteld. Een keer een andere sport dan atletiek en zeilen. Het atletiek leverde dit keer geen finale op. Tom Robinson was wat oud inmiddels, die deed alleen nog mee op de relay. In 1972 leek het wel echt over met de topdagen van Knowles, hij werd 13e, ditmaal met Higgs. Er werd ditmaal ook meegedaan bij het wielrennen en boksen. Ja, zonder succes, uiteraard. Het duurde een hele tijd voordat de Bahamas terug konden keren naar de gloriedagen. In 1976 was Knowles er niet bij en het beste resultaat was van Fletcher Lewis in de finale verspringen. Daar werd hij 11e. In 1980 bleven de Bahamas thuis, maar in 1984 waren ze terug. 3x top 8, inmiddels bij het atletiek. 2x bij het verspringen en 1x bij de 4x100. Na 3 finales in LA was het terug naar een in 1988. Wel keerde Durward Knowles terug, 40 jaar na zijn eerste deelname in 1948, toen hij ook al 4e werd voor de Britten. Zijn maatje voor het goud was inmiddels al overleden, maar mooi dat Knowles er nog bij was. 19e was het op 1 na beste resultaat. Een 10e plaats bij het hinkstapspringen het beste. Springen ligt blijkbaar in het dna van de Bahamas en in 1992 werd dat pas echt getoond door Frank Rutherford. Hij pakte brons, de eerste atletiekmedaille. Dit bleek een opmaat tot een standaard, met in 1996 zilver voor de 4x100 met Pauline Davis-Thompson die een prima 200 meter heeft en 4e werd op de 400 meter en Chandra Stump die 4e werd op de 100 meter. Mini-Jamaica. Dat Davis-Thompson beschikte over een goede 200 meter toonde ze aan in Sydney. Daar won ze goud, al kreeg ze die pas veel later, want Marion Jones was lange tijd de snelste. Dat deed ze alleen niet geheel legaal. Er werd ook brons gewonnen door de 4x400 meter bij de heren. Opvallend genoeg haalden de heren 1 halve finale en verder alleen 1 kwartfinale, maar wel brons op de estafette. Maar goed, dat stak bleek af tegen Davis-Thompson, die met de estafettedames op de 100 ook nog eens goud won. De beste Bahamiaan.. Bahamees... Bahamert... persoon van de Bahamas aller tijden.
Vanaf hier was de Bahamas er altijd wel bij in het atletiek. In Athene won Debbie Ferguson brons op de 200 meter en Tonique Williams-Darling pakte goud op de 400 meter. Voor een klein land om zo goed mee te doen op het atletiek is toch knap. Het bleef atletiek en dan vooral de relays in de jaren erna, met het heren 4x400 team dat in 2008 zilver pakte en brons voor hinkstapspringer Leevan Sands. Chris Brown, niet de vrouwenmepper, werd ook nog eens 4e op de individuele 400 meter. Die was er al een tijdje bij en wordt elke keer beter. In 2012 pakte het 4x400 team bij de heren goud, de enige medaille. Brown werd individueel wéér 4e, jammer voor hem. Oh, bij het zwemmen was er ook ineens een goede zwemster. Arianna Vanderpool-Wallace. Met een achternaam als Vanderpool moet je ook wel een goede zwemmer zijn.. of een goede wielrenner. of schaatser. Nouja, Vanderpool werd 8e op de 50 meter vrij, knap voor een zwemster uit een dergelijk klein land. De atletiekmedailles zijn inmiddels de standaard, al zijn het er een stuk minder dan bij Jamaica. Ditmaal was er brons voor de 4x400 heren maar bij de dames was er nieuw talent. Shaunae Miller pakte goud op de 400 meter. Vanderpool-Wallace miste net de finale op de 50m vrij. Afgelopen editie was de core best klein, met alleen maar zwemmen en atletiek. Bij het zwemmen werd geen halve finale gehaald, al werd Joanna Evans nog 13e op de 400 meter vrij. Bij het atletiek was er 2x goud, de dubbel zullen we het noemen. Steven Gardiner pakte goud op de 400 meter, Shaunae Miller-Uibo, zoals we de vrouw van Marcel inmiddels moeten noemen, deed dat op de 400. Haar 200 viel wel tegen, achja. Op de 4x400 verrassend genoeg geen succes.
In 2024 zien we dat de 4x400 minder scoort, maar gelukkig heb je tegenwoordig genoeg aan 2 goede lopers per gender. De vraag is of die er zijn, Miller-Uibo is ja, niet fit geweest. Ze wil het wel proberen, maar ja, waarop gebaseerd eigenlijk? Ze is officieel niet eens gekwalificeerd. Wel is Gardiner, hij kan scoren op de 400 meter, maar was afgelopen WK niet fit in de halve finale. Ook een enigma. Gelukkig had het land wel een WR ja! Indoor dit jaar, met Devynne Charlton op de 60 meter horden. Kan zij de Amerikaanse dames verslaan op de langere afstand? Lijkt me niet, het is toch echt een andere afstand. Maar als ze sneller loopt dan die 12.46 is een medaille wel mogelijk op het tegenwoordig echt bizar competitieve 100 horden. En andere sporten? Die kennen ze niet. Het zeilen is niet wat het geweest is, en andere sporten nemen ze al helemaal niet serieus op de Bahamas. Maar ja, zou het wat uitmaken, als je steevast medailles wint bij het atletiek?
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Oei, ik loop een dag achter. Morgen krijgen jullie een dubbele, ik schuif er eentje door. Doe ik vandaag dag 27, aangezien de Tour vandaag begint.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -27:
Jawel, Ecuador. Bekend van dit ene liedje, en van de evenaar of equator die dwars door het land loopt. En van de oneerlijke voetbalkwalificatie in Zuid-Amerika waar zij wedstrijden altijd op grote hoogte spelen. Verder, ja. Het is een land in Zuid-Amerika. Dat betekent dat het vroeger Spaans grondgebied was. Maar ja, die zijn alweer lekker lang onafhankelijk.
Ja, Ecuador, zeg het maar. In 1924 werd een keertje meegedaan door 3 atleten. Het beste deed Alberto Jurado het, werd 29e in de halve finale verspringen. Niet echt geweldig, maar goed, het was een resultaat. Daarna duurde het echt jaren. 1968 pas weer. Uiteraard bij een van dé sporten: Wielrennen. Helaas zonder finish. Beter ging het tennis met een 4e plaats bij de dubbels en een 3e plaats bij het damesenkelspel. Maar ja, dat was slechts een demonstratiesport. Er was ook zwemmen in in 1972 leverde dat bijna een medaille op. Jorge Delgado, tegenwoordig president van het NOC, werd knap 4e op de 200 vlinderslag. Verder was er in München alleen een bokser. Vier jaar later wat meer sporters, maar Delgado was het kopstuk met nog een zwemfinale: 7e op de 200 meter vlinder. Ecuador deed niet aan boycots en was er gewoon bij in 1980. Verschillende sporten zoals Judo en Baanwielrennen zagen deelname, net als de klassiekers atletiek zwemmen en boksen. De boksers haalden twee achtste finales. In de editie van 1984 werd er geprobeerd te gewichtheffen, maar afwezigheid van alle toplanden bleek ook daar niet te boeien. Het was een matige editie, zeker met de vele afwezigen in het boksen. In Seoul was er wel weer een achtste finale aldaar. Al met al gaf het allemaal niet het idee dat er ineens een medaille in zou gaan zitten voor Ecuador. In 1992 niet. In 1996 niet. Maar goed, die kwam er dus wel. Ja bizar eigenlijk. Snelwandelaar Jefferson Perez was er met de grote stunt. Nouja of het een stunt is kun je over discussiëren, maar op het WK een jaar eerder werd hij 33e en hij liep meer dan 2 minuten sneller dan op de panamerikaanse spelen van 1995. Hij was ook pas 22. Ja, wel een grote verrassing op dat moment.
Daarna was Perez wel de onbetwiste kopman voor Ecuador. Hij deed het op een aantal WK's behoorlijk goed, maar in Sydney werd Perez helaas 4e. Bij de marathon werd ook een 14e plaats behaald en er werd meegedaan bij het gewichtheffen. 10e, maar ja, per onderdeel bij het gewichtheffen doen er niet zoveel mee. Perez werd nogmaals 4e op zijn 20 km, het onderdeel waar hij in 2000 en 1996 al op meedeed. In 2004 probeerde hij ook de 50 km, de legendarische afstand. Legendarisch omdat hij van het programma is gehaald, flopshow. Hij werd 12e. Bij het judo werd zowaar een kwartfinale gehaald en Alexandra Escobar werd 7e bij het gewichtheffen. Van de 14, niet gek. In 2008 was Perez eindelijk terug op het Olympisch podium, hij pakte zilver. Escobar werd 4e, na een 2e plaats bij het trekken kwam ze 3 kilootjes tekort bij het stoten, de nodige 127 tilde ze niet.
Ja, dat was het tijdperk Perez. Er waren wel nieuwe snelwandelaars, maar deze kwamen niet verder dan het achterveld. Bij het hardlopen nam Álex Quiñónez deel, hij wist op de 200 meter 7e te worden in de finale. Knap gedaan. Geen bijzondere tijd, maar ja, een finale is een finale. Wielrennen stond de laatste jaren niet echt op de kaart en leverde alleen Byron Guarná op die buiten tijd kwam op de wegrit. Er kwamen 4 gewichtheffers naar de Spelen, waarbij Arroyo en Escobar er weer goed voor stonden na het trekken maar het totaal weggaven bij het stoten. Geen 4e plaats, 7e voor Escobar was het beste. In Rio werden er 2 bokskwartfinales behaald en bij het openwaterzwemmen een 9e plaats. Escobar werd weer 4e. Nu was ze al 4e na het trekken, aar kon ze dat niet verbeteren bij het stoten. Maar ja, in 2020 was alles anders. Vandaag begint de Tour, en wat mooier dan om dan de Olympisch kampioen wielrennen op de weg er even uit te lichten. Voor het kleine Ecuardor een geweldig resultaat. Carapaz muisde er van onder en zagen ze nooit meer terug. Geweldig gedaan. Het succes kon echter niet op, want ook gewichtheffen was definitief een belangrijke sport. Escobar was weliswaar 'op' en kon geen 95kg trekken, maar één categorie hoger liet Palacios de problemen van Ecuador zien: 2e na het trekken, 6e overall. Dajomes ging zelfs aan de leiding na het trekken, maar zag vervolgens dat bij het stoten het helemaal goed ging. Ook gewoon eerste en dan ben je natuurlijk zeker van goud. 263 kg. Tilde landgenote Tamara Salazar, een slordige 11 kg zwaarder, ook. Bij haar was het goed voor zilver, toch opvallend. Maar goed, 2 goud en 1 zilver. En ook nog 5e bij het BMXen. Maar vandaag is wielrendag, dus kunnen we maar 1 man tonen.
Dat wordt lastig overtreffen he? Als het lukt, dan bij het gewichtheffen. Palacios lijkt de beste kanshebber, maar ook Salazar, Dajomes of zwaargewicht Ayovi zijn mogelijkheden. Maar geen van de 4 is een uitgesproken favoriet. Er is blijkbaar ook een worstelaarster die WK-brons pakte vorig jaar, geen idee of dat een gelukje was of pure kwaliteit. Opvallend, allemaal vrouwen. Ook wel leuk.
Jawel, Ecuador. Bekend van dit ene liedje, en van de evenaar of equator die dwars door het land loopt. En van de oneerlijke voetbalkwalificatie in Zuid-Amerika waar zij wedstrijden altijd op grote hoogte spelen. Verder, ja. Het is een land in Zuid-Amerika. Dat betekent dat het vroeger Spaans grondgebied was. Maar ja, die zijn alweer lekker lang onafhankelijk.
Ja, Ecuador, zeg het maar. In 1924 werd een keertje meegedaan door 3 atleten. Het beste deed Alberto Jurado het, werd 29e in de halve finale verspringen. Niet echt geweldig, maar goed, het was een resultaat. Daarna duurde het echt jaren. 1968 pas weer. Uiteraard bij een van dé sporten: Wielrennen. Helaas zonder finish. Beter ging het tennis met een 4e plaats bij de dubbels en een 3e plaats bij het damesenkelspel. Maar ja, dat was slechts een demonstratiesport. Er was ook zwemmen in in 1972 leverde dat bijna een medaille op. Jorge Delgado, tegenwoordig president van het NOC, werd knap 4e op de 200 vlinderslag. Verder was er in München alleen een bokser. Vier jaar later wat meer sporters, maar Delgado was het kopstuk met nog een zwemfinale: 7e op de 200 meter vlinder. Ecuador deed niet aan boycots en was er gewoon bij in 1980. Verschillende sporten zoals Judo en Baanwielrennen zagen deelname, net als de klassiekers atletiek zwemmen en boksen. De boksers haalden twee achtste finales. In de editie van 1984 werd er geprobeerd te gewichtheffen, maar afwezigheid van alle toplanden bleek ook daar niet te boeien. Het was een matige editie, zeker met de vele afwezigen in het boksen. In Seoul was er wel weer een achtste finale aldaar. Al met al gaf het allemaal niet het idee dat er ineens een medaille in zou gaan zitten voor Ecuador. In 1992 niet. In 1996 niet. Maar goed, die kwam er dus wel. Ja bizar eigenlijk. Snelwandelaar Jefferson Perez was er met de grote stunt. Nouja of het een stunt is kun je over discussiëren, maar op het WK een jaar eerder werd hij 33e en hij liep meer dan 2 minuten sneller dan op de panamerikaanse spelen van 1995. Hij was ook pas 22. Ja, wel een grote verrassing op dat moment.
Daarna was Perez wel de onbetwiste kopman voor Ecuador. Hij deed het op een aantal WK's behoorlijk goed, maar in Sydney werd Perez helaas 4e. Bij de marathon werd ook een 14e plaats behaald en er werd meegedaan bij het gewichtheffen. 10e, maar ja, per onderdeel bij het gewichtheffen doen er niet zoveel mee. Perez werd nogmaals 4e op zijn 20 km, het onderdeel waar hij in 2000 en 1996 al op meedeed. In 2004 probeerde hij ook de 50 km, de legendarische afstand. Legendarisch omdat hij van het programma is gehaald, flopshow. Hij werd 12e. Bij het judo werd zowaar een kwartfinale gehaald en Alexandra Escobar werd 7e bij het gewichtheffen. Van de 14, niet gek. In 2008 was Perez eindelijk terug op het Olympisch podium, hij pakte zilver. Escobar werd 4e, na een 2e plaats bij het trekken kwam ze 3 kilootjes tekort bij het stoten, de nodige 127 tilde ze niet.
Ja, dat was het tijdperk Perez. Er waren wel nieuwe snelwandelaars, maar deze kwamen niet verder dan het achterveld. Bij het hardlopen nam Álex Quiñónez deel, hij wist op de 200 meter 7e te worden in de finale. Knap gedaan. Geen bijzondere tijd, maar ja, een finale is een finale. Wielrennen stond de laatste jaren niet echt op de kaart en leverde alleen Byron Guarná op die buiten tijd kwam op de wegrit. Er kwamen 4 gewichtheffers naar de Spelen, waarbij Arroyo en Escobar er weer goed voor stonden na het trekken maar het totaal weggaven bij het stoten. Geen 4e plaats, 7e voor Escobar was het beste. In Rio werden er 2 bokskwartfinales behaald en bij het openwaterzwemmen een 9e plaats. Escobar werd weer 4e. Nu was ze al 4e na het trekken, aar kon ze dat niet verbeteren bij het stoten. Maar ja, in 2020 was alles anders. Vandaag begint de Tour, en wat mooier dan om dan de Olympisch kampioen wielrennen op de weg er even uit te lichten. Voor het kleine Ecuardor een geweldig resultaat. Carapaz muisde er van onder en zagen ze nooit meer terug. Geweldig gedaan. Het succes kon echter niet op, want ook gewichtheffen was definitief een belangrijke sport. Escobar was weliswaar 'op' en kon geen 95kg trekken, maar één categorie hoger liet Palacios de problemen van Ecuador zien: 2e na het trekken, 6e overall. Dajomes ging zelfs aan de leiding na het trekken, maar zag vervolgens dat bij het stoten het helemaal goed ging. Ook gewoon eerste en dan ben je natuurlijk zeker van goud. 263 kg. Tilde landgenote Tamara Salazar, een slordige 11 kg zwaarder, ook. Bij haar was het goed voor zilver, toch opvallend. Maar goed, 2 goud en 1 zilver. En ook nog 5e bij het BMXen. Maar vandaag is wielrendag, dus kunnen we maar 1 man tonen.
Dat wordt lastig overtreffen he? Als het lukt, dan bij het gewichtheffen. Palacios lijkt de beste kanshebber, maar ook Salazar, Dajomes of zwaargewicht Ayovi zijn mogelijkheden. Maar geen van de 4 is een uitgesproken favoriet. Er is blijkbaar ook een worstelaarster die WK-brons pakte vorig jaar, geen idee of dat een gelukje was of pure kwaliteit. Opvallend, allemaal vrouwen. Ook wel leuk.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -28: Indonesië
Indonesië. Ja, dat kennen WE wel. Ik kan allerlei dingen zeggen over Britten en Spanjaarden die overal hebben gezeten, maar WIJ hebben huisgehouden in Indonesië. Ruim 100 jaar lang ONS gebied, maar nadat de Japanners het bezet hadden wilden de Indonesiërs het land terug. Vond de KNIL niet leuk en toen kwamen er wat niet zo gave moordpartijen, tsja. Laten we het over leuke dingen hebben, zoals sport. Want er zijn wel wat sporten waarin de eilandengroep levert. Maar eerst even een vlaggetje. Van Monaco ofzo, is leuk.
Indonesië is niet een land dat al jaren levert. In 1952 deed men voor het eerst mee. Bij atletiek werd zowaar de finale gehaald op het hoogspringen, maar dat leverde P20 op. Zwemmen en gewichtheffen waren de andere keuzes. Gewichtheffen leverde zowaar de top 10 op nadat er zelfs het beste het gewicht werd getild op de Military Press. Een incidenteel succes. In 1956 deed een voetbalteam mee, die haalden de kwartfinale omdat alle tegenstanders in de groepsfase zich terugtrokken. Goedkoop. In 1960 waren er veel deelnemers, 22 stuks op 8 sporten, maar succes was er niet. Japan vond men geen leuk land dus in 1964 bleef men thuis en daarna waren de delegaties klein. Slechts 6 in 1968, 3 zeilers en 3 gewichtheffers. 1972 was wat beter, het boksen en atletiek werden teruggevonden. Boksen leverde de kwartfinale. Lukte in Montreal niet nogmaals. Wel was er een zwemmer die de 100, 200, 400 en 1500 vrij probeerde. Uiteraard zonder succes. De laatste keer zonder medailles, jawel, dat was in 1984. Altijd spannend welke van de 2 er geboycot wordt bij dit soort landen, Indonesië koos de kant van het westen. Gewichtheffen leverde P5 en P7 op, zou dat dan de medaille worden in 1988? Nee. Dirdja Wihardja werd 4e, maar gelukkig was er wel zilver bij het boogschieten. Voor het eerst een damesteam, meteen zilver. Mooi werk. Helaas is 1 van de 3 overleden vorig jaar.
In 1992 liep het echter even anders. Nee, niet door het boogschieten, daar werd de kwartfinale gehaald. Ook niet het gewichtheffen, dat liep juist minder. Nee. Badminton deed voor het eerst mee. Een sport die leeft in Indonesië. En dat zouden we weten. Een SWEEP in het herenenkelspel, daarmee is Indonesië het zwakste land met een sweep durf ik wel te stellen. Damesenkel leverde ook goud en herendubbel zilver. Susi Susanti en Alan Budikusuma wonnen de eerste 2 gouden medailles. Vier jaar later liep het minder. Wel goud bij het herendubbel, maar Susi Susanti pakte brons achter landgenote Mia Audina, die 8 jaar later opnieuw zilver pakte voor Nederland. Het herendubbel leverde ook brons. Bij het boksen was er ook een kwartfinale. In 2000 werd er eindelijk een tweede sport toegevoegd. Het zat er altijd wel een beetje in, maar gewichtheffen was de eerste dagen belangrijk. De dames lichtgewichten scoorden zilver en brons, en 5 kilootjes zwaarder, 53 in totaal, werd er nogmaals brons gepakt. Bij het badminton waren de dames niet goed genoeg, alleen in het gemengddubbel werd zilver gepakt. Bij de heren was het echter toch weer zilver voor Hendrawan in het enkelspel en het herendubbel leverde weer goud, wel voor een ander team dan 4 jaar terug. In 2004 pakte Rumbewas het enige gewichthefzilver met goud en brons in het herenenkelspel en brons in het herendubbel. Het damesbadminton stond helaas wat minder op punt. Het is inmiddels de standaard: 1x goud bij het badminton en dan 3-5 medailles bij badminton en gewichtheffen verder. Precies wat lukte in 2008: Irawan en Triyatno waren de eerste Indonesische heren met gewichthefbrons, Rumbewas pakte ook brons. Het badminton leverde een bont gezelschap op, waarbij het herendubbel goud leverde, gemengddubbel zilver en brons bij het damesenkelspel. Andere sporten doen er eigenlijk niet meer toe. Dan kan het ook een keer dat het wat minder gaat. Dat gebeurde in 2012. Het badmintonimperium was over, Triyatno, Irawan en Febrianti scoorden alleen bij het gewichtheffen. Er was geen goud, wel 2x zilver en 1x brons. Bij het badminton was er nog wel een leuk incidentje: Jauhari en Polli wilden expres verliezen in de laatste pot tegen Koreanen Ha en Kim om als 2e door te kunnen. Dat lukte, maar men kwam er achter en toen werden de Indonesische dames, net als 4 anderen, uit het toernooi getrapt. Het gemengddubbel leverde nog wel een 4e plaats op. In 2016 was er wel goud voor het gemengddubbel bij het badminton. Het bleef bij badminton en gewichtheffen als dé sporten, bij het gewichtheffen werd er 2x zilver behaald. Het boogschieten werd ook wat serieuzer genomen met een kwartfinale voor het herenteam en een achtste finale voor Agatha, de beste van de 3 heren. In 2020 bleef het weer bij de twee bekende sporten. Opnieuw badmintongoud, dat gewichthefgoud wil maar niet lukken. Irawan pakte wel alweer zijn vierde medaille, maar weer geen goud. Wel knap. In totaal werd er 1-1-3 aan medailles behaald. Boogschieten lijkt nog steeds de 3e en laatste relevante sport, van andere sporten lijkt het niet te moeten komen. Hier is de misschien wel beste gewichtheffer in beeld.
Gelukkig is er in 2024 een nieuwe sport. Deze sport was er al in 2020, maar er is maar 1 discipline waar Indonesië op levert: Speedklimmen. Bij de dames zal er mogelijk een mooie strijd met Polen zijn, de strijd of het nu rood-wit of wit-rood is. Bij de heren zullen de 2 Chinezen de gevaarlijkste tegenstanders zijn, maar goed bij speed kan alles. Oh, er schijnt ook een redelijk goede surfer te zijn, ik laat me verrassen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 30-06-2024 18:41:23 ]
Indonesië. Ja, dat kennen WE wel. Ik kan allerlei dingen zeggen over Britten en Spanjaarden die overal hebben gezeten, maar WIJ hebben huisgehouden in Indonesië. Ruim 100 jaar lang ONS gebied, maar nadat de Japanners het bezet hadden wilden de Indonesiërs het land terug. Vond de KNIL niet leuk en toen kwamen er wat niet zo gave moordpartijen, tsja. Laten we het over leuke dingen hebben, zoals sport. Want er zijn wel wat sporten waarin de eilandengroep levert. Maar eerst even een vlaggetje. Van Monaco ofzo, is leuk.
Indonesië is niet een land dat al jaren levert. In 1952 deed men voor het eerst mee. Bij atletiek werd zowaar de finale gehaald op het hoogspringen, maar dat leverde P20 op. Zwemmen en gewichtheffen waren de andere keuzes. Gewichtheffen leverde zowaar de top 10 op nadat er zelfs het beste het gewicht werd getild op de Military Press. Een incidenteel succes. In 1956 deed een voetbalteam mee, die haalden de kwartfinale omdat alle tegenstanders in de groepsfase zich terugtrokken. Goedkoop. In 1960 waren er veel deelnemers, 22 stuks op 8 sporten, maar succes was er niet. Japan vond men geen leuk land dus in 1964 bleef men thuis en daarna waren de delegaties klein. Slechts 6 in 1968, 3 zeilers en 3 gewichtheffers. 1972 was wat beter, het boksen en atletiek werden teruggevonden. Boksen leverde de kwartfinale. Lukte in Montreal niet nogmaals. Wel was er een zwemmer die de 100, 200, 400 en 1500 vrij probeerde. Uiteraard zonder succes. De laatste keer zonder medailles, jawel, dat was in 1984. Altijd spannend welke van de 2 er geboycot wordt bij dit soort landen, Indonesië koos de kant van het westen. Gewichtheffen leverde P5 en P7 op, zou dat dan de medaille worden in 1988? Nee. Dirdja Wihardja werd 4e, maar gelukkig was er wel zilver bij het boogschieten. Voor het eerst een damesteam, meteen zilver. Mooi werk. Helaas is 1 van de 3 overleden vorig jaar.
In 1992 liep het echter even anders. Nee, niet door het boogschieten, daar werd de kwartfinale gehaald. Ook niet het gewichtheffen, dat liep juist minder. Nee. Badminton deed voor het eerst mee. Een sport die leeft in Indonesië. En dat zouden we weten. Een SWEEP in het herenenkelspel, daarmee is Indonesië het zwakste land met een sweep durf ik wel te stellen. Damesenkel leverde ook goud en herendubbel zilver. Susi Susanti en Alan Budikusuma wonnen de eerste 2 gouden medailles. Vier jaar later liep het minder. Wel goud bij het herendubbel, maar Susi Susanti pakte brons achter landgenote Mia Audina, die 8 jaar later opnieuw zilver pakte voor Nederland. Het herendubbel leverde ook brons. Bij het boksen was er ook een kwartfinale. In 2000 werd er eindelijk een tweede sport toegevoegd. Het zat er altijd wel een beetje in, maar gewichtheffen was de eerste dagen belangrijk. De dames lichtgewichten scoorden zilver en brons, en 5 kilootjes zwaarder, 53 in totaal, werd er nogmaals brons gepakt. Bij het badminton waren de dames niet goed genoeg, alleen in het gemengddubbel werd zilver gepakt. Bij de heren was het echter toch weer zilver voor Hendrawan in het enkelspel en het herendubbel leverde weer goud, wel voor een ander team dan 4 jaar terug. In 2004 pakte Rumbewas het enige gewichthefzilver met goud en brons in het herenenkelspel en brons in het herendubbel. Het damesbadminton stond helaas wat minder op punt. Het is inmiddels de standaard: 1x goud bij het badminton en dan 3-5 medailles bij badminton en gewichtheffen verder. Precies wat lukte in 2008: Irawan en Triyatno waren de eerste Indonesische heren met gewichthefbrons, Rumbewas pakte ook brons. Het badminton leverde een bont gezelschap op, waarbij het herendubbel goud leverde, gemengddubbel zilver en brons bij het damesenkelspel. Andere sporten doen er eigenlijk niet meer toe. Dan kan het ook een keer dat het wat minder gaat. Dat gebeurde in 2012. Het badmintonimperium was over, Triyatno, Irawan en Febrianti scoorden alleen bij het gewichtheffen. Er was geen goud, wel 2x zilver en 1x brons. Bij het badminton was er nog wel een leuk incidentje: Jauhari en Polli wilden expres verliezen in de laatste pot tegen Koreanen Ha en Kim om als 2e door te kunnen. Dat lukte, maar men kwam er achter en toen werden de Indonesische dames, net als 4 anderen, uit het toernooi getrapt. Het gemengddubbel leverde nog wel een 4e plaats op. In 2016 was er wel goud voor het gemengddubbel bij het badminton. Het bleef bij badminton en gewichtheffen als dé sporten, bij het gewichtheffen werd er 2x zilver behaald. Het boogschieten werd ook wat serieuzer genomen met een kwartfinale voor het herenteam en een achtste finale voor Agatha, de beste van de 3 heren. In 2020 bleef het weer bij de twee bekende sporten. Opnieuw badmintongoud, dat gewichthefgoud wil maar niet lukken. Irawan pakte wel alweer zijn vierde medaille, maar weer geen goud. Wel knap. In totaal werd er 1-1-3 aan medailles behaald. Boogschieten lijkt nog steeds de 3e en laatste relevante sport, van andere sporten lijkt het niet te moeten komen. Hier is de misschien wel beste gewichtheffer in beeld.
Gelukkig is er in 2024 een nieuwe sport. Deze sport was er al in 2020, maar er is maar 1 discipline waar Indonesië op levert: Speedklimmen. Bij de dames zal er mogelijk een mooie strijd met Polen zijn, de strijd of het nu rood-wit of wit-rood is. Bij de heren zullen de 2 Chinezen de gevaarlijkste tegenstanders zijn, maar goed bij speed kan alles. Oh, er schijnt ook een redelijk goede surfer te zijn, ik laat me verrassen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 30-06-2024 18:41:23 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -26: Bhutan
We blijven in het verre oosten. Bhutan, misschien wel een van de zwakste sportlanden ooit. We gaan het kort houden, maar het is wel eens leuk om te kijken naar zo'n land. Ga er maar niet vanuit dat het in 2024 wel een succesverhaal wordt. Wat kan ik vertellen over Bhutan? Als je er naartoe wil is het enorm duur, toeristen moeten een enorm bedrag betalen om er te mogen zijn. Lekker voor je toeristische sector in zo'n kneiterarm land, maar ja. Bhutan ligt midden in de Himalaya en is overwegend boeddistisch, met een grote hindoeïstische minderheid. Deze minderheid wordt flink onder druk gezet aldaar, geen gaaf land. Ook ruzie maken met China, mooi man. Wel heeft Bhutan een mooie vlag.
Bhutan is een land van boogschieten en daarom doet Bhutan voornamelijk mee met boogschutters. In 1984 waren het er 6, drie heren en 3 dames. Bij de heren 53e, 56e en 60e van de 62, bij de dames 43,44 en 46 op 47. Rinzi Lham was pas 16, voor boogschieten erg jong. Toch keerde ze in 1988 niet terug, alleen de heren mochten nog meedoen. Werden 22e in de teamcompetitie. Vier jaar later werden er weer 2 teams gestuurd, waarbij het damesteam 17e werd, het beste resultaat tot nu toe. Jubzang Jubzang was een van de inspirerende herendeelnemers, die 63e werd in de rankinground. Ik hoopte op wat leuke feitjes over deze deelnemers, maar die lijken er niet te zijn. Een team werd er niet gestuurd in 1996, dus deden er maar 2 sporters mee. Allebei met een dubbele naam, naast Jubzhang Jubzhang ook Ugyen Ugyen. Beide moesten tegen een Oekrainer. Ugyen verloor kansloos, maar Jubzhang kwam tot 156-156 tegen Zabrodsky. Helaas verloor hij in de shoot-off. Ook in 2000 was er een directe uitschakeling, maar 2004 was een mooie editie. Tshering Chhoden zou de eerste worden die een wedstrijd zou winnen. Van Lin Sang nota bene, die al zilver had gepakt in de teamcompetitie. Daarna hield het op voor Chhoden in de tweede ronde, na een shootoff verloor ze met 4-7. Later zou Chhoden terugkeren als coach.
Tashi Peljor won een dag later ook zijn eerste match, ruim tegen de Grandis, maar daarna was het ook voor hem voorbij. Het lukte Peljor niet nogmaals in 2008. En ook Dorji Derma lag er na 1 rondje uit, wel met een nipte nederlaag van 109-107. Het format was wel gunstig voor de toppers, dus met een nieuw format had Bhutan wellicht kans. Sherab Zam verloor in 3 sets in de eerste ronde. Er deed ook een schutter mee: Kunzang Choden. Werd 56e in de kwalificatie! Wel laatste, maar dat mocht de pret niet drukken.
In 2016 werd er weer door 2 dames meegedaan in die 2 sporten. Kunzang Lenchu pakte al wat meer punten bij het schieten, ze werd 45e bij het 10m luchtgeweer. Bij het boogschieten duurde het ditmaal in ieder geval 5 sets tot aan de nederlaag in de eerste ronde. In 2020 was het al helemaal mooi met 4 deelnemers. Er was een zwemmer, die de 100 meter vrije slag in minder dan een minuut wist af te leggen. Lenchu Kunzang was er nog steeds en werd zelfs 43e in de kwalificatie, het beste eindresultaat in een individuele sessie, overwinningen in het boogschieten niet meegerekend.ma verloor wel kansloos bij het boogschieten en ook bij het judo deed iemand mee, maar niet geheel verrassend lag hij er meteen uit.
Wat brengt 2024? Eindelijk weer een herenboogschutter met Lam Dorji. Meer dan een kwalificatie en een wedstrijd in de eerste ronde zit er niet in. Maar er doet ook een atleet mee. Kinzang Lhamo, zij zal de marathon gaan proberen te rennen. Of dat een succes wordt durf ik niet te zeggen, maar uitlopen zou al een mooie verrassing zijn.
We blijven in het verre oosten. Bhutan, misschien wel een van de zwakste sportlanden ooit. We gaan het kort houden, maar het is wel eens leuk om te kijken naar zo'n land. Ga er maar niet vanuit dat het in 2024 wel een succesverhaal wordt. Wat kan ik vertellen over Bhutan? Als je er naartoe wil is het enorm duur, toeristen moeten een enorm bedrag betalen om er te mogen zijn. Lekker voor je toeristische sector in zo'n kneiterarm land, maar ja. Bhutan ligt midden in de Himalaya en is overwegend boeddistisch, met een grote hindoeïstische minderheid. Deze minderheid wordt flink onder druk gezet aldaar, geen gaaf land. Ook ruzie maken met China, mooi man. Wel heeft Bhutan een mooie vlag.
Bhutan is een land van boogschieten en daarom doet Bhutan voornamelijk mee met boogschutters. In 1984 waren het er 6, drie heren en 3 dames. Bij de heren 53e, 56e en 60e van de 62, bij de dames 43,44 en 46 op 47. Rinzi Lham was pas 16, voor boogschieten erg jong. Toch keerde ze in 1988 niet terug, alleen de heren mochten nog meedoen. Werden 22e in de teamcompetitie. Vier jaar later werden er weer 2 teams gestuurd, waarbij het damesteam 17e werd, het beste resultaat tot nu toe. Jubzang Jubzang was een van de inspirerende herendeelnemers, die 63e werd in de rankinground. Ik hoopte op wat leuke feitjes over deze deelnemers, maar die lijken er niet te zijn. Een team werd er niet gestuurd in 1996, dus deden er maar 2 sporters mee. Allebei met een dubbele naam, naast Jubzhang Jubzhang ook Ugyen Ugyen. Beide moesten tegen een Oekrainer. Ugyen verloor kansloos, maar Jubzhang kwam tot 156-156 tegen Zabrodsky. Helaas verloor hij in de shoot-off. Ook in 2000 was er een directe uitschakeling, maar 2004 was een mooie editie. Tshering Chhoden zou de eerste worden die een wedstrijd zou winnen. Van Lin Sang nota bene, die al zilver had gepakt in de teamcompetitie. Daarna hield het op voor Chhoden in de tweede ronde, na een shootoff verloor ze met 4-7. Later zou Chhoden terugkeren als coach.
Tashi Peljor won een dag later ook zijn eerste match, ruim tegen de Grandis, maar daarna was het ook voor hem voorbij. Het lukte Peljor niet nogmaals in 2008. En ook Dorji Derma lag er na 1 rondje uit, wel met een nipte nederlaag van 109-107. Het format was wel gunstig voor de toppers, dus met een nieuw format had Bhutan wellicht kans. Sherab Zam verloor in 3 sets in de eerste ronde. Er deed ook een schutter mee: Kunzang Choden. Werd 56e in de kwalificatie! Wel laatste, maar dat mocht de pret niet drukken.
In 2016 werd er weer door 2 dames meegedaan in die 2 sporten. Kunzang Lenchu pakte al wat meer punten bij het schieten, ze werd 45e bij het 10m luchtgeweer. Bij het boogschieten duurde het ditmaal in ieder geval 5 sets tot aan de nederlaag in de eerste ronde. In 2020 was het al helemaal mooi met 4 deelnemers. Er was een zwemmer, die de 100 meter vrije slag in minder dan een minuut wist af te leggen. Lenchu Kunzang was er nog steeds en werd zelfs 43e in de kwalificatie, het beste eindresultaat in een individuele sessie, overwinningen in het boogschieten niet meegerekend.ma verloor wel kansloos bij het boogschieten en ook bij het judo deed iemand mee, maar niet geheel verrassend lag hij er meteen uit.
Wat brengt 2024? Eindelijk weer een herenboogschutter met Lam Dorji. Meer dan een kwalificatie en een wedstrijd in de eerste ronde zit er niet in. Maar er doet ook een atleet mee. Kinzang Lhamo, zij zal de marathon gaan proberen te rennen. Of dat een succes wordt durf ik niet te zeggen, maar uitlopen zou al een mooie verrassing zijn.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -25: Chinees Taipei
We blijven nog even in oost-Azië, en dan wel bij Chinees Taipei. Het land dat niet onder zijn eigen naam mee mag doen, want dan wordt China boos. Verhaal is wel ongeveer bekend: Na de Japanse bezetting was er een machtsstrijd die op het Chinese vasteland gewonnen werd door de Communisten, die tot vandaag de dag aan de macht zijn in China. De toenmalige leiders van China werden verdreven naar het eiland Formosa, het grootste eiland van de eilandengroep Taiwan. Officieel heet Taiwan dan ook Republiek China. Ik weiger die flauwekulvlag van Taipei te tonen, we gaan gewoon voor de vlag van Taiwan.
In den beginne deed het land ook 'gewoon' mee als Republiek China, Taiwan of verwante namen. Dit duurde van 1956 tot 1972. In 1956 deed men mee aan het basketbal en er werd met 83-76 gewonnen van Korea. Winnen van Bulgarije en Uruguay lukte niet en uitschakeling volgde. Boksen en gewichtheffen leverden een 9e plaats op, de op een na beste prestaties voor het land deze Spelen. Yang Chuan-Kang werd 8e op de tienkamp, en deed ook nog mee aan het hoogspringen.
In 1960 deed Yang het nog een stukje beter. Op de onderdelen waar snel gerend moest worden of gesprongen was hij steevast de beste, maar de 1500 meter en de werponderdelen lukten minder, waardoor hij met zilver genoegen moest nemen. Ook bij het boksen ging het beter dan 4 jaar daarvoor, met een kwartfinale. Toch weer de typische sporten, atletiek en boksen. Yang moest het in Tokio doen met een 5e plaats en het boksen leverde ook geen kwartfinale op. Wel lukte dat bij het judo. Er werd wel bij veel sporten meegedaan met een sloot atleten, turners, zwemmers en bijvoorbeeld ook voetbal in Rome. In Mexico City werd slechts 1x top 8 behaald, 100 meter-sprintster Chi Cheng werd 7e. Daarnaast waren judo, boksen en gewichtheffen toch wel vooral relevant, sporten waarin de top 10 dan weer werd behaald in München. Het zou de laatste keer zijn dat het team meedeed als Formosa, Taiwan of Republiek China. In 1976 trok het team zich terug, in 1980 was er een boycot en in 1984 was China er voor het eerst bij, dus moest er gekozen worden voor de naam Chinees Taipei.
Dit was het nieuwe tijdperk, met focus op andere sporten. Bij het gewichtheffen haalde Tsai Wen-Yee brons, vier jaar later werd er bijvoorbeeld goed gepresteerd bij het boogschieten. Een grote hoeveelheid atleten en zwemmers was verleden tijd. In 1992 deed het land mee aan het honkbaltoernooi, voor het eerst op de Spelen als een officiële sport. Daar werd zilver gepakt door bijna iedereen behalve Japan en Cuba weg te vegen, en 2x iets minder ruim van Japan te winnen. Alleen Cuba was echt te sterk. Helaas deed het team niet mee in 1996, dus moest het van andere sporten komen. De enige medaille in 1996 was bij het tafeltennis van Jing Chen. Pas in de huidige eeuw begon het echt te draaien. Taiwan was al een tijdje sterk in demonstratiesport Taekwondo, maar dat werd nu een officiele sport. Helaas lukte het niet om te winnen: Huang en Chi kwamen beide niet verder dan brons. Ook Jing Chen was opnieuw goed voor een medaille, ze pakte brons. Daarnaast leverde het gewichtheffen met brons voor Kuo en zilver voor Li. Het bleef wel wachten op het eerste goud. Dat was niet voor de boogschutters, maar de heren wisten wel in het team de finale te bereiken tegen Korea en de dames pakten ook maar meteen brons. Ze waren al een tijdje goed in de sport, maar dit was de definitieve doorbraak. Individueel werd helaas door Yuan Shu-chi de houten medaille behaald. Gelukkig was daar die andere sport, Taekwondo. Huang haalde zilver, Chi scoorde niet, maar er waren ook twee nieuwe namen. Zij pakten kort na elkaar de eerste 2 gouden medailles voor Taiwan in het Taekwondo: Chu Mu-yen en Chen Shih-hsin.
Vanaf daar was het land elke keer goed voor goud. Ja, ook in 2008 werd gewoon deelgenomen. Bijzonder eigenlijk, maar goed, mooi dat het kan. Chen pakte goud bij het gewichtheffen en Lu deed het met zilver. Chu Mu-yen kwam nu tot brons en Sung pakte ook brons. Al met al wat minder dan 2004, maar de 2 belangrijskte sporten leveren dus toch weer. In 2012 beperkte het land zich tot 2 medailles: Tseng met Taekwondobrons en Hsu Shu-ching met gewichthefgoud. Die gouden medaille mocht ze pas later na een diskwalificatie ophalen. Die derde sport, het tafeltennis, leverde een 4e plaats op. In Rio moest het zelfs helemaal van de begindagen komen, Taekwondo leverde voor het eerst geen enkele medaille op. Kuo Hsing-chun pakte gewichthefbrons een dag na de beste dag: Weer eens brons bij het boogschieten en titelprolongatie voor Hsu, daarmee de beste ooit. Dit keer was het wel direct raak en hoefde geen diskwalificatie afgewacht te worden.
Maar ja, 2020 was wel even van een andere orde. Of 2021, moeten we zeggen. Niet bepaald een land dat heel lekker zat in de pandemie, maar ze deden wel mee in de buurt in Japan. En dat hebben we geweten. Eerst waren het vooral de bekende sporten gewichtheffen, boogschieten en taekwondo die leverden, maar nu ging het toch even wat anders: Dag 1 beleefde judoka Yang zijn internationale doorbraak met een knappe zilveren medaille, daarna leverden de gebruikelijke sporten takewondo en tafeltennis brons, boogschieten zilver en gewichtheffen goud voor Kuo in een van de meest duidelijke overwinningen van de Spelen en diezelfde dag ook nog brons in een andere gewichtsklasse. Dat waren de sporten waar Chinees Taipei, Taiwan, wat we ook zeggen willen, goed in zijn, nu kwamen de sporten waar ze niet zo goed in zijn. Dat leverde achter elkaar goud bij het herendubbel badminton voor Lee/Wang die maar net door gingen in een duel met het hogergeplaatste Indonesische duo in de groep, maar uiteindelijk goud pakten. Ook bij het vrouwenenkelspel was er zilver, bij het Golf volgde ook al brons. Daarom moet je golfers gewoon altijd sturen als ze mogen, Pan is volgens mij geen topper. Daarna volgden ook nog zilver bij het turnen op paard voltige en brons bij het boksen en karate. Ineens in maar liefst 10 sporten een medaille voor het land dat voor die Spelen pas 5 sporten überhaupt een medaille had gepakt. Bijzonder.
Daar lijkt het voor 2024 weer naar terug te moeten grijpen. Van al die medaillewinnaars in de minder prominente sporten lijkt alleen Yang een goede kanshebber. Wel zal het gewichtheffen en taekwondo weer wat kanshebbers leveren. Al met al verwacht ik eerder Spelen in de ordegrootte van 2004-2016 dan zoals de afgelopen editie, toen viel wonderlijk genoeg echt alles.
We blijven nog even in oost-Azië, en dan wel bij Chinees Taipei. Het land dat niet onder zijn eigen naam mee mag doen, want dan wordt China boos. Verhaal is wel ongeveer bekend: Na de Japanse bezetting was er een machtsstrijd die op het Chinese vasteland gewonnen werd door de Communisten, die tot vandaag de dag aan de macht zijn in China. De toenmalige leiders van China werden verdreven naar het eiland Formosa, het grootste eiland van de eilandengroep Taiwan. Officieel heet Taiwan dan ook Republiek China. Ik weiger die flauwekulvlag van Taipei te tonen, we gaan gewoon voor de vlag van Taiwan.
In den beginne deed het land ook 'gewoon' mee als Republiek China, Taiwan of verwante namen. Dit duurde van 1956 tot 1972. In 1956 deed men mee aan het basketbal en er werd met 83-76 gewonnen van Korea. Winnen van Bulgarije en Uruguay lukte niet en uitschakeling volgde. Boksen en gewichtheffen leverden een 9e plaats op, de op een na beste prestaties voor het land deze Spelen. Yang Chuan-Kang werd 8e op de tienkamp, en deed ook nog mee aan het hoogspringen.
In 1960 deed Yang het nog een stukje beter. Op de onderdelen waar snel gerend moest worden of gesprongen was hij steevast de beste, maar de 1500 meter en de werponderdelen lukten minder, waardoor hij met zilver genoegen moest nemen. Ook bij het boksen ging het beter dan 4 jaar daarvoor, met een kwartfinale. Toch weer de typische sporten, atletiek en boksen. Yang moest het in Tokio doen met een 5e plaats en het boksen leverde ook geen kwartfinale op. Wel lukte dat bij het judo. Er werd wel bij veel sporten meegedaan met een sloot atleten, turners, zwemmers en bijvoorbeeld ook voetbal in Rome. In Mexico City werd slechts 1x top 8 behaald, 100 meter-sprintster Chi Cheng werd 7e. Daarnaast waren judo, boksen en gewichtheffen toch wel vooral relevant, sporten waarin de top 10 dan weer werd behaald in München. Het zou de laatste keer zijn dat het team meedeed als Formosa, Taiwan of Republiek China. In 1976 trok het team zich terug, in 1980 was er een boycot en in 1984 was China er voor het eerst bij, dus moest er gekozen worden voor de naam Chinees Taipei.
Dit was het nieuwe tijdperk, met focus op andere sporten. Bij het gewichtheffen haalde Tsai Wen-Yee brons, vier jaar later werd er bijvoorbeeld goed gepresteerd bij het boogschieten. Een grote hoeveelheid atleten en zwemmers was verleden tijd. In 1992 deed het land mee aan het honkbaltoernooi, voor het eerst op de Spelen als een officiële sport. Daar werd zilver gepakt door bijna iedereen behalve Japan en Cuba weg te vegen, en 2x iets minder ruim van Japan te winnen. Alleen Cuba was echt te sterk. Helaas deed het team niet mee in 1996, dus moest het van andere sporten komen. De enige medaille in 1996 was bij het tafeltennis van Jing Chen. Pas in de huidige eeuw begon het echt te draaien. Taiwan was al een tijdje sterk in demonstratiesport Taekwondo, maar dat werd nu een officiele sport. Helaas lukte het niet om te winnen: Huang en Chi kwamen beide niet verder dan brons. Ook Jing Chen was opnieuw goed voor een medaille, ze pakte brons. Daarnaast leverde het gewichtheffen met brons voor Kuo en zilver voor Li. Het bleef wel wachten op het eerste goud. Dat was niet voor de boogschutters, maar de heren wisten wel in het team de finale te bereiken tegen Korea en de dames pakten ook maar meteen brons. Ze waren al een tijdje goed in de sport, maar dit was de definitieve doorbraak. Individueel werd helaas door Yuan Shu-chi de houten medaille behaald. Gelukkig was daar die andere sport, Taekwondo. Huang haalde zilver, Chi scoorde niet, maar er waren ook twee nieuwe namen. Zij pakten kort na elkaar de eerste 2 gouden medailles voor Taiwan in het Taekwondo: Chu Mu-yen en Chen Shih-hsin.
Vanaf daar was het land elke keer goed voor goud. Ja, ook in 2008 werd gewoon deelgenomen. Bijzonder eigenlijk, maar goed, mooi dat het kan. Chen pakte goud bij het gewichtheffen en Lu deed het met zilver. Chu Mu-yen kwam nu tot brons en Sung pakte ook brons. Al met al wat minder dan 2004, maar de 2 belangrijskte sporten leveren dus toch weer. In 2012 beperkte het land zich tot 2 medailles: Tseng met Taekwondobrons en Hsu Shu-ching met gewichthefgoud. Die gouden medaille mocht ze pas later na een diskwalificatie ophalen. Die derde sport, het tafeltennis, leverde een 4e plaats op. In Rio moest het zelfs helemaal van de begindagen komen, Taekwondo leverde voor het eerst geen enkele medaille op. Kuo Hsing-chun pakte gewichthefbrons een dag na de beste dag: Weer eens brons bij het boogschieten en titelprolongatie voor Hsu, daarmee de beste ooit. Dit keer was het wel direct raak en hoefde geen diskwalificatie afgewacht te worden.
Maar ja, 2020 was wel even van een andere orde. Of 2021, moeten we zeggen. Niet bepaald een land dat heel lekker zat in de pandemie, maar ze deden wel mee in de buurt in Japan. En dat hebben we geweten. Eerst waren het vooral de bekende sporten gewichtheffen, boogschieten en taekwondo die leverden, maar nu ging het toch even wat anders: Dag 1 beleefde judoka Yang zijn internationale doorbraak met een knappe zilveren medaille, daarna leverden de gebruikelijke sporten takewondo en tafeltennis brons, boogschieten zilver en gewichtheffen goud voor Kuo in een van de meest duidelijke overwinningen van de Spelen en diezelfde dag ook nog brons in een andere gewichtsklasse. Dat waren de sporten waar Chinees Taipei, Taiwan, wat we ook zeggen willen, goed in zijn, nu kwamen de sporten waar ze niet zo goed in zijn. Dat leverde achter elkaar goud bij het herendubbel badminton voor Lee/Wang die maar net door gingen in een duel met het hogergeplaatste Indonesische duo in de groep, maar uiteindelijk goud pakten. Ook bij het vrouwenenkelspel was er zilver, bij het Golf volgde ook al brons. Daarom moet je golfers gewoon altijd sturen als ze mogen, Pan is volgens mij geen topper. Daarna volgden ook nog zilver bij het turnen op paard voltige en brons bij het boksen en karate. Ineens in maar liefst 10 sporten een medaille voor het land dat voor die Spelen pas 5 sporten überhaupt een medaille had gepakt. Bijzonder.
Daar lijkt het voor 2024 weer naar terug te moeten grijpen. Van al die medaillewinnaars in de minder prominente sporten lijkt alleen Yang een goede kanshebber. Wel zal het gewichtheffen en taekwondo weer wat kanshebbers leveren. Al met al verwacht ik eerder Spelen in de ordegrootte van 2004-2016 dan zoals de afgelopen editie, toen viel wonderlijk genoeg echt alles.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -24: Singapore
We gaan maar weer eens naar een oud Brits overzees gebied: Singapore. Ik ga er niet meer veel over zeggen. Klein land, en als je je kauwgom op straat gooit draai je jaren de bak in. Uitkijken dus. Het is nog best 'groot', zo'n 800 vierkamte km. Kan slechter. Wel een redelijk rijk land, dan moet het op de Spelen wel goed komen. Ook het op 1 na meest dichtbevolkte land, na Monaco. Maar goed, daar scoren de stadsstaten en kleine landen behoorlijk goed op, bijzonder genoeg.
In 1948 werd deelgenomen door hoogspringer Lloyd Valberg, nog voor de onafhankelijkheid van GB én Maleisië in 1965. Valberg haalde de finale en werd daar 14e. In 1952 werd er niet meer meegedaan door Valberg, maar was de enige atleten Tang Pui Wah die niet door de heats kwam. Er was ook een zwemmer en 3 gewichtheffers, waarvan Chay Weng Yew het met P6 het beste deed. In 1956 werd er deelgenomen bij 3 teamsporten: Basketbal, hockey en waterpolo. Dit leverde de grootste delegatie ooit op. Bij het Hockey werd 2x gewonnen, maar tegen India was men uiteraard kansloos. De andere 2 sporten leverden 2 nederlagen op. Gewichtheffen was opnieuw het meest succesvol met een 7e plaats, ditmaal voor Tan Ser Cher. Tiger Tan werd 9e, maar als 1 van de 5 deelnemers (waarvan 3 in dezelfde zeilboot) in Rome wist hij het zilver te pakken. Tiger Tan of Tan Howe Liang, hoe je het wil noemen. Hij had ook goud gepakt op de asian games en op de commonwealth games, niet slecht.
Daarna werd in 1964 niet meegedaan als individueel land maar als onderdeel van Maleisië en in 1968 trok Singapore zich terug in de schulp. Slechts 5 deelnames, opnieuw met het grootste succes bij het gewichtheffen. In 1972 was er helemaal geen gewichtheffer en bleef het bij wat atleten, zwemmers, en een achtste finale in het boksen. Singapore leek zich te reduceren tot het bad aan exoten, slechts een paar deelnemers in atletiek, boksen en zwemmen met weinig succes. Alleen het gewichtheffen was iets wat een mogelijke ontsnapping bood met in 1976 ook weer een 13e plaats voor Chua Koon Siong. In 1980 was daar de obligate pauze voor landen die op goede voet leven met de VS, gevolgd door 1984. Toen ondervond men dat men beter is in zwemmen dan gedacht: Ang Peng Siong pakte een 9e plaats op de 100 meter vrije slag en kwam met zijn team ook voor de dag. Daar lukte het niet om een mooi resultaat te halen.
Vanaf hier kwamen er wel wat meer deelnemers, waarbij zwemmen en de sporten van zuid-oost Azië uitkomst bieden. In 1988 werden veel zwemmers gestuurd, met 2 individuele B-finales tot gevolgd voor Peng Siong en David Lim. Badminton was zo'n sport in 1992, maar Singapore is geen Maleisië of Indonesië en zag alle sporters vroeg wegvallen. Wel waren er weer een paar zwemmers die een sloot aan afstanden deden, maar meer dan een 21e plaats zat er niet in. Tafeltennis was dan nog eerder een succesje met in 1996 de eerste deelname van Jing Jun Hong. Zij kwam tot de achtste finale, prima begin. In 2000 kwam ze als ongeplaatste sterk voor de dag tegen Chinese Sun door 3 games tegen 0 te winnen, en mede daardoor haalde ze de halve finale. Daar kwam ze 1-0 voor in Games tegen een andere Chinese, Li, maar verloor met 3-1. Helaas gebeurde hetzelfde in de bronzen finale, dus 4e, bijna maar net niet zeggen we dan. In Athene gebeurde dit het land alweer, ditmaal was Li Jia Wei de ongelukkige. Ditmaal waren 4 games met 11 punten nodig voor een overwinning, dus de 3-1 voorsprong in de halve finale tegen de laaggeplaatste tegenstander van Li was niet genoeg. U snapt het al: 3-4 en ook de bronzen finale werd verloren. Ook een andere Singaporese, Zhang Xueling, had al verloren van dezelfde tegenstandster in de kwartfinale, al stond zij nooit voor. Bij een overwinning had Singapore een medaille gehad, het mocht niet zo zijn. Bij de dubbels werden ze slechts negende. Het badminton draait ook steeds beter met een 5e plaats voor Ronald Susilo. En ja, er blijft het zwemmen, maar dat is in de marge.
Het moge duidelijk zijn, Tafeltennis is de sport en Li Jiawei werd in 2008 weer 4e in het enkelspel na ditmaal van 2 Chinese dames te verliezen. Bij het zwemmen werd het beste resultaat ooit gehaald: Tao Li werd 5e op de 100 meter vlinderslag. Toch een keer een echte doorbraak daar. Oja, er werd ook eindelijk weer een medaille gewonnen. Li Jiawei mocht dan in haar eentje 4e zijn geworden, met haar landgenotes won ze overtuigend de groep in het nieuwe team event en vervolgens ook de halve finale in dit Davis/BJK achtige format. China was, niet geheel verrassend, te sterk. Ik vind tafeltennis trouwens een leuke sport, jammer dat die Chinezen altijd zo domineren. Ik hoop dat die een keer een team event verliezen. Is nog nooit gebeurd in 4 edities. Maar goed, eindelijk weer zilver. In 2012 kwam daar brons bij. Tweemaal, want Feng Tianwei pakte individueel brons. Tao Li moest het dit keer doen met P10. Maar de tijd van het zwemmen moest nog komen. Drie jaar later brak Joseph Schooling door op de 100 meter vlinderslag met brons op het WK, om samen met het damesteam tafeltennis de medaillehoop te worden. Schooling was de beste in de heats én halve finale, om uiteindelijk ook goud te pakken in de finale. Met naast hem dat unieke podium met 3 zilveren medailles voor grote namen die hij achter zich hield: Random klepper Le Clos, die kale eeuwige tweede (zonder helmpje) Cseh, en natuurlijk de allergrootste, zijn idool Phelps.
De tafeltennisdames werden 4e. Maar goed, het eerste goud was binnen, spelen geslaagd enzo. Schooling kan er helaas niet meer zoveel van, in een poging zijn titel te verdedigen werd hij in 2020 keurig 44e. De Singaporese dames bij het tafeltennis waren ook niet wat het geweest is, al verraste Yu Mengyu lichtjes door de halve finale te behalen. Maar ja, weer 4e, net als vier jaar daarvoor. Toen had ze ook al de kwartfinale behaald en dat deed ze nu in de teamcompetitie. Goede prestaties, maar ja, zonder medaille. Er was nog een zeilteam in de 49FX dat het goed deed, vanaf race 7 haalde ze 5x de top 10 en 3x top 3 met winst in race 11, waardoor ze de medal races haalden. 10e is een mooie prestatie, het beste in de sport.
Singapore stuurt altijd wel wat atleten, maar heel kansrijk voor een medaille bij de traditionele sporten lijkt het land niet. Voor het eerst in tijden is er geen team bij het tafeltennis en de tafeltennissers die gestuurd zijn lijken ook niet kansrijk. Als iemand moet scoren bij een al bekend onderdeel is het Shannon Tan, voornamelijk omdat in Olympisch golf eigenlijk alles kan. Daarom moet je atleten die er iets van kunnen ook gewoon sturen. NOC NSF troep. Maar Singapore heeft geluk, ze hebben namelijk de absolute favoriet bij het kitesurfen, vers op het programma. Maximilian Maeder. Lijkt me zelfs wel de favoriet voor het goud, maar een medaille moet toch zeker ook kunnen als het misgaat. Een paar jaar geleden wonnen ze volgens mij ook het WK badminton al was dat denk ik een lichte verrassing. We zullen zien.
We gaan maar weer eens naar een oud Brits overzees gebied: Singapore. Ik ga er niet meer veel over zeggen. Klein land, en als je je kauwgom op straat gooit draai je jaren de bak in. Uitkijken dus. Het is nog best 'groot', zo'n 800 vierkamte km. Kan slechter. Wel een redelijk rijk land, dan moet het op de Spelen wel goed komen. Ook het op 1 na meest dichtbevolkte land, na Monaco. Maar goed, daar scoren de stadsstaten en kleine landen behoorlijk goed op, bijzonder genoeg.
In 1948 werd deelgenomen door hoogspringer Lloyd Valberg, nog voor de onafhankelijkheid van GB én Maleisië in 1965. Valberg haalde de finale en werd daar 14e. In 1952 werd er niet meer meegedaan door Valberg, maar was de enige atleten Tang Pui Wah die niet door de heats kwam. Er was ook een zwemmer en 3 gewichtheffers, waarvan Chay Weng Yew het met P6 het beste deed. In 1956 werd er deelgenomen bij 3 teamsporten: Basketbal, hockey en waterpolo. Dit leverde de grootste delegatie ooit op. Bij het Hockey werd 2x gewonnen, maar tegen India was men uiteraard kansloos. De andere 2 sporten leverden 2 nederlagen op. Gewichtheffen was opnieuw het meest succesvol met een 7e plaats, ditmaal voor Tan Ser Cher. Tiger Tan werd 9e, maar als 1 van de 5 deelnemers (waarvan 3 in dezelfde zeilboot) in Rome wist hij het zilver te pakken. Tiger Tan of Tan Howe Liang, hoe je het wil noemen. Hij had ook goud gepakt op de asian games en op de commonwealth games, niet slecht.
Daarna werd in 1964 niet meegedaan als individueel land maar als onderdeel van Maleisië en in 1968 trok Singapore zich terug in de schulp. Slechts 5 deelnames, opnieuw met het grootste succes bij het gewichtheffen. In 1972 was er helemaal geen gewichtheffer en bleef het bij wat atleten, zwemmers, en een achtste finale in het boksen. Singapore leek zich te reduceren tot het bad aan exoten, slechts een paar deelnemers in atletiek, boksen en zwemmen met weinig succes. Alleen het gewichtheffen was iets wat een mogelijke ontsnapping bood met in 1976 ook weer een 13e plaats voor Chua Koon Siong. In 1980 was daar de obligate pauze voor landen die op goede voet leven met de VS, gevolgd door 1984. Toen ondervond men dat men beter is in zwemmen dan gedacht: Ang Peng Siong pakte een 9e plaats op de 100 meter vrije slag en kwam met zijn team ook voor de dag. Daar lukte het niet om een mooi resultaat te halen.
Vanaf hier kwamen er wel wat meer deelnemers, waarbij zwemmen en de sporten van zuid-oost Azië uitkomst bieden. In 1988 werden veel zwemmers gestuurd, met 2 individuele B-finales tot gevolgd voor Peng Siong en David Lim. Badminton was zo'n sport in 1992, maar Singapore is geen Maleisië of Indonesië en zag alle sporters vroeg wegvallen. Wel waren er weer een paar zwemmers die een sloot aan afstanden deden, maar meer dan een 21e plaats zat er niet in. Tafeltennis was dan nog eerder een succesje met in 1996 de eerste deelname van Jing Jun Hong. Zij kwam tot de achtste finale, prima begin. In 2000 kwam ze als ongeplaatste sterk voor de dag tegen Chinese Sun door 3 games tegen 0 te winnen, en mede daardoor haalde ze de halve finale. Daar kwam ze 1-0 voor in Games tegen een andere Chinese, Li, maar verloor met 3-1. Helaas gebeurde hetzelfde in de bronzen finale, dus 4e, bijna maar net niet zeggen we dan. In Athene gebeurde dit het land alweer, ditmaal was Li Jia Wei de ongelukkige. Ditmaal waren 4 games met 11 punten nodig voor een overwinning, dus de 3-1 voorsprong in de halve finale tegen de laaggeplaatste tegenstander van Li was niet genoeg. U snapt het al: 3-4 en ook de bronzen finale werd verloren. Ook een andere Singaporese, Zhang Xueling, had al verloren van dezelfde tegenstandster in de kwartfinale, al stond zij nooit voor. Bij een overwinning had Singapore een medaille gehad, het mocht niet zo zijn. Bij de dubbels werden ze slechts negende. Het badminton draait ook steeds beter met een 5e plaats voor Ronald Susilo. En ja, er blijft het zwemmen, maar dat is in de marge.
Het moge duidelijk zijn, Tafeltennis is de sport en Li Jiawei werd in 2008 weer 4e in het enkelspel na ditmaal van 2 Chinese dames te verliezen. Bij het zwemmen werd het beste resultaat ooit gehaald: Tao Li werd 5e op de 100 meter vlinderslag. Toch een keer een echte doorbraak daar. Oja, er werd ook eindelijk weer een medaille gewonnen. Li Jiawei mocht dan in haar eentje 4e zijn geworden, met haar landgenotes won ze overtuigend de groep in het nieuwe team event en vervolgens ook de halve finale in dit Davis/BJK achtige format. China was, niet geheel verrassend, te sterk. Ik vind tafeltennis trouwens een leuke sport, jammer dat die Chinezen altijd zo domineren. Ik hoop dat die een keer een team event verliezen. Is nog nooit gebeurd in 4 edities. Maar goed, eindelijk weer zilver. In 2012 kwam daar brons bij. Tweemaal, want Feng Tianwei pakte individueel brons. Tao Li moest het dit keer doen met P10. Maar de tijd van het zwemmen moest nog komen. Drie jaar later brak Joseph Schooling door op de 100 meter vlinderslag met brons op het WK, om samen met het damesteam tafeltennis de medaillehoop te worden. Schooling was de beste in de heats én halve finale, om uiteindelijk ook goud te pakken in de finale. Met naast hem dat unieke podium met 3 zilveren medailles voor grote namen die hij achter zich hield: Random klepper Le Clos, die kale eeuwige tweede (zonder helmpje) Cseh, en natuurlijk de allergrootste, zijn idool Phelps.
De tafeltennisdames werden 4e. Maar goed, het eerste goud was binnen, spelen geslaagd enzo. Schooling kan er helaas niet meer zoveel van, in een poging zijn titel te verdedigen werd hij in 2020 keurig 44e. De Singaporese dames bij het tafeltennis waren ook niet wat het geweest is, al verraste Yu Mengyu lichtjes door de halve finale te behalen. Maar ja, weer 4e, net als vier jaar daarvoor. Toen had ze ook al de kwartfinale behaald en dat deed ze nu in de teamcompetitie. Goede prestaties, maar ja, zonder medaille. Er was nog een zeilteam in de 49FX dat het goed deed, vanaf race 7 haalde ze 5x de top 10 en 3x top 3 met winst in race 11, waardoor ze de medal races haalden. 10e is een mooie prestatie, het beste in de sport.
Singapore stuurt altijd wel wat atleten, maar heel kansrijk voor een medaille bij de traditionele sporten lijkt het land niet. Voor het eerst in tijden is er geen team bij het tafeltennis en de tafeltennissers die gestuurd zijn lijken ook niet kansrijk. Als iemand moet scoren bij een al bekend onderdeel is het Shannon Tan, voornamelijk omdat in Olympisch golf eigenlijk alles kan. Daarom moet je atleten die er iets van kunnen ook gewoon sturen. NOC NSF troep. Maar Singapore heeft geluk, ze hebben namelijk de absolute favoriet bij het kitesurfen, vers op het programma. Maximilian Maeder. Lijkt me zelfs wel de favoriet voor het goud, maar een medaille moet toch zeker ook kunnen als het misgaat. Een paar jaar geleden wonnen ze volgens mij ook het WK badminton al was dat denk ik een lichte verrassing. We zullen zien.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -23: Saudi-Arabië
Tsja, tijd om nog even het minder gave landen-blokje langs te gaan. De sportswashers. Het land waar de aziatische winterspelen van 2029 gaan worden gehouden, fenomenaal. Het land waar je als journalist in stukjes gehakt kunt worden. Maar WIJ leven op goede voet, en als je daar geen coach meer kunt zijn, dan kan je de helft van de wereld wel afstrepen, nietwaar Bart van Merwijk? Nadat de Ottomanen er waren is het Arabisch schiereiland grotendeels herenigd. Ik vind de vlag al dubieus als je er naar kijkt, met dat zwaardje.
De Arabieren deden voor het eerst mee in 1972. Het bleef beperkt tot atleten, en geen van hen overleefde de eerste ronde in zowel de loopnummers als de vijf veldnummers. Jammer. In Montreal zagen we meer dan hetzelfde. Van de 19 atleten die zorgden voor 15 deelnames overleefde niemand de eerste ronde, een tweetal startte niet. Na twee mislukte edities met atletiek had het land er genoeg van. In 1980 nam het niet deel, maar ook in 1984 werd er geen atleet gestuurd. Nee, we zagen vier wielrenners die 24e werden op de 100 km ploegentijdrit en een 15e plaats in de teamwedstrijd bij het degenschermen. Toen mochten er nog meer dan 8 teams meedoen. Er werd ook geschoten, zijn ze vast goed in enzo. Bleek tegen te vallen, een plek bij de beste 45 werd door geen van de 6 deelnemers behaald. Het eerste minuscule succesje was kwalificeren voor het voetbaltoernooi. Er werd zelfs een goal gescoord tegen Brazilië door Majed Abdullah, maar ook tegen Marocco en West-Duitsland werd verloren. 0 uit 3. Ook de boogschutters eindigden achterin. In 1988 bleven alleen die schietsporten over, maar boogschieten en schieten leverden geen succes. Wel was er de terugkeer bij het atletiek en werd door Mohamed Barak Al-Dosari de tweede ronde op de Steeple behaald. Bij demonstratiesport Taekwondo werden wel top 10-resultaten behaald. Al-Dosari deed hetzelfde in 1992, maar werd 9e in ronde 2, niet genoeg voor een finale. 10 seconden te traag, dus dat is best een flink gat. In de heats ging hij maar net door op tijd, 14 honderdsten. In 1992 werden maar een paar sporters gestuurd, 2 zwemmers met een 30e plaats bij de 1500 vrij. Ook het tafeltennis zag voor het eerst deelname. In 1996 was er opnieuw een voetbalteam, dat 3x met de kleinst mogelijke verschillen verloor. Ja, jammer. Bonayan Al-Dosari werd net als dat voetbalteam vijftiende. In niets leek het erop alsof Saoedi-Arabië kon gaan scoren, maar dan is er nog altijd de ultieme centensport: Paardrijden. Khaled Al-Eid deed mee bij het springen en pakte daar brons. Ook was er een vierde plaats bij het taekwondo. Het grootste succes kwam echter van Handi Soua'an Al-Somaily, ineens zilver op de 400 horden. Een totaal willekeurige 47.53, zou hij nooit meer nadoen. 3 honderdsten verwijderd van goud, ook dat nog.
In 2004 was hij een stuk minder goed, een halve finale zat er nog wel in. Al-Bishi werd ook 5e in zijn halve finale over 400 meter. Bij het paardenspringen lukte dit keer weinig en er was geen taekwondo. Bij het gewichtheffen werd zowaar een 12e plaats behaald. De Saudi's hebben inmiddels paardenspringen en atletiek wel als 'hun' sport geclaimd: Er werd een finale behaald in het verspringen met een sprong over 8 meter en bij het paardenspringen werd ook een individuele finale en de teamfinale behaald. Geen grote successen aldaar, de 11e plaats bij het verspringen was het beste resultaat. Inmiddels had nog altijd geen enkele vrouw meegedaan voor het land, en dat begon een hoop gezeik op te leveren. In 2012 moest het land (net als Qatar en Brunei) maar eens wat vrouwen sturen. Dat lukte, Sarah Attar liep de 800 meter in 2 minuut 45. Tsja, dan is het echt om maar een beetje mooie sier te maken. Er deed ook een vrouw mee bij het judo. Maar ja, inmiddels waren de springruiters het paradepaardje. In ronde 1 zich gekwalificeerd voor de teambarrage en daar 3e, niet slecht. Individueel miste Kamal Bahamdan net de medailles, hij werd 4e. In 2016 werd er geen paardrijteam gestuurd. Sarah Attar deed ditmaal mee aan de marathon en liep deze in 3 uur en 16 minuten. Nog steeds sneller dan ik zou kunnen denk ik zo, maar ja, een topscore is het allerminst. Ook bij het schermen deed een dame mee, die in de eerste extra ronde met 15-0 verloor in minder dan 2 minuten. En dat dus tegen een van de zwakste tegenstanders in de klasse, tsja. Lekker vrouwen sturen terwijl het land van binnen nog steeds door en door verrot ongelijk is. Al-Duhaylib haalde een 17e plaats bij het gewichtheffen. Afgelopen editie werd er weer eens gevoetbald, maar een groep met Ivoorkust, Duitland en Brazilië nodigt niet uit. Dat bleek, er werd 3x verloren, ondanks 4 gescoorde goals. Mazen Al-Yassin haalde de halve finale bij de 400 meter, maar werd 4e, uitgeschakeld. Niet slecht. Kwam wel ruim een seconde tekort, hij zat in de traagste serie waar toploper Kevin Borlée niet startte. Gelukkig was er karate. Die sport nemen we niet serieus als het om Kata gaat, maar in dit geval was er een incidentje bij het Kumité. Tareg Hamedi stond in de finale en gaf een trap in de finale die wij zouden bestempelen als 'Karatetrap', maar ja, dat blijkt dus niet zo te zijn. Tegenstander ging KO en dat betekende volgens de scheidsrechters dat Hamedi zich niet netjes had gedragen en geen controle had. Een diskwalificatie volgde, zijn KO tegenstander won goud. Ja, bizar eigenlijk. Leverde later ook nog een hoop discussie op. Enfin, oppleuren met die sport op de Spelen. Zilver voor Saudi-Arabië zitten we toch niet op te wachten. Oordeelt U zelf
Goed nieuws voor de Arabieren: Er is weer een jumpingteam in 2024. Verder hebben we een niet slechte kogelstoter in Mohammed Tolo, met bijna 22 meter als PR. Kan zomaar de finale halen als het mee zit. Verder is er een gekwalificeerde dame genaamd Dunya Abutaleb. Ja, die is dus gewoon gekwalificeerd omdat ze goed is, mooi dat dat kan in zo'n kutland. Gaat het medailles opleveren? Reken er niet op, maar bij paardenspringen kan alles.
Tsja, tijd om nog even het minder gave landen-blokje langs te gaan. De sportswashers. Het land waar de aziatische winterspelen van 2029 gaan worden gehouden, fenomenaal. Het land waar je als journalist in stukjes gehakt kunt worden. Maar WIJ leven op goede voet, en als je daar geen coach meer kunt zijn, dan kan je de helft van de wereld wel afstrepen, nietwaar Bart van Merwijk? Nadat de Ottomanen er waren is het Arabisch schiereiland grotendeels herenigd. Ik vind de vlag al dubieus als je er naar kijkt, met dat zwaardje.
De Arabieren deden voor het eerst mee in 1972. Het bleef beperkt tot atleten, en geen van hen overleefde de eerste ronde in zowel de loopnummers als de vijf veldnummers. Jammer. In Montreal zagen we meer dan hetzelfde. Van de 19 atleten die zorgden voor 15 deelnames overleefde niemand de eerste ronde, een tweetal startte niet. Na twee mislukte edities met atletiek had het land er genoeg van. In 1980 nam het niet deel, maar ook in 1984 werd er geen atleet gestuurd. Nee, we zagen vier wielrenners die 24e werden op de 100 km ploegentijdrit en een 15e plaats in de teamwedstrijd bij het degenschermen. Toen mochten er nog meer dan 8 teams meedoen. Er werd ook geschoten, zijn ze vast goed in enzo. Bleek tegen te vallen, een plek bij de beste 45 werd door geen van de 6 deelnemers behaald. Het eerste minuscule succesje was kwalificeren voor het voetbaltoernooi. Er werd zelfs een goal gescoord tegen Brazilië door Majed Abdullah, maar ook tegen Marocco en West-Duitsland werd verloren. 0 uit 3. Ook de boogschutters eindigden achterin. In 1988 bleven alleen die schietsporten over, maar boogschieten en schieten leverden geen succes. Wel was er de terugkeer bij het atletiek en werd door Mohamed Barak Al-Dosari de tweede ronde op de Steeple behaald. Bij demonstratiesport Taekwondo werden wel top 10-resultaten behaald. Al-Dosari deed hetzelfde in 1992, maar werd 9e in ronde 2, niet genoeg voor een finale. 10 seconden te traag, dus dat is best een flink gat. In de heats ging hij maar net door op tijd, 14 honderdsten. In 1992 werden maar een paar sporters gestuurd, 2 zwemmers met een 30e plaats bij de 1500 vrij. Ook het tafeltennis zag voor het eerst deelname. In 1996 was er opnieuw een voetbalteam, dat 3x met de kleinst mogelijke verschillen verloor. Ja, jammer. Bonayan Al-Dosari werd net als dat voetbalteam vijftiende. In niets leek het erop alsof Saoedi-Arabië kon gaan scoren, maar dan is er nog altijd de ultieme centensport: Paardrijden. Khaled Al-Eid deed mee bij het springen en pakte daar brons. Ook was er een vierde plaats bij het taekwondo. Het grootste succes kwam echter van Handi Soua'an Al-Somaily, ineens zilver op de 400 horden. Een totaal willekeurige 47.53, zou hij nooit meer nadoen. 3 honderdsten verwijderd van goud, ook dat nog.
In 2004 was hij een stuk minder goed, een halve finale zat er nog wel in. Al-Bishi werd ook 5e in zijn halve finale over 400 meter. Bij het paardenspringen lukte dit keer weinig en er was geen taekwondo. Bij het gewichtheffen werd zowaar een 12e plaats behaald. De Saudi's hebben inmiddels paardenspringen en atletiek wel als 'hun' sport geclaimd: Er werd een finale behaald in het verspringen met een sprong over 8 meter en bij het paardenspringen werd ook een individuele finale en de teamfinale behaald. Geen grote successen aldaar, de 11e plaats bij het verspringen was het beste resultaat. Inmiddels had nog altijd geen enkele vrouw meegedaan voor het land, en dat begon een hoop gezeik op te leveren. In 2012 moest het land (net als Qatar en Brunei) maar eens wat vrouwen sturen. Dat lukte, Sarah Attar liep de 800 meter in 2 minuut 45. Tsja, dan is het echt om maar een beetje mooie sier te maken. Er deed ook een vrouw mee bij het judo. Maar ja, inmiddels waren de springruiters het paradepaardje. In ronde 1 zich gekwalificeerd voor de teambarrage en daar 3e, niet slecht. Individueel miste Kamal Bahamdan net de medailles, hij werd 4e. In 2016 werd er geen paardrijteam gestuurd. Sarah Attar deed ditmaal mee aan de marathon en liep deze in 3 uur en 16 minuten. Nog steeds sneller dan ik zou kunnen denk ik zo, maar ja, een topscore is het allerminst. Ook bij het schermen deed een dame mee, die in de eerste extra ronde met 15-0 verloor in minder dan 2 minuten. En dat dus tegen een van de zwakste tegenstanders in de klasse, tsja. Lekker vrouwen sturen terwijl het land van binnen nog steeds door en door verrot ongelijk is. Al-Duhaylib haalde een 17e plaats bij het gewichtheffen. Afgelopen editie werd er weer eens gevoetbald, maar een groep met Ivoorkust, Duitland en Brazilië nodigt niet uit. Dat bleek, er werd 3x verloren, ondanks 4 gescoorde goals. Mazen Al-Yassin haalde de halve finale bij de 400 meter, maar werd 4e, uitgeschakeld. Niet slecht. Kwam wel ruim een seconde tekort, hij zat in de traagste serie waar toploper Kevin Borlée niet startte. Gelukkig was er karate. Die sport nemen we niet serieus als het om Kata gaat, maar in dit geval was er een incidentje bij het Kumité. Tareg Hamedi stond in de finale en gaf een trap in de finale die wij zouden bestempelen als 'Karatetrap', maar ja, dat blijkt dus niet zo te zijn. Tegenstander ging KO en dat betekende volgens de scheidsrechters dat Hamedi zich niet netjes had gedragen en geen controle had. Een diskwalificatie volgde, zijn KO tegenstander won goud. Ja, bizar eigenlijk. Leverde later ook nog een hoop discussie op. Enfin, oppleuren met die sport op de Spelen. Zilver voor Saudi-Arabië zitten we toch niet op te wachten. Oordeelt U zelf
Goed nieuws voor de Arabieren: Er is weer een jumpingteam in 2024. Verder hebben we een niet slechte kogelstoter in Mohammed Tolo, met bijna 22 meter als PR. Kan zomaar de finale halen als het mee zit. Verder is er een gekwalificeerde dame genaamd Dunya Abutaleb. Ja, die is dus gewoon gekwalificeerd omdat ze goed is, mooi dat dat kan in zo'n kutland. Gaat het medailles opleveren? Reken er niet op, maar bij paardenspringen kan alles.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -22: Qatar
Nog een stukje sportswashen met Qatar. Saudi-Arabië is er al best goed in, maar Qatar speelt nog wel even op een ander niveau. WK'tje hier, wat koopatleten daar. Gaaf enzo. Een gezellige emir aan de macht. Vroeger hebben de Portugezen en de Ottomanen er gezeten, maar de meest recente overheerser was het Verenigd Koninkrijk. Na 50 jaar was dat klaar. Was nog even sprake van een unie met de Emiraten, maar dat gebeurde niet. Ach, Emiraten, Bahrein, Qatar, allemaal dezelfde landen.
Pas in 1984 deed Qatar voor het eerst mee, 13 jaar na de onafhankelijkheid. Atletiek was een van de sporten waar men het toen in probeerde, met Mansour Salah die 21e werd in de decathlon. Die sprong slechts over 3.50 bij het polsstokhoogspringen en was daarmee bijna 100 punten slechter dan de nummer 20. Er werd ook gevoetbald, die sport waarin ze recent nog een gaaf WK hebben gehouden. Qatar speelde 2-2 tegen Frankrijk, nog best een leuke prestatie, maar daar bleef het bij. Twee nederlagen gaven een exit na de groepsfase. Het schieten leverde ook geen top 40-resultaten op voor de 4 schutters van dienst. In 1988 werd opnieuw aan 3 sporten meegedaan, zeilen in plaats van voetbal. Leverde niet echt meer succes op. Pas in 1992 werd er beter gepresteerd. Zo werd er bij het voetbaltoernooi gewonnen van Egypte en gelijkgespeeld tegen Qatar. Dit voetbaltoernooi was de allereerste keer dat de terugspeelbal niet langer mocht. Moet je nagaan. Verder was er alleen atletiekdeelname. Wel de eerste finale. Ibrahim Ismail haalde de 400 meter-finale en werd 7e, maar Mohamed Suleiman pakte zelfs brons op de 1500 meter. Knap werk voor atletiekland Qatar. Moet wel bij gezegd worden dat het ging om een genaturaliseerde Somaliër, maar soit. Werd in ieder geval genaturaliseerd ruim voor zijn atletiekcarrière.
In 1996 werd Suleiman slechts 9e en Ismail raakte geblesseerd. Wel was er Bilal Saad Mubarak die 10e werd bij het kogelstoten. Nasser Al-Attiya behaalde ook een 15e plaats bij het schieten, niet slecht. In 2000 werd hij zelfs 6e, een stuk beter dan Suleiman wiens piek een beetje was geweest met een veertiende plek. Seifeddine op de steeple deed het beter, 10e. Maar het gewichtheffen bleek de sport om te zijn: Jaber Salem werd 4e en Asaad Said Saif behaalde brons. Saif wist vier jaar later dit niet opnieuw te flikken, hij vergat bij het stoten een gewicht te tillen en zo ging een tweede plaats na het trekken verloren. Nasser Al-Attiya werd in de schietkwalificatie ditmaal 3e, maar meer dan P4 lukte niet. Wel lijkt Qatar inmiddels een steepleland te zijn met twee finaleplaatsen en daarin de 4e plaats voor Musa Amer. Wel weer een koopkeniaan dus. In 2008 behaalde het land al 4 atletiekfinales en daarnaast ook nog plaatsen bij de marathon en de 10 km, 5 in totaal. Dat was wel het enige succes: Al-Attiyah werd dit keer slechts 15e bij de skeet en zwemmen en schermen gaat het land wat minder goed af.
In 2012 was er gezeik. Dit gezeik is jullie al bekend, maar ook Qatar zou vrouwen gaan zenden. Noor Al-Malki deed mee, maar ze finishte niet op de 100 meter. Ook deed er een schutter mee en een tafeltennister. Nouja, tis wat, maar we gaan nu voor de echte namen. Al-Attiyah was al 4x net niet goed genoeg, maar nu wel. Brons na een shoot-off bij de skeet, eindelijk loon naar werken. Mutaz Essa Barshim, zijn broer is een voetbalkeeper, pakte zilver bij het hoogspringen. 2.29 was natuurlijk geen bijzondere hoogte. Was wel de enige finale, maar goed, toch zilver. Oja, er was ook nog een hele slechte zwemmer, die bijna 5.5 minuut deed over de 400 wissel. Tsja. In 2016 werd er meegedaan met het paardenspringen, waarbij een of andere sjeik de finaleronde behaalde. Werd keurig 6e. Ze deden ook mee bij het handbal met overwinningen op Kroatië en Argentinië, maar in de kwartfinale ging het mis tegen Duitsland. Ze hadden ook een Braziliaan gevonden voor beachvolleybal, die in de eerste KO-ronde tegen 2 Russen eruit gingen en een Chinees die kon tafeltennissen. Classic. Top 8 werd weer eens gehaald bij het gewichtheffen door Faris Ibrahim, beter dan Al-Attiya die nu wel echt een keer klaar was. Niet bij de top 30, dat lijkt wel over. Barshim echter niet, die kwam tot 2m36 deze keer. Weer zilver. Het beachduo werd in Tokio uit elkaar gehaald, Cherif Younousse mocht nu samen met Ahmed Janko. Dit duo haalde brons, toch wel knap, ondanks dat het uiteraard geen Qatarezen zijn. Fares Ibrahim pakte zelfs goud bij het gewichtheffen, lekker bezig. Het eerste goud ooit. Een dag later werd het nog wel beter. Mutaz Barshim wist zijn 2x zilver te upgraden naar goud. Wel gedeeld, hij en zijn goede vriend Tamberi besloten samen het goud te delen nadat ze allebei niet over 2m39 waren gekomen.
Fares Ibrahim El-Bakh en Mutaz Essa Barshim lijken zo'n beetje de beste kanshebbers op een nieuwe medaille. Er is ook nog een schutter die er wel iets van kan, daar moet Qatar het mee doen. Een medaille zal er wel in zitten, 2x goud wordt een stukje lastiger. Maar ja, pak m beet 2 medailles op een handjevol atleten is niet slecht.
Nog een stukje sportswashen met Qatar. Saudi-Arabië is er al best goed in, maar Qatar speelt nog wel even op een ander niveau. WK'tje hier, wat koopatleten daar. Gaaf enzo. Een gezellige emir aan de macht. Vroeger hebben de Portugezen en de Ottomanen er gezeten, maar de meest recente overheerser was het Verenigd Koninkrijk. Na 50 jaar was dat klaar. Was nog even sprake van een unie met de Emiraten, maar dat gebeurde niet. Ach, Emiraten, Bahrein, Qatar, allemaal dezelfde landen.
Pas in 1984 deed Qatar voor het eerst mee, 13 jaar na de onafhankelijkheid. Atletiek was een van de sporten waar men het toen in probeerde, met Mansour Salah die 21e werd in de decathlon. Die sprong slechts over 3.50 bij het polsstokhoogspringen en was daarmee bijna 100 punten slechter dan de nummer 20. Er werd ook gevoetbald, die sport waarin ze recent nog een gaaf WK hebben gehouden. Qatar speelde 2-2 tegen Frankrijk, nog best een leuke prestatie, maar daar bleef het bij. Twee nederlagen gaven een exit na de groepsfase. Het schieten leverde ook geen top 40-resultaten op voor de 4 schutters van dienst. In 1988 werd opnieuw aan 3 sporten meegedaan, zeilen in plaats van voetbal. Leverde niet echt meer succes op. Pas in 1992 werd er beter gepresteerd. Zo werd er bij het voetbaltoernooi gewonnen van Egypte en gelijkgespeeld tegen Qatar. Dit voetbaltoernooi was de allereerste keer dat de terugspeelbal niet langer mocht. Moet je nagaan. Verder was er alleen atletiekdeelname. Wel de eerste finale. Ibrahim Ismail haalde de 400 meter-finale en werd 7e, maar Mohamed Suleiman pakte zelfs brons op de 1500 meter. Knap werk voor atletiekland Qatar. Moet wel bij gezegd worden dat het ging om een genaturaliseerde Somaliër, maar soit. Werd in ieder geval genaturaliseerd ruim voor zijn atletiekcarrière.
In 1996 werd Suleiman slechts 9e en Ismail raakte geblesseerd. Wel was er Bilal Saad Mubarak die 10e werd bij het kogelstoten. Nasser Al-Attiya behaalde ook een 15e plaats bij het schieten, niet slecht. In 2000 werd hij zelfs 6e, een stuk beter dan Suleiman wiens piek een beetje was geweest met een veertiende plek. Seifeddine op de steeple deed het beter, 10e. Maar het gewichtheffen bleek de sport om te zijn: Jaber Salem werd 4e en Asaad Said Saif behaalde brons. Saif wist vier jaar later dit niet opnieuw te flikken, hij vergat bij het stoten een gewicht te tillen en zo ging een tweede plaats na het trekken verloren. Nasser Al-Attiya werd in de schietkwalificatie ditmaal 3e, maar meer dan P4 lukte niet. Wel lijkt Qatar inmiddels een steepleland te zijn met twee finaleplaatsen en daarin de 4e plaats voor Musa Amer. Wel weer een koopkeniaan dus. In 2008 behaalde het land al 4 atletiekfinales en daarnaast ook nog plaatsen bij de marathon en de 10 km, 5 in totaal. Dat was wel het enige succes: Al-Attiyah werd dit keer slechts 15e bij de skeet en zwemmen en schermen gaat het land wat minder goed af.
In 2012 was er gezeik. Dit gezeik is jullie al bekend, maar ook Qatar zou vrouwen gaan zenden. Noor Al-Malki deed mee, maar ze finishte niet op de 100 meter. Ook deed er een schutter mee en een tafeltennister. Nouja, tis wat, maar we gaan nu voor de echte namen. Al-Attiyah was al 4x net niet goed genoeg, maar nu wel. Brons na een shoot-off bij de skeet, eindelijk loon naar werken. Mutaz Essa Barshim, zijn broer is een voetbalkeeper, pakte zilver bij het hoogspringen. 2.29 was natuurlijk geen bijzondere hoogte. Was wel de enige finale, maar goed, toch zilver. Oja, er was ook nog een hele slechte zwemmer, die bijna 5.5 minuut deed over de 400 wissel. Tsja. In 2016 werd er meegedaan met het paardenspringen, waarbij een of andere sjeik de finaleronde behaalde. Werd keurig 6e. Ze deden ook mee bij het handbal met overwinningen op Kroatië en Argentinië, maar in de kwartfinale ging het mis tegen Duitsland. Ze hadden ook een Braziliaan gevonden voor beachvolleybal, die in de eerste KO-ronde tegen 2 Russen eruit gingen en een Chinees die kon tafeltennissen. Classic. Top 8 werd weer eens gehaald bij het gewichtheffen door Faris Ibrahim, beter dan Al-Attiya die nu wel echt een keer klaar was. Niet bij de top 30, dat lijkt wel over. Barshim echter niet, die kwam tot 2m36 deze keer. Weer zilver. Het beachduo werd in Tokio uit elkaar gehaald, Cherif Younousse mocht nu samen met Ahmed Janko. Dit duo haalde brons, toch wel knap, ondanks dat het uiteraard geen Qatarezen zijn. Fares Ibrahim pakte zelfs goud bij het gewichtheffen, lekker bezig. Het eerste goud ooit. Een dag later werd het nog wel beter. Mutaz Barshim wist zijn 2x zilver te upgraden naar goud. Wel gedeeld, hij en zijn goede vriend Tamberi besloten samen het goud te delen nadat ze allebei niet over 2m39 waren gekomen.
Fares Ibrahim El-Bakh en Mutaz Essa Barshim lijken zo'n beetje de beste kanshebbers op een nieuwe medaille. Er is ook nog een schutter die er wel iets van kan, daar moet Qatar het mee doen. Een medaille zal er wel in zitten, 2x goud wordt een stukje lastiger. Maar ja, pak m beet 2 medailles op een handjevol atleten is niet slecht.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -21: Koeweit
Je hebt landen waar veel zinnigs over te zeggen is, landen waar weinig zinnigs over te zeggen is en landen met Koe in de naam. Toen ik zes was vond ik dat erg leuk, maar het bleek dat het gewoon weer zo'n kutland is met een hoop gastarbeiders en met een staatsreligie. Er was ook nog eens een keer wat burenruzie met Irak. Oh, en uiteraard hebben de Britten het gebied in bezit gehad. Tsja. Als je de vlag van Koeweit een beetje afknipt heb je de vlag van Hongarije, leuk feitje. Vrij lange vlag, immers.
De Koeweiti doen sinds 1968 mee aan de Spelen en lieten maar 1x verstek gaan. Nouja, niet helemaal, maar dat bespreken we straks uitgebreid. Laten we beginnen bij het begin. In 1968 werden 2 marathonlopers gestuurd. Zonder finish. Ja, jammer. In 1972 werd er in ieder geval gefinishd door de 100 meter-loper en de 100 en 200 meter-zwemmers. Zij deden dat uiteraard niet in toptijden en dus bleef het bij 3 races in totaal. Er werd ook een team gestuurd op de 4x100 meter, maar dit team startte uiteindelijk niet. In 1976 werd er wel gelopen in de heat, maar het leverde niet meer succes op. Abdul Aziz Abdul Kareem overleefde de eerste ronde op de 200 meter, maar de kwartfinales waren hem wel te machtig. Een finale finishen had er nog altijd niet ingezeten, al werd een schermteam bij het floretschermen negende, maar dat was de uitslag voor elk team dat de eerste ronde niet overleefde en judoka Fahed Salem werd 9e, al komt dat ook doordat hij toevallig de herkansingsronde in mocht omdat hij tegen finalist Ninomiya had mogen judoen. Nee, met Koeweit is geen topsportland gevonden. Wel een land dat geloofde in neutraliteit: In 1980 stuurde het meer sporters dan ooit, maar ook in 1984 was er een fikse delegatie. In 1980 werd deelgenomen op het handbaltoernooi én het voetbaltoernooi. Op het voetbaltoernooi werd gewonnen met 3-1 van Nigeria en waren er gelijkspelletjes tegen Colombia en Tsjechoslowakije. Dat laatste kunnen we wel beschouwen als salonremise, maar de landen die werden verschalkt was toch niet niks. Niet geheel verrassend was dat het eindstation: Er werd 'slechts' met 2-1 verloren van de Sovjets. Bij het handbal werd wel 'gewoon' alles verloren. Geen teamsporten behalve een schermteam in 1984, deze behaalden met een 11e en 14e plaats respectievelijk dan ook de topklasseringen. De judokas kwamen deze keer niet eens in de herkansingsronde. Samen met atletiek, schoonspringen en zwemmen leken dat de vaste sporten voor Koeweit te zijn om in ieder geval aanwezigheid te veinzen.
In 1988 deed Waleed Abdulmushin mee aan het roeien, en overleefde zowaar de eerste ronde op de skiff. Daar bleef het bij. Er was ook een bokser die tot de achtste finale kwam, Ali Al-Baluchi. Verder de usual suspects. In Barcelona was de delegatie weer wat groter, met dank aan een voetbalteam. Dit team was minder goed dan in 1980, maar kwam nog wel op voorsprong tegen de VS. Uiteindelijk bleef het bij 3 nederlagen en een vlotte aftocht. Er was wel demonstratiesport Taekwondo, waar Mohamed Al-Qaimi de halve finale behaalde in een veld van 8. Maar ja, een demonstratiesport telt niet. De tijd van schermteams was vanaf hier ook zo'n beetje voorbij, tegenwoordig met maar 8 teams mogen we daar niet eens meer aan denken, bij sommige sporten is er echt zwaar beknibbeld op het aantal sporten en voor dit soort landen is dat pijnlijk. Er werd wel een nieuwe sport gevonden: Schieten, met twee deelnemers. Abdullah Al-Rashidi werd 42e, Fehaid Al-Deehani werd 10e op de Double Trap. Prima resultaat van die laatste en als we die ene judoka en in een sport met een officiële ranking die echt zinnig is de eerste top 10-plaats voor een individu, er was natuurlijk wel al die top 8 in het voetbal. Dat schieten met dat geweer bleek het land wel te liggen, want in 2000 waren er 5 schutters, met Al-Rashidi die nu al 14e werd, Mashfi Al-Mutairi met P10, met Khaled Al-Mudhaf met P4 op de Trap ook. Fehaid Al-Deehani werd derde en dus was de eerste bronzen medaille een feit. Koeweit is definitief een schietland.
Definitief waren er minder deelnemers in 2004. Het voetbalteam van 2000, dat overigens wel van Tsjechië met namen als Heinz, Jankulovski, Ujfalusi en Baros (en Cech op de reservelijst) wist te winnen, was er niet meer, en dus bleef het bij 11 man. 5 hardlopers, 1 judoka, 5 schutters. Uiteraard deed die laatste groep het beste, met Al-Mudhaf die 6e werd en medaillewinnaar Al-Deehani met een achtste plaats, net als Al-Rashidi. 100 meter-loopster Danah Al-Nasrallah werd de eerste vrouw voor Koeweit op de Spelen, maar de 100 meter in 13.92, dat is geen toptijd om het zo te zeggen. In 2008 was Al-Deehani er niet meer bij en Al-Mudhaf evenmin. Al-Rashidi was ditmaal de beste met P9. Er werd zowaar een halve finale op de 800 meter behaald, maar daar werd de achtste plaats behaald. In 2012 waren atletiek, zwemmen en tafeltennis geen succes, ze moesten het maar weer proberen in schieten. Al-Dehaani werd 4e in double trap. Erg jammer, maar een paar dagen later werd hij derde in trap. Weer brons voor de enige Koeweiti met een medaille.
Toen kwam 2016. Voor velen. Zelfs voor sporters uit Koeweit. Maar niet voor het KOC, of hoe we dat ook noemen mogen. Het Koeweits Olympisch Comite was in 2010 stout geweest en een jaartje geschorst, omdat de regering zich teveel met het comité bemoeide. Gebeurde nogmaals in 2015. Dus mocht Koeweit niet onder eigen vlag deelnemen. De sporters die zouden meedoen, die mochten wel, maar onder de Olympische vlag. Gebeurde ook al in 1992 met deelnemers uit Joegoslavië en Macedonië, in 2000 met deelnemers uit Oost-Timor en in 2012 met 1 deelnemer uit Zuid-Soedan en 3 uit Curacao, waaronder de tegenwoordig door ONS geclaimde Liemarvin Bonevacia. Komende editie gaan er ook wat Russen en Wit-Russen meedoen, al zal dat onder een andere vlag en landcode zijn dan de Olympische vlag. Enfin, uiteraard precies nu zou Al-Rashidi wel scoren op de skeet met brons. En Al-Deehani had eindelijk zijn finest moment: Goud op de Double Trap. De beste Spelen ooit voor Koeweit, maar ja, zonder Koeweit genoemd te worden. Lekker voor ze, moet men maar normaal en netjes doen. Afgelopen editie waren er weer atleten, zwemmers, roeiers en zelfs iemand bij de kata. Daar deed Al-Mosawi het niet eens zo slecht, met 24.24 kwam hij nog in de buurt van de strijd om het brons in deze flopsport. Al-Deehani was er deze keer niet bij, maar Al-Rashidi was weer goed in het schieten. Brons in de skeet. Er was nog een finale bij trap voor Al-Faihan. Maar die werd slechts 6e. Enfin, Al Rashidi pakte het derde brons voor Koeweit en zijn eerste voor het land, maar zijn tweede in totaal. Wij danken de Koeweitse regering voor deze clusterfuck.
Koeweit heeft tegenwoordig een best redelijke hordenloper in Yaqoub Alyouha. Komt 1 of 2 tienden tekort voor een finale, maar 13.4 is niet slecht. Verder hebben ze een schermer, een roeier en een zeiler op basis van piëteit. Al-Deehaid en Al-Rashidi zijn er niet meer bij, dus een nieuwe medaille moet komen van ofwel Al-Mudhaf, die in 2002 al ooit goud pakte bij het onderdeel trap op het WK of van Al-Daihani, al geef ik die een stuk minder kans.
Je hebt landen waar veel zinnigs over te zeggen is, landen waar weinig zinnigs over te zeggen is en landen met Koe in de naam. Toen ik zes was vond ik dat erg leuk, maar het bleek dat het gewoon weer zo'n kutland is met een hoop gastarbeiders en met een staatsreligie. Er was ook nog eens een keer wat burenruzie met Irak. Oh, en uiteraard hebben de Britten het gebied in bezit gehad. Tsja. Als je de vlag van Koeweit een beetje afknipt heb je de vlag van Hongarije, leuk feitje. Vrij lange vlag, immers.
De Koeweiti doen sinds 1968 mee aan de Spelen en lieten maar 1x verstek gaan. Nouja, niet helemaal, maar dat bespreken we straks uitgebreid. Laten we beginnen bij het begin. In 1968 werden 2 marathonlopers gestuurd. Zonder finish. Ja, jammer. In 1972 werd er in ieder geval gefinishd door de 100 meter-loper en de 100 en 200 meter-zwemmers. Zij deden dat uiteraard niet in toptijden en dus bleef het bij 3 races in totaal. Er werd ook een team gestuurd op de 4x100 meter, maar dit team startte uiteindelijk niet. In 1976 werd er wel gelopen in de heat, maar het leverde niet meer succes op. Abdul Aziz Abdul Kareem overleefde de eerste ronde op de 200 meter, maar de kwartfinales waren hem wel te machtig. Een finale finishen had er nog altijd niet ingezeten, al werd een schermteam bij het floretschermen negende, maar dat was de uitslag voor elk team dat de eerste ronde niet overleefde en judoka Fahed Salem werd 9e, al komt dat ook doordat hij toevallig de herkansingsronde in mocht omdat hij tegen finalist Ninomiya had mogen judoen. Nee, met Koeweit is geen topsportland gevonden. Wel een land dat geloofde in neutraliteit: In 1980 stuurde het meer sporters dan ooit, maar ook in 1984 was er een fikse delegatie. In 1980 werd deelgenomen op het handbaltoernooi én het voetbaltoernooi. Op het voetbaltoernooi werd gewonnen met 3-1 van Nigeria en waren er gelijkspelletjes tegen Colombia en Tsjechoslowakije. Dat laatste kunnen we wel beschouwen als salonremise, maar de landen die werden verschalkt was toch niet niks. Niet geheel verrassend was dat het eindstation: Er werd 'slechts' met 2-1 verloren van de Sovjets. Bij het handbal werd wel 'gewoon' alles verloren. Geen teamsporten behalve een schermteam in 1984, deze behaalden met een 11e en 14e plaats respectievelijk dan ook de topklasseringen. De judokas kwamen deze keer niet eens in de herkansingsronde. Samen met atletiek, schoonspringen en zwemmen leken dat de vaste sporten voor Koeweit te zijn om in ieder geval aanwezigheid te veinzen.
In 1988 deed Waleed Abdulmushin mee aan het roeien, en overleefde zowaar de eerste ronde op de skiff. Daar bleef het bij. Er was ook een bokser die tot de achtste finale kwam, Ali Al-Baluchi. Verder de usual suspects. In Barcelona was de delegatie weer wat groter, met dank aan een voetbalteam. Dit team was minder goed dan in 1980, maar kwam nog wel op voorsprong tegen de VS. Uiteindelijk bleef het bij 3 nederlagen en een vlotte aftocht. Er was wel demonstratiesport Taekwondo, waar Mohamed Al-Qaimi de halve finale behaalde in een veld van 8. Maar ja, een demonstratiesport telt niet. De tijd van schermteams was vanaf hier ook zo'n beetje voorbij, tegenwoordig met maar 8 teams mogen we daar niet eens meer aan denken, bij sommige sporten is er echt zwaar beknibbeld op het aantal sporten en voor dit soort landen is dat pijnlijk. Er werd wel een nieuwe sport gevonden: Schieten, met twee deelnemers. Abdullah Al-Rashidi werd 42e, Fehaid Al-Deehani werd 10e op de Double Trap. Prima resultaat van die laatste en als we die ene judoka en in een sport met een officiële ranking die echt zinnig is de eerste top 10-plaats voor een individu, er was natuurlijk wel al die top 8 in het voetbal. Dat schieten met dat geweer bleek het land wel te liggen, want in 2000 waren er 5 schutters, met Al-Rashidi die nu al 14e werd, Mashfi Al-Mutairi met P10, met Khaled Al-Mudhaf met P4 op de Trap ook. Fehaid Al-Deehani werd derde en dus was de eerste bronzen medaille een feit. Koeweit is definitief een schietland.
Definitief waren er minder deelnemers in 2004. Het voetbalteam van 2000, dat overigens wel van Tsjechië met namen als Heinz, Jankulovski, Ujfalusi en Baros (en Cech op de reservelijst) wist te winnen, was er niet meer, en dus bleef het bij 11 man. 5 hardlopers, 1 judoka, 5 schutters. Uiteraard deed die laatste groep het beste, met Al-Mudhaf die 6e werd en medaillewinnaar Al-Deehani met een achtste plaats, net als Al-Rashidi. 100 meter-loopster Danah Al-Nasrallah werd de eerste vrouw voor Koeweit op de Spelen, maar de 100 meter in 13.92, dat is geen toptijd om het zo te zeggen. In 2008 was Al-Deehani er niet meer bij en Al-Mudhaf evenmin. Al-Rashidi was ditmaal de beste met P9. Er werd zowaar een halve finale op de 800 meter behaald, maar daar werd de achtste plaats behaald. In 2012 waren atletiek, zwemmen en tafeltennis geen succes, ze moesten het maar weer proberen in schieten. Al-Dehaani werd 4e in double trap. Erg jammer, maar een paar dagen later werd hij derde in trap. Weer brons voor de enige Koeweiti met een medaille.
Toen kwam 2016. Voor velen. Zelfs voor sporters uit Koeweit. Maar niet voor het KOC, of hoe we dat ook noemen mogen. Het Koeweits Olympisch Comite was in 2010 stout geweest en een jaartje geschorst, omdat de regering zich teveel met het comité bemoeide. Gebeurde nogmaals in 2015. Dus mocht Koeweit niet onder eigen vlag deelnemen. De sporters die zouden meedoen, die mochten wel, maar onder de Olympische vlag. Gebeurde ook al in 1992 met deelnemers uit Joegoslavië en Macedonië, in 2000 met deelnemers uit Oost-Timor en in 2012 met 1 deelnemer uit Zuid-Soedan en 3 uit Curacao, waaronder de tegenwoordig door ONS geclaimde Liemarvin Bonevacia. Komende editie gaan er ook wat Russen en Wit-Russen meedoen, al zal dat onder een andere vlag en landcode zijn dan de Olympische vlag. Enfin, uiteraard precies nu zou Al-Rashidi wel scoren op de skeet met brons. En Al-Deehani had eindelijk zijn finest moment: Goud op de Double Trap. De beste Spelen ooit voor Koeweit, maar ja, zonder Koeweit genoemd te worden. Lekker voor ze, moet men maar normaal en netjes doen. Afgelopen editie waren er weer atleten, zwemmers, roeiers en zelfs iemand bij de kata. Daar deed Al-Mosawi het niet eens zo slecht, met 24.24 kwam hij nog in de buurt van de strijd om het brons in deze flopsport. Al-Deehani was er deze keer niet bij, maar Al-Rashidi was weer goed in het schieten. Brons in de skeet. Er was nog een finale bij trap voor Al-Faihan. Maar die werd slechts 6e. Enfin, Al Rashidi pakte het derde brons voor Koeweit en zijn eerste voor het land, maar zijn tweede in totaal. Wij danken de Koeweitse regering voor deze clusterfuck.
Koeweit heeft tegenwoordig een best redelijke hordenloper in Yaqoub Alyouha. Komt 1 of 2 tienden tekort voor een finale, maar 13.4 is niet slecht. Verder hebben ze een schermer, een roeier en een zeiler op basis van piëteit. Al-Deehaid en Al-Rashidi zijn er niet meer bij, dus een nieuwe medaille moet komen van ofwel Al-Mudhaf, die in 2002 al ooit goud pakte bij het onderdeel trap op het WK of van Al-Daihani, al geef ik die een stuk minder kans.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dubbel leesvoer vandaag:
Dag -20: IJsland
We zijn weer heel even terug in Europa, op doorreis naar Amerika waar we de komende dagen gaan verblijven. IJsland, het minst zuidelijke land van alle Olympische deelnemers. Het land van omvallende banken, vervelende vulkanen, zangeressen die op Michael Jackson lijken en de Viking Clap. Pas in 1944 werd IJsland officieel onafhankelijk, best laat eigenlijk. Uiteraard is veel van de cultuur afgeleid van Noorwegen en weetikwat. De oude IJslandse vlag lijkt nogal op de oude Griekse vlag, jeetje.
IJsland doet al behoorlijk lang mee. Sinds 1908 om precies te zijn, al werd in het interbellum alleen in Berlijn meegedaan. Indertijd nog autonoom onder de Denen. In 1908 was IJsland een van de 22 landen die deelnam, bij precies 1 sport: Worstelen. Met 2 nederlagen een 4e plaats, niet slecht. In 1912 was het minder succesvol, de worstelaar verloor sneller 2x moest tegen een Fin. Er was ook een atleet. Achja. Het was wachten tot 1936. Er was een waterpoloteam en wat atleten, waarvan Sigurdsson de 22e plaats haalde. Het waterpoloteam verloor alles. In 1948 was er een andere Sigurdsson die 13e werd bij het kogelstoten. Er waren verder ook wat zwemmers. In 1952 werd zelfs alleen bij atletiek meegedaan, waarbij de 9 atleten 2 finales behaalden. In 1956 werd deze delegatie zelfs tot 2 beperkt, maar minder in aantallen betekent niet per se minder in prestatie. Vilhjalmur Einarsson sprong naar 16m26 bij de hinkstapsprong, en dat was goed voor zilver. Mooi resultaat voor het kleine landje.
Vier jaar later kon Einarsson dat niet herhalen, werd slechts 5e. Wel bleef atletiek de meest relevante sport, waarbij ook al een paar keer een tienkamper was gestuurd. Björgvin Hólm werd 14e. Als je die resultaten bij polshoog en hoog ziet kijk je echt je ogen uit. Al moet ik zeggen, 3m30 bij polshoog was in die tijd ook heel slecht. Dat deed Thorlaksson, al moet je eigenlijk þorláksson zeggen, toch beter. 4m40 en een 12e plaats in 1964. Maar goed, dat was dan ook wel een goede polsstokhoogspringer. In 1968 werd eindelijk weer eens meegedaan aan 3 sporten. Helaas overleefe Thorlaksson tienkamp ze keer niet en bij het zwemmen was de heats overleven lastig. Bij het gewichtheffen pakte Sigurpálsson een DQ.
In 1972 werd er een nieuwe sport gevonden. De teamsport van scandinavië is handbal. In de eerste ronde was er een gelijkspelletje tegen Tsjechië en een 27-16 overwinning tegen Tunesië. Maar meer dan naar de wedstrijden om de achterliggende plaatsen was het niet, en daar werd 2x verloren, dus 12e was het maximale. Daarmee ging het aantal sporten naar 4. Er werd ook een halve finale behaald in het atletiek. In 1976 haalde Guðmundur Sigurðsson de 8e plaats bij het gewichtheffen, maar topklasseringen bleven verder uit. In 1980 bleven de zwemmers thuis, wel waren er wat judokas. Dat leverde in 1984 een tweede medaille op: Bjarni Friðriksson behaalde brons in een sport waarin ik dat toch niet direct verwacht had. Het handbalteam kwam helaas net tekort voor een klassering bij de beste 4. 3e in de groep, de wedstrijd om de vijfde plaats verloren. Speerwerpen, wat ik wel als typisch Scandinavische sport zie, leverde ook al P6 op.
Handbal werd inmiddels een vaste sport. Ditmaal goed voor een 8e plaats. Friðriksson verloor 2x en lag er snel uit. Er werd wel een halve finale behaald op de 100 meter rugslag door Edvard Edvardsson, de IJslandse Taeke Taekema zullen we maar zeggen. 1992 leverde twee werpfinales op bij het atletiek, al was de atletiekdelegatie wel een stukje kleiner. Het IJslandse handbalteam deed bijna een Denemarken - niet kwalificeren, toch naar de spelen naar de DQ voor Joegoslavië en prompt naar de halve finale. Maar ja, daar verloor het team 23-19 van het CIS-team en met 24-20 van de Fransen. De man van het brons in 1984 lag er weer meteen uit. In 1996 werden er slechts 9 man gestuurd, met tienkamper Jon Magnusson met P12 als beste. Dit mindere resultaat werd in 2000 echter opgevolgd door een best grote groep atleten. Daarvan haalde Vala Flosadóttir ineens weer brons. Atletiekland IJsland levert andermaal.
Daarnaast was er ook al een 7e plaats op de 400 horden én een 4e plaats bij de 200 meter rugslag. Voor een land met ongeveer het inwoneraantal van Utrecht en bepaald geen zomersportklimaat is dat niet slecht. In 2004 werd bijvoorbeeld een turnfinale behaald, Runar Alexandersson werd 7e op het paard voltige. Er was nog een andere polsstokhoogspringster dan in 2000, Elisdottir werd 5e. Ruslagzwemmer Arnarson zwom gek genoeg alleen op de 50 vrij, en het handbalteam werd 5e in de groep. Een stuk minder dan 2000 dus. In 2008 lukte het eindelijk wel eens een keer voor het handbalteam. De groepsfase ging moeizaam, na 2 overwinningen was er daarna een nipte nederlaag en 2 gelijke spelen, precies genoeg voor kwalificatie. Maar de kwartfinale en halve finale werkten juist wel: 2 overwinningen. Helaas lukte die eerste gouden medaille niet, IJsland verloor met 23-28 van Frankrijk. Die gouden medaille zat er andermaal niet in. Dat was het laatste grote succes. Hjalmsdottir haalde een finale op het speerwerpen in Londen en het herenhandbal won de groep in 2012 volledig ongeslagen, nu wonnen ze wel van Frankrijk. Maar in de kwartfinale ging het mis tegen Hongarije: 33-34 na extra tijd. Met Hinriksdottir was er een redelijke 800 meter-loopster, maar een halve finale was teveel gevraagd in 2016. Wel waren er een paar goede zwemsters: Gustafsdottir én Luthersdottir haalden de finale op de 200 rug en 100 school. Meer dan dat zat er niet in voor de dames. Drie jaar geleden stuurde IJsland bijzonder weinig deelnemers. Maar 4 stuks, bah. Flopshow. Geen Luthersdottir of Hinriksdottir, ik ben tegen. Wie er wel gestuurd werden konden er weinig van, zelfs Sveinn McKee die soms nog wel eens internationale halve finales zwemt, werd slechts 24e in de serie schoolslag. Flopspelen voor IJsland, wegwezen en strik erom. Tijd dat ze weer eens meedoen bij het handbal.
Dit gaat ook niet veranderen. IJsland leek een tijdje mondiaal zo af en toe aardig mee te kunnen met een goed handbalteam en geregeld finales in het atletiek en zelfs een paar zwemfinales. Maar nu is er niks meer: Geen goede atleet, McKee als enige zwemmer die er íets van kan en nog 2 universaliteitsquota bij schieten en triatlon. Als McKee de halve finale niet haalt kan het land wel eens met Monaco en Liechtenstein strijden om de slechtste van Europa. Bij Malta, Luxemburg, San Marino én Andorra zie ik haast meer perspectief. IJsland is gereduceerd tot een sportdwerg. Geen viking clap derhalve. Zijn sommige mensen ook weer blij mee.
Dag -20: IJsland
We zijn weer heel even terug in Europa, op doorreis naar Amerika waar we de komende dagen gaan verblijven. IJsland, het minst zuidelijke land van alle Olympische deelnemers. Het land van omvallende banken, vervelende vulkanen, zangeressen die op Michael Jackson lijken en de Viking Clap. Pas in 1944 werd IJsland officieel onafhankelijk, best laat eigenlijk. Uiteraard is veel van de cultuur afgeleid van Noorwegen en weetikwat. De oude IJslandse vlag lijkt nogal op de oude Griekse vlag, jeetje.
IJsland doet al behoorlijk lang mee. Sinds 1908 om precies te zijn, al werd in het interbellum alleen in Berlijn meegedaan. Indertijd nog autonoom onder de Denen. In 1908 was IJsland een van de 22 landen die deelnam, bij precies 1 sport: Worstelen. Met 2 nederlagen een 4e plaats, niet slecht. In 1912 was het minder succesvol, de worstelaar verloor sneller 2x moest tegen een Fin. Er was ook een atleet. Achja. Het was wachten tot 1936. Er was een waterpoloteam en wat atleten, waarvan Sigurdsson de 22e plaats haalde. Het waterpoloteam verloor alles. In 1948 was er een andere Sigurdsson die 13e werd bij het kogelstoten. Er waren verder ook wat zwemmers. In 1952 werd zelfs alleen bij atletiek meegedaan, waarbij de 9 atleten 2 finales behaalden. In 1956 werd deze delegatie zelfs tot 2 beperkt, maar minder in aantallen betekent niet per se minder in prestatie. Vilhjalmur Einarsson sprong naar 16m26 bij de hinkstapsprong, en dat was goed voor zilver. Mooi resultaat voor het kleine landje.
Vier jaar later kon Einarsson dat niet herhalen, werd slechts 5e. Wel bleef atletiek de meest relevante sport, waarbij ook al een paar keer een tienkamper was gestuurd. Björgvin Hólm werd 14e. Als je die resultaten bij polshoog en hoog ziet kijk je echt je ogen uit. Al moet ik zeggen, 3m30 bij polshoog was in die tijd ook heel slecht. Dat deed Thorlaksson, al moet je eigenlijk þorláksson zeggen, toch beter. 4m40 en een 12e plaats in 1964. Maar goed, dat was dan ook wel een goede polsstokhoogspringer. In 1968 werd eindelijk weer eens meegedaan aan 3 sporten. Helaas overleefe Thorlaksson tienkamp ze keer niet en bij het zwemmen was de heats overleven lastig. Bij het gewichtheffen pakte Sigurpálsson een DQ.
In 1972 werd er een nieuwe sport gevonden. De teamsport van scandinavië is handbal. In de eerste ronde was er een gelijkspelletje tegen Tsjechië en een 27-16 overwinning tegen Tunesië. Maar meer dan naar de wedstrijden om de achterliggende plaatsen was het niet, en daar werd 2x verloren, dus 12e was het maximale. Daarmee ging het aantal sporten naar 4. Er werd ook een halve finale behaald in het atletiek. In 1976 haalde Guðmundur Sigurðsson de 8e plaats bij het gewichtheffen, maar topklasseringen bleven verder uit. In 1980 bleven de zwemmers thuis, wel waren er wat judokas. Dat leverde in 1984 een tweede medaille op: Bjarni Friðriksson behaalde brons in een sport waarin ik dat toch niet direct verwacht had. Het handbalteam kwam helaas net tekort voor een klassering bij de beste 4. 3e in de groep, de wedstrijd om de vijfde plaats verloren. Speerwerpen, wat ik wel als typisch Scandinavische sport zie, leverde ook al P6 op.
Handbal werd inmiddels een vaste sport. Ditmaal goed voor een 8e plaats. Friðriksson verloor 2x en lag er snel uit. Er werd wel een halve finale behaald op de 100 meter rugslag door Edvard Edvardsson, de IJslandse Taeke Taekema zullen we maar zeggen. 1992 leverde twee werpfinales op bij het atletiek, al was de atletiekdelegatie wel een stukje kleiner. Het IJslandse handbalteam deed bijna een Denemarken - niet kwalificeren, toch naar de spelen naar de DQ voor Joegoslavië en prompt naar de halve finale. Maar ja, daar verloor het team 23-19 van het CIS-team en met 24-20 van de Fransen. De man van het brons in 1984 lag er weer meteen uit. In 1996 werden er slechts 9 man gestuurd, met tienkamper Jon Magnusson met P12 als beste. Dit mindere resultaat werd in 2000 echter opgevolgd door een best grote groep atleten. Daarvan haalde Vala Flosadóttir ineens weer brons. Atletiekland IJsland levert andermaal.
Daarnaast was er ook al een 7e plaats op de 400 horden én een 4e plaats bij de 200 meter rugslag. Voor een land met ongeveer het inwoneraantal van Utrecht en bepaald geen zomersportklimaat is dat niet slecht. In 2004 werd bijvoorbeeld een turnfinale behaald, Runar Alexandersson werd 7e op het paard voltige. Er was nog een andere polsstokhoogspringster dan in 2000, Elisdottir werd 5e. Ruslagzwemmer Arnarson zwom gek genoeg alleen op de 50 vrij, en het handbalteam werd 5e in de groep. Een stuk minder dan 2000 dus. In 2008 lukte het eindelijk wel eens een keer voor het handbalteam. De groepsfase ging moeizaam, na 2 overwinningen was er daarna een nipte nederlaag en 2 gelijke spelen, precies genoeg voor kwalificatie. Maar de kwartfinale en halve finale werkten juist wel: 2 overwinningen. Helaas lukte die eerste gouden medaille niet, IJsland verloor met 23-28 van Frankrijk. Die gouden medaille zat er andermaal niet in. Dat was het laatste grote succes. Hjalmsdottir haalde een finale op het speerwerpen in Londen en het herenhandbal won de groep in 2012 volledig ongeslagen, nu wonnen ze wel van Frankrijk. Maar in de kwartfinale ging het mis tegen Hongarije: 33-34 na extra tijd. Met Hinriksdottir was er een redelijke 800 meter-loopster, maar een halve finale was teveel gevraagd in 2016. Wel waren er een paar goede zwemsters: Gustafsdottir én Luthersdottir haalden de finale op de 200 rug en 100 school. Meer dan dat zat er niet in voor de dames. Drie jaar geleden stuurde IJsland bijzonder weinig deelnemers. Maar 4 stuks, bah. Flopshow. Geen Luthersdottir of Hinriksdottir, ik ben tegen. Wie er wel gestuurd werden konden er weinig van, zelfs Sveinn McKee die soms nog wel eens internationale halve finales zwemt, werd slechts 24e in de serie schoolslag. Flopspelen voor IJsland, wegwezen en strik erom. Tijd dat ze weer eens meedoen bij het handbal.
Dit gaat ook niet veranderen. IJsland leek een tijdje mondiaal zo af en toe aardig mee te kunnen met een goed handbalteam en geregeld finales in het atletiek en zelfs een paar zwemfinales. Maar nu is er niks meer: Geen goede atleet, McKee als enige zwemmer die er íets van kan en nog 2 universaliteitsquota bij schieten en triatlon. Als McKee de halve finale niet haalt kan het land wel eens met Monaco en Liechtenstein strijden om de slechtste van Europa. Bij Malta, Luxemburg, San Marino én Andorra zie ik haast meer perspectief. IJsland is gereduceerd tot een sportdwerg. Geen viking clap derhalve. Zijn sommige mensen ook weer blij mee.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -19: Haïti
Haïti. Een land met een wonderlijke historie. Het deelt een eiland met de Dominicaanse Republiek en was een Spaanse en Franse kolonie. Er woedde echter een grote slavenopstand en Haïti werd al vroeg onafhankelijk. Helaas is daar niet veel mee gedaan: Het land is arm, de Amerikanen hebben er hun invloed geprobeerd te krijgen, er is een dictatuur geweest en het land is tegenwoordig geteisterd door natuurrampen en totale anarchie. Dat gaan we ook terug zien in de Olympische resultaten.
Al in 1900 deed het land mee, bij het schermen. De twee schermers wisten de eerste ronde niet te overleven. Ook deed een rugbyspeler, Constantin Henriquez mee bij een gemengd team, dat gemengde team pakte goud. In 1924 keerde het land terug, weer in Parijs. Toen deden er 3 atleten en 5 schutters mee. Theard haalde een kwartfinale op de 200 meter, maar de schutters waren zeer succesvol bij het 600 meter vrij geweerschieten. Vijfde en zesde in de individuele competitie, maar ook brons in de teamfinale. Mooi resultaat. In Amsterdam waren de schutters er helaas niet meer bij, maar nog wel 2 atleten. Theard haalde ditmaal de kwartfinale op de 100 meter, maar Silvio Cator deed het nog een stuk beter: Zilver op het verspringen.
Goed, ik ga maar gelijk met de deur in huis vallen: Dit is tot op de dag van vandaag de meest recente medaille van Haïti. Daarmee is het van de nog bestaande landen het land dat het langst droog staat op de Spelen. Ik zie dat ook niet snel veranderen. We gaan kijken waar dat aan schort. Allereerst deed Haïti lang niet altijd meer mee: Na 1932 was er een hele tijd afwezigheid. In 1932 werd Silvio Cator nog 9e, hij sprong helaas een stuk minder ver in de finale. Ook haalde Theard ditmaal geen kwartfinale, het was direct klaar. In 1936 was er wel de intentie tot deelname, en daardoor was er een incident waarbij de vlag van Haiti en Liechtenstein als te veel gelijkend werden beoordeeld. Liechtenstein veranderde een jaar later de vlag. Bij het gewichtheffen zou er iemand deelnemen, maar hij was geblesseerd. Daarna duurde het tot 1960 voor een nieuwe deelname met Philome Laguerre op het gewichtheffen. Hij zou helaas niet eindigen, zijn Military Press leverde een vijfde plaats op, maar bij het trekken tilde hij geen gewicht. Het duurde tot 1972 voor een nieuwe deelname, alles op het atletiek. Er werd iemand gestuurd op de kortste 4 afstanden en de langste 2 afstanden, en een dame op de 100 meter. Er wordt beweerd dat dit gewoon een aantal mannen waren die een beetje konden hardlopen die vooral door de dictator werden beloond voor andere zaken voor een gezellig uitje naar München. Stukje corruptie. De 62e plaats voor de marathonloper was daarmee het enige resultaat. In 1976 werd het vooral bij het boksen iets serieuzer genomen: Yves Jeudy haalde een kwartfinale. Dat was dus nog redelijk dicht bij een medaille. Daar moet echter bij gezegd worden dat het beeld wat vertekent: Jeudy had 2 byes en in ronde 2 won hij omdat zijn (vermoedelijk Afrikaanse) tegenstander vooraf zich had teruggetrokken. Dit gold ook voor Wesly Felix, maar met slechts 1 bye had hij in ronde 3 al pech. Beide verloren uiterst kansloos, ze maakten de bokspartij niet vol.
Na de boycot van 1980 was Haïti terug in 1984: Inmiddels wilde het land zich wel laten zien. Er werd een marathonloper en 2 floretschermsters gestuurd: Lamothe werd 78e op de marathon van de dames won Gina Faustin 2 van de 6 wedstrijden. Helaas onvoldoende voor een volgende ronde met de poolrondes zoals ze die toen hadden. Lamothe was in Seoul een stuk sterker met een 20e plaats op de marathon en er werd door Deborah Saint Phard ook een 19e positie behaald bij het kogelstoten. Ook was er een tennisser, die was er ook al in 1984 maar toen was het een demonstratiesport. Begon de eerste ronde met setwinst maar verloor 3-1. Ik wist niet day Olympisch tennis blijkbaar ooit wel gewoon vijfsetters had voor elke partij. Blijkbaar hebben ze dat pas in 1996 aangepast. In 1992 deden zowaar 5 judokas mee, allemaal verloren in ronde 2. Eentje had overigens wel gewonnen in ronde 1, de rest kreeg een bye. Lamothe werd dit keer 76e, toch bijzonder die 20e plaats tussendoor. Haiti deed wel aan verschillende sporten mee, bijvoorbeeld voor het eerst zwemmen in 1996, naast het al genoemde atletiek, tennis en judo. Het was wel weer allemaal vrij kansloos. Dat veranderde in 2000, even leek er licht te komen. Nadine Faustin liep 13.13 in de eerste ronde op de 100 horden en kwalificeerde zich en liep vervolgens 13.25 in de halve finale. Dat was net sneller dan Dudley Dorival, die er 10 meter langer over moest doen. 13.33 was genoeg voor kwalificatie en uiteindelijk was in de halve finale 13.35 goed voor een finaleplaats. De eerste top 8 sinds 1928 was een feit, met uiteindelijk P7 in de finale.
Dorival was eigenlijk een Amerikaan met Haïtiaanse ouders, niet echt representatief voor het sportsysteem. Maar goed, hij was er wel voor Haïti terwijl de judoka en tennisser wel meteen waren uitgeschakeld. In 2004 liep hij bizar genoeg 3x 13.39, in de eerste ronde, kwartfinale én halve finale, maar dat was niet genoeg voor een finale. Faustin mocht ook weer de halve finale lopen, maar werd 8e. Verrassingsport taekwondo werd geprobeerd, maar ook daar was er geen succes. Dorival was in 2008 inmiddels niet al te sterk meer en kwam niet door de kwartfinale. Faustin overleefde de heat ditmaal ook niet. Lukte wel voor Barbara Pierre op de 100 meter, maar de kwartfinale was haar te machtig. Als er ooit iets moet gebeuren voor Haïti dan is het op de atletiekbaan, bij het judo en boksen was het weer uiterst kansloos, mooi voor het meedoen en dat was het. In 2012 werd opnieuw een atletiekfinale behaald, Samyr Laine werd 10e in de kwalificatie hinkstapspringen. Marlena Wesh liep een halve finale 400 meter. Dat was het wel voor de delegatie van 4 atleten en 1 judoka, die uiteraard meteen eruit lag.
In 2016 werd zowaar op een hoop sporten ingezet. Er werden 2 zwemmers gestuurd. Er was een taekwondoka, Aniya Loussaint, die het niet eens zo slecht deed: 4-5 tegen Française finalist Niaré is niet slecht. In de herkansing lukte het niet. Judo, boksen en worstelen waren minder kansrijk. Er was ook een gewichtheffer. Uiteraard ook atletiek, met Julmis die een halve finale op de 110 horden haalde maar daar gediskwalificeerd werd, net als landgenote Jean in de heats op de net iets kortere afstand. Jean liep onder de 13 seconden in Tokio, genoeg voor een halve finale. Lauren Lee mocht ditmaal het taekwondo proberen, maar was een stuk minder kansrijk dan haar landgenote: 2-22 in ronde 1 en 5-26 in de herkansing is pijnlijk. Er was ook weer boksen, judo en zwemmen.
Dit jaar worden zo te zien 4 namen gestuurd. Er is een judoka met een continentaal ticketje, zal wel een vroege uitschakeling worden. Ook Cedrick Belony krijgt de kans bij het boksen om er meteen uit te liggen. Er lijkt maar 1 atlete te zijn op de 100 horden, PR op de horden van 12.72 voor deze Emelia Chatfield dus een halve finale moet kunnen. Wel jammer dat ze blijkbaar niet wat meer kunnen leveren, want af en toe zit er nog best wat goeds tussen. Oja, wel leuk, Haïti gaat haar debuut maken bij het turnen. Lynnzee Brown, uiteraard een Amerikaanse. Want ja, alles wat een beetje geld heeft om te sporten is een halve Amerikaan. Dat is ergens wel jammer, maar ook logisch. En denk ik de enige kans op een medaille, maar daar is het lastige verhaal dat je als je écht kansrijk bent, je wel voor Amerika uitkomt.
Haïti. Een land met een wonderlijke historie. Het deelt een eiland met de Dominicaanse Republiek en was een Spaanse en Franse kolonie. Er woedde echter een grote slavenopstand en Haïti werd al vroeg onafhankelijk. Helaas is daar niet veel mee gedaan: Het land is arm, de Amerikanen hebben er hun invloed geprobeerd te krijgen, er is een dictatuur geweest en het land is tegenwoordig geteisterd door natuurrampen en totale anarchie. Dat gaan we ook terug zien in de Olympische resultaten.
Al in 1900 deed het land mee, bij het schermen. De twee schermers wisten de eerste ronde niet te overleven. Ook deed een rugbyspeler, Constantin Henriquez mee bij een gemengd team, dat gemengde team pakte goud. In 1924 keerde het land terug, weer in Parijs. Toen deden er 3 atleten en 5 schutters mee. Theard haalde een kwartfinale op de 200 meter, maar de schutters waren zeer succesvol bij het 600 meter vrij geweerschieten. Vijfde en zesde in de individuele competitie, maar ook brons in de teamfinale. Mooi resultaat. In Amsterdam waren de schutters er helaas niet meer bij, maar nog wel 2 atleten. Theard haalde ditmaal de kwartfinale op de 100 meter, maar Silvio Cator deed het nog een stuk beter: Zilver op het verspringen.
Goed, ik ga maar gelijk met de deur in huis vallen: Dit is tot op de dag van vandaag de meest recente medaille van Haïti. Daarmee is het van de nog bestaande landen het land dat het langst droog staat op de Spelen. Ik zie dat ook niet snel veranderen. We gaan kijken waar dat aan schort. Allereerst deed Haïti lang niet altijd meer mee: Na 1932 was er een hele tijd afwezigheid. In 1932 werd Silvio Cator nog 9e, hij sprong helaas een stuk minder ver in de finale. Ook haalde Theard ditmaal geen kwartfinale, het was direct klaar. In 1936 was er wel de intentie tot deelname, en daardoor was er een incident waarbij de vlag van Haiti en Liechtenstein als te veel gelijkend werden beoordeeld. Liechtenstein veranderde een jaar later de vlag. Bij het gewichtheffen zou er iemand deelnemen, maar hij was geblesseerd. Daarna duurde het tot 1960 voor een nieuwe deelname met Philome Laguerre op het gewichtheffen. Hij zou helaas niet eindigen, zijn Military Press leverde een vijfde plaats op, maar bij het trekken tilde hij geen gewicht. Het duurde tot 1972 voor een nieuwe deelname, alles op het atletiek. Er werd iemand gestuurd op de kortste 4 afstanden en de langste 2 afstanden, en een dame op de 100 meter. Er wordt beweerd dat dit gewoon een aantal mannen waren die een beetje konden hardlopen die vooral door de dictator werden beloond voor andere zaken voor een gezellig uitje naar München. Stukje corruptie. De 62e plaats voor de marathonloper was daarmee het enige resultaat. In 1976 werd het vooral bij het boksen iets serieuzer genomen: Yves Jeudy haalde een kwartfinale. Dat was dus nog redelijk dicht bij een medaille. Daar moet echter bij gezegd worden dat het beeld wat vertekent: Jeudy had 2 byes en in ronde 2 won hij omdat zijn (vermoedelijk Afrikaanse) tegenstander vooraf zich had teruggetrokken. Dit gold ook voor Wesly Felix, maar met slechts 1 bye had hij in ronde 3 al pech. Beide verloren uiterst kansloos, ze maakten de bokspartij niet vol.
Na de boycot van 1980 was Haïti terug in 1984: Inmiddels wilde het land zich wel laten zien. Er werd een marathonloper en 2 floretschermsters gestuurd: Lamothe werd 78e op de marathon van de dames won Gina Faustin 2 van de 6 wedstrijden. Helaas onvoldoende voor een volgende ronde met de poolrondes zoals ze die toen hadden. Lamothe was in Seoul een stuk sterker met een 20e plaats op de marathon en er werd door Deborah Saint Phard ook een 19e positie behaald bij het kogelstoten. Ook was er een tennisser, die was er ook al in 1984 maar toen was het een demonstratiesport. Begon de eerste ronde met setwinst maar verloor 3-1. Ik wist niet day Olympisch tennis blijkbaar ooit wel gewoon vijfsetters had voor elke partij. Blijkbaar hebben ze dat pas in 1996 aangepast. In 1992 deden zowaar 5 judokas mee, allemaal verloren in ronde 2. Eentje had overigens wel gewonnen in ronde 1, de rest kreeg een bye. Lamothe werd dit keer 76e, toch bijzonder die 20e plaats tussendoor. Haiti deed wel aan verschillende sporten mee, bijvoorbeeld voor het eerst zwemmen in 1996, naast het al genoemde atletiek, tennis en judo. Het was wel weer allemaal vrij kansloos. Dat veranderde in 2000, even leek er licht te komen. Nadine Faustin liep 13.13 in de eerste ronde op de 100 horden en kwalificeerde zich en liep vervolgens 13.25 in de halve finale. Dat was net sneller dan Dudley Dorival, die er 10 meter langer over moest doen. 13.33 was genoeg voor kwalificatie en uiteindelijk was in de halve finale 13.35 goed voor een finaleplaats. De eerste top 8 sinds 1928 was een feit, met uiteindelijk P7 in de finale.
Dorival was eigenlijk een Amerikaan met Haïtiaanse ouders, niet echt representatief voor het sportsysteem. Maar goed, hij was er wel voor Haïti terwijl de judoka en tennisser wel meteen waren uitgeschakeld. In 2004 liep hij bizar genoeg 3x 13.39, in de eerste ronde, kwartfinale én halve finale, maar dat was niet genoeg voor een finale. Faustin mocht ook weer de halve finale lopen, maar werd 8e. Verrassingsport taekwondo werd geprobeerd, maar ook daar was er geen succes. Dorival was in 2008 inmiddels niet al te sterk meer en kwam niet door de kwartfinale. Faustin overleefde de heat ditmaal ook niet. Lukte wel voor Barbara Pierre op de 100 meter, maar de kwartfinale was haar te machtig. Als er ooit iets moet gebeuren voor Haïti dan is het op de atletiekbaan, bij het judo en boksen was het weer uiterst kansloos, mooi voor het meedoen en dat was het. In 2012 werd opnieuw een atletiekfinale behaald, Samyr Laine werd 10e in de kwalificatie hinkstapspringen. Marlena Wesh liep een halve finale 400 meter. Dat was het wel voor de delegatie van 4 atleten en 1 judoka, die uiteraard meteen eruit lag.
In 2016 werd zowaar op een hoop sporten ingezet. Er werden 2 zwemmers gestuurd. Er was een taekwondoka, Aniya Loussaint, die het niet eens zo slecht deed: 4-5 tegen Française finalist Niaré is niet slecht. In de herkansing lukte het niet. Judo, boksen en worstelen waren minder kansrijk. Er was ook een gewichtheffer. Uiteraard ook atletiek, met Julmis die een halve finale op de 110 horden haalde maar daar gediskwalificeerd werd, net als landgenote Jean in de heats op de net iets kortere afstand. Jean liep onder de 13 seconden in Tokio, genoeg voor een halve finale. Lauren Lee mocht ditmaal het taekwondo proberen, maar was een stuk minder kansrijk dan haar landgenote: 2-22 in ronde 1 en 5-26 in de herkansing is pijnlijk. Er was ook weer boksen, judo en zwemmen.
Dit jaar worden zo te zien 4 namen gestuurd. Er is een judoka met een continentaal ticketje, zal wel een vroege uitschakeling worden. Ook Cedrick Belony krijgt de kans bij het boksen om er meteen uit te liggen. Er lijkt maar 1 atlete te zijn op de 100 horden, PR op de horden van 12.72 voor deze Emelia Chatfield dus een halve finale moet kunnen. Wel jammer dat ze blijkbaar niet wat meer kunnen leveren, want af en toe zit er nog best wat goeds tussen. Oja, wel leuk, Haïti gaat haar debuut maken bij het turnen. Lynnzee Brown, uiteraard een Amerikaanse. Want ja, alles wat een beetje geld heeft om te sporten is een halve Amerikaan. Dat is ergens wel jammer, maar ook logisch. En denk ik de enige kans op een medaille, maar daar is het lastige verhaal dat je als je écht kansrijk bent, je wel voor Amerika uitkomt.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -18: Costa Rica
We blijven even in centraal-Amerika en wel in Costa Rica. De laatste keer dat WE de halve finale haalden op een groot voetbaltoernooi was dat ten koste van dit landje, dat we verder niet zo heel goed kennen. Het is een van de meer vrije, welvarende en geweldloze landen van Midden-Amerika, waar het eerst onafhankelijk werd van Spanje als onderdeel van Mexico en de Verenigde Staten van Centraal-Amerika, maar uiteindelijk in 1840 zelfstandig geworden. In den beginne hadden ze nog het blauw-wit-blauw van Midden-Amerika, snel veranderde de vlag naar de kleurenstelling van de huidige vlag.
Costa Rica is zo'n land waarvan je meer verwacht op de Spelen dan ze brengen. Het is een best groot land met een inwoneraantal van zo'n 5 miljoen, geen enorm aantal maar daarmee zou je wel mee moeten kunnen komen als relatief rijk land. De eerste deelname was in 1936 bij het sabelschermen, door Bernardo de la Guardia. Zou 1 van de 6 wedstrijden in zijn groep winnen en daarmee gedeeld 7e worden. Niet zo'n sterke bewaking dus bij vijf nederlagen. Maar goed, je kunt ook bijvoorbeeld van den Neucker heten, zoals een van de Belgen die aan hetzelfde evenement deelnemen. Dan maar een naam die niet helemaal klopt. Na de oorlog duurde het even voor een nieuwe deelname. We schrijven 1964. Twee judoka's deden mee: Rafael Barquero en Orlando Madrigal. Allebei verloren ze hun wedstrijden, waarbij Barquero de pech had dat hij 3 potjes moest judoën in de groep. In Mexico werd een serieuzere delegatie gestuurd. Een aantal atleten, boksers, wielrenners, zwemmers, gewichtheffers en schutters mochten het proberen. Tot echt sprekende resultaten kwam het helaas niet. Een top 16 kwam er niet. In 1972 bleef het weer beperkt tot 3 deelnemers, met Rafael Perez die niet eens startte op de 5000 meter en op de 10 km niet genoeg was voor de finale, terwijl bij het judo Roberto Solorzano ook weer direct was uitgeschakeld. Het eerste relatieve succes kwam in Montreal. Er waren slechts 5 deelnemers, waaronder voor het eerst bij boogschieten, maar zwemster Maria Paris deed op maar liefst 5 onderdelen mee. Haar beste was de 100 meter vlinderslag, waar ze verrassend 11e werd. Costa Rica kwam daarmee in ieder geval in de buurt van diplomaposities. Costa Rica verklaarde zich zowaar niet solidair met de VS en deed in 1980 gewoon mee. Doordat er een voetbalteam werd gestuurd was de delegatie behoorlijk groot. Er werd echter zelfs van Finland verloren, veelzeggend. Maria Paris deed het ditmaal echter nog beter dan in 1976 en werd knap 7e op haar onderdeel, de 100 meter vlinderslag.
Ook in 1984 werd het voetbalteam van stal gehaald. Ditmaal was er wel een overwinning, tegen Italië nota bene. Maar ja, die waren al geplaatst en Costa Rica er al uit, dus het maakte niet echt uit. Paris was er niet meer bij in 1984 en nieuwe zwemmer Andrey Aguilar had niet bepaald hetzelfde niveau, hij kwam tot een 26e plaats. Ook bij het judo waren er weer snelle uitschakelingen. In 1988 was er echter een nieuwe generatie zwemmers opgetrommeld. Meest herkebare daarvan: Sylvia Poll. Zij versloeg al een nog jonge Jenny Thompson op de Pan-Am games in 1987, maar met 2:00 op de 200m vrij werd nog geen medaille verwacht. In Seoul was ze echter anderhalve seconde sneller en dat was genoeg voor zilver tussen de Oost-Duitse dames. Poll werd ook 5e op de 100 meter vrij en 6e op de 100 rug. In 1992 besloot ze zich volledig toe te leggen op de rugslag. Op de 200 rugslag werd ze 7e. Toch maar terug naar de vrije slag zou je dan zeggen. Zoila Stewart kwam zowaar een rondje verder bij het atletiek. Maar bij andere sporten lukte het nog niet zoals bij het zwemmen. In 1996 was dat een ander verhaal. Silvia Poll was verdwenen, maar er was een goede mountainbiker in Jose Brenes. Werd 6e. Blijkbaar is het voor mountainbiken handig als je naam met Bren begint. Nouja, het is ook handig voor zwemmen als je achternaam met Poll begint. Zusje Claudia deed dit keer mee en won goud op het onderdeel dat 8 jaar eerder nog goed was voor zilver.
In 2000 was er slechts een kleine delegatie. 7 atleten, ik vind het wat karig. Maar ja, wel dubbel brons voor Poll. Dat is goed genoeg. Het zou voorlopig de laatste medaille zijn voor Costa Rica. Poll kwam in 2004 2x net tekort voor de finale. Gelukkig voor het land was er voetbal, waar een stunt tegen Portugal kwam. 11 semi-willekeurige spelers die mooi kunnen zeggen een keer een voetbalwedstrijd tegen een toem met Ronaldo (al speelde die niet). Portugal pakte 2x rood, dat hielp. Uiteindelijk werd het 4-2. Nery Brenes was de man van de jaren erna. Een redelijk goede 400 meter-loper, kwam ongeveer een tiende tekort voor een finale in Peking. Liep minder hard in 2012. De andere sporten bleven wielrennen, judo en zwemmen, maar met weinig succes. Bij het wielrennen kennen we Andrey Amador, maar dat is ook geen topper natuurlijk. Die werd ooit een keer wonderlijk 4e in de Giro, dat was een vreemd jaar. Brenes was weer wat beter in 2016 en haalde 2 halve finales, maar ook op de 200 meter zat een finale er niet in. Ze deden ook mee bij het beachvolleybal, maar zonder succes. Gelukkig voor Costa Rica zijn er showsporten. Henessey is een degelijke surfster en haalde de kwartfinale in Tokio. Vargas wist overigens bij de 100 horden tot 12.69 te komen in de halve finale, maar daarmee kwam ze 2 honderdste tekort voor een finale, jammer. Het beste resultaat kwam van Kenneth Tencio: Hij werd 4e op de BMX-fiets, al stuntende. Ja, de showsporten leveren.
Tencio is er deze keer niet bij. Brisa Henessey is de enige medaillekans. Kunnen we simpel over zijn. De drie goede zwemmers uit het verleden heeft Costa Rica niet opnieuw kunnen vinden en verder is er 1 atleet, 1 judoka en 2 wielrenners, met geen van allen enige kans om ver te komen. Costa Rica is eigenlijk gewoon ontzettend zwak op de Spelen, waarbij 2 zusjes de boel nog wat vertekenen.
We blijven even in centraal-Amerika en wel in Costa Rica. De laatste keer dat WE de halve finale haalden op een groot voetbaltoernooi was dat ten koste van dit landje, dat we verder niet zo heel goed kennen. Het is een van de meer vrije, welvarende en geweldloze landen van Midden-Amerika, waar het eerst onafhankelijk werd van Spanje als onderdeel van Mexico en de Verenigde Staten van Centraal-Amerika, maar uiteindelijk in 1840 zelfstandig geworden. In den beginne hadden ze nog het blauw-wit-blauw van Midden-Amerika, snel veranderde de vlag naar de kleurenstelling van de huidige vlag.
Costa Rica is zo'n land waarvan je meer verwacht op de Spelen dan ze brengen. Het is een best groot land met een inwoneraantal van zo'n 5 miljoen, geen enorm aantal maar daarmee zou je wel mee moeten kunnen komen als relatief rijk land. De eerste deelname was in 1936 bij het sabelschermen, door Bernardo de la Guardia. Zou 1 van de 6 wedstrijden in zijn groep winnen en daarmee gedeeld 7e worden. Niet zo'n sterke bewaking dus bij vijf nederlagen. Maar goed, je kunt ook bijvoorbeeld van den Neucker heten, zoals een van de Belgen die aan hetzelfde evenement deelnemen. Dan maar een naam die niet helemaal klopt. Na de oorlog duurde het even voor een nieuwe deelname. We schrijven 1964. Twee judoka's deden mee: Rafael Barquero en Orlando Madrigal. Allebei verloren ze hun wedstrijden, waarbij Barquero de pech had dat hij 3 potjes moest judoën in de groep. In Mexico werd een serieuzere delegatie gestuurd. Een aantal atleten, boksers, wielrenners, zwemmers, gewichtheffers en schutters mochten het proberen. Tot echt sprekende resultaten kwam het helaas niet. Een top 16 kwam er niet. In 1972 bleef het weer beperkt tot 3 deelnemers, met Rafael Perez die niet eens startte op de 5000 meter en op de 10 km niet genoeg was voor de finale, terwijl bij het judo Roberto Solorzano ook weer direct was uitgeschakeld. Het eerste relatieve succes kwam in Montreal. Er waren slechts 5 deelnemers, waaronder voor het eerst bij boogschieten, maar zwemster Maria Paris deed op maar liefst 5 onderdelen mee. Haar beste was de 100 meter vlinderslag, waar ze verrassend 11e werd. Costa Rica kwam daarmee in ieder geval in de buurt van diplomaposities. Costa Rica verklaarde zich zowaar niet solidair met de VS en deed in 1980 gewoon mee. Doordat er een voetbalteam werd gestuurd was de delegatie behoorlijk groot. Er werd echter zelfs van Finland verloren, veelzeggend. Maria Paris deed het ditmaal echter nog beter dan in 1976 en werd knap 7e op haar onderdeel, de 100 meter vlinderslag.
Ook in 1984 werd het voetbalteam van stal gehaald. Ditmaal was er wel een overwinning, tegen Italië nota bene. Maar ja, die waren al geplaatst en Costa Rica er al uit, dus het maakte niet echt uit. Paris was er niet meer bij in 1984 en nieuwe zwemmer Andrey Aguilar had niet bepaald hetzelfde niveau, hij kwam tot een 26e plaats. Ook bij het judo waren er weer snelle uitschakelingen. In 1988 was er echter een nieuwe generatie zwemmers opgetrommeld. Meest herkebare daarvan: Sylvia Poll. Zij versloeg al een nog jonge Jenny Thompson op de Pan-Am games in 1987, maar met 2:00 op de 200m vrij werd nog geen medaille verwacht. In Seoul was ze echter anderhalve seconde sneller en dat was genoeg voor zilver tussen de Oost-Duitse dames. Poll werd ook 5e op de 100 meter vrij en 6e op de 100 rug. In 1992 besloot ze zich volledig toe te leggen op de rugslag. Op de 200 rugslag werd ze 7e. Toch maar terug naar de vrije slag zou je dan zeggen. Zoila Stewart kwam zowaar een rondje verder bij het atletiek. Maar bij andere sporten lukte het nog niet zoals bij het zwemmen. In 1996 was dat een ander verhaal. Silvia Poll was verdwenen, maar er was een goede mountainbiker in Jose Brenes. Werd 6e. Blijkbaar is het voor mountainbiken handig als je naam met Bren begint. Nouja, het is ook handig voor zwemmen als je achternaam met Poll begint. Zusje Claudia deed dit keer mee en won goud op het onderdeel dat 8 jaar eerder nog goed was voor zilver.
In 2000 was er slechts een kleine delegatie. 7 atleten, ik vind het wat karig. Maar ja, wel dubbel brons voor Poll. Dat is goed genoeg. Het zou voorlopig de laatste medaille zijn voor Costa Rica. Poll kwam in 2004 2x net tekort voor de finale. Gelukkig voor het land was er voetbal, waar een stunt tegen Portugal kwam. 11 semi-willekeurige spelers die mooi kunnen zeggen een keer een voetbalwedstrijd tegen een toem met Ronaldo (al speelde die niet). Portugal pakte 2x rood, dat hielp. Uiteindelijk werd het 4-2. Nery Brenes was de man van de jaren erna. Een redelijk goede 400 meter-loper, kwam ongeveer een tiende tekort voor een finale in Peking. Liep minder hard in 2012. De andere sporten bleven wielrennen, judo en zwemmen, maar met weinig succes. Bij het wielrennen kennen we Andrey Amador, maar dat is ook geen topper natuurlijk. Die werd ooit een keer wonderlijk 4e in de Giro, dat was een vreemd jaar. Brenes was weer wat beter in 2016 en haalde 2 halve finales, maar ook op de 200 meter zat een finale er niet in. Ze deden ook mee bij het beachvolleybal, maar zonder succes. Gelukkig voor Costa Rica zijn er showsporten. Henessey is een degelijke surfster en haalde de kwartfinale in Tokio. Vargas wist overigens bij de 100 horden tot 12.69 te komen in de halve finale, maar daarmee kwam ze 2 honderdste tekort voor een finale, jammer. Het beste resultaat kwam van Kenneth Tencio: Hij werd 4e op de BMX-fiets, al stuntende. Ja, de showsporten leveren.
Tencio is er deze keer niet bij. Brisa Henessey is de enige medaillekans. Kunnen we simpel over zijn. De drie goede zwemmers uit het verleden heeft Costa Rica niet opnieuw kunnen vinden en verder is er 1 atleet, 1 judoka en 2 wielrenners, met geen van allen enige kans om ver te komen. Costa Rica is eigenlijk gewoon ontzettend zwak op de Spelen, waarbij 2 zusjes de boel nog wat vertekenen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -17: Trinidad & Tobago
Trinidad & Tobago. Lekker vakantieland, ofzo. Wat moet ik hier nu weer van zeggen? Ik vond dit vroeger altijd wel een leuke naam en toen werden ze 'ineens' deelnemer op het WK van 2006, met dank aan ONS. Bunkerden de boel lekker dicht. Ook hier hebben de Britten gezeten, dat verwacht je toch ook niet. Sinds 1962 onafhankelijk, maar we hadden nog een tijdje de Engelse monarch als staatshoofd. Ook een klassieker. Maar sinds 1976 was ook dat klaar. Ze hebben hun lijntje mooi geleend van Congo, Namibië en Tanzania. Had iemand het land kunnen vertellen dat het verkeerd om staat?
Als Brits protectoraat mocht het land in 1948 deelnemen. De delegatie bestond uit vijf en leverde een tweede ronde op in het atletiek, een tweede ronde bij de sprint op de fiets en bovenal een tweede plaats voor gewichtheffer Rodney Wilkes. In 1952 was de efficiëntie nog groter: Twee deelnemers, met Lennox Kilgour als gewichtheffer naast Wilkes. Beide pakten een bronzen medaille. Zo'n perfecte score zie je zelden. Trinidad en Tobago is een land dat we verder vooral met atletiek associëren en in 1956 bleek dat terecht: Mike Agostini werd 6e en 4e op de 100 en 200 meter. Wilkes werd ook 4e en Kilgour 7e, dus na 2 edities met medaille deed het land het nu zonder. In 1960 deed een gezamenlijk team onder de naam Brits West-Indië mee, maar dit team kende niet al te veel atleten uit Trinidad. Vier stuks, maar zij haalden geen medaille. In 1964 deed het land weer onafhankelijk mee. Het gewichtheffen was wel zo'n beetje klaar zonder Wilkes: 11e voor Gittens als maximaal resultaat. Het hardlopen daarentegen begon echt zijn vruchten af te werpen. Er waren 6 lopers, waaronder Wilton Jackson die op de 100 meter ronde 1 behaalde, Cliff en Kent Bertrand die de kwartfinale en halve finale behaalden op de 200 danwel 400 meter en 3 finalisten: Skinner en Mottley op de 400 meter en Roberts op de 200 meter. Skinner werd 8e, maar Roberts 3e en Wendell Mottley pakte zilver. Ook als team op de 4x400 pakte het zestal brons. Er werd intussen ook gepoogd deel te nemen aan het Zeilen en in 1968 aan Schieten en Zwemmen. Atletiek was echter de hoofdmoot. Ditmaal werd de 4x400 slechts 6e, met Ben Cayenne 8e op de 800 meter en Edwin Roberts die wel dichtbij kwam: 4e op de 200 meter. Trinidad is duidelijk een van die potentiële topatletieklanden.
Helaas is daar ook wat geld voor nodig, en in 1972 ging het dus wat minder. Ainsley Armstrong haalde de halve finale op de 200 meter, maar er was voor het eerst geen finale. Hierdoor was de 16e plaats van Geoffrey Ferreira op de 100 meter vlinderslag de beste prestatie. Niet eens zo onaardig, tegenwoordig haal je daar de avondsessie mee. In Montreal was het atletiek weer terug met dank aan Hasely Crawford. Hij pakte de eerste gouden medaille voor Trinidad, eindelijk. Buiten atletiek waren er slechts 3 deelnemers, dat was dan wel weer karig.
Crawford was een stuk minder in 1980, toen hij slechts 5e werd in de kwartfinale. Mysterieus. Op de 400 meter waren er wel weer 2 finaleplaatsen, Mike Solomon werd 6e voor Joseph Coombs, de nummer 8. Ook de 4x400-ploeg werd 6e. Naast atletiek is ook baanwielrennen belangrijk in Trinidad & Tobago. Kom ik later nog wel op terug, maar in 1984 werd het beste resultaat op de wielerbaan behaald. Gene Samuel werd 4e op de kilometer tijdrit. In de sprint kwam hij tot halverwege het toernooi. Bij het atletiek kwam Crawford opnieuw niet tot een halve finale. De enige finale was dit keer voor het damesteam op de estafette 100 meter - het was voor het eerst dat er vrouwelijke atleten werden gestuurd en met niemand in de halve finale van het individuele toernooi was dit een prima prestatie.
In Seoul was de delegatie plots erg klein: 1 zwemster, 3 atleten en 2 wielrenners. Geen estafette meer, wel een finaleplaats voor Ian Morris op de 400 meter. Gene Samuel was minder dan vier jaar eerder, Maxwell Cheeseman was nu de beste met een 8e plaats bij de sprint op de wielerbaan. Maar angst dat Trinidad & Tobago een pure exoot is hoeven we nog niet te hebben, getuige ook weer een 4e plaats in 1992: Ian Morris mocht naast de individuele 400 meter ook met zijn team in de finale aantreden: 7e op de estafette. Samuel en Cheeseman waren er weer samen bij op de wielerbaan. Samuel kwam ditmaal tot plaats 8. In 1996 was hij er nog 1x bij met een 10e plaats. Er werd ook getafeltennist, maar daar verloor St. Louis 3x na 2 games, al was hij er 1x dicht bij met 22-20. Ato Boldon was in 1992 nog iets te licht voor het internationale toneel en was 2x in de heats uitgeschakeld, maar in 1996 droeg hij de atletiekequipe van Trinidad & Tobago en pakte dubbel brons. Voor het eerst sinds 1976 weer medailles. In 2000 werd er meegedaan in slechts 3 sporten: Taekwondo, Zwemmen en Atletiek. Sankar haalde de herkansingen in het Taekwondo maar daar was wel alles mee gezegd. Boldon moest de boel opnieuw dragen en pakte zilver op de 100 meter en brons op de 200 meter. 4 medailles, maar helaas nooit goud. Alsnog knap, eerlijk is eerlijk. Bij dit soort landen zijn dat gewoon prachtprestaties. In 2004 was de koek op, maar in ieder geval werd er wel de relayfinale behaald: 7e op de 4x100 meter. Ook werden er twee veldfinales behaald bij de dames, door Cleopatra Borel en Candice Scott. Eens wat anders dan lopen, dat kogelstoten en kogelslingeren. Opperbaas van de Spelen was echter George Bovell, die verraste met een 3e plaats op de 200 wisselslag. Eindelijk weer eens een andere sport met een medaille voor het land.
Een Canadees, maar ja, dat mag de pret niet drukken. Hij was op dat moment overigens wel wereldrecordhouder op de kortebaan, maar ja dat blijft toch een andere discipline. In 2008 pakte het land weer eens goud, maar misschien is het niet de mooiste om te noteren. De 4x100 estafette, die 9e gouden medaille van Bolt die werd geschrapt door doping bij een teamgenoot. Trinidad & Tobago nam hem over. Tsja, het is terecht, maar voelt ook wat knullig. Richard Thompson pakte individueel overigens ook al zilver, met ook Marc Burns in de finale. George Bovell had zich inmiddels toegelegd op de 50 vrij, maar werd 11e in de halve finale en kon zonder finale naar huis. 2012 zouden de meest succesvolle Spelen worden voor het land, dat nog altijd wacht op de eerste damesmedaille. Al het succes kwam op de atletiekbaan. Het 4x100 team wat vier jaar daarvoor zilver pakte deed dat nu weer, al werd Richard Thompson slechts 7e op de indivduele 100 meter. Lalonde Gordon pakte 2 medailles: Brons individueel op de 400 meter en ook met 3 teamgenoten in de estafette. Maar er was ook de eerste veldmedaille: Meteen goud. Keshorn Walcott verraste, vooral omdat de afstand van anderen matig was. 84.58 is geen bijzondere afstand bij het speerwerpen maar voor Walcott genoeg voor goud. Kelly-Ann Baptiste werd 6e op de 100 meter, het beste wat een dame uit Trinidad tot nu toe had laten zien.
En dan is er ook nog het wielrennen. Njisane Phillip werd 7e op de keirin en 4e op de sprint, geen slecht resultaat. Op de sprint toch gewoon een prima wielerland. Ook deed er voor het eerst een bokser mee, opvallend. Meeste van dit soort landen hebben al vaak prima resultaten gehad in het boksen, maar hier is het blijkbaar een irrelevante sport. Bovell haalde ditmaal overigens wel weer de finale op de 50m vrij, en werd daar 7e. In Rio liet Walcott zien dat het allemaal geen toevalstreffer was met een geweldige kwalificatieafstand van 88.68. Helaas lukte het niet om dat na te doen in de finale: 85.38 was goed voor P3. Scheelde toch 1 plekje, want de speer werd in die finale over 90 meter gelegd. De 4x100 meter-dames, onder leiding van Ahye, werden 5e. Beter dan ooit voor de dames. Cedenio was ditmaal de man op de 400 meter, maar 44.01 was niet genoeg voor een medaille op een zeer competitieve 400 meter. Bovell was inmiddels wel echt klaar. Hij werd slechts 27e op de 50 vrij. Mooi geweest. Vier jaar geleden draaide het niet. Ahye pakte geen finale, Walcott leek nergens meer op. Ahye had overigens nog mazzel, ze had een straf gehad als de Spelen niet waren verplaatst door geklooi met whereabouts. Tyra Gittens en Portious Warren haalden net als Jereem Richards wel finales, maar op het verspringen, kogelstoten en de 200 meter werd niets bijzonders getoond. Ook de 4x400 viel tegen. Met Nicholas Paul is er wel een uitstekende sprinter, die Matthew Richardson en Awang wist te verslaan in ronde 1 en 2. Hij werd uiteindelijk 6e, jammer. Voor het eerst in tijden geen medaille voor Trinidad & Tobago.
Ja, het is wel eens beter geweest in Trinidad en Tobago. Ahye is er nog wel in 2024 maar dat kan eigenlijk echt niet meer. Leah Bertrand komt er wel aan, maar deze Spelen komen voor haar nog te vroeg. Misschien dat de estafetteploeg kan stunten. Walcott heeft al jaren geen echt goede speerworp meer afgeleverd, en een medaille zou een verrassing zijn. Dylan Carter is goed op de 50 meter vlinderslag, maar die is niet Olympisch. Hij zal zwemmen op de 50 en 100 vrij, maar daar zou een halve finale al mooi zijn. Nee, dan gaan we toch weer kijken naar Nicholas Paul. Maar met de concurrentie wordt ook dat lastig, al won hij vorig jaar wel WK-zilver. Misschien in de Keirinloterij. Trinidad & Tobago lijkt mij historisch een van de sterkste landen die vermoedelijk zonder medaille gaat eindigen in Parijs.
Trinidad & Tobago. Lekker vakantieland, ofzo. Wat moet ik hier nu weer van zeggen? Ik vond dit vroeger altijd wel een leuke naam en toen werden ze 'ineens' deelnemer op het WK van 2006, met dank aan ONS. Bunkerden de boel lekker dicht. Ook hier hebben de Britten gezeten, dat verwacht je toch ook niet. Sinds 1962 onafhankelijk, maar we hadden nog een tijdje de Engelse monarch als staatshoofd. Ook een klassieker. Maar sinds 1976 was ook dat klaar. Ze hebben hun lijntje mooi geleend van Congo, Namibië en Tanzania. Had iemand het land kunnen vertellen dat het verkeerd om staat?
Als Brits protectoraat mocht het land in 1948 deelnemen. De delegatie bestond uit vijf en leverde een tweede ronde op in het atletiek, een tweede ronde bij de sprint op de fiets en bovenal een tweede plaats voor gewichtheffer Rodney Wilkes. In 1952 was de efficiëntie nog groter: Twee deelnemers, met Lennox Kilgour als gewichtheffer naast Wilkes. Beide pakten een bronzen medaille. Zo'n perfecte score zie je zelden. Trinidad en Tobago is een land dat we verder vooral met atletiek associëren en in 1956 bleek dat terecht: Mike Agostini werd 6e en 4e op de 100 en 200 meter. Wilkes werd ook 4e en Kilgour 7e, dus na 2 edities met medaille deed het land het nu zonder. In 1960 deed een gezamenlijk team onder de naam Brits West-Indië mee, maar dit team kende niet al te veel atleten uit Trinidad. Vier stuks, maar zij haalden geen medaille. In 1964 deed het land weer onafhankelijk mee. Het gewichtheffen was wel zo'n beetje klaar zonder Wilkes: 11e voor Gittens als maximaal resultaat. Het hardlopen daarentegen begon echt zijn vruchten af te werpen. Er waren 6 lopers, waaronder Wilton Jackson die op de 100 meter ronde 1 behaalde, Cliff en Kent Bertrand die de kwartfinale en halve finale behaalden op de 200 danwel 400 meter en 3 finalisten: Skinner en Mottley op de 400 meter en Roberts op de 200 meter. Skinner werd 8e, maar Roberts 3e en Wendell Mottley pakte zilver. Ook als team op de 4x400 pakte het zestal brons. Er werd intussen ook gepoogd deel te nemen aan het Zeilen en in 1968 aan Schieten en Zwemmen. Atletiek was echter de hoofdmoot. Ditmaal werd de 4x400 slechts 6e, met Ben Cayenne 8e op de 800 meter en Edwin Roberts die wel dichtbij kwam: 4e op de 200 meter. Trinidad is duidelijk een van die potentiële topatletieklanden.
Helaas is daar ook wat geld voor nodig, en in 1972 ging het dus wat minder. Ainsley Armstrong haalde de halve finale op de 200 meter, maar er was voor het eerst geen finale. Hierdoor was de 16e plaats van Geoffrey Ferreira op de 100 meter vlinderslag de beste prestatie. Niet eens zo onaardig, tegenwoordig haal je daar de avondsessie mee. In Montreal was het atletiek weer terug met dank aan Hasely Crawford. Hij pakte de eerste gouden medaille voor Trinidad, eindelijk. Buiten atletiek waren er slechts 3 deelnemers, dat was dan wel weer karig.
Crawford was een stuk minder in 1980, toen hij slechts 5e werd in de kwartfinale. Mysterieus. Op de 400 meter waren er wel weer 2 finaleplaatsen, Mike Solomon werd 6e voor Joseph Coombs, de nummer 8. Ook de 4x400-ploeg werd 6e. Naast atletiek is ook baanwielrennen belangrijk in Trinidad & Tobago. Kom ik later nog wel op terug, maar in 1984 werd het beste resultaat op de wielerbaan behaald. Gene Samuel werd 4e op de kilometer tijdrit. In de sprint kwam hij tot halverwege het toernooi. Bij het atletiek kwam Crawford opnieuw niet tot een halve finale. De enige finale was dit keer voor het damesteam op de estafette 100 meter - het was voor het eerst dat er vrouwelijke atleten werden gestuurd en met niemand in de halve finale van het individuele toernooi was dit een prima prestatie.
In Seoul was de delegatie plots erg klein: 1 zwemster, 3 atleten en 2 wielrenners. Geen estafette meer, wel een finaleplaats voor Ian Morris op de 400 meter. Gene Samuel was minder dan vier jaar eerder, Maxwell Cheeseman was nu de beste met een 8e plaats bij de sprint op de wielerbaan. Maar angst dat Trinidad & Tobago een pure exoot is hoeven we nog niet te hebben, getuige ook weer een 4e plaats in 1992: Ian Morris mocht naast de individuele 400 meter ook met zijn team in de finale aantreden: 7e op de estafette. Samuel en Cheeseman waren er weer samen bij op de wielerbaan. Samuel kwam ditmaal tot plaats 8. In 1996 was hij er nog 1x bij met een 10e plaats. Er werd ook getafeltennist, maar daar verloor St. Louis 3x na 2 games, al was hij er 1x dicht bij met 22-20. Ato Boldon was in 1992 nog iets te licht voor het internationale toneel en was 2x in de heats uitgeschakeld, maar in 1996 droeg hij de atletiekequipe van Trinidad & Tobago en pakte dubbel brons. Voor het eerst sinds 1976 weer medailles. In 2000 werd er meegedaan in slechts 3 sporten: Taekwondo, Zwemmen en Atletiek. Sankar haalde de herkansingen in het Taekwondo maar daar was wel alles mee gezegd. Boldon moest de boel opnieuw dragen en pakte zilver op de 100 meter en brons op de 200 meter. 4 medailles, maar helaas nooit goud. Alsnog knap, eerlijk is eerlijk. Bij dit soort landen zijn dat gewoon prachtprestaties. In 2004 was de koek op, maar in ieder geval werd er wel de relayfinale behaald: 7e op de 4x100 meter. Ook werden er twee veldfinales behaald bij de dames, door Cleopatra Borel en Candice Scott. Eens wat anders dan lopen, dat kogelstoten en kogelslingeren. Opperbaas van de Spelen was echter George Bovell, die verraste met een 3e plaats op de 200 wisselslag. Eindelijk weer eens een andere sport met een medaille voor het land.
Een Canadees, maar ja, dat mag de pret niet drukken. Hij was op dat moment overigens wel wereldrecordhouder op de kortebaan, maar ja dat blijft toch een andere discipline. In 2008 pakte het land weer eens goud, maar misschien is het niet de mooiste om te noteren. De 4x100 estafette, die 9e gouden medaille van Bolt die werd geschrapt door doping bij een teamgenoot. Trinidad & Tobago nam hem over. Tsja, het is terecht, maar voelt ook wat knullig. Richard Thompson pakte individueel overigens ook al zilver, met ook Marc Burns in de finale. George Bovell had zich inmiddels toegelegd op de 50 vrij, maar werd 11e in de halve finale en kon zonder finale naar huis. 2012 zouden de meest succesvolle Spelen worden voor het land, dat nog altijd wacht op de eerste damesmedaille. Al het succes kwam op de atletiekbaan. Het 4x100 team wat vier jaar daarvoor zilver pakte deed dat nu weer, al werd Richard Thompson slechts 7e op de indivduele 100 meter. Lalonde Gordon pakte 2 medailles: Brons individueel op de 400 meter en ook met 3 teamgenoten in de estafette. Maar er was ook de eerste veldmedaille: Meteen goud. Keshorn Walcott verraste, vooral omdat de afstand van anderen matig was. 84.58 is geen bijzondere afstand bij het speerwerpen maar voor Walcott genoeg voor goud. Kelly-Ann Baptiste werd 6e op de 100 meter, het beste wat een dame uit Trinidad tot nu toe had laten zien.
En dan is er ook nog het wielrennen. Njisane Phillip werd 7e op de keirin en 4e op de sprint, geen slecht resultaat. Op de sprint toch gewoon een prima wielerland. Ook deed er voor het eerst een bokser mee, opvallend. Meeste van dit soort landen hebben al vaak prima resultaten gehad in het boksen, maar hier is het blijkbaar een irrelevante sport. Bovell haalde ditmaal overigens wel weer de finale op de 50m vrij, en werd daar 7e. In Rio liet Walcott zien dat het allemaal geen toevalstreffer was met een geweldige kwalificatieafstand van 88.68. Helaas lukte het niet om dat na te doen in de finale: 85.38 was goed voor P3. Scheelde toch 1 plekje, want de speer werd in die finale over 90 meter gelegd. De 4x100 meter-dames, onder leiding van Ahye, werden 5e. Beter dan ooit voor de dames. Cedenio was ditmaal de man op de 400 meter, maar 44.01 was niet genoeg voor een medaille op een zeer competitieve 400 meter. Bovell was inmiddels wel echt klaar. Hij werd slechts 27e op de 50 vrij. Mooi geweest. Vier jaar geleden draaide het niet. Ahye pakte geen finale, Walcott leek nergens meer op. Ahye had overigens nog mazzel, ze had een straf gehad als de Spelen niet waren verplaatst door geklooi met whereabouts. Tyra Gittens en Portious Warren haalden net als Jereem Richards wel finales, maar op het verspringen, kogelstoten en de 200 meter werd niets bijzonders getoond. Ook de 4x400 viel tegen. Met Nicholas Paul is er wel een uitstekende sprinter, die Matthew Richardson en Awang wist te verslaan in ronde 1 en 2. Hij werd uiteindelijk 6e, jammer. Voor het eerst in tijden geen medaille voor Trinidad & Tobago.
Ja, het is wel eens beter geweest in Trinidad en Tobago. Ahye is er nog wel in 2024 maar dat kan eigenlijk echt niet meer. Leah Bertrand komt er wel aan, maar deze Spelen komen voor haar nog te vroeg. Misschien dat de estafetteploeg kan stunten. Walcott heeft al jaren geen echt goede speerworp meer afgeleverd, en een medaille zou een verrassing zijn. Dylan Carter is goed op de 50 meter vlinderslag, maar die is niet Olympisch. Hij zal zwemmen op de 50 en 100 vrij, maar daar zou een halve finale al mooi zijn. Nee, dan gaan we toch weer kijken naar Nicholas Paul. Maar met de concurrentie wordt ook dat lastig, al won hij vorig jaar wel WK-zilver. Misschien in de Keirinloterij. Trinidad & Tobago lijkt mij historisch een van de sterkste landen die vermoedelijk zonder medaille gaat eindigen in Parijs.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -16: Chili
Chili niet per se een typisch sportland. Niet een land waarvan ik heel veel verwacht als het gaat om de Olympische Spelen. Maar toch niet altijd even slecht. Een lekker smal land ook. Van noord naar zuid mag je 4300 km rekenen, ongeveer van België naar de noordpool. Maar ja de breedte is zeer beperkt. Uiteraard vroeger Spaans grondgebied, maar er zijn ook veel Duitsers die het zuiden van Chili hebben gekoloniseerd. Chili was tijdenlang democratisch, alleen in 1973 was er een succesvolle staatsgreep, die tot 1990 duurde. De vlag bestaat uit rood, blauw en een ster. Welk land niet he? Zoek de vlag van Chili zou ik zeggen.
Chili was 1 van de 14 landen die op de eerste Spelen deelnam, het enige Zuid-Amerikaanse land. Luis Subercaseaux deed mee bij het atletiek en het wielrennen, maar in de officiële documenten is daar geen resultaat meer van terug te vinden. Het duurde tot 1912 voor nieuwe deelname, met Pablo Eitel die 4e werd in de halve finale 110 horden, en een wielerteam dat negende werd. Daarna was Chili er bijna altijd bij: In 1920 werden er een marathonloper en een speerwerper gestuurd. 16e voor Medina was het topverdict. De editie van 100 jaar geleden leverde een kwartfinale in het boksen en een zesde plaats in de marathon. Manuel Plaza was de man van de zesde plaats, maar hij bleek nog sterker in 1928. Zilver in een tijd van 2 uur en 33 minuten. In 1932 deden er geen Chilenen mee, maar ze waren terug in 1936 met een delegatie van 40 man. Het succes van voorheen kon niet herhaald worden. Bij het eerste basketbaltoernooi werd de derde ronde behaald na overwinningen op Turkije en Brazilië. Daarmee werd het land gedeeld 8e. Er was een 4e plaats in het zeilen, net geen medaille dus. Ook werd er voor het eerst meegedaan in het zwemmen. Na de oorlog was boksen de sport, in 1948 werden er 4 achtste finales gebokst en Celestino Gonzalez sloeg het tot de kwartfinale. Mario Masanes werd 5e op de wielersprint, ik wist niet dat ze dat ook konden. Er deed ook een waterpoloteam mee. In 1952 werd een flinke delegatie gestuurd, die een 5e plaats bij het basketbal haalde en bij het dressuur, maar vooral sterk was bij het paardenspringen. Oscar Cristi werd 2e in het individuele toernooi en pakte bovendien zilver met het team. Prachtig werk. Helaas vroeg overleden in een auto-ongeluk.
Ook in 1956 ging het voor de wint, met zilver voor speerwerpster Ahrens en het boksen, wat in 1952 geskipt werd, leverde nu 3 medailles op. Zilver voor Tapia en 2x brons, ook al werd indertijd alleen goud en zilver uitgereikt bij boksen en brons werd pas later achteraf toegekend door het IOC. Maar na een aantal goede jaren werd in 1960 maar een tiental atleten gestuurd. Er was geen team bij basketbal, voetbal of waterpolo en de boksers die er waren kwamen niet verder dan de achtste finale. Het leidde mindere jaren in voor Chili, al werd in 1964 bij het trapschieten een zesde plaats behaald en een vijfde plaats bij het boksen, kwartfinale dus. Je hebt toch het idee dat boksen de sport is geworden, in navolging van grote broer Argentinië. Maar net als Argentinië heeft Chili ook vroeg gepiekt. In 1968 was het opnieuw het jachtgeweer en de paarden die moesten leveren, het boksen was wel heel matig deze keer, geen top 16 aldaar. Bij het schieten wel een zesde en een zevende plaats, en het dressuurteam werd 6e. 1972 was de laatste keer voor Chili als een vrij land voorlopig, en ditmaal was het bij paardensport weer springen: 9e voor het team en Rene Varas werd individueel 10e. De dictatuur inspireerde niet tot topresultaten. Sporten die in de jaren 50 tot mooie resultaten leidden werden niet meer gedaan. Geen Basketbal. Geen Boksen. Geen Paardrijden. Wel schieten, maar daar werd slechts P32 gehaald. Richard Tormen haalde de 16e plaats op de fiets, het is iets.
Chili kwam echter wel weer een beetje uit het slop na de boycot van 1980. Er was weer eens een deelname bij een teamsport: Het voetbalteam werd door Italië pas in de kwartfinale naar huis gestuurd. Ook werd er een herenacht gestuurd bij het roeien, deze werd 7e. Vier jaar later lukte het eindelijk weer om een medaille te halen. De rest presteerde minder, behalve kogelstoter Gert Weil, die het met P6 4 plaatsen beter deed dan in 1984. Maar Alfonso de Iruarrizaga deed wat in de jaren 60 nagelaten werd: Een medaille pakken met het jachtgeweer. Opnieuw zilver. We noteren toch al een hoop medailles zonder goud. Dat bleef zo in 1992, toen was het weer minder. De Iruarrizaga werd nu 42e in de skeet, dat is wel even een pak minder. Weil kwalificeerde zich ook niet voor de finale met een 13e plaats. En ja, dan was er nog een bokser met een achtste finale. Maar ja, dat is ook geen wonderresultaat.
Na even een paar goede jaren was het snel weer over, 1996 bleef opnieuw zonder medaille en ook gewoon zonder goed resultaat. Dan mag je bij het schermen, tafeltennis, tennis en gewichtheffen meedoen, maar niet met een goede klassering helaas. In 2000 lukte dat wel. Voor Zuid-Amerika en Afrika geldt dat je kwalificeren bij het herenvoetbal je een goede medaillekansgeeft. Chili toonde dat, door met 3-1 van Spanje en 4-1 van Marokko te winnen in de groep, voldoende voor groepswinst. Een 4-1 tegen de winnaar in Atlanta, Nigeria, zorgde ervoor dat de halve finale werd bereikt. In de 78e minuut kwam Chili op voorsprong, maar tien minuten later stond het 1-2. Zamorano wist met 2 goals wel brons veilig te stellen. Ook wel de bekendste naam, uiteraard een dispensatiespeler. Speelde bij Inter. Was de enige medaille deze Spelen, al werd er wel een P7 gehaald bij het eerste taekwondotoernooi. Dat was door Felipe Soto, die vooral het geluk had de herkansingsronde te halen, want beide wedstrijden die hij mocht vechten verloor hij. Chili deed af en toe aardig mee, maar goud leek er nooit echt in te zeten. Maar soms gebeuren er wonderen. Als ik Nicolas Massu zeg, zeggen jullie waarschijnlijk middelmatige tennisser. Of lelijke paardenstaart. Of Dominic Thiem. Of Salma Hayek. Haalde een keer de 4e ronde op de US Open, tsja, dat is niet heel bijzonder. Was wel een redelijke dubbelspeler in die tijd, in 2005 haalde hij met de dubbel de halve finale op het gravel waar we dit jaar tijdens de Spelen gaan tennissen. Fernando Gonzaléz was dan een betere speler, die haalde wel geregeld de laatste fase van Grand Slams. Uiteindelijk pakten ze samen Olympisch goud op de dubbel, dat was al wel een verrassing maar goed, Olympische dubbels zijn altijd een beetje vreemd. Maar even eerder hadden ze bij de singles zich al laten zien - Massu had Moya verslagen en Gonzalez won van Roddick. Zo hadden dus zowaar de halve finale behaald. Gonzalez verloor daar, maar Massu won. Gonzalez won vervolgens wel de wedstrijd om het brons, met een laatste set die eindigde in 16-14, koekoek. Maar Massu pakte zelfs een tweede goud, een dag na zijn eerste. De enige die het in het moderne Tennis gelukt is om dubbel goud te pakken op dezelfde Spelen. Bencic was dichtbij afgelopen Spelen, maar verloor de dubbelfinale.
Ja, daarna was het wel zo'n beetje klaar. 3 tennismedailles, wonderlijk. Gonzalez zou er ook nog maar 1 bij pakken in 2008, pakte zilver. Toen werd er ook top 8 gehaald door Elizabeth Poblete in het gewichtheffen. Maar zonder tennis was het weer op qua medailles. In Londen was het Natalia Duco met een 8e plaats bij het kogelstoten en Tomas Gonzalez had pech, bij het turnen deed hij mee aan toestelfinales op vloer en sprong, maar bij allebei werd hij 4e. Valdes werd bovendien 6e bij het gewichtheffen. Op zich wel resultaten om op te bouwen. Dan hoop je dat het goed gaat in 2016, wanneer de Spelen voor het eerst in Zuid-Amerika zijn. Duco en Gonzalez haalden weer een finale, maar het resultaat was slechter dan in 2012. Valdes werd ditmaal 7e bij het gewichtheffen. Verder was er nog een boogschutter dicht bij de kwartfinale, maar Soto werd in de shootoff uitgeschakeld. Het is niet dat Chili volledig onzichtbaar is, maar echt medaillekansen lijken er ook niet te zijn, dat gold ook voor de Coronaspelen van 2021. In het kanovaren werden 2 B-finales gehaald met een 9e en 10e plaats voor Mailliard en haar teamgenote Roco. Mito Pereira kwam bij het golf net tekort. Gedeeld 3e, maar uiteindelijk bij de extra holes weggespeeld. Er was ook nog iemand die de finale haalde in het Freestyle BMX, maar daar laatste werd. Oh, en Yasmani Acosta mocht worstelen om brons, maar tegen een Rus ging dat mis nadat hij ook al de halve finale had verloren, zuur.
In 2024 zal dat vast niet veel anders lopen. Ik heb de namen even doorgekeken en ik zie eigenlijk niemand die kans maakt op een medaille. Nouja, er zijn twee Taekwondokas en dat is een sport waar er altijd kansjes zijn en Macarena Perez is er weer bij, die werd ooit 2e op het WK BMX. Maar goed, daar houdt het wel op. De kans dat de medailleloze strak ook in 2024 lekker doorgezet wordt is groot. En Chili heeft nu ook geen sport om lekker op te focussen, de 13 medailles zijn in allerhande sporten behaald. Dat ziet er dus niet geweldig uit.
Chili niet per se een typisch sportland. Niet een land waarvan ik heel veel verwacht als het gaat om de Olympische Spelen. Maar toch niet altijd even slecht. Een lekker smal land ook. Van noord naar zuid mag je 4300 km rekenen, ongeveer van België naar de noordpool. Maar ja de breedte is zeer beperkt. Uiteraard vroeger Spaans grondgebied, maar er zijn ook veel Duitsers die het zuiden van Chili hebben gekoloniseerd. Chili was tijdenlang democratisch, alleen in 1973 was er een succesvolle staatsgreep, die tot 1990 duurde. De vlag bestaat uit rood, blauw en een ster. Welk land niet he? Zoek de vlag van Chili zou ik zeggen.
Chili was 1 van de 14 landen die op de eerste Spelen deelnam, het enige Zuid-Amerikaanse land. Luis Subercaseaux deed mee bij het atletiek en het wielrennen, maar in de officiële documenten is daar geen resultaat meer van terug te vinden. Het duurde tot 1912 voor nieuwe deelname, met Pablo Eitel die 4e werd in de halve finale 110 horden, en een wielerteam dat negende werd. Daarna was Chili er bijna altijd bij: In 1920 werden er een marathonloper en een speerwerper gestuurd. 16e voor Medina was het topverdict. De editie van 100 jaar geleden leverde een kwartfinale in het boksen en een zesde plaats in de marathon. Manuel Plaza was de man van de zesde plaats, maar hij bleek nog sterker in 1928. Zilver in een tijd van 2 uur en 33 minuten. In 1932 deden er geen Chilenen mee, maar ze waren terug in 1936 met een delegatie van 40 man. Het succes van voorheen kon niet herhaald worden. Bij het eerste basketbaltoernooi werd de derde ronde behaald na overwinningen op Turkije en Brazilië. Daarmee werd het land gedeeld 8e. Er was een 4e plaats in het zeilen, net geen medaille dus. Ook werd er voor het eerst meegedaan in het zwemmen. Na de oorlog was boksen de sport, in 1948 werden er 4 achtste finales gebokst en Celestino Gonzalez sloeg het tot de kwartfinale. Mario Masanes werd 5e op de wielersprint, ik wist niet dat ze dat ook konden. Er deed ook een waterpoloteam mee. In 1952 werd een flinke delegatie gestuurd, die een 5e plaats bij het basketbal haalde en bij het dressuur, maar vooral sterk was bij het paardenspringen. Oscar Cristi werd 2e in het individuele toernooi en pakte bovendien zilver met het team. Prachtig werk. Helaas vroeg overleden in een auto-ongeluk.
Ook in 1956 ging het voor de wint, met zilver voor speerwerpster Ahrens en het boksen, wat in 1952 geskipt werd, leverde nu 3 medailles op. Zilver voor Tapia en 2x brons, ook al werd indertijd alleen goud en zilver uitgereikt bij boksen en brons werd pas later achteraf toegekend door het IOC. Maar na een aantal goede jaren werd in 1960 maar een tiental atleten gestuurd. Er was geen team bij basketbal, voetbal of waterpolo en de boksers die er waren kwamen niet verder dan de achtste finale. Het leidde mindere jaren in voor Chili, al werd in 1964 bij het trapschieten een zesde plaats behaald en een vijfde plaats bij het boksen, kwartfinale dus. Je hebt toch het idee dat boksen de sport is geworden, in navolging van grote broer Argentinië. Maar net als Argentinië heeft Chili ook vroeg gepiekt. In 1968 was het opnieuw het jachtgeweer en de paarden die moesten leveren, het boksen was wel heel matig deze keer, geen top 16 aldaar. Bij het schieten wel een zesde en een zevende plaats, en het dressuurteam werd 6e. 1972 was de laatste keer voor Chili als een vrij land voorlopig, en ditmaal was het bij paardensport weer springen: 9e voor het team en Rene Varas werd individueel 10e. De dictatuur inspireerde niet tot topresultaten. Sporten die in de jaren 50 tot mooie resultaten leidden werden niet meer gedaan. Geen Basketbal. Geen Boksen. Geen Paardrijden. Wel schieten, maar daar werd slechts P32 gehaald. Richard Tormen haalde de 16e plaats op de fiets, het is iets.
Chili kwam echter wel weer een beetje uit het slop na de boycot van 1980. Er was weer eens een deelname bij een teamsport: Het voetbalteam werd door Italië pas in de kwartfinale naar huis gestuurd. Ook werd er een herenacht gestuurd bij het roeien, deze werd 7e. Vier jaar later lukte het eindelijk weer om een medaille te halen. De rest presteerde minder, behalve kogelstoter Gert Weil, die het met P6 4 plaatsen beter deed dan in 1984. Maar Alfonso de Iruarrizaga deed wat in de jaren 60 nagelaten werd: Een medaille pakken met het jachtgeweer. Opnieuw zilver. We noteren toch al een hoop medailles zonder goud. Dat bleef zo in 1992, toen was het weer minder. De Iruarrizaga werd nu 42e in de skeet, dat is wel even een pak minder. Weil kwalificeerde zich ook niet voor de finale met een 13e plaats. En ja, dan was er nog een bokser met een achtste finale. Maar ja, dat is ook geen wonderresultaat.
Na even een paar goede jaren was het snel weer over, 1996 bleef opnieuw zonder medaille en ook gewoon zonder goed resultaat. Dan mag je bij het schermen, tafeltennis, tennis en gewichtheffen meedoen, maar niet met een goede klassering helaas. In 2000 lukte dat wel. Voor Zuid-Amerika en Afrika geldt dat je kwalificeren bij het herenvoetbal je een goede medaillekansgeeft. Chili toonde dat, door met 3-1 van Spanje en 4-1 van Marokko te winnen in de groep, voldoende voor groepswinst. Een 4-1 tegen de winnaar in Atlanta, Nigeria, zorgde ervoor dat de halve finale werd bereikt. In de 78e minuut kwam Chili op voorsprong, maar tien minuten later stond het 1-2. Zamorano wist met 2 goals wel brons veilig te stellen. Ook wel de bekendste naam, uiteraard een dispensatiespeler. Speelde bij Inter. Was de enige medaille deze Spelen, al werd er wel een P7 gehaald bij het eerste taekwondotoernooi. Dat was door Felipe Soto, die vooral het geluk had de herkansingsronde te halen, want beide wedstrijden die hij mocht vechten verloor hij. Chili deed af en toe aardig mee, maar goud leek er nooit echt in te zeten. Maar soms gebeuren er wonderen. Als ik Nicolas Massu zeg, zeggen jullie waarschijnlijk middelmatige tennisser. Of lelijke paardenstaart. Of Dominic Thiem. Of Salma Hayek. Haalde een keer de 4e ronde op de US Open, tsja, dat is niet heel bijzonder. Was wel een redelijke dubbelspeler in die tijd, in 2005 haalde hij met de dubbel de halve finale op het gravel waar we dit jaar tijdens de Spelen gaan tennissen. Fernando Gonzaléz was dan een betere speler, die haalde wel geregeld de laatste fase van Grand Slams. Uiteindelijk pakten ze samen Olympisch goud op de dubbel, dat was al wel een verrassing maar goed, Olympische dubbels zijn altijd een beetje vreemd. Maar even eerder hadden ze bij de singles zich al laten zien - Massu had Moya verslagen en Gonzalez won van Roddick. Zo hadden dus zowaar de halve finale behaald. Gonzalez verloor daar, maar Massu won. Gonzalez won vervolgens wel de wedstrijd om het brons, met een laatste set die eindigde in 16-14, koekoek. Maar Massu pakte zelfs een tweede goud, een dag na zijn eerste. De enige die het in het moderne Tennis gelukt is om dubbel goud te pakken op dezelfde Spelen. Bencic was dichtbij afgelopen Spelen, maar verloor de dubbelfinale.
Ja, daarna was het wel zo'n beetje klaar. 3 tennismedailles, wonderlijk. Gonzalez zou er ook nog maar 1 bij pakken in 2008, pakte zilver. Toen werd er ook top 8 gehaald door Elizabeth Poblete in het gewichtheffen. Maar zonder tennis was het weer op qua medailles. In Londen was het Natalia Duco met een 8e plaats bij het kogelstoten en Tomas Gonzalez had pech, bij het turnen deed hij mee aan toestelfinales op vloer en sprong, maar bij allebei werd hij 4e. Valdes werd bovendien 6e bij het gewichtheffen. Op zich wel resultaten om op te bouwen. Dan hoop je dat het goed gaat in 2016, wanneer de Spelen voor het eerst in Zuid-Amerika zijn. Duco en Gonzalez haalden weer een finale, maar het resultaat was slechter dan in 2012. Valdes werd ditmaal 7e bij het gewichtheffen. Verder was er nog een boogschutter dicht bij de kwartfinale, maar Soto werd in de shootoff uitgeschakeld. Het is niet dat Chili volledig onzichtbaar is, maar echt medaillekansen lijken er ook niet te zijn, dat gold ook voor de Coronaspelen van 2021. In het kanovaren werden 2 B-finales gehaald met een 9e en 10e plaats voor Mailliard en haar teamgenote Roco. Mito Pereira kwam bij het golf net tekort. Gedeeld 3e, maar uiteindelijk bij de extra holes weggespeeld. Er was ook nog iemand die de finale haalde in het Freestyle BMX, maar daar laatste werd. Oh, en Yasmani Acosta mocht worstelen om brons, maar tegen een Rus ging dat mis nadat hij ook al de halve finale had verloren, zuur.
In 2024 zal dat vast niet veel anders lopen. Ik heb de namen even doorgekeken en ik zie eigenlijk niemand die kans maakt op een medaille. Nouja, er zijn twee Taekwondokas en dat is een sport waar er altijd kansjes zijn en Macarena Perez is er weer bij, die werd ooit 2e op het WK BMX. Maar goed, daar houdt het wel op. De kans dat de medailleloze strak ook in 2024 lekker doorgezet wordt is groot. En Chili heeft nu ook geen sport om lekker op te focussen, de 13 medailles zijn in allerhande sporten behaald. Dat ziet er dus niet geweldig uit.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -15: Peru
We blijven nog even in Zuid-Amerika. Ik kan iedere keer wel zo'n beetje hetzelfde riedeltje gooien in Zuid-Amerika: Vroeg onafhankelijk van Spanje, een aantal jaar onder een dictator en vaak beter in voetbal dan in andere sporten. 34 miljoen inwoners, dan verwact je er wel wat van. Al zegt dat ook niet veel, we hebben Bangladesh al gehad en ik ga Congo niet meer bespreken, maar dat is qua inwoners het grootste land van Afrika en die hebben precies nul medailles. Maar ik kan vast vertellen, Peru hoort niet in dat rijtje.
Peru deed voor het eerst mee in 1936 en de delegatie van 40 werd maar 1x verslagen in hoeveelheid. Maar helaas waren er wat problemen. Niet in den beginne, zo won het basketbalteam met 35-22 van Egypte en met 29-21 van China. Ze wonnen ook met 7-3 in de eerste ronde van het voetbaltoernooi en met 4-2 van Oostenrijk. Daar ging het ook mis. In de extra tijd kwamen er wat supporters op het veld, eentje met een pistool, waarna Oostenrijk ietwat bang was om de wedstrijd te winnen. Oh, Zuid-Amerika, waarom doe je altijd van die Zuid-Amerika-dingen? De wedstrijd werd teniet verklaard en vervolgens besloot Peru maar helemaal te vertrekken, alle 40 heren hadden pech. Lekker debuut. Was het in 1948 beter? Bij het basketbal werd nu 2x gewonnen in de eerste ronde. Aan voetbal deed met niet meer, maar Eduardo Julve werd wel 12e in de finale discuswerpen. Een afstand met 44.05, dat is niet erg ver. Er was ook nog een finale waar ze kans hadden, maar alweer stond er daar een Peruaan met een pistool op het veld. Klein detail: Het was de finale 50 meter pistoolschieten, dus het was denk ik wel gerechtvaardigd. Edwin Vasquez was zijn naam en hij pakte goud. Voor het eerst - en ook meteen voor het laatst - dat Peru goud pakte.
Peru bleef thuis in 1952, maar zou daarna altijd meedoen. Overigens werden nooit meer de 41 man van Londen behaald. Slechts 8 deelnemers waren er in Melbourne, allemaal schutters. Guillermo Baldwin had al een 6e plaats bij het 3 positie geweerschieten in 1948, maar werd nu 14e, 2 plaatsen achter teamgenoot Valdez. De rest deed het allemaal minder, maar het lijkt erop dat Peru toch wel een strakke hand heeft in het schieten. In 1960 mocht Peru weer voetballen. Zuur was de wedstrijd tegen Frankrijk, die in de laatste minuut met 1-2 werd verloren na een vroege voorsprong. Dat is iets wat je als land liever niet overkomt, maar ja, die dingen gebeuren soms. Ook van Hongarije, die overigens gewoon Florian Albert meestuurden, werd uiteraard met 6-2 verloren. India werd nog wel verslagen. Er waren weer schutters, maar die deden het niet erg goed. Er werden ook twee roeiers gestuurd, maar die kwamen niet door de heats of herkansing. Basketbal is na voetbal de meest relevante sport, met 2 overwinningen uit 7 in 1964. Al blijft schieten misschien wel het allerbelangrijkst: Antonio Vita werd 6e. Een atletiek- of zwemfinale zit er nog altijd niet in, en lijkt ook niet te gaan komen. In 1968 haalde Fernando Acevedo zowaar de halve finale 200 meter, maar 20.91 was niet genoeg voor een finale. Maar een zwemfinale lukte wel: Juan Carlos Bello haalde de finale op de 200 wisselslag en werd nog 4e ook. Bijna die medaille bij een grote sport. Het damesvolleybal leverde ook een 4e plaats. Er was een groep met 8 deelnemers, daar won Peru 3 potjes, van Zuid-Korea, Mexico en de VS. Genoeg voor ook P4. Er was ook P5 bij het schieten. In die zin wel productieve spelen, en met damesvolleybal lijkt er een nieuwe kans bij.
In 1972 had Oscar Ludeña het geluk dat de eerste wedstrijd bij het boksen de kwartfinale was. Helaas won hij niet, een KO zorgde ervoor dat hij 'slechts' 5e werd. Bello probeerde zijn kunststukje te herhalen, maar werd slechts 7e op de wisselslag. Een goed staaltje schieten zat er niet in, slechts 2 deelnemers en geen plaatsen bij de beste 40. Zonder teamsport bleef de delegatie bij 20 deelnemers. In Montreal was het veel erger: 1 atlete die de 100 horden liep en de pentathlon niet afmaakte en een damesvolleybalteam was alle deelname. Geen mannen, in die tijd wel uniek. In de eerste ronde van het volleybal werd alleen Canada met 3-2 verslagen. Het bleef bij P7. Na deze wonderlijk kleine delegatie werd in 1980 weer een groter team gestuurd. De Volleybalster verloren nu alle 3 de wedstrijden en eindigden 6e na wel een wedstrijd te winnen in de KO-fase om P5. Het was de enige klassering. In 1984 werd er weer gekozen voor een groter team in meer sporten, zo werd er een dressuurruiter en een judoka gestuurd. Ook werd er eindelijk weer een sloot schutters gestuurd: Carlos Hora werd 11e maar bovenal pakte Francisco Boza zilver, de eerste medaille sinds 1948. De Volleybaldames wonnen ditmaal wel 2 wedstrijden in de groep, maar in de halve finale werd er met 3-0 verloren van de VS en ook om het brons werd 3-1 verloren. De tijd voor de volleybaldames kwam dan eindelijk in 1988. Japan werd wel verslagen met 2-3. Tegen de USSR in de finale kwam Peru met 2-0 voor, maar aangezien ik al verteld heb dat die volgende gouden medaille er nog altijd niet is, is het te raden: Peru verloor de andere sets en moest het doen met zilver.
Eindelijk na al een aantal keer net niet. Net niet was het ditmaal voor Francisco Boza, die 4e werd bij het trapschieten. De rest van de delegatie haalde niets opvallends. In 1992 waren er een kanovaarder en een pentatleet, maar het moest gewoon weer van schieten komen: Juan Jorge Giha pakte zilver. 3x zilver achtereen, weelde. De Volleybaldames waren er helaas niet bij. Wel in 1996, maar de magie was op. In de groep werd 4x 3-0 en 1x 3-2 verloren, 11e dus. Boza werd 12e in het dubbeltrapschieten, toch wel een van de sporten waar je jaren mee kunt draaien dat schieten. Geen medaille en er lijkt ook niet iets in de lucht te zitten. In Sydney verloren de volleybaldames weer alles en de 26e plaats in de schietkwalificatie voor Boza was het beste resultaat in individuele sporten voor het land. Ja, oke, judoka German Velasco mocht een herkansing doen in het judo, maar verloor deze. Het moet echt maar steeds van Boza komen, die in Athene weer redelijk dicht bij een finale was, 9e bij het onderdeel Trap. Er was ook een damesgewichthefster die 10e werd in de klasse boven 75 kg, mooi maar net op gewicht beter dan de dame uit Nauru. In 2008 Werd een andere dame, Cristina Cornejo, zelfs 8e, maar dat was die klasse waar er door DQs maar 8 finishers waren. Wel een mooie manier om je diploma te scoren. Boza was eindelijk weg, maar toch verbeterde iemand de 8e plaats: Peter Lopez haalde de halve finale taekwondo. Die verloor hij wel, en ook de herkansing. Het bleef na 2008 nog altijd bij 1x goud en 3x zilver.
Gewichtheffen lijkt sindsdien de beste kans op een goed resultaat. Silvana Saldarriaga werd ditmaal 7e in Londen. Van de 7 niet-gediskwalificeerde deelnemers, laten we dat wel stellen. Verder kan ik eigenlijk weinig goeds zeggen. Ja, de marathon van Raul Pacheco waar hij 21e werd was niet onaardig. Dat we dat soort resultaten uitlichten geeft wel aan dat Peru niet echt een goed land is op de Spelen. In 2016 waren er zelfs 2 gewichtheffers, maar ditmaal zonder top 8. Er was wel een taekwondoka, maar die verloor in de eerste herkansingsronde van Wongpattanakit. Wel de enige top 8, met dank aan die herkansing. Wel wil ik benadrukken dat het atletiek in de breedte goed was, met een 5000 meter-finale voor David Torrence, een 15e plaats restte hem evenals marathonloopster Gladys Tejeda en ook bij het snelwandelen werd zelfs P14 behaald. Boza was er overigens ook weer bij, maar werd 28e bij het Trapschieten. Dat niveau op het atletiek werd niet behouden in 2021, al waren er wel liefst 5 snelwandelaars. Dat is zo'n sport waar af en toe wel een Latijns-Amerikaanse cowboy wat wint, dus wie weet. Er werden liefst 4 zeilboten gestuurd, waarvan Maria Belen een heel aardig basisniveau had en 13e werd. Nog belangrijker waren de showsporten. Lucca Mesinas probeerde op het surfplankje te stunten, maar tegen Owen Wright in de kwartfinale ging het mis. Angelo Caro kwam tot plaats 5 bij Street in het skateboarden.
Ja, ook dat is wel typisch Zuid-Amerikaans. Alle cliches komen naar voren: Goed in balsporten, goed in showsporten, weinig medailles in recente jaren nadat het op zich nog niet eens zo slecht was voorafgaand aan de boycotjaren, ondanks slechts 1 goud. Mesinas was vorig jaar wel een sterke surfer, al is het moeilijk inschatten wat hij kan tegen de grote jongens van de surf league. Hele kleine kans op een medaille. Iets groter is Kimberly Garcia, de snelwandelaarster. Mooie verrassing toen ze in Eugene beide gouden medailles pakte in twee nationale records. Vorig jaar pakte ze ook zilver, maar dan op de inmiddels afgeserveerde 35 km. De 20 is haar misschien net te kort. Maar ach, ook daar werd ze 4e. Met zo'n track record is Garcia gewoon de aangewezen dame om de droogte te stoppen.
We blijven nog even in Zuid-Amerika. Ik kan iedere keer wel zo'n beetje hetzelfde riedeltje gooien in Zuid-Amerika: Vroeg onafhankelijk van Spanje, een aantal jaar onder een dictator en vaak beter in voetbal dan in andere sporten. 34 miljoen inwoners, dan verwact je er wel wat van. Al zegt dat ook niet veel, we hebben Bangladesh al gehad en ik ga Congo niet meer bespreken, maar dat is qua inwoners het grootste land van Afrika en die hebben precies nul medailles. Maar ik kan vast vertellen, Peru hoort niet in dat rijtje.
Peru deed voor het eerst mee in 1936 en de delegatie van 40 werd maar 1x verslagen in hoeveelheid. Maar helaas waren er wat problemen. Niet in den beginne, zo won het basketbalteam met 35-22 van Egypte en met 29-21 van China. Ze wonnen ook met 7-3 in de eerste ronde van het voetbaltoernooi en met 4-2 van Oostenrijk. Daar ging het ook mis. In de extra tijd kwamen er wat supporters op het veld, eentje met een pistool, waarna Oostenrijk ietwat bang was om de wedstrijd te winnen. Oh, Zuid-Amerika, waarom doe je altijd van die Zuid-Amerika-dingen? De wedstrijd werd teniet verklaard en vervolgens besloot Peru maar helemaal te vertrekken, alle 40 heren hadden pech. Lekker debuut. Was het in 1948 beter? Bij het basketbal werd nu 2x gewonnen in de eerste ronde. Aan voetbal deed met niet meer, maar Eduardo Julve werd wel 12e in de finale discuswerpen. Een afstand met 44.05, dat is niet erg ver. Er was ook nog een finale waar ze kans hadden, maar alweer stond er daar een Peruaan met een pistool op het veld. Klein detail: Het was de finale 50 meter pistoolschieten, dus het was denk ik wel gerechtvaardigd. Edwin Vasquez was zijn naam en hij pakte goud. Voor het eerst - en ook meteen voor het laatst - dat Peru goud pakte.
Peru bleef thuis in 1952, maar zou daarna altijd meedoen. Overigens werden nooit meer de 41 man van Londen behaald. Slechts 8 deelnemers waren er in Melbourne, allemaal schutters. Guillermo Baldwin had al een 6e plaats bij het 3 positie geweerschieten in 1948, maar werd nu 14e, 2 plaatsen achter teamgenoot Valdez. De rest deed het allemaal minder, maar het lijkt erop dat Peru toch wel een strakke hand heeft in het schieten. In 1960 mocht Peru weer voetballen. Zuur was de wedstrijd tegen Frankrijk, die in de laatste minuut met 1-2 werd verloren na een vroege voorsprong. Dat is iets wat je als land liever niet overkomt, maar ja, die dingen gebeuren soms. Ook van Hongarije, die overigens gewoon Florian Albert meestuurden, werd uiteraard met 6-2 verloren. India werd nog wel verslagen. Er waren weer schutters, maar die deden het niet erg goed. Er werden ook twee roeiers gestuurd, maar die kwamen niet door de heats of herkansing. Basketbal is na voetbal de meest relevante sport, met 2 overwinningen uit 7 in 1964. Al blijft schieten misschien wel het allerbelangrijkst: Antonio Vita werd 6e. Een atletiek- of zwemfinale zit er nog altijd niet in, en lijkt ook niet te gaan komen. In 1968 haalde Fernando Acevedo zowaar de halve finale 200 meter, maar 20.91 was niet genoeg voor een finale. Maar een zwemfinale lukte wel: Juan Carlos Bello haalde de finale op de 200 wisselslag en werd nog 4e ook. Bijna die medaille bij een grote sport. Het damesvolleybal leverde ook een 4e plaats. Er was een groep met 8 deelnemers, daar won Peru 3 potjes, van Zuid-Korea, Mexico en de VS. Genoeg voor ook P4. Er was ook P5 bij het schieten. In die zin wel productieve spelen, en met damesvolleybal lijkt er een nieuwe kans bij.
In 1972 had Oscar Ludeña het geluk dat de eerste wedstrijd bij het boksen de kwartfinale was. Helaas won hij niet, een KO zorgde ervoor dat hij 'slechts' 5e werd. Bello probeerde zijn kunststukje te herhalen, maar werd slechts 7e op de wisselslag. Een goed staaltje schieten zat er niet in, slechts 2 deelnemers en geen plaatsen bij de beste 40. Zonder teamsport bleef de delegatie bij 20 deelnemers. In Montreal was het veel erger: 1 atlete die de 100 horden liep en de pentathlon niet afmaakte en een damesvolleybalteam was alle deelname. Geen mannen, in die tijd wel uniek. In de eerste ronde van het volleybal werd alleen Canada met 3-2 verslagen. Het bleef bij P7. Na deze wonderlijk kleine delegatie werd in 1980 weer een groter team gestuurd. De Volleybalster verloren nu alle 3 de wedstrijden en eindigden 6e na wel een wedstrijd te winnen in de KO-fase om P5. Het was de enige klassering. In 1984 werd er weer gekozen voor een groter team in meer sporten, zo werd er een dressuurruiter en een judoka gestuurd. Ook werd er eindelijk weer een sloot schutters gestuurd: Carlos Hora werd 11e maar bovenal pakte Francisco Boza zilver, de eerste medaille sinds 1948. De Volleybaldames wonnen ditmaal wel 2 wedstrijden in de groep, maar in de halve finale werd er met 3-0 verloren van de VS en ook om het brons werd 3-1 verloren. De tijd voor de volleybaldames kwam dan eindelijk in 1988. Japan werd wel verslagen met 2-3. Tegen de USSR in de finale kwam Peru met 2-0 voor, maar aangezien ik al verteld heb dat die volgende gouden medaille er nog altijd niet is, is het te raden: Peru verloor de andere sets en moest het doen met zilver.
:quality(75)/cloudfront-us-east-1.images.arcpublishing.com/elcomercio/JVI3AWBZXRBD7CM2YGKALPN6ZA.JPG)
Eindelijk na al een aantal keer net niet. Net niet was het ditmaal voor Francisco Boza, die 4e werd bij het trapschieten. De rest van de delegatie haalde niets opvallends. In 1992 waren er een kanovaarder en een pentatleet, maar het moest gewoon weer van schieten komen: Juan Jorge Giha pakte zilver. 3x zilver achtereen, weelde. De Volleybaldames waren er helaas niet bij. Wel in 1996, maar de magie was op. In de groep werd 4x 3-0 en 1x 3-2 verloren, 11e dus. Boza werd 12e in het dubbeltrapschieten, toch wel een van de sporten waar je jaren mee kunt draaien dat schieten. Geen medaille en er lijkt ook niet iets in de lucht te zitten. In Sydney verloren de volleybaldames weer alles en de 26e plaats in de schietkwalificatie voor Boza was het beste resultaat in individuele sporten voor het land. Ja, oke, judoka German Velasco mocht een herkansing doen in het judo, maar verloor deze. Het moet echt maar steeds van Boza komen, die in Athene weer redelijk dicht bij een finale was, 9e bij het onderdeel Trap. Er was ook een damesgewichthefster die 10e werd in de klasse boven 75 kg, mooi maar net op gewicht beter dan de dame uit Nauru. In 2008 Werd een andere dame, Cristina Cornejo, zelfs 8e, maar dat was die klasse waar er door DQs maar 8 finishers waren. Wel een mooie manier om je diploma te scoren. Boza was eindelijk weg, maar toch verbeterde iemand de 8e plaats: Peter Lopez haalde de halve finale taekwondo. Die verloor hij wel, en ook de herkansing. Het bleef na 2008 nog altijd bij 1x goud en 3x zilver.
Gewichtheffen lijkt sindsdien de beste kans op een goed resultaat. Silvana Saldarriaga werd ditmaal 7e in Londen. Van de 7 niet-gediskwalificeerde deelnemers, laten we dat wel stellen. Verder kan ik eigenlijk weinig goeds zeggen. Ja, de marathon van Raul Pacheco waar hij 21e werd was niet onaardig. Dat we dat soort resultaten uitlichten geeft wel aan dat Peru niet echt een goed land is op de Spelen. In 2016 waren er zelfs 2 gewichtheffers, maar ditmaal zonder top 8. Er was wel een taekwondoka, maar die verloor in de eerste herkansingsronde van Wongpattanakit. Wel de enige top 8, met dank aan die herkansing. Wel wil ik benadrukken dat het atletiek in de breedte goed was, met een 5000 meter-finale voor David Torrence, een 15e plaats restte hem evenals marathonloopster Gladys Tejeda en ook bij het snelwandelen werd zelfs P14 behaald. Boza was er overigens ook weer bij, maar werd 28e bij het Trapschieten. Dat niveau op het atletiek werd niet behouden in 2021, al waren er wel liefst 5 snelwandelaars. Dat is zo'n sport waar af en toe wel een Latijns-Amerikaanse cowboy wat wint, dus wie weet. Er werden liefst 4 zeilboten gestuurd, waarvan Maria Belen een heel aardig basisniveau had en 13e werd. Nog belangrijker waren de showsporten. Lucca Mesinas probeerde op het surfplankje te stunten, maar tegen Owen Wright in de kwartfinale ging het mis. Angelo Caro kwam tot plaats 5 bij Street in het skateboarden.
Ja, ook dat is wel typisch Zuid-Amerikaans. Alle cliches komen naar voren: Goed in balsporten, goed in showsporten, weinig medailles in recente jaren nadat het op zich nog niet eens zo slecht was voorafgaand aan de boycotjaren, ondanks slechts 1 goud. Mesinas was vorig jaar wel een sterke surfer, al is het moeilijk inschatten wat hij kan tegen de grote jongens van de surf league. Hele kleine kans op een medaille. Iets groter is Kimberly Garcia, de snelwandelaarster. Mooie verrassing toen ze in Eugene beide gouden medailles pakte in twee nationale records. Vorig jaar pakte ze ook zilver, maar dan op de inmiddels afgeserveerde 35 km. De 20 is haar misschien net te kort. Maar ach, ook daar werd ze 4e. Met zo'n track record is Garcia gewoon de aangewezen dame om de droogte te stoppen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -14: Venezuela
Nog 2 weken. We gooien er nog maar eens een gaaf land doorheen. Venezuela, waar je tegenwoordig geen brood meer kunt kopen, ondanks alle olie in de grond. Ze hebben hun land goed verkocht aan de duivel zullen we maar zeggen. Gelukkig heeft de president het zelf wel goed. Laten we er niet te veel woorden aan vuil maken. Officieël is het de Bolivariaanse Republiek Venezuela, geen idee waarom. Leuk feitje enzo.
In 1948 deed het land voor het eerst mee. Wielrenner Julio Cesar Leon werd 14e op de kilometer tijdrit en bovendien had hij 1 sprint gewonnen. Vier jaar later was er een stuk grotere delegatie. Asnoldo Devonish pakte bovendien brons, de eerste voor Venezuela. Hij zou de enige atleet zijn tot 2016 die een medaille pakte voor het land. Verder was er iemand die een halve finale haalde op de 400 meter. Er waren ook een hoop schermers, maar die waren een stuk minder succesvol. Vier jaar later was het allemaal een stuk minder, er waren wel een hoop schutters, waarvan Briceño 9e werd. In 1960 was er wel weer brons, schieten was in 1956 al dé sport en Enrico Forcella liet dat nogmaals zien met een medaille bij het 50 meter liggend. Knap was verder dat de 4x100 meter 5e werd. Ook in 1964 werd die ploeg 6e. Niet slecht voor een team dat niet een individuele finale haalde. In Mexico was er weer een grote delegatie en dat leverde eindelijk een medaille op in het boksen. Goud wel te verstaan voor Francisco Rodriguez.
Dat was een mooie dag, Rodriguez zou vier jaar later niet eens door de eerste ronde komen. Het zwemmen draaide wel best goed in 1972: Gerardo Vera werd 13e op de 200 meter en 14e op de 400 meter vrij en Ileana Morales 14e op de 200 vlinder. Gelukkig werd er lekker gebokst in 1976. 4 kwartfinales, die alleen door Pedro Gamarro gewonnen werd. Gamarro zou doorgaan naar de finale en daar de eerste Venezolaanse zilveren medaille pakken. Het zwemmen was helaas een stuk minder dan in München, je kunt niet alles hebben. Boksen werd hierna de vaste melkkoe, met in 1980 Bernardo Piñango met opnieuw zilver. Hij was de enige die ver kwam, maar het was er tenminste 1. Er was ook een voetbalteam, maar dat won maar 1 wedstrijd. Onvoldoende. In 1984 pakte Venezuela een 9e plaats bij het schoonzwemmen, niet de sport van de kleine landen maar vandaag even wel. Maar ja, boksland Venezuela leverde weer met 2x brons. Maar ja, er is ook dat zwemmen. Alberto Mestre die 5e werd op de 200 meter vrij en Rafael Vidal met een bronzen medaille. 3x brons, niet slecht. In 1988 leverde het boksen niet, er was niet eens een kwartfinale. Bizar genoeg bleef ook de hele zwemequipe thuis, soms is zo'n land wonderlijk. Een 10e plaats van Humberto Fuentes was alles wat over bleef voor Venezuela. In 1992 was er weer een schoonzwemster. Negende ditmaal. Humberto Fuentes werd ditmaal 7e, samen met een kwartfinale bij het boksen het beste resultaat deze Spelen. Er was ook een basketbalteam, maar die konden enkel van China winnen. De tijd van het goede boksen bleek in Atlanta wel echt voorbij: Slechts 2 deelnemers, geen kwartfinale. Het zwemmen was overgebleven, daar doet Venezuela toch geregeld mee op subtopniveau. In Atlanta met Francisco Sanchez, 7e en 8e op de 50 en 100 vrije slag. Twee finales is toch mooi. Lukte niet in 2000, toen was het minder. Taekwondo was in de tijd van de demonstratiesporten wel eens goed voor Venezolaanse winst, maar nu was Adriana Carmona de enige deelneemster. Ze werd wel 5e.
Het is dus alweer even geleden dat Venezuela scoorde, maar in 2004 was het eindelijk weer raak. Atypisch voor een Zuid-Amerikaans land. Larreal werd 8e op de sprint, nadat ze in de eerste ronde Hijgenaar had verslagen. Was Larreal nou zo goed of Hijgenaar zo slecht? Adriana Carmona had deze keer net wél succes. Ze won maar net in de eerste ronde en verloor in de kwartfinale, maar overtuigde vanaf de herkansingen. Brons. Opvallend was het gewichtheffen. Julio Luna tilde niet al te veel kilo's bij het trekken, maar bij het stoten tilden velen 220 kg. Daarmee werd hij 5e, maar er had eerder al een Venezolaan brons gepakt. Israel Rubio was goed voor het eerste gewichthefsucces. Brons lijkt langzaam wel de kleur van Venezuela, met voorlopig 1 goud, 2 zilver en 7 brons. Kwam nog een achtste bij in 2008 met Daila Contreras. Met haar kwam het enige resultaat, bij toch 110 deelnemers. Kwam door twee volleybalteams en een softbalteam. Voor 2012 moet ik toch even het schermen benoemen. Schermen was een sport waar Venezuela altijd al meedeed, maar meer dan een keer top 10 voor een team zat er niet in. In 2012 wel. Ruben Limardo had zo'n dag in het degenschermen. Hij won steeds maar weer. Weliswaar nipt, tot aan de finale. Daar werd Piasecki met 15-10 verslagen. Goud. Mooi voor het land met een goede historie op het schermen. Adreina Pinto haalde eindelijk weer een zwemfinale: 8e op de 800 vrij. In 2016 kon Limardo het niet nogmaals flikken. Ironisch genoeg was de Egyptenaar Fayez zijn eerste tegenstander in 2012 én 2016, maar nu verloor hij kansloos met 5-15. Ook met het team deed hij mee, maar in de kwartfinale was er een nederlaag en Venezuela werd 8e. Wel waren er 3 medailles: Yulimar Rojas haalde eindelijk weer een atletiekmedaille, er was eindelijk weer zilver bij het boksen. Was eerst brons, maar omdat een finalist waar Yoel Finol helemaal niet tegen had gebokst was gediskwalificeerd werd voor doping. Daarnaast werden ook de kinderfietsjes, goed voor brons. Afgelopen editie was beter dan ooit. Mayora en Vallenilla pakten zilver bij het gewichtheffen. Beide keren vrij ver achter goud, maar goed, wel een mooi resultaat. Een derde zilver kwam door stunten op de kinderfietsjes bij de heren. Maar Rojas pakte een tweede medaille en nu zelfs goud. Daarmee was zij in een klap de meest succesvolle Venezolaanse ooit. Het was ook de beste prestatie van Venezuela zelf.
Ik had hier voor 2024 prachtige dingen kunnen zeggen over hoe Rojas haar titel zou gaan prolongeren als topfavoriet bij het hinkstapspringen. Maar ja, zo is het niet. Rojas is geblesseerd, ze is er niet bij. Dan moet het komen van Vallenilla, de gewichtheffer. Of wellicht van de degenschermers die verrassend brons pakte afgelopen WK. Gewichtheffen lijkt nu zo'n beetje de beste medaillekans, laten we het simpel houden. Al lijkt van de 5 deelnemers er maar 1 echt goede kans te maken op eremetaal.
Nog 2 weken. We gooien er nog maar eens een gaaf land doorheen. Venezuela, waar je tegenwoordig geen brood meer kunt kopen, ondanks alle olie in de grond. Ze hebben hun land goed verkocht aan de duivel zullen we maar zeggen. Gelukkig heeft de president het zelf wel goed. Laten we er niet te veel woorden aan vuil maken. Officieël is het de Bolivariaanse Republiek Venezuela, geen idee waarom. Leuk feitje enzo.
In 1948 deed het land voor het eerst mee. Wielrenner Julio Cesar Leon werd 14e op de kilometer tijdrit en bovendien had hij 1 sprint gewonnen. Vier jaar later was er een stuk grotere delegatie. Asnoldo Devonish pakte bovendien brons, de eerste voor Venezuela. Hij zou de enige atleet zijn tot 2016 die een medaille pakte voor het land. Verder was er iemand die een halve finale haalde op de 400 meter. Er waren ook een hoop schermers, maar die waren een stuk minder succesvol. Vier jaar later was het allemaal een stuk minder, er waren wel een hoop schutters, waarvan Briceño 9e werd. In 1960 was er wel weer brons, schieten was in 1956 al dé sport en Enrico Forcella liet dat nogmaals zien met een medaille bij het 50 meter liggend. Knap was verder dat de 4x100 meter 5e werd. Ook in 1964 werd die ploeg 6e. Niet slecht voor een team dat niet een individuele finale haalde. In Mexico was er weer een grote delegatie en dat leverde eindelijk een medaille op in het boksen. Goud wel te verstaan voor Francisco Rodriguez.
Dat was een mooie dag, Rodriguez zou vier jaar later niet eens door de eerste ronde komen. Het zwemmen draaide wel best goed in 1972: Gerardo Vera werd 13e op de 200 meter en 14e op de 400 meter vrij en Ileana Morales 14e op de 200 vlinder. Gelukkig werd er lekker gebokst in 1976. 4 kwartfinales, die alleen door Pedro Gamarro gewonnen werd. Gamarro zou doorgaan naar de finale en daar de eerste Venezolaanse zilveren medaille pakken. Het zwemmen was helaas een stuk minder dan in München, je kunt niet alles hebben. Boksen werd hierna de vaste melkkoe, met in 1980 Bernardo Piñango met opnieuw zilver. Hij was de enige die ver kwam, maar het was er tenminste 1. Er was ook een voetbalteam, maar dat won maar 1 wedstrijd. Onvoldoende. In 1984 pakte Venezuela een 9e plaats bij het schoonzwemmen, niet de sport van de kleine landen maar vandaag even wel. Maar ja, boksland Venezuela leverde weer met 2x brons. Maar ja, er is ook dat zwemmen. Alberto Mestre die 5e werd op de 200 meter vrij en Rafael Vidal met een bronzen medaille. 3x brons, niet slecht. In 1988 leverde het boksen niet, er was niet eens een kwartfinale. Bizar genoeg bleef ook de hele zwemequipe thuis, soms is zo'n land wonderlijk. Een 10e plaats van Humberto Fuentes was alles wat over bleef voor Venezuela. In 1992 was er weer een schoonzwemster. Negende ditmaal. Humberto Fuentes werd ditmaal 7e, samen met een kwartfinale bij het boksen het beste resultaat deze Spelen. Er was ook een basketbalteam, maar die konden enkel van China winnen. De tijd van het goede boksen bleek in Atlanta wel echt voorbij: Slechts 2 deelnemers, geen kwartfinale. Het zwemmen was overgebleven, daar doet Venezuela toch geregeld mee op subtopniveau. In Atlanta met Francisco Sanchez, 7e en 8e op de 50 en 100 vrije slag. Twee finales is toch mooi. Lukte niet in 2000, toen was het minder. Taekwondo was in de tijd van de demonstratiesporten wel eens goed voor Venezolaanse winst, maar nu was Adriana Carmona de enige deelneemster. Ze werd wel 5e.
Het is dus alweer even geleden dat Venezuela scoorde, maar in 2004 was het eindelijk weer raak. Atypisch voor een Zuid-Amerikaans land. Larreal werd 8e op de sprint, nadat ze in de eerste ronde Hijgenaar had verslagen. Was Larreal nou zo goed of Hijgenaar zo slecht? Adriana Carmona had deze keer net wél succes. Ze won maar net in de eerste ronde en verloor in de kwartfinale, maar overtuigde vanaf de herkansingen. Brons. Opvallend was het gewichtheffen. Julio Luna tilde niet al te veel kilo's bij het trekken, maar bij het stoten tilden velen 220 kg. Daarmee werd hij 5e, maar er had eerder al een Venezolaan brons gepakt. Israel Rubio was goed voor het eerste gewichthefsucces. Brons lijkt langzaam wel de kleur van Venezuela, met voorlopig 1 goud, 2 zilver en 7 brons. Kwam nog een achtste bij in 2008 met Daila Contreras. Met haar kwam het enige resultaat, bij toch 110 deelnemers. Kwam door twee volleybalteams en een softbalteam. Voor 2012 moet ik toch even het schermen benoemen. Schermen was een sport waar Venezuela altijd al meedeed, maar meer dan een keer top 10 voor een team zat er niet in. In 2012 wel. Ruben Limardo had zo'n dag in het degenschermen. Hij won steeds maar weer. Weliswaar nipt, tot aan de finale. Daar werd Piasecki met 15-10 verslagen. Goud. Mooi voor het land met een goede historie op het schermen. Adreina Pinto haalde eindelijk weer een zwemfinale: 8e op de 800 vrij. In 2016 kon Limardo het niet nogmaals flikken. Ironisch genoeg was de Egyptenaar Fayez zijn eerste tegenstander in 2012 én 2016, maar nu verloor hij kansloos met 5-15. Ook met het team deed hij mee, maar in de kwartfinale was er een nederlaag en Venezuela werd 8e. Wel waren er 3 medailles: Yulimar Rojas haalde eindelijk weer een atletiekmedaille, er was eindelijk weer zilver bij het boksen. Was eerst brons, maar omdat een finalist waar Yoel Finol helemaal niet tegen had gebokst was gediskwalificeerd werd voor doping. Daarnaast werden ook de kinderfietsjes, goed voor brons. Afgelopen editie was beter dan ooit. Mayora en Vallenilla pakten zilver bij het gewichtheffen. Beide keren vrij ver achter goud, maar goed, wel een mooi resultaat. Een derde zilver kwam door stunten op de kinderfietsjes bij de heren. Maar Rojas pakte een tweede medaille en nu zelfs goud. Daarmee was zij in een klap de meest succesvolle Venezolaanse ooit. Het was ook de beste prestatie van Venezuela zelf.
Ik had hier voor 2024 prachtige dingen kunnen zeggen over hoe Rojas haar titel zou gaan prolongeren als topfavoriet bij het hinkstapspringen. Maar ja, zo is het niet. Rojas is geblesseerd, ze is er niet bij. Dan moet het komen van Vallenilla, de gewichtheffer. Of wellicht van de degenschermers die verrassend brons pakte afgelopen WK. Gewichtheffen lijkt nu zo'n beetje de beste medaillekans, laten we het simpel houden. Al lijkt van de 5 deelnemers er maar 1 echt goede kans te maken op eremetaal.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -13: Bolivia
We gaan naar het laatste Amerikaanse land van deze reeks, Bolivia. Dan hebben we ze ook wel zo'n beetje allemaal gehad, alleen Guyana, goed voor 1x brons in 1980, missen we nog. Bolivia kan prima in een rijtje met landen als Bangladesh, India, Albanië, Portugal en Congo - het is simpel gezegd een van de zwakste landen op de Olympische Spelen en van Zuid-Amerika zeker wel het zwakste land. Het zal jullie wellicht verbazen, maar Bolivia ligt in zijn geheel niet aan zee, slechts 1 van de 2 Zuid-Amerikaanse landen waarvoor dat geldt. Het is een vrij groot land, meer dan een miljoen vierkante km, al wonen er relatief weinig mensen, slechts zo'n 12 miljoen. Bolivia is vernoemd naar Simon Bolivar, die we ook al terug zagen komen in de naam van Venezuela. In 1825 werd het land onafhankelijk van Spanje, sindsdien is Santa Cruz de la Sierra uitgegroeid tot de grootste stad. En dat is dan niet eens een van de twee hoofdsteden, met La Paz in de rol van Den Haag en Sucre in de rol van... Den Haag? Een mooie rood-geel-groene vlag. Je zou bijna denken dat Bolivia in Afrika ligt. Of in Rotterdam met een gouden microfoon.
Je hebt zwakke deelnemers. Je hebt hele zwakke deelnemers. En dan is er nog Bolivia. Nooit haalde het land een medaille, terwijl het sinds 1964 maar 1x niet meedeed. Dat werd gecompenseerd met een eerste deelname in 1936. Alberto Conrad was de zwemmer van dienst, die 7e werd in de heat voor de 100 meter vrij. Kan gebeuren, denk je, maar 1 minuut en 17 seconden was zo'n 10 seconden langzamer dan elke andere zwemmer op deze Spelen. Maar goed, Bolivia was er bij en dat is mooi. In 1964 werd een kanovaarder gestuurd. Voor een land dat volledig omringd is door andere landen houden ze wel van watersporten. Op de K1 1000m werd Fernando Inchauste 6e in de heats, maar vanwege het hoge aantal non-starters was het genoeg om door te gaan in de herkansing, ondanks dat hij een halve minuut trager was dan de nummer 5 aldaar. In de halve finale besloot hij niet meer mee te doen, jammer. In 1968 was hij terug, maar zou zijn heat niet finishen. Er werd ook meegedaan aan de showjumping competitie bij het paardrijden door Nielsen-Reyes, hij werd 34e. Daarnaast waren er 2 trapschutters, die de top 50 niet haalden. Wel typisch dat schieten weer eens Zuid-Amerikaanse atleten aflevert. Het werd in ieder geval langzaam drukker in de delegatie, al leverde dat nog geen topresultaten. Er waren 4 atleten: 1 combineerde de 100 meter met het verspringen maar overleefde de heats niet. Eentje combineerde de langste 3 afstanden bij het hardlopen en Crispin Quispe werd op de marathon uiteindelijk 61e, 3 plaatsen achter een landgenoot. De derde marathonloper finishte niet. Verder werd Nielsen-Reyes 22e, beste resultaat tot nu toe voor Bolivia. De schutters deden het minder, er waren er 6, met plaats 36 op de Trap als beste resultaat. Er was geen kanovaarder meer bij. Of, nouja, Fernando Inchauste deed wel mee, maar dan bij het onderdeel 50 meter geweer liggend. Opvallende carrièreswitch, je ziet wel eens wielrenners die schaatsers worden of omgekeerd, of atleten bij het bobsleeën, maar dit was wel wonderlijk. Deze geweldige foto is blijkbaar geschoten van hem.
In Montreal was Nielsen-Reyes met zijn 22e plaats in München in theorie de grote man. Viel wat tegen in de praktijk, hij werd gediskwalificeerd. Er werden ditmaal slechts 3 andere atleten gestuurd: 1 schutter en 1 marathonloper, waarvan de laatste debuteerde op de Spelen. Verder ook Marco Soria, een wielrenner die 26e werd op de kilometer tijdrit op de baan, maar de wegrit niet wist de finishen. Bolivia was solidair met de Amerikanen en dus was er pas in 1984 weer deelname. 11 man, een mooie delegatie, maar erg succesvol was het niet. Bokser Rene Centellas was snel klaar, ook die sport levert Bolivia nog geen uitkomst. Er deden ook voor het eerst schermers, judokas en worstelaars mee. En een snelwandelaar. Ook nog wel eens een reddingsboei voor dit soort landen. Osvaldo Morejón werd 36e. Maar ja, als er steeds weer nieuwe namen worden gestuurd bouwt de sport zich nooit op. Bailón Becerra deed bij het wielrennen aan een bijzondere combinatie: Sprint, kilometer tijdrit maar ook de puntenkoers. Zowaar overleefde hij op sprint een rondje. Bij het zwemmen deed Katerine Moreno mee aan maar liefst 3 verschillende zwemslagen. Meer dan plaats 38 zat er niet in. Hernan Cortez (waarom zou je je kind dan zo noemen, vraag je je toch af) werd 23e in het gewichtheffen, het beste individuele resultaat buiten KO-toernooien van deze Spelen, maar nog altijd 1 plaats lager dan Nielsen-Reyes in München.
In Barcelona ging dat record er wel aan - een andere gewichtheffer genaamd Casiano Tejada werd 20e. Er waren weer andere zwemmers en wielrenners dan voorheen. Wel was er een 4x400m team, voor het eerst dat Bolivia een team stuurde naar een onderdeel. De delegatie van 13 was groter dan ooit. Dat was maar even wat succes, want in 1996 ging het weer terug naar 8. Er werd voor het eerst meegedaan met schoonspringen, waar plaats 27 werd behaald door Tony Iglesias op de 3 meter. De andere 7 deden het niet beter, waarbij ook nu het snelwandelen nog een 34e plaats opleverde. Geovana Irusta werd in Sydney 42e en Diego Camacho mocht daar tennissen. Heeft net ooit de top 1000 op de wereldranking behaald. Uiteraard was de eerste ronde kansloos, maar geen double bagel, daar mag hij toch maar tevreden mee zijn. Begon wel met 0-6, maar het bleef bij 1 bagel met een 1-6 in set 2. In Athene was Irusta er weer bij, volgens mij de eerste sinds Nielsen-Reyes ie 3x deelnam op hetzelfde onderdeel. 41e. Met Rudolf Knijnenburg was er eindelijk weer eens een schutter op de Spelen voor Bolivia. Nederlandser dan die naam kan het haast niet. In Beijing werd eindelijk het beste resultaat ooit behaald, maar ja, daar mogen we damesgewichtheffen met het kleine deelnemersveld wel bedanken. De 17e plaats van Maria Teresa Monasterio neem ik niet echt serieus. Ze tilde 141 kilogram over trekken en stoten opgeteld en even ter vergelijking: Bij de klasse tot 48 kg, ofwel 15 kilogrammen lichter dan Monasterio, was het laagste gewicht 150 kilogram in totaal. Die 17e plaats zegt dus nog altijd geen bal over potentieel. Maar goed het is wel het beste resultaat dat Bolivia ooit haalde.
In 2012 werd door Bruno Rojas op de 100 meter zijn heat gewonnen, maar in de kwartfinale was hij laatste. Maar goed, dat is toch een hele overwinning. Het zwemmen is inmiddels al lang niet meer zo slecht als in 1936, maar meer dan steevast rond de 40e plaats op een 100 meter zit er veelal niet in. Verder was er alleen een trapschutter en een snelwandelaarster, die 33e werd. Maar goed, damessnelwandelen zou wat mij betreft wel een van de weinige kansjes zijn op ooit een Boliviaanse medaille: De 18e plaats van Angela Castro op de 20 kilometer in Rio is wat mij betreft de beste prestatie van Bolivia op de Spelen, want dit was wel gewoon in een competitief veld. Ja, het is 4 minuten langzamer dan de winnares, maar ze zat minder dan een minuut achter Kimberly Garcia die later wereldkampioen zou worden. Ook 'pas' 23 indertijd, maar minder goed in de ontwikkeling. Knijnenburg was er overigens ook weer bij, bij het pistoolschieten. Ik vind dat gewoon een mooie naam. Afgelopen editie ging het een stuk minder voor Castro, ze werd 48e, zo'n 10 minuten trager. Rojas werd 5e in zijn heat op de 100 meter. Tijd was niet veel slechter dan in 2012, positie wel. Hugo Dellien kwalificeerde zich zowaar via rankings bij het tennis. 129e op de wereldranglijst, stuk beter dan die in Sydney. Een nieuwe bagel had zo gekund, want zijn tegenstander was iemand die op zich wel een potje kan tennissen: Novak Djokovic. Maar met 2x 2-6 hield hij zich aardig staande. Wie weet had hij tegen een makkelijkere tegenstander wel staande kunnen houden.
Je hoopt in 2024 dan op een snelwandelaar, of een atleet in een sport met kans. Maar dat zal deze keer niet zo zijn: Bolivia heeft 2 atleten en 2 zwemmers. Hector Garibay zal niet meedoen voor de medailles, maar met een PR van 2:07 op de marathon is hij wel redelijk competitief en kan mee in het middenveld. Maar ja, top 30 zal al heel wat zijn. Zeker gezien de situatie van Bolivia vind ik dit wel een kandidaat voor het slechtste Olympische land ooit. Achja. Ik weet niet of er landen zijn die een slechter 'beste' resultaat hebben dan P17, we vragen het @heywoodu even. Maar dit is allemaal niet best.
We gaan naar het laatste Amerikaanse land van deze reeks, Bolivia. Dan hebben we ze ook wel zo'n beetje allemaal gehad, alleen Guyana, goed voor 1x brons in 1980, missen we nog. Bolivia kan prima in een rijtje met landen als Bangladesh, India, Albanië, Portugal en Congo - het is simpel gezegd een van de zwakste landen op de Olympische Spelen en van Zuid-Amerika zeker wel het zwakste land. Het zal jullie wellicht verbazen, maar Bolivia ligt in zijn geheel niet aan zee, slechts 1 van de 2 Zuid-Amerikaanse landen waarvoor dat geldt. Het is een vrij groot land, meer dan een miljoen vierkante km, al wonen er relatief weinig mensen, slechts zo'n 12 miljoen. Bolivia is vernoemd naar Simon Bolivar, die we ook al terug zagen komen in de naam van Venezuela. In 1825 werd het land onafhankelijk van Spanje, sindsdien is Santa Cruz de la Sierra uitgegroeid tot de grootste stad. En dat is dan niet eens een van de twee hoofdsteden, met La Paz in de rol van Den Haag en Sucre in de rol van... Den Haag? Een mooie rood-geel-groene vlag. Je zou bijna denken dat Bolivia in Afrika ligt. Of in Rotterdam met een gouden microfoon.
Je hebt zwakke deelnemers. Je hebt hele zwakke deelnemers. En dan is er nog Bolivia. Nooit haalde het land een medaille, terwijl het sinds 1964 maar 1x niet meedeed. Dat werd gecompenseerd met een eerste deelname in 1936. Alberto Conrad was de zwemmer van dienst, die 7e werd in de heat voor de 100 meter vrij. Kan gebeuren, denk je, maar 1 minuut en 17 seconden was zo'n 10 seconden langzamer dan elke andere zwemmer op deze Spelen. Maar goed, Bolivia was er bij en dat is mooi. In 1964 werd een kanovaarder gestuurd. Voor een land dat volledig omringd is door andere landen houden ze wel van watersporten. Op de K1 1000m werd Fernando Inchauste 6e in de heats, maar vanwege het hoge aantal non-starters was het genoeg om door te gaan in de herkansing, ondanks dat hij een halve minuut trager was dan de nummer 5 aldaar. In de halve finale besloot hij niet meer mee te doen, jammer. In 1968 was hij terug, maar zou zijn heat niet finishen. Er werd ook meegedaan aan de showjumping competitie bij het paardrijden door Nielsen-Reyes, hij werd 34e. Daarnaast waren er 2 trapschutters, die de top 50 niet haalden. Wel typisch dat schieten weer eens Zuid-Amerikaanse atleten aflevert. Het werd in ieder geval langzaam drukker in de delegatie, al leverde dat nog geen topresultaten. Er waren 4 atleten: 1 combineerde de 100 meter met het verspringen maar overleefde de heats niet. Eentje combineerde de langste 3 afstanden bij het hardlopen en Crispin Quispe werd op de marathon uiteindelijk 61e, 3 plaatsen achter een landgenoot. De derde marathonloper finishte niet. Verder werd Nielsen-Reyes 22e, beste resultaat tot nu toe voor Bolivia. De schutters deden het minder, er waren er 6, met plaats 36 op de Trap als beste resultaat. Er was geen kanovaarder meer bij. Of, nouja, Fernando Inchauste deed wel mee, maar dan bij het onderdeel 50 meter geweer liggend. Opvallende carrièreswitch, je ziet wel eens wielrenners die schaatsers worden of omgekeerd, of atleten bij het bobsleeën, maar dit was wel wonderlijk. Deze geweldige foto is blijkbaar geschoten van hem.
In Montreal was Nielsen-Reyes met zijn 22e plaats in München in theorie de grote man. Viel wat tegen in de praktijk, hij werd gediskwalificeerd. Er werden ditmaal slechts 3 andere atleten gestuurd: 1 schutter en 1 marathonloper, waarvan de laatste debuteerde op de Spelen. Verder ook Marco Soria, een wielrenner die 26e werd op de kilometer tijdrit op de baan, maar de wegrit niet wist de finishen. Bolivia was solidair met de Amerikanen en dus was er pas in 1984 weer deelname. 11 man, een mooie delegatie, maar erg succesvol was het niet. Bokser Rene Centellas was snel klaar, ook die sport levert Bolivia nog geen uitkomst. Er deden ook voor het eerst schermers, judokas en worstelaars mee. En een snelwandelaar. Ook nog wel eens een reddingsboei voor dit soort landen. Osvaldo Morejón werd 36e. Maar ja, als er steeds weer nieuwe namen worden gestuurd bouwt de sport zich nooit op. Bailón Becerra deed bij het wielrennen aan een bijzondere combinatie: Sprint, kilometer tijdrit maar ook de puntenkoers. Zowaar overleefde hij op sprint een rondje. Bij het zwemmen deed Katerine Moreno mee aan maar liefst 3 verschillende zwemslagen. Meer dan plaats 38 zat er niet in. Hernan Cortez (waarom zou je je kind dan zo noemen, vraag je je toch af) werd 23e in het gewichtheffen, het beste individuele resultaat buiten KO-toernooien van deze Spelen, maar nog altijd 1 plaats lager dan Nielsen-Reyes in München.
In Barcelona ging dat record er wel aan - een andere gewichtheffer genaamd Casiano Tejada werd 20e. Er waren weer andere zwemmers en wielrenners dan voorheen. Wel was er een 4x400m team, voor het eerst dat Bolivia een team stuurde naar een onderdeel. De delegatie van 13 was groter dan ooit. Dat was maar even wat succes, want in 1996 ging het weer terug naar 8. Er werd voor het eerst meegedaan met schoonspringen, waar plaats 27 werd behaald door Tony Iglesias op de 3 meter. De andere 7 deden het niet beter, waarbij ook nu het snelwandelen nog een 34e plaats opleverde. Geovana Irusta werd in Sydney 42e en Diego Camacho mocht daar tennissen. Heeft net ooit de top 1000 op de wereldranking behaald. Uiteraard was de eerste ronde kansloos, maar geen double bagel, daar mag hij toch maar tevreden mee zijn. Begon wel met 0-6, maar het bleef bij 1 bagel met een 1-6 in set 2. In Athene was Irusta er weer bij, volgens mij de eerste sinds Nielsen-Reyes ie 3x deelnam op hetzelfde onderdeel. 41e. Met Rudolf Knijnenburg was er eindelijk weer eens een schutter op de Spelen voor Bolivia. Nederlandser dan die naam kan het haast niet. In Beijing werd eindelijk het beste resultaat ooit behaald, maar ja, daar mogen we damesgewichtheffen met het kleine deelnemersveld wel bedanken. De 17e plaats van Maria Teresa Monasterio neem ik niet echt serieus. Ze tilde 141 kilogram over trekken en stoten opgeteld en even ter vergelijking: Bij de klasse tot 48 kg, ofwel 15 kilogrammen lichter dan Monasterio, was het laagste gewicht 150 kilogram in totaal. Die 17e plaats zegt dus nog altijd geen bal over potentieel. Maar goed het is wel het beste resultaat dat Bolivia ooit haalde.
In 2012 werd door Bruno Rojas op de 100 meter zijn heat gewonnen, maar in de kwartfinale was hij laatste. Maar goed, dat is toch een hele overwinning. Het zwemmen is inmiddels al lang niet meer zo slecht als in 1936, maar meer dan steevast rond de 40e plaats op een 100 meter zit er veelal niet in. Verder was er alleen een trapschutter en een snelwandelaarster, die 33e werd. Maar goed, damessnelwandelen zou wat mij betreft wel een van de weinige kansjes zijn op ooit een Boliviaanse medaille: De 18e plaats van Angela Castro op de 20 kilometer in Rio is wat mij betreft de beste prestatie van Bolivia op de Spelen, want dit was wel gewoon in een competitief veld. Ja, het is 4 minuten langzamer dan de winnares, maar ze zat minder dan een minuut achter Kimberly Garcia die later wereldkampioen zou worden. Ook 'pas' 23 indertijd, maar minder goed in de ontwikkeling. Knijnenburg was er overigens ook weer bij, bij het pistoolschieten. Ik vind dat gewoon een mooie naam. Afgelopen editie ging het een stuk minder voor Castro, ze werd 48e, zo'n 10 minuten trager. Rojas werd 5e in zijn heat op de 100 meter. Tijd was niet veel slechter dan in 2012, positie wel. Hugo Dellien kwalificeerde zich zowaar via rankings bij het tennis. 129e op de wereldranglijst, stuk beter dan die in Sydney. Een nieuwe bagel had zo gekund, want zijn tegenstander was iemand die op zich wel een potje kan tennissen: Novak Djokovic. Maar met 2x 2-6 hield hij zich aardig staande. Wie weet had hij tegen een makkelijkere tegenstander wel staande kunnen houden.
Je hoopt in 2024 dan op een snelwandelaar, of een atleet in een sport met kans. Maar dat zal deze keer niet zo zijn: Bolivia heeft 2 atleten en 2 zwemmers. Hector Garibay zal niet meedoen voor de medailles, maar met een PR van 2:07 op de marathon is hij wel redelijk competitief en kan mee in het middenveld. Maar ja, top 30 zal al heel wat zijn. Zeker gezien de situatie van Bolivia vind ik dit wel een kandidaat voor het slechtste Olympische land ooit. Achja. Ik weet niet of er landen zijn die een slechter 'beste' resultaat hebben dan P17, we vragen het @heywoodu even. Maar dit is allemaal niet best.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Ho ho, dit kan niet, Bolivia wordt nu boosquote:
Ik weet niet of er landen zijn die een slechter 'beste' resultaat hebben dan P17, we vragen het @heywoodu even. Maar dit is allemaal niet best.
Op de 4x400m bij de vrouwen werden ze in 1992, jawel, dertiende! Goed, er deden veertien teams mee en Cuba kreeg een DQ'tje, maar toch, dertiende!
https://en.wikipedia.org/(...)0_metres_relay#Heats
Overigens had ik Bolivia voorafgaand aan Rio 2016 uitgeroepen tot op één na slechtste olympische land ooit, achter Bangladesh
De slechtste landen ooit op de Olympische Spelen
Op pagina twee daar een tabel met slechtste beste resultaten ooit per land, met uiteraard als kanttekening dat we sindsdien twee Spelen gehad hebben. Saint Lucia staat daar sowieso niet meer bij, want Levern Spencer werd 6e in Rio. Kyron McMaster werd 4e in Tokyo, dus de Britse Maagdeneilanden kunnen daar ook weggestreept worden.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Oh ik had daar 'individueel' moeten roepen inderdaad. Maar ja, sowieso tel ik die 18e plaats eigenlijk pas.quote:
[..]
Ho ho, dit kan niet, Bolivia wordt nu boos
Op de 4x400m bij de vrouwen werden ze in 1992, jawel, dertiende! Goed, er deden veertien teams mee en Cuba kreeg een DQ'tje, maar toch, dertiende!
https://en.wikipedia.org/(...)0_metres_relay#Heats
Overigens had ik Bolivia voorafgaand aan Rio 2016 uitgeroepen tot op één na slechtste olympische land ooit, achter Bangladesh
De slechtste landen ooit op de Olympische Spelen
Op pagina twee daar een tabel met slechtste beste resultaten ooit per land, met uiteraard als kanttekening dat we sindsdien twee Spelen gehad hebben. Saint Lucia staat daar sowieso niet meer bij, want Levern Spencer werd 6e in Rio. Kyron McMaster werd 4e in Tokyo, dus de Britse Maagdeneilanden kunnen daar ook weggestreept worden.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
We krijgen overigens vandaag nóg een land uit dat lijstje, jawel!
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -12: Mauritanië
We gaan nog even naar Afrika. Naar Mauritanië wel te verstaan. Niet een land waar ik heel veel van weet. Ook weer een groot land, maar vooral een zandvlakte. Uiteraard onderdeel van Frankrijk geweest. De slavernij is pas in 1981 afgeschaft aldaar. En er zijn wat coups gepleegd de afgelopen jaren. Niet echt een gaaf land dus. En niet echt een land voor mooie resultaten tijdens de Spelen. Laten we eens kijken. Mooi kadertje om die vlag trouwens. Ooit deden ze het nog zonder.
In 1984 deed het land voor het eerst mee, 2 worstelaars werden gestuurd. Oumar Samba Sy had er na 1 potje genoeg van, Mamdou Diallo speelde zowaar 2 potjes maar verloor ze allebei. In 1988 waren er zelfs 4 worstelaards, waarvan Babacar Sar zowaar 2 wedstrijden won. Dat was genoeg voor een 6e plaats in zijn eleminiatiepool, geschoond zo'n beetje top 12. Samba Adama was een opvallende naam: Hij deed zowel mee in freestyle als Grieks-Romeins worstelen. Verder waren er 2 atleten, maar die liepen op de 1500 en 5000 tijden waar de dames nog niet van schrikken. Babacar Sar zal wel zo'n beetje de beste Olympiër uit Mauritanië zijn. Helaas geen foto, hij heeft wel een naamgenoot die voetbalscheids is. Daar moeten jullie het mee doen.
1992 werd het worstelen afgezworden, er waren 6 verschillende hardlopers. Daarvan werd Cherif Aidara 6e in zijn heat, het beste resultaat in de heats. De andere heatlopers werden 7e of finishten niet, en Ould Khalifa finishde de marathon niet. Het bleeft bij atletiek in Atlanta, waar Sid Ahmed Ould Mouhamadou 32e werd door 15.30 te doen over de 5km in de eerste ronde. Nog altijd het beste resultaat ooit. Het was de laatste keer voor een wat grotere delegatie. In 2000 werd voor het eerst een vrouw gestuurd: Fatou Dieng werd laatste in haar heat en ook Sidi Bidjel overleefde zijn heat op de 1500 meter niet. Het was vanaf nu eigenlijk wel het standaardverhaal. Alleen maar 2 atleten in 2004, beiden onderin de eigen heat. 2008, ja, kunnen we er wat anders van zeggen? In 2012 haalde Aicha Fall zowaar een nationaal record. Het was uiteraard niet genoeg voor een rondje verder, maar het was een keer een succes op de Spelen.
In 2016 waren we weer gewoon waar we altijd waren. Ditmaal liep Houleye Ba de 800 meter en liep daar zo lang over dat zelfs Anouk Vetter het allemaal wel erg traag vond. Tsja. Leuk voor dit soort landen om zo op de Spelen mee te mogen doen, maar een beetje competitief wordt het nooit. 100 meter loper El Moctar liep deze ook in 11.44, ook natuurlijk een tijd waar je niemand echt een plezier mee doet. Afgelopen editie was meer van hetzelfde. Maar wel een beetje een raar verhaal: Houleye Ba mocht nu de 100 meter lopen ipv de 800 meter. Niet bepaald haar afstand en het was te zien: 15.26 was de tijd. Abidine Abidine werd 37e van alle 5000 meter-lopers, wel weer ruim achter de rest. Zowaar wel een aardig resultaat.
Nee, Mauritanië is geen topland op de Spelen. Voor het adoptietopic niet aan te raden als je wil juichen om een medaille. Maar voor 2024 is er wel mooi nieuws: Dit jaar doet er een zwemmer mee! Camil Doua, geboren Fransman, was op het WK dit jaar goed voor 57.80 op de 100 vrij. Hij mag proberen of hij een exotenheat zou kunnen winnen. Is het het zwakste land? Ik vind Bolivia, Congo en Bangladesh wellicht kansrijker, maar Mauritanië doet echt wel mee.
We gaan nog even naar Afrika. Naar Mauritanië wel te verstaan. Niet een land waar ik heel veel van weet. Ook weer een groot land, maar vooral een zandvlakte. Uiteraard onderdeel van Frankrijk geweest. De slavernij is pas in 1981 afgeschaft aldaar. En er zijn wat coups gepleegd de afgelopen jaren. Niet echt een gaaf land dus. En niet echt een land voor mooie resultaten tijdens de Spelen. Laten we eens kijken. Mooi kadertje om die vlag trouwens. Ooit deden ze het nog zonder.
In 1984 deed het land voor het eerst mee, 2 worstelaars werden gestuurd. Oumar Samba Sy had er na 1 potje genoeg van, Mamdou Diallo speelde zowaar 2 potjes maar verloor ze allebei. In 1988 waren er zelfs 4 worstelaards, waarvan Babacar Sar zowaar 2 wedstrijden won. Dat was genoeg voor een 6e plaats in zijn eleminiatiepool, geschoond zo'n beetje top 12. Samba Adama was een opvallende naam: Hij deed zowel mee in freestyle als Grieks-Romeins worstelen. Verder waren er 2 atleten, maar die liepen op de 1500 en 5000 tijden waar de dames nog niet van schrikken. Babacar Sar zal wel zo'n beetje de beste Olympiër uit Mauritanië zijn. Helaas geen foto, hij heeft wel een naamgenoot die voetbalscheids is. Daar moeten jullie het mee doen.
1992 werd het worstelen afgezworden, er waren 6 verschillende hardlopers. Daarvan werd Cherif Aidara 6e in zijn heat, het beste resultaat in de heats. De andere heatlopers werden 7e of finishten niet, en Ould Khalifa finishde de marathon niet. Het bleeft bij atletiek in Atlanta, waar Sid Ahmed Ould Mouhamadou 32e werd door 15.30 te doen over de 5km in de eerste ronde. Nog altijd het beste resultaat ooit. Het was de laatste keer voor een wat grotere delegatie. In 2000 werd voor het eerst een vrouw gestuurd: Fatou Dieng werd laatste in haar heat en ook Sidi Bidjel overleefde zijn heat op de 1500 meter niet. Het was vanaf nu eigenlijk wel het standaardverhaal. Alleen maar 2 atleten in 2004, beiden onderin de eigen heat. 2008, ja, kunnen we er wat anders van zeggen? In 2012 haalde Aicha Fall zowaar een nationaal record. Het was uiteraard niet genoeg voor een rondje verder, maar het was een keer een succes op de Spelen.
In 2016 waren we weer gewoon waar we altijd waren. Ditmaal liep Houleye Ba de 800 meter en liep daar zo lang over dat zelfs Anouk Vetter het allemaal wel erg traag vond. Tsja. Leuk voor dit soort landen om zo op de Spelen mee te mogen doen, maar een beetje competitief wordt het nooit. 100 meter loper El Moctar liep deze ook in 11.44, ook natuurlijk een tijd waar je niemand echt een plezier mee doet. Afgelopen editie was meer van hetzelfde. Maar wel een beetje een raar verhaal: Houleye Ba mocht nu de 100 meter lopen ipv de 800 meter. Niet bepaald haar afstand en het was te zien: 15.26 was de tijd. Abidine Abidine werd 37e van alle 5000 meter-lopers, wel weer ruim achter de rest. Zowaar wel een aardig resultaat.
Nee, Mauritanië is geen topland op de Spelen. Voor het adoptietopic niet aan te raden als je wil juichen om een medaille. Maar voor 2024 is er wel mooi nieuws: Dit jaar doet er een zwemmer mee! Camil Doua, geboren Fransman, was op het WK dit jaar goed voor 57.80 op de 100 vrij. Hij mag proberen of hij een exotenheat zou kunnen winnen. Is het het zwakste land? Ik vind Bolivia, Congo en Bangladesh wellicht kansrijker, maar Mauritanië doet echt wel mee.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -11: Kameroen
We blijven nog even in Afrika, vanaf morgen doen we nog een rondje West-Europa, dus het zal het laatste wat exotischere oord zijn wat besproken wordt. Zoals niet velen weten een Portugese en daarna Duitse kolonie, maar net als Duitsland zelf ooit opgedeeld. Na de eerste Wereldoorlog was de helft voor de Britten en de helft voor de Fransen. Relatief welvarend. Dan zouden ze goed moeten zijn op de Spelen. Thans, voor een Afrikaans land.
Aangezien Kameroen pas samenkwam in 1960, deed het pas in 1964 voor het eerst mee. David Njitock werd de eerste deelnemer op de 100 en 200 meter, maar overleefde de eerste heat niet. In 1968 deed hij niet mee: Slechts 2 atleten deden mee maar waren opnieuw weinig succesvol. Gelukkig was daar ook boksen, waar Joseph Bessala gelijk zilver pakte. Meteen lekker scoren, prachtig werk. Zou gelijk de enige zilveren medaille zijn dat het land ooit pakte - al werd er wel vaker goud of brons gepakt.
Zoals zoveel landen in Afrika waren Atletiek en Boksen de hoofdmoot. In 1972 kwam daar een wielerteam bij, maar die finishten geen van allen op de wegwedstrijd en werden 33e als team op de 100km tijdrit. Ook nu werd er geen heat overleefd door de 4 atleten. Bij het boksen werd dit keer slechts een achtste finale behaald. Kameroen had nog een deelname in 1976 op de 100km tijdrit voor het team deed Kameroen nog mee, maar daarna was het solidair met de welbekende boycot. In 1980 was men er wel weer bij, met Cecile Ngambi die 17e werd op de vijfkamp. Bij het judo haalde iemand de finalesessie met dank aan de herkansingen en bij het boksen waren er 2 achtste finales, meer was het niet. Atletiek leek verrassend genoeg niet de sport voor Kameroen, al was er in 1984 voor het eerst zo'n dag. Een dag dat de eerste ronde werd overleefd op de horden door pentatlete Ngambi en ook door sprinter Ruth Mesode. Er was voor het eerst een voetbalteam. Dit team won van Irak, maar na de eerste wedstrijd te hebben verloren verloor het ook beslissend van Canada. Geen rondje verder voor Roger Milla, zijn finest hour moest nog komen in 1990. Hij scoorde wel de 1-0 tegen Joegoslavië, maar uiteindelijk werd die wedstrijd dus toch verloren. Het boksen was wel sterker dan ooit, met 3 kwartfinales en daarvan werd er 1 gewonnen: Ebanga pakte brons. Seoul was minder: Geen Wielrenners of judokas en dit keer ook geen voetbalteam. Ebanga haalde de achtste finale niet eens en dat lukte maar 1 bokser, maar die lag er toen ook uit. Bij het atletiek wist maar 1 hardloper de eerste heat te overleven. Snel vergeten en op naar 1992: Paul Kuete voltooide op P46 zijn eerste marathon, maar verder was er geen enkele bokser actief en er was nog 1 gewichtheffer die 24e eindigde, maar verder was er alleen nog maar atletiek. Kameroen begon nog best sterk en heeft wat medailles gepakt, maar het gaat niet goed.
1996 leek het momentum niet te kunnen draaien. Er was wel weer een judoka en daarnaast zagen we 4 boksers. Die boksers haalde niet de kwartfinale, maar je moet er staan om kans te maken. Bij het atletiek was iedereen weer na 1x lopen uitgeschakeld, dat lijkt toch niet echt de sport voor Kameroen. Het duurde tot 2000 voordat er eindelijk weer een voetbalteam werd gestuurd en inmiddels hadden de Afrikaanse voetbalteams zich getoond met Kameroen zelf dat sterk was op de WKs van 1990 en 1994, en Nigeria als winnaar van goud in 1996. Met Lauren, Geremi, Mboma en Eto'o stond er wel wat kwaliteit. Die kwaliteit had het moeilijk in een groep met een 3-2 tegen Koeweit en 1-1 tegen de VS en Tsjechië. Gelukkig verloor Tsjechië van Koeweit, anders had Kameroen er zo uit kunnen liggen. In de kwartfinale tegen Brazilië en klaar zou je dan zeggen. Maar de Brazilianen hadden een Duitse goal nodig van Ronaldinho om tot 1-1 te komen, maar M'Bami scoorde de golden goal. Tegen Chili ging het weer moeizaam, maar in de laatste 10 minuten werd de 1-0 achterstand omgedraaid. Een medaille was een feit, maar tegen een Spanje met topnamen als Xavi, Albelda, Puyol maar bovenal Ajaxtoppers Gabri en Luque werd ook nog eens de penaltyreeks behaald na 2-0 achter. Die reeks werd gewonnen en dus was het goud een feit. Francoise Mbango was de eerste die een finale haalde op een atletiekonderdeel met kwalificatie en werd daar 10e, hinkstapspringen enzo. Boksen en Judo waren niet relevant. In Athene werd voor het eerst gezwommen en waren er ineens 2 redelijk goede gewichtheffers. Vencelas Dabaya werd zowaar 5e, jeetje. Mbango Etone haalde opnieuw de finale maar deed het daar ditmaal nog wat beter. 15.30 meter en ze won goud. Kameroen kon in 2008 bij het voetbal een poging doen de goudvloot te voltooien. Met 1x winst en 2x gelijkspel werd de kwartfinale behaald, maar nu was een kwartfinale tegen Brazilië wel het eindstation. Gelukkig flikte Mbango Etone het nog een keer. 15.39 was nog iets beter. Weer goud, voor de 3e keer achter elkaar.
Helaas was het klaar met Mbango in 2012 en dus moest het komen van 2 100 meter-lopers. Atangana kwam niet verder dan de kwartfinale en bij de heren werd een DNF geregistreerd. Ditmaal kwalificeerde het damesteam zich, met de altijd irritante Onguéné. Die scoorde de enige goal, maar er werd 3x verloren. Het enige succes kwam bij gewichtheffen. Wel pas jaren later, Madias Nzesso werd slechts 6e, maar na 3 diskwalificaties werd dat gepromoveerd tot brons. Oh, gewichtheffen, wat lever je toch vaak. In 2016 werd er weer een atletiekfinale gehaald, door Auriol Dongmo. Inmiddels Portugese, toen nog Kameroenese. Er werd een damesvolleybalteam gestuurd, waarbij van de Argentijnse dames maar nipt werd verloren. Nzesso was er dit keer niet bij, en bij het gewichtheffen was het beste resultaat een 14e plaats. Na gloriejaren was het voorbij voor Kameroen. Ook niet bepaald een atletiekland: Er werd maar 1 atleet gestuurd in 2020. Wel haalde worstelaar Joseph Essombe de bronzen finale bij het worstelen. Helaas verloor hij daar ruime cijfers van de Mongool Bat-Ochir. Geen medaille.
Ja, Kameroen is opvallend zwak in atletiek, ook al pakten ze daar 2x goud. Maar dat was zowaar op een veldonderdeel, niet bij het hardlopen. Wel is Kameroen een van de beste voetballanden en doet het ook af en toe mee op krachtsporten als worstelen en gewichtheffen en zelfs de judokas zijn niet geheel kansloos. Maar ja, in 2024 is de delegatie wel heel karig. 2 zwemmers, dat is nu net wel een échte exotensport, en continentale judo en tafeltennisquota. Linda Angounou lijkt niet echt kansrijk voor brons op de 400 meter horden, en voor zilver moet ze zo'n 5 seconden sneller. Emmanuel Eseme is wel een redelijk goede sprinter. Met een PR onder de 10 seconden maakt hij kans op een finaleplaats, zou ik zeggen. Moet wel echt alles mee zitten. In die finale zal hij dan 8e worden. Overigens lijkt me eruit in de halve finale een stuk waarschijnlijker. We zullen zien.
We blijven nog even in Afrika, vanaf morgen doen we nog een rondje West-Europa, dus het zal het laatste wat exotischere oord zijn wat besproken wordt. Zoals niet velen weten een Portugese en daarna Duitse kolonie, maar net als Duitsland zelf ooit opgedeeld. Na de eerste Wereldoorlog was de helft voor de Britten en de helft voor de Fransen. Relatief welvarend. Dan zouden ze goed moeten zijn op de Spelen. Thans, voor een Afrikaans land.
Aangezien Kameroen pas samenkwam in 1960, deed het pas in 1964 voor het eerst mee. David Njitock werd de eerste deelnemer op de 100 en 200 meter, maar overleefde de eerste heat niet. In 1968 deed hij niet mee: Slechts 2 atleten deden mee maar waren opnieuw weinig succesvol. Gelukkig was daar ook boksen, waar Joseph Bessala gelijk zilver pakte. Meteen lekker scoren, prachtig werk. Zou gelijk de enige zilveren medaille zijn dat het land ooit pakte - al werd er wel vaker goud of brons gepakt.
Zoals zoveel landen in Afrika waren Atletiek en Boksen de hoofdmoot. In 1972 kwam daar een wielerteam bij, maar die finishten geen van allen op de wegwedstrijd en werden 33e als team op de 100km tijdrit. Ook nu werd er geen heat overleefd door de 4 atleten. Bij het boksen werd dit keer slechts een achtste finale behaald. Kameroen had nog een deelname in 1976 op de 100km tijdrit voor het team deed Kameroen nog mee, maar daarna was het solidair met de welbekende boycot. In 1980 was men er wel weer bij, met Cecile Ngambi die 17e werd op de vijfkamp. Bij het judo haalde iemand de finalesessie met dank aan de herkansingen en bij het boksen waren er 2 achtste finales, meer was het niet. Atletiek leek verrassend genoeg niet de sport voor Kameroen, al was er in 1984 voor het eerst zo'n dag. Een dag dat de eerste ronde werd overleefd op de horden door pentatlete Ngambi en ook door sprinter Ruth Mesode. Er was voor het eerst een voetbalteam. Dit team won van Irak, maar na de eerste wedstrijd te hebben verloren verloor het ook beslissend van Canada. Geen rondje verder voor Roger Milla, zijn finest hour moest nog komen in 1990. Hij scoorde wel de 1-0 tegen Joegoslavië, maar uiteindelijk werd die wedstrijd dus toch verloren. Het boksen was wel sterker dan ooit, met 3 kwartfinales en daarvan werd er 1 gewonnen: Ebanga pakte brons. Seoul was minder: Geen Wielrenners of judokas en dit keer ook geen voetbalteam. Ebanga haalde de achtste finale niet eens en dat lukte maar 1 bokser, maar die lag er toen ook uit. Bij het atletiek wist maar 1 hardloper de eerste heat te overleven. Snel vergeten en op naar 1992: Paul Kuete voltooide op P46 zijn eerste marathon, maar verder was er geen enkele bokser actief en er was nog 1 gewichtheffer die 24e eindigde, maar verder was er alleen nog maar atletiek. Kameroen begon nog best sterk en heeft wat medailles gepakt, maar het gaat niet goed.
1996 leek het momentum niet te kunnen draaien. Er was wel weer een judoka en daarnaast zagen we 4 boksers. Die boksers haalde niet de kwartfinale, maar je moet er staan om kans te maken. Bij het atletiek was iedereen weer na 1x lopen uitgeschakeld, dat lijkt toch niet echt de sport voor Kameroen. Het duurde tot 2000 voordat er eindelijk weer een voetbalteam werd gestuurd en inmiddels hadden de Afrikaanse voetbalteams zich getoond met Kameroen zelf dat sterk was op de WKs van 1990 en 1994, en Nigeria als winnaar van goud in 1996. Met Lauren, Geremi, Mboma en Eto'o stond er wel wat kwaliteit. Die kwaliteit had het moeilijk in een groep met een 3-2 tegen Koeweit en 1-1 tegen de VS en Tsjechië. Gelukkig verloor Tsjechië van Koeweit, anders had Kameroen er zo uit kunnen liggen. In de kwartfinale tegen Brazilië en klaar zou je dan zeggen. Maar de Brazilianen hadden een Duitse goal nodig van Ronaldinho om tot 1-1 te komen, maar M'Bami scoorde de golden goal. Tegen Chili ging het weer moeizaam, maar in de laatste 10 minuten werd de 1-0 achterstand omgedraaid. Een medaille was een feit, maar tegen een Spanje met topnamen als Xavi, Albelda, Puyol maar bovenal Ajaxtoppers Gabri en Luque werd ook nog eens de penaltyreeks behaald na 2-0 achter. Die reeks werd gewonnen en dus was het goud een feit. Francoise Mbango was de eerste die een finale haalde op een atletiekonderdeel met kwalificatie en werd daar 10e, hinkstapspringen enzo. Boksen en Judo waren niet relevant. In Athene werd voor het eerst gezwommen en waren er ineens 2 redelijk goede gewichtheffers. Vencelas Dabaya werd zowaar 5e, jeetje. Mbango Etone haalde opnieuw de finale maar deed het daar ditmaal nog wat beter. 15.30 meter en ze won goud. Kameroen kon in 2008 bij het voetbal een poging doen de goudvloot te voltooien. Met 1x winst en 2x gelijkspel werd de kwartfinale behaald, maar nu was een kwartfinale tegen Brazilië wel het eindstation. Gelukkig flikte Mbango Etone het nog een keer. 15.39 was nog iets beter. Weer goud, voor de 3e keer achter elkaar.
Helaas was het klaar met Mbango in 2012 en dus moest het komen van 2 100 meter-lopers. Atangana kwam niet verder dan de kwartfinale en bij de heren werd een DNF geregistreerd. Ditmaal kwalificeerde het damesteam zich, met de altijd irritante Onguéné. Die scoorde de enige goal, maar er werd 3x verloren. Het enige succes kwam bij gewichtheffen. Wel pas jaren later, Madias Nzesso werd slechts 6e, maar na 3 diskwalificaties werd dat gepromoveerd tot brons. Oh, gewichtheffen, wat lever je toch vaak. In 2016 werd er weer een atletiekfinale gehaald, door Auriol Dongmo. Inmiddels Portugese, toen nog Kameroenese. Er werd een damesvolleybalteam gestuurd, waarbij van de Argentijnse dames maar nipt werd verloren. Nzesso was er dit keer niet bij, en bij het gewichtheffen was het beste resultaat een 14e plaats. Na gloriejaren was het voorbij voor Kameroen. Ook niet bepaald een atletiekland: Er werd maar 1 atleet gestuurd in 2020. Wel haalde worstelaar Joseph Essombe de bronzen finale bij het worstelen. Helaas verloor hij daar ruime cijfers van de Mongool Bat-Ochir. Geen medaille.
Ja, Kameroen is opvallend zwak in atletiek, ook al pakten ze daar 2x goud. Maar dat was zowaar op een veldonderdeel, niet bij het hardlopen. Wel is Kameroen een van de beste voetballanden en doet het ook af en toe mee op krachtsporten als worstelen en gewichtheffen en zelfs de judokas zijn niet geheel kansloos. Maar ja, in 2024 is de delegatie wel heel karig. 2 zwemmers, dat is nu net wel een échte exotensport, en continentale judo en tafeltennisquota. Linda Angounou lijkt niet echt kansrijk voor brons op de 400 meter horden, en voor zilver moet ze zo'n 5 seconden sneller. Emmanuel Eseme is wel een redelijk goede sprinter. Met een PR onder de 10 seconden maakt hij kans op een finaleplaats, zou ik zeggen. Moet wel echt alles mee zitten. In die finale zal hij dan 8e worden. Overigens lijkt me eruit in de halve finale een stuk waarschijnlijker. We zullen zien.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -10: Groot-Brittannië
Terug in Europa, naar dat ene land dat al vaak is benoemd. Hebben vele gebieden overzees gehad en zelfs nu nog, wat te denken van Bermuda, Montserrat, of bijvoorbeeld Gibraltar, al schijnt dat volgens de beste speler op het afgelopen EK gewoon Spaans te zijn. Ik heb begrepen dat je beter bent in sporten met een 'koloniaal verleden', dus we zullen zien. De Britten zijn het laatste land dat niet direct aan Frankrijk grenst wat langs zal komen, maar wel heeft het een behoorlijke historie. Ook Frankrijk en Groot-Brittannië zullen gebieden van het andere land zien als vroeger haar eigen onderdeel. Het is ook het land met een hoop gedoe bij kwalificaties voor teamtoernooien, omdat daar vaak Engeland, Schotland en soms zelfs Wales en Noord-Ierland kans hebben om deel te nemen, maar ze mogen zich natuurlijk niet 4x kwalificeren.
Toen ik weken terug Griekenland besprak zei ik dat er 4 landen zijn die op alle zomerspelen aanwezig waren. Die andere 2 zijn nog niet langsgekomen, maar de Britten zijn het vierde land. Altijd aanwezig en eigenlijk ook bijna altijd goed. Overigens nemen Bermuda, de Britse Maagdeneilanden en de Kaaimaneilanden los mee, net als vele overzeese gebieden als Australië en Canada vroeger. Noord-Ierse sporters mogen ook deelnemen voor Ierland. Anyway, in 1896 waren er 2 gouden medailles voor Boland, een soort Boland & Boland dus. Eentje was met een buitenlander, het klassieke mixed team kwam daar dus langs. Boland was toevallig op visite bij een Griekse vriend, die hem inschreef in het Tennistoernooi en pakte dubbel goud. Hij was overigens een Ier. Daarvoor had Launceston Elliot al goud gepakt bij het gewichtheffen, maar die was dan weer geboren in India en had Australische roots. Verder werden er ook in het atletiek en wielrennen medailles gepakt en zo waren er 2 goud, 3 zilver en 2 brons, goed voor P5 op de medaillespiegel. De Britten hadden echter rustig aan gedaan, want in 1900 was er al maar liefst 15 goud. Tennis en zeilen waren hierin het belangrijkst, en ook werd er toen een potje cricket gespeeld. Mogen we in 2028 ook weer van genieten. Upton Park FC won daarnaast voetbalgoud. De Britten wisten al dat zij in 1908 mochten, dat helpt toch al voor je aanwas. Al viel 1904 natuurlijk tegen. Er waren 3 Ierse atleten aanwezig en een daarvan pakte goud en eentje zilver. Die gouden medaille is essentieel, aangezien de Britten daarmee nog altijd het enige land zijn die altijd goud pakten.
Gelukkig waren daarna de eerste van 3 thuisspelen in Londen. Het zouden uiteraard geweldige spelen zijn met veel Britse deelnemers, sweeps voor het land die ze daarna nooit meer zouden behalen, en maar liefst 56 gouden medailles. Moet ik nog meer zeggen? Zelfs de VS kon niet mee, want er werden ook gewoon 6 gouden medailles bij het atletiek behaald. Ook interessant: Tegenwoordig mogen de Britten maar met 1 team meedoen, maar toen waren er Hockeyteams voor Engeland, Ierland, Schotland en Wales. Die haalden allemaal een medaille, waardoor een SWEEP een feit was. Ook werd er goud behaald bij het polo, rackets, motorboating en touwtrekken. Dat motorboating is nog altijd de enige keer dat er een erkende motorsport was op de Spelen. Na de gouden jaren van 1908 was het in 1912 terug naar de realiteit: Geen thuisspelen maar nog altijd 10x goud en 41 medailles in totaal, goed voor P3. Tennis leverde weer 2 goud met ook fout voor het voetbalteam en waterpolo. Ook Roeien leverde dubbel goud. Toch allemaal wel echt Britse sporten he? Ook in 1920 werd het land 3e, met ditmaal 14 goud. Het voetbal ging totaal mis met een 3-1 nederlaag in ronde 1, maar andere sporten gingen prima. Zo pakte Albert Hill goud op de 800 en 1500 meter en ook het tennis leverde weer 2x goud. In 1924 was het 'slechts' 9x goud en een plaatsje omlaag op de medaillespiegel. Harold Abrahams won de 100 meter, een 100 meter waarbij Eric Liddell niet meedeed omdat de heats op een zondag waren, moet je nagaan. Hij koos maar voor de 200 en 400 meter en pakte brons en goud. Het waren de laatste goede jaren voor de Britten, die vanaf hier jaren moesten vechten voor een plaats aan de top. In Amsterdam bleef het bij 2x atletiekgoud en goud voor een roeiteam, met wel nog 17 andere medailles. Een beetje vergelijkbaar was 1932, met 1 extra goud bij het roeien, maar minder medailles in totaal. In Berlijn was er zeilgoud, maar opnieuw bleef het totaal tot 4 goud beperkt. In deze tijd mocht het land blij zijn met een top 10-klassering.
Nou, in 1948 gingen we voor de 2e keer naar Londen, dan verwacht je dat het beter gaat met de Britten, maar niets bleek minder waar. Het aantal medailles was met 23 wat hoger, maar opnieuw slechts 3 goud tegenover 14 zilver. De zilvervloot kwam vooral bij het atletiek, terwijl het goud weer van de boten moest komen, twee sets roeiers en een zeilduo. Zeker omdat Groot-Brittannië redelijk was uitgespaard tijdens de tweede wereldoorlog qua infrastructuur is dit gewoon een matige prestatie en veelzeggend. En dan moeten de Russen nog komen in 1952. Het duurde toen tot de allerlaatste dag voordat er goud werd gepakt, bij het paardrijden door het springteam. Verder was het met 2x zilver en 8x brons gewoon zwak. De tijden van de Britten als groot sportland leken voorbij.
Na het drama van Helsinki moest het beter en dat ging het dan ook. In Melbourne waren liefst 5 sporten goed voor goud, en daar zat dan nog geen enkel bootje bij. Het waren grote sporten als atletiek, zwemmen en schermen, de Britse sport lijkt uit het diepste dal geklommen. De man van de mythische berg pakte hier overigens brons. Tom Simpson zou 11 jaar later in het harnas sterven op de Mont Ventoux, met wat doping op zak. Hij pakte hier brons op de ploegenachtervolging. De wederopstanding was van korte duur, in 1960 was het goud alweer terug naar 2, wel met 20 medailles in totaal. Het waren de zwakste tijden van West-Europa, ook Frankrijk en Nederland hadden het in deze tijd zeer lastig. Don Thompson won de 50 km snelwandelen en er werd gewonnen op de 200 vrij. Het waren weer de grote sporten die leverden. Dat was in 1964 nog veel erger: Van de 18 medailles in Tokio werden er 12 op de atletiekbaan behaald. Dat zijn wel bizarre statistieken. Met 4 goud werd in ieder geval de top 10 van de medaillespiegel behaald. Lukte in 1968 ook net, 5 van de 13 medailles waren ditmaal goud en na een raar jaar in 1964 nu weer gewoon bij 4 sporten. In deze tijd leek zo'n 3 tot 6 gouden medailles en 15 tot 20 in totaal wel een beetje de vaste score, met eventing als een van de belangrijkste sporten in 1968 en 1972, goed voor 1 goud in Mexico en beide gouden medailles in München. In 1976 werd er voor het eerst goud gewonnen in de moderne vijfkamp, maar met 3 goud in totaal viel het toch ietwat tegen. De Britten deden dus wel mee in 1980, maar wel onder de Olympische vlag, met 5 goud onder deze vlag en weer een medaille of 20, niet veel beter dan normaal zonder de Amerikanen dus. Daarin was ditmaal atletiek weer belangrijk, met poster boys Daley Thompson en Seb Coe die goud wisten te pakken. Thompson is wat mij betreft samen met Eaton toch wel de beste decathleet ooit, en Seb Coe is een lul maar wel een lul die best hard kon lopen. In 1984 pakten ze weer goud, dat jaar werden er liefst 37 medailles behaald door de Britten met 16 stuks op de atletiekbaan. Wel waren er slechts 5 gouden medailles, omdat er bij het paardrijden, zwemmen en judo 11 medailles in totaal werden behaald, maar geen goud.
Daarmee komen we langzaam in de buurt van de moderne tijden, maar de schroeibritten, daar zijn we nog niet. Ook in 1988 5x goud. De Britten wonnen eindelijk weer eens hockeygoud, met het definitieve einde tijdperk van India en Pakistan. In 1992 won Linford Christie eindelijk op de 100 meter, toch wel een van de belangrijkste nummers. Opnieuw was er 5x goud, met atletiek, roeien en wilerennen als de sporten die goed waren voor goud. Maar ja, in 1996 ging het helemaal mis. Pinsent en Redgrave, die al goed waren voor goud in 1992, pakten goud. En dat was het. Overigens fantastische roeiers die Matthew Pinsent en Steve Redgrave. Redgrave pakte ook al goud in 1988 en 1984, en ze zouden ook samen goud pakken in de vier in 2000. Pinsent ging nog even door en pakte nog maar eens goud in 2004. Deze twee toptalenten hebben eigenhandig de Britse spelen gered. Het lukte namelijk niet voor wereldrecordhouder Edwards op de hinkstapsprong of Ben Ainslie, maar diens tijd zou nog wel komen. Maar ja, 1 goud, dat is echt niet best. Dat moest beter, en dat ging het dan ook maar in 2000. Prompt 11 goud, 3x bij het zeilen met onder andere Ainslie, Edwards die nu wel goud pakte, 2x roeigoud en Denise Lewis die de zevenkamp won, om maar wat te noemen. Bootje varen is de sport zeggen we dan. In 2004 was het met 9 goud prima, maar nog altijd mochten de Britten blij zijn met een plek rond de top 10. Gelukkig komen er weer Spelen in Londen in 2012, dus de Britten moeten over 8 jaar op punt staan. In 2004 was de dag van Ainslie, Wiggins en Pinsent de gouden dag: weer roeigoud en zeilgoud en Wiggins won de individuele achtervolging. Verder pakte Kelly Holmes nog dubbel goud op de 800 en 1500 meter.
Dan zwaaien we nu naar de tijd van de SchroeiBritten. British Cycling had in 2008 plotseling hele ronde wielen gevonden en er werd maar liefst 8x goud gepakt, waarvan 7 stuks op de baan. 2x Wiggins, Pendelton, 3x Sir Chris Hoy en zijn opvolger zat ook al klaar met Jason Kenny. Daarnaast nog 4x zeilgoud, uiteraard weer feest met Ainslie en ook nog wat kruimels uit de andere sporten. Wonderspelen met 3 dagen met 4x goud. 4e op de medaillespiegel en dan moesten de thuisspelen nog komen. In 2012. 29 goud, alsof je een emmer leeggooit. Weer 8x goud op de fiets, met Hoy op de keiring, Kenny op de sprint en ik noem ook nog maar eens een Wiggins, die inmiddels als wegrenner de Tour had gewonnen en nog even de tijdrit meepakte. Atletiek was inmiddels toch ook weer een melkkoe, de Mobot was uitgevonden en Farah pakte even goud op de 2 lange baanafstanden, hoppa. Wel een fenomeen die man, natuurlijk. Schroeien kon ook op de Triatlon met de broers Brownlee en op de SchRoeibaan, 4x goud aldaar. Het zeilen leverde dan weer slechts 4x zilver, maar gelukkig was daar nog Ainslie. Die pakte gewoon goud. Er mocht ook eindelijk met het voetbalteam worden meegedaan, de voetbalteams hadden nooit kans om te kwalificeren sinds de tweede wereldoorlog vanwege gedoe met de individuele bonden. In 2016 was het qua aantal medailles minder, 'slechts' 27 goud, maar goed, wel 2e op de medaillespiegel omdat China niet leverde. Het wielrennen was nu Kenny/Trott, al pakte Wiggins weer eens goud op de ploegenachtervolging. Schoonspringen, met poster boy Tom Daley, werd de laatste jaren ook serieus genomen en leverde goud op. Niet voor Daley, die moest wachten tot 2020, maar wel de eerste gouden medaille ooit. Gold ook bij het turnen met Max Whitlock, flikte ie zowel op vloer als op het paard voltige. Ja, en dan waren er nog de Mobot en Adam Peaty. Ook in 2020 was er 6x wielerzilver, al waren de Britten in de breedte minder dominant. Het helpt mee dat er bijvoorbeeld de kinderfietsjes bij horen. "Worthington gets the gold!" enzo. En Beth Shriever schroeide bij de dames. De baan was wat dunner bezaaid, al won Laura Kenny (voorheen Trott) wel gewoon de Madison en Jason Kenny flikte iedereen op de keirin. Ook werden beide gouden medailles gewonnen bij de moderne vijfkamp, pakte tokkie Price goud bij het boksen, toch ook een sport waar de Britten sterk zijn en won nu de andere Brownlee eens goud, hij mocht wel meedoen op de Triatlonestafette. De vrijeslagzwemmers waren ook indrukwekkend met goud op de 4x200 en individueel goud en zilver voor Dean en Scott. Maar de groten zijn toch Kenny en Kenny. Jason heeft met 7 goud er het meeste van alle Britten meer dan die andere Sirs Bradley en Chris die hem voorgingen op de baan, en Dame Laura Kenny heeft met 5 goud er meer dan elke andere vrouw. Samen 12 goud en 3 zilver, dat is een vrij succesvol huishouden.
De wielen zijn iets minder rond en op het roeien is het goed, maar Nederland heeft de Britten voorbij gestoken. Daarentegen staat het zwemmen sterker dan ooit en zijn er een aantal nieuwe sporten waar de Britten ook op kunnen leveren. Het zal spannend worden met de Fransen, gestuwd door het thuisvoordeel, of de Britten voor de 4e keer achtereen weer de top 3 kunnen halen. Van de deelnemende landen heeft alleen de Verenigde Staten een succesvollere historie en de Britten zijn het enige land met altijd goud op de zomerspelen. Dat gaat deze keer in ieder geval niet veranderen. Het knapste is dat ik niet verwacht dat het van één topper gaat komen, maar dat alle gouden medailles door zo'n beetje een andere deelnemer gewonnen gaan worden. De enige die echt kans maakt op meerdere fronten is slalomspecialiste Kimber Woods, die zou als het mee zit 3x goud kunnen pakken. Al moet dan wel écht alles mee zitten.
Terug in Europa, naar dat ene land dat al vaak is benoemd. Hebben vele gebieden overzees gehad en zelfs nu nog, wat te denken van Bermuda, Montserrat, of bijvoorbeeld Gibraltar, al schijnt dat volgens de beste speler op het afgelopen EK gewoon Spaans te zijn. Ik heb begrepen dat je beter bent in sporten met een 'koloniaal verleden', dus we zullen zien. De Britten zijn het laatste land dat niet direct aan Frankrijk grenst wat langs zal komen, maar wel heeft het een behoorlijke historie. Ook Frankrijk en Groot-Brittannië zullen gebieden van het andere land zien als vroeger haar eigen onderdeel. Het is ook het land met een hoop gedoe bij kwalificaties voor teamtoernooien, omdat daar vaak Engeland, Schotland en soms zelfs Wales en Noord-Ierland kans hebben om deel te nemen, maar ze mogen zich natuurlijk niet 4x kwalificeren.
Toen ik weken terug Griekenland besprak zei ik dat er 4 landen zijn die op alle zomerspelen aanwezig waren. Die andere 2 zijn nog niet langsgekomen, maar de Britten zijn het vierde land. Altijd aanwezig en eigenlijk ook bijna altijd goed. Overigens nemen Bermuda, de Britse Maagdeneilanden en de Kaaimaneilanden los mee, net als vele overzeese gebieden als Australië en Canada vroeger. Noord-Ierse sporters mogen ook deelnemen voor Ierland. Anyway, in 1896 waren er 2 gouden medailles voor Boland, een soort Boland & Boland dus. Eentje was met een buitenlander, het klassieke mixed team kwam daar dus langs. Boland was toevallig op visite bij een Griekse vriend, die hem inschreef in het Tennistoernooi en pakte dubbel goud. Hij was overigens een Ier. Daarvoor had Launceston Elliot al goud gepakt bij het gewichtheffen, maar die was dan weer geboren in India en had Australische roots. Verder werden er ook in het atletiek en wielrennen medailles gepakt en zo waren er 2 goud, 3 zilver en 2 brons, goed voor P5 op de medaillespiegel. De Britten hadden echter rustig aan gedaan, want in 1900 was er al maar liefst 15 goud. Tennis en zeilen waren hierin het belangrijkst, en ook werd er toen een potje cricket gespeeld. Mogen we in 2028 ook weer van genieten. Upton Park FC won daarnaast voetbalgoud. De Britten wisten al dat zij in 1908 mochten, dat helpt toch al voor je aanwas. Al viel 1904 natuurlijk tegen. Er waren 3 Ierse atleten aanwezig en een daarvan pakte goud en eentje zilver. Die gouden medaille is essentieel, aangezien de Britten daarmee nog altijd het enige land zijn die altijd goud pakten.
Gelukkig waren daarna de eerste van 3 thuisspelen in Londen. Het zouden uiteraard geweldige spelen zijn met veel Britse deelnemers, sweeps voor het land die ze daarna nooit meer zouden behalen, en maar liefst 56 gouden medailles. Moet ik nog meer zeggen? Zelfs de VS kon niet mee, want er werden ook gewoon 6 gouden medailles bij het atletiek behaald. Ook interessant: Tegenwoordig mogen de Britten maar met 1 team meedoen, maar toen waren er Hockeyteams voor Engeland, Ierland, Schotland en Wales. Die haalden allemaal een medaille, waardoor een SWEEP een feit was. Ook werd er goud behaald bij het polo, rackets, motorboating en touwtrekken. Dat motorboating is nog altijd de enige keer dat er een erkende motorsport was op de Spelen. Na de gouden jaren van 1908 was het in 1912 terug naar de realiteit: Geen thuisspelen maar nog altijd 10x goud en 41 medailles in totaal, goed voor P3. Tennis leverde weer 2 goud met ook fout voor het voetbalteam en waterpolo. Ook Roeien leverde dubbel goud. Toch allemaal wel echt Britse sporten he? Ook in 1920 werd het land 3e, met ditmaal 14 goud. Het voetbal ging totaal mis met een 3-1 nederlaag in ronde 1, maar andere sporten gingen prima. Zo pakte Albert Hill goud op de 800 en 1500 meter en ook het tennis leverde weer 2x goud. In 1924 was het 'slechts' 9x goud en een plaatsje omlaag op de medaillespiegel. Harold Abrahams won de 100 meter, een 100 meter waarbij Eric Liddell niet meedeed omdat de heats op een zondag waren, moet je nagaan. Hij koos maar voor de 200 en 400 meter en pakte brons en goud. Het waren de laatste goede jaren voor de Britten, die vanaf hier jaren moesten vechten voor een plaats aan de top. In Amsterdam bleef het bij 2x atletiekgoud en goud voor een roeiteam, met wel nog 17 andere medailles. Een beetje vergelijkbaar was 1932, met 1 extra goud bij het roeien, maar minder medailles in totaal. In Berlijn was er zeilgoud, maar opnieuw bleef het totaal tot 4 goud beperkt. In deze tijd mocht het land blij zijn met een top 10-klassering.
Nou, in 1948 gingen we voor de 2e keer naar Londen, dan verwacht je dat het beter gaat met de Britten, maar niets bleek minder waar. Het aantal medailles was met 23 wat hoger, maar opnieuw slechts 3 goud tegenover 14 zilver. De zilvervloot kwam vooral bij het atletiek, terwijl het goud weer van de boten moest komen, twee sets roeiers en een zeilduo. Zeker omdat Groot-Brittannië redelijk was uitgespaard tijdens de tweede wereldoorlog qua infrastructuur is dit gewoon een matige prestatie en veelzeggend. En dan moeten de Russen nog komen in 1952. Het duurde toen tot de allerlaatste dag voordat er goud werd gepakt, bij het paardrijden door het springteam. Verder was het met 2x zilver en 8x brons gewoon zwak. De tijden van de Britten als groot sportland leken voorbij.
Na het drama van Helsinki moest het beter en dat ging het dan ook. In Melbourne waren liefst 5 sporten goed voor goud, en daar zat dan nog geen enkel bootje bij. Het waren grote sporten als atletiek, zwemmen en schermen, de Britse sport lijkt uit het diepste dal geklommen. De man van de mythische berg pakte hier overigens brons. Tom Simpson zou 11 jaar later in het harnas sterven op de Mont Ventoux, met wat doping op zak. Hij pakte hier brons op de ploegenachtervolging. De wederopstanding was van korte duur, in 1960 was het goud alweer terug naar 2, wel met 20 medailles in totaal. Het waren de zwakste tijden van West-Europa, ook Frankrijk en Nederland hadden het in deze tijd zeer lastig. Don Thompson won de 50 km snelwandelen en er werd gewonnen op de 200 vrij. Het waren weer de grote sporten die leverden. Dat was in 1964 nog veel erger: Van de 18 medailles in Tokio werden er 12 op de atletiekbaan behaald. Dat zijn wel bizarre statistieken. Met 4 goud werd in ieder geval de top 10 van de medaillespiegel behaald. Lukte in 1968 ook net, 5 van de 13 medailles waren ditmaal goud en na een raar jaar in 1964 nu weer gewoon bij 4 sporten. In deze tijd leek zo'n 3 tot 6 gouden medailles en 15 tot 20 in totaal wel een beetje de vaste score, met eventing als een van de belangrijkste sporten in 1968 en 1972, goed voor 1 goud in Mexico en beide gouden medailles in München. In 1976 werd er voor het eerst goud gewonnen in de moderne vijfkamp, maar met 3 goud in totaal viel het toch ietwat tegen. De Britten deden dus wel mee in 1980, maar wel onder de Olympische vlag, met 5 goud onder deze vlag en weer een medaille of 20, niet veel beter dan normaal zonder de Amerikanen dus. Daarin was ditmaal atletiek weer belangrijk, met poster boys Daley Thompson en Seb Coe die goud wisten te pakken. Thompson is wat mij betreft samen met Eaton toch wel de beste decathleet ooit, en Seb Coe is een lul maar wel een lul die best hard kon lopen. In 1984 pakten ze weer goud, dat jaar werden er liefst 37 medailles behaald door de Britten met 16 stuks op de atletiekbaan. Wel waren er slechts 5 gouden medailles, omdat er bij het paardrijden, zwemmen en judo 11 medailles in totaal werden behaald, maar geen goud.
Daarmee komen we langzaam in de buurt van de moderne tijden, maar de schroeibritten, daar zijn we nog niet. Ook in 1988 5x goud. De Britten wonnen eindelijk weer eens hockeygoud, met het definitieve einde tijdperk van India en Pakistan. In 1992 won Linford Christie eindelijk op de 100 meter, toch wel een van de belangrijkste nummers. Opnieuw was er 5x goud, met atletiek, roeien en wilerennen als de sporten die goed waren voor goud. Maar ja, in 1996 ging het helemaal mis. Pinsent en Redgrave, die al goed waren voor goud in 1992, pakten goud. En dat was het. Overigens fantastische roeiers die Matthew Pinsent en Steve Redgrave. Redgrave pakte ook al goud in 1988 en 1984, en ze zouden ook samen goud pakken in de vier in 2000. Pinsent ging nog even door en pakte nog maar eens goud in 2004. Deze twee toptalenten hebben eigenhandig de Britse spelen gered. Het lukte namelijk niet voor wereldrecordhouder Edwards op de hinkstapsprong of Ben Ainslie, maar diens tijd zou nog wel komen. Maar ja, 1 goud, dat is echt niet best. Dat moest beter, en dat ging het dan ook maar in 2000. Prompt 11 goud, 3x bij het zeilen met onder andere Ainslie, Edwards die nu wel goud pakte, 2x roeigoud en Denise Lewis die de zevenkamp won, om maar wat te noemen. Bootje varen is de sport zeggen we dan. In 2004 was het met 9 goud prima, maar nog altijd mochten de Britten blij zijn met een plek rond de top 10. Gelukkig komen er weer Spelen in Londen in 2012, dus de Britten moeten over 8 jaar op punt staan. In 2004 was de dag van Ainslie, Wiggins en Pinsent de gouden dag: weer roeigoud en zeilgoud en Wiggins won de individuele achtervolging. Verder pakte Kelly Holmes nog dubbel goud op de 800 en 1500 meter.
Dan zwaaien we nu naar de tijd van de SchroeiBritten. British Cycling had in 2008 plotseling hele ronde wielen gevonden en er werd maar liefst 8x goud gepakt, waarvan 7 stuks op de baan. 2x Wiggins, Pendelton, 3x Sir Chris Hoy en zijn opvolger zat ook al klaar met Jason Kenny. Daarnaast nog 4x zeilgoud, uiteraard weer feest met Ainslie en ook nog wat kruimels uit de andere sporten. Wonderspelen met 3 dagen met 4x goud. 4e op de medaillespiegel en dan moesten de thuisspelen nog komen. In 2012. 29 goud, alsof je een emmer leeggooit. Weer 8x goud op de fiets, met Hoy op de keiring, Kenny op de sprint en ik noem ook nog maar eens een Wiggins, die inmiddels als wegrenner de Tour had gewonnen en nog even de tijdrit meepakte. Atletiek was inmiddels toch ook weer een melkkoe, de Mobot was uitgevonden en Farah pakte even goud op de 2 lange baanafstanden, hoppa. Wel een fenomeen die man, natuurlijk. Schroeien kon ook op de Triatlon met de broers Brownlee en op de SchRoeibaan, 4x goud aldaar. Het zeilen leverde dan weer slechts 4x zilver, maar gelukkig was daar nog Ainslie. Die pakte gewoon goud. Er mocht ook eindelijk met het voetbalteam worden meegedaan, de voetbalteams hadden nooit kans om te kwalificeren sinds de tweede wereldoorlog vanwege gedoe met de individuele bonden. In 2016 was het qua aantal medailles minder, 'slechts' 27 goud, maar goed, wel 2e op de medaillespiegel omdat China niet leverde. Het wielrennen was nu Kenny/Trott, al pakte Wiggins weer eens goud op de ploegenachtervolging. Schoonspringen, met poster boy Tom Daley, werd de laatste jaren ook serieus genomen en leverde goud op. Niet voor Daley, die moest wachten tot 2020, maar wel de eerste gouden medaille ooit. Gold ook bij het turnen met Max Whitlock, flikte ie zowel op vloer als op het paard voltige. Ja, en dan waren er nog de Mobot en Adam Peaty. Ook in 2020 was er 6x wielerzilver, al waren de Britten in de breedte minder dominant. Het helpt mee dat er bijvoorbeeld de kinderfietsjes bij horen. "Worthington gets the gold!" enzo. En Beth Shriever schroeide bij de dames. De baan was wat dunner bezaaid, al won Laura Kenny (voorheen Trott) wel gewoon de Madison en Jason Kenny flikte iedereen op de keirin. Ook werden beide gouden medailles gewonnen bij de moderne vijfkamp, pakte tokkie Price goud bij het boksen, toch ook een sport waar de Britten sterk zijn en won nu de andere Brownlee eens goud, hij mocht wel meedoen op de Triatlonestafette. De vrijeslagzwemmers waren ook indrukwekkend met goud op de 4x200 en individueel goud en zilver voor Dean en Scott. Maar de groten zijn toch Kenny en Kenny. Jason heeft met 7 goud er het meeste van alle Britten meer dan die andere Sirs Bradley en Chris die hem voorgingen op de baan, en Dame Laura Kenny heeft met 5 goud er meer dan elke andere vrouw. Samen 12 goud en 3 zilver, dat is een vrij succesvol huishouden.
De wielen zijn iets minder rond en op het roeien is het goed, maar Nederland heeft de Britten voorbij gestoken. Daarentegen staat het zwemmen sterker dan ooit en zijn er een aantal nieuwe sporten waar de Britten ook op kunnen leveren. Het zal spannend worden met de Fransen, gestuwd door het thuisvoordeel, of de Britten voor de 4e keer achtereen weer de top 3 kunnen halen. Van de deelnemende landen heeft alleen de Verenigde Staten een succesvollere historie en de Britten zijn het enige land met altijd goud op de zomerspelen. Dat gaat deze keer in ieder geval niet veranderen. Het knapste is dat ik niet verwacht dat het van één topper gaat komen, maar dat alle gouden medailles door zo'n beetje een andere deelnemer gewonnen gaan worden. De enige die echt kans maakt op meerdere fronten is slalomspecialiste Kimber Woods, die zou als het mee zit 3x goud kunnen pakken. Al moet dan wel écht alles mee zitten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -9: Zwitserland
We gaan naar het eerste buurland van Frankrijk. Eentje die haar neutraliteit waardeert. Wel een kneiterduur land om op vakantie te gaan, zonder geld doe je dat maar beter niet. Vroeger al als onderdeel van het heilig roomse rijk, later afgescheiden van de Habsburgers, Milaan en Bourgondië, vroeger was van die neutraliteit eigenlijk weinig sprake. Sinds 1848 is Zwitserland een vrij land, maar daarvoor had het dus al jaren een bepaalde vorm van autonomie. Mooie vlag met rood en wit en een kruis in het midden.
Zwitserland deed alle spelen mee, al was er lang niet altijd een grote delegatie. In 1896 bleef het bij 2 deelnemers, maar daarvan pakte Louis Zutter wel 3 turnmedailles, waaronder goud op het paard voltige. Die eerste Spelen he? Had ik al ooit gezegd dat hij dan eigenlijk 1x zilver en 2x brons thuis heeft liggen, want de eerste paar edities werd goud niet uitgereikt. Nouja, had, Zutter zal inmiddels niet meer leven. In 1900 werd er vooral ingezet op pistoolschieten: De Zwitsers pakten daar met hun delegatie van 18 liefst 5x goud. zilver en brons. Daarnaast ook 1x goud en zilver bij het zeilen. Turnen leverde dit keer niet. De jaren daarna was de delegatie erg klein. In St. Louis niet gek. Adolf Spinnler deed mee bij het turnen en pakte goud en brons, Gustav Tiefenthaler was een halve Amerikaan die ook brons pakte. Je moet wat, he? Daarna waren er in 1908 en 1912 2x maar 1 deelnemer: Julius Wagner. Kogelslingeraar en pentatleet. Geen medailles. Zwitserland begon pas weer een serieuze delegatie te leveren in 1920 en toen was er weer een andere sport die er uit sprong: Roeien en Worstelen leverde allebei goud. Ook was er een aantal keer schietbrons. 2 goud, 2 zilver en 7 brons. In Parijs gingen de Zwitsers pas echt los, met 2x goud op Turnen, Roeien en Worstelen. Ook was er goud op het paardenspringen en het voetbalteam verraste met Abegglen als belangrijke man kwam het tot een finale tegen Uruguay op het onofficiele wereldkampioenschap. Met 7 goud 8 zilver en 10 brons was het de meest succesvolle Spelen voor Zwitserland. In 1928 was het turnen het belangrijkste, met teamgoud, goud voor twee teamleden op paard en sprong en individueel allround en rekgoud voor Georges Miez. Daarnaast was er roeigoud en worstelgoud. Andermaal 7 goud tijdens de finest hour van het Zwitserse Olympisch team. Die 7 goud zou nooit meer behaald worden op de zomerspelen. Logisch ook, als Alpenland kon de focus hierna meer op de winterspelen, maar daar kijken we vandaag niet naar. In 1932 waren er maar 6 deelnemers, Georges Miez was er wel weer bij en pakte zilver op de vloer. In Berlijn echter waren er liefst 190 deelnemers, maar de medailles waren vooral zilver. Opnieuw bij het turnen overigens, 6 stuks van de 9 totale zilveren medailles. Maar ook nog 1 gouden medaille. Wie anders dan Georges Miez, een van de grootste Zwitserse sporters ooit.
In 1948 was er ook een behoorlijke delegatie en opnieuw was turnen daarbij een belangrijke factor. Wel met nieuwe namen, maar desalniettemin 3x goud. Het was zo'n beetje de last dance van het Zwitserse turnen voordat Japan en de Oostbloklanden kwamen om de sport te domineren. Verder was er goud bij schieten en paardrijden. 5 stuks in totaal en toch nog een keer top 10. Ook in 1952 was er nog 2x goud bij het turnen. 2e achter de Sovjetunie met het team en goud voor Eugster op de brug en voor Gunthard op rek. Achter turnen blijven de andere sporten die je zo'n beetje ziet in de in totaal 14 medailles het roeien, schieten en schermen. En paardrijden. Dat was in 1956 de enige sport. Er waren wat landen die niet meededen in Melbourne, maar het paardrijden was eerder en daar deed Zwisterland mee. Bij het team dressuur werd dan toch brons gepakt. Dat leidde een duidelijk mindere periode in. Het turnen was er niet meer en in Rome werd ook met een vol team geen goud gepakt. Het moest ook hier weer van paardrijden komen, met zilver voor dressuurruiter Fischer die ook al bij de ploeg hoorde in 1956, en zilver voor de eventingploeg. Ook het schieten, roeien en zeilen leverden medailles op: 3 zilver en 3 brons in totaal.
De tijd dat de Zwitsers de top 10 konden halen ligt definitief achter ons en in 1964 mocht men blij zijn met opnieuw het paardrijden: Fischer had nu weer twee maatjes in zijn dressuurteam op weg naar zilver nodig, maar van die maatjes won Henri Chammartin dan weer goud. Maar ja, in totaal slechts 4 medailles. Dat is echt niet best voor een welvarend en niet al te klein sportland. In 1968 waren het 5 medailles, maar daarbij zat geen goud en alleen zilver in de zeilboot. In deze tijd waren de sporten voor de medailles nog steeds de genoemde sporten, deze keer kwam er zowaar ook brons op de wielerfiets bij. Xavier Kurmann pakte brons, en zou in Munchen zelfs zilver pakken op de individuele achtervolging. 1 van in totaal 3x zilver op die Spelen, ook meteen alle medailles. Ja, het is echt zoeken. Ditmaal lukte het niet om bij het paardrijden een medaille te pakken, maar de Zwitsers sloegen terug in 1976. Het dressuurteam pakte zilver en Stückelberger pakte goud, de eerste Zwitserse met goud. Zwitserland was een van die landen die wel meedeed in 1980. Wel onder de Olympische vlag. Ja, Zwitserland was er dus ook altijd bij. Dat gaat ineens hard zo. Onder de Olympische vlag werd er een keer op andere sporten ingezet, met wielergoud op de individuele achtervolging en ook goud bij het Judo, een sport waar Zwitserland de afgelopen jaren al steeds wel mee deed. In 1984 kwamen er eindelijk weer meer medailles, 8 stuks. Met Etienne Dagon zowaar brons op een zwemonderdeel, de 200 school, en er was ook atletiekzilver voor Ryffel. Voor een land dat het vaak op net iets kleinere sporten doet een mooi resultaat. Maar ja, helaas geen goud dat schort er dan weer aan. Sinds dat turnen weg is gevallen is het echt maar moeizaam wat dat betreft. In 1988 werden de medailles gehalveerd. Stuckelberger pakte brons en teamzilver op het dressuur, haar vierde en vijfde medaille. Die zou sowieso nog deelnemen tot 2000 maar na dit jaar niet meer scoren. Maar ja, 4 medailles, het is niet veel. Was nog altijd een stuk beter dan 1992, voor het eerst slechts 1 medaille met een volledige delegatie. Wie moest de Zwitsers redden? Marc Rosset, eenmalig halvefinalist op Roland Garros. Hij won het tennisgoud, dat toernooi levert geregeld upsets he? Versloeg Courier en Ivanisevic vanaf ranking 44.
Dit was wel een beetje het dieptepunt. Ja, er was goud, maar meer niet. Vanaf hier moest er toch weer iets neergezet worden waardoor het lijkt alsof Zwitserland niet alleen maar een wintersportland is. Lukte aardig in 1996. Zwitsers werden beter en beter op de fiets, met ditmaal zilver op het nieuwe mountainbiken en goud voor klimmer Pascal Richard. Ook was er eindelijk weer turngoud. Li Donghua, tsja, dat was een bijzonder verhaal. Hij miste de Spelen van 1988 voor China door een blessure en kwam een Zwitserse backpackster tegen in China. Daar mocht hij niet mee trouwen van de coaches en hij vertrok naar Zwitserland en ging daar deelnemen vanaf 1994. In 1995 werd hij wereldkampioen en in 1996 pakte hij het Olympisch goud. Helaas waren hij en zijn Zwitserse vrouw later alsnog gescheiden, dus helemaal mooi eindigt het verhaal niet. Oh, er was ook 2x roeigoud. Vier jaar later was de nieuwe Triatlon ook een mooi onderdeel voor de Zwitsers: McMahon won goud bij de dames in Sydney, maar ditmaal was dat wel het enige goud. Ook was er brons aldaar. Het bleef bij 1 goud, maar wel weer 6 zilver. Daarvan was er weer het mountainbiken, waar ook nog brons op werd behaald, en zowaar 2x schermen, een sport waar Zwitserland lange tijd niet in de prijzen viel maar die nu weer terug was. Vier jaar later nog meer, Marcel Fischer pakte de enige gouden medaille. Het waren helaas weer iets mindere Spelen.
In 2008 bleek het definitief: Zwitsers zijn goed op fietsen. Vooral de toevoeging van mountainbiken helpt met Schurter die ditmaal brons pakte en tegen de klok werd er ook brons gepakt bij de dames. De grote man was echter Fabian Cancellara die inmiddels wel zo'n beetje de beste tijdrijder op de fiets was en daar dan ook goud pakte, nadat hij op de wegrit 1 plaats tekort kwam. Maar misschien wel de bekendste Zwitserse sporter aller tijden pakte hier ook goud. Niet solo, dat lukte nooit voor Roger Federer, maar samen met Wawrinka op de dubbels. Gelegenheidsduo, maar zeker niet misselijk. Uiteindelijk 2 goud en 7 medailles. Na een paar betere jaren liep het weer wat terug en in 2012 was het te zien. Cancellara had last van een blessure en werd 7e, Federer werd verslagen door Murray maar pakte wel zilver. Schurter pakte na het brons in Beijing nu zilver. Er was ook een voetbalteam met best een aantal prima namen, maar dat team leverde totaal niet. Verlies tegen Zuid-Korea en gelijk tegen Gabon, wegwezen met die rommel. Gelukkig is er de triatlon nog. Nicola Spirig won, met echt een bizarre fotofinish. Steve Guerdat won het paardenspringen en zo eindigden de Zwitsers toch nog met 2 goud maar het viel allemaal wel een beetje verkeerd, al viel het bij Spirig dus zowaar wél goed. In 2016 pakte Spirig zilver, wel was er eindelijk weer eens een turnmedaille voor een geboren Zwitser in Giulia Steingruber op sprong. 3 goud was uiteindelijk een prima resultaat, met eindelijk weer eens roeigoud, Schurter die de trilogie voltooide en jawel, Cancellara. Hij was terug en schroeide, een niet volledig fitte Dumoulin kon er niets aan veranderen.
Had ik al gezegd dat Zwitserland goed is in Tennis? Federer, Wawrinka, in 2016 Hingis, Rosset die stuntte en in Tokio kwam daar Bencic bij. Pakte goud bij de singles en deed daar daarna bij de dubbels nog even zilver bij. Verder pakte Nina Christen goud en brons bij het schieten en was er 3x brons in badkleding: 1x bij het Beachvolleybal en 2x in het zwembad. Toch niet echt een Zwitserse sport, dat zwemmen. Wel een Zwitserse sport, inmiddels dé Zwitserse sport: Wielrennen. Reusser is de nieuwe toptijdrijdster en pakte zilver, Ducarroz deed zich tegoed aan het nieuwe Freestyle BMX, maar 4 medailles bij het mountainbiken liefst. Zilver voor Fluckiger bij de heren, maar de dames gingen voor een SWEEP. Hoppa, niks mis mee. Dat mountainbiken leeft wel daar he? Met 13 medailles was het de eerste keer meer dan 9 medailles sinds 1952. Ja, dat is toch wel iets om bij stil te staan. Zwitserland heeft nooit meer het niveau kunnen opkrikken na het interbellum, toch jammer. Waarbij het voor het land niet helpt dat er nog nooit goud is behaald in zwemmen of atletiek en dat turnen een blast of the past is. In de winter ligt dat wat anders met goede scores in bobslee en natuurlijk het alpineskiën, maar dat telt niet. In ieder geval scoort men goed op de triatlon en tegenwoordig bij het wielrennen.
Zou er dan in Parijs eindelijk goud gepakt kunnen worden op die mythische sporten? Er is een grote atletiekdelegatie met de Kambundjis en Ehammer als voornaamste namen. Ehammer zou zomaar kunnen verrassen op het verspringen, met 8.45 in de finale zou je zomaar het goud kunnen pakken. Wel verwacht ik weinig van de wielrenners: Op de weg en tijdrit zie ik geen medailles. Het mountainbiken zal vast wel weer iets leveren, maar dat wordt ook niet zo gemakkelijk als voorheen. Ik verwacht een stuk mindere Zwitserse Spelen dan in 2020, toch meer niveau 2008.
We gaan naar het eerste buurland van Frankrijk. Eentje die haar neutraliteit waardeert. Wel een kneiterduur land om op vakantie te gaan, zonder geld doe je dat maar beter niet. Vroeger al als onderdeel van het heilig roomse rijk, later afgescheiden van de Habsburgers, Milaan en Bourgondië, vroeger was van die neutraliteit eigenlijk weinig sprake. Sinds 1848 is Zwitserland een vrij land, maar daarvoor had het dus al jaren een bepaalde vorm van autonomie. Mooie vlag met rood en wit en een kruis in het midden.
Zwitserland deed alle spelen mee, al was er lang niet altijd een grote delegatie. In 1896 bleef het bij 2 deelnemers, maar daarvan pakte Louis Zutter wel 3 turnmedailles, waaronder goud op het paard voltige. Die eerste Spelen he? Had ik al ooit gezegd dat hij dan eigenlijk 1x zilver en 2x brons thuis heeft liggen, want de eerste paar edities werd goud niet uitgereikt. Nouja, had, Zutter zal inmiddels niet meer leven. In 1900 werd er vooral ingezet op pistoolschieten: De Zwitsers pakten daar met hun delegatie van 18 liefst 5x goud. zilver en brons. Daarnaast ook 1x goud en zilver bij het zeilen. Turnen leverde dit keer niet. De jaren daarna was de delegatie erg klein. In St. Louis niet gek. Adolf Spinnler deed mee bij het turnen en pakte goud en brons, Gustav Tiefenthaler was een halve Amerikaan die ook brons pakte. Je moet wat, he? Daarna waren er in 1908 en 1912 2x maar 1 deelnemer: Julius Wagner. Kogelslingeraar en pentatleet. Geen medailles. Zwitserland begon pas weer een serieuze delegatie te leveren in 1920 en toen was er weer een andere sport die er uit sprong: Roeien en Worstelen leverde allebei goud. Ook was er een aantal keer schietbrons. 2 goud, 2 zilver en 7 brons. In Parijs gingen de Zwitsers pas echt los, met 2x goud op Turnen, Roeien en Worstelen. Ook was er goud op het paardenspringen en het voetbalteam verraste met Abegglen als belangrijke man kwam het tot een finale tegen Uruguay op het onofficiele wereldkampioenschap. Met 7 goud 8 zilver en 10 brons was het de meest succesvolle Spelen voor Zwitserland. In 1928 was het turnen het belangrijkste, met teamgoud, goud voor twee teamleden op paard en sprong en individueel allround en rekgoud voor Georges Miez. Daarnaast was er roeigoud en worstelgoud. Andermaal 7 goud tijdens de finest hour van het Zwitserse Olympisch team. Die 7 goud zou nooit meer behaald worden op de zomerspelen. Logisch ook, als Alpenland kon de focus hierna meer op de winterspelen, maar daar kijken we vandaag niet naar. In 1932 waren er maar 6 deelnemers, Georges Miez was er wel weer bij en pakte zilver op de vloer. In Berlijn echter waren er liefst 190 deelnemers, maar de medailles waren vooral zilver. Opnieuw bij het turnen overigens, 6 stuks van de 9 totale zilveren medailles. Maar ook nog 1 gouden medaille. Wie anders dan Georges Miez, een van de grootste Zwitserse sporters ooit.
In 1948 was er ook een behoorlijke delegatie en opnieuw was turnen daarbij een belangrijke factor. Wel met nieuwe namen, maar desalniettemin 3x goud. Het was zo'n beetje de last dance van het Zwitserse turnen voordat Japan en de Oostbloklanden kwamen om de sport te domineren. Verder was er goud bij schieten en paardrijden. 5 stuks in totaal en toch nog een keer top 10. Ook in 1952 was er nog 2x goud bij het turnen. 2e achter de Sovjetunie met het team en goud voor Eugster op de brug en voor Gunthard op rek. Achter turnen blijven de andere sporten die je zo'n beetje ziet in de in totaal 14 medailles het roeien, schieten en schermen. En paardrijden. Dat was in 1956 de enige sport. Er waren wat landen die niet meededen in Melbourne, maar het paardrijden was eerder en daar deed Zwisterland mee. Bij het team dressuur werd dan toch brons gepakt. Dat leidde een duidelijk mindere periode in. Het turnen was er niet meer en in Rome werd ook met een vol team geen goud gepakt. Het moest ook hier weer van paardrijden komen, met zilver voor dressuurruiter Fischer die ook al bij de ploeg hoorde in 1956, en zilver voor de eventingploeg. Ook het schieten, roeien en zeilen leverden medailles op: 3 zilver en 3 brons in totaal.
De tijd dat de Zwitsers de top 10 konden halen ligt definitief achter ons en in 1964 mocht men blij zijn met opnieuw het paardrijden: Fischer had nu weer twee maatjes in zijn dressuurteam op weg naar zilver nodig, maar van die maatjes won Henri Chammartin dan weer goud. Maar ja, in totaal slechts 4 medailles. Dat is echt niet best voor een welvarend en niet al te klein sportland. In 1968 waren het 5 medailles, maar daarbij zat geen goud en alleen zilver in de zeilboot. In deze tijd waren de sporten voor de medailles nog steeds de genoemde sporten, deze keer kwam er zowaar ook brons op de wielerfiets bij. Xavier Kurmann pakte brons, en zou in Munchen zelfs zilver pakken op de individuele achtervolging. 1 van in totaal 3x zilver op die Spelen, ook meteen alle medailles. Ja, het is echt zoeken. Ditmaal lukte het niet om bij het paardrijden een medaille te pakken, maar de Zwitsers sloegen terug in 1976. Het dressuurteam pakte zilver en Stückelberger pakte goud, de eerste Zwitserse met goud. Zwitserland was een van die landen die wel meedeed in 1980. Wel onder de Olympische vlag. Ja, Zwitserland was er dus ook altijd bij. Dat gaat ineens hard zo. Onder de Olympische vlag werd er een keer op andere sporten ingezet, met wielergoud op de individuele achtervolging en ook goud bij het Judo, een sport waar Zwitserland de afgelopen jaren al steeds wel mee deed. In 1984 kwamen er eindelijk weer meer medailles, 8 stuks. Met Etienne Dagon zowaar brons op een zwemonderdeel, de 200 school, en er was ook atletiekzilver voor Ryffel. Voor een land dat het vaak op net iets kleinere sporten doet een mooi resultaat. Maar ja, helaas geen goud dat schort er dan weer aan. Sinds dat turnen weg is gevallen is het echt maar moeizaam wat dat betreft. In 1988 werden de medailles gehalveerd. Stuckelberger pakte brons en teamzilver op het dressuur, haar vierde en vijfde medaille. Die zou sowieso nog deelnemen tot 2000 maar na dit jaar niet meer scoren. Maar ja, 4 medailles, het is niet veel. Was nog altijd een stuk beter dan 1992, voor het eerst slechts 1 medaille met een volledige delegatie. Wie moest de Zwitsers redden? Marc Rosset, eenmalig halvefinalist op Roland Garros. Hij won het tennisgoud, dat toernooi levert geregeld upsets he? Versloeg Courier en Ivanisevic vanaf ranking 44.
Dit was wel een beetje het dieptepunt. Ja, er was goud, maar meer niet. Vanaf hier moest er toch weer iets neergezet worden waardoor het lijkt alsof Zwitserland niet alleen maar een wintersportland is. Lukte aardig in 1996. Zwitsers werden beter en beter op de fiets, met ditmaal zilver op het nieuwe mountainbiken en goud voor klimmer Pascal Richard. Ook was er eindelijk weer turngoud. Li Donghua, tsja, dat was een bijzonder verhaal. Hij miste de Spelen van 1988 voor China door een blessure en kwam een Zwitserse backpackster tegen in China. Daar mocht hij niet mee trouwen van de coaches en hij vertrok naar Zwitserland en ging daar deelnemen vanaf 1994. In 1995 werd hij wereldkampioen en in 1996 pakte hij het Olympisch goud. Helaas waren hij en zijn Zwitserse vrouw later alsnog gescheiden, dus helemaal mooi eindigt het verhaal niet. Oh, er was ook 2x roeigoud. Vier jaar later was de nieuwe Triatlon ook een mooi onderdeel voor de Zwitsers: McMahon won goud bij de dames in Sydney, maar ditmaal was dat wel het enige goud. Ook was er brons aldaar. Het bleef bij 1 goud, maar wel weer 6 zilver. Daarvan was er weer het mountainbiken, waar ook nog brons op werd behaald, en zowaar 2x schermen, een sport waar Zwitserland lange tijd niet in de prijzen viel maar die nu weer terug was. Vier jaar later nog meer, Marcel Fischer pakte de enige gouden medaille. Het waren helaas weer iets mindere Spelen.
In 2008 bleek het definitief: Zwitsers zijn goed op fietsen. Vooral de toevoeging van mountainbiken helpt met Schurter die ditmaal brons pakte en tegen de klok werd er ook brons gepakt bij de dames. De grote man was echter Fabian Cancellara die inmiddels wel zo'n beetje de beste tijdrijder op de fiets was en daar dan ook goud pakte, nadat hij op de wegrit 1 plaats tekort kwam. Maar misschien wel de bekendste Zwitserse sporter aller tijden pakte hier ook goud. Niet solo, dat lukte nooit voor Roger Federer, maar samen met Wawrinka op de dubbels. Gelegenheidsduo, maar zeker niet misselijk. Uiteindelijk 2 goud en 7 medailles. Na een paar betere jaren liep het weer wat terug en in 2012 was het te zien. Cancellara had last van een blessure en werd 7e, Federer werd verslagen door Murray maar pakte wel zilver. Schurter pakte na het brons in Beijing nu zilver. Er was ook een voetbalteam met best een aantal prima namen, maar dat team leverde totaal niet. Verlies tegen Zuid-Korea en gelijk tegen Gabon, wegwezen met die rommel. Gelukkig is er de triatlon nog. Nicola Spirig won, met echt een bizarre fotofinish. Steve Guerdat won het paardenspringen en zo eindigden de Zwitsers toch nog met 2 goud maar het viel allemaal wel een beetje verkeerd, al viel het bij Spirig dus zowaar wél goed. In 2016 pakte Spirig zilver, wel was er eindelijk weer eens een turnmedaille voor een geboren Zwitser in Giulia Steingruber op sprong. 3 goud was uiteindelijk een prima resultaat, met eindelijk weer eens roeigoud, Schurter die de trilogie voltooide en jawel, Cancellara. Hij was terug en schroeide, een niet volledig fitte Dumoulin kon er niets aan veranderen.
Had ik al gezegd dat Zwitserland goed is in Tennis? Federer, Wawrinka, in 2016 Hingis, Rosset die stuntte en in Tokio kwam daar Bencic bij. Pakte goud bij de singles en deed daar daarna bij de dubbels nog even zilver bij. Verder pakte Nina Christen goud en brons bij het schieten en was er 3x brons in badkleding: 1x bij het Beachvolleybal en 2x in het zwembad. Toch niet echt een Zwitserse sport, dat zwemmen. Wel een Zwitserse sport, inmiddels dé Zwitserse sport: Wielrennen. Reusser is de nieuwe toptijdrijdster en pakte zilver, Ducarroz deed zich tegoed aan het nieuwe Freestyle BMX, maar 4 medailles bij het mountainbiken liefst. Zilver voor Fluckiger bij de heren, maar de dames gingen voor een SWEEP. Hoppa, niks mis mee. Dat mountainbiken leeft wel daar he? Met 13 medailles was het de eerste keer meer dan 9 medailles sinds 1952. Ja, dat is toch wel iets om bij stil te staan. Zwitserland heeft nooit meer het niveau kunnen opkrikken na het interbellum, toch jammer. Waarbij het voor het land niet helpt dat er nog nooit goud is behaald in zwemmen of atletiek en dat turnen een blast of the past is. In de winter ligt dat wat anders met goede scores in bobslee en natuurlijk het alpineskiën, maar dat telt niet. In ieder geval scoort men goed op de triatlon en tegenwoordig bij het wielrennen.
Zou er dan in Parijs eindelijk goud gepakt kunnen worden op die mythische sporten? Er is een grote atletiekdelegatie met de Kambundjis en Ehammer als voornaamste namen. Ehammer zou zomaar kunnen verrassen op het verspringen, met 8.45 in de finale zou je zomaar het goud kunnen pakken. Wel verwacht ik weinig van de wielrenners: Op de weg en tijdrit zie ik geen medailles. Het mountainbiken zal vast wel weer iets leveren, maar dat wordt ook niet zo gemakkelijk als voorheen. Ik verwacht een stuk mindere Zwitserse Spelen dan in 2020, toch meer niveau 2008.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -8: Monaco
Ah ja, Monaco. Het land dat we goed kennen van vele sporters. Voetballers, F1-coureurs, wielrenners. Wie woont er niet. Helaas weinig Monegasken. Verder kennen we ze vooral van hun bekende koninklijke familie. Al in 1297 was Monaco een eigen stukje land. Best lang voor zo'n klein land.
Voor zo'n klein land is goede deelname op de Spelen niet evident, in 1920 waren ze er voor het eerst bij. Er waren 2 atleten die in geen enkele ronde overleefde, en 2 turners, met Michael Porasso die 12e in de allroundcompetitie werd. Niet slecht voor een eerste deelname voor het kleine landje. In 1924 was dat succes niet te herhalen. Emile Barral was in 1920 nog een van de 2 atleten, maar was nu een zeiler. Hij kwalificeerde zich niet voor de finale. Medecin haalde bij de decathlon het beste resultaat: 20e. Bij het schieten werden geen betere resultaten gehaald door de 4 deelnemers. In 1928 finishden Barral en Medecin niet, alleen de roeiers werden 2x 2e in een heat in de vier met stuurman. Dat was niet genoeg en dus was het ook snel klaar. Helemaal snel klaar was 1932, in LA deed men niet mee. In 1936 was er alleen een team van schutters. 6 stuks, een aantal hadden al in 1924 meegedaan. Ravarino bleek de beste, maar met P36 mag je niet als een topper gezien worden.
Vanaf hier was schieten wel zo'n beetje de sport. Roger Abel was er in 1924 en 1936 bij, maar in Londen weer gewoon, net als 3 anderen. Ravarino was opnieuw de beste met P36. In 1952 waren er weer eens 2 zeilers, deze werden 21e. Verder werd er opnieuw geschoten, met Abel weer aanwezig. Ravarino was er dan weer niet bij. Monaco was een van die landen die in 1956 afwezig was. In 1960 werd er met 3 man in een boot gezeten, maar opnieuw was dat geen doorslaand succes. Beter dan het schieten, waar alleen Pierre Marsan de volledige sessie mocht schieten en 48e werd. Hij was een van die mannen die er vele spelen bij was. In 1964 was het klaar met het schieten, het team van 11, het grootste ooit, werd vier jaar later in Tokio tot 1 gedecimeerd. Rene Battaglia was de enige deelnemer en werd 16e. Gewichtheffen was het ditmaal. In 1968 was het gewoon weer schieten met Joe Barral. Ja, alweer die naam, Barral. Er was nog een tweede schutter. Ze werden keurig 83e en 85e. In München was dat een stuk beter, met Barral die 31e werd. Maar Monaco komt echt niet een beetje in de buurt van medailles. Land is toch echt té klein. In Montreal werd er voor het eerst gezwommen. Patrick Novaretti werd toch maar mooi 45e op de 400 meter vrij.
Na opnieuw een niet-deelname in 1980 was het in 1984 wat drukker: Boogschieten, Schermen, Judo en ook het aloude schieten en zwemmen. Bij het judo haalde Bessi P18, maar ja, dat is judo. Betekent simpelweg dat je in ronde 1 al verloor. In 1988 gebeurde iets opvallends. In al die jaren daarvoor hadden we nog geen enkele vrouw voor Monaco gehad. Nu was het eindelijk zover, mede omdat schietsport eindelijk een vrouwencompetitie had. Fabienne Pasetti was de gelukkige. Zou ze wel vaker zijn, de vijf Spelen erna deed ze ook mee.
Verder deed er eindelijk weer een atleet mee en een wielrenner, wat meer breedte is mooi. Het beste resultaat was opnieuw voor een judoka, Gilles Pages. In 1992 was de deelname dan weer verkleind tot 2. Pasetti werd 39e, 3 plaatsen lager voor de luchtgeweerschutter dan zwemmer Verdino. 36e op de schoolslag. Nee, het moet vooral van judo komen als er nog eens richting top 20 moet worden gekeken. Thierry Vatrican was er als derde deelnemer bij in 1996 bij het judo en werd gedeeld 17e. Dat lukte nogmaals in 2000, toen er een andere zwemmer meedeed. Maar Monaco werd toen zeer geholpen door een deelnemer bij Taekwondo: Bernasconi. Hij werd 9e. Daarmee de beste ooit voor Monaco, tsja. Hier geeft hij een trap. Lekker met trademark, zo onbekend dus
Het werd ook niet echt beter. Inmiddels zien we Monaco vrijwel alleen bij atletiek en zwemmen. Ja, Pasetti was er nog in 2004. Verder waren er een atleet en een zwemmer die de heats niet overleefden. Ja, Monaco is een land dat je buiten de exotenheats niet ziet. In 2008 werd nog wat geprobeerd met het sturen van een gewichtheffer en een roeier. Die roeier overleefde in de skiff overigens zowaar de heats, Mathias Raymond kwam in de D-finale met P22. Beter dan de gewichtheffer Marchessou, 24e voor hem. Raymond is wel zo'n beetje de beste Olympier voor Monaco, met zelfs een C-finale in Londen, en P18 aldaar. Ditmaal maakte Monaco het debuut op de triatlon, en voor het eerst in lange tijd was er geen schutter. Wel jammer, dat is toch de sport van naam voor het land. In 2016 was er slechts een delegatie van 3: Eindelijk weer een turner, voor het eerst sinds 1920, en verder een judoka en iemand op de 800 meter. De resultaten laten zich raden. Afgelopen editie was er zowaar weer wat moois met Antognelli die als roeier 15e werd, nog 3 plaatsen beter dan Raymond. Cedric Bessi won zowaar een wedstrijdje judo, maar tegen een goede Mongool was het klaar. Ook een Tafeltennisster won in ronde 2, best nog een hoge kwalificatieplaats. Maar ja, in ronde 3 tegen een Chinese en klaar. Was natuurlijk zelf ook een halve Chinese.
Dit jaar zijn er 6 deelnemers. Antognelli is er weer bij en ook onze Tafeltennister, de beste speelster uit Europa in de ranking. Maar ja, dat zal ook geen toernooi van een week worden voor haar. Antognelli zal zich ook moeten reppen voor P12. Verder zijn er een judoka, een atlete en 2 zwemmers. Dat wordt weer eerste ronde-werk, helaas. Monaco is geen sportland, buiten hun geschiedenis in de racewagen. En wie weet zijn alle goede sporters aldaar slim genoeg om even over te stappen naar Frankrijk.
Ah ja, Monaco. Het land dat we goed kennen van vele sporters. Voetballers, F1-coureurs, wielrenners. Wie woont er niet. Helaas weinig Monegasken. Verder kennen we ze vooral van hun bekende koninklijke familie. Al in 1297 was Monaco een eigen stukje land. Best lang voor zo'n klein land.
Voor zo'n klein land is goede deelname op de Spelen niet evident, in 1920 waren ze er voor het eerst bij. Er waren 2 atleten die in geen enkele ronde overleefde, en 2 turners, met Michael Porasso die 12e in de allroundcompetitie werd. Niet slecht voor een eerste deelname voor het kleine landje. In 1924 was dat succes niet te herhalen. Emile Barral was in 1920 nog een van de 2 atleten, maar was nu een zeiler. Hij kwalificeerde zich niet voor de finale. Medecin haalde bij de decathlon het beste resultaat: 20e. Bij het schieten werden geen betere resultaten gehaald door de 4 deelnemers. In 1928 finishden Barral en Medecin niet, alleen de roeiers werden 2x 2e in een heat in de vier met stuurman. Dat was niet genoeg en dus was het ook snel klaar. Helemaal snel klaar was 1932, in LA deed men niet mee. In 1936 was er alleen een team van schutters. 6 stuks, een aantal hadden al in 1924 meegedaan. Ravarino bleek de beste, maar met P36 mag je niet als een topper gezien worden.
Vanaf hier was schieten wel zo'n beetje de sport. Roger Abel was er in 1924 en 1936 bij, maar in Londen weer gewoon, net als 3 anderen. Ravarino was opnieuw de beste met P36. In 1952 waren er weer eens 2 zeilers, deze werden 21e. Verder werd er opnieuw geschoten, met Abel weer aanwezig. Ravarino was er dan weer niet bij. Monaco was een van die landen die in 1956 afwezig was. In 1960 werd er met 3 man in een boot gezeten, maar opnieuw was dat geen doorslaand succes. Beter dan het schieten, waar alleen Pierre Marsan de volledige sessie mocht schieten en 48e werd. Hij was een van die mannen die er vele spelen bij was. In 1964 was het klaar met het schieten, het team van 11, het grootste ooit, werd vier jaar later in Tokio tot 1 gedecimeerd. Rene Battaglia was de enige deelnemer en werd 16e. Gewichtheffen was het ditmaal. In 1968 was het gewoon weer schieten met Joe Barral. Ja, alweer die naam, Barral. Er was nog een tweede schutter. Ze werden keurig 83e en 85e. In München was dat een stuk beter, met Barral die 31e werd. Maar Monaco komt echt niet een beetje in de buurt van medailles. Land is toch echt té klein. In Montreal werd er voor het eerst gezwommen. Patrick Novaretti werd toch maar mooi 45e op de 400 meter vrij.
Na opnieuw een niet-deelname in 1980 was het in 1984 wat drukker: Boogschieten, Schermen, Judo en ook het aloude schieten en zwemmen. Bij het judo haalde Bessi P18, maar ja, dat is judo. Betekent simpelweg dat je in ronde 1 al verloor. In 1988 gebeurde iets opvallends. In al die jaren daarvoor hadden we nog geen enkele vrouw voor Monaco gehad. Nu was het eindelijk zover, mede omdat schietsport eindelijk een vrouwencompetitie had. Fabienne Pasetti was de gelukkige. Zou ze wel vaker zijn, de vijf Spelen erna deed ze ook mee.
Verder deed er eindelijk weer een atleet mee en een wielrenner, wat meer breedte is mooi. Het beste resultaat was opnieuw voor een judoka, Gilles Pages. In 1992 was de deelname dan weer verkleind tot 2. Pasetti werd 39e, 3 plaatsen lager voor de luchtgeweerschutter dan zwemmer Verdino. 36e op de schoolslag. Nee, het moet vooral van judo komen als er nog eens richting top 20 moet worden gekeken. Thierry Vatrican was er als derde deelnemer bij in 1996 bij het judo en werd gedeeld 17e. Dat lukte nogmaals in 2000, toen er een andere zwemmer meedeed. Maar Monaco werd toen zeer geholpen door een deelnemer bij Taekwondo: Bernasconi. Hij werd 9e. Daarmee de beste ooit voor Monaco, tsja. Hier geeft hij een trap. Lekker met trademark, zo onbekend dus
Het werd ook niet echt beter. Inmiddels zien we Monaco vrijwel alleen bij atletiek en zwemmen. Ja, Pasetti was er nog in 2004. Verder waren er een atleet en een zwemmer die de heats niet overleefden. Ja, Monaco is een land dat je buiten de exotenheats niet ziet. In 2008 werd nog wat geprobeerd met het sturen van een gewichtheffer en een roeier. Die roeier overleefde in de skiff overigens zowaar de heats, Mathias Raymond kwam in de D-finale met P22. Beter dan de gewichtheffer Marchessou, 24e voor hem. Raymond is wel zo'n beetje de beste Olympier voor Monaco, met zelfs een C-finale in Londen, en P18 aldaar. Ditmaal maakte Monaco het debuut op de triatlon, en voor het eerst in lange tijd was er geen schutter. Wel jammer, dat is toch de sport van naam voor het land. In 2016 was er slechts een delegatie van 3: Eindelijk weer een turner, voor het eerst sinds 1920, en verder een judoka en iemand op de 800 meter. De resultaten laten zich raden. Afgelopen editie was er zowaar weer wat moois met Antognelli die als roeier 15e werd, nog 3 plaatsen beter dan Raymond. Cedric Bessi won zowaar een wedstrijdje judo, maar tegen een goede Mongool was het klaar. Ook een Tafeltennisster won in ronde 2, best nog een hoge kwalificatieplaats. Maar ja, in ronde 3 tegen een Chinese en klaar. Was natuurlijk zelf ook een halve Chinese.
Dit jaar zijn er 6 deelnemers. Antognelli is er weer bij en ook onze Tafeltennister, de beste speelster uit Europa in de ranking. Maar ja, dat zal ook geen toernooi van een week worden voor haar. Antognelli zal zich ook moeten reppen voor P12. Verder zijn er een judoka, een atlete en 2 zwemmers. Dat wordt weer eerste ronde-werk, helaas. Monaco is geen sportland, buiten hun geschiedenis in de racewagen. En wie weet zijn alle goede sporters aldaar slim genoeg om even over te stappen naar Frankrijk.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Nou ja, Lisa Pou is één van die twee, dus op de 10km hebben ze best wel een outsiderkansje.quote:
Verder zijn er een judoka, een atlete en 2 zwemmers. Dat wordt weer eerste ronde-werk, helaas.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Oh die doet mee aan het open water? Ja, dat kan nog wel een verre ereplaats worden. Ik zag haar alleen bij de 400 vrij.quote:
[..]
Nou ja, Lisa Pou is één van die twee, dus op de 10km hebben ze best wel een outsiderkansje.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Open water is haar voornaamste onderdeel inderdaad, zeker als de rest niet op tijd reageert op haar doorgaans vroege aanvallen is daar wel wat mogelijkquote:
[..]
Oh die doet mee aan het open water? Ja, dat kan nog wel een verre ereplaats worden. Ik zag haar alleen bij de 400 vrij.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -7: Italië
Nog maar een week en dan is het zover, de openingsceremonie. Dat betekent nog een week lang van dit soort epistels, houden jullie het nog vol? Vandaag Italië. Het land van de beste keuken, de beste steden en de belichaming van rechts Europa. Nouja, dat laatste samen met Hongarije. En WIJ natuurlijk tegenwoordig, mooi man. Maar ja, Italië is een van de jongere landen in west-Europa. Pas in de laatste 200 jaar als zodanig bij elkaar gekomen. Maar op de Spelen stiekem wel een van de succesvolste en meest efficiënte, zelfs in de donkere tijden. We waren er ook 1 keer, in 1960. In de winter al vaker en daar gaan we over 2 jaar heen, maar voor nu is het nog even wachten. Vroeger hadden ze nog een mooi kruisje in de vlag. Werd na de tweede wereldoorlog vervangen.
In 1896 werd deelgenomen door 1 atleet, Guisepper Rivabella. Hij haalde bij het schieten de top 13 niet en zo was Italië 1 van de 4 landen die die Spelen geen medaille behaalde en van de 4 wel de sterkste door de jaren heen. Dat ging vier jaar later bij de buren in Frankrijk beter. 24 deelnemers, waarbij paardrijden goud en zilver voor Trissino opleverde, bij het verspringen en hoogspringen. Deden ze toen, hoog- en verspringen op een paard. Leuk of gewoon treurig, zeg het maar. Naast paardrijden werden de medailles behaald bij authentieke Italiaanse sporten: Brusoni pakte goud op de puntenkoers en er was goud en zilver bij het sabelschermen bij de zogenaamde 'Masters', waarbij ook mensen die geld verdienden als instructeur deel mochten nemen. In 1904 deed Italië niet mee, meteen de reden dat Italië niet bij de club van 4 hoort die er altijd bij waren. Sindsdien was Italië er altijd bij. In eerste instantie zouden ze de boel ook organiseren in 1908, maar een uitbarsting van de Vesuvius zorgde ervoor dat dat niet door kon gaan. Ditmaal waren er 4 medailles: 2x goud en 2x zilver. Goud werd behaald bij het turnen en het worstelen. Italië bleef goed in vooral goud scoren, al werd in Stockholm voor het eerst ook wat brons gepakt. Nadi was de eerste amateurschermer met goud en er was goud bij het individueel en teamturnen. 3 goud, 1 zilver en 2 brons: Italië was een land van winnaars.
Dat bleek wel na de oorlog. Er zijn landen die mogen zeiken over choken, falen, etc. Italië is daar niet één van. Italië zal er vast ooit mindere Spelen tussen hebben, maar dat was niet in 1920. Er was weer dubbel goud bij het turnen en naast goud bij roeien, paardrijden en gewichtheffen was het ditmaal de ploegenachtervolging op de baan, zowel de 3 als de 10 km snelwandelen, maar vooral 5x schermgoud. Alle teams wonnen goud, met een aantal schermers in alle teams. Een daarvan, Nedo Nadi (niet te verwarren met Neonazi, die heb je tegenwoordig dan weer geregeld in het voetbalstadion bij Lazio), pakte ook nog even individueel goud bij sabel en floret. Dat zijn resultaten die je tegenwoordig niet snel meer zult zien. Legende van de sport. In 1912 had hij ook al gewonnen, maar na 1920 zou hij niet terugkeren. Jammer, anders was hij zeker de meest succesvolle atleet van Italië geweest. In 1924 was het met 8 goud, 3 zilver en 5 brons weer prima, al bleef Italië achter op de toplanden uit Scandinavië. Gewichtheffen leverde ditmaal 3x goud, en er was weer goud voor het turnteam, in deze tijd een dominante factor. Opnieuw pakte Frigerio de 10 km snelwandelen. Schermen en wielrennen bleef deze keer beperkt tot 1 goud. In 1928 was het 7 goud, 5 zilver, 7 brons. Italië had boksen ontdekt en pakte 3x goud, maar geen turngoud was teleurstellend. In Los Angeles ging het heel goed: 12x goud, en precies evenveel zilver en brons. Daarmee werd Italië 2e op de medaillespiegel, het beste resultaat voor het land. Het turnteam was terug, er was 3x wielergoud en dubbel schermgoud. Het duurde liefst tot 1936 dat Italië een keer meer andere medailles had dan goud: 8 goud, 9 zilver en 5 brons. Er werd goud gepakt door het voetbalteam, even tussen de 2 wereldtitels door moet dat allemaal maar kunnen. Bij het schermen was er een wisseling van de wacht: Een paar heren waren al sinds 1924 aanwezig bij de schermteams, maar er waren ook wat jonge talenten. Leverde toch gewoon 2 goud op voor de teams, en 2 stuks individueel. Schermen is wel dé sport in Italië he. Daar zijn ze niet voor niets de leider in gouden medailles.
Italië was niet geschorst in 1948, in tegenstelling tot Duitsland en Japan. Bij het schermen was er ditmaal maar 1x goud, maar wel werd voor het heerst gewonnen bij waterpolo en er was tweemaal wielergoud. Met 8-11-8 was het de slechtste verhouding goud en andere medailles, maar het leverde 'gewoon' P5 op op de medaillespiegel. Waar alle Europese landen hierna wegvielen had Italië daar weinig last van. Misschien door de goede schermjaren, misschien omdat Wielrennen bepaald geen Russische sport is. Irene Camber won goud bij het Floretschermen, voor het eerst een vrouw. Verder won Edoardo Mangiarotti met de degen en dat deed hij ook in teamverband. Weer werd 8 goud behaald, ditmaal met 9 zilver en 4 brons. Daarbij zat ook goud op de gevreesde 50 km snelwandelen. Snelwandelen was ook zo'n sport waar veel Italianen zichtbaar zijn. In 1956 was het Pavesi die goud pakte bij het degenschermen, teamgenoot Mangiarotti pakte brons, maar voegde alweer zijn vierde goud toe met het degenteam en zijn vijfde bij het floretteam. Er was ook weer 3x wielergoud. Net als in 1932 was men goed op werd voor de perfecte symmetrie, maar daarvoor was er een brons te veel. Piero d'Inzeo had het in Stockholm al verpest. Nouja, het jumping team pakte ook zilver, maar goed, je moet wat zeggen. In 1960 was er dan eindelijk een thuisvoordeel. Spelen thuis zorgden voor liefst 5x wielergoud, 3x boksgoud en broertje Raimondo D'Inzeo haalde goud bij het jumping. Met de 200 meter werd ook een prominent atletiekonderdeel gewonnen en natuurlijk is er schermen: Delfino was ditmaal de gelukkige met dubbel goud. Mangiarotti had zijn beste tijd gehad, maar pakte nog wel teamgoud. Icoon van de sport, met ook nog eens individueel zilver op de floret in 1952. Samen met de eerder genoemde Nadi misschien wel de beste schermer ooit, en in ieder geval 6 goud, 5 zilver en 2 brons op de Spelen. Daarmee de beste Italiaan qua prijzen.
Met 13 goud, 10 zilver en 13 brons werd Italië 3e op de spiegel en redde het land het gezicht van West-Europa. De Scandinavische grootmachten, BRD, Britten en Fransen waren weggevaagd. Maar Italië stond fier. 1964 leverde 10 goud, 10 zilver en 7 brons, maar met veel schermtoppers die stopten was er teleurstellend nul schermgoud. Wel 3x wielergoud, toch wel de tweede sport van Italië. Maar ja, ook Italië kende wel een iets mindere periode. In 1968 deelden ook zij in de West-Europese malaise en voor het eerst bleef het goud echt achter: 9 brons, maar slechts 3 goud in Mexico. Vianelli won de wegrit, verder werd het schoonspringen van 10 meter en het roeien voor twee met stuurman gewonnen. Maar ja, de mindere tijden van Italië betekenden dat er gewoon 5 goud werd gepakt in 1972. Eindelijk weer 2x schermgoud, maar het viel toch weer wat tegen tegenover de 10 bronzen. In ieder geval weer terug in de top 10, dat wel. Was in 1976 wel anders, slechts 13 medailles en slechts 2x goud. Klaus Dibiasi won voor de derde keer achtereen de 10m platform, wel echt een hele grote meneer. Er was ook een schermer goed voor goud, wat als Italië die sport toch niet had gehad he? Juist de afwezigheid van West-Europa hielp Italië in 1980. Simeoni won als eerste dame atletiekgoud op het hoogspringen en er werd voor het eerst judogoud gewonnen. 8 goud, 3 zilver en 4 brons. Gewoon weer 5e op de medaillespiegel. Italië was terug, maar wel totaal op een andere wijze dan in de jaren 50.
Toch hielp de afwezigheid van het oostblok nog meer: 14 goud, 6 zilver en 12 brons was het verdict in 1984. Vooral andere sporten dan schermen kwamen daardoor ook eens langs. Pentatleet Daniele Masala pakte bijvoorbeeld goud, zowel individueel als met team. Er was ook weer 3x Atletiekgoud, toch een sport waar Italië stiekem best prominent aanwezig is. Natuurlijk was het de edities daarna minder. In 1988 kwam men slechts tot 6x goud, waarbij zowaar de familie Abbagnale het lekker deed. Goud met 2 broers bij het paar met stuurman, en de dubbelvier had nog een derde Abbagnale in de boot, ook voor goud. De eerste twee hadden al goud gepakt in 1984. Agostino zou dat later nog 2x doen. Ja, wel een succesvolle familie. Niet in 1992. Opnieuw 6x goud. De waterpoloers pakten eindelijk teamgoud, die Italiaanse teams hadden het niet echt. 1x voetbal en lang geleden ooit waterpolo. Volleybal zat er wel goed bij, maar toen nog altijd geen goud waard. Bekendste naam in 1992 was ongetwijfeld Fabio Casartelli. Won het goud bij de wegrit, maar ja, kwam tragisch tot zijn einde in een Tourrit in 1995.
In 1996 werd er 13 goud gepakt. De echte magere jaren waren voorbij, Italië is een land steevast net onder de echte toplanden als VS, China en Rusland. Wielrennen leverde 4x goud en Antonio Rossi pakte dubbel kanogoud. En ja, die Abbagnale was er weer. Snelwandelen scoort blijkbaar ook voor dames, met Elisabetta Perrone die zilver pakte op de 10 km. Die zou 4 jaar later verdubbeld worden, toen werd ze redelijk kort voor het einde gediskwalificeerd in leidende positie. Dat overkwam een Australische ook terwijl ze het stadion in liep. Dat was me een farce. Veel over gesproken. Blijft toch een merkwaardige sport, dat snelwandelen. In 2000 werd er voor het eerst zwemgoud gepakt en dan nog wel 3 stuks: Fioravanti won beide schoolslagnummers en Rosolino won de wisselslag. Rossi won bij het Kanosprint goud, en Josefa Idem. Of nouja, ik bedoel... Idem ook. Voor Rossi was het zijn derde. Was ook voor Abbagnale dus. Mooie prestaties voor in Italië iets minder populaire sporten, zeker bij het kanovaren van Antonio Rossi. Of nouja, hij zit in een kajak, maar we noemen het kanosprint. Leg het maar uit.
Weer 13 goud dus, al zouden de jaren daarna net wat minder zijn. In 2004 bleef het bij 10 goud. Onder andere bij de herenmarathon, al had dat natuurlijk voor die Braziliaan die van de weg getrokken werd moeten zijn. Vezzali verdedigde haar schermtitel op het floretschermen en deed er een teamtitel bovenop en een bekende naam is natuurlijk Igor Cassina. Die won op de rekstok, waar hij ook een leuk vluchtelementje met zijn naam heeft. Dan ben je niet slecht. Vezzali haalde haar derde goud in 2008, toen er 8 goud werd behaald waarvan 2 bij het schermen en 6 op andere sporten. Was dus wel wat minder dan andere jaren. Het waren de grootse jaren van FE DE RI CA PEL LE GRI NI, wat een fenomeen op de 200 vrij. Ook in 2012 bleef het bij 8 goud, Vezzali haalde haar zesde goud met het schermteam. Maar de mooiste was ongetwijfeld het team bij het boogschieten, onder aanvoering van Mauro Nespoli wonnen zij goud. Hadden niet zelf gewonnen van Korea, maar ja, maakt het uit, goud is goud en ze wonnen van alle tegenstanders die ze kregen. Afgelopen editie was weer goed voor 8 goud. Dat is wel een Italiaans aantal he? PAL TRI NIE RI pakte zwemgoud. Italië heeft pas 5x zwemgoud, het verbaast me dat dat zo weinig is. Viviani won het omnium, zelfs nadat hij van de baan werd gefietst door lul Cavendish. Toch wonderlijk dat Eljero Elia Viviani ineens niets meer van kon, he? Afgelopen editie haalde Italië elke dag een medaille, 20x brons in totaal en 40 medailles in totaal. Het bleef bij 10 goud, maar het atletiektoernooi was natuurlijk iconisch. Tamberi onderhandelde even zijn gouden medaille uit met Barshim en Marcell Jacobs won even later de 100 meter. Daarna werden ook beide 20 km's snelwandelen gewonnen, én de 4x100m was ook al voor het Italiaanse viertal. Koekoek. Schermhoeveelheden voor Italië.
Italië zal die 14 goud wellicht ook wel eens willen verbreken. Ik zeg niet dat het gebeurt, maar helemaal onmogelijk is het ook niet. Ik neig dan als eerste naar de zeilers, dat zijn echt een zekerheidje, en ik heb ook wel weer vertrouwen in de schermers. Kunnen zo.. 3, 4 gouden medailles scoren. Ik geloof ook best dat het het volleybalteam eindelijk eens gaat lukken. Maar ik denk dat het voor Italië ook wel eens zilveren Spelen kunnen worden. 10x goud en 20x zilver. Zijn toch wel veel namen die ik net niet zie winnen. Maar goed, Italië is altijd wel een van de leukere van de grote landen. Ik mag er toch wel voor juichen, ondanks alle kritieken die ik soms op het land heb. Maar ja, die kritiek heb ik ook op Spanje.
Nog maar een week en dan is het zover, de openingsceremonie. Dat betekent nog een week lang van dit soort epistels, houden jullie het nog vol? Vandaag Italië. Het land van de beste keuken, de beste steden en de belichaming van rechts Europa. Nouja, dat laatste samen met Hongarije. En WIJ natuurlijk tegenwoordig, mooi man. Maar ja, Italië is een van de jongere landen in west-Europa. Pas in de laatste 200 jaar als zodanig bij elkaar gekomen. Maar op de Spelen stiekem wel een van de succesvolste en meest efficiënte, zelfs in de donkere tijden. We waren er ook 1 keer, in 1960. In de winter al vaker en daar gaan we over 2 jaar heen, maar voor nu is het nog even wachten. Vroeger hadden ze nog een mooi kruisje in de vlag. Werd na de tweede wereldoorlog vervangen.
In 1896 werd deelgenomen door 1 atleet, Guisepper Rivabella. Hij haalde bij het schieten de top 13 niet en zo was Italië 1 van de 4 landen die die Spelen geen medaille behaalde en van de 4 wel de sterkste door de jaren heen. Dat ging vier jaar later bij de buren in Frankrijk beter. 24 deelnemers, waarbij paardrijden goud en zilver voor Trissino opleverde, bij het verspringen en hoogspringen. Deden ze toen, hoog- en verspringen op een paard. Leuk of gewoon treurig, zeg het maar. Naast paardrijden werden de medailles behaald bij authentieke Italiaanse sporten: Brusoni pakte goud op de puntenkoers en er was goud en zilver bij het sabelschermen bij de zogenaamde 'Masters', waarbij ook mensen die geld verdienden als instructeur deel mochten nemen. In 1904 deed Italië niet mee, meteen de reden dat Italië niet bij de club van 4 hoort die er altijd bij waren. Sindsdien was Italië er altijd bij. In eerste instantie zouden ze de boel ook organiseren in 1908, maar een uitbarsting van de Vesuvius zorgde ervoor dat dat niet door kon gaan. Ditmaal waren er 4 medailles: 2x goud en 2x zilver. Goud werd behaald bij het turnen en het worstelen. Italië bleef goed in vooral goud scoren, al werd in Stockholm voor het eerst ook wat brons gepakt. Nadi was de eerste amateurschermer met goud en er was goud bij het individueel en teamturnen. 3 goud, 1 zilver en 2 brons: Italië was een land van winnaars.
Dat bleek wel na de oorlog. Er zijn landen die mogen zeiken over choken, falen, etc. Italië is daar niet één van. Italië zal er vast ooit mindere Spelen tussen hebben, maar dat was niet in 1920. Er was weer dubbel goud bij het turnen en naast goud bij roeien, paardrijden en gewichtheffen was het ditmaal de ploegenachtervolging op de baan, zowel de 3 als de 10 km snelwandelen, maar vooral 5x schermgoud. Alle teams wonnen goud, met een aantal schermers in alle teams. Een daarvan, Nedo Nadi (niet te verwarren met Neonazi, die heb je tegenwoordig dan weer geregeld in het voetbalstadion bij Lazio), pakte ook nog even individueel goud bij sabel en floret. Dat zijn resultaten die je tegenwoordig niet snel meer zult zien. Legende van de sport. In 1912 had hij ook al gewonnen, maar na 1920 zou hij niet terugkeren. Jammer, anders was hij zeker de meest succesvolle atleet van Italië geweest. In 1924 was het met 8 goud, 3 zilver en 5 brons weer prima, al bleef Italië achter op de toplanden uit Scandinavië. Gewichtheffen leverde ditmaal 3x goud, en er was weer goud voor het turnteam, in deze tijd een dominante factor. Opnieuw pakte Frigerio de 10 km snelwandelen. Schermen en wielrennen bleef deze keer beperkt tot 1 goud. In 1928 was het 7 goud, 5 zilver, 7 brons. Italië had boksen ontdekt en pakte 3x goud, maar geen turngoud was teleurstellend. In Los Angeles ging het heel goed: 12x goud, en precies evenveel zilver en brons. Daarmee werd Italië 2e op de medaillespiegel, het beste resultaat voor het land. Het turnteam was terug, er was 3x wielergoud en dubbel schermgoud. Het duurde liefst tot 1936 dat Italië een keer meer andere medailles had dan goud: 8 goud, 9 zilver en 5 brons. Er werd goud gepakt door het voetbalteam, even tussen de 2 wereldtitels door moet dat allemaal maar kunnen. Bij het schermen was er een wisseling van de wacht: Een paar heren waren al sinds 1924 aanwezig bij de schermteams, maar er waren ook wat jonge talenten. Leverde toch gewoon 2 goud op voor de teams, en 2 stuks individueel. Schermen is wel dé sport in Italië he. Daar zijn ze niet voor niets de leider in gouden medailles.
Italië was niet geschorst in 1948, in tegenstelling tot Duitsland en Japan. Bij het schermen was er ditmaal maar 1x goud, maar wel werd voor het heerst gewonnen bij waterpolo en er was tweemaal wielergoud. Met 8-11-8 was het de slechtste verhouding goud en andere medailles, maar het leverde 'gewoon' P5 op op de medaillespiegel. Waar alle Europese landen hierna wegvielen had Italië daar weinig last van. Misschien door de goede schermjaren, misschien omdat Wielrennen bepaald geen Russische sport is. Irene Camber won goud bij het Floretschermen, voor het eerst een vrouw. Verder won Edoardo Mangiarotti met de degen en dat deed hij ook in teamverband. Weer werd 8 goud behaald, ditmaal met 9 zilver en 4 brons. Daarbij zat ook goud op de gevreesde 50 km snelwandelen. Snelwandelen was ook zo'n sport waar veel Italianen zichtbaar zijn. In 1956 was het Pavesi die goud pakte bij het degenschermen, teamgenoot Mangiarotti pakte brons, maar voegde alweer zijn vierde goud toe met het degenteam en zijn vijfde bij het floretteam. Er was ook weer 3x wielergoud. Net als in 1932 was men goed op werd voor de perfecte symmetrie, maar daarvoor was er een brons te veel. Piero d'Inzeo had het in Stockholm al verpest. Nouja, het jumping team pakte ook zilver, maar goed, je moet wat zeggen. In 1960 was er dan eindelijk een thuisvoordeel. Spelen thuis zorgden voor liefst 5x wielergoud, 3x boksgoud en broertje Raimondo D'Inzeo haalde goud bij het jumping. Met de 200 meter werd ook een prominent atletiekonderdeel gewonnen en natuurlijk is er schermen: Delfino was ditmaal de gelukkige met dubbel goud. Mangiarotti had zijn beste tijd gehad, maar pakte nog wel teamgoud. Icoon van de sport, met ook nog eens individueel zilver op de floret in 1952. Samen met de eerder genoemde Nadi misschien wel de beste schermer ooit, en in ieder geval 6 goud, 5 zilver en 2 brons op de Spelen. Daarmee de beste Italiaan qua prijzen.
Met 13 goud, 10 zilver en 13 brons werd Italië 3e op de spiegel en redde het land het gezicht van West-Europa. De Scandinavische grootmachten, BRD, Britten en Fransen waren weggevaagd. Maar Italië stond fier. 1964 leverde 10 goud, 10 zilver en 7 brons, maar met veel schermtoppers die stopten was er teleurstellend nul schermgoud. Wel 3x wielergoud, toch wel de tweede sport van Italië. Maar ja, ook Italië kende wel een iets mindere periode. In 1968 deelden ook zij in de West-Europese malaise en voor het eerst bleef het goud echt achter: 9 brons, maar slechts 3 goud in Mexico. Vianelli won de wegrit, verder werd het schoonspringen van 10 meter en het roeien voor twee met stuurman gewonnen. Maar ja, de mindere tijden van Italië betekenden dat er gewoon 5 goud werd gepakt in 1972. Eindelijk weer 2x schermgoud, maar het viel toch weer wat tegen tegenover de 10 bronzen. In ieder geval weer terug in de top 10, dat wel. Was in 1976 wel anders, slechts 13 medailles en slechts 2x goud. Klaus Dibiasi won voor de derde keer achtereen de 10m platform, wel echt een hele grote meneer. Er was ook een schermer goed voor goud, wat als Italië die sport toch niet had gehad he? Juist de afwezigheid van West-Europa hielp Italië in 1980. Simeoni won als eerste dame atletiekgoud op het hoogspringen en er werd voor het eerst judogoud gewonnen. 8 goud, 3 zilver en 4 brons. Gewoon weer 5e op de medaillespiegel. Italië was terug, maar wel totaal op een andere wijze dan in de jaren 50.
Toch hielp de afwezigheid van het oostblok nog meer: 14 goud, 6 zilver en 12 brons was het verdict in 1984. Vooral andere sporten dan schermen kwamen daardoor ook eens langs. Pentatleet Daniele Masala pakte bijvoorbeeld goud, zowel individueel als met team. Er was ook weer 3x Atletiekgoud, toch een sport waar Italië stiekem best prominent aanwezig is. Natuurlijk was het de edities daarna minder. In 1988 kwam men slechts tot 6x goud, waarbij zowaar de familie Abbagnale het lekker deed. Goud met 2 broers bij het paar met stuurman, en de dubbelvier had nog een derde Abbagnale in de boot, ook voor goud. De eerste twee hadden al goud gepakt in 1984. Agostino zou dat later nog 2x doen. Ja, wel een succesvolle familie. Niet in 1992. Opnieuw 6x goud. De waterpoloers pakten eindelijk teamgoud, die Italiaanse teams hadden het niet echt. 1x voetbal en lang geleden ooit waterpolo. Volleybal zat er wel goed bij, maar toen nog altijd geen goud waard. Bekendste naam in 1992 was ongetwijfeld Fabio Casartelli. Won het goud bij de wegrit, maar ja, kwam tragisch tot zijn einde in een Tourrit in 1995.
In 1996 werd er 13 goud gepakt. De echte magere jaren waren voorbij, Italië is een land steevast net onder de echte toplanden als VS, China en Rusland. Wielrennen leverde 4x goud en Antonio Rossi pakte dubbel kanogoud. En ja, die Abbagnale was er weer. Snelwandelen scoort blijkbaar ook voor dames, met Elisabetta Perrone die zilver pakte op de 10 km. Die zou 4 jaar later verdubbeld worden, toen werd ze redelijk kort voor het einde gediskwalificeerd in leidende positie. Dat overkwam een Australische ook terwijl ze het stadion in liep. Dat was me een farce. Veel over gesproken. Blijft toch een merkwaardige sport, dat snelwandelen. In 2000 werd er voor het eerst zwemgoud gepakt en dan nog wel 3 stuks: Fioravanti won beide schoolslagnummers en Rosolino won de wisselslag. Rossi won bij het Kanosprint goud, en Josefa Idem. Of nouja, ik bedoel... Idem ook. Voor Rossi was het zijn derde. Was ook voor Abbagnale dus. Mooie prestaties voor in Italië iets minder populaire sporten, zeker bij het kanovaren van Antonio Rossi. Of nouja, hij zit in een kajak, maar we noemen het kanosprint. Leg het maar uit.
Weer 13 goud dus, al zouden de jaren daarna net wat minder zijn. In 2004 bleef het bij 10 goud. Onder andere bij de herenmarathon, al had dat natuurlijk voor die Braziliaan die van de weg getrokken werd moeten zijn. Vezzali verdedigde haar schermtitel op het floretschermen en deed er een teamtitel bovenop en een bekende naam is natuurlijk Igor Cassina. Die won op de rekstok, waar hij ook een leuk vluchtelementje met zijn naam heeft. Dan ben je niet slecht. Vezzali haalde haar derde goud in 2008, toen er 8 goud werd behaald waarvan 2 bij het schermen en 6 op andere sporten. Was dus wel wat minder dan andere jaren. Het waren de grootse jaren van FE DE RI CA PEL LE GRI NI, wat een fenomeen op de 200 vrij. Ook in 2012 bleef het bij 8 goud, Vezzali haalde haar zesde goud met het schermteam. Maar de mooiste was ongetwijfeld het team bij het boogschieten, onder aanvoering van Mauro Nespoli wonnen zij goud. Hadden niet zelf gewonnen van Korea, maar ja, maakt het uit, goud is goud en ze wonnen van alle tegenstanders die ze kregen. Afgelopen editie was weer goed voor 8 goud. Dat is wel een Italiaans aantal he? PAL TRI NIE RI pakte zwemgoud. Italië heeft pas 5x zwemgoud, het verbaast me dat dat zo weinig is. Viviani won het omnium, zelfs nadat hij van de baan werd gefietst door lul Cavendish. Toch wonderlijk dat Eljero Elia Viviani ineens niets meer van kon, he? Afgelopen editie haalde Italië elke dag een medaille, 20x brons in totaal en 40 medailles in totaal. Het bleef bij 10 goud, maar het atletiektoernooi was natuurlijk iconisch. Tamberi onderhandelde even zijn gouden medaille uit met Barshim en Marcell Jacobs won even later de 100 meter. Daarna werden ook beide 20 km's snelwandelen gewonnen, én de 4x100m was ook al voor het Italiaanse viertal. Koekoek. Schermhoeveelheden voor Italië.
Italië zal die 14 goud wellicht ook wel eens willen verbreken. Ik zeg niet dat het gebeurt, maar helemaal onmogelijk is het ook niet. Ik neig dan als eerste naar de zeilers, dat zijn echt een zekerheidje, en ik heb ook wel weer vertrouwen in de schermers. Kunnen zo.. 3, 4 gouden medailles scoren. Ik geloof ook best dat het het volleybalteam eindelijk eens gaat lukken. Maar ik denk dat het voor Italië ook wel eens zilveren Spelen kunnen worden. 10x goud en 20x zilver. Zijn toch wel veel namen die ik net niet zie winnen. Maar goed, Italië is altijd wel een van de leukere van de grote landen. Ik mag er toch wel voor juichen, ondanks alle kritieken die ik soms op het land heb. Maar ja, die kritiek heb ik ook op Spanje.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -6: Andorra
Vandaag nog een kleine buurman van Frankrijk. Wel 2x zo groot als Monaco. Het enige land waar Catalaans de belangrijkste taal is, al zul je er ook veel Spaans en Frans horen. Toch een beetje geholpen door de grotere broers. Andorra is sinds 1814 officieel onafhankelijk van oorden als Frankrijk, Aragon, Navarra of Spanje. Ook zo'n oord met veel wielrenners, lekker trainen in de Pyreneeën. Al zit je in Andorra wel erg afgelegen. Vroeger hadden ze nog gewoon deze vlag, maar dat gaf te veel gedoe.
Pas in 1976 deed Andorra voor het eerst mee. Daarmee het laatste land (buiten Vaticaanstad) uit West-Europa dat meedeed. Er was een bokser die in de achtste finale werd uitgeschakeld, maar negende door deelname, feest! Er waren ook twee schutters met de 33e plaats als beste resultaat. In 1980 was het boksen echter afgezworen en bleef men bij het schieten. Gaset Fris haalde plaats 24 op de Trap. Andorra deed overigens ook keurig mee onder de Olympische vlag, toch een beetje boycot. Gaset en Tomas waren opnieuw de 2 schutters in 1984, ditmaal deed Tomas het beter op Trap met P26. Daarna was het echter klaar voor de schutters. Josep Grealis mocht het in Seoul op de atletiekbaan proberen, maar overleefde de heats op de middenafstanden niet. De gebroeders Perez, die ongeveer 9 maanden na elkaar geboren zijn en een jaartje een profcontract kregen bij Festina, mochten in 1988 rijden. Toch bijzonder van moeder Perez, net gebaard en meteen weer zwanger. Ik zou het niet kunnen, maar wellicht komt dat ook omdat ik geen vrouw ben. Goed, Xavier deed weinig bijzonders, P59, maar Emili zat zowaar in de groep die sprintte om brons en werd daar 9e. Waarschijnlijk het beste moment voor Andorra in de Spelen tot nu toe.
In 1992 deden ze ook mee, maar P31 voor Xavier als beste resultaat spreekt toch minder. Er was ook een derde wielrenner die niet finishde. De gebroeders Ramon werden 27e in het zeilen, waarbij ze 1 van de 7 races als derde eindigden. Molne deed het wel beter in het judo, 23e maar zonder overwinning. Er was ook voor het eerst een vrouw bij: Margarida Moreno. Kwam tot 1 meter 70 op het hoogspringen. Tegenwoordig is dat in de meerkamp matig. Maar ja, eindelijk een vrouw. Er was ook weer een trapschutter bij. In 1996 waren er 8 deelnemers. Het atletiek zag een marathonloper, Molne en de gebroeders Ramon waren er ook weer bij. Molne werd in ronde 1 uitgeschakeld, maar daarmee kom je nog rond plaats 20 uit. Er waren ook voor het eerst 2 zwemmers en weer een trapschutter. Opvallend dat alle schutters zich richten op trap.
In 2000 was er een opvallende terugkeer. Joan Tomas Roca deed voor het eerst sinds 1984 weer mee en werd 39e in de Trap kwalificatie. Verder beperkte Andorra zich tot zwemmen en atletiek - niet de sporten om nog eens een top 10 te halen voor een dergelijk land. Lukte ook in 2004 niet. Antoni Bernardo mocht voor de derde keer de marathon lopen en er was een nieuwe schutter, uiteraard bij het Trap. De deelname werd met 1 verhoogd: Naast Atletiek, Schieten en Zwemmen was Toni Besoli erbij in het judo, maar na een ippon in Ronde 1 was het weer klaar. Bernardo was in 2008 alweer goed voor een mooie verre plaats bij de marathon, toch 4x deelgenomen. De beste prestatie was van Montserrat Garcia. De slalomkayakspecialiste werd 20e in de kwalificatie waarin beide runs bij elkaar werden opgeteld. Geen halve finale, maar wel het beste resultaat. In 2012 een paar wonderlijke dingen. Tomas Roca was er wéér bij bij het schieten. 61 jaar inmiddels, maar wel zijn vijfde Spelen. Maar Daniel Garcia liet zien toch wel een beetje te kunnen judoen: Hij was de eerste voor Andorra die een direct duel wist te winnen van zijn Paraguayaanse tegenstander. In de achtste finale ging het mis tegen zijn Spaanse tegenstander. Hier heeft hij een gaaf mugshot, wat een foto's altijd.
Een mooie top 9, iets wat in Rio niet nogmaals lukte. Ditmaal was de judoka van dienst een vrouw en was het verdict Ippon al na ronde 1, eruit dus. Ditmaal werd er ook weer iemand gestuurd bij het schieten: Esther Barrugues. Die deed aan luchtpistool, ook weer eens wat anders. Omdat er bij het zwemmen een man en een vrouw deelnamen en bij het atletiek een man waren er zowaar een keer meer vrouwen bij Andorra. Nouja, de zwemster startte niet. Dat was dan weer jammer voor haar. Afgelopen editie was de delegatie heel klein: Alleen 800 meter-loper Pol Moya en kanoer Monica Doria waren er bij. Doria haalde wel een 11e plaats in de Slalom C1, net niet genoeg voor een finale. Jammer, niet goed genoeg voor het beste resultaat ooit.
In 2024 zijn er andermaal slechts 2 deelnemers: Steepleloper Carabaña, afgelopen EK 7e geëindigd en nog altijd Doria, die dit keer de K1 overslaat en zich volledig richt op de C1. Nouja, en het Extreme Kayak. Dat lijkt me een loterij en dus een kleine medaillekans. Ik zie het niet gebeuren, maar beter dan 9e zou Doria wel moeten kunnen. In ieder geval eindelijk een Andorrees diploma.
Vandaag nog een kleine buurman van Frankrijk. Wel 2x zo groot als Monaco. Het enige land waar Catalaans de belangrijkste taal is, al zul je er ook veel Spaans en Frans horen. Toch een beetje geholpen door de grotere broers. Andorra is sinds 1814 officieel onafhankelijk van oorden als Frankrijk, Aragon, Navarra of Spanje. Ook zo'n oord met veel wielrenners, lekker trainen in de Pyreneeën. Al zit je in Andorra wel erg afgelegen. Vroeger hadden ze nog gewoon deze vlag, maar dat gaf te veel gedoe.
Pas in 1976 deed Andorra voor het eerst mee. Daarmee het laatste land (buiten Vaticaanstad) uit West-Europa dat meedeed. Er was een bokser die in de achtste finale werd uitgeschakeld, maar negende door deelname, feest! Er waren ook twee schutters met de 33e plaats als beste resultaat. In 1980 was het boksen echter afgezworen en bleef men bij het schieten. Gaset Fris haalde plaats 24 op de Trap. Andorra deed overigens ook keurig mee onder de Olympische vlag, toch een beetje boycot. Gaset en Tomas waren opnieuw de 2 schutters in 1984, ditmaal deed Tomas het beter op Trap met P26. Daarna was het echter klaar voor de schutters. Josep Grealis mocht het in Seoul op de atletiekbaan proberen, maar overleefde de heats op de middenafstanden niet. De gebroeders Perez, die ongeveer 9 maanden na elkaar geboren zijn en een jaartje een profcontract kregen bij Festina, mochten in 1988 rijden. Toch bijzonder van moeder Perez, net gebaard en meteen weer zwanger. Ik zou het niet kunnen, maar wellicht komt dat ook omdat ik geen vrouw ben. Goed, Xavier deed weinig bijzonders, P59, maar Emili zat zowaar in de groep die sprintte om brons en werd daar 9e. Waarschijnlijk het beste moment voor Andorra in de Spelen tot nu toe.
In 1992 deden ze ook mee, maar P31 voor Xavier als beste resultaat spreekt toch minder. Er was ook een derde wielrenner die niet finishde. De gebroeders Ramon werden 27e in het zeilen, waarbij ze 1 van de 7 races als derde eindigden. Molne deed het wel beter in het judo, 23e maar zonder overwinning. Er was ook voor het eerst een vrouw bij: Margarida Moreno. Kwam tot 1 meter 70 op het hoogspringen. Tegenwoordig is dat in de meerkamp matig. Maar ja, eindelijk een vrouw. Er was ook weer een trapschutter bij. In 1996 waren er 8 deelnemers. Het atletiek zag een marathonloper, Molne en de gebroeders Ramon waren er ook weer bij. Molne werd in ronde 1 uitgeschakeld, maar daarmee kom je nog rond plaats 20 uit. Er waren ook voor het eerst 2 zwemmers en weer een trapschutter. Opvallend dat alle schutters zich richten op trap.
In 2000 was er een opvallende terugkeer. Joan Tomas Roca deed voor het eerst sinds 1984 weer mee en werd 39e in de Trap kwalificatie. Verder beperkte Andorra zich tot zwemmen en atletiek - niet de sporten om nog eens een top 10 te halen voor een dergelijk land. Lukte ook in 2004 niet. Antoni Bernardo mocht voor de derde keer de marathon lopen en er was een nieuwe schutter, uiteraard bij het Trap. De deelname werd met 1 verhoogd: Naast Atletiek, Schieten en Zwemmen was Toni Besoli erbij in het judo, maar na een ippon in Ronde 1 was het weer klaar. Bernardo was in 2008 alweer goed voor een mooie verre plaats bij de marathon, toch 4x deelgenomen. De beste prestatie was van Montserrat Garcia. De slalomkayakspecialiste werd 20e in de kwalificatie waarin beide runs bij elkaar werden opgeteld. Geen halve finale, maar wel het beste resultaat. In 2012 een paar wonderlijke dingen. Tomas Roca was er wéér bij bij het schieten. 61 jaar inmiddels, maar wel zijn vijfde Spelen. Maar Daniel Garcia liet zien toch wel een beetje te kunnen judoen: Hij was de eerste voor Andorra die een direct duel wist te winnen van zijn Paraguayaanse tegenstander. In de achtste finale ging het mis tegen zijn Spaanse tegenstander. Hier heeft hij een gaaf mugshot, wat een foto's altijd.
Een mooie top 9, iets wat in Rio niet nogmaals lukte. Ditmaal was de judoka van dienst een vrouw en was het verdict Ippon al na ronde 1, eruit dus. Ditmaal werd er ook weer iemand gestuurd bij het schieten: Esther Barrugues. Die deed aan luchtpistool, ook weer eens wat anders. Omdat er bij het zwemmen een man en een vrouw deelnamen en bij het atletiek een man waren er zowaar een keer meer vrouwen bij Andorra. Nouja, de zwemster startte niet. Dat was dan weer jammer voor haar. Afgelopen editie was de delegatie heel klein: Alleen 800 meter-loper Pol Moya en kanoer Monica Doria waren er bij. Doria haalde wel een 11e plaats in de Slalom C1, net niet genoeg voor een finale. Jammer, niet goed genoeg voor het beste resultaat ooit.
In 2024 zijn er andermaal slechts 2 deelnemers: Steepleloper Carabaña, afgelopen EK 7e geëindigd en nog altijd Doria, die dit keer de K1 overslaat en zich volledig richt op de C1. Nouja, en het Extreme Kayak. Dat lijkt me een loterij en dus een kleine medaillekans. Ik zie het niet gebeuren, maar beter dan 9e zou Doria wel moeten kunnen. In ieder geval eindelijk een Andorrees diploma.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -5: Duitsland
De Duitsers. Een van de sterkste Olympische landen in de breedte, maar ook een met een lastige historie. 3x was het land geschorst vanwege de oorlogen, het land viel uit elkaar in 2 om eerst onder een eenheidsteam en daarna in twee verschillende teams deel te nemen, en er waren natuurlijk de spelen van 1936 met flink wat propaganda. Maar ja, Duitsland is wel een land dat op de winter- en zomerspelen consistent goed presteert, naast de twee grootste landen de enige. Opgebouwd uit een vereniging van stadsstraten is het wel een interessant land met allemaal kleine stukjes historie - in zekere zin hetzelfde als bij ons. Vlag bestaat uit zwart, geel en rood, dat zie je ook niet vaak. Ze deden nog wel eens mee terwijl ze een andere vlag hadden, maar die bespaar ik jullie. Toch iets te dubieus allemaal. Daarvoor hadden ze overigens een tijdje die Weimar-vlag, lijkend op de vlag van het keizerrijk die ze ook al hadden voor de eerste Wereldoorlog. Daar doen we het vandaag mee.
Duitsland deed 'slechts' 18 keer mee. Ja, we weten allemaal wel hoe dat komt. Meteen was het land er al bij en in 1896 was het land best of the rest achter de Amerikanen en Grieken. Opvallend was dat er 5x turngoud was, het zesde goud kwam van Carl Schuhmann bij het grieks-romeins worstelen, nota bene nadat hij al 3x goud had bij het turnen. Hiermee was hij de winnaar van het meeste onderdelen op de allereerste Spelen. Er waren wel meer dubbelaars, zo pakte Fritz Hofmann een dag na het dubbel teamgoud bij het turnen het zilver op de 100 meter. Dubbelen was vrij normaal in die tijd. Vier jaar later was het 'slechts' 4 goud, terwijl de competitie dichterbij was. Al het goud was bij watersporten: 2x Zwemmen, 1x roeien en 1x zeilen. Het turnen was helemaal verdwenen, er werden wel een sloot aan atleten gestuurd maar de beste werd slechts 29e. In St. Louis werden er liefst 18 atleten gestuurd. Lijkt weinig, was veel voor een Europees land. Alle 4 de goude medailles werden bij het zwemmen behaald. Omdat daar ook nog wat zilver en brons bij zat was het genoeg voor P2 op de Spiegel bij deze vreemde Spelen. Maar daarna bleek Duitsland eerder weg te zakken dan op te klimmen. Er was slechts 3x goud in Londen, waar Duitsland zich meteen noteerde op de wintersportkaart door goud te pakken bij het kunstrijden voor paren. Verder was er weer zwemgoud en goud bij het schoonspringen. Ook in 1912 was er vooral goud in het water: Walter Bathe won de 200 en 400 meter schoolslag. Dat had je toen, ja. Ook bij het roeien en schoonspringen was er weer goud, de vijfde gouden medaille kwam dan weer van de tennisbaan. Het waren met 25 medailles op zich wel Spelen waar Duitsland mee kon bouwen aan de toekomst. Maar ja, dat was een toekomst met oorlog en schorsing, waardoor Duitsland pas in 1928 weer mee mocht doen.
Toen was het wel zeer succesvol met 10 goud. Daarbij was Waterpologoud en voor het eerst dressuurgoud, een sport die voor Duitsland tegenwoordig zeer belangrijk is. Er was ook 3x goud voor de dames, bij schermen en atletiek was het zelfs de eerste voor heel Duitsland en Schrader pakte zwemgoud. In 1932 verstomde het succes weer, vooral qua goud. Roeien, gewichtheffen en worstelen leverden 1 stuks. De tijd dat zwemmen echt belangrijk was voor de medaillespiegel was voorbij. 20 medailles in totaal was dan weer niet zo slecht. Maar ja, in 4 jaar gebeurde er veel in Duitsland. Politiek, en daarom moesten de thuisspelen Duitsland op de kaart gaan zetten. Ja, deden ze behoorlijk, met 38 goud. Belangrijk waren het turnen met 6 goud, Paardrijden met 5 en Roeien met 5, al werd er ook op atletiek ingezet. Opvallend was dat zwemmen bepaald niet scoorde, 3x zilver was het beste wat we konden. Duitsland had helaas voor bepaalde lieden niet echt een poster boy, niemand die de gouden medailles aan elkaar reeg. Daardoor kom Amerikaan Jesse Owens die kans pakken. Nadat Duitsland wat genocide had gepleegd in de tussentijd en dus in 1948 op het strafbankje mocht plaatsnemen, was het in 1952 weer welkom. Dat waren bijzondere Spelen. 17 brons, 7 zilver en ja, 0 goud. Dat is nog altijd een record: 24 medailles zonder 1x goud. Vooral op de 4x100 voor dames was Duitsland dichtbij, ze liepen net als de Amerikanen 45.9, maar de Amerikanen liepen duidelijk als eerste over de lijn. Dit was de laatste keer dat Duitsland meedeed, voorlopig. Eerst 3x als verenigd Duits team, daarna onderverdeeld in Oost en West. West deed het oke, bijvoorbeeld bij het paardrijden waren ze er altijd bij. Oost deed het bijzonder goed, vooral bij het dameszwemmen en atletiek. Toevallig? Mwah, lijkt me niet. Daar werd flink wat in gepropt.
Nouja, na dat alles waren de Duitsers in 1992 weer in geheel terug, en de Oost-Duitse dope werkte nog steeds behoorlijk. In combinatie met wat goede West-Duitse invloed. Jens Lehmann, niet die keeper maar wel die sportbestuurder, pakte wielergoud. Bekende namen uit Oost-Duitsland waren Heike Drechsler die het verspringen won en Birgit Fischer, toen nog Birgit Schmidt die de K1 500m won. Dat is alles bij elkaar opgeteld de beste Duitse Olympiër aller tijden.
Ook andere sporten waren belangrijk. 4x goud bij het Wielrennen was behoorlijk, maar Kanovaren spande dus de kroon. 33 goud was goed voor een 3e plaats, bizar veel eigenlijk. Vier jaar later was het al een stuk minder. Maar 1 goud bij het wielrennen, wel meer god bij het kanovaren en 4x goud op het paard. Isabell Werth haalde haar enige individuele dressuurgoud. 5x tweede, dat blijft toch bizar. Buiten afwezigheid in 2004 en 2012 toch wel een aardige streak. Hier is ze, Isabell aan de voorkant voor de duidelijkheid.
Hierna was Duitsland eigenlijk altijd goed voor zo'n 50 medailles, en dan 10 tot 18 goud. In 2000 waren het er 13. Kanovaren, paardrijden en wielrennen waren opnieuw belangrijk, met goud voor Jan Ullrich op de weg. In 2004 was daar goud voor de dameshockeyploeg, die hadden WIJ natuurlijk moeten winnen maar Nederland leverde totaal niet. Er was ook judogoud en Ralf Schumann, niet te verwarren met Ralf Schumacher, won nog maar eens bij het schieten, 3x goud op hetzelfde onderdeel over de breedte van 16 jaar is knap gedaan. Na 2x 13 goud was het in 2008 16 stuks. Lena Schöneborn won de Moderne Vijfkamp en Britta Steffen deed wat Von Almsick nooit kon: Goud op de 100 vrij. Von Almsick met haar 10 medailles zonder goud, het blijft treurig. Steffen won ook op de 50 vrij. In 2012 was het dressuurteam helemaal zoek en kwam het van het eventing om toch weer paardrijgoud te pakken. Ook was er voor de derde keer hockeygoud, na in 2004 de dames nu al voor de tweede keer de heren. Met 11 goud was het allemaal net wat minder, maar ach. Het blijft toch veelal hetzelfde niveau. In 2016 pakte Jung weer goud op het eventing, met Werth weer terug in het Duitse team was er ook gewoon weer teamgoud voor de dressuurruiters. Ook wisten de Duitse voetbaldames eindelijk goud te pakken. Maar ja, Kanoën blijft kanovaren en leverde 4x goud op. Toch wel dé sport. Met 17 goud was het de meest succesvolle Duitse Spelen van deze eeuw. Dat viel echter tegen in 2021: 10x goud en bovendien maar 37 medailles, ook dat aantal loopt flink terug. Duurde sowieso even voordat er goud kwam, maar uiteindelijk leverde het paardrijden wel weer met 3 goud. Deze keer was er slechts 1x goud met de vlakwaterkano, al pakte Ricarda Funk wel goud in de slalom. Al met al mindere spelen.
Ik verwacht ook niet dat dat ineens veel beter zal gaan. Ja, er zijn genoeg Duitse toppers. Denk aan Weber, Neugebauer en Mihambo op de atletiekbaan, Sebastian Brendel in de kano, de dames op de baansprint en natuurlijk Werth en Jung, de toppers op het paard. En dan is er nog zwemmer Märtens en alle teams bij het hockey, handbal en damesvoetbal. Het zal zeker niet helemaal niks worden, maar 10-12 goud lijkt me wel het maximale.
De Duitsers. Een van de sterkste Olympische landen in de breedte, maar ook een met een lastige historie. 3x was het land geschorst vanwege de oorlogen, het land viel uit elkaar in 2 om eerst onder een eenheidsteam en daarna in twee verschillende teams deel te nemen, en er waren natuurlijk de spelen van 1936 met flink wat propaganda. Maar ja, Duitsland is wel een land dat op de winter- en zomerspelen consistent goed presteert, naast de twee grootste landen de enige. Opgebouwd uit een vereniging van stadsstraten is het wel een interessant land met allemaal kleine stukjes historie - in zekere zin hetzelfde als bij ons. Vlag bestaat uit zwart, geel en rood, dat zie je ook niet vaak. Ze deden nog wel eens mee terwijl ze een andere vlag hadden, maar die bespaar ik jullie. Toch iets te dubieus allemaal. Daarvoor hadden ze overigens een tijdje die Weimar-vlag, lijkend op de vlag van het keizerrijk die ze ook al hadden voor de eerste Wereldoorlog. Daar doen we het vandaag mee.
Duitsland deed 'slechts' 18 keer mee. Ja, we weten allemaal wel hoe dat komt. Meteen was het land er al bij en in 1896 was het land best of the rest achter de Amerikanen en Grieken. Opvallend was dat er 5x turngoud was, het zesde goud kwam van Carl Schuhmann bij het grieks-romeins worstelen, nota bene nadat hij al 3x goud had bij het turnen. Hiermee was hij de winnaar van het meeste onderdelen op de allereerste Spelen. Er waren wel meer dubbelaars, zo pakte Fritz Hofmann een dag na het dubbel teamgoud bij het turnen het zilver op de 100 meter. Dubbelen was vrij normaal in die tijd. Vier jaar later was het 'slechts' 4 goud, terwijl de competitie dichterbij was. Al het goud was bij watersporten: 2x Zwemmen, 1x roeien en 1x zeilen. Het turnen was helemaal verdwenen, er werden wel een sloot aan atleten gestuurd maar de beste werd slechts 29e. In St. Louis werden er liefst 18 atleten gestuurd. Lijkt weinig, was veel voor een Europees land. Alle 4 de goude medailles werden bij het zwemmen behaald. Omdat daar ook nog wat zilver en brons bij zat was het genoeg voor P2 op de Spiegel bij deze vreemde Spelen. Maar daarna bleek Duitsland eerder weg te zakken dan op te klimmen. Er was slechts 3x goud in Londen, waar Duitsland zich meteen noteerde op de wintersportkaart door goud te pakken bij het kunstrijden voor paren. Verder was er weer zwemgoud en goud bij het schoonspringen. Ook in 1912 was er vooral goud in het water: Walter Bathe won de 200 en 400 meter schoolslag. Dat had je toen, ja. Ook bij het roeien en schoonspringen was er weer goud, de vijfde gouden medaille kwam dan weer van de tennisbaan. Het waren met 25 medailles op zich wel Spelen waar Duitsland mee kon bouwen aan de toekomst. Maar ja, dat was een toekomst met oorlog en schorsing, waardoor Duitsland pas in 1928 weer mee mocht doen.
Toen was het wel zeer succesvol met 10 goud. Daarbij was Waterpologoud en voor het eerst dressuurgoud, een sport die voor Duitsland tegenwoordig zeer belangrijk is. Er was ook 3x goud voor de dames, bij schermen en atletiek was het zelfs de eerste voor heel Duitsland en Schrader pakte zwemgoud. In 1932 verstomde het succes weer, vooral qua goud. Roeien, gewichtheffen en worstelen leverden 1 stuks. De tijd dat zwemmen echt belangrijk was voor de medaillespiegel was voorbij. 20 medailles in totaal was dan weer niet zo slecht. Maar ja, in 4 jaar gebeurde er veel in Duitsland. Politiek, en daarom moesten de thuisspelen Duitsland op de kaart gaan zetten. Ja, deden ze behoorlijk, met 38 goud. Belangrijk waren het turnen met 6 goud, Paardrijden met 5 en Roeien met 5, al werd er ook op atletiek ingezet. Opvallend was dat zwemmen bepaald niet scoorde, 3x zilver was het beste wat we konden. Duitsland had helaas voor bepaalde lieden niet echt een poster boy, niemand die de gouden medailles aan elkaar reeg. Daardoor kom Amerikaan Jesse Owens die kans pakken. Nadat Duitsland wat genocide had gepleegd in de tussentijd en dus in 1948 op het strafbankje mocht plaatsnemen, was het in 1952 weer welkom. Dat waren bijzondere Spelen. 17 brons, 7 zilver en ja, 0 goud. Dat is nog altijd een record: 24 medailles zonder 1x goud. Vooral op de 4x100 voor dames was Duitsland dichtbij, ze liepen net als de Amerikanen 45.9, maar de Amerikanen liepen duidelijk als eerste over de lijn. Dit was de laatste keer dat Duitsland meedeed, voorlopig. Eerst 3x als verenigd Duits team, daarna onderverdeeld in Oost en West. West deed het oke, bijvoorbeeld bij het paardrijden waren ze er altijd bij. Oost deed het bijzonder goed, vooral bij het dameszwemmen en atletiek. Toevallig? Mwah, lijkt me niet. Daar werd flink wat in gepropt.
Nouja, na dat alles waren de Duitsers in 1992 weer in geheel terug, en de Oost-Duitse dope werkte nog steeds behoorlijk. In combinatie met wat goede West-Duitse invloed. Jens Lehmann, niet die keeper maar wel die sportbestuurder, pakte wielergoud. Bekende namen uit Oost-Duitsland waren Heike Drechsler die het verspringen won en Birgit Fischer, toen nog Birgit Schmidt die de K1 500m won. Dat is alles bij elkaar opgeteld de beste Duitse Olympiër aller tijden.
Ook andere sporten waren belangrijk. 4x goud bij het Wielrennen was behoorlijk, maar Kanovaren spande dus de kroon. 33 goud was goed voor een 3e plaats, bizar veel eigenlijk. Vier jaar later was het al een stuk minder. Maar 1 goud bij het wielrennen, wel meer god bij het kanovaren en 4x goud op het paard. Isabell Werth haalde haar enige individuele dressuurgoud. 5x tweede, dat blijft toch bizar. Buiten afwezigheid in 2004 en 2012 toch wel een aardige streak. Hier is ze, Isabell aan de voorkant voor de duidelijkheid.
Hierna was Duitsland eigenlijk altijd goed voor zo'n 50 medailles, en dan 10 tot 18 goud. In 2000 waren het er 13. Kanovaren, paardrijden en wielrennen waren opnieuw belangrijk, met goud voor Jan Ullrich op de weg. In 2004 was daar goud voor de dameshockeyploeg, die hadden WIJ natuurlijk moeten winnen maar Nederland leverde totaal niet. Er was ook judogoud en Ralf Schumann, niet te verwarren met Ralf Schumacher, won nog maar eens bij het schieten, 3x goud op hetzelfde onderdeel over de breedte van 16 jaar is knap gedaan. Na 2x 13 goud was het in 2008 16 stuks. Lena Schöneborn won de Moderne Vijfkamp en Britta Steffen deed wat Von Almsick nooit kon: Goud op de 100 vrij. Von Almsick met haar 10 medailles zonder goud, het blijft treurig. Steffen won ook op de 50 vrij. In 2012 was het dressuurteam helemaal zoek en kwam het van het eventing om toch weer paardrijgoud te pakken. Ook was er voor de derde keer hockeygoud, na in 2004 de dames nu al voor de tweede keer de heren. Met 11 goud was het allemaal net wat minder, maar ach. Het blijft toch veelal hetzelfde niveau. In 2016 pakte Jung weer goud op het eventing, met Werth weer terug in het Duitse team was er ook gewoon weer teamgoud voor de dressuurruiters. Ook wisten de Duitse voetbaldames eindelijk goud te pakken. Maar ja, Kanoën blijft kanovaren en leverde 4x goud op. Toch wel dé sport. Met 17 goud was het de meest succesvolle Duitse Spelen van deze eeuw. Dat viel echter tegen in 2021: 10x goud en bovendien maar 37 medailles, ook dat aantal loopt flink terug. Duurde sowieso even voordat er goud kwam, maar uiteindelijk leverde het paardrijden wel weer met 3 goud. Deze keer was er slechts 1x goud met de vlakwaterkano, al pakte Ricarda Funk wel goud in de slalom. Al met al mindere spelen.
Ik verwacht ook niet dat dat ineens veel beter zal gaan. Ja, er zijn genoeg Duitse toppers. Denk aan Weber, Neugebauer en Mihambo op de atletiekbaan, Sebastian Brendel in de kano, de dames op de baansprint en natuurlijk Werth en Jung, de toppers op het paard. En dan is er nog zwemmer Märtens en alle teams bij het hockey, handbal en damesvoetbal. Het zal zeker niet helemaal niks worden, maar 10-12 goud lijkt me wel het maximale.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -4: Luxemburg
Luxemburg. Ook wel nep-Nederland qua vlag. Hadden ze toch wel wat beters op kunnen verzinnen. Lekker dichtbij en kennen we uit de sport toch vooral van hun grote wielerhelden. Officieel Groothertogdom Luxemburg en lid van de Europese Unie. Sinds 1867 is Luxemburg onafhankelijk en het zo'n beetje het rijkste land ter wereld, met dank aan de banken en de staalproductie. Dan moet je met 600000 inwoners toch wel wat medailles kunnen harken. Tijd voor de vlag van, jawel, Luxemburg. Alleen niet het Luxemburg waar we het vandaag over hebben.
Luxemburg was dodelijk efficient in 1900, de eerste deelname. Michel Théato is misschien wel een Fransman maar staat officieel als Luxemburg te boek. Hij liep de marathon in net iets minder dan 3 uur, indertijd goed voor goud. Uiteraard duurde het lang voordat het echt beter zou zijn. In 1912 werd er voor het eerst een heuse delegatie gestuurd. 21 man, behoorlijk wat. Het turnteam werd 4e met het Europese systeem en vijfde met het vrije systeem, wat dat ook moge zeggen. Dat was overigens wel 1x de laatste plek, maar daar letten we maar niet op. Verder waren er 2 atleten. In 1920 was de delegatie andermaal groot, vooral qua sporten. Er waren zwemmers, atleten, een wielrenner en zelfs een voetbalteam, dat met 3-0 verloor van Nederland. Met Jaap Bulder die scoorde, de grote man van Be Quick. Er werd ook geworsteld, maar het resultaat kwam van gewichtheffer Joseph Alzin. De zwaargewicht haalde zilver, knap werk.
In 1924 waren er de eerste vrouwelijke deelneemsters met Laury Koster die de finale 200 schoolslag haalde en daar 6e werd. Er werden ook weer 8 gymnasten en een voetbalteam gestuurd. Het team werd ditmaal slechts 8e. Ook in 1928 was er een turnteam dat nu slechts 9e werd en ook het voetbalteam en waterpoloteam waren niet al te succesvol. Wel werd er goud gewonnen in de kunstcompetities, die ze vroeger hadden. Zijn sinds 1952 afgeschaft en worden nu ook niet meer erkend door het IOC voor de medaillespiegel, maar toen kon je met een mooi stukje architectuur nog goud halen. Na een afwezigheid in 1932 was Luxemburg in 1936 terug om nooit meer te vertrekken. Bij veel sporten werd meegedaan, bijvoorbeeld het nieuwe kanovaren met een 6e plaats voor Treinen en boksen, waar een kwartfinale werd behaald. Er werd ook gefietst, toch dé sport in Luxemburg. Jacques Majerus deed mee, broer van Jean die nog wat Touretappes won in die tijd. Nic Scheitler werd 5e bij het gewichtheffen. Al met al doet Luxemburg toch echt wel mee voor zo'n klein land. Ook in 1948 gewoon weer een deelnemer of 50. De turners werden 11e in het allround en er was een flink aantal atleten, met Josy Barthel die 10e werd. Ook was er nog maar eens een voetbalteam en zelfs een schermteam dat vijfde werd met de degen. In het voetbal won Luxemburg zowaar. Van Afghanistan, maar toch. In 1952 was er voor het laatst een grote delegatie. 44 man, verdeeld over turners, voetballers, schermers en natuurlijk weer Josy Barthel, die nu het nog wat beter deed dan in 1948. Wat heet, goud op de 1500 meter. Voor de 2e keer, en nu écht voor de delegatie. Fenomenaal.
Barthel zou later sportbestuurder worden. Hij werd overigens in verband gebracht met doping, iets wat in die tijd nog niet per se illegaal was. In 1956 was de delegatie veel kleiner. Barthel zou de finale niet eens meer halen, en van de grote teams bleven alleen twee turners over. Het schermteam was er nog wel, maar dat zou nu de eerste ronde niet overleven. Het beste resultaat was van Rene Kohn, 13e op de 200 meter schoolslag. Met meer deelnemende landen en weinig inwoners was het voor Luxemburg zwemmen tegen snoeiharde stroming, al was de delegatie in 1960 groter met weer een turnteam, een team op de 4x400 meter, een wielerteam en ook weer een 5e plaats bij het schermen. Die groep van het degenteam was toch best consistent en sterk. Maar ja, een keer is het op en een keer was in Tokio. Alleen nog twee damesschermers, maar die haalden geen resultaat. Qua resultaten was het beperkt - daarvoor moeten we naar het snelwandelen kijken. Charel Sowa werd 9e op de 50 kilometer, dan ben je een echte. Ook 16e op de inferieure 20 km. Voor haters van snelwandelen was er een wielrenner die 19e werd. Johny Schleck om precies te zijn. Die naam klinkt wel bekend, hè? Een van zijn drie zoons zou nog ooit de Tour de France winnen met dank aan een iets te smakelijk biefstukje. Na dit uitje in Tokio werd Johny zelf ook prof en won zelf ook een rit in de Vuelta. Iets waar de Andy van na 2011 alleen nog maar zou hebben mogen dromen. Wel geinig, de Tour die hij met terugwerkende kracht won was zo'n beetje na zijn laatste redelijke resultaat, leuke rubriek.
Goed, terug naar de Spelen maar weer, 1968 zag maar 5 deelnemers, waarvan Sowa opnieuw de beste was. 16e op de 50 km ditmaal. Met het schieten, zwemmen, wielrennen en schermen was de delegatie nog wel verspreid, maar elke sport kende nog maar 1 deelnemer. Nee, de tijd van Luxemburg als relevant Olympisch land leek tanende. In 1972 was het in München naast de deur, maar meer dan een 14e plaats van een schermteam en een nieuwe 10e plaats van Charel Sowa was er niet. Bij het wielrennen deed nu de vader van een van die andere bekende zoons mee: Erny Kirchen ditmaal, vader van alles-net-niet-kunner Kim. Wel twee tourritten, waarbij hij allebei niet als eerste over de streep kwam. Benieuwd of we dit jaar ook 6 nieuwe ritwinnaars gaan krijgen, haha! Het viel allemaal nog wel mee, maar met het stoppen van Sowa was Montreal wel heel karig. Geen finish in de wegwedstrijd wielrennen, geen goede schermers, schieten leverde P48. Lucien Faber was de nieuwe snelwandelaar en werd 28e, maar dan wel op de 20 km. Die nemen we niet serieus. In 1980 slechts 3 deelnemers, maar Luxemburg was er wel (neutraal) bij. Schutter Jacoby werd 11e. In 1984 17e, maar Jeanette Goergen deed mee bij het boogschieten er werd daar 16e. De delegatie bestond ditmaal uit 5. Luxemburg hoorde bij de exoten inmiddels, pijnlijke conclusie. Geld is dus ook niet alles. De zoon van Sowa deed in 1988 mee, maar Marco Sowa deed wat veel snelwandelaars doen: een DQ pakken. Maar met de 7e plaats van Daniele Kaber was er het beste individuele resultaat sinds 1952. Het was van korte duur, in Barcelona waren er helemaal geen atleten. Maar goed, 1992 was al een succesverhaal door 2x zilver op de winterspelen. Lukte hier niet. De zwemmer, schutters en boogschutter haalden de top 25 niet, waardoor Igor Muller door mee te doen in het judo al de beste prestatie had. Was in Atlanta niet veel anders. Hier won hij wel in de eerste ronde en ging tegen de Olympisch kampioen ten onder, maar ook in de herkansing was het na 1 wedstrijdje klaar.
In 2000 werd meegedaan aan zwemmen, tafeltennis en tennis. Bij het tennis won Anne Kremer zowaar haar eerste wedstrijd en ook Ni Xialian won een wedstrijd tafeltennis. Maar ja, tsja. Het houdt niet over. Gelukkig is er dat wielrennen he? In 2004 mocht Luxemburg er 3 sturen. Helaas was in de grote groep de top 3 al weg, maar de al genoemde Kirchen sprintte naar een 6e plaats. Frank Schleck werd 16e. Je zou verwachten dat Kirchen ook de tijdrit zou doen, maar nee, die was voor Benoit Joachim. 26e. Zijn broertje heeft nog in Nederland gevoetbald bij RKC en Willem II. Ik kan Aurelién Joachim niet noemen zonder even 'De Badmeester' te zeggen. Hij gaf voordat hij profvoetballer werd echt zwemlessen in Luxemburg, vandaar deze bijnaam. Speelde uiteraard in het nationale elftal, waarvan ik mij precies 1 wedstrijd kan herinneren: Een 8-0 nederlaag tegen Zweden. Ach ach ach. Die winnen niet met 8-0, echt niet! In 2008 kwam Luxemburg nog dichterbij een medaille. 4e voor Andy, jammer, leuk geprobeerd. Het waren wel de gouden dagen van het Luxemburgse wielrennen, nu is er daar toch een stukje minder. Verder deed er eens een keer een zeiler mee, ook leuk. In 2012 waren er maar 2 wielrenners. Dat leverde geen succes, maar Marie Muller haalde de bronzen finale in het judo tot 52 kg. Helaas, verloren, weer geen medaille. Toch wel een aantal keer dichtbij. Laurent Carnol haalde zowaar de halve finale op de 200 meter schoolslag. Tegenwoordig is Christine Majerus zo'n beetje de beste wielrenner. Bij de dames, dus. Werd 18e op de wegrit in Rio. Ni Xialian deed alweer voor de 5e keer mee en haalde ditmaal ronde 3, waarin ze er af ging tegen een Singaporese. Ook in Tokio was ze er bij, voor de 6e keer alweer. Maar helaas was het nu al na 1 wedstrijd voorbij. Voor het eerst was er een dressuurruiter en er werd zowaar weer een atletiekfinale gehaald. Charles Grethen werd 6e in de halve finale 1500 meter, genoeg voor een finaleplek. Hij werd er 12e.
Ja, buiten het fietsen en een upset is Luxemburg misschien niet echt een exotenland, maar wel een land dat tekort komt voor medailles. In Parijs met 14 deelnemers, niet eens zo heel weinig. Bij het atletiek verwacht ik wel wat van Patrizia van der Weken, een 100 meter-loopster die de halve finales best kan halen. Verder zal het vooral in de marge zijn. Bij het wielrennen kan Alex Kirsch misschien leuk 16e worden ofzo. Geen hele slechte wielrenner voor wat alibiresultaten in een eendagskoers, maar een Diploma lijkt me al lastig zat.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mexicanobakker op 22-07-2024 18:43:11 ]
Luxemburg. Ook wel nep-Nederland qua vlag. Hadden ze toch wel wat beters op kunnen verzinnen. Lekker dichtbij en kennen we uit de sport toch vooral van hun grote wielerhelden. Officieel Groothertogdom Luxemburg en lid van de Europese Unie. Sinds 1867 is Luxemburg onafhankelijk en het zo'n beetje het rijkste land ter wereld, met dank aan de banken en de staalproductie. Dan moet je met 600000 inwoners toch wel wat medailles kunnen harken. Tijd voor de vlag van, jawel, Luxemburg. Alleen niet het Luxemburg waar we het vandaag over hebben.
Luxemburg was dodelijk efficient in 1900, de eerste deelname. Michel Théato is misschien wel een Fransman maar staat officieel als Luxemburg te boek. Hij liep de marathon in net iets minder dan 3 uur, indertijd goed voor goud. Uiteraard duurde het lang voordat het echt beter zou zijn. In 1912 werd er voor het eerst een heuse delegatie gestuurd. 21 man, behoorlijk wat. Het turnteam werd 4e met het Europese systeem en vijfde met het vrije systeem, wat dat ook moge zeggen. Dat was overigens wel 1x de laatste plek, maar daar letten we maar niet op. Verder waren er 2 atleten. In 1920 was de delegatie andermaal groot, vooral qua sporten. Er waren zwemmers, atleten, een wielrenner en zelfs een voetbalteam, dat met 3-0 verloor van Nederland. Met Jaap Bulder die scoorde, de grote man van Be Quick. Er werd ook geworsteld, maar het resultaat kwam van gewichtheffer Joseph Alzin. De zwaargewicht haalde zilver, knap werk.
In 1924 waren er de eerste vrouwelijke deelneemsters met Laury Koster die de finale 200 schoolslag haalde en daar 6e werd. Er werden ook weer 8 gymnasten en een voetbalteam gestuurd. Het team werd ditmaal slechts 8e. Ook in 1928 was er een turnteam dat nu slechts 9e werd en ook het voetbalteam en waterpoloteam waren niet al te succesvol. Wel werd er goud gewonnen in de kunstcompetities, die ze vroeger hadden. Zijn sinds 1952 afgeschaft en worden nu ook niet meer erkend door het IOC voor de medaillespiegel, maar toen kon je met een mooi stukje architectuur nog goud halen. Na een afwezigheid in 1932 was Luxemburg in 1936 terug om nooit meer te vertrekken. Bij veel sporten werd meegedaan, bijvoorbeeld het nieuwe kanovaren met een 6e plaats voor Treinen en boksen, waar een kwartfinale werd behaald. Er werd ook gefietst, toch dé sport in Luxemburg. Jacques Majerus deed mee, broer van Jean die nog wat Touretappes won in die tijd. Nic Scheitler werd 5e bij het gewichtheffen. Al met al doet Luxemburg toch echt wel mee voor zo'n klein land. Ook in 1948 gewoon weer een deelnemer of 50. De turners werden 11e in het allround en er was een flink aantal atleten, met Josy Barthel die 10e werd. Ook was er nog maar eens een voetbalteam en zelfs een schermteam dat vijfde werd met de degen. In het voetbal won Luxemburg zowaar. Van Afghanistan, maar toch. In 1952 was er voor het laatst een grote delegatie. 44 man, verdeeld over turners, voetballers, schermers en natuurlijk weer Josy Barthel, die nu het nog wat beter deed dan in 1948. Wat heet, goud op de 1500 meter. Voor de 2e keer, en nu écht voor de delegatie. Fenomenaal.
Barthel zou later sportbestuurder worden. Hij werd overigens in verband gebracht met doping, iets wat in die tijd nog niet per se illegaal was. In 1956 was de delegatie veel kleiner. Barthel zou de finale niet eens meer halen, en van de grote teams bleven alleen twee turners over. Het schermteam was er nog wel, maar dat zou nu de eerste ronde niet overleven. Het beste resultaat was van Rene Kohn, 13e op de 200 meter schoolslag. Met meer deelnemende landen en weinig inwoners was het voor Luxemburg zwemmen tegen snoeiharde stroming, al was de delegatie in 1960 groter met weer een turnteam, een team op de 4x400 meter, een wielerteam en ook weer een 5e plaats bij het schermen. Die groep van het degenteam was toch best consistent en sterk. Maar ja, een keer is het op en een keer was in Tokio. Alleen nog twee damesschermers, maar die haalden geen resultaat. Qua resultaten was het beperkt - daarvoor moeten we naar het snelwandelen kijken. Charel Sowa werd 9e op de 50 kilometer, dan ben je een echte. Ook 16e op de inferieure 20 km. Voor haters van snelwandelen was er een wielrenner die 19e werd. Johny Schleck om precies te zijn. Die naam klinkt wel bekend, hè? Een van zijn drie zoons zou nog ooit de Tour de France winnen met dank aan een iets te smakelijk biefstukje. Na dit uitje in Tokio werd Johny zelf ook prof en won zelf ook een rit in de Vuelta. Iets waar de Andy van na 2011 alleen nog maar zou hebben mogen dromen. Wel geinig, de Tour die hij met terugwerkende kracht won was zo'n beetje na zijn laatste redelijke resultaat, leuke rubriek.
Goed, terug naar de Spelen maar weer, 1968 zag maar 5 deelnemers, waarvan Sowa opnieuw de beste was. 16e op de 50 km ditmaal. Met het schieten, zwemmen, wielrennen en schermen was de delegatie nog wel verspreid, maar elke sport kende nog maar 1 deelnemer. Nee, de tijd van Luxemburg als relevant Olympisch land leek tanende. In 1972 was het in München naast de deur, maar meer dan een 14e plaats van een schermteam en een nieuwe 10e plaats van Charel Sowa was er niet. Bij het wielrennen deed nu de vader van een van die andere bekende zoons mee: Erny Kirchen ditmaal, vader van alles-net-niet-kunner Kim. Wel twee tourritten, waarbij hij allebei niet als eerste over de streep kwam. Benieuwd of we dit jaar ook 6 nieuwe ritwinnaars gaan krijgen, haha! Het viel allemaal nog wel mee, maar met het stoppen van Sowa was Montreal wel heel karig. Geen finish in de wegwedstrijd wielrennen, geen goede schermers, schieten leverde P48. Lucien Faber was de nieuwe snelwandelaar en werd 28e, maar dan wel op de 20 km. Die nemen we niet serieus. In 1980 slechts 3 deelnemers, maar Luxemburg was er wel (neutraal) bij. Schutter Jacoby werd 11e. In 1984 17e, maar Jeanette Goergen deed mee bij het boogschieten er werd daar 16e. De delegatie bestond ditmaal uit 5. Luxemburg hoorde bij de exoten inmiddels, pijnlijke conclusie. Geld is dus ook niet alles. De zoon van Sowa deed in 1988 mee, maar Marco Sowa deed wat veel snelwandelaars doen: een DQ pakken. Maar met de 7e plaats van Daniele Kaber was er het beste individuele resultaat sinds 1952. Het was van korte duur, in Barcelona waren er helemaal geen atleten. Maar goed, 1992 was al een succesverhaal door 2x zilver op de winterspelen. Lukte hier niet. De zwemmer, schutters en boogschutter haalden de top 25 niet, waardoor Igor Muller door mee te doen in het judo al de beste prestatie had. Was in Atlanta niet veel anders. Hier won hij wel in de eerste ronde en ging tegen de Olympisch kampioen ten onder, maar ook in de herkansing was het na 1 wedstrijdje klaar.
In 2000 werd meegedaan aan zwemmen, tafeltennis en tennis. Bij het tennis won Anne Kremer zowaar haar eerste wedstrijd en ook Ni Xialian won een wedstrijd tafeltennis. Maar ja, tsja. Het houdt niet over. Gelukkig is er dat wielrennen he? In 2004 mocht Luxemburg er 3 sturen. Helaas was in de grote groep de top 3 al weg, maar de al genoemde Kirchen sprintte naar een 6e plaats. Frank Schleck werd 16e. Je zou verwachten dat Kirchen ook de tijdrit zou doen, maar nee, die was voor Benoit Joachim. 26e. Zijn broertje heeft nog in Nederland gevoetbald bij RKC en Willem II. Ik kan Aurelién Joachim niet noemen zonder even 'De Badmeester' te zeggen. Hij gaf voordat hij profvoetballer werd echt zwemlessen in Luxemburg, vandaar deze bijnaam. Speelde uiteraard in het nationale elftal, waarvan ik mij precies 1 wedstrijd kan herinneren: Een 8-0 nederlaag tegen Zweden. Ach ach ach. Die winnen niet met 8-0, echt niet! In 2008 kwam Luxemburg nog dichterbij een medaille. 4e voor Andy, jammer, leuk geprobeerd. Het waren wel de gouden dagen van het Luxemburgse wielrennen, nu is er daar toch een stukje minder. Verder deed er eens een keer een zeiler mee, ook leuk. In 2012 waren er maar 2 wielrenners. Dat leverde geen succes, maar Marie Muller haalde de bronzen finale in het judo tot 52 kg. Helaas, verloren, weer geen medaille. Toch wel een aantal keer dichtbij. Laurent Carnol haalde zowaar de halve finale op de 200 meter schoolslag. Tegenwoordig is Christine Majerus zo'n beetje de beste wielrenner. Bij de dames, dus. Werd 18e op de wegrit in Rio. Ni Xialian deed alweer voor de 5e keer mee en haalde ditmaal ronde 3, waarin ze er af ging tegen een Singaporese. Ook in Tokio was ze er bij, voor de 6e keer alweer. Maar helaas was het nu al na 1 wedstrijd voorbij. Voor het eerst was er een dressuurruiter en er werd zowaar weer een atletiekfinale gehaald. Charles Grethen werd 6e in de halve finale 1500 meter, genoeg voor een finaleplek. Hij werd er 12e.
Ja, buiten het fietsen en een upset is Luxemburg misschien niet echt een exotenland, maar wel een land dat tekort komt voor medailles. In Parijs met 14 deelnemers, niet eens zo heel weinig. Bij het atletiek verwacht ik wel wat van Patrizia van der Weken, een 100 meter-loopster die de halve finales best kan halen. Verder zal het vooral in de marge zijn. Bij het wielrennen kan Alex Kirsch misschien leuk 16e worden ofzo. Geen hele slechte wielrenner voor wat alibiresultaten in een eendagskoers, maar een Diploma lijkt me al lastig zat.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mexicanobakker op 22-07-2024 18:43:11 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -3: België
Jawel, onze zuiderburen zijn dan eindelijk aan de buurt. Land van bier en frieten. En natuurlijk het land van de TV-zender waar wij allen de Spelen gaan volgen. En wij zijn allemaal zeker géén middelmaat. Sporza heeft het gewoon elk jaar weer beter voor elkaar dan de NOS. Laten we eens kijken naar de prestatie van de Belgen. Mooi ook altijd, die vlag met zwart, geel en rood. De vlag van Duitsland, natuurlijk.
In 1896 deed België zowaar niet mee, maar in 1900 werd dat ruim goedgemaakt, met 78 deelnemers. Daarbij waren boogschieten en paardrijden vooral belangrijk. Bij het paardrijden waren 5 medailles waarvan 3 goud, bijvoorbeeld bij het verspringen met paard en het onderdeel 'Mail coach'. En dan was er nog het boogschieten, een sport die populair is in België. Ook dat leverde 3x goud op onderdelen als Sur la Perche à la Herse. Allemaal rare Franse namen voor die onderdelen. In totaal 6x goud. Na een afwezigheid in 1904 was België terug in Londen. Vorige keer waren er een hoop medailles bij paardrijden en boogschieten, maar dit keer bleef het bij nul. Paul van Asbroeck pakte al brons in 1900 en was deze keer goed voor zilver met een schietteam en in zijn eentje op het 50 yard pistool pakte hij goud. 8 medailles, wel maar een keer goud. Wel over het algemeen op wat meer courante sporten. In deze fase was België een land dat meedeed op de Spelen, maar ook niet een van de absolute toplanden. Toch was er ook in 1912 weer goud, 2 maal zelfs. Paul Anspach pakte dubbel schermgoud, eenmaal met zijn team op de degen en eenmaal solo. Ook roeien en waterpolo waren medaillepakkers in deze tijd. Maar de grootste prijzen moesten komen in 1920. België was organiserend land en dat was in die tijd gewoon een dik voordeel. België had zeker dat voordeel. Zo werd het voetbaltoernooi gewonnen nadat Tsjechoslowakije in de finale van het veld liep vanwege een partijdige scheids. Daarnaast was er tumbling op het paard. Niet voltige, maar op een echt paard. België won daar beide gouden medailles. En er was een sloot aan boogschieten. Onderdelen als vast klein vogeldoel, vast groot vogeldoel, 28m bewegend vogeldoel, 33m bewegend vogeldoel en 50m bewegend vogeldoel maakten de medailles wel iets minder waard, zullen we maar zeggen. Daar is een schoolslagje of vlinderslagje niks bij. Oja, wat bij deze onderdelen ook meespeelde was dat er ook nog teamwedstrijden waren, waar vaak tussen de 1 en 3 teams aan deelnamen. Lekker goud harken. Vooral voor Hubert van Innis, die het 28m bewegend vogeldoel en 33m won, en ook de 33m en 50m met het team. Hij had ook al 2x goud in 1900, waarmee hij op 6 goud kwam en hij had ook al 3x zilver in totaal. Daarmee was hij in een klap de beste Belg ooit. Zou nooit meer verbeterd worden.
14 goud op de thuisspelen, goed voor P5 op de Spiegel, net als in 1900. Ja, dat ging natuurlijk niet veel beter meer worden, al was het in Parijs niet eens zo slecht. Delarge, Delpore en Huybrechts pakten goud bij wat meer courante onderdelen. Boksen, Degenschermen en een zeilboot - oke, daar waren wel steeds veel willekeurige klassen van in die tijd. Na 1924 gingen de meeste kermisonderdelen er wel af, nu moest het dus gaan komen van echte relevante sporten. En ja, toen zagen we meteen dat het arme België er niet veel van kon. In 1928 slechts 3 medailles, met worstelaar Spapen met zilver. en brons voor een bokser en roeier. Nederland was ook niet bepaald ver weg. Dat excuus ging niet op. Nee, het ziet er slecht uit voor de Belgen, zeker met 187 deelnemers. In LA was er alleen een schermteam. Ja, en brons voor stadsplanning. Het schermteam met de degen werd wel 4e en bij het floretschermen werd Jenny Addams ook 4e. Maar goed, voor het eerst uit de sport geen medailles. Dat moest natuurlijk beter in Berlijn. Ging het ook, er was nu 1x brons uit sporten naast brons uit de kunstcompetities. Het waterpoloteam pakte brons. Een sport waar België vroeger blijkbaar best goed in was. Dan vraag je je af waar dat is gebleven.
Na de oorlog ging het wel eindelijk wat beter. Gaston Reiff was de eerste Belg met atletiekgoud, hij won op de 5 km. Er was ook marathonbrons, begon België dan een atletiekland te worden? Ook werd er eindelijk eens gescoord op een traditiesport voor de Belgen: Wielrennen. Individueel werden de Belgen 3e en 4e, maar dat zorgde ervoor dat het team goud pakte. Ook was er zilver op de baan. Vier jaar later was er zelfs een 1-2 in de wegrit, Noyelle versloeg landgenoot Grondelaers. Zorgde ook voor teamgoud. Verder was er alleen roeizilver. Maar goed, door het fietsen staat België er voorlopig weer bij. Was in 1956 ook weer weg. Toen was de 23e plek de beste positie en moest men het doen met 2 andere zilveren medailles: Nelis bij het zeilen en Mewis bij het worstelen. In 1960 was er weer geen goud, wel 4 medailles. Moens met zilver op de 800 meter en Sterckx pakte dat op de wielersprint. Nelis pakte ditmaal brons en vooruit, deze keer leverde de wegrit weer brons op voor Willy van den Berghen. België dankt traditiesport wielrennen voor de meeste medailles in deze tijd: Goud voor Sercu op de kilometer tijdrit en zilver voor Godefroot op de wegrit was het verdict in Tokio, maar atletiek is een van de andere sporten waar België nu zo af en toe scoort. Gaston Roelants won bij de steeple. Maar ja, het is echt wel zoeken naar medailles sinds de kermisonderdelen zijn verdwenen. In Mexico City waren er bij het wielrennen best bekende namen met De Vlaeminck en Monseré, maar Roger werd slechts 18e en Monseré kwam nog wel in de buurt met P6, maar daar bleef het bij. Reding pakte wel zilver bij het gewichtheffen en op de tandem werd er brons gepakt. In 1972 was er voor het eerst in tijd geen wielermedaille, maar wel dubbel zilver in de atletiek. De duuronderdelen leverden, met de 10 km en de marathon goed voor zilver.
In Montreal was daar eindelijk weer eens een medaille met het paard: 2x brons bij het jumping, individueel en met een team. Paardrijden was in de beginjaren lucratief, maar nu al jaren niet meer. Grote naam was deze Spelen toch echt wel Ivo van Damme. 2x zilver, op de 800 en de 1500 meter. Helaas zou hij later dat jaar overlijden in een auto-ongeluk. In 1980 was er niet de Belgische vlag maar wel eindelijk weer eens goud. Robert van der Walle was goed voor judogoud, het eerste eremetaal in judo voor België. In 1984 was er eindelijk een medaille voor een Belgische vrouw: Ingrid Lempereur pakte brons op de 200 meter schoolslag. Daarna was er ook nog brons in de vrouwenskiff, maar tussendoor had Roger Ilegems al goud gepakt op de puntenkoers. Met 4 medailles en 1x goud was het allemaal niet slecht. In 1988 echter bleef het weer bij 2 brons. Nee, België levert niet in de sporten waar het echt om gaat. Van der Walle pakte weer een medaille, ditmaal dus brons. Ook in 1992 was het mager, met de skiff voor Bredael als enige zilver en verder 2 brons.
1996 waren eindelijk weer eens goede spelen. Judo is toch wel de belangrijkste sport na wielrennen in de recente jaren voor België. Ja, atletiek, maar daar is de concurrentie wel moordend. Ulla Webrouck pakte goud en er waren liefst 4x judomedailles. Werbrouck was nog een tijdlang onderdeel van LDD, een libertaire partij in België. Niet voor iedereen, dat libertarisme, zullen we maar zeggen. Wel lekker Amerikaans, nu we toch in Atlanta zijn. Deburghgraeve pakte daar ook goud, het eerste Belgische zwemgoud. Best goede Spelen voor België dus. Dat lukte in 2000 dan weer niet. Toen bleef het bij 2x wielerzilver en 3x brons. Nee, België heeft toch niet dezelfde inzet als Nederland, met toch de helft van de inwoners. Dan zie je dat het toch wel knap is wat WIJ leveren. Rond 2004 stond het damestennis in België aardig op punt met Clijsters en Henin. WIJ juichten natuurlijk voor de veel sympathiekere Clijsters, maar Henin won het Olympisch goud bij afwezigheid van Kim. Achja, was toch weer het enige goud, blij dat deze behaald werd. In 2008 werd er zowaar eens een team gestuurd, en nog een best goed voetbalteam ook. Verloor helaas de strijd in de halve finale en bronzen finale. Er werd ook gehockeyd, maar daar is België nog niet goed genoeg in. Wel was er dubbel atletiekgoud. Die van Tia Hellebaut was er al tijdens de spelen, die van de 4x100-dames pas na een diskwalificatie. Achteraf eigenlijk bizar dat een team met Olivia Borlee, Gevaert, Mariën en Ouedraogo goud kon pakken. Geen slecht team, maar goud jeetje. Hielp mee dat USA, GB en Jamaica allemaal de wissels hadden verpest, eigenlijk lachwekkend. Toch wel een van de grootste stunts in de recente atletiek, deze overwinning van de.... Rockets, zou het tegenwoordig zijn. Ugh, die vervelende rubriek van bijnamen erken ik niet. De 4x400 begon in die tijd ook te leven maar medailles leverde dat nog niet. 2012 viel zelfs vies tegen: 3 medailles en geen goud. Schutter Cox was de ietwat verrassende enige winnaar van zilver, met judoka van Snick en zeilster van Acker met het brons. Het hockeyteam werd wel al 5e, daar werd duidelijk gebouwd. In 2016 was het immers al zover met zilver, maar dat werd zeker wel overschaduwd door Timmers die zilver pakte op de 100 vrij en dubbel goud, voor Van Avermaet in de wegrit en Thiam die de zevenkamp won. Toch drie zeer prestigueuze onderdelen.
Gelukkig voor de Belgen lukte het wel bij het hockey in Tokio. Verder was Nina Derwael er die haar rol als topfavoriete waarmaakte in het turnen, eindelijk goud in die laatste grote sport. Maar de grootste was toch echt wel Nafi Thiam, die ondanks enige uitdaging van Vetter met een geweldige speerworp haar tweede gouden medaille veilig stelde.
Ja, die laatste spelen waren met 6 en 7 medailles en 2 respectievelijk 3 keer goud helemaal niet slecht. Geen absoluut topland, maar België doet echt wel mee. Bij het hockey lijken ze me ook voor 2024 licht favoriet en Thiam schaar ik ook maar weer onder de favorieten. En de 4x400 lijkt sterker dan ooit niet zozeer door de inmiddels wat verouderde Borlées, maar Sacoor en Doom moeten dan toch echt die medaille die iedere keer wel mogelijk was maar er maar niet kwam dan maar eens grijpen. En ja, dan is er nog wielrennen met de ijzersterke Kopecky en met Hem als de favoriet voor de tijdrit, durf ik toch wel te zeggen. Speelde nog in de jeugd van PSV, dan weten we dat het goed is. Ook zin in de herenmadison, vooral als Robbe Ghys achter de Nederlanders eindigt.
Jawel, onze zuiderburen zijn dan eindelijk aan de buurt. Land van bier en frieten. En natuurlijk het land van de TV-zender waar wij allen de Spelen gaan volgen. En wij zijn allemaal zeker géén middelmaat. Sporza heeft het gewoon elk jaar weer beter voor elkaar dan de NOS. Laten we eens kijken naar de prestatie van de Belgen. Mooi ook altijd, die vlag met zwart, geel en rood. De vlag van Duitsland, natuurlijk.
In 1896 deed België zowaar niet mee, maar in 1900 werd dat ruim goedgemaakt, met 78 deelnemers. Daarbij waren boogschieten en paardrijden vooral belangrijk. Bij het paardrijden waren 5 medailles waarvan 3 goud, bijvoorbeeld bij het verspringen met paard en het onderdeel 'Mail coach'. En dan was er nog het boogschieten, een sport die populair is in België. Ook dat leverde 3x goud op onderdelen als Sur la Perche à la Herse. Allemaal rare Franse namen voor die onderdelen. In totaal 6x goud. Na een afwezigheid in 1904 was België terug in Londen. Vorige keer waren er een hoop medailles bij paardrijden en boogschieten, maar dit keer bleef het bij nul. Paul van Asbroeck pakte al brons in 1900 en was deze keer goed voor zilver met een schietteam en in zijn eentje op het 50 yard pistool pakte hij goud. 8 medailles, wel maar een keer goud. Wel over het algemeen op wat meer courante sporten. In deze fase was België een land dat meedeed op de Spelen, maar ook niet een van de absolute toplanden. Toch was er ook in 1912 weer goud, 2 maal zelfs. Paul Anspach pakte dubbel schermgoud, eenmaal met zijn team op de degen en eenmaal solo. Ook roeien en waterpolo waren medaillepakkers in deze tijd. Maar de grootste prijzen moesten komen in 1920. België was organiserend land en dat was in die tijd gewoon een dik voordeel. België had zeker dat voordeel. Zo werd het voetbaltoernooi gewonnen nadat Tsjechoslowakije in de finale van het veld liep vanwege een partijdige scheids. Daarnaast was er tumbling op het paard. Niet voltige, maar op een echt paard. België won daar beide gouden medailles. En er was een sloot aan boogschieten. Onderdelen als vast klein vogeldoel, vast groot vogeldoel, 28m bewegend vogeldoel, 33m bewegend vogeldoel en 50m bewegend vogeldoel maakten de medailles wel iets minder waard, zullen we maar zeggen. Daar is een schoolslagje of vlinderslagje niks bij. Oja, wat bij deze onderdelen ook meespeelde was dat er ook nog teamwedstrijden waren, waar vaak tussen de 1 en 3 teams aan deelnamen. Lekker goud harken. Vooral voor Hubert van Innis, die het 28m bewegend vogeldoel en 33m won, en ook de 33m en 50m met het team. Hij had ook al 2x goud in 1900, waarmee hij op 6 goud kwam en hij had ook al 3x zilver in totaal. Daarmee was hij in een klap de beste Belg ooit. Zou nooit meer verbeterd worden.
14 goud op de thuisspelen, goed voor P5 op de Spiegel, net als in 1900. Ja, dat ging natuurlijk niet veel beter meer worden, al was het in Parijs niet eens zo slecht. Delarge, Delpore en Huybrechts pakten goud bij wat meer courante onderdelen. Boksen, Degenschermen en een zeilboot - oke, daar waren wel steeds veel willekeurige klassen van in die tijd. Na 1924 gingen de meeste kermisonderdelen er wel af, nu moest het dus gaan komen van echte relevante sporten. En ja, toen zagen we meteen dat het arme België er niet veel van kon. In 1928 slechts 3 medailles, met worstelaar Spapen met zilver. en brons voor een bokser en roeier. Nederland was ook niet bepaald ver weg. Dat excuus ging niet op. Nee, het ziet er slecht uit voor de Belgen, zeker met 187 deelnemers. In LA was er alleen een schermteam. Ja, en brons voor stadsplanning. Het schermteam met de degen werd wel 4e en bij het floretschermen werd Jenny Addams ook 4e. Maar goed, voor het eerst uit de sport geen medailles. Dat moest natuurlijk beter in Berlijn. Ging het ook, er was nu 1x brons uit sporten naast brons uit de kunstcompetities. Het waterpoloteam pakte brons. Een sport waar België vroeger blijkbaar best goed in was. Dan vraag je je af waar dat is gebleven.
Na de oorlog ging het wel eindelijk wat beter. Gaston Reiff was de eerste Belg met atletiekgoud, hij won op de 5 km. Er was ook marathonbrons, begon België dan een atletiekland te worden? Ook werd er eindelijk eens gescoord op een traditiesport voor de Belgen: Wielrennen. Individueel werden de Belgen 3e en 4e, maar dat zorgde ervoor dat het team goud pakte. Ook was er zilver op de baan. Vier jaar later was er zelfs een 1-2 in de wegrit, Noyelle versloeg landgenoot Grondelaers. Zorgde ook voor teamgoud. Verder was er alleen roeizilver. Maar goed, door het fietsen staat België er voorlopig weer bij. Was in 1956 ook weer weg. Toen was de 23e plek de beste positie en moest men het doen met 2 andere zilveren medailles: Nelis bij het zeilen en Mewis bij het worstelen. In 1960 was er weer geen goud, wel 4 medailles. Moens met zilver op de 800 meter en Sterckx pakte dat op de wielersprint. Nelis pakte ditmaal brons en vooruit, deze keer leverde de wegrit weer brons op voor Willy van den Berghen. België dankt traditiesport wielrennen voor de meeste medailles in deze tijd: Goud voor Sercu op de kilometer tijdrit en zilver voor Godefroot op de wegrit was het verdict in Tokio, maar atletiek is een van de andere sporten waar België nu zo af en toe scoort. Gaston Roelants won bij de steeple. Maar ja, het is echt wel zoeken naar medailles sinds de kermisonderdelen zijn verdwenen. In Mexico City waren er bij het wielrennen best bekende namen met De Vlaeminck en Monseré, maar Roger werd slechts 18e en Monseré kwam nog wel in de buurt met P6, maar daar bleef het bij. Reding pakte wel zilver bij het gewichtheffen en op de tandem werd er brons gepakt. In 1972 was er voor het eerst in tijd geen wielermedaille, maar wel dubbel zilver in de atletiek. De duuronderdelen leverden, met de 10 km en de marathon goed voor zilver.
In Montreal was daar eindelijk weer eens een medaille met het paard: 2x brons bij het jumping, individueel en met een team. Paardrijden was in de beginjaren lucratief, maar nu al jaren niet meer. Grote naam was deze Spelen toch echt wel Ivo van Damme. 2x zilver, op de 800 en de 1500 meter. Helaas zou hij later dat jaar overlijden in een auto-ongeluk. In 1980 was er niet de Belgische vlag maar wel eindelijk weer eens goud. Robert van der Walle was goed voor judogoud, het eerste eremetaal in judo voor België. In 1984 was er eindelijk een medaille voor een Belgische vrouw: Ingrid Lempereur pakte brons op de 200 meter schoolslag. Daarna was er ook nog brons in de vrouwenskiff, maar tussendoor had Roger Ilegems al goud gepakt op de puntenkoers. Met 4 medailles en 1x goud was het allemaal niet slecht. In 1988 echter bleef het weer bij 2 brons. Nee, België levert niet in de sporten waar het echt om gaat. Van der Walle pakte weer een medaille, ditmaal dus brons. Ook in 1992 was het mager, met de skiff voor Bredael als enige zilver en verder 2 brons.
1996 waren eindelijk weer eens goede spelen. Judo is toch wel de belangrijkste sport na wielrennen in de recente jaren voor België. Ja, atletiek, maar daar is de concurrentie wel moordend. Ulla Webrouck pakte goud en er waren liefst 4x judomedailles. Werbrouck was nog een tijdlang onderdeel van LDD, een libertaire partij in België. Niet voor iedereen, dat libertarisme, zullen we maar zeggen. Wel lekker Amerikaans, nu we toch in Atlanta zijn. Deburghgraeve pakte daar ook goud, het eerste Belgische zwemgoud. Best goede Spelen voor België dus. Dat lukte in 2000 dan weer niet. Toen bleef het bij 2x wielerzilver en 3x brons. Nee, België heeft toch niet dezelfde inzet als Nederland, met toch de helft van de inwoners. Dan zie je dat het toch wel knap is wat WIJ leveren. Rond 2004 stond het damestennis in België aardig op punt met Clijsters en Henin. WIJ juichten natuurlijk voor de veel sympathiekere Clijsters, maar Henin won het Olympisch goud bij afwezigheid van Kim. Achja, was toch weer het enige goud, blij dat deze behaald werd. In 2008 werd er zowaar eens een team gestuurd, en nog een best goed voetbalteam ook. Verloor helaas de strijd in de halve finale en bronzen finale. Er werd ook gehockeyd, maar daar is België nog niet goed genoeg in. Wel was er dubbel atletiekgoud. Die van Tia Hellebaut was er al tijdens de spelen, die van de 4x100-dames pas na een diskwalificatie. Achteraf eigenlijk bizar dat een team met Olivia Borlee, Gevaert, Mariën en Ouedraogo goud kon pakken. Geen slecht team, maar goud jeetje. Hielp mee dat USA, GB en Jamaica allemaal de wissels hadden verpest, eigenlijk lachwekkend. Toch wel een van de grootste stunts in de recente atletiek, deze overwinning van de.... Rockets, zou het tegenwoordig zijn. Ugh, die vervelende rubriek van bijnamen erken ik niet. De 4x400 begon in die tijd ook te leven maar medailles leverde dat nog niet. 2012 viel zelfs vies tegen: 3 medailles en geen goud. Schutter Cox was de ietwat verrassende enige winnaar van zilver, met judoka van Snick en zeilster van Acker met het brons. Het hockeyteam werd wel al 5e, daar werd duidelijk gebouwd. In 2016 was het immers al zover met zilver, maar dat werd zeker wel overschaduwd door Timmers die zilver pakte op de 100 vrij en dubbel goud, voor Van Avermaet in de wegrit en Thiam die de zevenkamp won. Toch drie zeer prestigueuze onderdelen.
Gelukkig voor de Belgen lukte het wel bij het hockey in Tokio. Verder was Nina Derwael er die haar rol als topfavoriete waarmaakte in het turnen, eindelijk goud in die laatste grote sport. Maar de grootste was toch echt wel Nafi Thiam, die ondanks enige uitdaging van Vetter met een geweldige speerworp haar tweede gouden medaille veilig stelde.
Ja, die laatste spelen waren met 6 en 7 medailles en 2 respectievelijk 3 keer goud helemaal niet slecht. Geen absoluut topland, maar België doet echt wel mee. Bij het hockey lijken ze me ook voor 2024 licht favoriet en Thiam schaar ik ook maar weer onder de favorieten. En de 4x400 lijkt sterker dan ooit niet zozeer door de inmiddels wat verouderde Borlées, maar Sacoor en Doom moeten dan toch echt die medaille die iedere keer wel mogelijk was maar er maar niet kwam dan maar eens grijpen. En ja, dan is er nog wielrennen met de ijzersterke Kopecky en met Hem als de favoriet voor de tijdrit, durf ik toch wel te zeggen. Speelde nog in de jeugd van PSV, dan weten we dat het goed is. Ook zin in de herenmadison, vooral als Robbe Ghys achter de Nederlanders eindigt.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -2: Spanje
We zijn bij het laatste buurland van Frankrijk aangekomen en ze beweren altijd dat je het beste tot het laatste moet bewaren. Nou, dat doen we dus totaal niet, want we gaan naar Spanje. In de basis een mooi land, maar schijn kan bedriegen. Politiek een rotzooi, iedereen is altijd boos op elkaar en qua bouwwerkzaamheden is het altijd vreselijke troep. Nouja, genoeg geroddeld. Op naar weer een land dat al 500 jaar bestaat. Nog een keer gek doen met gekke vlaggen: De vlag van de Republiek.
Spanje is niet zo'n heel succesvol Olympisch land. Best vaak was het land er niet bij. In 1900 won Spanje zowaar bij de eerste deelname 1x goud. Nouja, bij de eerste niet-deelname. Het zou de eerste wedstrijd zijn in het pelota, tegen 2 Fransen. Goud voor de winnaar zilver voor de verliezer. Maar ja, de Fransen kwamen niet opdagen en de Spanjaarden pakten goud. Jarenlang het enige goud door niet te spelen, fenomenaal. Kan alleen die luie Spanjaarden overkomen. Er werd ook meegedaan in wat andere sporten, maar zonder succes. Spanje zou thuisblijven tot aan 1920. Toen werden er 2 zilveren medailles. Het voetbalteam had mazzel dat de Tsjechoslowaken gediskwalificeerd werden, daardoor kon men zilver pakken. Verder was er polozilver, met onder andere de Hertog van Alva in het team. Nee, niet dié Hertog van Alva. Dat was beter dan in 1924. Er waren 2 boksers die de kwartfinale haalden maar bij het polo werd ditmaal 3 van de 4x kansloos verloren en dus slechts P4. Zeiler Santiago Amat werd ook 4e in de zeilfinale en er was een tennisser met een kwartfinale. Maar ja, geen medailles. Lukte in Amsterdam wel, op de allerlaatste dag. Weer met een team, ditmaal op het paard, springend. De eerste die solo een medaille won was Amat in 1932. In 1924 dus 4e, in Amsterdam moest hij het doen met P14. Maar in LA pakte hij de enige Spaanse bronzen medaille. Ja, in deze jaren was het schrapen voor het land.
Spanje was er in 1936 uiteraard niet bij. In 1931 was de koning afgezet maar de republiek was een onbestuurbare bende en de altijd vervelende Franco dacht dat het beter kon. Burgeroorlog, vele slachtoffers en een vriendje van de nazi's aan de macht, die door de Amerikanen niet werd afgezet omdat ze bang waren voor de Spaanse communisten. Nee, Spanje was bij terugkeer allesbehalve een gaaf land. Gewoon een kutland. In 1948 was er wel een medaille bij: Zilver voor opnieuw de springpaarden. Er werden een flink aantal 5e en 6e plaatsen gehaald, wat wel aangeeft dat Spanje echt wel meedoet, maar echte prijzen pakken is nog wat veel gevraagd. In Helsinki pakte Angel Léon, die vier jaar daarvoor 6e werd, het zilver bij het pistoolschieten. Deze keer waren er geen andere goede prestaties. Het waterpolo met de 8e plaats was het beste resultaat naast de bekende sporten. In 1956 was Spanje even net zo gaaf als Nederland, zij besloten ook te boycotten. Het is iets. Uiteindelijk werd er dus nog wel op het paard gereden met P6 voor het springteam.
Er werd weer een nieuwe teamsport gevonden in 1960. Spanje is een van die landen van de teamsporten. Basketbal werd qua deelname al gevonden, maar hockey leverde in 1960 brons op. Winst tegen de Britten, niet slecht. 1964 was voor Spanje een prachtig sportjaar met de EK-winst, maar winnen op de Spelen zat er niet in. Areta werd 6e bij het verspringen. Lopez werd 5e op de wegrit. Het hockeyteam werd zelfs vierde. Maar ja, top 3 zat er niet in. En dat gebeurde in 1968 nogmaals. Je zou zeggen dat zo'n dictator lekker sportswasht, maar dat valt smerig tegen zeg. Ditmaal was Santiago Esteva de beste Spanjaard, hij pakte de 5e plaats op de 200 meter rugslag. In 1972 was er eindelijk weer een bokser met een medaille: Enrique Rodriguez pakte brons. Ja, Spanje had het van dat soort sporten nodig, exotenland in spé. Nouja, wel exoten met 123 deelnemers. Het hockey en waterpolo zijn wel vaste deelnamesporten, maar echt dicht bij de medailles was het nu niet. Wel was er een 4e plaats op de 10 km
Rodriguez kwam in 1976 niet verder dan de achtste finale, maar gelukkig was daar bootje varen. In de kano is Spanje tegenwoordig best sterk, dat begon hier met zilver in de K4 1000m. Verder was er zeilzilver, ook een sport waar we Spanje vaker zien. Zeker in 1980, toen er goud werd gepakt. Spanje deed mee onder de Olympische vlag, in weer een tijd van intern gedoe. Menéndez had al zilver in de kano uit 1976, en pakte daar nu zilver en brons in de K2 500 en K2 1000 bij. Ook was er zilver bij het hockey en bij ons aller favoriete atletiekonderdeel: 50 km snelwandelen. Maar ja, eindelijk weer eens goud pas het derde in de Spaanse historie, in 1980. Moet je nagaan. Dat is eigenlijk best slecht voor zo'n groot land. In 1984 werd een nieuwe teamsport aangeboord. Nouja, helemaal nieuw was het niet, maar er werd zilver gepakt bij het basketbal. Ruime nederlaag tegen de VS in de finale, achja. Doreste en Molina pakten zeilgoud. Alweer zeilgoud voor Spanje. In 1988 was er 2x brons, 1x zilver, maar vooral het individuele goud voor José Doreste in de Finn staat ons natuurlijk bij. Voor het eerst individueel Spaans goud.
In 1992 waren er thuisspelen en voor de gelegenheid besloot Spanje ineens totaal te schroeien. 4x zeilgoud, met Luis Doreste die net als in 1984 goud pakte, de eerste Spanjaard met 2 goud. Familie dus zelfs al met 3 goud. Verder 2x judogoud, goud bij het snelwandelen en hockeygoud bij de dames. En natuurlijk het U23-voetbalteam, met fantastische namen: Luis Enrique en Pep Guardiola om maar even wat namen te noemen. Ook nog 7 zilver en 2 brons, dit is wel echt efficiënt schroeien ook. In 1996 bleef er nog wel wat over van het Spaanse schroeien, met weer 2x zeilgoud en het ritmische gymnastiek, een onderdeel waar Spanje altijd aardig meedoet. Indurain won de tijdrit, dat kon hij na een ingestorte Tour tegen Riis die nog meer ingespoten had zowaar wel. 5 goud is niet slecht. Spanje was sindsdien wel minder dan in 1992, maar wel eigenlijk standaard beter dan daarvoor. In 2000 bijvoorbeeld 3 goud, en dat bij 3 verschillende sporten. Joan Llaneras pakte goud bij de puntenkoers. Er waren ook weer 2 medailles bij teamsporten. Voetbal is een van dé sporten met maar weer eens zilver. Die Spaanse talenten komen echt van overal en nergens, al slagen ze niet altijd zoals Gabri en Luque, haha. Handbal leverde ditmaal brons. Maar ja, in Madrid en Barcelona hebben ze voor zo'n beetje alle sporten de topteams van Europa wat betreft teamsporten. Echt gek is het dus niet.
In 2004 werd er 11 keer zilver gepakt, onder andere door Llaneras. Er was ook 3x goud, bij het zeilen, voor kanoër David Cal en voor turner Gervasio Deferr. Er zijn behoorlijk wat Spanjaarden met 2x goud inmiddels, Deferr is er eentje van. 2008 was een topzomer, met behoorlijk wat grote namen met goud. Sammy Sanchez pakte de wegrit, de beste dag van zijn carrière. Zullen lieden zijn die zeggen dat hij dat niet voor Spanje deed, daar luisteren we even niet naar. Rafael Nadal kende misschien wel zijn beste tijden en pakte goud bij de singles. Llaneras was ook weer terug voor goud, en pakte op de madison ook nog eens zilver. Deferr pakte ook nog maar eens zilver om zijn collectie uit te breiden. Weer 11x zilver, Spanje is na 1992 nooit erg efficiënt geweest he. Ook Saul Craviotto, nog een kanovaarder, pakte goud. Was niet zijn laatste. Ook in 2012 weer: 10 zilver, maar 4 goud. Lydia Valentin eindigde als 4e bij het gewichtheffen, maar ja, het is gewichtheffen. Enkele jaren later was dat gewoon goud. Verder was er weer 2x zeilgoud, toch wel de sport van Spanje. Al is Taekwondo ook bewonderenswaardig, tegenwoordig zijn er best wat goede namen. Joel Gonzalez pakte het eerste goud in 2012. In 2016 was het met 7 goud wel weer een stuk beter dan de jaren ervoor, eindelijk werden die zilveren medailles omgezet naar goud. Wel op een paar karige onderdelen, Belmonte won een zwak bezette 200 vlinder en Beitia een mensonterende hoogspringfinale. Maar ja, wel weer goud voor Nadal, goud bij het badminton en de tweede keer Saul Craviotto. De enige met 2 goud en 5 medailles en daarmee de meest gelauwerde Spanjaard op de spelen.
Afgelopen editie viel dan weer zwaar tegen. Als deze Spelen in 2016 waren geweest was het zelfs nul goud geweest, maar gelukkig deed Spanje het goed in alle nieuwerwetse fratsen: Mixed teams overal, urban sports en Japanse foklore. Goud bij mixed trap, het matige format van gecombineerd waardoor Gines Lopez naar het klimgoud kon fluken en het mensonterend saaie Kata. Eigenlijk waren het echt vreselijk slechte spelen, we hebben het er maar niet over. Ook weer 2 teamfinales verloren, het zal eens niet.
In 2024 doet Spanje uiteraard ook weer mee, met liefst 382 atleten. Ik verwacht veel van het snelwandelen, daar is Spanje op het moment zo'n beetje het te kloppen land. Verder zal er bij het voetbal toch hopelijk wel weer eens een keer goud komen. Mannen zou kunnen maar bij de dames is Spanje toch wel de favoriet. Verder lijkt het qua boten allemaal wat minder dan voorheen, vooral bij het kanovaren zal het wel eens tegen kunnen vallen. Ik verwacht geen Spaanse topspelen, maar als alles goed valt, dan kan het wel.
We zijn bij het laatste buurland van Frankrijk aangekomen en ze beweren altijd dat je het beste tot het laatste moet bewaren. Nou, dat doen we dus totaal niet, want we gaan naar Spanje. In de basis een mooi land, maar schijn kan bedriegen. Politiek een rotzooi, iedereen is altijd boos op elkaar en qua bouwwerkzaamheden is het altijd vreselijke troep. Nouja, genoeg geroddeld. Op naar weer een land dat al 500 jaar bestaat. Nog een keer gek doen met gekke vlaggen: De vlag van de Republiek.
Spanje is niet zo'n heel succesvol Olympisch land. Best vaak was het land er niet bij. In 1900 won Spanje zowaar bij de eerste deelname 1x goud. Nouja, bij de eerste niet-deelname. Het zou de eerste wedstrijd zijn in het pelota, tegen 2 Fransen. Goud voor de winnaar zilver voor de verliezer. Maar ja, de Fransen kwamen niet opdagen en de Spanjaarden pakten goud. Jarenlang het enige goud door niet te spelen, fenomenaal. Kan alleen die luie Spanjaarden overkomen. Er werd ook meegedaan in wat andere sporten, maar zonder succes. Spanje zou thuisblijven tot aan 1920. Toen werden er 2 zilveren medailles. Het voetbalteam had mazzel dat de Tsjechoslowaken gediskwalificeerd werden, daardoor kon men zilver pakken. Verder was er polozilver, met onder andere de Hertog van Alva in het team. Nee, niet dié Hertog van Alva. Dat was beter dan in 1924. Er waren 2 boksers die de kwartfinale haalden maar bij het polo werd ditmaal 3 van de 4x kansloos verloren en dus slechts P4. Zeiler Santiago Amat werd ook 4e in de zeilfinale en er was een tennisser met een kwartfinale. Maar ja, geen medailles. Lukte in Amsterdam wel, op de allerlaatste dag. Weer met een team, ditmaal op het paard, springend. De eerste die solo een medaille won was Amat in 1932. In 1924 dus 4e, in Amsterdam moest hij het doen met P14. Maar in LA pakte hij de enige Spaanse bronzen medaille. Ja, in deze jaren was het schrapen voor het land.
Spanje was er in 1936 uiteraard niet bij. In 1931 was de koning afgezet maar de republiek was een onbestuurbare bende en de altijd vervelende Franco dacht dat het beter kon. Burgeroorlog, vele slachtoffers en een vriendje van de nazi's aan de macht, die door de Amerikanen niet werd afgezet omdat ze bang waren voor de Spaanse communisten. Nee, Spanje was bij terugkeer allesbehalve een gaaf land. Gewoon een kutland. In 1948 was er wel een medaille bij: Zilver voor opnieuw de springpaarden. Er werden een flink aantal 5e en 6e plaatsen gehaald, wat wel aangeeft dat Spanje echt wel meedoet, maar echte prijzen pakken is nog wat veel gevraagd. In Helsinki pakte Angel Léon, die vier jaar daarvoor 6e werd, het zilver bij het pistoolschieten. Deze keer waren er geen andere goede prestaties. Het waterpolo met de 8e plaats was het beste resultaat naast de bekende sporten. In 1956 was Spanje even net zo gaaf als Nederland, zij besloten ook te boycotten. Het is iets. Uiteindelijk werd er dus nog wel op het paard gereden met P6 voor het springteam.
Er werd weer een nieuwe teamsport gevonden in 1960. Spanje is een van die landen van de teamsporten. Basketbal werd qua deelname al gevonden, maar hockey leverde in 1960 brons op. Winst tegen de Britten, niet slecht. 1964 was voor Spanje een prachtig sportjaar met de EK-winst, maar winnen op de Spelen zat er niet in. Areta werd 6e bij het verspringen. Lopez werd 5e op de wegrit. Het hockeyteam werd zelfs vierde. Maar ja, top 3 zat er niet in. En dat gebeurde in 1968 nogmaals. Je zou zeggen dat zo'n dictator lekker sportswasht, maar dat valt smerig tegen zeg. Ditmaal was Santiago Esteva de beste Spanjaard, hij pakte de 5e plaats op de 200 meter rugslag. In 1972 was er eindelijk weer een bokser met een medaille: Enrique Rodriguez pakte brons. Ja, Spanje had het van dat soort sporten nodig, exotenland in spé. Nouja, wel exoten met 123 deelnemers. Het hockey en waterpolo zijn wel vaste deelnamesporten, maar echt dicht bij de medailles was het nu niet. Wel was er een 4e plaats op de 10 km
Rodriguez kwam in 1976 niet verder dan de achtste finale, maar gelukkig was daar bootje varen. In de kano is Spanje tegenwoordig best sterk, dat begon hier met zilver in de K4 1000m. Verder was er zeilzilver, ook een sport waar we Spanje vaker zien. Zeker in 1980, toen er goud werd gepakt. Spanje deed mee onder de Olympische vlag, in weer een tijd van intern gedoe. Menéndez had al zilver in de kano uit 1976, en pakte daar nu zilver en brons in de K2 500 en K2 1000 bij. Ook was er zilver bij het hockey en bij ons aller favoriete atletiekonderdeel: 50 km snelwandelen. Maar ja, eindelijk weer eens goud pas het derde in de Spaanse historie, in 1980. Moet je nagaan. Dat is eigenlijk best slecht voor zo'n groot land. In 1984 werd een nieuwe teamsport aangeboord. Nouja, helemaal nieuw was het niet, maar er werd zilver gepakt bij het basketbal. Ruime nederlaag tegen de VS in de finale, achja. Doreste en Molina pakten zeilgoud. Alweer zeilgoud voor Spanje. In 1988 was er 2x brons, 1x zilver, maar vooral het individuele goud voor José Doreste in de Finn staat ons natuurlijk bij. Voor het eerst individueel Spaans goud.
In 1992 waren er thuisspelen en voor de gelegenheid besloot Spanje ineens totaal te schroeien. 4x zeilgoud, met Luis Doreste die net als in 1984 goud pakte, de eerste Spanjaard met 2 goud. Familie dus zelfs al met 3 goud. Verder 2x judogoud, goud bij het snelwandelen en hockeygoud bij de dames. En natuurlijk het U23-voetbalteam, met fantastische namen: Luis Enrique en Pep Guardiola om maar even wat namen te noemen. Ook nog 7 zilver en 2 brons, dit is wel echt efficiënt schroeien ook. In 1996 bleef er nog wel wat over van het Spaanse schroeien, met weer 2x zeilgoud en het ritmische gymnastiek, een onderdeel waar Spanje altijd aardig meedoet. Indurain won de tijdrit, dat kon hij na een ingestorte Tour tegen Riis die nog meer ingespoten had zowaar wel. 5 goud is niet slecht. Spanje was sindsdien wel minder dan in 1992, maar wel eigenlijk standaard beter dan daarvoor. In 2000 bijvoorbeeld 3 goud, en dat bij 3 verschillende sporten. Joan Llaneras pakte goud bij de puntenkoers. Er waren ook weer 2 medailles bij teamsporten. Voetbal is een van dé sporten met maar weer eens zilver. Die Spaanse talenten komen echt van overal en nergens, al slagen ze niet altijd zoals Gabri en Luque, haha. Handbal leverde ditmaal brons. Maar ja, in Madrid en Barcelona hebben ze voor zo'n beetje alle sporten de topteams van Europa wat betreft teamsporten. Echt gek is het dus niet.
In 2004 werd er 11 keer zilver gepakt, onder andere door Llaneras. Er was ook 3x goud, bij het zeilen, voor kanoër David Cal en voor turner Gervasio Deferr. Er zijn behoorlijk wat Spanjaarden met 2x goud inmiddels, Deferr is er eentje van. 2008 was een topzomer, met behoorlijk wat grote namen met goud. Sammy Sanchez pakte de wegrit, de beste dag van zijn carrière. Zullen lieden zijn die zeggen dat hij dat niet voor Spanje deed, daar luisteren we even niet naar. Rafael Nadal kende misschien wel zijn beste tijden en pakte goud bij de singles. Llaneras was ook weer terug voor goud, en pakte op de madison ook nog eens zilver. Deferr pakte ook nog maar eens zilver om zijn collectie uit te breiden. Weer 11x zilver, Spanje is na 1992 nooit erg efficiënt geweest he. Ook Saul Craviotto, nog een kanovaarder, pakte goud. Was niet zijn laatste. Ook in 2012 weer: 10 zilver, maar 4 goud. Lydia Valentin eindigde als 4e bij het gewichtheffen, maar ja, het is gewichtheffen. Enkele jaren later was dat gewoon goud. Verder was er weer 2x zeilgoud, toch wel de sport van Spanje. Al is Taekwondo ook bewonderenswaardig, tegenwoordig zijn er best wat goede namen. Joel Gonzalez pakte het eerste goud in 2012. In 2016 was het met 7 goud wel weer een stuk beter dan de jaren ervoor, eindelijk werden die zilveren medailles omgezet naar goud. Wel op een paar karige onderdelen, Belmonte won een zwak bezette 200 vlinder en Beitia een mensonterende hoogspringfinale. Maar ja, wel weer goud voor Nadal, goud bij het badminton en de tweede keer Saul Craviotto. De enige met 2 goud en 5 medailles en daarmee de meest gelauwerde Spanjaard op de spelen.
Afgelopen editie viel dan weer zwaar tegen. Als deze Spelen in 2016 waren geweest was het zelfs nul goud geweest, maar gelukkig deed Spanje het goed in alle nieuwerwetse fratsen: Mixed teams overal, urban sports en Japanse foklore. Goud bij mixed trap, het matige format van gecombineerd waardoor Gines Lopez naar het klimgoud kon fluken en het mensonterend saaie Kata. Eigenlijk waren het echt vreselijk slechte spelen, we hebben het er maar niet over. Ook weer 2 teamfinales verloren, het zal eens niet.
In 2024 doet Spanje uiteraard ook weer mee, met liefst 382 atleten. Ik verwacht veel van het snelwandelen, daar is Spanje op het moment zo'n beetje het te kloppen land. Verder zal er bij het voetbal toch hopelijk wel weer eens een keer goud komen. Mannen zou kunnen maar bij de dames is Spanje toch wel de favoriet. Verder lijkt het qua boten allemaal wat minder dan voorheen, vooral bij het kanovaren zal het wel eens tegen kunnen vallen. Ik verwacht geen Spaanse topspelen, maar als alles goed valt, dan kan het wel.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -1: Frankrijk
De vlaggenparade wordt afgesloten met het organiserend land en dat doen we ook hier: Op de voorlaatste dag is daar Frankrijk, organisator van de Spelen in 1900, 1924 en nu weer, in 2024. Een van de grootste sportlanden, koloniserende landen en whatever. De Fransen zijn een bijzonder slag volk, altijd maar in de revolutie of in de stakingsmodus. Hopelijk houden ze zich de komende 2 weken een beetje rustig en positief. Prachtig land, jammer dat er Fransen wonen. Vroeger hadden ze nog niet onze driekleur geleend, toen kregen we mooi dit.
Bij het debuut in 1896 was het meteen raak met 5 goud. Paul Masson was de grote man, scoorde 3x wielergoud. In totaal 4x wielergoud en 1x schermgoud. Toch wel dé 2 sporten die ik associeer met Frankrijk. 4e op de Spiegel, niet gek. Frankrijk is naast Amerika het enige land dat op enig moment in de Olympische historie boven de VS heeft gestaan op de medaillespiegel van alle zomerspelen aan het eind van een sportdag. Want ja, als thuisland pakte Frankrijk het meeste goud van allemaal en haalde P1 in de ranking. Met bijvoorbeeld 3 goud in het croquet en 5x zeilgoud en verder goud bij het onderwaterzwemmen. 3 heren pakten 2x goud. Sommige categorieën waarop de atleten worden blijven toch wonderlijk in die tijd. Ook in 1904 deed Frankrijk mee, maar goud was er niet. Gelukkig pakte Albert Corey, een naar Amerika gemigreerde Fransman, pakte zilver op de marathon. Hij was de enige deelnemer. Maar goed ook, door Corey haalt Frankrijk wel als vierde land de fameuze streak van deelname op alle Spelen. Sterker nog, Frankrijk haalde elke keer een medaille. Wat dat betreft doen alleen de Britten het beter. In Londen werd 5x goud gepakt, onder andere bij het motorboaten wat dus alleen in 1908 Olympisch was. 2 van de medailles waren bij het schermen met Gaston Alibert die individueel en met zijn team het degenschermen won. In die tijd was dat gewoon goed voor P4 op de Spiegel. In 1912 was er 7x goud, met Gobert die er vandoor ging met dubbel tennisgoud bij het indoor tennis, alleen toen was dat een onderdeel. Paul Colas schoot ook naar 2 maal goud en Marguerite Broquedis was de eerste dame met goud, ook al tennis. Na de oorlog was er een medailleinflux in algemene zin: Frankrijk pakte in Antwerpen 9x goud, maar dat leverde slechts de 8e plek op. Daarbij zaten 2x goud bij het gewichtheffen, goud bij het onderdeel individueel bewegend vogeldoel 50m bij het boogschieten en weer 2x tennisgoud. Suzanne Lenglen bij het tennis bij de singles en dan ook nog bij het gemengddubbel. Naar haar is een van de tennisvelden genoemd waar we de komende week balletjes gaan slaan.
De kracht van de organisatiebonus was in 1924 een stuk minder dan in 1900, te zien in de gouden plakken. Was het in 1900 nog 27, nu 1 minder dan de helft. Nog wel derde met 13 stuks, waarvan 4 bij Wielrennen en 3 bij schermen. De Franse sporten, ik noem het nog maar eens. Lucien Gaudin maakte zich in 1928 een van de grootste mannen in de schermsport, hij pakte toen goud bij het degen- en floretschermen, al leverde hij alleen het zilver van het floretteam deze keer. Daarmee kwam hij op 4 goud en 2 zilver, een hoeveelheid die in de zomer slechts geëvenaard werd, en uiteraard wel is verslagen door Martin Fourcade. El Ouafi won de marathon, ook leuk. Een Algerijn dus. Dit had overigens allemaal niet kunnen gebeuren, er werd een coach aangevallen door een bewaker van het stadion aan het begin van de Spelen, waardoor Frankrijk zich bijna terugtrok. Gelukkig voor al deze namen niet helemaal. In 1932 waren het zeer goede Spelen met 10x goud. 3x goud bij het gewichtheffen, nou niet echt de sport die ik associeer met Frankrijk. Maar blijkbaar toch wel indertijd. Dit bleven goede jaren voor de Fransen met 7 stuks goud in Berlijn. Toch ook weer gewoon 5e op de Spiegel en zowaar eens 2x boksgoud, het kan niet op. Frankrijk was in die tijd een vaste kracht, natuurlijk met uitschieters bij de thuisspelen, en vooral goud bij wielrennen, paardrijden en schermen. In 1948, na de oorlog, deed Frankrijk het eigenlijk best prima. 3e op de Spiegel weer met 10 goud. Micheline Ostermeyer pakte dubbel goud met de discus en de kogel, dat zijn mooie dubbels. Andere medailles kwamen weer van de klassiekers, wielrennen, paardrijden en schermen. In 1952 was er een gevaarlijk teken aan de wand, in Urk en Staphorst erkennen ze deze Franse spelen niet. 6x goud, 6x zilver en 6x brons. 666. Tsja. Ditmaal werd er voor het eerst goud gepakt bij het kanoën in de 10 km, toen vaarden ze nog zover met dat ding. De prestaties werden echter meer en meer uitgekleed met in 1956 slechts 4x goud en 14 medailles. Geen top 10 voor het eerste sinds 1904. Alain Mimoun won de marathon, weer een mooi onderdeel voor het Franse palmares. Christian d'Oriola pakte zijn tweede schermgoud individueel. Met het team had hij er ook al 2 gewonnen. Doordat hij ook zijn tweede zilver pakte werd hij de beste Fransman. Gedeeld, dat dan weer wel.
Hij was er nog steeds bij in 1960. Een vijfde goud zat er niet meer in. D'Oriola haalde wel de finale in de groep van het floretschermen, maar werd daar laatste met slechts 1x winst. In het teamtoernooi was er ook geen overwinning in de kwartfinale. Dit bleek exemplarisch voor Frankrijk: 5 medailles met 2 zilver en 3 brons. Jeetje, geen goud. Geen enkele medaille bij het schermen of wielrennen ook. Frankrijk is het echt helemaal kwijt. In 1964 was het weer d'Oriola. Niet Christian maar Pierre, zijn neef. Won al goud in 1952 bij het paardenspringen en nu in 1964 redde hij de Spelen van Frankrijk door als enige ooit weer goud te halen op dat onderdeel. Weer niet echt goed, al waren er in ieder geval weer 15 medailles. Dat was hetzelfde als in 1968, maar toen was het wel 7x goud. 4x bij het wielrennen, toch wel dé Franse sport. Niet alleen de Tour is het summum, maar Frankrijk is ook gewoon de leider in het algehele medailleklassement. Al is het alweer lang geleden dat we nog eens een Franse Tourwinnaar hadden. Franse wereldtoppers van de laatste 20 jaar zijn er toch ook maar beperkt. Ja, Alaphilippe. En daarna wordt het al krap. Ook op de baan is het niet wat het ooit was. Zoals in 1972 toen Daniel Morelon de 1000m sprint op de baan won. Het andere goud was er bij het zeilen. Weer maar 2 stuks. Frankrijk was grootmacht af in die tijd en toonde de zwakte van West-Europa in die tijd als geen ander. Ook in 1976 was er 2x goud met slechts 9 medailles. Dat moest anders in 1980 en dat ging anders. Ja, Frankrijk ging dus. Frankrijk pakte 3 van de 4 teamtoernooien bij het schermen en ook het floretschermen voor dames individueel. En Frankrijk vond een nieuwe sport: Judo. Nu vinden we dat een Franse sport, toen nog niet, blijkbaar. Of nouja, met Rey en Parisi voor het eerst. In 1984 haalde het Franse A-team EK-winst onder Platini, maar het B-team pakte Olympisch goud. Verder bleef het bij 5x goud, maar wel 16x brons. Qua hoeveelheid zit het wel goed, al vertekent 1984 natuurlijk.
In 1988 meer van hetzelfde met 6x goud. Daarbij zat ook weer eens judogoud. Wielrennen leverde juist al een tijdje weinig goud op, de concurrentie lijkt daar toch aardig te zijn toegenomen. Zowaar werd er dubbel zeilgoud gepakt. De sport die nu in Marseille zal worden afgewerkt, maar toch zeker wel aandacht verdient. Ook weer niet zo gek, al had het ook in Le Havre gekund ofzo. In 1992 was het met 8x goud het beste sinds 1948. 2 judokas pakten goud en Sebastien Flute won het boogschieten. Frankrijk werd 9e op de medaillespiegel, toch weer terug waar het hoorde. En daar voorbij, want in 1996 was het plots schroeien geblazen. Liefst 15 goud, met Perec die goud pakte op de 200 meter en 400 meter en Jeannie Longo, misschien wel de beste wielrenster ooit, pakte goud op de weg. 5x wielergoud 2x schermgoud en 3x judogoud, het kan niet op. Opvallend is dat er vooral veel goud wordt verdiend door dames. In 2000 was er slechts 13 goud, waarvan toch weer 4x wielergoud. Het Franse wielrennen is terug. Estanguet pakte kanogoud, zijn eerste van 3 in de Slalom C1. De enige Fransman die dat wist te flikken, 3x goud op hetzelfde onderdeel. Hij was de grote man achter deze Spelen, hoofd van het organiserend comité.
In 2004 ging het net iets minder, maar nog altijd 11 goud. Er was eindelijk weer eens turngoud, voor Emilie Le Pennec op de brug ongelijk. Het waren wel Spelen met veel verschillende onderdelen met goud, maar liefst 8 verschillende sporten en daar zat bijvoorbeeld judo niet eens bij. Beijing leverde handbalgoud op, eindelijk eens een keer. Zo goed is Frankrijk niet op teamsporten. Een keertje goud voor het voetbalteam en lang, lang geleden voor het waterpoloteam, dat was het wel. Handbal is ook wel dé Franse teamsport tegenwoordig. Verder werd de 100 vrij een keer geworden, door meestertechnicus Alain Bernard. Die pakkentijd was lachwekkend. Ook in 2012 was er weer 11 goud, met liefst 4x zwemgoud. Camille Muffat, helaas na een helikopterongeluk bij een Franse TV-show niet meer onder ons, pakte goud op de 400 vrij en de 4x100-ploeg pakte op de vrije slag de Amerikanen terug voor 2008. Ook andere grote namen als Riner en Lavillenie pakten goud. En Manaudou zorgde ervoor dat hij en zijn zus allebei Olympisch goud hadden. Laure al in de afgelopen 2 edities, Florent deze keer. In 2016 moest Frankrijk het doen met 10x goud. Boksen was zowaar de meest succesvolle sport met 2 goud, 2 zilver en 2 brons. Sowieso weer 7 verschillende sporten met goud. Ook in Tokio was het weer 10 goud, waarvan het judoteam het meest aansprak. Frankrijk had ook al 3 zilver te pakken en 1 goud bij het individuele toernooi. Maar ja toch knap om Japan te verslaan. Sowieso werd Frankrijk ineens een teamsportland: Goud bij het handbal, net als in 2008 en 2012. De dames zorgden bovendien voor de dubbel en er was ook goud bij een sport die ik niet per se heel Frans vind: Volleybal.
Frankrijk stuurt liefst 573 atleten - wel zo'n 20 minder dan Amerika dus. Als we kijken naar de statistieken, dan kan Frankrijk nog wel de beste Spelen sinds 1900 hebben. Zwemmer Marchand moet dan de grote naam worden en het judo zal de sport zijn van vele gouden medailles. Er lijkt me ook kans op een SWEEP bij het BMX. Ik denk dat sommige voorspellingen overdreven zijn, maar een gouden medaille of 20 kan zowaar best.
De vlaggenparade wordt afgesloten met het organiserend land en dat doen we ook hier: Op de voorlaatste dag is daar Frankrijk, organisator van de Spelen in 1900, 1924 en nu weer, in 2024. Een van de grootste sportlanden, koloniserende landen en whatever. De Fransen zijn een bijzonder slag volk, altijd maar in de revolutie of in de stakingsmodus. Hopelijk houden ze zich de komende 2 weken een beetje rustig en positief. Prachtig land, jammer dat er Fransen wonen. Vroeger hadden ze nog niet onze driekleur geleend, toen kregen we mooi dit.
Bij het debuut in 1896 was het meteen raak met 5 goud. Paul Masson was de grote man, scoorde 3x wielergoud. In totaal 4x wielergoud en 1x schermgoud. Toch wel dé 2 sporten die ik associeer met Frankrijk. 4e op de Spiegel, niet gek. Frankrijk is naast Amerika het enige land dat op enig moment in de Olympische historie boven de VS heeft gestaan op de medaillespiegel van alle zomerspelen aan het eind van een sportdag. Want ja, als thuisland pakte Frankrijk het meeste goud van allemaal en haalde P1 in de ranking. Met bijvoorbeeld 3 goud in het croquet en 5x zeilgoud en verder goud bij het onderwaterzwemmen. 3 heren pakten 2x goud. Sommige categorieën waarop de atleten worden blijven toch wonderlijk in die tijd. Ook in 1904 deed Frankrijk mee, maar goud was er niet. Gelukkig pakte Albert Corey, een naar Amerika gemigreerde Fransman, pakte zilver op de marathon. Hij was de enige deelnemer. Maar goed ook, door Corey haalt Frankrijk wel als vierde land de fameuze streak van deelname op alle Spelen. Sterker nog, Frankrijk haalde elke keer een medaille. Wat dat betreft doen alleen de Britten het beter. In Londen werd 5x goud gepakt, onder andere bij het motorboaten wat dus alleen in 1908 Olympisch was. 2 van de medailles waren bij het schermen met Gaston Alibert die individueel en met zijn team het degenschermen won. In die tijd was dat gewoon goed voor P4 op de Spiegel. In 1912 was er 7x goud, met Gobert die er vandoor ging met dubbel tennisgoud bij het indoor tennis, alleen toen was dat een onderdeel. Paul Colas schoot ook naar 2 maal goud en Marguerite Broquedis was de eerste dame met goud, ook al tennis. Na de oorlog was er een medailleinflux in algemene zin: Frankrijk pakte in Antwerpen 9x goud, maar dat leverde slechts de 8e plek op. Daarbij zaten 2x goud bij het gewichtheffen, goud bij het onderdeel individueel bewegend vogeldoel 50m bij het boogschieten en weer 2x tennisgoud. Suzanne Lenglen bij het tennis bij de singles en dan ook nog bij het gemengddubbel. Naar haar is een van de tennisvelden genoemd waar we de komende week balletjes gaan slaan.
De kracht van de organisatiebonus was in 1924 een stuk minder dan in 1900, te zien in de gouden plakken. Was het in 1900 nog 27, nu 1 minder dan de helft. Nog wel derde met 13 stuks, waarvan 4 bij Wielrennen en 3 bij schermen. De Franse sporten, ik noem het nog maar eens. Lucien Gaudin maakte zich in 1928 een van de grootste mannen in de schermsport, hij pakte toen goud bij het degen- en floretschermen, al leverde hij alleen het zilver van het floretteam deze keer. Daarmee kwam hij op 4 goud en 2 zilver, een hoeveelheid die in de zomer slechts geëvenaard werd, en uiteraard wel is verslagen door Martin Fourcade. El Ouafi won de marathon, ook leuk. Een Algerijn dus. Dit had overigens allemaal niet kunnen gebeuren, er werd een coach aangevallen door een bewaker van het stadion aan het begin van de Spelen, waardoor Frankrijk zich bijna terugtrok. Gelukkig voor al deze namen niet helemaal. In 1932 waren het zeer goede Spelen met 10x goud. 3x goud bij het gewichtheffen, nou niet echt de sport die ik associeer met Frankrijk. Maar blijkbaar toch wel indertijd. Dit bleven goede jaren voor de Fransen met 7 stuks goud in Berlijn. Toch ook weer gewoon 5e op de Spiegel en zowaar eens 2x boksgoud, het kan niet op. Frankrijk was in die tijd een vaste kracht, natuurlijk met uitschieters bij de thuisspelen, en vooral goud bij wielrennen, paardrijden en schermen. In 1948, na de oorlog, deed Frankrijk het eigenlijk best prima. 3e op de Spiegel weer met 10 goud. Micheline Ostermeyer pakte dubbel goud met de discus en de kogel, dat zijn mooie dubbels. Andere medailles kwamen weer van de klassiekers, wielrennen, paardrijden en schermen. In 1952 was er een gevaarlijk teken aan de wand, in Urk en Staphorst erkennen ze deze Franse spelen niet. 6x goud, 6x zilver en 6x brons. 666. Tsja. Ditmaal werd er voor het eerst goud gepakt bij het kanoën in de 10 km, toen vaarden ze nog zover met dat ding. De prestaties werden echter meer en meer uitgekleed met in 1956 slechts 4x goud en 14 medailles. Geen top 10 voor het eerste sinds 1904. Alain Mimoun won de marathon, weer een mooi onderdeel voor het Franse palmares. Christian d'Oriola pakte zijn tweede schermgoud individueel. Met het team had hij er ook al 2 gewonnen. Doordat hij ook zijn tweede zilver pakte werd hij de beste Fransman. Gedeeld, dat dan weer wel.
Hij was er nog steeds bij in 1960. Een vijfde goud zat er niet meer in. D'Oriola haalde wel de finale in de groep van het floretschermen, maar werd daar laatste met slechts 1x winst. In het teamtoernooi was er ook geen overwinning in de kwartfinale. Dit bleek exemplarisch voor Frankrijk: 5 medailles met 2 zilver en 3 brons. Jeetje, geen goud. Geen enkele medaille bij het schermen of wielrennen ook. Frankrijk is het echt helemaal kwijt. In 1964 was het weer d'Oriola. Niet Christian maar Pierre, zijn neef. Won al goud in 1952 bij het paardenspringen en nu in 1964 redde hij de Spelen van Frankrijk door als enige ooit weer goud te halen op dat onderdeel. Weer niet echt goed, al waren er in ieder geval weer 15 medailles. Dat was hetzelfde als in 1968, maar toen was het wel 7x goud. 4x bij het wielrennen, toch wel dé Franse sport. Niet alleen de Tour is het summum, maar Frankrijk is ook gewoon de leider in het algehele medailleklassement. Al is het alweer lang geleden dat we nog eens een Franse Tourwinnaar hadden. Franse wereldtoppers van de laatste 20 jaar zijn er toch ook maar beperkt. Ja, Alaphilippe. En daarna wordt het al krap. Ook op de baan is het niet wat het ooit was. Zoals in 1972 toen Daniel Morelon de 1000m sprint op de baan won. Het andere goud was er bij het zeilen. Weer maar 2 stuks. Frankrijk was grootmacht af in die tijd en toonde de zwakte van West-Europa in die tijd als geen ander. Ook in 1976 was er 2x goud met slechts 9 medailles. Dat moest anders in 1980 en dat ging anders. Ja, Frankrijk ging dus. Frankrijk pakte 3 van de 4 teamtoernooien bij het schermen en ook het floretschermen voor dames individueel. En Frankrijk vond een nieuwe sport: Judo. Nu vinden we dat een Franse sport, toen nog niet, blijkbaar. Of nouja, met Rey en Parisi voor het eerst. In 1984 haalde het Franse A-team EK-winst onder Platini, maar het B-team pakte Olympisch goud. Verder bleef het bij 5x goud, maar wel 16x brons. Qua hoeveelheid zit het wel goed, al vertekent 1984 natuurlijk.
In 1988 meer van hetzelfde met 6x goud. Daarbij zat ook weer eens judogoud. Wielrennen leverde juist al een tijdje weinig goud op, de concurrentie lijkt daar toch aardig te zijn toegenomen. Zowaar werd er dubbel zeilgoud gepakt. De sport die nu in Marseille zal worden afgewerkt, maar toch zeker wel aandacht verdient. Ook weer niet zo gek, al had het ook in Le Havre gekund ofzo. In 1992 was het met 8x goud het beste sinds 1948. 2 judokas pakten goud en Sebastien Flute won het boogschieten. Frankrijk werd 9e op de medaillespiegel, toch weer terug waar het hoorde. En daar voorbij, want in 1996 was het plots schroeien geblazen. Liefst 15 goud, met Perec die goud pakte op de 200 meter en 400 meter en Jeannie Longo, misschien wel de beste wielrenster ooit, pakte goud op de weg. 5x wielergoud 2x schermgoud en 3x judogoud, het kan niet op. Opvallend is dat er vooral veel goud wordt verdiend door dames. In 2000 was er slechts 13 goud, waarvan toch weer 4x wielergoud. Het Franse wielrennen is terug. Estanguet pakte kanogoud, zijn eerste van 3 in de Slalom C1. De enige Fransman die dat wist te flikken, 3x goud op hetzelfde onderdeel. Hij was de grote man achter deze Spelen, hoofd van het organiserend comité.
In 2004 ging het net iets minder, maar nog altijd 11 goud. Er was eindelijk weer eens turngoud, voor Emilie Le Pennec op de brug ongelijk. Het waren wel Spelen met veel verschillende onderdelen met goud, maar liefst 8 verschillende sporten en daar zat bijvoorbeeld judo niet eens bij. Beijing leverde handbalgoud op, eindelijk eens een keer. Zo goed is Frankrijk niet op teamsporten. Een keertje goud voor het voetbalteam en lang, lang geleden voor het waterpoloteam, dat was het wel. Handbal is ook wel dé Franse teamsport tegenwoordig. Verder werd de 100 vrij een keer geworden, door meestertechnicus Alain Bernard. Die pakkentijd was lachwekkend. Ook in 2012 was er weer 11 goud, met liefst 4x zwemgoud. Camille Muffat, helaas na een helikopterongeluk bij een Franse TV-show niet meer onder ons, pakte goud op de 400 vrij en de 4x100-ploeg pakte op de vrije slag de Amerikanen terug voor 2008. Ook andere grote namen als Riner en Lavillenie pakten goud. En Manaudou zorgde ervoor dat hij en zijn zus allebei Olympisch goud hadden. Laure al in de afgelopen 2 edities, Florent deze keer. In 2016 moest Frankrijk het doen met 10x goud. Boksen was zowaar de meest succesvolle sport met 2 goud, 2 zilver en 2 brons. Sowieso weer 7 verschillende sporten met goud. Ook in Tokio was het weer 10 goud, waarvan het judoteam het meest aansprak. Frankrijk had ook al 3 zilver te pakken en 1 goud bij het individuele toernooi. Maar ja toch knap om Japan te verslaan. Sowieso werd Frankrijk ineens een teamsportland: Goud bij het handbal, net als in 2008 en 2012. De dames zorgden bovendien voor de dubbel en er was ook goud bij een sport die ik niet per se heel Frans vind: Volleybal.
Frankrijk stuurt liefst 573 atleten - wel zo'n 20 minder dan Amerika dus. Als we kijken naar de statistieken, dan kan Frankrijk nog wel de beste Spelen sinds 1900 hebben. Zwemmer Marchand moet dan de grote naam worden en het judo zal de sport zijn van vele gouden medailles. Er lijkt me ook kans op een SWEEP bij het BMX. Ik denk dat sommige voorspellingen overdreven zijn, maar een gouden medaille of 20 kan zowaar best.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Jeetje, 3,5 maand verder alweer. Puike werken
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dat was de laatste in deze stijl, maar morgen komt er nog eentje om het af te leren. Maar wel met een ietwat andere indeling.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Respect voor elke dag zo'n lap tekst. Vrijwel alles gelezen vooral de vlaggen en geografische feitjes maakten het extra leuk
Mooi geschreven elke keer @Mexicanobakker
Buren wordt doorgeschoven naar morgen
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Dag 0: Nederland
Vandaag doen we het anders. Het is de laatste dag, vandaag gaan we beginnen. Geen vermoeiende verhalen over Beppie van Klaveren, Anton Geesink en NSB Osendarp. Namen die we allemaal toch wel kennen. Nee, laten we voorbeschouwen. We hebben een hoop sporten met Nederlanders. Wat mogen we realistisch verwachten van deze namen?
Als eerste het boogschieten. Daar is wat mij betreft wel de grootste teleurstelling van de kwalificatie te noemen. De heren hadden wat mij betreft echt wel medaillekansen gehad bij deelname, maar wisten het in teamverband steevast niet te doen. Geen herenteam, dus alleen Steve Wijler aanwezig. Het is boogschieten, dat is een chokeloterij deluxe, dus verwachtingen uitspreken met maar 1 deelnemer is lastig. Wijler is ook niet enorm constant. Op een goede dag kan hij zo de halve finales halen, maar ik ben ook niet verbaasd als hij de tweede ronde eruit ligt. Van de dames hoop ik dat er 1 de finaledag haalt en dat ze de laatste 8 halen. Alles extra is bonus. Maar laatste 8 is ook weer niet gegarandeerd. Mixed team werd drie jaar terug natuurlijk tweede, maar Wijler en de beste dame zijn in principe niet beter dan in 2021. Omdat de kwalificatie al minder ging dan gehoopt moeten WE nu meteen tegen Korea of doen we niet eens mee, tsja. Dat wordt hem dus niet, jammer.
Bij het artistiek zwemmen hebben WE wel serieus kans met de zusjes de Brouwer. Ik moet zeggen dat ik de sport niet op de voet volg, maar een medaille behoort zelfs tot de mogelijkheden. Een medaille is serieus mogelijk, maar als het 6e wordt ofzo, dat kan ook zomaar. Ik heb geen idee of er afgelopen WK toppers misten. Bij het atletiek denk ik dat soms de finale halen al lastig wordt. Soms zelfs de halve finale al. Bij de heren lijkt alleen Laros mij echt kansrijk voor een finale. Nouja, Foppen loopt de 5 km, daar hoef je maar een rondje te overleven. Voor alle andere atleten lijkt me de halve finale wel gewoon een eis, halen ze die niet is dat teleurstellend. Bij Laros hoop ik op een finale. Dan hebben we nog de 4x100 ploeg, die zijn als zwakste geplaatst en daar moeten ze het mee doen. Bij de marathon heeft Abdi natuurlijk zilver te verdedigen, maar dat zal geen sinecure zijn: Top 10 is al mooi. Op het veld hebben we Vloon en Comenentia. Niet echt toernooisporters, die hebben vaak moeite met de kwalificaties. Van allebei niet te veel verwachten, dan kan het louter meevallen. Roosen en Taam mogen op de tienkamp. Roosen heeft ontzettend geschroeid in Götzis, maar juist daardoor verwacht ik nu dat het minder is. Taam heeft een aantal goede meerkampen gehad, maar had daar pech bij. Als hij zijn vorm nog kan doortrekken lijkt hij mij gewoon goed te gaan presteren, waarbij dat voor hem betekent dat hij net aan top 10 kan halen in een monsterlijk deelnemersveld.
Bij de dames zal het beter zijn, hoewel niet op alle fronten. Femke Bol haalt gewoon minimaal zilver. Kan niet anders. Van Sifan Hassan weet ik het niet. Ik kan me niet voorstellen dat ze werkelijk 4 nummers gaat doen. Ik hoop dat ze de 5k en de marathon pakt. Of de 10k. Hassan is de vrouw van vraagtekens, die kan 5e worden maar ook 2x goud pakken. Ik ga geen voorspelling doen. Verder verwacht ik een finale voor Lieke Klaver. Ook Nadine Visser kan een finale halen, evenals Cathelijn Peeters. De 4x400 ploegen, gedragen door Klaver en Bol, moeten toch zeker kans kunnen maken op een medaille. Maar goed, bij de mixed ligt het eraan wat toplanden inzetten. Vlak Ierland, Dominicaanse Republiek en de Britten niet uit. Bij de dames ben ik ook al blij met brons. Zit er wel in, maar dan moet het niet tegen zitten.
Koster, van Es, Luijten en Bakker doen mee in de finale, maar niet om de knikkers. Het 4x100 team zonder Samuel lijkt mij niet kansrijk voor een finaleplaats en Jiya en Tjin-a-Lim zijn weer gevalletjes de series overleven en that's it. Op het veld hebben we Van Klinken en Schilder, die moeten gewoon meedoen om de medailles, 2x. Dat betekent niet dat een medaille al vergeven is, de concurrentie is groot. Maar top 8 in de finale lijkt mij wel een minimale eis. Van Daalen is nog jong, 1 van de 2x finale halen lijkt me mooi, maar als het 2x niet lukt verbaast dat mij ook niet. Hondema verwacht ik ook geen finale van. Dan hebben we nog onze meerkampsters, die eremetaal te verdedigen hebben. Oosterwegel echter heeft sinds 2021 zelden meer op dat niveau kunnen presteren. Mat al 2 dames die 6800 gaan scoren zonder blessure lijkt zij mij kansloos voor een medaille, top 6 en een score rond de 6500 ben ik tevreden mee. Vetter zal naar 6650 moeten voor een medaille denk ik. Vetter is altijd lastig, vaak niet fit, soms wel. Ik kan haar moeilijk peilen, al is het laatste jaren redelijk constant. P3 moet kunnen. Voor Dokter is een score van 6300 mooi.
Nou, atletiek kan ik flink wat over zeggen, maar Badminton kunnen we kort over zijn. Tabeling/Piek moeten gewoon winnen van die Algerijntjes en dan hopelijk kunnen ze stunten tegen 1 van de 2 betere duo's. En anders na 3 potjes klaar, maar is geen schande. Het herenbasketbal heeft een 3x3 team geplaatst. Die moeten in ieder geval ervoor zorgen top 6 te eindigen om zich niet te blameren en daarna zich in ieder geval niet helemaal weg laten spelen door Servië en de USA. Je hoeft na de groep maar 2 potjes te winnen voor eremetaal, maar ja, dat wordt nog niet gemakkelijk. We sturen ook een dame naar proletensport boksen. Het feit dat die zich pas kwalificeerde via het laatste kwalificatietoernooi doet mij denken dat dat niet een van de topfavorieten is. Ik kijk deze sport niet, maar op de statistieken afgaand zou 1 potje winnen, afhankelijk van de loting, al prima zijn maar nog wel moeten kunnen. Als ze de kwartfinale haalt wordt het zeer lastig.
Bij het breakdancen is er een drietal. Weer zo'n sport waar ik geen klap van weet. Die kunnen 2e of 12e worden en ik geloof het allemaal. Ik wacht maar even af. Hopelijk halen ze allemaal de kwartfinale. In de kanoslalom hebben we Martina Wegman en Joris Otten. Voor Wegman hoop ik op een finale. Otten lijkt me minder waarschijnlijk. Bij Extreme Kayak kan alles gebeuren. We hebben blijkbaar ook Konijn en Vorsselman in de kano gezet. Continentaal ticket, het zou mij verbazen als die een finale halen. Maar leuk dat ze meedoen.
Wielrennen moet een van onze cashcows worden. In de wegrit verwacht ik alleen wat van Mathieu. Die heeft maar 2 man erbij in een race die echt enorm chaotisch gaat worden. Matje moet op alles reageren. Kan eerste of achttiende worden. Bij de dames hebben we in ieder geval 4 dames. Als Wiebes in de voorste groep zit bij de finish is het boeken toe. Vollering zou het alleen solo kunnen. Dat je van Dijk bij de tijdrit selecteert snap ik niet, maar als ze wel fit genoeg is kan ze wel top 3 rijden. Vollering zal wel net buiten de top 3 eindigen, en Hoole mag meedoen maar daarmee is het wel gezegd. Op de baan zal het van de keirin moeten komen bij de dames. Van der Peet is wel een slimme in de keirin. Maar het derde keiringoud achtereen verwacht ik niet bepaald. Een finale zou mooi zijn. Van de Wouw is het net niet, helaas. Dat wordt een kwartfinale in de sprint als het mee zit. Gelukkig hebben we bij de heren Lavreijsen. In de solosprint is dat gewoon de grootste zekerheid voor goud. De keirin is een loterij, maar een medaille moet daar kunnen. Van de teamsprint ben ik minder zeker, Australië zit al een tijdje dichtbij. Ik zeg zilver. Op de duuronderdelen verwacht ik minder. Schip en Havik rijden soms een leuke madison, maar nu iedereen op punt staat denk ik dat het P4 of P5 wordt. Wat Schip ook gaat doen in het omnium, leuk beginnen maar tijdens de puntenkoers is het op. van der Duin wordt ook 5e ofzo. Verder is er nog mountanbike met Pieterse en Terpstra. Terpstra wordt 10e ofzo, en Pieterse is wel een goede medaillekans. Ik hoop dat ze in de buurt kan blijven van PFP en zilver kan pakken, maar als ze 5e wordt ben ik ook niet verbaasd. Als laatste is er BMX. Bij de mannen waren we ooit goed, maar dat is al een tijdje minder en Kimmann is helaas geblesseerd. Jaymo Brink zal de halve finale normaal niet overleven. Bij de dames lijkt me wel dat we er 1 of 2 in de finale gaan zien, van de zusjes Smulders of Veenstra. Veenstra is het meest constant, maar minder van de uitschieters op het moment. Maar Laura heeft de ervaring. In zo'n finale is een medaille altijd mogelijk, maar het zijn niet de allerbeste van het veld, dus dan heb je geluk nodig.
We gaan door met schoonspringen. Else Praasterink is geen topper, maar mag wel meedoen. Eerst maar de eerste ronde overleven. Paardrijden vind ik geen sport, maar ons dressuurteam is nog altijd niet slecht. Top 3 wordt lastig, zullen wel gewoon Denemarken, Groot-Brittannië en Duitsland worden. Best of the rest zal het wel worden. Een hoge ereplaats individueel lijkt me niet, al zal er wel ergens een finale behaald worden met een leuke positie. Zowaar mogen we ook deelnemen bij eventing, maar eventing is niet onze sport. Daar peddelen we mee. P8 ofzo voor het team. Jumping is een loterij, kan altijd. Van der Vleuten en het gehele team lijken mij de beste kans te hebben. Maar ja, is dus een loterij. P2 en P12 zijn weer eens allebei mogelijk. Verder hebben we 1 schermer in Tristan Tulen. Zit niet in de bovenste helft van de loting neem ik aan. Dan wordt het lastig om ook maar één rondje te overleven.
De hockeydames moeten eigenlijk gewoon goud winnen en al het andere zou tegenvallend zijn. Natuurlijk kan het een keer niet helemaal draaien en op shootouts uitdraaien en net verliezen worden, als het na een goede wedstrijd is tegen een sterke tegenstander is prima. Maar je in de halve finale met 3-0 naar de slachtbank laten sturen door zeg, België, zou erg jammer zijn. Bij de heren is er ook kans, maar daar acht ik de Britten, Duitsers, Belgen en Australiërs toch minstens zo kansrijk. Allemaal kunnen de halve finale halen. Van andere landen dan deze 4 verliezen zou wel een teleurstelling zijn, maar tegen deze landen kan het gewoon mis. Golfen is andermaal een loterij, top 15 zou mooi zijn voor Anne van Dam. Maar ja, zelfs de toppers zijn slechts beperkt consistent. Gewoon een ontzettend moeilijke sport om op het juiste moment te leveren.
Bij het turnen zie ik weinig aanknopingspunten. Wevers en Veerman zijn niet helemaal kansloos voor een finaleplaats op hun toestel en als Van Pol doet wat ze op het NK deed kan ze misschien in de buurt komen van de allroundfinale. Een goede Lieke of Naomi moet dat ook kunnen. Bij de heren is Schmidt allround gewoon de beste, die moet de finale kunnen halen en De Munck is goed op het paard voor een mogelijke finale, maar top 5 zal daar dan ook weer lastig worden. Ik ben al blij met 1 teamfinale, geen van beiden kan echt prima. De concurrentie is echt heel goed. Bij het Handbal las ik dat de doelstelling halve finale is, maar tegen Denemarken, Zweden of Noorwegen kun je er zo uit in de kwartfinale. Mocht je die 3 ontlopen, dan hoop ik wel dat het een halve finale wordt. Dat lijkt me nog wel steeds het maximale, en dan weer lekker 4e worden as per usual. Als de groep niet overleefd wordt zou dat wel falen zijn.
Judo is nu de afgelopen jaren niet echt onze sport gebleken. Waar veel sporten gebaat zijn bij de centralisatie, lijkt dat voor judo allemaal minder gunstig. En toch hebben we echt wel wat kanshebbers op eremetaal. Op dag 1 niet, Tsjakadoea heeft het al niet tegen zitten als ie de kwartfinale haalt. Daarna hebben we 2 dagen pauze, maar op dag 4 is Joanne van Lieshout de deelneemster met de meeste punten door recent WK-goud te pakken. Maar goed, die categorie is ontzettend open, er zijn minimaal 8 dames die kunnen winnen. Ik hoop wel dat Van Lieshout de medaillesessie haalt, maar als het na de eerste herkansing voorbij zou zijn.. ja, dat kan in deze categorie. Hoeft niet te komen van Frank de Wit. Sanne van Dijke pakte 3 jaar terug als favoriete brons, nu heeft ze minder kans, al moet het kunnen. Van 't End werd ooit wereldkampioen, maar dat lijkt alweer eeuwen geleden. Die zie ik wel in ronde 1 eruit liggen, al kan hij ook ineens verrassen en de medaillewedstrijden halen. De voorlaatste dag lijkt de laatste goede kans met Korrel en Steenhuis die in de top 6 van de ranking staan en echt wel kans hebben op een medaille. Maar ook hier geldt weer: Kan ook zomaar een stukje eerder mis. Deze dag mag wel 1 van de 2 de finalesessie halen. Liefst allebei, maar zekerheidjes zijn het ook niet. Dat lijkt me de laatste dag dan weer niet. Snippe heel misschien. Kamps verwacht ik zeker niet. Al met al ben ik blij met één medaille en drie finalesessies. Krijgen we weer commentaar dat Judo te veel centen kost, zal allemaal best. Kunnen we dat geld mooi naar het roeien sluizen. Daar is 5x goud mogelijk, ik zeg het maar gewoon. Maar goed, ik vind ook niemand helemaal zeker. Karolien Florijn geef ik wel de beste kans op goud, na Lavrijsen onze grote zekerheid. Maar bij de skiff is persoonlijke vorm wel heel belangrijk. Zagen we bij Zeidler die 3 jaar geleden ineens niet leverde. Nu lijkt hij ver weg voor Van Dorp, die bij de herenskiff wel kans maakt op P2. Moet wel de finale halen wat mij betreft. Broenink/Twellaar moet een medaille kunnen halen, maar goud vind ik met bijvoorbeeld de Sinkovic-broers bepaald geen gegeven ondanks dat die verslagen werden afgelopen WK. De dames dubbeltwee verwacht ik niet heel veel van, ik ben blij als dat een finale zou worden. Ook de dubbelvier won afgelopen WK, maar die heb ik iets minder op het oog qua tegenstanders. Ik geloof wel in dit viertal op zich, maar ook hier gaan we het goud weer niet weggeven. Waren tijdens de world Bij de dames werd de dubbelvier afgelopen WK 2e, maar de Britten hebben daar zo'n sterke core dat het mij het maximale lijkt. Eerder naar onder kijken, ook hier is een finaleplaats mooi. Bij Clevering/Meester ben ik wel teleurgesteld zonder goud, eerlijk is eerlijk. Is dat dan een SJOOOOOK? Mwah, dat niet. Maar ietwat teleurstellend zou het wel zijn. De dames vierzonder wordt ook gewoon een medaille, schrijf maar op. De Skiff, Twee en Vier zijn toch wel de drie onderdelen die het gaan maken of breken bij de dames. Bij de herenvier hoop ik op een finale. Lukt dat een keer niet, is het ook geen drama. De herenacht moet in ieder geval meedoen om medailles, maar 4e zou ook niet erg zijn. Wel jammer, maar niet erg.
Nederland is een zeilland en bij drie klassen hebben we echt wel topboten. De IQFoil heeft echter een finalestructuur met enkele wedstrijden en bij zeilen is dat nogal een loterij. Dan kan je zo goud of zelfs een medaille mislopen. Maar Van Opzeeland is de favoriet. Wennekes is niet een van de allerbesten, maar hier speelt juist dat ze wel kan verrassen. De finaledag halen en dan vanuit daar bouwen. Kitesurfster Lammerts heeft wel een goede kans, maar ook hier geldt dezelfde loterijstructuur. Voor de rest hebben we de standaardbootjes: Het Laserzeilen brengt Duko Bos. Lijkt me niet echt kansrijk voor een medaille, maar als het meezit zou het zowaar kunnen. De medal race halen en een diplomaatje pakken. En misschien als alles dan goed valt heb je brons. Marit Bouwmeester was ooit onze topper, maar die is wel iets minder goed geworden dan voorheen. Kan wel nog steeds een medaille halen. Top 5 hoop ik wel op, en op constant zeilen. Geen dagen met P22 graag. Bij de 49ers hebben we wel twee topboten: Van Aanholt/Duetz en Lambriex/Van de Werken zijn goede kanshebbers op eremetaal. Lambriex-Van de Werken moeten 100% een medaille halen en waren een paar jaar terug bijna onverslaanbaar, maar nu is goud niet meer zeker met al wat mindere resultaten. Een medaille moet nog steeds prima haalbaar zijn. Van Aanholt/Duetz heeft sterkere concurrentie. Hier zet ik in op top 5, maar een medaille zou wel gewoon lekker zijn. Of gewoon goud. Dit zijn wel de boten die moeten leveren. De Nacra17 zou ook nog wel kunnen. Hopelijk zijn ze met de medal race nog in kansrijke positie, als dat niet zo is zou dat wel jammer zijn. Maar kan wel gebeuren, dit duo lijkt mij wel iets minder stabiel. Over minder stabiel gesproken: Skateboarden. Lekker vallen. Zwetsloot begon in Tokio heel goed, maar kon niet een extra trick landen. Ik hoop dat zij de finale weer haalt, maar dat is geen zekerheidje. De concurrentie is immens met de Braziliaanse, Japanse, Chinese en Amerikaanse dames. Zou wel leuk zijn om iemand uit een ander land te zien en dan is Zwetsloot wel een leuke om er bij te hebben. Keet Oldenbeuving geef ik nog minder kans op een finale, maar leuk dat ze er bij is. Vooral hopen dat ze hun tricks landen, maar ik snap ook wel dat ze niet op veilig gaan om de finale maar te halen.
Zwemmen is de laatste jaren niet echt onze sport gebleken, maar afgelopen WK - zonder veel topzwemmers - ging wel lekker. We hebben een flink aantal zwemmers al is het bij de heren wel karig. Kamminga was goed voor dubbel zilver in 2021, maar nu moeten we daar niet op rekenen. Op de 200 zijn de 3 medailles al vergeven, op de 100 is alleen brons mogelijk op zijn topniveau. Maar dat gaat hij niet halen, is niet meer top helaas. Ik verwacht wel beter dan Corbeau op de 100 school, minder op de 200 school. Daar mag Corbeau 5e worden ofzo. Verder mag Korstanje veel te hard af gaan op de 100 vlinder om vervolgens fameus in te storten, slecht uit te komen en 6e te worden. Ik hoop het niet, maar zo zwemt Korstanje altijd. De 50 vlinder is ook meer zijn terrein, maar niet Olympisch he? Voor Kenzo Simons, Renzo Tjon-a-Joe, Kai van Westering en Sean Niewold is een halve finale al mooi, al mag Simons nog wel in de buurt komen van een finaleplaats. Nee, het moet weer van de dames komen. Niet op de rugslag met Toussaint en de Waard, die gaan er allebei in de halve finale uit. Toussaint was ooit wat beter dan dat maar die tijd lijkt geweest. Op de 50 vrij verwacht ik ook niets van Busch/Van Roon, misschien dat die laatste net aan in de halve finale langs mag komen. Geldt ook voor Tessa Giele. Maar ja, die zijn er allemaal vooral voor de 4x100 vrij, waar Nederland wereldkampioen was bij afwezigheid van iedereen. Nu gewoon 5e of 6e en dat is gewoon prima voor dit Nederland. De 4x200 mag blij zijn met een finale, daar zit maar 1 topper bij. Eigenlijk geldt voor alle estafettes hetzelfde: Finale moet kunnen, daar scoren lijkt me weinig kansrijk en als dat een keer lukt is een prachtig resultaat. De 3 kansen op medailles zijn Steenbergen, Schouten en Van Rouwendaal. Steenbergen heeft de 200 vrij opgegeven vanwege de Australische dames en Haughey die de concurrentie gaan vernederen. Bij de 100 zijn die er ook, maar daar zit Steenbergen wat dichter. Op een goede dag is daar een medaillekans, maar brons zou al heel mooi zijn. Schouten lijkt me op de 100 school dan weer niet heel kansrijk, daar is een finale wat je wil zien op weg naar de 200, waar geen medaille voor mij wel een teleurstelling zou zijn. Dé topfavoriet is ze niet, ik denk dat de beste 3 schoolslagzwemsters heel dicht bij elkaar zitten. En als laatste Van Rouwendaal. Natuurlijk een geweldige openwaterzwemster, maar ze moet haar momenten meer en meer kiezen. Goud kan, vijfde kan ook. Zeker door de onvoorspelbare seine, of roeibaan, of weetikwat. Gaan we nog even door met tafeltennis. Daar hebben we enkel Britt Eerland. Ja, die gaat niet winnen. Hopelijk haalt ze de kwartfinale. In de derde ronde eruit kan ook. Hangt af van de loting.
Zijn we alweer bij het laatste blokje sporten. Te beginnen met tennis. Ik hoop dat we Koolhof/Schuurs krijgen bij het gemengddubbel, want met dat duo hebben we wel kans. Ik word niet vrolijk van het feit dat Koolhof/Rojer niet samen gaan, maar goed, moeten zij weten. We gaan er toch wel uit. Ik heb niet veel vertrouwen in het Nederlandse tennis. Maar Koolhof/Schuurs, dat wil ik nog wel een kansje geven. Al is Olympisch tennis toch een loterij, ik zie Swiatek nog wel verliezen. Bij het Triatlon werd Klamer in Tokio 4e. Het probleem van de Nederlandse dames is het zwemmen. Kunnen ze daar bijblijven, dan moet ik het allemaal nog wel zien. Al lijkt een medaille mij dan alsnog te veel. Klamer was een tijdlang echt enorm goed, maar wordt langzaam oud. Voor de estafette komen de heren tekort, maar leuk dat ze daardoor ook aan de individuele triatlon deel mogen nemen. Sluiten we af met twee teamsporten. Volleybal hebben WE met de hakken over de sloot gehaald. Net als allerlaatste door naar de Spelen, met alleen Frankrijk en de verplichte Afrikaanse deelnemer die minder zijn. Uiteraard zitten die in de andere 2 groepen. Ofwel 3 loodzware tegenstanders. Top 2 lijkt niet kansrijk en als je derde wordt dan lig je er waarschijnlijk als slechtste nummer 3 alsnog uit. Daar verwacht ik helemaal niets, maar leuk dat we er bij zijn. Er zijn 3 beachvolleybalteams. Van der Velde en Immers gunnen WIJ niets. Daar willen we niet eens een medaille van, dan staan we weer collectief voor lul. Doe maar zo snel mogelijk weg. Stam/Schoon is wel een goed duo. Ik hoop toch wel op minimaal kwartfinale, eerder eruit zou matig zijn. Meer dan de kwartfinale is bonus. Geldt eigenlijk ook voor het andere herenduo. Stam/Schoon heeft meer ervaring dus geef ik iets meer kans op een beter resultaat. Sluiten we af met Waterpolo. Als we een teammedaille moeten scoren buiten Hockey, dan is het hier. Nederland moet wat mij betreft de groep winnen, dan ontloop je de States hopelijk zo lang mogelijk. Al denk ik dat een halve finale tegen Spanje ook niet makkelijk is, maar daar wint Nederland makkelijker van. Halve finale is wel het minimale, als Nederland dat niet haalt is het een floptoernooi. En dan vanuit daar in ieder geval geen 4e worden, ook dat zou best zuur zijn.
Nou, dat was het wel zo'n beetje. En ik ga hier lekker naar verwijzen als mensen onterecht zuur gaan doen over bepaalde prestaties. Moeten ze deze lap tekst maar lekker doorlezen, kut voor ze.
Vandaag doen we het anders. Het is de laatste dag, vandaag gaan we beginnen. Geen vermoeiende verhalen over Beppie van Klaveren, Anton Geesink en NSB Osendarp. Namen die we allemaal toch wel kennen. Nee, laten we voorbeschouwen. We hebben een hoop sporten met Nederlanders. Wat mogen we realistisch verwachten van deze namen?
Als eerste het boogschieten. Daar is wat mij betreft wel de grootste teleurstelling van de kwalificatie te noemen. De heren hadden wat mij betreft echt wel medaillekansen gehad bij deelname, maar wisten het in teamverband steevast niet te doen. Geen herenteam, dus alleen Steve Wijler aanwezig. Het is boogschieten, dat is een chokeloterij deluxe, dus verwachtingen uitspreken met maar 1 deelnemer is lastig. Wijler is ook niet enorm constant. Op een goede dag kan hij zo de halve finales halen, maar ik ben ook niet verbaasd als hij de tweede ronde eruit ligt. Van de dames hoop ik dat er 1 de finaledag haalt en dat ze de laatste 8 halen. Alles extra is bonus. Maar laatste 8 is ook weer niet gegarandeerd. Mixed team werd drie jaar terug natuurlijk tweede, maar Wijler en de beste dame zijn in principe niet beter dan in 2021. Omdat de kwalificatie al minder ging dan gehoopt moeten WE nu meteen tegen Korea of doen we niet eens mee, tsja. Dat wordt hem dus niet, jammer.
Bij het artistiek zwemmen hebben WE wel serieus kans met de zusjes de Brouwer. Ik moet zeggen dat ik de sport niet op de voet volg, maar een medaille behoort zelfs tot de mogelijkheden. Een medaille is serieus mogelijk, maar als het 6e wordt ofzo, dat kan ook zomaar. Ik heb geen idee of er afgelopen WK toppers misten. Bij het atletiek denk ik dat soms de finale halen al lastig wordt. Soms zelfs de halve finale al. Bij de heren lijkt alleen Laros mij echt kansrijk voor een finale. Nouja, Foppen loopt de 5 km, daar hoef je maar een rondje te overleven. Voor alle andere atleten lijkt me de halve finale wel gewoon een eis, halen ze die niet is dat teleurstellend. Bij Laros hoop ik op een finale. Dan hebben we nog de 4x100 ploeg, die zijn als zwakste geplaatst en daar moeten ze het mee doen. Bij de marathon heeft Abdi natuurlijk zilver te verdedigen, maar dat zal geen sinecure zijn: Top 10 is al mooi. Op het veld hebben we Vloon en Comenentia. Niet echt toernooisporters, die hebben vaak moeite met de kwalificaties. Van allebei niet te veel verwachten, dan kan het louter meevallen. Roosen en Taam mogen op de tienkamp. Roosen heeft ontzettend geschroeid in Götzis, maar juist daardoor verwacht ik nu dat het minder is. Taam heeft een aantal goede meerkampen gehad, maar had daar pech bij. Als hij zijn vorm nog kan doortrekken lijkt hij mij gewoon goed te gaan presteren, waarbij dat voor hem betekent dat hij net aan top 10 kan halen in een monsterlijk deelnemersveld.
Bij de dames zal het beter zijn, hoewel niet op alle fronten. Femke Bol haalt gewoon minimaal zilver. Kan niet anders. Van Sifan Hassan weet ik het niet. Ik kan me niet voorstellen dat ze werkelijk 4 nummers gaat doen. Ik hoop dat ze de 5k en de marathon pakt. Of de 10k. Hassan is de vrouw van vraagtekens, die kan 5e worden maar ook 2x goud pakken. Ik ga geen voorspelling doen. Verder verwacht ik een finale voor Lieke Klaver. Ook Nadine Visser kan een finale halen, evenals Cathelijn Peeters. De 4x400 ploegen, gedragen door Klaver en Bol, moeten toch zeker kans kunnen maken op een medaille. Maar goed, bij de mixed ligt het eraan wat toplanden inzetten. Vlak Ierland, Dominicaanse Republiek en de Britten niet uit. Bij de dames ben ik ook al blij met brons. Zit er wel in, maar dan moet het niet tegen zitten.
Koster, van Es, Luijten en Bakker doen mee in de finale, maar niet om de knikkers. Het 4x100 team zonder Samuel lijkt mij niet kansrijk voor een finaleplaats en Jiya en Tjin-a-Lim zijn weer gevalletjes de series overleven en that's it. Op het veld hebben we Van Klinken en Schilder, die moeten gewoon meedoen om de medailles, 2x. Dat betekent niet dat een medaille al vergeven is, de concurrentie is groot. Maar top 8 in de finale lijkt mij wel een minimale eis. Van Daalen is nog jong, 1 van de 2x finale halen lijkt me mooi, maar als het 2x niet lukt verbaast dat mij ook niet. Hondema verwacht ik ook geen finale van. Dan hebben we nog onze meerkampsters, die eremetaal te verdedigen hebben. Oosterwegel echter heeft sinds 2021 zelden meer op dat niveau kunnen presteren. Mat al 2 dames die 6800 gaan scoren zonder blessure lijkt zij mij kansloos voor een medaille, top 6 en een score rond de 6500 ben ik tevreden mee. Vetter zal naar 6650 moeten voor een medaille denk ik. Vetter is altijd lastig, vaak niet fit, soms wel. Ik kan haar moeilijk peilen, al is het laatste jaren redelijk constant. P3 moet kunnen. Voor Dokter is een score van 6300 mooi.
Nou, atletiek kan ik flink wat over zeggen, maar Badminton kunnen we kort over zijn. Tabeling/Piek moeten gewoon winnen van die Algerijntjes en dan hopelijk kunnen ze stunten tegen 1 van de 2 betere duo's. En anders na 3 potjes klaar, maar is geen schande. Het herenbasketbal heeft een 3x3 team geplaatst. Die moeten in ieder geval ervoor zorgen top 6 te eindigen om zich niet te blameren en daarna zich in ieder geval niet helemaal weg laten spelen door Servië en de USA. Je hoeft na de groep maar 2 potjes te winnen voor eremetaal, maar ja, dat wordt nog niet gemakkelijk. We sturen ook een dame naar proletensport boksen. Het feit dat die zich pas kwalificeerde via het laatste kwalificatietoernooi doet mij denken dat dat niet een van de topfavorieten is. Ik kijk deze sport niet, maar op de statistieken afgaand zou 1 potje winnen, afhankelijk van de loting, al prima zijn maar nog wel moeten kunnen. Als ze de kwartfinale haalt wordt het zeer lastig.
Bij het breakdancen is er een drietal. Weer zo'n sport waar ik geen klap van weet. Die kunnen 2e of 12e worden en ik geloof het allemaal. Ik wacht maar even af. Hopelijk halen ze allemaal de kwartfinale. In de kanoslalom hebben we Martina Wegman en Joris Otten. Voor Wegman hoop ik op een finale. Otten lijkt me minder waarschijnlijk. Bij Extreme Kayak kan alles gebeuren. We hebben blijkbaar ook Konijn en Vorsselman in de kano gezet. Continentaal ticket, het zou mij verbazen als die een finale halen. Maar leuk dat ze meedoen.
Wielrennen moet een van onze cashcows worden. In de wegrit verwacht ik alleen wat van Mathieu. Die heeft maar 2 man erbij in een race die echt enorm chaotisch gaat worden. Matje moet op alles reageren. Kan eerste of achttiende worden. Bij de dames hebben we in ieder geval 4 dames. Als Wiebes in de voorste groep zit bij de finish is het boeken toe. Vollering zou het alleen solo kunnen. Dat je van Dijk bij de tijdrit selecteert snap ik niet, maar als ze wel fit genoeg is kan ze wel top 3 rijden. Vollering zal wel net buiten de top 3 eindigen, en Hoole mag meedoen maar daarmee is het wel gezegd. Op de baan zal het van de keirin moeten komen bij de dames. Van der Peet is wel een slimme in de keirin. Maar het derde keiringoud achtereen verwacht ik niet bepaald. Een finale zou mooi zijn. Van de Wouw is het net niet, helaas. Dat wordt een kwartfinale in de sprint als het mee zit. Gelukkig hebben we bij de heren Lavreijsen. In de solosprint is dat gewoon de grootste zekerheid voor goud. De keirin is een loterij, maar een medaille moet daar kunnen. Van de teamsprint ben ik minder zeker, Australië zit al een tijdje dichtbij. Ik zeg zilver. Op de duuronderdelen verwacht ik minder. Schip en Havik rijden soms een leuke madison, maar nu iedereen op punt staat denk ik dat het P4 of P5 wordt. Wat Schip ook gaat doen in het omnium, leuk beginnen maar tijdens de puntenkoers is het op. van der Duin wordt ook 5e ofzo. Verder is er nog mountanbike met Pieterse en Terpstra. Terpstra wordt 10e ofzo, en Pieterse is wel een goede medaillekans. Ik hoop dat ze in de buurt kan blijven van PFP en zilver kan pakken, maar als ze 5e wordt ben ik ook niet verbaasd. Als laatste is er BMX. Bij de mannen waren we ooit goed, maar dat is al een tijdje minder en Kimmann is helaas geblesseerd. Jaymo Brink zal de halve finale normaal niet overleven. Bij de dames lijkt me wel dat we er 1 of 2 in de finale gaan zien, van de zusjes Smulders of Veenstra. Veenstra is het meest constant, maar minder van de uitschieters op het moment. Maar Laura heeft de ervaring. In zo'n finale is een medaille altijd mogelijk, maar het zijn niet de allerbeste van het veld, dus dan heb je geluk nodig.
We gaan door met schoonspringen. Else Praasterink is geen topper, maar mag wel meedoen. Eerst maar de eerste ronde overleven. Paardrijden vind ik geen sport, maar ons dressuurteam is nog altijd niet slecht. Top 3 wordt lastig, zullen wel gewoon Denemarken, Groot-Brittannië en Duitsland worden. Best of the rest zal het wel worden. Een hoge ereplaats individueel lijkt me niet, al zal er wel ergens een finale behaald worden met een leuke positie. Zowaar mogen we ook deelnemen bij eventing, maar eventing is niet onze sport. Daar peddelen we mee. P8 ofzo voor het team. Jumping is een loterij, kan altijd. Van der Vleuten en het gehele team lijken mij de beste kans te hebben. Maar ja, is dus een loterij. P2 en P12 zijn weer eens allebei mogelijk. Verder hebben we 1 schermer in Tristan Tulen. Zit niet in de bovenste helft van de loting neem ik aan. Dan wordt het lastig om ook maar één rondje te overleven.
De hockeydames moeten eigenlijk gewoon goud winnen en al het andere zou tegenvallend zijn. Natuurlijk kan het een keer niet helemaal draaien en op shootouts uitdraaien en net verliezen worden, als het na een goede wedstrijd is tegen een sterke tegenstander is prima. Maar je in de halve finale met 3-0 naar de slachtbank laten sturen door zeg, België, zou erg jammer zijn. Bij de heren is er ook kans, maar daar acht ik de Britten, Duitsers, Belgen en Australiërs toch minstens zo kansrijk. Allemaal kunnen de halve finale halen. Van andere landen dan deze 4 verliezen zou wel een teleurstelling zijn, maar tegen deze landen kan het gewoon mis. Golfen is andermaal een loterij, top 15 zou mooi zijn voor Anne van Dam. Maar ja, zelfs de toppers zijn slechts beperkt consistent. Gewoon een ontzettend moeilijke sport om op het juiste moment te leveren.
Bij het turnen zie ik weinig aanknopingspunten. Wevers en Veerman zijn niet helemaal kansloos voor een finaleplaats op hun toestel en als Van Pol doet wat ze op het NK deed kan ze misschien in de buurt komen van de allroundfinale. Een goede Lieke of Naomi moet dat ook kunnen. Bij de heren is Schmidt allround gewoon de beste, die moet de finale kunnen halen en De Munck is goed op het paard voor een mogelijke finale, maar top 5 zal daar dan ook weer lastig worden. Ik ben al blij met 1 teamfinale, geen van beiden kan echt prima. De concurrentie is echt heel goed. Bij het Handbal las ik dat de doelstelling halve finale is, maar tegen Denemarken, Zweden of Noorwegen kun je er zo uit in de kwartfinale. Mocht je die 3 ontlopen, dan hoop ik wel dat het een halve finale wordt. Dat lijkt me nog wel steeds het maximale, en dan weer lekker 4e worden as per usual. Als de groep niet overleefd wordt zou dat wel falen zijn.
Judo is nu de afgelopen jaren niet echt onze sport gebleken. Waar veel sporten gebaat zijn bij de centralisatie, lijkt dat voor judo allemaal minder gunstig. En toch hebben we echt wel wat kanshebbers op eremetaal. Op dag 1 niet, Tsjakadoea heeft het al niet tegen zitten als ie de kwartfinale haalt. Daarna hebben we 2 dagen pauze, maar op dag 4 is Joanne van Lieshout de deelneemster met de meeste punten door recent WK-goud te pakken. Maar goed, die categorie is ontzettend open, er zijn minimaal 8 dames die kunnen winnen. Ik hoop wel dat Van Lieshout de medaillesessie haalt, maar als het na de eerste herkansing voorbij zou zijn.. ja, dat kan in deze categorie. Hoeft niet te komen van Frank de Wit. Sanne van Dijke pakte 3 jaar terug als favoriete brons, nu heeft ze minder kans, al moet het kunnen. Van 't End werd ooit wereldkampioen, maar dat lijkt alweer eeuwen geleden. Die zie ik wel in ronde 1 eruit liggen, al kan hij ook ineens verrassen en de medaillewedstrijden halen. De voorlaatste dag lijkt de laatste goede kans met Korrel en Steenhuis die in de top 6 van de ranking staan en echt wel kans hebben op een medaille. Maar ook hier geldt weer: Kan ook zomaar een stukje eerder mis. Deze dag mag wel 1 van de 2 de finalesessie halen. Liefst allebei, maar zekerheidjes zijn het ook niet. Dat lijkt me de laatste dag dan weer niet. Snippe heel misschien. Kamps verwacht ik zeker niet. Al met al ben ik blij met één medaille en drie finalesessies. Krijgen we weer commentaar dat Judo te veel centen kost, zal allemaal best. Kunnen we dat geld mooi naar het roeien sluizen. Daar is 5x goud mogelijk, ik zeg het maar gewoon. Maar goed, ik vind ook niemand helemaal zeker. Karolien Florijn geef ik wel de beste kans op goud, na Lavrijsen onze grote zekerheid. Maar bij de skiff is persoonlijke vorm wel heel belangrijk. Zagen we bij Zeidler die 3 jaar geleden ineens niet leverde. Nu lijkt hij ver weg voor Van Dorp, die bij de herenskiff wel kans maakt op P2. Moet wel de finale halen wat mij betreft. Broenink/Twellaar moet een medaille kunnen halen, maar goud vind ik met bijvoorbeeld de Sinkovic-broers bepaald geen gegeven ondanks dat die verslagen werden afgelopen WK. De dames dubbeltwee verwacht ik niet heel veel van, ik ben blij als dat een finale zou worden. Ook de dubbelvier won afgelopen WK, maar die heb ik iets minder op het oog qua tegenstanders. Ik geloof wel in dit viertal op zich, maar ook hier gaan we het goud weer niet weggeven. Waren tijdens de world Bij de dames werd de dubbelvier afgelopen WK 2e, maar de Britten hebben daar zo'n sterke core dat het mij het maximale lijkt. Eerder naar onder kijken, ook hier is een finaleplaats mooi. Bij Clevering/Meester ben ik wel teleurgesteld zonder goud, eerlijk is eerlijk. Is dat dan een SJOOOOOK? Mwah, dat niet. Maar ietwat teleurstellend zou het wel zijn. De dames vierzonder wordt ook gewoon een medaille, schrijf maar op. De Skiff, Twee en Vier zijn toch wel de drie onderdelen die het gaan maken of breken bij de dames. Bij de herenvier hoop ik op een finale. Lukt dat een keer niet, is het ook geen drama. De herenacht moet in ieder geval meedoen om medailles, maar 4e zou ook niet erg zijn. Wel jammer, maar niet erg.
Nederland is een zeilland en bij drie klassen hebben we echt wel topboten. De IQFoil heeft echter een finalestructuur met enkele wedstrijden en bij zeilen is dat nogal een loterij. Dan kan je zo goud of zelfs een medaille mislopen. Maar Van Opzeeland is de favoriet. Wennekes is niet een van de allerbesten, maar hier speelt juist dat ze wel kan verrassen. De finaledag halen en dan vanuit daar bouwen. Kitesurfster Lammerts heeft wel een goede kans, maar ook hier geldt dezelfde loterijstructuur. Voor de rest hebben we de standaardbootjes: Het Laserzeilen brengt Duko Bos. Lijkt me niet echt kansrijk voor een medaille, maar als het meezit zou het zowaar kunnen. De medal race halen en een diplomaatje pakken. En misschien als alles dan goed valt heb je brons. Marit Bouwmeester was ooit onze topper, maar die is wel iets minder goed geworden dan voorheen. Kan wel nog steeds een medaille halen. Top 5 hoop ik wel op, en op constant zeilen. Geen dagen met P22 graag. Bij de 49ers hebben we wel twee topboten: Van Aanholt/Duetz en Lambriex/Van de Werken zijn goede kanshebbers op eremetaal. Lambriex-Van de Werken moeten 100% een medaille halen en waren een paar jaar terug bijna onverslaanbaar, maar nu is goud niet meer zeker met al wat mindere resultaten. Een medaille moet nog steeds prima haalbaar zijn. Van Aanholt/Duetz heeft sterkere concurrentie. Hier zet ik in op top 5, maar een medaille zou wel gewoon lekker zijn. Of gewoon goud. Dit zijn wel de boten die moeten leveren. De Nacra17 zou ook nog wel kunnen. Hopelijk zijn ze met de medal race nog in kansrijke positie, als dat niet zo is zou dat wel jammer zijn. Maar kan wel gebeuren, dit duo lijkt mij wel iets minder stabiel. Over minder stabiel gesproken: Skateboarden. Lekker vallen. Zwetsloot begon in Tokio heel goed, maar kon niet een extra trick landen. Ik hoop dat zij de finale weer haalt, maar dat is geen zekerheidje. De concurrentie is immens met de Braziliaanse, Japanse, Chinese en Amerikaanse dames. Zou wel leuk zijn om iemand uit een ander land te zien en dan is Zwetsloot wel een leuke om er bij te hebben. Keet Oldenbeuving geef ik nog minder kans op een finale, maar leuk dat ze er bij is. Vooral hopen dat ze hun tricks landen, maar ik snap ook wel dat ze niet op veilig gaan om de finale maar te halen.
Zwemmen is de laatste jaren niet echt onze sport gebleken, maar afgelopen WK - zonder veel topzwemmers - ging wel lekker. We hebben een flink aantal zwemmers al is het bij de heren wel karig. Kamminga was goed voor dubbel zilver in 2021, maar nu moeten we daar niet op rekenen. Op de 200 zijn de 3 medailles al vergeven, op de 100 is alleen brons mogelijk op zijn topniveau. Maar dat gaat hij niet halen, is niet meer top helaas. Ik verwacht wel beter dan Corbeau op de 100 school, minder op de 200 school. Daar mag Corbeau 5e worden ofzo. Verder mag Korstanje veel te hard af gaan op de 100 vlinder om vervolgens fameus in te storten, slecht uit te komen en 6e te worden. Ik hoop het niet, maar zo zwemt Korstanje altijd. De 50 vlinder is ook meer zijn terrein, maar niet Olympisch he? Voor Kenzo Simons, Renzo Tjon-a-Joe, Kai van Westering en Sean Niewold is een halve finale al mooi, al mag Simons nog wel in de buurt komen van een finaleplaats. Nee, het moet weer van de dames komen. Niet op de rugslag met Toussaint en de Waard, die gaan er allebei in de halve finale uit. Toussaint was ooit wat beter dan dat maar die tijd lijkt geweest. Op de 50 vrij verwacht ik ook niets van Busch/Van Roon, misschien dat die laatste net aan in de halve finale langs mag komen. Geldt ook voor Tessa Giele. Maar ja, die zijn er allemaal vooral voor de 4x100 vrij, waar Nederland wereldkampioen was bij afwezigheid van iedereen. Nu gewoon 5e of 6e en dat is gewoon prima voor dit Nederland. De 4x200 mag blij zijn met een finale, daar zit maar 1 topper bij. Eigenlijk geldt voor alle estafettes hetzelfde: Finale moet kunnen, daar scoren lijkt me weinig kansrijk en als dat een keer lukt is een prachtig resultaat. De 3 kansen op medailles zijn Steenbergen, Schouten en Van Rouwendaal. Steenbergen heeft de 200 vrij opgegeven vanwege de Australische dames en Haughey die de concurrentie gaan vernederen. Bij de 100 zijn die er ook, maar daar zit Steenbergen wat dichter. Op een goede dag is daar een medaillekans, maar brons zou al heel mooi zijn. Schouten lijkt me op de 100 school dan weer niet heel kansrijk, daar is een finale wat je wil zien op weg naar de 200, waar geen medaille voor mij wel een teleurstelling zou zijn. Dé topfavoriet is ze niet, ik denk dat de beste 3 schoolslagzwemsters heel dicht bij elkaar zitten. En als laatste Van Rouwendaal. Natuurlijk een geweldige openwaterzwemster, maar ze moet haar momenten meer en meer kiezen. Goud kan, vijfde kan ook. Zeker door de onvoorspelbare seine, of roeibaan, of weetikwat. Gaan we nog even door met tafeltennis. Daar hebben we enkel Britt Eerland. Ja, die gaat niet winnen. Hopelijk haalt ze de kwartfinale. In de derde ronde eruit kan ook. Hangt af van de loting.
Zijn we alweer bij het laatste blokje sporten. Te beginnen met tennis. Ik hoop dat we Koolhof/Schuurs krijgen bij het gemengddubbel, want met dat duo hebben we wel kans. Ik word niet vrolijk van het feit dat Koolhof/Rojer niet samen gaan, maar goed, moeten zij weten. We gaan er toch wel uit. Ik heb niet veel vertrouwen in het Nederlandse tennis. Maar Koolhof/Schuurs, dat wil ik nog wel een kansje geven. Al is Olympisch tennis toch een loterij, ik zie Swiatek nog wel verliezen. Bij het Triatlon werd Klamer in Tokio 4e. Het probleem van de Nederlandse dames is het zwemmen. Kunnen ze daar bijblijven, dan moet ik het allemaal nog wel zien. Al lijkt een medaille mij dan alsnog te veel. Klamer was een tijdlang echt enorm goed, maar wordt langzaam oud. Voor de estafette komen de heren tekort, maar leuk dat ze daardoor ook aan de individuele triatlon deel mogen nemen. Sluiten we af met twee teamsporten. Volleybal hebben WE met de hakken over de sloot gehaald. Net als allerlaatste door naar de Spelen, met alleen Frankrijk en de verplichte Afrikaanse deelnemer die minder zijn. Uiteraard zitten die in de andere 2 groepen. Ofwel 3 loodzware tegenstanders. Top 2 lijkt niet kansrijk en als je derde wordt dan lig je er waarschijnlijk als slechtste nummer 3 alsnog uit. Daar verwacht ik helemaal niets, maar leuk dat we er bij zijn. Er zijn 3 beachvolleybalteams. Van der Velde en Immers gunnen WIJ niets. Daar willen we niet eens een medaille van, dan staan we weer collectief voor lul. Doe maar zo snel mogelijk weg. Stam/Schoon is wel een goed duo. Ik hoop toch wel op minimaal kwartfinale, eerder eruit zou matig zijn. Meer dan de kwartfinale is bonus. Geldt eigenlijk ook voor het andere herenduo. Stam/Schoon heeft meer ervaring dus geef ik iets meer kans op een beter resultaat. Sluiten we af met Waterpolo. Als we een teammedaille moeten scoren buiten Hockey, dan is het hier. Nederland moet wat mij betreft de groep winnen, dan ontloop je de States hopelijk zo lang mogelijk. Al denk ik dat een halve finale tegen Spanje ook niet makkelijk is, maar daar wint Nederland makkelijker van. Halve finale is wel het minimale, als Nederland dat niet haalt is het een floptoernooi. En dan vanuit daar in ieder geval geen 4e worden, ook dat zou best zuur zijn.
Nou, dat was het wel zo'n beetje. En ik ga hier lekker naar verwijzen als mensen onterecht zuur gaan doen over bepaalde prestaties. Moeten ze deze lap tekst maar lekker doorlezen, kut voor ze.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Heerlijk overzicht weer!
Het is duidelijk dat het de beste Spelen ook kan worden en tegelijkertijd een toernooi waar alles net niet de goede kant op valt. En eerlijk is eerlijk, dat is ook het mooie aan topsport.
Nu kan het eindelijk echt beginnen
Het is duidelijk dat het de beste Spelen ook kan worden en tegelijkertijd een toernooi waar alles net niet de goede kant op valt. En eerlijk is eerlijk, dat is ook het mooie aan topsport.
Nu kan het eindelijk echt beginnen
Mooie overzichten allemaal. Hulde
No Dyson Barrier is going to stop me!
UI: FlippingCoin in ONZ / Ik bepaal hier welk dier jij bent
UI: FlippingCoin in ONZ / Ik bepaal hier welk dier jij bent
Kijk dat is nu een realistisch overzicht van de medaillekansen. Mijn tenen krommen alweer bij onderstaand onderzoek/nieuwsbericht.
https://www.rtl.nl/nieuws(...)-zij-pakken-wel-goud
https://www.rtl.nl/nieuws(...)-zij-pakken-wel-goud
De kans dat geen van die 3 goud haalt is denk ik groter dan dat 1 van die 3 goud haalt.quote:Femke Bol is de atleet van wie mensen deze Spelen de hoogste verwachtingen hebben. Tweederde rekent bij haar op een gouden medaille. Ze wordt gevolgd door Sifan Hassan en Mathieu van der Poel.
Bedankt @Mexicanobakker voor alle mooie overzichten van het afgelopen kwart jaar!
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Album top 100 2024
15 medailles voor Nieuw-Zeeland ik was wat conservatief in mijn schattingen soms he?
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
quote:
Was heel leuk om te lezen iedere keer. Hulde
|
|
