OS Olympische Spelen 2024
Olympische Spelen 2024
Om een beetje in de stemming te komen probeer ik dit jaar elke dag een deelnemer te bespreken, met wat historie en leuke feitjes. Hopelijk lukt het om het elke dag vol te krijgen, maar het wordt vast lastig 
Here goes:
Dag -107: Mexico
Vanwege mijn username starten we vandaag met Mexico. Qua inwoners het tiende land ter wereld, maar qua Olympische resultaten blijft het land wat achter. In 1968 mocht het land eenmalig de Spelen organiseren, dat was ook meteen de meest succesvolle spelen met 3 medailles in elke kleur. Die Spelen kennen we natuurlijk van alle Amerikaanse atletiekresultaten, van de 100 meter voor het eerst elektronisch geklokt onder de 10 seconden het black power saluut met verder Bob Beamons oude wereldrecord en natuurlijk Dick Fosbury met zijn ´vreemde´ techniek.
In 1900 had Mexico voor het eerst deelgenomen, maar alleen als onderdeel van een gemengd poloteam. Dit was de tijd dat teams bestaande uit sporters uit verschillende landen deel mochten nemen tijdens de eerste 3 Spelen. Het team haalde brons, maar dat staat niet in de Mexicaanse statistieken. Pas in LA 1932 was er voor het eerst een officiele Mexicaanse medaille, bij het Boksen en Schieten. In 1948 haalde het land voor het eerst goud met de springruiters, Mariles pakte individueel goud en zijn teamgenoten behaalden ook een goed resultaat voor het teamgoud. Mariles pakte ook brons bij het team Eventing, die man kon alles met een paard. Daarmee is hij de meest succesvolle Mexicaans olympier ooit, de enige met meerdere gouden medailles. Verder niet zo'n gezellige man, hij heeft iemand neergeschoten en drugs gesmokkeld. Ik zal maar niet beginnen over stereotypen, maar ja. Hier hebben we een foto, ziet er ook al gewoon uit als een boef. Koekoek.
In totaal haalde Mexico 'slechts' 13 goud, verdeeld over heel wat sporten. Er is niet echt een typisch Mexicaanse sport, maar als ik er iets uit moet lichten is het het schoonspringen. In 1956 pakten ze daar goud, maar dat was de enige gouden van 15 medailles in totaal. Amerika en China verslaan bleek onmogelijk door de jaren heen. De afgelopen jaren zijn ze daar ook redelijk actief op, de Mexicanen zijn altijd aanwezig in een aantal finales en pakken iedere editie wel hun medaille mee. De laatste keer goud was alweer in 2012, bij het voetbal. 2-1 tegen Brazilië, weer geen voetbalgoud voor het voetbalgekke land. Vier jaar later zou het wel lukken, maar voor Mexico kon het niet mis. Chicharito en Dos Santos waren toen nog grote talenten. Vier jaar geleden werd alleen vier keer brons gehaald.
In Parijs heeft Mexico al 63 deelnemers die mee mogen doen. Bij het boogschieten hebben ze een damesteam, dat doet nog even pijn want daardoor hebben WIJ nog geen damesteam
Verder hebben ze bij het schoonspringen weer bij 7 van de 8 onderdelen deelname, dat is toch echt geen toeval. Geen voetbalteam dit jaar, dat is dan weer jammer. Schoonspringen en Boogschieten lijken de beste kansen op een medaille, de tijd dat er wat vaker goud werd gehaald is toch wel geweest voor Mexico. Maar we mogen altijd blijven hopen. Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen. Of bij het Boksen ofzo, weet ik het.
Here goes:Dag -107: Mexico
Vanwege mijn username starten we vandaag met Mexico. Qua inwoners het tiende land ter wereld, maar qua Olympische resultaten blijft het land wat achter. In 1968 mocht het land eenmalig de Spelen organiseren, dat was ook meteen de meest succesvolle spelen met 3 medailles in elke kleur. Die Spelen kennen we natuurlijk van alle Amerikaanse atletiekresultaten, van de 100 meter voor het eerst elektronisch geklokt onder de 10 seconden het black power saluut met verder Bob Beamons oude wereldrecord en natuurlijk Dick Fosbury met zijn ´vreemde´ techniek.
In 1900 had Mexico voor het eerst deelgenomen, maar alleen als onderdeel van een gemengd poloteam. Dit was de tijd dat teams bestaande uit sporters uit verschillende landen deel mochten nemen tijdens de eerste 3 Spelen. Het team haalde brons, maar dat staat niet in de Mexicaanse statistieken. Pas in LA 1932 was er voor het eerst een officiele Mexicaanse medaille, bij het Boksen en Schieten. In 1948 haalde het land voor het eerst goud met de springruiters, Mariles pakte individueel goud en zijn teamgenoten behaalden ook een goed resultaat voor het teamgoud. Mariles pakte ook brons bij het team Eventing, die man kon alles met een paard. Daarmee is hij de meest succesvolle Mexicaans olympier ooit, de enige met meerdere gouden medailles. Verder niet zo'n gezellige man, hij heeft iemand neergeschoten en drugs gesmokkeld. Ik zal maar niet beginnen over stereotypen, maar ja. Hier hebben we een foto, ziet er ook al gewoon uit als een boef. Koekoek.
In totaal haalde Mexico 'slechts' 13 goud, verdeeld over heel wat sporten. Er is niet echt een typisch Mexicaanse sport, maar als ik er iets uit moet lichten is het het schoonspringen. In 1956 pakten ze daar goud, maar dat was de enige gouden van 15 medailles in totaal. Amerika en China verslaan bleek onmogelijk door de jaren heen. De afgelopen jaren zijn ze daar ook redelijk actief op, de Mexicanen zijn altijd aanwezig in een aantal finales en pakken iedere editie wel hun medaille mee. De laatste keer goud was alweer in 2012, bij het voetbal. 2-1 tegen Brazilië, weer geen voetbalgoud voor het voetbalgekke land. Vier jaar later zou het wel lukken, maar voor Mexico kon het niet mis. Chicharito en Dos Santos waren toen nog grote talenten. Vier jaar geleden werd alleen vier keer brons gehaald.
:format(jpeg)/cdn.vox-cdn.com/photo_images/7248730/20120603_lbm_an4_151.jpg)
In Parijs heeft Mexico al 63 deelnemers die mee mogen doen. Bij het boogschieten hebben ze een damesteam, dat doet nog even pijn want daardoor hebben WIJ nog geen damesteam
Verder hebben ze bij het schoonspringen weer bij 7 van de 8 onderdelen deelname, dat is toch echt geen toeval. Geen voetbalteam dit jaar, dat is dan weer jammer. Schoonspringen en Boogschieten lijken de beste kansen op een medaille, de tijd dat er wat vaker goud werd gehaald is toch wel geweest voor Mexico. Maar we mogen altijd blijven hopen. Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen. Of bij het Boksen ofzo, weet ik het.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Ambitieus! Leuk initiatief @Mexicanobakker
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Eén regerend wereldkampioene in een olympische klasse en één in de niet-olympische +87kg (maar die doet bij +80kg mee), het hoeft niet eens zo gek te lopen daarquote:Op woensdag 10 april 2024 17:13 schreef Mexicanobakker het volgende:
Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen.
En met Osmar Olvera inderdaad een topschoonspringer, die prima voor een medaille kan gaan. Als ik Mexicaan was, had ik goede hoop.
Verder tof idee dit, nu al zin in de volgende
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -106: Mali
Mali. Een Afrikaans land, ongeveer even groot als Nederland qua inwoneraantal. Ook een van de armste landen ter wereld. Dan heb je eigenlijk alles al tegen qua Olympische mogelijheden, zeker in Afrika waar de breedte aan sporten al beperkt is. Mali is overwegend Islamitisch, iets wat ook zeker nog relevant gaat zijn. Komen we straks op. Eerst even een mooi vlaggetje.
Dit is een oudje. De religekkies in Mali hadden besloten dat het zonder dat mannetje moest. Zonde, dit was namelijk nog wel een vlag met iets unieks. Nu is het 'gewoon' groen-geel-rood, zoals half Afrika vlaggen heeft met die drie kleuren in volstrekt willekeurige volgordes en vormen. Goed, genoeg over het land zelf, laten we het over de Olympische Spelen hebben.
Waar we gisteren bij Mexico enige verbazing konden hebben over 'slechts' 13 goud in de historie zal het jullie niet verbazen dat het in Mali nog minder is. Hoe veel keer minder? Nou, precies nul keer minder. Want ze hebben er exact nul. Ook geen zilver en brons. Nee, Mali is een van die vele landen zonder medaille en ook wel een van de grootste landen voor wie dat geldt, al hebben we zeker op inwoneraantal wel een paar schrijnender gevallen zoals Bangladesh en DR Congo, die denk ik niet zullen passeren in deze reeks maar toch even genoemd mogen worden. Dat zijn landen die toch nog meer dan vijf keer zo groot zijn qua inwoneraantal.
Mali deed voor het eerst mee in 1964. Dat was met dergelijke onbekende namen dat wikipedia er geen namen aan geeft, toch jammer. In 1968 staat er wel een naam bij van een verliezende bokser. Bagayogo. Ofzo. In 1972 hadden ze 3 deelnemers, maar opnieuw geen idee. In 1976 was er de Afrikaanse boycot in de toch wel magere jaren van de Spelen, aanslag hier en boycot daar, treurigheid alom.
In de jaren erna was Ousmane Diarra een vaste Malinese waarde. Hij deed in 1988, 1992 en 1996 mee en haalde in die tijd door bij de beste 40 van de wereld te lopen twee keer de tweede ronde. De eerste kleine overwinningen voor Mali. In 1992 deed het land ook mee bij Judo, maar ook daar zonder succes. Het was steeds een drietal atleten dat meedeed in die tijd voor het land.
Vanaf 2004 werd het beter. Mali wist zich in 2004 en 2008 te kwalificeren bij een teamsport: Herenvoetbal in 2004 en damesbasketbal in 2008. Tenema N'Diaye scoorde 4 keer en Mali haalde in 2004 zowaar een kwartfinale, de eerste serieuze resultaten op de Spelen waren een feit. Italië scoorde in de 116e minuut van de verlenging de 0-1, dat zijn statistieken waar je in Nederland nog steeds boze gezichten van ziet.
De basketballers hadden in 2008 minder succes, zij verloren alle wedstrijden. De 23 en 17 deelnemers voor Mali van die twee edities zijn de hoogste aantallen van afgelopen edities. In 2012 was het grootste succes: Taekwondoka Daba Keita haalde de halve finale maar verloor daar uiteindelijk met 6-4, opnieuw van een Italiaan. Maar tot overmaat van ramp was de bronzen finale een walkover door een blessure bij Keita. De kans op een eerste medaille verkeken, uiterst zuur. Het altijd onvoorspelbare Taekwondo levert wel weer bij dit soort landen. Dat redt die sport wel voor mij want verder blijft het een beetje vaag. Hieronder geeft hij een flinke veeg, zo in het rood.
Ondanks dat succes waren de afgelopen twee edities mager. Vroege nederlagen bij de enige twee deelnemende Taekwondokas en nog wat deelnemen zonder succes bij quotumsporten Atletiek en Zwemmen, tsja.
Waarom kies ik dan voor Mali vandaag? Nou, er gloort hoop. Maar ook een beetje angst. Maar vooral hoop. Mali heeft namelijk al 18 gekwalificeerde deelnemers. Een voetbalelftal, jawel. Naast Taekwondo de enige sport die ik als kans zie voor het land op een medaille. Dit is ook echt een gouden kans, want het voetbaltoernooi is lachwekkend zwak bezet. Spanje, Frankrijk, Argentinië, dat is het wel. Mali heeft ook nog eens de lachwekkende groep. Paraguay, een land dat ik later nog wel ga bespreken denk ik, die mogen ook ver komen op dit toernooi wat mij betreft. Verder een team uit de AFC, geen appeltje eitje maar ook niet onverslaanbaar. Horen we later deze maand, wie dat is. Had ik trouwens al gezegd dat Mali nogal Islamitisch is? Dat gaat wel een probleem zijn. In deze groep zitten ook de vrienden van Israel, en laten we zeggen dat dat land zich niet op de kaart heeft gezet de laatste maanden. Wat je er nu ook van mag vinden, ik betwijfel of Mali dat nu een heel sympathiek land vindt. Laten we hopen dat er geen boycot ACT komt, ik heb daar heel weinig zin in. Dit is de kans op de allereerste Malinese medaille, die laat ik mij niet door mijn neus boren door Hamas, Netanyahu of wie dan ook. Nouja, behalve als ze in de kwartfinale tegen Spanje moeten.
Mali. Een Afrikaans land, ongeveer even groot als Nederland qua inwoneraantal. Ook een van de armste landen ter wereld. Dan heb je eigenlijk alles al tegen qua Olympische mogelijheden, zeker in Afrika waar de breedte aan sporten al beperkt is. Mali is overwegend Islamitisch, iets wat ook zeker nog relevant gaat zijn. Komen we straks op. Eerst even een mooi vlaggetje.
Dit is een oudje. De religekkies in Mali hadden besloten dat het zonder dat mannetje moest. Zonde, dit was namelijk nog wel een vlag met iets unieks. Nu is het 'gewoon' groen-geel-rood, zoals half Afrika vlaggen heeft met die drie kleuren in volstrekt willekeurige volgordes en vormen. Goed, genoeg over het land zelf, laten we het over de Olympische Spelen hebben.
Waar we gisteren bij Mexico enige verbazing konden hebben over 'slechts' 13 goud in de historie zal het jullie niet verbazen dat het in Mali nog minder is. Hoe veel keer minder? Nou, precies nul keer minder. Want ze hebben er exact nul. Ook geen zilver en brons. Nee, Mali is een van die vele landen zonder medaille en ook wel een van de grootste landen voor wie dat geldt, al hebben we zeker op inwoneraantal wel een paar schrijnender gevallen zoals Bangladesh en DR Congo, die denk ik niet zullen passeren in deze reeks maar toch even genoemd mogen worden. Dat zijn landen die toch nog meer dan vijf keer zo groot zijn qua inwoneraantal.
Mali deed voor het eerst mee in 1964. Dat was met dergelijke onbekende namen dat wikipedia er geen namen aan geeft, toch jammer. In 1968 staat er wel een naam bij van een verliezende bokser. Bagayogo. Ofzo. In 1972 hadden ze 3 deelnemers, maar opnieuw geen idee. In 1976 was er de Afrikaanse boycot in de toch wel magere jaren van de Spelen, aanslag hier en boycot daar, treurigheid alom.
In de jaren erna was Ousmane Diarra een vaste Malinese waarde. Hij deed in 1988, 1992 en 1996 mee en haalde in die tijd door bij de beste 40 van de wereld te lopen twee keer de tweede ronde. De eerste kleine overwinningen voor Mali. In 1992 deed het land ook mee bij Judo, maar ook daar zonder succes. Het was steeds een drietal atleten dat meedeed in die tijd voor het land.
Vanaf 2004 werd het beter. Mali wist zich in 2004 en 2008 te kwalificeren bij een teamsport: Herenvoetbal in 2004 en damesbasketbal in 2008. Tenema N'Diaye scoorde 4 keer en Mali haalde in 2004 zowaar een kwartfinale, de eerste serieuze resultaten op de Spelen waren een feit. Italië scoorde in de 116e minuut van de verlenging de 0-1, dat zijn statistieken waar je in Nederland nog steeds boze gezichten van ziet.
De basketballers hadden in 2008 minder succes, zij verloren alle wedstrijden. De 23 en 17 deelnemers voor Mali van die twee edities zijn de hoogste aantallen van afgelopen edities. In 2012 was het grootste succes: Taekwondoka Daba Keita haalde de halve finale maar verloor daar uiteindelijk met 6-4, opnieuw van een Italiaan. Maar tot overmaat van ramp was de bronzen finale een walkover door een blessure bij Keita. De kans op een eerste medaille verkeken, uiterst zuur. Het altijd onvoorspelbare Taekwondo levert wel weer bij dit soort landen. Dat redt die sport wel voor mij want verder blijft het een beetje vaag. Hieronder geeft hij een flinke veeg, zo in het rood.
Ondanks dat succes waren de afgelopen twee edities mager. Vroege nederlagen bij de enige twee deelnemende Taekwondokas en nog wat deelnemen zonder succes bij quotumsporten Atletiek en Zwemmen, tsja.
Waarom kies ik dan voor Mali vandaag? Nou, er gloort hoop. Maar ook een beetje angst. Maar vooral hoop. Mali heeft namelijk al 18 gekwalificeerde deelnemers. Een voetbalelftal, jawel. Naast Taekwondo de enige sport die ik als kans zie voor het land op een medaille. Dit is ook echt een gouden kans, want het voetbaltoernooi is lachwekkend zwak bezet. Spanje, Frankrijk, Argentinië, dat is het wel. Mali heeft ook nog eens de lachwekkende groep. Paraguay, een land dat ik later nog wel ga bespreken denk ik, die mogen ook ver komen op dit toernooi wat mij betreft. Verder een team uit de AFC, geen appeltje eitje maar ook niet onverslaanbaar. Horen we later deze maand, wie dat is. Had ik trouwens al gezegd dat Mali nogal Islamitisch is? Dat gaat wel een probleem zijn. In deze groep zitten ook de vrienden van Israel, en laten we zeggen dat dat land zich niet op de kaart heeft gezet de laatste maanden. Wat je er nu ook van mag vinden, ik betwijfel of Mali dat nu een heel sympathiek land vindt. Laten we hopen dat er geen boycot ACT komt, ik heb daar heel weinig zin in. Dit is de kans op de allereerste Malinese medaille, die laat ik mij niet door mijn neus boren door Hamas, Netanyahu of wie dan ook. Nouja, behalve als ze in de kwartfinale tegen Spanje moeten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Ter aanvulling: in de podcast Podcatlas worden alle landen van de wereld besproken en ook vaak hun Olympische prestaties.
Ja, dat is een welbekende ja. Maar hier is de OS (en ook komende OS) natuurlijk de focus.quote:Op donderdag 11 april 2024 21:32 schreef Meridiaan het volgende:
Ter aanvulling: in de podcast Podcatlas worden alle landen van de wereld besproken en ook vaak hun Olympische prestaties.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -105: Nieuw-Zeeland
2 van de landen die we hebben gehad waren niet de beste landen in de Olympische historie naar rato. Vandaag gaan we eens de andere kant op: Nieuw-Zeeland is een van de meest succesvolle landen in de Olympische historie. Het is volgens mijn statistieken het verst van het Nederlands vasteland afgelegen land met een NOC. Dat is op zichzelf al een prestatie. Vijf miljoen inwoners is het land rijk, dat is dus meer dan 3x zo weinig als Nederland.
Nieuw-Zeeland is het tweede grootste land van Oceanië en heeft jaren onder het juk van de Britten geleefd. Dat is ook te zien in de Olympische historie. In de edities van 1900 en 1904 deden ze mee onder de Britse vlag. Ook Australië hoorde in die tijd nog bij de Britten, maar zij hadden wel een apart team. In 1908 werd echter besloten dat Australazië apart deel mocht nemen en hier hoorde Nieuw-Zeeland ook bij. Vier jaar later was het weer raak. Hier een mooie vlag, de vlag van Australazië.
Na de eerste wereldoorlog was de wereldpolitiek veranderd. Zo ook voor Australië en Nieuw-Zeeland, waardoor zij als eigen natie deelnamen aan de Spelen. Tijdens het interbellum deed het land iets knaps: Elke keer haalden ze precies 1 medaille. Darcy Harflied won voor het eerst brons bij het roeien, vier jaar later werd er op de 100 meter opnieuw brons gehaald. In Amsterdam won het land voor het eerst goud, ditmaal bij het boksen. In 1932 was er een zilveren medaille en vier jaar later weer goud, ditmaal op de 1500 meter. Het werd vaak ook nog eens gedaan door vrij kleine delegaties, al deden er in 1932 21 Nieuw-Zeelanders mee.
Na de tweede wereldoorlog begon het nog moeizaam met geen enkele medaille in Londen, maar sindsdien was het op de boycotspelen van Moskou na (slechts 4 deelnemers) altijd raak met gouden medailles. Nieuw-Zeeland begon sterker en sterker te worden met het hoogtepunt tot toen toe 1964. Peter Snell was een man van zijn woord: Hij won in 1960 al de 800 meter en in Tokio was hij de beste op de middendubbel: 800 én 1500 meter waren raak, iets wat daarna ook niet meer werd gedaan. In de sporthistorie van Nieuw-Zeeland echt een grote naam.
In die jaren was het vooral Atletiek, al scoorden de watersporten ook goed. Zwemmen, Roeien, Zeilen. Niet gek voor een eiland. Ook werd in 1976 het Hockeytoernooi gewonnen. Maar het ultieme succes kwam in 1984. Toen haalde Nieuw-Zeeland maar liefst 8 goud, meer dan elke andere editie. Natuurlijk, veel oostbloklanden waren zoek, maar het was toch een knappe prestatie. Vooral vier maal kanogoud sprak tot de verbeelding. De achtste plaats op de (onofficiele) medaillespiegel was een knap resultaat. Ian Ferguson pakte 3 maal goud in de K1, K2 en K4. Vier jaar later pakte hij weer goud, waarmij hij de meest succesvolle mannelijke Olympier uit het land is.
Sinds die tijd waren het wel echt het zeilen, kanosprint en roeien waar Nieuw-Zeeland op moest scoren. Meestal lukt dat vrij aardig, al vielen gek genoeg de Spelen in Sydney erg tegen. Laat ik wel even noemen dat Mark Todd, die in 1984 al goud won, toen ook nog eens brons won bij het Eventing. Qua aantal medailles schiet Nieuw-Zeeland de laatste jaren aardig de lucht in, in 2016 haalden ze er 18 en in Tokio was het 20 keer raak. Daarbij helpt natuurlijk de toevoeging van Rugby Sevens, waar ze bij de dames zilver en goud hebben gepakt en bij de heren in Tokio ook zilver pakten. Oh, en Lisa Carrington. Een bekende naam voor de sportvolger met 5 maal kanogoud, maar in de Nederlandse huiskamer niet bekend. Nog even een uitstapje naar de winter: In 1992 was Annelise Coberger de eerste atlete(/atleet) die van het zuidelijk halfrond komt met een wintermedaille. Zilver. Het duurde wel tot 2022 voordat er goud werd gepakt. De showsporten zorgden voor dubbel succes in Beijing.
Wat gaat 2024 brengen? Ik verwacht toch weer minimaal 15 medailles. Wat zijn kansen? Carrington is er nog steeds bij, die zesde gouden medaille mag er toch komen wat mij betreft. Rugby Sevens natuurlijk, ondanks dat ik stiekem toch weer op Fiji hoop is dat ook altijd leuk. Ik kijk ook uit naar Ellesse Andrews op de fiets. Ik ben fan. Tijd om die vervelende Duitse spurtbrigade wat te laten zien. Vier jaar geleden was een of andere Nederlander nog wat beter op de Keirin, maar die tijd is geweest.
Oh, en ze doen natuurlijk mee op het voetbaltoernooi. Lekker makkelijk, gratis kwalificeren bij dat soort teamtoernooien omdat je alleen maar tegen Fiji en Samoa speelt. Zo kan zelfs Nederland zich nog kwalificeren joh, Ik kijk er in ieder geval weer naar uit om ze bij het hockey en voetbal te zien, en natuurlijk weer ouderwets schroeien over het water.
2 van de landen die we hebben gehad waren niet de beste landen in de Olympische historie naar rato. Vandaag gaan we eens de andere kant op: Nieuw-Zeeland is een van de meest succesvolle landen in de Olympische historie. Het is volgens mijn statistieken het verst van het Nederlands vasteland afgelegen land met een NOC. Dat is op zichzelf al een prestatie. Vijf miljoen inwoners is het land rijk, dat is dus meer dan 3x zo weinig als Nederland.
Nieuw-Zeeland is het tweede grootste land van Oceanië en heeft jaren onder het juk van de Britten geleefd. Dat is ook te zien in de Olympische historie. In de edities van 1900 en 1904 deden ze mee onder de Britse vlag. Ook Australië hoorde in die tijd nog bij de Britten, maar zij hadden wel een apart team. In 1908 werd echter besloten dat Australazië apart deel mocht nemen en hier hoorde Nieuw-Zeeland ook bij. Vier jaar later was het weer raak. Hier een mooie vlag, de vlag van Australazië.
Na de eerste wereldoorlog was de wereldpolitiek veranderd. Zo ook voor Australië en Nieuw-Zeeland, waardoor zij als eigen natie deelnamen aan de Spelen. Tijdens het interbellum deed het land iets knaps: Elke keer haalden ze precies 1 medaille. Darcy Harflied won voor het eerst brons bij het roeien, vier jaar later werd er op de 100 meter opnieuw brons gehaald. In Amsterdam won het land voor het eerst goud, ditmaal bij het boksen. In 1932 was er een zilveren medaille en vier jaar later weer goud, ditmaal op de 1500 meter. Het werd vaak ook nog eens gedaan door vrij kleine delegaties, al deden er in 1932 21 Nieuw-Zeelanders mee.
Na de tweede wereldoorlog begon het nog moeizaam met geen enkele medaille in Londen, maar sindsdien was het op de boycotspelen van Moskou na (slechts 4 deelnemers) altijd raak met gouden medailles. Nieuw-Zeeland begon sterker en sterker te worden met het hoogtepunt tot toen toe 1964. Peter Snell was een man van zijn woord: Hij won in 1960 al de 800 meter en in Tokio was hij de beste op de middendubbel: 800 én 1500 meter waren raak, iets wat daarna ook niet meer werd gedaan. In de sporthistorie van Nieuw-Zeeland echt een grote naam.
In die jaren was het vooral Atletiek, al scoorden de watersporten ook goed. Zwemmen, Roeien, Zeilen. Niet gek voor een eiland. Ook werd in 1976 het Hockeytoernooi gewonnen. Maar het ultieme succes kwam in 1984. Toen haalde Nieuw-Zeeland maar liefst 8 goud, meer dan elke andere editie. Natuurlijk, veel oostbloklanden waren zoek, maar het was toch een knappe prestatie. Vooral vier maal kanogoud sprak tot de verbeelding. De achtste plaats op de (onofficiele) medaillespiegel was een knap resultaat. Ian Ferguson pakte 3 maal goud in de K1, K2 en K4. Vier jaar later pakte hij weer goud, waarmij hij de meest succesvolle mannelijke Olympier uit het land is.
Sinds die tijd waren het wel echt het zeilen, kanosprint en roeien waar Nieuw-Zeeland op moest scoren. Meestal lukt dat vrij aardig, al vielen gek genoeg de Spelen in Sydney erg tegen. Laat ik wel even noemen dat Mark Todd, die in 1984 al goud won, toen ook nog eens brons won bij het Eventing. Qua aantal medailles schiet Nieuw-Zeeland de laatste jaren aardig de lucht in, in 2016 haalden ze er 18 en in Tokio was het 20 keer raak. Daarbij helpt natuurlijk de toevoeging van Rugby Sevens, waar ze bij de dames zilver en goud hebben gepakt en bij de heren in Tokio ook zilver pakten. Oh, en Lisa Carrington. Een bekende naam voor de sportvolger met 5 maal kanogoud, maar in de Nederlandse huiskamer niet bekend. Nog even een uitstapje naar de winter: In 1992 was Annelise Coberger de eerste atlete(/atleet) die van het zuidelijk halfrond komt met een wintermedaille. Zilver. Het duurde wel tot 2022 voordat er goud werd gepakt. De showsporten zorgden voor dubbel succes in Beijing.
Wat gaat 2024 brengen? Ik verwacht toch weer minimaal 15 medailles. Wat zijn kansen? Carrington is er nog steeds bij, die zesde gouden medaille mag er toch komen wat mij betreft. Rugby Sevens natuurlijk, ondanks dat ik stiekem toch weer op Fiji hoop is dat ook altijd leuk. Ik kijk ook uit naar Ellesse Andrews op de fiets. Ik ben fan. Tijd om die vervelende Duitse spurtbrigade wat te laten zien. Vier jaar geleden was een of andere Nederlander nog wat beter op de Keirin, maar die tijd is geweest.
Oh, en ze doen natuurlijk mee op het voetbaltoernooi. Lekker makkelijk, gratis kwalificeren bij dat soort teamtoernooien omdat je alleen maar tegen Fiji en Samoa speelt. Zo kan zelfs Nederland zich nog kwalificeren joh, Ik kijk er in ieder geval weer naar uit om ze bij het hockey en voetbal te zien, en natuurlijk weer ouderwets schroeien over het water.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tsitsipas bij het tennis misschien, met een wat gunstige loting.quote:
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
[ afbeelding ]
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
[ afbeelding ]
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
[ afbeelding ]
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
Ja Sakkari zou ook zomaar kunnen.quote:
[..]
Tsitsipas bij het tennis misschien, met een wat gunstige loting.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Griekenland goden. Ik verbaas me altijd dat ze niet beter zijn in zeilen. Ze zeilen hier wat af.quote:
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
[ afbeelding ]
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
[ afbeelding ]
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
[ afbeelding ]
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
No bitch to me
Dag -103: Kosovo
Nu een land wat volgens sommigen geen land is. WIJ van Spanje bijvoorbeeld, WIJ zijn bang dat anders Catalonië ook zegt 'doei wij zijn onafhankelijk'. Altijd flauw, die wereldpolitiek. Maar goed, Kosovo heeft dus wel een eigen NOC. In 2013 zijn er tussen Servië en Kosovo afspraken gemaakt. Daarna kon Kosovo mee gaan doen, in 2014 was het beklonken. Dat betekende deelname in 2016 voor het land met 1.8 miljoen inwoners.
Het land is overwegend Islamitisch, bestaande uit een Albanese minderheid is dat niet gek. In dit geval maakt dat niet zoveel uit als bij Mali, er is nog geen Israelische tegenstand gespot. Maar ja, dan gaan we maar meteen naar de sport waar Kosovo goed in is: Judo. Judo is een sport met een historie. Zowel in 2016 als in 2021 waren er Islamitische judoka's die niet tegen een Israeliër mochten vechten en daarom zich ziek wisten te melden. Schandalig, laat de sport gewoon de sport. Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Terug naar Kosovo. Ze hebben in totaal al 7 judoka's gestuurd. In 2016 waren er slechts twee, maar Kelmendi pakte wel meteen goud. Ze was pas de derde deelneemster, er had al iemand voor Kosovo gefietst en daarna had er nog iemand met een geweer geschoten, ongeveer tegelijkertijd. Kelmendi won een paar keer op strafjes maar won de finale overtuigend. Goud, erg mooi. Een knappe prestatie.
Nora Gjakova was er al na twee ronden uit, maar vijf jaar later kwam ze sterker terug en pakte goud, nadat ook Krasniqi al goud had gepakt. De judodames scoren. Akil had op dezelfde dag als Nora ook kunnen scoren, maar werd eruit gegooid in de kwartfinale en de eerstvolgende herkansing. Geen dubbele medaille voor broer en zus, wat de Abe's een dag eerder wel deden.
Dit jaar is ook Krasniqi weer favoriet in haar klasse en Nora zal ook weer flink kunnen scoren, maar de Canadese tegenstandster zal zeker pittig zijn. Ook een nieuwe judoka, Laura Fazliu, lijkt een serieuze kanshebber. Het blijft opvallend hoe sterk Kosovo is, zeker omdat Albanië nog nooit gescoord heeft. Het zou echt bizar zijn als het 3x goud wordt, maar een keer een andere medaille blijft waarschijnlijker. Ik ben zeer benieuwd. Verder is er nog alleen een bokser bij voor Kosovo, al moeten de kneuzenplekjes nog worden uitgedeeld, het blijft opvallend.
Nu een land wat volgens sommigen geen land is. WIJ van Spanje bijvoorbeeld, WIJ zijn bang dat anders Catalonië ook zegt 'doei wij zijn onafhankelijk'. Altijd flauw, die wereldpolitiek. Maar goed, Kosovo heeft dus wel een eigen NOC. In 2013 zijn er tussen Servië en Kosovo afspraken gemaakt. Daarna kon Kosovo mee gaan doen, in 2014 was het beklonken. Dat betekende deelname in 2016 voor het land met 1.8 miljoen inwoners.
Het land is overwegend Islamitisch, bestaande uit een Albanese minderheid is dat niet gek. In dit geval maakt dat niet zoveel uit als bij Mali, er is nog geen Israelische tegenstand gespot. Maar ja, dan gaan we maar meteen naar de sport waar Kosovo goed in is: Judo. Judo is een sport met een historie. Zowel in 2016 als in 2021 waren er Islamitische judoka's die niet tegen een Israeliër mochten vechten en daarom zich ziek wisten te melden. Schandalig, laat de sport gewoon de sport. Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Terug naar Kosovo. Ze hebben in totaal al 7 judoka's gestuurd. In 2016 waren er slechts twee, maar Kelmendi pakte wel meteen goud. Ze was pas de derde deelneemster, er had al iemand voor Kosovo gefietst en daarna had er nog iemand met een geweer geschoten, ongeveer tegelijkertijd. Kelmendi won een paar keer op strafjes maar won de finale overtuigend. Goud, erg mooi. Een knappe prestatie.
Nora Gjakova was er al na twee ronden uit, maar vijf jaar later kwam ze sterker terug en pakte goud, nadat ook Krasniqi al goud had gepakt. De judodames scoren. Akil had op dezelfde dag als Nora ook kunnen scoren, maar werd eruit gegooid in de kwartfinale en de eerstvolgende herkansing. Geen dubbele medaille voor broer en zus, wat de Abe's een dag eerder wel deden.
Dit jaar is ook Krasniqi weer favoriet in haar klasse en Nora zal ook weer flink kunnen scoren, maar de Canadese tegenstandster zal zeker pittig zijn. Ook een nieuwe judoka, Laura Fazliu, lijkt een serieuze kanshebber. Het blijft opvallend hoe sterk Kosovo is, zeker omdat Albanië nog nooit gescoord heeft. Het zou echt bizar zijn als het 3x goud wordt, maar een keer een andere medaille blijft waarschijnlijker. Ik ben zeer benieuwd. Verder is er nog alleen een bokser bij voor Kosovo, al moeten de kneuzenplekjes nog worden uitgedeeld, het blijft opvallend.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Mollaei heeft met zijn gedragingen door de jaren heen ongeveer alle welwillende Iraanse judoka's een mes in de rug gestoken, helaas weet ik niet meer exact hoe het allemaal ging, maar het was allemaal niet netjes, om het zo maar te zeggen. Maar goed, hij heeft het allemaal lekker in de marketing kunnen zetten met hulp van de wereldjudobond, beetje doen alsof hij een vluchteling is, mooie verhaaltjes met uitkomen voor Mongolië en nu dan weer Azerbeidzjan. We wachten vooral op het boek of iets dergelijks, zodat hij ook daar lekker mee binnen kan lopen.quote:
Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Geen fan van Mollaei. Gelukkig ben ik geen Iraanse judofan, dan was het helemaal kut geweest
Ik juich overigens wel graag voor Kosovo. Vooral heerlijk als Serviërs huilend roepen dat die medaille eigenlijk van HUN is.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Ik wist dat deze reactie ging komenquote:Op zondag 14 april 2024 21:14 schreef heywoodu het volgende:
Mollaei heeft met zijn gedragingen door de jaren heen ongeveer alle welwillende Iraanse judoka's een mes in de rug gestoken, helaas weet ik niet meer exact hoe het allemaal ging, maar het was allemaal niet netjes, om het zo maar te zeggen. Maar goed, hij heeft het allemaal lekker in de marketing kunnen zetten met hulp van de wereldjudobond, beetje doen alsof hij een vluchteling is, mooie verhaaltjes met uitkomen voor Mongolië en nu dan weer Azerbeidzjan. We wachten vooral op het boek of iets dergelijks, zodat hij ook daar lekker mee binnen kan lopen.
Mollaei is ook geen makkelijke jongen, maar ik vind het wel een goede zaak dat hij die hele zaak daar flink op zijn nummer heeft gezet. De bond, that is. Laat dit gezeik nu eens buiten de sport. Van de andere kant heeft hij het ook alleen maar meer opgeklopt, dat maakt het lastig. Maar deze situatie door laten etteren ging ook niet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Verre van een potentiële medaille, maar Griekenland kan zich begin juli in Piraeus nog plaatsen voor het basketbaltoernooi. Pluspunt: Giannis Antetokounmpo heeft deelname toegezegd. Minpunt: ze hebben geloot tegen het veel betere Slovenië met ene Doncic.quote:
Nu ben ik verder niet zo thuis in de Griekse atleten, maar dat lijkt me op gevoel toch de grootste (letterlijk en figuurlijk) die ze hebben.
Put these foolish ambitions to rest.
Toptopic. 
I think that it’s extraordinarily important that we in computer science keep fun in computing
For all who deny the struggle, the triumphant overcome
For all who deny the struggle, the triumphant overcome
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
In theorie zou ik het ook fijn vinden, alleen deed hij het zo duidelijk puur uit eigenbelang en niet met als doel om dat gekut over het niet mogen starten tegen Israëliërs te stoppen of aan de kaak te stellen ofzoquote:
[..]
Ik wist dat deze reactie ging komen
Van de andere kant heeft hij het ook alleen maar meer opgeklopt, dat maakt het lastig. Maar deze situatie door laten etteren ging ook niet.
Het enige waar dat goed voor was, was om zijn verhaaltje wat leuker en 'zieliger' te maken en zo makkelijk aan sympathie te komen. Maar goed, vanuit sportief oogpunt heb ik ook wel zin in iets moois met Mollaei en Casse enzo natuurlijk, volgens mij is die hele gewichtsklasse wel supergaaf
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -102: Azerbeidzjan
Er zijn heel veel stomme landen. Landen waar we eigenlijk van af moeten. Die heb ik nog niet behandeld, maar Azerbeidzjan hoort daar op zich wel bij. Een land dat lekker bezig is met genocide. Nagorno-Karabach lekker annexeren en gewoon alle bewoners uit hun gebied verjagen. Lekker man, gaaf land. Opdat we niet vergeten, fuck Azerbeidzjan en hier de vlag van Nagorno-Karabach.
Genoeg politiek inside, laten we het over sport gaan hebben. Azerbeidzjan doet natuurlijk pas mee sinds het uiteen vallen van de Sovjet-Unie, in 1996 voor het eerst. Gestaag hebben ze een serieus sportklimaat opgezet als een van de sterkste voormalige Sovjetlanden, maar daarbij hebben de Azeri's een uniek model: Sporters naturaliseren. Vermoedelijk voor wat centen. Iets wat verder vooral in de zandbak gebeurt. Daarmee is Azerbeidzjan toch op een bepaalde manier uniek.
Azerbeidzjan is klassiek Midden-Azië, in het feit dat de grootste sporten zonder meer vechtsporten en gewichtheffen zijn. Overigens haalden ze bij gewichtheffen nooit een medaille (buiten 1 geschrapte). Het begon allemaal met Namig Abdullayev, hieronder in beeld. Als één van de 23 Azeri die in 1996 meedeed pakte hij als enige een medaille, zilver bij het Worstelen. Vier jaar later pakte hij goud, waarmee hij nog altijd de beste Azeri op de Spelen is, hoewel tegenwoordig gedeeld. In dat jaar werd met het jachtgeweer ook goud gepakt door een dame. Twee goud, een lekkere score.
De jaren daarna werd dat de standaard, 1 a 2 goud. Worstelgoud in 2004 en Judogoud in 2008 met daarnaast wat andere medailles in vechtsporten. Oja, en dat schieten, al haalden ze daar alleen in 2000 en 2004 medailles op. Het aantal medailles ging wel steeds omhoog, van 3 naar 5 naar 6 tussen 2000 en 2008. 2012 was de meest succesvolle spelen qua goud, opnieuw twee stuks maar negen medailles in totaal is behoorlijk. Asgarov pakte worstelgoud, met zijn zilver vier jaar later zou hij de andere meest succesvolle Azeri zijn, thans tot nu toe. Er werd 2x goud gehaald bij het worstelen, en 7 medailles in totaal. Azerbeidzjan had hun sport wel definitief naar de hand gezet. Naast de 7 worstelmedailles werden slechts 2 boksmedailles behaald. In 2016 werden zelfs 18 medailles gehaald. Geen Worstelgoud deze keer, alleen Isayev pakte goud bij het Taekwondo, de enige vechtsport die we nog niet hadden gehad zowat. 18 medailles, het is wat. Maar ja, wat was er nog echt Azerbeidzjaans inmiddels. Lorenzo Sotomayor, klinkt niet erg Azerbeidzjaans. Maar ook Mariya Stadnik komt 'gewoon' uit Oekraine. Die was er alweer een tijdje bij, want in 2016 haalde ze haar derde Olympische medaille. Helaas geen enkele gouden plak, maar wel de meest gelauwerde aldaar. Er werden zowaar ook twee medailles gehaald bij het kanovaren. Moet niet gekker worden.
Ja, Azerbeidzjan is goed in het kopen van atleten. Maar goed, ook met het kopen van atleten heb je niet altijd succes. 3 zilver en 4 brons in Tokio drie jaar terug. Dat viel toch behoorlijk tegen. Ik was er niet extreem rouwig om. Ach ja, en dan ook nog met 2x Karate, een sport die we kunnen vergeten. Al was het in ieder geval nog Kumite, dat was het kijken nog enigszins waard. Uiteindelijk zijn de historische statistieken wel mooi rond, Arcee zou trots zijn. Of juist niet, want alleen goud telt en goud halen zijn ze niet zo goed in. 7 goud, precies 2x zoveel zilver, en precies 4x zoveel brons. Mooi gewerkt.
De komende editie is er een primeur voor de Azeri. Ze hebben zich voor het eerst geplaatst voor een teamsport. 3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.) Hebben ze goed voor elkaar. lijkt me geen echte medaillekandidaat, maar bij 3x3 heb je altijd kans zagen we bij de heren in Tokio. Verder hebben we bij het Judo ene Mollaei, daar kunnen we toch vooral erg kritisch op zijn. Helaas heeft ene heywoodu hier het gras al voor mijn voeten weggemaaid, maar ik wilde hier al gaan roepen dat er altijd twee kanten zitten aan een verhaal.
Oh, en worstelen is nog altijd een sport op de Spelen, en zolang dat geldt heeft Azerbeidzjan kans op medailles. Naast het feit dat Greco nog steeds een mannenbolwerk is, is dat nóg een goede reden om de sport af te schaffen. Op naar nul medailles voor Azerbeidzjan!
Er zijn heel veel stomme landen. Landen waar we eigenlijk van af moeten. Die heb ik nog niet behandeld, maar Azerbeidzjan hoort daar op zich wel bij. Een land dat lekker bezig is met genocide. Nagorno-Karabach lekker annexeren en gewoon alle bewoners uit hun gebied verjagen. Lekker man, gaaf land. Opdat we niet vergeten, fuck Azerbeidzjan en hier de vlag van Nagorno-Karabach.
Genoeg politiek inside, laten we het over sport gaan hebben. Azerbeidzjan doet natuurlijk pas mee sinds het uiteen vallen van de Sovjet-Unie, in 1996 voor het eerst. Gestaag hebben ze een serieus sportklimaat opgezet als een van de sterkste voormalige Sovjetlanden, maar daarbij hebben de Azeri's een uniek model: Sporters naturaliseren. Vermoedelijk voor wat centen. Iets wat verder vooral in de zandbak gebeurt. Daarmee is Azerbeidzjan toch op een bepaalde manier uniek.
Azerbeidzjan is klassiek Midden-Azië, in het feit dat de grootste sporten zonder meer vechtsporten en gewichtheffen zijn. Overigens haalden ze bij gewichtheffen nooit een medaille (buiten 1 geschrapte). Het begon allemaal met Namig Abdullayev, hieronder in beeld. Als één van de 23 Azeri die in 1996 meedeed pakte hij als enige een medaille, zilver bij het Worstelen. Vier jaar later pakte hij goud, waarmee hij nog altijd de beste Azeri op de Spelen is, hoewel tegenwoordig gedeeld. In dat jaar werd met het jachtgeweer ook goud gepakt door een dame. Twee goud, een lekkere score.
De jaren daarna werd dat de standaard, 1 a 2 goud. Worstelgoud in 2004 en Judogoud in 2008 met daarnaast wat andere medailles in vechtsporten. Oja, en dat schieten, al haalden ze daar alleen in 2000 en 2004 medailles op. Het aantal medailles ging wel steeds omhoog, van 3 naar 5 naar 6 tussen 2000 en 2008. 2012 was de meest succesvolle spelen qua goud, opnieuw twee stuks maar negen medailles in totaal is behoorlijk. Asgarov pakte worstelgoud, met zijn zilver vier jaar later zou hij de andere meest succesvolle Azeri zijn, thans tot nu toe. Er werd 2x goud gehaald bij het worstelen, en 7 medailles in totaal. Azerbeidzjan had hun sport wel definitief naar de hand gezet. Naast de 7 worstelmedailles werden slechts 2 boksmedailles behaald. In 2016 werden zelfs 18 medailles gehaald. Geen Worstelgoud deze keer, alleen Isayev pakte goud bij het Taekwondo, de enige vechtsport die we nog niet hadden gehad zowat. 18 medailles, het is wat. Maar ja, wat was er nog echt Azerbeidzjaans inmiddels. Lorenzo Sotomayor, klinkt niet erg Azerbeidzjaans. Maar ook Mariya Stadnik komt 'gewoon' uit Oekraine. Die was er alweer een tijdje bij, want in 2016 haalde ze haar derde Olympische medaille. Helaas geen enkele gouden plak, maar wel de meest gelauwerde aldaar. Er werden zowaar ook twee medailles gehaald bij het kanovaren. Moet niet gekker worden.
Ja, Azerbeidzjan is goed in het kopen van atleten. Maar goed, ook met het kopen van atleten heb je niet altijd succes. 3 zilver en 4 brons in Tokio drie jaar terug. Dat viel toch behoorlijk tegen. Ik was er niet extreem rouwig om. Ach ja, en dan ook nog met 2x Karate, een sport die we kunnen vergeten. Al was het in ieder geval nog Kumite, dat was het kijken nog enigszins waard. Uiteindelijk zijn de historische statistieken wel mooi rond, Arcee zou trots zijn. Of juist niet, want alleen goud telt en goud halen zijn ze niet zo goed in. 7 goud, precies 2x zoveel zilver, en precies 4x zoveel brons. Mooi gewerkt.
De komende editie is er een primeur voor de Azeri. Ze hebben zich voor het eerst geplaatst voor een teamsport. 3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.) Hebben ze goed voor elkaar. lijkt me geen echte medaillekandidaat, maar bij 3x3 heb je altijd kans zagen we bij de heren in Tokio. Verder hebben we bij het Judo ene Mollaei, daar kunnen we toch vooral erg kritisch op zijn. Helaas heeft ene heywoodu hier het gras al voor mijn voeten weggemaaid, maar ik wilde hier al gaan roepen dat er altijd twee kanten zitten aan een verhaal.
Oh, en worstelen is nog altijd een sport op de Spelen, en zolang dat geldt heeft Azerbeidzjan kans op medailles. Naast het feit dat Greco nog steeds een mannenbolwerk is, is dat nóg een goede reden om de sport af te schaffen. Op naar nul medailles voor Azerbeidzjan!
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Ik vermoed dat dit gebaseerd is op fake news, mogelijk van mij (in het OKT-topic)quote:
3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.)
Na nader onderzoek blijkt het volgende: Mollenhauer is wel een geboren Amerikaanse, maar haar ouders zijn voor werk naar Baku gegaan toen zij vijf was en daar is ze verder min of meer opgegroeid. Die vind ik dan wel genoeg tellen als Azeri, moet ik eerlijk zeggen
Die andere is overigens geboren in Baku, daarna genaturaliseerd door Rusland, maar inmiddels weer terug bij Azerbeidzjan.
Verder eens: uiterst matig land, zowel binnen als buiten de sportwereld.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Akkoord, maken we er 2 van.quote:
[..]
Ik vermoed dat dit gebaseerd is op fake news, mogelijk van mij (in het OKT-topic)
Na nader onderzoek blijkt het volgende: Mollenhauer is wel een geboren Amerikaanse, maar haar ouders zijn voor werk naar Baku gegaan toen zij vijf was en daar is ze verder min of meer opgegroeid. Die vind ik dan wel genoeg tellen als Azeri, moet ik eerlijk zeggen
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -101: Letland
Gisteren waren we bij de winnaar van het eerste 3x3 Basketbal OKT voor de dames, vandaag de winnaar bij de heren. Een van de Baltische staten, waarvan het algemeen bekend is dat ze bij mij een streepje voor hebben. Letland. Het land is zo 1.5x zo groot als Nederland en is daarmee ruim groter dan Estland, maar zo'n 1000 vierkante KM kleiner dan Litouwen, een verwaarloosbaar verschil. Het heeft wel minder dan 2 miljoen inwoners en is daarmee een van de kleinere landen van Europa. Maar goed, ze hebben wel nog op een EK gespeeld toen nog niet iedereen en z'n moeder mee mocht doen. Dat was me een feest. Letland is altijd gezegend met dezelfde ietwat vreemde vlag met een rare kleur rood en vrij dikke buitenbanen. Geen andere vlag vandaag, maar deze blijft toch uniek en dus mooi.
Letland was natuurlijk onderdeel van de Sovjet-Unie en mocht dus pas recent deelnemen. De eerste deelname was dan ook in... oh, 1924! Had ik jullie toch even. Ja, weliswaar waren de Baltische staten na de tweede wereldoorlog onderdeel van de Sovjet-Unie, maar in het interbellum waren het soevereine staten. Estland was vrij succesvol in die periode, Letland minder, maar na twee deelnames zonder medailles was het in 1932 wel succesvol. In LA was het eerste zilver op het snelwandelen. Rare vlag, raar loopje, het is een bijzonder land. Vier jaar later was het opnieuw raak, weer met snelwandelen maar ook met raar worstelen, in die vreemde Grieks-Romeinse stijl.
Daarna was het dus wachten. Lang wachten. Natuurlijk, als de Sovjet-Unie werd er flink gescoord en ook wel eens door Letten, niet bijzonder veel maar wel een aantal. Telt allemaal verder niet, de Sovjet-tijd erkennen wij niet. Letland mocht vier jaar eerder voor zichzelf beginnen dan de meesten, net als Estland en Litouwen hadden zij al in 1992 een eigen team. Dat leverde meteen meer succes dan ooit: Dainis Ozols pakte brons, later zou hij nog een keer vijfde worden in de Vuelta. Letland heeft er altijd een paar bijzondere fietsers tussen zitten. Maar er was ook 2 keer zilver, met Kanovaren en met schieten. Als je het niet weet leuke sporten om te scoren. Goed, dat waren meteen de beste Spelen tot toen toe, maar die voetsporen konden in 1996 niet gevolgd worden. Klementjevs kanode al naar zilver in 1992, maar in 1996 was het opnieuw raak. De enige medaille deze keer. Opnieuw geen goud, maar dat komt nog.
In Sydney lukte dat voor het eerst. In totaal haalden de Letten 5 goud: 4x op de zomerspelen en 1x op de winterspelen. In de winter zijn ze vooral goed in de sleesporten en bij het ijshockey doen ze ook vaak mee. De ban werd gebroken door Igors Vihrovs bij het vloerturnen. Een lekker klassiek onderdeel, mooie prestatie voor een klein land, aangezien er vaak geconcurreerd moet worden met grote landen in het turnen. Letland haalde een volledige collectie waarbij ook het favoriete snelwandelen weer langskwam. Vier jaar later werd de zilvervloot binnengehaald. 4 stuks, bizar genoeg nog altijd het maximale.
Na deze Spelen van 2004 ging de focus wat meer mee op de winter, waar vanaf nu bij de sleepsorten 10 medailles zouden worden gehaald. Ik noem even Dukurs en de viermansbob die de enige gouden wintermedaille haalde. Nu weer terug naar de zomer. Letland heeft namelijk voor mij een reputatie op nieuwere onderdelen en dat is met reden. Ene Maris Strombergs was nogal goed op het kinderfietsje. Hij werd de allereerste Olympisch kampioen BMX, en deed dat vier jaar later nog maar een keer. Daarmee is hij de meest succesvolle Olympiër voor Letland. Ik hield wel van zijn stijl bij het BMX, stond er altijd als het nodig was. Daar hou ik van. Naast Strombergs werden er in 208 en 2012 slechts 2 en 1 medaille gehaald, respectievelijk. Net als in 2004 werd er speerwerpzilver gehaald en ze haalden brons bij het Beachvolleybal in 2012. Mooie prestatie.
In 2016 was er geen enkele medaille, daarmee zeer teleurstellende Spelen voor de Letten. Maar afgelopen editie was er weer een nieuwe sport waarop ze konden oogsten. Ze waren niet de topfavoriet, maar wel een serieuze kanshebber en ondanks een wat matige groepsfase werd er toch goud behaald, mede omdat Servië ineens totaal niet thuisgaf tegen het ROC-team waardoor ze die juist konden ontlopen.
Dit jaar lijkt dat weer de beste medaillekans. Als titelverdediger mag je serieus worden genomen en het OKT was overtuigend genoeg. Verder zal het bij waterkansjes blijven. Er zijn wel wat namen die iets kunnen, bijvoorbeeld een nog redelijk jonge gewichtheffer, maar daarvan zou alles beter dan een vijfde plaats een grote verrassing zijn. Ostapenko won zeven jaar terug natuurlijk Roland Garros en blijft een naam die wel wat kan in het damestennis, op het altijd verrassende Olympisch tennistoernooi kan alles. Maar 3 medailles lijkt me al best veel. Laten we hopen dat Letland in ieder geval weer op de kaart staat op 11 augustus.
Gisteren waren we bij de winnaar van het eerste 3x3 Basketbal OKT voor de dames, vandaag de winnaar bij de heren. Een van de Baltische staten, waarvan het algemeen bekend is dat ze bij mij een streepje voor hebben. Letland. Het land is zo 1.5x zo groot als Nederland en is daarmee ruim groter dan Estland, maar zo'n 1000 vierkante KM kleiner dan Litouwen, een verwaarloosbaar verschil. Het heeft wel minder dan 2 miljoen inwoners en is daarmee een van de kleinere landen van Europa. Maar goed, ze hebben wel nog op een EK gespeeld toen nog niet iedereen en z'n moeder mee mocht doen. Dat was me een feest. Letland is altijd gezegend met dezelfde ietwat vreemde vlag met een rare kleur rood en vrij dikke buitenbanen. Geen andere vlag vandaag, maar deze blijft toch uniek en dus mooi.
Letland was natuurlijk onderdeel van de Sovjet-Unie en mocht dus pas recent deelnemen. De eerste deelname was dan ook in... oh, 1924! Had ik jullie toch even. Ja, weliswaar waren de Baltische staten na de tweede wereldoorlog onderdeel van de Sovjet-Unie, maar in het interbellum waren het soevereine staten. Estland was vrij succesvol in die periode, Letland minder, maar na twee deelnames zonder medailles was het in 1932 wel succesvol. In LA was het eerste zilver op het snelwandelen. Rare vlag, raar loopje, het is een bijzonder land. Vier jaar later was het opnieuw raak, weer met snelwandelen maar ook met raar worstelen, in die vreemde Grieks-Romeinse stijl.
Daarna was het dus wachten. Lang wachten. Natuurlijk, als de Sovjet-Unie werd er flink gescoord en ook wel eens door Letten, niet bijzonder veel maar wel een aantal. Telt allemaal verder niet, de Sovjet-tijd erkennen wij niet. Letland mocht vier jaar eerder voor zichzelf beginnen dan de meesten, net als Estland en Litouwen hadden zij al in 1992 een eigen team. Dat leverde meteen meer succes dan ooit: Dainis Ozols pakte brons, later zou hij nog een keer vijfde worden in de Vuelta. Letland heeft er altijd een paar bijzondere fietsers tussen zitten. Maar er was ook 2 keer zilver, met Kanovaren en met schieten. Als je het niet weet leuke sporten om te scoren. Goed, dat waren meteen de beste Spelen tot toen toe, maar die voetsporen konden in 1996 niet gevolgd worden. Klementjevs kanode al naar zilver in 1992, maar in 1996 was het opnieuw raak. De enige medaille deze keer. Opnieuw geen goud, maar dat komt nog.
In Sydney lukte dat voor het eerst. In totaal haalden de Letten 5 goud: 4x op de zomerspelen en 1x op de winterspelen. In de winter zijn ze vooral goed in de sleesporten en bij het ijshockey doen ze ook vaak mee. De ban werd gebroken door Igors Vihrovs bij het vloerturnen. Een lekker klassiek onderdeel, mooie prestatie voor een klein land, aangezien er vaak geconcurreerd moet worden met grote landen in het turnen. Letland haalde een volledige collectie waarbij ook het favoriete snelwandelen weer langskwam. Vier jaar later werd de zilvervloot binnengehaald. 4 stuks, bizar genoeg nog altijd het maximale.
Na deze Spelen van 2004 ging de focus wat meer mee op de winter, waar vanaf nu bij de sleepsorten 10 medailles zouden worden gehaald. Ik noem even Dukurs en de viermansbob die de enige gouden wintermedaille haalde. Nu weer terug naar de zomer. Letland heeft namelijk voor mij een reputatie op nieuwere onderdelen en dat is met reden. Ene Maris Strombergs was nogal goed op het kinderfietsje. Hij werd de allereerste Olympisch kampioen BMX, en deed dat vier jaar later nog maar een keer. Daarmee is hij de meest succesvolle Olympiër voor Letland. Ik hield wel van zijn stijl bij het BMX, stond er altijd als het nodig was. Daar hou ik van. Naast Strombergs werden er in 208 en 2012 slechts 2 en 1 medaille gehaald, respectievelijk. Net als in 2004 werd er speerwerpzilver gehaald en ze haalden brons bij het Beachvolleybal in 2012. Mooie prestatie.
In 2016 was er geen enkele medaille, daarmee zeer teleurstellende Spelen voor de Letten. Maar afgelopen editie was er weer een nieuwe sport waarop ze konden oogsten. Ze waren niet de topfavoriet, maar wel een serieuze kanshebber en ondanks een wat matige groepsfase werd er toch goud behaald, mede omdat Servië ineens totaal niet thuisgaf tegen het ROC-team waardoor ze die juist konden ontlopen.
Dit jaar lijkt dat weer de beste medaillekans. Als titelverdediger mag je serieus worden genomen en het OKT was overtuigend genoeg. Verder zal het bij waterkansjes blijven. Er zijn wel wat namen die iets kunnen, bijvoorbeeld een nog redelijk jonge gewichtheffer, maar daarvan zou alles beter dan een vijfde plaats een grote verrassing zijn. Ostapenko won zeven jaar terug natuurlijk Roland Garros en blijft een naam die wel wat kan in het damestennis, op het altijd verrassende Olympisch tennistoernooi kan alles. Maar 3 medailles lijkt me al best veel. Laten we hopen dat Letland in ieder geval weer op de kaart staat op 11 augustus.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -100: Finland
Na een aantal kleinere landen is het tijd voor Finland. Nouja, Finland is natuurlijk ook niet echt groot. Het is uitgestrekt, heeft ongeveer 188000 meren (in tegenstelling tot de 1000 die vaak genoemd worden) en het is er koud. Daardoor zijn ze er tegenwoordig ook vooral goed in wintersport. Maar Finland heeft een rijke traditie op de zomerspelen. Het begon allemaal met deze vlag. De enige keer dat we deze vlag gaan zien rondom deze Spelen gok ik zo.
Ja, dat is dus de vlag van Het Land Dat Niet Genoemd Mag Worden. Want Finland was in de jonge jaren van de Spelen geen vrij land, maar wel een autonoom onderdeel - groothertogdom - van keizerrijk Rusland en mocht onder die noemer wel een apart team sturen. Dat deden ze met opvallend veel meer succes dan de Russen zelf. Al bij de eerste deelname in 1908 werd er goud, zilver en 3 brons gehaald. Het was het Grieks-Romeins Worstelen waar de Finnen goud haalden. Maar vier jaar later lieten ze pas echt zien waar ze toe in staat waren, een vierde plaats op de onofficiële medaillespiegel met 9 goud, 8 zilver en 9 brons. Een sterke prestatie, zelfs al was er het buurlandvoordeel - in die tijd waar ver reizen een behoorlijke moeite was en waar vaak ook wat meer lokale onderdelen werden toegevoegd was het wel voordelig als de Spelen dicht bij huis waren. Hannes Kolehmainen zette een traditie neer op het Finse langeafstandlopen die nog jaren gevolgd zou worden, al lijkt die traditie inmiddels wel echt vergane glorie. 3x goud en 1x zilver. De 9 goud kwamen op atletiek en worstelen, waar de werponderdelen en de duuronderdelen bij het atletiek het belangrijkst waren, iets wat ondanks de eerste wereldoorlog nog jaren zou worden doorgezet..
Paavo Nurmi wordt immers vaker genoemd, hij is de meest succesvolle Finse atleet, hij begon in 1920 met scoren. Kolehmainen won overigens in 1920 ook nog Marathongoud, maar Nurmi pakte ook 3x goud om de Finnen naar opnieuw 15 goud, 10 zilver en 9 brons te leiden. In die tijd was Finland een zekerheidje voor wat goud bij worstelen en bij het atletiek. Het enige andere goud kwam bij het kunstrijden. In 1908 en 1920 waren er ook al competities in het kusntrijden, maar daar waren geen aparte winterspelen voor. In 1924 scoorde Nurmi zelfs 5x goud, in 1928 ook nog 1x. Een van de grootsten toch wel, in 1924 won hij de 1500, 5000 en 10000 meter, Sifan eat your heart out. In 1924 waren 14 goud zelfs goed voor een tweede plaats op de medaillespiegel, achter de VS. In 1928 waren er ruim minder wedstrijden, zo was het veldlopen geen onderdeel meer en de Finnen hadden nou net daar de laatste 3 edities steeds gescoord, maar de 8 gouden medailles, 8 zilver en 9 brons waren alsnog goed voor een 3e plaats op de medaillespiegel.
Daarmee laten we de hoogtijdagen van Finland achter ons. Dat zal mede komen door het grotere belang van de winterspelen, waardoor vooral het langlaufen relevant werd. Ook was de naamgenoot van Greta goed op de schaats. Clas Thunberg is met 5 goud, 1 zilver en 1 brons nog altijd de meest succesvolle mannelijke schaatser aller tijden. Daarna bakte Finland er overigens niet zoveel meer van bij het schaatsen, Toch bijzonder hoe dat gaat. Op de zomerspelen van 1932 werd er vijf goud gehaald en in 1936 7 goud. Prima scores, maar niet meer de dominantie bij het atletiek en vooral het worstelen van het begin van het interbellum. Er werd in 1936 ook goud gehaald bij boksen en turnen. Desalniettemin is Finland misschien wel het beste land na Amerika in deze periode. Knappe prestatie.
Na de tweede wereldoorlog loopt het wel echt minder. De lange afstanden en het worstelen blijken niet langer het domein van Finland. Er zijn echter nog wel twee succesnummers: In 1948 wordt er 6x goud behaald bij het turnen, bij afwezigheid van de meeste oostbloklanden tot 1952. In totaal was de 8 goud nog altijd goed voor een zesde plaats op de Medaillespiegel. Bij de eigen Spelen in 1952 was het turnen echter het domein van de Oostbloklanden, die voor het eerst onder aanvoering van de USSR er serieus werk van maakten, en de afwezigheid van Japan in 1948 zal ook wel hebben geholpen. Gelukkig werd er in Helsinki nog een laatste strohalm gevonden: Kanovaren. Daar werd 4x goud behaald om de thuisspelen te redden, want met slechts 6 goud was het voor Finland relatief mager.
Het bleek een voorbode, want na deze laatste strohalm waren de gouden jaren van Finland echt voorbij. Er zou nog maar twee keer boven het totaal van 10 medailles worden gehaald en gouden medailles waren geen vanzelfsprekendheid meer. In 1956 werd dat aantal medailles vooral opgevijzeld door 11 brons en in 1960 was er slechts 1 gouden medaille bij het turnen op het paard voltige. Nu waren dat jaren waarin veel West-Europese landen het slecht deden, maar Finland is er nooit écht van teruggekeerd. Op de winterspelen was er van verval echter nog geen sprake, zelfs onder de komst van de USSR bleef het daar behoorlijk goed gaan.
Lasse Viren zorgde voor een opleving in de jaren 70, hij haalde in Munchen en Montreal 2x de dubbel op de 5 en 10 km. Wel een bekende naam, maar minder bekend is roeier Pertti Karppinen, die ook 2x goud pakte, hij won de skiff in 1976 én 1980. In 1976 en 1984 werd nog 4x goud gepakt, het maximaal haalbare sinds 1952. In 1976 dus geholpen door deze twee grote namen, in 1984 door afwezigheid van het oostblok.
Daarna ging het van kwaad tot erger. De winterspelen waren in de jaren 70 ook niet meer Fins domein, in Sapporo '72 werd er nul goud gehaald. Gelukkig was er eind jaren 80 een geweldige core aan schansspringers die de winter mooier maakte, maar in de zomer was het voornamelijk speerwerpen. Daar werd in 1988 én 1996 nog het enige goud gepakt. Ook in 1992 was er maar 1x goud. In 2000 was er zowaar 2x goud, bij het zeilen en het kogelstoten. Maar wat een keer moest gebeuren, gebeurde. In Athene pakte Finland voor het eerst bij een deelname aan de zomerspelen geen goud. Alleen maar twee zilver. En het is bepaald geen incident, want sinds Athene heeft alleen schutter Sara Makela-Nummela nog goud gepakt in 2008. In Londen was het vervolgens weer 2 zilver met ditmaal ook nog brons erbij, maar de laatste twee spelen was zelfs zilver te veel gevraagd. Boksster Mira Potkonen redde de meubelen met een bronzen medaille, die ze vier jaar later wel prolongeerde. Met z'n kale badmuts wist de concurrent van Arno Kamminga, Matti Mattsson, ook brons te behalen. Dat is echt een Donald Duck-naam, ik mag dat wel.
Als we dan naar het heden kijken.. tsja. Wat moeten we daar van zeggen. Wat is waarschijnlijker, voor het eerst nul medailles of toch eindelijk weer eens goud (of zelfs zilver). Ik zie eigenlijk niemand waarvan ik denk 'ja, dat is wel een zekerheidje'. Ik kan niet eens veel serieuze namen noemen. Murto wellicht bij het polsstokhoogspringen? Maar dat zie ik ook niet zomaar gebeuren. Misschien iemand bij het schieten of het zeilen als het mee zit? Mattsson nogmaals? Maar met de huidige concurrentie op de 200m schoolslag zie ik dat ook niet meer gebeuren. Nee, ik sluit niet uit dat het nul medailles wordt voor Finland. Zou verrassend zijn, en zelfs een beetje pijnlijk voor zo'n ooit groot sportland. Maar ja, het is natuurlijk geen enorm land qua aantal inwoners en er zijn flink andere keuzes gemaakt. Dan krijg je dus dit. Het maakt het wel vreemd om te zeggen dat het een periode lang misschien wel het grootste sportland na Amerika was.
Na een aantal kleinere landen is het tijd voor Finland. Nouja, Finland is natuurlijk ook niet echt groot. Het is uitgestrekt, heeft ongeveer 188000 meren (in tegenstelling tot de 1000 die vaak genoemd worden) en het is er koud. Daardoor zijn ze er tegenwoordig ook vooral goed in wintersport. Maar Finland heeft een rijke traditie op de zomerspelen. Het begon allemaal met deze vlag. De enige keer dat we deze vlag gaan zien rondom deze Spelen gok ik zo.
Ja, dat is dus de vlag van Het Land Dat Niet Genoemd Mag Worden. Want Finland was in de jonge jaren van de Spelen geen vrij land, maar wel een autonoom onderdeel - groothertogdom - van keizerrijk Rusland en mocht onder die noemer wel een apart team sturen. Dat deden ze met opvallend veel meer succes dan de Russen zelf. Al bij de eerste deelname in 1908 werd er goud, zilver en 3 brons gehaald. Het was het Grieks-Romeins Worstelen waar de Finnen goud haalden. Maar vier jaar later lieten ze pas echt zien waar ze toe in staat waren, een vierde plaats op de onofficiële medaillespiegel met 9 goud, 8 zilver en 9 brons. Een sterke prestatie, zelfs al was er het buurlandvoordeel - in die tijd waar ver reizen een behoorlijke moeite was en waar vaak ook wat meer lokale onderdelen werden toegevoegd was het wel voordelig als de Spelen dicht bij huis waren. Hannes Kolehmainen zette een traditie neer op het Finse langeafstandlopen die nog jaren gevolgd zou worden, al lijkt die traditie inmiddels wel echt vergane glorie. 3x goud en 1x zilver. De 9 goud kwamen op atletiek en worstelen, waar de werponderdelen en de duuronderdelen bij het atletiek het belangrijkst waren, iets wat ondanks de eerste wereldoorlog nog jaren zou worden doorgezet..
Paavo Nurmi wordt immers vaker genoemd, hij is de meest succesvolle Finse atleet, hij begon in 1920 met scoren. Kolehmainen won overigens in 1920 ook nog Marathongoud, maar Nurmi pakte ook 3x goud om de Finnen naar opnieuw 15 goud, 10 zilver en 9 brons te leiden. In die tijd was Finland een zekerheidje voor wat goud bij worstelen en bij het atletiek. Het enige andere goud kwam bij het kunstrijden. In 1908 en 1920 waren er ook al competities in het kusntrijden, maar daar waren geen aparte winterspelen voor. In 1924 scoorde Nurmi zelfs 5x goud, in 1928 ook nog 1x. Een van de grootsten toch wel, in 1924 won hij de 1500, 5000 en 10000 meter, Sifan eat your heart out. In 1924 waren 14 goud zelfs goed voor een tweede plaats op de medaillespiegel, achter de VS. In 1928 waren er ruim minder wedstrijden, zo was het veldlopen geen onderdeel meer en de Finnen hadden nou net daar de laatste 3 edities steeds gescoord, maar de 8 gouden medailles, 8 zilver en 9 brons waren alsnog goed voor een 3e plaats op de medaillespiegel.
Daarmee laten we de hoogtijdagen van Finland achter ons. Dat zal mede komen door het grotere belang van de winterspelen, waardoor vooral het langlaufen relevant werd. Ook was de naamgenoot van Greta goed op de schaats. Clas Thunberg is met 5 goud, 1 zilver en 1 brons nog altijd de meest succesvolle mannelijke schaatser aller tijden. Daarna bakte Finland er overigens niet zoveel meer van bij het schaatsen, Toch bijzonder hoe dat gaat. Op de zomerspelen van 1932 werd er vijf goud gehaald en in 1936 7 goud. Prima scores, maar niet meer de dominantie bij het atletiek en vooral het worstelen van het begin van het interbellum. Er werd in 1936 ook goud gehaald bij boksen en turnen. Desalniettemin is Finland misschien wel het beste land na Amerika in deze periode. Knappe prestatie.
Na de tweede wereldoorlog loopt het wel echt minder. De lange afstanden en het worstelen blijken niet langer het domein van Finland. Er zijn echter nog wel twee succesnummers: In 1948 wordt er 6x goud behaald bij het turnen, bij afwezigheid van de meeste oostbloklanden tot 1952. In totaal was de 8 goud nog altijd goed voor een zesde plaats op de Medaillespiegel. Bij de eigen Spelen in 1952 was het turnen echter het domein van de Oostbloklanden, die voor het eerst onder aanvoering van de USSR er serieus werk van maakten, en de afwezigheid van Japan in 1948 zal ook wel hebben geholpen. Gelukkig werd er in Helsinki nog een laatste strohalm gevonden: Kanovaren. Daar werd 4x goud behaald om de thuisspelen te redden, want met slechts 6 goud was het voor Finland relatief mager.
Het bleek een voorbode, want na deze laatste strohalm waren de gouden jaren van Finland echt voorbij. Er zou nog maar twee keer boven het totaal van 10 medailles worden gehaald en gouden medailles waren geen vanzelfsprekendheid meer. In 1956 werd dat aantal medailles vooral opgevijzeld door 11 brons en in 1960 was er slechts 1 gouden medaille bij het turnen op het paard voltige. Nu waren dat jaren waarin veel West-Europese landen het slecht deden, maar Finland is er nooit écht van teruggekeerd. Op de winterspelen was er van verval echter nog geen sprake, zelfs onder de komst van de USSR bleef het daar behoorlijk goed gaan.
Lasse Viren zorgde voor een opleving in de jaren 70, hij haalde in Munchen en Montreal 2x de dubbel op de 5 en 10 km. Wel een bekende naam, maar minder bekend is roeier Pertti Karppinen, die ook 2x goud pakte, hij won de skiff in 1976 én 1980. In 1976 en 1984 werd nog 4x goud gepakt, het maximaal haalbare sinds 1952. In 1976 dus geholpen door deze twee grote namen, in 1984 door afwezigheid van het oostblok.
Daarna ging het van kwaad tot erger. De winterspelen waren in de jaren 70 ook niet meer Fins domein, in Sapporo '72 werd er nul goud gehaald. Gelukkig was er eind jaren 80 een geweldige core aan schansspringers die de winter mooier maakte, maar in de zomer was het voornamelijk speerwerpen. Daar werd in 1988 én 1996 nog het enige goud gepakt. Ook in 1992 was er maar 1x goud. In 2000 was er zowaar 2x goud, bij het zeilen en het kogelstoten. Maar wat een keer moest gebeuren, gebeurde. In Athene pakte Finland voor het eerst bij een deelname aan de zomerspelen geen goud. Alleen maar twee zilver. En het is bepaald geen incident, want sinds Athene heeft alleen schutter Sara Makela-Nummela nog goud gepakt in 2008. In Londen was het vervolgens weer 2 zilver met ditmaal ook nog brons erbij, maar de laatste twee spelen was zelfs zilver te veel gevraagd. Boksster Mira Potkonen redde de meubelen met een bronzen medaille, die ze vier jaar later wel prolongeerde. Met z'n kale badmuts wist de concurrent van Arno Kamminga, Matti Mattsson, ook brons te behalen. Dat is echt een Donald Duck-naam, ik mag dat wel.
Als we dan naar het heden kijken.. tsja. Wat moeten we daar van zeggen. Wat is waarschijnlijker, voor het eerst nul medailles of toch eindelijk weer eens goud (of zelfs zilver). Ik zie eigenlijk niemand waarvan ik denk 'ja, dat is wel een zekerheidje'. Ik kan niet eens veel serieuze namen noemen. Murto wellicht bij het polsstokhoogspringen? Maar dat zie ik ook niet zomaar gebeuren. Misschien iemand bij het schieten of het zeilen als het mee zit? Mattsson nogmaals? Maar met de huidige concurrentie op de 200m schoolslag zie ik dat ook niet meer gebeuren. Nee, ik sluit niet uit dat het nul medailles wordt voor Finland. Zou verrassend zijn, en zelfs een beetje pijnlijk voor zo'n ooit groot sportland. Maar ja, het is natuurlijk geen enorm land qua aantal inwoners en er zijn flink andere keuzes gemaakt. Dan krijg je dus dit. Het maakt het wel vreemd om te zeggen dat het een periode lang misschien wel het grootste sportland na Amerika was.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Absolute goden Kolehmainen en Nurmi
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Wees overigens gerust, we gaan de komende dagen weer Europa uit en naar exotischer oorden.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -99: Dominica
Het was treurig nieuws vorige week. wereldrecordhouder en regerend Olympisch kampioen Yulimar Rojas zal haar titel niet verdedigen. Geblesseerd. Geen grote medaillekansen voor Venezuela zodoende. Desalniettemin levert dat andere mogelijkheden. Zie hier Dominica. Dominica is geen groot land. Het is een van de kleine eilandstaten in een reeks van Caraibische eilanden. Het land heeft slechts 70000 inwoners. Er zijn niet veel landen van dat formaat met een goede Olympische status. Overigens moet Dominica niet verward worden met de Dominicaanse Republiek. In Woensel-west had deze verwarring zo plaats kunnen vinden. Gelukkig is dit bericht niet in Woensel-west getikt, scheelt weer. Sinds 1978 is Dominica onafhankelijk, nadat het jaren onder Britse heerschappij had geleefd. Veel langer geleden ook nog bij Frankrijk, maar dan spreken we over meer dan 200 jaar terug. Bij de oude vlaggen van Dominica kun je overigens leuk zoek de verschillen spelen. Je zou het niet zeggen, maar dit hieronder is NIET de huidige vlag.
Goed, Dominica bestond dan wel in 1978, het duurde toch nog 15 jaar voor er een NOC werd opgericht. Na oprichting kon in 1996 eindelijk meegedaan worden. Waan je je toch weer in oost-europese sferen, maar Dominicaanse atleten hebben dan weer niet bij het GOS gehoord. In 1996 waren er meteen zes deelnemers, wat overigens ook meteen het landsrecord was. Jerome Romain haalde de finale bij het hinkstapspringen. Ja, precies, dat onderdeel waar de eerder genoemde Venezolaanse Rojas voor dit jaar de favoriete was. Romain wist overigens op het WK wel al brons te halen in 1995. Was een prachtige prestatie geweest als dat hier ook gelukt was. Helaas had hij drie foutsprongen in de Olympische finale en zat het er snel op met een 12e plaats tot gevolg. Dawn Williams haalde overigens ook de halve finale op de 800 meter. Naast vijf atleten deed ook 1 zwemmer mee. Hier zien we de eerste Dominicaanse finalist in actie. Laten we zeggen dat er wel eens scherper beeld is geweest helaas.
Romain deed in 2000 mee voor Frankrijk, maar gelukkig waren er 4 nieuwe Dominicaanse atleten te vinden in Sydney. Twee zwemmers en twee atleten. Het was een stuk minder succesvol, van de zwemmers mag je niet veel verwachten maar ook de atleten werden 7e en 8e in hun serie, 200 en 400 meter respectievelijk. Na Sydney werd besloten om niet meer in het zwembad te presteren. Helaas zorgde dat voor niet veel beters. Finaleplaatsen werden weer niet opgehaald en sinds 2004 doet Dominica maar met twee atleten mee. In 2004 leverde dat voor Chris Lloyd een 6e plaats in de 400 meter heats op, Marie-Lyne Joseph haalde in de 800 meter heats zelfs een plekje lager. In ieder geval ging dat in 2008 iets beter met een vijfde plaats voor Chris Lloyd en een vierde plaats voor Erison Hurtault bij de 200 en 400 meter. In hun serie, wel te verstaan. Deze keer deden er geen dames mee voor Dominica. Vier jaar later was Hurtault er opnieuw bij en werd ditmaal vijfde in zijn heat, met een 200 meter-loopster die slechts 9e werd in haar heat. Na het goede begin in 1996 was er weinig meer over en was Dominica weer zo'n land dat je precies 2x per OS zag als je de exotenseries volgde.
In 2016 was het over met de pret van matigheid op de loopnummers en keerde men terug naar het enige finaleonderdeel: De hinkstapsprong. Durañona haalde bij de heren in de kwalificatie geen afstand na drie foutpogingen, Thea LaFond wel. Die naam mag je onthouden. Ze werd allerlaatste in de kwalificatie. In Tokio stond ze er namelijk weer en sprong ze in de kwalificatie 14.6, een nationaal record en goed voor de derde plaats. Helaas zat er in de finale geen poging van dat niveau in. Opnieuw een twaalfde plek, wat daarmee nog altijd het beste resultaat voor het land is. Met haar NR was ze zevende geworden. Naast Lafond deed ook ene Luke mee op de 800 meter heren. Achtste in de heats, snel vergeten. Hier ziet u LaFond heel elegant in actie.
Nouja, jullie zullen vast begrijpen waar in 2024 de kansen liggen. Ik noem de blessure van Rojas en LaFond die progressie boekt op de hinkstapsprong. Dit jaar was er goud op het WK indoor voor LaFond, een knappe prestatie en uniek voor het land 15 meter werd gehaald. Zeker zonder Rojas moet dat gewoon goed zijn voor een medaille, ook outdoor in Parijs. Nu is het bij LaFond wel een hoog als het draait gehalte. Kan ook zomaar helemaal niks worden. Maar Dominica is wel een van mijn favorieten voor een eerste medaille ooit op deze Spelen. Verder zal er nog wel een quotumplekje ingevuld worden bij de heren. Opvallend genoeg steeds op de 400 meter en nooit op de 100 ofzo. Of misschien hebben ze weer een andere hinkstapspringer. Dat blijkt toch wel dé sport in Dominica.
Het was treurig nieuws vorige week. wereldrecordhouder en regerend Olympisch kampioen Yulimar Rojas zal haar titel niet verdedigen. Geblesseerd. Geen grote medaillekansen voor Venezuela zodoende. Desalniettemin levert dat andere mogelijkheden. Zie hier Dominica. Dominica is geen groot land. Het is een van de kleine eilandstaten in een reeks van Caraibische eilanden. Het land heeft slechts 70000 inwoners. Er zijn niet veel landen van dat formaat met een goede Olympische status. Overigens moet Dominica niet verward worden met de Dominicaanse Republiek. In Woensel-west had deze verwarring zo plaats kunnen vinden. Gelukkig is dit bericht niet in Woensel-west getikt, scheelt weer. Sinds 1978 is Dominica onafhankelijk, nadat het jaren onder Britse heerschappij had geleefd. Veel langer geleden ook nog bij Frankrijk, maar dan spreken we over meer dan 200 jaar terug. Bij de oude vlaggen van Dominica kun je overigens leuk zoek de verschillen spelen. Je zou het niet zeggen, maar dit hieronder is NIET de huidige vlag.
Goed, Dominica bestond dan wel in 1978, het duurde toch nog 15 jaar voor er een NOC werd opgericht. Na oprichting kon in 1996 eindelijk meegedaan worden. Waan je je toch weer in oost-europese sferen, maar Dominicaanse atleten hebben dan weer niet bij het GOS gehoord. In 1996 waren er meteen zes deelnemers, wat overigens ook meteen het landsrecord was. Jerome Romain haalde de finale bij het hinkstapspringen. Ja, precies, dat onderdeel waar de eerder genoemde Venezolaanse Rojas voor dit jaar de favoriete was. Romain wist overigens op het WK wel al brons te halen in 1995. Was een prachtige prestatie geweest als dat hier ook gelukt was. Helaas had hij drie foutsprongen in de Olympische finale en zat het er snel op met een 12e plaats tot gevolg. Dawn Williams haalde overigens ook de halve finale op de 800 meter. Naast vijf atleten deed ook 1 zwemmer mee. Hier zien we de eerste Dominicaanse finalist in actie. Laten we zeggen dat er wel eens scherper beeld is geweest helaas.
Romain deed in 2000 mee voor Frankrijk, maar gelukkig waren er 4 nieuwe Dominicaanse atleten te vinden in Sydney. Twee zwemmers en twee atleten. Het was een stuk minder succesvol, van de zwemmers mag je niet veel verwachten maar ook de atleten werden 7e en 8e in hun serie, 200 en 400 meter respectievelijk. Na Sydney werd besloten om niet meer in het zwembad te presteren. Helaas zorgde dat voor niet veel beters. Finaleplaatsen werden weer niet opgehaald en sinds 2004 doet Dominica maar met twee atleten mee. In 2004 leverde dat voor Chris Lloyd een 6e plaats in de 400 meter heats op, Marie-Lyne Joseph haalde in de 800 meter heats zelfs een plekje lager. In ieder geval ging dat in 2008 iets beter met een vijfde plaats voor Chris Lloyd en een vierde plaats voor Erison Hurtault bij de 200 en 400 meter. In hun serie, wel te verstaan. Deze keer deden er geen dames mee voor Dominica. Vier jaar later was Hurtault er opnieuw bij en werd ditmaal vijfde in zijn heat, met een 200 meter-loopster die slechts 9e werd in haar heat. Na het goede begin in 1996 was er weinig meer over en was Dominica weer zo'n land dat je precies 2x per OS zag als je de exotenseries volgde.
In 2016 was het over met de pret van matigheid op de loopnummers en keerde men terug naar het enige finaleonderdeel: De hinkstapsprong. Durañona haalde bij de heren in de kwalificatie geen afstand na drie foutpogingen, Thea LaFond wel. Die naam mag je onthouden. Ze werd allerlaatste in de kwalificatie. In Tokio stond ze er namelijk weer en sprong ze in de kwalificatie 14.6, een nationaal record en goed voor de derde plaats. Helaas zat er in de finale geen poging van dat niveau in. Opnieuw een twaalfde plek, wat daarmee nog altijd het beste resultaat voor het land is. Met haar NR was ze zevende geworden. Naast Lafond deed ook ene Luke mee op de 800 meter heren. Achtste in de heats, snel vergeten. Hier ziet u LaFond heel elegant in actie.
Nouja, jullie zullen vast begrijpen waar in 2024 de kansen liggen. Ik noem de blessure van Rojas en LaFond die progressie boekt op de hinkstapsprong. Dit jaar was er goud op het WK indoor voor LaFond, een knappe prestatie en uniek voor het land 15 meter werd gehaald. Zeker zonder Rojas moet dat gewoon goed zijn voor een medaille, ook outdoor in Parijs. Nu is het bij LaFond wel een hoog als het draait gehalte. Kan ook zomaar helemaal niks worden. Maar Dominica is wel een van mijn favorieten voor een eerste medaille ooit op deze Spelen. Verder zal er nog wel een quotumplekje ingevuld worden bij de heren. Opvallend genoeg steeds op de 400 meter en nooit op de 100 ofzo. Of misschien hebben ze weer een andere hinkstapspringer. Dat blijkt toch wel dé sport in Dominica.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Je hebt ook deze nogquote:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Dominica lijkt een hoog make up your mind-gehalte te hebben.quote:
[..]
Je hebt ook deze nog
[ afbeelding ]
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Idem!quote:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
No Dyson Barrier is going to stop me!
UI: FlippingCoin in ONZ / Ik bepaal hier welk dier jij bent
UI: FlippingCoin in ONZ / Ik bepaal hier welk dier jij bent
Dag -98; Zambia
Op naar Afrika. Vandaag wil ik er weer een land uitlichten dat een teamkwalificatie heeft overleefd: Zambia. Was drie jaar geleden ook al, hebben we het zo nog even over. In ieder geval is Zambia behoorlijk groot, maar er wonen 'slechts' 20 miljoen mensen. Zambia was vroeger onderdeel van Rhodesië, maar alweer sinds 1964 onafhankelijk. In 1960 deed het land mee als onderdeel van Rhodesië, in 1964 als Noord-Rhodesië. Daarna werd het Zambia. Ik kan weer allerlei vlaggen laten zien dat het vroeger Brits was. Doen we niet want Zambia zelf heeft een bazenvlag.
Zambia heeft altijd wel een redelijk aantal sporters dat deelneemt op de Spelen. In 1964 bijvoorbeeld waren er meteen al 12 sporters, niet alleen bij Atletiek en Boksen, de sporten waar de Afrikanen toen opkwamen, maar ook bij het schermen, zwemmen en worstelen. Jeffery Smith overleefde als enige een ronde en mocht door naar de kwartfinales 200 meter. In 1968 en 1972 bleef het wel beperkt tot atletiek en boksen en werd er ook geen prestatie meer geleverd door Zambiaanse atleten. In 1968 werden nog wel wat bokswedstrijden gewonnen, vier jaar later zat dat er ook niet meer in. In 1976 bleef Afrika massaal weg, dus was het wachten tot 1980.
In 1980 deden ze voor het eerst mee bij een teamsport, de voetbalheren scoorden 2 maal maar verloren alle drie de wedstrijden. Wel werd Zambia twee maal vijfde bij het boksen. Het was inmiddels de vraag of atletiek of boksen de eerste medaille zou opleveren, maar ook bij het judo was het land in 1980 flink aanwezig. Het antwoord kwam vier jaar later. Keith Mwila pakte bij het lichtvlieggewicht brons met de bokshandschoenen. Hier zien we hem in actie. Hij overleed overigens al in 1993, erg jong nog.
Het zou de enige deelname zijn van Mwila en vier jaar later werd de laatste bokser weer uitgeschakeld in de kwartfinale. Bij het atletiek wilde het ook nog niet vlotten, al werd er in 1984 bij afwezigheid van de oostblokkers een halve finaleplaats gehaald. Misschien wel de grootste verrassing was het voetbal, al was het ergens niet echt een verrassing. Dit was het team dat in 1990 3e zou worden in de Afrika cup, met voor ONS één bekende naam: Kalusha Bwalya. Tijdens de Spelen speelde hij nog bij Cercle, maar vanaf een jaar later was hij jaren bij PSV te bewonderen. Bij een 4-0 overwinning tegen een toch behoorlijk sterk Italiaans team scoorde hij 3 keer en Kalusha zou Afrikaans voetballer van het jaar worden. Helaas werd in de kwartfinale van West-Duitsland met 4-0 verloren. Maar liefst zeven spelers van dit mooie team zouden uiteindelijk omkomen bij de vreselijke vliegtuigcrash in 1993 wat bijna het gehele Zambiaanse voetbal wegvaagde, maar deze 4-0 tegen Italië is een van de hoogtepunten van deze generatie.
In 1992 geen voetbal, enkel atletiek, boksen en judo. Het waren maar 9 deelnemers en de hoogtepunten waren beperkt. Bij het Boksen was het steeds binnen 3 ronden klaar, en bij het atletiek werd op de 400 meter en de 400 horden de kwartfinale bereikt, maar daar werd een DNF en een DQ gescoord. Vooral die DQ was pijnlijk, die was van Samuel Matete. Hij won op het WK in 1991 nog goud. Een hard gelag voor Zambia die een zeldzame medaillekans zagen vervliegen. Vier jaar later was er een nieuwe kans en daar bereikte hij wel een mooi resultaat: Zilver. De meest recente medaille voor Zambia alweer. Het was de eerste finale op marathons na, en meteen zilver. Mooi gedaan.
Daarna ging het minder. In 2000 was Matete over zijn top heen en werd tiende in de einduitslag na de halve finale. Vanaf 2004 was het verval naar een exotenland daar: 2 atleten die er in de heats uit gingen, 2 zwemmers die er in de heats uit gingen en 2 boksers die meteen verloren. Daar kwam er nog 1 bij in 2008, en Zambia deed toen ook mee bij het badminton. Niet geheel verrassend zonder succes, maar bij het atletiek werd op de 400 meter in ieder geval nog de halve finale behaald door Nachula. Vier jaar later deed Phiri dat bij de 100 meter, hij werd vijfde in zijn halve finale en kwam daarmee net tekort. Het Badminton werd weer ingewisseld voor Judo en met 7 deelnemers was het aantal deelnemers toch wat karig. In 2016 was Phiri weer over zijn top en wist ondanks zijn geplaatste status de halve finale niet te halen, terwijl er ook geen nieuwe aanwas was, slechts 7 deelnemers. In 2021 mochten ditmaal de dames het proberen in het voetbaltoernooi. Dat was me een succes. 10-3, koekoek. Wel verloren. Banda scoorde 3 keer en de wedstrijd erna weer 3 keer. Er waren later wel wat discussies over het gender van Banda, ach ja. Zambia werd voorlaatste in de groep, maar lag er met slechts 1 puntje toch uit. Andere sporten leverden ook niet.
Ja, wat moet ik dan zeggen voor 2024? Waar we de vorige keren steeds landen zagen die wel ergens kans maakten, durf ik bij Zambia wel te roepen dat er geen eremetaal behaald gaat worden. Al zijn ze niet volledig kansloos want op de 400 meter is Muzala Samukonga toch echt wel een goede loper. 43.91 is echt een mooi NR en op de Afrikaanse Spelen en de Commonwealth Games medailles winnen, dan ben je in ieder geval geen totale prutser. Maar op de 400 meter is de concurrentie zo hevig en zo sterk, dat alle balletjes voor Samukonga goed moeten vallen. Verder is het damesvoetbalteam er weer bij, in tegenstelling tot Nederland, die 10-3 van drie jaar terug ten spijt. Maar ja, ook daar lijkt Zambia me in alle eerlijkheid gewoon kansloos. Het niveauverschil met de toplanden is te groot. Bokser Chinyemba won overigens ook medailles op de Commonwealth en African Games, maar bij boksen zegt dat wel even iets minder dan bij atletiek. Daarmee hebben we alle nu geplaatste deelnemers gehad, maar misschien bokst nog wel een Zambiaan een plekje bij elkaar en komen er nog een atlete en twee zwemmers. Daar moet Zambia het dan mee doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 20-04-2024 19:23:02 ]
Op naar Afrika. Vandaag wil ik er weer een land uitlichten dat een teamkwalificatie heeft overleefd: Zambia. Was drie jaar geleden ook al, hebben we het zo nog even over. In ieder geval is Zambia behoorlijk groot, maar er wonen 'slechts' 20 miljoen mensen. Zambia was vroeger onderdeel van Rhodesië, maar alweer sinds 1964 onafhankelijk. In 1960 deed het land mee als onderdeel van Rhodesië, in 1964 als Noord-Rhodesië. Daarna werd het Zambia. Ik kan weer allerlei vlaggen laten zien dat het vroeger Brits was. Doen we niet want Zambia zelf heeft een bazenvlag.
Zambia heeft altijd wel een redelijk aantal sporters dat deelneemt op de Spelen. In 1964 bijvoorbeeld waren er meteen al 12 sporters, niet alleen bij Atletiek en Boksen, de sporten waar de Afrikanen toen opkwamen, maar ook bij het schermen, zwemmen en worstelen. Jeffery Smith overleefde als enige een ronde en mocht door naar de kwartfinales 200 meter. In 1968 en 1972 bleef het wel beperkt tot atletiek en boksen en werd er ook geen prestatie meer geleverd door Zambiaanse atleten. In 1968 werden nog wel wat bokswedstrijden gewonnen, vier jaar later zat dat er ook niet meer in. In 1976 bleef Afrika massaal weg, dus was het wachten tot 1980.
In 1980 deden ze voor het eerst mee bij een teamsport, de voetbalheren scoorden 2 maal maar verloren alle drie de wedstrijden. Wel werd Zambia twee maal vijfde bij het boksen. Het was inmiddels de vraag of atletiek of boksen de eerste medaille zou opleveren, maar ook bij het judo was het land in 1980 flink aanwezig. Het antwoord kwam vier jaar later. Keith Mwila pakte bij het lichtvlieggewicht brons met de bokshandschoenen. Hier zien we hem in actie. Hij overleed overigens al in 1993, erg jong nog.
Het zou de enige deelname zijn van Mwila en vier jaar later werd de laatste bokser weer uitgeschakeld in de kwartfinale. Bij het atletiek wilde het ook nog niet vlotten, al werd er in 1984 bij afwezigheid van de oostblokkers een halve finaleplaats gehaald. Misschien wel de grootste verrassing was het voetbal, al was het ergens niet echt een verrassing. Dit was het team dat in 1990 3e zou worden in de Afrika cup, met voor ONS één bekende naam: Kalusha Bwalya. Tijdens de Spelen speelde hij nog bij Cercle, maar vanaf een jaar later was hij jaren bij PSV te bewonderen. Bij een 4-0 overwinning tegen een toch behoorlijk sterk Italiaans team scoorde hij 3 keer en Kalusha zou Afrikaans voetballer van het jaar worden. Helaas werd in de kwartfinale van West-Duitsland met 4-0 verloren. Maar liefst zeven spelers van dit mooie team zouden uiteindelijk omkomen bij de vreselijke vliegtuigcrash in 1993 wat bijna het gehele Zambiaanse voetbal wegvaagde, maar deze 4-0 tegen Italië is een van de hoogtepunten van deze generatie.
In 1992 geen voetbal, enkel atletiek, boksen en judo. Het waren maar 9 deelnemers en de hoogtepunten waren beperkt. Bij het Boksen was het steeds binnen 3 ronden klaar, en bij het atletiek werd op de 400 meter en de 400 horden de kwartfinale bereikt, maar daar werd een DNF en een DQ gescoord. Vooral die DQ was pijnlijk, die was van Samuel Matete. Hij won op het WK in 1991 nog goud. Een hard gelag voor Zambia die een zeldzame medaillekans zagen vervliegen. Vier jaar later was er een nieuwe kans en daar bereikte hij wel een mooi resultaat: Zilver. De meest recente medaille voor Zambia alweer. Het was de eerste finale op marathons na, en meteen zilver. Mooi gedaan.
Daarna ging het minder. In 2000 was Matete over zijn top heen en werd tiende in de einduitslag na de halve finale. Vanaf 2004 was het verval naar een exotenland daar: 2 atleten die er in de heats uit gingen, 2 zwemmers die er in de heats uit gingen en 2 boksers die meteen verloren. Daar kwam er nog 1 bij in 2008, en Zambia deed toen ook mee bij het badminton. Niet geheel verrassend zonder succes, maar bij het atletiek werd op de 400 meter in ieder geval nog de halve finale behaald door Nachula. Vier jaar later deed Phiri dat bij de 100 meter, hij werd vijfde in zijn halve finale en kwam daarmee net tekort. Het Badminton werd weer ingewisseld voor Judo en met 7 deelnemers was het aantal deelnemers toch wat karig. In 2016 was Phiri weer over zijn top en wist ondanks zijn geplaatste status de halve finale niet te halen, terwijl er ook geen nieuwe aanwas was, slechts 7 deelnemers. In 2021 mochten ditmaal de dames het proberen in het voetbaltoernooi. Dat was me een succes. 10-3, koekoek. Wel verloren. Banda scoorde 3 keer en de wedstrijd erna weer 3 keer. Er waren later wel wat discussies over het gender van Banda, ach ja. Zambia werd voorlaatste in de groep, maar lag er met slechts 1 puntje toch uit. Andere sporten leverden ook niet.
Ja, wat moet ik dan zeggen voor 2024? Waar we de vorige keren steeds landen zagen die wel ergens kans maakten, durf ik bij Zambia wel te roepen dat er geen eremetaal behaald gaat worden. Al zijn ze niet volledig kansloos want op de 400 meter is Muzala Samukonga toch echt wel een goede loper. 43.91 is echt een mooi NR en op de Afrikaanse Spelen en de Commonwealth Games medailles winnen, dan ben je in ieder geval geen totale prutser. Maar op de 400 meter is de concurrentie zo hevig en zo sterk, dat alle balletjes voor Samukonga goed moeten vallen. Verder is het damesvoetbalteam er weer bij, in tegenstelling tot Nederland, die 10-3 van drie jaar terug ten spijt. Maar ja, ook daar lijkt Zambia me in alle eerlijkheid gewoon kansloos. Het niveauverschil met de toplanden is te groot. Bokser Chinyemba won overigens ook medailles op de Commonwealth en African Games, maar bij boksen zegt dat wel even iets minder dan bij atletiek. Daarmee hebben we alle nu geplaatste deelnemers gehad, maar misschien bokst nog wel een Zambiaan een plekje bij elkaar en komen er nog een atlete en twee zwemmers. Daar moet Zambia het dan mee doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 20-04-2024 19:23:02 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -97: Nauru
Nauru is niet zo groot. Sterker nog, het is vrij klein. Hoe klein? Kleiner dan Schiermonnikoog. Je vraagt je af of er op het eiland een Spar te vinden is, en die zal ook wel weer belachelijk duur zijn. En zullen ze er zeker ook weer geen sigaretten mogen verkopen. Gedoe. Overigens wonen er wel wat meer mensen dan op Schiermonnikoog. Zo'n 10000. Dat is toch 10x het aantal inwoners. Is dat veel? Nou, daarmee is Nauru het kleinste land dat ooit heeft deelgenomen aan de Spelen kijkend naar populatie. In 1968 werd het land onafhankelijk van het laatste beetje Brits zeggenschap.
Uiteraard heeft Nauru niet al te veel sportieve prestaties op naam. In 1996 deed het land voor het eerst mee aan de Spelen en er is één relevante sport in het land: Gewichtheffen. Daar zijn ze goed in en in 1996 deed het land dan ook mee bij drie gewichtsklassen. Daar werd een 23e positie, 24e plaats en een NM gehaald. Nouja, Nauru deed mee en dat was mooi. Marcus Stephen was de allereerste deelnemer, hij deed vier jaar daarvoor al voor Samoa mee. Hij zou van 2007 tot 2011 president zijn van Nauru. Als je maar 10000 inwoners hebt moeten mensen soms dubbelrollen vertolken. Hij won ook meerdere gouden medailles op de commonwealth games, al is dat bij gewichtheffen natuurlijk geen zeer sterk bezette competitie.
Vier jaar laten zou Stephen opnieuw meedoen als enige gewichtheffende man en een zeer acceptabele 11e plaats halen. Een plaatsje lager dan de eerste vrouw: Sheeva Peo, uiteraard ook gewichthefster. Bij het atletiek zou ook iemand deelnemen maar die startte niet, erg jammer. Vier jaar later was Stephen er niet meer bij, maar hadden we twee nieuwe heren en een nieuwe vrouw bij het gewichtheffen. Yukio Peter was de beste, hij haalde een achtste plaats. Nog altijd de beste klassering voor een atleet uit Nauru. De andere twee haalden een 14e en 11e plaats.
In 2008 was er slechts 1 deelnemer, na al 3x3 deelnemers toch wel een teleurstelling. Itte Detenamo, herensuperzwaargewicht, haalde vier jaar terug nog een 14e plek en hield nu de eer hoog met P10. Ook in 2012 was hij de enige gewichtheffer voor het land, hij werd 14e. Ditmaal deed het land ook voor het eerst mee bij een andere sport (de niet gestarte atleet in Sydney daargelaten), Sled Dowabobo kende een niet verrassende vroege exit bij het judo. Vier jaar later werd er zowaar een rondje gewonnen bij het judo door Uera van iemand uit Belize. Daarna was het bij de serieuze tegenstand toch weer klaar. Naast het Judo was er natuurlijk ook gewichtheffen. Daar was wel weer een man bezig die ditmaal vijftiende werd. In Tokio was er eindelijk weer eens een dame bij het gewichtheffen, en voor het eerst geen man in die sport. 10e werd ze in de klasse tot 76 kg. Een andere mijlpaal was Jonah Harris, de allereerste atleet. 100 meter hoefde hij te rennen en hij werd vijfde in zijn heat. Daarmee waren de Spelen weer weer klaar voor Nauru. Achja.
Nauru heeft geen gekwalificeerde atleten. Zal dat veranderen? Ja, vast. Maar dat komt door de plekjes die voor de aanwijscommissie zijn. Dan zal er wel 1 gewichtheffer gestuurd worden en misschien iemand bij het atletiek. Gewichtheffen is nooit verkeerd, omdat daar altijd iemand in de top 12 zal komen. Wie weet zit een achtste plek er zelfs wel in. Wie het gaat doen, geen idee. Veel meer dan dat hoeven we ook niet te verwachten.
Nauru is niet zo groot. Sterker nog, het is vrij klein. Hoe klein? Kleiner dan Schiermonnikoog. Je vraagt je af of er op het eiland een Spar te vinden is, en die zal ook wel weer belachelijk duur zijn. En zullen ze er zeker ook weer geen sigaretten mogen verkopen. Gedoe. Overigens wonen er wel wat meer mensen dan op Schiermonnikoog. Zo'n 10000. Dat is toch 10x het aantal inwoners. Is dat veel? Nou, daarmee is Nauru het kleinste land dat ooit heeft deelgenomen aan de Spelen kijkend naar populatie. In 1968 werd het land onafhankelijk van het laatste beetje Brits zeggenschap.
Uiteraard heeft Nauru niet al te veel sportieve prestaties op naam. In 1996 deed het land voor het eerst mee aan de Spelen en er is één relevante sport in het land: Gewichtheffen. Daar zijn ze goed in en in 1996 deed het land dan ook mee bij drie gewichtsklassen. Daar werd een 23e positie, 24e plaats en een NM gehaald. Nouja, Nauru deed mee en dat was mooi. Marcus Stephen was de allereerste deelnemer, hij deed vier jaar daarvoor al voor Samoa mee. Hij zou van 2007 tot 2011 president zijn van Nauru. Als je maar 10000 inwoners hebt moeten mensen soms dubbelrollen vertolken. Hij won ook meerdere gouden medailles op de commonwealth games, al is dat bij gewichtheffen natuurlijk geen zeer sterk bezette competitie.
Vier jaar laten zou Stephen opnieuw meedoen als enige gewichtheffende man en een zeer acceptabele 11e plaats halen. Een plaatsje lager dan de eerste vrouw: Sheeva Peo, uiteraard ook gewichthefster. Bij het atletiek zou ook iemand deelnemen maar die startte niet, erg jammer. Vier jaar later was Stephen er niet meer bij, maar hadden we twee nieuwe heren en een nieuwe vrouw bij het gewichtheffen. Yukio Peter was de beste, hij haalde een achtste plaats. Nog altijd de beste klassering voor een atleet uit Nauru. De andere twee haalden een 14e en 11e plaats.
In 2008 was er slechts 1 deelnemer, na al 3x3 deelnemers toch wel een teleurstelling. Itte Detenamo, herensuperzwaargewicht, haalde vier jaar terug nog een 14e plek en hield nu de eer hoog met P10. Ook in 2012 was hij de enige gewichtheffer voor het land, hij werd 14e. Ditmaal deed het land ook voor het eerst mee bij een andere sport (de niet gestarte atleet in Sydney daargelaten), Sled Dowabobo kende een niet verrassende vroege exit bij het judo. Vier jaar later werd er zowaar een rondje gewonnen bij het judo door Uera van iemand uit Belize. Daarna was het bij de serieuze tegenstand toch weer klaar. Naast het Judo was er natuurlijk ook gewichtheffen. Daar was wel weer een man bezig die ditmaal vijftiende werd. In Tokio was er eindelijk weer eens een dame bij het gewichtheffen, en voor het eerst geen man in die sport. 10e werd ze in de klasse tot 76 kg. Een andere mijlpaal was Jonah Harris, de allereerste atleet. 100 meter hoefde hij te rennen en hij werd vijfde in zijn heat. Daarmee waren de Spelen weer weer klaar voor Nauru. Achja.
Nauru heeft geen gekwalificeerde atleten. Zal dat veranderen? Ja, vast. Maar dat komt door de plekjes die voor de aanwijscommissie zijn. Dan zal er wel 1 gewichtheffer gestuurd worden en misschien iemand bij het atletiek. Gewichtheffen is nooit verkeerd, omdat daar altijd iemand in de top 12 zal komen. Wie weet zit een achtste plek er zelfs wel in. Wie het gaat doen, geen idee. Veel meer dan dat hoeven we ook niet te verwachten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Diens oom deed in 1996 mee, Quincy Detenamo. Veroordeeld tot negen jaar cel voor de moord op een prostituee in Australië. En een van de weinige andere Nauruaanse (?) olympiërs leeft al niet meerquote:
https://en.wikipedia.org/wiki/Reanna_Solomon
Vorig jaar een man en vrouw met medailles op de Pacific Games, een van hen zal wel gaan?
https://en.wikipedia.org/(...)e_2023_Pacific_Games
Dank voor het kiezen van Nauru wel, zulke staatjes zijn altijd leuke rabbit holes om even in te duiken en ik heb me er na het lezen van je post weer even mee vermaakt
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -96: China
China. Het land waar MaxGod vandaag rond mocht rijden. Ook het land waarvan bekend werd dat er in Tokio 23 zwemmers mochten zwemmen die waren betrapt op doping. Derhalve een uiterst gaaf land. We weten dat China sowieso een uiterst tof land is, met de sympathieke Xi Jinping aan het roer. Met hem zijn de tegenstanders vissenvoer. Mark Rutte is een lachertje vergeleken met zo'n baas. Dit bericht is overigens niet gesponsord door China, het mooiste land ter wereld.
Jaren deed China niet mee. Nouja, er waren wat gekken op een eiland wat ze Taiwan noemen. Gewoon overzees gebied van China, maar zij deden mee onder de naam Taiwan. Daarom besloten WIJ China jaren niet mee te doen. In 1924, nog als de Republiek die WIJ niet erkennen, trokken vier prutsers zich terug. Pas in 1932 deed er 1 gek mee, maar in Berlijn hadden ze een blik atleten en een basketbalteam. In 1948 was er weer een basketbalteam. Tellen we allemaal niet mee, dat waren andere landen. Nee, in 1952 deden WIJ mee. Maar dan niet. Een zwemmer ging zwemmen, en de rest trokken WE terug omdat ze de republiek mee lieten doen waar WIJ al jaren in oorlog mee zijn. In 1984 werd die onzin eindelijk niet meer erkend en deden WIJ enindelijk mee. Daarmee was het duidelijk, China gaat de Olympische Spelen domineren.
In 1984 was het dan ook meteen raak. China zou 15 goud pakken en daarmee 4e worden op de medaillespiegel. Natuurlijk, Rusland en Oost-Duitsland deden niet mee, maar het was toch knap. Meteen bij het tweede onderdeel ooit was het raak. Xu Haifeng pakte goud bij het schieten. De grootste man was Li Ning, met 3x turngoud. Het waren de bekende onderdelen waar China zou scoren: Gewichtheffen en Schoonspringen worden vanaf nu puur Chinese onderdelen en bij turnen zijn de Chinezen er altijd bij, net als bij het pistoolschieten.
1988 viel ernstig tegen, de laatste spelen met een vol gedopperd oostblok leverde slechts 5x Chinees goud. Daar zat ook 2x tafeltennis bij, de sport die op de Spelen van 1988 debuteerde. Met 11 keer zilver en 12 keer brons was het aantal medailles wel prima. Vier jaar later maakte China echter duidelijk hoe het zat. 16 goud, 22 zilver en 16 brons. Ditmaal was er ook 3x zwemgoud, dus er wordt uitgevlogen naar de belangrijkste sporten. Er werd vooral ruim gescoord bij de dames. In 1996 was er voor het eerst atletiekfoud buiten het snelwandelen met Wang Junxia die al eerder het WR over 9300 meter op haar naam had. Verder was inmiddels ook badminton een mogelijkheid voor goud erbij. China zou hetzelfde goud en zilver halen als in 1992, maar 4 brons minder.
In 2008 waren de Spelen in het eigen land, reden voor next level kwaliteit op de spelen van 2000. 28 goud, sow. Er waren ook meer en meer onderdelen met 4x badmintongoud en tafeltennisgoud, en 5x goud o p het gewichtheffen en badminton. Ook Judo wordt steeds serieuzer genomen met 2x goud. Het was voor het eerst een medaillespiegelpodium, derde. Bovfendien deden er meer Chinese vrouwen dan mannen mee, ook bijzonder. Vier jaar later waren 4 goud extra zelfs genoeg voor de tweede plaats. Voor het eerst werd er ook goud gehaald in een teamtoernooi. Volleybalgoud bij de dames, waarschijnlijk toch het sterkste team. Verder werd er ook bijvoorbeeld goud gewonnen bij klassieke sporten als tennis en worstelen. En natuurlijk Liu Xiang, goud op de 110 meter horden. In 2008 was het natuurlijk tijd voor de piek. 48 goud in eigen land en daarmee werd de VS verslagen. Wu Minxia won haar tweede van vier goud op de 3m synchroon, waarmee ze uiteindelijk de meest succesvolle Chinese atlete zou worden. Zelfs bij sporten die niet Chinees voelden werd er steeds maar weer goud gepakt. Goud bij boogschieten, goud bij zeilen, twee goud bij boksen. Het kan maar niet gekker.
Na 2008 ging het iets minder, maar het bleef goed gaan. Schieten, gewichtheffen, tafeltennis, badminton, turnen en natuurlijk schoonspringen bleef het sterk, maar nu was het maar 39 goud. Vier jaar later viel het zelfs terug naar 26 goud en werd het land weer een keer derde na de tweede plaats in 2012, achter de Britten. In 2020 ging het weer beter met 38 goud, China was terug. Vooral zwemmen ging lekker, 3 goud, 2 zilver, 1 brons. Toevallig? Misschien niet, er was uit het verkeerde potje gesnoept. Maar dat is niet erg, want Chinese atleten maken geen fouten. Blijft een GAAF LAND. Yufei Zhang was goed voor 2x goud en 2x zilver. De ultieme BAAS was echter Ma Long. In 2012 al teamgoud en nu, net als in 2016, goud met het team én individueel.
2024 zal niet veel slechter worden voor China. De gevestigde orde. Ik verwacht minimaal 35 goud. Hopelijk wint Ma Long er ook eentje om de meest succesvolle Chinees Olympier te worden. Qin Haiyang zal wel schroeien op de schoolslag. Qua teamsporten zal het wel weer komen van damesvolleybal of misschien het dames 3x3 toernooi. En bij het schoonspringen is vooral de vraag welke gouden medaille er niet gaat worden gewonnen door een foutje. Ik zie China overigens niet de Verenigde Staten verslaan op de spiegel, daar is de locatie niet gunstig genoeg voor. Kan weer in 2032.
China. Het land waar MaxGod vandaag rond mocht rijden. Ook het land waarvan bekend werd dat er in Tokio 23 zwemmers mochten zwemmen die waren betrapt op doping. Derhalve een uiterst gaaf land. We weten dat China sowieso een uiterst tof land is, met de sympathieke Xi Jinping aan het roer. Met hem zijn de tegenstanders vissenvoer. Mark Rutte is een lachertje vergeleken met zo'n baas. Dit bericht is overigens niet gesponsord door China, het mooiste land ter wereld.
Jaren deed China niet mee. Nouja, er waren wat gekken op een eiland wat ze Taiwan noemen. Gewoon overzees gebied van China, maar zij deden mee onder de naam Taiwan. Daarom besloten WIJ China jaren niet mee te doen. In 1924, nog als de Republiek die WIJ niet erkennen, trokken vier prutsers zich terug. Pas in 1932 deed er 1 gek mee, maar in Berlijn hadden ze een blik atleten en een basketbalteam. In 1948 was er weer een basketbalteam. Tellen we allemaal niet mee, dat waren andere landen. Nee, in 1952 deden WIJ mee. Maar dan niet. Een zwemmer ging zwemmen, en de rest trokken WE terug omdat ze de republiek mee lieten doen waar WIJ al jaren in oorlog mee zijn. In 1984 werd die onzin eindelijk niet meer erkend en deden WIJ enindelijk mee. Daarmee was het duidelijk, China gaat de Olympische Spelen domineren.
In 1984 was het dan ook meteen raak. China zou 15 goud pakken en daarmee 4e worden op de medaillespiegel. Natuurlijk, Rusland en Oost-Duitsland deden niet mee, maar het was toch knap. Meteen bij het tweede onderdeel ooit was het raak. Xu Haifeng pakte goud bij het schieten. De grootste man was Li Ning, met 3x turngoud. Het waren de bekende onderdelen waar China zou scoren: Gewichtheffen en Schoonspringen worden vanaf nu puur Chinese onderdelen en bij turnen zijn de Chinezen er altijd bij, net als bij het pistoolschieten.
1988 viel ernstig tegen, de laatste spelen met een vol gedopperd oostblok leverde slechts 5x Chinees goud. Daar zat ook 2x tafeltennis bij, de sport die op de Spelen van 1988 debuteerde. Met 11 keer zilver en 12 keer brons was het aantal medailles wel prima. Vier jaar later maakte China echter duidelijk hoe het zat. 16 goud, 22 zilver en 16 brons. Ditmaal was er ook 3x zwemgoud, dus er wordt uitgevlogen naar de belangrijkste sporten. Er werd vooral ruim gescoord bij de dames. In 1996 was er voor het eerst atletiekfoud buiten het snelwandelen met Wang Junxia die al eerder het WR over 9300 meter op haar naam had. Verder was inmiddels ook badminton een mogelijkheid voor goud erbij. China zou hetzelfde goud en zilver halen als in 1992, maar 4 brons minder.
In 2008 waren de Spelen in het eigen land, reden voor next level kwaliteit op de spelen van 2000. 28 goud, sow. Er waren ook meer en meer onderdelen met 4x badmintongoud en tafeltennisgoud, en 5x goud o p het gewichtheffen en badminton. Ook Judo wordt steeds serieuzer genomen met 2x goud. Het was voor het eerst een medaillespiegelpodium, derde. Bovfendien deden er meer Chinese vrouwen dan mannen mee, ook bijzonder. Vier jaar later waren 4 goud extra zelfs genoeg voor de tweede plaats. Voor het eerst werd er ook goud gehaald in een teamtoernooi. Volleybalgoud bij de dames, waarschijnlijk toch het sterkste team. Verder werd er ook bijvoorbeeld goud gewonnen bij klassieke sporten als tennis en worstelen. En natuurlijk Liu Xiang, goud op de 110 meter horden. In 2008 was het natuurlijk tijd voor de piek. 48 goud in eigen land en daarmee werd de VS verslagen. Wu Minxia won haar tweede van vier goud op de 3m synchroon, waarmee ze uiteindelijk de meest succesvolle Chinese atlete zou worden. Zelfs bij sporten die niet Chinees voelden werd er steeds maar weer goud gepakt. Goud bij boogschieten, goud bij zeilen, twee goud bij boksen. Het kan maar niet gekker.
Na 2008 ging het iets minder, maar het bleef goed gaan. Schieten, gewichtheffen, tafeltennis, badminton, turnen en natuurlijk schoonspringen bleef het sterk, maar nu was het maar 39 goud. Vier jaar later viel het zelfs terug naar 26 goud en werd het land weer een keer derde na de tweede plaats in 2012, achter de Britten. In 2020 ging het weer beter met 38 goud, China was terug. Vooral zwemmen ging lekker, 3 goud, 2 zilver, 1 brons. Toevallig? Misschien niet, er was uit het verkeerde potje gesnoept. Maar dat is niet erg, want Chinese atleten maken geen fouten. Blijft een GAAF LAND. Yufei Zhang was goed voor 2x goud en 2x zilver. De ultieme BAAS was echter Ma Long. In 2012 al teamgoud en nu, net als in 2016, goud met het team én individueel.
2024 zal niet veel slechter worden voor China. De gevestigde orde. Ik verwacht minimaal 35 goud. Hopelijk wint Ma Long er ook eentje om de meest succesvolle Chinees Olympier te worden. Qin Haiyang zal wel schroeien op de schoolslag. Qua teamsporten zal het wel weer komen van damesvolleybal of misschien het dames 3x3 toernooi. En bij het schoonspringen is vooral de vraag welke gouden medaille er niet gaat worden gewonnen door een foutje. Ik zie China overigens niet de Verenigde Staten verslaan op de spiegel, daar is de locatie niet gunstig genoeg voor. Kan weer in 2032.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -95: Maleisië
Vandaag is het tijd voor Maleisië. Een land met een twijfelachtig record. Gaat dat record blijven? Wie weet. Maleisië is geografisch een vrij bijzonder land. Een deel is vasteland dat grenst aan Thailand, een deel is een eiland maar dan niet het volledige eiland - dat moet het dan weer delen met Indonesië. Borneo, om precies te zijn. Zal voor velen wel een bekende naam zijn. Het land is zo'n 8x groter als Nederland en heeft 2x zoveel inwoners. Dan moet je het toch wel goed doen op de Spelen zou je zeggen. Zoals zoveel overzeese gebieden was het vroeger onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, en dus doen ze ook mee aan de Commonwealth Games. De oude vlag had andere afmetingen, maar lijkt op de huidige. Zie hier. Toen heette het volgens mij nog Malaya ofzo. Klinkt lelijk.
Goed, waarom Maleisië? Heel simpel. Het land heeft al 13 medailles, maar nul goud. Dit is een record, geen ander land heeft zoveel medailles zonder minimaal 1 gouden. Maleisië heeft deze medailles met 3 sporten behaald. Komen we zo op. In 1964 deden liefst 62 sporters mee. Onder andere een hockeyteam, een sport die in Maleisië best leeft. Wonnen ook gewoon 2 potjes. Verder was het qua niveau matig. Atletiek was toen best een serieuze sport, met Mani Jegateshan als topper. Haalde de 100 meter halve finale, toch knap voor zo'n mondiaal onderdeel. In 1972 won het voetbalteam met 3-0 van de VS. De teams werden echter eerder kleiner dan groter, in 1976 deden nog maar 23 man mee.
Na de boycot in 1980 was dat niet beter. 21 nog in 1984, 9 man slechts in 1988. Het leek er eerder op alsof Maleisië van een redelijk serieus land een random exotenland zou worden. Maar in 1992 kwam daar de heilige graal: Badminton.
Ja, hockey is leuk, atletiek is leuk, fietsen op de baan draaide Maleisië aardig mee, maar Badminton leeft in het land. Het waren drie van de vijf gebroeders die deelnamen, eentje bij de singles en twee andere bij de dubbels. Een grote naam in de Maleisische badmintonwereld en ook daarbuiten. Nog bekend vanwege een illegaal geworden manier van opslaan. De singlestelg Rashid verloor in de kwartfinale, maar de andere twee, Razif en Jalani, haalden brons. Voor het eerst. Badminton bleek de manier voor Maleisië om te scoren.
Vier jaar later haalde Rashid wel brons, maar werd bij de dubbels door een ander duo zilver behaald. Bij de andere sporten deed het land nog altijd niet echt mee. Vraag was of ze de medailleregen bij het badminton dus vol konden houden. In Sydney was het antwoord nee. Het duo Fook-Wah werd vierde. In 2004 behaalden ze wel de kwartfinale, maar was dat het eindstation. Gelukkig bleek wielrennen steeds beter te gaan: Joseph Ng werd knap zesde in de Keirin, toch best dicht bij een medaille. In zijn schaduw kwam vier jaar later Awang op, een beetje een gek op de fiets, maar ja, toch best succesvol. Waarschijnlijk voor ONS de bekendste Maleisich sporter. Lee Chong Wei haalde zilver bij het badminton dat jaar.
Maleisië is van oorsprong een Islamitisch land, dus vrouwen op de Spelen ligt dan altijd wel wat moeilijk. In 2012 was het eindelijk raak qua medailles en dat was ook de eerste keer dat er bij een andere sport dan badminton werd gescoord: Schoonspringen. De laatste jaren zie je daar vaak Maleisië in de finales. Rinong pakte brons. Chong Wei pakte overigens weer zilver en zo was er net zoveel succes als in Atlanta. In 2016 echter ging het nog veel beter. Awang zou op de keirin brons pakken en Rinong was nu met een teamgenote goed voor zilver. En dan was er nog het badminton. Ja, dat was best zuur. 2x zilver en Chong Wei haalde WEER zilver. Voor de derde keer. Verloor al 2 keer van de Chinees Lin in de finale, nu won hij in de halve finale en was er een andere Chinees waar hij in de finale weer van verloor. Altijd weer die Chinezen. Met deze vier zilver waren het ruim de meest succesvolle Spelen voor Maleisië. Het was overigens pas voor het eerst dat een dame badmintoneremetaal pakte voor Maleisië. In Tokio was het 2x raak. Awang pakte ditmaal zelfs zilver. Verder was er brons op het badmintonherendubbel, toch wel de ultieme melkkoe voor Maleisië. Het schoonspringen viel tegen, Rinong had het niet meer. Wel was er een zure vierde plek. Hier zien we Awang op de fiets.
Wat brengt 2024? Het eerste goud? Dan moet het bij het badminton op zijn plek vallen. Het schoonspringen lijkt op, Rinong is weg en de nieuwe aanwas is er niet - maar 1 deelname bij de heren staat op de kaart. Natuurlijk is er Awang, maar die zie ik eerder minder scoren dan eindelijk goud. Dan zal het dus op het herendubbel moeten gebeuren denk ik zo, daar zijn nog wel een aantal subtoppers. Maar ja, daar wringt de schoen. Bij badminton uit je slof schieten is lastig, dus het lijkt erop dat de droogte voortgezet wordt.
Vandaag is het tijd voor Maleisië. Een land met een twijfelachtig record. Gaat dat record blijven? Wie weet. Maleisië is geografisch een vrij bijzonder land. Een deel is vasteland dat grenst aan Thailand, een deel is een eiland maar dan niet het volledige eiland - dat moet het dan weer delen met Indonesië. Borneo, om precies te zijn. Zal voor velen wel een bekende naam zijn. Het land is zo'n 8x groter als Nederland en heeft 2x zoveel inwoners. Dan moet je het toch wel goed doen op de Spelen zou je zeggen. Zoals zoveel overzeese gebieden was het vroeger onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, en dus doen ze ook mee aan de Commonwealth Games. De oude vlag had andere afmetingen, maar lijkt op de huidige. Zie hier. Toen heette het volgens mij nog Malaya ofzo. Klinkt lelijk.
Goed, waarom Maleisië? Heel simpel. Het land heeft al 13 medailles, maar nul goud. Dit is een record, geen ander land heeft zoveel medailles zonder minimaal 1 gouden. Maleisië heeft deze medailles met 3 sporten behaald. Komen we zo op. In 1964 deden liefst 62 sporters mee. Onder andere een hockeyteam, een sport die in Maleisië best leeft. Wonnen ook gewoon 2 potjes. Verder was het qua niveau matig. Atletiek was toen best een serieuze sport, met Mani Jegateshan als topper. Haalde de 100 meter halve finale, toch knap voor zo'n mondiaal onderdeel. In 1972 won het voetbalteam met 3-0 van de VS. De teams werden echter eerder kleiner dan groter, in 1976 deden nog maar 23 man mee.
Na de boycot in 1980 was dat niet beter. 21 nog in 1984, 9 man slechts in 1988. Het leek er eerder op alsof Maleisië van een redelijk serieus land een random exotenland zou worden. Maar in 1992 kwam daar de heilige graal: Badminton.
Ja, hockey is leuk, atletiek is leuk, fietsen op de baan draaide Maleisië aardig mee, maar Badminton leeft in het land. Het waren drie van de vijf gebroeders die deelnamen, eentje bij de singles en twee andere bij de dubbels. Een grote naam in de Maleisische badmintonwereld en ook daarbuiten. Nog bekend vanwege een illegaal geworden manier van opslaan. De singlestelg Rashid verloor in de kwartfinale, maar de andere twee, Razif en Jalani, haalden brons. Voor het eerst. Badminton bleek de manier voor Maleisië om te scoren.
Vier jaar later haalde Rashid wel brons, maar werd bij de dubbels door een ander duo zilver behaald. Bij de andere sporten deed het land nog altijd niet echt mee. Vraag was of ze de medailleregen bij het badminton dus vol konden houden. In Sydney was het antwoord nee. Het duo Fook-Wah werd vierde. In 2004 behaalden ze wel de kwartfinale, maar was dat het eindstation. Gelukkig bleek wielrennen steeds beter te gaan: Joseph Ng werd knap zesde in de Keirin, toch best dicht bij een medaille. In zijn schaduw kwam vier jaar later Awang op, een beetje een gek op de fiets, maar ja, toch best succesvol. Waarschijnlijk voor ONS de bekendste Maleisich sporter. Lee Chong Wei haalde zilver bij het badminton dat jaar.
Maleisië is van oorsprong een Islamitisch land, dus vrouwen op de Spelen ligt dan altijd wel wat moeilijk. In 2012 was het eindelijk raak qua medailles en dat was ook de eerste keer dat er bij een andere sport dan badminton werd gescoord: Schoonspringen. De laatste jaren zie je daar vaak Maleisië in de finales. Rinong pakte brons. Chong Wei pakte overigens weer zilver en zo was er net zoveel succes als in Atlanta. In 2016 echter ging het nog veel beter. Awang zou op de keirin brons pakken en Rinong was nu met een teamgenote goed voor zilver. En dan was er nog het badminton. Ja, dat was best zuur. 2x zilver en Chong Wei haalde WEER zilver. Voor de derde keer. Verloor al 2 keer van de Chinees Lin in de finale, nu won hij in de halve finale en was er een andere Chinees waar hij in de finale weer van verloor. Altijd weer die Chinezen. Met deze vier zilver waren het ruim de meest succesvolle Spelen voor Maleisië. Het was overigens pas voor het eerst dat een dame badmintoneremetaal pakte voor Maleisië. In Tokio was het 2x raak. Awang pakte ditmaal zelfs zilver. Verder was er brons op het badmintonherendubbel, toch wel de ultieme melkkoe voor Maleisië. Het schoonspringen viel tegen, Rinong had het niet meer. Wel was er een zure vierde plek. Hier zien we Awang op de fiets.
Wat brengt 2024? Het eerste goud? Dan moet het bij het badminton op zijn plek vallen. Het schoonspringen lijkt op, Rinong is weg en de nieuwe aanwas is er niet - maar 1 deelname bij de heren staat op de kaart. Natuurlijk is er Awang, maar die zie ik eerder minder scoren dan eindelijk goud. Dan zal het dus op het herendubbel moeten gebeuren denk ik zo, daar zijn nog wel een aantal subtoppers. Maar ja, daar wringt de schoen. Bij badminton uit je slof schieten is lastig, dus het lijkt erop dat de droogte voortgezet wordt.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Gewoon weer juichen voor Awang
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -94: Bosnië-Herzegovina
Tijd om weer eens terug te keren in Europa, bij het grootste Europese land dat nog nooit een medaille haalde. Als mijn statistieken kloppen that is. Bosnië en Herzegovina is het officieël. Een van de landen voortgekomen uit voormalig Joegoslavië. Met Sarajevo, waar in 1984, nog voor het bestaan van het land, de Spelen gehouden werden. Met Srebrenica, stad van een van de zwartste bladzijden in de recente Nederlandse geschiedenis. WIJ hebben daar opzichtig gefaald. Een land met een duidelijke scheiding in religie, ongeveer 50/50 tussen het christendom en de islam. Ook niet het rijkste land natuurlijk. Speelt allemaal mee in waarom het land de focus op sport beperkt houdt. Daarom dus geen medailles. Wel een van de spraakmakendste vlaggen van Europa. Hadden ooit een andere vlag. Schildje op een witte achtergrond. Was lelijk en doen we dus vandaag niet.
In 1992 deed het land voor het eerst mee aan de zomerspelen en sinds 1994 ook aan de winterspelen. Op geen van beide werd er een medaille gehaald, maar bij de winterspelen doet het land uberhaupt voor spek en bonen mee. In Barcelona waren het 4 atleten, 2 zwemmers en iemand in de kano, op de judomat, met een pistool en met gewichtjes. Daarbij ging het schieten het best, Mirajana Horvat haalde de finale en werd daar uiteindelijk achtste. Verder werd geen topklassering gehaald. Opvallend was dat de mannelijke én vrouwelijke zwemmer de beide vlinderslagafstanden zwommen. Niet de meest gebruikelijke slag, maar misschien speelt daar toch meer dan toeval. Vier jaar later werd ook tafeltennis en worstelen geprobeerd. Schieten bleef favoriet met ditmaal een mannelijke schutter: Fazlija haalde de 18e plaats op de 50m 3 posities. 5 jaar later werd hij zesde op de 10m luchtgeweer. Een van de beste prestaties voor het land ooit.
In deze tijd stuurde Bosnië steevast negen atleten, voornamelijk bij Atletiek, Zwemmen, Schieten, Kano en Judo. Daar kwam in 2004 Taekwondo en Tennis bij, maar een top 10 zat er deze keer niet in. 2008 was soberder, er werden slechts 5 atleten gestuurd. De marathonloopster haalde wel een nationaal record, maar Lucija Kimani werd slechts 42e. Amel Mekic won zowaar wel 2 keer op de judomat. Verder was er nog een kogelstoter, Fazlija was er nog bij en weer een vlinderslagzwemmer. In 2012 wist Kimani niet te finishen en lag Mekic er meteen uit. Met 6 deelnemers was het karig geheel. In 2016 deden er eindelijk weer wat meer atleten mee. Liefst 11, met Amel Tuka als de bekendste naam. Hij werd helaas uitgeschakeld in de halve finale. Bovendien hadden ze 3 deelnemers bij het kogelstoten, maar de 24e plaats was de hoogste. Niet echt top. Er waren ook weer wat tennissers bij, maar die lagen er ook meteen uit.
Vier jaar geleden waren verreweg de beste Spelen voor Bosnië. Van de zeven deelnemers haalden er liefst drie de top 12. Pezer haalde de kogelfinale ditmaal, maar werd 11e. Ceric haalde de laatste 16 bij judo, maar de beste prestatie was bij het Taekwondo. Husic won in ronde 1 met maar liefst 22-2, maar uiteindelijk verloor hij de halve finale en de bronzen finale. Vijfde. Zuur, al zat het er in de bronzen finale nooit écht in. Tuka werd zesde op de 800 meter. Een evenaring van de beste prestatie in een niet-KO format.
Het zou best eens kunnen dat deze lijn dit jaar wordt voortgezet. Helaas niet door Husic, die is niet gekwalificeerd. Tuka verwacht ik ook niet meer, zijn piek is geweest. Het zal moeten komen van Lana Pudar, de zwemster. Zij zou op de vlinderslag 2x een finaleplaats kunnen halen. Het was al vaak de vlinderslag voor Bosnië, maar nu hebben ze ook iemand die echt in de subtop zit. Een medaille is misschien wat veel gevraagd, maar we juichen er wel voor.
Tijd om weer eens terug te keren in Europa, bij het grootste Europese land dat nog nooit een medaille haalde. Als mijn statistieken kloppen that is. Bosnië en Herzegovina is het officieël. Een van de landen voortgekomen uit voormalig Joegoslavië. Met Sarajevo, waar in 1984, nog voor het bestaan van het land, de Spelen gehouden werden. Met Srebrenica, stad van een van de zwartste bladzijden in de recente Nederlandse geschiedenis. WIJ hebben daar opzichtig gefaald. Een land met een duidelijke scheiding in religie, ongeveer 50/50 tussen het christendom en de islam. Ook niet het rijkste land natuurlijk. Speelt allemaal mee in waarom het land de focus op sport beperkt houdt. Daarom dus geen medailles. Wel een van de spraakmakendste vlaggen van Europa. Hadden ooit een andere vlag. Schildje op een witte achtergrond. Was lelijk en doen we dus vandaag niet.
In 1992 deed het land voor het eerst mee aan de zomerspelen en sinds 1994 ook aan de winterspelen. Op geen van beide werd er een medaille gehaald, maar bij de winterspelen doet het land uberhaupt voor spek en bonen mee. In Barcelona waren het 4 atleten, 2 zwemmers en iemand in de kano, op de judomat, met een pistool en met gewichtjes. Daarbij ging het schieten het best, Mirajana Horvat haalde de finale en werd daar uiteindelijk achtste. Verder werd geen topklassering gehaald. Opvallend was dat de mannelijke én vrouwelijke zwemmer de beide vlinderslagafstanden zwommen. Niet de meest gebruikelijke slag, maar misschien speelt daar toch meer dan toeval. Vier jaar later werd ook tafeltennis en worstelen geprobeerd. Schieten bleef favoriet met ditmaal een mannelijke schutter: Fazlija haalde de 18e plaats op de 50m 3 posities. 5 jaar later werd hij zesde op de 10m luchtgeweer. Een van de beste prestaties voor het land ooit.
In deze tijd stuurde Bosnië steevast negen atleten, voornamelijk bij Atletiek, Zwemmen, Schieten, Kano en Judo. Daar kwam in 2004 Taekwondo en Tennis bij, maar een top 10 zat er deze keer niet in. 2008 was soberder, er werden slechts 5 atleten gestuurd. De marathonloopster haalde wel een nationaal record, maar Lucija Kimani werd slechts 42e. Amel Mekic won zowaar wel 2 keer op de judomat. Verder was er nog een kogelstoter, Fazlija was er nog bij en weer een vlinderslagzwemmer. In 2012 wist Kimani niet te finishen en lag Mekic er meteen uit. Met 6 deelnemers was het karig geheel. In 2016 deden er eindelijk weer wat meer atleten mee. Liefst 11, met Amel Tuka als de bekendste naam. Hij werd helaas uitgeschakeld in de halve finale. Bovendien hadden ze 3 deelnemers bij het kogelstoten, maar de 24e plaats was de hoogste. Niet echt top. Er waren ook weer wat tennissers bij, maar die lagen er ook meteen uit.
Vier jaar geleden waren verreweg de beste Spelen voor Bosnië. Van de zeven deelnemers haalden er liefst drie de top 12. Pezer haalde de kogelfinale ditmaal, maar werd 11e. Ceric haalde de laatste 16 bij judo, maar de beste prestatie was bij het Taekwondo. Husic won in ronde 1 met maar liefst 22-2, maar uiteindelijk verloor hij de halve finale en de bronzen finale. Vijfde. Zuur, al zat het er in de bronzen finale nooit écht in. Tuka werd zesde op de 800 meter. Een evenaring van de beste prestatie in een niet-KO format.
Het zou best eens kunnen dat deze lijn dit jaar wordt voortgezet. Helaas niet door Husic, die is niet gekwalificeerd. Tuka verwacht ik ook niet meer, zijn piek is geweest. Het zal moeten komen van Lana Pudar, de zwemster. Zij zou op de vlinderslag 2x een finaleplaats kunnen halen. Het was al vaak de vlinderslag voor Bosnië, maar nu hebben ze ook iemand die echt in de subtop zit. Een medaille is misschien wat veel gevraagd, maar we juichen er wel voor.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -93: Palestina
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -92: Israel
Gisteren hadden we Palestina, vandaag Israël. Kan eigenlijk hetzelfde zeggen in het eerste deel. Schurkenstaat, die steeds maar weer meer wil en niet echt interesse heeft in de tweestatenoplossing. Had ik gisteren ook kunnen zeggen. Een gaaf land is het niet. Maar het is wel ontzettend jammer dat een deel van de bevolking te lijden heeft onder de radicalen. Israël is wel een stukkie groter dan Palestina en heeft natuurlijk ook een wrange geschiedenis met de Spelen. Laten we hopen dat die tijden zich niet herhalen. Ook hier: Geen vlag.
In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten voor een relatief rijk land heeft Israël geen sterke track record op de Spelen. In 1952 deden ze voor het eerst mee. Mettal-Schumacher werd 17e bij het hoogspringen en was de beste van de 25 atleten. Vier jaar later beperkte Israël zich tot slechts 3 deelnemers. Pas in 1968 werd voor het eerst een significant resultaat geboekt: Top 8 in het voetbaltoernooi. Marokko trok zich toen terug omdat ze tegen Israel moesten spelen. Tsja. Israel speelde 1-1 tegen Bulgarije in de kwartfinale, maar verloor het strootje trekken. Wel een kneuzige manier om je eerste medaillekans te verspelen.
Bij 1972 wil ik niet al te lang stilstaan, maar de slechtste periode in de geschiedenis van de Spelen werd ingeluid met de zwartste dag: Een gijzeling in het Olympisch dorp met 11 doden tot gevolg. Moet toch gewoon even eerlijk benoemd worden, er is daar veel fout gegaan en ze zaten ook als ratten in de val aldaar. Maar ja, de sport ging twee dagen later gewoon door, dus die hypocrisie doen we hier ook gewoon. Als je de details wil weten kijk je maar een van de vele docu's. Het sportieve voor 1972 laten we even voor wat het is. In 1976 haalde het voetbalteam zonder overwinning de kwartfinale, maar verloor daar nu met 4-1 van Brazilië. Weitz werd vijfde bij het gewichtheffen, het dichtste bij de medailles tot dan. Daarna werd zeilen dé sport. In 1984 2x 8e en in Seoul een vierde plaats. Het moet toch een keer gebeuren. Moskou sloeg Israel over, geen verrassing voor de grote bondgenoot van de VS. Toch bleek het niet Zeilen, maar Judo waar Israel medailles op ging pakken. Eerst was er zilver op de tatami voor Yael Arad, haar landgenoot pakte later ook brons. Binnen twee dagen waren de Spelen van Barcelona een succes.
Vier jaar later was het alsnog bij het zeilen Gal Fridman met brons. Vanaf hier was Israel steevast goed voor medailles, maar nog geen goud. In Sydney was het weer in een boot, maar ditmaal was het geen zeilboot maar een kano. Michael Kolganov. Klinkt niet zo Israelisch. Is het ook niet, het is een geboren Rus. Israelier geworden. Niet voor het laatst dat dat gebeurde, zullen we maar zeggen. Israël is redelijk goed in genaturaliseerde atleten. Dat maakt je al een relatief niet zo gaaf land. Gal Fridman pakte acht jaar na de bronzen medaille het allereerste goud. Er was ook weer judobrons.
Zeilen en judo blijft de core business van Israel, al was de laatste zeilmedaille alweer van 2008. Het was de enige bronzen medaille. In 2012 werd er zelfs niet één medaille gehaald, de enige keer sinds de eerste medaille voor het land. In 2016 was het weer 2x judobrons. Het is wel vooral brons wat Israel haalt. Nu moet gezegd worden, met Judo heb je daar ook wel 2x zoveel kans op. In 2020 werd er wel flink gescoord. 2x goud op de gymnastenvloer: 1x bij het herenturnen en 1x bij de ritmische gymnastiek. Er was ook voor het eerst een teammedaille: Bij het judo was er de eerste teamcompetitie, goed voor brons. Ook was er Taekwondobrons. Lekker veel nieuwe sporten, het wordt allemaal wat breder daar. De gouden medaille bij het ritmische gymnastiek, daar was heel Rusland boos over. Die domineerden dat al jaren, maar foutjes van de Averinas waren gewoon echt wel foutjes en dan is het klaar. Israel won, niet een heel veel leuker land maar mooi om Rusland op dat nummer op hun nummer te zetten.
2024 zal geen makkelijk jaar worden. Ik denk dat er flink ingezet moet worden op de veiligheid van Israelische atleten. Boycots liggen bovendien op de loer. Ik heb echt geen zin in walkovers op de judomat. Is altijd heel erg jammer. Ze doen ook mee op het voetbaltoernooi, zal ook wel weer gedoe opleveren. Echt nul zin in. Yakovlev zal op de fiets wel kanshebber zijn op een medaille, al zal hij Lavrijsen niet kunnen verslaan. Dolgopyat Misschien kan Gorbenko nog verrassen, of de zeilers ofzo. Of het ritmisch team, al is dat niet meer zo sterk als in 2020. Als het niet daar lukt is er wel altijd nog judo. Maar meer dan 2 medailles wordt het niet.
Gisteren hadden we Palestina, vandaag Israël. Kan eigenlijk hetzelfde zeggen in het eerste deel. Schurkenstaat, die steeds maar weer meer wil en niet echt interesse heeft in de tweestatenoplossing. Had ik gisteren ook kunnen zeggen. Een gaaf land is het niet. Maar het is wel ontzettend jammer dat een deel van de bevolking te lijden heeft onder de radicalen. Israël is wel een stukkie groter dan Palestina en heeft natuurlijk ook een wrange geschiedenis met de Spelen. Laten we hopen dat die tijden zich niet herhalen. Ook hier: Geen vlag.
In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten voor een relatief rijk land heeft Israël geen sterke track record op de Spelen. In 1952 deden ze voor het eerst mee. Mettal-Schumacher werd 17e bij het hoogspringen en was de beste van de 25 atleten. Vier jaar later beperkte Israël zich tot slechts 3 deelnemers. Pas in 1968 werd voor het eerst een significant resultaat geboekt: Top 8 in het voetbaltoernooi. Marokko trok zich toen terug omdat ze tegen Israel moesten spelen. Tsja. Israel speelde 1-1 tegen Bulgarije in de kwartfinale, maar verloor het strootje trekken. Wel een kneuzige manier om je eerste medaillekans te verspelen.
Bij 1972 wil ik niet al te lang stilstaan, maar de slechtste periode in de geschiedenis van de Spelen werd ingeluid met de zwartste dag: Een gijzeling in het Olympisch dorp met 11 doden tot gevolg. Moet toch gewoon even eerlijk benoemd worden, er is daar veel fout gegaan en ze zaten ook als ratten in de val aldaar. Maar ja, de sport ging twee dagen later gewoon door, dus die hypocrisie doen we hier ook gewoon. Als je de details wil weten kijk je maar een van de vele docu's. Het sportieve voor 1972 laten we even voor wat het is. In 1976 haalde het voetbalteam zonder overwinning de kwartfinale, maar verloor daar nu met 4-1 van Brazilië. Weitz werd vijfde bij het gewichtheffen, het dichtste bij de medailles tot dan. Daarna werd zeilen dé sport. In 1984 2x 8e en in Seoul een vierde plaats. Het moet toch een keer gebeuren. Moskou sloeg Israel over, geen verrassing voor de grote bondgenoot van de VS. Toch bleek het niet Zeilen, maar Judo waar Israel medailles op ging pakken. Eerst was er zilver op de tatami voor Yael Arad, haar landgenoot pakte later ook brons. Binnen twee dagen waren de Spelen van Barcelona een succes.
Vier jaar later was het alsnog bij het zeilen Gal Fridman met brons. Vanaf hier was Israel steevast goed voor medailles, maar nog geen goud. In Sydney was het weer in een boot, maar ditmaal was het geen zeilboot maar een kano. Michael Kolganov. Klinkt niet zo Israelisch. Is het ook niet, het is een geboren Rus. Israelier geworden. Niet voor het laatst dat dat gebeurde, zullen we maar zeggen. Israël is redelijk goed in genaturaliseerde atleten. Dat maakt je al een relatief niet zo gaaf land. Gal Fridman pakte acht jaar na de bronzen medaille het allereerste goud. Er was ook weer judobrons.
Zeilen en judo blijft de core business van Israel, al was de laatste zeilmedaille alweer van 2008. Het was de enige bronzen medaille. In 2012 werd er zelfs niet één medaille gehaald, de enige keer sinds de eerste medaille voor het land. In 2016 was het weer 2x judobrons. Het is wel vooral brons wat Israel haalt. Nu moet gezegd worden, met Judo heb je daar ook wel 2x zoveel kans op. In 2020 werd er wel flink gescoord. 2x goud op de gymnastenvloer: 1x bij het herenturnen en 1x bij de ritmische gymnastiek. Er was ook voor het eerst een teammedaille: Bij het judo was er de eerste teamcompetitie, goed voor brons. Ook was er Taekwondobrons. Lekker veel nieuwe sporten, het wordt allemaal wat breder daar. De gouden medaille bij het ritmische gymnastiek, daar was heel Rusland boos over. Die domineerden dat al jaren, maar foutjes van de Averinas waren gewoon echt wel foutjes en dan is het klaar. Israel won, niet een heel veel leuker land maar mooi om Rusland op dat nummer op hun nummer te zetten.
2024 zal geen makkelijk jaar worden. Ik denk dat er flink ingezet moet worden op de veiligheid van Israelische atleten. Boycots liggen bovendien op de loer. Ik heb echt geen zin in walkovers op de judomat. Is altijd heel erg jammer. Ze doen ook mee op het voetbaltoernooi, zal ook wel weer gedoe opleveren. Echt nul zin in. Yakovlev zal op de fiets wel kanshebber zijn op een medaille, al zal hij Lavrijsen niet kunnen verslaan. Dolgopyat Misschien kan Gorbenko nog verrassen, of de zeilers ofzo. Of het ritmisch team, al is dat niet meer zo sterk als in 2020. Als het niet daar lukt is er wel altijd nog judo. Maar meer dan 2 medailles wordt het niet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -91: Suriname
Tijd voor nog een niet-zo-gaaf land, een land waar een moordenaar jarenlang vrij mocht rondlopen. Eindelijk is dat veranderd, maar voor velen is hij nog steeds een held. Een land waar Nederland heeft huisgehouden. Misschien niet de mooiste periode in onze historie. Alweer een tijd onafhankelijk en dan mag je uiteraard deelnemen aan de Spelen. De vlag is gebaseerd op een ontwerp van ene Jack Pinas. Dit was zijn ontwerp. Is aangepast, was hij niet blij mee.
In 1960 deed Suriname al mee, toen het nog niet onafhankelijk was. Wim Esajas had de eer. Hij liep de 800 meter. Die waren in de middag, dus hij ging in de ochtend nog een dutje doen. Toen hij in de middag bij het stadion aan kwam bleek dat de heats al waren geweest, dus Esajas kon naar huis. Ach. Acht jaar later was Eddy Monsels de eerste atleet. 5e in de 100 meter heats en achtste in de semi. Zijn broertje Sammy liep vier jaar later mee en werd 7e in de semi, maar haalde op de 200 meter niet meer dan de heats. Ook deed er een judoka mee. Vier jaar later was dat opnieuw de line-up, met nog een extra atleet op de 800 meter. Monsels won zijn heat, maar overleefde op de 100 meter de halve finale niet. Judoka Ricardo Elmont overleefde de eerste ronde niet. Vader van, jawel! In 1984 werd er zelfs wat zwembadgenot aan toegevoegd. Gerommel in de marge natuurlijk. Hugo Goosen werd 36e op de 100 rug, Anthony Nesty haalde wel nog bijna de B finale, 20e op de 100 vlinder. In 1988 mocht hij het nog eens proberen, en nu haalde hij zelfs de A-finale. Oh ja, die won ie ook nog. Weten de meeste van ons wel, een enorme verrassing. Hij was de eerste donkere man met een gouden medaille in het zwembad.
Dat bleef het enige échte hoogtepunt voor Suriname. De teams werden wel groter met bijvoorbeeld ook een wielrenner in Seoul. In Barcelona viel Nesty weer in de prijzen: Brons ditmaal. In Atlanta was er een grotere zwemequipe, maar Nesty was inmiddels niet meer actief. De 4 nieuwe zwemmers konden niet tot hetzelfde resultaat komen en gingen roemloos ten onder in de heats. Alleen Letitia vroor... euh... Vriesde haalde nog de 13e plaats in de halve finales op de 800 meter. Vriesde deed al in 1988 mee, en zou ook in 2004 nog meedoen, een aardige prestatie voor iemand uit een klein land. Suriname had vooral het probleem dat veel sporters toch voor het grote en rijke Nederland uitkomen, een stukje cultural appropriation. In 2000 en 2004 werden alleen de klassieke 2 atleten/2 zwemmers gestuurd. Dat gebeurde ook in 2008. De toptijden waren voorbij.
In 2012 werd er een nieuwe sport gevonden: Badminton. Soeroredjo. Ging er al in de eerste ronde uit, maar prima dat ie er bij was. Ook in 2016 en 2020 werden er badmintonners gestuurd, in ieder geval weer een nieuwe sport. Verder was het in 2020 dat Suriname dicht bij een succes was. Tjon En Fa, het klinkt als een duo op de tandem maar het is toch echt één man, reed op de keirin. Werd, tsja, vierde. Erg zuur. Dat was die keirinfinale waar ze Jason Kenny een rondje kado gaven. Hadden ze dat niet gedaan, had hij wellicht een medaille kunnen halen. De afstand met nummer 3, ONZE Harrie, was namelijk wel behoorlijk. Kunnen we ook niet zeggen dat WIJ de Surinamers weer alles afpakten, want het was geen centimeters.
Jair mag het ook in 2024 gaan doen. Suriname heeft de mazzel dat Nederland iets te goede sprinters heeft, waardoor Tjon en fa voor het land blijft uitkomen. Dé kans op nog een medaille, vooral op de keirinloterij. Sprint zal lastig worden. Er was namelijk nog ene Renzo Tjon a Joe, maar deze 50 meter-zwemmer gaat Nederland in Parijs vertegenwoordigen, als het goed is. Wij pakken die arme Surinamers ook alles af. Erg flauw van ONS.
Tijd voor nog een niet-zo-gaaf land, een land waar een moordenaar jarenlang vrij mocht rondlopen. Eindelijk is dat veranderd, maar voor velen is hij nog steeds een held. Een land waar Nederland heeft huisgehouden. Misschien niet de mooiste periode in onze historie. Alweer een tijd onafhankelijk en dan mag je uiteraard deelnemen aan de Spelen. De vlag is gebaseerd op een ontwerp van ene Jack Pinas. Dit was zijn ontwerp. Is aangepast, was hij niet blij mee.
In 1960 deed Suriname al mee, toen het nog niet onafhankelijk was. Wim Esajas had de eer. Hij liep de 800 meter. Die waren in de middag, dus hij ging in de ochtend nog een dutje doen. Toen hij in de middag bij het stadion aan kwam bleek dat de heats al waren geweest, dus Esajas kon naar huis. Ach. Acht jaar later was Eddy Monsels de eerste atleet. 5e in de 100 meter heats en achtste in de semi. Zijn broertje Sammy liep vier jaar later mee en werd 7e in de semi, maar haalde op de 200 meter niet meer dan de heats. Ook deed er een judoka mee. Vier jaar later was dat opnieuw de line-up, met nog een extra atleet op de 800 meter. Monsels won zijn heat, maar overleefde op de 100 meter de halve finale niet. Judoka Ricardo Elmont overleefde de eerste ronde niet. Vader van, jawel! In 1984 werd er zelfs wat zwembadgenot aan toegevoegd. Gerommel in de marge natuurlijk. Hugo Goosen werd 36e op de 100 rug, Anthony Nesty haalde wel nog bijna de B finale, 20e op de 100 vlinder. In 1988 mocht hij het nog eens proberen, en nu haalde hij zelfs de A-finale. Oh ja, die won ie ook nog. Weten de meeste van ons wel, een enorme verrassing. Hij was de eerste donkere man met een gouden medaille in het zwembad.
Dat bleef het enige échte hoogtepunt voor Suriname. De teams werden wel groter met bijvoorbeeld ook een wielrenner in Seoul. In Barcelona viel Nesty weer in de prijzen: Brons ditmaal. In Atlanta was er een grotere zwemequipe, maar Nesty was inmiddels niet meer actief. De 4 nieuwe zwemmers konden niet tot hetzelfde resultaat komen en gingen roemloos ten onder in de heats. Alleen Letitia vroor... euh... Vriesde haalde nog de 13e plaats in de halve finales op de 800 meter. Vriesde deed al in 1988 mee, en zou ook in 2004 nog meedoen, een aardige prestatie voor iemand uit een klein land. Suriname had vooral het probleem dat veel sporters toch voor het grote en rijke Nederland uitkomen, een stukje cultural appropriation. In 2000 en 2004 werden alleen de klassieke 2 atleten/2 zwemmers gestuurd. Dat gebeurde ook in 2008. De toptijden waren voorbij.
In 2012 werd er een nieuwe sport gevonden: Badminton. Soeroredjo. Ging er al in de eerste ronde uit, maar prima dat ie er bij was. Ook in 2016 en 2020 werden er badmintonners gestuurd, in ieder geval weer een nieuwe sport. Verder was het in 2020 dat Suriname dicht bij een succes was. Tjon En Fa, het klinkt als een duo op de tandem maar het is toch echt één man, reed op de keirin. Werd, tsja, vierde. Erg zuur. Dat was die keirinfinale waar ze Jason Kenny een rondje kado gaven. Hadden ze dat niet gedaan, had hij wellicht een medaille kunnen halen. De afstand met nummer 3, ONZE Harrie, was namelijk wel behoorlijk. Kunnen we ook niet zeggen dat WIJ de Surinamers weer alles afpakten, want het was geen centimeters.
Jair mag het ook in 2024 gaan doen. Suriname heeft de mazzel dat Nederland iets te goede sprinters heeft, waardoor Tjon en fa voor het land blijft uitkomen. Dé kans op nog een medaille, vooral op de keirinloterij. Sprint zal lastig worden. Er was namelijk nog ene Renzo Tjon a Joe, maar deze 50 meter-zwemmer gaat Nederland in Parijs vertegenwoordigen, als het goed is. Wij pakken die arme Surinamers ook alles af. Erg flauw van ONS.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -90: Hong Kong, China
Er was eens een tijd. Een tijd dat Hong Kong gewoon Hong Kong heette. Die tijd lijkt lang vervlogen. Inmiddels is het keurig ingelijfd in alle Chinese gebruiken. Dit is sinds 1997 langzaam gegaan, toen de Britten het overzees gebied nog als kolonie hadden. Inmiddels zullen we voor het eerst ook Hong Kong, China op de formuliertjes zien staan. Het is de vraag hoe lang Hong Kong nog onafhankelijk deelneemt. En dat juist na de succesvolle spelen van 2020 in Tokio. Nouja, van 2021 dus. Of hoe je het ook wil zien, blijft gedoe. Overigens mogen wij ook Hongkong zeggen, maar dat vind ik echt lelijk staan. Er wonen daar 7 miljoen mensen op 1000 vierkante kilometer. Nederland is er niets bij.
Al in 1952 deden er er wat zwemmers uit Hong Kong mee. Zwemmen is een van de belangrijkste sporten daar, 4 stuks, vier jaar later waren er twee over. In 1960 waren er ook wat schutters bij. In Tokio 1964 werd voor de eerste keer een serieuze delegatie verstuurd. Zo werd bijvoorbeeld een hockeyteam neergezet. Ook atletiek, boksen en wielrennen werd gedaan. In 1968 was het weer wat minder en was het beperkt tot schieten, zwemmen en zeilen. Daarna werd Hong Kong een vaste deelnemer, uiteraard uitgezonderd 1980 waar Hong Kong bij de landen hoorde die bij de boycot zaten. Maar echt goede resultaten kwamen er niet. Top 15 was al knap, zoals in Seoul een 12e plaats werd behaald bij de wegrit in het wielrennen. Niet echt een sport waarbij je aan Hong Kong denkt.
Zeilen was dat wel en in 1992 werd daar in ieder geval een elfde plaats gehaald door Lee Lai Shan. Lijkt heel wat, maar een jaar later werd ze wereldkampioen, dan valt elfde toch tegen. Gelukkig was daar in Atlanta weer een kans en daar lukte het wel. Niet eens zomaar een medaille, maar meteen G O U D goud, zoals onze favoriete wieler- en shorttrackcommentator het zou zeggen.
Het bleef opvallen dat Hong Kong best veel zwemmers stuurde, maar top 30 was al lastig. Ook tafeltennis en badminton waren uiteraard relevante sporten, maar ook daar werd niet meer dan 1 of 2 rondjes in gescoord. In Sydney was Lai Shan er ook weer bij, maar ditmaal was zesde het maximaal haalbare, haar tijd zat er op. In Athene werd er top 8 gehaald bij het Badminton door ONZE Li Jie te verslaan. Bij het tafeltennis werd nu ineens vijfmaal een kwartfinale gehaald in Athene, en ondanks dat er 4 uitschakelingen volgden. Herendubbel Chak/Ching wonnen echter en wonnen daarna ook hun halve finale. Zilver volgde na een nederlaag tegen uiteraard het Chinese duo.
In 2008 veranderde de dubbels naar een teamcompetitie bij het tafeltennis, waar twee bronzen finales werden behaald. Helaas verloren zowel het herenteam als het vrouwenteam. Het totaalteam wat 34 atleten omvatte wist weer na een medaille in 2004 géén medaille te halen in 2008. Volgens dat patroon komt er in 2012 weer een medaille. Dat bleek ook, een keirinmedaille. Het is een loterij, maar blijkbaar een loterij waar toch wel wat kleine landen kunnen scoren. Lee Wai Sze werd derde en pakte brons. Later behaalde ze ook meer individueel succes.
Na een medaille komt er geen medaille, zo werkt Hong Kong. 2016: Geen medaille. Wai Sze werd ditmaal zevende. Maar in 2020, 2021, whatever ging het wel voor de wind. Niet alleen maar 1 medaille. Nee, Hong Kong behaalde plots liefst ZES medailles. Toch de invloed van China. En de invloed van Japan, want bij het meest nutteloze Olympisch onderdeel ooit, het vreselijke Kata, pakte Hong Kong brons. Maar goed, die andere 5 lagen toch ook aan Hong Kong zelf. Schermgoud voor floretschermer Cheung Ka Long, Wai Sze pakte dit maal brons op de sprint in plaats van de keirin, na al een aantal jaren serieus meedraaien. Ditmaal was er wel teambrons bij het tafeltennis. En als laatste is er Siobhan Haughey, die in het zwembad 2 zilver pakte. Eindelijk eens een zwemmer die echt scoort.
Voor Parijs heeft Hong Kong al twee zwemteams op de 4x100 vrij en wissel voor dames. Natuurlijk met Haughey als kopstuk, een van de grote concurrentes voor Marrit Steenbergen en toch wel de beste medaillekans. Ka Long is er ook nog steeds bij. Verder blijft Hong Kong subtop in het tafeltennis. En wie weet wordt er nog verrast bij het zeilen, al lijkt een twaalfde plaats daar meer logisch. Ik verwacht wel de eerste keer dat Hong Kong twee opeenvolgende Spelen medailles pakt deze zomer. Mooi, want zoveel kansen zijn daar niet meer voor. Ik zeg 2x zilver.
Er was eens een tijd. Een tijd dat Hong Kong gewoon Hong Kong heette. Die tijd lijkt lang vervlogen. Inmiddels is het keurig ingelijfd in alle Chinese gebruiken. Dit is sinds 1997 langzaam gegaan, toen de Britten het overzees gebied nog als kolonie hadden. Inmiddels zullen we voor het eerst ook Hong Kong, China op de formuliertjes zien staan. Het is de vraag hoe lang Hong Kong nog onafhankelijk deelneemt. En dat juist na de succesvolle spelen van 2020 in Tokio. Nouja, van 2021 dus. Of hoe je het ook wil zien, blijft gedoe. Overigens mogen wij ook Hongkong zeggen, maar dat vind ik echt lelijk staan. Er wonen daar 7 miljoen mensen op 1000 vierkante kilometer. Nederland is er niets bij.
Al in 1952 deden er er wat zwemmers uit Hong Kong mee. Zwemmen is een van de belangrijkste sporten daar, 4 stuks, vier jaar later waren er twee over. In 1960 waren er ook wat schutters bij. In Tokio 1964 werd voor de eerste keer een serieuze delegatie verstuurd. Zo werd bijvoorbeeld een hockeyteam neergezet. Ook atletiek, boksen en wielrennen werd gedaan. In 1968 was het weer wat minder en was het beperkt tot schieten, zwemmen en zeilen. Daarna werd Hong Kong een vaste deelnemer, uiteraard uitgezonderd 1980 waar Hong Kong bij de landen hoorde die bij de boycot zaten. Maar echt goede resultaten kwamen er niet. Top 15 was al knap, zoals in Seoul een 12e plaats werd behaald bij de wegrit in het wielrennen. Niet echt een sport waarbij je aan Hong Kong denkt.
Zeilen was dat wel en in 1992 werd daar in ieder geval een elfde plaats gehaald door Lee Lai Shan. Lijkt heel wat, maar een jaar later werd ze wereldkampioen, dan valt elfde toch tegen. Gelukkig was daar in Atlanta weer een kans en daar lukte het wel. Niet eens zomaar een medaille, maar meteen G O U D goud, zoals onze favoriete wieler- en shorttrackcommentator het zou zeggen.
Het bleef opvallen dat Hong Kong best veel zwemmers stuurde, maar top 30 was al lastig. Ook tafeltennis en badminton waren uiteraard relevante sporten, maar ook daar werd niet meer dan 1 of 2 rondjes in gescoord. In Sydney was Lai Shan er ook weer bij, maar ditmaal was zesde het maximaal haalbare, haar tijd zat er op. In Athene werd er top 8 gehaald bij het Badminton door ONZE Li Jie te verslaan. Bij het tafeltennis werd nu ineens vijfmaal een kwartfinale gehaald in Athene, en ondanks dat er 4 uitschakelingen volgden. Herendubbel Chak/Ching wonnen echter en wonnen daarna ook hun halve finale. Zilver volgde na een nederlaag tegen uiteraard het Chinese duo.
In 2008 veranderde de dubbels naar een teamcompetitie bij het tafeltennis, waar twee bronzen finales werden behaald. Helaas verloren zowel het herenteam als het vrouwenteam. Het totaalteam wat 34 atleten omvatte wist weer na een medaille in 2004 géén medaille te halen in 2008. Volgens dat patroon komt er in 2012 weer een medaille. Dat bleek ook, een keirinmedaille. Het is een loterij, maar blijkbaar een loterij waar toch wel wat kleine landen kunnen scoren. Lee Wai Sze werd derde en pakte brons. Later behaalde ze ook meer individueel succes.
Na een medaille komt er geen medaille, zo werkt Hong Kong. 2016: Geen medaille. Wai Sze werd ditmaal zevende. Maar in 2020, 2021, whatever ging het wel voor de wind. Niet alleen maar 1 medaille. Nee, Hong Kong behaalde plots liefst ZES medailles. Toch de invloed van China. En de invloed van Japan, want bij het meest nutteloze Olympisch onderdeel ooit, het vreselijke Kata, pakte Hong Kong brons. Maar goed, die andere 5 lagen toch ook aan Hong Kong zelf. Schermgoud voor floretschermer Cheung Ka Long, Wai Sze pakte dit maal brons op de sprint in plaats van de keirin, na al een aantal jaren serieus meedraaien. Ditmaal was er wel teambrons bij het tafeltennis. En als laatste is er Siobhan Haughey, die in het zwembad 2 zilver pakte. Eindelijk eens een zwemmer die echt scoort.
Voor Parijs heeft Hong Kong al twee zwemteams op de 4x100 vrij en wissel voor dames. Natuurlijk met Haughey als kopstuk, een van de grote concurrentes voor Marrit Steenbergen en toch wel de beste medaillekans. Ka Long is er ook nog steeds bij. Verder blijft Hong Kong subtop in het tafeltennis. En wie weet wordt er nog verrast bij het zeilen, al lijkt een twaalfde plaats daar meer logisch. Ik verwacht wel de eerste keer dat Hong Kong twee opeenvolgende Spelen medailles pakt deze zomer. Mooi, want zoveel kansen zijn daar niet meer voor. Ik zeg 2x zilver.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Als ik me niet vergis zag ik Palestina onlangs langskomen op het Aziatisch OKT taekwondo, met succes. Of net wel of net niet, weet ik niet meer helemaal zeker, maar er was in elk geval kwaliteitquote:
Dag -93: Palestina
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
[ afbeelding ]
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
[ afbeelding ]
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Die heeft het gered inderdaad las ik gisteren, Omer Yaser Ismaili. Versloeg oa een oud-Aziatisch kampioen. Doen ze in ieder geval een keer serieus mee. Het altijd willekeurige Taekwondo levert daar vaak wel in, al zou het ook zo kunnen dat hij 28-8 verliest in de eerste ronde.quote:
[..]
Als ik me niet vergis zag ik Palestina onlangs langskomen op het Aziatisch OKT taekwondo, met succes. Of net wel of net niet, weet ik niet meer helemaal zeker, maar er was in elk geval kwaliteit
Ik las ook dat er waarschijnlijk een zestal wildcards worden toegewezen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -89: Canada
Canada. Het land van de esdoorn. Het land van Frans en Engels. Het land van IJshockey, Jacques Villeneuve en premiers die zich uitdossen als blackface. Het land van ijzige kou. En ook een land dat al jaren aan de Spelen meedoet. Vooral goed in de bronzen en houten medaille. Zoals zoveel landen die ik al heb benoemd ooit geregeerd door de vermoeiende Britten. Die komen ook nog wel eens langs vanwege bepaalde records. Maar vandaag Canada. Pas sinds 1982 helemaal officieel vrij van de Britten, dat verbaast me. In oppervlakte het een na grootste land ter wereld. Qua inwoners slechts 37e, maar dat is logisch met alleen maar ijs en sneeuw in het noordelijke deel.
Canada deed slechts 2 maal niet mee, in 1896 en 1980. Verder deed Canada altijd mee en pakte het ook elke Spelen, zomer en winter, minimaal 1 medaille. Alleen de VS deed dat beter, zover ik weet. In 1900 mocht Canada al meedoen. Opvallend hoe lang Canada als de facto niet een volledig vrij land meedeed, maar dat geeft ook aan hoe verregaand de autonomie al was. Er waren slechts 2 deelnemers. Orton liep zo'n beetje alle hordenonderdelen en pakte brons op de 400 en goud op de 2500 steeple. Vier jaar later werd Canada keurig vierde op de medaillespiegel met welgeteld 4 goud. Die spelen in St Louis waren statistisch toch vrij bijzonder. Er werd goud gepakt bij uiteraard het Lacrosse, toen nog Olympisch, maar ook door voetbalteam Galt FC. In die tijd deden gewoon wat willekeurige voetbalteams mee. Dat waren echt wel de campingtijden van de Spelen. In 1908 was het aantal medailles hoger, maar slechts 3 goud en ditmaal 10 brons. De status van Canada was neergezet. Vier jaar later bleef het bij 3 goud, 2 zilver en 3 brons. Canada stond ver in de schaduw van de VS, maar deed altijd al mee, ook in die tijd.
In 1920 was er geen Lacrosse meer, maar IJshockey was een programmaonderdeel en daar werd goud gepakt. De medailles werden keurig verdeeld in de vorm van 3-3-3. Canada heeft buiten IJshockey en Lacrosse niet echt specifieke sporten, het zijn vooral de standaardsporten als Atletiek, Roeien, Zwemmen en Boksen waar in die tijd veel werd gescoord. Vier jaar later waren er de eerste winterspelen en daar pakte Canada goud, maar voor het eerst lukte dat niet in de zomer: Alleen 3 zilver en 1 brons. Percy Williams pakte vier jaar later wél dubbel goud, in Amsterdam was er voor hem de sprintdubbel. Met 4-4-7 medailles was het de meest succesvolle Spelen sinds tijden. Alle vier de gouden medailles werden behaald op de atletiekbaan.
In Amerika werd het slechts 2 goud, 5 zilver en 8 brons. 1932 was weer een gevalletje vooral zilver en brons, de medailles die in Canada opvallend populair zijn. In 1936 9 medailles maar slechts 1 goud, Kanoër Frank Amyot scoorde. Na de tweede wereldoorlog was het een stuk lastiger voor Canada. In 1948 en 1952 maar 3 medailles en in totaal alleen één gouden medaille in Helsinki. In 1956 was het iets beter met 2 goud, 1 zilver en 3 brons. 1960 zouden de meest treurige Spelen voor Canada blijken, alleen roeizilver bij de herenacht zorgde ervoor dat Canada niet op nul bleef staan. In 1964 en 1968 bleef het bij 1 goud, met in totaal 4 en 5 medailles, in 1972 werden er weer 5 medailles gehaald maar geen goud. Opvallend, want in 1976 waren de Spelen in Canada, normaal zie je dan een boost. Niet bij Canada, en op de thuisspelen ging het ook mis. Er werden wel ruim meer medailles gepakt: 5 zilver en 6 brons. Geen goud, wat nog altijd een unicum is voor een organiserend land.
In 1984 zat het anders in elkaar. Het oostblok was zoek, en Canada was een zeer serieuze profiteur. 10 goud, 18 zilver, 16 brons. In een klap bleek Canada toch een vrij serieuze deelnemer, dit was goed voor een zesde plaats. Blijkbaar had 1976 toch ook wat ogen geopend. 4x zwemgoud was ditmaal de meest productieve sport. Zoals gezegd, één Canadese sport aanwijzen is lastig. In 1988 was er 100 meter-goud... oh nee, toch niet. Ben Johnson had doping gebruikt, net als de rest van het veld maar hij werd gepakt. Tsja. Verder was er toch nog 3x goud, 2 goud werd gepakt bij het synchroonzwemmen, verbazingwekkend genoeg toen nog niet gedomineerd door de Russen. In 1992 kwam het succesvolle duo Heddle/McBean opzetten. Dit Roeiduo zou 3x goud pakken. In 1992 onderdeel van de acht, maar ook als twee. In 1996 als scullers. Multitalenten dus, en de meest succesvolle Zomerolympiers voor Canada aller tijden qua gouden medailles. Heddle overleed 3 jaar geleden aan kanker, pas 55. Een treurig verlies.
1992 was zeer succesvol met 7 goud, Roeien was dé sport. In 1996 was er slechts 3 goud, maar wel 11 zilver en 8 brons. Typisch Canadees, zeggen we dan. Clara Hughes pakte brons op de tijdrit, zou 10 jaar later goud pakken op de winterspelen, knappe combi. Sydney, 3 goud, 8 brons. Wel weer een nieuwe sport met goud, de Triatlon! 3 goud en meer zilver/brons bleef de standaard. Dit gebeurde in 2004 en 2008. In 2012 was het slechts 2 maal goud, maar wel weer 10 brons. Alleen op de trampoline en bij het gewichtheffen die Canadezen kom je echt overal tegen. In 2016 4 goud en 15 brons. Penelope Oleksiak en Andre DeGrasse pakken lekker veel medailles, maar goud blijft mondjesmaat. Had Oleksiak nog mazzel met het gedeelde goud op de 100 meter, maar wel 4 medailles voor Oleksiak en 3 voor DeGrasse vol met passie. Vijf jaar later won DeGrasse wel goud, hij staat nu op 6 medailles met maar 1 goud. Oleksiak heeft er 7 met 1 goud. Typisch Canadees zeggen we dan. 2020 viel overigens goed mee. Ja, 10 brons en maar 7 goud, maar 7 goud is echt meer dan behoorlijk voor Canada. Ook het voetbalteam pakte ietwat verrassend goud. Deden wat Nederland dom genoeg naliet: Amerika verslaan.
Genoeg over het verleden, we weten inmiddels dat Canada vooral brons pakt. Gaat dat dan een keer anders zijn in 2024? Sinds 1952 is het niet gebeurd dat Canada meer goud dan brons pakt. Als er goud moet worden gepakt, wie moet het dan doen? Warner of Lepage op de tienkamp? Zou kunnen, maar de tienkamp is altijd onzeker met blessures. Kelsey Mitchell op de fiets? Ik heb niet het idee dat die goud gaat pakken, maar dat had ik in Tokio ook niet. Toch maar weer Oleksiak? Nee, de gouddelver wordt natuurlijk Summer McIntosh. Die zou er zo 3 goud, 4 goud van kunnen maken wanneer in vorm. Als het eindelijk gaat gebeuren, wordt het Summer's Olympics.
Canada. Het land van de esdoorn. Het land van Frans en Engels. Het land van IJshockey, Jacques Villeneuve en premiers die zich uitdossen als blackface. Het land van ijzige kou. En ook een land dat al jaren aan de Spelen meedoet. Vooral goed in de bronzen en houten medaille. Zoals zoveel landen die ik al heb benoemd ooit geregeerd door de vermoeiende Britten. Die komen ook nog wel eens langs vanwege bepaalde records. Maar vandaag Canada. Pas sinds 1982 helemaal officieel vrij van de Britten, dat verbaast me. In oppervlakte het een na grootste land ter wereld. Qua inwoners slechts 37e, maar dat is logisch met alleen maar ijs en sneeuw in het noordelijke deel.
Canada deed slechts 2 maal niet mee, in 1896 en 1980. Verder deed Canada altijd mee en pakte het ook elke Spelen, zomer en winter, minimaal 1 medaille. Alleen de VS deed dat beter, zover ik weet. In 1900 mocht Canada al meedoen. Opvallend hoe lang Canada als de facto niet een volledig vrij land meedeed, maar dat geeft ook aan hoe verregaand de autonomie al was. Er waren slechts 2 deelnemers. Orton liep zo'n beetje alle hordenonderdelen en pakte brons op de 400 en goud op de 2500 steeple. Vier jaar later werd Canada keurig vierde op de medaillespiegel met welgeteld 4 goud. Die spelen in St Louis waren statistisch toch vrij bijzonder. Er werd goud gepakt bij uiteraard het Lacrosse, toen nog Olympisch, maar ook door voetbalteam Galt FC. In die tijd deden gewoon wat willekeurige voetbalteams mee. Dat waren echt wel de campingtijden van de Spelen. In 1908 was het aantal medailles hoger, maar slechts 3 goud en ditmaal 10 brons. De status van Canada was neergezet. Vier jaar later bleef het bij 3 goud, 2 zilver en 3 brons. Canada stond ver in de schaduw van de VS, maar deed altijd al mee, ook in die tijd.
In 1920 was er geen Lacrosse meer, maar IJshockey was een programmaonderdeel en daar werd goud gepakt. De medailles werden keurig verdeeld in de vorm van 3-3-3. Canada heeft buiten IJshockey en Lacrosse niet echt specifieke sporten, het zijn vooral de standaardsporten als Atletiek, Roeien, Zwemmen en Boksen waar in die tijd veel werd gescoord. Vier jaar later waren er de eerste winterspelen en daar pakte Canada goud, maar voor het eerst lukte dat niet in de zomer: Alleen 3 zilver en 1 brons. Percy Williams pakte vier jaar later wél dubbel goud, in Amsterdam was er voor hem de sprintdubbel. Met 4-4-7 medailles was het de meest succesvolle Spelen sinds tijden. Alle vier de gouden medailles werden behaald op de atletiekbaan.
In Amerika werd het slechts 2 goud, 5 zilver en 8 brons. 1932 was weer een gevalletje vooral zilver en brons, de medailles die in Canada opvallend populair zijn. In 1936 9 medailles maar slechts 1 goud, Kanoër Frank Amyot scoorde. Na de tweede wereldoorlog was het een stuk lastiger voor Canada. In 1948 en 1952 maar 3 medailles en in totaal alleen één gouden medaille in Helsinki. In 1956 was het iets beter met 2 goud, 1 zilver en 3 brons. 1960 zouden de meest treurige Spelen voor Canada blijken, alleen roeizilver bij de herenacht zorgde ervoor dat Canada niet op nul bleef staan. In 1964 en 1968 bleef het bij 1 goud, met in totaal 4 en 5 medailles, in 1972 werden er weer 5 medailles gehaald maar geen goud. Opvallend, want in 1976 waren de Spelen in Canada, normaal zie je dan een boost. Niet bij Canada, en op de thuisspelen ging het ook mis. Er werden wel ruim meer medailles gepakt: 5 zilver en 6 brons. Geen goud, wat nog altijd een unicum is voor een organiserend land.
In 1984 zat het anders in elkaar. Het oostblok was zoek, en Canada was een zeer serieuze profiteur. 10 goud, 18 zilver, 16 brons. In een klap bleek Canada toch een vrij serieuze deelnemer, dit was goed voor een zesde plaats. Blijkbaar had 1976 toch ook wat ogen geopend. 4x zwemgoud was ditmaal de meest productieve sport. Zoals gezegd, één Canadese sport aanwijzen is lastig. In 1988 was er 100 meter-goud... oh nee, toch niet. Ben Johnson had doping gebruikt, net als de rest van het veld maar hij werd gepakt. Tsja. Verder was er toch nog 3x goud, 2 goud werd gepakt bij het synchroonzwemmen, verbazingwekkend genoeg toen nog niet gedomineerd door de Russen. In 1992 kwam het succesvolle duo Heddle/McBean opzetten. Dit Roeiduo zou 3x goud pakken. In 1992 onderdeel van de acht, maar ook als twee. In 1996 als scullers. Multitalenten dus, en de meest succesvolle Zomerolympiers voor Canada aller tijden qua gouden medailles. Heddle overleed 3 jaar geleden aan kanker, pas 55. Een treurig verlies.
1992 was zeer succesvol met 7 goud, Roeien was dé sport. In 1996 was er slechts 3 goud, maar wel 11 zilver en 8 brons. Typisch Canadees, zeggen we dan. Clara Hughes pakte brons op de tijdrit, zou 10 jaar later goud pakken op de winterspelen, knappe combi. Sydney, 3 goud, 8 brons. Wel weer een nieuwe sport met goud, de Triatlon! 3 goud en meer zilver/brons bleef de standaard. Dit gebeurde in 2004 en 2008. In 2012 was het slechts 2 maal goud, maar wel weer 10 brons. Alleen op de trampoline en bij het gewichtheffen die Canadezen kom je echt overal tegen. In 2016 4 goud en 15 brons. Penelope Oleksiak en Andre DeGrasse pakken lekker veel medailles, maar goud blijft mondjesmaat. Had Oleksiak nog mazzel met het gedeelde goud op de 100 meter, maar wel 4 medailles voor Oleksiak en 3 voor DeGrasse vol met passie. Vijf jaar later won DeGrasse wel goud, hij staat nu op 6 medailles met maar 1 goud. Oleksiak heeft er 7 met 1 goud. Typisch Canadees zeggen we dan. 2020 viel overigens goed mee. Ja, 10 brons en maar 7 goud, maar 7 goud is echt meer dan behoorlijk voor Canada. Ook het voetbalteam pakte ietwat verrassend goud. Deden wat Nederland dom genoeg naliet: Amerika verslaan.
Genoeg over het verleden, we weten inmiddels dat Canada vooral brons pakt. Gaat dat dan een keer anders zijn in 2024? Sinds 1952 is het niet gebeurd dat Canada meer goud dan brons pakt. Als er goud moet worden gepakt, wie moet het dan doen? Warner of Lepage op de tienkamp? Zou kunnen, maar de tienkamp is altijd onzeker met blessures. Kelsey Mitchell op de fiets? Ik heb niet het idee dat die goud gaat pakken, maar dat had ik in Tokio ook niet. Toch maar weer Oleksiak? Nee, de gouddelver wordt natuurlijk Summer McIntosh. Die zou er zo 3 goud, 4 goud van kunnen maken wanneer in vorm. Als het eindelijk gaat gebeuren, wordt het Summer's Olympics.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -88: Brazilië
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen, maar dit verhaal krijgen jullie van mij. Het land van de goddelijke kanaries, het land van team- en showsporten en het land dat de Olympische spelen niet zo serieus neemt. Oh, en er is ook wel eens wat corruptie gaande en de ene die aan de macht is is nog erger dan de andere. Gelukkig is rat Bolsonaro weg. We zullen hem niet missen. Ook een vrij groot land, waar Canada tweede staat qua grootste land staat Brazilië ook gewoon vijfdes. Zevendes als we kijken naar aantal inwoners. En toch is Brazilië geen topland op de Spelen. Hoe kan dat? Ze hebben wel een mooie vlag. Had ook het ontwerp hieronder kunnen zijn, maar dit hebben ze wat door elkaar gehusseld om tot de huidige vlag te kunnen komen. Toen waren het 21 sterren, nu 27.
Brazilië deed voor de eerste wereldoorlog niet mee. Toen was het land al vrij, maar nam het gewoonweg geen deel. Paraense en Da Costa waren in 1920 de eerste medaillewinnaars, goud en zilver individueel en brons met het team. Schieten, niet direct een Braziliaanse sport, maar wel goed voor 3 medailles en een 15e plaats in het medailleklassement. Schieten en waterpolo waren de belangrijkste sporten die eerste Spelen. Maar na 1920 nam de interesse toch gestaag af. 8 atleten, 2 roeiers en een schutter in 1924 kwamen niet tot medailles, al haalde het roeiduo een vierde plaats en in 1928 liet Brazilië helemaal verstek gaan. Ook in 1932 was er een vierde plaats voor de roeiers en na 7 tegengoals in een wedstrijd tegen Duitsland (waar kennen we dat van?) gingen de Brazilianen met de officials op de vuist en volgde een diskwalificatie. Heetgebakerd. 1936 bracht 3 vijfde plaatsen. Toch opvallend dat met 73 man medailles maar niet lukten, maar ze er wel steeds dichtbij waren.
Brazilië is een echt teamsportland en in 1948 werd daar dan ook eindelijk weer een medaille op gepakt: Basketbalbrons. Vier jaar later was er goud op de hinkstapsrong, met prolongatie in 1956. In 1960 was er dan weer basketbalbrons. In die tijd werden er nog 3 andere bronzen medailles gepakt. Ook in 1964 was er basketbalbrons, de enige medaille van die Spelen. In 1968 was er weer zilver op de hinkstapsprong. Ademar da Silva was met het dubbele hinkstapgoud wel een serieuze naam, een van de grootste niet-voetballers van het land.
Ook in 1972 en 1976 was er 2x brons, net als in 1968. De bronzen medailles kwamen voornamelijk bij atletiek en zwemmen, maar met zeilen was er een nieuwe belangrijke sport aangeboren. Het is een van de belangrijkere Olympische sporten voor Brazilië, met 2 goud in 1980, de eerste keer dubbel goud. Natuurlijk bij afwezigheid van enkele westerse zeillanden, maar toch. Daarna ging het wel steeds beter en nam Brazilië de spelen meer serieus. Zo werd in 1984 voor het eerst voetbalzilver gepakt, sowieso maar liefst 5 zilver in totaal naast goud en 2 brons. In 1988 gebeurde dat opnieuw. Brazilië stuurde toen een team met bijvoorbeeld ene Romario, toch best een klepper. De toevoeging van Judo hielp ook, die sport stond pas vanaf de jaren 70 vaster op het programma. Zorgde voor goud in 1984, 1988 en 1992. In 1992 was er ook het bekende volleybalgoud, voor de op een na grootste sport in Brazilië eindelijk succes. 0-3 in de finale voor Nederland, maar die zouden vier jaar later wel misschien de meest memorabele medaille ooit halen. In Atlanta werden voor het eerst de 15 medailles gehaald. Wel op de Canadese manier met 9x brons, maar 3x goud was ook een record. Het nieuwe Beachvolleybal zorgde voor haar eerste goud. Zover ik zag ook de eerste Spelen dat Braziliaanse vrouwen een medaille haalden, maar misschien heb ik er eentje over het hoofd gezien. Ook de voetbaldames, indoorvolleybaldames en het andere beachvolleybalteam scoorden.
Na een aantal jaren met goud was Sydney mager, geen goud, wel 6 zilver en brons. Ook nu weer judo, zeilen, atletiek, zwemmen en teamsporten. Dat is echt de rode draad. Daarna was goud wel meer gebruikelijk, met liefst 5 stuks in 2004, 3 (waaronder de immer geliefde Cielo Filho) in Peking en opnieuw 3 in 2012. In 2012 pakte het Braziliaanse damesvolleybalteam voor de tweede keer achtereen goud. Robert Scheidt pakte zijn vijfde zeilmedaille in 2012. Had al goud gepakt in 1996 en ook in 2004. en pakte in 2012 zijn eerste brons voor een volledige collectie. Knap om vijf Spelen een medaille te pakken, is daarmee de beste Braziliaan aller tijden.
Was leuk en aardig, maar Brazilië was toch in rouw. Het voetbalteam had weer een finale verloren en pakte slechts zilver. Inclusief Neymar, dus dat is geen ramp. Vier jaar later was er sportieve revanche, op twee manieren. De finale was tegen Duitsland, en daar hadden ze net 2 jaar daarvoor op het WK in eigen land met 1-7 van verloren. Weten we allemaal wel. Nu dus de Olympische finale, ook in eigen land. Brazilië won wel na pingels. Het zorgde voor 7 goud en een 13e plaats op de Spiegel, ook door bijvoorbeeld polsstokhoogspringer Braz in een epische maar ook door fluitende supporters ontsierde finale. In 2021 opnieuw 7 goud en 6 zilver, maar nu 8 brons. Daarbij hielp de afwezigheid van Biles zodat Andrade (oh Andrade) goud kon pakken en de nieuwe showsporten: 3x skateboardzilver en Ferreira pakte surfgoud. Succesvoller dan ooit. Het grootste nadeel blijft dat focussporten teamsporten zijn met weinig medailles, maar door de show sporten mag Brazilië echt naar de toptien kijken.
Dus, in 2024 kan het ongetwijfeld nog beter. Ik zou ze weer opschrijven voor de showsporten en voor volleybal. Leal, wat surfers die ik niet ken, dat soort namen. Niet voor voetbal, na goud in 2016 én 2020 is het herenvoetbalteam er niet bij en het damesvoetbalteam lijkt mij kansloos tegen Spanje. Ik wil wel D'Almeida noemen. Boogschutter, pakte de afgelopen 2 WK's zilver en brons. Zou wel tof zijn als hij goud pakt, op een wat meer onbekende sport voor de Brazilianen. Moelhausen bij het schermen zou ook zomaar kunnen, al is haar wereldtitel alweer van 2019. Calderano is, op afstand van de Chinezen, een van de besten in een China-loze wereld bij het tafeltennis. Als je naar Brazilianen wil kijken in wat meer authentieke sporten die goed kunnen scoren in individueel verband kan ik deze namen aanraden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mexicanobakker op 29-04-2024 22:35:08 ]
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen, maar dit verhaal krijgen jullie van mij. Het land van de goddelijke kanaries, het land van team- en showsporten en het land dat de Olympische spelen niet zo serieus neemt. Oh, en er is ook wel eens wat corruptie gaande en de ene die aan de macht is is nog erger dan de andere. Gelukkig is rat Bolsonaro weg. We zullen hem niet missen. Ook een vrij groot land, waar Canada tweede staat qua grootste land staat Brazilië ook gewoon vijfdes. Zevendes als we kijken naar aantal inwoners. En toch is Brazilië geen topland op de Spelen. Hoe kan dat? Ze hebben wel een mooie vlag. Had ook het ontwerp hieronder kunnen zijn, maar dit hebben ze wat door elkaar gehusseld om tot de huidige vlag te kunnen komen. Toen waren het 21 sterren, nu 27.
Brazilië deed voor de eerste wereldoorlog niet mee. Toen was het land al vrij, maar nam het gewoonweg geen deel. Paraense en Da Costa waren in 1920 de eerste medaillewinnaars, goud en zilver individueel en brons met het team. Schieten, niet direct een Braziliaanse sport, maar wel goed voor 3 medailles en een 15e plaats in het medailleklassement. Schieten en waterpolo waren de belangrijkste sporten die eerste Spelen. Maar na 1920 nam de interesse toch gestaag af. 8 atleten, 2 roeiers en een schutter in 1924 kwamen niet tot medailles, al haalde het roeiduo een vierde plaats en in 1928 liet Brazilië helemaal verstek gaan. Ook in 1932 was er een vierde plaats voor de roeiers en na 7 tegengoals in een wedstrijd tegen Duitsland (waar kennen we dat van?) gingen de Brazilianen met de officials op de vuist en volgde een diskwalificatie. Heetgebakerd. 1936 bracht 3 vijfde plaatsen. Toch opvallend dat met 73 man medailles maar niet lukten, maar ze er wel steeds dichtbij waren.
Brazilië is een echt teamsportland en in 1948 werd daar dan ook eindelijk weer een medaille op gepakt: Basketbalbrons. Vier jaar later was er goud op de hinkstapsrong, met prolongatie in 1956. In 1960 was er dan weer basketbalbrons. In die tijd werden er nog 3 andere bronzen medailles gepakt. Ook in 1964 was er basketbalbrons, de enige medaille van die Spelen. In 1968 was er weer zilver op de hinkstapsprong. Ademar da Silva was met het dubbele hinkstapgoud wel een serieuze naam, een van de grootste niet-voetballers van het land.
Ook in 1972 en 1976 was er 2x brons, net als in 1968. De bronzen medailles kwamen voornamelijk bij atletiek en zwemmen, maar met zeilen was er een nieuwe belangrijke sport aangeboren. Het is een van de belangrijkere Olympische sporten voor Brazilië, met 2 goud in 1980, de eerste keer dubbel goud. Natuurlijk bij afwezigheid van enkele westerse zeillanden, maar toch. Daarna ging het wel steeds beter en nam Brazilië de spelen meer serieus. Zo werd in 1984 voor het eerst voetbalzilver gepakt, sowieso maar liefst 5 zilver in totaal naast goud en 2 brons. In 1988 gebeurde dat opnieuw. Brazilië stuurde toen een team met bijvoorbeeld ene Romario, toch best een klepper. De toevoeging van Judo hielp ook, die sport stond pas vanaf de jaren 70 vaster op het programma. Zorgde voor goud in 1984, 1988 en 1992. In 1992 was er ook het bekende volleybalgoud, voor de op een na grootste sport in Brazilië eindelijk succes. 0-3 in de finale voor Nederland, maar die zouden vier jaar later wel misschien de meest memorabele medaille ooit halen. In Atlanta werden voor het eerst de 15 medailles gehaald. Wel op de Canadese manier met 9x brons, maar 3x goud was ook een record. Het nieuwe Beachvolleybal zorgde voor haar eerste goud. Zover ik zag ook de eerste Spelen dat Braziliaanse vrouwen een medaille haalden, maar misschien heb ik er eentje over het hoofd gezien. Ook de voetbaldames, indoorvolleybaldames en het andere beachvolleybalteam scoorden.
Na een aantal jaren met goud was Sydney mager, geen goud, wel 6 zilver en brons. Ook nu weer judo, zeilen, atletiek, zwemmen en teamsporten. Dat is echt de rode draad. Daarna was goud wel meer gebruikelijk, met liefst 5 stuks in 2004, 3 (waaronder de immer geliefde Cielo Filho) in Peking en opnieuw 3 in 2012. In 2012 pakte het Braziliaanse damesvolleybalteam voor de tweede keer achtereen goud. Robert Scheidt pakte zijn vijfde zeilmedaille in 2012. Had al goud gepakt in 1996 en ook in 2004. en pakte in 2012 zijn eerste brons voor een volledige collectie. Knap om vijf Spelen een medaille te pakken, is daarmee de beste Braziliaan aller tijden.
Was leuk en aardig, maar Brazilië was toch in rouw. Het voetbalteam had weer een finale verloren en pakte slechts zilver. Inclusief Neymar, dus dat is geen ramp. Vier jaar later was er sportieve revanche, op twee manieren. De finale was tegen Duitsland, en daar hadden ze net 2 jaar daarvoor op het WK in eigen land met 1-7 van verloren. Weten we allemaal wel. Nu dus de Olympische finale, ook in eigen land. Brazilië won wel na pingels. Het zorgde voor 7 goud en een 13e plaats op de Spiegel, ook door bijvoorbeeld polsstokhoogspringer Braz in een epische maar ook door fluitende supporters ontsierde finale. In 2021 opnieuw 7 goud en 6 zilver, maar nu 8 brons. Daarbij hielp de afwezigheid van Biles zodat Andrade (oh Andrade) goud kon pakken en de nieuwe showsporten: 3x skateboardzilver en Ferreira pakte surfgoud. Succesvoller dan ooit. Het grootste nadeel blijft dat focussporten teamsporten zijn met weinig medailles, maar door de show sporten mag Brazilië echt naar de toptien kijken.
Dus, in 2024 kan het ongetwijfeld nog beter. Ik zou ze weer opschrijven voor de showsporten en voor volleybal. Leal, wat surfers die ik niet ken, dat soort namen. Niet voor voetbal, na goud in 2016 én 2020 is het herenvoetbalteam er niet bij en het damesvoetbalteam lijkt mij kansloos tegen Spanje. Ik wil wel D'Almeida noemen. Boogschutter, pakte de afgelopen 2 WK's zilver en brons. Zou wel tof zijn als hij goud pakt, op een wat meer onbekende sport voor de Brazilianen. Moelhausen bij het schermen zou ook zomaar kunnen, al is haar wereldtitel alweer van 2019. Calderano is, op afstand van de Chinezen, een van de besten in een China-loze wereld bij het tafeltennis. Als je naar Brazilianen wil kijken in wat meer authentieke sporten die goed kunnen scoren in individueel verband kan ik deze namen aanraden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mexicanobakker op 29-04-2024 22:35:08 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Als het om de Winterspelen ging wellicht, maar dit doe jij veel beter hoorquote:Op maandag 29 april 2024 22:19 schreef Mexicanobakker het volgende:
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen
Over de showsporten gesproken: straks weer kijken naar de altijd jankende act Rayssa Leal op het skateboard, ik heb er nu al zó geen zin in. Weten dat je gewonnen hebt, en dan bij de aankondiging op het podium ineens met de handen voor de mond staan huilen als het een enorme verrassing is. Dat soort geneuzel. Act, act, act.
Nog maar 87 landen te gaan, je bent er bijna!
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
|
|
