OS Olympische Spelen 2024
Olympische Spelen 2024
Om een beetje in de stemming te komen probeer ik dit jaar elke dag een deelnemer te bespreken, met wat historie en leuke feitjes. Hopelijk lukt het om het elke dag vol te krijgen, maar het wordt vast lastig 
Here goes:
Dag -107: Mexico
Vanwege mijn username starten we vandaag met Mexico. Qua inwoners het tiende land ter wereld, maar qua Olympische resultaten blijft het land wat achter. In 1968 mocht het land eenmalig de Spelen organiseren, dat was ook meteen de meest succesvolle spelen met 3 medailles in elke kleur. Die Spelen kennen we natuurlijk van alle Amerikaanse atletiekresultaten, van de 100 meter voor het eerst elektronisch geklokt onder de 10 seconden het black power saluut met verder Bob Beamons oude wereldrecord en natuurlijk Dick Fosbury met zijn ´vreemde´ techniek.
In 1900 had Mexico voor het eerst deelgenomen, maar alleen als onderdeel van een gemengd poloteam. Dit was de tijd dat teams bestaande uit sporters uit verschillende landen deel mochten nemen tijdens de eerste 3 Spelen. Het team haalde brons, maar dat staat niet in de Mexicaanse statistieken. Pas in LA 1932 was er voor het eerst een officiele Mexicaanse medaille, bij het Boksen en Schieten. In 1948 haalde het land voor het eerst goud met de springruiters, Mariles pakte individueel goud en zijn teamgenoten behaalden ook een goed resultaat voor het teamgoud. Mariles pakte ook brons bij het team Eventing, die man kon alles met een paard. Daarmee is hij de meest succesvolle Mexicaans olympier ooit, de enige met meerdere gouden medailles. Verder niet zo'n gezellige man, hij heeft iemand neergeschoten en drugs gesmokkeld. Ik zal maar niet beginnen over stereotypen, maar ja. Hier hebben we een foto, ziet er ook al gewoon uit als een boef. Koekoek.
In totaal haalde Mexico 'slechts' 13 goud, verdeeld over heel wat sporten. Er is niet echt een typisch Mexicaanse sport, maar als ik er iets uit moet lichten is het het schoonspringen. In 1956 pakten ze daar goud, maar dat was de enige gouden van 15 medailles in totaal. Amerika en China verslaan bleek onmogelijk door de jaren heen. De afgelopen jaren zijn ze daar ook redelijk actief op, de Mexicanen zijn altijd aanwezig in een aantal finales en pakken iedere editie wel hun medaille mee. De laatste keer goud was alweer in 2012, bij het voetbal. 2-1 tegen Brazilië, weer geen voetbalgoud voor het voetbalgekke land. Vier jaar later zou het wel lukken, maar voor Mexico kon het niet mis. Chicharito en Dos Santos waren toen nog grote talenten. Vier jaar geleden werd alleen vier keer brons gehaald.
In Parijs heeft Mexico al 63 deelnemers die mee mogen doen. Bij het boogschieten hebben ze een damesteam, dat doet nog even pijn want daardoor hebben WIJ nog geen damesteam
Verder hebben ze bij het schoonspringen weer bij 7 van de 8 onderdelen deelname, dat is toch echt geen toeval. Geen voetbalteam dit jaar, dat is dan weer jammer. Schoonspringen en Boogschieten lijken de beste kansen op een medaille, de tijd dat er wat vaker goud werd gehaald is toch wel geweest voor Mexico. Maar we mogen altijd blijven hopen. Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen. Of bij het Boksen ofzo, weet ik het.
Here goes:Dag -107: Mexico
Vanwege mijn username starten we vandaag met Mexico. Qua inwoners het tiende land ter wereld, maar qua Olympische resultaten blijft het land wat achter. In 1968 mocht het land eenmalig de Spelen organiseren, dat was ook meteen de meest succesvolle spelen met 3 medailles in elke kleur. Die Spelen kennen we natuurlijk van alle Amerikaanse atletiekresultaten, van de 100 meter voor het eerst elektronisch geklokt onder de 10 seconden het black power saluut met verder Bob Beamons oude wereldrecord en natuurlijk Dick Fosbury met zijn ´vreemde´ techniek.
In 1900 had Mexico voor het eerst deelgenomen, maar alleen als onderdeel van een gemengd poloteam. Dit was de tijd dat teams bestaande uit sporters uit verschillende landen deel mochten nemen tijdens de eerste 3 Spelen. Het team haalde brons, maar dat staat niet in de Mexicaanse statistieken. Pas in LA 1932 was er voor het eerst een officiele Mexicaanse medaille, bij het Boksen en Schieten. In 1948 haalde het land voor het eerst goud met de springruiters, Mariles pakte individueel goud en zijn teamgenoten behaalden ook een goed resultaat voor het teamgoud. Mariles pakte ook brons bij het team Eventing, die man kon alles met een paard. Daarmee is hij de meest succesvolle Mexicaans olympier ooit, de enige met meerdere gouden medailles. Verder niet zo'n gezellige man, hij heeft iemand neergeschoten en drugs gesmokkeld. Ik zal maar niet beginnen over stereotypen, maar ja. Hier hebben we een foto, ziet er ook al gewoon uit als een boef. Koekoek.
In totaal haalde Mexico 'slechts' 13 goud, verdeeld over heel wat sporten. Er is niet echt een typisch Mexicaanse sport, maar als ik er iets uit moet lichten is het het schoonspringen. In 1956 pakten ze daar goud, maar dat was de enige gouden van 15 medailles in totaal. Amerika en China verslaan bleek onmogelijk door de jaren heen. De afgelopen jaren zijn ze daar ook redelijk actief op, de Mexicanen zijn altijd aanwezig in een aantal finales en pakken iedere editie wel hun medaille mee. De laatste keer goud was alweer in 2012, bij het voetbal. 2-1 tegen Brazilië, weer geen voetbalgoud voor het voetbalgekke land. Vier jaar later zou het wel lukken, maar voor Mexico kon het niet mis. Chicharito en Dos Santos waren toen nog grote talenten. Vier jaar geleden werd alleen vier keer brons gehaald.
:format(jpeg)/cdn.vox-cdn.com/photo_images/7248730/20120603_lbm_an4_151.jpg)
In Parijs heeft Mexico al 63 deelnemers die mee mogen doen. Bij het boogschieten hebben ze een damesteam, dat doet nog even pijn want daardoor hebben WIJ nog geen damesteam
Verder hebben ze bij het schoonspringen weer bij 7 van de 8 onderdelen deelname, dat is toch echt geen toeval. Geen voetbalteam dit jaar, dat is dan weer jammer. Schoonspringen en Boogschieten lijken de beste kansen op een medaille, de tijd dat er wat vaker goud werd gehaald is toch wel geweest voor Mexico. Maar we mogen altijd blijven hopen. Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen. Of bij het Boksen ofzo, weet ik het.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Ambitieus! Leuk initiatief @Mexicanobakker
Op donderdag 15 juni 2017 16:53 schreef Cyan9 het volgende:
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
IJsbeer is inderdaad officieel cute. :D
Op donderdag 30 juli 2020 16:27 schreef Guanabana het volgende:Houdt @:ijs_beer een beetje van ouder? En dan niet 40 jaar ouder, maar laten we zeggen bijvoorbeeld, iets van 5 jaar ouder?
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Eén regerend wereldkampioene in een olympische klasse en één in de niet-olympische +87kg (maar die doet bij +80kg mee), het hoeft niet eens zo gek te lopen daarquote:Op woensdag 10 april 2024 17:13 schreef Mexicanobakker het volgende:
Wie weet kan het altijd gekke Taekwondo weer verrassen.
En met Osmar Olvera inderdaad een topschoonspringer, die prima voor een medaille kan gaan. Als ik Mexicaan was, had ik goede hoop.
Verder tof idee dit, nu al zin in de volgende
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -106: Mali
Mali. Een Afrikaans land, ongeveer even groot als Nederland qua inwoneraantal. Ook een van de armste landen ter wereld. Dan heb je eigenlijk alles al tegen qua Olympische mogelijheden, zeker in Afrika waar de breedte aan sporten al beperkt is. Mali is overwegend Islamitisch, iets wat ook zeker nog relevant gaat zijn. Komen we straks op. Eerst even een mooi vlaggetje.
Dit is een oudje. De religekkies in Mali hadden besloten dat het zonder dat mannetje moest. Zonde, dit was namelijk nog wel een vlag met iets unieks. Nu is het 'gewoon' groen-geel-rood, zoals half Afrika vlaggen heeft met die drie kleuren in volstrekt willekeurige volgordes en vormen. Goed, genoeg over het land zelf, laten we het over de Olympische Spelen hebben.
Waar we gisteren bij Mexico enige verbazing konden hebben over 'slechts' 13 goud in de historie zal het jullie niet verbazen dat het in Mali nog minder is. Hoe veel keer minder? Nou, precies nul keer minder. Want ze hebben er exact nul. Ook geen zilver en brons. Nee, Mali is een van die vele landen zonder medaille en ook wel een van de grootste landen voor wie dat geldt, al hebben we zeker op inwoneraantal wel een paar schrijnender gevallen zoals Bangladesh en DR Congo, die denk ik niet zullen passeren in deze reeks maar toch even genoemd mogen worden. Dat zijn landen die toch nog meer dan vijf keer zo groot zijn qua inwoneraantal.
Mali deed voor het eerst mee in 1964. Dat was met dergelijke onbekende namen dat wikipedia er geen namen aan geeft, toch jammer. In 1968 staat er wel een naam bij van een verliezende bokser. Bagayogo. Ofzo. In 1972 hadden ze 3 deelnemers, maar opnieuw geen idee. In 1976 was er de Afrikaanse boycot in de toch wel magere jaren van de Spelen, aanslag hier en boycot daar, treurigheid alom.
In de jaren erna was Ousmane Diarra een vaste Malinese waarde. Hij deed in 1988, 1992 en 1996 mee en haalde in die tijd door bij de beste 40 van de wereld te lopen twee keer de tweede ronde. De eerste kleine overwinningen voor Mali. In 1992 deed het land ook mee bij Judo, maar ook daar zonder succes. Het was steeds een drietal atleten dat meedeed in die tijd voor het land.
Vanaf 2004 werd het beter. Mali wist zich in 2004 en 2008 te kwalificeren bij een teamsport: Herenvoetbal in 2004 en damesbasketbal in 2008. Tenema N'Diaye scoorde 4 keer en Mali haalde in 2004 zowaar een kwartfinale, de eerste serieuze resultaten op de Spelen waren een feit. Italië scoorde in de 116e minuut van de verlenging de 0-1, dat zijn statistieken waar je in Nederland nog steeds boze gezichten van ziet.
De basketballers hadden in 2008 minder succes, zij verloren alle wedstrijden. De 23 en 17 deelnemers voor Mali van die twee edities zijn de hoogste aantallen van afgelopen edities. In 2012 was het grootste succes: Taekwondoka Daba Keita haalde de halve finale maar verloor daar uiteindelijk met 6-4, opnieuw van een Italiaan. Maar tot overmaat van ramp was de bronzen finale een walkover door een blessure bij Keita. De kans op een eerste medaille verkeken, uiterst zuur. Het altijd onvoorspelbare Taekwondo levert wel weer bij dit soort landen. Dat redt die sport wel voor mij want verder blijft het een beetje vaag. Hieronder geeft hij een flinke veeg, zo in het rood.
Ondanks dat succes waren de afgelopen twee edities mager. Vroege nederlagen bij de enige twee deelnemende Taekwondokas en nog wat deelnemen zonder succes bij quotumsporten Atletiek en Zwemmen, tsja.
Waarom kies ik dan voor Mali vandaag? Nou, er gloort hoop. Maar ook een beetje angst. Maar vooral hoop. Mali heeft namelijk al 18 gekwalificeerde deelnemers. Een voetbalelftal, jawel. Naast Taekwondo de enige sport die ik als kans zie voor het land op een medaille. Dit is ook echt een gouden kans, want het voetbaltoernooi is lachwekkend zwak bezet. Spanje, Frankrijk, Argentinië, dat is het wel. Mali heeft ook nog eens de lachwekkende groep. Paraguay, een land dat ik later nog wel ga bespreken denk ik, die mogen ook ver komen op dit toernooi wat mij betreft. Verder een team uit de AFC, geen appeltje eitje maar ook niet onverslaanbaar. Horen we later deze maand, wie dat is. Had ik trouwens al gezegd dat Mali nogal Islamitisch is? Dat gaat wel een probleem zijn. In deze groep zitten ook de vrienden van Israel, en laten we zeggen dat dat land zich niet op de kaart heeft gezet de laatste maanden. Wat je er nu ook van mag vinden, ik betwijfel of Mali dat nu een heel sympathiek land vindt. Laten we hopen dat er geen boycot ACT komt, ik heb daar heel weinig zin in. Dit is de kans op de allereerste Malinese medaille, die laat ik mij niet door mijn neus boren door Hamas, Netanyahu of wie dan ook. Nouja, behalve als ze in de kwartfinale tegen Spanje moeten.
Mali. Een Afrikaans land, ongeveer even groot als Nederland qua inwoneraantal. Ook een van de armste landen ter wereld. Dan heb je eigenlijk alles al tegen qua Olympische mogelijheden, zeker in Afrika waar de breedte aan sporten al beperkt is. Mali is overwegend Islamitisch, iets wat ook zeker nog relevant gaat zijn. Komen we straks op. Eerst even een mooi vlaggetje.
Dit is een oudje. De religekkies in Mali hadden besloten dat het zonder dat mannetje moest. Zonde, dit was namelijk nog wel een vlag met iets unieks. Nu is het 'gewoon' groen-geel-rood, zoals half Afrika vlaggen heeft met die drie kleuren in volstrekt willekeurige volgordes en vormen. Goed, genoeg over het land zelf, laten we het over de Olympische Spelen hebben.
Waar we gisteren bij Mexico enige verbazing konden hebben over 'slechts' 13 goud in de historie zal het jullie niet verbazen dat het in Mali nog minder is. Hoe veel keer minder? Nou, precies nul keer minder. Want ze hebben er exact nul. Ook geen zilver en brons. Nee, Mali is een van die vele landen zonder medaille en ook wel een van de grootste landen voor wie dat geldt, al hebben we zeker op inwoneraantal wel een paar schrijnender gevallen zoals Bangladesh en DR Congo, die denk ik niet zullen passeren in deze reeks maar toch even genoemd mogen worden. Dat zijn landen die toch nog meer dan vijf keer zo groot zijn qua inwoneraantal.
Mali deed voor het eerst mee in 1964. Dat was met dergelijke onbekende namen dat wikipedia er geen namen aan geeft, toch jammer. In 1968 staat er wel een naam bij van een verliezende bokser. Bagayogo. Ofzo. In 1972 hadden ze 3 deelnemers, maar opnieuw geen idee. In 1976 was er de Afrikaanse boycot in de toch wel magere jaren van de Spelen, aanslag hier en boycot daar, treurigheid alom.
In de jaren erna was Ousmane Diarra een vaste Malinese waarde. Hij deed in 1988, 1992 en 1996 mee en haalde in die tijd door bij de beste 40 van de wereld te lopen twee keer de tweede ronde. De eerste kleine overwinningen voor Mali. In 1992 deed het land ook mee bij Judo, maar ook daar zonder succes. Het was steeds een drietal atleten dat meedeed in die tijd voor het land.
Vanaf 2004 werd het beter. Mali wist zich in 2004 en 2008 te kwalificeren bij een teamsport: Herenvoetbal in 2004 en damesbasketbal in 2008. Tenema N'Diaye scoorde 4 keer en Mali haalde in 2004 zowaar een kwartfinale, de eerste serieuze resultaten op de Spelen waren een feit. Italië scoorde in de 116e minuut van de verlenging de 0-1, dat zijn statistieken waar je in Nederland nog steeds boze gezichten van ziet.
De basketballers hadden in 2008 minder succes, zij verloren alle wedstrijden. De 23 en 17 deelnemers voor Mali van die twee edities zijn de hoogste aantallen van afgelopen edities. In 2012 was het grootste succes: Taekwondoka Daba Keita haalde de halve finale maar verloor daar uiteindelijk met 6-4, opnieuw van een Italiaan. Maar tot overmaat van ramp was de bronzen finale een walkover door een blessure bij Keita. De kans op een eerste medaille verkeken, uiterst zuur. Het altijd onvoorspelbare Taekwondo levert wel weer bij dit soort landen. Dat redt die sport wel voor mij want verder blijft het een beetje vaag. Hieronder geeft hij een flinke veeg, zo in het rood.
Ondanks dat succes waren de afgelopen twee edities mager. Vroege nederlagen bij de enige twee deelnemende Taekwondokas en nog wat deelnemen zonder succes bij quotumsporten Atletiek en Zwemmen, tsja.
Waarom kies ik dan voor Mali vandaag? Nou, er gloort hoop. Maar ook een beetje angst. Maar vooral hoop. Mali heeft namelijk al 18 gekwalificeerde deelnemers. Een voetbalelftal, jawel. Naast Taekwondo de enige sport die ik als kans zie voor het land op een medaille. Dit is ook echt een gouden kans, want het voetbaltoernooi is lachwekkend zwak bezet. Spanje, Frankrijk, Argentinië, dat is het wel. Mali heeft ook nog eens de lachwekkende groep. Paraguay, een land dat ik later nog wel ga bespreken denk ik, die mogen ook ver komen op dit toernooi wat mij betreft. Verder een team uit de AFC, geen appeltje eitje maar ook niet onverslaanbaar. Horen we later deze maand, wie dat is. Had ik trouwens al gezegd dat Mali nogal Islamitisch is? Dat gaat wel een probleem zijn. In deze groep zitten ook de vrienden van Israel, en laten we zeggen dat dat land zich niet op de kaart heeft gezet de laatste maanden. Wat je er nu ook van mag vinden, ik betwijfel of Mali dat nu een heel sympathiek land vindt. Laten we hopen dat er geen boycot ACT komt, ik heb daar heel weinig zin in. Dit is de kans op de allereerste Malinese medaille, die laat ik mij niet door mijn neus boren door Hamas, Netanyahu of wie dan ook. Nouja, behalve als ze in de kwartfinale tegen Spanje moeten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Ter aanvulling: in de podcast Podcatlas worden alle landen van de wereld besproken en ook vaak hun Olympische prestaties.
Ja, dat is een welbekende ja. Maar hier is de OS (en ook komende OS) natuurlijk de focus.quote:Op donderdag 11 april 2024 21:32 schreef Meridiaan het volgende:
Ter aanvulling: in de podcast Podcatlas worden alle landen van de wereld besproken en ook vaak hun Olympische prestaties.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -105: Nieuw-Zeeland
2 van de landen die we hebben gehad waren niet de beste landen in de Olympische historie naar rato. Vandaag gaan we eens de andere kant op: Nieuw-Zeeland is een van de meest succesvolle landen in de Olympische historie. Het is volgens mijn statistieken het verst van het Nederlands vasteland afgelegen land met een NOC. Dat is op zichzelf al een prestatie. Vijf miljoen inwoners is het land rijk, dat is dus meer dan 3x zo weinig als Nederland.
Nieuw-Zeeland is het tweede grootste land van Oceanië en heeft jaren onder het juk van de Britten geleefd. Dat is ook te zien in de Olympische historie. In de edities van 1900 en 1904 deden ze mee onder de Britse vlag. Ook Australië hoorde in die tijd nog bij de Britten, maar zij hadden wel een apart team. In 1908 werd echter besloten dat Australazië apart deel mocht nemen en hier hoorde Nieuw-Zeeland ook bij. Vier jaar later was het weer raak. Hier een mooie vlag, de vlag van Australazië.
Na de eerste wereldoorlog was de wereldpolitiek veranderd. Zo ook voor Australië en Nieuw-Zeeland, waardoor zij als eigen natie deelnamen aan de Spelen. Tijdens het interbellum deed het land iets knaps: Elke keer haalden ze precies 1 medaille. Darcy Harflied won voor het eerst brons bij het roeien, vier jaar later werd er op de 100 meter opnieuw brons gehaald. In Amsterdam won het land voor het eerst goud, ditmaal bij het boksen. In 1932 was er een zilveren medaille en vier jaar later weer goud, ditmaal op de 1500 meter. Het werd vaak ook nog eens gedaan door vrij kleine delegaties, al deden er in 1932 21 Nieuw-Zeelanders mee.
Na de tweede wereldoorlog begon het nog moeizaam met geen enkele medaille in Londen, maar sindsdien was het op de boycotspelen van Moskou na (slechts 4 deelnemers) altijd raak met gouden medailles. Nieuw-Zeeland begon sterker en sterker te worden met het hoogtepunt tot toen toe 1964. Peter Snell was een man van zijn woord: Hij won in 1960 al de 800 meter en in Tokio was hij de beste op de middendubbel: 800 én 1500 meter waren raak, iets wat daarna ook niet meer werd gedaan. In de sporthistorie van Nieuw-Zeeland echt een grote naam.
In die jaren was het vooral Atletiek, al scoorden de watersporten ook goed. Zwemmen, Roeien, Zeilen. Niet gek voor een eiland. Ook werd in 1976 het Hockeytoernooi gewonnen. Maar het ultieme succes kwam in 1984. Toen haalde Nieuw-Zeeland maar liefst 8 goud, meer dan elke andere editie. Natuurlijk, veel oostbloklanden waren zoek, maar het was toch een knappe prestatie. Vooral vier maal kanogoud sprak tot de verbeelding. De achtste plaats op de (onofficiele) medaillespiegel was een knap resultaat. Ian Ferguson pakte 3 maal goud in de K1, K2 en K4. Vier jaar later pakte hij weer goud, waarmij hij de meest succesvolle mannelijke Olympier uit het land is.
Sinds die tijd waren het wel echt het zeilen, kanosprint en roeien waar Nieuw-Zeeland op moest scoren. Meestal lukt dat vrij aardig, al vielen gek genoeg de Spelen in Sydney erg tegen. Laat ik wel even noemen dat Mark Todd, die in 1984 al goud won, toen ook nog eens brons won bij het Eventing. Qua aantal medailles schiet Nieuw-Zeeland de laatste jaren aardig de lucht in, in 2016 haalden ze er 18 en in Tokio was het 20 keer raak. Daarbij helpt natuurlijk de toevoeging van Rugby Sevens, waar ze bij de dames zilver en goud hebben gepakt en bij de heren in Tokio ook zilver pakten. Oh, en Lisa Carrington. Een bekende naam voor de sportvolger met 5 maal kanogoud, maar in de Nederlandse huiskamer niet bekend. Nog even een uitstapje naar de winter: In 1992 was Annelise Coberger de eerste atlete(/atleet) die van het zuidelijk halfrond komt met een wintermedaille. Zilver. Het duurde wel tot 2022 voordat er goud werd gepakt. De showsporten zorgden voor dubbel succes in Beijing.
Wat gaat 2024 brengen? Ik verwacht toch weer minimaal 15 medailles. Wat zijn kansen? Carrington is er nog steeds bij, die zesde gouden medaille mag er toch komen wat mij betreft. Rugby Sevens natuurlijk, ondanks dat ik stiekem toch weer op Fiji hoop is dat ook altijd leuk. Ik kijk ook uit naar Ellesse Andrews op de fiets. Ik ben fan. Tijd om die vervelende Duitse spurtbrigade wat te laten zien. Vier jaar geleden was een of andere Nederlander nog wat beter op de Keirin, maar die tijd is geweest.
Oh, en ze doen natuurlijk mee op het voetbaltoernooi. Lekker makkelijk, gratis kwalificeren bij dat soort teamtoernooien omdat je alleen maar tegen Fiji en Samoa speelt. Zo kan zelfs Nederland zich nog kwalificeren joh, Ik kijk er in ieder geval weer naar uit om ze bij het hockey en voetbal te zien, en natuurlijk weer ouderwets schroeien over het water.
2 van de landen die we hebben gehad waren niet de beste landen in de Olympische historie naar rato. Vandaag gaan we eens de andere kant op: Nieuw-Zeeland is een van de meest succesvolle landen in de Olympische historie. Het is volgens mijn statistieken het verst van het Nederlands vasteland afgelegen land met een NOC. Dat is op zichzelf al een prestatie. Vijf miljoen inwoners is het land rijk, dat is dus meer dan 3x zo weinig als Nederland.
Nieuw-Zeeland is het tweede grootste land van Oceanië en heeft jaren onder het juk van de Britten geleefd. Dat is ook te zien in de Olympische historie. In de edities van 1900 en 1904 deden ze mee onder de Britse vlag. Ook Australië hoorde in die tijd nog bij de Britten, maar zij hadden wel een apart team. In 1908 werd echter besloten dat Australazië apart deel mocht nemen en hier hoorde Nieuw-Zeeland ook bij. Vier jaar later was het weer raak. Hier een mooie vlag, de vlag van Australazië.
Na de eerste wereldoorlog was de wereldpolitiek veranderd. Zo ook voor Australië en Nieuw-Zeeland, waardoor zij als eigen natie deelnamen aan de Spelen. Tijdens het interbellum deed het land iets knaps: Elke keer haalden ze precies 1 medaille. Darcy Harflied won voor het eerst brons bij het roeien, vier jaar later werd er op de 100 meter opnieuw brons gehaald. In Amsterdam won het land voor het eerst goud, ditmaal bij het boksen. In 1932 was er een zilveren medaille en vier jaar later weer goud, ditmaal op de 1500 meter. Het werd vaak ook nog eens gedaan door vrij kleine delegaties, al deden er in 1932 21 Nieuw-Zeelanders mee.
Na de tweede wereldoorlog begon het nog moeizaam met geen enkele medaille in Londen, maar sindsdien was het op de boycotspelen van Moskou na (slechts 4 deelnemers) altijd raak met gouden medailles. Nieuw-Zeeland begon sterker en sterker te worden met het hoogtepunt tot toen toe 1964. Peter Snell was een man van zijn woord: Hij won in 1960 al de 800 meter en in Tokio was hij de beste op de middendubbel: 800 én 1500 meter waren raak, iets wat daarna ook niet meer werd gedaan. In de sporthistorie van Nieuw-Zeeland echt een grote naam.
In die jaren was het vooral Atletiek, al scoorden de watersporten ook goed. Zwemmen, Roeien, Zeilen. Niet gek voor een eiland. Ook werd in 1976 het Hockeytoernooi gewonnen. Maar het ultieme succes kwam in 1984. Toen haalde Nieuw-Zeeland maar liefst 8 goud, meer dan elke andere editie. Natuurlijk, veel oostbloklanden waren zoek, maar het was toch een knappe prestatie. Vooral vier maal kanogoud sprak tot de verbeelding. De achtste plaats op de (onofficiele) medaillespiegel was een knap resultaat. Ian Ferguson pakte 3 maal goud in de K1, K2 en K4. Vier jaar later pakte hij weer goud, waarmij hij de meest succesvolle mannelijke Olympier uit het land is.
Sinds die tijd waren het wel echt het zeilen, kanosprint en roeien waar Nieuw-Zeeland op moest scoren. Meestal lukt dat vrij aardig, al vielen gek genoeg de Spelen in Sydney erg tegen. Laat ik wel even noemen dat Mark Todd, die in 1984 al goud won, toen ook nog eens brons won bij het Eventing. Qua aantal medailles schiet Nieuw-Zeeland de laatste jaren aardig de lucht in, in 2016 haalden ze er 18 en in Tokio was het 20 keer raak. Daarbij helpt natuurlijk de toevoeging van Rugby Sevens, waar ze bij de dames zilver en goud hebben gepakt en bij de heren in Tokio ook zilver pakten. Oh, en Lisa Carrington. Een bekende naam voor de sportvolger met 5 maal kanogoud, maar in de Nederlandse huiskamer niet bekend. Nog even een uitstapje naar de winter: In 1992 was Annelise Coberger de eerste atlete(/atleet) die van het zuidelijk halfrond komt met een wintermedaille. Zilver. Het duurde wel tot 2022 voordat er goud werd gepakt. De showsporten zorgden voor dubbel succes in Beijing.
Wat gaat 2024 brengen? Ik verwacht toch weer minimaal 15 medailles. Wat zijn kansen? Carrington is er nog steeds bij, die zesde gouden medaille mag er toch komen wat mij betreft. Rugby Sevens natuurlijk, ondanks dat ik stiekem toch weer op Fiji hoop is dat ook altijd leuk. Ik kijk ook uit naar Ellesse Andrews op de fiets. Ik ben fan. Tijd om die vervelende Duitse spurtbrigade wat te laten zien. Vier jaar geleden was een of andere Nederlander nog wat beter op de Keirin, maar die tijd is geweest.
Oh, en ze doen natuurlijk mee op het voetbaltoernooi. Lekker makkelijk, gratis kwalificeren bij dat soort teamtoernooien omdat je alleen maar tegen Fiji en Samoa speelt. Zo kan zelfs Nederland zich nog kwalificeren joh, Ik kijk er in ieder geval weer naar uit om ze bij het hockey en voetbal te zien, en natuurlijk weer ouderwets schroeien over het water.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tsitsipas bij het tennis misschien, met een wat gunstige loting.quote:
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
[ afbeelding ]
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
[ afbeelding ]
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
[ afbeelding ]
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
Ja Sakkari zou ook zomaar kunnen.quote:
[..]
Tsitsipas bij het tennis misschien, met een wat gunstige loting.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Griekenland goden. Ik verbaas me altijd dat ze niet beter zijn in zeilen. Ze zeilen hier wat af.quote:
Dag -104: Griekenland
Eigenlijk had dit natuurlijk dag 1 moeten zijn (of beter gezegd, dag -107). Het land dat altijd bij de openingsceremonie als allereeste het stadion betreedt. Een van de slechts vier landen die op elke Olympische Spelen deelnamen, doordat er in 1896 niet al te veel deelnemers waren en omdat de boycot van 1980/1984 voor sommige landen ook leidend was. Pierre de Coubertin wilde de eerste spelen in zijn Parijs, maar kreeg dat niet. In 1896 begonnen we waar we gestopt waren voorafgaand aan de middeleeuwen. Ook in 2004 was het natuurlijk aldaar. Reden voor een financiële strop, want daar zijn die Grieken de laatste 20 jaar ook goed in geweest. Oh, en in 1906. Komen we straks op. We kennen natuurlijk allemaal de huidige vlag van Griekenland, maar vroeger hadden ze de zoom anders staan. Kregen we alleen de linkerbovenhoek te zien. Modern Griekenland bestaat overigens 'pas' sinds 1831. Jarenlang onder het juk van Constantinopoel, Konstantiniyye, Istanbul, wat je ook wil zeggen geleefd.
[ afbeelding ]
De eerste (moderne) Olympische Spelen waren in Griekenland. Dat was een groot voordeel. In die tijd was het gewoon een leuk vakantieuitje om een potje te gaan tennissen. Of een rondje te rennen in het iconische Panathinaiko. Wel een fabelachtig decor, waar toen de eerste Atletiekwedstrijden werden gehouden. Griekenland won in veel van de sporten, vaak omdat meer dan 90% van de deelnemers uit Griekenland kwam. Het verdict was maar liefst 10 goud en bovendien 18 zilver + 19 brons. Er werd gewonnen bij iconische onderdelen als de 100 meter vrije slag voor matrozen en touwklimmen, en drie keer schietgoud. Bij het Atletiek lukte minder: De Amerikanen hadden ook in 1896 al een redelijk serieus blik aan atleten open getrokken waarmee ze 11 goud haalden in totaal en zo ook toen al de eerste plaats op de onofficiële medaillespiegel behaalden. Griekenland won alleen bij de marathon, Spyridon Louis werd een nationale held als enige man die goud behaalde bij het atletiek. Al met al werden ze tweede op de spiegel en wist Griekenland dit succes nooit meer te evenaren.
[ afbeelding ]
Verder met de Spelen daarna. Kunnen we kort over zijn: Griekenland had in 1896 gewoon een enorm dik thuisvoordeel en geen specifieke sportcultuur. In 1900 hadden ze slechts 3 deelnemers (waarbij er eentje twee onderdelen deden). Opvallend was dat Griekenland in 1904 14 deelnemers had, terwijl dat Spelen waren waar de Europeanen massaal weg bleven omdat de trip naar Amerika erg duur was en er ook wat conflicten heersten op het Europese vasteland. Bij het onderdeel gewichtheffen met twee handen werd goud gehaald. In de twee overige edities voor de oorlog stond Griekenland ook op de kaart. In Londen 1908 was het 3x zilver en geen goud, maar in Stockholm pakte ene Tsiklitras goud en brons. Was goed in hoog en verspringen uit stand.
Groter succes was er echter in 1906. 1906? Ja, 1906. Er was namelijk de wens om de Spelen altijd in Griekenland te houden, want daar hoorden ze thuis. Maar De Coubertin wilde de Spelen in Parijs hebben. Dus werd er besloten om te rouleren met elke vier jaar, maar daar precies tussenin elke vier jaar in Athene bezig te gaan. 1906 was de eerste keer.. en ook maar meteen de laatste. Die editie had het grote voordeel dat niemand dus in 1904 naar St. Louis was gegaan en er dus wel wat nood was aan Spelen in Europa voor de deelnemende landen. Daarna bleek het echter toch wat veel en in 1910 had Griekenland geen geld. Oh, dat is dus ook gewoon van alle tijden. In 1914 was inmiddels de eerste wereldoorlog uitgebroken en toen werd maar van het plan afgezien. 1906 zou eenzaam zijn en wordt ook niet in de recordboeken opgenomen. Zonde voor de Grieken, want thuis pakten ze 'gewoon' 8 goud, 13 zilver en 13 brons.
We gaan flink in de tijd vooruit, want Griekenland was in het interbellum helemaal nergens meer. Alleen in 1920 in Antwerpen werd 1x zilver gepakt. Daarna was het wachten tot 1956 voor eindelijk weer een bronzen medaille. Aan het aantal deelnemers lag het niet, dat lag geregeld in de 40. Na deze tijd ging het iets beter, van Rome 1960 tot Seoul '88 werd maar 2x geen medaille gepakt en twee maal goud, 1x in 1960 en 1x in 1980. Griekenland bleef een klein sportland, maar in ieder geval deden ze wel weer serieus mee. Toch mooi gezien de historie.
Daarna kwam er een kentering. Of misschien moet ik eigenlijk zeggen: Een Kenteris. Nouja, rond 1990 kwam er in Griekenland weer de wens om de Spelen te organiseren en dus een beter sportklimaat. Atletiek en Gewichtheffen werden de speerpunten. Leverde in 1992 2x goud op, 1x bij het hordenlopen en 1x bij het gewichtheffen. Pyrros Dimas. De meest succesvol Grieks Olympiër aller tijden zou ook in Atlanta en Sydney goud winnen. In die tijd pakte Griekenland meer gouden medailles, zo ook bij het Atletiek. Die eerder genoemde Kenteris. Goudeerlijke jongen. Hij had zijn motortje aangeslingerd.
Dit verhaal kennen de liefhebbers allemaal wel, maar vlak voor de Spelen van 2004 had deze Kenteris samen met trainingsmaatje Thanou, die zilver won op de 100 meter in Sydney, een motorongelukje gehad. Of, nouja, ze hadden een dopingtest gemist. Het blijft lachwekkend. Zorgt er ook voor dat ik veel van die andere Grieken niet helemaal vertrouw. Atletiek en Gewichtheffen zijn ook notoire dopingsporten natuurlijk. Thanou had doorgeschoven kunnen worden op die 100 in Sydney, winnares Marion Jones had ook uit het verkeerde potje gesnoept. Verstandig dat ze dat niet hebben gedaan. Een beetje zoals bij Armstrong die zijn tourzeges verloor. Anyway, ook zonder Kenteris, Thanou en met een geblesseerde Dimas (die toch nog brons haalde ondanks zijn blessure) pakte Griekenland gewoon 6x goud. Met Halkia als vervanger van Kenteris en Thanou die gewoon goud pakte, maar ook die geeft denk ik nog steeds licht van zichzelf. Met 16 medailles en 6 goud steeg Griekenland toch wel boven zichzelf uit op de thuisspelen, de beste Spelen sinds 1896. De laatste jaren is het rustiger met geen goud in 2008 of 2012, al haalden de Grieken wel 5 goud verdeeld over de laatste 2 spelen. De grootste verrassing was misschien wel Ntouskos die in Tokio goud pakte op de Skiff.
[ afbeelding ]
Wat mogen we verwachten van Griekenland dit jaar? Ik denk een beetje in dezelfde ordegrootte als de laatste twee Spelen. 1 of 2 goud, een stuk of 4-6 medailles. Het is geen echt groot sportland, maar de laatste jaren doen ze altijd wel ergens mee. Tentoglou is er weer bij en lijkt me toch weer minimaal een van de favorieten bij het verspringen. Als het een toernooi is staat hij er altijd. Hele constante springer. Petrounias, die in 2016 goud haalde op de ringen, is er ook weer bij. Die Grieken bij het ringenturnen hebben altijd zo'n mooie stijl, dus hopelijk zien we hem in de finale. Bij het zwemmen of waterpolo kan er ook zomaar worden verrast. Waterpolo is wel de teamsport bij uitstek voor de Grieken, zowel bij de heren als bij de dames doen ze mee. Ook schieten en worstelen zouden zomaar een medaille op kunnen leveren.
No bitch to me
Dag -103: Kosovo
Nu een land wat volgens sommigen geen land is. WIJ van Spanje bijvoorbeeld, WIJ zijn bang dat anders Catalonië ook zegt 'doei wij zijn onafhankelijk'. Altijd flauw, die wereldpolitiek. Maar goed, Kosovo heeft dus wel een eigen NOC. In 2013 zijn er tussen Servië en Kosovo afspraken gemaakt. Daarna kon Kosovo mee gaan doen, in 2014 was het beklonken. Dat betekende deelname in 2016 voor het land met 1.8 miljoen inwoners.
Het land is overwegend Islamitisch, bestaande uit een Albanese minderheid is dat niet gek. In dit geval maakt dat niet zoveel uit als bij Mali, er is nog geen Israelische tegenstand gespot. Maar ja, dan gaan we maar meteen naar de sport waar Kosovo goed in is: Judo. Judo is een sport met een historie. Zowel in 2016 als in 2021 waren er Islamitische judoka's die niet tegen een Israeliër mochten vechten en daarom zich ziek wisten te melden. Schandalig, laat de sport gewoon de sport. Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Terug naar Kosovo. Ze hebben in totaal al 7 judoka's gestuurd. In 2016 waren er slechts twee, maar Kelmendi pakte wel meteen goud. Ze was pas de derde deelneemster, er had al iemand voor Kosovo gefietst en daarna had er nog iemand met een geweer geschoten, ongeveer tegelijkertijd. Kelmendi won een paar keer op strafjes maar won de finale overtuigend. Goud, erg mooi. Een knappe prestatie.
Nora Gjakova was er al na twee ronden uit, maar vijf jaar later kwam ze sterker terug en pakte goud, nadat ook Krasniqi al goud had gepakt. De judodames scoren. Akil had op dezelfde dag als Nora ook kunnen scoren, maar werd eruit gegooid in de kwartfinale en de eerstvolgende herkansing. Geen dubbele medaille voor broer en zus, wat de Abe's een dag eerder wel deden.
Dit jaar is ook Krasniqi weer favoriet in haar klasse en Nora zal ook weer flink kunnen scoren, maar de Canadese tegenstandster zal zeker pittig zijn. Ook een nieuwe judoka, Laura Fazliu, lijkt een serieuze kanshebber. Het blijft opvallend hoe sterk Kosovo is, zeker omdat Albanië nog nooit gescoord heeft. Het zou echt bizar zijn als het 3x goud wordt, maar een keer een andere medaille blijft waarschijnlijker. Ik ben zeer benieuwd. Verder is er nog alleen een bokser bij voor Kosovo, al moeten de kneuzenplekjes nog worden uitgedeeld, het blijft opvallend.
Nu een land wat volgens sommigen geen land is. WIJ van Spanje bijvoorbeeld, WIJ zijn bang dat anders Catalonië ook zegt 'doei wij zijn onafhankelijk'. Altijd flauw, die wereldpolitiek. Maar goed, Kosovo heeft dus wel een eigen NOC. In 2013 zijn er tussen Servië en Kosovo afspraken gemaakt. Daarna kon Kosovo mee gaan doen, in 2014 was het beklonken. Dat betekende deelname in 2016 voor het land met 1.8 miljoen inwoners.
Het land is overwegend Islamitisch, bestaande uit een Albanese minderheid is dat niet gek. In dit geval maakt dat niet zoveel uit als bij Mali, er is nog geen Israelische tegenstand gespot. Maar ja, dan gaan we maar meteen naar de sport waar Kosovo goed in is: Judo. Judo is een sport met een historie. Zowel in 2016 als in 2021 waren er Islamitische judoka's die niet tegen een Israeliër mochten vechten en daarom zich ziek wisten te melden. Schandalig, laat de sport gewoon de sport. Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Terug naar Kosovo. Ze hebben in totaal al 7 judoka's gestuurd. In 2016 waren er slechts twee, maar Kelmendi pakte wel meteen goud. Ze was pas de derde deelneemster, er had al iemand voor Kosovo gefietst en daarna had er nog iemand met een geweer geschoten, ongeveer tegelijkertijd. Kelmendi won een paar keer op strafjes maar won de finale overtuigend. Goud, erg mooi. Een knappe prestatie.
Nora Gjakova was er al na twee ronden uit, maar vijf jaar later kwam ze sterker terug en pakte goud, nadat ook Krasniqi al goud had gepakt. De judodames scoren. Akil had op dezelfde dag als Nora ook kunnen scoren, maar werd eruit gegooid in de kwartfinale en de eerstvolgende herkansing. Geen dubbele medaille voor broer en zus, wat de Abe's een dag eerder wel deden.
Dit jaar is ook Krasniqi weer favoriet in haar klasse en Nora zal ook weer flink kunnen scoren, maar de Canadese tegenstandster zal zeker pittig zijn. Ook een nieuwe judoka, Laura Fazliu, lijkt een serieuze kanshebber. Het blijft opvallend hoe sterk Kosovo is, zeker omdat Albanië nog nooit gescoord heeft. Het zou echt bizar zijn als het 3x goud wordt, maar een keer een andere medaille blijft waarschijnlijker. Ik ben zeer benieuwd. Verder is er nog alleen een bokser bij voor Kosovo, al moeten de kneuzenplekjes nog worden uitgedeeld, het blijft opvallend.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Mollaei heeft met zijn gedragingen door de jaren heen ongeveer alle welwillende Iraanse judoka's een mes in de rug gestoken, helaas weet ik niet meer exact hoe het allemaal ging, maar het was allemaal niet netjes, om het zo maar te zeggen. Maar goed, hij heeft het allemaal lekker in de marketing kunnen zetten met hulp van de wereldjudobond, beetje doen alsof hij een vluchteling is, mooie verhaaltjes met uitkomen voor Mongolië en nu dan weer Azerbeidzjan. We wachten vooral op het boek of iets dergelijks, zodat hij ook daar lekker mee binnen kan lopen.quote:
Wij juichen dan ook voor Saeid Mollaei, de Iraniër die met de Israeliers mee heeft getraind. Na de escalatie tussen Iran en Israel een mooi moment om dit pijnlijke stukje historie een plaats te geven. Was de rest maar zo als Mollaei.
Geen fan van Mollaei. Gelukkig ben ik geen Iraanse judofan, dan was het helemaal kut geweest
Ik juich overigens wel graag voor Kosovo. Vooral heerlijk als Serviërs huilend roepen dat die medaille eigenlijk van HUN is.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Ik wist dat deze reactie ging komenquote:Op zondag 14 april 2024 21:14 schreef heywoodu het volgende:
Mollaei heeft met zijn gedragingen door de jaren heen ongeveer alle welwillende Iraanse judoka's een mes in de rug gestoken, helaas weet ik niet meer exact hoe het allemaal ging, maar het was allemaal niet netjes, om het zo maar te zeggen. Maar goed, hij heeft het allemaal lekker in de marketing kunnen zetten met hulp van de wereldjudobond, beetje doen alsof hij een vluchteling is, mooie verhaaltjes met uitkomen voor Mongolië en nu dan weer Azerbeidzjan. We wachten vooral op het boek of iets dergelijks, zodat hij ook daar lekker mee binnen kan lopen.
Mollaei is ook geen makkelijke jongen, maar ik vind het wel een goede zaak dat hij die hele zaak daar flink op zijn nummer heeft gezet. De bond, that is. Laat dit gezeik nu eens buiten de sport. Van de andere kant heeft hij het ook alleen maar meer opgeklopt, dat maakt het lastig. Maar deze situatie door laten etteren ging ook niet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Verre van een potentiële medaille, maar Griekenland kan zich begin juli in Piraeus nog plaatsen voor het basketbaltoernooi. Pluspunt: Giannis Antetokounmpo heeft deelname toegezegd. Minpunt: ze hebben geloot tegen het veel betere Slovenië met ene Doncic.quote:
Nu ben ik verder niet zo thuis in de Griekse atleten, maar dat lijkt me op gevoel toch de grootste (letterlijk en figuurlijk) die ze hebben.
Put these foolish ambitions to rest.
Toptopic. 
I think that it’s extraordinarily important that we in computer science keep fun in computing
For all who deny the struggle, the triumphant overcome
Met zwijgen kruist men de duivel
For all who deny the struggle, the triumphant overcome
Met zwijgen kruist men de duivel
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
In theorie zou ik het ook fijn vinden, alleen deed hij het zo duidelijk puur uit eigenbelang en niet met als doel om dat gekut over het niet mogen starten tegen Israëliërs te stoppen of aan de kaak te stellen ofzoquote:
[..]
Ik wist dat deze reactie ging komen
Van de andere kant heeft hij het ook alleen maar meer opgeklopt, dat maakt het lastig. Maar deze situatie door laten etteren ging ook niet.
Het enige waar dat goed voor was, was om zijn verhaaltje wat leuker en 'zieliger' te maken en zo makkelijk aan sympathie te komen. Maar goed, vanuit sportief oogpunt heb ik ook wel zin in iets moois met Mollaei en Casse enzo natuurlijk, volgens mij is die hele gewichtsklasse wel supergaaf
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -102: Azerbeidzjan
Er zijn heel veel stomme landen. Landen waar we eigenlijk van af moeten. Die heb ik nog niet behandeld, maar Azerbeidzjan hoort daar op zich wel bij. Een land dat lekker bezig is met genocide. Nagorno-Karabach lekker annexeren en gewoon alle bewoners uit hun gebied verjagen. Lekker man, gaaf land. Opdat we niet vergeten, fuck Azerbeidzjan en hier de vlag van Nagorno-Karabach.
Genoeg politiek inside, laten we het over sport gaan hebben. Azerbeidzjan doet natuurlijk pas mee sinds het uiteen vallen van de Sovjet-Unie, in 1996 voor het eerst. Gestaag hebben ze een serieus sportklimaat opgezet als een van de sterkste voormalige Sovjetlanden, maar daarbij hebben de Azeri's een uniek model: Sporters naturaliseren. Vermoedelijk voor wat centen. Iets wat verder vooral in de zandbak gebeurt. Daarmee is Azerbeidzjan toch op een bepaalde manier uniek.
Azerbeidzjan is klassiek Midden-Azië, in het feit dat de grootste sporten zonder meer vechtsporten en gewichtheffen zijn. Overigens haalden ze bij gewichtheffen nooit een medaille (buiten 1 geschrapte). Het begon allemaal met Namig Abdullayev, hieronder in beeld. Als één van de 23 Azeri die in 1996 meedeed pakte hij als enige een medaille, zilver bij het Worstelen. Vier jaar later pakte hij goud, waarmee hij nog altijd de beste Azeri op de Spelen is, hoewel tegenwoordig gedeeld. In dat jaar werd met het jachtgeweer ook goud gepakt door een dame. Twee goud, een lekkere score.
De jaren daarna werd dat de standaard, 1 a 2 goud. Worstelgoud in 2004 en Judogoud in 2008 met daarnaast wat andere medailles in vechtsporten. Oja, en dat schieten, al haalden ze daar alleen in 2000 en 2004 medailles op. Het aantal medailles ging wel steeds omhoog, van 3 naar 5 naar 6 tussen 2000 en 2008. 2012 was de meest succesvolle spelen qua goud, opnieuw twee stuks maar negen medailles in totaal is behoorlijk. Asgarov pakte worstelgoud, met zijn zilver vier jaar later zou hij de andere meest succesvolle Azeri zijn, thans tot nu toe. Er werd 2x goud gehaald bij het worstelen, en 7 medailles in totaal. Azerbeidzjan had hun sport wel definitief naar de hand gezet. Naast de 7 worstelmedailles werden slechts 2 boksmedailles behaald. In 2016 werden zelfs 18 medailles gehaald. Geen Worstelgoud deze keer, alleen Isayev pakte goud bij het Taekwondo, de enige vechtsport die we nog niet hadden gehad zowat. 18 medailles, het is wat. Maar ja, wat was er nog echt Azerbeidzjaans inmiddels. Lorenzo Sotomayor, klinkt niet erg Azerbeidzjaans. Maar ook Mariya Stadnik komt 'gewoon' uit Oekraine. Die was er alweer een tijdje bij, want in 2016 haalde ze haar derde Olympische medaille. Helaas geen enkele gouden plak, maar wel de meest gelauwerde aldaar. Er werden zowaar ook twee medailles gehaald bij het kanovaren. Moet niet gekker worden.
Ja, Azerbeidzjan is goed in het kopen van atleten. Maar goed, ook met het kopen van atleten heb je niet altijd succes. 3 zilver en 4 brons in Tokio drie jaar terug. Dat viel toch behoorlijk tegen. Ik was er niet extreem rouwig om. Ach ja, en dan ook nog met 2x Karate, een sport die we kunnen vergeten. Al was het in ieder geval nog Kumite, dat was het kijken nog enigszins waard. Uiteindelijk zijn de historische statistieken wel mooi rond, Arcee zou trots zijn. Of juist niet, want alleen goud telt en goud halen zijn ze niet zo goed in. 7 goud, precies 2x zoveel zilver, en precies 4x zoveel brons. Mooi gewerkt.
De komende editie is er een primeur voor de Azeri. Ze hebben zich voor het eerst geplaatst voor een teamsport. 3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.) Hebben ze goed voor elkaar. lijkt me geen echte medaillekandidaat, maar bij 3x3 heb je altijd kans zagen we bij de heren in Tokio. Verder hebben we bij het Judo ene Mollaei, daar kunnen we toch vooral erg kritisch op zijn. Helaas heeft ene heywoodu hier het gras al voor mijn voeten weggemaaid, maar ik wilde hier al gaan roepen dat er altijd twee kanten zitten aan een verhaal.
Oh, en worstelen is nog altijd een sport op de Spelen, en zolang dat geldt heeft Azerbeidzjan kans op medailles. Naast het feit dat Greco nog steeds een mannenbolwerk is, is dat nóg een goede reden om de sport af te schaffen. Op naar nul medailles voor Azerbeidzjan!
Er zijn heel veel stomme landen. Landen waar we eigenlijk van af moeten. Die heb ik nog niet behandeld, maar Azerbeidzjan hoort daar op zich wel bij. Een land dat lekker bezig is met genocide. Nagorno-Karabach lekker annexeren en gewoon alle bewoners uit hun gebied verjagen. Lekker man, gaaf land. Opdat we niet vergeten, fuck Azerbeidzjan en hier de vlag van Nagorno-Karabach.
Genoeg politiek inside, laten we het over sport gaan hebben. Azerbeidzjan doet natuurlijk pas mee sinds het uiteen vallen van de Sovjet-Unie, in 1996 voor het eerst. Gestaag hebben ze een serieus sportklimaat opgezet als een van de sterkste voormalige Sovjetlanden, maar daarbij hebben de Azeri's een uniek model: Sporters naturaliseren. Vermoedelijk voor wat centen. Iets wat verder vooral in de zandbak gebeurt. Daarmee is Azerbeidzjan toch op een bepaalde manier uniek.
Azerbeidzjan is klassiek Midden-Azië, in het feit dat de grootste sporten zonder meer vechtsporten en gewichtheffen zijn. Overigens haalden ze bij gewichtheffen nooit een medaille (buiten 1 geschrapte). Het begon allemaal met Namig Abdullayev, hieronder in beeld. Als één van de 23 Azeri die in 1996 meedeed pakte hij als enige een medaille, zilver bij het Worstelen. Vier jaar later pakte hij goud, waarmee hij nog altijd de beste Azeri op de Spelen is, hoewel tegenwoordig gedeeld. In dat jaar werd met het jachtgeweer ook goud gepakt door een dame. Twee goud, een lekkere score.
De jaren daarna werd dat de standaard, 1 a 2 goud. Worstelgoud in 2004 en Judogoud in 2008 met daarnaast wat andere medailles in vechtsporten. Oja, en dat schieten, al haalden ze daar alleen in 2000 en 2004 medailles op. Het aantal medailles ging wel steeds omhoog, van 3 naar 5 naar 6 tussen 2000 en 2008. 2012 was de meest succesvolle spelen qua goud, opnieuw twee stuks maar negen medailles in totaal is behoorlijk. Asgarov pakte worstelgoud, met zijn zilver vier jaar later zou hij de andere meest succesvolle Azeri zijn, thans tot nu toe. Er werd 2x goud gehaald bij het worstelen, en 7 medailles in totaal. Azerbeidzjan had hun sport wel definitief naar de hand gezet. Naast de 7 worstelmedailles werden slechts 2 boksmedailles behaald. In 2016 werden zelfs 18 medailles gehaald. Geen Worstelgoud deze keer, alleen Isayev pakte goud bij het Taekwondo, de enige vechtsport die we nog niet hadden gehad zowat. 18 medailles, het is wat. Maar ja, wat was er nog echt Azerbeidzjaans inmiddels. Lorenzo Sotomayor, klinkt niet erg Azerbeidzjaans. Maar ook Mariya Stadnik komt 'gewoon' uit Oekraine. Die was er alweer een tijdje bij, want in 2016 haalde ze haar derde Olympische medaille. Helaas geen enkele gouden plak, maar wel de meest gelauwerde aldaar. Er werden zowaar ook twee medailles gehaald bij het kanovaren. Moet niet gekker worden.
Ja, Azerbeidzjan is goed in het kopen van atleten. Maar goed, ook met het kopen van atleten heb je niet altijd succes. 3 zilver en 4 brons in Tokio drie jaar terug. Dat viel toch behoorlijk tegen. Ik was er niet extreem rouwig om. Ach ja, en dan ook nog met 2x Karate, een sport die we kunnen vergeten. Al was het in ieder geval nog Kumite, dat was het kijken nog enigszins waard. Uiteindelijk zijn de historische statistieken wel mooi rond, Arcee zou trots zijn. Of juist niet, want alleen goud telt en goud halen zijn ze niet zo goed in. 7 goud, precies 2x zoveel zilver, en precies 4x zoveel brons. Mooi gewerkt.
De komende editie is er een primeur voor de Azeri. Ze hebben zich voor het eerst geplaatst voor een teamsport. 3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.) Hebben ze goed voor elkaar. lijkt me geen echte medaillekandidaat, maar bij 3x3 heb je altijd kans zagen we bij de heren in Tokio. Verder hebben we bij het Judo ene Mollaei, daar kunnen we toch vooral erg kritisch op zijn. Helaas heeft ene heywoodu hier het gras al voor mijn voeten weggemaaid, maar ik wilde hier al gaan roepen dat er altijd twee kanten zitten aan een verhaal.
Oh, en worstelen is nog altijd een sport op de Spelen, en zolang dat geldt heeft Azerbeidzjan kans op medailles. Naast het feit dat Greco nog steeds een mannenbolwerk is, is dat nóg een goede reden om de sport af te schaffen. Op naar nul medailles voor Azerbeidzjan!
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Ik vermoed dat dit gebaseerd is op fake news, mogelijk van mij (in het OKT-topic)quote:
3x3 Basketbal. Ja, het scheelt dat je daarvoor maar 3 atleten hoeft te kopen. (Eigenlijk 4, maar ze hebben zowaar een basketballende Azeri gevonden.)
Na nader onderzoek blijkt het volgende: Mollenhauer is wel een geboren Amerikaanse, maar haar ouders zijn voor werk naar Baku gegaan toen zij vijf was en daar is ze verder min of meer opgegroeid. Die vind ik dan wel genoeg tellen als Azeri, moet ik eerlijk zeggen
Die andere is overigens geboren in Baku, daarna genaturaliseerd door Rusland, maar inmiddels weer terug bij Azerbeidzjan.
Verder eens: uiterst matig land, zowel binnen als buiten de sportwereld.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Akkoord, maken we er 2 van.quote:
[..]
Ik vermoed dat dit gebaseerd is op fake news, mogelijk van mij (in het OKT-topic)
Na nader onderzoek blijkt het volgende: Mollenhauer is wel een geboren Amerikaanse, maar haar ouders zijn voor werk naar Baku gegaan toen zij vijf was en daar is ze verder min of meer opgegroeid. Die vind ik dan wel genoeg tellen als Azeri, moet ik eerlijk zeggen
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -101: Letland
Gisteren waren we bij de winnaar van het eerste 3x3 Basketbal OKT voor de dames, vandaag de winnaar bij de heren. Een van de Baltische staten, waarvan het algemeen bekend is dat ze bij mij een streepje voor hebben. Letland. Het land is zo 1.5x zo groot als Nederland en is daarmee ruim groter dan Estland, maar zo'n 1000 vierkante KM kleiner dan Litouwen, een verwaarloosbaar verschil. Het heeft wel minder dan 2 miljoen inwoners en is daarmee een van de kleinere landen van Europa. Maar goed, ze hebben wel nog op een EK gespeeld toen nog niet iedereen en z'n moeder mee mocht doen. Dat was me een feest. Letland is altijd gezegend met dezelfde ietwat vreemde vlag met een rare kleur rood en vrij dikke buitenbanen. Geen andere vlag vandaag, maar deze blijft toch uniek en dus mooi.
Letland was natuurlijk onderdeel van de Sovjet-Unie en mocht dus pas recent deelnemen. De eerste deelname was dan ook in... oh, 1924! Had ik jullie toch even. Ja, weliswaar waren de Baltische staten na de tweede wereldoorlog onderdeel van de Sovjet-Unie, maar in het interbellum waren het soevereine staten. Estland was vrij succesvol in die periode, Letland minder, maar na twee deelnames zonder medailles was het in 1932 wel succesvol. In LA was het eerste zilver op het snelwandelen. Rare vlag, raar loopje, het is een bijzonder land. Vier jaar later was het opnieuw raak, weer met snelwandelen maar ook met raar worstelen, in die vreemde Grieks-Romeinse stijl.
Daarna was het dus wachten. Lang wachten. Natuurlijk, als de Sovjet-Unie werd er flink gescoord en ook wel eens door Letten, niet bijzonder veel maar wel een aantal. Telt allemaal verder niet, de Sovjet-tijd erkennen wij niet. Letland mocht vier jaar eerder voor zichzelf beginnen dan de meesten, net als Estland en Litouwen hadden zij al in 1992 een eigen team. Dat leverde meteen meer succes dan ooit: Dainis Ozols pakte brons, later zou hij nog een keer vijfde worden in de Vuelta. Letland heeft er altijd een paar bijzondere fietsers tussen zitten. Maar er was ook 2 keer zilver, met Kanovaren en met schieten. Als je het niet weet leuke sporten om te scoren. Goed, dat waren meteen de beste Spelen tot toen toe, maar die voetsporen konden in 1996 niet gevolgd worden. Klementjevs kanode al naar zilver in 1992, maar in 1996 was het opnieuw raak. De enige medaille deze keer. Opnieuw geen goud, maar dat komt nog.
In Sydney lukte dat voor het eerst. In totaal haalden de Letten 5 goud: 4x op de zomerspelen en 1x op de winterspelen. In de winter zijn ze vooral goed in de sleesporten en bij het ijshockey doen ze ook vaak mee. De ban werd gebroken door Igors Vihrovs bij het vloerturnen. Een lekker klassiek onderdeel, mooie prestatie voor een klein land, aangezien er vaak geconcurreerd moet worden met grote landen in het turnen. Letland haalde een volledige collectie waarbij ook het favoriete snelwandelen weer langskwam. Vier jaar later werd de zilvervloot binnengehaald. 4 stuks, bizar genoeg nog altijd het maximale.
Na deze Spelen van 2004 ging de focus wat meer mee op de winter, waar vanaf nu bij de sleepsorten 10 medailles zouden worden gehaald. Ik noem even Dukurs en de viermansbob die de enige gouden wintermedaille haalde. Nu weer terug naar de zomer. Letland heeft namelijk voor mij een reputatie op nieuwere onderdelen en dat is met reden. Ene Maris Strombergs was nogal goed op het kinderfietsje. Hij werd de allereerste Olympisch kampioen BMX, en deed dat vier jaar later nog maar een keer. Daarmee is hij de meest succesvolle Olympiër voor Letland. Ik hield wel van zijn stijl bij het BMX, stond er altijd als het nodig was. Daar hou ik van. Naast Strombergs werden er in 208 en 2012 slechts 2 en 1 medaille gehaald, respectievelijk. Net als in 2004 werd er speerwerpzilver gehaald en ze haalden brons bij het Beachvolleybal in 2012. Mooie prestatie.
In 2016 was er geen enkele medaille, daarmee zeer teleurstellende Spelen voor de Letten. Maar afgelopen editie was er weer een nieuwe sport waarop ze konden oogsten. Ze waren niet de topfavoriet, maar wel een serieuze kanshebber en ondanks een wat matige groepsfase werd er toch goud behaald, mede omdat Servië ineens totaal niet thuisgaf tegen het ROC-team waardoor ze die juist konden ontlopen.
Dit jaar lijkt dat weer de beste medaillekans. Als titelverdediger mag je serieus worden genomen en het OKT was overtuigend genoeg. Verder zal het bij waterkansjes blijven. Er zijn wel wat namen die iets kunnen, bijvoorbeeld een nog redelijk jonge gewichtheffer, maar daarvan zou alles beter dan een vijfde plaats een grote verrassing zijn. Ostapenko won zeven jaar terug natuurlijk Roland Garros en blijft een naam die wel wat kan in het damestennis, op het altijd verrassende Olympisch tennistoernooi kan alles. Maar 3 medailles lijkt me al best veel. Laten we hopen dat Letland in ieder geval weer op de kaart staat op 11 augustus.
Gisteren waren we bij de winnaar van het eerste 3x3 Basketbal OKT voor de dames, vandaag de winnaar bij de heren. Een van de Baltische staten, waarvan het algemeen bekend is dat ze bij mij een streepje voor hebben. Letland. Het land is zo 1.5x zo groot als Nederland en is daarmee ruim groter dan Estland, maar zo'n 1000 vierkante KM kleiner dan Litouwen, een verwaarloosbaar verschil. Het heeft wel minder dan 2 miljoen inwoners en is daarmee een van de kleinere landen van Europa. Maar goed, ze hebben wel nog op een EK gespeeld toen nog niet iedereen en z'n moeder mee mocht doen. Dat was me een feest. Letland is altijd gezegend met dezelfde ietwat vreemde vlag met een rare kleur rood en vrij dikke buitenbanen. Geen andere vlag vandaag, maar deze blijft toch uniek en dus mooi.
Letland was natuurlijk onderdeel van de Sovjet-Unie en mocht dus pas recent deelnemen. De eerste deelname was dan ook in... oh, 1924! Had ik jullie toch even. Ja, weliswaar waren de Baltische staten na de tweede wereldoorlog onderdeel van de Sovjet-Unie, maar in het interbellum waren het soevereine staten. Estland was vrij succesvol in die periode, Letland minder, maar na twee deelnames zonder medailles was het in 1932 wel succesvol. In LA was het eerste zilver op het snelwandelen. Rare vlag, raar loopje, het is een bijzonder land. Vier jaar later was het opnieuw raak, weer met snelwandelen maar ook met raar worstelen, in die vreemde Grieks-Romeinse stijl.
Daarna was het dus wachten. Lang wachten. Natuurlijk, als de Sovjet-Unie werd er flink gescoord en ook wel eens door Letten, niet bijzonder veel maar wel een aantal. Telt allemaal verder niet, de Sovjet-tijd erkennen wij niet. Letland mocht vier jaar eerder voor zichzelf beginnen dan de meesten, net als Estland en Litouwen hadden zij al in 1992 een eigen team. Dat leverde meteen meer succes dan ooit: Dainis Ozols pakte brons, later zou hij nog een keer vijfde worden in de Vuelta. Letland heeft er altijd een paar bijzondere fietsers tussen zitten. Maar er was ook 2 keer zilver, met Kanovaren en met schieten. Als je het niet weet leuke sporten om te scoren. Goed, dat waren meteen de beste Spelen tot toen toe, maar die voetsporen konden in 1996 niet gevolgd worden. Klementjevs kanode al naar zilver in 1992, maar in 1996 was het opnieuw raak. De enige medaille deze keer. Opnieuw geen goud, maar dat komt nog.
In Sydney lukte dat voor het eerst. In totaal haalden de Letten 5 goud: 4x op de zomerspelen en 1x op de winterspelen. In de winter zijn ze vooral goed in de sleesporten en bij het ijshockey doen ze ook vaak mee. De ban werd gebroken door Igors Vihrovs bij het vloerturnen. Een lekker klassiek onderdeel, mooie prestatie voor een klein land, aangezien er vaak geconcurreerd moet worden met grote landen in het turnen. Letland haalde een volledige collectie waarbij ook het favoriete snelwandelen weer langskwam. Vier jaar later werd de zilvervloot binnengehaald. 4 stuks, bizar genoeg nog altijd het maximale.
Na deze Spelen van 2004 ging de focus wat meer mee op de winter, waar vanaf nu bij de sleepsorten 10 medailles zouden worden gehaald. Ik noem even Dukurs en de viermansbob die de enige gouden wintermedaille haalde. Nu weer terug naar de zomer. Letland heeft namelijk voor mij een reputatie op nieuwere onderdelen en dat is met reden. Ene Maris Strombergs was nogal goed op het kinderfietsje. Hij werd de allereerste Olympisch kampioen BMX, en deed dat vier jaar later nog maar een keer. Daarmee is hij de meest succesvolle Olympiër voor Letland. Ik hield wel van zijn stijl bij het BMX, stond er altijd als het nodig was. Daar hou ik van. Naast Strombergs werden er in 208 en 2012 slechts 2 en 1 medaille gehaald, respectievelijk. Net als in 2004 werd er speerwerpzilver gehaald en ze haalden brons bij het Beachvolleybal in 2012. Mooie prestatie.
In 2016 was er geen enkele medaille, daarmee zeer teleurstellende Spelen voor de Letten. Maar afgelopen editie was er weer een nieuwe sport waarop ze konden oogsten. Ze waren niet de topfavoriet, maar wel een serieuze kanshebber en ondanks een wat matige groepsfase werd er toch goud behaald, mede omdat Servië ineens totaal niet thuisgaf tegen het ROC-team waardoor ze die juist konden ontlopen.
Dit jaar lijkt dat weer de beste medaillekans. Als titelverdediger mag je serieus worden genomen en het OKT was overtuigend genoeg. Verder zal het bij waterkansjes blijven. Er zijn wel wat namen die iets kunnen, bijvoorbeeld een nog redelijk jonge gewichtheffer, maar daarvan zou alles beter dan een vijfde plaats een grote verrassing zijn. Ostapenko won zeven jaar terug natuurlijk Roland Garros en blijft een naam die wel wat kan in het damestennis, op het altijd verrassende Olympisch tennistoernooi kan alles. Maar 3 medailles lijkt me al best veel. Laten we hopen dat Letland in ieder geval weer op de kaart staat op 11 augustus.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -100: Finland
Na een aantal kleinere landen is het tijd voor Finland. Nouja, Finland is natuurlijk ook niet echt groot. Het is uitgestrekt, heeft ongeveer 188000 meren (in tegenstelling tot de 1000 die vaak genoemd worden) en het is er koud. Daardoor zijn ze er tegenwoordig ook vooral goed in wintersport. Maar Finland heeft een rijke traditie op de zomerspelen. Het begon allemaal met deze vlag. De enige keer dat we deze vlag gaan zien rondom deze Spelen gok ik zo.
Ja, dat is dus de vlag van Het Land Dat Niet Genoemd Mag Worden. Want Finland was in de jonge jaren van de Spelen geen vrij land, maar wel een autonoom onderdeel - groothertogdom - van keizerrijk Rusland en mocht onder die noemer wel een apart team sturen. Dat deden ze met opvallend veel meer succes dan de Russen zelf. Al bij de eerste deelname in 1908 werd er goud, zilver en 3 brons gehaald. Het was het Grieks-Romeins Worstelen waar de Finnen goud haalden. Maar vier jaar later lieten ze pas echt zien waar ze toe in staat waren, een vierde plaats op de onofficiële medaillespiegel met 9 goud, 8 zilver en 9 brons. Een sterke prestatie, zelfs al was er het buurlandvoordeel - in die tijd waar ver reizen een behoorlijke moeite was en waar vaak ook wat meer lokale onderdelen werden toegevoegd was het wel voordelig als de Spelen dicht bij huis waren. Hannes Kolehmainen zette een traditie neer op het Finse langeafstandlopen die nog jaren gevolgd zou worden, al lijkt die traditie inmiddels wel echt vergane glorie. 3x goud en 1x zilver. De 9 goud kwamen op atletiek en worstelen, waar de werponderdelen en de duuronderdelen bij het atletiek het belangrijkst waren, iets wat ondanks de eerste wereldoorlog nog jaren zou worden doorgezet..
Paavo Nurmi wordt immers vaker genoemd, hij is de meest succesvolle Finse atleet, hij begon in 1920 met scoren. Kolehmainen won overigens in 1920 ook nog Marathongoud, maar Nurmi pakte ook 3x goud om de Finnen naar opnieuw 15 goud, 10 zilver en 9 brons te leiden. In die tijd was Finland een zekerheidje voor wat goud bij worstelen en bij het atletiek. Het enige andere goud kwam bij het kunstrijden. In 1908 en 1920 waren er ook al competities in het kusntrijden, maar daar waren geen aparte winterspelen voor. In 1924 scoorde Nurmi zelfs 5x goud, in 1928 ook nog 1x. Een van de grootsten toch wel, in 1924 won hij de 1500, 5000 en 10000 meter, Sifan eat your heart out. In 1924 waren 14 goud zelfs goed voor een tweede plaats op de medaillespiegel, achter de VS. In 1928 waren er ruim minder wedstrijden, zo was het veldlopen geen onderdeel meer en de Finnen hadden nou net daar de laatste 3 edities steeds gescoord, maar de 8 gouden medailles, 8 zilver en 9 brons waren alsnog goed voor een 3e plaats op de medaillespiegel.
Daarmee laten we de hoogtijdagen van Finland achter ons. Dat zal mede komen door het grotere belang van de winterspelen, waardoor vooral het langlaufen relevant werd. Ook was de naamgenoot van Greta goed op de schaats. Clas Thunberg is met 5 goud, 1 zilver en 1 brons nog altijd de meest succesvolle mannelijke schaatser aller tijden. Daarna bakte Finland er overigens niet zoveel meer van bij het schaatsen, Toch bijzonder hoe dat gaat. Op de zomerspelen van 1932 werd er vijf goud gehaald en in 1936 7 goud. Prima scores, maar niet meer de dominantie bij het atletiek en vooral het worstelen van het begin van het interbellum. Er werd in 1936 ook goud gehaald bij boksen en turnen. Desalniettemin is Finland misschien wel het beste land na Amerika in deze periode. Knappe prestatie.
Na de tweede wereldoorlog loopt het wel echt minder. De lange afstanden en het worstelen blijken niet langer het domein van Finland. Er zijn echter nog wel twee succesnummers: In 1948 wordt er 6x goud behaald bij het turnen, bij afwezigheid van de meeste oostbloklanden tot 1952. In totaal was de 8 goud nog altijd goed voor een zesde plaats op de Medaillespiegel. Bij de eigen Spelen in 1952 was het turnen echter het domein van de Oostbloklanden, die voor het eerst onder aanvoering van de USSR er serieus werk van maakten, en de afwezigheid van Japan in 1948 zal ook wel hebben geholpen. Gelukkig werd er in Helsinki nog een laatste strohalm gevonden: Kanovaren. Daar werd 4x goud behaald om de thuisspelen te redden, want met slechts 6 goud was het voor Finland relatief mager.
Het bleek een voorbode, want na deze laatste strohalm waren de gouden jaren van Finland echt voorbij. Er zou nog maar twee keer boven het totaal van 10 medailles worden gehaald en gouden medailles waren geen vanzelfsprekendheid meer. In 1956 werd dat aantal medailles vooral opgevijzeld door 11 brons en in 1960 was er slechts 1 gouden medaille bij het turnen op het paard voltige. Nu waren dat jaren waarin veel West-Europese landen het slecht deden, maar Finland is er nooit écht van teruggekeerd. Op de winterspelen was er van verval echter nog geen sprake, zelfs onder de komst van de USSR bleef het daar behoorlijk goed gaan.
Lasse Viren zorgde voor een opleving in de jaren 70, hij haalde in Munchen en Montreal 2x de dubbel op de 5 en 10 km. Wel een bekende naam, maar minder bekend is roeier Pertti Karppinen, die ook 2x goud pakte, hij won de skiff in 1976 én 1980. In 1976 en 1984 werd nog 4x goud gepakt, het maximaal haalbare sinds 1952. In 1976 dus geholpen door deze twee grote namen, in 1984 door afwezigheid van het oostblok.
Daarna ging het van kwaad tot erger. De winterspelen waren in de jaren 70 ook niet meer Fins domein, in Sapporo '72 werd er nul goud gehaald. Gelukkig was er eind jaren 80 een geweldige core aan schansspringers die de winter mooier maakte, maar in de zomer was het voornamelijk speerwerpen. Daar werd in 1988 én 1996 nog het enige goud gepakt. Ook in 1992 was er maar 1x goud. In 2000 was er zowaar 2x goud, bij het zeilen en het kogelstoten. Maar wat een keer moest gebeuren, gebeurde. In Athene pakte Finland voor het eerst bij een deelname aan de zomerspelen geen goud. Alleen maar twee zilver. En het is bepaald geen incident, want sinds Athene heeft alleen schutter Sara Makela-Nummela nog goud gepakt in 2008. In Londen was het vervolgens weer 2 zilver met ditmaal ook nog brons erbij, maar de laatste twee spelen was zelfs zilver te veel gevraagd. Boksster Mira Potkonen redde de meubelen met een bronzen medaille, die ze vier jaar later wel prolongeerde. Met z'n kale badmuts wist de concurrent van Arno Kamminga, Matti Mattsson, ook brons te behalen. Dat is echt een Donald Duck-naam, ik mag dat wel.
Als we dan naar het heden kijken.. tsja. Wat moeten we daar van zeggen. Wat is waarschijnlijker, voor het eerst nul medailles of toch eindelijk weer eens goud (of zelfs zilver). Ik zie eigenlijk niemand waarvan ik denk 'ja, dat is wel een zekerheidje'. Ik kan niet eens veel serieuze namen noemen. Murto wellicht bij het polsstokhoogspringen? Maar dat zie ik ook niet zomaar gebeuren. Misschien iemand bij het schieten of het zeilen als het mee zit? Mattsson nogmaals? Maar met de huidige concurrentie op de 200m schoolslag zie ik dat ook niet meer gebeuren. Nee, ik sluit niet uit dat het nul medailles wordt voor Finland. Zou verrassend zijn, en zelfs een beetje pijnlijk voor zo'n ooit groot sportland. Maar ja, het is natuurlijk geen enorm land qua aantal inwoners en er zijn flink andere keuzes gemaakt. Dan krijg je dus dit. Het maakt het wel vreemd om te zeggen dat het een periode lang misschien wel het grootste sportland na Amerika was.
Na een aantal kleinere landen is het tijd voor Finland. Nouja, Finland is natuurlijk ook niet echt groot. Het is uitgestrekt, heeft ongeveer 188000 meren (in tegenstelling tot de 1000 die vaak genoemd worden) en het is er koud. Daardoor zijn ze er tegenwoordig ook vooral goed in wintersport. Maar Finland heeft een rijke traditie op de zomerspelen. Het begon allemaal met deze vlag. De enige keer dat we deze vlag gaan zien rondom deze Spelen gok ik zo.
Ja, dat is dus de vlag van Het Land Dat Niet Genoemd Mag Worden. Want Finland was in de jonge jaren van de Spelen geen vrij land, maar wel een autonoom onderdeel - groothertogdom - van keizerrijk Rusland en mocht onder die noemer wel een apart team sturen. Dat deden ze met opvallend veel meer succes dan de Russen zelf. Al bij de eerste deelname in 1908 werd er goud, zilver en 3 brons gehaald. Het was het Grieks-Romeins Worstelen waar de Finnen goud haalden. Maar vier jaar later lieten ze pas echt zien waar ze toe in staat waren, een vierde plaats op de onofficiële medaillespiegel met 9 goud, 8 zilver en 9 brons. Een sterke prestatie, zelfs al was er het buurlandvoordeel - in die tijd waar ver reizen een behoorlijke moeite was en waar vaak ook wat meer lokale onderdelen werden toegevoegd was het wel voordelig als de Spelen dicht bij huis waren. Hannes Kolehmainen zette een traditie neer op het Finse langeafstandlopen die nog jaren gevolgd zou worden, al lijkt die traditie inmiddels wel echt vergane glorie. 3x goud en 1x zilver. De 9 goud kwamen op atletiek en worstelen, waar de werponderdelen en de duuronderdelen bij het atletiek het belangrijkst waren, iets wat ondanks de eerste wereldoorlog nog jaren zou worden doorgezet..
Paavo Nurmi wordt immers vaker genoemd, hij is de meest succesvolle Finse atleet, hij begon in 1920 met scoren. Kolehmainen won overigens in 1920 ook nog Marathongoud, maar Nurmi pakte ook 3x goud om de Finnen naar opnieuw 15 goud, 10 zilver en 9 brons te leiden. In die tijd was Finland een zekerheidje voor wat goud bij worstelen en bij het atletiek. Het enige andere goud kwam bij het kunstrijden. In 1908 en 1920 waren er ook al competities in het kusntrijden, maar daar waren geen aparte winterspelen voor. In 1924 scoorde Nurmi zelfs 5x goud, in 1928 ook nog 1x. Een van de grootsten toch wel, in 1924 won hij de 1500, 5000 en 10000 meter, Sifan eat your heart out. In 1924 waren 14 goud zelfs goed voor een tweede plaats op de medaillespiegel, achter de VS. In 1928 waren er ruim minder wedstrijden, zo was het veldlopen geen onderdeel meer en de Finnen hadden nou net daar de laatste 3 edities steeds gescoord, maar de 8 gouden medailles, 8 zilver en 9 brons waren alsnog goed voor een 3e plaats op de medaillespiegel.
Daarmee laten we de hoogtijdagen van Finland achter ons. Dat zal mede komen door het grotere belang van de winterspelen, waardoor vooral het langlaufen relevant werd. Ook was de naamgenoot van Greta goed op de schaats. Clas Thunberg is met 5 goud, 1 zilver en 1 brons nog altijd de meest succesvolle mannelijke schaatser aller tijden. Daarna bakte Finland er overigens niet zoveel meer van bij het schaatsen, Toch bijzonder hoe dat gaat. Op de zomerspelen van 1932 werd er vijf goud gehaald en in 1936 7 goud. Prima scores, maar niet meer de dominantie bij het atletiek en vooral het worstelen van het begin van het interbellum. Er werd in 1936 ook goud gehaald bij boksen en turnen. Desalniettemin is Finland misschien wel het beste land na Amerika in deze periode. Knappe prestatie.
Na de tweede wereldoorlog loopt het wel echt minder. De lange afstanden en het worstelen blijken niet langer het domein van Finland. Er zijn echter nog wel twee succesnummers: In 1948 wordt er 6x goud behaald bij het turnen, bij afwezigheid van de meeste oostbloklanden tot 1952. In totaal was de 8 goud nog altijd goed voor een zesde plaats op de Medaillespiegel. Bij de eigen Spelen in 1952 was het turnen echter het domein van de Oostbloklanden, die voor het eerst onder aanvoering van de USSR er serieus werk van maakten, en de afwezigheid van Japan in 1948 zal ook wel hebben geholpen. Gelukkig werd er in Helsinki nog een laatste strohalm gevonden: Kanovaren. Daar werd 4x goud behaald om de thuisspelen te redden, want met slechts 6 goud was het voor Finland relatief mager.
Het bleek een voorbode, want na deze laatste strohalm waren de gouden jaren van Finland echt voorbij. Er zou nog maar twee keer boven het totaal van 10 medailles worden gehaald en gouden medailles waren geen vanzelfsprekendheid meer. In 1956 werd dat aantal medailles vooral opgevijzeld door 11 brons en in 1960 was er slechts 1 gouden medaille bij het turnen op het paard voltige. Nu waren dat jaren waarin veel West-Europese landen het slecht deden, maar Finland is er nooit écht van teruggekeerd. Op de winterspelen was er van verval echter nog geen sprake, zelfs onder de komst van de USSR bleef het daar behoorlijk goed gaan.
Lasse Viren zorgde voor een opleving in de jaren 70, hij haalde in Munchen en Montreal 2x de dubbel op de 5 en 10 km. Wel een bekende naam, maar minder bekend is roeier Pertti Karppinen, die ook 2x goud pakte, hij won de skiff in 1976 én 1980. In 1976 en 1984 werd nog 4x goud gepakt, het maximaal haalbare sinds 1952. In 1976 dus geholpen door deze twee grote namen, in 1984 door afwezigheid van het oostblok.
Daarna ging het van kwaad tot erger. De winterspelen waren in de jaren 70 ook niet meer Fins domein, in Sapporo '72 werd er nul goud gehaald. Gelukkig was er eind jaren 80 een geweldige core aan schansspringers die de winter mooier maakte, maar in de zomer was het voornamelijk speerwerpen. Daar werd in 1988 én 1996 nog het enige goud gepakt. Ook in 1992 was er maar 1x goud. In 2000 was er zowaar 2x goud, bij het zeilen en het kogelstoten. Maar wat een keer moest gebeuren, gebeurde. In Athene pakte Finland voor het eerst bij een deelname aan de zomerspelen geen goud. Alleen maar twee zilver. En het is bepaald geen incident, want sinds Athene heeft alleen schutter Sara Makela-Nummela nog goud gepakt in 2008. In Londen was het vervolgens weer 2 zilver met ditmaal ook nog brons erbij, maar de laatste twee spelen was zelfs zilver te veel gevraagd. Boksster Mira Potkonen redde de meubelen met een bronzen medaille, die ze vier jaar later wel prolongeerde. Met z'n kale badmuts wist de concurrent van Arno Kamminga, Matti Mattsson, ook brons te behalen. Dat is echt een Donald Duck-naam, ik mag dat wel.
Als we dan naar het heden kijken.. tsja. Wat moeten we daar van zeggen. Wat is waarschijnlijker, voor het eerst nul medailles of toch eindelijk weer eens goud (of zelfs zilver). Ik zie eigenlijk niemand waarvan ik denk 'ja, dat is wel een zekerheidje'. Ik kan niet eens veel serieuze namen noemen. Murto wellicht bij het polsstokhoogspringen? Maar dat zie ik ook niet zomaar gebeuren. Misschien iemand bij het schieten of het zeilen als het mee zit? Mattsson nogmaals? Maar met de huidige concurrentie op de 200m schoolslag zie ik dat ook niet meer gebeuren. Nee, ik sluit niet uit dat het nul medailles wordt voor Finland. Zou verrassend zijn, en zelfs een beetje pijnlijk voor zo'n ooit groot sportland. Maar ja, het is natuurlijk geen enorm land qua aantal inwoners en er zijn flink andere keuzes gemaakt. Dan krijg je dus dit. Het maakt het wel vreemd om te zeggen dat het een periode lang misschien wel het grootste sportland na Amerika was.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Absolute goden Kolehmainen en Nurmi
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Wees overigens gerust, we gaan de komende dagen weer Europa uit en naar exotischer oorden.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -99: Dominica
Het was treurig nieuws vorige week. wereldrecordhouder en regerend Olympisch kampioen Yulimar Rojas zal haar titel niet verdedigen. Geblesseerd. Geen grote medaillekansen voor Venezuela zodoende. Desalniettemin levert dat andere mogelijkheden. Zie hier Dominica. Dominica is geen groot land. Het is een van de kleine eilandstaten in een reeks van Caraibische eilanden. Het land heeft slechts 70000 inwoners. Er zijn niet veel landen van dat formaat met een goede Olympische status. Overigens moet Dominica niet verward worden met de Dominicaanse Republiek. In Woensel-west had deze verwarring zo plaats kunnen vinden. Gelukkig is dit bericht niet in Woensel-west getikt, scheelt weer. Sinds 1978 is Dominica onafhankelijk, nadat het jaren onder Britse heerschappij had geleefd. Veel langer geleden ook nog bij Frankrijk, maar dan spreken we over meer dan 200 jaar terug. Bij de oude vlaggen van Dominica kun je overigens leuk zoek de verschillen spelen. Je zou het niet zeggen, maar dit hieronder is NIET de huidige vlag.
Goed, Dominica bestond dan wel in 1978, het duurde toch nog 15 jaar voor er een NOC werd opgericht. Na oprichting kon in 1996 eindelijk meegedaan worden. Waan je je toch weer in oost-europese sferen, maar Dominicaanse atleten hebben dan weer niet bij het GOS gehoord. In 1996 waren er meteen zes deelnemers, wat overigens ook meteen het landsrecord was. Jerome Romain haalde de finale bij het hinkstapspringen. Ja, precies, dat onderdeel waar de eerder genoemde Venezolaanse Rojas voor dit jaar de favoriete was. Romain wist overigens op het WK wel al brons te halen in 1995. Was een prachtige prestatie geweest als dat hier ook gelukt was. Helaas had hij drie foutsprongen in de Olympische finale en zat het er snel op met een 12e plaats tot gevolg. Dawn Williams haalde overigens ook de halve finale op de 800 meter. Naast vijf atleten deed ook 1 zwemmer mee. Hier zien we de eerste Dominicaanse finalist in actie. Laten we zeggen dat er wel eens scherper beeld is geweest helaas.
Romain deed in 2000 mee voor Frankrijk, maar gelukkig waren er 4 nieuwe Dominicaanse atleten te vinden in Sydney. Twee zwemmers en twee atleten. Het was een stuk minder succesvol, van de zwemmers mag je niet veel verwachten maar ook de atleten werden 7e en 8e in hun serie, 200 en 400 meter respectievelijk. Na Sydney werd besloten om niet meer in het zwembad te presteren. Helaas zorgde dat voor niet veel beters. Finaleplaatsen werden weer niet opgehaald en sinds 2004 doet Dominica maar met twee atleten mee. In 2004 leverde dat voor Chris Lloyd een 6e plaats in de 400 meter heats op, Marie-Lyne Joseph haalde in de 800 meter heats zelfs een plekje lager. In ieder geval ging dat in 2008 iets beter met een vijfde plaats voor Chris Lloyd en een vierde plaats voor Erison Hurtault bij de 200 en 400 meter. In hun serie, wel te verstaan. Deze keer deden er geen dames mee voor Dominica. Vier jaar later was Hurtault er opnieuw bij en werd ditmaal vijfde in zijn heat, met een 200 meter-loopster die slechts 9e werd in haar heat. Na het goede begin in 1996 was er weinig meer over en was Dominica weer zo'n land dat je precies 2x per OS zag als je de exotenseries volgde.
In 2016 was het over met de pret van matigheid op de loopnummers en keerde men terug naar het enige finaleonderdeel: De hinkstapsprong. Durañona haalde bij de heren in de kwalificatie geen afstand na drie foutpogingen, Thea LaFond wel. Die naam mag je onthouden. Ze werd allerlaatste in de kwalificatie. In Tokio stond ze er namelijk weer en sprong ze in de kwalificatie 14.6, een nationaal record en goed voor de derde plaats. Helaas zat er in de finale geen poging van dat niveau in. Opnieuw een twaalfde plek, wat daarmee nog altijd het beste resultaat voor het land is. Met haar NR was ze zevende geworden. Naast Lafond deed ook ene Luke mee op de 800 meter heren. Achtste in de heats, snel vergeten. Hier ziet u LaFond heel elegant in actie.
Nouja, jullie zullen vast begrijpen waar in 2024 de kansen liggen. Ik noem de blessure van Rojas en LaFond die progressie boekt op de hinkstapsprong. Dit jaar was er goud op het WK indoor voor LaFond, een knappe prestatie en uniek voor het land 15 meter werd gehaald. Zeker zonder Rojas moet dat gewoon goed zijn voor een medaille, ook outdoor in Parijs. Nu is het bij LaFond wel een hoog als het draait gehalte. Kan ook zomaar helemaal niks worden. Maar Dominica is wel een van mijn favorieten voor een eerste medaille ooit op deze Spelen. Verder zal er nog wel een quotumplekje ingevuld worden bij de heren. Opvallend genoeg steeds op de 400 meter en nooit op de 100 ofzo. Of misschien hebben ze weer een andere hinkstapspringer. Dat blijkt toch wel dé sport in Dominica.
Het was treurig nieuws vorige week. wereldrecordhouder en regerend Olympisch kampioen Yulimar Rojas zal haar titel niet verdedigen. Geblesseerd. Geen grote medaillekansen voor Venezuela zodoende. Desalniettemin levert dat andere mogelijkheden. Zie hier Dominica. Dominica is geen groot land. Het is een van de kleine eilandstaten in een reeks van Caraibische eilanden. Het land heeft slechts 70000 inwoners. Er zijn niet veel landen van dat formaat met een goede Olympische status. Overigens moet Dominica niet verward worden met de Dominicaanse Republiek. In Woensel-west had deze verwarring zo plaats kunnen vinden. Gelukkig is dit bericht niet in Woensel-west getikt, scheelt weer. Sinds 1978 is Dominica onafhankelijk, nadat het jaren onder Britse heerschappij had geleefd. Veel langer geleden ook nog bij Frankrijk, maar dan spreken we over meer dan 200 jaar terug. Bij de oude vlaggen van Dominica kun je overigens leuk zoek de verschillen spelen. Je zou het niet zeggen, maar dit hieronder is NIET de huidige vlag.
Goed, Dominica bestond dan wel in 1978, het duurde toch nog 15 jaar voor er een NOC werd opgericht. Na oprichting kon in 1996 eindelijk meegedaan worden. Waan je je toch weer in oost-europese sferen, maar Dominicaanse atleten hebben dan weer niet bij het GOS gehoord. In 1996 waren er meteen zes deelnemers, wat overigens ook meteen het landsrecord was. Jerome Romain haalde de finale bij het hinkstapspringen. Ja, precies, dat onderdeel waar de eerder genoemde Venezolaanse Rojas voor dit jaar de favoriete was. Romain wist overigens op het WK wel al brons te halen in 1995. Was een prachtige prestatie geweest als dat hier ook gelukt was. Helaas had hij drie foutsprongen in de Olympische finale en zat het er snel op met een 12e plaats tot gevolg. Dawn Williams haalde overigens ook de halve finale op de 800 meter. Naast vijf atleten deed ook 1 zwemmer mee. Hier zien we de eerste Dominicaanse finalist in actie. Laten we zeggen dat er wel eens scherper beeld is geweest helaas.
Romain deed in 2000 mee voor Frankrijk, maar gelukkig waren er 4 nieuwe Dominicaanse atleten te vinden in Sydney. Twee zwemmers en twee atleten. Het was een stuk minder succesvol, van de zwemmers mag je niet veel verwachten maar ook de atleten werden 7e en 8e in hun serie, 200 en 400 meter respectievelijk. Na Sydney werd besloten om niet meer in het zwembad te presteren. Helaas zorgde dat voor niet veel beters. Finaleplaatsen werden weer niet opgehaald en sinds 2004 doet Dominica maar met twee atleten mee. In 2004 leverde dat voor Chris Lloyd een 6e plaats in de 400 meter heats op, Marie-Lyne Joseph haalde in de 800 meter heats zelfs een plekje lager. In ieder geval ging dat in 2008 iets beter met een vijfde plaats voor Chris Lloyd en een vierde plaats voor Erison Hurtault bij de 200 en 400 meter. In hun serie, wel te verstaan. Deze keer deden er geen dames mee voor Dominica. Vier jaar later was Hurtault er opnieuw bij en werd ditmaal vijfde in zijn heat, met een 200 meter-loopster die slechts 9e werd in haar heat. Na het goede begin in 1996 was er weinig meer over en was Dominica weer zo'n land dat je precies 2x per OS zag als je de exotenseries volgde.
In 2016 was het over met de pret van matigheid op de loopnummers en keerde men terug naar het enige finaleonderdeel: De hinkstapsprong. Durañona haalde bij de heren in de kwalificatie geen afstand na drie foutpogingen, Thea LaFond wel. Die naam mag je onthouden. Ze werd allerlaatste in de kwalificatie. In Tokio stond ze er namelijk weer en sprong ze in de kwalificatie 14.6, een nationaal record en goed voor de derde plaats. Helaas zat er in de finale geen poging van dat niveau in. Opnieuw een twaalfde plek, wat daarmee nog altijd het beste resultaat voor het land is. Met haar NR was ze zevende geworden. Naast Lafond deed ook ene Luke mee op de 800 meter heren. Achtste in de heats, snel vergeten. Hier ziet u LaFond heel elegant in actie.
Nouja, jullie zullen vast begrijpen waar in 2024 de kansen liggen. Ik noem de blessure van Rojas en LaFond die progressie boekt op de hinkstapsprong. Dit jaar was er goud op het WK indoor voor LaFond, een knappe prestatie en uniek voor het land 15 meter werd gehaald. Zeker zonder Rojas moet dat gewoon goed zijn voor een medaille, ook outdoor in Parijs. Nu is het bij LaFond wel een hoog als het draait gehalte. Kan ook zomaar helemaal niks worden. Maar Dominica is wel een van mijn favorieten voor een eerste medaille ooit op deze Spelen. Verder zal er nog wel een quotumplekje ingevuld worden bij de heren. Opvallend genoeg steeds op de 400 meter en nooit op de 100 ofzo. Of misschien hebben ze weer een andere hinkstapspringer. Dat blijkt toch wel dé sport in Dominica.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Je hebt ook deze nogquote:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Dominica lijkt een hoog make up your mind-gehalte te hebben.quote:
[..]
Je hebt ook deze nog
[ afbeelding ]
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Idem!quote:
Het verschil in de vlag waar je op doelt gespot.
No Dyson Barrier is going to stop me!
UI: FlippingCoin in ONZ / Ik bepaal hier welk dier jij bent
UI: FlippingCoin in ONZ / Ik bepaal hier welk dier jij bent
Dag -98; Zambia
Op naar Afrika. Vandaag wil ik er weer een land uitlichten dat een teamkwalificatie heeft overleefd: Zambia. Was drie jaar geleden ook al, hebben we het zo nog even over. In ieder geval is Zambia behoorlijk groot, maar er wonen 'slechts' 20 miljoen mensen. Zambia was vroeger onderdeel van Rhodesië, maar alweer sinds 1964 onafhankelijk. In 1960 deed het land mee als onderdeel van Rhodesië, in 1964 als Noord-Rhodesië. Daarna werd het Zambia. Ik kan weer allerlei vlaggen laten zien dat het vroeger Brits was. Doen we niet want Zambia zelf heeft een bazenvlag.
Zambia heeft altijd wel een redelijk aantal sporters dat deelneemt op de Spelen. In 1964 bijvoorbeeld waren er meteen al 12 sporters, niet alleen bij Atletiek en Boksen, de sporten waar de Afrikanen toen opkwamen, maar ook bij het schermen, zwemmen en worstelen. Jeffery Smith overleefde als enige een ronde en mocht door naar de kwartfinales 200 meter. In 1968 en 1972 bleef het wel beperkt tot atletiek en boksen en werd er ook geen prestatie meer geleverd door Zambiaanse atleten. In 1968 werden nog wel wat bokswedstrijden gewonnen, vier jaar later zat dat er ook niet meer in. In 1976 bleef Afrika massaal weg, dus was het wachten tot 1980.
In 1980 deden ze voor het eerst mee bij een teamsport, de voetbalheren scoorden 2 maal maar verloren alle drie de wedstrijden. Wel werd Zambia twee maal vijfde bij het boksen. Het was inmiddels de vraag of atletiek of boksen de eerste medaille zou opleveren, maar ook bij het judo was het land in 1980 flink aanwezig. Het antwoord kwam vier jaar later. Keith Mwila pakte bij het lichtvlieggewicht brons met de bokshandschoenen. Hier zien we hem in actie. Hij overleed overigens al in 1993, erg jong nog.
Het zou de enige deelname zijn van Mwila en vier jaar later werd de laatste bokser weer uitgeschakeld in de kwartfinale. Bij het atletiek wilde het ook nog niet vlotten, al werd er in 1984 bij afwezigheid van de oostblokkers een halve finaleplaats gehaald. Misschien wel de grootste verrassing was het voetbal, al was het ergens niet echt een verrassing. Dit was het team dat in 1990 3e zou worden in de Afrika cup, met voor ONS één bekende naam: Kalusha Bwalya. Tijdens de Spelen speelde hij nog bij Cercle, maar vanaf een jaar later was hij jaren bij PSV te bewonderen. Bij een 4-0 overwinning tegen een toch behoorlijk sterk Italiaans team scoorde hij 3 keer en Kalusha zou Afrikaans voetballer van het jaar worden. Helaas werd in de kwartfinale van West-Duitsland met 4-0 verloren. Maar liefst zeven spelers van dit mooie team zouden uiteindelijk omkomen bij de vreselijke vliegtuigcrash in 1993 wat bijna het gehele Zambiaanse voetbal wegvaagde, maar deze 4-0 tegen Italië is een van de hoogtepunten van deze generatie.
In 1992 geen voetbal, enkel atletiek, boksen en judo. Het waren maar 9 deelnemers en de hoogtepunten waren beperkt. Bij het Boksen was het steeds binnen 3 ronden klaar, en bij het atletiek werd op de 400 meter en de 400 horden de kwartfinale bereikt, maar daar werd een DNF en een DQ gescoord. Vooral die DQ was pijnlijk, die was van Samuel Matete. Hij won op het WK in 1991 nog goud. Een hard gelag voor Zambia die een zeldzame medaillekans zagen vervliegen. Vier jaar later was er een nieuwe kans en daar bereikte hij wel een mooi resultaat: Zilver. De meest recente medaille voor Zambia alweer. Het was de eerste finale op marathons na, en meteen zilver. Mooi gedaan.
Daarna ging het minder. In 2000 was Matete over zijn top heen en werd tiende in de einduitslag na de halve finale. Vanaf 2004 was het verval naar een exotenland daar: 2 atleten die er in de heats uit gingen, 2 zwemmers die er in de heats uit gingen en 2 boksers die meteen verloren. Daar kwam er nog 1 bij in 2008, en Zambia deed toen ook mee bij het badminton. Niet geheel verrassend zonder succes, maar bij het atletiek werd op de 400 meter in ieder geval nog de halve finale behaald door Nachula. Vier jaar later deed Phiri dat bij de 100 meter, hij werd vijfde in zijn halve finale en kwam daarmee net tekort. Het Badminton werd weer ingewisseld voor Judo en met 7 deelnemers was het aantal deelnemers toch wat karig. In 2016 was Phiri weer over zijn top en wist ondanks zijn geplaatste status de halve finale niet te halen, terwijl er ook geen nieuwe aanwas was, slechts 7 deelnemers. In 2021 mochten ditmaal de dames het proberen in het voetbaltoernooi. Dat was me een succes. 10-3, koekoek. Wel verloren. Banda scoorde 3 keer en de wedstrijd erna weer 3 keer. Er waren later wel wat discussies over het gender van Banda, ach ja. Zambia werd voorlaatste in de groep, maar lag er met slechts 1 puntje toch uit. Andere sporten leverden ook niet.
Ja, wat moet ik dan zeggen voor 2024? Waar we de vorige keren steeds landen zagen die wel ergens kans maakten, durf ik bij Zambia wel te roepen dat er geen eremetaal behaald gaat worden. Al zijn ze niet volledig kansloos want op de 400 meter is Muzala Samukonga toch echt wel een goede loper. 43.91 is echt een mooi NR en op de Afrikaanse Spelen en de Commonwealth Games medailles winnen, dan ben je in ieder geval geen totale prutser. Maar op de 400 meter is de concurrentie zo hevig en zo sterk, dat alle balletjes voor Samukonga goed moeten vallen. Verder is het damesvoetbalteam er weer bij, in tegenstelling tot Nederland, die 10-3 van drie jaar terug ten spijt. Maar ja, ook daar lijkt Zambia me in alle eerlijkheid gewoon kansloos. Het niveauverschil met de toplanden is te groot. Bokser Chinyemba won overigens ook medailles op de Commonwealth en African Games, maar bij boksen zegt dat wel even iets minder dan bij atletiek. Daarmee hebben we alle nu geplaatste deelnemers gehad, maar misschien bokst nog wel een Zambiaan een plekje bij elkaar en komen er nog een atlete en twee zwemmers. Daar moet Zambia het dan mee doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 20-04-2024 19:23:02 ]
Op naar Afrika. Vandaag wil ik er weer een land uitlichten dat een teamkwalificatie heeft overleefd: Zambia. Was drie jaar geleden ook al, hebben we het zo nog even over. In ieder geval is Zambia behoorlijk groot, maar er wonen 'slechts' 20 miljoen mensen. Zambia was vroeger onderdeel van Rhodesië, maar alweer sinds 1964 onafhankelijk. In 1960 deed het land mee als onderdeel van Rhodesië, in 1964 als Noord-Rhodesië. Daarna werd het Zambia. Ik kan weer allerlei vlaggen laten zien dat het vroeger Brits was. Doen we niet want Zambia zelf heeft een bazenvlag.
Zambia heeft altijd wel een redelijk aantal sporters dat deelneemt op de Spelen. In 1964 bijvoorbeeld waren er meteen al 12 sporters, niet alleen bij Atletiek en Boksen, de sporten waar de Afrikanen toen opkwamen, maar ook bij het schermen, zwemmen en worstelen. Jeffery Smith overleefde als enige een ronde en mocht door naar de kwartfinales 200 meter. In 1968 en 1972 bleef het wel beperkt tot atletiek en boksen en werd er ook geen prestatie meer geleverd door Zambiaanse atleten. In 1968 werden nog wel wat bokswedstrijden gewonnen, vier jaar later zat dat er ook niet meer in. In 1976 bleef Afrika massaal weg, dus was het wachten tot 1980.
In 1980 deden ze voor het eerst mee bij een teamsport, de voetbalheren scoorden 2 maal maar verloren alle drie de wedstrijden. Wel werd Zambia twee maal vijfde bij het boksen. Het was inmiddels de vraag of atletiek of boksen de eerste medaille zou opleveren, maar ook bij het judo was het land in 1980 flink aanwezig. Het antwoord kwam vier jaar later. Keith Mwila pakte bij het lichtvlieggewicht brons met de bokshandschoenen. Hier zien we hem in actie. Hij overleed overigens al in 1993, erg jong nog.
Het zou de enige deelname zijn van Mwila en vier jaar later werd de laatste bokser weer uitgeschakeld in de kwartfinale. Bij het atletiek wilde het ook nog niet vlotten, al werd er in 1984 bij afwezigheid van de oostblokkers een halve finaleplaats gehaald. Misschien wel de grootste verrassing was het voetbal, al was het ergens niet echt een verrassing. Dit was het team dat in 1990 3e zou worden in de Afrika cup, met voor ONS één bekende naam: Kalusha Bwalya. Tijdens de Spelen speelde hij nog bij Cercle, maar vanaf een jaar later was hij jaren bij PSV te bewonderen. Bij een 4-0 overwinning tegen een toch behoorlijk sterk Italiaans team scoorde hij 3 keer en Kalusha zou Afrikaans voetballer van het jaar worden. Helaas werd in de kwartfinale van West-Duitsland met 4-0 verloren. Maar liefst zeven spelers van dit mooie team zouden uiteindelijk omkomen bij de vreselijke vliegtuigcrash in 1993 wat bijna het gehele Zambiaanse voetbal wegvaagde, maar deze 4-0 tegen Italië is een van de hoogtepunten van deze generatie.
In 1992 geen voetbal, enkel atletiek, boksen en judo. Het waren maar 9 deelnemers en de hoogtepunten waren beperkt. Bij het Boksen was het steeds binnen 3 ronden klaar, en bij het atletiek werd op de 400 meter en de 400 horden de kwartfinale bereikt, maar daar werd een DNF en een DQ gescoord. Vooral die DQ was pijnlijk, die was van Samuel Matete. Hij won op het WK in 1991 nog goud. Een hard gelag voor Zambia die een zeldzame medaillekans zagen vervliegen. Vier jaar later was er een nieuwe kans en daar bereikte hij wel een mooi resultaat: Zilver. De meest recente medaille voor Zambia alweer. Het was de eerste finale op marathons na, en meteen zilver. Mooi gedaan.
Daarna ging het minder. In 2000 was Matete over zijn top heen en werd tiende in de einduitslag na de halve finale. Vanaf 2004 was het verval naar een exotenland daar: 2 atleten die er in de heats uit gingen, 2 zwemmers die er in de heats uit gingen en 2 boksers die meteen verloren. Daar kwam er nog 1 bij in 2008, en Zambia deed toen ook mee bij het badminton. Niet geheel verrassend zonder succes, maar bij het atletiek werd op de 400 meter in ieder geval nog de halve finale behaald door Nachula. Vier jaar later deed Phiri dat bij de 100 meter, hij werd vijfde in zijn halve finale en kwam daarmee net tekort. Het Badminton werd weer ingewisseld voor Judo en met 7 deelnemers was het aantal deelnemers toch wat karig. In 2016 was Phiri weer over zijn top en wist ondanks zijn geplaatste status de halve finale niet te halen, terwijl er ook geen nieuwe aanwas was, slechts 7 deelnemers. In 2021 mochten ditmaal de dames het proberen in het voetbaltoernooi. Dat was me een succes. 10-3, koekoek. Wel verloren. Banda scoorde 3 keer en de wedstrijd erna weer 3 keer. Er waren later wel wat discussies over het gender van Banda, ach ja. Zambia werd voorlaatste in de groep, maar lag er met slechts 1 puntje toch uit. Andere sporten leverden ook niet.
Ja, wat moet ik dan zeggen voor 2024? Waar we de vorige keren steeds landen zagen die wel ergens kans maakten, durf ik bij Zambia wel te roepen dat er geen eremetaal behaald gaat worden. Al zijn ze niet volledig kansloos want op de 400 meter is Muzala Samukonga toch echt wel een goede loper. 43.91 is echt een mooi NR en op de Afrikaanse Spelen en de Commonwealth Games medailles winnen, dan ben je in ieder geval geen totale prutser. Maar op de 400 meter is de concurrentie zo hevig en zo sterk, dat alle balletjes voor Samukonga goed moeten vallen. Verder is het damesvoetbalteam er weer bij, in tegenstelling tot Nederland, die 10-3 van drie jaar terug ten spijt. Maar ja, ook daar lijkt Zambia me in alle eerlijkheid gewoon kansloos. Het niveauverschil met de toplanden is te groot. Bokser Chinyemba won overigens ook medailles op de Commonwealth en African Games, maar bij boksen zegt dat wel even iets minder dan bij atletiek. Daarmee hebben we alle nu geplaatste deelnemers gehad, maar misschien bokst nog wel een Zambiaan een plekje bij elkaar en komen er nog een atlete en twee zwemmers. Daar moet Zambia het dan mee doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 20-04-2024 19:23:02 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -97: Nauru
Nauru is niet zo groot. Sterker nog, het is vrij klein. Hoe klein? Kleiner dan Schiermonnikoog. Je vraagt je af of er op het eiland een Spar te vinden is, en die zal ook wel weer belachelijk duur zijn. En zullen ze er zeker ook weer geen sigaretten mogen verkopen. Gedoe. Overigens wonen er wel wat meer mensen dan op Schiermonnikoog. Zo'n 10000. Dat is toch 10x het aantal inwoners. Is dat veel? Nou, daarmee is Nauru het kleinste land dat ooit heeft deelgenomen aan de Spelen kijkend naar populatie. In 1968 werd het land onafhankelijk van het laatste beetje Brits zeggenschap.
Uiteraard heeft Nauru niet al te veel sportieve prestaties op naam. In 1996 deed het land voor het eerst mee aan de Spelen en er is één relevante sport in het land: Gewichtheffen. Daar zijn ze goed in en in 1996 deed het land dan ook mee bij drie gewichtsklassen. Daar werd een 23e positie, 24e plaats en een NM gehaald. Nouja, Nauru deed mee en dat was mooi. Marcus Stephen was de allereerste deelnemer, hij deed vier jaar daarvoor al voor Samoa mee. Hij zou van 2007 tot 2011 president zijn van Nauru. Als je maar 10000 inwoners hebt moeten mensen soms dubbelrollen vertolken. Hij won ook meerdere gouden medailles op de commonwealth games, al is dat bij gewichtheffen natuurlijk geen zeer sterk bezette competitie.
Vier jaar laten zou Stephen opnieuw meedoen als enige gewichtheffende man en een zeer acceptabele 11e plaats halen. Een plaatsje lager dan de eerste vrouw: Sheeva Peo, uiteraard ook gewichthefster. Bij het atletiek zou ook iemand deelnemen maar die startte niet, erg jammer. Vier jaar later was Stephen er niet meer bij, maar hadden we twee nieuwe heren en een nieuwe vrouw bij het gewichtheffen. Yukio Peter was de beste, hij haalde een achtste plaats. Nog altijd de beste klassering voor een atleet uit Nauru. De andere twee haalden een 14e en 11e plaats.
In 2008 was er slechts 1 deelnemer, na al 3x3 deelnemers toch wel een teleurstelling. Itte Detenamo, herensuperzwaargewicht, haalde vier jaar terug nog een 14e plek en hield nu de eer hoog met P10. Ook in 2012 was hij de enige gewichtheffer voor het land, hij werd 14e. Ditmaal deed het land ook voor het eerst mee bij een andere sport (de niet gestarte atleet in Sydney daargelaten), Sled Dowabobo kende een niet verrassende vroege exit bij het judo. Vier jaar later werd er zowaar een rondje gewonnen bij het judo door Uera van iemand uit Belize. Daarna was het bij de serieuze tegenstand toch weer klaar. Naast het Judo was er natuurlijk ook gewichtheffen. Daar was wel weer een man bezig die ditmaal vijftiende werd. In Tokio was er eindelijk weer eens een dame bij het gewichtheffen, en voor het eerst geen man in die sport. 10e werd ze in de klasse tot 76 kg. Een andere mijlpaal was Jonah Harris, de allereerste atleet. 100 meter hoefde hij te rennen en hij werd vijfde in zijn heat. Daarmee waren de Spelen weer weer klaar voor Nauru. Achja.
Nauru heeft geen gekwalificeerde atleten. Zal dat veranderen? Ja, vast. Maar dat komt door de plekjes die voor de aanwijscommissie zijn. Dan zal er wel 1 gewichtheffer gestuurd worden en misschien iemand bij het atletiek. Gewichtheffen is nooit verkeerd, omdat daar altijd iemand in de top 12 zal komen. Wie weet zit een achtste plek er zelfs wel in. Wie het gaat doen, geen idee. Veel meer dan dat hoeven we ook niet te verwachten.
Nauru is niet zo groot. Sterker nog, het is vrij klein. Hoe klein? Kleiner dan Schiermonnikoog. Je vraagt je af of er op het eiland een Spar te vinden is, en die zal ook wel weer belachelijk duur zijn. En zullen ze er zeker ook weer geen sigaretten mogen verkopen. Gedoe. Overigens wonen er wel wat meer mensen dan op Schiermonnikoog. Zo'n 10000. Dat is toch 10x het aantal inwoners. Is dat veel? Nou, daarmee is Nauru het kleinste land dat ooit heeft deelgenomen aan de Spelen kijkend naar populatie. In 1968 werd het land onafhankelijk van het laatste beetje Brits zeggenschap.
Uiteraard heeft Nauru niet al te veel sportieve prestaties op naam. In 1996 deed het land voor het eerst mee aan de Spelen en er is één relevante sport in het land: Gewichtheffen. Daar zijn ze goed in en in 1996 deed het land dan ook mee bij drie gewichtsklassen. Daar werd een 23e positie, 24e plaats en een NM gehaald. Nouja, Nauru deed mee en dat was mooi. Marcus Stephen was de allereerste deelnemer, hij deed vier jaar daarvoor al voor Samoa mee. Hij zou van 2007 tot 2011 president zijn van Nauru. Als je maar 10000 inwoners hebt moeten mensen soms dubbelrollen vertolken. Hij won ook meerdere gouden medailles op de commonwealth games, al is dat bij gewichtheffen natuurlijk geen zeer sterk bezette competitie.
Vier jaar laten zou Stephen opnieuw meedoen als enige gewichtheffende man en een zeer acceptabele 11e plaats halen. Een plaatsje lager dan de eerste vrouw: Sheeva Peo, uiteraard ook gewichthefster. Bij het atletiek zou ook iemand deelnemen maar die startte niet, erg jammer. Vier jaar later was Stephen er niet meer bij, maar hadden we twee nieuwe heren en een nieuwe vrouw bij het gewichtheffen. Yukio Peter was de beste, hij haalde een achtste plaats. Nog altijd de beste klassering voor een atleet uit Nauru. De andere twee haalden een 14e en 11e plaats.
In 2008 was er slechts 1 deelnemer, na al 3x3 deelnemers toch wel een teleurstelling. Itte Detenamo, herensuperzwaargewicht, haalde vier jaar terug nog een 14e plek en hield nu de eer hoog met P10. Ook in 2012 was hij de enige gewichtheffer voor het land, hij werd 14e. Ditmaal deed het land ook voor het eerst mee bij een andere sport (de niet gestarte atleet in Sydney daargelaten), Sled Dowabobo kende een niet verrassende vroege exit bij het judo. Vier jaar later werd er zowaar een rondje gewonnen bij het judo door Uera van iemand uit Belize. Daarna was het bij de serieuze tegenstand toch weer klaar. Naast het Judo was er natuurlijk ook gewichtheffen. Daar was wel weer een man bezig die ditmaal vijftiende werd. In Tokio was er eindelijk weer eens een dame bij het gewichtheffen, en voor het eerst geen man in die sport. 10e werd ze in de klasse tot 76 kg. Een andere mijlpaal was Jonah Harris, de allereerste atleet. 100 meter hoefde hij te rennen en hij werd vijfde in zijn heat. Daarmee waren de Spelen weer weer klaar voor Nauru. Achja.
Nauru heeft geen gekwalificeerde atleten. Zal dat veranderen? Ja, vast. Maar dat komt door de plekjes die voor de aanwijscommissie zijn. Dan zal er wel 1 gewichtheffer gestuurd worden en misschien iemand bij het atletiek. Gewichtheffen is nooit verkeerd, omdat daar altijd iemand in de top 12 zal komen. Wie weet zit een achtste plek er zelfs wel in. Wie het gaat doen, geen idee. Veel meer dan dat hoeven we ook niet te verwachten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Diens oom deed in 1996 mee, Quincy Detenamo. Veroordeeld tot negen jaar cel voor de moord op een prostituee in Australië. En een van de weinige andere Nauruaanse (?) olympiërs leeft al niet meerquote:
https://en.wikipedia.org/wiki/Reanna_Solomon
Vorig jaar een man en vrouw met medailles op de Pacific Games, een van hen zal wel gaan?
https://en.wikipedia.org/(...)e_2023_Pacific_Games
Dank voor het kiezen van Nauru wel, zulke staatjes zijn altijd leuke rabbit holes om even in te duiken en ik heb me er na het lezen van je post weer even mee vermaakt
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -96: China
China. Het land waar MaxGod vandaag rond mocht rijden. Ook het land waarvan bekend werd dat er in Tokio 23 zwemmers mochten zwemmen die waren betrapt op doping. Derhalve een uiterst gaaf land. We weten dat China sowieso een uiterst tof land is, met de sympathieke Xi Jinping aan het roer. Met hem zijn de tegenstanders vissenvoer. Mark Rutte is een lachertje vergeleken met zo'n baas. Dit bericht is overigens niet gesponsord door China, het mooiste land ter wereld.
Jaren deed China niet mee. Nouja, er waren wat gekken op een eiland wat ze Taiwan noemen. Gewoon overzees gebied van China, maar zij deden mee onder de naam Taiwan. Daarom besloten WIJ China jaren niet mee te doen. In 1924, nog als de Republiek die WIJ niet erkennen, trokken vier prutsers zich terug. Pas in 1932 deed er 1 gek mee, maar in Berlijn hadden ze een blik atleten en een basketbalteam. In 1948 was er weer een basketbalteam. Tellen we allemaal niet mee, dat waren andere landen. Nee, in 1952 deden WIJ mee. Maar dan niet. Een zwemmer ging zwemmen, en de rest trokken WE terug omdat ze de republiek mee lieten doen waar WIJ al jaren in oorlog mee zijn. In 1984 werd die onzin eindelijk niet meer erkend en deden WIJ enindelijk mee. Daarmee was het duidelijk, China gaat de Olympische Spelen domineren.
In 1984 was het dan ook meteen raak. China zou 15 goud pakken en daarmee 4e worden op de medaillespiegel. Natuurlijk, Rusland en Oost-Duitsland deden niet mee, maar het was toch knap. Meteen bij het tweede onderdeel ooit was het raak. Xu Haifeng pakte goud bij het schieten. De grootste man was Li Ning, met 3x turngoud. Het waren de bekende onderdelen waar China zou scoren: Gewichtheffen en Schoonspringen worden vanaf nu puur Chinese onderdelen en bij turnen zijn de Chinezen er altijd bij, net als bij het pistoolschieten.
1988 viel ernstig tegen, de laatste spelen met een vol gedopperd oostblok leverde slechts 5x Chinees goud. Daar zat ook 2x tafeltennis bij, de sport die op de Spelen van 1988 debuteerde. Met 11 keer zilver en 12 keer brons was het aantal medailles wel prima. Vier jaar later maakte China echter duidelijk hoe het zat. 16 goud, 22 zilver en 16 brons. Ditmaal was er ook 3x zwemgoud, dus er wordt uitgevlogen naar de belangrijkste sporten. Er werd vooral ruim gescoord bij de dames. In 1996 was er voor het eerst atletiekfoud buiten het snelwandelen met Wang Junxia die al eerder het WR over 9300 meter op haar naam had. Verder was inmiddels ook badminton een mogelijkheid voor goud erbij. China zou hetzelfde goud en zilver halen als in 1992, maar 4 brons minder.
In 2008 waren de Spelen in het eigen land, reden voor next level kwaliteit op de spelen van 2000. 28 goud, sow. Er waren ook meer en meer onderdelen met 4x badmintongoud en tafeltennisgoud, en 5x goud o p het gewichtheffen en badminton. Ook Judo wordt steeds serieuzer genomen met 2x goud. Het was voor het eerst een medaillespiegelpodium, derde. Bovfendien deden er meer Chinese vrouwen dan mannen mee, ook bijzonder. Vier jaar later waren 4 goud extra zelfs genoeg voor de tweede plaats. Voor het eerst werd er ook goud gehaald in een teamtoernooi. Volleybalgoud bij de dames, waarschijnlijk toch het sterkste team. Verder werd er ook bijvoorbeeld goud gewonnen bij klassieke sporten als tennis en worstelen. En natuurlijk Liu Xiang, goud op de 110 meter horden. In 2008 was het natuurlijk tijd voor de piek. 48 goud in eigen land en daarmee werd de VS verslagen. Wu Minxia won haar tweede van vier goud op de 3m synchroon, waarmee ze uiteindelijk de meest succesvolle Chinese atlete zou worden. Zelfs bij sporten die niet Chinees voelden werd er steeds maar weer goud gepakt. Goud bij boogschieten, goud bij zeilen, twee goud bij boksen. Het kan maar niet gekker.
Na 2008 ging het iets minder, maar het bleef goed gaan. Schieten, gewichtheffen, tafeltennis, badminton, turnen en natuurlijk schoonspringen bleef het sterk, maar nu was het maar 39 goud. Vier jaar later viel het zelfs terug naar 26 goud en werd het land weer een keer derde na de tweede plaats in 2012, achter de Britten. In 2020 ging het weer beter met 38 goud, China was terug. Vooral zwemmen ging lekker, 3 goud, 2 zilver, 1 brons. Toevallig? Misschien niet, er was uit het verkeerde potje gesnoept. Maar dat is niet erg, want Chinese atleten maken geen fouten. Blijft een GAAF LAND. Yufei Zhang was goed voor 2x goud en 2x zilver. De ultieme BAAS was echter Ma Long. In 2012 al teamgoud en nu, net als in 2016, goud met het team én individueel.
2024 zal niet veel slechter worden voor China. De gevestigde orde. Ik verwacht minimaal 35 goud. Hopelijk wint Ma Long er ook eentje om de meest succesvolle Chinees Olympier te worden. Qin Haiyang zal wel schroeien op de schoolslag. Qua teamsporten zal het wel weer komen van damesvolleybal of misschien het dames 3x3 toernooi. En bij het schoonspringen is vooral de vraag welke gouden medaille er niet gaat worden gewonnen door een foutje. Ik zie China overigens niet de Verenigde Staten verslaan op de spiegel, daar is de locatie niet gunstig genoeg voor. Kan weer in 2032.
China. Het land waar MaxGod vandaag rond mocht rijden. Ook het land waarvan bekend werd dat er in Tokio 23 zwemmers mochten zwemmen die waren betrapt op doping. Derhalve een uiterst gaaf land. We weten dat China sowieso een uiterst tof land is, met de sympathieke Xi Jinping aan het roer. Met hem zijn de tegenstanders vissenvoer. Mark Rutte is een lachertje vergeleken met zo'n baas. Dit bericht is overigens niet gesponsord door China, het mooiste land ter wereld.
Jaren deed China niet mee. Nouja, er waren wat gekken op een eiland wat ze Taiwan noemen. Gewoon overzees gebied van China, maar zij deden mee onder de naam Taiwan. Daarom besloten WIJ China jaren niet mee te doen. In 1924, nog als de Republiek die WIJ niet erkennen, trokken vier prutsers zich terug. Pas in 1932 deed er 1 gek mee, maar in Berlijn hadden ze een blik atleten en een basketbalteam. In 1948 was er weer een basketbalteam. Tellen we allemaal niet mee, dat waren andere landen. Nee, in 1952 deden WIJ mee. Maar dan niet. Een zwemmer ging zwemmen, en de rest trokken WE terug omdat ze de republiek mee lieten doen waar WIJ al jaren in oorlog mee zijn. In 1984 werd die onzin eindelijk niet meer erkend en deden WIJ enindelijk mee. Daarmee was het duidelijk, China gaat de Olympische Spelen domineren.
In 1984 was het dan ook meteen raak. China zou 15 goud pakken en daarmee 4e worden op de medaillespiegel. Natuurlijk, Rusland en Oost-Duitsland deden niet mee, maar het was toch knap. Meteen bij het tweede onderdeel ooit was het raak. Xu Haifeng pakte goud bij het schieten. De grootste man was Li Ning, met 3x turngoud. Het waren de bekende onderdelen waar China zou scoren: Gewichtheffen en Schoonspringen worden vanaf nu puur Chinese onderdelen en bij turnen zijn de Chinezen er altijd bij, net als bij het pistoolschieten.
1988 viel ernstig tegen, de laatste spelen met een vol gedopperd oostblok leverde slechts 5x Chinees goud. Daar zat ook 2x tafeltennis bij, de sport die op de Spelen van 1988 debuteerde. Met 11 keer zilver en 12 keer brons was het aantal medailles wel prima. Vier jaar later maakte China echter duidelijk hoe het zat. 16 goud, 22 zilver en 16 brons. Ditmaal was er ook 3x zwemgoud, dus er wordt uitgevlogen naar de belangrijkste sporten. Er werd vooral ruim gescoord bij de dames. In 1996 was er voor het eerst atletiekfoud buiten het snelwandelen met Wang Junxia die al eerder het WR over 9300 meter op haar naam had. Verder was inmiddels ook badminton een mogelijkheid voor goud erbij. China zou hetzelfde goud en zilver halen als in 1992, maar 4 brons minder.
In 2008 waren de Spelen in het eigen land, reden voor next level kwaliteit op de spelen van 2000. 28 goud, sow. Er waren ook meer en meer onderdelen met 4x badmintongoud en tafeltennisgoud, en 5x goud o p het gewichtheffen en badminton. Ook Judo wordt steeds serieuzer genomen met 2x goud. Het was voor het eerst een medaillespiegelpodium, derde. Bovfendien deden er meer Chinese vrouwen dan mannen mee, ook bijzonder. Vier jaar later waren 4 goud extra zelfs genoeg voor de tweede plaats. Voor het eerst werd er ook goud gehaald in een teamtoernooi. Volleybalgoud bij de dames, waarschijnlijk toch het sterkste team. Verder werd er ook bijvoorbeeld goud gewonnen bij klassieke sporten als tennis en worstelen. En natuurlijk Liu Xiang, goud op de 110 meter horden. In 2008 was het natuurlijk tijd voor de piek. 48 goud in eigen land en daarmee werd de VS verslagen. Wu Minxia won haar tweede van vier goud op de 3m synchroon, waarmee ze uiteindelijk de meest succesvolle Chinese atlete zou worden. Zelfs bij sporten die niet Chinees voelden werd er steeds maar weer goud gepakt. Goud bij boogschieten, goud bij zeilen, twee goud bij boksen. Het kan maar niet gekker.
Na 2008 ging het iets minder, maar het bleef goed gaan. Schieten, gewichtheffen, tafeltennis, badminton, turnen en natuurlijk schoonspringen bleef het sterk, maar nu was het maar 39 goud. Vier jaar later viel het zelfs terug naar 26 goud en werd het land weer een keer derde na de tweede plaats in 2012, achter de Britten. In 2020 ging het weer beter met 38 goud, China was terug. Vooral zwemmen ging lekker, 3 goud, 2 zilver, 1 brons. Toevallig? Misschien niet, er was uit het verkeerde potje gesnoept. Maar dat is niet erg, want Chinese atleten maken geen fouten. Blijft een GAAF LAND. Yufei Zhang was goed voor 2x goud en 2x zilver. De ultieme BAAS was echter Ma Long. In 2012 al teamgoud en nu, net als in 2016, goud met het team én individueel.
2024 zal niet veel slechter worden voor China. De gevestigde orde. Ik verwacht minimaal 35 goud. Hopelijk wint Ma Long er ook eentje om de meest succesvolle Chinees Olympier te worden. Qin Haiyang zal wel schroeien op de schoolslag. Qua teamsporten zal het wel weer komen van damesvolleybal of misschien het dames 3x3 toernooi. En bij het schoonspringen is vooral de vraag welke gouden medaille er niet gaat worden gewonnen door een foutje. Ik zie China overigens niet de Verenigde Staten verslaan op de spiegel, daar is de locatie niet gunstig genoeg voor. Kan weer in 2032.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -95: Maleisië
Vandaag is het tijd voor Maleisië. Een land met een twijfelachtig record. Gaat dat record blijven? Wie weet. Maleisië is geografisch een vrij bijzonder land. Een deel is vasteland dat grenst aan Thailand, een deel is een eiland maar dan niet het volledige eiland - dat moet het dan weer delen met Indonesië. Borneo, om precies te zijn. Zal voor velen wel een bekende naam zijn. Het land is zo'n 8x groter als Nederland en heeft 2x zoveel inwoners. Dan moet je het toch wel goed doen op de Spelen zou je zeggen. Zoals zoveel overzeese gebieden was het vroeger onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, en dus doen ze ook mee aan de Commonwealth Games. De oude vlag had andere afmetingen, maar lijkt op de huidige. Zie hier. Toen heette het volgens mij nog Malaya ofzo. Klinkt lelijk.
Goed, waarom Maleisië? Heel simpel. Het land heeft al 13 medailles, maar nul goud. Dit is een record, geen ander land heeft zoveel medailles zonder minimaal 1 gouden. Maleisië heeft deze medailles met 3 sporten behaald. Komen we zo op. In 1964 deden liefst 62 sporters mee. Onder andere een hockeyteam, een sport die in Maleisië best leeft. Wonnen ook gewoon 2 potjes. Verder was het qua niveau matig. Atletiek was toen best een serieuze sport, met Mani Jegateshan als topper. Haalde de 100 meter halve finale, toch knap voor zo'n mondiaal onderdeel. In 1972 won het voetbalteam met 3-0 van de VS. De teams werden echter eerder kleiner dan groter, in 1976 deden nog maar 23 man mee.
Na de boycot in 1980 was dat niet beter. 21 nog in 1984, 9 man slechts in 1988. Het leek er eerder op alsof Maleisië van een redelijk serieus land een random exotenland zou worden. Maar in 1992 kwam daar de heilige graal: Badminton.
Ja, hockey is leuk, atletiek is leuk, fietsen op de baan draaide Maleisië aardig mee, maar Badminton leeft in het land. Het waren drie van de vijf gebroeders die deelnamen, eentje bij de singles en twee andere bij de dubbels. Een grote naam in de Maleisische badmintonwereld en ook daarbuiten. Nog bekend vanwege een illegaal geworden manier van opslaan. De singlestelg Rashid verloor in de kwartfinale, maar de andere twee, Razif en Jalani, haalden brons. Voor het eerst. Badminton bleek de manier voor Maleisië om te scoren.
Vier jaar later haalde Rashid wel brons, maar werd bij de dubbels door een ander duo zilver behaald. Bij de andere sporten deed het land nog altijd niet echt mee. Vraag was of ze de medailleregen bij het badminton dus vol konden houden. In Sydney was het antwoord nee. Het duo Fook-Wah werd vierde. In 2004 behaalden ze wel de kwartfinale, maar was dat het eindstation. Gelukkig bleek wielrennen steeds beter te gaan: Joseph Ng werd knap zesde in de Keirin, toch best dicht bij een medaille. In zijn schaduw kwam vier jaar later Awang op, een beetje een gek op de fiets, maar ja, toch best succesvol. Waarschijnlijk voor ONS de bekendste Maleisich sporter. Lee Chong Wei haalde zilver bij het badminton dat jaar.
Maleisië is van oorsprong een Islamitisch land, dus vrouwen op de Spelen ligt dan altijd wel wat moeilijk. In 2012 was het eindelijk raak qua medailles en dat was ook de eerste keer dat er bij een andere sport dan badminton werd gescoord: Schoonspringen. De laatste jaren zie je daar vaak Maleisië in de finales. Rinong pakte brons. Chong Wei pakte overigens weer zilver en zo was er net zoveel succes als in Atlanta. In 2016 echter ging het nog veel beter. Awang zou op de keirin brons pakken en Rinong was nu met een teamgenote goed voor zilver. En dan was er nog het badminton. Ja, dat was best zuur. 2x zilver en Chong Wei haalde WEER zilver. Voor de derde keer. Verloor al 2 keer van de Chinees Lin in de finale, nu won hij in de halve finale en was er een andere Chinees waar hij in de finale weer van verloor. Altijd weer die Chinezen. Met deze vier zilver waren het ruim de meest succesvolle Spelen voor Maleisië. Het was overigens pas voor het eerst dat een dame badmintoneremetaal pakte voor Maleisië. In Tokio was het 2x raak. Awang pakte ditmaal zelfs zilver. Verder was er brons op het badmintonherendubbel, toch wel de ultieme melkkoe voor Maleisië. Het schoonspringen viel tegen, Rinong had het niet meer. Wel was er een zure vierde plek. Hier zien we Awang op de fiets.
Wat brengt 2024? Het eerste goud? Dan moet het bij het badminton op zijn plek vallen. Het schoonspringen lijkt op, Rinong is weg en de nieuwe aanwas is er niet - maar 1 deelname bij de heren staat op de kaart. Natuurlijk is er Awang, maar die zie ik eerder minder scoren dan eindelijk goud. Dan zal het dus op het herendubbel moeten gebeuren denk ik zo, daar zijn nog wel een aantal subtoppers. Maar ja, daar wringt de schoen. Bij badminton uit je slof schieten is lastig, dus het lijkt erop dat de droogte voortgezet wordt.
Vandaag is het tijd voor Maleisië. Een land met een twijfelachtig record. Gaat dat record blijven? Wie weet. Maleisië is geografisch een vrij bijzonder land. Een deel is vasteland dat grenst aan Thailand, een deel is een eiland maar dan niet het volledige eiland - dat moet het dan weer delen met Indonesië. Borneo, om precies te zijn. Zal voor velen wel een bekende naam zijn. Het land is zo'n 8x groter als Nederland en heeft 2x zoveel inwoners. Dan moet je het toch wel goed doen op de Spelen zou je zeggen. Zoals zoveel overzeese gebieden was het vroeger onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, en dus doen ze ook mee aan de Commonwealth Games. De oude vlag had andere afmetingen, maar lijkt op de huidige. Zie hier. Toen heette het volgens mij nog Malaya ofzo. Klinkt lelijk.
Goed, waarom Maleisië? Heel simpel. Het land heeft al 13 medailles, maar nul goud. Dit is een record, geen ander land heeft zoveel medailles zonder minimaal 1 gouden. Maleisië heeft deze medailles met 3 sporten behaald. Komen we zo op. In 1964 deden liefst 62 sporters mee. Onder andere een hockeyteam, een sport die in Maleisië best leeft. Wonnen ook gewoon 2 potjes. Verder was het qua niveau matig. Atletiek was toen best een serieuze sport, met Mani Jegateshan als topper. Haalde de 100 meter halve finale, toch knap voor zo'n mondiaal onderdeel. In 1972 won het voetbalteam met 3-0 van de VS. De teams werden echter eerder kleiner dan groter, in 1976 deden nog maar 23 man mee.
Na de boycot in 1980 was dat niet beter. 21 nog in 1984, 9 man slechts in 1988. Het leek er eerder op alsof Maleisië van een redelijk serieus land een random exotenland zou worden. Maar in 1992 kwam daar de heilige graal: Badminton.
Ja, hockey is leuk, atletiek is leuk, fietsen op de baan draaide Maleisië aardig mee, maar Badminton leeft in het land. Het waren drie van de vijf gebroeders die deelnamen, eentje bij de singles en twee andere bij de dubbels. Een grote naam in de Maleisische badmintonwereld en ook daarbuiten. Nog bekend vanwege een illegaal geworden manier van opslaan. De singlestelg Rashid verloor in de kwartfinale, maar de andere twee, Razif en Jalani, haalden brons. Voor het eerst. Badminton bleek de manier voor Maleisië om te scoren.
Vier jaar later haalde Rashid wel brons, maar werd bij de dubbels door een ander duo zilver behaald. Bij de andere sporten deed het land nog altijd niet echt mee. Vraag was of ze de medailleregen bij het badminton dus vol konden houden. In Sydney was het antwoord nee. Het duo Fook-Wah werd vierde. In 2004 behaalden ze wel de kwartfinale, maar was dat het eindstation. Gelukkig bleek wielrennen steeds beter te gaan: Joseph Ng werd knap zesde in de Keirin, toch best dicht bij een medaille. In zijn schaduw kwam vier jaar later Awang op, een beetje een gek op de fiets, maar ja, toch best succesvol. Waarschijnlijk voor ONS de bekendste Maleisich sporter. Lee Chong Wei haalde zilver bij het badminton dat jaar.
Maleisië is van oorsprong een Islamitisch land, dus vrouwen op de Spelen ligt dan altijd wel wat moeilijk. In 2012 was het eindelijk raak qua medailles en dat was ook de eerste keer dat er bij een andere sport dan badminton werd gescoord: Schoonspringen. De laatste jaren zie je daar vaak Maleisië in de finales. Rinong pakte brons. Chong Wei pakte overigens weer zilver en zo was er net zoveel succes als in Atlanta. In 2016 echter ging het nog veel beter. Awang zou op de keirin brons pakken en Rinong was nu met een teamgenote goed voor zilver. En dan was er nog het badminton. Ja, dat was best zuur. 2x zilver en Chong Wei haalde WEER zilver. Voor de derde keer. Verloor al 2 keer van de Chinees Lin in de finale, nu won hij in de halve finale en was er een andere Chinees waar hij in de finale weer van verloor. Altijd weer die Chinezen. Met deze vier zilver waren het ruim de meest succesvolle Spelen voor Maleisië. Het was overigens pas voor het eerst dat een dame badmintoneremetaal pakte voor Maleisië. In Tokio was het 2x raak. Awang pakte ditmaal zelfs zilver. Verder was er brons op het badmintonherendubbel, toch wel de ultieme melkkoe voor Maleisië. Het schoonspringen viel tegen, Rinong had het niet meer. Wel was er een zure vierde plek. Hier zien we Awang op de fiets.
Wat brengt 2024? Het eerste goud? Dan moet het bij het badminton op zijn plek vallen. Het schoonspringen lijkt op, Rinong is weg en de nieuwe aanwas is er niet - maar 1 deelname bij de heren staat op de kaart. Natuurlijk is er Awang, maar die zie ik eerder minder scoren dan eindelijk goud. Dan zal het dus op het herendubbel moeten gebeuren denk ik zo, daar zijn nog wel een aantal subtoppers. Maar ja, daar wringt de schoen. Bij badminton uit je slof schieten is lastig, dus het lijkt erop dat de droogte voortgezet wordt.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Gewoon weer juichen voor Awang
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -94: Bosnië-Herzegovina
Tijd om weer eens terug te keren in Europa, bij het grootste Europese land dat nog nooit een medaille haalde. Als mijn statistieken kloppen that is. Bosnië en Herzegovina is het officieël. Een van de landen voortgekomen uit voormalig Joegoslavië. Met Sarajevo, waar in 1984, nog voor het bestaan van het land, de Spelen gehouden werden. Met Srebrenica, stad van een van de zwartste bladzijden in de recente Nederlandse geschiedenis. WIJ hebben daar opzichtig gefaald. Een land met een duidelijke scheiding in religie, ongeveer 50/50 tussen het christendom en de islam. Ook niet het rijkste land natuurlijk. Speelt allemaal mee in waarom het land de focus op sport beperkt houdt. Daarom dus geen medailles. Wel een van de spraakmakendste vlaggen van Europa. Hadden ooit een andere vlag. Schildje op een witte achtergrond. Was lelijk en doen we dus vandaag niet.
In 1992 deed het land voor het eerst mee aan de zomerspelen en sinds 1994 ook aan de winterspelen. Op geen van beide werd er een medaille gehaald, maar bij de winterspelen doet het land uberhaupt voor spek en bonen mee. In Barcelona waren het 4 atleten, 2 zwemmers en iemand in de kano, op de judomat, met een pistool en met gewichtjes. Daarbij ging het schieten het best, Mirajana Horvat haalde de finale en werd daar uiteindelijk achtste. Verder werd geen topklassering gehaald. Opvallend was dat de mannelijke én vrouwelijke zwemmer de beide vlinderslagafstanden zwommen. Niet de meest gebruikelijke slag, maar misschien speelt daar toch meer dan toeval. Vier jaar later werd ook tafeltennis en worstelen geprobeerd. Schieten bleef favoriet met ditmaal een mannelijke schutter: Fazlija haalde de 18e plaats op de 50m 3 posities. 5 jaar later werd hij zesde op de 10m luchtgeweer. Een van de beste prestaties voor het land ooit.
In deze tijd stuurde Bosnië steevast negen atleten, voornamelijk bij Atletiek, Zwemmen, Schieten, Kano en Judo. Daar kwam in 2004 Taekwondo en Tennis bij, maar een top 10 zat er deze keer niet in. 2008 was soberder, er werden slechts 5 atleten gestuurd. De marathonloopster haalde wel een nationaal record, maar Lucija Kimani werd slechts 42e. Amel Mekic won zowaar wel 2 keer op de judomat. Verder was er nog een kogelstoter, Fazlija was er nog bij en weer een vlinderslagzwemmer. In 2012 wist Kimani niet te finishen en lag Mekic er meteen uit. Met 6 deelnemers was het karig geheel. In 2016 deden er eindelijk weer wat meer atleten mee. Liefst 11, met Amel Tuka als de bekendste naam. Hij werd helaas uitgeschakeld in de halve finale. Bovendien hadden ze 3 deelnemers bij het kogelstoten, maar de 24e plaats was de hoogste. Niet echt top. Er waren ook weer wat tennissers bij, maar die lagen er ook meteen uit.
Vier jaar geleden waren verreweg de beste Spelen voor Bosnië. Van de zeven deelnemers haalden er liefst drie de top 12. Pezer haalde de kogelfinale ditmaal, maar werd 11e. Ceric haalde de laatste 16 bij judo, maar de beste prestatie was bij het Taekwondo. Husic won in ronde 1 met maar liefst 22-2, maar uiteindelijk verloor hij de halve finale en de bronzen finale. Vijfde. Zuur, al zat het er in de bronzen finale nooit écht in. Tuka werd zesde op de 800 meter. Een evenaring van de beste prestatie in een niet-KO format.
Het zou best eens kunnen dat deze lijn dit jaar wordt voortgezet. Helaas niet door Husic, die is niet gekwalificeerd. Tuka verwacht ik ook niet meer, zijn piek is geweest. Het zal moeten komen van Lana Pudar, de zwemster. Zij zou op de vlinderslag 2x een finaleplaats kunnen halen. Het was al vaak de vlinderslag voor Bosnië, maar nu hebben ze ook iemand die echt in de subtop zit. Een medaille is misschien wat veel gevraagd, maar we juichen er wel voor.
Tijd om weer eens terug te keren in Europa, bij het grootste Europese land dat nog nooit een medaille haalde. Als mijn statistieken kloppen that is. Bosnië en Herzegovina is het officieël. Een van de landen voortgekomen uit voormalig Joegoslavië. Met Sarajevo, waar in 1984, nog voor het bestaan van het land, de Spelen gehouden werden. Met Srebrenica, stad van een van de zwartste bladzijden in de recente Nederlandse geschiedenis. WIJ hebben daar opzichtig gefaald. Een land met een duidelijke scheiding in religie, ongeveer 50/50 tussen het christendom en de islam. Ook niet het rijkste land natuurlijk. Speelt allemaal mee in waarom het land de focus op sport beperkt houdt. Daarom dus geen medailles. Wel een van de spraakmakendste vlaggen van Europa. Hadden ooit een andere vlag. Schildje op een witte achtergrond. Was lelijk en doen we dus vandaag niet.
In 1992 deed het land voor het eerst mee aan de zomerspelen en sinds 1994 ook aan de winterspelen. Op geen van beide werd er een medaille gehaald, maar bij de winterspelen doet het land uberhaupt voor spek en bonen mee. In Barcelona waren het 4 atleten, 2 zwemmers en iemand in de kano, op de judomat, met een pistool en met gewichtjes. Daarbij ging het schieten het best, Mirajana Horvat haalde de finale en werd daar uiteindelijk achtste. Verder werd geen topklassering gehaald. Opvallend was dat de mannelijke én vrouwelijke zwemmer de beide vlinderslagafstanden zwommen. Niet de meest gebruikelijke slag, maar misschien speelt daar toch meer dan toeval. Vier jaar later werd ook tafeltennis en worstelen geprobeerd. Schieten bleef favoriet met ditmaal een mannelijke schutter: Fazlija haalde de 18e plaats op de 50m 3 posities. 5 jaar later werd hij zesde op de 10m luchtgeweer. Een van de beste prestaties voor het land ooit.
In deze tijd stuurde Bosnië steevast negen atleten, voornamelijk bij Atletiek, Zwemmen, Schieten, Kano en Judo. Daar kwam in 2004 Taekwondo en Tennis bij, maar een top 10 zat er deze keer niet in. 2008 was soberder, er werden slechts 5 atleten gestuurd. De marathonloopster haalde wel een nationaal record, maar Lucija Kimani werd slechts 42e. Amel Mekic won zowaar wel 2 keer op de judomat. Verder was er nog een kogelstoter, Fazlija was er nog bij en weer een vlinderslagzwemmer. In 2012 wist Kimani niet te finishen en lag Mekic er meteen uit. Met 6 deelnemers was het karig geheel. In 2016 deden er eindelijk weer wat meer atleten mee. Liefst 11, met Amel Tuka als de bekendste naam. Hij werd helaas uitgeschakeld in de halve finale. Bovendien hadden ze 3 deelnemers bij het kogelstoten, maar de 24e plaats was de hoogste. Niet echt top. Er waren ook weer wat tennissers bij, maar die lagen er ook meteen uit.
Vier jaar geleden waren verreweg de beste Spelen voor Bosnië. Van de zeven deelnemers haalden er liefst drie de top 12. Pezer haalde de kogelfinale ditmaal, maar werd 11e. Ceric haalde de laatste 16 bij judo, maar de beste prestatie was bij het Taekwondo. Husic won in ronde 1 met maar liefst 22-2, maar uiteindelijk verloor hij de halve finale en de bronzen finale. Vijfde. Zuur, al zat het er in de bronzen finale nooit écht in. Tuka werd zesde op de 800 meter. Een evenaring van de beste prestatie in een niet-KO format.
Het zou best eens kunnen dat deze lijn dit jaar wordt voortgezet. Helaas niet door Husic, die is niet gekwalificeerd. Tuka verwacht ik ook niet meer, zijn piek is geweest. Het zal moeten komen van Lana Pudar, de zwemster. Zij zou op de vlinderslag 2x een finaleplaats kunnen halen. Het was al vaak de vlinderslag voor Bosnië, maar nu hebben ze ook iemand die echt in de subtop zit. Een medaille is misschien wat veel gevraagd, maar we juichen er wel voor.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -93: Palestina
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -92: Israel
Gisteren hadden we Palestina, vandaag Israël. Kan eigenlijk hetzelfde zeggen in het eerste deel. Schurkenstaat, die steeds maar weer meer wil en niet echt interesse heeft in de tweestatenoplossing. Had ik gisteren ook kunnen zeggen. Een gaaf land is het niet. Maar het is wel ontzettend jammer dat een deel van de bevolking te lijden heeft onder de radicalen. Israël is wel een stukkie groter dan Palestina en heeft natuurlijk ook een wrange geschiedenis met de Spelen. Laten we hopen dat die tijden zich niet herhalen. Ook hier: Geen vlag.
In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten voor een relatief rijk land heeft Israël geen sterke track record op de Spelen. In 1952 deden ze voor het eerst mee. Mettal-Schumacher werd 17e bij het hoogspringen en was de beste van de 25 atleten. Vier jaar later beperkte Israël zich tot slechts 3 deelnemers. Pas in 1968 werd voor het eerst een significant resultaat geboekt: Top 8 in het voetbaltoernooi. Marokko trok zich toen terug omdat ze tegen Israel moesten spelen. Tsja. Israel speelde 1-1 tegen Bulgarije in de kwartfinale, maar verloor het strootje trekken. Wel een kneuzige manier om je eerste medaillekans te verspelen.
Bij 1972 wil ik niet al te lang stilstaan, maar de slechtste periode in de geschiedenis van de Spelen werd ingeluid met de zwartste dag: Een gijzeling in het Olympisch dorp met 11 doden tot gevolg. Moet toch gewoon even eerlijk benoemd worden, er is daar veel fout gegaan en ze zaten ook als ratten in de val aldaar. Maar ja, de sport ging twee dagen later gewoon door, dus die hypocrisie doen we hier ook gewoon. Als je de details wil weten kijk je maar een van de vele docu's. Het sportieve voor 1972 laten we even voor wat het is. In 1976 haalde het voetbalteam zonder overwinning de kwartfinale, maar verloor daar nu met 4-1 van Brazilië. Weitz werd vijfde bij het gewichtheffen, het dichtste bij de medailles tot dan. Daarna werd zeilen dé sport. In 1984 2x 8e en in Seoul een vierde plaats. Het moet toch een keer gebeuren. Moskou sloeg Israel over, geen verrassing voor de grote bondgenoot van de VS. Toch bleek het niet Zeilen, maar Judo waar Israel medailles op ging pakken. Eerst was er zilver op de tatami voor Yael Arad, haar landgenoot pakte later ook brons. Binnen twee dagen waren de Spelen van Barcelona een succes.
Vier jaar later was het alsnog bij het zeilen Gal Fridman met brons. Vanaf hier was Israel steevast goed voor medailles, maar nog geen goud. In Sydney was het weer in een boot, maar ditmaal was het geen zeilboot maar een kano. Michael Kolganov. Klinkt niet zo Israelisch. Is het ook niet, het is een geboren Rus. Israelier geworden. Niet voor het laatst dat dat gebeurde, zullen we maar zeggen. Israël is redelijk goed in genaturaliseerde atleten. Dat maakt je al een relatief niet zo gaaf land. Gal Fridman pakte acht jaar na de bronzen medaille het allereerste goud. Er was ook weer judobrons.
Zeilen en judo blijft de core business van Israel, al was de laatste zeilmedaille alweer van 2008. Het was de enige bronzen medaille. In 2012 werd er zelfs niet één medaille gehaald, de enige keer sinds de eerste medaille voor het land. In 2016 was het weer 2x judobrons. Het is wel vooral brons wat Israel haalt. Nu moet gezegd worden, met Judo heb je daar ook wel 2x zoveel kans op. In 2020 werd er wel flink gescoord. 2x goud op de gymnastenvloer: 1x bij het herenturnen en 1x bij de ritmische gymnastiek. Er was ook voor het eerst een teammedaille: Bij het judo was er de eerste teamcompetitie, goed voor brons. Ook was er Taekwondobrons. Lekker veel nieuwe sporten, het wordt allemaal wat breder daar. De gouden medaille bij het ritmische gymnastiek, daar was heel Rusland boos over. Die domineerden dat al jaren, maar foutjes van de Averinas waren gewoon echt wel foutjes en dan is het klaar. Israel won, niet een heel veel leuker land maar mooi om Rusland op dat nummer op hun nummer te zetten.
2024 zal geen makkelijk jaar worden. Ik denk dat er flink ingezet moet worden op de veiligheid van Israelische atleten. Boycots liggen bovendien op de loer. Ik heb echt geen zin in walkovers op de judomat. Is altijd heel erg jammer. Ze doen ook mee op het voetbaltoernooi, zal ook wel weer gedoe opleveren. Echt nul zin in. Yakovlev zal op de fiets wel kanshebber zijn op een medaille, al zal hij Lavrijsen niet kunnen verslaan. Dolgopyat Misschien kan Gorbenko nog verrassen, of de zeilers ofzo. Of het ritmisch team, al is dat niet meer zo sterk als in 2020. Als het niet daar lukt is er wel altijd nog judo. Maar meer dan 2 medailles wordt het niet.
Gisteren hadden we Palestina, vandaag Israël. Kan eigenlijk hetzelfde zeggen in het eerste deel. Schurkenstaat, die steeds maar weer meer wil en niet echt interesse heeft in de tweestatenoplossing. Had ik gisteren ook kunnen zeggen. Een gaaf land is het niet. Maar het is wel ontzettend jammer dat een deel van de bevolking te lijden heeft onder de radicalen. Israël is wel een stukkie groter dan Palestina en heeft natuurlijk ook een wrange geschiedenis met de Spelen. Laten we hopen dat die tijden zich niet herhalen. Ook hier: Geen vlag.
In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten voor een relatief rijk land heeft Israël geen sterke track record op de Spelen. In 1952 deden ze voor het eerst mee. Mettal-Schumacher werd 17e bij het hoogspringen en was de beste van de 25 atleten. Vier jaar later beperkte Israël zich tot slechts 3 deelnemers. Pas in 1968 werd voor het eerst een significant resultaat geboekt: Top 8 in het voetbaltoernooi. Marokko trok zich toen terug omdat ze tegen Israel moesten spelen. Tsja. Israel speelde 1-1 tegen Bulgarije in de kwartfinale, maar verloor het strootje trekken. Wel een kneuzige manier om je eerste medaillekans te verspelen.
Bij 1972 wil ik niet al te lang stilstaan, maar de slechtste periode in de geschiedenis van de Spelen werd ingeluid met de zwartste dag: Een gijzeling in het Olympisch dorp met 11 doden tot gevolg. Moet toch gewoon even eerlijk benoemd worden, er is daar veel fout gegaan en ze zaten ook als ratten in de val aldaar. Maar ja, de sport ging twee dagen later gewoon door, dus die hypocrisie doen we hier ook gewoon. Als je de details wil weten kijk je maar een van de vele docu's. Het sportieve voor 1972 laten we even voor wat het is. In 1976 haalde het voetbalteam zonder overwinning de kwartfinale, maar verloor daar nu met 4-1 van Brazilië. Weitz werd vijfde bij het gewichtheffen, het dichtste bij de medailles tot dan. Daarna werd zeilen dé sport. In 1984 2x 8e en in Seoul een vierde plaats. Het moet toch een keer gebeuren. Moskou sloeg Israel over, geen verrassing voor de grote bondgenoot van de VS. Toch bleek het niet Zeilen, maar Judo waar Israel medailles op ging pakken. Eerst was er zilver op de tatami voor Yael Arad, haar landgenoot pakte later ook brons. Binnen twee dagen waren de Spelen van Barcelona een succes.
Vier jaar later was het alsnog bij het zeilen Gal Fridman met brons. Vanaf hier was Israel steevast goed voor medailles, maar nog geen goud. In Sydney was het weer in een boot, maar ditmaal was het geen zeilboot maar een kano. Michael Kolganov. Klinkt niet zo Israelisch. Is het ook niet, het is een geboren Rus. Israelier geworden. Niet voor het laatst dat dat gebeurde, zullen we maar zeggen. Israël is redelijk goed in genaturaliseerde atleten. Dat maakt je al een relatief niet zo gaaf land. Gal Fridman pakte acht jaar na de bronzen medaille het allereerste goud. Er was ook weer judobrons.
Zeilen en judo blijft de core business van Israel, al was de laatste zeilmedaille alweer van 2008. Het was de enige bronzen medaille. In 2012 werd er zelfs niet één medaille gehaald, de enige keer sinds de eerste medaille voor het land. In 2016 was het weer 2x judobrons. Het is wel vooral brons wat Israel haalt. Nu moet gezegd worden, met Judo heb je daar ook wel 2x zoveel kans op. In 2020 werd er wel flink gescoord. 2x goud op de gymnastenvloer: 1x bij het herenturnen en 1x bij de ritmische gymnastiek. Er was ook voor het eerst een teammedaille: Bij het judo was er de eerste teamcompetitie, goed voor brons. Ook was er Taekwondobrons. Lekker veel nieuwe sporten, het wordt allemaal wat breder daar. De gouden medaille bij het ritmische gymnastiek, daar was heel Rusland boos over. Die domineerden dat al jaren, maar foutjes van de Averinas waren gewoon echt wel foutjes en dan is het klaar. Israel won, niet een heel veel leuker land maar mooi om Rusland op dat nummer op hun nummer te zetten.
2024 zal geen makkelijk jaar worden. Ik denk dat er flink ingezet moet worden op de veiligheid van Israelische atleten. Boycots liggen bovendien op de loer. Ik heb echt geen zin in walkovers op de judomat. Is altijd heel erg jammer. Ze doen ook mee op het voetbaltoernooi, zal ook wel weer gedoe opleveren. Echt nul zin in. Yakovlev zal op de fiets wel kanshebber zijn op een medaille, al zal hij Lavrijsen niet kunnen verslaan. Dolgopyat Misschien kan Gorbenko nog verrassen, of de zeilers ofzo. Of het ritmisch team, al is dat niet meer zo sterk als in 2020. Als het niet daar lukt is er wel altijd nog judo. Maar meer dan 2 medailles wordt het niet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -91: Suriname
Tijd voor nog een niet-zo-gaaf land, een land waar een moordenaar jarenlang vrij mocht rondlopen. Eindelijk is dat veranderd, maar voor velen is hij nog steeds een held. Een land waar Nederland heeft huisgehouden. Misschien niet de mooiste periode in onze historie. Alweer een tijd onafhankelijk en dan mag je uiteraard deelnemen aan de Spelen. De vlag is gebaseerd op een ontwerp van ene Jack Pinas. Dit was zijn ontwerp. Is aangepast, was hij niet blij mee.
In 1960 deed Suriname al mee, toen het nog niet onafhankelijk was. Wim Esajas had de eer. Hij liep de 800 meter. Die waren in de middag, dus hij ging in de ochtend nog een dutje doen. Toen hij in de middag bij het stadion aan kwam bleek dat de heats al waren geweest, dus Esajas kon naar huis. Ach. Acht jaar later was Eddy Monsels de eerste atleet. 5e in de 100 meter heats en achtste in de semi. Zijn broertje Sammy liep vier jaar later mee en werd 7e in de semi, maar haalde op de 200 meter niet meer dan de heats. Ook deed er een judoka mee. Vier jaar later was dat opnieuw de line-up, met nog een extra atleet op de 800 meter. Monsels won zijn heat, maar overleefde op de 100 meter de halve finale niet. Judoka Ricardo Elmont overleefde de eerste ronde niet. Vader van, jawel! In 1984 werd er zelfs wat zwembadgenot aan toegevoegd. Gerommel in de marge natuurlijk. Hugo Goosen werd 36e op de 100 rug, Anthony Nesty haalde wel nog bijna de B finale, 20e op de 100 vlinder. In 1988 mocht hij het nog eens proberen, en nu haalde hij zelfs de A-finale. Oh ja, die won ie ook nog. Weten de meeste van ons wel, een enorme verrassing. Hij was de eerste donkere man met een gouden medaille in het zwembad.
Dat bleef het enige échte hoogtepunt voor Suriname. De teams werden wel groter met bijvoorbeeld ook een wielrenner in Seoul. In Barcelona viel Nesty weer in de prijzen: Brons ditmaal. In Atlanta was er een grotere zwemequipe, maar Nesty was inmiddels niet meer actief. De 4 nieuwe zwemmers konden niet tot hetzelfde resultaat komen en gingen roemloos ten onder in de heats. Alleen Letitia vroor... euh... Vriesde haalde nog de 13e plaats in de halve finales op de 800 meter. Vriesde deed al in 1988 mee, en zou ook in 2004 nog meedoen, een aardige prestatie voor iemand uit een klein land. Suriname had vooral het probleem dat veel sporters toch voor het grote en rijke Nederland uitkomen, een stukje cultural appropriation. In 2000 en 2004 werden alleen de klassieke 2 atleten/2 zwemmers gestuurd. Dat gebeurde ook in 2008. De toptijden waren voorbij.
In 2012 werd er een nieuwe sport gevonden: Badminton. Soeroredjo. Ging er al in de eerste ronde uit, maar prima dat ie er bij was. Ook in 2016 en 2020 werden er badmintonners gestuurd, in ieder geval weer een nieuwe sport. Verder was het in 2020 dat Suriname dicht bij een succes was. Tjon En Fa, het klinkt als een duo op de tandem maar het is toch echt één man, reed op de keirin. Werd, tsja, vierde. Erg zuur. Dat was die keirinfinale waar ze Jason Kenny een rondje kado gaven. Hadden ze dat niet gedaan, had hij wellicht een medaille kunnen halen. De afstand met nummer 3, ONZE Harrie, was namelijk wel behoorlijk. Kunnen we ook niet zeggen dat WIJ de Surinamers weer alles afpakten, want het was geen centimeters.
Jair mag het ook in 2024 gaan doen. Suriname heeft de mazzel dat Nederland iets te goede sprinters heeft, waardoor Tjon en fa voor het land blijft uitkomen. Dé kans op nog een medaille, vooral op de keirinloterij. Sprint zal lastig worden. Er was namelijk nog ene Renzo Tjon a Joe, maar deze 50 meter-zwemmer gaat Nederland in Parijs vertegenwoordigen, als het goed is. Wij pakken die arme Surinamers ook alles af. Erg flauw van ONS.
Tijd voor nog een niet-zo-gaaf land, een land waar een moordenaar jarenlang vrij mocht rondlopen. Eindelijk is dat veranderd, maar voor velen is hij nog steeds een held. Een land waar Nederland heeft huisgehouden. Misschien niet de mooiste periode in onze historie. Alweer een tijd onafhankelijk en dan mag je uiteraard deelnemen aan de Spelen. De vlag is gebaseerd op een ontwerp van ene Jack Pinas. Dit was zijn ontwerp. Is aangepast, was hij niet blij mee.
In 1960 deed Suriname al mee, toen het nog niet onafhankelijk was. Wim Esajas had de eer. Hij liep de 800 meter. Die waren in de middag, dus hij ging in de ochtend nog een dutje doen. Toen hij in de middag bij het stadion aan kwam bleek dat de heats al waren geweest, dus Esajas kon naar huis. Ach. Acht jaar later was Eddy Monsels de eerste atleet. 5e in de 100 meter heats en achtste in de semi. Zijn broertje Sammy liep vier jaar later mee en werd 7e in de semi, maar haalde op de 200 meter niet meer dan de heats. Ook deed er een judoka mee. Vier jaar later was dat opnieuw de line-up, met nog een extra atleet op de 800 meter. Monsels won zijn heat, maar overleefde op de 100 meter de halve finale niet. Judoka Ricardo Elmont overleefde de eerste ronde niet. Vader van, jawel! In 1984 werd er zelfs wat zwembadgenot aan toegevoegd. Gerommel in de marge natuurlijk. Hugo Goosen werd 36e op de 100 rug, Anthony Nesty haalde wel nog bijna de B finale, 20e op de 100 vlinder. In 1988 mocht hij het nog eens proberen, en nu haalde hij zelfs de A-finale. Oh ja, die won ie ook nog. Weten de meeste van ons wel, een enorme verrassing. Hij was de eerste donkere man met een gouden medaille in het zwembad.
Dat bleef het enige échte hoogtepunt voor Suriname. De teams werden wel groter met bijvoorbeeld ook een wielrenner in Seoul. In Barcelona viel Nesty weer in de prijzen: Brons ditmaal. In Atlanta was er een grotere zwemequipe, maar Nesty was inmiddels niet meer actief. De 4 nieuwe zwemmers konden niet tot hetzelfde resultaat komen en gingen roemloos ten onder in de heats. Alleen Letitia vroor... euh... Vriesde haalde nog de 13e plaats in de halve finales op de 800 meter. Vriesde deed al in 1988 mee, en zou ook in 2004 nog meedoen, een aardige prestatie voor iemand uit een klein land. Suriname had vooral het probleem dat veel sporters toch voor het grote en rijke Nederland uitkomen, een stukje cultural appropriation. In 2000 en 2004 werden alleen de klassieke 2 atleten/2 zwemmers gestuurd. Dat gebeurde ook in 2008. De toptijden waren voorbij.
In 2012 werd er een nieuwe sport gevonden: Badminton. Soeroredjo. Ging er al in de eerste ronde uit, maar prima dat ie er bij was. Ook in 2016 en 2020 werden er badmintonners gestuurd, in ieder geval weer een nieuwe sport. Verder was het in 2020 dat Suriname dicht bij een succes was. Tjon En Fa, het klinkt als een duo op de tandem maar het is toch echt één man, reed op de keirin. Werd, tsja, vierde. Erg zuur. Dat was die keirinfinale waar ze Jason Kenny een rondje kado gaven. Hadden ze dat niet gedaan, had hij wellicht een medaille kunnen halen. De afstand met nummer 3, ONZE Harrie, was namelijk wel behoorlijk. Kunnen we ook niet zeggen dat WIJ de Surinamers weer alles afpakten, want het was geen centimeters.
Jair mag het ook in 2024 gaan doen. Suriname heeft de mazzel dat Nederland iets te goede sprinters heeft, waardoor Tjon en fa voor het land blijft uitkomen. Dé kans op nog een medaille, vooral op de keirinloterij. Sprint zal lastig worden. Er was namelijk nog ene Renzo Tjon a Joe, maar deze 50 meter-zwemmer gaat Nederland in Parijs vertegenwoordigen, als het goed is. Wij pakken die arme Surinamers ook alles af. Erg flauw van ONS.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -90: Hong Kong, China
Er was eens een tijd. Een tijd dat Hong Kong gewoon Hong Kong heette. Die tijd lijkt lang vervlogen. Inmiddels is het keurig ingelijfd in alle Chinese gebruiken. Dit is sinds 1997 langzaam gegaan, toen de Britten het overzees gebied nog als kolonie hadden. Inmiddels zullen we voor het eerst ook Hong Kong, China op de formuliertjes zien staan. Het is de vraag hoe lang Hong Kong nog onafhankelijk deelneemt. En dat juist na de succesvolle spelen van 2020 in Tokio. Nouja, van 2021 dus. Of hoe je het ook wil zien, blijft gedoe. Overigens mogen wij ook Hongkong zeggen, maar dat vind ik echt lelijk staan. Er wonen daar 7 miljoen mensen op 1000 vierkante kilometer. Nederland is er niets bij.
Al in 1952 deden er er wat zwemmers uit Hong Kong mee. Zwemmen is een van de belangrijkste sporten daar, 4 stuks, vier jaar later waren er twee over. In 1960 waren er ook wat schutters bij. In Tokio 1964 werd voor de eerste keer een serieuze delegatie verstuurd. Zo werd bijvoorbeeld een hockeyteam neergezet. Ook atletiek, boksen en wielrennen werd gedaan. In 1968 was het weer wat minder en was het beperkt tot schieten, zwemmen en zeilen. Daarna werd Hong Kong een vaste deelnemer, uiteraard uitgezonderd 1980 waar Hong Kong bij de landen hoorde die bij de boycot zaten. Maar echt goede resultaten kwamen er niet. Top 15 was al knap, zoals in Seoul een 12e plaats werd behaald bij de wegrit in het wielrennen. Niet echt een sport waarbij je aan Hong Kong denkt.
Zeilen was dat wel en in 1992 werd daar in ieder geval een elfde plaats gehaald door Lee Lai Shan. Lijkt heel wat, maar een jaar later werd ze wereldkampioen, dan valt elfde toch tegen. Gelukkig was daar in Atlanta weer een kans en daar lukte het wel. Niet eens zomaar een medaille, maar meteen G O U D goud, zoals onze favoriete wieler- en shorttrackcommentator het zou zeggen.
Het bleef opvallen dat Hong Kong best veel zwemmers stuurde, maar top 30 was al lastig. Ook tafeltennis en badminton waren uiteraard relevante sporten, maar ook daar werd niet meer dan 1 of 2 rondjes in gescoord. In Sydney was Lai Shan er ook weer bij, maar ditmaal was zesde het maximaal haalbare, haar tijd zat er op. In Athene werd er top 8 gehaald bij het Badminton door ONZE Li Jie te verslaan. Bij het tafeltennis werd nu ineens vijfmaal een kwartfinale gehaald in Athene, en ondanks dat er 4 uitschakelingen volgden. Herendubbel Chak/Ching wonnen echter en wonnen daarna ook hun halve finale. Zilver volgde na een nederlaag tegen uiteraard het Chinese duo.
In 2008 veranderde de dubbels naar een teamcompetitie bij het tafeltennis, waar twee bronzen finales werden behaald. Helaas verloren zowel het herenteam als het vrouwenteam. Het totaalteam wat 34 atleten omvatte wist weer na een medaille in 2004 géén medaille te halen in 2008. Volgens dat patroon komt er in 2012 weer een medaille. Dat bleek ook, een keirinmedaille. Het is een loterij, maar blijkbaar een loterij waar toch wel wat kleine landen kunnen scoren. Lee Wai Sze werd derde en pakte brons. Later behaalde ze ook meer individueel succes.
Na een medaille komt er geen medaille, zo werkt Hong Kong. 2016: Geen medaille. Wai Sze werd ditmaal zevende. Maar in 2020, 2021, whatever ging het wel voor de wind. Niet alleen maar 1 medaille. Nee, Hong Kong behaalde plots liefst ZES medailles. Toch de invloed van China. En de invloed van Japan, want bij het meest nutteloze Olympisch onderdeel ooit, het vreselijke Kata, pakte Hong Kong brons. Maar goed, die andere 5 lagen toch ook aan Hong Kong zelf. Schermgoud voor floretschermer Cheung Ka Long, Wai Sze pakte dit maal brons op de sprint in plaats van de keirin, na al een aantal jaren serieus meedraaien. Ditmaal was er wel teambrons bij het tafeltennis. En als laatste is er Siobhan Haughey, die in het zwembad 2 zilver pakte. Eindelijk eens een zwemmer die echt scoort.
Voor Parijs heeft Hong Kong al twee zwemteams op de 4x100 vrij en wissel voor dames. Natuurlijk met Haughey als kopstuk, een van de grote concurrentes voor Marrit Steenbergen en toch wel de beste medaillekans. Ka Long is er ook nog steeds bij. Verder blijft Hong Kong subtop in het tafeltennis. En wie weet wordt er nog verrast bij het zeilen, al lijkt een twaalfde plaats daar meer logisch. Ik verwacht wel de eerste keer dat Hong Kong twee opeenvolgende Spelen medailles pakt deze zomer. Mooi, want zoveel kansen zijn daar niet meer voor. Ik zeg 2x zilver.
Er was eens een tijd. Een tijd dat Hong Kong gewoon Hong Kong heette. Die tijd lijkt lang vervlogen. Inmiddels is het keurig ingelijfd in alle Chinese gebruiken. Dit is sinds 1997 langzaam gegaan, toen de Britten het overzees gebied nog als kolonie hadden. Inmiddels zullen we voor het eerst ook Hong Kong, China op de formuliertjes zien staan. Het is de vraag hoe lang Hong Kong nog onafhankelijk deelneemt. En dat juist na de succesvolle spelen van 2020 in Tokio. Nouja, van 2021 dus. Of hoe je het ook wil zien, blijft gedoe. Overigens mogen wij ook Hongkong zeggen, maar dat vind ik echt lelijk staan. Er wonen daar 7 miljoen mensen op 1000 vierkante kilometer. Nederland is er niets bij.
Al in 1952 deden er er wat zwemmers uit Hong Kong mee. Zwemmen is een van de belangrijkste sporten daar, 4 stuks, vier jaar later waren er twee over. In 1960 waren er ook wat schutters bij. In Tokio 1964 werd voor de eerste keer een serieuze delegatie verstuurd. Zo werd bijvoorbeeld een hockeyteam neergezet. Ook atletiek, boksen en wielrennen werd gedaan. In 1968 was het weer wat minder en was het beperkt tot schieten, zwemmen en zeilen. Daarna werd Hong Kong een vaste deelnemer, uiteraard uitgezonderd 1980 waar Hong Kong bij de landen hoorde die bij de boycot zaten. Maar echt goede resultaten kwamen er niet. Top 15 was al knap, zoals in Seoul een 12e plaats werd behaald bij de wegrit in het wielrennen. Niet echt een sport waarbij je aan Hong Kong denkt.
Zeilen was dat wel en in 1992 werd daar in ieder geval een elfde plaats gehaald door Lee Lai Shan. Lijkt heel wat, maar een jaar later werd ze wereldkampioen, dan valt elfde toch tegen. Gelukkig was daar in Atlanta weer een kans en daar lukte het wel. Niet eens zomaar een medaille, maar meteen G O U D goud, zoals onze favoriete wieler- en shorttrackcommentator het zou zeggen.
Het bleef opvallen dat Hong Kong best veel zwemmers stuurde, maar top 30 was al lastig. Ook tafeltennis en badminton waren uiteraard relevante sporten, maar ook daar werd niet meer dan 1 of 2 rondjes in gescoord. In Sydney was Lai Shan er ook weer bij, maar ditmaal was zesde het maximaal haalbare, haar tijd zat er op. In Athene werd er top 8 gehaald bij het Badminton door ONZE Li Jie te verslaan. Bij het tafeltennis werd nu ineens vijfmaal een kwartfinale gehaald in Athene, en ondanks dat er 4 uitschakelingen volgden. Herendubbel Chak/Ching wonnen echter en wonnen daarna ook hun halve finale. Zilver volgde na een nederlaag tegen uiteraard het Chinese duo.
In 2008 veranderde de dubbels naar een teamcompetitie bij het tafeltennis, waar twee bronzen finales werden behaald. Helaas verloren zowel het herenteam als het vrouwenteam. Het totaalteam wat 34 atleten omvatte wist weer na een medaille in 2004 géén medaille te halen in 2008. Volgens dat patroon komt er in 2012 weer een medaille. Dat bleek ook, een keirinmedaille. Het is een loterij, maar blijkbaar een loterij waar toch wel wat kleine landen kunnen scoren. Lee Wai Sze werd derde en pakte brons. Later behaalde ze ook meer individueel succes.
Na een medaille komt er geen medaille, zo werkt Hong Kong. 2016: Geen medaille. Wai Sze werd ditmaal zevende. Maar in 2020, 2021, whatever ging het wel voor de wind. Niet alleen maar 1 medaille. Nee, Hong Kong behaalde plots liefst ZES medailles. Toch de invloed van China. En de invloed van Japan, want bij het meest nutteloze Olympisch onderdeel ooit, het vreselijke Kata, pakte Hong Kong brons. Maar goed, die andere 5 lagen toch ook aan Hong Kong zelf. Schermgoud voor floretschermer Cheung Ka Long, Wai Sze pakte dit maal brons op de sprint in plaats van de keirin, na al een aantal jaren serieus meedraaien. Ditmaal was er wel teambrons bij het tafeltennis. En als laatste is er Siobhan Haughey, die in het zwembad 2 zilver pakte. Eindelijk eens een zwemmer die echt scoort.
Voor Parijs heeft Hong Kong al twee zwemteams op de 4x100 vrij en wissel voor dames. Natuurlijk met Haughey als kopstuk, een van de grote concurrentes voor Marrit Steenbergen en toch wel de beste medaillekans. Ka Long is er ook nog steeds bij. Verder blijft Hong Kong subtop in het tafeltennis. En wie weet wordt er nog verrast bij het zeilen, al lijkt een twaalfde plaats daar meer logisch. Ik verwacht wel de eerste keer dat Hong Kong twee opeenvolgende Spelen medailles pakt deze zomer. Mooi, want zoveel kansen zijn daar niet meer voor. Ik zeg 2x zilver.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Als ik me niet vergis zag ik Palestina onlangs langskomen op het Aziatisch OKT taekwondo, met succes. Of net wel of net niet, weet ik niet meer helemaal zeker, maar er was in elk geval kwaliteitquote:
Dag -93: Palestina
Tijd voor wat controverse. Waarom? Ik las dit weekend een onzinnig topic waarin werd gesteld dat Palestina niet meedoet aan de Olympische Spelen. Bij de drie reacties was er helaas niemand die die flauwekul wilde debunken, want Palestina doet wel gewoon mee. Of ze er dit jaar bij zullen zijn valt natuurlijk te bezien, maar misschien worden er weer 2 poppetjes gestuurd voor wat goodwill. Ik vind het wel te prijzen dat Palestina meedoet, ook al is het natuurlijk net zo'n kutland als Israel. Geregeerd door een terroristische organisatie, dan kan het natuurlijk niks zijn. Van mijn part mag Palestina best een eigen staat zijn, maar dan wel met een beetje normale mensen aan het roer. Geen vlaggetje, voor niet-gave landen doen we even geen vlag. Fuck jullie.
Goed, Palestina doet mee sinds 1996. De IOC erkende het als deelnemer in 1995. 1 man mocht meerennen op de 10 km. 21e in zijn heat. Toen waren er nog heats, dus geen finale. Hij werd 42e in totaal, meer dan 3 minuten achter de nummer 40. Dat was wel beter dan de vrouw en man die in 2000 deelnamen. Ramy Deeb deed aan snelwandelen. 44e. Op de 50 vrij deed een dame mee, maar die was lang niet zo snel als onze Inge: Niet onder de 30 seconden en een 65e plaats.
In 2004 deden er zelfs drie atleten mee: 2 800 meter-lopers. Abukheet werd niet laatste in haar heat, zo'n 25 seconden achter de nummer 6, maar de nummer 8 viel uit! De man werd wel laatste en ook de zwemmer werd allerlaatste op de 100 meter vlinderslag. We kunnen wel zeggen dat het land niet om de knikkers meedoet: In 2008 werd er weer een 5000 meter-loper op een uur gelopen door het hele veld in de heats en een NR met 13.07 in de 100 meter heats van Ghrouf was ook wel veelzeggend. Foto's van deze topatleten zijn er ook al niet. Bij het zwemmen ditmaal zelfs man én vrouw voor een 73e en 79e plaats. De Olympische gedachte speelt mee.
2012 was een mijlpaal bij het zwemmen, er werd een 27e plaats behaald. Komt omdat de Palestijnse atleet meedeed aan de 400 meter vrij, waar maar 28 man deelnamen. Verder werd voor het eerst meegedaan aan het Judo, maar daar was Van Tichelt al in de eerste ronde te sterk. Met vijf atleten was het wel een drukbezette Spelen voor Palestina, en ja, die 27e plaats, geweldig.
[ afbeelding ]
In 2016 waren er zelfs 6 deelnemers, ze kunnen blijkbaar ook paardrijden in Palestina.Verder weer een Judoka en 2 Atleten/Zwemmers. Maar de mooiste opsteker was van de 100 meter-man op de foto. Hij overleefde de eerste exotenronde op tijd.
[ afbeelding ]
Ondanks dat succes deed er in Tokio geen man mee bij het atletiek, en bij de vrouwen 100m lukte het niet om de exotenseries te overleven. Mohammed Hamada haalde met een 13e plaats het beste resultaat ooit bij het gewichtheffen. 5 kilo slechts verwijderd van de top 12. Er waren wel maar 15 deelnemers, maaar daarvan waren er 2 subtoppers die bij het stoten drie foutpogingen hadden. Ja, Palestina weet wel effectief te zijn: De beste scores komen door het uitschakelen van de concurrentie.
Ja, en dan, 2024. De vraag is niet of er goed gescoord gaat worden maar... A: Doet Palestina mee en B: Komt er een of andere atleet met een matig politiek statement. Ik heb hier zo geen zin in he. Van mijn part zitten Palestina en Israël lekker samen op het strafbankje. Je vraagt je af of zo'n land wel moet deelnemen. Maar er zal wel gestrooid worden met wildcards.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Die heeft het gered inderdaad las ik gisteren, Omer Yaser Ismaili. Versloeg oa een oud-Aziatisch kampioen. Doen ze in ieder geval een keer serieus mee. Het altijd willekeurige Taekwondo levert daar vaak wel in, al zou het ook zo kunnen dat hij 28-8 verliest in de eerste ronde.quote:
[..]
Als ik me niet vergis zag ik Palestina onlangs langskomen op het Aziatisch OKT taekwondo, met succes. Of net wel of net niet, weet ik niet meer helemaal zeker, maar er was in elk geval kwaliteit
Ik las ook dat er waarschijnlijk een zestal wildcards worden toegewezen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -89: Canada
Canada. Het land van de esdoorn. Het land van Frans en Engels. Het land van IJshockey, Jacques Villeneuve en premiers die zich uitdossen als blackface. Het land van ijzige kou. En ook een land dat al jaren aan de Spelen meedoet. Vooral goed in de bronzen en houten medaille. Zoals zoveel landen die ik al heb benoemd ooit geregeerd door de vermoeiende Britten. Die komen ook nog wel eens langs vanwege bepaalde records. Maar vandaag Canada. Pas sinds 1982 helemaal officieel vrij van de Britten, dat verbaast me. In oppervlakte het een na grootste land ter wereld. Qua inwoners slechts 37e, maar dat is logisch met alleen maar ijs en sneeuw in het noordelijke deel.
Canada deed slechts 2 maal niet mee, in 1896 en 1980. Verder deed Canada altijd mee en pakte het ook elke Spelen, zomer en winter, minimaal 1 medaille. Alleen de VS deed dat beter, zover ik weet. In 1900 mocht Canada al meedoen. Opvallend hoe lang Canada als de facto niet een volledig vrij land meedeed, maar dat geeft ook aan hoe verregaand de autonomie al was. Er waren slechts 2 deelnemers. Orton liep zo'n beetje alle hordenonderdelen en pakte brons op de 400 en goud op de 2500 steeple. Vier jaar later werd Canada keurig vierde op de medaillespiegel met welgeteld 4 goud. Die spelen in St Louis waren statistisch toch vrij bijzonder. Er werd goud gepakt bij uiteraard het Lacrosse, toen nog Olympisch, maar ook door voetbalteam Galt FC. In die tijd deden gewoon wat willekeurige voetbalteams mee. Dat waren echt wel de campingtijden van de Spelen. In 1908 was het aantal medailles hoger, maar slechts 3 goud en ditmaal 10 brons. De status van Canada was neergezet. Vier jaar later bleef het bij 3 goud, 2 zilver en 3 brons. Canada stond ver in de schaduw van de VS, maar deed altijd al mee, ook in die tijd.
In 1920 was er geen Lacrosse meer, maar IJshockey was een programmaonderdeel en daar werd goud gepakt. De medailles werden keurig verdeeld in de vorm van 3-3-3. Canada heeft buiten IJshockey en Lacrosse niet echt specifieke sporten, het zijn vooral de standaardsporten als Atletiek, Roeien, Zwemmen en Boksen waar in die tijd veel werd gescoord. Vier jaar later waren er de eerste winterspelen en daar pakte Canada goud, maar voor het eerst lukte dat niet in de zomer: Alleen 3 zilver en 1 brons. Percy Williams pakte vier jaar later wél dubbel goud, in Amsterdam was er voor hem de sprintdubbel. Met 4-4-7 medailles was het de meest succesvolle Spelen sinds tijden. Alle vier de gouden medailles werden behaald op de atletiekbaan.
In Amerika werd het slechts 2 goud, 5 zilver en 8 brons. 1932 was weer een gevalletje vooral zilver en brons, de medailles die in Canada opvallend populair zijn. In 1936 9 medailles maar slechts 1 goud, Kanoër Frank Amyot scoorde. Na de tweede wereldoorlog was het een stuk lastiger voor Canada. In 1948 en 1952 maar 3 medailles en in totaal alleen één gouden medaille in Helsinki. In 1956 was het iets beter met 2 goud, 1 zilver en 3 brons. 1960 zouden de meest treurige Spelen voor Canada blijken, alleen roeizilver bij de herenacht zorgde ervoor dat Canada niet op nul bleef staan. In 1964 en 1968 bleef het bij 1 goud, met in totaal 4 en 5 medailles, in 1972 werden er weer 5 medailles gehaald maar geen goud. Opvallend, want in 1976 waren de Spelen in Canada, normaal zie je dan een boost. Niet bij Canada, en op de thuisspelen ging het ook mis. Er werden wel ruim meer medailles gepakt: 5 zilver en 6 brons. Geen goud, wat nog altijd een unicum is voor een organiserend land.
In 1984 zat het anders in elkaar. Het oostblok was zoek, en Canada was een zeer serieuze profiteur. 10 goud, 18 zilver, 16 brons. In een klap bleek Canada toch een vrij serieuze deelnemer, dit was goed voor een zesde plaats. Blijkbaar had 1976 toch ook wat ogen geopend. 4x zwemgoud was ditmaal de meest productieve sport. Zoals gezegd, één Canadese sport aanwijzen is lastig. In 1988 was er 100 meter-goud... oh nee, toch niet. Ben Johnson had doping gebruikt, net als de rest van het veld maar hij werd gepakt. Tsja. Verder was er toch nog 3x goud, 2 goud werd gepakt bij het synchroonzwemmen, verbazingwekkend genoeg toen nog niet gedomineerd door de Russen. In 1992 kwam het succesvolle duo Heddle/McBean opzetten. Dit Roeiduo zou 3x goud pakken. In 1992 onderdeel van de acht, maar ook als twee. In 1996 als scullers. Multitalenten dus, en de meest succesvolle Zomerolympiers voor Canada aller tijden qua gouden medailles. Heddle overleed 3 jaar geleden aan kanker, pas 55. Een treurig verlies.
1992 was zeer succesvol met 7 goud, Roeien was dé sport. In 1996 was er slechts 3 goud, maar wel 11 zilver en 8 brons. Typisch Canadees, zeggen we dan. Clara Hughes pakte brons op de tijdrit, zou 10 jaar later goud pakken op de winterspelen, knappe combi. Sydney, 3 goud, 8 brons. Wel weer een nieuwe sport met goud, de Triatlon! 3 goud en meer zilver/brons bleef de standaard. Dit gebeurde in 2004 en 2008. In 2012 was het slechts 2 maal goud, maar wel weer 10 brons. Alleen op de trampoline en bij het gewichtheffen die Canadezen kom je echt overal tegen. In 2016 4 goud en 15 brons. Penelope Oleksiak en Andre DeGrasse pakken lekker veel medailles, maar goud blijft mondjesmaat. Had Oleksiak nog mazzel met het gedeelde goud op de 100 meter, maar wel 4 medailles voor Oleksiak en 3 voor DeGrasse vol met passie. Vijf jaar later won DeGrasse wel goud, hij staat nu op 6 medailles met maar 1 goud. Oleksiak heeft er 7 met 1 goud. Typisch Canadees zeggen we dan. 2020 viel overigens goed mee. Ja, 10 brons en maar 7 goud, maar 7 goud is echt meer dan behoorlijk voor Canada. Ook het voetbalteam pakte ietwat verrassend goud. Deden wat Nederland dom genoeg naliet: Amerika verslaan.
Genoeg over het verleden, we weten inmiddels dat Canada vooral brons pakt. Gaat dat dan een keer anders zijn in 2024? Sinds 1952 is het niet gebeurd dat Canada meer goud dan brons pakt. Als er goud moet worden gepakt, wie moet het dan doen? Warner of Lepage op de tienkamp? Zou kunnen, maar de tienkamp is altijd onzeker met blessures. Kelsey Mitchell op de fiets? Ik heb niet het idee dat die goud gaat pakken, maar dat had ik in Tokio ook niet. Toch maar weer Oleksiak? Nee, de gouddelver wordt natuurlijk Summer McIntosh. Die zou er zo 3 goud, 4 goud van kunnen maken wanneer in vorm. Als het eindelijk gaat gebeuren, wordt het Summer's Olympics.
Canada. Het land van de esdoorn. Het land van Frans en Engels. Het land van IJshockey, Jacques Villeneuve en premiers die zich uitdossen als blackface. Het land van ijzige kou. En ook een land dat al jaren aan de Spelen meedoet. Vooral goed in de bronzen en houten medaille. Zoals zoveel landen die ik al heb benoemd ooit geregeerd door de vermoeiende Britten. Die komen ook nog wel eens langs vanwege bepaalde records. Maar vandaag Canada. Pas sinds 1982 helemaal officieel vrij van de Britten, dat verbaast me. In oppervlakte het een na grootste land ter wereld. Qua inwoners slechts 37e, maar dat is logisch met alleen maar ijs en sneeuw in het noordelijke deel.
Canada deed slechts 2 maal niet mee, in 1896 en 1980. Verder deed Canada altijd mee en pakte het ook elke Spelen, zomer en winter, minimaal 1 medaille. Alleen de VS deed dat beter, zover ik weet. In 1900 mocht Canada al meedoen. Opvallend hoe lang Canada als de facto niet een volledig vrij land meedeed, maar dat geeft ook aan hoe verregaand de autonomie al was. Er waren slechts 2 deelnemers. Orton liep zo'n beetje alle hordenonderdelen en pakte brons op de 400 en goud op de 2500 steeple. Vier jaar later werd Canada keurig vierde op de medaillespiegel met welgeteld 4 goud. Die spelen in St Louis waren statistisch toch vrij bijzonder. Er werd goud gepakt bij uiteraard het Lacrosse, toen nog Olympisch, maar ook door voetbalteam Galt FC. In die tijd deden gewoon wat willekeurige voetbalteams mee. Dat waren echt wel de campingtijden van de Spelen. In 1908 was het aantal medailles hoger, maar slechts 3 goud en ditmaal 10 brons. De status van Canada was neergezet. Vier jaar later bleef het bij 3 goud, 2 zilver en 3 brons. Canada stond ver in de schaduw van de VS, maar deed altijd al mee, ook in die tijd.
In 1920 was er geen Lacrosse meer, maar IJshockey was een programmaonderdeel en daar werd goud gepakt. De medailles werden keurig verdeeld in de vorm van 3-3-3. Canada heeft buiten IJshockey en Lacrosse niet echt specifieke sporten, het zijn vooral de standaardsporten als Atletiek, Roeien, Zwemmen en Boksen waar in die tijd veel werd gescoord. Vier jaar later waren er de eerste winterspelen en daar pakte Canada goud, maar voor het eerst lukte dat niet in de zomer: Alleen 3 zilver en 1 brons. Percy Williams pakte vier jaar later wél dubbel goud, in Amsterdam was er voor hem de sprintdubbel. Met 4-4-7 medailles was het de meest succesvolle Spelen sinds tijden. Alle vier de gouden medailles werden behaald op de atletiekbaan.
In Amerika werd het slechts 2 goud, 5 zilver en 8 brons. 1932 was weer een gevalletje vooral zilver en brons, de medailles die in Canada opvallend populair zijn. In 1936 9 medailles maar slechts 1 goud, Kanoër Frank Amyot scoorde. Na de tweede wereldoorlog was het een stuk lastiger voor Canada. In 1948 en 1952 maar 3 medailles en in totaal alleen één gouden medaille in Helsinki. In 1956 was het iets beter met 2 goud, 1 zilver en 3 brons. 1960 zouden de meest treurige Spelen voor Canada blijken, alleen roeizilver bij de herenacht zorgde ervoor dat Canada niet op nul bleef staan. In 1964 en 1968 bleef het bij 1 goud, met in totaal 4 en 5 medailles, in 1972 werden er weer 5 medailles gehaald maar geen goud. Opvallend, want in 1976 waren de Spelen in Canada, normaal zie je dan een boost. Niet bij Canada, en op de thuisspelen ging het ook mis. Er werden wel ruim meer medailles gepakt: 5 zilver en 6 brons. Geen goud, wat nog altijd een unicum is voor een organiserend land.
In 1984 zat het anders in elkaar. Het oostblok was zoek, en Canada was een zeer serieuze profiteur. 10 goud, 18 zilver, 16 brons. In een klap bleek Canada toch een vrij serieuze deelnemer, dit was goed voor een zesde plaats. Blijkbaar had 1976 toch ook wat ogen geopend. 4x zwemgoud was ditmaal de meest productieve sport. Zoals gezegd, één Canadese sport aanwijzen is lastig. In 1988 was er 100 meter-goud... oh nee, toch niet. Ben Johnson had doping gebruikt, net als de rest van het veld maar hij werd gepakt. Tsja. Verder was er toch nog 3x goud, 2 goud werd gepakt bij het synchroonzwemmen, verbazingwekkend genoeg toen nog niet gedomineerd door de Russen. In 1992 kwam het succesvolle duo Heddle/McBean opzetten. Dit Roeiduo zou 3x goud pakken. In 1992 onderdeel van de acht, maar ook als twee. In 1996 als scullers. Multitalenten dus, en de meest succesvolle Zomerolympiers voor Canada aller tijden qua gouden medailles. Heddle overleed 3 jaar geleden aan kanker, pas 55. Een treurig verlies.
1992 was zeer succesvol met 7 goud, Roeien was dé sport. In 1996 was er slechts 3 goud, maar wel 11 zilver en 8 brons. Typisch Canadees, zeggen we dan. Clara Hughes pakte brons op de tijdrit, zou 10 jaar later goud pakken op de winterspelen, knappe combi. Sydney, 3 goud, 8 brons. Wel weer een nieuwe sport met goud, de Triatlon! 3 goud en meer zilver/brons bleef de standaard. Dit gebeurde in 2004 en 2008. In 2012 was het slechts 2 maal goud, maar wel weer 10 brons. Alleen op de trampoline en bij het gewichtheffen die Canadezen kom je echt overal tegen. In 2016 4 goud en 15 brons. Penelope Oleksiak en Andre DeGrasse pakken lekker veel medailles, maar goud blijft mondjesmaat. Had Oleksiak nog mazzel met het gedeelde goud op de 100 meter, maar wel 4 medailles voor Oleksiak en 3 voor DeGrasse vol met passie. Vijf jaar later won DeGrasse wel goud, hij staat nu op 6 medailles met maar 1 goud. Oleksiak heeft er 7 met 1 goud. Typisch Canadees zeggen we dan. 2020 viel overigens goed mee. Ja, 10 brons en maar 7 goud, maar 7 goud is echt meer dan behoorlijk voor Canada. Ook het voetbalteam pakte ietwat verrassend goud. Deden wat Nederland dom genoeg naliet: Amerika verslaan.
Genoeg over het verleden, we weten inmiddels dat Canada vooral brons pakt. Gaat dat dan een keer anders zijn in 2024? Sinds 1952 is het niet gebeurd dat Canada meer goud dan brons pakt. Als er goud moet worden gepakt, wie moet het dan doen? Warner of Lepage op de tienkamp? Zou kunnen, maar de tienkamp is altijd onzeker met blessures. Kelsey Mitchell op de fiets? Ik heb niet het idee dat die goud gaat pakken, maar dat had ik in Tokio ook niet. Toch maar weer Oleksiak? Nee, de gouddelver wordt natuurlijk Summer McIntosh. Die zou er zo 3 goud, 4 goud van kunnen maken wanneer in vorm. Als het eindelijk gaat gebeuren, wordt het Summer's Olympics.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -88: Brazilië
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen, maar dit verhaal krijgen jullie van mij. Het land van de goddelijke kanaries, het land van team- en showsporten en het land dat de Olympische spelen niet zo serieus neemt. Oh, en er is ook wel eens wat corruptie gaande en de ene die aan de macht is is nog erger dan de andere. Gelukkig is rat Bolsonaro weg. We zullen hem niet missen. Ook een vrij groot land, waar Canada tweede staat qua grootste land staat Brazilië ook gewoon vijfdes. Zevendes als we kijken naar aantal inwoners. En toch is Brazilië geen topland op de Spelen. Hoe kan dat? Ze hebben wel een mooie vlag. Had ook het ontwerp hieronder kunnen zijn, maar dit hebben ze wat door elkaar gehusseld om tot de huidige vlag te kunnen komen. Toen waren het 21 sterren, nu 27.
Brazilië deed voor de eerste wereldoorlog niet mee. Toen was het land al vrij, maar nam het gewoonweg geen deel. Paraense en Da Costa waren in 1920 de eerste medaillewinnaars, goud en zilver individueel en brons met het team. Schieten, niet direct een Braziliaanse sport, maar wel goed voor 3 medailles en een 15e plaats in het medailleklassement. Schieten en waterpolo waren de belangrijkste sporten die eerste Spelen. Maar na 1920 nam de interesse toch gestaag af. 8 atleten, 2 roeiers en een schutter in 1924 kwamen niet tot medailles, al haalde het roeiduo een vierde plaats en in 1928 liet Brazilië helemaal verstek gaan. Ook in 1932 was er een vierde plaats voor de roeiers en na 7 tegengoals in een wedstrijd tegen Duitsland (waar kennen we dat van?) gingen de Brazilianen met de officials op de vuist en volgde een diskwalificatie. Heetgebakerd. 1936 bracht 3 vijfde plaatsen. Toch opvallend dat met 73 man medailles maar niet lukten, maar ze er wel steeds dichtbij waren.
Brazilië is een echt teamsportland en in 1948 werd daar dan ook eindelijk weer een medaille op gepakt: Basketbalbrons. Vier jaar later was er goud op de hinkstapsrong, met prolongatie in 1956. In 1960 was er dan weer basketbalbrons. In die tijd werden er nog 3 andere bronzen medailles gepakt. Ook in 1964 was er basketbalbrons, de enige medaille van die Spelen. In 1968 was er weer zilver op de hinkstapsprong. Ademar da Silva was met het dubbele hinkstapgoud wel een serieuze naam, een van de grootste niet-voetballers van het land.
Ook in 1972 en 1976 was er 2x brons, net als in 1968. De bronzen medailles kwamen voornamelijk bij atletiek en zwemmen, maar met zeilen was er een nieuwe belangrijke sport aangeboren. Het is een van de belangrijkere Olympische sporten voor Brazilië, met 2 goud in 1980, de eerste keer dubbel goud. Natuurlijk bij afwezigheid van enkele westerse zeillanden, maar toch. Daarna ging het wel steeds beter en nam Brazilië de spelen meer serieus. Zo werd in 1984 voor het eerst voetbalzilver gepakt, sowieso maar liefst 5 zilver in totaal naast goud en 2 brons. In 1988 gebeurde dat opnieuw. Brazilië stuurde toen een team met bijvoorbeeld ene Romario, toch best een klepper. De toevoeging van Judo hielp ook, die sport stond pas vanaf de jaren 70 vaster op het programma. Zorgde voor goud in 1984, 1988 en 1992. In 1992 was er ook het bekende volleybalgoud, voor de op een na grootste sport in Brazilië eindelijk succes. 0-3 in de finale voor Nederland, maar die zouden vier jaar later wel misschien de meest memorabele medaille ooit halen. In Atlanta werden voor het eerst de 15 medailles gehaald. Wel op de Canadese manier met 9x brons, maar 3x goud was ook een record. Het nieuwe Beachvolleybal zorgde voor haar eerste goud. Zover ik zag ook de eerste Spelen dat Braziliaanse vrouwen een medaille haalden, maar misschien heb ik er eentje over het hoofd gezien. Ook de voetbaldames, indoorvolleybaldames en het andere beachvolleybalteam scoorden.
Na een aantal jaren met goud was Sydney mager, geen goud, wel 6 zilver en brons. Ook nu weer judo, zeilen, atletiek, zwemmen en teamsporten. Dat is echt de rode draad. Daarna was goud wel meer gebruikelijk, met liefst 5 stuks in 2004, 3 (waaronder de immer geliefde Cielo Filho) in Peking en opnieuw 3 in 2012. In 2012 pakte het Braziliaanse damesvolleybalteam voor de tweede keer achtereen goud. Robert Scheidt pakte zijn vijfde zeilmedaille in 2012. Had al goud gepakt in 1996 en ook in 2004. en pakte in 2012 zijn eerste brons voor een volledige collectie. Knap om vijf Spelen een medaille te pakken, is daarmee de beste Braziliaan aller tijden.
Was leuk en aardig, maar Brazilië was toch in rouw. Het voetbalteam had weer een finale verloren en pakte slechts zilver. Inclusief Neymar, dus dat is geen ramp. Vier jaar later was er sportieve revanche, op twee manieren. De finale was tegen Duitsland, en daar hadden ze net 2 jaar daarvoor op het WK in eigen land met 1-7 van verloren. Weten we allemaal wel. Nu dus de Olympische finale, ook in eigen land. Brazilië won wel na pingels. Het zorgde voor 7 goud en een 13e plaats op de Spiegel, ook door bijvoorbeeld polsstokhoogspringer Braz in een epische maar ook door fluitende supporters ontsierde finale. In 2021 opnieuw 7 goud en 6 zilver, maar nu 8 brons. Daarbij hielp de afwezigheid van Biles zodat Andrade (oh Andrade) goud kon pakken en de nieuwe showsporten: 3x skateboardzilver en Ferreira pakte surfgoud. Succesvoller dan ooit. Het grootste nadeel blijft dat focussporten teamsporten zijn met weinig medailles, maar door de show sporten mag Brazilië echt naar de toptien kijken.
Dus, in 2024 kan het ongetwijfeld nog beter. Ik zou ze weer opschrijven voor de showsporten en voor volleybal. Leal, wat surfers die ik niet ken, dat soort namen. Niet voor voetbal, na goud in 2016 én 2020 is het herenvoetbalteam er niet bij en het damesvoetbalteam lijkt mij kansloos tegen Spanje. Ik wil wel D'Almeida noemen. Boogschutter, pakte de afgelopen 2 WK's zilver en brons. Zou wel tof zijn als hij goud pakt, op een wat meer onbekende sport voor de Brazilianen. Moelhausen bij het schermen zou ook zomaar kunnen, al is haar wereldtitel alweer van 2019. Calderano is, op afstand van de Chinezen, een van de besten in een China-loze wereld bij het tafeltennis. Als je naar Brazilianen wil kijken in wat meer authentieke sporten die goed kunnen scoren in individueel verband kan ik deze namen aanraden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mexicanobakker op 29-04-2024 22:35:08 ]
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen, maar dit verhaal krijgen jullie van mij. Het land van de goddelijke kanaries, het land van team- en showsporten en het land dat de Olympische spelen niet zo serieus neemt. Oh, en er is ook wel eens wat corruptie gaande en de ene die aan de macht is is nog erger dan de andere. Gelukkig is rat Bolsonaro weg. We zullen hem niet missen. Ook een vrij groot land, waar Canada tweede staat qua grootste land staat Brazilië ook gewoon vijfdes. Zevendes als we kijken naar aantal inwoners. En toch is Brazilië geen topland op de Spelen. Hoe kan dat? Ze hebben wel een mooie vlag. Had ook het ontwerp hieronder kunnen zijn, maar dit hebben ze wat door elkaar gehusseld om tot de huidige vlag te kunnen komen. Toen waren het 21 sterren, nu 27.
Brazilië deed voor de eerste wereldoorlog niet mee. Toen was het land al vrij, maar nam het gewoonweg geen deel. Paraense en Da Costa waren in 1920 de eerste medaillewinnaars, goud en zilver individueel en brons met het team. Schieten, niet direct een Braziliaanse sport, maar wel goed voor 3 medailles en een 15e plaats in het medailleklassement. Schieten en waterpolo waren de belangrijkste sporten die eerste Spelen. Maar na 1920 nam de interesse toch gestaag af. 8 atleten, 2 roeiers en een schutter in 1924 kwamen niet tot medailles, al haalde het roeiduo een vierde plaats en in 1928 liet Brazilië helemaal verstek gaan. Ook in 1932 was er een vierde plaats voor de roeiers en na 7 tegengoals in een wedstrijd tegen Duitsland (waar kennen we dat van?) gingen de Brazilianen met de officials op de vuist en volgde een diskwalificatie. Heetgebakerd. 1936 bracht 3 vijfde plaatsen. Toch opvallend dat met 73 man medailles maar niet lukten, maar ze er wel steeds dichtbij waren.
Brazilië is een echt teamsportland en in 1948 werd daar dan ook eindelijk weer een medaille op gepakt: Basketbalbrons. Vier jaar later was er goud op de hinkstapsrong, met prolongatie in 1956. In 1960 was er dan weer basketbalbrons. In die tijd werden er nog 3 andere bronzen medailles gepakt. Ook in 1964 was er basketbalbrons, de enige medaille van die Spelen. In 1968 was er weer zilver op de hinkstapsprong. Ademar da Silva was met het dubbele hinkstapgoud wel een serieuze naam, een van de grootste niet-voetballers van het land.
Ook in 1972 en 1976 was er 2x brons, net als in 1968. De bronzen medailles kwamen voornamelijk bij atletiek en zwemmen, maar met zeilen was er een nieuwe belangrijke sport aangeboren. Het is een van de belangrijkere Olympische sporten voor Brazilië, met 2 goud in 1980, de eerste keer dubbel goud. Natuurlijk bij afwezigheid van enkele westerse zeillanden, maar toch. Daarna ging het wel steeds beter en nam Brazilië de spelen meer serieus. Zo werd in 1984 voor het eerst voetbalzilver gepakt, sowieso maar liefst 5 zilver in totaal naast goud en 2 brons. In 1988 gebeurde dat opnieuw. Brazilië stuurde toen een team met bijvoorbeeld ene Romario, toch best een klepper. De toevoeging van Judo hielp ook, die sport stond pas vanaf de jaren 70 vaster op het programma. Zorgde voor goud in 1984, 1988 en 1992. In 1992 was er ook het bekende volleybalgoud, voor de op een na grootste sport in Brazilië eindelijk succes. 0-3 in de finale voor Nederland, maar die zouden vier jaar later wel misschien de meest memorabele medaille ooit halen. In Atlanta werden voor het eerst de 15 medailles gehaald. Wel op de Canadese manier met 9x brons, maar 3x goud was ook een record. Het nieuwe Beachvolleybal zorgde voor haar eerste goud. Zover ik zag ook de eerste Spelen dat Braziliaanse vrouwen een medaille haalden, maar misschien heb ik er eentje over het hoofd gezien. Ook de voetbaldames, indoorvolleybaldames en het andere beachvolleybalteam scoorden.
Na een aantal jaren met goud was Sydney mager, geen goud, wel 6 zilver en brons. Ook nu weer judo, zeilen, atletiek, zwemmen en teamsporten. Dat is echt de rode draad. Daarna was goud wel meer gebruikelijk, met liefst 5 stuks in 2004, 3 (waaronder de immer geliefde Cielo Filho) in Peking en opnieuw 3 in 2012. In 2012 pakte het Braziliaanse damesvolleybalteam voor de tweede keer achtereen goud. Robert Scheidt pakte zijn vijfde zeilmedaille in 2012. Had al goud gepakt in 1996 en ook in 2004. en pakte in 2012 zijn eerste brons voor een volledige collectie. Knap om vijf Spelen een medaille te pakken, is daarmee de beste Braziliaan aller tijden.
Was leuk en aardig, maar Brazilië was toch in rouw. Het voetbalteam had weer een finale verloren en pakte slechts zilver. Inclusief Neymar, dus dat is geen ramp. Vier jaar later was er sportieve revanche, op twee manieren. De finale was tegen Duitsland, en daar hadden ze net 2 jaar daarvoor op het WK in eigen land met 1-7 van verloren. Weten we allemaal wel. Nu dus de Olympische finale, ook in eigen land. Brazilië won wel na pingels. Het zorgde voor 7 goud en een 13e plaats op de Spiegel, ook door bijvoorbeeld polsstokhoogspringer Braz in een epische maar ook door fluitende supporters ontsierde finale. In 2021 opnieuw 7 goud en 6 zilver, maar nu 8 brons. Daarbij hielp de afwezigheid van Biles zodat Andrade (oh Andrade) goud kon pakken en de nieuwe showsporten: 3x skateboardzilver en Ferreira pakte surfgoud. Succesvoller dan ooit. Het grootste nadeel blijft dat focussporten teamsporten zijn met weinig medailles, maar door de show sporten mag Brazilië echt naar de toptien kijken.
Dus, in 2024 kan het ongetwijfeld nog beter. Ik zou ze weer opschrijven voor de showsporten en voor volleybal. Leal, wat surfers die ik niet ken, dat soort namen. Niet voor voetbal, na goud in 2016 én 2020 is het herenvoetbalteam er niet bij en het damesvoetbalteam lijkt mij kansloos tegen Spanje. Ik wil wel D'Almeida noemen. Boogschutter, pakte de afgelopen 2 WK's zilver en brons. Zou wel tof zijn als hij goud pakt, op een wat meer onbekende sport voor de Brazilianen. Moelhausen bij het schermen zou ook zomaar kunnen, al is haar wereldtitel alweer van 2019. Calderano is, op afstand van de Chinezen, een van de besten in een China-loze wereld bij het tafeltennis. Als je naar Brazilianen wil kijken in wat meer authentieke sporten die goed kunnen scoren in individueel verband kan ik deze namen aanraden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mexicanobakker op 29-04-2024 22:35:08 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Als het om de Winterspelen ging wellicht, maar dit doe jij veel beter hoorquote:Op maandag 29 april 2024 22:19 schreef Mexicanobakker het volgende:
heywoodu (of Bruna zelf) had het jullie allemaal vast beter kunnen vertellen
Over de showsporten gesproken: straks weer kijken naar de altijd jankende act Rayssa Leal op het skateboard, ik heb er nu al zó geen zin in. Weten dat je gewonnen hebt, en dan bij de aankondiging op het podium ineens met de handen voor de mond staan huilen als het een enorme verrassing is. Dat soort geneuzel. Act, act, act.
Nog maar 87 landen te gaan, je bent er bijna!
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Dag -87: Egypte
We zijn al een tijdje niet in Afrika geweest. Laten we vandaag eens naar een van de meer gelouterde deelnemers kijken. Egypte. Altijd goed voor zand, piramides en gezegend met een minstens zo grote historie als Griekenland. Tegenwoordig het land van resortvakanties en Nijlcruises waarbij je geen straatje verder moet lopen of je zit in de rotzooi of tussen de onvriendelijke locals. Ach ja. Sportief gezien niet het grootste land ooit, maar toch wel een van de sterkere Afrikaanse landen. In de oude statistieken vinden we deze vlag. De oude vlag van Libië mét patroon, het kan dus toch. Deze vlag is sinds 1953 vervangen door de huidige.
In 1912 zond Egypte 1 atleet, maar vanaf 1920 was Egypte over het algemeen een serieuze deelnemers. In 1929 werd het NOC ontbonden, gezellig zeg, waardoor in 1932 niet deelgenomen mocht worden, maar in 1936 waren ze er toch weer bij. In 1980 waren ze er ook niet bij, de bekende boycot. Ook in 1956 was er een boycot vanwege de Suezoorlog, maar net als bij Nederland deden er nog wat paardensporters mee die eerder die zomer al in Zweden deelnamen. Goed, in 1920 was er meteen serieuze deelname met 22 man, waaronder een voetbalteam dat meteen verloor. In 1924 zelfs 33 man, en er werd een potje voetbal gewonnen. Worstelaar Moustafa was dicht bij de eerste medaille. Vier jaar later zou hij echter terugslaan: Goud, net als zijn landgenoot bij het gewichtheffen een week daarvoor. Schoonspringer Simaika won vervolgens nog zilver en brons van de plank en de toren. Vrij succesvolle spelen voor Egypte, zeker als je bedenkt dat een jaar later het NOC dus werd ontbonden. In 1936 was het gewichtheffen de definitieve sport of choice met 2 goud, 2 zilver en 1 brons, allemaal binnen deze sport. Ook in 1948 werd er 2x gewichthefgoud gepakt, waaronder door Ibrahim Shams. Hij had al brons gepakt in Berlijn en nu dus goud. Zou de enige Egyptenaar zijn met een gouden en een andere medaille.
Goed, de afgelopen 3 deelnames dus 6 goud, 4 zilver en 4 brons en steevast rond plaats 15 op de spiegel. Maar na 1948 was het succes over. Vrij permanent ook. Misschien dat de deelname van de sovjets en de rest van het oostblok op belangrijke krachtsporten meespeelt. Er is geen ander Afrikaans land dat zo'n balans kan opmaken. Misschien Zuid-Afrika, maar ja, die deden heel wat edities niet mee. Aan de delegaties lag het niet: In Helsinki werden nog 105 man gestuurd en bijvoorbeeld in LA ook 114. De overige delegaties waren kleiner, maar het was niet dat er maar 10 man gestuurd werden. In Helsinki, Rome en LA werden nog medailles gepakt, geen van allen goud, maar de rest van de 20e eeuw werd geen enkele medaille gepakt. Worstelen, Worstelen, Boksen en Judo. Het is krachtsport galore in Egypte.
In moderne tijden doet Egypte wel weer een beetje mee. Je ziet ze gergeld op de Spelen bij het herenhandbal, waar het misschien niet het beste land is maar toch echt wel mee kan doen, en bij het schermen doen ze ook aardig mee. Maar verder was het toch vooral weer krachtsporten. In Athene was er bij het boksen zilver en 2x brons en ook taekwondobrons, maar Karim Gaber pakte goud bij het worstelen. Die lange droogte is toch wel bizar, ik wist dat Egypte rond het interbellum best sterk was en daarna niet, maar zo extreem had ik niet verwacht. Was de tijd dat de Russische staatsdoping iets minder makkelijk was, misschien speelt dat toch mee. Sinds 2004 doet Egypte altijd wel weer mee met 2x brons in 2008, 3 zilver en 1 brons in 2012 en 3 brons in 2016, bij de vechtsporten. Schermen was wel voor het eerst, dat Egypte daar scoorde. Zilver in 2012. In Tokio was er het geluk dat WE in Japan mochten sporten. Er was namelijk Karate en daar was het weer tijd voor goud. Abdelaziz was de eerste Egyptische dame met goud. Verder was er ook vijfkampzilver, een sport waar Egypte de laatste jaren ook aardig meedoet. En nog 4 brons. Niet slecht, sinds Londen 1948 niet zo goed geweest. En meer medailles dan ooit.
In 2024 dat verbreken wordt lastig. Er zijn niet veel Egyptische medaillekanshebbers. Gewichthefster Ahmed lijkt mij voor die sport de grootste kanshebster en met de tegenstand is goud daar gewoon een mogelijkheid. Worstelen volg ik totaal niet, maar daar pakte er eentje brons op het WK vorig jaar. Er staat een enorm team aan schermers, maar dat is ook altijd een beetje mazzel hebben met de vorm van de dag. Bij het Taekwondo was er 1 kwalificatie via de ranking, maar bij de Taekwondoloterij doen er ook 3 mee. Laten we het zo zeggen: Met zoveel subtop in de vechtsporten zal er wel weer wat brons gepakt worden, maar buiten Ahmed zal het van verrassingen moeten komen voor meer dan brons.
We zijn al een tijdje niet in Afrika geweest. Laten we vandaag eens naar een van de meer gelouterde deelnemers kijken. Egypte. Altijd goed voor zand, piramides en gezegend met een minstens zo grote historie als Griekenland. Tegenwoordig het land van resortvakanties en Nijlcruises waarbij je geen straatje verder moet lopen of je zit in de rotzooi of tussen de onvriendelijke locals. Ach ja. Sportief gezien niet het grootste land ooit, maar toch wel een van de sterkere Afrikaanse landen. In de oude statistieken vinden we deze vlag. De oude vlag van Libië mét patroon, het kan dus toch. Deze vlag is sinds 1953 vervangen door de huidige.
In 1912 zond Egypte 1 atleet, maar vanaf 1920 was Egypte over het algemeen een serieuze deelnemers. In 1929 werd het NOC ontbonden, gezellig zeg, waardoor in 1932 niet deelgenomen mocht worden, maar in 1936 waren ze er toch weer bij. In 1980 waren ze er ook niet bij, de bekende boycot. Ook in 1956 was er een boycot vanwege de Suezoorlog, maar net als bij Nederland deden er nog wat paardensporters mee die eerder die zomer al in Zweden deelnamen. Goed, in 1920 was er meteen serieuze deelname met 22 man, waaronder een voetbalteam dat meteen verloor. In 1924 zelfs 33 man, en er werd een potje voetbal gewonnen. Worstelaar Moustafa was dicht bij de eerste medaille. Vier jaar later zou hij echter terugslaan: Goud, net als zijn landgenoot bij het gewichtheffen een week daarvoor. Schoonspringer Simaika won vervolgens nog zilver en brons van de plank en de toren. Vrij succesvolle spelen voor Egypte, zeker als je bedenkt dat een jaar later het NOC dus werd ontbonden. In 1936 was het gewichtheffen de definitieve sport of choice met 2 goud, 2 zilver en 1 brons, allemaal binnen deze sport. Ook in 1948 werd er 2x gewichthefgoud gepakt, waaronder door Ibrahim Shams. Hij had al brons gepakt in Berlijn en nu dus goud. Zou de enige Egyptenaar zijn met een gouden en een andere medaille.
Goed, de afgelopen 3 deelnames dus 6 goud, 4 zilver en 4 brons en steevast rond plaats 15 op de spiegel. Maar na 1948 was het succes over. Vrij permanent ook. Misschien dat de deelname van de sovjets en de rest van het oostblok op belangrijke krachtsporten meespeelt. Er is geen ander Afrikaans land dat zo'n balans kan opmaken. Misschien Zuid-Afrika, maar ja, die deden heel wat edities niet mee. Aan de delegaties lag het niet: In Helsinki werden nog 105 man gestuurd en bijvoorbeeld in LA ook 114. De overige delegaties waren kleiner, maar het was niet dat er maar 10 man gestuurd werden. In Helsinki, Rome en LA werden nog medailles gepakt, geen van allen goud, maar de rest van de 20e eeuw werd geen enkele medaille gepakt. Worstelen, Worstelen, Boksen en Judo. Het is krachtsport galore in Egypte.
In moderne tijden doet Egypte wel weer een beetje mee. Je ziet ze gergeld op de Spelen bij het herenhandbal, waar het misschien niet het beste land is maar toch echt wel mee kan doen, en bij het schermen doen ze ook aardig mee. Maar verder was het toch vooral weer krachtsporten. In Athene was er bij het boksen zilver en 2x brons en ook taekwondobrons, maar Karim Gaber pakte goud bij het worstelen. Die lange droogte is toch wel bizar, ik wist dat Egypte rond het interbellum best sterk was en daarna niet, maar zo extreem had ik niet verwacht. Was de tijd dat de Russische staatsdoping iets minder makkelijk was, misschien speelt dat toch mee. Sinds 2004 doet Egypte altijd wel weer mee met 2x brons in 2008, 3 zilver en 1 brons in 2012 en 3 brons in 2016, bij de vechtsporten. Schermen was wel voor het eerst, dat Egypte daar scoorde. Zilver in 2012. In Tokio was er het geluk dat WE in Japan mochten sporten. Er was namelijk Karate en daar was het weer tijd voor goud. Abdelaziz was de eerste Egyptische dame met goud. Verder was er ook vijfkampzilver, een sport waar Egypte de laatste jaren ook aardig meedoet. En nog 4 brons. Niet slecht, sinds Londen 1948 niet zo goed geweest. En meer medailles dan ooit.
In 2024 dat verbreken wordt lastig. Er zijn niet veel Egyptische medaillekanshebbers. Gewichthefster Ahmed lijkt mij voor die sport de grootste kanshebster en met de tegenstand is goud daar gewoon een mogelijkheid. Worstelen volg ik totaal niet, maar daar pakte er eentje brons op het WK vorig jaar. Er staat een enorm team aan schermers, maar dat is ook altijd een beetje mazzel hebben met de vorm van de dag. Bij het Taekwondo was er 1 kwalificatie via de ranking, maar bij de Taekwondoloterij doen er ook 3 mee. Laten we het zo zeggen: Met zoveel subtop in de vechtsporten zal er wel weer wat brons gepakt worden, maar buiten Ahmed zal het van verrassingen moeten komen voor meer dan brons.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -86: Litouwen
Litouwen. Een van de drie baltische staten. De grootste van de drie, zelfs. Bekend van... ja, wat eigenlijk? Stiekem zijn de Baltische Staten niet zo super relevant. Hebben we er vandaag een vlag bij? Nee, vandaag een keer even een ander plaatje. Een klassieker.
Jawel, die Litouwers kunnen me een partij zingen he? Sporten af en toe ook. In tegenstelling tot Letland deed Litouwen maar 2x mee in het interbellum: 1924 en 1928. Was ook de enige Baltische staat die het interbellum zonder medaille verliet. In 1924 een voetbalteam dat 9-0 verloor en 2 wielrenners. In 1928 een bonter gezelschap met atleten en gewichtheffers, waarbij een kwartfinale in het boksen het maximaal haalbare bleek.
In 1992 was er de terugkeer en die was met succes. Schijfje gooien is populair in het land, getuige de gouden medaille bij het herendiscuswerpen. Romas Ubartas pakte in 1988 al zilver en zou in 1993 voor 4 jaar geschorst worden. Geen gave atleet. Wat wel gaaf was, was het basketbal. Een vrij serieuze sport in Litouwen en het team pakte in 1992 de bronzen medaille. Het eenheidsteam van GOS werd verslagen in de troostfinale, een mooi resultaat voor het net vrije land. Basketbal en discuswerpen zijn twee van de belangrijkste sporten, niet toevallig dat daar gescoord werd. In 1996 haalde het basketbalteam weer brons, ene Alekna werd nu vijfde met de discus en ook een achtste plaats werd behaald op ditzelfde onderdeel. Het is al bijna niet meer spannend, maar in 2000 was er weer brons voor de basketballers die dit maal écht heel dicht bij de finale waren: 83-85 en dat nog wel tegen het team van de VS. Verder was er bij de dames schietgoud, brons bij het wielrennen en brons bij het roeien. Maar Virgilijus Alekna pakte dit keer weer het discusgoud. Zijn eerste van 2 stuks, want ook in 2004 zou het discusgoud voor hem zijn.
In 2004 was er verder zilver op de meerkamp voor Skujyte, de immer onuitspreekbare naam. Niet alleen de zevenkamp was een prooi, ook de moderne vijfkamp leverde zilver op. Het aantal medailles van Sydney werd niet gehaald, maar mede door de kracht op de werponderdelen bij de atletiek draait Litouwen aardig mee. Het basketbal draaide nu uit op een vierde plaats, een lot wat in 2008 weer zou worden behaald. Helaas kwam daarmee het einde aan een mooie tijd voor het basketbalteam. In 2008 waren er wel liefst vijf medailles. Zadnepovskis voegde brons toe aan zijn zilver van 2004 op de vijfkamp, maar er werd ook zilver behaald door Krungolcas, voor het eerst meerdere medailles op 1 onderdeel. Ook het worstelen en zeilen leverde medailles op. Alekna had zijn beste tijd gehad, maar was toch nog goed voor brons. In 2012 was er dan weer een evenaring van Sydney met 2 goud en 3 brons. Op voorhand lag het niet bepaald voor de hand. Skujyte had natuurlijk wel al zilver gepakt in 2004 en was nu goed voor brons, maar de andere 4 waren nieuwe namen. Vooral Ruta Meilutyte, die niet bij de geplaatste zwemmers hoorde in de series maar ineens de snelste tijd zwom in diezelfde series, was een daverende verrassing. Vanuit het niets won zij de 100 meter schoolslag. Verder was er brons bij het boksen en worstelen, maar de moderne vijfkamp leverde andermaal. Ditmaal een dame: Laura Asadauskaite. Het succes was daar. Alekna had overigens ook zomaar weer kunnen scoren maar werd vierde.
Helaas ging het hierna bergafwaarts. 2016 was al niet groots, met alleen zilver en 3 brons: Het roeien leverde 1 zilver en 1 brons. Het basketbal haalde nog wel de kwartfinales, net als 4 jaar geleden. De nieuwe discuswerper, Gudzius, had een flopdag op de finale en werd slechts 12e op dé sport voor Litouwen. Asadauskaite had wat problemen met haar paard in de vijfkamp en kon ondanks de snelste laser run geen aanspraak maken op een goed resultaat. Aurismas Didzbalis pakte wel brons bij het Turnen Gewichtheffen. Deze klassieker wil ik u niet onthouden, zie het filmpje hieronder. In Tokio was het nog erger, alleen Asadauskaite pakte zilver. Meilutyte was geschorst, Gudzius werd ditmaal zesde in de finale en het basketbalteam was er niet bij. Litouwen glijdt langzaam af.
Wordt 2024 beter? Vast. Meilutyte en Asadauskaite zijn er weer bij. Maar Alekna is er ook weer bij. Nouja, niet dezelfde Alekna. Dit is zoon van. Mykolas. Gooide recent een antiek WR uit de boeken. Gaat gewoon schroeien, noteer maar alvast.
Litouwen. Een van de drie baltische staten. De grootste van de drie, zelfs. Bekend van... ja, wat eigenlijk? Stiekem zijn de Baltische Staten niet zo super relevant. Hebben we er vandaag een vlag bij? Nee, vandaag een keer even een ander plaatje. Een klassieker.
Jawel, die Litouwers kunnen me een partij zingen he? Sporten af en toe ook. In tegenstelling tot Letland deed Litouwen maar 2x mee in het interbellum: 1924 en 1928. Was ook de enige Baltische staat die het interbellum zonder medaille verliet. In 1924 een voetbalteam dat 9-0 verloor en 2 wielrenners. In 1928 een bonter gezelschap met atleten en gewichtheffers, waarbij een kwartfinale in het boksen het maximaal haalbare bleek.
In 1992 was er de terugkeer en die was met succes. Schijfje gooien is populair in het land, getuige de gouden medaille bij het herendiscuswerpen. Romas Ubartas pakte in 1988 al zilver en zou in 1993 voor 4 jaar geschorst worden. Geen gave atleet. Wat wel gaaf was, was het basketbal. Een vrij serieuze sport in Litouwen en het team pakte in 1992 de bronzen medaille. Het eenheidsteam van GOS werd verslagen in de troostfinale, een mooi resultaat voor het net vrije land. Basketbal en discuswerpen zijn twee van de belangrijkste sporten, niet toevallig dat daar gescoord werd. In 1996 haalde het basketbalteam weer brons, ene Alekna werd nu vijfde met de discus en ook een achtste plaats werd behaald op ditzelfde onderdeel. Het is al bijna niet meer spannend, maar in 2000 was er weer brons voor de basketballers die dit maal écht heel dicht bij de finale waren: 83-85 en dat nog wel tegen het team van de VS. Verder was er bij de dames schietgoud, brons bij het wielrennen en brons bij het roeien. Maar Virgilijus Alekna pakte dit keer weer het discusgoud. Zijn eerste van 2 stuks, want ook in 2004 zou het discusgoud voor hem zijn.
In 2004 was er verder zilver op de meerkamp voor Skujyte, de immer onuitspreekbare naam. Niet alleen de zevenkamp was een prooi, ook de moderne vijfkamp leverde zilver op. Het aantal medailles van Sydney werd niet gehaald, maar mede door de kracht op de werponderdelen bij de atletiek draait Litouwen aardig mee. Het basketbal draaide nu uit op een vierde plaats, een lot wat in 2008 weer zou worden behaald. Helaas kwam daarmee het einde aan een mooie tijd voor het basketbalteam. In 2008 waren er wel liefst vijf medailles. Zadnepovskis voegde brons toe aan zijn zilver van 2004 op de vijfkamp, maar er werd ook zilver behaald door Krungolcas, voor het eerst meerdere medailles op 1 onderdeel. Ook het worstelen en zeilen leverde medailles op. Alekna had zijn beste tijd gehad, maar was toch nog goed voor brons. In 2012 was er dan weer een evenaring van Sydney met 2 goud en 3 brons. Op voorhand lag het niet bepaald voor de hand. Skujyte had natuurlijk wel al zilver gepakt in 2004 en was nu goed voor brons, maar de andere 4 waren nieuwe namen. Vooral Ruta Meilutyte, die niet bij de geplaatste zwemmers hoorde in de series maar ineens de snelste tijd zwom in diezelfde series, was een daverende verrassing. Vanuit het niets won zij de 100 meter schoolslag. Verder was er brons bij het boksen en worstelen, maar de moderne vijfkamp leverde andermaal. Ditmaal een dame: Laura Asadauskaite. Het succes was daar. Alekna had overigens ook zomaar weer kunnen scoren maar werd vierde.
Helaas ging het hierna bergafwaarts. 2016 was al niet groots, met alleen zilver en 3 brons: Het roeien leverde 1 zilver en 1 brons. Het basketbal haalde nog wel de kwartfinales, net als 4 jaar geleden. De nieuwe discuswerper, Gudzius, had een flopdag op de finale en werd slechts 12e op dé sport voor Litouwen. Asadauskaite had wat problemen met haar paard in de vijfkamp en kon ondanks de snelste laser run geen aanspraak maken op een goed resultaat. Aurismas Didzbalis pakte wel brons bij het Turnen Gewichtheffen. Deze klassieker wil ik u niet onthouden, zie het filmpje hieronder. In Tokio was het nog erger, alleen Asadauskaite pakte zilver. Meilutyte was geschorst, Gudzius werd ditmaal zesde in de finale en het basketbalteam was er niet bij. Litouwen glijdt langzaam af.
Wordt 2024 beter? Vast. Meilutyte en Asadauskaite zijn er weer bij. Maar Alekna is er ook weer bij. Nouja, niet dezelfde Alekna. Dit is zoon van. Mykolas. Gooide recent een antiek WR uit de boeken. Gaat gewoon schroeien, noteer maar alvast.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -85: India
Het land met de meeste miljoenen inwoners. Het land van honderd miljoen helpdesks en een ondergepoepte rivier. Maar ook het land van cricket en vele ASML-expats. India, jawel. Geen rijk land en sporthistorisch ook zeker niet het grootste land. En zoals een miljoen andere landen die al de revue zijn gepasseerd onderdeel geweest van de Britten. Die Britten hadden echt alles.
Voor hoe groot India is is hun Olympische historie wel echt bijzonder matig. Kunnen we kort over zijn. Nog geen 40 medailles in totaal. In 1947 waren ze pas onafhankelijk, maar daarvoor deed India ook al mee. In 1900 zelfs al. Ene Norman Pritchard. Meteen goed voor 2 zilver. Was de enige deelnemer. Ik kan me geen enkel ander land herinneren dat meer medailles dan deelnemers had, maar wie weet is er nog wel ergens eentje. In 1920 5 deelnemers, waaronder een worstelaar. Verloor van.. ja, Bernard Bernard. Bijzondere naam. In de bronzen finale, dus dat is zuur voor India. Geen medailles deze keer. In 1924 alleen atleten en tennissers, maar die kwamen niet dichtbij medailles. Gelukkig was daar in 1928 dé strohalm. De sport van India. Hockey. India won de finale met 3-0 van Nederland. Verder hadden ze wat atleten, maar andermaal braken die geen potten. Tot aan de oorlog was dit de standaard. Hockey -> Goud en verder, ja, deed India niet echt mee. Hier zien we de eerste medaillewinnaar. Niet echt een Indier maar ja,
Londen 1948 gaf de eerste serieuze delegatie met 79 man. Alsnog leverde alleen het Hockey: Weer goud. Ook deden ze mee aan het waterpolo, jeetje. Geen succes, dat verwacht je toch ook niet. In 1952 lukte het dan eindelijk om iets anders dan Hockey te scoren: Er was worstelbrons naast het verplichte hockeygoud. 1956 was het weer 'gewoon' enkel Hockey. Al was er ook het voetbal waar ze aan meededen. Ik wist niet dat ze in India voetballers hadden, het is wat. In 1960 was er bijna atletieksucces: 4e op de 400 meter voor Singh. Zowaar geen hockeygoud, ditmaal werd verloren van Pakistan. De eeuwige rivaal, achja. Het bleek de opmaat naar mindere hockeyresultaten. In 1964 was er nog goud, daarna 2x brons en in 1976 werd er zelfs helemaal niet gescoord. De halve finale werd gemist. In 1980 bij afwezigheid van de meeste toplanden was er nog wel voor de laatste keer goud. Daarna was het even voorbij met de pret.
In 1996 werd er dan eindelijk weer brons gepakt. Paes deed het bij het singlestennis, een enorme fluke als je het mij vraagt, het Olympisch tennistoernooi levert. India had de focus inmiddels op andere sporten: Brons bij het gewichtheffen in 2000, schietzilver in 2004. Vier jaar later pakte schutter Bindra het eerste Indiaas individueel goud. India focust vooral op de vechtsporten, gewichtheffen, badminton en schieten, wat in Londen al 6 medailles opleverde. En natuurlijk blijft Hockey relevant. Rio viel tegen met zilver en brons, maar in Tokio werd er eindelijk weer hockeybrons gepakt en in totaal 7 medailles. Chopra pakte het allereerste atletiekgoud. Sowieso probeert India ook echt voet aan de grond te krijgen bij het atletiek.
Ik volg de sporten waar India kan scoren totaal niet. Buiten Chopra, die prima een medaille kan halen, ken ik eigenlijk niemand. Ze kunnen voor mij evengoed 1 als 6 medailles halen. Ik weiger te voorspellen. In 2028 is er cricket, dan schrijf ik ze alvast op. Maar ja, dit jaar niet.
Het land met de meeste miljoenen inwoners. Het land van honderd miljoen helpdesks en een ondergepoepte rivier. Maar ook het land van cricket en vele ASML-expats. India, jawel. Geen rijk land en sporthistorisch ook zeker niet het grootste land. En zoals een miljoen andere landen die al de revue zijn gepasseerd onderdeel geweest van de Britten. Die Britten hadden echt alles.
Voor hoe groot India is is hun Olympische historie wel echt bijzonder matig. Kunnen we kort over zijn. Nog geen 40 medailles in totaal. In 1947 waren ze pas onafhankelijk, maar daarvoor deed India ook al mee. In 1900 zelfs al. Ene Norman Pritchard. Meteen goed voor 2 zilver. Was de enige deelnemer. Ik kan me geen enkel ander land herinneren dat meer medailles dan deelnemers had, maar wie weet is er nog wel ergens eentje. In 1920 5 deelnemers, waaronder een worstelaar. Verloor van.. ja, Bernard Bernard. Bijzondere naam. In de bronzen finale, dus dat is zuur voor India. Geen medailles deze keer. In 1924 alleen atleten en tennissers, maar die kwamen niet dichtbij medailles. Gelukkig was daar in 1928 dé strohalm. De sport van India. Hockey. India won de finale met 3-0 van Nederland. Verder hadden ze wat atleten, maar andermaal braken die geen potten. Tot aan de oorlog was dit de standaard. Hockey -> Goud en verder, ja, deed India niet echt mee. Hier zien we de eerste medaillewinnaar. Niet echt een Indier maar ja,
Londen 1948 gaf de eerste serieuze delegatie met 79 man. Alsnog leverde alleen het Hockey: Weer goud. Ook deden ze mee aan het waterpolo, jeetje. Geen succes, dat verwacht je toch ook niet. In 1952 lukte het dan eindelijk om iets anders dan Hockey te scoren: Er was worstelbrons naast het verplichte hockeygoud. 1956 was het weer 'gewoon' enkel Hockey. Al was er ook het voetbal waar ze aan meededen. Ik wist niet dat ze in India voetballers hadden, het is wat. In 1960 was er bijna atletieksucces: 4e op de 400 meter voor Singh. Zowaar geen hockeygoud, ditmaal werd verloren van Pakistan. De eeuwige rivaal, achja. Het bleek de opmaat naar mindere hockeyresultaten. In 1964 was er nog goud, daarna 2x brons en in 1976 werd er zelfs helemaal niet gescoord. De halve finale werd gemist. In 1980 bij afwezigheid van de meeste toplanden was er nog wel voor de laatste keer goud. Daarna was het even voorbij met de pret.
In 1996 werd er dan eindelijk weer brons gepakt. Paes deed het bij het singlestennis, een enorme fluke als je het mij vraagt, het Olympisch tennistoernooi levert. India had de focus inmiddels op andere sporten: Brons bij het gewichtheffen in 2000, schietzilver in 2004. Vier jaar later pakte schutter Bindra het eerste Indiaas individueel goud. India focust vooral op de vechtsporten, gewichtheffen, badminton en schieten, wat in Londen al 6 medailles opleverde. En natuurlijk blijft Hockey relevant. Rio viel tegen met zilver en brons, maar in Tokio werd er eindelijk weer hockeybrons gepakt en in totaal 7 medailles. Chopra pakte het allereerste atletiekgoud. Sowieso probeert India ook echt voet aan de grond te krijgen bij het atletiek.
Ik volg de sporten waar India kan scoren totaal niet. Buiten Chopra, die prima een medaille kan halen, ken ik eigenlijk niemand. Ze kunnen voor mij evengoed 1 als 6 medailles halen. Ik weiger te voorspellen. In 2028 is er cricket, dan schrijf ik ze alvast op. Maar ja, dit jaar niet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -84: Puerto Rico
Ik zag bij het 3x3 basketbal Puerto Rico op de lijst. Puerto Rico is geen land. Het is nog steeds onderdeel van de Verenigde Staten. Desalniettemin staat de verregaande autonomie een eigen NOC en zelfs een eigen volkslied toe. Vraag je je toch af waarom het Verenigd Koninkrijk onder een paraplu meedoet. Anyway. Puerto Rico. Eilandje in de Caraiben. Ligt net achter de Dominicaanse Republiek. Geen zorgen, daar komen we ook nog wel een keer. Heeft ook gewoon nog 3 miljoen inwoners. Meer dan ik dacht. Was uiteraard ooit onderdeel van Spanje. Zowaar een keer niet van de Britten. De oude vlag was wat verkleurd, daarom hebben ze tegenwoordig een nieuwe. Hier de oude:
Als je Rico in je naam hebt, dan kun je vaak goed boksen. Gold ook voor Puerto Rico. Van de 9 deelnemers in 1948, de eerste deelname, waren er 3 boksers. 1 daarvan pakte brons. Het zou een zeldzaam topresultaat blijken, de jaren erna waren medailles niet bepaald de standaard. Atletiek, boksen en schieten waren de belangrijkste sporten in het begin, en Puerto Rico had steevast een groeiend aantal deelnemers. Basketbal was de belangrijkste teamsport, maar echt goede resultaten bleven ook daar uit. De volgende medaille was in 1976: bokser Maldonado haalde alweer brons. In 1980 was Puerto Rico opvallend genoeg aanwezig. 3 boksers, wel onder de Olympische vlag. Toch wel opvallend, je zou Puerto Rico helemaal afschrijven op de Moskou-spelen. Bleek toch anders te zijn. 1984 was het grootste succes tot toen toe: Zilver en brons. Luis Ortiz haalde de boksfinale, een landgenoot pakte brons. Ortiz zou het beste boksresultaat hebben op de Spelen voor de boksnatie...? Het boksterritorium. Helaas heeft Ortiz een dubbelganger uit Cuba dus foto's van de beste man zijn spaarzaam. In plaats daarvan krijgen jullie lekker die knurft uit Cuba. Dan oogt boksen echt meteen een tokkiesport.
In 1988 was honkbal een demonstratiesport. Wel goed voor brons, niet goed voor de medaillespiegel. Naast basketbal en honkbal was boksen er nog steeds als sport met veel deelnemers voor het land, en in 1992 was dat nog maar eens goed voor brons. Na nog 1 bronzen medaille in 1996 was dat echter voorbij. Finito. Klaar. 6 medailles met 1 zilver. 2000-2008 was moeizaam. Het boksen leverde zelfs maar 1 kwartfinale in totaal. Karig, karig, karig. Vanaf 2012 draaide het echter beter. Er waren nieuwe sporten gevonden. Hordenlopen, altijd populair in de caraïben. Culson pakte brons op de 400 horden. Ook werd er worstelzilver gehaald. In 2016 en 2020 was er echter 2x goud. In 2020 was het Camacho-Quinn, de fop-Amerikaan die de echte Amerikanen fopte. Maar de grootste fopper was Monica Puig die het altijd willekeurige tennistoernooi won in 2016. Totale fluke. Opvallend ook, de heren halen de medailles en de dames het goud.
Ja, ik denk dat Camacho-Quinn het weer moet gaan doen in 2024. Zou wel mooi zijn, de eerste keer dat iemand dubbel in de prijzen valt voor Puerto Rico. Kan ook zomaar niet gebeuren, maar één van de drie Amerikaanse dames verslaan moet kunnen. Verder is het mooie veldvulling. Ja, ook bij het boksen, basketbal of weetikwelke sport.
Ik zag bij het 3x3 basketbal Puerto Rico op de lijst. Puerto Rico is geen land. Het is nog steeds onderdeel van de Verenigde Staten. Desalniettemin staat de verregaande autonomie een eigen NOC en zelfs een eigen volkslied toe. Vraag je je toch af waarom het Verenigd Koninkrijk onder een paraplu meedoet. Anyway. Puerto Rico. Eilandje in de Caraiben. Ligt net achter de Dominicaanse Republiek. Geen zorgen, daar komen we ook nog wel een keer. Heeft ook gewoon nog 3 miljoen inwoners. Meer dan ik dacht. Was uiteraard ooit onderdeel van Spanje. Zowaar een keer niet van de Britten. De oude vlag was wat verkleurd, daarom hebben ze tegenwoordig een nieuwe. Hier de oude:
Als je Rico in je naam hebt, dan kun je vaak goed boksen. Gold ook voor Puerto Rico. Van de 9 deelnemers in 1948, de eerste deelname, waren er 3 boksers. 1 daarvan pakte brons. Het zou een zeldzaam topresultaat blijken, de jaren erna waren medailles niet bepaald de standaard. Atletiek, boksen en schieten waren de belangrijkste sporten in het begin, en Puerto Rico had steevast een groeiend aantal deelnemers. Basketbal was de belangrijkste teamsport, maar echt goede resultaten bleven ook daar uit. De volgende medaille was in 1976: bokser Maldonado haalde alweer brons. In 1980 was Puerto Rico opvallend genoeg aanwezig. 3 boksers, wel onder de Olympische vlag. Toch wel opvallend, je zou Puerto Rico helemaal afschrijven op de Moskou-spelen. Bleek toch anders te zijn. 1984 was het grootste succes tot toen toe: Zilver en brons. Luis Ortiz haalde de boksfinale, een landgenoot pakte brons. Ortiz zou het beste boksresultaat hebben op de Spelen voor de boksnatie...? Het boksterritorium. Helaas heeft Ortiz een dubbelganger uit Cuba dus foto's van de beste man zijn spaarzaam. In plaats daarvan krijgen jullie lekker die knurft uit Cuba. Dan oogt boksen echt meteen een tokkiesport.
In 1988 was honkbal een demonstratiesport. Wel goed voor brons, niet goed voor de medaillespiegel. Naast basketbal en honkbal was boksen er nog steeds als sport met veel deelnemers voor het land, en in 1992 was dat nog maar eens goed voor brons. Na nog 1 bronzen medaille in 1996 was dat echter voorbij. Finito. Klaar. 6 medailles met 1 zilver. 2000-2008 was moeizaam. Het boksen leverde zelfs maar 1 kwartfinale in totaal. Karig, karig, karig. Vanaf 2012 draaide het echter beter. Er waren nieuwe sporten gevonden. Hordenlopen, altijd populair in de caraïben. Culson pakte brons op de 400 horden. Ook werd er worstelzilver gehaald. In 2016 en 2020 was er echter 2x goud. In 2020 was het Camacho-Quinn, de fop-Amerikaan die de echte Amerikanen fopte. Maar de grootste fopper was Monica Puig die het altijd willekeurige tennistoernooi won in 2016. Totale fluke. Opvallend ook, de heren halen de medailles en de dames het goud.
Ja, ik denk dat Camacho-Quinn het weer moet gaan doen in 2024. Zou wel mooi zijn, de eerste keer dat iemand dubbel in de prijzen valt voor Puerto Rico. Kan ook zomaar niet gebeuren, maar één van de drie Amerikaanse dames verslaan moet kunnen. Verder is het mooie veldvulling. Ja, ook bij het boksen, basketbal of weetikwelke sport.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -83: Zuid-Afrika
We gaan terug naar Afrika. Van oudsher het meest succesvolle Afrikaanse land, al zijn er tegenwoordig twee atletieklanden die een stukje beter scoren. Zuid-Afrika heeft natuurlijk een ietwat pijnlijke geschiedenis en is daarom ook het langst geschorste land in de geschiedenis van de Spelen: Meer dan 20 jaar mocht er niet worden deelgenomen. In Zuid-Afrika hebben we natuurlijk de big 5, maar hebben ze ook een Olympische big 5? Daar gaan we zeker naar kijken. Ik weiger een oude vlag te selecteren, ik distantieer mij bij dezen van het apartheidsregime. Oja, Zuid-Afrika heeft 6 kleuren in de vlag, precies dezelfde 6 als in de Olympische vlag. Is het toeval?
Zuid-Afrika deed voor het eerst mee in 1904. Toen geen medailles, daarna zou bij elke deelname een medaille worden behaald. Dat was niet elke keer: Van 1964 tot 1988 was er het speciale apartheidsstrafbankje voor Zuid-Afrika. In zoverre dat je als sporter al boos werd aangekeken als je een keer een wedstrijdje ging doen in Zuid-Afrika. In 1908 won Reggie Walker goud. Deed zijn naam niet helemaal eer aan, hij rende behoorlijk hard over 100 meter. Ook was er marathonzilver. Niet slecht om mee te beginnen. Vier jaar later werd er flink getennist: Charles Winslow won dubbel goud als tennisser. Met 4 goud in totaal een mooi jaar. Winslow hoort wat mij betreft wel bij de Olympische big 5.
In 1920 werd er 3x goud, 4x zilver en 3x brons gescoord, op vrij veel verschillende onderdelen. Atletiek, Wielrennen, Boksen... Tennis met Winslow was er ook weer bij, ditmaal haalde hij brons. In 1924 was het allemaal een stukje minder met slechts 1 van elk, alleen boksen Smith pakte goud. In 1928 opnieuw 3 medailles, ditmaal 1 goud en 2 brons. Voor het eerst was er een medaille bij het zwemmen. Er is niet een sport die typisch is voor Zuid-Afrika, het knappe is dat ze allround op de grote sporten er vaak bij zijn. In 1932 was er 2 goud en 3 brons, in 1936 bleef het bij 1 zilver voor Charles Catterall, de slechtste prestatie sinds 1904.
Daarna waren er nog 4 edities voor de ban en die begonnen zeker beter dan 1936: Er werden 4 medailles bij elkaar gebokst in Londen: 2-1-1 was de verdeling. Opnieuw 2 goud in 1952, het eerste damesgoud voor Esther Brand bij het hoogspringen en Joan Harrison bij het zwemmen. Met 4 zilver en 4 brons was het bijna net zo succesvol als Antwerpen. Daarna liep het echter minder, met 4 brons in Melbourne en 1 zilver met 2 brons in Rome. En daarna... tsja, niets meer. In 1992 weer een kans, maar daar bleef het bij 2 zilver.
In 1996 echter.. ja, daar komen we toch wel bij twee goede namen voor onze big five. Zwemmen is toch wel echt een van de belangrijkste melkkoeien de laatste 25 jaar, en Penelope Heyns was de eerste. In Atlanta was er dubbel goud op de schoolslag, vier jaar later nog brons op de 100. Maar misschien wel het meest in het oog springt Josia Thugwane die na de apartheid als eerste gekleurde man goud haalde, op de marathon. Toch best een verrassing, hoewel hij zeker een outsider was. Vijf maanden eerder hadden ze hem ook nog beschoten, moet je nagaan. En dan toch gewoon goud winnen. Naast de 3 goud was er ook zilver en brons, ook weer bij atletiek en zwemmen.
2000 leverde geen goud op, alleen 2x zilver en 3x brons, maar in 2004 was er wel weer goud. Dit goud was voor een zwemteam, iets wat toch wel ontzettend knap is voor een kleiner land. De 4x100 vrij, de VS met de hegemonie op dat onderdeel tot en met 1996, maar in 2000 al verloren van Australië. Maar nu Zuid-Afrika, pfoe. Moet je nagaan dat een land als Nederland dat zou flikken. Maar ja, die kwamen wel 1 seconde tekort. Schoeman, die nog altijd aan het zwemmen is, pakte daar goud en individueel ook zilver en brons op de 100 en 50 vrij. Verder was er 2x atletiekzilver en 1x roeibrons. Schoeman haalt mijn big five niet, maar goed, toch wel een topatleet. 2008 viel tegen, alleen zilver bij het verspringen. Maar 2012 was dan weer top, 4 goud, net als 100 jaar eerder. Voor pas de tweede keer, moet je nagaan. Roeigoud, 2x zwemgoud en.. ja, Caster Semenya. De naam die je wist dat zou komen. Halve man, moch toch meedoen op de 800 voor dames, gedoe, hormonenpillen, alles. In 2012 en 2016 waren de regels soepeler dan nu dus was er dubbel goud. Toch gewoon in de big five, maar met aantekening. Er werd ook kanobrons gehaald en een zilveren medaille. 2016 leverde met liefst 6 zilveren medailles en via het Rugby Sevens team de allereerste échte teammedaille. Brons aldaar, naast triatlonbrons. Semenya won 1 van de 2 gouden, maar in een iconische race liep Wayde van Niekerk een WR op de 400 meter. 43.03. Zo'n tijd in zo'n race, fenomenaal. Maar na 2 goede edities was de editie van 2020 ineens weer minder. Schoenmaker, Schoenmaker en Buitendag. Goud op de 200 school, zilver op de 100 school en het surfen. Een echt extreem goed sportklimaat is er niet, het blijft vaak afhangen van toevalligheden, toevallige toptalenten in atletiek en watersporten.
Maar ja, dat neemt niet weg dat ook in 2024 er gewoon weer medailles gehaald gaan worden. Kan Van Niekerk het nog op de 400 meter? Misschien maakt Simbine kans op de 100 meter. Het Rugby Sevens team moet zich eerst nog kwalificeren, maar als dat lukt kan het zomaar weer succes halen. Bij de dames verwacht ik het niet, maar ook daar.. nouja, het kan. Zuid-Afrika is sowieso bij meerdere teamsporten te zien. Het voordeel van Afrika en Oceanie, aanwezig zijn bij weetikhoeveel teamsporten. Waterpolo en Hockey kunnen ze echt alleen daar. Niet goed genoeg om voor de medailles te spelen, overigens. Tatjana Schoenmaker is er ook nog, maar is minder dominant dan voorheen op de 200, waar ik Tes Schouten al favoriet durf te noemen. U las het hier voor het eerst, maar goed, dat ligt wel dicht genoeg bij elkaar dat het ook anders kan lopen. Wie weet draait Tatjana de kleur van haar medailles dit jaar wel om. Maar de hoogtijdagen van Londen lijken alweer even achter het Zuid-Afrikaanse team te liggen.
We gaan terug naar Afrika. Van oudsher het meest succesvolle Afrikaanse land, al zijn er tegenwoordig twee atletieklanden die een stukje beter scoren. Zuid-Afrika heeft natuurlijk een ietwat pijnlijke geschiedenis en is daarom ook het langst geschorste land in de geschiedenis van de Spelen: Meer dan 20 jaar mocht er niet worden deelgenomen. In Zuid-Afrika hebben we natuurlijk de big 5, maar hebben ze ook een Olympische big 5? Daar gaan we zeker naar kijken. Ik weiger een oude vlag te selecteren, ik distantieer mij bij dezen van het apartheidsregime. Oja, Zuid-Afrika heeft 6 kleuren in de vlag, precies dezelfde 6 als in de Olympische vlag. Is het toeval?
Zuid-Afrika deed voor het eerst mee in 1904. Toen geen medailles, daarna zou bij elke deelname een medaille worden behaald. Dat was niet elke keer: Van 1964 tot 1988 was er het speciale apartheidsstrafbankje voor Zuid-Afrika. In zoverre dat je als sporter al boos werd aangekeken als je een keer een wedstrijdje ging doen in Zuid-Afrika. In 1908 won Reggie Walker goud. Deed zijn naam niet helemaal eer aan, hij rende behoorlijk hard over 100 meter. Ook was er marathonzilver. Niet slecht om mee te beginnen. Vier jaar later werd er flink getennist: Charles Winslow won dubbel goud als tennisser. Met 4 goud in totaal een mooi jaar. Winslow hoort wat mij betreft wel bij de Olympische big 5.
In 1920 werd er 3x goud, 4x zilver en 3x brons gescoord, op vrij veel verschillende onderdelen. Atletiek, Wielrennen, Boksen... Tennis met Winslow was er ook weer bij, ditmaal haalde hij brons. In 1924 was het allemaal een stukje minder met slechts 1 van elk, alleen boksen Smith pakte goud. In 1928 opnieuw 3 medailles, ditmaal 1 goud en 2 brons. Voor het eerst was er een medaille bij het zwemmen. Er is niet een sport die typisch is voor Zuid-Afrika, het knappe is dat ze allround op de grote sporten er vaak bij zijn. In 1932 was er 2 goud en 3 brons, in 1936 bleef het bij 1 zilver voor Charles Catterall, de slechtste prestatie sinds 1904.
Daarna waren er nog 4 edities voor de ban en die begonnen zeker beter dan 1936: Er werden 4 medailles bij elkaar gebokst in Londen: 2-1-1 was de verdeling. Opnieuw 2 goud in 1952, het eerste damesgoud voor Esther Brand bij het hoogspringen en Joan Harrison bij het zwemmen. Met 4 zilver en 4 brons was het bijna net zo succesvol als Antwerpen. Daarna liep het echter minder, met 4 brons in Melbourne en 1 zilver met 2 brons in Rome. En daarna... tsja, niets meer. In 1992 weer een kans, maar daar bleef het bij 2 zilver.
In 1996 echter.. ja, daar komen we toch wel bij twee goede namen voor onze big five. Zwemmen is toch wel echt een van de belangrijkste melkkoeien de laatste 25 jaar, en Penelope Heyns was de eerste. In Atlanta was er dubbel goud op de schoolslag, vier jaar later nog brons op de 100. Maar misschien wel het meest in het oog springt Josia Thugwane die na de apartheid als eerste gekleurde man goud haalde, op de marathon. Toch best een verrassing, hoewel hij zeker een outsider was. Vijf maanden eerder hadden ze hem ook nog beschoten, moet je nagaan. En dan toch gewoon goud winnen. Naast de 3 goud was er ook zilver en brons, ook weer bij atletiek en zwemmen.
2000 leverde geen goud op, alleen 2x zilver en 3x brons, maar in 2004 was er wel weer goud. Dit goud was voor een zwemteam, iets wat toch wel ontzettend knap is voor een kleiner land. De 4x100 vrij, de VS met de hegemonie op dat onderdeel tot en met 1996, maar in 2000 al verloren van Australië. Maar nu Zuid-Afrika, pfoe. Moet je nagaan dat een land als Nederland dat zou flikken. Maar ja, die kwamen wel 1 seconde tekort. Schoeman, die nog altijd aan het zwemmen is, pakte daar goud en individueel ook zilver en brons op de 100 en 50 vrij. Verder was er 2x atletiekzilver en 1x roeibrons. Schoeman haalt mijn big five niet, maar goed, toch wel een topatleet. 2008 viel tegen, alleen zilver bij het verspringen. Maar 2012 was dan weer top, 4 goud, net als 100 jaar eerder. Voor pas de tweede keer, moet je nagaan. Roeigoud, 2x zwemgoud en.. ja, Caster Semenya. De naam die je wist dat zou komen. Halve man, moch toch meedoen op de 800 voor dames, gedoe, hormonenpillen, alles. In 2012 en 2016 waren de regels soepeler dan nu dus was er dubbel goud. Toch gewoon in de big five, maar met aantekening. Er werd ook kanobrons gehaald en een zilveren medaille. 2016 leverde met liefst 6 zilveren medailles en via het Rugby Sevens team de allereerste échte teammedaille. Brons aldaar, naast triatlonbrons. Semenya won 1 van de 2 gouden, maar in een iconische race liep Wayde van Niekerk een WR op de 400 meter. 43.03. Zo'n tijd in zo'n race, fenomenaal. Maar na 2 goede edities was de editie van 2020 ineens weer minder. Schoenmaker, Schoenmaker en Buitendag. Goud op de 200 school, zilver op de 100 school en het surfen. Een echt extreem goed sportklimaat is er niet, het blijft vaak afhangen van toevalligheden, toevallige toptalenten in atletiek en watersporten.
Maar ja, dat neemt niet weg dat ook in 2024 er gewoon weer medailles gehaald gaan worden. Kan Van Niekerk het nog op de 400 meter? Misschien maakt Simbine kans op de 100 meter. Het Rugby Sevens team moet zich eerst nog kwalificeren, maar als dat lukt kan het zomaar weer succes halen. Bij de dames verwacht ik het niet, maar ook daar.. nouja, het kan. Zuid-Afrika is sowieso bij meerdere teamsporten te zien. Het voordeel van Afrika en Oceanie, aanwezig zijn bij weetikhoeveel teamsporten. Waterpolo en Hockey kunnen ze echt alleen daar. Niet goed genoeg om voor de medailles te spelen, overigens. Tatjana Schoenmaker is er ook nog, maar is minder dominant dan voorheen op de 200, waar ik Tes Schouten al favoriet durf te noemen. U las het hier voor het eerst, maar goed, dat ligt wel dicht genoeg bij elkaar dat het ook anders kan lopen. Wie weet draait Tatjana de kleur van haar medailles dit jaar wel om. Maar de hoogtijdagen van Londen lijken alweer even achter het Zuid-Afrikaanse team te liggen.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -81: Hongarije
Tijd voor wat wij toch allemaal wel zouden noemen een écht sportland: Hongarije. Altijd goed voor een hoop medailles. Goed in de breedte en overal aanwezig. Intussen ook een oord voor gezellige extreemrechtse conferenties, maar dat moet allemaal kunnen. Rood-wit-groen, jaren met een wapen erop, tegenwoordig zonder. In 1896 erbij, kunnen niet veel landen zeggen. Toen droegen ze deze vlag.
1896 was de tijd van Oostenrijk-Hongarije, maar de twee landen deden Olympisch gezien apart mee. Al bij de eerste deelname waren er twee goud, beide voor Alfred Hajos. Hij won de 100 meter vrij, maar ook de 1200 meter. Tegenwoordig als je dat kan zouden ze je meteen aan alle dopingtesten laten ondergaan. Toen niet. Verschil moet er zijn. Andere medailles werden bij atletiek en tennis behaald, optellend naar 6 in totaal. Vier jaar later was er zelfs een zwemmer met 3 medailles, maar zonder goud. Rudolf Bauer won het discuswerpen. 1 goud, 2 zilver, 2 brons. In St Louis draaiden de aantallen precies om: 2-1-1. Niet slecht, Halmay die vier jaar terug die 3 zwemmedailles haalde haalde nu 2 goud. Hongarije blijkt goed in zwemmen, opvallend voor een land zonder kustlijn. Ook in 1908 zou hij nog 2 medailles halen, maar nu was er die andere sport waar ik bij Hongarije wel écht aan denk: Schermen. 2x sabelgoud, 3-4-2. In 1912 haalde Jeno Fuchs net als vier jaar daarvoor de dubbel. 4 goud op twee spelen, dat is in een sport als schermen ontzettend knap. Opnieuw 3 goud. Er wordt iedere keer ruim gescoord. Bij het sabelschermen was er bovendien zelfs een SWEEP.
In 1920 zaten vier landen in het strafbankje voor hun rol in de eerste wereldoorlog. Hongarije hoorde daarbij, tsja. Dat is nog eens een pijnlijke manier om je streak te verliezen. Maar de jaren daarna groeide Hongarije uit tot een Olympische grootmacht. 2 goud in 1924, al 4 in 1928 met bijvoorbeeld ook waterpolo als serieuze sport. Daar werd voor het eerst zilver behaald in een pure teamsport. In 1932 was daar al goud, in totaal 6 stuks van dat. 4 zilver en 5 brons rijker was het al goed voor de zesde plaats op de medaillespiegel. Belangrijk was gymnast Istvan Pelle, 2 goud en 2 zilver deze Spelen. Maar dat verbleekte bij 1936, met liefst 10 goud werd het steeds serieuzer wat Hongarije liet zien. Derde op de medaillespiegel, wel ver achter nazi-Duitsland en de States. De gouden medailles kwam uit atletiek, zwemmen, schermen, worstelen, boksen en waterpolo. Nog veelzijdig ook dus.
Na de tweede wereldoorlog had Hongarije niets aan kracht ingeboet: In Londen werd 10 goud gehaald maar dat verbleekte bij 1952 met 16 goud. Toen won bijvoorbeeld ook het voetbalteam en het moderne vijfkampteam (indertijd was er een teamwedstrijd voor meerdere heren) goud. Het schermen was wel de vaste waarde, daar werd toch wel het meest consistent goud gepakt. Opnieuw 3e op de spiegel, want de USSR deed voor het eerst mee. Dit was wel de absolute piek: Hierna werd het steeds meer een feestje ook voor de andere oostbloklanden. In 1956 bleef het, kort na de sovjetinval, bij 9 goud. Iconisch was natuurlijk het waterpologoud na een snoeiharde wedstrijd tegen de Sovjets. Hongarije won met 4-0 en een dag later werd het goud gepakt door ook Joegoslavië te verslaan. Er was ook 3x turngoud voor Agnes Keleti. Daarmee was ze de op een na meest succesvolle Olympier voor Hongarije op dat moment. In 1960 werd dat dan weer afgepakt. Twee mannen pakten zes goud. Pal Kovacs was onderdeel van 5x teamgoud, Rudolf Karpati was er voor de oorlog nog niet bij. Karpati had ook dubbel individueel goud in 1956 en 1960. Maar Kovacs pakte ook naast individueel goud in 1952 nog brons in 1948. Er is altijd baas boven baas met Gerevich: Die deed zelfs in 1932 al mee - ook toen was er al teamgoud. Hij won individueel in 1948 en pakte ook nog eens zilver en brons. Was al sinds 1956 de meest succesvolle, dus. Hongarije domineerde het sabelschermen in die tijd. In totaal slechts 6 goud was matig voor die tijd.
Ook in 1964 werd er sabelgoud gepakt, maar ditmaal enkel individueel. Het team werd teleurstellend al in de kwartfinale uitgeschakeld. 10 goud in totaal was wel behoorlijk. Ook opnieuw voetbalgoud, waar de Hongaren natuurlijk een ruim voordeel hadden dat zij gewoon halve profs konden sturen, iets wat de landen in het westen niet konden. In 1968 opnieuw 10 stuks goud en meer dan 30 medailles in totaal, het beste sinds 1952. Toch ook weer gewoon goed voor een 4e plaats in het medailleklassement, Hongarije bleef een van de beste landen na de USSR, VS en inmiddels ook de DDR. De 6 goud en 4 goud in 1972 en 1976 luidden echter een mindere periode in. Het schermen was niet meer zo dominant en op andere sporten scoren bleek lastig. In 1980 wass er voor het eerst sinds jaren geen schermgoud (voor het eerst sinds 1920, of als we terugrekenen naar edities waar Hongarije deelnam zelfs 1904) maar wel 7 stuks in totaal. Hongarije leek af te glijden van net achter de absolute toplanden naar de landen die wel consistent scoren maar niet aan de top van de medaillespiegel staan.
Na de boycot in 1984 bleek Hongarije toch wel weer aanwezig. 11 goud, altijd een land om rekening mee te houden. Bijvoorbeeld met Kristina Egerszegi, die haar eerste goud pakte. In 1992 waren er zelfs 3 voor de rugslagzwemster die nog tot aan de pakkentijd het WR en het OR op de 200 rug zou behouden. Meestal blijven die toch niet zo lang staan in het zwemmen. Ik ken users die daar wat van vinden. Er was opnieuw 11 goud in Barcelona, toch nog wel echt mooie tijden. In 1996 eindigde Hongarije voor de derde keer buiten de top 10 van de medaillespiegel. Zouden er nog maar 1 keer terugkeren. Kanovaren was ditmaal ook goed voor 2 goud, een sport die al een aantal keer goud opleverde maar wel echt pas sinds de jaren 70 in het Hongaarse arsenaal zat. In 2000 was er zelfs 4x kanogoud, de helft van de totaalproductie. Ook 2004 leverde 8 goud, waar 2008 echt heel teleurstellend was. 3 goud, 5 zilver, 2 brons. Het was het slechtste resultaat sinds Parijs 1924. Laszlo Cseh had vast graag het record van Michael Phelps niet in de boeken gezien, in ruil voor 1x goud. Hij bleef met 3 zilver achter, 3x achter Phelps. In 2012 was er wel weer 8 goud en omdat de poppetjes goed vielen was dat weer eens goed voor een toptien: 10e in het medailleklassement. Noem ik nog even Aron Szilagyi, 3x sabelgoud. Dit was zijn eerste. In 2016 was er weer eens 8 goud, het zal ook eens niet. Hosszu pakte 3 goud, Kozak in de kano ook. Opvallend: Geza Imre pakte in 1996 al een individuele medaille en deed dat nu weer. Jawel, weer eens bij het schermen. Die staat daarmee al op 5 goud, en zou er in 2020 nog eentje pakken. Wel maar 6 goud. Geen 8, dat is wel een partij teleurstellend.
Ja, Hongarije is een sportland. 181 goud, dat is wel serieus. Zijn maar een paar landen die beter scoren. 6 om precies te zijn, en de Sovjetunie. Schermen, zwemmen en kanovaren zijn het belangrijkst, geen verrassing. Hongarije is bovendien recordhouder in de moderne vijfkamp, waar schermen én zwemmen natuurlijk belangrijk zijn, en ook het waterpolo. Ook zeker geen verrassing. Ik moet echter zeggen dat 2024 best eens lastig kan worden om die 8 goud te gaan halen. Het bleef op de kanokampioenschappen vorig jaar bijvoorbeeld bij 2x zilver. Bij het schermen was er nog wel 3x goud, en dan was Szilagyi individueel weer eens niet op afspraak. Die levert toch vooral op de Spelen. Daar gaan we allemaal voor zitten, zijn vierde individuele goud achtereen zou toch wel heel bijzonder zijn. Dan heb je nog een Milak mits ie eindelijk weer in vorm is.. of een herenwaterpoloteam. Dan houdt het wel een beetje op hoor. Het is tijd voor Hongarije dat er weer een toptalent in het zwemmen opstaat, de nieuwe Hosszu/Egerszegi. Maar die blijft een beetje achter.
Tijd voor wat wij toch allemaal wel zouden noemen een écht sportland: Hongarije. Altijd goed voor een hoop medailles. Goed in de breedte en overal aanwezig. Intussen ook een oord voor gezellige extreemrechtse conferenties, maar dat moet allemaal kunnen. Rood-wit-groen, jaren met een wapen erop, tegenwoordig zonder. In 1896 erbij, kunnen niet veel landen zeggen. Toen droegen ze deze vlag.
1896 was de tijd van Oostenrijk-Hongarije, maar de twee landen deden Olympisch gezien apart mee. Al bij de eerste deelname waren er twee goud, beide voor Alfred Hajos. Hij won de 100 meter vrij, maar ook de 1200 meter. Tegenwoordig als je dat kan zouden ze je meteen aan alle dopingtesten laten ondergaan. Toen niet. Verschil moet er zijn. Andere medailles werden bij atletiek en tennis behaald, optellend naar 6 in totaal. Vier jaar later was er zelfs een zwemmer met 3 medailles, maar zonder goud. Rudolf Bauer won het discuswerpen. 1 goud, 2 zilver, 2 brons. In St Louis draaiden de aantallen precies om: 2-1-1. Niet slecht, Halmay die vier jaar terug die 3 zwemmedailles haalde haalde nu 2 goud. Hongarije blijkt goed in zwemmen, opvallend voor een land zonder kustlijn. Ook in 1908 zou hij nog 2 medailles halen, maar nu was er die andere sport waar ik bij Hongarije wel écht aan denk: Schermen. 2x sabelgoud, 3-4-2. In 1912 haalde Jeno Fuchs net als vier jaar daarvoor de dubbel. 4 goud op twee spelen, dat is in een sport als schermen ontzettend knap. Opnieuw 3 goud. Er wordt iedere keer ruim gescoord. Bij het sabelschermen was er bovendien zelfs een SWEEP.
In 1920 zaten vier landen in het strafbankje voor hun rol in de eerste wereldoorlog. Hongarije hoorde daarbij, tsja. Dat is nog eens een pijnlijke manier om je streak te verliezen. Maar de jaren daarna groeide Hongarije uit tot een Olympische grootmacht. 2 goud in 1924, al 4 in 1928 met bijvoorbeeld ook waterpolo als serieuze sport. Daar werd voor het eerst zilver behaald in een pure teamsport. In 1932 was daar al goud, in totaal 6 stuks van dat. 4 zilver en 5 brons rijker was het al goed voor de zesde plaats op de medaillespiegel. Belangrijk was gymnast Istvan Pelle, 2 goud en 2 zilver deze Spelen. Maar dat verbleekte bij 1936, met liefst 10 goud werd het steeds serieuzer wat Hongarije liet zien. Derde op de medaillespiegel, wel ver achter nazi-Duitsland en de States. De gouden medailles kwam uit atletiek, zwemmen, schermen, worstelen, boksen en waterpolo. Nog veelzijdig ook dus.
Na de tweede wereldoorlog had Hongarije niets aan kracht ingeboet: In Londen werd 10 goud gehaald maar dat verbleekte bij 1952 met 16 goud. Toen won bijvoorbeeld ook het voetbalteam en het moderne vijfkampteam (indertijd was er een teamwedstrijd voor meerdere heren) goud. Het schermen was wel de vaste waarde, daar werd toch wel het meest consistent goud gepakt. Opnieuw 3e op de spiegel, want de USSR deed voor het eerst mee. Dit was wel de absolute piek: Hierna werd het steeds meer een feestje ook voor de andere oostbloklanden. In 1956 bleef het, kort na de sovjetinval, bij 9 goud. Iconisch was natuurlijk het waterpologoud na een snoeiharde wedstrijd tegen de Sovjets. Hongarije won met 4-0 en een dag later werd het goud gepakt door ook Joegoslavië te verslaan. Er was ook 3x turngoud voor Agnes Keleti. Daarmee was ze de op een na meest succesvolle Olympier voor Hongarije op dat moment. In 1960 werd dat dan weer afgepakt. Twee mannen pakten zes goud. Pal Kovacs was onderdeel van 5x teamgoud, Rudolf Karpati was er voor de oorlog nog niet bij. Karpati had ook dubbel individueel goud in 1956 en 1960. Maar Kovacs pakte ook naast individueel goud in 1952 nog brons in 1948. Er is altijd baas boven baas met Gerevich: Die deed zelfs in 1932 al mee - ook toen was er al teamgoud. Hij won individueel in 1948 en pakte ook nog eens zilver en brons. Was al sinds 1956 de meest succesvolle, dus. Hongarije domineerde het sabelschermen in die tijd. In totaal slechts 6 goud was matig voor die tijd.
Ook in 1964 werd er sabelgoud gepakt, maar ditmaal enkel individueel. Het team werd teleurstellend al in de kwartfinale uitgeschakeld. 10 goud in totaal was wel behoorlijk. Ook opnieuw voetbalgoud, waar de Hongaren natuurlijk een ruim voordeel hadden dat zij gewoon halve profs konden sturen, iets wat de landen in het westen niet konden. In 1968 opnieuw 10 stuks goud en meer dan 30 medailles in totaal, het beste sinds 1952. Toch ook weer gewoon goed voor een 4e plaats in het medailleklassement, Hongarije bleef een van de beste landen na de USSR, VS en inmiddels ook de DDR. De 6 goud en 4 goud in 1972 en 1976 luidden echter een mindere periode in. Het schermen was niet meer zo dominant en op andere sporten scoren bleek lastig. In 1980 wass er voor het eerst sinds jaren geen schermgoud (voor het eerst sinds 1920, of als we terugrekenen naar edities waar Hongarije deelnam zelfs 1904) maar wel 7 stuks in totaal. Hongarije leek af te glijden van net achter de absolute toplanden naar de landen die wel consistent scoren maar niet aan de top van de medaillespiegel staan.
Na de boycot in 1984 bleek Hongarije toch wel weer aanwezig. 11 goud, altijd een land om rekening mee te houden. Bijvoorbeeld met Kristina Egerszegi, die haar eerste goud pakte. In 1992 waren er zelfs 3 voor de rugslagzwemster die nog tot aan de pakkentijd het WR en het OR op de 200 rug zou behouden. Meestal blijven die toch niet zo lang staan in het zwemmen. Ik ken users die daar wat van vinden. Er was opnieuw 11 goud in Barcelona, toch nog wel echt mooie tijden. In 1996 eindigde Hongarije voor de derde keer buiten de top 10 van de medaillespiegel. Zouden er nog maar 1 keer terugkeren. Kanovaren was ditmaal ook goed voor 2 goud, een sport die al een aantal keer goud opleverde maar wel echt pas sinds de jaren 70 in het Hongaarse arsenaal zat. In 2000 was er zelfs 4x kanogoud, de helft van de totaalproductie. Ook 2004 leverde 8 goud, waar 2008 echt heel teleurstellend was. 3 goud, 5 zilver, 2 brons. Het was het slechtste resultaat sinds Parijs 1924. Laszlo Cseh had vast graag het record van Michael Phelps niet in de boeken gezien, in ruil voor 1x goud. Hij bleef met 3 zilver achter, 3x achter Phelps. In 2012 was er wel weer 8 goud en omdat de poppetjes goed vielen was dat weer eens goed voor een toptien: 10e in het medailleklassement. Noem ik nog even Aron Szilagyi, 3x sabelgoud. Dit was zijn eerste. In 2016 was er weer eens 8 goud, het zal ook eens niet. Hosszu pakte 3 goud, Kozak in de kano ook. Opvallend: Geza Imre pakte in 1996 al een individuele medaille en deed dat nu weer. Jawel, weer eens bij het schermen. Die staat daarmee al op 5 goud, en zou er in 2020 nog eentje pakken. Wel maar 6 goud. Geen 8, dat is wel een partij teleurstellend.
Ja, Hongarije is een sportland. 181 goud, dat is wel serieus. Zijn maar een paar landen die beter scoren. 6 om precies te zijn, en de Sovjetunie. Schermen, zwemmen en kanovaren zijn het belangrijkst, geen verrassing. Hongarije is bovendien recordhouder in de moderne vijfkamp, waar schermen én zwemmen natuurlijk belangrijk zijn, en ook het waterpolo. Ook zeker geen verrassing. Ik moet echter zeggen dat 2024 best eens lastig kan worden om die 8 goud te gaan halen. Het bleef op de kanokampioenschappen vorig jaar bijvoorbeeld bij 2x zilver. Bij het schermen was er nog wel 3x goud, en dan was Szilagyi individueel weer eens niet op afspraak. Die levert toch vooral op de Spelen. Daar gaan we allemaal voor zitten, zijn vierde individuele goud achtereen zou toch wel heel bijzonder zijn. Dan heb je nog een Milak mits ie eindelijk weer in vorm is.. of een herenwaterpoloteam. Dan houdt het wel een beetje op hoor. Het is tijd voor Hongarije dat er weer een toptalent in het zwemmen opstaat, de nieuwe Hosszu/Egerszegi. Maar die blijft een beetje achter.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -80: Zweden
Vandaag is het de dag. De eerste halve finale met Zweden als organisator. Hét Eurovisieland bij uitstek toch wel. Veelwinnaar, het leeft in dat land en bovendien met een grote voorselectieshow. Die gaan vanavond weer een showtje weggeven, ongetwijfeld met de onvermijdelijke Mans weer ergens in beeld. Ach ja, nemen we op de koop toe. Voor de niet-eurovisie liefhebbers vooral bekend van de winkels van Ingvar Kamprad uit de boerderij Elmtaryd nabij Agunnaryd, met veel meubels die je wel zelf nog even in elkaar moet klussen. Zoals elk zichzelf respecterend Scandinavisch land heeft Zweden een vlaggetje met een kruis. Hoort er toch een beetje bij.
Zweden en de Spelen is een goede combinatie. Net als Finland was Zweden een tijdlang een van de beste landen op de Spelen. Vooral tot aan dat de USSR opkwam een van de toplanden. In tegenstelling tot Hongarije gisteren, het beste land wat nooit de Spelen organiseerde, was Zweden in 1912 wel al de organisator. Ook in 1956 trouwens, maar dat was alleen het paardensport wat niet in Australië gehouden mocht worden. Goed, Zweden had een van die eliteclub kunnen zijn die elke Spelen deelnamen, maar Zweden bleef thuis in 1904. Toch jammer, want in 1896 was er wel 1 atleet. In 1900 het tienvoudige met 1 brons. Ernst Fast op de marathon. Met zo'n naam zou je eerder de 100 meter verwachten, maar goed. Was op fok.se indertijd vast onderdeel van allerlei leuke woordgrappen. In die tijd was er echter vaak ook al een sterk vooreffect als de Spelen in je eigen land zouden zijn. Zweden toonde dat met 8 goud, 6 zilver en 11 brons in Londen. 3e op de spiegel. 2 goud kwam van een Lemming, Eric om precies te zijn. Hij was goed met zijn speer, ook op het onderdeel vrij speerwerpen. Geen idee hoe dat er uit heeft moeten zien. Gooi je hem dan overdwars? Op de thuisspelen werd het nog mooier: 2e op de medaillespiegel met het toch wel bizarre aantal van 23 goud, 25 zilver en 17 brons. Dat thuisvoordeel was toen echt niet normaal. Belangrijk was het schieten met allerlei willekeurige onderdelen en Zweden was indertijd ook sterk in turnen, met prachtige onderdelen als het 'Zweeds systeem allround'. Geen idee wat dat systeem inhoudt, maar Zweden pakte daar toevallig goud. Schoonspringen was toen nog niet ontdekt door Amerika.
Na de eerste wereldoorlog was het eigenlijk niet zoveel minder. 19 goud, al hadden de Spelen in Antwerpen wel veel onderdelen. Paardrijden leverde net als in eigen land veel goud op. Is een sterke sport voor Zweden, nog steeds zijn de springruiters behoorlijk sterk. Maar toen was Zweden eigenlijk overal, en weer een tweede plek op de spiegel was een feit. De jaren daarna was er echter een terugval. Je kunt niet eeuwig aan de top staan. 1924 leverde slechts 4 goud op. De terugval was wel heel zwaar. Nog wel 13 zilver en 12 brons, maar dit zagen ze vast niet aankomen. De jaren erna waren beter, wel met nieuwe focussporten. 7 goud in 1928, 9 in 1932, 6 in 1936. Zweden was niet meer op hun top, maar nog steeds sterk. Worstelen was in deze fase de melkkoe, met ook zeilen en de moderne vijfkamp - die laatste sport was maar 1 goud per keer waard maar dit goud werd wel geregeld behaald. In 1948 werden echter weer 16 gouden medailles behaald. Naast worstelen werden er ook 4 gouden medailles bij het atletiek behaald en kanovaren was belangrijk met Gert Fredriksson. Pakte hier 2 goud op de 1000 en 10000 meter in de enkele kayak. Zou in de jaren hierna de meest succesvolle Zweedse Olympier worden.
Zweden had daarna echter meer focus op de winterspelen en met de komst van de USSR was veel scoren op worstelen lastiger. 1952 viel nog mee: 4x paardrijgoud zorgde voor 12 stuks in totaal, terwijl ook Fredriksson weer goud pakte. 1956 was ook goed voor 8 goud. Dat paardrijgoud was er weer in 1956. Henri Saint Cyr pakte in 1952 en 1956 dubbel dressuurgoud. Ook een knappe zomerprestatie.
Daarna was het definitief uit met de pret. Tegen het oostblokgeweld was Zweden kansloos. In 1960 moest wie anders dan Fredriksson de meubelen redden, ditmaal in de K2. In 1964 was er dubbel kanogoud en dat was het, in 1968 werden er zelfs maar 4 medailles behaald: 2-1-1. 1972 was wat beter met Gunnar Larsson die 2x zwemgoud pakte. In totaal 4 goud, 6 zilver en 6 brons. Ook in 1976 4 goud en in 1980 3 goud. Het was in die tijd vooral zwemmen en atletiek dat voor goud zorgde. De tijd van worstelen, kanovaren, paardrijden en moderne vijfkamp was voorbij.
Zelfs een oostblokboycot kon Zweden niet helpen, al werden in 1984 11 zilveren medailles gehaald, het aantal goud bleef beperkt tot 2. In 1988 werd er zelfs voor het eerst sinds 1904 geen goud behaald. Wel 11 medailles in totaal. In 1992 1 goud. Niet bij de sport die je verwacht. Waldner won het tafeltennistoernooi. Blijkbaar was China daar niet altijd het beste. Er werd ook een nieuwe sport gevonden: Handbal. In 1992, 1996 en 2000 werd de finale verloren bij de heren. In 1996 was er 2 goud in totaal, vier jaar later werd dat verdubbeld. Het is schrapen geworden. Al zullen genoeg landen tevreden zijn met dat soort scores. In 2004 ook 4 goud, maar 2008 was dan weer drama. Slechts 5 medailles, geen enkele goud. In Londen werd slechts 1x zeilgoud behaald, het handbalteam was weer terug op de tweede plaats. Dat stokje werd daarna overgenomen door de voetbalvrouwen die dat in Rio en Tokio deden. Qua goud ging het iets beter, maar toch ook minder dan ik voor ogen had. Rissveds en Sjostrom in 2016, Duplantis, Stahl en de springruiters in 2020. Sjostrom maar 1x goud, dat is toch eigenlijk wel karig voor iemand die zo dominant is.
Ik heb het gevoel dat de laatste jaren Zweden ook wel onderpresteert. Misschien niet zo goed als Nederland, maar 5-6x goud incidenteel en 3-4x goud vast moet toch wel kunnen met de financiën en de talenten die er rondlopen. Mag nu dan wel een keer gebeuren, maar 3 of 4 lijkt me realistischer. Eentje heb ik alweer ingekleurd: Baudet-impersonator Mondo Duplantis kijkt lachend toe hoe schertsfiguren als Menno Vloon en Ben Broeders afgaan op 5.65 waarna hij simpel over 5.95 gaat, goud pakt en nog even een WR springt alsof het niets is. Bij het handbal mag er toch ook eindelijk wel eens goud gepakt worden. En Sjostrom is wel gewoon favoriet op de 50m vrij, maar die rol heeft ze me al te vaak niet waargemaakt. Kan zomaar weer een strontpot worden. Zolang Mondo z'n aanvangshoogte maar haalt. Nee, Zweden is tegenwoordig toch beter in zingen dan in Olympische sporten.
Vandaag is het de dag. De eerste halve finale met Zweden als organisator. Hét Eurovisieland bij uitstek toch wel. Veelwinnaar, het leeft in dat land en bovendien met een grote voorselectieshow. Die gaan vanavond weer een showtje weggeven, ongetwijfeld met de onvermijdelijke Mans weer ergens in beeld. Ach ja, nemen we op de koop toe. Voor de niet-eurovisie liefhebbers vooral bekend van de winkels van Ingvar Kamprad uit de boerderij Elmtaryd nabij Agunnaryd, met veel meubels die je wel zelf nog even in elkaar moet klussen. Zoals elk zichzelf respecterend Scandinavisch land heeft Zweden een vlaggetje met een kruis. Hoort er toch een beetje bij.
Zweden en de Spelen is een goede combinatie. Net als Finland was Zweden een tijdlang een van de beste landen op de Spelen. Vooral tot aan dat de USSR opkwam een van de toplanden. In tegenstelling tot Hongarije gisteren, het beste land wat nooit de Spelen organiseerde, was Zweden in 1912 wel al de organisator. Ook in 1956 trouwens, maar dat was alleen het paardensport wat niet in Australië gehouden mocht worden. Goed, Zweden had een van die eliteclub kunnen zijn die elke Spelen deelnamen, maar Zweden bleef thuis in 1904. Toch jammer, want in 1896 was er wel 1 atleet. In 1900 het tienvoudige met 1 brons. Ernst Fast op de marathon. Met zo'n naam zou je eerder de 100 meter verwachten, maar goed. Was op fok.se indertijd vast onderdeel van allerlei leuke woordgrappen. In die tijd was er echter vaak ook al een sterk vooreffect als de Spelen in je eigen land zouden zijn. Zweden toonde dat met 8 goud, 6 zilver en 11 brons in Londen. 3e op de spiegel. 2 goud kwam van een Lemming, Eric om precies te zijn. Hij was goed met zijn speer, ook op het onderdeel vrij speerwerpen. Geen idee hoe dat er uit heeft moeten zien. Gooi je hem dan overdwars? Op de thuisspelen werd het nog mooier: 2e op de medaillespiegel met het toch wel bizarre aantal van 23 goud, 25 zilver en 17 brons. Dat thuisvoordeel was toen echt niet normaal. Belangrijk was het schieten met allerlei willekeurige onderdelen en Zweden was indertijd ook sterk in turnen, met prachtige onderdelen als het 'Zweeds systeem allround'. Geen idee wat dat systeem inhoudt, maar Zweden pakte daar toevallig goud. Schoonspringen was toen nog niet ontdekt door Amerika.
Na de eerste wereldoorlog was het eigenlijk niet zoveel minder. 19 goud, al hadden de Spelen in Antwerpen wel veel onderdelen. Paardrijden leverde net als in eigen land veel goud op. Is een sterke sport voor Zweden, nog steeds zijn de springruiters behoorlijk sterk. Maar toen was Zweden eigenlijk overal, en weer een tweede plek op de spiegel was een feit. De jaren daarna was er echter een terugval. Je kunt niet eeuwig aan de top staan. 1924 leverde slechts 4 goud op. De terugval was wel heel zwaar. Nog wel 13 zilver en 12 brons, maar dit zagen ze vast niet aankomen. De jaren erna waren beter, wel met nieuwe focussporten. 7 goud in 1928, 9 in 1932, 6 in 1936. Zweden was niet meer op hun top, maar nog steeds sterk. Worstelen was in deze fase de melkkoe, met ook zeilen en de moderne vijfkamp - die laatste sport was maar 1 goud per keer waard maar dit goud werd wel geregeld behaald. In 1948 werden echter weer 16 gouden medailles behaald. Naast worstelen werden er ook 4 gouden medailles bij het atletiek behaald en kanovaren was belangrijk met Gert Fredriksson. Pakte hier 2 goud op de 1000 en 10000 meter in de enkele kayak. Zou in de jaren hierna de meest succesvolle Zweedse Olympier worden.
Zweden had daarna echter meer focus op de winterspelen en met de komst van de USSR was veel scoren op worstelen lastiger. 1952 viel nog mee: 4x paardrijgoud zorgde voor 12 stuks in totaal, terwijl ook Fredriksson weer goud pakte. 1956 was ook goed voor 8 goud. Dat paardrijgoud was er weer in 1956. Henri Saint Cyr pakte in 1952 en 1956 dubbel dressuurgoud. Ook een knappe zomerprestatie.
Daarna was het definitief uit met de pret. Tegen het oostblokgeweld was Zweden kansloos. In 1960 moest wie anders dan Fredriksson de meubelen redden, ditmaal in de K2. In 1964 was er dubbel kanogoud en dat was het, in 1968 werden er zelfs maar 4 medailles behaald: 2-1-1. 1972 was wat beter met Gunnar Larsson die 2x zwemgoud pakte. In totaal 4 goud, 6 zilver en 6 brons. Ook in 1976 4 goud en in 1980 3 goud. Het was in die tijd vooral zwemmen en atletiek dat voor goud zorgde. De tijd van worstelen, kanovaren, paardrijden en moderne vijfkamp was voorbij.
Zelfs een oostblokboycot kon Zweden niet helpen, al werden in 1984 11 zilveren medailles gehaald, het aantal goud bleef beperkt tot 2. In 1988 werd er zelfs voor het eerst sinds 1904 geen goud behaald. Wel 11 medailles in totaal. In 1992 1 goud. Niet bij de sport die je verwacht. Waldner won het tafeltennistoernooi. Blijkbaar was China daar niet altijd het beste. Er werd ook een nieuwe sport gevonden: Handbal. In 1992, 1996 en 2000 werd de finale verloren bij de heren. In 1996 was er 2 goud in totaal, vier jaar later werd dat verdubbeld. Het is schrapen geworden. Al zullen genoeg landen tevreden zijn met dat soort scores. In 2004 ook 4 goud, maar 2008 was dan weer drama. Slechts 5 medailles, geen enkele goud. In Londen werd slechts 1x zeilgoud behaald, het handbalteam was weer terug op de tweede plaats. Dat stokje werd daarna overgenomen door de voetbalvrouwen die dat in Rio en Tokio deden. Qua goud ging het iets beter, maar toch ook minder dan ik voor ogen had. Rissveds en Sjostrom in 2016, Duplantis, Stahl en de springruiters in 2020. Sjostrom maar 1x goud, dat is toch eigenlijk wel karig voor iemand die zo dominant is.
Ik heb het gevoel dat de laatste jaren Zweden ook wel onderpresteert. Misschien niet zo goed als Nederland, maar 5-6x goud incidenteel en 3-4x goud vast moet toch wel kunnen met de financiën en de talenten die er rondlopen. Mag nu dan wel een keer gebeuren, maar 3 of 4 lijkt me realistischer. Eentje heb ik alweer ingekleurd: Baudet-impersonator Mondo Duplantis kijkt lachend toe hoe schertsfiguren als Menno Vloon en Ben Broeders afgaan op 5.65 waarna hij simpel over 5.95 gaat, goud pakt en nog even een WR springt alsof het niets is. Bij het handbal mag er toch ook eindelijk wel eens goud gepakt worden. En Sjostrom is wel gewoon favoriet op de 50m vrij, maar die rol heeft ze me al te vaak niet waargemaakt. Kan zomaar weer een strontpot worden. Zolang Mondo z'n aanvangshoogte maar haalt. Nee, Zweden is tegenwoordig toch beter in zingen dan in Olympische sporten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -79: Australië
Het is ESF-week, dus gaan we voor typisch Europese landen, landen die we associeren met het songfestival. Hongarije dat er niet mee geassocieerd wil worden doen we lekker toch. Zweden de organisator. Australië het... niet-Europese land? Maar ze doen daar wel mee? Blijft raar. Mensen staan daar blijkbaar serieus om 4 uur in de nacht op om te kijken. De eerste jaren hadden ze best goede inzendingen. Is nu wel anders, de top 10 halen is lastig zat. Gaan we het verder ook niet meer hebben. Bij Australië denk ik vooral aan heel veel leeg land. Australië is of grote steden, of het eeuwige niets. Tsja. Welke vlag bij Australië hoort weten ze zelf ook niet, getuige deze campagne voorafgaand aan de Spelen in Sydney
2 maal mocht Australië de boel organiseren: Melbourne 1956 en Sydney 2000. Allebei wel mijlpalen in de Australische sport. 2032 gaan ze weer schroeien dus want dan mogen we er weer heen. Australië werd in 1901 de facto onafhankelijk, hoewel het staatshoofd nog steeds de Britse koning is. In 1896 deden ze al mee. Edwin Flack pakte goud bij de 800 en 1500 meter. Hij pakte ook brons bij het Tennis, toen kon je nog gewoon dat soort onderdelen combineren, moet je nagaan. Wel een kanttekening: Dat deed hij met een buitenlandse dubbelpartner, lekker scoren voor het geweldige land Gemengd Team. In 1900 won Stan Rowley 3x brons bij het atletiek, Frederick Lane pakte dubbel zwemgoud. De 200 meter obstakelrace was voor hem een prooi, lekker over en onder balken klimmen op de Seine. Zou nooit meer terugkomen. In 1904 pakte Francis Galley dan weer 4 medailles, 3 zilver en 1 brons. Australiërs pakken medailles altijd in bulk zo te zien. In 1908 en 1912 was het Australaziëtijdperk daar, een team met Nieuw-Zeeland gecombineerd. Leverde 1 goud in totaal, maar telt eigenlijk niet mee. George Parker de snelwandelaar pakte in 1920 zilver, de eerste Australiër die het bij 1 medaille hield. Deze spelen leverde met 2 zilver en 1 brons de minste prestatie voor Australië tot toen toe, slechts 2x zou het minder goed gaan. In 1924, 1928 en 1932 eindigde Australië met 3x, 1x en 3x goud. In Berlijn echter was het niet best. Van de 32 atleten pakte alleen Metcalfe brons op het hinkstapspringen. Voor een sportland als Australië kun je dit soort resultaten bijna niet voorstellen.
Na deze periode ging het een stapje omhoog voor Austtralië. Met 2 goud, 6 zilver en 5 brons werden er in Londen meer medailles dan ooit behaald. Atletiek was de belangrijkste sport. In 1952 was het in 1 klap al 6 goud, met Majorie Jackson als belangrijkste naam. Zij pakte goud op de 100 én 200 meter. Liet wel het stokje vallen bij de laatste wissel op de 4x100 meter, dat is dan wel jammer op goudkoers. Dit was de tijd dat Australië echt heel sterk was op de atletiekbaan, want 4 jaar later haalde Betty Cuthbert 3x goud, zij liet het stokje niet vallen. Er was ook goud op de 80 horden en op de tanden, maar ook in het zwembad werd liefst 8 goud behaald. 3x was het Murray Rose die goud pakte. Met 13 goud werd Australië derde op de medaillespiegel. Dat zat er eerder toch echt niet in. Ook in 1960 scoorde Rose nog maar eens goud. 8 goud in totaal, wel wat minder dan de thuisspelen. In 1964 was Cuthbert weer terug met nu goud op de 400 meter. Toch knap, de 100, 200 én 400 meter winnen. Ik zal er ook maar even een bekende naam in gooien: Dawn Fraser. Won in 1956 en 1960 al goud en in 1964 weer, op de 100 vrij. Zwaar astmatisch, maar in het zwembad niets aan de hand. In 1964 betrokken bij een auto-ongeluk waarbij haar moeder overleed. Toch knap om dan toch weer te presteren.
1964 bracht 6 goud, 1968 nog 5 stuks. De opkomst van de DDR in de vrouwensport, voornamelijk atletiek en zwemmen, hielp niet mee in deze periode. Andere sporten als Roeien en Wielrennen leverden nog incidenteel goud op, maar daar bleef het wel bij. 1972 ging wel wat beter, met Shane Gould de 3x goud haalde en ook 2x zeilgoud. Het was duidelijk dat de watersporten het belangrijkst zijn. 1976 was echter een flinke teleurstelling. 1 zilver, 4 brons, ja, daarna werd er flink geinvesteerd in de sport.
Vanaf daar ging het langzaam beter. Australië deed onder de Olympische vlag mee in 1980 en pakte 2 goud, uiteraard bij het zwemmen. In 1984 was het aantal medailles mooi: 24 was het beste aantal sinds 1956, maar wel 'maar' 4 goud. Zowaar ook bij bijvoorbeeld het gewichtheffen. Dean Lukin is wat dat betreft een vreemde eend. In 1988 viel het toch weer terug naar 14 medailles, waaronder 3 goud. Voor het eerst was er hockeygoud voor de dames. Tegenwoordig toch een sport die we met Australië associeren. Vanaf 1992 ging het beter. In aanloop naar Sydney werd er 7 goud gepakt. 2x bij paardrijden, ook zo'n sport waarbij ik niet aan Australië denk. In 1956 wilden ze daar niet eens paardrijden, moet je nagaan. Matthew Ryan won dubbel goud. Dacht dat die alleen maar kon keepen, wat een multitalent. 1996 kwam er weer 2 goud bij en kwam het aantal al op 9. Overigens ook gewoon 23 brons, wat een aantal. In eigen land ging het nog wel een stukje beter. 17x goud, onde andere bij het waterpolo, alweer voor de derde keer bij het eventingteam en zelfs bij het boogschieten. In het zwembad wonnen de vrije slagteams bij de heren beide gouden medailles, medailles die toch altijd waren weggelegd waren voor Amerika. Ian Thorpe was natuurlijk de poster boy, maar ja, die 200 meter he. Vinden wij in Nederland toch iets minder erg. Al is hij ook zonder die gestolen gouden medaille van Pietertje gewoon de meest succesvolle Australische Olympiër aller tijden. Nog wel, maar daar komen we straks op. Thorpe is natuurlijk ook gewoon een uiterst sympathieke man. Mag niet missen. Ohja, zijn 18e verjaardag volgde maar een maandje later.
In 2004 won Thorpe ook dubbel goud en met in totaal 3 zilver en 1 brons werd hij dus de meest succesvolle Australiër. Jammer dat daarna zijn carriere wel zo'n beetje klaar was. Australië zelf ging gewoon verder. Opnieuw 17 goud. Net als vier jaar daarvoor goed voor vierde op de medaillespiegel. 7x zwemgoud, maar ook op de fiets ging het hard. Bayley won de sprint en keirin, Graeme Brown hebben we jarenlang uitgelachen bij Rabobank maar is wel gewoon Olympisch kampioen Madison samen met O'Grady. Ook wonnen de Hockeyheren voor het eerst goud. Ook in 2008 was er 14 goud, met 15 zilver en 17 brons. Er was een enorm sterk sportklimaat opgezet en vooral het zwemmen was een belangrijke melkkoe. Opvallend was dat bij het zwemmen alleen vrouwen goud zouden pakken in Beijing. In Londen ging het wat minder. Slechts 8x goud. Alleen het zwemteam op de 100 vrij bij de dames pakte zwemgoud. Hadden wij dan weer graag anders gezien, einde tijdperk golden girls. Atletiek leverde zowaar 2x goud op, af en toe komen er wel wat atleten uit Australië, maar het is niet écht een atletiekland. Verder was er 3x zeilgoud. In 2016 werd er ook 8x goud gepakt, net goed voor de top 10. Dat is wel eens beter geweest. Er werd gewonnen bij de Rugby Sevens voor dames en bij de Moderne Vijfkamp. In Tokio echter, tsja. Laten we zeggen dat de Zwemequipe op punt stond. 9x goud, dat was meer dan het totaal aantal gouden medailles in 2016. Emma McKeon pakte 5x goud. Net zoveel als Thorpe in zijn hele carrière. Zo'n beetje alle damesmedailles op de vrije slag en rugslag waren prooi voor het land, dat maar 2 van zijn 17 gouden medailles op land haalde. 1x op het stunten op de kinderfiets en 1x op het stunten op het skateboard. Niet de absolute topsporten van de Spelen, maar ja, ook dit telt. Australië was terug, al is 17 goud tegenwoordig 'slechts' goed voor een 6e plaats op de Spiegel.
Ja, wat brengt dat voor 2024? Allereerst: McKeon gaat de meest succesvolle Olympier voor Australië worden, tenzij ze met een kuchje thuisblijft. Zwemmen staat nu al op 69 goud en is daarmee ruim de belangrijkste sport, zal niet ineens anders zijn. Lekker kijken hoe de dames tete-a-tete gaan met Amerika om vervolgens bij de heren weer te weinig topzwemmers te hebben om het Amerika in totaal moeilijk te maken. Verder hebben ze natuurlijk Bol, Peter Bol wel te verstaan. Iets minder kansrijk voor medailles dan ONZE Bol. Voor de kijker die houdt van vermoeiende acts is Michelle Jenneke ook aanwezig. Pics zoek je zelf maar. Op de atletiekbaan moet het qua serieuze kansen komen van het hoogspringen, daar heeft Australië twee serieuze namen. Het 3x3 basketbalteam deed het op OKT2 ook sterk, die kunnen zo een medaille pakken bij de dames. En als je het niet weet is er wielrennen, hockey, rugby of de watersporten. Al leek die 17 goud me wel ietwat een uitschieter. Ik zet in op een stuk of 13 deze editie.
Het is ESF-week, dus gaan we voor typisch Europese landen, landen die we associeren met het songfestival. Hongarije dat er niet mee geassocieerd wil worden doen we lekker toch. Zweden de organisator. Australië het... niet-Europese land? Maar ze doen daar wel mee? Blijft raar. Mensen staan daar blijkbaar serieus om 4 uur in de nacht op om te kijken. De eerste jaren hadden ze best goede inzendingen. Is nu wel anders, de top 10 halen is lastig zat. Gaan we het verder ook niet meer hebben. Bij Australië denk ik vooral aan heel veel leeg land. Australië is of grote steden, of het eeuwige niets. Tsja. Welke vlag bij Australië hoort weten ze zelf ook niet, getuige deze campagne voorafgaand aan de Spelen in Sydney
2 maal mocht Australië de boel organiseren: Melbourne 1956 en Sydney 2000. Allebei wel mijlpalen in de Australische sport. 2032 gaan ze weer schroeien dus want dan mogen we er weer heen. Australië werd in 1901 de facto onafhankelijk, hoewel het staatshoofd nog steeds de Britse koning is. In 1896 deden ze al mee. Edwin Flack pakte goud bij de 800 en 1500 meter. Hij pakte ook brons bij het Tennis, toen kon je nog gewoon dat soort onderdelen combineren, moet je nagaan. Wel een kanttekening: Dat deed hij met een buitenlandse dubbelpartner, lekker scoren voor het geweldige land Gemengd Team. In 1900 won Stan Rowley 3x brons bij het atletiek, Frederick Lane pakte dubbel zwemgoud. De 200 meter obstakelrace was voor hem een prooi, lekker over en onder balken klimmen op de Seine. Zou nooit meer terugkomen. In 1904 pakte Francis Galley dan weer 4 medailles, 3 zilver en 1 brons. Australiërs pakken medailles altijd in bulk zo te zien. In 1908 en 1912 was het Australaziëtijdperk daar, een team met Nieuw-Zeeland gecombineerd. Leverde 1 goud in totaal, maar telt eigenlijk niet mee. George Parker de snelwandelaar pakte in 1920 zilver, de eerste Australiër die het bij 1 medaille hield. Deze spelen leverde met 2 zilver en 1 brons de minste prestatie voor Australië tot toen toe, slechts 2x zou het minder goed gaan. In 1924, 1928 en 1932 eindigde Australië met 3x, 1x en 3x goud. In Berlijn echter was het niet best. Van de 32 atleten pakte alleen Metcalfe brons op het hinkstapspringen. Voor een sportland als Australië kun je dit soort resultaten bijna niet voorstellen.
Na deze periode ging het een stapje omhoog voor Austtralië. Met 2 goud, 6 zilver en 5 brons werden er in Londen meer medailles dan ooit behaald. Atletiek was de belangrijkste sport. In 1952 was het in 1 klap al 6 goud, met Majorie Jackson als belangrijkste naam. Zij pakte goud op de 100 én 200 meter. Liet wel het stokje vallen bij de laatste wissel op de 4x100 meter, dat is dan wel jammer op goudkoers. Dit was de tijd dat Australië echt heel sterk was op de atletiekbaan, want 4 jaar later haalde Betty Cuthbert 3x goud, zij liet het stokje niet vallen. Er was ook goud op de 80 horden en op de tanden, maar ook in het zwembad werd liefst 8 goud behaald. 3x was het Murray Rose die goud pakte. Met 13 goud werd Australië derde op de medaillespiegel. Dat zat er eerder toch echt niet in. Ook in 1960 scoorde Rose nog maar eens goud. 8 goud in totaal, wel wat minder dan de thuisspelen. In 1964 was Cuthbert weer terug met nu goud op de 400 meter. Toch knap, de 100, 200 én 400 meter winnen. Ik zal er ook maar even een bekende naam in gooien: Dawn Fraser. Won in 1956 en 1960 al goud en in 1964 weer, op de 100 vrij. Zwaar astmatisch, maar in het zwembad niets aan de hand. In 1964 betrokken bij een auto-ongeluk waarbij haar moeder overleed. Toch knap om dan toch weer te presteren.
1964 bracht 6 goud, 1968 nog 5 stuks. De opkomst van de DDR in de vrouwensport, voornamelijk atletiek en zwemmen, hielp niet mee in deze periode. Andere sporten als Roeien en Wielrennen leverden nog incidenteel goud op, maar daar bleef het wel bij. 1972 ging wel wat beter, met Shane Gould de 3x goud haalde en ook 2x zeilgoud. Het was duidelijk dat de watersporten het belangrijkst zijn. 1976 was echter een flinke teleurstelling. 1 zilver, 4 brons, ja, daarna werd er flink geinvesteerd in de sport.
Vanaf daar ging het langzaam beter. Australië deed onder de Olympische vlag mee in 1980 en pakte 2 goud, uiteraard bij het zwemmen. In 1984 was het aantal medailles mooi: 24 was het beste aantal sinds 1956, maar wel 'maar' 4 goud. Zowaar ook bij bijvoorbeeld het gewichtheffen. Dean Lukin is wat dat betreft een vreemde eend. In 1988 viel het toch weer terug naar 14 medailles, waaronder 3 goud. Voor het eerst was er hockeygoud voor de dames. Tegenwoordig toch een sport die we met Australië associeren. Vanaf 1992 ging het beter. In aanloop naar Sydney werd er 7 goud gepakt. 2x bij paardrijden, ook zo'n sport waarbij ik niet aan Australië denk. In 1956 wilden ze daar niet eens paardrijden, moet je nagaan. Matthew Ryan won dubbel goud. Dacht dat die alleen maar kon keepen, wat een multitalent. 1996 kwam er weer 2 goud bij en kwam het aantal al op 9. Overigens ook gewoon 23 brons, wat een aantal. In eigen land ging het nog wel een stukje beter. 17x goud, onde andere bij het waterpolo, alweer voor de derde keer bij het eventingteam en zelfs bij het boogschieten. In het zwembad wonnen de vrije slagteams bij de heren beide gouden medailles, medailles die toch altijd waren weggelegd waren voor Amerika. Ian Thorpe was natuurlijk de poster boy, maar ja, die 200 meter he. Vinden wij in Nederland toch iets minder erg. Al is hij ook zonder die gestolen gouden medaille van Pietertje gewoon de meest succesvolle Australische Olympiër aller tijden. Nog wel, maar daar komen we straks op. Thorpe is natuurlijk ook gewoon een uiterst sympathieke man. Mag niet missen. Ohja, zijn 18e verjaardag volgde maar een maandje later.
In 2004 won Thorpe ook dubbel goud en met in totaal 3 zilver en 1 brons werd hij dus de meest succesvolle Australiër. Jammer dat daarna zijn carriere wel zo'n beetje klaar was. Australië zelf ging gewoon verder. Opnieuw 17 goud. Net als vier jaar daarvoor goed voor vierde op de medaillespiegel. 7x zwemgoud, maar ook op de fiets ging het hard. Bayley won de sprint en keirin, Graeme Brown hebben we jarenlang uitgelachen bij Rabobank maar is wel gewoon Olympisch kampioen Madison samen met O'Grady. Ook wonnen de Hockeyheren voor het eerst goud. Ook in 2008 was er 14 goud, met 15 zilver en 17 brons. Er was een enorm sterk sportklimaat opgezet en vooral het zwemmen was een belangrijke melkkoe. Opvallend was dat bij het zwemmen alleen vrouwen goud zouden pakken in Beijing. In Londen ging het wat minder. Slechts 8x goud. Alleen het zwemteam op de 100 vrij bij de dames pakte zwemgoud. Hadden wij dan weer graag anders gezien, einde tijdperk golden girls. Atletiek leverde zowaar 2x goud op, af en toe komen er wel wat atleten uit Australië, maar het is niet écht een atletiekland. Verder was er 3x zeilgoud. In 2016 werd er ook 8x goud gepakt, net goed voor de top 10. Dat is wel eens beter geweest. Er werd gewonnen bij de Rugby Sevens voor dames en bij de Moderne Vijfkamp. In Tokio echter, tsja. Laten we zeggen dat de Zwemequipe op punt stond. 9x goud, dat was meer dan het totaal aantal gouden medailles in 2016. Emma McKeon pakte 5x goud. Net zoveel als Thorpe in zijn hele carrière. Zo'n beetje alle damesmedailles op de vrije slag en rugslag waren prooi voor het land, dat maar 2 van zijn 17 gouden medailles op land haalde. 1x op het stunten op de kinderfiets en 1x op het stunten op het skateboard. Niet de absolute topsporten van de Spelen, maar ja, ook dit telt. Australië was terug, al is 17 goud tegenwoordig 'slechts' goed voor een 6e plaats op de Spiegel.
Ja, wat brengt dat voor 2024? Allereerst: McKeon gaat de meest succesvolle Olympier voor Australië worden, tenzij ze met een kuchje thuisblijft. Zwemmen staat nu al op 69 goud en is daarmee ruim de belangrijkste sport, zal niet ineens anders zijn. Lekker kijken hoe de dames tete-a-tete gaan met Amerika om vervolgens bij de heren weer te weinig topzwemmers te hebben om het Amerika in totaal moeilijk te maken. Verder hebben ze natuurlijk Bol, Peter Bol wel te verstaan. Iets minder kansrijk voor medailles dan ONZE Bol. Voor de kijker die houdt van vermoeiende acts is Michelle Jenneke ook aanwezig. Pics zoek je zelf maar. Op de atletiekbaan moet het qua serieuze kansen komen van het hoogspringen, daar heeft Australië twee serieuze namen. Het 3x3 basketbalteam deed het op OKT2 ook sterk, die kunnen zo een medaille pakken bij de dames. En als je het niet weet is er wielrennen, hockey, rugby of de watersporten. Al leek die 17 goud me wel ietwat een uitschieter. Ik zet in op een stuk of 13 deze editie.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -78: Ierland
Ja, Ierland. Goed voor al 7x winst op het songfestival, minder goed in sporten. Bekend van U2, interne ruzies en een stukje exorcisme dit jaar. Sneeuwt altijd een beetje onder bij Groot-Brittannië. Uiteraard was het land tot 1922 onderdeel van de Britten. Tsja. Die komen we echt overal tegen.
Nadat Ierland in 1922 onafhankelijk werd deden ze in 1924 voor het eerst mee. Er was succes, maar dit succes wordt tegenwoordig niet meer erkend. Vandaag is een keer leuk om te noemen dat er vroeger ook kunstcompetities waren bij de Spelen en daar haalde Ierland zilver en brons. Dit was tot 1948, maar wordt inmiddels niet meer erkend. Dusja, een medaille voor schilderen telt niet meer mee. Bij het boksen werd een 4e plaats gehaald, de beste sportprestatie. In 1928 was er goud voor kogelslingeraar O'Callaghan. In 1932, de laatste keer voor de oorlog dat Ierland meedeed, werd er zelfs 2x goud gewonnen. Tisdall won de 400 horden, O'Callaghan won wéér goud. Daarmee was hij lang de meest succesvolle Ierse Olympiër.
Ierland is echt wel een van de zwakkere Europese landen op de Spelen. 3x zo klein als Nederland qua aantal inwoners, maar alsnog waren medailles zeldzaam na de oorlog. Veel van de belangrijke Ierse sporten zijn helaas niet Olympisch. In 1948 was er geen medaille. In 1952 wel: Bokszilver. Boksen is wel een van de belangrijkste Ierse sporten. In 1956 goed voor 1 zilver en 3 brons, maar het enige goud werd behaald op de 1500 meter. Na dit goud van Ronnie Delany was er een lange droogte. Ondanks de grotere teams, die van ongeveer 20 man naar ongeveer 40 man zouden gaan, werd er vanaf 1960 tot 1976 maar 1 medaille behaald. In 1964 was er boksbrons voor McCourt. Na deze magere jaren was een podium in Montreal weer dichtbij, daar werd Ierland 2 maal vierde, bij de 1500 meter en bij het roeien in de skiff.
In 1980 deed Ierland wel mee, maar zoals zoveel landen onder de Olympische vlag. Leverde zilver bij het zeilen en brons bij het boksen. Vier jaar later was het John Treacy met marathonzilver. Ierland deed toch maar zelden echt mee. In 1988 kwam er zelfs geen enkel resultaat. 1992 was eindelijk weer eens tijd voor goud, voor het eerst sinds 1956. Bij het boksen, dat was voor het eerst boksgoud. Daarnaast was er ook zilver. Het grootste succes kwam in 1996. De immer integere en cleane Michelle Smith-De Bruin. Jawel, een halve Nederlandse. Vrouw van Erik de Bruin, de discuswerper. Hij was ook haar trainer. Heeft ook een dopingverleden. Michelle won 3x goud en 1x brons, de gehele Ierse productie. Twee jaar later werd ze geschorst en gezien de plotse opkomst van Smith blijft er een dikke dopinglaag over deze plakken hangen. In Ierland is dit dan ook een allerminst populaire prestatie.
In 2000 was Smith geschorst en moest Ierland het hebben van Sonia O'Sullivan. Zij pakte zilver. In 2004 keerde Smith ook niet meer terug, O'Sullivan was er ook niet meer bij en het boksen was ook niet meer wat het ooit was. Het beste werd inmiddels gepresteerd bij de paardensport, met een 4e plek voor een springruiter. Dit was de laatste keer zonder medailles voorlopig. Had anders kunnen zijn als de dopingautoriteiten niet wakker waren. Cian O'Connor had een foutje gemaakt bij het voeren van zijn springend biefstuk, geen goud, ja jammer, die maanden schorsing voor hem en zijn pfeerd. In 2008 was er weer zilver en 2x brons bij het boksen, er was een nieuwe bokskern opgestaan. O'Connor zou in 2012 in ieder geval nog brons pakken, net als een snelwandelaar en 2 boksers. Er was ook zilver en goud bij het boksen. Katie Taylor won goud. Het waren de meeste medailles ooit voor Ierland. Daarna was er nog 2x zilver in 2016, maar in 2020 werd er zelfs 2x goud gehaald door twee verschillende namen: Harrington de boksster en McCarthy/O'Donovan het roeiduo. O'Donovan had al zilver gepakt in 2016. Het was voor het eerst sinds 1932 dat twee verschillende namen voor Ierland goud pakten.
Al met al valt het best tegen voor Ierland, een redelijk rijk Europees land. Buiten boksen en een incidentele atleet is het hopen op een uitschieter. Al zijn er tegenwoordig zoveel sporten dat Ierland altijd wel ergens iets gaat pakken. De goudkans blijft echter niet bijzonder hoog. 5 Ierse boksers haalden de Spelen al via de Europese kwalificatie op de Europese Spelen. Zitten er wel een paar bij die echt grote kans hebben. Vooral de drie dames geef ik een goede kans. Let echter ook op het turnen. Het altijd matige paard-voltige wordt alweer een aantal jaar aangevoerd door Rhys McClenaghan. Hij is daar de favoriet op goud. Zou de eerste Turnmedaille zijn voor Ierland. Mona McSharry moet Michelle Smith maar eens niet meer als eenzame zwemster in de boeken houden, al wordt dat lastig tegen het andere geweld op de 100 schoolslag. En er zijn altijd nog de teamprestaties voor het rugbyteam of het hockeyteam. Daar wordt de KO-fase halen al pittig.
Ja, Ierland. Goed voor al 7x winst op het songfestival, minder goed in sporten. Bekend van U2, interne ruzies en een stukje exorcisme dit jaar. Sneeuwt altijd een beetje onder bij Groot-Brittannië. Uiteraard was het land tot 1922 onderdeel van de Britten. Tsja. Die komen we echt overal tegen.
Nadat Ierland in 1922 onafhankelijk werd deden ze in 1924 voor het eerst mee. Er was succes, maar dit succes wordt tegenwoordig niet meer erkend. Vandaag is een keer leuk om te noemen dat er vroeger ook kunstcompetities waren bij de Spelen en daar haalde Ierland zilver en brons. Dit was tot 1948, maar wordt inmiddels niet meer erkend. Dusja, een medaille voor schilderen telt niet meer mee. Bij het boksen werd een 4e plaats gehaald, de beste sportprestatie. In 1928 was er goud voor kogelslingeraar O'Callaghan. In 1932, de laatste keer voor de oorlog dat Ierland meedeed, werd er zelfs 2x goud gewonnen. Tisdall won de 400 horden, O'Callaghan won wéér goud. Daarmee was hij lang de meest succesvolle Ierse Olympiër.
Ierland is echt wel een van de zwakkere Europese landen op de Spelen. 3x zo klein als Nederland qua aantal inwoners, maar alsnog waren medailles zeldzaam na de oorlog. Veel van de belangrijke Ierse sporten zijn helaas niet Olympisch. In 1948 was er geen medaille. In 1952 wel: Bokszilver. Boksen is wel een van de belangrijkste Ierse sporten. In 1956 goed voor 1 zilver en 3 brons, maar het enige goud werd behaald op de 1500 meter. Na dit goud van Ronnie Delany was er een lange droogte. Ondanks de grotere teams, die van ongeveer 20 man naar ongeveer 40 man zouden gaan, werd er vanaf 1960 tot 1976 maar 1 medaille behaald. In 1964 was er boksbrons voor McCourt. Na deze magere jaren was een podium in Montreal weer dichtbij, daar werd Ierland 2 maal vierde, bij de 1500 meter en bij het roeien in de skiff.
In 1980 deed Ierland wel mee, maar zoals zoveel landen onder de Olympische vlag. Leverde zilver bij het zeilen en brons bij het boksen. Vier jaar later was het John Treacy met marathonzilver. Ierland deed toch maar zelden echt mee. In 1988 kwam er zelfs geen enkel resultaat. 1992 was eindelijk weer eens tijd voor goud, voor het eerst sinds 1956. Bij het boksen, dat was voor het eerst boksgoud. Daarnaast was er ook zilver. Het grootste succes kwam in 1996. De immer integere en cleane Michelle Smith-De Bruin. Jawel, een halve Nederlandse. Vrouw van Erik de Bruin, de discuswerper. Hij was ook haar trainer. Heeft ook een dopingverleden. Michelle won 3x goud en 1x brons, de gehele Ierse productie. Twee jaar later werd ze geschorst en gezien de plotse opkomst van Smith blijft er een dikke dopinglaag over deze plakken hangen. In Ierland is dit dan ook een allerminst populaire prestatie.
In 2000 was Smith geschorst en moest Ierland het hebben van Sonia O'Sullivan. Zij pakte zilver. In 2004 keerde Smith ook niet meer terug, O'Sullivan was er ook niet meer bij en het boksen was ook niet meer wat het ooit was. Het beste werd inmiddels gepresteerd bij de paardensport, met een 4e plek voor een springruiter. Dit was de laatste keer zonder medailles voorlopig. Had anders kunnen zijn als de dopingautoriteiten niet wakker waren. Cian O'Connor had een foutje gemaakt bij het voeren van zijn springend biefstuk, geen goud, ja jammer, die maanden schorsing voor hem en zijn pfeerd. In 2008 was er weer zilver en 2x brons bij het boksen, er was een nieuwe bokskern opgestaan. O'Connor zou in 2012 in ieder geval nog brons pakken, net als een snelwandelaar en 2 boksers. Er was ook zilver en goud bij het boksen. Katie Taylor won goud. Het waren de meeste medailles ooit voor Ierland. Daarna was er nog 2x zilver in 2016, maar in 2020 werd er zelfs 2x goud gehaald door twee verschillende namen: Harrington de boksster en McCarthy/O'Donovan het roeiduo. O'Donovan had al zilver gepakt in 2016. Het was voor het eerst sinds 1932 dat twee verschillende namen voor Ierland goud pakten.
Al met al valt het best tegen voor Ierland, een redelijk rijk Europees land. Buiten boksen en een incidentele atleet is het hopen op een uitschieter. Al zijn er tegenwoordig zoveel sporten dat Ierland altijd wel ergens iets gaat pakken. De goudkans blijft echter niet bijzonder hoog. 5 Ierse boksers haalden de Spelen al via de Europese kwalificatie op de Europese Spelen. Zitten er wel een paar bij die echt grote kans hebben. Vooral de drie dames geef ik een goede kans. Let echter ook op het turnen. Het altijd matige paard-voltige wordt alweer een aantal jaar aangevoerd door Rhys McClenaghan. Hij is daar de favoriet op goud. Zou de eerste Turnmedaille zijn voor Ierland. Mona McSharry moet Michelle Smith maar eens niet meer als eenzame zwemster in de boeken houden, al wordt dat lastig tegen het andere geweld op de 100 schoolslag. En er zijn altijd nog de teamprestaties voor het rugbyteam of het hockeyteam. Daar wordt de KO-fase halen al pittig.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -77: Portugal
Vandaag waarschijnlijk het op een na zwakste Europese land op de Spelen naar rato - alleen Albanië is zwakker. Portugal staat een beetje in de schaduw van Spanje, was altijd onafhankelijk en stiekem toch ook bezitter van wat mooie koloniën. Maar die relatieve rijkdom kwam tot een eind in de twintigste eeuw en Portugal kon het qua sport niet echt bolwerken. Ja, misschien een tijdlang de beste voetballer ter wereld. Al kwam Eusebio natuurlijk van Mozambique.
Dan denk je: Portugal is een voetbalgek land, maar ook de prestaties op voetbaltoernooien vallen tegen. Gaat het vandaag niet over. Het helpt niet mee dat Portugal niet best is in de meeste watersporten en niet in de meeste vechtsporten. We gaan eens kijken wat dan wel. Er deden 8 atleten mee in 1912, maar zonder enige kans. Een atleet in de semi en dat was het wel. In 1920 werd een schermteam vierde en in 1924 gebeurde dat weer, maar het paardrijden leverde zelfs brons op voor de springruiters. In 1928 haalden die schermers wel eindelijk brons. Na een pauze in 1932 was er weer brons in 1936 voor de springruiters. Opvallende sporten waar ik Portugal niet direct had verwacht.
In 1948 was er eindelijk zilver voor een zeilduo, en weer brons voor de springruiters. Toch opvallend, dat abonnement op brons. In 1952 gingen we weer terug naar 1 brons voor Portugal, logisch voor het land inmiddels. Ditmaal opnieuw voor een ander zeilteam. Het zeilduo haalde geen succes in 1956 met slechts 4e, maar er was weer een nieuw zeilduo dat zilver scoorde in 1960. Oke, toch nog wel 1 watersport die scoort. Daarna volgde magere jaren. In 1964 was Portugal wel dichtbij brons: Een steepleloper werd 4e. Portugal zou het in de jaren na de magere jaren goed doen op de lange afstanden, dit was een opstapje. In 1976 werd er zilver behaald op de 10000m door Lopes. Ook werd er schietzilver behaald. Dat was de beste prestatie tot toen toe. In 1984 zou deze Lopes echter goud halen op de marathon. Rosa Mota won brons op de allereerste damesmarathon en ene Leitao pakte brons op de 5000 meter. Het langeafstandslopen was gevonden. Hier zien we Lopes en Mota samen, Portugese sportlegendes mogen we wel zeggen. Mota zou vier jaar later opnieuw goud halen, toen de enige Portugese medaille.
In 1992 waren de toppers klaar en was top 8 het maximaal haalbare. Wel een 6e plaats bij het kanovaren. Het grote langeafstandsucces was weer voorbij, al was er wel een grote atletiekcore. In 1996 was er wel weer goud op de 10 km ditmaal voor Fernanda Ribeiro. Er was ook zeilbrons, die andere belangrijke sport. In 2000 bleef het bij 2x brons. Delgado bij het judo, en alweer Ribeiro.
In 2004 werden er eindelijk weer eens op andere onderdelen medailles gehaald. Paulinho behaalde verrassend zilver op de fiets, was toen nog niet echt bekend. Obikwelu haalde 100 meter zilver, en er was brons op de 1500 meter. Een keer op de kortere afstanden. Ook veldonderdelen waren niet meer veilig: In 2008 haalde Evora goud bij het hinkstapspringen. En er was zilver bij het triatlon. In 2012 werd er zilver behaald in de kano K2, in 2016 bleef het bij 1 brons in het judo. Tokio was beter dan ooit: 4 medailles was een record voor Portugal. Veelzeggend. Goud en zilver op de hinkstapsprong, Cubaan Pichardo en Mamona, tsja. Onze kanobaas Pimenta deed het in 2012 met 2, nu ging hij eenzaam naar brons. En er was judobrons. Wat opvalt: Ondanks dat Portugal als sterk voetballand wordt gezien en ook handbal best belangrijk is, zijn daar nooit medailles gehaald. Nee, Portugal is echt het meest matige Europese Olympisch land, misschien op Albanië na. Al het goud is gehaald bij het atletiek en dan nog wat medailles bij zeilen, judo en paardensport. En wat individueel talent. Het houdt echt niet over.
Kan Portugal ooit het tijd keren? Wie weet, maar niet in 2024. Pichardo en Pimento opnieuw, Dongmo bij het kogelstoten misschien nog maar dat kan ook zomaar niks worden. Wie weet bij het baanwielrennen iets, daar is Portugal op de duuronderdelen de laatste jaren best goed. Maar ja, het omnium is vaak sterk bezet. Bij het zeilen verwacht ik niets, maar het kan altijd. Diogo Ribeiro is een goede zwemmer. Won goud op het WK. 50 vlinder, geen Olympisch onderdeel. Als het mee zit kan dat misschien brons op de 100 meter vlinder worden. Maar ik denk dat een finaleplaats al lastig wordt.
Vandaag waarschijnlijk het op een na zwakste Europese land op de Spelen naar rato - alleen Albanië is zwakker. Portugal staat een beetje in de schaduw van Spanje, was altijd onafhankelijk en stiekem toch ook bezitter van wat mooie koloniën. Maar die relatieve rijkdom kwam tot een eind in de twintigste eeuw en Portugal kon het qua sport niet echt bolwerken. Ja, misschien een tijdlang de beste voetballer ter wereld. Al kwam Eusebio natuurlijk van Mozambique.
Dan denk je: Portugal is een voetbalgek land, maar ook de prestaties op voetbaltoernooien vallen tegen. Gaat het vandaag niet over. Het helpt niet mee dat Portugal niet best is in de meeste watersporten en niet in de meeste vechtsporten. We gaan eens kijken wat dan wel. Er deden 8 atleten mee in 1912, maar zonder enige kans. Een atleet in de semi en dat was het wel. In 1920 werd een schermteam vierde en in 1924 gebeurde dat weer, maar het paardrijden leverde zelfs brons op voor de springruiters. In 1928 haalden die schermers wel eindelijk brons. Na een pauze in 1932 was er weer brons in 1936 voor de springruiters. Opvallende sporten waar ik Portugal niet direct had verwacht.
In 1948 was er eindelijk zilver voor een zeilduo, en weer brons voor de springruiters. Toch opvallend, dat abonnement op brons. In 1952 gingen we weer terug naar 1 brons voor Portugal, logisch voor het land inmiddels. Ditmaal opnieuw voor een ander zeilteam. Het zeilduo haalde geen succes in 1956 met slechts 4e, maar er was weer een nieuw zeilduo dat zilver scoorde in 1960. Oke, toch nog wel 1 watersport die scoort. Daarna volgde magere jaren. In 1964 was Portugal wel dichtbij brons: Een steepleloper werd 4e. Portugal zou het in de jaren na de magere jaren goed doen op de lange afstanden, dit was een opstapje. In 1976 werd er zilver behaald op de 10000m door Lopes. Ook werd er schietzilver behaald. Dat was de beste prestatie tot toen toe. In 1984 zou deze Lopes echter goud halen op de marathon. Rosa Mota won brons op de allereerste damesmarathon en ene Leitao pakte brons op de 5000 meter. Het langeafstandslopen was gevonden. Hier zien we Lopes en Mota samen, Portugese sportlegendes mogen we wel zeggen. Mota zou vier jaar later opnieuw goud halen, toen de enige Portugese medaille.
In 1992 waren de toppers klaar en was top 8 het maximaal haalbare. Wel een 6e plaats bij het kanovaren. Het grote langeafstandsucces was weer voorbij, al was er wel een grote atletiekcore. In 1996 was er wel weer goud op de 10 km ditmaal voor Fernanda Ribeiro. Er was ook zeilbrons, die andere belangrijke sport. In 2000 bleef het bij 2x brons. Delgado bij het judo, en alweer Ribeiro.
In 2004 werden er eindelijk weer eens op andere onderdelen medailles gehaald. Paulinho behaalde verrassend zilver op de fiets, was toen nog niet echt bekend. Obikwelu haalde 100 meter zilver, en er was brons op de 1500 meter. Een keer op de kortere afstanden. Ook veldonderdelen waren niet meer veilig: In 2008 haalde Evora goud bij het hinkstapspringen. En er was zilver bij het triatlon. In 2012 werd er zilver behaald in de kano K2, in 2016 bleef het bij 1 brons in het judo. Tokio was beter dan ooit: 4 medailles was een record voor Portugal. Veelzeggend. Goud en zilver op de hinkstapsprong, Cubaan Pichardo en Mamona, tsja. Onze kanobaas Pimenta deed het in 2012 met 2, nu ging hij eenzaam naar brons. En er was judobrons. Wat opvalt: Ondanks dat Portugal als sterk voetballand wordt gezien en ook handbal best belangrijk is, zijn daar nooit medailles gehaald. Nee, Portugal is echt het meest matige Europese Olympisch land, misschien op Albanië na. Al het goud is gehaald bij het atletiek en dan nog wat medailles bij zeilen, judo en paardensport. En wat individueel talent. Het houdt echt niet over.
Kan Portugal ooit het tijd keren? Wie weet, maar niet in 2024. Pichardo en Pimento opnieuw, Dongmo bij het kogelstoten misschien nog maar dat kan ook zomaar niks worden. Wie weet bij het baanwielrennen iets, daar is Portugal op de duuronderdelen de laatste jaren best goed. Maar ja, het omnium is vaak sterk bezet. Bij het zeilen verwacht ik niets, maar het kan altijd. Diogo Ribeiro is een goede zwemmer. Won goud op het WK. 50 vlinder, geen Olympisch onderdeel. Als het mee zit kan dat misschien brons op de 100 meter vlinder worden. Maar ik denk dat een finaleplaats al lastig wordt.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -76: Oekraine
Na de afgelopen 48 uur vrees ik een beetje voor een rustig verloop van de Spelen. Een enorme shishow is dat andere grote internationale niet-sportevenement geworden. En op de Spelen hebben we niet alleen Israelische atleten én verschillende moslimlanden. Maar ook de Russische atleten mogen in een aantal sporten ook gewoon meedoen. Daarom even een uitlichting van Oekraine, het land van de oorzaak voor de meest recente Russiche ban van een stuk of 3. Eerst nog dopinggedoe, nu de agressor in deze oorlog. Wij juichen voor het Cambuur of RKC van Oost-Europa.
Oekraine deed voor het eerst mee toen het land eindelijk vrij was van de Sovjets in 1994. Dat waren de winterspelen, maar leverde wel het eerste goud op. Een van de zeldzame landen die eerder goud haalden op de winterspelen dan op de zomerspelen. Kazachstan, Liechtenstein en Oezbekistan uit mijn hoofd. Was bij toch wel een van de meer memorabele onderdelen. Het dames kunstrijden in 1994 zal toch voor altijd verbonden zijn met het staafincident. Niet die van Ajax, maar die van Nancy en Tonya. Achja, als je daar meer over wil weten zoek je het maar uit, want dat is team USA. Een Oekraiense won door de gehavende Amerikaanse selectie goud, nouja, prima, mooi man. Vanaf hier naar de zomerspelen, want winters succes is incidenteel. In de zomer wordt vaak meer gescoord.
In 1996 was Bubka de grote naam, maar geblesseerd. Toch deerde het Oekraine niet en werd er liefst 9 goud behaald. De bekendste naam is zonder meer Vladimir Klitschko, die later als profbokser succes had, maar hier al goud pakte. Niet te verwarren met zijn broer Vitali, die ook veelvuldig in het nieuws was. Hij is de burgemeester van Kiev, maar dat wist U al. Dubbel goud, en ook het eerste goud, was er voor Lilia Podkopayeva. Turngoud op de meerkamp en vloer, ook nog zilver op de balk. Niet slecht.
9 goud, 2 zilver en 12 brons, wel met veel USSR-training. Die was in 2000 al minder en het was te zien. 1x schietgoud, en dubbel goud op de wisselslag voor Yana Klotchkova. De breedte was niet veel minder, met 10 zilver én 10 brons. Maar ja, het aantal goud is ook wel wat telt op de Spelen. Gelukkig was het in 2004 weer beter. Toen was het turnen, worstelen en gewichtheffen weer goed voor goud. Olena Kostyevich, die vorige editie in Tokio ook nog 4e werd bij de 10m luchtpistool, pakte toen al het goud. En ja, de beste Oekrainse is nu eenmaal Yana. Ze pakte weer de wisselslagdubbel. Helaas zal ze in Oekraine wellicht niet zeer gewaardeerd worden. Ze lijkt tegenwoordig pro-Rusland te zijn. Achja. Hier dan maar een foto van hoe het ooit was.
Na die 9e plaats in het medailleklassement in 1996 en 12e in 2004 ging het bergafwaarts. Gouden medailles bleken iedere Spelen moeilijker te behalen. In 2008 nog wel 7 goud, onder andere op de meerkamp. Ik wil het schermteam even noemen, de sabeldames wonnen ook goud. Knappe prestatie. Een van deze dames, Olha Kharlan, wilde vorig jaar niet de handen schudden van een Russische. Werd gediskwalificeerd, maar de IOC besloot haar een ticket te geven voor de Spelen. Nouja, zou ze toch gehaald hebben want het team plaatste zich ook deze keer. In 2012 waren er in totaal 19 medailles, 3 minder dan 2008, maar ook 2 goud minder. Schermen, boksen, kanovaren. Oekraine zien we wel overal, dat is te prijzen. Iuuri Cheban won in de kano en zou dat weer doen in 2016. Samen met Verniaiev op de brug de enige. Turner Verniaiev heeft ook wel eens uit het verkeerde potje gesnoept, het zijn toch wel wat Oekrainse boeven zo. Het aantal medailles viel vooral erg tegen, 5 zilver en 4 brons. Dat was in Tokio wel beter met 12 brons en 6 zilver. Maar ja, maar 1x goud. Beleniuk pakte worstelgoud.
Oekraïne heeft sportief dus echt een downward spiral. Als we de zwakke Spelen in Sydney niet meerekenen zijn er sinds Atlanta iedere keer weer minder gouden medailles. De moet beter. Ik noem Makhuchnikh bij het hoogspringen, zij lijkt mij de favoriete. Er is een voetbalteam bij, dat valt me ook op. Gaan geen goud pakken verder, maar wel leuk dat die zich geplaatst hebben. Spanje, Oekraine en Israel, mooi lijstje aan bijzondere staten levert Europa. Verniaiev is er ook weer bij na zijn schorsing. Ik verwacht wel 2 of 3 goud met alles wat zomaar kan leveren, maar het zat de vorige keer ook allerminst mee voor Oekraine. Achja.
Na de afgelopen 48 uur vrees ik een beetje voor een rustig verloop van de Spelen. Een enorme shishow is dat andere grote internationale niet-sportevenement geworden. En op de Spelen hebben we niet alleen Israelische atleten én verschillende moslimlanden. Maar ook de Russische atleten mogen in een aantal sporten ook gewoon meedoen. Daarom even een uitlichting van Oekraine, het land van de oorzaak voor de meest recente Russiche ban van een stuk of 3. Eerst nog dopinggedoe, nu de agressor in deze oorlog. Wij juichen voor het Cambuur of RKC van Oost-Europa.
Oekraine deed voor het eerst mee toen het land eindelijk vrij was van de Sovjets in 1994. Dat waren de winterspelen, maar leverde wel het eerste goud op. Een van de zeldzame landen die eerder goud haalden op de winterspelen dan op de zomerspelen. Kazachstan, Liechtenstein en Oezbekistan uit mijn hoofd. Was bij toch wel een van de meer memorabele onderdelen. Het dames kunstrijden in 1994 zal toch voor altijd verbonden zijn met het staafincident. Niet die van Ajax, maar die van Nancy en Tonya. Achja, als je daar meer over wil weten zoek je het maar uit, want dat is team USA. Een Oekraiense won door de gehavende Amerikaanse selectie goud, nouja, prima, mooi man. Vanaf hier naar de zomerspelen, want winters succes is incidenteel. In de zomer wordt vaak meer gescoord.
In 1996 was Bubka de grote naam, maar geblesseerd. Toch deerde het Oekraine niet en werd er liefst 9 goud behaald. De bekendste naam is zonder meer Vladimir Klitschko, die later als profbokser succes had, maar hier al goud pakte. Niet te verwarren met zijn broer Vitali, die ook veelvuldig in het nieuws was. Hij is de burgemeester van Kiev, maar dat wist U al. Dubbel goud, en ook het eerste goud, was er voor Lilia Podkopayeva. Turngoud op de meerkamp en vloer, ook nog zilver op de balk. Niet slecht.
9 goud, 2 zilver en 12 brons, wel met veel USSR-training. Die was in 2000 al minder en het was te zien. 1x schietgoud, en dubbel goud op de wisselslag voor Yana Klotchkova. De breedte was niet veel minder, met 10 zilver én 10 brons. Maar ja, het aantal goud is ook wel wat telt op de Spelen. Gelukkig was het in 2004 weer beter. Toen was het turnen, worstelen en gewichtheffen weer goed voor goud. Olena Kostyevich, die vorige editie in Tokio ook nog 4e werd bij de 10m luchtpistool, pakte toen al het goud. En ja, de beste Oekrainse is nu eenmaal Yana. Ze pakte weer de wisselslagdubbel. Helaas zal ze in Oekraine wellicht niet zeer gewaardeerd worden. Ze lijkt tegenwoordig pro-Rusland te zijn. Achja. Hier dan maar een foto van hoe het ooit was.
Na die 9e plaats in het medailleklassement in 1996 en 12e in 2004 ging het bergafwaarts. Gouden medailles bleken iedere Spelen moeilijker te behalen. In 2008 nog wel 7 goud, onder andere op de meerkamp. Ik wil het schermteam even noemen, de sabeldames wonnen ook goud. Knappe prestatie. Een van deze dames, Olha Kharlan, wilde vorig jaar niet de handen schudden van een Russische. Werd gediskwalificeerd, maar de IOC besloot haar een ticket te geven voor de Spelen. Nouja, zou ze toch gehaald hebben want het team plaatste zich ook deze keer. In 2012 waren er in totaal 19 medailles, 3 minder dan 2008, maar ook 2 goud minder. Schermen, boksen, kanovaren. Oekraine zien we wel overal, dat is te prijzen. Iuuri Cheban won in de kano en zou dat weer doen in 2016. Samen met Verniaiev op de brug de enige. Turner Verniaiev heeft ook wel eens uit het verkeerde potje gesnoept, het zijn toch wel wat Oekrainse boeven zo. Het aantal medailles viel vooral erg tegen, 5 zilver en 4 brons. Dat was in Tokio wel beter met 12 brons en 6 zilver. Maar ja, maar 1x goud. Beleniuk pakte worstelgoud.
Oekraïne heeft sportief dus echt een downward spiral. Als we de zwakke Spelen in Sydney niet meerekenen zijn er sinds Atlanta iedere keer weer minder gouden medailles. De moet beter. Ik noem Makhuchnikh bij het hoogspringen, zij lijkt mij de favoriete. Er is een voetbalteam bij, dat valt me ook op. Gaan geen goud pakken verder, maar wel leuk dat die zich geplaatst hebben. Spanje, Oekraine en Israel, mooi lijstje aan bijzondere staten levert Europa. Verniaiev is er ook weer bij na zijn schorsing. Ik verwacht wel 2 of 3 goud met alles wat zomaar kan leveren, maar het zat de vorige keer ook allerminst mee voor Oekraine. Achja.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -75: Kroatië
Soms zijn er landen waar je een zwak voor hebt. Kroatië is er zo een. Ik had het ze zo gegund he. De allereerste ESF-winst. Lukte niet, ja jammer. Net als die WK-winst in 2018. Zat er ook niet in. Op de Spelen gaat het af en toe wat beter, al is Kroatië geen absoluut topland. Wel met mooie rood-wit geblokte shirts altijd. Vanwege het wapen op de vlag. De vlag die ik even niet kon vinden, buiten deze ingezoomde versie:
Goed, Kroatië is onderdeel geweest van voormalig Joegoslavië. Daarvoor zelfs van Oostenrijk-Hongarije, maar dan kijken we naar een ver verleden. Inmiddels is het een vrij land, sinds 1991. Meteen een jaar later nam Kroatië al deel, Kroatië deed dus niet mee onder het GOS. Het land telt 4 miljoen inwoners. Niet bijzonder veel, genoeg om een leuk team samen te stellen. Kroatië is vooral goed in teamsporten en sporten met een watertje. Gecombineerd nog beter zelfs. Meteen in 1992 was het echter het basketbalteam dat de harten stal. Haalde de finale, maar verloor tegen het dream team met 85-117. Joegoslavië was al jaren een topteam, maar het hart van dat team zat in Kroatië, met Drazen Petrovic die inmiddels in de NBA speelde. Helaas overleed hij in 1993 aan een auto-ongeluk, waardoor hij al helemaal het symbool werd van dat eerste Kroatisch team. Verder was er dubbel brons voor Tennisser Ivanisevic, enkel en met een dubbelpartner. Hieronder zien we echter dé man, Petrovic.
In 1996 bleek andermaal dat herenteamsporten het hart van Kroatië zijn. Handbalgoud en waterpolozilver waren de enige twee resultaten. De hoogtijdagen van het basketbal waren voorbij, maar handbal en waterspolo werden de belangrijkste sporten. Het basketbalteam verloor in de kwartfinale. Bij het handbal werd Zweden zeer nipt verslagen, bij het waterpolo werd met 7-5 van Spanje verloren in de finale. In 2000 ging het niet met de teamsporten. Zowaar was het een lichtgewicht in het gewichtheffen die goud pakte, met brons voor de herenacht bij het roeien. Bij het waterpolo was het deze keer in de kwartfinale al klaar, handbal en basketbal was zelfs helemaal afwezig. Pas in 2004 werden er wat meer medailles behaald, Kroatië heeft vooral meer gescoord op de individuele nummers dat jaar. Tennisbrons, de gewichtheffer die goud pakte in Sydney moest het nu doen met brons. Naast roeizilver voor de Skelin-broers die vier jaar daarvoor ook al brons pakten in de acht, verraste ook Duje Draganja met zilver op de 50m vrij, het ultieme kermisnummer bij het zwemmen. De handballers pakten net als in 1996 goud. Het waterpolo viel erg tegen, slechts 1 overwinning in 5 wedstrijden.
Na drie edities met goud bleef Kroatië in 2008 zonder. Intussen waren de winterspelen de grootste melkkoe met de familie Kostelic. Janica had 3x goud in Salt Lake en 1x in Turijn, met ook 2 zilver. Ivica pakte zijn eerste zilver in Turijn. Daarbij verbleekte de zomer. Blanka pakte zilver. Zus van voetballer Nikola Vlasic, maar dat wist U vast al. De eerste atletiekmedaille. Daarnaast was er turnzilver, 2x taekwondobrons en schietbrons.. Totaal nieuwe sporten dus. De Handbalheren werden ditmaal vierde, bij het Basketbal en Waterpolo was de kwartfinale het eindstation. In 2012 bleek echter dat de winterspelen werden ingeruild voor de zomerspelen. Met het stoppen van Janica was de winterproductie in 2010 een stuk kariger, maar de zomerproductie in 2012 kwam op liefst 3 goud. Het waterpoloteam pakte eindelijk goud, en er was goud bij het onderdeel Trap. Perkovic pakte goud, het eerste atletiekgoud bij het discuswerpen. De Sinkovic-gebroeders zaten voor het eerst op de Spelen in de roeiboot en pakte zilver in de dubbelvier. Naast taekwondobrons pakte het Handbalteam nu ook brons. Het gaat beter en beter. 2016 was nog beter. Kroatië kent veel meervoudig medaillewinnaars: Als iemand goed is, is diegene ook vaak lang goed. Vlasic pakte brons. Naast boksbrons, roeizilver voor Martin in de skiff, die ook in de dubbelvier zat in 2012, en zeilzilver werd ook het waterpoloteam weer gelauwerd met zilver. Er was echter ook liefst 5x goud. Perkovic pakte weer goud, de Sinkovic-broers pakten ook goud in de dubbeltwee. Bij het zeilen, schieten en speerwerpen werd ook goud gepakt. Een groot succes.
Het kan niet altijd feest zijn, maar in 2021 werd wel voor het eerst goud én zilver behaald door Kroatië. Topfavorieten Mektic-Pavic wonnen van gelegenheidsduo Cilic-Dodig in het herendubbeltennis. Verder was er turnzilver en zeilzilver. Srbic pakte zilver op de rekstok, een van de grote namen van de laatste jaren op dat onderdeel. Taekwondo was een serieus onderdeel in Tokio met brons voor Kanaet, maar er was zelfs goud voor Jelic, die ook als favoriet aan haar gewichtsklasse begon. Maar de roeiers, ja, dat zijn weer de grote namen. Martin pakte ditmaal brons op de skiff. Ditmaal probeerden de heren Sinkovic echter de twee, waarbij ze allebei maar één spaan hebben in plaats van twee. Kon ze niet deren, gewoon winst. Drie goud was het verdict.
Dit jaar zal het niet gemakkelijk zijn om weer 3 goud te halen. Tennis is nooit een zekerheidje en Mektic/Pavic zou ik niet direct goud willen geven om het voorzichtig te zeggen. De Sinkovic-broers hadden het afgelopen WK te moeilijk met Twellaar/Broenink, blijkbaar toch niet onverslaanbaar. Taekwondo is ook een loterij en handbal noch waterpolo is even een simpele gouden medaille. 1 of 2x goud moet wel lukken met Srbic ook nog als mogelijkheid, en nog wat andere sporten die ik niet heb genoemd. Maar het zouden wel eens wat magerder spelen kunnen zijn voor Kroatië. En dan ook al geen ESF-goud. Misschien dat Luka nog heroisch EK-goud kan brengen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 12-05-2024 23:02:44 ]
Soms zijn er landen waar je een zwak voor hebt. Kroatië is er zo een. Ik had het ze zo gegund he. De allereerste ESF-winst. Lukte niet, ja jammer. Net als die WK-winst in 2018. Zat er ook niet in. Op de Spelen gaat het af en toe wat beter, al is Kroatië geen absoluut topland. Wel met mooie rood-wit geblokte shirts altijd. Vanwege het wapen op de vlag. De vlag die ik even niet kon vinden, buiten deze ingezoomde versie:
Goed, Kroatië is onderdeel geweest van voormalig Joegoslavië. Daarvoor zelfs van Oostenrijk-Hongarije, maar dan kijken we naar een ver verleden. Inmiddels is het een vrij land, sinds 1991. Meteen een jaar later nam Kroatië al deel, Kroatië deed dus niet mee onder het GOS. Het land telt 4 miljoen inwoners. Niet bijzonder veel, genoeg om een leuk team samen te stellen. Kroatië is vooral goed in teamsporten en sporten met een watertje. Gecombineerd nog beter zelfs. Meteen in 1992 was het echter het basketbalteam dat de harten stal. Haalde de finale, maar verloor tegen het dream team met 85-117. Joegoslavië was al jaren een topteam, maar het hart van dat team zat in Kroatië, met Drazen Petrovic die inmiddels in de NBA speelde. Helaas overleed hij in 1993 aan een auto-ongeluk, waardoor hij al helemaal het symbool werd van dat eerste Kroatisch team. Verder was er dubbel brons voor Tennisser Ivanisevic, enkel en met een dubbelpartner. Hieronder zien we echter dé man, Petrovic.
In 1996 bleek andermaal dat herenteamsporten het hart van Kroatië zijn. Handbalgoud en waterpolozilver waren de enige twee resultaten. De hoogtijdagen van het basketbal waren voorbij, maar handbal en waterspolo werden de belangrijkste sporten. Het basketbalteam verloor in de kwartfinale. Bij het handbal werd Zweden zeer nipt verslagen, bij het waterpolo werd met 7-5 van Spanje verloren in de finale. In 2000 ging het niet met de teamsporten. Zowaar was het een lichtgewicht in het gewichtheffen die goud pakte, met brons voor de herenacht bij het roeien. Bij het waterpolo was het deze keer in de kwartfinale al klaar, handbal en basketbal was zelfs helemaal afwezig. Pas in 2004 werden er wat meer medailles behaald, Kroatië heeft vooral meer gescoord op de individuele nummers dat jaar. Tennisbrons, de gewichtheffer die goud pakte in Sydney moest het nu doen met brons. Naast roeizilver voor de Skelin-broers die vier jaar daarvoor ook al brons pakten in de acht, verraste ook Duje Draganja met zilver op de 50m vrij, het ultieme kermisnummer bij het zwemmen. De handballers pakten net als in 1996 goud. Het waterpolo viel erg tegen, slechts 1 overwinning in 5 wedstrijden.
Na drie edities met goud bleef Kroatië in 2008 zonder. Intussen waren de winterspelen de grootste melkkoe met de familie Kostelic. Janica had 3x goud in Salt Lake en 1x in Turijn, met ook 2 zilver. Ivica pakte zijn eerste zilver in Turijn. Daarbij verbleekte de zomer. Blanka pakte zilver. Zus van voetballer Nikola Vlasic, maar dat wist U vast al. De eerste atletiekmedaille. Daarnaast was er turnzilver, 2x taekwondobrons en schietbrons.. Totaal nieuwe sporten dus. De Handbalheren werden ditmaal vierde, bij het Basketbal en Waterpolo was de kwartfinale het eindstation. In 2012 bleek echter dat de winterspelen werden ingeruild voor de zomerspelen. Met het stoppen van Janica was de winterproductie in 2010 een stuk kariger, maar de zomerproductie in 2012 kwam op liefst 3 goud. Het waterpoloteam pakte eindelijk goud, en er was goud bij het onderdeel Trap. Perkovic pakte goud, het eerste atletiekgoud bij het discuswerpen. De Sinkovic-gebroeders zaten voor het eerst op de Spelen in de roeiboot en pakte zilver in de dubbelvier. Naast taekwondobrons pakte het Handbalteam nu ook brons. Het gaat beter en beter. 2016 was nog beter. Kroatië kent veel meervoudig medaillewinnaars: Als iemand goed is, is diegene ook vaak lang goed. Vlasic pakte brons. Naast boksbrons, roeizilver voor Martin in de skiff, die ook in de dubbelvier zat in 2012, en zeilzilver werd ook het waterpoloteam weer gelauwerd met zilver. Er was echter ook liefst 5x goud. Perkovic pakte weer goud, de Sinkovic-broers pakten ook goud in de dubbeltwee. Bij het zeilen, schieten en speerwerpen werd ook goud gepakt. Een groot succes.
Het kan niet altijd feest zijn, maar in 2021 werd wel voor het eerst goud én zilver behaald door Kroatië. Topfavorieten Mektic-Pavic wonnen van gelegenheidsduo Cilic-Dodig in het herendubbeltennis. Verder was er turnzilver en zeilzilver. Srbic pakte zilver op de rekstok, een van de grote namen van de laatste jaren op dat onderdeel. Taekwondo was een serieus onderdeel in Tokio met brons voor Kanaet, maar er was zelfs goud voor Jelic, die ook als favoriet aan haar gewichtsklasse begon. Maar de roeiers, ja, dat zijn weer de grote namen. Martin pakte ditmaal brons op de skiff. Ditmaal probeerden de heren Sinkovic echter de twee, waarbij ze allebei maar één spaan hebben in plaats van twee. Kon ze niet deren, gewoon winst. Drie goud was het verdict.
Dit jaar zal het niet gemakkelijk zijn om weer 3 goud te halen. Tennis is nooit een zekerheidje en Mektic/Pavic zou ik niet direct goud willen geven om het voorzichtig te zeggen. De Sinkovic-broers hadden het afgelopen WK te moeilijk met Twellaar/Broenink, blijkbaar toch niet onverslaanbaar. Taekwondo is ook een loterij en handbal noch waterpolo is even een simpele gouden medaille. 1 of 2x goud moet wel lukken met Srbic ook nog als mogelijkheid, en nog wat andere sporten die ik niet heb genoemd. Maar het zouden wel eens wat magerder spelen kunnen zijn voor Kroatië. En dan ook al geen ESF-goud. Misschien dat Luka nog heroisch EK-goud kan brengen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mexicanobakker op 12-05-2024 23:02:44 ]
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -74: Samoa
Na de Europese week zoeken we het weer eens ergens anders, wat kleiner behuisd deze keer: Voor de derde keer gaan we naar Oceanië. Samoa. Vroeger West-Samoa. Een eiland van zo'n anderhalf keer de grootte van Schiermonnikoog, maar waar dan wel heel Tilburg op vakantie is qua aantal inwoners. Lijkt me behoorlijk druk. Ik moet zeggen, dat is meer dan ik verwacht had. Ooit ontdekt door Jacob Roggeveen. Door ONS, dus. Ooit nog van Duitsland, die hebben niet veel overzees gebied gehad maar Samoa zowaar wel. Ook het land waar 30 december 2011 niet bestond. Die dag is verloren gegaan. Zo kan Samoa tegenwoordig als eerste nieuwjaar vieren!
Op de Spelen deden ze voor het eerst mee in 1984. Net als op het een kleine maand geleden genoemde Nauru is gewichtheffen populair op het eiland. Toen nog als West-Samoa (de naam tot 1997) werden twee gewichtheffers gestuurd, met een 11e plaats tot gevolg. Verder deden twee atleten en vier boksers mee. Allemaal mannen. Henry Smith deed bij zowel het discuswerpen als het kogelstoten mee. Moet niet gekker worden. Hordenloper Fong haalde de finish niet in zijn heat, toch jammer. De boksers lagen er allemaal voor de kwartfinale uit. Bokser Tuvale won wel 1 ronde en haalde zo de laatste 16, leuk.
Boksen is wel een van dé sporten op Samoa, getuige liefst 7 boksers in Seoul. Overigens werd er maar 1 wedstrijd gewonnen, de concurrentie is groot. Henry Smith kwam niet door de kwalificatie bij het discuswerpen deze keer, en ook bij het worstelen waren er twee heren die niet tot kwalificatie kwamen voor de eindronde. Ook werden er weer gewichtjes getild, dit maal voor plaats 18. In 1992 zullen de Samoanen een slechte herinnering hebben aan ONS, de Nederlanders, want zowel Raymond Joval als drievoudig winnaar van brons Arnold Vanderlijde wisten een Samoaan te verslaan in de eerste ronde. Er werd voor het eerst geen bokswedstrijd gewonnen, ook de derde bokser lag er meteen uit. Kennen jullie de naam Marcus Stephen nog? Ja, die Marcus Stephen was in 1992 nog actief voor Samoa. Misschien leuk om te weten: Hij is president van Nauru geweest. Oh, dat had ik al verteld denk ik. Nouja, hij werd hier 9e. Vier jaar later zou hij de eerste Olympiër voor Nauru worden. Met nog 1 andere gewichtheffer was het de meest karige deelname voor Samoa tot op dat moment. In 1996 was het een atletisch tweetal, twee boksers en een gewichtheffer. De boksers verloren hun enige wedstrijd, de atleten kwalificeerden zich niet. Gewichtheffer werd achttiende. Iloai Suaniu was de eerste vrouw voor Samoa, die kon best goed speerwerpen. Nouja, relatief. Goed genoeg om deel te mogen nemen voor Samoa. In 2000 deed er nog maar 1 bokser mee, die geen wedstrijd won. Verder iemand op de fiets die niet finishte, een worstelaar die geen wedstrijd won en een judoka die meteen klaar was. En een gewichtheffer. De man van de dubbele naam, Ofisa Ofisa. Ook de man van het dubbele resultaat. Werd in 1996 18e. Werd in 2000 18e. Heeft een foto op wikipedia, die krijgen jullie van me.
In 2004 was de afvaardiging nog kariger. Een gewichtheffer en twee atleten die uiteraard kansloos waren. Samoa behoorde inmiddels tot de kansloze exoten. Zowaar wel op andere onderdelen dan de 100 meter, meestal is het speerwerpen en discuswerpen, naast boksen, worstelen en gewichtheffen. In 2008 bleek dat toch niet waar: Ele Opechoge werd vierde bij het gewichtheffen. Zeer dicht bij een medaille, maar ja, dat telt niet. Kilootje te weinig om de Kazachse concurrente te verslaan en dus 4e. Die wil je niet tegenkomen in een donker steegje.
Verder waren er wel weer meer deelnemers. 2 atleten en een bokser, maar ook voor het eerst een boogschutter en een kanovaarder. Deze deden echter wat Samoa goed kon: Niet al te hoog eindigen en maar zeker niet ver komen in het toernooi. De boogschutter werd laatste in de ranking round. Ging in 2012 beter, toen mocht er eentje bij de dames meedoen. Werd al 63e, ook een plaats om de volgende ronde kansloos weggeschoten te worden door een Koreaanse. Onze kanovaarder van 2008 was er ook weer bij, hij zou weer niet al te dicht in de buurt van een finaleplaats komen. Opeloge had opnieuw het beste resultaat: 6e. Verder was er een atleet, een judoka en twee taekwondokas. De resultaten zijn te raden.
2016 was echter het topjaar voor Samoa. Eindelijk de eerste medaille. In 2016 waren er 2 atleten, een 200 meterloper en een discuswerper. Haalden het beide niet om door de eerste kwalificatie te komen. Lukte ook bij het kanovaren dit keer niet. Er werd ook deelgenomen bij het judo met meteen een nederlaag en bij het zwemmen - uiteraard niet verder dan de heats. Opeloge werd ditmaal 11e bij het gewichtheffen. Zusje Mary, wel te verstaan. Er werd wel weer een Olympisch diploma gehaald. Ioane werd 8e bij de heren tot 62 kg. Goed, dat was het. Maar er werd toch een medaille behaald? Ja, maar niet op de Spelen van Rio. Iets later werd namelijk bekend dat er 11 gewichtheffers in Beijing positief getest werden. Daarbij zaten de winnaressen van zilver en brons in de categorie boven 75 kg. Jawel, precies de klasse van Ele Opeloge, die zo weken na de Spelen van 2016 en 8 jaar na haar vierde plaats een medaille mocht ophalen. Sneu voor Samoa, deze tekentafelmedaille. Maar goed, het is wel gewoon zilver en ook een stukje gerechtigheid. In Tokio had Samoa voor het eerst geen gewichtheffers. Een judoka... discuswerper Alex Rose was er weer bij en werd keurig 18e in de kwalificatie, wel weer twee boksers. En liefst drie man voor de kanoequipe. Berking-Williams was er in 2008 en 2012 al bij. In 2016 niet, maar nu haalde hij de B-finale met zijn teamgenoot in de K2 1000m. Werd 16e, maar het is toch een B-finale. Er was ook voor het eerst een zeiler. Eindigde in race 2 nog een plaats hoger dan de uiteindelijk Olympisch kampioen. Keurig gewerkt!
In 2024 wordt het de grootste equipe ooit voor Samoa, lijkt me. Er zijn een kanovaarder, een worstelaar, een bokser, een zeiler en twee gewichtheffers, inclusief ene Don Opeloge. Jawel, weer een Opeloge-telg. Maar misschien belangrijker is Alex Rose, die de afgelopen 2 jaar flink progressie boekt en nu over de 71 meter heeft geworpen. Die gaat geen medaille winnen, maar een eerste atletiekfinale zit er wel in. Het is een waterkansje op een medaille zou ik zeggen. Naast Rose hebben we ook het rugby sevens team. Doet voor het eerst mee, omdat de kwalificatie voor Oceanische landen loodzwaar is met Australië, Fiji én Nieuw-Zeeland als concurrentie. Dit keer had Samoa geluk dat die 3 landen bij de top 4 hoorden. Samoa zelf is trouwens echt niet slecht, maar ook hier denk ik dat een kwartfinale het maximaal haalbare is. Maar met een verrassing kunnen ze wel op voor brons.
Na de Europese week zoeken we het weer eens ergens anders, wat kleiner behuisd deze keer: Voor de derde keer gaan we naar Oceanië. Samoa. Vroeger West-Samoa. Een eiland van zo'n anderhalf keer de grootte van Schiermonnikoog, maar waar dan wel heel Tilburg op vakantie is qua aantal inwoners. Lijkt me behoorlijk druk. Ik moet zeggen, dat is meer dan ik verwacht had. Ooit ontdekt door Jacob Roggeveen. Door ONS, dus. Ooit nog van Duitsland, die hebben niet veel overzees gebied gehad maar Samoa zowaar wel. Ook het land waar 30 december 2011 niet bestond. Die dag is verloren gegaan. Zo kan Samoa tegenwoordig als eerste nieuwjaar vieren!
Op de Spelen deden ze voor het eerst mee in 1984. Net als op het een kleine maand geleden genoemde Nauru is gewichtheffen populair op het eiland. Toen nog als West-Samoa (de naam tot 1997) werden twee gewichtheffers gestuurd, met een 11e plaats tot gevolg. Verder deden twee atleten en vier boksers mee. Allemaal mannen. Henry Smith deed bij zowel het discuswerpen als het kogelstoten mee. Moet niet gekker worden. Hordenloper Fong haalde de finish niet in zijn heat, toch jammer. De boksers lagen er allemaal voor de kwartfinale uit. Bokser Tuvale won wel 1 ronde en haalde zo de laatste 16, leuk.
Boksen is wel een van dé sporten op Samoa, getuige liefst 7 boksers in Seoul. Overigens werd er maar 1 wedstrijd gewonnen, de concurrentie is groot. Henry Smith kwam niet door de kwalificatie bij het discuswerpen deze keer, en ook bij het worstelen waren er twee heren die niet tot kwalificatie kwamen voor de eindronde. Ook werden er weer gewichtjes getild, dit maal voor plaats 18. In 1992 zullen de Samoanen een slechte herinnering hebben aan ONS, de Nederlanders, want zowel Raymond Joval als drievoudig winnaar van brons Arnold Vanderlijde wisten een Samoaan te verslaan in de eerste ronde. Er werd voor het eerst geen bokswedstrijd gewonnen, ook de derde bokser lag er meteen uit. Kennen jullie de naam Marcus Stephen nog? Ja, die Marcus Stephen was in 1992 nog actief voor Samoa. Misschien leuk om te weten: Hij is president van Nauru geweest. Oh, dat had ik al verteld denk ik. Nouja, hij werd hier 9e. Vier jaar later zou hij de eerste Olympiër voor Nauru worden. Met nog 1 andere gewichtheffer was het de meest karige deelname voor Samoa tot op dat moment. In 1996 was het een atletisch tweetal, twee boksers en een gewichtheffer. De boksers verloren hun enige wedstrijd, de atleten kwalificeerden zich niet. Gewichtheffer werd achttiende. Iloai Suaniu was de eerste vrouw voor Samoa, die kon best goed speerwerpen. Nouja, relatief. Goed genoeg om deel te mogen nemen voor Samoa. In 2000 deed er nog maar 1 bokser mee, die geen wedstrijd won. Verder iemand op de fiets die niet finishte, een worstelaar die geen wedstrijd won en een judoka die meteen klaar was. En een gewichtheffer. De man van de dubbele naam, Ofisa Ofisa. Ook de man van het dubbele resultaat. Werd in 1996 18e. Werd in 2000 18e. Heeft een foto op wikipedia, die krijgen jullie van me.
In 2004 was de afvaardiging nog kariger. Een gewichtheffer en twee atleten die uiteraard kansloos waren. Samoa behoorde inmiddels tot de kansloze exoten. Zowaar wel op andere onderdelen dan de 100 meter, meestal is het speerwerpen en discuswerpen, naast boksen, worstelen en gewichtheffen. In 2008 bleek dat toch niet waar: Ele Opechoge werd vierde bij het gewichtheffen. Zeer dicht bij een medaille, maar ja, dat telt niet. Kilootje te weinig om de Kazachse concurrente te verslaan en dus 4e. Die wil je niet tegenkomen in een donker steegje.
Verder waren er wel weer meer deelnemers. 2 atleten en een bokser, maar ook voor het eerst een boogschutter en een kanovaarder. Deze deden echter wat Samoa goed kon: Niet al te hoog eindigen en maar zeker niet ver komen in het toernooi. De boogschutter werd laatste in de ranking round. Ging in 2012 beter, toen mocht er eentje bij de dames meedoen. Werd al 63e, ook een plaats om de volgende ronde kansloos weggeschoten te worden door een Koreaanse. Onze kanovaarder van 2008 was er ook weer bij, hij zou weer niet al te dicht in de buurt van een finaleplaats komen. Opeloge had opnieuw het beste resultaat: 6e. Verder was er een atleet, een judoka en twee taekwondokas. De resultaten zijn te raden.
2016 was echter het topjaar voor Samoa. Eindelijk de eerste medaille. In 2016 waren er 2 atleten, een 200 meterloper en een discuswerper. Haalden het beide niet om door de eerste kwalificatie te komen. Lukte ook bij het kanovaren dit keer niet. Er werd ook deelgenomen bij het judo met meteen een nederlaag en bij het zwemmen - uiteraard niet verder dan de heats. Opeloge werd ditmaal 11e bij het gewichtheffen. Zusje Mary, wel te verstaan. Er werd wel weer een Olympisch diploma gehaald. Ioane werd 8e bij de heren tot 62 kg. Goed, dat was het. Maar er werd toch een medaille behaald? Ja, maar niet op de Spelen van Rio. Iets later werd namelijk bekend dat er 11 gewichtheffers in Beijing positief getest werden. Daarbij zaten de winnaressen van zilver en brons in de categorie boven 75 kg. Jawel, precies de klasse van Ele Opeloge, die zo weken na de Spelen van 2016 en 8 jaar na haar vierde plaats een medaille mocht ophalen. Sneu voor Samoa, deze tekentafelmedaille. Maar goed, het is wel gewoon zilver en ook een stukje gerechtigheid. In Tokio had Samoa voor het eerst geen gewichtheffers. Een judoka... discuswerper Alex Rose was er weer bij en werd keurig 18e in de kwalificatie, wel weer twee boksers. En liefst drie man voor de kanoequipe. Berking-Williams was er in 2008 en 2012 al bij. In 2016 niet, maar nu haalde hij de B-finale met zijn teamgenoot in de K2 1000m. Werd 16e, maar het is toch een B-finale. Er was ook voor het eerst een zeiler. Eindigde in race 2 nog een plaats hoger dan de uiteindelijk Olympisch kampioen. Keurig gewerkt!
In 2024 wordt het de grootste equipe ooit voor Samoa, lijkt me. Er zijn een kanovaarder, een worstelaar, een bokser, een zeiler en twee gewichtheffers, inclusief ene Don Opeloge. Jawel, weer een Opeloge-telg. Maar misschien belangrijker is Alex Rose, die de afgelopen 2 jaar flink progressie boekt en nu over de 71 meter heeft geworpen. Die gaat geen medaille winnen, maar een eerste atletiekfinale zit er wel in. Het is een waterkansje op een medaille zou ik zeggen. Naast Rose hebben we ook het rugby sevens team. Doet voor het eerst mee, omdat de kwalificatie voor Oceanische landen loodzwaar is met Australië, Fiji én Nieuw-Zeeland als concurrentie. Dit keer had Samoa geluk dat die 3 landen bij de top 4 hoorden. Samoa zelf is trouwens echt niet slecht, maar ook hier denk ik dat een kwartfinale het maximaal haalbare is. Maar met een verrassing kunnen ze wel op voor brons.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -73: Argentinië
Het land van de wereldkampioen voetbal, pluisje, geitje, de tango en natuurlijk veel vlees. Ook het land van onze koningin. Het land waar je je in een vliegtuig niet altijd veilig voelde. En wie er nu aan de macht is is niet veel beter. Lekker orgaanhandel toestaan, mooi man. Als sportland kennen we Argentinië veelal door het voetbal, maar op de Spelen was het het eerste Zuid-Amerikaanse land dat consistent scoorde. Sinds 1816 is Argentinië, daarvoor een Spaanse kolonie, onafhankelijk. Toch alweer ruim 200 jaar dus. Het is tevens het achtste grootste land ter wereld. Ze vinden dat trouwens niet genoeg, maken ruzie met de altijd vervelende Britten over wat nabijgelegen eilandjes. Tsja. In 2010 hebben ze de vlag subtiel gewijzigd. Hier zien we de vorige versie. Zoek de verschillen gaat je niet helpen.
Het was 1900. Argentinië deed voor het eerst mee. Er werd een schermer gestuurd, Carnet, die de finalegroep haalden. Daar won hij 2 wedstrijden, maar verloor er 3. Dat was goed voor een vijfde plek. Geen slecht debuut. Het zou tot 1908 de enige Argentijns Olympiër zijn. Torromé, werd 7e bij het kunstrijden, volgde hem op. Het was de eerste wintersport op de zomerspelen. Toen waren de Olympische Spelen nog over maanden uitgespreid, pas na de oorlog werden alle evenementen in ongeveer 2 weken afgewerkt. Na de eerste wereldoorlog ging Argentinië eindelijk boksen. Zou hun meest succesvolle onderdeel worden. In 1920 bleef het beperkt tot 1 bokser. Angel Rodriguez kon meteen naar huis.
100 jaar geleden in Parijs nam Argentinië het eindelijk serieus. Er was een polotoernooi en Argentinië vindt dat een leuke sport, dus ze stuurden een team en pakten goud. Ook bij zeilen, schieten, zwemmen en gewichtheffen waren er top 4-posities. Daarnaast was er 2x bokszilver en 2x boksbrons. Luis Brunetto pakte zilver op de hinkstapsprong. Eindelijk meer dan 1 atleet en meteen 6 medailles. Hierna volgde een periode van succes, met 3 goud in 1928. 2 boksers en zwemmer Zorilla pakten allemaal goud. Ook was er 3x zilver en brons. 2x boksen, voetbal en bij het schermen was er brons. Boksen en voetbal, niet echt een een verrassing. In 1932 werd zelfs in dezelfde klasse boksen goud en zilver gepakt, met nog een ander boksgoud. Ook werd de marathon gewonnen, puur qua onderdeel denk ik de mooiste prestatie voor Argentinië, gedeeld dan. Juan Carlos Zabala.
In Berlijn was Polo plots terug en werd er goud gepakt, daarnaast was er 1x boksgoud. Het boksen leverde bovendien zilver en dubbel brons. Verder was er zwemzilver en roeibrons. De incidentele medailles leverden in die tijd ook. Dat was ook aan het begin van de naoorlogse periode nog. In 1948 werd opnieuw de marathon gewonnen door Delfo Cabrera en was er weer 2x boksgoud. Met 7 medailles en 3x zilver en 1x brons werd de prestatie van Amsterdam geevenaard. In deze tijd zat Argentinië geregeld rond plaats 15 op de medaillespiegel. 1952 luidde echter het verval in. Het boksen leverde alleen 1x zilver en 1x brons op, goud werd nog wel behaald in de roeiboot bij de dubbeltwee. Er was ook marathonzilver, achter fenomeen Zatopek is dat wel zilver met een gouden randje. Gewichtheffer Selvetti haalde brons. Omdat hij in Melbourne zilver zou halen werd hij de eerste Argentijn met meerdere medailles. Toch opvallend dat het steeds nieuwe namen waren die het deden. Maar het verval was ingezet. In 1956 werd verder alleen 1x boksbrons behaald, voor het eerst sinds 1920 geen goud. Een streak die het land tot 2004 wist vol te houden, best bizar voor het 8e grootste land ter wereld die daarvoor blijkbaar genoeg centen hadden voor een redelijke Olympische deelname. 1960 leverde opnieuw 1x zilver en 1x brons, de edities erna waren nog kariger. In 1964 en 1972 bleef het bij één zilver, in 1968 was er dan nog wel 2x brons. Daar was maar 1 boksmedaille bij. Daarna volgde zelfs een droogte van 16 jaar. In 1980 deed Argentinië niet mee, maar zelfs met het oostblok thuis kwamen 81 man slechts tot 2 5e plaatsen.
In Seoul was tennis eindelijk terug, een sport waar Argentinië geregeld deelneemt. Steffi Graf bleek in 1988 absoluut ongenaakbaar, Sabatini haalde de 3e plaats op de ranking met een finaleplaats op de US Open en Olympisch zilver. De eerste Argentijnse vrouw met eremetaal. Ook was er weer eens teamsportbrons, ditmaal bij het volleybal. Het bleef mager, maar medailles waren er wel: in 1992 tennisbrons en in 1996 pakte het voetbalteam zilver. Mooi teampje wel, Interlegende Zanetti, rat Simeone, de man van de kopstoot Ortega. Ayala, Crespo, Lopez, dit team zou gewoon mee kunnen op een WK. Maar ja, verloor van Nigeria. Als Nigeria langskomt zal ik dat toernooi wat uitgebreider bespreken, want dat was me er wel eentje.
In 2000 werden er 4 medailles behaald. Zeilen was inmiddels belangrijk, 3 van de 4 medailles waren daar. Ook het dameshockey was voor het eerst een melkkoe en leverde zilver op. In 2004 was het eindelijk klaar met de droogte. 4x brons, maar belangrijker: 2x teamgoud. Basketbaltoernooi Daar versloeg men de VS. En het voetbaltoernooi, weer met mooie namen. Heinze, Saviola, Rosales die toen bij Ajax speelde. En het mooiste was: Vier jaar later flikte Argentinië het weer. Ja, Messi he, dat is ook gewoon een cheat code. Er werd een heel blik aan nieuwe namen open getrokken. Riquelme bijvoorbeeld. Een naam was gelijk. De man die z'n bips openscheurde na een tackle tegen WIJ Nederland in de halve finale van het WK 2014. Daarmee naast een blik Uruguayanen de enige voetballer die de meest succesvolle Olympiër van zijn land zal zijn.
Verder werd de madison met goud afgesloten en was er nog 2x teambrons. In 2012 bleef het bij Crismanch met Taekwondogoud en nog 3 andere medailles, maar in 2016 was er eindelijk weer 3 goud. Het grootste succes sinds 1948. Pareto op de tatami had 8 jaar daarvoor al brons gepakt, maar nu zelfs goud. Er was zeilgoud, maar eentje die ik echt alweer was vergeten was dat Argentinië toen hockeygoud won, bij de heren. Ik wist wel dat België die finale verloor, maar niet meer tegen wie. Met alle moeite door in de groep, maar ja, wel goud. Gelukkig voor Argentinië zijn er teamsporten. Kijk maar naar 2020: 3 medailles. Rugbybrons bij de heren, hockeyzilver bij de dames en ook nog volleybalbrons bij de heren. Zonder teamsporten en dat vroegere boksen was Argentinië echt nergens. En dan is het nu eigenlijk al veel te matig, nog wel matiger dan ik dacht. 21 goud in de historie en nog geen 90 medailles voor zo'n groot land, het is meelijwekkend. Een van de zwakkere Olympische landen toch wel, en dan moet je nagaan dat hun beste periode tussen 1924 en 1952 was.
Ja, dan verwacht je ook niet heel veel voor 2024. Argentinië heeft zich gekwalificeerd voor een matig bezet voetbaltoernooi en lijkt mij daar wel bij de 3 beste landen horen. Er is hockey, basketbal, handbal en rugby. Bij het rugbytoernooi in Tokio speelde Argentinië echt leuk, daar juich ik zeker voor. Individueel een medaille halen gaat lastig worden. Waar is Argentinië toch zonder teamsporten?
Het land van de wereldkampioen voetbal, pluisje, geitje, de tango en natuurlijk veel vlees. Ook het land van onze koningin. Het land waar je je in een vliegtuig niet altijd veilig voelde. En wie er nu aan de macht is is niet veel beter. Lekker orgaanhandel toestaan, mooi man. Als sportland kennen we Argentinië veelal door het voetbal, maar op de Spelen was het het eerste Zuid-Amerikaanse land dat consistent scoorde. Sinds 1816 is Argentinië, daarvoor een Spaanse kolonie, onafhankelijk. Toch alweer ruim 200 jaar dus. Het is tevens het achtste grootste land ter wereld. Ze vinden dat trouwens niet genoeg, maken ruzie met de altijd vervelende Britten over wat nabijgelegen eilandjes. Tsja. In 2010 hebben ze de vlag subtiel gewijzigd. Hier zien we de vorige versie. Zoek de verschillen gaat je niet helpen.
Het was 1900. Argentinië deed voor het eerst mee. Er werd een schermer gestuurd, Carnet, die de finalegroep haalden. Daar won hij 2 wedstrijden, maar verloor er 3. Dat was goed voor een vijfde plek. Geen slecht debuut. Het zou tot 1908 de enige Argentijns Olympiër zijn. Torromé, werd 7e bij het kunstrijden, volgde hem op. Het was de eerste wintersport op de zomerspelen. Toen waren de Olympische Spelen nog over maanden uitgespreid, pas na de oorlog werden alle evenementen in ongeveer 2 weken afgewerkt. Na de eerste wereldoorlog ging Argentinië eindelijk boksen. Zou hun meest succesvolle onderdeel worden. In 1920 bleef het beperkt tot 1 bokser. Angel Rodriguez kon meteen naar huis.
100 jaar geleden in Parijs nam Argentinië het eindelijk serieus. Er was een polotoernooi en Argentinië vindt dat een leuke sport, dus ze stuurden een team en pakten goud. Ook bij zeilen, schieten, zwemmen en gewichtheffen waren er top 4-posities. Daarnaast was er 2x bokszilver en 2x boksbrons. Luis Brunetto pakte zilver op de hinkstapsprong. Eindelijk meer dan 1 atleet en meteen 6 medailles. Hierna volgde een periode van succes, met 3 goud in 1928. 2 boksers en zwemmer Zorilla pakten allemaal goud. Ook was er 3x zilver en brons. 2x boksen, voetbal en bij het schermen was er brons. Boksen en voetbal, niet echt een een verrassing. In 1932 werd zelfs in dezelfde klasse boksen goud en zilver gepakt, met nog een ander boksgoud. Ook werd de marathon gewonnen, puur qua onderdeel denk ik de mooiste prestatie voor Argentinië, gedeeld dan. Juan Carlos Zabala.
In Berlijn was Polo plots terug en werd er goud gepakt, daarnaast was er 1x boksgoud. Het boksen leverde bovendien zilver en dubbel brons. Verder was er zwemzilver en roeibrons. De incidentele medailles leverden in die tijd ook. Dat was ook aan het begin van de naoorlogse periode nog. In 1948 werd opnieuw de marathon gewonnen door Delfo Cabrera en was er weer 2x boksgoud. Met 7 medailles en 3x zilver en 1x brons werd de prestatie van Amsterdam geevenaard. In deze tijd zat Argentinië geregeld rond plaats 15 op de medaillespiegel. 1952 luidde echter het verval in. Het boksen leverde alleen 1x zilver en 1x brons op, goud werd nog wel behaald in de roeiboot bij de dubbeltwee. Er was ook marathonzilver, achter fenomeen Zatopek is dat wel zilver met een gouden randje. Gewichtheffer Selvetti haalde brons. Omdat hij in Melbourne zilver zou halen werd hij de eerste Argentijn met meerdere medailles. Toch opvallend dat het steeds nieuwe namen waren die het deden. Maar het verval was ingezet. In 1956 werd verder alleen 1x boksbrons behaald, voor het eerst sinds 1920 geen goud. Een streak die het land tot 2004 wist vol te houden, best bizar voor het 8e grootste land ter wereld die daarvoor blijkbaar genoeg centen hadden voor een redelijke Olympische deelname. 1960 leverde opnieuw 1x zilver en 1x brons, de edities erna waren nog kariger. In 1964 en 1972 bleef het bij één zilver, in 1968 was er dan nog wel 2x brons. Daar was maar 1 boksmedaille bij. Daarna volgde zelfs een droogte van 16 jaar. In 1980 deed Argentinië niet mee, maar zelfs met het oostblok thuis kwamen 81 man slechts tot 2 5e plaatsen.
In Seoul was tennis eindelijk terug, een sport waar Argentinië geregeld deelneemt. Steffi Graf bleek in 1988 absoluut ongenaakbaar, Sabatini haalde de 3e plaats op de ranking met een finaleplaats op de US Open en Olympisch zilver. De eerste Argentijnse vrouw met eremetaal. Ook was er weer eens teamsportbrons, ditmaal bij het volleybal. Het bleef mager, maar medailles waren er wel: in 1992 tennisbrons en in 1996 pakte het voetbalteam zilver. Mooi teampje wel, Interlegende Zanetti, rat Simeone, de man van de kopstoot Ortega. Ayala, Crespo, Lopez, dit team zou gewoon mee kunnen op een WK. Maar ja, verloor van Nigeria. Als Nigeria langskomt zal ik dat toernooi wat uitgebreider bespreken, want dat was me er wel eentje.
In 2000 werden er 4 medailles behaald. Zeilen was inmiddels belangrijk, 3 van de 4 medailles waren daar. Ook het dameshockey was voor het eerst een melkkoe en leverde zilver op. In 2004 was het eindelijk klaar met de droogte. 4x brons, maar belangrijker: 2x teamgoud. Basketbaltoernooi Daar versloeg men de VS. En het voetbaltoernooi, weer met mooie namen. Heinze, Saviola, Rosales die toen bij Ajax speelde. En het mooiste was: Vier jaar later flikte Argentinië het weer. Ja, Messi he, dat is ook gewoon een cheat code. Er werd een heel blik aan nieuwe namen open getrokken. Riquelme bijvoorbeeld. Een naam was gelijk. De man die z'n bips openscheurde na een tackle tegen WIJ Nederland in de halve finale van het WK 2014. Daarmee naast een blik Uruguayanen de enige voetballer die de meest succesvolle Olympiër van zijn land zal zijn.
Verder werd de madison met goud afgesloten en was er nog 2x teambrons. In 2012 bleef het bij Crismanch met Taekwondogoud en nog 3 andere medailles, maar in 2016 was er eindelijk weer 3 goud. Het grootste succes sinds 1948. Pareto op de tatami had 8 jaar daarvoor al brons gepakt, maar nu zelfs goud. Er was zeilgoud, maar eentje die ik echt alweer was vergeten was dat Argentinië toen hockeygoud won, bij de heren. Ik wist wel dat België die finale verloor, maar niet meer tegen wie. Met alle moeite door in de groep, maar ja, wel goud. Gelukkig voor Argentinië zijn er teamsporten. Kijk maar naar 2020: 3 medailles. Rugbybrons bij de heren, hockeyzilver bij de dames en ook nog volleybalbrons bij de heren. Zonder teamsporten en dat vroegere boksen was Argentinië echt nergens. En dan is het nu eigenlijk al veel te matig, nog wel matiger dan ik dacht. 21 goud in de historie en nog geen 90 medailles voor zo'n groot land, het is meelijwekkend. Een van de zwakkere Olympische landen toch wel, en dan moet je nagaan dat hun beste periode tussen 1924 en 1952 was.
Ja, dan verwacht je ook niet heel veel voor 2024. Argentinië heeft zich gekwalificeerd voor een matig bezet voetbaltoernooi en lijkt mij daar wel bij de 3 beste landen horen. Er is hockey, basketbal, handbal en rugby. Bij het rugbytoernooi in Tokio speelde Argentinië echt leuk, daar juich ik zeker voor. Individueel een medaille halen gaat lastig worden. Waar is Argentinië toch zonder teamsporten?
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -72: Kenia
Er zijn een paar zekerheden tijdens de Olympische Spelen. Het IOC dat zichzelf voor schut zet, dopinggevallen bij het gewichtheffen, de aanwezigheid van Prins Pils en het Afrikaanse hardloopduel Kenia - Ethiopië. Nederland - Duitsland en Celtic - Rangers zijn er niets bij. Kenia, het land van 54 miljoen. 28e op de lijst van aantal inwoners, daarmee een van de grootste landen van Afrika in termen van bevolking. Een land waar we vrij weinig van weten, ja, behalve dat ze er goed kunnen hardlopen. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Je vraagt je inmiddels af of Nederland niet ooit een britse kolonie was. Over het algemeen christelijk. Veel vroeger leefde er al de homo erectus, onze voorganger, de rechtopstaande mens. We doen een keer een oude vlag. Met een rechtopstaande leeuw. Als je niet beter zou weten zou je denken dat het ergens in Oceanië is.
Kenia was een vrij land in 1964, maar deed in 1956 voor het eerst mee. Net als veel landen in Midden-afrika was de focus vooral boksen en atletiek, maar in 1956 stuurde het land ook een hockeyteam. Hardloper Maiyoro werd 7e op de 5 km. 4 jaar later werd hij 6e, de Kenianen hadden toen al 5 atleten meegenomen en het hockeyteam wist in een groep met Duitsland, Italië en Frankrijk 2x te winnen. In de kwartfinale werd in de zesde periode extra tijd de winnende goal gescoord door de bezetter, de Britten wonnen. Erg jammer. Ze speelden toen hockey totdat je er bij neer viel, blijkbaar.
In 1964 deden de Kenianen ook voor het eerst mee bij het boksen. Dat leverde geen medaille op, maar wel was er brons op de 800m voor Wilson Kiprugut. Kip is een veelvoorkomend stukje naam in Kenia. Het betekent simpelweg 'zoon van', en daarna komt er een stukje bij wat het dan betekent. Van origine was 'Chep' de vrouwelijke tegenhanger, maar tegenwoordig loopt dat meer door elkaar. Kip Keino werd 5e op de 5 km. De vijf boksers kwamen niet verder dan 2 achtste finales, dat moest nog wat groeien. Maar Kenia had een sterke hockeycore en werd daar ook weer 6e.
In 1968 werd het niveau wat opgehoord. Waruinge won brons in het boksen, het hockey was slechts goud voor P8. Maar Kenia domineerde het langafstandslopen in 1968 al redelijk. Biwott en Kogo haalden een 1-2 op de steeple, Kip Keino haalde goud op de 1500 met zilver op e 5000. Er was ook nog brons op de 5000, Kiprugut die nu zilver haalde op de 800 en goud op de 10km voor Temu. Om af te sluiten was er ook nog relayzilver op de 4x400. Kenia was daarmee zo'n beetje het 4e beste atletiekland, na de usual suspects VS/USSR/DDR. 14e op de medaillespiegel met anderhalve sport, niet slecht. In 1972 was het vergelijkbaar. Er werd 4x brons gehaald, 2x bij het boksen, 1x bij de 400 en 800 meter. Waruinge haalde ditmaal bokszilver en er was goud voor de 4x400 equipe. Maar het beste onderdeel was de steeple, waar zilver werd behaald maar Kip Keino ditmaal zijn gouden medaille ophaalde. Hij werd ook 2e op de 1500 meter. Een van de twee grote namen als we denken aan de 'vroege' Afrikaanse atletiek. Die andere is natuurlijk van de Ethiopische concurrentie, dus daar komen we nog wel ooit op terug. Keino is op dit moment de beste Keniaans Olympiër ooit, maar dat zou zomaar eens kunnen veranderen in Parijs.
In 1976 schaarde ook Kenia zich achter de Afrikaanse boycot, maar ook in 1980 werd gehoor gegeven aan de Amerikaanse boycot. Dat betekende dat we tot 1984 moesten wachten om Kenia weer in actie te zien. Het stelde teleur, 1x boksbrons, brons op de 10 km en dan gelukkig Julius Korir die op hét Keniaanse onderdeel, de 3000m steeple, zich liet gelden. Daar werd de enige gouden medaille behaald. In die tijd werd er nog wel steeds hockey gespeeld door Kenia, maar waar het in het begin nog best een sterk land was, deed Kenia langzaam steeds meer mee als veldvulling.
In 1988 sloeg Kenia terug, de matige Spelen werden weggepoetst met liefst 5 goud. Alle herenafstanden van minimaal 800 meter leverden een medaille op, zilver op de marathon, brons op de 10000 meter en de andere 4 leverden goud op, waarbij de steeplechase zelfs een 1-2. Maar misschien nog wel het mooiste was dat er eindelijk goud was in de boksring voor Robert Wangila. Daar werd ook nog brons gepakt. Bij het Hockey werd Kenia inmiddels laatste. Over andere sporten hebben we het al niet meer.
Na 1988 was het over met de boksmedailles, vanaf nu werden alle medailles in het atletiekstadion of bij de marathon behaald. Meestal was de steeplechase daarbij een melkkoe en in 1992 werd dit onderdeel zelfs gesweept door Kenia. Geen goede Boksers meer, Hockeyteam deed sinds 1992 niet meer mee. In moderne tijden gebeurt dat echt vooral op de atletiekbaan. Verder was er een 1-2 op de 800 meter, zilver op de 5 en 10 km en nog brons op de 400 meter. De 400 meter is echt wel de minimale afstand voor de gemiddelde Keniaan. In 1996 moest de Steeple de meubelen redden, Joseph Keter pakte daar goud. Er was ook voor het eerst een medaille voor een vrouw, Pauline Konga. Pakte zilver op de 5000 meter. 1 goud, 4 zilver en 3 brons was het verdict. Sydney ging net wat beter, met dubbel goud op de steeple en 1500 meter, en verder 3 zilver en 2 brons. Er werd ook een kwartfinale bereikt in het boksen, maar die werd nipt verloren. Jammer. Hockey werd in deze tijd ingeruild voor Volleybal. Kenia is het minst slechte Afrikaanse land in die sport bij de dames en mocht meedoen. Won zowaar 2 setjes.
Het blijft vooral de vraag hoe Kenia scoort op de atletiekbaan. In 2004 was daar weer een steeplesweep, de enige gouden medaille kwam maar weer eens daar vandaan. Eliud Kipchoge was er voor het eerst bij, die haalde brons op de 5000 meter. Verder werd nog 3x zilver gepakt. Er deed nu niet eens een bokser mee, tsja. Na een aantal jaar toch niet het niveau van Seoul te hebben kunnen tonen, was het echt schroeien voor gevorderden in 2008 van Kenia. 6x goud, 4x zilver en 6x brons. Daarbij haalde Wanjiru voor het eerst het marathongoud binnen en warden de eerste gouden medailles gepakt door twee dames: Jelimo en Lagat op de 800 en 1500 meter. Die dubbel werd ook door twee verschillende heren gepakt, en er is natuurlijk nog altijd de steeplechase. 2012 was dan weer een stuk minder, met 2 goud, 4 zilver en 7 brons. Ja, raad eens waar 1 van die 2 gouden medailles vandaan kwam. Jawel, je boi Kemboi op de steeplechase weer. Niet iedereen schijnt fan te zijn van die man, nouja. Rudisha die in een WR won was natuurlijk wel een hoogtepunt. Ene Jason Dunford haalde trouwens de halve finale op de 100 vlinder, leuk om te noemen. Won ooit goud op de commonwealth games op de 50 vlinder. Schijnt ook rapper te zijn, kennen ze vast in Amerika of in Kenia ergens. Ziet er ongeveer net zo Keniaans uit als Chris Froome.
In 2016 was het terug naar 6 goud. Kipchoge won zijn eerste Olympische marathon, Kipyegon was er toen al bij op de 1500, Rudisha won weer op de 800. Er was ook marathongoud bij de dames en de steeplechase leverde weer goud op. Kemboi had brons kunnen halen op de Steeple maar werd gediskwalificeerd. Maar mooier was misschien 1 van de 6 zilveren medailles. Julius Yego deed het wel in het atletiekstadion, maar niet lopend. Bij het speerwerpen pakte hij zilver.
In 2020 gebeurde iets vreemds. Covid-19, waardoor de Spelen een jaar werden uitgesteld. En waardoor Kenia blijkbaar minder goed was geworden in de steeplechase. Voor het eerst sinds lange tijd verloor Kenia op dat onderdeel. Het bleef bij brons voor Kigen. Er was wel gewoon 4x goud. Kipchoge en Kipyegon weer. Ook wéér 800 meter goud, voor Korir. En bij de dames werd ook gewonnen bij de marathon. Yegod kon helaas niet in de buurt komen van zijn 2e plaats in Rio. Kenia hield het bij 4 zilver en 2 brons. Bij het rugby sevens kon Kenia niet tot de finaleronde komen. Zeker bij de mannen wel jammer, daar deden ze het niet slecht. Hopelijk deze keer beter.
2024 dan? De trials zijn nog niet geweest, dus geen idee wie Kenia gaat vertegenwoordigen op welk onderdeel. Helaas niet de wereldrecordhouder marathon. Rip, enzo. Had een grote kunnen worden. Nu wordt het gewoon weer ouwe lul Kipchoge, wellicht. Dan zou hij de eerste Keniaan kunnen worden met 3 goud en dus de meest succesvolle. Kan ook zomaar Fatih Kipyegon worden. Dat ligt ook een beetje aan de vorm van ONZE Sifan, enigma Sifan durf ik wel te zeggen. Sorry allen, ik ben geen fan. Kipyegon kan misschien de 1500 én de 5000 winnen. Of niet. Verder is er Rugby, als het mee zit kan daar bij de mannen brons gehaald worden ofzo. Maar dan moet het meer mee zitten dan bij Samoa of Argentinië (mochten die zich nog kwalificeren) dus dat zegt wel genoeg. Oh, en tegenwoordig kan Omanyala 100 meters lopen. Vorige Spelen goed voor 10.00, maar tegenwoordig kan hij 9.77 lopen. Ouwe dopeur. dat dan weer wel. Gesponsord door een gokbedrijf. Nee, laat deze jongen maar zitten. Ik kan leukere landen bedenken dan Kenia voor een 100 meter medaille. Maar goed, alles liever dan een Amerikaanse ZWIEP daar.
Er zijn een paar zekerheden tijdens de Olympische Spelen. Het IOC dat zichzelf voor schut zet, dopinggevallen bij het gewichtheffen, de aanwezigheid van Prins Pils en het Afrikaanse hardloopduel Kenia - Ethiopië. Nederland - Duitsland en Celtic - Rangers zijn er niets bij. Kenia, het land van 54 miljoen. 28e op de lijst van aantal inwoners, daarmee een van de grootste landen van Afrika in termen van bevolking. Een land waar we vrij weinig van weten, ja, behalve dat ze er goed kunnen hardlopen. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Je vraagt je inmiddels af of Nederland niet ooit een britse kolonie was. Over het algemeen christelijk. Veel vroeger leefde er al de homo erectus, onze voorganger, de rechtopstaande mens. We doen een keer een oude vlag. Met een rechtopstaande leeuw. Als je niet beter zou weten zou je denken dat het ergens in Oceanië is.
Kenia was een vrij land in 1964, maar deed in 1956 voor het eerst mee. Net als veel landen in Midden-afrika was de focus vooral boksen en atletiek, maar in 1956 stuurde het land ook een hockeyteam. Hardloper Maiyoro werd 7e op de 5 km. 4 jaar later werd hij 6e, de Kenianen hadden toen al 5 atleten meegenomen en het hockeyteam wist in een groep met Duitsland, Italië en Frankrijk 2x te winnen. In de kwartfinale werd in de zesde periode extra tijd de winnende goal gescoord door de bezetter, de Britten wonnen. Erg jammer. Ze speelden toen hockey totdat je er bij neer viel, blijkbaar.
In 1964 deden de Kenianen ook voor het eerst mee bij het boksen. Dat leverde geen medaille op, maar wel was er brons op de 800m voor Wilson Kiprugut. Kip is een veelvoorkomend stukje naam in Kenia. Het betekent simpelweg 'zoon van', en daarna komt er een stukje bij wat het dan betekent. Van origine was 'Chep' de vrouwelijke tegenhanger, maar tegenwoordig loopt dat meer door elkaar. Kip Keino werd 5e op de 5 km. De vijf boksers kwamen niet verder dan 2 achtste finales, dat moest nog wat groeien. Maar Kenia had een sterke hockeycore en werd daar ook weer 6e.
In 1968 werd het niveau wat opgehoord. Waruinge won brons in het boksen, het hockey was slechts goud voor P8. Maar Kenia domineerde het langafstandslopen in 1968 al redelijk. Biwott en Kogo haalden een 1-2 op de steeple, Kip Keino haalde goud op de 1500 met zilver op e 5000. Er was ook nog brons op de 5000, Kiprugut die nu zilver haalde op de 800 en goud op de 10km voor Temu. Om af te sluiten was er ook nog relayzilver op de 4x400. Kenia was daarmee zo'n beetje het 4e beste atletiekland, na de usual suspects VS/USSR/DDR. 14e op de medaillespiegel met anderhalve sport, niet slecht. In 1972 was het vergelijkbaar. Er werd 4x brons gehaald, 2x bij het boksen, 1x bij de 400 en 800 meter. Waruinge haalde ditmaal bokszilver en er was goud voor de 4x400 equipe. Maar het beste onderdeel was de steeple, waar zilver werd behaald maar Kip Keino ditmaal zijn gouden medaille ophaalde. Hij werd ook 2e op de 1500 meter. Een van de twee grote namen als we denken aan de 'vroege' Afrikaanse atletiek. Die andere is natuurlijk van de Ethiopische concurrentie, dus daar komen we nog wel ooit op terug. Keino is op dit moment de beste Keniaans Olympiër ooit, maar dat zou zomaar eens kunnen veranderen in Parijs.
In 1976 schaarde ook Kenia zich achter de Afrikaanse boycot, maar ook in 1980 werd gehoor gegeven aan de Amerikaanse boycot. Dat betekende dat we tot 1984 moesten wachten om Kenia weer in actie te zien. Het stelde teleur, 1x boksbrons, brons op de 10 km en dan gelukkig Julius Korir die op hét Keniaanse onderdeel, de 3000m steeple, zich liet gelden. Daar werd de enige gouden medaille behaald. In die tijd werd er nog wel steeds hockey gespeeld door Kenia, maar waar het in het begin nog best een sterk land was, deed Kenia langzaam steeds meer mee als veldvulling.
In 1988 sloeg Kenia terug, de matige Spelen werden weggepoetst met liefst 5 goud. Alle herenafstanden van minimaal 800 meter leverden een medaille op, zilver op de marathon, brons op de 10000 meter en de andere 4 leverden goud op, waarbij de steeplechase zelfs een 1-2. Maar misschien nog wel het mooiste was dat er eindelijk goud was in de boksring voor Robert Wangila. Daar werd ook nog brons gepakt. Bij het Hockey werd Kenia inmiddels laatste. Over andere sporten hebben we het al niet meer.
Na 1988 was het over met de boksmedailles, vanaf nu werden alle medailles in het atletiekstadion of bij de marathon behaald. Meestal was de steeplechase daarbij een melkkoe en in 1992 werd dit onderdeel zelfs gesweept door Kenia. Geen goede Boksers meer, Hockeyteam deed sinds 1992 niet meer mee. In moderne tijden gebeurt dat echt vooral op de atletiekbaan. Verder was er een 1-2 op de 800 meter, zilver op de 5 en 10 km en nog brons op de 400 meter. De 400 meter is echt wel de minimale afstand voor de gemiddelde Keniaan. In 1996 moest de Steeple de meubelen redden, Joseph Keter pakte daar goud. Er was ook voor het eerst een medaille voor een vrouw, Pauline Konga. Pakte zilver op de 5000 meter. 1 goud, 4 zilver en 3 brons was het verdict. Sydney ging net wat beter, met dubbel goud op de steeple en 1500 meter, en verder 3 zilver en 2 brons. Er werd ook een kwartfinale bereikt in het boksen, maar die werd nipt verloren. Jammer. Hockey werd in deze tijd ingeruild voor Volleybal. Kenia is het minst slechte Afrikaanse land in die sport bij de dames en mocht meedoen. Won zowaar 2 setjes.
Het blijft vooral de vraag hoe Kenia scoort op de atletiekbaan. In 2004 was daar weer een steeplesweep, de enige gouden medaille kwam maar weer eens daar vandaan. Eliud Kipchoge was er voor het eerst bij, die haalde brons op de 5000 meter. Verder werd nog 3x zilver gepakt. Er deed nu niet eens een bokser mee, tsja. Na een aantal jaar toch niet het niveau van Seoul te hebben kunnen tonen, was het echt schroeien voor gevorderden in 2008 van Kenia. 6x goud, 4x zilver en 6x brons. Daarbij haalde Wanjiru voor het eerst het marathongoud binnen en warden de eerste gouden medailles gepakt door twee dames: Jelimo en Lagat op de 800 en 1500 meter. Die dubbel werd ook door twee verschillende heren gepakt, en er is natuurlijk nog altijd de steeplechase. 2012 was dan weer een stuk minder, met 2 goud, 4 zilver en 7 brons. Ja, raad eens waar 1 van die 2 gouden medailles vandaan kwam. Jawel, je boi Kemboi op de steeplechase weer. Niet iedereen schijnt fan te zijn van die man, nouja. Rudisha die in een WR won was natuurlijk wel een hoogtepunt. Ene Jason Dunford haalde trouwens de halve finale op de 100 vlinder, leuk om te noemen. Won ooit goud op de commonwealth games op de 50 vlinder. Schijnt ook rapper te zijn, kennen ze vast in Amerika of in Kenia ergens. Ziet er ongeveer net zo Keniaans uit als Chris Froome.
In 2016 was het terug naar 6 goud. Kipchoge won zijn eerste Olympische marathon, Kipyegon was er toen al bij op de 1500, Rudisha won weer op de 800. Er was ook marathongoud bij de dames en de steeplechase leverde weer goud op. Kemboi had brons kunnen halen op de Steeple maar werd gediskwalificeerd. Maar mooier was misschien 1 van de 6 zilveren medailles. Julius Yego deed het wel in het atletiekstadion, maar niet lopend. Bij het speerwerpen pakte hij zilver.
In 2020 gebeurde iets vreemds. Covid-19, waardoor de Spelen een jaar werden uitgesteld. En waardoor Kenia blijkbaar minder goed was geworden in de steeplechase. Voor het eerst sinds lange tijd verloor Kenia op dat onderdeel. Het bleef bij brons voor Kigen. Er was wel gewoon 4x goud. Kipchoge en Kipyegon weer. Ook wéér 800 meter goud, voor Korir. En bij de dames werd ook gewonnen bij de marathon. Yegod kon helaas niet in de buurt komen van zijn 2e plaats in Rio. Kenia hield het bij 4 zilver en 2 brons. Bij het rugby sevens kon Kenia niet tot de finaleronde komen. Zeker bij de mannen wel jammer, daar deden ze het niet slecht. Hopelijk deze keer beter.
2024 dan? De trials zijn nog niet geweest, dus geen idee wie Kenia gaat vertegenwoordigen op welk onderdeel. Helaas niet de wereldrecordhouder marathon. Rip, enzo. Had een grote kunnen worden. Nu wordt het gewoon weer ouwe lul Kipchoge, wellicht. Dan zou hij de eerste Keniaan kunnen worden met 3 goud en dus de meest succesvolle. Kan ook zomaar Fatih Kipyegon worden. Dat ligt ook een beetje aan de vorm van ONZE Sifan, enigma Sifan durf ik wel te zeggen. Sorry allen, ik ben geen fan. Kipyegon kan misschien de 1500 én de 5000 winnen. Of niet. Verder is er Rugby, als het mee zit kan daar bij de mannen brons gehaald worden ofzo. Maar dan moet het meer mee zitten dan bij Samoa of Argentinië (mochten die zich nog kwalificeren) dus dat zegt wel genoeg. Oh, en tegenwoordig kan Omanyala 100 meters lopen. Vorige Spelen goed voor 10.00, maar tegenwoordig kan hij 9.77 lopen. Ouwe dopeur. dat dan weer wel. Gesponsord door een gokbedrijf. Nee, laat deze jongen maar zitten. Ik kan leukere landen bedenken dan Kenia voor een 100 meter medaille. Maar goed, alles liever dan een Amerikaanse ZWIEP daar.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -71: Zuid-Korea
Onze volgende bestemming is Azië. We gaan voor een tweeluik de komende twee dagen. vandaag Zuid, morgen Noord. Ziud-Korea is het meest kapitalistisch en ook het meest succesvol, al hoeft dat op de Spelen zeker niet altijd iets te zeggen. Afgesneden van de rest van de wereld doordat Noord-Korea tussen Zuid-Korea en China in ligt, en ook niet de beste verhoudingen met China en Japan. Hoge zelfmoordcijfers. Nee, Zuid-Korea is niet het walhalla. Maar ze laten het zo mooi lijken. Met K-pop een van de meest populaire niet-Engelstalige popstromingen. Lange tijd alleen maar gehandeld met China, daarna bezet door Japan. Na de vrijheid werd het land in tweeën gesplitst, een deel voor de Sovjets, een deel voor de VS. Was ooit bedoeld als tijdelijk. Ja, dat is niet helemaal gelukt. Eenmalig deed Korea mee als een gedeeld team bij het IJshockey. Verder, ja, niet. Thans, op de Spelen. Hier is de vlag waaronder het misschien ooit zou moeten gebeuren.
In 1948 deed Zuid-Korea als vrij land voor het eerst mee. Meteen was het raak met 2x brons, Kim Sung-Jip bij het gewichtheffen en Han Soe-Ann bij het boksen. Daarvoor hadden wel een paar Koreanen als onderdeel van Japan een medaille gepakt. 50 atleten deden mee, ook bijvoorbeeld een voetbalteam dat in de kwartfinale met 12-0 van Zweden veloor. In Helsinki was het wat kariger, maar Sung-Jip haalde opnieuw brons. Voor Jung-Ho was er ook boksbrons. Verder was er onder andere een vierde plaats op de marathon, maar omdat de Koreanen niet deelnamen bij basketbal of voetbal was de delegatie kleiner. In deze beginjaren was het vooral boksen en gewichtheffen, ook in Melbourne werd in beide sporten een medaille gepakt. De boksmedaille werd ditmaal geupgrade naar zilver. Na 3 spelen met medailles lukte het in Rome niet. Kim Deuk-Bong sloeg geen deuk in een pakje boter in de kwartfinale en verloor zo als laatste bokser. Bij het gewichtheffen werd door een 4e plaats net de medailles gemist. In 1964 werd echter dubbel zilver behaald bij het boksen en gewichtheffen. In het land van de rijzende zon, de bakermat van de judo, stond dat onderdeel ook voor het eerst op het programma. Het leverde de Koreanen een extra medaille op. Kim pakte brons, zoals Kim heel vaak brons zou pakken. Toch bijzonder. Kim schijnt overigens goud te betekenen, dan is brons niet heel erg passend. Wisten jullie overigens dat tot 1997 Kim en Kim niet met elkaar mochten trouwen? De roots van deze personen lagen dan in ieder geval in hetzelfde gebied. Sinds 1997 mag het wel. Goed, genoeg over Koreaanse naamgeving. 1968 leverde louter boksmedailles op voor de 54 man tellende equipe, zilver en brons. In 1972 was het judo weer terug en pakte Korea zilver. Er was ook een 7e plaats bij het boogschieten, de sport die na vele jaren terug was op de Spelen.
Na veel moeizame jaren en veel zilver en brons was er in 1976 dan eindelijk goud. Yang worstelde zich naar de allereerste gouden medaille voor Zuid-Korea. Er was verder zilver en 2 brons bij het judo, nog eenmaal worstelbrons en de eerste teammedaille: Volleybal was sinds 1964 op de Spelen en leverde de eerste vrouwenmedaille op. Vier jaar daarvoor werd nog pikant met 3-0 verloren in de bronzen finale van de bovenbuur. Na afwezigheid in 1980 werd er uit een ander vaatje getapt. De volgende spelen zouden in Korea zijn, dan moet je laten zien dat je er wat van kunt. Ja, dat gebeurde. Er werd liefst 6x goud behaald, naast 6 zilver en 7 brons. Ja, veel landen deden niet mee. Maar hiermee haalde Zuid-Korea meteen de top 10. Er werd dubbel goud gehaald bij Judo en Worstelen en enkel goud bij boksen en, jawel, boogschieten. Het was niet meteen dat Zuid-Korea daar dominant was, maar dit zou niet meer weggegeven worden. Ook was er handbalzilver bij de dames en basketbal, het is toch opvallend dat Zuid-Korea vooral goed is in damesteamsporten. In Seoul zelf werd er nog maar een schepje bovenop gedaan: 12 goud, 10 zilver en 11 brons. Er was nu ook een teamcompetitie bij het boogschieten en die werden bij beide geslachten gewonnen, net als het individuele vrouwentoernooi. De toevoeging van Tafeltennis kwam het thuisland ook niet slecht uit getuige goud bij het herenenkel en damesdubbel. Het handbalzilver van LA werd gepromoveerd naar goud, ditmaal pakten de heren zilver. En ja, er zijn altijd nog de vechtsporten. Kim Soo-Nyung pakte dubbel goud bij het boogschieten en was daarmee wel de grote naam.
Soms zie je dan dat het minder gaat na thuisspelen, Zuid-Korea gelooft daar niet in. Wel was 12 goud dit keer niet goed voor een 4e plaats maar voor een 7e plaats op de medaillespiegel. Er werd voor het eerst atletiekgoud behaald, Hwang won op de marathon. Ditmaal was het Cho Youn-jeong die dubbel boogschietgoud pakte. En er was voor het eerst goud bij het gewichtheffen, schieten en de nieuwe sport badminton. Het badminton leverde meteen dubbel-dubbel, met dubbel goud op de dubbel. In 1996 ging het wel wat minder, slechts 7 goud met wel liefst 15 zilver. De handbaldomininantie was voorbij, de dames pakte nu slechts zilver. Het badminton en judo leverde dubbel goud op, en weer was er dubbel damesgoud bij het boogschieten. Kim Jyung-wook won individueel en daags daarna met het team. De vechtsporten, handbal, badminton en boogschieten leken uit te groeien tot de belangrijkste sporten. In 2000 kwam daar echter een traditionele vechtsport bij: Taekwondo. Leverde 3 goud, maar van de traditiesporten bleef alleen het boogschieten over. Daar werd wel in beide teamcompetities gewonnen en was er bij de dames zelfs een SWEEP. Moet je nagaan, Boogschieten is toch wel een potentiele sjooksport. Kim Soo-nyung was er in 1992 bij, in 1996 niet, maar nu weer wel. Zo kon zij haar 4e goud innen. Daarmee is ze de meest succesvolle boogschutter van Korea.
Zuid-Korea had zich inmiddels gesettled onderin de top 10 van de medaillespiegel. Met 9 goud was de score weer een stukje beter. Taekwondo was tweemaal succesvol en ook het badminton en tafeltennis leverden weer eens wat op. Het boogschieten was ook weer goed voor 3 goud. Bizar genoeg was het nog atlijd niet gelukt om het individuele herentoernooi te winnen. 2008 was daarin weer niet raak, maar wel werd er voor het eerst goud gepakt bij het zwemmen, niet echt een Koreaanse sport. We zien ze toch vooral bij vechtsporten, boogschieten en de Aziatische sporten als badminton en tafeltennis. Tae-Hwan Park won de 400 vrij. Verder was er dit keer een record van 13 goud, met maar liefst 4x taekwondogoud en honkbalgoud. Jin Jong-Oh pakte goud bij het 50m pistoolschieten waar hij 4 jaar geleden al zilver had gepakt. De meest succesvolle Olympiër voor Korea. Ja, er is ene Ahn, maar die heet tegenwoordig Viktor en haalde niet al zijn medailles voor Zuid-Korea, maar ook voor Rusland. Bij die ene wintersport waar de Koreaantjes ook altijd schroeien. In 2012 zou Jin zelfs dubbel goud pakken. Zijn beste Spelen.
In 2012 werd ook 13 goud gepakt. Nog altijd werd die magische 4x goud bij het boogschieten niet behaald. Ditmaal werd eindelijk goud gewonnen bij het herentoernooi, maar verloor het team in de halve finale. Het voetbalteam haalde verrassend brons toch niet de grootste namen. Shin-A-Lam werd 4e bij het schermen, maar zal niet snel vergeten worden vanwege haar sit-down na een hoop gedoe bij het schermen, waar Britte Heidemann een extra seconde kreeg terwijl de Koreaanse prioriteit had om naar de finale te gaan. Heidemann scoorde de treffer en ging door, maar de beelden van de zittende Shin waren wel het gesprek van de dag. De Schermequipe stond sowieso op punt met dubbel goud en Yang pakte het allereerste turngoud voor het land, dat zo af en toe zich ook iets meer laat zien op de traditionele sporten. In 2016 lukte dan eindelijk waar iedereen op zat te wachten: 4x goud voor Zuid-Korea. bij de dames en ook bij het herenteam. Daar kennen we deze beelden nog wel van.
In 2016 was de oogst best karig. 9 goud, maar ook nog eens maar 3 zilver. Zeker het judo was een beetje uitgehold. Jin haalde zijn vierde goud om de beste aller tijden te zijn. In Tokio was er opnieuw 4x boogschietgoud, maar omdat er 5 onderdelen waren geen clean sweep. Toch weer het herenboogschieten. Daarnaast kwamen er echter maar 2 gouden medailles. Niet één bij het taekwondo, voor het eerst. Dat is toch ook wel een drama. Het schermen leverde goud op en weer was er goud bij de sprong: Shin Jea-hwan. Het lijkt erop alsof Zuid-Korea een one-trick-pony begint te worden, terwijl niet zo lang geleden het juist een vrij veelzijdig land was dat meedeed om top 5 op de medaillespiegel.
Kan in 2024 het tij worden gekeerd? Teamsporten zoals handbal zijn niet meer het ding, het zal vooral van het boogschieten moeten komen. Daar zijn ze in de teamcompetities altijd favoriet en ook bij het individuele toernooi voor de dames wel. Het individuele herentoernooi zou ik Zuid-Korea niet voor opschrijven. Maar goed, ook het damesteam kan zomaar tegenvallen, op het WK vorig jaar lagen ze er vroeg uit. Het altijd onvoorspelbare boogschieten. Woo is op het moment een van de beste hoogspringers ter wereld, dus wellicht gaan we eindelijk weer atletiekgoud zien. Hwang is een goede 200m vrij-zwemmer, misschien kan hij in de voetsporen van Park treden. Ik denk dat goud daar echt mogelijk is. Verder zijn schermen en taekwondo altijd medaillekansen voor Zuid-Korea. Kan zo toch wel gewoon een gouden medaille of 8-10 worden, maar 6 kan ook weer als het even tegen zit.
Onze volgende bestemming is Azië. We gaan voor een tweeluik de komende twee dagen. vandaag Zuid, morgen Noord. Ziud-Korea is het meest kapitalistisch en ook het meest succesvol, al hoeft dat op de Spelen zeker niet altijd iets te zeggen. Afgesneden van de rest van de wereld doordat Noord-Korea tussen Zuid-Korea en China in ligt, en ook niet de beste verhoudingen met China en Japan. Hoge zelfmoordcijfers. Nee, Zuid-Korea is niet het walhalla. Maar ze laten het zo mooi lijken. Met K-pop een van de meest populaire niet-Engelstalige popstromingen. Lange tijd alleen maar gehandeld met China, daarna bezet door Japan. Na de vrijheid werd het land in tweeën gesplitst, een deel voor de Sovjets, een deel voor de VS. Was ooit bedoeld als tijdelijk. Ja, dat is niet helemaal gelukt. Eenmalig deed Korea mee als een gedeeld team bij het IJshockey. Verder, ja, niet. Thans, op de Spelen. Hier is de vlag waaronder het misschien ooit zou moeten gebeuren.
In 1948 deed Zuid-Korea als vrij land voor het eerst mee. Meteen was het raak met 2x brons, Kim Sung-Jip bij het gewichtheffen en Han Soe-Ann bij het boksen. Daarvoor hadden wel een paar Koreanen als onderdeel van Japan een medaille gepakt. 50 atleten deden mee, ook bijvoorbeeld een voetbalteam dat in de kwartfinale met 12-0 van Zweden veloor. In Helsinki was het wat kariger, maar Sung-Jip haalde opnieuw brons. Voor Jung-Ho was er ook boksbrons. Verder was er onder andere een vierde plaats op de marathon, maar omdat de Koreanen niet deelnamen bij basketbal of voetbal was de delegatie kleiner. In deze beginjaren was het vooral boksen en gewichtheffen, ook in Melbourne werd in beide sporten een medaille gepakt. De boksmedaille werd ditmaal geupgrade naar zilver. Na 3 spelen met medailles lukte het in Rome niet. Kim Deuk-Bong sloeg geen deuk in een pakje boter in de kwartfinale en verloor zo als laatste bokser. Bij het gewichtheffen werd door een 4e plaats net de medailles gemist. In 1964 werd echter dubbel zilver behaald bij het boksen en gewichtheffen. In het land van de rijzende zon, de bakermat van de judo, stond dat onderdeel ook voor het eerst op het programma. Het leverde de Koreanen een extra medaille op. Kim pakte brons, zoals Kim heel vaak brons zou pakken. Toch bijzonder. Kim schijnt overigens goud te betekenen, dan is brons niet heel erg passend. Wisten jullie overigens dat tot 1997 Kim en Kim niet met elkaar mochten trouwen? De roots van deze personen lagen dan in ieder geval in hetzelfde gebied. Sinds 1997 mag het wel. Goed, genoeg over Koreaanse naamgeving. 1968 leverde louter boksmedailles op voor de 54 man tellende equipe, zilver en brons. In 1972 was het judo weer terug en pakte Korea zilver. Er was ook een 7e plaats bij het boogschieten, de sport die na vele jaren terug was op de Spelen.
Na veel moeizame jaren en veel zilver en brons was er in 1976 dan eindelijk goud. Yang worstelde zich naar de allereerste gouden medaille voor Zuid-Korea. Er was verder zilver en 2 brons bij het judo, nog eenmaal worstelbrons en de eerste teammedaille: Volleybal was sinds 1964 op de Spelen en leverde de eerste vrouwenmedaille op. Vier jaar daarvoor werd nog pikant met 3-0 verloren in de bronzen finale van de bovenbuur. Na afwezigheid in 1980 werd er uit een ander vaatje getapt. De volgende spelen zouden in Korea zijn, dan moet je laten zien dat je er wat van kunt. Ja, dat gebeurde. Er werd liefst 6x goud behaald, naast 6 zilver en 7 brons. Ja, veel landen deden niet mee. Maar hiermee haalde Zuid-Korea meteen de top 10. Er werd dubbel goud gehaald bij Judo en Worstelen en enkel goud bij boksen en, jawel, boogschieten. Het was niet meteen dat Zuid-Korea daar dominant was, maar dit zou niet meer weggegeven worden. Ook was er handbalzilver bij de dames en basketbal, het is toch opvallend dat Zuid-Korea vooral goed is in damesteamsporten. In Seoul zelf werd er nog maar een schepje bovenop gedaan: 12 goud, 10 zilver en 11 brons. Er was nu ook een teamcompetitie bij het boogschieten en die werden bij beide geslachten gewonnen, net als het individuele vrouwentoernooi. De toevoeging van Tafeltennis kwam het thuisland ook niet slecht uit getuige goud bij het herenenkel en damesdubbel. Het handbalzilver van LA werd gepromoveerd naar goud, ditmaal pakten de heren zilver. En ja, er zijn altijd nog de vechtsporten. Kim Soo-Nyung pakte dubbel goud bij het boogschieten en was daarmee wel de grote naam.
Soms zie je dan dat het minder gaat na thuisspelen, Zuid-Korea gelooft daar niet in. Wel was 12 goud dit keer niet goed voor een 4e plaats maar voor een 7e plaats op de medaillespiegel. Er werd voor het eerst atletiekgoud behaald, Hwang won op de marathon. Ditmaal was het Cho Youn-jeong die dubbel boogschietgoud pakte. En er was voor het eerst goud bij het gewichtheffen, schieten en de nieuwe sport badminton. Het badminton leverde meteen dubbel-dubbel, met dubbel goud op de dubbel. In 1996 ging het wel wat minder, slechts 7 goud met wel liefst 15 zilver. De handbaldomininantie was voorbij, de dames pakte nu slechts zilver. Het badminton en judo leverde dubbel goud op, en weer was er dubbel damesgoud bij het boogschieten. Kim Jyung-wook won individueel en daags daarna met het team. De vechtsporten, handbal, badminton en boogschieten leken uit te groeien tot de belangrijkste sporten. In 2000 kwam daar echter een traditionele vechtsport bij: Taekwondo. Leverde 3 goud, maar van de traditiesporten bleef alleen het boogschieten over. Daar werd wel in beide teamcompetities gewonnen en was er bij de dames zelfs een SWEEP. Moet je nagaan, Boogschieten is toch wel een potentiele sjooksport. Kim Soo-nyung was er in 1992 bij, in 1996 niet, maar nu weer wel. Zo kon zij haar 4e goud innen. Daarmee is ze de meest succesvolle boogschutter van Korea.
Zuid-Korea had zich inmiddels gesettled onderin de top 10 van de medaillespiegel. Met 9 goud was de score weer een stukje beter. Taekwondo was tweemaal succesvol en ook het badminton en tafeltennis leverden weer eens wat op. Het boogschieten was ook weer goed voor 3 goud. Bizar genoeg was het nog atlijd niet gelukt om het individuele herentoernooi te winnen. 2008 was daarin weer niet raak, maar wel werd er voor het eerst goud gepakt bij het zwemmen, niet echt een Koreaanse sport. We zien ze toch vooral bij vechtsporten, boogschieten en de Aziatische sporten als badminton en tafeltennis. Tae-Hwan Park won de 400 vrij. Verder was er dit keer een record van 13 goud, met maar liefst 4x taekwondogoud en honkbalgoud. Jin Jong-Oh pakte goud bij het 50m pistoolschieten waar hij 4 jaar geleden al zilver had gepakt. De meest succesvolle Olympiër voor Korea. Ja, er is ene Ahn, maar die heet tegenwoordig Viktor en haalde niet al zijn medailles voor Zuid-Korea, maar ook voor Rusland. Bij die ene wintersport waar de Koreaantjes ook altijd schroeien. In 2012 zou Jin zelfs dubbel goud pakken. Zijn beste Spelen.
In 2012 werd ook 13 goud gepakt. Nog altijd werd die magische 4x goud bij het boogschieten niet behaald. Ditmaal werd eindelijk goud gewonnen bij het herentoernooi, maar verloor het team in de halve finale. Het voetbalteam haalde verrassend brons toch niet de grootste namen. Shin-A-Lam werd 4e bij het schermen, maar zal niet snel vergeten worden vanwege haar sit-down na een hoop gedoe bij het schermen, waar Britte Heidemann een extra seconde kreeg terwijl de Koreaanse prioriteit had om naar de finale te gaan. Heidemann scoorde de treffer en ging door, maar de beelden van de zittende Shin waren wel het gesprek van de dag. De Schermequipe stond sowieso op punt met dubbel goud en Yang pakte het allereerste turngoud voor het land, dat zo af en toe zich ook iets meer laat zien op de traditionele sporten. In 2016 lukte dan eindelijk waar iedereen op zat te wachten: 4x goud voor Zuid-Korea. bij de dames en ook bij het herenteam. Daar kennen we deze beelden nog wel van.
In 2016 was de oogst best karig. 9 goud, maar ook nog eens maar 3 zilver. Zeker het judo was een beetje uitgehold. Jin haalde zijn vierde goud om de beste aller tijden te zijn. In Tokio was er opnieuw 4x boogschietgoud, maar omdat er 5 onderdelen waren geen clean sweep. Toch weer het herenboogschieten. Daarnaast kwamen er echter maar 2 gouden medailles. Niet één bij het taekwondo, voor het eerst. Dat is toch ook wel een drama. Het schermen leverde goud op en weer was er goud bij de sprong: Shin Jea-hwan. Het lijkt erop alsof Zuid-Korea een one-trick-pony begint te worden, terwijl niet zo lang geleden het juist een vrij veelzijdig land was dat meedeed om top 5 op de medaillespiegel.
Kan in 2024 het tij worden gekeerd? Teamsporten zoals handbal zijn niet meer het ding, het zal vooral van het boogschieten moeten komen. Daar zijn ze in de teamcompetities altijd favoriet en ook bij het individuele toernooi voor de dames wel. Het individuele herentoernooi zou ik Zuid-Korea niet voor opschrijven. Maar goed, ook het damesteam kan zomaar tegenvallen, op het WK vorig jaar lagen ze er vroeg uit. Het altijd onvoorspelbare boogschieten. Woo is op het moment een van de beste hoogspringers ter wereld, dus wellicht gaan we eindelijk weer atletiekgoud zien. Hwang is een goede 200m vrij-zwemmer, misschien kan hij in de voetsporen van Park treden. Ik denk dat goud daar echt mogelijk is. Verder zijn schermen en taekwondo altijd medaillekansen voor Zuid-Korea. Kan zo toch wel gewoon een gouden medaille of 8-10 worden, maar 6 kan ook weer als het even tegen zit.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
@KingRolandquote:
Dag -71: Zuid-Korea
Onze volgende bestemming is Azië. We gaan voor een tweeluik de komende twee dagen. vandaag Zuid, morgen Noord. Ziud-Korea is het meest kapitalistisch en ook het meest succesvol, al hoeft dat op de Spelen zeker niet altijd iets te zeggen. Afgesneden van de rest van de wereld doordat Noord-Korea tussen Zuid-Korea en China in ligt, en ook niet de beste verhoudingen met China en Japan. Hoge zelfmoordcijfers. Nee, Zuid-Korea is niet het walhalla. Maar ze laten het zo mooi lijken. Met K-pop een van de meest populaire niet-Engelstalige popstromingen. Lange tijd alleen maar gehandeld met China, daarna bezet door Japan. Na de vrijheid werd het land in tweeën gesplitst, een deel voor de Sovjets, een deel voor de VS. Was ooit bedoeld als tijdelijk. Ja, dat is niet helemaal gelukt. Eenmalig deed Korea mee als een gedeeld team bij het IJshockey. Verder, ja, niet. Thans, op de Spelen. Hier is de vlag waaronder het misschien ooit zou moeten gebeuren.
[ afbeelding ]
In 1948 deed Zuid-Korea als vrij land voor het eerst mee. Meteen was het raak met 2x brons, Kim Sung-Jip bij het gewichtheffen en Han Soe-Ann bij het boksen. Daarvoor hadden wel een paar Koreanen als onderdeel van Japan een medaille gepakt. 50 atleten deden mee, ook bijvoorbeeld een voetbalteam dat in de kwartfinale met 12-0 van Zweden veloor. In Helsinki was het wat kariger, maar Sung-Jip haalde opnieuw brons. Voor Jung-Ho was er ook boksbrons. Verder was er onder andere een vierde plaats op de marathon, maar omdat de Koreanen niet deelnamen bij basketbal of voetbal was de delegatie kleiner. In deze beginjaren was het vooral boksen en gewichtheffen, ook in Melbourne werd in beide sporten een medaille gepakt. De boksmedaille werd ditmaal geupgrade naar zilver. Na 3 spelen met medailles lukte het in Rome niet. Kim Deuk-Bong sloeg geen deuk in een pakje boter in de kwartfinale en verloor zo als laatste bokser. Bij het gewichtheffen werd door een 4e plaats net de medailles gemist. In 1964 werd echter dubbel zilver behaald bij het boksen en gewichtheffen. In het land van de rijzende zon, de bakermat van de judo, stond dat onderdeel ook voor het eerst op het programma. Het leverde de Koreanen een extra medaille op. Kim pakte brons, zoals Kim heel vaak brons zou pakken. Toch bijzonder. Kim schijnt overigens goud te betekenen, dan is brons niet heel erg passend. Wisten jullie overigens dat tot 1997 Kim en Kim niet met elkaar mochten trouwen? De roots van deze personen lagen dan in ieder geval in hetzelfde gebied. Sinds 1997 mag het wel. Goed, genoeg over Koreaanse naamgeving. 1968 leverde louter boksmedailles op voor de 54 man tellende equipe, zilver en brons. In 1972 was het judo weer terug en pakte Korea zilver. Er was ook een 7e plaats bij het boogschieten, de sport die na vele jaren terug was op de Spelen.
Na veel moeizame jaren en veel zilver en brons was er in 1976 dan eindelijk goud. Yang worstelde zich naar de allereerste gouden medaille voor Zuid-Korea. Er was verder zilver en 2 brons bij het judo, nog eenmaal worstelbrons en de eerste teammedaille: Volleybal was sinds 1964 op de Spelen en leverde de eerste vrouwenmedaille op. Vier jaar daarvoor werd nog pikant met 3-0 verloren in de bronzen finale van de bovenbuur. Na afwezigheid in 1980 werd er uit een ander vaatje getapt. De volgende spelen zouden in Korea zijn, dan moet je laten zien dat je er wat van kunt. Ja, dat gebeurde. Er werd liefst 6x goud behaald, naast 6 zilver en 7 brons. Ja, veel landen deden niet mee. Maar hiermee haalde Zuid-Korea meteen de top 10. Er werd dubbel goud gehaald bij Judo en Worstelen en enkel goud bij boksen en, jawel, boogschieten. Het was niet meteen dat Zuid-Korea daar dominant was, maar dit zou niet meer weggegeven worden. Ook was er handbalzilver bij de dames en basketbal, het is toch opvallend dat Zuid-Korea vooral goed is in damesteamsporten. In Seoul zelf werd er nog maar een schepje bovenop gedaan: 12 goud, 10 zilver en 11 brons. Er was nu ook een teamcompetitie bij het boogschieten en die werden bij beide geslachten gewonnen, net als het individuele vrouwentoernooi. De toevoeging van Tafeltennis kwam het thuisland ook niet slecht uit getuige goud bij het herenenkel en damesdubbel. Het handbalzilver van LA werd gepromoveerd naar goud, ditmaal pakten de heren zilver. En ja, er zijn altijd nog de vechtsporten. Kim Soo-Nyung pakte dubbel goud bij het boogschieten en was daarmee wel de grote naam.
Soms zie je dan dat het minder gaat na thuisspelen, Zuid-Korea gelooft daar niet in. Wel was 12 goud dit keer niet goed voor een 4e plaats maar voor een 7e plaats op de medaillespiegel. Er werd voor het eerst atletiekgoud behaald, Hwang won op de marathon. Ditmaal was het Cho Youn-jeong die dubbel boogschietgoud pakte. En er was voor het eerst goud bij het gewichtheffen, schieten en de nieuwe sport badminton. Het badminton leverde meteen dubbel-dubbel, met dubbel goud op de dubbel. In 1996 ging het wel wat minder, slechts 7 goud met wel liefst 15 zilver. De handbaldomininantie was voorbij, de dames pakte nu slechts zilver. Het badminton en judo leverde dubbel goud op, en weer was er dubbel damesgoud bij het boogschieten. Kim Jyung-wook won individueel en daags daarna met het team. De vechtsporten, handbal, badminton en boogschieten leken uit te groeien tot de belangrijkste sporten. In 2000 kwam daar echter een traditionele vechtsport bij: Taekwondo. Leverde 3 goud, maar van de traditiesporten bleef alleen het boogschieten over. Daar werd wel in beide teamcompetities gewonnen en was er bij de dames zelfs een SWEEP. Moet je nagaan, Boogschieten is toch wel een potentiele sjooksport. Kim Soo-nyung was er in 1992 bij, in 1996 niet, maar nu weer wel. Zo kon zij haar 4e goud innen. Daarmee is ze de meest succesvolle boogschutter van Korea.
[ afbeelding ]
Zuid-Korea had zich inmiddels gesettled onderin de top 10 van de medaillespiegel. Met 9 goud was de score weer een stukje beter. Taekwondo was tweemaal succesvol en ook het badminton en tafeltennis leverden weer eens wat op. Het boogschieten was ook weer goed voor 3 goud. Bizar genoeg was het nog atlijd niet gelukt om het individuele herentoernooi te winnen. 2008 was daarin weer niet raak, maar wel werd er voor het eerst goud gepakt bij het zwemmen, niet echt een Koreaanse sport. We zien ze toch vooral bij vechtsporten, boogschieten en de Aziatische sporten als badminton en tafeltennis. Tae-Hwan Park won de 400 vrij. Verder was er dit keer een record van 13 goud, met maar liefst 4x taekwondogoud en honkbalgoud. Jin Jong-Oh pakte goud bij het 50m pistoolschieten waar hij 4 jaar geleden al zilver had gepakt. De meest succesvolle Olympiër voor Korea. Ja, er is ene Ahn, maar die heet tegenwoordig Viktor en haalde niet al zijn medailles voor Zuid-Korea, maar ook voor Rusland. Bij die ene wintersport waar de Koreaantjes ook altijd schroeien. In 2012 zou Jin zelfs dubbel goud pakken. Zijn beste Spelen.
[ afbeelding ]
In 2012 werd ook 13 goud gepakt. Nog altijd werd die magische 4x goud bij het boogschieten niet behaald. Ditmaal werd eindelijk goud gewonnen bij het herentoernooi, maar verloor het team in de halve finale. Het voetbalteam haalde verrassend brons toch niet de grootste namen. Shin-A-Lam werd 4e bij het schermen, maar zal niet snel vergeten worden vanwege haar sit-down na een hoop gedoe bij het schermen, waar Britte Heidemann een extra seconde kreeg terwijl de Koreaanse prioriteit had om naar de finale te gaan. Heidemann scoorde de treffer en ging door, maar de beelden van de zittende Shin waren wel het gesprek van de dag. De Schermequipe stond sowieso op punt met dubbel goud en Yang pakte het allereerste turngoud voor het land, dat zo af en toe zich ook iets meer laat zien op de traditionele sporten. In 2016 lukte dan eindelijk waar iedereen op zat te wachten: 4x goud voor Zuid-Korea. bij de dames en ook bij het herenteam. Daar kennen we deze beelden nog wel van.
[ afbeelding ]
In 2016 was de oogst best karig. 9 goud, maar ook nog eens maar 3 zilver. Zeker het judo was een beetje uitgehold. Jin haalde zijn vierde goud om de beste aller tijden te zijn. In Tokio was er opnieuw 4x boogschietgoud, maar omdat er 5 onderdelen waren geen clean sweep. Toch weer het herenboogschieten. Daarnaast kwamen er echter maar 2 gouden medailles. Niet één bij het taekwondo, voor het eerst. Dat is toch ook wel een drama. Het schermen leverde goud op en weer was er goud bij de sprong: Shin Jea-hwan. Het lijkt erop alsof Zuid-Korea een one-trick-pony begint te worden, terwijl niet zo lang geleden het juist een vrij veelzijdig land was dat meedeed om top 5 op de medaillespiegel.
Kan in 2024 het tij worden gekeerd? Teamsporten zoals handbal zijn niet meer het ding, het zal vooral van het boogschieten moeten komen. Daar zijn ze in de teamcompetities altijd favoriet en ook bij het individuele toernooi voor de dames wel. Het individuele herentoernooi zou ik Zuid-Korea niet voor opschrijven. Maar goed, ook het damesteam kan zomaar tegenvallen, op het WK vorig jaar lagen ze er vroeg uit. Het altijd onvoorspelbare boogschieten. Woo is op het moment een van de beste hoogspringers ter wereld, dus wellicht gaan we eindelijk weer atletiekgoud zien. Hwang is een goede 200m vrij-zwemmer, misschien kan hij in de voetsporen van Park treden. Ik denk dat goud daar echt mogelijk is. Verder zijn schermen en taekwondo altijd medaillekansen voor Zuid-Korea. Kan zo toch wel gewoon een gouden medaille of 8-10 worden, maar 6 kan ook weer als het even tegen zit.
What can change the nature of a man?
Kijk, dit is een prachtpost.quote:
Dag -71: Zuid-Korea
Onze volgende bestemming is Azië. We gaan voor een tweeluik de komende twee dagen. vandaag Zuid, morgen Noord. Ziud-Korea is het meest kapitalistisch en ook het meest succesvol, al hoeft dat op de Spelen zeker niet altijd iets te zeggen. Afgesneden van de rest van de wereld doordat Noord-Korea tussen Zuid-Korea en China in ligt, en ook niet de beste verhoudingen met China en Japan. Hoge zelfmoordcijfers. Nee, Zuid-Korea is niet het walhalla. Maar ze laten het zo mooi lijken. Met K-pop een van de meest populaire niet-Engelstalige popstromingen. Lange tijd alleen maar gehandeld met China, daarna bezet door Japan. Na de vrijheid werd het land in tweeën gesplitst, een deel voor de Sovjets, een deel voor de VS. Was ooit bedoeld als tijdelijk. Ja, dat is niet helemaal gelukt. Eenmalig deed Korea mee als een gedeeld team bij het IJshockey. Verder, ja, niet. Thans, op de Spelen. Hier is de vlag waaronder het misschien ooit zou moeten gebeuren.
[ afbeelding ]
In 1948 deed Zuid-Korea als vrij land voor het eerst mee. Meteen was het raak met 2x brons, Kim Sung-Jip bij het gewichtheffen en Han Soe-Ann bij het boksen. Daarvoor hadden wel een paar Koreanen als onderdeel van Japan een medaille gepakt. 50 atleten deden mee, ook bijvoorbeeld een voetbalteam dat in de kwartfinale met 12-0 van Zweden veloor. In Helsinki was het wat kariger, maar Sung-Jip haalde opnieuw brons. Voor Jung-Ho was er ook boksbrons. Verder was er onder andere een vierde plaats op de marathon, maar omdat de Koreanen niet deelnamen bij basketbal of voetbal was de delegatie kleiner. In deze beginjaren was het vooral boksen en gewichtheffen, ook in Melbourne werd in beide sporten een medaille gepakt. De boksmedaille werd ditmaal geupgrade naar zilver. Na 3 spelen met medailles lukte het in Rome niet. Kim Deuk-Bong sloeg geen deuk in een pakje boter in de kwartfinale en verloor zo als laatste bokser. Bij het gewichtheffen werd door een 4e plaats net de medailles gemist. In 1964 werd echter dubbel zilver behaald bij het boksen en gewichtheffen. In het land van de rijzende zon, de bakermat van de judo, stond dat onderdeel ook voor het eerst op het programma. Het leverde de Koreanen een extra medaille op. Kim pakte brons, zoals Kim heel vaak brons zou pakken. Toch bijzonder. Kim schijnt overigens goud te betekenen, dan is brons niet heel erg passend. Wisten jullie overigens dat tot 1997 Kim en Kim niet met elkaar mochten trouwen? De roots van deze personen lagen dan in ieder geval in hetzelfde gebied. Sinds 1997 mag het wel. Goed, genoeg over Koreaanse naamgeving. 1968 leverde louter boksmedailles op voor de 54 man tellende equipe, zilver en brons. In 1972 was het judo weer terug en pakte Korea zilver. Er was ook een 7e plaats bij het boogschieten, de sport die na vele jaren terug was op de Spelen.
Na veel moeizame jaren en veel zilver en brons was er in 1976 dan eindelijk goud. Yang worstelde zich naar de allereerste gouden medaille voor Zuid-Korea. Er was verder zilver en 2 brons bij het judo, nog eenmaal worstelbrons en de eerste teammedaille: Volleybal was sinds 1964 op de Spelen en leverde de eerste vrouwenmedaille op. Vier jaar daarvoor werd nog pikant met 3-0 verloren in de bronzen finale van de bovenbuur. Na afwezigheid in 1980 werd er uit een ander vaatje getapt. De volgende spelen zouden in Korea zijn, dan moet je laten zien dat je er wat van kunt. Ja, dat gebeurde. Er werd liefst 6x goud behaald, naast 6 zilver en 7 brons. Ja, veel landen deden niet mee. Maar hiermee haalde Zuid-Korea meteen de top 10. Er werd dubbel goud gehaald bij Judo en Worstelen en enkel goud bij boksen en, jawel, boogschieten. Het was niet meteen dat Zuid-Korea daar dominant was, maar dit zou niet meer weggegeven worden. Ook was er handbalzilver bij de dames en basketbal, het is toch opvallend dat Zuid-Korea vooral goed is in damesteamsporten. In Seoul zelf werd er nog maar een schepje bovenop gedaan: 12 goud, 10 zilver en 11 brons. Er was nu ook een teamcompetitie bij het boogschieten en die werden bij beide geslachten gewonnen, net als het individuele vrouwentoernooi. De toevoeging van Tafeltennis kwam het thuisland ook niet slecht uit getuige goud bij het herenenkel en damesdubbel. Het handbalzilver van LA werd gepromoveerd naar goud, ditmaal pakten de heren zilver. En ja, er zijn altijd nog de vechtsporten. Kim Soo-Nyung pakte dubbel goud bij het boogschieten en was daarmee wel de grote naam.
Soms zie je dan dat het minder gaat na thuisspelen, Zuid-Korea gelooft daar niet in. Wel was 12 goud dit keer niet goed voor een 4e plaats maar voor een 7e plaats op de medaillespiegel. Er werd voor het eerst atletiekgoud behaald, Hwang won op de marathon. Ditmaal was het Cho Youn-jeong die dubbel boogschietgoud pakte. En er was voor het eerst goud bij het gewichtheffen, schieten en de nieuwe sport badminton. Het badminton leverde meteen dubbel-dubbel, met dubbel goud op de dubbel. In 1996 ging het wel wat minder, slechts 7 goud met wel liefst 15 zilver. De handbaldomininantie was voorbij, de dames pakte nu slechts zilver. Het badminton en judo leverde dubbel goud op, en weer was er dubbel damesgoud bij het boogschieten. Kim Jyung-wook won individueel en daags daarna met het team. De vechtsporten, handbal, badminton en boogschieten leken uit te groeien tot de belangrijkste sporten. In 2000 kwam daar echter een traditionele vechtsport bij: Taekwondo. Leverde 3 goud, maar van de traditiesporten bleef alleen het boogschieten over. Daar werd wel in beide teamcompetities gewonnen en was er bij de dames zelfs een SWEEP. Moet je nagaan, Boogschieten is toch wel een potentiele sjooksport. Kim Soo-nyung was er in 1992 bij, in 1996 niet, maar nu weer wel. Zo kon zij haar 4e goud innen. Daarmee is ze de meest succesvolle boogschutter van Korea.
[ afbeelding ]
Zuid-Korea had zich inmiddels gesettled onderin de top 10 van de medaillespiegel. Met 9 goud was de score weer een stukje beter. Taekwondo was tweemaal succesvol en ook het badminton en tafeltennis leverden weer eens wat op. Het boogschieten was ook weer goed voor 3 goud. Bizar genoeg was het nog atlijd niet gelukt om het individuele herentoernooi te winnen. 2008 was daarin weer niet raak, maar wel werd er voor het eerst goud gepakt bij het zwemmen, niet echt een Koreaanse sport. We zien ze toch vooral bij vechtsporten, boogschieten en de Aziatische sporten als badminton en tafeltennis. Tae-Hwan Park won de 400 vrij. Verder was er dit keer een record van 13 goud, met maar liefst 4x taekwondogoud en honkbalgoud. Jin Jong-Oh pakte goud bij het 50m pistoolschieten waar hij 4 jaar geleden al zilver had gepakt. De meest succesvolle Olympiër voor Korea. Ja, er is ene Ahn, maar die heet tegenwoordig Viktor en haalde niet al zijn medailles voor Zuid-Korea, maar ook voor Rusland. Bij die ene wintersport waar de Koreaantjes ook altijd schroeien. In 2012 zou Jin zelfs dubbel goud pakken. Zijn beste Spelen.
[ afbeelding ]
In 2012 werd ook 13 goud gepakt. Nog altijd werd die magische 4x goud bij het boogschieten niet behaald. Ditmaal werd eindelijk goud gewonnen bij het herentoernooi, maar verloor het team in de halve finale. Het voetbalteam haalde verrassend brons toch niet de grootste namen. Shin-A-Lam werd 4e bij het schermen, maar zal niet snel vergeten worden vanwege haar sit-down na een hoop gedoe bij het schermen, waar Britte Heidemann een extra seconde kreeg terwijl de Koreaanse prioriteit had om naar de finale te gaan. Heidemann scoorde de treffer en ging door, maar de beelden van de zittende Shin waren wel het gesprek van de dag. De Schermequipe stond sowieso op punt met dubbel goud en Yang pakte het allereerste turngoud voor het land, dat zo af en toe zich ook iets meer laat zien op de traditionele sporten. In 2016 lukte dan eindelijk waar iedereen op zat te wachten: 4x goud voor Zuid-Korea. bij de dames en ook bij het herenteam. Daar kennen we deze beelden nog wel van.
[ afbeelding ]
In 2016 was de oogst best karig. 9 goud, maar ook nog eens maar 3 zilver. Zeker het judo was een beetje uitgehold. Jin haalde zijn vierde goud om de beste aller tijden te zijn. In Tokio was er opnieuw 4x boogschietgoud, maar omdat er 5 onderdelen waren geen clean sweep. Toch weer het herenboogschieten. Daarnaast kwamen er echter maar 2 gouden medailles. Niet één bij het taekwondo, voor het eerst. Dat is toch ook wel een drama. Het schermen leverde goud op en weer was er goud bij de sprong: Shin Jea-hwan. Het lijkt erop alsof Zuid-Korea een one-trick-pony begint te worden, terwijl niet zo lang geleden het juist een vrij veelzijdig land was dat meedeed om top 5 op de medaillespiegel.
Kan in 2024 het tij worden gekeerd? Teamsporten zoals handbal zijn niet meer het ding, het zal vooral van het boogschieten moeten komen. Daar zijn ze in de teamcompetities altijd favoriet en ook bij het individuele toernooi voor de dames wel. Het individuele herentoernooi zou ik Zuid-Korea niet voor opschrijven. Maar goed, ook het damesteam kan zomaar tegenvallen, op het WK vorig jaar lagen ze er vroeg uit. Het altijd onvoorspelbare boogschieten. Woo is op het moment een van de beste hoogspringers ter wereld, dus wellicht gaan we eindelijk weer atletiekgoud zien. Hwang is een goede 200m vrij-zwemmer, misschien kan hij in de voetsporen van Park treden. Ik denk dat goud daar echt mogelijk is. Verder zijn schermen en taekwondo altijd medaillekansen voor Zuid-Korea. Kan zo toch wel gewoon een gouden medaille of 8-10 worden, maar 6 kan ook weer als het even tegen zit.
graag op anoniem
Dag -70: Noord-Korea
Un dit land weten we niets, dus een introductie is eigenlijk niet nodig. Niet Zuid-Koreaanse praktijken.
Noord-Korea deed voor het eerst mee op de winterspelen van 1964 en pakte toen zilver, eerder dan Zuid-Korea deed. Na deze schaatsmedaille was er alleen nog een shorttrackmedaille in 1992, maar genoeg in de zomer. In Munchen werden 37 atleten gestuurd. Noord-Korea heeft een nog sterkere focus op vechtsporten, maar het was schutter Ri die goud pakte op de 50m geweer liggend in Munchen. Pikant was ook de 3-0 overwinning op de zuiderbuur in de bronzen finale bij het volleybal. 1 goud, 1 zilver en 3 brons. 4 jaar later bleef het bij boksgoud en bokszilver. Overigens haalde Noord-Korea toen gewoon een 4e plaats bij het boogschieten. 1980 was de laatste ronde van de eerste deelname, leverde dubbel worstelzilver op, brons en zilver bij het gewichtheffen en boksbrons. Typische sporten. Opnieuw was er een 5e plaats bij het boogschieten. Korea heeft daar toch wel een algemene traditie, zo te zien.
Het zal niemand verbazen dat Noord-Korea niet meedeed in Amerika. Het zal niemand verbazen dat Noord-Korea niet meedeed in Zuid-Korea. We zijn dus alweer in Barcelona, waar 4x goud werd gewonnen, een van de betere resultaten voor Noord-Korea. Pae won turngoud, een stuk eerder dan Zuid-Korea dat zou doen. Er was 2x worstelgoud. Kim de tweede, oh nee, Kim Il, was 1 van de 2 gelauwerden. Het laatste goud was boksgoud. Hier zien we Pae bezig op het paard voltige. 8 jaar na zijn goud, maar goed, veel beelden van Noord-Korea zijn er niet.
In 1992 werd er ook 5 brons gehaald. In 1996 was dat het aantal van de volledige productie: Wel 2 in goud en 1 in zilver. Kim II pakte zijn tweede goud, een van de twee Noord-Koreanen met dubbel goud. Er was ook judogoud. Daarna liep het aantal goud terug, geen goud in Sydney of Athene. Wel 1 zilver en 3 brons om 4 zilver en 1 brons. Zoals gebruikelijk bij de vechtsporten en de krachtsporten. In 2008 was er wel weer dubbel goud: Pak pakte goud bij het gewichtheffen en turnen is de enige grote sport op de Spelen waar Noord-Korea echt meedoet: Hong pakte spronggoud. 2012 was weer echt succesvol met 4 goud en 3 brons in totaal, vooral met de gewichthefequipe die 3 goud en 2 brons pakte. Gewichtheffen is in recente tijden toch wel zo'n beetje de belangrijkste sport. Rim Jong-Sim wist in Rio opnieuw goud te pakken. Rim Jong Sim kent echt geen grenzen, stond ooit met een totaal kapotte arm lekker te liften op een WK.
En dat was het dan. Noord-Korea was er in Tokio niet bij. Japan is al geen vriend van Noord-Korea, maar covid betekende dat Noord-Korea van de wereld verdween. Echt verdween, nog meer dan normaal. Geen No-Ko in Tokio, jammer. Nu zijn ze er wel weer bij, maar we weten eigenlijk weinig. Zo lang in isolatie hebben Noord-Koreaanse atleten zich helemaal vol kunnen proppen, luxe die zelfs de Russen niet hadden. Daarentegen zijn er ook veel sporten waar Noord-Korea zich niet voor kon kwalificeren. Ik noem een gewichtheffen. Ik hoop dat dat niet een al te oneerlijk speelveld levert, want ik wil eigenlijk wel een beetje voor Noord-Korea juichen. Maar dit kunnen door het gemis aan kwalificatiespots ook wel weer moeilijke spelen worden. Het zal vooral wennen zijn, de terugkeer van Noord-Korea.
Un dit land weten we niets, dus een introductie is eigenlijk niet nodig. Niet Zuid-Koreaanse praktijken.
Noord-Korea deed voor het eerst mee op de winterspelen van 1964 en pakte toen zilver, eerder dan Zuid-Korea deed. Na deze schaatsmedaille was er alleen nog een shorttrackmedaille in 1992, maar genoeg in de zomer. In Munchen werden 37 atleten gestuurd. Noord-Korea heeft een nog sterkere focus op vechtsporten, maar het was schutter Ri die goud pakte op de 50m geweer liggend in Munchen. Pikant was ook de 3-0 overwinning op de zuiderbuur in de bronzen finale bij het volleybal. 1 goud, 1 zilver en 3 brons. 4 jaar later bleef het bij boksgoud en bokszilver. Overigens haalde Noord-Korea toen gewoon een 4e plaats bij het boogschieten. 1980 was de laatste ronde van de eerste deelname, leverde dubbel worstelzilver op, brons en zilver bij het gewichtheffen en boksbrons. Typische sporten. Opnieuw was er een 5e plaats bij het boogschieten. Korea heeft daar toch wel een algemene traditie, zo te zien.
Het zal niemand verbazen dat Noord-Korea niet meedeed in Amerika. Het zal niemand verbazen dat Noord-Korea niet meedeed in Zuid-Korea. We zijn dus alweer in Barcelona, waar 4x goud werd gewonnen, een van de betere resultaten voor Noord-Korea. Pae won turngoud, een stuk eerder dan Zuid-Korea dat zou doen. Er was 2x worstelgoud. Kim de tweede, oh nee, Kim Il, was 1 van de 2 gelauwerden. Het laatste goud was boksgoud. Hier zien we Pae bezig op het paard voltige. 8 jaar na zijn goud, maar goed, veel beelden van Noord-Korea zijn er niet.
In 1992 werd er ook 5 brons gehaald. In 1996 was dat het aantal van de volledige productie: Wel 2 in goud en 1 in zilver. Kim II pakte zijn tweede goud, een van de twee Noord-Koreanen met dubbel goud. Er was ook judogoud. Daarna liep het aantal goud terug, geen goud in Sydney of Athene. Wel 1 zilver en 3 brons om 4 zilver en 1 brons. Zoals gebruikelijk bij de vechtsporten en de krachtsporten. In 2008 was er wel weer dubbel goud: Pak pakte goud bij het gewichtheffen en turnen is de enige grote sport op de Spelen waar Noord-Korea echt meedoet: Hong pakte spronggoud. 2012 was weer echt succesvol met 4 goud en 3 brons in totaal, vooral met de gewichthefequipe die 3 goud en 2 brons pakte. Gewichtheffen is in recente tijden toch wel zo'n beetje de belangrijkste sport. Rim Jong-Sim wist in Rio opnieuw goud te pakken. Rim Jong Sim kent echt geen grenzen, stond ooit met een totaal kapotte arm lekker te liften op een WK.
En dat was het dan. Noord-Korea was er in Tokio niet bij. Japan is al geen vriend van Noord-Korea, maar covid betekende dat Noord-Korea van de wereld verdween. Echt verdween, nog meer dan normaal. Geen No-Ko in Tokio, jammer. Nu zijn ze er wel weer bij, maar we weten eigenlijk weinig. Zo lang in isolatie hebben Noord-Koreaanse atleten zich helemaal vol kunnen proppen, luxe die zelfs de Russen niet hadden. Daarentegen zijn er ook veel sporten waar Noord-Korea zich niet voor kon kwalificeren. Ik noem een gewichtheffen. Ik hoop dat dat niet een al te oneerlijk speelveld levert, want ik wil eigenlijk wel een beetje voor Noord-Korea juichen. Maar dit kunnen door het gemis aan kwalificatiespots ook wel weer moeilijke spelen worden. Het zal vooral wennen zijn, de terugkeer van Noord-Korea.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -69: Grenada
Op naar Grenada. Een van de kleinste succesvolle landen op de Spelen. Geen groot land ook. Het op tien na kleinste land ter wereld, om precies te zijn. Maar toch niet medailleloos. Nauru, Bangladesh, India, eat your heart out. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Het riedeltje kun je soms wel heel simpel afspelen he? In 1974 werd het land onafhankelijk. Daarna was het tijd voor een paar staatsgrepen. Tsja. Amerika besloot dan maar in te grijpen, want Amerika bepaalt. Daarna werd het wel wat beter in het land. In 1984 kwam toen ook voor het eerst deelname bij de Spelen.
Net als veel Afrikaanse en Caraibische landen was het van origine Atletiek en Boksen wat de klok slaat. Bernard Wilson was de beste: Hij haalde zowaar de kwartfinale als enige van de vier boksers. De twee atleten haalden het niet om verder te komen dan de heats. De 800 meter en verspringen, wel typisch onderdelen die je verwacht bij zo'n land. Toch is een delgeatie van 6 heel wat. Wilson was er in Seoul niet meer bij, 4 andere boksers kwamen niet verder dan de laatste 16. Er waren twee dames, eentje op de marathon en eentje op de 200 en 400 meter. De eerste Olympische finale leverde plaats 62 op.
Na Seoul werd het boksen wat afgeschaafd. Grenada zat aan de verkeerde kant. Er werden enkel atleten gestuurd, vier heren. Op de 100, 400 en verspringen mannen waren de heats het eindstation, dit gold ook voor de dames. Het jaar daarna was de delegatie nog wat kariger. Nouja, er werden meer mensen gestuurd: 5 atleten. Een viertal deed alleen mee op de 400 meter-estafette voor de heren. De vijfde bij het verspringen. Overigens werd de 4x4 ploeg gediskwalificeerd. 80% van de deelnemers dus, ach.
De 400 meter is de afstand van Grenada, ook getuige de dubbele 400-deelname in Sydney. Bij de heren en dames een deelnemer, de enige atleten voor Grenada dat jaar. Verder was er een zwemmer, ene Hughes. Hij wist de 50 meter in 25 seconden te zwemmen. Ranomi zou dat wat traag vinden, maar in de exotenserie doe je dan mee. In 2004 waren er weer 2 zwemmers, het zal niemand verbazen dat het weinig succes opleverde. Maar op de atletiekbaan begon er zich wat af te tekenen. Randy Lewis kwam niet ver bij het hinkstapspringen, maar er werd op de 400 meter voor dames én heren de halve finale gehaald. Bij de dames was het daarna klaar, maar indoorkampioen Alleyne Francique haalde zelfs de finale en werd daar 4e. Grenada stond op de kaart.
Na dit succes werden er in Beijing 8 Atleten gestuurd. Ook nog een bokser erbij, Moet niet gekker worden, voor het eerst sinds 88. Geen succes aldaar, maar ook op de atletiekbaan was het minder. Francique kwam niet door de heats, net als de andere 400 meter lopers. Bij de heren was er een tweede, bij de dames ook eentje. Wel werd er de halve finale bereikt op de 800 meter door Neisha Thomas. Daar slechts 7e en exit. 2012 leverde drie sporten voor Grenada. Een zwemmer om de series mee op te vullen en een taekwondoka die de eerste ronde en eerste herkansing niet overleefde. Maar de atletiek zat anders in elkaar. Daar is er de 400 meter en die 400 meter is het onderdeel van Kirani James. 1 in zijn heat. 1 in zijn halve finale. 1 in zijn finale. Ja, goud voor Grenada. 43.94, geen slechte tijd. Bij de decathlon finishte Kurt Felix niet, zoals wel vaker gebeurt bij dat onderdeel. De dames haalden wel twee halve finales, maar eindigden daar achterin. In 2016 was de groep atleten kleiner, slechts 7. De belangrijkste onderdelen: 400 meter en decathlon. Felix en Victor werden 9e en 16e op de tienkamp, James pakte ditmaal zilver.
James was overigens niet alleen. Landgenoot Taplin won zijn heat én semi, maar moest het doen met een 7e plaats in de 400 meter-finale. De enige atletiekdame was Beckles, die op de 400 geen halve finale haalde. Afgelopen editie voltooide James zijn collectie. 3e. Alle kleuren heeft Grenada nu gezien. Lindon Victor werd de 4e voor Grenada met een Olympisch diploma. 7e op de tienkamp. Verder werd er een keer met de speer geworpen en waren er twee zwemmers. Anderson Peters is de naam van de speerwerper.
Waarom zeg ik dat? Nou, er zijn 3 atleten uit Grenada gekwalificeerd. Eentje pakte goud in Eugene en dat was speerwerper Peters. Kan hem over de 90 meter plaatsen. Overigens had hij in 2019 ook al goud gepakt op het WK, maar vorige Spelen gooide hij slechts 80 meter in de kwalificatie. Was eigenlijk gewoon tegenvallend, geen top 12 en naar huis zinder finale. Maar goed, met 90 meter dan ben je een medaillekans. Moet je nu wel de finale halen. Kirani James geloof ik niet meer in, maar is er gewoon bij op de 400 meter. Ik zeg 5e, maar kan zomaar toch mee zitten en een medaille worden. Lindon Victor kan 8800 punten pakken op de tienkamp als hij een goede dag heeft. Ja, als dat lukt dan is het misschien wel goed voor goud, maar de concurrentie is zo bizar dat je ook met 8700 4e kunt worden. En bij de tienkamp is het altijd maar de vraag... fitheid, pieken, maak je geen foutje. Maar goed, 3 atleten, 3 medaillekansen. Je zou voor minder.
Op naar Grenada. Een van de kleinste succesvolle landen op de Spelen. Geen groot land ook. Het op tien na kleinste land ter wereld, om precies te zijn. Maar toch niet medailleloos. Nauru, Bangladesh, India, eat your heart out. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Het riedeltje kun je soms wel heel simpel afspelen he? In 1974 werd het land onafhankelijk. Daarna was het tijd voor een paar staatsgrepen. Tsja. Amerika besloot dan maar in te grijpen, want Amerika bepaalt. Daarna werd het wel wat beter in het land. In 1984 kwam toen ook voor het eerst deelname bij de Spelen.
Net als veel Afrikaanse en Caraibische landen was het van origine Atletiek en Boksen wat de klok slaat. Bernard Wilson was de beste: Hij haalde zowaar de kwartfinale als enige van de vier boksers. De twee atleten haalden het niet om verder te komen dan de heats. De 800 meter en verspringen, wel typisch onderdelen die je verwacht bij zo'n land. Toch is een delgeatie van 6 heel wat. Wilson was er in Seoul niet meer bij, 4 andere boksers kwamen niet verder dan de laatste 16. Er waren twee dames, eentje op de marathon en eentje op de 200 en 400 meter. De eerste Olympische finale leverde plaats 62 op.
Na Seoul werd het boksen wat afgeschaafd. Grenada zat aan de verkeerde kant. Er werden enkel atleten gestuurd, vier heren. Op de 100, 400 en verspringen mannen waren de heats het eindstation, dit gold ook voor de dames. Het jaar daarna was de delegatie nog wat kariger. Nouja, er werden meer mensen gestuurd: 5 atleten. Een viertal deed alleen mee op de 400 meter-estafette voor de heren. De vijfde bij het verspringen. Overigens werd de 4x4 ploeg gediskwalificeerd. 80% van de deelnemers dus, ach.
De 400 meter is de afstand van Grenada, ook getuige de dubbele 400-deelname in Sydney. Bij de heren en dames een deelnemer, de enige atleten voor Grenada dat jaar. Verder was er een zwemmer, ene Hughes. Hij wist de 50 meter in 25 seconden te zwemmen. Ranomi zou dat wat traag vinden, maar in de exotenserie doe je dan mee. In 2004 waren er weer 2 zwemmers, het zal niemand verbazen dat het weinig succes opleverde. Maar op de atletiekbaan begon er zich wat af te tekenen. Randy Lewis kwam niet ver bij het hinkstapspringen, maar er werd op de 400 meter voor dames én heren de halve finale gehaald. Bij de dames was het daarna klaar, maar indoorkampioen Alleyne Francique haalde zelfs de finale en werd daar 4e. Grenada stond op de kaart.
Na dit succes werden er in Beijing 8 Atleten gestuurd. Ook nog een bokser erbij, Moet niet gekker worden, voor het eerst sinds 88. Geen succes aldaar, maar ook op de atletiekbaan was het minder. Francique kwam niet door de heats, net als de andere 400 meter lopers. Bij de heren was er een tweede, bij de dames ook eentje. Wel werd er de halve finale bereikt op de 800 meter door Neisha Thomas. Daar slechts 7e en exit. 2012 leverde drie sporten voor Grenada. Een zwemmer om de series mee op te vullen en een taekwondoka die de eerste ronde en eerste herkansing niet overleefde. Maar de atletiek zat anders in elkaar. Daar is er de 400 meter en die 400 meter is het onderdeel van Kirani James. 1 in zijn heat. 1 in zijn halve finale. 1 in zijn finale. Ja, goud voor Grenada. 43.94, geen slechte tijd. Bij de decathlon finishte Kurt Felix niet, zoals wel vaker gebeurt bij dat onderdeel. De dames haalden wel twee halve finales, maar eindigden daar achterin. In 2016 was de groep atleten kleiner, slechts 7. De belangrijkste onderdelen: 400 meter en decathlon. Felix en Victor werden 9e en 16e op de tienkamp, James pakte ditmaal zilver.
James was overigens niet alleen. Landgenoot Taplin won zijn heat én semi, maar moest het doen met een 7e plaats in de 400 meter-finale. De enige atletiekdame was Beckles, die op de 400 geen halve finale haalde. Afgelopen editie voltooide James zijn collectie. 3e. Alle kleuren heeft Grenada nu gezien. Lindon Victor werd de 4e voor Grenada met een Olympisch diploma. 7e op de tienkamp. Verder werd er een keer met de speer geworpen en waren er twee zwemmers. Anderson Peters is de naam van de speerwerper.
Waarom zeg ik dat? Nou, er zijn 3 atleten uit Grenada gekwalificeerd. Eentje pakte goud in Eugene en dat was speerwerper Peters. Kan hem over de 90 meter plaatsen. Overigens had hij in 2019 ook al goud gepakt op het WK, maar vorige Spelen gooide hij slechts 80 meter in de kwalificatie. Was eigenlijk gewoon tegenvallend, geen top 12 en naar huis zinder finale. Maar goed, met 90 meter dan ben je een medaillekans. Moet je nu wel de finale halen. Kirani James geloof ik niet meer in, maar is er gewoon bij op de 400 meter. Ik zeg 5e, maar kan zomaar toch mee zitten en een medaille worden. Lindon Victor kan 8800 punten pakken op de tienkamp als hij een goede dag heeft. Ja, als dat lukt dan is het misschien wel goed voor goud, maar de concurrentie is zo bizar dat je ook met 8700 4e kunt worden. En bij de tienkamp is het altijd maar de vraag... fitheid, pieken, maak je geen foutje. Maar goed, 3 atleten, 3 medaillekansen. Je zou voor minder.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Deze post moet ik uiteraard geliked hebbenquote:
Dag -69: Grenada
Op naar Grenada. Een van de kleinste succesvolle landen op de Spelen. Geen groot land ook. Het op tien na kleinste land ter wereld, om precies te zijn. Maar toch niet medailleloos. Nauru, Bangladesh, India, eat your heart out. Uiteraard een Britse kolonie geweest. Het riedeltje kun je soms wel heel simpel afspelen he? In 1974 werd het land onafhankelijk. Daarna was het tijd voor een paar staatsgrepen. Tsja. Amerika besloot dan maar in te grijpen, want Amerika bepaalt. Daarna werd het wel wat beter in het land. In 1984 kwam toen ook voor het eerst deelname bij de Spelen.
[ afbeelding ]
Net als veel Afrikaanse en Caraibische landen was het van origine Atletiek en Boksen wat de klok slaat. Bernard Wilson was de beste: Hij haalde zowaar de kwartfinale als enige van de vier boksers. De twee atleten haalden het niet om verder te komen dan de heats. De 800 meter en verspringen, wel typisch onderdelen die je verwacht bij zo'n land. Toch is een delgeatie van 6 heel wat. Wilson was er in Seoul niet meer bij, 4 andere boksers kwamen niet verder dan de laatste 16. Er waren twee dames, eentje op de marathon en eentje op de 200 en 400 meter. De eerste Olympische finale leverde plaats 62 op.
Na Seoul werd het boksen wat afgeschaafd. Grenada zat aan de verkeerde kant. Er werden enkel atleten gestuurd, vier heren. Op de 100, 400 en verspringen mannen waren de heats het eindstation, dit gold ook voor de dames. Het jaar daarna was de delegatie nog wat kariger. Nouja, er werden meer mensen gestuurd: 5 atleten. Een viertal deed alleen mee op de 400 meter-estafette voor de heren. De vijfde bij het verspringen. Overigens werd de 4x4 ploeg gediskwalificeerd. 80% van de deelnemers dus, ach.
De 400 meter is de afstand van Grenada, ook getuige de dubbele 400-deelname in Sydney. Bij de heren en dames een deelnemer, de enige atleten voor Grenada dat jaar. Verder was er een zwemmer, ene Hughes. Hij wist de 50 meter in 25 seconden te zwemmen. Ranomi zou dat wat traag vinden, maar in de exotenserie doe je dan mee. In 2004 waren er weer 2 zwemmers, het zal niemand verbazen dat het weinig succes opleverde. Maar op de atletiekbaan begon er zich wat af te tekenen. Randy Lewis kwam niet ver bij het hinkstapspringen, maar er werd op de 400 meter voor dames én heren de halve finale gehaald. Bij de dames was het daarna klaar, maar indoorkampioen Alleyne Francique haalde zelfs de finale en werd daar 4e. Grenada stond op de kaart.
[ afbeelding ]
Na dit succes werden er in Beijing 8 Atleten gestuurd. Ook nog een bokser erbij, Moet niet gekker worden, voor het eerst sinds 88. Geen succes aldaar, maar ook op de atletiekbaan was het minder. Francique kwam niet door de heats, net als de andere 400 meter lopers. Bij de heren was er een tweede, bij de dames ook eentje. Wel werd er de halve finale bereikt op de 800 meter door Neisha Thomas. Daar slechts 7e en exit. 2012 leverde drie sporten voor Grenada. Een zwemmer om de series mee op te vullen en een taekwondoka die de eerste ronde en eerste herkansing niet overleefde. Maar de atletiek zat anders in elkaar. Daar is er de 400 meter en die 400 meter is het onderdeel van Kirani James. 1 in zijn heat. 1 in zijn halve finale. 1 in zijn finale. Ja, goud voor Grenada. 43.94, geen slechte tijd. Bij de decathlon finishte Kurt Felix niet, zoals wel vaker gebeurt bij dat onderdeel. De dames haalden wel twee halve finales, maar eindigden daar achterin. In 2016 was de groep atleten kleiner, slechts 7. De belangrijkste onderdelen: 400 meter en decathlon. Felix en Victor werden 9e en 16e op de tienkamp, James pakte ditmaal zilver.
[ afbeelding ]
James was overigens niet alleen. Landgenoot Taplin won zijn heat én semi, maar moest het doen met een 7e plaats in de 400 meter-finale. De enige atletiekdame was Beckles, die op de 400 geen halve finale haalde. Afgelopen editie voltooide James zijn collectie. 3e. Alle kleuren heeft Grenada nu gezien. Lindon Victor werd de 4e voor Grenada met een Olympisch diploma. 7e op de tienkamp. Verder werd er een keer met de speer geworpen en waren er twee zwemmers. Anderson Peters is de naam van de speerwerper.
Waarom zeg ik dat? Nou, er zijn 3 atleten uit Grenada gekwalificeerd. Eentje pakte goud in Eugene en dat was speerwerper Peters. Kan hem over de 90 meter plaatsen. Overigens had hij in 2019 ook al goud gepakt op het WK, maar vorige Spelen gooide hij slechts 80 meter in de kwalificatie. Was eigenlijk gewoon tegenvallend, geen top 12 en naar huis zinder finale. Maar goed, met 90 meter dan ben je een medaillekans. Moet je nu wel de finale halen. Kirani James geloof ik niet meer in, maar is er gewoon bij op de 400 meter. Ik zeg 5e, maar kan zomaar toch mee zitten en een medaille worden. Lindon Victor kan 8800 punten pakken op de tienkamp als hij een goede dag heeft. Ja, als dat lukt dan is het misschien wel goed voor goud, maar de concurrentie is zo bizar dat je ook met 8700 4e kunt worden. En bij de tienkamp is het altijd maar de vraag... fitheid, pieken, maak je geen foutje. Maar goed, 3 atleten, 3 medaillekansen. Je zou voor minder.
Buren wordt doorgeschoven naar morgen
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Mensen vinden wel héél snel iets. Vaak met een minimum aan kennis en een maximum aan oordeel.
Dag -68: Burkina Faso
Opper-volta. Zowaar een keer geen eigendom van Groot-Brittannië, maar vroeger van Frankrijk. In 1984 veranderde de naam naar Burkina Faso, nadat het land al een tijdje onafhankelijk was. Qua grootte is het niet eens zo klein, toch maar mooi meer inwoners dan Nederland. Maar ja, ook veel armer. Ouagadogou is wel een van de mooiste namen van hoofdsteden ter wereld. Voor vandaag doen we de vlag van Opper-Volta. Niet de spannendste vlag.
In 1972 deed het land eenmalig mee als Opper-Volta. André Bicaba liep de 100 meter in 10.71, maar dat was uiteraard niet genoeg om de heats te overleven. Zoals zovelen was het land onderdeel van de Afrikaanse boycot in 1976 en daarna keerde het land pas in 1988 terug. Er werden toen 2 boksers en 4 atleten gestuurd. De boksers kwamen niet tot de kwartfinale en ook de hoogspringer kwam niet ver. Bij het atletiek waren er verder 2 heren en 1 dame die de 100 én 200 meter liepen. Harouna Pale overleefde zelfs de eerste ronde op de 200 meter. Vier jaar later lukte dat niet en ook de andere hardloper die nu de 100 meter mocht doen had geen succes. Ook het verspringen en judo leverde geen succes. Boksen was er in Barcelona niet meer bij.
De sprint werd in Atlanta gelaten voor wat het was: Burkina Faso ging springen. Beide geslachten hoog, een man hoog en een vrouw drievoudig op de hinkstapsprong. Oh, en verder nog weer een bokser die meteen verloor. De atletiekheren behaalden allebei geen resultaat. In Sydney werd toch weer gekozen voor de 100 meter. Daar werd niet veel succes behaald, gewoon 7e en 8e in de heats. 10.6 bij de heren was wel een tiende sneller dan de Burkinees in 1972. Verder was er een bokser die een rondje won en zo tot de laatste 16 kwam, en een judoka die er meteen uit lag. In Athene werd er zelfs een zwemmer van stal gehaald, maar ja, daar geldt bij dit soort landen wel echt het credo 'meedoen is belangrijker dan winnen'. Naast de verplichte judoka waren er ook weer 3 atleten. Olivier Sanou sprong in 1996 nog hoog, maar was nu een hinkstapspringer. Nog steeds niet veel succes buiten Afrika, op de Spelen was het niet kansrijk. Idrissa Sanou deed het op de 100 meter beter dan 4 jaar ervoor en overleefde een rondje. Verder was er een hordenloopster op de 400 horden. In 2008 bleven Idrissa Sanou en hordenloopster Soulama als twee atleten over. Soulama haalde zowaar de halve finale op de 400 meter.
In 2008 werd er ook weer een nieuwe sport gevonden: Schermen. Net als de judoka van dienst in dat jaar werd deze meteen uitgeschakeld. Ook waren er weer twee zwemmers bij. Maar goed, een halve finale was een mooi resultaat. In 2012 was daar Gerard Kobeane die op de 100 meter een rondje overleefde, bij de dames was de enige atleet Marthe Koala, die liep op de 100 horden maar dat werd geen doorslaand succes. 13.91 is op de zevenkamp al geen bijzonder resultaat, dus een exit in de heats lag voor de hand. De judoka van dienst kwam zowaar op voorsprong tegen Willeboordse, hebben wij weer. Maar goed, dat werd snel teniet gedaan door een ippon. Daarnaast waren er 2 zwemmers. In 2016 waren er opnieuw twee zwemmers een judoka en twee atleten. Koala mocht opnieuw de 100 horden doen. Hughes Zango mocht het proberen op de hinkstapsprong. 34e, tsja. In 2020 was er de grootste delegatie ooit. 7 deelnemers liefst. De twee Ouedraogos mochten het zwembad in. Deden ze in 2012 ook al. Het is overigens geen familie. Naast nederlagen bij het judo taekwondo was er dit keer iemand die niet finishte bij het wielrennen. Marthe Koala was er ook weer bij, die mocht deze keer ook de zevenkamp doen. In ieder geval lukte het om in de buurt te komen van de 13 seconden bij het hordenlopen. Helaas maakte ze de zevenkamp niet af, jammer. Gelukkig was daar Hugues Zango. Kwalificeerde zich als 12e voor de hinkstapsprong. 16.83 was net genoeg. Gelukkig ging het in de finale een stuk beter. 17.47 was nét genoeg voor een bronzen medaille. Ja, U leest het goed. Burkina Faso van de nul af.
Zango en Koala doen in 2024 ook weer mee. Zango is gewoon weer kansrijk voor een medaille. Pakte goud afgelopen WK en afgelopen WK indoor. Koala doet deze keer overigens mee op verspringen, ook een van haar beste onderdelen tijdens de zevenkamp. Verder zijn er twee Taekwondokas. Bij die sport kan ik het kort houden: Als je meedoet heb je kans. Al lijkt het me onwaarschijnlijk. Maar goed, Burkina Faso kan dus voor het eerst goud halen. Gaat dat lukken? Wie weet.
Opper-volta. Zowaar een keer geen eigendom van Groot-Brittannië, maar vroeger van Frankrijk. In 1984 veranderde de naam naar Burkina Faso, nadat het land al een tijdje onafhankelijk was. Qua grootte is het niet eens zo klein, toch maar mooi meer inwoners dan Nederland. Maar ja, ook veel armer. Ouagadogou is wel een van de mooiste namen van hoofdsteden ter wereld. Voor vandaag doen we de vlag van Opper-Volta. Niet de spannendste vlag.
In 1972 deed het land eenmalig mee als Opper-Volta. André Bicaba liep de 100 meter in 10.71, maar dat was uiteraard niet genoeg om de heats te overleven. Zoals zovelen was het land onderdeel van de Afrikaanse boycot in 1976 en daarna keerde het land pas in 1988 terug. Er werden toen 2 boksers en 4 atleten gestuurd. De boksers kwamen niet tot de kwartfinale en ook de hoogspringer kwam niet ver. Bij het atletiek waren er verder 2 heren en 1 dame die de 100 én 200 meter liepen. Harouna Pale overleefde zelfs de eerste ronde op de 200 meter. Vier jaar later lukte dat niet en ook de andere hardloper die nu de 100 meter mocht doen had geen succes. Ook het verspringen en judo leverde geen succes. Boksen was er in Barcelona niet meer bij.
De sprint werd in Atlanta gelaten voor wat het was: Burkina Faso ging springen. Beide geslachten hoog, een man hoog en een vrouw drievoudig op de hinkstapsprong. Oh, en verder nog weer een bokser die meteen verloor. De atletiekheren behaalden allebei geen resultaat. In Sydney werd toch weer gekozen voor de 100 meter. Daar werd niet veel succes behaald, gewoon 7e en 8e in de heats. 10.6 bij de heren was wel een tiende sneller dan de Burkinees in 1972. Verder was er een bokser die een rondje won en zo tot de laatste 16 kwam, en een judoka die er meteen uit lag. In Athene werd er zelfs een zwemmer van stal gehaald, maar ja, daar geldt bij dit soort landen wel echt het credo 'meedoen is belangrijker dan winnen'. Naast de verplichte judoka waren er ook weer 3 atleten. Olivier Sanou sprong in 1996 nog hoog, maar was nu een hinkstapspringer. Nog steeds niet veel succes buiten Afrika, op de Spelen was het niet kansrijk. Idrissa Sanou deed het op de 100 meter beter dan 4 jaar ervoor en overleefde een rondje. Verder was er een hordenloopster op de 400 horden. In 2008 bleven Idrissa Sanou en hordenloopster Soulama als twee atleten over. Soulama haalde zowaar de halve finale op de 400 meter.
In 2008 werd er ook weer een nieuwe sport gevonden: Schermen. Net als de judoka van dienst in dat jaar werd deze meteen uitgeschakeld. Ook waren er weer twee zwemmers bij. Maar goed, een halve finale was een mooi resultaat. In 2012 was daar Gerard Kobeane die op de 100 meter een rondje overleefde, bij de dames was de enige atleet Marthe Koala, die liep op de 100 horden maar dat werd geen doorslaand succes. 13.91 is op de zevenkamp al geen bijzonder resultaat, dus een exit in de heats lag voor de hand. De judoka van dienst kwam zowaar op voorsprong tegen Willeboordse, hebben wij weer. Maar goed, dat werd snel teniet gedaan door een ippon. Daarnaast waren er 2 zwemmers. In 2016 waren er opnieuw twee zwemmers een judoka en twee atleten. Koala mocht opnieuw de 100 horden doen. Hughes Zango mocht het proberen op de hinkstapsprong. 34e, tsja. In 2020 was er de grootste delegatie ooit. 7 deelnemers liefst. De twee Ouedraogos mochten het zwembad in. Deden ze in 2012 ook al. Het is overigens geen familie. Naast nederlagen bij het judo taekwondo was er dit keer iemand die niet finishte bij het wielrennen. Marthe Koala was er ook weer bij, die mocht deze keer ook de zevenkamp doen. In ieder geval lukte het om in de buurt te komen van de 13 seconden bij het hordenlopen. Helaas maakte ze de zevenkamp niet af, jammer. Gelukkig was daar Hugues Zango. Kwalificeerde zich als 12e voor de hinkstapsprong. 16.83 was net genoeg. Gelukkig ging het in de finale een stuk beter. 17.47 was nét genoeg voor een bronzen medaille. Ja, U leest het goed. Burkina Faso van de nul af.
Zango en Koala doen in 2024 ook weer mee. Zango is gewoon weer kansrijk voor een medaille. Pakte goud afgelopen WK en afgelopen WK indoor. Koala doet deze keer overigens mee op verspringen, ook een van haar beste onderdelen tijdens de zevenkamp. Verder zijn er twee Taekwondokas. Bij die sport kan ik het kort houden: Als je meedoet heb je kans. Al lijkt het me onwaarschijnlijk. Maar goed, Burkina Faso kan dus voor het eerst goud halen. Gaat dat lukken? Wie weet.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -67: Estland
De laatste der baltische staten, voor zolang ze nog bestaan. Laten we hopen voor heel lang, de altijd vervelende Poetin gun ik deze stukjes land niet. Net als de andere Baltische staten pas na de tweede wereldoorlog toebehorend aan de Sovjets.
Estland was de meest succesvolle van de drie Baltische staten in de eerste periode. Waar Litouwen zonder medaille zat en Letland zonder goud, had Estland beide problemen al meteen opgelost. Er was marathonzilver in 1920, maar bovendien was er goud én zilver bij het gewichtheffen. Bij het worstelen en de overige atletiekonderdelen werd ook meegedaan. Vier jaar later leverde dat worstelen het enige goud op, evenals brons. Gewichtheffen leverde met 1 zilver en 2 brons, en het ultieme Estisch onderdeel, de tienkamp, leverde brons op. 1928 en 1936 gingen zelfs nog beter, beide Spelen leverden dubbel goud. Allemaal bij het worstelen. In 1928 was er zilver bij het gewichtheffen en brons bij worstelen én zeilen. Na slechts twee (onsuccesvolle) deelnemers naar LA te hebben gestuurd was het in 1936 weer van de krachtsporten: bokszilver, gewichthefbrons en 2 brons en 1 zilver bij het worstelen. Nouja, als Kristjan Palusalu er niet bij was geweest. Die pakte dubbel goud. Deed ie bij het worstelen voor zwaargewichten, zowel Grieks-Romeins als vrij. Wat een killer
Daarna was het lange wachten. 1992 bracht wel direct weer goud: Salumae op de fiets en er was zeilbrons. Hele andere namen opeens. 1996 waren de eerste Spelen met een volledig Estisch team zonder medaille. Salumae werd slechts 6e, het beste was het schermteam met een 5e plek, damesdegen. In 2000 was er dan wel weer dubbel judobrons, en goud voor Erki Nool. Tienkamper. Gooide twee keer fout met de discus en de derde worp... ja, ook. Liet hem nog wel opmeten, maar de jury keurde hem fout. Nool ging naderhand in beroep. Met succes. Zijn derde worp werd toch geteld, hij werd gered en pakte goud. Mazzel voor Estland en Erki. 8641, daar ga je in Parijs denk ik niet eens een medaille mee halen, maar toen was dat goud.
In 2004 was de Discus de Esten opnieuw gunstig gezind, Tammert haalde brons. Indrek Pertelson haalde judobrons bij de zwaargewichten en er was roeizilver. Geen goud deze keer. Daarvoor moest de Discus in 2008 zorgen: Gerd Kanter pakte het enige goud. De atletiekbaan is waar het gedaan wordt voor Estland. Juri Jaanson was in 2004 goed voor het roeizilver en had deze keer nog iemand meegenomen voor in de dubbeltwee. Ook zilver. In 2012 waren de 32 Estisch deelnemers goed voor 1 zilver en 1 brons. Er was eindelijk weer eens zilver bij het worstelen, het onderdeel waar Estland voor WOII furore maakte. Kanter pakte brons. Atletiek was wel echt de melkkoe voor Estland he? Maar ja, een keer houdt het op. In 2016 was er geen atletiekmedaille. Sowieso maar 1 medaille. Roeibrons. De dubbelvier ditmaal. Endrekson mocht de vorige keer in 2008 mee op het podium met Jaanson, nu pakte hij brons in dit team. Op de atletiekbaan lukte het ook in Tokio niet, Rasmus Mägi was de beste met een 7e plek op de 400 horden. De magie kwam van de schermdames. Katrina Lehis pakte brons met de degen, het team pakte zelfs goud. De enige Estische medailles, maar toch een knappe prestatie. Het was de eerste teamprestatie die tot goud leidde voor het land.
Dat schermteam is er in 2024 niet bij. Het gaat moeilijk worden voor medailles. Jefimova zwemt op de 100 meter school. Nee, niet die gedopeerde Russische, wel dezelfde naam. De enige echte medaillekans is de tienkamp, vrees ik. Daar kan Estland wel 5 man selecteren, maar Marcel Uibo is mogelijk niet eens erbij. Die andere 3 moeten wel een wonder verrichten voor een medaille, maar het kan wel altijd, een uitschieter op de tienkamp. Het zal me verder niet verbazen als Estland zonder medaille komt te zitten.
De laatste der baltische staten, voor zolang ze nog bestaan. Laten we hopen voor heel lang, de altijd vervelende Poetin gun ik deze stukjes land niet. Net als de andere Baltische staten pas na de tweede wereldoorlog toebehorend aan de Sovjets.
Estland was de meest succesvolle van de drie Baltische staten in de eerste periode. Waar Litouwen zonder medaille zat en Letland zonder goud, had Estland beide problemen al meteen opgelost. Er was marathonzilver in 1920, maar bovendien was er goud én zilver bij het gewichtheffen. Bij het worstelen en de overige atletiekonderdelen werd ook meegedaan. Vier jaar later leverde dat worstelen het enige goud op, evenals brons. Gewichtheffen leverde met 1 zilver en 2 brons, en het ultieme Estisch onderdeel, de tienkamp, leverde brons op. 1928 en 1936 gingen zelfs nog beter, beide Spelen leverden dubbel goud. Allemaal bij het worstelen. In 1928 was er zilver bij het gewichtheffen en brons bij worstelen én zeilen. Na slechts twee (onsuccesvolle) deelnemers naar LA te hebben gestuurd was het in 1936 weer van de krachtsporten: bokszilver, gewichthefbrons en 2 brons en 1 zilver bij het worstelen. Nouja, als Kristjan Palusalu er niet bij was geweest. Die pakte dubbel goud. Deed ie bij het worstelen voor zwaargewichten, zowel Grieks-Romeins als vrij. Wat een killer
Daarna was het lange wachten. 1992 bracht wel direct weer goud: Salumae op de fiets en er was zeilbrons. Hele andere namen opeens. 1996 waren de eerste Spelen met een volledig Estisch team zonder medaille. Salumae werd slechts 6e, het beste was het schermteam met een 5e plek, damesdegen. In 2000 was er dan wel weer dubbel judobrons, en goud voor Erki Nool. Tienkamper. Gooide twee keer fout met de discus en de derde worp... ja, ook. Liet hem nog wel opmeten, maar de jury keurde hem fout. Nool ging naderhand in beroep. Met succes. Zijn derde worp werd toch geteld, hij werd gered en pakte goud. Mazzel voor Estland en Erki. 8641, daar ga je in Parijs denk ik niet eens een medaille mee halen, maar toen was dat goud.
In 2004 was de Discus de Esten opnieuw gunstig gezind, Tammert haalde brons. Indrek Pertelson haalde judobrons bij de zwaargewichten en er was roeizilver. Geen goud deze keer. Daarvoor moest de Discus in 2008 zorgen: Gerd Kanter pakte het enige goud. De atletiekbaan is waar het gedaan wordt voor Estland. Juri Jaanson was in 2004 goed voor het roeizilver en had deze keer nog iemand meegenomen voor in de dubbeltwee. Ook zilver. In 2012 waren de 32 Estisch deelnemers goed voor 1 zilver en 1 brons. Er was eindelijk weer eens zilver bij het worstelen, het onderdeel waar Estland voor WOII furore maakte. Kanter pakte brons. Atletiek was wel echt de melkkoe voor Estland he? Maar ja, een keer houdt het op. In 2016 was er geen atletiekmedaille. Sowieso maar 1 medaille. Roeibrons. De dubbelvier ditmaal. Endrekson mocht de vorige keer in 2008 mee op het podium met Jaanson, nu pakte hij brons in dit team. Op de atletiekbaan lukte het ook in Tokio niet, Rasmus Mägi was de beste met een 7e plek op de 400 horden. De magie kwam van de schermdames. Katrina Lehis pakte brons met de degen, het team pakte zelfs goud. De enige Estische medailles, maar toch een knappe prestatie. Het was de eerste teamprestatie die tot goud leidde voor het land.
Dat schermteam is er in 2024 niet bij. Het gaat moeilijk worden voor medailles. Jefimova zwemt op de 100 meter school. Nee, niet die gedopeerde Russische, wel dezelfde naam. De enige echte medaillekans is de tienkamp, vrees ik. Daar kan Estland wel 5 man selecteren, maar Marcel Uibo is mogelijk niet eens erbij. Die andere 3 moeten wel een wonder verrichten voor een medaille, maar het kan wel altijd, een uitschieter op de tienkamp. Het zal me verder niet verbazen als Estland zonder medaille komt te zitten.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Dag -66: Slowakije
Slowakije stond niet op mijn shortlist aan landen om te bespreken, maar soms gebeuren er dingen. Bijvoorbeeld een premier die een paar kogels moet koppen. Gaat geen reet helpen. Komt gewoon een nieuwe marionet van Poetin die antidemocratische maatregelen neemt en zaait enkel verdeeldheid. Is ook niet de oplossing, iemand kapot schieten. Tenzij er echt geen andere uitweg is. Leek mij hier niet zo, maar ja, we zullen nooit weten hoe het was gelopen. Bij die naam denk ik ook steeds aan financial controlling, erg storend, een beetje aan werkgerelateerde zaken denken. Goed, genoeg over Slowakije zelf. Op naar de vlag. Even tijd voor een klassiek geintje. De liefhebbers weten wel dat dit een ding is.
Slowakije was in de eerste jaren nog onderdeel van Hongarije. Tot de eerste wereldoorlog deed Tsjechie mee als Bohemen, maar Slowakije vield daar niet onder. Daarna volgden jaren als Tsjechoslowakije. 49x zomers goud en 2x winters goud. Tsjechoslowakije deed nog mee in 1992. Slowakije en Tsjechië hoorden nooit bij het eenheidsteam uit 1992 dus. In 1994 werd voor het eerst meegedaan aan de winterspelen, maar Slowakije had daar geen succes. Het was wachten tot 1996. Meteen liet het land zien waar de prioriteiten liggen: Bootje varen. Dat bootje werd gevaren in een vrij wilde rivier door Michal Martikan. Ja, we beginnen meteen maar met een legende van de Slowaakse sport. Hij zou het eerste goud pakken voor het land.
Ook het eerste zilver was in de kano, maar Knazovicky hield meer van wat rustiger vaarwater. 500 meter lang, pakte zilver. De eerste medaille van die spelen was overigens een bronzen medaille, behaald bij het schieten door Jozef Gonci. Keurig 1-1-1. In 2000 bleek pas hoe belangrijk kanoslalom was. In de C1 haalde Martikan nu zilver, zijn landgenoot Mincik pakte brons. Er was dubbel goud, want het was de C2 waar ditmaal de medaille werd behaald. Helaas afgevoerd het dubbelkanoslalom. De Hochschornertweeling pakte de eerste plaat. Ook de overige medailles kwamen uit het water: Moravcova pakte dubbel zilver op de 200 vrij, en op de 100 meter vlinder achter ONZE Inge. 2004 zag opnieuw Gonci die schietbrons pakte en Martikan pakte wéér zilver. De K4 1000m pakte op het vlakke water ook brons en er was judozilver, maar opnieuw waren de gouden medailles bij het kanoslalom. Kaliska pakte goud in de dameskayak, op dat moment het enige damesonderdeel. De tweeling Hochschorner vond 2 goud in de familie nog niet genoeg en ging naar 4 in 2004. 2008 was nog succesvoller. Martikan pakte opnieuw goud. 2 goud en 2 zilver al, jeetje. Kaliska en de gebroeders Hochschorner besloten ook maar nog eens goud te halen. Het zal niemand verrassen dat de broers de meest succesvolle zomeratleten voor Slowakije zijn.
Het was de kanopiek van Slowakije, dat ook 3 zilver pakte. Opnieuw de K4 op het vlakke water, maar ook weer schietzilver. Ditmaal was de vechtsport waar zilver behaald werd niet judo maar worstelen. Ook leuk. Met 3 goud en 3 zilver waren het de meest succesvolle Spelen voor Slowakije, waar alles valt of staat met kanoslalom. Dat bleek in 2012. Na het eerste winters goud voor Kuzmina bij het Biatlon was er in 2012 voor het eerst geen goud. Hochschorner-tandem was ditmaal slechts goed voor brons, Martikan ging ook voor de volledige collectie maar wel alweer zijn vijfde medaille. Verder was er zilver en brons bij het jachtgeweerschieten voor dames. Na vier magere jaren vanwege een zwak kanojaar was 2016 weer beter. 3 van de 4 medailles waren weer op de kanoslalom: Team Skantar-Skantar was altijd achter de andere familieband geplaatst, maar mocht eindelijk deelnemen en pakte goud. In dit geval zijn de heren Skantar slechts neven van elkaar. Verder was er zilver voor Benus in de C1 pakte de K4 1000m ook weer een medaille: zilver. Maar het was ook het eerste zomers goud voor Slowakije buiten de kano, en nog wel op het allermooiste onderdeel van de Spelen volgens specifieke volgers: de inmiddels afgevoerde 50km snelwandelen, waar atleten soms zelf ook moesten worden afgevoerd omdat het zo loodzwaar is. Toth pakte goud, was ook al wereldkampioen dus een totale verrassing was het niet. In Tokio was het voor Stefecekova eindelijk raak. Of nouja, vaker raak, want zo werkt het bij het jachtgeweerschieten. In 2008 en 2012 haalde ze al zilver, nu was er goud. De K4 moest het dit jaar over 500 meter doen, goed voor brons. Verder pakte de niet-zo-heel-Slowaakse Sabattini zilver op het niet-zo-boeiende golftoernooi en was er wonderwel 1 kanoslalommedaille: Grigar pakte zilver in de kayak. Het lijkt alsof de winter de zomer heeft verslagen, al is Kuzmina na 2018 ergens gestopt. Gelukkig hebben ze Vlhova die op Eurosport vast weer lekker Slowakije gaat aanprijzen tijdens de Spelen in gebroken Engels. Pakte goud in Beijing op de slalom.
2024 kan wel eens lastig worden voor Slowakije. Het land van de kanoslalom is het land van de kanoslalom niet meer. Afgelopen WK precies 1 medaille, zilver voor Mintalova in de K1. Het onderdeel waar ik zou zeggen dat zilver het maximaal haalbare is, maar het blijft kanoslalom. Verder hebben we nog steeds de schutters die in Londen zilver pakten aan de start, maar bij het schieten is de concurrentie enorm. Ik verwacht daar niet zomaar de 3 medailles die zeker mogelijk zijn. Alles buiten deze twee sporten zou toch wel een verrassing zijn. Slowakije kan zomaar de slechtste Spelen ooit beleven.
Slowakije stond niet op mijn shortlist aan landen om te bespreken, maar soms gebeuren er dingen. Bijvoorbeeld een premier die een paar kogels moet koppen. Gaat geen reet helpen. Komt gewoon een nieuwe marionet van Poetin die antidemocratische maatregelen neemt en zaait enkel verdeeldheid. Is ook niet de oplossing, iemand kapot schieten. Tenzij er echt geen andere uitweg is. Leek mij hier niet zo, maar ja, we zullen nooit weten hoe het was gelopen. Bij die naam denk ik ook steeds aan financial controlling, erg storend, een beetje aan werkgerelateerde zaken denken. Goed, genoeg over Slowakije zelf. Op naar de vlag. Even tijd voor een klassiek geintje. De liefhebbers weten wel dat dit een ding is.
Slowakije was in de eerste jaren nog onderdeel van Hongarije. Tot de eerste wereldoorlog deed Tsjechie mee als Bohemen, maar Slowakije vield daar niet onder. Daarna volgden jaren als Tsjechoslowakije. 49x zomers goud en 2x winters goud. Tsjechoslowakije deed nog mee in 1992. Slowakije en Tsjechië hoorden nooit bij het eenheidsteam uit 1992 dus. In 1994 werd voor het eerst meegedaan aan de winterspelen, maar Slowakije had daar geen succes. Het was wachten tot 1996. Meteen liet het land zien waar de prioriteiten liggen: Bootje varen. Dat bootje werd gevaren in een vrij wilde rivier door Michal Martikan. Ja, we beginnen meteen maar met een legende van de Slowaakse sport. Hij zou het eerste goud pakken voor het land.
Ook het eerste zilver was in de kano, maar Knazovicky hield meer van wat rustiger vaarwater. 500 meter lang, pakte zilver. De eerste medaille van die spelen was overigens een bronzen medaille, behaald bij het schieten door Jozef Gonci. Keurig 1-1-1. In 2000 bleek pas hoe belangrijk kanoslalom was. In de C1 haalde Martikan nu zilver, zijn landgenoot Mincik pakte brons. Er was dubbel goud, want het was de C2 waar ditmaal de medaille werd behaald. Helaas afgevoerd het dubbelkanoslalom. De Hochschornertweeling pakte de eerste plaat. Ook de overige medailles kwamen uit het water: Moravcova pakte dubbel zilver op de 200 vrij, en op de 100 meter vlinder achter ONZE Inge. 2004 zag opnieuw Gonci die schietbrons pakte en Martikan pakte wéér zilver. De K4 1000m pakte op het vlakke water ook brons en er was judozilver, maar opnieuw waren de gouden medailles bij het kanoslalom. Kaliska pakte goud in de dameskayak, op dat moment het enige damesonderdeel. De tweeling Hochschorner vond 2 goud in de familie nog niet genoeg en ging naar 4 in 2004. 2008 was nog succesvoller. Martikan pakte opnieuw goud. 2 goud en 2 zilver al, jeetje. Kaliska en de gebroeders Hochschorner besloten ook maar nog eens goud te halen. Het zal niemand verrassen dat de broers de meest succesvolle zomeratleten voor Slowakije zijn.
Het was de kanopiek van Slowakije, dat ook 3 zilver pakte. Opnieuw de K4 op het vlakke water, maar ook weer schietzilver. Ditmaal was de vechtsport waar zilver behaald werd niet judo maar worstelen. Ook leuk. Met 3 goud en 3 zilver waren het de meest succesvolle Spelen voor Slowakije, waar alles valt of staat met kanoslalom. Dat bleek in 2012. Na het eerste winters goud voor Kuzmina bij het Biatlon was er in 2012 voor het eerst geen goud. Hochschorner-tandem was ditmaal slechts goed voor brons, Martikan ging ook voor de volledige collectie maar wel alweer zijn vijfde medaille. Verder was er zilver en brons bij het jachtgeweerschieten voor dames. Na vier magere jaren vanwege een zwak kanojaar was 2016 weer beter. 3 van de 4 medailles waren weer op de kanoslalom: Team Skantar-Skantar was altijd achter de andere familieband geplaatst, maar mocht eindelijk deelnemen en pakte goud. In dit geval zijn de heren Skantar slechts neven van elkaar. Verder was er zilver voor Benus in de C1 pakte de K4 1000m ook weer een medaille: zilver. Maar het was ook het eerste zomers goud voor Slowakije buiten de kano, en nog wel op het allermooiste onderdeel van de Spelen volgens specifieke volgers: de inmiddels afgevoerde 50km snelwandelen, waar atleten soms zelf ook moesten worden afgevoerd omdat het zo loodzwaar is. Toth pakte goud, was ook al wereldkampioen dus een totale verrassing was het niet. In Tokio was het voor Stefecekova eindelijk raak. Of nouja, vaker raak, want zo werkt het bij het jachtgeweerschieten. In 2008 en 2012 haalde ze al zilver, nu was er goud. De K4 moest het dit jaar over 500 meter doen, goed voor brons. Verder pakte de niet-zo-heel-Slowaakse Sabattini zilver op het niet-zo-boeiende golftoernooi en was er wonderwel 1 kanoslalommedaille: Grigar pakte zilver in de kayak. Het lijkt alsof de winter de zomer heeft verslagen, al is Kuzmina na 2018 ergens gestopt. Gelukkig hebben ze Vlhova die op Eurosport vast weer lekker Slowakije gaat aanprijzen tijdens de Spelen in gebroken Engels. Pakte goud in Beijing op de slalom.
2024 kan wel eens lastig worden voor Slowakije. Het land van de kanoslalom is het land van de kanoslalom niet meer. Afgelopen WK precies 1 medaille, zilver voor Mintalova in de K1. Het onderdeel waar ik zou zeggen dat zilver het maximaal haalbare is, maar het blijft kanoslalom. Verder hebben we nog steeds de schutters die in Londen zilver pakten aan de start, maar bij het schieten is de concurrentie enorm. Ik verwacht daar niet zomaar de 3 medailles die zeker mogelijk zijn. Alles buiten deze twee sporten zou toch wel een verrassing zijn. Slowakije kan zomaar de slechtste Spelen ooit beleven.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
|
|
