quote:Op dinsdag 5 maart 2024 12:40 schreef ToT het volgende:
Hier is het sinds vorige week officieel: Mini-ToT heeft autisme.
Voor mij absoluut geen verrassing overigens, net als voor de instanties waar we tot nu toe gelopen hebben en zijn lerares & klassenassistenten.
quote:
Ik weet dat dit topic over ASS gaat en niet over andere issues, maar aangezien ik hier meer kennis verwacht te vinden dan elders, toch deze vraag hier:
Hoe vind je een goede behandelaar voor een 9-jarige met een obsessieve compulsieve stoornis? Onze dochter heeft inmiddels bij twee verschillende psychologen gelopen, begrijpt hoe het werkt en wat ze zou moeten doen, maar ze heeft gewoon de kracht niet om dag in dag uit tegen haar OCS te vechten. En dat snap ik heel goed, het is ook zo zwaar. Ze lijdt er echt onder, en het heeft ook impact op de rest van het gezin (waaronder haar broertje met ASS). De reguliere kinderpsychologen kunnen niets anders bieden dan meer van hetzelfde. Waar vind ik een echte expert, welke wegen moet ik bewandelen? Hoop dat iemand hier iets weet.
Misschien heeft @silliegirl tips voor waar je zo iemand kan vinden? Lastig zegquote:
en wat Lemijn en Nijna zeggen lijken me goede tips ook.Haha, thanks!quote:
Ja het was direct al duidelijk; zijn lievelingsspeelgoed was altijd zijn tandenborstel waarmee hij zat te klapperen.
Ook heeft hij vele maanden lang zijn armen als ruitenwissers gebruikt na "De wissers van de bus gaan heen en weer" enzo.
Hij heeft ook tijdenlang alleen maar met een autootje over de grond heen en weer gereden enzo.
Hij heeft veel obsessies met herhalingen.
Maar hij is suuuuuuper blij, lief en intelligent!
Dank je!quote:
Welkomquote:
[..]
Haha, thanks!
Ja het was direct al duidelijk; zijn lievelingsspeelgoed was altijd zijn tandenborstel waarmee hij zat te klapperen.
Ook heeft hij vele maanden lang zijn armen als ruitenwissers gebruikt na "De wissers van de bus gaan heen en weer" enzo.
Hij heeft ook tijdenlang alleen maar met een autootje over de grond heen en weer gereden enzo.
Hij heeft veel obsessies met herhalingen.
Maar hij is suuuuuuper blij, lief en intelligent!
Thanks!quote:
Echt, ik wou dat dit soort therapieën 45 jaar geleden of zo al bekend waren! 
Ik heb Asperger en ADD met hyperactieve kenmerken en heb altijd stopwoordjes en -zinnetjes gehad, tot grote frustratie van mensen om me heen! 
Al was het alleen maar om m'n gedachten te organiseren en bepaalde dingen onder woorden te brengen. Morgen ga ik verder lezen en stappen zetten.Onze lieve 7-jarige ASS'er huilde vanavond heel hard met z'n zus mee. "Want als zij verdrietig is voel ik dat ook!" Heerlijk joch met zo'n groot hart
Welkom @ToT!
.Thanks!quote:
Dank voor jullie reacties! Ze helpen
Onze lieve 7-jarige ASS'er huilde vanavond heel hard met z'n zus mee. "Want als zij verdrietig is voel ik dat ook!" Heerlijk joch met zo'n groot hart
Welkom @:Tot!
Gisteren gestopt met de reguliere logopedie; het manneke raakte steeds meer en meer overstuur als we er naar toe gingen; hij heeft er een ongelooflijke hekel aan.
Hopelijk begint de nieuwe, goede therapie snel.
Het is erg teleurstellend dat op de maandag vrijwel alle klasgenootjes naar de opvang moeten, maar eentje heeft meestal wel de mogelijkheid en zin om samen te spelen met hem. En als die niet kan of wil, dan is het tenminste ook duidelijk; het is zij en anders niemand.
Op andere dagen ligt het anders, op 3 dagen kan vrijwel iedereen wel en dan is het een kwestie van kijken wie tijd en zin heeft. Maar het is wel ff een tijdje best rot geweest dat hij steeds teleurgesteld was. Hij wilde het op een gegeven moment ook niet meer vragen; hij kon niet begrijpen waarom het niet kon.
Ook toen alle meisjes van de klas naar een verjaardag gingen en hij niet mee mocht; ja het was een meidenfeestje.
(Hij speelt buiten schooltijd het liefst alleen met meisjes.) Daarom vond hij feestjes ineens maar stom! Oh, en laatst had hij iets nieuws gehoord wat hij heel stom vond: "Nee is nee".
Een woord wat zichzelf betekent? Daar kon hij echt niks mee!
Die uitspraak vond hij erg dom en frustrerend,Toen heb ik het maar ff uitgelegd wat er mee bedoeld werd.
Wat goed dat je me tagt!quote:
[..]
Misschien heeft @:silliegirl tips voor waar je zo iemand kan vinden? Lastig zeg
@Amsel, ik denk dat ik met je mee kan denken (ik ben zelf GZ-psycholoog kind&jeugd). Wil je me even een prive bericht sturen met waar je al in zorg bent geweest en wat ze hebben gedaan? Dan ga ik even op speurtocht voor je!
Vandaag met de huisarts gesproken, we krijgen weer een doorverwijzing en mogen zelf aangeven bij welke instantie we terecht willen. Volgende week gaan we een rondje bellen om te vragen hoe lang de wachtlijsten overal zijn, want dat is ook wel iets om mee te nemen in de afweging. Maar waar we wel verwachten de benodigde expertise te vinden. En vandaag ook een gesprek gehad met de nieuwe BSO van de jongste, zodat ze weten wat voor jochie het is. Het is een hele leuke sport-BSO met veel mannelijke medewerkers. Hij gaat er 1x per week heen en vindt het geweldig
Komt compleet overprikkeld thuis natuurlijk, maar dat is het in dit geval wel waard 
Ja, hier hebben ze de aflevering ook in de klas bekeken (zoon zit op sbo). Mijn zoon lijkt alleen nog niet te beseffen of hij wil niet beseffen dat hij autisme heeft. Knap dat jouw zoon dat al wel kan!quote:
Hebben jullie dinsdag het Klokhuis gezien over autisme? Mooie aflevering. Jongste wil hem met de klas bekijken zodat ze hem beter begrijpen
Ik denk dat bijna 5 te jong is. Hij weet ook niet dat hij autisme heeft.
Hij heeft wel ooit gezegd dat als hij in groep 3 zit hij naar een normale school gaat. 🥹 hebben we uiteraard wel een gesprekje over gehad. Maar hij hoort veel van de oudere kinderen in de taxi.
Dat is echt veel en veel vroeger dan ze het normaal geven maar hij was daar enorm aan toe.
Hij was toen hij 5 was al enorm bezig met hoe anders hij was dan anderen en voelde zich een slecht en dom dus voor ons was het echt nodig. Als je niet helemaal weet wat er nodig is dan is eventueel bespreken met behandelaars ook een optie als je denkt dat meer kennis over de diagnose gewenst is.
Komt wel steeds vaker in situaties aangeven bij ons dat hij het te druk vindt en dat vind ik al super.
Heb 3 weken geleden eindelijk de formulieren en vragenlijst ingevuld voor de dubbele kinderbijslag. Vandaag bericht dat we het gaan krijgen. Confronterend wel maar ook fijn.
Inmiddels 16...
Toen mijn zoon naar het speciaal onderwijs ging moest dat nog via een indicatie. Echt een stapel formulieren, diagnoses, toestanden en een eerste afwijzing omdat één formulier ontbrak. Let wel, hij was op dat moment al bijna 9 maanden opgenomen in het UMC voor zijn gedragsproblemen. Na ons bezwaarschrift plus het ontbrekende formulier kreeg hij alsnog de indicatie. Vlak daarna kwam de wet Passend Onderwijs en moest er elke paar jaar een toelaatbaarheidsverklaring komen. Dat werd volledig geregeld door school. In mijn herinnering hoefden wij niet eens een handtekening te zetten. Sterker nog, ik had een keer het samenwerkingsverband gebeld omdat ik een vraag had over de toelaatbaarheidsverklaring en ze waren nog net niet verontwaardigd dat ik als ouder contact opnam.quote:
Voor degenen met een kind op het speciaal onderwijs: hoe ging het verkrijgen van de toelaatbaarheidsverklaring in zijn werk? We zijn nog niet zo ver, maar beginnen wel langzaam in die richting te denken, want de 7-jarige loopt steeds meer vast op school en zit steeds vaker thuis. En er blijkt redelijk in de buurt een school voor kinderen met autisme te zitten die op papier heel goed overkomt, dus wie weet wordt dat op een gegeven moment wel een optie.
Ik vond dat overigens wel een verademing van het passend onderwijs; dat ik niet meer al die formulieren en toestanden moest invullen. Eigenlijk werd het voor ons pas weer spannend toen de school aangaf dat ze geen verlenging meer aan wilden vragen omdat ze vonden dat hij rijp was om de overstap naar regulier onderwijs te maken.
Aan de andere kant ben je dus nu wel heel afhankelijk van je huidige school. Ik hoor wel eens verhalen dat scholen moeilijk doen om een tlv aan te vragen, maar dat heb ik alleen van horen zeggen. Ga snel en tijdig in gesprek met de school, dat is dus de enige tip die ik kan geven. Maar dat doen jullie ongetwijfeld al.
Wat vervelend dat je kind vaak thuis zit. Dat lijkt me zwaar voor jullie allemaal. Hebben jullie goed contact met de huidige school? Zij kunnen een TLV aanvragen bij het samenwerkingsverband. Je kan ook de school die je op het oog hebt eens bellen, maar het wisselt of ze openstaan voor rondleidingen die ouders op eigen kracht aanvragen.quote:
Voor degenen met een kind op het speciaal onderwijs: hoe ging het verkrijgen van de toelaatbaarheidsverklaring in zijn werk? We zijn nog niet zo ver, maar beginnen wel langzaam in die richting te denken, want de 7-jarige loopt steeds meer vast op school en zit steeds vaker thuis. En er blijkt redelijk in de buurt een school voor kinderen met autisme te zitten die op papier heel goed overkomt, dus wie weet wordt dat op een gegeven moment wel een optie.
Hij zat te lang en te veel thuis en dat vonden ze een enorm risico wat ze niet wilde lopen.
Dus hij staat nog ingeschreven bij oude school ookal heeft hij daar alleen groep 1 normaal doorlopen (en eigenlijk ook niet echt want dat was een lockdowncovid 2020/2021 schooljaar.)
Ik zou dus vooral zo snel mogelijk de overstap maken tot je tussen wal en schip beland zoals hier het geval is.
Wat raar zeg. Dit zou voor mij dan wel een reden zijn om rechtstreeks contact op te nemen met het samenwerkingsverband.quote:Op dinsdag 16 april 2024 11:50 schreef Budabuddumbam het volgende:
Hier was het proces heel makkelijk tot SO onderwijs aangaf dat ze hem niet eens willen.
Hij zat te lang en te veel thuis en dat vonden ze een enorm risico wat ze niet wilde lopen.
Dus hij staat nog ingeschreven bij oude school ookal heeft hij daar alleen groep 1 normaal doorlopen (en eigenlijk ook niet echt want dat was een lockdowncovid 2020/2021 schooljaar.)
Ik zou dus vooral zo snel mogelijk de overstap maken tot je tussen wal en schip beland zoals hier het geval is.
Bij de meesten zul je terugverwezen worden. Wij hebben ook rechtstreeks contact gezocht (omdat we juist af wilden van het SO) maar dat was toch echt de bedoeling niet. (Oh wacht, ik lees nu terug, dat heb jij dus ook zo ervaren, best gek, want je bent als ouders dan dus wel echt overgeleverd aan school en als je tegen iets aanloopt kom je vaak niet veel verder.)quote:
[..]
Wat raar zeg. Dit zou voor mij dan wel een reden zijn om rechtstreeks contact op te nemen met het samenwerkingsverband.
Verder idd wat Lemijn zegt, de huidige school kan contact opnemen met het samenwerkingsverband . Dat is vermoedelijk de weg die je toch zult moeten gaan want SO neemt (over het algemeen) een kind idd niet aan zonder TLV en die wordt afgegeven door een basischool.
Ja, maar hier begreep ik dat er een tlv is toegekend en dat het SO weigert. Op dat moment is het Samenwerkingsverband wel aan zet. Ik heb in de ondersteuningsplanraad van het SWV gezeten en daar kwamen dit soort zaken wel aan de orde.quote:
[..]
Bij de meesten zul je terugverwezen worden. Wij hebben ook rechtstreeks contact gezocht (omdat we juist af wilden van het SO) maar dat was toch echt de bedoeling niet. (Oh wacht, ik lees nu terug, dat heb jij dus ook zo ervaren, best gek, want je bent als ouders dan dus wel echt overgeleverd aan school en als je tegen iets aanloopt kom je vaak niet veel verder.)
Verder idd wat Lemijn zegt, de huidige school kan contact opnemen met het samenwerkingsverband . Dat is vermoedelijk de weg die je toch zult moeten gaan want SO neemt (over het algemeen) een kind idd niet aan zonder TLV en die wordt afgegeven door een basischool.
Ik heb een kind met een tlv dat ook niemand wil omdat het te lang niet op school geweest is en niet in staat is naar school te gaan (wat niet wil zeggen dat er geen les gevolgd kan worden).quote:
Hier was het proces heel makkelijk tot SO onderwijs aangaf dat ze hem niet eens willen.
Hij zat te lang en te veel thuis en dat vonden ze een enorm risico wat ze niet wilde lopen.
Zo erg voor jullie, we leven mee hoor, jeetje zeg, dat is toch ook wat. Nee bij ons moet je niet zijn.
School is bezig om het samenwerkingsverband erbij te betrekken. Enerzijds wil ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het goed gaat op deze school. In de basis heeft hij het er namelijk wel naar z'n zin. Maar anderzijds vraag ik me af wat we hem aandoen door hem elke dag naar een plek te sturen waar hij zo overprikkeld raakt dat hij zich er vaak ziek door voelt.
Ik neem aan dat school eerst moet aantonen dat er bepaalde stappen gezet zijn voordat zo'n verklaring er kan komen? Dan hebben we sowieso nog wel een weg te gaan. Ik vind het maar lastig
Ga vooral in gesprek met school en laat hen dingen vastleggen. Op het moment dat het niet meer gaat, duurt het altijd (te) lang om de toestemming te krijgen voor een overstap.
Bij ons duurde het wel een tijdje maar de uiteindelijke aanvraag ging gemakkelijk. Het was zo geregeld en de SBO-school was ook zo akkoord.
Ik vond de overstap ook best wel een ding want mijn zoon had het er naar zijn zin, maar op het sbo voelt hij zich een stuk meer ontspannen. Voor onszelf heeft het ook veel rust gebracht.
Met die trucendoos zijn ze nu bezig inderdaad. En het samenwerkingsverband wordt betrokken zodat dat gestructureerd gebeurt en vastgelegd wordt. School werkt enorm goed mee, de juffen doen echt hun best. Maar hij staat meerdere keren per uur aan hun bureau met buikpijn, keelpijn, oorpijn, misselijkheid. En op maandag (start van de week) en vrijdag (dan start de dag met gym) krijgen we hem vaak niet eens naar school. Dit speelt al een tijd.quote:
Wat zegt school daar dan over @:Amsel? Hoe vinden zij het nu gaan op school? Ze moeten inderdaad aantonen dat ze handelingsverlegen zijn. Afhankelijk van de problematiek kan er nog best een trucendoos opengetrokken worden voordat ze op dat punt zijn.
Misschien komt het allemaal zo ver niet en vindt hij zijn draai weer. Maar als ik zie hoe het op die speciale school gaat, zou dat wel heel goed bij hem passen. Standaard instroommomenten zijn na de zomer- en de kerstvakantie, dus ik denk dat we het balletje op school eens gaan opgooien. En dan zien we wel hoe het gaat lopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Amsel op 16-04-2024 20:58:07 ]
We kwamen via de spoed binnen met een gedraaide balquote:Op dinsdag 16 april 2024 18:53 schreef Amsel het volgende:
Wat voor operatie moest er gebeuren @:Troel? Fijn dat het goed is gegaan!
Het samenwerkingsverband zitten we echt super vaak mee om de tafel, als niemand hem wil hebben dan houdt het eigenlijk ook wel een beetje op. Hij is te autistisch voor het ene en te hoog iq voor het ander en zo is er altijd wel weer iets waarom iets niet door kan gaan. Of geen plek en aanmeldstop of te jong.. Dan blijft er niet veel over en tjah ik kan de plekken helaas niet creëren.quote:
[..]
Wat raar zeg. Dit zou voor mij dan wel een reden zijn om rechtstreeks contact op te nemen met het samenwerkingsverband.
Hij zit nu op een dagbesteding met vooral als hoop hem wat meer zelfvertrouwen te geven na het schooltrauma.
En het ontwikkelen van wat meer sociale vaardigheden etc.
Ik vind het een fijne plek, maar ik vind wel dat het systeem ons enorm tekort heeft gedaan.
Oh neequote:Op dinsdag 16 april 2024 20:38 schreef Troel het volgende:
[..]
We kwamen via de spoed binnen met een gedraaide bal
Dat klinkt heel pijnlijk 
Wat fijn dat hij voor nu een fijne plek heeft. Maar zo zou het niet moeten gaan inderdaadquote:Op dinsdag 16 april 2024 20:39 schreef Budabuddumbam het volgende:
Hij zit nu op een dagbesteding met vooral als hoop hem wat meer zelfvertrouwen te geven na het schooltrauma.
En het ontwikkelen van wat meer sociale vaardigheden etc.
Ik vind het een fijne plek, maar ik vind wel dat het systeem ons enorm tekort heeft gedaan.
De tijd gaat helaas heel snel bij dergelijke aanvragen, dus ik zou er zeker eens over beginnen bij school, als je zelf denkt dat het een goede optie is.quote:
Standaard instroommomenten zijn na de zomer- en de kerstvakantie, dus ik denk dat we het balletje op school eens gaan opgooien. En dan zien we wel hoe het gaat lopen.
Wat naar dat hij zich letterlijk ziek voelt door school.quote:
Wat voor operatie moest er gebeuren @:Troel? Fijn dat het goed is gegaan!
School is bezig om het samenwerkingsverband erbij te betrekken. Enerzijds wil ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het goed gaat op deze school. In de basis heeft hij het er namelijk wel naar z'n zin. Maar anderzijds vraag ik me af wat we hem aandoen door hem elke dag naar een plek te sturen waar hij zo overprikkeld raakt dat hij zich er vaak ziek door voelt.
Ik neem aan dat school eerst moet aantonen dat er bepaalde stappen gezet zijn voordat zo'n verklaring er kan komen? Dan hebben we sowieso nog wel een weg te gaan. Ik vind het maar lastig
Kan school niet nog iets anders bieden? Kortere of minder dagen, meer ontprikkeltijd enzo?
Misschien op de dag dat hij start met gym, later beginnen, ik noem maar wat.
Ik weet niet of jullie kunnen ontdekken wat de meeste energie kost of overprikkeling geeft en daar naar handelen.
Voor zover ik weer moet een school aangeven (en kunnen aantonen) handelingsverlegen te zijn om een tlv aan te kunnen vragen.
Althans dat was toen onze oudste overstapte.
Overigens was er gelukkig de nodige documentatie beschikbaar en is het allemaal heel vlot gegaan hier (veel sneller dan verwacht).
Dat was van regulier VO naar andere reguliere VO school, maar dan wel in een van de autismeklassen, was tlv voor nodig. Wat ik begreep verlengd school dat zelf elk schooljaar.
Kind vind school nog altijd een noodzakelijk kwaad, maar het is minder belastend dan de vorige school. En ik heb de indruk dat ze hier daadwerkelijk weten wat ze doen.
School wil alles proberen wat nodig is, maar tot nu toe werkt het allemaal niet. Het is ook heel moeilijk om er nou de vinger op te leggen wat de overprikkeling veroorzaakt. Eigenlijk denk ik gewoon dat het het hele concept van school is
Hij geeft zelf aan dat hij het liefst in een glazen hokje in de klas zou willen zitten zodat hij niks hoort en niet gestoord wordt, maar wel bij de klas hoort 
Anyway, vandaag in ieder geval die andere school gebeld met de vraag of we eens kunnen komen kijken. Even telefoontje terug afwachten.
De afweging is ook: moeten we hem leren doorzetten in een omgeving die voor hem zo lastig is (want hij moet nou eenmaal leren functioneren in een een neurotypische omgeving), of bieden we hem een fijne omgeving (want het is op andere vlakken al lastig zat).
Maargoed, we lopen zo al heel ver op de zaken vooruit. Maar het is fijn om hier even hardop te kunnen nadenken en met jullie van gedachten te wisselen
Mijn zoon zit op speciaal onderwijs cluster 4 en hij zit daar heel erg op zijn plek.
Ik zie het zo, als je volwassen bent wordt je ook niet gedwongen om met > 25 kinderen in een kleine ruimte te zitten urenlang voor je werk. Kan je banen uitkiezen in een omgeving die voor jou werkt.
Als ik kijk naar wat voor mij werkt (heb zelf autisme), zou ik hem eerst een fijne omgeving bieden waarin hij zichzelf en zn grenzen, behoeften en gezonde coping kan leren kennen, met mensen die hem begrijpen en daarbij kunnen helpen. En pas daarná is er ruimte, veiligheid en vertrouwen om te kunnen oefenen in voor hem minder prettige omgevingen. Het is al moeilijk zat dat de hele wereld is ingericht op niet-autisme.quote:
Ennnnn hij is weer thuis vandaag
School wil alles proberen wat nodig is, maar tot nu toe werkt het allemaal niet. Het is ook heel moeilijk om er nou de vinger op te leggen wat de overprikkeling veroorzaakt. Eigenlijk denk ik gewoon dat het het hele concept van school is
Anyway, vandaag in ieder geval die andere school gebeld met de vraag of we eens kunnen komen kijken. Even telefoontje terug afwachten.
De afweging is ook: moeten we hem leren doorzetten in een omgeving die voor hem zo lastig is (want hij moet nou eenmaal leren functioneren in een een neurotypische omgeving), of bieden we hem een fijne omgeving (want het is op andere vlakken al lastig zat).
Maargoed, we lopen zo al heel ver op de zaken vooruit. Maar het is fijn om hier even hardop te kunnen nadenken en met jullie van gedachten te wisselen
Doorzetten... ik zou ermee oppassen.quote:
Ennnnn hij is weer thuis vandaag
School wil alles proberen wat nodig is, maar tot nu toe werkt het allemaal niet. Het is ook heel moeilijk om er nou de vinger op te leggen wat de overprikkeling veroorzaakt. Eigenlijk denk ik gewoon dat het het hele concept van school is
Anyway, vandaag in ieder geval die andere school gebeld met de vraag of we eens kunnen komen kijken. Even telefoontje terug afwachten.
De afweging is ook: moeten we hem leren doorzetten in een omgeving die voor hem zo lastig is (want hij moet nou eenmaal leren functioneren in een een neurotypische omgeving), of bieden we hem een fijne omgeving (want het is op andere vlakken al lastig zat).
Maargoed, we lopen zo al heel ver op de zaken vooruit. Maar het is fijn om hier even hardop te kunnen nadenken en met jullie van gedachten te wisselen
Steeds op je tenen moeten lopen omdat je "moet leren functioneren" in een omgeving die niet past, kan je ook opbreken. Je gaat ook niet iemand zonder benen in een trappenhuis zetten en zeggen: toe maar ga maar naar boven, want je moet gewoon functioneren in deze omgeving, anderen doen dat immers ook...
Ik denk dat je eerst spanning kwijt moet om uberhaupt te kunnen functioneren in een omgeving die minder aansluit bij wat je nodig hebt. Als je ontspannen(ner) bent gaat dat makkelijker, maar als je al steeds tegen overprikkeling aan zit, dan ga je zo weer in standje overprikkeld. Merk ik bij mezelf (ik heb ook ass).
wat @_flore zegt dus eigenlijk.
Wat fijn!quote:
Kind vind school nog altijd een noodzakelijk kwaad, maar het is minder belastend dan de vorige school. En ik heb de indruk dat ze hier daadwerkelijk weten wat ze doen.
Snap ik. We willen hem ook niet dwingen om steeds naar een plek te gaan waar hij zich zo rot voelt. Maar omdat de eerste paar jaar op school zonder problemen verliepen, zijn we best wel overvallen door de issues die dit schooljaar zijn opgekomen (hij is op autisme getest vanwege zijn gedrag thuis, op school leek alles toen nog prima te gaan). Dus ergens denk ik nog steeds "zou dit tijdelijk zijn en weer goed kunnen komen?", terwijl steeds meer het besef komt dat het allemaal toch moeilijker voor hem is dan we dachtenquote:
[..]
Doorzetten... ik zou ermee oppassen.
Steeds op je tenen moeten lopen omdat je "moet leren functioneren" in een omgeving die niet past, kan je ook opbreken.
Ze kwamen aan de deur om te vragen of Mni-ToT ook mee wilde doen, dus ik zei: “Mini-ToT, de meisjes hebben buiten muziek! Leuk, kun je mooi meedoen met hen!”
En hij rende meteen enthousiast naar boven om zijn speelgoed keyboard op te halen.
Ik riep nog: “Nee ze maken niet zelf muziek, ze hebben een radio met muziek waarop je kunt dansen!”, maar het was te laat: super blij kwam hij met zijn keyboardje aangezet en ging naar buiten!
Door het raam zag ik dat het hem duidelijk werd dat de situatie helemaal anders was dan hij in gedachten had en even later kwam hij aardig overstuur aan de deur, met zijn keyboard in zijn hand die vrolijke deuntjes speelde met kwekkende eendjes enzo.
(Lag echt niet aan de meisjes overigens, die reageerden gewoon normaal op de situatie en legden hem uit dat dat niet was wat ze bedoelden.)Nee, dat vrolijke gekwek past niet echt bij DJ Paul Elstak…
Ik moest hem behoorlijk lang knuffelen voor hij over die klap heen was.
Toen hij naar bed moest, was hij helemaal enthousiast en in een super malle bui!
Maar zo zie je maar weer: ZEER duidelijk zeggen wat er letterlijk aan de hand is zodat de verwachtingen juist zijn!
Echt he!quote:
Ach @:ToT dat is lastig hè, als het anders gaat dan ze verwachten en het niet lukt om om te schakelen. Daar lopen we hier vaak ook tegenaan.
En zijn superlieve, spontane kinderlijke naïviteit vind ik echt om bij weg te smelten, maar met leeftijdsgenootjes kan dat ook wel problemen opleveren omdat die op een heel andere manier denken en spelen.
Op school is hij best populair omdat hij zo enthousiast en grappig is, maar ik hoor nu ook geluiden dat sommige kinderen die hij leuk vindt, niet met hem willen spelen omdat hij irritant zou zijn.
Ja spelregels volgen enzo is hij geen kei in, en tegen zijn verlies kunnen is ook een dingetje; in zijn hoofdje wint hij altijd alles!
En toch flik ik dit af en toe bij mijn eigen kinderen, wetende dat met name de jongste er ook moeite mee heeft. Maar dan is dat omdat de puf op is, er iets niet was in de winkel, of zoiets. En dan voel ik me ook elke keer weer zo stomSPOILERWe waren met mijn schoonouders en het gezin van mijn zwager een lang weekend in een huisje ter ere van het 50-jarig huwelijk van mijn schoonouders. Eerste dag bestelden we wat bij de snackbar. Dat was ik besteld had was er niet. Er was wel vanuit de mensen die het gingen halen (mijn eigen vriend) gebeld voor de kipsate van mijn schoonmoeder die er niet was, maar niet voor mijn loaded fries waar ook wel sate op ging. Mijn lieve schat bedacht "dan is met veel kaas en bacon vast ook wel goed", niet wetende dat het voor mij was (en kaas en patat is niet mijn ding). Toen kwam het op tafel en dan WIL je niet doorslaan, maar je doet het toch. Je probeert eerst jezelf rustig te houden, maar al snel knallen de tranen uit je kop. Als je het maar op voorhand geweten had. En dan gaat iedereen heel lief zijn eten aanbieden, maar dat is niet dat wat je besteld had en je weet dat het even duurt voordat ej dit hebt kunnen verwerken. En zelfs nu als ik eraan terug denk, schiet ik bijna vol. Omdat het zo ongelooflijk kut voelde.
Ochquote:
Weet je, met mijn jaren ervaring ga ik soms nog regelmatig de boot in. Ik weet zelf dat ik er echt niet tegen kan als er ineens wat anders op tafel staat dan gepland. Erg leuk bij een familieweekendEn toch flik ik dit af en toe bij mijn eigen kinderen, wetende dat met name de jongste er ook moeite mee heeft. Maar dan is dat omdat de puf op is, er iets niet was in de winkel, of zoiets. En dan voel ik me ook elke keer weer zo stomSPOILERleeg gemaakt
Super herkenbaar. Niet perse dit voorbeeld, wel dat je dingen waar je niet tegen kan alsnog je kinderen "aandoet".En het ergste voor mij is dat ik zo vaak teleurgesteld ben dat ik bij alle dingen die ik vroeger leuk vond inmiddels vervelende associaties heb en er zelf geen lol meer in kan hebben. Bijvoorbeeld feestdagen zoals Kerst, pretparken inderdaad en vooral vakanties. En zelfs nu dat geen issue meer is, kan ik er niet meer van genieten.quote:
Ik vind het vooral moeilijk om me steeds te realiseren dat de dingen die ik leuk vind en waarvan ik energie krijg, voor hen helemaal niet altijd zo leuk zijn. Ik wil pretparken, klimparken, vrijmarkten, festivals, avontuur, mensen om me heen. Maar dat is voor de rest van mijn gezin vaak toch echt anders. En ik weet het heus wel, maar soms vergeet ik het gewoon, en dan is het weer zo'n teleurstelling als het niet gaat.
Ik merk nu wel heel goed dat ik mezelf kwijt ben geraakt in de zorg voor mijn zoon. Toen ik er middenin zat was het niet zo erg, maar nu vreet het aan me. En het is zo makkelijk gezegd om gewoon weer dingen te gaan doen en te genieten, maar het lukt me niet. Weer opnieuw afspreken met vrienden en naar verjaardagen gaan was al een enorme opgave en veel verder ben ik niet gekomen.
En toen werd hij weer ouderwets agressief boos en riep me toe dat hij jarenlang op het UMC en op school geleerd had om weg te lopen bij moeilijke situaties en dat nu iedereen roept dat hij niet weg moet lopen.
Ik schrok ervan. Niet alleen vanwege zijn uitbarsting, maar ook omdat hij eigenlijk gelijk heeft. We hebben hem al die jaren geleerd dat hij weg moest lopen bij moeilijke situaties omdat hij zo enorm en gevaarlijk agressief kon worden en nu hij dat volledig heeft geïnternaliseerd krijgt hij een andere boodschap.
Ik had ook niet direct een antwoord, ook omdat ik schrok van zijn uitbarsting.
Ja, professionele hulpverlening zou eigenlijk weer moeten, maar hoe krijg ik hem zover?
Lurk al wat langer in dit topic maar wil er zelf ook graag in gaan bijdragen (Fokken gaat bij mij echter met ups & downs).
Wij hebben 2 dochters, 6 en 2. De oudste heeft sinds 1,5 jaar de diagnose ADHD en sinds (heel kort) ook autisme.
Ze heeft veel woede aanvallen die tot 3-4 uur lang kunnen zijn, al jarenlang. Zeker savonds. Ze wordt dan aggressief (alleen naar ons, haar ouders, toe)
Wij zijn uiteraard al jaren onde begeleiding en de juiste hulp aan het zoeken en zijn ons nu aan het voorbereiden op de klinische opname die volgende week gaat starten.
We hebben het haar gisteren verteld en ze reageerde er zakelijk op, wij hebben er denk ik meer moeite meer dan zij heeft. Echter hebben we veel vertrouwen in de kliniek en woongroep.
Zijn er mensen die ervaring hebben met het Herlaarhof in Vught?
Probeer hem duidelijk te maken dat in sommige situaties het ene geldt en in andere weer wat anders.quote:
Meer OT: ik had vorige week een gesprek met mijn zoon omdat hij totaal stil is gevallen en niks meer doet. Dus ik probeerde hem te motiveren en zei dat hij het te snel opgaf en wegloopt en dat hij moet proberen door te zetten, ook al is het moeilijk.
En toen werd hij weer ouderwets agressief boos en riep me toe dat hij jarenlang op het UMC en op school geleerd had om weg te lopen bij moeilijke situaties en dat nu iedereen roept dat hij niet weg moet lopen.
Ik schrok ervan. Niet alleen vanwege zijn uitbarsting, maar ook omdat hij eigenlijk gelijk heeft. We hebben hem al die jaren geleerd dat hij weg moest lopen bij moeilijke situaties omdat hij zo enorm en gevaarlijk agressief kon worden en nu hij dat volledig heeft geïnternaliseerd krijgt hij een andere boodschap.
Ik had ook niet direct een antwoord, ook omdat ik schrok van zijn uitbarsting.
Ja, professionele hulpverlening zou eigenlijk weer moeten, maar hoe krijg ik hem zover?
Met school en andere belangrijke zaken moet je gewoon doorzetten.
In sociale situaties en conflicten is het misschien handiger om soms even weg te gaan als hij merkt dat het mis gaat.
Ik snap wel dat dit idd echt een dingetje kan zijn, ja.
Dat weten is iets anders dan daar ook naar kunnen handelen.quote:
[..]
Probeer hem duidelijk te maken dat in sommige situaties het ene geldt en in andere weer wat anders.
Met school en andere belangrijke zaken moet je gewoon doorzetten.
In sociale situaties en conflicten is het misschien handiger om soms even weg te gaan als hij merkt dat het mis gaat.
Ik snap wel dat dit idd echt een dingetje kan zijn, ja.
En dit is wat ik het lastigste vind aan dit topic autisme is een enorm breed spectrum.
Je advies is goed bedoeld maar slaat bij sommige hier echt de plank mis, doorzetten is niet oneindig en sommige van onze kinderen hebben het echt al jaren elke dag geprobeerd tot trauma aan toe.
Alles in deze wereld is een sociale situatie. En alles verlangt doorzetten
ik voel soms selfs een beetje jaloezie als jij of anderen dingen posten in dit topic.
Mijn kind kan niet naar buiten en kan niet naar school en praat niet met klasgenootjes of buurmeisjes.
Mijn kind sluit zich op boven onder de dekens als er buiten een muziekje aan staat.
Mijn kind is in pure paniek door bijvoorbeeld wind of harde regen.
En waar het ene kind meer in het begin zit van het spectrum tikt een ander kind het einde aan.
quote:
[..]
Dat weten is iets anders dan daar ook naar kunnen handelen.
En dit is wat ik het lastigste vind aan dit topic autisme is een enorm breed spectrum.
Je advies is goed bedoeld maar slaat bij sommige hier echt de plank mis, doorzetten is niet oneindig en sommige van onze kinderen hebben het echt al jaren elke dag geprobeerd tot trauma aan toe.
Alles in deze wereld is een sociale situatie. En alles verlangt doorzetten
ik voel soms selfs een beetje jaloezie als jij of anderen dingen posten in dit topic.
Mijn kind kan niet naar buiten en kan niet naar school en praat niet met klasgenootjes of buurmeisjes.
Mijn kind sluit zich op boven onder de dekens als er buiten een muziekje aan staat.
Mijn kind is in pure paniek door bijvoorbeeld wind of harde regen.
En waar het ene kind meer in het begin zit van het spectrum tikt een ander kind het einde aan.
Oefffff dat is wel heel extreem dan, ja.En inderdaad, die paraplu-term waar alles nu onder geschoven is doet aandoeningen vaak erg onrecht aan.
Ikzelf krijg ook wel eens te horen: "Ach, we hebben allemaal wel iets van autisme in ons, dus dat jij dat labeltje hebt, zegt helemaal niks!"
Het is voor hem denk ik niet duidelijk dat er een verschil zit tussen opgeven en weglpen omdat het moeilijk is, of opgeven en weglopen omdat je anders agressief wordt. maar wellicht heeft hij er echt last van dat als het niet lukt dat hij inderdaad agressief wordt. Ik zou willen dat ik de oplossing voo rje had hoe jehem aan hulp kunt krijgen. Wellicht iets van een mentor ofzo? Geen idee of hij daar uberhaupt voor opens taat.quote:
Meer OT: ik had vorige week een gesprek met mijn zoon omdat hij totaal stil is gevallen en niks meer doet. Dus ik probeerde hem te motiveren en zei dat hij het te snel opgaf en wegloopt en dat hij moet proberen door te zetten, ook al is het moeilijk.
En toen werd hij weer ouderwets agressief boos en riep me toe dat hij jarenlang op het UMC en op school geleerd had om weg te lopen bij moeilijke situaties en dat nu iedereen roept dat hij niet weg moet lopen.
Ik schrok ervan. Niet alleen vanwege zijn uitbarsting, maar ook omdat hij eigenlijk gelijk heeft. We hebben hem al die jaren geleerd dat hij weg moest lopen bij moeilijke situaties omdat hij zo enorm en gevaarlijk agressief kon worden en nu hij dat volledig heeft geïnternaliseerd krijgt hij een andere boodschap.
Ik had ook niet direct een antwoord, ook omdat ik schrok van zijn uitbarsting.
Ja, professionele hulpverlening zou eigenlijk weer moeten, maar hoe krijg ik hem zover?
Ik krijg daar altijd zulke kromme tenen van en merk dat ik nu regelmatig terugzeg dat we ook allemaal wel een beetje zwanger zijn als we een dikke buik hebben (maar daar kwets ik mogelijk ook weer een andere doelgroep mee, terwijl dat niet mijn intentie is).quote:
[..]
En inderdaad, die paraplu-term waar alles nu onder geschoven is doet aandoeningen vaak erg onrecht aan.
Ikzelf krijg ook wel eens te horen: "Ach, we hebben allemaal wel iets van autisme in ons, dus dat jij dat labeltje hebt, zegt helemaal niks!"
Ik kan er langzaam maar zeker wel beter mee omgaan; het toont desinteresse aan van degene die het zegt. Sommigen komen echt direct daar mee op de proppen zonder verder naar je te luisteren.quote:
[..]
Ik krijg daar altijd zulke kromme tenen van en merk dat ik nu regelmatig terugzeg dat we ook allemaal wel een beetje zwanger zijn als we een dikke buik hebben (maar daar kwets ik mogelijk ook weer een andere doelgroep mee, terwijl dat niet mijn intentie is).
Met zulke figuren ben ik dan ook heel snel klaar. Het komt zo oppervlakkig over.
Herkenbaar, niet persé de situatie, maar wel dingen doen waarvan je weet dat het niet werkt...quote:
Weet je, met mijn jaren ervaring ga ik soms nog regelmatig de boot in. Ik weet zelf dat ik er echt niet tegen kan als er ineens wat anders op tafel staat dan gepland. Erg leuk bij een familieweekendEn toch flik ik dit af en toe bij mijn eigen kinderen, wetende dat met name de jongste er ook moeite mee heeft. Maar dan is dat omdat de puf op is, er iets niet was in de winkel, of zoiets. En dan voel ik me ook elke keer weer zo stomSPOILERWe waren met mijn schoonouders en het gezin van mijn zwager een lang weekend in een huisje ter ere van het 50-jarig huwelijk van mijn schoonouders. Eerste dag bestelden we wat bij de snackbar. Dat was ik besteld had was er niet. Er was wel vanuit de mensen die het gingen halen (mijn eigen vriend) gebeld voor de kipsate van mijn schoonmoeder die er niet was, maar niet voor mijn loaded fries waar ook wel sate op ging. Mijn lieve schat bedacht "dan is met veel kaas en bacon vast ook wel goed", niet wetende dat het voor mij was (en kaas en patat is niet mijn ding). Toen kwam het op tafel en dan WIL je niet doorslaan, maar je doet het toch. Je probeert eerst jezelf rustig te houden, maar al snel knallen de tranen uit je kop. Als je het maar op voorhand geweten had. En dan gaat iedereen heel lief zijn eten aanbieden, maar dat is niet dat wat je besteld had en je weet dat het even duurt voordat ej dit hebt kunnen verwerken. En zelfs nu als ik eraan terug denk, schiet ik bijna vol. Omdat het zo ongelooflijk kut voelde.
Uiteindelijk zijn we toch ook maar gewoon mensen he...
En mijn kind is niet een exacte kopie van mij (gelukkig
). Maar er zijn dingen waarvan ik weet dat ik haar er geen plezier mee doe (en dat is een understatement), waar ik dan wel vaker dan mijn man bereid ben om mee te buigen.
Bijvoorbeeld familiebezoek... als de oudste de keuze heeft dan gaat ze nooit mee.
Nou is dat geen optie, vinden wij, maar ik heb regelmatig discussies met mijn man over of ze wel of niet mee moet.
En ik begrijp zijn beweegredenen, maar ik begrijp mijn kind ook. En ik voel fysiek hoe ongemakkelijk ze zich voelt, waardoor ik ook de tijd zit af te tellen tot we naar huis gaan
Ik denk dat mijn man dat zou herkennen... nog steeds niet gillend weggerend. Maar een vrouw en kind met ass is vast een flinke uitdaging.quote:
Ik vind het vooral moeilijk om me steeds te realiseren dat de dingen die ik leuk vind en waarvan ik energie krijg, voor hen helemaal niet altijd zo leuk zijn. Ik wil pretparken, klimparken, vrijmarkten, festivals, avontuur, mensen om me heen. Maar dat is voor de rest van mijn gezin vaak toch echt anders. En ik weet het heus wel, maar soms vergeet ik het gewoon, en dan is het weer zo'n teleurstelling als het niet gaat.
@livelink, wat ingewikkeld.
Wel knap dat hij het zo kan verwoorden, maar ik kan me ook indenken dat als je alles zo binnen moet houden door weg te lopen, dat aan je gaat vreten.
Misschien kan je erop terugkomen dat je schrok van zijn opmerking, maar dat het je aan het denken heeft gezet en hij wel een punt heeft.
Dat hij eigenlijk heel goed doet wat hij geleerd heeft, maar misschien wel iets te goed...
Ik heb geen tips om hem zo ver te krijgen dat hij zelf hulp wil, zolang hij zelf het nut er niet van inziet of niet wil kan je niet zoveel vrees ik...
Heb je een idee of hij het wel prima vindt zoals het nu is? Of zijn er wel dingen die hij anders zou willen, want in dat laatste geval zou je daar misschien op in kunnen haken.
Of zou hij open staan voor een maatje? Ik weet dat ze hier wel maatjesprojecten hebben, maar ook daar moeten ze voor open staan natuurlijk.
Sterkte
@Filosoofert, geen ervaring, wel sterkte
Idem... of dat ze zeggen: nou dan is het zeker autisme-light of ja maar je bent toch sociaal?quote:
[..]
Ik krijg daar altijd zulke kromme tenen van en merk dat ik nu regelmatig terugzeg dat we ook allemaal wel een beetje zwanger zijn als we een dikke buik hebben (maar daar kwets ik mogelijk ook weer een andere doelgroep mee, terwijl dat niet mijn intentie is).
Ik zeg tegenwoordig: ik DOE sociaal, ik BEN het niet
. En inderdaad wat Troel hierboven zegt...
Mensen zijn gewoon kortzichtig, ze zien niks aan de buitenkant. Je zit niet heen en weer wiegend voor de wasmachine, je praat dus het zal wel meevallen.
Je hebt gelijk hoor. Mijn kind heeft allerlei diagnoses gehad, van ODD tot Angsstoornis niet anders gespecificeerd tot McDD en uiteindelijk dus terechtgekomen in de overkoepelende ASS. En terugkijkend was McDD spot on. En dat is weer zo anders dan klassiek autisme of Asperger of zo. Maar ja, je wilt op elk niveau toch wel je verhaal kwijt. Ik hoop dat jij je toch ook vrij voelt om mee te praten als je dat zou willen, want dit klinkt ook ontzettend zwaar. Voor mij heeft het altijd wel geholpen in ieder gevalquote:
[..]
Dat weten is iets anders dan daar ook naar kunnen handelen.
En dit is wat ik het lastigste vind aan dit topic autisme is een enorm breed spectrum.
Je advies is goed bedoeld maar slaat bij sommige hier echt de plank mis, doorzetten is niet oneindig en sommige van onze kinderen hebben het echt al jaren elke dag geprobeerd tot trauma aan toe.
Alles in deze wereld is een sociale situatie. En alles verlangt doorzetten
ik voel soms selfs een beetje jaloezie als jij of anderen dingen posten in dit topic.
Mijn kind kan niet naar buiten en kan niet naar school en praat niet met klasgenootjes of buurmeisjes.
Mijn kind sluit zich op boven onder de dekens als er buiten een muziekje aan staat.
Mijn kind is in pure paniek door bijvoorbeeld wind of harde regen.
En waar het ene kind meer in het begin zit van het spectrum tikt een ander kind het einde aan.
Ja preciesquote:
[..]
En inderdaad, die paraplu-term waar alles nu onder geschoven is doet aandoeningen vaak erg onrecht aan.
Ikzelf krijg ook wel eens te horen: "Ach, we hebben allemaal wel iets van autisme in ons, dus dat jij dat labeltje hebt, zegt helemaal niks!"
En ik snap aan de ene kant wel dat mensen het goed bedoelen, maar je hebt er zo weinig aan.
En ik struggle ook gewoon idd heel erg met hoe onzichtbaar zijn struggles zijn en als het wel zichtbar is hoe mensen verlangen dat hij maar gewoon weet hoe er mee om te gaan.
Bijvoorbeeld als we door de regen en de wind fietsen en ik niet kan stoppen en schuilen ergens en ik zeg de gehele rit tegen hem; ik heb controle over de fiets, de wind is niet te sterk voor mij, de regen is niet te hard ik kan alles nog goed zien, alles gaat goed alles gaat echt gewoon goed (
) terwijl hij met de handen over zijn oren en ogen dicht voorovergebogen in de bakfiets heen en weer wiegt.Ik snap wel dat mensen denken dat ik echt out of my mind ben als ik dat doe maar anders krijg ik hem niet thuis.
En dan dacht ik wel van was het maar zichtbaar zodat mensen iig nog een beetje begrip konden zoeken.
(maar misschien werkt dat ook wel weer niet zo als het wel zichtbaar was
)Ik vind het heel fijn dat we autisme meer zien als een spectrum, maar ik heb soms gewoon echt het gevoel dat mijn kind zelfs binnen zijn eigen diagnose nog moet vechten en boksen om daarin zich ook te voldoen aan wat mensen verwachten. Alsof hij ook binnen zijn eigen diagnose niet voldoet aan wat mensen verwachten van hem
Het klinkt alsof hij echt helemaal in de knoop zit. En geen andere oplossing weet dan doen wat hij geleerd heeft: weglopen bij iets wat moeilijk voelt omdat hij niet 'mag' ontploffen en onmacht niet mag laten zien. Ik snap hem wel, dat hij helemaal is stilgevallen. Want hij heeft in feite niet echt geleerd met moeilijke dingen om te gaan, er is hem alleen geleerd ongewenst gedrag niet meer te vertonen. Wat superverdrietig is natuurlijk, want nu zit hij er alleen mee.quote:
Meer OT: ik had vorige week een gesprek met mijn zoon omdat hij totaal stil is gevallen en niks meer doet. Dus ik probeerde hem te motiveren en zei dat hij het te snel opgaf en wegloopt en dat hij moet proberen door te zetten, ook al is het moeilijk.
En toen werd hij weer ouderwets agressief boos en riep me toe dat hij jarenlang op het UMC en op school geleerd had om weg te lopen bij moeilijke situaties en dat nu iedereen roept dat hij niet weg moet lopen.
Ik schrok ervan. Niet alleen vanwege zijn uitbarsting, maar ook omdat hij eigenlijk gelijk heeft. We hebben hem al die jaren geleerd dat hij weg moest lopen bij moeilijke situaties omdat hij zo enorm en gevaarlijk agressief kon worden en nu hij dat volledig heeft geïnternaliseerd krijgt hij een andere boodschap.
Ik had ook niet direct een antwoord, ook omdat ik schrok van zijn uitbarsting.
Ja, professionele hulpverlening zou eigenlijk weer moeten, maar hoe krijg ik hem zover?
Als je hem dit uitlegt, misschien begrijpt hij dan zelf ook wel dat hulp hem misschien kan helpen nieuwe oplossingen te vinden? En als je dit uitlegt geef je hem tegelijkertijd erkenning voor waar hij dus zo boos over is: dat hem iets (af)geleerd is wat hem nu niet helpt, maar dat hij wel altijd onwijs zijn best heeft gedaan om het goed te doen.
[ Bericht 1% gewijzigd door _flore op 02-05-2024 12:11:59 ]
Welkom hier. Ik heb geen ervaring met de Herlaarhof in Vught, maar mijn zoon is wel 9 maanden opgenomen geweest in een woongroep van het UMC. Dat was dan van zondagmiddag t/m vrijdagmiddag. Zaterdag was hij dan de hele dag bij ons. Hij heeft het daar fijn gehad na de eerste moeilijke week. Heel gestructureerd. Elk kwartier was ingepland en er waren geen verrassingen.quote:
Goedemorgen allen,
Lurk al wat langer in dit topic maar wil er zelf ook graag in gaan bijdragen (Fokken gaat bij mij echter met ups & downs).
Wij hebben 2 dochters, 6 en 2. De oudste heeft sinds 1,5 jaar de diagnose ADHD en sinds (heel kort) ook autisme.
Ze heeft veel woede aanvallen die tot 3-4 uur lang kunnen zijn, al jarenlang. Zeker savonds. Ze wordt dan aggressief (alleen naar ons, haar ouders, toe)
Wij zijn uiteraard al jaren onde begeleiding en de juiste hulp aan het zoeken en zijn ons nu aan het voorbereiden op de klinische opname die volgende week gaat starten.
We hebben het haar gisteren verteld en ze reageerde er zakelijk op, wij hebben er denk ik meer moeite meer dan zij heeft. Echter hebben we veel vertrouwen in de kliniek en woongroep.
Zijn er mensen die ervaring hebben met het Herlaarhof in Vught?
Hier ook regelmatig onbegrip over de diagnose en inderdaad de term autisme-light is hier ook al gevallen. Vooral mijn schoonouders hebben de neiging om het te bagatelliseren. Ik snap wel waar het vandaan komt en zeker als ik de vervalen van Livelink en Buda lees dan valt het ook ontzettend mee. Maar tegelijkertijd hebben we die diagnoses ook niet bij een pakje boter gekregen en zeker van directe familie vind ik dat toch best irritant.
Waar je kind ook zit op het spectrum de diagnose is er met een reden.
En voor een kind is het ook altijd lastig om anders te zijn op wat voor manier dan ook.
Ah ja, hier is het de nieuwe vrouw van vader die meer verstand van de kinderen heeft dan de onderzoekersquote:
Wat ontzettend moeilijk Buda en Livelink
Hier ook regelmatig onbegrip over de diagnose en inderdaad de term autisme-light is hier ook al gevallen. Vooral mijn schoonouders hebben de neiging om het te bagatelliseren. Ik snap wel waar het vandaan komt en zeker als ik de vervalen van Livelink en Buda lees dan valt het ook ontzettend mee. Maar tegelijkertijd hebben we die diagnoses ook niet bij een pakje boter gekregen en zeker van directe familie vind ik dat toch best irritant.
Ze is inmiddels al wel wat bijgedraaid, maar er zijn dingen stukgemaakt die ben ik bang niet meer goed komen.We hebben de overeenkomst dat we allemaal ouder zijn van een kind met ass en tegen bepaalde dingen aanlopen, alleen zijn die dingen voor iedereen verschillend.quote:
Ik vind jullie allemaal heel verwelkomend hoor <3 en ik snap heel erg goed dat je iets bekijkt vanuit je eigen kind en referentiekader ik vind het alleen vooral voor mijzelf heel moeilijk ik vat dingen misschien soms wat heftiger op uit jaloezie/afgunst ik struggle gewoon zelf heel erg met hoe anderen mensen autisme zien en ervaren en de breedheid van het spectrum. En ik wil ook helemaal niet altijd maar de zeur zijn/voelen die dan aankomt met ik wou dat mijn kind zus of zo kon en ik wil ook zeker niet jullie ervaringen en struggles te niet doen.Want ook een goed functionerende level 1 heeft zo zijn eigen struggles en verdriet en problemen
[..]
Ja precies
En ik snap aan de ene kant wel dat mensen het goed bedoelen, maar je hebt er zo weinig aan.
En ik struggle ook gewoon idd heel erg met hoe onzichtbaar zijn struggles zijn en als het wel zichtbar is hoe mensen verlangen dat hij maar gewoon weet hoe er mee om te gaan.
Bijvoorbeeld als we door de regen en de wind fietsen en ik niet kan stoppen en schuilen ergens en ik zeg de gehele rit tegen hem; ik heb controle over de fiets, de wind is niet te sterk voor mij, de regen is niet te hard ik kan alles nog goed zien, alles gaat goed alles gaat echt gewoon goed (
Ik snap wel dat mensen denken dat ik echt out of my mind ben als ik dat doe maar anders krijg ik hem niet thuis.
En dan dacht ik wel van was het maar zichtbaar zodat mensen iig nog een beetje begrip konden zoeken.
(maar misschien werkt dat ook wel weer niet zo als het wel zichtbaar was
Ik vind het heel fijn dat we autisme meer zien als een spectrum, maar ik heb soms gewoon echt het gevoel dat mijn kind zelfs binnen zijn eigen diagnose nog moet vechten en boksen om daarin zich ook te voldoen aan wat mensen verwachten. Alsof hij ook binnen zijn eigen diagnose niet voldoet aan wat mensen verwachten van hem
Mijn kind is heel anders dan jouw kind als ik zo lees, wij lopen tegen heel andere dingen aan, maar ik vind het wel fijn dat je uitspreekt dat je het soms lastig vind om te lezen hoe het dan bij anderen gaat.
Ik denk dat ik dat wel herken, maar ik heb het dan meer dat ik van ouders van oud klasgenootjes van mijn oudste hoor over bijbaantjes en vriendengroepen enzo en ik me dan realiseer dat mijn kind toch echt heel anders is en gewoon nog niet zo ver is qua ontwikkeling. Ik vind dat confronterend en soms ook wel verdrietig.
En soms frustrerend... het is vakantie en ze zit alleen maar op haar kamer te gamen, is slecht naar buiten te krijgen en ik moet bekennen dat ik er de energie niet voor heb om er alsmaar aan te trekken. Want het is ook gewoon een 16 jarige puber en die geeft ook tegengas.
quote:
Ik vind jullie allemaal heel verwelkomend hoor <3 en ik snap heel erg goed dat je iets bekijkt vanuit je eigen kind en referentiekader ik vind het alleen vooral voor mijzelf heel moeilijk ik vat dingen misschien soms wat heftiger op uit jaloezie/afgunst ik struggle gewoon zelf heel erg met hoe anderen mensen autisme zien en ervaren en de breedheid van het spectrum. En ik wil ook helemaal niet altijd maar de zeur zijn/voelen die dan aankomt met ik wou dat mijn kind zus of zo kon en ik wil ook zeker niet jullie ervaringen en struggles te niet doen.Want ook een goed functionerende level 1 heeft zo zijn eigen struggles en verdriet en problemen
[..]
Ja precies
En ik snap aan de ene kant wel dat mensen het goed bedoelen, maar je hebt er zo weinig aan.
En ik struggle ook gewoon idd heel erg met hoe onzichtbaar zijn struggles zijn en als het wel zichtbar is hoe mensen verlangen dat hij maar gewoon weet hoe er mee om te gaan.
Bijvoorbeeld als we door de regen en de wind fietsen en ik niet kan stoppen en schuilen ergens en ik zeg de gehele rit tegen hem; ik heb controle over de fiets, de wind is niet te sterk voor mij, de regen is niet te hard ik kan alles nog goed zien, alles gaat goed alles gaat echt gewoon goed (
Ik snap wel dat mensen denken dat ik echt out of my mind ben als ik dat doe maar anders krijg ik hem niet thuis.
En dan dacht ik wel van was het maar zichtbaar zodat mensen iig nog een beetje begrip konden zoeken.
(maar misschien werkt dat ook wel weer niet zo als het wel zichtbaar was
Ik vind het heel fijn dat we autisme meer zien als een spectrum, maar ik heb soms gewoon echt het gevoel dat mijn kind zelfs binnen zijn eigen diagnose nog moet vechten en boksen om daarin zich ook te voldoen aan wat mensen verwachten. Alsof hij ook binnen zijn eigen diagnose niet voldoet aan wat mensen verwachten van hem
Pfff heftig zeg. Ja ik snap wat je bedoelt. Wat een situatie....quote:
ik vind het alleen vooral voor mijzelf heel moeilijk ik vat dingen misschien soms wat heftiger op uit jaloezie/afgunst ik struggle gewoon zelf heel erg met hoe anderen mensen autisme zien en ervaren en de breedheid van het spectrum. En ik wil ook helemaal niet altijd maar de zeur zijn/voelen die dan aankomt met ik wou dat mijn kind zus of zo kon
Knap hoe je dat verwoordt. En herkenbaar (op een ander vlak dan).
Ik ben opgelucht en verdrietig tegelijk. Verdrietig dat ons lieve jochie het zo moeilijk heeft dat het niet meer gaat. Maar ook opgelucht dat we de knoop doorgehakt hebben en dat hij (hopelijk) naar een school kan waar hij zich een stuk prettiger voelt.
Ach Amsel, wat een moeilijke en tegelijkertijd onontkoombare beslissing (zoals je het vertelt). Je gaat voor wat voor je zoon het beste is en ik hoop dat er snel een plek voor hem is waar hij zich thuis voelt, gezien, begrepen en geaccepteerd wordt zodat hij kan groeien.quote:
Hier is inmiddels de kogel door de kerk: het is beter als onze 7-jarige naar het speciaal onderwijs gaat, naar een school voor kinderen met autisme. School voert (in goed overleg met ons, we zijn enorm blij met alles wat ze voor hem en ons doen) de druk op om zo snel mogelijk een tlv te krijgen. Doel is om hem na de zomervakantie op de nieuwe school te laten starten, maar dat wordt heel krap, en de school die we op het oog hebben lijkt vol te zitten. Als we nog een half schooljaar moeten wachten, moet er een tussentijdse oplossing komen, want 'gewoon' naar school gaat niet meer.
Ik ben opgelucht en verdrietig tegelijk. Verdrietig dat ons lieve jochie het zo moeilijk heeft dat het niet meer gaat. Maar ook opgelucht dat we de knoop doorgehakt hebben en dat hij (hopelijk) naar een school kan waar hij zich een stuk prettiger voelt.
Sterkte voor nu
Hopelijk lukt het om volgend schooljaar gelijk ergens te starten, en vindt hij daar zijn eigen plekje.Wat fijn dat de knoop is doorgehakt, en dingen in gang gezet zijn. Ik hoop dat er snel een goede plek beschikbaar is, en je niet eerst nog een overbruggingsoplossing moet zien te regelen.quote:
Hier is inmiddels de kogel door de kerk: het is beter als onze 7-jarige naar het speciaal onderwijs gaat, naar een school voor kinderen met autisme. School voert (in goed overleg met ons, we zijn enorm blij met alles wat ze voor hem en ons doen) de druk op om zo snel mogelijk een tlv te krijgen. Doel is om hem na de zomervakantie op de nieuwe school te laten starten, maar dat wordt heel krap, en de school die we op het oog hebben lijkt vol te zitten. Als we nog een half schooljaar moeten wachten, moet er een tussentijdse oplossing komen, want 'gewoon' naar school gaat niet meer.
Ik ben opgelucht en verdrietig tegelijk. Verdrietig dat ons lieve jochie het zo moeilijk heeft dat het niet meer gaat. Maar ook opgelucht dat we de knoop doorgehakt hebben en dat hij (hopelijk) naar een school kan waar hij zich een stuk prettiger voelt.
Ik bracht gisteren L's schone beddengoed voor haar naar boven dat zij op de keukentafel had laten liggen. (Ze wilde het zelf mee naar boven nemen zodat de schoonmaakster daarmee de volgende dag haar bed kon verschonen maar vergat het. )
Ik kreeg ontzettend op m'n kop want ik wéét toch dat ze het niet fijn vindt als ik aan haar schone beddengoed zit?!
Ik heb veel ruimte voor haar eigenaardigheden in de meest letterlijke en positieve zin van het woord, maar hier heb ik een grens getrokken. Ik ben immers ook degene die het beddengoed heeft gewassen en gevouwen en de schoonmaakster heeft het ook nog in dr handen als ze dr bed verschoont.
Op zo'n moment laat ik haar dus duidelijk weten dat daar mijn persoonlijke grens ligt en 'gek genoeg' lijkt ze zich daar dan erg goed toe te te verhouden. Haar boosheid verdwijnt sneller en ze blijft minder lang hangen in een verwijtende houding dan wanneer ik meega in haar weerstand.
Herkenbaar?
[ Bericht 0% gewijzigd door -Spring op 21-05-2024 16:42:10 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door livelink op 21-05-2024 17:23:52 ]
Ai, dat lijkt me inderdaad een uitdaging op zich.quote:
Herkenbaar. Hier zit het probleem momenteel vooral met 2 ass-ers die niet goed met elkaars ass-gerelateerde gedragingen overweg kunnen waardoor de vlam zeer regelmatig in de pan slaat. Dus ik heb eigenlijk ook nog geen goede manier gevonden om dat in goede banen te leiden helaas.
L (huilend): "Ik kan vandaag niet naar school want de joggingbroek die ik gisteren in de was heb gedaan is nog steeds niet droog."
Ik: "Dan doe je een spijkerbroek aan."
L (huilgillend): "Dat KAN niet want dat voelt alsof ik gevangen zit! Ik KAN niet naar school! Wat moet ik doen?! Zeg jij het maar want zo kan ik niet naar school!"
Ik: Ik heb nog wel een joggingbroek in de kast. Pak die maar."
L: "Dat KAN niet want die is roze en ik heb alleen nog maar zwarte onderbroeken!" Zeg jij maar wat ik moet doen, maar zo kan ik NIET naar school. En nu ben ik nog te laat ook. Kun je me brengen en halen?"
Ik: "Nee, ik ben geen taxi."
L: Stapt boos en huilend op dr fiets in de joggingbroek die ze nog nat uit de droger heeft gevist.
Dit kon ze als kleuter ook doen, maar ze lijkt er bij momenten weer helemaal in terug te vallen terwijl ze daar best een 'ontwikkeling' in had doorgemaakt.
Ze is ook ongesteld atm, dus het is ws een combi van hormonen en het slecht kunnen dealen met druk en situaties waar ze weinig controle over heeft.
Ik haat zulke ochtenden.
[ Bericht 1% gewijzigd door -Spring op 22-05-2024 11:43:46 ]
Onze ochtenden en avonden lopen ook vaak op dit gedrag uit. Helemaal deze week is het elke dag raak. Het is feestweek op school (bestaat 25 jaar) dus de hele week "leuke" workshops en activiteiten en niks geen normaal programma. En vrijdag sluiten ze af met schoolreis. Is het al maandag?
Dat is fijn om te weten; dan ga ik er strenger op sturen.quote:
Ja, ongesteld zijn maakt dingen wel altijd erger en dramatischer. Maar dat dwingende herken ik minder, zal inderdaad vast een variatie in persoonlijkheid/temperament zijn.
Mijn moeder heeft die eigenschap ook: actief iemand iets verwijten als ze in paniek is omdat er vervelende dingen gebeuren waar ze geen controle over heeft. Ik vind dat een ontzettend vervelende eigenschap.
SPOILERToen haar vriend overleed aan aan acute leukemie heeft ze in de OK tegen zijn kinderen staan schreeuwen dat het hun schuld was.
en die moeder van jou is wel een verhaal apart he...
SPOILERInclusief complete kortsluiting als ze het niet kan handelen dat dingen anders gaan. Niet voor rede vatbaar en compleet onredelijk. Bijvoorbeeld zwembad is dicht ze kunnen niet zwemmen en dan moet ik het zwembad bellen omdat ze voor haar open moeten gaan. Doodvermoeiend. En ik vrees de hormonen die nog moeten komen.
Ik ga er ook niet zo gestekt in als ik hier uit hoor, maar ik vind wel dat er grenzen aan zitten. Ze gaat nu heel actief op zoek naar iemand (lees: mij) om haar frustraties op bot te vieren en te beschuldigen van de situatie überhaupt. Bij opvoeden hoort m.i. ook dat je je kind leert rekening te houden met de gevoelens van anderen. Het mag allemaal best wat gematigder. En dat betekent uiteraard niet dat ik er niet voor haar ben, maar die beschuldigingen vind ik erg vervelend. Als ze in een rotbui is, ben ik al de sjaak zodra ze beneden komt: "Heb je de vaatwasser niet aangezet? Dus nu is m'n fles nog vies en kan ik de hele dag geen water drinken. Heb je het klokje van de oven nog steeds niet gelijk gezet? Nu kom ik te laat want je weet dat ik daarop kijk."quote:
Ik denk niet dat je iemand zijn/haar/hun temperament kunt verwijten hoor. Frustraties er lekker uitgooien is ook wel gezond denk ik. Onze 'Cato' is enorm conflictvermijdend, en zal daarom eerder zichzelf een klap geven (of in elk geval alles inhouden) dan boos worden op iemand anders. Ik zou eigenlijk liever zien dat hen soms (redelijk of onredelijk) boos wordt op mij (of wie dan ook). Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat je L wil helpen om wat beheerster met dat soort frustratie om te gaan.
en die moeder van jou is wel een verhaal apart he...
Ik vind dat geen fijne manier van communiceren.
L is niet conflictvermijdend maar vindt het wel erg moeilijk om te praten over gevoelige onderwerpen. Zo heeft ze het jarenlang niet kunnen hebben over de dood van haar stief opa maar als ie dan 'per ongeluk' voorbij kwam op een foto of in een gesprek, dan brak ze.
Wij hebben parkieten, ik vang ook vaak zieke exemplaren op, dus er gaat er wel eens een dood. Ik mag die niet begraven maar moet ze van haar in de vriezer bewaren. Af en toe wil ze er dan naar kijken en ze vasthouden en dan gaat ze weer helemaal in dat verdriet. Heel intens is dat.
Ook herkenbaar. Onmogelijke dingen eisen.quote:
Ik herken dat dwingende wel.SPOILERInclusief complete kortsluiting als ze het niet kan handelen dat dingen anders gaan. Niet voor rede vatbaar en compleet onredelijk. Bijvoorbeeld zwembad is dicht ze kunnen niet zwemmen en dan moet ik het zwembad bellen omdat ze voor haar open moeten gaan. Doodvermoeiend. En ik vrees de hormonen die nog moeten komen.
Een troost voor mij is wel dat ik me nu realiseer dat ik langer last heb van dergelijke melt downs dan zij zelf. Hier kwamen we tijdens therapie achter. Als haar psycholoog dan terugkwam op een situatie waar ze de week daarvoor nog helemaal in zat met een hoop verdriet en frustratie, dan wist ze nauwelijks nog waar het over ging.
Zodra het deurtje dicht is, is het dicht.Dit werkt dus niet zo bij alle onderwerpen, zoals de dood van huisdieren, maar wel bij situaties zoals jij die schetst.
Je schrijft dat ze er bij momenten weer helemaal in terug lijkt te vallen.quote:
Herkennen jullie ook het dwingende? Of is dat meer een karaktereigenschap?
L (huilend): "Ik kan vandaag niet naar school want de joggingbroek die ik gisteren in de was heb gedaan is nog steeds niet droog."
Ik: "Dan doe je een spijkerbroek aan."
L (huilgillend): "Dat KAN niet want dat voelt alsof ik gevangen zit! Ik KAN niet naar school! Wat moet ik doen?! Zeg jij het maar want zo kan ik niet naar school!"
Ik: Ik heb nog wel een joggingbroek in de kast. Pak die maar."
L: "Dat KAN niet want die is roze en ik heb alleen nog maar zwarte onderbroeken!" Zeg jij maar wat ik moet doen, maar zo kan ik NIET naar school. En nu ben ik nog te laat ook. Kun je me brengen en halen?"
Ik: "Nee, ik ben geen taxi."
L: Stapt boos en huilend op dr fiets in de joggingbroek die ze nog nat uit de droger heeft gevist.
Dit kon ze als kleuter ook doen, maar ze lijkt er bij momenten weer helemaal in terug te vallen terwijl ze daar best een 'ontwikkeling' in had doorgemaakt.
Ze is ook ongesteld atm, dus het is ws een combi van hormonen en het slecht kunnen dealen met druk en situaties waar ze weinig controle over heeft.
Ik haat zulke ochtenden.
Volgens mij lees ik dat wel vaker bij ass en ik herken het denk ik ook wel van mezelf denk ik.
Als het me zeg maar teveel is, dan kan ik er niet zo goed dingen bij hebben die anders gaan. En dan ook nog ongesteld is helemaal een rotcombinatie.
En hoe meer teveel het is, hoe onredelijker ik kan zijn
en dan voel ik me rot omdat ik zo onredelijk doe Ik lees dit en herken het wel van mezelf van een tijd terug. Bij mij had het ermee te maken dat ik mn eigen gevoelens echt niet kon handelen, dus ging ik onbewust 'op zoek' naar iemand anders die ik er de schuld van kon geven. Zónder dat dat mijn bedoeling was overigens. Het is een soort mechanisme waardoor dingen verdragelijker worden. En de oplossing was voor mij niet te horen krijgen dat ik moest stoppen met dit te te doen, want dat kon ik op dat moment niet. Mijn stress emmertje moest eerst leger worden én ik moest eerst leren omgaan met/verdragen van oncomfortabele dingen/gevoelens, *. En toen dat beter ging, verdween dat 'beschuldigen' vanzelf. Het was dus eigenlijk geen 'naar karaktertrekje', maar gewoon nood.quote:
[..]
Ik ga er ook niet zo gestekt in als ik hier uit hoor, maar ik vind wel dat er grenzen aan zitten. Ze gaat nu heel actief op zoek naar iemand (lees: mij) om haar frustraties op bot te vieren en te beschuldigen van de situatie überhaupt. Bij opvoeden hoort m.i. ook dat je je kind leert rekening te houden met de gevoelens van anderen. Het mag allemaal best wat gematigder. En dat betekent uiteraard niet dat ik er niet voor haar ben, maar die beschuldigingen vind ik erg vervelend. Als ze in een rotbui is, ben ik al de sjaak zodra ze beneden komt: "Heb je de vaatwasser niet aangezet? Dus nu is m'n fles nog vies en kan ik de hele dag geen water drinken. Heb je het klokje van de oven nog steeds niet gelijk gezet? Nu kom ik te laat want je weet dat ik daarop kijk."
Ik vind dat geen fijne manier van communiceren.
*én leren hoe/dat ik zelf wél invloed kon hebben op hoe dingen lopen, of hoe ik daarmee omga.
Gezondheidsverklaring is nu aangevraagd, afspraak bij de psychiater is gemaakt. Theoriedag is ingepland net als dat examen. Hij mag pas half juli beginnen met lessen, maar kan ook pas tegen die tijd bij de psych terecht en dan kunnen er nog drie maanden overheen gaan, stel dat je dan meteen praktijkexamen aanvraagt, dan ben je weer zoveel maanden verder (wachttijd is 13 weken
). Als hij flink doorlest en er een beetje gevoel voor heeft, is hij met een half jaar dus klaar Denk dat het wel iets langer gaat duren, maar toch Maarja, ervaringen?
Nog geen ervaring mee, oudste mag volgens mij al wel beginnen met lessen, maar nog niet actief mee bezig geweest. Ik heb ook geen idee of ze al zo ver is, maar misschien eens een proefles doen, eens kijken of het al zinvol zou kunnen zijn om te beginnen...quote:
ZIjn er trouwens ook mensen met ervaringen met rijlessen, rijbewijs en zulks?
Gezondheidsverklaring is nu aangevraagd, afspraak bij de psychiater is gemaakt. Theoriedag is ingepland net als dat examen. Hij mag pas half juli beginnen met lessen, maar kan ook pas tegen die tijd bij de psych terecht en dan kunnen er nog drie maanden overheen gaan, stel dat je dan meteen praktijkexamen aanvraagt, dan ben je weer zoveel maanden verder (wachttijd is 13 weken
Maarja, ervaringen?
NVA is wel bezig om die keuring er ook af te krijgen, maar dat zal nog wel een tijdje duren vermoed ik. Waardeloos verdienmodel is het...
Ik hoor over die keuring vreemde verhalen, over ontzettend irrelevante vragen bijvoorbeeld. Heb je vrienden... maar ook of iemand de auto als moordwapen zou gaan gebruiken...
heel bijzonder wel...Ik wist niet dat ik ass had toen ik voor mijn rijbewijs bezig was.
Ik mag mee bij dat gesprek, dus als er zulke vragen gesteld gaan worden, dan denk ik niet dat ik mijn mond kan houdenquote:
[..]
Nog geen ervaring mee, oudste mag volgens mij al wel beginnen met lessen, maar nog niet actief mee bezig geweest. Ik heb ook geen idee of ze al zo ver is, maar misschien eens een proefles doen, eens kijken of het al zinvol zou kunnen zijn om te beginnen...
NVA is wel bezig om die keuring er ook af te krijgen, maar dat zal nog wel een tijdje duren vermoed ik. Waardeloos verdienmodel is het...
Ik hoor over die keuring vreemde verhalen, over ontzettend irrelevante vragen bijvoorbeeld. Heb je vrienden... maar ook of iemand de auto als moordwapen zou gaan gebruiken...
Ik wist niet dat ik ass had toen ik voor mijn rijbewijs bezig was.
Op zich vallen de kosten mee. 151 euro. Dat is drie rijlessen ezg maar
Dat zou ik ook niet kunnen dan, mijn mond houden.quote:
[..]
Ik mag mee bij dat gesprek, dus als er zulke vragen gesteld gaan worden, dan denk ik niet dat ik mijn mond kan houden
Op zich vallen de kosten mee. 151 euro. Dat is drie rijlessen ezg maar
Misschien vallen de kosten wel mee, maar het is gewoon onzin dat een psychiater de rijgeschiktheid moet beoordelen. Ik denk dat een rij instructeur daar veel meer zinnigs over kan zeggen dan een psychiater.
Ik denk dat het probleem is dat het spectrum te groot is. Want waar de een natuurlijk prima zou kunnen autorijden, zal een ander dat absoluut niet kunnen. Maar als mensen met ASS toch al een speciale examinator krijgen, dan kunnen ze die toch wel een cursus geven die ook iets zinnigs kan zeggen inderdaad over of die persoon geschikt is of niet (als het niet al eerder duidelijk is).quote:
[..]
Dat zou ik ook niet kunnen dan, mijn mond houden.
Misschien vallen de kosten wel mee, maar het is gewoon onzin dat een psychiater de rijgeschiktheid moet beoordelen. Ik denk dat een rij instructeur daar veel meer zinnigs over kan zeggen dan een psychiater.
Ik ben in 1x geslaagd maar vraag me niet hoe. Onder druk kon ik vroeger alles wat ik moest kunnen. Maar ik vond de rijlessen verschrikkelijk, het was elke week een compleet drama met buikpijn en torenhoge paniek, maar dat kon ik niemand laten merken. Ik had ook geen gevoel voor autorijden, kon niet parkeren, zag borden over het hoofd, vergat instructies, de eikelige instructeur die mij pushte en belachelijk maakte en zomaar aanraakte was verschrikkelijk, en ik voelde me een compleet gevaar op de weg en snapte echt niet dat mensen mij een auto lieten besturen en er ook nog bij in durfden zitten
SPOILERIk heb daarna onder dwang nog 3x ofzo gereden, mijn rijbewijs was echt pure geldverspilling, want ik wilde het gewoon echt niet, maar mij werd niks gevraagd.
Mijn oudste zoon heeft destijds (10 jaar geleden) na 66 praktijklessen het examen gehaald.quote:
ZIjn er trouwens ook mensen met ervaringen met rijlessen, rijbewijs en zulks?
Gezondheidsverklaring is nu aangevraagd, afspraak bij de psychiater is gemaakt. Theoriedag is ingepland net als dat examen. Hij mag pas half juli beginnen met lessen, maar kan ook pas tegen die tijd bij de psych terecht en dan kunnen er nog drie maanden overheen gaan, stel dat je dan meteen praktijkexamen aanvraagt, dan ben je weer zoveel maanden verder (wachttijd is 13 weken
Maarja, ervaringen?
Met een pauze erin vanwege het theoriegedeelte, dit werd door de rij-instructeur aanbevolen, heel fijne kerel die meedacht.
Voor het theorie-examen hebben we na 1x zakken gekozen voor een individueel examen waar hij langer de tijd kreeg voor het beantwoorden vd vragen.
Ik vind het niet melden geen optie. Ik heb het zelf ook nooit gemeld, omdat de vragen toen anders waren en ik simpelweg oprecht niet wist dat ik wat anders in had moeten vullen.quote:
Mijn rijinstructeur adviseerde me destijds om niks in te vullen op dat formulier
Ik ben in 1x geslaagd maar vraag me niet hoe. Onder druk kon ik vroeger alles wat ik moest kunnen. Maar ik vond de rijlessen verschrikkelijk, het was elke week een compleet drama met buikpijn en torenhoge paniek, maar dat kon ik niemand laten merken. Ik had ook geen gevoel voor autorijden, kon niet parkeren, zag borden over het hoofd, vergat instructies, de eikelige instructeur die mij pushte en belachelijk maakte en zomaar aanraakte was verschrikkelijk, en ik voelde me een compleet gevaar op de weg en snapte echt niet dat mensen mij een auto lieten besturen en er ook nog bij in durfden zittenSPOILERIk heb daarna onder dwang nog 3x ofzo gereden, mijn rijbewijs was echt pure geldverspilling, want ik wilde het gewoon echt niet, maar mij werd niks gevraagd.
Ah, wij starten meteen met theorie, want als dat niet wat wordt, dan hoef je praktijk niet meer te proberen (je weet het nietquote:
[..]
Mijn oudste zoon heeft destijds (10 jaar geleden) na 66 praktijklessen het examen gehaald.
Met een pauze erin vanwege het theoriegedeelte, dit werd door de rij-instructeur aanbevolen, heel fijne kerel die meedacht.
Voor het theorie-examen hebben we na 1x zakken gekozen voor een individueel examen waar hij langer de tijd kreeg voor het beantwoorden vd vragen.
)Nou...theorie en praktijk zijn 2 heel verschillende dingenquote:
[..]
Ah, wij starten meteen met theorie, want als dat niet wat wordt, dan hoef je praktijk niet meer te proberen (je weet het niet
In mijn optiek is het wel zinvol om ze te combineren, maar afijn ik heb het hele verhaal niet gelezen (excuus daarvoor ook)
Veel succes gewenst
Nouja, zonder theorie kun je geen praktijkexamen doen natuurlijkquote:
[..]
Nou...theorie en praktijk zijn 2 heel verschillende dingen
In mijn optiek is het wel zinvol om ze te combineren, maar afijn ik heb het hele verhaal niet gelezen (excuus daarvoor ook)
Veel succes gewenst
Overigens verwachten we niet dat praktijk een probleem wordt hoor Ik betaalde zeker 100 euro meer voor het onderzoek. Mijn zoon ging alleen en heeft geen rare vragen gehad. Maar uiteindelijk gestopt met rijlessen, want hij werd er heel erg zenuwachtig en gestressed van. We zijn tot de conclusie gekomen dat een rijbewijs voor hem er nu niet inzit. Dat was een hele dure conclusie. We hadden betaald voor een hoeveelheid lessen inclusief examen, dus dat geld zijn we kwijt.quote:
[..]
Ik mag mee bij dat gesprek, dus als er zulke vragen gesteld gaan worden, dan denk ik niet dat ik mijn mond kan houden
Op zich vallen de kosten mee. 151 euro. Dat is drie rijlessen ezg maar
Ik reed al ruim 20 jaar auto toen ik de diagnose kreeg, zonder rare fratsen. Ik geloof het wel.
Maar van de oudste weten we het natuurlijk wel, dus als ze gaat rijlessen dan gaan we het ook wel melden, ondanks dat ik het echt onzin vindt.
Ik ben wel aardig van de regels volgen, maar hier ben ik een beetje rebels, doe ik volgens mij helemaal niemand kwaad mee.
Ik weet wanneer ik niet moet rijden en ik rijd dus ook niet op die momenten.
Ik zou het nu zelf ook geen optie meer vinden om het níet te melden, als ik het vooraf had geweten. Juist ook omdat het me fijn lijkt als er misschien rekening wordt gehouden met anders leren/anders prikkels verwerken. (Weet niet of dat gebeurt, misschien ben ik te optimistisch hierquote:
[..]
Ik vind het niet melden geen optie. Ik heb het zelf ook nooit gemeld, omdat de vragen toen anders waren en ik simpelweg oprecht niet wist dat ik wat anders in had moeten vullen.
.) Maar toen werd er voor mij beslist, op basis van dit advies dus. Het is denk ik ook maar goed dat ik zelf wel in de gaten had dat het (toen) echt niks voor mij was, en zo gauw het kon nooit meer heb gereden.Ik heb drie kinderen waarvan twee met ASS.
De oudste (nu 23, zoon) en de jongste (nu 14, dochter).
Ik herken je problematiek.
Dat flippen om niks (in mijn/onze ogen). Altijd anderen de schuld geven om wat er die dag niet lukt. Nooit zelf verantwoording pakken.
Wat betreft kleding die niet gewassen is of droog zijn (want dat moet toch echt NU perse gedragen worden) herken ik ook.
Bij oudste ben ik daarmee gestopt toen hij een jaar of 16 was denk ik.
Oke, weet je wat? Dit is de wasmachine, zo werkt hij, en regel het lekker zelf.
En dat doet hij dus al jaren zelf.
(Wel even regelen dat ze niet voor 3 kledingstukken een machine laten draaien maar dat is bij ons prima gegaan).
Dan is een klein dingetje opgelost en ik kan een boek schrijven over alles, maar allez.
Over de verantwoording pakken; mijn zoon die ondertussen dus 23 is kan dat wel al. Hij heeft een hoop geleerd.
Dochter van 14 nog niet, maar ze heeft wel door dat ze vaak onredelijk is, maar dit niet goed kan reguleren. Praten hierover helpt een hoop. Haar voordeel is ook onze ervaring met een ouder kind natuurlijk.
Haha, dat is precies hoe we het nu doen.quote:
@:Spring
Ik heb drie kinderen waarvan twee met ASS.
De oudste (nu 23, zoon) en de jongste (nu 14, dochter).
Ik herken je problematiek.
Dat flippen om niks (in mijn/onze ogen). Altijd anderen de schuld geven om wat er die dag niet lukt. Nooit zelf verantwoording pakken.
Wat betreft kleding die niet gewassen is of droog zijn (want dat moet toch echt NU perse gedragen worden) herken ik ook.
Bij oudste ben ik daarmee gestopt toen hij een jaar of 16 was denk ik.
Oke, weet je wat? Dit is de wasmachine, zo werkt hij, en regel het lekker zelf.
En dat doet hij dus al jaren zelf.
(Wel even regelen dat ze niet voor 3 kledingstukken een machine laten draaien maar dat is bij ons prima gegaan).
Dan is een klein dingetje opgelost en ik kan een boek schrijven over alles, maar allez.
Over de verantwoording pakken; mijn zoon die ondertussen dus 23 is kan dat wel al. Hij heeft een hoop geleerd.
Dochter van 14 nog niet, maar ze heeft wel door dat ze vaak onredelijk is, maar dit niet goed kan reguleren. Praten hierover helpt een hoop. Haar voordeel is ook onze ervaring met een ouder kind natuurlijk.
En idd, ze draait nu wasjes met drie kledingstukken of soms zelfs alleen een broek. Ze probeert er inmiddels wel andere kledingstukken bij uit te zoeken, maar als je maar één broek draagt die je steeds na twee dagen wast, houdt dat snel op. Maar ze doet haar best. (Wat overigens niet wegneemt dat het alsnog mijn schuld is als ie niet op tijd droog is, maar soit.)Dank voor je input! De rest ook!
Nu maar hopen dat we snel die toelaatbaarheidsverklaring krijgen. De koepel die erover gaat vindt dat we eerst nog door een aantal hoepels moeten springen, terwijl huidige school en wijzelf hem dat niet meer aan willen doen. Hij gaat al nauwelijks meer naar school, met een beetje geluk een paar uur per week, maar ik ben bang dat al dat gepush hem op een gegeven moment meer kwaad dan goed doet.
SPOILEREen bevriende moeder die van de situatie op de hoogte is zei me dat ze vindt dat we te snel gaan. Want je komt nooit meer van het speciaal onderwijs af, ze willen vast dat hij doorstroomt naar het svo in plaats van het regulier vo, zo erg is het toch niet, misschien is het een fase en groeit hij eroverheen en kan hij na de vakantie weer gewoon naar school... En dan ga ik toch weer twijfelen. Moet ik niet doen, want ik voel van binnen dat dit de beste route is voor ons, maar ik vind het wel heel lastig. Het is al zo'n uitputtend traject, dan wil je dat mensen je steunen in plaats van je onzeker maken.
Amsel, jullie gaan niet over één nacht ijs. Vertrouw op je gevoel wat je in je eerste alinea beschrijft. EchtSPOILERHoi. Mijn kind is begonnen op sbo en is uiteindelijk weer naar bo gegaan.
En ik ben nog steeds heel blij dat we die stap namen, want het heeft hem heel erg geholpen, de rust, de handvatten, de extra begeleiding. En zelfs als hij niet terug gekund had en ik had dat geweten, had ik geen andere keuze gemaakt.
SPOILEREn het is ook onzin, mijn zoon heeft de overstap van svo naar vo gemaakt toen iedereen vond dat hij daar aan toe was. Mensen praten veelal vanuit vooroordelen of angst over speciaal onderwijs helaas.
Die vooroordelen over speciaal onderwijs had ik zelf overigens ook, totdat we ons erin gingen verdiepen
Luister naar jouw gevoelquote:
Wij zijn vandaag wezen kijken bij een speciale school voor kinderen met autisme en ik denk dat onze zoon daar zo goed zou passen. Er liepen allemaal jongetjes (en meisjes natuurlijk) rond die precies zijn zoals hij
Nu maar hopen dat we snel die toelaatbaarheidsverklaring krijgen. De koepel die erover gaat vindt dat we eerst nog door een aantal hoepels moeten springen, terwijl huidige school en wijzelf hem dat niet meer aan willen doen. Hij gaat al nauwelijks meer naar school, met een beetje geluk een paar uur per week, maar ik ben bang dat al dat gepush hem op een gegeven moment meer kwaad dan goed doet.SPOILEREen bevriende moeder die van de situatie op de hoogte is zei me dat ze vindt dat we te snel gaan. Want je komt nooit meer van het speciaal onderwijs af, ze willen vast dat hij doorstroomt naar het svo in plaats van het regulier vo, zo erg is het toch niet, misschien is het een fase en groeit hij eroverheen en kan hij na de vakantie weer gewoon naar school... En dan ga ik toch weer twijfelen. Moet ik niet doen, want ik voel van binnen dat dit de beste route is voor ons, maar ik vind het wel heel lastig. Het is al zo'n uitputtend traject, dan wil je dat mensen je steunen in plaats van je onzeker maken.
!Een paar van mijn studiegenoten werken in het speciaal onderwijs en er stromen juist heel veel kinderen uit naar regulier voortgezet onderwijs! Zeker niet iedereen, maar toch echt wel een aanzienlijk gedeelte. De ene middelbare school is er beter op ingericht dan de andere, maar laat je daardoor zeker niet tegenhouden!quote:
Wij zijn vandaag wezen kijken bij een speciale school voor kinderen met autisme en ik denk dat onze zoon daar zo goed zou passen. Er liepen allemaal jongetjes (en meisjes natuurlijk) rond die precies zijn zoals hij
Nu maar hopen dat we snel die toelaatbaarheidsverklaring krijgen. De koepel die erover gaat vindt dat we eerst nog door een aantal hoepels moeten springen, terwijl huidige school en wijzelf hem dat niet meer aan willen doen. Hij gaat al nauwelijks meer naar school, met een beetje geluk een paar uur per week, maar ik ben bang dat al dat gepush hem op een gegeven moment meer kwaad dan goed doet.SPOILEREen bevriende moeder die van de situatie op de hoogte is zei me dat ze vindt dat we te snel gaan. Want je komt nooit meer van het speciaal onderwijs af, ze willen vast dat hij doorstroomt naar het svo in plaats van het regulier vo, zo erg is het toch niet, misschien is het een fase en groeit hij eroverheen en kan hij na de vakantie weer gewoon naar school... En dan ga ik toch weer twijfelen. Moet ik niet doen, want ik voel van binnen dat dit de beste route is voor ons, maar ik vind het wel heel lastig. Het is al zo'n uitputtend traject, dan wil je dat mensen je steunen in plaats van je onzeker maken.
). Laat je niet gek maken hoor! Ze kijken echt naar de ontwikkeling en wat een kind aankan.Mijn 7 jarige slikt Aripripazol, hierdoor en door haar vermeerderde eetlust heeft ze een buikje gekregen. Ze zit nog binnen de gemiddelde marges qua gewicht, de psychiater maakt zich geen zorgen. Ze is ook niet dik, maar alleen dus wel een bol buikje. Daar komt bij dat ze moeite lijkt te hebben met poepen, poept soms helemaal niet en dan opeens meerdere dagen achter elkaar in haar broek. Op de dagen dat ze niet poept, krijgt ze ook echt een harde bolle buik en klaagt ze over buikpijn.
Maar waar het om gaat: dat buikje. Mijn meisje is 7 en zit in groep 3, daar zijn ze kennelijk al zo gefixeerd op slank zijn dat ze regelmatig opmerkingen krijgt over haar buik. Een vriendje die zei dat hij niet met haar wilde trouwen want ze heeft een dikke buik, vriendinnetjes die zeggen dat ze dik is, een bolle buik heeft, dat het lijkt alsof ze een baby in haar buik heeft. En het is niet eens echt pestgedrag, voor die kinderen is het gewoon wat ze zien en wat ze zeggen zonder het besef wat het doet met mijn dochter. Dat maakt ook dat ik het lastig vindt om de juf hiervoor aan te haken, want die heeft al zoveel met ons te doen (gehad) in verband met onze dochter.
Gevolg is nu dat ik een heel verdrietig meisje hebt dat soms huilend voor de spiegel staat omdat ze zichzelf lelijk en dik vindt. Die nu het liefst geen medicijnen meer wil slikken omdat ze daar dik van wordt. Die boos is op haar hoofd, omdat ze door haar hoofd medicijnen moet slikken en daardoor dus lelijk wordt. En ik heb al veel gesprekken met haar gevoerd, het lijkt dan voor even wel te helpen. Gesprekken over haar hoofd, over haar medicijnen, over haar lijfje, over hoe iedereen anders is - mentaal en lichamelijk - ,maar dat ze mooi is van binnen en buiten. Maar het onderwerp komt steeds weer terug nadat er weer een opmerking is gekomen, wat ik ook begrijp want ze is zo jong en zo onzeker en dit doet haar logischerwijs pijn.
Kortom, hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan? Want ik merk dat ik een beetje vast begin te lopen. We hebben morgen weer ouderbegeleiding en gaan het daar ook aankaarten, maar ik heb liever ervaringen of tips vanuit de praktijk.
[ Bericht 0% gewijzigd door Schanu op 03-06-2024 15:42:49 ]
Misschien maakt de psychiater zich geen zorgen, maar jouw dochter heeft er wel last van.
Als de medicatie goed werkt lijkt het me wel lastig om eventueel iets te veranderen... maar ik zou daar nog eens over in gesprek.
Ik denk dat je het goed doet door te benoemen dat iedereen anders is, maar de reacties van die andere kinderen daar heb je geen invloed op en die raken jouw kind wel. Moeilijk, goed om met de ouderbegeleiding te bespreken
ik heb geen ervaring, maar is dit iets om wel ook met de psychiater te bespreken? Dus niet alleen het buikje/gewicht zelf, maar ook wat het met haar doet? Of hebben jullie ook dat al aangegeven? Want het lijkt me voor de psychiater wel relevant om dat ook mee te nemen.En ik zou het wel ook bespreken met de juf. Ik kan me je bezwaarde gevoel wel indenken, maar als je het bespreekt dan kan juf er ook aandacht aan besteden, en als dat je dochter helpt, helpt dat de juf zelf ook weer toch (dochter weer iets beter in vel, fijnere sfeer in de klas etc). Nog even los van dat jullie ook niet voor je lol de juf 'belasten' en dat ook gewoon onderdeel is van haar werk, en het er dus ook bij hoort als ze er zelf niks aan heeft. Maar misschien helpt de gedachte dat zij er zelf ook wat aan heeft je met het verlagen van de drempel.
Misschien zijn er alternatieven mogelijk, hoewel ik ook snap dat je er ook niet op zit te wachten om te experimenteren. Mijn zoon heeft Risperdal gehad en at daardoor ook wel meer, maar had geen opgezette buik.
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de rest!
Los van het buikje lijkt de verstopping me sowieso iets om te bespreken met de psychiater.En misschien een goede aanleiding voor juf om in de klas een lesje te houden over tact en lekker in je vel zitten en welke opmerkingen je wel en niet tegen anderen maakt? Logisch dat een kindje in groep 3 bot zegt wat het ziet, maar het is ook wel de leeftijd dat ze kunnen gaan leren dat je soms ook gewoon je mond kan houden als wat je denkt niet leuk is voor de ander om te horen.
De verstopping komt trouwens doordat ze poepen vervelend vindt en het dus ophoudt, dat heeft ze altijd gehad en staat los van de medicatie (is dus geen bijwerking). Ze veegt zichzelf nog steeds niet af na het poepen en sinds we daar opnieuw mee zijn gaan oefenen poept ze weer vaker in haar broek. Omdat ze gewoon echt niet zelf af wil vegen. In overleg met de gezinsbegeleider gisteren hebben we besloten het zelf afvegen voor nu weer op een laag pitje te zetten (omdat het aan het einde van het schooljaar al lastig genoeg is omdat de koek gewoon op is), dus hopelijk poept ze dan ook wat minder in haar broek en gaat ze weer wat vaker gewoon naar de wc. Die zorg schuiven we dus nog even op, als ze 18 is veegt ze vast wel haar eigen billen af toch?
Qua medicatie is het juist een beste zoektocht geweest en dit is de 1e medicatie die aanslaat zonder al teveel bijwerkingen. Ze is begonnen met resperidal, maar dat versterkte haar angsten zo erg dat ze overal gevaar zag en bijna niet meer gewoon naar buiten durfde. De aripripazol haalt het stuk agressie weg en zorgt voor meer rust in haar koppie, dus daar willen we niet zomaar mee stoppen. Maar die bijwerking van vermeerderde eetlust en meer aankomen is gewoon een hele vervelende. Sporten en bewegen doet ze al, op het eten letten we ook al. Ik neem het wel mee met de volgende bespreking met de psychiater.
De gezinsbegeleider gaf ook aan dat we het gesprek met de juf wel aan kunnen gaan, ook al is het geen pestgedrag maar omdat het wel een hele jonge leeftijd is waarop dit speelt (en het uiteindelijk wel tot pestgedrag kan leiden ook). We gaan dus toch maar een gesprekje inplannen, zonder medeweten van dochterlief zelf omdat zij dingen in haar hoofd altijd zodanig uitvergroot dat ik bang ben dat we het een nog groter issue voor haar maken als we dat gaan benoemen.
Verder hoop ik vooral ook dat er een punt gaat komen dat ze zelf wat coaching/training/therapie/begeleiding kan krijgen. Bij de praktijk waar wij zitten doen ze dat pas vanaf een jaar of 9, omdat ze daarvoor nog zo jong zijn dat het toepassen in de praktijk vaak niet goed lukt. Nog 1,5 jaar geduld.
L is het tegenovergestelde. Die zou het liefst gaan douchen nadat ze naar de wc is geweest.
[ Bericht 3% gewijzigd door Elleska op 05-06-2024 15:43:57 ]
Ja, omdat het vies isquote:
Oh, dat hoorde ik ook van een ouder op een ass-informatieavond. Haar dochter veegt ook niet af want vies.
L is het tegenovergestelde. Die zou het liefst gaan douchen nadat ze naar de wc is geweest.
En dan wil je dus schoon worden L is het tegenovergestelde. Die zou het liefst gaan douchen nadat ze naar de wc is geweest.
Ja, maar ze gaat er anders mee om.quote:
[..]
Ja, omdat het vies is
Wat lijkt me dat heftig.
@Spring zou het kunnen dat het terug gaan naar verdriet momenten een manier is voor haar om controle te hebben over haar emotie? Alsof ze het parkeert voor wanneer er ruimte in haar hoofd is?
@Amsel je gaat op het tempo wat voor jullie werkt. En dat doe je enorm goed.
Hier oud bekende onder andere username want krijg em niet gefikst
Ik lurk met tijd en wijle hier en vind het soms zo verhelderend de adviezen naar elkaar
Tegelijkertijd zijn er vaak dingen waar ik hier niks mee kan omdat de zorg en school systemen hier zo anders zijn.
De diagnostiek gebeurt hier geheel anders en waar zijn lagere school echt ellende was heeft dus het papierwerk wel enorme invloed. In augustus is de jaar opvolging we wachten nog op de wachtlijst voor bepaalde onderzoeken intussen zijn we 3 jaar bezig...
Intussen zit kind op middelbare en deze school is zo geheel anders. Regulier maar enorm veel ruimte voor hem en aanpassingen. Time in en time out kaart. Student support ruimte een Sen ( special education needs) support worker, extra tijd voor examens. Een mentor voor sociale interacties en project Elsa voor zijn zelfbeeld.
En het ging eigenlijk best goed op school ondanks enkele conflicten waar hij gepest werd. En wat ook opgelost is maakt3 een docent een opmerking en zijn we weer zo goed als terug bij af..
En het is niet zijn fout en ik begrijp waarom zijn vertrouwen geschaad is en dat het opnieuw opgebouwd moet worden. Maar ik weet gewoon eigelijk eventjes niet zo goed hoe.. en ik merk dat de angst voor weer het agressieve gedrag ( hij is van natute juist helemaal niet agressief en ik begrijp dat het ook niet persoonlijk is) zorgt dat ik continue me gespannen voel . Hoe gaan jullie daar mee om? En hoe kregen jullie dat vertrouwen weer terug opgebouwd?
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is wat mijn vraag is..
Ben stiekem wel heel erg benieuwdquote:
Hier oud bekende onder andere username want krijg em niet gefikst
Qua vertrouwen opbouwen, tja, dat gaat gewoon langzaam. Is het mogelijk om er met de docent over te praten of hem uit te leggen waarom de docent zo reageerde? Van een afstandje zijn dit soort dingen altijd lastig in te schatten natuurlijk
Mijn angst voor de agressie van mijn zoon is geleidelijk verdwenen hoe langer het goed ging. Het is echter niet ver weg gezakt, want bij het minste teken van agressie schiet ik weer in de stress. Maar het zakt ook sneller weer. Kortom, het is een kwestie van tijd vooral.quote:
@ buda gewoon voor nu even een dikke
Wat lijkt me dat heftig.
@:spring zou het kunnen dat het terug gaan naar verdriet momenten een manier is voor haar om controle te hebben over haar emotie? Alsof ze het parkeert voor wanneer er ruimte in haar hoofd is?
@:amsel je gaat op het tempo wat voor jullie werkt. En dat doe je enorm goed.
Hier oud bekende onder andere username want krijg em niet gefikst
Ik lurk met tijd en wijle hier en vind het soms zo verhelderend de adviezen naar elkaar
Tegelijkertijd zijn er vaak dingen waar ik hier niks mee kan omdat de zorg en school systemen hier zo anders zijn.
De diagnostiek gebeurt hier geheel anders en waar zijn lagere school echt ellende was heeft dus het papierwerk wel enorme invloed. In augustus is de jaar opvolging we wachten nog op de wachtlijst voor bepaalde onderzoeken intussen zijn we 3 jaar bezig...
Intussen zit kind op middelbare en deze school is zo geheel anders. Regulier maar enorm veel ruimte voor hem en aanpassingen. Time in en time out kaart. Student support ruimte een Sen ( special education needs) support worker, extra tijd voor examens. Een mentor voor sociale interacties en project Elsa voor zijn zelfbeeld.
En het ging eigenlijk best goed op school ondanks enkele conflicten waar hij gepest werd. En wat ook opgelost is maakt3 een docent een opmerking en zijn we weer zo goed als terug bij af..
En het is niet zijn fout en ik begrijp waarom zijn vertrouwen geschaad is en dat het opnieuw opgebouwd moet worden. Maar ik weet gewoon eigelijk eventjes niet zo goed hoe.. en ik merk dat de angst voor weer het agressieve gedrag ( hij is van natute juist helemaal niet agressief en ik begrijp dat het ook niet persoonlijk is) zorgt dat ik continue me gespannen voel . Hoe gaan jullie daar mee om? En hoe kregen jullie dat vertrouwen weer terug opgebouwd?
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is wat mijn vraag is..
Nou de sen supporter gaat er mee aan de slag want die was ook niet blij met de opmerking.quote:
[..]
Ben stiekem wel heel erg benieuwd
Qua vertrouwen opbouwen, tja, dat gaat gewoon langzaam. Is het mogelijk om er met de docent over te praten of hem uit te leggen waarom de docent zo reageerde? Van een afstandje zijn dit soort dingen altijd lastig in te schatten natuurlijk
De doce t had gezegd er zijn nu aantal incidenten geweest met x y en z en er is een common denominator... en dat hij dat was en hij maar weg moest lopen caj de situatie.
De incidenten waren dat x hem sloeg meerdere keren. Terwijl O. Dat niet deed alleen hem van zich afduwde.. Y loopt telkens der vriendinnetjes op hem af te sturen ( ze waren ooit vriendje en vriendinnwtje op de lagere school..) dat hij een narcist is en abusive..
Laatste incident met Z was dat Z de stoel onder O uit trok..
Vertel mij wat kan O dan weglopen.
Wat voor functie heeft die opmerking en zeker als diegene alle hulp krijgt omdat hij gewoonweg niet goed is in sociale interacties en emoties van anderen te begrijpen.
En evenstarretje is de oude naam
Dus vooral de tijd geven..quote:
[..]
Mijn angst voor de agressie van mijn zoon is geleidelijk verdwenen hoe langer het goed ging. Het is echter niet ver weg gezakt, want bij het minste teken van agressie schiet ik weer in de stress. Maar het zakt ook sneller weer. Kortom, het is een kwestie van tijd vooral.
Ik vind het vooral ook vervelend voor hem want hij is van nature helemaal niet zo.. juist heel zorgzaam en lief als het 1 op 1 is. Maar door de onrust in zijn koppie raakt hij zo gefrustreerd en boos en in de war waardoor hij echt gewoon naar boos wordt. Ik ken het hele riedeltje uit mijn hoofd wat hij roept. En fysiek het alles rond gooien en het slaan. Gelukkig is dat laatste niet meer aan de orde maar we zitten door die terugval er wel in de buurt.
Het is ook echt can 0 naar 100 er zit niks tussen. Het is zwart of wit..
Welkom terug!quote:
[..]
Nou de sen supporter gaat er mee aan de slag want die was ook niet blij met de opmerking.
De doce t had gezegd er zijn nu aantal incidenten geweest met x y en z en er is een common denominator... en dat hij dat was en hij maar weg moest lopen caj de situatie.
De incidenten waren dat x hem sloeg meerdere keren. Terwijl O. Dat niet deed alleen hem van zich afduwde.. Y loopt telkens der vriendinnetjes op hem af te sturen ( ze waren ooit vriendje en vriendinnwtje op de lagere school..) dat hij een narcist is en abusive..
Laatste incident met Z was dat Z de stoel onder O uit trok..
Vertel mij wat kan O dan weglopen.
Wat voor functie heeft die opmerking en zeker als diegene alle hulp krijgt omdat hij gewoonweg niet goed is in sociale interacties en emoties van anderen te begrijpen.
En evenstarretje is de oude naam
Wat een rottige opmerking van die docent! Kan me voorstellen dat dat niet helpt.
En zoals je die situaties beschrijft lijkt het me lastig om weg te lopen dan, het klinkt of x y en z nogal aan het uitdagen zijn, wellicht zou de docent daar meer oog voor mogen hebben.
Sterkte
[ Bericht 28% gewijzigd door livelink op 09-06-2024 09:52:58 ]
De ervaring is ook wel dat ze snel ingrijpen. Ben enorm blij met de school. Het is echt de head of year die gewoon echt niet tactisch is en vaak vergeet wie hij heeft. Hij loopt waar hij kan weg en gaat dan naar zijn swn support worker. Die ruimte heeft hij, zelfde is dat de afspraak als en een vervangend docent is hij de les in support doet.quote:
Het pestgedrag dat jij beschrijft herken ik gelukkig niet, want dat zou weglopen inderdaad moeilijk maken. Dan verwacht ik inderdaad meer en sneller ingrijpen van school, zoals ook Nijna zegt.
Ik denk dat ik het ook vooral lastig vind na dat er vanaf september zo een opbouw in zat met kleine dipjes er nu ineens door een zo een opmerking we eigenlijk weer terug bij af zijn en dat wat opgebouwd is door de sen /elsa en mentor en mijzelf en O zelf zo als een kaartenhuis kan instorten.
Maar goede kans dat het niet helemaal terug bij af is en dat het alleen de bovenste paar kaarten zijn die in zijn gestort. Ik hoop het voor jullie!quote:
[..]
De ervaring is ook wel dat ze snel ingrijpen. Ben enorm blij met de school. Het is echt de head of year die gewoon echt niet tactisch is en vaak vergeet wie hij heeft. Hij loopt waar hij kan weg en gaat dan naar zijn swn support worker. Die ruimte heeft hij, zelfde is dat de afspraak als en een vervangend docent is hij de les in support doet.
Ik denk dat ik het ook vooral lastig vind na dat er vanaf september zo een opbouw in zat met kleine dipjes er nu ineens door een zo een opmerking we eigenlijk weer terug bij af zijn en dat wat opgebouwd is door de sen /elsa en mentor en mijzelf en O zelf zo als een kaartenhuis kan instorten.
Deze week hebben we op school een MDO gehad over onze 7-jarige die nauwelijks meer naar school gaat. Conclusie: de TLV gaat er komen, maar wanneer er plaats is op het SO is nog onduidelijk. Niet ideaal, maar we weten in ieder geval waar we naartoe werken en dat is al heel fijn.
En voor de tussentijd is er nu ook een oplossing, in ieder geval tot de zomervakantie: hij gaat een paar uur per week 1-op-1 les krijgen van een ambulant begeleider die gespecialiseerd is in ASS. In het schoolgebouw, in een apart lokaal, zodat hij wel in een schoolsetting onderwijs krijgt, maar op een manier die hij aankan. Hij ziet het wel zitten en voelt zich heel speciaal dat hij een speciale juf helemaal voor hem alleen krijgt
Ik ben blij dat we het qua werk geregeld krijgen om altijd thuis te zijn met hem. Mijn man doet enorm veel, die neemt nu de meeste zorg op zich. Dat is ook wennen
Maar wel heel fijn dat het zo kan. Ik zou niet weten hoe je dit zou moeten opvangen als je een baan hebt waarbij je van 9 tot 5 fysiek aanwezig moet zijn. Het is allemaal echt wel intensief en lastig, maar nu we weten wat de stip op de horizon is en in de tussentijd hulp krijgen, zie ik het allemaal weer wat zonniger in [ Bericht 0% gewijzigd door Amsel op 14-06-2024 22:34:45 ]
Wat fijn dat er in elk geval een stip op de horizon is.quote:
Update over onze thuisblijver, gewoon omdat ik ergens m'n verhaal kwijt moet bij mensen die het snappen
Deze week hebben we op school een MDO gehad over onze 7-jarige die nauwelijks meer naar school gaat. Conclusie: de TLV gaat er komen, maar wanneer er plaats is op het SO is nog onduidelijk. Niet ideaal, maar we weten in ieder geval waar we naartoe werken en dat is al heel fijn.
En voor de tussentijd is er nu ook een oplossing, in ieder geval tot de zomervakantie: hij gaat een paar uur per week 1-op-1 les krijgen van een ambulant begeleider die gespecialiseerd is in ASS. In het schoolgebouw, in een apart lokaal, zodat hij wel in een schoolsetting onderwijs krijgt, maar op een manier die hij aankan. Hij ziet het wel zitten en voelt zich heel speciaal dat hij een speciale juf helemaal voor hem alleen krijgt
Ik ben blij dat we het qua werk geregeld krijgen om altijd thuis te zijn met hem. Mijn man doet enorm veel, die neemt nu de meeste zorg op zich. Dat is ook wennen
Hopelijk is de weg er naartoe niet al te lang.
Maar fijn dat er een begeleider komt om hem 1 op 1 les te geven.
Fijn Amsel. Dat geeft weer wat rust en hoop.quote:
Update over onze thuisblijver, gewoon omdat ik ergens m'n verhaal kwijt moet bij mensen die het snappen
Deze week hebben we op school een MDO gehad over onze 7-jarige die nauwelijks meer naar school gaat. Conclusie: de TLV gaat er komen, maar wanneer er plaats is op het SO is nog onduidelijk. Niet ideaal, maar we weten in ieder geval waar we naartoe werken en dat is al heel fijn.
En voor de tussentijd is er nu ook een oplossing, in ieder geval tot de zomervakantie: hij gaat een paar uur per week 1-op-1 les krijgen van een ambulant begeleider die gespecialiseerd is in ASS. In het schoolgebouw, in een apart lokaal, zodat hij wel in een schoolsetting onderwijs krijgt, maar op een manier die hij aankan. Hij ziet het wel zitten en voelt zich heel speciaal dat hij een speciale juf helemaal voor hem alleen krijgt
Ik ben blij dat we het qua werk geregeld krijgen om altijd thuis te zijn met hem. Mijn man doet enorm veel, die neemt nu de meeste zorg op zich. Dat is ook wennen
Dus, de concrete vraag: Hoe doen jullie dat? Ga je wel eens naar een psycholoog, waar praat je dan over, en helpt het?SPOILEREr wordt me al een tijd door verschillende mensen aangeraden dat ik "eens met iemand moet gaan praten". Omdat het leven met een gezin waarin iedereen wel iets (ASS, ADHD, OCS) heeft zwaar is, omdat ik al 10 jaar lang slecht slaap, omdat ik de laatste tijd neerslachtiger ben en het gevoel heb dat ik op alle vlakken faal, dat soort dingen. Maar ik weet niet zo goed wat mijn hulpvraag dan is, want de oorzaak van het probleem valt niet op te lossen, en de manier waarop ik ermee omga is volgens mij heel normaal en begrijpelijk. Het is allemaal niet ideaal, ik heb veel zorgen, het is intensief, maar dit is gewoon waar ik in het leven mee te dealen heb. Ik vind dat er niet zo veel mis met me is
Ja, ik loop bij een psycholoog alweer een tijd.quote:
Andere vraag:Dus, de concrete vraag: Hoe doen jullie dat? Ga je wel eens naar een psycholoog, waar praat je dan over, en helpt het?SPOILEREr wordt me al een tijd door verschillende mensen aangeraden dat ik "eens met iemand moet gaan praten". Omdat het leven met een gezin waarin iedereen wel iets (ASS, ADHD, OCS) heeft zwaar is, omdat ik al 10 jaar lang slecht slaap, omdat ik de laatste tijd neerslachtiger ben en het gevoel heb dat ik op alle vlakken faal, dat soort dingen. Maar ik weet niet zo goed wat mijn hulpvraag dan is, want de oorzaak van het probleem valt niet op te lossen, en de manier waarop ik ermee omga is volgens mij heel normaal en begrijpelijk. Het is allemaal niet ideaal, ik heb veel zorgen, het is intensief, maar dit is gewoon waar ik in het leven mee te dealen heb. Ik vind dat er niet zo veel mis met me is
Meer voor de dingen waar ik zelf tegenaan loop, we hebben het af en toe wel over kind met ass als dat zo ter sprake komt. Ik heb nu schematherapie.
Ik heb het geprobeerd via de huisarts. Ben wel snel gestopt eigenlijk. Vooral omdat ik er inderdaad heel weinig aan had. De situatie was zoals het was en daar kon toch niks aan veranderd worden en het inplannen van de gesprekken tussen zorg en werk door was eigenlijk net weer een verplichting extra die ik er niet bij kon hebben. Uiteindelijk heb ik het meest gehad aan overleggen met zijn school. Daar moest ik toch zijn dus dat hoefde ik niet extra in te plannen en daar werden concrete oplossingen aangedragen voor concrete zaken die speelden. Dat was eigenlijk precies wat ik nodig had; mensen die meedachten met zaken waar we praktisch tegenaan liepen.quote:
Andere vraag:Dus, de concrete vraag: Hoe doen jullie dat? Ga je wel eens naar een psycholoog, waar praat je dan over, en helpt het?SPOILEREr wordt me al een tijd door verschillende mensen aangeraden dat ik "eens met iemand moet gaan praten". Omdat het leven met een gezin waarin iedereen wel iets (ASS, ADHD, OCS) heeft zwaar is, omdat ik al 10 jaar lang slecht slaap, omdat ik de laatste tijd neerslachtiger ben en het gevoel heb dat ik op alle vlakken faal, dat soort dingen. Maar ik weet niet zo goed wat mijn hulpvraag dan is, want de oorzaak van het probleem valt niet op te lossen, en de manier waarop ik ermee omga is volgens mij heel normaal en begrijpelijk. Het is allemaal niet ideaal, ik heb veel zorgen, het is intensief, maar dit is gewoon waar ik in het leven mee te dealen heb. Ik vind dat er niet zo veel mis met me is
Hij heeft behoorlijk wat begeleiding gehad door de jaren heen vanaf de begeleide werkplek en eigenlijk wil ik ze daar wel voor bedanken. Maar hoe? Iets lekkers vind ik ook wat afgezaagd ergens? Het liefste zou ik ze een boek willen geven of iets dergelijks waar ze wat aan hebben, maar ik heb natuurlijk geen idee wat ze allemaal hebben staan.
Een boekenbon dan maar? Willen jullie eens meedenken?
Ze zijn onderdeel van het zorgteam. Bij oudste hielpen ze vooral bij het plannen, maar je zou ze het beste kunnen vergelijken met meewerkende ib'ers ofzoquote:
Zijn het meerdere mensen? Ken je ze een beetje? Ik zou zo van afstand ook niet goed weten wat hun interesses zijn. Zijn er dingen die ze daar doen behalve begeleiden van huiswerk? Bijv. spelletjes ofzo? Dan zou een spel voor daar misschien ook wel een leuk idee zijn. En als het iets voor hen persoonlijk is zou een (boeken)bon misschien best een leuk idee zijn hoor, het gaat natuurlijk ook vooral om het gebaar, dat zullen ze zeker waarderen.
ik bedoelde: om hoeveel mensen gaat het, en ken je ze persoonlijk (of kan je zoon inschatten wat zij leuk vinden)?quote:
[..]
Ze zijn onderdeel van het zorgteam. Bij oudste hielpen ze vooral bij het plannen, maar je zou ze het beste kunnen vergelijken met meewerkende ib'ers ofzo
Ik had voor zijn afscheid van de basisschool een dankbrief gestuurd met een gedicht dat @Oxymoron (herinneren jullie je haar nog) voor me had geschreven. Ik wist het niet qua cadeautjes, maar ze hadden zoveel voor ons en hem betekend dat ik het maar gewoon persoonlijk heb gehouden.quote:
Volgende week heeft oudste zijn diploma-uitreiking. Hij is, ondanks alle strubbelingen, door de middelbare school gevlogen en sluit het beter af dan ik toentertijd deed.
Hij heeft behoorlijk wat begeleiding gehad door de jaren heen vanaf de begeleide werkplek en eigenlijk wil ik ze daar wel voor bedanken. Maar hoe? Iets lekkers vind ik ook wat afgezaagd ergens? Het liefste zou ik ze een boek willen geven of iets dergelijks waar ze wat aan hebben, maar ik heb natuurlijk geen idee wat ze allemaal hebben staan.
Een boekenbon dan maar? Willen jullie eens meedenken?
Ah, het begeleidewerkplekteam is een keer een man of 5 waarvan er zich 3 met hem bezig hebben gehouden, waarvan 2 actief.quote:
[..]
ik bedoelde: om hoeveel mensen gaat het, en ken je ze persoonlijk (of kan je zoon inschatten wat zij leuk vinden)?
Een van de twee mensen ken ik, was vroeger docent van mij, die kan ik redelijk inschatten, de ander niet echt. De laatste was vooral aanwezig en daarvan weet ik wel van welke muziek die houdt, want die kwam ik vorig jaar op een festival tegen
Wij kregen onverwachts goed nieuws: de 7-jarige kan direct na de zomervakantie al starten op het speciaal onderwijs, er is een plekje voor hem vrijgekomen!
Geen idee hoe ze het voor elkaar gekregen hebben, want we waren met alles qua aanmelden en tlv te laat, maar het is gewoon gelukt! En achteraf gezien eigenlijk ook hartstikke snel. Wat een geluk hebben we gehad.De 7-jarige is er alleen zelf niet zo gelukkig mee
We hebben hem er natuurlijk niet op kunnen voorbereiden omdat we nog niks konden zeggen zolang het niet zeker was. Hij is heel verdrietig, wil niet bij zijn huidige school weg (ook al gaat hij er in de praktijk nauwelijks meer heen). Wat is dat rot om te zien zeg. Het komt uiteindelijk wel goed, hij begint aan het idee te wennen en staat er in ieder geval voor open om er te gaan kijken. Hij vertelt nu aan anderen dat hij 'misschien' naar een andere school gaat, hij wil het idee hebben dat hij zelf kan beslissen. We hebben uitgelegd dat het wel een grotemensenbeslissing is, maar dat we heel goed naar hem zullen luisteren en alles aan hem zullen uitleggen. Dus hopelijk is hij binnenkort ook 'om' en kan hij het fijn aflsuiten op zijn huidige school en dan vol goede moed starten op de nieuwe Ik vind het heel goed nieuws, Amsel en ik snap dat het voor hem moeilijk is, maar dat komt inderdaad vast wel goed.quote:
Ik zou iets doen waar je een persoonlijke boodschap in kan zetten. Een boek, een spel (binnenkant van de deksel van de doos), een mooi notieboekje of schrijfblok. Die boodschap is belangrijker dan het presentje
Wij kregen onverwachts goed nieuws: de 7-jarige kan direct na de zomervakantie al starten op het speciaal onderwijs, er is een plekje voor hem vrijgekomen!
De 7-jarige is er alleen zelf niet zo gelukkig mee
Wat fijn dat het zo vlot is gegaan toch nog.quote:
Ik zou iets doen waar je een persoonlijke boodschap in kan zetten. Een boek, een spel (binnenkant van de deksel van de doos), een mooi notieboekje of schrijfblok. Die boodschap is belangrijker dan het presentje
Wij kregen onverwachts goed nieuws: de 7-jarige kan direct na de zomervakantie al starten op het speciaal onderwijs, er is een plekje voor hem vrijgekomen!
De 7-jarige is er alleen zelf niet zo gelukkig mee
Bij ons ging het, toen we de knoop hadden doorgehakt ineens ook heel snel. We kregen de ene dag bericht dat de aanvraag was gedaan en dat ze tot half juni of zelfs juli de tijd hadden om te beslissen. En de volgende dag kregen we een bericht dat het akkoord was.
Nu was het bij ons wel een gezamelijke beslissing met de 16-jarige. Ze heeft ook de tijd gehad om aan het idee te wennen, want wij waren een paar jaar terug al voorzichtig aan het kijken en zij wilde toen pertinent niet.
En dat kon omdat ze het nog redde op school, we hebben het toen wel in de week gelegd en dit schooljaar voelde ze zelf ook dat het zo niet kon. Intussen al een maand of 3 op de nieuwe school en voor het eerst dat we niet heel hard aftellen naar de vakantie.
School is nog altijd stom, maar het is beter dan de vorige (haar woorden).
Lijkt me een iets makkelijkere aanloop dan jullie nu hebben met je 7-jarige waar het nog niet in de week heeft gelegen. Gelukkig heeft hij nog een vakantie om aan het idee te wennen.
Gaan jullie nog voor de vakantie kijken daar?
Oh fijn, dan wordt het misschien ook wat meer een plaatje voor hem in plaats van "een andere school"quote:
Ja hij krijgt morgen een rondleiding. En vlak voor de vakantie is er een kennismaking met de nieuwe klas en de leerkracht. Dat is op zijn verjaardag, dus hij zei al dat hij dan wil trakteren
@Amsel dat is vlot gegaan. Hoe is de rondleidong gegaan?
Also qua hulp vragen hier heb je best wat stichtingen die echt heel handig zijn voor cursussen enzo maar ook ruimte voor thee/koffie ochtenden etc. Is dat zoiets wat je zou liggen en die er zijn waar je woont? Ik vond dat soms best wat fijner dat soort contact want er is begrip voor je gevoel.
Mijn dochter van 7 is heel snel overprikkeld en schiet dan in gedrag zoals huilen, gillen, schoppen, slaan. Het kan dan lastig zijn om haar te 'bereiken'. We zijn eigenlijk nonstop bezig met balanceren van drukte en prikkels. Een uitje betekent de dagen erna rust, de zondag is standaard zoveel mogelijk rust voor school begint. Ze zit op 1 sport en dat vonden we voldoende, want dat zijn ook weer prikkels. Plus dat ze wedstrijden gaat spelen op de zaterdag, naast de lessen op woensdag, na de zomervakantie. Ze klaagt eigenlijk nonstop over moe zijn, buikpijn en hoofdpijn hebben. Ze gaat vroeg naar bed, heeft de slaap echt nodig.
Kortom, we zijn vooral bezig met zoveel mogelijk rust voor haar zoeken.
Afgelopen zaterdag waren we bij een kleinschalig kinderfestival van een sportvereniging in ons dorp. Daar maakte mijn dochter kennis met een workshop hiphop, en met een workshop tekenen. Beide maakte haar enthousiast, en ze wil nu graag op tekenles en op hiphop, naast de hockey waar ze al op zit. Mijn eerste gedachte was nee, veel te veel, maar toen ik mij ervoor openstelde ging ik het anders bekijken.
Want we waren bang voor groep 3, dat het mis zou gaan op school, omdat ze dan zoveel zou 'moeten'. Die zorg bleek onterecht, ze doet het vele malen beter in groep 3 dan in de kleuterklas. Naar school gaan ging heel lang goed, tot ze opeens weer ging verzetten en toen kwam na een paar maanden de aap uit de mouw dat ze het lezen veel te makkelijk vond en zich verveelde. Met de juf gepraat, meer uitdaging gekregen en het ging weer een stukje beter. Thuis ontstaan de buien ook met regelmaat uit verveling.
Ik ben ergens dan ook bang dat we het verkeerd aanpakken, en dingen wijten aan overprikkeling terwijl ze juist meer (goede) prikkels en uitdaging nodig heeft. Oftewel, misschien doen we er juist heel goed aan om haar agenda iets meer te vullen. Met dingen die zij leuk vindt en waar zij positieve energie uit haalt, zodat er misschien ook juist meer rust en ruimte in haar hoofd komt. Maar tegelijkertijd levert het weer meer 'moeten' op, iets waar ze niet goed mee om kan gaan. En zoals bij dat tekenen raakte ze de eerste 20 minuten van die workshop in paniek en werd ze boos omdat het van haar perfect moet zijn en ze het niet perfect krijgt. Als dat ook gaat gebeuren bij tekenles, werkt het alleen maar averechts. Maar het kan ook zijn dat ze daar de juiste handvaten krijgt om er juist mee om te leren gaan.
Het is zo lastig om te juiste keuze te maken gelet op de grilligheid van haar gedrag en de constante vermoeidheid waar ze mee worstelt. Het voelt soms dat we het hoe dan ook verkeerd doen, ongeacht wat we kiezen, omdat het kiezen uit kwaden lijkt. Is het dan maar een kwestie van proberen en kijken welke kant het kwartje opvalt? Hebben jullie hier ervaring mee en zo ja, hoe ga je hiermee om?
Vanwege de uitdaging, maar ook omdat je soms echt meer kan dan je denkt. Tja, dat perfecte dat zal ze waarschijnlijk houden, maar ook daar moet ze leren mee om te gaan en als ze dat nooit tegenkomt gaat dat leren zo lastig.
En: als het niet gaat, dan gaat het niet, dan kun je stoppen
Ik denk dat het de enige manier is om te ontdekken of de buien komen door verveling of overprikkeling, uitproberen.
Ik zou dan wel duidelijk afspreken dat als blijkt dat het toch te veel is, dat jullie gaan kijken wat er dan (al dan niet tijdelijk) gestopt wordt.
Leuk dat ze zo enthousiast is over tekenen en hiphop!
Hoe is het gegaan?quote:
Vanmiddag naar de rijbewijskeuring bij de psych. Ben heel erg benieuwd. Zijn theorie heeft hij vorige week helaas niet gehaald, hij had 1 fout teveel bij inzicht. Volgende week nieuwe poging!
Jammer van de theorie, gaat volgende week vast beter
Het stelde geen ruk voor. De hamvraag was eigenlijk of hij in paniek zou schieten als er iets onverwachts is.quote:
[..]
Hoe is het gegaan?
Jammer van de theorie, gaat volgende week vast beter
Klopt. Dit was 151 euro down the drain.quote:
Best erg dat je daar zo'n heel (en kostbaar) bezoek aan een psychiater voor nodig hebt he. De instructeur waar hij al die tijd les van heeft gehad kan denk ik beter beoordelen hoe hij zich in het verkeer gedraagt dan zo'n psychiater waar je even een kort gesprekje mee hebt.
Is dat altijd nodig? Of alleen als je medicatie gebruikt?quote:
Valt nog mee, volgens mij waren wij bij Willem meer kwijt (zo'n verklaring van een psychiater is ook nodig bij een ADHD diagnose).
Je hebt tegenwoordig nieuwe prijsafspraken, waardoor het beter te behappen is gelukkig.quote:
Valt nog mee, volgens mij waren wij bij Willem meer kwijt (zo'n verklaring van een psychiater is ook nodig bij een ADHD diagnose).
Dat is altijd nodig. Wat ook nieuw is: je rijbewijs hoeft niet meer elke 5 of 10 jaar vervangen te worden als blijkt dat je gewoon voldoet. Als je intern zit of in een behandeling zit, kan het wel zijn dat dit is omdat er verandering verwacht wordt.quote:
[..]
Is dat altijd nodig? Of alleen als je medicatie gebruikt?
[ Bericht 0% gewijzigd door Troel op 16-07-2024 14:32:42 ]
Dat weet ik niet zeker meer.quote:
[..]
Is dat altijd nodig? Of alleen als je medicatie gebruikt?
Ik kreeg net een linkje door van het cbs, als de behandeling voor je 16e gestaakt is en je heen meds gebruikt of klachten hebt, dan hoeft het niet.quote:
[..]
Je hebt tegenwoordig nieuwe prijsafspraken, waardoor het beter te behappen is gelukkig.
[..]
Dat is altijd nodig. Wat ook nieuw is: je rijbewijs hoeft niet meer elke 5 jaar vervangen te worden als blijkt dat je gewoon voldoet. Als je intern zit of in een behandeling zit, kan het wel zijn dat dit is omdat er verandering verwacht wordt.
Maar wel goed om even bij stil te staan sws
Niet helemaal waar helaas.quote:
[..]
Ik kreeg net een linkje door van het cbs, als de behandeling voor je 16e gestaakt is en je heen meds gebruikt of klachten hebt, dan hoeft het niet.
Maar wel goed om even bij stil te staan sws
De diagnose moet dan dus ook weg zijnquote:Geef ik mijn ADHD of ADD door als ik rijexamen ga doen?
Als u voor het eerst rijexamen gaat doen, vult u de Gezondheidsverklaring in. U geeft hierop aan dat u ADHD of ADD heeft. U vult de Gezondheidsverklaring altijd naar waarheid in. Na het invullen van de Gezondheidsverklaring ontvangt u een verwijzing naar een onafhankelijk psychiater. De psychiater onderzoekt u en schrijft een rapport voor het CBR.
Een arts van het CBR beoordeelt met de informatie van de psychiater of u een rijtest moet doen. Als de rijtest goed gaat, dan beoordeelt het CBR dat u rijgeschikt bent. Uw rijschool kan dan uw examen aanvragen. Als u slaagt voor uw rijexamen, krijgt u meestal een rijbewijs met een onbeperkte geldigheidsduur (10 jaar).
Ik heb de diagnose ADHD of ADD als kind gekregen. Wat vul ik in op de Gezondheidsverklaring?
Een van de vragen op de Gezondheidsverklaring is ‘Heeft u ADHD of ADD?’. U vult ‘ja’ in als u de diagnose ADHD of ADD op dit moment heeft. U vult ‘nee’ in als u de diagnose als kind kreeg, maar u de diagnose nu niet meer heeft en de behandeling voor uw 16e verjaardag is gestaakt. Een arts heeft dan gezegd dat er geen behandeling meer nodig is. U heeft geen klachten meer en u gebruikt geen medicijnen.
(Heb me dit dus vorige week uit laten leggen)Dus als de diagnose nooit is aangepast, dan moet je ja invullen en ben je dus veroordeeld tot de extra test.
En ondertussen heeft de nieuwe psycholoog van de oudste het vermoeden uitgesproken dat ze niet (alleen) ADHD en OCS heeft, maar (ook) ASS. Verbaast ons niets. Dus daar gaan we nu ook weer een nieuwe diagnosetraject starten.
Never a dull moment
En oei, de oudste ook een diagnose traject in. Succes!
Ik heb zelf nog steeds een wat dubbel gevoel over dat hele diagnose gebeuren. Ik ben enerzijds blij dat we het bij onze jongste al vroeg wisten, zodat we goed konden aansluiten bij wat Cato nodig had. Toch heeft het Cato zelf ook veel (en misschien teveel onnodige extra) onzekerheid gebracht, en het gevoel 'ik ben niet helemaal goed'. Ook al hebben we het nog zo positief en normaal geprobeerd te labelen. Je wordt toch anders bekeken met het stempel 'autisme'. Gelukkig is er tegenwoordig wat meer positieve ruimte voor neurodivergente breinen.
Als het werkt, werkt het. Als zo de vakantie behapbaarder is, dan is dat fijn!quote:
Pffff, we hebben pittige weken achter de rug met ons kleine autistje dat er zoveel moeite mee heeft dat hij naar een nieuwe school moet. Wat een woede en een verdriet bij hem. Inmiddels gaat het gelukkig weer wat beter. De oplossing bleek omkoping te zijn. Voor een zekere hoeveelheid robux (muntjes in Roblox) bleek hij bereid om weer wat vrolijker te doen en het in ieder geval de eerste week op school te gaan proberen. Geen idee of het daadwerkelijk gaat lukken, en ik voel me een verschrikkelijk slechte moeder dat we het zo doen, maar hij kan in ieder geval weer even lachen en zo kunnen we onszelf de zomervakantie door slepen
En ondertussen heeft de nieuwe psycholoog van de oudste het vermoeden uitgesproken dat ze niet (alleen) ADHD en OCS heeft, maar (ook) ASS. Verbaast ons niets. Dus daar gaan we nu ook weer een nieuwe diagnosetraject starten.
Never a dull moment
En de oudste misschien ook ass, ik kreeg ook diagnose ocs, ver voordat ik een ass diagnose kreeg.
Bij mij kwam het denk ik voort uit houvast creeëren denk ik. Ik voldeed ook niet helemaal aan de kenmerken van ocs, maar dat wilden ze niet van me aannemen toen
@trui ik ben wel blij dat we bij de oudste al op tijd een diagnose hadden. Ik kreeg hem zelf laat (32) en ik heb daar best veel last van gehad en nog steeds wel.
Ik heb zo vaak het gevoel (gehad) dat ik dingen niet goed deed, gewoon beter mijn best moest doen, want anderen deden bepaalde dingen ook. Zo lang op mijn tenen gelopen om maar mee te doen en dat heeft zijn tol geeïst.
Het heeft denk ik ook voordelen, want doordat ik dingen "gewoon" moest doen, heb ik ook wel dingen geleerd.
Maar het heeft veel gekost.
Ik ben er bij mijn oudste wel veel alerter op dat we niet teveel overvragen, maar nadeel is dan weer dat je misschien ook te voorzichtig kan worden. Daar een balans in vinden, ik vind het een hele kunst.
Maar ik hoop dat haar pad wat minder diepe gaten in de weg heeft, dan het pad wat ik heb gelopen tot nu toe.
[ Bericht 19% gewijzigd door Nijna op 30-07-2024 10:47:11 ]
Ik heb hetzelfde ervaren door een heel late ADHD diagnose bij mezelf. Heeft ook veel puzzelstukken op hun plaats laten vallen, en al had ik al langere tijd het vermoeden, toch gaf die officiele diagnose me net dat zetje om het zelf ook iets serieuzer te nemen. Heel helpend!
Een aantal jaar later kwam daar de adhd bij en dat was een gigantische eye-opener!
Ik ben er al tweeëneenhalf uur over aan het bellen.
Op de website van de Rijksoverheid staat dit:
Hier worden dus 15-jarigen genoemd.
Toen ik echter telefonisch contact had met de gemeente om dit aan te vragen, stelde de vrouw van het werkplein dat er hiervoor aan een aantal voorwaarden moet worden voldaan:
- de scholier/student moet geen WAJONG-uitkering ontvangen;
- de scholier/student moet studiefinanciering ontvangen óf een tegemoetkoming in de studiekosten.
L ontvangt geen Wajong en krijgt geen studiefinanciering of een tegemoetkoming in de studiekosten want daarvoor moet je namelijk minimaal 18 jaar oud zijn.
Waarom worden er dan al bedragen vanaf 15 jaar genoemd?
De Rijksoverheid gebeld en de man van die ik aan de telefoon had werd bijna boos toen ik vertelde dat de gemeente zei dat L niet in aanmerking komt. Want hoe durfde de gemeente op lokaal niveau af te zien van een landelijk besluit?
Als ik zelf echter kijk op websites van gemeentes waarbij je gemakkelijk online een studietoeslag kunt aanvragen (bijv. Gemeente Rotterdam), worden óók bovenstaande voorwaarden genoemd.
Enfin: het werkplein gaat het verder uitzoeken en de medewerker van Rijksoverheid.nl heeft me geadviseerd om een brief naar het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid te sturen.
[ Bericht 4% gewijzigd door -Spring op 14-08-2024 13:26:58 ]
Kan me voorstellen dat dat voor de meesten hier niet opgaat, maar je kunt het maar weten.
Studiefinanciering kan je wel krijgen voor je 18equote:
L ontvangt geen Wajong en krijgt geen studiefinanciering of een tegemoetkoming in de studiekosten want daarvoor moet je namelijk minimaal 18 jaar oud zijn.
Waarom worden er dan al bedragen vanaf 15 jaar genoemd?
Ik weet niet hoe dat nu precies zit bij mbo maar bij hbo en uni heb je daar recht op bij de start van de studie.
[ Bericht 0% gewijzigd door Elleska op 14-08-2024 13:55:15 ]
Oh ja idd. Dus als ze op dr 15e het HBO zou zitten, zou ze in aanmerking komen.quote:
[..]
Studiefinanciering kan je wel krijgen voor je 18e
Ik weet niet hoe dat nu precies zit bij MBO maar bij HBO en Uni heb je daar recht op bij de start van de studie.
Klopt ik was destijds 16 jaar bij start van hbo. Had ik een klas overgeslagen dan was ik 15 geweest dus dat is mogelijk en het wettelijk minimumuurloon geldt vanaf 15 jaar.quote:
[..]
Oh ja idd. Dus als ze op dr 15e het HBO zou zitten, zou ze in aanmerking komen.
Waarom heeft niemand je dat in die 2,5 uur kunnen vertellen??
Vooral bijzonder dat die man van de rijksoverheid bijna boos werd op de gemeente terwijl de gemeente netjes het landelijk besluit lijkt te volgen.
Nou idd. De gemeente lijkt idd gelijk te hebben.quote:
[..]
Klopt ik was destijds 16 jaar bij start van hbo. Had ik een klas overgeslagen dan was ik 15 geweest dus dat is mogelijk en het wettelijk minimumuurloon geldt vanaf 15 jaar.
Waarom heeft niemand je dat in die 2,5 uur kunnen vertellen??
Vooral bijzonder dat die man van de rijksoverheid bijna boos werd op de gemeente terwijl de gemeente netjes het landelijk besluit lijkt te volgen.
Sterker nog: zowel de man van Rijksoverheid.nl als de vrouw van de gemeente waren degenen die me vertelden dat je onder de 18 geen studiefinanciering kan krijgen.quote:
[..]
Klopt ik was destijds 16 jaar bij start van hbo. Had ik een klas overgeslagen dan was ik 15 geweest dus dat is mogelijk en het wettelijk minimumuurloon geldt vanaf 15 jaar.
Waarom heeft niemand je dat in die 2,5 uur kunnen vertellen??
Vooral bijzonder dat die man van de rijksoverheid bijna boos werd op de gemeente terwijl de gemeente netjes het landelijk besluit lijkt te volgen.
Check. Oudste gaat beginnen op HBO als 16-jarige en krijgt in september zijn eerste studiefinanciering.quote:
[..]
Oh ja idd. Dus als ze op dr 15e het HBO zou zitten, zou ze in aanmerking komen.
En ik ga binnenkort met de gemeente bellen met dezelfde problematiek overigens.
Succes.quote:
[..]
Check. Oudste gaat beginnen op HBO als 16-jarige en krijgt in september zijn eerste studiefinanciering.
En ik ga binnenkort met de gemeente bellen met dezelfde problematiek overigens.
L is btw ook 16 als ze klaar is met de havo. Ze nu 14 en gaat na de vakantie naar de 4e.Zelfs de ABN Amro heeft het nog op hun website staan idd.quote:
Overigens: op veel website staat nog steeds dat de kinderbijslag verdwijnt bij het ontvangen van studiefinanciering. Dit is inmiddels achterhaald.
Overigens interessante stof (werktechnisch en prive).
En dat is dus ook al bijna driekwart jaar nadat ik heb aangegeven dat die informatie achterhaald was. Beetje jammer weer.quote:
[..]
Zelfs de ABN Amro heeft het nog op hun website staan idd.
Ik heb hem ook gezegd dat bij elke volgende psychose het zwaarder zal worden. Hij heeft zich echt enorm ingelezen en denkt dat hij als hij het onder begeleiding doet wel goed moet gaan.
Ik vind dit zo'n lastig gesprek. Ten eerste omdat ik de wens om te experimenteren met drugs al niet echt begrijp en ten tweede omdat ik het ook echt heel erg eng vind, vooral voor hem.
Mijn dochter was er gelukkig ook bij en vertelde wat verhalen van vrienden en kennissen die echt wegens drugsgebruik in de problemen zijn gekomen (mentaal), maar aan de andere kant begreep ze zijn wens om te experimenteren juist wel.
Zo'n lastig onderwerp.
Ik snap dat je het spannend vindt, maar het zou misschien wel minder eng/gevaarlijk zijn als ie het met/bij jullie kon doen, als ie het toch gaat doen?
Als ie al iets echt geestverruimends wil, dan kan ie misschien in elk geval wachten tot zijn brein is volgroeid?
Je zou willen dat hij er gewoon helemaal niet naar taalt.
Eerste keer onder begeleiding is op zich een idee, maar zou hem ook het gevoel kunnen geven van ‘zie je wel, niks aan het handje’ waarna hij alsnog zelf aan de slag gaat.
Wil hij gewoon experimenteren om te experimenteren of hoopt hij misschien dat hij zich beter gaat voelen?
Je schreef een tijdje terug dat hij niet lekker in zijn vel zit, ik meen wel eens gelezen te hebben dat juist dan experimenteren met drugs niet verstandig is.
Lijkt me inderdaad een lastig gesprek. Hij heeft geen hulp meer toch?
Anders zou dat misschien wel een goed gespreksonderwerp zijn met behandelaar of begeleiding.
Ja, hij denkt aan xtc. Het argument om te wachten is wel een goede. Daar is hij wel gevoelig voor.quote:
Ik hoop dat ie dan sowieso al heeft onderzocht dat ie zeker van de cannabis af moet blijven? Dat vergroot echt je kansen op psychoses. Naast uiteraard de obvious suspects als paddo's en LSD.
Ik snap dat je het spannend vindt, maar het zou misschien wel minder eng/gevaarlijk zijn als ie het met/bij jullie kon doen, als ie het toch gaat doen?
Als ie al iets echt geestverruimends wil, dan kan ie misschien in elk geval wachten tot zijn brein is volgroeid?
Hij hoopt zich inderdaad lekkerder te voelen of eigenlijk iets meer ontspannen. Alcohol wil hij niet meer, want daar wordt hij allesbehalve rustig van. En eigenlijk vindt hij alcohol ook een gevaarlijker drug dan veel andere drugs. Daar heeft hij waarschijnlijk wel gelijk in. Ik probeer hem toch weer wat meer richting hulpverlening te krijgen zonder succes.quote:
Lijkt me een lastig onderwerp @:livelink. Heeft hij ook een reden wat het hem zou kunnen brengen?
Wil hij gewoon experimenteren om te experimenteren of hoopt hij misschien dat hij zich beter gaat voelen?
Je schreef een tijdje terug dat hij niet lekker in zijn vel zit, ik meen wel eens gelezen te hebben dat juist dan experimenteren met drugs niet verstandig is.
Lijkt me inderdaad een lastig gesprek. Hij heeft geen hulp meer toch?
Anders zou dat misschien wel een goed gespreksonderwerp zijn met behandelaar of begeleiding.
Aanvullend: nooit iets ongetest gebruiken, hoeveelheid mdma in pillen is tegenwoordig torenhoog. Misschien is pure mdma (kristallen geen pillen) handiger want dan kun je zelf makkelijker doseren.quote:
[..]
Ja, hij denkt aan xtc. Het argument om te wachten is wel een goede. Daar is hij wel gevoelig voor.
En als je prikkelgevoelig bent (waar ik voor het gemak vanuit ga, dat dat nog zo is), denk dan nog meer dan 'gewone mensen' na over set en setting. Waar, met wie, welke stemming, wat wil je bereiken?
Als het rustig en begeleid is met iemand die hij vertrouwt kan het misschien nog wel therapeutisch zijn ook.
Ik heb me wel voorgenomen om zodra ons grut naar de middelbare school gaat uitgebreid te bespreken waarom allerlei soorten drugs voor hen extra risico's met zich meebrengen. Is toch weer anders dan voor de gemiddelde puber.
)En vind t zo verdrietig om zijn redenen ervoor te lezen. Zou hij ervoor openstaan om samen ook, of eerst, nog eens te gaan zoeken naar andere manieren om dat te bereiken?
En wat ik me afvroeg, heeft/wil hij contact met anderen van zijn leeftijd in vergelijkbare situatie? Desnoods online op social media/fora, of wat meer educatief. Herkenning en je even niet raar voelen en zien hoe anderen met dingen omgaan/struggelen kan soms best wat helpen. (Maar misschien is dit helemaal niks voor hem hoor, geen idee.)
[ Bericht 27% gewijzigd door _flore op 15-08-2024 23:23:29 ]
Hij heeft wel vrienden, ja. Ik denk ook dat zijn wens om te experimenteren mede daar vandaan komt. Zij zijn er denk ik wel mee bezig. Maar die zijn niet in een vergelijkbare situatie helaas.quote:
Ja, wat Troel zegt dacht ik ook aan. Plus wat ik las is dat mensen zich erna meestal rottig voelen, en dat opvangen vraagt wel wat van je als je al niet lekker in je vel zit. Denkt hij zelf dat hij dat kan? Of is dat ook iets wat hij weet en dus wil proberen? (Nu heb ik zelf nooit drugs gebruikt, dus als ik iets doms zeg komt t daardoor
En vind t zo verdrietig om zijn redenen ervoor te lezen. Zou hij ervoor openstaan om samen ook, of eerst, nog eens te gaan zoeken naar andere manieren om dat te bereiken?
En wat ik me afvroeg, heeft/wil hij contact met anderen van zijn leeftijd in vergelijkbare situatie? Desnoods online op social media/fora, of wat meer educatief. Herkenning en je even niet raar voelen en zien hoe anderen met dingen omgaan/struggelen kan soms best wat helpen. (Maar misschien is dit helemaal niks voor hem hoor, geen idee.)
Waar we eerst dachten/hoopten dat alleen een ASS diagnose voldoende was om meer duidelijkheid te scheppen, werd voor de vakantie wel duidelijk dat er echt wel meer aan de hand is. Met als resultaat dat we onze vakantie moesten annuleren omdat ze er zo ontzettend tegenop zag en het zo ontzettend veel stress gaf voor het hele gezin dat het dat allemaal niet waard was. Dat vond ik wel even heftig. Weer iets wat niet kan, waaruit weer blijkt dat we geen "normaal" gezin zijn.
Afgelopen weekend naar de Efteling geweest. Daar komen we vrijwel elk jaar dus bekend terrein. Nu op advies van een Efteling medewerker toch een faciliteitenkaart aangevraagd. Dat scheelde echt zo ontzettend veel! Niet dat je de wachtrijen kan skippen maar vooral dat je alle extra prikkels en drukte kunt ontlopen. Dit was de eerste keer dat het een heel ontspannen dagje was, zonder meltdowns of boze buien. Wat een verademing!
Dat is ook heftig, Kyara. En heel fijn dat de Efteling dan wel goed ging. Dat is dan toch nog iets wat je met het gezin hebt kunnen doen.quote:
Zo, scholen zijn weer begonnen. Groep 8 en een heleboel werk aan de winkel om volgend jaar de overstap naar het VO te kunnen maken.
Waar we eerst dachten/hoopten dat alleen een ASS diagnose voldoende was om meer duidelijkheid te scheppen, werd voor de vakantie wel duidelijk dat er echt wel meer aan de hand is. Met als resultaat dat we onze vakantie moesten annuleren omdat ze er zo ontzettend tegenop zag en het zo ontzettend veel stress gaf voor het hele gezin dat het dat allemaal niet waard was. Dat vond ik wel even heftig. Weer iets wat niet kan, waaruit weer blijkt dat we geen "normaal" gezin zijn.
Afgelopen weekend naar de Efteling geweest. Daar komen we vrijwel elk jaar dus bekend terrein. Nu op advies van een Efteling medewerker toch een faciliteitenkaart aangevraagd. Dat scheelde echt zo ontzettend veel! Niet dat je de wachtrijen kan skippen maar vooral dat je alle extra prikkels en drukte kunt ontlopen. Dit was de eerste keer dat het een heel ontspannen dagje was, zonder meltdowns of boze buien. Wat een verademing!
Dat gevoel van "weer iets dat niet kan" herken ik ook heel goed. Iedere keer weer je verwachtingen bijstellen, toegeven dat het toch weer moeilijker gaat dan gehoopt. Ik voel ook nog steeds schroom om gebruik te maken van dingen zoals zo'n faciliteitenkaart, omdat je aan de buitenkant niets aan de kinderen ziet. Maar we hebben het toch wel echt nodig. Fijn dat het bij jullie ook zo geholpen heeft!
quote:
Heftig om een vakantie te moeten annuleren @:Kyara . Bij ons speelt het ook: eind dit jaar gaan we een maand naar Australië, alles is geboekt en betaald, maar de ervaringen van de afgelopen weken doen ons twijfelen of het wel gaat lukken. Hele moeilijke beslissing, we zijn er echt nog niet uit.
Dat gevoel van "weer iets dat niet kan" herken ik ook heel goed. Iedere keer weer je verwachtingen bijstellen, toegeven dat het toch weer moeilijker gaat dan gehoopt. Ik voel ook nog steeds schroom om gebruik te maken van dingen zoals zo'n faciliteitenkaart, omdat je aan de buitenkant niets aan de kinderen ziet. Maar we hebben het toch wel echt nodig. Fijn dat het bij jullie ook zo geholpen heeft!
En dat het ook steeds moeilijker wordt ook.
SPOILERNiet dat ik een kind met ASS heb, maar dit is wel enorm herkenbaar
SPOILERWe hebben een rottige start vna het schooljaar. Weer helemaal terug bij af mbt het naar school gaan.Ze heeft zo'n weerstand en blokkeert dan helemaal. Het vervelende is dat ze altijd vrolijk en vol verhalen thuis komt van school. Als ze dus maar letterlijk die drempel over is. We zijn nu on de tweede week van het nieuwe schooljaar en het is vandaag voor de tweede keer dit schooljaar niet gelukt om haar op school te krijgen. De rest was onder "liefdevolle dwang" (haar aankleden alsof je een peuter aankleed, mee naar beneden begeleiden etc).
Ik weet het nu ook gewoon even niet meer. Zd zit in groep 8, hoe moet ze in vredesnaam volgend jaar naar de middelbare school??
Wat zegt ze er zelf over? Wil ze wel maar blokkeert ze? Zo ja waarop dan? Ziet ze zelf een oplossing? Zou er sprake kunnen zijn van schooltrauma?
Wat een vervelende startquote:
Even van me afschrijven en misschien heeft iemand tips?SPOILERWe hebben een rottige start vna het schooljaar. Weer helemaal terug bij af mbt het naar school gaan.Ze heeft zo'n weerstand en blokkeert dan helemaal. Het vervelende is dat ze altijd vrolijk en vol verhalen thuis komt van school. Als ze dus maar letterlijk die drempel over is. We zijn nu on de tweede week van het nieuwe schooljaar en het is vandaag voor de tweede keer dit schooljaar niet gelukt om haar op school te krijgen. De rest was onder "liefdevolle dwang" (haar aankleden alsof je een peuter aankleed, mee naar beneden begeleiden etc).
Ik weet het nu ook gewoon even niet meer. Zd zit in groep 8, hoe moet ze in vredesnaam volgend jaar naar de middelbare school??
.Kan ze zelf aangeven wat die "drempel" is? Kan het ook een kwestie zijn van wat tijd nodig hebben om weer te wennen aan het naar school gaan?
Je schrijft haar aankleden alsof je een peuter aankleed, kan het zijn dat ze overvraagd wordt en het daardoor niet lukt? Dat ze het nu nodig heeft om meer begeleid te worden? Dan zou ik dat vooral doen.
Hebben jullie een idee van haar sociaal emotionele leeftijd?
En hebben jullie iets van begeleiding?
Ik zou me nu niet te druk proberen te maken over volgend schooljaar, makkelijker gezegd dan gedaan... Maar het is nu groep 8.
Sterkte
.Schooltrauma weet ik te weinig van af eerlijk gezegd maar misschien de moeite waard om daar verder naar te kijken.
Schooltrauma weet ik te weinig van af eerlijk gezegd maar misschien de moeite waard om daar verder naar te kijken.
Het is nu groep 8 ja. Alleen hebben we dit in groep 3 en groep 6 ook al zo meegemaakt (alleen toen zonder autisme diagnose en met behandeling gericht om geboortetrauma en hechting enzo). Heel groep 8 werkt toe naar volgend jaar, de open dagen beginnen ook binnenkort dus dat is lastig om niet voorbij groep 8 te kijken.quote:
[..]
Wat een vervelende start
Kan ze zelf aangeven wat die "drempel" is? Kan het ook een kwestie zijn van wat tijd nodig hebben om weer te wennen aan het naar school gaan?
Je schrijft haar aankleden alsof je een peuter aankleed, kan het zijn dat ze overvraagd wordt en het daardoor niet lukt? Dat ze het nu nodig heeft om meer begeleid te worden? Dan zou ik dat vooral doen.
Hebben jullie een idee van haar sociaal emotionele leeftijd?
En hebben jullie iets van begeleiding?
Ik zou me nu niet te druk proberen te maken over volgend schooljaar, makkelijker gezegd dan gedaan... Maar het is nu groep 8.
Sterkte
Sociaal emotionele leeftijd is iets jonger dan kalender leeftijd maar niet noemenswaardig. Overvragen weet ik niet maar veel eerder op staan trekt niemand hier en later naar school wil ze al helemaal niet (en dat trekt tweelingzus, ook met autisme, ook totaal niet). Die heb ik vanmiddag superboos thuis omdat zus niet naar school is gegaan vrees ik.
Ik heb het gevoel dat de blokkade hier ook ligt in het 'moeten', daar loopt mijn dochter namelijk vaak op vast. En naar school gaan is natuurlijk één groot moeten. Helaas heb ik nog niet gevonden wat daar echt in helpt, dus ik kan je geen tips geven. Wel wil ik je heel veel sterkte wensen, dit is en blijft gewoon echt heel erg moeilijk
Voor iedereen: ik zag onlangs via instagram deze app voorbij komen. Ik vind het zo fijn om bepaalde taken nu makkelijk opgedeeld te krijgenSPOILERKyara, wat vervelend. Voor jullie, maar ook voor haar.
En de boosheid vanmiddag van de ander. O zo herkenbaar. Waarom mocht hij wel thuis blijven en moest ik naar school?
De app kost een paar euro, de website is gratis. https://goblin.tools/
Dat lukt uiteindelijk wel, maar dan nooit van harte. Dan is het of een heel boos kind, of een heel verdrietig kind overhandigen aan de juf. Vaak ook half aangekleed omdat ze weigert schoenen of een jas te dragen. Het vreemde is dat we haar dan letterlijk over de drempel moeten duwen omdat ze er anders vandoor rent, maar zodra de juf haar hand vastpakt wordt ze een mak lammetje en loopt ze zo mee.quote:
Lukt het jullie wel om haar op school te krijgen Schanu? Of gaat dat ook regelmatig "mis"?
Hier heeft zich sinds korte tijd een nieuw probleem voorgedaan. Dochterlief wil geen kleding meer aan maar enkel onesies. En als ze zich dan echt kapot zweet is ze bereid die om te wisselen voor een lange dunne pyjama. Maar kleding zit niet fijn, ongeacht wat ze aan doet. En ze doet opeens overal stoffen handschoenen aan. Want dat is lekker zacht en zo worden haar handen niet vies. Hopelijk trekt dit bij als volgende week school weer begint en gaat de structuur haar zo goed doen als de psychiater verwacht....
[ Bericht 13% gewijzigd door Schanu op 29-08-2024 11:31:54 ]
Onze zoon start maandag in groep 5 op een nieuw school (SO). Dus we zijn deze week druk met de school aan het mailen over hoe we hem in hemelsnaam over de drempel krijgen en of ze hem al dan niet fysiek mogen beperken (lees: vastgrijpen) als hij weer de voordeur uit wil rennen
Onze dochter start in groep 7 (reguliere school). En we denken dat de kans groot is dat ze na groep 8 misschien nog niet klaar is voor de middelbare. Er bestaat hier een "intermezzo-klas" die een soort groep 9 is, voor kinderen die om allerlei redenen een jaartje extra nodig hebben voordat ze naar de brugklas gaan. Dus daar gaan we binnenkort alvast over informeren, want het aantal plekken is natuurlijk beperkt. Misschien bestaat zoiets ook bij jullie in de buurt?
Amsel, veel succes voor je zoon op de nieuwe school! Spannend hoor!
Zo'n intermezzo jaar voor je dochter klinkt inderdaad ook wel als een goede optie. Onze Cato heeft toen wel een programma gevolgd voorafgaand aan de overgang naar de middelbare school dat 'over de brug' heette, voor kinderen die mogelijk wat meer moeite zouden ervaren met die overgang. Dat was wel aardig, bevatte vooral sociale vaardigheidsoefeningen als ik 't me goed herinner. Het bestond uit ongeveer 8 ochtenden (kon onder schooltijd in groep 8).
Wat naar, heb je zelf eventueel hulp? Anders misschien eens een afspraak maken bij de huisarts?quote:
Ik weet eigenlijk ook niet meer zeker of we qua hulp wel op de juiste plek zitten. Maar inmiddels vink ik ook alle vakje qua overspannen dus ik krijg het ook in mijn eigen hoofd even niet meer rond.
Ik ken het gevoel wel... en ik zou dingen anders moeten doen, alleen hoe dan...
En dan heeft de hulpverlening het over extra hulp (bv opvoedondersteuning), maar die komen dan alleen maar vertellen wat ik nog meer of anders zou moeten doen.
Dus eigenlijk nog meer druk...
Dat heb ik maar afgewezen voor nu, want ik zou niet weten hoe ik dat er ook nog bij moet doen
Mijn jongste heeft via school een soort "training" gedaan als voorbereiding op de brugklas.
@Amsel, onze oudste zat op een school waar ze een intermezzo klas hadden, maar die was meer voor kinderen die versneld hadden op de basisschool, maar nog niet helemaal toe waren aan de brugklas.
Toen ik daarnaar vroeg voor de oudste kreeg ik te horen dat ze met haar leeftijd (ze werd 12 aan het begin van het schooljaar), daar eigenlijk al "te oud" voor was.
Maar zo als een soort groep 9 dat zou voor sommige kinderen wel heel mooi zijn.
@Schanu, dat lijkt me ook een uitdaging zo met de kleding, zou fijn zijn als de structuur van school haar goed gaat doen.
Ik heb die app gedownload. Top, na wat uitvogelen.quote:Voor iedereen: ik zag onlangs via instagram deze app voorbij komen. Ik vind het zo fijn om bepaalde taken nu makkelijk opgedeeld te krijgenSPOILERKyara, wat vervelend. Voor jullie, maar ook voor haar.
En de boosheid vanmiddag van de ander. O zo herkenbaar. Waarom mocht hij wel thuis blijven en moest ik naar school?
https://goblin.tools/
Onze oudste van 7 heeft vanochtend diagnose adhd en autisme gekregen. Hadden we ook wel verwacht.
Het geeft niks te maken met ruimte geven las een kind gewoon niet ui bed komt of in beweging kmt. Dan kun je oo je kop gaan staan,dreigen met alles en nog wat maar het gebeurt gewoon niet. Blokkeert letterlijk.quote:
Oef dat lijkt me ook heel lastig, Kyara. Aan de ene kant is het soms fijn/veilig voor je kind als je duidelijke grenzen geeft en niet teveel ruimte biedt voor de optie om niet naar school te gaan. Aan de andere kant wil je ook wel echt laten merken dat je haar gevoelens serieus neemt en dat als 't echt niet gaat dat ook niet hoeft. Zeker als je ook nog met een tweelingzus te maken hebt, wat een ingewikkelde dynamiek. Heel veel sterkte, ik heb geen kant en klaar advies voor je.
Dit.quote:
[..]
Het geeft niks te maken met ruimte geven las een kind gewoon niet ui bed komt of in beweging kmt. Dan kun je oo je kop gaan staan,dreigen met alles en nog wat maar het gebeurt gewoon niet. Blokkeert letterlijk.
Heel herkenbaar. Zo was het in groep 6 ook inderdaad. Alleen nu gaan dus echt alles op slot en lukt het niet meer om haar mee te krijgen.quote:
Dat lukt uiteindelijk wel, maar dan nooit van harte. Dan is het of een heel boos kind, of een heel verdrietig kind overhandigen aan de juf. Vaak ook half aangekleed omdat ze weigert schoenen of een jas te dragen. Het vreemde is dat we haar dan letterlijk over de drempel moeten duwen omdat ze er anders vandoor rent, maar zodra de juf haar hand vastpakt wordt ze een mak lammetje en loopt ze zo mee.
Dat lijkt me ook lastig inderdaad. Ik heb morgen een afspraak met de praktijkondersteuner voor mezelf inderdaad.quote:
[..]
Wat naar, heb je zelf eventueel hulp? Anders misschien eens een afspraak maken bij de huisarts?
Ik ken het gevoel wel... en ik zou dingen anders moeten doen, alleen hoe dan...
En dan heeft de hulpverlening het over extra hulp (bv opvoedondersteuning), maar die komen dan alleen maar vertellen wat ik nog meer of anders zou moeten doen.
Dus eigenlijk nog meer druk...
Dat heb ik maar afgewezen voor nu, want ik zou niet weten hoe ik dat er ook nog bij moet doen
Mijn jongste heeft via school een soort "training" gedaan als voorbereiding op de brugklas.
@:Amsel, onze oudste zat op een school waar ze een intermezzo klas hadden, maar die was meer voor kinderen die versneld hadden op de basisschool, maar nog niet helemaal toe waren aan de brugklas.
Toen ik daarnaar vroeg voor de oudste kreeg ik te horen dat ze met haar leeftijd (ze werd 12 aan het begin van het schooljaar), daar eigenlijk al "te oud" voor was.
Maar zo als een soort groep 9 dat zou voor sommige kinderen wel heel mooi zijn.
@:Schanu, dat lijkt me ook een uitdaging zo met de kleding, zou fijn zijn als de structuur van school haar goed gaat doen.
Zachte dwang of een andere manier van overtuigen heeft hier nooit gewerkt helaas. Ik moest echt zeggen: "Prima, maar dan bel je zelf de juf. Ik pak m'n telefoon alvast even."
Harde aanpak die eigenlijk niet zo bij me past, maar het zorgde er bij haar wel voor dat ze een knop om kon zetten.
Sowieso is ze nog steeds enkel gevoelig voor consequenties die allen haar aangaan.
Wat @Nijna zegt over de "extra hulp" die alleen maar komt vertellen wat jíj anders moet doen herken ik ook heel goed. Ik krijg maar niet aan anderen uitgelegd wat dat met me doet en hoe vermoeiend en frustrerend het is.
Ook heftig Cygne.quote:
[..]
Ik heb die app gedownload. Top, na wat uitvogelen.
Onze oudste van 7 heeft vanochtend diagnose adhd en autisme gekregen. Hadden we ook wel verwacht.
Hier helaas niet. Ze gaat ook echt niet zelf bellen. Maar ze is sowieso wel van de irrationele oplossingen (van keren op de snelweg tot het zwembad dat speciaal voor ons open moet tot de juf die mee moet naar de middelbare school om haar daar les te geven).quote:
Wat ontzettend rot voor jullie allemaal, Kyara.
Zachte dwang of een andere manier van overtuigen heeft hier nooit gewerkt helaas. Ik moest echt zeggen: "Prima, maar dan bel je zelf de juf. Ik pak m'n telefoon alvast even."
Harde aanpak die eigenlijk niet zo bij me past, maar het zorgde er bij haar wel voor dat ze een knop om kon zetten.
Sowieso is ze nog steeds enkel gevoelig voor consequenties die allen haar aangaan.
Sterktequote:
Ha, ik ga toevallig ook morgen de huisarts bellen omdat ik het zelf echt niet meer trek. Wilde eerst niet, en zag het nut niet (ook in dit topic naar gevraagd), maar inmiddels ben ik zo neerslachtig en gestressed dat ik er echt niet meer omheen kan.
Wat @:Nijna zegt over de "extra hulp" die alleen maar komt vertellen wat jíj anders moet doen herken ik ook heel goed. Ik krijg maar niet aan anderen uitgelegd wat dat met me doet en hoe vermoeiend en frustrerend het is.
Ik liep al op mijn tandvlees en daar kwam ook van alles bij (oa werkloosheid) en de opeenstapeling zorgde ervoor dat de emmer over is gelopen. Mijn hoofd is vol, ik vergeet van alles, lontje is niet eens kort maar gewoon weg.
In jullie geval is het ook aanhikken tegen het onbekende. Dat is slopend, zowel voor je kind als voor jullie. Ik hoop gewoon zo ongelooflijk hard dat jullie snel tot de conclusie komen dat het een goede stap is geweest.quote:
Ha, ik ga toevallig ook morgen de huisarts bellen omdat ik het zelf echt niet meer trek. Wilde eerst niet, en zag het nut niet (ook in dit topic naar gevraagd), maar inmiddels ben ik zo neerslachtig en gestressed dat ik er echt niet meer omheen kan.
Wat @:Nijna zegt over de "extra hulp" die alleen maar komt vertellen wat jíj anders moet doen herken ik ook heel goed. Ik krijg maar niet aan anderen uitgelegd wat dat met me doet en hoe vermoeiend en frustrerend het is.
Voor nu is het wel oké. Ik heb dezelfde diagnose. Hij zit wel zichzelf steeds meer in de weg. Een vol hoofd, nadenken over alles. Maar hij gedijt vooralsnog goed op school. Ze sluiten goed op hem aan. Vermoeden was er al langer, bij ons maar ook bij school. Maar hij zou te empathisch en te sociaal zijn. Dat is hij ook. Hij is lief voor iedereen. Accepteert het als anderen over hem heen lopen, of onaardig doen. Ziet altijd alleen het goede en stoot daarmee steeds weer zijn neus.quote:
Want een autist kan natuurlijk niet empatisch of sociaal zijnquote:
[..]
Voor nu is het wel oké. Ik heb dezelfde diagnose. Hij zit wel zichzelf steeds meer in de weg. Een vol hoofd, nadenken over alles. Maar hij gedijt vooralsnog goed op school. Ze sluiten goed op hem aan. Vermoeden was er al langer, bij ons maar ook bij school. Maar hij zou te empathisch en te sociaal zijn. Dat is hij ook. Hij is lief voor iedereen. Accepteert het als anderen over hem heen lopen, of onaardig doen. Ziet altijd alleen het goede en stoot daarmee steeds weer zijn neus.
Die mag wat mij betreft in het rijtje 'hij kan geen autist zijn want hij speelt geen piano'
(Neem aan dat dat iemand van school was?)
Hopelijk helpt de diagnose jullie en school met handvatten en geeft het rust (want duidelijkheid).
Sterktequote:
Ha, ik ga toevallig ook morgen de huisarts bellen omdat ik het zelf echt niet meer trek. Wilde eerst niet, en zag het nut niet (ook in dit topic naar gevraagd), maar inmiddels ben ik zo neerslachtig en gestressed dat ik er echt niet meer omheen kan.
Wat @:Nijna zegt over de "extra hulp" die alleen maar komt vertellen wat jíj anders moet doen herken ik ook heel goed. Ik krijg maar niet aan anderen uitgelegd wat dat met me doet en hoe vermoeiend en frustrerend het is.
Nee, de schoolarts, zij zei "autisme kan niet hoor, te sociaal, te empathisch. Kan het geen lvb zijn?" Waarop mijn man zei dat ik ook de diagnose had en dat ik ook empathisch en sociaal ben. Die schoolarts: "wat zwaar voor u meneer!"quote:
[..]
Want een autist kan natuurlijk niet empatisch of sociaal zijn
Die mag wat mij betreft in het rijtje 'hij kan geen autist zijn want hij speelt geen piano'
(Neem aan dat dat iemand van school was?)
Hopelijk helpt de diagnose jullie en school met handvatten en geeft het rust (want duidelijkheid).
School denkt er wel anders over, maar ik merk toch ook wel wat miscommunicatie met vooral de intern begeleider. Ik communiceer vrij letterlijk en zij leest dan toch tussen de regels door. Zal vast goed komen.
Nou, op basis van wat zij ziet als criteria voor autisme, zou ze zichzelf misschien eens moeten laten onderzoeken. Wat een ontzettend gebrek aan sociaal gevoel / empathie zeg, die reactie richting je manquote:
[..]
Nee, de schoolarts, zij zei "autisme kan niet hoor, te sociaal, te empathisch. Kan het geen lvb zijn?" Waarop mijn man zei dat ik ook de diagnose had en dat ik ook empathisch en sociaal ben. Die schoolarts: "wat zwaar voor u meneer!"
School denkt er wel anders over, maar ik merk toch ook wel wat miscommunicatie met vooral de intern begeleider. Ik communiceer vrij letterlijk en zij leest dan toch tussen de regels door. Zal vast goed komen.
Boy was she wrong
Ik hoop het ookquote:
[..]
In jullie geval is het ook aanhikken tegen het onbekende. Dat is slopend, zowel voor je kind als voor jullie. Ik hoop gewoon zo ongelooflijk hard dat jullie snel tot de conclusie komen dat het een goede stap is geweest.
Maar daarnaast worden de issues bij de oudste ook steeds groter. Haar dwang is zo beperkend voor het hele gezin.
De zomervakantie was gewoon heel zwaar. Hopelijk wordt het hierna beter.
Haha wow. Ja, dat doet mijn oudste ook. Maakt oogcontact, niet altijd even adequaat, doet goed mee en heeft ook op school veel vriendjes. Kan ook redelijk goed schakelen als hij maar begrijpt waarom.quote:
Ik weet nog goed dat ik met de jongste bij de huisarts zat toen hij een dreumes was, en dat ze (totaal ongerelateerd aan de vraag waarvoor ik er zat) zei: "nou, hij doet goed mee en maakt goed oogcontact, dus hij heeft in ieder geval geen autisme, ha ha!"
Boy was she wrong
Ik merk nog ook wel echt heel veel vooroordelen, zelfs bij de ggz-instelling waar ik gediagnosticeerd ben. De psycho-educatie die ik daar heb gehad leek wel uit de jaren 80 te komen. Ben daar na 2 lessen gestopt omdat ik er niks mee kon. En als ik zei dat ik met bepaalde aspecten geen problemen had zei ze "jawel, maar je hebt je diagnose nog niet geaccepteerd!"
Gisteren hoorden we ook dat het wel wonderlijk was dat wij nog geen jeugdconsulent hebben omdat allebei de kinderen iets hebben. En ik ook een diagnose heb. En dat we daar misschien eens naar moeten kijken. Maar als we dat zelf kunnen, doen we dat liever zelf.
Dat vind ik eigenlijk het lastigst, de vooroordelen. En dat we dat nu bij hem ook al merken. Alles gaat direct door de bril van autisme. Hij zit nu nog goed op zijn plek op regulier onderwijs. Maar oh autisme, sbo? Autisme, dus extra ondersteuning. Ja ok logisch, maar hij heeft ook wat meer uitdaging nodig want hij verveelt zich ook. Ja, nee autisme.
Oh wow, ja zo is dat bij mij ook. Ik had wmo aangevraagd en tegelijkertijd ingeschreven bij een zorgburo. Daar koppelen ze hulpvraag en karakter aan begeleider. Ik heb er dus een die goed aansluit op mij. Dat was eerder rond dan de wmo dus ze zat bij het keukentafelgesprek.quote:
Een vriendin van mij werd rond haar 30e gediagnosticeerd met ASS, dus had ze bij de gemeente begeleiding aangevraagd. Die kwam ook zo binnen van 'zo, dus u heeft ASS, dan heeft u vast moeite met plannen?" Maar daar had ze helemaal geen moeite mee, en ook niet met verandering van plannen e.d. Ze had vooral moeite met prikkels verwerken (ze moest na iedere werkweek het hele weekend in bed liggen om bij te komen). Dus die begeleider heeft ze ook maar de deur gewezen.
WMO-consulent: ik kan wel zien dat je autisme hebt, ik zie borduurwerkjes.
En toen ze uitleg gaf over de eigen bijdrage zei ze "onze gemeente is heel coulant. Je hoeft niet te betalen als je onder 125% van minimumloon zit"
Boeken vol, van zulke anekdotes heb ik. Het verdrietigste vind ik dat er snel wordt gedacht dat ik door dat autisme per definitie niet goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen.
O shit, dan klopt mijn diagnose niet. Ik kan én niet echt pianospelen en ik heb geen borduurwerkjesquote:
[..]
ik kan wel zien dat je autisme hebt, ik zie borduurwerkjes.
Ik ben heel blij met de jeugdregisseur die we hebben voor de jongens en heel blij met mijn regisseur. En vooral dat ze ook samen kijken wat er nodig is. Ik vond het ooit lastig om te zeggen dat ik begeleiding heb, maar ik ben er echt zo ontzttend blij mee! En de begeleider van de jongens is ook heel prettig.
(Enige waar ik wel tegenaan begin te lopen: door alle begeleiding en de afspraken, maar ook de overprikkeling is het echt onmogelijk om fulltime te werken. De laatste jaren ging dat wel qua inkomen, maar nu met studies enzo. En wat te denken van straks mijn eigen pensioen. Vind dat echt wel lastig)
Dat is voor die vriendin van mij dus ook. Ze heeft ervoor gekozen om maar 3 dagen per week te gaan werken, zodat ze 2 dagen heeft om te herstellen en ook nog wat aan haar weekend heeft. Maar ja, ze krijgt dan niet een uitkering voor 40% van de tijd. Dat voelt toch niet als helemaal eerlijk....quote:
[..]
O shit, dan klopt mijn diagnose niet. Ik kan én niet echt pianospelen en ik heb geen borduurwerkjes
Ik ben heel blij met de jeugdregisseur die we hebben voor de jongens en heel blij met mijn regisseur. En vooral dat ze ook samen kijken wat er nodig is. Ik vond het ooit lastig om te zeggen dat ik begeleiding heb, maar ik ben er echt zo ontzttend blij mee! En de begeleider van de jongens is ook heel prettig.
(Enige waar ik wel tegenaan begin te lopen: door alle begeleiding en de afspraken, maar ook de overprikkeling is het echt onmogelijk om fulltime te werken. De laatste jaren ging dat wel, maar nu met studies enzo. En wat te denken van straks mijn eigen pensioen. Vind dat echt wel lastig)
Inleveren!quote:
[..]
O shit, dan klopt mijn diagnose niet. Ik kan én niet echt pianospelen en ik heb geen borduurwerkjes
Ik ben heel blij met de jeugdregisseur die we hebben voor de jongens en heel blij met mijn regisseur. En vooral dat ze ook samen kijken wat er nodig is. Ik vond het ooit lastig om te zeggen dat ik begeleiding heb, maar ik ben er echt zo ontzttend blij mee! En de begeleider van de jongens is ook heel prettig.
(Enige waar ik wel tegenaan begin te lopen: door alle begeleiding en de afspraken, maar ook de overprikkeling is het echt onmogelijk om fulltime te werken. De laatste jaren ging dat wel qua inkomen, maar nu met studies enzo. En wat te denken van straks mijn eigen pensioen. Vind dat echt wel lastig)
Ik ben ook heel blij met mijn ambulant begeleider. Voor de kinderen voor nu nog niet nodig maar zij hebben ook voor jeugd contracten met onze gemeente. Dat is wel prettig om te weten.
Nou dan voldoe ik in elk geval aan 1 van de eisen, want ik borduurde wel graag vroeger... Piano spelen kan ik dan weer nietquote:
[..]
O shit, dan klopt mijn diagnose niet. Ik kan én niet echt pianospelen en ik heb geen borduurwerkjes
Ik ben heel blij met de jeugdregisseur die we hebben voor de jongens en heel blij met mijn regisseur. En vooral dat ze ook samen kijken wat er nodig is. Ik vond het ooit lastig om te zeggen dat ik begeleiding heb, maar ik ben er echt zo ontzttend blij mee! En de begeleider van de jongens is ook heel prettig.
(Enige waar ik wel tegenaan begin te lopen: door alle begeleiding en de afspraken, maar ook de overprikkeling is het echt onmogelijk om fulltime te werken. De laatste jaren ging dat wel qua inkomen, maar nu met studies enzo. En wat te denken van straks mijn eigen pensioen. Vind dat echt wel lastig)
. Oudste en ik hebben allebei een begeleider van dezelfde organisatie, heel fijn want korte lijntjes.SPOILERIk kreeg mijn diagnose toen ik 32 was, nadat mijn oudste de diagnose kreeg op haar 4e.
En met haar heb ik ook lopen "leuren". Er was iets, maar daar kon ik de vinger niet op leggen.
Consultatiebureau en huisarts vonden me een overbezorgde ouder. De peuterspeelzaal zei dat ze niks zagen (achteraf zagen ze dus wel dingen, maar dat wilden ze niet zodanig overdragen aan de basisschool en daarom zeiden ze dat ze niks zagen).
En ik had intussen maar bedacht dat het aan mij lag dan, want ik zat totaal niet goed in mijn vel, dus dan zou ze daar wel last van hebben... Tot we dus via mijn behandeltraject bij ggz-jeugd kwamen voor een observatie met de kinderen en degene die dat deed na de observatie vroeg of me wel eens dingen opvielen bij de oudste...
De opluchting dat er dus iemand anders was die dat ook zag... toen ging het balletje aan het rollen en hadden we "ineens" een kind met autisme. Voor mijn man nogal een schok, want hij zag niet zoveel aan haar.
En toen dacht mijn behandelaar... oh wacht eens even. Een paar maanden en onderzoeken later had ik ook de diagnose.
Wel elk jaar weer met geknepen billen afwachten of de indicatie verlengd wordt, ik vind dat altijd zo'n gedoe weer.
Ik vind het sowieso lastig dat iedereen een mening lijkt te hebben. Als ik mijn kind voor de klas naar school breng, dan doe ik dat omdat zij dat nodig heeft. Niet omdat ik het moeilijk vind om "los te laten". En als mijn kind niet naar school gaat, dan is er daar echt wel het een en ander aan vooraf gegaan. Buiten de deur (op school), ziet iedereen een lief, behulpzaam en gezellig meisje. De prikkels komen er thuis pas uit. Maar dat is achter gesloten deuren. En dat zorgt voor onbegrip (en eenzaamheid).
Ik sluit ook niet uit dat er bij de andere gezinsleden ook nog labeltjes te plakken zijn (inclusief bij mijzelf) maar zolang niemand daar last van heeft, ondernemen we geen actie.
Vandaag gesprek gehad met de therapeut. We hebben nu een afspraak met een psychiater om medicatie te bespreken (iemand daar ervaring mee?).
En we gaan samen met de leerkracht in gesprek. De inzet is groep 8 af te ronden op de huidige school. En wellicht volgend jaar de overstap naar speciaal voortgezet onderwijs. Al weet ik niet of dat zo makkelijk kan als op school daar verder nooit over gesproken is. Iemand ervaring met de overstap van regulier basisonderwijs naar speciaal voortgezet onderwijs?
En sterkte, ook voor jezelf
. Ik weet hoe vreselijk naar het is om met tegenstribbelend kind naar school te moeten. Bij ons is het slechts een handvol keer écht niet gelukt, het lijkt me slopend als het dagelijks zo zou gaan .Bij mijn 7 jarige gaf de psycholoog toen ze 4 was aan dat ze add had en niveau 1 autisme. Voor de medicatie zijn we uiteindelijk doorverwezen naar de psychiaterpraktijk. Daar hebben ze na 1 gesprek van nog geen 15 minuten met Jewel geconcludeerd dat ze geen autisme kan hebben. Want ze antwoordde gericht op vragen, ze maakte oogcontact en komt mee op school. Nog steeds geven ze daar aan dat ze 'alleen' een strong willed kind is met een angststoornis.
De kleuterjuf zag het ook niet, gaf aan dat het allemaal leeftijd was. Misschien had mijn dochter de pech dat ze een meisje in de klas had met klassiek autisme (zelfs haar ouders zagen het de 1e dag wel bij Jewel overigens omdat ze haar houding en gedrag herkenden van hun eigen dochter). En een jongen met zwaar adhd. Daarbij vergeleken stak Jewel vrij 'normaal' af.
Maar diezelfde juf die het niet herkende, gaf in het onderzoek wel aan dat Jewel geen oogcontact maakt maar naar een punt tussen de ogen kijkt en vaak zelfs helemaal wegkijkt. Dat ze emoties wel herkende bij andere kinderen, maar er niks mee deed. Dat ze gedrag kopieerde. Dat ze dichtsloeg bij klassikale opdrachten en dan niks meer kon zeggen. Dat ze dromerig en afgeleid was. Dat ze spel overnam van andere kinderen en moeilijk samen met andere kinderen tot spel kwam. Dat ze opdrachten maakte op 'haar manier' en van slag raakte als het anders ging of moest. Etc.
Er wordt zoveel focus gelegd op het feit dat ze redelijk sociaal (wenselijk) kan zijn. Dat ze tegenwoordig best goed oogcontact kan maken. Maar ze zien niet hoeveel moeite alles haar kost. Dat ze de sociale regels niet snapt en dat wij haar dit moeten leren. Dat alles wat ogenschijnlijk goed gaat haar zoveel energie kost dat ze thuis instort en niks meer kan en wil. Dat ze altijd hoofdpijn en buikpijn heeft, altijd moe is, dat ze zo verdrietig en boos wordt van haar eigen hoofd. Dat ze thuis bijna altijd boos en verdrietig is omdat ze niks kan hebben.
Ik merk het bij mijzelf ook. Ik ben onderzocht op autisme en dat kwam er ook uit, maar op papier konden ze de diagnose niet geven omdat ze door een traumatische verleden niet weten of het aangeleerd of aangeboren is. En omdat mijn vader autistisch is en mijn moeder adhd heeft, dat ik de vanzelfsprekendheden die andere kinderen leren zelf niet heb geleerd waardoor het wellicht lijkt op autisme zonder dat dat het is bij mij.
Ik word er zo moe van als mensen zeggen dat ik ook echt niet autistisch kan zijn want zo kom ik niet over. Want ik vertoon van kinds af aan al sociaal wenselijk gedrag dus wat je ziet is niet hoe het echt gaat. Bijna niemand weet hoeveel moeite de meest dagelijkse dingen mij kosten en hoe bekaf ik elke dag weer ben door 'gewoon te functioneren'.
Al die vooroordelen, je ziet het niet dus het is er niet, ik word er echt moedeloos van. En dan is autisme bij meisjes en vrouwen ook nog eens zodanig anders, ik schrik ervan hoe weinig ze daarvan afweten bij bijvoorbeeld de psychiater praktijk waar we lopen voor Jewel. Juiste kennis daaromtrent zou alleen al een wereld van verschil kunnen maken binnen de hulpverlening .
M lijkt relatief goed afgestemd, maar hij heeft de regels ook wel aangeleerd (en ook waarom die zo zijn). Het kost hem wel heel veel energie. Hij is altijd een makkelijk kind geweest voor de omgeving maar voor zichzelf niet. Maar dat valt dan niet zo snel op. We horen ook wel regelmatig "Nee joh, hij is niet autistisch!" Of "Hij is gewoon hsp joh". Die opmerkingen krijg ik ook over mezelf. Ik pas niet in het plaatje. Maar mensen zien niet dat ik echt fysiek uitgeschakeld ben als ik teveel activiteiten met sociaal contact heb gehad, dat ik na moet denken over elke interactie (ik script vrijwel alles inclusief allerlei mogelijkheden), elke huishoudelijke taak. Alles gaat bewust. Dat is hetzelfde voor M. En dat is prima, voor nu kan alles, alleen op een andere manier.
Merk wel dat je als je kind (of jezelf) worstelt maar geen last bent voor de omgeving je niet voldoet aan het beeld en dus geen hulp krijgt. Ik was vroeger "raar" en werd gewoon genegeerd en buitengesloten. Dan ging ik maar in m'n eentje lezen. Maar ik gun het mijn kind anders.
quote:
"Nee joh, hij is niet autistisch!" Of "Hij is gewoon hsp joh".
SPOILERIk heb nog steeds het gevoel dat bij hsp-mensen er gewoon een stukje diagnose ontbreekt. Er zijn maar een paar hsp mensen waarvan ik denk "nee, het lijkt niet alsof je autisme hebt ofzo". Bij de rest "HELL YEAH!"
quote:
[..]SPOILERIk heb nog steeds het gevoel dat bij hsp-mensen er gewoon een stukje diagnose ontbreekt. Er zijn maar een paar hsp mensen waarvan ik denk "nee, het lijkt niet alsof je autisme hebt ofzo". Bij de rest "HELL YEAH!"
SPOILERIk denk dat dus eigenlijk ook soms. Ik vraag ook wel eens wat het verschil dan is. Empathie dus. Want mensen met hsp hebben dat heel erg en autisten niet. HSP klinkt bijzonder en speciaal. Autisme afwijkend.
Toen Jewel een jaar of 4 was, maakte haar gedrag mij eens zo wanhopig dat ik in haar bijzijn begon te huilen. Toen kwam ze naar mij toe, raakte een traan aan en zei toen heel serieus 'jij huilt, dat vind ik grappig'. Maar zij kan je sowieso recht in je gezicht uitlachen als je boos of verdrietig bent, dat doet haar dan echt helemaal niks. Ze lachte toen ze 6 was een keer een klasgenootje uit die voor onze ogen van zijn fiets afviel en pijn had. Toen ik haar uitlegde dat dat echt niet mocht, snapte ze het gelukkig wel. Want toen we een maand of wat later op datzelfde stuk achter hetzelfde klasgenootje fietsten, zei ze opeens: als hij nu valt, dan mag ik niet weer lachen he?
Dirk (6 jr) gebruikt medicatie, mocht je vragen hebben mag je wel een berichtje sturen. Het heeft wel lang geduurd voordat we iets hadden gevonden waarbij we het idee hadden dat dit positief werkte. Het is geen oplossing, maar het draagt wel bij aan beter de dagen doorkomen.quote:
Vandaag gesprek gehad met de therapeut. We hebben nu een afspraak met een psychiater om medicatie te bespreken (iemand daar ervaring mee?).
Volgens mij is het raadzaam om daar al op tijd mee te beginnen om aan te vragen als ze de overstap naar vso zou moeten gaan maken. Ik weet niet of het met de overgang naar de middelbare ook zo is dat school moet aangeven handelingsverlegen te zijn enzo. Maar misschien kan de IB-er of anders het samenwerkingsverband je daar iets over vertellen als school daar vaag over blijft.
Dit herken ik deels. Ik voel wel dingen aan, ik kan er alleen niet zo goed naar handelen.quote:
Maar ja dat stukje empathie, hoe zien mensen dat dan? Mij noemen ze altijd empathisch omdat ik dan troostende woorden zeg, of vraag of iemand een knuffel wil als diegene verdrietig is. Ik voel het ook vaak wel aan de sfeer hoe iemand erbij zit. Maar ik voel er verder echt niets bij, het is niet dat het verdriet van die andere mij ook maar enigszins raakt. Sterker nog, ik heb eerder vaak de neiging om te denken stel je niet zo aan (sorry dat klinkt vast heel hard). En dat zeg ik er dan natuurlijk niet hardop bij. Dus empathisch gedrag hoeft niet direct te zeggen dat er sprake is van empathisch vermogen.
Dus als iemand verdrietig is ben ik geneigd om oplossingen te gaan bedenken ipv een knuffel te geven (ik knuffel ook niet zo graag). Dat vindt mijn man heel vervelend.
Soms kan het verdriet van een ander me echt raken, een andere keer heb ik hetzelfde als wat jij omschrijft.
quote:
[..]SPOILERIk denk dat dus eigenlijk ook soms. Ik vraag ook wel eens wat het verschil dan is. Empathie dus. Want mensen met hsp hebben dat heel erg en autisten niet. HSP klinkt bijzonder en speciaal. Autisme afwijkend.
SPOILERde persoon die hsp had bedacht heeft veel ook gedaan met mensen die achteraf autistisch bleken te zijn. Ik ben er 100% van overtuigd dat het echt hetzelfde is Ik denk dat hsp gewoon gaat over goed maskerende vrouwen.
Zie, ik mag dus echt mijn diagnose inleveren dan.quote:
[..]SPOILERIk denk dat dus eigenlijk ook soms. Ik vraag ook wel eens wat het verschil dan is. Empathie dus. Want mensen met hsp hebben dat heel erg en autisten niet. HSP klinkt bijzonder en speciaal. Autisme afwijkend.
Ervaring met Risperdal en Ritalin (weet zo de stofnamen niet uit mijn hoofd).quote:
Vandaag gesprek gehad met de therapeut. We hebben nu een afspraak met een psychiater om medicatie te bespreken (iemand daar ervaring mee?).
Ik ken Ritalin alleen van ADHD, wordt dat ook voor ASS gebruikt?quote:
[..]
Ervaring met Risperdal en Ritalin (weet zo de stofnamen niet uit mijn hoofd).
Jongste heeft beide diagnosesquote:
[..]
Ik ken Ritalin alleen van ADHD, wordt dat ook voor ASS gebruikt?
ik vermoed dat mijn jongste ook beide heeft maar die hebben ze blijkbaar alleen op ASS getest.quote:
Soms ben ik een heel klein beetje blij dat mijn zoon zo agressief kon zijn. Alle alarmbellen gaan dan af en niemand twijfelt eraan dat er iets moet gebeuren. Het is jammer dat het zo gaat inderdaad.quote:
Wat een vooroordelen. Blijft toch moeilijk om de juiste begeleiding te krijgen.
Ik vind het sowieso lastig dat iedereen een mening lijkt te hebben. Als ik mijn kind voor de klas naar school breng, dan doe ik dat omdat zij dat nodig heeft. Niet omdat ik het moeilijk vind om "los te laten". En als mijn kind niet naar school gaat, dan is er daar echt wel het een en ander aan vooraf gegaan. Buiten de deur (op school), ziet iedereen een lief, behulpzaam en gezellig meisje. De prikkels komen er thuis pas uit. Maar dat is achter gesloten deuren. En dat zorgt voor onbegrip (en eenzaamheid).
Ik sluit ook niet uit dat er bij de andere gezinsleden ook nog labeltjes te plakken zijn (inclusief bij mijzelf) maar zolang niemand daar last van heeft, ondernemen we geen actie.
Vandaag gesprek gehad met de therapeut. We hebben nu een afspraak met een psychiater om medicatie te bespreken (iemand daar ervaring mee?).
En we gaan samen met de leerkracht in gesprek. De inzet is groep 8 af te ronden op de huidige school. En wellicht volgend jaar de overstap naar speciaal voortgezet onderwijs. Al weet ik niet of dat zo makkelijk kan als op school daar verder nooit over gesproken is. Iemand ervaring met de overstap van regulier basisonderwijs naar speciaal voortgezet onderwijs?
Ik heb ervaring met mijn zoon met prozac, risperdal en een blauwe maandag ritalin. Risperdal heeft hij het langst geslikt. Prozac was zijn eerste medicijn. Een tijdje heeft hij prozac en risperdal tegelijkertijd geslikt, maar snel daarna prozac afgebouwd. Inmiddels al jaren niks meer.
In zijn brugklas van het VSO waren wel behoorlijk wat klasgenoten die van het reguliere basisonderwijs kwamen en naar VSO zijn overgestapt. Maar dan moet je in groep 8 wel alle voorbereidingen al doen voor het Samenwerkingsverband denk ik. Daat moet school of Samenwerkingsverband je wel meer over moeten kunnen vertellen. Ik had niet het idee dat het verder specifiek anders was voor de leerlingen of ze al van het SO afkwamen of van het reguliere onderwijs.
Soms wel.quote:
[..]
Ik ken Ritalin alleen van ADHD, wordt dat ook voor ASS gebruikt?
Indicatie voor jeugdzorg kan tegenwoordig ook 2 jaar of als je geluk hebt zelfs 3. Dat doen gemeentes vaak niet graag, maar er is ergens een brief van een staatssecretaris online te vinden, waarin die de gemeente vraagt om toch alsjeblieft meer met langere beschikkingen te werken als duidelijk is dat het om een weinig veranderende zorgvraag gaat.quote:
[..]
Nou dan voldoe ik in elk geval aan 1 van de eisen, want ik borduurde wel graag vroeger... Piano spelen kan ik dan weer nietOudste en ik hebben allebei een begeleider van dezelfde organisatie, heel fijn want korte lijntjes.SPOILERIk kreeg mijn diagnose toen ik 32 was, nadat mijn oudste de diagnose kreeg op haar 4e.
En met haar heb ik ook lopen "leuren". Er was iets, maar daar kon ik de vinger niet op leggen.
Consultatiebureau en huisarts vonden me een overbezorgde ouder. De peuterspeelzaal zei dat ze niks zagen (achteraf zagen ze dus wel dingen, maar dat wilden ze niet zodanig overdragen aan de basisschool en daarom zeiden ze dat ze niks zagen).
En ik had intussen maar bedacht dat het aan mij lag dan, want ik zat totaal niet goed in mijn vel, dus dan zou ze daar wel last van hebben... Tot we dus via mijn behandeltraject bij ggz-jeugd kwamen voor een observatie met de kinderen en degene die dat deed na de observatie vroeg of me wel eens dingen opvielen bij de oudste...
De opluchting dat er dus iemand anders was die dat ook zag... toen ging het balletje aan het rollen en hadden we "ineens" een kind met autisme. Voor mijn man nogal een schok, want hij zag niet zoveel aan haar.
En toen dacht mijn behandelaar... oh wacht eens even. Een paar maanden en onderzoeken later had ik ook de diagnose.
Wel elk jaar weer met geknepen billen afwachten of de indicatie verlengd wordt, ik vind dat altijd zo'n gedoe weer.
Nadat ik mijn jeugdzorg consulent die vroeg heb gemaild lukte het ons eindelijk om een tweejarige te krijgen. Inmiddels al de tweede van die
https://nos.nl/nieuwsuur/(...)t-heeft-bij-medicijn
In mijn beleving was het stoppen een natuurlijk proces zonder toestanden of problemen of ontwenningsverschijnselen, maar zoals gezegd herinner ik het me niet heel goed.
Kun je het niet terugvinden in eerdere Posts van die tijd? Volgens mij heb je er toen wel over geschreven
Ervaring als groep 8 juf…quote:
En we gaan samen met de leerkracht in gesprek. De inzet is groep 8 af te ronden op de huidige school. En wellicht volgend jaar de overstap naar speciaal voortgezet onderwijs. Al weet ik niet of dat zo makkelijk kan als op school daar verder nooit over gesproken is. Iemand ervaring met de overstap van regulier basisonderwijs naar speciaal voortgezet onderwijs?
Vooral, begin nu al met zoeken!
Kijk bijvoorbeeld in “de vo gids” er is online een hele fijne site.
Er zijn ook echt wel fijne vso scholen, juist gericht op ass. Hier in de buurt heb je er bijvoorbeeld een, kleine klas, dagelijks een op een contact met je mentor in het eerste jaar, maar wel het wisselen van klas en telkens een andere leerkracht. Maarja ik woon aan de andere kant van het land
Voor de overgang naar het vso is er vanuit school wel een andere procedure nodig, is er een arrangement? Dat maakt het wel gemakkelijker.
Maar kijk ook naar gewone vo scholen. Waar voelt zij zich het best. En dan gesprek aanvragen met de zorgcoördinator op die school. Hebben ze ontprikkelruimtes? Zijn er gesprekken mogelijk met de mentor etc. Ook veel middelbare scholen hebben mogelijkheden en dan is het de vraag wat het best past.
Tijdens een pauzetijd langs het schoolplein van een vo school rijden geeft vaak een eerlijke eerste indruk..
En de laatste tip die ik je mee geef..
Vraag naar ervaringen. Heeft de basisschool ervaringen met vso scholen? Kennissen uit de buurt? Bij de sport etc..
In ieder geval? Begin niet pas in januari, maar nu al
Ik ken iemand die meedoet aan dit onderzoek. Het was een zoektocht naar de juiste dosering (en volgens mij ook naar juiste dosering kalium)quote:
Ik kwam toevallig dit tegen. Klinkt als een relatief veilig middel. Ben benieuwd hoe dat onderzoek er nu voorstaat.
https://nos.nl/nieuwsuur/(...)t-heeft-bij-medicijn
Maar het lijkt echt aan te slaan:
Oa minder boze buien en beter in staat prikkels te verwerken. Ook betere schoolprestaties en beter meekomen in de klas.
Zoiets staat me ook bij.quote:
@:livelink mij staat bij dat je zoon toen zelf met een medicijn wilde stoppen.m, omdat hij er naar van werd. Maar ik kan het mishebben
Kun je het niet terugvinden in eerdere Posts van die tijd? Volgens mij heb je er toen wel over geschreven
Wij merkten vooral in het begin veel verschil, maar al snel werd dat minder. De begeleiding vanuit de voorschrijver was mondjesmaat en niet overal werden de medicijnen op de juiste tijd en manier gegeven. Wij zijn dus ook relatief snel weer gestopt, jaartje, anderhalf jaar? Geen problemen daarmee gehad. Ik merk inmiddels wel dat jongste dingen sowieso beter kan handelen.
Ja, dat was de Ritalin. Maar Risperdal heeft hij wel lang geslikt. En ik kan me niet meer herinneren waarom we daar mee gestopt zijn. Terugzoeken hier is wel een goed idee.quote:
@:livelink mij staat bij dat je zoon toen zelf met een medicijn wilde stoppen.m, omdat hij er naar van werd. Maar ik kan het mishebben
Kun je het niet terugvinden in eerdere Posts van die tijd? Volgens mij heb je er toen wel over geschreven
Dankjewel voor je heldere bericht! Er is geen arrangement. Dat maakt het ook "lastig". Op school zijn het modelleerlingen en we hebben haar tot vorige week ook altijd gewoon op school gekregen. Wat dat betreft sta ik ook in tweestrijd. VSO voelt heel drastisch maar de angst dat ze thuis komt te zitten is er ook.quote:
[..]
Ervaring als groep 8 juf…
Vooral, begin nu al met zoeken!
Kijk bijvoorbeeld in “de vo gids” er is online een hele fijne site.
Er zijn ook echt wel fijne vso scholen, juist gericht op ass. Hier in de buurt heb je er bijvoorbeeld een, kleine klas, dagelijks een op een contact met je mentor in het eerste jaar, maar wel het wisselen van klas en telkens een andere leerkracht. Maarja ik woon aan de andere kant van het land
Voor de overgang naar het vso is er vanuit school wel een andere procedure nodig, is er een arrangement? Dat maakt het wel gemakkelijker.
Maar kijk ook naar gewone vo scholen. Waar voelt zij zich het best. En dan gesprek aanvragen met de zorgcoördinator op die school. Hebben ze ontprikkelruimtes? Zijn er gesprekken mogelijk met de mentor etc. Ook veel middelbare scholen hebben mogelijkheden en dan is het de vraag wat het best past.
Tijdens een pauzetijd langs het schoolplein van een vo school rijden geeft vaak een eerlijke eerste indruk..
En de laatste tip die ik je mee geef..
Vraag naar ervaringen. Heeft de basisschool ervaringen met vso scholen? Kennissen uit de buurt? Bij de sport etc..
In ieder geval? Begin niet pas in januari, maar nu al
Hoe dan ook, wat ik wilde zeggen: de basisschool vond het ook nodig om te zeggen dat hij zich op school THUIS voelde en thuis niet, want hij was op school zo voorbeeldig en thuis niet.
Oh dat is wel een hele stomme opmerkingquote:
Hoe dan ook, wat ik wilde zeggen: de basisschool vond het ook nodig om te zeggen dat hij zich op school THUIS voelde en thuis niet, want hij was op school zo voorbeeldig en thuis niet.
Hier is het niet zo erg hoor, maar ik heb in groep 3 en 4 geprobeerd de IB-er te spreken te krijgen maar die hield de deur dicht want op school geen probleem dus het probleem ligt thuis. Nu hadden we op dat moment ook nog geen diagnose en op andere vlakken (bij ander kind) was diezelfde IB-er juist heel fijn. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik school weinig betrokken heb in onze struggle.
Bizar dit. Op school voelt hij zich dus juist NIET goed thuis omdat hij zich daar aanpast aan de norm. Thuis voelt hij zich wel veilig genoeg om dat los te laten en komt alles er uit.quote:
Ja, op school zijn ze modelleerlingen. Ik heb in groep 8 ook het gesprek gevoerd met school. Zij wilden jongste op svo hebben. Ik heb mijn poot stijf gehouden. Ik heb letterlijk gezegd tegen de docent en de IB-er: als jullie dat willen, dan hadden jullie al eerder moeten aangeven dat JULLIE handelingsonbekwaam zijn zodat we al veel eerder actie hadden kunnen ondernemen. Ze wilden ook niet meewerken aan plaatsing op een ass-school (daarvoor moest je havo hebben en hij kreeg mavo-havo). Dus hij is uiteindelijk in een gewone mavo-klas beland. Het eerste jaar was ruk, ondanks afspraken met school. Het tweede jaar kregen we een nieuwe zorgcoordinator en sindsdien gaat het super. We durven nu zelfs voorzichtig aan minderen van begeleiding te denken omdat het zo goed gaat.
Hoe dan ook, wat ik wilde zeggen: de basisschool vond het ook nodig om te zeggen dat hij zich op school THUIS voelde en thuis niet, want hij was op school zo voorbeeldig en thuis niet.
Vorig jaar heeft degene die het gesprek voerde hier gekeken of het voor 2 jaar kon, omdat ze volgend jaar 18 wordt, maar dat is om een of andere reden niet gelukt. Ik geloof niet dat onze gemeente daar heel enthousiast over is.quote:
[..]
Indicatie voor jeugdzorg kan tegenwoordig ook 2 jaar of als je geluk hebt zelfs 3. Dat doen gemeentes vaak niet graag, maar er is ergens een brief van een staatssecretaris online te vinden, waarin die de gemeente vraagt om toch alsjeblieft meer met langere beschikkingen te werken als duidelijk is dat het om een weinig veranderende zorgvraag gaat.
Nadat ik mijn jeugdzorg consulent die vroeg heb gemaild lukte het ons eindelijk om een tweejarige te krijgen. Inmiddels al de tweede van die
Ik hoop dat de indicatie voor de begeleiding kan blijven zoals hij is, behandeling gaat eraf dus wellicht scheelt dat...
Mijn oudste is niet thuis komen te zitten, maar zat er wel tegenaan.quote:
[..]
Dankjewel voor je heldere bericht! Er is geen arrangement. Dat maakt het ook "lastig". Op school zijn het modelleerlingen en we hebben haar tot vorige week ook altijd gewoon op school gekregen. Wat dat betreft sta ik ook in tweestrijd. VSO voelt heel drastisch maar de angst dat ze thuis komt te zitten is er ook.
Ik denk dat het een heleboel uitmaakt hoe flexibel een school kan en vooral ook WIL zijn.
In hoeverre kunnen ze aansluiten bij een leerling die misschien op sommige vlakken niet helemaal lekker meekomt.
Ga in gesprek, meestal heb je dan een idee, al hadden wij het idee dat de school waar ze op begon een prima keuze was... en dat bleek dus niet helemaal zo.
Voor de oudste was gym een enorme energievreter. Hadden we het ene jaar een goede afspraak, werd dat het volgende jaar bij een andere docent gewoon van tafel geveegd, want ze moest het maar weer proberen.
En elk jaar weer uitleggen hoe dingen werken.
In de eerste zou de orthopedagoog van school haar wel even leren hoe ze vragen moest stellen, wij hadden al aangegeven dat ze echt nog niet zo ver was, maar natuurlijk neem je niks aan van de ouders.
Na een paar maanden gooide ze handdoek in de ring, want het was toch te hoog gegrepen...
We zijn tegen veel onbegrip/onwetendheid aangelopen. School was vrij star in wat ze mee konden of wilden bewegen, er werd snel gezegd dat iets niet kon.
Terwijl als ik kijk waar ze nu zit, dan kan er dus absoluut wel een heleboel meer. Hier zijn ze veel flexibeler, maar goed is dan ook ass afdeling binnen reguliere school. Maar toch.
Ze moeten volgens mij gewoon aan dezelfde eisen voldoen voor het diploma en toch is er veel meer mogelijk.
Sinds de oudste daarheen gaat is ze beter te pas en hebben we niet meer het idee dat ze op omvallen staat.