Het kleutertopic deel 38

quote:

Op maandag 17 februari 2025 21:46 schreef Donna het volgende:

[..]
Mijn jongste gaat sinds half nov. naar school maar is ook zo moe er van. Herken het ook niet van de oudste.
Nou is het ook een heel ander kind en ook veel drukker, dus ze zal ook wel meer energie verbruiken dan zus destijds.

Dat is hier ook wel zo ja!

Mijn zoon is nu 5,5 en die is helemaal weg van roze, hartjes, glitter, unicorn, enzovoort. Nu wil ik met hem naar een stoffenbeurs om stof te halen, om wat shirts te maken enzo, maar ik voorzie dat hij dan alleen maar roze wil, dus ik heb het er al met hem over geprobeerd te hebben om dat een beetje in te perken. Het maakt mij helemaal niet uit maar ik zou niet willen dat hij op school gepest gaat worden daarmee. Je moet je kind soms ook voor dat soort dingen beschermen, denk ik.
Maar goed, ik kreeg als antwoord dat hij gewoon heel veel liefde te geven heeft en dit wil laten zien door zijn shirt, en dat hartjes heel erg belangrijk zijn voor de liefde, en dat hij dan wel uitlegt dat roze en hartjes enzo ook voor jongens prima is.

Dus nu voel ik me wel een beetje op m'n plek gezet
Het maakt mij allemaal niet uit maar het gaat ons er echt om dat we het heel naar zouden vinden als hij ermee gepest zou worden en hij ligt al niet heel best in de groep volgens mij (voor nu gaat het redelijk maar dat kan volgens mij best snel omslaan).

Ben wel benieuwd hoe jullie dat zouden aanpakken. Perk je dat dan in of moet een kind 100% zichzelf kunnen zijn? Of zijn de meeste jongens niet zo roze-georiënteerd

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 11:59 schreef Ceviche het volgende:
Mijn zoon is nu 5,5 en die is helemaal weg van roze, hartjes, glitter, unicorn, enzovoort. Nu wil ik met hem naar een stoffenbeurs om stof te halen, om wat shirts te maken enzo, maar ik voorzie dat hij dan alleen maar roze wil, dus ik heb het er al met hem over geprobeerd te hebben om dat een beetje in te perken. Het maakt mij helemaal niet uit maar ik zou niet willen dat hij op school gepest gaat worden daarmee. Je moet je kind soms ook voor dat soort dingen beschermen, denk ik.
Maar goed, ik kreeg als antwoord dat hij gewoon heel veel liefde te geven heeft en dit wil laten zien door zijn shirt, en dat hartjes heel erg belangrijk zijn voor de liefde, en dat hij dan wel uitlegt dat roze en hartjes enzo ook voor jongens prima is.

Dus nu voel ik me wel een beetje op m'n plek gezet
Het maakt mij allemaal niet uit maar het gaat ons er echt om dat we het heel naar zouden vinden als hij ermee gepest zou worden en hij ligt al niet heel best in de groep volgens mij (voor nu gaat het redelijk maar dat kan volgens mij best snel omslaan).

Ben wel benieuwd hoe jullie dat zouden aanpakken. Perk je dat dan in of moet een kind 100% zichzelf kunnen zijn? Of zijn de meeste jongens niet zo roze-georiënteerd

Hier nog zo eentje. En die heeft nu een gym shirt met een balk regenboog stof aan de voorkant.
En een regenboog knuffeldeken

Nou, ik maak me weer eens zorgen. Sinds vrijdagavond is onze dochter ziek. Buikpijn + overgeven. Vrijdagavond 1x. Zaterdagochtend 1x. rest van de dag buikpijn, zondag ook. Zondagochtend naar HAP gegaan, op buik geduwd etc etc, geen blindedarm ontsteking.

Maandag 2x buikpijn gehad op school maar is ook weer weg gegaan. Afgelopen nacht 5x overgegeven, naja op een gegeven moment komt er dus niks meer. Vanochtend naar de huisarts. Die vanalles geconroleerd. Geen oorontsteking geen blindedarm want ze geeft geen kick bij het op de buik duwen.

Komen thuis, staan in de gang, weer overgeven. Nu hebben we Ondansetron gekregen, dat is tegen misselijkheid, en dat is allemaal wel leuk, maar ze heeft vooral buikpijn. Huisarts is erg geruststellend, maar ze was toen ze heel klein was heel vaak ziek, maar nu is ze al zeker 2 jaar niet meer ziek geweest.

De huisarts spreekt over buikgriep, ik werp dan tegen dat overal staat dat dat na 2 dagen al een stuk beter zou moeten gaan, maar dat lijkt dus bij haar niet het geval te zijn, maar ze blijft vasthouden aan buikgriep. Ik maak me alsnog zorgen.

Iemand hier mee gemaakt met hun kind dat er een soort van dag 'pauze' zat tussen dezelfde klachten die dan daarna weer terug komen?

Ja hier ook weleens gehad. Eigenlijk gewoon niet goed uitgeziekt en dan toch weer iets te veel gedaan of teveel gegeten en dan toch weer staan kotsen.
Laatst nog, op vrijdag 1 dag koorts, daarna in het weekend bijgekomen, maandag en dinsdag na school toch te vermoeid thuiskomen en op woensdagmiddag op de bso kotsen.

Op zich moet je vooral naar een arts als je je zorgen maakt of twijfels hebt of het wel goed gaat, maar als er meerdere artsen naar je dochter gekeken hebben en dit geen vreemd verhaal vinden, dan zou ik daar op vertrouwen.

Waar lees jij overal dat het na 2 dagen een stuk beter zou moeten gaan? Betrouwbare sites zoals thuisarts hebben het over een week en dat is ook wat mijn ervaring is. De ene keer is het een eendagsvirus en zijn ze de dag daarna weer beter. De andere keer duurt het een week en alles daartussen.
Hier gaan momenteel wat hardnekkige virussen rond waarbij een week uitgeschakeld geen uitzondering is. Vooral voor de vakantie waren er halve klassen afwezig.

[ Bericht 2% gewijzigd door Elleska op 25-02-2025 16:03:43 ]

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 15:58 schreef Elleska het volgende:
Waar lees jij overal dat het na 2 dagen een stuk beter zou moeten gaan? Betrouwbare sites zoals thuisarts hebben het over een week en dat is ook wat mijn ervaring is. De ene keer is het een eendagsvirus en zijn ze de dag daarna weer beter. De andere keer duurt het een week en alles daartussen.
Hier gaan momenteel wat hardnekkige virussen rond waarbij een week uitgeschakeld geen uitzondering is. Vooral voor de vakantie waren er halve klassen afwezig.

Op thuisarts.

https://www.thuisarts.nl/(...)griep-door-norovirus

Ah ja maar dat is door het norovirus. Als je gewoon zoekt op buikgriep op thuisarts staat er inderdaad een week.

Norovirus heb ik 2 jaar geleden gehad en dat was inderdaad kort maar krachtig. Dat vond ik heftiger dan een gewone buikgriep die wat langer kan duren maar dan hou je tussendoor tenminste nog iets binnen.

Het belangrijkste voor nu is dat de zaken waarbij directe actie noodzakelijk is (zoals blindedarmontsteking) zijn uitgesloten. Daarna zit er niets anders op dan uitzieken. Bekijk tot vrijdag even hoe het gaat. Dan is het een week verder en kan je indien nodig nog met je eigen huisarts overleggen voordat je het weekend in gaat.

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 11:59 schreef Ceviche het volgende:
Mijn zoon is nu 5,5 en die is helemaal weg van roze, hartjes, glitter, unicorn, enzovoort. Nu wil ik met hem naar een stoffenbeurs om stof te halen, om wat shirts te maken enzo, maar ik voorzie dat hij dan alleen maar roze wil, dus ik heb het er al met hem over geprobeerd te hebben om dat een beetje in te perken. Het maakt mij helemaal niet uit maar ik zou niet willen dat hij op school gepest gaat worden daarmee. Je moet je kind soms ook voor dat soort dingen beschermen, denk ik.
Maar goed, ik kreeg als antwoord dat hij gewoon heel veel liefde te geven heeft en dit wil laten zien door zijn shirt, en dat hartjes heel erg belangrijk zijn voor de liefde, en dat hij dan wel uitlegt dat roze en hartjes enzo ook voor jongens prima is.

Dus nu voel ik me wel een beetje op m'n plek gezet
Het maakt mij allemaal niet uit maar het gaat ons er echt om dat we het heel naar zouden vinden als hij ermee gepest zou worden en hij ligt al niet heel best in de groep volgens mij (voor nu gaat het redelijk maar dat kan volgens mij best snel omslaan).

Ben wel benieuwd hoe jullie dat zouden aanpakken. Perk je dat dan in of moet een kind 100% zichzelf kunnen zijn? Of zijn de meeste jongens niet zo roze-georiënteerd

Misschien zijn er wel stoffen te vinden in een andere kleur dan roze maar wel met hartjes? Of iets regenboog achtigs? Ik zou er wel deels in meegaan, maar niet helemaal voor roze gaan denk ik. Of je zou het patroon van wat je gaat maken een beetje kunnen hacken, soort colorblocking van maken en dat dan een deel van de roze hartjes stof is en de rest in een uni stof. Ofzoiets?

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 16:57 schreef Aure het volgende:

[..]
Misschien zijn er wel stoffen te vinden in een andere kleur dan roze maar wel met hartjes? Of iets regenboog achtigs? Ik zou er wel deels in meegaan, maar niet helemaal voor roze gaan denk ik. Of je zou het patroon van wat je gaat maken een beetje kunnen hacken, soort colorblocking van maken en dat dan een deel van de roze hartjes stof is en de rest in een uni stof. Ofzoiets?

Dat is inderdaad wat ik gedaan heb, zwart shirt met een colorblock regenboog stof

Ik snap de angst voor pesten, maar voor mij is dat geen reden om het dan niet te doen. Pesten doen ze toch wel, of je nu kind nu roze draagt of precies de juiste kleding net als de rest.

Deels mee eens, maar als je kind al niet lekker in de groep ligt en het gaat nu wel redelijk dan wil je ze ook niet echt munitie geven zeg maar. Dus ik snap Ceviche haar twijfel wel.

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 16:57 schreef Elleska het volgende:
Norovirus heb ik 2 jaar geleden gehad en dat was inderdaad kort maar krachtig. Dat vond ik heftiger dan een gewone buikgriep die wat langer kan duren maar dan hou je tussendoor tenminste nog iets binnen.

Het belangrijkste voor nu is dat de zaken waarbij directe actie noodzakelijk is (zoals blindedarmontsteking) zijn uitgesloten. Daarna zit er niets anders op dan uitzieken. Bekijk tot vrijdag even hoe het gaat. Dan is het een week verder en kan je indien nodig nog met je eigen huisarts overleggen voordat je het weekend in gaat.

Ja, ja dat zou je zeggen he? Maar dat is niet hoe dat werkt in mijn hoofd, want zodra het over mijn dochter gaat schiet ik in een stuip en dan heb ik allerlei doembeelden van ernstige ziektes en weet ik veel wat allemaal. Dat het veel voor de hand liggender is dat ze op dat virusnest school iets heeft opgelopen helpt niet om me te kalmeren.

Wat weer voort komt uit het feit dat mijn vader in 2005 met buikpijn naar het ziekenhuis ging en dag later te horen kreeg dat hij ernstig ziek was en dat het over en uit was.

Dat draag ik dus nog steeds met me mee, en als mijn dochter dan zegt dat ze buikpijn heeft (en die heeft ze nu dus sinds vrijdag bijna doorlopend, muv gisteren) dan word ik daar heel erg nerveus van. Sowieso trouwens, doorlopend buikpijn, dat lijkt me ook raar. Je zou zeggen met vlagen, maar zij heet het dus gewoon min of meer continue (sinds vrijdag). Oh nee, vanmiddag had ze ook een paar uurtjes niks, tenminste, dat is wat ze zegt.

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 21:23 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Ja, ja dat zou je zeggen he? Maar dat is niet hoe dat werkt in mijn hoofd, want zodra het over mijn dochter gaat schiet ik in een stuip en dan heb ik allerlei doembeelden van ernstige ziektes en weet ik veel wat allemaal. Dat het veel voor de hand liggender is dat ze op dat virusnest school iets heeft opgelopen helpt niet om me te kalmeren.

Wat weer voort komt uit het feit dat mijn vader in 2005 met buikpijn naar het ziekenhuis ging en dag later te horen kreeg dat hij ernstig ziek was en dat het over en uit was.

Dat draag ik dus nog steeds met me mee, en als mijn dochter dan zegt dat ze buikpijn heeft (en die heeft ze nu dus sinds vrijdag bijna doorlopend, muv gisteren) dan word ik daar heel erg nerveus van. Sowieso trouwens, doorlopend buikpijn, dat lijkt me ook raar. Je zou zeggen met vlagen, maar zij heet het dus gewoon min of meer continue (sinds vrijdag). Oh nee, vanmiddag had ze ook een paar uurtjes niks, tenminste, dat is wat ze zegt.

Ik heb dit al wel eens eerder van je gelezen, grote bezorgdheid om de gezondheid van je dochter ondanks geruststelling van artsen na onderzoek. Heb je wel eens overwogen hier iets aan te doen? En dan bedoel ik niet met je dochter, maar met jouw angst en neiging tot doemgedachten etcetera. Dat bedoel ik helemaal niet vervelend, want ik herken het heel erg - maar dan voor mezelf. Ik heb (oa) daar nu een tijd therapie voor, en het gaat steeds beter, en dat is echt heel erg fijn. Wat ik hiermee dus wil zeggen: er is iets aan te doen, als je dat wil. Dat lijkt me voor jou fijn, want minder je zorgen maken is altijd fijn, maar voor de mensen om je heen ook.

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 21:47 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]
Ik heb dit al wel eens eerder van je gelezen, grote bezorgdheid om de gezondheid van je dochter ondanks geruststelling van artsen na onderzoek. Heb je wel eens overwogen hier iets aan te doen? En dan bedoel ik niet met je dochter, maar met jouw angst en neiging tot doemgedachten etcetera. Dat bedoel ik helemaal niet vervelend, want ik herken het heel erg - maar dan voor mezelf. Ik heb (oa) daar nu een tijd therapie voor, en het gaat steeds beter, en dat is echt heel erg fijn. Wat ik hiermee dus wil zeggen: er is iets aan te doen, als je dat wil. Dat lijkt me voor jou fijn, want minder je zorgen maken is altijd fijn, maar voor de mensen om je heen ook.

Ja, ja daar moet ik wel wat mee, sterker nog, daar ben ik wel al mee begonnen door dat vandaag ook de bij HA aan te halen. Nu word ik in ieder geval gebeld door de praktijk ondersteuner, dus das al wat.

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 21:53 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Ja, ja daar moet ik wel wat mee, sterker nog, daar ben ik wel al mee begonnen door dat vandaag ook de bij HA aan te halen. Nu word ik in ieder geval gebeld door de praktijk ondersteuner, dus das al wat.

Wat goed van je! Hopelijk is dat al voldoende. Maar als je merkt dat dat niet het geval is, en je klachten nemen niet (voldoende) af, trek dan ook vooral op tijd aan de bel daarover zodat er gekeken kan worden of een verwijzing naar de ggz misschien meer passend is. Daar zijn best wachtlijsten voor namelijk. Dat zal de PoH vast zelf ook bekijken hoor, maar ik zeg het toch maar even.

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 21:58 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]
Wat goed van je! Hopelijk is dat al voldoende. Maar als je merkt dat dat niet het geval is, en je klachten nemen niet (voldoende) af, trek dan ook vooral op tijd aan de bel daarover zodat er gekeken kan worden of een verwijzing naar de ggz misschien meer passend is. Daar zijn best wachtlijsten voor namelijk. Dat zal de PoH vast zelf ook bekijken hoor, maar ik zeg het toch maar even.

Het is ook wel nodig hoor, want als het avond is zoals nu dan gaat mijn doemdenken in overdrive (er moet wel een aanleiding voor zijn) en het is lastig dat af te schakelen. Dus ik dacht even zombie achtig wat insta stories te kijken voor afleiding en de 3e gaat over een gast die zijn vrouw verloor aan...? Juist. Maagkanker en wat voelde zij? Juist. Buikpijn.

Ik ga even met de hond er uit zonder telefoon.

quote:

Op dinsdag 25 februari 2025 23:04 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Het is ook wel nodig hoor, want als het avond is zoals nu dan gaat mijn doemdenken in overdrive (er moet wel een aanleiding voor zijn) en het is lastig dat af te schakelen. Dus ik dacht even zombie achtig wat insta stories te kijken voor afleiding en de 3e gaat over een gast die zijn vrouw verloor aan...? Juist. Maagkanker en wat voelde zij? Juist. Buikpijn.

Ik ga even met de hond er uit zonder telefoon.

Heel herkenbaar. En het is heel makkelijk om dan tegen je te zeggen dat buikpijn in 99% van de gevallen onschuldig is etc, maar rationeel gezien weet jij dat ook wel, maar zo voelt het op zo'n moment niet. Want wat nou als zij die 1% is en de dokters hebben dat gemist? Die kans is klein, maar de gevolgen zijn groot, en daardoor voelt het dan toch alsof het een heel reëele optie is waar je naar moet handelen. Want wat nou als je dat niet doet en het is bij haar wél iets ernstigs? Het maakt het vaak ook moeilijk om te vertrouwen op je eigen gevoel, dat je het 'echt wel voelt als het écht ernstig is', want alles voelt ernstig, dus hoe weet je dat dan? En dan ga je liever op alles handelen, want ja, je zal maar net op het verkeerde moment dat niet doen.. het is echt een mindfuck. Als je op insta zit, kijk dan eens bij @healthanxietycoach, of op een van haar blogs, bv: https://www.psychologytod(...)-fears-with-exposure?
Daar wordt vooral bodily sensations bij jezelf genoemd, maar het gebeurt wel vaker bij ouders dat dit verschuift naar hun kind. Dus dat het gaat om bodily sensations van het kind ipv van zichzelf - maar de reacties zijn vaak heel vergelijkbaar.

Ook hier herkenning. Gisteren intake gehad bij een specialistische ggz-instelling om mijn combinatie van ptss en een angststoornis (opnieuw te proberen) te tackelen. Ik heb inmiddels al jaren therapie, maar toen mijn zoontje vannacht moest overgeven, zat ik toch weer hyperventilerend met 'm op de badkamervloer. Angst is kut, paniek ook... maar vaak is er echt iets aan te doen dat je zo bang bent. En dat maakt het leven leuker. Stel die doorverwijzing niet te lang uit, voor eerstelijnszorg vallen de wachtlijsten hier in de regio nog mee, maar IPZO en het angstcentrum Maastricht hebben wachtlijsten van een jaar momenteel. Geen grapje.

quote:

Op woensdag 26 februari 2025 08:09 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]
Heel herkenbaar. En het is heel makkelijk om dan tegen je te zeggen dat buikpijn in 99% van de gevallen onschuldig is etc, maar rationeel gezien weet jij dat ook wel, maar zo voelt het op zo'n moment niet. Want wat nou als zij die 1% is en de dokters hebben dat gemist? Die kans is klein, maar de gevolgen zijn groot, en daardoor voelt het dan toch alsof het een heel reëele optie is waar je naar moet handelen. Want wat nou als je dat niet doet en het is bij haar wél iets ernstigs? Het maakt het vaak ook moeilijk om te vertrouwen op je eigen gevoel, dat je het 'echt wel voelt als het écht ernstig is', want alles voelt ernstig, dus hoe weet je dat dan? En dan ga je liever op alles handelen, want ja, je zal maar net op het verkeerde moment dat niet doen.. het is echt een mindfuck. Als je op insta zit, kijk dan eens bij @:healthanxietycoach, of op een van haar blogs, bv: https://www.psychologytod(...)-fears-with-exposure?
Daar wordt vooral bodily sensations bij jezelf genoemd, maar het gebeurt wel vaker bij ouders dat dit verschuift naar hun kind. Dus dat het gaat om bodily sensations van het kind ipv van zichzelf - maar de reacties zijn vaak heel vergelijkbaar.

Ja, dat is letterlijk wat het is. En je wordt er niet goed van. Ik zit dan niét hyperventilerend op de grond uit angst, zo is het dan ook weer niet, maar het malen blijft. Vandaag is er geen verandering tov gisteren, dus ik denk meer en meer, we zijn nu al op dag 5, en geen tekenen van dat het minder wordt. De 'week' komt in zicht, wat als er toch iets anders aan de hand is, etc etc.

quote:

Op woensdag 26 februari 2025 10:20 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Ja, dat is letterlijk wat het is. En je wordt er niet goed van. Ik zit dan niét hyperventilerend op de grond uit angst, zo is het dan ook weer niet, maar het malen blijft. Vandaag is er geen verandering tov gisteren, dus ik denk meer en meer, we zijn nu al op dag 5, en geen tekenen van dat het minder wordt. De 'week' komt in zicht, wat als er toch iets anders aan de hand is, etc etc.

Ik weet precies hoe het voelt.
Probeer eens je gedachten uit te dagen. Is er ook een andere verklaring te bedenken, die meer waarschijnlijk is? Als er iets ernstigs aan de hand is, zou je dan niet verwachten dat het steeds erger wordt? Je focus ligt nu op het niet minder worden, maar het niet erger worden is óók belangrijke informatie.

Even ter referentie van waar ik vandaan kom:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Inmiddels is het op het niveau dat ik soms heus nog iets opmerk en daar dan naar wil googlen of er over blijf nadenken, maar het lukt steeds meer om dat dan los te laten, of vijf minuten op google te zitten en het dan te laten gaan en met een wandeling mijn hoofd dan leeg te maken. En soms nog zoiets als hierboven - maar ipv dat ik bijna elke week een keer zoiets had, was de laatste keer in december en de keer daarvoor in juli. Nog steeds niet helemaal waar ik wil zijn, maar al zo ongelooflijk veel beter dan wat het was. Dat gun ik jou ook. En het kán dus ook .

Ik heb ook eerst 7 maanden op de wachtlijst gestaan, dat is inderdaad ook waarom ik benoemde om niet te lang aan te modderen met PoH-ggz als dat niet voldoende effect heeft.

quote:

Op woensdag 26 februari 2025 10:48 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]
Ik weet precies hoe het voelt.
Probeer eens je gedachten uit te dagen. Is er ook een andere verklaring te bedenken, die meer waarschijnlijk is? Als er iets ernstigs aan de hand is, zou je dan niet verwachten dat het steeds erger wordt? Je focus ligt nu op het niet minder worden, maar het niet erger worden is óók belangrijke informatie.

Even ter referentie van waar ik vandaan kom: vorige zomer voelde ik tijdens het grasmaaien een scherp steekje op mijn kuit, en mijn grasmaaier deed het niet goed, soms stukje werken en dan uitvallen (snoer bleek kapot, met snoer buren werkte het weer prima). Ik was toen bang dat dat steekje elektriciteit was, en of ik dan niet mezelf geëlektrocuteerd had en stroom van middel naar been en of ik dan niet schade had aan organen of aan hart en dat ik dan morgen niet meer wakker zou worden. Halve nacht over liggen malen, volgende ochtend nog steeds niet weg dus naar de huisartspraktijk gelopen en huilend gevraagd om een afspraak, daar huilend uitgelegd dat ik ook wel snap dat het belachelijk klinkt maar ik me tóch heel veel zorgen maakte. Al mijn klachten verteld, huisarts aangehoord en uitgelegd waarom het niet past bij elektrocutie. Bij mij was dat gelukkig wel voldoende geruststelling. Ik heb ook een keer de huisartsenpost gebeld omdat ik dacht dat ik misschien mijn darm geperforeerd had bij temperatuur opnemen (uiteraard niet), en een week later nog bij huisarts geweest ivm buikpijn (van de spanning uiteraard) en angst dat het tóch wel dat was maar dan zo klein dat je er pas later echt ziek van wordt etcetera.

Inmiddels is het op het niveau dat ik soms heus nog iets opmerk en daar dan naar wil googlen of er over blijf nadenken, maar het lukt steeds meer om dat dan los te laten, of vijf minuten op google te zitten en het dan te laten gaan en met een wandeling mijn hoofd dan leeg te maken. En soms nog zoiets als hierboven - maar ipv dat ik bijna elke week een keer zoiets had, was de laatste keer in december en de keer daarvoor in juli. Nog steeds niet helemaal waar ik wil zijn, maar al zo ongelooflijk veel beter dan wat het was. Dat gun ik jou ook. En het kán dus ook .

Ik...nou, dit gaat vast veel vervelender klinken dan ik het eigenlijk bedoel, maar dát heb ik niet. Wat jij beschrijft klinkt alsof je pijn hebt aan je duim en je dús overmorgen dood gaat. Als je snapt wat ik bedoel. Dát heb ik niet. Hoe jij het beschrijft klinkt het heftiger dan wat ik ervaar.

Maar, die vergelijking daargelaten ben ik wel degelijk dat ik doemdenk ja, met medische dingen, maar dan moet het wel 'logisch' zijn, als in, dat je jezelf geelectrocuteerd hebt omdat je een steek in je been voelt klinkt voor mij extreem. Maar, zo zul jij wat ik beschrijf waarschijnlijk juist weer extreem vinden.

Ja, er is een andere verklaring te vinden die meer waarschijnlijk is, en rationeel weet ik dat ook wel, maar dat er een rationelere verklaring te vinden is betekent niét dat dat ook de juiste verklaring is. Mijn vader had gewoon wat buikpijn en kwam terug met een doodvonnis.

Ik heb zelf een handicap die niét is aangeboren, maar wel is veroorzaakt dóór mijn geboorte, niet opzettelijk, maar pure pech. De kans daarop is ontzettend klein, en dat is allemaal heel leuk, maar ik ben anders wel net die ene, dus dat 'kansen klein zijn' zegt mij niet zo heel veel.

Nou ja, niet erger worden weet ik niet. Kijk, we hebben haar gevraagd hoe zeer het pijn doet, maar de reacties daarop zeggen mij dat ze maar wat zegt. Dat kan ook niet anders, want ze is pas 6,5 maar ik vroeg dan van 1 tot 10, waarbij 1 helemaal geen pijn is en 10 maximaal, en zij gaf aan 9. Nou, bij 9 kruip je over de vloer van de pijn, dat heeft zij niet. De getallen veranderen ook steeds, dus ik heb dat maar weer los gelaten, want dat is niet zinnig.

Wat me wél stoort is die dag dat de buikpijn alleen er was tijdens gym en tijdens lunch, en de rest niet. Dat was afgelopen maandag. Toen heeft ze 's avonds gegeten en hoppa, in de nacht ging het mis. 6x in totaal overgegeven en nu heeft ze dus Ondansetron gekregen tegen de misselijkheid.

Dat lijkt te helpen want gistermiddag 12u was de laatste keer dat ze heeft overgegeven, maar de buikpijn blijft, sinds hij terug kwam maandagavond, maar daarvoor had ze het ook van vrijdagavond tot en met zondagmiddag. Dus het wordt in ieder geval niet minder. Erger ook niet, nee, dat is waar. Of nou ja, zo lijkt het, want die misselijkheidsmedicatie mag ze maar 3 dagen gebruiken, vandaag is dag 2 van 3. Dus morgen is de laatste dag, en aangezien de buikpijn er nog steeds is vermoed ik dat het dan gewoon verder gaat zoals het was, buikpijn + overgeven.

Je zou toch mogen verwachten dat het ergens een keer minder wordt, maar daar lijkt nog geen sprake van, en het is vooral dát denk ik wat me zorgen baart. Dat het onverminderd zo door lijkt te gaan.

quote:

Op woensdag 26 februari 2025 10:58 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Ik...nou, dit gaat vast veel vervelender klinken dan ik het eigenlijk bedoel, maar dát heb ik niet. Wat jij beschrijft klinkt alsof je pijn hebt aan je duim en je dús overmorgen dood gaat. Als je snapt wat ik bedoel. Dát heb ik niet. Hoe jij het beschrijft klinkt het heftiger dan wat ik ervaar.

Maar, die vergelijking daargelaten ben ik wel degelijk dat ik doemdenk ja, met medische dingen, maar dan moet het wel 'logisch' zijn, als in, dat je jezelf geelectrocuteerd hebt omdat je een steek in je been voelt klinkt voor mij extreem. Maar, zo zul jij wat ik beschrijf waarschijnlijk juist weer extreem vinden.

Ik snap wat je bedoelt, maar als ik dan even confronterend mag zijn: de exacte inhoud van de gedachten is anders, maar het overreageren, overanalyseren, niet los kunnen laten en blijven doemdenken is hetzelfde

Steekje op been tijdens het grasmaaien gecombineerd met een elektrische grasmaaier die ik vast had die niet goed werkte omdat het snoer kapot was, dat samen maakte dat ik bang was dat er dus met elektriciteit iets mis was gegaan. Dus het was niet geheel random of uit de lucht gegrepen - in mijn ogen - uiteraard ook niet de meest reële verklaring .

Dat is best vergelijkbaar met een buikpijn en overgeven waarbij je uitgaat van het ergste, terwijl een buikgriep een reëelere verklaring is, zeker aangezien ongeveer het halve land ziek of net ziek geweest is en er een aantal nare buikgriepen ook rondgaan. En dan speelt bij jou ook nog daarbij mee dat het laten nakijken door twee artsen niet voldoende is om die gedachten/zorgen weg te nemen.

Ook dit is niet vervelend bedoeld, maar om te laten zien dat je voor jezelf ook makkelijk dingen 'recht praat'. Dat is onderdeel van het probleem (een verstoorde inschatting van risico's en kansen dat iets gebeurt). Ik kan heel goed uitleggen waarom ik het destijds een reëele optie vond dat ik mezelf geëlektrocuteerd zou kunnen hebben, maar geen enkel ander persoon zou denken oh ja, logisch inderdaad. Jij kan heel goed uitleggen waarom het toch best aannemelijk kan zijn dat er iets ernstigers aan de hand is, maar als je dit verhaal aan 100 willekeurige mensen op straat zou vertellen dan zouden er waarschijnlijk 95 of meer zeggen dat ze waarschijnlijk gewoon een buikgriep heeft en moet uitzieken.

quote:

Op woensdag 26 februari 2025 10:58 schreef CoolGuy het volgende:
Ik...nou, dit gaat vast veel vervelender klinken dan ik het eigenlijk bedoel, maar dát heb ik niet. Wat jij beschrijft klinkt alsof je pijn hebt aan je duim en je dús overmorgen dood gaat. Als je snapt wat ik bedoel. Dát heb ik niet. Hoe jij het beschrijft klinkt het heftiger dan wat ik ervaar.

Zo vanaf de zijlijn lees ik toch echt bij beide hetzelfde alleen ervaar jij het niet bij jezelf maar bij je dochter.
Dat zelfs je eigen huisarts je niet gerust kan stellen zegt mij wel dat het dieper zit dan je nu doet blijken.

Wat Vlindertje schrijft over hulp zoeken wilde ik gisteravond ook tegen je zeggen maar ik kon de juiste woorden niet vinden. Goed dat je hulp hebt aangenomen.

quote:

Op woensdag 26 februari 2025 11:18 schreef vlindertje89 het volgende:

[..]
Ik snap wat je bedoelt, maar als ik dan even confronterend mag zijn: de exacte inhoud van de gedachten is anders, maar het overreageren, overanalyseren, niet los kunnen laten en blijven doemdenken is hetzelfde

Steekje op been tijdens het grasmaaien gecombineerd met een elektrische grasmaaier die ik vast had die niet goed werkte omdat het snoer kapot was, dat samen maakte dat ik bang was dat er dus met elektriciteit iets mis was gegaan. Dus het was niet geheel random of uit de lucht gegrepen - in mijn ogen - uiteraard ook niet de meest reële verklaring .

Dat is best vergelijkbaar met een buikpijn en overgeven waarbij je uitgaat van het ergste, terwijl een buikgriep een reëelere verklaring is, zeker aangezien ongeveer het halve land ziek of net ziek geweest is en er een aantal nare buikgriepen ook rondgaan. En dan speelt bij jou ook nog daarbij mee dat het laten nakijken door twee artsen niet voldoende is om die gedachten/zorgen weg te nemen.

Ook dit is niet vervelend bedoeld, maar om te laten zien dat je voor jezelf ook makkelijk dingen 'recht praat'. Dat is onderdeel van het probleem (een verstoorde inschatting van risico's en kansen dat iets gebeurt). Ik kan heel goed uitleggen waarom ik het destijds een reëele optie vond dat ik mezelf geëlektrocuteerd zou kunnen hebben, maar geen enkel ander persoon zou denken oh ja, logisch inderdaad. Jij kan heel goed uitleggen waarom het toch best aannemelijk kan zijn dat er iets ernstigers aan de hand is, maar als je dit verhaal aan 100 willekeurige mensen op straat zou vertellen dan zouden er waarschijnlijk 95 of meer zeggen dat ze waarschijnlijk gewoon een buikgriep heeft en moet uitzieken.

Dat mag jij, want ik vind niet zo snel iets vervelend. Liever te direct dan er te zacht in gaan.

Ja exact. Dat kunnen waarschijnlijk 99 van de 100 mensen zeggen. En die 100e is dan (rationeel gezien) niet te vertrouwen want die denkt dan op dezelfde manier als ik aangaande dit soort dingen, en dat is niet de meest ideale kandidaat om je dan weer op andere gedachten te brengen.