MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Bosbeetle:
BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: http://forum.fok.nl/topic/2100984
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Nog maar even een keer een linkje naar plaatje van Wet T-Short Contest, omdat toch niemand de laatste posts leest. 
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD118: WETT - WETT
Zelfde band, ander jasje. In 2019 hernoemden ze zichzelf van Wet T-Shirt Contest naar WETT. Waren de jongens volwassen geworden? Wie zal het zeggen
Muziek nog steeds funky. Ik was bij de album-release in Alkmaar, topshow. Album dus uiteindelijk pas afgelopen zondag gekocht.
Met blazers!
De band heeft inmiddels alweer wat nummers uitgebracht, inclusief videoclips, dus ik verwacht over niet al te lange tijd wel weer een album.
[ Bericht 8% gewijzigd door Dagoduck op 14-12-2022 16:56:57 ]
Zelfde band, ander jasje. In 2019 hernoemden ze zichzelf van Wet T-Shirt Contest naar WETT. Waren de jongens volwassen geworden? Wie zal het zeggen
Muziek nog steeds funky. Ik was bij de album-release in Alkmaar, topshow. Album dus uiteindelijk pas afgelopen zondag gekocht.Met blazers!
De band heeft inmiddels alweer wat nummers uitgebracht, inclusief videoclips, dus ik verwacht over niet al te lange tijd wel weer een album.
[ Bericht 8% gewijzigd door Dagoduck op 14-12-2022 16:56:57 ]
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
D70: Opeth - Blackwater Park
Paar weken terug in de lokale platenzaak dit pareltje gekocht. Ontbrak nog in de collectie.
Paar weken terug in de lokale platenzaak dit pareltje gekocht. Ontbrak nog in de collectie.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
THE SUUUUUUUN SEEEETS FOREVEEEEEERRR OOVEERR BLACKWATER PAAAAAAAAAAARK
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2042: Leprous - Aphelion
Op dit album uit 2021 gaat Leprous voort op de weg die het met [Malina] inzette en met Pitfalls vervolgde: sterke melodieuze prog met hier en daar nog een metalrandje. Eigenlijk wilde de band helemaal geen complete plaat maken; er waren wat overblijfselen van Pitfalls en het idee was om een EP te produceren. Maar met dat het kwintet in de studio zat, kregen ze zo de smaak te pakken dat voor ze het wisten er genoeg materiaal was voor een album. Drie singles maar liefst: Castaway Angels, opener Running Low en The Silent Revelation. Het laatste stuk Nighttime Disguise kwam tot stand met hulp van de fans: tijdens een livestream vroeg de band aan de luisteraars hoe ze een nieuw nummer wilden hebben en zo verzamelden ze maatsoort, toonsoort, dynamiek, tempo, instrumentatie en zangstijl. Vandaar dat het nummer eindigt met bruut gebrul (iets wat zanger/componist Eimar Solberg al een jaar of vijf niet meer had gedaan). Op mijn versie van het album staan nog twee bonusstukken, waaronder een liveversie van Acquired Taste. Ik koop 'm op 5 december 2022 en moet zeggen dat ik 'm inderdaad bijzonder goed vind, al blijft [Malina] mijn favoriet.
Op dit album uit 2021 gaat Leprous voort op de weg die het met [Malina] inzette en met Pitfalls vervolgde: sterke melodieuze prog met hier en daar nog een metalrandje. Eigenlijk wilde de band helemaal geen complete plaat maken; er waren wat overblijfselen van Pitfalls en het idee was om een EP te produceren. Maar met dat het kwintet in de studio zat, kregen ze zo de smaak te pakken dat voor ze het wisten er genoeg materiaal was voor een album. Drie singles maar liefst: Castaway Angels, opener Running Low en The Silent Revelation. Het laatste stuk Nighttime Disguise kwam tot stand met hulp van de fans: tijdens een livestream vroeg de band aan de luisteraars hoe ze een nieuw nummer wilden hebben en zo verzamelden ze maatsoort, toonsoort, dynamiek, tempo, instrumentatie en zangstijl. Vandaar dat het nummer eindigt met bruut gebrul (iets wat zanger/componist Eimar Solberg al een jaar of vijf niet meer had gedaan). Op mijn versie van het album staan nog twee bonusstukken, waaronder een liveversie van Acquired Taste. Ik koop 'm op 5 december 2022 en moet zeggen dat ik 'm inderdaad bijzonder goed vind, al blijft [Malina] mijn favoriet.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2043: Neil Sadler - Theory Of Forms
Op 16 juli 2006 vind ik deze cd. Ik vermoed dat ik toen in Noordoost-Duitschland op het grote Zappafestival was en 'm vond bij Duitsche muziekhandelaar Uli, bij wie ik in de loop van de jaren stapels interessant spul heb gekocht. Wat me aantrekt zijn de namen van de muzikanten die bijdragen en dus reken ik snel af. Het duurt dan nog even voor ik 'm thuis kan beluisteren en als dat dan eindelijk gebeurt, duurt het even voordat ik weer op de stoel zit waar ik vanaf ben geblazen. Allemensen wat een plaat! Neil Sadler dienen we niet te verwarren met de bluesgitarist die dezelfde naam draagt. Deze Sadler is een Amerikaans begenadigd jazzpianist, componist en arrangeur die slechts één album onder zijn eigen naam heeft uitgebracht en dat is deze uit 1999. Hij krijgt hulp van Mike Keneally (gitaar), Bryan Beller (bas), Walt Fowler (trompet), Bruce Fowler (trombone), Steve Fowler (altsax), Kurt McGettrick (tenorsax), Albert Wing (tenorsax) en Joel Woods (bas). Voorwaar niet de minsten en als je bedenkt dat het gros in 1988 speelde in de tourband van Frank Zappa, dan zul je begrijpen dat hier iets bijzonders aan de hand is. De composities zijn al om je vingers bij af te likken, maar het spel van met name Keneally is helemaal een festijn. Zijn gitaar speelt hier een hoofdrol en hij trekt alles uit de kast, van subtiel spel tot grandioos gegier. Helemaal fijn dus. Dit is een nogal onopgemerkt gebleven album dat behoort bij de parels van de hedendaagse muziek. Meesterwerk.
Niks te vinden van deze topplaat, behalve de afsluiter:
Op 16 juli 2006 vind ik deze cd. Ik vermoed dat ik toen in Noordoost-Duitschland op het grote Zappafestival was en 'm vond bij Duitsche muziekhandelaar Uli, bij wie ik in de loop van de jaren stapels interessant spul heb gekocht. Wat me aantrekt zijn de namen van de muzikanten die bijdragen en dus reken ik snel af. Het duurt dan nog even voor ik 'm thuis kan beluisteren en als dat dan eindelijk gebeurt, duurt het even voordat ik weer op de stoel zit waar ik vanaf ben geblazen. Allemensen wat een plaat! Neil Sadler dienen we niet te verwarren met de bluesgitarist die dezelfde naam draagt. Deze Sadler is een Amerikaans begenadigd jazzpianist, componist en arrangeur die slechts één album onder zijn eigen naam heeft uitgebracht en dat is deze uit 1999. Hij krijgt hulp van Mike Keneally (gitaar), Bryan Beller (bas), Walt Fowler (trompet), Bruce Fowler (trombone), Steve Fowler (altsax), Kurt McGettrick (tenorsax), Albert Wing (tenorsax) en Joel Woods (bas). Voorwaar niet de minsten en als je bedenkt dat het gros in 1988 speelde in de tourband van Frank Zappa, dan zul je begrijpen dat hier iets bijzonders aan de hand is. De composities zijn al om je vingers bij af te likken, maar het spel van met name Keneally is helemaal een festijn. Zijn gitaar speelt hier een hoofdrol en hij trekt alles uit de kast, van subtiel spel tot grandioos gegier. Helemaal fijn dus. Dit is een nogal onopgemerkt gebleven album dat behoort bij de parels van de hedendaagse muziek. Meesterwerk.
Niks te vinden van deze topplaat, behalve de afsluiter:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2044: Ryuichi Sakamoto - Thousand Knives Of
Mijn favoriete Japanner werd wereldberoemd met het Yellow Magic Orchestra en droeg bij aan albums en werk van velen, waaronder Japan en held David Sylvian. In 1978 is het dan tijd voor zijn eerste echte soloplaat en dat is deze. De twee plaatkanten van de elpee laten ieder een verschillende kant van Sakamoto's kunnen horen. Op kant A krijgen we vooral avantgarde, modern klassiek en elektronische muziek te horen; op de tweede kant wat conventionelere (maar toch nog vreemde) composities. De opener en het titelnummer is een soort reggae hymne met Sakamoto zingend door een vocoder, daarna volgt een werk voor synthesizer en de plaatkant eindigt met het modern klassieke pianostuk Grasshoppers. Kant twee begint dan met Das Neue Japanische Elektronische Volkslied (zeg het maar) en eindigt met twee stukken die ook op een YMO-plaat hadden gekund. Sakamoto zet her en der hulpJapanners in, maar heeft alles verder zelf in handen. De plaat is lange, lange tijd niet te vinden geweest en ik ben heel blij dat in 2017 een remaster verschijnt en die koop ik op 24 februari 2020 als ik 'm plots in een plaatselijke platenwinkel vind. Hierna zal Sakamoto nog 12.354 soloplaten uitbrengen en ik heb er een stuk of wat. Houd je maar vast vast.
Mijn favoriete Japanner werd wereldberoemd met het Yellow Magic Orchestra en droeg bij aan albums en werk van velen, waaronder Japan en held David Sylvian. In 1978 is het dan tijd voor zijn eerste echte soloplaat en dat is deze. De twee plaatkanten van de elpee laten ieder een verschillende kant van Sakamoto's kunnen horen. Op kant A krijgen we vooral avantgarde, modern klassiek en elektronische muziek te horen; op de tweede kant wat conventionelere (maar toch nog vreemde) composities. De opener en het titelnummer is een soort reggae hymne met Sakamoto zingend door een vocoder, daarna volgt een werk voor synthesizer en de plaatkant eindigt met het modern klassieke pianostuk Grasshoppers. Kant twee begint dan met Das Neue Japanische Elektronische Volkslied (zeg het maar) en eindigt met twee stukken die ook op een YMO-plaat hadden gekund. Sakamoto zet her en der hulpJapanners in, maar heeft alles verder zelf in handen. De plaat is lange, lange tijd niet te vinden geweest en ik ben heel blij dat in 2017 een remaster verschijnt en die koop ik op 24 februari 2020 als ik 'm plots in een plaatselijke platenwinkel vind. Hierna zal Sakamoto nog 12.354 soloplaten uitbrengen en ik heb er een stuk of wat. Houd je maar vast vast.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2045: Ryuichi Sakamoto - Merry Christmas, Mr. Lawrence
Ik zou eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd zijn geraakt in de muziek van Sakamoto, als ik nooit iets had gehoord van David Sylvian. Sinds midden jaren tachtig volg ik die en al snel raak ik betoverd door de arrangementen en het spel van de man die vaak bijdraagt aan Japanplaten en het solowerk van Sylvian. Een van de eerste dingen die ik hoor waar Sakamoto op meespeelt is de EP Bamboo Houses / Bamboo Music van Sylvian en Sakamoto samen. Als ik in 1987 (zal het zijn) ook begrijp dat Sylvian en Sakamoto samen de titelsong van de film Merry Christmas, Mr. Lawrence hebben gemaakt (en dat lied staat in een nieuwe vertolking als bonus op Sylvians Secrets Of The Beehive-cd), dan ga ik op zoek. Wààààt, heeft Sakamoto de hele soundtrack voor de film gedaan? En potjandorie, hij speelt er ook nog eens een hoofdrol in naast ene David Bowie, die dan weer niet op de soundtrack is te horen. Ik heb de film een paar keer mogen bekijken en vind 'm zeer indrukwekkend. In datzelfde jaar zie ik The Last Emperor en koop ik de elpee met de soundtrack en ook daar staat werk van Sakamoto op. De soundtrack voor Merry Christmas, Mr. Lawrence heeft Sakamoto in 1983 gemaakt, grotendeels op zijn synthesizers. Wonderbaarlijk genoeg passen zijn elektronische klanken bijzonder goed bij de broeierige en beklemmende sfeer van de film. Ik koop een cd uit 1988 met de filmmuziek op 19 april 1990, dus deze heb ik al een tijdje in de kast staan. Blijft mooi.
Ik zou eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd zijn geraakt in de muziek van Sakamoto, als ik nooit iets had gehoord van David Sylvian. Sinds midden jaren tachtig volg ik die en al snel raak ik betoverd door de arrangementen en het spel van de man die vaak bijdraagt aan Japanplaten en het solowerk van Sylvian. Een van de eerste dingen die ik hoor waar Sakamoto op meespeelt is de EP Bamboo Houses / Bamboo Music van Sylvian en Sakamoto samen. Als ik in 1987 (zal het zijn) ook begrijp dat Sylvian en Sakamoto samen de titelsong van de film Merry Christmas, Mr. Lawrence hebben gemaakt (en dat lied staat in een nieuwe vertolking als bonus op Sylvians Secrets Of The Beehive-cd), dan ga ik op zoek. Wààààt, heeft Sakamoto de hele soundtrack voor de film gedaan? En potjandorie, hij speelt er ook nog eens een hoofdrol in naast ene David Bowie, die dan weer niet op de soundtrack is te horen. Ik heb de film een paar keer mogen bekijken en vind 'm zeer indrukwekkend. In datzelfde jaar zie ik The Last Emperor en koop ik de elpee met de soundtrack en ook daar staat werk van Sakamoto op. De soundtrack voor Merry Christmas, Mr. Lawrence heeft Sakamoto in 1983 gemaakt, grotendeels op zijn synthesizers. Wonderbaarlijk genoeg passen zijn elektronische klanken bijzonder goed bij de broeierige en beklemmende sfeer van de film. Ik koop een cd uit 1988 met de filmmuziek op 19 april 1990, dus deze heb ik al een tijdje in de kast staan. Blijft mooi.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2046: Ryuichi Sakamoto - Beauty
Op Beauty (1989 en 1990) - Sakamoto is dan al een flink aantal soloalbums verder - zoekt hij naar de mix van elektronica, pop en muziek van over de hele wereld. Dat resulteert in een bonte verzameling van stijlen en atmosferen. In 1989 is er een versie voor de Japanse markt en een aangepaste versie verschijnt in 1990 voor de rest van de wereld, met een afwijkende volgorde en een meer westerse mix. Ik heb die internationale versie uit 1990 en die kocht ik op 22 april 1993. Sakamoto speelt de piano, bedient de elektronica en zingt af en toe, maar zet vooral ook een keur van muzikanten van over de hele wereld in. Zo horen we Arto Lindsay, Brian Wilson, Youssou N'Dour, Robert Wyatt, Robbie Robertson, Pino Palladino, Mark Johnson, Sly Dunbar, Pandit Dinesh, Nana Vasconcelos, L. Shankar en vele, vele anderen. De lijst van mensen die op een of andere manier bijdragen is schier eindeloos. Hawaïaanse ballades, Afrikaanse ritmes, Japanse videospelmuziek, een malle versie van We Love You (Rolling Stones), een traditioneel Japans volkslied, een avantgardistisch klankschilderij; van alles komt voorbij en dat maakt Beauty tot een bjoetie.
Op Beauty (1989 en 1990) - Sakamoto is dan al een flink aantal soloalbums verder - zoekt hij naar de mix van elektronica, pop en muziek van over de hele wereld. Dat resulteert in een bonte verzameling van stijlen en atmosferen. In 1989 is er een versie voor de Japanse markt en een aangepaste versie verschijnt in 1990 voor de rest van de wereld, met een afwijkende volgorde en een meer westerse mix. Ik heb die internationale versie uit 1990 en die kocht ik op 22 april 1993. Sakamoto speelt de piano, bedient de elektronica en zingt af en toe, maar zet vooral ook een keur van muzikanten van over de hele wereld in. Zo horen we Arto Lindsay, Brian Wilson, Youssou N'Dour, Robert Wyatt, Robbie Robertson, Pino Palladino, Mark Johnson, Sly Dunbar, Pandit Dinesh, Nana Vasconcelos, L. Shankar en vele, vele anderen. De lijst van mensen die op een of andere manier bijdragen is schier eindeloos. Hawaïaanse ballades, Afrikaanse ritmes, Japanse videospelmuziek, een malle versie van We Love You (Rolling Stones), een traditioneel Japans volkslied, een avantgardistisch klankschilderij; van alles komt voorbij en dat maakt Beauty tot een bjoetie.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2047: Ryuichi Sakamoto - Heartbeat
Eenzelfde soort eclectische mengeling van stijlen horen we ook op de opvolger Heartbeat. Ook van deze plaat verschijnen twee versies, een Japanse in 1991 en eentje voor de internationale markt in 1992. Ik heb die laatste en die kocht ik op 23 december 1994. De nadruk ligt iets meer op dansbare muziek en daarnaast klinkt een orkestraal stukje, een kort werk met traditioneel Japanse zang, een meer Afrikaans getint lied, jazzdance. Ook op dit album is de lijst met muzikanten indrukwekkend. Youssou N'Dour en Arto Lindsay zijn er weer, Bill Frisell is te horen, allerlei DJ's en zelfs rappers en dat maakt dat deze heel anders klinkt dan de voorganger. De laatste twee stukken lijken nogal buitenbeentjes. Hierop drukt David Sylvian zijn stempel, die meeschrijft en de zang voor zijn rekening neemt. Stilistisch vallen deze wat buiten de boot, maar in mijn oren zijn het de hoogtepunten van de plaat.
Eenzelfde soort eclectische mengeling van stijlen horen we ook op de opvolger Heartbeat. Ook van deze plaat verschijnen twee versies, een Japanse in 1991 en eentje voor de internationale markt in 1992. Ik heb die laatste en die kocht ik op 23 december 1994. De nadruk ligt iets meer op dansbare muziek en daarnaast klinkt een orkestraal stukje, een kort werk met traditioneel Japanse zang, een meer Afrikaans getint lied, jazzdance. Ook op dit album is de lijst met muzikanten indrukwekkend. Youssou N'Dour en Arto Lindsay zijn er weer, Bill Frisell is te horen, allerlei DJ's en zelfs rappers en dat maakt dat deze heel anders klinkt dan de voorganger. De laatste twee stukken lijken nogal buitenbeentjes. Hierop drukt David Sylvian zijn stempel, die meeschrijft en de zang voor zijn rekening neemt. Stilistisch vallen deze wat buiten de boot, maar in mijn oren zijn het de hoogtepunten van de plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2048: Sylvian/Sakamoto - Heartbeat
Dit is een cd-single die in 1992 verscheen. Het stuk Heartbeat (Tanaii Kaiki II - Returning To The Womb) staat op Ryuichi Sakamoto's Heartbeat-plaat en is medegeschreven en gezongen door David Sylvian. Ook horen we Sylvians dan kersverse vrouw Ingrid Chavez plus een sample van de stem van John Cage. Heartbeat is een prachtig stuk; ik wist niet wat ik hoorde toen ik de cd-single kocht en beluisterde op 25 juni 1992, toen hij net verscheen. Sylvian had al in geen tijden meer nieuw vocaal werk uitgebracht (en het zou nog een jaar duren voordat The First Day met Robert Fripp uit zou komen), dus mijn honger was groot. Tijdens de opnamen van dit stuk kwamen Sylvian en Chavez dichter bij elkaar en in korte tijd trouwden ze. Het stuk is dan ook een groot symbool van en een lofzang op de verbondenheid tussen twee personen. Naast het titelstuk horen we nog het korte stuk Nuages met de traditionele Japanse zang, dat ook al op Heartbeat stond, en ten slotte krijgen we het thema van The Last Emperor van de originele soundtrack uit 1987. Ik heb deze cd-single een aantal jaren lang helemaal grijs gedraaid, voor zover dat kan bij een cd-single.
Dit is een cd-single die in 1992 verscheen. Het stuk Heartbeat (Tanaii Kaiki II - Returning To The Womb) staat op Ryuichi Sakamoto's Heartbeat-plaat en is medegeschreven en gezongen door David Sylvian. Ook horen we Sylvians dan kersverse vrouw Ingrid Chavez plus een sample van de stem van John Cage. Heartbeat is een prachtig stuk; ik wist niet wat ik hoorde toen ik de cd-single kocht en beluisterde op 25 juni 1992, toen hij net verscheen. Sylvian had al in geen tijden meer nieuw vocaal werk uitgebracht (en het zou nog een jaar duren voordat The First Day met Robert Fripp uit zou komen), dus mijn honger was groot. Tijdens de opnamen van dit stuk kwamen Sylvian en Chavez dichter bij elkaar en in korte tijd trouwden ze. Het stuk is dan ook een groot symbool van en een lofzang op de verbondenheid tussen twee personen. Naast het titelstuk horen we nog het korte stuk Nuages met de traditionele Japanse zang, dat ook al op Heartbeat stond, en ten slotte krijgen we het thema van The Last Emperor van de originele soundtrack uit 1987. Ik heb deze cd-single een aantal jaren lang helemaal grijs gedraaid, voor zover dat kan bij een cd-single.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2049: Ryuichi Sakamoto - Sayonara
Dit babyminicdsingletje (uit Japan, uit 1991) vind ik op 6 januari 1993. Het zit in een ingenieus in elkaar gevouwen kartonnen hoesje. Het titelnummer staat op Heartbeat en is een vrolijk-melancholieke dansdeun. Erachteraan klinkt een Engelstalige versie, ietwat overbodig. Het derde stukje is een kort traditioneel Japans lied, gezongen door een klein meisjeskoor. Leuk hebbedingetje, dit.
Dit babyminicdsingletje (uit Japan, uit 1991) vind ik op 6 januari 1993. Het zit in een ingenieus in elkaar gevouwen kartonnen hoesje. Het titelnummer staat op Heartbeat en is een vrolijk-melancholieke dansdeun. Erachteraan klinkt een Engelstalige versie, ietwat overbodig. Het derde stukje is een kort traditioneel Japans lied, gezongen door een klein meisjeskoor. Leuk hebbedingetje, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2050: Ryuichi Sakamoto - Peachboy
Dit is een redelijk bijzonder iets in de Sakamotocollectie. Momotaro is een traditioneel Japans volksverhaal over een jongen die wordt geboren uit een perzik en allerlei heldendaden verricht. Je verzint het niet. Tussen 1985 en 1995 is er een Amerikaanse productiemaatschappij, Rabbit Ears Productions, die hoorspelen van allerlei vertellingen van over de hele wereld uitbrengt en in 1991 verschijnt Peachboy. Het is Sigourney Weaver die het sprookje vertelt en op de achtergrond klinkt de speciaal voor dit project gecomponeerde muziek van Ryuichi Sakamoto. In datzelfde jaar verschijnt het op een cd. Eerst horen we het verhaal zoals het op de radio was uitgezonden. Het is goed te volgen, doordat Weaver het op rustige toon voorleest. De muziek komt echter minder goed uit de verf. Gelukkig krijgen we daarna het merendeel van de muziek apart nog eens te horen. Sakamoto heeft het dit keer in z'n uppie ingespeeld, gebruik makend van zijn synthesizers en piano. Het is alleraardigst, doch niet wereldschokkend. Toch is het een leuk verzamelitem, want de oorspronkelijke editie van de cd zit in een zogenaamde 'longbox' met een poster met het verhaal. Ik vind dat doosje op 16 mei 1992 in mijn plaatselijke platenwinkel en koop het.
Helemaal niets te vinden van dit project op YT.
Dit is een redelijk bijzonder iets in de Sakamotocollectie. Momotaro is een traditioneel Japans volksverhaal over een jongen die wordt geboren uit een perzik en allerlei heldendaden verricht. Je verzint het niet. Tussen 1985 en 1995 is er een Amerikaanse productiemaatschappij, Rabbit Ears Productions, die hoorspelen van allerlei vertellingen van over de hele wereld uitbrengt en in 1991 verschijnt Peachboy. Het is Sigourney Weaver die het sprookje vertelt en op de achtergrond klinkt de speciaal voor dit project gecomponeerde muziek van Ryuichi Sakamoto. In datzelfde jaar verschijnt het op een cd. Eerst horen we het verhaal zoals het op de radio was uitgezonden. Het is goed te volgen, doordat Weaver het op rustige toon voorleest. De muziek komt echter minder goed uit de verf. Gelukkig krijgen we daarna het merendeel van de muziek apart nog eens te horen. Sakamoto heeft het dit keer in z'n uppie ingespeeld, gebruik makend van zijn synthesizers en piano. Het is alleraardigst, doch niet wereldschokkend. Toch is het een leuk verzamelitem, want de oorspronkelijke editie van de cd zit in een zogenaamde 'longbox' met een poster met het verhaal. Ik vind dat doosje op 16 mei 1992 in mijn plaatselijke platenwinkel en koop het.
Helemaal niets te vinden van dit project op YT.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2051: Ryuichi Sakamoto - 1996
In 1996 is Sakamoto veel soloplaten verder en nog veel meer soundtracks van films. Met cellist Jaques Morelenbaum en violisten Barry Finclair, David Nadien en Everton Nelson maakt hij dit album vol pianotrio's en herinterpreteert hij zijn eigen filmmuziek. En ik moet zeggen: dit werkt grandioos. Qua stijl leunt het tegen neo-klassiek aan en dit trioformaat maakt vooral duidelijk wat een uitstekend componist Sakamoto is. De bekendste stukken zijn natuurlijk The Last Emperor, Forbidden Colours en The Sheltering Sky, maar alle vijftien werken zijn absolute parels. Ik koop het album bij het verschijnen op 25 juli 1996 en het is nog altijd een van mijn favoriete Sakamotoplaten.
In 1996 is Sakamoto veel soloplaten verder en nog veel meer soundtracks van films. Met cellist Jaques Morelenbaum en violisten Barry Finclair, David Nadien en Everton Nelson maakt hij dit album vol pianotrio's en herinterpreteert hij zijn eigen filmmuziek. En ik moet zeggen: dit werkt grandioos. Qua stijl leunt het tegen neo-klassiek aan en dit trioformaat maakt vooral duidelijk wat een uitstekend componist Sakamoto is. De bekendste stukken zijn natuurlijk The Last Emperor, Forbidden Colours en The Sheltering Sky, maar alle vijftien werken zijn absolute parels. Ik koop het album bij het verschijnen op 25 juli 1996 en het is nog altijd een van mijn favoriete Sakamotoplaten.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2052: Ryuichi Sakamoto - BTTB
Back To The Basics, dat is waar de afkorting BTTB voor staat. Sakamoto maakt in 1999 een album waarop hij terug grijpt naar het instrument waar hij mee begon: de piano. Ook van dit album bestaan twee versies: een oorspronkelijke voor de Japanse markt en een internationale, waarop stukken staan van een of andere obscure EP en enkele werken van de Japanse versie zijn weggelaten. Onbegrijpelijk. Voor de plaat heeft Sakamoto meerdere nieuwe stukken gecomponeerd, maar ook pakt hij een wat ouder werk dat hij arrangeert voor solo piano. Meest opvallende is Tong Poo, een grote hit voor Yellow Magic Orchestra; de pianoversie blijft grandioos overeind ten opzichte van de elektropop van het YMO. In 2019 verschijnt er een 20th Anniversary Edition en die koop ik op 25 maart 2019 als hij net uit is. Mooi én stemmig album, dit.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 23-12-2022 19:31:55 ]
Back To The Basics, dat is waar de afkorting BTTB voor staat. Sakamoto maakt in 1999 een album waarop hij terug grijpt naar het instrument waar hij mee begon: de piano. Ook van dit album bestaan twee versies: een oorspronkelijke voor de Japanse markt en een internationale, waarop stukken staan van een of andere obscure EP en enkele werken van de Japanse versie zijn weggelaten. Onbegrijpelijk. Voor de plaat heeft Sakamoto meerdere nieuwe stukken gecomponeerd, maar ook pakt hij een wat ouder werk dat hij arrangeert voor solo piano. Meest opvallende is Tong Poo, een grote hit voor Yellow Magic Orchestra; de pianoversie blijft grandioos overeind ten opzichte van de elektropop van het YMO. In 2019 verschijnt er een 20th Anniversary Edition en die koop ik op 25 maart 2019 als hij net uit is. Mooi én stemmig album, dit.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 23-12-2022 19:31:55 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2053: Ryuichi Sakamoto - Cinemage
Naast allerlei nieuwe composities en soundtracks van films, is Sakamoto sinds halverwege de jaren negentig ook druk met het recyclen van zijn eigen catalogus. Zo verschijnt in 1999 Cinemage, een verzameling van zijn filmmuziek, maar dan opnieuw opgenomen met zijn orkest tijdens een concerttournee in 1998. Zijn bekendste werken Forbidden Colours (opnieuw ingezongen door David Sylvian), The Last Emperor, Little Buddha en Wuthering Heights komen voorbij, maar het meest imposant is El Mar Mediterrani, een zeventien minuten durende uitvoering van het stuk dat Sakamoto schreef voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Barcelona in 1992 en waarop de gitaarextravaganza van David Torn te horen is. Fantastisch. Ik vind Cinemage in een plaatselijke platenwinkel op 11 april 2012 en reken hem tot een van de hoogtepunten uit Ryuichi Sakamoto's discografie.
Alleen dit van dit album te horen op YT:
Of u moet voor het hele album willen gaan:
Naast allerlei nieuwe composities en soundtracks van films, is Sakamoto sinds halverwege de jaren negentig ook druk met het recyclen van zijn eigen catalogus. Zo verschijnt in 1999 Cinemage, een verzameling van zijn filmmuziek, maar dan opnieuw opgenomen met zijn orkest tijdens een concerttournee in 1998. Zijn bekendste werken Forbidden Colours (opnieuw ingezongen door David Sylvian), The Last Emperor, Little Buddha en Wuthering Heights komen voorbij, maar het meest imposant is El Mar Mediterrani, een zeventien minuten durende uitvoering van het stuk dat Sakamoto schreef voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Barcelona in 1992 en waarop de gitaarextravaganza van David Torn te horen is. Fantastisch. Ik vind Cinemage in een plaatselijke platenwinkel op 11 april 2012 en reken hem tot een van de hoogtepunten uit Ryuichi Sakamoto's discografie.
Alleen dit van dit album te horen op YT:
Of u moet voor het hele album willen gaan:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2054: Ryuichi Sakamoto - Rage
Dit is een van Sakamoto's minder bekende soundtracks. Ik heb de film nog nooit gezien, geen idee waar het over gaat, maar ik begrijp dat Rage, oftewel Ikari in het Japans, een mix is van suspense en drama. Het zal. De muziek is voortreffelijk. Sakamoto weet op twintig composities uitgevoerd door piano en orkest allerlei sferen neer te zetten. Van romantisch tot beklemmend en van melodieus tot abstracter. De film en de soundtrack verschijnen in 2016 en ik vind het plaatje op 24 augustus 2020 in een plaatselijke platenwinkel.
Dit is een van Sakamoto's minder bekende soundtracks. Ik heb de film nog nooit gezien, geen idee waar het over gaat, maar ik begrijp dat Rage, oftewel Ikari in het Japans, een mix is van suspense en drama. Het zal. De muziek is voortreffelijk. Sakamoto weet op twintig composities uitgevoerd door piano en orkest allerlei sferen neer te zetten. Van romantisch tot beklemmend en van melodieus tot abstracter. De film en de soundtrack verschijnen in 2016 en ik vind het plaatje op 24 augustus 2020 in een plaatselijke platenwinkel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2055: Ryuichi Sakamoto - async
Ryuichi Sakamoto wordt ziek in 2014. Keelkanker. Een jaar houdt hij pauze. Achteraf vertelt hij dat hij een jaar lang nergens de geluiden en de muziek vond die hij graag wilde horen, die hem troost bracht. Als hij in 2015 de draad weer oppakt, gaat hij op zoek naar die geluiden. Op dat moment gaat het goed en is de kanker weg, maar hij weet dat het terug kan komen, over een jaar, over twee jaar of tien. Het geeft hem een urgentie om nog dat te doen en te creëren wat hij wil en moet maken. Het resultaat van de speurtocht is het album async, het verschijnt in april 2017 en ik koop het op 15 mei 2017. Vanaf de eerste beluistering ben ik ondersteboven. Wat Sakamoto hier presenteert is bijzonder indrukwekkend. Met geringe middelen weet hij allerlei atmosferen neer te zetten: sommige zijn warm en troostrijk; andere zijn beklemmend of boos. Het moge duidelijk zijn: de atmosferen geven een idee van de emoties die Sakamoto heeft moeten ondergaan. De musicus hanteert zelf alle instrumenten, voornamelijk de piano en de elektronica; daarnaast zet hij sporadisch wat gastmuzikanten in. Zo horen we Christian Fennesz op computer en gitaar in opener Andata. Ook zijn er landgenoten op sho en shamisen. In een stuk krijgen we verschillende stemmen die tekstflarden van Paul Bowles uitsprekn. Over spoken word gesproken: ten slotte is er in een ander stuk een gastrol voor het gesproken woord van oude makker David Sylvian. Geen gemakkelijke plaat dit, maar toch is async in mijn oren het beste album van Sakamoto dat ik ken.
Ryuichi Sakamoto wordt ziek in 2014. Keelkanker. Een jaar houdt hij pauze. Achteraf vertelt hij dat hij een jaar lang nergens de geluiden en de muziek vond die hij graag wilde horen, die hem troost bracht. Als hij in 2015 de draad weer oppakt, gaat hij op zoek naar die geluiden. Op dat moment gaat het goed en is de kanker weg, maar hij weet dat het terug kan komen, over een jaar, over twee jaar of tien. Het geeft hem een urgentie om nog dat te doen en te creëren wat hij wil en moet maken. Het resultaat van de speurtocht is het album async, het verschijnt in april 2017 en ik koop het op 15 mei 2017. Vanaf de eerste beluistering ben ik ondersteboven. Wat Sakamoto hier presenteert is bijzonder indrukwekkend. Met geringe middelen weet hij allerlei atmosferen neer te zetten: sommige zijn warm en troostrijk; andere zijn beklemmend of boos. Het moge duidelijk zijn: de atmosferen geven een idee van de emoties die Sakamoto heeft moeten ondergaan. De musicus hanteert zelf alle instrumenten, voornamelijk de piano en de elektronica; daarnaast zet hij sporadisch wat gastmuzikanten in. Zo horen we Christian Fennesz op computer en gitaar in opener Andata. Ook zijn er landgenoten op sho en shamisen. In een stuk krijgen we verschillende stemmen die tekstflarden van Paul Bowles uitsprekn. Over spoken word gesproken: ten slotte is er in een ander stuk een gastrol voor het gesproken woord van oude makker David Sylvian. Geen gemakkelijke plaat dit, maar toch is async in mijn oren het beste album van Sakamoto dat ik ken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2056: Sand Snowman - Two Way Mirror
Sand Snowman, wie kent hem niet? Van dit album uit 2009 heb ik ook nog eens de limited edition, met een bonuscd. Ik kocht 'm overigens bij het verschijnen op 26 februari 2009. Voor wie William Kearney niet kent: hij is de muzikant die bekender is onder allerlei schuilnamen en pseudoniemen, waaronder Sand Snowman. Sinds 2006 timmert hij aan de weg op soloalbums, die veelal vol staan met duistere en obscure akoestische gitaarsongs. Zo ook op Two Way Mirror. Voor de stemmen laat hij wat lui opdraven, waaronder Jason Ninnis, Moonswift en ja daar is-ie weer: Steven Wilson. Het zal Wilson geweest zijn die Sand Snowman voordraagt bij het label Tonefloat waar sinds 2007 het gros van Sand Snowmans albums uitkomt. Het hoesontwerp is overigens van Carl Glover, de kunstenaar die al jaren veel werk verricht voor Wilson. Over het algemeen is de atmosfeer rustig met gitaarakkoorden en los pianospel, waaroverheen dan de wazige zang klinkt. Het is of we op een vlakte staan en de ijle tonen van de muziek als een zachte bries om de oren wappert. Bij vlagen is het zelfs wat naargeestig en doet het me denken aan een album als First Utterance van Comus, maar gelijk moet ik die vergelijking weer vergeten, want de muziek van Sand Snowman is heel eigen. Het is niet voor niets dat enkele andere muzikanten maar wat graag een beroep doen op de man om zijn unieke inbreng op hun eigen werk te krijgen. Omgekeerd gebeurt ook. Zo was ik bijvoorbeeld aangenaam verrast om zijn naam te zien op het grote verzamelalbum van Judy Dyble (uit 2015, zie bijna twee jaar geleden) en wat blijkt? Dyble blijkt juist weer een gastrol te vervullen op twee Sand Snowman soloalbums. Zoals gezegd heb ik de gelimiteerde versie van Two Way Mirror met een tweede plaatje, waarop dan nog eens acht instrumentale werkjes te beluisteren zijn, voorzien van dezelfde mysterieuze atmosfeer.
Sand Snowman, wie kent hem niet? Van dit album uit 2009 heb ik ook nog eens de limited edition, met een bonuscd. Ik kocht 'm overigens bij het verschijnen op 26 februari 2009. Voor wie William Kearney niet kent: hij is de muzikant die bekender is onder allerlei schuilnamen en pseudoniemen, waaronder Sand Snowman. Sinds 2006 timmert hij aan de weg op soloalbums, die veelal vol staan met duistere en obscure akoestische gitaarsongs. Zo ook op Two Way Mirror. Voor de stemmen laat hij wat lui opdraven, waaronder Jason Ninnis, Moonswift en ja daar is-ie weer: Steven Wilson. Het zal Wilson geweest zijn die Sand Snowman voordraagt bij het label Tonefloat waar sinds 2007 het gros van Sand Snowmans albums uitkomt. Het hoesontwerp is overigens van Carl Glover, de kunstenaar die al jaren veel werk verricht voor Wilson. Over het algemeen is de atmosfeer rustig met gitaarakkoorden en los pianospel, waaroverheen dan de wazige zang klinkt. Het is of we op een vlakte staan en de ijle tonen van de muziek als een zachte bries om de oren wappert. Bij vlagen is het zelfs wat naargeestig en doet het me denken aan een album als First Utterance van Comus, maar gelijk moet ik die vergelijking weer vergeten, want de muziek van Sand Snowman is heel eigen. Het is niet voor niets dat enkele andere muzikanten maar wat graag een beroep doen op de man om zijn unieke inbreng op hun eigen werk te krijgen. Omgekeerd gebeurt ook. Zo was ik bijvoorbeeld aangenaam verrast om zijn naam te zien op het grote verzamelalbum van Judy Dyble (uit 2015, zie bijna twee jaar geleden) en wat blijkt? Dyble blijkt juist weer een gastrol te vervullen op twee Sand Snowman soloalbums. Zoals gezegd heb ik de gelimiteerde versie van Two Way Mirror met een tweede plaatje, waarop dan nog eens acht instrumentale werkjes te beluisteren zijn, voorzien van dezelfde mysterieuze atmosfeer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Gave album art ook, en fennesz ik ga deze checkenquote:Op dinsdag 27 december 2022 20:19 schreef bazbo het volgende:
bazbo cd2055: Ryuichi Sakamoto - async
[ afbeelding ]
Ryuichi Sakamoto wordt ziek in 2014. Keelkanker. Een jaar houdt hij pauze. Achteraf vertelt hij dat hij een jaar lang nergens de geluiden en de muziek vond die hij graag wilde horen, die hem troost bracht. Als hij in 2015 de draad weer oppakt, gaat hij op zoek naar die geluiden. Op dat moment gaat het goed en is de kanker weg, maar hij weet dat het terug kan komen, over een jaar, over twee jaar of tien. Het geeft hem een urgentie om nog dat te doen en te creëren wat hij wil en moet maken. Het resultaat van de speurtocht is het album async, het verschijnt in april 2017 en ik koop het op 15 mei 2017. Vanaf de eerste beluistering ben ik ondersteboven. Wat Sakamoto hier presenteert is bijzonder indrukwekkend. Met geringe middelen weet hij allerlei atmosferen neer te zetten: sommige zijn warm en troostrijk; andere zijn beklemmend of boos. Het moge duidelijk zijn: de atmosferen geven een idee van de emoties die Sakamoto heeft moeten ondergaan. De musicus hanteert zelf alle instrumenten, voornamelijk de piano en de elektronica; daarnaast zet hij sporadisch wat gastmuzikanten in. Zo horen we Christian Fennesz op computer en gitaar in opener Andata. Ook zijn er landgenoten op sho en shamisen. In een stuk krijgen we verschillende stemmen die tekstflarden van Paul Bowles uitsprekn. Over spoken word gesproken: ten slotte is er in een ander stuk een gastrol voor het gesproken woord van oude makker David Sylvian. Geen gemakkelijke plaat dit, maar toch is async in mijn oren het beste album van Sakamoto dat ik ken.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Checkie.quote:Op woensdag 28 december 2022 17:12 schreef Bosbeetle het volgende:
[..]
Gave album art ook, en fennesz ik ga deze checken
Er is ook een remixalbum van, maar dat heb ik nog niet gehoord.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2057: Sanguine Hum - Now We Have Light
Gitarist Joff Winks en toetseneur Matt Baber vormen het centrum van Sanguine Hum, een band uit Oxford die vanaf 2010 muziek maakt. Now We Have Light is het derde album en deze dubbelcd verscheen in 2015. Het is een conceptalbum, maar niet eentje zoals je zou verwachten. Het thema is de theorie die is gebaseerd op twee feiten: als je een kat laat vallen zal ze altijd op haar pootjes landen en als je een cracker besmeerd met boter laat vallen zal die altijd op de besmeerde zijde vallen. De hoofdpersoon op de plaat gaat een gewaagd experiment aan: hij besmeert de rug van een kat met boter en laat de kat dan vallen. Gedurende de val zal de kat voortdurend draaien en dat resulteert in 'Buttered Cat Theory of Perpetual Energy'. U begrijpt: we hebben hier te maken met bizarre shit. De band weet dit idee uit te werken in de vorm van vijftien puntige en melodieuze progpopsongs, hetgeen Now We Have Light tot een toegankelijk en uiterst genietbare plaat maakt. Ik vind de dubbelaar pas op 29 november 2019 in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Een jaar eerder is er dan ook al een opvolger verschenen Now We Have Power en twee jaar geleden kwam een zesde studioalbum A Trace Of Memory, maar die heb ik niet. Ik doe het voorlopig nog met de stemmige opener Desolation Song, het enige lange (en vijfdelige) stuk Spanning The Eternal Abyss en de prachtige afsluitende song Settle Down. Bizarre, maar mooie shit.
Gitarist Joff Winks en toetseneur Matt Baber vormen het centrum van Sanguine Hum, een band uit Oxford die vanaf 2010 muziek maakt. Now We Have Light is het derde album en deze dubbelcd verscheen in 2015. Het is een conceptalbum, maar niet eentje zoals je zou verwachten. Het thema is de theorie die is gebaseerd op twee feiten: als je een kat laat vallen zal ze altijd op haar pootjes landen en als je een cracker besmeerd met boter laat vallen zal die altijd op de besmeerde zijde vallen. De hoofdpersoon op de plaat gaat een gewaagd experiment aan: hij besmeert de rug van een kat met boter en laat de kat dan vallen. Gedurende de val zal de kat voortdurend draaien en dat resulteert in 'Buttered Cat Theory of Perpetual Energy'. U begrijpt: we hebben hier te maken met bizarre shit. De band weet dit idee uit te werken in de vorm van vijftien puntige en melodieuze progpopsongs, hetgeen Now We Have Light tot een toegankelijk en uiterst genietbare plaat maakt. Ik vind de dubbelaar pas op 29 november 2019 in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Een jaar eerder is er dan ook al een opvolger verschenen Now We Have Power en twee jaar geleden kwam een zesde studioalbum A Trace Of Memory, maar die heb ik niet. Ik doe het voorlopig nog met de stemmige opener Desolation Song, het enige lange (en vijfdelige) stuk Spanning The Eternal Abyss en de prachtige afsluitende song Settle Down. Bizarre, maar mooie shit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2058: Santana - Abraxas
In 1969 is de band Santana een sensatie. Niet alleen vanwege het debuutalbum, maar vooral door het legendarische optreden op het Woodstockfestival. En dus staat Carlos met zijn band voor een bijna onmogelijke opgave: een tweede plaat maken die het minstens net zo goed doet. Nu moest die debuutplaat in een paar dagen opgenomen en bestond de basis van het materiaal grotendeels uit lange jams; dit keer wilde de band er meer tijd voor nemen. Het resultaat is Abraxas, een album met negen nummers met een kop en een staart. En hits. Samba Pa Ti en Black Magic Woman (een nummer van Peter Green) kennen we natuurlijk allemaal en ook Oye Cómo Va (van Tito Puente) hoort bij het feest der herkenning. Zo staan er meer covers op de plaat. De band is bijzonder op dreef en vooral de snijdende gitaar van Carlos zelf springt in het oor. Abraxas verschijnt in 1970 en is een enorm succes. Klassiek album dat ik altijd al eens wilde hebben en het was op 3 september 2018 dat ik een remaster uit 1998 ergens uit de uitverkoopbak pakte en afrekende. Er staan nog drie bonusstukken op ook, opgenomen in The Royal Albert Hall op 18 april 1970.
In 1969 is de band Santana een sensatie. Niet alleen vanwege het debuutalbum, maar vooral door het legendarische optreden op het Woodstockfestival. En dus staat Carlos met zijn band voor een bijna onmogelijke opgave: een tweede plaat maken die het minstens net zo goed doet. Nu moest die debuutplaat in een paar dagen opgenomen en bestond de basis van het materiaal grotendeels uit lange jams; dit keer wilde de band er meer tijd voor nemen. Het resultaat is Abraxas, een album met negen nummers met een kop en een staart. En hits. Samba Pa Ti en Black Magic Woman (een nummer van Peter Green) kennen we natuurlijk allemaal en ook Oye Cómo Va (van Tito Puente) hoort bij het feest der herkenning. Zo staan er meer covers op de plaat. De band is bijzonder op dreef en vooral de snijdende gitaar van Carlos zelf springt in het oor. Abraxas verschijnt in 1970 en is een enorm succes. Klassiek album dat ik altijd al eens wilde hebben en het was op 3 september 2018 dat ik een remaster uit 1998 ergens uit de uitverkoopbak pakte en afrekende. Er staan nog drie bonusstukken op ook, opgenomen in The Royal Albert Hall op 18 april 1970.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2059: Santana - Moonflower
Dit album uit 1977 ken ik al heel lang, maar het duurde ook heel lang voor ik het aanschafte. Ik denk dat ik ergens begin jaren tachtig een keer van iemand de plaat leende en ik was erg onder de indruk. De mix van rock, zuidamerikaans, jazz, prog en wat allemaal nog meer vond ik erg interessant. Een jaar of vijftien geleden wist ik een vinylversie te bemachtigen maar die draaide ik bijna nooit en op 24 september 2018 koop ik deze dubbelcd, een remaster uit 2003. In 1977 zijn van de originele band alleen nog toetsenist Gregg Rolie, drummer Michael Schrieve en natuurlijk meesterplukker Carlos over. Moonflower is eigenlijk een vreemd allegaartje van studio- en liveopnamen, maar het werkt geweldig. Ik val bij het beluisteren van de ene in de andere stijl: van jazz tot latin en van bluesrock tot aan experimenteel gepiel. Vooral de livestukken vind ik bijzonder sterk tot en met de uitgebreide Hammond- en drumsolo's aan toe. Maar het meest door de ziel snijdend zijn de messcherpe gitaarsoli van de heer Santana zelf. De plaat bevatte uiteindelijk nog een zwik singles ook, waarvan She's Not There de allerbekendste is. Op deze remaster ook weer een paar extraatjes al zijn die niet heel speciaal: single edits van de drie hits. Bijzonder fijn album!
Dit album uit 1977 ken ik al heel lang, maar het duurde ook heel lang voor ik het aanschafte. Ik denk dat ik ergens begin jaren tachtig een keer van iemand de plaat leende en ik was erg onder de indruk. De mix van rock, zuidamerikaans, jazz, prog en wat allemaal nog meer vond ik erg interessant. Een jaar of vijftien geleden wist ik een vinylversie te bemachtigen maar die draaide ik bijna nooit en op 24 september 2018 koop ik deze dubbelcd, een remaster uit 2003. In 1977 zijn van de originele band alleen nog toetsenist Gregg Rolie, drummer Michael Schrieve en natuurlijk meesterplukker Carlos over. Moonflower is eigenlijk een vreemd allegaartje van studio- en liveopnamen, maar het werkt geweldig. Ik val bij het beluisteren van de ene in de andere stijl: van jazz tot latin en van bluesrock tot aan experimenteel gepiel. Vooral de livestukken vind ik bijzonder sterk tot en met de uitgebreide Hammond- en drumsolo's aan toe. Maar het meest door de ziel snijdend zijn de messcherpe gitaarsoli van de heer Santana zelf. De plaat bevatte uiteindelijk nog een zwik singles ook, waarvan She's Not There de allerbekendste is. Op deze remaster ook weer een paar extraatjes al zijn die niet heel speciaal: single edits van de drie hits. Bijzonder fijn album!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2060: Joe Satriani, Eric Johnson & Steve Vai - G3 Live In Concert
Sinds weetikveelwanneer reist het G3-circus de wereld van de concertzalen rond. Het concept is eenvoudig én succesvol: drie gitaristen die ieder met hun band een uur spelen en dan gezamenlijk de avond afsluiten met een dik half uur jammen. De bezetting van de gitaarbands wisselt regelmatig en in het najaar van 1996 zijn het de bands van Joe Satriani, Eric Johnson en Steve Vai die de podia en zalen onveilig maken. In 1997 verschijnt dan deze cd, met daarop een uittreksel van het gebodene. Drie stukken van Satriani, drie van Johnson, drie van Vai en drie jams met alledrie door elkaar heen. Het werk van Satriani en Johnson is bijzonder goed; Satriani is een snelheidsduivel à la Vai en Johnson is meer bluesgeoriënteerd. Het was overigens niet vanwege deze twee gitaristen dat ik de cd kocht op 19 mei 2003. Nee, dat was omdat Vai erop speelt. Vai is ook een notenbrijer; op jonge leeftijd kwam hij in dienst van Frank Zappa, aanvankelijk om gitaarsolo's van Zappa om te zetten naar bladmuziek, maar vanaf 1980 mag de piepjonge Vai deel uitmaken van de tourband en krijgt hij de functie 'stuntgitarist'. Op deze cd horen we een stuk van zijn solodebuutplaat Flex-Able en twee van zijn klassieke Passion & Warfare, waaronder het hemelsmooie For The Love Of God. Het zijn sterke vertolkingen. Wat wil je ook met bassist Philip Bynoe, drummer Mike Mangini en alleskunner Mike Keneally (óók ex-Zappa) in je band? De drie toegiften zijn alleraardigst en vooral de vertolking van Zappa's (jaja) My Guitar Wants To Kill Your Mama maakte voor mij de aanschaf van deze plaat de moeite waard. Er bestaat ook een video van, maar die heb ik dan weer niet. Je kunt niet alles hebben.
Sinds weetikveelwanneer reist het G3-circus de wereld van de concertzalen rond. Het concept is eenvoudig én succesvol: drie gitaristen die ieder met hun band een uur spelen en dan gezamenlijk de avond afsluiten met een dik half uur jammen. De bezetting van de gitaarbands wisselt regelmatig en in het najaar van 1996 zijn het de bands van Joe Satriani, Eric Johnson en Steve Vai die de podia en zalen onveilig maken. In 1997 verschijnt dan deze cd, met daarop een uittreksel van het gebodene. Drie stukken van Satriani, drie van Johnson, drie van Vai en drie jams met alledrie door elkaar heen. Het werk van Satriani en Johnson is bijzonder goed; Satriani is een snelheidsduivel à la Vai en Johnson is meer bluesgeoriënteerd. Het was overigens niet vanwege deze twee gitaristen dat ik de cd kocht op 19 mei 2003. Nee, dat was omdat Vai erop speelt. Vai is ook een notenbrijer; op jonge leeftijd kwam hij in dienst van Frank Zappa, aanvankelijk om gitaarsolo's van Zappa om te zetten naar bladmuziek, maar vanaf 1980 mag de piepjonge Vai deel uitmaken van de tourband en krijgt hij de functie 'stuntgitarist'. Op deze cd horen we een stuk van zijn solodebuutplaat Flex-Able en twee van zijn klassieke Passion & Warfare, waaronder het hemelsmooie For The Love Of God. Het zijn sterke vertolkingen. Wat wil je ook met bassist Philip Bynoe, drummer Mike Mangini en alleskunner Mike Keneally (óók ex-Zappa) in je band? De drie toegiften zijn alleraardigst en vooral de vertolking van Zappa's (jaja) My Guitar Wants To Kill Your Mama maakte voor mij de aanschaf van deze plaat de moeite waard. Er bestaat ook een video van, maar die heb ik dan weer niet. Je kunt niet alles hebben.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Blijft voor mij als autist altijd fascinerend om te horen.
Philip Glass - Glassworks
Philip Glass - Glassworks
Kappers knippen met metaal in je haar en halen zo het goud van je hoofd.
bazbo cd2061: Joe Satriani - Shockwave Supernova
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo'n gitaargodverheerlijkeraar, maar er zijn uitzonderingen. Ik heb niet zo veel met de hardrock- of metalgitaristen, al is af en toe een lick van Ritchie Blackmore, Tommy Iommi en Eddie van Halen prima te pruimen. Best leuk vind ik David Gilmour, Brian May, Steve Rothery, Carlos Santana, Pete Townshend, David Torn en Steve Vai en ik volg Pat Metheny, Steve Howe, Andy Latimer, Steve Hackett, Roine Stolt, Robert Fripp, Mike Keneally en natuurlijk Frank Zappa, maar dan houdt het wel een beetje op. Als dan eind 2015 dit album van notenbreier Joe Satriani verschijnt, wil ik hem in eerste instantie aan mijn neus voorbijgaan. Maar dan ontdek ik wie in zijn begeleidingsband zitten: Bryan Beller, Marco Minnemann, Vinnie Colaiuta en Mike Keneally! Dan moet ik de plaat toch eens gaan horen. Bij het beluisteren van een paar fragmenten ben ik om en op 14 maart 2016 koop ik Shockwave Supernova. Vijftien melodieuze liedjes, maar dan instrumentaal en met de gitaar als zangstem. Zeer afwisselend en iedere deun klopt en pakt. De begeleidingsband is fenomenaal en hoe virtuoos de muzikanten zijn, ze spelen ten dienste van de compositie. Verder ken ik niks van die hele Satriani, maar dit album is grandioos.
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo'n gitaargodverheerlijkeraar, maar er zijn uitzonderingen. Ik heb niet zo veel met de hardrock- of metalgitaristen, al is af en toe een lick van Ritchie Blackmore, Tommy Iommi en Eddie van Halen prima te pruimen. Best leuk vind ik David Gilmour, Brian May, Steve Rothery, Carlos Santana, Pete Townshend, David Torn en Steve Vai en ik volg Pat Metheny, Steve Howe, Andy Latimer, Steve Hackett, Roine Stolt, Robert Fripp, Mike Keneally en natuurlijk Frank Zappa, maar dan houdt het wel een beetje op. Als dan eind 2015 dit album van notenbreier Joe Satriani verschijnt, wil ik hem in eerste instantie aan mijn neus voorbijgaan. Maar dan ontdek ik wie in zijn begeleidingsband zitten: Bryan Beller, Marco Minnemann, Vinnie Colaiuta en Mike Keneally! Dan moet ik de plaat toch eens gaan horen. Bij het beluisteren van een paar fragmenten ben ik om en op 14 maart 2016 koop ik Shockwave Supernova. Vijftien melodieuze liedjes, maar dan instrumentaal en met de gitaar als zangstem. Zeer afwisselend en iedere deun klopt en pakt. De begeleidingsband is fenomenaal en hoe virtuoos de muzikanten zijn, ze spelen ten dienste van de compositie. Verder ken ik niks van die hele Satriani, maar dit album is grandioos.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2062: Saybia - In Spite Of
Zeg het maar. Hoe kom ik hieraan? Dit is een cd-single uit 2003. Ik heb er geen datum van aanschaf of gekregen in gezet, maar ik vermoed dat een vriendin van ons ermee aan kwam, want zij is een tijd helemaal lijp geweest van Saybia. Tegenwoordig hoor je haar d'r niet meer over, maar dat kan ook komen doordat we haar bijna nooit meer zien. Dat is dan wel weer jammer, want uitstekend mens maar daar gaat het nu even niet om. Waar het nu even wel om gaat, is dit niet heel verschrikkelijke lied van het bandje Saybia, waarvan we op deze cd single niet alleen een radio edit te horen krijgen maar ook nog eens de albumversie en alles is met tien minuten voorbij dus eigenlijk niets te klagen.
Zeg het maar. Hoe kom ik hieraan? Dit is een cd-single uit 2003. Ik heb er geen datum van aanschaf of gekregen in gezet, maar ik vermoed dat een vriendin van ons ermee aan kwam, want zij is een tijd helemaal lijp geweest van Saybia. Tegenwoordig hoor je haar d'r niet meer over, maar dat kan ook komen doordat we haar bijna nooit meer zien. Dat is dan wel weer jammer, want uitstekend mens maar daar gaat het nu even niet om. Waar het nu even wel om gaat, is dit niet heel verschrikkelijke lied van het bandje Saybia, waarvan we op deze cd single niet alleen een radio edit te horen krijgen maar ook nog eens de albumversie en alles is met tien minuten voorbij dus eigenlijk niets te klagen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2063: David Bowie - Moonage Daydream - A Film By Brett Morgen
Pas de laatste jaren ben ik me meer en meer gaan verdiepen in Bowie. In mijn herinnering was hij er altijd, maar merkte ik hem niet op. Een van de eerste dingen die ik van hem zag was de clip Sound And Vision, midden jaren zeventig. Daarna de clips van Boys Keep Swinging en Ashes To Ashes. Met dank aan Toppop. In 1986 zag ik de film Labyrinth in de bioscoop en kocht ik de soundtrack op elpee. Rond die tijd ook was ik helemaal verslaafd aan de Pat Metheny Group en op diens soundtrack voor The Falcon And The Snowman staat de hit This Is Not America, gezongen door Bowie. En toen was het weer een hele tijd stil. Een jaar of zes geleden begon ik meer en meer te luisteren en te kopen en toen overleed hij. We bezochten de tentoonstelling David Bowie IS in het Groninger Museum. Die bevestigde wat ik al wist: Bowie is een fenomeen en het loont de moeite om meer van zijn werk tot me te nemen. Nog altijd vind ik zijn muziek tot en met 1980 het beste en dat staat dan ook (bijna allemaal) in de kast. Toen ik een jaar geleden vernam dat er een film over hem in de maak was, werd ik nieuwsgierig. Op 8 oktober 2022 zag ik Moonage Daydream. Regisseur Brett Morgen is niet over een nacht ijs gegaan. Hij vond in de archieven nooit eerder vertoonde beelden en muziek en mocht die rijkelijk gebruiken. Wat we voorgeschoteld krijgen, is geen gewone docu over 's mans leven. Nee, aan de hand van interviewfragmenten en liveopnamen schetst Morgen een intrigerend portret van een man die leeft voor de kunst en de zoektocht naar zingeving van zijn werk. Het is een dik twee uur durende achtbaan van beelden, citaten, indrukken en monsterlijk goede muziek. De soundtrack volgt de film bijna geheel synchroon; de fragmenten muziek volgen elkaar in razend tempo op en zo stuiter je van het een in het ander. En dan horen we niet de geijkte hits (al komen er wel degelijk een boel voorbij), maar kiest Morgen voor alternatieve mixen en bijzondere liveuitvoeringen. Het meest in het oor springend is het nooit eerder uitgebrachte medley rond The Jean Genie en Love Me Do (!) met Jeff Beck als gastgitarist (en in verbluffend goede geluidskwaliteit), maar ook de vreemde mixversies van bijvoorbeeld Alladin Sane en Sound And Vision zijn interessant. Ik koop de soundtrack op 27 december 2022; de film moet ik ook nog eens aanschaffen. Als je hem nog niet hebt gezien, kan ik hem je van harte aanraden: Moonage Daydream is een sensatie.
Pas de laatste jaren ben ik me meer en meer gaan verdiepen in Bowie. In mijn herinnering was hij er altijd, maar merkte ik hem niet op. Een van de eerste dingen die ik van hem zag was de clip Sound And Vision, midden jaren zeventig. Daarna de clips van Boys Keep Swinging en Ashes To Ashes. Met dank aan Toppop. In 1986 zag ik de film Labyrinth in de bioscoop en kocht ik de soundtrack op elpee. Rond die tijd ook was ik helemaal verslaafd aan de Pat Metheny Group en op diens soundtrack voor The Falcon And The Snowman staat de hit This Is Not America, gezongen door Bowie. En toen was het weer een hele tijd stil. Een jaar of zes geleden begon ik meer en meer te luisteren en te kopen en toen overleed hij. We bezochten de tentoonstelling David Bowie IS in het Groninger Museum. Die bevestigde wat ik al wist: Bowie is een fenomeen en het loont de moeite om meer van zijn werk tot me te nemen. Nog altijd vind ik zijn muziek tot en met 1980 het beste en dat staat dan ook (bijna allemaal) in de kast. Toen ik een jaar geleden vernam dat er een film over hem in de maak was, werd ik nieuwsgierig. Op 8 oktober 2022 zag ik Moonage Daydream. Regisseur Brett Morgen is niet over een nacht ijs gegaan. Hij vond in de archieven nooit eerder vertoonde beelden en muziek en mocht die rijkelijk gebruiken. Wat we voorgeschoteld krijgen, is geen gewone docu over 's mans leven. Nee, aan de hand van interviewfragmenten en liveopnamen schetst Morgen een intrigerend portret van een man die leeft voor de kunst en de zoektocht naar zingeving van zijn werk. Het is een dik twee uur durende achtbaan van beelden, citaten, indrukken en monsterlijk goede muziek. De soundtrack volgt de film bijna geheel synchroon; de fragmenten muziek volgen elkaar in razend tempo op en zo stuiter je van het een in het ander. En dan horen we niet de geijkte hits (al komen er wel degelijk een boel voorbij), maar kiest Morgen voor alternatieve mixen en bijzondere liveuitvoeringen. Het meest in het oor springend is het nooit eerder uitgebrachte medley rond The Jean Genie en Love Me Do (!) met Jeff Beck als gastgitarist (en in verbluffend goede geluidskwaliteit), maar ook de vreemde mixversies van bijvoorbeeld Alladin Sane en Sound And Vision zijn interessant. Ik koop de soundtrack op 27 december 2022; de film moet ik ook nog eens aanschaffen. Als je hem nog niet hebt gezien, kan ik hem je van harte aanraden: Moonage Daydream is een sensatie.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2064: Keith Emerson - Beyond The Stars
Zoals eerder vermeld en verteld: op 11 maart 2016 overlijdt mijn grote muziekheld. Dik een jaar later, in juli 2017, vindt er een bijzonder eerbetoonconcert plaats in de Symphony Hall in Birmingham en ik weet erbij te zijn. Het programma voor de pauze blijkt het interessantst te zijn: dirigent Terje Mikkelsen heeft een orkest op poten gezet dat enkele werken van Keith Emerson speelt. Gitarist en oud-Emersonmaatje Marc Bonilla helpt fanatiek mee (en zal een jaar later een nog groter concert organiseren in de Verenigde Staten). Op het repertoire staan enkele grote werken en natuurlijk zijn er ook wat gasten. Zo speelt Rick Wakeman de synthesizersolo aan het eind van de concertopener Abaddon's Bolero en ietwat later speelt hij een bijzonder mooie improvisatie rond het thema van Trilogy (maar niet nadat hij de nodige smeuïge verhalen heeft verteld over zijn ontmoetingen met Emerson). Rachel Flowers speelt de pianopartij in het derde deel Piano Concerto No. 1 en twaalfjarige kleinzoon Ethan Emerson vertolkt The Dreamer (uit de soundtrack van de film Best Revenge) met het orkest. Het hoogtepunt van die eerste set is echter Beyond The Stars, een orkeststuk dat Emerson voltooide vlak voor zijn dood en dat nooit eerder te horen is geweest. Ik herinner me dat ik danig onder de indruk was: het is onmiskenbaar een Emersoncompositie en het laat goed horen waar zijn invloeden en muzikale liefde lagen. Het is een melodieus stuk à la de Amerikaanse componist Aaron Copland (van wie Emerson meerdere werken heeft bewerkt) en het is zowel melancholiek als hoopvol. Kippenvel in Birmingham. Na het concert gaan Mikkelsen en Bonilla de studio in en nemen een paar van de werken op, samen met Rachel Flowers, Ethan Emerson en het wereldberoemde orkest The Academy Of St. Martin In The Fields. De opnamen komen pas in 2019 uit op deze cd en ik moet zeggen ze klinken bijzonder goed. Flowers is fenomenaal in het pianoconcert, de kleinzoon weet de snelheid en virtuositeit te benaderen en Glorietta Pass (dat eerder te horen was op Emersons kerstplaat) komt goed uit de verf. Het is toch Beyond The Stars dat de meeste indruk maakt. Het is nog geen zes minuten lang, maar orkest en dirigent zetten het grandioos mee. In totaal is er dik twintig minuten nieuw opgenomen muziek en die is aangevuld met orkestraal spul dat ook al op het Three Fates Project-album te horen was (uit 2014 en zo ongeveer het laatste project waar Emerson zelf bij betrokken was) , inclusief twee korte composities van Bonilla en twee bewerkingen van stukken van Alberto Ginastera (het aanstekelijke Malambo) en Aaron Copland (afsluiter Fanfare For The Common Man, wat anders?). Ik had deze cd uit 2019 nooit te pakken kunnen krijgen, maar wist hem onlangs te bestellen via Discogs bij een Duitsche handelaar. Een mooi kerstcadeau voor mijzelf en op 25 december 2022 pakte ik 'm uit. Mooi eerbetoon aan mijn grote muziekheld of had ik dat al gemeld en verteld?
Potjandorie helemaal niets te vinden van dit album, behalve de trailer:
Dan nog maar iets van het concert in juli 2017:
Zoals eerder vermeld en verteld: op 11 maart 2016 overlijdt mijn grote muziekheld. Dik een jaar later, in juli 2017, vindt er een bijzonder eerbetoonconcert plaats in de Symphony Hall in Birmingham en ik weet erbij te zijn. Het programma voor de pauze blijkt het interessantst te zijn: dirigent Terje Mikkelsen heeft een orkest op poten gezet dat enkele werken van Keith Emerson speelt. Gitarist en oud-Emersonmaatje Marc Bonilla helpt fanatiek mee (en zal een jaar later een nog groter concert organiseren in de Verenigde Staten). Op het repertoire staan enkele grote werken en natuurlijk zijn er ook wat gasten. Zo speelt Rick Wakeman de synthesizersolo aan het eind van de concertopener Abaddon's Bolero en ietwat later speelt hij een bijzonder mooie improvisatie rond het thema van Trilogy (maar niet nadat hij de nodige smeuïge verhalen heeft verteld over zijn ontmoetingen met Emerson). Rachel Flowers speelt de pianopartij in het derde deel Piano Concerto No. 1 en twaalfjarige kleinzoon Ethan Emerson vertolkt The Dreamer (uit de soundtrack van de film Best Revenge) met het orkest. Het hoogtepunt van die eerste set is echter Beyond The Stars, een orkeststuk dat Emerson voltooide vlak voor zijn dood en dat nooit eerder te horen is geweest. Ik herinner me dat ik danig onder de indruk was: het is onmiskenbaar een Emersoncompositie en het laat goed horen waar zijn invloeden en muzikale liefde lagen. Het is een melodieus stuk à la de Amerikaanse componist Aaron Copland (van wie Emerson meerdere werken heeft bewerkt) en het is zowel melancholiek als hoopvol. Kippenvel in Birmingham. Na het concert gaan Mikkelsen en Bonilla de studio in en nemen een paar van de werken op, samen met Rachel Flowers, Ethan Emerson en het wereldberoemde orkest The Academy Of St. Martin In The Fields. De opnamen komen pas in 2019 uit op deze cd en ik moet zeggen ze klinken bijzonder goed. Flowers is fenomenaal in het pianoconcert, de kleinzoon weet de snelheid en virtuositeit te benaderen en Glorietta Pass (dat eerder te horen was op Emersons kerstplaat) komt goed uit de verf. Het is toch Beyond The Stars dat de meeste indruk maakt. Het is nog geen zes minuten lang, maar orkest en dirigent zetten het grandioos mee. In totaal is er dik twintig minuten nieuw opgenomen muziek en die is aangevuld met orkestraal spul dat ook al op het Three Fates Project-album te horen was (uit 2014 en zo ongeveer het laatste project waar Emerson zelf bij betrokken was) , inclusief twee korte composities van Bonilla en twee bewerkingen van stukken van Alberto Ginastera (het aanstekelijke Malambo) en Aaron Copland (afsluiter Fanfare For The Common Man, wat anders?). Ik had deze cd uit 2019 nooit te pakken kunnen krijgen, maar wist hem onlangs te bestellen via Discogs bij een Duitsche handelaar. Een mooi kerstcadeau voor mijzelf en op 25 december 2022 pakte ik 'm uit. Mooi eerbetoon aan mijn grote muziekheld of had ik dat al gemeld en verteld?
Potjandorie helemaal niets te vinden van dit album, behalve de trailer:
Dan nog maar iets van het concert in juli 2017:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2065: Irmin Schmidt - 5 Klavierstücke
Irmin Schmidt was de toetsenist van Can. Aangezien Can niet meer bestaat (drummer Jaki Liebezeit, bassist Holger Czukay en gitarist Michael Karoli zijn alle drie overleden) maakt Schmidt tegenwoordig soloplaten. Ik heb niet veel van 'm en dit is de eerste waarbij ik aanhaakte. 5 Klavierstücke verscheen in 2018, is zijn voorlaatste album en kocht ik op 17 december 2018. Op de plaat staan vijf pianostukken (goh), die hij zo ongeveer live in de studio inspeelde, deels op een geprepareerde piano en deels samen met een vooraf opgenomen tape. Het resultaat is bevreemdend, verstild, melodieus, avantgardistisch, minimaal, indrukwekkend en prachtig. Geen verdere woorden aan vuil maken: luisteren.
Helaas maar twee stukjes van het album te vinden op YT:
Irmin Schmidt was de toetsenist van Can. Aangezien Can niet meer bestaat (drummer Jaki Liebezeit, bassist Holger Czukay en gitarist Michael Karoli zijn alle drie overleden) maakt Schmidt tegenwoordig soloplaten. Ik heb niet veel van 'm en dit is de eerste waarbij ik aanhaakte. 5 Klavierstücke verscheen in 2018, is zijn voorlaatste album en kocht ik op 17 december 2018. Op de plaat staan vijf pianostukken (goh), die hij zo ongeveer live in de studio inspeelde, deels op een geprepareerde piano en deels samen met een vooraf opgenomen tape. Het resultaat is bevreemdend, verstild, melodieus, avantgardistisch, minimaal, indrukwekkend en prachtig. Geen verdere woorden aan vuil maken: luisteren.
Helaas maar twee stukjes van het album te vinden op YT:
![Irmin Schmidt - Klavierstück V [Edit] (Official Audio)](https://i.ytimg.com/vi/Q2Qo3rmysDU/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2066: Irmin Schmidt - Nocturne - Live At The Huddersfield Contemporary Music Festival
Naar aanleiding van 5 Klavierstücke krijgt Irmin Schmidt meerdere vragen of hij het materiaal wil komen spelen. Niet op alles gaat hij in, maar in 2019 staat hij op het Huddersfield Contemporary Music Festival en daar is deze cd een verslag van. De plaat komt uit in 2020 en ik koop 'm op 25 juni van dat jaar. Op het programma slechts drie stukken, uitgevoerd door Schmidt op de 'prepared piano' en met ondersteuning van een vooraf opgenomen tape met geluiden. In de voetstappen van John Cage heeft Irmin Schmidt zijn piano aangepast met schroeven en moeren rond de snaren, die het instrument een bijzondere klank geven. Het concert opent met Klavierstück II, dat we kennen van het vorige album, maar het is dan alweer gegroeid en gewijzigd in vorm. In het lange derde stuk Yonder horen we plots luide kerkklokken die wonderwel goed passen bij de abstracte en soms verstilde pianoklanken. Ik heb het werk van Schmidt geplaatst in de kast bij de pop-rock-jazz, maar het had net zo goed bij de modern-klassiek à la Cage kunnen staan. Wat dondert het; het is bloedmooi en dáár gaat het om!
Naar aanleiding van 5 Klavierstücke krijgt Irmin Schmidt meerdere vragen of hij het materiaal wil komen spelen. Niet op alles gaat hij in, maar in 2019 staat hij op het Huddersfield Contemporary Music Festival en daar is deze cd een verslag van. De plaat komt uit in 2020 en ik koop 'm op 25 juni van dat jaar. Op het programma slechts drie stukken, uitgevoerd door Schmidt op de 'prepared piano' en met ondersteuning van een vooraf opgenomen tape met geluiden. In de voetstappen van John Cage heeft Irmin Schmidt zijn piano aangepast met schroeven en moeren rond de snaren, die het instrument een bijzondere klank geven. Het concert opent met Klavierstück II, dat we kennen van het vorige album, maar het is dan alweer gegroeid en gewijzigd in vorm. In het lange derde stuk Yonder horen we plots luide kerkklokken die wonderwel goed passen bij de abstracte en soms verstilde pianoklanken. Ik heb het werk van Schmidt geplaatst in de kast bij de pop-rock-jazz, maar het had net zo goed bij de modern-klassiek à la Cage kunnen staan. Wat dondert het; het is bloedmooi en dáár gaat het om!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2067: Schnauser - Proteine For Everyone
Schnauser! Jongens, wat maak ik nu weer mee op 13 februari 2015. Voor het eerst beluister ik dit album dat kort ervoor (in 2014) verscheen. Op basis van een enkele recensie rende ik naar de winkel. En nu zit ik te glunderen van de pret. Want wat een grandioos heerlijk debiele shit is dit. Schnauser is een Bridge bandje dat uiterst pakkende, melige en ingenieuze progpop maakt. Eigenlijk niet uit te leggen; horen moet je het. Proteine For Everyone is al het vierde album van de groep en we krijgen een fikse zwik lekker in het gehoor liggende liedjes met lekkere koortjes voor de kiezen. Schijn bedriegt, echter. Bij nadere beluistering blijkt het allemaal zeer complex te zijn. Dat wordt helemaal duidelijk in de laatste zeventien minuten, die het afsluitende stuk Disposable Outcomes in beslag neemt. Het is een bizarre vertelling bestaande uit meerdere delen die ieder een compleet andere kant opstuiteren. Opener Grey Or Blue is dan weer een heuse singel die ook nog eens een heuse videoclip krijgt. Heerlijke plaat. De spelvreugde spat ervan af. Hoogst aanstekelijk.
Schnauser! Jongens, wat maak ik nu weer mee op 13 februari 2015. Voor het eerst beluister ik dit album dat kort ervoor (in 2014) verscheen. Op basis van een enkele recensie rende ik naar de winkel. En nu zit ik te glunderen van de pret. Want wat een grandioos heerlijk debiele shit is dit. Schnauser is een Bridge bandje dat uiterst pakkende, melige en ingenieuze progpop maakt. Eigenlijk niet uit te leggen; horen moet je het. Proteine For Everyone is al het vierde album van de groep en we krijgen een fikse zwik lekker in het gehoor liggende liedjes met lekkere koortjes voor de kiezen. Schijn bedriegt, echter. Bij nadere beluistering blijkt het allemaal zeer complex te zijn. Dat wordt helemaal duidelijk in de laatste zeventien minuten, die het afsluitende stuk Disposable Outcomes in beslag neemt. Het is een bizarre vertelling bestaande uit meerdere delen die ieder een compleet andere kant opstuiteren. Opener Grey Or Blue is dan weer een heuse singel die ook nog eens een heuse videoclip krijgt. Heerlijke plaat. De spelvreugde spat ervan af. Hoogst aanstekelijk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2068: Schnauser - Irritant
Schnauser! Jongens, wat maak ik nu weer mee op 3 juli 2017? Ik koop zonder vooraf een noot gehoord te hebben dit net verschenen album en moet constateren dat de debiele shit nóg debieler kan. Irritant is nóg pakkender, nóg meliger, nóg ingenieuzer en bevat nóg pakkender liedjes met nóg fijnere koortjes. Het lijkt wel een modernere versie van Cardiacs aan het worden, maar bij nadere beschouwing is Zappa ook nooit ver weg. Opener Spiele Mit Katzen zet al aardig de toon en denk ik dat het niet leuker of beter kan en daarna wordt het alleen nog maar sterker. Na acht korte songs krijgen we plots New Atmosphere, dat met z'n onnavolgbare ritme wat lijkt op het werk van Regal Worm. Na nog zo'n complexer stuk The Monday Club dat op het eerste gehoor licht en luchtig lijkt, sluit Spiele - Rejangle (Reprise) dit kleine meesterwerkje af. Schnauser!
Wtf? Helemaal niets van dit superalbum te vinden op YT?
Schnauser! Jongens, wat maak ik nu weer mee op 3 juli 2017? Ik koop zonder vooraf een noot gehoord te hebben dit net verschenen album en moet constateren dat de debiele shit nóg debieler kan. Irritant is nóg pakkender, nóg meliger, nóg ingenieuzer en bevat nóg pakkender liedjes met nóg fijnere koortjes. Het lijkt wel een modernere versie van Cardiacs aan het worden, maar bij nadere beschouwing is Zappa ook nooit ver weg. Opener Spiele Mit Katzen zet al aardig de toon en denk ik dat het niet leuker of beter kan en daarna wordt het alleen nog maar sterker. Na acht korte songs krijgen we plots New Atmosphere, dat met z'n onnavolgbare ritme wat lijkt op het werk van Regal Worm. Na nog zo'n complexer stuk The Monday Club dat op het eerste gehoor licht en luchtig lijkt, sluit Spiele - Rejangle (Reprise) dit kleine meesterwerkje af. Schnauser!
Wtf? Helemaal niets van dit superalbum te vinden op YT?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2069: Klaus Schulze - Moondawn
Het zesde album van Schulze komt uit 1976. Klaus speelde in de allereerste bezetting van Tangerine Dream en is te horen op het debuutalbum van die band. Daar drumt hij. Al snel stapt hij op en begint hij zijn eerste soloplaat te maken. Aanvankelijk zijn het avant-gardistische stukken die hij componeert (op zijn debuut Irrlicht speelt hij orgel met orkestbegeleiding), maar gaandeweg - gelijk met zijn groeiende fascinatie voor elektronica en synthesizers - komen invloeden uit de minimalistische en neoklassieke hoek in zijn muziek. Moondawn is bijna geheel elektronisch en op synthesizers en sequencers uitgevoerd. Hij is daarmee een pionier en andere grondleggers in het genre (als Jean-Michel Jarre en genoemde Tangerine Dream) net ietsiepietsie voor. U begrijpt: gezien de tijd is het allemaal analoge apparatuur die hij gebruikt. Op de elpee staan slechts twee stukken, ieder een plaatkant lang. Floating begint ambient, maar na een aantal minuten komen de sequencer en melodieën erin en werkt hij de verschillende patronen verder uit. Ze schuiven als het ware over en langs elkaar en in combinatie met de melodieën en zweverige partijen is dit een bijzonder hypnotiserend stuk. Mindphaser is een soortgelijk werk, dat begint met lange tonen van orgel en synthesizer, maar na dik tien minuten knalt plots een loodzwaar ritme met zowaar drums erin. Het is niet Schulze zelf die drumt; nee, hij maakt gebruik van de diensten van Harald Grosskopf. Daaroverheen ontstaan weer gierende synthmelodielijnen en dat maakt dit werk dan weer heel anders dan z'n voorganger op de plaat en ook minstens zo interessant. Ik vind een remaster van het album uit 2016 op de grote platenbeurs hier in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn op 6 juni 2022, nog geen zes weken nadat Schulze overleed (op 24 april). Op deze heruitgave staat nog een extra stuk Floating Sequence, een alternatieve versie van Floating. Hiermee krijgen we vijf kwartier uiterst intrigerende muziek.
En voor wie heel graag het complete album met de bonus als één trip wil beleven:
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 06-01-2023 21:34:08 ]
Het zesde album van Schulze komt uit 1976. Klaus speelde in de allereerste bezetting van Tangerine Dream en is te horen op het debuutalbum van die band. Daar drumt hij. Al snel stapt hij op en begint hij zijn eerste soloplaat te maken. Aanvankelijk zijn het avant-gardistische stukken die hij componeert (op zijn debuut Irrlicht speelt hij orgel met orkestbegeleiding), maar gaandeweg - gelijk met zijn groeiende fascinatie voor elektronica en synthesizers - komen invloeden uit de minimalistische en neoklassieke hoek in zijn muziek. Moondawn is bijna geheel elektronisch en op synthesizers en sequencers uitgevoerd. Hij is daarmee een pionier en andere grondleggers in het genre (als Jean-Michel Jarre en genoemde Tangerine Dream) net ietsiepietsie voor. U begrijpt: gezien de tijd is het allemaal analoge apparatuur die hij gebruikt. Op de elpee staan slechts twee stukken, ieder een plaatkant lang. Floating begint ambient, maar na een aantal minuten komen de sequencer en melodieën erin en werkt hij de verschillende patronen verder uit. Ze schuiven als het ware over en langs elkaar en in combinatie met de melodieën en zweverige partijen is dit een bijzonder hypnotiserend stuk. Mindphaser is een soortgelijk werk, dat begint met lange tonen van orgel en synthesizer, maar na dik tien minuten knalt plots een loodzwaar ritme met zowaar drums erin. Het is niet Schulze zelf die drumt; nee, hij maakt gebruik van de diensten van Harald Grosskopf. Daaroverheen ontstaan weer gierende synthmelodielijnen en dat maakt dit werk dan weer heel anders dan z'n voorganger op de plaat en ook minstens zo interessant. Ik vind een remaster van het album uit 2016 op de grote platenbeurs hier in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn op 6 juni 2022, nog geen zes weken nadat Schulze overleed (op 24 april). Op deze heruitgave staat nog een extra stuk Floating Sequence, een alternatieve versie van Floating. Hiermee krijgen we vijf kwartier uiterst intrigerende muziek.
En voor wie heel graag het complete album met de bonus als één trip wil beleven:
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 06-01-2023 21:34:08 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2070: Klaus Schulze - Silhouettes
We maken een klein sprongetje in de tijd. Tweeënveertig jaar, oké? In al die jaren heeft Schulze niet stil gezeten. Hij heeft zo'n veertig albums gemaakt, heel veel concerten gegeven en een immens oeuvre aan archiefmateriaal uitgebracht. In 2018 komt Schulze met dit album, dat vier lange stukken bevat. Op zich is het niet vernieuwend, maar de mix van ambient, elektronisch, minimalistisch, avant-garde en melodieus blijft mij boeien. Schulze doet alles in z'n uppie en beschrijft in het hoesje dat hij de muziek voor dit album heeft gemaakt in een periode van ziekte, dat het componeren, spelen en produceren hem heeft gesterkt om te genezen en dat de muziek de luisteraar met een positief gevoel achterlaat. Dat is hem gelukt. Mooi album, dat ik koop op 18 juni bij het verschijnen en vaak beluister.
We maken een klein sprongetje in de tijd. Tweeënveertig jaar, oké? In al die jaren heeft Schulze niet stil gezeten. Hij heeft zo'n veertig albums gemaakt, heel veel concerten gegeven en een immens oeuvre aan archiefmateriaal uitgebracht. In 2018 komt Schulze met dit album, dat vier lange stukken bevat. Op zich is het niet vernieuwend, maar de mix van ambient, elektronisch, minimalistisch, avant-garde en melodieus blijft mij boeien. Schulze doet alles in z'n uppie en beschrijft in het hoesje dat hij de muziek voor dit album heeft gemaakt in een periode van ziekte, dat het componeren, spelen en produceren hem heeft gesterkt om te genezen en dat de muziek de luisteraar met een positief gevoel achterlaat. Dat is hem gelukt. Mooi album, dat ik koop op 18 juni bij het verschijnen en vaak beluister.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2071: Klaus Schulze - Deus Arrakis
Op 26 april 2022 komt het trieste bericht dat Klaus Schulze is overleden, na een lange tijd van ziekte. Gelukkig heeft hij dan net een compleet album afgerond, dat op 1 juli 2022 verschijnt. Ik koop het op 25 juli. Op Deus Arrakis keert Schulze terug naar de verhalen van Frank Herbert, een thema waar hij al vaker muziek rondom heeft gemaakt. Het album bevat slechts drie lange stukken (al zijn die ieder weer onderverdeeld in subtitels maar op de cd niet te onderscheiden), goed voor dik vijf kwartier muziek. Wederom horen we de langgerekte tonen, de slome sequencer, de subtiele ritmes en de ijle melodieën. Bij vlagen zeer ambient, bij andere vlagen de aandacht opeisend met een weelde aan orkestratie. Schulze heeft alles weer in eenzaamheid in elkaar gesleuteld. De plaat weerspiegelt de woestijnplaneet Arrakis en daarme ook de eenzaamheid van zijn ziekte en de dood. Een waardig laatste teken van leven, al laat het letterlijk en figuurlijk een grote leegte na.
Op 26 april 2022 komt het trieste bericht dat Klaus Schulze is overleden, na een lange tijd van ziekte. Gelukkig heeft hij dan net een compleet album afgerond, dat op 1 juli 2022 verschijnt. Ik koop het op 25 juli. Op Deus Arrakis keert Schulze terug naar de verhalen van Frank Herbert, een thema waar hij al vaker muziek rondom heeft gemaakt. Het album bevat slechts drie lange stukken (al zijn die ieder weer onderverdeeld in subtitels maar op de cd niet te onderscheiden), goed voor dik vijf kwartier muziek. Wederom horen we de langgerekte tonen, de slome sequencer, de subtiele ritmes en de ijle melodieën. Bij vlagen zeer ambient, bij andere vlagen de aandacht opeisend met een weelde aan orkestratie. Schulze heeft alles weer in eenzaamheid in elkaar gesleuteld. De plaat weerspiegelt de woestijnplaneet Arrakis en daarme ook de eenzaamheid van zijn ziekte en de dood. Een waardig laatste teken van leven, al laat het letterlijk en figuurlijk een grote leegte na.
![Klaus Schulze - Osiris [Complete]](https://i.ytimg.com/vi/FRLE8YpNMTo/0.jpg)
![Klaus Schulze - Seth [Complete]](https://i.ytimg.com/vi/6OVkOGxHHqE/0.jpg)
![Klaus Schulze - Der Hauch des Lebens [Complete]](https://i.ytimg.com/vi/INPpC29EkMs/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2072: Colin Scot - Colin Scot
Als ik Colin Thistlethwaite zou heten, dan zou ik ook een artiestennaam aannemen. Aangezien zijn bijnaam vanaf het begin van zijn muzikale carrière 'Scotty' is, is het niet ver zoeken. Onder de naam Colin Scot is hij vanaf de beginjaren zestig actief als banjospeler en gitarist in een ragtime duo en speelt hij op allerlei folkfestivals. In 1965 sluit hij zich aan bij The Yachtsmen Quartet en toert hij door Europa. Vijf jaar later stopt de band en besluit hij om als soloartiest verder te gaan en de Britse clubs plat te spelen. Hij krijgt een platencontract en gaat de studio in om zijn debuutplaat Colin Scot op te nemen. Het is 1971 en het muziekwereldje in Londen is klein. Zo kan het gebeuren dat op dit album niet de minsten mee komen doen: Peter Hammill, David Jackson, Guy Evans en Nic Potter (van Van Der Graaf Generator), Phil Collins en Peter Gabriel (van Genesis), Rick Wakeman en Jon Anderson (van Yes) en Robert Fripp. Ze zijn overigens niet of nauwelijks te horen of te herkennen. Op de plaat staan elf mooie folkrocksongs, dat wel. Helaas was het album niet erg succesvol; pas later kreeg hij bekendheid en juist vanwege al die bekende namen die erop mee doen maar nauwelijks te horen zijn. Thistlethwaite komt nog met vervolgplaten in 1973 en 1974, maar dan laat de platenmaatschappij hem in de steek en besluit Colin Scot om gewoon te blijven doen waar hij echt goed in is: het land door reizen en de clubs plat spelen met geweldige liedjes. Het album krijgt een remaster in 2006 en daar staan ook nog wat extraatjes op: twee demo's en twee outtakes. Die versie is snel uitverkocht en er komt een heruitgave in 2021 en die koop ik op 19 augustus van dat jaar.
Als ik Colin Thistlethwaite zou heten, dan zou ik ook een artiestennaam aannemen. Aangezien zijn bijnaam vanaf het begin van zijn muzikale carrière 'Scotty' is, is het niet ver zoeken. Onder de naam Colin Scot is hij vanaf de beginjaren zestig actief als banjospeler en gitarist in een ragtime duo en speelt hij op allerlei folkfestivals. In 1965 sluit hij zich aan bij The Yachtsmen Quartet en toert hij door Europa. Vijf jaar later stopt de band en besluit hij om als soloartiest verder te gaan en de Britse clubs plat te spelen. Hij krijgt een platencontract en gaat de studio in om zijn debuutplaat Colin Scot op te nemen. Het is 1971 en het muziekwereldje in Londen is klein. Zo kan het gebeuren dat op dit album niet de minsten mee komen doen: Peter Hammill, David Jackson, Guy Evans en Nic Potter (van Van Der Graaf Generator), Phil Collins en Peter Gabriel (van Genesis), Rick Wakeman en Jon Anderson (van Yes) en Robert Fripp. Ze zijn overigens niet of nauwelijks te horen of te herkennen. Op de plaat staan elf mooie folkrocksongs, dat wel. Helaas was het album niet erg succesvol; pas later kreeg hij bekendheid en juist vanwege al die bekende namen die erop mee doen maar nauwelijks te horen zijn. Thistlethwaite komt nog met vervolgplaten in 1973 en 1974, maar dan laat de platenmaatschappij hem in de steek en besluit Colin Scot om gewoon te blijven doen waar hij echt goed in is: het land door reizen en de clubs plat spelen met geweldige liedjes. Het album krijgt een remaster in 2006 en daar staan ook nog wat extraatjes op: twee demo's en twee outtakes. Die versie is snel uitverkocht en er komt een heruitgave in 2021 en die koop ik op 19 augustus van dat jaar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2073: Se Delan - The Fall
Wat is Se Delan eigenlijk voor bandje? Hoe noem je dit? Alternative? Ik hoor pop, rock, vlaagje prog, beetje goth, weet ik ook veel. Gaaf is het wel. De Britse multi-instrumentalist Justin Greaves (bekend van Crippled Black Phoenix als dat u iets zegt) speelt alle instrumenten en dat moet hij ook wel, wil hij zichzelf multi-instrumentalist noemen. Of hij zichzelf multi-instrumentalist noemt, weet ik eigenlijk niet. Doet er ook niet toe. Madam Belinda Kordic zingt. Hij componeert de muziek, zij schrijft de teksten. Het resultaat is een donkere, spannende, onheilspellende en toch mooie en krachtige muziek. The Fall is de debuutplaat uit 2014 en het is het label Kskope dat het uitbrengt en dat betekent meestal dat het gelinkt is aan prog en het zal best en ik vind een exemplaar in een uitverkoopbak op 27 november 2015. Had het al een tijdje niet beluisterd en ben weer aangenaam verrast.
Wat is Se Delan eigenlijk voor bandje? Hoe noem je dit? Alternative? Ik hoor pop, rock, vlaagje prog, beetje goth, weet ik ook veel. Gaaf is het wel. De Britse multi-instrumentalist Justin Greaves (bekend van Crippled Black Phoenix als dat u iets zegt) speelt alle instrumenten en dat moet hij ook wel, wil hij zichzelf multi-instrumentalist noemen. Of hij zichzelf multi-instrumentalist noemt, weet ik eigenlijk niet. Doet er ook niet toe. Madam Belinda Kordic zingt. Hij componeert de muziek, zij schrijft de teksten. Het resultaat is een donkere, spannende, onheilspellende en toch mooie en krachtige muziek. The Fall is de debuutplaat uit 2014 en het is het label Kskope dat het uitbrengt en dat betekent meestal dat het gelinkt is aan prog en het zal best en ik vind een exemplaar in een uitverkoopbak op 27 november 2015. Had het al een tijdje niet beluisterd en ben weer aangenaam verrast.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2074: The Sea Within - The Sea Within
In de progwereld komen supergroepen nogal vaak voor. Vaak zijn ze ook door een platenmaatschappij bedacht en is het resultaat niet de sensatie die je zou verrassen. Ik was dan ook zeer sceptisch toen in 2018 The Sea Within zich presenteerde. Drummer Marco Minnemann is weer eens van de partij, toetsenist Tom Brislin, zanger/gitarist Daniel Gildenlöw, bassist Jonas Reingold, maar het is uiteindelijk gitarist Roine Stolt die mij overhaalt om de plaat aan te schaffen. Wat een bezetting. Als dat maar goed gaat. Gelukkig, het gaat goed. Op The Sea Within staan acht uitstekende progstukken waarin alle vijf de muzikanten minstens zo uitstekend uit de verf komen. Wat wil je ook met (oud-)leden van The Aristocrats, Yes, The Flower Kings, Karmakanic, Transatlantic en de band van Steve Hackett. Er zijn kleine gastrollen voor blazer Rob Townsend, zanger Casey McPherson, pianist Jordan Rudess en zanger Jon Anderson (jaja). Als je je een idee wilt vormen over hoe de muziek klinkt: mix alle eerder genoemde bands door elkaar en dan melodieus, lyrisch, ietwat bombastisch en steengoed. Ik koop een Special Edition bij het verschijnen op 25 juni 2018 en daarbij zit een tweede plaatje meegeleverd met nog eens vier stukken erop. De groep gaat zelfs het podium op en spelen in juli 2018 op The Night Of The Prog in het Loreley-openluchttheater. Helaas blijft het tot nu toe bij dit ene album.
In de progwereld komen supergroepen nogal vaak voor. Vaak zijn ze ook door een platenmaatschappij bedacht en is het resultaat niet de sensatie die je zou verrassen. Ik was dan ook zeer sceptisch toen in 2018 The Sea Within zich presenteerde. Drummer Marco Minnemann is weer eens van de partij, toetsenist Tom Brislin, zanger/gitarist Daniel Gildenlöw, bassist Jonas Reingold, maar het is uiteindelijk gitarist Roine Stolt die mij overhaalt om de plaat aan te schaffen. Wat een bezetting. Als dat maar goed gaat. Gelukkig, het gaat goed. Op The Sea Within staan acht uitstekende progstukken waarin alle vijf de muzikanten minstens zo uitstekend uit de verf komen. Wat wil je ook met (oud-)leden van The Aristocrats, Yes, The Flower Kings, Karmakanic, Transatlantic en de band van Steve Hackett. Er zijn kleine gastrollen voor blazer Rob Townsend, zanger Casey McPherson, pianist Jordan Rudess en zanger Jon Anderson (jaja). Als je je een idee wilt vormen over hoe de muziek klinkt: mix alle eerder genoemde bands door elkaar en dan melodieus, lyrisch, ietwat bombastisch en steengoed. Ik koop een Special Edition bij het verschijnen op 25 juni 2018 en daarbij zit een tweede plaatje meegeleverd met nog eens vier stukken erop. De groep gaat zelfs het podium op en spelen in juli 2018 op The Night Of The Prog in het Loreley-openluchttheater. Helaas blijft het tot nu toe bij dit ene album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2075: Mariana Semkina - Sleepwalking
De zoete stem van het Russische duo iamthemorning maakte in 2020 eindelijk haar debuutplaat. Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst hoorde - namelijk de dag dat hij verscheen en ik hem kocht: 20 februari 2020 - ben ik enorm onder de indruk en sindsdien leg ik dit album echt heel veel in de speler. Semkina heeft elf schitterende liedjes geschreven die ze met gevoel en/of verve zingt. Voor de instrumentatie heeft ze allerlei lui ingeschakeld: zo horen we bijvoorbeeld Nick Beggs en Craig Blundell op een paar nummers, maar ook is Jordan Rudess te gast voor een piano solo en zijn er meerdere Russische instrumentalisten te horen alsmede allerlei orkestraties. De liedjes variëren van fragiel tot opzwepend. Tekstueel gaat het over het vertrouwde leed: dode meisjes, verdrinking, zelfverminking en het leukst is haar tip wat je zou kunnen doen als je vervelende buren hebt (hun huis in brand steken, bijvoorbeeld). Toch is het geen melodramatische plaat; overal klinkt berusting en zelfs hoop in door. De dingen zijn zoals ze zijn en alles heeft z'n schoonheid, ook als het gruwelijk of angstaanjagend is. Ik mocht iamthemorning zien op vrijdag 6 december 2019 in het Burgerweeshuis in Deventer (als voorprogramma van The Flower Kings). Na afloop complimenteerde ik haar met de mooie set en zo krachtig ze op het podium stond, zo heerlijk verlegen en blozend werd ze nu. Ik denk nog wel eens terug aan dat korte, maar mooie optreden en hoe ze daar in ieder geval het liedje Everything Burns zong dat op dit prachtige album staat.
Een foto van 6 december 2019:
De zoete stem van het Russische duo iamthemorning maakte in 2020 eindelijk haar debuutplaat. Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst hoorde - namelijk de dag dat hij verscheen en ik hem kocht: 20 februari 2020 - ben ik enorm onder de indruk en sindsdien leg ik dit album echt heel veel in de speler. Semkina heeft elf schitterende liedjes geschreven die ze met gevoel en/of verve zingt. Voor de instrumentatie heeft ze allerlei lui ingeschakeld: zo horen we bijvoorbeeld Nick Beggs en Craig Blundell op een paar nummers, maar ook is Jordan Rudess te gast voor een piano solo en zijn er meerdere Russische instrumentalisten te horen alsmede allerlei orkestraties. De liedjes variëren van fragiel tot opzwepend. Tekstueel gaat het over het vertrouwde leed: dode meisjes, verdrinking, zelfverminking en het leukst is haar tip wat je zou kunnen doen als je vervelende buren hebt (hun huis in brand steken, bijvoorbeeld). Toch is het geen melodramatische plaat; overal klinkt berusting en zelfs hoop in door. De dingen zijn zoals ze zijn en alles heeft z'n schoonheid, ook als het gruwelijk of angstaanjagend is. Ik mocht iamthemorning zien op vrijdag 6 december 2019 in het Burgerweeshuis in Deventer (als voorprogramma van The Flower Kings). Na afloop complimenteerde ik haar met de mooie set en zo krachtig ze op het podium stond, zo heerlijk verlegen en blozend werd ze nu. Ik denk nog wel eens terug aan dat korte, maar mooie optreden en hoe ze daar in ieder geval het liedje Everything Burns zong dat op dit prachtige album staat.
Een foto van 6 december 2019:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2076: Seven Impale - Contrapasso
Deze Noorse band maakt in 2016 het tweede album. Het staat vol met complexe rock, die metal mengt met klassieke prog. Denk aan Tool en King Crimson en jazz en improvisatie en gepiel en het duizelt me allemaal al snel. Ik las een recensie en was benieuwd en ik kocht de cd op 6 december 2016. Veel van de plaat vind ik erg gaaf, maar soms is het (zelfs) mij wat te veel of te complex. Geeft niet. Af en toe jakker ik 'm vrij hard door het huis. Het tweede album was voorlopig ook het laatste. Och jee.
Deze Noorse band maakt in 2016 het tweede album. Het staat vol met complexe rock, die metal mengt met klassieke prog. Denk aan Tool en King Crimson en jazz en improvisatie en gepiel en het duizelt me allemaal al snel. Ik las een recensie en was benieuwd en ik kocht de cd op 6 december 2016. Veel van de plaat vind ik erg gaaf, maar soms is het (zelfs) mij wat te veel of te complex. Geeft niet. Af en toe jakker ik 'm vrij hard door het huis. Het tweede album was voorlopig ook het laatste. Och jee.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2077: Shadow Gallery - Carved In Stone
Het tweede album van Shadow Gallery uit 1995 vis ik op 6 oktober 1998 uit een uitverkoopbak of zo. Ik had er aardige dingen over gelezen. De Amerikaanse band maakt een soort van melodieuze progmetal en brengt van 1992 tot 2005 een rijtje albums uit op het Magna Carta-label. Op deze plaat staan zes gedegen songs, afgewisseld met heel korte instrumentale intermezzi. Er is het nodige gitaargeweld en de koortjes zijn compact en pakkend en sterk. Aan het eind van de plaat komt dan de achtdelige epic Ghostship, waarin ik mijn aandacht ergens halverwege de tweeëntwintig minuten verlies. Niet erg. Alles bij elkaar is dit een aardig album. Had het heel lange tijd niet gehoord en ik weet nu zeker dat ik niets meer van deze band hoef te hebben en dat ik blij ben dat ik dit plaatje in de kast heb staan.
Het tweede album van Shadow Gallery uit 1995 vis ik op 6 oktober 1998 uit een uitverkoopbak of zo. Ik had er aardige dingen over gelezen. De Amerikaanse band maakt een soort van melodieuze progmetal en brengt van 1992 tot 2005 een rijtje albums uit op het Magna Carta-label. Op deze plaat staan zes gedegen songs, afgewisseld met heel korte instrumentale intermezzi. Er is het nodige gitaargeweld en de koortjes zijn compact en pakkend en sterk. Aan het eind van de plaat komt dan de achtdelige epic Ghostship, waarin ik mijn aandacht ergens halverwege de tweeëntwintig minuten verlies. Niet erg. Alles bij elkaar is dit een aardig album. Had het heel lange tijd niet gehoord en ik weet nu zeker dat ik niets meer van deze band hoef te hebben en dat ik blij ben dat ik dit plaatje in de kast heb staan.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2078: Remy Shand - The Way I Feel - Snippets Taken From His Debut Album
Waarom heb ik dit? Hoe kom ik eraan? Wanneer is dit in mijn platenkast gekomen? Wie is Remy Shand, waarom heb ik nog nooit van hem gehoord? Leeft hij nog? Beste mensen, ik heb werkelijk geen idee. Ik gok dat ik dit ergens bij een aankoop heb gekregen en dat kan de aankoop van een cd of muziektijdschrift zijn geweest. Het is een promo sampler uit 2001 en er staan vijf flarden van liedjes op die ieder nog geen anderhalve minuut duren. Ik hoor reggae, pop, arrenbie, rap en ik vind er niks an.
Schijnt zelfs een hit van zijn debuut album te komen:
Waarom heb ik dit? Hoe kom ik eraan? Wanneer is dit in mijn platenkast gekomen? Wie is Remy Shand, waarom heb ik nog nooit van hem gehoord? Leeft hij nog? Beste mensen, ik heb werkelijk geen idee. Ik gok dat ik dit ergens bij een aankoop heb gekregen en dat kan de aankoop van een cd of muziektijdschrift zijn geweest. Het is een promo sampler uit 2001 en er staan vijf flarden van liedjes op die ieder nog geen anderhalve minuut duren. Ik hoor reggae, pop, arrenbie, rap en ik vind er niks an.
Schijnt zelfs een hit van zijn debuut album te komen:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2079: Shankar - Touch Me There
Als ik Lakshminarayana Shankar zou heten, zou ik ook een artiestennaam zoeken. Shankar voldeed wel voor deze in Madras (India) geboren muzikant. Hij is beroemd om zijn dubbele viool, maar ook op een gewone viool kan hij een aardig mopje spelen. Halverwege de jaren zeventig richt hij samen met John McLaughlin de band Shakti op en er verschijnen drie langspeelplaten. In 1978 tourt hij korte tijd met Frank Zappa en diens band. Dat resulteert in een soloalbum dat Zappa produceert en eind 1979 verschijnt. Zappa draagt ook wat teksten aan en is verantwoordelijk voor de muziek van twee nummers. Op Touch Me There staat rock, pop, prog en pittige jazzrock en het klinkt als Zappa. Zappa zingt ook opener Dead Girls Of London, zij het onder de naam Stucco Holmes. Zappa's oorspronkelijke idee was dat Van Morrison het lied zou zingen en er bestaan opnames van, maar die zijn nooit officieel uitgebracht (wel wijd verspreid via bootlegs). Zappa zat destijds bij Warner Brothers en was destijds met die platenmaatschappij in een juridische veldslag verwikkeld. Hij kon de versie met Van Morrison niet gebruiken, dus zong hij het zelf maar in, samen met zijn toenmalige zanger Ike Willis. Zappa heeft het lied tijdens zijn eigen tournees van 1979 tot en met 1982 veelvuldig vertolkt. Naast Zappa en Shankar (viool, vijfsnarige elektrische viool, 'string orchestra' en zang) horen we onder anderen Phil Palmer, Simon Phillips en zangeres Vicky Blumenthal. Er verscheen een cd-versie in 1992 waarop de volgorde van de nummers anders is (schiet mij maar lek) en ik vond er eentje op 18 april 2002. Gaaf plaatje, leuke aanvulling op de Zappacollectie. Shankar maakte nog veel meer soloplaten en werkte veel met anderen, waaronder Peter Gabriel, Elton John, Eric Clapton, Phil Collins, Bruce Springsteen, Van Morrison, Yoko Ono, Stewart Copeland, John Waite, Steve Vai, Ginger Baker, Nils Lofgren en Sting.
De versie van Dead Girls Of London met Zappa is nergens te vinden op YT, die nooit officieel verschenen versie met Van Morrison wel!:
Als ik Lakshminarayana Shankar zou heten, zou ik ook een artiestennaam zoeken. Shankar voldeed wel voor deze in Madras (India) geboren muzikant. Hij is beroemd om zijn dubbele viool, maar ook op een gewone viool kan hij een aardig mopje spelen. Halverwege de jaren zeventig richt hij samen met John McLaughlin de band Shakti op en er verschijnen drie langspeelplaten. In 1978 tourt hij korte tijd met Frank Zappa en diens band. Dat resulteert in een soloalbum dat Zappa produceert en eind 1979 verschijnt. Zappa draagt ook wat teksten aan en is verantwoordelijk voor de muziek van twee nummers. Op Touch Me There staat rock, pop, prog en pittige jazzrock en het klinkt als Zappa. Zappa zingt ook opener Dead Girls Of London, zij het onder de naam Stucco Holmes. Zappa's oorspronkelijke idee was dat Van Morrison het lied zou zingen en er bestaan opnames van, maar die zijn nooit officieel uitgebracht (wel wijd verspreid via bootlegs). Zappa zat destijds bij Warner Brothers en was destijds met die platenmaatschappij in een juridische veldslag verwikkeld. Hij kon de versie met Van Morrison niet gebruiken, dus zong hij het zelf maar in, samen met zijn toenmalige zanger Ike Willis. Zappa heeft het lied tijdens zijn eigen tournees van 1979 tot en met 1982 veelvuldig vertolkt. Naast Zappa en Shankar (viool, vijfsnarige elektrische viool, 'string orchestra' en zang) horen we onder anderen Phil Palmer, Simon Phillips en zangeres Vicky Blumenthal. Er verscheen een cd-versie in 1992 waarop de volgorde van de nummers anders is (schiet mij maar lek) en ik vond er eentje op 18 april 2002. Gaaf plaatje, leuke aanvulling op de Zappacollectie. Shankar maakte nog veel meer soloplaten en werkte veel met anderen, waaronder Peter Gabriel, Elton John, Eric Clapton, Phil Collins, Bruce Springsteen, Van Morrison, Yoko Ono, Stewart Copeland, John Waite, Steve Vai, Ginger Baker, Nils Lofgren en Sting.
De versie van Dead Girls Of London met Zappa is nergens te vinden op YT, die nooit officieel verschenen versie met Van Morrison wel!:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2070: Billy Sherwood - The Big Peace
Billy Sherwood is van mijn geboortejaar en timmert al sinds 1980 aan de weg. In 1985 krijgt zijn toenmalige bandje Lodgic de kans om een debuutplaat te maken en Sherwood ontwikkelt zich tot een studiotijger en multi-instrumentalist. In 1989 is Lodgic voorbij en voert hij World Trade aan (even wachten tot de W, tot over een jaartje?). Het beroemdst wordt hij als hij in datzelfde jaar in contact komt met ene Chris Squire die hem vraagt of hij wil komen werken voor Yes. De vaste zanger van die band, Jon Anderson, is er net uitgestapt om een nieuwe band te beginnen met drie andere oud-Yesbandleden (Anderson Bruford Wakeman & Howe, zie bij de A, bijna drie jaar geleden). Tegen de tijd dat Sherwood heeft meegerepeteerd en meegecomponeerd aan nieuw Yesmateriaal, komen de oud-leden allemaal bij elkaar en besluiten tot een heuse re-Union. Sherwood blijft verbonden als co-producer en zal tijdens de tours van 1994, 1998, 1999 en 2000 de tweede gitaar en achtergrondzang verzorgen. Ondertussen bouwt hij aan een solocarrière. The Big Peace is zijn debuut en het verschijnt in 1999. Hij krijgt hulp van zijn World Trade-vrienden Jimmy Haun en Jay Schellen, maar alle muziek en tekst en productie is van zijn eigen hand. Voor het geval je je afvraagt in wat voor stijl de muziek is: het is prog. Goh. Niet wereldschokkend, maar zeker ook niet vervelend. Soms mist het wat richting of pakkende deunen. Er blijven wat flarden hangen, maar complete nummers beklijven niet, althans niet bij mij. Heb hem dan ook een hele tijd niet gehoord. Ik vind een exemplaar van dit album op 10 juni 2000. Na The Big Peace volgen er nog zowat soloplaten, zijn er projecten als World Trade, YOSO, Circa en Conspiracy. Beroemd is Sherwood ook om zijn tributeplaten, waarop hij hordes beroemdheden uitnodigt om een eerbetoon te brengen aan deze of gene (Pink Floyd bijvoorbeeld, maar er zijn er tientallen meer). In 2015 overlijdt Yesbassist Chris Squire en diens laatste wil is dat Sherwood zijn plek in de band inneemt. Dat doet hij en sindsdien neemt hij met de band nieuw werk op en toert hij geregeld. Als in 2016 ook nog eens John Wetton van Asia de pijp uitgaat, dan gaat Sherwood ook in diens schoenen staan. Druk baasje.
Niets 'officieels' van het album te vinden op YT, wel van een malloot die een afbeelding van een heel andere groep gebruikt:
Billy Sherwood is van mijn geboortejaar en timmert al sinds 1980 aan de weg. In 1985 krijgt zijn toenmalige bandje Lodgic de kans om een debuutplaat te maken en Sherwood ontwikkelt zich tot een studiotijger en multi-instrumentalist. In 1989 is Lodgic voorbij en voert hij World Trade aan (even wachten tot de W, tot over een jaartje?). Het beroemdst wordt hij als hij in datzelfde jaar in contact komt met ene Chris Squire die hem vraagt of hij wil komen werken voor Yes. De vaste zanger van die band, Jon Anderson, is er net uitgestapt om een nieuwe band te beginnen met drie andere oud-Yesbandleden (Anderson Bruford Wakeman & Howe, zie bij de A, bijna drie jaar geleden). Tegen de tijd dat Sherwood heeft meegerepeteerd en meegecomponeerd aan nieuw Yesmateriaal, komen de oud-leden allemaal bij elkaar en besluiten tot een heuse re-Union. Sherwood blijft verbonden als co-producer en zal tijdens de tours van 1994, 1998, 1999 en 2000 de tweede gitaar en achtergrondzang verzorgen. Ondertussen bouwt hij aan een solocarrière. The Big Peace is zijn debuut en het verschijnt in 1999. Hij krijgt hulp van zijn World Trade-vrienden Jimmy Haun en Jay Schellen, maar alle muziek en tekst en productie is van zijn eigen hand. Voor het geval je je afvraagt in wat voor stijl de muziek is: het is prog. Goh. Niet wereldschokkend, maar zeker ook niet vervelend. Soms mist het wat richting of pakkende deunen. Er blijven wat flarden hangen, maar complete nummers beklijven niet, althans niet bij mij. Heb hem dan ook een hele tijd niet gehoord. Ik vind een exemplaar van dit album op 10 juni 2000. Na The Big Peace volgen er nog zowat soloplaten, zijn er projecten als World Trade, YOSO, Circa en Conspiracy. Beroemd is Sherwood ook om zijn tributeplaten, waarop hij hordes beroemdheden uitnodigt om een eerbetoon te brengen aan deze of gene (Pink Floyd bijvoorbeeld, maar er zijn er tientallen meer). In 2015 overlijdt Yesbassist Chris Squire en diens laatste wil is dat Sherwood zijn plek in de band inneemt. Dat doet hij en sindsdien neemt hij met de band nieuw werk op en toert hij geregeld. Als in 2016 ook nog eens John Wetton van Asia de pijp uitgaat, dan gaat Sherwood ook in diens schoenen staan. Druk baasje.
Niets 'officieels' van het album te vinden op YT, wel van een malloot die een afbeelding van een heel andere groep gebruikt:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2071: Billy Sherwood - Citizen
Citizen is het soloalbum uit 2015 en ik koop het (op 24 december 2015) omdat er zo veel beroemdheden op mee doen: Rick Wakeman, Chris Squire, Tony Kaye, Geoff Downes en Jon Davison van Yes, Steve Hackett, Jerry Goodman, Jordan Rudess, Colin Moulding, Steve Morse, John Wesley en dan vergeet ik er vast nog wat. Iedere held mag op één lied iets inspelen. Er staan aardige zaken op en het klinkt allemaal fantastisch (laat dat maar aan Sherwood over), maar de songs hebben nog altijd last van dat ze niet echt sterk zijn of blijven hangen. Een enkel refreintje is heel goed, maar ben ik al snel vergeten. Het lijkt allemaal net iets te krampachtig. Geen slecht album, maar een hoogvlieger is het ook niet. Vandaar dat ik hem niet zo heel veel beluister, dus ik ben ook blij dat hij nu weer eens voorbij komt.
Citizen is het soloalbum uit 2015 en ik koop het (op 24 december 2015) omdat er zo veel beroemdheden op mee doen: Rick Wakeman, Chris Squire, Tony Kaye, Geoff Downes en Jon Davison van Yes, Steve Hackett, Jerry Goodman, Jordan Rudess, Colin Moulding, Steve Morse, John Wesley en dan vergeet ik er vast nog wat. Iedere held mag op één lied iets inspelen. Er staan aardige zaken op en het klinkt allemaal fantastisch (laat dat maar aan Sherwood over), maar de songs hebben nog altijd last van dat ze niet echt sterk zijn of blijven hangen. Een enkel refreintje is heel goed, maar ben ik al snel vergeten. Het lijkt allemaal net iets te krampachtig. Geen slecht album, maar een hoogvlieger is het ook niet. Vandaar dat ik hem niet zo heel veel beluister, dus ik ben ook blij dat hij nu weer eens voorbij komt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2072: The Shooting Party - The Shooting Party
O ja, dit had ik ook! Het moet in 1991 zijn geweest dat ik een muziekprogramma op televisie zag waarin de hoofdrolspelers van deze band aan het woord kwamen: zangers Han Oldigs en Coen van Vrijberghe de Coningh (ook bas en percussie) en pianist/componist Theo Nijland. De drie maken een soort van theatrale cabaretpop, maar dan van uitzonderlijk hoog niveau. Ik was zeer onder de indruk en kocht de cd op 10 mei 1991. Op het plaatje - dat geproduceerd is door Boudewijn de Groot - krijgt het trio hulp van Wouter Planteydt (gitaar) en Jaap Vrenegoor (drums). De kracht zit 'm in de pakkende deunen, de mooie koortjes en de grappige teksten (in het Engels). Het grote brein daarachter is Theo Nijland en dat verbaast me eigenlijk niks. Hoogtepunten zijn opener Living In A Sewer en A Man's World. Ik vermoed dat Nijland koos voor het Engels met de intentie om internationaal door te breken, maar ik vraag me af of dat gelukt is. Ik was altijd in de veronderstelling dat het bij dit album was gebleven, maar er blijken nog twee albums te zijn: twee liveplaten (uit 1993 en 1998). De band stopte met het overlijden van Van Vrijberghe de Coningh, waarop Nijland zich volledig stortte op filmmuziek. Jaren, misschien wel twintig, niet gehoord. Leuk plaatje!
Helaas niets van het album te vinden op YT, daarom dan maar de klappers van een ander album:
O ja, dit had ik ook! Het moet in 1991 zijn geweest dat ik een muziekprogramma op televisie zag waarin de hoofdrolspelers van deze band aan het woord kwamen: zangers Han Oldigs en Coen van Vrijberghe de Coningh (ook bas en percussie) en pianist/componist Theo Nijland. De drie maken een soort van theatrale cabaretpop, maar dan van uitzonderlijk hoog niveau. Ik was zeer onder de indruk en kocht de cd op 10 mei 1991. Op het plaatje - dat geproduceerd is door Boudewijn de Groot - krijgt het trio hulp van Wouter Planteydt (gitaar) en Jaap Vrenegoor (drums). De kracht zit 'm in de pakkende deunen, de mooie koortjes en de grappige teksten (in het Engels). Het grote brein daarachter is Theo Nijland en dat verbaast me eigenlijk niks. Hoogtepunten zijn opener Living In A Sewer en A Man's World. Ik vermoed dat Nijland koos voor het Engels met de intentie om internationaal door te breken, maar ik vraag me af of dat gelukt is. Ik was altijd in de veronderstelling dat het bij dit album was gebleven, maar er blijken nog twee albums te zijn: twee liveplaten (uit 1993 en 1998). De band stopte met het overlijden van Van Vrijberghe de Coningh, waarop Nijland zich volledig stortte op filmmuziek. Jaren, misschien wel twintig, niet gehoord. Leuk plaatje!
Helaas niets van het album te vinden op YT, daarom dan maar de klappers van een ander album:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2073: Sigur Rós - Ágætis Byrjun
Een goed begin. Dat is de titel van dit tweede album van Sigur Rós uit Reikjavik. Domme titel. De plaat verscheen in 1999 in thuisland IJsland en kwam pas in 2000 naar Europa. Daar kocht ik het op 25 augustus 2000. Ik heb de versie in het kartonnen hoesje dat je met een flapje dicht moet doen. Of je een enveloppe afsluit. Heb dit al in geen tijden meer gedraaid en verdomd, wat had ik dat veel vaker moeten doen, want wat blijft dit toch bijzonder en bijzonder gaaf. Trage en ruimtelijke rock met de ijle gitaarflarden van Jonsi. Hij zingt ook, waarover: ik heb geen idee en het is allemaal niet belangrijk want ik waan me op de koude vlakte en kale vulkanische rotsen van een eiland en je zou hier ik weet niet wat allemaal over kunnen zeggen en dat doe ik niet want ik verzuip me liever in de dikke muzikale mist. Kortom: wazig en prachtig.
Een goed begin. Dat is de titel van dit tweede album van Sigur Rós uit Reikjavik. Domme titel. De plaat verscheen in 1999 in thuisland IJsland en kwam pas in 2000 naar Europa. Daar kocht ik het op 25 augustus 2000. Ik heb de versie in het kartonnen hoesje dat je met een flapje dicht moet doen. Of je een enveloppe afsluit. Heb dit al in geen tijden meer gedraaid en verdomd, wat had ik dat veel vaker moeten doen, want wat blijft dit toch bijzonder en bijzonder gaaf. Trage en ruimtelijke rock met de ijle gitaarflarden van Jonsi. Hij zingt ook, waarover: ik heb geen idee en het is allemaal niet belangrijk want ik waan me op de koude vlakte en kale vulkanische rotsen van een eiland en je zou hier ik weet niet wat allemaal over kunnen zeggen en dat doe ik niet want ik verzuip me liever in de dikke muzikale mist. Kortom: wazig en prachtig.
![Svefn-g-englar [Official Video]](https://i.ytimg.com/vi/8L64BcCRDAE/0.jpg)
![Viðrar vel til loftárása [Official Video]](https://i.ytimg.com/vi/akYuy2FMQk4/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2074: Sigur Rós - Inni
Ik zou toch zweren dat ik ook dat volgende album ( ) had, maar ik kan hem echt nergens vinden, ook niet op nog komende planken. Zou ik me vergissen? Dan slaan we nu een paar jaar over en in 2011 komen de IJslanders met dit concertverslag. Het is opgenomen in 2008 in Alexandra Palace en ik heb geen idee waar dat is. Wel weet ik dat ik de versie heb met twee cd's en een dvd en dat ik die kocht op 15 november 2011. Ik vrees dat de recensies heel goed waren. Op de cd's staat dik zeven kwartier magische muziek van de groep. Veel werk van Ágætis Byrjun, maar ook van later werk en het geeft een mooi beeld: de band is trouw gebleven aan het eigen geluid en het zweeft en giert alle kanten op. De ijle gitaartonen van Jónsi vliegen overal bovenuit. Zeer bezwerend en hypnotiserend. Op de dvd staat een concertfilm met slechts negen (van de in totaal veertien) stukken van het concert en nog eens vier bonusstukken die weer niet op de cd's staan. Gek word je ervan.
Ik zou toch zweren dat ik ook dat volgende album ( ) had, maar ik kan hem echt nergens vinden, ook niet op nog komende planken. Zou ik me vergissen? Dan slaan we nu een paar jaar over en in 2011 komen de IJslanders met dit concertverslag. Het is opgenomen in 2008 in Alexandra Palace en ik heb geen idee waar dat is. Wel weet ik dat ik de versie heb met twee cd's en een dvd en dat ik die kocht op 15 november 2011. Ik vrees dat de recensies heel goed waren. Op de cd's staat dik zeven kwartier magische muziek van de groep. Veel werk van Ágætis Byrjun, maar ook van later werk en het geeft een mooi beeld: de band is trouw gebleven aan het eigen geluid en het zweeft en giert alle kanten op. De ijle gitaartonen van Jónsi vliegen overal bovenuit. Zeer bezwerend en hypnotiserend. Op de dvd staat een concertfilm met slechts negen (van de in totaal veertien) stukken van het concert en nog eens vier bonusstukken die weer niet op de cd's staan. Gek word je ervan.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2075: Silver Apples - Silver Apples / Contact
Halverwege de jaren zestig spelen drummer Danny Taylor en zanger Simeon Coxe in een bandje dat The Overland Stage Electric Band heet. Naast hen beiden zijn er drie gitaristen. De een na de andere haakt in de loop van de jaren af tot het duo overblijft. Simeon heeft inmiddels zijn voornaam als artiestennaam aangenomen en is zich gaan bedienen van een oscillator die hij ergens op de kop heeft getikt. Met het vertrek van iedere gitarist schaft hij zich een andere oscillator erbij aan. Als het duo in 1967 achterblijft, besluiten ze samen verder te gaan onder een andere bandnaam. Het concept is bijzonder: ze gaan poëzie zetten op muziek die ze vertolken op drums en de 'simeon' (een gevaarte dat dan bestaat uit negen verschillende oscillatoren en 86 controls die Simeon met de hand bedient). Wie denkt dat het een rommeltje is, komt bedrogen uit. Dat bewijst het eerste album Silver Apples uit 1968. Daarop staan negen korte en kernachtige stukken. De drumpartijen zijn strak en meeslepend en opzwepend en daaroverheen horen we dan de synthetische geluiden. Soms is het warm en melodieus; op andere momenten giert het over de ritmische patronen heen. En dan zijn daar de teksten en de stemmen van beide instrumentalisten. Het duo heeft nog niet live opgetreden, maar krijgt de aanbieding om te komen spelen op het Sleeps Meadow festival in Central Park in New York. Dat aanbod neemt de band aan en tot hun schrik staat er 30.000 man op het veld. Dan blijkt dat het concept een sensatie is. Een jaar later in 1969 is er dan de opvolger Contact. Het concept en het geluid zijn hetzelfde, maar in mijn oren zijn de negen stukken iets minder pakkend en sterk dan op het debuut. Een derde album neemt de band in 1970 op, maar doordat hun platenmaatschappij overgenomen wordt door een ander bedrijf, blijft de plaat onuitgebracht op de planken liggen. Dit doet Simeon en Taylor besluiten ermee te stoppen. Een mooie heruitgave van de eerste twee platen verschijnt in 1997. Ook mooi is dat ze allebei op een enkele cd passen en ik koop die heruitgave op 2 augustus 2008. Even is de band weer in het muzieknieuws en Simeon en Taylor zoeken elkaar weer op en besluiten de nooit uitgebrachte derde elpee af te maken en alsnog uit te brengen. Bovendien gaan ze weer toeren. In datzelfde jaar verschijnen nog twee albums. Tijdens de tour raakt de tourbus betrokken bij een verkeersongeluk en Simeon breekt zijn nek, waardoor hij zijn instrument niet meer goed kan bespelen. De band stopt en in 2005 overlijdt Taylor. Simeon maakt incidenteel nog wat muziek in zijn eentje en af en toe laat hij zich live horen, tot ook hij, op 8 september 2020, overlijdt. Wat ons rest zijn twee zeer bijzondere, interessante en uiterst genietbare platen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-01-2023 21:50:36 ]
Halverwege de jaren zestig spelen drummer Danny Taylor en zanger Simeon Coxe in een bandje dat The Overland Stage Electric Band heet. Naast hen beiden zijn er drie gitaristen. De een na de andere haakt in de loop van de jaren af tot het duo overblijft. Simeon heeft inmiddels zijn voornaam als artiestennaam aangenomen en is zich gaan bedienen van een oscillator die hij ergens op de kop heeft getikt. Met het vertrek van iedere gitarist schaft hij zich een andere oscillator erbij aan. Als het duo in 1967 achterblijft, besluiten ze samen verder te gaan onder een andere bandnaam. Het concept is bijzonder: ze gaan poëzie zetten op muziek die ze vertolken op drums en de 'simeon' (een gevaarte dat dan bestaat uit negen verschillende oscillatoren en 86 controls die Simeon met de hand bedient). Wie denkt dat het een rommeltje is, komt bedrogen uit. Dat bewijst het eerste album Silver Apples uit 1968. Daarop staan negen korte en kernachtige stukken. De drumpartijen zijn strak en meeslepend en opzwepend en daaroverheen horen we dan de synthetische geluiden. Soms is het warm en melodieus; op andere momenten giert het over de ritmische patronen heen. En dan zijn daar de teksten en de stemmen van beide instrumentalisten. Het duo heeft nog niet live opgetreden, maar krijgt de aanbieding om te komen spelen op het Sleeps Meadow festival in Central Park in New York. Dat aanbod neemt de band aan en tot hun schrik staat er 30.000 man op het veld. Dan blijkt dat het concept een sensatie is. Een jaar later in 1969 is er dan de opvolger Contact. Het concept en het geluid zijn hetzelfde, maar in mijn oren zijn de negen stukken iets minder pakkend en sterk dan op het debuut. Een derde album neemt de band in 1970 op, maar doordat hun platenmaatschappij overgenomen wordt door een ander bedrijf, blijft de plaat onuitgebracht op de planken liggen. Dit doet Simeon en Taylor besluiten ermee te stoppen. Een mooie heruitgave van de eerste twee platen verschijnt in 1997. Ook mooi is dat ze allebei op een enkele cd passen en ik koop die heruitgave op 2 augustus 2008. Even is de band weer in het muzieknieuws en Simeon en Taylor zoeken elkaar weer op en besluiten de nooit uitgebrachte derde elpee af te maken en alsnog uit te brengen. Bovendien gaan ze weer toeren. In datzelfde jaar verschijnen nog twee albums. Tijdens de tour raakt de tourbus betrokken bij een verkeersongeluk en Simeon breekt zijn nek, waardoor hij zijn instrument niet meer goed kan bespelen. De band stopt en in 2005 overlijdt Taylor. Simeon maakt incidenteel nog wat muziek in zijn eentje en af en toe laat hij zich live horen, tot ook hij, op 8 september 2020, overlijdt. Wat ons rest zijn twee zeer bijzondere, interessante en uiterst genietbare platen.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-01-2023 21:50:36 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Oh, plankje 31 gedraaid. Nu op naar plankje 32!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2086: Jeff Simmons - The Straight Years - Lucille Has Messed My Mind Up / The Original Soundtrack For Naked Angels
Gitarist/zanger Jeff Simmons is net twintig jaar als hij in december 1968 met zijn band Easy Chair in Seattle speelt in het voorprogramma van The Mothers Of Invention. De bandleider daarvan, ene meneer Frank Zappa, herkent de overeenkomst in rockstijl en vraagt Simmons of hij bij de volgende concerten in LA ook het voorprogramma wil verzorgen. Easy Chair heeft op dat moment plannen voor plaatopnames, maar de band valt na de concerten in LA uit elkaar en Simmons zit met een bak ideeën. Zappa biedt aan om de plaat te produceren. Zulks geschiedt. Lucille Has Messed My Mind Up bevat een verzameling gedegen rocksongs. Zappa componeert mee op twee stukken (het titelnummer en Wonderful Wino, twee stukken die Zappa later zelf op zijn eigen platen ook zal gebruiken) en speelt ook gitaar op twee stukken (wederom het titelnummer en Raye). Alleraardigste plaat. Tegelijkertijd krijgt Simmons de vraag of hij muziek voor de film Naked Angels wil schrijven. De film is een roadmovie en ik heb geen idee waarover hij gaat, behalve dat er een boel motorrijders in voorkomen. Beetje Easy Rider, maar dan iets anders. Beide elpees komen in 1969 uit. Daarna heeft Simmons weinig om handen en vanaf 1970 is hij te horen in de nieuwe band (de 'Veaudeville band') van Zappa, haakt hij eind 1970 weer af tijdens 200 Motels, maar schuift hij weer aan bij enkele concerten in 1973 die vereeuwigd zijn op Roxy & Elsewhere. Zijn beide soloplaten uit 1969 verschijnen in 2007 in geremasterde vorm op een dubbelcd, die ik op 20 augustus 2011 weet te bemachtigen.
Gitarist/zanger Jeff Simmons is net twintig jaar als hij in december 1968 met zijn band Easy Chair in Seattle speelt in het voorprogramma van The Mothers Of Invention. De bandleider daarvan, ene meneer Frank Zappa, herkent de overeenkomst in rockstijl en vraagt Simmons of hij bij de volgende concerten in LA ook het voorprogramma wil verzorgen. Easy Chair heeft op dat moment plannen voor plaatopnames, maar de band valt na de concerten in LA uit elkaar en Simmons zit met een bak ideeën. Zappa biedt aan om de plaat te produceren. Zulks geschiedt. Lucille Has Messed My Mind Up bevat een verzameling gedegen rocksongs. Zappa componeert mee op twee stukken (het titelnummer en Wonderful Wino, twee stukken die Zappa later zelf op zijn eigen platen ook zal gebruiken) en speelt ook gitaar op twee stukken (wederom het titelnummer en Raye). Alleraardigste plaat. Tegelijkertijd krijgt Simmons de vraag of hij muziek voor de film Naked Angels wil schrijven. De film is een roadmovie en ik heb geen idee waarover hij gaat, behalve dat er een boel motorrijders in voorkomen. Beetje Easy Rider, maar dan iets anders. Beide elpees komen in 1969 uit. Daarna heeft Simmons weinig om handen en vanaf 1970 is hij te horen in de nieuwe band (de 'Veaudeville band') van Zappa, haakt hij eind 1970 weer af tijdens 200 Motels, maar schuift hij weer aan bij enkele concerten in 1973 die vereeuwigd zijn op Roxy & Elsewhere. Zijn beide soloplaten uit 1969 verschijnen in 2007 in geremasterde vorm op een dubbelcd, die ik op 20 augustus 2011 weet te bemachtigen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2087: Alan Simon - Excalibur II - The Celtic Ring
Fransman Alan Simon is een componist en muzikant die van origine vooral folkrock maakt. Vanaf 1995 verschijnen zijn eerste eigen composities en eind jaren negentig waagt hij zich aan een heuse rockopera. Vanaf het begin moet Excalibur een trilogie worden en naast een compleet orkest zet hij allerlei bekende en onbekende muzikanten in. Op het eerste deel (uit 1998) spelen bijvoorbeeld Roger Hodgson, Fairport Convention en Angelo Branduardi mee. Een jaar later laat hij het eerste deel ook live uitvoeren in een groot muzikaal spektakel en er verschijnt (natuurlijk) ook een cd en dvd van. Ik heb dat niet. In 2007 komt het tweede deel en die koop ik wel. Op 15 februari 2007. Op het album staan zestien korte stukken die een mix van Keltische folk met orkest bevatten. Dit keer is er hulp van John Wetton, Jon Anderson, Maddy Prior, Justin Heyward, Fairport Convention, Barclay James Harvest en Andreas Vollenweider. Er staan zeer aangename liedjes op en al snel waan je je inderdaad in het Keltische ridderlandschap. Het derde deel komt pas in 2012 en er komen in 2017 en 2021 een vierde en vijfde deel en die heb ik ook niet.
Fransman Alan Simon is een componist en muzikant die van origine vooral folkrock maakt. Vanaf 1995 verschijnen zijn eerste eigen composities en eind jaren negentig waagt hij zich aan een heuse rockopera. Vanaf het begin moet Excalibur een trilogie worden en naast een compleet orkest zet hij allerlei bekende en onbekende muzikanten in. Op het eerste deel (uit 1998) spelen bijvoorbeeld Roger Hodgson, Fairport Convention en Angelo Branduardi mee. Een jaar later laat hij het eerste deel ook live uitvoeren in een groot muzikaal spektakel en er verschijnt (natuurlijk) ook een cd en dvd van. Ik heb dat niet. In 2007 komt het tweede deel en die koop ik wel. Op 15 februari 2007. Op het album staan zestien korte stukken die een mix van Keltische folk met orkest bevatten. Dit keer is er hulp van John Wetton, Jon Anderson, Maddy Prior, Justin Heyward, Fairport Convention, Barclay James Harvest en Andreas Vollenweider. Er staan zeer aangename liedjes op en al snel waan je je inderdaad in het Keltische ridderlandschap. Het derde deel komt pas in 2012 en er komen in 2017 en 2021 een vierde en vijfde deel en die heb ik ook niet.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2088: Simple Minds - The Amsterdam EP
Simple Minds zijn helemaal aan mij voorbij gegaan. Natuurlijk, al die hits kende ik wel, halverwege de jaren tachtig. Maar ik vond het niet veel soeps, al die echo. Ergens eind jaren tachtig zag ik een reportage op televisie over de band die toen een soort comeback maakte met de hit Belfast Child of dergelijke. In die reportage zat ook het stuk Let It All Comel Down, meen ik. Het stadiongeluid had plaats gemaakt voor een wat warmere ambiance. Op 8 december 1990 vond ik ergens in een uitverkoopbak deze EP. Wat me aantrok, was de aanwezigheid van Sign O'The Times van Prince én een versie van de beroemde hymne Jerusalem, dus nam ik hem voor een paar guldens mee. Thuis was ik aangenaam verrast. Het Princestuk blijft redelijk dicht bij het origineel. Daarna volgt Let It All Come Down, het wat slepende lied. De C.J. McIntosh Mix van Sign O'The Times is dan weer stuitend en volledig overbodig, maar gelukkig is er het korte instrumentale Jerusalem, dat alles goed maakt. Blijft een leuk plaatje en uitermate aangenaam om het weer eens terug te horen.
Simple Minds zijn helemaal aan mij voorbij gegaan. Natuurlijk, al die hits kende ik wel, halverwege de jaren tachtig. Maar ik vond het niet veel soeps, al die echo. Ergens eind jaren tachtig zag ik een reportage op televisie over de band die toen een soort comeback maakte met de hit Belfast Child of dergelijke. In die reportage zat ook het stuk Let It All Comel Down, meen ik. Het stadiongeluid had plaats gemaakt voor een wat warmere ambiance. Op 8 december 1990 vond ik ergens in een uitverkoopbak deze EP. Wat me aantrok, was de aanwezigheid van Sign O'The Times van Prince én een versie van de beroemde hymne Jerusalem, dus nam ik hem voor een paar guldens mee. Thuis was ik aangenaam verrast. Het Princestuk blijft redelijk dicht bij het origineel. Daarna volgt Let It All Come Down, het wat slepende lied. De C.J. McIntosh Mix van Sign O'The Times is dan weer stuitend en volledig overbodig, maar gelukkig is er het korte instrumentale Jerusalem, dat alles goed maakt. Blijft een leuk plaatje en uitermate aangenaam om het weer eens terug te horen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2089: Dave Sinclair - Out Of Sinc
Ja, dé Dave Sinclair. U kunt hem kennen van Caravan, Hatfield And The North, Matching Mole, Camel en nog een hele zwik andere bands. De toetsenist maakt tussen 1993 en 2014 zo'n zes soloalbums. Sinds 2005 woont hij in Japan en in 2018 brengt hij zijn zevende soloplaat Out Of Sinc uit. Ik koop 'm bij het verschijnen op 14 juni 2018. Vier jaar ervoor heeft hij twee keer een hartoperatie ondergaan, waardoor hij soms letterlijk uit balans is. Optreden is dan ook lastig, maar in de studio weet hij negen uiterst aangename stukken in elkaar te zetten, waarin zijn toetsenspel centraal staat, maar niet overheerst. Zo heeft hij een prima band om zich heen en hoewel hij een aantal stukken zelf zingt, maakt hij dankbaar gebruik van de diensten van zangeres Yammy. Het vijfde werk, Home Again, is met de plaatkantlengte het centrale stuk van de plaat. Je houdt je hart vast (hehe), maar superbombastisch wordt het gelukkig nergens. Zijn beste tijd van het gierende orgel ligt in de begin jaren zeventig, maar dit is een uiterst genietbaar album.
Helemaal niets te vinden van dit album op YT poffed*mme, behalve dit dan:
Ja, dé Dave Sinclair. U kunt hem kennen van Caravan, Hatfield And The North, Matching Mole, Camel en nog een hele zwik andere bands. De toetsenist maakt tussen 1993 en 2014 zo'n zes soloalbums. Sinds 2005 woont hij in Japan en in 2018 brengt hij zijn zevende soloplaat Out Of Sinc uit. Ik koop 'm bij het verschijnen op 14 juni 2018. Vier jaar ervoor heeft hij twee keer een hartoperatie ondergaan, waardoor hij soms letterlijk uit balans is. Optreden is dan ook lastig, maar in de studio weet hij negen uiterst aangename stukken in elkaar te zetten, waarin zijn toetsenspel centraal staat, maar niet overheerst. Zo heeft hij een prima band om zich heen en hoewel hij een aantal stukken zelf zingt, maakt hij dankbaar gebruik van de diensten van zangeres Yammy. Het vijfde werk, Home Again, is met de plaatkantlengte het centrale stuk van de plaat. Je houdt je hart vast (hehe), maar superbombastisch wordt het gelukkig nergens. Zijn beste tijd van het gierende orgel ligt in de begin jaren zeventig, maar dit is een uiterst genietbaar album.
Helemaal niets te vinden van dit album op YT poffed*mme, behalve dit dan:
![Dave Sinclair "OUT OF SINC" [Album Trailer]](https://i.ytimg.com/vi/zPsT-QVY2UQ/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2090: Peter Sinfield - Stillusion
Pete Sinfield is de vriend van Robert Fripp als ze in 1969 King Crimson beginnen. Sinfield kan geen instrument bespelen, maar schrijft teksten, ontwikkelt een systeem waarmee hij een lichtshow kan maken en weet waar de bandleden de meest blitse kleren kunnen kopen. In 1971, als King Crimson aan de zoveelste versie bezig is, botert het plots niet meer tussen Fripp en Sinfield en dus ligt Sinfield eruit. Hij gaat de studio in en weet met behulp van een heleboel muziekvrienden een album in elkaar te sleutelen. Op de muzikantenlijst staan John Wetton, Robin Miller, B.J. Cole, Keith Christmas en oud-Crimsonleden Ian Wallace, Boz Burrell, Mel Collins en Keith Tippett en daarnaast nog tientallen meer. Oud King Crimson-gediende Greg Lake begeleidt Sinfield door het hele proces; hij produceert de plaat en zingt in het titelnummer van de plaat: Still; het is het hoogtepunt van het album, dat in 1973 verschijnt. Het bevat aardige, matige en bij vlagen sterke songs, die het houden tussen pop, rock, jazz en prog. Opvallend is Under The Sky, geschreven door Ian McDonald (ook al een oud-Crimsonlid) voor de voorloper van King Crimson (Giles Giles & Fripp) in 1968 maar dat nooit op een plaat belandde of het moet op een verzameling demo's zijn die pas in dit millennium verscheen. Het album Still blijkt niet zo heel succesvol en het duurt tot 1993 voordat het op cd verschijnt, met een andere volgorde van de liederen en met een andere titel: Stillusion. Waar dat nou weer voor nodig heb? Ik weet die cd te bemachtigen op 17 december 1995. In 2009 komt er dan nog een nieuwe remaster, met de oorspronkelijke volgorde en titel (én voornaam van de artiest!) hersteld, en met een bonuscd waarop vroege mixen van de stukken, een outtake én een nieuw nummer dat Sinfield in 1975 opnam. Die 2009-versie heb ik niet. Bij dit soloalbum is het gebleven; Sinfield werd later beroemd als tekstschrijver voor allerlei artiesten, waaronder Celine Dion, Cher, Cliff Richard, Leo Sayer en Bucks Fizz. Ik bedoel maar.
Pete Sinfield is de vriend van Robert Fripp als ze in 1969 King Crimson beginnen. Sinfield kan geen instrument bespelen, maar schrijft teksten, ontwikkelt een systeem waarmee hij een lichtshow kan maken en weet waar de bandleden de meest blitse kleren kunnen kopen. In 1971, als King Crimson aan de zoveelste versie bezig is, botert het plots niet meer tussen Fripp en Sinfield en dus ligt Sinfield eruit. Hij gaat de studio in en weet met behulp van een heleboel muziekvrienden een album in elkaar te sleutelen. Op de muzikantenlijst staan John Wetton, Robin Miller, B.J. Cole, Keith Christmas en oud-Crimsonleden Ian Wallace, Boz Burrell, Mel Collins en Keith Tippett en daarnaast nog tientallen meer. Oud King Crimson-gediende Greg Lake begeleidt Sinfield door het hele proces; hij produceert de plaat en zingt in het titelnummer van de plaat: Still; het is het hoogtepunt van het album, dat in 1973 verschijnt. Het bevat aardige, matige en bij vlagen sterke songs, die het houden tussen pop, rock, jazz en prog. Opvallend is Under The Sky, geschreven door Ian McDonald (ook al een oud-Crimsonlid) voor de voorloper van King Crimson (Giles Giles & Fripp) in 1968 maar dat nooit op een plaat belandde of het moet op een verzameling demo's zijn die pas in dit millennium verscheen. Het album Still blijkt niet zo heel succesvol en het duurt tot 1993 voordat het op cd verschijnt, met een andere volgorde van de liederen en met een andere titel: Stillusion. Waar dat nou weer voor nodig heb? Ik weet die cd te bemachtigen op 17 december 1995. In 2009 komt er dan nog een nieuwe remaster, met de oorspronkelijke volgorde en titel (én voornaam van de artiest!) hersteld, en met een bonuscd waarop vroege mixen van de stukken, een outtake én een nieuw nummer dat Sinfield in 1975 opnam. Die 2009-versie heb ik niet. Bij dit soloalbum is het gebleven; Sinfield werd later beroemd als tekstschrijver voor allerlei artiesten, waaronder Celine Dion, Cher, Cliff Richard, Leo Sayer en Bucks Fizz. Ik bedoel maar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2091: Sjako! - Page
De band van scheurgitarist Wouter Planteijdt brengt in 2000 dit album uit. Ik heb een dubbelcd-versie, die ik kocht op 19 februari 2001. De eerste cd bevat het reguliere album, waarop een mix van mooie liedjes en vage jams. Beetje vleesch noch visch, als je het mij vraagt. Nee, dan de bonuscd! Louter liveopnamen, krachtige beuknummerkes uit de catalogus van de band - waaronder het heerlijke The Dingwall's Dazzle Dance, dat Planteijdt later ook met Corrie en de Grote Brokken zou inzetten, zij het hier in wat rommelige uitvoering - en een paar gave covers, waaronder Foxy Lady en ja daar komt-ie, de reden waarom ik het album aanschafte: Even More Trouble, een uitvoering van Frank Zappa's iconische More Trouble Everyday. Ook deze heb ik in tijden niet gehoord, dus leuk dat-ie voorbij komt.
De band van scheurgitarist Wouter Planteijdt brengt in 2000 dit album uit. Ik heb een dubbelcd-versie, die ik kocht op 19 februari 2001. De eerste cd bevat het reguliere album, waarop een mix van mooie liedjes en vage jams. Beetje vleesch noch visch, als je het mij vraagt. Nee, dan de bonuscd! Louter liveopnamen, krachtige beuknummerkes uit de catalogus van de band - waaronder het heerlijke The Dingwall's Dazzle Dance, dat Planteijdt later ook met Corrie en de Grote Brokken zou inzetten, zij het hier in wat rommelige uitvoering - en een paar gave covers, waaronder Foxy Lady en ja daar komt-ie, de reden waarom ik het album aanschafte: Even More Trouble, een uitvoering van Frank Zappa's iconische More Trouble Everyday. Ook deze heb ik in tijden niet gehoord, dus leuk dat-ie voorbij komt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2092: Rikard Sjöblom - The Unbendable Sleep
Rikard Sjöblom is de multi-instrumentalist en componeur van progband Beardfish (zie aldaar, bijna drie jaar geleden). Daarnaast heeft hij een rocksoloproject dat Gungfly heet (zie aldaar, bijna twee jaar geleden). Beardfish zat erop in 2016; na een achttal albums kreeg de band geen goede voet aan de grond bij platenmaatschappijen en ondanks de jubelende pers en de enthousiaste fans lukte het financieel gewoon niet en dus besloot Sjöblom de stekker eruit te trekken. Wel maakt hij nog een paar gave platen met Gungfly (eigenlijk gewoon een voortzetting van het Beardfishgeluid aangevuld met de rockinvloeden van Gungfly) en begin 2016 verschijnt er plots een album onder zijn eigen naam. Ik koop het op 22 februari 2016. Het meeste doet Sjöblom zelf, van zang en gitaren en toetsen tot aan bas en drums, maar op zeker vier van de acht stukken horen we drummer Petter Diamant en bassist Rasmus Diamant van Gungfly en bassist Richard Hansen en gitarist David Zackrisson (op synth!) van Beardfish komen opdraven op ieder een ander stuk. Ach ja. De muziek verschilt niet heel erg veel van de latere progfolkGungflyplaten, maar de plaat voelt toch wat intiemer aan. Geen uitwaaierende solo's op gitaar of Hammond of synthesizer, maar meer compactere songs. Hoewel. Het thema van opener Love & War Part One: I Am Who You Are komt weer terug in de uitgesponnen afsluiter Love And War Part Two: Lucky Star en dan is daar nog Rhyme And Reason dat we ook niet echt compact kunnen noemen. Eigenlijk een heel gaaf album, dit.
Hier nog een leuke livevideo:
Rikard Sjöblom is de multi-instrumentalist en componeur van progband Beardfish (zie aldaar, bijna drie jaar geleden). Daarnaast heeft hij een rocksoloproject dat Gungfly heet (zie aldaar, bijna twee jaar geleden). Beardfish zat erop in 2016; na een achttal albums kreeg de band geen goede voet aan de grond bij platenmaatschappijen en ondanks de jubelende pers en de enthousiaste fans lukte het financieel gewoon niet en dus besloot Sjöblom de stekker eruit te trekken. Wel maakt hij nog een paar gave platen met Gungfly (eigenlijk gewoon een voortzetting van het Beardfishgeluid aangevuld met de rockinvloeden van Gungfly) en begin 2016 verschijnt er plots een album onder zijn eigen naam. Ik koop het op 22 februari 2016. Het meeste doet Sjöblom zelf, van zang en gitaren en toetsen tot aan bas en drums, maar op zeker vier van de acht stukken horen we drummer Petter Diamant en bassist Rasmus Diamant van Gungfly en bassist Richard Hansen en gitarist David Zackrisson (op synth!) van Beardfish komen opdraven op ieder een ander stuk. Ach ja. De muziek verschilt niet heel erg veel van de latere progfolkGungflyplaten, maar de plaat voelt toch wat intiemer aan. Geen uitwaaierende solo's op gitaar of Hammond of synthesizer, maar meer compactere songs. Hoewel. Het thema van opener Love & War Part One: I Am Who You Are komt weer terug in de uitgesponnen afsluiter Love And War Part Two: Lucky Star en dan is daar nog Rhyme And Reason dat we ook niet echt compact kunnen noemen. Eigenlijk een heel gaaf album, dit.
Hier nog een leuke livevideo:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2093: Det Skandaløse Orkester - No Har De Laget Skandale Igjen
Ik zie dit bizarre Noorse gezelschap spelen in de nacht van zaterdag 20 op zondag 21 juli 2019. Die avond is het grote Zappafestival danig in het water gevallen: door enorme onweersstorm hebben we het festivalterrein moeten verlaten en urenlang in de plensregen moeten wachten tot duidelijk wordt of het programma voor de rest van de avond nog doorgaat. Uiteindelijk zal een deel vervallen of krijgen we de volgende dag tussendoor gepropt. Gelukkig gaat het geplande concert van de Ed Palermo Big Band door (daar kwamen we voor). Het is één uur in de nacht als ik doorweekt en rillend van de kou mijn huurfiets opzoek en zal ik dan nog heel even naar de afsluiter gaan kijken op het kleine podium? Ik doe het. Ooit had ik iets gelezen over Det Skandaløse Orkester, dat het theatraal was, maar dat is het enige wat ik me herinner. Welnu, het blijkt meer dan theatraal. Het is compleet gestoord en bovenal briljant. Voorman en componist van alle eigen materiaal Sondre Jørgensen weet een meesterlijke mix van vrije jazz, complexe prog en platte circusmuziek neer te zetten. Daarnaast propt hij een boel Zappacomposities in zijn setlist en dan kiest hij niet voor het gemakkelijkste werk; ik herinner me bijvoorbeeld een superbe Pound For A Brown (dat stuk staat grotendeels in 7/8). Op het podium is het een groot verkleedfeest en de malle tigkoppige troep weet er een heus spektakel van te maken. Na drie kwartier krijg ik het toch echt veel te koud en ik stap op de fiets en rijd naar mijn bed. De volgende dag koop ik bij de merchandisestand de twee cd's van de band. No Har De Laget Skandale Igjen is het debuut en het stamt uit 2014, maar ik heb hier een heruitgave uit 2018. De plaat staat vol eigen werk en is een alleraardigst vertoon van de theatrale muziek die de band weet te maken. De groep zingt in het Noors en waar het allemaal precies over gaat, moet ik raden. Zo is er een kort stukje dat Superonanisten heet en ook de rest van het album kent een hoog komediegehalte. Hoogtepunt is wat mij betreft het stuk Blotterne Blomster I Varmen, dat met z'n jazzy improvs en complexe prog veel invloeden van groten der aarde in zich heeft. Uiterst vermakelijk album.
Kijk hier, een foto van die memorabele nacht:
Ik zie dit bizarre Noorse gezelschap spelen in de nacht van zaterdag 20 op zondag 21 juli 2019. Die avond is het grote Zappafestival danig in het water gevallen: door enorme onweersstorm hebben we het festivalterrein moeten verlaten en urenlang in de plensregen moeten wachten tot duidelijk wordt of het programma voor de rest van de avond nog doorgaat. Uiteindelijk zal een deel vervallen of krijgen we de volgende dag tussendoor gepropt. Gelukkig gaat het geplande concert van de Ed Palermo Big Band door (daar kwamen we voor). Het is één uur in de nacht als ik doorweekt en rillend van de kou mijn huurfiets opzoek en zal ik dan nog heel even naar de afsluiter gaan kijken op het kleine podium? Ik doe het. Ooit had ik iets gelezen over Det Skandaløse Orkester, dat het theatraal was, maar dat is het enige wat ik me herinner. Welnu, het blijkt meer dan theatraal. Het is compleet gestoord en bovenal briljant. Voorman en componist van alle eigen materiaal Sondre Jørgensen weet een meesterlijke mix van vrije jazz, complexe prog en platte circusmuziek neer te zetten. Daarnaast propt hij een boel Zappacomposities in zijn setlist en dan kiest hij niet voor het gemakkelijkste werk; ik herinner me bijvoorbeeld een superbe Pound For A Brown (dat stuk staat grotendeels in 7/8). Op het podium is het een groot verkleedfeest en de malle tigkoppige troep weet er een heus spektakel van te maken. Na drie kwartier krijg ik het toch echt veel te koud en ik stap op de fiets en rijd naar mijn bed. De volgende dag koop ik bij de merchandisestand de twee cd's van de band. No Har De Laget Skandale Igjen is het debuut en het stamt uit 2014, maar ik heb hier een heruitgave uit 2018. De plaat staat vol eigen werk en is een alleraardigst vertoon van de theatrale muziek die de band weet te maken. De groep zingt in het Noors en waar het allemaal precies over gaat, moet ik raden. Zo is er een kort stukje dat Superonanisten heet en ook de rest van het album kent een hoog komediegehalte. Hoogtepunt is wat mij betreft het stuk Blotterne Blomster I Varmen, dat met z'n jazzy improvs en complexe prog veel invloeden van groten der aarde in zich heeft. Uiterst vermakelijk album.
Kijk hier, een foto van die memorabele nacht:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2094: Det Skandaløse Orkester - Tenk Om Noen Ser Deg
De ongein wordt compleet op dit tweede album van Det Skandaløse Orkester uit 2018. Méér theater, meer komedie en meer meligheid, maar ook meer jazzprogachtig werk. Pakkende deunen ook. Waarover het tekstueel gaat, kan ik alleen maar raden, met een songtitel als Lokkemann Lokkemann, Kor E Du No? waarin tekst zit over 'sjokolade'. Ook deze cd koop ik op 21 juli 2019 en trek ik nog geregeld uit de kast. Dikke grijns op de bek. Sondre Jørgensen is een klein genie en ik ben benieuwd naar nieuw werk, dat er (nog) niet is. Want waarom duurt dit plaatje slechts een krappe vijfendertig minuten?
En hier nog een plaatje van het concert in de nacht van 20 op 21 juli 2019:
De ongein wordt compleet op dit tweede album van Det Skandaløse Orkester uit 2018. Méér theater, meer komedie en meer meligheid, maar ook meer jazzprogachtig werk. Pakkende deunen ook. Waarover het tekstueel gaat, kan ik alleen maar raden, met een songtitel als Lokkemann Lokkemann, Kor E Du No? waarin tekst zit over 'sjokolade'. Ook deze cd koop ik op 21 juli 2019 en trek ik nog geregeld uit de kast. Dikke grijns op de bek. Sondre Jørgensen is een klein genie en ik ben benieuwd naar nieuw werk, dat er (nog) niet is. Want waarom duurt dit plaatje slechts een krappe vijfendertig minuten?
En hier nog een plaatje van het concert in de nacht van 20 op 21 juli 2019:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Heerlijke muziek, Det Skandaløse Orkester! Nooit eerder van gehoord
Dat wordt mijn favoriete Noorse band
P.S. 'Lokkeman' en 'Sjokolade' geeft mij wel een soort 'Vieze Mannnetjes'-gevoel, maar dat mag de pret niet drukken
Dat wordt mijn favoriete Noorse band
P.S. 'Lokkeman' en 'Sjokolade' geeft mij wel een soort 'Vieze Mannnetjes'-gevoel, maar dat mag de pret niet drukken
D71: Kal-El - Comêta
Laat ik ook maar eens een Noorse band draaien dan. Afgelopen zaterdag gezien op Into The Void Eindhoven. Was een mooi festivaldagje.
Ik heb de rode 7".
Op de b-kant staat volgens de hoes Darkspace, maar dat is niets
Zit geen groef in, er staat op het label aan die kant "no groove, no music" met het oneindig-symbool 
Laat ik ook maar eens een Noorse band draaien dan. Afgelopen zaterdag gezien op Into The Void Eindhoven. Was een mooi festivaldagje.
Ik heb de rode 7".
Op de b-kant staat volgens de hoes Darkspace, maar dat is niets
Zit geen groef in, er staat op het label aan die kant "no groove, no music" met het oneindig-symbool 
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2095: Sketch Show - Loophole
Sketch Show formeert in 2002 en bestaat uit Yukihiro Takahashi en Haruomi Hosono. Als deze namen u bekend voorkomen, dan zou dat maar zo kunnen, want de heren spelen ook in Yellow Magic Orchestra en dat is toch geen onbekende. Loophole is het album uit 2003 en hierop maken de mannen YMO-muziek, zij het in tempo een paar tandjes lager en met tekst. Vriendje (en derde YMO-lid) Ryuichi Sakamoto komt ook opdraven en zo zijn er nog enkele andere gastmuzikanten (Cornelius, Safety Scissors en anderen). In 2004 verschijnt dan nog een vierde album en daarna is het zo ongeveer wel bekeken. Nieuw werk in de toekomst lijkt me uitgesloten, aangezien Yukihiro Takahashi drie weken geleden overlijdt op 11 januari 2023. Dit album is er eentje waarop zeker wat pareltjes te vinden zijn, vooral als je van die slome en toch typisch Japanse elektronische ritmes houdt. Ik koop het album op 11 juni 2004 als hij ook bij ons in de plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar is. Mooi hoesje ook, met een gat in het midden.
Sketch Show formeert in 2002 en bestaat uit Yukihiro Takahashi en Haruomi Hosono. Als deze namen u bekend voorkomen, dan zou dat maar zo kunnen, want de heren spelen ook in Yellow Magic Orchestra en dat is toch geen onbekende. Loophole is het album uit 2003 en hierop maken de mannen YMO-muziek, zij het in tempo een paar tandjes lager en met tekst. Vriendje (en derde YMO-lid) Ryuichi Sakamoto komt ook opdraven en zo zijn er nog enkele andere gastmuzikanten (Cornelius, Safety Scissors en anderen). In 2004 verschijnt dan nog een vierde album en daarna is het zo ongeveer wel bekeken. Nieuw werk in de toekomst lijkt me uitgesloten, aangezien Yukihiro Takahashi drie weken geleden overlijdt op 11 januari 2023. Dit album is er eentje waarop zeker wat pareltjes te vinden zijn, vooral als je van die slome en toch typisch Japanse elektronische ritmes houdt. Ik koop het album op 11 juni 2004 als hij ook bij ons in de plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar is. Mooi hoesje ook, met een gat in het midden.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2096: Skunk Anansie - Paranoid & Sunburnt
Gut ja, dit heb ik ook. Het moet in 1996 zijn geweest dat ik een recensie las (vast in de Oor) of meerdere en dat ik geïnteresseerd was. Het rauwe powertrio met de felle frontvrouw was geloof ik nogal een sensatie. Ik kocht het album op 18 juni 1996 en ik zal het de eerste tijd best een paar keer hebben beluisterd. Toen is het in de kast beland en daar zelden of nooit weer uit gekomen. Nu hoor ik het terug. Er staat sterk werk op, de combi van stevig gitaarwerk, pakkende riffs en de schreeuwzang van Skin lukt in de meeste gevallen goed. Soms hoor ik zelfs een basgitaargeluid dat zo van meneer Claypool had kunnen zijn. Weak was de grote hit, een powerballad. Ja, soms neemt het kwartet een tandje terug en lijkt het wat rustiger, maar al snel komen de beukgitaren er weer in. Aardig plaatje wel.
Gut ja, dit heb ik ook. Het moet in 1996 zijn geweest dat ik een recensie las (vast in de Oor) of meerdere en dat ik geïnteresseerd was. Het rauwe powertrio met de felle frontvrouw was geloof ik nogal een sensatie. Ik kocht het album op 18 juni 1996 en ik zal het de eerste tijd best een paar keer hebben beluisterd. Toen is het in de kast beland en daar zelden of nooit weer uit gekomen. Nu hoor ik het terug. Er staat sterk werk op, de combi van stevig gitaarwerk, pakkende riffs en de schreeuwzang van Skin lukt in de meeste gevallen goed. Soms hoor ik zelfs een basgitaargeluid dat zo van meneer Claypool had kunnen zijn. Weak was de grote hit, een powerballad. Ja, soms neemt het kwartet een tandje terug en lijkt het wat rustiger, maar al snel komen de beukgitaren er weer in. Aardig plaatje wel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2097: Skunk Anansie - Stoosh!
En toen - het zal in 2000 zijn geweest - stierf onze goede vriendin Diana een gruwelijke kankerdood en een tijdje later kreeg ik van haar weduwnaar deze cd in handen gedouwd. Ik weet niet meer precies wanneer het was en houd het dan maar op 1 januari 2002. Ik heb 'm een paar keer beluisterd en toen is-ie in de kast beland en daar haal ik 'm nu na twintig jaar weer uit. Het album stamt uit 1996 en biedt nagenoeg hetzelfde vertier als de voorganger. Er staan ook hits op. Voor mij is de verrassing eraf; het is allemaal heus niet slecht, maar ik kijk er niet van op. Het zal u niet verbazen: mijn verzameling Skunk Anansie bestaat uit de eerste twee albums van de band.
En toen - het zal in 2000 zijn geweest - stierf onze goede vriendin Diana een gruwelijke kankerdood en een tijdje later kreeg ik van haar weduwnaar deze cd in handen gedouwd. Ik weet niet meer precies wanneer het was en houd het dan maar op 1 januari 2002. Ik heb 'm een paar keer beluisterd en toen is-ie in de kast beland en daar haal ik 'm nu na twintig jaar weer uit. Het album stamt uit 1996 en biedt nagenoeg hetzelfde vertier als de voorganger. Er staan ook hits op. Voor mij is de verrassing eraf; het is allemaal heus niet slecht, maar ik kijk er niet van op. Het zal u niet verbazen: mijn verzameling Skunk Anansie bestaat uit de eerste twee albums van de band.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2098: Patti Smith - Horses
Patti Smith is zo ongeveer het icoon van de vrouwenpunk. Horses is haar debuutalbum en het verscheen in november 1975 tijdens de eerste fase van de punkbeweging. Op de plaat uit ze haar ideeën en gevoelens over politiek en seksualiteit en vertelt ze zowel persoonlijke als fantasieverhalen. Muzikaal gezien laat ze het punkstramien enigszins los, naast rauwe rock is er ruimte voor improvisatie en zelfs avant-garde. Smith zingt, vertelt, maakt zich boos en vloekt. Naast haar band, de Patti Smith Group, komen enkele gasten opdraven, zoals Allen Lanier en Tom Verlaine. Meneer John Cale deed de productie. Opvallend is openingsnummer Gloria, waarin ze het refrein van het gelijknamige Them-stuk citeert. Ik koop de plaat pas heel laat, namelijk op 8 oktober 2018. Ik heb een heruitgave uit 2017, waarop een bonusnummer staat: The Who's My Generation, live opgenomen op 26 januari 1976. Daarnaast een extra cd waarop nagenoeg de originele Patti Smith Group het complete album (én het bonusnummer) vertolkt in The Royal Festival Hall in Londen op 25 juni 2005. Het is een energiek concert en la Smith weet de lange monologen nog eens extra opzwepend en uitgebreid te brengen. Legendarisch album.
Patti Smith is zo ongeveer het icoon van de vrouwenpunk. Horses is haar debuutalbum en het verscheen in november 1975 tijdens de eerste fase van de punkbeweging. Op de plaat uit ze haar ideeën en gevoelens over politiek en seksualiteit en vertelt ze zowel persoonlijke als fantasieverhalen. Muzikaal gezien laat ze het punkstramien enigszins los, naast rauwe rock is er ruimte voor improvisatie en zelfs avant-garde. Smith zingt, vertelt, maakt zich boos en vloekt. Naast haar band, de Patti Smith Group, komen enkele gasten opdraven, zoals Allen Lanier en Tom Verlaine. Meneer John Cale deed de productie. Opvallend is openingsnummer Gloria, waarin ze het refrein van het gelijknamige Them-stuk citeert. Ik koop de plaat pas heel laat, namelijk op 8 oktober 2018. Ik heb een heruitgave uit 2017, waarop een bonusnummer staat: The Who's My Generation, live opgenomen op 26 januari 1976. Daarnaast een extra cd waarop nagenoeg de originele Patti Smith Group het complete album (én het bonusnummer) vertolkt in The Royal Festival Hall in Londen op 25 juni 2005. Het is een energiek concert en la Smith weet de lange monologen nog eens extra opzwepend en uitgebreid te brengen. Legendarisch album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2099: The Smiths - Best ... I
Ja, meneer Morrisey is een rare snuiter, maar mooie liedjes wist hij samen met Johnny Marr en de rest van het bandje The Smiths wel te maken. Op dit verzamelplaatje uit 1992 komen er in drie kwartier veertien stuks van voorbij. Ik koop het album voor een prikkie op 1 februari 1994 en haal het sindsdien geregeld uit de kast om door de kamer te knallen.
Ja, meneer Morrisey is een rare snuiter, maar mooie liedjes wist hij samen met Johnny Marr en de rest van het bandje The Smiths wel te maken. Op dit verzamelplaatje uit 1992 komen er in drie kwartier veertien stuks van voorbij. Ik koop het album voor een prikkie op 1 februari 1994 en haal het sindsdien geregeld uit de kast om door de kamer te knallen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2100: The Smiths - ... Best II
In datzelfde jaar 1992 verschijnt dan ook een tweede verzamelaartje, nu duurt het vijftig minuten voordat de veertien pakkende liedjes van malle Morrisey en Johnny Marr voorbij zijn. Maar dan heb je ook weer een mooi rijtje briljanterigheden gehad. Misschien niet zo veel hits dit keer, maar wel There Is A Light That Never Goes Out, het liedje met de fijnste depritekst ooit. ('And if a double decker bus crashes into us'...) Ik koop dit plaatje voor een prikkie drie dagen later dan de voorgaande, op 4 februari 1994 en ook deze draaien we hier geregeld door de kamer.
In datzelfde jaar 1992 verschijnt dan ook een tweede verzamelaartje, nu duurt het vijftig minuten voordat de veertien pakkende liedjes van malle Morrisey en Johnny Marr voorbij zijn. Maar dan heb je ook weer een mooi rijtje briljanterigheden gehad. Misschien niet zo veel hits dit keer, maar wel There Is A Light That Never Goes Out, het liedje met de fijnste depritekst ooit. ('And if a double decker bus crashes into us'...) Ik koop dit plaatje voor een prikkie drie dagen later dan de voorgaande, op 4 februari 1994 en ook deze draaien we hier geregeld door de kamer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2101: Demon Fuzz - Afreaka!
Demon Fuzz! Ik had er al tijden van gehoord, maar ik had nog nooit iets van ze gehoord. Tot een Twittervriendje er onlangs weer eens over begon en ik toch echt heel benieuwd werd. Even een streamingservice aangezet en binnen vijf minuten wist ik dat ik naar een plaatselijke platenwinkel moest om mijn bestelling te plaatsen. Maandag 31 januari 2023 was het zover en sinds die dag komt dit heerlijke album de speler bijna niet uit. Wat wil het geval? Het geval wil dat deze plaat uit 1970 komt en vol staat met een aanstekelijk soort afrojazzpscychoprogsoulfunk. Demon Fuzz was een Brits septet waarvan de muzikanten wereldwijde wortels hebben. Afreaka! was hun enige wapenfeit (op een ook uit 1970 stammende EP na, maar daarover later iets meer) en staat vol met opzwepende ritmes, een heerlijk Hammondje, fijne blazers en her en der nog prima zang ook. Ergens zag ik een vergelijking met Osibisa en daar kan ik inkomen, maar dan anders. Beetje psychedelischer, beetje raarder, beetje obscuurder, beetje gaver ook en vooral een beetje veel anders. In 2009 verscheen een remaster van dit enige album van de band en daarvan kwam dan in 2020 weer een heruitgave met drie bonusstukken die ooit op die ene EP stonden en een van die stukken is een tamelijk geschifte versie van het legendarische I Put A Spell On You en die heruitgave uit 2020 heb ik dus. Dus? Gewoon! Kapot draaien!!!
Demon Fuzz! Ik had er al tijden van gehoord, maar ik had nog nooit iets van ze gehoord. Tot een Twittervriendje er onlangs weer eens over begon en ik toch echt heel benieuwd werd. Even een streamingservice aangezet en binnen vijf minuten wist ik dat ik naar een plaatselijke platenwinkel moest om mijn bestelling te plaatsen. Maandag 31 januari 2023 was het zover en sinds die dag komt dit heerlijke album de speler bijna niet uit. Wat wil het geval? Het geval wil dat deze plaat uit 1970 komt en vol staat met een aanstekelijk soort afrojazzpscychoprogsoulfunk. Demon Fuzz was een Brits septet waarvan de muzikanten wereldwijde wortels hebben. Afreaka! was hun enige wapenfeit (op een ook uit 1970 stammende EP na, maar daarover later iets meer) en staat vol met opzwepende ritmes, een heerlijk Hammondje, fijne blazers en her en der nog prima zang ook. Ergens zag ik een vergelijking met Osibisa en daar kan ik inkomen, maar dan anders. Beetje psychedelischer, beetje raarder, beetje obscuurder, beetje gaver ook en vooral een beetje veel anders. In 2009 verscheen een remaster van dit enige album van de band en daarvan kwam dan in 2020 weer een heruitgave met drie bonusstukken die ooit op die ene EP stonden en een van die stukken is een tamelijk geschifte versie van het legendarische I Put A Spell On You en die heruitgave uit 2020 heb ik dus. Dus? Gewoon! Kapot draaien!!!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2102: Bill Bruford's Earthworks - Live At The Schauburg Bremen 1987
Dacht ik dat ik met de aanschaf van de doos Complete al het verkrijgbare werk van Bill Bruford's Earthworks in huis had; verschijnt plots eind 2022 dit livealbum. Ik bestel het gelijk en heb het uiteindelijk op 16 januari 2023 in huis. Er is niet zo heel veel goed klinkend concertmateriaal beschikbaar van de elektronische versie van Earthworks en dit concert, dat plaatsvond op 25 november 1987, laat een band horen dat nog vol in het avontuur zit. Het eerste album is een succes en het kwartet is volop bezig met het afronden van de opnamen voor de tweede plaat Dig?. Op de setlijst staan dan ook slechts stukken van deze twee platen. Het concert opent met een razende versie van Bridge Of Inhibition en is de opmaat voor een belachelijk goed optreden vol progjazz dat losjes is en toch vast. Vooral het uitgesponnen Pressure is opvallend; dat stuk hadden we nog niet eerder live op de plaat gehoord. De saxpartijen van Iain Bellamy zijn van het lyrische karakter, de bas van Mick Hutton zorgt voor stabiliteit en het toets- en hoornwerk van Django Bates grenzen aan het onmogelijke. Maar het meest opvallende is de meester. Bill Bruford hanteert zijn chordal drums op mirakuleuze manier; hij legt de melodische basis en zorgt gelijk voor ongekende ritmiek waaroverheen dan van alles mogelijk is. Heerlijk liveverslag voor de liefhebbers. Laat ik er nou een zijn. Mooie aanvulling op het Earthworksoeuvre.
Dacht ik dat ik met de aanschaf van de doos Complete al het verkrijgbare werk van Bill Bruford's Earthworks in huis had; verschijnt plots eind 2022 dit livealbum. Ik bestel het gelijk en heb het uiteindelijk op 16 januari 2023 in huis. Er is niet zo heel veel goed klinkend concertmateriaal beschikbaar van de elektronische versie van Earthworks en dit concert, dat plaatsvond op 25 november 1987, laat een band horen dat nog vol in het avontuur zit. Het eerste album is een succes en het kwartet is volop bezig met het afronden van de opnamen voor de tweede plaat Dig?. Op de setlijst staan dan ook slechts stukken van deze twee platen. Het concert opent met een razende versie van Bridge Of Inhibition en is de opmaat voor een belachelijk goed optreden vol progjazz dat losjes is en toch vast. Vooral het uitgesponnen Pressure is opvallend; dat stuk hadden we nog niet eerder live op de plaat gehoord. De saxpartijen van Iain Bellamy zijn van het lyrische karakter, de bas van Mick Hutton zorgt voor stabiliteit en het toets- en hoornwerk van Django Bates grenzen aan het onmogelijke. Maar het meest opvallende is de meester. Bill Bruford hanteert zijn chordal drums op mirakuleuze manier; hij legt de melodische basis en zorgt gelijk voor ongekende ritmiek waaroverheen dan van alles mogelijk is. Heerlijk liveverslag voor de liefhebbers. Laat ik er nou een zijn. Mooie aanvulling op het Earthworksoeuvre.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2103: Grateful Dead - Anthem Of The Sun
Wat weet ik nou helemaal van the Dead? Helemaal niks. Eind november 2022 sta ik ergens op een klein festivalletje en een goede vriend van me is er de platendraaier tussendoor en tussendoor draait hij iets wat me bekend in de oren klinkt maar ik niet thuis kan brengen en tegelijkertijd wel heel erg gaaf vind. Het blijkt de Grateful Dead en dezelfde platendraaiende vriend zegt dat ik de platen van de eind jaren zestig blind c.q. doof kan kopen, dan zit ik altijd goed. Op 6 januari 2023 heb ik Anthem Of The Sun gekocht (een remaster uit 2020). Het is het tweede GD-album uit 1968 en een bijzonder. Naast 'gewone' rock die is opgenomen in de studio zitten er allerlei fragmenten van liveopnamen en elementen uit de avantgarde - denk aan Stockhausen en Cage - in. Het maakt deze plaat tot een bijna kaleidoscopische luisterervaring en ik moet zeggen dat ik het verdomd aangenaam vind. De kenner zal er allemaal nog veel meer over kunnen vertellen en dat moet die kenner dan vooral doen. Als u het niet erg vind, draai ik de plaat nog een keer.
Wat weet ik nou helemaal van the Dead? Helemaal niks. Eind november 2022 sta ik ergens op een klein festivalletje en een goede vriend van me is er de platendraaier tussendoor en tussendoor draait hij iets wat me bekend in de oren klinkt maar ik niet thuis kan brengen en tegelijkertijd wel heel erg gaaf vind. Het blijkt de Grateful Dead en dezelfde platendraaiende vriend zegt dat ik de platen van de eind jaren zestig blind c.q. doof kan kopen, dan zit ik altijd goed. Op 6 januari 2023 heb ik Anthem Of The Sun gekocht (een remaster uit 2020). Het is het tweede GD-album uit 1968 en een bijzonder. Naast 'gewone' rock die is opgenomen in de studio zitten er allerlei fragmenten van liveopnamen en elementen uit de avantgarde - denk aan Stockhausen en Cage - in. Het maakt deze plaat tot een bijna kaleidoscopische luisterervaring en ik moet zeggen dat ik het verdomd aangenaam vind. De kenner zal er allemaal nog veel meer over kunnen vertellen en dat moet die kenner dan vooral doen. Als u het niet erg vind, draai ik de plaat nog een keer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Sheila take a bow, lalalalalalalaaquote:
bazbo cd2099: The Smiths - Best ... I
[ afbeelding ]
Ja, meneer Morrisey is een rare snuiter, maar mooie liedjes wist hij samen met Johnny Marr en de rest van het bandje The Smiths wel te maken. Op dit verzamelplaatje uit 1992 komen er in drie kwartier veertien stuks van voorbij. Ik koop het album voor een prikkie op 1 februari 1994 en haal het sindsdien geregeld uit de kast om door de kamer te knallen.
Heerlijk nummer, lang niet gehoord.
Morrissey doet het nog steeds trouwens, die mafketel.
P.S. Youtube video bekeken; dit is de eerste keer dat ik bewegend beeld van The Smiths zie, haha. Funny.
Ik kocht vroeger hun LP's, maar zag ze nooit optreden.
[ Bericht 2% gewijzigd door Kanaroe op 07-02-2023 20:39:44 ]
bazbo cd2104: Jean-Michel Jarre - The Concerts In China
Jean-Michel Jarre is de eerste westerse pop/rockmuzikant die na de Culturele Revolutie in China aldaar een reeks concerten mag geven. Hij pakt uit. Voorheen deed hij concerten in z'n uppie; nu heeft hij maar liefst vier muzikanten om hem heen. Naast z'n 'grote hits' speelt hij er een paar nieuwe werken en tevens arrangeert hij een Chinees folkloristisch stuk voor een optreden samen met The Peking Conservatoire Symphony Orchestra; Fishing Junks At Sunset is zo ongeveer het hoogtepunt van het livedubbelalbum dat in 1982 verschijnt onder de naam Les Concerts En Chine. De plaat was destijds een groot succes, maar klonk altijd wat matjes. In 2022 komt er een nieuwe remaster die bijzonder warm en helder klinkt. Ik koop 'm op 23 januari 2023. Het is een mooi overzicht van 's mans 'vroege' werk uit 1975-1981, toen analoog nog zo ongeveer het enige beschikbaar was. Onvoorstelbaar wat Jarre met deze instrumenten weet te creëren. De échte grote hit (Equinoxe 4) staat er dan weer niet op, maar meesterwerkjes als Arpeggiator en Equinox 7 zijn waarlijk om je vingers bij af te likken. Dat doe ik dan ook.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-02-2023 21:28:33 ]
Jean-Michel Jarre is de eerste westerse pop/rockmuzikant die na de Culturele Revolutie in China aldaar een reeks concerten mag geven. Hij pakt uit. Voorheen deed hij concerten in z'n uppie; nu heeft hij maar liefst vier muzikanten om hem heen. Naast z'n 'grote hits' speelt hij er een paar nieuwe werken en tevens arrangeert hij een Chinees folkloristisch stuk voor een optreden samen met The Peking Conservatoire Symphony Orchestra; Fishing Junks At Sunset is zo ongeveer het hoogtepunt van het livedubbelalbum dat in 1982 verschijnt onder de naam Les Concerts En Chine. De plaat was destijds een groot succes, maar klonk altijd wat matjes. In 2022 komt er een nieuwe remaster die bijzonder warm en helder klinkt. Ik koop 'm op 23 januari 2023. Het is een mooi overzicht van 's mans 'vroege' werk uit 1975-1981, toen analoog nog zo ongeveer het enige beschikbaar was. Onvoorstelbaar wat Jarre met deze instrumenten weet te creëren. De échte grote hit (Equinoxe 4) staat er dan weer niet op, maar meesterwerkjes als Arpeggiator en Equinox 7 zijn waarlijk om je vingers bij af te likken. Dat doe ik dan ook.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-02-2023 21:28:33 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2105: Riverside - ID.Entity
Riverside heeft moeilijke jaren achter de rug. Het plotse overlijden van gitarist Pjotr Grszzdmlmlmlpruv hakt erin. Een tijdje ligt de band stil. Leider Mariusz Duda maakt wat spul met zijn Lunatic Soul waarin hij zijn verdriet om het verlies van zijn vriend verwerkt. En dan in 2018 gaat de groep weer toeren met een gastgitarist. Een jaar later ligt er het sterke album Wasteland en nu dan, nu Maciej Meller vast bandlid is geworden, komt de band begin 2023 met een splinternieuwe plaat waarop iets van een nieuwe start doorklinkt. Natuurlijk, het is onmiskenbaar Riverside, sommige dingen veranderen nooit, de mooie mix van prog en metal en melodieuze en akoestische passages wisselen elkaar nog altijd af, maar het lijkt wel of het hier en daar lichter, bijna toegankelijk is. Dat begint al bij openingslied Friend Or Foe?, dat met z'n nadruk op de toetsen en de heldere zang en z'n optimistische klank zelfs veel weg heeft van A-Ha. Maar schijn bedriegt; het stevige geluid blijft de kop opsteken. En zo gaat het in alle afwisseling het gehele album, zeven mooie stukken en vijfenvijftig minuten door. Ik koop de plaat op 23 januari 2023 in de limited en deluxe edition; bij het mediabook zit een tweede cd met nog eens twee liederen en twee single edits. Zeer gave plaat weer.
Riverside heeft moeilijke jaren achter de rug. Het plotse overlijden van gitarist Pjotr Grszzdmlmlmlpruv hakt erin. Een tijdje ligt de band stil. Leider Mariusz Duda maakt wat spul met zijn Lunatic Soul waarin hij zijn verdriet om het verlies van zijn vriend verwerkt. En dan in 2018 gaat de groep weer toeren met een gastgitarist. Een jaar later ligt er het sterke album Wasteland en nu dan, nu Maciej Meller vast bandlid is geworden, komt de band begin 2023 met een splinternieuwe plaat waarop iets van een nieuwe start doorklinkt. Natuurlijk, het is onmiskenbaar Riverside, sommige dingen veranderen nooit, de mooie mix van prog en metal en melodieuze en akoestische passages wisselen elkaar nog altijd af, maar het lijkt wel of het hier en daar lichter, bijna toegankelijk is. Dat begint al bij openingslied Friend Or Foe?, dat met z'n nadruk op de toetsen en de heldere zang en z'n optimistische klank zelfs veel weg heeft van A-Ha. Maar schijn bedriegt; het stevige geluid blijft de kop opsteken. En zo gaat het in alle afwisseling het gehele album, zeven mooie stukken en vijfenvijftig minuten door. Ik koop de plaat op 23 januari 2023 in de limited en deluxe edition; bij het mediabook zit een tweede cd met nog eens twee liederen en twee single edits. Zeer gave plaat weer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2106: Snarky Puppy - We Like It Here
Snarky Puppy is het grote bigbandavontuur van de Amerikaanse bassist, componist en arrangeur Michael League. Het enorme orkest kent niet echt een vaste bezetting, men speelt concerten met wie er op dat moment beschikbaar is. Daarnaast organiseert het jaarlijks een groot (soms rondtrekkend) festival en heeft het een eigen platenmaatschappij opgericht. Het Ground Up-festival is met de vele verrassende acts een groot succes en veel groten der aarde willen er graag komen. Zo was David Crosby een vaak geziene gast. Ondanks de enorme vrijheid die de muzikanten krijgen, zijn de arrangementen vaak retestrak en daarbij doet geen enkele compositie voor de ander onder. Wat een heerlijk materiaal. We Like It Here komt uit in 2014 en het is dan al het negende album van de groep. Ik heb hier een versie met een bonusdvd, die ik koop op 11 november 2019. Al het materiaal is tussen 7 en 10 oktober 2013 live opgenomen én gefilmd zonder enige overdub in de befaamde Kytopia Studios in Utrecht. Een select publiek is aanwezig en potjandorie wat een bijzonder gave muziek krijgt het voor de kiezen. Nu ben ik zelf altijd geïnteresseerd in het toetsenwerk, dus let eens op de verschillende toetsenisten. Maar ook de blazerssectie is fenomenaal. En dan het spelplezier. Hoogst aanstekelijk spul. Meebrullen mag!
Snarky Puppy is het grote bigbandavontuur van de Amerikaanse bassist, componist en arrangeur Michael League. Het enorme orkest kent niet echt een vaste bezetting, men speelt concerten met wie er op dat moment beschikbaar is. Daarnaast organiseert het jaarlijks een groot (soms rondtrekkend) festival en heeft het een eigen platenmaatschappij opgericht. Het Ground Up-festival is met de vele verrassende acts een groot succes en veel groten der aarde willen er graag komen. Zo was David Crosby een vaak geziene gast. Ondanks de enorme vrijheid die de muzikanten krijgen, zijn de arrangementen vaak retestrak en daarbij doet geen enkele compositie voor de ander onder. Wat een heerlijk materiaal. We Like It Here komt uit in 2014 en het is dan al het negende album van de groep. Ik heb hier een versie met een bonusdvd, die ik koop op 11 november 2019. Al het materiaal is tussen 7 en 10 oktober 2013 live opgenomen én gefilmd zonder enige overdub in de befaamde Kytopia Studios in Utrecht. Een select publiek is aanwezig en potjandorie wat een bijzonder gave muziek krijgt het voor de kiezen. Nu ben ik zelf altijd geïnteresseerd in het toetsenwerk, dus let eens op de verschillende toetsenisten. Maar ook de blazerssectie is fenomenaal. En dan het spelplezier. Hoogst aanstekelijk spul. Meebrullen mag!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2107: Snarky Puppy & Metropole Orkest - Sylva
In 2014 is Snarky Puppy een graag geziene gast in Nederland. Zo is er dit bijzondere project van de band samen met ons aller Metropole Orkest. Op 19 en 20 april spelen beide orkesten in Het Energiehuis in Dordrecht en op het programma staat een reeks composities die Michael League speciaal schreef voor deze samenwerking. Het resultaat is verbluffend. De energieke jazz van Snarky Puppy sluit naadloos aan bij het majestueuze bigbandorkestgeluid van het Metropole. Of andersom. Er zitten een paar prachtige composities tussen (Flight en Gretel, bijvoorbeeld), maar de manier waarop de instrumentalisten omgaan met het materiaal is bijzonder indrukwekkend. Veel aandacht weer voor de drie (!) toetsenisten en de uitgebreide blazerssectie (van zowel de band als het Metropole) en terecht. Vanwege de unieke samenwerking wordt alles natuurlijk prachtig vastgelegd en het verschijnt in 2015 als Sylva. Ik heb de versie uit dat jaar met een dvd erbij, waarop ook beelden van het optreden, die ik koop op 21 augustus 2017, krap een week nadat ik Snarky Puppy heb ontdekt. Met opengevallen bek zitten bekijken en luisteren. Magistrale plaat, misschien wel mijn favoriet van Snarky Puppy.
In 2014 is Snarky Puppy een graag geziene gast in Nederland. Zo is er dit bijzondere project van de band samen met ons aller Metropole Orkest. Op 19 en 20 april spelen beide orkesten in Het Energiehuis in Dordrecht en op het programma staat een reeks composities die Michael League speciaal schreef voor deze samenwerking. Het resultaat is verbluffend. De energieke jazz van Snarky Puppy sluit naadloos aan bij het majestueuze bigbandorkestgeluid van het Metropole. Of andersom. Er zitten een paar prachtige composities tussen (Flight en Gretel, bijvoorbeeld), maar de manier waarop de instrumentalisten omgaan met het materiaal is bijzonder indrukwekkend. Veel aandacht weer voor de drie (!) toetsenisten en de uitgebreide blazerssectie (van zowel de band als het Metropole) en terecht. Vanwege de unieke samenwerking wordt alles natuurlijk prachtig vastgelegd en het verschijnt in 2015 als Sylva. Ik heb de versie uit dat jaar met een dvd erbij, waarop ook beelden van het optreden, die ik koop op 21 augustus 2017, krap een week nadat ik Snarky Puppy heb ontdekt. Met opengevallen bek zitten bekijken en luisteren. Magistrale plaat, misschien wel mijn favoriet van Snarky Puppy.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2108: Snarky Puppy - Culcha Vulcha
Ik weet niet eens meer precies waar ik de recensie las in augustus 2017, maar ik werd enthousiast en ging op een streamingservice luisteren en na de eerste minuut wist ik: dit moet in mijn platenkast. Op 14 augustus 2017 kocht ik het toen net verschenen album Culcha Vulcha. Ik had daarvoor nog nooit iets van de band gehoord. Opener Tarova is gelijk zo aanstekelijk, dat het onherroepelijk naar meer smaakt. Opzwepend ritme, heerlijk Hammondje, pakkende deun, opwekkende blazers; alles komt samen in de eerste drieënhalve minuut van de plaat. En dan komt het tweede stuk Semente met z'n opbeurende fluit en Zuidamerikaanse ritme en jongens, alles daarna is óók al zo goed. Negen prachtstukken lang. U begrijpt: ik was gelijk nogal verslingerd aan dit grote enthousiaste jazzprogfunkdanceorkest. Heerlijk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-02-2023 21:51:03 ]
Ik weet niet eens meer precies waar ik de recensie las in augustus 2017, maar ik werd enthousiast en ging op een streamingservice luisteren en na de eerste minuut wist ik: dit moet in mijn platenkast. Op 14 augustus 2017 kocht ik het toen net verschenen album Culcha Vulcha. Ik had daarvoor nog nooit iets van de band gehoord. Opener Tarova is gelijk zo aanstekelijk, dat het onherroepelijk naar meer smaakt. Opzwepend ritme, heerlijk Hammondje, pakkende deun, opwekkende blazers; alles komt samen in de eerste drieënhalve minuut van de plaat. En dan komt het tweede stuk Semente met z'n opbeurende fluit en Zuidamerikaanse ritme en jongens, alles daarna is óók al zo goed. Negen prachtstukken lang. U begrijpt: ik was gelijk nogal verslingerd aan dit grote enthousiaste jazzprogfunkdanceorkest. Heerlijk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-02-2023 21:51:03 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Tis heerlijk, Snarky Puppy.
Bedankt @bazbo voor de reminder aan deze geweldige band
Ben al 2 dagen aan het genieten van deze muziek dankzij jouw platenkast
Bedankt @bazbo voor de reminder aan deze geweldige band Ben al 2 dagen aan het genieten van deze muziek dankzij jouw platenkast
bazbo cd2109: Snarky Puppy - Immigrance
Snarky Puppy is op dreef. In 2019 verschijnt Immigrance en ik koop 'm gelijk op 18 maart 2019. Dit keer levert bassist en bandbaas Michael League slechts de helft van de composities aan; andere leden van het enorme jazzfunkprogorkest dragen nu ook volop bij. Het lijkt niets uit te maken; ook deze plaat is een feest van jazz, funk, prog en orkest. Het begint al gelijk goed met opener Chonks: freaky funky en meesterlijke Moogmelodie en daarna wil ik niks anders meer. Wat een lekker stuk. Xavi is het vermelden waard vanwege de twee verschillende maatsoorten die halverwege dwars door elkaar lijken te lopen en uiteindelijk toch goed uitkomen. Afsluiter Even Us is dan weer een sfeervol rustpunt. Eigenlijk is het niet eerlijk om alleen deze drie composities te noemen, want ze zijn allemaal de moeite waard. Luister anders zelf.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 12-02-2023 20:41:37 ]
Snarky Puppy is op dreef. In 2019 verschijnt Immigrance en ik koop 'm gelijk op 18 maart 2019. Dit keer levert bassist en bandbaas Michael League slechts de helft van de composities aan; andere leden van het enorme jazzfunkprogorkest dragen nu ook volop bij. Het lijkt niets uit te maken; ook deze plaat is een feest van jazz, funk, prog en orkest. Het begint al gelijk goed met opener Chonks: freaky funky en meesterlijke Moogmelodie en daarna wil ik niks anders meer. Wat een lekker stuk. Xavi is het vermelden waard vanwege de twee verschillende maatsoorten die halverwege dwars door elkaar lijken te lopen en uiteindelijk toch goed uitkomen. Afsluiter Even Us is dan weer een sfeervol rustpunt. Eigenlijk is het niet eerlijk om alleen deze drie composities te noemen, want ze zijn allemaal de moeite waard. Luister anders zelf.
[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 12-02-2023 20:41:37 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2110: Snarky Puppy - Live At The Royal Albert Hall
Een feest als Snarky Puppy een concert speelt. Vandaar dat de band liever live opneemt dan in de studio. Met de toch zeer sterke studioplaat Immigrance in de zak trekt Snarky Puppy de wijde wereld over en op 14 november 2019 maakt het orkest de Royal Albert Hall onveilig. Het verslag - twee cd's - verschijnt nog geen half jaar later en ik koop 'm op 28 mei 2020. Op de setlijst veel van Immigrance, maar ook wat van Culcha Vulcha en We Like It Here. Er is veel ruimte voor improvisatie en zowat ieder bandlid komt aan de beurt en dat zijn er nogal wat. Dat maakt dat er slechts elf stukken op de setlijst staan en dat is helemaal niet erg want van het begin tot het eind is dit reteboeiend en krijg ik geen enkele gelegenheid om me te vervelen. Het publiek ter plekke ook niet, want Michael League betrekt z'n toehoorders volop. Neem nu bijvoorbeeld het middendeel van Xavi, waarin hij de ene helft van de zaal laat meeklappen in de ene maatsoort en de andere helft er dwars tegenin in de andere. De moogsolo's gieren her en der rond en het concert eindigt met Shofukan in een grandioze meebrulpartij. Heerlijk.
Een feest als Snarky Puppy een concert speelt. Vandaar dat de band liever live opneemt dan in de studio. Met de toch zeer sterke studioplaat Immigrance in de zak trekt Snarky Puppy de wijde wereld over en op 14 november 2019 maakt het orkest de Royal Albert Hall onveilig. Het verslag - twee cd's - verschijnt nog geen half jaar later en ik koop 'm op 28 mei 2020. Op de setlijst veel van Immigrance, maar ook wat van Culcha Vulcha en We Like It Here. Er is veel ruimte voor improvisatie en zowat ieder bandlid komt aan de beurt en dat zijn er nogal wat. Dat maakt dat er slechts elf stukken op de setlijst staan en dat is helemaal niet erg want van het begin tot het eind is dit reteboeiend en krijg ik geen enkele gelegenheid om me te vervelen. Het publiek ter plekke ook niet, want Michael League betrekt z'n toehoorders volop. Neem nu bijvoorbeeld het middendeel van Xavi, waarin hij de ene helft van de zaal laat meeklappen in de ene maatsoort en de andere helft er dwars tegenin in de andere. De moogsolo's gieren her en der rond en het concert eindigt met Shofukan in een grandioze meebrulpartij. Heerlijk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2111: Snarky Puppy - Empire Central
Michael League trommelt zijn muzikanten weer eens op om een plaat te maken. Opnieuw vraagt hij die muzikanten om composities aan te leveren. Het orkest repeteert een paar keer en tussen 3 en 10 maart neemt Snarky Puppy zestien stukken live op, in aanwezigheid van een selectief publiek in de Deep Ellum Art Company in thuisstad Dallas. Het resultaat is weer uitstekend een dikke dubbelaar vol jazzfunkprog van hoog niveau. Het album verschijnt eind september 2022 en ik koop 'm op 18 november van dat jaar. Funktoetsenist Bernard Wright doet op een aantal stukken mee en als hij twee maanden na de opnamen bij een verkeersongeval om het leven komt, is de band geschokt. De plaat is dan ook aan hem opgedragen. Op de hoes staat dat er ook een filmcrew aanwezig is geweest en dus zou het leuk zijn geweest als die filmbeelden - net als bij eerdere platen - ook bij het album gevoegd waren, maar helaas. We moeten het even doen met de drie video's die op YT staan. Voor mij zijn Mean Grean en Coney Bear hoogtepunten, maar eigenlijk staat er geen enkel zwak moment op Empire Central. Trouwens hoog tijd dat ik dit gezelschap eens live ga aanschouwen.
Michael League trommelt zijn muzikanten weer eens op om een plaat te maken. Opnieuw vraagt hij die muzikanten om composities aan te leveren. Het orkest repeteert een paar keer en tussen 3 en 10 maart neemt Snarky Puppy zestien stukken live op, in aanwezigheid van een selectief publiek in de Deep Ellum Art Company in thuisstad Dallas. Het resultaat is weer uitstekend een dikke dubbelaar vol jazzfunkprog van hoog niveau. Het album verschijnt eind september 2022 en ik koop 'm op 18 november van dat jaar. Funktoetsenist Bernard Wright doet op een aantal stukken mee en als hij twee maanden na de opnamen bij een verkeersongeval om het leven komt, is de band geschokt. De plaat is dan ook aan hem opgedragen. Op de hoes staat dat er ook een filmcrew aanwezig is geweest en dus zou het leuk zijn geweest als die filmbeelden - net als bij eerdere platen - ook bij het album gevoegd waren, maar helaas. We moeten het even doen met de drie video's die op YT staan. Voor mij zijn Mean Grean en Coney Bear hoogtepunten, maar eigenlijk staat er geen enkel zwak moment op Empire Central. Trouwens hoog tijd dat ik dit gezelschap eens live ga aanschouwen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2112: Soft Machine - The Soft Machine
De geschiedenis van Soft Machine is tamelijk complex. Al vanaf de vroege jaren zestig spelen Kevin Ayers, Robert Wyatt, Daevid Allen, Mike Ratledge en Hugh Hopper in allerlei formaties met elkaar samen onder allerlei namen, waaronder The Wilde Flowers. Als Daevid Allen in Frankrijk moet achterblijven vanwege problemen met zijn paspoort en visum, richten gitarist Ayers, drummer Wyatt en toetsenist Ratledge een nieuwe band Soft Machine op. Dit is hun eerste album uit 1968 en het bevat twee plaatkantlange songsuites vol psychedelische en jazzy rock die klinken of ze ter plekke zijn geïmproviseerd. Bij nadere beluistering blijkt dat het ietwat anders is en duiken her en der herkenbare deunen en zelfs refreintjes op. Why Are We Sleeping? is daarvan het meest in het oor springende. Ayers zal later Joy Of A Toy gebruiken op zijn solodebuutplaat met dezelfde titel. Hopper verricht het baswerk. Ik weet eigenlijk helemaal niet meer hoe ik ooit ben begonnen met luisteren naar deze Britse band. Wel weet ik dat ik dit debuutalbum koop op 22 november 2007; het is een remaster uit dat jaar en klinkt nog altijd avontuurlijk.
De geschiedenis van Soft Machine is tamelijk complex. Al vanaf de vroege jaren zestig spelen Kevin Ayers, Robert Wyatt, Daevid Allen, Mike Ratledge en Hugh Hopper in allerlei formaties met elkaar samen onder allerlei namen, waaronder The Wilde Flowers. Als Daevid Allen in Frankrijk moet achterblijven vanwege problemen met zijn paspoort en visum, richten gitarist Ayers, drummer Wyatt en toetsenist Ratledge een nieuwe band Soft Machine op. Dit is hun eerste album uit 1968 en het bevat twee plaatkantlange songsuites vol psychedelische en jazzy rock die klinken of ze ter plekke zijn geïmproviseerd. Bij nadere beluistering blijkt dat het ietwat anders is en duiken her en der herkenbare deunen en zelfs refreintjes op. Why Are We Sleeping? is daarvan het meest in het oor springende. Ayers zal later Joy Of A Toy gebruiken op zijn solodebuutplaat met dezelfde titel. Hopper verricht het baswerk. Ik weet eigenlijk helemaal niet meer hoe ik ooit ben begonnen met luisteren naar deze Britse band. Wel weet ik dat ik dit debuutalbum koop op 22 november 2007; het is een remaster uit dat jaar en klinkt nog altijd avontuurlijk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2113: Soft Machine - Volume Two
Volume Two komt dan een jaar later, in 1969 dus. Ayers is vertrokken, Hopper is definitief lid van de groep. Broer Brian Hopper komt toeteren op zijn sax. De opzet is zo ongeveer hetzelfde als de voorganger: twee plaatkantlange songsuites Rivmic Melodies en Esther's Nose Job, zij het dat de afzonderlijke delen veel korter zijn en ook nog eens nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Niet dat er niets gebeurt: integendeel. Het is wederom een avontuurlijke plaat die ons van de ene stemming in de andere sodemietert en de afwisseling van gezongen, instrumentaal, jazzy, psychedelisch, abstract en melodieus is groot. Mij klinkt het als een groot dadaïstisch werkstuk in de oren. Ik koop de plaat pas op 3 september 2010, een remaster uit 2009 heb ik. Met krap drieëndertig minuten is deze plaat natuurlijk veel te kort.
Volume Two komt dan een jaar later, in 1969 dus. Ayers is vertrokken, Hopper is definitief lid van de groep. Broer Brian Hopper komt toeteren op zijn sax. De opzet is zo ongeveer hetzelfde als de voorganger: twee plaatkantlange songsuites Rivmic Melodies en Esther's Nose Job, zij het dat de afzonderlijke delen veel korter zijn en ook nog eens nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Niet dat er niets gebeurt: integendeel. Het is wederom een avontuurlijke plaat die ons van de ene stemming in de andere sodemietert en de afwisseling van gezongen, instrumentaal, jazzy, psychedelisch, abstract en melodieus is groot. Mij klinkt het als een groot dadaïstisch werkstuk in de oren. Ik koop de plaat pas op 3 september 2010, een remaster uit 2009 heb ik. Met krap drieëndertig minuten is deze plaat natuurlijk veel te kort.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2114: Soft Machine - Third
Oei en dan is het 1970 en komt Soft Machine met de derde plaat. Je vraagt je af waar zo'n band de inspiratie voor die albumtitels vandaan haalt. De komst van saxofonist Elton Dean heeft het trio van Mike Ratledge, Hugh Hopper en Robert Wyatt tot een kwartet gemaakt. Op Third horen we ook bijdragen van Jimmy Hastings op fluit en Nick Evans op trombone. Het album is er eentje van het betere knip- en plakwerk: allerlei studio- en concertfragmenten zijn aan elkaar gelijmd tot vier plaatkantlange composities. Ondanks dat is het fragmentarische verdwenen en langzaam verandert de stijl meer in de richting van de geïmproviseerde muziek, al zijn er nog zeker wonderschone thema's te beluisteren. En wat een meesterwerk is het geworden. Ik vrees dat de band deze plaat nooit meer heeft kunnen evenaren en het is ook mijn grote favoriet (al is de concurrentie van Bundles erg groot). Opener Facelift (gecomponeerd door Hopper) is live opgenomen maar niet tijdens een en hetzelfde concert; Slightly All The Time is grotendeels de compositorische bijdrage van Mike Ratledge, al zijn de paar delen door de rest van de band ook niet mis. De derde plaatkant Moon In June is helemaal het werk van Robert Wyatt en het zo ongeveer het laatste stuk waarin Wyatt zingt; de andere groepsleden waren niet zo gecharmeerd van zijn unieke, ietwat hese stemgeluid. Out-Bloody-Rageous is de bizarre afsluiter van Ratledge. Ik kocht een eerste cd-versie van de plaat een jaar of twintig geleden en het moet zo ongeveer mijn eerste Soft Machine zijn geweest. Die versie staat echter ergens heel veer weg verstopt achter in een kast, want in 2007 kwam er een mooie remaster met een tweede cd waarop wat extra spul staat: opnamen door de BBC van het optreden op 13 augustus 1970 in The Royal Albert Hall. De band speelt daar drie stukken van Third. Mooie aanvulling. De band toerde intensief in die tijd en gedurende de concerten transformeerde het materiaal van psychedelische songs naar lange instrumentale jazzrock, iets wat niet iedereen in de band aanstond, maar daarover later meer. Legendarisch album, dit.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 18-02-2023 20:39:18 ]
Oei en dan is het 1970 en komt Soft Machine met de derde plaat. Je vraagt je af waar zo'n band de inspiratie voor die albumtitels vandaan haalt. De komst van saxofonist Elton Dean heeft het trio van Mike Ratledge, Hugh Hopper en Robert Wyatt tot een kwartet gemaakt. Op Third horen we ook bijdragen van Jimmy Hastings op fluit en Nick Evans op trombone. Het album is er eentje van het betere knip- en plakwerk: allerlei studio- en concertfragmenten zijn aan elkaar gelijmd tot vier plaatkantlange composities. Ondanks dat is het fragmentarische verdwenen en langzaam verandert de stijl meer in de richting van de geïmproviseerde muziek, al zijn er nog zeker wonderschone thema's te beluisteren. En wat een meesterwerk is het geworden. Ik vrees dat de band deze plaat nooit meer heeft kunnen evenaren en het is ook mijn grote favoriet (al is de concurrentie van Bundles erg groot). Opener Facelift (gecomponeerd door Hopper) is live opgenomen maar niet tijdens een en hetzelfde concert; Slightly All The Time is grotendeels de compositorische bijdrage van Mike Ratledge, al zijn de paar delen door de rest van de band ook niet mis. De derde plaatkant Moon In June is helemaal het werk van Robert Wyatt en het zo ongeveer het laatste stuk waarin Wyatt zingt; de andere groepsleden waren niet zo gecharmeerd van zijn unieke, ietwat hese stemgeluid. Out-Bloody-Rageous is de bizarre afsluiter van Ratledge. Ik kocht een eerste cd-versie van de plaat een jaar of twintig geleden en het moet zo ongeveer mijn eerste Soft Machine zijn geweest. Die versie staat echter ergens heel veer weg verstopt achter in een kast, want in 2007 kwam er een mooie remaster met een tweede cd waarop wat extra spul staat: opnamen door de BBC van het optreden op 13 augustus 1970 in The Royal Albert Hall. De band speelt daar drie stukken van Third. Mooie aanvulling. De band toerde intensief in die tijd en gedurende de concerten transformeerde het materiaal van psychedelische songs naar lange instrumentale jazzrock, iets wat niet iedereen in de band aanstond, maar daarover later meer. Legendarisch album, dit.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 18-02-2023 20:39:18 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2115: Soft Machine - Fourth
Tussen het moordende toerschema in maakt Soft Machine in 1971 ook nog opnamen voor een nieuw album. Ratledge, Wyatt, Hopper en Dean krijgen hulp van Roy Babbington (bas), Mark Charig (cornet), Nick Evans (trombone), Jimmy Hastings (fluit en clarinet) en Alan Skidmore (tenor saxophone) en de toevoeging van deze muzikanten zorgt voor een aanmerkelijk ander - lees jazzy - geluid. Compositorisch dragen Ratledge en Dean ieder een kort stuk aan; de rest van de plaat is geschreven door Hugh Hopper. Er is nauwelijks ruimte voor Robert Wyatt en deze zal na de plaat dan ook zijn biezen pakken om een solocarrière te starten en zijn band Matching Mole (een verbastering van het Franse 'Machine Molle' dat 'Soft Machine' betekent) te beginnen. Voor velen was Fourth nogal een tegenvallende plaat na het meesterwerk dat Third bleek te zijn. Ik moet zeggen dat er toch veel moois te horen is op Fourth. Zo is de opener Teeth een prachtige staalkaart van de rest van het album. En Hopper's plaatkantlange suite Virtually bevat eveneens zeer sterke passages. Ik koop Fourth op 10 december 2014 en ik heb een zeer goed klinkende remaster uit 2007.
Tussen het moordende toerschema in maakt Soft Machine in 1971 ook nog opnamen voor een nieuw album. Ratledge, Wyatt, Hopper en Dean krijgen hulp van Roy Babbington (bas), Mark Charig (cornet), Nick Evans (trombone), Jimmy Hastings (fluit en clarinet) en Alan Skidmore (tenor saxophone) en de toevoeging van deze muzikanten zorgt voor een aanmerkelijk ander - lees jazzy - geluid. Compositorisch dragen Ratledge en Dean ieder een kort stuk aan; de rest van de plaat is geschreven door Hugh Hopper. Er is nauwelijks ruimte voor Robert Wyatt en deze zal na de plaat dan ook zijn biezen pakken om een solocarrière te starten en zijn band Matching Mole (een verbastering van het Franse 'Machine Molle' dat 'Soft Machine' betekent) te beginnen. Voor velen was Fourth nogal een tegenvallende plaat na het meesterwerk dat Third bleek te zijn. Ik moet zeggen dat er toch veel moois te horen is op Fourth. Zo is de opener Teeth een prachtige staalkaart van de rest van het album. En Hopper's plaatkantlange suite Virtually bevat eveneens zeer sterke passages. Ik koop Fourth op 10 december 2014 en ik heb een zeer goed klinkende remaster uit 2007.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2116: Soft Machine - Fifth
Na het vertrek van Robert Wyatt duikt Soft Machine de studio in met drummer Phil Howard. Opnames van de sessies met hem belanden op de eerste elpeekant van Fifth uit 1973. Howard wordt op zijn beurt weer vervangen door JohnMarshall en de opnames met hem vinden we terug op de tweede plaatkant. Ondertussen is er zo goed als niets meer over van het originele psychedelische geluid van de groep en hebben we te maken met een heus jazzrockensemble. Compositorisch voert Mike Ratledge de boventoon: vier van de zeven stukken zijn van zijn hand en ik moet zeggen dat ik ze ook de beste stukken van de plaat vind. Hopper,Marshall en Dean leveren ieder een enkel stuk aan. Ik koop de plaat op 5 september 2020, een remaster uit 2007 waarop nog een alternatieve take van All White staat. Alles bij elkaar weer een prima plaat.
Na het vertrek van Robert Wyatt duikt Soft Machine de studio in met drummer Phil Howard. Opnames van de sessies met hem belanden op de eerste elpeekant van Fifth uit 1973. Howard wordt op zijn beurt weer vervangen door JohnMarshall en de opnames met hem vinden we terug op de tweede plaatkant. Ondertussen is er zo goed als niets meer over van het originele psychedelische geluid van de groep en hebben we te maken met een heus jazzrockensemble. Compositorisch voert Mike Ratledge de boventoon: vier van de zeven stukken zijn van zijn hand en ik moet zeggen dat ik ze ook de beste stukken van de plaat vind. Hopper,Marshall en Dean leveren ieder een enkel stuk aan. Ik koop de plaat op 5 september 2020, een remaster uit 2007 waarop nog een alternatieve take van All White staat. Alles bij elkaar weer een prima plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2117: Soft Machine - Seven
Klopt. Six ontbreekt. Heb ik niet. Komt wel. Op Seven horen we een haast compleet van bezetting veranderde Soft Machine. Toetsenist Mike Ratledge is er nog; Roy Babbington heeft Hugh Hopper vervangen op bas en JohnMarshall heeft definitief de drumkruk ingepikt. Karl Jenkins toetert erop los op hobo, saxen en fluit en beroert ook de elektrische piano's. En wat maakt dit kwartet? Een avontuurlijk soort jazz. Jenkins en Ratledge leveren veel materiaal aan. In totaal krijgen we twaalf redelijk korte stukken te horen. Ik vind dit album uit 1973, een remaster uit 2007, op 20 juli 2018. Ik heb het kleine prijsstickertje erop laten zitten; op die dag ben ik op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en bij een of ander kraampje pik ik deze cd - die in een uitstekende staat verkeert - uit een bakje en reken maar liefst drie hele euro's af.
Klopt. Six ontbreekt. Heb ik niet. Komt wel. Op Seven horen we een haast compleet van bezetting veranderde Soft Machine. Toetsenist Mike Ratledge is er nog; Roy Babbington heeft Hugh Hopper vervangen op bas en JohnMarshall heeft definitief de drumkruk ingepikt. Karl Jenkins toetert erop los op hobo, saxen en fluit en beroert ook de elektrische piano's. En wat maakt dit kwartet? Een avontuurlijk soort jazz. Jenkins en Ratledge leveren veel materiaal aan. In totaal krijgen we twaalf redelijk korte stukken te horen. Ik vind dit album uit 1973, een remaster uit 2007, op 20 juli 2018. Ik heb het kleine prijsstickertje erop laten zitten; op die dag ben ik op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en bij een of ander kraampje pik ik deze cd - die in een uitstekende staat verkeert - uit een bakje en reken maar liefst drie hele euro's af.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2118: Soft Machine - Bundles
En dan gebeurt er iets bijzonders. Gedurende 1974 toert Soft Machine weer als een debiel en zoals gebruikelijk ontstaat de behoefte om weer een nieuwe richting in te slaan. De verrassing is dan ook enorm als in 1975 ene Allan Holdsworth zich aansluit bij de band. De komst van deze gitarist zal een enorme invloed hebben op het geluid van de band. Holdsworth - die zich daarvoor bezig hield met bands als Igginbottom, Nucleus en Tempest - is thuis in het geïmproviseerde werk en zijn vloeiende gitaarstijl blijkt uitstekend te passen bij de jazzy rock van Soft Machine. Bundles verschijnt in 1975 en de composities zijn dan al uitgebreid op het podium gebracht. De eerste plaatkant bestaat uit de vijfdelige suite Hazard Profile; op de tweede kant horen we kortere composities. Opener Hazard Profile Part One is gelijk een klapper van jewelste en laat goed horen hoe Soft Machine anno 1975 klinkt. Mike Ratledge levert dit maal slechts twee korte stukjes aan; het merendeel van de muziek is van de hand van Karl Jenkins. Ik heb hier een remaster uit 2010 die ik kocht op 21 augustus 2017 en uitstekend klinkt. Holdsworth komt met één werkje en Land Of The Bag Snake is een gaaf nummer waarin zijn gitaar de hoofdrol vervult. Bundles is een uitstekend album en in mijn oren misschien wel het beste dat Soft Machine ooit heeft uitgebracht.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-02-2023 09:48:25 ]
En dan gebeurt er iets bijzonders. Gedurende 1974 toert Soft Machine weer als een debiel en zoals gebruikelijk ontstaat de behoefte om weer een nieuwe richting in te slaan. De verrassing is dan ook enorm als in 1975 ene Allan Holdsworth zich aansluit bij de band. De komst van deze gitarist zal een enorme invloed hebben op het geluid van de band. Holdsworth - die zich daarvoor bezig hield met bands als Igginbottom, Nucleus en Tempest - is thuis in het geïmproviseerde werk en zijn vloeiende gitaarstijl blijkt uitstekend te passen bij de jazzy rock van Soft Machine. Bundles verschijnt in 1975 en de composities zijn dan al uitgebreid op het podium gebracht. De eerste plaatkant bestaat uit de vijfdelige suite Hazard Profile; op de tweede kant horen we kortere composities. Opener Hazard Profile Part One is gelijk een klapper van jewelste en laat goed horen hoe Soft Machine anno 1975 klinkt. Mike Ratledge levert dit maal slechts twee korte stukjes aan; het merendeel van de muziek is van de hand van Karl Jenkins. Ik heb hier een remaster uit 2010 die ik kocht op 21 augustus 2017 en uitstekend klinkt. Holdsworth komt met één werkje en Land Of The Bag Snake is een gaaf nummer waarin zijn gitaar de hoofdrol vervult. Bundles is een uitstekend album en in mijn oren misschien wel het beste dat Soft Machine ooit heeft uitgebracht.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-02-2023 09:48:25 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2119: Soft Machine - Bundles
Als de opnamen voor Bundles zijn voltooid, vertrekt Holdsworth weer. De man is nooit tevreden over zijn prestatie. Legende gaat dat hij - ook tijdens de opnamen van Bundles - na een eerste take van zijn solo, erop staat het nog eens over te doen en nog eens en nog eens, tot de band het uiteindelijk helemaal zat is en hem dwingt een solo te kiezen en dan kiest hij zoals altijd de eerste. Ernstiger is het dat er een toer gepland staat. Op de vraag of hij die alsjeblieft toch nog wil doen, antwoordt hij dat hij zich heeft aangesloten bij Tony Williams' Lifetime. Nee, dus. Het noopt Soft Machine om een geplande toer af te zeggen. Als er uiteindelijk een vervanger voor Holdsworth is gevonden - John Etheridge -, kan de toer opnieuw gepland. Opnamen van het concert in de Nottingham University op 11 oktober 1975 vinden we als bonus bij de remaster van Bundles die in 2022 verschijnt (en ik koop op 5 september 2022). Etheridge is een heel ander soort gitarist dan Holdsworth; daar waar Holdsworth duidelijk uit de jazz en improvisatiehoek komt, daar is Etheridge wat compacter en rockier, maar zeker niet minder interessant. In Nottingham speelt de band veel van Bundles (hoogtepunt is de volledige Hazard Profile), maar ook stukken van de opvolger Softs: het is Ban-Ban Caliban dat veel indruk maakt.
Als de opnamen voor Bundles zijn voltooid, vertrekt Holdsworth weer. De man is nooit tevreden over zijn prestatie. Legende gaat dat hij - ook tijdens de opnamen van Bundles - na een eerste take van zijn solo, erop staat het nog eens over te doen en nog eens en nog eens, tot de band het uiteindelijk helemaal zat is en hem dwingt een solo te kiezen en dan kiest hij zoals altijd de eerste. Ernstiger is het dat er een toer gepland staat. Op de vraag of hij die alsjeblieft toch nog wil doen, antwoordt hij dat hij zich heeft aangesloten bij Tony Williams' Lifetime. Nee, dus. Het noopt Soft Machine om een geplande toer af te zeggen. Als er uiteindelijk een vervanger voor Holdsworth is gevonden - John Etheridge -, kan de toer opnieuw gepland. Opnamen van het concert in de Nottingham University op 11 oktober 1975 vinden we als bonus bij de remaster van Bundles die in 2022 verschijnt (en ik koop op 5 september 2022). Etheridge is een heel ander soort gitarist dan Holdsworth; daar waar Holdsworth duidelijk uit de jazz en improvisatiehoek komt, daar is Etheridge wat compacter en rockier, maar zeker niet minder interessant. In Nottingham speelt de band veel van Bundles (hoogtepunt is de volledige Hazard Profile), maar ook stukken van de opvolger Softs: het is Ban-Ban Caliban dat veel indruk maakt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2120: Soft Machine - Live In The 70's
Ik sla een paar jaartjes over. We komen aan in 2006. Ik zie een band die Soft Machine Legacy heet en die bestaat uit John Etheridge, JohnMarshall, Theo Travis en Hugh Hopper tijdens het grote Zappafestival op 15 juli 2006. Formeel vindt de band dat ze zichzelf niet Soft Machine mogen noemen, maar het is een schitterend concert vol klassieke composities waar het viertal zich dan heerlijk op los laat gaan. Nog weer een paar jaartjes overslaan. We komen aan in 2015. Dan verschijnt een set met vier cd's propvol livewerk uit 1970-1972 ten tijde van Third, Fourth en Fifth. Ik koop 'm op 1 augustus 2017. Het geluid is niet overal even helder, maar qua muziek is dit om je vingers bij af te likken. Een compleet concert uit het L'Olympia in Parijs van 2 mei 1972 trapt af. Hopper, Ratledge, JohnMarshall en Dean zijn in prima vorm. Dan volgt een deel van een optreden uit mei 1970 met Robert Wyatt, Hopper, Ratledge en Dean en op het derde plaatje staat het leeuwendeel van het concert uit januari 1970 in Fairfield Halls in Croydon en het is het concert waar veel opnames van gebruikt zijn - al dan niet in bewerkte vorm - op Third. Het moge duidelijk zijn: dit is het hoogtepunt van deze uitgave. Op het vierde plaatje dan opnamen uit de tournee door Duitsland in de herfst van 1971 met Hopper, Ratledge, Dean en Phil Howard. Alle vier de plaatjes waren al eens eerder uitgebracht, vooral in de wereld van de bootlegs, dus is het extra aangenaam dat ze nu voor een schappelijke prijs verzameld waren. Mooie inkijk in de wereld van Soft Machine op het podium in de tijd dat ze excelleerden. Denk aan gierend orgeltje en tetterende sax. Niet het gemakkelijkste of meest toegankelijke wat je je kunt bedenken, maar als je in bent voor wat fijne improvisatie en uitgesponnen gejengel, dan is dit lekker.
En hier een plaatje van Soft Machine Legacy tijdens het Zappafestival op 15 juli 2006:
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 25-02-2023 21:26:30 ]
Ik sla een paar jaartjes over. We komen aan in 2006. Ik zie een band die Soft Machine Legacy heet en die bestaat uit John Etheridge, JohnMarshall, Theo Travis en Hugh Hopper tijdens het grote Zappafestival op 15 juli 2006. Formeel vindt de band dat ze zichzelf niet Soft Machine mogen noemen, maar het is een schitterend concert vol klassieke composities waar het viertal zich dan heerlijk op los laat gaan. Nog weer een paar jaartjes overslaan. We komen aan in 2015. Dan verschijnt een set met vier cd's propvol livewerk uit 1970-1972 ten tijde van Third, Fourth en Fifth. Ik koop 'm op 1 augustus 2017. Het geluid is niet overal even helder, maar qua muziek is dit om je vingers bij af te likken. Een compleet concert uit het L'Olympia in Parijs van 2 mei 1972 trapt af. Hopper, Ratledge, JohnMarshall en Dean zijn in prima vorm. Dan volgt een deel van een optreden uit mei 1970 met Robert Wyatt, Hopper, Ratledge en Dean en op het derde plaatje staat het leeuwendeel van het concert uit januari 1970 in Fairfield Halls in Croydon en het is het concert waar veel opnames van gebruikt zijn - al dan niet in bewerkte vorm - op Third. Het moge duidelijk zijn: dit is het hoogtepunt van deze uitgave. Op het vierde plaatje dan opnamen uit de tournee door Duitsland in de herfst van 1971 met Hopper, Ratledge, Dean en Phil Howard. Alle vier de plaatjes waren al eens eerder uitgebracht, vooral in de wereld van de bootlegs, dus is het extra aangenaam dat ze nu voor een schappelijke prijs verzameld waren. Mooie inkijk in de wereld van Soft Machine op het podium in de tijd dat ze excelleerden. Denk aan gierend orgeltje en tetterende sax. Niet het gemakkelijkste of meest toegankelijke wat je je kunt bedenken, maar als je in bent voor wat fijne improvisatie en uitgesponnen gejengel, dan is dit lekker.
En hier een plaatje van Soft Machine Legacy tijdens het Zappafestival op 15 juli 2006:
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 25-02-2023 21:26:30 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2121: Soft Machine - Hidden Details
Soft Machine zal nooit meer Soft Machine zijn. Op 7 juni 2009 overlijdt Hugh Hopper, bassist van bijna het eerste uur. Gelukkig heb ik hem nog gezien op zaterdag 15 juli 2006 met Soft Machine Legacy tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het duurt even voordat de andere drie (John Etheridge, JohnMarshall en Theo Travis) verder gaan. De vervanger van Hopper is niemand minder dan Roy Babbington, oud-Soft Machinegediende vanaf Seven tot en met 1976. Pas in 2018 komt er plaatmateriaal uit én durft het kwartet het 'Legacy' te laten vallen en zich gewoon Soft Machine te noemen. Hidden Details bevat zowel oud als nieuw. Het oude, vertrouwde jazzy en experimentele geluid is gebleven en er zijn zelfs een paar uitvoeringen van 'klassieke' stukken met een deel van Out Bloody Rageous (ook te vinden op Third) als hoogtepunt. Nieuw zijn de composities van vooral Etheridge en Travis, die evengoed alle kanten op gaan, maar toch een heel eigen karakter hebben. Ze passen echter volledig in het Soft Machineoeuvre. Ik koop de plaat bij het verschijnen op 17 september 2018 en ja, dit is een bijzonder sterk album dat ik regelmatig beluister.
Vooruit nog een van mijn plaatjes: Hugh Hopper tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 15 juli 2006:
Soft Machine zal nooit meer Soft Machine zijn. Op 7 juni 2009 overlijdt Hugh Hopper, bassist van bijna het eerste uur. Gelukkig heb ik hem nog gezien op zaterdag 15 juli 2006 met Soft Machine Legacy tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het duurt even voordat de andere drie (John Etheridge, JohnMarshall en Theo Travis) verder gaan. De vervanger van Hopper is niemand minder dan Roy Babbington, oud-Soft Machinegediende vanaf Seven tot en met 1976. Pas in 2018 komt er plaatmateriaal uit én durft het kwartet het 'Legacy' te laten vallen en zich gewoon Soft Machine te noemen. Hidden Details bevat zowel oud als nieuw. Het oude, vertrouwde jazzy en experimentele geluid is gebleven en er zijn zelfs een paar uitvoeringen van 'klassieke' stukken met een deel van Out Bloody Rageous (ook te vinden op Third) als hoogtepunt. Nieuw zijn de composities van vooral Etheridge en Travis, die evengoed alle kanten op gaan, maar toch een heel eigen karakter hebben. Ze passen echter volledig in het Soft Machineoeuvre. Ik koop de plaat bij het verschijnen op 17 september 2018 en ja, dit is een bijzonder sterk album dat ik regelmatig beluister.
Vooruit nog een van mijn plaatjes: Hugh Hopper tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland op 15 juli 2006:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2122: Soft Machine - Live At The Baked Potato
Met een zeer sterk album uitgebracht weet Soft Machine - ondanks de restricties gedurende een pandemie - eens succesvolle wereldtoernee uit te voeren. Een van de beste concerten vindt plaats in het beruchte The Baked Potato-zaaltje op 1 februari 2019. Opnamen daarvan komen een dik jaar later uit en ik koop die plaat op 28 juli 2020. In een klein uur krijgen we de hoogtepunten van een energiek en beregaaf concert. We horen nadrukkelijk ouder werk, waar de band vrijelijk mee omgaat, zó vrij dat we het wel helemaal eigen gemaakt mogen noemen. Wat mij betreft zijn opener Out-Bloody-Rageous en Hazard Profile Part One de klappers, maar ook de eigen composities komen - wat later op de cd - bijzonder goed uit de verf, bijvoorbeeld Fourteen Hour Dreams. Alles is in grandioos goed geluid opgenomen en het enige wat tegenvalt is dat we niet het complete concert voorgeschoteld krijgen.
Wat wél weer leuk is, is dat Theo Travis zelf wat filmopnamen op YT heeft gezet:
Met een zeer sterk album uitgebracht weet Soft Machine - ondanks de restricties gedurende een pandemie - eens succesvolle wereldtoernee uit te voeren. Een van de beste concerten vindt plaats in het beruchte The Baked Potato-zaaltje op 1 februari 2019. Opnamen daarvan komen een dik jaar later uit en ik koop die plaat op 28 juli 2020. In een klein uur krijgen we de hoogtepunten van een energiek en beregaaf concert. We horen nadrukkelijk ouder werk, waar de band vrijelijk mee omgaat, zó vrij dat we het wel helemaal eigen gemaakt mogen noemen. Wat mij betreft zijn opener Out-Bloody-Rageous en Hazard Profile Part One de klappers, maar ook de eigen composities komen - wat later op de cd - bijzonder goed uit de verf, bijvoorbeeld Fourteen Hour Dreams. Alles is in grandioos goed geluid opgenomen en het enige wat tegenvalt is dat we niet het complete concert voorgeschoteld krijgen.
Wat wél weer leuk is, is dat Theo Travis zelf wat filmopnamen op YT heeft gezet:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2123: Soft Works - Abracadabra In Osaka
In 2003 komen een paar oud-leden van Soft Machine weer bij elkaar. Elton Dean, Hugh Hopper, JohnMarshall en zowaar Allan Holdsworth maken in dat jaar het album Abracadabra onder de naam Soft Works. Ik heb dat album niet. In hetzelfde jaar doet het kwartet een korte tour en op 11 augustus 2003 vindt een geweldig optreden plaats in Namba Hatch in Osaka. Een onbekende geluidsman heeft direct van de PA opnameapparatuur aangesloten. Helaas bleek het geluid zeer slecht afgesteld, maar gelukkig was het uiteindelijk Mark Wingfield die er wagonladingen tijd in stak om de boel te restaureren en te mixen. Pas eind 2020 kwam Abracadabra In Osaka uit en ik schafte 'm aan op 21 mei 2021. Het resultaat is grandioos. Op de setlijst staan nauwelijks oude stukken, maar nieuw werk, veelal lang uitgesponnen composities waarin alle vier de muzikanten goed tot hun recht komen. Ik vind natuurlijk het gitaarwerk van Holdsworth om je vingers bij af te likken, maar ja, voor mij geldt: Holdsworth is Heaven. Ook al draagt hij compositorisch slechts één werk aan; zijn vloeiende stijl drukt een enorme stempel op het groepsgeluid. Na de korte tour herhaalt de geschiedenis zich: Holdsworth is niet tevreden over zijn werk en geeft er de brui aan. De groep Soft Works vraagt John Etheridge om zijn plaats in te nemen en vanaf dan gaat de band verder onder de naam Soft Machine Legacy. Drie jaar later zie ik ze op het grote Zappafestival. Overigens: ik vind het redelijk bizar te moeten constateren dat van de vier leden van Soft Works er al drie niet meer onder ons zijn: Elton Dean, Hugh Hopper en Allan Holdsworth.
Helaas weinig van dit album te vinden op YT, wel de complete plaat:
In 2003 komen een paar oud-leden van Soft Machine weer bij elkaar. Elton Dean, Hugh Hopper, JohnMarshall en zowaar Allan Holdsworth maken in dat jaar het album Abracadabra onder de naam Soft Works. Ik heb dat album niet. In hetzelfde jaar doet het kwartet een korte tour en op 11 augustus 2003 vindt een geweldig optreden plaats in Namba Hatch in Osaka. Een onbekende geluidsman heeft direct van de PA opnameapparatuur aangesloten. Helaas bleek het geluid zeer slecht afgesteld, maar gelukkig was het uiteindelijk Mark Wingfield die er wagonladingen tijd in stak om de boel te restaureren en te mixen. Pas eind 2020 kwam Abracadabra In Osaka uit en ik schafte 'm aan op 21 mei 2021. Het resultaat is grandioos. Op de setlijst staan nauwelijks oude stukken, maar nieuw werk, veelal lang uitgesponnen composities waarin alle vier de muzikanten goed tot hun recht komen. Ik vind natuurlijk het gitaarwerk van Holdsworth om je vingers bij af te likken, maar ja, voor mij geldt: Holdsworth is Heaven. Ook al draagt hij compositorisch slechts één werk aan; zijn vloeiende stijl drukt een enorme stempel op het groepsgeluid. Na de korte tour herhaalt de geschiedenis zich: Holdsworth is niet tevreden over zijn werk en geeft er de brui aan. De groep Soft Works vraagt John Etheridge om zijn plaats in te nemen en vanaf dan gaat de band verder onder de naam Soft Machine Legacy. Drie jaar later zie ik ze op het grote Zappafestival. Overigens: ik vind het redelijk bizar te moeten constateren dat van de vier leden van Soft Works er al drie niet meer onder ons zijn: Elton Dean, Hugh Hopper en Allan Holdsworth.
Helaas weinig van dit album te vinden op YT, wel de complete plaat:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2124: Jimmy Sommerville - The Singles Collection 1984/1990
DEZE IS VAN DE VROUW! Althans, zij wilde 'm hebben. Dat was lang geleden, op 11 april 1991. Toen kochten we dit verzamelalbum dat uitkwam in 1990. Erop staan hits van Bronski Beat, The Communards én solowerk van meneer Sommerville. De man was destijds aardig succesvol. Zelf was ik niet zo onder de indruk en voor mij hoefde de aanschaf van deze plaat niet (al kiest de heer Sommerville in een heel enkel geval wél een aardig liedje om te zingen, bijvoorbeeld To Love Somebody, maar ja het haalt het niet bij het origineel). Gelukkig is de smaak van De Vrouw in de loop van de jaren veranderd; zo is ze bijvoorbeeld de afgelopen achttien jaren maar wat graag met mij meegegaan naar het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. En eerlijk is eerlijk: ik heb deze cd al dik dertig jaar niet gedraaid en doe dat ook nu niet.
DEZE IS VAN DE VROUW! Althans, zij wilde 'm hebben. Dat was lang geleden, op 11 april 1991. Toen kochten we dit verzamelalbum dat uitkwam in 1990. Erop staan hits van Bronski Beat, The Communards én solowerk van meneer Sommerville. De man was destijds aardig succesvol. Zelf was ik niet zo onder de indruk en voor mij hoefde de aanschaf van deze plaat niet (al kiest de heer Sommerville in een heel enkel geval wél een aardig liedje om te zingen, bijvoorbeeld To Love Somebody, maar ja het haalt het niet bij het origineel). Gelukkig is de smaak van De Vrouw in de loop van de jaren veranderd; zo is ze bijvoorbeeld de afgelopen achttien jaren maar wat graag met mij meegegaan naar het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. En eerlijk is eerlijk: ik heb deze cd al dik dertig jaar niet gedraaid en doe dat ook nu niet.
![The Communards - Don't Leave Me This Way (with Sarah Jane Morris) [Official Video]](https://i.ytimg.com/vi/1RHBAd5YUR8/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2125: Jimmy Sommerville - Heartbeat
DEZE IS OOK VAN DE VROUW! Althans, ík heb 'm nooit gekocht. Geen idee wanneer dit cd-singletje uit 1995 in de platenkast is gekomen. Ik gok ergens in 1996. Op het plaatje de radio-edit van het titelnummer én het lied Up And Away. Voor zover ik weet: deze cd heb ik nooit gehoord. Ook nu niet.
DEZE IS OOK VAN DE VROUW! Althans, ík heb 'm nooit gekocht. Geen idee wanneer dit cd-singletje uit 1995 in de platenkast is gekomen. Ik gok ergens in 1996. Op het plaatje de radio-edit van het titelnummer én het lied Up And Away. Voor zover ik weet: deze cd heb ik nooit gehoord. Ook nu niet.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2126: Solution - Mythology
Solution was Neerlands mooie jazzrockband. Tom Barlage (sax), Willem Ennes (toetsen), Guus Willemse (bas) en Hans Waterman (drums) beginnen in 1970 met een psychedelisch soort jazzrock. Hun allereersteling, Solution uit 1971, is een werkelijk fenomenaal en bijna on-Nederlands sterke plaat, een mix tussen Soft Machine en Supersister; in één stuk zitten citaten van For Example (The Nice) en het past allemaal wonderwel. Toch heeft de groep een heel eigen geluid. Het tweede album Divergence uit 1973 kent ook nog enkele zeer sterke stukken, maar de platen die erop volgen zijn - natuurlijk onder druk van de platenmaatschappijen - steeds toegankelijker en poppy'er. Het derde album (uit 1975) is al gladjes maar nog aardig, maar daarna is het avontuur uit de muziek. Na nog eens drie albums, een liveplaat en verzamelaar stopt de band in 1983, al is er nog een reünieconcert in 2006. Toetsenist Willem Ennes overlijdt in 2015. Deze driedubbelverzamelcd uit 2013 (die ik koop op 1 juli 2019) bevat de eerste drie elpees, wat singlekantjes en gelukkig veel livewerk uit 1971. Want die eerste plaat en hun live-uitvoeringen: sjongejonge wat lekker.
Solution was Neerlands mooie jazzrockband. Tom Barlage (sax), Willem Ennes (toetsen), Guus Willemse (bas) en Hans Waterman (drums) beginnen in 1970 met een psychedelisch soort jazzrock. Hun allereersteling, Solution uit 1971, is een werkelijk fenomenaal en bijna on-Nederlands sterke plaat, een mix tussen Soft Machine en Supersister; in één stuk zitten citaten van For Example (The Nice) en het past allemaal wonderwel. Toch heeft de groep een heel eigen geluid. Het tweede album Divergence uit 1973 kent ook nog enkele zeer sterke stukken, maar de platen die erop volgen zijn - natuurlijk onder druk van de platenmaatschappijen - steeds toegankelijker en poppy'er. Het derde album (uit 1975) is al gladjes maar nog aardig, maar daarna is het avontuur uit de muziek. Na nog eens drie albums, een liveplaat en verzamelaar stopt de band in 1983, al is er nog een reünieconcert in 2006. Toetsenist Willem Ennes overlijdt in 2015. Deze driedubbelverzamelcd uit 2013 (die ik koop op 1 juli 2019) bevat de eerste drie elpees, wat singlekantjes en gelukkig veel livewerk uit 1971. Want die eerste plaat en hun live-uitvoeringen: sjongejonge wat lekker.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2127: Sonar with David Torn - Vortex
Wie kent Sonar niet? Ik, tot het 2018 werd, dan. Dit Zwitserse kwartet timmert sinds 2012 aan de weg met een soort mathrock dat bij vlagen veel weg heeft van King Crimson gedurende 1981-1984. In 2018 zoeken ze voor het vierde studioalbum de samenwerking met David Torn. En toen werd het echt interessant. De uitwaaierende gierende gitaarerupties sluiten grandioos aan bij de complexe ritmemozaïeken van de band. Ik ben liefhebber van Torn en koop deze plaat bij het verschijnen op 22 mei 2018. Zes schitterende werken die niet voor elkaar onderdoen en ik zou deze cd eigenlijk veel vaker moeten draaien dan ik nu doe. Aanrader!
Bijna niks van het album te vinden op YT, behalve:
Maar dan wel een 'live in the studio'-versie van een ander stuk van de plaat:
Wie kent Sonar niet? Ik, tot het 2018 werd, dan. Dit Zwitserse kwartet timmert sinds 2012 aan de weg met een soort mathrock dat bij vlagen veel weg heeft van King Crimson gedurende 1981-1984. In 2018 zoeken ze voor het vierde studioalbum de samenwerking met David Torn. En toen werd het echt interessant. De uitwaaierende gierende gitaarerupties sluiten grandioos aan bij de complexe ritmemozaïeken van de band. Ik ben liefhebber van Torn en koop deze plaat bij het verschijnen op 22 mei 2018. Zes schitterende werken die niet voor elkaar onderdoen en ik zou deze cd eigenlijk veel vaker moeten draaien dan ik nu doe. Aanrader!
Bijna niks van het album te vinden op YT, behalve:
Maar dan wel een 'live in the studio'-versie van een ander stuk van de plaat:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2128: Bruce Soord - Bruce Soord
Daar waar ik bij zijn band The Pineapple Thief niet van alles even enthousiast word, daar ben ik lyrisch over Soord's eerste soloalbum uit 2015. Tien pareltjes van liedjes met een kop en een staart. Ingetogen, melancholiek, schitterend. Bij vlagen lijkt het op Steven Wilson akoestisch. Meteen weer vergeten dat ik het heb gezegd. Soord speelt zo goed als alles zelf in; beetje hulp krijgt hij bij enkele piano-, toetsen- en gitaarpartijen van Steve Kitch en Darran Charle. Zijn eigen koortjes zijn als een warme deken die over je heen komt. Ik koop het album op 21 december 2015 en krijg nog altijd kippenvel bij liedjes als Black Smoke, The Odds, A Thousand Daggers, Leaves Leave Me en vooral Familiar Patterns. Wat een prachtplaat.
Daar waar ik bij zijn band The Pineapple Thief niet van alles even enthousiast word, daar ben ik lyrisch over Soord's eerste soloalbum uit 2015. Tien pareltjes van liedjes met een kop en een staart. Ingetogen, melancholiek, schitterend. Bij vlagen lijkt het op Steven Wilson akoestisch. Meteen weer vergeten dat ik het heb gezegd. Soord speelt zo goed als alles zelf in; beetje hulp krijgt hij bij enkele piano-, toetsen- en gitaarpartijen van Steve Kitch en Darran Charle. Zijn eigen koortjes zijn als een warme deken die over je heen komt. Ik koop het album op 21 december 2015 en krijg nog altijd kippenvel bij liedjes als Black Smoke, The Odds, A Thousand Daggers, Leaves Leave Me en vooral Familiar Patterns. Wat een prachtplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
quote:
bazbo cd2125: Jimmy Sommerville - Heartbeat
[ afbeelding ]
DEZE IS OOK VAN DE VROUW! Althans, ík heb 'm nooit gekocht. Geen idee wanneer dit cd-singletje uit 1995 in de platenkast is gekomen. Ik gok ergens in 1996. Op het plaatje de radio-edit van het titelnummer én het lied Up And Away. Voor zover ik weet: deze cd heb ik nooit gehoord. Ook nu niet.
Wel een sympathieke man die Jimmy
bazbo cd2129: Soul Coughing - Ruby Vroom
'Soul coughing' is Amerikaanse slang voor vomeren, overgeven, braken en kotsen. Soul Coughing was een Amerikaanse band waarmee ik eind 1994 kennismaakte. Ik zag een reportage op televisie (in welk programma?) en las een paar goede recensies over het eerste album dat toen net uit was. Toen rende ik op 16 januari 1995 naar de winkel, beluisterde de eerste twee nummers en rende toen met de cd in mijn tas weer naar huis. Wat een grandioos gave band! Het kwartet bestaat uit zanger/gitarist Mike Doughty, bassist Sebastian Steinberg en drummer Yuval Gabay die als ondergrond een alternatief soort garagejazz neerleggen, maar het meest in het oor springend is toetsenist/sampler Mark Degli Antoni. Wat deze man uit zijn instrumenten haalt is werkelijk onbeschrijflijk. Het geheel funkt, groov't, swingt compleet de pan uit. De nasale maar indringende stem van Doughty, zingend en praatzingend, doet de rest. Op dit debuutalbum Ruby Vroom weet de groep gelijk al een goed (eigen) geluid neer te zetten. Wat mij betreft hoeft het niet beter, dit is gewoon al grandioos. Hoogtepunten te over: opener Is Chicago, Not Chicago zet gelijk al de toon, Sugar Free Jazz is het eerste stuk dat ik hoorde en dat me naar de winkel deed rennen, Bus To Beelzebub stuitert alle kanten op en Down To This is de single die een heuse videoclip verdiende. Ken je het nog niet, geef je dan over aan Soul Coughing en laat je onder vomeren, overgeven, braken en kotsen. Héérlijk!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-03-2023 20:53:53 ]
'Soul coughing' is Amerikaanse slang voor vomeren, overgeven, braken en kotsen. Soul Coughing was een Amerikaanse band waarmee ik eind 1994 kennismaakte. Ik zag een reportage op televisie (in welk programma?) en las een paar goede recensies over het eerste album dat toen net uit was. Toen rende ik op 16 januari 1995 naar de winkel, beluisterde de eerste twee nummers en rende toen met de cd in mijn tas weer naar huis. Wat een grandioos gave band! Het kwartet bestaat uit zanger/gitarist Mike Doughty, bassist Sebastian Steinberg en drummer Yuval Gabay die als ondergrond een alternatief soort garagejazz neerleggen, maar het meest in het oor springend is toetsenist/sampler Mark Degli Antoni. Wat deze man uit zijn instrumenten haalt is werkelijk onbeschrijflijk. Het geheel funkt, groov't, swingt compleet de pan uit. De nasale maar indringende stem van Doughty, zingend en praatzingend, doet de rest. Op dit debuutalbum Ruby Vroom weet de groep gelijk al een goed (eigen) geluid neer te zetten. Wat mij betreft hoeft het niet beter, dit is gewoon al grandioos. Hoogtepunten te over: opener Is Chicago, Not Chicago zet gelijk al de toon, Sugar Free Jazz is het eerste stuk dat ik hoorde en dat me naar de winkel deed rennen, Bus To Beelzebub stuitert alle kanten op en Down To This is de single die een heuse videoclip verdiende. Ken je het nog niet, geef je dan over aan Soul Coughing en laat je onder vomeren, overgeven, braken en kotsen. Héérlijk!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-03-2023 20:53:53 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2130: Soul Coughing - Irrisistible Bliss
Het tweede album van Soul Coughing verschijnt twee jaar later en ik koop het op 8 juni 1996. Op Irrisistible Bliss klinkt alles nog net even iets lekkerder. Vanaf Super Bon Bon (de single) gaat het twaalf puntige punkjazzrapstukken vol idiote samples loos. Meer van hetzelfde? Ja, maar in dit geval helemaal niet erg. Waanzinnig!
Het tweede album van Soul Coughing verschijnt twee jaar later en ik koop het op 8 juni 1996. Op Irrisistible Bliss klinkt alles nog net even iets lekkerder. Vanaf Super Bon Bon (de single) gaat het twaalf puntige punkjazzrapstukken vol idiote samples loos. Meer van hetzelfde? Ja, maar in dit geval helemaal niet erg. Waanzinnig!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2131: Soul Coughing - El Oso
Het derde album van Soul Coughing verschijnt twee jaar later en ik koop het op 29 oktober 1998. Op El Oso klinkt het nog steeds lekker. Vanaf Rolling volgen dit keer veertien puntige punkjazzrapstukken met wat minder van die idiote samples. Circles is de single met een heuse videoclip. Meer van hetzelfde? Ja en ik moet zeggen dat ik deze plaat na een paar keer draaien nauwelijks nog uit de kast trok. Ik was wat verzadigd van het vomeren, overgeven, braken en kotsen, volgde de band niet langer en raakte ze uit het oog en oor kwijt. Met het herbeluisteren van de drie albums vraag ik me af of de groep nog meer platen heeft gemaakt en wat blijkt? Twee jaar later (in 2000) stopt de band ermee en twee jaar later (in 2002) verschijnt er nog een verzamelaar en dat was het. Nu, met het herbeluisteren van de drie studioplaten van Soul Coughing is het overigens weer fijn vomeren, overgeven, braken en kotsen.
Het derde album van Soul Coughing verschijnt twee jaar later en ik koop het op 29 oktober 1998. Op El Oso klinkt het nog steeds lekker. Vanaf Rolling volgen dit keer veertien puntige punkjazzrapstukken met wat minder van die idiote samples. Circles is de single met een heuse videoclip. Meer van hetzelfde? Ja en ik moet zeggen dat ik deze plaat na een paar keer draaien nauwelijks nog uit de kast trok. Ik was wat verzadigd van het vomeren, overgeven, braken en kotsen, volgde de band niet langer en raakte ze uit het oog en oor kwijt. Met het herbeluisteren van de drie albums vraag ik me af of de groep nog meer platen heeft gemaakt en wat blijkt? Twee jaar later (in 2000) stopt de band ermee en twee jaar later (in 2002) verschijnt er nog een verzamelaar en dat was het. Nu, met het herbeluisteren van de drie studioplaten van Soul Coughing is het overigens weer fijn vomeren, overgeven, braken en kotsen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2132: The Sound - From The Lions Mouth
Beetje vergeten maar toch legendarische groep en dit album uit 1981 is evenzo legendarisch. The Sound is grotendeels het werk van Adrian Borland en hij richt de groep op in 1979. Deze plaat is het tweede album van de Londense post-punkband en gelijk ook de meest bekende. Borland zelf vond het de meest gepolijste en commerciële. Tien puntige en sterke songs in de stijl die je begin jaren tachtig veel hoorde (Simple Minds, Cure, noem ze maar op, ik ben er niet zo thuis in.) Ik had nooit iets van The Sound gehoord, ware het niet dat ik De Vrouw in 1988 tegen kwam, die 'm in haar platenkastje had staan en het was een van haar favoriete platen. Een paar jaar geleden (geen idee meer wanneer precies, ik heb de datum niet op een stickertje in het hoesje geplakt, ik gok 1 maart 2016) kocht ik voor haar een cd-versie, een remaster uit 2001, gestoken in een mini-elpee-klaphoesje. Als we zin hebben in om mooie herinneringen op te halen, trekken we 'm uit de kast en douwen we 'm in de speler. Niet dat je vrolijk zou worden van de muziek. Borland zingt zijn getroebleerde leven van zich af. Echt lekker ging het met de band ook niet: er was allerlei gedoe met platenmaatschappijen en uiteindelijk viel The Sound in 1989 uiteen. Borland probeerde het nog met een solocarrière en wat projecten, maar het kwam allemaal niet van de grond. Daarnaast worstelde hij met depressies en op 26 april 1999 maakte hij een eind van zijn leven op het station van Wimbledon in Londen.
Beetje vergeten maar toch legendarische groep en dit album uit 1981 is evenzo legendarisch. The Sound is grotendeels het werk van Adrian Borland en hij richt de groep op in 1979. Deze plaat is het tweede album van de Londense post-punkband en gelijk ook de meest bekende. Borland zelf vond het de meest gepolijste en commerciële. Tien puntige en sterke songs in de stijl die je begin jaren tachtig veel hoorde (Simple Minds, Cure, noem ze maar op, ik ben er niet zo thuis in.) Ik had nooit iets van The Sound gehoord, ware het niet dat ik De Vrouw in 1988 tegen kwam, die 'm in haar platenkastje had staan en het was een van haar favoriete platen. Een paar jaar geleden (geen idee meer wanneer precies, ik heb de datum niet op een stickertje in het hoesje geplakt, ik gok 1 maart 2016) kocht ik voor haar een cd-versie, een remaster uit 2001, gestoken in een mini-elpee-klaphoesje. Als we zin hebben in om mooie herinneringen op te halen, trekken we 'm uit de kast en douwen we 'm in de speler. Niet dat je vrolijk zou worden van de muziek. Borland zingt zijn getroebleerde leven van zich af. Echt lekker ging het met de band ook niet: er was allerlei gedoe met platenmaatschappijen en uiteindelijk viel The Sound in 1989 uiteen. Borland probeerde het nog met een solocarrière en wat projecten, maar het kwam allemaal niet van de grond. Daarnaast worstelde hij met depressies en op 26 april 1999 maakte hij een eind van zijn leven op het station van Wimbledon in Londen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2133: Southern Empire - Southern Empire
Southern Empire ontstaat in 2015 als het Australische gezelschap Unitopia (waarover later meer) uit elkaar klapt. Toetsenist Sean Timms krijgt na zeventien jaar vriendschap enorme ruzie met zanger en frontman Mark Trueack. Timms stapt uit de band en neemt met een viertal andere Downers een plaat op. Southern Empire verschijnt in 2016 en borduurt voort op het Unitopiageluid, zij het dat het wat luchtige en de meezingpassages een ondergeschikte rol hebben. Vooraan staat de zwaardere prog, het is allemaal nogal steviger, zonder dat melodieuze te verliezen. En als je vaker luistert, zit het toch vol herkenbare loopjes en riedels en zing je alles zo mee. Danny Lapresto heeft een aangename stem. Slechts zes stukken op deze propvolle plaat en dan begint-ie ook nog eens met een demo-achtig introotje van nog geen vijftig seconden. How Long is de meezinger van de plaat, maar het absolute hoogtepunt is het slechts achtentwintigenhalve minuut durende The Bridge That Binds, waarin Simms zowaar ideeën van zijn oude kameraad Mark Trueack verwerkt. Verder doen wat gasten mee, waaronder oud-Unitopiamultiinstrumentalist Steve Unruh. Mooi debuutalbum. Ik heb een limited edition (die ik bij het verschijnen ervan koop op 18 april 2016) met een dvd erbij, waarop vier van de zes stukken (?) een surroundsoundbewerking krijgen en er zijn voor de kijkerd ook wat beelden te zien.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-03-2023 20:42:51 ]
Southern Empire ontstaat in 2015 als het Australische gezelschap Unitopia (waarover later meer) uit elkaar klapt. Toetsenist Sean Timms krijgt na zeventien jaar vriendschap enorme ruzie met zanger en frontman Mark Trueack. Timms stapt uit de band en neemt met een viertal andere Downers een plaat op. Southern Empire verschijnt in 2016 en borduurt voort op het Unitopiageluid, zij het dat het wat luchtige en de meezingpassages een ondergeschikte rol hebben. Vooraan staat de zwaardere prog, het is allemaal nogal steviger, zonder dat melodieuze te verliezen. En als je vaker luistert, zit het toch vol herkenbare loopjes en riedels en zing je alles zo mee. Danny Lapresto heeft een aangename stem. Slechts zes stukken op deze propvolle plaat en dan begint-ie ook nog eens met een demo-achtig introotje van nog geen vijftig seconden. How Long is de meezinger van de plaat, maar het absolute hoogtepunt is het slechts achtentwintigenhalve minuut durende The Bridge That Binds, waarin Simms zowaar ideeën van zijn oude kameraad Mark Trueack verwerkt. Verder doen wat gasten mee, waaronder oud-Unitopiamultiinstrumentalist Steve Unruh. Mooi debuutalbum. Ik heb een limited edition (die ik bij het verschijnen ervan koop op 18 april 2016) met een dvd erbij, waarop vier van de zes stukken (?) een surroundsoundbewerking krijgen en er zijn voor de kijkerd ook wat beelden te zien.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-03-2023 20:42:51 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2134: Southern Empire - Civilisation
Twee jaar later komen Simms en de zijnen met een vervolgalbum, dat minstens even sterk is. Nu slechts vier composities in een vet uur en het is allemaal ook nog eens net even iets lekkerder, lijkt het. Simms heeft het op dat moment overigens weer wat bijgelegd met zijn oude maatje Mark Trueack en opnieuw is er een samenwerking in het bijna half uur lange stuk Crossroads. Truack gebruikt hetzelfde themaatje overigens ook op het debuutalbum van zijn eigen bandje United Progressive Fraternity (waarover later meer) en zo blijken de mannen toch redelijk beschaafd met elkaar kunnen omgaan. Zou de titel van de plaat daar vandaan komen? Ik koop Civilisation als hij uitkomt, op 13 augustus 2018. Sindsdien is er geen nieuw werk van de band meer verschenen.
Twee jaar later komen Simms en de zijnen met een vervolgalbum, dat minstens even sterk is. Nu slechts vier composities in een vet uur en het is allemaal ook nog eens net even iets lekkerder, lijkt het. Simms heeft het op dat moment overigens weer wat bijgelegd met zijn oude maatje Mark Trueack en opnieuw is er een samenwerking in het bijna half uur lange stuk Crossroads. Truack gebruikt hetzelfde themaatje overigens ook op het debuutalbum van zijn eigen bandje United Progressive Fraternity (waarover later meer) en zo blijken de mannen toch redelijk beschaafd met elkaar kunnen omgaan. Zou de titel van de plaat daar vandaan komen? Ik koop Civilisation als hij uitkomt, op 13 augustus 2018. Sindsdien is er geen nieuw werk van de band meer verschenen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2135: Booker T. & The M.G.'s - Green Onions
Jaaa! Er verschijnt in januari 2023 een remaster van dit klassieke album uit 1962 en ik koop die op 27 februari 2023. De band komt in 1962 bij elkaar en wordt de huisband van platenmaatschappij Stax Records. Booker T. Jones is de man op het Hammond M3 orgel, Lewis Steinberg speelt de bas, Al Jackson Jr. de drums en Steve Cropper de heerlijke gitaarloopjes. Dat de band haar naam heeft ontleend aan een automerk is een wijdverbreid misverstand; M.G.'s is de afkorting van Memphis Group, vernoemd naar de plaats waar het allemaal begon. Het kwartet mag een singletje maken en Jones zit dan net een orgeldeuntje over een eenvoudig bluesschemaatje te pielen. Raak. Green Onions is een grandioze hit en daarna komt de opvolger Mo' Onions die het minder maar ook nog goed doet. Al snel moet er dan ook een album komen en de band zoekt rap een repertoire. Op de plaat Green Onions staat naast de twee singles nog het zelfgecomponeerde b-kantje Behave Yourself en daarnaast horen we negen covers, allemaal in de onmiskenbare Booker T. & The M.G.'s-stijl: instrumentaal, wat slepend maar o zo pakkend. Ray Charles, Doc Pomus, William Robinson, Twist And Shout, het een is nog leuker dan het andere. Na dit album gaat de band ook veel live spelen. Donald 'Duck' Dunn zal de baspartijen van Lewis Steinberg halverwege de jaren zestig overnemen en er volgen nog een zwik albums (en reünies en tot op de dag van vandaag speelt Jones onder de bandnaam). Zo moet ik ook nog eens die waarop de groep zo'n beetje de hele Abbey Road in eigen stijl naspeelt hebben. Voor nu doe ik het even met dat debiele deuntje Green Onions. Lekkâh!
Jaaa! Er verschijnt in januari 2023 een remaster van dit klassieke album uit 1962 en ik koop die op 27 februari 2023. De band komt in 1962 bij elkaar en wordt de huisband van platenmaatschappij Stax Records. Booker T. Jones is de man op het Hammond M3 orgel, Lewis Steinberg speelt de bas, Al Jackson Jr. de drums en Steve Cropper de heerlijke gitaarloopjes. Dat de band haar naam heeft ontleend aan een automerk is een wijdverbreid misverstand; M.G.'s is de afkorting van Memphis Group, vernoemd naar de plaats waar het allemaal begon. Het kwartet mag een singletje maken en Jones zit dan net een orgeldeuntje over een eenvoudig bluesschemaatje te pielen. Raak. Green Onions is een grandioze hit en daarna komt de opvolger Mo' Onions die het minder maar ook nog goed doet. Al snel moet er dan ook een album komen en de band zoekt rap een repertoire. Op de plaat Green Onions staat naast de twee singles nog het zelfgecomponeerde b-kantje Behave Yourself en daarnaast horen we negen covers, allemaal in de onmiskenbare Booker T. & The M.G.'s-stijl: instrumentaal, wat slepend maar o zo pakkend. Ray Charles, Doc Pomus, William Robinson, Twist And Shout, het een is nog leuker dan het andere. Na dit album gaat de band ook veel live spelen. Donald 'Duck' Dunn zal de baspartijen van Lewis Steinberg halverwege de jaren zestig overnemen en er volgen nog een zwik albums (en reünies en tot op de dag van vandaag speelt Jones onder de bandnaam). Zo moet ik ook nog eens die waarop de groep zo'n beetje de hele Abbey Road in eigen stijl naspeelt hebben. Voor nu doe ik het even met dat debiele deuntje Green Onions. Lekkâh!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2136: Bill Laurance & Michael League - Where You Wish You Were
Michael League is de projectleider van Snarky Puppy en Bill Laurance is al jaren een vaste toetsenist in dat enorme ensemble. In januari 2023 brengen de twee een duoplaat uit. Ik koop 'm op 13 februari 2023. Geen enorm orkestrale bigband, maar ingetogen composities en arrangementen. Laurance slechts op piano en League op oud en gitaren. Dertien miniatuurschilderijtjes die dicht tegen klassiek, wereld, jazz en avant-garde aan schuren. En potjandikke wat is het prachtig.
Michael League is de projectleider van Snarky Puppy en Bill Laurance is al jaren een vaste toetsenist in dat enorme ensemble. In januari 2023 brengen de twee een duoplaat uit. Ik koop 'm op 13 februari 2023. Geen enorm orkestrale bigband, maar ingetogen composities en arrangementen. Laurance slechts op piano en League op oud en gitaren. Dertien miniatuurschilderijtjes die dicht tegen klassiek, wereld, jazz en avant-garde aan schuren. En potjandikke wat is het prachtig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2137: Mahavishnu Orchestra - Original Album Classics - The Inner Mounting Flame
Ook op 13 februari koop ik een setje dat ik al een tijdje wilde hebben en nu dan lag-ie zomaar in een plaatselijke platenwinkel voor weinig geld. Op deze vijf cd's staan de eerste vijf platen van Mahavishnu. In 1971 komt John McLaughlin uit de band van Miles Davis en hij besluit een band te starten die uiterst complexe jazzrock zal spelen. Met toetsenist Jan Hammer, violist Jerry Goodman, bassist Rick Laird en drummer Billy Cobham formeert hij de 'klassieke' Mahavishnu Orchestrabezetting. Op het eerste album The Inner Mounting Flame uit 1971 laat de groep gelijk al horen dat het geen poezenpies is wat er op het repertoire staat: muziek die met de rekenlineaal is uitgedokterd, maar toch nog genoeg ruimte laat voor de meest waanzinnige improvisaties. Het is vooral McLaughlin zelf die met zijn snijdende gitaarsnelheid het geluid bepaalt, maar de rest van de band komt ook ruim aan bod. Gelukkig zijn er ook wat rustpuntjes, want soms duizelt het me voor de oren. Meesterlijke muziek, al zal ik het niet zo snel op zetten als er bezoek is.
Ook op 13 februari koop ik een setje dat ik al een tijdje wilde hebben en nu dan lag-ie zomaar in een plaatselijke platenwinkel voor weinig geld. Op deze vijf cd's staan de eerste vijf platen van Mahavishnu. In 1971 komt John McLaughlin uit de band van Miles Davis en hij besluit een band te starten die uiterst complexe jazzrock zal spelen. Met toetsenist Jan Hammer, violist Jerry Goodman, bassist Rick Laird en drummer Billy Cobham formeert hij de 'klassieke' Mahavishnu Orchestrabezetting. Op het eerste album The Inner Mounting Flame uit 1971 laat de groep gelijk al horen dat het geen poezenpies is wat er op het repertoire staat: muziek die met de rekenlineaal is uitgedokterd, maar toch nog genoeg ruimte laat voor de meest waanzinnige improvisaties. Het is vooral McLaughlin zelf die met zijn snijdende gitaarsnelheid het geluid bepaalt, maar de rest van de band komt ook ruim aan bod. Gelukkig zijn er ook wat rustpuntjes, want soms duizelt het me voor de oren. Meesterlijke muziek, al zal ik het niet zo snel op zetten als er bezoek is.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2138: Mahavishnu Orchestra - Original Album Classics - Birds Of Fire
Het tweede album, Birds Of Fire uit 1973, heb ik ook op elpee, maar het is vooral fijn om het nu op cd te hebben omdat ik die gemakkelijker door de kamer draai. De plaat is een voortzetting van het voorgaande met dezelfde bezetting, maar nu klinkt alles veel uitgebalanceerder. Niet dat het ingewikkelde gepiel minder is. Opener en titelnummer Birds Of Fire laat dan al gelijk goed horen wat we voor de kiezen krijgen. Wat mij betreft is het lange One Word het hoogtepunt van de plaat. Na een duizelingwekkend intro volgen een paar uitstekende solo's over een wat conventioneler ritme. Op dit album is vooral ook het synthgeluid van Jan Hammer bijzonder lekker. Prachtplaat, wat mij betreft een ware klassieker.
Het tweede album, Birds Of Fire uit 1973, heb ik ook op elpee, maar het is vooral fijn om het nu op cd te hebben omdat ik die gemakkelijker door de kamer draai. De plaat is een voortzetting van het voorgaande met dezelfde bezetting, maar nu klinkt alles veel uitgebalanceerder. Niet dat het ingewikkelde gepiel minder is. Opener en titelnummer Birds Of Fire laat dan al gelijk goed horen wat we voor de kiezen krijgen. Wat mij betreft is het lange One Word het hoogtepunt van de plaat. Na een duizelingwekkend intro volgen een paar uitstekende solo's over een wat conventioneler ritme. Op dit album is vooral ook het synthgeluid van Jan Hammer bijzonder lekker. Prachtplaat, wat mij betreft een ware klassieker.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
cd2139: Mahavishnu Orchestra - Original Album Classics - Between Nothingness & Eternity
McLaughlin, Hammer, Goodman, Laird en Cobham gaan opnieuw de studio in, maar de onderlinge spanning is dusdanig, dat als de opnamen voor een nieuw album zo goed als klaar zijn, ze het toch niet eens worden over hoe de plaat moet worden. McLaughlin stelt voor om dan maar een livealbum uit te brengen. Nu was Mahavishnu Orchestra live nogal een sensatie - toen Yes in 1971 met Mahavishna toerde, raakte Jon Anderson dusdanig geïnspireerd door de muziek van die band dat de invloeden duidelijk zijn te horen op Close To The Edge - en dat is te horen op deze opnamen van 18 augustus 1973 in Central Park in New York. Op de elpee staan slechts drie stukken, die ook op de oorspronkelijk bedoelde studioplaat zouden staan. We horen een band die zowel de technisch zeer complexe composities tot op de vierkante millimeter nauwkeurig weet te vertolken als grandioze improvisaties daarop loslaat. De gierende gitaar, synth en elektrische viool zijn niet van de lucht. Het geluid op deze remaster is trouwens fiks opgepoetst; de originele elpee schijnt abominabel te klinken. Die oorspronkelijke studio-opnamen verschenen uiteindelijk pas in 1999 onder de titel The Lost Trident Sessions.
McLaughlin, Hammer, Goodman, Laird en Cobham gaan opnieuw de studio in, maar de onderlinge spanning is dusdanig, dat als de opnamen voor een nieuw album zo goed als klaar zijn, ze het toch niet eens worden over hoe de plaat moet worden. McLaughlin stelt voor om dan maar een livealbum uit te brengen. Nu was Mahavishnu Orchestra live nogal een sensatie - toen Yes in 1971 met Mahavishna toerde, raakte Jon Anderson dusdanig geïnspireerd door de muziek van die band dat de invloeden duidelijk zijn te horen op Close To The Edge - en dat is te horen op deze opnamen van 18 augustus 1973 in Central Park in New York. Op de elpee staan slechts drie stukken, die ook op de oorspronkelijk bedoelde studioplaat zouden staan. We horen een band die zowel de technisch zeer complexe composities tot op de vierkante millimeter nauwkeurig weet te vertolken als grandioze improvisaties daarop loslaat. De gierende gitaar, synth en elektrische viool zijn niet van de lucht. Het geluid op deze remaster is trouwens fiks opgepoetst; de originele elpee schijnt abominabel te klinken. Die oorspronkelijke studio-opnamen verschenen uiteindelijk pas in 1999 onder de titel The Lost Trident Sessions.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2140: Mahavisnu Orchestra - Original Album Classics - Apocalypse
Eind 1973 klapt Mahavishnu Orchestra uit elkaar. Je kon erop wachten. John McLaughlin weet begin 1974 een nieuwe versie van de band bijeen te krijgen. Naast hemzelf maken violist Jean-Luc Ponty, toetsenist Gayle Moran, bassist Ralphe Armstrong en drummer Narada Michael Walden deel uit van de groep. Die groep gaat de studio in en komt er in de loop van 1974 uit met dit album Apocalypse. Naast de vijf muzikanten horen we ook wat gasten én het complete London Symphony Orchestra. De plaat is geproduceerd door niemand minder dan George Martin, die er later over zei dat dit een van de beste platen is waar hij ooit aan had gewerkt. Inderdaad, het is een heel sterk album. Niet overal sluiten het machtige orkest aan bij de minutieuze jazzrock van de band, maar er zijn momenten dat het resultaat grandioos is te noemen. Aanrader.
Eind 1973 klapt Mahavishnu Orchestra uit elkaar. Je kon erop wachten. John McLaughlin weet begin 1974 een nieuwe versie van de band bijeen te krijgen. Naast hemzelf maken violist Jean-Luc Ponty, toetsenist Gayle Moran, bassist Ralphe Armstrong en drummer Narada Michael Walden deel uit van de groep. Die groep gaat de studio in en komt er in de loop van 1974 uit met dit album Apocalypse. Naast de vijf muzikanten horen we ook wat gasten én het complete London Symphony Orchestra. De plaat is geproduceerd door niemand minder dan George Martin, die er later over zei dat dit een van de beste platen is waar hij ooit aan had gewerkt. Inderdaad, het is een heel sterk album. Niet overal sluiten het machtige orkest aan bij de minutieuze jazzrock van de band, maar er zijn momenten dat het resultaat grandioos is te noemen. Aanrader.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2141: Mahavishnu Orchestra - Original Album Classics - Visions Of The Emerald Beyond
Met dezelfde bezetting (zij het zonder orkest) komt Mahavishnu Orchestra een jaar later met dit album. Het is opgenomen tijdens tien (!) dagen in december van 1974. Maar liefst dertien kortere stukken staan erop, maar doordat alles in elkaar overloopt lijkt het een grote monstercompositie. En eenvoudig is het ook al niet, maar dat waren we ondertussen al van McLaughlin gewend. Aanrader weer voor wie houdt van complex jazzrockgepiel met gierende gitaar/synth/viool en onnavolgbare ritmes. Dit is het laatste album in dit setje.
Met dezelfde bezetting (zij het zonder orkest) komt Mahavishnu Orchestra een jaar later met dit album. Het is opgenomen tijdens tien (!) dagen in december van 1974. Maar liefst dertien kortere stukken staan erop, maar doordat alles in elkaar overloopt lijkt het een grote monstercompositie. En eenvoudig is het ook al niet, maar dat waren we ondertussen al van McLaughlin gewend. Aanrader weer voor wie houdt van complex jazzrockgepiel met gierende gitaar/synth/viool en onnavolgbare ritmes. Dit is het laatste album in dit setje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2142: Sparks - Kimono My House
Ik geloof niet dat veel mensen ooit van Sparks hadden gehoord toen in 1974 de single This Town Ain't Big Enough For Both Of Us de hitparades besteeg. Toch was het album (waar die single vandaan komt) Kimono My House al de derde plaat van de Amerikaanse broers Ron en Russell Mael. De eerdere platen waren geproduceerd door Todd Rundgren en toen die niet zo heel lekker liepen, lieten de twee hun band in de Verenigde Staten achter om in Londen gewoon opnieuw te beginnen. Producer Muff Winwood (broer van) nam de nieuwe bezetting van de groep onder zijn hoede. Op Kimono My House schotelen de broers ons een bizar soort progpop en glamrock voor, vol vreemde wendingen en absurde teksten. Het imago van het duo hielp ook mee aan het succes: het contrast tussen de uitbundig bewegende performer/zanger Russell en de stoïcijnse componist/toetsenist Ron is op z'n minst opmerkelijk. Na dit album brengt het duo met steeds wisselende begeleidingsbands nog 12.354 platen uit en tot op de dag van vandaag zijn ze actief. Vorig jaar was de hilarische rockumentary Sparks Brothers in de bioscopen te zien: aanrader. Kimono My House (ik heb een remaster uit 2006 die ik kocht op 7 februari 2017) blijft hun meest succesvolle plaat en This Town Ain't Big Enough For Both Of Us met het voor die tijd opzienbarende clipje blijft leuk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-03-2023 20:02:09 ]
Ik geloof niet dat veel mensen ooit van Sparks hadden gehoord toen in 1974 de single This Town Ain't Big Enough For Both Of Us de hitparades besteeg. Toch was het album (waar die single vandaan komt) Kimono My House al de derde plaat van de Amerikaanse broers Ron en Russell Mael. De eerdere platen waren geproduceerd door Todd Rundgren en toen die niet zo heel lekker liepen, lieten de twee hun band in de Verenigde Staten achter om in Londen gewoon opnieuw te beginnen. Producer Muff Winwood (broer van) nam de nieuwe bezetting van de groep onder zijn hoede. Op Kimono My House schotelen de broers ons een bizar soort progpop en glamrock voor, vol vreemde wendingen en absurde teksten. Het imago van het duo hielp ook mee aan het succes: het contrast tussen de uitbundig bewegende performer/zanger Russell en de stoïcijnse componist/toetsenist Ron is op z'n minst opmerkelijk. Na dit album brengt het duo met steeds wisselende begeleidingsbands nog 12.354 platen uit en tot op de dag van vandaag zijn ze actief. Vorig jaar was de hilarische rockumentary Sparks Brothers in de bioscopen te zien: aanrader. Kimono My House (ik heb een remaster uit 2006 die ik kocht op 7 februari 2017) blijft hun meest succesvolle plaat en This Town Ain't Big Enough For Both Of Us met het voor die tijd opzienbarende clipje blijft leuk.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-03-2023 20:02:09 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2143: Spirogyra - The Future Won't Be Long - The Albums 1971-1973 - St. Radigunds
Niet te verwarren met Spyro Gyra, de jazzrockformatie. Spirogyra was een Brits folkprogpopkwartet onder aanvoering van Martin Cockerham en waarin zangeres Barbara Gaskin de blikvanger was. De band maakte van 1971 tot en met 1973 drie mooie platen die in 2022 verzameld zijn in een ook mooi doosje, dat ik kocht op 15 augustus 2022. Op eersteling St. Radigunds uit 1971 heeft de band haar eigen geluid al heel aardig gevonden. Niet raar, want op het album staan stukken die de groep dan al dik twee jaar op het podium speelt. Eigen nummers en covers vullen elkaar mooi aan. Akoestische gitaren, subtiele drums, mooie samenzang en dan vooral mevrouw Gaskin, hè.
Niet te verwarren met Spyro Gyra, de jazzrockformatie. Spirogyra was een Brits folkprogpopkwartet onder aanvoering van Martin Cockerham en waarin zangeres Barbara Gaskin de blikvanger was. De band maakte van 1971 tot en met 1973 drie mooie platen die in 2022 verzameld zijn in een ook mooi doosje, dat ik kocht op 15 augustus 2022. Op eersteling St. Radigunds uit 1971 heeft de band haar eigen geluid al heel aardig gevonden. Niet raar, want op het album staan stukken die de groep dan al dik twee jaar op het podium speelt. Eigen nummers en covers vullen elkaar mooi aan. Akoestische gitaren, subtiele drums, mooie samenzang en dan vooral mevrouw Gaskin, hè.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2144: Spirogyra - The Future Won't Be Long - The Albums 1971-1973 - Old Boot Wine
Old Boot Wine is van een jaar later (1972, dus). De rauwere randjes zijn weg en daarvoor in de plaats is een warmer, bijna commercieel geluid gekomen. Voor die tijd dan. Het blijft wel gewoon de folkprog en onmiskenbaar Spirogyra. Mogelijk komt het verschil in geluid ook doordat violist Julian Cusack een minder prominente rol speelt en de plaat dus ook wat minder folky klinkt. Toch zeer aangenaam.
Old Boot Wine is van een jaar later (1972, dus). De rauwere randjes zijn weg en daarvoor in de plaats is een warmer, bijna commercieel geluid gekomen. Voor die tijd dan. Het blijft wel gewoon de folkprog en onmiskenbaar Spirogyra. Mogelijk komt het verschil in geluid ook doordat violist Julian Cusack een minder prominente rol speelt en de plaat dus ook wat minder folky klinkt. Toch zeer aangenaam.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
D72 - Truckfighters The Chairman
T-shirt dat ik wilde was uitverkocht dus heb ik maar een 10" meegenomen bij het concertje gister.
T-shirt dat ik wilde was uitverkocht dus heb ik maar een 10" meegenomen bij het concertje gister.
![Truckfighters - The Chairman [offficial video]](https://i.ytimg.com/vi/erweLgld_UY/0.jpg)
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2145: Spirogyra - The Future Won't Be Long - The Albums 1971-1973 - Bells, Boots & Shambles
In 1973 komt Spirogyra met dit derde album. Het is het meest succesvolle van de drie. De band is inmiddels ingekrompen tot het duo Martin Cockerham en Barbara Gaskin, die dan ook een stelletje zijn. Naast hen enkele gastmuzikanten, waaronder de oudleden. De plaat verkocht destijds nauwelijks, maar geldt vandaag de dag als een mijlpaal in de folkrockgeschiedenis en inderdaad, er staat zeer mooi spul op. Van opener The Furthest Point tot aan de lange vierdelige afsluiter In The Western World: prachtig.
In 1973 komt Spirogyra met dit derde album. Het is het meest succesvolle van de drie. De band is inmiddels ingekrompen tot het duo Martin Cockerham en Barbara Gaskin, die dan ook een stelletje zijn. Naast hen enkele gastmuzikanten, waaronder de oudleden. De plaat verkocht destijds nauwelijks, maar geldt vandaag de dag als een mijlpaal in de folkrockgeschiedenis en inderdaad, er staat zeer mooi spul op. Van opener The Furthest Point tot aan de lange vierdelige afsluiter In The Western World: prachtig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2146: Spock's Beard - The Light
De Amerikaanse broers Al en Neal Morse hebben het in 1990 al opgegeven: met hun muzikale carrière wordt het niets. Op een avond zit Neal wat te pielen op een gitaar en een piano en er ontstaat een riedeltje dat hem maar niet los laat. Hij stuurt een eenvoudige demo naar gitarist Al, die het aanvankelijk niet zo ziet zitten maar na twee weken contact opneemt en razend enthousiast is. De twee werken de demo verder uit, vragen hun oude maatje bassist Dave Meros en vinden drummer Nick D'Virgilio en op de uiteindelijke demo komen vier stukken te staan. Met de demo leuren ze langs alle platenmaatschappijen en pas in 1994 is er eentje die toehapt. Het kwartet neemt de plaat op en The Light verschijnt in 1995. Opener en titelnummer The Light is gelijk het absolute hoogtepunt van de plaat: een kwartier durende epic die begint met dat riedeltje en daarna langs verschillende delen en atmosferen gaat. All Of This In One Man. Het is de staalkaart van het geluid dat de band Spock's Beard de komende jaren kenmerkt: klassieke symfonische en melodieuze rock vol pakkende melodieën, mooie samenzang, complexe ritmes en tempowisselingen, lekkere gitaarsoli en dat retrogeluid van piano, mellotron en Moog. De stem van Neal Morse is helder en prettig. De andere drie stukken op het album doen overigens weinig onder voor The Light. Zo is Go The Way You Go misschien minder lang, maar even avontuurlijk. The Water is nóg langer dan het titelnummer en voert ons langs nóg meer delen en sferen en o wat kan Neal Morse ook boos zijn. On The Edge is dan de afsluitende korte rocker, geschreven omdat de band tijdens concerten ook een opzwepende toegift nodig had. Het album blijft wat onopgemerkt, al groeit de schare volgelingen langzaam maar gestaag. Ik ontdek de band in 1997, als ik een album koop waarop een verslag staat van het Progfest uit 1995, een festival waar Spock's Beard de grote verrassing is. Voor mij is het stuk The Light van Spock's Beard ook de verrassing van dat verslag (een cd met het complete concert verschijnt in 1998), maar het album The Light koop ik pas op 20 april 2004, een Special Edition uit dat jaar, met de demo van The Light als bonusnummer. Meesterlijke plaat, een van de allerbeste progplaten van na 1980.
De Amerikaanse broers Al en Neal Morse hebben het in 1990 al opgegeven: met hun muzikale carrière wordt het niets. Op een avond zit Neal wat te pielen op een gitaar en een piano en er ontstaat een riedeltje dat hem maar niet los laat. Hij stuurt een eenvoudige demo naar gitarist Al, die het aanvankelijk niet zo ziet zitten maar na twee weken contact opneemt en razend enthousiast is. De twee werken de demo verder uit, vragen hun oude maatje bassist Dave Meros en vinden drummer Nick D'Virgilio en op de uiteindelijke demo komen vier stukken te staan. Met de demo leuren ze langs alle platenmaatschappijen en pas in 1994 is er eentje die toehapt. Het kwartet neemt de plaat op en The Light verschijnt in 1995. Opener en titelnummer The Light is gelijk het absolute hoogtepunt van de plaat: een kwartier durende epic die begint met dat riedeltje en daarna langs verschillende delen en atmosferen gaat. All Of This In One Man. Het is de staalkaart van het geluid dat de band Spock's Beard de komende jaren kenmerkt: klassieke symfonische en melodieuze rock vol pakkende melodieën, mooie samenzang, complexe ritmes en tempowisselingen, lekkere gitaarsoli en dat retrogeluid van piano, mellotron en Moog. De stem van Neal Morse is helder en prettig. De andere drie stukken op het album doen overigens weinig onder voor The Light. Zo is Go The Way You Go misschien minder lang, maar even avontuurlijk. The Water is nóg langer dan het titelnummer en voert ons langs nóg meer delen en sferen en o wat kan Neal Morse ook boos zijn. On The Edge is dan de afsluitende korte rocker, geschreven omdat de band tijdens concerten ook een opzwepende toegift nodig had. Het album blijft wat onopgemerkt, al groeit de schare volgelingen langzaam maar gestaag. Ik ontdek de band in 1997, als ik een album koop waarop een verslag staat van het Progfest uit 1995, een festival waar Spock's Beard de grote verrassing is. Voor mij is het stuk The Light van Spock's Beard ook de verrassing van dat verslag (een cd met het complete concert verschijnt in 1998), maar het album The Light koop ik pas op 20 april 2004, een Special Edition uit dat jaar, met de demo van The Light als bonusnummer. Meesterlijke plaat, een van de allerbeste progplaten van na 1980.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2147: Spock's Beard - Beware Of Darkness
Geen last van het moeilijketweedealbumsyndroom. Er lag nog een en ander op de planken en Neal Morse pent er nog wat bij. De plaat verschijnt in 1996. Rond deze tijd heeft de Japanse toetsenist Ryu Okumoto zich aangesloten bij de groep; live is het voor Morse wat lastig om de vele en complexe toetsenpartijen te spelen terwijl hij zing. Okumoto bespeelt de Hammond en Mellotron; Morse doet de piano en de synth. De opener en titelnummer is een versie van George Harrison's gelijknamige lied Beware Of Darkness. Morse heeft vaak uit moeten leggen dat hij het origineel van Harrison nooit had gehoord, maar zijn bewerking heeft gebaseerd op de versie van Leon Russell. Thoughts is een eigen stuk, maar duidelijk geënt op de complexe vocale arrangementen van Gentle Giant. Twee lange stukken staan er ook op, waarvan ik vooral The Doorway zeer prachtig vind. Het was de bedoeling dat de roemruchte Kevin Gilbert de hele plaat zou mixen, maar halverwege het proces overleed hij plots. Ik koop kocht de remaster c.q. Special Edition uit 2004 op 14 mei 2004. Daarop twee extra stukken: de thuisdemo's van The Doorway en Beware Of Darkness. Sterk album ook.
Geen last van het moeilijketweedealbumsyndroom. Er lag nog een en ander op de planken en Neal Morse pent er nog wat bij. De plaat verschijnt in 1996. Rond deze tijd heeft de Japanse toetsenist Ryu Okumoto zich aangesloten bij de groep; live is het voor Morse wat lastig om de vele en complexe toetsenpartijen te spelen terwijl hij zing. Okumoto bespeelt de Hammond en Mellotron; Morse doet de piano en de synth. De opener en titelnummer is een versie van George Harrison's gelijknamige lied Beware Of Darkness. Morse heeft vaak uit moeten leggen dat hij het origineel van Harrison nooit had gehoord, maar zijn bewerking heeft gebaseerd op de versie van Leon Russell. Thoughts is een eigen stuk, maar duidelijk geënt op de complexe vocale arrangementen van Gentle Giant. Twee lange stukken staan er ook op, waarvan ik vooral The Doorway zeer prachtig vind. Het was de bedoeling dat de roemruchte Kevin Gilbert de hele plaat zou mixen, maar halverwege het proces overleed hij plots. Ik koop kocht de remaster c.q. Special Edition uit 2004 op 14 mei 2004. Daarop twee extra stukken: de thuisdemo's van The Doorway en Beware Of Darkness. Sterk album ook.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2148: Spock's Beard - The Kindness Of Strangers
Het derde album van de puike progrockband Spock's Beard heet The Kindness Of Strangers en verschijnt in 1998. De band zet de lijn van de twee voorgangers voort. Het lijkt of het materiaal wat toegankelijker is. Opener The Good Don't Last brengt ons gelijk in de wereld van The Beard: complexe prog met gemakkelijk in het gehoor liggende zangmelodieën en veel ruimte voor tempowisselingen en solo's. Daarna volgen vier wat kortere maar net zo energieke nummers. De uitzondering is June, een op het eerste gehoor nogal uit de toon vallende ballad, die uiteindelijk met die schitterende meerstemmige zang toch weer en en op het plaatje blijkt te passen. Harm's Way is wat mij betreft weer een hoogtepunt en afsluiter Flow kent eveneens die typische Beardepiek. Ik koop de remaster uit 2004 op 20 april 2004. Daarop staan maar liefst vijf bonussen: drie radio-edits en twee demoversies. Heel leuk allemaal. Toch vind ik dit een wat minder pakkend album, ondanks dat er ook zeer sterk spul op staat.
Het derde album van de puike progrockband Spock's Beard heet The Kindness Of Strangers en verschijnt in 1998. De band zet de lijn van de twee voorgangers voort. Het lijkt of het materiaal wat toegankelijker is. Opener The Good Don't Last brengt ons gelijk in de wereld van The Beard: complexe prog met gemakkelijk in het gehoor liggende zangmelodieën en veel ruimte voor tempowisselingen en solo's. Daarna volgen vier wat kortere maar net zo energieke nummers. De uitzondering is June, een op het eerste gehoor nogal uit de toon vallende ballad, die uiteindelijk met die schitterende meerstemmige zang toch weer en en op het plaatje blijkt te passen. Harm's Way is wat mij betreft weer een hoogtepunt en afsluiter Flow kent eveneens die typische Beardepiek. Ik koop de remaster uit 2004 op 20 april 2004. Daarop staan maar liefst vijf bonussen: drie radio-edits en twee demoversies. Heel leuk allemaal. Toch vind ik dit een wat minder pakkend album, ondanks dat er ook zeer sterk spul op staat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2149: Spock's Beard - The Beard Is Out There - Live
Het openingsstuk van dit concert dat Spock's Beard gaf op het Progfest in 1995, was het eerste wat ik ooit van de band hoorde (in 1997). Ik was helemaal ondersteboven ervan. Wat een gave muziek. Een jaar later - op 14 december 1998 - koop ik mijn eerste cd van de band: de registratie van het concert. Niet alles wat de band daar speelt staat erop. Wel alles van het album The Light, aangevuld met Thoughts en toegift Waste Away van de dan nog niet verschenen tweede plaat. De band is prima in vorm en weet de ingewikkelde partijen uit te voeren op een manier die doet vermoeden dat het allemaal een peuleschil is. Neal Morse zingt de sterren van de hemel en maakt zich oprecht kwaad in het F.U.-deel van The Water, het lange stuk waarin twee achtergrondzangeressen komen opdraven. Genoemde toegift Waste Away kent overigens een ander begin en eind dan op de studioplaat: hier krijgen we delen van Jimi Hendrix' Fire voor de kiezen. Maar het absolute hoogtepunt blijft The Light, het allersterkste van Spock's Beard dat ik ken.
Erg leuk: toetsenist Ryu Okumoto heeft beelden van het optreden gedeeld op YT:
Het openingsstuk van dit concert dat Spock's Beard gaf op het Progfest in 1995, was het eerste wat ik ooit van de band hoorde (in 1997). Ik was helemaal ondersteboven ervan. Wat een gave muziek. Een jaar later - op 14 december 1998 - koop ik mijn eerste cd van de band: de registratie van het concert. Niet alles wat de band daar speelt staat erop. Wel alles van het album The Light, aangevuld met Thoughts en toegift Waste Away van de dan nog niet verschenen tweede plaat. De band is prima in vorm en weet de ingewikkelde partijen uit te voeren op een manier die doet vermoeden dat het allemaal een peuleschil is. Neal Morse zingt de sterren van de hemel en maakt zich oprecht kwaad in het F.U.-deel van The Water, het lange stuk waarin twee achtergrondzangeressen komen opdraven. Genoemde toegift Waste Away kent overigens een ander begin en eind dan op de studioplaat: hier krijgen we delen van Jimi Hendrix' Fire voor de kiezen. Maar het absolute hoogtepunt blijft The Light, het allersterkste van Spock's Beard dat ik ken.
Erg leuk: toetsenist Ryu Okumoto heeft beelden van het optreden gedeeld op YT:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2150: Nick 'n Neal - Two Seperate Gorillas - Live In Europe - The "From The Vault" Series Volume 2
Deze staat in mijn rijtje Spock's Beard. De dubbelcd is uitgegeven door de band zelf in 2000 en was bedoeld voor de leden van de fanclub. Ik vind hem in mijn plaatselijke platenwinkel op 19 maart 2004. Om een of andere reden lijkt het Neal Morse een goed idee om in 1999 en 2000 samen met Nick D'Virgilio een toertje te doen door Europa. En dan geen grote zalen, maar de cafés, winkels en achterkamers. De twee spelen semi-akoestisch en op de setlijst staan wat nummers van Spock's Beard, maar bovenal allerlei covers. De opnames zijn niet professioneel en klinken bij vlagen nogal bootleg. Het merendeel is afkomstig van een optreden in Oldenburg in juli 1999, een paar andere uit Pforzheim en Hamburg in juli 2000. Leuke uitvoeringen van Spock's Beard The Light en The Doorway en een versie van We All Need Some Light van Transatlantic (waarover later veel meer), maar vooral de covers zijn vermakelijk: zo krijgen we Peter Gabriels In Your Eyes, een compleet U2-medley, The Beatles' We Can Work It Out en Strawberry Fields Forever en Baba O'Riley van The Who. Daar staan ook wat missers tegenover: een kneiterlang uitgesponnen Papa Was A Rolling Stone (samen met leden van Dream Theatre) en Mein Kleiner Gruner Kaktus ontstijgen het caféjamniveau nauwelijks en in Carpet Crawlers (van Genesis) klinken de stemmen toch echt heel vals. Toch een leuk hebbeding.
Niks te vinden van deze fanclubuitgave op YT, maar wel wat knullige publieksopnames van een optreden in Duitschland (in 2000):
Deze staat in mijn rijtje Spock's Beard. De dubbelcd is uitgegeven door de band zelf in 2000 en was bedoeld voor de leden van de fanclub. Ik vind hem in mijn plaatselijke platenwinkel op 19 maart 2004. Om een of andere reden lijkt het Neal Morse een goed idee om in 1999 en 2000 samen met Nick D'Virgilio een toertje te doen door Europa. En dan geen grote zalen, maar de cafés, winkels en achterkamers. De twee spelen semi-akoestisch en op de setlijst staan wat nummers van Spock's Beard, maar bovenal allerlei covers. De opnames zijn niet professioneel en klinken bij vlagen nogal bootleg. Het merendeel is afkomstig van een optreden in Oldenburg in juli 1999, een paar andere uit Pforzheim en Hamburg in juli 2000. Leuke uitvoeringen van Spock's Beard The Light en The Doorway en een versie van We All Need Some Light van Transatlantic (waarover later veel meer), maar vooral de covers zijn vermakelijk: zo krijgen we Peter Gabriels In Your Eyes, een compleet U2-medley, The Beatles' We Can Work It Out en Strawberry Fields Forever en Baba O'Riley van The Who. Daar staan ook wat missers tegenover: een kneiterlang uitgesponnen Papa Was A Rolling Stone (samen met leden van Dream Theatre) en Mein Kleiner Gruner Kaktus ontstijgen het caféjamniveau nauwelijks en in Carpet Crawlers (van Genesis) klinken de stemmen toch echt heel vals. Toch een leuk hebbeding.
Niks te vinden van deze fanclubuitgave op YT, maar wel wat knullige publieksopnames van een optreden in Duitschland (in 2000):
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2151: Spock's Beard - V
Het vijfde album (het vierde Day For Night mist in mijn miniverzameling) heet V, verschijnt in 2000 en ik koop het bij het verschijnen op 4 september 2000. Als ik het voor het eerst in de speler heb draaien, ben ik gelijk helemaal overdonderd. Het begint meteen ijzersterk met het dik kwartier durende At The End Of The Day, een schitterend progwerk met een paar zeer mooie fragmenten erin. De melodie op de hoorn, bijvoorbeeld: kippenvel. Daarna krijgen we vier kortere en compactere songs (zoals single All On A Sunday en het tweede deel van Thoughts) die veel meer de rockkant op gaan. Niet erg, leuk ter afwisseling voordat we de lange afsluiter The Great Nothing voor de kiezen krijgen. In dit stuk trekken Neal Morse en zijn companen alle registers open. In bijna een half uur tijd vliegen we van de ene atmosfeer in het andere, krijgen we het ene mooie thema na het andere te horen en voorziet de band ons van de meest complexe fragmenten, de vetste orkestraties en een van de grootste muzikale climaxen uit de discografie van de band. Opvallend zijn ook de bijna spirituele teksten van Neal Morse, maar daarover later nog meer. Het vijfde album heet V en is - naast het debuut The Light - de allerbeste plaat van Spock's Beard.
Het vijfde album (het vierde Day For Night mist in mijn miniverzameling) heet V, verschijnt in 2000 en ik koop het bij het verschijnen op 4 september 2000. Als ik het voor het eerst in de speler heb draaien, ben ik gelijk helemaal overdonderd. Het begint meteen ijzersterk met het dik kwartier durende At The End Of The Day, een schitterend progwerk met een paar zeer mooie fragmenten erin. De melodie op de hoorn, bijvoorbeeld: kippenvel. Daarna krijgen we vier kortere en compactere songs (zoals single All On A Sunday en het tweede deel van Thoughts) die veel meer de rockkant op gaan. Niet erg, leuk ter afwisseling voordat we de lange afsluiter The Great Nothing voor de kiezen krijgen. In dit stuk trekken Neal Morse en zijn companen alle registers open. In bijna een half uur tijd vliegen we van de ene atmosfeer in het andere, krijgen we het ene mooie thema na het andere te horen en voorziet de band ons van de meest complexe fragmenten, de vetste orkestraties en een van de grootste muzikale climaxen uit de discografie van de band. Opvallend zijn ook de bijna spirituele teksten van Neal Morse, maar daarover later nog meer. Het vijfde album heet V en is - naast het debuut The Light - de allerbeste plaat van Spock's Beard.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Midagje thuiswerken, eindelijk weer tijd om LP-tjes te draaien
Met beetje post hardcore van Jawbox, lekker!
De nieuwe plaat van Lucero, onlangs voor mijn verjaardag bekomen van mijn vriendelijke collega's.
Americana met rauwe randje...
Tja Talk Talk, ook van de collega's gehad topplaat natuurlijk.
Hier die mooie liveversie van Tomorrow started.
Ook nog Soft Kill met het album Canary Yellow (of Orange) uit 2022. Niet hun beste, maar luistert wel lekker weg hoor.
Met beetje post hardcore van Jawbox, lekker!
De nieuwe plaat van Lucero, onlangs voor mijn verjaardag bekomen van mijn vriendelijke collega's.
Americana met rauwe randje...
Tja Talk Talk, ook van de collega's gehad topplaat natuurlijk.
Hier die mooie liveversie van Tomorrow started.
Ook nog Soft Kill met het album Canary Yellow (of Orange) uit 2022. Niet hun beste, maar luistert wel lekker weg hoor.
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
bazbo cd2152: Spock's Beard - There & Here - "From The Vaults" Series Volume 4
Met V op zak toert de band volop. Ook in Europa is Spock's Beard veelvuldig te zien en te horen. Opnamen van onder andere een concert op 14 juni 2001 in Tilburg komen terecht op deze dubbelcd die eind 2001 verschijnt en die fans direct bij de band kunnen afnemen. Ook opnamen van andere concerten van tours uit 2000 en 2001 door Europa en de VS staan erop en wel zo dat het net lijkt of het een compleet concert is. Het geluid is afkomstig van de mengtafel maar niet heel erg opgepoetst. Geen hifi dus, maar alleszins zeer goed beluisterbaar. De band is bijzonder goed op dreef en de setlijst is om je vingers bij af te likken. Natuurlijk veel van V, zo goed als alles eigenlijk, met vooral in het oor springend At The End Of The Day en The Great Nothing en zelfs Thoughts (Part II) komt met z'n meerstemmige zangpartijen goed uit de verf. Daarnaast natuurlijk ook oudjes zoals Beware Of Darkness en Harm's Way. Toetsenist Ryu Okumoto krijgt z'n solospot en er is een medley van 'klassiekers' The Doorway, The Light en June. Opvallend ook wat covers: Mood For A Day (Steve Howe/Yes) en de rampetamptoegiften Space Truckin', Soul Sacrifice en Whole Lotta Love. Bijzonder leuk plaatje, dus. Ik vind het op 15 maart 2004 in de plaatselijke platenwinkel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-04-2023 21:16:59 ]
Met V op zak toert de band volop. Ook in Europa is Spock's Beard veelvuldig te zien en te horen. Opnamen van onder andere een concert op 14 juni 2001 in Tilburg komen terecht op deze dubbelcd die eind 2001 verschijnt en die fans direct bij de band kunnen afnemen. Ook opnamen van andere concerten van tours uit 2000 en 2001 door Europa en de VS staan erop en wel zo dat het net lijkt of het een compleet concert is. Het geluid is afkomstig van de mengtafel maar niet heel erg opgepoetst. Geen hifi dus, maar alleszins zeer goed beluisterbaar. De band is bijzonder goed op dreef en de setlijst is om je vingers bij af te likken. Natuurlijk veel van V, zo goed als alles eigenlijk, met vooral in het oor springend At The End Of The Day en The Great Nothing en zelfs Thoughts (Part II) komt met z'n meerstemmige zangpartijen goed uit de verf. Daarnaast natuurlijk ook oudjes zoals Beware Of Darkness en Harm's Way. Toetsenist Ryu Okumoto krijgt z'n solospot en er is een medley van 'klassiekers' The Doorway, The Light en June. Opvallend ook wat covers: Mood For A Day (Steve Howe/Yes) en de rampetamptoegiften Space Truckin', Soul Sacrifice en Whole Lotta Love. Bijzonder leuk plaatje, dus. Ik vind het op 15 maart 2004 in de plaatselijke platenwinkel.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-04-2023 21:16:59 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2153: Spock's Beard - Snow
Er bestaan wonderlijke parallellen tussen dit album en Genesis' The Lamb Lies Down On Broadway. Zo is dit ook een dubbelalbum (2cd) en vertelt het een verhaal over een man die een bijzondere spirituele reis maakt. Neal Morse lijkt het verhaal te vertellen over een verloren ziel die na een getroubleerd leven uiteindelijk de redding vindt. Het album valt uiteen in zesentwintig korte, in elkaar overlopende delen. Op het eerste gehoor lijkt het complexer en harder dan voorgaande platen en veel liefhebbers vinden dit album - net als de Genesisfans hun Lamb - het beste wat de band ooit heeft gemaakt. Ik vind - net als op The Lamb - lang niet alles even sterk, maar er staat grandioos spul op. Zo is opener Made Alive / Overture gelijk al een enorme klapper. Devil's Got My Throat is een furieuze rocker, Open Wide The Flood Gates is zo'n majestueus lyrisch stuk dat alleen Neal Morse kan maken en Wind At My Back heeft zo'n deun die je niet meer uit je kop krijgt. En dan hebben we pas het eerste plaatje gehad. Op de tweede cd zakt het een beetje in - Carie is bijvoorbeeld een kwijlerige ballad - , maar met Looking For Answers en Freak Boy zijn we weer terug op niveau. Een reprise van Made Again / Wind At My Back vormt de passende apotheose. Het is een grandioze plaat en ik ben er na twintig jaar nog niet uit of ik het nu een meesterwerk vind of een hopeloze poging V te overtreffen. Iets vergelijkbaars heb ik met The Lamb overigens ook. Ik heb de limited edition van het album (die ik bij het verschijnen koop op 16 maart 2002), gestoken in een mooi doosje, waarin de cd's dan weer te vinden zijn in een mooi boekje. Ook is er een bonuscd te vinden, met daarop wat demo's, outtakes en wat akoestisch livewerk, maar het hoogtepunt is de plotse studiocover van South Side Of The Sky (Yes). O en er is nog een overeenkomst tussen Snow en The Lamb: tijdens de opnamen blijkt dat het verhaal van Snow het verhaal van Neal Morse is. Hij leed een leven vol woede en leegte en nadat zijn dochter op wonderbaarlijke wijze genas van een bijna dodelijke aandoening, zag hij het licht. Hij werd diep gelovig en besloot zijn leven en muziek volledig te wijden aan dat geloof. Kortom: net als Peter Gabriel na The Lamb Lies Down On Broadway vertrekt Neal Morse na Snow uit Spock's Beard om een solocarrière te starten.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-04-2023 21:22:07 ]
Er bestaan wonderlijke parallellen tussen dit album en Genesis' The Lamb Lies Down On Broadway. Zo is dit ook een dubbelalbum (2cd) en vertelt het een verhaal over een man die een bijzondere spirituele reis maakt. Neal Morse lijkt het verhaal te vertellen over een verloren ziel die na een getroubleerd leven uiteindelijk de redding vindt. Het album valt uiteen in zesentwintig korte, in elkaar overlopende delen. Op het eerste gehoor lijkt het complexer en harder dan voorgaande platen en veel liefhebbers vinden dit album - net als de Genesisfans hun Lamb - het beste wat de band ooit heeft gemaakt. Ik vind - net als op The Lamb - lang niet alles even sterk, maar er staat grandioos spul op. Zo is opener Made Alive / Overture gelijk al een enorme klapper. Devil's Got My Throat is een furieuze rocker, Open Wide The Flood Gates is zo'n majestueus lyrisch stuk dat alleen Neal Morse kan maken en Wind At My Back heeft zo'n deun die je niet meer uit je kop krijgt. En dan hebben we pas het eerste plaatje gehad. Op de tweede cd zakt het een beetje in - Carie is bijvoorbeeld een kwijlerige ballad - , maar met Looking For Answers en Freak Boy zijn we weer terug op niveau. Een reprise van Made Again / Wind At My Back vormt de passende apotheose. Het is een grandioze plaat en ik ben er na twintig jaar nog niet uit of ik het nu een meesterwerk vind of een hopeloze poging V te overtreffen. Iets vergelijkbaars heb ik met The Lamb overigens ook. Ik heb de limited edition van het album (die ik bij het verschijnen koop op 16 maart 2002), gestoken in een mooi doosje, waarin de cd's dan weer te vinden zijn in een mooi boekje. Ook is er een bonuscd te vinden, met daarop wat demo's, outtakes en wat akoestisch livewerk, maar het hoogtepunt is de plotse studiocover van South Side Of The Sky (Yes). O en er is nog een overeenkomst tussen Snow en The Lamb: tijdens de opnamen blijkt dat het verhaal van Snow het verhaal van Neal Morse is. Hij leed een leven vol woede en leegte en nadat zijn dochter op wonderbaarlijke wijze genas van een bijna dodelijke aandoening, zag hij het licht. Hij werd diep gelovig en besloot zijn leven en muziek volledig te wijden aan dat geloof. Kortom: net als Peter Gabriel na The Lamb Lies Down On Broadway vertrekt Neal Morse na Snow uit Spock's Beard om een solocarrière te starten.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-04-2023 21:22:07 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2154: Spock's Beard - Octane
De parallel tussen Spock's Beard en Genesis is nog niet klaar. Want wie staat er na het vertrek van Neal Morse op om achter de zangmicrofoon plaats te nemen? Precies: de drummer! Feel Euphoria is het eerste album van Spock's Beard waarop slagwerker Nick D'Virgilio de zingende frontman is, maar ik laat de plaat in 2003 aan me voorbij gaan. Ik hoor wel wat, maar ik word er niet echt enthousiast van. Meer recht-toe-recht-aan-rock en op het eerste gehoor boeit het me niet zo. Dat is anders als ik de opvolger Octane onder oren krijg. Het is nog altijd stevig, maar de progelementen zijn weer terug en ik vind het avontuurlijk. Op 31 januari 2005, als hij net uit is, koop ik de plaat, de limited edition nog wel. Het album opent met de zevendelige songsuite A Flash Before My Eyes, dat het verhaal vertelt van iemand die een auto-ongeval meemaakt. Er zit van alles in: complex spul, melodieuze rock, rechttoerechtaanbeukwerk, u zegt het maar. (Ik zei het toch?) Sommige delen zijn zeer sterk. Daarna volgen nog vijf korte stukken, waaronder het grandioze en instrumentale NWC. Voor mij was de grote vraag of de plaat de compositorische inbreng van Neal Morse mist en het antwoord is: nee. Daar waar Morse het merendeel van het materiaal op de platen tot 2003 schreef, daar dragen alle bandleden nu stukken bij. En het is sterk materiaal. Bij de limited edition zit een bonuscd met daarop vijf nieuwe tracks, plus een paar korte outtakes en een videodocumentaire over hoe de plaat tot stand is gekomen. Had ik die film eigenlijk ooit eens bekeken? Ik kan het me niet herinneren.
De parallel tussen Spock's Beard en Genesis is nog niet klaar. Want wie staat er na het vertrek van Neal Morse op om achter de zangmicrofoon plaats te nemen? Precies: de drummer! Feel Euphoria is het eerste album van Spock's Beard waarop slagwerker Nick D'Virgilio de zingende frontman is, maar ik laat de plaat in 2003 aan me voorbij gaan. Ik hoor wel wat, maar ik word er niet echt enthousiast van. Meer recht-toe-recht-aan-rock en op het eerste gehoor boeit het me niet zo. Dat is anders als ik de opvolger Octane onder oren krijg. Het is nog altijd stevig, maar de progelementen zijn weer terug en ik vind het avontuurlijk. Op 31 januari 2005, als hij net uit is, koop ik de plaat, de limited edition nog wel. Het album opent met de zevendelige songsuite A Flash Before My Eyes, dat het verhaal vertelt van iemand die een auto-ongeval meemaakt. Er zit van alles in: complex spul, melodieuze rock, rechttoerechtaanbeukwerk, u zegt het maar. (Ik zei het toch?) Sommige delen zijn zeer sterk. Daarna volgen nog vijf korte stukken, waaronder het grandioze en instrumentale NWC. Voor mij was de grote vraag of de plaat de compositorische inbreng van Neal Morse mist en het antwoord is: nee. Daar waar Morse het merendeel van het materiaal op de platen tot 2003 schreef, daar dragen alle bandleden nu stukken bij. En het is sterk materiaal. Bij de limited edition zit een bonuscd met daarop vijf nieuwe tracks, plus een paar korte outtakes en een videodocumentaire over hoe de plaat tot stand is gekomen. Had ik die film eigenlijk ooit eens bekeken? Ik kan het me niet herinneren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2155: Spock's Beard - Brief Nocturnes And Dreamless Sleep
Hoe aardig ik Octane ook vind, écht uit mijn plaat ga ik er niet van. Dat maakt dat ik de twee opvolgers, het zelfbetitelde Spock's Beard uit 2006 en X uit 2010 niet aanschaf. In 2013 komt het bericht dat drummer/zanger Nick D'Virgilio uit de band stapt. Nog een parallel met Genesis. (Phil Collins stapte na We Can't Dance ook op.) Maar er is ook goed nieuws: Jimmy Keegan komt drummen en Ted Leonard zingen. Dat betekent dat de band gewoon doorgaat. Ik lees positieve recensies, beluister wat van de plaat en kom dan op 15 mei 2013 met Brief Nocturnes And Dreamless Sleep thuis. Met de limited edition, ook nog. De bezetting is dan anders; de progelementen zitten er nog altijd volop in. Het is bij vlagen stevig en pakkend; bij andere vlagen lekker complex en vertrouwd zoals we gewend zijn. Op de plaat zeven stukken en ieder bandlid draagt compositorisch bij. Opvallend is de inbreng van niet-bandlid John Boegehold, die zowel muziek als teksten aanlevert. Ook bijzonder is dat gitarist Alan Morse twee stukken aanlevert die hij heeft geschreven met zijn broer (en oud-bandlid) Neal. Ted Leonard heeft een krachtige stem, iets wat hij eerder bij Enchant ook al liet horen. Op de meegeleverde bonusdisc staan nog eens vier extra stukken, waaronder een remix van het pakkende stuk Something Very Strange. Bijzonder aardige plaat.
Hoe aardig ik Octane ook vind, écht uit mijn plaat ga ik er niet van. Dat maakt dat ik de twee opvolgers, het zelfbetitelde Spock's Beard uit 2006 en X uit 2010 niet aanschaf. In 2013 komt het bericht dat drummer/zanger Nick D'Virgilio uit de band stapt. Nog een parallel met Genesis. (Phil Collins stapte na We Can't Dance ook op.) Maar er is ook goed nieuws: Jimmy Keegan komt drummen en Ted Leonard zingen. Dat betekent dat de band gewoon doorgaat. Ik lees positieve recensies, beluister wat van de plaat en kom dan op 15 mei 2013 met Brief Nocturnes And Dreamless Sleep thuis. Met de limited edition, ook nog. De bezetting is dan anders; de progelementen zitten er nog altijd volop in. Het is bij vlagen stevig en pakkend; bij andere vlagen lekker complex en vertrouwd zoals we gewend zijn. Op de plaat zeven stukken en ieder bandlid draagt compositorisch bij. Opvallend is de inbreng van niet-bandlid John Boegehold, die zowel muziek als teksten aanlevert. Ook bijzonder is dat gitarist Alan Morse twee stukken aanlevert die hij heeft geschreven met zijn broer (en oud-bandlid) Neal. Ted Leonard heeft een krachtige stem, iets wat hij eerder bij Enchant ook al liet horen. Op de meegeleverde bonusdisc staan nog eens vier extra stukken, waaronder een remix van het pakkende stuk Something Very Strange. Bijzonder aardige plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2156: Spock's Beard - The Oblivion Particle
The Oblivion Particle verschijnt twee jaar later en ik koop het dan gelijk (op 26 augustus 2015). Het is een prachtplaat. Ik ben er echt enthousiast over. Het oude vuur en venijn is waarlijk terug en de composities zijn spetterend en zeer sterk. Ik hoor waanzinnig gave riedeltjes en wendingen. Opvallend is dat de bandleden zelf maar drie van de negen stukken aanleveren; de rest is geschreven door niet-lid John Boegehold. Jimmy Keegan zegt na deze plaat gedag. Zijn plek wordt voorlopig niet ingenomen. Ik heb de limited edition van het album met daarop een bonusnummer. Leuk, maar niet wereldschokkend en niets toevoegend is de cover van Black Sabbath's Iron Man.
The Oblivion Particle verschijnt twee jaar later en ik koop het dan gelijk (op 26 augustus 2015). Het is een prachtplaat. Ik ben er echt enthousiast over. Het oude vuur en venijn is waarlijk terug en de composities zijn spetterend en zeer sterk. Ik hoor waanzinnig gave riedeltjes en wendingen. Opvallend is dat de bandleden zelf maar drie van de negen stukken aanleveren; de rest is geschreven door niet-lid John Boegehold. Jimmy Keegan zegt na deze plaat gedag. Zijn plek wordt voorlopig niet ingenomen. Ik heb de limited edition van het album met daarop een bonusnummer. Leuk, maar niet wereldschokkend en niets toevoegend is de cover van Black Sabbath's Iron Man.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2157: Spock's Beard - The First Twenty Years
Deze verzamelaar komt eind 2015 uit. Ik koop de special edition van de dubbelaar bij het verschijnen op 23 november 2015, want hoewel er heel veel op staat wat ik al heb: er is ook wat niet te missen. Op de twee cd's staat van ieder uitgebracht album wat. Alles is prachtig geremasterd en klinkt als een tierelier. De eerste cd is gewijd aan de jaren dat Neal Morse de band aanvoerde en het meeste materiaal voor de groep schreef. Natuurlijk begint het avontuur met The Light en we krijgen maar liefst twee stukken van Beware Of Darkness. Van The Kindness Of Strangers staat alleen maar het zoetsappige June erop, maar gelukkig is er wel At The End Of The Day (van V). Naar verhouding komt de dubbelaar Snow er wat bekaaid af met twee korte stukken. De tweede cd behandelt het post-Neal tijdperk en ook hier is van ieder album een nummer te horen. Nu heb ik drie van de zes studioplaten niet, dus voor mij is het ook aardig. Zo is bijvoorbeeld Jaws Of Heaven (van X dat ontbreekt in mijn collectie) verrassend sterk. Maar het meest interessante is het bonusnummer Falling For Forever, dat Neal Morse speciaal voor deze verzameling schreef. Alle muzikanten die ooit lid waren van de band zijn erop te horen. Zo zingen bijvoorbeeld naast Morse ook Nick D'Virgilio, Jimmy Keegan en Ted Leonard. Het twintig durende stuk is misschien niet het allerbeste dat Spock's Beard ooit heeft gemaakt, maar het is met z'n verschillende sferen, tempi en solo's wel een typisch Beardnummer. Bij de special edition zit een dvd waarop de documentaire Spock's Beard In The 90s is te zien. Leuk om een keer te aanschouwen. Alles bij elkaar een zeer leuk hebbeding, dit.
Deze verzamelaar komt eind 2015 uit. Ik koop de special edition van de dubbelaar bij het verschijnen op 23 november 2015, want hoewel er heel veel op staat wat ik al heb: er is ook wat niet te missen. Op de twee cd's staat van ieder uitgebracht album wat. Alles is prachtig geremasterd en klinkt als een tierelier. De eerste cd is gewijd aan de jaren dat Neal Morse de band aanvoerde en het meeste materiaal voor de groep schreef. Natuurlijk begint het avontuur met The Light en we krijgen maar liefst twee stukken van Beware Of Darkness. Van The Kindness Of Strangers staat alleen maar het zoetsappige June erop, maar gelukkig is er wel At The End Of The Day (van V). Naar verhouding komt de dubbelaar Snow er wat bekaaid af met twee korte stukken. De tweede cd behandelt het post-Neal tijdperk en ook hier is van ieder album een nummer te horen. Nu heb ik drie van de zes studioplaten niet, dus voor mij is het ook aardig. Zo is bijvoorbeeld Jaws Of Heaven (van X dat ontbreekt in mijn collectie) verrassend sterk. Maar het meest interessante is het bonusnummer Falling For Forever, dat Neal Morse speciaal voor deze verzameling schreef. Alle muzikanten die ooit lid waren van de band zijn erop te horen. Zo zingen bijvoorbeeld naast Morse ook Nick D'Virgilio, Jimmy Keegan en Ted Leonard. Het twintig durende stuk is misschien niet het allerbeste dat Spock's Beard ooit heeft gemaakt, maar het is met z'n verschillende sferen, tempi en solo's wel een typisch Beardnummer. Bij de special edition zit een dvd waarop de documentaire Spock's Beard In The 90s is te zien. Leuk om een keer te aanschouwen. Alles bij elkaar een zeer leuk hebbeding, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2158: Spock's Beard - Snow Live
In tegenstelling tot Genesis die The Lamb Lies Down On Broadway na het verschijnen een oneindig aantal keren uitvoerde over de hele wereld, heeft Spock's Beard hun album Snow nooit live vertolkt. Daar kwam in 2017 verandering in. Neal Morse, na Snow uit de band gestapt, organiseert het jaarlijkse festijn Morsefest in de kerk in zijn woonplaats Nashville en traditiegetrouw voert hij daar complete albums uit zijn oeuvre uit. In 2017, vijftien jaar na het verschijnen van het album, vindt hij het tijd voor Snow en hij maakt er gelijk iets bijzonders van. In plaats van zijn eigen band op te laten draven, voert hij de hele plaat uit onder de naam Spock's Beard. Op het podium staan alle leden die ooit lid zijn geweest van de band: de gebroeders Morse, bassist Dave Meros, toetsenist Ryo Okumoto, zanger Ted Leonard en de drummers Jimmy Keegan en Nick D'Virgilio. Ook al is Neal Morse de spil tijdens het dik tweeënhalf uur durende spektakel, hij laat alle andere muzikanten de ruimte. Het betekent een breed spectrum in het vocale geluid en dat maakt deze uitvoering interessant. Het klinkt energieker dan op de studioplaat. Helemaal interessant wordt het bij de toegift. Tijdens het ondertussen wat uitgemolken June is Morse zijn stem tamelijk kwijt en het is dankzij de andere zangers dat het toch nog goed en warm klinkt. Maar het is het epische Falling For Forever dat de hoogste ogen gooit. Het stuk had Morse speciaal geschreven voor de verzamelaar twee jaar daarvoor en hier krijgt het een spetterende uitvoering van bijna een half uur. Leuk onderdeel is de drumsolo waarin Keegan en D'Virgilio een duel aangaan, dat het beste uit de verf komt op de meegeleverde dvd's bij de speciale editie (die ik koop op 4 december 2017). Op de twee cd's vinden we het complete concert en de toegiften; de eerste dvd bevat de integrale uitvoering van Snow en op de tweede staan de twee toegiften plus een documentaire Behind The Scenes - The Making Of Snow Live. Alles bij elkaar een puike uitgave. Een jaar later komt Spock's Beard nog met de studioplaat Noise Floor (maar die heb ik niet) en de afgelopen paar jaar zijn Meros, Morse en Keegan betrokken bij Pattern-Seeking Animals, de band van John Boegehold. Het is allemaal wat. Einde van mijn rijtje Spock's Beard.
In tegenstelling tot Genesis die The Lamb Lies Down On Broadway na het verschijnen een oneindig aantal keren uitvoerde over de hele wereld, heeft Spock's Beard hun album Snow nooit live vertolkt. Daar kwam in 2017 verandering in. Neal Morse, na Snow uit de band gestapt, organiseert het jaarlijkse festijn Morsefest in de kerk in zijn woonplaats Nashville en traditiegetrouw voert hij daar complete albums uit zijn oeuvre uit. In 2017, vijftien jaar na het verschijnen van het album, vindt hij het tijd voor Snow en hij maakt er gelijk iets bijzonders van. In plaats van zijn eigen band op te laten draven, voert hij de hele plaat uit onder de naam Spock's Beard. Op het podium staan alle leden die ooit lid zijn geweest van de band: de gebroeders Morse, bassist Dave Meros, toetsenist Ryo Okumoto, zanger Ted Leonard en de drummers Jimmy Keegan en Nick D'Virgilio. Ook al is Neal Morse de spil tijdens het dik tweeënhalf uur durende spektakel, hij laat alle andere muzikanten de ruimte. Het betekent een breed spectrum in het vocale geluid en dat maakt deze uitvoering interessant. Het klinkt energieker dan op de studioplaat. Helemaal interessant wordt het bij de toegift. Tijdens het ondertussen wat uitgemolken June is Morse zijn stem tamelijk kwijt en het is dankzij de andere zangers dat het toch nog goed en warm klinkt. Maar het is het epische Falling For Forever dat de hoogste ogen gooit. Het stuk had Morse speciaal geschreven voor de verzamelaar twee jaar daarvoor en hier krijgt het een spetterende uitvoering van bijna een half uur. Leuk onderdeel is de drumsolo waarin Keegan en D'Virgilio een duel aangaan, dat het beste uit de verf komt op de meegeleverde dvd's bij de speciale editie (die ik koop op 4 december 2017). Op de twee cd's vinden we het complete concert en de toegiften; de eerste dvd bevat de integrale uitvoering van Snow en op de tweede staan de twee toegiften plus een documentaire Behind The Scenes - The Making Of Snow Live. Alles bij elkaar een puike uitgave. Een jaar later komt Spock's Beard nog met de studioplaat Noise Floor (maar die heb ik niet) en de afgelopen paar jaar zijn Meros, Morse en Keegan betrokken bij Pattern-Seeking Animals, de band van John Boegehold. Het is allemaal wat. Einde van mijn rijtje Spock's Beard.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Och jee.
Plankje tweeëndertig gedraaid. Nu op naar plankje drieëndertig.
Plankje tweeëndertig gedraaid. Nu op naar plankje drieëndertig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2159: Spooky Tooth - It's All About
In Amerika uitgebracht onder de titel Spooky Tooth. Spooky Tooth ontstaat in 1967 in Carlisle in Groot Brittannië. Belangrijkste figuren in het kwartet zijn zanger, toetsenist en frontman Mike Harrison, gitarist Luther Grosvenor en toetsenist Gary Wright. Het eerste album komt uit op het Island label van Chris Blackwell en wordt geproduceerd door Jimmy Miller, dan en later bekend van Rolling Stones, Spencer Davis Group, Traffic en Blind Faith. Hé, drie bands waar Steve Winwood in speelt. De debuutplaat klinkt dan ook heel erg als de eerste twee albums van Traffic, zij het dat Spooky Tooth meer blues en rock in zich heeft. Veel eigen werk en een paar aardige covers. Wat dachten we van Too Much Of Nothing (Bob Dylan) of van Society's Child (Janis Ian)? Bijzonder aardig album, met een paar zeer sterke songs. In 2016 verschijnt een mooie remaster met veel extraatjes waaronder monomixen en b-kantjes van singles waaronder dan weer een sterke cover van The Weight (The Band). Ik koop It's All About op 23 april 2018.
In Amerika uitgebracht onder de titel Spooky Tooth. Spooky Tooth ontstaat in 1967 in Carlisle in Groot Brittannië. Belangrijkste figuren in het kwartet zijn zanger, toetsenist en frontman Mike Harrison, gitarist Luther Grosvenor en toetsenist Gary Wright. Het eerste album komt uit op het Island label van Chris Blackwell en wordt geproduceerd door Jimmy Miller, dan en later bekend van Rolling Stones, Spencer Davis Group, Traffic en Blind Faith. Hé, drie bands waar Steve Winwood in speelt. De debuutplaat klinkt dan ook heel erg als de eerste twee albums van Traffic, zij het dat Spooky Tooth meer blues en rock in zich heeft. Veel eigen werk en een paar aardige covers. Wat dachten we van Too Much Of Nothing (Bob Dylan) of van Society's Child (Janis Ian)? Bijzonder aardig album, met een paar zeer sterke songs. In 2016 verschijnt een mooie remaster met veel extraatjes waaronder monomixen en b-kantjes van singles waaronder dan weer een sterke cover van The Weight (The Band). Ik koop It's All About op 23 april 2018.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2160: Spooky Tooth - Spooky Two
Spooky Two komt een jaar later en deed het in de pers wat minder goed. Zelf vind ik het een zeer gave plaat. Het lijkt wat rauwer en als we mogen vergelijken, gaat het meer naar Blind Faith dan naar Traffic. Jimmy Miller is opnieuw de producer en dit keer krijgen we zeven eigen songs. De plaat begint gelijk goed met Waitin' For The Wind dat alles heeft wat Spooky Tooth moet hebben: lekker headbangritme, orgelriffie en meebrulrefrein. Ook is er een cover; Evil Woman krijgt ook nog eens een uitgesponnen versie. Fijn. Rustpuntjes zijn er in de vorm van twee aardige ballads, Better By You Better By Me is ook zo'n klassieker en de plaat eindigt met de meedeiner Hangman Hang My Shell On A Tree. Voor ieder wat wils, dus. Ik koop ook van dit album een remaster uit 2016 (op 16 april 2018) en ook daarop weer een wagonlading aan extra's: eerste mixen, BBC-opnamen en een b-kantje van een single.
Spooky Two komt een jaar later en deed het in de pers wat minder goed. Zelf vind ik het een zeer gave plaat. Het lijkt wat rauwer en als we mogen vergelijken, gaat het meer naar Blind Faith dan naar Traffic. Jimmy Miller is opnieuw de producer en dit keer krijgen we zeven eigen songs. De plaat begint gelijk goed met Waitin' For The Wind dat alles heeft wat Spooky Tooth moet hebben: lekker headbangritme, orgelriffie en meebrulrefrein. Ook is er een cover; Evil Woman krijgt ook nog eens een uitgesponnen versie. Fijn. Rustpuntjes zijn er in de vorm van twee aardige ballads, Better By You Better By Me is ook zo'n klassieker en de plaat eindigt met de meedeiner Hangman Hang My Shell On A Tree. Voor ieder wat wils, dus. Ik koop ook van dit album een remaster uit 2016 (op 16 april 2018) en ook daarop weer een wagonlading aan extra's: eerste mixen, BBC-opnamen en een b-kantje van een single.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2161: Spooky Tooth & Pierre Henry - Ceremony - An Electronic Mass
In 1969 komt Gary Wright met het idee om samen te gaan werken met Pierre Henry, de beruchte componist van elektronische muziek. Het resultaat is dit album, dat eveneens in 1969 verschijnt. Vreemd genoeg is het Wright die afstand neemt van de plaat. Hij vindt dat de invloed van Henry het album overheerst, dat de band een soort gastmuzikanten zijn op een project van Henry. Hij stond er dan ook op dat de bandnaam van de hoes werd gehaald. Echter, de rest van de band was wel tevreden en Wright pakte zijn biezen. Ik geef toe: het is geen gewone of eenvoudige kost. De band heeft een zestal langere stukken ingespeeld en daar gaat Henry helemaal op los. Hij bewerkt de muziek met zijn elektronische apparatuur, waardoor een vreemd soort psychedelisch effect ontstaat. Soms werkt het, soms is het zeer wazige shit, bij vlagen verontrustend. Niet iets voor leuk op een feestje. Pas het laatste stuk Hosanna lijkt wat 'normaler' met een fikse gitaarsolo erin. Ik koop de plaat op 16 april 2018, een remaster uit 2016 met ook hier wat extraatjes: wat monoversies en b-kantjes van singles (van het vorige album) en nog twee outtakes die zijn opgenomen tijdens dezelfde sessies als voor Ceremony.
In 1969 komt Gary Wright met het idee om samen te gaan werken met Pierre Henry, de beruchte componist van elektronische muziek. Het resultaat is dit album, dat eveneens in 1969 verschijnt. Vreemd genoeg is het Wright die afstand neemt van de plaat. Hij vindt dat de invloed van Henry het album overheerst, dat de band een soort gastmuzikanten zijn op een project van Henry. Hij stond er dan ook op dat de bandnaam van de hoes werd gehaald. Echter, de rest van de band was wel tevreden en Wright pakte zijn biezen. Ik geef toe: het is geen gewone of eenvoudige kost. De band heeft een zestal langere stukken ingespeeld en daar gaat Henry helemaal op los. Hij bewerkt de muziek met zijn elektronische apparatuur, waardoor een vreemd soort psychedelisch effect ontstaat. Soms werkt het, soms is het zeer wazige shit, bij vlagen verontrustend. Niet iets voor leuk op een feestje. Pas het laatste stuk Hosanna lijkt wat 'normaler' met een fikse gitaarsolo erin. Ik koop de plaat op 16 april 2018, een remaster uit 2016 met ook hier wat extraatjes: wat monoversies en b-kantjes van singles (van het vorige album) en nog twee outtakes die zijn opgenomen tijdens dezelfde sessies als voor Ceremony.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2162: Spooky Tooth featuring Mike Harrison - The Last Puff
Na het vertrek van Wright neemt Mike Harrison het roer. Er komt een nieuwe toetsenist en een tweede gitarist, maar Harrison bepaalt de songs. Niet dat hij wat componeert; The Last Puff uit 1970 bevat voornamelijk covers. Zo opent de plaat met een wat rommelige I Am The Walrus die weinig toevoegt aan het origineel. Dan is Something To Say (door Joe Cocker) beter. Of Mike Post's Nobody There At All of de Elton John en Bernie Taupin compositie Son Of Your Father. Ik koop een remaster uit 2016 op 23 april 2018 en ook daarop weer wat extra: singleversies en vroege mixen. Hoe dan ook, de band redt het niet en al snel gaat Mike Harrison zijn eigen weg en valt Spooky Tooth uiteen. In 1973 herstart Luther Grosvenor de band, zij het zonder Harrison. Er komen twee albums uit in 1973 en 1975 die weinig succesvol zijn en opnieuw houdt de groep op. Pas in 1999 komen Grosvenor en Harrison weer bijeen en maken een album dat Cross Purpose heet en dat het niveau van de eerste vier platen niet haalt. In de tien jaar daarna toeren de twee af en toe met Spooky Tooth en sindsdien is het stil en lijkt het einde... Die eerste vier platen zijn prachtplaten.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 07-05-2023 06:38:12 ]
Na het vertrek van Wright neemt Mike Harrison het roer. Er komt een nieuwe toetsenist en een tweede gitarist, maar Harrison bepaalt de songs. Niet dat hij wat componeert; The Last Puff uit 1970 bevat voornamelijk covers. Zo opent de plaat met een wat rommelige I Am The Walrus die weinig toevoegt aan het origineel. Dan is Something To Say (door Joe Cocker) beter. Of Mike Post's Nobody There At All of de Elton John en Bernie Taupin compositie Son Of Your Father. Ik koop een remaster uit 2016 op 23 april 2018 en ook daarop weer wat extra: singleversies en vroege mixen. Hoe dan ook, de band redt het niet en al snel gaat Mike Harrison zijn eigen weg en valt Spooky Tooth uiteen. In 1973 herstart Luther Grosvenor de band, zij het zonder Harrison. Er komen twee albums uit in 1973 en 1975 die weinig succesvol zijn en opnieuw houdt de groep op. Pas in 1999 komen Grosvenor en Harrison weer bijeen en maken een album dat Cross Purpose heet en dat het niveau van de eerste vier platen niet haalt. In de tien jaar daarna toeren de twee af en toe met Spooky Tooth en sindsdien is het stil en lijkt het einde... Die eerste vier platen zijn prachtplaten.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 07-05-2023 06:38:12 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2163: Mark Springer & Sarah Sarhandi - Swans And Turtles
Hoe kom ik hieraan? Ik heb het gekocht op 10 juni 1993 en ik vermoed dat ik op die dag de plaatselijke platenwinkel in kwam en de jongens achter de desk me wezen op het stapeltje dat ze voor me hadden klaarliggen. Zo ging dat destijds vaker: de jongens wisten bijna precies wat ik mooi vond en als er iets binnenkwam waarvan ze dachten: Dat gaat hij waarderen, dan legden ze het op het stapeltje. Mark Springer is een volgens mij Brits pianist en componist. In 1990 maakt hij dit album met altvioliste Sarah Sarhandi. De plaat staat bij mij bij de pop-rock-jazz, maar had net zo goed op het plankje Klassiek gekund. Wat we hier voorgeschoteld krijgen, zijn negen miniatuurklankschilderijen, zeer beeldend van karakter, schurend tussen neoklassieke en jazzy aan. Bij vlagen nogal voortkabbelend, rustgevend en ruimtelijk, bij andere vlagen vliegt de piano plots wat uit de bocht en dat maakt het allemaal toch verrassend, spannend en prachtig. Vooral de twee langere stukken Yellow en The Road Into The Forest springen eruit, vanwege de Ik heb het volgens mij zeker twintig jaar niet gehoord en ga nu weer even rechtop zitten om het allemaal goed te kunnen volgen. Wat mooi!
Snetverdemme, niks te vinden van dit album op YT.
Hoe kom ik hieraan? Ik heb het gekocht op 10 juni 1993 en ik vermoed dat ik op die dag de plaatselijke platenwinkel in kwam en de jongens achter de desk me wezen op het stapeltje dat ze voor me hadden klaarliggen. Zo ging dat destijds vaker: de jongens wisten bijna precies wat ik mooi vond en als er iets binnenkwam waarvan ze dachten: Dat gaat hij waarderen, dan legden ze het op het stapeltje. Mark Springer is een volgens mij Brits pianist en componist. In 1990 maakt hij dit album met altvioliste Sarah Sarhandi. De plaat staat bij mij bij de pop-rock-jazz, maar had net zo goed op het plankje Klassiek gekund. Wat we hier voorgeschoteld krijgen, zijn negen miniatuurklankschilderijen, zeer beeldend van karakter, schurend tussen neoklassieke en jazzy aan. Bij vlagen nogal voortkabbelend, rustgevend en ruimtelijk, bij andere vlagen vliegt de piano plots wat uit de bocht en dat maakt het allemaal toch verrassend, spannend en prachtig. Vooral de twee langere stukken Yellow en The Road Into The Forest springen eruit, vanwege de Ik heb het volgens mij zeker twintig jaar niet gehoord en ga nu weer even rechtop zitten om het allemaal goed te kunnen volgen. Wat mooi!
Snetverdemme, niks te vinden van dit album op YT.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2164: Björk - Fossora
Ik was deze helemaal vergeten aan te schaffen bij het verschijnen, vorig jaar (2022). Dus toen ik 'm tegenkwam op 8 mei 2023, nam ik hem alsnog mede. Fossora is wederom een bijzonder avontuurlijk album van la Björk. Het staat vol met prachtige melodieën, subtiele strijkarrangementen, grote verschillen in luid en zacht, harde elektronische bonkebonkebonke en de uit duizenden herkenbare en wonderschone stem van de hoofdrolspeelster. Over het algemeen is het een wat melancholieke en treurig album geworden; qua thematiek gaat het over verlies, rouw, dood en ander opbeurends. Wat wil je ook? In de aanloop naar de nieuwe plaat (waar we overigens vijf jaar op hebben moeten wachten) overleed haar moeder. Ook horen we - ondanks de elektronica en de neoklassieke taferelen - veel invloeden uit de IJslandse muzikale traditie. Overigens: de video's die Björk maakte bij de singles zijn weer eens uitermate buitenissig. Fossora is een zeer gevarieerd album dat ik nog vele malen zal moeten beluisteren wil ik het meer en meer doorgronden.
Ik was deze helemaal vergeten aan te schaffen bij het verschijnen, vorig jaar (2022). Dus toen ik 'm tegenkwam op 8 mei 2023, nam ik hem alsnog mede. Fossora is wederom een bijzonder avontuurlijk album van la Björk. Het staat vol met prachtige melodieën, subtiele strijkarrangementen, grote verschillen in luid en zacht, harde elektronische bonkebonkebonke en de uit duizenden herkenbare en wonderschone stem van de hoofdrolspeelster. Over het algemeen is het een wat melancholieke en treurig album geworden; qua thematiek gaat het over verlies, rouw, dood en ander opbeurends. Wat wil je ook? In de aanloop naar de nieuwe plaat (waar we overigens vijf jaar op hebben moeten wachten) overleed haar moeder. Ook horen we - ondanks de elektronica en de neoklassieke taferelen - veel invloeden uit de IJslandse muzikale traditie. Overigens: de video's die Björk maakte bij de singles zijn weer eens uitermate buitenissig. Fossora is een zeer gevarieerd album dat ik nog vele malen zal moeten beluisteren wil ik het meer en meer doorgronden.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2165: George Duke - The Best Of The MPS Years
Ik ben al jaren op zoek naar de zes platen die George Duke maakte van 1973 tot en met 1976. Dat zijn namelijk bijzonder gave funky jazzalbums en ze behoren tot de beste uit het wijde oeuvre van de toetsenist. Duke zat in een bijzonder creatieve periode waarin hij vooral werd beïnvloed doordat hij in die jaren in de band speelde van meneer Frank Zappa. Duke zelf bracht al een zooi jazzplaten uit eind jaren zestig, samen met Jean-Luc Ponty, tot hij in 1970 betrokken raakte bij Zappa doordat Ponty hem meesleepte naar de sessies voor Ponty's album King Kong - The Music Of Frank Zappa. Voor hij het wist zat Duke in Zappa's Mothers, niet zozeer om piano te spelen, maar omdat hij ook aardig overweg kon op de trombone. Na wat toernees in 1971 met The Mothers was Duke de trombone zat. Zappa vroeg hem nog voor de albums Waka/Jawaka en The Grand Wazoo waarop Duke vooral piano mag spelen en toen Zappa in 1973 ging toeren met de beestachtige Roxy-band, verleidde Zappa hem niet alleen om synthesizer te gaan spelen, maar ook te gaan zingen. 'OK, I'll do it, as long as I never have to play that trombone again!' riep Duke. De zes soloplaten die Duke maakte van 1973 tot en met 1976 staan vol met een zeer aanstekelijk soort funkjazz. Het is deels gecomponeerd, er staan veel solo's op, het is geïmproviseerd en complex, maar het is vooral meesterlijk en je kunt er zelfs op dansen. Op de platen krijgt Duke hulp van allerlei bekende en onbekende jazzmuzikanten, waaronder Alphonso Johnson en Airto Moreira. Meneer Zappa doet ook mee; hij heeft stukken van het album Feel gecomponeerd en gespeeld (om contractuele redenen onder de schuilnaam Obd'wella X) en we krijgen zelfs een Duke-uitvoering van Uncle Remus, de co-compositie van Zappa en Duke dat eerder op Zappa's Apostrophe (') te beluisteren was. Zoals gezegd: ik ben al jaren op zoek naar de platen; onlangs vond ik een vinylversie van Feel, maar eigenlijk wil ik het allemaal krasvrij op cd hebben. Op 8 mei 2023 vond ik een cd (uit 2022) met daarop een uittreksel van de albums. Het is nog niet een derde van alles, maar voorlopig doe ik het ermee. Achttien stukken in vijfentachtig minuten op een cd!
Ik ben al jaren op zoek naar de zes platen die George Duke maakte van 1973 tot en met 1976. Dat zijn namelijk bijzonder gave funky jazzalbums en ze behoren tot de beste uit het wijde oeuvre van de toetsenist. Duke zat in een bijzonder creatieve periode waarin hij vooral werd beïnvloed doordat hij in die jaren in de band speelde van meneer Frank Zappa. Duke zelf bracht al een zooi jazzplaten uit eind jaren zestig, samen met Jean-Luc Ponty, tot hij in 1970 betrokken raakte bij Zappa doordat Ponty hem meesleepte naar de sessies voor Ponty's album King Kong - The Music Of Frank Zappa. Voor hij het wist zat Duke in Zappa's Mothers, niet zozeer om piano te spelen, maar omdat hij ook aardig overweg kon op de trombone. Na wat toernees in 1971 met The Mothers was Duke de trombone zat. Zappa vroeg hem nog voor de albums Waka/Jawaka en The Grand Wazoo waarop Duke vooral piano mag spelen en toen Zappa in 1973 ging toeren met de beestachtige Roxy-band, verleidde Zappa hem niet alleen om synthesizer te gaan spelen, maar ook te gaan zingen. 'OK, I'll do it, as long as I never have to play that trombone again!' riep Duke. De zes soloplaten die Duke maakte van 1973 tot en met 1976 staan vol met een zeer aanstekelijk soort funkjazz. Het is deels gecomponeerd, er staan veel solo's op, het is geïmproviseerd en complex, maar het is vooral meesterlijk en je kunt er zelfs op dansen. Op de platen krijgt Duke hulp van allerlei bekende en onbekende jazzmuzikanten, waaronder Alphonso Johnson en Airto Moreira. Meneer Zappa doet ook mee; hij heeft stukken van het album Feel gecomponeerd en gespeeld (om contractuele redenen onder de schuilnaam Obd'wella X) en we krijgen zelfs een Duke-uitvoering van Uncle Remus, de co-compositie van Zappa en Duke dat eerder op Zappa's Apostrophe (') te beluisteren was. Zoals gezegd: ik ben al jaren op zoek naar de platen; onlangs vond ik een vinylversie van Feel, maar eigenlijk wil ik het allemaal krasvrij op cd hebben. Op 8 mei 2023 vond ik een cd (uit 2022) met daarop een uittreksel van de albums. Het is nog niet een derde van alles, maar voorlopig doe ik het ermee. Achttien stukken in vijfentachtig minuten op een cd!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2166: Jethro Tull - RökFlöte
Zowaar, krap een jaar na The Zealot Gene weet Ian Anderson er wederom een nieuw album uit te persen. Hoewel, RökFlöte klinkt alsof het moeiteloos ging. Anderson heeft zich laten inspireren door de Noorse mythologie en brengt hier twaalf gedichten over helden, locaties en gebeurtenissen. Die teksten zijn volgens een strak stramien: de eerste drie coupletten lijken bijna authentiek kloppend, daarna komen nog twee 'lossere' coupletten waarin Anderson beschouwender is. Instrumentaal is het rockend en speelt de fluit de hoofdrol (vandaar die titel), al mag ook het gitaarwerk van Joe Parrish-James er zijn. Ook is er een gastrol voor de Finse dame Unnur Birna, die met haar mooie stem de dreigende sfeer van het openingsstuk Voluspo en het slotstuk bepaalt. Ginnungagap is de eerste single van het album. Ja, de stem van Anderson is niet meer wat het geweest is; hij klinkt oud en breekbaar, maar hij zingt nog altijd niet onverdienstelijk en ik vind de fragiliteit ook wel passend. Op 24 april 2023 koop ik deze verrassend leuke plaat.
Zowaar, krap een jaar na The Zealot Gene weet Ian Anderson er wederom een nieuw album uit te persen. Hoewel, RökFlöte klinkt alsof het moeiteloos ging. Anderson heeft zich laten inspireren door de Noorse mythologie en brengt hier twaalf gedichten over helden, locaties en gebeurtenissen. Die teksten zijn volgens een strak stramien: de eerste drie coupletten lijken bijna authentiek kloppend, daarna komen nog twee 'lossere' coupletten waarin Anderson beschouwender is. Instrumentaal is het rockend en speelt de fluit de hoofdrol (vandaar die titel), al mag ook het gitaarwerk van Joe Parrish-James er zijn. Ook is er een gastrol voor de Finse dame Unnur Birna, die met haar mooie stem de dreigende sfeer van het openingsstuk Voluspo en het slotstuk bepaalt. Ginnungagap is de eerste single van het album. Ja, de stem van Anderson is niet meer wat het geweest is; hij klinkt oud en breekbaar, maar hij zingt nog altijd niet onverdienstelijk en ik vind de fragiliteit ook wel passend. Op 24 april 2023 koop ik deze verrassend leuke plaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Rukfluit? Die heb ik ookquote:
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
'Zeg meneer Anderson - mag ik Ian zeggen? -, denkt u nu echt dat dit een goede titel voor de nieuwe plaat is?'quote:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2167: Squackett - A Life Within A Day
Grootheden Steve Hackett en Chris Squire steken rond 2010 de koppen bijeen. Onder bezielende begeleiding van Roger King (die de laatste vijftien jaar ook het geheim achter Steve Hackett is) ontstaat er een plaat die klinkt als de perfecte mix van de latere Hackett-soloplaten en Yes (zij het dat het zo kenmerkende stemgeluid van Jon Anderson ontbreekt), die in 2012 verschijnt onder de naam Squackett. King produceert, arrangeert en speelt ook nog eens alle toetsen in. Voor het drumwerk komt Jeremy Stacey opdraven; ook niet de minste. Het album staat vol redelijk stevige en toch toegankelijke progpoprock. Het gitaarwerk van Hackett is om van te smullen en basbeest Squire komt volop uit de verf, niet in het minst vanwege de heerlijke koortjes. Hackett en Squire wisselen de solozang af en dat maakt dit tot een zeer afwisselende en uiterst genietbare plaat die mag gelden als een hoogtepunt in beider catalogi. Ik koop 'm bij het verschijnen op 19 juni in 2012. Had 'm een tijdje niet gehoord, maar ben weer op de feiten gedrukt: lekker!
Grootheden Steve Hackett en Chris Squire steken rond 2010 de koppen bijeen. Onder bezielende begeleiding van Roger King (die de laatste vijftien jaar ook het geheim achter Steve Hackett is) ontstaat er een plaat die klinkt als de perfecte mix van de latere Hackett-soloplaten en Yes (zij het dat het zo kenmerkende stemgeluid van Jon Anderson ontbreekt), die in 2012 verschijnt onder de naam Squackett. King produceert, arrangeert en speelt ook nog eens alle toetsen in. Voor het drumwerk komt Jeremy Stacey opdraven; ook niet de minste. Het album staat vol redelijk stevige en toch toegankelijke progpoprock. Het gitaarwerk van Hackett is om van te smullen en basbeest Squire komt volop uit de verf, niet in het minst vanwege de heerlijke koortjes. Hackett en Squire wisselen de solozang af en dat maakt dit tot een zeer afwisselende en uiterst genietbare plaat die mag gelden als een hoogtepunt in beider catalogi. Ik koop 'm bij het verschijnen op 19 juni in 2012. Had 'm een tijdje niet gehoord, maar ben weer op de feiten gedrukt: lekker!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2168: Chris Squire - Fish Out Of Water
Dit album heb ik al bijna veertig jaar op vinyl en daarnaast heb ik ergens een oudere cd-versie ver achterin de platenkast verstopt. In 2007 komt er een Deluxe Edition uit en die koop ik op 18 augustus 2007. En waarom ook niet? Fish Out Of Water is in mijn oren een van de allermooiste platen aller tijden. In 1975 brengt de band Yes geen nieuwe studioplaat uit. De band toert wel (als een bezetene) de wereld rond met het materiaal van Relayer (1974). Daarnaast krijgt ieder bandlid de gelegenheid om een soloplaat te maken. Dit is het resultaat van bassist Chris Squire. Hij roept de hulp in van zijn oude maatje Andrew Pryce Jackman, die de vijf composities orkestreert en de piano en elektrische piano bespeelt. Voor de drumpartijen doet hij een beroep op zijn oud-Yescollega Bill Bruford, Mel Collins komt de saxofoons spelen en Yes-collega Patrick Moraz is er voor het Hammond en de Moog. Squire zelf zingt en beroert de bas- en twaalfsnarige gitaarsnaren. En dan is er een enorm orkest. Wat Squire ons hier voorschotelt, is een mix van jazz, pop, rock, prog en klassiek. En het is grandioos. De plaat opent luchtig met twee korte liedjes Hold Out Your Hand en You By My Side, waarna het lange Silently Falling klinkt. Daarin zit niet alleen dat typische Squire stemgeluid, maar ook een fenomenale Hammondsolo van Moraz. Op plaatkant twee slechts twee stukken: eerst het jazzrocky Lucky Seven, een speels nummerke dat huppelt rond een gekmakend 7/8-maat en daarna het grote werk Safe (Canon Song). Hierin trekken Squire en Jackman alle (orkest)registers open. Wat begint als een bijna atmosferisch liedje, mondt uit in een complexe en majestueuze orkesteruptie in 11/4, om uiteindelijk terug te keren naar de ambiente boventonen van Squires basgitaar. Die basgitaar zit gedurende het hele album lekker voor in de mix en krijgt daardoor de prominente rol, zonder dat het storend is. De composities lopen allemaal in elkaar over, zodat je eerder het idee krijgt van één compleet werkstuk dan van vijf losse delen. Deze remaster uit 2007 kent nog een bonusnummer: de nogal overbodige single edit van Lucky Seven. Op de meegeleverde dvd bij deze Deluxe Edition staan de twee video's die Squire liet maken in 1975 van Hold Out Your Hand en You By My Side, plus een interview met Squire en de audio van de hele plaat nog een keer maar dan met Squire die er zijn commentaar doorheen lult. Geinig, maar ik heb het tot nu toe nog maar een keer bekeken/beluisterd. Neemt niet weg: Fish Out Of Water is een meesterwerk.
Dit album heb ik al bijna veertig jaar op vinyl en daarnaast heb ik ergens een oudere cd-versie ver achterin de platenkast verstopt. In 2007 komt er een Deluxe Edition uit en die koop ik op 18 augustus 2007. En waarom ook niet? Fish Out Of Water is in mijn oren een van de allermooiste platen aller tijden. In 1975 brengt de band Yes geen nieuwe studioplaat uit. De band toert wel (als een bezetene) de wereld rond met het materiaal van Relayer (1974). Daarnaast krijgt ieder bandlid de gelegenheid om een soloplaat te maken. Dit is het resultaat van bassist Chris Squire. Hij roept de hulp in van zijn oude maatje Andrew Pryce Jackman, die de vijf composities orkestreert en de piano en elektrische piano bespeelt. Voor de drumpartijen doet hij een beroep op zijn oud-Yescollega Bill Bruford, Mel Collins komt de saxofoons spelen en Yes-collega Patrick Moraz is er voor het Hammond en de Moog. Squire zelf zingt en beroert de bas- en twaalfsnarige gitaarsnaren. En dan is er een enorm orkest. Wat Squire ons hier voorschotelt, is een mix van jazz, pop, rock, prog en klassiek. En het is grandioos. De plaat opent luchtig met twee korte liedjes Hold Out Your Hand en You By My Side, waarna het lange Silently Falling klinkt. Daarin zit niet alleen dat typische Squire stemgeluid, maar ook een fenomenale Hammondsolo van Moraz. Op plaatkant twee slechts twee stukken: eerst het jazzrocky Lucky Seven, een speels nummerke dat huppelt rond een gekmakend 7/8-maat en daarna het grote werk Safe (Canon Song). Hierin trekken Squire en Jackman alle (orkest)registers open. Wat begint als een bijna atmosferisch liedje, mondt uit in een complexe en majestueuze orkesteruptie in 11/4, om uiteindelijk terug te keren naar de ambiente boventonen van Squires basgitaar. Die basgitaar zit gedurende het hele album lekker voor in de mix en krijgt daardoor de prominente rol, zonder dat het storend is. De composities lopen allemaal in elkaar over, zodat je eerder het idee krijgt van één compleet werkstuk dan van vijf losse delen. Deze remaster uit 2007 kent nog een bonusnummer: de nogal overbodige single edit van Lucky Seven. Op de meegeleverde dvd bij deze Deluxe Edition staan de twee video's die Squire liet maken in 1975 van Hold Out Your Hand en You By My Side, plus een interview met Squire en de audio van de hele plaat nog een keer maar dan met Squire die er zijn commentaar doorheen lult. Geinig, maar ik heb het tot nu toe nog maar een keer bekeken/beluisterd. Neemt niet weg: Fish Out Of Water is een meesterwerk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Een "nieuwe" Samiam, niks nieuws onder de zon gewoon een lekker plaatje.
Well, what possible harm could one insane, mutant tentacle do?
bazbo cd2169: Chris Squire - Chris Squire's Swiss Choir
Pas in 2007 komt de tweede soloplaat van Squire. De man staat niet bekend om zijn hoge tempo. Eerder heeft hij de reputatie van notoire laatkomer. De tweede soloplaat van Squire koop ik bij het verschijnen op 16 december 2007. Het is een kerstplaat en in het boekje staat de waarschuwing: 'This disc contains no recordings of actual Swiss choirs.' Wel is er koorzang te horen. Squire zong in zijn jeugd in allerlei koren en daar heeft hij de edele kunst van de samenzang geleerd. Een kunst die zich uitstekend leent voor de uitvoering van klassieke carols. Die krijgen we hier volop. Squire doet de solozang en speelt de bassen, er is een vocaal ensemble dat hem bijstaat en er is hulp van drummer Jeremy Stacey, toetsenist Gerard Johnson en gitarist Steve Hackett. De combi lijkt kitsch en je kunt erover discussiëren of het dat al dan niet is; feit is dat het schitterend klinkt. Er komen allerlei bekende kerstliederen voorbij en ook de voor ons wat onbekendere zijn te horen. Aan het eind krijgen we dan nog een bewerking van de single Run With The Fox, die Squire samen met Yes-drummer Allan White opnam in 1981, vlak nadat Yes voor het eerst (en niet voor het laatst) uiteenviel. Swiss Choir is een heerlijk stemmige én aanstekelijke plaat die ik tijdens de kerstdagen uit de kast haal en door de kamer knal. Nu dus niet.
Pas in 2007 komt de tweede soloplaat van Squire. De man staat niet bekend om zijn hoge tempo. Eerder heeft hij de reputatie van notoire laatkomer. De tweede soloplaat van Squire koop ik bij het verschijnen op 16 december 2007. Het is een kerstplaat en in het boekje staat de waarschuwing: 'This disc contains no recordings of actual Swiss choirs.' Wel is er koorzang te horen. Squire zong in zijn jeugd in allerlei koren en daar heeft hij de edele kunst van de samenzang geleerd. Een kunst die zich uitstekend leent voor de uitvoering van klassieke carols. Die krijgen we hier volop. Squire doet de solozang en speelt de bassen, er is een vocaal ensemble dat hem bijstaat en er is hulp van drummer Jeremy Stacey, toetsenist Gerard Johnson en gitarist Steve Hackett. De combi lijkt kitsch en je kunt erover discussiëren of het dat al dan niet is; feit is dat het schitterend klinkt. Er komen allerlei bekende kerstliederen voorbij en ook de voor ons wat onbekendere zijn te horen. Aan het eind krijgen we dan nog een bewerking van de single Run With The Fox, die Squire samen met Yes-drummer Allan White opnam in 1981, vlak nadat Yes voor het eerst (en niet voor het laatst) uiteenviel. Swiss Choir is een heerlijk stemmige én aanstekelijke plaat die ik tijdens de kerstdagen uit de kast haal en door de kamer knal. Nu dus niet.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2170: Chris Squire & Billy Sherwood - Conspiracy
Dat Chris Squire zo weinig solowerk uitbrengt, heeft vooral ook te maken met dat hij voortdurend mensen tegen komt met wie hij wil samenwerken. Echt stil zit hij niet. Begin jaren negentig ontmoet hij een jonge muzikant die Billy Sherwood heet. Multi-instrumentalist Sherwood ondersteunt Yes sinds die tijd tijdens concerten en in de studio en hij is op veel Yesplaten te horen. De twee werken in 1998 aan een soloplaat van Squire totdat de band en de platenmaatschappij voorbij komt en een nieuw Yesalbum eisen. Squire en Sherwood laten veel demo's horen van waar ze mee bezig zijn en binnen de kortste keren is Open Your Eyes gevuld met het werk van Squire en Sherwood, aangevuld met de zangmelodieën van Jon Anderson en de wat nerveuze gitaarriedeltjes van Steve Howe. Twee jaar later verschijnt Conspiracy, waarop Squire en Sherwood de ongebruikte demo's verder hebben uitgewerkt. Ik koop het album bij het verschijnen op 18 maart 2000. Tien prettig in het gehoor liggende progpopdeunen staan erop. Naast Squire (bas, zang) en Sherwood (gitaar, toetsen, zang) horen we Jay Schellen (drums, uit verschillende andere Sherwoodbands), alsmede gasten als Steve Stevens (gitaar) en Yesdrummer Alan White. Het is een echte Sherwoodproductie: alles klinkt als een klok, zonder dat het té gelikt wordt. De koortjes zijn om je vingers bij af te likken en over het algemeen vind ik de composities erg sterk. Twee van de stukken kende ik al van eerdere Yesplaten uit 1991: The More We Live stond ook op Union en Love Conquers All was in een demoversie te horen op de box Yesyears. Toen ik de plaat voor het eerst draaide vond ik dat de tien stukken vrij snel voorbij waren. Maar wat schetste mijn verbazing? Er kwamen nóg drie nummers: en die kende ik, want versies daarvan staan ook op Yes' Open Your Eyes. Pas heel veel later ontdekte ik dat er twee versies van het album bestaan: eentje zonder en eentje met die bonussen. Gelukkig heb ik de versie met. Alles bij elkaar: dit is een alleraardigst werk.
Dat Chris Squire zo weinig solowerk uitbrengt, heeft vooral ook te maken met dat hij voortdurend mensen tegen komt met wie hij wil samenwerken. Echt stil zit hij niet. Begin jaren negentig ontmoet hij een jonge muzikant die Billy Sherwood heet. Multi-instrumentalist Sherwood ondersteunt Yes sinds die tijd tijdens concerten en in de studio en hij is op veel Yesplaten te horen. De twee werken in 1998 aan een soloplaat van Squire totdat de band en de platenmaatschappij voorbij komt en een nieuw Yesalbum eisen. Squire en Sherwood laten veel demo's horen van waar ze mee bezig zijn en binnen de kortste keren is Open Your Eyes gevuld met het werk van Squire en Sherwood, aangevuld met de zangmelodieën van Jon Anderson en de wat nerveuze gitaarriedeltjes van Steve Howe. Twee jaar later verschijnt Conspiracy, waarop Squire en Sherwood de ongebruikte demo's verder hebben uitgewerkt. Ik koop het album bij het verschijnen op 18 maart 2000. Tien prettig in het gehoor liggende progpopdeunen staan erop. Naast Squire (bas, zang) en Sherwood (gitaar, toetsen, zang) horen we Jay Schellen (drums, uit verschillende andere Sherwoodbands), alsmede gasten als Steve Stevens (gitaar) en Yesdrummer Alan White. Het is een echte Sherwoodproductie: alles klinkt als een klok, zonder dat het té gelikt wordt. De koortjes zijn om je vingers bij af te likken en over het algemeen vind ik de composities erg sterk. Twee van de stukken kende ik al van eerdere Yesplaten uit 1991: The More We Live stond ook op Union en Love Conquers All was in een demoversie te horen op de box Yesyears. Toen ik de plaat voor het eerst draaide vond ik dat de tien stukken vrij snel voorbij waren. Maar wat schetste mijn verbazing? Er kwamen nóg drie nummers: en die kende ik, want versies daarvan staan ook op Yes' Open Your Eyes. Pas heel veel later ontdekte ik dat er twee versies van het album bestaan: eentje zonder en eentje met die bonussen. Gelukkig heb ik de versie met. Alles bij elkaar: dit is een alleraardigst werk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2171: Conspiracy (Chris Squire & Billy Sherwood) - Conspiracy
Deze promo-cd-single kreeg ik als lid van de officiële Nederlandse Yesfanclub (jaja), al weet ik niet meer wanneer. Ik gok in 2010, maar ben daar niet zeker van. De single zit in een doosje zonder boekje, alleen met een inlay van de achterzijde. Erop staan twee radio-edits van twee stukken (Conspiracy en Confess) die in z'n volledigheid zijn te beluisteren op het album The Unknown van Conspiracy. Chris Squire en Billy Sherwood hebben na het album Conspiracy uit 2000 hun duo de naam Conspiracy gegeven en The Unknown verschijnt in 2003, vandaar. Snapt u het? Fijn. Leuk hebbeding. Meer niet.
Deze promo-cd-single kreeg ik als lid van de officiële Nederlandse Yesfanclub (jaja), al weet ik niet meer wanneer. Ik gok in 2010, maar ben daar niet zeker van. De single zit in een doosje zonder boekje, alleen met een inlay van de achterzijde. Erop staan twee radio-edits van twee stukken (Conspiracy en Confess) die in z'n volledigheid zijn te beluisteren op het album The Unknown van Conspiracy. Chris Squire en Billy Sherwood hebben na het album Conspiracy uit 2000 hun duo de naam Conspiracy gegeven en The Unknown verschijnt in 2003, vandaar. Snapt u het? Fijn. Leuk hebbeding. Meer niet.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2172: Conspiracy - The Unknown
Conspiracy bestaat uit Chris Squire en Billy Sherwood en hun tweede album The Unknown verschijnt in 2003. Goh. Ik koop dat album op 28 juni 2003. Geen nieuwe wegen of grote verrassingen; de negen stukken liggen in het verlengde van hun voorganger. Squire en Sherwood doen weer alles zelf, op de drums na (dat mag Jay Schellen doen). Compositorisch zit er heel sterk spul tussen. Zo is de opener Conspiracy echt een klapper en verder vallen New World en vooral het lange titelnummer The Unknown op door de meer complexere partijen en productie. Mooi werk, goed en gedegen gemaakt en gespeeld. Geen drie bonusstukken, helaas.
Conspiracy bestaat uit Chris Squire en Billy Sherwood en hun tweede album The Unknown verschijnt in 2003. Goh. Ik koop dat album op 28 juni 2003. Geen nieuwe wegen of grote verrassingen; de negen stukken liggen in het verlengde van hun voorganger. Squire en Sherwood doen weer alles zelf, op de drums na (dat mag Jay Schellen doen). Compositorisch zit er heel sterk spul tussen. Zo is de opener Conspiracy echt een klapper en verder vallen New World en vooral het lange titelnummer The Unknown op door de meer complexere partijen en productie. Mooi werk, goed en gedegen gemaakt en gespeeld. Geen drie bonusstukken, helaas.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2173: Chris Squire & Billy Sherwood - Conspiracy Live
In maart 2004 nemen Squire en Sherwood een negental stukken op, live in de studio. Ze krijgen hulp van Michael Sherwood (broer van, op toetsen) en Jay Schellen. Zes van die stukken staan op de twee Conspiracy-platen en daarnaast horen we Universal Garden (van Yes' Open Your Eyes) en het duo Hold Out Your Hand en You By My Side (van Squire's soloalbum en prachtplaat Fish Out Of Water). Die Conspiracystukken klinken nagenoeg hetzelfde als op de studioplaat en ik vermoed dat Sherwood er nogal wat aan gesleuteld heeft tijdens de postproductie. Erg is dat niet. Het is allemaal hoogst genietbaar, zij het nogal overbodig. Waarom deze set pas in 2013 verschijnt is mij niet duidelijk. (Ik koop 'm overigens pas op 24 november 2018.) De set bevat een cd en een dvd. Op beide staat dezelfde muziek, zij het dat op de dvd alles in een andere volgorde staat én daarnaast nog eens een boel extra is te vinden: interviews, een korte docu achter de schermen, veel foto's en andere prut. Ik kan me niet herinneren dat ik die dvd ooit in de speler heb gehad.
In maart 2004 nemen Squire en Sherwood een negental stukken op, live in de studio. Ze krijgen hulp van Michael Sherwood (broer van, op toetsen) en Jay Schellen. Zes van die stukken staan op de twee Conspiracy-platen en daarnaast horen we Universal Garden (van Yes' Open Your Eyes) en het duo Hold Out Your Hand en You By My Side (van Squire's soloalbum en prachtplaat Fish Out Of Water). Die Conspiracystukken klinken nagenoeg hetzelfde als op de studioplaat en ik vermoed dat Sherwood er nogal wat aan gesleuteld heeft tijdens de postproductie. Erg is dat niet. Het is allemaal hoogst genietbaar, zij het nogal overbodig. Waarom deze set pas in 2013 verschijnt is mij niet duidelijk. (Ik koop 'm overigens pas op 24 november 2018.) De set bevat een cd en een dvd. Op beide staat dezelfde muziek, zij het dat op de dvd alles in een andere volgorde staat én daarnaast nog eens een boel extra is te vinden: interviews, een korte docu achter de schermen, veel foto's en andere prut. Ik kan me niet herinneren dat ik die dvd ooit in de speler heb gehad.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2174: various artists - A Life In Yes - The Chris Squire Tribute
Chris Squire overlijdt op 27 juni 2015. Om hem te eren maakt Billy Sherwood in 2018 dit tribute album. (Hij vervangt Squire in Yes, overigens.) Met Jay Schellen, zijn drummaatje uit Circa (en sinds het uitvallen en overlijden van Alan White ook de drummer van Yes) speelt hij alle bas en drumpartijen in. Voor het gitaar-, toetsen- en zangwerk weet hij een keur aan grootheden op te trommelen: zo zijn daar (oud-)Yesleden Alan White, Jon Davison, Patrick Moraz en Tony Kaye, maar ook Steve Hogarth, Larry Fast, Annie Haslam, David Sancious, Steve Stevens, Sonja Kristina, Steve Porcaro, Steve Hackett, Dweezil Zappa, John Wesley, Brian Auger, Alan Parsons, Gary Green en Todd Rundgren. Op de setlijst Yesstukken waarin Squire een grote rol speelde of die hij had geschreven. Hoogtepunten zijn wat mij betreft On The Silent Wings Of Freedom en South Side Of The Sky. Niet alles is even sterk. Owner Of A Lonely Heart bijvoorbeeld, klinkt - ondanks dat Dweezil Zappa gitaar speelt - tamelijk belachelijk. Wel weer leuk is het enige Squire-solowerk Hold Out Your Hand. Aan het eind krijgen we nog twee bonus tracks: The Technical Divide (dat een solowerk van Sherwood zelf blijkt te zijn en waarop Squire de bas speelt) en Comfortably Numb (het stuk dat we al kenden van verschillende Pink Floyd-tributeplaten en uitgevoerd door Sherwood, Squire en White). Alleraardigst plaatje dat ik bij het verschijnen kocht op 10 december 2018.
Chris Squire overlijdt op 27 juni 2015. Om hem te eren maakt Billy Sherwood in 2018 dit tribute album. (Hij vervangt Squire in Yes, overigens.) Met Jay Schellen, zijn drummaatje uit Circa (en sinds het uitvallen en overlijden van Alan White ook de drummer van Yes) speelt hij alle bas en drumpartijen in. Voor het gitaar-, toetsen- en zangwerk weet hij een keur aan grootheden op te trommelen: zo zijn daar (oud-)Yesleden Alan White, Jon Davison, Patrick Moraz en Tony Kaye, maar ook Steve Hogarth, Larry Fast, Annie Haslam, David Sancious, Steve Stevens, Sonja Kristina, Steve Porcaro, Steve Hackett, Dweezil Zappa, John Wesley, Brian Auger, Alan Parsons, Gary Green en Todd Rundgren. Op de setlijst Yesstukken waarin Squire een grote rol speelde of die hij had geschreven. Hoogtepunten zijn wat mij betreft On The Silent Wings Of Freedom en South Side Of The Sky. Niet alles is even sterk. Owner Of A Lonely Heart bijvoorbeeld, klinkt - ondanks dat Dweezil Zappa gitaar speelt - tamelijk belachelijk. Wel weer leuk is het enige Squire-solowerk Hold Out Your Hand. Aan het eind krijgen we nog twee bonus tracks: The Technical Divide (dat een solowerk van Sherwood zelf blijkt te zijn en waarop Squire de bas speelt) en Comfortably Numb (het stuk dat we al kenden van verschillende Pink Floyd-tributeplaten en uitgevoerd door Sherwood, Squire en White). Alleraardigst plaatje dat ik bij het verschijnen kocht op 10 december 2018.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2175: DeWolff - Love, Death & In Between
Ik blijf een zwak voor ze houden. Nee, het zijn niet meer die jonge gastjes die met het babyvet op hun gezichtjes een aandoenlijke aanblik vormen. Ondertussen zijn het volwassen kerels die gruwelijk goed zijn geworden. Of wacht: gruwelijk goed waren ze al. Ze zijn belachelijk béter geworden. Op dit nieuwe album dat onlangs verscheen (ik kreeg het op 20 mei 2023 ter gelegenheid van mijn verjaardag die enkele dagen ervoor plaatsvond) weet de band zich nog verder te ontwikkelen. Gebleven is de mix van southern rock en blues, ditmaal uitgebreid met tetterdetet, soul, funk en nóg meer spelplezier. Voor de gelegenheid ging het trio een studio in, vroeg een blazerssectie en achtergrondkoortje erbij en nam de twaalf songs live op. Dat maakt dit tot een zeer verrassende en levendige plaat; tegelijkertijd klinkt het vertrouwd goed en onmiskenbaar als DeWolff. Ik geniet weer als vanouds op het grandioze orgelspel van Robin Piso en dat is alweer een tijdje geleden dat ik zo uit mijn plaat kon gaan. Die hele plaat luistert als een zeventig minuten durende reeks van hoogtepunten. Opener Night Train wil ik zeker noemen en in het bijzonder de zestien minuten voortdenderende songsuite Rosita (allemensen!). Voorwaar, dit is een van de beste platen geworden die de band tot nu toe heeft uitgebracht. Feessie!
Ik blijf een zwak voor ze houden. Nee, het zijn niet meer die jonge gastjes die met het babyvet op hun gezichtjes een aandoenlijke aanblik vormen. Ondertussen zijn het volwassen kerels die gruwelijk goed zijn geworden. Of wacht: gruwelijk goed waren ze al. Ze zijn belachelijk béter geworden. Op dit nieuwe album dat onlangs verscheen (ik kreeg het op 20 mei 2023 ter gelegenheid van mijn verjaardag die enkele dagen ervoor plaatsvond) weet de band zich nog verder te ontwikkelen. Gebleven is de mix van southern rock en blues, ditmaal uitgebreid met tetterdetet, soul, funk en nóg meer spelplezier. Voor de gelegenheid ging het trio een studio in, vroeg een blazerssectie en achtergrondkoortje erbij en nam de twaalf songs live op. Dat maakt dit tot een zeer verrassende en levendige plaat; tegelijkertijd klinkt het vertrouwd goed en onmiskenbaar als DeWolff. Ik geniet weer als vanouds op het grandioze orgelspel van Robin Piso en dat is alweer een tijdje geleden dat ik zo uit mijn plaat kon gaan. Die hele plaat luistert als een zeventig minuten durende reeks van hoogtepunten. Opener Night Train wil ik zeker noemen en in het bijzonder de zestien minuten voortdenderende songsuite Rosita (allemensen!). Voorwaar, dit is een van de beste platen geworden die de band tot nu toe heeft uitgebracht. Feessie!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2176: Exit North - Exit, Still
Mocht u het niet meer weten: Exit North is een band die bestaat uit het kwartet van multi-instrumentalisten Thomas Feiner, Charles Storm, Ulf Jansson en Steve Jansen. Het eerste album Book Of Romance And Dust verscheen in 2018 en nu is er dan eindelijk een opvolger (die ik kocht op 16 mei 2023). Ik keek er erg naar uit, want de voorganger vond ik bijzonder prachtig met z'n atmosferische songs, spaarzame (bij vlagen bijna ambient) instrumentatie en de bijzondere en doordringende zang van Feiner. Welnu, op Anyway, Still brengt het kwartet ons een nog breder palet aan geluiden en sferen. Af en toe is het zelfs uptempo! Opener I Only Believe In Untold Stories zet de toon voor de nieuwe wegen. Anderzijds is er voor iedereen die het liever bij de ingetogener stukken blijft houden ook veel te waarderen. Dit is waarlijk weer een prachtige plaat waar je even voor moet gaan zitten en die zich pas na meerdere luisterbeurten openbaart als een ware parel.
Geen hol van het album te vinden op YT, behalve deze twee trailers. Je moet het er maar mee doen:
Mocht u het niet meer weten: Exit North is een band die bestaat uit het kwartet van multi-instrumentalisten Thomas Feiner, Charles Storm, Ulf Jansson en Steve Jansen. Het eerste album Book Of Romance And Dust verscheen in 2018 en nu is er dan eindelijk een opvolger (die ik kocht op 16 mei 2023). Ik keek er erg naar uit, want de voorganger vond ik bijzonder prachtig met z'n atmosferische songs, spaarzame (bij vlagen bijna ambient) instrumentatie en de bijzondere en doordringende zang van Feiner. Welnu, op Anyway, Still brengt het kwartet ons een nog breder palet aan geluiden en sferen. Af en toe is het zelfs uptempo! Opener I Only Believe In Untold Stories zet de toon voor de nieuwe wegen. Anderzijds is er voor iedereen die het liever bij de ingetogener stukken blijft houden ook veel te waarderen. Dit is waarlijk weer een prachtige plaat waar je even voor moet gaan zitten en die zich pas na meerdere luisterbeurten openbaart als een ware parel.
Geen hol van het album te vinden op YT, behalve deze twee trailers. Je moet het er maar mee doen:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2177: Grobschnitt - Rockpommel's Land
Dit legendarische progkrautalbum uit 1977 staat al jaren op mijn wensenlijst. Op 29 mei 2023 is er weer eens een uitgebreide platenbeurs hier in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn en wat schetst mijn verbazing? Ik vind een vinyl- én een cdversie van Rockpommel's Land. Tegenwoordig trek ik eerder een cd uit de kast dan een langspeelplaat, dus de keuze is eenvoudig gemaakt. Bovendien betreft het hier een remaster uit 2015, geleverd met een bonuscd. Het album zelf is een klassieker in het genre. En dat voor een club Duitschers. Vier melodieuze progstukken staan er op de plaat, die samen het verhaal van Rockpommel vertellen en vraag me niet naar waar het over gaat want eerlijk is eerlijk ik kan er geen klap van volgen. Dat maakt ook helemaal niet uit want dit is gewoon een bijzonder mooie plaat vol goed gearrangeerde stukken. Best fijn, wel. De eerste cd is aangevuld met twee remixen van stukken én een liveopname van het zogenoemde Rockpommel's Medley waarin allerlei muzikale thema's van het album weer terugkomen. Op de tweede cd staat een concert uit 1977 opgenomen in Hamburg dat begint met een Duitsche schlager. Daarna krijgen we het complete album én het medley.
Dit legendarische progkrautalbum uit 1977 staat al jaren op mijn wensenlijst. Op 29 mei 2023 is er weer eens een uitgebreide platenbeurs hier in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn en wat schetst mijn verbazing? Ik vind een vinyl- én een cdversie van Rockpommel's Land. Tegenwoordig trek ik eerder een cd uit de kast dan een langspeelplaat, dus de keuze is eenvoudig gemaakt. Bovendien betreft het hier een remaster uit 2015, geleverd met een bonuscd. Het album zelf is een klassieker in het genre. En dat voor een club Duitschers. Vier melodieuze progstukken staan er op de plaat, die samen het verhaal van Rockpommel vertellen en vraag me niet naar waar het over gaat want eerlijk is eerlijk ik kan er geen klap van volgen. Dat maakt ook helemaal niet uit want dit is gewoon een bijzonder mooie plaat vol goed gearrangeerde stukken. Best fijn, wel. De eerste cd is aangevuld met twee remixen van stukken én een liveopname van het zogenoemde Rockpommel's Medley waarin allerlei muzikale thema's van het album weer terugkomen. Op de tweede cd staat een concert uit 1977 opgenomen in Hamburg dat begint met een Duitsche schlager. Daarna krijgen we het complete album én het medley.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2178: Marillion - Seasons End
Het originele album uit 1989 heb ik natuurlijk al sinds 1989 in de kast staan. Onlangs verscheen de mooie Deluxe Edition in boekvorm met een schitterende remix plus twee bonuscd's en een bluray. Hebbending, dus ik schafte het aan op 22 mei 2023. De remix klinkt echt heel veel beter. Het album zelf blijft ook sterk. De band had aan nogal wat verwachtingen te voldoen. Frontman en zangert Fish was net vertrokken en de band vond uiteindelijk Steve Hogarth, met wie het bijzonder goed klikte. Hogarth heeft een heel andere stem, maar wel eentje die uitstekend bij de muziek past. Veel van die muziek had de band al klaar, voor de teksten was er spul van John Helmer. Hogarth kwam ook met allerlei muzikale en tekstuele dingen. Het resultaat is een mooie plaat waar het (hervonden) plezier vanaf knalt. Hoogtepunten zijn wat mij betreft de meer lyrische stukken, zoals opener King Of Sunset Town, titelnummer Seasons End en afsluiter The Space, maar ook singles Easter en Hooks In You misstaan ondanks hun lichtvoetiger karakter niet. Op de bonuscd's vinden we een concert waarop Marillion het gehele album speelt, opgenomen in 2022. Jammer genoeg zijn er geen echt goed klinkende concertopnamen van de tour uit 1990, maar gelukkig staat er wel audio van een 'bootleg' op de meegeleverde bluray. Ik zag de band in 1990 in Ahoy Rotterdam en zou het mooi hebben gevonden iets terug te horen. Daarnaast alle demo's en singleversies (audio, sommige demo's waren ook te vinden op 1997-heruitgave van Clutching At Straws) en ook veel beeldmateriaal: twee documentaires én de Rocksteady Concert Film uit 1990. Die bluray is een propvolle schijf, dus. Kortom: mooie heruitgave.
Het originele album uit 1989 heb ik natuurlijk al sinds 1989 in de kast staan. Onlangs verscheen de mooie Deluxe Edition in boekvorm met een schitterende remix plus twee bonuscd's en een bluray. Hebbending, dus ik schafte het aan op 22 mei 2023. De remix klinkt echt heel veel beter. Het album zelf blijft ook sterk. De band had aan nogal wat verwachtingen te voldoen. Frontman en zangert Fish was net vertrokken en de band vond uiteindelijk Steve Hogarth, met wie het bijzonder goed klikte. Hogarth heeft een heel andere stem, maar wel eentje die uitstekend bij de muziek past. Veel van die muziek had de band al klaar, voor de teksten was er spul van John Helmer. Hogarth kwam ook met allerlei muzikale en tekstuele dingen. Het resultaat is een mooie plaat waar het (hervonden) plezier vanaf knalt. Hoogtepunten zijn wat mij betreft de meer lyrische stukken, zoals opener King Of Sunset Town, titelnummer Seasons End en afsluiter The Space, maar ook singles Easter en Hooks In You misstaan ondanks hun lichtvoetiger karakter niet. Op de bonuscd's vinden we een concert waarop Marillion het gehele album speelt, opgenomen in 2022. Jammer genoeg zijn er geen echt goed klinkende concertopnamen van de tour uit 1990, maar gelukkig staat er wel audio van een 'bootleg' op de meegeleverde bluray. Ik zag de band in 1990 in Ahoy Rotterdam en zou het mooi hebben gevonden iets terug te horen. Daarnaast alle demo's en singleversies (audio, sommige demo's waren ook te vinden op 1997-heruitgave van Clutching At Straws) en ook veel beeldmateriaal: twee documentaires én de Rocksteady Concert Film uit 1990. Die bluray is een propvolle schijf, dus. Kortom: mooie heruitgave.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
D73 - Cloud Café
Het is alweer van 31 maart jongleden geleden dat ik deze 7" kocht, maar ik was er nog niet aan toegekomen om hem te draaien (
). Nu maar eens even doen. Ik was naar Altın Gün in Paradiso en pikte de EP-release van deze band nog even mee in de kleine zaal. Klonk wel vermakelijk dus kon geen kwaad ze te steunen met een aankoop.
Het is alweer van 31 maart jongleden geleden dat ik deze 7" kocht, maar ik was er nog niet aan toegekomen om hem te draaien (
). Nu maar eens even doen. Ik was naar Altın Gün in Paradiso en pikte de EP-release van deze band nog even mee in de kleine zaal. Klonk wel vermakelijk dus kon geen kwaad ze te steunen met een aankoop.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD119: Zubzero - Lost sun
CD'tje die ik tijdens een afterparty van Into The Grave kreeg anderhalve week geleden.
CD'tje die ik tijdens een afterparty van Into The Grave kreeg anderhalve week geleden.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2179: Vivian Stanshall - Teddy Boys Don't Knit
Geniale gek Vivian Stanshall kennen we vooral van de Bonzo Dog (Doo-Dah) Band. Of van Mike Oldfield's Tubular Bells; aan het eind van het eerste deel is hij de 'master of ceremonies' en kondigt hij de instrumenten aan. De man was dan ook behept met een bijzonder mooie stem. En het talent om compleet waanzinnige dingen te verzinnen. In 1981 komt hij met zijn derde soloalbum Teddy Boys Don't Knit. Op deze plaat krijgen we - in tegenstelling tot voorganger Rawlinson's End dat een soort bizar hoorspel bevatte - eens redelijk normale liedjes, voor zover je bij Stanshall van normaal kunt spreken. In een redelijk traditioneel rockidioom brengt hij zestien compacte songs, daarbij compositorisch geholpen door Bonzomaatjes Neil Innes en Roger Ruskin Speak en daarnaast horen we allerlei groten als Pete Moss, Ollie Halsall, Rosko Gee, Rick Wakeman en Richard Thompson. Ook als je de (zelf)spot niet herkent, blijft dit album zeer overeind, want gewoon alleraardigste songs. Ik vond mijn cd-versie (onbekend uit welk jaar het komt) bij Ulli in de kraam toen ik die op 20 juli 2018 bezocht tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Sorry. Het is mijn enige soloplaat van Stanshall. De man maakte nog een paar aardige albums tot hij op 6 maart 1995 na een roerig leven vol problemen rondom drank, drugs en depressies maar ook vol briljante muzikale ongein overleed tijdens een brand in zijn huis.
Geniale gek Vivian Stanshall kennen we vooral van de Bonzo Dog (Doo-Dah) Band. Of van Mike Oldfield's Tubular Bells; aan het eind van het eerste deel is hij de 'master of ceremonies' en kondigt hij de instrumenten aan. De man was dan ook behept met een bijzonder mooie stem. En het talent om compleet waanzinnige dingen te verzinnen. In 1981 komt hij met zijn derde soloalbum Teddy Boys Don't Knit. Op deze plaat krijgen we - in tegenstelling tot voorganger Rawlinson's End dat een soort bizar hoorspel bevatte - eens redelijk normale liedjes, voor zover je bij Stanshall van normaal kunt spreken. In een redelijk traditioneel rockidioom brengt hij zestien compacte songs, daarbij compositorisch geholpen door Bonzomaatjes Neil Innes en Roger Ruskin Speak en daarnaast horen we allerlei groten als Pete Moss, Ollie Halsall, Rosko Gee, Rick Wakeman en Richard Thompson. Ook als je de (zelf)spot niet herkent, blijft dit album zeer overeind, want gewoon alleraardigste songs. Ik vond mijn cd-versie (onbekend uit welk jaar het komt) bij Ulli in de kraam toen ik die op 20 juli 2018 bezocht tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Sorry. Het is mijn enige soloplaat van Stanshall. De man maakte nog een paar aardige albums tot hij op 6 maart 1995 na een roerig leven vol problemen rondom drank, drugs en depressies maar ook vol briljante muzikale ongein overleed tijdens een brand in zijn huis.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2180: Arjen Anthony Lucassen's Star One - Victims of The Modern Age
Arjen Lucassen is van vele markten thuis. Zijn 12.354e project Star One behelst voornamelijk thematische albums rondom fantasy- of science fictionfilms in metalstijl. Dit is geloof ik het tweede album van het project. Het verschijnt in 2010 en ik koop de limited edition op 4 januari 2012. Na een kort intro volgen zeven verhalende progmetalachtige songs, waarin zangerds Dan Swanö, Sir Russel Allen, Damian Wilson en Floor Jansen de hoofdrol spelen. Er is een bassist en een drummer en een enkele gast (Gary Wehrkamp, Joost van den Broek); voor de rest speelt Lucassen zelf alles in. Bij de limited edition zit een bonusplaatje met daarop een korte documentaire over de totstandkoming van het album én een vijftal bonustracks: vier eigen werken die het originele album niet haalden en een alleraardigste cover van Knife Edge (Emerson Lake & Palmer). Kijk aan.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 23-06-2023 15:44:59 ]
Arjen Lucassen is van vele markten thuis. Zijn 12.354e project Star One behelst voornamelijk thematische albums rondom fantasy- of science fictionfilms in metalstijl. Dit is geloof ik het tweede album van het project. Het verschijnt in 2010 en ik koop de limited edition op 4 januari 2012. Na een kort intro volgen zeven verhalende progmetalachtige songs, waarin zangerds Dan Swanö, Sir Russel Allen, Damian Wilson en Floor Jansen de hoofdrol spelen. Er is een bassist en een drummer en een enkele gast (Gary Wehrkamp, Joost van den Broek); voor de rest speelt Lucassen zelf alles in. Bij de limited edition zit een bonusplaatje met daarop een korte documentaire over de totstandkoming van het album én een vijftal bonustracks: vier eigen werken die het originele album niet haalden en een alleraardigste cover van Knife Edge (Emerson Lake & Palmer). Kijk aan.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 23-06-2023 15:44:59 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2181: State Of Monc - Phantom Speaker
In 2010 verschijnt dit album van een band waar ik daarvoor nog nooit had gehoord. Ik weet niet hoe ik ervan weet, het zal een recensie zijn geweest die ik ergens las en die me enthousiast maakte. Het is op dat moment al het vijfde album dat de Haarlemse muzikanten Hielke Praagman (sequencers en electronica) en Arthur Flink (saxofoon) met hun vijf collega-muzikanten maken. Ik koop het op 28 mei 2010. Erop staan tien gave nu-jazz-techno-stukken die swingen én alle kanten op stuiteren, opgenomen op 8 december 2008 in de Lantaren/Venster in Rotterdam. Grandioze headbangtetterdetet. Bij het plaatje zit een dvd met daarop de beelden van vijf stukken van dat concert; drie ervan daarvan zijn ook op de plaat te vinden. Na dit album heb ik ook nooit meer wat van de band gehoord; niet vreemd, want opgedoekt.
In 2010 verschijnt dit album van een band waar ik daarvoor nog nooit had gehoord. Ik weet niet hoe ik ervan weet, het zal een recensie zijn geweest die ik ergens las en die me enthousiast maakte. Het is op dat moment al het vijfde album dat de Haarlemse muzikanten Hielke Praagman (sequencers en electronica) en Arthur Flink (saxofoon) met hun vijf collega-muzikanten maken. Ik koop het op 28 mei 2010. Erop staan tien gave nu-jazz-techno-stukken die swingen én alle kanten op stuiteren, opgenomen op 8 december 2008 in de Lantaren/Venster in Rotterdam. Grandioze headbangtetterdetet. Bij het plaatje zit een dvd met daarop de beelden van vijf stukken van dat concert; drie ervan daarvan zijn ook op de plaat te vinden. Na dit album heb ik ook nooit meer wat van de band gehoord; niet vreemd, want opgedoekt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2182: A Parcel Of Steeleye Span - Their First Five Chrysalis Albums 1972-1975
Misschien had deze 3cd-set beter op de folkplank kunnen staan, maar er is ook iets voor te zeggen om het hier bij de pop-rock-jazz te plaatsen. Steeleye Span begon in 1969. De eerste twee platen zijn pure folk, maar in 1971 begint de band de experimenteren en veel fans haken af als de groep live een drumstel inzet. Met de overstap naar platenlabel Chrysalis in 1972 verandert het geluid definief. De folkelementen blijven wel, maar we horen dan meer invloeden van pop en rock. Wat ook is gebleven, is het unieke stemgeluid van Maddy Prior. Deze 3cd-set bevat hun vijf albums voor het label: Below The Salt, Parcel Of Rogues, Now We Are Six, Commoners Crown en All Around My Hat, plus twee outtakes en de kerstsingle Gaudete. Naast allerlei traditionals speelt de band langzamerhand meer eigen stukken en als je de vijf platen achter elkaar draait, hoor je de ontwikkeling naar een commerciëler geluid. Na 1975 maakt de band - onder invloed van producer Mike Batt - nog een paar nóg commerciëlere platen en in de jaren tachtig en negentig ligt de groep stil. Vanaf 2002 is Steeleye Span weer bijeen en is de band weer op tournee. Ik koop deze collectie van vijf albums uit 2009 op 11 januari 2010 en haal hem af en toe uit de kast. En ja, Steeleye Span zal altijd bekend blijven van dat totaal niet representatieve hitje van hun zevende elpee.
Misschien had deze 3cd-set beter op de folkplank kunnen staan, maar er is ook iets voor te zeggen om het hier bij de pop-rock-jazz te plaatsen. Steeleye Span begon in 1969. De eerste twee platen zijn pure folk, maar in 1971 begint de band de experimenteren en veel fans haken af als de groep live een drumstel inzet. Met de overstap naar platenlabel Chrysalis in 1972 verandert het geluid definief. De folkelementen blijven wel, maar we horen dan meer invloeden van pop en rock. Wat ook is gebleven, is het unieke stemgeluid van Maddy Prior. Deze 3cd-set bevat hun vijf albums voor het label: Below The Salt, Parcel Of Rogues, Now We Are Six, Commoners Crown en All Around My Hat, plus twee outtakes en de kerstsingle Gaudete. Naast allerlei traditionals speelt de band langzamerhand meer eigen stukken en als je de vijf platen achter elkaar draait, hoor je de ontwikkeling naar een commerciëler geluid. Na 1975 maakt de band - onder invloed van producer Mike Batt - nog een paar nóg commerciëlere platen en in de jaren tachtig en negentig ligt de groep stil. Vanaf 2002 is Steeleye Span weer bijeen en is de band weer op tournee. Ik koop deze collectie van vijf albums uit 2009 op 11 januari 2010 en haal hem af en toe uit de kast. En ja, Steeleye Span zal altijd bekend blijven van dat totaal niet representatieve hitje van hun zevende elpee.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2183: Steps Ahead - Steps Ahead
Opgelet! Dit is mijn allereerste cd! Het was op 14 september 1988 en ik kocht het samen met de 3" cd-single Ghosts van Japan (zie aldaar, twee jaar geleden). Ik had de elpee Magnetic al in de vinylkast staan en ik herinner me dat deze cd uit 1983 in de uitverkoop lag. Het is de debuutplaat van Steps Ahead, de groep van Michael Brecker (sax), Mike Manieri (vibrafoon), Eliane Elias (piano), Eddie Gomez (bas), Peter Erskine (drums). Hij staat vol met een aanstekelijk soort akoestische fusionjazz. Mooie melodieën, subtiele solo's en robuuste begeleiding. Later gingen zowel Brecker als Manieri meer elektronica aan hun instrumentarium toevoegen en toen werd het groepsgeluid heel anders. Dit is het echtere werk.
Opgelet! Dit is mijn allereerste cd! Het was op 14 september 1988 en ik kocht het samen met de 3" cd-single Ghosts van Japan (zie aldaar, twee jaar geleden). Ik had de elpee Magnetic al in de vinylkast staan en ik herinner me dat deze cd uit 1983 in de uitverkoop lag. Het is de debuutplaat van Steps Ahead, de groep van Michael Brecker (sax), Mike Manieri (vibrafoon), Eliane Elias (piano), Eddie Gomez (bas), Peter Erskine (drums). Hij staat vol met een aanstekelijk soort akoestische fusionjazz. Mooie melodieën, subtiele solo's en robuuste begeleiding. Later gingen zowel Brecker als Manieri meer elektronica aan hun instrumentarium toevoegen en toen werd het groepsgeluid heel anders. Dit is het echtere werk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2184: Big Big Train - Ingenious Devices
Na het noodlottige ongeval van zanger en componist David Longdon in november 2021, besluit de band om door te gaan. Er is inmiddels een nieuwe zangert gevonden en de opnames voor een nieuw studioalbum zijn gestart. Om ons liefhebbers een beetje tevreden te houden, brengt Big Big Train dit tussendoortje uit. Het moet officieel pas 7 juli 2023 verschijnen, maar ik heb hem al sinds maandag 19 juni. Soms heeft de plaatselijke platenwinkel een levering wat vroeg in huis. Op Ingenious Devices staan drie grote stukken, die we al kennen, zij het dat ze niet alleen opgepoetst zijn, maar ook nog eens voorzien van nieuwe orkestrale partijen. De drie grote stukken zijn oorspronkelijk afkomstig van drie verschillende albums maar behandelen tekstueel allemaal het thema technologie en reizen. Zo opent de plaat met het monumentale East Coast Racer, over de legendarische locomotief. Dan komt het korte instrumentale nieuwe nummertje The Book Of Ingenious Devices, dat de opmaat vormt tot Brooklands en Voyager. De aanvulling van de orkestpartijen en hier en daar een andere gitaarsolo voegt echt iets toe; de stukken krijgen een nog majestueuzere klank. In het begeleidende boekje schrijft componist van de stukken Greg Spawton dat hij ook graag de zang had geoptimaliseerd, maar dat zat er nu eenmaal niet in, aangezien Longdon dood is. Wat mij betreft hoeft het ook niet; de vocale prestatie van de zanger blijft fenomenaal overeind te midden van deze nieuwe mix en partijen; hoor bijvoorbeeld de refreinen van Voyager. Als een soort extraatje krijgen we nog een versie van Atlantic Cable, live uitgevoerd in The Waterside Theatre in Aylesbury in september 2022, met de nieuwe zanger Alberto Bravin dus. Zeer fijn plaatje dit. Aanrader voor de fans, maar ook nieuwe belangstellenden zal het van hun stoel blazen.
Nog niets van de geoptimaliseerde stukken van het album op YT (omdat-ie formeel nog niet uit is), maar wel:
Na het noodlottige ongeval van zanger en componist David Longdon in november 2021, besluit de band om door te gaan. Er is inmiddels een nieuwe zangert gevonden en de opnames voor een nieuw studioalbum zijn gestart. Om ons liefhebbers een beetje tevreden te houden, brengt Big Big Train dit tussendoortje uit. Het moet officieel pas 7 juli 2023 verschijnen, maar ik heb hem al sinds maandag 19 juni. Soms heeft de plaatselijke platenwinkel een levering wat vroeg in huis. Op Ingenious Devices staan drie grote stukken, die we al kennen, zij het dat ze niet alleen opgepoetst zijn, maar ook nog eens voorzien van nieuwe orkestrale partijen. De drie grote stukken zijn oorspronkelijk afkomstig van drie verschillende albums maar behandelen tekstueel allemaal het thema technologie en reizen. Zo opent de plaat met het monumentale East Coast Racer, over de legendarische locomotief. Dan komt het korte instrumentale nieuwe nummertje The Book Of Ingenious Devices, dat de opmaat vormt tot Brooklands en Voyager. De aanvulling van de orkestpartijen en hier en daar een andere gitaarsolo voegt echt iets toe; de stukken krijgen een nog majestueuzere klank. In het begeleidende boekje schrijft componist van de stukken Greg Spawton dat hij ook graag de zang had geoptimaliseerd, maar dat zat er nu eenmaal niet in, aangezien Longdon dood is. Wat mij betreft hoeft het ook niet; de vocale prestatie van de zanger blijft fenomenaal overeind te midden van deze nieuwe mix en partijen; hoor bijvoorbeeld de refreinen van Voyager. Als een soort extraatje krijgen we nog een versie van Atlantic Cable, live uitgevoerd in The Waterside Theatre in Aylesbury in september 2022, met de nieuwe zanger Alberto Bravin dus. Zeer fijn plaatje dit. Aanrader voor de fans, maar ook nieuwe belangstellenden zal het van hun stoel blazen.
Nog niets van de geoptimaliseerde stukken van het album op YT (omdat-ie formeel nog niet uit is), maar wel:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2185: Alice Cooper - Killer
Kijk, deze legendarische plaat had ik nog niet. Veel ervan staat op de 4cd-box The Life And Crimes Of Alice Cooper (zie aldaar, zo'n drie jaar geleden), maar mijn grote probleem met die verder complete en fenomenale box is dat Halo Of Flies er niet op staat. Dat staat op dit album Killer dat in 1971 verscheen. Het is de vierde plaat van de band die Alice Cooper heet (een jaar of wat later, als alle andere originele leden zijn vertrokken, zal Vincent Furnier zijn naam officieel laten wijzigen in Alice Cooper en vanaf dat moment is hij Alice Cooper). De eerste twee waren geproduceerd door meneer Frank Zappa, die de band aanmoedigde om zich nog wat extravaganter voor te doen dan ze al deed. Zappa vond een band die zich een meisjesnaam had aangemeten bijzonder tof; of hij de muziek van Alice Cooper ook waardeerde, vertelt de geschiedenis niet als zodanig. Killer is een onvervalst shockrockalbum dat vol staat met korte, pakkende, melodieuze en naar metal neigende songs. Halo Of Flies is de uitzondering: met het dik acht minuten durende en grotendeels instrumentale stuk leek de groep te willen bewijzen dat het mee kon komen met dat genre dat begin jaren zeventig zo populair was: progressieve of symfonische rock. Bij nadere beluistering is Halo Of Flies eerder een reeks aanstekelijke riffs dan een heuse progcompositie, maar dat doet niet af aan het feit dat het een klassieker is. De rest mag er trouwens ook zijn: van Under My Wheels tot Dead Babies en van You Drive Me Nervous tot aan het titelstuk rockt deze plaat er fiks op los. Onlangs kwam er een Deluxe Edition van Killer uit voor een schappelijke prijs en dat was de aanleiding dat ik het album alsnog aanschafte. Sinds 12 juni 2023 staat de dubbelcd in de kast. Op het tweede plaatje vinden we het concert dat Alice Cooper gaf op 2 april 1972 tijdens het ook legendarische Festival Mar-y-Sol in Puerto Rico, aangevuld met drie alternatieve en nogal overbodige versies van songs die op het album te vinden zijn. De setlijst van het concert bevat zeven van de acht stukken van de plaat plus drie eerdere klassiekers. Aanrader, Yeah Yeah Yeah!
Kijk, deze legendarische plaat had ik nog niet. Veel ervan staat op de 4cd-box The Life And Crimes Of Alice Cooper (zie aldaar, zo'n drie jaar geleden), maar mijn grote probleem met die verder complete en fenomenale box is dat Halo Of Flies er niet op staat. Dat staat op dit album Killer dat in 1971 verscheen. Het is de vierde plaat van de band die Alice Cooper heet (een jaar of wat later, als alle andere originele leden zijn vertrokken, zal Vincent Furnier zijn naam officieel laten wijzigen in Alice Cooper en vanaf dat moment is hij Alice Cooper). De eerste twee waren geproduceerd door meneer Frank Zappa, die de band aanmoedigde om zich nog wat extravaganter voor te doen dan ze al deed. Zappa vond een band die zich een meisjesnaam had aangemeten bijzonder tof; of hij de muziek van Alice Cooper ook waardeerde, vertelt de geschiedenis niet als zodanig. Killer is een onvervalst shockrockalbum dat vol staat met korte, pakkende, melodieuze en naar metal neigende songs. Halo Of Flies is de uitzondering: met het dik acht minuten durende en grotendeels instrumentale stuk leek de groep te willen bewijzen dat het mee kon komen met dat genre dat begin jaren zeventig zo populair was: progressieve of symfonische rock. Bij nadere beluistering is Halo Of Flies eerder een reeks aanstekelijke riffs dan een heuse progcompositie, maar dat doet niet af aan het feit dat het een klassieker is. De rest mag er trouwens ook zijn: van Under My Wheels tot Dead Babies en van You Drive Me Nervous tot aan het titelstuk rockt deze plaat er fiks op los. Onlangs kwam er een Deluxe Edition van Killer uit voor een schappelijke prijs en dat was de aanleiding dat ik het album alsnog aanschafte. Sinds 12 juni 2023 staat de dubbelcd in de kast. Op het tweede plaatje vinden we het concert dat Alice Cooper gaf op 2 april 1972 tijdens het ook legendarische Festival Mar-y-Sol in Puerto Rico, aangevuld met drie alternatieve en nogal overbodige versies van songs die op het album te vinden zijn. De setlijst van het concert bevat zeven van de acht stukken van de plaat plus drie eerdere klassiekers. Aanrader, Yeah Yeah Yeah!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2186: Mahavishnu Orchestra - The Lost Trident Sessions
Nou, dit zijn ze dan. Dit zijn de opnames die de originele bezetting van Mahavishnu Orchestra (John McLaughlin, Jan Hammer, Jerry Goodman, Rick Laird en Billy Cobham) opnam in juni 1973. Bedoeling was om het derde album te maken, de opvolger van Birds Of Fire. Er speelde echter nogal wat frictie in de band en men kwam niet tot overeenstemming over wat er op de plaat moest en hoe het moest klinken. Omdat er wel een platencontract lag, besloot de band op het allerlaatste moment om dan maar een livealbum uit te brengen en dat werd Between Nothingness & Eternity. Op die liveplaat staan allemaal nieuwe stukken en laat dat nou net het werk zijn dat de groep in de studio aan het opnemen was. Pas in 1999 verschijnen The Lost Trident Sessions en ik heb hier een heruitgave uit 2016 die ik onlangs kocht (op 19 juni 2023). Het is waarlijk fantastisch materiaal. Luister even naar de twee stukken waarmee het album begint: Dream en Trilogy. Die bevatten gelijk al alles wat je van Mahavisnu Orchestra mag verwachten: complexe composities, pittige melodieën, onnavolgbare ritmes, monsterlijke drum- en baspartijen en gierende gitaar, solosynth en viool. I Wonder is een klein pareltje, gecomponeerd door Jerry Goodman, dat hij later op een soloplaat zou gebruiken.
Nou, dit zijn ze dan. Dit zijn de opnames die de originele bezetting van Mahavishnu Orchestra (John McLaughlin, Jan Hammer, Jerry Goodman, Rick Laird en Billy Cobham) opnam in juni 1973. Bedoeling was om het derde album te maken, de opvolger van Birds Of Fire. Er speelde echter nogal wat frictie in de band en men kwam niet tot overeenstemming over wat er op de plaat moest en hoe het moest klinken. Omdat er wel een platencontract lag, besloot de band op het allerlaatste moment om dan maar een livealbum uit te brengen en dat werd Between Nothingness & Eternity. Op die liveplaat staan allemaal nieuwe stukken en laat dat nou net het werk zijn dat de groep in de studio aan het opnemen was. Pas in 1999 verschijnen The Lost Trident Sessions en ik heb hier een heruitgave uit 2016 die ik onlangs kocht (op 19 juni 2023). Het is waarlijk fantastisch materiaal. Luister even naar de twee stukken waarmee het album begint: Dream en Trilogy. Die bevatten gelijk al alles wat je van Mahavisnu Orchestra mag verwachten: complexe composities, pittige melodieën, onnavolgbare ritmes, monsterlijke drum- en baspartijen en gierende gitaar, solosynth en viool. I Wonder is een klein pareltje, gecomponeerd door Jerry Goodman, dat hij later op een soloplaat zou gebruiken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2187: Pat Metheny - Dream Box
Metheny verrast vriend en vijand met dit bijzondere album. We horen negen composities die hij in z'n uppie heeft opgenomen in 2021 en 2022 als een soort vingeroefening. Geen band om zich heen, gewoon met een enkele elektrische gitaar eigen thema's en enkele covers spelen en daarop verder improviseren. Aanvankelijk was het helemaal niet de bedoeling om het uit te brengen; hij zat tijdens tournees vaak in alle rust wat in te spelen en langzamerhand bouwde hij een verzameling intieme klankschilderijen. Loom, jazzy en op het eerste gehoor uiterst ontspannend, maar als je aandacht eenmaal is gegrepen, ontdek je meer en meer aan grandioze melodieën en atmosferen. Je kunt deze plaat dan ook zien als een vervolg op eerdere echte soloplaten als One Quiet Night en What's It All About. Ik kocht het album bij het verschijnen op 15 juni 2023 en sindsdien belandt hij vaak in de speler. Aanrader voor vroege ochtenden en late avonden en alles daartussen.
Metheny verrast vriend en vijand met dit bijzondere album. We horen negen composities die hij in z'n uppie heeft opgenomen in 2021 en 2022 als een soort vingeroefening. Geen band om zich heen, gewoon met een enkele elektrische gitaar eigen thema's en enkele covers spelen en daarop verder improviseren. Aanvankelijk was het helemaal niet de bedoeling om het uit te brengen; hij zat tijdens tournees vaak in alle rust wat in te spelen en langzamerhand bouwde hij een verzameling intieme klankschilderijen. Loom, jazzy en op het eerste gehoor uiterst ontspannend, maar als je aandacht eenmaal is gegrepen, ontdek je meer en meer aan grandioze melodieën en atmosferen. Je kunt deze plaat dan ook zien als een vervolg op eerdere echte soloplaten als One Quiet Night en What's It All About. Ik kocht het album bij het verschijnen op 15 juni 2023 en sindsdien belandt hij vaak in de speler. Aanrader voor vroege ochtenden en late avonden en alles daartussen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2188: Ryuichi Sakamoto - 12
Begin 2022 gaat het niet goed met Ryuichi Sakamoto. In 2015 was al keelkanker bij hem geconstateerd en daar herstelde hij redelijk goed van. Hij wist dat de kanker terug kon komen en werkte daarom hard aan het album async, waarvan hij verwachtte dat het zijn laatste plaat ooit zou worden. async kwam uit in 2017 en het leek Sakamoto goed te gaan, tot eind 2021 dan het bericht kwam dat de tumoren terug waren en de hoofddiagnose endeldarmkanker was. Opnieuw ging Sakamoto aan het werk. Hij wilde zichzelf onderdompelen in geluid en begon bijna dagelijks stukjes piano op te nemen, die hij dan spaarzaam aanvulde met synthesizergeluiden. Het resultaat is een soort dagboek van zijn ziekteproces. De twaalf stukken op 12 hebben dan ook geen echte titels, maar verwijzen naar de datum van componeren en opnemen. Naast zachte melodieën en ambiente tonen horen we ook allerlei achtergrondgeluiden, van geruis van bomen tot aan de ademhaling van de pianist. Het maakt 12 tot een indringend portret van de stervende componist. Op 28 maart 2023 overlijdt Ryuichi Sakamoto. Twee maanden daarvoor verscheen 12 in Japan; de rest van de wereld moest wachten en ik kocht het album toen het beschikbaar kwam in een plaatselijke platenwinkel op 26 juni 2023. Zijn laatste album is misschien wel Sakamoto's allermooiste.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-07-2023 14:05:45 ]
Begin 2022 gaat het niet goed met Ryuichi Sakamoto. In 2015 was al keelkanker bij hem geconstateerd en daar herstelde hij redelijk goed van. Hij wist dat de kanker terug kon komen en werkte daarom hard aan het album async, waarvan hij verwachtte dat het zijn laatste plaat ooit zou worden. async kwam uit in 2017 en het leek Sakamoto goed te gaan, tot eind 2021 dan het bericht kwam dat de tumoren terug waren en de hoofddiagnose endeldarmkanker was. Opnieuw ging Sakamoto aan het werk. Hij wilde zichzelf onderdompelen in geluid en begon bijna dagelijks stukjes piano op te nemen, die hij dan spaarzaam aanvulde met synthesizergeluiden. Het resultaat is een soort dagboek van zijn ziekteproces. De twaalf stukken op 12 hebben dan ook geen echte titels, maar verwijzen naar de datum van componeren en opnemen. Naast zachte melodieën en ambiente tonen horen we ook allerlei achtergrondgeluiden, van geruis van bomen tot aan de ademhaling van de pianist. Het maakt 12 tot een indringend portret van de stervende componist. Op 28 maart 2023 overlijdt Ryuichi Sakamoto. Twee maanden daarvoor verscheen 12 in Japan; de rest van de wereld moest wachten en ik kocht het album toen het beschikbaar kwam in een plaatselijke platenwinkel op 26 juni 2023. Zijn laatste album is misschien wel Sakamoto's allermooiste.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-07-2023 14:05:45 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2189: Sparks - The Girl Is Crying In Her Latte
Sparks! De broers Ron en Russell Mael blijven zichzelf onvermoeibaar uitvinden. Onlangs kwam hun vijfentwintigste studioalbum uit. The Girl Is Crying In Her Latte staat weer vol met hun typische, onnavolgbare en catchy elektrorockpop. Vanaf het openings- en titelnummer (met bijzonder onderhoudend clipje) trakteert de familie (ondertussen 75 en 77 jaar jong) ons op korte songs die orenschijnlijk simpel zijn, maar bij nadere beluistering weer vol zitten met complexe kunstjes. De plaat kwam eind mei uit en het was mijn vaderdagcadeau op 18 juni 2023.
Sparks! De broers Ron en Russell Mael blijven zichzelf onvermoeibaar uitvinden. Onlangs kwam hun vijfentwintigste studioalbum uit. The Girl Is Crying In Her Latte staat weer vol met hun typische, onnavolgbare en catchy elektrorockpop. Vanaf het openings- en titelnummer (met bijzonder onderhoudend clipje) trakteert de familie (ondertussen 75 en 77 jaar jong) ons op korte songs die orenschijnlijk simpel zijn, maar bij nadere beluistering weer vol zitten met complexe kunstjes. De plaat kwam eind mei uit en het was mijn vaderdagcadeau op 18 juni 2023.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Oeh die nieuwe Sparks moet ik nog checken. Had er eigenlijk nooit wat mee totdat ik de documentaire heb gezien. Hebben leuke dingen gedaan
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd2190: Stick Men - Open
Aha, dan komen we nu aan een bescheiden rijtje Stick Men. Een soloplaat van Tony Levin uit 2007 heet Stick Man (zie zo'n bijna twee jaar geleden) en niet lang daarna vormde hij een trio samen met drummer en tevens King Crimsonmaatje Pat Mastelotto en gitarist Markus Reuter. Dat trio noemt zichzelf Stick Men: Levin speelt de Chapman Stick, Mastelotto ramt op zijn drums met stokken en de Touch Guitar van Reuter valt ook onder de Sticks. Duidelijk. De eerste plaat van het drietal verschijnt in 2009 en ik haak aan op 5 juli 2014, als ik Stick Men zie spelen in het Parkstad Theater in Heerlen, samen met The Adrian Belew Power Trio onder de gezamenlijke naam The Crimson Project. Op de setlijst van beide bands staan ook veel stukken van King Crimson en als de twee trio's samen spelen is het louter King Crimson. Na afloop koop ik dit album Open uit 2013, waarop acht stukken die improviserend tot stand zijn gekomen. Vaak ontaardt zoiets in tamelijke chaos, maar de heren weten naar elkaar te luisteren en het resultaat is eerder spannend dan verontrustend. Niet iets voor op de achtergrond tijdens een feestje, maar als je ervoor gaat zitten, gaat er een wereld voor je open.
Aha, dan komen we nu aan een bescheiden rijtje Stick Men. Een soloplaat van Tony Levin uit 2007 heet Stick Man (zie zo'n bijna twee jaar geleden) en niet lang daarna vormde hij een trio samen met drummer en tevens King Crimsonmaatje Pat Mastelotto en gitarist Markus Reuter. Dat trio noemt zichzelf Stick Men: Levin speelt de Chapman Stick, Mastelotto ramt op zijn drums met stokken en de Touch Guitar van Reuter valt ook onder de Sticks. Duidelijk. De eerste plaat van het drietal verschijnt in 2009 en ik haak aan op 5 juli 2014, als ik Stick Men zie spelen in het Parkstad Theater in Heerlen, samen met The Adrian Belew Power Trio onder de gezamenlijke naam The Crimson Project. Op de setlijst van beide bands staan ook veel stukken van King Crimson en als de twee trio's samen spelen is het louter King Crimson. Na afloop koop ik dit album Open uit 2013, waarop acht stukken die improviserend tot stand zijn gekomen. Vaak ontaardt zoiets in tamelijke chaos, maar de heren weten naar elkaar te luisteren en het resultaat is eerder spannend dan verontrustend. Niet iets voor op de achtergrond tijdens een feestje, maar als je ervoor gaat zitten, gaat er een wereld voor je open.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Vanavond naar Iron Maiden dus Somewhere in time nog maar eens draaien want daar spelen ze een redelijk aantal nummers van. Was de eerste Maiden die ik hoorde dus die heeft nog steeds een speciale plek voor me 
Semi0n is dead, long live Stress Techniques. New project: LLB - JG
http://http://llbinc.bandcamp.com/
http://http://llbinc.bandcamp.com/
bazbo cd2191: Stick Men - Deep
Op Deep uit 2013 is de muziek daadwerkelijk gecomponeerd, maar er is veel ruimte voor improvisatie en spontaniteit. Echt gemakkelijk wordt het nooit, wel zeer avontuurlijk. Her en der lijkt het op gegier van King Crimson of van King Crimsons latere spinoffs The ProjeKcts. Ik vind het lekker. Ik koop het album op 26 juli 2014 als ik Stick Men zes dagen ervoor heb zien spelen op een heel klein buitenpodium tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Oud-Zappabandlid Don Preston heeft in de vroege jaren zeventig met Tony Levin samengewerkt en tijdens het concert is er ruimte voor een spontane improv als kwartet. Na afloop graai ik Levins setlijst van het podium en die laat ik door de drie heren signeren.
Stick Men tijdens Zappanale op 20 juli 2023:
Op Deep uit 2013 is de muziek daadwerkelijk gecomponeerd, maar er is veel ruimte voor improvisatie en spontaniteit. Echt gemakkelijk wordt het nooit, wel zeer avontuurlijk. Her en der lijkt het op gegier van King Crimson of van King Crimsons latere spinoffs The ProjeKcts. Ik vind het lekker. Ik koop het album op 26 juli 2014 als ik Stick Men zes dagen ervoor heb zien spelen op een heel klein buitenpodium tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Oud-Zappabandlid Don Preston heeft in de vroege jaren zeventig met Tony Levin samengewerkt en tijdens het concert is er ruimte voor een spontane improv als kwartet. Na afloop graai ik Levins setlijst van het podium en die laat ik door de drie heren signeren.
Stick Men tijdens Zappanale op 20 juli 2023:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2192: Stick Men - Power Play
Van de tour die Stick Men doet na het uitkomen van Deep, verschijnt in 2014 een liveverslag in de vorm van dit album Power Play. Het is opgenomen tijdens verschillende concerten in de Verenigde Staten in 2013. Ik koop het overigens op 25 september 2015. In vijf kwartier tijd krijgen we veel stukken van Deep, maar ook wat ander spul, waaronder Breathless (een cover van het stuk afkomstig van Robert Fripp's Exposure, dat Stick Men speelde tijdens de tour met The Adrian Power Trio onder de naam The Crimson Project), en een bewerking van Firebird Suite (van Igor Stravinsky). Bij vlagen giert het heerlijk de bocht uit, maar ook zijn er rustpunten en dat zorgt voor een afwisselend geheel. Voor mij is dit album een grandioos souvenir dat mooie herinneringen oproept aan dat geweldige concert dat ik in de zomer van 2014 mocht meemaken.
Van de tour die Stick Men doet na het uitkomen van Deep, verschijnt in 2014 een liveverslag in de vorm van dit album Power Play. Het is opgenomen tijdens verschillende concerten in de Verenigde Staten in 2013. Ik koop het overigens op 25 september 2015. In vijf kwartier tijd krijgen we veel stukken van Deep, maar ook wat ander spul, waaronder Breathless (een cover van het stuk afkomstig van Robert Fripp's Exposure, dat Stick Men speelde tijdens de tour met The Adrian Power Trio onder de naam The Crimson Project), en een bewerking van Firebird Suite (van Igor Stravinsky). Bij vlagen giert het heerlijk de bocht uit, maar ook zijn er rustpunten en dat zorgt voor een afwisselend geheel. Voor mij is dit album een grandioos souvenir dat mooie herinneringen oproept aan dat geweldige concert dat ik in de zomer van 2014 mocht meemaken.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2193: Stick Men - Prog Noir
Dit album uit 2016 koop ik op 26 november van dat jaar in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Prog Noir wijkt in zoverre af van het Stick Men-oeuvre, dat er op vorige albums incidenteel een gezongen stuk stond: welnu, hier zijn er het naar verhouding meer. Vier om precies te zijn. Persoonlijk vind ik de stemmen van Levin en Reuter niet zo heel sterk en dus niet erg als het volledig instrumentaal is of zou zijn. Niet dat dit een minder album is; compositorisch is dit weer een fijn werkje. Over het algemeen zijn het compacte stukken, die bij vlagen wel heel erg aan King Crimson doen denken en ook dat is helemaal niet erg.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-07-2023 11:34:47 ]
Dit album uit 2016 koop ik op 26 november van dat jaar in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Prog Noir wijkt in zoverre af van het Stick Men-oeuvre, dat er op vorige albums incidenteel een gezongen stuk stond: welnu, hier zijn er het naar verhouding meer. Vier om precies te zijn. Persoonlijk vind ik de stemmen van Levin en Reuter niet zo heel sterk en dus niet erg als het volledig instrumentaal is of zou zijn. Niet dat dit een minder album is; compositorisch is dit weer een fijn werkje. Over het algemeen zijn het compacte stukken, die bij vlagen wel heel erg aan King Crimson doen denken en ook dat is helemaal niet erg.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-07-2023 11:34:47 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2194: Stick Men featuring Mel Collins - Roppongi
Dit album verscheen al in 2017; ik heb hier een heruitgave uit 2020. Het trio Levin-Mastelotto-Reuter touren begin 2017 en hebben een gast bij zich. Mel Collins speelt op dat moment saxen en fluit in King Crimson; Levin en Mastelotto hebben hun medebandlid meegesleurd naar hun eigen project. Roppongi is een dubbelcd met het verslag van de twee concerten die zijn opgenomen op 21 februari 2017 in Tokyo. De toevoeging van Colllins geeft een breder geluidsspectrum en de gelegenheid om nogal wat King Crimson-klassiekers in de setlist op te nemen (Larks' Tongues In Aspic Part Two, Sartori In Tangiers, Level Five, Industry, Sailor's Tale). Heel aardig, maar het zijn vooral de eigen composities die finaal de bocht uit scheuren. Heerlijk. Ik koop Rappongi op 27 juni 2022.
Dit album verscheen al in 2017; ik heb hier een heruitgave uit 2020. Het trio Levin-Mastelotto-Reuter touren begin 2017 en hebben een gast bij zich. Mel Collins speelt op dat moment saxen en fluit in King Crimson; Levin en Mastelotto hebben hun medebandlid meegesleurd naar hun eigen project. Roppongi is een dubbelcd met het verslag van de twee concerten die zijn opgenomen op 21 februari 2017 in Tokyo. De toevoeging van Colllins geeft een breder geluidsspectrum en de gelegenheid om nogal wat King Crimson-klassiekers in de setlist op te nemen (Larks' Tongues In Aspic Part Two, Sartori In Tangiers, Level Five, Industry, Sailor's Tale). Heel aardig, maar het zijn vooral de eigen composities die finaal de bocht uit scheuren. Heerlijk. Ik koop Rappongi op 27 juni 2022.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Plankje drieëndertig gedraaid. Nu op naar plankje vierendertig.
Wat? Nu alweer een nieuw plankje? Jazeker. Ik heb wat ruimte moeten maken op de plankjes, want kast vol. Daardoor schoof alles wat op en ben ik nu sneller aan een nieuw plankje. Excuus.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2195: Stephen Stills' Manassas - Manassas
Klassieker. Na het avontuur met Crosby, Nash en Young maakt Stephen Stills eind 1971 dit monsteralbum. Er gaan verhalen rond dat Stills er een spartaans bewind voerde. Muzikanten moesten te pas en te onpas - als hij een idee kreeg - naar de studio komen om gelijk op te nemen. En die muzikanten waren niet de minsten. Zo is Dallas Taylor er (uit de CSNY-band) en Chris Hillman, maar ook Al Perkins en Joe Lala. Het resultaat is een dubbelelpee met op iedere plaatkant een songsuite in een andere stijl: rock, country/bluegrass, folk/folkrock en bluesrock. Er is schitterend materiaal te horen in de beste Stillsstijl. De plaat verschijnt in 1972 en ik koop een remaster (ik vermoed uit 1996) op 22 januari 2014.
Klassieker. Na het avontuur met Crosby, Nash en Young maakt Stephen Stills eind 1971 dit monsteralbum. Er gaan verhalen rond dat Stills er een spartaans bewind voerde. Muzikanten moesten te pas en te onpas - als hij een idee kreeg - naar de studio komen om gelijk op te nemen. En die muzikanten waren niet de minsten. Zo is Dallas Taylor er (uit de CSNY-band) en Chris Hillman, maar ook Al Perkins en Joe Lala. Het resultaat is een dubbelelpee met op iedere plaatkant een songsuite in een andere stijl: rock, country/bluegrass, folk/folkrock en bluesrock. Er is schitterend materiaal te horen in de beste Stillsstijl. De plaat verschijnt in 1972 en ik koop een remaster (ik vermoed uit 1996) op 22 januari 2014.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2196: Sting - Bring On The Night
Deze dubbelelpee kocht ik al bij het verschijnen in 1986. Sting had een paar jaar ervoor The Police vaarwel gezegd en een soloplaat uitgebracht. Met The Dream Of The Blue Turtles op zak ging hij in 1985 uitgebreid op wereldtournee en dit dubbelalbum is daar een verslag van. In de begeleidingsband veel grote namen uit de (jazz)muziek: Omar Hakim , Branford Marsalis, Darryl Jones en Kenny Kirkland, alsmede zangeressen Janice Pendarvice en Dolette McDonald. Op de setlijst veel Policewerk en een enkel nummerke van voornoemde soloplaat en dit alles in een heerlijk jazzy jasje. Het spelplezier is groot, de solo's tieren welig en alles is bijzonder aanstekelijk. Voorwaar, een zeer fijn livealbum. Ik vond een remaster uit 2005 op dubbelcd en kocht deze op 25 juli 2016.
Deze dubbelelpee kocht ik al bij het verschijnen in 1986. Sting had een paar jaar ervoor The Police vaarwel gezegd en een soloplaat uitgebracht. Met The Dream Of The Blue Turtles op zak ging hij in 1985 uitgebreid op wereldtournee en dit dubbelalbum is daar een verslag van. In de begeleidingsband veel grote namen uit de (jazz)muziek: Omar Hakim , Branford Marsalis, Darryl Jones en Kenny Kirkland, alsmede zangeressen Janice Pendarvice en Dolette McDonald. Op de setlijst veel Policewerk en een enkel nummerke van voornoemde soloplaat en dit alles in een heerlijk jazzy jasje. Het spelplezier is groot, de solo's tieren welig en alles is bijzonder aanstekelijk. Voorwaar, een zeer fijn livealbum. Ik vond een remaster uit 2005 op dubbelcd en kocht deze op 25 juli 2016.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2197: Sting - The Soul Cages
Op 17 mei 1991 word ik zesentwintig jaar jong en krijg of koop ik dit derde studiosoloalbum van meneer Sting. Ik moet zeggen dat hij me tegenvalt. Natuurlijk klinkt hij mooi en warm en volwassen en is het een prima productie, maar ik mis het vuur, het avontuur dat ik nog wel hoorde op de vorige soloplaten van meneer Sting. Ik heb hem jaren niet uit de kast gehaald en nu dan wel. Destijds ontging het hele concept van de plaat me. Het overlijden van zijn vader maakte diepe indruk op meneer Sting en hij zat nogal in een schrijfkramp. Langzaam kwamen de eerste noten en zinnen en toen vloeiden de stukken gaandeweg steeds beter en meer op papier en tape. Dit album is dan ook een therapeutisch werkstuk over het heengaan en missen van de vaderfiguur, verbeeld door middel van water, zee, schepen en dies meer. Nu snap ik het een beetje. Nog altijd niet zo spetterend als Bring On The Night, maar toch een danig goede plaat. Met diverse hits en clips.
Op 17 mei 1991 word ik zesentwintig jaar jong en krijg of koop ik dit derde studiosoloalbum van meneer Sting. Ik moet zeggen dat hij me tegenvalt. Natuurlijk klinkt hij mooi en warm en volwassen en is het een prima productie, maar ik mis het vuur, het avontuur dat ik nog wel hoorde op de vorige soloplaten van meneer Sting. Ik heb hem jaren niet uit de kast gehaald en nu dan wel. Destijds ontging het hele concept van de plaat me. Het overlijden van zijn vader maakte diepe indruk op meneer Sting en hij zat nogal in een schrijfkramp. Langzaam kwamen de eerste noten en zinnen en toen vloeiden de stukken gaandeweg steeds beter en meer op papier en tape. Dit album is dan ook een therapeutisch werkstuk over het heengaan en missen van de vaderfiguur, verbeeld door middel van water, zee, schepen en dies meer. Nu snap ik het een beetje. Nog altijd niet zo spetterend als Bring On The Night, maar toch een danig goede plaat. Met diverse hits en clips.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2198: Sting - All This Time
Dit is de eerste single van het The Soul Cages album en het verschijnt eveneens in 1991. Het is zo ongeveer het enige uptempo en opbeurende lied van die plaat. Op de cd single staan nog twee liedjes: de instrumentale versie van het op het album te vinden I Miss You Kate en een live-uitvoering van King Of Pain, de Policesingle uit 1983. Ik kocht deze gelimiteerde en genummerde editie van de cd-single op 26 mei 1991 en ik heb No. 11801.
Dit is de eerste single van het The Soul Cages album en het verschijnt eveneens in 1991. Het is zo ongeveer het enige uptempo en opbeurende lied van die plaat. Op de cd single staan nog twee liedjes: de instrumentale versie van het op het album te vinden I Miss You Kate en een live-uitvoering van King Of Pain, de Policesingle uit 1983. Ik kocht deze gelimiteerde en genummerde editie van de cd-single op 26 mei 1991 en ik heb No. 11801.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCAS3: Slïp - This is Slïp
Vorige week was ik naar het stonerfestival Stoned From The Underground nabij Erfurt in Duitsland. Daar kreeg ik deze cassette van iemand van de band Melkus. Hij morste namelijk bier op zijn eigen merch en toen vroeg ik of ie die merch nu gratis weg ging geven Dat niet, maar dit bandje van een andere band mocht ik wel hebben. Om het bandje zat alleen een cassettedoosje, maar geen papieren binnencover, gelukkig vond ik die gemakkelijk op bandcamp en kon ik die zo uitprinten.
Limited edition 50 stuks!
Vorige week was ik naar het stonerfestival Stoned From The Underground nabij Erfurt in Duitsland. Daar kreeg ik deze cassette van iemand van de band Melkus. Hij morste namelijk bier op zijn eigen merch en toen vroeg ik of ie die merch nu gratis weg ging geven
Dat niet, maar dit bandje van een andere band mocht ik wel hebben. Om het bandje zat alleen een cassettedoosje, maar geen papieren binnencover, gelukkig vond ik die gemakkelijk op bandcamp en kon ik die zo uitprinten.Limited edition 50 stuks!
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD120: Gagaman - Headless Chicken For President
Op datzelfde festival kreeg ik van iemand die bovenop een rijdende auto zat deze cd overhandigd. Daarna speelden ze live bij de strandbar, dat was een heerlijke energieke stoner/sludge show om de dag mee te beginnen.
En ze deden nog een cover van Karma To Burn - Twenty, altijd goed natuurlijk.
Op datzelfde festival kreeg ik van iemand die bovenop een rijdende auto zat deze cd overhandigd. Daarna speelden ze live bij de strandbar, dat was een heerlijke energieke stoner/sludge show om de dag mee te beginnen.
En ze deden nog een cover van Karma To Burn - Twenty, altijd goed natuurlijk.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD121: Foo Fighters - Everlong (promo)
Op eerder genoemd festival stond ook een verkoper met wat vinyl, cd's en boeken. Even vlug, tijdens een verloren momentje, de bakken doorgebladerd, kwam ik zowaar enkele Foo Fighters cd-singles tegen. Het is niet dat Foo Fighters nog steeds een band is waarnaar ik veel luister of die ik op de voet volg maar ik heb wel een Foo Fighters-verzameling met de nodige singles en een paar extra kan geen kwaad. Ik heb dan ook altijd een Excelbestandje in mijn mobiel met wat ik wel en niet heb. Des te grappiger vond ik het dat de twee singles die ik daar in voormalig Oost-Duitsland heb gekocht allebei in Nederland zijn gemaakt. Deze eerste dus een promo-cd van Everlong.
Op eerder genoemd festival stond ook een verkoper met wat vinyl, cd's en boeken. Even vlug, tijdens een verloren momentje, de bakken doorgebladerd, kwam ik zowaar enkele Foo Fighters cd-singles tegen. Het is niet dat Foo Fighters nog steeds een band is waarnaar ik veel luister of die ik op de voet volg maar ik heb wel een Foo Fighters-verzameling met de nodige singles en een paar extra kan geen kwaad. Ik heb dan ook altijd een Excelbestandje in mijn mobiel met wat ik wel en niet heb. Des te grappiger vond ik het dat de twee singles die ik daar in voormalig Oost-Duitsland heb gekocht allebei in Nederland zijn gemaakt. Deze eerste dus een promo-cd van Everlong.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCD122: Foo Fighters - Big Me (cd-single)
En de volgende single die ik daar kocht: Big Me, met nog drie nummers erop. Dit is dus de "Made in Holland"-versie, maar de UK-versie, met dezelfde nummers, had ik al en dus ook al gedraaid in dit topic.
Deze versie moest ik nog helemaal toevoegen aan Discogs omdat bij de "Made in Holland"-versie die er al op stond een aantal ©-tekentjes en cirkels anders waren. Ach, het houd je bezig.
En de volgende single die ik daar kocht: Big Me, met nog drie nummers erop. Dit is dus de "Made in Holland"-versie, maar de UK-versie, met dezelfde nummers, had ik al en dus ook al gedraaid in dit topic.
Deze versie moest ik nog helemaal toevoegen aan Discogs omdat bij de "Made in Holland"-versie die er al op stond een aantal ©-tekentjes en cirkels anders waren. Ach, het houd je bezig.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
DDCAS4: Dystopia - Chaos Philosophorum
Ik kwam erachter dat ik deze hier nog niet had gedraaid. Ik kocht deze cassette, samen met een andere die ik zometeen draai, afgelopen december bij een optreden van deze lokale black metalband uit de Kop van Noord-Holland.
Ik had ze in 2013, 2015 en 2016 al eens live gezien in Den Helder. Kon hun live-shows altijd wel waarderen, maar afgelopen december was het dus alweer 6 jaar geleden, mooi moment om naar Alkmaar af te reizen. Heerlijke avond gehad bij hun optreden in The Scrapyard (café van brouwerij Moersleutel) met heerlijke biertjes erbij.
Ik kwam erachter dat ik deze hier nog niet had gedraaid. Ik kocht deze cassette, samen met een andere die ik zometeen draai, afgelopen december bij een optreden van deze lokale black metalband uit de Kop van Noord-Holland.
Ik had ze in 2013, 2015 en 2016 al eens live gezien in Den Helder. Kon hun live-shows altijd wel waarderen, maar afgelopen december was het dus alweer 6 jaar geleden, mooi moment om naar Alkmaar af te reizen. Heerlijke avond gehad bij hun optreden in The Scrapyard (café van brouwerij Moersleutel) met heerlijke biertjes erbij.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2199: Sting - If I Ever Lose My Faith In You
Sting komt in 1993 met het album Ten Summoner's Tales. Ik koop dat album niet, want vond voorganger The Soul Cages niet zo'n spektakel. Maar als ik dan lees dat de cd-single If I Ever Lose My Faith In You leuke extraatjes bevat, koop ik die op 25 februari 1993. De leuke extraatjes zijn opnamen van een Unplugged-sessie die Sting doet met een mooie band waarin gitarist Dominic Miller, toetseneur David Sancious en drummer Vinnie Colaiuta. Voorwaar, geen kattenzeik. Drie Police-liedjes krijgen we, mooi vertolkt. Het zijn (het eeuwige) Message In A Bottle, Tea In The Sahara en Walking On The Moon. Waarom ook niet? Ik vind het nog altijd een leuk setje.
Sting komt in 1993 met het album Ten Summoner's Tales. Ik koop dat album niet, want vond voorganger The Soul Cages niet zo'n spektakel. Maar als ik dan lees dat de cd-single If I Ever Lose My Faith In You leuke extraatjes bevat, koop ik die op 25 februari 1993. De leuke extraatjes zijn opnamen van een Unplugged-sessie die Sting doet met een mooie band waarin gitarist Dominic Miller, toetseneur David Sancious en drummer Vinnie Colaiuta. Voorwaar, geen kattenzeik. Drie Police-liedjes krijgen we, mooi vertolkt. Het zijn (het eeuwige) Message In A Bottle, Tea In The Sahara en Walking On The Moon. Waarom ook niet? Ik vind het nog altijd een leuk setje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2200: Sting - If I Ever Lose My Faith In You
Hè? Wat? Nóg een If I Ever Lose My Faith In You cd-single? Jazeker, want op een tweede editie staan drie heel andere extraatjes, ook van (hetzelfde) MTV Unplugged concert. Ik koop deze cd-single dus ook op 25 februari 1993. Het titelnummer sla ik categorisch over (want staat ook op cd-single 1). De extraatjes zijn dit keer All This Time en Mad About You (beide van soloalbum The Soul Cages) plús - hoe kan het ook anders - Policehitje Every Breath You Take. Beide cd-singles hebben een bizar hoog hebbedingegehalte!
En voor de liefhebbers hier het gehele MTV Unplugged concert:
Hè? Wat? Nóg een If I Ever Lose My Faith In You cd-single? Jazeker, want op een tweede editie staan drie heel andere extraatjes, ook van (hetzelfde) MTV Unplugged concert. Ik koop deze cd-single dus ook op 25 februari 1993. Het titelnummer sla ik categorisch over (want staat ook op cd-single 1). De extraatjes zijn dit keer All This Time en Mad About You (beide van soloalbum The Soul Cages) plús - hoe kan het ook anders - Policehitje Every Breath You Take. Beide cd-singles hebben een bizar hoog hebbedingegehalte!
En voor de liefhebbers hier het gehele MTV Unplugged concert:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2201: Robert Jan Stips - Rond - Piano & Songs
Robert Jan Stips kennen we natuurlijk allemaal van Supersister (wacht maar) en Nits. In 2009 tourt hij langs theaterzalen in Nederland. Hij brengt liedjes uit zijn gehele carrière (en een enkele cover) op slechts piano en met zijn stem. Ik zie hem op 3 mei 2009 in het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is zondagmiddag en de toegang is gratis. Er zijn niet heel veel mensen. Na afloop koop ik de bijbehorende cd waar ook nog eens een dvd bij zit. De dertien liedjes zijn live opgenomen op 15 juli 2008 in The Van Studios in Spakenburg en uitgevoerd zoals Stips dat tijdens zijn tournee zou doen. Zo horen we een paar Nitsliedjes (waaronder een Nederlandse Dankzij De Duinen), wat covers zoals Una Paloma Blanca en Twilight Zone (van The Golden Earring, op slechts piano, ja ja) en nogal wat Supersistermateriaal (She Was Naked, Memories Are New, Psychopath en natuurlijk Radio. Echter, het meest in het oog springend is Wash Your Hands (Before You Touch Me), een stuk van Stips nogal obscure Transister. Dik drie kwartier Stips back to basics, intiem en uiterst boeiend.
Helaas niets van dit album te vinden op YT, behalve:
Dan maar hieronder mijn gesigneerde exemplaar van het album en een foto van 3 mei 2009.
Robert Jan Stips kennen we natuurlijk allemaal van Supersister (wacht maar) en Nits. In 2009 tourt hij langs theaterzalen in Nederland. Hij brengt liedjes uit zijn gehele carrière (en een enkele cover) op slechts piano en met zijn stem. Ik zie hem op 3 mei 2009 in het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is zondagmiddag en de toegang is gratis. Er zijn niet heel veel mensen. Na afloop koop ik de bijbehorende cd waar ook nog eens een dvd bij zit. De dertien liedjes zijn live opgenomen op 15 juli 2008 in The Van Studios in Spakenburg en uitgevoerd zoals Stips dat tijdens zijn tournee zou doen. Zo horen we een paar Nitsliedjes (waaronder een Nederlandse Dankzij De Duinen), wat covers zoals Una Paloma Blanca en Twilight Zone (van The Golden Earring, op slechts piano, ja ja) en nogal wat Supersistermateriaal (She Was Naked, Memories Are New, Psychopath en natuurlijk Radio. Echter, het meest in het oog springend is Wash Your Hands (Before You Touch Me), een stuk van Stips nogal obscure Transister. Dik drie kwartier Stips back to basics, intiem en uiterst boeiend.
Helaas niets van dit album te vinden op YT, behalve:
Dan maar hieronder mijn gesigneerde exemplaar van het album en een foto van 3 mei 2009.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2202: Robert Jan Stips - Present To The Highest Pudding - Robert Jan Stips Plays Supersister
Ik wist niet dat het bestond toen ik op 26 augustus 2019 een plaatselijke platenwinkel binnen liep. Wat wil het geval? Robert Jan Stips (bekend van Nits en Supersister en nog een zwik andere bands en projecten en solospul) is in begin 2015 in gesprek met iemand van het Beaufort Huis die hem vertelt dat daar drie verschillende piano's (vleugels) staan. Voor hij het weet hoort hij zichzelf zeggen: 'Zou leuk zijn als ik een keer een avond kom spelen en dat ik dan de eerste drie Supersisterplaten van voor naar achteren op die drie instrumenten vertolk.' Dat laat zijn gesprekspartner zich geen twee keer zeggen en een paar dagen later is het geregeld. Op een snikhete avond bespeelt Stips de drie zeer verschillend klinkende vleugels en op het repertoire staan inderdaad de drie complete albums Present From Nancy, To The Highest Bidder en Pudding En Gisteren. Een cameraploeg is aanwezig om vast te leggen hoe Stips een instrument kiest, omschakelt naar een ander en zich spelend, zingend en zwetend door het complexe en bijzonder interessante oeuvre werkt. In 2016 komt dan deze set uit: een dvd van het gehele concert met wat extra's, plus een cd met daarop slechts de muziek. U begrijpt: op 26 augustus 2019 neem ik die set gelijk mee. Waanzinnig.
Niets op YT hiervan, behalve een trailer:
Ik wist niet dat het bestond toen ik op 26 augustus 2019 een plaatselijke platenwinkel binnen liep. Wat wil het geval? Robert Jan Stips (bekend van Nits en Supersister en nog een zwik andere bands en projecten en solospul) is in begin 2015 in gesprek met iemand van het Beaufort Huis die hem vertelt dat daar drie verschillende piano's (vleugels) staan. Voor hij het weet hoort hij zichzelf zeggen: 'Zou leuk zijn als ik een keer een avond kom spelen en dat ik dan de eerste drie Supersisterplaten van voor naar achteren op die drie instrumenten vertolk.' Dat laat zijn gesprekspartner zich geen twee keer zeggen en een paar dagen later is het geregeld. Op een snikhete avond bespeelt Stips de drie zeer verschillend klinkende vleugels en op het repertoire staan inderdaad de drie complete albums Present From Nancy, To The Highest Bidder en Pudding En Gisteren. Een cameraploeg is aanwezig om vast te leggen hoe Stips een instrument kiest, omschakelt naar een ander en zich spelend, zingend en zwetend door het complexe en bijzonder interessante oeuvre werkt. In 2016 komt dan deze set uit: een dvd van het gehele concert met wat extra's, plus een cd met daarop slechts de muziek. U begrijpt: op 26 augustus 2019 neem ik die set gelijk mee. Waanzinnig.
Niets op YT hiervan, behalve een trailer:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2203: Lars Fredrik Frøislie – Fire Fortellinger
Lars Fredrik Frøislie is de toetsenist van Wobbler (wacht maar), een Noorse band die muziek maakt die zo in de begin jaren zeventig op plaat gezet had kunnen zijn en toch fris en hedendaags klinkt. Tijdens een zekere pandemie lukt het de band niet om bijeen te zijn en dus gaat Frøislie in zijn studio zitten sleutelen aan een soloplaat. Fire Fortellinger (vier verhalen) bestaat uit vier (goh) muzikale vertellingen (goh), die eveneens klinken of ze zo in de begin jaren zeventig op plaat gezet zijn. Meneer maakt namelijk gebruik van allerlei analoge toetseninstrumenten; de mellotron en ouderwetse Moog tieren welig. Alles heeft veel weg van een melodie die door de pastorale landerijen meandert. Frøislie doet zo goed als alles zelf (zelfs het schilderij op de hoes is van zijn hand); alleen voor de baspartijen heeft hij hulp. Zijn zang is in het Noors, hetgeen geen enkel probleem is: het is de muziek die het verhaal vertelt. Ik koop Fire Fortellinger op 14 juli 2023, enkele weken nadat hij is verschenen. Bijzonder fraai album.
Lars Fredrik Frøislie is de toetsenist van Wobbler (wacht maar), een Noorse band die muziek maakt die zo in de begin jaren zeventig op plaat gezet had kunnen zijn en toch fris en hedendaags klinkt. Tijdens een zekere pandemie lukt het de band niet om bijeen te zijn en dus gaat Frøislie in zijn studio zitten sleutelen aan een soloplaat. Fire Fortellinger (vier verhalen) bestaat uit vier (goh) muzikale vertellingen (goh), die eveneens klinken of ze zo in de begin jaren zeventig op plaat gezet zijn. Meneer maakt namelijk gebruik van allerlei analoge toetseninstrumenten; de mellotron en ouderwetse Moog tieren welig. Alles heeft veel weg van een melodie die door de pastorale landerijen meandert. Frøislie doet zo goed als alles zelf (zelfs het schilderij op de hoes is van zijn hand); alleen voor de baspartijen heeft hij hulp. Zijn zang is in het Noors, hetgeen geen enkel probleem is: het is de muziek die het verhaal vertelt. Ik koop Fire Fortellinger op 14 juli 2023, enkele weken nadat hij is verschenen. Bijzonder fraai album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2204: Gentle Giant - In'terview
21 juli 2023 verschijnt Steven Wilsons remix van dit uitstekende album van Gentle Giant. Ik koop de enkele cd de dag ervoor. In'terview komt oorspronkelijk uit in 1976 en is een soort conceptalbum: de in scène gezette interviewfragmenten klinken her en der door de stukken heen. Met composities als Another Show, I Lost My Head en het titelnummer is het een van de betere GG-platen. Alles staat erop: complexe vocale partijen, onnavolgbare maatsoorten, bizarre tempowisselingen, prachtmelodieën en dat alles in zeven stukken die te samen nog geen achtendertig minuten duren. Net zo adembenemend is de nieuwe mix door meestermenger Steven Wilson. Hij blijft getrouw aan het oorspronkelijke geluid, maar weet de instrumenten en partijen toch meer ruimte te geven, waardoor het allemaal veel beter te volgen is en superlekker klinkt.
21 juli 2023 verschijnt Steven Wilsons remix van dit uitstekende album van Gentle Giant. Ik koop de enkele cd de dag ervoor. In'terview komt oorspronkelijk uit in 1976 en is een soort conceptalbum: de in scène gezette interviewfragmenten klinken her en der door de stukken heen. Met composities als Another Show, I Lost My Head en het titelnummer is het een van de betere GG-platen. Alles staat erop: complexe vocale partijen, onnavolgbare maatsoorten, bizarre tempowisselingen, prachtmelodieën en dat alles in zeven stukken die te samen nog geen achtendertig minuten duren. Net zo adembenemend is de nieuwe mix door meestermenger Steven Wilson. Hij blijft getrouw aan het oorspronkelijke geluid, maar weet de instrumenten en partijen toch meer ruimte te geven, waardoor het allemaal veel beter te volgen is en superlekker klinkt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCAS5: Dystopia - Geen weg uit
Ok, zoals ik al zei in mijn vorige post kocht ik nog een cassette tijdens dat concert destijds. Er zijn twee versies, eentje met een gouden wax zegel (van het label, 35 stuks) en eentje met een koperen wax zegel (van de band, 15 stuks). Ik heb die van de band.
Hier een recensie van iemand op zwaremetalen.nl
Ok, zoals ik al zei in mijn vorige post kocht ik nog een cassette tijdens dat concert destijds. Er zijn twee versies, eentje met een gouden wax zegel (van het label, 35 stuks) en eentje met een koperen wax zegel (van de band, 15 stuks). Ik heb die van de band.
Hier een recensie van iemand op zwaremetalen.nl
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2205: Elton John - Goodbye Yellow Brick Road
'I have never heard it,' moest ik toegeven toen een online muziekvriendje onlangs dit album de hemel in prees. Ik wist dat het een van de meest bejubelde platen van meneer John is en er dus iets in mijn muzikale opvoeding ontbrak. Een paar dagen later (18 juli 2023) was ik in een plaatselijke platenwinkel om wat bestellingen te doen en terwijl ik door de bakken ragde, pikte ik 'm eruit. Thuis mikte ik 'm in de speler en wat ik hoorde, viel me bepaald niet tegen. De dubbelelpee uit 1973 past mooi op een enkele cd en ik heb hier een bijzonder goed klinkende remaster uit 2014. De ballads vind ik wat drammerig, maar het vakmanschap is enorm. Wat wil je ook? Samen met liedjesschrijfmaatje Bernie Taupin, technicus David Hentschel en een puike band maakt Elton dik vijf kwartier kwaliteitspopmuziek die bij vlagen raakt aan licht symfonisch werk. Zo is opener Funeral For A Friend een lange compositie waarin van alles gebeurt. Er staan een paar grote hits op: het later drakerig heropgenomen Candle In The Wind, Saturday Night's Allright (For Fighting) en natuurlijk het zoete titelnummer. Alles zit fraai gearrangeerd en georkestreerd in elkander en John is hier op het top van zijn kunnen. Voorwaar, een prettige luisterervaring. En dus kon ik het online muziekvriendje melden: 'I have heard it.'
'I have never heard it,' moest ik toegeven toen een online muziekvriendje onlangs dit album de hemel in prees. Ik wist dat het een van de meest bejubelde platen van meneer John is en er dus iets in mijn muzikale opvoeding ontbrak. Een paar dagen later (18 juli 2023) was ik in een plaatselijke platenwinkel om wat bestellingen te doen en terwijl ik door de bakken ragde, pikte ik 'm eruit. Thuis mikte ik 'm in de speler en wat ik hoorde, viel me bepaald niet tegen. De dubbelelpee uit 1973 past mooi op een enkele cd en ik heb hier een bijzonder goed klinkende remaster uit 2014. De ballads vind ik wat drammerig, maar het vakmanschap is enorm. Wat wil je ook? Samen met liedjesschrijfmaatje Bernie Taupin, technicus David Hentschel en een puike band maakt Elton dik vijf kwartier kwaliteitspopmuziek die bij vlagen raakt aan licht symfonisch werk. Zo is opener Funeral For A Friend een lange compositie waarin van alles gebeurt. Er staan een paar grote hits op: het later drakerig heropgenomen Candle In The Wind, Saturday Night's Allright (For Fighting) en natuurlijk het zoete titelnummer. Alles zit fraai gearrangeerd en georkestreerd in elkander en John is hier op het top van zijn kunnen. Voorwaar, een prettige luisterervaring. En dus kon ik het online muziekvriendje melden: 'I have heard it.'
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCD123: Me First and the Gimme Gimmes - Are We Not Men? We Are Diva!
Mijn recentste aanschaf was afgelopen zaterdag op Haltpop. Ze verkochten daar gedoneerde cd's, elpees en dergelijken voor het goede doel. Deze cd maar meegenomen aangezien het met Chris Shiflett op gitaar wel bij mijn Foo Fighters-verzameling past.
Mijn recentste aanschaf was afgelopen zaterdag op Haltpop. Ze verkochten daar gedoneerde cd's, elpees en dergelijken voor het goede doel. Deze cd maar meegenomen aangezien het met Chris Shiflett op gitaar wel bij mijn Foo Fighters-verzameling past.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2206: Penguin Cafe - Rain Before Seven...
Na het overlijden van zijn vader Simon op 11 december 1997, neemt zoon Arthur Jeffes de taak op zich om de muzikale erfenis voort te zetten. Geheel in stijl van het Penguin Cafe Orchestra componeert Arthur klankschilderijtjes die de achtergrondmuziek zouden kunnen zijn in het door Simon Jeffes bedachte Penguin Cafe. Tot op de dag van vandaag maakt Arthur albums met het Penguin Cafe en toert hij de wereld over. Tijdens liveconcerten staan er ook composities van zijn vader op het programma; op de platen slechts eigen werk. Het meest recente album is Rain Before Seven..., dat in 2023 verscheen. Ik kocht het op 20 juli 2023. Daarvoor had ik nog geen werk van Arthur gehoord. Het oeuvre van Simon Jeffes ken ik goed en ik moet zeggen dat de zoon griezelig goed het gedachtegoed van zijn vader weet voort te zetten. Alles klinkt wel een klein tikkie moderner, maar toch blijft het tijdloze muziek. Twaalf instrumentale kamerorkestwerkjes staan op Rain Before Seven... en eigenlijk is het hoog tijd om dit eens in levenden lijve te gaan beluisteren.
Na het overlijden van zijn vader Simon op 11 december 1997, neemt zoon Arthur Jeffes de taak op zich om de muzikale erfenis voort te zetten. Geheel in stijl van het Penguin Cafe Orchestra componeert Arthur klankschilderijtjes die de achtergrondmuziek zouden kunnen zijn in het door Simon Jeffes bedachte Penguin Cafe. Tot op de dag van vandaag maakt Arthur albums met het Penguin Cafe en toert hij de wereld over. Tijdens liveconcerten staan er ook composities van zijn vader op het programma; op de platen slechts eigen werk. Het meest recente album is Rain Before Seven..., dat in 2023 verscheen. Ik kocht het op 20 juli 2023. Daarvoor had ik nog geen werk van Arthur gehoord. Het oeuvre van Simon Jeffes ken ik goed en ik moet zeggen dat de zoon griezelig goed het gedachtegoed van zijn vader weet voort te zetten. Alles klinkt wel een klein tikkie moderner, maar toch blijft het tijdloze muziek. Twaalf instrumentale kamerorkestwerkjes staan op Rain Before Seven... en eigenlijk is het hoog tijd om dit eens in levenden lijve te gaan beluisteren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2207: Ring van Möbius - Commissioned Works Pt II - Six Drops Of Poison
Het derde en meest recente album van het Noorse Ring van Möbius koop ik bij het verschijnen op 14 juli 2023. Het is weer een bijzonder werk geworden. Dit keer twaalf kortere stukken of - afhankelijk van hoe je het ziet/hoort - één lange compositie die is onderverdeeld in twaalf hoofdstukken. Wat het precieze thema behelst: schiet me lek. Lekker is het allemaal wel. Het Hammond ronkt, de Moog giert, de bas knort en de drums beuken. Wat willen we nog meer? Een duivelse stem die vage teksten zingt, fluistert, scheeuwt in de beste Arthur Brown-traditie! Het geheel doet me wat fragmentarisch aan en dat vind ik jammer; voor mij waren die langere composities juist grandioos. Waarschijnlijk moet ik de plaat nog een fiks aantal keren tot me nemen wil het allemaal beter gaan beklijven. Hoe dan ook: hier staat verschrikkelijk goed spul op. Voor de avontuurlijke (prog)muziekliefhebber.
Het derde en meest recente album van het Noorse Ring van Möbius koop ik bij het verschijnen op 14 juli 2023. Het is weer een bijzonder werk geworden. Dit keer twaalf kortere stukken of - afhankelijk van hoe je het ziet/hoort - één lange compositie die is onderverdeeld in twaalf hoofdstukken. Wat het precieze thema behelst: schiet me lek. Lekker is het allemaal wel. Het Hammond ronkt, de Moog giert, de bas knort en de drums beuken. Wat willen we nog meer? Een duivelse stem die vage teksten zingt, fluistert, scheeuwt in de beste Arthur Brown-traditie! Het geheel doet me wat fragmentarisch aan en dat vind ik jammer; voor mij waren die langere composities juist grandioos. Waarschijnlijk moet ik de plaat nog een fiks aantal keren tot me nemen wil het allemaal beter gaan beklijven. Hoe dan ook: hier staat verschrikkelijk goed spul op. Voor de avontuurlijke (prog)muziekliefhebber.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2208: Roine Stolt - The Flower King
Roine Stolt is - voor wie hem niet kent - een Zweeds componist en gitarist, die als jongeling eind jaren zeventig furore maakte in de band Kaipa. In de jaren tachtig heeft hij Kaipa verlaten, richt hij zich veelal op productiewerk en brengt hij twee soloalbums uit, die het niet echt goed doen. En dan - in 1994, als hij alle hoop op een verdere carrière als muzikant heeft opgegeven - komt hij met een serie muziekstukken die hij grotendeels in zijn eentje opneemt met slechts hulp van twee andere muzikanten die de drums verzorgen. Het resultaat is een grandioos progrockalbum dat The Flower King heet en in kleine kring bejubeld wordt. Het stimuleert Stolt om met de plaat te gaan toeren en dan heeft hij een band nodig en die noemt hij The Flower Kings. Het titelnummer is al jaren een klassieker op de speellijst en ook Humanizzimo is in de beginjaren regelmatig te horen tijdens concerten. Met The Flower King heeft Stolt de basis gelegd voor dat uit duizenden herkenbare geluid dat zijn band (en zijn soloplaten) tot aan de dag van vandaag kenmerkt. Ik koop het album overigens pas op 15 juli 2004 als ik in mijn plaatselijke platenwinkel een deluxe editie vind: de cd ziet eruit als een elpee met klaphoes, maar dan in 7"-formaat. Van die klaphoes is nogal wat lijm opgelost en het paneel waarop de cd zit vastgeklemd laat helemaal los, dus voortaan nogal voorzichtig zijn.
Roine Stolt is - voor wie hem niet kent - een Zweeds componist en gitarist, die als jongeling eind jaren zeventig furore maakte in de band Kaipa. In de jaren tachtig heeft hij Kaipa verlaten, richt hij zich veelal op productiewerk en brengt hij twee soloalbums uit, die het niet echt goed doen. En dan - in 1994, als hij alle hoop op een verdere carrière als muzikant heeft opgegeven - komt hij met een serie muziekstukken die hij grotendeels in zijn eentje opneemt met slechts hulp van twee andere muzikanten die de drums verzorgen. Het resultaat is een grandioos progrockalbum dat The Flower King heet en in kleine kring bejubeld wordt. Het stimuleert Stolt om met de plaat te gaan toeren en dan heeft hij een band nodig en die noemt hij The Flower Kings. Het titelnummer is al jaren een klassieker op de speellijst en ook Humanizzimo is in de beginjaren regelmatig te horen tijdens concerten. Met The Flower King heeft Stolt de basis gelegd voor dat uit duizenden herkenbare geluid dat zijn band (en zijn soloplaten) tot aan de dag van vandaag kenmerkt. Ik koop het album overigens pas op 15 juli 2004 als ik in mijn plaatselijke platenwinkel een deluxe editie vind: de cd ziet eruit als een elpee met klaphoes, maar dan in 7"-formaat. Van die klaphoes is nogal wat lijm opgelost en het paneel waarop de cd zit vastgeklemd laat helemaal los, dus voortaan nogal voorzichtig zijn.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2209: Roine Stolt - Hydrophonia
Na een hele zwik albums met zijn The Flower Kings maakt Roine Stolt in 1999 weer eens een nieuw album. In Zweden verschijnt het in datzelfde jaar; de rest van de wereld moet een paar maanden langer wachten en dan is het al 1999. Heel veel anders dan The Flower Kings klinkt Hydrophonia overigens niet. Dat is niet vreemd als je weet dat Stolt zo ongeveer de enige is die componeert in The Flower Kings en dat de op dat moment vaste Flower Kings-drummer Jamie Salazar en vaste Flower Kings-gastsaxofonist Ulf Walander hier bijdragen. Het enige wat afwijkt is dat alles volledig instrumentaal is. Tien schitterende symfonische werken krijgen we voor de kiezen waarin van alles gebeurt. Je moet er echt voor gaan zitten wil je het complete avontuur kunnen volgen. Wat mij betreft zijn hoogtepunten opener Cosmic Lodge, het pakkende Shipbuilding, het overal heen stuiterende Wreck Of HMS Nemesis en het ritmisch-compositorisch Zappa-esque Lobsterland Groove. Ik koop Hydrophonia op vrijdag 1 april 2005, als ik in Lucky & Co getuige ben van een concert van The Flower Kings die onder de naam Brimstone Circles veel instrumentaal werk (van zowel The Flower Kings als Stolt-solo) ten gehore brengen. Mooie plaat, dit.
Na een hele zwik albums met zijn The Flower Kings maakt Roine Stolt in 1999 weer eens een nieuw album. In Zweden verschijnt het in datzelfde jaar; de rest van de wereld moet een paar maanden langer wachten en dan is het al 1999. Heel veel anders dan The Flower Kings klinkt Hydrophonia overigens niet. Dat is niet vreemd als je weet dat Stolt zo ongeveer de enige is die componeert in The Flower Kings en dat de op dat moment vaste Flower Kings-drummer Jamie Salazar en vaste Flower Kings-gastsaxofonist Ulf Walander hier bijdragen. Het enige wat afwijkt is dat alles volledig instrumentaal is. Tien schitterende symfonische werken krijgen we voor de kiezen waarin van alles gebeurt. Je moet er echt voor gaan zitten wil je het complete avontuur kunnen volgen. Wat mij betreft zijn hoogtepunten opener Cosmic Lodge, het pakkende Shipbuilding, het overal heen stuiterende Wreck Of HMS Nemesis en het ritmisch-compositorisch Zappa-esque Lobsterland Groove. Ik koop Hydrophonia op vrijdag 1 april 2005, als ik in Lucky & Co getuige ben van een concert van The Flower Kings die onder de naam Brimstone Circles veel instrumentaal werk (van zowel The Flower Kings als Stolt-solo) ten gehore brengen. Mooie plaat, dit.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2210: Roine Stolt - Wall Street Voodoo
Dit dubbelalbum verschijnt in 2005 en ik koop het bij het verschijnen op 1 december 2005. Dit keer wil Roine Stolt meer een gitaarrockplaat maken. Hij krijgt hulp van onder andere bassist Victor Woof, toetsenisten Gonzo Geffen en Slim Pothead, dan FlowerKingsdrummer Marcus Liliequist, percussionist en vaak FlowerKingsgast Hasse Bruniusson en Transatlantic-vriend Neal Morse. Hoofdrol is er echter voor de gitaar van Stolt, die zijn eigen geluid meeneemt en daardoor klinkt het album als een wat strak rockender Flower Kings. De composities vallen niet tegen. Opener The Observer is gelijk goed. Sex Kills is een klapper en vooral afsluiter People That Have The Power To Shape The Future is een hoogtepunt. Toch zijn er ook stukken die het in mijn oren net niet halen bij wat ik van de Flower Kings ben gewend. Twee uur is ook wat lang. Toch staat er heerlijk spul op. Even voor gaan zitten. Doe ik dan ook.
Heel weinig van dit album te vinden op YT:
Dit dubbelalbum verschijnt in 2005 en ik koop het bij het verschijnen op 1 december 2005. Dit keer wil Roine Stolt meer een gitaarrockplaat maken. Hij krijgt hulp van onder andere bassist Victor Woof, toetsenisten Gonzo Geffen en Slim Pothead, dan FlowerKingsdrummer Marcus Liliequist, percussionist en vaak FlowerKingsgast Hasse Bruniusson en Transatlantic-vriend Neal Morse. Hoofdrol is er echter voor de gitaar van Stolt, die zijn eigen geluid meeneemt en daardoor klinkt het album als een wat strak rockender Flower Kings. De composities vallen niet tegen. Opener The Observer is gelijk goed. Sex Kills is een klapper en vooral afsluiter People That Have The Power To Shape The Future is een hoogtepunt. Toch zijn er ook stukken die het in mijn oren net niet halen bij wat ik van de Flower Kings ben gewend. Twee uur is ook wat lang. Toch staat er heerlijk spul op. Even voor gaan zitten. Doe ik dan ook.
Heel weinig van dit album te vinden op YT:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2211: Stone Temple Pilots - Sex Type Thing
Dit is een promo cd-single. Er zit geen boekje of voorkant bij het cd-doosje; alleen een achterkantje. Daar waar het boekje in het doosje moet zitten, zit een reclameflyer van mijn toenmalige plaatselijke platenwinkel dat ik twee gulden vijftig korting kan krijgen op de cd Core, waarvan dit nummer afkomstig is. Ik vermoed dus dat ik dit gevalleke heb gekregen in mijn plaatselijke platenwinkel. Op 16 december 1992, welteverstaan. Ik geloof dat het dertig jaar niet uit de kast is geweest. Sex Type Thing is een nummer in de grungestijl die toen zo populair was. Ik ben er geen liefhebber van geworden, al vind ik dit nu best een aardig deunke. Na drie minuten en vijfendertig seconden is dit cd'tje afgelopen.
Dit is een promo cd-single. Er zit geen boekje of voorkant bij het cd-doosje; alleen een achterkantje. Daar waar het boekje in het doosje moet zitten, zit een reclameflyer van mijn toenmalige plaatselijke platenwinkel dat ik twee gulden vijftig korting kan krijgen op de cd Core, waarvan dit nummer afkomstig is. Ik vermoed dus dat ik dit gevalleke heb gekregen in mijn plaatselijke platenwinkel. Op 16 december 1992, welteverstaan. Ik geloof dat het dertig jaar niet uit de kast is geweest. Sex Type Thing is een nummer in de grungestijl die toen zo populair was. Ik ben er geen liefhebber van geworden, al vind ik dit nu best een aardig deunke. Na drie minuten en vijfendertig seconden is dit cd'tje afgelopen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2212: Stoomboot - Storm
Op 26 augustus 2016 staat er iemand aan de voordeur. Het is een jongeman die een weekje op vakantie is in de regio. Hij komt 'van bij Leuven' en tijdens zijn vakantie zat hij online wat te zoeken en hij stuitte op een advertentie op Marktplaaats waarin iemand een Philicorda-orgeltje te koop aanbiedt. Dat ben ik. Contact is snel gelegd en vandaar dat hij aan de voordeur staat. Een half uur later ligt het orgeltje achterin zijn auto. 'Wacht,' zegt hij als hij wil instappen. Hij overhandigt me een cd. Dat rijdt hij weg. Op de zijkant van de auto staat groot geshilderd: 'Stoomboot'. Het hele verhaal lees je (uitgebreider) hier. Ik geloof dat ik die namiddag het cd'tje een keer heb beluisterd en daarna in de kast heb gezet. Sindsdien heb ik het niet meer gedraaid. Op het album Storm uit 2015 staan veertien kleine, intieme liedjes, mooi en subtiel gearrangeerd, uitgevoerd door verschillende instrumentalisten en breekbaar gezongen in schoon Belhisch. Eigenlijk moet ik er goed voor gaan zitten om het te beluisteren en tot mij door te laten dringen. Ik vind het mooi. Niels Boutsen ben ik sinds 26 augustus 2016 gaan volgen op sociale media; hij is in de afgelopen jaren veel te zien en te horen geweest in de Belhische theaters en ook op de Vlaamse televisie kwam hij regelmatig voorbij. Nergens mijn Philicorda terug kunnen horen.
Op 26 augustus 2016 staat er iemand aan de voordeur. Het is een jongeman die een weekje op vakantie is in de regio. Hij komt 'van bij Leuven' en tijdens zijn vakantie zat hij online wat te zoeken en hij stuitte op een advertentie op Marktplaaats waarin iemand een Philicorda-orgeltje te koop aanbiedt. Dat ben ik. Contact is snel gelegd en vandaar dat hij aan de voordeur staat. Een half uur later ligt het orgeltje achterin zijn auto. 'Wacht,' zegt hij als hij wil instappen. Hij overhandigt me een cd. Dat rijdt hij weg. Op de zijkant van de auto staat groot geshilderd: 'Stoomboot'. Het hele verhaal lees je (uitgebreider) hier. Ik geloof dat ik die namiddag het cd'tje een keer heb beluisterd en daarna in de kast heb gezet. Sindsdien heb ik het niet meer gedraaid. Op het album Storm uit 2015 staan veertien kleine, intieme liedjes, mooi en subtiel gearrangeerd, uitgevoerd door verschillende instrumentalisten en breekbaar gezongen in schoon Belhisch. Eigenlijk moet ik er goed voor gaan zitten om het te beluisteren en tot mij door te laten dringen. Ik vind het mooi. Niels Boutsen ben ik sinds 26 augustus 2016 gaan volgen op sociale media; hij is in de afgelopen jaren veel te zien en te horen geweest in de Belhische theaters en ook op de Vlaamse televisie kwam hij regelmatig voorbij. Nergens mijn Philicorda terug kunnen horen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2213: Storm Corrosion - Storm Corrosion
Het stormt al een tijdje van de geruchten en begin 2012 komt dan de officiële aankondiging: Steven Wilson en Mikael Åkerfeldt gaan samen een album opnemen. Wilson is vanaf 2001 betrokken bij Åkerfeldts band Opeth; sindsdien horen we ook de metalinvloeden in Wilsons band Porcupine Tree. Als de twee gaan samenwerken, zijn de verwachtingen hoog: dit wordt een snoeiharde beukplaat. Nou: nee. Wat als eerste opvalt, is dat het project van beide heren niet onder hun eigen naam uitkomt, maar onder de bandnaam Storm Corrosion. Ten tweede de stijl van de muziek. Hoe noemen we dit? Het is veelal akoestisch, melodieus, atmosferisch, onheilspellend, beklemmend, angstaanjagend. Zes meesterlijke stukken. Griezelmuziek, maar dan anders. Åkerfeldt speelt de meeste gitaarpartijen; Wilson is verantwoordelijk voor de toetsen en orkestrale arrangementen. De plaat komt uit in mei 2012 en op 7 mei 2012 koop ik de editie met cd en bluray. Op die bluray staat een korte documentaire, wat bonusmateriaal (twee demo's en vijf instrumentale versies) en het album in grandioos surround. Een parel.
Het stormt al een tijdje van de geruchten en begin 2012 komt dan de officiële aankondiging: Steven Wilson en Mikael Åkerfeldt gaan samen een album opnemen. Wilson is vanaf 2001 betrokken bij Åkerfeldts band Opeth; sindsdien horen we ook de metalinvloeden in Wilsons band Porcupine Tree. Als de twee gaan samenwerken, zijn de verwachtingen hoog: dit wordt een snoeiharde beukplaat. Nou: nee. Wat als eerste opvalt, is dat het project van beide heren niet onder hun eigen naam uitkomt, maar onder de bandnaam Storm Corrosion. Ten tweede de stijl van de muziek. Hoe noemen we dit? Het is veelal akoestisch, melodieus, atmosferisch, onheilspellend, beklemmend, angstaanjagend. Zes meesterlijke stukken. Griezelmuziek, maar dan anders. Åkerfeldt speelt de meeste gitaarpartijen; Wilson is verantwoordelijk voor de toetsen en orkestrale arrangementen. De plaat komt uit in mei 2012 en op 7 mei 2012 koop ik de editie met cd en bluray. Op die bluray staat een korte documentaire, wat bonusmateriaal (twee demo's en vijf instrumentale versies) en het album in grandioos surround. Een parel.
![Storm Corrosion - Drag Ropes [OFFICIAL VIDEO]](https://i.ytimg.com/vi/manW5v-AR7U/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Oh je bent al bij de S, als je niet alle 'the' bandjes bij de T hebt staan begint het einde in zicht te komen
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.nee, jij dan!
quote:Op zaterdag 29 juli 2023 09:57 schreef Gehenna het volgende:
Oh je bent al bij de S, als je niet alle 'the' bandjes bij de T hebt staan begint het einde in zicht te komenNou, ik ben pas op tweederde van de poprockjazz. Dan volgen nog plankjes verzamel, folk, kleinkunst, klassiek en veel wereld.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Bovendien: ik werk veel minder thuis, dus heb ik veel minder tijd om de kast door te raggen.
Ben er dus nog niet. Ook pas drieënhalf jaar bezig, hè.'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2214: Strawbs - Dragonfly
Strawbs bestaat al heel erg lang, bijna zestig jaar. Vanaf 1964 is het vooral een traditionele folkband, maar langzaamaan komen daar meer en meer eigen composities bij. Aanvankelijk heet de band The Strawberry Hill Boys, maar vanaf 1967, als ook Sandy Denny kort lid is, toert het gezelschap onder de naam Strawbs. Bandleider David Cousins is de constante factor in de groep en schrijft het merendeel van de songs. Dragonfly verschijnt in 1970 en markeert een kantelpunt. Cousins is op zoek naar een elektrischer geluid en huurt een sessiemuzikant in voor de pianopartij in het centrale stuk The Vision Of The Lady Of The Lake: ene Rick Wakeman. Die zal zich vervolgens aansluiten als vast lid van de groep. Daarnaast maakt Cousins gebruik van de cello van Claire Deniz, wier naam hij vond vermeld op de hoes van Five Leaves Left van Nick Drake. Het resultaat is een folky plaat met prachtige melodieën, stemmige ballads en lyrische teksten. Meneer Tony Visconti produceerde het album.Ik heb een remaster uit 2008 die ik kocht op 21 juli 2010. Daarop staan naast de tien folky songs nog een outtake, een single A-kant (Forever) en twee BBC-opnamen. Zeer mooi album met een mix van folk en folkrock.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 29-07-2023 20:10:12 ]
Strawbs bestaat al heel erg lang, bijna zestig jaar. Vanaf 1964 is het vooral een traditionele folkband, maar langzaamaan komen daar meer en meer eigen composities bij. Aanvankelijk heet de band The Strawberry Hill Boys, maar vanaf 1967, als ook Sandy Denny kort lid is, toert het gezelschap onder de naam Strawbs. Bandleider David Cousins is de constante factor in de groep en schrijft het merendeel van de songs. Dragonfly verschijnt in 1970 en markeert een kantelpunt. Cousins is op zoek naar een elektrischer geluid en huurt een sessiemuzikant in voor de pianopartij in het centrale stuk The Vision Of The Lady Of The Lake: ene Rick Wakeman. Die zal zich vervolgens aansluiten als vast lid van de groep. Daarnaast maakt Cousins gebruik van de cello van Claire Deniz, wier naam hij vond vermeld op de hoes van Five Leaves Left van Nick Drake. Het resultaat is een folky plaat met prachtige melodieën, stemmige ballads en lyrische teksten. Meneer Tony Visconti produceerde het album.Ik heb een remaster uit 2008 die ik kocht op 21 juli 2010. Daarop staan naast de tien folky songs nog een outtake, een single A-kant (Forever) en twee BBC-opnamen. Zeer mooi album met een mix van folk en folkrock.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 29-07-2023 20:10:12 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2215: Strawbs - Just A Collection Of Antiques And Curios - Live At The Queen Elizabeth Hall
Als Dragonfly klaar is, moet er getoerd. Claire Deniz is niet beschikbaar, dus doet Cousins een beroep op Lindsay Cooper. Enkele oude getrouwe leden haken af, omdat ze de richting naar het elektrischer geluid niet zo zien zitten. Cousins vindt een nieuwe bassist en zelfs een drummer en dat maakt dat - samen met de inlijving van toetsenist Rick Wakeman - Strawbs in korte tijd is veranderd van een kwartet met drie akoestische gitaren en een plukbas tot een folkrockband van jewelste. Cooper moet het na enkele concerten in Frankrijk voor gezien houden. Ondertussen is er wel een nieuwe tour door Groot-Brittanië geboekt, waaronder een concert in de roemruchte Queen Elizabeth Hall in Londen op 11 juli 1970. De band laat daar opnamen van maken. Ondertussen zijn de critici laaiend enthousiast over het spel van Wakeman; de kranten schrijven over een sensatie. De opnamen van het concert verschijnen later in het jaar. De plaat opent met het folky Martin Luther King's Dream en daarna komt een vierdelige songsuite getiteld The Antique Suite. Tot zover is er nog niets aan de hand. Maar dan komt een korte pianosolo van Wakeman. Temperament Of Mind groeit in korte tijd uit tot legendarische status. De tweede plaatkant kent twee niet echt heel spectaculaire folksongs, maar het slotstuk Where Is This Dream Of Your Youth? is het absolute hoogtepunt van de plaat en dan met name Wakemans Hammondorgelsolo. Iedere keer als ik het draai, krijg ik kippenvel. Het is funky, alle kanten op stuiterend en ik hoor de techniek waarmee hij later de roemruchte Minimoogsolo's zal spelen. Op 10 augustus 2010 koop ik een cd-versie van het album, een remaster uit 1998 met drie bonusstukken: twee opgenomen tijdens het concert in 1970; Forever is een singleversie van later in 1970. Mooie heruitgave van een wat vergeten legendarisch album.
Als Dragonfly klaar is, moet er getoerd. Claire Deniz is niet beschikbaar, dus doet Cousins een beroep op Lindsay Cooper. Enkele oude getrouwe leden haken af, omdat ze de richting naar het elektrischer geluid niet zo zien zitten. Cousins vindt een nieuwe bassist en zelfs een drummer en dat maakt dat - samen met de inlijving van toetsenist Rick Wakeman - Strawbs in korte tijd is veranderd van een kwartet met drie akoestische gitaren en een plukbas tot een folkrockband van jewelste. Cooper moet het na enkele concerten in Frankrijk voor gezien houden. Ondertussen is er wel een nieuwe tour door Groot-Brittanië geboekt, waaronder een concert in de roemruchte Queen Elizabeth Hall in Londen op 11 juli 1970. De band laat daar opnamen van maken. Ondertussen zijn de critici laaiend enthousiast over het spel van Wakeman; de kranten schrijven over een sensatie. De opnamen van het concert verschijnen later in het jaar. De plaat opent met het folky Martin Luther King's Dream en daarna komt een vierdelige songsuite getiteld The Antique Suite. Tot zover is er nog niets aan de hand. Maar dan komt een korte pianosolo van Wakeman. Temperament Of Mind groeit in korte tijd uit tot legendarische status. De tweede plaatkant kent twee niet echt heel spectaculaire folksongs, maar het slotstuk Where Is This Dream Of Your Youth? is het absolute hoogtepunt van de plaat en dan met name Wakemans Hammondorgelsolo. Iedere keer als ik het draai, krijg ik kippenvel. Het is funky, alle kanten op stuiterend en ik hoor de techniek waarmee hij later de roemruchte Minimoogsolo's zal spelen. Op 10 augustus 2010 koop ik een cd-versie van het album, een remaster uit 1998 met drie bonusstukken: twee opgenomen tijdens het concert in 1970; Forever is een singleversie van later in 1970. Mooie heruitgave van een wat vergeten legendarisch album.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2216: Strawbs - From The Witchwood
Na de tour en het concert in de Queen Elizabeth Hall gaan Strawbs opnieuw de studio in. De band is nu een elektrische folkrockband, maar producer Tony Visconti kiest ervoor om de fans van het eerste uur niet teleur te willen stellen: hij zorgt ervoor dat de drums belachelijk zacht in de mix staan. Wakeman mag af en toe excelleren op zijn Hammond, maar vaker speelt hij subtiele pianopartijen. Of wat dacht je van zijn spel in het titelnummer op ... de klarinet? Dat maakt dat From The Witchwood dat in 1971 verschijnt een nogal softe folkrockplaat is geworden. Er staan zeer mooie liederen op, dat wel. Opener A Glimpse Of Heaven en vooral The Hangman And The Papist blijken klassiekers die lang tot het liverepertoire van de groep blijven behoren. Ik koop een remaster uit 1998 op een dag in 2010, de exacte datum weet ik niet meer, want die heb ik zeer tegen mijn gewoonte in niet in het hoesje gezet. Als het album uitkomt, is Wakeman alweer weg. Tijdens de opnames was hij gevraagd om te komen repeteren met die andere band en ja, hij koos voor Yes.
Na de tour en het concert in de Queen Elizabeth Hall gaan Strawbs opnieuw de studio in. De band is nu een elektrische folkrockband, maar producer Tony Visconti kiest ervoor om de fans van het eerste uur niet teleur te willen stellen: hij zorgt ervoor dat de drums belachelijk zacht in de mix staan. Wakeman mag af en toe excelleren op zijn Hammond, maar vaker speelt hij subtiele pianopartijen. Of wat dacht je van zijn spel in het titelnummer op ... de klarinet? Dat maakt dat From The Witchwood dat in 1971 verschijnt een nogal softe folkrockplaat is geworden. Er staan zeer mooie liederen op, dat wel. Opener A Glimpse Of Heaven en vooral The Hangman And The Papist blijken klassiekers die lang tot het liverepertoire van de groep blijven behoren. Ik koop een remaster uit 1998 op een dag in 2010, de exacte datum weet ik niet meer, want die heb ik zeer tegen mijn gewoonte in niet in het hoesje gezet. Als het album uitkomt, is Wakeman alweer weg. Tijdens de opnames was hij gevraagd om te komen repeteren met die andere band en ja, hij koos voor Yes.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2217: Strawbs - Live At The BBC Vol. One: In Session
Al vanaf halverwege de jaren zestig weet groepsleider Dave Cousins zijn Strawberry Hills Brothers bij de BBC naar binnen te krijgen om opnames te maken. Later, als de band Strawbs heet, zijn ze een constante factor op de radio, eerst tijdens het programma Top Gear, later in Sounds Of The Seventies. Een samenvatting van de vele sessies vinden we op deze cd, die in 2010 uitkomt (en ik koop op 16 juli 2010). Uit het tijdvak van 1968 tot en met 1973 horen we van zeven sessies - uit ieder jaar één sessie - enkele stukken. Op die uit 1968 en 1969 horen we nog een folkband (al hint The Battle wel naar hoe het enkele jaren later zal gaan klinken). Het toetsenwerk van Rick Wakeman kenmerkt het geluid van 1970 en 1971. Bijzonder genoeg wordt het allemaal veel symfonischer of progressiever als Wakeman weg is en Blue Weaver (ex-Amen Corner) domineert met zijn Mellotron en Hammond. Dit is een mooi overzicht. Het geluid is grandioos.
Weinig van het album te vinden op YT, wel dezelfde uitvoeringen maar dan op verschillende andere platen:
STRAWBS Sounds of the 70's Live BBC One Radio Rarity "TOMORROW" Astonishing Power Performance w/BLUE
Al vanaf halverwege de jaren zestig weet groepsleider Dave Cousins zijn Strawberry Hills Brothers bij de BBC naar binnen te krijgen om opnames te maken. Later, als de band Strawbs heet, zijn ze een constante factor op de radio, eerst tijdens het programma Top Gear, later in Sounds Of The Seventies. Een samenvatting van de vele sessies vinden we op deze cd, die in 2010 uitkomt (en ik koop op 16 juli 2010). Uit het tijdvak van 1968 tot en met 1973 horen we van zeven sessies - uit ieder jaar één sessie - enkele stukken. Op die uit 1968 en 1969 horen we nog een folkband (al hint The Battle wel naar hoe het enkele jaren later zal gaan klinken). Het toetsenwerk van Rick Wakeman kenmerkt het geluid van 1970 en 1971. Bijzonder genoeg wordt het allemaal veel symfonischer of progressiever als Wakeman weg is en Blue Weaver (ex-Amen Corner) domineert met zijn Mellotron en Hammond. Dit is een mooi overzicht. Het geluid is grandioos.
Weinig van het album te vinden op YT, wel dezelfde uitvoeringen maar dan op verschillende andere platen:
STRAWBS Sounds of the 70's Live BBC One Radio Rarity "TOMORROW" Astonishing Power Performance w/BLUE
![Strawbs ? New World [HQ Audio] BBC Session 1972](https://i.ytimg.com/vi/iDTjHW6gcv4/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
D74: Cosmic Debris - Cosmic Debris
Afgelopen zondag gekocht tijdens een mooi middagje/avondje in Baroeg. Uiteindelijk dinsdag ook nog maar naar The Cave gegaan in Amsterdam om Sasquatch nog een keer te zien.
Afgelopen zondag gekocht tijdens een mooi middagje/avondje in Baroeg. Uiteindelijk dinsdag ook nog maar naar The Cave gegaan in Amsterdam om Sasquatch nog een keer te zien.
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
Goh waar zou Cosmic Debris de bandnaam vandaan hebben?quote:Op donderdag 3 augustus 2023 20:27 schreef Dagoduck het volgende:
D74: Cosmic Debris - Cosmic Debris
[ afbeelding ]
Afgelopen zondag gekocht tijdens een mooi middagje/avondje in Baroeg. Uiteindelijk dinsdag ook nog maar naar The Cave gegaan in Amsterdam om Sasquatch nog een keer te zien.
[ afbeelding ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2218: Strawbs - Live At The BBC Vol. Two: In Concert
De BBC nam ook complete Strawbsconcerten op en op deze dubbelcd uit 2010 (die ik eveneens kocht op 16 juli 2010) staan opnames van drie van die concerten. Het eerste vond plaats op 5 augustus 1971 in Parijs en het is de tijd dat Strawbs net is overgeschakeld van akoestische folk naar elektrische folkrock. De bezetting is hetzelfde als op de liveplaat Just A Collection Of Antiques And Curios (zie hierboven) en dus mogen we Rick Wakeman nog eens beluisteren. Op de setlijst staan veel grote stukken uit de vroege periode. Wakemans piano/toetsensolo is niet zo spectaculair als op voornoemd livealbum, maar zijn Hammondsolo in Sheep is weer fenomenaal. Het tweede concert is opgenomen op 25 maart 1973 in het Paris Theatre in Londen, met Blue Weaver op toetsen en de band is hier al volop in de progressive rockmodus. Af en toe nog een oud folknummerke, maar merendeels de melodieuze en wat bombastischer progrocksongs als New World en The River / Down By The Sea. Het derde concert is van 11 april 1974 in Golders Green Hippodrome met weer een nieuwe bezetting (zonder Weaver). Ook hier een enkele folksong, maar vooral de naar progrock neigende en toch toegankelijke muziek, waaronder Out In The Cold gekoppeld aan de hit Round And Round. Het geluid is overal erg goed en dat maakt dit tot een mooie verzameling.
De BBC nam ook complete Strawbsconcerten op en op deze dubbelcd uit 2010 (die ik eveneens kocht op 16 juli 2010) staan opnames van drie van die concerten. Het eerste vond plaats op 5 augustus 1971 in Parijs en het is de tijd dat Strawbs net is overgeschakeld van akoestische folk naar elektrische folkrock. De bezetting is hetzelfde als op de liveplaat Just A Collection Of Antiques And Curios (zie hierboven) en dus mogen we Rick Wakeman nog eens beluisteren. Op de setlijst staan veel grote stukken uit de vroege periode. Wakemans piano/toetsensolo is niet zo spectaculair als op voornoemd livealbum, maar zijn Hammondsolo in Sheep is weer fenomenaal. Het tweede concert is opgenomen op 25 maart 1973 in het Paris Theatre in Londen, met Blue Weaver op toetsen en de band is hier al volop in de progressive rockmodus. Af en toe nog een oud folknummerke, maar merendeels de melodieuze en wat bombastischer progrocksongs als New World en The River / Down By The Sea. Het derde concert is van 11 april 1974 in Golders Green Hippodrome met weer een nieuwe bezetting (zonder Weaver). Ook hier een enkele folksong, maar vooral de naar progrock neigende en toch toegankelijke muziek, waaronder Out In The Cold gekoppeld aan de hit Round And Round. Het geluid is overal erg goed en dat maakt dit tot een mooie verzameling.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2219: Barbra Streisand - All I Ask Of You
Verhip ja, deze had ik ook. Als ik het mij goed herinner, heb ik het uit een uitverkoopbak gepikt (drie voor een tientje en dan de vierde gratis; dit was de gratis) op 14 april 1989. Het is een 3" cd-single uit 1988 met daarop vier liedjes uit de jaren tachtig van mevrouw Barbra Streisand. Het titelnummer is een fraaie ballad uit de Phantom Of The Opera van Lloyd Webber. On My Way To You is van Michel Legrand en voorbij voor ik er erg in heb. Zegt iets, maar ik zeg niet wat. Life Story kennen we van het befaamde duoalbum Guilty dat La Drijfzand maakte samen met meneermevrouw Barry Gibb en ik moet zeggen dat ik dit wel een grandioos lied vind. Emotion is dan weer iets wat in mijn oren niet beklijft. Zeker dertig jaar niet in de speler gehad, dit dingetje.
Verhip ja, deze had ik ook. Als ik het mij goed herinner, heb ik het uit een uitverkoopbak gepikt (drie voor een tientje en dan de vierde gratis; dit was de gratis) op 14 april 1989. Het is een 3" cd-single uit 1988 met daarop vier liedjes uit de jaren tachtig van mevrouw Barbra Streisand. Het titelnummer is een fraaie ballad uit de Phantom Of The Opera van Lloyd Webber. On My Way To You is van Michel Legrand en voorbij voor ik er erg in heb. Zegt iets, maar ik zeg niet wat. Life Story kennen we van het befaamde duoalbum Guilty dat La Drijfzand maakte samen met meneermevrouw Barry Gibb en ik moet zeggen dat ik dit wel een grandioos lied vind. Emotion is dan weer iets wat in mijn oren niet beklijft. Zeker dertig jaar niet in de speler gehad, dit dingetje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2220: Barbra Streisand - Just For The Record...
Lang, heel lang geleden was De Vrouw lid van een boekenclub. Voor de jonge lezertjes onder ons: dat was een club waar leden ieder kwartaal een boek of plaat konden bestellen. Deed je dat niet, dan kreeg je de beruchte 'kwartaalselectie' en dat was meestal een duur naslagwerk dat je niet wilde hebben. Omdat er eens een keer zo goed als niets van haar gading in de catalogus stond, keek ze bij de toen vrij nieuwe afdeling muziek en bestelde nogal. Op 6 maart 1992, toen ze zwanger haar verjaardag vierde, ontving ze deze box met vier cd's. De set verscheen in 1991 en bevat een selectie uit het oeuvre tot dan van mevrouw Streisand. Dik vijfentwintig jaar niet uit de kast geweest. Nu ik hem zo terug hoor, ontdek ik dat het geen Greatest Hits of The Best Of is, maar een verzameling van voornamelijk obscuur materiaal. Denk aan radio- of televisie- of gastoptredens, bijzondere gelegenheden of duetten, of demomateriaal of outtakes. De eerste twee plaatjes zijn gewijd aan de sixties, het decennium waarin Barbra begon en bekend en beroemd werd en haar eerste films maakte (Funny Girl, Hello Dolly) waarin we horen wat een geweldige stem ze heeft. Bijzonder is het duet met Louis Armstrong. Het derde plaatje gaat over de jaren zeventig en bevat vooral materiaal dat te maken heeft met de films die ze in dat decennium maakte: What's Up Doc?, The Way We Were, A Star Is Born. Meest opvallende is een televisieopname van (They Long To Be) Close To You dat ze vertolkt samen met de componist Burt Bacharach. Het laatste plaatje kent spul uit de jaren tachtig en ja daar komt haar hitje Guilty (met Barry Gibb) voorbij, maar ook haar eerste eigen regisseursklus Yentle en het mooie Broadway-album en opnamen van het spaarzame concert dat ze deed (op het album One Voice). Alles bij elkaar een zeer interessante box. Vier uur is wel wat veel en dat vindt De Vrouw nu ook.
Lang, heel lang geleden was De Vrouw lid van een boekenclub. Voor de jonge lezertjes onder ons: dat was een club waar leden ieder kwartaal een boek of plaat konden bestellen. Deed je dat niet, dan kreeg je de beruchte 'kwartaalselectie' en dat was meestal een duur naslagwerk dat je niet wilde hebben. Omdat er eens een keer zo goed als niets van haar gading in de catalogus stond, keek ze bij de toen vrij nieuwe afdeling muziek en bestelde nogal. Op 6 maart 1992, toen ze zwanger haar verjaardag vierde, ontving ze deze box met vier cd's. De set verscheen in 1991 en bevat een selectie uit het oeuvre tot dan van mevrouw Streisand. Dik vijfentwintig jaar niet uit de kast geweest. Nu ik hem zo terug hoor, ontdek ik dat het geen Greatest Hits of The Best Of is, maar een verzameling van voornamelijk obscuur materiaal. Denk aan radio- of televisie- of gastoptredens, bijzondere gelegenheden of duetten, of demomateriaal of outtakes. De eerste twee plaatjes zijn gewijd aan de sixties, het decennium waarin Barbra begon en bekend en beroemd werd en haar eerste films maakte (Funny Girl, Hello Dolly) waarin we horen wat een geweldige stem ze heeft. Bijzonder is het duet met Louis Armstrong. Het derde plaatje gaat over de jaren zeventig en bevat vooral materiaal dat te maken heeft met de films die ze in dat decennium maakte: What's Up Doc?, The Way We Were, A Star Is Born. Meest opvallende is een televisieopname van (They Long To Be) Close To You dat ze vertolkt samen met de componist Burt Bacharach. Het laatste plaatje kent spul uit de jaren tachtig en ja daar komt haar hitje Guilty (met Barry Gibb) voorbij, maar ook haar eerste eigen regisseursklus Yentle en het mooie Broadway-album en opnamen van het spaarzame concert dat ze deed (op het album One Voice). Alles bij elkaar een zeer interessante box. Vier uur is wel wat veel en dat vindt De Vrouw nu ook.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2221: Studio Dan - Dekadenz
Ik ontdekte van het bestaan van Studio Dan toen ik Daniel Riegler zijn orkest zag dirigeren op 4 augustus 2013 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Riegler leidde zijn grote ensemble door wat Zappastukken (hij noemde zijn orkest 'bijna' naar dat bijzondere album Studio Tan van Frank Zappa) en dat was werkelijk uitstekend. Echter, nóg interessanter vond ik zijn eigen werk, waarin ik veel invloeden van De Grote Meester herkende, maar ook andere elementen uit de neoklassiek en avant-garde. Na afloop kocht ik het album Dekadenz. Een week later of zo was ik weer thuis, stopte ik het plaatje in de speler en was ik wederom onder de indruk. Na een tig keer draaien verdween het plaatje in de kast en nu - bijna tien jaar later - komt hij er weer uit. Potjandosie, wat is dit fijn. Geen spul om op je feestje te draaien, tenzij je naar bed wilt en alle overgebleven gasten weg wilt hebben. Nee, hier moet je goed voor gaan zitten. Op het eerste gehoor is het atonaal en een boel gepiel en geïmproviseer, maar hoe meer je luistert, hoe meer moois zich ontvouwt. Het album begint met een paar korte stukken, op een enkele uitzondering gecomponeerd en georkestreerd door Riegler. De bigband toetert en schuurt en giert erop los en er zijn veel solo's van saxen, contrabas en schuiftrompet. Het hoogtepunt is het afsluitende titelstuk dat ons meeneemt op een bijzondere reis door de muziekwereld van Daniel Riegler. (Overigens, op zaterdag 15 juli 2017 speelde het orkest nogmaals op hetzelfde festival en wederom was het een mooi concert.) Leuke herontdekking in de kast.
O wacht, hier een foto van 4 augustus 2013:
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 07-08-2023 13:44:25 ]
Ik ontdekte van het bestaan van Studio Dan toen ik Daniel Riegler zijn orkest zag dirigeren op 4 augustus 2013 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Riegler leidde zijn grote ensemble door wat Zappastukken (hij noemde zijn orkest 'bijna' naar dat bijzondere album Studio Tan van Frank Zappa) en dat was werkelijk uitstekend. Echter, nóg interessanter vond ik zijn eigen werk, waarin ik veel invloeden van De Grote Meester herkende, maar ook andere elementen uit de neoklassiek en avant-garde. Na afloop kocht ik het album Dekadenz. Een week later of zo was ik weer thuis, stopte ik het plaatje in de speler en was ik wederom onder de indruk. Na een tig keer draaien verdween het plaatje in de kast en nu - bijna tien jaar later - komt hij er weer uit. Potjandosie, wat is dit fijn. Geen spul om op je feestje te draaien, tenzij je naar bed wilt en alle overgebleven gasten weg wilt hebben. Nee, hier moet je goed voor gaan zitten. Op het eerste gehoor is het atonaal en een boel gepiel en geïmproviseer, maar hoe meer je luistert, hoe meer moois zich ontvouwt. Het album begint met een paar korte stukken, op een enkele uitzondering gecomponeerd en georkestreerd door Riegler. De bigband toetert en schuurt en giert erop los en er zijn veel solo's van saxen, contrabas en schuiftrompet. Het hoogtepunt is het afsluitende titelstuk dat ons meeneemt op een bijzondere reis door de muziekwereld van Daniel Riegler. (Overigens, op zaterdag 15 juli 2017 speelde het orkest nogmaals op hetzelfde festival en wederom was het een mooi concert.) Leuke herontdekking in de kast.
O wacht, hier een foto van 4 augustus 2013:
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 07-08-2023 13:44:25 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2222: Dave Sturt - Dreams & Absurdities
Dave Sturt speelt met vele groten. Hij is multi-instrumentalist en is op dit moment vooral bezig als bassist van Gong. In 2015 maakt hij zijn eerste soloplaat. Geen gepiel of gefreak, maar een verzameling instrumentale en vooral atmosferische stukken die hij in de loop van de jaren zorgvuldig opnam. Ik lees ergens een recensie en koop hem als hij uitkomt op 11 januari 2016. Sturt speelt de (fretloze) bassen en toetsen en elektronica en percussie en hij programmeert en daarnaast zijn enkele gasten te horen op allerlei traditionele maar ook uitheemse instrumenten. Het is echt een schitterende plaat. Alleen de opener Mirage al is goud waard. Jaffa Market begint als een wat saaie loop, maar als Steve Hillage een grandioze gitaarpartij inzet, krijgt het stuk een waanzinnig fraaie wending. Oud-Gongbaas Daevid Allen is te horen op zijn beroemde glissandogitaar. Bill Nelson komt een mooie gitaar spelen in het ook mooie White & Greens In Blue. Kortom: wat een prachtplaat.
Dave Sturt speelt met vele groten. Hij is multi-instrumentalist en is op dit moment vooral bezig als bassist van Gong. In 2015 maakt hij zijn eerste soloplaat. Geen gepiel of gefreak, maar een verzameling instrumentale en vooral atmosferische stukken die hij in de loop van de jaren zorgvuldig opnam. Ik lees ergens een recensie en koop hem als hij uitkomt op 11 januari 2016. Sturt speelt de (fretloze) bassen en toetsen en elektronica en percussie en hij programmeert en daarnaast zijn enkele gasten te horen op allerlei traditionele maar ook uitheemse instrumenten. Het is echt een schitterende plaat. Alleen de opener Mirage al is goud waard. Jaffa Market begint als een wat saaie loop, maar als Steve Hillage een grandioze gitaarpartij inzet, krijgt het stuk een waanzinnig fraaie wending. Oud-Gongbaas Daevid Allen is te horen op zijn beroemde glissandogitaar. Bill Nelson komt een mooie gitaar spelen in het ook mooie White & Greens In Blue. Kortom: wat een prachtplaat.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2223: Stuurbaard Bakkebaard - L'Amour
Ik ken zo goed als niks van Stuurbaard Bakkebaard als ik nietsvermoedend op zondagmiddag 19 april 2009 het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn binnen loop. Nu is daar zo goed als iedere zondagmiddag wat te doen daar (lees: semi-akoestische concerten) en deze zondagmiddag staat Stuurbaard Bakkebaard er. Ze hebben zojuist hun album L'Amour uitgebracht. Welnu, al snel vind ik de rammelrock bijzonder aangenaam. Het allerleukst vind ik het Philicorda-orgel dat een hoofdrol speelt in enkele liedjes. Ik heb ook zo'n orgel thuis, alleen bij mij ligt er een dikke laag stof op de toetsen. Na afloop van het net geen uur durende concert koop ik het cd'tje, dat ik door alle bandleden laat signeren. Thuis draai ik het een keer of wat voordat ik het in de kast zet. Veel haal ik het er niet meer uit en ik zal geen andere plaatjes van de band kopen. Het is zeker niet onaardig, maar zo leuk als het concert vind ik het niet.
Kijk, hier een van mijn filmpjes:
Ik ken zo goed als niks van Stuurbaard Bakkebaard als ik nietsvermoedend op zondagmiddag 19 april 2009 het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn binnen loop. Nu is daar zo goed als iedere zondagmiddag wat te doen daar (lees: semi-akoestische concerten) en deze zondagmiddag staat Stuurbaard Bakkebaard er. Ze hebben zojuist hun album L'Amour uitgebracht. Welnu, al snel vind ik de rammelrock bijzonder aangenaam. Het allerleukst vind ik het Philicorda-orgel dat een hoofdrol speelt in enkele liedjes. Ik heb ook zo'n orgel thuis, alleen bij mij ligt er een dikke laag stof op de toetsen. Na afloop van het net geen uur durende concert koop ik het cd'tje, dat ik door alle bandleden laat signeren. Thuis draai ik het een keer of wat voordat ik het in de kast zet. Veel haal ik het er niet meer uit en ik zal geen andere plaatjes van de band kopen. Het is zeker niet onaardig, maar zo leuk als het concert vind ik het niet.
Kijk, hier een van mijn filmpjes:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2224: The All - The Fraternal Order Of The All - Greetings From Planet Love
The All was een band die in de jaren zestig geen geschiedenis schreef. Colin Allcars (toetsen, gitaren, drums en zang) en Gene Pool (toetsen, gitaren, drums en zang) beginnen in 1963 een folkbandje dat The New Christie Limestone Trio heet. Al snel realiseert Colin zich dat een een band met de 'trio' in de naam dat uit twee personen bestaat nogal dom is en dus lijven ze Jimmy DeLocke (ook al toetsen, gitaren, drums en zang) en een verre neef Ed Twiddle (op maracas). Een trio dat bestaat uit vier personen is ook nogal belachelijk, dus besluiten ze zich The All te noemen. Na een tijdje wordt Twiddle uit de groep gezet en vervangen door Kid Billy (toetsen, gitaren, drums en zang). De groep toert volop en in no time heeft de band een platencontract, maar Colin heeft snel genoeg van het reizen en hij besluit zich toe te leggen op het componeren en produceren. Voor de liveoptredens trekt de groep Ed Twiddle weer aan. Singles floppen en zijn succesvol en de eerste twee weken van de opnamen van de single Astral Minstrels besteedt de band aan het bepalen welke kleur de muren van de studio geverfd moeten zijn. Ondertussen heeft de band voldoende ideeën voor een heuse langspeler en de opnamen beginnen. Onder invloed van een boel drugs herdoopt de band zich tot The Fraternal Order Of The All, maar het publiek is dan (half 1966) afgehaakt. De platenmaatschappij volgt dat voorbeeld. En zo blijft The All zitten met een complete elpee die nooit is uitgebracht. In woede vernietigt Colin de mastertapes. De weinige mensen die het album ooit hebben gehoord zijn unaniem van mening dat het een meesterwerk betreft. Helaas, het zijn de enige tapes die er bestaan. Colin raakt verstrikt in allerlei psychiatrische problemen en pas na vijfentwintig jaar, als hij een helder moment heeft, realiseert Colin zich dat hij die mastertapes helemaal niet heeft vernietigd maar dat het allemaal een hallucinatie van hem was. Hij benadert producer Andre D'Or en vraagt hem of die de tapes kan digitaliseren en zo mogelijk uitbrengen. En zo verschijnt 25 jaar na dato, in 1997 het album Greetings From The Planet Love. Voorgaand verhaal staat in het boekje van de heruitgave en het moge duidelijk zijn: De leden van The All bestaan helemaal niet; de geschiedenis van de band én de prachtige opnamen zijn ontsproten aan het brein van Andrew Gold, die in 1997 met Greetings From The Planet Love zijn eerbetoon maakte aan The BBB's (Beatles, Byrds, Beach Boys). Geloof me: dit is briljant. Gold is een begenadigd songschrijver en producent (u kent hem nog als leider van de begeleidingsband van Linda Ronstadt en van zijn eigen hits Never Let Her Slip Away, Thank You For Being A Friend en Lonely Boy) en hij weet dat zo typisch psychedelische geluid van voornoemde drie bands grandioos goed neer te zetten. Nog weer vijfentwintig jaar later verschijnt een mooie remaster eindelijk op cd en ik koop 'm bij het verschijnen ervan op 27 juli 2023. Heerlijke trip terug in de tijd!
The All was een band die in de jaren zestig geen geschiedenis schreef. Colin Allcars (toetsen, gitaren, drums en zang) en Gene Pool (toetsen, gitaren, drums en zang) beginnen in 1963 een folkbandje dat The New Christie Limestone Trio heet. Al snel realiseert Colin zich dat een een band met de 'trio' in de naam dat uit twee personen bestaat nogal dom is en dus lijven ze Jimmy DeLocke (ook al toetsen, gitaren, drums en zang) en een verre neef Ed Twiddle (op maracas). Een trio dat bestaat uit vier personen is ook nogal belachelijk, dus besluiten ze zich The All te noemen. Na een tijdje wordt Twiddle uit de groep gezet en vervangen door Kid Billy (toetsen, gitaren, drums en zang). De groep toert volop en in no time heeft de band een platencontract, maar Colin heeft snel genoeg van het reizen en hij besluit zich toe te leggen op het componeren en produceren. Voor de liveoptredens trekt de groep Ed Twiddle weer aan. Singles floppen en zijn succesvol en de eerste twee weken van de opnamen van de single Astral Minstrels besteedt de band aan het bepalen welke kleur de muren van de studio geverfd moeten zijn. Ondertussen heeft de band voldoende ideeën voor een heuse langspeler en de opnamen beginnen. Onder invloed van een boel drugs herdoopt de band zich tot The Fraternal Order Of The All, maar het publiek is dan (half 1966) afgehaakt. De platenmaatschappij volgt dat voorbeeld. En zo blijft The All zitten met een complete elpee die nooit is uitgebracht. In woede vernietigt Colin de mastertapes. De weinige mensen die het album ooit hebben gehoord zijn unaniem van mening dat het een meesterwerk betreft. Helaas, het zijn de enige tapes die er bestaan. Colin raakt verstrikt in allerlei psychiatrische problemen en pas na vijfentwintig jaar, als hij een helder moment heeft, realiseert Colin zich dat hij die mastertapes helemaal niet heeft vernietigd maar dat het allemaal een hallucinatie van hem was. Hij benadert producer Andre D'Or en vraagt hem of die de tapes kan digitaliseren en zo mogelijk uitbrengen. En zo verschijnt 25 jaar na dato, in 1997 het album Greetings From The Planet Love. Voorgaand verhaal staat in het boekje van de heruitgave en het moge duidelijk zijn: De leden van The All bestaan helemaal niet; de geschiedenis van de band én de prachtige opnamen zijn ontsproten aan het brein van Andrew Gold, die in 1997 met Greetings From The Planet Love zijn eerbetoon maakte aan The BBB's (Beatles, Byrds, Beach Boys). Geloof me: dit is briljant. Gold is een begenadigd songschrijver en producent (u kent hem nog als leider van de begeleidingsband van Linda Ronstadt en van zijn eigen hits Never Let Her Slip Away, Thank You For Being A Friend en Lonely Boy) en hij weet dat zo typisch psychedelische geluid van voornoemde drie bands grandioos goed neer te zetten. Nog weer vijfentwintig jaar later verschijnt een mooie remaster eindelijk op cd en ik koop 'm bij het verschijnen ervan op 27 juli 2023. Heerlijke trip terug in de tijd!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2225: Sun Ra - Space Is The Place
Legendarisch album van de net zo legendarische Sun Ra, de jazztoetsenist die al sinds de eind jaren veertig jazzmuziek maakt en zich ontwikkelde tot een complete zot, maar een compleet briljante zot. In 1973 zit hij op het toppunt van de waanzin en maakt hij dit album, waarin hij een soort mix maakt van vrijevormjazz en spacerock. Bij vlagen is het zeer abstract en niet als muziek herkenbaar, bij andere vlagen komen wonderschone melodieën of ritmes bovendrijven. Het titelnummer beslaat de hele eerste plaatkant; op de B-zijde staan vier kortere composities die evenmin gemakkelijke kost zijn. Helemaal aan het eind komt dan het korte Rocket Number Nine, dat zowaar wél te volgen is voor de ongeoefende luisteraar. Ondanks dat de plaat in mijn oren nogal ontoegankelijk is, schijnt het onder de kenners een van de hoogtepunten uit 's mans oeuvre te zijn. Om zich heen heeft Ra een bont gezelschap verzameld: een boel blazers (van koper tot fluit), percussie en een half dameskoor. Ik koop een remaster uit 1998 op 8 oktober 2014 en ik draai hem niet heel vaak, maar altijd weer is het een avontuur en ontdek ik nieuwe dingen.
Legendarisch album van de net zo legendarische Sun Ra, de jazztoetsenist die al sinds de eind jaren veertig jazzmuziek maakt en zich ontwikkelde tot een complete zot, maar een compleet briljante zot. In 1973 zit hij op het toppunt van de waanzin en maakt hij dit album, waarin hij een soort mix maakt van vrijevormjazz en spacerock. Bij vlagen is het zeer abstract en niet als muziek herkenbaar, bij andere vlagen komen wonderschone melodieën of ritmes bovendrijven. Het titelnummer beslaat de hele eerste plaatkant; op de B-zijde staan vier kortere composities die evenmin gemakkelijke kost zijn. Helemaal aan het eind komt dan het korte Rocket Number Nine, dat zowaar wél te volgen is voor de ongeoefende luisteraar. Ondanks dat de plaat in mijn oren nogal ontoegankelijk is, schijnt het onder de kenners een van de hoogtepunten uit 's mans oeuvre te zijn. Om zich heen heeft Ra een bont gezelschap verzameld: een boel blazers (van koper tot fluit), percussie en een half dameskoor. Ik koop een remaster uit 1998 op 8 oktober 2014 en ik draai hem niet heel vaak, maar altijd weer is het een avontuur en ontdek ik nieuwe dingen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2226: Sun Ra And His Arkestra - Marshall Allen Presents Sun Ra And His Arkestra - In The Orbit Of Ra
Dit is een mooie verzameling stukken van Sun Ra en zijn ensemble in allerlei formaten en verschijningsvormen: Sun Ra And His Myth Science Arkestra, Sun Ra And His Solar Arkestra, Sun Ra & His Solar-Myth Arkestra, Sun Ra And His Astro Infinity Arkestra, Sun Ra And His Intergalactic Infinity Arkestra, Sun Ra And His Arkestra en Sun Ra. De opnamen zijn afkomstig uit verschillende tijdperken. De man heeft een bizar groot oeuvre van meer dan honderd langspeelplaten en duizend composities. De opnamen op deze compilatie komen uit de periode van 1960 tot en met 1978. Soms is het gewoon wat vreemd klinkende jazz; op andere momenten zweeft het de pan uit. Er zit gangbaar spul bij en daartegenover staat wat abstracter materiaal. Sommige stukken zijn afkomstig van reguliere (live)platen; ander is exclusief voor dit verzamelalbum. Hoe dan ook: een mooie kennismaking met het oeuvre van de legende die op 30 mei 1993 niet meer levend was. Ik koop deze dubbelcd uit 2014 bij het verschijnen ervan op 9 september 2014. Mooi overzicht!
Dit is een mooie verzameling stukken van Sun Ra en zijn ensemble in allerlei formaten en verschijningsvormen: Sun Ra And His Myth Science Arkestra, Sun Ra And His Solar Arkestra, Sun Ra & His Solar-Myth Arkestra, Sun Ra And His Astro Infinity Arkestra, Sun Ra And His Intergalactic Infinity Arkestra, Sun Ra And His Arkestra en Sun Ra. De opnamen zijn afkomstig uit verschillende tijdperken. De man heeft een bizar groot oeuvre van meer dan honderd langspeelplaten en duizend composities. De opnamen op deze compilatie komen uit de periode van 1960 tot en met 1978. Soms is het gewoon wat vreemd klinkende jazz; op andere momenten zweeft het de pan uit. Er zit gangbaar spul bij en daartegenover staat wat abstracter materiaal. Sommige stukken zijn afkomstig van reguliere (live)platen; ander is exclusief voor dit verzamelalbum. Hoe dan ook: een mooie kennismaking met het oeuvre van de legende die op 30 mei 1993 niet meer levend was. Ik koop deze dubbelcd uit 2014 bij het verschijnen ervan op 9 september 2014. Mooi overzicht!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
quote:
bazbo cd2223: Stuurbaard Bakkebaard - L'Amour
[ afbeelding ]
Ik ken zo goed als niks van Stuurbaard Bakkebaard als ik nietsvermoedend op zondagmiddag 19 april 2009 het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn binnen loop. Nu is daar zo goed als iedere zondagmiddag wat te doen daar (lees: semi-akoestische concerten) en deze zondagmiddag staat Stuurbaard Bakkebaard er. Ze hebben zojuist hun album L'Amour uitgebracht. Welnu, al snel vind ik de rammelrock bijzonder aangenaam. Het allerleukst vind ik het Philicorda-orgel dat een hoofdrol speelt in enkele liedjes. Ik heb ook zo'n orgel thuis, alleen bij mij ligt er een dikke laag stof op de toetsen. Na afloop van het net geen uur durende concert koop ik het cd'tje, dat ik door alle bandleden laat signeren. Thuis draai ik het een keer of wat voordat ik het in de kast zet. Veel haal ik het er niet meer uit en ik zal geen andere plaatjes van de band kopen. Het is zeker niet onaardig, maar zo leuk als het concert vind ik het niet.
[ afbeelding ]
Kijk, hier een van mijn filmpjes:
[ afbeelding ]
helden vind hun eerste twee platen echt heeel goed 
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
bazbo cd2227: Supersister - Present From Nancy
Als de eersteling in 1970 verschijnt, bestaat de band al een fiks aantal jaren. Begonnen als een soort protestgroep in Den Haag maakt de groep in verschillende bezettingen en onder verschillende namen (waaronder Sweet OK Supersister) bijzondere muziek, waarin theater, processie en bezwerende muziek centraal staan. Eind 1969 blijft een kwartet over dat bestaat uit Marco Vrolijk (drums), Ron van Eck (bas), Sacha van Geest (fluit) en Robert Jan Stips (toetsen en zang) en de gelegenheid krijgt om een single op te nemen. She Was Naked is een klein succes (in het puriteinse Amerika verschijnt het onder de titel Dona Nobis Pacem) en er volgt nog een single. Fancy Nancy is een soort Elvis-pastiche en totaal niet representatief voor het geluid dat Supersister tot dan heeft ontwikkeld. Dat definitieve geluid is beter te horen op het debuutalbum Present From Nancy: een mix van Canterbury, jazz, psychedelische en progressieve muziek. In den beginne krijgt de band het verwijt te veel op Soft Machine te lijken en de debuutplaat rekent daar mee af. Drie wat langere songsuites (Present From Nancy, Memories Are New en Metamorphoses), een bezwerend kerkorgelwerk (Dona Nobis Pacem) en een ultrakort geintje vullen dit schitterende album. Niet zelden speelt de ritmesectie in een nauwelijks te volgen maatsoort, de toetsenlijnen van Stips lijken simpel maar pas op en de fluit van Van Geest geeft dan net dat lieflijke dat nodig is. Voeg daarbij de vage en humoristische teksten en de sound is compleet. Present From Nancy is een bijzonder sterk album dat in de loop van de jaren de status kreeg die het verdient: een prachtplaat. In 2008 verschijnt er eindelijk een goed klinkende remaster en die koop ik zo gauw hij uitkomt op 21 juli 2008. Daarop staan ook de A- en B-kanten van die twee eerste singles. Er volgt nu een mooi rijtje schitterende Nederlandse muziekgeschiedenis.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-08-2023 19:59:28 ]
Als de eersteling in 1970 verschijnt, bestaat de band al een fiks aantal jaren. Begonnen als een soort protestgroep in Den Haag maakt de groep in verschillende bezettingen en onder verschillende namen (waaronder Sweet OK Supersister) bijzondere muziek, waarin theater, processie en bezwerende muziek centraal staan. Eind 1969 blijft een kwartet over dat bestaat uit Marco Vrolijk (drums), Ron van Eck (bas), Sacha van Geest (fluit) en Robert Jan Stips (toetsen en zang) en de gelegenheid krijgt om een single op te nemen. She Was Naked is een klein succes (in het puriteinse Amerika verschijnt het onder de titel Dona Nobis Pacem) en er volgt nog een single. Fancy Nancy is een soort Elvis-pastiche en totaal niet representatief voor het geluid dat Supersister tot dan heeft ontwikkeld. Dat definitieve geluid is beter te horen op het debuutalbum Present From Nancy: een mix van Canterbury, jazz, psychedelische en progressieve muziek. In den beginne krijgt de band het verwijt te veel op Soft Machine te lijken en de debuutplaat rekent daar mee af. Drie wat langere songsuites (Present From Nancy, Memories Are New en Metamorphoses), een bezwerend kerkorgelwerk (Dona Nobis Pacem) en een ultrakort geintje vullen dit schitterende album. Niet zelden speelt de ritmesectie in een nauwelijks te volgen maatsoort, de toetsenlijnen van Stips lijken simpel maar pas op en de fluit van Van Geest geeft dan net dat lieflijke dat nodig is. Voeg daarbij de vage en humoristische teksten en de sound is compleet. Present From Nancy is een bijzonder sterk album dat in de loop van de jaren de status kreeg die het verdient: een prachtplaat. In 2008 verschijnt er eindelijk een goed klinkende remaster en die koop ik zo gauw hij uitkomt op 21 juli 2008. Daarop staan ook de A- en B-kanten van die twee eerste singles. Er volgt nu een mooi rijtje schitterende Nederlandse muziekgeschiedenis.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 08-08-2023 19:59:28 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2228: Supersister - To The Highest Bidder
Het succes van het debuutalbum maakt dat het vertrouwen van de Nederlandse platenmaatschappij zo groot is, dat Supersister een opvolger mag maken. De debuutplaat was opgenomen in vier nachten en voor de band sloot het een periode af. Op To The Highest Bidder laten ze horen dat de band zich ontwikkelt. Het is een gelaagder en serieuzere plaat. Enerzijds jammer: ik vind juist die lichtvoetiger en humoristische kant zeer gaaf. To The Highest Bidder valt geenszins tegen, maar is diepgaander en zwaarmoediger. Vier composities op dit album. De invloeden van Soft Machine en The Mothers Of Invention zijn er nog, maar zijn nu ontwikkeld tot een volledig eigen geluid. A Girl Named You is weer zo'n stuk dat alle kanten op stuitert, No Tree Will Grow is een zwartgalliger werkstuk en Energy is een lang werk dat ons meevoert langs verschillende muzikale werelden. Higher is een korte afsluiter. Het album verschijnt ook in Engeland op John Peel's Dandelion-label met de single She Was Naked als opener toegevoegd. In 2008 verschijnt ook van de reguliere versie een remaster en die koop ik op 24 juli 2008 als hij net uit is. Het album klinkt grandioos en er zijn weer twee singles als extraatje toegevoegd. De singleversies (lees; ingekorte versies) van A Girl Named You en No Tree Will Grow doen wat overbodig aan; Missing Link is een wat psychedelisch instrumentaaltje en The Groupies Of The Band duidelijk een grapje.
Het succes van het debuutalbum maakt dat het vertrouwen van de Nederlandse platenmaatschappij zo groot is, dat Supersister een opvolger mag maken. De debuutplaat was opgenomen in vier nachten en voor de band sloot het een periode af. Op To The Highest Bidder laten ze horen dat de band zich ontwikkelt. Het is een gelaagder en serieuzere plaat. Enerzijds jammer: ik vind juist die lichtvoetiger en humoristische kant zeer gaaf. To The Highest Bidder valt geenszins tegen, maar is diepgaander en zwaarmoediger. Vier composities op dit album. De invloeden van Soft Machine en The Mothers Of Invention zijn er nog, maar zijn nu ontwikkeld tot een volledig eigen geluid. A Girl Named You is weer zo'n stuk dat alle kanten op stuitert, No Tree Will Grow is een zwartgalliger werkstuk en Energy is een lang werk dat ons meevoert langs verschillende muzikale werelden. Higher is een korte afsluiter. Het album verschijnt ook in Engeland op John Peel's Dandelion-label met de single She Was Naked als opener toegevoegd. In 2008 verschijnt ook van de reguliere versie een remaster en die koop ik op 24 juli 2008 als hij net uit is. Het album klinkt grandioos en er zijn weer twee singles als extraatje toegevoegd. De singleversies (lees; ingekorte versies) van A Girl Named You en No Tree Will Grow doen wat overbodig aan; Missing Link is een wat psychedelisch instrumentaaltje en The Groupies Of The Band duidelijk een grapje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2229: Supersister - Pudding En Gisteren
Dankzij het succesvolle tweede album zijn de concertaanvragen groeiende en toert de band ook internationaal. Muzikaal ontwikkelt de band zich ook steeds verder en Stips werkt aan een groot project. In Duitsland speelt Superstister een concertserie met een orkest en terug in Nederland buigt de groep zich over dat project, waarbij ook het Nationaal Danstheater is betrokken. Het resultaat is terug te horen op de elpee Pudding En Gisteren, die in 1972 verschijnt. De eerste plaatkant opent met Radio, dat ook op single uitkomt en een soort Supersisterklassieker zal worden. Psychopath is weer zo'n typisch naargeestig en cynisch lied en de plaatkant eindigt met het even zo kenmerkende Judy Goes On Holiday, dat zo op het debuutalbum had kunnen staan. Is de band terug naar de sound van het begin? De tweede plaatkant laat horen van niet. Titelnummer Pudding En Gisteren is het indrukwekkende stuk dat Stips schreef voor het Nederlands Danstheater en het is een suite die ons meeneemt in verschillende stijlen en atmosferen, maar tegelijkertijd onmiskenbaar Supersister is. Ik vind dit album zo ongeveer Supersisters meesterwerk. Op 24 juli 2008 koop ik de dan net verschenen remaster, waarop ook de B-kant van single Radio is te vinden (het instrumentaaltje Dead Dog), alsmede een liveopname van het op dat moment nog niet op plaat verschenen maar door de concertbezoekers hoogst gewaardeerde Wow. Over het concert van 1 juli 1972 in Scheveningen later meer. De grootse projecten met orkest en dansers doen Stips en Van Eck verlangen naar nieuwe wegen. Zo willen zij graag experimenteren met een ander geluid en invloeden van jazz en meer improvisatie in hun muziek brengen. Probleem is echter dat de twee anderen (Van Geest en Vrolijk) dat niet zo zien zitten. Oei.
Dankzij het succesvolle tweede album zijn de concertaanvragen groeiende en toert de band ook internationaal. Muzikaal ontwikkelt de band zich ook steeds verder en Stips werkt aan een groot project. In Duitsland speelt Superstister een concertserie met een orkest en terug in Nederland buigt de groep zich over dat project, waarbij ook het Nationaal Danstheater is betrokken. Het resultaat is terug te horen op de elpee Pudding En Gisteren, die in 1972 verschijnt. De eerste plaatkant opent met Radio, dat ook op single uitkomt en een soort Supersisterklassieker zal worden. Psychopath is weer zo'n typisch naargeestig en cynisch lied en de plaatkant eindigt met het even zo kenmerkende Judy Goes On Holiday, dat zo op het debuutalbum had kunnen staan. Is de band terug naar de sound van het begin? De tweede plaatkant laat horen van niet. Titelnummer Pudding En Gisteren is het indrukwekkende stuk dat Stips schreef voor het Nederlands Danstheater en het is een suite die ons meeneemt in verschillende stijlen en atmosferen, maar tegelijkertijd onmiskenbaar Supersister is. Ik vind dit album zo ongeveer Supersisters meesterwerk. Op 24 juli 2008 koop ik de dan net verschenen remaster, waarop ook de B-kant van single Radio is te vinden (het instrumentaaltje Dead Dog), alsmede een liveopname van het op dat moment nog niet op plaat verschenen maar door de concertbezoekers hoogst gewaardeerde Wow. Over het concert van 1 juli 1972 in Scheveningen later meer. De grootse projecten met orkest en dansers doen Stips en Van Eck verlangen naar nieuwe wegen. Zo willen zij graag experimenteren met een ander geluid en invloeden van jazz en meer improvisatie in hun muziek brengen. Probleem is echter dat de twee anderen (Van Geest en Vrolijk) dat niet zo zien zitten. Oei.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2230: Supersister - Iskander
Met het vertrek van Sascha van Geest en Marco Vrolijk zitten de achtergebleven Supersisters Ron van Eck en Robert Jan Stips met een probleem. Er is een tour op komst en een studio geboekt. Toch komt het goed. Drummer Herman van Boeijen sluit zich aan en uit den verre is er jazzveteraan Charlie Mariano op blaasinstrumenten. In 1973 verschijnt Iskander, een soort conceptelpee over het leven van Alexander de Grote. Het geluid van de groep is inderdaad heel anders dan de drie voorgaande platen en het album verkoopt dan ook niet zo heel goed. Toch is het een sterke plaat met mooie melodieën en complexe passages. Er is zelfs een single: Bagaos, maar die is eveneens niet succesvol. Na de opnamen is Mariano alweer weg; zijn roeping ligt bij met zo veel mogelijk verschillende muzikanten samen spelen en voor hem is Supersister een tussenstation. Korte tijd treedt de groep op met wisselende bezetting totdat ene Elton Dean zich aansluit. De meestersaxofonist heeft Soft Machine al een tijdje achter zich gelaten en is eveneens op zoek naar nieuwe mensen om mee samen te werken. Ondertussen is het repertoire tijdens concerten geheel veranderd: weg zijn de structuren en de composities en in plaats daarvan is het merendeel van het concert geïmproviseerd. Zelfs Robert Jan Stips voelt zich niet meer thuis in zijn eigen band en eind 1973 heft de groep zichzelf op. In 2008 verschijnt een mooie remaster van Iskander (die ik koop op 21 juli 2008) met wat extra's: de A- en B-kanten van de singles Bagoas en Memories Are New.
Met het vertrek van Sascha van Geest en Marco Vrolijk zitten de achtergebleven Supersisters Ron van Eck en Robert Jan Stips met een probleem. Er is een tour op komst en een studio geboekt. Toch komt het goed. Drummer Herman van Boeijen sluit zich aan en uit den verre is er jazzveteraan Charlie Mariano op blaasinstrumenten. In 1973 verschijnt Iskander, een soort conceptelpee over het leven van Alexander de Grote. Het geluid van de groep is inderdaad heel anders dan de drie voorgaande platen en het album verkoopt dan ook niet zo heel goed. Toch is het een sterke plaat met mooie melodieën en complexe passages. Er is zelfs een single: Bagaos, maar die is eveneens niet succesvol. Na de opnamen is Mariano alweer weg; zijn roeping ligt bij met zo veel mogelijk verschillende muzikanten samen spelen en voor hem is Supersister een tussenstation. Korte tijd treedt de groep op met wisselende bezetting totdat ene Elton Dean zich aansluit. De meestersaxofonist heeft Soft Machine al een tijdje achter zich gelaten en is eveneens op zoek naar nieuwe mensen om mee samen te werken. Ondertussen is het repertoire tijdens concerten geheel veranderd: weg zijn de structuren en de composities en in plaats daarvan is het merendeel van het concert geïmproviseerd. Zelfs Robert Jan Stips voelt zich niet meer thuis in zijn eigen band en eind 1973 heft de groep zichzelf op. In 2008 verschijnt een mooie remaster van Iskander (die ik koop op 21 juli 2008) met wat extra's: de A- en B-kanten van de singles Bagoas en Memories Are New.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2231: Sweet Okay Supersister - Spiral Staircase
Na Supersister toert Robert Jan Stips met Golden Earring door de Verenigde Staten. Als hij terug is, heeft hij weer contact met Sascha van Geest. Die heeft nog een droom: hij wil een plaat maken rondom het verhaal Spiral Staircase, de B-kant van de allereerste Supersistersingle She Was Naked uit 1970. Dat lijkt Stips een leuk idee en enthousiast gaan de twee aan het werk. Stips schrijft allerlei muziek die de twee uiteindelijk met een keur aan instrumentalisten opnemen. Het resultaat is een nogal wazige maar hoogst amusante plaat, met duidelijk invloeden van Gong en Soft Machine. Niet erg. Van het eerste uur doet alleen drummer Marco Vrolijk niet mee. Vandaar dat Van Geest besluit om het album uit te brengen onder de naam Sweet Okay Supersister, de naam die de groep in de beginjaren (1968-1970) droeg. Helaas verkoopt de plaat niet goed. Om nog wat publiciteit te krijgen, brengen ze een single uit: Coconut Woman, opgenomen samen met de steeldrumband Los Alegres. Het nummer staat niet op het album en ook de single doet commercieel gezien niks. Toch weten Stips en Van Geest er nog iets moois uit te slepen: een eenmalig concert waar een groot ensemble het hele album van voor naar achter speelt. Op 12 januari 2010 koop ik de mooie remaster die dan net uit is. Naast het goed klinkende maar zeer korte album staat ook de single Coconut Woman erop (u weet wel, de grote hit van Harry Belafonte). Die voegt niet zo heel veel toe, maar B-kantje Here Comes The Doctor, geschreven door Stips, is dan weer een pareltje. Na Spiral Staircase is het definitief gedaan met Supersister. Stips gaat in de jaren zeventig verder met Golden Earring en Sweet d'Buster en zijn eigen bandje Transister. Vervolgens is hij vooral producer en sluit hij zich aan bij Nits. Ook maakt hij enkele soloplaten. Van Geest doet her en der wat muzikale projectjes, maar stort zich vooral op zijn ontwerpbedrijf. Ron van Eck is ook niet veel actief meer in de muziek en Marco Vrolijk heeft de drumstokken definitief in de wilgen gehangen. Einde Supersister.
Na Supersister toert Robert Jan Stips met Golden Earring door de Verenigde Staten. Als hij terug is, heeft hij weer contact met Sascha van Geest. Die heeft nog een droom: hij wil een plaat maken rondom het verhaal Spiral Staircase, de B-kant van de allereerste Supersistersingle She Was Naked uit 1970. Dat lijkt Stips een leuk idee en enthousiast gaan de twee aan het werk. Stips schrijft allerlei muziek die de twee uiteindelijk met een keur aan instrumentalisten opnemen. Het resultaat is een nogal wazige maar hoogst amusante plaat, met duidelijk invloeden van Gong en Soft Machine. Niet erg. Van het eerste uur doet alleen drummer Marco Vrolijk niet mee. Vandaar dat Van Geest besluit om het album uit te brengen onder de naam Sweet Okay Supersister, de naam die de groep in de beginjaren (1968-1970) droeg. Helaas verkoopt de plaat niet goed. Om nog wat publiciteit te krijgen, brengen ze een single uit: Coconut Woman, opgenomen samen met de steeldrumband Los Alegres. Het nummer staat niet op het album en ook de single doet commercieel gezien niks. Toch weten Stips en Van Geest er nog iets moois uit te slepen: een eenmalig concert waar een groot ensemble het hele album van voor naar achter speelt. Op 12 januari 2010 koop ik de mooie remaster die dan net uit is. Naast het goed klinkende maar zeer korte album staat ook de single Coconut Woman erop (u weet wel, de grote hit van Harry Belafonte). Die voegt niet zo heel veel toe, maar B-kantje Here Comes The Doctor, geschreven door Stips, is dan weer een pareltje. Na Spiral Staircase is het definitief gedaan met Supersister. Stips gaat in de jaren zeventig verder met Golden Earring en Sweet d'Buster en zijn eigen bandje Transister. Vervolgens is hij vooral producer en sluit hij zich aan bij Nits. Ook maakt hij enkele soloplaten. Van Geest doet her en der wat muzikale projectjes, maar stort zich vooral op zijn ontwerpbedrijf. Ron van Eck is ook niet veel actief meer in de muziek en Marco Vrolijk heeft de drumstokken definitief in de wilgen gehangen. Einde Supersister.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2232: Supersister - Memories Are New (M.A.N.)
Dick Zwikker overlijdt in 1999. Hij is achter de schermen altijd betrokken geweest bij Supersister en een belangrijke figuur voor de band. Om hem te eren besluiten de vier leden van de eerste drie albums om op zijn begrafenis samen te spelen. Drummer Marco Vrolijk had sinds zijn laatste Supersisterconcert in 1973 geen drumstokken meer in zijn handen gehad. Er springt weer een vonk over: de mannen vinden het mooi om met elkaar samen te spelen. Kort na de begrafenis komt er een bericht uit de Verenigde Staten met de vraag of de band nog bestaat en of ze op het komende Progfest-festival in 2000 wil komen spelen. Heel lang hoeft het kwartet niet na te denken en al snel gaan Stips, Van Geest, Van Eck en Vrolijk repeteren. Het optreden op Progfest is een enorm succes en de band boekt een korte reeks concerten in Nederland. Voor de gelegenheid komt dit album uit met archiefmateriaal. Vandaar de waarschuwing op de hoes. De cd opent met vier concertopnamen uit 1971 en daarmee is het eerste half uur gevuld. Daarna volgen enkele nooit verschenen opnamen met het NDR-orkest uit 1972 en vervolgens nog wat obscuur spul dat op de planken is blijven liggen, waaronder twee korte stukjes van vóór 1970. Ik koop de cd op 5 december 2019 als ik het Supersister Project live zie en hoor spelen in Luxor Live (in het Musis) in Arnhem. Leuk plaatje voor de verzamelaars.
Niets van dit album te vinden op YT, behalve:
Dick Zwikker overlijdt in 1999. Hij is achter de schermen altijd betrokken geweest bij Supersister en een belangrijke figuur voor de band. Om hem te eren besluiten de vier leden van de eerste drie albums om op zijn begrafenis samen te spelen. Drummer Marco Vrolijk had sinds zijn laatste Supersisterconcert in 1973 geen drumstokken meer in zijn handen gehad. Er springt weer een vonk over: de mannen vinden het mooi om met elkaar samen te spelen. Kort na de begrafenis komt er een bericht uit de Verenigde Staten met de vraag of de band nog bestaat en of ze op het komende Progfest-festival in 2000 wil komen spelen. Heel lang hoeft het kwartet niet na te denken en al snel gaan Stips, Van Geest, Van Eck en Vrolijk repeteren. Het optreden op Progfest is een enorm succes en de band boekt een korte reeks concerten in Nederland. Voor de gelegenheid komt dit album uit met archiefmateriaal. Vandaar de waarschuwing op de hoes. De cd opent met vier concertopnamen uit 1971 en daarmee is het eerste half uur gevuld. Daarna volgen enkele nooit verschenen opnamen met het NDR-orkest uit 1972 en vervolgens nog wat obscuur spul dat op de planken is blijven liggen, waaronder twee korte stukjes van vóór 1970. Ik koop de cd op 5 december 2019 als ik het Supersister Project live zie en hoor spelen in Luxor Live (in het Musis) in Arnhem. Leuk plaatje voor de verzamelaars.
Niets van dit album te vinden op YT, behalve:
![Supersister ? Present From Nancy ? Live 1971 [HQ Audio] M.A.N.](https://i.ytimg.com/vi/C10VCMOAoec/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2233: Supersister - Supersisterious
En zo is Supersister na zesentwintig jaar weer bijeen. De band heeft er zin in en de korte tour in 2000 is een groot succes. Tijdens de laatste paar concerten in december 2000 in Paradiso, staat de opnameapparatuur aan en eind 2001 verschijnt Supersisterious, een dubbelcd die een schitterend beeld geeft van een concert. Op het repertoire staan stukken van de eerste drie Supersisterelpees, aangevuld met de twee hitsingles Radio en She Was Naked en de uitsmijter is natuurlijk Wow. Hilarisch is het moment in opener Present From Nancy, als na het korte intro de synthesizer moet inzetten en het angstvallig stil blijft. 'Hij doet het niet!' roept Stips. Kort daarop werkt alles weer en scheurt het apparaat als vanouds. Alles klinkt fris en geïnspireerd; de band heeft er duidelijk heel veel lol in. Hoogtepunt is ontegenzeglijk de uitvoering van Pudding En Gisteren. Er is ook een concertfilm op dvd, maar die heb ik (nog) niet. Ik koop dit livealbum bij het verschijnen op 13 december 2001 en hoop dat er snel nieuw werk volgt of een concert bij mij in de buurt. Die hoop is tevergeefs, want in juli 2001, tijdens het mixproces, is fluitist Sascha van Geest even op vakantie en tijdens een zwempartij in de Middellandse Zee krijgt hij een hartaanval en overlijdt. Einde Supersister.
En zo is Supersister na zesentwintig jaar weer bijeen. De band heeft er zin in en de korte tour in 2000 is een groot succes. Tijdens de laatste paar concerten in december 2000 in Paradiso, staat de opnameapparatuur aan en eind 2001 verschijnt Supersisterious, een dubbelcd die een schitterend beeld geeft van een concert. Op het repertoire staan stukken van de eerste drie Supersisterelpees, aangevuld met de twee hitsingles Radio en She Was Naked en de uitsmijter is natuurlijk Wow. Hilarisch is het moment in opener Present From Nancy, als na het korte intro de synthesizer moet inzetten en het angstvallig stil blijft. 'Hij doet het niet!' roept Stips. Kort daarop werkt alles weer en scheurt het apparaat als vanouds. Alles klinkt fris en geïnspireerd; de band heeft er duidelijk heel veel lol in. Hoogtepunt is ontegenzeglijk de uitvoering van Pudding En Gisteren. Er is ook een concertfilm op dvd, maar die heb ik (nog) niet. Ik koop dit livealbum bij het verschijnen op 13 december 2001 en hoop dat er snel nieuw werk volgt of een concert bij mij in de buurt. Die hoop is tevergeefs, want in juli 2001, tijdens het mixproces, is fluitist Sascha van Geest even op vakantie en tijdens een zwempartij in de Middellandse Zee krijgt hij een hartaanval en overlijdt. Einde Supersister.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2234: Supersister Projekt 2019 - Retsis Repus
Tien jaar is het stil. En dan in 2011 vraagt het festival Nearfest of Supersister komt spelen. Dat wil het achtergebleven trio en vol nieuw enthousiasme gaat de band repeteren. Of de duvel ermee speelt. De repetities moeten stopgezet, want plots overlijdt bassist Ron van Eck. Opnieuw gaat Supersister de ijskast in. Eind 2018 klopt de NPO bij Robert Jan Stips aan. De omroep wil een documentaire maken over Stips voor het programma Het uur van de wolf. Aanvankelijk weigert Stips want het lijkt hem niet zinvol, tenzij in beeld komt hoe hij een nieuw album in elkaar zet. De documentaire komt er. In januari 2019 zien we in De tovenaar van de Nederpop hoe Stips een nieuw Supersisteralbum opneemt in een strandtent in Den Haag, samen met een keur aan bekende muzikanten uit de Stipsgeschiedenis. Zo zijn bijvoorbeeld Rob Kloet, Joke Geraerts en Henk Hofstede van Nits er, Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk van Golden Earring, Freek de Jonge (van Frits) en ja, ook Marco Vrolijk is van de partij. De docu is een prachtig portret en op 25 maart 2023 koop ik Retsis Repus (lees dat even van achter naar voren, wil je?), dat verschijnt onder de naam Supersister Projekt 2019. Die valt zeker niet tegen. Stips weet nog altijd schitterende, melodieuze, freakerige en onnavolgbare muziek te maken die onmiskenbaar Supersister en Stips is. Met het Project doet Stips ook een paar korte tournees en ik mag het zien op 5 december 2019 in Luxor Live (locatie: Musis) in Arnhem.
En vooruit, een (slechte) foto van 5 december 2019:
Tien jaar is het stil. En dan in 2011 vraagt het festival Nearfest of Supersister komt spelen. Dat wil het achtergebleven trio en vol nieuw enthousiasme gaat de band repeteren. Of de duvel ermee speelt. De repetities moeten stopgezet, want plots overlijdt bassist Ron van Eck. Opnieuw gaat Supersister de ijskast in. Eind 2018 klopt de NPO bij Robert Jan Stips aan. De omroep wil een documentaire maken over Stips voor het programma Het uur van de wolf. Aanvankelijk weigert Stips want het lijkt hem niet zinvol, tenzij in beeld komt hoe hij een nieuw album in elkaar zet. De documentaire komt er. In januari 2019 zien we in De tovenaar van de Nederpop hoe Stips een nieuw Supersisteralbum opneemt in een strandtent in Den Haag, samen met een keur aan bekende muzikanten uit de Stipsgeschiedenis. Zo zijn bijvoorbeeld Rob Kloet, Joke Geraerts en Henk Hofstede van Nits er, Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk van Golden Earring, Freek de Jonge (van Frits) en ja, ook Marco Vrolijk is van de partij. De docu is een prachtig portret en op 25 maart 2023 koop ik Retsis Repus (lees dat even van achter naar voren, wil je?), dat verschijnt onder de naam Supersister Projekt 2019. Die valt zeker niet tegen. Stips weet nog altijd schitterende, melodieuze, freakerige en onnavolgbare muziek te maken die onmiskenbaar Supersister en Stips is. Met het Project doet Stips ook een paar korte tournees en ik mag het zien op 5 december 2019 in Luxor Live (locatie: Musis) in Arnhem.
En vooruit, een (slechte) foto van 5 december 2019:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2235: Supersister - Live In Scheveningen 1972
In 2021 verschijnt dit historische document. Het zijn concertopnamen van 1 juli 1972 uit het Circustheater in Scheveningen. Supersister speelt in de klassieke bezetting (Stips, Van Geest, Van Eck en Vrolijk) en zet een weergaloos fijn concert neer. Pudding En Gisteren is net uit en na opener Present From Nancy komen gelijk Judy Goes On Holiday en Radio voorbij. Nog weer iets later het centrale titelstuk van het album. Het malle Mexico is er en aan het eind horen we het klassieke concertstuk Wow en de toegiften Memories Are New en natuurlijk de allereerste hit She Was Naked. Ik koop dit fijne plaatje op 1 november 2021 als het net uit is. Het geluid is prima. Dik zeventig minuten nostalgia die een mooi beeld geven van hoe Supersister live klonk in die eerste jaren.
Helaas niets van dit album te vinden op YT.
In 2021 verschijnt dit historische document. Het zijn concertopnamen van 1 juli 1972 uit het Circustheater in Scheveningen. Supersister speelt in de klassieke bezetting (Stips, Van Geest, Van Eck en Vrolijk) en zet een weergaloos fijn concert neer. Pudding En Gisteren is net uit en na opener Present From Nancy komen gelijk Judy Goes On Holiday en Radio voorbij. Nog weer iets later het centrale titelstuk van het album. Het malle Mexico is er en aan het eind horen we het klassieke concertstuk Wow en de toegiften Memories Are New en natuurlijk de allereerste hit She Was Naked. Ik koop dit fijne plaatje op 1 november 2021 als het net uit is. Het geluid is prima. Dik zeventig minuten nostalgia die een mooi beeld geven van hoe Supersister live klonk in die eerste jaren.
Helaas niets van dit album te vinden op YT.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCD124: Here The Captain Speaking, The Captain Is Dead – Flux Capacitor
Kreeg ik in mijn handen gedrukt op Krach am Bach festival eerdere deze maand. Van Tonzonen Records die wat van hun spul wilde promoten vermoed ik.
Spacerock uit Valencia. Klinkt vooralsnog prima
Kreeg ik in mijn handen gedrukt op Krach am Bach festival eerdere deze maand. Van Tonzonen Records die wat van hun spul wilde promoten vermoed ik.
Spacerock uit Valencia. Klinkt vooralsnog prima
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2236: David Bowie - Ziggy Stardust And The Spiders From Mars - The Motion Picture
De 50th Anniversary Edition verschijnt op 11 augustus 2023 en op die dag koop ik 'm. Het is de vijftigste verjaardag van een legendarisch Bowieconcert, niet van de concertfilm en het soundtrackalbum, want de film beleefde zijn première pas in 1979 in de bioscopen en de soundtrack kwam als elpee in 1983 uit. Het concert vond plaats op 3 juli 1973 in de Hammersmith Odeon in Londen. Het was de laatste show van Bowie en zijn begeleidingsband The Spiders From Mars én van zijn typetje Ziggy Stardust. Helemaal aan het eind van het concert, vlak voor de laatste toegift, zegt hij: 'It's the last show that we'll ever do' en daarmee schokt hij zijn publiek. Bowie bedoelde dat hij weer toe was aan een andere muzikale richting en andere wegen wilde inslaan. De rauwere glamrockperiode was hiermee voorbij. Voor deze verjaardagseditie - die bestaat uit een bluray en twee cd's - is het geluid waanzinnig goed opgepoetst. Voor wat betreft de setlist is het ook al je vingers aflikken. Veel klassieke stukken en grote hits komen voorbij, zélfs Changes en Space Oddity, plus een paar covers (Let's Spend The Night Together, Jacques Brels My Death en White Light/White Heat). Voor het eerst in vijftig jaar krijgen we ook het gastoptreden van Jeff Beck tijdens de toegift. Die opnamen kwamen vorig jaar boven water bij de productie van de film Moonage Daydream van Brett Morgen en zijn werkelijk fenomenaal. Tijdens het hele concert zijn The Spiders From Mars en vooral Mick Ronson goed op dreef. Zeer mooie heruitgave. O en ik heb die hele film nooit en die bluray nog niet gezien.
De 50th Anniversary Edition verschijnt op 11 augustus 2023 en op die dag koop ik 'm. Het is de vijftigste verjaardag van een legendarisch Bowieconcert, niet van de concertfilm en het soundtrackalbum, want de film beleefde zijn première pas in 1979 in de bioscopen en de soundtrack kwam als elpee in 1983 uit. Het concert vond plaats op 3 juli 1973 in de Hammersmith Odeon in Londen. Het was de laatste show van Bowie en zijn begeleidingsband The Spiders From Mars én van zijn typetje Ziggy Stardust. Helemaal aan het eind van het concert, vlak voor de laatste toegift, zegt hij: 'It's the last show that we'll ever do' en daarmee schokt hij zijn publiek. Bowie bedoelde dat hij weer toe was aan een andere muzikale richting en andere wegen wilde inslaan. De rauwere glamrockperiode was hiermee voorbij. Voor deze verjaardagseditie - die bestaat uit een bluray en twee cd's - is het geluid waanzinnig goed opgepoetst. Voor wat betreft de setlist is het ook al je vingers aflikken. Veel klassieke stukken en grote hits komen voorbij, zélfs Changes en Space Oddity, plus een paar covers (Let's Spend The Night Together, Jacques Brels My Death en White Light/White Heat). Voor het eerst in vijftig jaar krijgen we ook het gastoptreden van Jeff Beck tijdens de toegift. Die opnamen kwamen vorig jaar boven water bij de productie van de film Moonage Daydream van Brett Morgen en zijn werkelijk fenomenaal. Tijdens het hele concert zijn The Spiders From Mars en vooral Mick Ronson goed op dreef. Zeer mooie heruitgave. O en ik heb die hele film nooit en die bluray nog niet gezien.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2237: DeWolff & Dawn Brothers - Double Cream
Ik was in 2022 helemaal vergeten dit plaatje aan te schaffen. Op 24 augustus 2023 maakte ik dat goed. Op het album werkt DeWolff samen met Dawn Brothers. Ik ken die hele Dawn Brothers niet. Maken zij een soort lekker in het gehoor liggende Rhythm&Bluesachtige doowop met een hoog jarenzeventiggehalte? Feit is dat ik op dit album nauwelijks iets van de oorspronkelijke DeWolff terug hoor. Zelfs toetsenist Robin Piso is nauwelijks te horen. Maakt dit een minder plaatje? Nee! Op Double Cream staat uitstekende en aanstekelijke Americana met een groot retrogevoel. Toegankelijke liedjes, fijne samenzang, mooie uitvoeringen. Leuk, leuk!
Ik was in 2022 helemaal vergeten dit plaatje aan te schaffen. Op 24 augustus 2023 maakte ik dat goed. Op het album werkt DeWolff samen met Dawn Brothers. Ik ken die hele Dawn Brothers niet. Maken zij een soort lekker in het gehoor liggende Rhythm&Bluesachtige doowop met een hoog jarenzeventiggehalte? Feit is dat ik op dit album nauwelijks iets van de oorspronkelijke DeWolff terug hoor. Zelfs toetsenist Robin Piso is nauwelijks te horen. Maakt dit een minder plaatje? Nee! Op Double Cream staat uitstekende en aanstekelijke Americana met een groot retrogevoel. Toegankelijke liedjes, fijne samenzang, mooie uitvoeringen. Leuk, leuk!
![DeWolff & Dawn Brothers: Double Cream - What Kind Of Woman [official video].](https://i.ytimg.com/vi/3yAHyBix0DE/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2238: Soft Machine - Other Doors
Juist ja, hoog tijd voor een nieuw album van Soft Machine. Dit album verscheen een paar maanden geleden en ik kocht 'm op 11 augustus 2023. Ondanks dat er geen originele bandleden meer aanwezig zijn, is deze plaat weer verschrikkelijk relevant. Was Hidden Details uit 2018 al verrassend sterk; de plaat moest wel terugvallen op enkele klassieke Soft Machinestukken die de toenmalige bezetting opnieuw inspeelde en nieuw leven inblies. John Etheridge, JohnMarshall en Theo Travis zijn er nog steeds; de baspartijen komen dit keer van Fred Thelonious Baker. Roy Babbington heeft als vast bandlid af moeten zeggen, maar speelt nog wel een gastrolletje in twee stukken. En het materiaal op dit nieuwe album? Dat klinkt fris, geïnspireerd en bijzonder avontuurlijk, alsof de band aan een zoveelste jeugd is begonnen! Theo Travis levert opvallend veel composities aan, maar ook Etheridge doet een duit in de zak. De enige blikjes achterom zijn Penny Hitch, het stuk dat Karl Jenkins schreef in 1973, en nondeju Joy Of A Toy van het eerste soloalbum van oerSoftMachinist Kevin Ayers. Als je dat op de setlijst ziet staan, lijkt dat liedje een zeer vreemde eend in de bijt, maar dit kwartet weet het compleet te integreren in hun eigen geluid. Alles op dit album klinkt glashelder, ruimtelijk, meanderend, jazzy, bij vlagen ouderwets en bovenal grandioos. Kortom: waardige plaat in de beste Soft Machinetraditie
Juist ja, hoog tijd voor een nieuw album van Soft Machine. Dit album verscheen een paar maanden geleden en ik kocht 'm op 11 augustus 2023. Ondanks dat er geen originele bandleden meer aanwezig zijn, is deze plaat weer verschrikkelijk relevant. Was Hidden Details uit 2018 al verrassend sterk; de plaat moest wel terugvallen op enkele klassieke Soft Machinestukken die de toenmalige bezetting opnieuw inspeelde en nieuw leven inblies. John Etheridge, JohnMarshall en Theo Travis zijn er nog steeds; de baspartijen komen dit keer van Fred Thelonious Baker. Roy Babbington heeft als vast bandlid af moeten zeggen, maar speelt nog wel een gastrolletje in twee stukken. En het materiaal op dit nieuwe album? Dat klinkt fris, geïnspireerd en bijzonder avontuurlijk, alsof de band aan een zoveelste jeugd is begonnen! Theo Travis levert opvallend veel composities aan, maar ook Etheridge doet een duit in de zak. De enige blikjes achterom zijn Penny Hitch, het stuk dat Karl Jenkins schreef in 1973, en nondeju Joy Of A Toy van het eerste soloalbum van oerSoftMachinist Kevin Ayers. Als je dat op de setlijst ziet staan, lijkt dat liedje een zeer vreemde eend in de bijt, maar dit kwartet weet het compleet te integreren in hun eigen geluid. Alles op dit album klinkt glashelder, ruimtelijk, meanderend, jazzy, bij vlagen ouderwets en bovenal grandioos. Kortom: waardige plaat in de beste Soft Machinetraditie
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2239: Supertramp - Supertramp
In 1970 vormen Richard Davies en Roger Hodgson een bandje. Beiden spelen toetsen; Hodgson is ook handig op gitaar. Het duo vindt ene Richard Palmer die teksten kan schrijven en wat gitaar kan spelen. Na wat audities en testconcerten komt Robert Millar drummen. Hodgson heeft ook een rits liedjes die hij schreef in zijn tienerjaren, maar die durft hij niet aan de bandleden te laten horen, uit angst dat de anderen ze te lichtvoetig vinden. Want het kwartet wil vooral een experimentele progrock spelen. Op het debuutalbum uit 1970 horen we dan ook avontuurlijke muziek, waarin improvisatie en complexere songstructuren een plek krijgen. Na een korte en zoete introductie (het liedje Surely) volgt gelijk It's A Long Road dat perfect laat horen wat de band bedoelt. Niet alles is even spannend; zo zijn And I Am Not Like Other Birds Of Prey en Maybe I'm A Begger wat saaiïg, maar daar staan de lieflijke melodie van Words Unspoken en het opzwepende Nothing To Show tegenover. Hoogtepunt is Try Again: dat een uitgebreide improvisatie bevat die opbouwt van stilte tot storm. De plaat sluit af met een uitgebreidere versie van Surely met instrumentale apotheose. Davies is de toetsenman op dit album; Hodgson speelt slechts bas, fluit en sporadisch akoestische gitaar. De zang is verdeeld over Palmer, Davies en Hodgson; laatstgenoemde is te onzeker over zijn stem. De plaat wordt redelijk goed ontvangen in Groot-Brittannië door de pers, maar verkoopt nauwelijks en in de rest van Europa weet bijna niemand ervan. In de Verenigde Staten verschijnt het album pas jaren later. Om de boel te promoten toert Supertramp door het VK en de groep speelt zelfs op het beruchte Isle Of Wight-festival in 1970, maar haalt de film niet. Tijdens de tournee blijkt dat Davies en Hodgson moeilijk samen kunnen werken met Richard Palmer en die vertrekt (om later onder de naam Richard Palmer-James als tekstschrijver te gaan samenwerken met jeugdvriend John Wetton, die op dat moment in 1972-1973 in King Crimson zit). Ook Robert Millar houdt het voor gezien en Hodgson en Davies blijven achter. Ik kocht dit album natuurlijk jaren geleden al op elpee en vond een goedkope remaster uit 2004 op 14 oktober 2015.
In 1970 vormen Richard Davies en Roger Hodgson een bandje. Beiden spelen toetsen; Hodgson is ook handig op gitaar. Het duo vindt ene Richard Palmer die teksten kan schrijven en wat gitaar kan spelen. Na wat audities en testconcerten komt Robert Millar drummen. Hodgson heeft ook een rits liedjes die hij schreef in zijn tienerjaren, maar die durft hij niet aan de bandleden te laten horen, uit angst dat de anderen ze te lichtvoetig vinden. Want het kwartet wil vooral een experimentele progrock spelen. Op het debuutalbum uit 1970 horen we dan ook avontuurlijke muziek, waarin improvisatie en complexere songstructuren een plek krijgen. Na een korte en zoete introductie (het liedje Surely) volgt gelijk It's A Long Road dat perfect laat horen wat de band bedoelt. Niet alles is even spannend; zo zijn And I Am Not Like Other Birds Of Prey en Maybe I'm A Begger wat saaiïg, maar daar staan de lieflijke melodie van Words Unspoken en het opzwepende Nothing To Show tegenover. Hoogtepunt is Try Again: dat een uitgebreide improvisatie bevat die opbouwt van stilte tot storm. De plaat sluit af met een uitgebreidere versie van Surely met instrumentale apotheose. Davies is de toetsenman op dit album; Hodgson speelt slechts bas, fluit en sporadisch akoestische gitaar. De zang is verdeeld over Palmer, Davies en Hodgson; laatstgenoemde is te onzeker over zijn stem. De plaat wordt redelijk goed ontvangen in Groot-Brittannië door de pers, maar verkoopt nauwelijks en in de rest van Europa weet bijna niemand ervan. In de Verenigde Staten verschijnt het album pas jaren later. Om de boel te promoten toert Supertramp door het VK en de groep speelt zelfs op het beruchte Isle Of Wight-festival in 1970, maar haalt de film niet. Tijdens de tournee blijkt dat Davies en Hodgson moeilijk samen kunnen werken met Richard Palmer en die vertrekt (om later onder de naam Richard Palmer-James als tekstschrijver te gaan samenwerken met jeugdvriend John Wetton, die op dat moment in 1972-1973 in King Crimson zit). Ook Robert Millar houdt het voor gezien en Hodgson en Davies blijven achter. Ik kocht dit album natuurlijk jaren geleden al op elpee en vond een goedkope remaster uit 2004 op 14 oktober 2015.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2240: Supertramp - Indelibly Stamped
De platenmaatschappij geeft Supertramp in 1971 nog een kans: dit keer moet het album wél verkopen. En dus zoeken Rick Davies en Roger Hodgson snel nieuwe muzikanten en die vinden ze in fluitist/saxofonist Dave Wintrop, bassist Frank Farrell en drummer Kevin Currie. Hodgson concentreert zich op alle gitaren en Davies op de toetsen. Davies en Hodgson proberen samen songs te schrijven en onder druk van het management worden het gemakkelijker in het gehoor liggende liedjes. Het resultaat is een wat fletse plaat met weinigzeggende songs. Om een wat ander geluid te krijgen, doet vooral Davies de lead vocals. Het is niet slecht, maar stijgt niet boven het gemiddelde uit. Eigenlijk springen alleen Travelled en Aries er echt uit en laten dat nou de twee liedjes zijn die Hodgson zingt. In tegenstelling tot wat de bedoeling was, flopte het album als geen ander en het management had er geen vertrouwen meer in en liet de groep dan ook als een baksteen vallen. Ik heb deze plaat niet op elpee, maar had in 1980 wel een vriend die het voor me op cassettebandje opnam. In 2004 verschijnt een goed klinkende remaster en die koop ik op 8 februari 2016.
De platenmaatschappij geeft Supertramp in 1971 nog een kans: dit keer moet het album wél verkopen. En dus zoeken Rick Davies en Roger Hodgson snel nieuwe muzikanten en die vinden ze in fluitist/saxofonist Dave Wintrop, bassist Frank Farrell en drummer Kevin Currie. Hodgson concentreert zich op alle gitaren en Davies op de toetsen. Davies en Hodgson proberen samen songs te schrijven en onder druk van het management worden het gemakkelijker in het gehoor liggende liedjes. Het resultaat is een wat fletse plaat met weinigzeggende songs. Om een wat ander geluid te krijgen, doet vooral Davies de lead vocals. Het is niet slecht, maar stijgt niet boven het gemiddelde uit. Eigenlijk springen alleen Travelled en Aries er echt uit en laten dat nou de twee liedjes zijn die Hodgson zingt. In tegenstelling tot wat de bedoeling was, flopte het album als geen ander en het management had er geen vertrouwen meer in en liet de groep dan ook als een baksteen vallen. Ik heb deze plaat niet op elpee, maar had in 1980 wel een vriend die het voor me op cassettebandje opnam. In 2004 verschijnt een goed klinkende remaster en die koop ik op 8 februari 2016.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2241: Supertramp - Crime Of The Century
Vooruit, het management en de platenmaatschappij A&M geven Rick Davies en Roger Hodgson nog één kans om een plaat te maken en als het dan niet lukt... Hodgson trekt schoorvoeten een paar liedjes uit zijn oude doos; liedjes die hij als tienerjoch schreef. Ook neemt hij plaats achter de Wurlitzer piano. Davies brengt een paar cynische en zwartgallige songs in. Het duo vindt saxofonist John Helliwell, bassist Dougie Thompson en drummer Bob Siebenberg (die Amerikaan is en om allerlei ingewikkelde juridische redenen niet onder zijn eigen naam mag verschijnen en daarom onder artiestennaam Bob C. Benberg speelt) en ziet: dé kenmerkende Supertrampsound is geboren. Crime Of The Century verschijnt in 1974 en is gelijk zeer succesvol. Is het een conceptalbum, handelend over eenzaamheid, de misdaad van de eeuw? De plaat luistert als één serie van hoogtepunten; alles klinkt fris, toegankelijk, symfonisch, energiek en belachelijk goed. Het start al gelijk goed met School, waarin Hodgson en Davies laten horen hoe goed ze elkaar aanvullen. Bloody Well Right start met zo'n typisch Daviespianootje, Hide In Your Shell is dan Hodgson's tienernachtmerrie, Asylum Davies' zwartgalligheid. Op plaatkant twee laat Hodgson horen dat hij hits kan schrijven (Dreamer), vervolgens horen we Davies' trieste verhaal over Rudy en Hodgson's melancholieke If Everyone Was Listening. Het titelnummer met het instrumentale en meesterlijke outtro sluit dit klassieke album af. Ik zal het bekennen: ik heb de plaat niet op vinyl en pas op 11 juni 2007 kocht ik een remaster uit 2002. Met Crime Of The Century heeft Supertramp een van de allerbeste albums van de jaren zeventig gemaakt.
Vooruit, het management en de platenmaatschappij A&M geven Rick Davies en Roger Hodgson nog één kans om een plaat te maken en als het dan niet lukt... Hodgson trekt schoorvoeten een paar liedjes uit zijn oude doos; liedjes die hij als tienerjoch schreef. Ook neemt hij plaats achter de Wurlitzer piano. Davies brengt een paar cynische en zwartgallige songs in. Het duo vindt saxofonist John Helliwell, bassist Dougie Thompson en drummer Bob Siebenberg (die Amerikaan is en om allerlei ingewikkelde juridische redenen niet onder zijn eigen naam mag verschijnen en daarom onder artiestennaam Bob C. Benberg speelt) en ziet: dé kenmerkende Supertrampsound is geboren. Crime Of The Century verschijnt in 1974 en is gelijk zeer succesvol. Is het een conceptalbum, handelend over eenzaamheid, de misdaad van de eeuw? De plaat luistert als één serie van hoogtepunten; alles klinkt fris, toegankelijk, symfonisch, energiek en belachelijk goed. Het start al gelijk goed met School, waarin Hodgson en Davies laten horen hoe goed ze elkaar aanvullen. Bloody Well Right start met zo'n typisch Daviespianootje, Hide In Your Shell is dan Hodgson's tienernachtmerrie, Asylum Davies' zwartgalligheid. Op plaatkant twee laat Hodgson horen dat hij hits kan schrijven (Dreamer), vervolgens horen we Davies' trieste verhaal over Rudy en Hodgson's melancholieke If Everyone Was Listening. Het titelnummer met het instrumentale en meesterlijke outtro sluit dit klassieke album af. Ik zal het bekennen: ik heb de plaat niet op vinyl en pas op 11 juni 2007 kocht ik een remaster uit 2002. Met Crime Of The Century heeft Supertramp een van de allerbeste albums van de jaren zeventig gemaakt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2242: Supertramp - Crisis? What Crisis?
Met het succes van Crime Of The Century en de tournee die erop volgt, gaat Supertramp in dezelfde bezetting de studio in om er in 1975 met dit album uit te komen. Potjandorie, ze doen het gewoon nog eens. Ook Crisis? What Crisis? staat vol met luchtige, cynische, pakkende, melodieuze progrocksongs. Misschien doen ze nét iets onder voor die op de voorganger, maar vergis je niet: A Soapbox Opera, Another Man's Woman en Lady zijn hoogtepunten in de Supertrampcanon. De twee-eenheid Davies-Hodgson presteert op de top van hun kunnen. De lichtvoetigheid en aanstekelijke deunen van Hodgson kan prima bestaan naast de wat nostalgische en bij vlagen chagrijnige Davies Dit mooie album heb ik wel op elpee en ik kocht de remaster uit 2002 op 19 oktober 2015. De titel van de plaat is bijna vijftig jaar later nog altijd urgent, dunkt me.
Met het succes van Crime Of The Century en de tournee die erop volgt, gaat Supertramp in dezelfde bezetting de studio in om er in 1975 met dit album uit te komen. Potjandorie, ze doen het gewoon nog eens. Ook Crisis? What Crisis? staat vol met luchtige, cynische, pakkende, melodieuze progrocksongs. Misschien doen ze nét iets onder voor die op de voorganger, maar vergis je niet: A Soapbox Opera, Another Man's Woman en Lady zijn hoogtepunten in de Supertrampcanon. De twee-eenheid Davies-Hodgson presteert op de top van hun kunnen. De lichtvoetigheid en aanstekelijke deunen van Hodgson kan prima bestaan naast de wat nostalgische en bij vlagen chagrijnige Davies Dit mooie album heb ik wel op elpee en ik kocht de remaster uit 2002 op 19 oktober 2015. De titel van de plaat is bijna vijftig jaar later nog altijd urgent, dunkt me.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2243: Supertramp - Even In The Quietest Moments...
Met twee zeer succesvolle albums toert Supertramp volop. Het duurt daarom tot 1977 voor de opvolger er is. Ik heb 'm niet op elpee, maar toen ik De Vrouw leerde kennen bleek dat zij 'm wel heeft en dus beluisterden we 'm vaak. In 2002 verscheen de goed klinkende remaster en die kocht ik op 21 juni 2016. Op Even In The Quietest Moments... zet de band de lijn van het succesvolle geluid voort. De plaat opent met de hit Give A Little Bit, nog zo'n liedje dat Hodgson in zijn tienerjaren schreef. Davies komt met het niet onaardige From Now On, maar stelt teleur met het wat vlakke Downstream en het langdradige Lover Boy. De composities van Hodgson torenen hier ruim boven die van Davies uit. Want wat dachten we van het wonderschone titelnummer, van Babaji of van het magnum opus Fool's Overture? Hodgson plakte er drie aparte deuntjes uit zijn tienercompositiedoos voor aaneen en maakte daarmee een progwerkstuk van jewelste. Een wat onevenwichtige plaat dit, maar gezien de klappers die erop staan, toch niet mis.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-08-2023 19:49:40 ]
Met twee zeer succesvolle albums toert Supertramp volop. Het duurt daarom tot 1977 voor de opvolger er is. Ik heb 'm niet op elpee, maar toen ik De Vrouw leerde kennen bleek dat zij 'm wel heeft en dus beluisterden we 'm vaak. In 2002 verscheen de goed klinkende remaster en die kocht ik op 21 juni 2016. Op Even In The Quietest Moments... zet de band de lijn van het succesvolle geluid voort. De plaat opent met de hit Give A Little Bit, nog zo'n liedje dat Hodgson in zijn tienerjaren schreef. Davies komt met het niet onaardige From Now On, maar stelt teleur met het wat vlakke Downstream en het langdradige Lover Boy. De composities van Hodgson torenen hier ruim boven die van Davies uit. Want wat dachten we van het wonderschone titelnummer, van Babaji of van het magnum opus Fool's Overture? Hodgson plakte er drie aparte deuntjes uit zijn tienercompositiedoos voor aaneen en maakte daarmee een progwerkstuk van jewelste. Een wat onevenwichtige plaat dit, maar gezien de klappers die erop staan, toch niet mis.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-08-2023 19:49:40 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
DDCD125: Automatism - Into the Sea
Net als mijn vorige cd'tje kreeg ik deze in mijn handen gedrukt op Krach am Bach. Rustige psychdelische rock, lijkt vooralsnog een beetje op Yawning Man maar dan instrumentaal. Had helaas mijn (dak)raam open laten staan tijdens een regenbui afgelopen week dus het (digipack)hoesje is een beetje kromgetrokken.
Edit: Met een cover van Alice Coltrane - Journey in Satchidananda.
[ Bericht 2% gewijzigd door Dagoduck op 28-08-2023 19:58:10 ]
Net als mijn vorige cd'tje kreeg ik deze in mijn handen gedrukt op Krach am Bach. Rustige psychdelische rock, lijkt vooralsnog een beetje op Yawning Man maar dan instrumentaal. Had helaas mijn (dak)raam open laten staan tijdens een regenbui afgelopen week dus het (digipack)hoesje is een beetje kromgetrokken.
Edit: Met een cover van Alice Coltrane - Journey in Satchidananda.
[ Bericht 2% gewijzigd door Dagoduck op 28-08-2023 19:58:10 ]
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2244: Supertramp - Breakfast In America
De vijf bandleden zijn inmiddels allemaal verhuisd van Groot-Brittannië naar de westkust van de Verenigde Staten. Voor de opvolger willen Hodgson en Davies het thema onderlinge relaties gebruiken en dan vooral de relatie tussen hen beiden. De verschillen tussen de twee muzikanten worden steeds groter: Davies komt uit de 'working class', is in zichzelf gekeerd en cynisch, terwijl Hodgson uit een 'upper class' gezin komt, voortdurend zoekt naar anderen en de wereld om hem heen en naar iets spiritueels en is daarmee juist optimistisch. Deze plaat moet gaan over als de twee samenwerken, dat die verschillen dan weg vallen. Aanvankelijk is het idee dan ook om de plaat Hello Stranger te noemen. Afzonderlijk van elkaar schrijven Hodgson en Davies ieder vijf stukken die toch een soort van een geheel vormen. Hits zijn er ook: The Logical Song, Goodbye Stranger, Take The Long Way Home en Breakfast In America, ook weer zo'n liedje dat Hodgson in zijn jeugd schreef. De band vind het zó'n pakkende deun, dat ze besluiten dat het niet alleen een single moet worden, maar tegelijkertijd de titel van het hele album. De rest is geschiedenis. De plaat heeft qua productie een Amerikaanse uitstraling en blijkt uiteindelijk het meest succesvolle album van de band ooit te zijn. Ik hoor de elpee in 1979 bij mijn achterbuurjongen en als ik op 17 mei 1980 mijn vijftiende verjaardag vier krijg ik van mijn twee schoolgenoten Gerard en zijn zus Antoinette de elpee. (Antoinette zou later Tros Radar gaan presenteren.) In 2011 komt er een remaster uit in de vorm van een mooi boekje en die koop ik op 11 november 2011.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-08-2023 19:51:30 ]
De vijf bandleden zijn inmiddels allemaal verhuisd van Groot-Brittannië naar de westkust van de Verenigde Staten. Voor de opvolger willen Hodgson en Davies het thema onderlinge relaties gebruiken en dan vooral de relatie tussen hen beiden. De verschillen tussen de twee muzikanten worden steeds groter: Davies komt uit de 'working class', is in zichzelf gekeerd en cynisch, terwijl Hodgson uit een 'upper class' gezin komt, voortdurend zoekt naar anderen en de wereld om hem heen en naar iets spiritueels en is daarmee juist optimistisch. Deze plaat moet gaan over als de twee samenwerken, dat die verschillen dan weg vallen. Aanvankelijk is het idee dan ook om de plaat Hello Stranger te noemen. Afzonderlijk van elkaar schrijven Hodgson en Davies ieder vijf stukken die toch een soort van een geheel vormen. Hits zijn er ook: The Logical Song, Goodbye Stranger, Take The Long Way Home en Breakfast In America, ook weer zo'n liedje dat Hodgson in zijn jeugd schreef. De band vind het zó'n pakkende deun, dat ze besluiten dat het niet alleen een single moet worden, maar tegelijkertijd de titel van het hele album. De rest is geschiedenis. De plaat heeft qua productie een Amerikaanse uitstraling en blijkt uiteindelijk het meest succesvolle album van de band ooit te zijn. Ik hoor de elpee in 1979 bij mijn achterbuurjongen en als ik op 17 mei 1980 mijn vijftiende verjaardag vier krijg ik van mijn twee schoolgenoten Gerard en zijn zus Antoinette de elpee. (Antoinette zou later Tros Radar gaan presenteren.) In 2011 komt er een remaster uit in de vorm van een mooi boekje en die koop ik op 11 november 2011.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-08-2023 19:51:30 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2245: Supertramp - Live In Paris '79
Na Breakfast In America volgt een maandenlange tournee en de groep staat onder druk om een opvolger te maken maar de tijd ontbreekt. Om die tijd te winnen brengt Supertramp eind 1980 het livealbum Paris uit. Ik krijg de dubbelelpee van Sinterklaas op 5 december 1980 en lange tijd is het mijn favoriete elpee aller tijden. Zo'n beetje de hele Crime Of The Century staat erop, vier liedjes van Crisis? What Crisis?, slechts twee van Even In The Quietest Moments... en de vier hits van Breakfast in America. Wat ik dan niet weet, is dat een van de concerten in Parijs ook gefilmd is. De opnamen ervan raken zoek en komen pas jaren later boven water. In 2015 komt er dan een leuke set uit die beeld en geluid combineert. Die koop ik op 26 augustus 2015. Op twee cd's horen we het complete concert met zeker een half uur meer dan op de originele dubbelelpee, terwijl op een meegeleverde dvd het leeuwendeel te zien is; niet alles was gefilmd om de filmploeg af en toe pauze te gunnen. We horen en zien een band die lekker op dreef is en wat opvalt, is dat niet Hodgson of Davies de spreekstalmeester is, maar saxofonist John Helliwell. Dit is een prachtig document van de band op z'n hoogtepunt.
Na Breakfast In America volgt een maandenlange tournee en de groep staat onder druk om een opvolger te maken maar de tijd ontbreekt. Om die tijd te winnen brengt Supertramp eind 1980 het livealbum Paris uit. Ik krijg de dubbelelpee van Sinterklaas op 5 december 1980 en lange tijd is het mijn favoriete elpee aller tijden. Zo'n beetje de hele Crime Of The Century staat erop, vier liedjes van Crisis? What Crisis?, slechts twee van Even In The Quietest Moments... en de vier hits van Breakfast in America. Wat ik dan niet weet, is dat een van de concerten in Parijs ook gefilmd is. De opnamen ervan raken zoek en komen pas jaren later boven water. In 2015 komt er dan een leuke set uit die beeld en geluid combineert. Die koop ik op 26 augustus 2015. Op twee cd's horen we het complete concert met zeker een half uur meer dan op de originele dubbelelpee, terwijl op een meegeleverde dvd het leeuwendeel te zien is; niet alles was gefilmd om de filmploeg af en toe pauze te gunnen. We horen en zien een band die lekker op dreef is en wat opvalt, is dat niet Hodgson of Davies de spreekstalmeester is, maar saxofonist John Helliwell. Dit is een prachtig document van de band op z'n hoogtepunt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2246: Supertramp - ...Famous Last Words...
Als Supertramp aan een opvolger gaat werken, blijkt die samenwerking tussen Rick Davies en Roger Hodgson niet meer zo uitstekend als hij ooit was. Hodgson wil graag een popplaat maken met meer luchtiger songs zoals die ook al op Breakfast In America te horen waren; Davies komt juist met een twaalf minuten durend stuk progressive rock aan en wil veel meer de zwaardere kant op. De heren komen er al snel achter dat het niet goed meer werkt en evenzo snel wordt duidelijk dat Hodgson een solocarrière ambieert. Het compromis is dit laatste Supertrampalbum met Hodgson als lid van de band en zonder het twaalf minuten durend stuk progressive rock. Voor het eerst zijn de credits op de hoes niet meer benoemd als 'All songs by Roger Hodgson and Rick Davies', maar zijn er vijf door Hodgson en vier door Davies geschreven. Hodgson komt met al dan niet luchtige popsongs als Crazy, Know Who You Are, C'Est Le Bon, afsluiter Don't Leave Me Now en hitstamper It's Raining Again; de inbreng van Davies is wat zwakjes met Put On Your Old Brown Shoes, Bonnie en single My Kind Of Lady, maar het allerbeste stuk is dan wél weer van hem: Waiting So Long is een duister maar prachtig progwerk. Ik kocht de elpee bij het verschijnen in 1982 en de remaster van veertig jaar later staat sinds 21 juni 2016 in de kast.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-08-2023 16:26:40 ]
Als Supertramp aan een opvolger gaat werken, blijkt die samenwerking tussen Rick Davies en Roger Hodgson niet meer zo uitstekend als hij ooit was. Hodgson wil graag een popplaat maken met meer luchtiger songs zoals die ook al op Breakfast In America te horen waren; Davies komt juist met een twaalf minuten durend stuk progressive rock aan en wil veel meer de zwaardere kant op. De heren komen er al snel achter dat het niet goed meer werkt en evenzo snel wordt duidelijk dat Hodgson een solocarrière ambieert. Het compromis is dit laatste Supertrampalbum met Hodgson als lid van de band en zonder het twaalf minuten durend stuk progressive rock. Voor het eerst zijn de credits op de hoes niet meer benoemd als 'All songs by Roger Hodgson and Rick Davies', maar zijn er vijf door Hodgson en vier door Davies geschreven. Hodgson komt met al dan niet luchtige popsongs als Crazy, Know Who You Are, C'Est Le Bon, afsluiter Don't Leave Me Now en hitstamper It's Raining Again; de inbreng van Davies is wat zwakjes met Put On Your Old Brown Shoes, Bonnie en single My Kind Of Lady, maar het allerbeste stuk is dan wél weer van hem: Waiting So Long is een duister maar prachtig progwerk. Ik kocht de elpee bij het verschijnen in 1982 en de remaster van veertig jaar later staat sinds 21 juni 2016 in de kast.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-08-2023 16:26:40 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2247: Supertramp - Brother Where You Bound
Zonder Rodger Hodgson is Supertramp Supertramp niet meer. Zeg dat ik het gezegd heb. De wisselwerking tussen Hodgson en Rick Davies bepaalde niet alleen het afwisselende geluid, maar ook de hoge kwaliteit van de muziek van de band. Na de wereldtournee om ...Famous Last Words... te promoten start Hodgson een solocarrière en Davies is vastberaden om Supertramp voort te zetten. Het twaalf minuten lange progressive rockstuk dat hij voor ...Famous Last Words... had bedacht (maar daar niet op staat), vinden we hier terug. Sterker nog: het is het titelnummer en is uitgebreid naar zestien minuten. Het is dan ook het enige wat een beetje de moeite waard is op Brother Where You Bound en dat komt dan vooral door gastgitarist David Gilmour. De rest van de plaat is helemaal geen progressive rock, maar eerder een dansbaar soort pop. Single Cannonball vond ik in 1985 al belachelijk en de overige vier stukken doen er niet voor onder, ook tweede single Better Days niet. Ik kocht de elpee destijds ook niet en volgde Supertramp niet meer. De remaster uit 2002 koop ik op 5 maart 2020 en bevestigt wat ik al jaren vond: zonder Rodger Hodgson is Supertramp Supertramp niet meer.
Zonder Rodger Hodgson is Supertramp Supertramp niet meer. Zeg dat ik het gezegd heb. De wisselwerking tussen Hodgson en Rick Davies bepaalde niet alleen het afwisselende geluid, maar ook de hoge kwaliteit van de muziek van de band. Na de wereldtournee om ...Famous Last Words... te promoten start Hodgson een solocarrière en Davies is vastberaden om Supertramp voort te zetten. Het twaalf minuten lange progressive rockstuk dat hij voor ...Famous Last Words... had bedacht (maar daar niet op staat), vinden we hier terug. Sterker nog: het is het titelnummer en is uitgebreid naar zestien minuten. Het is dan ook het enige wat een beetje de moeite waard is op Brother Where You Bound en dat komt dan vooral door gastgitarist David Gilmour. De rest van de plaat is helemaal geen progressive rock, maar eerder een dansbaar soort pop. Single Cannonball vond ik in 1985 al belachelijk en de overige vier stukken doen er niet voor onder, ook tweede single Better Days niet. Ik kocht de elpee destijds ook niet en volgde Supertramp niet meer. De remaster uit 2002 koop ik op 5 maart 2020 en bevestigt wat ik al jaren vond: zonder Rodger Hodgson is Supertramp Supertramp niet meer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Even twee weken pauze.
Tot half september!
Tot half september!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Geniet ervan!quote:
Even twee weken pauze.
Tot half september!
|| FOK!Stok || tatatatatataatatatattaaaaapiediedieuwtididipieuwpidibididi She said I'll throw myself away pididididum They're just photos after all! || Den Helder || Winnaar VBL Wijndal-award 2020: beste AZ-user! || Mijn concertstatistieken ||
bazbo cd2248: Sven Hammond Soul - Live @ De Zwarte Ruiter
Sven Figee is een van Neerlandsch leukste Hammondorganisten en op 5 oktober 2006 kent nog bijna niemand hem als hij met zijn kwartetje een concert geeft in café De Zwarte Ruiter. Waar De Zwarte Ruiter is, staat niet op het hoesje vermeld. We hebben hier dan ook te maken met een heerlijk ruwe opname uit de begindagen van Sven Hammond Soul en op dit plaatje (dat in 2007 verschijnt) speelt hij nog fijne instrumentale Hammondjazz. Op het repertoire allerlei bekende en onbekende jazzsoulpoprockkrakers. Ik koop het cd'tje bij meneer zelf als hij op 25 mei 2012 - nu wél bekend en met een veel groter ensemble - tijdens een openluchtjazzfestival in de binnenstad van ons zo majestueuze Apeldoorn speelt. Mijn exemplaar is dan ook gesigneerd.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-09-2023 21:51:50 ]
Sven Figee is een van Neerlandsch leukste Hammondorganisten en op 5 oktober 2006 kent nog bijna niemand hem als hij met zijn kwartetje een concert geeft in café De Zwarte Ruiter. Waar De Zwarte Ruiter is, staat niet op het hoesje vermeld. We hebben hier dan ook te maken met een heerlijk ruwe opname uit de begindagen van Sven Hammond Soul en op dit plaatje (dat in 2007 verschijnt) speelt hij nog fijne instrumentale Hammondjazz. Op het repertoire allerlei bekende en onbekende jazzsoulpoprockkrakers. Ik koop het cd'tje bij meneer zelf als hij op 25 mei 2012 - nu wél bekend en met een veel groter ensemble - tijdens een openluchtjazzfestival in de binnenstad van ons zo majestueuze Apeldoorn speelt. Mijn exemplaar is dan ook gesigneerd.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-09-2023 21:51:50 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2249: Sven Hammond Soul - The Marmelade Sessions
Het eerste echte volwaardige album van de groep Sven Hammond Soul verschijnt in 2010 en dat is deze The Marmelade Sessions. Ik lees er goede recensies over en als het kwartet ook nog eens komt spelen op zondagmiddag 25 april 2010 in Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn, dan ben ik van de partij. Vooraf spreek ik Sven, mag ik even achter zijn Hammond zitten, koop ik zijn cd en laat die van een handtekening voorzien. Thuis komt het album een paar dagen lang de speler nauwelijks uit. Dit keer heeft Sven Figee naast zijn kwartet een beroep gedaan op allerlei sessiemuzikanten: blazers en zangeressen. Jazeker, naast heerlijke instrumentale Hammondfreakjazzsoul zijn er nu ook heuse songs te horen. Leuk voor de afwisseling, al had het voor mij niet echt gehoeven. Alles klinkt als een tierelier en ondanks dat het een mooi geproduceerde plaat is, hoor ik het spelplezier nog altijd terug. Zelf mis ik die wat rauwe livekant, maar dit is ontegenzeglijk een aanstekelijke en fijne plaat. Haha, ik zet mijn foto met Sven op X en krijg een leuke reactie: 'Pre-baard!'
Mijn gesigneerde exemplaar:
'Pre-baard!':
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-09-2023 21:53:31 ]
Het eerste echte volwaardige album van de groep Sven Hammond Soul verschijnt in 2010 en dat is deze The Marmelade Sessions. Ik lees er goede recensies over en als het kwartet ook nog eens komt spelen op zondagmiddag 25 april 2010 in Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn, dan ben ik van de partij. Vooraf spreek ik Sven, mag ik even achter zijn Hammond zitten, koop ik zijn cd en laat die van een handtekening voorzien. Thuis komt het album een paar dagen lang de speler nauwelijks uit. Dit keer heeft Sven Figee naast zijn kwartet een beroep gedaan op allerlei sessiemuzikanten: blazers en zangeressen. Jazeker, naast heerlijke instrumentale Hammondfreakjazzsoul zijn er nu ook heuse songs te horen. Leuk voor de afwisseling, al had het voor mij niet echt gehoeven. Alles klinkt als een tierelier en ondanks dat het een mooi geproduceerde plaat is, hoor ik het spelplezier nog altijd terug. Zelf mis ik die wat rauwe livekant, maar dit is ontegenzeglijk een aanstekelijke en fijne plaat. Haha, ik zet mijn foto met Sven op X en krijg een leuke reactie: 'Pre-baard!'
Mijn gesigneerde exemplaar:
'Pre-baard!':
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-09-2023 21:53:31 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2250: Sven Hammond Soul - The Apple Field
Een jaar later verschijnt The Apple Field en die koop ik als hij uitkomt op 1 december 2011. Sven heeft zijn kwartet definitief uitgebreid met zangers en blazers. Het geluid op deze opvolger is zeer goed; het klinkt als een volwassen souljazzplaat. Ik vind het wat gladjes en vind het ook jammer dat de nadruk nu ligt op liedjes en dat de lekkere instrumentale scheurHammondstukken naar de achtergrond zijn verdwenen. En als er dan een spaarzaam instrumentaaltje voorbij komt: Let's Roll klinkt eerder als Booker T. & The M.G.'s en wat moet ik met een vertolking van Smack My Bitch Up? Slecht is het allemaal zeker niet, maar ik mis het vuur en de platen die hierna nog uitkomen, die koop ik niet meer.
Een jaar later verschijnt The Apple Field en die koop ik als hij uitkomt op 1 december 2011. Sven heeft zijn kwartet definitief uitgebreid met zangers en blazers. Het geluid op deze opvolger is zeer goed; het klinkt als een volwassen souljazzplaat. Ik vind het wat gladjes en vind het ook jammer dat de nadruk nu ligt op liedjes en dat de lekkere instrumentale scheurHammondstukken naar de achtergrond zijn verdwenen. En als er dan een spaarzaam instrumentaaltje voorbij komt: Let's Roll klinkt eerder als Booker T. & The M.G.'s en wat moet ik met een vertolking van Smack My Bitch Up? Slecht is het allemaal zeker niet, maar ik mis het vuur en de platen die hierna nog uitkomen, die koop ik niet meer.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2251: The Flower Kings - Look At You Now
The Flower Kings brengen anderhalve week geleden dit fraaie album uit. Ik koop het op 18 september 2023. De plaat is bijna een verrassing: dit keer brengt Roine Stolt ons kortere en bijna toegankelijke songs. Dat kan ook te maken hebben met de afwezigheid van bassist Jonas Reingold, die druk is met zijn andere werkgever Steve Hackett. In zijn plaats is broeder Michael Stolt, die meer een rocker is dan een progpeuteraar. Maar schijn bedriegt: tussen alle heerlijke melodieën en fijne rockballads door klinkt nog immer dat typerende bloemenkoninggeluid. Het maakt Look At You Now tot een prachtige aanwinst in het inmiddels imposante oeuvre. Singles zijn er ook en de enige 'klassieke' uitschieter is de langere afsluiter en tegelijkertijd het titelnummer Look At You Now.
The Flower Kings brengen anderhalve week geleden dit fraaie album uit. Ik koop het op 18 september 2023. De plaat is bijna een verrassing: dit keer brengt Roine Stolt ons kortere en bijna toegankelijke songs. Dat kan ook te maken hebben met de afwezigheid van bassist Jonas Reingold, die druk is met zijn andere werkgever Steve Hackett. In zijn plaats is broeder Michael Stolt, die meer een rocker is dan een progpeuteraar. Maar schijn bedriegt: tussen alle heerlijke melodieën en fijne rockballads door klinkt nog immer dat typerende bloemenkoninggeluid. Het maakt Look At You Now tot een prachtige aanwinst in het inmiddels imposante oeuvre. Singles zijn er ook en de enige 'klassieke' uitschieter is de langere afsluiter en tegelijkertijd het titelnummer Look At You Now.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2252: Steve Hackett - Foxtrot At Fifty + Hackett Highlights - Live In Brighton
Naast het maken van eigen muziek en die uitbrengen, blijft Steve Hackett onvermoeibaar met de klassieke werken van zijn vroegere band Genesis de wereld rondtoeren. Tijdens de concerten speelt hij vaak eerst een setje eigen werk; de tweede helft is gewijd aan een plaat van Genesis. Vorig jaar was het de vijftigste verjaardag van het album Foxtrot, dus dat was een mooie gelegenheid om die plaat voor het voetlicht te brengen. Hackett blijft overigens ook onvermoeibaar liveverslagen van zijn tournees uitbrengen. Deze set verscheen onlangs en ik kocht hem op 18 september 2023. Op bluray zien en horen we het complete concert van 9 oktober 2022 in het Brighton Centre in Brighton (goh). Voor de pauze de (veelal) gebruikelijke Hackettstukken: nogal wat van zijn solodebuutplaat (concertopener Ace Of Wands en - altijd fraai - Voyage Of The Acolyte), ander vroeg solospul (Spectral Mornings, Every Day, Casino Royale) en twee werken van zijn meest recente studioalbum. Daarna is het pauze en als die voorbij is krijgt het publiek waarop het wacht. Het complete album krijgt een uiterst knappe vertolking en de band speelt de stukken vol vuur. Wat mij betreft blijft Supper's Ready het hoogtepunt (vooral door de lange gitaarsolo aan het eind), maar ook Can Utility And The Coastliners (dat nog níét zo vaak is gespeeld) is fraai. Hackett heeft veel in de afgelopen tien jaar al op de planken gebracht én hij mag beschikken over een fenomenale band (Roger King, Rob Townsend, Craig Blundell, Jonas Reingold en zanger NadSylvan), dus dat is niet echt een verrassing. Het geluid op deze set is eveneens waarlijk grandioos. Om alles op twee cd's te krijgen, staan de toegiften aan het eind van het eerste plaatje, zodat Foxtrot op het tweede past. Die toegiften zijn overigens ook geen verrassing: Firth Of Fifth (met dé gitaarsolo) en Los Endos. Ondanks dat er nogal wat dubbelingen zijn met eerdere livepakketten is dit toch weer een mooie aanvulling. Nu die bluray nog een keer bekijken.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 26-09-2023 06:43:42 ]
Naast het maken van eigen muziek en die uitbrengen, blijft Steve Hackett onvermoeibaar met de klassieke werken van zijn vroegere band Genesis de wereld rondtoeren. Tijdens de concerten speelt hij vaak eerst een setje eigen werk; de tweede helft is gewijd aan een plaat van Genesis. Vorig jaar was het de vijftigste verjaardag van het album Foxtrot, dus dat was een mooie gelegenheid om die plaat voor het voetlicht te brengen. Hackett blijft overigens ook onvermoeibaar liveverslagen van zijn tournees uitbrengen. Deze set verscheen onlangs en ik kocht hem op 18 september 2023. Op bluray zien en horen we het complete concert van 9 oktober 2022 in het Brighton Centre in Brighton (goh). Voor de pauze de (veelal) gebruikelijke Hackettstukken: nogal wat van zijn solodebuutplaat (concertopener Ace Of Wands en - altijd fraai - Voyage Of The Acolyte), ander vroeg solospul (Spectral Mornings, Every Day, Casino Royale) en twee werken van zijn meest recente studioalbum. Daarna is het pauze en als die voorbij is krijgt het publiek waarop het wacht. Het complete album krijgt een uiterst knappe vertolking en de band speelt de stukken vol vuur. Wat mij betreft blijft Supper's Ready het hoogtepunt (vooral door de lange gitaarsolo aan het eind), maar ook Can Utility And The Coastliners (dat nog níét zo vaak is gespeeld) is fraai. Hackett heeft veel in de afgelopen tien jaar al op de planken gebracht én hij mag beschikken over een fenomenale band (Roger King, Rob Townsend, Craig Blundell, Jonas Reingold en zanger NadSylvan), dus dat is niet echt een verrassing. Het geluid op deze set is eveneens waarlijk grandioos. Om alles op twee cd's te krijgen, staan de toegiften aan het eind van het eerste plaatje, zodat Foxtrot op het tweede past. Die toegiften zijn overigens ook geen verrassing: Firth Of Fifth (met dé gitaarsolo) en Los Endos. Ondanks dat er nogal wat dubbelingen zijn met eerdere livepakketten is dit toch weer een mooie aanvulling. Nu die bluray nog een keer bekijken.
[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 26-09-2023 06:43:42 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2253: Jethro Tull - Broadsword And The Beast
Broadsword And The Beast komt in 1982 uit en is lang niet het beste album van Jethro Tull. Toch krijgt het in dat jaar een warm welkom. Twee jaar ervoor verscheen A en dat viel niet goed bij de fans: enerzijds was het te elektronisch; anderzijds was de breuk met drie vaste bandleden nogal plots. Broadsword And The Beast klinkt deels weer als de oude Tull. Het zijn warme progfolksongs met dat kenmerkende geluid en tegelijkertijd trekt Ian Anderson de lijn naar het heden door. Toetsenist Eddie Jobson is na de tour naar aanleiding van A alweer vertrokken; in zijn plaats horen we Peter Vetesse, een jonge hond met een fris geluid. Het album bevat bescheiden Tullklassiekers als Beastie, Fallen On Hard Times, Pussy Willow en het titelnummer. Ik had al een remaster van de plaat uit 2005 met een heleboel bonusnummers waarvan ik er veel sterker vind dan de stukken van het album. Begin september 2023 komt er dan opnieuw een heruitgave. En wat voor een. Het heet niet voor niets de Monster Edition. Vijf cd's en drie dvd's staan propvol en dan krijgen we nog niet eens beeldmateriaal (dat overigens wel degelijk blijkt te bestaan). Op het eerste plaatje horen we de nieuwe stereomix van Steven Wilson en jongejonge, wat klinkt die weer goed en ruimtelijk een eer doend aan het origineel. Daarna volgt anderhalf plaatje met outtakes en alternatieve mixen door Wilson (waarvan Jack-A-Lynn, Down At The End Of Your Road, I'm Your Gun en Jack Frost And The Hooded Crow de absolute uitschieters zijn). Het derde plaatje staat propvol met demo's en mixen uit 1981 en 1982. Op het vierde en vijfde plaatje vinden we dan opnamen van concerten in Duitschland op 26, 28, 29 en 30 april 1982, gemixt door Steven Wilson tot één fraai concert. Alles klinkt waarlijk grandioos. Ik koop dit beest van een box op 18 september 2023 en moet die drie dvd's, die propvol staan met mixen (waaronder surround door Steven Wilson) van alle studio- en livestukken, nog beluisteren.
Broadsword And The Beast komt in 1982 uit en is lang niet het beste album van Jethro Tull. Toch krijgt het in dat jaar een warm welkom. Twee jaar ervoor verscheen A en dat viel niet goed bij de fans: enerzijds was het te elektronisch; anderzijds was de breuk met drie vaste bandleden nogal plots. Broadsword And The Beast klinkt deels weer als de oude Tull. Het zijn warme progfolksongs met dat kenmerkende geluid en tegelijkertijd trekt Ian Anderson de lijn naar het heden door. Toetsenist Eddie Jobson is na de tour naar aanleiding van A alweer vertrokken; in zijn plaats horen we Peter Vetesse, een jonge hond met een fris geluid. Het album bevat bescheiden Tullklassiekers als Beastie, Fallen On Hard Times, Pussy Willow en het titelnummer. Ik had al een remaster van de plaat uit 2005 met een heleboel bonusnummers waarvan ik er veel sterker vind dan de stukken van het album. Begin september 2023 komt er dan opnieuw een heruitgave. En wat voor een. Het heet niet voor niets de Monster Edition. Vijf cd's en drie dvd's staan propvol en dan krijgen we nog niet eens beeldmateriaal (dat overigens wel degelijk blijkt te bestaan). Op het eerste plaatje horen we de nieuwe stereomix van Steven Wilson en jongejonge, wat klinkt die weer goed en ruimtelijk een eer doend aan het origineel. Daarna volgt anderhalf plaatje met outtakes en alternatieve mixen door Wilson (waarvan Jack-A-Lynn, Down At The End Of Your Road, I'm Your Gun en Jack Frost And The Hooded Crow de absolute uitschieters zijn). Het derde plaatje staat propvol met demo's en mixen uit 1981 en 1982. Op het vierde en vijfde plaatje vinden we dan opnamen van concerten in Duitschland op 26, 28, 29 en 30 april 1982, gemixt door Steven Wilson tot één fraai concert. Alles klinkt waarlijk grandioos. Ik koop dit beest van een box op 18 september 2023 en moet die drie dvd's, die propvol staan met mixen (waaronder surround door Steven Wilson) van alle studio- en livestukken, nog beluisteren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2254: Anders Jormin with Lena Willemark, Karin Nakagawa, Jon Fält - Pasado En Claro
Anders Jormin is een Zweeds jazzmuzikant die de snaren van de contrabas beroert en in de jaren tachtig en negentig met vele groten samenwerkte. Sinds diezelfde jaren tachtig maakt hij ook soloplaten, maar ook daarop zoekt hij de samenwerking. Vanaf diezelfde jaren negentig komt zijn werk uit op het befaamde ECM-label. In 2023 verschijnt zijn zoveelste album en ik koop het op 18 september 2023. Dit keer horen we ook de viool en stem van Lena Willemark, de koto van Karin Nakagawa en de percussie van Jon Fält. De muziek is een mooie mix van hedendaagse jazz en oude Chinese en Japanse muziekbronnen en daarnaast horen we eigentijdse Scandinavische poëzie en teksten van de Mexicaanse auteur Octavio Paz en Italiaanse renaissance-dichter Petrarch. Het resultaat is een prachtplaat vol bloedmooie en stemmige muziek.
Bijna niks te vinden van dit album op YT (want ECM), behalve:
Anders Jormin is een Zweeds jazzmuzikant die de snaren van de contrabas beroert en in de jaren tachtig en negentig met vele groten samenwerkte. Sinds diezelfde jaren tachtig maakt hij ook soloplaten, maar ook daarop zoekt hij de samenwerking. Vanaf diezelfde jaren negentig komt zijn werk uit op het befaamde ECM-label. In 2023 verschijnt zijn zoveelste album en ik koop het op 18 september 2023. Dit keer horen we ook de viool en stem van Lena Willemark, de koto van Karin Nakagawa en de percussie van Jon Fält. De muziek is een mooie mix van hedendaagse jazz en oude Chinese en Japanse muziekbronnen en daarnaast horen we eigentijdse Scandinavische poëzie en teksten van de Mexicaanse auteur Octavio Paz en Italiaanse renaissance-dichter Petrarch. Het resultaat is een prachtplaat vol bloedmooie en stemmige muziek.
Bijna niks te vinden van dit album op YT (want ECM), behalve:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2255: Einar Solberg - 16
De zanger/frontman van Leprous komt in mei van dit jaar met zijn solodebuut. Op 16 verhaalt hij van een moeilijke periode in zijn leven die startte toen hij zestien jaar oud was. Vandaar de titel. Het is dan wel een soloalbum, maar Solberg zoekt vooral de samenwerking op. De lijst met medewerkende muzikanten is lang. Voor hen die iets verwachten in het verlengde van Leprous: ja en nee. Nee, stilistisch gaat Solberg de kant van de art-rock op: melodieuze songs met verrassende instrumentatie als blazers en orkest. (Peter Gabriel, iemand?) Ja, er zitten onverwachte momenten in die de luisteraar op het verkeerde been zetten, er is enorme dynamiek, er klinkt nogal wat elektronica en Solberg zet volop zijn ongekende vocale capaciteiten in zoals hij dat bij Leprous ook doet: soms fragiel, dan weer luid en bijna opera-achtig. Gelukkig laat hij het gebrul waar hij zich in vroegere jaren van bediende achterwege. Hoogtepunten te over en er verschijnen zelfs wat singles. Ik koop 16 op 18 september 2023 en allemensen, wat is dit een mooi album. In mijn oren is dit al een van de beste platen van dit jaar.
De zanger/frontman van Leprous komt in mei van dit jaar met zijn solodebuut. Op 16 verhaalt hij van een moeilijke periode in zijn leven die startte toen hij zestien jaar oud was. Vandaar de titel. Het is dan wel een soloalbum, maar Solberg zoekt vooral de samenwerking op. De lijst met medewerkende muzikanten is lang. Voor hen die iets verwachten in het verlengde van Leprous: ja en nee. Nee, stilistisch gaat Solberg de kant van de art-rock op: melodieuze songs met verrassende instrumentatie als blazers en orkest. (Peter Gabriel, iemand?) Ja, er zitten onverwachte momenten in die de luisteraar op het verkeerde been zetten, er is enorme dynamiek, er klinkt nogal wat elektronica en Solberg zet volop zijn ongekende vocale capaciteiten in zoals hij dat bij Leprous ook doet: soms fragiel, dan weer luid en bijna opera-achtig. Gelukkig laat hij het gebrul waar hij zich in vroegere jaren van bediende achterwege. Hoogtepunten te over en er verschijnen zelfs wat singles. Ik koop 16 op 18 september 2023 en allemensen, wat is dit een mooi album. In mijn oren is dit al een van de beste platen van dit jaar.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Even wat vinyl inhalen...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
0905: Carla Bley & Paul Haines - Escalator Over The Hill
Deze van origine driedubbelelpee uit 1971 heb ik sinds 1991 als dubbelcd in de kast staan en ik ruk 'm er regelmatig uit. Deze bizarre monsterproductie - die de ondertitel A Chronotransduction heeft - is een lijvig werkstuk van componiste en toetseniste Carla Bley en tekstmaker Paul Haines. Voor deze bevreemdende jazzopera maakten zij gebruik van de inzet van vele gastmuzikanten uit de wereld van jazz en rock: Jack Bruce, Don Preston, Michael Mantler, Don Cherry, Dewey Redman, John McLaughlin, Linda Ronstadt en vele, vele anderen. De muziek springt heen en weer tussen avantgarde, big band jazz, rock en ambient en is bij vlagen warm en lieflijk, dan weer agressief en hard, soms magistraal bombastisch, atonaal en melodieus. Een waar luisteravontuur. Vraag me niet waar het allemaal over gaat, want er gebeurt zo veel, dat je eigenlijk aan twee oren niet genoeg hebt. Op 4 maart 2023 vond er een platenbeursje plaats in het ACEC-gebouw in ons zo majestueuze Apeldoorn en aldaar vond ik deze heruitgave uit 1974. Ik had altijd al eens een vinylversie van dit meesterwerk willen hebben, dus greep ik mijn kans.
Er is op YT nauwelijks iets te vinden van dit werk:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-10-2023 14:05:03 ]
Deze van origine driedubbelelpee uit 1971 heb ik sinds 1991 als dubbelcd in de kast staan en ik ruk 'm er regelmatig uit. Deze bizarre monsterproductie - die de ondertitel A Chronotransduction heeft - is een lijvig werkstuk van componiste en toetseniste Carla Bley en tekstmaker Paul Haines. Voor deze bevreemdende jazzopera maakten zij gebruik van de inzet van vele gastmuzikanten uit de wereld van jazz en rock: Jack Bruce, Don Preston, Michael Mantler, Don Cherry, Dewey Redman, John McLaughlin, Linda Ronstadt en vele, vele anderen. De muziek springt heen en weer tussen avantgarde, big band jazz, rock en ambient en is bij vlagen warm en lieflijk, dan weer agressief en hard, soms magistraal bombastisch, atonaal en melodieus. Een waar luisteravontuur. Vraag me niet waar het allemaal over gaat, want er gebeurt zo veel, dat je eigenlijk aan twee oren niet genoeg hebt. Op 4 maart 2023 vond er een platenbeursje plaats in het ACEC-gebouw in ons zo majestueuze Apeldoorn en aldaar vond ik deze heruitgave uit 1974. Ik had altijd al eens een vinylversie van dit meesterwerk willen hebben, dus greep ik mijn kans.
Er is op YT nauwelijks iets te vinden van dit werk:
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-10-2023 14:05:03 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0906: Terje Rypdal - What Comes After
Deze Noorse gitarist timmert al 12.354 jaar aan de bak. Dat doet hij in samenwerking met allerlei andere muzikanten, ensembles en orkesten; daarnaast maakte hij ook 12.354 soloplaten. Ik kende hem van naam, maar hoorde begin jaren negentig voor het eerst iets van zijn muziek. Jazzy, ijl, orkestraal en bij vlagen vaag en atonaal. Volgens mij was het Whenever I Seem To Be Far Away, maar ik weet het niet zeker meer; het cassettebandje waarop ik die elpee had opgenomen is met een verhuizing zesenhalf jaar geleden uit mijn collectie geraakt. Die plaat kwam uit 1974 en onlangs - op 4 maart 2023 - vond ik op een platenbeursje in het ACEC-gebouw hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een andere plaat van Rypdal uit dat jaar. Ook op What Comes After staat vage, atmosferische en af en toe onsamenhangende atonale jazzmuziek. Bijzonder gaaf wel. Rypdal speelt hier samen met drummer Jon Christensen, hoboïst/hoornist Erik Niord Larsen en bassisten Barre Phillips en Sveinung Hovensjø, met wie hij de compositiekredieten deelt. Het resultaat is een grotendeels geïmproviseerde prachtplaat die me doet verlangen naar meer, maar ik heb niet meer. Nog niet.
Zo goed als niets van dit album te vinden op YT (want ECM label), behalve:
Deze Noorse gitarist timmert al 12.354 jaar aan de bak. Dat doet hij in samenwerking met allerlei andere muzikanten, ensembles en orkesten; daarnaast maakte hij ook 12.354 soloplaten. Ik kende hem van naam, maar hoorde begin jaren negentig voor het eerst iets van zijn muziek. Jazzy, ijl, orkestraal en bij vlagen vaag en atonaal. Volgens mij was het Whenever I Seem To Be Far Away, maar ik weet het niet zeker meer; het cassettebandje waarop ik die elpee had opgenomen is met een verhuizing zesenhalf jaar geleden uit mijn collectie geraakt. Die plaat kwam uit 1974 en onlangs - op 4 maart 2023 - vond ik op een platenbeursje in het ACEC-gebouw hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een andere plaat van Rypdal uit dat jaar. Ook op What Comes After staat vage, atmosferische en af en toe onsamenhangende atonale jazzmuziek. Bijzonder gaaf wel. Rypdal speelt hier samen met drummer Jon Christensen, hoboïst/hoornist Erik Niord Larsen en bassisten Barre Phillips en Sveinung Hovensjø, met wie hij de compositiekredieten deelt. Het resultaat is een grotendeels geïmproviseerde prachtplaat die me doet verlangen naar meer, maar ik heb niet meer. Nog niet.
Zo goed als niets van dit album te vinden op YT (want ECM label), behalve:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0907: George Duke - Feel
In 1974 speelt George Duke in het ensemble van Frank Zappa en Zappa helpt met Dukes soloplaat Feel, maar doet dat vanwege ingewikkelde rechtenregels onder de schuilnaam Obdewl'l X. Zappa speelt gitaar op de stukken Love en Old Slippers en net als de rest van het album zijn het fijne fusionjazzprogrockstukken. Hoogst aangenaam. Het is pas later dat Duke meer de funkjazzpopkant opgaat. Hier horen we zijn heerlijke pianootjes, lekkere Moogloopjes en die zoetgevooisde stem. Met dank aan Zappa die Duke een jaar ervoor overhaalde om te gaan zingen. 'No. I don't sing,' was Dukes antwoord en niet veel later deed hij wat zijn werkgever hem vroeg. Zo ging het ook met de synth. 'No. I'm a pianist. I don't wanna use any modern crap.' Zappa plaatste een synthesizer op Dukes piano en zei: 'Hier. Speel er maar op als je zin hebt.' Schoorvoetend probeerde Duke het en toen was hij om. Een jaar later, in 1975, maakt Duke nog The Aura Will Prevail, waarop hij nog een stapje verder gaat en waarop Zappa ook betrokken is als componist. Hier niet. Feel hoorde ik voor het eerst begin jaren negentig, samen met The Aura Will Prevail, toen ik ze te leen kreeg van een oudere collega en ik ze opnam op een cassettebandje. Het cassettebandje is verloren gegaan bij de verhuizing zeven jaar geleden, dus ik was blij toen ik Feel vond op 8 januari 2023 tijdens een platenbeursje in het ACEC-gebouw hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is overigens een Duitsche heruitgave uit 1978.
In 1974 speelt George Duke in het ensemble van Frank Zappa en Zappa helpt met Dukes soloplaat Feel, maar doet dat vanwege ingewikkelde rechtenregels onder de schuilnaam Obdewl'l X. Zappa speelt gitaar op de stukken Love en Old Slippers en net als de rest van het album zijn het fijne fusionjazzprogrockstukken. Hoogst aangenaam. Het is pas later dat Duke meer de funkjazzpopkant opgaat. Hier horen we zijn heerlijke pianootjes, lekkere Moogloopjes en die zoetgevooisde stem. Met dank aan Zappa die Duke een jaar ervoor overhaalde om te gaan zingen. 'No. I don't sing,' was Dukes antwoord en niet veel later deed hij wat zijn werkgever hem vroeg. Zo ging het ook met de synth. 'No. I'm a pianist. I don't wanna use any modern crap.' Zappa plaatste een synthesizer op Dukes piano en zei: 'Hier. Speel er maar op als je zin hebt.' Schoorvoetend probeerde Duke het en toen was hij om. Een jaar later, in 1975, maakt Duke nog The Aura Will Prevail, waarop hij nog een stapje verder gaat en waarop Zappa ook betrokken is als componist. Hier niet. Feel hoorde ik voor het eerst begin jaren negentig, samen met The Aura Will Prevail, toen ik ze te leen kreeg van een oudere collega en ik ze opnam op een cassettebandje. Het cassettebandje is verloren gegaan bij de verhuizing zeven jaar geleden, dus ik was blij toen ik Feel vond op 8 januari 2023 tijdens een platenbeursje in het ACEC-gebouw hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is overigens een Duitsche heruitgave uit 1978.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0908: Porcupine Tree - IA/DW/XT
22 april 2023 was het Record Store Day. Er stond niet heel veel op mijn lijstje voor dit jaar. (Ik haak een beetje af, omdat de prijzen van de platen de pan uit swingen.) In de paar kratten die de plaatselijke platenwinkel alhier in ons zo majestueuze Apeldoorn had staan, viste ik er toch iets uit. Op deze EP staan vier stukken, die Porcupine Tree opnam tijdens de sessies voor de albums In Absentia (2002) en Deadwing (2005) en ze staan ook op de debiel dure Deluxe dozen van die platen en die heb ik niet. Drown With Me en Chloroform kende ik al wel; die stonden ook op een cd-single die ik in de kast heb staan. Revenant is een kort instrumentaaltje van Richard Barbieri en Mother And Child Divided is ook instrumentaal, maar heeft zo'n stampende heavy riff waar Steven Wilson en de zijnen een patent op hebben. Leuk hebbeding, draai hem nu voor de tweede keer en op Discogs zie ik dat hij al voor schandalig hoge prijzen in de verkoop staat en is geweest.
22 april 2023 was het Record Store Day. Er stond niet heel veel op mijn lijstje voor dit jaar. (Ik haak een beetje af, omdat de prijzen van de platen de pan uit swingen.) In de paar kratten die de plaatselijke platenwinkel alhier in ons zo majestueuze Apeldoorn had staan, viste ik er toch iets uit. Op deze EP staan vier stukken, die Porcupine Tree opnam tijdens de sessies voor de albums In Absentia (2002) en Deadwing (2005) en ze staan ook op de debiel dure Deluxe dozen van die platen en die heb ik niet. Drown With Me en Chloroform kende ik al wel; die stonden ook op een cd-single die ik in de kast heb staan. Revenant is een kort instrumentaaltje van Richard Barbieri en Mother And Child Divided is ook instrumentaal, maar heeft zo'n stampende heavy riff waar Steven Wilson en de zijnen een patent op hebben. Leuk hebbeding, draai hem nu voor de tweede keer en op Discogs zie ik dat hij al voor schandalig hoge prijzen in de verkoop staat en is geweest.
![Drown With Me [Remastered]](https://i.ytimg.com/vi/VsG5tIBUk6Y/0.jpg)
![Chloroform [Remastered]](https://i.ytimg.com/vi/3GVBLqa8JMM/0.jpg)
![Porcupine Tree - Mother & Child Divided [High Quality Audio, from ?Deadwing? DVD-A Edition]](https://i.ytimg.com/vi/9TPYi1GuM88/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0909: Emerson Lake & Palmer - Brain Salad Surgery
Ook op die Record Store Day op 22 april 2023 vind ik deze picture disc. De prijs is belachelijk hoog en de plaat heb ik al ikweetniethoeveel keer in de kast staan (twee maal vinyl, vier maal cd), maar toch neem ik hem mee. Het is in mijn oren het meest consistente album dat de heren Emerson Lake & Palmer samen hebben gemaakt. In 1973 zijn ze op het toppunt van hun creativiteit en roem. De vorige plaat Trilogy hadden ze laag voor laag in de studio in elkaar geknutseld en het aantal overdubs was niet te tellen. De stukken bleken op het podium niet uit te voeren. Dat moest met dit nieuwe album anders. In een soort concertsetting in hun studio (een oude bioscoop in hartje Londen) construeerde het trio dit fenomenale album dat bekend staat als een van de meesterwerken in de prog. De hoes is overigens van H.R.Giger. Eigenlijk is ieder stuk op de plaat raak, of het moet het korte niemendalletje Benny The Bouncer zijn, een humoristisch countryrockjazzliedje. Opener Jerusalem, de beroemde Britse hymne, zet de toon voor het album: majestueus en magistraal. Emersons Moog giert rond de prachtige zang van Lake. En dan ramt Toccata erin: Emersons bewerking van het vierde deel uit het pianoconcert van Alberto Ginastera. Onnavolgbaar technisch complex met in het midden een door Palmer gecomponeerde drumsolo waarin hij gebruik maakt van zijn nieuwste snufje: de Moogdrum, een systeem waarin zijn drumvellen zijn gekoppeld aan Emersons synthesizer. Still... You Turn Me On is het rustpunt van de plaat: een lieflijk liefdesliedje van Greg Lake. De laatste dertig minuten zijn ingeruimd voor Karn Evil 9, een monstercompositie van Emerson die in drie delen uiteenvalt. Het thema ervan is me tot op de dag van vandaag niet duidelijk (en ik beluister dit stuk toch al zo'n dikke tweeënveertig jaar), maar het heeft iets van doen met toekomst en technologie. Het eerste deel is complexe progrock, het tweede deel is meer pianojazzy en in het derde deel wordt de nachtmerrie dat computers de wereld gaan beheersen uitgebeeld door Emersons grandioze synthesizerpartijen. Voorwaar, geen kattenpis, deze plaat. Het trio trekt er in 1973 en 1974 dan ook de hele wereld mee over met allerlei toeters en bellen: quadrofonisch geluid, enorme decorstukken, een vleugel die opstijgt en al ronddraaiende meermalen over de kop gaat en een ongekende lichtshow. Niet gek dat de groep erna een pauze neemt. Van die tour verschijnt nog wel een driedubbelelpee Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends, waarop zo'n beetje de gehele Brain Salad Surgery is te beluisteren. Zelf ben ik er nog altijd niet uit of Brain Salad Surgery het allerbeste album van de groep is. Voor deze picture disc is gebruik gemaakt van de remaster uit 2014 en o ja, ik laat hem in de verpakking zitten en ik heb hem dus (nog) nooit gedraaid.
Ook op die Record Store Day op 22 april 2023 vind ik deze picture disc. De prijs is belachelijk hoog en de plaat heb ik al ikweetniethoeveel keer in de kast staan (twee maal vinyl, vier maal cd), maar toch neem ik hem mee. Het is in mijn oren het meest consistente album dat de heren Emerson Lake & Palmer samen hebben gemaakt. In 1973 zijn ze op het toppunt van hun creativiteit en roem. De vorige plaat Trilogy hadden ze laag voor laag in de studio in elkaar geknutseld en het aantal overdubs was niet te tellen. De stukken bleken op het podium niet uit te voeren. Dat moest met dit nieuwe album anders. In een soort concertsetting in hun studio (een oude bioscoop in hartje Londen) construeerde het trio dit fenomenale album dat bekend staat als een van de meesterwerken in de prog. De hoes is overigens van H.R.Giger. Eigenlijk is ieder stuk op de plaat raak, of het moet het korte niemendalletje Benny The Bouncer zijn, een humoristisch countryrockjazzliedje. Opener Jerusalem, de beroemde Britse hymne, zet de toon voor het album: majestueus en magistraal. Emersons Moog giert rond de prachtige zang van Lake. En dan ramt Toccata erin: Emersons bewerking van het vierde deel uit het pianoconcert van Alberto Ginastera. Onnavolgbaar technisch complex met in het midden een door Palmer gecomponeerde drumsolo waarin hij gebruik maakt van zijn nieuwste snufje: de Moogdrum, een systeem waarin zijn drumvellen zijn gekoppeld aan Emersons synthesizer. Still... You Turn Me On is het rustpunt van de plaat: een lieflijk liefdesliedje van Greg Lake. De laatste dertig minuten zijn ingeruimd voor Karn Evil 9, een monstercompositie van Emerson die in drie delen uiteenvalt. Het thema ervan is me tot op de dag van vandaag niet duidelijk (en ik beluister dit stuk toch al zo'n dikke tweeënveertig jaar), maar het heeft iets van doen met toekomst en technologie. Het eerste deel is complexe progrock, het tweede deel is meer pianojazzy en in het derde deel wordt de nachtmerrie dat computers de wereld gaan beheersen uitgebeeld door Emersons grandioze synthesizerpartijen. Voorwaar, geen kattenpis, deze plaat. Het trio trekt er in 1973 en 1974 dan ook de hele wereld mee over met allerlei toeters en bellen: quadrofonisch geluid, enorme decorstukken, een vleugel die opstijgt en al ronddraaiende meermalen over de kop gaat en een ongekende lichtshow. Niet gek dat de groep erna een pauze neemt. Van die tour verschijnt nog wel een driedubbelelpee Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends, waarop zo'n beetje de gehele Brain Salad Surgery is te beluisteren. Zelf ben ik er nog altijd niet uit of Brain Salad Surgery het allerbeste album van de groep is. Voor deze picture disc is gebruik gemaakt van de remaster uit 2014 en o ja, ik laat hem in de verpakking zitten en ik heb hem dus (nog) nooit gedraaid.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0910: Froukje - Als Ik God Was
Omdat ik twee items koop op Record Store Day op 22 april 2023, krijg ik deze single. Ik draai hem nu pas voor het eerst. En waarschijnlijk ook voor het laatst. Ik ken die hele Froukje niet en haar liedje klinkt leuk en intiem, met wat elektronica en fragiele zang. Wereldschokkend is het niet in mijn oren. De B-zijde trouwens ook niet. Het plaatje staat inmiddels hoog boven in een platenkast waar de singles staan die ik er waarschijnlijk nooit meer uit haal.
Omdat ik twee items koop op Record Store Day op 22 april 2023, krijg ik deze single. Ik draai hem nu pas voor het eerst. En waarschijnlijk ook voor het laatst. Ik ken die hele Froukje niet en haar liedje klinkt leuk en intiem, met wat elektronica en fragiele zang. Wereldschokkend is het niet in mijn oren. De B-zijde trouwens ook niet. Het plaatje staat inmiddels hoog boven in een platenkast waar de singles staan die ik er waarschijnlijk nooit meer uit haal.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Kende haar van horen zeggen/lezen. Valt me eigenlijk best mee. Beter dan 90% van de Nederlandstalige tranentrekkende zooi waar we mee kapot worden gegooid door Echte Zangers en de shit uit Volendam.quote:
bazbo 0910: Froukje - Als Ik God Was
[ afbeelding ]
Omdat ik twee items koop op Record Store Day op 22 april 2023, krijg ik deze single. Ik draai hem nu pas voor het eerst. En waarschijnlijk ook voor het laatst. Ik ken die hele Froukje niet en haar liedje klinkt leuk en intiem, met wat elektronica en fragiele zang. Wereldschokkend is het niet in mijn oren. De B-zijde trouwens ook niet. Het plaatje staat inmiddels hoog boven in een platenkast waar de singles staan die ik er waarschijnlijk nooit meer uit haal.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
bazbo 0911: David Bedford - Instructions For Angels
Op tweede pinksterdag 2023 (29 mei) vindt hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een grote platenbeurs plaats in de straten van het centrum van datzelfde zo majestueuze Apeldoorn. 's Morgens loop ik een rondje en neus ik rond; daarna maak ik nog een ronde en doe ik mijn inkopen. Een van de eerste vondsten is dit obscure album uit 1977 en het is nog de quad-versie ook. Componist David Bedford heeft al eerder vreemde avant-gardeplaten gemaakt; bekend is hij van zijn werk voor Mike Oldfield. Die komt hier een gastgitaarpartij spelen. Bedford werd in 1976 gevraagd om een stuk te componeren voor het King's Lynn Festival en hij baseert zijn muziek op de poëzie van ene Kenneth Patchen. Daarnaast maakt hij gebruik van melodieën uit Alleluya Psallat van een onbekende componist uit de middeleeuwen. Voor het festival mag Bedford rekenen op het Leicestershire Schools Symphony Orchestra. Uiteindelijk valt het werkstuk in zes delen uiteen die variëren van melodieus, sereen en bombastisch tot abstract, raar en atonaal. Behalve genoemde Oldfield komt ook Mike Ratledge (bekend van Soft Machine) een synthesizersolo spelen, maar verder horen we voornamelijk orkest en koor en Bedford zelf op piano, orgel, synthesizer en allerlei percussie. Intrigerend werk, wel.
Op tweede pinksterdag 2023 (29 mei) vindt hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een grote platenbeurs plaats in de straten van het centrum van datzelfde zo majestueuze Apeldoorn. 's Morgens loop ik een rondje en neus ik rond; daarna maak ik nog een ronde en doe ik mijn inkopen. Een van de eerste vondsten is dit obscure album uit 1977 en het is nog de quad-versie ook. Componist David Bedford heeft al eerder vreemde avant-gardeplaten gemaakt; bekend is hij van zijn werk voor Mike Oldfield. Die komt hier een gastgitaarpartij spelen. Bedford werd in 1976 gevraagd om een stuk te componeren voor het King's Lynn Festival en hij baseert zijn muziek op de poëzie van ene Kenneth Patchen. Daarnaast maakt hij gebruik van melodieën uit Alleluya Psallat van een onbekende componist uit de middeleeuwen. Voor het festival mag Bedford rekenen op het Leicestershire Schools Symphony Orchestra. Uiteindelijk valt het werkstuk in zes delen uiteen die variëren van melodieus, sereen en bombastisch tot abstract, raar en atonaal. Behalve genoemde Oldfield komt ook Mike Ratledge (bekend van Soft Machine) een synthesizersolo spelen, maar verder horen we voornamelijk orkest en koor en Bedford zelf op piano, orgel, synthesizer en allerlei percussie. Intrigerend werk, wel.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0912: The Carla Bley Band - European Tour 1977
Carla Bley maakt na Escalator Over The Hill gedurende de jaren zeventig een fikse rij platen. Vaak doet ze dat met haar eigen big band en de muziek ontwikkelt zich tot een geheel eigen stijl. In 1977 toert ze met een grootse band met daarin Elton Dean en Hugh Hopper en met Michael Mantler, haar partner op dat moment. Van die tournee verschijnt in 1978 deze elpee en die vind ik op die platenbeurs in ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023. Het is een originele Duitsche uitgave die bijzonder goed klinkt. Deze zeer ongewone, maar altijd inventieve en uiterst vermakelijke jazz blijft het goed doen in mijn woonkamer.
Niks van dit album te vinden op YT, behalve:
Carla Bley maakt na Escalator Over The Hill gedurende de jaren zeventig een fikse rij platen. Vaak doet ze dat met haar eigen big band en de muziek ontwikkelt zich tot een geheel eigen stijl. In 1977 toert ze met een grootse band met daarin Elton Dean en Hugh Hopper en met Michael Mantler, haar partner op dat moment. Van die tournee verschijnt in 1978 deze elpee en die vind ik op die platenbeurs in ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023. Het is een originele Duitsche uitgave die bijzonder goed klinkt. Deze zeer ongewone, maar altijd inventieve en uiterst vermakelijke jazz blijft het goed doen in mijn woonkamer.
Niks van dit album te vinden op YT, behalve:
![The Carla Bley Band - Wrong Key Donkey [European Tour 1977].wmv](https://i.ytimg.com/vi/eWRY9GZ79CY/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0913: Carla Bley - Social Studies
Carla Bley gaat in de jaren zeventig en tachtig onverdroten door met het uitbrengen van haar opmerkelijke jazzmuziek. In 1981 komt ze met Social Studies, dat weer vol staat met haar eigenzinnige composities. Ook op deze plaat zet ze een groot ensemble in met een uitgebreide ritmesectie en meerdere blazers. Zelf bedient ze het orgel en de piano. Michael Mantler is er bijvoorbeeld op trompet en Steve Swallow bespeelt de bas. Wat mij opvalt, is dat het werk wat minder uitbundig en buitenissig klinkt dan de eerdere liveplaat. Niet dat het saai is, integendeel. Steeds weer openbaren zich prachtige melodieën en improvisaties. Ik mag dit graag beluisteren of als behang door de kamer heen jakkeren. Ook deze elpee koop ik op 29 mei 2023 tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Zalig album, weer.
Zeer weinig te vinden van dit album op YT, maar met een beetje moeite:
Carla Bley gaat in de jaren zeventig en tachtig onverdroten door met het uitbrengen van haar opmerkelijke jazzmuziek. In 1981 komt ze met Social Studies, dat weer vol staat met haar eigenzinnige composities. Ook op deze plaat zet ze een groot ensemble in met een uitgebreide ritmesectie en meerdere blazers. Zelf bedient ze het orgel en de piano. Michael Mantler is er bijvoorbeeld op trompet en Steve Swallow bespeelt de bas. Wat mij opvalt, is dat het werk wat minder uitbundig en buitenissig klinkt dan de eerdere liveplaat. Niet dat het saai is, integendeel. Steeds weer openbaren zich prachtige melodieën en improvisaties. Ik mag dit graag beluisteren of als behang door de kamer heen jakkeren. Ook deze elpee koop ik op 29 mei 2023 tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Zalig album, weer.
Zeer weinig te vinden van dit album op YT, maar met een beetje moeite:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0914: The Carla Bley Band - Live!
Een jaar later (1982) komt Live!. Carla Bley kiest er kennelijk voor om studioalbums onder haar eigen naam uit te brengen en de liveplaten onder The Carla Bley Band. Op deze fijne liveregistratie staan weer een paar puike stukken met dat typische karakter van la Bley. Bij vlagen serieuze big band, bij andere vlagen bizar. Heel fijn. In The Carla Bley band zitten weer niet de minsten, de bezetting is zelfs wat uitgebreider met een zwaardere blazerssectie en een extra pianist, zodat Bley zich kan concentreren op het orgel of dirigeren. Ook deze kocht ik op 29 mei 2023 tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Leuke songtitels, schitterende uitvoeringen (let op de rare sprongen in Song Sung Long van haar album Dinner Music).
Een jaar later (1982) komt Live!. Carla Bley kiest er kennelijk voor om studioalbums onder haar eigen naam uit te brengen en de liveplaten onder The Carla Bley Band. Op deze fijne liveregistratie staan weer een paar puike stukken met dat typische karakter van la Bley. Bij vlagen serieuze big band, bij andere vlagen bizar. Heel fijn. In The Carla Bley band zitten weer niet de minsten, de bezetting is zelfs wat uitgebreider met een zwaardere blazerssectie en een extra pianist, zodat Bley zich kan concentreren op het orgel of dirigeren. Ook deze kocht ik op 29 mei 2023 tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Leuke songtitels, schitterende uitvoeringen (let op de rare sprongen in Song Sung Long van haar album Dinner Music).
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0915: Carla Bley - Heavy Heart
Carla Bley maakt in 1984 opnieuw een plaat met die typische en eigenzinnige jazzmuziek. En hoewel het allemaal weer lichtvoetig klinkt, is het qua arrangementen topzwaar en er gebeurt van alles. Bley maakt ook op dit album gebruik van een soort halve bigband. In het tienkoppige monster zitten vier blazers, twee percussionisten, een extra pianist (Kenny Kirkland), een gitarist (Hiram Bullock) en bassist Steve Swallow. De bandleidster zelf neemt het orgel en de synthesizer voor haar rekening. Misschien geen uitschieter in het imposante Bleyoeuvre, maar toch een mooie aanvulling. Eerlijk gezegd krijg ik er geen genoeg an. En ja, ook dit album kocht ik op 29 mei 2023.
Bijna niks te vinden op YT van dit album, behalve dan:
Carla Bley maakt in 1984 opnieuw een plaat met die typische en eigenzinnige jazzmuziek. En hoewel het allemaal weer lichtvoetig klinkt, is het qua arrangementen topzwaar en er gebeurt van alles. Bley maakt ook op dit album gebruik van een soort halve bigband. In het tienkoppige monster zitten vier blazers, twee percussionisten, een extra pianist (Kenny Kirkland), een gitarist (Hiram Bullock) en bassist Steve Swallow. De bandleidster zelf neemt het orgel en de synthesizer voor haar rekening. Misschien geen uitschieter in het imposante Bleyoeuvre, maar toch een mooie aanvulling. Eerlijk gezegd krijg ik er geen genoeg an. En ja, ook dit album kocht ik op 29 mei 2023.
Bijna niks te vinden op YT van dit album, behalve dan:
![Carla Bley - Heavy Heart [Heavy Heart].wmv](https://i.ytimg.com/vi/h8ddcIBnh1Q/0.jpg)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0916: Andy Summers & Robert Fripp - I Advance Masked
Het tweede album van dit duo (Bewitched) heb ik sinds halverwege de jaren tachtig in de kast staan. Zeer veel gedraaid. Hun eersteling heb ik echter nooit gehoord of gevonden. Tot 29 mei 2023, toen ik een vinylversie vond op de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Weet je wat? Ik kocht hem. Op I Advance Masked verkennen Andy Summers en Robert Fripp hun beider kunnen. De plaat komt uit 1982 en er staan dertien instrumentale avontuurtjes op. Beide muzikanten spelen gitaar, bas, synthesizer en percussie. Het merendeel van de stukken en stukjes heeft een ruimtelijk, bijna ambient karakter. Maar soms is het verrassend en zelfs swingend. De opener is het titelnummer en misschien wel het ruigste wat het album te bieden heeft. Her en der horen we die typische Fripploopjes en vreemde King Crimsonachtige akkoorden. Het gebodene zal niet iedereen bekoren, maar voor hem of haar of hen die er eens goed voor wil gaan zitten opent zich wereld na wereld en is het smullen geblazen.
Het tweede album van dit duo (Bewitched) heb ik sinds halverwege de jaren tachtig in de kast staan. Zeer veel gedraaid. Hun eersteling heb ik echter nooit gehoord of gevonden. Tot 29 mei 2023, toen ik een vinylversie vond op de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Weet je wat? Ik kocht hem. Op I Advance Masked verkennen Andy Summers en Robert Fripp hun beider kunnen. De plaat komt uit 1982 en er staan dertien instrumentale avontuurtjes op. Beide muzikanten spelen gitaar, bas, synthesizer en percussie. Het merendeel van de stukken en stukjes heeft een ruimtelijk, bijna ambient karakter. Maar soms is het verrassend en zelfs swingend. De opener is het titelnummer en misschien wel het ruigste wat het album te bieden heeft. Her en der horen we die typische Fripploopjes en vreemde King Crimsonachtige akkoorden. Het gebodene zal niet iedereen bekoren, maar voor hem of haar of hen die er eens goed voor wil gaan zitten opent zich wereld na wereld en is het smullen geblazen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0917: various artists - Zapped
Ik bevind mij nog steeds op die grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023 als ik deze elpee vind voor een luttel bedrag. Kijk, inpakken maar. Zapped verscheen in 1970 als een 'promotional sampler' waarop allerlei acts staan die Frank Zappa produceerde in 1968 en 1969 en/of die uitkwamen op zijn labels Bizarre of Straight, maar dit is een Amerikaanse herpersing uit 1975. Te horen zijn Alice Cooper (Frank Zappa ontdekte de band en produceerde de eerste twee elpees), Captain Beefheart & The Magic Band, Judy Henske & Jerry Yester, Tim Buckley, Wild Man Fischer, Tim Dawe, Lord Buckley, Jeff Simmons en de GTO's (Girls Together Outrageously). Ja, Zappa zat niet stil in die jaren. In alle andere jaren ook niet, trouwens. Van zijn eigen band horen we Holiday In Berlin, Full Blown (van het album Burnt Weeny Sandwich van The Mothers Of Invention) en Willie The Pimp (gezongen door Beefheart en afkomstig van het legendarische Hot Rats album). Alles bij elkaar een uiterst vermakelijke verzameling.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-10-2023 20:08:39 ]
Ik bevind mij nog steeds op die grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023 als ik deze elpee vind voor een luttel bedrag. Kijk, inpakken maar. Zapped verscheen in 1970 als een 'promotional sampler' waarop allerlei acts staan die Frank Zappa produceerde in 1968 en 1969 en/of die uitkwamen op zijn labels Bizarre of Straight, maar dit is een Amerikaanse herpersing uit 1975. Te horen zijn Alice Cooper (Frank Zappa ontdekte de band en produceerde de eerste twee elpees), Captain Beefheart & The Magic Band, Judy Henske & Jerry Yester, Tim Buckley, Wild Man Fischer, Tim Dawe, Lord Buckley, Jeff Simmons en de GTO's (Girls Together Outrageously). Ja, Zappa zat niet stil in die jaren. In alle andere jaren ook niet, trouwens. Van zijn eigen band horen we Holiday In Berlin, Full Blown (van het album Burnt Weeny Sandwich van The Mothers Of Invention) en Willie The Pimp (gezongen door Beefheart en afkomstig van het legendarische Hot Rats album). Alles bij elkaar een uiterst vermakelijke verzameling.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-10-2023 20:08:39 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0918: The Spencer Davis Group - Gimme Some Lovin
We blijven nog heel even op die grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023. Ik vind ook nog dit singletje. Nu mag je weten dat ik lijd aan een kleine verzamelwoede als het gaat om The Spencer Davis Group. Niet dat mijn verzameling groot is, maar als ik iets leuks tegenkom, koop ik het. Dit is de Nederlandse versie van de single uit 1967, vlak voordat Stevie Winwood de groep zal verlaten en zijn eigen band Traffic opricht. Gimme Some Lovin is een kraker van jewelste en Winwood speelt het tot op de dag van vandaag tijdens concerten. (Wanneer komt die man nog eens naar Europa? Want dan moet en zal ik hem zien en horen.) De B-zijde is een stuk geschreven door Paul Bishop (Blues In F); niet gek, Spencer Davis en zijn Group speelden veel covers van anderen, net zo veel bandjes in de jaren zestig.
We blijven nog heel even op die grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023. Ik vind ook nog dit singletje. Nu mag je weten dat ik lijd aan een kleine verzamelwoede als het gaat om The Spencer Davis Group. Niet dat mijn verzameling groot is, maar als ik iets leuks tegenkom, koop ik het. Dit is de Nederlandse versie van de single uit 1967, vlak voordat Stevie Winwood de groep zal verlaten en zijn eigen band Traffic opricht. Gimme Some Lovin is een kraker van jewelste en Winwood speelt het tot op de dag van vandaag tijdens concerten. (Wanneer komt die man nog eens naar Europa? Want dan moet en zal ik hem zien en horen.) De B-zijde is een stuk geschreven door Paul Bishop (Blues In F); niet gek, Spencer Davis en zijn Group speelden veel covers van anderen, net zo veel bandjes in de jaren zestig.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0919: Yes - America
De laatste aankoop tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023 is dit singletje. Zes euro's moet ik afrekenen en ik weet dat exemplaren op Discogs voor grote bedragen van de hand gaan. Als ik thuis kom, blijkt het een Duitsche persing te zijn en kan ik 'm zo verkopen voor het vijfvoudige. Maar ik verkoop 'm niet. Het is een alleraardigst hebbedingetje. De single kwam uit in 1972 en bevat een ingekorte versie van America, dat Paul Simon schreef. Het is wel helemaal verYest en de reguliere versie duurt dik tien minuten en bevat een complex instrumentaal intro en een debiel goede gitaarsolo aan het eind. Dat intro en de solo moeten we hier missen. Op de B-kant vinden we Total Mass Retain, het tweede deel van de monstercompositie Close To The Edge, dat op de gelijknamige elpee uit hetzelfde jaar staat. De dik drie minuten zijn helemaal uit z'n context gerukt, waardoor het eigenlijk nergens op slaat. Maar goed. Hebbedingetje.
De laatste aankoop tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023 is dit singletje. Zes euro's moet ik afrekenen en ik weet dat exemplaren op Discogs voor grote bedragen van de hand gaan. Als ik thuis kom, blijkt het een Duitsche persing te zijn en kan ik 'm zo verkopen voor het vijfvoudige. Maar ik verkoop 'm niet. Het is een alleraardigst hebbedingetje. De single kwam uit in 1972 en bevat een ingekorte versie van America, dat Paul Simon schreef. Het is wel helemaal verYest en de reguliere versie duurt dik tien minuten en bevat een complex instrumentaal intro en een debiel goede gitaarsolo aan het eind. Dat intro en de solo moeten we hier missen. Op de B-kant vinden we Total Mass Retain, het tweede deel van de monstercompositie Close To The Edge, dat op de gelijknamige elpee uit hetzelfde jaar staat. De dik drie minuten zijn helemaal uit z'n context gerukt, waardoor het eigenlijk nergens op slaat. Maar goed. Hebbedingetje.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0920: Joop van der Linden - Joop van der Linden
Ergens begin jaren 00 raak ik verzeild op een forum voor fanatieke Zappa-verzamelaars. Voor ik het weet ben ik veel in het chatkanaal en daar ontmoet ik tussen de vele internationale bezoekers een Nederlander die zich verschuilt onder de naam joeydepoey. Al snel ontdek ik dat hij zelf ook muzikant is, hij speelt trombone en een beetje gitaar, maar het zal nog een tijdje duren dat ik hem durf te vragen hoe zijn bandje heet. Dat blijkt de Amsterdam Klezmer Band te zijn. Hé, daar heb ik wat muziek van in de kast staan. En o ja, hij speelt ook in een bandje dat De Jongens Driest heet en in een bandje dat Zappa speelt. Ik heb Uncle Meat een keer gezien tijdens een Zappa-avond in december in Harderwijk. Daar was hij toen niet bij. In de jaren die volgen zie en hoor ik de AKB meerdere keren en ik ontmoet de trombonist dan na afloop. In 2007 organiseer ik samen met een paar anderen een Zappafestival in Nederland en Uncle Meat is de afsluiter. Helaas kan joeydepoey er (weer) niet bij zijn. Tot aan de dag van vandaag heb ik af en toe contact met de trombonist. Zo vertelt hij over de studio die hij bouwt, over dat hij zich verdiept in mastering, over productionele dingen die hij doet (om financieel het hoofd boven water te houden) en begin 2023 krijg ik een mailtje van hem: 'Ik heb dus een plaat gemaakt.' Hij heeft er een hele financieringscampagne voor opgezet. Ik bestel het album, doneer het een en ander extra en wacht. Op 31 mei 2023 is hij er en leg ik hem op de draaitafel. Ik zie geen titel op de hoes, dus neem aan dat het album de naam draagt van de maker. Wat ik hoor is ronduit een verrassing. Geen klezmer, wereldmuziek, Zappa of rock. In plaats daarvan acht sfeervolle instrumentale klankschilderijen, gebaseerd op de gitaar en met spaarzaam gebruik van (elektronische) percussie. Ook zet hij af en toe de trombone in. Denk aan de filmmuziek van Ry Cooder, maar dan weer anders. Niet uit te leggen. De plaat geeft na meerdere draaibeurten meer en meer van zijn schoonheid prijs en ik moet nu, een paar maanden na aankoop, zeggen dat ik het een prachtig werk vind. De maker heeft grotendeels alles zelf gedaan aan de plaat. De enige andere muzikant is Gijs Levelt (van de AKB) die trompet komt spelen in een nummer, dat misschien wel het lekkerste wegluistert. Het album was nog niet te vinden op Discogs, dus heb ik 'm ingevoerd en voor de grap kijk ik op de site wat Joop van der Linden allemaal nog meer heeft uitgevoerd en vooral bij zijn activiteiten als producer schiet ik nogal eens in de lach. U ook?
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-10-2023 16:37:43 ]
Ergens begin jaren 00 raak ik verzeild op een forum voor fanatieke Zappa-verzamelaars. Voor ik het weet ben ik veel in het chatkanaal en daar ontmoet ik tussen de vele internationale bezoekers een Nederlander die zich verschuilt onder de naam joeydepoey. Al snel ontdek ik dat hij zelf ook muzikant is, hij speelt trombone en een beetje gitaar, maar het zal nog een tijdje duren dat ik hem durf te vragen hoe zijn bandje heet. Dat blijkt de Amsterdam Klezmer Band te zijn. Hé, daar heb ik wat muziek van in de kast staan. En o ja, hij speelt ook in een bandje dat De Jongens Driest heet en in een bandje dat Zappa speelt. Ik heb Uncle Meat een keer gezien tijdens een Zappa-avond in december in Harderwijk. Daar was hij toen niet bij. In de jaren die volgen zie en hoor ik de AKB meerdere keren en ik ontmoet de trombonist dan na afloop. In 2007 organiseer ik samen met een paar anderen een Zappafestival in Nederland en Uncle Meat is de afsluiter. Helaas kan joeydepoey er (weer) niet bij zijn. Tot aan de dag van vandaag heb ik af en toe contact met de trombonist. Zo vertelt hij over de studio die hij bouwt, over dat hij zich verdiept in mastering, over productionele dingen die hij doet (om financieel het hoofd boven water te houden) en begin 2023 krijg ik een mailtje van hem: 'Ik heb dus een plaat gemaakt.' Hij heeft er een hele financieringscampagne voor opgezet. Ik bestel het album, doneer het een en ander extra en wacht. Op 31 mei 2023 is hij er en leg ik hem op de draaitafel. Ik zie geen titel op de hoes, dus neem aan dat het album de naam draagt van de maker. Wat ik hoor is ronduit een verrassing. Geen klezmer, wereldmuziek, Zappa of rock. In plaats daarvan acht sfeervolle instrumentale klankschilderijen, gebaseerd op de gitaar en met spaarzaam gebruik van (elektronische) percussie. Ook zet hij af en toe de trombone in. Denk aan de filmmuziek van Ry Cooder, maar dan weer anders. Niet uit te leggen. De plaat geeft na meerdere draaibeurten meer en meer van zijn schoonheid prijs en ik moet nu, een paar maanden na aankoop, zeggen dat ik het een prachtig werk vind. De maker heeft grotendeels alles zelf gedaan aan de plaat. De enige andere muzikant is Gijs Levelt (van de AKB) die trompet komt spelen in een nummer, dat misschien wel het lekkerste wegluistert. Het album was nog niet te vinden op Discogs, dus heb ik 'm ingevoerd en voor de grap kijk ik op de site wat Joop van der Linden allemaal nog meer heeft uitgevoerd en vooral bij zijn activiteiten als producer schiet ik nogal eens in de lach. U ook?
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-10-2023 16:37:43 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo 0921: Emerson Lake & Palmer - Emerson Lake & Palmer
Deze vreemde verzamelaar vind ik op een rommelmarkt, op zaterdag 9 september 2023 aan de oever van de Elbe in Dresden. Temidden van alle stalletjes en kleedjes vol zutzooi staat één ferme kraam met grammofoonplaten. Ik blader wat door de bakken en mijn oog valt op deze elpee, die ik niet ken. Als ik dan op de achterzijde de nummers bekijk, moet ik onbedaarlijk lachen. De verkoper komt erbij staan en kijkt me vragend aan. Ik zeg hem dat ik deze elpee nog nooit heb gezien. Hij legt uit dat de plaat in 1980 is uitgebracht op een bekend Oost-Duitsch label, waarop destijds veel grammofoonplaten verschenen, want voor die Wende was het allemaal ingewikkeld, hè. Ik vertel hem maar niet dat de tracklisting nogal bizar is. De eerste plaatkant is dezelfde als op de elpee Love Beach, waarschijnlijk de allerslechtste plaat van Emerson Lake & Palmer (samen met In The Hot Seat). Het zal zijn omdat die elpee in 1980 net uit was, dat er spul van op staat. Op de tweede plaatkant vinden we Fanfare For The Common Man (van Works Volume 1 uit 1977) en dan Maple Leaf Rag (het Keith Emerson solostukje van Works Volume 2 ook uit 1977) en L.A. Nights (het solostuk van Carl Palmer, een Amerikaans klinkend instrumentaal rockstuck met gitaar van Joe Walsh, ook van Works Volume 1). De afsluiter is The Barbarian dat dan weer afkomstig is van de debuutplaat Emerson Lake & Palmer uit 1970. Kortom: ik moet dit hebben. Als ik de acht euro wil afrekenen, komt De Vrouw met iets anders aanzetten (dat een cadeautje voor een nichtje moet gaan worden) en de aardige verkoper wijst op mijn ELP-elpee en zegt: 'Die kannst du kostenlos haben.' Wauw. Thuisgekomen ontdek ik dat het geen heel bijzondere uitgave is. Er zwerven er honderden te koop over het internet. Maar daar gaat het mij niet om. Ik draai hem één keer en daarna verdwijnt hij in de kast. Waarschijnlijk voorgoed. Maar ik heb er een verhaal bij.
Deze vreemde verzamelaar vind ik op een rommelmarkt, op zaterdag 9 september 2023 aan de oever van de Elbe in Dresden. Temidden van alle stalletjes en kleedjes vol zutzooi staat één ferme kraam met grammofoonplaten. Ik blader wat door de bakken en mijn oog valt op deze elpee, die ik niet ken. Als ik dan op de achterzijde de nummers bekijk, moet ik onbedaarlijk lachen. De verkoper komt erbij staan en kijkt me vragend aan. Ik zeg hem dat ik deze elpee nog nooit heb gezien. Hij legt uit dat de plaat in 1980 is uitgebracht op een bekend Oost-Duitsch label, waarop destijds veel grammofoonplaten verschenen, want voor die Wende was het allemaal ingewikkeld, hè. Ik vertel hem maar niet dat de tracklisting nogal bizar is. De eerste plaatkant is dezelfde als op de elpee Love Beach, waarschijnlijk de allerslechtste plaat van Emerson Lake & Palmer (samen met In The Hot Seat). Het zal zijn omdat die elpee in 1980 net uit was, dat er spul van op staat. Op de tweede plaatkant vinden we Fanfare For The Common Man (van Works Volume 1 uit 1977) en dan Maple Leaf Rag (het Keith Emerson solostukje van Works Volume 2 ook uit 1977) en L.A. Nights (het solostuk van Carl Palmer, een Amerikaans klinkend instrumentaal rockstuck met gitaar van Joe Walsh, ook van Works Volume 1). De afsluiter is The Barbarian dat dan weer afkomstig is van de debuutplaat Emerson Lake & Palmer uit 1970. Kortom: ik moet dit hebben. Als ik de acht euro wil afrekenen, komt De Vrouw met iets anders aanzetten (dat een cadeautje voor een nichtje moet gaan worden) en de aardige verkoper wijst op mijn ELP-elpee en zegt: 'Die kannst du kostenlos haben.' Wauw. Thuisgekomen ontdek ik dat het geen heel bijzondere uitgave is. Er zwerven er honderden te koop over het internet. Maar daar gaat het mij niet om. Ik draai hem één keer en daarna verdwijnt hij in de kast. Waarschijnlijk voorgoed. Maar ik heb er een verhaal bij.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2256: Swallow The Sun - Songs From The North I, II & III
Doom metal. Nooit gedacht dat ik dit nog eens gaaf zou vinden. Begin november 2013 mag ik naar het Brainstormfestival in de popzaal van Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn, om later een recensie te schrijven over deze twee dagen vol takkeherrie. Uiterst amusant festivalletje, veel leuke dingen gehoord die ik never nooit zou kopen, maar er was één band die er voor mij absoluut uit sprong en dat was afsluiter en hoofdact Swallow The Sun. In 2015 doet de Finse formatie iets raars: drie elpees vol nieuwe muziek in één doos tegelijk uitbrengen. Ik koop de cd-versie op 28 december 2015, nadat ik her en der goede recensies heb gelezen. De drie plaatjes in het boxje zijn zeer verschillend. Op het eerste plaatje (getiteld Gloom) horen we een mix van prog en doom en gelukkig wisselt de zanger Mikkko Möëïlïjkëfïnsënääm zijn grommende grunt af met mooie warme natuurlijke zang. Soms elegant, soms bot beukend: best fijn, wel. Het tweede plaatje, Beauty, bevat wonderschone en bijna akoestische songs met heerlijke melodieën en prachtige zang. Het plaatje duurt met net veertig minuten wel veel te kort. Het derde plaatje heet Despair en bevat louter de slepende doom metal waar de band zo beroemd mee is geworden. Vijf trage en langgerekte stukken waar dat superlage, idiote maar uiterst knappe gebrul prima in past. Kortom: een mooie doos, redelijk afwisselend en zelfs voor iemand die helemaal niet van doom metal houdt: een aanrader.
Van ieder plaatje een liedje:
En een plaatje van de band tijdens het Brainstormfestival in Apeldoorn op 2 november 2013:
Doom metal. Nooit gedacht dat ik dit nog eens gaaf zou vinden. Begin november 2013 mag ik naar het Brainstormfestival in de popzaal van Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn, om later een recensie te schrijven over deze twee dagen vol takkeherrie. Uiterst amusant festivalletje, veel leuke dingen gehoord die ik never nooit zou kopen, maar er was één band die er voor mij absoluut uit sprong en dat was afsluiter en hoofdact Swallow The Sun. In 2015 doet de Finse formatie iets raars: drie elpees vol nieuwe muziek in één doos tegelijk uitbrengen. Ik koop de cd-versie op 28 december 2015, nadat ik her en der goede recensies heb gelezen. De drie plaatjes in het boxje zijn zeer verschillend. Op het eerste plaatje (getiteld Gloom) horen we een mix van prog en doom en gelukkig wisselt de zanger Mikkko Möëïlïjkëfïnsënääm zijn grommende grunt af met mooie warme natuurlijke zang. Soms elegant, soms bot beukend: best fijn, wel. Het tweede plaatje, Beauty, bevat wonderschone en bijna akoestische songs met heerlijke melodieën en prachtige zang. Het plaatje duurt met net veertig minuten wel veel te kort. Het derde plaatje heet Despair en bevat louter de slepende doom metal waar de band zo beroemd mee is geworden. Vijf trage en langgerekte stukken waar dat superlage, idiote maar uiterst knappe gebrul prima in past. Kortom: een mooie doos, redelijk afwisselend en zelfs voor iemand die helemaal niet van doom metal houdt: een aanrader.
Van ieder plaatje een liedje:
En een plaatje van de band tijdens het Brainstormfestival in Apeldoorn op 2 november 2013:
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2257: Sweet Smoke - Just A Poke / Darkness To Light
Sweet Smoke is een zootje Amerikaanse jammuzikanten dat vanaf 1968 actief is. Hun grotendeels geïmproviseerde en lange jams zijn al snel een ware sensatie, alleen niet zo in Amerika, maar veel meer in Europa en met name in Duitsland en Nederland. De debuutplaat Just A Poke is dan ook opgenomen in Duitsland. Hij verschijnt in 1970 en bestaat uit twee plaatkantlange jams. Lijkt saai, maar is het niet. De band valt van de ene groove in de andere en er komen citaten van allerlei bekende stukken voorbij. In Baby Night zit bijvoorbeeld het halve The Soft Parade van The Doors verwerkt. De band toert hierna volop en neemt daarna een jaar pauze door met z'n allen in het tourbusje een spirituele reis naar India te maken. Eind 1972 duikt de groep (in een uitgebreidere samenstelling) opnieuw de Duitse studio in om er begin 1973 met Darkness To Light weer uit te komen. De Indiase invloeden liegen er niet om. De stukken zijn korter en missen het vuur en het avontuur van Just A Poke. De twee wat langere werken hebben dan wel weer dat jamachtige en zijn dan ook het interessantst. Beide elpees verschenen in 2000 in een leuke geremasterde versie op cd en ik koop die op 1 augustus 2016.
Sweet Smoke is een zootje Amerikaanse jammuzikanten dat vanaf 1968 actief is. Hun grotendeels geïmproviseerde en lange jams zijn al snel een ware sensatie, alleen niet zo in Amerika, maar veel meer in Europa en met name in Duitsland en Nederland. De debuutplaat Just A Poke is dan ook opgenomen in Duitsland. Hij verschijnt in 1970 en bestaat uit twee plaatkantlange jams. Lijkt saai, maar is het niet. De band valt van de ene groove in de andere en er komen citaten van allerlei bekende stukken voorbij. In Baby Night zit bijvoorbeeld het halve The Soft Parade van The Doors verwerkt. De band toert hierna volop en neemt daarna een jaar pauze door met z'n allen in het tourbusje een spirituele reis naar India te maken. Eind 1972 duikt de groep (in een uitgebreidere samenstelling) opnieuw de Duitse studio in om er begin 1973 met Darkness To Light weer uit te komen. De Indiase invloeden liegen er niet om. De stukken zijn korter en missen het vuur en het avontuur van Just A Poke. De twee wat langere werken hebben dan wel weer dat jamachtige en zijn dan ook het interessantst. Beide elpees verschenen in 2000 in een leuke geremasterde versie op cd en ik koop die op 1 augustus 2016.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2258: Sweet Smoke - Live
Jarenlang speelde ik een spelletje met De Zoon. Hij mocht naar de platenkast lopen, er een cd uit pakken en die in de speler stoppen. Ik moest dan aan de eerste tonen raden wat het was. Het jochie dribbelde enthousiast naar de verzameling en ik vermoed dat hij op kleur koos. De rug van het hoesje is knalrood met knalgele en knalblauwe ronde letters erop. Het was altijd hetzelfde plaatje. Deze. Tegenwoordig spelen we het spelletje niet meer, want De Zoon is bijna eenendertig en al dik zeven jaar het huis uit. Maar nu ik deze plaat in de speler leg, denk ik weer terug aan de tijd dat-ie regelmatig door de kamer knalde. Live is opgenomen in de Musikhochschule in Berlijn, vermoedelijk in 1971 of 1972. Er staan twee lange jams op en de stijl is nagenoeg gelijk aan de twee lange jams op Just A Poke. Heerlijk uitgesponnen, uiterst lekker groovende improvisaties, met hier en daar een bekend stukje erin. Zo eindigt First Jam met het stuk van Pharoah Sanders en Leon Thomas The Creator Has A Masterplan. Live verschijnt in 1974 en ik heb een goedkope remaster uit 1997 die ik kocht op 7 augustus 1997. Later verschenen er nog versies met vele extra's, dat mogelijk een nog beter beeld geeft van een compleet concert. Na 1974 bestaat de band overigens niet meer, dus met deze drie elpees moeten we het doen.
Jarenlang speelde ik een spelletje met De Zoon. Hij mocht naar de platenkast lopen, er een cd uit pakken en die in de speler stoppen. Ik moest dan aan de eerste tonen raden wat het was. Het jochie dribbelde enthousiast naar de verzameling en ik vermoed dat hij op kleur koos. De rug van het hoesje is knalrood met knalgele en knalblauwe ronde letters erop. Het was altijd hetzelfde plaatje. Deze. Tegenwoordig spelen we het spelletje niet meer, want De Zoon is bijna eenendertig en al dik zeven jaar het huis uit. Maar nu ik deze plaat in de speler leg, denk ik weer terug aan de tijd dat-ie regelmatig door de kamer knalde. Live is opgenomen in de Musikhochschule in Berlijn, vermoedelijk in 1971 of 1972. Er staan twee lange jams op en de stijl is nagenoeg gelijk aan de twee lange jams op Just A Poke. Heerlijk uitgesponnen, uiterst lekker groovende improvisaties, met hier en daar een bekend stukje erin. Zo eindigt First Jam met het stuk van Pharoah Sanders en Leon Thomas The Creator Has A Masterplan. Live verschijnt in 1974 en ik heb een goedkope remaster uit 1997 die ik kocht op 7 augustus 1997. Later verschenen er nog versies met vele extra's, dat mogelijk een nog beter beeld geeft van een compleet concert. Na 1974 bestaat de band overigens niet meer, dus met deze drie elpees moeten we het doen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2259: Roger Eno - the skies, they shift like chords
Roger Eno is de broer van en maakt zelf ook prachtige muziek. In 2022 komt hij met The Turning Year, een album dat vol staat met instrumentale, neoklassieke en pastorale werken. Op dit nieuwe album zet hij die lijn door en tot op de dag van vandaag is The Turning Year met grote regelmaat in mijn speler te vinden. Eno is een begenadigd componist en pianist. Niet voor niets dat zijn broer graag gebruik maakt van zijn kunsten (zelf kan Brian geen instrument goed bespelen, zegt hij zelf), die hij (Brian) dan weer elektronisch bewerkt tot de meest fantastische ambient stukken. Roger houdt het natuurlijk en akoestisch: ook op dit nieuwe album (dat ik koop op 12 oktober 2023, de dag hij verschijnt) horen we zijn piano, af en toe met een fraai strijkersarrangement. Ook komt zijn dochter een paar regels sereen zingen en in een ander stukje treedt een koor aan. De composities zijn weer van zeer hoog niveau. Soms is de atmosfeer zeer verstild; dan weer slepend romantisch of indringend melancholiek. Voorwaar: geen kattenpies. Was The Turning Year voor mij dé plaat van 2022; the skies, they shift like chords is die van 2023.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-10-2023 19:58:11 ]
Roger Eno is de broer van en maakt zelf ook prachtige muziek. In 2022 komt hij met The Turning Year, een album dat vol staat met instrumentale, neoklassieke en pastorale werken. Op dit nieuwe album zet hij die lijn door en tot op de dag van vandaag is The Turning Year met grote regelmaat in mijn speler te vinden. Eno is een begenadigd componist en pianist. Niet voor niets dat zijn broer graag gebruik maakt van zijn kunsten (zelf kan Brian geen instrument goed bespelen, zegt hij zelf), die hij (Brian) dan weer elektronisch bewerkt tot de meest fantastische ambient stukken. Roger houdt het natuurlijk en akoestisch: ook op dit nieuwe album (dat ik koop op 12 oktober 2023, de dag hij verschijnt) horen we zijn piano, af en toe met een fraai strijkersarrangement. Ook komt zijn dochter een paar regels sereen zingen en in een ander stukje treedt een koor aan. De composities zijn weer van zeer hoog niveau. Soms is de atmosfeer zeer verstild; dan weer slepend romantisch of indringend melancholiek. Voorwaar: geen kattenpies. Was The Turning Year voor mij dé plaat van 2022; the skies, they shift like chords is die van 2023.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-10-2023 19:58:11 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2260: Ozric Tentacles - Lotus Unfolding
Op 20 oktober 2023 verschijnt het 12.354e album van Ozric Tentacles. Ik heb hem al een dag eerder, op 19 oktober 2023 dus, en jakker hem sindsdien veel door de kamer. De grote kritiek op de Ozrics is dat ze steeds weer dezelfde plaat maken, maar als diezelfde plaat ook steeds weer zó lekker is, wat maakt het dan uit? Mij niks, in ieder geval. Op Lotus Unfolding zwaait componist/gitarist/toetsenist/programmeur Ed Wynne weer volop de scepter, maar dit keer schakelt hij zijn liveband wat nadrukkelijker in. Zo zijn zijn vrouw en bassiste Brandi Wynne en zijn zoon en toetsenist Silas Wynne prominent aanwezig; daarnaast zijn drummer Tim Wallander en fluitiste Saskia Maxwell veelvuldig te horen. Gastrollen zijn er voor percussionist Paul Hankin en Gre Vanderloo (met wie Wynne vorig jaar een schitterende plaat maakte die gewoon klinkt als Ozric Tentacles). Zes stukken vullen de drie kwartier durende plaat en het is drie kwartier lang de ouderwets fijne en heerlijke ethnospacetrancegrooverockgekte die ik van de Ozrics gewend ben en die ik niet vaak genoeg kan horen. Meer, graag!
Op 20 oktober 2023 verschijnt het 12.354e album van Ozric Tentacles. Ik heb hem al een dag eerder, op 19 oktober 2023 dus, en jakker hem sindsdien veel door de kamer. De grote kritiek op de Ozrics is dat ze steeds weer dezelfde plaat maken, maar als diezelfde plaat ook steeds weer zó lekker is, wat maakt het dan uit? Mij niks, in ieder geval. Op Lotus Unfolding zwaait componist/gitarist/toetsenist/programmeur Ed Wynne weer volop de scepter, maar dit keer schakelt hij zijn liveband wat nadrukkelijker in. Zo zijn zijn vrouw en bassiste Brandi Wynne en zijn zoon en toetsenist Silas Wynne prominent aanwezig; daarnaast zijn drummer Tim Wallander en fluitiste Saskia Maxwell veelvuldig te horen. Gastrollen zijn er voor percussionist Paul Hankin en Gre Vanderloo (met wie Wynne vorig jaar een schitterende plaat maakte die gewoon klinkt als Ozric Tentacles). Zes stukken vullen de drie kwartier durende plaat en het is drie kwartier lang de ouderwets fijne en heerlijke ethnospacetrancegrooverockgekte die ik van de Ozrics gewend ben en die ik niet vaak genoeg kan horen. Meer, graag!
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2261: Syd Arthur - Apricity
Syd Arthur is een aardig Brits bandje, dat al een paar (drie) albums weet te maken als in 2016 Apricity verschijnt. Ik koop de plaat bij het uitkomen op 21 november 2016, overtuigd door enkele positieve recensies. De naam Syd Arthur is een verbastering van Siddhartha, de roman van Hermann Hesse, maar de band zegt dat daarnaast de invloeden van Syd Barrett en Arthur Lee in de muziek terug zijn te horen. Ach zo. De groep bestaat uit vier muzikanten, waaronder de broers Joel, Fred en Josh Magill. Het andere bandlid is Raven Bush, zoon van John Bush die weer de broer is van Kate. Wat brengt de band ons voor muziek? Ik hoor aanstekelijke rockdeunen met een flinke vleug prog, zonder dat het al te zwaar wordt. Dit plaatje is een tijd nauwelijks uit mijn speler geweest en vervolgens verdween hij lange tijd in de kast. Nu haal ik hem er weer uit en jaaaaaa! Leuk.
Syd Arthur is een aardig Brits bandje, dat al een paar (drie) albums weet te maken als in 2016 Apricity verschijnt. Ik koop de plaat bij het uitkomen op 21 november 2016, overtuigd door enkele positieve recensies. De naam Syd Arthur is een verbastering van Siddhartha, de roman van Hermann Hesse, maar de band zegt dat daarnaast de invloeden van Syd Barrett en Arthur Lee in de muziek terug zijn te horen. Ach zo. De groep bestaat uit vier muzikanten, waaronder de broers Joel, Fred en Josh Magill. Het andere bandlid is Raven Bush, zoon van John Bush die weer de broer is van Kate. Wat brengt de band ons voor muziek? Ik hoor aanstekelijke rockdeunen met een flinke vleug prog, zonder dat het al te zwaar wordt. Dit plaatje is een tijd nauwelijks uit mijn speler geweest en vervolgens verdween hij lange tijd in de kast. Nu haal ik hem er weer uit en jaaaaaa! Leuk.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2262: Nad Sylvan - Courting The Widow
NadSylvan is de sympathieke Zweed met Amerikaans bloed die de laatste tien jaar beroemd is geworden als zanger in de band van Steve Hackett. Daarvoor heeft hij veel verwoede pogingen gedaan om eigen muziek uit te brengen en dat lukte slechts deels met zijn bandje Unifaun, waarmee hij de atmosfeer en stijl van Genesis probeerde te benaderen. Zijn twee soloplaten uit 1997 en 2003 zijn onopgemerkt gebleven. Sinds hij bij Steve Hackett in de band zit, mag hij veel stukken vertolken van de band die hij zo bewondert: Genesis. Zijn stem hangt dan ook wat tussen die van de jonge Peter Gabriel en Phil Collins in. In 2015 heeft hij zo veel zelfvertrouwen dat hij een soloplaat uitbrengt waarop hij zijn eigen composities laat horen. Ik koop Courting The Widow bij het verschijnen op 22 oktober 2015. De acht stukken liggen duidelijk in het verlengde van wat hij bij Hackett mag doen: stemmige retroprog met nadruk op krachtige melodieën en veel ruimte voor virtuoze en complexe passages. Het hoogtepunt is dan ook het dik twintig minuten durende werk To Turn The Other Side, maar de andere stukken doen daar niet voor onder. Sylvan speelt zelf zo ongeveer alle toetsen- en de meeste gitaarpartijen in. Daarnaast krijgt hij hulp van een keur aan klassemuzikanten. Uit de Hackettband zijn er Roger King, Rob Townsend, Gary O'Toole, Jonas Reingold en Hackett zelf; daarnaast komt medeZweed Roine Stolt gitaar spelen en horen we Nick Beggs, Doane Perry en Nick D'Virgilio en anderen. Voorwaar, geen minne mannen. Her en der is het bombastisch en ook klinken er rustiger stukken. Tekstueel is dit een soort conceptalbum rondom The Vampirate, het personage dat Sylvan graag speelt tijdens de Hackettconcerten: een mix van sinister figuur en avontuurlijke romanticus. Dit is een zeer mooie plaat die NadSylvans liefde voor de progressieve en symfonische rock prachtig laat horen.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 26-10-2023 21:03:12 ]
NadSylvan is de sympathieke Zweed met Amerikaans bloed die de laatste tien jaar beroemd is geworden als zanger in de band van Steve Hackett. Daarvoor heeft hij veel verwoede pogingen gedaan om eigen muziek uit te brengen en dat lukte slechts deels met zijn bandje Unifaun, waarmee hij de atmosfeer en stijl van Genesis probeerde te benaderen. Zijn twee soloplaten uit 1997 en 2003 zijn onopgemerkt gebleven. Sinds hij bij Steve Hackett in de band zit, mag hij veel stukken vertolken van de band die hij zo bewondert: Genesis. Zijn stem hangt dan ook wat tussen die van de jonge Peter Gabriel en Phil Collins in. In 2015 heeft hij zo veel zelfvertrouwen dat hij een soloplaat uitbrengt waarop hij zijn eigen composities laat horen. Ik koop Courting The Widow bij het verschijnen op 22 oktober 2015. De acht stukken liggen duidelijk in het verlengde van wat hij bij Hackett mag doen: stemmige retroprog met nadruk op krachtige melodieën en veel ruimte voor virtuoze en complexe passages. Het hoogtepunt is dan ook het dik twintig minuten durende werk To Turn The Other Side, maar de andere stukken doen daar niet voor onder. Sylvan speelt zelf zo ongeveer alle toetsen- en de meeste gitaarpartijen in. Daarnaast krijgt hij hulp van een keur aan klassemuzikanten. Uit de Hackettband zijn er Roger King, Rob Townsend, Gary O'Toole, Jonas Reingold en Hackett zelf; daarnaast komt medeZweed Roine Stolt gitaar spelen en horen we Nick Beggs, Doane Perry en Nick D'Virgilio en anderen. Voorwaar, geen minne mannen. Her en der is het bombastisch en ook klinken er rustiger stukken. Tekstueel is dit een soort conceptalbum rondom The Vampirate, het personage dat Sylvan graag speelt tijdens de Hackettconcerten: een mix van sinister figuur en avontuurlijke romanticus. Dit is een zeer mooie plaat die NadSylvans liefde voor de progressieve en symfonische rock prachtig laat horen.
[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 26-10-2023 21:03:12 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2263: Nad Sylvan - The Bride Said No
NadSylvan krijgt de smaak weer te pakken. Twee jaar na Courting The Widow verschijnt het vervolg van de avonturen van 'The Vampirate'. Ik koop The Bride Said No als hij uitkomt op 29 mei 2017. Het superbombastische is er wat van af, al is de lijst met medewerkende progmuzikanten weer zeer indrukwekkend. De songs lijken compacter, maar bij nadere beluistering is er nog veel complex spul te vinden. Na een korte instrumentale introductie klinkt The Quartermaster, een pakkende progrocksong die mooi de toon zet. Een van de hoogtepunten is What Have You Done waarin zowel Steve Hackett als Guthrie Govan een gierende gitaarsolo spelen die mij kippenvel bezorgt. Naast deze twee snarenplukkers horen we Roine Stolt, Jonas Reingold, Tony Levin, Doane Perry en Nick D'Virgilio weer; zelf speelt Sylvan weer alle toetsen en veel gitaarpartijen. Vocaal lijkt hij zelfverzekerder te worden en dat maakt dit tot een zeer krachtige plaat. Aan het eind van het afsluitende titelstuk komt dan nog een verborgen stuk dat wat meer rockt.
NadSylvan krijgt de smaak weer te pakken. Twee jaar na Courting The Widow verschijnt het vervolg van de avonturen van 'The Vampirate'. Ik koop The Bride Said No als hij uitkomt op 29 mei 2017. Het superbombastische is er wat van af, al is de lijst met medewerkende progmuzikanten weer zeer indrukwekkend. De songs lijken compacter, maar bij nadere beluistering is er nog veel complex spul te vinden. Na een korte instrumentale introductie klinkt The Quartermaster, een pakkende progrocksong die mooi de toon zet. Een van de hoogtepunten is What Have You Done waarin zowel Steve Hackett als Guthrie Govan een gierende gitaarsolo spelen die mij kippenvel bezorgt. Naast deze twee snarenplukkers horen we Roine Stolt, Jonas Reingold, Tony Levin, Doane Perry en Nick D'Virgilio weer; zelf speelt Sylvan weer alle toetsen en veel gitaarpartijen. Vocaal lijkt hij zelfverzekerder te worden en dat maakt dit tot een zeer krachtige plaat. Aan het eind van het afsluitende titelstuk komt dan nog een verborgen stuk dat wat meer rockt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2264: Nad Sylvan - The Regal Bastard
Sylvan heeft de vaart erin en komt opnieuw twee jaar later met opvolger The Regal Bastard. Het concept is grotendeels hetzelfde: zeer melodieuze progsongs waarin zijn stem goed uitkomt en waarin hij het wedervaren van zijn alter ego The Vampirate vertelt. Wederom een indrukwekkend lijstje met muzikanten die een bijdrage leveren: broodheer Steve Hackett, Jonas Reingold, Nick D'Virgilio, Tony Levin en Guthrie Govan. Sylvan doet zelf weer alle toetsen en de meeste gitaarpartijen. Sterke plaat weer; misschien dat de composities in mijn oren net iets minder zijn dan op de twee voorgangers. Na drie kwartier krijgen we nog twee bonusnummers, die net niet in het concept van het album pasten; ze zijn wat meer rock en missen de proggy elementen. Ik koop de plaat als hij verschijnt, op 4 juli 2019. Met The Regal Bastard rondt Sylvan zijn trilogie rondom The Vampirate af.
Sylvan heeft de vaart erin en komt opnieuw twee jaar later met opvolger The Regal Bastard. Het concept is grotendeels hetzelfde: zeer melodieuze progsongs waarin zijn stem goed uitkomt en waarin hij het wedervaren van zijn alter ego The Vampirate vertelt. Wederom een indrukwekkend lijstje met muzikanten die een bijdrage leveren: broodheer Steve Hackett, Jonas Reingold, Nick D'Virgilio, Tony Levin en Guthrie Govan. Sylvan doet zelf weer alle toetsen en de meeste gitaarpartijen. Sterke plaat weer; misschien dat de composities in mijn oren net iets minder zijn dan op de twee voorgangers. Na drie kwartier krijgen we nog twee bonusnummers, die net niet in het concept van het album pasten; ze zijn wat meer rock en missen de proggy elementen. Ik koop de plaat als hij verschijnt, op 4 juli 2019. Met The Regal Bastard rondt Sylvan zijn trilogie rondom The Vampirate af.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2265: Nad Sylvan - Spiritus Mundi
Sylvan flikt het twee jaar later wéér. Dit keer geen vervolg op zijn Vampiratethema, maar iets geheel nieuws. Al jaren gegrepen door het werk van W.B. Yeats, zet hij diens teksten om in een negental stemmige songs. Het resultaat is een avontuurlijk album dat elementen van prog, pop, rock en singer/songwriter bevat. Voor wat betreft de instrumentatie doet hij een beroep op zijn kennissenkring. Tony Levin, Jonas Reingold en Mirkko de Maio (beiden van The Flower Kings). Ook multi-instrumentalist Andrew Laitres is van de partij en speelt een grote rol op dit album. Ondanks alle grote namen doet deze plaat verrassend intiem aan. Ik koop 'm als-ie verschijnt op 29 april 2021.
Sylvan flikt het twee jaar later wéér. Dit keer geen vervolg op zijn Vampiratethema, maar iets geheel nieuws. Al jaren gegrepen door het werk van W.B. Yeats, zet hij diens teksten om in een negental stemmige songs. Het resultaat is een avontuurlijk album dat elementen van prog, pop, rock en singer/songwriter bevat. Voor wat betreft de instrumentatie doet hij een beroep op zijn kennissenkring. Tony Levin, Jonas Reingold en Mirkko de Maio (beiden van The Flower Kings). Ook multi-instrumentalist Andrew Laitres is van de partij en speelt een grote rol op dit album. Ondanks alle grote namen doet deze plaat verrassend intiem aan. Ik koop 'm als-ie verschijnt op 29 april 2021.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2266: David Sylvian - Brilliant Trees
Dan volgt nu een mooi rijtje. (Hebt u even?) In 1982 wordt het duidelijk. Tijdens de tour ter promotie van het album Tin Drum zijn de onderlinge verhoudingen niet goed meer en David Sylvian stapt uit de groep Japan. Hij overweegt een solocarrière en in de eerste maanden is hij zoekende. Hij neemt wat nummers op met Ryuichi Sakamoto (met wie hij samen Taking Islands In Africa schreef en opnam dat terecht kwam op het Japanalbum Gentlemen Take Polaroids uit 1981). Op de maxisingle Bamboo Houses / Bamboo Music uit 1982 staat het resultaat van die samenwerking en vervolgens vraagt Sakamoto om de herkenningsmelodie van de film Merry Christmas, Mr. Lawrence waarvoor Sakamoto de soundtrack maakt en waarin hij een hoofdrol speelt. Dat lied heet Forbidden Colours en is nogal een hit in 1983. Pas daarna heeft David Sylvian voldoende zelfvertrouwen om de studio in te gaan om zijn eerste echte soloplaat op te nemen. Brilliant Trees verschijnt in 1984 en mag gelijk een klein meesterwerk genoemd. Er staan zeven nummers op, maar de vraag is hoe we deze gezongen klankschilderijen moeten categoriseren. Is het pop? Is het chanson? Is het modern klassiek? Is het avant garde? Ja, er zijn songstructuren en tegelijkertijd maakt Sylvian gebruik van technieken en ideeën uit de neoklassieke hoek. Opener Pulling Punches heeft nog zo'n hoekig Japanritme en dat is niet vreemd, want oud-Japancollega en broer Steve Jansen drumt. Andere Japanmaat is Richard Barbieri die her en der de analoge synthesizers beroert. The Ink In The Well is zo'n typisch staaltje Sylvianballad met zowaar de flugelhorn van Kenny Wheeler erin. En dan komt Nostalgia, een ambientachtig en ijl stuk waarin de stem van Sylvian meer een instrument is dan dat hij aandacht vraagt voor de melancholieke tekst. Red Guitar is dan weer een poprockachtige deun of toch niet? Op kant twee van de elpee gaat het helemaal de atmosferische kant op met Weathered Wall, waarin Jon Hassell zijn schurende trompetwerk laat horen en met Backwaters. Het titelnummer is de afsluiter en na een prachtig vocaal intro volgt er een bijzonder fraai instrumentaal deel met opnieuw Hassell in de hoofdrol. Kippenvel. Ik had de elpee pas ergens eind 1988 gekocht en niet heel veel later, op 25 mei 1989 om precies te zijn, koop ik een cd-versie die vermoedelijk uit 1984 komt. Zeer mooi formeel debuut en een fraaie start van een mooi rijtje dat volgt. (Heeft u even?)
Dan volgt nu een mooi rijtje. (Hebt u even?) In 1982 wordt het duidelijk. Tijdens de tour ter promotie van het album Tin Drum zijn de onderlinge verhoudingen niet goed meer en David Sylvian stapt uit de groep Japan. Hij overweegt een solocarrière en in de eerste maanden is hij zoekende. Hij neemt wat nummers op met Ryuichi Sakamoto (met wie hij samen Taking Islands In Africa schreef en opnam dat terecht kwam op het Japanalbum Gentlemen Take Polaroids uit 1981). Op de maxisingle Bamboo Houses / Bamboo Music uit 1982 staat het resultaat van die samenwerking en vervolgens vraagt Sakamoto om de herkenningsmelodie van de film Merry Christmas, Mr. Lawrence waarvoor Sakamoto de soundtrack maakt en waarin hij een hoofdrol speelt. Dat lied heet Forbidden Colours en is nogal een hit in 1983. Pas daarna heeft David Sylvian voldoende zelfvertrouwen om de studio in te gaan om zijn eerste echte soloplaat op te nemen. Brilliant Trees verschijnt in 1984 en mag gelijk een klein meesterwerk genoemd. Er staan zeven nummers op, maar de vraag is hoe we deze gezongen klankschilderijen moeten categoriseren. Is het pop? Is het chanson? Is het modern klassiek? Is het avant garde? Ja, er zijn songstructuren en tegelijkertijd maakt Sylvian gebruik van technieken en ideeën uit de neoklassieke hoek. Opener Pulling Punches heeft nog zo'n hoekig Japanritme en dat is niet vreemd, want oud-Japancollega en broer Steve Jansen drumt. Andere Japanmaat is Richard Barbieri die her en der de analoge synthesizers beroert. The Ink In The Well is zo'n typisch staaltje Sylvianballad met zowaar de flugelhorn van Kenny Wheeler erin. En dan komt Nostalgia, een ambientachtig en ijl stuk waarin de stem van Sylvian meer een instrument is dan dat hij aandacht vraagt voor de melancholieke tekst. Red Guitar is dan weer een poprockachtige deun of toch niet? Op kant twee van de elpee gaat het helemaal de atmosferische kant op met Weathered Wall, waarin Jon Hassell zijn schurende trompetwerk laat horen en met Backwaters. Het titelnummer is de afsluiter en na een prachtig vocaal intro volgt er een bijzonder fraai instrumentaal deel met opnieuw Hassell in de hoofdrol. Kippenvel. Ik had de elpee pas ergens eind 1988 gekocht en niet heel veel later, op 25 mei 1989 om precies te zijn, koop ik een cd-versie die vermoedelijk uit 1984 komt. Zeer mooi formeel debuut en een fraaie start van een mooi rijtje dat volgt. (Heeft u even?)
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2267: David Sylvian - Words With The Shaman
Op Brilliant Trees gaat David Sylvian dus echt een andere richting op dan we van zijn oude band Japan gewend zijn. Hij zit niet langer vast aan songstructuren, vindt de traditionele liedvorm zelfs benauwend en gaat op zoek naar een vrijere manier om zijn muzikale ideeën te uiten. Zo wordt improvisatie in de loop van de jaren een steeds sterker element in zijn composities. Een eerste uiting daarvan horen we op de maxisingel Words With The Shaman. Samen met broer Steve Jansen, met Holger Czukay en Jon Hassell creëert hij een wondere instrumentale wereld. Jansen legt de ruimtelijke ritmes, gastbassist Percy Jones vult die aan tot een groove en daaroverheen soleren Jon Hassell (op die schurende trompet) en Holger Czukay (effecten en radio). Sylvian zelf speelt de toetsen- en gitaarpartijen en is daardoor nauwelijks nadrukkelijk aanwezig. Het werkstuk valt in drie delen uiteen en is soms opzwepend en dan weer zeer atmosferisch. Words With The Shaman verschijnt in 1985 en ik koop een vinylversie twee jaar later. Dit mini-cd'tje uit 1988 vind ik op 3 januari 1989.
Op Brilliant Trees gaat David Sylvian dus echt een andere richting op dan we van zijn oude band Japan gewend zijn. Hij zit niet langer vast aan songstructuren, vindt de traditionele liedvorm zelfs benauwend en gaat op zoek naar een vrijere manier om zijn muzikale ideeën te uiten. Zo wordt improvisatie in de loop van de jaren een steeds sterker element in zijn composities. Een eerste uiting daarvan horen we op de maxisingel Words With The Shaman. Samen met broer Steve Jansen, met Holger Czukay en Jon Hassell creëert hij een wondere instrumentale wereld. Jansen legt de ruimtelijke ritmes, gastbassist Percy Jones vult die aan tot een groove en daaroverheen soleren Jon Hassell (op die schurende trompet) en Holger Czukay (effecten en radio). Sylvian zelf speelt de toetsen- en gitaarpartijen en is daardoor nauwelijks nadrukkelijk aanwezig. Het werkstuk valt in drie delen uiteen en is soms opzwepend en dan weer zeer atmosferisch. Words With The Shaman verschijnt in 1985 en ik koop een vinylversie twee jaar later. Dit mini-cd'tje uit 1988 vind ik op 3 januari 1989.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2268: David Sylvian - Alchemy - An Index Of Possibilities
De EP Words With The Shaman is onderdeel van een groter project waar Sylvian in 1984 en 1985 aan werkt. Verder zoekend naar nieuwe muziekvormen creëert hij drie instrumentale werken die uiteindelijk terecht komen op een cassette die hij eind 1985 uitbrengt, getiteld Alchemy - An Index Of Possibilities. Het eerste deel is Words With The Shaman. Het tweede deel is het korte Preparation For A Journey, waarin een rondsuizende synthesizer het enige is wat we horen, maar de circulerende klanken ontwikkelen zich tot een wonderbaarlijk fraaie compositie. Het derde deel is het indrukwekkende Steel Cathedrals. Wat begint als een bijna ambient en sluimerend tapijt, blijkt uiteindelijk een waanzinnig stuk waarin een langzaam, maar pulserend ritme ruimte geeft voor de typische giertaar van Robert Fripp en de schitterende flugelhorn van Kenny Wheeler. Fripp brengt ook zijn Frippertronics mee en verder werken Ryuichi Sakamoto, Steve Jansen, Holger Czukay en Masami Tsuchia (de gitarist die meespeelde tijdens de laatste Japantour in 1982) mee. Alles bij elkaar geen mis werkstuk. Begin jaren negentig vind ik een Japanse cd-versie van dit album en die staat ergens ver weg verstopt achter in een kast, want op 9 juni 2005 kom ik een remaster uit 2003 tegen. Hierop staan nog twee extra stukken. The Stigma Of Childhood (Kin) en A Brief Conversation Ending In Divorce zijn opgenomen in 1988 en stonden eerder op de Pop Song single. Alchemy is een schitterende verzameling instrumentale muziek van een artiest die zoekt naar nieuwe wegen.
De EP Words With The Shaman is onderdeel van een groter project waar Sylvian in 1984 en 1985 aan werkt. Verder zoekend naar nieuwe muziekvormen creëert hij drie instrumentale werken die uiteindelijk terecht komen op een cassette die hij eind 1985 uitbrengt, getiteld Alchemy - An Index Of Possibilities. Het eerste deel is Words With The Shaman. Het tweede deel is het korte Preparation For A Journey, waarin een rondsuizende synthesizer het enige is wat we horen, maar de circulerende klanken ontwikkelen zich tot een wonderbaarlijk fraaie compositie. Het derde deel is het indrukwekkende Steel Cathedrals. Wat begint als een bijna ambient en sluimerend tapijt, blijkt uiteindelijk een waanzinnig stuk waarin een langzaam, maar pulserend ritme ruimte geeft voor de typische giertaar van Robert Fripp en de schitterende flugelhorn van Kenny Wheeler. Fripp brengt ook zijn Frippertronics mee en verder werken Ryuichi Sakamoto, Steve Jansen, Holger Czukay en Masami Tsuchia (de gitarist die meespeelde tijdens de laatste Japantour in 1982) mee. Alles bij elkaar geen mis werkstuk. Begin jaren negentig vind ik een Japanse cd-versie van dit album en die staat ergens ver weg verstopt achter in een kast, want op 9 juni 2005 kom ik een remaster uit 2003 tegen. Hierop staan nog twee extra stukken. The Stigma Of Childhood (Kin) en A Brief Conversation Ending In Divorce zijn opgenomen in 1988 en stonden eerder op de Pop Song single. Alchemy is een schitterende verzameling instrumentale muziek van een artiest die zoekt naar nieuwe wegen.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2269: David Sylvian - Gone To Earth
In de herfst van 1986 heb ik het als begin twintiger niet gemakkelijk. Dan lees ik een recensie van een elpee van de oud-zanger van Japan. Ik ga naar de platenwinkel en zonder wat te beluisteren schaf ik 'm aan. Thuis draai ik het dubbelalbum en nog eens en nog eens. En ik ontdek: als ik de muziek beluister, dan kom ik tot rust, alsof het me dat zetje geeft dat ik nodig heb om te aanvaarden hoe mijn wereld om mij heen is zoals hij is. Het dringt niets op, maar laat me bijna een worden met mijn omgeving. Dat helpt. Muziek als geneesmiddel: ik wist niet dat het kon. Gone To Earth valt in twee delen uiteen: op de eerste plaat staan zeven liederen; de tweede plaat bevat tien instrumentale werkjes. De plaat opent met Taking The Veil, dat een voortzetting lijkt van het album Brilliant Trees: gitaarmozaïeken (met dank aan Fripp), ruimtelijke drumpartijen en o die stem. De gitaar staat centraal op deze plaat. Sylvian zelf is geen goede gitarist, maar weet de juiste tonen te vinden. Voor het complexere werk heeft hij zijn mensen: Robert Fripp, B.J. Cole, Bill Nelson. Laughter And Forgetting is een verstild trio van piano (John Taylor), flugelhorn (Kenny Wheeler) en o die stem. Het gaat bijna ongemerkt over in het machtige Before The Bullfight, een uitgesponnen en langzaam stuk met daarin fraai gitaarwerk van Bill Nelson en weer die wisselwerking tussen Wheeler en de zanger. Het titelnummer is een samenwerking van Fripp en Sylvian en klinkt wat verontrustend, totdat het eindigt met een soundscape van de herkenbare Frippertronics. Wave is dan wat mij betreft het onbetwiste hoogtepunt van de plaat: een schitterende song over verlangen en verlies met een ongekend verslavend ritme, dit keer Harry Beckett op flugelhorn en wederom de wonderschone gitaar van Fripp. De vocale plaat sluit af met River Man en Silver Moon, twee prachtige songs. De instrumentale plaat bevat tien klankschilderijen, waarin Sylvian op zoek gaat naar hoe hij met bescheiden instrumentatie (piano, gitaar, atmospherics) een rustgevende sfeer kan creëren. Dat doet hij met repeterende tonen of langzame loopjes waarover dan spaarzame melodieën klinken. Echt ambient is het niet; zelf gebruikte hij de term 'environmental'. Er zijn bijdragen van Fripp, Bill Nelson en B.J. Cole. Het eerste stuk heet The Healing Place. Kijk aan. Toen eind jaren tachtig de cd's binnen mijn bereik kwamen, heb ik lang gezocht naar een versie van dit album op cd. Ik vond het niet (tot ik de Weatherbox aanschafte, maar daarover later). Op 22 december 2009 kocht ik een remaster uit 2006, met daarop drie wat overbodige extra's: remixen van drie stukken van de plaat. De begin twintiger is inmiddels een eind vijftiger en Gone To Earth staat nog altijd zeer hoog in zijn top tien allerbeste albums aller tijden.
In de herfst van 1986 heb ik het als begin twintiger niet gemakkelijk. Dan lees ik een recensie van een elpee van de oud-zanger van Japan. Ik ga naar de platenwinkel en zonder wat te beluisteren schaf ik 'm aan. Thuis draai ik het dubbelalbum en nog eens en nog eens. En ik ontdek: als ik de muziek beluister, dan kom ik tot rust, alsof het me dat zetje geeft dat ik nodig heb om te aanvaarden hoe mijn wereld om mij heen is zoals hij is. Het dringt niets op, maar laat me bijna een worden met mijn omgeving. Dat helpt. Muziek als geneesmiddel: ik wist niet dat het kon. Gone To Earth valt in twee delen uiteen: op de eerste plaat staan zeven liederen; de tweede plaat bevat tien instrumentale werkjes. De plaat opent met Taking The Veil, dat een voortzetting lijkt van het album Brilliant Trees: gitaarmozaïeken (met dank aan Fripp), ruimtelijke drumpartijen en o die stem. De gitaar staat centraal op deze plaat. Sylvian zelf is geen goede gitarist, maar weet de juiste tonen te vinden. Voor het complexere werk heeft hij zijn mensen: Robert Fripp, B.J. Cole, Bill Nelson. Laughter And Forgetting is een verstild trio van piano (John Taylor), flugelhorn (Kenny Wheeler) en o die stem. Het gaat bijna ongemerkt over in het machtige Before The Bullfight, een uitgesponnen en langzaam stuk met daarin fraai gitaarwerk van Bill Nelson en weer die wisselwerking tussen Wheeler en de zanger. Het titelnummer is een samenwerking van Fripp en Sylvian en klinkt wat verontrustend, totdat het eindigt met een soundscape van de herkenbare Frippertronics. Wave is dan wat mij betreft het onbetwiste hoogtepunt van de plaat: een schitterende song over verlangen en verlies met een ongekend verslavend ritme, dit keer Harry Beckett op flugelhorn en wederom de wonderschone gitaar van Fripp. De vocale plaat sluit af met River Man en Silver Moon, twee prachtige songs. De instrumentale plaat bevat tien klankschilderijen, waarin Sylvian op zoek gaat naar hoe hij met bescheiden instrumentatie (piano, gitaar, atmospherics) een rustgevende sfeer kan creëren. Dat doet hij met repeterende tonen of langzame loopjes waarover dan spaarzame melodieën klinken. Echt ambient is het niet; zelf gebruikte hij de term 'environmental'. Er zijn bijdragen van Fripp, Bill Nelson en B.J. Cole. Het eerste stuk heet The Healing Place. Kijk aan. Toen eind jaren tachtig de cd's binnen mijn bereik kwamen, heb ik lang gezocht naar een versie van dit album op cd. Ik vond het niet (tot ik de Weatherbox aanschafte, maar daarover later). Op 22 december 2009 kocht ik een remaster uit 2006, met daarop drie wat overbodige extra's: remixen van drie stukken van de plaat. De begin twintiger is inmiddels een eind vijftiger en Gone To Earth staat nog altijd zeer hoog in zijn top tien allerbeste albums aller tijden.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2270: David Sylvian - Secrets Of The Beehive
Nog geen jaar na Gone To Earth komt Sylvian alweer met een opvolger. Ik koop de elpee gelijk bij het verschijnen in 1987 en deze cd-versie op 3 oktober 1988. Op dat moment heb ik nog geen cd-speler, maar mijn jongste broer wel, dus af en toe ga ik hem in zijn slaapkamer beluisteren. Dit is dan ook een van de eerste cd's die ik kocht. Kennelijk zit Sylvian in een flow van liedjes maken; op dit album staan negen prachtige en herfstige songs. Dit keer zijn ze veelal tot stand gekomen in nauwe samenwerking met Ryuichi Sakamoto, die niet alleen de piano en synthesizer speelt, maar ook alle schitterende strijkarrangementen heeft gedaan. Daarnaast zijn te horen: drummer/percussionist Steve Jansen, trompettist Mark Isham en gitarist David Torn. Sylvian zelf speelt spaarzaam gitaar en toetsen. Het belangrijkste instrument is echter zijn stem, die zeer voorin de mix zit. Dat in combinatie met een vrij droog geluid maakt dit tot een zeer intiem album. De plaat begint met het bijna minimale September, dat de herfstsfeer gelijk indringend oproept. Daarna volgt The Boy With The Gun, waarin Torn ijle gitaartonen produceert. Maria is het eerste echte hoogtepunt, een sacraal klinkend nummer met een wat wazig instrumentaal deel in het midden. Orpheus is de single en waarschijnlijk het meest toegankelijke stuk van het album. The Devil's Own lijkt een lief liedje, maar verbergt zorgen; het kent wel een prachtige orkestratie. When Poets Dreamed Of Angels is voornamelijk vertolkt op akoestische gitaren, vertelt over huiselijk geweld en kent een prachtig outro. Mother And Child is een onheilspellend miniatuurtje. Let The Happiness In is misschien wel het meest hoopvolle stuk van de plaat, ware het niet dat de melodie en de manier van zingen zo melancholiek is. Het blazersarrangement sluit subliem aan op de atmosfeer van de song en symboliseert als het ware de golven van nostalgie die het nummer rijk is. Waterfront is dan de afsluiter, slechts piano, strijkers en de stem; de laatste tekstflard roept dan weer allerlei wanhoop op. Op deze cd-versie staat een bonusstuk dat niet op de vinylplaat te horen was: een opnieuw opgenomen versie van Forbidden Colours, de grote hit uit 1983 en het lied waarvoor Sylvian de tekst schreef op Ryuichi Sakamoto's muziek voor de film Merry Christmas, Mr. Lawrence. Voorwaar, ook dit album is een ware parel in de Sylviancatalogus.
Nog geen jaar na Gone To Earth komt Sylvian alweer met een opvolger. Ik koop de elpee gelijk bij het verschijnen in 1987 en deze cd-versie op 3 oktober 1988. Op dat moment heb ik nog geen cd-speler, maar mijn jongste broer wel, dus af en toe ga ik hem in zijn slaapkamer beluisteren. Dit is dan ook een van de eerste cd's die ik kocht. Kennelijk zit Sylvian in een flow van liedjes maken; op dit album staan negen prachtige en herfstige songs. Dit keer zijn ze veelal tot stand gekomen in nauwe samenwerking met Ryuichi Sakamoto, die niet alleen de piano en synthesizer speelt, maar ook alle schitterende strijkarrangementen heeft gedaan. Daarnaast zijn te horen: drummer/percussionist Steve Jansen, trompettist Mark Isham en gitarist David Torn. Sylvian zelf speelt spaarzaam gitaar en toetsen. Het belangrijkste instrument is echter zijn stem, die zeer voorin de mix zit. Dat in combinatie met een vrij droog geluid maakt dit tot een zeer intiem album. De plaat begint met het bijna minimale September, dat de herfstsfeer gelijk indringend oproept. Daarna volgt The Boy With The Gun, waarin Torn ijle gitaartonen produceert. Maria is het eerste echte hoogtepunt, een sacraal klinkend nummer met een wat wazig instrumentaal deel in het midden. Orpheus is de single en waarschijnlijk het meest toegankelijke stuk van het album. The Devil's Own lijkt een lief liedje, maar verbergt zorgen; het kent wel een prachtige orkestratie. When Poets Dreamed Of Angels is voornamelijk vertolkt op akoestische gitaren, vertelt over huiselijk geweld en kent een prachtig outro. Mother And Child is een onheilspellend miniatuurtje. Let The Happiness In is misschien wel het meest hoopvolle stuk van de plaat, ware het niet dat de melodie en de manier van zingen zo melancholiek is. Het blazersarrangement sluit subliem aan op de atmosfeer van de song en symboliseert als het ware de golven van nostalgie die het nummer rijk is. Waterfront is dan de afsluiter, slechts piano, strijkers en de stem; de laatste tekstflard roept dan weer allerlei wanhoop op. Op deze cd-versie staat een bonusstuk dat niet op de vinylplaat te horen was: een opnieuw opgenomen versie van Forbidden Colours, de grote hit uit 1983 en het lied waarvoor Sylvian de tekst schreef op Ryuichi Sakamoto's muziek voor de film Merry Christmas, Mr. Lawrence. Voorwaar, ook dit album is een ware parel in de Sylviancatalogus.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2271: David Sylvian - Secrets Of The Beehive
Ik koop Secrets Of The Beehive op 9 oktober 2003 gewoon nog een keer. Een nieuwe remaster is dan net verschenen en daarop staat een ander bonusnummer. Promise (The Cult Of Eurydice) is een mooi en net zo intiem klinkend stuk als de rest van de plaat. Alles klinkt nóg beter en ruimtelijker en warmer en herfstiger en ook dit album blijft een ware parel in de Sylviancatalogus.
Ik koop Secrets Of The Beehive op 9 oktober 2003 gewoon nog een keer. Een nieuwe remaster is dan net verschenen en daarop staat een ander bonusnummer. Promise (The Cult Of Eurydice) is een mooi en net zo intiem klinkend stuk als de rest van de plaat. Alles klinkt nóg beter en ruimtelijker en warmer en herfstiger en ook dit album blijft een ware parel in de Sylviancatalogus.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2272: David Sylvian & Holger Czukay - Plight & Premonition
Als Sylvian in 1983 en 1984 bezig is met de opnamen voor Brilliant Trees en Holger Czukay inschakelt, is hij aangenaam verrast door de manier van werken van Czukay. In de studio in Berlijn houdt Czukay er zijn geheel eigen methoden op na; de vrijheid, het overwachte en onvoorspelbare en het verbluffende resultaat is iets wat Sylvian zeer aanstaat. Niet lang daarna is Sylvian bij Czukay in de studio. Sylvian speelt een drone en improviseert daar iets overheen en Czukay valt in slaap. Later voegt Czukay er nog wat effecten (radio!) aan toe en klaar is Plight & Premonition. Het album verschijnt in 1988 en ik koop de elpee dan gelijk. Later schaf ik ook een cd-versie aan en ik weet absoluut niet meer wanneer dat is; normaal gesproken plak ik een klein stickertje in het cd-doosje met daarop de datum van aanschaf, maar in dit geval ben ik het óf vergeten óf is mijn stickertje in de loop van de jaren eruit gesleten. Het zal halverwege de jaren negentig zijn geweest, gok ik. Het (korte) album valt in twee delen uiteen, die ieder een elpeekant beslaan: Plight (The Spiralling Of Winter Ghosts) en Premonition (Giant Empty Iron Vessel). Het is abstracte muziek zonder melodie of ritme, soms warm en aangenaam en dan weer spannend of verontrustend. Ik vind het bijzonder mooi.
Als Sylvian in 1983 en 1984 bezig is met de opnamen voor Brilliant Trees en Holger Czukay inschakelt, is hij aangenaam verrast door de manier van werken van Czukay. In de studio in Berlijn houdt Czukay er zijn geheel eigen methoden op na; de vrijheid, het overwachte en onvoorspelbare en het verbluffende resultaat is iets wat Sylvian zeer aanstaat. Niet lang daarna is Sylvian bij Czukay in de studio. Sylvian speelt een drone en improviseert daar iets overheen en Czukay valt in slaap. Later voegt Czukay er nog wat effecten (radio!) aan toe en klaar is Plight & Premonition. Het album verschijnt in 1988 en ik koop de elpee dan gelijk. Later schaf ik ook een cd-versie aan en ik weet absoluut niet meer wanneer dat is; normaal gesproken plak ik een klein stickertje in het cd-doosje met daarop de datum van aanschaf, maar in dit geval ben ik het óf vergeten óf is mijn stickertje in de loop van de jaren eruit gesleten. Het zal halverwege de jaren negentig zijn geweest, gok ik. Het (korte) album valt in twee delen uiteen, die ieder een elpeekant beslaan: Plight (The Spiralling Of Winter Ghosts) en Premonition (Giant Empty Iron Vessel). Het is abstracte muziek zonder melodie of ritme, soms warm en aangenaam en dan weer spannend of verontrustend. Ik vind het bijzonder mooi.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2273: David Sylvian & Holger Czukay - Flux + Mutability
Een jaar later komen Sylvian en Czukay met een tweede plaat. Ook hierop weer twee langgerekte stukken die geïmproviseerd tot stand zijn gekomen. Je kunt niet zeggen dat ze het nog eens dunnetjes over doen, want het klinkt allemaal heel anders. Voor Flux (A Big, Bright, Colourful World) is de basis een drone, maar Sylvian vond dat er wat meer nodig is. Czukay haalt zijn oud-Canmaatjes gitaris Michael Karoli en drummer Jaki Liebezeit erbij; Sylvian nodigt Markus Stockhausen uit. Het resultaat is een fraai stuk mét een ritme, maar waarin alle ruimte is voor improvisatie en effecten, zonder dat het opdringerig wordt. Mutability ("A New Beginning Is In The Offing") is geheel andere koek. Sylvian legt een basis van langzame, ijle gitaar- en toetsentonen, waaroverheen Liebezeit spaarzaam zijn Afrikaanse fluit inzet. Czukay is op dit stuk afwezig, al heeft hij wel bijgedragen aan het mixproces. Het album verschijnt in 1989 en ik koop de cd op 21 september 1989. Prachtplaat, dat ik geregeld opzet om zowel naar te luisteren of als behang te laten fungeren.
Een jaar later komen Sylvian en Czukay met een tweede plaat. Ook hierop weer twee langgerekte stukken die geïmproviseerd tot stand zijn gekomen. Je kunt niet zeggen dat ze het nog eens dunnetjes over doen, want het klinkt allemaal heel anders. Voor Flux (A Big, Bright, Colourful World) is de basis een drone, maar Sylvian vond dat er wat meer nodig is. Czukay haalt zijn oud-Canmaatjes gitaris Michael Karoli en drummer Jaki Liebezeit erbij; Sylvian nodigt Markus Stockhausen uit. Het resultaat is een fraai stuk mét een ritme, maar waarin alle ruimte is voor improvisatie en effecten, zonder dat het opdringerig wordt. Mutability ("A New Beginning Is In The Offing") is geheel andere koek. Sylvian legt een basis van langzame, ijle gitaar- en toetsentonen, waaroverheen Liebezeit spaarzaam zijn Afrikaanse fluit inzet. Czukay is op dit stuk afwezig, al heeft hij wel bijgedragen aan het mixproces. Het album verschijnt in 1989 en ik koop de cd op 21 september 1989. Prachtplaat, dat ik geregeld opzet om zowel naar te luisteren of als behang te laten fungeren.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Och jee. Ondertussen plankje 34 gedraaid. Nu op naar plankje 35.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
cd2274: David Sylvian - Weatherbox
Schitterende box. Hij verschijnt eind 1989 en ik koop hem na lang overwegen op 8 september 1990. Het is een zeer gelimiteerde uitgave en de uitvoering is werkelijk prachtig. In de vierkante doos zitten vijf schijfjes en ieder doosje heeft z'n unieke zeefdruk. Daarnaast een dik boekje en een poster. En de muziek? Het zijn de eerste vier soloplaten van Sylvian. Iedere elpee heeft een thema gekregen (Tree, Stone, Earth, Water en Light). Op het moment dat ik hem aanschafte, had ik Gone To Earth nog niet op cd, dus dit was een welkome aanvulling. De versie van Alchemy is dan weer raar: Preparations For A Journey ontbreekt, maar The Stigma Of Childhood (Kin) en A Brief Conversation Ending In Divorce zijn daarvoor in de plaats; beide stukken komen niet van de 1985-sessies, maar zijn opgenomen in 1989 en te horen op de Pop Song single. Het album Secrets Of The Beehive kent dan weer geen bonusnummer(s). Hoe dan ook: deze Weatherbox is een ware schatkist; het bevat essentieel solowerk van Sylvian. Schitterende box.
:y
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 30-10-2023 09:33:29 ]
Schitterende box. Hij verschijnt eind 1989 en ik koop hem na lang overwegen op 8 september 1990. Het is een zeer gelimiteerde uitgave en de uitvoering is werkelijk prachtig. In de vierkante doos zitten vijf schijfjes en ieder doosje heeft z'n unieke zeefdruk. Daarnaast een dik boekje en een poster. En de muziek? Het zijn de eerste vier soloplaten van Sylvian. Iedere elpee heeft een thema gekregen (Tree, Stone, Earth, Water en Light). Op het moment dat ik hem aanschafte, had ik Gone To Earth nog niet op cd, dus dit was een welkome aanvulling. De versie van Alchemy is dan weer raar: Preparations For A Journey ontbreekt, maar The Stigma Of Childhood (Kin) en A Brief Conversation Ending In Divorce zijn daarvoor in de plaats; beide stukken komen niet van de 1985-sessies, maar zijn opgenomen in 1989 en te horen op de Pop Song single. Het album Secrets Of The Beehive kent dan weer geen bonusnummer(s). Hoe dan ook: deze Weatherbox is een ware schatkist; het bevat essentieel solowerk van Sylvian. Schitterende box.
:y
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 30-10-2023 09:33:29 ]
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Tjonge, hoeveel plankjes heb je nog te gaan?quote:
Och jee. Ondertussen plankje 34 gedraaid. Nu op naar plankje 35.
[ afbeelding ]
nee, jij dan!
quote:
Och jee. Ondertussen plankje 34 gedraaid. Nu op naar plankje 35.
[ afbeelding ]
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Nog elf of twaalf in de hoek pop-rock-jazz.quote:
[..]
Tjonge, hoeveel plankjes heb je nog te gaan?
Dan volgt nog een plankje Verzamel, een plankje cabaret-Nederlands, een plankje folk, twee plankjes klassiek en een plankje of zes aan wereldmuziek.
Ben nog even bezig...
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2275: David Sylvian - Pop Song
Ik kijk verbaasd op als ik op 6 december 1989 in de plaatselijke platenwinkel dit kleine cd-singletje zie dat dan net is verschenen. Ik koop het gelijk. Thuis is mijn verrassing nog groter. Pop Song is een vreemd klinkend nummer, dat geheel afwijkt van wat Sylvian de voorgaande jaren heeft gedaan. Elektronische beat, dissonante akkoorden en dan die magische stem eroverheen. En hoewel het stuk Pop Song heet, benadrukte Sylvian zelf: 'It's not A pop song.' Raar, maar wel lekker. De twee andere stukken op het 3" plaatje heb ik op dat moment nog niet eerder gehoord. A Brief Conversation Ending In Divorce is een atonaal kort instrumentaal nummer, met de roemruchte John Taylor op piano, terwijl Sylvian alle elektronica bedient. The Stigma Of Childhood (Kin) is een deel uit de instrumentale score die Sylvian schreef voor het theater-dansstuk Kin, in nauwe samenwerking met choreograaf Gaby Agis. Het bestaat uit dronetonen met daaroverheen ijle gitaarklanken. Bijzonder gaaf singletje dat begin jaren negentig heel veel in mijn speler te vinden was, totdat het titelstuk op een verzamelalbum terecht kwam en de twee instrumentale werken ook te vinden waren in de Weatherbox en op de heruitgave van Alchemy.
Ik kijk verbaasd op als ik op 6 december 1989 in de plaatselijke platenwinkel dit kleine cd-singletje zie dat dan net is verschenen. Ik koop het gelijk. Thuis is mijn verrassing nog groter. Pop Song is een vreemd klinkend nummer, dat geheel afwijkt van wat Sylvian de voorgaande jaren heeft gedaan. Elektronische beat, dissonante akkoorden en dan die magische stem eroverheen. En hoewel het stuk Pop Song heet, benadrukte Sylvian zelf: 'It's not A pop song.' Raar, maar wel lekker. De twee andere stukken op het 3" plaatje heb ik op dat moment nog niet eerder gehoord. A Brief Conversation Ending In Divorce is een atonaal kort instrumentaal nummer, met de roemruchte John Taylor op piano, terwijl Sylvian alle elektronica bedient. The Stigma Of Childhood (Kin) is een deel uit de instrumentale score die Sylvian schreef voor het theater-dansstuk Kin, in nauwe samenwerking met choreograaf Gaby Agis. Het bestaat uit dronetonen met daaroverheen ijle gitaarklanken. Bijzonder gaaf singletje dat begin jaren negentig heel veel in mijn speler te vinden was, totdat het titelstuk op een verzamelalbum terecht kwam en de twee instrumentale werken ook te vinden waren in de Weatherbox en op de heruitgave van Alchemy.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
bazbo cd2276: David Sylvian & Russell Mills - Ember Glance - The Permanence Of Memory
In 1990 werkt David Sylvian nauw samen met Russel Mills. Mills is een multimediale kunstenaar en hij was eerder verantwoordelijk voor het hoesontwerp voor de verzamelelpee Exorcising Ghosts (Japan) en de eerdere Sylvianalbums Gone To Earth, Secrets Of The Beehive, Plight & Premonition en de Weatherbox. In 1990 buigt hij zich samen met Sylvian over een bijzonder project. Ember Glance (met als ondertitel The Permanence Of Memory) is een bijzondere installatie, die beide heren langdurig en intensief voorbereiden en uiteindelijk is te zien van 29 september tot 12 oktober 1990 in het Temporary Museum in Tokyo. Het verslag ervan zien en horen we in deze box, waarin een cd en een boek te vinden zijn. Ik koop hem op 8 november 1991 als ik 'm plots in mijn plaatselijke platenwinkel zie staan. Het dikke boek is de catalogus van de installatie, met veel informatie en foto's erin. De installatie behandelt het thema 'herinnering' en alles wat het begrip oproept. Mills en Sylvian hebben een beroep gedaan op hun eigen ervaringen en er zijn mooie collages in het boek te bewonderen. Op de bijgaande cd is de muziek te horen die Sylvian voor de gelegenheid maakte en tijdens de installatie was te beluisteren. Het is bijna ambiente muziek. The Beekeeper's Apprentice bestaat uit langzame tonen met hier en daar een bel; Epiphany is een korte soundscape waarin allerlei (dagelijkse) omgevingsgeluiden te horen zijn: verkeer, een jammerende vrouw, enzovoorts. Zeer rustgevend, allemaal. Met krap vijfendertig minuten muziek wel veel te kort. Mooi vormgegeven doos weer, maar wat wil je ook met een kunstenaar als Mills. De muziek is lang exclusief gebleven voor deze box, maar vond later ook een plek op Approaching Silence, samen met de (gelijkgetitelde) muziek voor een installatie die Sylvian maakte met Robert Fripp.
In 1990 werkt David Sylvian nauw samen met Russel Mills. Mills is een multimediale kunstenaar en hij was eerder verantwoordelijk voor het hoesontwerp voor de verzamelelpee Exorcising Ghosts (Japan) en de eerdere Sylvianalbums Gone To Earth, Secrets Of The Beehive, Plight & Premonition en de Weatherbox. In 1990 buigt hij zich samen met Sylvian over een bijzonder project. Ember Glance (met als ondertitel The Permanence Of Memory) is een bijzondere installatie, die beide heren langdurig en intensief voorbereiden en uiteindelijk is te zien van 29 september tot 12 oktober 1990 in het Temporary Museum in Tokyo. Het verslag ervan zien en horen we in deze box, waarin een cd en een boek te vinden zijn. Ik koop hem op 8 november 1991 als ik 'm plots in mijn plaatselijke platenwinkel zie staan. Het dikke boek is de catalogus van de installatie, met veel informatie en foto's erin. De installatie behandelt het thema 'herinnering' en alles wat het begrip oproept. Mills en Sylvian hebben een beroep gedaan op hun eigen ervaringen en er zijn mooie collages in het boek te bewonderen. Op de bijgaande cd is de muziek te horen die Sylvian voor de gelegenheid maakte en tijdens de installatie was te beluisteren. Het is bijna ambiente muziek. The Beekeeper's Apprentice bestaat uit langzame tonen met hier en daar een bel; Epiphany is een korte soundscape waarin allerlei (dagelijkse) omgevingsgeluiden te horen zijn: verkeer, een jammerende vrouw, enzovoorts. Zeer rustgevend, allemaal. Met krap vijfendertig minuten muziek wel veel te kort. Mooi vormgegeven doos weer, maar wat wil je ook met een kunstenaar als Mills. De muziek is lang exclusief gebleven voor deze box, maar vond later ook een plek op Approaching Silence, samen met de (gelijkgetitelde) muziek voor een installatie die Sylvian maakte met Robert Fripp.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
Is dit topic al vol?
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op www.bazbo.net
Meer informatie op www.bazbo.net
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |