Draai hier alle platen in je platenkast #28 (Thousand Days)

bazbo cd2042: Leprous - Aphelion



Op dit album uit 2021 gaat Leprous voort op de weg die het met [Malina] inzette en met Pitfalls vervolgde: sterke melodieuze prog met hier en daar nog een metalrandje. Eigenlijk wilde de band helemaal geen complete plaat maken; er waren wat overblijfselen van Pitfalls en het idee was om een EP te produceren. Maar met dat het kwintet in de studio zat, kregen ze zo de smaak te pakken dat voor ze het wisten er genoeg materiaal was voor een album. Drie singles maar liefst: Castaway Angels, opener Running Low en The Silent Revelation. Het laatste stuk Nighttime Disguise kwam tot stand met hulp van de fans: tijdens een livestream vroeg de band aan de luisteraars hoe ze een nieuw nummer wilden hebben en zo verzamelden ze maatsoort, toonsoort, dynamiek, tempo, instrumentatie en zangstijl. Vandaar dat het nummer eindigt met bruut gebrul (iets wat zanger/componist Eimar Solberg al een jaar of vijf niet meer had gedaan). Op mijn versie van het album staan nog twee bonusstukken, waaronder een liveversie van Acquired Taste. Ik koop 'm op 5 december 2022 en moet zeggen dat ik 'm inderdaad bijzonder goed vind, al blijft [Malina] mijn favoriet.

bazbo cd2043: Neil Sadler - Theory Of Forms



Op 16 juli 2006 vind ik deze cd. Ik vermoed dat ik toen in Noordoost-Duitschland op het grote Zappafestival was en 'm vond bij Duitsche muziekhandelaar Uli, bij wie ik in de loop van de jaren stapels interessant spul heb gekocht. Wat me aantrekt zijn de namen van de muzikanten die bijdragen en dus reken ik snel af. Het duurt dan nog even voor ik 'm thuis kan beluisteren en als dat dan eindelijk gebeurt, duurt het even voordat ik weer op de stoel zit waar ik vanaf ben geblazen. Allemensen wat een plaat! Neil Sadler dienen we niet te verwarren met de bluesgitarist die dezelfde naam draagt. Deze Sadler is een Amerikaans begenadigd jazzpianist, componist en arrangeur die slechts één album onder zijn eigen naam heeft uitgebracht en dat is deze uit 1999. Hij krijgt hulp van Mike Keneally (gitaar), Bryan Beller (bas), Walt Fowler (trompet), Bruce Fowler (trombone), Steve Fowler (altsax), Kurt McGettrick (tenorsax), Albert Wing (tenorsax) en Joel Woods (bas). Voorwaar niet de minsten en als je bedenkt dat het gros in 1988 speelde in de tourband van Frank Zappa, dan zul je begrijpen dat hier iets bijzonders aan de hand is. De composities zijn al om je vingers bij af te likken, maar het spel van met name Keneally is helemaal een festijn. Zijn gitaar speelt hier een hoofdrol en hij trekt alles uit de kast, van subtiel spel tot grandioos gegier. Helemaal fijn dus. Dit is een nogal onopgemerkt gebleven album dat behoort bij de parels van de hedendaagse muziek. Meesterwerk.

_{Niks te vinden van deze topplaat, behalve de afsluiter:}

bazbo cd2044: Ryuichi Sakamoto - Thousand Knives Of



Mijn favoriete Japanner werd wereldberoemd met het Yellow Magic Orchestra en droeg bij aan albums en werk van velen, waaronder Japan en held David Sylvian. In 1978 is het dan tijd voor zijn eerste echte soloplaat en dat is deze. De twee plaatkanten van de elpee laten ieder een verschillende kant van Sakamoto's kunnen horen. Op kant A krijgen we vooral avantgarde, modern klassiek en elektronische muziek te horen; op de tweede kant wat conventionelere (maar toch nog vreemde) composities. De opener en het titelnummer is een soort reggae hymne met Sakamoto zingend door een vocoder, daarna volgt een werk voor synthesizer en de plaatkant eindigt met het modern klassieke pianostuk Grasshoppers. Kant twee begint dan met Das Neue Japanische Elektronische Volkslied (zeg het maar) en eindigt met twee stukken die ook op een YMO-plaat hadden gekund. Sakamoto zet her en der hulpJapanners in, maar heeft alles verder zelf in handen. De plaat is lange, lange tijd niet te vinden geweest en ik ben heel blij dat in 2017 een remaster verschijnt en die koop ik op 24 februari 2020 als ik 'm plots in een plaatselijke platenwinkel vind. Hierna zal Sakamoto nog 12.354 soloplaten uitbrengen en ik heb er een stuk of wat. Houd je maar vast vast.

bazbo cd2045: Ryuichi Sakamoto - Merry Christmas, Mr. Lawrence



Ik zou eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd zijn geraakt in de muziek van Sakamoto, als ik nooit iets had gehoord van David Sylvian. Sinds midden jaren tachtig volg ik die en al snel raak ik betoverd door de arrangementen en het spel van de man die vaak bijdraagt aan Japanplaten en het solowerk van Sylvian. Een van de eerste dingen die ik hoor waar Sakamoto op meespeelt is de EP Bamboo Houses / Bamboo Music van Sylvian en Sakamoto samen. Als ik in 1987 (zal het zijn) ook begrijp dat Sylvian en Sakamoto samen de titelsong van de film Merry Christmas, Mr. Lawrence hebben gemaakt (en dat lied staat in een nieuwe vertolking als bonus op Sylvians Secrets Of The Beehive-cd), dan ga ik op zoek. Wààààt, heeft Sakamoto de hele soundtrack voor de film gedaan? En potjandorie, hij speelt er ook nog eens een hoofdrol in naast ene David Bowie, die dan weer niet op de soundtrack is te horen. Ik heb de film een paar keer mogen bekijken en vind 'm zeer indrukwekkend. In datzelfde jaar zie ik The Last Emperor en koop ik de elpee met de soundtrack en ook daar staat werk van Sakamoto op. De soundtrack voor Merry Christmas, Mr. Lawrence heeft Sakamoto in 1983 gemaakt, grotendeels op zijn synthesizers. Wonderbaarlijk genoeg passen zijn elektronische klanken bijzonder goed bij de broeierige en beklemmende sfeer van de film. Ik koop een cd uit 1988 met de filmmuziek op 19 april 1990, dus deze heb ik al een tijdje in de kast staan. Blijft mooi.

bazbo cd2046: Ryuichi Sakamoto - Beauty



Op Beauty (1989 en 1990) - Sakamoto is dan al een flink aantal soloalbums verder - zoekt hij naar de mix van elektronica, pop en muziek van over de hele wereld. Dat resulteert in een bonte verzameling van stijlen en atmosferen. In 1989 is er een versie voor de Japanse markt en een aangepaste versie verschijnt in 1990 voor de rest van de wereld, met een afwijkende volgorde en een meer westerse mix. Ik heb die internationale versie uit 1990 en die kocht ik op 22 april 1993. Sakamoto speelt de piano, bedient de elektronica en zingt af en toe, maar zet vooral ook een keur van muzikanten van over de hele wereld in. Zo horen we Arto Lindsay, Brian Wilson, Youssou N'Dour, Robert Wyatt, Robbie Robertson, Pino Palladino, Mark Johnson, Sly Dunbar, Pandit Dinesh, Nana Vasconcelos, L. Shankar en vele, vele anderen. De lijst van mensen die op een of andere manier bijdragen is schier eindeloos. Hawaïaanse ballades, Afrikaanse ritmes, Japanse videospelmuziek, een malle versie van We Love You (Rolling Stones), een traditioneel Japans volkslied, een avantgardistisch klankschilderij; van alles komt voorbij en dat maakt Beauty tot een bjoetie.

bazbo cd2047: Ryuichi Sakamoto - Heartbeat



Eenzelfde soort eclectische mengeling van stijlen horen we ook op de opvolger Heartbeat. Ook van deze plaat verschijnen twee versies, een Japanse in 1991 en eentje voor de internationale markt in 1992. Ik heb die laatste en die kocht ik op 23 december 1994. De nadruk ligt iets meer op dansbare muziek en daarnaast klinkt een orkestraal stukje, een kort werk met traditioneel Japanse zang, een meer Afrikaans getint lied, jazzdance. Ook op dit album is de lijst met muzikanten indrukwekkend. Youssou N'Dour en Arto Lindsay zijn er weer, Bill Frisell is te horen, allerlei DJ's en zelfs rappers en dat maakt dat deze heel anders klinkt dan de voorganger. De laatste twee stukken lijken nogal buitenbeentjes. Hierop drukt David Sylvian zijn stempel, die meeschrijft en de zang voor zijn rekening neemt. Stilistisch vallen deze wat buiten de boot, maar in mijn oren zijn het de hoogtepunten van de plaat.

bazbo cd2048: Sylvian/Sakamoto - Heartbeat



Dit is een cd-single die in 1992 verscheen. Het stuk Heartbeat (Tanaii Kaiki II - Returning To The Womb) staat op Ryuichi Sakamoto's Heartbeat-plaat en is medegeschreven en gezongen door David Sylvian. Ook horen we Sylvians dan kersverse vrouw Ingrid Chavez plus een sample van de stem van John Cage. Heartbeat is een prachtig stuk; ik wist niet wat ik hoorde toen ik de cd-single kocht en beluisterde op 25 juni 1992, toen hij net verscheen. Sylvian had al in geen tijden meer nieuw vocaal werk uitgebracht (en het zou nog een jaar duren voordat The First Day met Robert Fripp uit zou komen), dus mijn honger was groot. Tijdens de opnamen van dit stuk kwamen Sylvian en Chavez dichter bij elkaar en in korte tijd trouwden ze. Het stuk is dan ook een groot symbool van en een lofzang op de verbondenheid tussen twee personen. Naast het titelstuk horen we nog het korte stuk Nuages met de traditionele Japanse zang, dat ook al op Heartbeat stond, en ten slotte krijgen we het thema van The Last Emperor van de originele soundtrack uit 1987. Ik heb deze cd-single een aantal jaren lang helemaal grijs gedraaid, voor zover dat kan bij een cd-single.

bazbo cd2049: Ryuichi Sakamoto - Sayonara



Dit babyminicdsingletje (uit Japan, uit 1991) vind ik op 6 januari 1993. Het zit in een ingenieus in elkaar gevouwen kartonnen hoesje. Het titelnummer staat op Heartbeat en is een vrolijk-melancholieke dansdeun. Erachteraan klinkt een Engelstalige versie, ietwat overbodig. Het derde stukje is een kort traditioneel Japans lied, gezongen door een klein meisjeskoor. Leuk hebbedingetje, dit.

bazbo cd2050: Ryuichi Sakamoto - Peachboy



Dit is een redelijk bijzonder iets in de Sakamotocollectie. Momotaro is een traditioneel Japans volksverhaal over een jongen die wordt geboren uit een perzik en allerlei heldendaden verricht. Je verzint het niet. Tussen 1985 en 1995 is er een Amerikaanse productiemaatschappij, Rabbit Ears Productions, die hoorspelen van allerlei vertellingen van over de hele wereld uitbrengt en in 1991 verschijnt Peachboy. Het is Sigourney Weaver die het sprookje vertelt en op de achtergrond klinkt de speciaal voor dit project gecomponeerde muziek van Ryuichi Sakamoto. In datzelfde jaar verschijnt het op een cd. Eerst horen we het verhaal zoals het op de radio was uitgezonden. Het is goed te volgen, doordat Weaver het op rustige toon voorleest. De muziek komt echter minder goed uit de verf. Gelukkig krijgen we daarna het merendeel van de muziek apart nog eens te horen. Sakamoto heeft het dit keer in z'n uppie ingespeeld, gebruik makend van zijn synthesizers en piano. Het is alleraardigst, doch niet wereldschokkend. Toch is het een leuk verzamelitem, want de oorspronkelijke editie van de cd zit in een zogenaamde 'longbox' met een poster met het verhaal. Ik vind dat doosje op 16 mei 1992 in mijn plaatselijke platenwinkel en koop het.

^{Helemaal niets te vinden van dit project op YT.}

bazbo cd2051: Ryuichi Sakamoto - 1996



In 1996 is Sakamoto veel soloplaten verder en nog veel meer soundtracks van films. Met cellist Jaques Morelenbaum en violisten Barry Finclair, David Nadien en Everton Nelson maakt hij dit album vol pianotrio's en herinterpreteert hij zijn eigen filmmuziek. En ik moet zeggen: dit werkt grandioos. Qua stijl leunt het tegen neo-klassiek aan en dit trioformaat maakt vooral duidelijk wat een uitstekend componist Sakamoto is. De bekendste stukken zijn natuurlijk The Last Emperor, Forbidden Colours en The Sheltering Sky, maar alle vijftien werken zijn absolute parels. Ik koop het album bij het verschijnen op 25 juli 1996 en het is nog altijd een van mijn favoriete Sakamotoplaten.

bazbo cd2052: Ryuichi Sakamoto - BTTB



Back To The Basics, dat is waar de afkorting BTTB voor staat. Sakamoto maakt in 1999 een album waarop hij terug grijpt naar het instrument waar hij mee begon: de piano. Ook van dit album bestaan twee versies: een oorspronkelijke voor de Japanse markt en een internationale, waarop stukken staan van een of andere obscure EP en enkele werken van de Japanse versie zijn weggelaten. Onbegrijpelijk. Voor de plaat heeft Sakamoto meerdere nieuwe stukken gecomponeerd, maar ook pakt hij een wat ouder werk dat hij arrangeert voor solo piano. Meest opvallende is Tong Poo, een grote hit voor Yellow Magic Orchestra; de pianoversie blijft grandioos overeind ten opzichte van de elektropop van het YMO. In 2019 verschijnt er een 20th Anniversary Edition en die koop ik op 25 maart 2019 als hij net uit is. Mooi én stemmig album, dit.






[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 23-12-2022 19:31:55 ]

bazbo cd2053: Ryuichi Sakamoto - Cinemage



Naast allerlei nieuwe composities en soundtracks van films, is Sakamoto sinds halverwege de jaren negentig ook druk met het recyclen van zijn eigen catalogus. Zo verschijnt in 1999 Cinemage, een verzameling van zijn filmmuziek, maar dan opnieuw opgenomen met zijn orkest tijdens een concerttournee in 1998. Zijn bekendste werken Forbidden Colours (opnieuw ingezongen door David Sylvian), The Last Emperor, Little Buddha en Wuthering Heights komen voorbij, maar het meest imposant is El Mar Mediterrani, een zeventien minuten durende uitvoering van het stuk dat Sakamoto schreef voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Barcelona in 1992 en waarop de gitaarextravaganza van David Torn te horen is. Fantastisch. Ik vind Cinemage in een plaatselijke platenwinkel op 11 april 2012 en reken hem tot een van de hoogtepunten uit Ryuichi Sakamoto's discografie.

<sub>Alleen dit van dit album te horen op YT:

Of u moet voor het hele album willen gaan:</sub>

bazbo cd2054: Ryuichi Sakamoto - Rage



Dit is een van Sakamoto's minder bekende soundtracks. Ik heb de film nog nooit gezien, geen idee waar het over gaat, maar ik begrijp dat Rage, oftewel Ikari in het Japans, een mix is van suspense en drama. Het zal. De muziek is voortreffelijk. Sakamoto weet op twintig composities uitgevoerd door piano en orkest allerlei sferen neer te zetten. Van romantisch tot beklemmend en van melodieus tot abstracter. De film en de soundtrack verschijnen in 2016 en ik vind het plaatje op 24 augustus 2020 in een plaatselijke platenwinkel.

bazbo cd2055: Ryuichi Sakamoto - async



Ryuichi Sakamoto wordt ziek in 2014. Keelkanker. Een jaar houdt hij pauze. Achteraf vertelt hij dat hij een jaar lang nergens de geluiden en de muziek vond die hij graag wilde horen, die hem troost bracht. Als hij in 2015 de draad weer oppakt, gaat hij op zoek naar die geluiden. Op dat moment gaat het goed en is de kanker weg, maar hij weet dat het terug kan komen, over een jaar, over twee jaar of tien. Het geeft hem een urgentie om nog dat te doen en te creëren wat hij wil en moet maken. Het resultaat van de speurtocht is het album async, het verschijnt in april 2017 en ik koop het op 15 mei 2017. Vanaf de eerste beluistering ben ik ondersteboven. Wat Sakamoto hier presenteert is bijzonder indrukwekkend. Met geringe middelen weet hij allerlei atmosferen neer te zetten: sommige zijn warm en troostrijk; andere zijn beklemmend of boos. Het moge duidelijk zijn: de atmosferen geven een idee van de emoties die Sakamoto heeft moeten ondergaan. De musicus hanteert zelf alle instrumenten, voornamelijk de piano en de elektronica; daarnaast zet hij sporadisch wat gastmuzikanten in. Zo horen we Christian Fennesz op computer en gitaar in opener Andata. Ook zijn er landgenoten op sho en shamisen. In een stuk krijgen we verschillende stemmen die tekstflarden van Paul Bowles uitsprekn. Over spoken word gesproken: ten slotte is er in een ander stuk een gastrol voor het gesproken woord van oude makker David Sylvian. Geen gemakkelijke plaat dit, maar toch is async in mijn oren het beste album van Sakamoto dat ik ken.

bazbo cd2056: Sand Snowman - Two Way Mirror



Sand Snowman, wie kent hem niet? Van dit album uit 2009 heb ik ook nog eens de limited edition, met een bonuscd. Ik kocht 'm overigens bij het verschijnen op 26 februari 2009. Voor wie William Kearney niet kent: hij is de muzikant die bekender is onder allerlei schuilnamen en pseudoniemen, waaronder Sand Snowman. Sinds 2006 timmert hij aan de weg op soloalbums, die veelal vol staan met duistere en obscure akoestische gitaarsongs. Zo ook op Two Way Mirror. Voor de stemmen laat hij wat lui opdraven, waaronder Jason Ninnis, Moonswift en ja daar is-ie weer: Steven Wilson. Het zal Wilson geweest zijn die Sand Snowman voordraagt bij het label Tonefloat waar sinds 2007 het gros van Sand Snowmans albums uitkomt. Het hoesontwerp is overigens van Carl Glover, de kunstenaar die al jaren veel werk verricht voor Wilson. Over het algemeen is de atmosfeer rustig met gitaarakkoorden en los pianospel, waaroverheen dan de wazige zang klinkt. Het is of we op een vlakte staan en de ijle tonen van de muziek als een zachte bries om de oren wappert. Bij vlagen is het zelfs wat naargeestig en doet het me denken aan een album als First Utterance van Comus, maar gelijk moet ik die vergelijking weer vergeten, want de muziek van Sand Snowman is heel eigen. Het is niet voor niets dat enkele andere muzikanten maar wat graag een beroep doen op de man om zijn unieke inbreng op hun eigen werk te krijgen. Omgekeerd gebeurt ook. Zo was ik bijvoorbeeld aangenaam verrast om zijn naam te zien op het grote verzamelalbum van Judy Dyble (uit 2015, zie bijna twee jaar geleden) en wat blijkt? Dyble blijkt juist weer een gastrol te vervullen op twee Sand Snowman soloalbums. Zoals gezegd heb ik de gelimiteerde versie van Two Way Mirror met een tweede plaatje, waarop dan nog eens acht instrumentale werkjes te beluisteren zijn, voorzien van dezelfde mysterieuze atmosfeer.

quote:

Op dinsdag 27 december 2022 20:19 schreef bazbo het volgende:
bazbo cd2055: Ryuichi Sakamoto - async

[ afbeelding ]

Ryuichi Sakamoto wordt ziek in 2014. Keelkanker. Een jaar houdt hij pauze. Achteraf vertelt hij dat hij een jaar lang nergens de geluiden en de muziek vond die hij graag wilde horen, die hem troost bracht. Als hij in 2015 de draad weer oppakt, gaat hij op zoek naar die geluiden. Op dat moment gaat het goed en is de kanker weg, maar hij weet dat het terug kan komen, over een jaar, over twee jaar of tien. Het geeft hem een urgentie om nog dat te doen en te creëren wat hij wil en moet maken. Het resultaat van de speurtocht is het album async, het verschijnt in april 2017 en ik koop het op 15 mei 2017. Vanaf de eerste beluistering ben ik ondersteboven. Wat Sakamoto hier presenteert is bijzonder indrukwekkend. Met geringe middelen weet hij allerlei atmosferen neer te zetten: sommige zijn warm en troostrijk; andere zijn beklemmend of boos. Het moge duidelijk zijn: de atmosferen geven een idee van de emoties die Sakamoto heeft moeten ondergaan. De musicus hanteert zelf alle instrumenten, voornamelijk de piano en de elektronica; daarnaast zet hij sporadisch wat gastmuzikanten in. Zo horen we Christian Fennesz op computer en gitaar in opener Andata. Ook zijn er landgenoten op sho en shamisen. In een stuk krijgen we verschillende stemmen die tekstflarden van Paul Bowles uitsprekn. Over spoken word gesproken: ten slotte is er in een ander stuk een gastrol voor het gesproken woord van oude makker David Sylvian. Geen gemakkelijke plaat dit, maar toch is async in mijn oren het beste album van Sakamoto dat ik ken.

Ryuichi Sakamoto - "andata" (from "async")

Ryuichi Sakamoto - "fullmoon" (from "async")

Ryuichi Sakamoto - "Life, Life" (from "async")

Gave album art ook, en fennesz ik ga deze checken

quote:

Op woensdag 28 december 2022 17:12 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]
Gave album art ook, en fennesz ik ga deze checken

Checkie.
Er is ook een remixalbum van, maar dat heb ik nog niet gehoord.

bazbo cd2057: Sanguine Hum - Now We Have Light



Gitarist Joff Winks en toetseneur Matt Baber vormen het centrum van Sanguine Hum, een band uit Oxford die vanaf 2010 muziek maakt. Now We Have Light is het derde album en deze dubbelcd verscheen in 2015. Het is een conceptalbum, maar niet eentje zoals je zou verwachten. Het thema is de theorie die is gebaseerd op twee feiten: als je een kat laat vallen zal ze altijd op haar pootjes landen en als je een cracker besmeerd met boter laat vallen zal die altijd op de besmeerde zijde vallen. De hoofdpersoon op de plaat gaat een gewaagd experiment aan: hij besmeert de rug van een kat met boter en laat de kat dan vallen. Gedurende de val zal de kat voortdurend draaien en dat resulteert in 'Buttered Cat Theory of Perpetual Energy'. U begrijpt: we hebben hier te maken met bizarre shit. De band weet dit idee uit te werken in de vorm van vijftien puntige en melodieuze progpopsongs, hetgeen Now We Have Light tot een toegankelijk en uiterst genietbare plaat maakt. Ik vind de dubbelaar pas op 29 november 2019 in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen. Een jaar eerder is er dan ook al een opvolger verschenen Now We Have Power en twee jaar geleden kwam een zesde studioalbum A Trace Of Memory, maar die heb ik niet. Ik doe het voorlopig nog met de stemmige opener Desolation Song, het enige lange (en vijfdelige) stuk Spanning The Eternal Abyss en de prachtige afsluitende song Settle Down. Bizarre, maar mooie shit.

bazbo cd2058: Santana - Abraxas



In 1969 is de band Santana een sensatie. Niet alleen vanwege het debuutalbum, maar vooral door het legendarische optreden op het Woodstockfestival. En dus staat Carlos met zijn band voor een bijna onmogelijke opgave: een tweede plaat maken die het minstens net zo goed doet. Nu moest die debuutplaat in een paar dagen opgenomen en bestond de basis van het materiaal grotendeels uit lange jams; dit keer wilde de band er meer tijd voor nemen. Het resultaat is Abraxas, een album met negen nummers met een kop en een staart. En hits. Samba Pa Ti en Black Magic Woman (een nummer van Peter Green) kennen we natuurlijk allemaal en ook Oye Cómo Va (van Tito Puente) hoort bij het feest der herkenning. Zo staan er meer covers op de plaat. De band is bijzonder op dreef en vooral de snijdende gitaar van Carlos zelf springt in het oor. Abraxas verschijnt in 1970 en is een enorm succes. Klassiek album dat ik altijd al eens wilde hebben en het was op 3 september 2018 dat ik een remaster uit 1998 ergens uit de uitverkoopbak pakte en afrekende. Er staan nog drie bonusstukken op ook, opgenomen in The Royal Albert Hall op 18 april 1970.

bazbo cd2059: Santana - Moonflower



Dit album uit 1977 ken ik al heel lang, maar het duurde ook heel lang voor ik het aanschafte. Ik denk dat ik ergens begin jaren tachtig een keer van iemand de plaat leende en ik was erg onder de indruk. De mix van rock, zuidamerikaans, jazz, prog en wat allemaal nog meer vond ik erg interessant. Een jaar of vijftien geleden wist ik een vinylversie te bemachtigen maar die draaide ik bijna nooit en op 24 september 2018 koop ik deze dubbelcd, een remaster uit 2003. In 1977 zijn van de originele band alleen nog toetsenist Gregg Rolie, drummer Michael Schrieve en natuurlijk meesterplukker Carlos over. Moonflower is eigenlijk een vreemd allegaartje van studio- en liveopnamen, maar het werkt geweldig. Ik val bij het beluisteren van de ene in de andere stijl: van jazz tot latin en van bluesrock tot aan experimenteel gepiel. Vooral de livestukken vind ik bijzonder sterk tot en met de uitgebreide Hammond- en drumsolo's aan toe. Maar het meest door de ziel snijdend zijn de messcherpe gitaarsoli van de heer Santana zelf. De plaat bevatte uiteindelijk nog een zwik singles ook, waarvan She's Not There de allerbekendste is. Op deze remaster ook weer een paar extraatjes al zijn die niet heel speciaal: single edits van de drie hits. Bijzonder fijn album!

bazbo cd2060: Joe Satriani, Eric Johnson & Steve Vai - G3 Live In Concert



Sinds weetikveelwanneer reist het G3-circus de wereld van de concertzalen rond. Het concept is eenvoudig én succesvol: drie gitaristen die ieder met hun band een uur spelen en dan gezamenlijk de avond afsluiten met een dik half uur jammen. De bezetting van de gitaarbands wisselt regelmatig en in het najaar van 1996 zijn het de bands van Joe Satriani, Eric Johnson en Steve Vai die de podia en zalen onveilig maken. In 1997 verschijnt dan deze cd, met daarop een uittreksel van het gebodene. Drie stukken van Satriani, drie van Johnson, drie van Vai en drie jams met alledrie door elkaar heen. Het werk van Satriani en Johnson is bijzonder goed; Satriani is een snelheidsduivel à la Vai en Johnson is meer bluesgeoriënteerd. Het was overigens niet vanwege deze twee gitaristen dat ik de cd kocht op 19 mei 2003. Nee, dat was omdat Vai erop speelt. Vai is ook een notenbrijer; op jonge leeftijd kwam hij in dienst van Frank Zappa, aanvankelijk om gitaarsolo's van Zappa om te zetten naar bladmuziek, maar vanaf 1980 mag de piepjonge Vai deel uitmaken van de tourband en krijgt hij de functie 'stuntgitarist'. Op deze cd horen we een stuk van zijn solodebuutplaat Flex-Able en twee van zijn klassieke Passion & Warfare, waaronder het hemelsmooie For The Love Of God. Het zijn sterke vertolkingen. Wat wil je ook met bassist Philip Bynoe, drummer Mike Mangini en alleskunner Mike Keneally (óók ex-Zappa) in je band? De drie toegiften zijn alleraardigst en vooral de vertolking van Zappa's (jaja) My Guitar Wants To Kill Your Mama maakte voor mij de aanschaf van deze plaat de moeite waard. Er bestaat ook een video van, maar die heb ik dan weer niet. Je kunt niet alles hebben.

Blijft voor mij als autist altijd fascinerend om te horen.

Philip Glass - Glassworks

bazbo cd2061: Joe Satriani - Shockwave Supernova



Eigenlijk ben ik helemaal niet zo'n gitaargodverheerlijkeraar, maar er zijn uitzonderingen. Ik heb niet zo veel met de hardrock- of metalgitaristen, al is af en toe een lick van Ritchie Blackmore, Tommy Iommi en Eddie van Halen prima te pruimen. Best leuk vind ik David Gilmour, Brian May, Steve Rothery, Carlos Santana, Pete Townshend, David Torn en Steve Vai en ik volg Pat Metheny, Steve Howe, Andy Latimer, Steve Hackett, Roine Stolt, Robert Fripp, Mike Keneally en natuurlijk Frank Zappa, maar dan houdt het wel een beetje op. Als dan eind 2015 dit album van notenbreier Joe Satriani verschijnt, wil ik hem in eerste instantie aan mijn neus voorbijgaan. Maar dan ontdek ik wie in zijn begeleidingsband zitten: Bryan Beller, Marco Minnemann, Vinnie Colaiuta en Mike Keneally! Dan moet ik de plaat toch eens gaan horen. Bij het beluisteren van een paar fragmenten ben ik om en op 14 maart 2016 koop ik Shockwave Supernova. Vijftien melodieuze liedjes, maar dan instrumentaal en met de gitaar als zangstem. Zeer afwisselend en iedere deun klopt en pakt. De begeleidingsband is fenomenaal en hoe virtuoos de muzikanten zijn, ze spelen ten dienste van de compositie. Verder ken ik niks van die hele Satriani, maar dit album is grandioos.

bazbo cd2062: Saybia - In Spite Of



Zeg het maar. Hoe kom ik hieraan? Dit is een cd-single uit 2003. Ik heb er geen datum van aanschaf of gekregen in gezet, maar ik vermoed dat een vriendin van ons ermee aan kwam, want zij is een tijd helemaal lijp geweest van Saybia. Tegenwoordig hoor je haar d'r niet meer over, maar dat kan ook komen doordat we haar bijna nooit meer zien. Dat is dan wel weer jammer, want uitstekend mens maar daar gaat het nu even niet om. Waar het nu even wel om gaat, is dit niet heel verschrikkelijke lied van het bandje Saybia, waarvan we op deze cd single niet alleen een radio edit te horen krijgen maar ook nog eens de albumversie en alles is met tien minuten voorbij dus eigenlijk niets te klagen.

bazbo cd2063: David Bowie - Moonage Daydream - A Film By Brett Morgen



Pas de laatste jaren ben ik me meer en meer gaan verdiepen in Bowie. In mijn herinnering was hij er altijd, maar merkte ik hem niet op. Een van de eerste dingen die ik van hem zag was de clip Sound And Vision, midden jaren zeventig. Daarna de clips van Boys Keep Swinging en Ashes To Ashes. Met dank aan Toppop. In 1986 zag ik de film Labyrinth in de bioscoop en kocht ik de soundtrack op elpee. Rond die tijd ook was ik helemaal verslaafd aan de Pat Metheny Group en op diens soundtrack voor The Falcon And The Snowman staat de hit This Is Not America, gezongen door Bowie. En toen was het weer een hele tijd stil. Een jaar of zes geleden begon ik meer en meer te luisteren en te kopen en toen overleed hij. We bezochten de tentoonstelling David Bowie IS in het Groninger Museum. Die bevestigde wat ik al wist: Bowie is een fenomeen en het loont de moeite om meer van zijn werk tot me te nemen. Nog altijd vind ik zijn muziek tot en met 1980 het beste en dat staat dan ook (bijna allemaal) in de kast. Toen ik een jaar geleden vernam dat er een film over hem in de maak was, werd ik nieuwsgierig. Op 8 oktober 2022 zag ik Moonage Daydream. Regisseur Brett Morgen is niet over een nacht ijs gegaan. Hij vond in de archieven nooit eerder vertoonde beelden en muziek en mocht die rijkelijk gebruiken. Wat we voorgeschoteld krijgen, is geen gewone docu over 's mans leven. Nee, aan de hand van interviewfragmenten en liveopnamen schetst Morgen een intrigerend portret van een man die leeft voor de kunst en de zoektocht naar zingeving van zijn werk. Het is een dik twee uur durende achtbaan van beelden, citaten, indrukken en monsterlijk goede muziek. De soundtrack volgt de film bijna geheel synchroon; de fragmenten muziek volgen elkaar in razend tempo op en zo stuiter je van het een in het ander. En dan horen we niet de geijkte hits (al komen er wel degelijk een boel voorbij), maar kiest Morgen voor alternatieve mixen en bijzondere liveuitvoeringen. Het meest in het oor springend is het nooit eerder uitgebrachte medley rond The Jean Genie en Love Me Do (!) met Jeff Beck als gastgitarist (en in verbluffend goede geluidskwaliteit), maar ook de vreemde mixversies van bijvoorbeeld Alladin Sane en Sound And Vision zijn interessant. Ik koop de soundtrack op 27 december 2022; de film moet ik ook nog eens aanschaffen. Als je hem nog niet hebt gezien, kan ik hem je van harte aanraden: Moonage Daydream is een sensatie.

bazbo cd2064: Keith Emerson - Beyond The Stars



Zoals eerder vermeld en verteld: op 11 maart 2016 overlijdt mijn grote muziekheld. Dik een jaar later, in juli 2017, vindt er een bijzonder eerbetoonconcert plaats in de Symphony Hall in Birmingham en ik weet erbij te zijn. Het programma voor de pauze blijkt het interessantst te zijn: dirigent Terje Mikkelsen heeft een orkest op poten gezet dat enkele werken van Keith Emerson speelt. Gitarist en oud-Emersonmaatje Marc Bonilla helpt fanatiek mee (en zal een jaar later een nog groter concert organiseren in de Verenigde Staten). Op het repertoire staan enkele grote werken en natuurlijk zijn er ook wat gasten. Zo speelt Rick Wakeman de synthesizersolo aan het eind van de concertopener Abaddon's Bolero en ietwat later speelt hij een bijzonder mooie improvisatie rond het thema van Trilogy (maar niet nadat hij de nodige smeuïge verhalen heeft verteld over zijn ontmoetingen met Emerson). Rachel Flowers speelt de pianopartij in het derde deel Piano Concerto No. 1 en twaalfjarige kleinzoon Ethan Emerson vertolkt The Dreamer (uit de soundtrack van de film Best Revenge) met het orkest. Het hoogtepunt van die eerste set is echter Beyond The Stars, een orkeststuk dat Emerson voltooide vlak voor zijn dood en dat nooit eerder te horen is geweest. Ik herinner me dat ik danig onder de indruk was: het is onmiskenbaar een Emersoncompositie en het laat goed horen waar zijn invloeden en muzikale liefde lagen. Het is een melodieus stuk à la de Amerikaanse componist Aaron Copland (van wie Emerson meerdere werken heeft bewerkt) en het is zowel melancholiek als hoopvol. Kippenvel in Birmingham. Na het concert gaan Mikkelsen en Bonilla de studio in en nemen een paar van de werken op, samen met Rachel Flowers, Ethan Emerson en het wereldberoemde orkest The Academy Of St. Martin In The Fields. De opnamen komen pas in 2019 uit op deze cd en ik moet zeggen ze klinken bijzonder goed. Flowers is fenomenaal in het pianoconcert, de kleinzoon weet de snelheid en virtuositeit te benaderen en Glorietta Pass (dat eerder te horen was op Emersons kerstplaat) komt goed uit de verf. Het is toch Beyond The Stars dat de meeste indruk maakt. Het is nog geen zes minuten lang, maar orkest en dirigent zetten het grandioos mee. In totaal is er dik twintig minuten nieuw opgenomen muziek en die is aangevuld met orkestraal spul dat ook al op het Three Fates Project-album te horen was (uit 2014 en zo ongeveer het laatste project waar Emerson zelf bij betrokken was) , inclusief twee korte composities van Bonilla en twee bewerkingen van stukken van Alberto Ginastera (het aanstekelijke Malambo) en Aaron Copland (afsluiter Fanfare For The Common Man, wat anders?). Ik had deze cd uit 2019 nooit te pakken kunnen krijgen, maar wist hem onlangs te bestellen via Discogs bij een Duitsche handelaar. Een mooi kerstcadeau voor mijzelf en op 25 december 2022 pakte ik 'm uit. Mooi eerbetoon aan mijn grote muziekheld of had ik dat al gemeld en verteld?

<sub>Potjandorie helemaal niets te vinden van dit album, behalve de trailer:

Dan nog maar iets van het concert in juli 2017:</sub>

bazbo cd2065: Irmin Schmidt - 5 Klavierstücke



Irmin Schmidt was de toetsenist van Can. Aangezien Can niet meer bestaat (drummer Jaki Liebezeit, bassist Holger Czukay en gitarist Michael Karoli zijn alle drie overleden) maakt Schmidt tegenwoordig soloplaten. Ik heb niet veel van 'm en dit is de eerste waarbij ik aanhaakte. 5 Klavierstücke verscheen in 2018, is zijn voorlaatste album en kocht ik op 17 december 2018. Op de plaat staan vijf pianostukken (goh), die hij zo ongeveer live in de studio inspeelde, deels op een geprepareerde piano en deels samen met een vooraf opgenomen tape. Het resultaat is bevreemdend, verstild, melodieus, avantgardistisch, minimaal, indrukwekkend en prachtig. Geen verdere woorden aan vuil maken: luisteren.

_{Helaas maar twee stukjes van het album te vinden op YT:}

bazbo cd2066: Irmin Schmidt - Nocturne - Live At The Huddersfield Contemporary Music Festival



Naar aanleiding van 5 Klavierstücke krijgt Irmin Schmidt meerdere vragen of hij het materiaal wil komen spelen. Niet op alles gaat hij in, maar in 2019 staat hij op het Huddersfield Contemporary Music Festival en daar is deze cd een verslag van. De plaat komt uit in 2020 en ik koop 'm op 25 juni van dat jaar. Op het programma slechts drie stukken, uitgevoerd door Schmidt op de 'prepared piano' en met ondersteuning van een vooraf opgenomen tape met geluiden. In de voetstappen van John Cage heeft Irmin Schmidt zijn piano aangepast met schroeven en moeren rond de snaren, die het instrument een bijzondere klank geven. Het concert opent met Klavierstück II, dat we kennen van het vorige album, maar het is dan alweer gegroeid en gewijzigd in vorm. In het lange derde stuk Yonder horen we plots luide kerkklokken die wonderwel goed passen bij de abstracte en soms verstilde pianoklanken. Ik heb het werk van Schmidt geplaatst in de kast bij de pop-rock-jazz, maar het had net zo goed bij de modern-klassiek à la Cage kunnen staan. Wat dondert het; het is bloedmooi en dáár gaat het om!

bazbo cd2067: Schnauser - Proteine For Everyone



Schnauser! Jongens, wat maak ik nu weer mee op 13 februari 2015. Voor het eerst beluister ik dit album dat kort ervoor (in 2014) verscheen. Op basis van een enkele recensie rende ik naar de winkel. En nu zit ik te glunderen van de pret. Want wat een grandioos heerlijk debiele shit is dit. Schnauser is een Bridge bandje dat uiterst pakkende, melige en ingenieuze progpop maakt. Eigenlijk niet uit te leggen; horen moet je het. Proteine For Everyone is al het vierde album van de groep en we krijgen een fikse zwik lekker in het gehoor liggende liedjes met lekkere koortjes voor de kiezen. Schijn bedriegt, echter. Bij nadere beluistering blijkt het allemaal zeer complex te zijn. Dat wordt helemaal duidelijk in de laatste zeventien minuten, die het afsluitende stuk Disposable Outcomes in beslag neemt. Het is een bizarre vertelling bestaande uit meerdere delen die ieder een compleet andere kant opstuiteren. Opener Grey Or Blue is dan weer een heuse singel die ook nog eens een heuse videoclip krijgt. Heerlijke plaat. De spelvreugde spat ervan af. Hoogst aanstekelijk.

bazbo cd2068: Schnauser - Irritant



Schnauser! Jongens, wat maak ik nu weer mee op 3 juli 2017? Ik koop zonder vooraf een noot gehoord te hebben dit net verschenen album en moet constateren dat de debiele shit nóg debieler kan. Irritant is nóg pakkender, nóg meliger, nóg ingenieuzer en bevat nóg pakkender liedjes met nóg fijnere koortjes. Het lijkt wel een modernere versie van Cardiacs aan het worden, maar bij nadere beschouwing is Zappa ook nooit ver weg. Opener Spiele Mit Katzen zet al aardig de toon en denk ik dat het niet leuker of beter kan en daarna wordt het alleen nog maar sterker. Na acht korte songs krijgen we plots New Atmosphere, dat met z'n onnavolgbare ritme wat lijkt op het werk van Regal Worm. Na nog zo'n complexer stuk The Monday Club dat op het eerste gehoor licht en luchtig lijkt, sluit Spiele - Rejangle (Reprise) dit kleine meesterwerkje af. Schnauser!

_{Wtf? Helemaal niets van dit superalbum te vinden op YT?}

bazbo cd2069: Klaus Schulze - Moondawn



Het zesde album van Schulze komt uit 1976. Klaus speelde in de allereerste bezetting van Tangerine Dream en is te horen op het debuutalbum van die band. Daar drumt hij. Al snel stapt hij op en begint hij zijn eerste soloplaat te maken. Aanvankelijk zijn het avant-gardistische stukken die hij componeert (op zijn debuut Irrlicht speelt hij orgel met orkestbegeleiding), maar gaandeweg - gelijk met zijn groeiende fascinatie voor elektronica en synthesizers - komen invloeden uit de minimalistische en neoklassieke hoek in zijn muziek. Moondawn is bijna geheel elektronisch en op synthesizers en sequencers uitgevoerd. Hij is daarmee een pionier en andere grondleggers in het genre (als Jean-Michel Jarre en genoemde Tangerine Dream) net ietsiepietsie voor. U begrijpt: gezien de tijd is het allemaal analoge apparatuur die hij gebruikt. Op de elpee staan slechts twee stukken, ieder een plaatkant lang. Floating begint ambient, maar na een aantal minuten komen de sequencer en melodieën erin en werkt hij de verschillende patronen verder uit. Ze schuiven als het ware over en langs elkaar en in combinatie met de melodieën en zweverige partijen is dit een bijzonder hypnotiserend stuk. Mindphaser is een soortgelijk werk, dat begint met lange tonen van orgel en synthesizer, maar na dik tien minuten knalt plots een loodzwaar ritme met zowaar drums erin. Het is niet Schulze zelf die drumt; nee, hij maakt gebruik van de diensten van Harald Grosskopf. Daaroverheen ontstaan weer gierende synthmelodielijnen en dat maakt dit werk dan weer heel anders dan z'n voorganger op de plaat en ook minstens zo interessant. Ik vind een remaster van het album uit 2016 op de grote platenbeurs hier in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn op 6 juni 2022, nog geen zes weken nadat Schulze overleed (op 24 april). Op deze heruitgave staat nog een extra stuk Floating Sequence, een alternatieve versie van Floating. Hiermee krijgen we vijf kwartier uiterst intrigerende muziek.



_{En voor wie heel graag het complete album met de bonus als één trip wil beleven:}



[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 06-01-2023 21:34:08 ]

bazbo cd2070: Klaus Schulze - Silhouettes



We maken een klein sprongetje in de tijd. Tweeënveertig jaar, oké? In al die jaren heeft Schulze niet stil gezeten. Hij heeft zo'n veertig albums gemaakt, heel veel concerten gegeven en een immens oeuvre aan archiefmateriaal uitgebracht. In 2018 komt Schulze met dit album, dat vier lange stukken bevat. Op zich is het niet vernieuwend, maar de mix van ambient, elektronisch, minimalistisch, avant-garde en melodieus blijft mij boeien. Schulze doet alles in z'n uppie en beschrijft in het hoesje dat hij de muziek voor dit album heeft gemaakt in een periode van ziekte, dat het componeren, spelen en produceren hem heeft gesterkt om te genezen en dat de muziek de luisteraar met een positief gevoel achterlaat. Dat is hem gelukt. Mooi album, dat ik koop op 18 juni bij het verschijnen en vaak beluister.

bazbo cd2071: Klaus Schulze - Deus Arrakis



Op 26 april 2022 komt het trieste bericht dat Klaus Schulze is overleden, na een lange tijd van ziekte. Gelukkig heeft hij dan net een compleet album afgerond, dat op 1 juli 2022 verschijnt. Ik koop het op 25 juli. Op Deus Arrakis keert Schulze terug naar de verhalen van Frank Herbert, een thema waar hij al vaker muziek rondom heeft gemaakt. Het album bevat slechts drie lange stukken (al zijn die ieder weer onderverdeeld in subtitels maar op de cd niet te onderscheiden), goed voor dik vijf kwartier muziek. Wederom horen we de langgerekte tonen, de slome sequencer, de subtiele ritmes en de ijle melodieën. Bij vlagen zeer ambient, bij andere vlagen de aandacht opeisend met een weelde aan orkestratie. Schulze heeft alles weer in eenzaamheid in elkaar gesleuteld. De plaat weerspiegelt de woestijnplaneet Arrakis en daarme ook de eenzaamheid van zijn ziekte en de dood. Een waardig laatste teken van leven, al laat het letterlijk en figuurlijk een grote leegte na.

bazbo cd2072: Colin Scot - Colin Scot



Als ik Colin Thistlethwaite zou heten, dan zou ik ook een artiestennaam aannemen. Aangezien zijn bijnaam vanaf het begin van zijn muzikale carrière 'Scotty' is, is het niet ver zoeken. Onder de naam Colin Scot is hij vanaf de beginjaren zestig actief als banjospeler en gitarist in een ragtime duo en speelt hij op allerlei folkfestivals. In 1965 sluit hij zich aan bij The Yachtsmen Quartet en toert hij door Europa. Vijf jaar later stopt de band en besluit hij om als soloartiest verder te gaan en de Britse clubs plat te spelen. Hij krijgt een platencontract en gaat de studio in om zijn debuutplaat Colin Scot op te nemen. Het is 1971 en het muziekwereldje in Londen is klein. Zo kan het gebeuren dat op dit album niet de minsten mee komen doen: Peter Hammill, David Jackson, Guy Evans en Nic Potter (van Van Der Graaf Generator), Phil Collins en Peter Gabriel (van Genesis), Rick Wakeman en Jon Anderson (van Yes) en Robert Fripp. Ze zijn overigens niet of nauwelijks te horen of te herkennen. Op de plaat staan elf mooie folkrocksongs, dat wel. Helaas was het album niet erg succesvol; pas later kreeg hij bekendheid en juist vanwege al die bekende namen die erop mee doen maar nauwelijks te horen zijn. Thistlethwaite komt nog met vervolgplaten in 1973 en 1974, maar dan laat de platenmaatschappij hem in de steek en besluit Colin Scot om gewoon te blijven doen waar hij echt goed in is: het land door reizen en de clubs plat spelen met geweldige liedjes. Het album krijgt een remaster in 2006 en daar staan ook nog wat extraatjes op: twee demo's en twee outtakes. Die versie is snel uitverkocht en er komt een heruitgave in 2021 en die koop ik op 19 augustus van dat jaar.

bazbo cd2073: Se Delan - The Fall



Wat is Se Delan eigenlijk voor bandje? Hoe noem je dit? Alternative? Ik hoor pop, rock, vlaagje prog, beetje goth, weet ik ook veel. Gaaf is het wel. De Britse multi-instrumentalist Justin Greaves (bekend van Crippled Black Phoenix als dat u iets zegt) speelt alle instrumenten en dat moet hij ook wel, wil hij zichzelf multi-instrumentalist noemen. Of hij zichzelf multi-instrumentalist noemt, weet ik eigenlijk niet. Doet er ook niet toe. Madam Belinda Kordic zingt. Hij componeert de muziek, zij schrijft de teksten. Het resultaat is een donkere, spannende, onheilspellende en toch mooie en krachtige muziek. The Fall is de debuutplaat uit 2014 en het is het label Kskope dat het uitbrengt en dat betekent meestal dat het gelinkt is aan prog en het zal best en ik vind een exemplaar in een uitverkoopbak op 27 november 2015. Had het al een tijdje niet beluisterd en ben weer aangenaam verrast.

bazbo cd2074: The Sea Within - The Sea Within



In de progwereld komen supergroepen nogal vaak voor. Vaak zijn ze ook door een platenmaatschappij bedacht en is het resultaat niet de sensatie die je zou verrassen. Ik was dan ook zeer sceptisch toen in 2018 The Sea Within zich presenteerde. Drummer Marco Minnemann is weer eens van de partij, toetsenist Tom Brislin, zanger/gitarist Daniel Gildenlöw, bassist Jonas Reingold, maar het is uiteindelijk gitarist Roine Stolt die mij overhaalt om de plaat aan te schaffen. Wat een bezetting. Als dat maar goed gaat. Gelukkig, het gaat goed. Op The Sea Within staan acht uitstekende progstukken waarin alle vijf de muzikanten minstens zo uitstekend uit de verf komen. Wat wil je ook met (oud-)leden van The Aristocrats, Yes, The Flower Kings, Karmakanic, Transatlantic en de band van Steve Hackett. Er zijn kleine gastrollen voor blazer Rob Townsend, zanger Casey McPherson, pianist Jordan Rudess en zanger Jon Anderson (jaja). Als je je een idee wilt vormen over hoe de muziek klinkt: mix alle eerder genoemde bands door elkaar en dan melodieus, lyrisch, ietwat bombastisch en steengoed. Ik koop een Special Edition bij het verschijnen op 25 juni 2018 en daarbij zit een tweede plaatje meegeleverd met nog eens vier stukken erop. De groep gaat zelfs het podium op en spelen in juli 2018 op The Night Of The Prog in het Loreley-openluchttheater. Helaas blijft het tot nu toe bij dit ene album.

bazbo cd2075: Mariana Semkina - Sleepwalking



De zoete stem van het Russische duo iamthemorning maakte in 2020 eindelijk haar debuutplaat. Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst hoorde - namelijk de dag dat hij verscheen en ik hem kocht: 20 februari 2020 - ben ik enorm onder de indruk en sindsdien leg ik dit album echt heel veel in de speler. Semkina heeft elf schitterende liedjes geschreven die ze met gevoel en/of verve zingt. Voor de instrumentatie heeft ze allerlei lui ingeschakeld: zo horen we bijvoorbeeld Nick Beggs en Craig Blundell op een paar nummers, maar ook is Jordan Rudess te gast voor een piano solo en zijn er meerdere Russische instrumentalisten te horen alsmede allerlei orkestraties. De liedjes variëren van fragiel tot opzwepend. Tekstueel gaat het over het vertrouwde leed: dode meisjes, verdrinking, zelfverminking en het leukst is haar tip wat je zou kunnen doen als je vervelende buren hebt (hun huis in brand steken, bijvoorbeeld). Toch is het geen melodramatische plaat; overal klinkt berusting en zelfs hoop in door. De dingen zijn zoals ze zijn en alles heeft z'n schoonheid, ook als het gruwelijk of angstaanjagend is. Ik mocht iamthemorning zien op vrijdag 6 december 2019 in het Burgerweeshuis in Deventer (als voorprogramma van The Flower Kings). Na afloop complimenteerde ik haar met de mooie set en zo krachtig ze op het podium stond, zo heerlijk verlegen en blozend werd ze nu. Ik denk nog wel eens terug aan dat korte, maar mooie optreden en hoe ze daar in ieder geval het liedje Everything Burns zong dat op dit prachtige album staat.




_{Een foto van 6 december 2019:}

bazbo cd2076: Seven Impale - Contrapasso



Deze Noorse band maakt in 2016 het tweede album. Het staat vol met complexe rock, die metal mengt met klassieke prog. Denk aan Tool en King Crimson en jazz en improvisatie en gepiel en het duizelt me allemaal al snel. Ik las een recensie en was benieuwd en ik kocht de cd op 6 december 2016. Veel van de plaat vind ik erg gaaf, maar soms is het (zelfs) mij wat te veel of te complex. Geeft niet. Af en toe jakker ik 'm vrij hard door het huis. Het tweede album was voorlopig ook het laatste. Och jee.

bazbo cd2077: Shadow Gallery - Carved In Stone



Het tweede album van Shadow Gallery uit 1995 vis ik op 6 oktober 1998 uit een uitverkoopbak of zo. Ik had er aardige dingen over gelezen. De Amerikaanse band maakt een soort van melodieuze progmetal en brengt van 1992 tot 2005 een rijtje albums uit op het Magna Carta-label. Op deze plaat staan zes gedegen songs, afgewisseld met heel korte instrumentale intermezzi. Er is het nodige gitaargeweld en de koortjes zijn compact en pakkend en sterk. Aan het eind van de plaat komt dan de achtdelige epic Ghostship, waarin ik mijn aandacht ergens halverwege de tweeëntwintig minuten verlies. Niet erg. Alles bij elkaar is dit een aardig album. Had het heel lange tijd niet gehoord en ik weet nu zeker dat ik niets meer van deze band hoef te hebben en dat ik blij ben dat ik dit plaatje in de kast heb staan.

bazbo cd2078: Remy Shand - The Way I Feel - Snippets Taken From His Debut Album



Waarom heb ik dit? Hoe kom ik eraan? Wanneer is dit in mijn platenkast gekomen? Wie is Remy Shand, waarom heb ik nog nooit van hem gehoord? Leeft hij nog? Beste mensen, ik heb werkelijk geen idee. Ik gok dat ik dit ergens bij een aankoop heb gekregen en dat kan de aankoop van een cd of muziektijdschrift zijn geweest. Het is een promo sampler uit 2001 en er staan vijf flarden van liedjes op die ieder nog geen anderhalve minuut duren. Ik hoor reggae, pop, arrenbie, rap en ik vind er niks an.

_{Schijnt zelfs een hit van zijn debuut album te komen:}

bazbo cd2079: Shankar - Touch Me There



Als ik Lakshminarayana Shankar zou heten, zou ik ook een artiestennaam zoeken. Shankar voldeed wel voor deze in Madras (India) geboren muzikant. Hij is beroemd om zijn dubbele viool, maar ook op een gewone viool kan hij een aardig mopje spelen. Halverwege de jaren zeventig richt hij samen met John McLaughlin de band Shakti op en er verschijnen drie langspeelplaten. In 1978 tourt hij korte tijd met Frank Zappa en diens band. Dat resulteert in een soloalbum dat Zappa produceert en eind 1979 verschijnt. Zappa draagt ook wat teksten aan en is verantwoordelijk voor de muziek van twee nummers. Op Touch Me There staat rock, pop, prog en pittige jazzrock en het klinkt als Zappa. Zappa zingt ook opener Dead Girls Of London, zij het onder de naam Stucco Holmes. Zappa's oorspronkelijke idee was dat Van Morrison het lied zou zingen en er bestaan opnames van, maar die zijn nooit officieel uitgebracht (wel wijd verspreid via bootlegs). Zappa zat destijds bij Warner Brothers en was destijds met die platenmaatschappij in een juridische veldslag verwikkeld. Hij kon de versie met Van Morrison niet gebruiken, dus zong hij het zelf maar in, samen met zijn toenmalige zanger Ike Willis. Zappa heeft het lied tijdens zijn eigen tournees van 1979 tot en met 1982 veelvuldig vertolkt. Naast Zappa en Shankar (viool, vijfsnarige elektrische viool, 'string orchestra' en zang) horen we onder anderen Phil Palmer, Simon Phillips en zangeres Vicky Blumenthal. Er verscheen een cd-versie in 1992 waarop de volgorde van de nummers anders is (schiet mij maar lek) en ik vond er eentje op 18 april 2002. Gaaf plaatje, leuke aanvulling op de Zappacollectie. Shankar maakte nog veel meer soloplaten en werkte veel met anderen, waaronder Peter Gabriel, Elton John, Eric Clapton, Phil Collins, Bruce Springsteen, Van Morrison, Yoko Ono, Stewart Copeland, John Waite, Steve Vai, Ginger Baker, Nils Lofgren en Sting.




_{De versie van Dead Girls Of London met Zappa is nergens te vinden op YT, die nooit officieel verschenen versie met Van Morrison wel!:}

bazbo cd2070: Billy Sherwood - The Big Peace



Billy Sherwood is van mijn geboortejaar en timmert al sinds 1980 aan de weg. In 1985 krijgt zijn toenmalige bandje Lodgic de kans om een debuutplaat te maken en Sherwood ontwikkelt zich tot een studiotijger en multi-instrumentalist. In 1989 is Lodgic voorbij en voert hij World Trade aan (even wachten tot de W, tot over een jaartje?). Het beroemdst wordt hij als hij in datzelfde jaar in contact komt met ene Chris Squire die hem vraagt of hij wil komen werken voor Yes. De vaste zanger van die band, Jon Anderson, is er net uitgestapt om een nieuwe band te beginnen met drie andere oud-Yesbandleden (Anderson Bruford Wakeman & Howe, zie bij de A, bijna drie jaar geleden). Tegen de tijd dat Sherwood heeft meegerepeteerd en meegecomponeerd aan nieuw Yesmateriaal, komen de oud-leden allemaal bij elkaar en besluiten tot een heuse re-Union. Sherwood blijft verbonden als co-producer en zal tijdens de tours van 1994, 1998, 1999 en 2000 de tweede gitaar en achtergrondzang verzorgen. Ondertussen bouwt hij aan een solocarrière. The Big Peace is zijn debuut en het verschijnt in 1999. Hij krijgt hulp van zijn World Trade-vrienden Jimmy Haun en Jay Schellen, maar alle muziek en tekst en productie is van zijn eigen hand. Voor het geval je je afvraagt in wat voor stijl de muziek is: het is prog. Goh. Niet wereldschokkend, maar zeker ook niet vervelend. Soms mist het wat richting of pakkende deunen. Er blijven wat flarden hangen, maar complete nummers beklijven niet, althans niet bij mij. Heb hem dan ook een hele tijd niet gehoord. Ik vind een exemplaar van dit album op 10 juni 2000. Na The Big Peace volgen er nog zowat soloplaten, zijn er projecten als World Trade, YOSO, Circa en Conspiracy. Beroemd is Sherwood ook om zijn tributeplaten, waarop hij hordes beroemdheden uitnodigt om een eerbetoon te brengen aan deze of gene (Pink Floyd bijvoorbeeld, maar er zijn er tientallen meer). In 2015 overlijdt Yesbassist Chris Squire en diens laatste wil is dat Sherwood zijn plek in de band inneemt. Dat doet hij en sindsdien neemt hij met de band nieuw werk op en toert hij geregeld. Als in 2016 ook nog eens John Wetton van Asia de pijp uitgaat, dan gaat Sherwood ook in diens schoenen staan. Druk baasje.

_{Niets 'officieels' van het album te vinden op YT, wel van een malloot die een afbeelding van een heel andere groep gebruikt:}

bazbo cd2071: Billy Sherwood - Citizen



Citizen is het soloalbum uit 2015 en ik koop het (op 24 december 2015) omdat er zo veel beroemdheden op mee doen: Rick Wakeman, Chris Squire, Tony Kaye, Geoff Downes en Jon Davison van Yes, Steve Hackett, Jerry Goodman, Jordan Rudess, Colin Moulding, Steve Morse, John Wesley en dan vergeet ik er vast nog wat. Iedere held mag op één lied iets inspelen. Er staan aardige zaken op en het klinkt allemaal fantastisch (laat dat maar aan Sherwood over), maar de songs hebben nog altijd last van dat ze niet echt sterk zijn of blijven hangen. Een enkel refreintje is heel goed, maar ben ik al snel vergeten. Het lijkt allemaal net iets te krampachtig. Geen slecht album, maar een hoogvlieger is het ook niet. Vandaar dat ik hem niet zo heel veel beluister, dus ik ben ook blij dat hij nu weer eens voorbij komt.

bazbo cd2072: The Shooting Party - The Shooting Party



O ja, dit had ik ook! Het moet in 1991 zijn geweest dat ik een muziekprogramma op televisie zag waarin de hoofdrolspelers van deze band aan het woord kwamen: zangers Han Oldigs en Coen van Vrijberghe de Coningh (ook bas en percussie) en pianist/componist Theo Nijland. De drie maken een soort van theatrale cabaretpop, maar dan van uitzonderlijk hoog niveau. Ik was zeer onder de indruk en kocht de cd op 10 mei 1991. Op het plaatje - dat geproduceerd is door Boudewijn de Groot - krijgt het trio hulp van Wouter Planteydt (gitaar) en Jaap Vrenegoor (drums). De kracht zit 'm in de pakkende deunen, de mooie koortjes en de grappige teksten (in het Engels). Het grote brein daarachter is Theo Nijland en dat verbaast me eigenlijk niks. Hoogtepunten zijn opener Living In A Sewer en A Man's World. Ik vermoed dat Nijland koos voor het Engels met de intentie om internationaal door te breken, maar ik vraag me af of dat gelukt is. Ik was altijd in de veronderstelling dat het bij dit album was gebleven, maar er blijken nog twee albums te zijn: twee liveplaten (uit 1993 en 1998). De band stopte met het overlijden van Van Vrijberghe de Coningh, waarop Nijland zich volledig stortte op filmmuziek. Jaren, misschien wel twintig, niet gehoord. Leuk plaatje!

_{Helaas niets van het album te vinden op YT, daarom dan maar de klappers van een ander album:}

bazbo cd2073: Sigur Rós - Ágætis Byrjun



Een goed begin. Dat is de titel van dit tweede album van Sigur Rós uit Reikjavik. Domme titel. De plaat verscheen in 1999 in thuisland IJsland en kwam pas in 2000 naar Europa. Daar kocht ik het op 25 augustus 2000. Ik heb de versie in het kartonnen hoesje dat je met een flapje dicht moet doen. Of je een enveloppe afsluit. Heb dit al in geen tijden meer gedraaid en verdomd, wat had ik dat veel vaker moeten doen, want wat blijft dit toch bijzonder en bijzonder gaaf. Trage en ruimtelijke rock met de ijle gitaarflarden van Jonsi. Hij zingt ook, waarover: ik heb geen idee en het is allemaal niet belangrijk want ik waan me op de koude vlakte en kale vulkanische rotsen van een eiland en je zou hier ik weet niet wat allemaal over kunnen zeggen en dat doe ik niet want ik verzuip me liever in de dikke muzikale mist. Kortom: wazig en prachtig.