Nepverhalen op LinkedIn #8 - Met #omdenken

quote:

Op donderdag 23 juni 2022 11:31 schreef Viv het volgende:

[..]
[..]
Nee, dat is gewoon de vunzige gedachte van Molo hierbij.

Het zijn 8 generaties vrouwen:

[ afbeelding ]

quote:

Wanneer ik vertel over het contact met mijn moeder, over hoe dat er niet echt is, dan krijg ik toch nog regelmatig de reactie: “Misschien moet je nog een keer met haar gaan praten.” Ik weet: mijn moeder bedoelt het niet kwaad. Ze heeft mij naar haar beste vermogen opgevoed. Maar daarbij weet ik ook: het komt niet rond. Hoe graag ik het ook zou willen. Hoe hard ik het ook probeer. Hoezeer ik er ook naar verlang om als kind bij mijn moeder te mogen schuilen. Het gaat niet meer gebeuren.

Mensen die zijn opgegroeid bij ouders met psychische problemen of een verslaving weten dit. Er komt een moment dat je moet zeggen: dit is hoe het is en het wordt niet anders. Aanvaarden hoe het is, en stoppen met je ertegen te verzetten. Of proberen de situatie of je ouders te veranderen. In de hoop dat je toch krijgt wat je zo nodig hebt.

Al vanaf heel jonge leeftijd heb ik geprobeerd om mijn moeder te bereiken. Ik stond emotioneel gezien voor haar klaar. Ik was beschikbaar voor haar. Ik keek naar wat ze nodig had en probeerde daaraan te voldoen. En zoals jonge kinderen dat doen: wanneer ze nodig hebben, maar niet ontmoet worden in hun behoeften, denken ze dat het aan hen ligt.

Lang heb ik me schuldig gevoeld, wanneer ik voor mezelf koos. Het moment dat wij besloten om met ons gezin verder bij mijn ouders vandaan te gaan wonen, raakte mijn moeder in een depressie. En toch hebben we het gedaan. Omdat het voor ons klopte. Het moment dat ik besloot om de sterfdag van mijn vader alleen te gedenken. En niet meer met haar samen, omdat er dan geen ruimte is voor mij om te rouwen. Zo zijn er nog talloze voorbeelden waarbij ik voor mezelf koos en me schuldig voelde.

Telkens opnieuw leer ik voor mezelf te kiezen. Omdat ik weet: wanneer ik uit loyaliteit met mijn moeder meebeweeg, verlies ik mezelf. En het helpt niet. De situatie wordt er niet beter van. Dit komt niet rond.

Søren Kierkegaard heeft hier zo’n prachtige uitspraak over, die al op meerdere manieren vertaald is: “Durven is even de grond onder je voeten verliezen. Niet durven is je leven verliezen.” Wanneer ik durf voor mezelf te kiezen, verlies ik het contact met mijn moeder. En dan verlies ik elke keer weer even de grond onder mijn voeten. Telkens als ik voor mezelf kies, voel ik de schrik van het alleen en verlaten zijn weer even in mijn lijf. En ik weet ook: wanneer ik dat níet doe, dan verlies ik mijn leven. Dan staat mijn leven in dienst van mijn moeder. Dan besta ik bij de gratie van het beschikbaar zijn voor haar.

Maar wanneer ik voor mezelf kies, weet ik ook: het komt niet rond. Het wordt niet een mooi sprookje met een gelukkig einde voor mij, samen met mijn moeder. Dan heb ik te rouwen dat dit is wat het is. Rouwen over wat nooit geweest is en ook nooit zal zijn. En als ik het verdriet daarover toelaat, word het stilaan rustig in mij.

#volwassenkoppkind
#KOPP
#KOV
#trauma
#jeugdtrauma
#traumatherapie
#familieopstellingen
#systemischwerk

quote:

Op zondag 19 juni 2022 19:36 schreef HSG het volgende:

[..]
https://www.linkedin.com/(...)m_medium=android_app

Blablablabla boeiend en dan een foto plaatsen met een behoorlijke inkijk.

quote:

Op maandag 4 juli 2022 10:45 schreef saparmurat_niyazov het volgende:
Ik heb er een hekel aan
Als teksten
Zo worden geschreven
Gewoon om op je sentiment te spelen

Kost maar wat enters. Meer hoef je niet te doen

Overweeg je zelf zo een tekst te schrijven?
Zet het maar uit je hoofd, gewoon laten

quote:

Op maandag 4 juli 2022 10:27 schreef Viv het volgende:
Ik zag net deze foto op LinkedIn:

[ afbeelding ]

FOK!ker gespot in de comments:
[..]


https://www.linkedin.com/feed/update/activity:6949617352137162753

quote:

Op woensdag 6 juli 2022 00:22 schreef leolinedance het volgende:
https://www.linkedin.com/(...)017905874890752-M0XC

[ afbeelding ]

Luisteraar|schrijver|verbinder

quote:

Op maandag 4 juli 2022 10:16 schreef HSG het volgende:

[..]
https://www.linkedin.com/(...)m=member_desktop_web

En dit moet op LinkedIn?

Als je echt naar binnen gaat en jouw tekortkomingen zelf weet te helen met de juiste tools bij de kern van het probleem, kan je wel bij je ouders de verbinding vinden die je altijd al hebt willen hebben. Maar dan zul je het bij jezelf moeten zoeken en stoppen met hen aan te wijzen als daders van jouw pijn. Het is echt jouw pijn en jij mag het nu zelf oplossen om daarna met mildheid naar hen te kunnen kijken en de liefde te voelen waar je naar op zoek bent.

Bernd ter Keurs dankjewel voor je woorden. Ik voel me heel erg gezien door wat je zegt.


Zo herkenbaar en wat heb je dat mooi beschreven. Het is rauwe rouw. Pijnlijk en een open wond. Soms met een korstje eroverheen, maar eronder is de diepe wond nog voelbaar. Ik ken het uit mijn eigen geschiedenis ook, anders en toch hetzelfde op dezelfde diepe rauwe laag. ❤️

Rosalien dankjewel. Het ontroert me dat het je raakt. Fijn dat je je herkent. Zo voel het minder alleen. Die verwachting, ja, of hoop. Die zorgt dat ik blijf vechten en probeer te halen. En wanneer ik dat niet meer doe, ontstaat er rust.

Herkenbaar verhaal, Iris. Uit zelfbehoud breken met de persoon die jou zou moeten beschermd hebben. Dat is afscheid nemen en rouwen vóór de dood jou scheidt van haar.
Ik denk dan aan de Dalai Lama: 'Caring for others based only on your sacrifice doesn't last. Caring must also feed you."

Ik ken je niet, maar ben stil van het lezen, zoveel herkenbaarheid. Iets zegt me om te reageren, al geef ik hiermee veel van mezelf bloot. Het willen/moeten voldoen, het bij jezelf zoeken, dingen die je als kind emotioneel nodig hebt niet krijgen, het gevoel je te moeten 'verantwoorden' naar andere mensen ('het is toch je moeder').
Opgroeien, in mijn geval met een moeder met psychische problemen en alcohol verslaving, dat doet toch iets met je. Veel kansen niet gekregen of kunnen nemen, jezelf achterstellen. Het missen van warmte, aandacht. Ik kan nog wel uren doortypen...
Na het overlijden van mijn vader, anderhalf haar geleden, waar ik overigens een geweldige band mee had, 'moet' ik er meer voor haar zijn, ze woont sinds aantal jaren in een zorginstelling (mede na doorgemaakt CVA). Zelf herinnert ze zich niets meer van het verleden, zegt ze. Dat maakt het voor mij soms extra wrang. Ze kan erg lief zijn nu, dat accepteer ik, maar soms is er dat stemmetje in mijn hoofd, noem wantrouwen, angst. Momenten waarbij ik haar dwangmatige, het manipulerende, opmerk en voel, en 'schiet' dan meteen weer naar het kind van 10 tot 18 die ik was. Het is en blijft iets wat je meedraagt, hoe volwassen je ook denkt te zijn, maar het vormt je ook.

quote:

Op woensdag 6 juli 2022 02:28 schreef Enchanter het volgende:

[..]
Die comments dan

Als je echt naar binnen gaat en jouw tekortkomingen zelf weet te helen met de juiste tools bij de kern van het probleem, kan je wel bij je ouders de verbinding vinden die je altijd al hebt willen hebben. Maar dan zul je het bij jezelf moeten zoeken en stoppen met hen aan te wijzen als daders van jouw pijn. Het is echt jouw pijn en jij mag het nu zelf oplossen om daarna met mildheid naar hen te kunnen kijken en de liefde te voelen waar je naar op zoek bent.

Bernd ter Keurs dankjewel voor je woorden. Ik voel me heel erg gezien door wat je zegt.


Zo herkenbaar en wat heb je dat mooi beschreven. Het is rauwe rouw. Pijnlijk en een open wond. Soms met een korstje eroverheen, maar eronder is de diepe wond nog voelbaar. Ik ken het uit mijn eigen geschiedenis ook, anders en toch hetzelfde op dezelfde diepe rauwe laag. ❤️

Rosalien dankjewel. Het ontroert me dat het je raakt. Fijn dat je je herkent. Zo voel het minder alleen. Die verwachting, ja, of hoop. Die zorgt dat ik blijf vechten en probeer te halen. En wanneer ik dat niet meer doe, ontstaat er rust.

Herkenbaar verhaal, Iris. Uit zelfbehoud breken met de persoon die jou zou moeten beschermd hebben. Dat is afscheid nemen en rouwen vóór de dood jou scheidt van haar.
Ik denk dan aan de Dalai Lama: 'Caring for others based only on your sacrifice doesn't last. Caring must also feed you."

Ik ken je niet, maar ben stil van het lezen, zoveel herkenbaarheid. Iets zegt me om te reageren, al geef ik hiermee veel van mezelf bloot. Het willen/moeten voldoen, het bij jezelf zoeken, dingen die je als kind emotioneel nodig hebt niet krijgen, het gevoel je te moeten 'verantwoorden' naar andere mensen ('het is toch je moeder').
Opgroeien, in mijn geval met een moeder met psychische problemen en alcohol verslaving, dat doet toch iets met je. Veel kansen niet gekregen of kunnen nemen, jezelf achterstellen. Het missen van warmte, aandacht. Ik kan nog wel uren doortypen...
Na het overlijden van mijn vader, anderhalf haar geleden, waar ik overigens een geweldige band mee had, 'moet' ik er meer voor haar zijn, ze woont sinds aantal jaren in een zorginstelling (mede na doorgemaakt CVA). Zelf herinnert ze zich niets meer van het verleden, zegt ze. Dat maakt het voor mij soms extra wrang. Ze kan erg lief zijn nu, dat accepteer ik, maar soms is er dat stemmetje in mijn hoofd, noem wantrouwen, angst. Momenten waarbij ik haar dwangmatige, het manipulerende, opmerk en voel, en 'schiet' dan meteen weer naar het kind van 10 tot 18 die ik was. Het is en blijft iets wat je meedraagt, hoe volwassen je ook denkt te zijn, maar het vormt je ook.

etc etc

quote:

𝐎𝐞𝐢 𝐢𝐤 𝐡𝐞𝐛 𝐞𝐯𝐞𝐧 𝐠𝐞𝐭𝐰𝐢𝐣𝐟𝐞𝐥𝐝..


Zo, dat is alweer een tijdje geleden dat ik een stukje heb geschreven. Zo af en toe keek ik eens op LinkedIn en reageerde ik op een post. Maar zelf iets schrijven, dat zat er even niet in.

Waarom?

Omdat ik toch even heb getwijfeld om weg te gaan bij Amolé. Niet omdat Amolé niet goed voor mij was, in tegendeel zelfs, maar omdat ik bij mijzelf voelde dat er iets niet goed ging.

Ik ben begonnen als accountmanager bij Amolé, in eerste instantie voor de sales. Nou, ik ben een goede verkoper dus ik dacht dat doe ik wel ‘ff’. Zo moeilijk kan het niet zijn toch? Zo. Hoppa. Even de voordeur gekopt. Hoe bedoel je, dat doe je ‘ff’? Nee, dat ging toch net even iets anders. Het bleek veel zwaarder te zijn dan ik had verwacht. Want ja, wie stapt er nou 123 over naar een nieuwe boekhouder? Juist. NO one.

Het volgende obstakel was corona. Ik kon nergens langsgaan. En bellen? Nou, ik kan je vertellen ik ben een erg goed in telefonische acquisitie echter, is deze branche daar té complex voor om men zomaar op te bellen om te vragen of zij interesse hebben in jouw diensten. Want, wie gaat er nou van alles aan de telefoon vertellen over notabene zijn of haar hele hebben en houwen zonder je überhaupt gezien te hebben? Juist. Again. NO one.

‘Wat ga je dus nu doen?’ was de volgende vraag in mijn hoofd. Tsja, ik hoor iedereen over ‘online zichtbaar’ worden, dus dat maar proberen dan? Zo gezegd, zo gedaan. Dat is té easy gezegd, want ik had echt no clue waar ik mee bezig was. Met de tijd werd ik er wel beter in maarja, de likes waren nou ook niet ‘je van het’ en het aantal volgers stagneerde. Nou prima. Zit je dan als ‘accountmanager sales en marketing’………

Toen ik op een netwerkborrel was, werd aan mij de vraag gesteld ‘En, wat doe jij zoal’?

Ja, What. The. F*ck. doe ik eigenlijk? Sales loopt voor geen meter en ik doe maar wat met de marketing.. Terwijl ik toch accountmanager sales en marketing ben? Hm. Ik kon wel door de grond heen zakken. Ik werd zó onzeker door mijn eigen gedachte.
Ik wist niet eens wat ik moest zeggen, want wat ga je daar nou op antwoorden? Juist. Dit was dus hét twijfel moment. Ga ik dit wel redden? Zit ik hier wel goed? Ga ik dit tot een succes kunnen brengen of ga ik kopje onder?

Well you know what? Ik heb 15 zwemdiploma’s, aan wedstrijdzwemmen gedaan én bij de reddingsbrigade gezeten dus ik ga zwemmen NU. Je weet hoe het werkt dus doe nou niet alsof je gaat verdrinken.

Ik heb aldus besloten om toch bij Amolé B.V. te blijven. Waarom? Omdat ik weet dat ik het kan. Omdat deze obstakels mij alleen maar sterker maken. Je gaat op een andere manier naar jezelf kijken. In mijn geval: Hoe kom ik dus wél aan sales en wél aan de juiste methode met de marketing.

Dus. Opgever? Nee. Doorzetter? Ja zeker weten. Watch me 😉

quote:

Jij kan het echt wel!💪. Doorzetter ben je. En je eerlijkheid is goud. Puur jij.... Mooi.... En ja soms wat geduld.

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 13:32 schreef arvensis het volgende:

[..]
https://www.linkedin.com/(...)e&utm_medium=ios_app

Geen nepverhaal maar wel een jankverhaal.
[..]

quote:

Op woensdag 6 juli 2022 02:28 schreef Enchanter het volgende:
Die comments dan

Als je echt naar binnen gaat en jouw tekortkomingen zelf weet te helen met de juiste tools bij de kern van het probleem, kan je wel bij je ouders de verbinding vinden die je altijd al hebt willen hebben. Maar dan zul je het bij jezelf moeten zoeken en stoppen met hen aan te wijzen als daders van jouw pijn. Het is echt jouw pijn en jij mag het nu zelf oplossen om daarna met mildheid naar hen te kunnen kijken en de liefde te voelen waar je naar op zoek bent.

Bernd ter Keurs dankjewel voor je woorden. Ik voel me heel erg gezien door wat je zegt.


Zo herkenbaar en wat heb je dat mooi beschreven. Het is rauwe rouw. Pijnlijk en een open wond. Soms met een korstje eroverheen, maar eronder is de diepe wond nog voelbaar. Ik ken het uit mijn eigen geschiedenis ook, anders en toch hetzelfde op dezelfde diepe rauwe laag. ❤️

Rosalien dankjewel. Het ontroert me dat het je raakt. Fijn dat je je herkent. Zo voel het minder alleen. Die verwachting, ja, of hoop. Die zorgt dat ik blijf vechten en probeer te halen. En wanneer ik dat niet meer doe, ontstaat er rust.

Herkenbaar verhaal, Iris. Uit zelfbehoud breken met de persoon die jou zou moeten beschermd hebben. Dat is afscheid nemen en rouwen vóór de dood jou scheidt van haar.
Ik denk dan aan de Dalai Lama: 'Caring for others based only on your sacrifice doesn't last. Caring must also feed you."

Ik ken je niet, maar ben stil van het lezen, zoveel herkenbaarheid. Iets zegt me om te reageren, al geef ik hiermee veel van mezelf bloot. Het willen/moeten voldoen, het bij jezelf zoeken, dingen die je als kind emotioneel nodig hebt niet krijgen, het gevoel je te moeten 'verantwoorden' naar andere mensen ('het is toch je moeder').
Opgroeien, in mijn geval met een moeder met psychische problemen en alcohol verslaving, dat doet toch iets met je. Veel kansen niet gekregen of kunnen nemen, jezelf achterstellen. Het missen van warmte, aandacht. Ik kan nog wel uren doortypen...
Na het overlijden van mijn vader, anderhalf haar geleden, waar ik overigens een geweldige band mee had, 'moet' ik er meer voor haar zijn, ze woont sinds aantal jaren in een zorginstelling (mede na doorgemaakt CVA). Zelf herinnert ze zich niets meer van het verleden, zegt ze. Dat maakt het voor mij soms extra wrang. Ze kan erg lief zijn nu, dat accepteer ik, maar soms is er dat stemmetje in mijn hoofd, noem wantrouwen, angst. Momenten waarbij ik haar dwangmatige, het manipulerende, opmerk en voel, en 'schiet' dan meteen weer naar het kind van 10 tot 18 die ik was. Het is en blijft iets wat je meedraagt, hoe volwassen je ook denkt te zijn, maar het vormt je ook.

etc etc

quote:

Op woensdag 6 juli 2022 02:28 schreef Enchanter het volgende:

[..]
Die comments dan

Als je echt naar binnen gaat en jouw tekortkomingen zelf weet te helen met de juiste tools bij de kern van het probleem, kan je wel bij je ouders de verbinding vinden die je altijd al hebt willen hebben. Maar dan zul je het bij jezelf moeten zoeken en stoppen met hen aan te wijzen als daders van jouw pijn. Het is echt jouw pijn en jij mag het nu zelf oplossen om daarna met mildheid naar hen te kunnen kijken en de liefde te voelen waar je naar op zoek bent.

Bernd ter Keurs dankjewel voor je woorden. Ik voel me heel erg gezien door wat je zegt.


Zo herkenbaar en wat heb je dat mooi beschreven. Het is rauwe rouw. Pijnlijk en een open wond. Soms met een korstje eroverheen, maar eronder is de diepe wond nog voelbaar. Ik ken het uit mijn eigen geschiedenis ook, anders en toch hetzelfde op dezelfde diepe rauwe laag. ❤️

Rosalien dankjewel. Het ontroert me dat het je raakt. Fijn dat je je herkent. Zo voel het minder alleen. Die verwachting, ja, of hoop. Die zorgt dat ik blijf vechten en probeer te halen. En wanneer ik dat niet meer doe, ontstaat er rust.

Herkenbaar verhaal, Iris. Uit zelfbehoud breken met de persoon die jou zou moeten beschermd hebben. Dat is afscheid nemen en rouwen vóór de dood jou scheidt van haar.
Ik denk dan aan de Dalai Lama: 'Caring for others based only on your sacrifice doesn't last. Caring must also feed you."

Ik ken je niet, maar ben stil van het lezen, zoveel herkenbaarheid. Iets zegt me om te reageren, al geef ik hiermee veel van mezelf bloot. Het willen/moeten voldoen, het bij jezelf zoeken, dingen die je als kind emotioneel nodig hebt niet krijgen, het gevoel je te moeten 'verantwoorden' naar andere mensen ('het is toch je moeder').
Opgroeien, in mijn geval met een moeder met psychische problemen en alcohol verslaving, dat doet toch iets met je. Veel kansen niet gekregen of kunnen nemen, jezelf achterstellen. Het missen van warmte, aandacht. Ik kan nog wel uren doortypen...
Na het overlijden van mijn vader, anderhalf haar geleden, waar ik overigens een geweldige band mee had, 'moet' ik er meer voor haar zijn, ze woont sinds aantal jaren in een zorginstelling (mede na doorgemaakt CVA). Zelf herinnert ze zich niets meer van het verleden, zegt ze. Dat maakt het voor mij soms extra wrang. Ze kan erg lief zijn nu, dat accepteer ik, maar soms is er dat stemmetje in mijn hoofd, noem wantrouwen, angst. Momenten waarbij ik haar dwangmatige, het manipulerende, opmerk en voel, en 'schiet' dan meteen weer naar het kind van 10 tot 18 die ik was. Het is en blijft iets wat je meedraagt, hoe volwassen je ook denkt te zijn, maar het vormt je ook.

etc etc

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 14:33 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Maar, en dat is een serieuze vraag, hoe helpt het posten van dit soort verhaaltjes op LinkedIn je aan een nieuwe baan? Dat is toch het hele punt van LinkedIn, een baan vinden? Ik snap het niet

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 15:22 schreef BehoorlijkKritisch het volgende:

[..]
Ik doe standaard een search naar mijn opdrachtgevers en potentiële toekomstige collega's voor ik in een opdracht stap en heb al vaker dan eens een klus geweigerd omdat ik via LinkedIn tot de conclusie kwam dat een samenwerking onsuccesvol zou gaan zijn. Ook vanwege dit soort emo kul.

Alle platforms die ooit enigszins serieus professioneel waren zijn totaal verkankerd door wappies en emotionele dwergen. Eerst Twitter en nu is LinkedIn ten onder aan het gaan aan al die bullshit coaches en wappies.

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 15:24 schreef daNpy het volgende:

[..]
Ze hebben zelf niet ingegrepen op de lollige plaatjes en koffieklets gesprekken van werkloze huismoeders.

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 16:36 schreef Acryl het volgende:
[ afbeelding ]

quote:

"Ach wat leuk! Ben je zwanger? Schiet wel op zeker?"
"Nee, dat is met rauwe vis.. Dat mag jij niet."
"OH! Wat een mooie buik heb je! Hoe ver ben je?"
Maar ook: "Je komt hier solliciteren, maar hoe doe je dat straks dan? Want ik zie dat je zwanger bent?"

Auw. Die voel ik! Guess what?
Al deze opmerkingen komen meerdere malen IN DE MAAND voorbij. Ja, elke maand wel een keer. Ook door vreemden. 😔

Ik heb getwijfeld het te delen, maar FUCK IT! Ik doe het gewoon!

Jij ziet op de foto een 'normaal gebouwde' vrouw van 32 jaar (uit Bennekom) met een hard naar voren stekende buik.
Dat is geen buik waar een baby in zit hoor! Nee..
Ik ben ziek. Chronisch ziek. Ik heb Lipodystrofie. Ik probeer het te verbloemen met wijde kleding, maar evengoed krijg ik alsnog de nare opmerkingen.
Ik ben hiervoor onder behandeling bij het Radboud ziekenhuis en wordt geholpen door de meest kundige arts als het gaat over vet.
Mijn soort is er 1 dat helaas niet veel voorkomt en het kan nog járen duren voor er misschien iets aan te doen is.
Mijn pech.

Helaas òok mijn pech dat ik hier op afgerekend wordt op werkgebied!
"Ze zal wel veel ziek zijn."
"Ze zal wel niet veel kunnen"
of toch die twijfel of ik niet echt zwanger ben en gewoon m'n mond erover houd!

Mensen vergeten dat dit pijn doet. Echt pijn.
'Don't judge a book by its cover'

Mijn WW loopt letterlijk bijna af, ik heb nog geen werk en het zweet breekt me bijna aan alle kanten uit!

Ik wil dól graag met open armen ontvangen worden! 🤍

Mijn droom?

- Werken binnen (een bekend) radiostation (Radio10? 💚) of bij de tv:
BNN/RTL/NPO/Talpa!
Met mijn jarenlange ervaring binnen de media/theater, kan ik lullen als de beste! Zelfs met een dikke pens! (knipoog)

Heb jij enig connectie binnen deze wereld? 💫
Shoot! Tag! Mail! ❤

Wel merk ik dat het alles behalve makkelijk is om ergens geaccepteerd te worden. Puur en alleen omdat ik heb wat ik heb en hier niets aan kan doen.
Binnen de politie kreeg ik te horen dat ik niet m'n 'aandoening' moest laten vallen. Ik mocht er nauwelijks tot niet over spreken. (Een reden dat ik er weg ben gegaan)
Het niet hebben van een rijbewijs werkt ook niet mee, maar hè! Gelukkig bestaat de trein toch? Met reiskostenvergoeding komen we een heel end! (vanuit Ede-Wageningen)

Wat ik hiermee dus wil zeggen: - Reken iemand niet gelijk op uiterlijk af. Kijk verder dan dit. Oordeel niet, maar vraag. Durf te vragen! Ik bijt niet.
Ik ben Jolanda en ik wil gewoon graag werken en gewaardeerd worden.
Dat ik heb wat ik heb, betekent niet dat ik niet kan werken.
- Ook met Lipodystrofie kan ik werken.

Delen zou erg helpen. Ook voor alle anderen (chronische) zieken die te maken hebben met vooroordelen.

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 14:33 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Maar, en dat is een serieuze vraag, hoe helpt het posten van dit soort verhaaltjes op LinkedIn je aan een nieuwe baan? Dat is toch het hele punt van LinkedIn, een baan vinden? Ik snap het niet

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 17:20 schreef Viv het volgende:

[..]
Holy fuck wat een domheid dit

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 17:55 schreef Viv het volgende:

[..]
Misschien. Mijn hersenen kunnen dit soort pulp gewoon niet verwerken, al helemaal niet na een werkdag.

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 17:16 schreef Enchanter het volgende:

[..]
Niet.
Het is vooral zelfpijperij en een schreeuw om aandacht.
Het is wachten tot je (glitter)plaatjes kan plaatsen , dan is het feest helemaal compleet.

Krijg je dit soort ellende

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

[ afbeelding ]

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 16:49 schreef Gibson88 het volgende:
En meer Libelle gekeuvel:
[..]

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 20:28 schreef Viv het volgende:
Van een Situationeel Omdenker | leerkracht:
[..]

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 20:28 schreef Viv het volgende:
Van een Situationeel Omdenker | leerkracht:
[..]

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 22:39 schreef Thaddeus het volgende:
“Pappa, vandaag wil ik aan de klas vertellen dat ik wegga van school”

Ik verslik me in mijn boterham en bedenk me hoe ik hierop moet reageren. Want dit is een grote stap voor zo’n klein meisje (al is ze al 10). Is dit niet veel te snel? Moet ik haar hier niet op voorbereiden? Kan ze dit wel aan? Want dit meisje heeft de afgelopen maanden al zulke grote stappen gezet.

Al sinds haar vroege jaren zoeken wij hoe we onze oudste dochter het beste kunnen opvoeden. Wat eerst leek op eigenwijs en koppig, veranderde de jaren daarop in driftbuien en soms onhandelbare situaties. Maar ik zei altijd met een glimlach “wij voeden de eerste vrouwelijke premier van Nederland op”. Dus is het logisch dat die een duidelijke mening heeft, doorzettingskracht heeft en zich niet laat weerhouden door andermans meningen.

Maar hoe ouder ze werd hoe uitdagender het gedrag... Als ouder doe je je uiterste best om te begrijpen waar het vandaan komt en hoe je hier beter op kunt handelen. Gesprekken met school, huisarts, logopodie, kindercoach, therapeuten. Allemaal gaven ze terug dat wij het goed deden, zij een pienter meisje was met een duidelijke wil maar ze ook niet direct een ander advies hadden dan wat we zelf al deden.

Maar nu weten we beter, zijn we wijzer en kunnen we gelukkig grote stappen nemen. Na vele onderzoeken is eruit gekomen dat ze een lichte vorm van autisme heeft. Een diagnose die ik (zelf ooit hulpverlener geweest) nooit had verwacht en ik best van schrok. Waar ik me zorgen over maak, hoe ze de toekomst tegemoet gaat treden...

Maar zij niet…
* Zij was blij dat ze begreep wat er aan de hand was, en het niet haar ‘eigen schuld’ was.
* Zij deelt het met haar beste vriendinnen, om uit te leggen waarom het soms anders gaat bij haar.
* Zij houdt haar spreekbeurt over het autisme (al vind ze dat spannend) zodat klasgenoten rekening met haar kunnen houden.
* Zij vraagt zelf of ze naar een school mag die rustiger is en kleinere klassen heeft.

En nu wilt ze aan de klas vertellen dat ze naar het speciaal onderwijs gaat. Met een onbevangenheid en vastberadenheid waar ik jaloers op kan zijn.

“Oke meisje, kan ik nog iets voor je doen?”
“Als je mijn foto’s naar de juf stuurt, kan ik de nieuwe school laten zien aan mijn klasgenootjes”
“Oke lieverd, dat zal ik doen…”

Ik zie vaak meer beren op haar weg, dan dat zij ervaart…
Terwijl ik me alleen maar hoef aan te sluiten bij haar gedachten en keuzes.

#aannameschecken #aansluitenbijdeander #zorgsysteem

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 20:28 schreef Viv het volgende:
Van een Situationeel Omdenker | leerkracht:
[..]

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 20:28 schreef Viv het volgende:
Van een Situationeel Omdenker | leerkracht:
[..]

quote:

Op mijn 9e verhuisde ik met mijn familie naar het buitenland. Ik leerde in no time Engels spreken, was toen ook al een enthousiast stuiterballetje en dol op zingen, dansen en toneel.

Ik volgde Montessori onderwijs en de leraren waren trots op een Nederlands meisje die het zou goed deed op school. Mijn werk werd voor voor de klas gehouden:“zelfs een Nederlands meisje haalt betere cijfers dan jullie” met alle gevolgen van dien.

Ik werd in de pauzes hard tegen muren geduwd tijdens sportactiviteiten en dat was dan een ‘foutje’. Ik werd uitgescholden. Ik begon mij af te zonderen en alleen in het toilet te eten, kroop dicht tegen mezelf aan en vond mijn redding in een schrift en een pen.

Ik was alleen.

Ik vertelde niet aan mijn ouders wat er gebeurde want ik was bang dat zij naar school zouden gaan om het te bespreken. Er was een muziekleraar op school. Hij had het door. Hij besloot mij te omarmen. Ik was blij gezien te worden, er werd eindelijk naar mij geluisterd. Hij liet me steeds vaker nablijven als iedereen weg was. Op een gegeven moment vonden mijn ouders het vreemd en zeiden ze dat ik niet meer moest achterblijven. Hij knuffelde me ook wel erg lang en op een rare manier. Met de leraar volgde een aanvaring, een klap op mijn hoofd en een schreeuw. Een andere leraar zag het en dat was mijn redding.

Ik rende weg, stapte op de motor bij mijn vader en sprak mezelf continue toe: “niets zeggen Elody, hij vermoord hem, dan gaat je vader naar de gevangenis”. Tot de dag van vandaag geloof ik oprecht dat mijn vader dat had kunnen doen als ik het toen had verteld.

Ik vertelde het later. Mijn ouders vol woede, de schoolleiding vol schaamte. De leraar werd binnen no time ontslagen en er werd door niemand meer over gepraat. Ik had de favoriete muziekleraar laten ontslaan. En het pesten verergerde. Ik was weer alleen.

Niemand sprak er meer over en ik dacht dat het allemaal aan mij lag.

Ik was weer alleen.

Op mijn 14e woonde ik weer in Nederland en kreeg ik een paniekaanval en spanningsklachten. Ik had diezelfde man in Nederland gezien en hij was weer aan het werk. Gaf balletles aan jonge meisjes. Ik voelde me schuldig en verantwoordelijk.

Ik probeerde het bespreekbaar te maken maar er werd gesproken alsof ik over geesten praatte.

Ik was weer alleen.

Kinderen worden niet getraumatiseerd omdat ze pijn meemaken. Ze worden getraumatiseerd omdat ze de pijn alleen moeten meemaken en er niet over kunnen of mogen praten.

Trauma wordt opgeslagen in het lichaam.
Twijfelen over jezelf en wat je voelt wordt een onveilige onzekerheid.

Ik doe het kwetsbare werk wat ik mag doen met mensen. Omdat ik het ken.

Ik leer mensen het vertrouwen in zichzelf weer hervinden.
De authentieke zelf zijn.
Een combinatie van heling, ontwikkeling en groei.
Onveilige gevoelens herkennen en veiligheid in de eigen keuzes ervaren.

Mijn motto is geworden; YOU GOT THIS.

Je kunt altijd de persoon worden die de jongere versie van jezelf nodig heeft.

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 16:47 schreef Quetzalcoatlus het volgende:

[..]
Kijk als je een Fiat Panda rijdt dan snap ik het wel dat die schade niet zo boeiend is.

quote:

Op donderdag 7 juli 2022 16:36 schreef Acryl het volgende:
[ afbeelding ]

quote:

Ik hoop dat hij niet meeneemt in zijn verder leven

quote:

Op vrijdag 8 juli 2022 12:32 schreef HSG het volgende:

[..]
https://www.linkedin.com/(...)m=member_desktop_web

Lief dagboek....

quote:

Op vrijdag 8 juli 2022 13:29 schreef Predator40 het volgende:

[..]
dat verhaal heeft wel een punt natuurlijk.....gaat in nederland vaak alleen maar om materialisme, als je ergens anders in de wereld kijkt is dat wel een stuk minder, kijk hoe auto's worden gebruikt in bijv italie/spanje.
en dan praat ik nog niet eens over afrika.

wij nederlanders nemen tegenwoordig amper genoegen met iets goedkoops of bruikbaars.
het moet allemaal luxe/merk spul zijn vooral om te shinen en anderen de ogen uit te steken.

quote:

Op vrijdag 8 juli 2022 17:37 schreef Viv het volgende:

[..]
Vooral dit:
[..]

quote:

Op vrijdag 8 juli 2022 17:37 schreef Viv het volgende:

[..]
Vooral dit:
[..]

quote:

Op vrijdag 8 juli 2022 16:11 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]
Snap geen reet van dat hele verhaal. Ergo: kut.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 00:39 schreef FlauwKapsel het volgende:

[..]
De rest is toch wel duidelijk?

Overigens: misschien was ie t al maar als balletleraar aan het werk gaan ineens (toegegeven: hij kan hier een opleiding hebben gedaan) lijkt me vreemd. Hem tegenkomen is ook wel heel toevallig.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 09:25 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]
Dat hele stukje slaat als een tang op een varken.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 11:35 schreef Viv het volgende:

[..]
Ik geloof er niks van. Het verhaal komt te gelikt over, heel Amerikaans. Ik heb zelfs fragmenten gegoogled in het Engels om te zien of ze het ergens vandaan gejat heeft.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 10:53 schreef FlauwKapsel het volgende:

[..]
Ik vond wel dat t van de hak op de tak sloeg. Eerst die sympathieke muziekleraar; twee zinnen verder is ie dat niet meer. Helemaal niet stilstaan bij wat dat met haar deed... Het slaat wel ergens op maar komt door wat ik net zei vreemd over. Komt over alsof dat er nog even in gewerkt moest worden zodat ze nog erger gepest kon worden (ik had overigens vantevoren gezegd dat ie populair was; niet achteraf).

Het kan natuurlijk wel waar zijn en dat ze niet kan schrijven maar t lijkt me dus eerder dat ze niet kan schrijven en slecht is in het verzinnen van moralistische laat staan motiverende verhaaltjes.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 13:11 schreef LordofLeaves het volgende:
Kortom: een kutverhaal.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 13:26 schreef Nine. het volgende:

[..]
[ afbeelding ]

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 13:28 schreef LordofLeaves het volgende:
Moest dat nou weer?

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 11:35 schreef Viv het volgende:

[..]
Ik geloof er niks van. Het verhaal komt te gelikt over, heel Amerikaans. Ik heb zelfs fragmenten gegoogled in het Engels om te zien of ze het ergens vandaan gejat heeft.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 14:03 schreef vencodark het volgende:

[..]
Dat verhaal van die leraar waarbij ze steeds moest nablijven is bijna zoals de oude gtst uit 2000 die ze bij RTL lounge uitzenden.
Daar werd Hedwig onlangs al maanden onder druk gezet door de bijles leraar.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2022 14:03 schreef vencodark het volgende:

[..]
Dat verhaal van die leraar waarbij ze steeds moest nablijven is bijna zoals de oude gtst uit 2000 die ze bij RTL lounge uitzenden.
Daar werd Hedwig onlangs al maanden onder druk gezet door de bijles leraar.