KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Ik wou dat ik zo goed verhalen verzinnen kon, wat zou ik dan schrijven.quote:Op woensdag 6 juli 2022 00:22 schreef leolinedance het volgende:
https://www.linkedin.com/(...)017905874890752-M0XC
[ afbeelding ]
Luisteraar|schrijver|verbinder
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
Die comments danquote:Op maandag 4 juli 2022 10:16 schreef HSG het volgende:
[..]
https://www.linkedin.com/(...)m=member_desktop_web
En dit moet op LinkedIn?
Als je echt naar binnen gaat en jouw tekortkomingen zelf weet te helen met de juiste tools bij de kern van het probleem, kan je wel bij je ouders de verbinding vinden die je altijd al hebt willen hebben. Maar dan zul je het bij jezelf moeten zoeken en stoppen met hen aan te wijzen als daders van jouw pijn. Het is echt jouw pijn en jij mag het nu zelf oplossen om daarna met mildheid naar hen te kunnen kijken en de liefde te voelen waar je naar op zoek bent.
Bernd ter Keurs dankjewel voor je woorden. Ik voel me heel erg gezien door wat je zegt.
Zo herkenbaar en wat heb je dat mooi beschreven. Het is rauwe rouw. Pijnlijk en een open wond. Soms met een korstje eroverheen, maar eronder is de diepe wond nog voelbaar. Ik ken het uit mijn eigen geschiedenis ook, anders en toch hetzelfde op dezelfde diepe rauwe laag. ❤️
Rosalien dankjewel. Het ontroert me dat het je raakt. Fijn dat je je herkent. Zo voel het minder alleen. Die verwachting, ja, of hoop. Die zorgt dat ik blijf vechten en probeer te halen. En wanneer ik dat niet meer doe, ontstaat er rust.
Herkenbaar verhaal, Iris. Uit zelfbehoud breken met de persoon die jou zou moeten beschermd hebben. Dat is afscheid nemen en rouwen vóór de dood jou scheidt van haar.
Ik denk dan aan de Dalai Lama: 'Caring for others based only on your sacrifice doesn't last. Caring must also feed you."
Ik ken je niet, maar ben stil van het lezen, zoveel herkenbaarheid. Iets zegt me om te reageren, al geef ik hiermee veel van mezelf bloot. Het willen/moeten voldoen, het bij jezelf zoeken, dingen die je als kind emotioneel nodig hebt niet krijgen, het gevoel je te moeten 'verantwoorden' naar andere mensen ('het is toch je moeder').
Opgroeien, in mijn geval met een moeder met psychische problemen en alcohol verslaving, dat doet toch iets met je. Veel kansen niet gekregen of kunnen nemen, jezelf achterstellen. Het missen van warmte, aandacht. Ik kan nog wel uren doortypen...
Na het overlijden van mijn vader, anderhalf haar geleden, waar ik overigens een geweldige band mee had, 'moet' ik er meer voor haar zijn, ze woont sinds aantal jaren in een zorginstelling (mede na doorgemaakt CVA). Zelf herinnert ze zich niets meer van het verleden, zegt ze. Dat maakt het voor mij soms extra wrang. Ze kan erg lief zijn nu, dat accepteer ik, maar soms is er dat stemmetje in mijn hoofd, noem wantrouwen, angst. Momenten waarbij ik haar dwangmatige, het manipulerende, opmerk en voel, en 'schiet' dan meteen weer naar het kind van 10 tot 18 die ik was. Het is en blijft iets wat je meedraagt, hoe volwassen je ook denkt te zijn, maar het vormt je ook.
etc etc
Ik ben inmiddels overleden
Braak kots huilen.quote:Op woensdag 6 juli 2022 02:28 schreef Enchanter het volgende:
[..]
Die comments dan
Als je echt naar binnen gaat en jouw tekortkomingen zelf weet te helen met de juiste tools bij de kern van het probleem, kan je wel bij je ouders de verbinding vinden die je altijd al hebt willen hebben. Maar dan zul je het bij jezelf moeten zoeken en stoppen met hen aan te wijzen als daders van jouw pijn. Het is echt jouw pijn en jij mag het nu zelf oplossen om daarna met mildheid naar hen te kunnen kijken en de liefde te voelen waar je naar op zoek bent.
Bernd ter Keurs dankjewel voor je woorden. Ik voel me heel erg gezien door wat je zegt.
Zo herkenbaar en wat heb je dat mooi beschreven. Het is rauwe rouw. Pijnlijk en een open wond. Soms met een korstje eroverheen, maar eronder is de diepe wond nog voelbaar. Ik ken het uit mijn eigen geschiedenis ook, anders en toch hetzelfde op dezelfde diepe rauwe laag. ❤️
Rosalien dankjewel. Het ontroert me dat het je raakt. Fijn dat je je herkent. Zo voel het minder alleen. Die verwachting, ja, of hoop. Die zorgt dat ik blijf vechten en probeer te halen. En wanneer ik dat niet meer doe, ontstaat er rust.
Herkenbaar verhaal, Iris. Uit zelfbehoud breken met de persoon die jou zou moeten beschermd hebben. Dat is afscheid nemen en rouwen vóór de dood jou scheidt van haar.
Ik denk dan aan de Dalai Lama: 'Caring for others based only on your sacrifice doesn't last. Caring must also feed you."
Ik ken je niet, maar ben stil van het lezen, zoveel herkenbaarheid. Iets zegt me om te reageren, al geef ik hiermee veel van mezelf bloot. Het willen/moeten voldoen, het bij jezelf zoeken, dingen die je als kind emotioneel nodig hebt niet krijgen, het gevoel je te moeten 'verantwoorden' naar andere mensen ('het is toch je moeder').
Opgroeien, in mijn geval met een moeder met psychische problemen en alcohol verslaving, dat doet toch iets met je. Veel kansen niet gekregen of kunnen nemen, jezelf achterstellen. Het missen van warmte, aandacht. Ik kan nog wel uren doortypen...
Na het overlijden van mijn vader, anderhalf haar geleden, waar ik overigens een geweldige band mee had, 'moet' ik er meer voor haar zijn, ze woont sinds aantal jaren in een zorginstelling (mede na doorgemaakt CVA). Zelf herinnert ze zich niets meer van het verleden, zegt ze. Dat maakt het voor mij soms extra wrang. Ze kan erg lief zijn nu, dat accepteer ik, maar soms is er dat stemmetje in mijn hoofd, noem wantrouwen, angst. Momenten waarbij ik haar dwangmatige, het manipulerende, opmerk en voel, en 'schiet' dan meteen weer naar het kind van 10 tot 18 die ik was. Het is en blijft iets wat je meedraagt, hoe volwassen je ook denkt te zijn, maar het vormt je ook.
etc etc
Ô mon citoyens vous serez unis.
https://www.linkedin.com/(...)e&utm_medium=ios_appquote:𝐎𝐞𝐢 𝐢𝐤 𝐡𝐞𝐛 𝐞𝐯𝐞𝐧 𝐠𝐞𝐭𝐰𝐢𝐣𝐟𝐞𝐥𝐝..
Zo, dat is alweer een tijdje geleden dat ik een stukje heb geschreven. Zo af en toe keek ik eens op LinkedIn en reageerde ik op een post. Maar zelf iets schrijven, dat zat er even niet in.
Waarom?
Omdat ik toch even heb getwijfeld om weg te gaan bij Amolé. Niet omdat Amolé niet goed voor mij was, in tegendeel zelfs, maar omdat ik bij mijzelf voelde dat er iets niet goed ging.
Ik ben begonnen als accountmanager bij Amolé, in eerste instantie voor de sales. Nou, ik ben een goede verkoper dus ik dacht dat doe ik wel ‘ff’. Zo moeilijk kan het niet zijn toch? Zo. Hoppa. Even de voordeur gekopt. Hoe bedoel je, dat doe je ‘ff’? Nee, dat ging toch net even iets anders. Het bleek veel zwaarder te zijn dan ik had verwacht. Want ja, wie stapt er nou 123 over naar een nieuwe boekhouder? Juist. NO one.
Het volgende obstakel was corona. Ik kon nergens langsgaan. En bellen? Nou, ik kan je vertellen ik ben een erg goed in telefonische acquisitie echter, is deze branche daar té complex voor om men zomaar op te bellen om te vragen of zij interesse hebben in jouw diensten. Want, wie gaat er nou van alles aan de telefoon vertellen over notabene zijn of haar hele hebben en houwen zonder je überhaupt gezien te hebben? Juist. Again. NO one.
‘Wat ga je dus nu doen?’ was de volgende vraag in mijn hoofd. Tsja, ik hoor iedereen over ‘online zichtbaar’ worden, dus dat maar proberen dan? Zo gezegd, zo gedaan. Dat is té easy gezegd, want ik had echt no clue waar ik mee bezig was. Met de tijd werd ik er wel beter in maarja, de likes waren nou ook niet ‘je van het’ en het aantal volgers stagneerde. Nou prima. Zit je dan als ‘accountmanager sales en marketing’………
Toen ik op een netwerkborrel was, werd aan mij de vraag gesteld ‘En, wat doe jij zoal’?
Ja, What. The. F*ck. doe ik eigenlijk? Sales loopt voor geen meter en ik doe maar wat met de marketing.. Terwijl ik toch accountmanager sales en marketing ben? Hm. Ik kon wel door de grond heen zakken. Ik werd zó onzeker door mijn eigen gedachte.
Ik wist niet eens wat ik moest zeggen, want wat ga je daar nou op antwoorden? Juist. Dit was dus hét twijfel moment. Ga ik dit wel redden? Zit ik hier wel goed? Ga ik dit tot een succes kunnen brengen of ga ik kopje onder?
Well you know what? Ik heb 15 zwemdiploma’s, aan wedstrijdzwemmen gedaan én bij de reddingsbrigade gezeten dus ik ga zwemmen NU. Je weet hoe het werkt dus doe nou niet alsof je gaat verdrinken.
Ik heb aldus besloten om toch bij Amolé B.V. te blijven. Waarom? Omdat ik weet dat ik het kan. Omdat deze obstakels mij alleen maar sterker maken. Je gaat op een andere manier naar jezelf kijken. In mijn geval: Hoe kom ik dus wél aan sales en wél aan de juiste methode met de marketing.
Dus. Opgever? Nee. Doorzetter? Ja zeker weten. Watch me 😉
Geen nepverhaal maar wel een jankverhaal.
quote:Jij kan het echt wel!💪. Doorzetter ben je. En je eerlijkheid is goud. Puur jij.... Mooi.... En ja soms wat geduld.
Protège moi de mes désirs.
Ik zou toch "even zeggen" van "no".quote:Op donderdag 7 juli 2022 13:32 schreef arvensis het volgende:
[..]
https://www.linkedin.com/(...)e&utm_medium=ios_app
Geen nepverhaal maar wel een jankverhaal.
[..]
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
quote:
Die comments dan
Als je echt naar binnen gaat en jouw tekortkomingen zelf weet te helen met de juiste tools bij de kern van het probleem, kan je wel bij je ouders de verbinding vinden die je altijd al hebt willen hebben. Maar dan zul je het bij jezelf moeten zoeken en stoppen met hen aan te wijzen als daders van jouw pijn. Het is echt jouw pijn en jij mag het nu zelf oplossen om daarna met mildheid naar hen te kunnen kijken en de liefde te voelen waar je naar op zoek bent.
Bernd ter Keurs dankjewel voor je woorden. Ik voel me heel erg gezien door wat je zegt.
Zo herkenbaar en wat heb je dat mooi beschreven. Het is rauwe rouw. Pijnlijk en een open wond. Soms met een korstje eroverheen, maar eronder is de diepe wond nog voelbaar. Ik ken het uit mijn eigen geschiedenis ook, anders en toch hetzelfde op dezelfde diepe rauwe laag. ❤️
Rosalien dankjewel. Het ontroert me dat het je raakt. Fijn dat je je herkent. Zo voel het minder alleen. Die verwachting, ja, of hoop. Die zorgt dat ik blijf vechten en probeer te halen. En wanneer ik dat niet meer doe, ontstaat er rust.
Herkenbaar verhaal, Iris. Uit zelfbehoud breken met de persoon die jou zou moeten beschermd hebben. Dat is afscheid nemen en rouwen vóór de dood jou scheidt van haar.
Ik denk dan aan de Dalai Lama: 'Caring for others based only on your sacrifice doesn't last. Caring must also feed you."
Ik ken je niet, maar ben stil van het lezen, zoveel herkenbaarheid. Iets zegt me om te reageren, al geef ik hiermee veel van mezelf bloot. Het willen/moeten voldoen, het bij jezelf zoeken, dingen die je als kind emotioneel nodig hebt niet krijgen, het gevoel je te moeten 'verantwoorden' naar andere mensen ('het is toch je moeder').
Opgroeien, in mijn geval met een moeder met psychische problemen en alcohol verslaving, dat doet toch iets met je. Veel kansen niet gekregen of kunnen nemen, jezelf achterstellen. Het missen van warmte, aandacht. Ik kan nog wel uren doortypen...
Na het overlijden van mijn vader, anderhalf haar geleden, waar ik overigens een geweldige band mee had, 'moet' ik er meer voor haar zijn, ze woont sinds aantal jaren in een zorginstelling (mede na doorgemaakt CVA). Zelf herinnert ze zich niets meer van het verleden, zegt ze. Dat maakt het voor mij soms extra wrang. Ze kan erg lief zijn nu, dat accepteer ik, maar soms is er dat stemmetje in mijn hoofd, noem wantrouwen, angst. Momenten waarbij ik haar dwangmatige, het manipulerende, opmerk en voel, en 'schiet' dan meteen weer naar het kind van 10 tot 18 die ik was. Het is en blijft iets wat je meedraagt, hoe volwassen je ook denkt te zijn, maar het vormt je ook.
etc etc
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Maar, en dat is een serieuze vraag, hoe helpt het posten van dit soort verhaaltjes op LinkedIn je aan een nieuwe baan? Dat is toch het hele punt van LinkedIn, een baan vinden? Ik snap het nietquote:
[..]
Die comments dan
Als je echt naar binnen gaat en jouw tekortkomingen zelf weet te helen met de juiste tools bij de kern van het probleem, kan je wel bij je ouders de verbinding vinden die je altijd al hebt willen hebben. Maar dan zul je het bij jezelf moeten zoeken en stoppen met hen aan te wijzen als daders van jouw pijn. Het is echt jouw pijn en jij mag het nu zelf oplossen om daarna met mildheid naar hen te kunnen kijken en de liefde te voelen waar je naar op zoek bent.
Bernd ter Keurs dankjewel voor je woorden. Ik voel me heel erg gezien door wat je zegt.
Zo herkenbaar en wat heb je dat mooi beschreven. Het is rauwe rouw. Pijnlijk en een open wond. Soms met een korstje eroverheen, maar eronder is de diepe wond nog voelbaar. Ik ken het uit mijn eigen geschiedenis ook, anders en toch hetzelfde op dezelfde diepe rauwe laag. ❤️
Rosalien dankjewel. Het ontroert me dat het je raakt. Fijn dat je je herkent. Zo voel het minder alleen. Die verwachting, ja, of hoop. Die zorgt dat ik blijf vechten en probeer te halen. En wanneer ik dat niet meer doe, ontstaat er rust.
Herkenbaar verhaal, Iris. Uit zelfbehoud breken met de persoon die jou zou moeten beschermd hebben. Dat is afscheid nemen en rouwen vóór de dood jou scheidt van haar.
Ik denk dan aan de Dalai Lama: 'Caring for others based only on your sacrifice doesn't last. Caring must also feed you."
Ik ken je niet, maar ben stil van het lezen, zoveel herkenbaarheid. Iets zegt me om te reageren, al geef ik hiermee veel van mezelf bloot. Het willen/moeten voldoen, het bij jezelf zoeken, dingen die je als kind emotioneel nodig hebt niet krijgen, het gevoel je te moeten 'verantwoorden' naar andere mensen ('het is toch je moeder').
Opgroeien, in mijn geval met een moeder met psychische problemen en alcohol verslaving, dat doet toch iets met je. Veel kansen niet gekregen of kunnen nemen, jezelf achterstellen. Het missen van warmte, aandacht. Ik kan nog wel uren doortypen...
Na het overlijden van mijn vader, anderhalf haar geleden, waar ik overigens een geweldige band mee had, 'moet' ik er meer voor haar zijn, ze woont sinds aantal jaren in een zorginstelling (mede na doorgemaakt CVA). Zelf herinnert ze zich niets meer van het verleden, zegt ze. Dat maakt het voor mij soms extra wrang. Ze kan erg lief zijn nu, dat accepteer ik, maar soms is er dat stemmetje in mijn hoofd, noem wantrouwen, angst. Momenten waarbij ik haar dwangmatige, het manipulerende, opmerk en voel, en 'schiet' dan meteen weer naar het kind van 10 tot 18 die ik was. Het is en blijft iets wat je meedraagt, hoe volwassen je ook denkt te zijn, maar het vormt je ook.
etc etc
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Ik doe standaard een search naar mijn opdrachtgevers en potentiële toekomstige collega's voor ik in een opdracht stap en heb al vaker dan eens een klus geweigerd omdat ik via LinkedIn tot de conclusie kwam dat een samenwerking onsuccesvol zou gaan zijn. Ook vanwege dit soort emo kul.quote:
[..]
Maar, en dat is een serieuze vraag, hoe helpt het posten van dit soort verhaaltjes op LinkedIn je aan een nieuwe baan? Dat is toch het hele punt van LinkedIn, een baan vinden? Ik snap het niet
Alle platforms die ooit enigszins serieus professioneel waren zijn totaal verkankerd door wappies en emotionele dwergen. Eerst Twitter en nu is LinkedIn ten onder aan het gaan aan al die bullshit coaches en wappies.
Ze hebben zelf niet ingegrepen op de lollige plaatjes en koffieklets gesprekken van werkloze huismoeders.quote:
[..]
Ik doe standaard een search naar mijn opdrachtgevers en potentiële toekomstige collega's voor ik in een opdracht stap en heb al vaker dan eens een klus geweigerd omdat ik via LinkedIn tot de conclusie kwam dat een samenwerking onsuccesvol zou gaan zijn. Ook vanwege dit soort emo kul.
Alle platforms die ooit enigszins serieus professioneel waren zijn totaal verkankerd door wappies en emotionele dwergen. Eerst Twitter en nu is LinkedIn ten onder aan het gaan aan al die bullshit coaches en wappies.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Dat is absoluut een punt. Social media vertrouwt veel te veel op zelfregulatie want men is doodsbang het stempel 'censuur' te krijgen. Maar met name LinkedIn had veel meer moeten doen om zakelijk te blijven. Het wordt echt steeds meer Facebook en steeds minder een serieus zakelijk platform.quote:
[..]
Ze hebben zelf niet ingegrepen op de lollige plaatjes en koffieklets gesprekken van werkloze huismoeders.
"𝗙𝗶𝗲𝘁𝘀𝗲𝗿𝘀, 𝗱𝗲 𝗱𝗼𝗼𝗱𝘀𝘁𝗲𝗲𝗸 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗼𝗻𝘇𝗲 𝗽𝗹𝗮𝗻𝗲𝗲𝘁."
Een bankier zette de economen aan het denken toen hij zei:
"Een fietser is een ramp voor de nationale economie: hij koopt geen auto's en leent geen geld om er een te kopen. Hij betaalt geen verzekeringspremies. Koopt geen brandstof, betaalt niet om z'n bolide te laten repareren. Hij gebruikt geen betaalde parkeerplekken. Hij veroorzaakt geen grote verkeersongevallen. Heeft geen bredere snelwegen nodig.
Hij krijgt geen obesitas.
Gezonde mensen zijn niet nodig of bruikbaar voor de economie. Ze kopen geen medicijnen. Ze gaan niet naar ziekenhuizen of doktoren.
Ze voegen niets toe aan het BNP van ons land."
"Aan de andere kant, iedere nieuwe McDonalds creëert minstens 30 banen (om precies te zijn: 10 cardiologen, 10 tandartsen en 10 diëtisten en voedingsdeskundigen) en dan natuurlijk ook nog de mensen die in het restaurant zelf werken."
"Kies verstandig: een fiets of een McDonalds? Denk daar maar eens over na!"
PS. Wandelaars zijn nog erger! Zij kopen niet eens een fiets!
Een bankier zette de economen aan het denken toen hij zei:
"Een fietser is een ramp voor de nationale economie: hij koopt geen auto's en leent geen geld om er een te kopen. Hij betaalt geen verzekeringspremies. Koopt geen brandstof, betaalt niet om z'n bolide te laten repareren. Hij gebruikt geen betaalde parkeerplekken. Hij veroorzaakt geen grote verkeersongevallen. Heeft geen bredere snelwegen nodig.
Hij krijgt geen obesitas.
Gezonde mensen zijn niet nodig of bruikbaar voor de economie. Ze kopen geen medicijnen. Ze gaan niet naar ziekenhuizen of doktoren.
Ze voegen niets toe aan het BNP van ons land."
"Aan de andere kant, iedere nieuwe McDonalds creëert minstens 30 banen (om precies te zijn: 10 cardiologen, 10 tandartsen en 10 diëtisten en voedingsdeskundigen) en dan natuurlijk ook nog de mensen die in het restaurant zelf werken."
"Kies verstandig: een fiets of een McDonalds? Denk daar maar eens over na!"
PS. Wandelaars zijn nog erger! Zij kopen niet eens een fiets!
With love :*
En meer Libelle gekeuvel:
quote:"Ach wat leuk! Ben je zwanger? Schiet wel op zeker?"
"Nee, dat is met rauwe vis.. Dat mag jij niet."
"OH! Wat een mooie buik heb je! Hoe ver ben je?"
Maar ook: "Je komt hier solliciteren, maar hoe doe je dat straks dan? Want ik zie dat je zwanger bent?"
Auw. Die voel ik! Guess what?
Al deze opmerkingen komen meerdere malen IN DE MAAND voorbij. Ja, elke maand wel een keer. Ook door vreemden. 😔
Ik heb getwijfeld het te delen, maar FUCK IT! Ik doe het gewoon!
Jij ziet op de foto een 'normaal gebouwde' vrouw van 32 jaar (uit Bennekom) met een hard naar voren stekende buik.
Dat is geen buik waar een baby in zit hoor! Nee..
Ik ben ziek. Chronisch ziek. Ik heb Lipodystrofie. Ik probeer het te verbloemen met wijde kleding, maar evengoed krijg ik alsnog de nare opmerkingen.
Ik ben hiervoor onder behandeling bij het Radboud ziekenhuis en wordt geholpen door de meest kundige arts als het gaat over vet.
Mijn soort is er 1 dat helaas niet veel voorkomt en het kan nog járen duren voor er misschien iets aan te doen is.
Mijn pech.
Helaas òok mijn pech dat ik hier op afgerekend wordt op werkgebied!
"Ze zal wel veel ziek zijn."
"Ze zal wel niet veel kunnen"
of toch die twijfel of ik niet echt zwanger ben en gewoon m'n mond erover houd!
Mensen vergeten dat dit pijn doet. Echt pijn.
'Don't judge a book by its cover'
Mijn WW loopt letterlijk bijna af, ik heb nog geen werk en het zweet breekt me bijna aan alle kanten uit!
Ik wil dól graag met open armen ontvangen worden! 🤍
Mijn droom?
- Werken binnen (een bekend) radiostation (Radio10? 💚) of bij de tv:
BNN/RTL/NPO/Talpa!
Met mijn jarenlange ervaring binnen de media/theater, kan ik lullen als de beste! Zelfs met een dikke pens! (knipoog)
Heb jij enig connectie binnen deze wereld? 💫
Shoot! Tag! Mail! ❤
Wel merk ik dat het alles behalve makkelijk is om ergens geaccepteerd te worden. Puur en alleen omdat ik heb wat ik heb en hier niets aan kan doen.
Binnen de politie kreeg ik te horen dat ik niet m'n 'aandoening' moest laten vallen. Ik mocht er nauwelijks tot niet over spreken. (Een reden dat ik er weg ben gegaan)
Het niet hebben van een rijbewijs werkt ook niet mee, maar hè! Gelukkig bestaat de trein toch? Met reiskostenvergoeding komen we een heel end! (vanuit Ede-Wageningen)
Wat ik hiermee dus wil zeggen: - Reken iemand niet gelijk op uiterlijk af. Kijk verder dan dit. Oordeel niet, maar vraag. Durf te vragen! Ik bijt niet.
Ik ben Jolanda en ik wil gewoon graag werken en gewaardeerd worden.
Dat ik heb wat ik heb, betekent niet dat ik niet kan werken.
- Ook met Lipodystrofie kan ik werken.
Delen zou erg helpen. Ook voor alle anderen (chronische) zieken die te maken hebben met vooroordelen.
Niet.quote:
[..]
Maar, en dat is een serieuze vraag, hoe helpt het posten van dit soort verhaaltjes op LinkedIn je aan een nieuwe baan? Dat is toch het hele punt van LinkedIn, een baan vinden? Ik snap het niet
Het is vooral zelfpijperij en een schreeuw om aandacht.
Het is wachten tot je (glitter)plaatjes kan plaatsen , dan is het feest helemaal compleet.
Krijg je dit soort ellende
Ik ben inmiddels overleden
Holy fuck wat een domheid ditquote:
Gezonde mensen zijn niet nodig of bruikbaar voor de economie. Ze kopen geen medicijnen. Ze gaan niet naar ziekenhuizen of doktoren.
Ze voegen niets toe aan het BNP van ons land.
LINDA., niet Libelle.quote:
Op 
Na deze post op LinkedIn is ze daar geïnterviewd zag ik:https://www.linda.nl/pers(...)door-een-dikke-buik/
Edit: op LinkedIn verongelijkt doen dat ze op werkgebied wordt afgerekend op haar aandoening terwijl ze gewoon kan werken met die buik, en dan komt in dat interview de aap uit de mouw:
En dat allemaal sinds 2017quote:Ik ben dus normaal gebouwd, maar heb een enorme buik. En als cadeau kreeg ik er ook nog eens suikerziekte bij. Als ik Coca-Cola drink kan mijn suikerspiegel enorm hoog worden. Als ik geen lipodystrofie zou hebben, had ik ook geen suikerziekte gehad. Door mijn aandoening lag ik al eens met acute alvleesklierontsteking in het ziekenhuis en ik heb ook al nierstenen gehad.”
[ Bericht 16% gewijzigd door Viv op 07-07-2022 17:52:33 ]
Ik neem toch aan dat dit een prikkelende gedachte moet zijn, om de perversiteit van sommige sectoren aan te geven. En niet iets dat iemand echt ondersteunt en uitdraagtquote:
Misschien. Mijn hersenen kunnen dit soort pulp gewoon niet verwerken, al helemaal niet na een werkdag.quote:
[..]
Ik neem toch aan dat dit een prikkelende gedachte moet zijn, om de perversiteit van sommige sectoren aan te geven. En niet iets dat iemand echt ondersteunt en uitdraagt
Dat ben ik wel met je eensquote:
[..]
Misschien. Mijn hersenen kunnen dit soort pulp gewoon niet verwerken, al helemaal niet na een werkdag.
en geldt eigenlijk voor alles wat hier gepost wordt!
Lief toch.quote:Op donderdag 7 juli 2022 17:16 schreef Enchanter het volgende:
[..]
Niet.
Het is vooral zelfpijperij en een schreeuw om aandacht.
Het is wachten tot je (glitter)plaatjes kan plaatsen , dan is het feest helemaal compleet.
Krijg je dit soort ellende
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
soooo, da's mooi!
Van een Situationeel Omdenker | leerkracht:
quote:In de ochtend loop ik met Rocky tegen half zeven langs het oude, pittoreske Oranjekanaal. Het is een voorrecht om hier te wandelen. Aan weerszijden staan oude, majestueuze eiken, waar het gezang van zwartkoppen, winterkoninkjes en zanglijsters wordt afgewisseld met dat van boomklevers, roodborstjes en vinken. Soms zie ik een buizerd. Of een sperwer. Rocky struint over het jaagpad en doet zijn ding. Een paar keer.
Er is rond dit tijdstip verder nog geen ziel te bekennen, maar wanneer ik van het dijkje naar beneden loop richting de houten brug, ontwaar ik daar opeens een persoon. En als ik dichterbij kom, zie ik een man die stukjes brood in het kanaal gooit. Omdat er geen eend te bekennen is, zeg ik dat hij de eenden maar even moet gaan roepen. Hij kijkt me aan en zegt iets van: "Huh?" Ik herhaal m'n zin en hij zegt: "English please." Dus ik in mijn beste Engels (met een Drents accent volgens m'n vrouw, dus eigenlijk Drengels) proberen uit te leggen dat hij op deze manier de eenden niet bereikt en dus eigenlijk de vissen voert.
De man kijkt me nu indringend aan en zegt: "Is like your gouvernment sir. Throwing money to people in need, but other people taking it. Because the gouvernment does not call to us."
Wat een vergelijking...
We praten verder. De man is een Irakees en heeft er net een wandeling van drie uur opzitten. Is onderweg naar zijn huis. Hij is in afwachting van een verblijfsvergunning.
We lopen een stukje samen op richting het park en hij vertelt dat hij zich hier eigenlijk niet zo prettig voelt. Mensen zeggen het niet hardop, maar het buikgevoel liegt niet. "I don't feel like welcome here." Ik blijk de eerste Nederlander in maanden te zijn die spontaan een gesprek met hem voert.
Op een gegeven moment scheiden onze wegen en moet ik huiswaarts. School roept. We geven elkaar een hand en ik wens hem 'good luck'.
"Good luck isn't something you can wish for me. It's only possible in a world when we're all the same."
Peinzend loop ik langs het kanaal terug naar huis en ik zie twee eenden. Zonder brood maar met elkaar.
Wijsheid zit in mensen. Niet in het systeem.
#ontmoeting #gelijkheid #verbinding #wijsheid
Ook weer zo'n verzonnen "kijk mij eens deugen" verhaal. Vreselijke linkse sok.quote:
Van een Situationeel Omdenker | leerkracht:
[..]
Maar de reacties zullen vast lovend zijn.
#LinkedOut
