[Itzulia 2022] #1

Kaixo, denok! Egun on, ongi etorri en meer van dat soort kreten. Welkom, welkom in dit nu al fantastische topic waar wij een van de mooiste koersen van het jaar met elkaar mogen gaan beleven. Je hebt natuurlijk Parijs-Roubaix, de Tour du Rwanda en ergens in dit schitterende rijtje mag ook de Itzulia zich plaatsen. Itzulia Basque Country voluit, want in het Baskenland mikt men graag op de internationale toerist. Nadat de koers in 2020 helaas niet door kon gaan wegens corona keerde de ronde in 2021 terug op de kalender, maar toen bleven we wel op het grondgebied van de autonome regio Baskenland. Een uitstapje naar Navarra was er niet bij, iets dat dit jaar wel zal gebeuren. Nadat er in 2019 een groot feest was ontstaan wegens de overwinning van local hero Ion Izagirre waren we in 2021 getuige van een werkelijk waar formidabele editie.



De ronde begon met een korte tijdrit in de straten van Bilbao, waar men voor een fotogenieke slotklim koos. Die tijdrit werd gewonnen door Roglic, een van de spaarzame mindere tijdritten van Tadej Pogacar. De tweede rit leverde dan weer een Baskisch feest op. Onderweg naar Sestao smeet Alex Aranburu zich in een afdaling naar beneden, een Baskische specialiteit. Hij reed een lekkere voorsprong bij elkaar en kwam solo aan. Een van zijn spaarzame overwinningen, het werd onderhand ook wel een keer tijd. Omar Fraile werd tweede en zorgde voor een mooie 1-2 voor Astana en voor het Baskenland. De derde rit eindigde dan weer op een belachelijk steile klim, we zitten immers in Euskal Herria. Op deze achterlijk steile puist waren Roglic en Pogacar ontzettend aan elkaar gewaagd, maar Pogacar beschikte over meer parcourskennis. In de laatste meters ging het naar beneden, in de laatste bocht moest je vooraan zitten. Dat wist ie, en dus won ie. Roglic liet zich aftroeven, maar hij zou nog wraak kunnen nemen. Al leek het na de vierde rit helemaal een ander verhaal te worden. In Hondarribia, daar waar we dit jaar van start zullen gaan, kwam een rit aan die onderweg de Jaizkibel en de steile klim van Erlaitz bevatte. Op deze klim reden een aantal renners weg, hoewel, vooral na de klim eigenlijk. Vooraan zat onder meer Brandon McNulty mee, een gevaar voor het algemeen klassement. Hij zou de leiderstrui overnemen en met een aardige voorsprong aan de laatste dagen mogen beginnen. De rit won hij evenwel niet, nee, dat werd een Baskische broederstrijd. Een milimetersprint tussen de bekende Baskische zangers Ion Izagirre en Pello Bilbao. Ion was Pello net te snel af en was zodoende. Aukera berriak, zei hij tegen Pello. Nieuwe kansen, die komen wel weer.



De vijfde rit was net wat minder interessant. Op papier de enige kans voor de sprinters, maar die neem je natuurlijk niet mee naar het Baskenland. Nee, dit zou een dag voor de vluchters worden. En dat was ook het geval. Een duo van Quick Step ging met de bloemen lopen. Honore en Cerny gooiden in de finale nog wat ballast overboord en kwamen samen over de streep, waarbij Honore de eer kreeg zijn wiel net een paar centimeter eerder over de lijn te drukken. De klassementsrenners namen een snipperdag, want er kwam een belangrijke dag aan. De laatste rit, met aankomst boven op Arrate, daar zou het moeten gaan gebeuren. En nou, daar gebeurde het ook. Heb ik al eens eerder beschreven in een ander topic, dus dat knippen en plakken we uiteraard meteen mooi bij elkaar, hatseflats:

Ik neem u mee terug naar 10 april van dit jaar. Tussen Ondarroa en Arrate wordt de laatste etappe van de Itzulia verreden, de koninginnenrit van de Ronde van het Baskenland staat op het programma. Het is een bijzonder korte en explosieve rit, die meteen begint met een klimmetje van twee kilometer aan 9%. Daar wordt het peloton meteen aardig uit elkaar gereden, waarbij het vooral opvalt dat de mannen van Jumbo een plannetje lijken te hebben. Leider van de koers is op dat moment Brandon McNulty, die een paar dagen eerder een mooie voorsprong cadeau kreeg omdat Primoz Roglic vooral aan het kijken was naar Tadej Pogacar, ploeggenoot van McNulty. Met een verder niet al te indrukwekkende ploeg moest UAE de leidende positie van McNulty zien te verdedigen, wat dankzij de aard van het parcours een lastige opgave bleek. De klimmetjes volgen elkaar snel op en er werd slag om slinger gedemarreerd, het waren ook meteen grote renners die zich lieten gelden. Toch viel de slag van de dag niet bergop, maar juist bergaf. Na de vierde klim van de dag smeten de Basken van Astana zich naar beneden, wat een scheur in het peloton opleverde. Roglic was mee, McNulty en Pogacar zaten net achter de breuk.

Na de afdaling sloten de in de afdaling ontsnapte renners aan bij de koplopers, terwijl de groep daarachter onder leiding van UAE op een klein gat zat. Leek overbrugbaar, maar toch liep de voorsprong van de koplopers op. De mannetjes van Jumbo die vooruit waren gestuurd deden hun ding, ook hielpen een aantal andere ploegen mee. Even later begon men aan de volgende klim van de dag, de gigantisch steile achterkant van Arrate. Daar reed nadat alle knechten opgesoupeerd waren Roglic weg van de rest, hoewel David Gaudu en Hugh Carthy toch nog de aansluiting wisten te maken. Daarachter zagen we dat McNulty dik in de shit zat. Pogacar reed in eerste instantie op kop om McNulty terug naar voren te brengen, maar de Amerikaan kon niet volgen. Hij had het zitten en dus moest Pogacar na zijn werk als knecht ineens toch weer dienst doen als kopman. Hij probeerde het gat met de kop te dichten en kwam ook dichterbij, maar niet dicht genoeg.



Dat zou het verhaal van de rest van de rit worden. Vooraan reed Roglic op kop, terwijl Gaudu en Carthy op het wiel zaten. Daarachter mocht Pogacar alle kastanjes uit het vuur halen, terwijl Vingegaard lachend op het wiel zat. Dat Vingegaard later tweede zou worden in de Tour was nogal een verrassing, maar in de Ronde van het Baskenland liet hij toch al zien een begenadigde klimmer te zijn. Van begin tot eind volgde hij Pogacar, tot diens frustratie. De twee beste Slovenen man tegen man, een schitterend schouwspel. Hard tegen onzacht, zou je kunnen stellen. Na verloop van tijd vroeg Roglic aan Gaudu en Carthy of ze even wilden overnemen en dat deden ze ook, terwijl Pogacar geen vlekkeloze samenwerking op poten wist te zetten. Dit tot zijn grote frustratie, de handgebaartjes namen steeds meer in hevigheid toe. Desondanks bleef het gat redelijk stabiel, wat vooral wil zeggen dat Pogacar ondanks het slaapmomentje in de afdaling over weergaloze benen beschikte.

De rit eindige op Arrate, alwaar Hugh Carthy vrij snel overboord ging. Gaudu leek even solo op weg naar de zege, maar Roglic wist even later toch weer aan te sluiten. Na een kilometer of 50 in de aanval gereden te hebben wisten ze met z'n tweeën nog even een knaltijd neer te zetten op Arrate, zoals wel meer koersen in 2021 werd er ook op die dag weer een krankzinnig hoog niveau gehaald. Roglic was op weg om vanuit geslagen positie toch nog het klassement te winnen, waardoor hij de ritzege gunde aan Gaudu als die mee zou werken. Gaudu nam het grootste deel van het werk voor zijn rekening op de slotklim en na een boks van Roglic konden ze allebei de handjes in de lucht steken. Daarachter deed Pogacar alles wat hij kon, maar hij bleef uiteindelijk steken op een achterstand van 35 seconden. Vingegaard bleef lachend op het wiel zitten en nam daardoor de tweede plaats in het klassement mee naar huis, waardoor Jumbo een 1-2 kon noteren. Het was een behoorlijk episch duel dat eindeloos duurde. Het liet ook zien dat Pogacar te kloppen was, al moest je dan wel een goede list bedenken. Met de prestatie van Vingegaard liet Jumbo zien meerdere troeven te hebben, met het oog op de Tour. Dat pakte uiteindelijk toch net even anders uit, voor Roglic in ieder geval, maar gelukkig heeft hij deze beelden nog. De enige meerdaagse koers van 2021 die Pogacar niet won, alleen daarom al memorabel.



Voor Roglic zijn tweede overwinning in Basque, zoals hij deze koers altijd pleegt te noemen. Weer een txapela rijker, we zijn ontzettend jaloers op hem. Hij zal dit jaar ook weer aanwezig zijn en is uiteraard ook meteen een kanshebber, helaas zal Pogacar niet aanwezig zijn omdat hij de voorkeur geeft aan een of andere kermiskoers ginderachter in Vlaanderen. De rest van de erelijst jat ik even uit het topic van vorig jaar, liever lui dan moe natuurlijk.



Het parcours van dit jaar:


Kettingroker Roberto Laiseka heeft dit jaar helaas een net wat minder parcours in elkaar gedraaid, zo op het eerste oog. Wel een gevarieerder parcours qua grondgebied, want we maken er weer echt een Ronde van het Baskenland van. Niet alleen ritjes in de drie provincies van de autonome regio Baskenland, nee, ook een ritje in Navarra. Helaas geen rit in Frans-Baskenland, dat ontbreekt er nu al een tijd aan. De mensen aan de overkant spelen liever rugby, zoiets. Maar goed, het parcours dus. Na een eerste oogopslag was ik niet direct heel enthousiast, des te meer reden om het parcours toch maar even wat beter bekijken, want Laiseka zou Laiseka niet zijn als ie toch niet stiekem nog wat leuke dingetjes had gevonden. Op papier lijkt het voor Baskische begrippen een relatief eenvoudig parcours, wat zoveel te betekenen heeft dat het nog steeds lastig is, maar net wat minder lastig dan we gewoon zijn. Of dat ook echt zo is, nou, dat gaan we nu maar eens onthullen.

Etappe 1:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Etappe 2:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Etappe 3:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Etappe 4:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Etappe 5:



Etappe 6:



Tot zover het parcours. Toch weer een zwaar parcours, waar onderhand iedere dag wel iets kan gebeuren. Maar: de renners maken de koers. Welke renners doen er mee? Nou, meer dan een week geleden kwam de organisatie al met een "officiële" startlijst, die ondertussen uiteraard makkelijk bij het grof vuil kan. Kijk maar naar de ploeg van UAE bijvoorbeeld, die missen doodleuk drie renners van hun beoogde opstelling. Een nieuwe definitieve startlijst is er alleen nog niet, dus doen we het voorlopig met de lijst van een week geleden.



We zien dat Roglic meedoet, net als Vingegaard. De nummers 1 en 2 van vorig jaar zijn erbij, Pogacar dan weer niet. Mietje. Gelukkig komt Quick Step wel met een deftige ploeg, Alaphilippe en Evenepoel zijn de vaandeldragers. Alaphilippe is altijd wel goed voor een ritzege in het Baskenland, al is zijn vorm tot nu toe best wel poep. Evenepoel mag dan weer bewijzen dat hij kan overleven op de steilste klimmen denkbaar. Ook bestaat altijd de kans dat het gaat regenen in het Baskenland, niet zijn favoriete type weer. Voorts kijken we uit naar Ineos, met Adam Yates, Dani Martinez en Carlos Rodriguez nemen zij een goed stel mee. En Geraint Thomas, hahaha. Bora moeten we ook noemen, Higuita en Vlasov is een serieus duo. Namens Movistar mag Enric Mas weer eens anoniem vijfde worden, geweldig. David Gaudu deed het vorig jaar heel goed, maar keert nu terug na een blessure, verwachten we wat minder van. De Baskische eer zal niet hooggehouden worden door Landa, die slaat zijn thuisronde over. In plaats daarvan mogen Pello Bilbao en Ion Izagirre de vlag verdedigen. Wellicht kan Gorka ook nog wat doen, de rest van de Basken zien we eerder terug in de vroege vlucht. Wel benieuwd wat jongens als Igor Arrieta en Jokin Murguialday kunnen laten zien, zin in. Nog een belangrijke naam: Michael Woods. Daarna wordt het allemaal net wat minder indrukwekkend, kom je uit bij Latour en Paret-Peintre en Champoussin en dat soort werk. Tevens valt het te hopen dat we niet gaan sprinten deze week, want er doet letterlijk geen sprinter mee. Krijg je Vendrame tegen Oorluis tegen Clarke tegen Covi en Goatzon Martin en nouja dat niveau. We gaan niet sprinten, klaar. Maar we gaan wel een prachtige koers te zien krijgen. Met weer genoeg fans langs de kant van de weg, nu mag het weer. Vorig jaar stonden ze er stiekem ook al, maar dit jaar gaat men weer massaal op de afspraak zijn, zonder mondkapje. Jolijt.



De koers wordt dagelijks uitgezonden door Eurosport 1, vanaf 15:30 begint het feest. Hopelijk zonder Jan en Bobbie, maar ik vrees er een beetje voor. De PLAYER/GCN+/DISCOVERY+ is er uiteraard ook dagelijks bij. Een al dan niet legale stream van EITB valt vast ook wel op te snorren, als je eerder wil beginnen met kijken. Vooral tijdens de laatste rit een aanrader. Qua weer lijkt het redelijk mee te vallen, in ieder geval qua regen. Op maandag en dinsdag niet al te hoge temperaturen, maar wel droog weer. Woensdag kans op regen, waarna het op donderdag en vrijdag zomaar eens droog en zonnig zou kunnen zijn. Zaterdag dan weer kans op regen in de omgeving van Eibar, maar goed, dat is zo ver vooruit dat het een nutteloze voorspelling is. We gaan dat tijdens de koers wel wat nader beschouwen, maar voorlopig zou ik zeggen dat het voor Baskische begrippen prima koersweer is.

Tot zover deze voorbeschouwing. Vandaag de hele dag op de bank met het broekje uit naar de Ronde kijken en dan begint op maandag het echte werk. De Itzulia, koers van het jaar. De ikurrina is paraat, er zal stevig gewapperd worden. Aupa!

Eindelijk is de echte officiële startlijst er, grafisch hoogstandje wel.




En we hebben beelden van de slotkilometer van de tijdrit van morgen.



Halen we nog even de beschrijving uit de OP erbij, al zie ik dankzij dit filmpje dat ik toch nog een kleine aanpassing moet maken, maar goed.


Voor de derde keer op rij begint de Itzulia met een korte tijdrit vol onoffenheden. De ronde gaat van start in Hondarribia, de prachtige vissersplaats met tal van schitterende vakwerkhuisjes. Unai Emery en Patxi Vila, dat zijn de jongens waar je aan moet denken bij deze plaats. En Ion Izagirre, want die won hier vorig jaar een rit. Vlak voor Pello Bilbao, beide heren zullen ook nu weer op de afspraak zijn. Al mogen we tijdens deze rit toch eerder kijken naar Primoz Roglic en Remco Evenepoel, tijdrijders die wat met dit parcours moeten kunnen. Een bijzonder korte tijdrit, maar bochten en heuvels genoeg. Hondarribia ligt aan de voet van de Jaizkibel, dan weet je eigenlijk al genoeg. Hoewel we die klim vrij goed ontlopen, na de start in de fraaie haven rijden we een tijdje langs de kust, waarna er aan de linkerkant ineens een steile weg omhoog ligt. Die weg moeten de renners uiteraard in, waarna het 500 meter aan 9% omhoog gaat. Paar nog steilere stroken erbij, kasteeltje van San Telmo in beeld, lekker man. Weggetje wordt bochtig en smaller, maar gezien het een tijdrit is maakt dat weinig uit. Voorbij deze verzameling smalle bochten wordt de weg weer breder en loopt het nog een tijdje wat verder vals plat omhoog. Kilometertje vals plat, mag niet echt een naam houden. Na drie kilometer bereiken we dan de top van San Telmo, wat zelfs een klimmetje is van de derde categorie. Er valt een bergtrui op te rapen, leuk doel voor de jongens van Euskaltel.



Een afdalinkje van een kilometer volgt, met twee wat scherpere bochten maar dit stelt al bij al weinig voor. De rotonde eenmaal beneden is wellicht nog een grotere uitdaging. Voorbij deze rotonde is het vlak en nadat we niet lang daarna rechtsaf slaan gaat het zelfs weer omhoog, 400 meter aan 5%. Daar vliegen ze zo voorbij, geen enkel probleem. Wel wat bochtenwerk bij een aantal rotondes, waarna het in dalende lijn verder gaat richting de laatste kilometer. Tijdens dit afdalinkje komen we een rotonde en één wat langere bocht tegen, maar dit zou toch allemaal moeten lukken mits het druk is. Beneden krijgen de renners te zien dat Hondarribia niet alleen een vissersplaatsje is, maar ook een vestingstad. Ze komen bij een volgende rotonde uit, slaan rechtsaf en rijden langs de ommuring van het historische centrum. Niet veel later volgt er in de laatste kilometer een scherpe bocht naar links, waarna de renners terechtkomen op een smallere weg die voorzien is van keurige kasseien. Even later fietsen ze dwars over een plein waar alleen maar voetgangers mogen komen, normaal gesproken. Ze rijden even later dwars door een schitterende poort en beginnen aan een kasseienklim in de smalle straatjes van het historische centrum van Hondarribia. Liefst 200 meter aan 9%, toe maar. Boven slaat men linksaf, nog steeds op een straat die voorzien is van kasseien. Even later nog een bocht naar rechts, waarna we in dalende lijn over de stenen richting de finish rijden. Vlak voor de finish volgt er dan nog een rotonde, waar het schuin naar links gaat. In de laatste paar meter rijdt men verder door het centrum naar de meet. Normaal gesproken haal je hier een pintxo of wat, nu rapen we er wat koersplezier. Stenen tot aan het eind, maar dan wel keurige exemplaren. Het is vooral in het stukje omhoog dat de stenen bijna Vlaams genoemd mogen worden. Al met al hebben ze er wel weer een artistieke tijdrit van weten te maken. Toch maar hopen op droog weer, met al die bochten en stenen onderweg.



Hondarribia, een fraaie en kleurrijke plaats aan de kust. De tijdrit kan ook zomaar heel kleurrijk gaan worden, het is op zo'n korte afstand in ieder geval weer gevarieerd genoeg. Bochten, steile klimmetjes, kasseitjes, het zit er allemaal in. Dusdanig kort dat de beslissing niet meteen zal vallen, maar je kunt beter toch maar wel meteen op de afspraak zijn. De laatste kilometer zal vooral leuke beelden gaan opleveren. Smalle straatjes, steentjes, bochtjes, stukje aan 9%, ik zie het wel zitten. Tenzij het regent, dan verplaatsen we ons allemaal naar de keuken. Maar afijn, Hondarribia, lachen man. Absoluut een aanrader, mocht je in de buurt zijn. Al is alles hier een aanrader, zo zijn we dan ook wel weer.



Als zendeling ga ik jullie de komende dagen weer zoveel mogelijk Baskische informatie door de strot duwen. Daar hoort ook dagelijks een muziekje bij, want muziek is een belangrijk onderdeel van de Baskische cultuur. Of je gaat sporten of je gaat muziek maken, ik krijg soms bijna het idee dat dat de enige opties zijn. Er zijn in ieder geval belachelijk veel Baskische bands, die tegenwoordig ook steeds vaker alleen in het Baskisch zingen. Erg mooi, die taal moet bewaard worden en wat is nou een betere manier om een taal te conserveren dan door muziek te maken? Enkele oudere bands hebben het goede voorbeeld gegeven, waaronder Sorotan Bele. Deze band maakte 30 jaar geleden al furore met folklore. Fluitje erbij en gaan. Afkomstig uit Hondarribia, daarom noem ik ze natuurlijk. Zeker niet het beste werk, maar wel een echte klassieker. Nieuwe generaties Baskische muzikanten geïnspireerd, dus toch rullevant. Speel ik meteen even vals en neem ik het meest recente werk van de zanger van deze band mee, hij is 30 jaar later nog steeds actief. Zingt een moppie mee met McOnak en dat is serieus wel een van de betere Baskische nummers die ik ken. Zou het wat uitmaken? Nee, maar deze solonaise bevalt me prima.


Vet veel zin in boys. Het gaan weer zes schitterende dagen worden. 10 graden in Hondarribia overigens morgen, klein beetje wind maar geen kans op regen. Nou, dat scheelt dan weer. Circus Evenepoel wordt derhalve nog even uitgesteld.

Commentaar van Jan en Bobbie.

Fuck Eurosport

Alaphilippe is met de solex.

Een fietswissel, Julian heeft zijn excuus gevonden.

quote:

Op maandag 4 april 2022 16:54 schreef DecoAoreste het volgende:
Leren tellen in het Baskisch met Nieve, altijd leuk.

Bat = 1
Bi = 2
Hiru = 3
Lau = 4
Bost = 5
Sei = 6
Zazpi = 7
Zortzi = 8
Bederatzi = 9
Hamar = 10

Simpel, toch?

Nieve bij Caja is het tegenovergestelde van een succes.

Matig, René.

Jeetje, wat een tussentijd.

quote:

Op maandag 4 april 2022 17:21 schreef Szura het volgende:
Roglic moet van goede huizen komen om zijn eerste nederlaag in een Spaanse tijdrit te voorkomen

Dat gaat vandaag sowieso niet gebeuren.

Zo.

Goed, dat was toch wel weer een lachen tijdritje. Hondarribia is een fraai plaatsje, weten we ondertussen. Leuke steentjes ook, de Muur van Hondarribia is de moeite waard. Roglic fietst iedereen aan het eind weer op een hoop, verrassend wel. De concurrentie staat meteen op een flinke achterstand, met uitzondering van Evenepoel. Boeken toe na zeven kilometer, zou je kunnen denken, maar er komen nog een aantal lastige ritten aan. In het Baskenland kan er iedere dag wat gebeuren, van steile muren tot slecht weer. Morgen trekken we naar Navarra, waar de muren niet echt op de afspraak zijn, maar wellicht wordt het dan weer door het weer de moeite waard.



De eerste rit in lijn gaat van start in Leitza, wat zoals kenners weten de geboortegrond is van niemand minder dan Mikel Nieve. Mikel is namens Caja Rural aanwezig in de koers, het zal een bijzondere dag voor hem zijn. Vermoedelijk ook meteen de laatste keer dat hij deze ronde zal rijden, want het is echt pijnlijk om te zien hoe slecht Nieve dit jaar tot nu toe bezig is. Bij Caja ga je niet snel harder rijden, maar Nieve fietst in z'n achteruit. Met Ibai Azurmendi staat er een tweede renner uit Leitza aan het vertrek van deze Itzulia, hebben ze voor een dorpje van amper 3000 zielen niet slecht voor elkaar. Azurmendi is een dreumesklimmer van Euskaltel, die vaker naast z'n fiets te vinden is dan op de fiets. Had wat kunnen worden, ooit, maarja, de vallende ziekte. Veel meer valt er verder niet echt te zeggen over Leitza, behalve dat het vrij idyllisch gelegen is. Het ligt in Navarra, dat is dan nog wel een nuttige toevoeging. Dit moet een ronde van het hele Baskenland zijn, niet slechts van de drie provincies van de autonome regio. Nee, idealiter pakken we alle zeven provincies van het Baskenland mee. De drie Franse provincies zijn alleen niet zo snel geneigd geld te investeren in de koers, maar in Navarra hebben ze er nog wel wat knaken voor over. Van de zeven provincies pakken we er dit jaar dus vier mee, in tegenstelling tot de drie van vorig jaar. Corona is verdwenen, de mondkapjes zijn ribbedebie en dus keert Navarra weer terug.



Leitza ligt dicht bij Lekunberri, daar waar in de Vuelta van 2020 een rit eindigde die werd gewonnen door godbetert Marco Soler. In deze omgeving ligt ook de klim van San Miguel de Aralar, maar die slaan we tijdens deze rit mooi over. Daarentegen heeft Laiseka wel een andere klim gevonden, direct na de start. Beginnen doet men met een kleine vier kilometer aan 7%, daar worden de renners ongetwijfeld wel vakker van. Hier kan een mooi kopgroepje ontstaan, dat wellicht ver gaat dragen. Na dit klimmetje dat de naam Uitzi draagt gaat het even naar beneden, waarna het voorbij Lekunberri nog eens zeven kilometer omhoog zal gaan, maar dan slechts aan procent of drie gemiddeld. De afdaling van deze klim zal wat steiler zijn en voert over een wat smallere weg, de Itzulia is pas net begonnen maar hier kun je al brokken maken. Langste rit van de ronde evenwel, dus zal men niet direct veel haast maken. Beneden slaat men rechtsaf en volgt er een tijd een vlakkere tocht over een bredere weg door de vallei. Tijdens deze tocht rijden we door allerlei piepkleine dorpjes met duistere namen, waar je in eerste instantie weinig aandacht aan wil besteden. Maar beter doe je dat toch wel. Wat te denken van Uharte-Arakil. Nooit van gehoord. Fout. Thuisbasis van de familie Arrieta. José Luis is ondertussen (terecht) op straat gezet door Movistar, maar zoon Igor is nu furore aan het maken bij Kern Pharma. Doet ook mee aan deze Itzulia, Igor mag dus zijn ouders en vrienden groeten onderweg. Schitterend. Even later komen de renners uit in Etxarri-Aranatz? Watte? Nou, de woonplaats van Egoi Martinez, om maar wat te noemen. Voormalig prof van Euskaltel, ooit nog ritwinnaar in de Vuelta, tegenwoordig gaat hij als zaakwaarnemer door het leven. Een van zijn cliënten is de sympathieke Mulu Hailemichael, die nadat hij op straat werd gezet door het Delkomannetje in huis werd genomen door Egoi Martinez. Mulu is sindsdien regelmatig te vinden op deze wegen, vaak in het gezelschap van Egoi. Sympathieke mensen, overal. Enfin, in Etxarri verlaten we de weg door de vallei en moet er weer geklommen worden. Een kleine tien kilometer aan iets meer dan 5%, serieus werk. Lizarraga, zo noemt men deze klim. Een kolfje naar de hand van Igor Arrieta Lizarraga, me dunkt. Maak moeders trots. Bochtig klimmetje, wel voorzien van een brede weg. Natuurpracht richting de top, maarja, deze klim haalt de uitzending natuurlijk niet. Mulu reed toevallig gisteren nog over deze klim heen en toen lag er nog sneeuw, jeetje.



Tunneltje op de top, waarna een onregelmatige afdaling volgt. Paar steile stukken erin, maar ook heel wat vlak. Brede weg continu, dus dat zal allemaal wel meevallen. Helemaal beneden komen we uit in Estella-Lizarra, de woonplaats van Julen Amezqueta. Meerdere renners van Caja Rural passeren vandaag in hun woonplaats, is toch leuk. Ook Diego Lopez Fuentes is thuis, hij mag namens Kern Pharma deze koers rijden. Dit is natuurlijk ook de plaats waar jaarlijks de GP Miguel Indurain eindigt, de koers die vlak voor de Itzulia wordt verreden. Ze zien hier de koers dus redelijk rap opnieuw passeren, hopelijk ditmaal zonder sneeuw. Eenmaal in Lizarra gaat de rit een tijd lang vrij saai zijn. Tenzij het waait, de wegen zijn de komende kilometers immers breed en recht. Het terrein is volledig open, waaierpotentie is hier zonder meer. Al waait het vaak niet echt in deze regio, in het Baskenland zijn ze meer van de regen. Maar goed, in de 40 kilometer tussen Lizarra en Lodosa is er kans op waaiers. Kan lachen worden, maar zonder wind wordt het een saaie tocht. We voegen daarom maar toe dat de renners praktisch door Ayegi rijden, waar Sergio Araiz vandaan komt, renner van Kern Pharma. Doet alleen niet mee hier, maarja. Tussendoor fietsen we ook nog door Sesma, waar een kicken brouwerijtje zit, verder valt er niets te melden. Eindeloze open velden in Nafarroa, dat is het verhaal van dit deel van de rit. Na 124 kilometer komen de renners uit in Lodosa, een plaats geleden aan de Ebro. Op de grens van Navarra en La Rioja volgt er een tussensprint in Lodosa, de plaats waar in de Vuelta van 2020 een rit van start ging. Ook de plaats waar Roglic in 2018 een tijdrit won in de Itzulia. Voorbij Lodosa volgen de renners een aantal kilometer de loop van de Ebro, waarbij ze een aantal keer het Baskenland gaan verlaten. Jawel, we gaan vreemd. De renners smokkelen een paar kilometers in La Rioja mee, jeetje. We bevinden ons inmiddels in wijngebied. Op een aantal wijnranken en wat verdwaalde dorpjes na komen de renners weinig tegen. Het is vlak, het terrein is open en met wat wind kan dus ook dit stuk van de rit leuk worden. Zonder wind is er dan weer tijd om even langs de gaan bij een van de vele bodegas langs de route, flesje wijn erbij, niks mis mee. Na 156 kilometer, op 50 kilometer van het eind, rijden de renners door Logroño. Gewoon even door de hoofdstad van een andere autonome regio rijden, nou nou. We flirten vervolgens met de grens van Araba, maar bereiken die provincie nét niet en keren vervolgens wel weer terug naar Nafarroa. Over een brede en rechte provinciale weg die omgeven is door weinig groen rijden de renners na 165 kilometer voor het eerst finishplaats Viana binnen, waar over 40 kilometer de finish volgt. Nu is het slechts tijd voor een tussensprint, de tweede van de dag.



Na de tussensprint in Viana beginnen we aan een rondje van 40 kilometer, een rondje dat wel wat klimwerk bevat. Zo gaat het buiten Viana een kilometer of 13 omhoog. Aan 3% gemiddeld, tja. Een wat smaller weggetje dat leidt door een wijngebied. Wijnranken, je ziet ze met enige regelmaat verschijnen. In het Baskenland hebben ze stiekem nog best wat wijn. Bij de buren in Araba hebben ze hun Rioja Alavesa, in het noorden hebben ze hun txakoli en in Navarra hebben ze ook hun eigen wijnstreek. De naam van deze wijnregio en de wijnen zelf is simpelweg Navarra, origineel wel. Enfin, da's deze regio dus. Toeristisch ritje, derhalve. Even de lokale waar in de markt zetten. Aguilar Gaina, mager klimmetje. Lekker bochtig en wat smaller weggetje met wat woestenij en heel wat wijnranken, dat is het. Richting de top minder wijn en meer windmolens, en toch ook wel fraaie uitzichten over de omgeving. Navarra heeft ook heus wel z'n charme. Goed, na de flopklim, veel steiler dan 5% wordt het eigenlijk nergens, gaat het een kleine 20 kilometer naar beneden. De weg kent wel wat bochten en het is niet de allerbreedste weg van allemaal, maar het asfalt is in ieder geval voorbeeldig. Na een tocht door een vrij leuke omgeving komen we uit in Torres del Rio, waar de finale van de rit gaat beginnen. Op iets meer dan 11 kilometer van de finish slaat het peloton hier rechtsaf, waarna het een paar kilometer omhoog zal gaan. Dit stelt over het algemeen niet veel voor, maar er zit wel een kilometertje tussen waarin het omhoog zal gaan aan 5,5%. Na dit klimwerk gaat de brede weg een tijdje naar beneden, waarna er op een paar kilometer van het eind nog een kort klimmetje volgt van een kilometertje aan 5%. Dit wordt een heerlijke aankomst voor een late uitval, een sprint zie ik hier niet direct voor me. Na het laatste klimmetje volgt er een snelle afdaling over een brede weg terug naar Viana. Aantal bochten, maar twee keer knipperen en we zijn aan de aankomst. Overigens is hier in het verleden ooit iemand met teveel verf aan de gang gegaan, op de weg zijn talloze bekende namen gekalkt, van Bahamontes tot Zulle, van Eros Poli tot Froome, van Bartali tot Jalabert. Een vrij bonte verzameling, in ieder geval. Nou, goed, in het absolute slot gaat het nog even rechtdoor over een vlakke weg, alvorens we in finishplaats Viana met een rotonde te maken krijgen, waarna er in de slotmeters een licht hellende aankomst volgt. Tot de vod loopt het vooral licht naar beneden, maar voorbij de rotonde slaan we rechtsaf en vanaf dat moment loopt de weg een tijdje omhoog. We komen nog een aantal bochten tegen terwijl we door een net gebouwde buitenwijk van Viana fietsen. Na de bocht naar rechts gaat het naar links en daarna snel nog eens naar rechts, waarna er op een paar meter van het eind nog een flauwe bocht naar links volgt. Onderwijl loopt het voornamelijk vals plat omhoog, op een klein stukje aan 6% na. Redelijk technische finish nog wel, een klein beetje parcourskennis en een juiste timing is geen overbodige luxe als het aankomt op een sprint.




Viana is een klein stadje met ongeveer 4000 inwoners, waar de koers in het verleden vaker is gepasseerd. Niet dusdanig vaak dat alle op de weg gekalkte namen hier zijn geweest, maar aangezien Laurent Jalabert hier in 1997 een rit wist te winnen in de Ronde van het Baskenland is zijn vereeuwiging op het asfalt in ieder geval terecht. De laatste passage in deze ronde dateert van 2010, toen won niemand minder dan Alejandro Valverde. Of nouja, ligt er maar net aan hoe je het bekijkt, eigenlijk is hij al zijn resultaten van 2010 kwijt. Stukje Fuentes. Eigenlijk is Freire dus de echte winnaar, maarja, dat zijn ze vergeten door te voeren in de annalen. Piti kan nu opnieuw weer winnen, wellicht. De Vuelta is hier overigens ook nog geweest, 10 jaar geleden. Toen won John Degenkolb, was in die jaren een mogelijkheid. Zoals ik al heb vermeld ligt Viana in een wijnregio, enkele bekende bodegas liggen dan ook in deze omgeving. De bodega van Ondarre bijvoorbeeld, daar werd zelfs de organisatie uitgenodigd om samen met de lokale notabelen de formaliteiten te regelen. En wijn te drinken, vermoed ik zomaar. Cesare Borgia, een zoon van paus Alexander VI, is hier overleden en begraven en Viana ligt op de weg naar Santiago de Compostela. Nou, ik bedoel maar.



Het nummer van de dag is van Berri Txarrak, een van de bekendste Baskische bands. Afkomstig uit Lekunberri, waar we in het begin van de rit passeren. Een van hun nummers gaat over Maravillas Lamberto, een meisje uit Navarra dat ooit op 14-jarige leeftijd op gruwelijke wijze werd verkracht en vermoord door de falangisten. Sindsdien is ze een belangrijk historisch figuur van Navarra en wordt ze onder meer door verschillende artiesten bezongen. Deze liveversie van het nummer van Berri Txarrak is de moeite.

Qua weer valt het overigens mee, of tegen. Het wordt overdag een graad of 14 in Viana, redelijk fris, maar de wind is niet op de afspraak. In Navarra zou je mogelijk waaiers kunnen krijgen, als het er ooit eens zou waaien. Gaat niet het geval zijn, geen waaiers, en dus net wat meer kans op een soort van sprint. Het blijft wel droog, voor de tweede dag op rij. Bel de krant.

Vier Basken in de vlucht van de dag, jawel.

Ibai Azurmendi is mee, een speciale dag voor hem. Ze gingen van start in zijn woonplaats Leitza en met dorpsgenoot Nieve mocht hij nog even genieten van een stukje folklore op het podium, tevens mochten beide heren vooraan vertrekken bij de start. Ook Julen Amezqueta is mee, hij zal later vandaag dan weer door zijn woonplaats fietsen. Ibon Ruiz en Ander Okamika zijn er ook bij, maar die fietsen dan weer niet door hun woonplaats. Jumbo is de boel voorlopig aan het controleren.

Nog wat korte klimmetjes aan het eind, als ze willen rijden ze het nog dicht.

Dit kan niet.

Okamika is een dommekracht.

Amezqueta was net al bijna gelost, geen rekening mee houden.

quote:

Op dinsdag 5 april 2022 17:04 schreef H.Vviv het volgende:
Beetje laat AG2R

Gaat nog lukken.

Nou, als ze het zo doen gaat het niet lukken.

Haha, gaat Caja in het peloton rijden.

Kern Haus Pharma

Zoveel zin om Bobbie keihard op z'n bek te slaan en hem een nog groter spraakgebrek te bezorgen.

Wij feliciteren Caja Rural.

Jemig wat een top 10.

Ibon Ruiz uiteindelijk 139e op anderhalve minuut, heeft ie de laatste 500 meter lopend afgewerkt ofzo?

quote:

Op dinsdag 5 april 2022 18:07 schreef Faraday01 het volgende:

[..]
Ik had het hem wel gegund maar ja ze misrekenen niet zo vaak in het peloton.

Als ze met z'n vieren bleven draaien hadden ze het gehaald.

Nou nou nou nou nou, dat was me de ontknoping wel. Geen al te spannende rit, maar de slotfase mocht er zijn. Al vond ik het zelf vooral irritant, want dankzij het belachelijke gedrag van Caja Rural gaat er een Baskische ritzege aan onze neus voorbij. Aan de andere kant zullen ze in Viana blij zijn dat ze 12 jaar na Valverde nu ene Alaphilippe op de erelijst hebben staan. Blijkbaar ook meteen de eerste renner die als wereldkampioen een rit wint in deze koers, wat voor een koers die 61 jaar bestaat toch een opmerkelijke statistiek is. Goed, vier Basken gingen dus vrij snel samen op pad. Twee jongens uit Navarra, twee uit Baskenland. Eentje vertrok vanuit z'n eigen woonplaats, de ander reed even later dan weer door zijn dorp. Tussendoor reden ze over de mooie klim van Lizarraga, buiten beeld. Gelukkig zijn er toch nog wat foto's gemaakt, we hebben wat sneeuw gemist.



De voorsprong bleef lang hangen op een minuut of vijf, maar daarna begonnen wat ploegen te rijden in het peloton. Quick Step, bijvoorbeeld. Ze reden het zonder enige moeite te doen bijna dicht, en besloten toen toch maar weer wat gas terug te nemen. Voorsprong was nog maar een minuutje, maar toen ineens toch weer twee minuten. Daarna werd er flink gebluft in het peloton, waardoor de voorsprong lang zo groot bleef. De vier vooraan maakten ineens kans op de ritzege, maar dan moesten ze wel blijven samenwerken. En daar ging het mis. Amezqueta moest op de laatste gecategoriseerde klim al bijna lossen en besloot daarna niet meer over te nemen. Het officiële excuus is dat hij grieperig is, wat een ontzettend slecht excuus is. Als hij ziek is moet hij niet fietsen, simpel. In plaats daarvan fietst hij niet alleen, nee, hij gaat zelfs in de aanval. Leg maar uit. Hoe dan ook, hij was de minste van de vier vooraan en koos ervoor om te gaan linkeballen. Ibon Ruiz zag toen zijn kans schoon om in de aanval te gaan, waarna vooral Okamika een flinke meltdown kreeg. Ook zijn ploegleider, Ruben Perez (ja, de Ruben Perez die ooit voor Euskaltel reed) was hier niet van gediend. De nobuddie achter het stuur van Caja Rural kreeg er flink van langs, zeker toen Caja ineens een mannetje op kop van het peloton zette. Wat denk je, denk je dat Aular Alaphilippe gaat kloppen?



Amezqueta was niet goed genoeg, al dan niet door ziekte, dus dat hij op een gegeven moment zou gaan pokeren was logisch, maar dit was redelijk vroeg. Ook het op kop rijden in het peloton was niet zo slim, want inderdaad, Aular komt nooit in de buurt van Alaphilippe. Amezqueta was op z'n minst vierde geworden, Oorluis werd vijfde. Nee, het kwam vooral over als een wraakactie. Van de vier ploegen vooraan had alleen Caja Rural geen uitnodiging gekregen voor de Vuelta. Dat hadden ze kunnen weten, het roulatiesysteem is al jaren bekend. Toch hielden ze er blijkbaar geen rekening mee en zijn ze nu enigszins geagiteerd. Dan maar andere ploegen laten verliezen, als je zelf niet kunt winnen. Geniale tactiek. Vooral heel klein en zielig. De kritiek op twitter was dan ook niet van de lucht, gelukkig kan ik tegenwoordig een beetje Spaans lezen, dit was smullen. De vergelijking met Movistar kwam meer dan eens voorbij. Het was een totale disasterclass, maarja, ze kregen wel hun zin.

De arme Ibon Ruiz van het buitengewoon sympathieke Kern Pharma werd op 500 meter van het eind gegrepen, waarna Evenepoel Alaphilippe in een zetel naar de zege bracht. Dat was toch wel indrukwekkend, al hield de concurrentie niet over. Fabien Doubey of all places op twee, tja. Maar goed, leuke finale toch wel. Ik had het Ibon ontzettend gegund, die arme drommel zat er helemaal doorheen na de finish. De toch riante voorsprong verdween uiteindelijk als sneeuw voor de zond, maar als ze vooraan net wat langer hadden samengewerkt had een van de vier gehaald, en van die vier was Ibon dus toch wel de sterkste. Was een mooie zege geweest. Maarja, that's cycling! Nu snel door naar de volgende rit. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Benieuwd of we dezelfde ploegen weer in de vlucht gaan zien en hoe de samenwerking dan verloopt.



De derde rit gaat van start in Laudio, een plaats die tot 2011 z'n eigen profkoers had. De GP Llodio, want Llodio is Spaans voor Laudio. Santi Perez werd de laatste winnaar van een koers die in een verder verleden onder meer werd gewonnen door Samuel Sanchez, David de la Fuente en David Etxebarria. Vorig jaar reden we ook nog door Laudio, toen onderweg naar de steile klim van Ermualde. Zo'n aankomst op een muur slaan we dit jaar over, of je moet het onvermijdelijke Arrate meetellen. In plaats daarvan wordt dit een rit met meerdere muurtjes onderweg, ook een optie. Over Laudio valt verder niet niet enorm veel te vertellen, het is vooral een industriestadje waar iets minder dan 20.000 mensen wonen. Het ligt in Araba, da's dan nog wel relevant. We blijven de hele rit in deze provincie, de mensen hier hebben ook recht op hun eigen rit. Jon Unzaga is van hier, won ooit nog een rit in de Vuelta en sloot zijn carrière af bij het roemruchte Mapei. Verder, tja, het is niet al goud dat er blinkt zullen we maar zeggen.



Creatief parcours wel vandaag, zoals op de kaart te zien valt. Rondje na rondje na rondje. De eerste 100 kilometer komen de renners wel wat geaccidenteerd terrein tegen, maar eigenlijk nemen ze een nodeloze omweg om vrijwel onverrichter zake toch weer terug te komen in startplaats Laudio. Onderweg volgt er een klim naar Altube van 4,5 kilometer aan 6%, met nog wat korte klimmetjes tussendoor. Stelt al bij al niet gigantisch veel voor. Nee, we moeten wachten voor we de tussensprint in Laudio hebben gehad voor deze rit ergens op begint te lijken. We komen op een lokaal circuit terecht waar enkele steile muurtjes liggen. Dat niet alleen, de wegen zijn er ook nog eens slecht en smal. De mannen van Caja Rural zijn al op visite geweest en waarschuwen in de krant voor een hinderlaag.



Vooral Jonathan Lastra kent hier de wegen en hij waarschuwt ons. De klimmetjes zijn lastig, zo moeten de renners twee keer de Opellora bedwingen, een muur van 1,1 kilometer aan 13(!)%. Ozeka mag er met 3,6 kilometer aan 7,4% ook zijn. Maar dat niet alleen, er schijnt geen rust te zijn, geen enkele vlakke meter. Een benenbreker, derhalve. Bij het begin van dit circuit zal er veel nervositeit zijn, want we rijden een trechter in en moeten daarna over die smalle en hobbelige wegen gaan rijden. Positionering is belangrijk, nou, toe maar. Buiten het feit dat het smal is gaat het ook nog eens bochtig zijn, met continu werk op en af. Stel je voor dat het regent, dan heb je het hier helemaal zitten. Kortom, een rit die bijzonder interessant kan worden. Typisch Baskisch, dat ook wel weer.




Na het eerste rondje over de smalle en slechte weg met de steile hellingen volgt na 128 kilometer de tweede tussensprint van de dag, daarna volgt er een glooiend stuk van een kilometer of 20 met weer wat hellingen onderweg, waaronder een klimmetje van 1,5 kilometer aan 6%, waarna we voor de tweede keer aan de twee steile hellingen beginnen. Eenmaal boven op de tweede keer Ozeka is het nog meer dan 20 kilometer fietsen tot de finish. Het zijn niet alleen smalle boerenweggetjes in de finale, nee, richting de finish wordt het zelfs steeds breder. Het laatste stuk richting finishplaats Amurrio voert over een brede weg, geen gekkigheid dus. Wel komen de renners nog wat oneffenheden tegen, zo gaat het op iets meer dan 10 kilometer van het eind nog een keer een kilometer aan 5% omhoog, waarna er op vijf kilometer van het eind zelfs nog een klimmetje van een kilometer aan bijna 10% volgt. Daar kan de koers nog een keer ontploffen, voor zover dat op het lokale circuit nog niet is gebeurd. Hoewel dat klimmetje wel over een brede weg voert, om een of andere reden lukt het dan toch altijd slechter om weg te rijden. Enfin, na dat laatste klimmetje gaat het over dezelfde brede weg rechtdoor naar beneden, naar de meet. Simpele afdaling en daarna blijft het simpel tot de laatste kilometer. In principe een makkelijk einde van een rit die niet makkelijk is, alleen krijgen we in de laatste kilometer nog met een aantal bochten te maken. Ook nog een klein beetje omhoog aan het eind, maar het verschil zal eerder gemaakt moeten worden.




In Amurrio ging vorig jaar een rit van start, die zou eindigen boven Laudio, op de klim naar Ermualde. We hebben de boel dit jaar dus enigszins omgedraaid, zonder steile klim aan het eind. Amurrio is een plaats waar we wel een paar dingen over kunnen vertellen. Zo komt Óscar López Uriarte hier bijvoorbeeld vandaan, een renner die ooit nog voor Banesto en Euskadi reed. Een bekendere inwoner is misschien wel Aritz Arberas, deze kale Bask is trainer bij Bahrain en moet dus wat kunnen. Mede dankzij hem vliegen ze daar allemaal, met uitzondering van Landa dan. Maar goed, kale Bask, dan weet je dat het goed zit natuurlijk. Eerder eindigde er al eens een rit van de Itzulia in deze plaats, in 2010. Francesco Gavazzi was aan het feest, ja, dat kon in die jaren nog wel eens gebeuren. Amurrio is voorts niet het meest enerverende plaatsje van het Baskenland, al spreekt de officiële site van de Itzulia over parken, unieke musea en een agenda vol evenementen. Het ligt in een dal, niet ver van Orduña en de prachtige Puerto de Orduña. De geniale Salto del Nervión is dus ook niet ver, dat zou het bezoeken van Amurrio dan nog de moeite waard kunnen maken. Een paar dagen geleden was er overigens nog zo'n evenement in Amurrio, de Korrika ging van start in deze plaats. De Korrika is eigenlijk een soort van estafette die tien dagen duurt. Tien dagen lang loopt men kriskras door het hele Baskenland, om aandacht te vragen voor de Baskische taal. Dit doet men sinds 1980 om het jaar, al is de huidige editie dankzij corona een jaartje uitgesteld geweest. De 22e Korrika is begonnen in de finishplaats van deze rit, Amurrio, en zal over een aantal dagen eindigen in San Sebastian. Bijna iedere Baskische plaats wordt ondertussen bezocht, steeds door andere mensen, het is immers een estafette. De voorste loper draagt ook daadwerkelijk een stok, met een Baskische vlag eraan. Dag en nacht loopt of rent men door, in de dorpen die men bezoekt wordt steevast een heus volksfeest georganiseerd. Een happening van jewelste, dat geef ik je op een briefje. De Korrika heeft ook altijd een thema en een nummer. Het thema is dit jaar Hitzekin, het nummer draagt dezelfde naam en is nog best de moeite waard ook. Al ben ik niet objectief, natuurlijk. Wie meer informatie wil kan Wikipedia raadplegen, dan lees je ook meteen dat er 600.000 mensen aan deelnemen en dat er meer dan 2000 kilometer wordt afgelegd. Langste estafette ter wereld! Gruwelijke shit, Barend. En dat alles om geld op te halen om de Baskische taal te kunnen beschermen. Eat that, Franco.



Het blijft morgen waarschijnlijk weer door, nee, dit kan niet. Drie dagen op rij droog? In het Baskenland?? Onmogelijk. Maar toch is het zo. Een graadje of 15 overdag, weinig wind en geen regen. Tjeempie. Ongekend. Beetje saai ook wel. Waar blijven de apocalyptische toestanden? Nou, daar moet Caja Rural dan maar weer voor gaan zorgen. Kijken welke renner morgen griep heeft.

ItzuliaGoden

Fuck de Scheldeprijs.

Heerlijk muurtje.

Knecht Thomas, blijft onvoorstelbaar dat die knuppel ooit de Tour heeft gewonnen.

René is niet in vorm.

Dit ziet er ineens veel te goed uit voor de ontzettend lelijke Cristian Rodriguez.

Kom op Pello.

Kijk eens achterom Adam, walgelijk figuur.

JAAAAAAAAAAAAA PELLOGOD

JUICHEN!!! Gisteren waren WE er heel dicht bij, maar vandaag kon er echt victorie gekraaid worden. Pello Bilbao klopt Julian Alaphilippe in de sprint en wint zodoende zijn eerste rit in de Itzulia. Vooraf was dit een groot doel voor hem. In de afgelopen jaren had hij al een paar keer geprobeerd een rit te winnen en vooral vorig jaar kwam hij een keer ontzettend dichtbij, maar gelukt was het nog niet. Dat moest dan dit jaar maar gaan gebeuren. En zowaar, het is gelukt. Een mooie zege voor Bilbao, een prima zege voor het Baskenland. Overigens viel de rit me verder niet enorm mee. Onderweg zaten er een aantal schitterende muurtjes in het parcours, waar een hoop had kunnen gebeuren. Maarja, er gebeurde niet echt een hoop. Arrate is nog ver, zal men hebben gedacht. Nouja, gelukkig waren de beelden verder wel mooi. De lastigheid van de muurtjes goed in beeld gebracht en rijen vol Baskische fans, een mens heeft niet altijd veel nodig om gelukkig te worden.



Klein kopgroepje vandaag, waarvan Cristian(o) Rodriguez de sterkste bleek te zijn. Die had op een gegeven moment een voorsprong van vier minuten die hij op goed 20 kilometer volledig wist te verspelen, de normale Herbertwetten gaan niet op in het Baskenland. In de finale van de rit zagen we wel wat aanvalletjes, onder meer van Yates en Bilbao, maar ze waren lief voor elkaar. Remco had het wel moeilijk, die hing flink aan de rekker maar keerde dan toch weer terug om in de absolute slotfase nog een mooie lead-out te regelen voor Alaphilippe. Meer renners kwamen overigens in de problemen, aan het eind van deze etappe vol Baskische muurtjes hielden we vooraan maar een kleine groep over. Nog wat tactische aanvalletjes op het laatste klimmetje en in de kilometers daarna, waarbij vooral Bilbao ontzettend actief was. Enorm gretig, op zoek naar die ritzege. Kwam niet weg, maar in de straten van Amurrio wist hij zich wel mooi in het wiel van Alaphilippe te nestelen. Enkele renners, waaronder Roglic, wilden zijn plaats daar innemen, maar Bilbao moest daar niets van weten. Hij bleef in het wiel van Alaphilippe hangen, die dan weer in de laatste 150 meter uit het wiel van Evenepoel kwam. Dan verwacht je dat Alaphilippe het haalt, maar nee, Bilbao kwam er overtuigend uit en won nog redelijk eenvoudig ook. Het moest en het zou zijn dag worden, niets aan te doen. Na een aantal demarrages nog zo'n sprintje plaatsen, dan zit het met de benen wel goed. Hoera, hoera voor het Baskenland. En hoera voor het vertrek van Taus, goed voor de koers. Benieuwd wat de volgende dag gaat brengen, na een dagje Araba gaan we nu van die provincie naar Bizkaia fietsen.



De volgende rit gaat van start in de hoofdstad van het Baskenland, in Vitoria-Gasteiz. Gasteiz is uiteraard ook de hoofdstad van Araba, en een stad die we eigenlijk altijd bezoeken. Niet alleen in dit rondje, maar ook in de Vuelta en volgend jaar zelfs in de Tour. Beetje nutteloos dus om heel veel te vertellen over deze stad, dat heb ik al veel te vaak gedaan. De bekende local heroes zijn er ook niet eens bij dit jaar. Geen Oier Lazkano, geen Jon Aberasturi, geen Victor De la Parte. Tijdens de eerste kilometers van deze rit rijden we door Landa, wat verder de enige aanwezigheid zal zijn van die naam in deze ronde. Toch redelijk veel Basken aan het vertrek, 22 in totaal als ik goed heb geteld, maar de misschien wel grootste naam ontbreekt. Ach, met Pello erbij hebben we hem ook niet eens nodig. Tijdens deze Itzulia is ook al gebleken dat Vitoria-Gasteiz een nieuwe local hero in de aanbieding heeft, Ibon Ruiz is namens Kern Pharma aanwezig en won godbetert al bijna een rit. Hij is afkomstig uit Vitoria-Gasteiz en hij was als amateur een veelbelovende renner. Tussen de profs heeft hij nu al een paar jaar moeite om zijn plekje te vinden. Zou een goede klimmer moeten zijn, maar daar blijkt in de praktijk weinig van. Bijna was de doorbraak er dan, maar het is uiteindelijk bij een hoop sympathie gebleven. Enfin, morgen nog maar eens een nieuwe poging wagen. Hup Ibon, maak ons gek. Verder, tja, Vitoria-Gasteiz, daar komen we tijdens de Tour van 2023 nog wel eens uitgebreid op terug, zeker?



Beetje saai begin van de rit wel, eerst een tijd over de hoogvlakte rond Vitoria-Gasteiz koersen en dan afdalen richting Bizkaia. Een weg die we al vaker in koers hebben gezien, enerverend is anders. Ja, haha, we rijden door Landa, maarja, veel meer valt er niet te melden. Brede wegen door een fraaie omgeving, dat dan nog op z'n minst. Enfin, eenmaal in Bizkaia komen we uit in Igorre, het grondgebied van Iban Mayo. Daarna gaat het via Lemoa naar het Galdakao van Igor Anton. Hier beginnen we aan een klim die ook altijd weer in het parcours zit: de Vivero. Dit jaar ook weer aanwezig in de Vuelta, twee keer zelfs. Volgend jaar aanwezig in de Tour, uiteraard. Nu ook weer in de Itzulia, eerst de meest bekende kant vanuit Galdakao. In de finale volgt een andere, lastigere kant. Deze kant is 4,4 kilometer lang, 7,2% gemiddeld. Beetje een nutteloze klim zo tussendoor, na 70 kilometer koers zal de vlucht ondertussen wel al vertrokken zijn en de favorieten zullen hier niet direct de knuppel in het hoenderhok gooien. De benen wat vermoeien, zo zien we het dan maar. Na de Vivero dalen we af, waarna we voor de verandering niet Bilbao bereiken. Nee, we rijden via het niet al te lastige klimmetje van Unbe (4,5 kilometer aan 4,5%) naar de kust. Na grofweg 100 kilometer bereiken we in Sopela de kust, hier volgt een tussensprint. Sopela heeft een link met de koers, want de lokale notabelen sponsoren een vrouwenploeg. Voorheen bekend als Lointek heet de ploeg nu al een paar jaar Sopela Women's Team. Goeiste apostrof. Geen team vol hoogvliegers, al hebben ze recent wel Ines Cantera en Sara Martin afgeleverd aan de WWT. Surfen behoort hier ook tot de opties, of gewoon met je dikke reet op het strand van Atxabiribil gaan liggen.



In Sopela slaat het peloton rechtsaf, waarna men 25 kilometer mag genieten van een tocht langs de prachtige kustlijn. Alhoewel, genieten, het zal draaien en keren worden met tal van klimmetjes onderweg. Wel steeds een brede en goede weg, met tussendoor een aantal dorpjes. Een van die dorpjes is Lemoiz, waar de renners langs de weg een nooit afgebouwde kerncentrale kunnen zien liggen. ETA heeft hier nog menig bommetje gegooid. Over bommetjes gooien, dat zie ik de renners voorlopig niet doen. Het gaat continu op en af, maar het zijn niet direct zware beklimmingen, ook de klim die de renners naar Bakio zal brengen is niet heel interessant. Jata, een kilometer of negen aan 3% gemiddeld. In Bakio zijn we heel dicht bij het schitterende San Juan de Gaztelugatxe, maar die plek slaan we dit jaar over. Komt volgend jaar in de Tour wel weer voorbij. In de Tour rijden we nog wat langer langs de kust, nu duiken we juist weer het binnenland in. Over 20 kilometer komen we aan bij een interessante klim, in de tussentijd zal het puntje van de stoel niet gebruikt worden. Een brede weg door een bos met een keer een kort klimmetje van anderhalve kilometer aan 7%, verder niks bijzonders. Maar dan, aan het eind van deze weg, dan gaat de rit pas echt beginnen. De renners rijden met een boog om Mungia heen en fietsen langs Belako, wat tevens de naam is van een van de bekendste Baskische bands, die dan weer afkomstig is uit Mungia. Na een aantal vlakkere kilometers en wat spaarzame bochten fietst men vervolgens Fika binnen, waar het pulleton mag beginnen aan een achterlijk steile klim die enkele renners wellicht nog kennen uit het verleden. Urriztimendi, bekend van de Vuelta van 2019. Toen zat deze muur in een rit met aankomst in Bilbao, ditmaal gaan we finishen in een dorpje net ten noorden van deze stad. Enfin, de klim is de moeite, het gaat twee kilometer omhoog aan 11%. Smalle weg dwars door een donker bos, ouderwets Baskisch muurkruipen voor gevorderden.




Door de locals wordt dit klimmetje ook wel eens de Fikarolo genoemd, naar de Mortirolo. Wel zo steil, alleen niet zo lang. Desondanks een stevige muur, waar de finale gaat ontbranden. Op de top van de klim is het nog een kilometer of 40 fietsen tot de finish, al gaan we vrij snel al eens voor het eerst aan de streep in Zamudio passeren. Na de klim volgt er een korte maar net zo steile afdaling, die wel vrij snel voorzien zal zijn van een bredere weg. Beneden slaat men rechtsaf in het dorpje Lezama, waarna we buiten het dorp langs het trainingscomplex van Athletic Bilbao fietsen. Een stukje ten noorden van Bilbao ligt in de relatieve rust dit complex verstopt, waar menig Baskisch voetbaltalent is gesmeed. De boog van het oude San Mames komt in beeld, de veldjes zullen ongetwijfeld ook in beeld worden gebracht. Lezama, een iconisch complex. Laat het maar aan de Basken over om het ene na het andere talent af te leveren. Goed, van Lezama gaat het vrij rechtdoor richting Zamudio, over een brede en vrij vlakke weg. In de finale zullen we dit stuk opnieuw doen en dat is dus een makkelijk stuk. Na 155 kilometer komen we voor het eerst aan bij de finish en dan volgt er een tussensprint. Paar bochten nog wel in het slot, en een licht hellende finish. Helemaal vlak is niet toegestaan, maar echt een naam mag dit ook niet hebben. Na de eerste passage aan de streep volgt er een rotonderijke en bochtvolle tocht over het industrieterrein van Zamudio, waarna vrij snel de slotklim van de dag zal volgen. De tweede passage over de Vivero, ditmaal van een totaal andere kant. Vanuit Zamudio, dus. En dat, dames en heren, is een steile kant. In totaal kom je aan 6 kilometer aan 6%, maar het venijn zit duidelijk in het begin. Kilometer aan 15% in het begin? Oh, jazeker. Percentages tot 22%, welkom in het onovertroffen Baskenland. Een smal en steil geitenpaadje door het bos, zo zien we het graag natuurlijk. In de kilometer daarna blijft het nog een tijd steil, maar meter voor meter wordt de klim wat makkelijker. Even later komt de smalle weg uit op een bredere weg en dan bereiken we bekend terrein, de normale Vivero. Ofschoon we toch nog steeds afwijken van de norm, want de weg richting de top kennen we toch vooral als afdaling. Het gaat nog vier kilometer aan ongeveer 4% gemiddeld omhoog, het verschil moet je dus meteen in het begin maken. Als dat lukt krijg je daarna wel mooi de kans om je voorsprong uit te bouwen op de grote plaat. Na 166 kilometer komen we voor de tweede keer boven op El Vivero, nog 20 kilometer naar de finish.




We dalen af richting het Galdakao van Igor Anton, normaal een weg die in tegengestelde richting bedwongen wordt. Zo ook deze rit, eerder ging het hier omhoog, nu omlaag. Op sommige punten gaat het vrij steil naar beneden, er zijn wat bochten maar aangezien de weg behoorlijk breed is zou deze afdaling toch te doen moeten zijn. Eenmaal beneden slaan de renners linksaf, waarna ze een aantal kilometer over een vlakke en brede weg richting Larrabetzu gaan fietsen. Dit is de plaats waar ooit ene Jesus Loroño geboren werd. Een van de concurrenten van Bahamontes, in de Vuelta van 1957 kreeg Loroño het eindelijk voor elkaar om Bahamontes te kloppen. De Adelaar van Toledo had liefst acht minuten meer nodig om die Vuelta af te ronden, toe maar. Loroño won ook nog ooit een rit in de Tour en boekte tal van andere overwinningen, een van de grote Basken uit de geschiedenis. Mikel Artetxe is dan wellicht weer wat minder bekend, maar is toch maar mooi een aantal jaar prof geweest bij Euskaltel. Enfin, in Larrabetzu gaat het naar links en dan gaat het eigenlijk netjes rechtdoor over een brede weg richting de finish in Zamudio. We passeren nog eens in Lezama en krijgen pas in de allerlaatste kilometers van de rit weer met wat bochtenwerk te maken. Stelt weinig voor, het grootste probleem is misschien de wegversmalling in de laatste kilometer. Maarja, na de muurtjes in deze finale zal de groep waarschijnlijk niet meer zo groot zijn. Hellende aankomst, zoals gezegd, maar veel meer dan veredeld vals plat kunnen we daar niet van maken.




In Zamudio finishen we op het Ingeteam Parke. Een voorzichtig gesponsorde aankomst, de streep ligt voor de deur van het hoofdkantoor van het bedrijf Ingeteam. Veel bedrijven hier, we bevinden ons op het Parque Cientifico y Tecnologico de Bizkaia. Een van die bedrijven is dus Ingeteam, en dit bedrijf heeft ongetwijfeld een CEO die van de koers houdt en wat knaken op tafel wilde leggen voor een aankomst met de naam van zijn bedrijf erin verwerkt. Het bedrijf is international actief en houdt zich bezig met energie. Da's wel heel breed, meer specifiek richten ze zich op de ontwikkeling van technologieën die bijdragen aan een efficiënter energiebeheer, waarbij het de bedoeling is dat er minder vervuilende shit wordt uitgestoten. Nou, waanzinnig sympathiek bedrijf dus. Veel valt er verder niet te melden over Zamudio, het is eigenlijk maar een klein dorpje. Er wonen niet eens 3000 mensen, er staan vooral veel bedrijven. En er is een school waar je Frans kunt leren, ook vet. Dan ben je er eigenlijk wel. De Itzulia is hier eigenlijk ook nog nooit echt geweest, maar nu wel meteen twee keer achter elkaar aangezien de volgende rit voor het hoofdkantoor van Ingeteam van start zal gaan. Een feitje is nog wel dat dit het rijkste dorp is van het hele Baskenland, dankzij al die bedrijvigheid. Traditionele huisjes waar blijkbaar rijke mensen wonen en gigantische bedrijfspanden wisselen elkaar af in Zamudio. Hoef je niet direct bovenaan je lijstje te zetten als je naar het Baskenland gaat, maar goed.



Het nummertje van de dag had een nummer van Belako kunnen zijn, aangezien we tijdens de rit ook door Belako rijden. Maar goed, hun beste nummers zijn in het Engels en dat accepteren we natuurlijk niet. Daarom kiezen we voor een nummer van een andere band, waar de zangeres van Belako haar stem aan heeft verleend. Een regelrechte banger.


Droog en 22 graden in Zamudio morgen. Dit is niet mijn Baskenland, vriend. Waar blijft die regen dan? Wel iets meer wind terwijl we een tijd langs de kust rijden, maarja, de boel is hier meestal zo beschut dat dat geen verschil gaat maken. Nee, een aangename dag voor de renners. Tijd voor regen op vrijdag en zaterdag, dan maar. Wel nog even een shout-out naar de organisatie: de boel is wel goed geregeld dit jaar zeg. Mooi roadbookje, met leuke profielen voor alle klimmetjes, maar ook de koers zelf wordt behoorlijk goed in beeld gebracht. Meer informatie dan we gewend zijn, de GPS lijkt ook behoorlijk accuraat te zijn. Beelden uit de ploegleiderswagen zijn ook leuk, al is m'n Baskisch net wat te roestig om Bingen Fernandez te kunnen volgen als hij Ion Izagirre toespreekt, maar het relletje tussen Burgos en Caja gisteren was dan wel weer leuk om te volgen.

P. Eenkhoorn
D. Formolo
M. Vansevenant
Ó. Rodríguez
G. Thomas
R. Fernandez
V. Lafay
F. Großschartner
T. Grmay
C. Rodriguez
M. Donovan
J. Cepeda
B. Armirail
M. Iturria
R. Guerreiro

De kopgroep van de dag, die best wel eens tot het einde zou kunnen dragen. Weinig vertrouwen in Oscar Rodriguez en Mikel Iturria, dus hopen we maar op een wonderdag van Mauri.

quote:

Op donderdag 7 april 2022 13:25 schreef Marcoss het volgende:

[..]
Staan er een paar te dichtbij, dus Jumbo achtervolgt. Eenkhoorn zich al terug laten zakken

Het zou niet heel goed zijn als ze nerveus worden van Cristiano Rodriguez en Bruno Armirail of all places.

quote:

Op donderdag 7 april 2022 14:51 schreef Beregd het volgende:
Opnieuw een vlakke aankomst een stuk na de laatste beklimming. Het lijkt wel een tour-parcours.

Zoek je ruzie?

Nou nou nou nou nou, dat was me weer een partij nagelbijten zeg. Heartbreak hotel in het Baskenland, de tweede keer dat een eenzame vluchter sneuvelt in de allerlaatste kilometer. Ditmaal was het een nietszeggende Fransoos, dus kwam het alleen maar goed uit dat hij het niet haalde. Victor Lafay, who gives a fuck. Zou die ooit verdedigende middenvelder hebben gespeeld? Hectisch sprintje daarna weer, voor de derde dag op rij dat Evenepoel de boel mocht aantrekken voor Alaphilippe en de tweede keer op rij dat dit niet goed afliep. In de laatste paar meter was het vooral een kwestie van positioneren, er zou helemaal aan het eind een wegversmalling volgen en daar moest je vooraan zitten. Daar slaagde Dani Martinez wonderwel in, hij zat daar op kop en niemand kwam meer over hem heen. Alaphilippe moest van wat verder komen en kwam net te kort, om over Roglic nog maar te zwijgen. Een zege voor Martinez, onverwacht wel. Leuk voor hem, maar verder eigenlijk toch best meh dat we drie dagen op rij eindigen met een sprint van een uitgedunde groep. Aantekeningen maken en volgend jaar toch wat dingen veranderen, Laiseka. Al waren die steile klimmetjes onderweg wel lachen, maar finishen voor de fabriekshal in Zamudio of all people levert dan toch een sprint op. Vooral met dank aan UAE, lekker gewerkt voor de derde plaats van Ulissi, haha.

Gelukkig gaan we de Itzulia afsluiten met twee ritten die ik minder snel in een sprint van een uitgedunde groep zie eindigen. Het gaat nu echt koers worden, hoppa.



De vijfde rit begint in Zamudio, daar waar de vorige rit eindigde. Hoeven we dus eigenlijk niets meer over te vertellen. Ook het begin van de rit heeft niet veel tekst nodig. Het gevecht om de vlucht van de dag terecht te komen kan wel interessant zijn, het gaat in de eerste 30 kilometer toch redelijk vaak omhoog. Nadat de renners opnieuw door Larrabetzu zijn gereden beginnen ze aan een klimmetje van vier kilometer tegen 6%. Na een afdalinkje gaat het vervolgens een kilometer omhoog aan bijna 9%, vooraleer we beginnen aan de gecategoriseerde klim naar Paresi. Tijdens deze klim rijden we door het dorpje Arrieta, om nog maar eens aan te tonen dat onze Igor toch echt van Baskische komaf is. Niet veel later rijden we door het dorpje Agirre, wat toch wel een van de meest voorkomende achternamen in het Baskenland is. Er doet ook een Agirre mee aan deze wedstrijd, Jon Agirre van Kern Pharma. Te herkennen aan het voorhoofd dat drie meter lang is, al heeft hij tegenwoordig zijn haardracht aangepast waardoor dit niet meer zo opvalt. Klimmetje stelt verder niet veel voor, 9 kilometer tegen iets meer dan 3% gemiddeld. Afwisselend bredere en smallere wegen, van spektakel geen sprake. Na deze klim volgt er een wat langere afdaling over een brede weg richting Altamira-San Kristobal. Flink wat bochten onderweg, maar de brede weg zal helpen. Beneden komen we uit in het natuurreservaat dat we Urdaibai plegen te noemen. Een prachtig stukje natuurschoon, waar de renners bijna volledig doorheen mogen fietsen. Eerst slaan ze rechtsaf op weg naar Gernika, de stad van iconen als Pello Bilbao, Roberto Laiseka en Joane Somarriba, de beste Baskische vrouw ooit op een fiets. Aan de buitenrand van deze historisch significante stad (historische hoofdstad Baskenland, heilige boom, bombardement, Picasso, etc.) steken we het water over en gaan we de andere zijde van het natuurreservaat met een bezoekje vereren. Al doende fietsen we door het Kortezubi van Federico Echave, een van de Basken die ooit een rit in de Tour wist te winnen. Bochtige wegen en wat glooiing, maar vooral het nodige natuurschoon hier. Een van de fraaiste stukjes Baskenland, reken maar van wel. Urdaibai, wél op je lijstje zetten.



We volgen nog een tijd de kustlijn en merken dat het terrein weer wat grilliger wordt, de renners komen een aantal klimmetjes tgen. Na een kilometer of 65 gaat het twee kilometer aan 7% omhoog, dit klimmetje noemen we Bedarona. Na dit klimmetje gaat het vooral in dalende lijn verder over een brede weg naar Leikeitio, alwaar Ander Okamika van Burgos de gelegenheid krijgt om vrienden en familie te groeten. Tussendoor rijden we ook door Ispaster, waar ooit ene Francisco Gabica geboren werd. Wie? Nou, de winnaar van de Vuelta van 1966. Ik bedoel maar. De kust komt in Lekeitio weer in beeld, prachtig vissersdorpje. In de kilometers daarvoor was de kust niet echt in beeld, ofschoon ie ook niet ver weg was. De aanraking met de kust in Lekeitio is kort, heel snel gaan we nu landinwaarts trekken. Door eindeloze bossen fietsen we een aantal kilometer over een relatief vlakke weg, maar uiteindelijk gaat er wel weer geklommen worden. In de buurt van de gevreesde Monte Oiz ligt een klim die om een andere reden gevreesd is, wegens de lange naam namelijk. Gontzagaraigana, probeer dat maar eens tien keer achter elkaar uit te spreken. Klimmetje zelf stelt betrekkelijk weinig voor, 2,5 kilometer aan 6,5%, nou, 't is wat. De klim die snel hierna volgt is al wat interessant, het gaat 3,3 kilometer aan 7% omhoog en dan bereiken we de top van Trabakua. Deze klim zat vorig jaar in de laatste rit, best historische grond dus. De strijd tussen Pogacar en Roglic tijdens deze rit blijft een van de mooiste dingen van 2021. Dus ja, nu weer deze klim, alleen dan waarschijnlijk op een minder bepalende plaats. Gigantisch brede weg omhoog, praktisch rechtdoor. Optisch een vreemde klim, daardoor. Eenmaal boven dalen we over een brede en van vorig jaar bekende weg af richting Mallabia, daar waar de rit zal eindigen. Maar de rit eindigt nu nog niet, nee, ook vandaag wacht er weer een lokale ronde op de renners. Beneden komen we uit bij... de fabriek van... Orbea! Ja, Mallabia is de thuishaven van Orbea, het bekendste fietsenmerk van deze regio. Ooit begonnen in Eibar, maar later uitgeweken naar Mallabia. Is om de hoek, maar ligt wel net in een andere provincie. We bevinden ons op de grens van Bizkaia en Gipuzkoa, maar we zitten in Mallabia nog net in Bizkaia, terwijl Eibar in Gipuzkoa ligt. De verhuizing van Orbea lag dus stiekem nog best gevoelig. Maar dit verder geheel terzijde. De mooiste fabriek ooit is het niet, maar ze maken er wel kicken spul natuurlijk. Beste fietsen ooit, ditdat.



Een paar bochten later rijden we van het industrieterrein van Mallabia naar het dorp zelf, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Richting de eerste passage aan de finish gaat het een tijdje stevig omhoog. In totaal spreken we over drie kilometer aan 5,5%, maar door een vlakker stukje tussendoor lijkt het makkelijker dan het is. Er zit wat werk boven de 10% tussen. We dalen verder tot in Ermua en slaan dan rechtsaf richting Mallabia dorp. Na 113 kilometer krijgen we te maken met een tussensprint in Mallabia, hierna werken de renners nog een lus van 50 kilometer af voordat ze dit dorp nog eens mogen aanschouwen. Voorbij de tussensprint loopt de weg nog even steil omhoog, waarna er een afdaling volgt. Over brede wegen zonder gekke bochten dalen we een tijd af, waarna we uitkomen in Berriz. Ook weer een significant dorp, want van Berriz stamt de Lejarreta-dynastie. Marino en Ismael waren fietsende broers, die allebei een boel wonnen. Vooral Marino Lejarreta is een bekende naam, hij boekte talloze zeges als prof. Een eindwinst in de Vuelta, bijvoorbeeld. Drie keer de Klasikoa, nou, het is niet helemaal niets. Scheen niet de meest aansprekende renner van het spel te zijn, maar is linksom of rechtsom een van de Basken met het meest imponerende palmares. Ismael kon ook wel wat, maar was net wat minder. Had een fietsende zoon die vooral als mountainbiker actief was en helaas vrij vroeg kwam te overlijden wegens een verkeersongeluk, da's dan weer jammer. Enfin, voorbij Berriz is het weer eens tijd voor een klim. Richting Garai gaat het door een schitterende omgeving vijf kilometer omhoog aan 5%, waarna er een afdaling volgt over een keurig geasfalteerde brede weg die leidt naar Durango. Deze plaats is ook bekend met de koers, zo bestaat al enige jaren de vrouwenploeg Bizkaia-Durango. Daarnaast hebben ze hun eigen wedstrijd, die om beurten wordt gewonnen door Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten. Vorig jaar won Van der Breggen, dit jaar zal Van Vleuten dus winnen. In 2023 hebben we evenwel een probleem, maar goed, zien we dan wel weer. Beneden in Durango zal het een aantal kilometer vlak zijn. Over een brede weg rijdt men naar Abadiño, waar na 136 kilometer, op minder dan 30 kilometer van het eind, de tweede tussensprint volgt. Abadiño en de koers, ja, ook daar ontkomen we niet aan een paar vermeldingen. Het Baskenland is wel uniek in die zin, in praktisch ieder dorp kun je de bekende wielrenners zo oplepelen. Abadiño: David Etxebarria en Mikel Zarrabeitia. En in een nog verder verleden Javier Francisco Elorriaga, toch ook 36 zeges als prof. Even daarvoor reden we ook nog door Iurreta, daar komt Antonio Barrutia dan weer vandaan. Zeven ritzeges in de Vuelta in de jaren '60, je zou voor minder. Goed, ja, Abadiño, tussensprint. Typisch plaatsje ook wel weer. Een paar flatgebouwen met wat bergen op de achtergrond. Als je dan toch in een flat moet wonen, doe er dan maar zo'n achtergrond bij. Er is overal wel een historisch centrum te vinden, maar verder kom je hier om in de appartementencomplexen.



In de slotfase van de etappe rijden we eerst nog een tijdje rechtdoor over een brede en vlakke weg tot in Atxondo, waar dan weer Egoitz Garcia vandaan komt. Die was ooit nog een tijdje prof bij Cofidis, en meer een renner voor de klassiekers dan een klimmer. Van Atxondo gaat het behoorlijk rechtdoor naar Elorrio, waar de supermarktketen Eroski ooit is ontstaan. ONCE-Eroski, u kent het wel. Van Elorrio rijdt men naar Elgeta, in welke omgeving de weg eindelijk weer begint te glooien. We gaan zelfs beginnen aan een serieuze klim, Karabieta komt eraan. Bijna zeven kilometer aan 5,5%, maar dat is niet echt het hele verhaal. In den beginne gaat het drie kilometer aan bijna 10% omhoog, waarna het een tijdje zo goed als vlak is, vooraleer het in het laatste stuk nog eens een tijdje aan 7% omhoog zal gaan. Het venijn zit in het begin, daar mag je ondertussen je aanval wel eens gaan plaatsen. Helemaal boven is het nog 13 kilometer fietsen tot de finish, de eerste zeven daarvan in dalende lijn richting het altijd fenomenale Eibar. Een afdaling die we kennen, komt wel vaker voor in de verschillende rondes die we kennen. Brede weg, eenvoudige afdaling. Tenzij het regent, maar normaal goed te doen. Bijna beneden fietsen we langs Ipurua, het stadion van lokale trots SD Eibar. Vorig jaar helaas gedegradeerd, maar dit seizoen lijkt te zon weer te schijnen. Ik wil absoluut niet jinxen, maar voorlopig ziet het er behoorlijk goed uit. De eerste plaats wordt voorlopig bezig en dus behoort een terugkeer naar La Liga tot de mogelijkheden, maar Parijs is nog ver. Goed, voorbij Ipurua rijden we dwars door de nauwe straatjes van het industriële Eibar, we komen flink wat bochten en rotondes tegen. Buiten Eibar komen we vrij snel in het Ermua van voormalig wereldkampioen Igor Astarloa terecht, waarna Mallabia niet ver weg meer is. In de laatste vijf kilometer van de rit loopt de brede weg steeds een beetje zuigend omhoog, maar pas in de laatste kilometer wordt het echt leuk. Een heel stuk aan meer dan 10% in de laatste 600 meter, daar mag de finale sprint worden ingezet. Pieken doen we tot 16%, het wordt dus ouderwets Baskisch muurkruipen aan het eind. Dit schreeuwt Primoz Roglic, al wordt een goede Alaphilippe hier natuurlijk ook heel vrolijk van. De tweede keer in Mallabia is de juiste keer, de voorlaatste rit is gedaan. Tijdens de eerste passage in Mallabia komen we niet aan de finish voorbij, het zal een verrassing zijn voor de renners. Paar bochten extra en dan patsboem steil omhoog, waarna we finishen voor de deur van een kerkje.




Mallabia is een piepklein dorpje met net iets meer dan 1000 inwoners. Het is vooral bekend dankzij de fabriek van Orbea, al zijn er op het lokale industrieterrein meer grote bedrijven te vinden. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Orbea iets met deze aankomst te maken heeft. Centen zat daar, zo heb ik laatst via GCN+ nog genoten van een prachtige 'documentaire' over Orbea. Schaamteloze promotie was dat, zeg. Maar afijn, uit Mallabia zijn ook enkele wielrenners afkomstig. Wat te denken van Mikel Pradera, met Euskaltel, ONCE en Caisse d'Epargne heeft ie een indrukwekkend rijtje ploegen achter z'n naam staan. Afgesloten bij Benfica in Portugal, dan ben je een hele grote. Gorka Arrizabalaga, ook afkomstig uit Mallabia. Een van die jongens die jarenlang voor Euskaltel reed zonder ooit op te vallen, in die categorie heb je er ontzettend veel. Als ik de gebroeders Silloniz noem, gaan er dan lampjes bij jullie branden? Lijkt me van niet, nee. Goed, terug naar Mallabia. Daar komt ook Izaro Andres vandaan, een van de bekendste Baskische zangeressen. Zingt soms in het Baskisch, soms in het Spaans. Vieze sell-out, de ekte ekte zingen alleen in het Baskisch. Daar verdien je minder geld mee, maar het gaat om het principe natuurlijk. Goed, ze maakt wel aangename muziek, dus we zien het maar even door de vingers. IZARO, dames en heren. Verder denk ik niet dat er veel over Mallabia te vertellen valt, het is een dorpje van 1000 zielen, wat wil je? Dan maar luisteren naar IZAROgodin.


Richting het eind van de middag verwachten ze regen in de omgeving van Mallabia. Zo rond een uur of vier zou het kunnen beginnen, een nat laatste uurtje ligt derhalve op de loer. Komen ze eigenlijk nog goed weg, wat is nou een uurtje regen op een weekje Baskenland? Niets, helemaal niets. Wel aangename temperaturen verder, zo rond de 20 graden. Wel redelijk wat wind, maar ook redelijk veel beschutting. Mogelijk voor het eerst wat minder weer, maar dan wel pas helemaal aan het eind. De renners mazzelen wat af deze week.

Streep door meesterdaler Latour. Die durft nu helemaal nooit meer een berg af.

quote:

Op donderdag 7 april 2022 15:06 schreef The_Undertone het volgende:
Wanty ook met een rondje opgaves, enkel Kobold Goossens en Delacroix nog in koers.

Kobold is inmiddels alleen.



En hier gaan we naartoe.

quote:

Op vrijdag 8 april 2022 12:22 schreef Faraday01 het volgende:
Zouden de opgaves ook iets te maken kunnen hebben met de AGR? Je mag natuurlijk alleen met toestemming starten maar in dit geval gaat dat niet op omdat Itzulia morgen eindigt en de AGR zondag is.

De meeste afstappers zijn ziek, gevallen of gewoon mokerslecht. Dus nee, dat idee heb ik eigenlijk niet.

Bilbao in de kopgroep, jawel!

Avontuur is alweer voorbij, jammer.

Na een chute heeft Goossens opgegeven, Wanty heeft nu dus nog nul renners in koers.

Ik zie meer fietsen dan renners.

Vader blijkbaar vrij zwaar getroffen.

Hamilton in het skoekeloen.

We wachten op de plotselinge ineenstorting van de dag.

quote:

Op vrijdag 8 april 2022 16:51 schreef DecoAoreste het volgende:
Klassementsmannen nemen wel een risico om Soler deze voorsprong te geven.

Situatie onder controle, zou ik zeggen.

quote:

Op vrijdag 8 april 2022 16:52 schreef DecoAoreste het volgende:

[..]
Inmiddels wel, had beter 'namen' kunnen zeggen ipv 'nemen' ja.

Zeker na zijn inspanningen vandaag lijkt het me dat Marco morgen sowieso enkele minuten aan z'n broek krijgt.

quote:

Op vrijdag 8 april 2022 17:02 schreef Mexicanobakker het volgende:
Roglic en Bilbo zijn sukkelaars

Oja?

Ja lekker Carlos.

Arme Marco.

Ik eis een masterclass afdalen van Bilbao zo.