FOK!forum / Muziek / Draai hier alle platen in je platenkast #24 (Meadow Rag)
bazbomaandag 12 april 2021 @ 12:20

Bosbeetle:
quote:
Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken

Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren :P (heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)

Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
BB:
viervakjes.jpg
Dagoducks' ouders:
rH9fNj4.jpg
En dagoduck zelf:
W00cIh1.png
Gehenna:
IMG_20180605_203136620.jpg
Glad_Janus:
20180621_183710.jpg
Pipster:
sKM7CMu.jpg
bazbo's cd's (pop/rock/jazz)
200319-299-cds.jpg
Kaasch (vriendin van BB)
kaaskast.jpg

Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!

GFUyHF0.jpg
(hahaha platenkast gedraaid)

Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren

En weer verder...
bazbomaandag 12 april 2021 @ 14:37
Plankje zeventien gedraaid. Op naar plankje achttien.

00wisselafbeelding.jpg

:Y
bazbomaandag 12 april 2021 @ 14:52
bazbo cd1086: Steve Howe - Homebrew 4

EyxgbKBWYAkmyZA?format=jpg&name=small

Vierde deel in de thuisbrouwerijserie. Homebrew 4 verschijnt in 2009. Ik koop het op 7 mei 2012. Opnieuw beslaat deze verzameling demo's de oude tijd (van Beginnings uit 1975 en The Steve Howe Album uit 1979) tot recenter solomateriaal (van Turbulence, met incidenteel iets dat later terecht is gekomen op een Yes- of Asiaplaat. Soms vindt Howe het ook gewoon leuk om een oud idee opnieuw vorm te geven en op te nemen; we horen hier een paar voorbeelden van. Een zeer uitzonderlijke opname is Nothing To Cry For, waarvan de basis stamt uit 1970 toen Howe nog in Bodast zat. Weer vermakelijke kost voor de Howeadept.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-04-2021 08:22:01 ]
bazbowoensdag 14 april 2021 @ 08:30
bazbo cd1087: Steve Howe - Time

Ey6djQOWEAAaz9-?format=jpg&name=small

Dit album uit 2011 kwam tot stand in nauwe samenwerking met Paul K. Joyce, een Britse componist en arrangeur, vooral werkzaam voor televisie en film. Howe had wat stukken, Joyce ook wat en samen keken ze naar wat klassieke stukken die ze konden arrangeren en gebruiken. Howe speelt gitaar en Joyce orkestreerde, arrangeerde en dirigeerde het live orkest. Het resultaat is een klassiekerig album met eigen composities en werken van Bach, Vivaldi en Heitor Villa-Lobos. En ik vind het prachtig. Howes warme akoestische gitaarspel past perfect in een orkestrale setting, al speelt hij af en toe ook elektrisch. Ik kocht de cd op 21 november 2011, na afloop van het Yes concert in De Vereeniging in Nijmegen. Ik mocht de band nog ontmoeten, maar meneer Howe verscheen helaas (zoals gebruikelijk) niet, anders had ik mijn cd wel laten signeren.




:Y
bazbowoensdag 14 april 2021 @ 09:20
bazbo cd1088: Steve Howe - Homebrew 5

Ey6pl6wXAAA0N2S?format=jpg&name=small

Vijfde deel uit de thuisstudio van Steve Howe. Deze verzameling demo's verscheen in 2013 en kocht ik op 22 mei 2014, na afloop van het Yes concert in 013 in Tilburg. Opnieuw mocht ik de band na afloop ontmoeten, maar de heer Howe verscheen zoals gebruikelijk weer niet. Ongesigneerde cd, dus. Grappig overigens dat ik er nu achter kom dat het plaatje een onofficiële Russische versie blijkt te zijn. Zou de officiële merchendisestand dat ook weten? Op de cd staan demo-opnames van stukken die later een plek vonden in delen van songs van de Yes platen Keys To Ascension, de albums Omega en Fly From Here, XXX van Asia en zijn eigen soloplaten Spectrum en Natural Timbre. Onderhoudend spul, maar als je de stukken van de platen niet kent, is dit wat ondoordringbare meuk.




:Y
bazbowoensdag 14 april 2021 @ 14:20
bazbo cd1089: Steve Howe - Homebrew 6

Ey7t4tJWQAg4mPs?format=jpg&name=small

Zesde aflevering van de thuisopnameserie van Steve Howe. Opnieuw een verzameling van demo's waarvan veel is gebruikt op Yesplaten (als Drama en de dan meest recente Heaven And Earth) en meerdere soloalbums. Howe knutselt alles thuis in z'n uppie elkaar, met uitzondering van het titelnummer van The Grand Scheme Of Things, waarop we zoon Dylan op drums en ene meneer Nick Beggs op bas horen. Ik vind het materiaal op deze verzameling wat minder 'demo' klinken; alles lijkt wat meer uitgewerkt. Ik kocht deze cd op 18 april 2016, toen hij net verschenen was. Dit is voor nu de laatste uit de serie; ben benieuwd of Howe nog met een deel 7 komt.




:Y
bazbodonderdag 15 april 2021 @ 07:47
bazbo cd1090: Steve Howe - Anthology 2 - Groups & Collaborations

Ey_Tf5CXEAAE4uR?format=jpg&name=small

Jazeker, er is ook een Anthology 1, maar die heb ik niet, want er staat spul op van de soloplaten van Steve Howe en die heb ik allemaal al. Ik ben een verzamelaar, maar ik ben niet helemaal debiel. Op de driedubbelcd Anthology 2 staat veel werk dat ik ook al heb, maar ook veel dat nog niet eerder verschenen was. Dus: hebben. Ik kocht 'm op 2 oktober 2017 in het jaar dat hij verscheen. Op het eerste plaatje veel oud spul van The Syndicats, The In-Crowd, Tomorrow, Canto en Bodast. Dan een paar Yesnummers uit de jaren zeventig waarin Howe een belangrijke rol als schrijver/componist/gitarist vervulde (Roundabout natuurlijk, maar ook Montreux's Theme, een outtake van de Going For The One sessies), wat Asia en GTR. Leuke verrassing hier is de Asia-versie van Masquerade, dat als akoestischgitaarnummertje later verscheen op Yesalbum Union. Op het tweede plaatje wat Anderson Bruford Wakeman & Howe, Yes weer, het eerste Steve Howe Trio album (dat ik niet heb!) en Asia. Het derde plaatje is het interessantst: hierop staan de samenwerkingen met Bill Currie (oud-Ultravox), Fish, Paul Sutin, Annie Haslam, Oliver Wakeman, Dean Dyson, Keith West en Max Bacon. Sommig spul had ik; het meeste niet. Verre van The Best Of, maar een fraai en indrukwekkend overzicht van wat de man allemaal heeft gedaan in verschillende settings, al valt er altijd wat te zeuren (zo vind ik dat Yes uit de jaren zeventig er bekaaid af komt met slechts twee stukjes en er daarentegen wel drie stukken op staan van de drakerige 1990-Yesplaat die Union heet).




:Y
bazbodonderdag 15 april 2021 @ 10:39
bazbo cd1091: Virgil Howe & Steve Howe - Nexus

EzAFYl0XIAU8erb?format=jpg&name=small

Virgil Howe speelde al vaker mee op de platen van zijn vader. Toetsen, drums, elektronica, van allerlei markten thuis. Onder de naam The Virge maakte hij solomuziek en daarnaast was hij betrokken bij allerlei projecten en bands, waarvan Little Barrie de bekendste is. In 2016 en 2017 werken vader en zoon samen aan een project dat uiteindelijk leidt tot Nexus. Virgil heeft een verzameling pianodemo's die hij uitbouwt tot allerlei stukken die de basis vormen waar Steve melodieuze gitaarsolo's overheen speelt. Freakplaat? Nee, verre van. Vaak zijn het atmosferische stukken, sommige grotendeels akoestisch, andere weer met wat meer elektronica, sommige verstild, andere opzwepender. Kortom: mooie instrumentale plaat, die ik kocht op 25 november 2017. Helaas hangt er een wrange schaduw over dit album. Vlak voor het verschijnen ervan, op 11 september 2017, overlijdt heel plotseling Virgil Howe.




:Y
bazbodonderdag 15 april 2021 @ 11:39
bazbo cd1092: The Steve Howe Trio - New Frontier

EzASAqFWYAMuoZG?format=jpg&name=small

Zijn voorliefde voor jazz kan Steve Howe kwijt in zijn The Steve Howe Trio. Er kwamen al albums uit in 2008 en 2010 (en ik heb ze niet); in 2018 en 2019 heeft hij er weer tijd voor en verschijnt New Frontier. Ik koop de cd op 26 september 2019 als hij verschijnt. Zoon Dylan is de drummer en op orgel horen we Ross Stanley. Dylan en Ross dragen incidenteel compositorisch bij; veel opvallender is dat ene Bill Bruford medeverantwoordelijk is voor drie stukken. Het is wat lome maar hoogst aangename jazzrockachtige fusion, waarin het spel van Howe de hoofdrol speelt. Geen spektakel, maar een mooie aanvulling op het toch al indrukwekkende oeuvre van meneer.




:Y
bazbodonderdag 15 april 2021 @ 14:09
bazbo cd1093: Steve Howe - Love Is

EzAkbJeXIAQLih1?format=jpg&name=small

Op Love Is wisselt Steve Howe vijf mooie instrumentaaltjes af met vijf vocale nummers. Ja, hij zingt weer. Maar omdat hij Jon Davison, zijn zangmaatje uit Yes, heeft gevraagd om de harmony vocals te doen, klinkt zijn stem een stuk beter. Instrumentaal is er weer veel te genieten. Zijn gitaarpartijen zijn als vanouds indrukwekkend. Dylan is er op drums en de rest van de instrumentatie doet Howe allemaal zelf. Mooie uitgebalanceerde plaat die ik kocht op 4 augustus 2020 ten tijde van verschijnen. Het is ook het meest recente album van Steve Howe. Einde van een imposant rijtje.




:Y
bazbodonderdag 15 april 2021 @ 14:20
bazbo cd1094: However - Sudden Dusk

EzA2T9KXEAAXKlI?format=jpg&name=small

'Recommended to fans of King Crimson, Gentle Giant, Happy The Man, Zappa, Hatfield/National Health', staat er op de sticker die op de hoes van deze cd zit. Het is 15 februari 1999 en ik heb nog nooit van However gehoord. Wat blijkt? Dit kwartet mulit-instrumentalisten heeft in 1981 een album gemaakt dat Sudden Dusk heet en nogal cultstatus ontwikkelt en in 1994 op cd verschijnt. Die cd heb ik in mijn handen en ik koop het. Nou, ik hoor er geen King Crimson in terug en ook geen Zappa, maar vleugjes Gentle Giant en Hatfield & The North kan ik wel ontwaren. Avontuurlijke muziek is het zeker. Proggy en raar, zo kunnen we het wel samenvatten. Verder nooit meer iets gehoord van Peter Mark Prince, Joe 'Stellar' Prince, Bobby Read en Bill Kotapish. Jammer wel.





:Y
bazbodonderdag 15 april 2021 @ 15:17
bazbo cd1095: Hudson - Hudson

EzBDbZEWYAIrPgP?format=jpg&name=small

Een supergroep. Al lang niet meer zo bijzonder in de pop- en rockmuziek. In de jazz is het nooit een begrip geweest; daar is het veel gebruikelijker dat de groten samenwerken. Hudson is een kwartet dat in 2017 formeerde. Jack DeJohnette op drums, Larry Grenadier op bas, John Medeski op den toetsen en John Scofield op gitaar. Ik kocht dit zelfvernoemde album op 18 september 2017, want ik was benieuwd. Ik ben een liefhebber van het werk van Medeski en als Scofield en DeJohnette ergens op meespelen is dat altijd bijzonder mooi meegenomen. Wat de heren op Hudson brengen is een vrij conventionele jazzstijl met hier en daar een wat atonaler stukje (vooral van toetsenweirdo Medeski). Het vernieuwende zit hem in de eigen composities en de keuze van de covers. Slechts één stuk van alle vier samen (het titelnummer waarmee de plaat opent), drie van DeJohnette (plus eentje samen met Bruce Hornsby) en twee Scofields. De covers zijn echt opmerkelijk: Lay Lady Lay en A Hard Rain's A-Gonna Fall (Dylan), Woodstock (Joni Mitchell), Wait Until Tomorrow (Hendrix) en Up On Cripple Creek (Robbie Robertson/The Band). Lijkt wel of we in de sixties zijn beland. Het spelplezier is er niet minder om en dit is gewoon een hoog niveau plaat van vier groteren der groten. Tot op heden nog geen vervolg van dit project, dus ik vrees dat het eenmalig is geweest.




:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 15-04-2021 15:31:51 ]
bazbodonderdag 15 april 2021 @ 16:26
bazbo cd1096: Gary Husband - Dirty & Beautiful Volume 1

EzBSse6XAAc0fo7?format=jpg&name=small

Energieke drummer, zeer befaamd in de wereld van de jazzrock en fusion. Werkte veel met Allan Holdsworth en tot aan de dag van vandaag met John McLaughlin en zijn 4th Dimension. Wat weinigen weten, is dat Husband ook een grandioze toetsenist is en veel eigen composities maakt. Vanaf de jaren negentig maakt hij ook soloplaten en deze komt uit 2010. Zeven van de twaalf stukken zijn van zijn eigen hand. Daarnaast een van Miles Davis en van Jan Hammer, Mark King en Allan Holdsworth, die alle drie op de plaat komen meespelen. Andere gasten zijn Jerry Goodman, Jimmy Johnson en Steve Hackett. Nogal een sterrenbezetting, dus. Het spelniveau is dan ook belachelijk hoog en als Husband, McLaughlin en Holdsworth ergens op meespelen, mag je erop rekenen dat de freakratio ook vrij hoog is. Altijd fijn om Holdsworth te horen met zijn vloeiende spel; dit keer volledig ten dienste van de compositie. En omdat zijn gitaarwerk wordt afgewisseld met dat van McLaughlin, de viool van Goodman en de vele toetsensolo's, is dit een uitermate gevarieerd album en een echte aanrader. Ik kocht de cd op 28 februari 2011 en de subtitel Volume 1 doet vermoeden dat er ook een Volume 2 is. Klopt. Die verscheen in 2012 en heb ik niet.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-04-2021 21:43:10 ]
bazbovrijdag 16 april 2021 @ 08:45
bazbo cd1097: Gary Husband - A Meeting Of Spirits

EzEu81ZXEAIlZyE?format=jpg&name=small

'Interpretations of the music of John McLaughlin', staat er op de sticker die op het hoesje geplakt zit. Het klopt niet. Er staan inderdaad uitvoeringen van stukken van McLaughlin op, maar Husband wisselt ze af met eigen composities, al dan niet in de stijl van. Een eerste versie van deze cd verscheen in 2006, maar de definitieve, aangevuld met extra materiaal kwam in 2017 en die kocht ik op 17 september 2018, toen hij in een plaatselijke platenwinkel te vinden was. Op de cd speelt Husband piano en percussie en dat is het. Geen gitaargegier of drumgedram, wat je misschien zou verwachten. Pingeljazz van de fijne soort. Bij vlagen open en leeg en verstild, bij andere vlagen vol, vlug en vinnig. Prachtplaat.

Niks van te vinden op YT, behalve:

:Y
Bosbeetlevrijdag 16 april 2021 @ 10:33
LP319

R-17961655-1616428546-6455.jpeg.jpg

De nieuwe en vijfde plaat van tomahawk, inmidels met ook trevor dunn in de gelederen :D Het is een plaat die iets meer terug naar de roots van tomahawk gaat dus vrij lange tonen beetje echo-y en dat is niet slecht. Het is een heel wat betere plaat dan hun vorige "oddworld". Het is heel erg tomahawk en dus fijn :Y

Bosbeetlevrijdag 16 april 2021 @ 11:12
Cassette 5

R-12353320-1533534614-6316.jpeg.jpg

Hits verdammo zou @Gehenna zeggen, dit bandje heeft sinds dat het uitkwam in 1990 totdat mijn vader overleed in 2001 zo'n beetje vastgeroest in de autoradio gezeten maar zeker altijd (door drie verschillende opels heen) in het dashboard kastje gezeten, ik kan de nummers dan ook vrijwel allemaal meezingen van mathhias rheims verdamt ich lieb dicht naar roxette it must have been love via new kots in a blik naar beverly crave, gary moore via sandra remer naar phil collins ook iggy pop komt hier voorbij met zijn candy om uiteindelijk bij bryan adams summer of 69 te eindigen.Vrij fout maar onmiskenbaar mijn soundtrack bij de 90s. voor de vele keren dat we gingen surfen tot eigenlijk alle bewegingen die niet meer op de fiets konden werden regelmatig ondersteund door deze muziek.


:)
bazbovrijdag 16 april 2021 @ 19:06
bazbo cd1098: iamthemorning - Belighted

EzFung7XIAILyAM?format=jpg&name=small

Al sinds 25 maart 2014 ben ik in de ban van dit Russische duo, bestaande uit pianist Gleb Kolyadin en zangeres Marjana Semkina. Het duo opereert in een singer/songwriterhoek, maar dan met avontuurlijke en bijna proggy invloeden. Op hun debuutplaat Belighted, dat begin 2014 uitkwam, horen we mooie songs die gebaseerd zijn op piano, met her en der bas en drums (door Gavin Harrison), een heel enkele keer een gitaar en met veel strijkersarrangementen. Marjana klinkt als de lieflijkheid zelve en zingt haar teksten over vermoorde meisjes, gruwelijke martelpraktijken en serieverkrachters of het de gewoonste zaak van de wereld is. Haar stem past grandioos bij de indrukwekkende pianopartijen van componist Kolyadin. Geweldig album, dit!




:Y
bazbovrijdag 16 april 2021 @ 19:16
bazbo cd1099: iamthemorning - From The House Of Arts

EzHClS0XAAA9RxS?format=jpg&name=small

iamthemorning presenteert het debuutalbum Belighted tijdens een feestje in het huis van de schone kunsten in Moskou, de woonplaats op dat moment van Marjana Semkina en Gleb Kolyadin. Er staat opnameapparatuur gereed en die doet het ook nog. In 2015 brengt het duo er een cd van uit in eigen beheer. Ik koop dat cd'tje op vrijdag 6 december 2019 in het Burgerweeshuis in Deventer, alwaar ik zojuist iamthemorning heb zien spelen (in het voorprogramma van The Flower Kings). Natuurlijk laat ik mijn plaatje door beiden signeren. Het geluid op het plaatje kan ermee door; soms klinkt het wat dof of ver weg en mist het de dynamiek en de details, maar over het algemeen is het goed te pruimen. Voor de gelegenheid speelt het duo met een gast op akoestische gitaar, bas en drums en met een strijkensemble. Eerlijk is eerlijk: het voegt niet zo veel toe aan de mooie plaat Belighted, maar desalniettemin een leuk hebbedingetje.



:Y
bazbozaterdag 17 april 2021 @ 07:20
bazbo cd1100: iamthemorning - Lighthouse

EzJnrKaUYAIfPvT?format=jpg&name=small

Een nieuw formeel iamthemorningalbum komt in 2016. Op Lighthouse gaat het Russische duo in vijftig minuten verder met het perfectioneren van hun formule: fraaie pianoaangedreven liederen vertolkt met het frisse en soms bijna klassieke pingelspel van Kolyadin en de lieftallige stem van Semkina. Ook dit keer zingt Marjana over gruwelheden, griezelverhalen, sinistere oorden en de duistere krochten van de geest alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het duo krijgt instrumentale hulp van Gavin Harrison, Colin Edwin, Mariusz Duda, een koor en een strijkorkestje. Op 4 april 2016 kocht ik het mooie album en ik speel het sindsdien geregeld.




:Y
bazbozaterdag 17 april 2021 @ 10:04
bazbo cd1101: iamthemorning - Ocean Sounds

EzKJbuEVEAYTSvx?format=jpg&name=small

Fantastisch tussendoortje uit 2018. De band sluit zich een etmaal op in de Ocean Sounds Recording Studios in Noorwegen, samen met een violist, cellist, bassist en percussionist en nemen een paar 'klassieke' iamthemorningsongs opnieuw op in een intieme setting. Camera's draaien mee en zo ontstaat dit setje van cd en bluray, dat ik kocht op 25 oktober 2018. Schitterend om het duo aan het werk te zien. Het pianospel is bijzonder indrukwekkend en de stem van Marjana is ... zucht.




:Y
bazbozaterdag 17 april 2021 @ 15:36
bazbo cd1102: iamthemorning - The Bell

EzKVa5rVUAQ2bbd?format=jpg&name=small

Het echte derde album van iamthemorning komt in 2019. Ik koop The Bell op 5 augustus als hij net uit is. Mijn hoge verwachtingen zie ik nadrukkelijk waargemaakt. Opnieuw prachtige liedjes met piano en de heerlijke zang en die dan mooi gearrangeerd. Zo horen we op bescheiden schaal drums, bas en (elektrische) gitaar; de nadruk ligt echter op de orkestrale arrangementen. Het past allemaal bij het naargeestige karakter van de teksten. Die gaan over de dood, vermoorde meisjes en wat je kunt doen als je vervelende buren hebt (hun huis in de fik steken). Toch is de sfeer algeheel zeer zoet en lieflijk en ik vind het allemaal zeer schitterend. In 2019 en 2020 brachten respectievelijk Gleb Kloyadin en Marjana Semkina een soloalbum uit (de plaat van Marjana hoort bij de mooiste van dat jaar) en het wachten is nu op een nieuw groepsalbum.




:Y
bazbozaterdag 17 april 2021 @ 15:50
bazbo cd1103: The Idle Race - Back To The Story ...

EzLds8cUYAoh0rv?format=jpg&name=small

The Idle Race was een bandje uit Birmingham dat ingenieuze popdeuntjes maakte en drie albums in 1968, 1969 en 1971. In een vroegere versie van de band vinden we ene Roy Wood (1966) en vanaf 1968 is een piepjonge Jeff Lynne te vinden in de band. Het is onder zijn leiding dat de eerste twee albums The Birthday Party (1968) en The Idle Race (1969) verschijnen. Daarop een wagonlading aan pareltjes van Beatlesesque prachtliederen. In 1970 vertrekt Lynne om zich te voegen bij Roy Woods The Move en niet veel later starten ze samen Electric Light Orchestra. De rest is geschiedenis. De achtergebleven The Idle Race maakt nog een album Time Is in 1971, maar het songmateriaal is gewoon niet meer zo goed en pakkend. In 1996 verschijnt een dubbelcd met de drie albums erop, plus een boel B-kantjes en nooit eerder verschenen spul. In 2013 komt daar een herdruk van en die koop ik op 29 mei 2017. Veel, heel veel grandioos liedwerk. Onder de songs ook leuke covers. Wat te denken van Here We Go Round The Lemon Tree (van The Move) en Neanderthal Man (door Eric Stewart, Kevin Godley en Lol Creme van de latere 10cc)? Niet alles heeft de tand des tijds doorstaan, maar het geeft een geweldig beeld van het talent van de jonge Jeff Lynne. Hoogst amusant. Vooral het debuutalbum The Birthday Party vind ik briljant; de leukste stukken komen van die (korte, nog geen dertig minuten durende) plaat.




:Y
bazbozondag 18 april 2021 @ 10:29
bazbo cd1104: I.E.M. - Untitled (Complete I.E.M.)

EzPZrPcVIAUjZMW?format=jpg&name=small

The Incredible Expanding Mindfuck is project nummer 12.354 van meneer Steven Wilson. Eind jaren negentig en in de jaren nul bracht hij op het Nederlandse label Toneflote een viertal vinylplaten uit: I.E.M., An Escalator To Christmas, Arcadia Son en I.E.M. Have Come For Your Children. Er zijn er een paar later ook verschenen op cd en ik heb I.E.M. en Arcadia Son ergens achter in een kast verstopt staan. In 2010 verzamelde hij die op deze 4cd-box, die ik kocht op 19 juni van dat jaar. Met I.E.M. kan Wilson de krautrock en spacerock maken die hij zelf zo graag hoort. Lange, hypnotiserende, instrumentale stukken die hij in z'n uppie heeft zitten inspelen en produceren. Alleen op de vierde plaat krijgt hij wat hulp (Colin Edwin, onder anderen). De box is schitterend vormgegeven door en met magistrale foto's van Carl Glover. Wazige shit van niveau. Zondagje zoet.




:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 18-04-2021 15:29:12 ]
bazbodinsdag 20 april 2021 @ 07:11
bazbo cd1105: Ilya - The Revelation EP

EzZHJ-QWYAEQwF_?format=jpg&name=360x360

Geen idee meer hoe ik hier aan kom. Sinds 21 juni 2003 staat deze EP in de kast. Ik haal hem er niet vaak uit. In 2003 was de triphophausse toch over, zou je zeggen. Ik zou het wel zeggen. Al zijn acts als Massive Attack en Archive interessant gebleven. Hoe kom ik hier dan aan? Cadeau gekregen in de winkel? Het zou kunnen. Gebeurde wel vaker. Maar het is niet zo. Op het doosje zit een sticker van de plaatselijke platenwinkel met ¤4,99 erop. Denk dus dat ik in de winkel ben getipt door een van de gasten achter de toonbank of zo, dat gebeurde zeker! Ilya bestaat in 2003 uit instrumentalisten Nick Pullin en Dan Brown en zangeres Joanna Swan. In dat jaar ook komt hun debuutplaat They Died For Beauty uit. Het zal. Op deze EP staan vier lome triphopstukken die heul niet gek zijn. Het liedje Quattro Neon is in ieder geval zeer fraai.


:Y

[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 20-04-2021 07:26:48 ]
bazbodinsdag 20 april 2021 @ 07:36
bazbo cd1106: Indigo Falls - Indigo Falls

EzZM75DX0AAe_b9?format=jpg&name=small

Tussen alle vele bedrijven door weet toetsenist Richard Barbieri in 1997 een plaat te maken samen met zijn vrouw, zangeres Suzanne Barbieri, onder de groepsnaam Indigo Falls. Dat doen ze niet met z'n tweetjes alleen; ze krijgen hulp van nogal wat lui. En niet de minsten: Mick Karn, Steve Jansen, Jakko Jakszyk, Theo Travis, laten we er een paar noemen. Op Indigo Falls staan zeven melodieuze, ambientpopachtige deunen die tegen de prog aan schuren. Ik vind de plaat pas op 2 oktober 2008 ergens. De songs Only Forward en The Wilderness ken ik dan al, want de ene staat op een sampler van werk van Jansen/Barbieri/Karn die ik heb en de andere staat ook op Beginning To Melt van Jansen/Barbieri/Karn. Er staan echt prachtige stukken op; de stem van Suzanne is zoet, maar kan ook flink uithalen. Mooi atmosferisch werkstuk, dit.




:Y
bazbodinsdag 20 april 2021 @ 08:27
bazbo cd1107: Neil Innes - How Sweet To Be An Idiot

EzZW00PWQAEUsMb?format=jpg&name=small

Als begin jaren zeventig de Bonzo Dog Doo Dah Band of Bonzo Dog Band uit elkaar valt, gaat Neil Innes z'n eigen weg. In 1973 maakt hij een soloplaat en dat is deze. Hij verzamelt een bandje om zich heen en in korte tijd speelt het bandje elf korte, krachtige en humoristische liedjes in, waaronder het titelnummer dat een hitje werd. Ik zocht jarenlang naar een exemplaar van de elpee en vond hem nergens (voor een redelijk bedrag). Gelukkig kwam in 2020 deze remaster uit, die ik bij het verschijnen kocht op 28 mei. De elpee is aangevuld met een boel singleversies en b-kantjes, zodat we bijna vijf kwartier muziek krijgen. Wat vooral opvalt is wat een geweldige songschrijver Innes is en hoe die liedjes perfect passen in de rock 'n' rollomgeving waarin hij ze hier neerzet. Dat het allemaal ook nog eens heel geestig is, is mooi meegenomen. Later zou hij samen met Eric Idle de succesvolle Beatles-parodie-ode The Rutles beginnen en nog weer veel later roept hij de Bonzos weer bijeen. Vorig jaar zou een groot reünieconcert plaatsvinden ter ere van het juridisch terugwinnen van de bandnaam, maar het mocht niet zo zijn. Neil Innes overleed op 29 december 2019.




Oh en bij de bonustracks zit het geniale:

:Y

[ Bericht 8% gewijzigd door bazbo op 20-04-2021 12:04:40 ]
bazbodinsdag 20 april 2021 @ 12:18
bazbo cd1108: Inventionis Mater - Does Humor Belong In Classical Music?

EzaNyydWQAIFOIU?format=jpg&name=small

Les 12.354 in de reeks 'Zo kun je de muziek van Frank Zappa ook spelen'. Pierpaolo Romani en Andrea Pennatti vormen samen het duo Inventionis Mater en met respectievelijk (bas)klarinet en klassieke gitaar brengen zij de muziek van Frank Zappa op uitzonderlijke wijze tot leven. Ik kocht hun (met tweeëndertig minuten veel te korte) debuutplaatje op 15 juli 2016 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, alwaar het Italiaanse duo meerdere keren speelde. Op het repertoire zowel rocksongs als klassiekerige werken.




:Y
bazbodinsdag 20 april 2021 @ 12:52
bazbo cd1109: Inventionis Mater - Kong's Revenge

EzaVaEGX0AExutJ?format=jpg&name=small

De les duurt dit keer langer. Dit is een echt volledig en volwaardig album vol stukken van Zappa, gespeeld op (bas)klarinet en akoestische gitaar. De twee Italiaanse vrienden brengen Kong's Revenge uit in 2014 en naast hun vrije interpretaties van het Zappamateriaal staan er ook een paar zelfgemaakte intermezzo's op, zij het dat die wel zeer Zappaiaans klinken. De titel van het album is een samentrekking van twee stukken King Kong en Chunga's Revenge en alleen de eerste komt op het album voor (en nog in verschillende variaties ook). Ik kocht deze mooie cd op 21 maart 2015 tijdens het Moooah!-festival in Corby in Groot-Brittanië, alwaar het duo optrad.




:Y
bazbodinsdag 20 april 2021 @ 16:01
bazbo cd1110: Inventionis Mater - Zapping

Ezai_OAXIAEhZEF?format=jpg&name=small

Op Zapping (2016) kiezen Pierpaolo Romani en Andrea Pennati een heel iets andere benadering. Ze wisselen de stukken van Zappa af met enkele neo-klassieken: Stravinsky, Varèse, Sarti en Pierpaolo Romani zelf. Nu had Zappa zelf veel met Varèse en Stravinsky en het werk van Romani is ook duidelijk geënt op de stijl van Edgar, Igor en Frank, dus het komt allemaal helemaal goed. Het resultaat is wel een zeer avontuurlijk album vol herkenbare deunen (als je Zappafiel bent) en obscuurder werk. Dat we slechts akoestische gitaar en (bas)klarinet horen, betekent niet dat het saai wordt. Dit keer komen zelfs de 'rock'nummers van Zappa zeer goed uit de verf. Van Teenage Prostitute, Why Does It Hurt When I Pee? en Wet T-Shirt Night tot aan G-Spot Tornado, Echidna's Arf (Of You) en Son Of Mr. Green Genes. Deze mooie cd kocht ik op 15 juli 2016 tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Er is een vier de album van Inventionis Mater, maar die heb ik (nog) niet.




:Y
bazbowoensdag 21 april 2021 @ 07:33
bazbo cd1111: Mark Isham - Castalia

EzeTkl3X0AAA81Y?format=jpg&name=small

De Amerikaanse trompettist en componist Mark Isham maakt al vanaf halverwege de jaren zeventig interessante muziek. Aanvankelijk begeeft hij zich in de jazz, later kwam daar allerlei elektronica bij, er is een periode van new age geweest en tegenwoordig maakt hij filmmuziek. In 1988 komt hij met Castalia, dat zich bevindt op het grensgebied van jazz, elektronica, fusion, prog en wat zweverig. Niet vreemd dat David Sylvian hem in 1988 vraagt om mee te gaan met diens tournee. Ik hoor voor het eerst van Isham op de platen van David Sylvian en koop op 3 oktober 1992 deze cd. Zeven atmosferische stukken en de lijst met bijdragende muzikanten is indrukwekkend: Mick Karn, David Torn, Patrick O'Hearn en Terry Bozzio en zo nog een paar lui. Isham zelf speelt trompet, toetsen en andere elektronica. Ik heb dit altijd een zeer mooie plaat gevonden. Hij is een tijdje niet uit de kast geweest, maar ik vrees dat ik 'm nu weer wat vaker ga beluisteren.




:Y
bazbowoensdag 21 april 2021 @ 08:15
bazbo cd1112: It's Immaterial - Driving Away From Home

Ezegu-pXEAAwHwO?format=jpg&name=small

Dit is de 3" cd single van het hitje van It's Immaterial uit 1988. Ik kocht het op 19 april 1990 en ik viste hem toen uit een uitverkoopbak voor een gulden of twee. Ik vond het een geinig liedje. Op dit singletje staat ook nog Ed's Funky Diner (Friday Night, Saturday Morning) in de Extended 12" Remix, dat het niet haalt bij het titelnummer maar toch amusant is voor een keer, plus Driving Away From Home (I Mean After All It's Only 'Dead Man's Curve') in de Extended 12" Remix. Ook leuk voor een keer; ik ben die typische jaren tachtig echotechodrum al snel zat. Leuk hebbedingetje (het neemt niet veel ruimte in de kast in) en na dertig jaar is-ie in waarde verveertigvoudigd. (Op Discogs vragen gasten er twintig euro voor.


:Y
bazbowoensdag 21 april 2021 @ 09:37
bazbo cd1113: Jon Anderson - Olias Of Sunhillow

EzelZ6RX0AAVOUP?format=jpg&name=small

Koop ik dit album nu voor de vierde keer? Jazeker. De vinylversie van deze plaat uit 1976 heb ik sinds begin jaren tachtig (zij het tweedehands), een eerste cd-versie kocht ik tien jaar geleden of zo, een remaster in januari 2020 en nu dan verschijnt een nieuwe remaster met een dvd waarop de plaat in surround. En het klinkt fantástisch! Andersons sprookje over de vier stammen die onder leiding van de magiër Olias de planeet Sunhillow ontvluchten (omdat die vergaat) en op zoek gaan naar een nieuwe wereld heeft me altijd al kippenvel bezorgd, maar nu helemaal. Ja, het is zweverig en niet van deze tijd, maar allemensen wat een prachtige melodieën en arrangementen heeft Anderson toch gemaakt. Een half jaar lang sloot hij zich op in zijn garage om alle akoestische en elektronische instrumenten (die hij helemaal niet beheerste) in te spelen en alles te mixen tot een grandioos geheel. Hij dreef hem bijna tot waanzin. Maar het resultaat is, samen met de schitterende hoeskunst, legendarisch. Deze plaat hoort definitief in mijn top tien van allerbeste albums aller tijden. Gaat dat horen.




Plaatje van de dvd:
EzemlTSWUAEJfOe?format=jpg&name=small

:Y
bazbowoensdag 21 april 2021 @ 09:45
bazbo cd1114: Big Big Train - The Underfall Yard

EzexsC8XIAIz_rP?format=jpg&name=small

Ook dit album moest ik opnieuw kopen. Oorspronkelijk komt het uit 2009. Het is niet het eerste BBT-album, maar wel het eerste waarop David Longdon zingt. Voor deze remaster is de plaat ook opnieuw gemixt en zijn een paar fouten hersteld (een enkele gitaarpartij en een zangstukje, geloof ik). Daarnaast is er een tweede plaatje toegevoegd, met twee lange stukken van de plaat opnieuw ingespeeld door de bezetting van 2020, aangevuld met twee stukjes die op de plank waren blijven liggen en een heel nieuw nummer Brew And Burgh van de bezetting van 2020. Mooie aanvulling op het toch al prachtige oeuvre van deze Britse meanderprogband.




:Y
Bosbeetlewoensdag 21 april 2021 @ 09:54
BBCD 324

R-623369-1173276627.jpeg.jpg

Nieuwe aanwinsten voor de CD kast :Y dankzij mijn hele draai je cd kast gebeuren heb ik weer eens wat dingen op CD aangeschaft waaronder ook veel wat niet op vinyl te verkrijgen is maar ook gewoon wat dingen op CD omdat dat goedkoper is. We beginnen met het geweldige masada (er gaan veel tzadik cdtjes volgen nu) Voices in the Wildernes. Een dubbel cd ten ere van het tien jarig bestaan van meneer Zorns masada, waar de focus een beetje op de zang ligt toch nog merendeel instrumentaal is. Het is dus Klezmer met typische klezmer zang in zijn geheel alles wat we van masada kunnen verwachten opzwepend, spannend, melodieus en gespeeld door geweldige artiesten O+

Ik zit even een paar uur in het jazzy joodse :)



[ Bericht 1% gewijzigd door Bosbeetle op 21-04-2021 11:23:38 ]
bazbowoensdag 21 april 2021 @ 12:54
bazbo cd1115: Andy Jackson - Signal To Noise

EzfdPAaXEAU8hAL?format=jpg&name=small

Voor wie deze multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd niet kent: Andy Jackson is een multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd. In de latere periode, dus rond The Division Bell, was dat. Verder is hij bekend als producer van allerlei artiesten. In 2014 maakt hij een solo-album en dat heet Signal To Noise. Ik kocht het op 30 mei 2016 en ik heb een versie met een dvd erbij, waarop het hele album ook nog eens in surround staat en die dvd heb ik nog nooit beluisterd. Jackson heeft alles op de cd zelf gedaan: gecomponeerd, ingespeeld (hij is multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd), geproduceerd en gemixt. Alleen de hoes is niet van hemzelf. Gelijk bij de eerste tonen van het eerste nummer horen we dat hier een technisch begaafd iemand bezig is. En als hij dan gaat zingen, denk ik: dit klinkt als Pink Floyd. Dat is niet vreemd dat ik dat denk, want Andy Jackson is een multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd. Zijn composities halen het echter niet bij die van Pink Floyd, maar slecht is het niet. Aangename, laid-back en midtempo spul dat zorgt voor veertig minuten vermaak.




:Y
bazbowoensdag 21 april 2021 @ 13:19
bazbo cd1116: Andy Jackson - 73 Days At Sea

EzfltaRXIAAaTEE?format=jpg&name=small

Had ik al verteld dat Andy Jackson een multi-instrumentalist is die ooit samenwerkte met Pink Floyd? Nee? Nou, Andy Jackson is een multi-instrumentalist die ooit samenwerkte met Pink Floyd. Die invloed van Pink Floyd hoor je ook weer goed op Jacksons tweede soloplaat 73 Days At Sea. Ik kocht de versie met de dvd erbij (die ik nog nooit heb gehoord) op 21 maart 2016. De plaat gaat verder waar de voorganger nooit ophield: prettige, kalme songs in de stijl van Pink Floyd. Opnieuw heeft Jackson alles weer in z'n uppie gecomponeerd, gespeeld, geproduceerd en weet ik allemaal wat nog meer. Alleen op het (lange) nummer horen we de sax van naamgenoot David Jackson (!) en de stem van Anne-Marie Helder. Thematiek is de zee, eilanden, water en andere nattigheid. Wederom een hoogst aangename plaat.




:Y
bazbowoensdag 21 april 2021 @ 15:04
bazbo cd1117: Joe Jackson - Stepping Out - The Best Of Joe Jackson

Ezf9UV7XEAIU4e-?format=jpg&name=small

Hier ga ik niet te veel over zeggen. Ik heb gruwelijk te weinig Joe Jackson in de cd-kast. Alleen deze verzamelaar uit 1990 dus, die ik kocht op 13 oktober 2012. Op vinyl heb ik wel het een en ander, dat ik kocht halverwege tot eind jaren tachtig. Op deze cd dus de grote hits, terwijl er op zijn eerste tien platen (of zo) zo verschrikkelijk veel meer moois staat. Desalniettemin een leuk overzicht dit, ware het niet dat Real Men ontbreekt.




:Y
Bosbeetlewoensdag 21 april 2021 @ 16:42
BB325

R-2163330-1267406976.jpeg.jpg

Jamie Saft is een orgelaar die deze cd gereleased heeft via het tzadik label in het radical jewish culture project, dit is een cd met bob dylan covers. Net als de vorige plaat trouwens voices of wildernes zit hier een nummer gezongen door patton bij (goh doorlopend thema ofzo?? ) Maar grappig genoeg zijn deze covers vooral instrumentaal, en dat geeft wel een grappig effect omdat je zelden bobs muziek ziet vanuit een puur muzikaal aspect zonder zijn goede teksten.

Grappig om op een cd met alleen piano/orgel cotrabass en drums drie gitaren op de hoes te zetten _O-

Bosbeetlewoensdag 21 april 2021 @ 17:58
BBCD326

R-532620-1143437421.jpeg.jpg

Tijd voor funk van Bill Laswel en de gekkigheid van Mike Patton, Samen met de drums van Hamid Drake geen Mick Harris dus dit keer, en John Zorn zelf op de toeter. Dit zijn live opnames voor de 50ste verjaardag van meneer zorn. En het begint al heerlijk een soort groovende bas met daar doorheen dus allerlei gekkigheid. patton gaat los op effecten en zorn toetert zijn longen eruit :D Erg fijne chaos.

Niks van deze op youtube dus daarom maar een set uit hetzelfde jaar met een andere drummer en zonder patton.

Bosbeetlewoensdag 21 april 2021 @ 18:51
BBCD327

R-380081-1105875460.jpg.jpg

In de reeks great jewish composers Burt Bacharach, een dubbel cd waarin het mierzoete werk van bacharach wordt vertolkt door het vaste rooster van tzadik artiesten O+ we krijgen dus heerlijk edgy versies van liedjes als close to you (why do birds suddenly appear) dont go breaking my heart alfie, trains and boats and planes (is dat trouwens gecoverd door rowen heze?) I say a little prayer the look of love etc etc... _O_

Toffe collectie tijdloze muziek eigenlijk in leuke frisse modern jazzy jasjes

bazbodonderdag 22 april 2021 @ 07:50
bazbo cd1118: Jakko M. Jakszyk - The Bruised Romantic Glee Club

EzjcFnvXEAAo8LG?format=jpg&name=small

De naam Jakko Jakszyk kwam ik voor het eerst tegen op de lijst van oud-King-Crimson-muzikanten die deelnamen aan de 21st Century Schizoid Band. Sinds 2013 is hij daadwerkelijk lid van King Crimson; daarnaast is hij betrokken bij allerlei projecten en maakt hij solomuziek. Jakszyk is een Britse gitarist en songsmid en op dit eerste soloalbum (uit 2009) vertelt hij door middel van muziek over de zaken die hem hebben gevormd in het leven en de muziek. Het is een dubbelcd en op het eerste plaatje staan songs en instrumentaaltjes die onder andere verhalen over hoe hij op anderhalfjarige leeftijd werd geadopteerd, over zijn ouders, over de dierbaren die hij verloor aan Alzheimer en kanker. Op het tweede plaatje laat hij ons horen welke muziek hem heeft geleid in het (muzikale) leven. Zo krijgen we stukken van Soft Machine, King Crimson (het prachtige Islands en een tabla-versie van Pictures Of A City!) en Henry Cow. Jakszyk speelt zelf de meeste gitaar-, bas- en toetsenpartijen, maar krijgt ook hulp van een clubje: Gavin Harrison, Mel Collins, Robert Fripp, Ian McDonald, Dave Stewart, Mark King, Danny Thompson en Caroline Lavelle zijn slechts enkele namen. Ik kocht dit mooie album op 4 maart 2010.




:Y
bazbodonderdag 22 april 2021 @ 08:18
bazbo cd1119: Jakko M. Jakszyk - Secrets & Lies

EzjrDd3XsAAYayO?format=jpg&name=small

Het duurde elf jaar voordat Jakszyk met nieuw solomateriaal kwam. Dit album verscheen vorig jaar en ik kocht het op 2 november 2020. Niet dat hij in de tussentijd stil zat. Zoals gezegd neemt hij deel aan King Crimson en is hij betrokken bij verschillende projecten, waaronder Fjieri (zie aldaar). Toen ik Secrets & Lies voor het eerst hoorde, vond ik een paar stukken zeer herkenbaar en ik hoefde niet lang na te denken: de songs Before I Met You en It'll All Make Sense staan ook op Fjieri's Words Are All We Have (2015). Het zijn dan ook zeer pakkende songs en hier horen we ze in een uitgebreider en wat beter uitgebalanceerder arrangement. Jakszyk doet weer veel zelf (de gitaren, bas en toetsen), maar krijgt ook opnieuw hulp van enkele collega's: Peter Hammill, Mark King, John Giblin, Tony Levin, Robert Fripp, Gavin Harrison, Mel Collins. Wederom een mooie plaat met subtiele songs; geen technische hoogstandjes of virtuoos gepiel, maar gewoon goed in elkander stekende muziek. Bij de cd zit een dvd met het hele album nog eens in surround en drie video's en die heb ik nog niet gehoord of gezien.




:Y
bazbodonderdag 22 april 2021 @ 09:32
bazbo cd1120: Jakszyk Fripp Collins - A Scarcity Of Miracles

Ezj734zXIAApuER?format=jpg&name=small

Onder de subtitel 'A King Crimson ProjeKct' verschijnt dit (tamelijk onverwacht) in 2011. Tijdens een jamsessie legt Robert Fripp allerlei soundscapes neer met daaroverheen zijn gitaarsolo's. Mel Collins speelt wat saxpartijen. Jakszyk neemt alles mee naar huis en in zijn studio probeert hij er wat toegankelijks van te maken. Hij schakelt drummer Gavin Harrison en bassist Tony Levin in om aanvullende partijen in te spelen en zelf maakt hij teksten die hij inzingt. Je zou verwachten dat het een rommeltje wordt, maar het tegendeel is waar. Het resultaat is een uitermate aangename plaat met zeven prettig in het gehoor liggende songs. De sfeer is ontspannen en rustgevend, maar toch is er onderhuids van alles gaande, waardoor het nergens saai wordt. De King Crimson van 2014 speelt tijdens de tour af en toe het titelnummer of afsluiter The Light Of Day. Ik koop de speciale editie van cd met dvd op 27 mei 2011. Op de dvd diverse mixen van de plaat, waaronder een surround, plus de video van het titelnummer.




:Y
bazbodonderdag 22 april 2021 @ 11:10
bazbo cd1121: Jaga Jazzist - The Stix

EzkPRLfWYAAW_8-?format=jpg&name=small

Dit is het enige plaatje van dit Noorse achtkoppige ensemble dat ik heb. Ik kocht het op 27 juni 2003, toen de cd net een tijdje uit was. In de band drums, vibrafoon, allerlei toeters, gitaar, synthesizers. Ik vind het intrigerende maar ook bevreemdende jazzpostrockfusionprogavantgarde, hoor er af en toe wat Tortoise in, maar kan het verder lastig vergelijken met wat anders. Je moet het gewoon horen, want het is belachelijk gaaf. Doen, hoor!




:Y
bazbodonderdag 22 april 2021 @ 12:39
bazbo cd1122: Steve Jansen - Slope

EzkhBVqX0AE9l8Q?format=jpg&name=small

Steve Jansen heet helemaal geen Steve Jansen. Toch is hij onder die naam bekend. Vanaf 1975 is hij de drummer van de groep Japan (tot over een paar dagen) en als die groep in 1982 uit elkaar valt, werkt hij samen met heel veel verschillende mensen en groepen, waaronder de oud-leden van Japan. Van een soloplaat komt het nooit, tot het 2007 wordt. Dan verschijnt Slope en ik koop 'm op 15 november, zo gauw als hij uit is. Op de cd staan twaalf klankschilderijtjes, vocaal en instrumentaal. Jansen is al tijden niet alleen maar drummer, maar ook zanger en toetsenist en af en toe pakt hij zelfs een gitaar in zijn handen. Toch krijgt hij hulp. Veel hulp. Zo zijn daar Thomas Feiner, Theo Travis, Steve d'Agostino en enkele anderen, waaronder zijn broer David Sylvian (die helemaal geen David Sylvian heet). Sylvian zingt twee stukken (Playground Martyrs en Ballad Of A Dead Man) en speelt incidenteel wat gitaar. Slope verschijnt op Samadhisound, het label van Sylvian. Maar er zijn meer stemmen te horen, waaronder die van Tim Elsenburg, Thomas Feiner, Joan Wasser, Nina Kinert en Jansen zelf. Ik vind het een heerlijk eigenzinnig album vol atmosferische arty muziek en ik graai hem regelmatig uit de kast.




:Y
bazbovrijdag 23 april 2021 @ 08:00
bazbo cd1123: Steve Jansen - Tender Extinction

Ezoo_a6XoAMyGoB?format=jpg&name=small

Het duurt negen jaar voor Steve Jansen met een opvolger komt. Tender Extinction ligt in het verlengde van die voorganger, zij het dat er nu wat meer nadruk op de vocalen ligt. De lijst met gastmuzikanten is iets korter: Thomas Feiner is er weer, Tim Elsenbaum ook, daarnaast horen we Perry Blake, Melentini, Nicola Hitchcock en nog een paar anderen. Wat is gebleven zijn de verstilde momenten, de mix van subtiele elektronica en akoestische instrumenten, de afwisseling in atmosfeer en de schoonheid. Ik kocht Tender Extinction bij het verschijnen op 12 september 2016 en ook deze beluister ik veel.




:Y
bazbovrijdag 23 april 2021 @ 08:21
bazbo cd1124: Steve Jansen - The Extinct Suite

Ezo0aMKXEAIxYHt?format=jpg&name=small

Met het materiaal van Tender Extinction weet Steve Jansen een jaar later nóg een plaat te maken. Wat hij doet is allerlei instrumentale partijen lospeuteren en samensmelten tot één lange ambientachtige compositie van bijna een uur. En ja, ik hoor bepaalde instrumentale passages of klankkleuren terug, maar het stuk staat op zichzelf. Het overtreft misschien het oorspronkelijke album, zij het dat het van een geheel andere orde is. Ik kocht de cd bij het verschijnen op 13 maart 2017 en ook deze speel ik vaak af.


:Y
bazbovrijdag 23 april 2021 @ 09:06
bazbo cd1125: Steve Jansen - Corridor

Ezo9pSRWYAIEySY?format=jpg&name=small

Behalve muzikant is Steve Jansen ook fotograaf. In 2018 exposeert hij in de Cape Breton University Art Galery in Canada. Hij maakt er een complete installatie van: terwijl het publiek naar de foto's kijkt, klinkt er speciaal voor deze expositie gemaakte muziek in de galerie. Die muziek brengt Jansen later (halverwege 2018) uit op deze cd. Het is muziek die in het verlengde ligt van The Extinct Suite. Lange, ambient tonen, waarin het instrument nauwelijks te herkennen is. De atmosfeer is warm, al is er wel wat onderhuids. Titelstuk Corridor duurt dik achtenveertig minuten en daarna klinkt het kortere Recovery Room, waarin we ook Seigen Ono op charango horen. Ik kocht de cd bij het verschijnen op 6 juli 2018. Werkelijk schitterend werk dat zich kan meten met de beste in het (ambient) genre. Ook dit is er een waar ik zeer regelmatig naar terugkeer.



:Y
bazbovrijdag 23 april 2021 @ 10:19
bazbo cd1126: Steve Jansen & Richard Barbieri - Stories Across Borders

EzpPCSXX0AAx3Se?format=jpg&name=small

Steve Jansen is na het Japan-avontuur altijd blijven samenwerken met zijn oud-collega's uit de band. Er volgt nu een rijtje van die samenwerkingen. Stories Across Borders maakt hij samen met toetsenist Richard Barbieri. Vier van de acht composities schrijven ze met z'n tweetjes, daarnaast van ieder individueel twee. Ook bassist Mick Karn helpt mee. Het zijn acht klanklandschappen, instrumentaal, atmosferisch, open, soms wat schurend. Sommige stukjes zijn ritmisch, andere weer meer ambient. Je kunt het als 'behang' opzetten, maar als je er goed naar luistert, gebeurt er genoeg om de aandacht te blijven trekken. De cd verscheen in 1991 en ik vond een exemplaar op 15 oktober 1994. Zeer mooi.




:Y
bazbovrijdag 23 april 2021 @ 11:08
bazbo cd1127: Jansen Barbieri Karn - Beginning To Melt

EzpX8d5X0AEVZLh?format=jpg&name=small

De drie oud-Japanleden vinden elkaar helemaal in het trio dat bekend is onder de naam JBK. Beginning To Melt uit 1993 is hun eerste echte samenwerking, al krijgen ze veel hulp van anderen: Suzanne Barbieri, ook-oud-Japanlid Rob Dean, Robbie Aceto, David Torn en Steven Wilson. Het meeste is instrumentaal, enkele stukken zijn vocaal. De composities zijn door de drie (mede) geschreven en er zijn wat kruisbestuivingen met de gasten. The Wilderness staat vermeld onder de naam The Oystercatchers, maar zal in 1997 verschijnen op het album van Indigo Falls (Richard Barbieri en zijn vrouw Suzanne). Ik koop Beginning To Melt op 16 februari 1994. Door de verschillen in geluid en (solo)zang is het een wat onsamenhangende(r) plaat, maar er staat grandioos mooi spul op.




:Y
bazbovrijdag 23 april 2021 @ 11:36
bazbo cd1128: Jansen Barbieri Karn - Seed

EzpiPWmXEAIxxVw?format=jpg&name=small

Kennelijk was er nog wat restmateriaal van Beginning To Melt, want een jaar later (in 1994) verschijnt dit mini-album met daarop drie stukken die heel goed op die plaat hadden gekund, aangevuld met een remix van het titelnummer Beginning To Melt. Opvallende hulp op Prey is Steven Wilson op gitaar. Opnieuw een beetje een allegaartje, maar toch komt er in vijfentwintig minuten weer heel veel leuks en moois voorbij. Ik kocht deze op 16 november 1994 bij het verschijnen ervan.




:Y
bazbovrijdag 23 april 2021 @ 14:23
bazbo cd1129: Steve Jansen & Richard Barbieri - Stone To Flesh

EzqFpcNXsAEoKW0?format=jpg&name=small

Jansen en Barbieri maken met z'n tweeën dit schitterende album in 1995 en ik koop het op 30 september van dat jaar. Zes middellange stukken, de helft vocaal en de andere helft instrumentaal. In Mother London horen we de legendarische Mark Feltham met een spookachtig goede mondharmonica. Daarnaast zijn er bijdragen van Steven Wilson (die rond die tijd JBK zo'n beetje heeft ingelijfd bij zijn band No-Man en Barbieri zijn andere band Porcupine Tree binnen sleurt) en David Torn. Sleepers Awake vind ik het hoogtepunt van de plaat: de compositie van Barbieri bezorgt me nog altijd kippenvel. Maar op de gehele plaat is het ijzersterk allemaal en een hoogtepunt in deze samenwerking tussen Jansen en Barbieri. Het album is een jaar of wat geleden nog eens geremasterd en opnieuw uitgebracht, maar die versie heb ik (nog) niet.




:Y
bazbozaterdag 24 april 2021 @ 10:25
bazbo cd1130: Steve Jansen & Richard Barbieri - Other Worlds In A Small Room

EzuP0bUXMAAulZY?format=jpg&name=small

Op deze plaat uit 1996 staan drie langere stukken, beetje atmosferisch, beetje hypnotiserend, beetje ritme, beetje kalm, beetje voortkabbelend, beetje gaaf, aangevuld met vier kortere die zijn opgenomen in 1984 en afkomstig zijn van een Japanse EP. Ik kocht deze cd op 24 augustus 1996 en daar ben ik blij om, want er zijn er maar weinig van gemaakt en inmiddels is-ie zeldzaam geworden. Mooi werk weer, heren.


verder niks van te vinden op YT, behalve het complete album:

:Y
bazbozaterdag 24 april 2021 @ 15:11
bazbo cd1131: Jansen Barbieri Takemura - Changing Hands

Ezu2iPuXMAIuNus?format=jpg&name=small

Nobukazu Takemura, wie kent hem niet? Ik. Tot het 5 april 1998 is en ik zijn naam zie op deze cd uit 1997 die ik koop. Maar kennen? Samen met Steve Jansen en Richard Barbieri maakt hij zeven composities, het leeuwendeel instrumentaal, veelal ritmisch, elektronisch, repeterend, hypnotiserend. Wat Takemura precies bijdraagt is niet geheel duidelijk. Jansen is van de drums en de toetsen, Barbieri van de analoge elektronicageluiden. Deze plaat is iets elektronischer dan het 'dagelijkse' werk Jansen en Barbieri, dus ik vermoed dat Takemura daarvoor verantwoordelijk is. Subtle Bodies en Spaced zijn voor mij de pareltjes, maar het gehele album vind ik sterk.




:Y
bazbozaterdag 24 april 2021 @ 16:46
bazbo cd1132: Jansen Barbieri Karn - _ISM

EzvwJqjXMAASQQS?format=jpg&name=small

Jansen en Barbieri hergroeperen zich met Karn in 1998 en maken gedrieën _ISM, dat verschijnt in 1999 en ik koop op 9 september 1999 als hij in mijn plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar is. Gedrieën is niet helemaal waar, want er is hulp: David Torn en Theo Travis zijn bekende namen, Masami Tsuchiya voor de kenner ook (hij speelde gitaar tijdens de laatste Japan-tour en is te horen op Oil On Canvas), Zoë Niblett en Clive Bell zijn er ook en zo nog enkele anderen. De heren delen de songschrijverij. Deel van de composities is vocaal, ander deel instrumentaal. Het is allemaal wat toegankelijker dan het meer ambiente of atmosferische werk van de voorgaande platen van Jansen en Barbieri. Bij vlagen is het zelfs zeer swingend. Steve Jansen doet de meeste zang, afgewisseld met Zoe Niblett Gelukkig staat de magistrale bas van Karn als vanouds lekker luid in de mix. Fijn album dat doet verlangen naar meer.




:Y
bazbozondag 25 april 2021 @ 07:46
bazbo cd1133: Jansen Barbieri Karn - Medium Label Sampler

Ezy-VIJXMAI1h-5?format=jpg&name=small

Jansen, Barbieri en Karn hebben sinds 1993 hun eigen label Medium, waarop ze hun muziek uitbrengen. Beginning To Melt was het eerste album en zes jaar later is het nodig dat er een verzamelaar uitkomt met van alles wat er op het label is verschenen. Zo horen we JBK, Jansen & Barbieri, Jansen Barbieri Takemura, Indigo Falls, Pulse, Yoshihiro Hanno meets Mick Karn en andere samenstellingen. Ik vond het plaatje op 8 november 1999 toen het net uit was. Veel van wat er op staat, heb ik in de loop van de jaren weten te bemachtigen, maar toch is er ook nog een enkel iets wat ik nog niet heb. Zo is er een remixplaat van Pulse (de samenwerking tussen Steve Jansen en Yukihiro Takahashi). Maar de grote verrassing zit helemaal aan het eind: onder de naam JBK-band horen we een liveopname van Jansen Barbieri en Karn samen met Theo Travis en Steven Wilson die het obscure Japan-nummer Life Without Buildings spelen. Mooi overzicht van een productieve set bijzondere muzikanten.




:Y
bazbozondag 25 april 2021 @ 08:37
bazbo cd1134: Jansen Barbieri Karn - Playing In A Room With People

EzzM8_nWUAISC2i?format=jpg&name=small

Kijk (hoor), nu wordt het echt interessant. Dit zijn liveopnames van Jansen, Barbieri en Karn, samen met Theo Travis en Steven Wilson, vastgelegd in Japan en Londen. Helaas is onduidelijk waar en wanneer precies, maar gezien de bezetting lijkt het in 1997 te zijn geweest (en deels van hetzelfde concert als waar Life Without Buildings van de vorige cd vandaan komt). Deze cd, die in 2001 verscheen en ik kocht op 30 augustus van dat jaar, geeft ook geen volledige weergave van een concert. De plaat begint en eindigt met een kort instrumentaaltje en daartussen horen we acht instrumentale werken. Opvallend is dat maar liefst vier daarvan komen uit het solo-oeuvre van Mick Karn, waaronder het fenomenale Bestial Cluster (dat het toch echt niet haalt bij de studioversie van het gelijknamige album). Big Wheels In Shanty Town, oorspronkelijk afkomstig van de Japan-reünie Rain Tree Crow, is de echte opener en we horen gelijk wat we verder kunnen verwachten: uitstekende en meeslepende ambient progpoprock. De overige drie stukken komen van Stories Across Borders van Jansen en Barbieri. De vijf heren zijn lekker bezig: het drumwerk van Jansen is losjes en toch strak, Barbieri's analoge synthtapijten vormen de warme deken, Karns bas knort als vanouds, Travis' scherpe sax kleurt de boel fijn in en Steven Wilsons (rhythm)gitaar speelt een onopvallende maar onmisbare rol. De plaat is natuurlijk veel te kort en tot op de dag van vandaag moeten we nog steeds een echt complete liveregistratie missen.




:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 25-04-2021 21:46:01 ]
bazbozondag 25 april 2021 @ 10:17
bazbo cd1135: Steve Jansen & Richard Barbieri - Lumen

EzzXz9FXsAE6gU7?format=jpg&name=small

Opnieuw liveopnamen, dit keer gemaakt op 1 november 1996 in de Melkweg in Amsterdam. Ik heb nog een recensie uit de SymInfo van dat jaar. Jansen en Barbieri kregen veertig minuten de tijd om hun kunnen te laten horen. Beiden waren ingebouwd in een batterij elektronica en tussen hen in stonden Mick Karn en Steven Wilson. Het betekent dat Jansen helaas niet live drumt en het duo dus veel gebruik moet maken van samples en vooraf opgenomen drums, een klein minpunt aan deze plaat. Het concert opent met het grandioze Sleepers Awake en eindigt met Beginning To Melt (dat begint met de versie van de gelijknamige plaat en na negen minuten overgaat in de mixversie van Seed). Daartussenin vier korte stukken van Stories Across Borders. Pas in 2016 verschijnen de opnames op deze cd (die ik gelijk koop op 15 februari) en ze zijn aangevuld met Crossing The Border, een outtake van de Stories Across Borders sessies. Dit album is een prachtige weergave van de muziek van Jansen en Barbieri en het is natuurlijk weer veel te kort.




:Y
bazbozondag 25 april 2021 @ 14:51
bazbo cd1136: Japan - Adolescent Sex

EzzytMiXEAQ-cGc?format=jpg&name=small

De albums van Japan heb ik niet alleen op vinyl, maar ik kocht ze ook in de jaren negentig op cd. De cd's van de vijf beroemde studioplaten staan inmiddels ergens ver weg achter in een kast verstopt, omdat ik in de jaren 00 nieuw geremasterde versies kocht. Adolescent Sex is het debuut van David Sylvian, Steve Jansen, Richard Barbieri, Mick Karn en Rob Dean uit begin 1978. De band speelt dan - onder druk van hun platenmaatschappij - een geforceerd klinkend soort glamrock, waarin al wel het talent van de jongelui naar voren komt. In 2004 verscheen de plaat in een remaster (in een serie van de eerste vier: als je alle vier naast elkaar zet, zie je op de vier ruggen het eerste Japan-logo en de rode cirkel uit de vlag van het land) en die kocht ik op 18 mei 2004. Op een enhanced deel zit wat extra's: vier video's. Het titelnummer van de plaat was een bescheiden hit. Hoewel de leden zelf en vooral David Sylvian afstand hebben genomen van deze periode van de band, blijf ik het krachtig materiaal vinden. De stem van Sylvian is nog wat schreeuwerig en zal pas tijdens het derde album het herfstige karakter ontwikkelen waarvan ik kippenvel kan krijgen.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 25-04-2021 15:13:30 ]
bazbozondag 25 april 2021 @ 15:00
bazbo cd1137: Japan - Obscure Alternatives

Ez0AL93WQAEM_PZ?format=jpg&name=small

In hetzelfde jaar als waarin het debuutalbum verschijnt, moet Japan al met een opvolger komen. Het lukt. Obscure Alternatives komt eind 1978 uit. Ik koop de plaat voor de derde maal als ik op 18 mei 2004 de dan nieuwe remaster aanschaf. De plaat ligt duidelijk in het verlengde van de voorganger: wat schreeuwerige glamroch waarin de gitaar van Rob Dean een hoofdrol speelt, al is er wat verandering gaande: de synthesizers van Barbieri krijgen wat meer nadruk en ook zet Mick Karn naast zijn bas een saxofoon in. Afsluiter The Tennant is zowaar een atmosferische instrumental. Ook op deze remaster staat veel extra's vier nummers live opgenomen in Tokyo, onduidelijk wanneer precies, maar ik vermoed eind 78 of 1979, aangezien de band In Vogue speelt, dat is te vinden op het derde studioalbum uit 1979. Daarnaast op een enhanced deel vinden we de video van Sometimes I Feel So Low.




:Y
bazbozondag 25 april 2021 @ 15:13
bazbo cd1138: Japan - Quiet Life

Ez0mXzBWUAYk8OY?format=jpg&name=small

Dat derde studio album heet Quiet Life en verschijnt in 1979. Het is de plaat die een ommekeer betekent voor Japan. De band laat de glamrock los en beweegt zich naar een meer atmosferischer 'New Romantics'-stijl, waarin de gitaar van Rob Dean minder aanwezig is. Dat maakt dit album wat gespleten. Enerzijds zijn er rauwe rockstukken; anderzijds het meer open en rustiger materiaal. Ik koop de remaster uit 2004 op 4 mei van dat jaar. Wat is gebleven, is het buitenissige imago van de band: make-up, geverfde haren, nichterige kleding. De muziek op deze remaster klinkt stukken beter dan op eerdere versies. Het titelnummer was de hit en in een enhanced bonusdeel zit de video ervan. Daarnaast nog vier audio-extraatjes: de single- én 12"-versie van All Tomorrow's Parties (de cover van het Velvet Underground-nummer), de singleversie van het titelnummer en A Foreign Place, een instrumentaaltje van de sessies dat de plaat niet haalde, maar uiteindelijk terecht kwam op de vinylversie van de verzamelaar Exorcising Ghosts. Voor mij blijft het hoogtepunt van het album het schitterende orkestrale The Other Side Of Life en na al die jaren dat ik de plaat ken kan ik het bij het beluisteren nog altijd niet helemaal droog houden.





:Y

[ Bericht 6% gewijzigd door bazbo op 25-04-2021 16:00:53 ]
bazbomaandag 26 april 2021 @ 07:30
bazbo cd1139: Japan - Assemblage

Ez4CfQfXoAMBYlM?format=jpg&name=small

Deze elpee kwam in 1981 uit, toen de band bij een andere platenmaatschappij zat en daarmee definitief een andere weg was ingeslagen. Op Assemblage staat spul van de eerste drie elpees (1978-1979), aangevuld met wat singlemateriaal. Voor de liefhebber interessant, omdat er afwijkende mixen/versies op staan, een outtake van het eerste album (Stateline) en de singles Life In Tokyo en European Son niet op de drie elpees staan. Op deze remaster uit 2004 (die ik kocht op 18 mei 2004 staat nóg meer: 12" versies en speciale mixen van singles, waaronder de cover van Smokey Robinson's I Second That Emotion. Naast deze vier stukken vinden we op het enhanced deel nog de video's van I Second That Emotion en Life In Tokyo. Ook goed om te weten is dat David Sylvian ten tijde van de opnames voor Quiet Life in contact kwam met Georgio Moroder; die schreef mee aan Life In Tokyo en kwam met zijn beroemde sequencer, die we ook terug horen in European Son en het titelnummer van Quiet Life. Begin 1980 stapte Japan over naar het Virgin-label en begon een nieuw (zij het kort) tijdperk. Assemblage is een mooi overzichtje van de beginperiode van de band, al mist er wel veel.




:Y
bazbomaandag 26 april 2021 @ 08:29
bazbo cd1140: Japan - Gentlemen Take Polaroids

Ez4TW9AXMAIilfE?format=jpg&name=small

Japan slaat een andere weg in. In de meer synthpop 'New Romantics'-stijl die de band zich aanmeet, is de rol van David Sylvian nog groter: hij schreef en zong al alle songs; nu speelt hij ook piano en toetsen. Het songmateriaal is wat kaler van geluid en daardoor is er minder ruimte voor de gitaar van Rob Dean. Diens rol op Gentlemen Take Polaroids uit 1980 is dan ook zeer beperkt. We horen hem nog in het titelnummer en Methods Of Dance en dan houdt het zo'n beetje op. Het zal dan ook niet lang meer duren voordat Dean de laan uit vliegt. Een deel van de songs ligt in het verlengde van de laatste singles European Song en Life In Tokyo gezien de sequencer, maar het merendeel is kaler van karakter, open en bijna atmosferisch. De stem van Sylvian is nergens meer rauw, eerder donker en beheerst. Er hangt een melancholieke stemming over de plaat. Misschien is Nightporter het hoogtepunt. Opvallend is de inbreng van Ryuichi Sakamoto in afsluiter Taking Islands In Africa, een nummer dat volgens Sylvian achteraf helemaal niet op de plaat had moeten staan omdat de rest van de band er nauwelijks op mee speelt. De outtake Some Kind Of Fool had hier beter op z'n plek geweest, maar die blijft op de plank liggen totdat hij jaren en jaren later te horen is op Sylvians compilatie Everything And Nothing. Ik heb de elpee natuurlijk op vinyl en er staat ook ergens een eerste cd-versie in de kast maar die verdwijnt ver naar achteren als ik op 9 oktober 2003 deze remaster koop. De hoesfoto is anders dan het origineel en daarnaast is er wat extra materiaal toegevoegd: twee korte instrumentale stukjes die eerder te vinden waren op de b-kanten van de singles, plus een wat overbodige remix van Taking Islands In Africa. Mooie, mooie plaat.




:Y
bazbomaandag 26 april 2021 @ 09:16
bazbo cd1141: Japan - Gentlemen Take Polaroids

Ez4exIEWUAE8-3b?format=jpg&name=small

Dit is een 3" cd single die ik vond op 5 januari 1989 in een plaatselijke platenwinkel. Het is uitgegeven in 1988. Naast het titelnummer van het album uit 1980 staat er een 12" versie van Methods Of Dance op en vreemd genoeg van Cantonese Boy, dat pas in 1981 op Tin Drum zal komen. Ik denk dit plaatje vooral bedoeld was om kopers in de richting van de andere platen van Japan te helpen. Leuk hebbedingetje, dit!



:Y
bazbomaandag 26 april 2021 @ 11:26
bazbo cd1142: Japan - Tin Drum

Ez45IUZWEAUuLzP?format=jpg&name=small

Dit is het meesterwerk uit 1981. Natuurlijk heb ik de elpee en daarnaast een eerste cd-versie. In 2003 verscheen een dik doosje in een limited edition, dat ik kocht op 3 oktober van dat jaar. Op Tin Drum is gitarist Rob Dean niet meer van de partij. David Sylvian heeft de (weinige) gitaarpartijen ingespeeld. Op de plaat staan acht kernachtige, synthpoppy en arty liederen. Opener Art Of Parties zet gelijk de toon: ingenieus drumwerk (combi van drummachine en echte), de monsterlijke bas van Mick Karn en vreemde toetsengeluiden. Daaroverheen klinkt dan dé stem van Sylvian. De single Ghosts is van heel andere orde; hoe angstaanjagend en beklemmend ook uitermate mooi kan zijn. Canton is een vreemde en Chinees aandoende instrumental. Sons Of Pioneers heeft een lang en ijzersterk intro: de onnavolgbare bas en een tricky drumloopje, waarna het meeslepende lied bijna een opluchting zijn. Het enige wat me tegenstaat aan de plaat is de volgorde van de stukken: had Sons Of Pioneers de opener gemaakt en je werd als het ware het album ingesleurd; nu staat het ergens halverwege plaatkant twee. Afsluiter Cantonese Boy is een kort liedje dat leuk is, maar de luisteraar met een onbevredigend gevoel achterlaat. De Chinese en Japanse invloeden en geluidjes komen her en der terug op de plaat. In het dikke doosje zit niet alleen de geremasterde cd, maar ook een bonusplaatje met daarop de inhoud van de Ghosts-single (waarover hierna meer), maar ook de singleversie van The Art Of Parties en de outtake Life Without Buildings (dat voorheen alleen maar te horen was op de compilatie Exorcising Ghosts).




:Y
bazbomaandag 26 april 2021 @ 12:07
bazbo cd1143: Japan - Ghosts

Ez5Fyl_WEAQJBCs?format=jpg&name=small

Mijn allereerste cd kocht ik op 14 september 1988 en dat was deze 3" cdsingle. Ik had de 12" maxisingle ook al, maar deze moest ik hebben. En dan ging het me niet om het titelnummer (ondanks dat dat naargeestig schoon is) of om Visions Of China (dat ook gewoon op Tin Drum staat), maar om de liveversie van The Art Of Parties. Allemensen, wat een beest van een uitvoering is dit. Alles wat Japan goed maakt zit erin: bizarre ritmes, de monsterlijk gave bas, de malle toetsenfratsen, de abstracte gitaarsolo en dan de stem, de stem, de stem en de stem. 'I'm living my life for the art of parties' is jarenlang mijn levensmotto geweest. Deze versie van dit nummer weer te horen is - net als thuiskomen - keer op keer kippenvelfeest.



:Y
bazbomaandag 26 april 2021 @ 14:45
bazbo cd1144: Japan - Oil On Canvas

Ez5nXyKXEAENq8C?format=jpg&name=small

Dit is het livealbum dat in 1983 verscheen, toen Japan al lang en breed niet meer bestond. Het is grotendeels opgenomen tijdens het optreden in Hammersmith Odeon (Londen) in november 1982 tijdens de laatste tour. De spanningen tussen de bandleden liepen hoog op (vooral Sylvian en Karn hadden een probleem) en na de tour besloot Sylvian de band te verlaten om een solocarrière te beginnen. Voor de tour was er wel een gitarist nodig, terwijl Rob Dean in 1981 uit de band was gezet. Japanner Masami Tsuchiya nam waar, zodat Sylvian zich kon concentreren op zijn zang en de incidentele toetsenpartij. Er staan ook drie korte instrumentale studiostukjes op: eentje aan het begin en aan het eind en eentje halverwege. Het repertoire bestaat verder voornamelijk uit stukken van de albums Gentlemen Take Polaroids en vooral Tin Drum, aangevuld met het titelnummer van Quiet Life. Sons Of Pioneers is de echte opener en het lange intro is het ideale begin van het concert; jammer dat het minstens zo lange outro is ingekort. Het klinkt allemaal een beetje statisch en dat komt doordat drummer Steve Jansen vanwege de sequencers gebruik moest maken van een clicktrack op zijn hoofdtelefoon. De verrassing zit hem in de wat organischer stukken als Ghosts en Nightporter, die de mogelijkheid bieden om wat te improviseren en uit te breiden. Wat mij betreft is de bas van Karn de ster van de hele plaat; wat die gast doet met de toch al onnavolgbare loopjes doet me her en der duizelen. Ik heb de plaat natuurlijk op elpee en op 13 augustus 1993 kocht ik een cdversie uit een onbekend jaar.




:Y
bazbodinsdag 27 april 2021 @ 07:56
bazbo cd1145: Japan - Exorcising Ghosts

Ez9UQ2wXIAEL0Rw?format=jpg&name=small

De groep Japan is in 1984 uit elkaar. Er verschijnt een verzameldubbelelpee en dat is deze. Het was mijn eerste Japanplaat en ik kocht hem in 1987, meen ik. In de jaren negentig heb ik hem ook op cd gekocht, maar ik weet niet precies wanneer; ik heb de datum van aankoop niet op een stickertje in het doosje gezet/geplakt. Ik vermoed dat het rond 1995 is geweest. Op de verzamelaar voornamelijk spul van Gentlemen Take Polaroids en Tin Drum en van Quiet Life alleen het titelnummer en het machtige The Other Side Of Life. Niets van de eerste twee Japanplaten, want daar had de band (voornamelijk Sylvian) nadrukkelijk afstand van genomen. Was de elpee een dubbelaar; voor de cd zijn er wat stukken weggelaten. Zo ontbreekt A Foreign Place, een outtake van het album Quiet Life en dat maakte het hebben van deze verzamelaar juist zo interessant. Gelukkig staan Life Without Buildings en de singleversie van The Art Of Parties wel op de cd.




:Y
bazbodinsdag 27 april 2021 @ 09:51
bazbo cd1146: Japan - Methods Of Dance

Ez9tfN-XoAAHxG_?format=jpg&name=360x360

Dit is een illegale. Een bootleg. Het is een uitgave uit 1991 en ik kocht 'm op 13 februari 1992. Volgens het hoesje is het een opname van het concert in Hammersmith Odeon op 18 april 1980, maar volgens Discogs is dat niet correct en gaat het om 7 februari 1981. Op de setlist staat nog ouder materiaal, zoals European Son, Halloween, Alien en zelfs ...Rhodesia van het tweede Japanalbum. Voor een onofficiële plaat klinkt het allemaal niet eens zo slecht, maar het voegt weinig toe aan wat we al kennen, want live moest de band veel werken met sequencers en clicktracks, zodat de muziek nauwelijks afwijkt van de studioversies. Toch aardig.




:Y
bazbodinsdag 27 april 2021 @ 14:26
bazbo cd1147: Jean-Michel Jarre - Oxygene Trilogy

Ez94r6XWEAAq0wl?format=jpg&name=small

De originele en legendarische Oxygene verschijnt in 1976 en ik herinner me van toen (ik keek Toppop) dat het revolutionair was: iemand die in z'n uppie met een boel synthesizers hoogst bijzondere muziek maakt. Ik heb het album nooit gekocht; geen idee waarom eigenlijk niet. Wel meen ik dat ooit ik de elpee en opvolger Equinox een keer van iemand heb geleend en beide platen op een cassettebandje heb gezet. Twintig jaar later doet Jean-Michel Jarre het nog eens over en brengt hij Oxygene 7-13 uit. Nog weer twintig jaar later komt Oxygene 3 en alledrie de albums verschijnen in dat jaar 2016 in een driedubbelcdset. Die koop ik op 22 december 2016. Wat opvalt is dat de muziek uit 1996 en 2016 exact zo klinkt als die uit 1976. Dat is ook niet zo verwonderlijk, omdat Jarre (grotendeels) gebruik maakt van dezelfde analoge instrumenten als op het origineel. Wel is het allemaal digitaal opgenomen en gemixt en dat maakt dat het allemaal bijzonder helder klinkt. De originele opnames uit 1976 zijn flink opgepoetst. Eerlijk gezegd halen qua compositie deel twee en drie het niet bij de orginele, al staan er op twee zeker goede stukken (en geinig dat bepaalde themaatjes her en der weer terug komen). Deel drie vind ik in z'n geheel het minste, maar als trilogie is dit een fraaie set. De originele Oxygene blijft een mooi werk van een uitzonderlijke muzikant; dit werk is tot op de dag van vandaag relevant. Klassieker.




:Y

[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-04-2021 15:12:34 ]
bazbodinsdag 27 april 2021 @ 15:50
bazbo cd1148: Al Jarreau - In London

Ez_AZvoUUAIosCr?format=jpg&name=small

Deze staat al heel lang bij ons in de cd-kast: sinds 8 september 1990. Heel veel is-ie de cd-kast niet uitgekomen. Al Jarreau speelt in november 1984 in het Wembley Stadium in Londen en hij laat opnames maken van de concerten. Een samenvatting ervan verschijnt in 1985 op elpee en cd en ik zie nu dat er ook camerabeelden bestaan van de optredens. Jarreau laat zich omringen door een grote band met onder andere Nathan East op bas en een grote tetterdetetsectie. Het klinkt allemaal zeer gelikt en typisch jaren tachtig clean. Jarreau zelf is een uitstekend zanger en hij is prima bij stem. Ik ben helemaal niet thuis in het oeuvre van Jarreau en ken alleen dat ene hitje. Ja, Roof Garden staat erop. 't Is dat De Vrouw hem wilde hebben, destijds in een winkel op 8 september 1990.




:Y
bazbowoensdag 28 april 2021 @ 09:28
bazbo cd1149: Keith Jarrett - The Köln Concert

E0CtXO2XMAA2qSV?format=jpg&name=small

Legendarisch album, dit. En de best verkochte solopianoplaat ooit. De Amerikaan bezit een absoluut gehoor en als kind begon hij pianolessen te volgen, nog voordat hij drie jaar oud was. Jaja. Sinds halverwege de jaren zestig is hij actief als jazzmuzikant en hij werd beroemd toen hij in 1969 betrokken was bij de opnames van Bitches Brew van Miles Davis. In 1971 ontmoet hij Manfred Eicher van het ECM-label en sindsdien komt alles wat hij maakt uit via dat label. Vanaf begin jaren zeventig maakt hij een enorme reeks platen met allerlei duo's, trio's, kwartetten en solo. Aanvankelijk speelt hij piano, orgel en klavinet; later beperkt hij zich tot de piano. The Köln Concert komt uit in 1975. Het is opgenomen op 24 januari 1975. Jarrett bestijgt het podium, neemt plaats achter de piano en - zonder dat hij enig idee heeft wat hij gaat doen - begint hij te spelen. Je hoort hem zoeken naar melodieën en ritmes en af en toe vindt hij die en dan gaat hij er helemaal in op. Niet zelden raakt hij half in trance en je hoort hem af en toe meekreunen met de melodieën; schijnt dat hij in verregaande staat van verlichting ook wel al spelend opstond en met zijn bekken tegen de piano aan beukte. Rare man. Maar The Köln Concert is een schitterende plaat. Hoe ik aan zijn naam kom, weet ik eigenlijk niet precies meer. Eind jaren tachtig kocht ik de plaat op elpee en op 4 maart 2011 schafte ik een cd-versie aan (een remaster uit 2005). Het concert bestaat uit twee delen. Deel 1 staat op plaatkant 1 van de vinyleditie en deel 2 is in drie delen geknipt, die ieder op een plaatkant staat. Op de cd klinkt alles natuurlijk achter elkaar. Het concert ging overigens bijna niet door. Jarrett had niet alleen rugpijn (hij droeg een corset); hij kwam ook laat in het Köln Operahaus aan en ontdekte dat de piano in slechte conditie was (de pedalen werkten niet goed) en er was geen vervangende piano beschikbaar. Tot overmaat van ramp liep zijn diner in een Italiaans restaurant gigantisch uit doordat de keuken vertraging had, zodat hij met een half lege maag het podium op moest. De promotor van het concert bleef aandringen en Jarrett liet zich overhalen; pas om half twaalf nam hij plaats achter de piano (daarvoor had er een opera plaatsgevonden). Bij de begintonen hoor je publiek wat grinniken; verhaal gaat dat Jarrett onbewust de melodie had opgepikt van de bel in het gebouw die de aanvang van het concert aankondigde. De plaat is omgeven van goede verhalen. Ik pak deze cd echt regelmatig nog uit de kast en dan ga ik zelf ook helemaal op in de schitterende pianoimprovisaties. Jarrett heeft later nog meer prachtsolopianoplaten gemaakt, maar nergens haalde hij het niveau van deze.

Niets van te vinden op YT (vindt ECM niet goed), maar er zijn wel covers (!), zoals deze:

:Y

[ Bericht 12% gewijzigd door bazbo op 28-04-2021 09:39:37 ]
bazbowoensdag 28 april 2021 @ 09:29
Hiermee heb ik plankje achttien gedraaid. Op naar plankje negentien!

210428-125-plank-18-gedraaid-nu-plank-19.jpg

:Y
bazbowoensdag 28 april 2021 @ 11:39
bazbo cd1150: Keith Jarrett - Concerts

E0DN5KCWEAI17Xc?format=jpg&name=small

Oorspronkelijk verscheen Concerts in 1982 als een dikke driedubbelelpee. Eind jaren tachtig vond ik een enkele elpeeversie, waarop alleen het concert in Bregenz staat. En op 18 juli 2014 kwam ik daarvan een cd-versie. Die kocht ik. Wat Jarrett op deze plaat doet, ligt in het verlengde van The Köln Concert: podium op zonder plan, achter de piano en spelen maar. Tijdens dit concert op 28 mei 1981 zit hij verrassend snel in een flow en vindt hij ritmes, melodieën en tegenmelodieën.Soms is het lyrisch en verstild; op andere momenten uptempo en opzwepend. Het concert begint met een lange improvisatie van dik een half uur (dat op de elpee na tweeëntwintig minuten onderbroken wordt) en daarna volgt nog Untitled en de toegift Heartland. Vooral Untitled heb ik altijd intrigerend gevonden; Jarrett speelt een of ander complex ritme waaroverheen hij akkoorden en melodieën ramt. Haha, zelf heb ik eind jaren tachtig vaak geprobeerd iets soortgelijks te spelen op mijn Philicordia-orgeltje en dat lukte me natuurlijk nooit. Concerts is net als The Köln Concert een kippenvel plaat, al haalt hij het niet bij die laatste.

Natuurlijk ook weer niets van te vinden op YT, maar wel een stuk dat op de elpee staat en hij iets meer dan een week later speelde op 4 juni 1981:

:Y
bazbovrijdag 30 april 2021 @ 09:16
bazbo cd1151: Keith Jarrett - Dark Intervals

E0NDRYIXEAEjcbX?format=jpg&name=small

Hoewel op Dark Intervals kortere stukken staan en je vermoedt dat het om echte composities gaat, blijken dit wel degelijk improvisaties te zijn. De acht werken zijn opgenomen op 11 april 1987 in de Suntory Hall in Tokyo en verschenen in 1988 op cd. Ik kocht het plaatje op 18 juli 2014. Het bleek de eerste keer dat Jarrett kort (van tweeënhalve tot bijna dertien minuten) improviseerde, in plaats van dat hij aan één stuk door pingelde. Het effect is er niet minder om; af en toe raakt hij weer aan die bijzondere cadans (langzaam of snel) waaroverheen hij improviseert. Wederom een mooi album, dit.

Ook weer niets van te vinden op YT; wel een cover:

:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 01-05-2021 14:08:41 ]
bazbovrijdag 30 april 2021 @ 11:50
bazbo cd1152: Keith Jarrett & Charlie Haden - Last Dance

E0NQqJJXoAA2Vmi?format=jpg&name=small

Keith Jarrett werkt veel samen met basspeler Charlie Haden. Ze spelen in een trio en in allerlei andere samenstellingen. In 2014 brengen ze deze duoplaat Last Dance uit. Geen eigen composities, maar acht 'standards' van componisten als Gershwin, Rogers & Hammerstein en Cole Porter. Alle acht wonderschoon. De zoet pingelende piano van Jarrett gedijt goed samen met de subtiele bas van Haden. Ik kocht deze plaat op 3 december 2015 en iedere keer als ik hem draai, is het genieten geblazen.

Natuurlijk niks van te vinden op YT, behalve een reclamefilmpje:

:Y
Dagoduckvrijdag 30 april 2021 @ 16:29
Ben ik ook weer eens :W

Gister deze plaat op de kop getikt bij een tweedehands winkel hier in Den Helder. Was niet goedkoop, maar we kunnen best de ondernemers wat steunen, nietwaar.

D55: Dozer - Madre De Dios

qkQFGoR.jpg

bazbovrijdag 30 april 2021 @ 19:19
quote:
6s.gif Op vrijdag 30 april 2021 16:29 schreef Dagoduck het volgende:
Ben ik ook weer eens :W

Gister deze plaat op de kop getikt bij een tweedehands winkel hier in Den Helder. Was niet goedkoop, maar we kunnen best de ondernemers wat steunen, nietwaar.

D55: Dozer - Madre De Dios
[...]
Goed je weer te zien posten.
Maar wat IS het?

:Y
Dagoduckvrijdag 30 april 2021 @ 22:20
quote:
10s.gif Op vrijdag 30 april 2021 19:19 schreef bazbo het volgende:

[..]

Goed je weer te zien posten.
Maar wat IS het?

:Y
Stonerrockbandje uit Zweden! Album uit 2001. Beetje Queens of the Stone Age-vibes.

Hebben ook nog een split-ep uitgebracht met Unida (van John Garcia, daarvoor zanger van Kyuss, waar Josh Homme van QotSA ook in zat).
bazbozaterdag 1 mei 2021 @ 06:45
bazbo cd1153: Keith Jarrett - La Fenice

E0RqWzkWUAICY8S?format=jpg&name=small

Keith Jarrett blijft z'n hele verdere carrière solopianoconcerten geven. Zo zit hij op 19 juli 2006 in het Gran Teatro La Fenice in Venetië dik anderhalf uur in z'n uppie te improviseren. Het eerste stuk (de eerste zeventien minuten) klinkt nog wat krampachtig; daarna vindt hij de flow en speelt hij waanzinnige dingen. Er komen zachte passages voorbij, maar ook uptempo spul, waarin hij helemaal los gaat. Naast de geïmproviseerde stukken horen we ook een paar covers: zo is er bijvoorbeeld de traditional My Wild Irish Rose en de standards The Sun Whose Rays en Stella By Starlight. Ik koop deze dubbelcd op 7 januari 2020 en het is een mooie aanvulling op mijn miniverzameling pianogepingel van Jarrett.


:Y
Dagoduckzaterdag 1 mei 2021 @ 09:27
@bazbo Heb je trouwens door in de TT's geprobeerd is het topicnummer te combineren met een bandnaam of songtitel?

Nummer 3:

MUZ / Draai hier alle platen in je platenkast #3 (5007)


Nummer 16:

MUZ / Draai hier alle platen in je platenkast #16 (Saltines)


Etc.

Voor een volgende topic is dit wel een mooie:

Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 09:46
BBCD329

R-331962-1255258191.jpeg.jpg

Na Burt is het de beurt aan serge gainsbrourgh om door het rooster van moderne jazzers van het tzadik rooster onder handen genomen te worden. Leuk dat hier dus een patton versie opstaat van ford mustang... terwijl hij jaren later dus een plaat gemaakt heeft met vannier de componist van vele serge gainsbourgh klassiekers (wellicht ook dit nummer dat weer ik niet)...

bazbozaterdag 1 mei 2021 @ 10:31
quote:
6s.gif Op zaterdag 1 mei 2021 09:27 schreef Dagoduck het volgende:
@:bazbo Heb je trouwens door in de TT's geprobeerd is het topicnummer te combineren met een bandnaam of songtitel?

Nummer 3:

MUZ / Draai hier alle platen in je platenkast #3 (5007)


Nummer 16:

MUZ / Draai hier alle platen in je platenkast #16 (Saltines)


Etc.

Voor een volgende topic is dit wel een mooie:

:@
bazbozaterdag 1 mei 2021 @ 10:38
bazbo cd1154: Keith Jarrett - Munich 2006

E0SU2IMWUAEDy1-?format=jpg&name=small

Nee, dit album verschijnt niet in 2016, maar in 2019. Ik koop het op 18 november van dat jaar. Het is opgenomen op 16 juli 2016 in de Philharmonie in München. (Mooie zaal. Ik zag King Crimson er spelen in de zomer van 2018.) Twaalf piano-improvisaties krijgen we op deze dubbelcd. Het start wat abstract, maar Jarrett komt snel in die staat van verlichting die schitterende stukjes oplevert: rustig, opzwepend, grandioos. Daarna volgen nog drie standards, waaronder het stuk dat hij vaak heeft gespeeld: Somewhere Over The Rainbow. Helaas kan hij niet meer optreden; Jarrett kreeg twee beroertes in februari en mei 2018.



:Y
Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 10:56
BBCD330

R-1357175-1415475211-6253.jpeg.jpg

Na de tzadik cds is het tijd voor de aanwinsten tijdens de ipecac sales, we beginnen met Dub Trio een fijn trio die instrumentele heavy dub maakt, wat het vooral dubby maakt is zware bas en echo's op de drums. Heb de mannen ooit live aan het werk gezien en dat was erg fijn, een mooie aanwinst van een fijne band (en ohja patton zingt op 1 nummertje mee).

Nogoodzaterdag 1 mei 2021 @ 11:21
Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 11:24
quote:
CD of LP? En welkom in het draai je platenkast topic :Y
bartridzaterdag 1 mei 2021 @ 11:25
quote:
88s.gif Op zaterdag 1 mei 2021 10:56 schreef Bosbeetle het volgende:
BBCD330

[ afbeelding ]

Na de tzadik cds is het tijd voor de aanwinsten tijdens de ipecac sales, we beginnen met Dub Trio een fijn trio die instrumentele heavy dub maakt, wat het vooral dubby maakt is zware bas en echo's op de drums. Heb de mannen ooit live aan het werk gezien en dat was erg fijn, een mooie aanwinst van een fijne band (en ohja patton zingt op 1 nummertje mee).

Die is lekker ja :Y
Nogoodzaterdag 1 mei 2021 @ 11:26
quote:
88s.gif Op zaterdag 1 mei 2021 11:24 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

CD of LP? En welkom in het draai je platenkast topic :Y
Hier heb ik de lp nog van.
Ik vind echt elk nummer ook goed _O_
In ieder geval een van de beste lp's die ik in huis heb :)
Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 11:27
quote:
6s.gif Op zaterdag 1 mei 2021 11:26 schreef Nogood het volgende:

[..]

Hier heb ik de lp nog van.
Ik vind echt elk nummer ook goed _O_
In ieder geval een van de beste lp's die ik in huis heb :)
Tof de LP staat hier ook in de kast maar ik draai hem amper.
Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 11:59
BBCD331

R-3908045-1367528197-3688.jpeg.jpg

Dit was een gokje omdat aanbieding en omdat er een nummertje van patton op staat. Eigenlijk geen idee wat voor muziek het is het begint nogal filmisch met een country twang en dat is geloof ik ook het type muziek dat het is. Dus een beetje spagetti western gemaakt door itallianen. Ik denk dat dit niet een heel veel gedraaid cdtje gaat worden maar wellicht kan ik nog verrast worden :)

Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 12:03
Oeh het heeft ook wel wat dreamers achtige vibes :Y lekkere zomer muziek eigenlijk wel :Y
Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 12:52
BBCD332

R-496110-1473577054-6482.jpeg.jpg

We gaan door met het geweldige Flat Earth Society uit belgië deze bigband maakt echt hele toffe muziek, ze zijn bekend van onder andere de soundtrack van de film Minoes de Poes. Het is hele fimische bigband jazz waarbij je de hele tijd de muzikale equivalenten hoort van sluipscenes, achtervolginscenes, actiescenes etc etc. Heel veel blazers, fijne contrabass een levendig geheel en uniek in het big band genre. Een feest om naar te luisteren O+

Een tijd geleden live gezien en dat was ook geniaal, kon zo snel niets van deze cd op youtube vinden daarom een liveregistratie.

bazbozaterdag 1 mei 2021 @ 14:00
bazbo cd1155: Jazz Sabbath - Jazz Sabbath

E0TKnWYWUAA1h2c?format=jpg&name=small

Het verhaal van Jazz Sabbath is bijzonder. Weinig mensen hebben van bandleader en pianist Milton Keanes gehoord, terwijl zijn muziek door miljoenen gewaardeerd wordt. Wat wil het geval? Eind jaren zestig schrijft Milton Keanes een hele rits stukken voor zijn jazzband en die neemt hij met Jazz Sabbath ook op. Echter, voordat de opnames verschijnen, blijkt er een andere band die stukken te hebben gekopieerd en helemaal naar hun hand te zetten. Die band heet Black Sabbath (goh, waar zouden ze die bandnaam vandaan hebben) en ze worden er beroemd en rijk mee. De plaat van Keanes en Jazz Sabbath raakt in de vergetelheid. Pas vorig jaar brengt Keanes de originele opnames van Jazz Sabbath uit. Hoe het allemaal precies zit, is te zien in een onthullende en onthutsende documentaire, die te bekijken is op YT en waarin vele bekende mensen uit de rockwereld van toen hun connectie met Milton Keanes toelichten. Het plagiaat door Black Sabbath komt pijnlijk aan het licht. De plaat zelf bevat zeven jazzparels, die eigenlijk veel beter zijn dan de rockversies van Osbourne, Iommy, Butler en Ward. Ik kocht de cd op 1 juli 2020.

De docu:




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-05-2021 14:20:09 ]
Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 14:02
BBCD333

R-2616823-1293464308.jpeg.jpg

Orthrelm is een uitzonderlijk duo van gitarist mick barr en drummer Josh Blair. Ze brachten voor deze plaat ooit een EP uit met 99 nummers in nog geen 30 minuten waar elk nummer bestond uit een soort "lickje". Ook deze plaat bestaat uit dit soort lickjes maar dan heel veel ongeveer dezelfde achter elkaar maar door de herhaling en eentonigheid vormt zich een soort minimalistische sculptuur dit soort muziek die onderandere ook door dead neanderthals etc wordt gemaakt leveren een soort hypnotiserende trance achtige muziek op maar zijn voor de makers vooral een fysieke uitputtingsslag en daardoor is het ook geen computer gestuurde preciesie en daar zit hem de kracht in het wijkt juist genoeg af om een soort vorm te krijgen. Niet voor elke dag maar toch een geweldig stukje muziek.

Nogoodzaterdag 1 mei 2021 @ 14:46
Deze lp heb ik grijs gedraaid. Band bestaat nog steeds blijkbaar 8-)

Releasedatum: 26 september 1980

Bosbeetlezaterdag 1 mei 2021 @ 15:35
BBCD334

R-728208-1155329328.jpeg.jpg

Okay tijd voor de raarste plaat in mijn collectie :D Nameijk een soort zelfhulp, mediatiehulp cd voor death. "Your ticket to death trough hypnotic suggestion" Het volledig spoken word een zware stem die uitlegt dat deze cd niet voor iedereen is bijvoorbeeld niet voor lactating women, en dat het succesvol is gebruikt door mensen als bob hope en the queen mother. Vervolgens wordt het een ademhalingsoefening die steeds verder gaat in het niet ademhalen :D Deze cd komt ook met een voorgedrukt testament die je kunt invullen voor beluistering. Het is allemaal een vrij hilarische parodie op ontspanningsoefeningen en meditatie tapes :D

bazbozaterdag 1 mei 2021 @ 16:33
bazbo cd1156: Jeronimo Road - Live At The Orange

E0TbLmDXEAA6kP7?format=jpg&name=small

Halverwege de jaren negentig beginnen jeugdvrienden gitarist Fraser T. Smith en toetsenist Adam Wakeman (zoon van) een band. Ze zoeken een bassist en een drummer en vinden die in respectievelijk Phil Williams (die nog een blauwe maandag bij Keith Emerson zal spelen) en Mark Heaney. Heaney kent dan weer ene Damian Wilson die aardig kan zingen. Zo ontstaat hun band Jeronimo Road. De band kende ik van een Yes-tributealbum (Tales From Yesterdays) uit 1995 waarop zij Starship Trooper spelen, zij het met een iets andere bezetting; zo speelt Tony Fernandez (vaste drummer van vader Wakeman) daarop de drums. De band Jeronimo Road wordt geen succes; er zijn wat liveoptredens en daar blijft het bij. Eind jaren negentig besluit de groep om te kappen. Wilson en Wakeman beginnen later progmetalband Headspace en de afgelopen paar jaar brengen ze duoplaten uit en treden ze samen op. Pas in 2005 komt het enige album van Jeronimo Road uit en dat is deze cd. Drie kwartier liveopnames uit de Orange, waar dat dan ook moge wezen. Ook onduidelijk is wanneer precies de opnames zijn gemaakt. Wel duidelijk is dat de groep pittige progrock maakte en dat het eigenlijk zonde is dat het nooit iets is geworden. Smith speelt een lekkere lick en solo op zijn gitaar, Wilson zingt de sterren van de hemel en Wakeman speelt volledig ten dienste van de rocksongs. Het geluid is niet optimaal, maar het is goed beluisterbaar en ieder instrument is prima te horen. Ik ontdek in 2016 dat het plaatje voor een prikkie te verkrijgen is in een plaatselijke platenwinkel, bestel het daar en ik heb het binnen op 22 februari 2016. Leuk is de bonus: Caught In The Machine, de enige bruikbare studio-opname die de band maakte, plus Starship Trooper (dat ik dus al kende van de Yes-tributeplaat Tales From Yesterdays uit 1995). Nu is dat wel een ijzersterke versie. Vader Rick speelde tijdens het outro een erg lange synthesizersolo; zoon Adam kan het met wat korter af, maar die solo is dan ook wel een van de hoogtepunten van dit bijzonder leuke album.

Niets van Jeronimo Road te vinden op YT, behalve dan die Yes-cover:

:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 01-05-2021 21:55:49 ]
bazbozondag 2 mei 2021 @ 13:14
bazbo cd1157: Jane Getter Premonition - Anomalia

E0XbMqNWUAIdzjn?format=jpg&name=small

De Amerikaanse gitariste en componiste Jane Getter bracht onlangs haar tweede soloalbum uit. Haar band Jane Getter Premonition bevat topmuzikanten als Alex Skolnick, Stu Hamm, Mark Egan, Chad Wackerman en haar man Adam Holzman. Daarnaast komt Vernon Reid een moppie meespelen. De plaat is iets anders dan voorganger On uit 2015. Daarop stond vooral instrumentaal geweld; hier zes rocksongs en drie instrumentaaltjes. Centraal staat de gitaar van Getter, terwijl het nergens gefreak wordt. Opener en instrumentaal Kryptone is wat mij betreft gelijk het hoogtepunt. Getter zelf zingt wat, Randy McStine en Chanda Rule zorgen voor de vocale afwisseling en dat is maar goed ook, want Getters stem is wat vlak. Ik kocht de plaat op 29 april 2021 en vind hem niet onaardig, hoe knap het allemaal in elkaar zit; tot nu toe vind ik de voorganger On wat krachtiger en verrassender.




:Y
bazbozondag 2 mei 2021 @ 14:07
bazbo cd1158: Jethro Tull - This Was

E0Xne8vWEAE152O?format=jpg&name=900x900

Jethro Tull is een band waar ik al heel lang een zwak voor heb. Halverwege de jaren tachtig kocht ik Aqualung, maar vooral vanaf de jaren negentig - toen veel platen in geremasterde vorm verschenen met heel veel bonusstukken - ben ik gaan verzamelen. Het werd echt erg toen in 2014 een nieuwe serie begon: alle klassieke platen opnieuw gemixt - vaak ook nog in surround erbij - door Steven Wilson. Hierdoor voelde ik mijzelf gedwongen om alles nóg een keer te kopen. This Was was de debuutplaat uit 1968. Jethro Tull was toen een jonge bluesband, eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Wat het interessant maakte, was het gebruik van de dwarsfluit. Ian Anderson kon een aardig deuntje schrijven, maar een instrument goed bespelen lukte hem (nog) niet. Toevallig vond hij een fluit in een muziekwinkel en in vrij korte tijd had hij het instrument redelijk onder de knie. Blues, jazzy, wat rockachtig: de debuutplaat klinkt fris, dat wel. Het meeste materiaal is geschreven door Ian Anderson, daarnaast staat er een enkele traditional op. Verder in de band: gitarist Mick Abrahams, bassist Glenn Cornick en drummer Clive Bunker. Steven Wilsons remix verscheen in 2018 in de vorm van een dikke boekbox met drie cd's en een dvd. Heel veel extra's: het album in de originele mono- en stereomixen, alle b-kantjes, BBC-sessies, outtakes en dergelijke in allerlei mixen. Overdaad schaadt een beetje, maar voor het historische overzicht is het fijn. Ik had een oude cd-versie, maar daar is deze boekversie (die ik kocht op 12 november 2018) voor in de plaats gekomen.




:Y
Dagoduckzondag 2 mei 2021 @ 19:36
quote:
10s.gif Op zaterdag 1 mei 2021 14:00 schreef bazbo het volgende:
bazbo cd1155: Jazz Sabbath - Jazz Sabbath
:D
bazbozondag 2 mei 2021 @ 19:37
quote:
6s.gif Op zondag 2 mei 2021 19:36 schreef Dagoduck het volgende:

[..]

:D
Ik vind die documentaire nog altijd bijzonder leuk ...

:Y
Bosbeetlemaandag 3 mei 2021 @ 09:31
LP320

R-18525916-1619780925-6121.jpeg.jpg

Nieuw bandje met onder andere conny ochs, ze gaven een verpletterend concert in het UT Connewitz https://www.leipzig.trave(...)/infos/ut-connewitz/ op roadburn redux en brachten toen ook deze limited edition van hun plaat uit waar er 50 van gemaakt zijn speciaal voor het roadbrun redux festival. Ik was zo onder de indruk van het concert dat ik de plaat gekocht heb :)

Het festival staat niet meer online en er staan dus ook nog geen beelden van deze band op youtube :)
bazbodinsdag 4 mei 2021 @ 07:47
bazbo cd1159: Jethro Tull - Stand Up

E0hOMhWWQAIQ0ks?format=jpg&name=900x900

Het tweede album van Jethro Tull heet Stand Up, kwam uit in 1969 en kent een wijziging in koers. Gitarist Mick Abrahams pakte zijn biezen toen hij door had dat Ian Anderson en de anderen de blues wilden loslaten en meer folkrockachtig spul wilden spelen. En ja, Anderson was ongeveer de bandleider geworden. Voor Abrahams in de plaats kwam Martin Barre. Helemaal bluesloos is Stand Up niet (hoor Nothing Is Easy en We Used To Know maar eens), maar hét stuk dat zo'n beetje synoniem is met Tull laat wel horen waarom Abrahams vertrok. Bourrée is een bewerking van iets van Bach en de fluit van Anderson is prominent. Gave plaat, doordat er muziek in verschillende stijlen op staat die toch een geheel vormen, is de afwisseling groot. Ik heb een cd-versie uit 2001 met daarop al een set gave bonusnummers. In 2016 kwam The Elevated Edition, een boekwerk met twee cd's en een dvd, dat ik kocht op 21 november 2016. Het boekwerk herstelt de 'pop-up'-hoes van de originele elpee: als je de hoes openklapte, kwam er een kartonnen band omhoog (iets wat je nog wel ziet bij felicitatiekaarten). Op de eerste cd de plaat in een nieuwe mix van Steven Wilson en negen bonusstukken, waaronder de single Living In The Past (in 5/4-maat). Op het tweede plaatje (een deel van) het tweede concert van 9 januari 1969 in het Konserthuset in Stockholm, aangevuld met iets van het eerste concert en nog wat singlemixen en radioadvertenties. Op de dvd alles in allerlei mixen, waaronder de mooie surround van Wilson.





:Y
bazbodinsdag 4 mei 2021 @ 10:47
bazbo cd1160: Jethro Tull - Benefit

E0h30HeXoAId0dC?format=jpg&name=small

Het derde album van Jethro Tull heet Benefit en het verscheen in 1970. Op deze plaat gaat de band verder in de lijn die men op Stand Up inzette: aanstekelijke folkrock en andere stijlen, plus meneer Ian Anderson nog meer aan de macht. Dit keer geen covers meer; Anderson is de enige schrijvert. Rond deze tijd verschijnt er ook een single Sweet Dreams, die dan weer niet op de elpee staat (gék word je ervan). Zelf vind ik de plaat zeer onderhoudend en sterk, maar het is wat mij betreft niet echt een hoogtepunt in het Tulloeuvre. To Cry You A Song is daarentegen wel degelijk zeer fraai. Dit is zo'n beetje de enige 'oude' Tull die ik niet op eerdere cd heb. In 2013 kwam A Collector's Edition uit, zo ongeveer de eerste in de serie remixen door Steven Wilson. Niet in een boekwerk, maar gewoon een digipack. Twee cd's en een dvd. Op de eerste cd de plaat in de nieuwe mix, met daarachteraan singlemateriaal; op het tweede plaatje nog meer singlespul in mono- en stereoversies en de hoeveelheid dubbelingen is aanzienlijk. Op de dvd natuurlijk ook allerlei mixen van het album, waaronder de surround. Ik kocht deze set op 23 december 2013 bij het verschijnen ervan.




:Y
bazbodinsdag 4 mei 2021 @ 12:22
bazbo cd1161: Jethro Tull - Aqualung

E0iP5TBWQAInVli?format=jpg&name=900x900

Het vierde album van Jethro Tull heet Aqualung, verschijnt in 1971 en is een klassieker van jewelste. De band had een bezettingswisseling ondergaan: bassist Glenn Cornick maakte plaats voor Jeffrey Hammond-Hammond en toetsenist John Evan voegde zich bij het kwartet, zodat een kwintet ontstond. Velen scharen Aqualung onder de conceptalbums, maar Ian Anderson blijft tot op de dag van vandaag ontkennen dat het er eentje is. Wel is het een verzameling van tien songs die ongelofelijk goed bij elkaar passen en op elkaar aansluiten. Er zijn nog steeds folkrockinvloeden, maar langzamerhand horen we ook wat progachtige elementen erin. De grote knallers zijn het titelnummer, My God en Locomotive Breath, stukken die Tull jarenlang standaard op de setlijst van concerten had staan. Ik kocht de elpee halverwege de jaren tachtig, heb een cd-versie met wat bonustracks erop en een dubbelcdversie met nog veel meer extra's. In 2016 verscheen - op veler verzoek - deze 40th Anniversary Adapted Edition in de boekwerkvorm (die ik kocht op 25 april 2016), bestaande uit twee cd's en twee dvd's. Op het eerste plaatje de remix van Steven Wilson, op het tweede allerlei extra's in de Steven Wilson remix, plus de EP Life Is A Long Song. Een zeer sterk stuk is Lick Your Fingers Clean, dat om een of andere reden niet op de plaat staat (schandalig) en jaren lang op de plank bleef liggen; pas op de 20th Anniversary Collection (uit 1988) haalde Anderson het pas van die plank af. Het is slechts een enkel voorbeeld van het vele overgebleven materiaal. Op de twee dvd's het album in allerlei mixen en de extra's ook, plus surroundspul door Steven Wilson én een quadmix. Fraai, fraai.






:Y

[ Bericht 9% gewijzigd door bazbo op 04-05-2021 12:43:18 ]
bazbodinsdag 4 mei 2021 @ 15:14
bazbo cd1162: Jethro Tull - Thick As A Brick

E0i5vzCXMAIEo4B?format=jpg&name=small

Het vijfde album van Jethro Tull heet Thick As A Brick, verscheen in 1972 en is eveneens legendarisch. Toen het jaar ervoor Aqualung verscheen, waren er nogal wat rockjournalisten die Ian Anderson ervan beschuldigden het progpad op te willen; ze zagen in Aqualung een conceptalbum en nog niet eens een goed ook. Ian Anderson zon op een scherp antwoord en het antwoord was een conceptalbum dat zijn gelijke niet kent. Op de elpee staat één nummer van drie kwartier lang, dat vol zit met tempowisselingen, verschillende maatsoorten en complexe arrangementen. Het geheel was verpakt in wat een krant lijkt en tekstueel ging het allemaal over de belevenissen en bizarre wereldblik van de jeugdige Gerald Bostock. Drummer Clive Bunker was er niet meer bij; zijn plek was overgenomen door Barriemore Barlow. Tijdens de immense tour die de band ondernam om de plaat te promoten, rekte de Anderson de uitvoering van Thick As A Brick op tot bijna twee uur, al dan niet onderbroken door bizarre toneelstukken waarin hij fictieve krantenartikelen voordroeg. De pers was bijna unaniem genadeloos; het publiek dweepte echter met de plaat en het is nog altijd een parel in het grote Tulloeuvre. Ik heb ergens een oudere cd-versie staan. In 2012 verscheen de plaat in zo'n boekbox, met een remix door Steven Wilson en een dvd, waarop de plaat in surround. Die uitgave heb ik helaas gemist en ik hoop dat er ooit nog eens een herdruk komt. In 2015 kwam er echter gelukkig een herdruk, zij het zonder dvd, in een gewoon cd-doosje en zonder extra's. Allemensen, wat klinkt deze bizar goed.



:Y
Kanaroedinsdag 4 mei 2021 @ 15:42
Ik heb ook een zwak voor Jethro Tull! (en voor een hoop andere bands trouwens)

Btw. wat een enorme platenkast heb jij Bazbo! En je bent nog maar bij de "J" !

Fijn topic is dit, wilde ik ff melden aan alle inzenders! :)
bazbowoensdag 5 mei 2021 @ 07:48
quote:
0s.gif Op dinsdag 4 mei 2021 15:42 schreef Kanaroe het volgende:
Ik heb ook een zwak voor Jethro Tull! (en voor een hoop andere bands trouwens)

Btw. wat een enorme platenkast heb jij Bazbo! En je bent nog maar bij de "J" !

Fijn topic is dit, wilde ik ff melden aan alle inzenders! :)
Dank je!
De kast is groot, maar wordt te klein. Ik koop sinds 1988/1989 cd's, dus in de loop van de jaren is-ie inderdaad gegroeid. Ben nu nog bezig met de pop-rock-jazz. Hierna komen nog verzamelcd's, klassiek, folk, cabaret/Nederlandsch (meeste van De Vrouw) en wereldmuziek.
En ik heb nog een rijtje met 'onofficieel' spul; heb een aantal jaren publieksopnames van concerten e.d. gedownload en veel op cd-r gebrand. Bij mijn verhuizing vier jaar geleden honderden van die cd's weggegeven en weggegooid, maar er is een rijtje blijven staan.
Ik ben nog wel even bezig.

Doe je ook mee? Als er meer mensen meedoen, maakt dat het topic nog fijner!

:Y
Kanaroewoensdag 5 mei 2021 @ 08:11
quote:
10s.gif Op woensdag 5 mei 2021 07:48 schreef bazbo het volgende:

[..]

Dank je!
De kast is groot, maar wordt te klein. Ik koop sinds 1988/1989 cd's, dus in de loop van de jaren is-ie inderdaad gegroeid. Ben nu nog bezig met de pop-rock-jazz. Hierna komen nog verzamelcd's, klassiek, folk, cabaret/Nederlandsch (meeste van De Vrouw) en wereldmuziek.
En ik heb nog een rijtje met 'onofficieel' spul; heb een aantal jaren publieksopnames van concerten e.d. gedownload en veel op cd-r gebrand. Bij mijn verhuizing vier jaar geleden honderden van die cd's weggegeven en weggegooid, maar er is een rijtje blijven staan.
Ik ben nog wel even bezig.

Doe je ook mee? Als er meer mensen meedoen, maakt dat het topic nog fijner!

:Y
Leuk!
Of ik meedoe..wellicht ooit. Ben geen verzamelaar en heb niet veel aan platen en/of cd's.
Voorlopig lees en luister ik hier mee :)
bazbowoensdag 5 mei 2021 @ 08:13
quote:
0s.gif Op woensdag 5 mei 2021 08:11 schreef Kanaroe het volgende:

[..]

Leuk!
Of ik meedoe..wellicht ooit. Ben geen verzamelaar en heb niet veel aan platen en/of cd's.
Voorlopig lees en luister ik hier mee :)
De titel van het topic luidt: 'Draai hier alle platen in je platenkast'. Dan maakt het dus niet uit hoe groot je verzameling is.
Ook een kleine verzameling is een verzameling.

:Y
Kanaroewoensdag 5 mei 2021 @ 08:36
quote:
10s.gif Op woensdag 5 mei 2021 08:13 schreef bazbo het volgende:

[..]

De titel van het topic luidt: 'Draai hier alle platen in je platenkast'. Dan maakt het dus niet uit hoe groot je verzameling is.
Ook een kleine verzameling is een verzameling.

:Y
Haha, dat is inderdaad zo! Als ik er zin in krijg zie je me wel verschijnen :D
bazbowoensdag 5 mei 2021 @ 15:03
bazbo cd1163: Jethro Tull - A Passion Play

E0nwC6fXMAEGVqw?format=jpg&name=900x900

Het zesde album van Jethro Tull heet A Passion Play, verschijnt in 1973 en is in mijn oren een van de beste platen van Tull. Niet iedereen denkt daar zo over. De pers bijvoorbeeld, die kraakte de plaat zo ongeveer unaniem. Voorman Ian Anderson raakte daardoor zo geërgerd, dat hij besloot niet langer in Groot Brittannië op te treden. A Passion Play bestaat uit vier aktes, halverwege onderbroken door de korte muzikale fabel The Hare Who Lost His Spectacles. Iedere akte bestaat ook weer uit kortere delen, maar de plaat luistert als een lange vijfenveertig minuten durende suite van proggeweld. Complexe passages vragen alle aandacht van de luisteraar; gelukkig zijn er korte, wat akoestische onderbrekingen. Ik heb een eerdere cd-versie met daarop ook de toenmalige video van de fabel. Die versie verdween achter in de kast toen in 2014 deze boekdoos An Extended Performance uitkwam. Twee cd's en twee dvd's zitten erin. Op het eerste cd'tje staat de plaat in een nieuwe mix door Steven Wilson. Op dringend verzoek van Ian Anderson heeft Wilson een paar partijen weggelaten; zo was Anderson absoluut niet tevreden over zijn eigen saxofoonriedels. Niet alles is weg, hoor. Wisons mix klinkt ruimtelijk en retegoed. Op het tweede plaatje staan de opnames uit Chateau D'Hérouville. Na Thick As A Brick ging de band in deze Franse studio om een nieuwe plaat op te nemen. Die opnames liepen uit op een nachtmerrie: de atmosfeer en techniek waren niet goed en Anderson noemt de studio ook steevast 'Chateau D'Isaster'. Hij besloot om de opnames te stoppen en in Engeland gewoon met iets heel nieuws te beginnen; dat nieuws werd A Passion Play. Steven Wilson onderzocht de onvoltooide tapes uit Chateau D'Hérouville en vond er veel bruikbaars tussen; dat poetste hij op en remixte hij tot een prachtig geheel. Je hoort een plaat in ontwikkeling en er staan echt geweldige dingen op: Scenario, Audition en No Rehearsal vormen samen een intrigerende trilogie (en zijn in vroege mix ook te vinden op de 20 Years Of Jethro Tull-box uit 1988 en op Nightcap uit 1993). Op de twee dvd's veel mixen van al het materiaal, waaronder een uitmuntende surroundmix van de plaat. Verder vinden we de video van de fabel en de video die de band gebruikte tijdens het intro van de optredens. Ik kocht de boekbox op 22 augustus 2014 en speel dit regelmatig. Grandioos.




:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 05-05-2021 19:14:10 ]
bazbodonderdag 6 mei 2021 @ 08:04
bazbo cd1164: Jethro Tull - WarChild

E0rjqdnXEAIpPUk?format=jpg&name=900x900

Het zevende album van Jethro Tull heet WarChild, verscheen in 1974 en is het schamele resultaat van een ambitieus plan dat niet van de grond kwam. Na A Passion Play wilde Ian Anderson nog wel een stapje verder gaan en hij bedacht een theaterstuk met scenario, muziek en beelden. Het moest een audiovisuele ervaring worden. U begrijpt: uiteindelijk werkte het niet en lukte het niet om gefinancierd te krijgen. Anderson ging met Tull de studio in en vormde dat wat hij had tot een kort en krachtig album dat WarChild heette. Nu moet ik zeggen dat ik het materiaal goed, maar niet boven Tulls gemiddelde uitstijgt. Het titelnummer, Skating Away On The Thin Ice Of The New Day, Bungle In The Jungle en The Last Hoorah zijn de sterkste stukken. Vooral in de laatste kun je horen hoe theatraal het project had kunnen worden. Voor de gelegenheid draaft er een heel orkest op. Ik heb ergens een verouderde cd-versie van het album achterin een kast staan. Die werd overbodig toen eind 2014 The 40th Anniversary Theatre Edition verscheen, die ik kocht op 3 december 2014. Deze boekset bestaat uit twee cd's en twee dvd's. Op het eerste plaatje staat de nieuwe remix door Steven Wilson. Die klinkt als een tiet zo helder en gedetailleerd. Het tweede plaatje bevat 'The Second Act: Associated Recordings', elf zeer interessante stukken die destijds op de plank zijn blijven liggen, waaronder Saturation. Ook deze geremixed door Wilson. Nóg interessanter zijn de 'WarChild Orchestral Recordings', die een mooi beeld geven van hoe het geklonken zou kunnen hebben als het hele project wél van de grond was gekomen. Op de twee dvd's alles van de cd's in allerlei mixen, waaronder weer de grandioze surround van Wilson, plus een persconferentie van 11 januari 1974 waarin Anderson zijn project aankondigt en een promovideo van The Last Hoorah. WarChild mag dan niet mijn favoriete Tullalbum zijn; hoe de boel hier klinkt en hoe ik het gepresenteerd krijg is gewoon steengoed.





:Y
bazbovrijdag 7 mei 2021 @ 07:44
bazbo cd1165: Jethro Tull - Minstrel In The Gallery

E0wrR6zWQAIu0RH?format=jpg&name=900x900

Het achtste album van Jethro Tull heet Minstrel In The Gallery, verschijnt in 1975 en kent een terugkeer naar meer folkrockachtige en minder theatrale (hoewel) muziek. Ian Anderson schrijft veel materiaal op zijn akoestische gitaar en neemt dat dan ook op; later kleurt de band het dan in. Dat maakt dat deze plaat veel akoestischer klinkt dan de voorgangers. Heel pastoraal is het overigens niet; het titelnummer kent een lieflijk en levendig folkintro, waarna de elektrische gitaar van Martin Barre genadeloos de sfeer omzet in stormachtige progrock. Daarnaast staan er stukken en stukjes op die Anderson in z'n uppie in de studio inspeelde. Op de tweede plaatkant van de elpee staat het lange Baker Street Muse, een songsuite die ook weer verschillende atmosferen kent. Niet zelden zet Anderson een orkest in om de bij vlagen wat landelijke sfeer te ondersteunen. Een cd-versie van halverwege de jaren negentig (met daarop wat bonusspul) zette ik op 4 mei 2015 ergens achter in een kast, omdat ik toen de net verschenen 40th Anniversary La Grande Edition kocht. Twee cd's en twee dvd's zitten er in dit boekwerk. Op de eerste cd de plaat in een remix door Steven Wilson, aangevuld met een outtake, eerdere versies van stukken, plus BBC-opnamen. Het tweede plaatje bevat (een deel van) het concert dat Tull gaf op 5 juli 1975 in Palais des Sports in Parijs. Op de setlijst slechts een enkel nummer van Minstrel (het titelnummer) en verder een doorsnede van eerdere albums met de nadruk op werk van Aqualung. Op de twee dvd's alles in allerlei mixen, waaronder de surround van het studiowerk door Wilson en van het liveconcert door Jakko Jakszyk. U begrijpt dat alles werkelijk gruwelijk goed klinkt. Wilson heeft de plaat eer aangedaan door de instrumenten helder en ruim in de mix te zetten, waardoor je echt goed hoort wat iedereen aan het doen is. Sterk album van Tull, dit.




:Y
bazbovrijdag 7 mei 2021 @ 10:17
bazbo cd1166: Jethro Tull - Too Old To Rock 'n' Roll, Too Young To Die

E0xNZN6WQAgR3p-?format=jpg&name=900x900

Het negende album van Jethro Tull heet Too Old To Rock 'n' Roll, Too Young To Die, verscheen in 1976 en zet de terugkeer naar korte, kernachtige progfolkrockstukken voort. Rond deze tijd was de band uitgebreid met David (tegenwoordig Dee) Palmer. Palmer arrangeerde en orkestreerde eerder al werk voor Tull en speelde in de liveband; nu was hij (tegenwoordig zij) dan vast bandlid. John Glascock nam de bas over van Jeffrey Hammond-Hammond. Barrie Barleymore op drums, John Evan op toetsen en Martin Barre op gitaar maken de band compleet. Centrale figuur blijft Ian Anderson, die alle materiaal schrijft en het geluid bepaalt met zijn onmiskenbare stem en fluitspel. Too Old is - ondanks de korte en 'eenvoudige' songs - een conceptalbum, dat het verhaal vertelt over Ray Lomas, een rocker op leeftijd, die ontdekt dat iedere muziekstijl die ooit hip was altijd weer terug komt om daarna ook weer te verdwijnen. Anderson schreef de muziek voor de plaat met de intentie om er een musical van te maken, maar ook dat idee werd weer eens geen werkelijkheid. Wel maakte de band een televisiespecial ervan; daarvoor nam de band de gehele plaat opnieuw op en playbackte alles voor een serie videoclips. De special werd uitgezonden op de Britse televisie. Op 30 november 2015 kocht ik The TV Special Edition van het album, dat toen net verschenen was. Opnieuw zo'n boekwerk met daarin twee cd's en twee dvd's. Helaas waren de originele mastertapes grotendeels onbruikbaar voor Steven Wilson om er een goede nieuwe mix van te maken. Alleen met de stukken van de tweede plaatkant kon hij wat. Wel kon hij de opnieuw opgenomen televisiespecial remixen en die klinkt dan ook weer zeer goed. Die staat samen met de remix van de tweede plaatkant op het eerste cd'tje. Op het tweede plaatje een zwik outtakes en b-kantjes, plus een 'flat transfer' van het complete originele album. Op de dvd's alles nog een keer in diverse mixen, plus de video van de televisiefilm met het glorieuze surroundgeluid gemixt door Steven Wilson. Die televisiefilm is voor huidige begrippen te oubollig voor woorden, maar ik heb bij het bekijken ervan onophoudelijk zitten grinniken. Beetje een vergeten maar goed album, dit.




:Y
bazbozaterdag 8 mei 2021 @ 14:32
bazbo cd1167: Jethro Tull - Songs From The Woods

E02WDu1WEAImLI2?format=jpg&name=900x900

Het tiende album van Jethro Tull heet Songs From The Woods, verscheen in 1977 en lijkt op het eerste gehoor een draai naar de folk, maar bij nadere beluistering zit de muziek toch weer zó complex in elkaar dat we beter van folkprog of progfolk kunnen spreken. De opener en tevens het titelnummer is daarvan gelijk een zeer goed voorbeeld. Daarnaast staat er meer bijzonder, catchy en gemakkelijk in het gehoor liggend spul op, dat bij meerdere keren beluisteren helemaal niet zo gemakkelijk blijkt te zijn. Het is geen conceptalbum, maar de nummers gaan wel veel over het leven in en de tradities van de bosrijke lommer van Groot-Brittanië. Een vinylversie had De Vrouw al in de kast toen ik haar leerde kennen. Later kocht ik een cdversie met wat bonusnummers erop en die verdween weer ver achter in een kast, toen ik op 22 mei 2017 deze net verschenen 40th Anniversary Edition - The Country Set kocht. Drie cd's en twee dvd's maar liefst in dit boekwerk. Op het eerste plaatje staat Steven Wilsons nieuwe stereomix van het album en jongejonge, wat klinkt die weer helder en gedetailleerd. Ook staan er aanvullende stukken op: outtakes, vroege masters en vroege versies; de meesten zijn nog nooit verschenen. Mooi materiaal en vooral Strip Cartoon is echt een klapper en een raadsel waarom hij niet op het album terecht kwam (kan ik me wel bedenken: past thematisch niet zo in het landelijke onderwerp van de elpee). Op het tweede en derde plaatje een geheel concert, opgenomen op 21 november 1977 in het Capital Centre in Landover, MD en geremixed door Jakko Jakszyk. Geweldige show, met op de setlijst veel van het dan nieuwe album en daarnaast een goede dwarsdoorsnede van het Tulloeuvre tot dan toe. Op de eerste dvd allerlei mixen van het album en de bonuszooi, gedaan door Steven Wilson. De tweede dvd bevat de concertbeelden van de twee cd's in de surroundmix door Jakko Jakszyk. Fan-tas-tische heruitgave, dit. De elpee behoort al tot mijn favoriete Tullplaten, maar deze box is echt gruwelijk lekker. Bleek een goede aanschaf destijds, want op Discogs bieden mensen hem te koop aan voor meer dan driehonderd ballen.





:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-05-2021 10:48:15 ]
bazbomaandag 10 mei 2021 @ 08:00
bazbo cd1168: Jethro Tull - Heavy Horses

E1AOI3YWYAAk0V_?format=jpg&name=900x900

Het elfde album van Jethro Tull heet Heavy Horses, verscheen in 1978 en is de tweede plaat in een soort trilogie over het landelijke leven, hetgeen betekent dat de groep de wat kalmere folklijn doorzet. Echt kalm is het natuurlijk niet; de gitaar van Martin Barre rockt er bij tijden nog lekker op los. De ritmesectie van bassist John Glascock en drummer Barriemore Barlow is strak, maar laat toch veel ruimte en de twee toetsenisten John Evan en David (tegenwoordig Dee) Palmer kleurt alles smaakvol in. Palmer is ook verantwoordelijk voor de vele orkestrale arrangementen die te horen zijn. De stralende ster in het middelpunt blijft natuurlijk Ian Anderson, die zo'n beetje alle composities schrijft, akoestische gitaar en mandoline speelt, zingt en zijn zo kenmerkende fluitspel overal overheen strooit. De plaat opent zowaar rockend, maar al snel zitten we midden in de landerijen van Groot-Brittannië. Veel mooi werk op de elpee, waaronder Moths, One Brown Mouse en het titelnummer. Ik heb een eerder cd-versie uit de jaren negentig met wat extra materiaal erop, maar die verdween weer ver achter in een kast toen ik op 6 maart 2018 deze net verschenen New Shoes Edition kocht. Wederom drie cd's en twee dvd's. Op het eerste cd'tje staat de plaat met veel bonusspul in de nieuwe remix door Steven Wilson. Van het bonusspul vraag je je af waarom Living In These Hard Times en Beltane het destijds niet haalden tot de elpee, want het zijn twee topliedjes. Op het tweede en derde plaatje vinden we het concert dat Tull gaf op 28 mei 1978 in Bern in Zwitserland. Wat nieuwe stukken van de nieuwe plaat op de setlijst; afgezien daarvan is die setlijst en zijn de arrangementen nagenoeg hetzelfde als de tour van het jaar ervoor. Het concert is geremixed door Jakko Jakszyk. Op de twee dvd's staat alles in vele mixen, inclusief surround, plus de promovideo's voor de liederen Heavy Horses en Moths. Bijzonder mooie plaat weer, redelijk toegankelijk ook voor de Tullbeginner.






:Y
bazbomaandag 10 mei 2021 @ 14:28
bazbo 1169: Jethro Tull - Live - Bursting Out

E1Bo58pXMAI-jyB?format=jpg&name=small

Een liveplaat, die hadden we nog niet. Eind 1978 brengt Jethro Tull Live - Bursting Out uit, een dubbelelpee. Veel materiaal is opgenomen op 28 mei 1978 in Bern in Zwitserland. Precies, dat materiaal dat ook op de tweede en derde cd en de tweede dvd van de New Shoes Edition van Heavy Horses uit 2018 staat. Maar daar klinkt het uitstekend; in vergelijking daarmee is dit spul - en ik heb hier een dubbelcd met een remaster uit 2004 (die ik overigens kocht op 26 januari 2006) - van inferieure kwaliteit. Beetje bagger, dus wel. Maar we klagen niet, want het gebodene is bijzonder sterk. Alleen maar hoogtepunten uit de Tullcatalogus op de setlijst.




:Y
bartridmaandag 10 mei 2021 @ 14:35
In het kader van onze wekelijkse Zoom call waar we een week naar een plaat uit de top 250 RYM lijst luisteren deze week Smashing Pumpkins - Siamese Dream. Als dit een instrumentaal album was geweest had ik geweldig gevonden, goeie riffs en fijne gitaar toon, maar de vocalen van Billy Whinehouse vond ik toen al erg irritant en daar is geen verbetering in....

bazbowoensdag 12 mei 2021 @ 10:09
bazbo cd1170: Jethro Tull - Stormwatch

E1K5USKWQAEwhz_?format=jpg&name=900x900

Het twaalfde album van Jethro Tull heet Stormwatch, verscheen in 1979 en is het derde deel van de trilogie over het landleven. Thematisch gaat het nog wat verder de diepte in: Ian Anderson bezingt het milieu en het klimaat en de bedreiging ervan, plus het leven langs de zee; meneer was onlangs verhuisd, vandaar. Het is een vergeten en nogal ondergewaardeerde plaat. Er staan ook geen grote hits of uitschieters op, maar de kwaliteit is hoog, zoals we van Tull gewend zijn. Op het merendeel van de stukken is de band in dezelfde bezetting als de vorige twee platen. Echter, tijdens de opnames moest bassist John Glascock afhaken wegens gezondheidsproblemen; Anderson zag een muzikant die zich iets te diep in het rock'n'rolleven had begeven, zodanig dat het zijn spel beïnvloedde. Dave Pegg (bekend als gitarist van Fairport Convention) nam de basgitaar van hem over. Niet dat hij basgitaar kon spelen, maar hij dacht: 'Het zijn maar vier snaren.' Net toen de band begon met de tour voor de plaat, kwam het bericht dat Glascock was overleden. Ik had Stormwatch niet tot ik op 21 oktober 2019 deze toen net verschenen ... 40th Anniversary Force 10 Edition ... kocht. Vier cd's en twee dvd's maar liefst en weer gestoken in een fraai boekwerk. Op de eerste cd de nieuwe remix van Steven Wilson; op de tweede een heel arsenaal aan bonusmateriaal, waaronder het pakkende Kelpie en wederom een raadsel waarom dat briljante stuk niet op de plaat terechtkwam. Het derde en vierde plaatje bevat het concert dat Jethro Tull gaf op 16 maart 1980 in het Congresgebouw in Den Haag. Gaaf concert, in de eerste helft veel van het nieuwe album en pas helemaal aan het eind de 'klassiekers'. Op de dvd's staan allerlei mixen van het album en het bonusmateriaal. Mooi, mooi.






:Y
bazbowoensdag 12 mei 2021 @ 15:40
bazbo 0892: Steve Winwood - Talking Back To The Night

E1MKuTVWYAAoJ3E?format=jpg&name=small

Van harte gefeliciteerd, Steve! Drieënzeventig is hij geworden, vandaag. En nog altijd de stem van de koorknaap. een tijdje geleden zag ik deze elpee in de plaatselijke platenwinkel staan en een uur geleden vond ik dat ik hem maar moest gaan halen, om mijn Winwood-solo-collectie compleet te maken. Het album verscheen in 1982 en was het vervolg op het succesvolle Arc Of A Diver van twee jaar eerder. Net als op die plaat speelt en zingt Winwood alles in z'n uppie. De negen liederen zijn van de hand van hemzelf samen met Will Jennings, de beroemde Amerikaanse songwriter. In tegenstelling tot Arc Of A Diver was Talking Back To The Night geen succes, al staat er prachtig materiaal op. Valerie was de single die niet zo veel deed. Een paar jaar later was Help Me Angel ook een single; die werd wederom niets, maar het is een gaaf lied met die typische Moogsynthsololijn erin. Ik had al wel wat materiaal van deze plaat; een liedje of drie ervan staat op de dikke box The Finer Things, dat een fraai overzicht geeft van Winwoods carrière. Bovendien heb ik de tweede single van de plaat There's A River op vinyl (zie dik een jaar geleden). De elpee die ik daarnet kocht is een heruitgave uit 2016/2017 en er zit een downloadcode bij, zodat ik hem ook digitaal heb. Van harte gefeliciteerd, Steve!





:Y
bazbodonderdag 13 mei 2021 @ 08:04
bazbo cd1171: Jethro Tull - A

E1PqT3uXEAcBj5P?format=jpg&name=900x900

Het dertiende album van Jethro Tull heet A, verscheen in 1980 en had helemaal geen Jethro Tullalbum moeten zijn. Na de tour van Stormwatch bemerkte bandleider Ian Anderson wat gemengde gevoelens in de band. De dood van John Glascock hakte erin en dus besloot de groep om een pauze in te lassen. Lang stilzitten kon Anderson niet en hij ging aan de slag met een soloplaat. Hij vond ene Eddie Jobson (bekend van Curved Air, Roxy Music, Frank Zappa en UK) en Amerikaanse drummer Mark Craney om met hem mee te spelen. Tullbasssist Dave Pegg op bas en toen moest hij nog een gitarist hebben. Dat werd Martin Barre. Anderson wilde dat de muziek echt een ander geluid zou krijgen dan Tull, maar hij ontdekte dat het hem niet echt lukte. Onder druk van de platenmaatschappij verscheen de plaat dan in 1980 toch onder de naam Jethro Tull. De 'A' verwijst dan nog naar Anderson solo. Nog groter werd de druk om te gaan toeren en Anderson sleepte de studioband mee op tournee. De oud-bandleden Barriemore Barlow, John Evan en David (tegenwoordig Dee) Palmer zagen het met lede ogen aan, maar gingen uiteindelijk zelf ook verder. Echt héél anders is het geluid op A niet, met als uitzondering dat de toetsen prominenter aanwezig zijn. Wat wil je ook met Jobson aan boord. Jobson bracht ook zijn viool mee en ook die hoor je geregeld. Het is wat meer rock. Ik had A niet op elpee of een oudere cd, dus toen begin dit jaar de A La Mode - The 40th Anniversary Edition verscheen, was ik er als de kippen bij en ik kocht 'm op 19 april 2021. In het boekwerk dit keer drie cd's en drie dvd's. Op het eerste plaatje horen we de nieuwe mix door Steven Wilson, samen met allerlei aanverwant studiomateriaal. Op de tweede en derde cd staat het complete concert van 12 november 1980 in de LA Sports Arena, Los Angeles, ook gemixt door Wilson. Op de eerste twee dvd's alles in allerlei mixen, waaronder een grandioze surround door Wilson. De derde dvd bevat de Slipstream video, een mix van videoclip en concertfilm, uitermate vermakelijk, met geweldig surroundgeluid door Wilson. De concertbeelden zijn opgenomen tijdens datzelfde concert op 12 november 1980 en het - zij het kort en onvolledig - gaaf om de band aan het werk te zien. Vooral Eddie Jobson is mooi om te bekijken, maar de hele band is een en al energie. Deze set is de tot nu toe de laatste in de mooie heruitgaven; voor de rest van het Tulloeuvre grijp ik nu naar de 'oude' cd's.






:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 14-05-2021 09:23:38 ]
bazbovrijdag 14 mei 2021 @ 09:23
bazbo cd1172: Jethro Tull - The Broadsword And The Beast

E1VJqvLWEAYhLhN?format=jpg&name=small

Het veertiende album van Jethro Tull heet The Broadsword And The Beast, verscheen in 1982 en kent een voortzetting van het 'nieuwere' geluid van Tull. Na de A-tour blijven Ian Anderson, Martin Barre en Dave Pegg in de band. Eddie Jobson zoekt zijn vertier weer ergens anders (hij stopt met actief muziek maken) en drummer Mark Craney vindt allerlei sessiewerk in de Verenigde Staten. Voor het drumwerk vindt Anderson ene Gerry Conway en Peter-John Vetesse gaat de toetsenpartijen doen. Vetesse drukt een groot stempel op dit nieuwe album. De toetsen zijn prominenter in het geluid, hetgeen de plaat een moderner (en meer jaren tachtig) karakter geeft. Compositorisch maakt Anderson nog altijd pakkende songs, met hier en daar wat complexere passages, maar over het algemeen blijft dit een toegankelijkere rockplaat. Ik heb hier de remaster uit 2005 (die ik kocht op 18 maart 2006) en wat mij opvalt is dat de acht bonustracks (stukken die op de plank waren blijven liggen - hoewel, de meeste verschenen op de 20 Years Of Jethro Tull box in 1988) de oorspronkelijke tien nummers op de plaat compleet overtreffen. Van de gewone plaat zijn de openers Beastie, Clasp en Fallen On Hard Times wel sterk; van het extra materiaal vallen vooral Jack Frost And The Hooded Crow, Jack A Lynn, I Am Your Gun en Down At The End Of Your Road op als pareltjes. Ook deze plaat is wat vergeten en wat dit album vooral laat horen, is dat de band allerminst stil zat en nog altijd tot mooie dingen in staat was.






:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-05-2021 10:38:54 ]
bazbovrijdag 14 mei 2021 @ 10:37
bazbo cd1173: Jethro Tull - Crest Of A Knave

E1VbbxOXoAU0Q_b?format=jpg&name=small

Het zestiende album van Jethro Tull heet Crest Of A Knave, verscheen in 1987 en kreeg een award voor beste metalalbum van dat jaar. U begrijpt: er ontstond nogal wat commotie in het land van de rock. Dat het even duurde voordat er een nieuw Tullalbum kwam, had te maken met meneer Ian Anderson, die een operatie moest ondergaan aan zijn stembanden. Op dit album klinkt hij dan ook anders, wat nasaler en rauwer. Op sommige momenten klinkt hij als Mark Knopfler (bijvoorbeeld in single Said She Was A Dancer). De plaat bevat rock, maar metal is het allemaal niet. Integendeel: na opener, single en (inderdaad) rocker Steel Monkey komt het wonderschone en typische Tullnummer Farm On The Freeway, wat mij betreft het beste stuk van de plaat. Iets verderop klinkt het lange en lyrische Budapest: ook gaaf. De band is weer anders: bij gebrek aan een toetsenist (Vetesse was weer foetsie) speelde Anderson de meeste toetsenpartijen in. Martin Barre is weer van de partij, Dave Pegg ook. Als gastmuzikanten horen we op de drums horen we Gerry Conway en Doane Perry. Perry zou lid worden van de liveband. Ik heb hier de remaster uit 2005 die ik kocht op 6 juni 2017 en er staat maar liefst een bonuslied op: Part Of The Machine, dat een jaar later ook op de 20th Years Of Jethro Tull box zou komen. Geen metal, maar wel een sterk album, dit. Het vijftiende album van Jethro Tull heet trouwens Under Wraps, verscheen in 1984 en heb ik niet.





:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-05-2021 08:11:48 ]
bazbozaterdag 15 mei 2021 @ 07:12
bazbo cd1174: Jethro Tull - Part Of The Machine

E1Z19BMWYAQveNS?format=jpg&name=small

Part Of The Machine is een uitgebreide cd-single die verschijnt in 1988 en ik vind 'm ergens in een uitverkoopbak voor een prikkie op 20 juni 1989. Het is de eerste Tull die ik op cd koop. Wat blijkt? Als de single uitkomt, is het een voorproefje van een drie cd's tellende box die later in 1988 op de markt zal komen. Ik moet zeggen dat dit wel een heul lekkere lekkermaker is. Vijf stukjes van die box. Het plaatje opent met Stormy Monday Blues, een klassieker opgenomen voor de BBC in 1968 toen Jethro Tull nog een bluesband was. Lick Your Fingers Clean was een dan nog nooit eerder gehoorde outtake van Aqualung, Minstrel In The Galery een akoestische soloversie van Anderson van het titelnummer van het gelijknamige album (da's dubbelop) en Farm On The Freeway een geweldige live-uitvoering uit 1987 van het mooiste stuk van Crest Of A Knave. Het plaatje sluit af met Part Of The Machine, een outtake van Crest Of A Knave en we krijgen hier een compacte versie die niet op de box staat. Heerlijk hebbedingetje en ik heb deze het eerste jaar dat ik hem had echt heel veel gedraaid.



:Y
bazbozaterdag 15 mei 2021 @ 07:53
bazbo cd1175: Jethro Tull - 20 Years Of Jethro Tull - The Definite Collection

E1Z8tSjWYAIFnxK?format=jpg&name=small

Die drie cd's tellende doos uit 1988 koop ik pas op 20 september 1990, van geld dat we kregen op onze trouwdag de dag ervoor. Achteraf gezien is het een beetje vreemde, maar zeer interessante doos. Op het eerste plaatje staan 'The Radio Archives & Rare Tracks', op het tweede 'Flawed Gems And The Other Sides Of Tull' en op het derde 'The Essential Tull', waarbij aangetekend dat die 'essential' geen studioopnames betreft maar livewerk. Kortom: bijna alles van de box was destijds nooit eerder uitgebracht. Ben je nieuwkomer in de wereld van Tull en wil je het beste van het beste, dan is deze doos niks voor jou. Later zouden veel stukken van de tweede cd verschijnen op de remasters van de platen halverwege de jaren negentig en spul van de eerste twee cd's op de boekwerkheruitgaven (in de remixen van Steven Wilson) de afgelopen acht jaar. Zo terug luisterend realiseer ik me weer wat een grandioos oeuvre de band had en wat een waanzinnig materiaal destijds op de planken was blijven liggen. Zo horen we de allereerste single Aeroplane (nog foutief uitgebracht onder de naam Jethro Toe), voor het eerst wat stukjes uit de Chateau D'Isastertapes, b-kantjes van singles en ander prachtspul. Een klein deurtje naar de schatkamer is geopend met deze doos.





:Y
bazbozondag 16 mei 2021 @ 10:29
bazbo cd1176: Jethro Tull - A Little Light Music

E1ftqqbWYAUE7u9?format=jpg&name=small

Er verschijnen twee studioplaten van Jethro Tull in 1989 en 1991 en die heb ik niet. In 1992 toert Jethro Tull door Europa. Semi-akoestisch, welteverstaan. Eind van dat jaar komt het verslag ervan uit en dat heet A Little Light Music. Ik koop het pas op 30 oktober 2006, een remaster uit datzelfde jaar. De opnames zijn gemaakt op allerlei locaties. Ian Anderson zingt, speelt fluit en mandoline, Martin Barre is er op akoestische en elektrische gitaar, Dave Pegg is de bassist en ene Dave Mattacks beroert percussie, klokkenspel en een enkel toetsenapparaat. De uitgeklede Tull klinkt smaakvol en zeker niet oubollig. Leuk om allerlei bekende stukken in een kalere versie te horen. Gelukkig is er ook wat minder bekend materiaal te horen. Grote verrassing is de cover van de klassieker John Barleycorn. Mooie tussendoor.




:Y
bazbozondag 16 mei 2021 @ 15:51
bazbo cd1177: Jethro Tull - Nightcap: The Unreleased Masters 1973-1991

E1f7NvHX0AMqwcP?format=jpg&name=small

Kennelijk keek Ian Anderson positief op toen hij in 1988 de opnames uit studio Chateau D'Herouville uit 1973 hoorde. Destijds liet hij die opnamesessies afbreken vanwege technische mankementen, slechte omstandigheden en een rotsfeer die dat opriep. In plaats daarvan keerde de band terug naar Engeland en begon gewoon helemaal opnieuw met compleet fris materiaal (dat later A Passion Play werd). Op de box 20 Years Of Jethro Tull uit 1988 verklapte Anderson een drietal stukjes uit 'Chateau D'Isaster' zoals hij het noemde; op deze dubbelcd uit 1993 staat bijna alles. Op het eerste plaatje horen we een plaat in wording en het is grandioos spul. Hoor bijvoorbeeld Look At The Animals en Left Right. Later zou alles (en meer) in veel betere geluidskwaliteit terecht komen in de An Extended Performance editie van A Passion Play, geremixed door Steven Wilson. Maar dat kon ik nog niet weten op 21 september 2000, toen ik deze dubbelcd kocht. Op het tweede plaatje allerlei materiaal van de jaren daarna tot 1991. Veel daarvan is te vinden op de latere remasters van de reguliere albums (die ik toen nog niet had) en de remixen door Wilson. Veel leuk materiaal ook wel. Alles bij elkaar een mooie set, dit.





:Y
bazbomaandag 17 mei 2021 @ 08:05
bazbo cd1178: Jethro Tull - 25th Anniversary 4cd Box

E1kGBvqX0AE4Ng9?format=jpg&name=small

Juist. Ter gelegenheid van het vijfentwintigjarig bestaan van de band knalt die band er in 1993 nog maar even een vier cd's tellende box tegenaan. Het is niet de gebruikelijke verzameldoos die je zou verwachten. Op het eerste plaatje staan (chronologisch) 'Remixed Classic Songs' van 1968 tot en met 1982. Het tweede plaatje bevat bijna het hele concert dat Tull gaf in de Carnegie Hall in New York op 4 november 1970; dat wat er ontbreekt stond eerder op een plaatkant van de verzamelaar Living In The Past uit 1972. Het derde plaatje heet 'The Beacons Bottom Tapes'; in november 1992 gingen Ian Anderson, Martin Barre en Dave Pegg samen met toetsenist Andy Giddings en drummer Doane Perry de studio Beacons Bottom in en namen daar een veertiental klassieke Tullstukken opnieuw op en het resultaat luistert als een concert zonder publiek. Het vierde plaatje 'Pot Pourri: Live Through The Years' is een verzameling liveopnames die de band maakte tussen 1969 en 1992. Ik vond de doos ergens in de uitverkoop op 6 april 2000 en heb hem de eerste jaren bijzonder veel uit de kast getrokken. Vooral het livewerk is zeer interessant; de studio-opnames had ik natuurlijk op de reguliere cd's en de opnieuw opgenomen stukken doen wat overbodig aan. De doos zelf is prachtig vormgegeven: hij ziet eruit als een dikke sigarenkist en zo open je hem ook. Onding in de kast, maar een mooie aanvulling op het toch al niet geringe Tulloeuvre.



:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-05-2021 12:20:59 ]
bazbomaandag 17 mei 2021 @ 12:20
bazbo cd1179: Jethro Tull - The Jethro Tull Christmas Album

E1lPCGBX0AAKzMi?format=jpg&name=small

Zijn doorgaans kerstplaten niet zo interessant, dit is er eentje die ik jaarlijks met heel veel plezier uit de kast haal om door de kamer heen te jenzen. In 2003 komt Jethro Tull met dit product. Zestien stukken maar liefst die de winterse sfeer uitstekend weten te vangen. Van bewerkingen van klassiekerigheden van Mendelssohn, Bach (ja, Bourrée komt ook weer voorbij) en Fauré) tot traditionele kerstmelodieën en van een paar oudere Tullstukken tot aan nieuwe liedjes. Die fluit van Ian Anderson blijkt prachtig te passen. Neem Jack Frost And The Hooded Crow, bijvoorbeeld. Of Weathercock of Ring Out Solstice Bells. Allemaal Tullliedjes uit de jaren zeventig. Heerlijk album. Ik kocht de plaat op 11 december 2004 en ja, het is een beetje raar om hem midden in de lente te draaien.





:Y
bazbowoensdag 19 mei 2021 @ 08:32
bazbo cd1180: Jethro Tull - Nothing Is Easy: Live At The Isle Of Wight 1970

E1upzTlXMAMtJLp?format=jpg&name=small

Hebbes, denk ik. Het is 8 december 2004 en ik heb deze cd gekocht, die dan net uit is. Eindelijk. Vierendertig jaar eerder vindt het Isle Of Wight-festival plaats en ik heb de documentaire erover gezien. Het is een ontluisterend verhaal over een van de laatste grote hippiefestivals en over wat een nachtmerrie het werd voor de organisatoren. Wat er op het podium gebeurde, was echter zeer interessant. Tull was samen met Hendrix de afsluiter. In de bijgaande tekst van Ian Anderson vertelt hij dat het misschien niet het beste Tullconcert was, maar er zitten mooie momenten in en het was alleen al bijzonder om er te zijn. Ik vind dat hij wel gelijk heeft. Bij vlagen spettert het; bij andere vlagen is het een beetje rommelig. De geluidskwaliteit is opperbest en we krijgen een mooie indruk van de energie van de band, die dan bestaat uit Ian Anderson, gitarist Martin Barre, toetsenist John Evans, bassist Glen Cornick en drummer Clive Bunker. Op de setlijst natuurlijk spul van de eerste drie platen en eentje van Aqualung (My God) die in aantocht is. Een krap uurtje duurde het concert en de drumsolo in Dharma For One nam daar zeker tien minuten van in. Ja, dat kon toen gewoon. Er is ook een dvd van het concert en die staat hier ook in de kast. Niet alles is gefilmd en dus kijken we af en toe naar de stilstaande stoel van Anderson met zijn fluit erop. Beetje stom, wel. Maar de muziek is grandioos en deze cd is een mooi document.




:Y
bazbowoensdag 19 mei 2021 @ 10:16
bazbo cd1181: Jethro Tull - Aqualung Live

E1u6mbOXsAEWxM9?format=jpg&name=small

Het Amerikaanse radiostation XM Radio had begin deze eeuw een programma waarin bands hun 'klassieke' albums in z'n geheel live kwamen spelen. En ja, Ian Anderson kreeg die vraag ook. Na lang dubben ging hij akkoord. Voor een veertig koppen tellend publiek speelden hij, Martin Barre, Doane Perry (d), Andrew Giddings (t) en Jonathan Noyce (b) eind 2004 hun klassieker in een kleine ruimte (het XM Performance Theatre) met beperkte versterking. Schijnt dat drummer Perry in een kamer ernaast zat om de geluidsbalans in de ruimte te bewaren; via de open deur kon de band op het podiumpje horen wat hij speelde. Twee keer moest er iets opnieuw ingespeeld: een keer vanwege een technische storing en een tweede keer toen toetsenist Giddings het introloopje van Locomotive Breath (een riedel die hij tijdens de tour ervoor slechts honderd-en-meer keren speelde) kwijt raakte. Anderson mixte de boel voor een radiouitzending, vulde het aan met interviewfragmenten uit de radioshow en wat soundcheckgepiel en in 2005 verscheen deze cd. Opbrengsten gingen in z'n geheel naar goede doelen voor daklozen. Ik kocht de cd op 3 oktober 2005. Het klinkt allemaal zeer goed, maar ondanks dat het hier gaat om een complete van voor naar achteren uitvoering van de hele elpee is het natuurlijk ook geheel overbodig. Niettemin: leuk hebbending.




:Y
bazbodonderdag 20 mei 2021 @ 07:50
bazbo cd1182: Jethro Tull - The String Quartets

E1zo0RtXoAIHVCZ?format=jpg&name=small

De afgelopen tien jaar is Jethro Tull nauwelijks actief. Ian Anderson doet veel solowerk en ook Martin Barre is zijn eigen band begonnen. Wat er precies gaande is, is mij niet duidelijk, maar het lijkt erop dat het Anderson en Barre niet meer lukt om samen te werken. Beiden spelen op het podium het Tullwerk. Begin 2020 kondigt Anderson aan dat hij weer gaat touren met een nieuwe Jethro Tull, maar door zekere omstandigheden is dat er nog niet van gekomen. Eerder, in 2017, brengt Ian Anderson deze cd uit onder de naam Jethro Tull. Op The String Quartets horen we ... strijkkwartetten. Cello, altviool en twee violen spelen stukken van Tull en af en toe zingt Anderson of speelt hij een riedel fluit mee. Op het repertoire staan klassieke Tullstukken, maar ze hebben allemaal een andere titel gekregen. Over het algemeen werkt het arrangement bijzonder goed en krijgen de stukken een nieuw leven; zelfs een rocker als Locomotive Breath klinkt in deze strijkerssetting fris. Uitschieters voor mij zijn de bewerkingen van Living In The Past en Songs From The Woods en Velvet Green. Ik kocht de cd op 10 april 2017 toen hij net verscheen. Veel te weinig draai ik 'm, want hij is ideaal voor de vroege morgen of een lome zondag.





:Y
bazbodonderdag 20 mei 2021 @ 09:16
bazbo cd1183: various artists - To Cry You A Song - A Collection Of Tull Tales

E1z2hEZXEB4kycD?format=jpg&name=small

Dit is een gruwelijk vermakelijke cd, zo aan het einde van het rijtje Jethro Tull. In 1996 brengt het label Magna Carta dit album uit en ik koop het op 4 oktober van dat jaar. Allerlei groten uit de wereld van de (prog)rock komen hier de muziek van Tull spelen. Onder hen bevinden zich Glenn Hughes, Roy Harper, Keith Emerson, Phil Manzanera, Derek Sherinian, Ian McDonald, John Wetton, de band Tempest met Lief Sorbye, Trent Gardner van Magellan, de band Echolyn en jazeker, ook oud-Tullgedienden Mick Abrahams, Glenn Cornick, Clive Bunker en Dave Pegg zijn van de partij. Robert Berry is de coördinator van het geheel en hij speelt en zingt ook veel riedels mee. Op het repertoire natuurlijk allerlei klassieke 'hits' van Tull. Niet alles werkt even goed; de versie van Living In The Past wringt en klinkt als een soort liftmuzak en dat komt doordat toetsenist Keith Emerson op dat moment net een operatie aan zijn arm had ondergaan waardoor hij helemaal niet kon spelen. Daar staan spetterende uitvoeringen van Nothing Is Easy (met John Wetton en de oerTullleden) en To Cry You A Song (met diezelfde oerTullleden en een waanzinnig bij stem zijnde Glenn Hughes) tegenover. Maar wat mij betreft is het absolute hoogtepunt het wat vergeten Up The Pool door de grootmeester van de Britse folkrock Roy Harper. Heerlijke Tull die geen Tull is. Long live Tull!




:Y
bazbodonderdag 20 mei 2021 @ 09:25
bazbo cd1184: Jewel - Free Sampler

E10F-e_WEAkW87C?format=jpg&name=small

Lieve help, hoe kom ik hier nu weer aan? Om een of andere reden staat dit promo-cdsingletje sinds 3 mei 1997 bij mij in de kast. Veel heb ik het niet gedraaid. Er staat ook niet veel op. Net twee minuutjes You Were Meant For Me, nog geen twee minuten Who Will Save Your Soul en net twee minuutjes Pieces Of You, afkomstig van het album Pieces Of You. Krap vijf minuten muziek op dit gratis plaatje. Het zijn maar halve liedjes. Dit stukje intypen kost meer tijd dan het afspelen van de cd. Aardig singersongwriterspul en een evenzo aardige stem ook. Maar wie is Jewel eigenlijk? Geen idee.


:Y
bazbodonderdag 20 mei 2021 @ 09:48
bazbo cd1185: DeWolff - Wolffpack

E10IBMCWUAAs6Sb?format=jpg&name=small

Dit nieuwe album van DeWolff heb ik sinds afgelopen zondag 16 mei. Mijn Zoon gaf het mij cadeau. Ik was de dag erna jarig, vandaar. Op Wolffpack staat dat wat we van DeWolff gewend zijn: zuidelijke rock, bloes en roets, funkie als de hel en grandioos aanstekelijk. Dit keer wat meer gastmuzikanten zodat er een breder geluidspalet ontstaat. Toch is het onmiskenbaar DeWolff. Haha, Sweet Loretta en vooral Half Of Your Love klinken als The Bee Gees, niet verkeerd. Wel verkeerd vind ik dat Robin Piso's Hammond minder prominent aanwezig is. De kwaliteit van de songs is weer hoog en alles klinkt - in al z'n analoogheid - fantastisch. Hoogst vermakelijke plaat weer, jongens. En nu die opnames met het Metropole Orkest van vorig jaar uitbrengen en snel een beetje.




:Y
bazbodonderdag 20 mei 2021 @ 10:39
bazbo cd1186: Jean-Michel Jarre - Amazônia

E10UdlVWQAAd7pR?format=jpg&name=small

Allemachtig, wat is dit prachtig. Onlangs bracht Jean-Michel Jarre dit album uit. Amazônia is geen remake van zijn hits uit de jaren zeventig of herhaling van dansdreunen zoals hij de laatste paar jaar maakte. Dit is een bijna ambiente plaat. Hij heeft zich laten leiden door authentieke opnames van het tropisch regenwoud en de natuurlijke inwoners. We horen wind, regen, dieren, water, geruis in de bomen, bamboe, mensen die praten, zingen en dansen en meer. Daartussendoor wriemelt Jarre subtiele elektronische geluidswolken, ritmes en melodieën. De plaat luistert als een lange suite. Veelal is het verstild en gaat het op in de omgeving; af en toe is er een uitschieter en dan is mijn aandacht weer gevangen, vooral als ik even zo'n typische Jarreklankkleur hoor die ik herken van Oxygène of zo. Verder staat dit werkstuk enorm ver af van die genoemde plaat, hoor. Ik heb het album sinds 18 mei 2021 (eergisteren, dus) in huis en ik ben zo overdonderd dat ik hem bijna niet uit de speler wil halen. Allemachtig, wat is dit prachtig.




:Y
bazbodonderdag 20 mei 2021 @ 11:39
bazbo cd1187: Eddie Jobson - Theme Of Secrets

E10htC0WEAEnWBd?format=jpg&name=small

Halverwege de jaren tachtig is hét instrument in de moderne muziek de synclavier. Weinigen kunnen hem echter betalen. Eddie Jobson is een van die weinigen. Jobson kennen we als toetsenist en violist (chronologisch) van Curved Air, Roxy Music, Frank Zappa, UK en Jethro Tull. Na de Tulltour van 1980 maakt hij een paar soloplaten en in 1985 verschijnt Theme Of Secrets op het dan net opgerichte Private label. Op dit album speelt Jobson louter en alleen de synclavier. De eerste versies van de synclavier hadden slechts een beeldscherm, computertoetsenbord en een enorme computerkast; een 'piano'-klavier zat er nog niet aan vast. Ik vermoed dat Jobson ook nog niet zo'n klavier had, want op deze plaat hoor ik geen vloeiende melodieën die hij normaliter zou spelen. Ik denk dat hij de data met het computertoetsenbord heeft ingevoerd. Wie denkt dat het resultaat een kille bak elektronica is, zit wat mij betreft ernaast. Natuurlijk; het blijft elektronische muziek, maar de composities zijn warm en vol emotie. Vooral het titelnummer is het vermelden waard. Grappig, ik vond een exemplaar van het album op 18 juli 2015, in een kraam op het Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het blijkt een originele eerste versie van de cd te zijn uit 1985. Mooi werk, al is veel van het geluid en de klankkleur van de synclavier gedateerd.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-05-2021 20:48:33 ]
bazbovrijdag 21 mei 2021 @ 07:59
bazbo cd1188: Eddie Jobson - Live

E141xb5WEAMFtVA?format=jpg&name=small

Eddie Jobson lijkt vanaf halverwege/eind jaren tachtig stil gevallen. Hij houdt zich voornamelijk bezig met filmmuziek en werk voor televisie. Pas in 2007 treedt hij weer in het voetlicht. Hij kondigt zijn band UKZ aan en gaat touren met Trey Gunn, Marco Minnemann en Alex Machacek. Een jaar later zie ik hem met UK in Zoetermeer; samen met John Wetton, Gary Husband en Machacek speelt hij een bizar goed concert dat de oude UK eer aandoet. (Ik ontmoet hem en de rest van de band na afloop in het hotel waar ik overnacht, drink een paar glazen met hem en zwaai hem de volgende dag uit.) In de jaren die volgen sleept hij een band de hele wereld over in wisselende bezetting en onder verschillende namen: UK, UKZ en U-Z Project. Daar is deze dubbelcd een verslag van. Eddie Jobson's U-Z Project Live In Poland, Russia, Japan and the U.S.A. is de ondertitel. Het document verschijnt vorig jaar en ik koop het op 2 november 2020. Twee uur technisch razendknappe jazzrockprog. Onduidelijk wanneer het allemaal precies is opgenomen, de plaats daarentegen staat wel weer vermeld. Onderdeel van de wisselende bezetting vormen: Simon Phillips, Tony Levin, Marco Minnemann, Greg Howe, Marc Bonila, Trey Gunn, Mike Mangini, T.J. Helmerich, Ric Fierabracci, Billy Sheehan en John Wetton. Nogal groten, dus. Speltechnisch is het dan ook allemaal van zeer hoog niveau. Veel spul van de twee klassieke UK-platen, maar ook verrassingen als Forever Until Sunday (van Bruford), Bitches Crystal (van Emerson Lake & Palmer) en Red en Starless (van King Crimson). Alle klappers komen voorbij: In The Dead Of Night, Rendez-Vous 6.02, Nevermore en het magistrale Carrying No Cross. Deze dubbelaar is een prachtig eerbetoon aan de progressive rock uit de tijden van weleer.

Niks van te vinden nog op YT, maar om een idee te geven:




:Y
bazbovrijdag 21 mei 2021 @ 10:27
bazbo cd1189: Billy Joel - River Of Dreams

E15VenuXsAAqATZ?format=jpg&name=small

Verroest, dit hebben we ook in de kast staan. Sinds 18 november 1993, welteverstaan. Toen kocht De Vrouw dit of heb ik het voor haar gekocht, dat kan ook. Geen idee meer. Het ging haar om het hitje The River Of Dreams. Cd een paar keer gedraaid en de afgelopen vijfentwintig jaar zeker niet meer. Nu dus weer wel. Gedsemme, wat zit dit goed in elkaar, zeg. Krachtige en pakkende songs, mooie arrangementen, bijna Bealesesque of zeg ik dan iets verschrikkelijks vloekend in de kerk? Ik zou me toch eens meer moeten verdiepen in deze songsmid. Maar niet nu.




:Y
bazbovrijdag 21 mei 2021 @ 11:14
bazbo cd1190: Jon and Vangelis - Short Stories

E15hyxEXIAIt3tW?format=jpg&name=small

In juli 1980 was ik aan het logeren bij mijn neef Sjoerd. Hij had een verzameling singles en daartussen zat I Hear You Now van ene Jon & Vangelis. Ik had nog nooit van de band gehoord, maar kende het liedje wel van de radio. Een jaar later hoorde ik voor het eerst iets van de band Yes en toen kwam me die stem erg bekend voor. Wat bleek? De zanger Jon Anderson was de Jon van Jon & Vangelis. Ach zo. Van Vangelis had ik wel gehoord. De samenwerking tussen Anderson en Vangelis gaat terug naar 1973, toen toetsenist Rick Wakeman de band Yes verliet. Even was er sprake van dat Vangelis hem zou opvolgen, maar de introverte synthesizertovenaar trok zich snel terug; de muziek van de band was hem veel te expressief en hij zag ook wel in dat hij helemaal niet tussen de rocksterren zou passen. Anderson zong wel op zijn soloplaat Heaven & Hell uit 1975 en See You Later uit 1980. Tegelijkertijd (ook in 1980) zijn Anderson en Vangelis bezig om samen muziek te maken. Vangelis componeert; Anderson voegt er zijn zanglijnen aan toe. Short Stories is een experimentele en intrigerende plaat: de elektronische muziek doet her en der avantgarde aan, op andere momenten is het bijna zwijmelig. Anderson is natuurlijk weer de zoetheid zelve, al zijn er stukjes waarin hij bijna fel klinkt. Engeltjes, liefde, natuur, tekstueel trekt hij weer alle lieflijkheid uit de kast. Ik had de elpee natuurlijk op vinyl sinds 1982 of zo en het duurde tot 14 augustus 2009 eer ik een oude cd-versie vond (dat was in een kraam tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland).




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-05-2021 15:45:15 ]
bazbovrijdag 21 mei 2021 @ 12:02
bazbo cd1191: Jon and Vangelis - The Friends Of Mr. Cairo

E15xlO5WQAE7jOD?format=jpg&name=small

Een opvolger liet niet al te lang op zich wachten. Een jaar later, in 1981, verscheen The Friends Of Mr. Cairo, aanvankelijk een korte plaat zonder I'll Find My Way Home erop. Pas toen dat een hit werd later in 1982, kwamen er versies van de elpee met de hit erop en gestoken in een andere hoes. Tot op de dag van vandaag vertelt Anderson het verhaal dat het duo de hit moest komen vertolken bij Top Of The Pops en dat Vangelis dat zeer tegen zijn zin dan maar deed; hij wilde helemaal niet in het middelpunt staan of een wereldhit hebben en met een chagrijnig smoel playbackte hij het lied mee. Ik kocht mijn elpee (met hit) ergens in 1983 of zo en een cd-versie vond ik op 15 oktober 2012. Naast de hit staat er ook State Of Independence op, dat in de vertolking van Donna Summer een wereldhit werd. Het titelnummer is een mooi eerbetoon aan de zwartwitfilms uit de vroegere jaren. In z'n geheel is de plaat veel minder experimenteel. Naast uptempo spul ook mooie ballads, alles zeer melodieus. Je merkt dat Anderson en Vangelis elkaar echt hebben gevonden, ze vullen elkaar aan tot in de perfectie. Hoogtepunt in beider oeuvre.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-05-2021 15:45:02 ]
bazbozaterdag 22 mei 2021 @ 15:13
bazbo cd1192: Jon and Vangelis - Private Collection

E1-emnZX0AEiK1J?format=jpg&name=small

De heren Anderson en Vangelis zijn lekker op dreef, begin jaren tachtig. In 1983 verschijnt hun derde album en ik koop het dat jaar op vinyl. Op 14 augustus 2009 vind ik een cd-versie, een remaster uit 1990, meen ik. Wederom een ijzersterke plaat. Ja, er staan weer een paar zoetsappige ballads op (drie), maar de rest is meer uptempo en erg gaaf. And When The Night Comes was de sexy single; ik vond 'm heel veel later op vinyl op een platenbeurs. He Is Sailing is een fijne synthesizerdronedreun met een pakkende zanglijn eroverheen, maar het absolute hoogtepunt is het plaatkantlange Horizon. De eerste helft is misschien wel het allerbeste wat Anderson en Vangelis samen hebben gemaakt (kippenvel); de tweede helft is introspectief en beschouwender en sluit de plaat mooi af.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 22-05-2021 15:46:03 ]
bazbozaterdag 22 mei 2021 @ 15:23
bazbo cd1193: Jon and Vangelis - Page Of Life

E1-1gNyWYAYuVls?format=jpg&name=small

Na het mooie Private Collection is het een hele tijd stil rondom Jon and Vangelis. Niet vreemd: Anderson is volop bezig met Yes, wat later Anderson Bruford Wakeman & Howe en al die tijd ook met zijn solocarrière; Vangelis maakt volop platen onder zijn eigen naam. Maar in 1991 is het weer zover. Page Of Life koop ik bij het verschijnen op 12 september 1991. Twaalf korte stukken staan erop, variërend van tandglazuurbedreigende zoetigheid tot avontuurlijker materiaal. Geen singles dit keer en dat zal de reden zijn dat dit een wat vergeten album van het duo is. Tekstueel gaat het allerlei kanten op: van maatschappelijk of sociaal commentaar tot liefdesverklaringen aan zijn kinderen; Anderson is vooral heel erg goed bij stem. Vangelis is de koning van de instrumentatie en bij vlagen is het weer redelijk experimenteel. Er staan ook twee instrumentaaltjes op: Jazzy Box is inderdaad vrij jazzy en Little Guitar is het korte gitaarstukje waarmee het album eindigt. Het is ook het laatste wat we sindsdien van de samenwerking tussen Jon Anderson en Vangelis hebben vernomen.




:Y
bazbozaterdag 22 mei 2021 @ 15:44
bazbo cd1194: Ralph de Jongh - Emotion

E1_U7tuXoAEk-Cg?format=jpg&name=900x900

Ik zie Ralph de Jongh voor het eerst in het Bluescafé hier in ons zo majestueuze Apeldoorn op zondag 16 januari 2011. Hij zit in z'n uppie op het kleine podium met een gitaar in zijn hand en twee klompen aan zijn voeten. Hij speelt blues, zingt met een stem die wat weg heeft van Mick Jagger en stampt het ritme met zijn klompen op de podiumplanken. Verpletterend. Later zal ik hem nog een paar keer zien spelen. Op 8 januari 2012, bijvoorbeeld, als hij speelt in het Art café Sam Sam, ook alhier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Daar is hij wat beheerster, tot ik hem tussen twee nummers vraag of hij zijn klompen bij zich heeft. Hij trekt ze onmiddellijk tevoorschijn en daar gaat hij weer. Wederom verpletterend. Na afloop spreek ik hem en ik koop zijn album Emotion, dat een combinatie van een dvd en een cd is. Veel werk in z'n uppie staat erop, met akoestische of elektrische gitaar. Af en toe zet hij een ritmedoos in. Klompen hoor ik niet helaas. Het is opgenomen in 2007, waar of wanneer staat niet vermeld. Op de setlist bluesachtig materiaal en zowaar de cover van Sympathy For The Devil en dat terwijl ik niks met The Stones heb. De dvd heb ik tot op de dag van vandaag nog nooit bekeken en dus ook het toegevoegde interview door Jan Douwe Kroeske niet. Later heb ik Ralph nog wel vaker ontmoet en horen spelen en soms is hij er met een band en dan vind ik het leuk, maar lang zo leuk niet als dat hij in z'n uppie met z'n gitaar en z'n klompen in de weer is. De dag na mijn eerste kennismaking met hem op 16 januari 2011 schreef ik op een Apeldoornsch online podium: 'Hij zingt, hij speelt, hij kreunt, hij beweegt, hij maakt, hij breekt, hij stampt, hij knijpt, hij praat, hij huilt, hij schudt, hij snijdt, hij zweet, hij spuugt, hij snikt, hij brult, hij spast, hij fluistert, hij beukt, hij grimast, hij glijdt, hij giert, hij trekt, hij sleept, hij tart, hij betovert, hij rilt, hij ontroert, hij vuurt, hij vlamt, hij verovert, hij zuigt, hij bromt, hij sist, hij voert, hij pompt, hij onthutst, hij raakt, hij geeft, hij heet Ralph de Jongh en hij is geweldig.'




Hier een paar foto's van 8 januari 2012 en god wat heb ik daar nog een dikke kop:
P1020621.jpg
P1020668.jpg
P1020698.jpg

E1_YzomXoAEVfnL?format=jpg&name=small

:Y
bazbozondag 23 mei 2021 @ 08:48
bazbo cd1195: The Juju Orchestra - Bossa Nova Is Not A Crime

E2DV_xGXMAMYyl_?format=jpg&name=small

Oliver Belz, Ralf Zitzmann en Sammy Kilic, zeggen die namen u iets? Mij niet. De drie heren vormen samen The Juju Orchestra en brengen in 2007 dit album uit. Wat ís het? Fijn faute dansmuziek, tango, bossa en exotica ondersteund met elektronica. Beetje Gotan Project maar dan nog veel leuker. Oliver Belz is het brein en daarnaast horen we tetterdetet trompet en saxofoon. Heerlijk elektrisch pianootje en orgeltje ook. De composities zijn van de band zelf of gejat. Wat dachten we van Steely Dan's Do It Again? of de absolute klapper Funky Nassau? Ik koop de plaat op 23 april 2007 en ik heb er sindsdien heel wat huisfeesten mee opgeleukt. Aanstekelijk.





:Y

[ Bericht 9% gewijzigd door bazbo op 23-05-2021 10:07:04 ]
bazbozondag 23 mei 2021 @ 10:18
bazbo cd1196: Jungle By Night - Hidden

E2Ds1xKWEAMJS0b?format=jpg&name=small

Ik komt 's avonds laat op 1 december 2012 het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn binnen. Daar speelt midden in het café een grote band. Drums, percussie, toetsen, veel blazers. En wat is het goed. Jazzy, geïmproviseerd, swingend, Afrikaans, Zuidamerikaans, tetterdetet, funky, noem het maar op. Wat? Het komt uit Nederland? Ik had nog nooit van Jungle By Night gehoord, maar was om en kocht na afloop van het gratis concertje hun cd. Hidden was eerder dat jaar verschenen en is een aanstekelijke plaat die nog niet half laat horen wat een feest de band er live van weet te maken. Voor een Apeldoornsche blog schreef ik destijds deze recensie over dat optreden in Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn.




Hier een paar foto's en filmpjes van die 1 december 2012:
P1120695.jpg
P1120711.jpg



:Y
bazbozondag 23 mei 2021 @ 19:07
bazbo cd1197: Kadavar - Abra Kadavar

E2D37AuXEAIu9Io?format=jpg&name=small

Ik weet niet precies meer waar ik de recensie las in 2013 over dit album. Van de band had ik nog nooit gehoord, maar wat ik las, leek me wel wat. Even online het eerste nummer beluisterd en op naar de platenwinkel. Lompe stamprock, is dat een omschrijving die de lading dekt? Ik lees her en der termen als 'psychedelic' en 'protorock'. 'Psychedelic' zou ik het niet per se noemen wat dit Berlijnse trio maakt en wat 'protorock' is: geen idee. Wat mij betreft is het diep geworteld in de jaren zeventig en de muur van drums, bas en gitaar doet me het meeste denken aan Black Sabbath of zeg ik dan iets geks? Hoe dan ook, op 13 augustus 2013 kocht ik Abra Kadavar en de eerste weken denderde ik de plaat nogal eens door de kamer heen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem daarna slechts zelden heb beluisterd. Niet dat het bij nader inzien tegenvalt, verre van dat. En nu ik het zo weer eens hoor, vind ik het hoogst vermakelijk. Het begint gelijk al goed met Come Back Life en Eye Of The Storm is ook al zo'n stamper van jewelste. Net als ik denk dat het toch wat gaat vervelen, hoor ik in het zesde lied Fire een Farfisa-achtig orgeltje. En daarna gewoon de brute beuk er weer in. Subtiel is het allemaal niet, maar ik heb hier achtenveertig minuten lang een grote grijns op de bek.




:Y
bazbomaandag 24 mei 2021 @ 10:12
bazbo cd1198: Kaipa - Kaipa

E2I0ixtXoAAW5Tz?format=jpg&name=small E2I0mx4WUAI5N7J?format=jpg&name=small

Eerste plaatje uit het doosje The Decca Years 1975-1978. Kaipa was een Zwödse progband met toetsenist, zanger en componist Hans Lundin aan het roer. In de band in 1975 een piepjonge gitarist (op dat moment achttien jaar) die luistert naar de naam Roine Stolt. De band met Ingemar Bergman op drums en Tomas Eriksson op bas maakt melodieuze prog in de stijl van Yes en Genesis, maar wel met een eigen Zwödse drööi eraan; zo zingt Lundin in het Zwöds. Debuutplaat Kaipa uit 1975 bevat acht sterke stukken; Stolt schrijft mee aan twee en afsluiter Oceaner Föder Liv is van zijn hand alleen. Wat mij vooral opvalt, is dat het geluid al heel veel weg heeft van wat Stolt later met The Flower Kings zal perfectioneren. Het boxje kocht ik op 2 maart 2006 toen het net in Nederland verkrijgbaar was. Op dit eerste plaatje twee korte bonusstukjes, geschreven door Stolt. Mijlpaal in de Zwödse prög, deze plaat.




:Y
bazbomaandag 24 mei 2021 @ 13:41
bazbo cd1199: Kaipa - Inget Nytt Under Solen

E2JBBeBWYAIGQt4?format=jpg&name=small E2JBIAaWEAAtaXQ?format=jpg&name=small

Tweede plaatje uit het doosje The Decca Years 1975-1978. Tegen de tijd dat Kaipa de tweede plaat maakt (in 1976), heeft de band veel ervaring opgedaan op het podium. De platenmaatschappij steunt de groep en dat maakt dat de productie van Inget Nytt Under Solen er een stuk op vooruit gaat in vergelijking met het zelfgeproduceerde debuut. De titel van de plaat betekent: niets nieuws onder de zon. Qua geluid/productie klinkt het wel degelijk anders dan de voorganger, maar de muziek zelf ligt in het verlengde van de symfo die we op Kaipa kregen voorgeschoteld, zij het dat de jonge Roine Stolt meer composities aandraagt. De eerste plaatkant is geheel gewijd aan het vijfdelige Skenet Bedrar en daarna volgen nog vijf kortere stukken. Toen de plaat af was en het plan ontstond om hem ook wereldwijd uit te brengen, leek het de band een goed idee om voor de wereldmarkt de zang opnieuw op te nemen in het Engels. Hans Lundin, die alles op de originele opnames had gezongen, voelde zich niet zeker genoeg om in het Engels te zingen, dus vond de groep Lars Hoflund die zich redelijk van zijn taak kweet. Deze drie vocale stukken plus een instrumentaaltje staan als bonusnummers (met Engelse titels) op dit plaatje in de doos toegevoegd. De steeds groter wordende inbreng van Roine Stolt is op dit album goed te horen.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-05-2021 20:54:21 ]
bazbomaandag 24 mei 2021 @ 13:50
bazbo cd1200: Kaipa - Solo

E2JPBxfXEAAorHO?format=jpg&name=small E2JPHIBWQAIENem?format=jpg&name=small

Derde plaatje uit het doosje The Decca Years 1975-1978. Ten tijde van het derde album Solo is de situatie enigszins veranderd in de band. Het Engelstalige experiment bleek geen succes, dus bleef Kaipa in het Zwöds zingen. Wel trok de groep een vaste zanger aan: Mats Löfgren. Daarnaast was bassist Tomas Eriksson vertrokken en had Mats Lindberg zijn plaats ingenomen. Dat was nog niet alles. Toetsenist en bandleider Hans Lundin bracht compositorisch minder materiaal in, hetgeen voor gitarist Roine Stolt de kans was om zijn werk aan te dragen. Op Solo staan elf korte symfostukken en qua geluid borduurt het voort op het succes van de twee voorgangers. Sommige stukjes lijken wat oppervlakkig, zoals het aanvankelijk belachelijke Frog Funk, maar uiteindelijk is de progwereld toch weer nabij. Inmiddels was al wel duidelijk dat er twee kampen in de groep waren ontstaan en na een tour in 1979 zei Roine Stolt gedag.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-05-2021 20:52:45 ]
bazbomaandag 24 mei 2021 @ 13:58
bazbo cd1201: Kaipa - Live

E2JkeY6WUAMU7xE?format=jpg&name=small E2JkgcdXIAk3vM0?format=jpg&name=small

Vierde plaatje uit het doosje The Decca Years 1975-1978. Op dit plaatje krijgen we dik vijf kwartier Kaipa in concert te horen. Het meeste materiaal is opgenomen op 25 mei 1978 in Huset in Kopenhagen. Het zijn professionele opnames voor de Deense radio. Daarna komen wat stukken uit 1976 en 1977 in Zweden, opgenomen op cassette met twee of zelfs slechts een enkele microfoon. Het geluid daarvan is kwalitatief wat minder, maar is bijzonder goed te beluisteren. Alles bij elkaar geeft dit plaatje een mooie indruk van hoe sterk de band live moet zijn geweest.




:Y

[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 24-05-2021 14:47:48 ]
bazbomaandag 24 mei 2021 @ 16:18
bazbo cd1202: Kaipa - 1974 Unedited Master Demo Recording

E2KF2RxWYAA5pLf?format=jpg&name=small E2KF9kQWEAAZJ4Q?format=jpg&name=small

Vijfde plaatje uit het doosje The Decca Years 1975-1978. Bij het samenstellen van dat doosje kwam Hans Lundin een tape tegen met de originele demo-opnames uit 1974, die hij met de eerste incarnatie van Kaipa maakte. Slechts een enkel stuk hiervan kwam uiteindelijk terecht op de debuutplaat, een jaar later. We horen uitermate sterk materiaal en eigenlijk is het jammer dat het nooit formeel is verschenen. We moeten het doen met dit plaatje, waarop toetsenist Hans Lundin nog de boventoon voert als componist; slechts twee van de elf stukken zijn van de hand van Roine Stolt. Over Stolt gesproken, na 1979 maakt hij een (vergeten) soloplaat, wordt hij sessiemuzikant en begint hij zijn eigen platenlabel Foxtrot Music (vernoemd naar een Genesisalbum), tot hij begin jaren negentig begrijpt dat de progressive rock weer aan populariteit begint te winnen en zijn band The Flower Kings begint. Kaipa maakt nog een enkele plaat zonder Stolt en omdat die flopt, besluit Lundin om de band op te heffen. The Decca Years 1975-1978 geeft een prachtig overzicht van de beginjaren van Kaipa.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 24-05-2021 20:51:58 ]
bazbowoensdag 26 mei 2021 @ 11:51
bazbo cd1203: Kaipa - Notes From The Past

E2S1ZWVXoAMokpL?format=jpg&name=small E2S1jBBWEAEnfg5?format=jpg&name=small

Eerste plaatje in het doosje Discovering Kaipa. Dit doosje kocht ik op 26 november 2016 in een leuke plaatselijke platenzaak in het hoegenaamd horrendous Heerlen. Ik was daar vanwege een Zappafestival, vandaar. In 2002 weten Hans Lundin en Roine Stolt elkaar na vierentwintig jaar weer te vinden en ze besluiten een nieuwe Kaipaplaat te maken. Van de rest van de originele bezetting is niets meer over. Op bas horen we Jonas Reingold (van Stolts band The Flower Kings) en Morgan Agren drumt de sterren van de hemel. Ene Patrik Lundström en Lundins vrouw Tove Thörn Lundin zingen. Dik vijf kwartier hoogstaande prog krijgen we voor onze kiezen. Het zal niet vreemd zijn dat de gitaar van Stolt meesterlijk klinkt. Lundin zelf speelt ten dienste van de muziek. Eigenlijk klinkt deze versie van Kaipa meer als The Flower Kings dan als de oude Kaipa en dat zal komen doordat Stolt achter de knoppen zat. Compositorisch heeft Stolt niets bijgedragen; alle stukken zijn van de hand van Lundin. Ook anders is dat de teksten in het Engels zijn. Ik vermoed dat het de inbreng en ervaring van Roine Stolt is: hij weet inmiddels als geen ander dat er een markt is voor progressive rock en dat je dan - net als The Flower Kings - in het Engels zingt, maakt die markt toegankelijker. Notes From The Past verscheen in 2002 en luidde een nieuw tijdperk in voor Kaipa.




:Y

[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 26-05-2021 19:40:06 ]
bazbowoensdag 26 mei 2021 @ 13:44
bazbo cd1204: Kaipa - Keyholder

E2TyvWuXMAIQ85D?format=jpg&name=small E2Ty3XEWUAI_1nU?format=jpg&name=small

Tweede plaatje in het doosje Discovering Kaipa. Nog geen jaar later (in 2003 dus) verschijnt Keyholder. De band is dan nog in dezelfde bezetting, zij het dat Patrik Lundström en Aleena Gibson nu de zang verzorgen. Het allergrootste verschil is dat Hans Lundin en Roine Stolt alle stukken samen hebben geschreven. Dat betekent dat de Flower Kingssaus nog sterker over dit album is gegoten. In opnieuw dik vijf kwartier krijgen we weer symfo waar je U tegen zegt. Opener Lifetime Of A Journey is gelijk al geheel raak en de plaat houdt dat hoge niveau vast tot het eind. Vooral de gitaar van Stolt giert er af en toe heerlijk op los en ja ja, dit is een gaaf werkstuk weer.





:Y
bazbodonderdag 27 mei 2021 @ 07:39
bazbo cd1205: Kaipa - In The Wake Of Evolution

E2XvjDIXoAITlGZ?format=jpg&name=small E2XvkwoWUAEibjl?format=jpg&name=small

Derde plaatje in het doosje Discovering Kaipa. Na Keyholder volgt nog het album Mindrevolutions (2005). Die zit niet in het doosje, maar is wel het vermelden waard, omdat het 't laatste Kaipaalbum is waarop Roine Stolt mee speelt. De ego's van Hans Lundin en Stolt botsten weer eens, schat ik zo in. Daarnaast was Stolt volop bezig met zijn andere bands The Flower Kings en Agents Of Mercy, plus droeg hij bij aan de supergroep Transatlantic. Na Mindevolutions volgt dan nog Angling Feelings in 2005, die eveneens niet in het doosje zit. Het laatste plaatje in de box is In The Wake Of Evolution. Per Nilsson heeft het gitaarwerk inmiddels overgenomen van Stolt. Zijn geluid is ietsie anders, maar het blijven van die lyrische gitaarlijnen die perfect passen in de symfo van Kaipa. Gebleven zijn Lundin, Reingold en Agren. Aleena Gibson en Patrik Lindström zingen ook nog altijd. Daarnaast zet de band af en toe gastmuzikanten op fluit en viool in. Dit album zit wederom propvol melodieën en bij vlagen bombastische muziek. Ik houd er wel van.




:Y
bazbodonderdag 27 mei 2021 @ 08:21
bazbo cd1206: Kaipa - Sattyg

E2X6XK8WQAI--Gr?format=jpg&name=small

In diezelfde bezetting maakt Kaipa in 2012 nog het album Vittjar, maar ik pak de draad op 29 juni 2015 weer op, als ik de plaat Sattyg uit 2014 koop. Nog altijd zijn alles stukken gecomponeerd door Hans Lundin. Bij vlagen klinkt de symfo wat lieflijker (komt door de wat prominentere inzet van de fluit en viool); bij andere vlagen is het gewoon dezelfde sterke symfo van de voorgaande platen. De gitaar van Per Nilsson klinkt af en toe ook lekker venijnig, de rustige en ruige passages wisselen elkaar welkom af en alles bij elkaar krijgen we hier gewoon een dik uur mooie prog.




:Y
bazbodonderdag 27 mei 2021 @ 09:16
bazbo cd1207: Kaipa - Children Of The Sounds

E2YFYubXIAUot1w?format=jpg&name=small

Dit is het meest recente album van Kaipa. Ik koop het bij het verschijnen op 13 november 2017. Weinig veranderd. De bezetting is hetzelfde, de stijl ook. Alle muziek en teksten zijn weer van Hans Lundin. Tja, een progliefhebber wil vaak meer van hetzelfde als het goed is. Dat maakt wel dat de platen onderling wat inwisselbaar zijn. Op dit album drie langere stukken en twee kortere, tenminste als je zeven of tien minuten kort vindt. Het openings- en titelstuk laat gelijk horen wat we kunnen verwachten: fraaie symfo met afwisseling in tempo en dynamiek, met meerstemmige samenzang en nogal wat bombast. Niet erg.




:Y
bazbodonderdag 27 mei 2021 @ 11:20
bazbo cd1208: Kaipa DaCapo - Dårskapens Monotoni

E2Yg7j4XMAEgbT1?format=jpg&name=small

Als een donderslag bij heldere hemel komt Roine Stolt in 2016 met dit album aanzetten. Hij heeft zijn oude Kaipamaatjes Ingemar Bergman (d) en Tomas Eriksson (b) gevonden, vult de band aan met Max Lorentz (toetsen) en broeder Michael Stolt (bas, toetsen, zang) en maakt met hen een Kaipaplaat die enerzijds klassieke Kaipa is (want zang in het Zwöds) en anderzijds klinkt als de mix van latere Kaipa en - hoe kan het ook anders - The Flower Kings. In bijna vijf kwartier krijgen we zeven indrukwekkende progstukken. De helft van de muziek is gecomponeerd door Roine Stolt, daarnaast zijn er forse bijdragen van Bergman, Michael Stolt en Max Lorentz (van hem is het lange Tonerna, bijvoorbeeld). Vocaal is er een gastrol voor Merit Hemmingson. Ik 'ontdek' pas laat dat dit album bestaat en koop hem op 24 november 2018. De band tourt zelfs vrij uitgebreid in 2017 en op de setlijst staan dan zowel stukken van de allereerste drie Kaipaplaten uit de jaren zeventig als werk van dit nieuwe album. Maar ook die tour mis ik geheel. In 2017 is er ook nog een liveplaat verschenen, zie ik nu. Nou ja. Dit studioalbum is een prachtig werk voor de liefhebbert van zowel Kaipa als The Flower Kings.




:Y
bazbodonderdag 27 mei 2021 @ 14:20
bazbo cd1209: Jon Anderson - Animation

E2ZKJbSXwAM23kH?format=jpg&name=small

Deze had ik al, ja. In 1983 kocht ik de elpee, begin 2007 schafte ik de toen net verschenen remaster aan. Die remaster klinkt niet zo goed. Kennelijk had het bedrijfje dat de remaster uitbracht niet de beschikking over de mastertapes. Deze nieuwe heruitgave van een week of wat geleden - ik kocht hem eergisteren op 25 mei 2021 - is wel gemaakt met de originele tapes en klinkt als een tierelier. Meneer Jon Anderson zelf heeft zijn zegen uitgesproken en in het boekje vertelt hij over de totstandkoming van de plaat. Het was Vangelis die hem in 1980 en 1981 op het spoor van de elektronica zette en er ging een wereld voor hem open. De plaat begint dan ook met Olympia, een lofzang op de technologische vernieuwing. Na het mooie titelnummer (zeer prog, over de geboorte van zijn jongste dochter) en het protestliedje/hitje Surrender en All In A Matter Of Time komen er wat stukken waarin de invloeden van de elektronische muziek zijn waar te nemen. Niet alles pakt even goed uit, maar aanstekelijk is het allemaal wel. De bonusnummers zijn hetzelfde als die op de vorige heruitgave, maar ook deze klinken stukken beter. Spider was een B-kantje van een single en The Spell is de samenvatting van een groter muzikaal project waar Anderson in die tijd aan werkte, maar dat door gebrek aan geld/financiering nooit van de grond kwam. Blijft een grandioze plaat, dit!




:Y
bazbodonderdag 27 mei 2021 @ 15:20
bazbo cd1210: Kaizers Orchestra - Ompa Til Du Dør

E2ZY46yXoAU6rtU?format=jpg&name=small

Dan komen we nu aan de rammelrock van Kaizers Orchestra. Toen ik dit voor het eerst hoorde, dacht ik dat het Tom Waits was. Maar dat klopte niet met de zang. Die is hier nog lief in vergelijking met rochelaar Waits. Niettemin: mijn aandacht was gegrepen en ik wilde deze cd per se hebben. Dit album van het Noorse gezelschap verscheen in 2001 en om een of andere reden kocht ik hem pas op 19 mei 2003. Ik kan me niet herinneren dat ik lang heb gewacht met kopen dus mogelijk dat het pas later onder mijn aandacht was gekomen. Ik heb hier dan ook nog eens een heruitgave uit 2002, waaraan een tweede cd'tje vast zit met daarop de Dødd Manns Tango EP. Wat kan het allemaal schelen. De rommelpotterij vind ik nog altijd hoogst vermakelijk, al moet ik zeggen dat ik bijna nooit draai. Maar Resistansen blijft goorgoedgeilgaaf.




:Y

[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-05-2021 15:37:31 ]
bazbodonderdag 27 mei 2021 @ 16:20
bazbo cd1211: Kaizers Orchestra - Evig Pint

E2Zj3zXVoAELgoH?format=jpg&name=small

Omdat ik toen in 2003 zo gek was met het eerste album van Kaizers Orchestra, moest ik de opvolger natuurlijk ook hebben. Die opvolger verscheen in 2002 en ook die bemachtigde ik pas twee jaar later, op 4 juni 2004 om precies te zijn. Op Evig Pint meer potten en pannen en knorrende en schurende klanken en amusante liedjes die qua compositie en arrangement best op een Tom Waitsplaat hadden kunnen staan. Leuk om dit Noorse gezwoeg weer eens te horen. Na dit tweede album had ik wel een beetje genoeg. Ik hoorde geen verandering of verbetering en dus volgde ik het verder niet meer. Ik zie dat ze nog een paar platen hebben gemaakt. Bestaat dit zootje nog?




:Y
bazbovrijdag 28 mei 2021 @ 09:25
bazbo cd1212: Paul Kantner & Grace Slick - Sunfighter

E2dRMpjXIAERtm_?format=jpg&name=small

Paul Kantner en Grace Slick kennen we natuurlijk als kern van de band Jefferson Airplane. De gitarist en zangeres hadden ook een intense relatie en hun kindje China Wing zien we op de hoes van dit album dat in 1971 uitkwam. Op de lange lijst van medewerkende muzikanten staan mensen als Jerry Garcia, Graham Nash, David Crosby en de Tower Of Power. Het songmateriaal ligt in het verlengde van Jefferson Airplane, zij het met een wat akoestischer inslag. Het album representeert een bijzondere tijd en cultuur rondom de San Francisco-scene. Hippieliedjes, zachte countryrock, natuurgeluidscollages, psychedelische intermezzi: ik hoor het als een vorm van prog maar niet zoals je het kent. Ik kocht een remaster op cd uit 1997 op 30 januari 2017. Toch een tijdloos album.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-05-2021 09:36:41 ]
bazbovrijdag 28 mei 2021 @ 20:45
bazbo cd1213: Kaprekar's Constant - Fate Outsmarts Desire

E2eiX6NWYAEjpC5?format=jpg&name=small

Dit Britse collectief lijkt in 2017 uit de lucht komen vallen. Ik lees over hun album, koop het en bij het beluisteren val ik zo ongeveer uit mijn stoel. Wat is dit krankzinnig goed en mooi. Nick Jefferson en Al Nickelson vormen de kern van de groep, bespelen bas, gitaar en toetsen en schrijven alle materiaal. Zij krijgen hulp van Mike Westergaard op toetsen en Phil Gould op drums. Maar het meest in het oog springt ene meneer David Jackson op fluit en saxofoons. Juist, de voormalige blazer van Van Der Graaf Generator is vast onderdeel van de band. Hij heeft zijn dochter Dorie Jackson meegenomen, die samen met Bill Jefferson de zang voor haar rekening neemt. Het songmateriaal is melodieus, meanderend, symfonish zo je wilt en typisch Brits. Zeg een modernere versie van Caravan of Matching Mole en dan nog mooier. Om een goede indruk te krijgen is Blue Bird uitermate geschikt: verschillende delen die je van de ene atmosfeer in de andere doen glijden en het instrumentale thema dat na een paar minuten te horen is en het stuk ook weer afsluit is er eentje dat me iedere keer weer kippenvel bezorgt. Tekstueel gaat het allemaal over belangrijke personen, gebeurtenissen en ontdekkingen in de Britse geschiedenis en af en toe horen we de stem van Paul Gunn vertellen wat er nu weer gaande is. Drie korte en drie lange stukken op deze plaat, die ik koop op 1 mei 2017 en sindsdien veel en graag beluister. Een van de allermooiste albums van dat jaar!




:Y
bazbozaterdag 29 mei 2021 @ 07:08
bazbo cd1214: Kaprekar's Constant - Depth Of Field

E2h6OyvXMAIts-A?format=jpg&name=small

Het tweede album van Kaprekar's Constant zet de lijn mooi door. Ik kocht het op 26 september 2019 toen het net uit was. Misschien is deze plaat wel een tikkeltje beter: het gezelschap heeft inmiddels podiumervaring en is goed op elkaar ingespeeld. Kerncompositie is het lange Rocherville, dat voor de behapbaarheid in tweeën is geknipt. Daartussendoor horen we een viertal andere lange of middellange stukken vol prachtige melodieën en landelijke atmosferen. Zangeres Dorie Jackson is prominenter aanwezig, hetgeen ik geen enkel probleem vind, want haar stem is aangenaam lieflijk en past mooi in de warme klanken. Het spel van haar vader, de toeteraar David Jackson is de kers op de taart. Tekstueel handelt het wederom over personen, gebeurtenissen en technologie uit het (Britse) verleden. Deze plaat en deze band kan zich qua stijl en composities meten met een collegagroep als Big Big Train. Wat een schitterend album!




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 29-05-2021 21:15:25 ]
bazbozaterdag 29 mei 2021 @ 07:31
bazbo cd1215: Kaprekar's Constant - All You Wish Yourself

E2iDWt1WUAY31vn?format=jpg&name=small

Jazeker. Later in 2019 komt Kaprekar's Constant met een klein zoethoudertje. All You Wish Yourself is een kerstliedje! En nog aardig ook. Als extraatje op deze cd-single nog een ander stuk Call It A Memory, een deel geknipt uit het langere Houdini van het allereerste Kaprekar's Constantalbum uit 2017 en dat ook op zichzelf kan staan. Ik kocht het plaatje op 10 december 2020. In 2020 is nog een EP verschenen die ik nog niet te pakken heb gekregen en de band belooft ons voor later in dit jaar een nieuw compleet album. Ik ben benieuwd.


:Y

[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 29-05-2021 07:50:04 ]
bazbozondag 30 mei 2021 @ 09:46
bazbo cd1216: Karmakanic - Live In The US

E2nnmkUXIAA26gn?format=jpg&name=small

Mocht je nog nooit van Karmakanic hebben gehoord, weet dan dat dit een Zwöds collectief is onder leiding van de heer Jonas Reingold, die we weer kennen van The Flower Kings, de band van Steve Hackett en ander fraais. Met Karmakanic is hij zijn eigen progband begonnen. Het zal niemand verbazen dat het veel weg heeft van The Flower Kings, maar toch zit er voldoende eigens in. In de band allerlei Zwödse muzikanten (goh) op drums, toetsen en gitaar. Zang doet ene Göran Edman en dat doet hij niet slecht, al vind ik het niet heel bijzonder. Op drums zit de befaamde Morgan Ågren en dat maakt de plaat interessant, want dat is me er eentje. Reingold zelf speelt de bas. Dit concert is opgenomen op 4 mei 2012 tijdens RosFest in Gettysburg, PA en begint en eindigt met het stuk When The World Is Caving In. Daartussenin horen we allerlei lange en korte stukken, die voornamelijk geschreven zijn door Reingold. Vooral Send A Message From The Heart maakt indruk, maar over het algemeen is dit een sterk concert (maar als je lange solo's niet leuk vindt, moet je het een kwartier lang durende jampielstuk Do U Tango overslaan). Ook leuk is de toegift en Genesiscover Undertow, al voegt die niet eens zo heel veel toe. Ik kocht de dubbelcd op 22 augustus 2016.




:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 30-05-2021 11:30:34 ]
Bosbeetledinsdag 1 juni 2021 @ 08:06
LP320 / BBCD334

R-14428442-1610572467-1704.png.jpg

Qui is een duo/trio hebben een plaat gemaakt met david yow maar spelen volgensmij meestal met zijn tweeën. De plaat met david Yow vond ik erg tof. Deze plaat heb ik gekocht omdat ik "snuh" gewoon een toffe naam voor een plaat vond en de band wel hoog heb zitten. Het leuke van deze plaat is dat er een CD bij zit en nou heb je dat wel vaker maar ware het niet dat bij deze plaat er op de cd een heel ander album staat dan op de plaat. Het is dus eigenlijk een plaat met drie kanten 2 op LP en 1 op CD :D Het is noise rock maar ook experimenteel en quircky zoals you can call me shiny... het gaat gewoon alle kanten op _O_ toffe plaat _O_ (ook al heb ik nog maar vier nummers gehoord)



[ Bericht 1% gewijzigd door Bosbeetle op 01-06-2021 08:50:00 (Ik had verkeerd gekeken toch gewoon zelfde cd ) ]
Bosbeetledinsdag 1 juni 2021 @ 09:36
BBCD334

R-153800-1385593037-5714.jpeg.jpg

Australisch promo singletje van Fantômas, singletje met 2 nummers experiment in terror en spider baby van directors cut. Grappig is dat die eerste een radio edit is, en ik denk ook dat australië het enige land is waar het wel eens op de radio is gekomen, triple J was geloof ik behoorlijk patton fahig. Dit is voor mij puur een novelty om de Fantômas collectie compleet te krijgen, het is de patton band waar ik ook dingen dubbel van heb. Dat doe ik voor andere bandjes van hem niet. Maarja dus een promo single, die mensen in australië gratis kregen. ik heb er amper iets voor betaald maar de verzendkosten en de CO2 voetafdruk zijn natuurlijk wel belachelijk :X

Bosbeetledinsdag 1 juni 2021 @ 09:42
BBCD335

R-10055198-1490834100-4685.jpeg.jpg

The Bug vs Earth, de eerste een dub DJ de tweede band van legendarisch gitarist minimalist Dylan Carlson. Een rare combinatie op eerste gezicht maar op tweede gezicht niet, ze zijn beide nogal van het adagium maximum volume yields maximum result. Het uitgesponnen gitaar geluid van Carlson en de bass heavy geluiden en beats van de bug maken dit een toffe plaat. En het is voor het eerst in lange tijd dat er weer eens distortion uit Carlsons gitaar komt :Y Live werkte dit ook goed :Y

Bosbeetledinsdag 1 juni 2021 @ 10:54
LP321

R-504926-1368043776-9782.jpeg.jpg

Subtle is doseone, jel , Alexander Kort, Dax Pierson, Jordan Dalrymple en Marty Dowers. En op de EP hebben ze een nummer samen met Mike Patton. Ik denk dat dit het begin is van de nevermen ook een samenwerking van Adam Drucker (doseone) en Mike Patton... Dit zijn drie versies van het nummer long vein of the law. waarvan de versie met patton loud voice of the law heet. Het is hip-hop in de technische zin van het woord maar je zou het ook als avant-garde stemkunstenarij kunnen betitelen :Y

Bosbeetledinsdag 1 juni 2021 @ 11:23
BBCD335

R-18023878-1617267151-8183.jpeg.jpg

Een metal compilatie als steunbetuigen voor het altijd sympathieke db's een geweldig podium en oefenstudio complex in utrecht. Dus inplaats van in corona tijd een aantal concerten daar bezoeken en hun kas spekken door de speciaal biertjes te laten smaken het maar gedaan via dit cdtje. En het was niet alleen corona dat roet in het eten gooide er brak ook nog eens een brand uit in het gebouw... des te meer noodzaak om dit cdtje te kopen. Op het cdtje staan: Beyond the pale, Shinigami, Wrang, Hordearii,rites,detonation,Gizåh,Grindpad ( :D ), Lovell's Blade, Grafjammer, kutschurft, Black Sinlence, Terzij de horde, Mary Fields :Y , Disquiet, Stormram en Wesenwille.
Gehennadinsdag 1 juni 2021 @ 11:59
Kutschurft, ik blijf het een mooie bandnaam vinden _O-
Bosbeetledinsdag 1 juni 2021 @ 12:14
quote:
14s.gif Op dinsdag 1 juni 2021 11:59 schreef Gehenna het volgende:
Kutschurft, ik blijf het een mooie bandnaam vinden _O-
Sowieso heeft grindcore wel humor, dat soort bandjes kunnen heerlijk laveren tussen bloedserieus, super melig en en elke combinatie daar tussen :D
bazbowoensdag 2 juni 2021 @ 14:38
bazbo cd1217: Karmakanic - .dot

E23AYKZWQAEFpXc?format=jpg&name=small

Het duurt tot 2016 voordat Karmakanic met iets nieuws komt. Ik koop het album .dot op 1 augustus 2016 als het verschijnt en bij de cd zit een dvd met daarop een docu over hoe de plaat tot stand is gekomen, wat interviews en livebeelden van dat concert op RosFest 2012 (niet alles, slechts vijf stukken waaronder dat belachelijke jampielstuk). Het album zelf is prog met veel prachtmomenten erin. Opener Dot duurt maar liefst een minuut en daarna volgt God - the universe and everything else no one really cares about - Part I dat dan weer slechts vierentwintig minuten bestrijkt. Het is wel een bijzonder gaaf stuk, van symfobombast tot lieflijke kinderkoortjes, van jazzy piano tot steviger stamppassages. In die meegeleverde docu vertelt Jonas Reingold tjdens het beluisteren van dat stuk wat er allemaal gaande is en het is prachtig om te zien hoe enthousiast hij is over die ene vijfde noot in de bas tijdens dat ene mineur zeven akkoord en hoe hij alle lagen rondom twee thema's heeft opgebouwd. Daarna nog drie middellange en redelijk toegankelijke stukken en de plaat sluit af met God - the universe and everything else no one really cares about - Part II, waarin allerlei thema's uit deel 1 terugkomen. De bezetting van de band is nagenoeg hetzelfde als die van RosFest 2012, met Andy Tillison (van The Tangent) als toevoeging op Hammond. De zang is dit keer prettig en lijkt wat beter in het groepsgeluid te passen. Alle songmateriaal is dit keer geschreven door Jonas Reingold, met uitzondering van Steer By The Stars, dat hij samen met Tillison componeerde. Leuke plaat; jammer dat de band hierna niets meer heeft gemaakt (Reingold druk met werk voor Steve Hackett en The Flower Kings), maar wie weet.




:Y

[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 03-06-2021 05:29:28 ]
bazbodonderdag 3 juni 2021 @ 07:55
bazbo cd1218: Mick Karn - Dreams Of Reason Produce Monsters

E27t6zzXEAMM2xB?format=jpg&name=small

Het basbeest van Japan zit na het uiteenvallen van de groep in 1982 niet stil. In dat jaar al verschijnt zijn soloplaat Tiles (die heb ik op vinyl, zie aldaar). Karn blijft samenwerken met de leden van Japan en zet zich ook in als sessiemuzikant, vooral in Japan (het land). In 1987 komt hij met dit album Dreams Of Reason Produce Monsters. Stonden op Tiles nog stukken waarop de bas prominent op de voorgrond staat; op deze plaat presenteert Karn zich nadrukkelijker als componist. We krijgen muziek te horen die duidelijk is beïnvloed door de 'minimal music': repeterend, hypnotiserend en uitermate sfeervol. Karn speelt toetsen, natuurlijk alle baspartijen en haalt ook weer zijn saxofoons en klarinetten tevoorschijn. Japandrummer Steve Jansen is er voor het drumwerk en aanvullende toetsen en zijn broer David Sylvian zingt in twee stukken: Buoy (dat rond die tijd ook B-kantje was van Sylvians single Let The Happiness In) en When Love Walks In en speelt ook wat toetsen her en der op de plaat. Daarnaast horen we de trompet en hoorn van Eric Willian en in het afsluitende, bizarre en dreigende Answer klinkt het Bury Church School Choir. De balans tussen instrumentaal en vocaal, repeterend en melodieus, ontspannend en dreigend is perfect en ik vind dit echt een schitterende plaat. Ik kocht natuurlijk de vinylversie in 1987 en was jaren op zoek naar een cd ervan. Die vond ik pas op 16 juli 2016, bij Uli in de kraam tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland.





:Y
bazbodonderdag 3 juni 2021 @ 08:47
bazbo cd1219: Mick Karn - Bestial Cluster

E277R_IXoAQoeiB?format=jpg&name=small

Opener en titelnummer Bestial Cluster is een beest van een stuk. Hoor die bas! Dit is Mick Karn ten voeten uit. Funky en freaky en weird als de hel. Joachim Kühn zet een scheurende toetsensolo in. Als David Torn dan - met zijn zo kenmerkende stem - 'Whey-hey!' roept, is het kippenvel compleet. Bestial Cluster verscheen in 1993 en op deze plaat verkent Karn de grenzen met jazz, avant-garde, prog en etnische muziek. Oud-Japanleden Richard Barbieri en Steve Jansen zijn van de partij op respectievelijk toetsen en drums. Torn is er met zijn gierende gitaar en er zijn een gastoptredentje van percussionist Ed Mann (bekend uit zijn tijd dat hij bij Zappa speelde) en fluit- en bansurispeler Steve Gorn. Verder horen we gasten die sax, piano, harmonica, percussie en achtergrondzang verzorgen, waardoor het klankpalet van dit album bijzonder rijk is. Het meeste materiaal is instrumentaal; her en der zingt Karn met zijn donkere stem. Karn en Torn zijn verantwoordelijk voor de composities. Gruwelijk goede plaat, misschien wel mijn favoriet van Karn. Ik kocht hem op 30 november 1993 bij het verschijnen en ik knal hem nog geregeld door de kamer. Zeer luid. 'Whey-hey!'




:Y
bazbodonderdag 3 juni 2021 @ 10:21
bazbo cd1220: Mick Karn - The Tooth Mother

E28U5ivXEAARQby?format=jpg&name=small

Gestaag gaat Karn door met het uitbrengen van zijn eigenzinnige muziek. Ook het materiaal van The Tooth Mother uit 1995 (en dat ik koop op 3 juni 1995) is nauwelijks in een hokje te plaatsen. Ik hoor funk, jazz, rock, etnisch, avant-garde ... is art rock een goede term? De lijst van medewerkende muzikanten is weer indrukwekkend: oud-Japanmaten Jansen en Barbieri, David Torn, Jakko Jakszyk, Gavin Harrison en Steven Wilson. Een bijzondere gastrol is er voor zangeres Natacha Atlas. De bas van Karn knalt en knort op de manier zoals ik hem graag hoor, zonder dat het een piel- freakplaat is. Grandioos spul allemaal en ook dit album is een grote favoriet in dit huis.




:Y
bazbovrijdag 4 juni 2021 @ 07:32
bazbo cd1221: Mick Karn - The Mick Karn Collector's Edition

E3A3q2MXwAAbk9-?format=jpg&name=small

Begin jaren negentig waren er op het CMP-lapel vijf platen verschenen waarop Mick Karn zijn monsterbas etaleert. Van die vijf platen verscheen in 1996 een samenvatting en die kocht ik op 23 november van dat jaar. Veel materiaal had ik al, want het komt van de drie platen die ik had: de soloalbums Bestial Cluster en The Tooth Mother plus het gigantische Polytown door het trio Torn Karn Bozzio (waarover later meer bij de T, tot over anderhalf jaar). Het merendeel van het materiaal op deze verzamelaar komt van deze drie platen. Slechts drie van de elf stukken zijn nieuw; daarnaast staan er van twee een nieuwe mix op. Dus toch een leuk hebbeding. Corridor komt van de plaat Lonely Universe van Michael White & Michel Lambert en House Of Home is afkomstig van Jason's Chord door Andy Rinehart. Het derde nieuwe ding is Drawings We Have Lived en is een nooit eerder verschenen stuk gecomponeerd door ene Mendinueta en opgenomen tijdens de sessies voor The Tooth Mother in 1995. Leuke verzameling dus; enige minpunt is de nieuwe mix van Bestial Cluster waarop de opzwepende omgevingsgeluiden zijn verdwenen, net als Torns 'Whey-hey!'. Maar die bas blijft beestachtig.




:Y
bazbovrijdag 4 juni 2021 @ 08:19
bazbo cd1222: Mick Karn - Each Eye A Path

E3A_YNyWEAcy2Cv?format=jpg&name=small

Each Eye A Path verschijnt in 2001 en is helemaal het werk van Mick Karn en Steve Jansen. Karn heeft alle materiaal geschreven, opgenomen en geproduceerd; Jansen mixte de boel af. Karn en Jansen zijn - met uitzondering van enkele achtergrondzangpassages - ook de enige muzikanten op de plaat. Karn hanteert zijn bassen, saxen, klarinetten en toetsen; Jansen beroert de drums, percussie, sampler en aanvullende toetsen. De muziek is soms minimalistisch, dan weer wat gelaagder. De atmosfeer is vaak obscuur, donker en dreigend, niet in het minst vanwege de diep duistere stem van Karn die we af en toe te horen krijgen. De tien klankschilderijtjes zijn bij vlagen experimenteel; bij andere vlagen rustgevend. Avontuurlijke art rock, al vraag ik me af of we de term rock hier wel mogen hanteren. Ik kocht dit intrigerende album op 16 februari 2001 en vind het een prachtige, doch duistere parel in het oeuvre van Mick Karn.




:Y
bazbovrijdag 4 juni 2021 @ 08:38
bazbo cd1223: Mick Karn - Each Path A Remix

E3BJNy3WEAIFLuS?format=jpg&name=small

Each Path A Remix verschijnt een jaar later (in 2002) en bevat acht remixen (goh) van stukken van Each Eye A Path. David Torn, Yoshihiro Hanno, Richard Barbieri en Ryuichi Sakamoto zijn namen van muzikanten met wie Karn vaker samenwerkte, daarnaast maken ook Claudio Chianura en Paul Wong een nieuwe versie van een titel. Ik koop het album op 10 oktober 2003 en ben bij aanschaf benieuwd. De donkere atmosfeer is wat weg, maar de bevreemdende klanken zijn gebleven. Niet alles werkt even goed; zo vind ik bijvoorbeeld Torns bewerking wat te veel recht-in-de-bek: dat onderhuidse en sinistere is verdwenen en dat maakt de muziek van Karn in mijn oren nou juist zo intrigerend. Toch een geinige plaat, die me na meerdere luisterbeurten steeds meer liet horen. Of zo.




:Y
bazbovrijdag 4 juni 2021 @ 09:56
bazbo cd1224: Mick Karn - More Better Different

E3BcbNhXoAIuqP4?format=jpg&name=small

More Better Different is dan een écht soloalbum van Mick Karn. Hij componeert, speelt, neemt op, mixt, produceert, alles zelf. Alleen het hoesontwerp is van een ander. Het maakt dit tot een van de meest eigenzinnige albums uit de Karncatalogus. Qua stijl is er geen enkel etiket op te plakken: art rock, jazz, avantgarde, donker, ritmisch, melodieus, funky, minimaal, atmosferisch. Het is Karnmuziek en grandioos ook. Ik koop de plaat op 2 juli 2004 als hij verschijnt en sindsdien verzuip ik me graag in deze bizarre en meeslepende wereld die Mick Karn heet.




:Y
bazbozaterdag 5 juni 2021 @ 09:40
bazbo cd1225: Mick Karn - Three Part Species

E3GJMqcWYAAzty0?format=jpg&name=small

Three Part Species is ook al zo'n duister, obscuur en hoogst intrigerend knutselwerk van Mick Karn. Het verschijnt in 2006 en ik koop het bij het verschijnen op 2 oktober van dat jaar. Karn heeft weer alles zelf gedaan, behalve de zang en de tekst in All You Have, die voor rekening van ene Becky Collins zijn. Dat stuk vormt een kleine afwisseling in het instrumentale, atmosferische en avantgardeachtige werk van de rest van de plaat. Niet dat ik die afwisseling nodig heb. Karn zoekt de diepte op en weet mij mee te slepen in zijn wat sinistere wereld vol klankschoon.




:Y
bazbozaterdag 5 juni 2021 @ 11:42
bazbo cd1226: Mick Karn - The Concrete Twin

E3G7iXuXwAgHy0x?format=jpg&name=small

The Concrete Twin verschijnt vier jaar later en ik koop 'm gelijk, op 1 maart 2010. Dit album lijkt op het eerste gehoor wat toegankelijker en lichter, maar schijn bedriegt. Wederom gaat de muziek onder de huid kruipen en boort daar sentimenten aan die allesbehalve opbeurend zijn. Karn doet opnieuw alles zelf, met uitzondering van drums in vier stukken. Die laat hij doen door Pete Lockett, maar naderhand gaat Karn er nog wel overheen met allerlei effecten, goed te horen in Confabulation. Heerlijke plaat weer, vol funk, art rock, avantgarde, elektronica en die uit duizenden herkenbare springende beestbas. Drie maanden na het verschijnen van dit album laat Mick Karn de wereld weten dat hij is gediagnosticeerd met kanker in een vergevorderd stadium; welke vorm vertelde hij niet. Op 4 januari 2011 overlijdt een van de meest inventieve en eigenzinnige bassisten ooit.




:Y
bazbozaterdag 5 juni 2021 @ 21:32
bazbo cd1227: Katydids - Katydids

E3HGr6-WEAIcflC?format=jpg&name=small

Nick Lowe produceerde in 1990 dit album van dit Britse bandje, een nevenproject van Adam Seymour, lid van The Pretenders. Ik had er nog nooit van gehoord tot Zwager het cd'tje op 29 juni 1992 aan mij gaf. Ik denk dat we toen een verlaat verjaardagsfeest vierden, vandaar dat hij met een cadeau aan kwam. Het plaatje heb ik jarenlang veel gedraaid, want er staan elf bijzonder prettig in het gehoor liggende gitaarpopliedjes op. De stem van zangeres Susie Hug klinkt aangenaam warm en lief en nu ik dit weer eens hoor vind ik het weer fijn. Lights Out (Read My Lips) was nog een singletje, ontdek ik nu. Er verscheen in 1991 een tweede album, maar dat heb ik niet en sindsdien is er weinig meer van het bandje vernomen en je vraagt je af waarom.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 07:42:48 ]
bazbozaterdag 5 juni 2021 @ 21:33
O. Plank negentien gedraaid. Op naar plank twintig.

210605-295-plank-19-gedraaid-op-naar-plank-20.jpg

:Y
bazbozondag 6 juni 2021 @ 08:58
bazbo 1228: Kayak - Starlight Dancer

E3Le7MeXIAMKzF5?format=jpg&name=small

In 1977 heeft Kayak al een rijtje platen gemaakt (vier) en brengt de groep Starlight Dancer uit. Ton Scherpenzeel heeft dan al heel wat bandleden en achtergrondzangeressen versleten. Zo is Pim Koopman, met wie Scherpenzeel de band begon in 1972, al vertrokken. Max Werner doet op deze plaat de zang en ene meneer Rick van der Linden is gast op synthesizer (vreemd, aangezien Scherpenzeel zelf ook een aardig riedeltje kan spelen). De plaat staat vol met pakkende progpop. Niet wereldschokkend, maar wel hoogst vermakelijk. De plaat is lang niet op cd verkrijgbaar geweest; pas in 2010 komt er een uit en die koop ik op 16 september van dat jaar. Ik heb Kayak een aantal jaren daarvoor zien spelen in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn; dat moet ergens tussen 2000 en 2005 zijn geweest, want Bert Heerink zat in de band en allemensen wat een strot had die vogel. Een dergelijke strot is op dit album niet te horen; Werners zang is helder en zuiver en soms wat te glad, net als de muziek, overigens.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 07:43:06 ]
bazbozondag 6 juni 2021 @ 09:35
bazbo cd1229: Kayak - Phantom Of The Night

E3LrJtsXEAAeTP7?format=jpg&name=small

Een jaar later komt Kayak met Phantom Of The Night. Scherpenzeel heeft weer wat mensen uit de band gezet en nieuwe achtergrondzangeressen aangenomen. Opvallendste nieuwe aanwinst in de band is zanger Edward Reekers, zodat Max Werner weer terug achter het drumstel kan. Deze plaat blijkt de commerciële doorbraak van Kayak, niet in het minst vanwege het hitje Ruthless Queen. Voor de rest is er weinig veranderd: dezelfde toegankelijke progpop, niet verrassend, wel aangenaam. Ook dit album was nooit op cd te verkrijgen tot 2010 en de remaster uit dat jaar kocht ik eveneens op 16 september van datzelfde jaar.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 07:43:43 ]
bazbozondag 6 juni 2021 @ 15:44
bazbo cd1230: Kayak - Close To The Fire

E3L4qGyXoAAft5m?format=jpg&name=small

Er is een geinig festivalletje op 16 september 2012 hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is een uitgesteld Bevrijdingsfestival en het vindt plaats in het Mheenpark: het Legends Festival, tijdens welke allerlei 'klassieke' Nederlandsche bands spelen. Drie podia, nauwelijks catering, bier op om 21.00 uur en geen zitplekken, behalve op de grond. Heerlijk Apeldoornsch knullig dus, zeker voor het oude, grijze publiek dat af komt op acts als Focus, Tower, Bots, The Time Bandits, Powerplay, Gruppo Sportivo, The Amazing Stroopwafels, dat werk. Ik schreef er nog een verhaal c.q. recensie over op de lokale stadsblog. Maar waar ik eigenlijk voor kwam was Kayak. Ik had vernomen dat de band in (weer) een nieuwe bezetting rond toerde en écht goed was. Dus dat moest ik zien. En het wás goed. Edward Reekers terug in de band en mevrouw Cindy Oudshoorn met een dijk van een stem. Nog geen drie maanden later, op 15 december 2012 om precies te zijn, komt Kayak nog een keer naar ons zo majestueuze Apeldoorn, dit keer speelt de band in onze poptempel Gigant en ik ben er weer bij. Ik schrijf er nog een recensie over voor onze lokale stadsblog. Weer een sterk concert, misschien nog wel beter dan op het Legends Festival. Na afloop spreek ik meneer Ton Scherpenzeel en ik laat hem mijn zojuist bij de merchandisetafel gekochte cd'tje signeren. Als ik de volgende dag het plaatje uit 2000 draai, ontdek ik dat er weinig is veranderd: nog altijd de pakkende progpop met hier en daar een kweelnummer ertussendoor. Pim Koopman zit achter de drums en schrijft een nummer of wat, Max Werner zingt en Scherpenzeel schrijft de rest van de stukken en speelt natuurlijk alle toetsen. Hoop nieuwe achtergrondzangeressen weer. Opener en titelnummer is het meest proggy, daarna is het allemaal wat lichtvoetiger. De plaat sluit zelfs af met een folkachtig instrumentaaltje, met een gitaarsolo van Andy Latimer (van Camel, de band waarvan Scherpenzeel deel uitmaakte in 1984), dat dan weer wel. Helemaal aan het eind zit er nog een bonus toegevoegd: een totaal overbodige heropname van de grootste Kayakhit ooit, dit keer ingezongen door Syb van De Kast. Over de kast gesproken: meer Kayak heb ik er niet in staan.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 16:09:38 ]
bazbomaandag 7 juni 2021 @ 08:08
bazbo cd1231: Mike Keneally - hat.

E3QbpP5X0AQsg22?format=jpg&name=small

hat. is de eerste soloplaat van Mike Keneally. Keneally is een kind van mijn generatie. Het Amerikaanse jochie groeit op in de jaren zeventig en krijgt muziek van The Beatles, Todd Rundgren en Frank Zappa met de paplepel ingegoten. Halverwege de jaren tachtig heeft hij met zijn broer Marty de band Drop Control waarmee hij in de regio van de westkust regelmatig optreedt. In 1987 hoort hij via via dat Frank Zappa op zoek is naar een gitarist; Keneally belt op goed geluk, mag gelijk diezelfde middag auditie doen, speelt een uur lang de onmogelijke gitaarpartijen voor de ogen van Zappa en mag vervolgens mee in het circus dat de tour van 1988 zou worden. Tijdens de Europese tour valt de band uiteen en Zappa cancelt alle concerten die nog aan de westkust van de Verenigde Staten zouden plaatsvinden. Keneally speelt en toert vervolgens met Zappazonen Dweezil en Ahmet en met Zappabassist Scott Thunes in de band AZ/DZ, maar begin 1991 stopt ook die band. Dan besluit hij de studio in te gaan om alle ideeën die hij de afgelopen jaren heeft opgedaan vast te leggen. Het resultaat is hat., een kaleidoscopische mix van rock, zoete liedjes, gierende gitaren, avantgarde, bizarre geluiden en gepiel. Bijna tachtig minuten lang. Een deel van het materiaal bestaat uit de 'hits' van Drop Control (I Can't Stop, Open Up, Rosemary Girl, The Car Song) en tweederde is 'nieuw'. hat. verschijnt in 1992. Later zou Keneally zeggen dat dit zijn meest door Zappa geïnspireerde plaat is, net als bij Zappa luistert het als een lange ononderbroken suite muziek. Keneally zelf speelt alle gitaren en toetsen en hij zingt de meeste partijen. Daarnaast krijgt hij hulp van bassisten Doug Lunn, Doug Booth en Scott Thunes, plus drummers Toss Panos en Alan Silverstein. Er zijn wat achtergrondvocalisten, waarvan Kevin Gilbert de meest opvallende naam is. Ik had natuurlijk een eerste cd-versie die ik halverwege of eind jaren negentig kocht. Die werd overbodig toen in 2007 een uitgebreide en geremasterde heruitgave kwam (de genummerde #65 van 3000 exemplaren had ik op 3 mei 2007 in handen), met een bijgevoegde dvd waarop een 'reünie'concert (in een huiskamer) met Toss Panos en Doug Lunn, interviews, video van een volledig concert van dit drietal uit 1993, plus nog een dik uur aan extra audiomateriaal. hat. is in mijn oren gelijk een van de meesterwerken van Keneally (Cowlogy, Cheddar en het briljante Zappa'esque Lightnin' Roy). Houd je vast: er volgt nu een interessant rijtje platen...




:Y
bazbomaandag 7 juni 2021 @ 15:32
bazbo cd1232: Mike Keneally - Boil That Dust Speck

E3RftXBXMAMiMjd?format=jpg&name=small

Dust That Boil Speck (ik kan die titel maar niet goed onthouden) is de tweede plaat van Mike Keneally en hij verschijnt in 1995. Op het eerste gehoor lijkt Keneally hat. nog eens dunnetjes over te doen, want de opzet lijkt hetzelfde als de debuutplaat: dit keer maar liefst dertig stukken aaneengeregen tot een lange songsuite. Maar schijn bedriegt. Tuurlijk, er zijn weer mooie popliedjes, er is weer veel gitaargefreak en er zijn abstracte geluidscollages, maar hier is de atmosfeer veel dreigender en donkerder. Tijdens het samenstellen van de plaat kreeg Keneally een paar persoonlijke en ingrijpende zaken voor z'n kiezen. Zo overleed plots zijn vader en liep de relatie met de moeder van zijn dochtertje Jessie definitief op de klippen. Keneally giert zijn emoties van zich af. Er staat weer waanzinnig spul op: meesterlijk is de minitrilogie Them Dolphins Is Smart, 1988 Was A Million Years Ago en Yep, Them Dolphins Is Smart; gruwelijk goed is Bullys [sic] en een (inmiddels) heel fijne klassieker is My Dilemma. Ook vermeldenswaardig is Faithful Axe: een melig liedje van een minuut en vijfentwintig seconden waarin hij maar liefst zeventig (!) muzikale quotes uit stukken van Yes heeft verwerkt, al dan niet met behulp van knip- en plakwerk uit de originelen (en jarenlang liep er een wedstrijd wie de meeste wist te achterhalen en uiteindelijk was er een Italiaan die ze - op twee na - wist te vinden). De lijst met muzikanten is ook dit keer weer indrukwekkend. Keneally zelf speelt gitaren, toetsen en stembanden, daarnaast horen we bassisten Doug Lunn en Bryan Beller en drummers Toss Panos, Joe Travers en Tom Freeman. De afsluitende drie korte Varèseachtige percussiepielknipplakstukken zijn een eerbetoon aan Keneally's in 1993 overleden leermeester: Frank Zappa. Ik had een eerste versie van de cd al eind jaren negentig, maar toen op 3 mei 2007 een heruitgave mijn huis binnen kwam, verdween die eerste versie ver weg achterin een kast. Die heruitgave is geremasterd en er zit een dvd bij, met daarop een docu over hoe de plaat tot stand kwam (met videobeelden van de opnamesessies), optredens live in de studio van de band Keneally-Lunn-Panos en nog weer een uur extra muziek waaronder originele opnames/takes van Drop Control uit de jaren tachtig. Van de drieduizend gemaakte exemplaren heb ik nummer 416. Retegoed plaatje, wel.




:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 16:19:12 ]
bazbowoensdag 9 juni 2021 @ 21:43
bazbo cd1233: Mike Keneally & Beer For Dolphins - (Half Alive In Hollywood)

E3bG7C3XIAEhDm1?format=jpg&name=small

(Half Alive In Hollywood) is een dubbelcd die Keneally uitbrengt in 1996; ik koop 'm op 28 juli 2002. Op het eerste plaatje staan opnames van Beer For Dolphins (Keneally, bassist Bryan Beller en drummer Toss Panos) live in de studio in 1995. Beer For Dolphins is een rauw klinkende band hier, Keneally speelt veelal gruizig gierende gitaar; een soort punk maar dan anders. De opnames zijn niet perfect, maar de energie is grandioos. Aan het eind krijgen we nog een eerste versie van het experimentele stuk The Desired Effect dat Keneally in de studio in elkaar heeft geknutseld. Het tweede plaatje bevat dezelfde band, maar dan op het podium een jaar later. De band is nog veel meer op elkaar ingespeeld en de energie is alleen nog maar groter. Gruwelijk. Toch zijn er her en der ook rustpuntjes. Daar staat dan weer een monsterlijke en meesterlijke uitvoering van Led Zeps Immigrant Song tegenover. Er zijn zelfs flarden Lightnin' Roy. Veel Keneallyklassiekers van zijn eerste twee soloalbums komen voorbij, maar klinken in deze rauwe setting totaal anders.

Zo goed als niks van te vinden op YT, behalve:

:Y
bazbovrijdag 11 juni 2021 @ 10:46
bazbo cd1234: Mike Keneally & Beer For Dolphins - Sluggo!

E3lb39CXEAARXvz?format=jpg&name=small

Sluggo! beschouwt Mike Keneally zelf als zijn meest geïnspireerde werk. Het album verscheen in 1997, maar was snel uitverkocht en moeilijk te verkrijgen. Ik heb het jaren moeten doen met een kopietje op cdr, gekregen van een medewerker van mijn plaatselijke platenwinkel. Gelukkig kwam in 2013 de heruitgave en ik ontving de Super Deluxe Edition op 25 december 2013. Leuk kerstcadeau. De plaat zelf is weer een kaleidoscopische mix van rock, lieve liedjes, jazz, prog, gepiel, avantgarde en ander fraais. Voor deze gelegenheid was Keneally eindelijk in de gelegenheid om de plaat opnieuw te mixen; de originele mix klonk in zijn oren achteraf toch niet zoals hij het graag had gewild. Opener Potato zet de toon voor de toegankelijke rock, Why Am I Your Guy? is dan weer meer metal en Cardboard Dog de progjazzkant. Veel spul van Sluggo! bleef Keneally's jarenlang op het podium spelen en zijn echte klassiekers geworden. Keneally doet weer alle toetsen en gitaren en heel veel zang. Hij krijgt hulp van bassist Bryan Beller, drummers Toss Panos, Frank Briggs, Tom Freeman, Joe Travers en Mike Mangini, plus een achtergrondzanger of wat. Op deze heruitgave komen nog twee bonusstukken. Daarnaast zijn er maar liefst twee dvd's toegevoegd. Op de eerste staat het album in allerlei andere mixen, waaronder een surround (toch maar eens gaan luisteren, vandaag of morgen). Op de tweede dik anderhalf uur live Beer For Dolphins in 1998 van drie verschillende shows, een half uur videobeelden van de pianosessies tijdens de opname van de plaat, de oorspronkelijke mix van het album uit 1997 (waar Keneally dus niet zo tevreden over was), nog meer audiomateriaal en foto's en noem het allemaal maar op. En bij de Super Deluxe Edition kwam ook nog eens een apart cd'tje (ik heb #68 van de 1000) Live At Mama Kin - Boston, MA, August 15,1998, tijdens welke Keneally, Beller, toetsenist Marc Ziegenhagen en drummer Jason Harrison Smith op grandioze wijze heel veel spul van Sluggo! spelen, maar ook wat ouder materiaal van de eerste twee soloplaten, plús een gestoord goede versie van Zappa's Inca Roads. In de liner notes zegt Keneally dat met deze heruitgave Sluggo! voor hem eindelijk voltooid is. Meesterlijke plaat, wederom een hoogtepunt in de Keneallycatalogus.




:Y

[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-06-2021 11:24:10 ]
bazbozaterdag 12 juni 2021 @ 07:07
bazbo cd1235: Mike Keneally - The Tar Tapes Vol. 1

E3p-6s9WEAcaumT?format=jpg&name=small

The Tar Tapes Vol. 1 is een verzameling demo's, live- en studio-opnames die Mike Keneally maakte tussen 1983 en 1990. Keneally bracht die opnames eerder uit op zes 90-minuten durende cassettes eind jaren tachtig en 1990, die via postorder waren te bestellen. Sinds 1993 zijn ze niet meer verkrijgbaar, dus in 1997 maakte Keneally een uittreksel en dat bracht hij uit onder deze titel The Tar Tapes Vol. 1. Ik vond een Japanse versie ervan op 25 juli 2003, tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland, waar Keneally dat jaar meerdere keren in verschillende bezettingen speelde. Het gebodene op deze cd is hoogst vermakelijk en we horen spul dat later - soms in zeer bewerkte vorm - een plek zou krijgen op een van de twee eerste soloplaten. Zo is er een vroege versie van Open Up! en Performing Miracles. Sommig werk is uitgevoerd door Keneally's oude band Drop Control, ander is samen met zijn broer Marty en de rest is echt in z'n uppie. Er zijn poppy deuntjes, fiks rockende krakers en absurd-abstracte passages. Een van de opmerkelijkste stukken is Moleshead Revisited: een improvisatie op een elektronische piano, waarin compaan Scott Chatfield later de pianoklank veranderde door willekeurige samplegeluiden. Het resultaat is even bizar als intrigerend. Niet alles is even goed; dat komt vaak door het wat 'plastic' jarentachtiggeluid en Keneally had goed door wat in het demostadium moest blijven. Niettemin: dit geeft een unieke kijk in de Keneallykeuken.

Bijna niks van te vinden op YT, in ieder geval niet de stukken die ik hier graag zou willen laten horen, dus we moeten het doen met:




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-06-2021 07:15:18 ]
bazbomaandag 14 juni 2021 @ 07:19
bazbo cd1236: Mike Keneally - The Tar Tapes Vol. 2

E30QU1JX0AAABvT?format=jpg&name=small

The Tar Tapes Vol. 2 verschijnt een jaar later en bevat nog eens zeventien demo's, live- en studio-opnames uit het archief van Mike Keneally. Leuke aan dit tweede deel is dat er maar een enkel stuk op staat dat later op een van de eerste soloplaten terecht zou komen (Fencing en Always Man); verder is het spul dat 'nieuw' is, zij het dat Keneally een enkel stuk later nog wel eens live zou spelen (The Wreckage Was Large). In dik vijf kwartier komt er weer van alles aan stijlen voorbij: lieve liedjes, ruige rock, poppy deunen, gietaargegier en maar liefst drie van die piano-improvisaties waarbij co-producer Scott Chatfield later de pianoklank heeft vervangen door andere geluiden uit de sampledatabank. Zo is er de oorspronkelijke Molehead én de twee stukken die Bazbo en Bazbo The Flea heten. Goh, waar zou ik die bijnaam vandaan hebben? Dat het twee bizarre freakstukken zijn geworden, moge geen verrassing zijn. Ik kocht de cd op 24 juli 2003 in een kraam op het Zappafestival in Noordoost-Duitschland en liet hem signeren door de heer Keneally die daar op het festivalterrein aanwezig was. Het jaar ervoor trouwens ook en toen hebben we samen naar Ozric Tentacles (!) staan luisteren. Helaas niets van dit album te vinden op YT.

:Y
bazbomaandag 14 juni 2021 @ 08:02
cd1237: Mike Keneally - Nonkertompf

E30gZmZXEAEaf2o?format=jpg&name=small

Nonkertompf is het eerste echte soloalbum van Mike Keneally en wat voor eentje! In vierentwintig dagen tijd neemt hij deze complexe, vijfendertigdelige en volledig instrumentale muzieksuite op. Er komt in vijf kwartier nogal wat voorbij: klassiekerig, jazzy, prog, avant garde, musique concrète, furieuze gitaar, pianomotieven, noem maar op. Veel is elektronisch tot stand gekomen, maar Keneally weet het warm en menselijk te houden door gebruik te maken van gitaren en piano. Het is melodieus, abstract, bizar en retegoed. Een paar jaar later (op 14 maart 2002) zou Keneally de Nonkertompf-suite in Nederland live uitvoeren met een elfkoppig gelegenheidsensemble waarin veel leden van het Metropole Orkest zaten. Dat concert is door Co de Kloet opgenomen en tijdens een lange Keneally-avond op 12 mei 2002 in het programma Supplement uitgezonden. Ik herinner mij dat ik op vakantie was, maar met een dopje in mijn oor dicht bij de radio zat om maar niets te missen van alle interviews en natuurlijk het concert. Later zou ik de radio-opnames krijgen van een medewerker uit mijn plaatselijke platenwinkel. Nóg leuker werd het op 25 maart 2006, toen Keneally opnieuw naar Nederland kwam en in twee dagen tijd Nonkertompf instudeerde met studenten van de Artez-muziekhogeschool in Arnhem. Op de tweede avond speelden hij en de studenten het stuk live voor een heel klein publiek en ik mocht erbij zijn. Co de Kloet was er weer voor opnames die op de radio werden uitgezonden en in ruil voor mijn foto's ontving ik de opnames uit 2002 (die komen later) én die van 25 maart 2006. Ik kocht Nonkertompf op 27 juli 2001 en het is een van mijn favoriete Keneallyplaten. Nonkertompf laat horen wat een briljante componist én uitvoerder Mike Keneally is.




:Y

[ Bericht 9% gewijzigd door bazbo op 14-06-2021 14:55:02 ]
bazbomaandag 14 juni 2021 @ 18:58
bazbo 0893: Emerson Lake & Palmer - Tarkus

E3216YZWYAkWbIz?format=jpg&name=small

Record Store Day 2021. Er komt een picture disc uit van dit album. Tarkus heb ik al ik weet niet hoe veel keer (2x op vinyl, 3x op cd, vijf keer dus, bij nader inzien weet ik het wel), maar een picture disc heb ik nog niet, dus die koop ik afgelopen zaterdagmorgen 12 juni in mijn plaatselijke platenwinkel. Weet je wat? Ik laat hem dicht, in het plastic zitten. Vandaag, 14 juni 2021, is het overigens exact vijftig jaar geleden dat Tarkus verscheen. Reden om de plaat toch te draaien. Ik weet nóg een reden: het is gewoon een ijzersterke elpee. Alleen al plaatkant 1 is de moeite waard: één lange songsuite die misschien wel het beste is wat Emerson Lake & Palmer ooit hebben gemaakt. Beetje technocratisch, maar wel beregaaf. Van het Hammond alleen al krijg ik nog altijd kippenvel. De tweede plaatkant is een beetje een allegaartje aan stijlen en niet alles is even sterk, maar ik daag iedereen uit om de plaat toch een keer te beluisteren. Ik knal ondertussen de cd-versie (remaster uit 2013) door de kamer heen. Akkoord?


:Y
bazbodinsdag 15 juni 2021 @ 12:32
bazbo 0894: Miles Davis - Sketches

E36nnfxWYAEcyv7?format=jpg&name=small

Ook gekocht op Record Store Day 2021, afgelopen zaterdag 12 juni 2021. Dit is op blauw vinyl en het leuke is: de cd zit erbij. Het vinyl laat ik dus onberoerd in de hoes zitten en de cd draai ik. Volstrekt onduidelijk is van wanneer deze opnames zijn en wie erop meespelen. Geen enkele informatie op de hoes te vinden, behalve de auteurs van de acht stukken die erop staan. Vier van Miles zelf, de klassieker Round Midnight staat erop en twee van George Gershwin. Ik ben niet zo heel erg thuis in het werk van Miles, maar dit klinkt overduidelijk van voordat hij de elektriciteit ontdekte en ik gok eind jaren vijftig. Fijn en redelijk gemakkelijk in het gehoor liggend, allemaal.


:Y
bazbodonderdag 17 juni 2021 @ 07:42
bazbo 0895: Spinvis - Sunan

E4D5YrFWUAEIdhR?format=jpg&name=small

Het traditionele Record Store Day-cadeautje is dit keer deze alleraardigste single van Spinvis. Ik ben helemaal niet thuis in het werk van deze meneer, maar wat ik zo hoor is alleraardigst. Of had ik dat al gezegd? Alleraardigst, dus. Qua formaat is het een single; wat betreft afspeelsnelheid niet: 33 toeren. Dat betekent dat er op de A-kant twee liedjes geperst kunnen. Op het B-kantje staat dan weer slechts één liedje, maar dat is een vrij lang liedje. Wat valt er nog meer over te vertellen? Nou, geel vinyl. De tekst van Tingeltangel Hersenpan is alleraardigst. En een alleraardigst hoesje. Alleraardigst cadeautje van de platenwinkel, hoor.


:Y
bazbodonderdag 17 juni 2021 @ 09:30
bazbo cd1238: Mike Keneally & Beef For Dolphins - Dancing

E4D-6ZqXMAQmFlh?format=jpg&name=small

Dancing is dan het album van Mike Keneally & Beer For Dolphins dat verschijnt in 2000. Wat zal ik zeggen? Het is een verschrikkelijk sterke plaat. Opener Live In Japan zet gelijk een toon: pakkend, stampend, zonnig, gruizig, complex en ik krijg onmiddellijk de neiging om het keihard mee te zingen. Daarna volgt nog eens vijf kwartier (!) van alles wat: rock, liedjes, progrock, atmosferisch en onnavolgbare gitaarstukken. De band Beer For Dolphins is uitgebreid: naast Bryan Beller op bas en Jason Harrison Smith op drums horen we Marc Ziegenhagen op toetsen, Rick Mussalam op gitaar, Tracy Williams op percussie, Evan Francis op saxofoon en fluit en mijn goede bekende Chris Opperman (over hem later dit jaar meer) op trompet. Keneally zelf speelt gitaar en toetsen en heeft de productie gedaan. Ik heb sinds 28 juli 2002 de limited edition van het album; er werden er 2000 gemaakt en ik heb gesigneerd nummer 1151, die ik later nogmaals door Keneally heb laten signeren in 2003 (ik zal hem hebben meegenomen naar een concert, zo ben ik wel). Deze speciale editie bevat een extra plaatje Dancing With Myself: Live And Acoustic At The Baked Potato. De eerste helft zit Keneally in z'n uppie achter de piano of speelt hij akoestische gitaar en brengt hij nummers van Dancing. Ook doet hij verzoeknummers en er is iemand die het heerlijk belachelijke Apple Pie vraagt en prompt speelt hij het. In zijn aankondiging voor Live In Japan vertelt hij dat hij altijd een nummer zo had willen noemen omdat er zo veel elpees die titel hebben terwijl er geen nummer op staat dat zo heet; nu is er een album dat de titel níét heeft, maar wel een liedje dat Live In Japan heet. In de laatste vier nummers van het bonusplaatje komt de hele band hem te hulp en dan wordt het (akoestische) feestje compleet.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-06-2021 12:32:30 ]
bazbovrijdag 18 juni 2021 @ 07:07
bazbo cd1239: Mike Keneally - Wooden Smoke

E4Izv-rUcAgbSpN?format=jpg&name=small

Wooden Smoke is de akoestische soloplaat van Mike Keneally en hij verschijnt in 2001. Ik heb de speciale editie met de bonusplaat Wooden Smoke Asleep. Daar zijn er 2000 van gemaakt en ik heb nummer 1091. Ik heb het album sinds 26 juli 2002 in mijn bezit en ik vrees dat ik het heb gekocht in een kraam tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland, waar Keneally dat jaar meerdere keren in meerdere samenstellingen optrad. Hij was al genummerd en gesigneerd, maar ik heb het Mike nogmaals in levenden lijve laten voorzien van een handtekening. Wooden Smoke bevat veertien korte stukken, veelal met akoestische gitaar als basis en af en toe een instrumentaaltje op piano en/of gitaar. Spaarzaam horen we een elektrische gitaar (Dee 'N' A!) en de drumpartijen zijn eerder subtiel dan uitbundig. Toch is het geenszins een vlakke plaat. Integendeel, er is juist van alles te beleven en de bijzondere manier van componeren van Keneally - hij maakt slechts zelden gebruik van 'klassieke' songstructuur - in combinatie met de verrassende instrumentatie resulteert in een avontuurlijk album. Keneally speelt bijna alle muziek zelf; voor de drumpartijen schakelt hij Nathan Hubbard in. Daarnaast zijn er kleine gastrolletjes voor percussioniste Tricia Steel en Beer For Dolphins-leden Rick Mussalam en Bryan Beller. Het bonusplaatje Wooden Smoke Asleep bevat nog eens achttien akoestische miniatuurtjes: afwijkende versies van stukken die de plaat wél en daarnaast liedjes die de plaat níét haalden. Een verrassend album en nog maar weer eens een hoogtepunt in de Keneallycanon.





:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-06-2021 07:33:50 ]
bazbovrijdag 18 juni 2021 @ 14:52
bazbo cd1240: Mike Keneally Band - Dog

E4KgM53X0AMT5W0?format=jpg&name=small

Dog is dan weer een gruizige rockplaat, althans op het eerste gehoor dan. Bij nadere beluistering blijkt het een intrigerend en afwisselend album te zijn, met inderdaad gruizige rock, maar daarnaast ook subtiele songs, sfeervolle arrangementen en een verrassende avant-garde-achtige twist. Ik heb hier de limited edition uit 2004, die is genummerd en van de 2500 exemplaren heb ik nummer 914. Dat exemplaar heb ik overigens op 26 juni 2004; ik herinner me dat ik hem bij het postorderbedrijf van Keneally bestelde. De Mike Keneally Band bestaat op de ze plaat naast Keneally zelf op gitaar en toetsen uit Bryan Beller op bas, tweede gitarist Rick Mussalam en Nick D'Virgilio op drums. Zoals gezegd is het een afwisselend album en het duurde even voordat ik 'm goed doorgrondde. Omdat de gruizige gitaren vooral de eerste twee nummers domineren, kreeg ik aanvankelijk een wat verkeerde indruk. Splane is bijvoorbeeld een heerlijk pakkend meerstemmig liedje; Pride Is A Sin daarentegen weer een energieke stamper van jewelste. Halverwege de plaat komt het lange This Tastes Like A Hotel, dat met z'n bric-à-brac toch veel weg heeft van musique concrète in plaats van gruizige rock (terwijl er toch wat stukjes furieuze metal in te horen zijn) en dat uiteindelijk toch uitmondt een nachtmerrie van geluidsgeweld; Keneally is verantwoordelijk voor alle instrumenten en programmering en het is een bijzonder werkstuk dat laat horen dat Keneally een componist is die thuishoort in een rijtje waarin ook zijn leermeester Frank Zappa staat. De limited edition bevat een dvd, met daarop een dertig minuten durend live concert in surround, een liveconcert in de huiskamer van Keneally tijdens welke de band een paar nieuwe stukken van de plaat speelt, een documentaire over het maken van het album en allerlei extra audio. Sterke plaat weer, Mike!




:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 18-06-2021 15:02:55 ]
bazbovrijdag 18 juni 2021 @ 15:39
bazbo cd1241: Mike Keneally Band - Pup

E4KtF2DWYAMefg0?format=jpg&name=small

Pup kwam mee met de pre-order van Dog en dat had ik dus gedaan, vandaar dat ik Pup sinds 26 juni 2004 in de kast heb staan. Het is echt een puppy: Dog is de grote jongen, Pup een korte (vijfendertig minuten) 'radio-uitzending' waarin Keneally ons loodst langs outtakes, demo's en live spul, opgenomen tijdens de sessies van Dog. Na een korte introductie knalt gelijk L'Il erin: een beest van een instrumentale en complexe compositie, dat al gauw monsterlijke ragbakvormen aanneemt en is opgenomen met de Mike Keneally Band in 2003; het had op Dog moeten komen, maar om een of andere reden is dat niet gebeurd. Party Poopers is een bizar niemendalletje van een demo. Hello, Click (beide oorspronkelijk van Nonkertompf) en Farmer's Day zijn dan weer live (opgenomen in 2002) en gieren bij vlagen heerlijk de bocht uit en Sun Flute is ook weer zo'n typisch Keneallystuk: onvoorspelbaar en onmogelijk in een hokje te plaatsen. Lekker hebbeding, dit.

Niks van te vinden op YT, behalve dit halfgare knipplakwerk van de introductie, Party Poopers en de drie livestukken:

:Y
bazbozondag 20 juni 2021 @ 08:26
bazbo cd1242: Mike Keneally & Metropole Orkest

E4TYTriWQAMNBu3?format=jpg&name=small

The Universe Will Provide is een bijzondere samenwerking tussen Mike Keneally en ons eigen Metropole Orkest. Het album verscheen in 2004 en ik kocht het op 11 juni 2004 in mijn plaatselijke platenwinkel. Het was muziekpromotor (en Zappakenner) Co de Kloet (jr) die in 2003 betrokken raakte bij het Holland Festival en in het kader van het thema 'Electric Guitar Now' een bijzonder programma organiseerde op 8 juni 2003 in Paradiso in Amsterdam. In de tweede helft kwam Vernon Reid een speciale compositie uitvoeren met het orkest en vóór de pauze was Keneally er met zijn imposante stuk The Universe Will Provide. Ik was er die avond bij, overigens. Beide stukken zond Co een paar weken later uit in zijn zondagavondradioprogramma Supplement. Drie maanden later, in september 2003, neemt Keneally het stuk in een Hilversumse studio op, samen met het Metropole. In een klein uur en dertien delen neemt Keneally ons mee in zijn rijke, orkestrale muziekwereld. Toen hij de basiscompositie af had, liet hij die horen aan zijn Beer For Dolphins-bandlid Chris Opperman en samen hebben ze het stuk georkestreerd. Er zijn invloeden uit de jazz, rock, modern klassieke muziek, avantgarde. Sommige fragmenten zijn melodieus of gedragen (begindeel Blue 68, bijvoorbeeld), andere knallen weer uit de speakers. Keneally zelf speelt vanzelfsprekend de elektrische gitaar. Ik vind het resultaat bijzonder indrukwekkend en weet nog goed hoe ik met kippenvel in de zaal stond. Veel volk kon er overigens niet in, daar in Paradiso. Het orkest nam driekwart van de zaal in beslag. Ik stond vooraan, op anderhalve meter van Keneally om maar niets te missen van 's mans capriolen op zijn instrument. Het was warm en zonnig die dag en ik had mijn zonnebril op de draaitafeltafel van Reid's DJ gelegd. Keneally legde halverwege het stuk zijn bril naast die van mij en toen hij tijdens een wat complexer deel even de bladmuziek moest lezen, pakte hij de verkeerde bril. Dat gaf enige hilariteit in het orkest en de zaal. Na afloop spraken we elkaar in de foyer en hij stelde me voor aan Chris Opperman. Ik geloof dat we een half uur hebben staan praten over van alles behalve muziek. De radiouitzending van het liveconcert een paar weken later was net zo bijzonder; veel technische problemen waren weggepoetst (zo begaf de versterking van Keneally's gitaar het tijdens het deel Room en moest dat deel opnieuw) en de mix klonk natuurlijk veel beter in balans dan in de zaal. Deze studio-uitvoering klinkt natuurlijk nóg weer anders en is desondanks een prachtig souvenir.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-06-2021 08:50:15 ]
bazbozondag 20 juni 2021 @ 08:48
bazbo cd1243: Mike Keneally & Metropole Orkest - Parallel Universe

E4Tk8kQWYAQkzzz?format=jpg&name=small

Parallel Universe is een bonusplaatje, dat mee kwam als je The Universe Will Provide bestelde op Keneally's website. Dat had ik niet gedaan en ik was bang dat ik het plaatje zou mislopen, maar op 21 november 2004 was ik op de grote platenbeurs in Utrecht en daar trof ik een exemplaar aan. Nu was die kraam van Zappo ('de dikke Tsjech') en hij was berucht om zijn zelf gekopieerde cd's (een god hebbe zijn ziel). Gelukkig weet ik - dankzij Discogs - dat ik wel degelijk een officiële uitgave in handen heb. Op Parallel Universe staan overgebleven studio-opnames van The Universe Will Provide en live-opnames van het concert van 8 juni 2003. Bij dat concert was ik dus aanwezig en dat maakt dit plaatje voor mij zeer bijzonder. Ook leuk is dat ik op de hoesfoto sta. (Recht voor Keneally met de groene gitaar staat een man met een kaal plekje op zijn hoofd, rechts daarvan een blonde dame en schuin rechts daarvoor weer sta ik, toen nog geen lang haar. Je ziet ook de brillen van Keneally en mij liggen op de DJ-tafel. Handtekeningen zijn verkrijgbaar na afloop.)




:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 23-06-2021 13:48:57 ]
bazbomaandag 21 juni 2021 @ 08:21
bazbo cd1244: Mike Keneally Band - Guitar Therapy Live

E4YhayDXIAI2Thj?format=jpg&name=small

Guitar Therapy Live is dan weer een terugkeer naar het rockkwartet. Het album verschijnt in 2006 als cd met een dvd en is live opgenomen, het merendeel in The Baked Potato, LA, aangevuld met spul van Sellersville Theatre, Sellersville PA en Prog Day festival, Storybook Farm, Chapel Hill, NC. Beetje raar dat de data van opnames niet vermeld staan, maar na wat speurwerk weten we dat het om juli 2005 gaat. De band bestaat uit Keneally (goh) op gitaar en toetsen (en soms tegelijkertijd), Bryan Beller op bas, Rick Mussalam op gitaar en Joe Travers op drums. Ik heb hier de limited edition met een dvd erbij, genummerd en gesigneerd en de nummer 515 (van de 3000 bestaande exemplaren) heb ik sinds 15 juli 2006. Op de cd veertien stukken; de dvd is met drieëntwintig stukken aanmerkelijk uitgebreider. Vanaf opener Quimby gaat het gelijk goed loos: zware en toch toegankelijke rock met een fikse progrand. Op de setlijst veel stukken van Dog, maar ook veel van Sluggo!, aangevuld met 'klassiekers' van de eerste twee platen hat. en Boil That Dust Speck. De vaart blijft er voortdurend in en dat komt voornamelijk doordat de band de meeste stukken aan elkaar speelt, waardoor langere songsuites ontstaan, een truuk die Keneally heeft geleerd en overgenomen van zijn leermeester Zappa. Ook opvallend is Seven Percent Grade van Bryan Beller's soloalbum Views, dat hier een razende vertolking krijgt; het stuk blijkt zeer goed te passen in de setlijst van de MKBand. Halverwege het concert en cd is er een rustmoment met het 'akoestischer' Machupicchu (van Wooden Smoke), maar daarna gaat de beuk er weer goed in. Ook bijzonder is Hum (van Nonkertompf), waarin Keneally voornamelijk toetsen speelt en met Top Of Stove Melting en 'Cause Of Breakfast komt het concert tot een knallend einde. Op de dvd krijgen we dus extra concertmateriaal én met de beelden erbij, dus dat is dubbel genieten. Altijd bijzonder om te zien hoe Keneally de meest waanzinnige solo's speelt, soms tegelijkertijd dubbelend met zijn toetsen. Op 11 oktober 2005 mocht ik dat aanschouwen in Paradiso in Amsterdam, waar Keneally, Beller en Marco Minnemann een luid en debiel goed concert speelden voor een zittend publiek.




En een foto van 11 oktober 2005 :@ :
dscn1171.JPG

:Y
bazbomaandag 21 juni 2021 @ 09:13
bazbo cd1245: Mike Keneally - Wine And Pickles

E4YzK2gXoAArwbk?format=jpg&name=small

Wine And Pickles is een verzameling van materiaal dat bij Mike Keneally op de planken is blijven liggen, maar dat hij toch zulks de moeite waard vond dat hij het alsnog uitbracht. Ik vind het ook de moeite waard. Zeker als ik een versie van L'il hoor denk ik: G**v**d*mm*, wat is dit goed! Ik heb het album sinds 17 juni 2008, vrij snel nadat het verscheen. Maar liefst eenentwintig outtakes staan erop en een hele zwik daarvan zijn kleine piano- of gitaarstukjes. Ook zeer mooi. Het materiaal is afkomstig van een heleboel verschillende sessies, waaronder die voor een TV-show uit 1999. De Dancing-sessies leveren andere versies op en ook van Dog zijn hele composities ongebruikt blijven liggen, zoals Feelin' Strangely en eerder genoemde L'Il. Een zeer bijzonder stuk is Inhale, dat Keneally opnam samen met songsmid Lyle Workman en dat terecht kwam op diens niet meer te verkrijgen soloplaat Tabula Rasa. Alles bij elkaar is dit een gruwelijk goede verzameling; de plaat kan goed op zichzelf staan en is gewoon een ijzersterk album.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 21-06-2021 19:09:56 ]
bazbomaandag 21 juni 2021 @ 11:56
bazbo cd1246: Mike Keneally - Scambot 1

E4ZG0-XXoAE4X_i?format=jpg&name=small

Scambot 1 is het project waar Mike Keneally jaren lang aan werkt. Pas in 2009 is het klaar. Ik bestel de Special Edition en die ontvang ik op 24 december 2009. Deze limited edition is gesigneerd en genummerd (ik heb nummer 704 van de 3000) en bevat de bonuscd Songs And Stories Inspired By Scambot 1. Het album is grotendeels Keneally in z'n uppie, maar op enkele stukken krijgt hij hulp van bassist Bryan Beller, drummer Marco Minnemann en saxofonist Evan Francis. Onze eigen Co de Kloet (jr) is te horen in de korte introductie Big Screen Bodoli: hij leest een recept voor (door de telefoon). Daarna volgt een boeiende én bizarre reeks van stukken in allerlei stijlen: liedjes, instrumentalen, rock, pop, metal, progrock, klassiek, musique concrète (maar dan modern met behulp van de computer), spoken word, je kunt het zo gek niet bedenken of het komt voorbij. Er is zelfs een single (Hallmark). Life's Too Small start als een vaag en mystiek deuntje, maar mondt uit in complexe progrock met een furieuze gitaar. Behind The Door hoorden we in een vroege incarnatie al eens als demo op de dvd van de deluxe edition van Sluggo! en keert hier terug in een verder uitgewerkte versie, opgenomen in 2002(!) en voltooid in 2009; het is een mooi voorbeeld van hoe dit album tot stand is gekomen: jaren en jaren van puzzelen, knippen en plakken. Op de bonuscd nóg meer intrigerend materiaal: van demo's en andere mixen, van outtakes tot een karaokeversie van Tomorrow. De bonuscd luistert weer als een radioprogramma gepresenteerd door Mike Keneally zelf en is dus vergelijkbaar met de bonuscd Pup van Dog, zij het dat we dit keer een traktatie van een uur krijgen. Het boekje bij de cd vertelt het amusante, bizarre en onnavolgbare verhaal van de avonturen van Scambot en zijn vriendjes. Kortom: dik twee uur pret en wederom een parel in de Keneallycollectie.




:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 21-06-2021 19:11:11 ]
bazbowoensdag 23 juni 2021 @ 09:07
bazbo cd1247: Mike Keneally & Marco Minnemann - Evidence Of Humanity

E4jE9z_WYAEUWxI?format=jpg&name=small

Evidence Of Humanity uit 2010 is het resultaat van een bijzonder project van Mike Keneally en meesterdrummer Marco Minnemann. Eigenlijk is het een van de vele resultaten van een gestoord idee van Minnemann. Hij neemt ergens in 2009 of 2010 een dik vijftig minuten durende drumsolo op en die stuurt hij naar verschillende muzikanten over de hele wereld met de vraag of zij er muziek aan willen toevoegen en er een eindproduct van willen maken. Een van die muzikanten is Mike Keneally. Hij gaat de uitdaging aan en voorziet de solo van melodieën en instrumentatie. Het resultaat is verbluffend. Complex, ruig, rauw, jazzy, progy en indrukwekkend. Compleet debiel kun je het ook noemen. Keneally hoorde maar liefst zeventien verschillende atmosferen in de solo en daar maakte hij zeventien delen van met ieder een geheel eigen karakter. We donderen dan ook van de ene verbazing in de andere. Althans, ik wel. Al die delen lopen wel vloeiend in elkaar over; de onderliggende drumsolo blijft intact. Keneally speelt gitaren, toetsen, bas, fluit, voegt zelfs nog wat meer percussie (xylofonen) toe en zijn stem is ook te horen (Kaa!). Allemensen. Ik heb hier sinds 23 september 2010 de editie met een dvd erbij, waarop een uitgebreid interview met Keneally en Minnemann (opgenomen achter in een auto onderweg ergens heen), plus een nog weer eens vijfenvijftig minuten durende live improv van Keneally en Minnemann ergens in een kleine ruimte gefilmd. Die improv ragt ook weer eens alle kanten op en de heren zijn bijzonder goed op elkaar ingespeeld. Ze voelen elkaar goed aan en het wordt nergens een zootje. Integendeel. Keneally speelt naast zijn beroemde gitaar ook weer toetsen en in sommige passages toetsen en gitaar tegelijkertijd. Wat Minnemanns project verder heeft opgeleverd, weet ik niet; ik heb de andere platen (die hij maakte met bijvoorbeeld Trey Gunn en Alex Machacek en solo) nooit gehoord en ken dus alleen deze. Voor de liefhebber van grensverleggende muziek. Belachelijk goed.




:Y
bazbowoensdag 23 juni 2021 @ 11:24
bazbo cd1248: Mike Keneally Band - Bakin' @ The Potato!

E4jhqwFWYAEN69T?format=jpg&name=small

Bakin' @ The Potato! is een mooie set van de Mike Keneally Band, live opgenomen in The Baked Potato in Hollywood, CA. Het is de beroemde gepofteaardappeleethuis/concertlocatie waar Keneally regelmatig optreedt. Een thuiswedstrijd, dus. Helemaal duidelijk is niet wanneer dit concert is opgenomen, maar na wat speurwerk weet ik dat het 15 september 2010 is. In het voorprogramma speelt de Bryan Beller Band en zijn plaat Wednesday Night Live bevat de opnames van dat voorprogramma. De BBBand bestaat uit Beller, Rick Mussalam, Griff Peters, Joe Travers en Mike Keneally en de Mike Keneally Band bestaat uit precies dezelfde muzikanten. De gezamenlijke tour van de twee bands door de Verenigde Staten heet dan ook de 'They're The Same Band Tour'. Wat Mike Keneally hier met zijn band laat horen is wederom een schitterende doorsnede van zijn inmiddels rijke oeuvre. Van bijna alle platen komt wel iets voorbij, zelfs van Scambot 1. Wat mij opvalt is dat hij dit keer niet gekozen heeft voor voornamelijk de rockragstukken, maar veel van zijn subtiele werken speelt. Natuurlijk krijgen we ook heus het knallende monstermateriaal voor onze kiezen en dan heb je ook wat. Ik heb hier de enige versie van het album, dat vergezeld gaat van een dvd met daarop het complete concert van twintig stampers. Gave concertregistratie en zoals gebruikelijk is het heerlijk om de band aan het werk te zien; vooral Keneally die de meest waanzinnige gitaarsolo's speelt. Wat mij betreft kan hij niet vaak genoeg tegelijkertijd gitaar en toetsen spelen. Op de cd slechts zestien stukken en negenenzeventig minuten. Alles is weer zo gespeeld dat het luistert als een lange songsuite. Ik kocht dit pakket op 19 juni 2011. Louter hoogtepunten op dit livedocument.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 23-06-2021 13:56:27 ]
bazbodonderdag 24 juni 2021 @ 07:05
bazbo cd1249: Mike Keneally - Wing Beat Fantastic

E4nu0CEWEAIs8Z-?format=jpg&name=small

Wing Beat Fantastic verschijnt in 2012 en is een collectie pakkende songs. Dit keer heeft Keneally bij het schrijven de samenwerking opgezocht en wel met ene meneer Andy Partridge. Daarmee is een droom van Keneally uitgekomen, want Partridge is een van zijn jeugdhelden. Beide muzikanten spenderen korte tijd samen in een ruimte en spelen elkaar ideeën voor. Met de uitgewerkte ideeën en enkele opnames daarvan keert Keneally huiswaarts en in zijn studio fabriekt hij er dan beluisterbare popliedjes van. De helft van de twaalf songs op dit album is het resultaat van die samenwerking; de andere zes heeft Keneally weer in z'n uppie gemaakt. Partridge speelt en zingt ook mee op twee van de gezamenlijke stukken, in de single I'm Raining Here, Inside en in het titelnummer. Verder is er wat hulp van drummer Marco Minnemann en horen we af en toe de stem van Allen Whitman. Ook zijn er kleine gastrollen van Rick Mussalam en Nick D'Virgilio. Dit is misschien wel Keneally's meest toegankelijke plaat, al bedriegt de schijn. Net als bij veel werk van Partridge zit alles bijzonder vernuftig in elkander. Ik koop de plaat op 2 augustus 2012 bij het verschijnen. Dik een half jaar later, op 29 maart 2013, ontmoet ik Keneally weer eens in Paradiso. Hij speelt er met zijn band (Mussalam, Beller, Travers) in de kleine bovenzaal. Gestoord goed concert, waarin hij veel spul van Wing Beat Fantastic ten gehore brengt, maar ook allerlei klassiekers van zijn klassieke platen.




Foto van 29 maart 2013 in Paradiso:
Mike-b-bijgesneden2.jpg

:Y
bazbodonderdag 24 juni 2021 @ 11:22
bazbo cd1250: Mike Keneally - Wing Beat Elastic

E4oAzWiWQAIiQ5K?format=jpg&name=small

Wing Beat Elastic liet niet heel lang op zich wachten. Het is een verzameling outtakes, demo's en muziek die Keneally opnam ten tijde van Wing Beat Fantastic. De plaat verscheen in 2013 en ik heb hem sinds 2 augustus 2013 in mijn bezit. Het is weer een intrigerende kijk in de Keneallykeuken. Tijdens deze opnames krijgt hij hulp van zijn oude getrouwen Beller, Musallam, Travers en Minnemann. Ook Andy Partridge is weer te horen. Bijzonder in het oog springt het vierdelige Wingbeat Fantasia - Unreleased Instrumental Suite In Four Parts en zo zijn vooral ook de vele demo's met Partridge bijzonder prettig. Het album is niet essentieel als je Keneally niet goed kent, maar voor een lijp als ik een fijne aanvulling op de geweldige Wing Beat Fantastic.




:Y
bazbodonderdag 24 juni 2021 @ 15:36
bazbo cd1251: Mike Keneally - You Must Be This Tall

E4ot_o_WUAAkzp8?format=jpg&name=small

You Must Be This Tall verschijnt eveneens in 2013 en ik heb hem binnen op 25 december van dat jaar. Het is weer een bijzonder album; de composities en opnames ervan ontstonden tijdens het maken van Wing Beat Fantastic en Wing Beat Elastic en pasten overduidelijk niet op die twee platen. Het is dan ook veel complexer en steviger (prog)werk. Keneally krijgt hier hulp van Bryan Beller, Rick Musallam en Marco Minnemann en op een enkel stuk ook weer van Andy Partridge. Maar het merendeel doet hij zelf op bas, gitaren, toetsen en percussie. Bij vlagen is het subtiel, maar bij meerdere vlagen nadrukkelijk niet en gieren de notenreeksen me om de oren. Het is Keneally zoals ik hem heel graag hoor: ruw, complex, luid, vol dynamiek en uitermate briljant. Luister bijvoorbeeld naar het titelnummer, Cavanaugh of vooral Pitch Pipe. Waanzinnig.




:Y
bazbovrijdag 25 juni 2021 @ 09:03
bazbo cd1252: Mike Keneally & Beer For Dolphins - Live At Mama Kin - Boston MA, August 13, 1998

E4tBWK0WUAE4jYC?format=jpg&name=small

Live At Mama Kin - Boston MA, August 13, 1998 is het cd'tje dat mee kwam met de Super Deluxe Edition van Sluggo!. Tenminste, als je hem vooraf bij Keneally had besteld. Ik had dat en dus heb ik het plaatje sinds 25 december 2013. Een kerstcadeautje was het. Met Beller, Ziegenhagen en Smith zet Keneally een energieke set neer, ondanks allerlei technische problemen (waar ik niet zo veel van hoor, overigens). Veel werk van Sluggo! natuurlijk, maar ook van eerdere Keneallyplaten en het concert sluit af met een razende vertolking van Zappa's Inca Roads. Hebbending!

Niks van te vinden op YT, behalve dit publieksfilmpje:

:Y
bazbovrijdag 25 juni 2021 @ 14:51
bazbo cd1253: Mike Keneally - Scambot 2

E4ujwFDX0AMRkZG?format=jpg&name=small

Scambot 2 komt uit in 2016en is het logische vervolg op Scambot 1 (2013). Keneally werkt ook aan dit tweede deel jaren lang. Het resultaat van alle noeste arbeid is een werkstuk dat nóg ingenieuzer, complexer en intrigerender is dan z'n voorganger. Ik heb hier ook nog 's de Special Edition, waarin een tweede cd is ingesloten die de titel Inkling (More From The Scambot 2 Sessions) draagt. Die Special Edition ontving ik op 11 november 2016 en van de 2000 gesigneerde en genummerde exemplaren heb ik nummer 1128. Het bizarre verhaal over de lotgevallen van Scambot gaat verder. Gelijk met opener In The Trees brandt het los. Lomp, met zware gitaren en rare wendingen, waaronder een flard van Behind The Door, dat ook al te horen was op Scambot 1. In het uur erna komt er weer van alles aan stijlen voorbij en ondanks al die verschillende stijlen en atmosferen is Scambot 2 toch één geheel: het is een Keneallycompositie en dan weet je het wel. Op Inkling staan dan weer allerlei demo's en outtakes van de opnamesessies. Keneally doet weer heel erg veel in z'n uppie, maar krijgt ook hulp. Zo horen we Beller, Musallam, Travers en Minnemann, maar ook oud-gediende bassist Doug Lunn komt voorbij (hij zou niet lang erna overlijden), net als Evan Francis, Ben Thomas, Griff Peters en dochter Jessie Keneally. Wederom een intrigerende puzzelplaat waar ik iedere keer weer iets nieuws in hoor. Het is de laatste 'officiële' Keneallysoloplaat. Na 2016 is Keneally met Beller en Minnemann te horen als de begeleidingsband van Joe Satriani en in 2019 maakt hij deel uit van de band die door Amerika en Europa toert met The Bizarre World Of Frank Zappa, de beruchte 'hologramshow'. Afgelopen lockdownperiode maakte hij dan weer eigen muziek, samen met producer Scott Schor, onder de naam MFTJ, en die heb ik nog niet te pakken; een dezer dagen plaats ik mijn bestelling op bandcamp. Deze en komende maand is Keneally weer live op het podium te horen met zijn Beer For Dolphins (Beller, Peters, Travers) en in het najaar toert de Zappaband (die van de hologramshow) door de Verenigde Staten in het voorprogramma van King Crimson.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 25-06-2021 20:13:48 ]
bazbozaterdag 26 juni 2021 @ 06:48
bazbo cd1254: Mike Keneally - Nonkertompf Live

E4yB_IuXIAccW1z?format=jpg&name=small

Nonkertompf Live is een samenvatting van wat Mike Keneally deed op 19 oktober 2001. Dit is geen officiële cd van Mike Keneally. Het plaatje zit in een doosje waarin twee cd's kunnen, maar er zit er maar een in. Het heeft een 'officiële' inlay van de NPS en er zou ook nog een dvd in moeten zitten met daarop een opera, maar die ontbreekt. Ik weet ook niet meer hoe ik eraan kom. Ik vermoed dat ik het heb gekregen van Co de Kloet, radiomaker en ideeënfiguur bij de NPS. Zoals tekst in de inlay vertelt, stelde hij in 2000 aan Keneally voor dat die zijn Nonkertompf zou bewerken voor ensemble en dat live uit te voeren. Dat gebeurde dus op 19 oktober 2001. Keneally en zijn toenmalige Beer For Dolphins (Bryan Beller, Nick D'Virgilio, Rick Musallam, Tricia Steel, Evan Francis en Marc Ziegenhagen) repeteerden een paar dagen samen met Nederlandsche muzikanten (waaronder leden van het Metropole Orkest) en het resultaat klonk op 19 oktober 2001 in de Oosterpoort in Groningen. Naast Nonkertompf speelde Beer For Dolphins ook een 'gewoon' concert (de avond ervoor, debiel goed). Co zond zijn opnames van die twee concerten, aangevuld met allerlei interviews een tijdje later uit in zijn radioprogramma Supplement. Ik vertelde al dat ik die avond op vakantie was en de hele avond bij de radio zat met een dopje in mijn oren om maar niets te missen van dit vijf uur durende programma. Later kreeg ik van een medewerker uit mijn plaatselijke platenwinkel de opnames die hij van de radiouitzending had gemaakt (die heb ik nog steeds hier ergens in de kast staan), maar dit cd'tje is dan de 'formele' uitgave die Keneally en Co samenstelden. Bijna vijfenvijftig minuten duurt de samenvatting van Nonkertompf. Oorspronkelijk een soloproject waarin Keneally met gitaar, piano en elektronica een complexe instrumentale suite in elkaar peuterde; hier is het vanwege de brede bezetting (gitaar, toetsen, bas, drums, fluit, trombone, viool) meer een concert voor kamerorkest. En het werkt geweldig goed. Op het plaatje is het één lange suite en grappig genoeg komen er ook citaten voorbij uit heel andere stukken (zo herken ik de ruige lick uit Top Of Stove Melting, bijvoorbeeld). Ondanks de krappe repeptitietijd klinkt de uitvoering gedreven en vol details. De bezetting maakt natuurlijk dat er geen sprake is van een intieme aangelegenheid; dit is kamerbreed, af en toe rockt het de pan uit, bij andere vlagen is het onmogelijk om te volgen wat er allemaal gebeurt en dan weer is het of zoete engelen voorbij komen. Kippenvel.

Niks van te vinden op YT, natuurlijk.

:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 26-06-2021 07:20:30 ]
bazbozondag 27 juni 2021 @ 20:29
bazbo cd1255: Mike Keneally - Nonkertompf Arnhem

E43-rGUXEAAmr8U?format=jpg&name=small

Nonkertompf Arnhem is eveneens geen officiële cd. Het zit zo. Op 25 maart 2006 presenteerde Mike Keneally met enkele studenten van het conservatorium Artez in Arnhem het resultaat van twee dagen repeteren op een versie van Keneally's Nonkertompf. Ik had me aangemeld om bij de presentatie te mogen zijn en zowaar, het mocht. Nog geen dertig man in de zaal. Uniek concert, dus. Co de Kloet was aanwezig en ik stelde voor dat ik hem wat van mijn foto's zou sturen in ruil voor een kopie van de opnames die hij die avond liet maken. Co ging akkoord en ach zo. Wanneer ik het cd'tje en het kaartje met de hartelijke groeten precies ontving, weet ik niet meer, maar het zal begin april 2006 geweest zijn. Of Co mijn foto's ooit heeft gebruikt, weet ik niet. Het cd'tje is allervermakelijkst en een prachtig souvenir van een schitterende avond. Na een korte introductie volgt een vijf kwartier durende versie van Nonkertompf. Je zou zeggen: dat is zo goed als de hele plaat, maar dat blijkt niet het geval. Keneally geeft veel ruimte aan de ongeveer vijftien jonge muzikanten en er zijn gave solo's van enkelen onder hen: viool, elektronica, drums. Keneally zelf is in fijne vorm. Ik herinner me dat hij de onbetwiste leider op het podium was, zeer geconcentreerd voortdurend de muzikanten in de gaten hield en af en toe aanwijzingen gaf. Alleen tijdens zijn eigen solo's - en dat waren er geeneens veel - liet hij zichzelf gaan. De laatste solo in het stuk was dan ook weer grandioos en daarin gaf hij het laatste wat er nog in zat. Na afloop feliciteerde ik hem. Ik ben echt heel blij met deze cd en luister hem nog geregeld eens terug. Het resultaat is - zeker als je bedenkt dat er slechts twee dagen van samen repeteren waren - bijzonder indrukwekkend. Laatste Keneallyplaat was dit.

Natuurlijk niets van op YT, daarom hieronder een foto van mij tijdens de soundcheck. Foto is gemaakt door kunstenaar en Zappakenner Paul Berkholst. Op de achtergrond zie je Keneally met gitaar.
E43-6vNWYAMG2-W?format=jpg&name=small

En een van mijn eigen foto's:
E46MBU_XEAsr5V5?format=jpg&name=small

:Y
bazbodinsdag 29 juni 2021 @ 07:46
bazbo cd1256: Kensington Market - Aardvark

E5BowB8X0AkKIp4?format=jpg&name=small

Dit is dan weer iets geheel anders. Geen idee hoe ik hierbij kom, maar het is een plaatje dat ik zeer regelmatig beluister. Bandje was actief van 1967 tot 1969 en komt uit Toronto, Canada. Aardvark is hun tweede (en laatste) album uit 1969. En wat staat er op? Dertien prachtige en puntige, licht psychedelische popsongs, zo kenmerkend voor de tijd. Zeer melodieus, af en toe wat georkestreerder en vol met warme en subtiele samenzang. Kortom: pareltje. Het plaatje dat ik bemachtigde op 6 oktober 2008 is een remaster uit dat jaar. Op YouTube zie ik dat er concertbeelden zijn uit juli 2009, dus de band moet weer bijeen geweest zijn. Dit plaatje is een aanrader van de hoogste orde.




:Y
bazbodinsdag 29 juni 2021 @ 08:11
bazbo cd1257: Bob Kerr & His Whoopee Band - Molotov Cocktails For Two

E5BzFdxWYAIki0Y?format=jpg&name=small

Over heel wat anders gesproken. Op 28 mei 1993 vindt hier in ons zo majestueuze Apeldoorn het jaarlijkse Jazz In The Woods-festival plaats. Op het Raadhuisplein staat een tent en daarin speelt Bob Kerr & His Whoopee Band. Ik heb er dan nooit van gehoord, maar wil het zien en horen. Zes oude Britse heren in fel gekleurde kostuums op het podiumpje, Drums, plukbas, sax, trompet, banjo en percussiefratsen. De jazzy en cabaretachtige muziek doet me denken aan Monty Python en de Bonzo Dog Doo Dah Band. Het is opgewekt, onderhoudend en bijzonder geestig allemaal. Het hele podium straalt die verlopen glamour uit: de pakken zijn versleten, de attributen al duizenden keren gebruikt, de grappen belegen. Na afloop koop ik een cd'tje dat uit een afgetrapte koffer komt. Bij thuiskomst blijkt het een amusante verzameling liedjes te bevatten. Allerlei klassiekers komen voorbij, maar er ook nieuw en eigen materiaal. Ik vermoed dat het een soort 'greatest hits' is, een mix van nieuwe maar ook wat oude opnamen. Van de hoesinformatie word ik in ieder geval niet veel wijzer. Het geeft allemaal niet. Dit plaatje is goud. Vijftig minuten plezier.




:Y
bazbodinsdag 29 juni 2021 @ 14:49
bazbo cd1258: Bob Kerr And His Whoopee Band - Happy Daze (Are Here Again)

E5CRrVIXEAY93KG?format=jpg&name=small

Een jaar later, op 27 mei 1994, is het jazzfestival er weer en ... jawel, Bob Kerr en zijn Whoopee Band zijn opnieuw van de partij, dit keer op een buitenpodium. Zelfde malle fratsen, zelfde oude mannen in versleten pakken met oubollige attributen en belegen grappen en dezelfde afgetrapte koffer waar deze cd uit komt. Het gebodene op de cd is van hetzelfde fijne laken een pak. De Bonzo's (van hun eerste plaat Gorilla) zijn nergens ver weg en de leut is heerlijk, hoe melig het soms ook is. Ik vind het nostalgisch. Er staat klassiek liedmateriaal op, van Happy Days Are Here Again tot aan Bye Bye Blackbird en van Doctored Jazz tot aan Tiger Rag. Over klassiek gesproken: de uitvoering van The Overture To Carmen is dan weer ronduit hilarisch.




:Y
bazbodinsdag 29 juni 2021 @ 15:20
bazbo cd1259: Gentle Giant - Free Hand

E5DSoIkXIAIQfvi?format=jpg&name=small

Afgelopen vrijdag 25 juni verschenen en sinds gisteren 28 juni 2021 in mijn bezit. Dit is de tweede keer dat ik hem beluister en net als gisteren zit ik hier met mijn mond open van verbazing. Wat een detail, wat een ruimte, wat een geluid, wat een ervaring. Free Hand klonk nog nooit zo goed. Laat een remix maar aan meneer Steven Wilson over. Net als bij al zijn andere remixen heeft hij niets aan de totaalervaring veranderd, maar haalt hij bepaalde details, geluidjes en partijen naar boven die mij eerder totaal waren ontgaan. (Je moet de surroundmix op de bijgeleverde bluray eens horen, dan gaat je helemáál uit je plaat.) Free Hand is in mijn oren een van de beste Gentle Giantplaten, zo niet de beste. The Power And The Glory en Octopus zijn ook niet mis, maar ik neig naar deze Free Hand. Het is 1975 en het dan inmiddels tot kwintet afgeslankte Gentle Giant gaat onverstoorbaar verder met complex gearrangeerde progrock. Gelijk met Just The Same gaat het al loos. Onnavolgbare ritmes en loopjes, pakkende zang en fabuleuze instrumentbeheersing. En: toch klinkt alles alsof de heren het zo even uit hun mouw schudden. Na het vocaal gedomineerde On Reflection volgt het titelnummer, dat in mijn oren de blauwdruk is voor Gentle Giant. Alles wat de band goed maakt zit erin: strakke riff, bizarre loopjes, aanstekelijke zanglijn, een rustig intermezzo, complex arrangement, jazzy feel en op sommige momenten headbangmogelijkheden. Meesterwerk. En met deze mix is-ie helemaal debiel.



De Steven Wilson remix van het titelnummer staat helaas nog niet op YT, dus doen we het met:

:Y
bazbodinsdag 29 juni 2021 @ 16:13
bazbo cd1260: Dave Kerzner - New World

E5Ddr8EXEAI4uBg?format=jpg&name=small

New World is een soloalbum van Dave Kerzner. We kennen hem als toetsenist van de band Sound Of Contact die slechts een enkele plaat maakte en uit elkaar spatte toen Kerzner en Simon Collins (zoon van de drummer) het even niet meer goed met elkaar kunnen vinden. Dit is Kerzners eerste soloplaat. Hij verscheen in 2015 en ik heb hier (sinds 27 maart 2015) de Deluxe Edition, die is uitgebreid tot twee propvolle cd's. Kerzner speelt alle toetsen, zingt, doet de productie en heeft een rijtje bevriende muzikanten ingeschakeld om hem te helpen. Zo is er zijn muzikale maatje Fernando Perdomo op gitaren. De rest van dat rijtje bevat nogal wat namen en de opvallendste personen zijn Francis Dunnery, Heather Findlay, Colin Edwin, Nick D'Virgilio, Durga en Lorelei McBroom (van Pink Floyd), David Longdon, Billy Sherwood, Simon Phillips, Steve Hackett en (jawel) Keith Emerson. En de muziek? Die is nogal symfonische prog. Wat wil je ook met dit soort namen? Soms klinkt het als Pink Floyd, dan weer als Camel of Yes of Genesis, maar bovenal hoor ik dat Kerzner voldoende in huis heeft om een eigen geluid neer te zetten. De muziek luistert als een lange conceptplaat met een kop en een staart. Dat mijn held Keith Emerson een solo op de modular Moog komt spelen in Crossing Of Fates, maakt dit tot een bijzondere plaat, zeker als je weet dat het een van de laatste dingen is voordat hij op 11 maart 2016 overleed. Mooie melodieuze progplaat, dit.




:Y
bazbowoensdag 30 juni 2021 @ 08:22
bazbo cd1261: Dave Kerzner - New World Live

E5G5SZqWQAYK6EX?format=jpg&name=small

Kerzner sleept een deel van die vriendengroep mee op toernees en tijdens concerten speelt hij de standaardversie van New World van voor naar achteren. Die is niet zo uitgebreid als de deluxe, maar duurt toch nog bijna tachtig minuten. Zo staat de band met Perdomo, de dames Lorelei en Durga McBroom en allerlei andere muzikanten in 2015 in Miami en op 2 april 2016 in De Boerderij in Zoetermeer. De opnameapparatuur staat aan en eind 2016 verschijnt deze New World Live, een dubbelcd. Op het eerste plaatje die standaardversie van de plaat en ik moet zeggen dat Kerzner en co het stuk gedreven weten te brengen. Grote nadeel is dat het bijna hetzelfde klinkt als op de studioplaat en dus niet zo heel veel toevoegt. Niet helemaal, hoor. De grote gasten (Hackett, Emerson, Dunnery, D'Virgilio, Sherwood, Phillips) ontbreken, dus in een aantal gevallen is het geluid wel iets anders. Er is echter weinig ruimte voor improvisatie of grote afwijkingen van het stuk. Muziektechnisch is alles dik in orde; hier is een knappe band aan het werk. Op het tweede plaatje staan wat toegiften, waaronder The Great Gig In The Sky (van Pink Floyd, met de dames McBroom in actie, natuurlijk lang zo sterk niet als het origineel), Lucky Man van ELP (leuke poging, maar niet doen) en een medley van drie stukken van Kerzners oude band Sound Of Contact. Ik kocht deze set op 24 november 2018. Het concert in De Boerderij van 2 april 2016 is ook gefilmd en uitgebracht, maar die heb ik nog niet gezien. Zou het wat zijn?




:Y
bazbodonderdag 1 juli 2021 @ 07:55
bazbo cd1262: Dave Kerzner: Static

E5L8yxtXIAAYT2E?format=jpg&name=small

Dave Kerzner komt in 2017 met een opvolger. Ik koop die op 18 december van dat jaar. Dit keer geen enorme waslijst van beroemdheden. Fernando Perdomo is zijn trouwe muziekmaat (gitaar, bas, drums); daarnaast horen we zijn 'vaste' band (gitarist Randy McStine en drummer Derek Cintron). Colin Edwin speelt bas op een enkel nummer, de dames Lorelei en Durma McBroom zingen een achtergrondkoortje en Steve Hackett doet één gitaarsolo. Verder nog een paar gastbijdragen her en der. Kerzner zelf zingt, speelt alle toetsen en schotelt ons opnieuw een mooie serie progrocksongs voor: warm, sterk, bij vlagen complex en vooral zeer melodieus. Er komt nogal wat voorbij in bijna vijf kwartier. (Latere) Pink Floyd is dichtbij, maar bombastischer. Alles bij elkaar een mooi album met sterk materiaal. Niet zo gigantisch als New World, maar dan noem je ook wat. Na Static komt er - wat een verrassing - nog een Static Live, maar die heb ik niet. Kerzner houdt zich daarna bezig met zijn nieuwe band In Continuum (heb ik niet) en sinds kort met Arc Of Life (heb ik ook niet). Einde Kerzner, dus.




:Y

[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 01-07-2021 08:03:50 ]
bazbodonderdag 1 juli 2021 @ 09:28
bazbo cd1263: Keyboards Triangle - Keyboards Triangle - Keyboards Trio Tribute

E5MVforXIAEeetE?format=jpg&name=small

Dit is een raar beestje. Ik koop dit plaatje op 2 april 2000. De cd is van een jaar eerder, maar is pas dan in mijn plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar. Wat krijgen we te horen? Twee Japanse bandjes, Ars Nova en Gerard, spelen werken van toetsenbordhelden uit de jaren zeventig. De twee Japanse bandjes zijn beide een trio bestaande uit drums, bas en toetsen. Bij het horen van 'Japans' mag je denken aan overdadige bombast. Het begint al gelijk goed: Gerard speelt Toccata, oorspronkelijk een deel van een pianoconcert van de Argentijnse componist Alberto Ginastera, maar beroemd/berucht geworden door de uitvoering van Emerson Lake & Palmer op hun album Brain Salad Surgery uit 1973. Het moge duidelijk zijn: we krijgen de ELP-uitvoering en wat voor een. Het scheurt algeheel de bocht uit. Of het ook iets toevoegt, is een andere vraag. Die vraag kan je ook stellen bij de zes andere stukken. Op het repertoire staan werken van Trace (u weet nog wel, met Rick van der Linden), Banco Del Mutuo Soccorso (ook wel kortweg Banco genaamd), Il Balletto Di Bronzo, Premiata Formeria Marconi (kortweg PFM) en Rick Wakeman. Ik ben niet zo heel thuis in de Italiaanse prog, dus kan niet goed beoordelen of het hier goed gedaan is. De versies van Trace, ELP en Wakeman kunnen er alleszins mee door en hoe zeer de bands hun best ook doen: er gaat natuurlijk niets boven de originelen. Vooral als Ars Nova zich waagt aan ELP's Tarkus, snak ik ernaar de oorspronkelijke studioversie door de kamer te mogen raggen. Ondanks dat: ik vind het hoogst amusant weer te horen; had het een tijdje niet uit de kast gehaald. Na vijftig minuten wel buiten adem.




:Y
pipsterdonderdag 1 juli 2021 @ 10:15
Haha, en die Bazbo gaat moedig door, maar ik draai ook nog platen hoor, loop alleen wat achter met posten....

Vandaag back to back deze twee platen van Sturgill. Twee lekkere country platen van vorig jaar en de tweede is nog beter dan de eerste.

DU8TA00.jpg

ou3Gzdn.jpg

Prachtige hoezen ook, lekker op de grasmaaier :) Lekker Straight Story stijl.



Wel twee rustiger nummers deze twee.
bazbodonderdag 1 juli 2021 @ 10:47
bazbo cd1264: David Bowie - The Width Of A Circle

E5MnmZNXoAUxW5J?format=jpg&name=900x900

Tussendoortje. Hoewel. Dit boekboxje verscheen een paar weken geleden en ik kocht het op 15 juni 2021. Heb het al twee keer gedraaid! Het jaar 1970 is wat onderbelicht in de Bowiecarrière. Bowie bracht The Man Who Sold The World uit, maar er is veel materiaal uit die tijd op de planken blijven liggen. Dat maken deze twee plaatjes enigszins goed. De eerste schijf is volledig gewijd aan The Sunday Show die opgenomen is op 5 februari 1970. Onder toeziend oog van John Peel speelt Bowie een paar liedjes in z'n uppie op akoestische gitaar, maar krijgt daarna hulp van Tony Visconti (bas), Mick Ronson (gitaar) en John Cambridge (drums). Het is een heerlijk intieme setting en na het (semi)akoestische begin gaat het langzaam de wat steviger kant op. Opener Amsterdam (van Jacques Brel) is wat mij betreft voortreffelijk. Enkele songs zijn nog in een pril stadium en zullen later (op het album) in een uitgewerktere versie te horen zijn. Ondanks dat het concert in mono is opgenomen, is dit een fraai document. Op de tweede schijf meer bijzonders: vijf korte stukjes uit de pantomimevoorstelling The Looking Glass Murders Aka Pierrot in Turquoise, singleversies van enkele songs die niet op The Man staan, een paar remixen uit 2020, plus vier stukken uit het radioprogramma Sounds Of The 70s: Andy Ferris Show, opgenomen op 25 maart 1970 (waaronder een versie van Velvet Undergrounds Waiting For My Man, het titelnummer dat nog niet voltooid is en rariteit The Superman. Mooi dat dit allemaal beschikbaar is gekomen. Ik vind het een parel in de Bowieberg!




:Y
bazbodonderdag 1 juli 2021 @ 14:39
bazbo cd1265: King Crimson - In The Court Of The Crimson King

E5NYAgVWUAIwCme?format=jpg&name=small

In The Court Of The Crimson King is de legendarische debuutplaat van King Crimson. We gaan beginnen! Wat hierna volgt, is nogal een rijtje. Anderhalve plank lang. Dus houdt u zich maar vast vast. King Crimson ontstond in januari 1969 en komt voort uit het trio Giles Giles & Fripp (Michael en Peter Giles en Robert Fripp), dat eind 1968 aangevuld was met het duo Ian McDonald en Judy Dyble. Dyble hield het slechts drie weken uit (, maakte wel een paar demo-opnames) en ging weer verder. Peter Giles hing zijn bas aan de wilgen en werd computerprogrammeur (eind 1968, beste mensen) en Fripp vroeg zijn middelbareschoolvriend Greg Lake of hij het resterende trio kwam versterken. Dat wilde Lake. Gitaarspelen zat er voor hem niet in (als je een Fripp in je band hebt, durf je daar niet eens aan te denken) en Fripp-Giles-McDonald-Lake begonnen te repeteren en stukken te schrijven. Andere vriend Pete Sinfield raakte betrokken als tekstschrijver en lichtshowontwerper. De band had in 1969 een beperkt repertoire, maar trad veel op in en om Londen. Het debuutconcert vond plaats op 9 april 1969 in The Speakeasy in Londen. Hun optreden in het voorprogramma van The Stones in Hyde Park in juli 1969 maakte de groep in een klap bekend bij vijfhonderdduizen muziekliefhebbers. Opnames voor het album verliepen niet al te rooskleurig. Aanvankelijk was ene Tony Clark de producer, maar de samenwerking verliep niet fijn en dus deed de band een paar weken later een heel nieuwe poging (en produceerde de band zichzelf). Voor het hoesontwerp vroeg de band Barry Godber om met ideeën te komen; die liet een vijftal schilderijen van hemzelf zien en unaniem koos de band voor het angstaanjagende werk dat misschien wel een van de meest iconische platenhoezen uit de rockgeschiedenis heeft opgeleverd. Uiteindelijk nam de band het album in een paar weken tijd op en de plaat verscheen op 10 oktober 1969. De plaat bevat slechts vijf stukken: de hysterische monstermetalnachtmerrie 21st Century Schizoid Man, het lieflijke I Talk To The Wind, het majestueuze Epitaph, het lieve liedje Moonchild met de tien minuten lange wriemelimprov erachteraan, plus het epische titelnummer. McDonald en Sinfield waren verantwoordelijk voor de composities, al hebben Lake en Fripp ook veel bijgedragen. De mellotron speelt een hoofdrol in veel stukken. De plaat werd alom goed ontvangen en bejubeld. Pete Townshend van The Who noemde het 'An uncanny masterpiece'. Optredens van de band begonnen steevast met 21st Century Schizoid Man en het verhaal gaat dat een jonge Bill Bruford zo'n optreden had meegemaakt en na afloop urenlang compleet flabbergasted napraatte met een vriend (met wie hij naar het concert was gegaan), terwijl ze naar huis moest lopen omdat ze de laatste bus hadden gemist. Drie jaar later zou Bruford drummer in King Crimson worden. Ik kocht een elpeeversie van In The Court Of The Crimson King in het najaar van 1983 en die staat hier natuurlijk nog altijd in de kast. Ook heb ik een of twee eerdere cd-versies ergens achterin een kast verstopt staan. Op 1 december 2010 verscheen een dikke doos met daarin vijf cd's en een dvd. Die draai ik nu. Op de cd's een nieuwe remix door Steven Wilson, de mix uit 2004, een 'needle drop'-versie, allerlei alternate takes en instrumentale mixen, live opnames uit 1969 en op de dvd al die mixen en versies plús de surroundmix door Steven Wilson. Ik moet je zeggen: ik draai het allemaal niet vaak, maar de Wilsonremix en de surroundmix dender ik hier nog wel eens door de woonkamer. Voor de mooie remix koos Fripp ervoor om een verkorte versie van Moonchild te plaatsen; er is drie minuten van de wriemelimprov uit geknipt. Voor de liefhebbers is de volledige versie, óók in de remix van Wilson, gelukkig iets verderop alsnog te vinden, maar de vraag blijft: waarom, waarom, waarom? Fripps wegen zijn soms ondoorgrondelijk. Hoe dan ook: deze doos bevat een schat aan materiaal uit het zo intensieve beginjaar van de band. In 2019 verscheen - ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de plaat - nóg eens een box met tig cd's en een bluray en daarop een hernieuwde remix door Wilson en nóg meer extra materiaal, maar ik ben niet helemaal debiel. Voorlopig dompel ik mijzelf nog even onder in deze dikke doos die het veertigjarig jubileum vierde. Het album zelf is een meesterwerk, overigens. Misschien wel de allerbeste plaat ooit.




:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 02-07-2021 07:05:10 ]
bazbovrijdag 2 juli 2021 @ 08:16
bazbo cd1266: King Crimson - In The Wake Of Poseidon

E5RTwUPXEAQ2l3y?format=jpg&name=small

In The Wake Of Poseidon is het tweede studioalbum van King Crimson. Eind 1969 waren Fripp & Co op tournee in de Verenigde Staten en zowel Ian McDonald als Michael Giles liet halverwege de groep weten na de tour de band te verlaten. Fripp bood nog aan zelf op te stappen, zodat King Crimson zou kunnen blijven bestaan, maar het zat McDonald en Giles meer in hun behoefte om thuis (bij de vrouw) te zijn en in hun opgelopen weerzin tegen het reizen. Ondertussen had Greg Lake tijdens gezamenlijke optredens met The Nice in The Fillmore kennis gemaakt met ene Keith Emerson en de twee waren van zinnens om na de tour te gaan samenwerken. Kortom: eind 1969 bestond King Crimson uit gitarist Robert Fripp en tekstschrijver Peter Sinfield. De platenmaatschappij stond erop dat er snel een opvolger van In The Court Of The Crimson King moest komen, dus Fripp voelde zich onder druk gezet. Hij wist wat materiaal voor een plaat bijeen te sprokkelen. Fripp vroeg Peter Giles of hij de baspartijen in wilde spelen en voor de sax- en fluitpartijen wist hij Mel Collins (van de improvband Circus) te strikken. Het toetsenwerk was een ander dingetje; Fripp had zijn oog laten vallen op Keith Tippett, een pianist uit het vrije veld. Maar verder? In uiterste wanhoop vond hij uiteindelijk Michael Giles en Greg Lake nog wel bereid om mee te werken aan het album. Lake zat echter al volop in de repetities met Emerson en Palmer; hij zingt slechts en nog niet eens op alle stukken. In The Wake Of Poseidon is dus nogal snel in elkander geflanst en toen ik hem voor het eerst hoorde (ergens in 1984 moet dat geweest zijn), kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat het een kopie van In The Court Of The Crimson King was, zeker de opbouw van de eerste plaatkant. Na een kort akoestisch couplet (Peace) start Pictures Of A City, dat met z'n structuur en atmosfeer wel heel erg veel weg heeft van 21st Century Schizoid Man. Het stuk stond overigens al op de setlijst van de band later in 1969. Vervolgens horen we Cadence And Cascade (gezongen door Gordon Haskell omdat Lake niet meer beschikbaar was), net zo'n lieflijk liedje met fluit als I Talk To The Wind. Het daarop volgende titelnummer heeft exact dezelfde grandiositeit als Epitaph. En toch: als afzonderlijke stukken zijn ze wel weer erg sterk. Plaatkant twee begint met een kort akoestisch stukje op gitaar (Peace) en dan horen we Cat Food, een van de allerbelachelijkste singles ooit. Hierin hoor je zeer goed waar Tippett vandaan komt; hij strooit zijn bizarre pianopingels dwars tegen alle wetten van de harmonie in over de muziek uit. (Voor de promotie van de single draafden Fripp, Giles, Lake en Tippett nog op in het programma Top Of The Pops om het lied te pleebekken.) Het lange The Devil's Triangle is gebaseerd op Gustav Holsts Mars, The Bringer Of War uit zijn Planets-suite. Het stuk stond al van begin af aan op de setlijst van concerten van de groep, maar Fripp mocht het niet op de plaat zetten en dus kreeg het een andere titel en een dusdanige bewerking dat er van het origineel (met uitzondering van het basisritme in 5/4) niet veel meer over is. Na een redelijk ordelijke start vliegt het instrumentale werk halverwege geheel de bocht uit en het eindigt in een kakafonie waarin vooral de Mellotron de hoofdrol speelt. De plaat eindigt met een akoestisch couplet (Peace). Ik kocht In The Wake Of Poseidon dus in 1984 al op elpee en ik heb nog een cd-versie (uit de jaren 00 of zo) ergens achter in de kast staan. Op 5 november 2010 schafte ik de toen net verschenen remix door Steven Wilson aan. Wilson had de beschikking over de mastertapes en kon dus weer allerlei partijen naar boven halen die op de oorspronkelijke mix nauwelijks te horen zijn. Alleen van The Devil's Triangle was er geen mastertape te vinden, dus die staat er in een eerdere remix op. Daarnaast horen we Groon (de B-kant van de single Cat Food), een andere mix van de laatste Peace en een soort demo van Cadence And Cascade die Greg Lake nog ingezongen heeft. Op de dvd die met deze heruitgave mee komt, staat de plaat (en nog meer extra's zoals de singleversie van Cat Food, alternatieve mixen en versies, meerdere takes van Groon) en een repetitieopname van The Devil's Triangle) dan nog weer in allerlei mixen, inclusief verpletterende surround. In The Wake Of Poseidon werd met gemengde gevoelens ontvangen door de pers en het publiek. Fripp had nog altijd een probleem: wat nu? Hoe moest het verder met King Crimson? De Gilesbroers wilden voor deze keer nog meewerken, Lake was ook definitief weg en Tippett was te vrij om vast lid van de groep te worden; alleen Mel Collins en Gordon Haskell (jeugdvriend van Fripp) wilden zich verbinden. Fripp moest op zoek naar nieuwe muzikanten en nieuwe muziek. Als je de plaat even los ziet van In The Court Of The Crimson King, is In The Wake Of Poseidon een mooi werk dat prima op zichzelf kan staan.





:Y
bazbovrijdag 2 juli 2021 @ 09:49
bazbo cd1267: King Crimson - Lizard

E5RhDvJWYAIwExU?format=jpg&name=small

Lizard is het derde studioalbum van King Crimson. Het is de allereerste King Crimsonplaat die ik ooit kocht. In de herfst van 1983 was ik al dik drie jaar zeer onder de indruk van Emerson Lake & Palmer en ik had natuurlijk uitgezocht wat die bandleden allemaal verder nog hadden gedaan. Greg Lake zat in King Crimson, wist ik. Dus moest ik dat vroeg of laat ook hebben. In augustus 1983 ging ik studeren in Tilburg en tijdens de introductieweek kwam ik een gast tegen die twee King Crimsonplaten bleek te hebben. Kijk aan. Hij zette ze voor mij op een cassettebandje. Toen ik Discipline en Beat hoorde, schrok ik. Dit was totaal niet wat ik verwachtte. Nu zijn dat twee albums uit 1981/1982 en wat ik al wel wist is dat de band toen heel anders was van samenstelling én geluid. Verder op speurtocht. Op een donderdagavond stond ik in platenwinkel Tommy in Tilburg en had ik twee elpees in mijn hand. De ene was In The Court Of The Crimson King (met Greg Lake) en de andere Lizard (waarop - wist ik - Jon Anderson van Yes een liedje zingt). Helaas had ik het geld niet voor beide platen, dus ik moest een keus maken. Ik vrees dat ik in een grote Yesvlaag zat, want ik ging uiteindelijk met Lizard naar huis. Op mijn studentenkamer ging ik er eens goed voor zitten. Lieve help, wat was dit? Het openingsnummer Cirkus vond ik zeer mooi met die twee mellotrons die tegen elkaar in scheuren, maar wat daarna met Indoor Games en Happy Family volgde (en de bizarre piano en synthesizer), daar kon algeheel geen enkele chocolade van maken. Wat een debiel gepiel. Lady Of The Dancing Water is dan weer een wonderschoon liedje. De tweede plaatkant bevat het titelnummer Lizard, dat in meerdere delen uiteenvalt. Het opent met Prince Rupert Awakes en de zang van Jon Anderson stelde me teleur. Daarna volgt Bolero - The Peacock's Tale, dat begint met misschien wel een van de allermooiste melodieën die Fripp ooit heeft gemaakt (immer kippenvel), maar uitmondt in een kakafonie van vrije jazz. The Battle Of Glass Tears is een driedelig pandemonium met loodzware mellotronmetal en een gierende gitaarsolo aan het eind. Lizard eindigt met het absurde en vals klinkende Big Top. Was dít de oude King Crimson die ik moest hebben? De paar dagen erna draaide ik de plaat meerdere keren en ja, langzaam begon ik het te bevatten. Toen kocht ik snel alsnog In The Court Of The Crimson King. Fripp, Sinfield, Mel Collins en Gordon Haskell krijgen op het album hulp van Keith Tippett (die opnieuw de vreemdste fratsen op zijn piano uithaalt), drummer Andy McCullogh en blazers uit Tippetts groep: Robin Miller, Mark Charig en Nick Evans. De opnames in 1970 verliepen verre van voorspoedig. Gordon Haskell zag het niet meer zitten en vertrok. Ook McCullogh kreeg mot en zei gedag. Tippett benadrukte nog maar een keer dat hij echt geen vast lid wilde zijn van de groep. Zaten Fripp, Sinfield en Collins weer. Toeren zat er niet in. Bij het verschijnen later in het jaar 1970 vroeg iedereen zich af wat dit album moest betekenen: zelden zo'n plaat gehoord met zo veel verschillende atmosferen erop: van romantisch, melancholisch en lieflijk tot rommelig, ruig, naargeestig en nachtmerrie. En dus ging Fripp maar weer op zoek naar muzikanten met wie hij een vierde plaat kon maken. Ik kocht de elpee dus in de herfst van 1983, later een eerste cd versie uit begin jaren negentig en een remaster uit begin jaren 00. Op 11 december 2009 verscheen deze set met een cd en dvd, waarop een nieuwe mix door Steven Wilson en wat extra materiaal (op de dvd nog heel veel meer mixen van de plaat), zodat ik mijn eerdere cd'tjes kon verplaatsen naar een plekje ergens heel ver weg achter in een kast. Wilsons nieuwe mix haalt weer van alles naar boven zonder het authentieke geluid geweld aan te doen. Over mijn avontuur rondom de aankoop van Lizard in 1983 maakte ik in 2010 dit verhaal. Inmiddels, na heel veel jaren, is Lizard nog altijd een van mijn lievelingsCrimsonplaten.




:Y
bazbozondag 4 juli 2021 @ 08:05
bazbo cd1268: King Crimson - Islands

E5W667hXoAA9zT5?format=jpg&name=small

Islands is het vierde studioalbum van King Crimson. Het verschijnt in 1971. Fripp, SInfield en Collins vinden drummer Ian Wallace om mee te spelen, maar zoeken nog een bassist die ook kan zingen. Ene Bryan Ferry meldt zich, maar zijn stem past niet bij de muziek en Fripp stuurt hem door naar zijn management EG, die Ferry vervolgens de gelegenheid geeft een andere band op te zetten (Roxy Music). Als de datum van de geboekte studio naderbij komt, is Fripp ten einde raad. Op het laatste moment is daar Boz Burrell, die kan zingen maar geen bas spelen. Fripp leert hem in een paar dagen tijd hoe het moet. Islands is een typisch King Crimsonalbum, omdat het weer allerlei stijlen en atmosferen laat horen; anderzijds is het bijzonder omdat het geluid anders dan alle anderen klinkt. De plaat opent met Formentera Lady, waarop de staande strijkbas van Harry Mille domineert. Tekstueel gaat het over een vakantie van Sinfield (en dat zal jarenlang een lachertje voor Fripp blijven; ziet u hier de eerste scheur in de relatie tussen Fripp en SInfield) en eindigt met een bevreemdende en beangstigende blazerssectie/solo. Het stuk vloeit over in het instrumentale A Sailor's Tale, een ware storm van emoties en het bevat misschien wel de allervreemdste gitaarsolo van Fripp ooit. The Letters is een versie van een Giles Giles & Fripplied Why Don't You Just Drop In uit 1968, maar dan met een geheel andere tekst en een instrumentaal intermezzo dat luistert als een ware nachtmerrie. Plaatkant twee begint met Ladies Of The Road (over groupieavonturen) en vervolgens horen we Prelude: Song Of The Gulls, een prachtige, bijna klassiek aandoend stukje dat vertolkt wordt door een strijkensemble. Wat mij betreft is het afsluitende titelnummer het hoogtepunt van het album. Islands is een meeslepende ballad met een schitterende melodie, waarin Keith Tippett zijn beruchte pianopartijen mag spelen en de hobo van Robin Miller en cornet van Mark Charig (beiden uit Tippett's groep) het stuk naar een prachtige apotheose brengen. Ik kocht een elpeeversie begin 1984 en heb nog een cd uit het begin van deze eeuw ergens achter in de kast staan. Op 29 oktober 2010 verscheen de remaster en remix door Steven Wilson, wederom een mooie mix waarin alle instrumenten veel ruimtelijker klinken. Ook zijn er extra's: demo's, andere takes, een enkel nooit verschenen stuk. Op de bijgevoegde dvd horen we alles (en nog meer extra spul) in allerlei mixen, waaronder een fijne surround. Fripp kon tevreden zijn: het leek erop dat hij zijn band had gevonden waarmee hij langere tijd vooruit kon. Het toeren kon weer beginnen.




:Y
bazbozondag 4 juli 2021 @ 15:22
bazbo cd1269: King Crimson - Earthbound

E5cO7xkXEAAi75s?format=jpg&name=small

Earthbound is het eerste live album van King Crimson. Het verscheen in 1972 en is een weergave van wat de band met Robert Fripp, Mel Collins, Ian Wallace en Boz (Burrell) op het podium deed. De tour van begin 1971 speelde zich grotendeels af in Groot Brittannië en was muzikaal wel, maar financieel minder succesvol. In die tijd toerden bands ter promotie van hun plaat en kregen ze er weinig tot niet voor betaald. En je verwachtte het al: toen de band terug was en de studio inging om nieuwe stukken te maken, ontstonden er allerlei spanningen tussen de bandleden. Fripp had tijdens die Britse tour al gebroken met Peter Sinfield. Nu waren het Collins, Wallace en Boz die allerlei nieuwe muziek voorstelden die Fripp absoluut weigerde te spelen. Dat was voor het drietal reden om uit de band te stappen. De platenmaatschappij wapperde echter met een contract waarin een tour in de Verenigde Staten was opgenomen. Zeer tegen hun zin ging het kwartet voldoen aan de verplichtingen. Wonder boven wonder verliep die toer uitermate soepel, maar het besluit stond aan alle kanten vast: na de toer was het afgelopen. Het verhaal gaat dat bij Mel Collins de emoties tijdens het laatste stuk van het laatste concert van de tour zo hoog opliepen, dat hij gedurende Mars langzaam zijn mellotron demonteerde. De dag erna ging Fripp alleen terug naar Engeland. Collins, Wallace en Boz bleven in Amerika en werkten daar verder met Alexis Corner, met wie veel optredens samen waren geboekt; Corner speelde in het voorprogramma van King Crimson. Earthbound is opgenomen tijdens die Amerikaanse toernee. Naast het kwartet blijkt ook ene Hunter een muzikale rol te spelen: hij bediende van achter de mengtafel tijdens concerten de VCS3-synthesizer. Met name Wallace's drumstel ging door deze nieuwe gadget heen en tijdens diens solo vervormde Sinfield met de VCS3 het geluid ervan. Hoe dat klinkt, hoor je in het lange afsluitende Groon op deze plaat. Tegenwoordig zou een tien minuten durende drumsolo op een elpee niet meer kunnen en eerlijk gezegd: jammer dat het door die VSO zo'n lawaai wordt, want wat Wallace speelt is geen poezenpies. Het album opent met een razende versie van 21st Century Schizoid Man dat een furieuze saxsolo van Collins bevat. Peoria is een funky improv, die helemaal niet des Crimsons is. The Sailor's Tale komt er met een fade-in pas halverwege in en daardoor mist het stuk de mooie opbouw en slaat het eigenlijk helemaal nergens op. Titelnummer Earthbound is ook weer een improv en klinkt ook meer funk dan Fripp lief was. Grootste probleem met de hele elpee is het slechte geluid. De vinylversie was berucht: niet om aan te horen. De platenmaatschappij was dan ook niet tevreden met waar Fripp mee aan kwam zetten: een contractueel verplichte liveplaat. Tegen hun zin moest de maatschappij het accepteren en EG bracht het gelijk uit als goedkope plaat. Al snel riep Fripp overal dat mensen het niet moesten kopen. Het album was dan ook tijden niet meer te verkrijgen (ik heb dan ook geen vinylversie) en het duurde jaren voordat Fripp inzag dat het van waarde was. Sinds de jaren negentig brengt Fripp allerlei liveopnames van shows uit (via zijn postorderbedrijf) en de meeste daarvan klinken nog beroerder dan deze. In 2002 verscheen - onder grote druk van de fans - deze remaster ter gelegenheid van de veertigste verjaardag. Nog altijd klinkt het zoals het is opgenomen: vanuit de laadbak van een tourbus en dus niet al te best. Ik kocht deze remaster op 29 augustus 2002.

Raad eens? Niets van te vinden op YT.

:Y

[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 04-07-2021 20:37:49 ]
bazbozondag 4 juli 2021 @ 17:00
bazbo cd1270: King Crimson - Earthbound

E5dAU6CXEAAI98m?format=jpg&name=360x360

Earthbound is het eerste livealbum van King Crimson. Een paar jaar geleden (2017) bracht Fripp een dikke doos uit: Sailor's Tales. Daarin zitten de albums In The Wake Of Poseidon, Lizard, Islands en Earthbound, plus nog eens zestien cd's met concertregistraties, twee dvd's en vier blurays met allerlei mixen en videobeelden. Die heb ik aan mij voorbij laten gaan. Wel kocht ik op 20 november 2017 de dan net verschenen nieuwe mix van Earthbound door Robert Fripp, David Singleton en Simon Heyworth met wat extra materiaal. Op de meegeleverde dvd staat nog eens een karrenvracht aan mixen en heel veel extra spul. De liveopnames uit de Summit Studio zijn interessant, want daar horen we (veelal geïmproviseerde) stukken die nooit op een formele (studio)plaat terecht kwamen. En: het klinkt allemaal veel acceptabeler dan op de eerdere Earthboundversies. De livestukken blijven van bootlegkwaliteit, maar zijn stukken beter beluisterbaar. Het geluid is er echt op vooruit gegaan. Na de 1972 tour in Amerika zat Fripp dus alleen thuis in Engeland. Wat ging hij doen? Het duurde niet lang of nieuwe Crimsonmuziek diende zich aan. En dus formeerde hij een nieuwe band om hem heen. Met Earthbound rondde Fripp zijn eerste periode van King Crimson af.

Raad eens? Ook niets van te vinden op YT.

:Y
bazbozondag 4 juli 2021 @ 17:35
bazbo cd1271: King Crimson - Larks' Tongues In Aspic

E5dk08PWEAUZ-ID?format=jpg&name=small

Larks' Tongues In Aspic is het vijfde studioalbum van King Crimson. Robert Fripp vond halverwege 1972 dan eindelijk dat Bill Bruford er klaar voor was: hij mocht lid worden van King Crimson. Het was wat Bruford het liefste deed: nieuwe dingen leren. En daarom verliet hij maar wat graag de band Yes, ook al stond die op het punt om wereldfaam én fortuinen te verdienen. John Wetton was een bassist die al bekend was van Family, David Cross een tamelijk onbekende violist en percussionist Jamie Muir kwam uit de geïmproviseerde muziekhoek. Dat was slikken voor Bruford: hij moest op een heel andere manier leren spelen; de eerste weken waren zwaar, maar daarna was het voor hem Het Grote Avontuur. Van Muir leerde hij: 'I exist to serve the music; the music does not exist to serve me.' Een wijze les, die Bruford de rest van zijn muzikale carrière zou leiden. Uit het brein van Fripp kwam ondertussen de meest bevreemdende muziek en het orkest van King Crimson zou die gaan vertolken. De band ging na een paar maanden repeteren eind 1972 het podium op met een setlijst die voor bijna de helft bestond uit improvisaties. Jamie Muir bleek zich op het podium te gedragen als een waanzinnige: gehuld in een berenvel sloeg hij op metalen platen, schudde hij met zakken gevuld met gevonden boombladeren, rammelde hij met kettingen en spuugde hij bloed uit capsules die hij in zijn mond had gestoken (en dat pre-Kiss). Langzaam kregen de gecomponeerde stukken vorm en zes daarvan kregen een plek op het album Larks' Tongues In Aspic, dat begin 1973 verscheen. Op dat moment had Muir de groep verlaten; hij voelde zich geroepen en trok zich terug in een klooster. De plaat is dan ook een prachtig eerbetoon aan deze markante muzikant; hij speelt er een prominente rol op. De opener is Larks' Tongues In Aspic Part One en typeert goed de rare, maar uitgesproken en tamelijk beangstigende stijl die de nieuwe groep hanteert. Muirs zachte duimpiano start het stuk en dan valt de viool in met dat loopje in die onmogelijke maatsoort en voor we het weten breekt de metalhel los. Bruford legt daarna een strakker ritme neer, maar Muir pingelt en tingelt en tangelt daar dan de gekste dingen weer overheen en dáár overheen klinkt Fripps gierende gitaar. Voeg daarbij de monsterbas van Wetton en u heeft een idee. Of werkelijk geen. Book Of Saturday is een lieflijk, bijna akoestisch liedje, het eerste van de drie gezongen stukken (en met teksten van Richard Palmer-James, die kort daarvoor in de allereerste versie van Supertramp zat). Exiles is dan weer een lyrisch en monumentaal landelijk nummer waarin de mellotron en viool overheersen. Plaatkant twee opent met het bizarre Easy Money met z'n vreemde gitaar, uit het lood lijkende ritme en malle percussie. The Talking Drum begint met wind, waarna zachtjes een stuwend ritme inzet, dat zowel David Cross als Robert Fripp de gelegenheid geeft om te soleren. Als het hoogtepunt is bereikt, gieren de hoge tonen je om je oren en dan ... dan begint de meedogenloze riff van Larks' Tongues In Aspic Part Two. Daar is-ie weer: die onmogelijke maatsoort, maar dit keer veel uitgesprokener. Headbangen. De groep neemt in het stuk een paar keer gas terug, maar de monsterriff blijft terugkomen en uiteindelijk is de nachtmerrie compleet. Ik kocht een elpeeversie ergens in 1984 - het was de eerste plaat van deze incarnatie van de band die ik hoorde - en ik herinner me dat ik helemaal overdonderd was. Tot op de dag van vandaag is Larks' Tongues In Aspic een zeer favoriete Crimsonplaat, niet in het minst vanwege de overweldigende dynamiek; er zijn momenten dat het zo zacht klinkt, dat ik de plaat harder moet zetten, maar een moment later dondert het metalen orkest dan weer uit de boxen.. In 2000 verscheen een mooie remaster en die kocht ik op 21 mei van dat jaar.




:Y
bazbomaandag 5 juli 2021 @ 12:34
bazbo cd1272: King Crimson - Larks' Tongues In Aspic

E5gqVJTXEAABw1x?format=jpg&name=small

Larks' Tongues In Aspic is het vijfde studioalbum van King Crimson. Nog voordat het verscheen, was het nieuwe kwintet al druk aan het optreden. In deze debieldikke doos zitten dertien cd's, een bluray en een dvd. Op de cd's - in chronologische volgorde - allerlei opnames van (bijna complete) concerten. Veel zijn afkomstig van bestaande bootlegs; Fripp heeft er ook meerdere van uitgebracht onder de noemer King Crimson Collectors Club, via zijn postorderbedrijf. Het geluid is dan ook vaak niet optimaal. Nu ben ik wel gewend om daar doorheen te luisteren. De nieuwe mix van Steven Wilson en zijn op de bluray en dvd meegeleverde surroundmix zijn fantastisch. Opnieuw weet hij partijen naar boven te brengen die eerder wat bedolven waren onder de rest van de instrumenten; alles klinkt heel veel ruimtelijker. De dynamiek is nog altijd fenomenaal; bij vlagen knalt de boel meedogenloos uit de boxen. Onder de concertopnames zit wel degelijk interessant spul; zo is er het allereerste concert van het kwintet van de Zoom Club in Frankfurt van 13 oktober 1972; tweederde van het materiaal is geïmproviseerd. Ook erg gaaf zijn de (televisie)opnames uit de studio in Bremen van vier dagen later. Andere bands waren hier al te gast en die speelden dan hun grote hit of hits; King Crimson besteedt de drie kwartier zendtijd aan een versie van Exiles en een dik half uur geïmproviseerde muziek. Delen van sommige concerten heeft Fripp in 1992 gebruikt voor de The Great Deceiver box (waarover later meer). Verder nog meer leukigheden: de session reels uit de studio (bijna tachtig minuten studiogepiel) en een hele cd vol alternatieve mixen. Op de dvd en de bluray staan ook nog eens de videobeelden bij het optreden uit de studio in Bremen en dat is waarlijk prachtig om te zien. Bij nadere beschouwing blijkt dat de kwartetbezetting slechts een maand of wat bijeen is geweest en als je dat weet, dan is de kwaliteit van de muziek verbazingwekkend. Deze debieldikke doos is sinds 31 oktober 2012 in mijn bezit. Ik zal eerlijk zeggen: behalve de remix van Steven Wilson van de studioplaat heb ik alles slechts één enkele keer gedraaid. Dit is dus de tweede keer dat ik de gehele box beluister. Fripp heeft van allerlei periodes dit soort boxen uitgebracht en dit was na de 2009-doos In The Court Of The Crimson King de eerstvolgende. Het is leuk om te hebben, maar omdat ik van de hele doos slechts een enkel plaatje vaker beluister, heb ik de rest van de boxen aan mij voorbij laten gaan.





:Y
bazbodonderdag 8 juli 2021 @ 20:28
bazbo cd1273: King Crimson - Starless And Bible Black

E5rDwPGWYAAQEuo?format=jpg&name=small

Starless And Bible Black is het zesde studioalbum van King Crimson. Hoewel. Tweederde van de plaat is live opgenomen, maar in de studio voorzien van overdubs. Hoe zat het? In januari 1973, na amper drie maanden, zei Jamie Muir tabee en bleef de groep achter als trio. Er lag echter een dik vier maanden durende toer voor de boeg. Bijna honderd concerten speelde de band, in Europa en in de Verenigde Staten. Violist David Cross kreeg een elektrische piano en een mellotron om erbij te spelen; Bill Bruford breidde zijn kit uit met metalen platen. John Wettons monsterbas had niet veel extra's nodig; Fripps gitaarmuur en mellotron ook niet. Maar de balans in de band was weg; Cross stond in z'n uppie aan de zijkant op het podium en probeerde zijn ondersneeuwende rol te compenseren met een gouden kostuum. Het lukte niet. Bruford en Wetton speelden steeds luider, zó erg zelfs dat Fripp een plexiglazen plaat tussen hem en de ritmesectie in zette. En er moest snel een plaat komen; in die tijd speelde een band concerten om de plaat te promoten; op de toer legde een band geld toe. Nu Muir weg was, was er geen representatieve plaat. De gemakkelijkste manier om snel een nieuwe plaat te maken was een livealbum. De datum werd 23 november 1973, de locatie het Concertgebouw in Amsterdam. Eén kans. En er ging natuurlijk van alles mis. Zo horen we in The Night Watch dat de mellotron het begeeft. Of nee, dat horen we niet, want die is later in de studio opnieuw toegevoegd. En zo meer. Het titelnummer (een lange improv), Fracture en Trio komen ook van dat concert. The Mincer komt van een ander concert (Zürich) en We'll Let You Know is een deel van een improv uit Glasgow (net als je denkt dat hij lekker op stoom komt is-ie afgelopen). Trio is wel een verhaal apart; het is een volkomen geïmproviseerd stuk. John Wetton speelt subtiele basgitaar, Cross altviool en Fripp de fluit op de mellotron. Bruford wist wat hij moest bijdragen: niets. Hij hield zijn armen gekruist voor zijn borst met de drumsticks in zijn handen. Het is een schitterend en bijna idyllisch stuk. Het intro van opener The Great Deceiver scheurt dan weer gigantisch de bocht uit (zó moet je een plaat beginnen!) en is samen met het daarop volgende Lament in de studio opgenomen. Wat mij betreft is Fracture het hoogtepunt. Dit lange stuk heeft Fripp zelf omschreven als een van de allermoeilijkste gitaarstukken die hij heeft geschreven en gespeeld. Het stond niet lang op de setlijst. Starless And Bible Black verscheen in maart 1974 en is een intrigerende verzameling van live improvisaties en studiomateriaal. Ik kocht 'm op elpee in 1984 of 1985 en op 25 september 2000 schafte ik de toen net verschenen mooie remaster aan.




:Y
bazbodonderdag 8 juli 2021 @ 20:37
bazbo cd1274: King Crimson - Starless And Bible Black

E5xl11JXEAIC4AW?format=jpg&name=small

Starless And Bible Black is het zesde studioalbum van King Crimson. Hoewel. De remaster uit 2011 (die ik kocht op 6 oktober 2011) bevat een boel extra's, ook live. Op de bijgeleverde dvd nóg meer: een groot deel van het concert van 15 november 1973 in Zürich, plus het album in allerlei mixen, inclusief de surround. Steven Wilson heeft weer veel moeite gedaan om het geluid te verruimen en dat is hem weer schitterend gelukt. Bij vlagen lijkt het of je midden tussen de band staat. Die band speelde of het leven ervan af hing. Vooral de improvs maken bijzonder veel indruk. Veel werk van de toer geeft Fripp later in 1992 uit in de dikke doos The Great Deceiver (waarover later meer). Eind van de toer was ook duidelijk dat de balans in de groep hersteld moest en na het laatste concert kreeg David Cross te horen dat hij kon vertrekken. Van een kwintet naar een kwartet en naar een trio. Dat in nog geen jaar tijd. Het trio ging de studio in.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 09-07-2021 06:07:57 ]
bazbozondag 11 juli 2021 @ 11:43
bazbo cd1275: King Crimson - Red

E51wK6bXIAM3_qI?format=jpg&name=small

Red is het zevende studioalbum van King Crimson. Na de twee uitputtende toers van 1973 en 1974 zette de band David Cross dus op straat. Het trio ging de studio in. Fripp had drie nieuwe stukken klaar die te horen zijn op plaatkant een. Titelnummer Red is een instrumentaal beest. (Later vroeg iemand ooit eens aan Fripp: 'What was on your mind when you wrote Red?', waarop Fripp opstond, vooroverboog en al luchtgitaar spelende brulde: 'WENG DE DIDI WENG DE DIDI DIDI WENGGGG!') Fallen Angel is een 'ballad' die toch weer vreemde kanten opgaat en One More Red Nightmare is een ongekende rocker met alwéér vreemde maatsoorten en het beruchte bekkengeluid van Bruford. Op de tweede plaatkant twee stukken. Providence is een improv, live opgenomen tijdens de tour van 1974. En dan komt misschien wel het allermooiste stuk van King Crimson ooit. De band speelde Starless al verschillende malen tijdens de tour en nu namen ze het dan op. Het begint met die schitterende gitaar die een hemelse melodie speelt, dan het balladeachtig deel van een paar coupletten en vervolgens begint die gitaarsolo die bestaat uit één toon, dan opbouwt naar tonen hoger en uitmondt in een kakafonie en complex deel vol jazzmetal. Uiteindelijk, na twaalf minuten horen we nog kort die hemelse melodie en dan is de plaat afgelopen. Het trio kreeg tijdens de opnames in de studio hulp van Mel Collins en Ian McDonald op sax, Robin Miller op hobo en Mark Charig op cornet. Die opnames verliepen weer eens niet heel soepel. Fripp worstelde met depressie en voelde zich geroepen om in retraite te gaan. Toen de opnames klaar waren, verliet hij de studio. Wetton en Bruford maakten de plaat af en toen hij op het punt van verschijnen stond, belde Fripp rond met de mededeling dat hij de band had ontbonden. 'King Crimson has ceased to exist.' De plaat is tegenwoordig legendarisch en velen vinden het 't beste album van de band. De muziek van Crimson is nooit echt vrolijk geweest, maar deze is misschien wel de allerdonkerste. Ik kocht de elpee ergens in 1984 of 1985 en op 25 september 2000 verscheen een mooie remaster op cd. Die draai ik nu.




:Y
bartridzondag 11 juli 2021 @ 12:05
Ik heb niet zo heel veel van King Crimson, maar Red vind ik echt heel fijn :Y
bazbozondag 11 juli 2021 @ 16:00
bazbo cd1276: King Crimson - Red

E6AGqE1WUAMN_62?format=jpg&name=small

Red is het zevende studioalbum van King Crimson. In 2009 verscheen deze remix door Steven Wilson, die ik kocht op 13 november 2009. Alles klinkt nóg weer beter, helderder en ruimtelijker. Het potdorie weer of je midden in de studio staat en de band om je heen is. Er is nog wat extra spul ook. Een trioversie van titelnummer Red (dus zonder de op de originele versie zich bevindende cellopartij, waarvoor overigens geen enkele credit opgenomen is; niemand kan ook meer achterhalen wie of de partijen heeft ingespeeld), een trio- en tegelijkertijd instrumentale versie van Fallen Angel en de volledige improv van Providence (de albumversie is slechts een deel) die ook te vinden is op de box The Great Deceiver (waarover later meer). Op de meegeleverde dvd nóg meer: het album in diverse mixen, waaronder een sublieme surround, plus alle extra's van de cd én A Voyage To The Centre Of The Cosmos, dat ook al te vinden was op de box The Great Deceiver (waarover zoals gezegd later meer). Met Red heeft King Crimson een soort 'proto-metal'-plaat gemaakt die bijna vijftig jaar later nog altijd resoneert als een van de klassieke albums aller tijden. Starless is in ieder geval - in al z'n depressief makende schoonheid - tijdloos. Als na twaalf minuten van melodie, giertaar, monsterbas, beestdrums, jankende saxen en het pandemonium het thema voor de laatste maal terugkeert, is het kippenvel compleet en staan de tranen me zoals gebruikelijk in de ogen. Meesterlijk.



:Y

[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 11-07-2021 16:33:35 ]
bazbomaandag 12 juli 2021 @ 08:58
bazbo cd1277: King Crimson - USA

E6E4KsUXIAQP9av?format=jpg&name=small

USA is het tweede livealbum van King Crimson. Het verscheen in 1975. De band was toen opgehouden te bestaan en Robert Fripp had zich teruggetrokken in een landgoed ergens in de Verenigde Staten om zich daar aan de leer van G.I. Gurdieff te wijden. Wel werkte hij nog mee aan dit album. Opnames vonden plaats tijdens de laatste dagen van de laatste toer, in juni 1974. Op de originele vinylelpee, die ik ergens halverwege de jaren tachtig kocht, staan zes stukken. De plaat opende met Larks' Tongues In Aspic Part Two, daarna Lament en Exiles. De tweede plaatkant begon met de waanzinnige improv Asbury Park (aldaar opgenomen) en dat loopt over in Easy Money (dat een fadeout krijgt). Afsluiter op de elpee is een zinderende 21st Century Schizoid Man. Opvallend is dat er overdubs zijn: de vioolpartijen van David Cross kwamen niet altijd goed door; de monsterritmesectie van John Wetton en Bill Bruford was gewoon té luid, plus daaroverheen gierde niet zelden Fripps snijgitaar. Eddie Jobson deed de overdubs in de studio. In 2002 kwam er dan eindelijk een mooie versie op cd. Ik kocht die op 31 augustus 2002. Er is zowaar wat extra's. Zo opent de cd met de toen gebruikelijke inloopmuziek Walk On... No Pussyfooting (door Fripp&Eno, in de studio opgenomen ten tijde van No Pussyfooting). Na de zes gebruikelijke stukken horen we nog Fracture en Starless. Beide stukken zijn afkomstig van het laatste concert dat deze versie van King Crimson ooit gaf: op 1 juli 1974 in Central Park in New York. Het geluid op deze remaster is echt stukken beter dan op het originele vinyl. De plaat kwam ook terecht in de lijvige box The Road To Red, samen met allerlei concerten van die laatste tour en de plaat Red zelf, maar die doos heb ik aan mij voorbij laten gaan. Fripp ging dus in 1974 retraite. John Wetton viel in bij Roxy Music en werkte later weer samen met Bruford in UK, alvorens hij in de jaren tachtig onderdeel werd van Asia. Bill Bruford toerde met Genesis, ging sessiewerk doen bij andere bands (Brand X), deed een poging om een band te beginnen met John Wetton en Rick Wakeman (die helaas mislukte, omdat uiteindelijk alle managers ruzie met elkaar hadden), richtte zijn soloband Bruford op en speelde eind jaren zeventig met Wetton, Allan Holdsworth en Eddie Jobson in UK. King Crimson leek definitief ten einde...

Bijna niets van het oorspronkelijke album te vinden op YT, wel wat opnames van Central Park, 1 juli 1974:


:Y
bazbomaandag 12 juli 2021 @ 08:59
Ik houd even pauze. Ben er over twee weken weer. :P

:Y
Bosbeetlemaandag 12 juli 2021 @ 10:53
BBCD 336

R-5481091-1394468393-4451.jpeg.jpg

Deze zat bij het benefiet plaatje voor de DBs (zier cd 335). Had er verder niet om gevraagd en ga hem nu voor het eerst lusiteren. Ah bij de eerste tonen hoor ik vrij klassieke trash metal :Y Het is blijkbaar ook gelimiteerd ik heb 211/500
Bosbeetlemaandag 12 juli 2021 @ 10:57
quote:
10s.gif Op maandag 12 juli 2021 08:59 schreef bazbo het volgende:
Ik houd even pauze. Ben er over twee weken weer. :P

:Y
Prettige pauze :)
Bosbeetlemaandag 12 juli 2021 @ 11:10
Ah leuk een nederlandstalig nummertje :D

bartridmaandag 19 juli 2021 @ 16:06
Ik ga hier maar weer eens door. Elke week op een zoom call picken wij een willekeurig nummer en luisteren dan naar het corresponderende album uit de RYM top 250. Deze week is dat The Velvet Underground en Nico.
Na de VU maakte Nico een aantal erg mooie (maar niet makkelijk in het gehoor liggende) platen, zoals The Marble Index en Desertshore.
In 2012 bracht X-TG (ex Throbbing Gristle) een plaat uit met interpretaties van Desertshore en een aantal gast muzikanten.

quote:
Desertshore
The ‘Desertshore’ project is a 're-imagined' cover version of Nico’s seminal 1970 album first conceived by the late Peter 'Sleazy' Christopherson in Berlin 2006. In 2010 at his home in Bangkok, he refocussed his approach readying to record guest vocalists while Chris and Cosey prepared material in their UK studio for his return there in December. Sadly, Sleazy unexpectedly died in his sleep on the 25th November in Bangkok.

Chris and Cosey made a commitment to Sleazy to complete the ‘Desertshore’ project picking up from where they left off just prior to his untimely passing. With enthusiastic support and contributions from so many who were close to Sleazy, especially the guest artistes whose work he admired; Antony, Marc Almond, Blixa Bargeld, Sasha Grey and Gaspar Noé, the project is now complete.
bazbodinsdag 27 juli 2021 @ 10:36
0896: The Spencer Davis Group - Autumn '66

E7NV1cqXsAAQ0iA?format=jpg&name=small

Derde elpee van The Spencer Davis Group, oorspronkelijk verschenen in 1966. Naast genoemde Spencer Davis (gitaar) ook Pete York (drums), Muff Winwood (bas) en zijn broertje Stevie (gitaar, orgel, piano, bas, zang, alles). Ik vond deze elpee afgelopen woensdag 21 juli in een klein platenwinkeltje in Lübeck en nam hem mee voor acht eurootjes. Niet dat het een bijzondere uitgave is; integendeel, het is een Duitsche herpersing uit 1980. We krijgen een boel leuke covers (Nobody Knows When You're Down And Out, When A Man Loves A Woman, Midnight Special) plus een paar sterke eigen composities (Somebody Help Me, When I Come Home). Bijzonder onderhoudende elpee vol bluesy materiaal en wederom valt op wat een supertalent Steve Winwood is. In de paar maanden hierna zouden nog een paar megahits volgen (I'm A Man en Gimme Some Lovin') en dan stapt Steve Winwood uit de band om Traffic te beginnen.




:Y
bazbodinsdag 27 juli 2021 @ 10:36
Hele vakantie overigens Fracture en Starless in m'n kop gehad. :P

:Y
bazbodinsdag 27 juli 2021 @ 11:54
bazbo cd1278: King Crimson - Discipline

E7SnkkHWQAwyBJf?format=jpg&name=small

Discipline is het achtste studioalbum van King Crimson. Halverwege 1974 ging Fripp dus in retraite, al deed hij af en toe wel van zich horen. Zo maakte hij samen met Eno (zie aldaar) twee magistrale platen en toerde het duo in 1975. In 1977 en 1978 werkte Fripp mee aan drie bijzondere elpees van Daryl Hall, Peter Gabriel (II) en David Bowie ('Heroes'). In 1979 verhuisde hij naar New York en daar werkte hij met Blondie en begon hij een bandje The League Of Gentlemen. Rond die tijd verschijnt zijn soloplaat Exposure. Ook droeg hij bij aan volgende albums van Bowie (Scary Monsters). In de loop van 1980 openbaarde zich nieuwe muziek en Fripp begon een nieuwe band die half Brits en half Amerikaans zou moeten zijn. Voor de Britse zijde waren hijzelf en Bill Bruford beschikbaar; Tony Levin en Adrian Belew (die met Bowie had samengewerkt en veel van Fripps gitaarsolo's op het podium had gereproduceerd) zijn de Amerikanen. Twee gitaren, een stick en grotendeels elektronische drums (zonder bekkens): het betekent dat het geluid van deze band heel anders werd. De gitaren leggen een mozaïek, de stick een funky basis en de drums zijn eigenlijk het meest vrij. De eerste try-outconcerten in Engeland vonden plaats onder de bandnaam Discipline. Op de setlijst voornamelijk nieuw werk; slechts Red en Larks' Tongues In Aspic Part Two hintten naar het verleden. Echter, toen het op opnemen aankwam, wist Fripp dat dit de nieuwe King Crimson was. Op Discipline staan zeven stukken. Opener Elephant Talk is funky en geeft Belew de gelegenheid om weer eens zijn beestenboel uit zijn gitaar te trekken. Die funk is overigens niet raar; Belew had in in 1980 en 1981 veel getoerd met Talking Heads. Op de mooie ballad Matte Kudasai tovert Belew meeuwen uit zijn gitaar. Indiscipline kent brulwerk, gierende Frippgitaar en bizar strak samenspel tussen Levin en Bruford. Op Thela Hun Ginjeet (anagram van Heat In The Jungle) funkt het er weer op los en schotelt Belew ons zijn straatgeluidentapes voor. The Sheltering Sky is een prachtig atmosferische instrumental en titelnummer Discipline is een onnavolgbaar instrumentaal mozaïek. Ik heb de originele elpee niet eens op vinyl. Zoals eerder verteld was deze elpee de eerste die ik ooit van King Crimson hoorde (1983 was dat) en ik vond het destijds totaal niet wat ik verwachtte. In 2001 verscheen een mooie remaster (ter gelegenheid van de dertigste verjaardag van de band) en die kocht ik ergens in dat jaar - ik heb de precieze datum niet genoteerd (stom). Als extraatje staat er een alternatieve versie van Matte Kudasai op.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 28-07-2021 08:07:11 ]
bazbodinsdag 27 juli 2021 @ 13:56
bazbo cd1279: King Crimson - Discipline

E7S602TX0AAK3Qi?format=jpg&name=small

Discipline is het achtste studioalbum van King Crimson. Ik kocht hem een tweede keer op 6 oktober 2011, toen er een nieuwe mix door Steven Wilson verscheen ter gelegenheid van het veertigjarig bestaan van de band. Die mix is weer zeer goed en kan fraai bestaan naast de originele versie. Fripp & Wilson schotelen ons nog wat extra's voor: een paar vocal loops van Belew en alternatieve mixen van The Sheltering Sky en Thela Hun Ginjeet. Op de bijgeleverde dvd staat nog heel veel meer: de surroundmix door Wilson, nog een boel andere mixen van het album, The Terrifying Tale Of Thela Hun Ginjeet, de 12" Dance Mix van Elephant Talk en de video's van livewerk tijdens Old Grey Whistle Test in 1981 en 1982 (Elephant Talk, Frame By Frame en Indiscipline). Discipline is King Crimsonalbum dat we - ondanks de stijlbreuk met de klassieke 1969-1974-periode - inmiddels legendarisch kunnen noemen.




:Y
bazbodinsdag 27 juli 2021 @ 20:50
bazbo cd1280: King Crimson - Beat

R-13547407-1556288265-6289_jpeg_grande.jpg

Beat is het negende studioalbum van King Crimson. Het verscheen in 1982 en het had niet veel gescheeld of het was er nooit geweest. Na Discipline en de redelijk succesvolle toer gaat de band opnieuw de studio in. Uniek: voor het eerst in de geschiedenis met dezelfde bezetting als de vorige plaat. En jawel, hoor: Fripp ziet allerlei problemen. De studio deugde niet en nieuwe muziek diende zich ook al niet zo gemakkelijk aan. Bijdragen van de anderen waren nodig en ook dat ging niet soepel. Zo zou hij het materiaal van Belew niet geweldig vinden; Belew liet zijn vrouw Martha meeschrijven aan teksten die gebaseerd zijn op On The Road van Jack Kerouac. Toch lukt het na enige tijd iets beluisterbaars te produceren. Alle muziek is geschreven door de vier leden en de teksten komen van de Belews. Beat is met krap vijfendertig minuten een belachelijk kort album. Toch staat er sterk materiaal op. Zo ligt opener Neal And Jack And Me duidelijk in het verlengde van het vorige album, is Heartbeat een wat poppier deun, snijdt de gitaarsynthesizer van Sartori In Tangier fijn door mijn zenuwen en is Waiting Man het sterkste stuk van de plaat. Neurotica doet zijn naam eer aan en afsluiter Requiem begint als een rustgevende soundscape met een gitaarsolo zoals we die kennen van Fripps eerste plaat met Eno, maar eindigt in een dissonante nachtmerrie van formaat. Ook deze elpee heb ik niet op vinyl. In 2001 verscheen de mooie remaster en die kocht ik in dat jaar; wederom heb ik de precieze aankoopdatum niet genoteerd. Stom. Niets extra's op deze heruitgave. Ook stom.




:Y

[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 27-07-2021 21:30:03 ]
bazbowoensdag 28 juli 2021 @ 08:06
bazbo cd1281: King Crimson - Beat

E7XH4DFXEAIyThT?format=jpg&name=small

Beat is het negende studioalbum van King Crimson. In 2016 kwam een remix (door Steven Wilson uit) en die kocht ik op 21 november dat jaar. Die mix klinkt weer ruimtelijker en in mijn oren warmer en prettiger. De allergrootste ingreep is echter dat van Requiem nu de 'extended version' is geplaatst: met dik twaalf minuten in plaats van zes is het stuk nu veel meer in balans. Zowaar nog een extraatje ook: Absent Lovers is de instrumentale versie van Neal And Jack And Me. Datzelfde stuk is ook te vinden op de bijgevoegde dvd, met daarnaast nog allerlei mixen van het album (inclusief de surround), een alternatieve take van Neal And Jack And Me, een liveversie van Absent Lovers, plus drie video's: de belachelijke clip van Heartbeat en twee liveopnames uit een Duits jazztelevisieprogramma uit 1982 van Waiting Man en Heartbeat. Leuke set geworden zo!




:Y
bazbowoensdag 28 juli 2021 @ 19:22
bazbo cd1282: King Crimson - Three Of A Perfect Pair

E7X2riiWYAIqkeu?format=jpg&name=small

Three Of A Perfect Pair is het tiende studioalbum van King Crimson. De tour na Beat in 1982 verliep succesvol en gemoedelijk. En dus ging de band - volgens contract - begin 1983 de studio in. Fripp zelf had er helemaal geen zin in, maar hij had het contract voor drie platen getekend omdat hij de muziek van Discipline had willen uitbrengen, dus hij zat eraan vast. Wederom verliepen de sessies niet soepel; het materiaal bood zich niet gemakkelijk aan. Er was songmateriaal (dat Belew veelal had aangedragen) en er waren diverse improvisaties van de groep. Zo ontstonden de twee plaatkanten. Kant A is de 'Left Side' en bestaat uit lichtvoetig liedwerk; kant B is de 'Right Side' met experimenteler en geïmproviseerd materiaal. De plaat opent met het titelnummer, een ogenschijnlijk gemakkelijke deun, totdat de malle solo in 7/8 komt. Model Man en Man With An Open Heart zijn duidelijk ook Belewliederen. Sleepless is gebaseerd op een stickriff van Tony Levin en werd uiteindelijk de single (ik heb de maxisingle op vinyl nog; zie aldaar een jaar of tweeënhalf geleden). De plaatkant eindigt met de atmosferische instrumental Nuages. Industry opent de 'Left Side' en is een industriële improv, Dig Me is een beangstigende geluidsmuur en met No Warning is de nachtmerrie compleet. Gelukkig is er uiteindelijk nog Larks' Tongues In Aspic Part Three dat het album afsluit: na de bekende lick uit het origineel (uit 1972) klinkt een opzwepend deel in wederom een onmogelijk deel (in 9/8) en het stuk eindigt met een werkelijk fenomenale gitaarsolo. Ik heb de elpee natuurlijk op vinyl en in 2001 kwam een prima remaster uit, met daarop zowaar een derde plaatkant: 'The Other Side'. Zo horen we The King Crimson Barber Shop (een acapella deuntje waarvan alle partijen zijn ingezongen door Levin en dat ook al te horen was op de Frame By Frame-box (waarover snel meer)), twee improvs getiteld Industrial Zone en maar liefst drie extra remixen van Sleepless (die eerder te vinden waren op die maxisingle op vinyl). Ik kocht deze remaster in 2001 en ook in dit geval heb ik de precieze aanschafdatum niet genoteerd. Weer stom.




:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 28-07-2021 19:43:17 ]
bazbodonderdag 29 juli 2021 @ 09:52
bazbo cd1283: King Crimson - Three Of A Perfect Pair

E7cqCSVXEAIZc_b?format=jpg&name=small

Three Of A Perfect Pair is het tiende studioalbum van King Crimson. In 2016 verschijnt een remix door Steven Wilson en die koop ik op 8 november 2016. Er is weer extra materiaal. Op de cd staan The King Crimson Barber Shop en vijf instrumentaaltjes/improvs: Robert's Ballad, Shidare Zakura en drie Industral Zones, waarvan de derde dik een kwartier voortgiert. Op de bijgeleverde dvd nóg meer. Veel mixen van het album en de bonusstukken, de drie remixen van Sleepless én de officiële video van Sleepless. Naar aanleiding van de plaat toerde de band de hele wereld over in 1984 en na het laatste concert in Montreal (vereeuwigd op het album Absent Lovers, waarover later meer) kondigde Robert Fripp aan dat het erop zat: hij had aan de contractuele verplichting van drie albums voldaan en de band 'ceased to exist' voor de tweede maal. Fripp trouwde actrice/zangeres Toyah Wilcox en trok zich opnieuw terug, dit maal in Claymount Court in de Verenigde Staten, alwaar hij zijn nieuw uitgevonden gitaarstemming perfectioneerde en gitaarcursussen ging geven.




:Y
bazbovrijdag 30 juli 2021 @ 11:40
bazbo cd1284: King Crimson - Frame By Frame - The Essential King Crimson

R-3000653-1574586736-6716.jpeg.jpg

Frame By Frame is een vier cd's tellende verzameldoos van King Crimson. Pas in 1991 horen we voor het eerst sinds 1984 weer iets van de band. Fripp zet zich in om allerlei zakelijke onenigheid met oud-management en platenmaatschappijen op te lossen en in dat jaar verschijnt deze doos. Ik koop hem op 4 december 1991. Op dat moment heb ik slechts Lizard op (slecht klinkende) cd, dus dit is een prachtige eerste stap naar heraanschaf. De eerste drie cd's beslaan de drie studioperiodes 1969-1971, 1972-1974 en 1981-1984; het vierde plaatje bevat liveopnames uit die drie periodes. Plaatje 1 begint met het gehele album In The Court Of The Crimson King, behalve dat de lange wriemelimprovisatie van Moonchild is afgeknipt. Vervolgens horen we de singleversies van Cat Food en Groon en daarna het eerste stukje 'geschiedsvervalsing': Fripp heeft gemeend de stem van Gordon Haskell in Cadence And Cascade te moeten vervangen door de zang van Adrian Belew. The Sailor's Tale is heel iets ingekort en Haskell's baspartij uit Bolero - The Peacock's Tale is vervangen door een nieuwe die Tony Levin heeft ingespeeld. Het is overigens het enige stuk van Lizard; van Islands zijn er slechts twee. Op het tweede plaatje vier van Larks', drie van Starless And Bible Black en vier van Red, waaronder de gehele eerste plaatkant. Op het tweede plaatje zijn Fripps veranderingen nog ingrijpender. Dat Larks' Tongues In Aspic Part One iets is ingekort snap ik nog wel, maar een gekortwiekte Fracture en dat na het songdeel de gehele instrumentale monstersectie van Starless af is geknipt, vind ik van een brute barbaarsheid. Het derde plaatje bevat de gehele plaat Discipline, met uitzondering van Indiscipline, maar die komt op het livedeel wél weer terug. Van Beat horen we vier stukken en van Three Of A Perfect Pair slechts twee. Eén echt nieuw stuk(je) op deze doos: het acapella The King Crimson Barber Shop, een onzinliedje waarvan alle partijen zijn ingezongen door Tony Levin. Het vierde plaatje is zoals gezegd live en bevat van iedere periode drie livestukken. Zo goed als alles is later op andere (her)uitgaven verschenen, dus dit plaatje heeft heden ten dage nauwelijks toegevoegde waarde, maar in 1991 was dit de eerste openbaring van de Crimsonarchieven. Drie livestukken uit 1969 door de oorspronkelijke band (later ook te beluisteren op het doosje Epitaph), waarvan variaties op Donovan's Get Thy Bearings het opvallendst zijn. The Talking Drum en 21st Century Schizoid Man komen van het concert uit het Concertgebouw op 23 november 1973 en Asbury Park stond eerder al op USA. Het korte intro van Larks' Tongues In Aspic Part Three is opgenomen tijdens twee verschillende concerten in 1984 (die later allebei uitgegeven werden), Sartori In Tangier is een fenomenale versie uit Montreal (later te vinden op Absent Lovers) en Indiscipline komt van de Frejus-video uit 1982. Zoals gezegd: prima box, zij het dat ik enkele keuzes van Fripp onbegrijpelijk vind.




:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 30-07-2021 11:45:46 ]
bazbovrijdag 30 juli 2021 @ 20:02
Oh, ik heb plankje 20 gedraaid en ga nu aan plankje 21 beginnen.

210730-077-Plank-20-gedraaid-op-naar-plank-21.jpg

:Y
bazbozaterdag 31 juli 2021 @ 11:00
bazbo cd1285: King Crimson - The Abbreviated King Crimson: Heartbeat

E7nLu8GXsAIN904?format=jpg&name=small

The Abbreviated King Crimson: Heartbeat is een minialbum uit 1991. Het verscheen ter promotie van de doos Frame By Frame. In drieëntwintig minuten komt er een heel klein beetje King Crimson voorbij. Het opent met The King Crimson Barber Shop, dat we al kenden van de doos zelf. Daarna kortgeknipte/ingekorte versies van 21st Century Schizoid Man en het titelnummer van het album In The Court Of The Crimson King uit 1969. Vervolgens een edit van Elephant Talk en de volledige Matte Kudasai van Discipline (1981). Ten slotte is er een ingekorte versie van Heartbeat van Beat (1982). Het moge duidelijk zijn wat Fripp zelf als meest essentiële Crimsonplaten ziet. Er is nog een klein uitsmijtertje in de vorm van Medley. In tachtig seconden komen fragmenten van zeer veel Crimsonnummers uit 1969-1984 voorbij. Vraag is wat of dit plaatje toevoegt. Leuk is het wel. Ik vond dit hebbedingetje op 29 april 1997 ergens en schafte het aan.



:Y
bazbozondag 1 augustus 2021 @ 11:15
bazbo cd1286: King Crimson - The Great Deceiver

E7r-SBcXEAEwmg_?format=jpg&name=small

The Great Deceiver is een livedoos van King Crimson. Hij verschijnt in 1992 en ik koop de set op 4 mei 1996 als hij dan eindelijk in de plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar is. Met het werken aan die andere doos Frame By Frame ploegde Fripp door de liveopnames van de verschillende incarnaties van de band en hij moet zich gerealiseerd hebben dat het werk van de 1973-1974-Fripp-Wetton-Cross-Bruford-groep niet alleen zeer sterk was, maar ook zeer geliefd bij het publiek. In deze doos zitten vier cd's met bijna vijf uur livewerk uit die periode. Plaatje 1 bevat het complete concert van Providence, Rhode Island van 30 juni 1974 (een deel van een improv was al te horen op Red) en het is een debiel goed optreden, met een paar zeer sterke improvs. De afsluitende drie Fracture, Starless en 21st Century Schizoid Man zijn goed voor een flinke portie kippenvel, terwijl de gierende gitaarsolo in de lange improv A Voyage To The Centre Of The Cosmos voor een ander soort kippenvel zorgt. Op het tweede plaatje veel van Glasgow uit november 1973 met een opvallende verschijning van Cat Food en een hilarische improv waarin Fripp gebruik maakt van de ritmebox uit de mellotron. Plaatje drie bevat voornamelijk materiaal uit Pittsburg, Pennsylvania van 29 juni 1973 en daarin speelt de band Dr. Diamond, een stuk dat geen studio-opname kent en slechts een paar keer live is gespeeld. Op het vierde plaatje spul van Toronto van 24 juni 1974 en Zürcih van 15 november 1973. Er zitten nogal wat dubbelingen in de doos; zo horen we vier Easy Moneys en een stuk of wat The Talking Drums, Larks' Tongues In Aspic Part Twos en Starlessen. Geen bezwaar. Deze doos is een fenomenaal eerbetoon aan misschien wel de beste versie van King Crimson ooit en en daarnaast een van mijn favoriete (her)uitgaven van de band.

Niets van te vinden op YT, behalve dit stuk dat ook als extra mee kwam met de 2009 remaster van Red:


:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-08-2021 14:42:44 ]
bazbodinsdag 3 augustus 2021 @ 07:54
bazbo cd1287: King Crimson - VROOOM

E715ckmWUAAzTq5?format=jpg&name=small

VROOOM is een EP van King Crimson. In 1992 werkt Fripp samen met David Sylvian aan nieuwe muziek. Beiden zitten in een ingewikkelde periode in hun leven. Sylvian heeft een nieuwe relatie gevonden, staat op het punt om voor het eerst vader te worden en weet niet of en hoe hij dat in muziek moet uiten; Fripp worstelt met zakelijke zaken met platenmaatschappijen en management en dat levert hem gemengde gevoelens op. Samen met een leerling van Fripp uit zijn gitaarcursus, Trey Gunn, toert het duo door Italië met materiaal dat nog grotendeels in de steigers staat. Eind 1992 maakt het duo de plaat The First Day, met Warrgitaarspeler Trey Gunn en drummer Jerry Marotta. Dat album verschijnt in 1993; tijdens de toer spelen Fripp, Sylvian en Gunn met 'infinite-guitar'-professor Michael Brook en drummer Pat Mastelotto (bekend van Mr. Mister). Ik zie het kwintet spelen in november 1993 in Carré in Amsterdam (waarover later meer, als we bij Sylvian zijn aanbeland, tot over dik een jaar). Tijdens de toer openbaart zich nieuwe muziek aan Fripp; muziek, die hij herkent als King Crimson. Fripp vraagt Sylvian om onderdeel te zijn van die King Crimson, maar Sylvian weigert. Enige tijd later, tijdens een autorit, openbaart zich de samenstelling van de nieuwe King Crimson. Twee gitaren, twee bassen/sticks, twee drumstellen. Het 'double trio', noemt Fripp het. In mei 1994 komen Fripp, Belew, Levin, Gunn, Bruford en Mastelotto bijeen in Woodstock, NY en in vier dagen repeteert dit zestal een aantal stukken, die later dat jaar verschijnen op deze EP. Ik koop VROOOM op 18 november 1994, heb geen idee wat ik kan verwachten en word bij eerste beluistering zo ongeveer uit mijn luisterstoel geblazen. Opener en titelnummer VROOOM ragt er genadeloos in met zo'n typisch beukende Frippriff. Belew brult alles wat het leven behelst van zich af in Sex Sleep Eat Drink Dream. Cage is een supersnel (1:35) nummerke in onmogelijke maatsoort(en) waarin Belew een immense lap tekst afwerkt. Thrak is een lawaaimuur van formaat. When I Say Stop, Continue is een improv die misschien wel nergens heen gaat. Afsluiter One Time is dan weer een atmosferisch liedje. Kortom, voor iedereen wat wils. Eind 1994 vraag ik me af wat dit minialbum behelst; komt er meer?




:Y
bazbodinsdag 3 augustus 2021 @ 09:25
bazbo cd1288: King Crimson - THRAK

E72IOtSXMCEKwR-?format=jpg&name=small

THRAK is het elfde studioalbum van King Crimson. Het verschijnt in 1995 en ik koop 'm op 7 april van dat jaar, een speciale 'gold disc' editie. Ja, er kwam dus meer. En hoe geweldig klinkt deze plaat. Het supergamelanorkest klinkt of het altijd heeft bestaan, als een soepele en solide motor. In oktober 1994 doet het nieuwe sextet een korte reeks concerten in Buenos Aires om te testen of het nieuwe materiaal werkt en dat doet het. Vervolgens gaat de band de studio in en komt eruit met THRAK. De plaat opent met VROOOM, dat ik dus al kende van de EP, maar hier nog eens knetterender de kamer indendert. Dinosaur is een goed voorbeeld van hoe een Belewlied verKingCrimsond kan. Walking On Air is dan weer een ruimtelijk en atmosferisch lied. B'Boom blijkt het dubbeldrumintro tot megaragger THRAK en is wat mij betreft het hoogtepunt van de plaat. People is weer geheel het tegenovergestelde: een luchtige popdeun, maar dan op z'n Crimsons. One Time lijkt op de VROOOMversie, maar klinkt uitgewerkter. Sex Sleep Eat Drink Dream mist de rauwheid van de repetitieversie, maar blijft geweldig. VROOOM VROOOM ten slotte is een soort reprise van de opener waarin alle thema's en riffs nog eens voorbijkomen. THRAK is een meesterlijke plaat die het oude Redgeluid koppelt aan de 'modernere' Crimson uit 1981-1984: avontuurlijk, gave mix tussen songs en metalbeukerij.




:Y

[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 03-08-2021 10:42:47 ]
bazbodinsdag 3 augustus 2021 @ 10:41
bazbo cd1289: King Crimson - Dinosaur

E72jhPhXMA8jmd8?format=jpg&name=small

Dinosaur is een single van King Crimson. Ik kocht de cd single op 5 augustus 1995. Dinosaur staat op het album THRAK en hier horen we een ingekorte versie. Dinosaur startte als rockliedje dat Adrian Belew inbracht tijdens repetities van de band en daarna ging het Crimsonfilter eroverheen. Zo is er de strijkerssectie aan het begin en in het midden (met dank aan Belews gitaarsynthesizer) en maken de dubbeldikke Fripplickakkoorden het onmiskenbaar King Crimson. Daarnaast horen we VROOOM van de gelijknamige EP en drie stukken die live opgenomen waren (Cloudscape, Elephant Talk en Red) in Buenos Aires in oktober 1994.



:Y
bazbodinsdag 3 augustus 2021 @ 11:06
bazbo cd1290: King Crimson - B'Boom - Official Bootleg - Live In Argentina

E72qAizXMDoBaY2?format=jpg&name=small

B'Boom - Official Bootleg - Live In Argentina is een livealbum van King Crimson. Ik koop het op 8 augustus 1995 als het net is verschenen. De plaat is opgenomen in oktober 1994, als King Crimson een reeks concerten speelt in Buenos Aires om het materiaal van het nieuwe sextet te testen. Hoewel de ondertitel 'Official Bootleg' is, klinkt het niet als dusdanig. Dit is een professionele opname (op DAT) en het geluid is kraakhelder, misschien iets té helder. Wat we in ieder geval horen, is wat het dubbele trio teweegbrengt en dan vooral wat de betekenis van de twee drummers is. Mastelotto lijkt de vaste patronen te spelen, waaroverheen Bruford dan vrijelijk ertegenin drumt. Het resultaat is adembenemend en het effect is vooral goed te horen in B'Boom en het intro van Indiscipline. Daarnaast komen er veel stukken van (de dan nog niet verschenen) THRAK voorbij, veel van 1981 Discipline en van Beat en Three Of A Perfect Pair slechts Heartbeat en Sleepless. Het verdere verleden komt aan bod met Red en het duo The Talking Drum dat voorafgaat aan Larks' Tongues In Aspic. Levin en Gunn leggen de strakke partijen neer en Belew en Fripp gieren er naar hartenlust dwars doorheen. Gave plaat, mooi document. De band zou later in 1995 nieuwe opnames maken tijdens de concerten in Japan, die uit zouden komen op de dvd Déjà Vrooom. (Ik ga na al mijn cd's ook al mijn muziekdvd's draaien, goed?)



En voor als je er geen genoeg van kunt krijgen:

:Y
bazbowoensdag 4 augustus 2021 @ 10:06
bazbo cd1291: King Crimson - THRaKaTTaK

E77kfP6WUAQQ2Ca?format=jpg&name=small

THRaKaTTaK is een liveplaat van King Crimson. Ik koop 'm bij het verschijnen op 31 mei 1996, een Japanse versie is het, ook nog. Het is geen normaal livealbum, het is een verzameling improvs die de band speelde in oktober en november 1995 in Japan en de Verenigde Staten. De plaat begint met het intro van THRAK, het bizarre beuknummer van de gelijknamige plaat, en eindigt met het outro van THRAK, het bizarre beuknummer van de gelijknamige plaat. In de vijftig minuten daartussenin horen we zes geïmproviseerde delen, van abstract tot atmosferisch, van toegankelijk tot kakofonisch. Fripp horen we met zijn Frippertronicselektronica, Belew met zijn gitaarsynthesizer (met het geluid van een piano!) en boormachine op de body van de gitaar, Levin met de strijkstok op zijn staande bas en gewriemel op zijn stick, Gunn met de diverse geluiden van zijn Warrgitaar en drummers Mastelotto en Bruford met hun algehele en onnavolgbare percussiegeweld. Dat het bij vlagen ondoorgrondelijk is (chaos, nachtmerrie, monsterbombast) moge duidelijk zijn. Maar gaaf is het wel. Een klein uur THRAKking; je kunt me er wakker voor maken.




:Y
bazbowoensdag 4 augustus 2021 @ 16:59
bazbo cd1292: King Crimson - Schizoid Man

E78Fz5qX0AMfxHO?format=jpg&name=small

Schizoid Man is een minialbum van King Crimson. Of een uitgebreide single, dat kan ook. Het is maar hoe je het bekijkt. Of beluistert. 'Is this listenable?' vraagt Fripp op het hoesje van het plaatje dat in 1996 verschijnt. In bijna drie kwartier krijgen we vijf verschillende versies van 21st Century Schizoid Man voor onze kiezen. We starten met het origineel van In The Court Of The Crimson King uit 1969 en een daarvan ingekorte soort singleversie. Dan een liveversie uit 1969 die later terecht zou komen op het doosje Epitaph, waarover (niet veel) later meer. Vervolgens klinkt de live-uitvoering die eerder te horen was op Earthbound uit 1972 en ten slotte blaast de liveversie van Asbury Park van 28 juni 1974 ons van de sokken. Was het origineel van de debuutplaat al energiek, het vuur knettert zo niet feller tijdens de concerten. Ik koop dit leuke hebbendingentje op 30 september 1996 bij het verschijnen. Veel draai ik het niet, maar als ik het doe heb ik een grote grijns op mijn glaat.


De 1972- en 1974-versie zijn niet te vinden op YT, maar wel:


:Y
bazbovrijdag 6 augustus 2021 @ 09:56
bazbo cd1293: King Crimson - Epitaph

E8F2ywGWUAIKWeB?format=jpg&name=small

Epitaph is een livedoosje van King Crimson. Na de tour in 1996 besteedt Fripp veel tijd in de archieven. Nu hij veel zakelijk gedoe heeft opgelost en hij veel rechten van oude opnames in beheer heeft, neemt hij ruim de gelegenheid om de geschiedenis in te duiken. BIj het samenstellen van de box Frame By Frame kwam hij veel opnames uit 1969 van de klassieke oerbezetting tegen. Dit doosje bevat twee plaatjes. Op het eerste staan BBC-opnames uit mei en augustus 1969, plus concertopnames van de Fillmore East en West van 21 november en 14 december van dat jaar. Het tweede plaatje bevat het complete concert van 15 december en het is het allerlaatste concert dat deze incarnatie van de band gaf. Op het repertoire de drie kernstukken van de debuutplaat (21st Century Schizoid Man, Epitaph en titelnummer In The Court Of The Crimson King), Donovan's Get Thy Bearings (jamversie), een nieuwe compositie Travel Weary Capricorn (gezongen door drummer Michael Giles), Drop In (dat in een andere vorm terug zou komen als The Letters op de Island-plaat) en A Man, A City (dat nog in ontwikkeling is en in iets andere vorm te horen is als Pictures Of A City op de tweede plaat In The Wake Of Poseidon). De geluidskwaliteit is opvallend goed, al heeft Fripp in sommige fragmenten gebruik moeten maken van beschikbare bootlegs om enkele gaten op te vullen. Het tweede plaatje klinkt grandioos en laat horen hoe energiek de band in die tijd was, ondanks dat de leden wisten dat de band uit elkaar ging na dit optreden. Multi-instrumentalist Ian McDonald en drummer Michael Giles waren het vele toeren en van huis zijn zat; Greg Lake had een dag ervoor backstage ene Keith Emerson ontmoet en met hem klinkte het zodanig dat ze besloten om een band te gaan beginnen. Fripp bleef achter met tekstschrijver en lichtman Peter Sinfield. Dit boxje is een prachtig livedocument van de klassieke Crimson. Ik kocht het bij het verschijnen op 25 april 1997. Later zou er een tweede deel komen met nog eens twee plaatjes uit deze periode en daarover later meer. Nu ga ik nog even uit mijn dak met de werkelijk adembenemende Mars, het laatste stuk van het laatste concert van deze oerCrimson.




:Y

[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 06-08-2021 10:30:26 ]
bazbovrijdag 6 augustus 2021 @ 16:19
bazbo cd1294: King Crimson - The Night Watch - Live At The Concertgebouw Amsterdam, November 23rd 1973

E8HBBU3WQAECWs7?format=jpg&name=small

The Night Watch - Live At The Concertgebouw Amsterdam, November 23rd 1973 is een livealbum van King Crimson. Het verscheen eind 1997 en ik kocht het op 29 december van dat jaar. Zoals de titel doet vermoeden, is de plaat opgenomen op 23 november 1973 in het Concertgebouw in Amsterdam. Wacht even, was dat niet ...? Ja, dat was het concert waarvan grote delen de basis vormden voor het album Starless And Bible Black. Bij het samenstellen van de doos The Great Deceiver moet Fripp hebben aangevoeld dat de bezetting Robert Fripp, David Cross, John Wetton en Bill Bruford een heel bijzondere was en dat de meeste fans deze groep op handen dragen. En dus besluit hij om een compleet concert van die incarnatie van King Crimson uit te brengen. Maar liefst zesentwintig van de zesenveertig minuten die Starless And Bible Black telt komen van dit concert. Her en der waren wat overdubs aangebracht, maar op deze dubbelcd horen we bijna het hele optreden. Bijna, want de plaat begint met Easy Money en dat is een stuk waarmee de band nooit begon. Waarschijnlijk startte het optreden met Larks' Tongues In Aspic Part One en ontbreekt dat van de mastertapes. Dan Lament, Book Of Saturday en Fracture. In The Night Watch horen we goed waarom er overdubs nodig waren. De techniek liet de band regelmatig in de steek. Tijdens dit lied over het befaamde schilderij van Rembrandt begeeft plots Cross' mellotron het; even lijkt het of de boel stil valt, maar de band speelt door en Cross maakt het stuk af door te improviseren op zijn elektrische piano. Daarna volgt de dik twaalf minuten durende improv die bekend zou worden als het titelnummer van de elpee Starless And Bible Black. Het tweede plaatje start met een tweede improv. Wetton op bas, Fripp op de fluit van de mellotron en Cross op viool maken een zó sereen miniatuurtje, dat Bruford weet dat hij niets moet bijdragen: gedurende dit stuk zit hij met zijn handen en drumsticks gekruist voor zijn borst. Exiles is zoals altijd een mooi gedragen en stemmig stuk in de setlijst. Een derde improv is het intro voor het stuwende The Talking Drum dat gewoontegetrouw uitmondt in een knetterende versie van Larks' Tongues In Aspic Part Two. Daarmee is het reguliere deel van het concert ten einde en een zinderende 21st Century Schizoid Man is de toegift. Deze dubbelaar geeft een prachtige inkijk in de werkwijze van de band; hoe de combi van gecomponeerde en geïmproviseerde stukken een duizelingwekkend concert opleveren. Wat een band.




:Y
bazbozaterdag 7 augustus 2021 @ 07:57
bazbo cd1295: ProjeKct Two - Space Groove

E8Kif5NXEAE2Yp8?format=jpg&name=small

Space Groove is het eerste album van ProjeKct Two, een van de 'fractals' van King Crimson. Deze 'fractals' ontstaan eind 1996, als na de uitgebreide wereldtoernee kansen op vervolg klein lijken. Logistiek gezien blijkt het lastig om het sextet bijeen te houden en gezamenlijk nieuwe muziek te maken. Fripp vindt de oplossing in de ProjeKcts: bandleden gaan in verschillende samenstellingen - op momenten dat het hun uitkomt - nieuwe muziek maken, die grotendeels geïmproviseerd tot stand komt. ProjeKct Two is het eerste ProjeKct dat live actief is en een plaat uitbrengt. ProjeKct Two is een trio, bestaande uit Robert Fripp (gitaar), Trey Gunn (Warr-gitaar) en Adrian Belew (drums). Dat Belew drumt is niet raar; hij beheerst vele instrumenten en tijdens de tour van 1982 speelt hij al drumduetten met Bruford. Op Space Groove maakt hij gebruik van de Roland V Drum Pro Kit, een drumstel dat ook elektronica aanstuurt. Voeg daarbij Gunns combi van baswerk en gitaar én Fripps soundscapes en gierende gitaartonen en je hebt een compleet nieuwe wereld. Ik kocht de dubbelcd op 8 mei 1998 toen hij net uitkwam en wist niet wat ik hoorde. Space Groove is zoals de titel. Gelijk op het eerste plaatje gaat het los met het titelnummer dat in drie delen is geknipt. Op het eerste gehoor lijkt het dansbaar. Wat Belew op die elektronische drums doet, is zeer aanstekelijk. De soms wazige en soms snijdende gitaartapijten die eroverheen liggen, maken het dan weer compleet bizar. Op het tweede plaatje een suite van drie stukken die onderverdeeld zijn in totaal veertien delen en die werkelijk alle kanten op gaan. Hier hoor ik ook weer die lachwekkende pianosamples uit de gitaar; op andere momenten is de gitaargeluidsmuur weer niet te overzien. Het lijkt allemaal te komen van een andere planeet en toch is het onmiskenbaar King Crimson. Had het een tijdje niet gehoord en vind het weer bijzonder vermakelijk. De mix van de stuwende ritmes in combinatie met de wolken van soundscapes en met die onnavolgbare (gitaar)lijnen blijft me boeien. Geweldig.




:Y
bazbozondag 8 augustus 2021 @ 10:29
bazbo cd1296: King Crimson - Absent Lovers - Live In Montreal 1984

E8LLdkyXEAQsTOq?format=jpg&name=small

Absent Lovers - Live In Montreal 1984 is een livealbum van King Crimson. Het verschijnt in 1998, ik koop het op 18 juni 1998 en het is opgenomen op 11 juli 1984 in The Spectrum in Montreal. Het is het laatste concert dat de 1981-1984-versie van King Crimson (Fripp, Belew, Levin, Bruford) speelt tot 1994. Bij het doorsnuffelen van de archieven kwam Fripp dit concert tegen; het is destijds in z'n geheel op de Canadese radio uitgezonden en kwam op allerlei bootlegs terecht. Nu is het er dan in uitstekende geluidskwaliteit op dubbelcd. Het optreden begint met Entry Of The Crims, een soundscape waarbij een voor een de bandleden opkomen en mee-improviseren. Het mondt uit in een gedreven versie van Larks' Tongues In Aspic Part Three van de eerder dat jaar verschenen plaat Three Of A Perfect Pair. Die plaat staat centraal tijdens het optreden. We horen er verschillende stukken van, waaronder het titelnummer, het maffe Industry, het compleet bizarre Dig Me, plus de songs Man With An Open Heart en Sleepless. Verder komen zo ongeveer alle stukken van DIscipline voorbij en drie van Beat. Van de ouwetjes zijn alleen Red en Larks' Tongues In Aspic Part Two van de partij. Ook dit is een mooi document en laat horen wat een krachtige band Crimson was in deze drie jaren.




:Y
bazbozondag 8 augustus 2021 @ 11:54
bazbo cd1297: King Crimson - Cirkus - The Young Persons' Guide To King Crimson Live

E8QM1AbWUAIo70p?format=jpg&name=small

Cirkus - The Young Persons' Guide To King Crimson Live is een livealbum van King Crimson. Goh. Het verschijnt begin 1999 en ik koop het op 23 mei 1999. Het eerste plaatje is getiteld Neon Heat Disease 1984-1998 en bevat dus op dat moment 'recent' werk; het tweede plaatje Fractured 1969-1998 belicht ook de oudere periode. Wat vooral interessant is aan deze dubbelaar, is dat er veel spul op staat dat op dat moment (1999) nog nergens anders te horen is. Drie stukjes van Absent Lovers, twee van The Night Watch, drie van Epitaph en twee van The Great Deceiver (zie hiervoor) ken ik al, maar de rest is nieuw. Zelf ben ik het meest benieuwd naar materiaal van de 1972 band (Fripp, Collins, Burrell, Wallace), omdat daarvan bijna geen livespul verkrijgbaar is, met uitzondering van de rampzalig klinkende elpee Earthbound, die ik in 1999 niet eens heb (de eerste remaster verschijnt pas in 2002). Hoe die band 21st Century Schizoid Man en Ladies Of The Road speelt, valt me niet tegen; dat ik geen versie te horen krijg van Cirkus (toch het titelnummer van deze verzameling), vind ik dan weer teleurstellend. Wél weer heel leuk zijn het stuk van ProjeKct One en de twee van ProjeKct Two die zijn opgenomen, die stukken die ik dan ook nog niet ken. De geluidskwaliteit is wisselend, maar nergens belabberd en dit album zorgt voor bijna tweeënhalf uur vertier.

Van de 'nieuwe' stukken op deze verzameling bijna niks te vinden op YT, behalve:



:Y
bazbozondag 8 augustus 2021 @ 15:20
bazbo cd1298: King Crimson - The Projects - ProjeKct One: Live At The Jazz Cafe

E8RSS2rXEAI1lYq?format=jpg&name=small E8RSS2UWYAgprkB?format=jpg&name=small

Live At The Jazz Cafe is het eerste plaatje in de doos The ProjeKcts van King Crimson. Op het plaatje speelt ProjeKct One live in het Jazz Cafe in Londen en we horen een selectie van de vier avonden dat de band er optrad, van 1 t/m 4 december 1997. ProjeKct One was het eerste ProjeKct dat zich geformeerd had, nadat King Crimson in 1996 de uitgebreide wereldtoernee had beëindigd. Met z'n zessen samenkomen, muziek schrijven, repeteren en voor een publiek spelen bleek zeer ingewikkeld en dus vonden de bandleden de oplossing in verschillende 'fractals', oftewel The ProjeKcts. ProjeKct One bestaat uit Robert Fripp (gitaar), Trey Gunn (Warr-gitaar), Tony Levin (bas en stick) en Bill Bruford. Na deze vier concerten was het bekeken ook met ProjeKct One (Bruford was meneer Fripp weer eens spuugzat en richtte zich liever op zijn herziene versie van Bill Bruford's Earthworks). Dit livedocument laat horen wat de band deed: zonder enige voorbereiding het podium op en spelen maar. De volledig geïmproviseerde stukken klinken niet chaotisch; verre van dat. De bandleden luisteren goed en voegen slechts wat toe als dat nodig is. Soms swingt het, soms wringt het, soms giert het gewelddadig en soms is het verbazingwekkend atmosferisch. De stukken op deze cd hebben een titel die verwijst naar (het nummer van) de avond, (welke) set en (welk) nummer. Zelf vind ik 2 ii 3 stemmig. Ik kocht de doos The ProjeKcts overigens op 10 november 1999 toen hij net uit was.

Niet veel van te vinden op YT.



:Y
bazbozondag 8 augustus 2021 @ 19:16
bazbo cd1299: King Crimson - The Projects - ProjeKct Two: Live Groove

E8SHkanXoAIMfqB?format=jpg&name=small E8SHsUzXsAU22qy?format=jpg&name=small

Live Groove is het tweede plaatje in de doos The ProjeKcts van King Crimson. ProjeKct Two toerde in het voorjaar van 1998 door de Verenigde Staten en een verslag daarvan horen we hier op deze cd. Belew legt nadrukkelijk de ritmische basis neer met zijn elektronische V-Drums, Gunn plaatst daar bas- of gitaarloopmozaïeken overheen en vervolgens is het Fripp die tekeer gaat met zijn soundscape- of giergiertaar. Daar waar Space Groove nog een wazige en zweverige ruimtereis was, daar is deze livemuziek veel gejaagder, op het neurotische af. De twee openingsstukken Sus-tayn-Z en Heavy ConstruKction zijn daar zeer goede voorbeelden van. Daarna volgt het dramatische The Deception Of The Thrust, met daarin een hoofdrol voor de 'pratende' Warrgitaar van Gunn. Dit stuk bleek een blijvertje, want latere incarnaties van King Crimson zouden het blijven spelen. Maar daarna gaat het weer tekeer in razend tempo. Aan het eind van de cd valt het geluid stil en horen we Fripp vanaf het podium de oproep doen aan de persoon in het publiek die een foto maakte of die zijn camera bij hem wil inleveren. Er klinkt wat verwarring in de zaal en als het publiek door krijgt dat het concert niet verder gaat voordat de onverlaat doet wat hem gevraagd is, slaat de stemming om. Na tien minuten gejoel en onrust is het apparaat dan onschadelijk gemaakt en sust Belew de boel. Als toegift krijgen we een wriemelversie van 21st Century Schizoid Man, althans slechts de riffs aan het eind van de solosectie. Ondanks de wat overbodige en naar voelende reportage van Fripps eigenzinnige gedrag, is dit een zeer sterk album. Live Groove is het hoogtepunt van de ProjeKtsdoos!

Niets van te vinden op YT, behalve:

:Y
bazbodinsdag 10 augustus 2021 @ 07:29
bazbo cd1300: King Crimson - The Projects - ProjeKct Three: Masque

E8Z6x16WUBIpoQ5?format=jpg&name=360x360 E8Z6z-LWUAYvbRG?format=jpg&name=small

Masque is het derde plaatje in de doos The ProjeKcts van King Crimson. ProjeKct Three bestaat uit Robert Fripp (gitaar), Trey Gunn (Warrgitaar) en Pat Mastelotto (elektronische drums) en is grotendeels het geesteskind van Mastelotto. Zijn elektronische drums, veelal voorgeprogrammeerd, vormen de basis van verder volkomen geïmproviseerde stukken die werkelijk alle kanten op springen. Het trio toerde kort in maart 1999 door de Verenigde Staten en de opnames daarvan bewerkte Fripp tot een dertiendelige suite (Masque 1-13) die op dit derde plaatje terecht is gekomen. Bij vlagen is het atmosferisch, maar bij andere en veel meer vlagen is het ongemakkelijk, luidruchtig en complex. Onvoorstelbaar dat het trio dit zo op het podium wist voort te brengen. Wie denkt dat het met elektronische drums een monotone dreun is, heeft het verschrikkelijk mis; hier horen we dag en nacht, licht en donker, zwart en wit, lief en uitermate boosaardig. Heel fijn.

Ook weer bijna niets van te vinden op YT, behalve:


En iets van concertopname:

:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-08-2021 08:46:27 ]
bazbodinsdag 10 augustus 2021 @ 08:45
bazbo cd1301: King Crimson - The ProjeKcts - ProjeKct Four: West Coast Live

E8aK0xSXMAkykZc?format=jpg&name=360x360 E8aLA85XMAUvxGS?format=jpg&name=small

Masque is het derde plaatje in de doos The ProjeKcts van King Crimson. ProjeKct Four toerde heel kort in oktober en november 1998 door de Verenigde Staten. Is ProjeKct Three al complex en moeilijk te doorgronden; ProjeKct Four gaat nog een stapje verder. Wederom is het Pat Mastelotto die met zijn elektronische drums al alle aandacht opvraagt. Daarnaast horen we Tony Levin op bas en stick en Trey Gunn op zijn Warrgitaar. Dan zou het muziekmozaïek al klaar moeten zijn, maar Fripp speelt daar dan nog eens zijn soundscapes en bij vlagen volledig neurotische giertaarsolo's overheen. Ik kan me voorstellen dat het voor veel luisteraars tijdens de concerten te veel moet zijn geweest; zij kregen bijna twee uur volledig geïmproviseerde en bijna ondoorgrondelijke muziek voor hun kiezen. Ik vind het heerlijk en kan me fijn laten meeslepen door de golfbewegingen die de muziek maakt. De liveopnames klinken ook hier als een soort suite. Eerst vier lange delen die Ghost heten, dan zowaar het stuk Deception Of The Thrush en twee stukken getiteld Hindu Fizz en ProjeKction die gecomponeerder lijken. De plaat eindigt met nog eens vijf delen van Ghost, twee minuten stilte en een verborgen, titelloos bonusstukje van negenendertig seconden. Gave plaat en een briljante doos.

Ook weer bijna niets van te vinden op YT. Wel iets live dat niet op de cd staat:

:Y
bazbowoensdag 11 augustus 2021 @ 09:36
bazbo cd1302: King Crimson - The ConstruKction Of Light

E8fPR1kWEAEr6K3?format=jpg&name=small

The ConstruKction Of Light is het twaalfde studioalbum van King Crimson. In 2000 is het zover en op 11 mei schaf ik 'm aan. Als ik thuis kom en de plaat in de speler douw, schrik ik. Dit is plompe rock en Belew klinkt niet als Belew. Althans, dat is mijn gedachte bij het eerste stuk ProzaKc Blues. King Crimson is weer een kwartet. Naast Fripp en Belew op gitaren zijn Trey Gunn (Warrgitaar) en Pat Mastelotto (drums) van de partij. Na de ProjeKctsperiode gaat Bruford weer verder met zijn Earthworks en zit Levin vast aan een wereldtournee met Seal, vandaar dat Fripp het doet met dit 'double duo', zoals hij het noemt. Op het eerste gehoor lijkt het allemaal wat rockier en simpeler; bij nadere beluistering blijkt er toch veel ouderwets complexe Crimson in de muziek te zitten. ProzaKc Blues, Into The Frying Pan en The World's My Oyster Soup Wax Museum (met z'n malle pianosamples uit de gitaar) mogen dan wat eenvoudige stampers lijken (maar zijn het niet); het titelnummer, FraKctured en Larks' Tongues In Aspic Part Four zijn weer typerender stukken; de eerste is een 'vervolg' op Fracture van het album Starless And Bible Black (1973) en de tweede een vervolg op de stukken van de gelijknamige elpee (1973) en Three Of A Perfect Pair (1984) en bevatten herkenbare licks en structuren. Alles uitermate herkenbaar als zijnde Crimson. Buitenbeentje is de toegift Heaven And Earth, uitgevoerd door ProjeKct X, een aanvankelijk atmosferischer stuk dat eerder doet denken aan Fripps soundscapes dan aan Crimson, maar zich na een paar minuten ontpopt tot een werk dat niet had misstaan op de ProjeKctsdoos. Eerlijk gezegd vond ik destijds de plaat wat tegenvallen en superveel heb ik hem niet gedraaid. Denk dat het komt doordat het in mijn oren allemaal wat kil en technisch klinkt. Tegenwoordig kan ik het album meer waarderen; ik hoor prachtige gierende gitaarlijnen (ook in de 'simpele' stukken), sterke melodieën, adembenemende composities en vooral stukken als The ConstruKction Of Light en FraKctured vind ik zeer goed.




:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 12-08-2021 19:42:43 ]
bazbodonderdag 12 augustus 2021 @ 18:11
bazbo cd1303: King Crimson - The ReconstruKction Of Light

E8lSUXEXEAYTcvm?format=jpg&name=small

The ConstruKction Of Light is het twaalfde studioalbum van King Crimson. Het verscheen in 2000 en zoals ik hiervoor beschreef, was ik aanvankelijk niet zo heel enthousiast over de plaat. Ik niet alleen. Zelfs Robert Fripp had zijn bedenkingen en dan vooral over het drumwerk. Pat Mastelotto speelde in ProjeKct Three en Four voornamelijk elektronische V-Drums en dat leek toen een goed idee; anno 2019 denkt Fripp daar heel anders over en in dat jaar brengt hij een nieuwe versie uit, getiteld The ReconstruKction Of Light, waarop Pat Mastelotto de percussiepartijen opnieuw heeft ingespeeld. Ik moet zeggen: het klinkt veel natuurlijker én krachtiger. Op een of andere manier krijgen de stukken er meer zeggingskracht door en daar waar ik eerst dacht dat het materiaal wat mediocre was, moet ik nu zeker erkennen dat de composities wel degelijk bestaansrecht hebben. Het lijkt wel een compleet andere plaat. De boel is in z'n totaliteit ook opnieuw gemixt en alles is nu nog vetter dan de originele versie. Op de bijgeleverde dvd staat de plaat in de oude versie en in de nieuwe en in een surroundmix. Het extraatje is het complete album van ProjeKct X dat ooit ergens verscheen maar ik nooit heb kunnen vinden. Het is een meer ambiente Crimson; Mastelotto speelt zijn elektronische V-Drums en daaroverheen klinken de donkere partijen van Belew, Gunn en Fripp. Bij vlagen ritmisch-neurotisch, bij andere vlagen wat gedoseerder. Alles instrumentaal. Ik kocht deze set The ReconstruKction Of Light op 4 juli 2019.




En vooruit, het stuk van ProjeKct X dat op beide albumversies staat:

:Y
bazbovrijdag 13 augustus 2021 @ 06:49
bazbo cd1304: King Crimson - Heavy ConstruKction

E8pJRKHWQAIwWPN?format=jpg&name=small

Heavy ContruKction is een livealbum van King Crimson. In mei, juni en juli 2000 toert het kwartet door Europa en de concerten worden vastgelegd op DAT. Fripp kiest uit de opnames de beste en stelt een representatieve setlijst vast. Een 'ideaal' concert horen we op de eerste twee plaatjes. Zo ongeveer de gehele The ConstruKction Of Light komt voorbij, aangevuld met veel werk van THRAK. Daarnaast het lied Three Of A Perfect Pair (akoestisch, solo, door Belew), het van oudsher ProjeKctstuk The Deception Of The Thrush en twee vrij lange improvs. Plaatje twee besluit met een cover van Bowies Heroes (ter herinnering: Fripp speelde de giertaar op het origineel, vandaar). Het tweede plaatje is 'enhanced'; als je het in je computer stopt en de juiste code weet ('rome'), dan openbaren zich livebeelden van zeven stukken. Er is ook nog een derde plaatje, waarop dertien improvs van verschillende concerten aan elkaar zijn geplakt. Eén van die improvs is een uitgesponnen versie van The Deception Of The Thrush en twee ervan bevatten een ijzige Fripp die de technicus opdracht geeft om de zaallichten aan te doen en de persoon in het publiek die een foto heeft gemaakt op te sporen. Deze driedubbeldikke cd is een sterk document van de korte toer in 2000 en laat horen hoe het dubbele duo z'n mannetje stond. Muziektechnisch is alles tiptop in orde en dit is een mooie aanvulling op het dan toch al niet kinderachtige (live)oeuvre van King Crimson. Ik kocht Heavy ConstruKction bij het verschijnen op 2 december 2000.




:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-08-2021 07:26:22 ]
bazbozaterdag 14 augustus 2021 @ 16:27
bazbo cd1305: King Crimson - VROOOM VROOOM

E8upYu9WYAI14b9?format=jpg&name=small

VROOOM VROOOM is een livealbum van King Crimson. Het verscheen in 2001, ik kocht het op 27 oktober 2001 en het is eigenlijk een verzameling van opnames. Op het eerste plaatje van de dubbelcd staan opnames van het concert dat het double trio gaf op 2, 3 en 4 augustus 1996 in Het Metropolitan Theater in Mexico City. We horen veel werk van het dan verschenen album THRAK en een paar oudjes: The Talking Drum dat toeleidt naar Larks' Tongues In Aspic Part Two, Neurotica, Red en - uiterst verrassend - 21 Century Schizoid Man. Er is ook een nieuw stukje Prism, waarin drummers Bill Bruford en Pat Mastelotto een waanzinnig duet spelen. Eenzelfde soort, maar nóg krachtiger drumstuk (Conundrum) opent het tweede plaatje, dat is opgenomen op 20, 21, 22, 24 en 25 november 1995 in het Longacre Theater in New York. Hier horen we naast THRAKstukken ook veel van Discipline. Op beide plaatjes staan B'Boom en het bijbehorende THRAK en ik blijf deze combi toch wel het allersterkste van dit dubbele trio vinden. Maar alles is goed; nergens stelt dit plaatje teleur, al hebben we veel (heel veel) stukken al eens of meerdere keren gehoord. Het tweede plaatje sluit overigens af met Free As A Bird (het Beatlesnummer dat Belew tijdens de shows in z'n uppie akoestisch speelde, daags na het verschijnen van de Anthology-compilatie van The Fab Four, waarop het lied voor het eerst te horen was) en een versie van Walking On AIr (dat afkomstig is van de show in Los Angeles op 30 juni 1995). Het leuke van de twee nieuwe drumstukken (en van de twee B'Booms) is dat het misschien wel mede de aanleiding is geweest dat Fripp acht jaar geleden heeft besloten om nieuw leven te blazen in een unieke bezetting van King Crimson: eentje waarin de drums een nóg grotere rol spelen. Maar daarover later meer.





:Y
bazbozaterdag 14 augustus 2021 @ 17:13
bazbo cd1306: King Crimson - Happy With What You Have To Be Happy With

E8whVOSWQAMWnNx?format=jpg&name=small

Happy With What You Have To Be Happy With is een EP of minialbum van King Crimson. Het verschijnt laat in 2002 en ik koop het op 16 november van dat jaar als hij verkrijgbaar is in mijn plaatselijke platenwinkel. Het dubbel duo Fripp-Belew-Gunn-Mastelotto is begin 2002 in de studio bezig met de voorbereidingen voor een nieuw album en dit minialbum (vierendertig minuten) is een voorproefje ervan. Het titelnummer is zo'n heerlijke meebruller, die bij nader meebrullen helemaal niet zo gemakkelijk is om mee te brullen. Eyes Wide Open is een balladachtig lied en Potato Pie is een bluesy klinkend stuk (jaja). Daartussendoor horen we korte instrumentale intermezzi. Aan het eind horen we een concertuitvoering van Larks' Tongues In Aspic Part IV met heerlijk vieze gitaarsolo van Belew, opgenomen in Nashville en de EP sluit af met het wat atmosferische knip-en-plakstuk Clouds.

Niets van te vinden op YT. Het titelstuk kwam een jaar later (in een andere versie) op het nieuwe album, dus doen we die maar.

En dan nog Clouds:

:Y
bazbozondag 15 augustus 2021 @ 09:23
bazbo cd1307: King Crimson - Ladies Of The Road - Live 1971-1972

E8z0hHfWYAMjN7M?format=jpg&name=small

Ladies Of The Road - Live 1971-1972 is een livealbum van King Crimson. Het verscheen in 2002 en ik kocht het bij het verschijnen op 30 november van dat jaar. Het is een dubbelcd. Op het eerste plaatje staan opnames van verschillende concerten uit 1971 en 1972 en het geeft een mooi beeld van wat de band destijds op het podium speelde. Robert Fripp (gitaar), Boz Burell (bas/zang), Mel Collins (saxen en fluiten) en Ian Wallace (drums). In 1971 zat Pete Sinfield nog achter de VC3-synthesizer en bewerkte in solo's het geluid van het drumstel, maar dat horen we hier niet of nauwelijks. Materiaal natuurlijk van de plaat waar deze bezetting op speelt (The Letters, Formentera Lady en Sailor's Tale), maar ook ouder werk (Pictures Of A City, Groon en natuurlijk 21st Century Schizoid Man). Bijzonder zijn de Donovan-cover Get Thy Bearings (dat de 1969band ook veel speelde) en het titelnummer van de eerste plaat (In The Court Of The Crimson King, een fragment slechts en in een bluesversie, hetgeen vooral laat horen dat dit stuk absoluut niet bij deze bezetting thuis hoorde). Maar het mooist is Cirkus, met de twee mellotrons die tegen elkaar in grommen en gieren. Het tweede plaatje is getiteld Schizoid Men en bevat slechts gitaar- en saxsolo's uit 21st Century Schizoid Man en je moet wel een heel grote Crimsonfan zijn wil je deze hele zit waarderen. Nu ben ik een heel grote Crimsonfan, dus ik vind het geweldig. Dat Fripp een aardige solo weg kan raggen is bekend, maar de grote openbaring is hier meneer Mel Collins op sax, o jongens. De opnames komen van allerlei concerten en zijn ook verschillend in geluidskwaliteit, maar het laat vooral horen over welke technisch sterke muzikanten King Crimson beschikte. Van gierende gitaar tot scheurende sax, van energieke drums tot wazige shit. Ook weer een mooi document en waardevol, omdat het een beeld geeft van een onderbelichte periode in de Crimsongeschiedenis.




:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 15-08-2021 21:24:18 ]
bazbomaandag 16 augustus 2021 @ 07:57
bazbo cd1308: King Crimson - The Power To Believe

E842PcKXIAEz4bK?format=jpg&name=small

The Power To Believe is het dertiende studioalbum van King Crimson. Op 3 maart 2003 is hij net uit en koop ik hem. Nog geen drie minuten nadat ik hem heb opgezet, weet ik: deze stelt me niet teleur. Na een korte introductie (The Power To Believe I: A Capella) dreunt gelijk het almachtige Level Five erin. Allemensen, wat een beest van een instrumental is dit. Een feest van loopjes, tempowisselingen en beukakkoorden. Eyes Wide Open is een luchtige song ter onderbreking en met Elektrik gaat het weer stevig verder met een harde instrumental. Facts Of Life is weer zo'n krachtige Belewsong met een sterke gitaarriff en compleet gestoorde Frippsolo. The Power To Believe II is een vreemde: het had zo een ProjeKct X-stuk kunnen zijn, ambiente klanken (à la Fripps soundscapes) met een (elektronische) drumloop eronder. Dangerous Curves start als een atmosferisch stuk met een stuwend ritme, dat langzaam in volume opbouwt tot het uitmondt in een mooie apotheose. Happy With What You Have To Be Happy With kennen we - net als Eyes Wide Open - van de gelijknamige EP van een jaar ervoor: een grandioze meebruller. De plaat komt tot rust en tot einde met The Power To Believe III en The Power To Believe IV: Coda. De vraag die ik me destijds stelde was: kunnen we King Crimson tegenwoordig tot de metal rekenen? De zware beukinstrumentals neigen ertoe; de songs maken het behapbaar en brengen het geheel in balans. In z'n totaliteit is dit een zeer goede plaat, maar de giganten Dangerous Curves, Elektrik en vooral Level Five maken dit album ijzersterk.




:Y
bazbomaandag 16 augustus 2021 @ 14:59
bazbo cd1309: King Crimson - The Power To Believe

E86BWmdWUAUXsDh?format=jpg&name=small

The Power To Believe is het dertiende studioalbum van King Crimson. Het verscheen in 2003 en zestien jaar later kwam er een nieuwe mix in een mooie heruitgave. Die kocht ik op 1 juli 2019, bij het verschijnen. Naast het album in een mooie ruimtelijke mix zijn er drie extraatjes: drie stukken die eerder vertolkt waren door ProjeKct Two. Op de meegeleverde dvd staat het album in diverse mixen, waaronder een fenomenale surround, maar ook de Happy With What You Have To Be Happy With EP en het minialbum Level Five, dat in 2001 verscheen als promo en in 2008 via de reguliere kanalen was uitgebracht (en waarover later meer). Na het verschijnen van The Power To Believe gaat de band ook weer op tournee, dit keer in het voorprogramma van Tool. Het beuken compleet.




:Y
bazbodinsdag 17 augustus 2021 @ 09:15
bazbo cd1310: King Crimson - The 21st Century Guide To King Crimson - Volume One 1969-1974

E8-Po0LUcAMPJ9N?format=jpg&name=small

The 21st Century Guide To King Crimson - Volume One 1969-1974 is een verzamelbox van King Crimson. Vier plaatjes zitten erin. De doos komt uit eind 2004 en ik koop hem op 20 januari 2005. In het begeleidende boek legt Robert Fripp uit dat de box in de plaats komt van die andere box Frame By Frame uit 2001. Alle problemen met platenmaatschappijen en management zijn inmiddels opgelost en alle materiaal behoort nu toe aan Discipline Global Music (DGM), het bedrijf van Fripp. Dat maakt dat hij nu het oeuvre definitief kan maken. Voor deze box is alle materiaal weer opnieuw gemixt en gemasterd. Vier plaatjes dus. Twee met studio-opnames en twee live. Op het eerste plaatje de periode 1969-1971, die de eerste vier King Crimsonplaten beslaat. Het schijfje is nagenoeg hetzelfde als het eerste plaatje van Frame By Frame. Daar waar bij de oude doos 'slechts' zestig minuten op een schijfje stond, daar krijgen we hier bijna tachtig minuten per plaatje. Zo horen we een instrumentale mix van het titelnummer van de tweede plaat In The Wake Of Poseidon en van een ingekort titelnummer van Islands. Het tweede plaatje bevat liveopnames uit 1969 en 1971/1972 en waren eerder te vinden op Epitaph, Ladies Of The Road en Earthbound. De derde schijf gaat over 1972-1974 en is merendeels hetzelfde als de tweede disc van Frame By Frame, met als uitzondering dat we nu wél een volledige Fracture horen (daarentegen is Starless nog altijd schandalig gekortwiekt). Op de vierde plaat livewerk uit die periode 1972-1974 en het is materiaal dat eerder te horen was op USA, The Great Deceiver en The Night Watch. Slechts één nooit eerder uitgebrachte improv: uit Augusburg, 27 maart 1974. Het duurt wel een minuut en acht seconden. Mooie doos, perfect geluid, maar had spannender gekund voor de verzamelaar die alles al heeft.




:Y
bazbowoensdag 18 augustus 2021 @ 13:38
bazbo cd1311: King Crimson - The 21st Century Guide To King Crimson - Volume Two 1981-2003

E9DjZFIXMAUU9Lw?format=jpg&name=medium

The 21st Century Guide To King Crimson - Volume Two 1981-2003 is een verzamelbox van King Crimson. Vier plaatjes zitten erin. De doos komt uit in 2005 en ik koop hem op 24 oktober 2005. De doos is het tweede deel van de achtcdtellende compilatie die de eerdere 4cd-doos Frame By Frame moet vervangen. Op dit tweede deel alle aandacht naar de periode 1984-2003. Het eerste en derde plaatje bevatten studio-opnames, het tweede en vierde livewerk. Het eerste plaatje beslaat de periode 1981-1984 en is nagenoeg hetzelfde als het derde plaatje van Frame By Frame: bijna de gehele plaat Discipline staat erop, aangevuld met vier stukken van Beat en twee van Three Of A Perfect Pair. Omdat er tegenwoordig bijna tachtig minuten op een cd passen in plaats van zestig, is er wat extra materiaal toegevoegd; naast The King Crimson Barber Shop vijf stukjes opgenomen in 2003 en waarvan er vier eerder te horen waren op de EP Happy With What You Have To Be Happy With. Alleen Form No. 1 is nieuw en nooit eerder uitgebracht. Het tweede plaatje laat ons liveopnamen van 1981-1984 horen en alles was al eerder verkrijgbaar op Absent Lovers, met uitzondering van twee stukken die dan weer te beluisteren waren op de videoband Live at Frejus of de dvd Neal And Jack And Me, plus Elephant Talk van de via de King Crimson Collectors Club verkrijgbare cd Live At Cap D'Agde, opgenomen op 26 augustus 1982. De derde schijf is dan gewijd aan de periode 1996-2003 en hierop horen we spul van THRAK en The Power To Believe, aangevuld met één stuk van THRaKaTTaK (en dat terwijl dat helemaal geen studioplaat is, maar een compilatie van liveimprovs). Kennelijk vond Fripp in 2003 het album The ConstruKction Of Light onvoldoende de moeite waard om er stukken van op te nemen; opmerkelijk. Gelukkig komt er wel materiaal van die plaat terug op het vierde plaatje, waarop we de band live bezig horen tussen 1994 en 2003. De meeste opnamen waren al eerder te horen op VROOOM VROOOM, de EP Happy With What You Have To Be Happy With, de dvd Eyes Wide Open en de promo Level Five (die in 2008 regulier verscheen en waarover later meer). Daarnaast zijn er drie stukken van The ProjeKctsbox te horen. Slechts twee stukken nooit eerder vertoond: One Time (opgenomen in Buenos Aires op 29 september 1994) en FraKctured (opgenomen in Kopenhagen en Bonn op 28 mei en 6 juni 2000). Ook dit is een geweldige box: alles klinkt natuurlijk weer perfect, inclusief de liveopnamen, maar wederom is er voor de verzamelaar weinig nieuws te ontdekken.




:Y
bazbodonderdag 19 augustus 2021 @ 10:57
bazbo cd1312: King Crimson - Epitaph - Volumes Three & Four

E9Iw53gWEAEKJaf?format=jpg&name=small

Epitaph - Volumes Three & Four is een livealbum van King Crimson. Het is het vervolg op de eerdere Epitaph-box (zie aldaar) en verscheen in 2006. Ik kocht deze dubbelcd op 16 oktober 2006. Op het eerste plaatje staat het complete concert dat King Crimson gaf op het Plumpton Festival op 9 augustus 1969. De geluidskwaliteit is wisselend. Fripp heeft zelf geen opnames van het concert en voor deze gelegenheid heeft hij gebruik gemaakt van vijf verschillende bootlegs om een compleet concert te kunnen presenteren. Wat de band hier speelt is grandioos; dit concert bevat na opener 21st Century Schizoid Man voornamelijk stukken die een vehikel zijn voor een fikse improv (Get Thy Bearings, Mantra, Travel Weary Capricorn en Mars). Eigenlijk is alleen In The Court Of The Crimson King een 'reguliere' song. Het tweede plaatje bevat opnames van het concert uit de Chesterfield Jazz Club op 7 september 1969. Het is net niet het gehele concert, want er waren wat technische problemen. Waar zalen destijds niet op ingespeeld waren, is dat hoe meer elektriciteit de band gebruikte (licht, geluid), hoe meer het voltage uit de stopcontacten zakte. Crimson maakte veel gebruik van een lichtshow (uitgedacht door Peter Sinfield) en als het geluidsvolume hoog was en de lichten volop aan, dan had dit gevolgen voor het voltage en dan vooral voor de mellotron. De mellotron is een mechanisch apparaat dat met tapes werkt. Als het voltage zakt, dan gaan de tapes langzamer draaien en zakt dus ook de toonhoogte. Hierdoor bleken twee stukken van dit concert onbeluisterbaar en niet op te poetsen. Vandaar dat we I Talk To The Wind en In The Court Of The Crimson King, waarin de mellotron een grote rol speelt, moeten missen. In de overige stukken is het probleem niet of nauwelijks te horen; daar zal de verlichting sober zijn geweest. Gelukkig blijft er een dik uur over en daarin speelt de band de gebruikelijke stukken, inclusief Drop In (dat op de Islandsplaat The Letters heet) en laat dat zo ongeveer de enige complete beschikbare versie zijn waarin ook de gitaarsolo zit. De geluidskwaliteit is ook hier alleszins redelijk. Geen superkwaliteit, maar bijzonder goed te beluisteren. Hoogtepunt is het bijna twintig minuten durende Get Thy Bearings (van Donovan) met allerlei improvs. Die oude concertregistraties van de allerleerste incarnatie van King Crimson laten vooral ook horen hoe bepalend Ian McDonald (fluit, sax, mellotron, enzovoorts) eigenlijk was. Kortom: ook dit is een mooie aanvulling op de verzameling liveopnames die we van King Crimson hebben.

Niets van dit album te vinden op YT, behalve:

En een opname die niet op het album staat, inclusief probleem met de mellotron:

:Y
bazbovrijdag 20 augustus 2021 @ 10:29
bazbo cd1313: King Crimson - The Collectable King Crimson Volume One: Live In Mainz, 1974 & Live In Asbury Park, NJ, 1974

E9N4nEQXEAAMyAb?format=jpg&name=small

The Collectable King Crimson Volume One: Live In Mainz, 1974 & Live In Asbury Park, NJ, 1974 is een livealbum van King Crimson. Of nee, het zijn twee livealbums verpakt in een dubbelcd. Beide plaatjes zijn afzonderlijk te krijgen via de King Crimson Collectors Club, maar in 2006 verschenen ze in dit formaat. Ik kocht het op 21 september 2006, toen het verkrijgbaar was in de plaatselijke platenwinkel. Live in Mainz, 1974 is opgenomen op 30 maart 1974. Fripp, Wetton, Cross en Bruford spelen stukken van Larks' Tongues In Aspic (denk aan Exiles en een spetterende Easy Money) en Starless And Bible Black (denk aan Lament en The Night Watch), met hier en daar een korte improv en het hoogtepunt is een vroege versie van Starless. De geluidskwaliteit is zeer redelijk, maar helaas is het geen compleet concert; de plaat start met een korte improv en het weinig gespeelde en nooit in de studio vastgelegde Dr. Diamond en tijdens die spetterende Easy Money houdt de opname abrupt op. Het tweede plaatje bevat het complete concert dat King Crimson gaf in The Casino, Asbury Park, NJ op 28 juni 1974. Veel van dit concert is terecht gekomen op de elpee USA (1975), zij het met overdubs en knip- en plakwerk: zo eindigt op die plaat een improv vrij bruut en krijgt een ander stuk midden in een gitaarsolo een fade-out. Nu krijgen we het gehele concert en zonder ingrepen. De geluidskwaliteit is geweldig en de setlist ook. Het geeft een perfect beeld van hoe de band moet hebben geklonken op een goede avond in de nadagen van de laatste tour van de 1973/1974-band. Fripp, Cross, Wetton en Bruford zijn grandioos op dreef en dat terwijl de zaal maar half gevuld was. De start alleen al is fenomenaal met een knallende Larks' Tongues In Aspic, waarna Lament en Exiles komen. Dan is het tijd voor de improv. Asbury Park stond dus al op USA, maar hier horen we de volledige versie. De gitaarsolo in Easy Money is misschien voor moderne begrippen wat lang, maar het is gaaf hem in z'n geheel te horen (op USA krijgt-ie halverwege een fade-out). Fracture en Starless besluiten het concert en 21st Century Schizoid Man is de razende toegift. De eerste twee staan op de remaster van USA. 21st Century Schizoid Man is te horen op de elpee, met viooloverdubs door Eddie Jobson; hier is-ie in de oorspronkelijke uitvoering. Drie dagen later speelde de band het allerlaatste concert om vervolgens de studio in te duiken voor de opnames van Red en voordat dat album verscheen, had Fripp de stekker eruit getrokken. Wat blijft is dit document: Live In Asbury Park is misschien wel het beste concert dat deze incarnatie van King Crimson ooit heeft gegeven.



:Y

[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-08-2021 10:35:39 ]
bazbovrijdag 20 augustus 2021 @ 13:56
bazbo cd1314: King Crimson - The Collectable King Crimson Volume Two: Live at Moles, Bath, 1981 & Live in Philadelphia, PA, 1982

E9OjH5_XIAYaL5N?format=jpg&name=small

The Collectable King Crimson Volume Two: Live at Moles, Bath, 1981 & Live in Philadelphia, PA, 1982 is een livealbum van King Crimson. Evenals Volume One is het een dubbelc en waren de twee plaatjes afzonderlijk te verkrijgen via de King Crimson Collectors Club. Deze dubbelaar verscheen in 2007 en ik kocht 'm op 10 maart 2007. Het eerste plaatje bevat het legendarische eerste concert van de 1981-1984 line-up. Het is opgenomen op 30 april 1981 in de Moles Club in Bath. Fripp, Belew, Levin en Bruford hebben krap een maand gerepeteerd en spelen nog onder de oorspronkelijke naam Discipline. Het is een kort concert (nog geen vijfenvijftig minuten) en de geluidskwaliteit laat her en der te wensen over, maar de energie is grandioos en zoals gezegd, dit is een legendarisch concert en dus van grote waarde voor de Crimsongeschiedenis. Het publiek krijgt slechts negen stukken voor de kiezen; zeven daarvan zullen later te horen zijn op de debuutplaat (Discipline) van deze bezetting. Daarnaast twee 'oudjes' (Red en Larks' Tongues In Aspic Part Two) en dat is het. Het kleine publiek staat opgepropt in het kille clubzaaltje en de band? De band is heet. Dat kunnen we ook zeggen van het concert dat plaatsvond op 30 juli 1982 in de Mann Music Centre in Philadelphia en dat we vinden op het tweede plaatje. Hier is de geluidskwaliteit zeer goed. De band is duidelijk ondertussen goed op elkaar ingespeeld. We horen stukken van Discipline (alle zeven) en Beat (vier stuks) en dezelfde twee oudjes. Ik weet niet heel zeker of dit het complete concert is (ik mis Neal And Jack And Me en Waiting Man, toch een essentieel stuk uit die tijd). The Howler is gaaf om te horen, want dat heeft niet lang op de setlijst gestaan. Bijzonder indrukwekkend (zoals altijd) is de uitvoering van Indiscipline met drumsolo als introductie, een retestrakke Frame By Frame en een wat uitgesponnener The Sheltering Sky. Leuke aanvulling op de verzameling, dit.



Van Moles, Bath niks te vinden op YT, behalve deze korte reportage:

:Y
bazbozaterdag 21 augustus 2021 @ 08:13
bazbo cd1315: King Crimson - The Collectable King Crimson - Volume Three: Live At The Sheperds Bush Empire, London, 1996

E9StfdEWEAM7bK8?format=jpg&name=small

The Collectable King Crimson - Volume Three: Live At The Sheperds Bush Empire, London, 1996 is een livealbum van King Crimson. Dit derde deel uit de reeks verscheen in 2008 en ik kocht 'm op 17 april toen-ie verscheen. Dit keer een enkel concert op de dubbelcd. Op 1 juli 1996 stond de Double Trio-versie van King Crimson in de Sheperds Bush Empire in Londen en het complete concert van die avond is hier te beluisteren. Het is een redelijk bijzonder concert om verschillende redenen. Ten eerste zou het California Guitar Trio in het voorprogramma spelen, maar haakte onverwacht af, waarop Fripp de avond in z'n uppie opende met een bijna half uur durende soundscape en daarmee opent deze plaat. Ten tweede staan er een paar verrassingen op het menu. Zo opent het concert met drumstuk Conondrum, alvorens Thela Hun Ginjeet erin knalt. Improvisatie vond veel plaats, maar Improv 1 is speciaal omdat het klinkt als een strijkensemble. Waiting Man is ook vrij uniek voor deze bezetting en krijgt een gedreven vertolking. De vaart zit er sowieso goed in: het tempo van een stuk als Frame By Frame is niet bij te houden en moet het uiterste hebben gevraagd van Fripp, die de aanzet van Belew maar had te volgen. Het laatste stuk van het reguliere concert is een monsterversie van het toch al monsterlijke 21st Century Schizoid Man, waarna in de toegiften Indiscipline, Prism (een drumkwartet uit 1984 gecomponeerd door ECM-artiest Pierre Favre) en Elephant Talk volgen. Gaaf concert, redelijk goede geluidskwaliteit ook.

Niks van te vinden op YT, daarom maar een stuk dat de band ook speelde tijdens een ander concert op een andere datum in de tour:


:Y
bazbozondag 22 augustus 2021 @ 21:19
bazbo cd1316: King Crimson - Level Five

E9YdBk3X0AEAIhk?format=jpg&name=small

Level Five is een livealbum van King Crimson. Een liveminialbum is een betere term. Met krap drie kwartier en slechts vijf stukken erop die afkomstig zijn van een onbekend aantal concerten van onbekende datum, is het niet echt een reguliere liveplaat. Sterk is-ie wel en de geluidskwaliteit is gewoon top. De cd verscheen oorspronkelijk in 2001 in een zeer gelimiteerde oplage en in 2008 kwam er een regulierdere release. Die heb ik en ik kocht 'm bij het verschijnen op 8 december 2008. De opnames zijn gemaakt tijdens de Level Five-tour in 2001. Zo opent de plaat met een compacte versie Dangerous Curves, waarna titelnummer Level Five erin beukt. Studio-opnames van beide stukken zijn te horen op The Power To Believe en die verscheen in 2003, dus hier horen we oerversies. Virtuous Circle klinkt als een improv en The ConstruKction Of Light is een sterke uitvoering van het stuk van de gelijknamige plaat uit 2000. Het album sluit af met een mooie versie van The Deception Of The Thrush. Hoewel, het album lijkt af te sluiten, want na een minuut stilte is er nog een bonusstuk van dik vijf minuten. Dit klinkt ook weer als een improv die afkomstig had kunnen zijn van ProjeKct X of zo. Bijzonder aangename tussendoor, dit.

Niks van te vinden op YT, dus doen we het met:

:Y
Bosbeetlemaandag 23 augustus 2021 @ 16:04
Hoeveel cm king crimson moet je nog Bazbo?
bazbodinsdag 24 augustus 2021 @ 20:57
quote:
88s.gif Op maandag 23 augustus 2021 16:04 schreef Bosbeetle het volgende:
Hoeveel cm king crimson moet je nog Bazbo?
We zitten pas in 2008, hè. Stuk of wat. Heb maar anderhalve plank Crimson.

:Y
bazbodinsdag 24 augustus 2021 @ 21:13
bazbo cd1317: King Crimson - EleKtriK - Live In Japan 2003

E9if0t9WEAEYbho?format=jpg&name=small

King Crimson - EleKtriK - Live In Japan 2003 is een livealbum van King Crimson. Het kwam in zeer beperkte oplage uit in 2003, maar in 2008 verscheen dan een beter verkrijgbare versie in de King Crimson Collectors Club-serie en die kocht ik op 20 december van dat jaar. Het is de registratie van een concert dat de band gaf op 16 april 2003 in de Kouseinenkin Kaikan in Tokyo, tijdens de korte Japanse toer van het album The Power To Believe. Fripp, Belew, Gunn en Mastelotto zijn waarlijk in topvorm. Na een soundscape intro en de a capella The Power To Believe I beukt het beest dat Level Five heet er genadeloos in. Daarna volgen drie stukken van The ConstruKction Of Light, eentje van THRAK (One Time) en het merendeel van The Power To Believe. Vooral de gruwelijk luide versie van Happy With What You Have To Be Happy With is indrukwekkend, met een monsterlijke gitaarsolo van Fripp, maar ook Facts Of Life, ProzaKc Blues (waarin Belew heerlijk laag brult) en The World's My Oyster Soup Wax Museum (dit keer met veel minder pianosamples maar met scheurgitaar) doen een fijne aanslag op je trommelvliezen. Rustpuntjes zijn er ook: eerder genoemde One Time (dat hier eigenlijk nogal uit de toon valt) en de ambientere The Power To Believe II. Kortom: heel fijne plaat. De livebeelden moeten we er bij denken; die zijn te vinden op de dubbeldvd Eyes Wide Open (uit 2003), maar die is voor later.

Van de cd niets te vinden op YT, wel andere concertbeelden van deze tour in Japan:



:Y
bazbowoensdag 25 augustus 2021 @ 12:23
bazbo cd1318: King Crimson - Live At The Marquee - August 10, 1971

E9ntGLXXEAA-A6O?format=jpg&name=small

Live At The Marquee - August 10, 1971 is een livealbum van King Crimson. Het verscheen voor het eerst in 2012 voor leden van de King Crimson Collectors Club, maar later kwam er een wereldwijde uitgave, die ik kocht op 4 mei 2015 in het jaar van verschijnen. Niet heel verrassend is dit concert opgenomen op 10 augustus 1971 in The Marquee in Londen. We hebben hier te maken met de wat vergeten 1971-bezetting, die bestond uit Robert Fripp, Boz Burell, Mel Collins en Ian Wallace, aangevuld met Peter Sinfield die licht en de VC3-synthesizer biediende. Het vierde studioalbum Islands moest nog verschijnen en hier horen we een paar stukken van die plaat in hun vroege versies. Denk aan Formentera Lady, Sailor's Tale (met een solo op elektrische piano!), The Letters en Ladies Of The Road. Het concert opent met Pictures Of A City en verder horen we Cadence And Cascade (bijzonder, want van de tweede plaat) en Cirkus (met z'n twee mellotrons). Een groot deel van het tweede plaatje van deze dubbelcd wordt ingenomen door een maar liefst vierentwintig minuten durende improv (met daarin veel van Groon), die werkelijk alle kanten opgaat en ook de befaamde drumsolo met VC3-vervormingen bevat. Interessant, maar ik vrees dat het in deze tijden niet meer zou kunnen. Wat het in ieder geval wel weer laat horen is wat een grandioze muzikant Mel Collins is; zijn saxsolo's zijn om je vingers bij af te likken. Afsluiter is natuurlijk 21st Century Schizoid Man en daarmee is een redelijk goed klinkend concert ten einde gekomen. Mooi dat we nu een blik geworpen krijgen op een geheel concert uit deze ietwat onderbelichte periode in de carrière van King Crimson.

Weinig van te vinden op YT:



:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 25-08-2021 12:38:39 ]
bazbodonderdag 26 augustus 2021 @ 08:02
bazbo cd1319: King Crimson - Live At The Orpheum

E9sVaHSXsAgHRzq?format=jpg&name=small

Live At The Orpheum is een minilivealbum van King Crimson. Het verschijnt in 2015. Behalve een boel uitgaven van vroeger livewerk is het dan de laatste jaren stil geweest rondom King Crimson. De laatste toer vond plaats in 2011. Trey Gunn was er niet meer bij en de band bestond uit Robert Fripp, Adrian Belew, Tony Levin en Pat Mastelotto, af en toe aangevuld met Porcupine Tree-drummer Gavin Harrison. De band toerde veel samen met Tool en aan het geluid van Crimson in die periode af te lezen was dat niet zo'n gekke combinatie. In 2011 is Fripp de band weer een tijdje moe. Belew en Levin doen nog een poging om met hun Crimson ProjeKct (een combi van The Adrian Belew Power Trio en Stick Men die naast eigen stukken ook veel Crimson speelt) in beeld te krijgen. Het lukt niet echt, ook al zijn de concerten succesvol. En dan in 2013 begint het te gonzen. Gaat Fripp weer een nieuwe versie van King Crimson opzetten? Hij doet het. En wat voor een. Fripp is er natuurlijk, naast hem is Jakko Jakszyk (die met zijn 21st Century Schizoid Band al veel Crimsonmateriaal heeft gespeeld), Tony Levin, Mel Collins (!) en maar liefst drie (DRIE!) drummers: Pat Mastelotto, Gavin Harrison en Bill Rieflin (die ook toetsenpartijen speelt). Voorlopig gaat de band alleen live spelen; er zijn geen plannen voor studio-opnames. De drie drummers staan voor op het podium en de andere vier muzikanten bevinden zich daarachter. Opvallend: Belew is er niet bij en daar is op de sociale media wat discussie over, niet in het minst tussen Belew en Fripp zelf. In 2014, na maanden repeteren is het zover: een toer door Noord-Amerika. Op 30 september en 1 oktober 2014 staat de band in The Orpheum Theatre in Los Angeles. Daar verschijnt in 2015 dit document van en ik koop dat bij het verschijnen op 14 januari 2015. Tegenvaller: het is een minialbum van veertig minuten met slechts zeven stukjes erop. Wat hebben we daar nu aan? De plaat opent met een korte instrumentale improv en daarna klinkt One More Red Nightmare (van Red). Gaaf, al past de hoge Jakszykstem er niet zo goed in. The ConstruKction Of Light is een ingekorte versie, The Letters (van Islands) heeft een mooie lawaaisolo van Collins en Sailor's Tale (ook van Islands) klinkt gedreven. Meevaller: de band neemt een duik in het (verre) verleden, iets wat Fripp altijd tegenstond (met als uitzondering de stukken Red en Larks' Tongues In Aspic Part Two die hij vanaf 1981 bleef spelen). Enorme meevaller: Starless staat hierop. In z'n geheel. De geluidskwaliteit is excellent; Fripps en Levins toerdagboeken online vertelden over meer opnames en lieten veel foto's zien. Ik herinner me dat ik enorm teleurgesteld was in het feit dat we niet een geheel concert kregen, want dit plaatje smaakte naar (heel veel) meer. En ik hoopte natuurlijk dat de band naar Europa zou komen...




:Y
bazbodonderdag 26 augustus 2021 @ 14:00
bazbo cd1320: King Crimson - Live In Toronto

E9si7_wWQAEWEJ6?format=jpg&name=small

Live In Toronto is een livealbum van King Crimson. Het verscheen in 2016 en ik kocht het op 4 april van dat jaar, toen-ie net uit was. Het is opgenomen op 20 november 2015 in het Queen Elizabeth Theatre in Toronto. Zelf had ik het zevenkoppige beest gezien kort daarvoor, op vrijdag 25 september 2015 in Tivoli Vredenburg in Utrecht. Even los van het niet fijne zaalgeluid: een zeer goed concert dat de meeste van mijn verwachtingen - waaronder fijn zaalgeluid - waar maakte. Ik had jarenlang uitgekeken naar het moment dat ik een van mijn allerfavorietste bands live mocht aanschouwen en beluisteren en dit viel niet - op het niet fijne zaalgeluid na - eens tegen. Live In Toronto is wat dat betreft een mooi souvenir. Niet dat de setlijst hetzelfde is (die is ieder concert grotendeels anders), maar hoe gedreven en goed de band speelt, dat is zeker vergelijkbaar. Het concert begint met een korte improv en daarna horen we de eerste tonen van Larks' Tongues In Aspic Part One. De dynamiek in dit stuk komt aardig overeen met die van de originele elpee: van zachte pingelgeluidjes tot knallend luide gitaarmuur. Daarna een mooie mix van ouder en recenter materiaal en zelfs een paar geheel nieuwe stukken. Pictures Of A City, Red, Epitaph, Easy Money, The Letters, Sailor's Tale en In The Court Of The Crimson King zijn de klassiekers en krijgen een mooie vertolking die de geschiedenis eer aandoet én nieuwe elementen in het arrangement krijgen. VROOOM (met fluitwerk erin), Level Five en The ConstruKction Of Light zijn wat recenter en zorgen voor mooie (en stevige) afwisseling. Radical Action, Meltdown en drumstuk Banshee Legs Bell Hassle zijn nieuw en verrassend in de set. Het reguliere deel kent een schitterende afsluiting in de vorm van Starless en de toegift is een spetterende 21st Century Schizoid Man. Het geluid op deze dubbelcd is waarlijk zeer goed (in tegenstelling tot het niet fijne zaalgeluid in Tivoli Vredenburg op vrijdag 25 september 2015). Gave liveregistratie.




:Y
bazbovrijdag 27 augustus 2021 @ 14:41
bazbo cd1321: King Crimson - Radical Action (To Unseat The Hold Of Monkey Mind)

E9xeaU2XIAQHSEk?format=jpg&name=small

Radical Action (To Unseat The Hold Of Monkey Mind) is een livealbum van King Crimson. Album? Nee, dit is een multimediadoos. Ik heb hier de Tour Edition met drie cd's, 2 dvd's en een bluray erin. Deze joekel kwam uit in 2016 en ik bemachtigde hem op 11 november 2016. Het merendeel van de opnames is gemaakt op 16, 17 en 19 december 2015 tijdens de Japanse tour. De drie cd's zijn geordend volgens een bepaalde thematiek. Zo is plaatje 1 getiteld Mainly Metal en daarop horen we steviger stukken zoals Larks' Tongues In Aspic Part One en Part Two, The ConstruKction Of Light, Radical Action, Meltdown en beest Level Five, afgewisseld met het kalme The Light Of Day (afkomstig van het Jakszyk-Fripp-Collins-ProjeKct). Plaatje twee heet Easy Money Shots en ik heb geen flauw idee wat dit moet betekenen; we horen stukken als Pictures Of A City, VROOOM, The Letters, Sailor's Tale, het nieuwe Suitable Grounds For The Blues en Easy Money (goh). Op het derde plaatje Crimson Classics staan klassiekers als Red (waarom dit niet op het eerste plaatje staat is me een raadsel), One More Red Nightmare, Epitaph, In The Court Of The Crimson King en gangbare concertafsluiters Starless en 21st Century Schizoid Man. Het zijn zo ongeveer alle stukken die de band in dat jaar 2015 op het podium heeft gespeeld. Op de bluray staat alles in een concert-achtige volgorde, zodat we een idee krijgen hoe de opbouw van het concert is geweest. En: met beelden! Geen bewegende camera's, maar alles door 12.354 vaste camera's op het podium en van achter uit de zaal gefilmd. Op de twee dvd's staat het concert nog een keer, met als extra's wat beelden van achter de schermen. Het geluid op de zes schijven is fenomenaal; het is rechtstreeks vanaf de mengtafel opgenomen. Dat maakt dat je de zaalambiance mist en er is ook geen publiek te horen. Misschien wat steriel, maar ik klaag niet. De surroundmix op de dvd's en bluray is helemaal om je vingers bij af te likken. In september 2016 zag ik de band opnieuw, ditmaal gedurende twee avonden in het Waterside Theatre in Aylesbury. Het was LUID! Maar grandioos goed geluid; ondanks het hoge volume waren alle instrumenten tot in het kleinste detail te horen. Twee avonden met ieder een geheel andere setlijst, met uitzondering van de laatste twee stukken, waaronder het absolute hoogtepunt Starless. Tijdens het hele concert staat de band in vol licht op het podium, maar gedurende het instrumentale deel van de afsluiter Starless verandert langzaam het licht van wit naar knalrood: ik heb dit fenomeen nu zes keer gezien en heb zes keer kippenvel gehad. Gelukkig is dit ook te zien op het beeldmateriaal van deze wonderbaarlijk gave set.




:Y
bazbovrijdag 27 augustus 2021 @ 16:34
bazbo cd1322: King Crimson - Heroes

E9zXtJ9XIAIveaq?format=jpg&name=small

Heroes is een EP of minialbum van King Crimson. Toen begin 2016 meneer Bowie overleed, was Robert Fripp geraakt. Hij speelde veel met met meneer Bowie en zijn markante gitaarsolo is hét kenmerkende geluid van de hit Heroes. Nu had King Crimson het nummer al wel eerder gespeeld (in 2000 tijdens de The ConstruKction Of Light tour) en nu, tijdens de tournee van 2016 studeerde hij het stuk met het zevenkoppige beest opnieuw in. Op deze EP horen we maar liefst twee versies. De eerste, waarmee de plaat opent, is live opgenomen in het Admiralspalast in Berlijn op 12 september 2016. Jakko Jakszyk zingt het met zijn eigen stem en hij moet redelijk hoog reiken en ik vind het niet eens heel gek klinken. Fripps gierende giertaarlijn blijft toch geweldig. Verder horen we een liveopname van Easy Money, opgenomen op 3 december 2016 in Salle Pleyel in Parijs, een ingekorte versie van de liveopname van Starless (alleen het lieddeel aan het begin) en The Hell Hounds Of Krim (een drumtrio) uit het Museumsquartier in Wenen van 1 december 2016. Een radio-edit van Heroes, geknipt uit dezelfde versie van die uit het Admiralspalast in Berlijn op 12 september 2016, sluit deze nog geen half uur durende EP af. Ik kocht dit alleraardigste hebbending toen bij het verschijnen op 16 juni 2017.


:Y
bazbozaterdag 28 augustus 2021 @ 15:09
bazbo cd1323: King Crimson - Live In Chicago

E921XnXXoAQQZlU?format=jpg&name=small

Live In Chicago is een livealbum van King Crimson. In 2016 vindt er een bezettingswisseling plaats. Bill Rieflin moet afhaken, want zijn vrouw is ernstig ziek. Zelf is hij ook niet lekker. (Later komt naar buiten dat beiden vechten tegen kanker. Kunstschilderes Francesca Sundsten zou in 2019 overlijden.) Rieflin moet dus zijn drumstukken tijdelijk aan de wilgen hangen en Jeremy Stacey neemt vanaf half 2016 zijn rol van drummer/toetsenist over. In het voorjaar van 2017 begint de band aan het Europese deel van een wereldtour. Met wat eenvoudiger middelen (rechtstreeks vanuit de mengtafel) maakt de band opnamen van alle concerten; die van Wenen moeten een officiële release gaan worden, dus zet de band daar 'professionele' apparatuur in. Tot grote vreugde van de band meldt Rieflin zich weer voor het Amerikaanse deel van de tour. Hij neemt plaats achter de drie drummers en wordt achtste bandlid als toetsenist. Het productieproces van Live In Vienna is inmiddels in volle gang. Echter, na het concert op 28 juni 2017 weet Fripp: 'If we are looking for a KC live, Chicago was exceptional.' Tony Levin noemt het: 'Misschien wel het allerbeste King Crimsonconcert dat ik ooit heb gespeeld.' En dus geeft Fripp voorrang aan Live In Chicago en verschijnt deze dubbelcd op 14 oktober 2017. Ik koop het een week later, op 23 oktober. Ondanks de eenvoudige opnameapparatuur klinkt deze 'bootleg' zeer goed. De band is inderdaad in topvorm en de setlijst is uitmuntend. Was in 2016 het repertoire al uitgebreider, bijvoorbeeld met Cirkus (van Lizard!) en Fracture (!); hier krijgen we Neurotica, Fallen Angel, een heel mooie Islands en zelfs de (bijna) complete Lizard-suite. Bovendien is er met The Errors een heel nieuw nummer. Natuurlijk zijn er ook weer de gebruikelijke klassiekers die ook op de vorige livealbums te horen waren. Helaas geen Fracture, maar wel een bijzondere Indiscipline waarin Jakko Jakszyk de schreeuwerige vocalen van Belew op geheel eigen wijze vertolkt. Na Starless, de afsluiter van het reguliere concert, komt de band maar liefst twee keer terug. Eerst voor Heroes, daarna voor 21st Century Schizoid Man. Inderdaad, dit is wéér een livealbum van King Crimson, maar Fripp had gelijk: 'Chicago was exceptional.'




:Y

[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 28-08-2021 21:29:14 ]
bazbozondag 29 augustus 2021 @ 15:29
bazbo cd1324: King Crimson - Live In Vienna

E970bsWWQAk5Nos?format=jpg&name=small

Live In Vienna is een livealbum van King Crimson. Na enige vertraging - Live In Chicago kreeg voorrang - verschijnt het in april 2018 en ik koop het op 9 april van dat jaar. Het is opgenomen op 1 december 2016 in Halle E van het Museumsquartier in Wenen. Het is de bezetting van Fripp-Jakszyk-Levin-Collins-Harrison-Stacey-Mastelotto. Zoals eerder vermeld, moest Bill Rieflin een jaar sabbatical houden. De setlijst in Wenen is weer om je vingers bij af te likken, kent een boel klassiekers en een hoop afwisseling. Live In Vienna is een driedubbelcd. Op het eerste plaatje staat de eerste set van het concert; op het tweede de tweede. Plaatje drie kent de toegiften Heroes en 21st Century Schizoid Man. In het begeleidende boekje vertelt manager David Singleton dat de 2016-tournees niet alleen stukken van alle dertien studio-albums lieten horen; ook was er de 'terugkeer' op de setlijst van klassiekers als Cirkus en Fracture. Cirkus speelt King Crimson in Wenen, Fracture echter niet. Het staat ook niet op eerdere livealbums van deze bezetting en omdat er toch ruimte over is op het derde plaatje, krijgen we het te horen in een versie die is opgenomen op 30 september en 1 oktober in Kopenhagen. Dan is er nóg ruimte over op het derde plaatje. Singleton heeft acht improvs die de band speelde aan het begin van concerten (in Milaan, Rome, Florence, Barcelona, Marseille en Antwerpen) geremixt tot drie losse stukken. Het klinkt als een 2016-versie van het album THRaKaTTaK (uit 1996), maar dan wat ambienter. Alles bij elkaar zeker weer een interessant album en (voor mij) de moeite van het aanschaffen waard.




:Y

[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 29-08-2021 15:35:24 ]
bazbomaandag 30 augustus 2021 @ 18:06
Vol?

:?
bazbomaandag 30 augustus 2021 @ 18:07
Vol!

:Y