Draai hier alle platen in je platenkast #24 (Meadow Rag)

quote:

Op zondag 2 mei 2021 19:36 schreef Dagoduck het volgende:

[..]

Ik vind die documentaire nog altijd bijzonder leuk ...

bazbo cd1159: Jethro Tull - Stand Up



Het tweede album van Jethro Tull heet Stand Up, kwam uit in 1969 en kent een wijziging in koers. Gitarist Mick Abrahams pakte zijn biezen toen hij door had dat Ian Anderson en de anderen de blues wilden loslaten en meer folkrockachtig spul wilden spelen. En ja, Anderson was ongeveer de bandleider geworden. Voor Abrahams in de plaats kwam Martin Barre. Helemaal bluesloos is Stand Up niet (hoor Nothing Is Easy en We Used To Know maar eens), maar hét stuk dat zo'n beetje synoniem is met Tull laat wel horen waarom Abrahams vertrok. Bourrée is een bewerking van iets van Bach en de fluit van Anderson is prominent. Gave plaat, doordat er muziek in verschillende stijlen op staat die toch een geheel vormen, is de afwisseling groot. Ik heb een cd-versie uit 2001 met daarop al een set gave bonusnummers. In 2016 kwam The Elevated Edition, een boekwerk met twee cd's en een dvd, dat ik kocht op 21 november 2016. Het boekwerk herstelt de 'pop-up'-hoes van de originele elpee: als je de hoes openklapte, kwam er een kartonnen band omhoog (iets wat je nog wel ziet bij felicitatiekaarten). Op de eerste cd de plaat in een nieuwe mix van Steven Wilson en negen bonusstukken, waaronder de single Living In The Past (in 5/4-maat). Op het tweede plaatje (een deel van) het tweede concert van 9 januari 1969 in het Konserthuset in Stockholm, aangevuld met iets van het eerste concert en nog wat singlemixen en radioadvertenties. Op de dvd alles in allerlei mixen, waaronder de mooie surround van Wilson.

bazbo cd1160: Jethro Tull - Benefit



Het derde album van Jethro Tull heet Benefit en het verscheen in 1970. Op deze plaat gaat de band verder in de lijn die men op Stand Up inzette: aanstekelijke folkrock en andere stijlen, plus meneer Ian Anderson nog meer aan de macht. Dit keer geen covers meer; Anderson is de enige schrijvert. Rond deze tijd verschijnt er ook een single Sweet Dreams, die dan weer niet op de elpee staat (gék word je ervan). Zelf vind ik de plaat zeer onderhoudend en sterk, maar het is wat mij betreft niet echt een hoogtepunt in het Tulloeuvre. To Cry You A Song is daarentegen wel degelijk zeer fraai. Dit is zo'n beetje de enige 'oude' Tull die ik niet op eerdere cd heb. In 2013 kwam A Collector's Edition uit, zo ongeveer de eerste in de serie remixen door Steven Wilson. Niet in een boekwerk, maar gewoon een digipack. Twee cd's en een dvd. Op de eerste cd de plaat in de nieuwe mix, met daarachteraan singlemateriaal; op het tweede plaatje nog meer singlespul in mono- en stereoversies en de hoeveelheid dubbelingen is aanzienlijk. Op de dvd natuurlijk ook allerlei mixen van het album, waaronder de surround. Ik kocht deze set op 23 december 2013 bij het verschijnen ervan.

bazbo cd1161: Jethro Tull - Aqualung



Het vierde album van Jethro Tull heet Aqualung, verschijnt in 1971 en is een klassieker van jewelste. De band had een bezettingswisseling ondergaan: bassist Glenn Cornick maakte plaats voor Jeffrey Hammond-Hammond en toetsenist John Evan voegde zich bij het kwartet, zodat een kwintet ontstond. Velen scharen Aqualung onder de conceptalbums, maar Ian Anderson blijft tot op de dag van vandaag ontkennen dat het er eentje is. Wel is het een verzameling van tien songs die ongelofelijk goed bij elkaar passen en op elkaar aansluiten. Er zijn nog steeds folkrockinvloeden, maar langzamerhand horen we ook wat progachtige elementen erin. De grote knallers zijn het titelnummer, My God en Locomotive Breath, stukken die Tull jarenlang standaard op de setlijst van concerten had staan. Ik kocht de elpee halverwege de jaren tachtig, heb een cd-versie met wat bonustracks erop en een dubbelcdversie met nog veel meer extra's. In 2016 verscheen - op veler verzoek - deze 40th Anniversary Adapted Edition in de boekwerkvorm (die ik kocht op 25 april 2016), bestaande uit twee cd's en twee dvd's. Op het eerste plaatje de remix van Steven Wilson, op het tweede allerlei extra's in de Steven Wilson remix, plus de EP Life Is A Long Song. Een zeer sterk stuk is Lick Your Fingers Clean, dat om een of andere reden niet op de plaat staat (schandalig) en jaren lang op de plank bleef liggen; pas op de 20th Anniversary Collection (uit 1988) haalde Anderson het pas van die plank af. Het is slechts een enkel voorbeeld van het vele overgebleven materiaal. Op de twee dvd's het album in allerlei mixen en de extra's ook, plus surroundspul door Steven Wilson én een quadmix. Fraai, fraai.








[ Bericht 9% gewijzigd door bazbo op 04-05-2021 12:43:18 ]

bazbo cd1162: Jethro Tull - Thick As A Brick



Het vijfde album van Jethro Tull heet Thick As A Brick, verscheen in 1972 en is eveneens legendarisch. Toen het jaar ervoor Aqualung verscheen, waren er nogal wat rockjournalisten die Ian Anderson ervan beschuldigden het progpad op te willen; ze zagen in Aqualung een conceptalbum en nog niet eens een goed ook. Ian Anderson zon op een scherp antwoord en het antwoord was een conceptalbum dat zijn gelijke niet kent. Op de elpee staat één nummer van drie kwartier lang, dat vol zit met tempowisselingen, verschillende maatsoorten en complexe arrangementen. Het geheel was verpakt in wat een krant lijkt en tekstueel ging het allemaal over de belevenissen en bizarre wereldblik van de jeugdige Gerald Bostock. Drummer Clive Bunker was er niet meer bij; zijn plek was overgenomen door Barriemore Barlow. Tijdens de immense tour die de band ondernam om de plaat te promoten, rekte de Anderson de uitvoering van Thick As A Brick op tot bijna twee uur, al dan niet onderbroken door bizarre toneelstukken waarin hij fictieve krantenartikelen voordroeg. De pers was bijna unaniem genadeloos; het publiek dweepte echter met de plaat en het is nog altijd een parel in het grote Tulloeuvre. Ik heb ergens een oudere cd-versie staan. In 2012 verscheen de plaat in zo'n boekbox, met een remix door Steven Wilson en een dvd, waarop de plaat in surround. Die uitgave heb ik helaas gemist en ik hoop dat er ooit nog eens een herdruk komt. In 2015 kwam er echter gelukkig een herdruk, zij het zonder dvd, in een gewoon cd-doosje en zonder extra's. Allemensen, wat klinkt deze bizar goed.

quote:

Op dinsdag 4 mei 2021 15:42 schreef Kanaroe het volgende:
Ik heb ook een zwak voor Jethro Tull! (en voor een hoop andere bands trouwens)

Btw. wat een enorme platenkast heb jij Bazbo! En je bent nog maar bij de "J" !

Fijn topic is dit, wilde ik ff melden aan alle inzenders!

Dank je!
De kast is groot, maar wordt te klein. Ik koop sinds 1988/1989 cd's, dus in de loop van de jaren is-ie inderdaad gegroeid. Ben nu nog bezig met de pop-rock-jazz. Hierna komen nog verzamelcd's, klassiek, folk, cabaret/Nederlandsch (meeste van De Vrouw) en wereldmuziek.
En ik heb nog een rijtje met 'onofficieel' spul; heb een aantal jaren publieksopnames van concerten e.d. gedownload en veel op cd-r gebrand. Bij mijn verhuizing vier jaar geleden honderden van die cd's weggegeven en weggegooid, maar er is een rijtje blijven staan.
Ik ben nog wel even bezig.

Doe je ook mee? Als er meer mensen meedoen, maakt dat het topic nog fijner!

quote:

Op woensdag 5 mei 2021 08:11 schreef Kanaroe het volgende:

[..]

Leuk!
Of ik meedoe..wellicht ooit. Ben geen verzamelaar en heb niet veel aan platen en/of cd's.
Voorlopig lees en luister ik hier mee

De titel van het topic luidt: 'Draai hier alle platen in je platenkast'. Dan maakt het dus niet uit hoe groot je verzameling is.
Ook een kleine verzameling is een verzameling.

bazbo cd1163: Jethro Tull - A Passion Play



Het zesde album van Jethro Tull heet A Passion Play, verschijnt in 1973 en is in mijn oren een van de beste platen van Tull. Niet iedereen denkt daar zo over. De pers bijvoorbeeld, die kraakte de plaat zo ongeveer unaniem. Voorman Ian Anderson raakte daardoor zo geërgerd, dat hij besloot niet langer in Groot Brittannië op te treden. A Passion Play bestaat uit vier aktes, halverwege onderbroken door de korte muzikale fabel The Hare Who Lost His Spectacles. Iedere akte bestaat ook weer uit kortere delen, maar de plaat luistert als een lange vijfenveertig minuten durende suite van proggeweld. Complexe passages vragen alle aandacht van de luisteraar; gelukkig zijn er korte, wat akoestische onderbrekingen. Ik heb een eerdere cd-versie met daarop ook de toenmalige video van de fabel. Die versie verdween achter in de kast toen in 2014 deze boekdoos An Extended Performance uitkwam. Twee cd's en twee dvd's zitten erin. Op het eerste cd'tje staat de plaat in een nieuwe mix door Steven Wilson. Op dringend verzoek van Ian Anderson heeft Wilson een paar partijen weggelaten; zo was Anderson absoluut niet tevreden over zijn eigen saxofoonriedels. Niet alles is weg, hoor. Wisons mix klinkt ruimtelijk en retegoed. Op het tweede plaatje staan de opnames uit Chateau D'Hérouville. Na Thick As A Brick ging de band in deze Franse studio om een nieuwe plaat op te nemen. Die opnames liepen uit op een nachtmerrie: de atmosfeer en techniek waren niet goed en Anderson noemt de studio ook steevast 'Chateau D'Isaster'. Hij besloot om de opnames te stoppen en in Engeland gewoon met iets heel nieuws te beginnen; dat nieuws werd A Passion Play. Steven Wilson onderzocht de onvoltooide tapes uit Chateau D'Hérouville en vond er veel bruikbaars tussen; dat poetste hij op en remixte hij tot een prachtig geheel. Je hoort een plaat in ontwikkeling en er staan echt geweldige dingen op: Scenario, Audition en No Rehearsal vormen samen een intrigerende trilogie (en zijn in vroege mix ook te vinden op de 20 Years Of Jethro Tull-box uit 1988 en op Nightcap uit 1993). Op de twee dvd's veel mixen van al het materiaal, waaronder een uitmuntende surroundmix van de plaat. Verder vinden we de video van de fabel en de video die de band gebruikte tijdens het intro van de optredens. Ik kocht de boekbox op 22 augustus 2014 en speel dit regelmatig. Grandioos.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 05-05-2021 19:14:10 ]

bazbo cd1164: Jethro Tull - WarChild



Het zevende album van Jethro Tull heet WarChild, verscheen in 1974 en is het schamele resultaat van een ambitieus plan dat niet van de grond kwam. Na A Passion Play wilde Ian Anderson nog wel een stapje verder gaan en hij bedacht een theaterstuk met scenario, muziek en beelden. Het moest een audiovisuele ervaring worden. U begrijpt: uiteindelijk werkte het niet en lukte het niet om gefinancierd te krijgen. Anderson ging met Tull de studio in en vormde dat wat hij had tot een kort en krachtig album dat WarChild heette. Nu moet ik zeggen dat ik het materiaal goed, maar niet boven Tulls gemiddelde uitstijgt. Het titelnummer, Skating Away On The Thin Ice Of The New Day, Bungle In The Jungle en The Last Hoorah zijn de sterkste stukken. Vooral in de laatste kun je horen hoe theatraal het project had kunnen worden. Voor de gelegenheid draaft er een heel orkest op. Ik heb ergens een verouderde cd-versie van het album achterin een kast staan. Die werd overbodig toen eind 2014 The 40th Anniversary Theatre Edition verscheen, die ik kocht op 3 december 2014. Deze boekset bestaat uit twee cd's en twee dvd's. Op het eerste plaatje staat de nieuwe remix door Steven Wilson. Die klinkt als een tiet zo helder en gedetailleerd. Het tweede plaatje bevat 'The Second Act: Associated Recordings', elf zeer interessante stukken die destijds op de plank zijn blijven liggen, waaronder Saturation. Ook deze geremixed door Wilson. Nóg interessanter zijn de 'WarChild Orchestral Recordings', die een mooi beeld geven van hoe het geklonken zou kunnen hebben als het hele project wél van de grond was gekomen. Op de twee dvd's alles van de cd's in allerlei mixen, waaronder weer de grandioze surround van Wilson, plus een persconferentie van 11 januari 1974 waarin Anderson zijn project aankondigt en een promovideo van The Last Hoorah. WarChild mag dan niet mijn favoriete Tullalbum zijn; hoe de boel hier klinkt en hoe ik het gepresenteerd krijg is gewoon steengoed.

bazbo cd1165: Jethro Tull - Minstrel In The Gallery



Het achtste album van Jethro Tull heet Minstrel In The Gallery, verschijnt in 1975 en kent een terugkeer naar meer folkrockachtige en minder theatrale (hoewel) muziek. Ian Anderson schrijft veel materiaal op zijn akoestische gitaar en neemt dat dan ook op; later kleurt de band het dan in. Dat maakt dat deze plaat veel akoestischer klinkt dan de voorgangers. Heel pastoraal is het overigens niet; het titelnummer kent een lieflijk en levendig folkintro, waarna de elektrische gitaar van Martin Barre genadeloos de sfeer omzet in stormachtige progrock. Daarnaast staan er stukken en stukjes op die Anderson in z'n uppie in de studio inspeelde. Op de tweede plaatkant van de elpee staat het lange Baker Street Muse, een songsuite die ook weer verschillende atmosferen kent. Niet zelden zet Anderson een orkest in om de bij vlagen wat landelijke sfeer te ondersteunen. Een cd-versie van halverwege de jaren negentig (met daarop wat bonusspul) zette ik op 4 mei 2015 ergens achter in een kast, omdat ik toen de net verschenen 40th Anniversary La Grande Edition kocht. Twee cd's en twee dvd's zitten er in dit boekwerk. Op de eerste cd de plaat in een remix door Steven Wilson, aangevuld met een outtake, eerdere versies van stukken, plus BBC-opnamen. Het tweede plaatje bevat (een deel van) het concert dat Tull gaf op 5 juli 1975 in Palais des Sports in Parijs. Op de setlijst slechts een enkel nummer van Minstrel (het titelnummer) en verder een doorsnede van eerdere albums met de nadruk op werk van Aqualung. Op de twee dvd's alles in allerlei mixen, waaronder de surround van het studiowerk door Wilson en van het liveconcert door Jakko Jakszyk. U begrijpt dat alles werkelijk gruwelijk goed klinkt. Wilson heeft de plaat eer aangedaan door de instrumenten helder en ruim in de mix te zetten, waardoor je echt goed hoort wat iedereen aan het doen is. Sterk album van Tull, dit.

bazbo cd1166: Jethro Tull - Too Old To Rock 'n' Roll, Too Young To Die



Het negende album van Jethro Tull heet Too Old To Rock 'n' Roll, Too Young To Die, verscheen in 1976 en zet de terugkeer naar korte, kernachtige progfolkrockstukken voort. Rond deze tijd was de band uitgebreid met David (tegenwoordig Dee) Palmer. Palmer arrangeerde en orkestreerde eerder al werk voor Tull en speelde in de liveband; nu was hij (tegenwoordig zij) dan vast bandlid. John Glascock nam de bas over van Jeffrey Hammond-Hammond. Barrie Barleymore op drums, John Evan op toetsen en Martin Barre op gitaar maken de band compleet. Centrale figuur blijft Ian Anderson, die alle materiaal schrijft en het geluid bepaalt met zijn onmiskenbare stem en fluitspel. Too Old is - ondanks de korte en 'eenvoudige' songs - een conceptalbum, dat het verhaal vertelt over Ray Lomas, een rocker op leeftijd, die ontdekt dat iedere muziekstijl die ooit hip was altijd weer terug komt om daarna ook weer te verdwijnen. Anderson schreef de muziek voor de plaat met de intentie om er een musical van te maken, maar ook dat idee werd weer eens geen werkelijkheid. Wel maakte de band een televisiespecial ervan; daarvoor nam de band de gehele plaat opnieuw op en playbackte alles voor een serie videoclips. De special werd uitgezonden op de Britse televisie. Op 30 november 2015 kocht ik The TV Special Edition van het album, dat toen net verschenen was. Opnieuw zo'n boekwerk met daarin twee cd's en twee dvd's. Helaas waren de originele mastertapes grotendeels onbruikbaar voor Steven Wilson om er een goede nieuwe mix van te maken. Alleen met de stukken van de tweede plaatkant kon hij wat. Wel kon hij de opnieuw opgenomen televisiespecial remixen en die klinkt dan ook weer zeer goed. Die staat samen met de remix van de tweede plaatkant op het eerste cd'tje. Op het tweede plaatje een zwik outtakes en b-kantjes, plus een 'flat transfer' van het complete originele album. Op de dvd's alles nog een keer in diverse mixen, plus de video van de televisiefilm met het glorieuze surroundgeluid gemixt door Steven Wilson. Die televisiefilm is voor huidige begrippen te oubollig voor woorden, maar ik heb bij het bekijken ervan onophoudelijk zitten grinniken. Beetje een vergeten maar goed album, dit.

bazbo cd1167: Jethro Tull - Songs From The Woods



Het tiende album van Jethro Tull heet Songs From The Woods, verscheen in 1977 en lijkt op het eerste gehoor een draai naar de folk, maar bij nadere beluistering zit de muziek toch weer zó complex in elkaar dat we beter van folkprog of progfolk kunnen spreken. De opener en tevens het titelnummer is daarvan gelijk een zeer goed voorbeeld. Daarnaast staat er meer bijzonder, catchy en gemakkelijk in het gehoor liggend spul op, dat bij meerdere keren beluisteren helemaal niet zo gemakkelijk blijkt te zijn. Het is geen conceptalbum, maar de nummers gaan wel veel over het leven in en de tradities van de bosrijke lommer van Groot-Brittanië. Een vinylversie had De Vrouw al in de kast toen ik haar leerde kennen. Later kocht ik een cdversie met wat bonusnummers erop en die verdween weer ver achter in een kast, toen ik op 22 mei 2017 deze net verschenen 40th Anniversary Edition - The Country Set kocht. Drie cd's en twee dvd's maar liefst in dit boekwerk. Op het eerste plaatje staat Steven Wilsons nieuwe stereomix van het album en jongejonge, wat klinkt die weer helder en gedetailleerd. Ook staan er aanvullende stukken op: outtakes, vroege masters en vroege versies; de meesten zijn nog nooit verschenen. Mooi materiaal en vooral Strip Cartoon is echt een klapper en een raadsel waarom hij niet op het album terecht kwam (kan ik me wel bedenken: past thematisch niet zo in het landelijke onderwerp van de elpee). Op het tweede en derde plaatje een geheel concert, opgenomen op 21 november 1977 in het Capital Centre in Landover, MD en geremixed door Jakko Jakszyk. Geweldige show, met op de setlijst veel van het dan nieuwe album en daarnaast een goede dwarsdoorsnede van het Tulloeuvre tot dan toe. Op de eerste dvd allerlei mixen van het album en de bonuszooi, gedaan door Steven Wilson. De tweede dvd bevat de concertbeelden van de twee cd's in de surroundmix door Jakko Jakszyk. Fan-tas-tische heruitgave, dit. De elpee behoort al tot mijn favoriete Tullplaten, maar deze box is echt gruwelijk lekker. Bleek een goede aanschaf destijds, want op Discogs bieden mensen hem te koop aan voor meer dan driehonderd ballen.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-05-2021 10:48:15 ]

bazbo cd1168: Jethro Tull - Heavy Horses



Het elfde album van Jethro Tull heet Heavy Horses, verscheen in 1978 en is de tweede plaat in een soort trilogie over het landelijke leven, hetgeen betekent dat de groep de wat kalmere folklijn doorzet. Echt kalm is het natuurlijk niet; de gitaar van Martin Barre rockt er bij tijden nog lekker op los. De ritmesectie van bassist John Glascock en drummer Barriemore Barlow is strak, maar laat toch veel ruimte en de twee toetsenisten John Evan en David (tegenwoordig Dee) Palmer kleurt alles smaakvol in. Palmer is ook verantwoordelijk voor de vele orkestrale arrangementen die te horen zijn. De stralende ster in het middelpunt blijft natuurlijk Ian Anderson, die zo'n beetje alle composities schrijft, akoestische gitaar en mandoline speelt, zingt en zijn zo kenmerkende fluitspel overal overheen strooit. De plaat opent zowaar rockend, maar al snel zitten we midden in de landerijen van Groot-Brittannië. Veel mooi werk op de elpee, waaronder Moths, One Brown Mouse en het titelnummer. Ik heb een eerder cd-versie uit de jaren negentig met wat extra materiaal erop, maar die verdween weer ver achter in een kast toen ik op 6 maart 2018 deze net verschenen New Shoes Edition kocht. Wederom drie cd's en twee dvd's. Op het eerste cd'tje staat de plaat met veel bonusspul in de nieuwe remix door Steven Wilson. Van het bonusspul vraag je je af waarom Living In These Hard Times en Beltane het destijds niet haalden tot de elpee, want het zijn twee topliedjes. Op het tweede en derde plaatje vinden we het concert dat Tull gaf op 28 mei 1978 in Bern in Zwitserland. Wat nieuwe stukken van de nieuwe plaat op de setlijst; afgezien daarvan is die setlijst en zijn de arrangementen nagenoeg hetzelfde als de tour van het jaar ervoor. Het concert is geremixed door Jakko Jakszyk. Op de twee dvd's staat alles in vele mixen, inclusief surround, plus de promovideo's voor de liederen Heavy Horses en Moths. Bijzonder mooie plaat weer, redelijk toegankelijk ook voor de Tullbeginner.

bazbo 1169: Jethro Tull - Live - Bursting Out



Een liveplaat, die hadden we nog niet. Eind 1978 brengt Jethro Tull Live - Bursting Out uit, een dubbelelpee. Veel materiaal is opgenomen op 28 mei 1978 in Bern in Zwitserland. Precies, dat materiaal dat ook op de tweede en derde cd en de tweede dvd van de New Shoes Edition van Heavy Horses uit 2018 staat. Maar daar klinkt het uitstekend; in vergelijking daarmee is dit spul - en ik heb hier een dubbelcd met een remaster uit 2004 (die ik overigens kocht op 26 januari 2006) - van inferieure kwaliteit. Beetje bagger, dus wel. Maar we klagen niet, want het gebodene is bijzonder sterk. Alleen maar hoogtepunten uit de Tullcatalogus op de setlijst.

bazbo cd1170: Jethro Tull - Stormwatch



Het twaalfde album van Jethro Tull heet Stormwatch, verscheen in 1979 en is het derde deel van de trilogie over het landleven. Thematisch gaat het nog wat verder de diepte in: Ian Anderson bezingt het milieu en het klimaat en de bedreiging ervan, plus het leven langs de zee; meneer was onlangs verhuisd, vandaar. Het is een vergeten en nogal ondergewaardeerde plaat. Er staan ook geen grote hits of uitschieters op, maar de kwaliteit is hoog, zoals we van Tull gewend zijn. Op het merendeel van de stukken is de band in dezelfde bezetting als de vorige twee platen. Echter, tijdens de opnames moest bassist John Glascock afhaken wegens gezondheidsproblemen; Anderson zag een muzikant die zich iets te diep in het rock'n'rolleven had begeven, zodanig dat het zijn spel beïnvloedde. Dave Pegg (bekend als gitarist van Fairport Convention) nam de basgitaar van hem over. Niet dat hij basgitaar kon spelen, maar hij dacht: 'Het zijn maar vier snaren.' Net toen de band begon met de tour voor de plaat, kwam het bericht dat Glascock was overleden. Ik had Stormwatch niet tot ik op 21 oktober 2019 deze toen net verschenen ... 40th Anniversary Force 10 Edition ... kocht. Vier cd's en twee dvd's maar liefst en weer gestoken in een fraai boekwerk. Op de eerste cd de nieuwe remix van Steven Wilson; op de tweede een heel arsenaal aan bonusmateriaal, waaronder het pakkende Kelpie en wederom een raadsel waarom dat briljante stuk niet op de plaat terechtkwam. Het derde en vierde plaatje bevat het concert dat Jethro Tull gaf op 16 maart 1980 in het Congresgebouw in Den Haag. Gaaf concert, in de eerste helft veel van het nieuwe album en pas helemaal aan het eind de 'klassiekers'. Op de dvd's staan allerlei mixen van het album en het bonusmateriaal. Mooi, mooi.

bazbo 0892: Steve Winwood - Talking Back To The Night



Van harte gefeliciteerd, Steve! Drieënzeventig is hij geworden, vandaag. En nog altijd de stem van de koorknaap. een tijdje geleden zag ik deze elpee in de plaatselijke platenwinkel staan en een uur geleden vond ik dat ik hem maar moest gaan halen, om mijn Winwood-solo-collectie compleet te maken. Het album verscheen in 1982 en was het vervolg op het succesvolle Arc Of A Diver van twee jaar eerder. Net als op die plaat speelt en zingt Winwood alles in z'n uppie. De negen liederen zijn van de hand van hemzelf samen met Will Jennings, de beroemde Amerikaanse songwriter. In tegenstelling tot Arc Of A Diver was Talking Back To The Night geen succes, al staat er prachtig materiaal op. Valerie was de single die niet zo veel deed. Een paar jaar later was Help Me Angel ook een single; die werd wederom niets, maar het is een gaaf lied met die typische Moogsynthsololijn erin. Ik had al wel wat materiaal van deze plaat; een liedje of drie ervan staat op de dikke box The Finer Things, dat een fraai overzicht geeft van Winwoods carrière. Bovendien heb ik de tweede single van de plaat There's A River op vinyl (zie dik een jaar geleden). De elpee die ik daarnet kocht is een heruitgave uit 2016/2017 en er zit een downloadcode bij, zodat ik hem ook digitaal heb. Van harte gefeliciteerd, Steve!

bazbo cd1171: Jethro Tull - A



Het dertiende album van Jethro Tull heet A, verscheen in 1980 en had helemaal geen Jethro Tullalbum moeten zijn. Na de tour van Stormwatch bemerkte bandleider Ian Anderson wat gemengde gevoelens in de band. De dood van John Glascock hakte erin en dus besloot de groep om een pauze in te lassen. Lang stilzitten kon Anderson niet en hij ging aan de slag met een soloplaat. Hij vond ene Eddie Jobson (bekend van Curved Air, Roxy Music, Frank Zappa en UK) en Amerikaanse drummer Mark Craney om met hem mee te spelen. Tullbasssist Dave Pegg op bas en toen moest hij nog een gitarist hebben. Dat werd Martin Barre. Anderson wilde dat de muziek echt een ander geluid zou krijgen dan Tull, maar hij ontdekte dat het hem niet echt lukte. Onder druk van de platenmaatschappij verscheen de plaat dan in 1980 toch onder de naam Jethro Tull. De 'A' verwijst dan nog naar Anderson solo. Nog groter werd de druk om te gaan toeren en Anderson sleepte de studioband mee op tournee. De oud-bandleden Barriemore Barlow, John Evan en David (tegenwoordig Dee) Palmer zagen het met lede ogen aan, maar gingen uiteindelijk zelf ook verder. Echt héél anders is het geluid op A niet, met als uitzondering dat de toetsen prominenter aanwezig zijn. Wat wil je ook met Jobson aan boord. Jobson bracht ook zijn viool mee en ook die hoor je geregeld. Het is wat meer rock. Ik had A niet op elpee of een oudere cd, dus toen begin dit jaar de A La Mode - The 40th Anniversary Edition verscheen, was ik er als de kippen bij en ik kocht 'm op 19 april 2021. In het boekwerk dit keer drie cd's en drie dvd's. Op het eerste plaatje horen we de nieuwe mix door Steven Wilson, samen met allerlei aanverwant studiomateriaal. Op de tweede en derde cd staat het complete concert van 12 november 1980 in de LA Sports Arena, Los Angeles, ook gemixt door Wilson. Op de eerste twee dvd's alles in allerlei mixen, waaronder een grandioze surround door Wilson. De derde dvd bevat de Slipstream video, een mix van videoclip en concertfilm, uitermate vermakelijk, met geweldig surroundgeluid door Wilson. De concertbeelden zijn opgenomen tijdens datzelfde concert op 12 november 1980 en het - zij het kort en onvolledig - gaaf om de band aan het werk te zien. Vooral Eddie Jobson is mooi om te bekijken, maar de hele band is een en al energie. Deze set is de tot nu toe de laatste in de mooie heruitgaven; voor de rest van het Tulloeuvre grijp ik nu naar de 'oude' cd's.








[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 14-05-2021 09:23:38 ]

bazbo cd1172: Jethro Tull - The Broadsword And The Beast



Het veertiende album van Jethro Tull heet The Broadsword And The Beast, verscheen in 1982 en kent een voortzetting van het 'nieuwere' geluid van Tull. Na de A-tour blijven Ian Anderson, Martin Barre en Dave Pegg in de band. Eddie Jobson zoekt zijn vertier weer ergens anders (hij stopt met actief muziek maken) en drummer Mark Craney vindt allerlei sessiewerk in de Verenigde Staten. Voor het drumwerk vindt Anderson ene Gerry Conway en Peter-John Vetesse gaat de toetsenpartijen doen. Vetesse drukt een groot stempel op dit nieuwe album. De toetsen zijn prominenter in het geluid, hetgeen de plaat een moderner (en meer jaren tachtig) karakter geeft. Compositorisch maakt Anderson nog altijd pakkende songs, met hier en daar wat complexere passages, maar over het algemeen blijft dit een toegankelijkere rockplaat. Ik heb hier de remaster uit 2005 (die ik kocht op 18 maart 2006) en wat mij opvalt is dat de acht bonustracks (stukken die op de plank waren blijven liggen - hoewel, de meeste verschenen op de 20 Years Of Jethro Tull box in 1988) de oorspronkelijke tien nummers op de plaat compleet overtreffen. Van de gewone plaat zijn de openers Beastie, Clasp en Fallen On Hard Times wel sterk; van het extra materiaal vallen vooral Jack Frost And The Hooded Crow, Jack A Lynn, I Am Your Gun en Down At The End Of Your Road op als pareltjes. Ook deze plaat is wat vergeten en wat dit album vooral laat horen, is dat de band allerminst stil zat en nog altijd tot mooie dingen in staat was.








[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-05-2021 10:38:54 ]

bazbo cd1173: Jethro Tull - Crest Of A Knave



Het zestiende album van Jethro Tull heet Crest Of A Knave, verscheen in 1987 en kreeg een award voor beste metalalbum van dat jaar. U begrijpt: er ontstond nogal wat commotie in het land van de rock. Dat het even duurde voordat er een nieuw Tullalbum kwam, had te maken met meneer Ian Anderson, die een operatie moest ondergaan aan zijn stembanden. Op dit album klinkt hij dan ook anders, wat nasaler en rauwer. Op sommige momenten klinkt hij als Mark Knopfler (bijvoorbeeld in single Said She Was A Dancer). De plaat bevat rock, maar metal is het allemaal niet. Integendeel: na opener, single en (inderdaad) rocker Steel Monkey komt het wonderschone en typische Tullnummer Farm On The Freeway, wat mij betreft het beste stuk van de plaat. Iets verderop klinkt het lange en lyrische Budapest: ook gaaf. De band is weer anders: bij gebrek aan een toetsenist (Vetesse was weer foetsie) speelde Anderson de meeste toetsenpartijen in. Martin Barre is weer van de partij, Dave Pegg ook. Als gastmuzikanten horen we op de drums horen we Gerry Conway en Doane Perry. Perry zou lid worden van de liveband. Ik heb hier de remaster uit 2005 die ik kocht op 6 juni 2017 en er staat maar liefst een bonuslied op: Part Of The Machine, dat een jaar later ook op de 20th Years Of Jethro Tull box zou komen. Geen metal, maar wel een sterk album, dit. Het vijftiende album van Jethro Tull heet trouwens Under Wraps, verscheen in 1984 en heb ik niet.







[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-05-2021 08:11:48 ]