Ongi etorri lagunak! Wat fijn dat jullie er allemaal zijn, in dit prachtige topic over een van de mooiste koersen van het jaar. De Itzulia gaat eindelijk weer eens beginnen. Vorig jaar moesten we deze fenomenale koers helaas missen, vanwege een of andere pandemie ofzo. Het schijnt dat de ellende nog niet voorbij is, maar vorig jaar wisten we van niets terwijl we nu weten dat de wereld ophoudt zonder koers. Daarom gaan we dit jaar wel fietsen, gewoon, omdat de fijnproevers behoefte hebben aan het enige vermaak dat de wereld ons nog kan bieden. Als Wikipedia me niet in de steek laat staat dit jaar de 60e editie van de Itzulia op het programma, een heus jubileum! Vorig jaar had het een groots feest moeten, maar dan doen we het nu maar dunnetjes over. Of dikketjes, want Baskische heuvels zonder een wietlucht van hier tot ginder zullen toch voor een andere beleving zorgen. Het oude abnormaal overheerst nog steeds niet, een bittere pil. Voluit moeten we trouwens spreken over Itzulia Basque Country. Basque Country is Engels voor Baskenland, en de Baskische toeristische afdeling wil op deze manier de regio internationaal in het zonnetje zetten. Maar goed, Itzulia spreekt voor zich dus daar laten we het bij. Over de Vuelta al Pais Vasco hebben we het al helemaal niet meer, dat Spaans is nergens voor nodig. Itzulia, aupa.
Een terugblik op de historie van de koers boeit waarschijnlijk niemand, dat soort uitgebreide beschouwingen zullen we ook maar bewaren voor de grote rondes zeker. Kort samengevat bestaat de Ronde van het Baskenland sinds 1924, de Fransman Francis Pélissier kreeg het bij die gelegenheid klaargespeeld de eerste winnaar te worden. Na een overwinning van Gino Bartali in 1935 werd de ronde meer dan 30 jaar niet verreden, maar sinds 1969 staat ie jaarlijks op het programma. Bekende namen als Contador, Kelly, Rominger en Ocaña prijken op de erelijst. Ook bekende Basken als Gorospe en Iban Mayo wisten deze ronde te winnen. Na de winst van Iban Mayo in 2003 was het wel lang wachten op een nieuwe Baskische winnaar. Samuel Sanchez wist namens Euskaltel nog wel eens te winnen, maar de Basken kregen het lang niet meer voor elkaar om de ronde van hun thuisland te winnen. Tot 2019, toen was het eindelijk weer eens feest. De vorige Itzulia begon met een tijdrit, die uiteraard wat werd opgeleukt met een bijzonder steil klimmetje onderweg. Dat klimmetje was zo steil dat sommige renners het niet voor elkaar kregen om overeind te blijven. Zo ging ONZE Sjors Bennett op z'n plaat, bergop. Ernstig chanant voor hem, ernstig lachen voor ons. Sowieso erg Baskisch. Een berg vol met mensen, dat soort beelden gaan we dit jaar wel missen. Die tijdrit werd gewonnen door Max Schachmann, die in 2019 enorm op dreef was. Hoewel hij de tweede rit niet wist te winnen, nee, toen ging de zege naar Julian Alaphilippe. De wereldkampioen is er dit jaar niet bij, maar in het verleden was hij vaak met succes actief in het Baskenland. Op een lastige aankomst in Gorraiz was hij wijlen Lambrecht net te snel af. De derde rit werd dan wel weer gewonnen door Schachmann, bij het heiligdom van Estibaliz was hij op een hellende aankomst Ulissi te snel af. Van Alaphilippe was toen geen sprake meer, die lag bij een valpartij en kwam als laatste binnen. Nadat Schachmann ook nog eens de vierde rit wist te winnen, voor Pogacar, gingen we echt klimmen.
De vijfde etappe kwam aan op het onvermijdelijke Arrate, daar waar we altijd aankomen. Het leukste aan die rit was nog wel dat Luis Leon Sanchez op een van de bergen voor Arrate ineens een duwtje kreeg van Pedro Leon, zijn broer, voetballer van het machtige SD Eibar dat in 2021 niet zo machtig meer is. Enfin, even later liet de grijze muis Emanuel Buchmann een fraai staaltje fietsen zien op Arrate en zette daar de koers naar zijn hand. Nadat zijn land- en ploeggenoot Schachmann liefst drie ritten won kon hij niet achterblijven. Weer een zege voor Bora, maar nu dan eentje van Buchmann. Zijn voorsprong op een groepje met daarin Ion Izagirre, Adam Yates en Jakob Fuglsang bedroeg meer dan een minuut. Buchmann reed daardoor ook meteen aan de leiding en het moest toch wel heel raar lopen wilde hij die leiding nog verspelen. Gebeurde toch, haha. De laatste etappe kende nog wel een geinig verloop. Astana zette de boel op z'n kop. Fuglsang en Izagirre, allebei Astana, wisten weg te rijden van Buchmann. Ook Adam Yates, Dan Martin en Tadej Pogacar waren mee. Buchmann niet. Die zat ook al snel geïsoleerd, waardoor de eindzege uit zijn vingers glipte. Fuglsang en Izagirre bleven rijden, want Izagirre kon zomaar de eerste Bask sinds 2003 worden die nog eens de ronde van zijn thuisland wist te winnen. Dat zou lukken. Richting de finish reed Adam Yates weg in een poging de ritzege op te rapen, dat lukte. Maakte voor Ion Izagirre weinig uit, hij won jandorie de Itzulia. Achter het groepje Izagirre verliep het vrij chaotisch, helemaal aan het einde. In de straten van Eibar reed het achtervolgende groepje met daarin leider Buchmann de verkeerde kant op. De organisatie nam de schuld op zich en maakte derhalve een deel van de achterstand van Buchmann ongedaan, waardoor Fuglsang van het podium viel. De Deen was razend en zwoer dat hij nooit meer deel zou nemen aan deze kutkoers. Logischerwijs staat Fuglsang nu aan het vertrek van de Itzulia. Bovengemiddeld Genieten met de B en de G van Baskisch Genot. Het feestje van Astana was er in ieder geval niet minder om, het werd op typisch Baskische manier gevierd door Izagirre en co, die sindsdien vaker heeft laten zien een feestbeest te zijn. Aukera berriak!
Uitstekend filmpje, vanaf 1:22 wordt het helemaal fantastisch.
Zoals te zien valt op deze kaart die het bloed van de gemiddelde fascist zal laten koken doen we dit jaar maar een beperkt deel van het Baskenland aan. Normaal is dit de ronde van het hele Baskenland, wegens corona beperken we ons bij deze gelegenheid tot het territorium van de autonome regio Baskenland. Alleen de provincies Bizkaia, Gipuzkoa en Araba worden bezocht, geen uitstapje richting Navarra. Beginnen doen we in Bizkaia, in Bilbao om precies te zijn. Daar waar de Tour van 2023 ook van start zal gaan, ik heb me daar een partij zin in, dat willen jullie niet weten. Of de Tour gaat beginnen met een tijdrit valt nog te bezien, ik heb zelf liever een rit in lijn. Sowieso wel een gemiste kans dat er maar twee volle ritten in de regio lijken te zijn voor we tijdens de derde rit al naar Frankrijk gaan trekken, maar dat zijn zorgen voor later. De Itzulia van 2021 begint in ieder geval wel met een korte tijdrit in Bilbao. Zonder fans, dat is dan weer bijzonder jammer. Kutcorona.
SPOILERRoberto Laiseka is nog lang niet vergeten. Hij bemoeit zich nog op allerlei manieren met de koers. Zo is hij betrokken bij de organisatie van de Ronde van het Baskenland als 'technisch directeur' en is hij zo vriendelijk geweest om iedere etappe van een korte uitleg te voorzien, die ik zonder enige schaamte door de Google Translate haal:
"De 60e editie van de Itzulia begint met een CRI, het is een zeer snelle tijd, waarin de lopers heel goed verbonden moeten zijn over de hele route. Hoewel de scorepoort aan het begin staat, heeft de laatste kilometer zijn kruimel met hellingen van 19%, we zullen een beetje moeten sparen voor het laatste deel. "
Nou, dat laat weinig aan de verbeelding over. Een individuele tijdrit van ongeveer 14 kilometer met onderweg twee klimmetjes. Uiteraard klimmetjes, we zijn verdorie wel in het Baskenland he? De tijdrit start buiten de Casco Viejo, het historische centrum van Bilbao, bij de basiliek van Begoña.
Na de start moet er meteen geklommen worden. Itzulia, he. Het gaat iets meer dan twee kilometer aan 7% omhoog richting Santo Domingo. Een klim in twee delen, het is tussendoor eventjes wat vlakker. Zodra het omhoog gaat is het dus lekker steil, een paar keer dik boven de 10%. Een leuk begin, kunnen we wel zeggen. Na de top gaat het lange tijd vooral naar beneden, over een brede en vrij rechte weg. Tijdens deze tocht rijden de renners langs Artxanda, een van de mooiste uitkijkpunten over de stad Bilbao. Je kan ook gewoon met de kabelbaan naar boven, maar voor de renners wordt het een iets stevigere tocht. Alhoewel, stevige tocht, na dat eerste klimmetje valt het echt goed mee. Een kilometer of tien over brede wegen, voornamelijk in licht dalende lijn. Eenmaal beneden pakken de renners wel een paar bochtjes mee, waarna ze langs de universiteit van Deusto fietsen. Ze volgen een tijdje de Nervión en zien aan de andere kant van het water onder meer het onvermijdelijke Guggenheim liggen. Het is nu makkelijk, tot de slotkilometer. We laten het water achter ons en gaan klimmen naar het Parque Etxebarria. Via een paar bochten komen we op een pleintje terecht waar normaal geen mens fietst. Aan het eind van dit pleintje volgt de slotklim, een smal en bochtig weggetje steil omhoog richting het park. Een halve kilometer aan 10%, met zelfs een stukje aan 19%. Baskischer kunnen we het niet maken. Etxebarria Parkea, daar gaan mensen vooral parkeren.
Finish bij de schoorsteen, idyllisch. Tevens denken wij tijdens deze rit vooral aan Jonathan Lastra, want hij komt uit Bilbao.
SPOILERDe tweede rit is ook weer een leuke. Vlak doen we niet aan, al valt het eerste deel van deze rit nog wel mee. Kom er maar in, Roberto:
"Het is een etappe die in zijn geheel langs de linkeroever loopt, op papier lijkt het een makkelijke etappe maar dat is het niet. Het is een etappe op en neer en 2500 m oneffenheden. De laatste km is bergop dus de generaals zullen waakzaam moeten zijn en geen tijd verspillen aan de laatste fase. "
Moeilijker dan het lijkt, jawel! Starten doen we in Zalla, in het binnenland van Bizkaia. Aketza Peña komt hier vandaan, die reed ooit nog eens een paar jaar voor Euskaltel. Werd betrapt op het gebruik van nandrolon, kan de beste overkomen. Vanwege een foutje in het lab werd een tweejarige schorsing eerder opgeheven, waarna hij nog even voor Caja Rural reed. Pik je toch maar weer mooi even mee. Tien jaar geleden maakte Zalla ook deel uit van de ronde, toen won Francesco Gavazzi hier een rit. Een dag later werd er ook nog een tijdrit verreden in deze contreien, gewonnen door Tony Martin. In de buurt hebben ze een fort en dat was het verder wel, aangaande Zalla.
Het eerste deel van de rit is niet zo spannend, van het binnenland rijden we terug naar de kust, terug naar Bilbao. Het hele estuarium werken we af, te beginnen in Zierbana. Uit dit dorpje is de buitengewoon sympathieke Iñigo Elosegui afkomstig. Een van de leukste renners om te volgen op twitter, veel vriendelijker kom je ze niet tegen, veel intelligenter ook niet. De prestaties blijven nog enigszins achter, wat een reden kan zijn dat hij niet aan de start staat. Enfin, door de haven rijden we verder richting Santurtzi, waar Omar Fraile dan weer zijn geboortegrond aantreft. Omar is er uiteraard wel bij, Eustana is bijna op volle oorlogssterkte aanwezig. Na een doortocht in Portugalete komen we ook al voor de eerste keer uit in Sestao, daar waar de finish ligt. Die finish negeren we voorlopig, we rijden verder door de voorsteden van Bilbao en nadat we door Barakaldo zijn gefietst trekken we vlak voor we Bilbao zelf zouden bereiken weer het binnenland in. Het blijft nog een tijd vlak want we volgen een vallei die via Sodupe naar Gordexola leidt, een dorpje dat om andere reden bekend is. De renners rijden langs de brouwerij van Laugar, een van de beste en bekendste Baskische brouwerijen. Als ik renner was zou ik het wel weten, toch snel even een tussenstop maken voor een heerlijk speciaalbiertje. Hoewel, hierna begint wel meteen de eerste klim, die van San Cosme. Vier kilometer aan 4%, dat lukt misschien nog wel met een stout van 12%. Als je ooit in Bilbao bent moet je in het weekend even de bus pakken naar Gordexola voor een biertje bij Laugar, zomaar een tip waar je in deze tijden werkelijk helemaal niets aan hebt. Als je bij de slijter wat bier van ze ziet staat moet je dat meteen meenemen, dat is dan wel weer een nuttige tip.
Enfin, eerste klimmetje is dus niet zo boeiend. Na een korte afdaling volgt een tweede klimmetje, richting Galdames. Weer vier kilometer aan 4%, zoiets. Na een soort van afdaling komen we weer uit op een punt waar we al eerder waren tijdens deze rit, Laiseka heeft een rondje in elkaar gedraaid om dronken van te worden. Waarschijnlijk ook even een tussenstop gehouden bij Laugar. Goed, de volgende klim laat niet heel lang op zich wachten, we gaan klimmen naar Bezi. Vier kilometer aan 6%, al iets spannender. De top ligt op 50 kilometer van de finish, dus dit is wel allemaal redelijk niet rullevant. Na dit klimmetje dalen we af richting Balmaseda, de thuishaven van de familie Merino. De bekendste exponent van deze familie is de altijd kerngezonde Eider Merino. Een centimeter of 50 hoog, een kilo of 10 schoon aan de haak. Ze heeft een oudere broer, Igor. Die reed bij Burgos en zit nu een schorsing van een paar jaar uit. Eider praat liever niet over Igor, gek is dat. Dit terzijde, na Balmaseda rijden we terug naar Zalla, daar waar de rit begon. Hier ligt een tussensprint, vervolgens gaat het weer eens omhoog. Twee kilometer aan 6%, waarna we in vliegende vaart voor de tweede keer naar Muskiz fietsen. Bij de tweede passage in dit dorpje, vooral bekend vanwege de gigantische olieraffinaderij van Petronor, gaat de finale van de rit beginnen. Niet meteen het meest populaire bedrijf, dat Petronor. Lekker de boel vervuilen enzo, niet sympathiek. Wel een belangrijke economische motor, nouja, je kent dat gelul wel. Met een beetje creativiteit zijn er in ieder geval mooie plaatjes te schieten.
Ooit was dit bedrijf nog sponsor van wat later Euskaltel-Euskadi zou worden. Maar goed, ja, daar koop je uiteindelijk ook niets voor. In Muskiz gaat het rechtsaf en dan gaan we klimmen naar La Asturiana, verwarrende naam wel. Staat ook bekend als Peñas Negras, nouja, dan noemen we het maar zo. De klim is 7,5 kilometer lang en kent een gemiddeld stijgingspercentage van 6,3%. Valt voor Baskische begrippen nog mee, maar het is wel een lekker onregelmatig ding. Na een scherpe bocht in het begin gaat het meteen een drietal kilometer aan 9% omhoog met uitschieters ver boven de 10%. Daarna wordt het steeds makkelijker, richting de top houden we zelfs amper 4% over. Op een kilometer of 14 van de finish bereiken we die top. Volgens de Baskische wielervolgers volgt vooral na de klim een interessant gedeelte van het parcours. De afdaling van deze klim zou vrij ingewikkeld moeten zijn. Het valt sowieso op dat deze afdaling bochtig is, maar het asfalt zou bovendien het nodige te wensen overlaten. Veeroosters, stukken beton. Van dat geribbelde beton zelfs, zoals op Los Machucos bijvoorbeeld. Daar naar beneden gaan, feest wel. Bepaalde stukken van de afdaling worden voorzien van nieuw asfalt is het verhaal, maar het zou een lastige onderneming blijven. Weg is ook niet al te breed en in het dagelijks leven ligt er nogal wat grind op de weg. Een propere schoonmaakbeurt is dus geen overbodige luxe, willen de renners veilig het estuarium van Bilbao weer bereiken. Vooral in het dorpje La Arboleda, in het begin van de afdaling, is het bal. Een paar scherpe bochten hier, die dus zijn voorzien van geribbeld beton, terwijl het steil naar beneden gaat. Voorbij dit dorpje wordt de weg breder en beter. Het uitzicht is tegen die tijd ook bijzonder fraai, al zullen de renners door de vele haarspeldbochten weinig tijd hebben om daar echt van te genieten. De verwachting is dat het gaat regenen, uiteraard, we zijn in het Baskenland, duh, wat had je dan gedacht? Maakt de boel wel extra lastig, voor de leuk.
Eenmaal beneden komen de renners uit in Trapagaran, waarna er een paar makkelijkere kilometers volgen richting de finish. Wel nog een paar rotondes en het kan ook zomaar weer zo zijn dat we een Baskische specialiteit gaan ontwaren: paaltjes in het midden van de weg! Heel wat booby traps verder zijn we voor de tweede keer in Sestao, waar in de laatste kilometer nog een leuk klimmetje volgt. Een vlakke finish doen we niet aan natuurlijk, ben je mal. Nee, in die laatste kilometer gaat het nog mooi omhoog aan 8%. Voor de puncheurs, bepaalde tradities worden gewoon gerespecteerd. Finishen doen we in de buurt van de lokale voetbalclub, Sestao River. Sestao is van oudsher vooral een industriestad, zoals eigenlijk alle voorsteden van Bilbao. In Sestao moesten ze het vooral van de staalindustrie hebben. Altos Hornos de Vizcaya was ooit een grote speler op dat gebied. Dat is het belangrijkste erfgoed van Sestao. De Alto Horno nummertje 1 steelt hier de show. Of je er echt trots op moet zijn is maar de vraag, maar het heeft in ieder geval genoeg economische voorspoed gebracht waardoor ze hier wel geld hebben in tegenstelling tot de rest van Spanje.
SPOILEREr is ook een derde etappe. Take it away, Roberto:
"De moeilijkheid van deze derde etappe ligt in de laatste 25 kilometer van de etappe, aangezien deze hoog eindigt. In het eerste deel van het etappetraject kan er wind staan, je moet opletten als je niet bang wilt zijn. ., het zal een dag zijn voor de mannen van de generaal. "
Paar klimmetjes in het begin, maar we moeten vooral letten op de wind. Na twee dagen in het altijd fantastische Bizkaia bevinden we ons nu in Araba. In Amurrio, om precies te zijn. Daar komt Óscar López Uriarte vandaan, een renner die ooit nog voor Banesto en Euskadi reed. De Ronde van het Baskenland kwam hier ook al eens aan, in 2010. Toen won Francesco Gavazzi, zoals hij in 2011 in Zalla won. Merkwaardig, is deze ronde een ode aan Gavazzi ofzo? Amurrio is niet het meest enerverende plaatsje van het Baskenland, al spreekt de officiële site van de Itzulia over parken, unieke musea en een agenda vol evenementen. Nou, gaaf. Het ligt in een dal, niet ver van Orduña en de prachtige Puerto de Orduña. De geniale Salto del Nervión is dus ook niet ver, dat zou het bezoeken van Amurrio dan nog de moeite waard kunnen maken. Op een rotonde in de buurt van de lokale kerk staat een fiets, dat is ook wel top natuurlijk.
De rit begint met een klimmetje, Altube. Vervolgens rijden de renners door Murgia, de thuishaven van niemand minder dan Unai Simón. Oh wacht, dat is misschien minder belangrijk. Het is ook de thuishaven van de enige echte Mikel Landa natuurlijk! Vorig jaar passeerde de Vuelta hier nog, maar toen was Landa er niet bij. Nu kan hij met de guidon van onder door zijn eigen dorp fietsen. Fantastisch, schitterend. Hierna zetten we koers richting Vitoria-Gasteiz, over de hoogvlakte. Volgens Laiseka moeten we oppassen voor de wind, maar in de Vuelta hebben we daar nooit veel van gemerkt. Andere periode van het jaar, dat dan weer wel. Vitoria-Gasteiz gaan we evenwel niet bereiken, dat bewaren we voor de volgende rit. We rijden met een boog om de stad heen over brede en vrij vlakke wegen. De hoogvlakte blijft nog een tijd onze vriend, tot er na een kilometer of 60 een kort klimmetje volgt. La Tejera, met 3,5 kilometer aan 5,5% niet meteen heel boeiend. Voorbij dit klimmetje volgt er een korte afdaling waarna we Gesaltza Añana bereiken, beter bekend als Salinas de Añana. Daar reden we vorig jaar tijdens de Vuelta ook al langs. Opvallende plaats. Zout, zout, zout.
We rijden een tijdje verder in tegengestelde richting van een Vueltarit van vorig jaar. De renners komen ook bijna langs Villanueva de Valdegovia, waar Michael Woods vorig jaar die bewuste rit wist te winnen. Na een tijd wijken we van die route af en gaat het over onbekendere wegen naar de eerste tussensprint van de dag. De route is licht glooiend, met tussendoor nog een keer een klimmetje van twee kilometer aan 5%, maar het vuurwerk wordt tijdens deze rit bewaard voor het einde. Na de tussensprint blijven we nog een kilometer of 20 over de mogelijk gevaarlijke hoogvlakte rijden, waarna er een bekende afdaling volgt richting Orduña. Die afdaling kwam vorig jaar twee keer voor in de Vuelta, zal voor veel renners dus geen onbekend tafereel zijn. Toen sloegen we in Orduña linksaf richting de prachtige Puerto de Orduña en in het verlengde daarvan de Salto del Nervión, nu slaan we rechtsaf en fietsen de renners terug naar Amurrio. Heb je 130 kilometer gefietst, ben je weer terug bij af. Vervolgens wordt er koers gezet richting Laudio, of Llodio. Ligt er maar net aan wat je voorkeur geniet. Hier ligt de tweede tussensprint van de dag, na 145 kilometer. De finish is nu dichtbij, al plakken we er nog een kleine lus aan vast om het geheel van extra klimwerk te voorzien. Dit industriestadje had ooit z'n eigen profkoers, die in 2011 ter ziele ging. David Etxebarria, Samuel Sanchez en Angel Vicioso wisten hier onder meer te winnen, Santi Perez werd de laatste winnaar. Jon Unzaga is van hier, won ooit nog een rit in de Vuelta en sloot zijn carrière af bij het roemruchte Mapei.
In de finale van deze rit moeten nog enkele klimmetjes bedwongen worden die ook wel eens deel uitmaakten van de GP Llodio. Te beginnen met een klimmetje van twee kilometer aan 6%, een opwarmertje. Een korte afdaling die over een brede weg voert brengt de coureurs naar Okondo, waar de tweede klim begint. Malkuartu, drie kilometer aan 6%. Boeiend, denk je dan. Nee, dat zit toch even anders. In de eerste kilometer gaat het aan 11% omhoog, met stukjes tot 14%. Baskenland, beste land. Daarna wordt het richting de top steeds makkelijker, maar door deze lastig eerste kilometer wordt het meteen een klim waar de boel uit elkaar geslagen gaat worden. De top ligt op 10 kilometer van het eind. Na een afdaling over een brede maar donkere weg door het bos komen we voor de tweede keer uit in Laudio, waar de renners na een paar bochten in het centrum uiteindelijk rechtsaf slaan om vervolgens te beginnen aan de slotklim. Een slotklim die voor het eerst deel uitmaakt van de koers. Nog nooit gingen we naar Ermualde, of Santa María del Yermo zoals het ook wel wordt genoemd. Het is een typisch Baskische klim. Loeiend zwaar, onbestaanbaar steil. Drie kilometer aan 10%, alsjeblieft. Na de eerste kilometer aan 11% komt de smalle weg uit in een bos, waar de hoefijzers elkaar opvolgen. Haarspeldbochten dus. De een nog steiler dan de ander. In de tweede kilometer gaat het omhoog aan 15,5% gemiddeld, met stroken tot 22%. Dit wordt oorlog, dat kan niet anders. Deze loodzware kilometer is ook wel het ideale moment voor een aanval, want in de slotkilometer wordt het iets makkelijker. Het gaat aan 7,5% richting de top. In de slotmeters gaat het zelfs nog even kort naar beneden, in die zin doet het nog lichtelijk aan Arrate denken.
Ook vanwege de bouwwerken aan de finish doet het aan Arrate denken. De renners komen uit bij het heiligdom van Ermualde, dat stamt uit de 15e eeuw. Hoewel de plek al langer is bewoond. Het is ook een archeologische vindplaats waar men nog steeds aan het graven is. Zo heeft men al meerdere ontdekkingen gedaan, onder meer een paar graven uit de 12e eeuw zijn opgeduikeld. Vette shit, al met al. Mede daarom wil Ermualde een toeristische trekpleister worden. Het volk moet naar Laudio gelokt worden, en dan meteen het heiligdom van Ermualde bezoeken. Deze aankomst in de Itzulia moet daaraan bij gaan dragen. Laudio zelf moet het vooral van de industrie hebben, als je de boel toeristisch gezien op de kaart wil zetten is wat extra aandacht voor het heiligdom geen overbodige luxe. Ondanks het feit dat er maar 18.000 mensen wonen in Laudio is het wel na Vitoria-Gasteiz de grootste stad van Araba, maar goed, we hebben nu dus vooral aandacht voor Santa Maria del Yermo, gelegen op de Monte Kamaraka. Die kilometer aan 15,5% met de vele haarspeldbochten door het bos, we gaan het ons nog lang heugen vermoed ik zomaar. Het wordt ook wel Santa Lucia genoemd. Verwarrend trouwens. Als het goed is gaat het bij Santa Maria om het heiligdom en bij Santa Lucia om een kapelletje in de buurt. Dit voor de volledigheid.
SPOILERTijdens de derde rit reed men langs Vitoria-Gasteiz, de vierde rit gaat gewoon in deze stad van start. De grootste stad van Araba, een van de grootste steden van het Baskenland en zelfs de hoofdstad van de autonome regio. Wat heeft Laiseka te melden over deze rit? Nou, dit:
"Het is de langste etappe van Itzulia. Er zullen twee races zijn: een van de mannen van het algemeen klassement van de laatste 50 kilometer hebben grond om schade aan te richten en vanaf de top van Erlaitz is het mogelijk om alleen de finish te bereiken; en een andere. de pauze volgens de tijd dat ze de laatste klim (Erlaitz) bereiken, zullen ze een kans hebben om de finish te bereiken. "
De langste rit dus, met een kleine 190 kilometer. Van start gaan we dus in Vitoria-Gasteiz, een stad waar ik al genoeg over heb geschreven. Vorig jaar nog tijdens de Vuelta, bijvoorbeeld. Groene stad enzo, je kent het wel. Gewoon een topstad, bezoeken als je in de buurt bent. Verder vooral leuk voor Victor De la Parte en Oier Lazkano, want die komen allebei uit Gasteiz. Jon Aberasturi ook trouwens, maar ik snap niet helemaal waarom hij überhaupt meedoet aan deze Itzulia. Kan hooguit tijdens de volgende rit iets gaan proberen, maar afijn. Tijdens de Itzulia gaat er eigenlijk jaarlijks wel een rit van start in Gasteiz, maar de aankomsten zijn dunner gezaaid. In 2015 was dat nog eens zo, toen won Fabio Felline hier. Of Michael Matthews in 2013. Daryl Impey in 2013. Nouja, eigenlijk maar goed dat we niet meer in Vitoria-Gasteiz aankomen dus, op sprintwerk zit niemand te wachten. Bij dezen ook meteen een oproep aan de ASO: tijdens de Tour van 2023 het liefst geen aankomst in Vitoria-Gasteiz want dan wordt het automatisch sprinten en in het Baskenland willen we klimmen. Bedankt.
Na de start in Vitoria-Gasteiz werken de renners in eerste instantie een bekende route af. Een route die de afgelopen jaren ook wel in de Vuelta zat. Naar het noorden, via het meer van Ullibarri naar het dorpje Landa. Hier wijken ze dan enigszins af van de route, het gaat nog verder naar het noorden. Ze rijden over een brede weg en verlaten de hoogvlakte rond Vitoria. Tijdens de afdaling komen ze langs Leintz-Gatzaga, waar ze een van de heilige plekken van het Baskische wielrennen passeren. De Virgen de Dorleta, een Mariabeeldje dat omgedoopt is tot beschermheilige van de Baskische wielrenners. Deze plek wordt altijd voorzien van de nodige bloemen, het geloof leeft toch nog altijd iets meer in de zuidelijke landen. Enfin, de renners rijden verder over een brede weg die na de afdaling door een vallei loopt. Na een tijd komen ze uit in Arrasate, gelegen onder een opvallende berg. Ivan Velasco is van hier, tegenwoordig een grote jongen bij Astana. Erik Dekker won hier in 1994 een rit in de Ronde van het Baskenland, ook niet mis. Van Arrasate rijden we over vlakke wegen naar Bergara, waar onder meer Mikel Aristi van afkomstig is. Hier slaan de renners rechtsaf, waarna niet veel later de eerste klim van de dag begint. Meteen een pittige, na 50 kilometer koers moeten de renners drie kilometer aan 7,5% klimmen, dit klimmetje van de derde categorie dat men Deskarga noemt mag er zijn. Over een enorm brede edoch bochtige weg volgt er een afdaling richting Zumarraga, daar waar niemand minder dan Aitor Gonzalez ooit geboren werd. TerminAitor, wat een triest verhaal uiteindelijk. In 2019 begon de Itzulia hier, met die lastige tijdrit waar niet iedereen op de fiets bleef zitten. Van Zumarraga rijden de renners in licht dalende lijn door de vallei langs Ezkio-Itsaso, de geboortegrond van Alex Aranburu, naar Ormaiztegi. Dit is dan weer de geboortegrond van de familie Izagirre. Gorka is niet van de partij, maar Ion dan weer wel. Hij won de laatste editie van de Itzulia en is als winnaar van ritten in de Giro, Tour en Vuelta natuurlijk een van de moderne Baskische grootheden. Ooit reden zowel Gorka als Ion een veldrit in hun eigen Ormaiztegi, waar ze allebei op een bruggetje onderuit gingen. Erg geestig was dat. Maar ook wel weer een beetje lullig. Daarom hieronder totaal willekeurig een foto van José Ramon Izagirre, de vader van Gorka en Ion en zelf een voormalig coureur, met twee leuke honden.
Van het Ormaiztegi van de Izagirre's rijden we naar Beasain, daar waar vorig jaar de Gipuzkoa Klasik werd verreden, een belangrijke wedstrijd voor junioren. Vorig jaar gewonnen door de enige echt Juan Ayuso, nu al een fenomeen. Even later passeren de renners in Ordizia, dat kennen we dan weer van de Prueba Villafranca, vorig jaar gewonnen door Simon Carr. Die naam kennen we ondertussen wel. In 2013 won Daniel Teklehaimanot daar, #neverforget. Ach, zo kunnen we over ieder dorp in deze regio wel iets vertellen. Qua parcours wordt het evenwel nog niet echt enerverend, we blijven voorlopig in de vallei. Voor we in Tolosa uitkomen gaat het een keer twee kilometer omhoog aan 6%, maar dat is het voorlopig wel. Over Tolosa gesproken, daar komt Xabi Alonso dan weer vandaan, die voetballer. Tegenwoordig trainer bij het tweede elftal van Real Sociedad, waar hij zijn contract recent heeft verlengd nadat er geruchten ontstonden dat hij trainer kon worden bij meerdere Duitse clubs. Enfin, van Tolosa crossen we naar Anoeta, waar Abraham Olano dan weer het levenslicht zag. In Anoeta begint de volgende klim van de dag, het gaat 4,5 kilometer aan 6% omhoog naar de top van Alkiza. Na een afdaling over een iets smallere weg komen we uiteindelijk weer terug in de vallei, waarna we door Andoain rijden. Hier ligt na 115 kilometer de eerste tussensprint van de dag. Van Andoain zetten we koers richting San Sebastian, zonder die stad te bereiken. Het is een aantal kilometer zo goed als vlak, terwijl we door Urnieta rijden. Dat is geen groots dorp, maar het is wel de geboortegrond van Mikel Iturria. De renner van Euskaltel-Euskadi is aanwezig in deze Itzulia, maar we kennen hem vooral omdat hij in de Vuelta van 2019 een rit won. In het Baskenland, nota bene. Erg mooi was dat. Het is ook erg mooi dat we daarna uitkomen in Hernani, waar we langs de beste brouwerij van het Baskenland gaan fietsen. Tijdens een andere rit gaat men langs Laugar fietsen, nu fietst men direct langs de brouwerij van Basqueland. Originele naam wel. Maar goed, ze brouwen echt enorm goed bier en ik mag daar met enige regelmaat van profiteren. Dus, als je ooit in Hernani bent, naar Basqueland gaan. Of naar hun dependance in San Sebastian, dat kan natuurlijk ook. Basqueland Izakaia, Baskisch bier en Aziatisch voer, zoiets.
Bier drinken in een fabriekshal, echt helemaal optimaal lijkt me dat. Enfin, van bier gaan we heel snel naar cider. Van Hernani rijden we immers via heel wat rotondes naar Astigarraga, de hoofdstad van de cider. Ook de stad waar Mathieu Hermans woonde in zijn Spaanse tijd. In zijn tijd bij Orbea en Caja Rural, toen hij nogal wat ritten won in de Vuelta, was Astigarraga zijn thuishaven. Hij is daar zelfs ereburger. Fantastisch. Maar de cider is nog fantastischer. Een Baskische specialiteit. Je kan appels natuurlijk eten, of ze gebruiken voor de dorst. In de heuvels rond Astigarraga liggen wel 20 ciderhuizen, als het er niet meer zijn. Een sidrería, of sagardotegia, zoals we dat dan in het Baskisch moeten noemen. De renners fietsen langs een aantal bekende cidermakers, zoals Zapiain en Bereziartua. Van die laatste heb ik toevallig, of misschien wel niet toevallig, een paar flessen in huis. Niks mis mee, cidertjes. Als je tijdens het ciderseizoen in deze regio bent moet je zeker naar zo'n ciderhuis. Krijg je je cider rechtstreeks uit het vat. Met je glas op een paar meter afstand en opvangen die handel maar. Uiteraard een glas van alle vaten nemen, zodat je kacheltje lam weer naar huis kan. Gelukkig wordt er ook voor een goede bodem gezorgd, je krijgt er een partij vlees vlees bij om helemaal scheel van te zien. Astigarraga dus, eigenlijk de hemel op aarde. Txotx! De appelboomgaarden bevinden zich op de heuvels, dus moet er in deze omgeving wel wat geklommen worden. Anderhalve kilometer aan 6%, ik bedoel maar. Na dit klimmetje gaat het over een brede weg naar Oiartzun en Errenteria. Oiartzun is de geboorteplaats van Txomin Perurena en Miguel Maria Lasa, twee absolute grootheden uit het Baskische wielrennen. In Errenteria komen ze er wat bekaaider vanaf, maar met Aritz Bagües is er wel een lokale renner in koers namens Caja Rural. Ane Santesteban kan ook een aardig eindje fietsen, zij is min of meer de vervanger van Van Vleuten bij de vrouwen van BikeExchange. Na de tweede tussensprint van de dag, in Errenteria, laat een bekende naam niet lang op zich wachten. We gaan klimmen. Deze naam kent iedereen. Komt ie: Jaizkibel. Jawel. Bekend van de Klasikoa. Was heel lang de scherprechter in die koers, tegenwoordig zoeken ze aan de andere kant van San Sebastian een steil muurtje op. Maar goed, we beklimmen 'm nu vanuit Lezo, van die kant is de overbekende Jaizkibel acht kilometer lang aan 5,5% gemiddeld. Vooral het eerste deel is lastig, daarna valt het wel mee.
Na de altijd bijzonder fraaie Jaizkibel dalen we af richting Hondarribia, waar de finish ligt. Vanaf de top van de Jaizkibel is het nog 40 kilometer fietsen, maar als je lui bent kun je toch al snel een kilometer of 30 schrappen. Als ode aan het Baskenland neem ik wel aan dat iedereen op de fiets blijft zitten. Hier, op de grens met Frankrijk, slaan we rechtsaf en rijden we verder naar Irun. In deze stad, waar vorig jaar de Vuelta van start ging, zit dan weer de Bidassoa Basque Brewery. Er zit nog wel meer, maar dit jaar zit er vooral ook de voet van de laatste klim van deze rit. Zodra we Irun verlaten laat de slotklim niet lang op ons wachten. We gaan klimmen naar Erlaitz, een lastige klim die verrassend weinig wordt gebruikt. Hij zat een paar jaar terug wel een keer in de Vuelta al Bidasoa, een amateurkoers, in een rit gewonnen door Simon Carr. Verder moeten we een aardig eind terug in de geschiedenis, naar de Itzulia van 2003 zelfs. Toen speelde deze klim een hoofdrol. Tyler Hamilton, Samuel Sanchez en Iban Mayo reden hier weg van de rest. Na een afdaling en een aankomstin Hondarribia, net als nu, wist Mayo zijn vluchtkompanen te kloppen en nam hij ook meteen de leiding over in het klassement. Wel een klim met een verhaal dus. Sowieso een lastige klim, vooral in het begin. Het gaat negen kilometer omhoog aan 5%, maar dat is slechts de helft van het verhaal. In het begin gaat het vier kilometer omhoog aan 10%, dat maakt het al wat leuker. Zelfs een tweetal kilometer waarin het vooral aan 11 à 12% omhoog gaat. Daarna wel een lang stuk voornamelijk vals plat richting de top, maar in die eerste kilometer kans er flink wat verschil gemaakt worden. Mooie klim ook wel weer vanwege het wegdek. Breed, goed geasfalteerd. De omgeving is groen, de renners rijden vooral door een bos. Op de top staat een kasteelruïne, dat gezien de naam ooit van de Engelsen is geweest.
De top van deze vooral in het begin lastige klim bereiken we op ongeveer 20 kilometer van het eind. Het wordt een vrij lange finale, met een afdaling in meerdere etappes en daarna nog een vlak stuk richting de finish in Hondarribia. Goed, de afdaling is vrij gek. De weg is wel steeds vrij breed en ook behoorlijk goed, maar het verloop is nogal grimmig. Het gaat een paar keer enorm steil naar beneden, met ook een paar lastige bochten tussendoor. Dan is het weer even vlak, of loopt het zelfs vals plat omhoog. Onregelmatig is geen overdrijving. Maar goed, door die brede weg zal het allemaal wel meevallen. Voor we Oiartzun voor de tweede keer zouden bereiken slaan we rechtsaf, waarna de renners voor de tweede keer door Irun gaan rijden. Hier is het vlak, dat zal het de laatste tien kilometer min of meer zijn. Brede wegen, wel redelijk veel rotondes onderweg. In de laatste kilometers van de rit verlaten we Irun en gaan we weer naar Hondarribia, waar Iban Mayo dus in 2003 de Itzulia naar zijn hand wist te zetten. Hij won niet alleen de rit over de Erlaitz met aankomst in Hondarribia, ook de tijdrit die daarna volgde in en rond dit dorpje aan de grens wist hij in winst om te zetten. Voor de verandering is de finish een keer volledig vlak, op een stevige hoeveelheid rotondes na komen we een keer niets geks tegen. Finishen doen we in de haven van dit waanzinnig mooie vissersdorpje. In Hondarribia, de geboortegrond van Unai Emery, staan allerlei prachtige vissershuisjes. Vakwerkhuisjes, ook wel. Allerlei opvallende kleuren, vooral rood en groen. Hondarribia is ook bekend terrein voor Patxi Vila, voormalig renner van onder meer Lampre die na een succesvolle periode nu een grote meneer is bij Movistar. Hij zet daar de lijnen uit. Kunnen we smalend over doen, maar hij heeft Valverde toch weer tot leven weten te wekken, op een of andere manier. Tijdens zijn carrière werd hij ooit betrapt, dus misschien is dat smalende ook wel weer terecht. Enfin, Patxi Vila dus, bekommert zich ook om ONZE Annemiek. Sympathieke jongen dus. Maar, Hondarribia. De moeite waard.
SPOILER"A priori is het de" makkelijkste "etappe van Itzulia, het is een etappe waarin, als er enkele sprinters zijn, ze gebruik kunnen maken van de mogelijkheid om de etappe te beheersen en de sprint te bereiken. mannen van het algemeen klassement zullen het met rustiger aan kunnen. "
Wordt aangevuld.
Het parcours mag er zijn, maar zonder deelnemers kom je nergens. Gelukkig staat er een deftig gestoffeerd deelnemersveld aan het vertrek. Beter kan bijna niet, zelfs. Zodra de officiële startlijst er is gaan we die hier plaatsen, voorlopig doen we het met de officieuze.SPOILER"Er valt weinig te zeggen over deze etappe, het is de koninginnenrit van Itzulia en de kortste met zeven passen en 3.500 meter oneffenheden. Hier zullen geen verrassingen zijn, de sterkste mannen in Itzulia zullen de hoofdrolspelers zijn en het zal belangrijk zijn. om een sterk team te hebben om het podium te beheersen. "
Wordt aangevuld.
Schoon, deftig volk. Roglic en Pogacar tegen elkaar, dat alleen al is de moeite waard. Hun eerste ontmoeting in een meerdaagse koers sinds de Tour. Carapaz, Landa, Adam Yates, een herboren Valverde en ga zo maar door. Schachmann is er weer, hij zal graag zijn prestatie van 2019 willen herhalen. We missen Alaphilippe, en dat is het verder wel zo'n beetje. Om duimen en vingers bij af te likken, niks mee. Astana komt met een groot Baskisch contingent, we mogen ze weer Eustana noemen. Vier Basken, alleen jammer dat Gorka ontbreekt. In totaal meer dan 20 Basken, met een beetje mazzel. Erg mooi. Sowieso zijn alle Spaanse ploegen aanwezig, ook erg gaaf. We kijken vooral uit naar de werken van Kern Pharma. Voor Euskaltel ook wel een bijzondere koers. Vorig jaar had de sponsor hier moeten debuteren, maar dat ging niet door. Nu zijn ze wel weer terug op het hoogste niveau in het Baskenland, we zullen Bizkarra in de gaten houden.
De sterren van Emil mogen natuurlijk niet ontbreken:
***** Primoz Roglic
**** Tadej Pogacar, Adam Yates
*** Esteban Chaves, Maximilian Schachmann, Ion Izagirre, Jakob Fuglsang, Tao Geoghegan Hart
** Wilco Kelderman, Alejandro Valverde, Bauke Mollema, Hugh Carthy, Sergio Higuita, Mikel Landa, Emanuel Buchmann, Pello Bilbao, Enric Mas, Michael Woods, David Gaudu, Richard Carapaz, Pierre Latour, Mauri Vansevenant, Guillaume Martin
* Alexey Lutsenko, Marc Hirschi, Ben O’Connor, Ben Hermans, Patrick Konrad, Gino Mäder, Andreas Leknessund, Jesus Herrada, Eddie Dunbar, Laurens de Plus, Mattia Cattaneo, Jonas Vingegaard, Rafal Majka, Mikel Bizkarra, Cristian Rodriguez, Victor de la Parte, Brandon McNulty, Sergio Henao, Aurelien Paret-Peintre, Mikkel Honoré, Krists Neilands, Simon Geschke, Mikel Nieve, Ilan van Wilder, James Knox, Rigoberto Uran, Odd Christian Eiking
Odd Christian Eiking en Simon Geschke, waarom ook niet?
De koers wordt in Nederland uitgezonden door Eurosport. Dagelijks vanaf 15:30 te volgen op Eurosport 1 en de PLAYER/GCN. EITB in de gaten houden kan ook altijd, natuurlijk. Qua weer zouden we getrakteerd kunnen worden op een aantal typisch Baskische dagen, met veel regen derhalve. Op maandag zou het in Bilbao droog moeten blijven, maar de rest van de week kan het onstuimiger worden. Dat zullen we tijdens de dagelijkse updates nader gaan bekijken. Iedere dag zal er een korte voorbeschouwing gepost worden, in deze post te vinden in de spoilers, omdat deze koers natuurlijk bijzonder genoeg is om er wat extra werk in te stoppen. Het is dus van harte aanbevolen om dit topic in de gaten te houden en gezellig mee te posten over de mooiste ronde van het jaar, de Itzulia.
Ter afsluiting, een leuke poster:
En een prachtige txapela voor de winnaar:
HAHAHAHA.
.Kelderman en Woods, twee van de slechtste stuurmannen van het peloton. Heel toevallig.quote:
Op het gezicht gevallen?
Hij kan nog wel 20 jaar mee.quote:Op woensdag 7 april 2021 17:20 schreef Mexicanobakker het volgende:
Pogacar gaat nog jaren domineren.
GodUgodquote:
Gaudu geeft alsof hij op het punt staat de sprint op de Champs te winnen en Pogacar rijdt er fluitend naast, zielig.
.
Knox krijgt eindelijk een aandeel in de medicijnkast.quote:
@Rellende_Rotscholier
Ik had geen pelgrim achter jou gezocht.quote:
Komend najaar El Camino Norte, etappe San Sebastian tegen Bilbao op de planning
@:Rellende_Rotscholier
Ga voor de plaatjes en de visrestaurants. En wellicht pak ik ook nog een dagje de fiets om wat muurtjes te slopen.quote:
[..]
Ik had geen pelgrim achter jou gezocht.
Neuh, die had z'n pijl gewoon verschoten en Pogacar had nog wat over.quote:
Volgens mij vond Roglic het wel best.
Het zijn dan wel tijden van corona, maar je kan niet een steile muur in de Itzulia gooien en verwachten dat de mensen thuis op de bank blijven zitten. Een Itzulia zonder fans is geen echte Itzulia, al is het natuurlijk wel enigszins verwonderlijk dat het de organisatie niet lukt een slotklim af te sluiten. Enfin, het levert in ieder geval mooie plaatjes op. De rit zelf was ook de moeite waard, met name de finale. Terwijl de altijd vervelende kermiskoers in de buurt van Antwerpen alle kijkers trok zagen we in het Baskenland een kopgroep rijden met daarin Oier Lazkano, die maar weer eens liet zien wat voor een beest hij is. Liet in de slotfase mooi zijn vluchtgenoten achter en koos voor de solo, zijn favoriete onderdeel van het wielrennen. Mocht verder helaas niet baten, want het peloton controleerde de boel opnieuw. Desondanks een fraaie dag voor Lazkano, daar hij over zijn trainingswegen mocht rijden. We gaan nog meer horen van die jongen, let maar op.
In de finale twee steile klimmetjes. Eerste steile klimmetje leverde niet veel op, al ging Landa in de afdaling wel bijna op z'n plaat. Bij de tweede passage in Laudio volgde er daadwerkelijk een valpartij, met Kelderman en Woods. Wat een pech! Brute, brute pech. Of onkunde, dat kan natuurlijk ook. Daarna begon men aan de krankzinnig zware slotklim, die misschien wel wat te zwaar was. Zo lastig dat aanvallen amper nut heeft, al probeerde vooral Pogacar dat wel een paar keer. Roglic pareerde, maar besloot verder niet veel te doen. Daardoor reden ze steeds met z'n tweeën weg, waarna de rest even later weer terug kon komen. Blijft een curieus spelletje. Landa, Yates, Valverde en Gaudu zijn ook dik in orde, maar zoals je kon verwachten steken Roglic en Pogacar er wel bovenuit. Al lag dat volgens Valverde ook aan Kelderman en Woods, want door die valpartij verloor hij flink wat posities en moest hij van ver komen op de klim. Alles is altijd de schuld van Kelderman, blijkt maar weer. Enfin, de klim naar Ermualde zat voor het eerst in een koers en gaat de boeken in als een fraaie ontdekking. Pogacar ging uiteindelijk met de ritzege aan de haal, met dank aan de enige echte Matxin. Die nam Pogacar vanochtend nog even mee in de auto, zodat hij de slotklim en met name de aankomst al eens kon zien. Aankomst in licht dalende lijn, op 150 meter van het eind moest je op kop zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Roglic trok een sprintje op een meter of 600 van het eind, maar Pogacar kreeg het voor elkaar om precies op 150 meter van het eind langszij te komen en stoof daarna naar de ritzege. Jumbo-Visma heeft geen Matxin, dat breekt je dan toch weer op. Door deze ritzege, waar Pogacar zijn zinnen op had gezet omdat hij bij zijn debuut in het Baskenland in 2019 een beetje verliefd was geworden op de regio en de fans, komt hij weer wat dichterbij in het klassement. Het spel der bonificaties. De Slovenen gaan het weer spannend maken. Dat is alleen maar mooi voor ons.
Tijd om door te gaan met de vierde rit, die wel een beetje lijkt op de tweede rit.
Tijdens de derde rit reed men langs Vitoria-Gasteiz, de vierde rit gaat gewoon in deze stad van start. De grootste stad van Araba, een van de grootste steden van het Baskenland en zelfs de hoofdstad van de autonome regio. Wat heeft Laiseka te melden over deze rit? Nou, dit:
De langste rit dus, met een kleine 190 kilometer. Van start gaan we dus in Vitoria-Gasteiz, een stad waar ik al genoeg over heb geschreven. Vorig jaar nog tijdens de Vuelta, bijvoorbeeld. Groene stad enzo, je kent het wel. Gewoon een topstad, bezoeken als je in de buurt bent. Verder vooral leuk voor Victor De la Parte en Oier Lazkano, want die komen allebei uit Gasteiz. Jon Aberasturi ook trouwens, maar ik snap niet helemaal waarom hij überhaupt meedoet aan deze Itzulia. Kan hooguit tijdens de volgende rit iets gaan proberen, maar afijn. Tijdens de Itzulia gaat er eigenlijk jaarlijks wel een rit van start in Gasteiz, maar de aankomsten zijn dunner gezaaid. In 2015 was dat nog eens zo, toen won Fabio Felline hier. Of Michael Matthews in 2013. Daryl Impey in 2013. Nouja, eigenlijk maar goed dat we niet meer in Vitoria-Gasteiz aankomen dus, op sprintwerk zit niemand te wachten. Bij dezen ook meteen een oproep aan de ASO: tijdens de Tour van 2023 het liefst geen aankomst in Vitoria-Gasteiz want dan wordt het automatisch sprinten en in het Baskenland willen we klimmen. Bedankt.quote:"Het is de langste etappe van Itzulia. Er zullen twee races zijn: een van de mannen van het algemeen klassement van de laatste 50 kilometer hebben grond om schade aan te richten en vanaf de top van Erlaitz is het mogelijk om alleen de finish te bereiken; en een andere. de pauze volgens de tijd dat ze de laatste klim (Erlaitz) bereiken, zullen ze een kans hebben om de finish te bereiken. "
Na de start in Vitoria-Gasteiz werken de renners in eerste instantie een bekende route af. Een route die de afgelopen jaren ook wel in de Vuelta zat. Naar het noorden, via het meer van Ullibarri naar het dorpje Landa. Hier wijken ze dan enigszins af van de route, het gaat nog verder naar het noorden. Ze rijden over een brede weg en verlaten de hoogvlakte rond Vitoria. Tijdens de afdaling komen ze langs Leintz-Gatzaga, waar ze een van de heilige plekken van het Baskische wielrennen passeren. De Virgen de Dorleta, een Mariabeeldje dat omgedoopt is tot beschermheilige van de Baskische wielrenners. Deze plek wordt altijd voorzien van de nodige bloemen, het geloof leeft toch nog altijd iets meer in de zuidelijke landen. Enfin, de renners rijden verder over een brede weg die na de afdaling door een vallei loopt. Na een tijd komen ze uit in Arrasate, gelegen onder een opvallende berg. Ivan Velasco is van hier, tegenwoordig een grote jongen bij Astana. Erik Dekker won hier in 1994 een rit in de Ronde van het Baskenland, ook niet mis. Van Arrasate rijden we over vlakke wegen naar Bergara, waar onder meer Mikel Aristi van afkomstig is. Hier slaan de renners rechtsaf, waarna niet veel later de eerste klim van de dag begint. Meteen een pittige, na 50 kilometer koers moeten de renners drie kilometer aan 7,5% klimmen, dit klimmetje van de derde categorie dat men Deskarga noemt mag er zijn. Over een enorm brede edoch bochtige weg volgt er een afdaling richting Zumarraga, daar waar niemand minder dan Aitor Gonzalez ooit geboren werd. TerminAitor, wat een triest verhaal uiteindelijk. In 2019 begon de Itzulia hier, met die lastige tijdrit waar niet iedereen op de fiets bleef zitten. Van Zumarraga rijden de renners in licht dalende lijn door de vallei langs Ezkio-Itsaso, de geboortegrond van Alex Aranburu, naar Ormaiztegi. Dit is dan weer de geboortegrond van de familie Izagirre. Gorka is niet van de partij, maar Ion dan weer wel. Hij won de laatste editie van de Itzulia en is als winnaar van ritten in de Giro, Tour en Vuelta natuurlijk een van de moderne Baskische grootheden. Ooit reden zowel Gorka als Ion een veldrit in hun eigen Ormaiztegi, waar ze allebei op een bruggetje onderuit gingen. Erg geestig was dat. Maar ook wel weer een beetje lullig. Daarom hieronder totaal willekeurig een foto van José Ramon Izagirre, de vader van Gorka en Ion en zelf een voormalig coureur, met twee leuke honden.
Van het Ormaiztegi van de Izagirre's rijden we naar Beasain, daar waar vorig jaar de Gipuzkoa Klasik werd verreden, een belangrijke wedstrijd voor junioren. Vorig jaar gewonnen door de enige echt Juan Ayuso, nu al een fenomeen. Even later passeren de renners in Ordizia, dat kennen we dan weer van de Prueba Villafranca, vorig jaar gewonnen door Simon Carr. Die naam kennen we ondertussen wel. In 2013 won Daniel Teklehaimanot daar, #neverforget. Ach, zo kunnen we over ieder dorp in deze regio wel iets vertellen. Qua parcours wordt het evenwel nog niet echt enerverend, we blijven voorlopig in de vallei. Voor we in Tolosa uitkomen gaat het een keer twee kilometer omhoog aan 6%, maar dat is het voorlopig wel. Over Tolosa gesproken, daar komt Xabi Alonso dan weer vandaan, die voetballer. Tegenwoordig trainer bij het tweede elftal van Real Sociedad, waar hij zijn contract recent heeft verlengd nadat er geruchten ontstonden dat hij trainer kon worden bij meerdere Duitse clubs. Enfin, van Tolosa crossen we naar Anoeta, waar Abraham Olano dan weer het levenslicht zag. In Anoeta begint de volgende klim van de dag, het gaat 4,5 kilometer aan 6% omhoog naar de top van Alkiza. Na een afdaling over een iets smallere weg komen we uiteindelijk weer terug in de vallei, waarna we door Andoain rijden. Hier ligt na 115 kilometer de eerste tussensprint van de dag. Van Andoain zetten we koers richting San Sebastian, zonder die stad te bereiken. Het is een aantal kilometer zo goed als vlak, terwijl we door Urnieta rijden. Dat is geen groots dorp, maar het is wel de geboortegrond van Mikel Iturria. De renner van Euskaltel-Euskadi is aanwezig in deze Itzulia, maar we kennen hem vooral omdat hij in de Vuelta van 2019 een rit won. In het Baskenland, nota bene. Erg mooi was dat. Het is ook erg mooi dat we daarna uitkomen in Hernani, waar we langs de beste brouwerij van het Baskenland gaan fietsen. Tijdens een andere rit gaat men langs Laugar fietsen, nu fietst men direct langs de brouwerij van Basqueland. Originele naam wel. Maar goed, ze brouwen echt enorm goed bier en ik mag daar met enige regelmaat van profiteren. Dus, als je ooit in Hernani bent, naar Basqueland gaan. Of naar hun dependance in San Sebastian, dat kan natuurlijk ook. Basqueland Izakaia, Baskisch bier en Aziatisch voer, zoiets.
Bier drinken in een fabriekshal, echt helemaal optimaal lijkt me dat. Enfin, van bier gaan we heel snel naar cider. Van Hernani rijden we immers via heel wat rotondes naar Astigarraga, de hoofdstad van de cider. Ook de stad waar Mathieu Hermans woonde in zijn Spaanse tijd. In zijn tijd bij Orbea en Caja Rural, toen hij nogal wat ritten won in de Vuelta, was Astigarraga zijn thuishaven. Hij is daar zelfs ereburger. Fantastisch. Maar de cider is nog fantastischer. Een Baskische specialiteit. Je kan appels natuurlijk eten, of ze gebruiken voor de dorst. In de heuvels rond Astigarraga liggen wel 20 ciderhuizen, als het er niet meer zijn. Een sidrería, of sagardotegia, zoals we dat dan in het Baskisch moeten noemen. De renners fietsen langs een aantal bekende cidermakers, zoals Zapiain en Bereziartua. Van die laatste heb ik toevallig, of misschien wel niet toevallig, een paar flessen in huis. Niks mis mee, cidertjes. Als je tijdens het ciderseizoen in deze regio bent moet je zeker naar zo'n ciderhuis. Krijg je je cider rechtstreeks uit het vat. Met je glas op een paar meter afstand en opvangen die handel maar. Uiteraard een glas van alle vaten nemen, zodat je kacheltje lam weer naar huis kan. Gelukkig wordt er ook voor een goede bodem gezorgd, je krijgt er een partij vlees vlees bij om helemaal scheel van te zien. Astigarraga dus, eigenlijk de hemel op aarde. Txotx! De appelboomgaarden bevinden zich op de heuvels, dus moet er in deze omgeving wel wat geklommen worden. Anderhalve kilometer aan 6%, ik bedoel maar. Na dit klimmetje gaat het over een brede weg naar Oiartzun en Errenteria. Oiartzun is de geboorteplaats van Txomin Perurena en Miguel Maria Lasa, twee absolute grootheden uit het Baskische wielrennen. In Errenteria komen ze er wat bekaaider vanaf, maar met Aritz Bagües is er wel een lokale prof, al is hij nu niet in koers namens Caja Rural. Ane Santesteban kan ook een aardig eindje fietsen, zij is min of meer de vervanger van Van Vleuten bij de vrouwen van BikeExchange. Na de tweede tussensprint van de dag, in Errenteria, laat een bekende naam niet lang op zich wachten. We gaan klimmen. Deze naam kent iedereen. Komt ie: Jaizkibel. Jawel. Bekend van de Klasikoa. Was heel lang de scherprechter in die koers, tegenwoordig zoeken ze aan de andere kant van San Sebastian een steil muurtje op. Maar goed, we beklimmen 'm nu vanuit Lezo, van die kant is de overbekende Jaizkibel acht kilometer lang aan 5,5% gemiddeld. Vooral het eerste deel is lastig, daarna valt het wel mee.
Na de altijd bijzonder fraaie Jaizkibel dalen we af richting Hondarribia, waar de finish ligt. Vanaf de top van de Jaizkibel is het nog 40 kilometer fietsen, maar als je lui bent kun je toch al snel een kilometer of 30 schrappen. Als ode aan het Baskenland neem ik wel aan dat iedereen op de fiets blijft zitten. Hier, op de grens met Frankrijk, slaan we rechtsaf en rijden we verder naar Irun. In deze stad, waar vorig jaar de Vuelta van start ging, zit dan weer de Bidassoa Basque Brewery. Er zit nog wel meer, maar dit jaar zit er vooral ook de voet van de laatste klim van deze rit. Zodra we Irun verlaten laat de slotklim niet lang op ons wachten. We gaan klimmen naar Erlaitz, een lastige klim die verrassend weinig wordt gebruikt. In 2019 zat ie wel in de Klasikoa, in die ene editie gewonnen door hij die niet genoemd mag worden. De klim zat een paar jaar terug ook in de Vuelta al Bidasoa, een amateurkoers, in een rit gewonnen door Simon Carr. Verder moeten we een aardig eind terug in de geschiedenis, naar de Itzulia van 2003 zelfs. Toen speelde deze klim een hoofdrol. Tyler Hamilton, Samuel Sanchez en Iban Mayo reden hier weg van de rest. Na een afdaling en een aankomstin Hondarribia, net als nu, wist Mayo zijn vluchtkompanen te kloppen en nam hij ook meteen de leiding over in het klassement. Wel een klim met een verhaal dus. Sowieso een lastige klim, vooral in het begin. Het gaat negen kilometer omhoog aan 5%, maar dat is slechts de helft van het verhaal. In het begin gaat het vier kilometer omhoog aan 10%, dat maakt het al wat leuker. Zelfs een tweetal kilometer waarin het vooral aan 11 à 12% omhoog gaat. Daarna wel een lang stuk voornamelijk vals plat richting de top, maar in die eerste kilometer kans er flink wat verschil gemaakt worden. Mooie klim ook wel weer vanwege het wegdek. Breed, goed geasfalteerd. De omgeving is groen, de renners rijden vooral door een bos. Op de top staat een kasteelruïne, dat gezien de naam ooit van de Engelsen is geweest.
De top van deze vooral in het begin lastige klim bereiken we op ongeveer 20 kilometer van het eind. Het wordt een vrij lange finale, met een afdaling in meerdere etappes en daarna nog een vlak stuk richting de finish in Hondarribia. Goed, de afdaling is vrij gek. De weg is wel steeds vrij breed en ook behoorlijk goed, maar het verloop is nogal grimmig. Het gaat een paar keer enorm steil naar beneden, met ook een paar lastige bochten tussendoor. Dan is het weer even vlak, of loopt het zelfs vals plat omhoog. Onregelmatig is geen overdrijving. Maar goed, door die brede weg zal het allemaal wel meevallen. Voor we Oiartzun voor de tweede keer zouden bereiken slaan we rechtsaf, waarna de renners voor de tweede keer door Irun gaan rijden. Hier is het vlak, dat zal het de laatste tien kilometer min of meer zijn. Brede wegen, wel redelijk veel rotondes onderweg. In de laatste kilometers van de rit verlaten we Irun en gaan we weer naar Hondarribia, waar Iban Mayo dus in 2003 de Itzulia naar zijn hand wist te zetten. Hij won niet alleen de rit over de Erlaitz met aankomst in Hondarribia, ook de tijdrit die daarna volgde in en rond dit dorpje aan de grens wist hij in winst om te zetten. Voor de verandering is de finish een keer volledig vlak, op een stevige hoeveelheid rotondes na komen we een keer niets geks tegen. Finishen doen we in de haven van dit waanzinnig mooie vissersdorpje. In Hondarribia, de geboortegrond van Unai Emery, staan allerlei prachtige vissershuisjes. Vakwerkhuisjes, ook wel. Allerlei opvallende kleuren, vooral rood en groen. Hondarribia is ook bekend terrein voor Patxi Vila, voormalig renner van onder meer Lampre die na een succesvolle periode nu een grote meneer is bij Movistar. Hij zet daar de lijnen uit. Kunnen we smalend over doen, maar hij heeft Valverde toch weer tot leven weten te wekken, op een of andere manier. Tijdens zijn carrière werd hij ooit betrapt, dus misschien is dat smalende ook wel weer terecht. Enfin, Patxi Vila dus, bekommert zich ook om ONZE Annemiek. Sympathieke jongen dus. Maar, Hondarribia. De moeite waard. Enige punt van kritiek op deze rit zou kunnen zijn dat ze misschien beter de beklimmingen van Erlaitz en Jaizkibel hadden kunnen omdraaien, omdat het vlakke stuk na de Jaizkibel minder lang zou zijn. Van de andere kant nodigt deze klim naar Erlaitz wel uit tot vroege aanvallen, je zal het tijdens het steile stuk moeten doen, anders komt het er niet meer van. Spannend. We gaan het beleven.
De vierde rit is de langste van deze Itzulia, de renners vertrekken dus iets eerder dan de afgelopen dagen, al valt 12:46 nog steeds reuze mee. Het dodelijke duo van Eurosport is er om 15:30 weer bij. Gelukkig is er morgen geen kutkoers zoals de Scheldeprijs, dus ik verwacht dat iedereen hier stopt om 15:30 present is. Rond die tijd rijden we door Urnieta, de hometown van Iturria, die ik morgen zonder meer in de vlucht verwacht. De vlucht die misschien zelfs wel kans van slagen gaat hebben. Aankomst tussen 17:16 en 17:44.
Het is wel heel merkwaardig dat we deze week amper op Baskisch weer getrakteerd worden. Het begint steeds beter te worden zelfs. Overdag een graad of 19 in Vitoria-Gasteiz, tot zelfs 22 graden in Hondarribia. Bijzonder weinig kans op regen, en niet gek veel wind. Beetje rugwind in de finale, gunstig voor de aanvallers. Zaterdag gaat het pas weer regenen, jeetje.
Het nummer van de dag is van Esne Beltza, een band uit San Sebastian. De zanger, Xabi Solano, komt dan weer uit Hernani, daar waar we tijdens deze rit doorheen zullen fietsen. Die man kan wel wat, heeft in 100 verschillende bands gezeten en heeft ook solo het nodige werk afgeleverd. Zingt niet alleen, hij bespeelt ook de trikitixa, de Baskische accordeon. Toch wel een veelgebruikt instrument in deze contreien, levert af en toe zowaar zelfs geinige muziek op. Enfin, Esne Beltza is meer een mengelmoesje van vanalles en nog wat, zoveel mogelijk invloeden bij elkaar gestopt. Ook dat levert wel wat goede nummers op, dit nummer bijvoorbeeld. Esne Beltza is overigens Baskisch voor zwarte melk. Rare naam, maar afijn. Als het maar goed klinkt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 07-04-2021 20:19:22 ]
quote:
Bijna alle concurrenten van dit moment zijn sneller aan de meet.quote:
Valverde gaat nog een keertje LBL winnen. Mooi.
Het is wel echt zo dat Kelderman bijna altijd door anderen ten val komt!quote:
Nou, nee?quote:Op woensdag 7 april 2021 21:43 schreef Slobeend het volgende:
[..]
Het is wel echt zo dat Kelderman bijna altijd door anderen ten val komt!
In mijn herinnering wel.quote:
Naar eer en geweten?quote:
Maar goed, iedereen wil dus in de vlucht van de dag zitten. Kun je de klok erop gelijk zetten dat er dadelijk een flopgroepje wegrijdt.
Dat vlakke naar finish nodigt wellicht ook niet echt uit voor klassementsmannen om te gaan demarreren?quote:
Ze zijn al meer dan een uur bezig en er is nog steeds geen kopgroep. Wel al een paar valpartijen geweest, met onder meer Piccoli en Rubio als slachtoffers. Piccoli noteert zelfs een DNF, dat talent van hem komt er echt totaal nog niet uit.
Maar goed, iedereen wil dus in de vlucht van de dag zitten. Kun je de klok erop gelijk zetten dat er dadelijk een flopgroepje wegrijdt.
Iemand geklaagd over De Kleik?
Niet direct een vooruitgang.quote:
[ twitter ]
Iemand geklaagd over De Kleik?
Was iedereen maar zo goed als Jeroen en Karsten.quote:
[ twitter ]
Iemand geklaagd over De Kleik?
quote:
Maar goed, iedereen wil dus in de vlucht van de dag zitten. Kun je de klok erop gelijk zetten dat er dadelijk een flopgroepje wegrijdt.
Ik heb een bingo.
En nu?quote:
[..]
[ twitter ]
Ik heb een bingo.
Nu feliciteren we Benno.quote:
Niet-uhh, direct-uhh, een-uhh, vooruitgang.quote:
[..]
Niet direct een vooruitgang.
En hij zegt ook nog eens dat Mikel Landa uit Vitoria-Gasteiz komt, wat niet zo is. Wel volgens Wikipedia, maar je moet niet alles geloven wat op het internet staat.quote:Op donderdag 8 april 2021 15:33 schreef Kopiko het volgende:
[..]
Niet-uhh, direct-uhh, een-uhh, vooruitgang.
Klopt wat op de Spaanse wiki staat wel?quote:
[..]
En hij zegt ook nog eens dat Mikel Landa uit Vitoria-Gasteiz komt, wat niet zo is. Wel volgens Wikipedia, maar je moet niet alles geloven wat op het internet staat.
Als daar Murgia staat wel.quote:
[..]
Klopt wat op de Spaanse wiki staat wel?
Daar staat Murguía.quote:
[..]
Als daar Murgia staat wel.
De Spaanse spelling nemen wij niet serieus.quote:
Op 
De Deense Zoidl.quote:
Jan hield rekening met Kamp. Genieten.
Euhm, daar fietsen ze nu opquote:
Zijn ze al in de buurt van de Jaizkibel?
We zijn al bijna boven!quote:
Zijn ze al in de buurt van de Jaizkibel?
Bobbie rijdt het karretje in de poep.quote:
Jan moet Grmay nog even aanzien voor Nieve en dan hebben we al een horizontale bingo.
Da's dan toch Chicken Yesterday Nightquote:
Ik heb honger joh, zal ik de restjes Chicken Tonight van gister al op het vuur zetten?
Hij zat op het dak.quote:
Zie hier het lot van de loonslaafquote:
[..]
Euhm, daar fietsen ze nu op
Tegen het asfalt ook.quote:
Bora viel me gisteren collectief een partij tegen zeg.
Verdient Steef eigenlijk geen eigen topic?
Zou volgen.quote:
[ afbeelding ]
Verdient Steef eigenlijk geen eigen topic?
Eigenlijk wel ja.quote:
[ afbeelding ]
Verdient Steef eigenlijk geen eigen topic?
.Wat een dep.quote:
quote:
Dan gaan we dat regelen.quote:
Bordje leeg?quote:
Hoe sterk is Landa jongens, en wat een stijl.
Ben op de helft.quote:
Je hebt toch altijd wel kunnen zien dat die jongen blaakt van het talent.quote:
Maar hij klimt nu ook weer een stuk beter dan vorig jaar.quote:
[..]
Je hebt toch altijd wel kunnen zien dat die jongen blaakt van het talent.
Jammerquote:
Op Toch de fout om Jan en Bobbie te vertrouwen.quote:
Oooooooooooh
Voor Rene?quote:
Een paar centen van Alejandro?quote:
Oja, die zit er ook nog.quote:
Uiteraardquote:
Nutsquote:
Er zijn geen helpers achterin. Voorin rijden ze goed samenquote:
Vingerhoedje die de hele tijd in de wielen mag zitten ook niet onderschatten.quote:
McNulty gaat zaterdag toch kopje onder.quote:
Itzulia is toch geen koers om weg te geven jonges
Mwa, hij kan nu de etappe winnen toch.quote:
Misschien had Vingegaard toch beter kunnen blijven zitten?
Of Roglic had op zijn wiel moeten blijven. Mathieu heeft hier ook vaak een handje van om maar het gat te laten vallen op ploeggenoten en dan zelf in het defensief te belanden.quote:
Misschien had Vingegaard toch beter kunnen blijven zitten?
Jeetje.
Fantastisch
Nee.quote:
Gaat een slechte nacht worden voor Bilbao, die verliest normaal nooit een sprint van Ion.
Ze kunnen spinten, dansen en zingen!
Kun je even tolken?quote:
Ik versta alleen een paar keer bai bai bai (ja ja ja). En een eskerrik asko aan het eind.quote:
Vingegaard is blijkbaar enorm sterk in sprintjes die heuvelop/bergop lopen, maar sprinten op het vlakke is dan toch wat andersquote:
Vingegaard had wel iets meer kunnen doen.
Op zich is het voor Roglic met het oog op zaterdag niet eens zo slecht dat hij die trui kwijt is, denk dat zijn ploeg niet genoeg is als het dan echt helemaal losgaat met aanvallen van alle kanten. Maar dan heb je het over een achterstand van een paar seconden, die had hij dan met enkel boni's al in kunnen halen ten opzichte van McNulty. Nu moet hij zaterdag toch wel een eindje wegrijden om eindwinst te pakken..quote:
Voorin gaan ze nog naar elkaar loeren dan scheelt het niet zoveel voor zaterdag.
Wel mooi dat we een situatie krijgen waarin Roglic zelf aan moet vallen om eindwinst te pakken, normaal gesproken was het standaard andersom de afgelopen jaren.
Goed doordacht parcours, mooie omgeving en elke dag koers
Beetje soft dit. Rivalen horen Rivalen te zijn.quote:
Dat misselijkmakende geknuffel na afloop
Het zijn vrienden Hans.quote:
[..]
Beetje soft dit. Rivalen horen Rivalen te zijn.
Dat misselijkmakende geknuffel na afloop
Doe dat dan buiten de cameraquote:
[..]
Het zijn vrienden Hans.
Oh dus ze mogen elkaar wel knuffelen maar alleen als er niemand met een mobieltje in de buurt is?quote:
Het gaat gebeuren dit jaar.
Knap knap knap.quote:
Q Hermans @:mani89
Het gaat gebeuren dit jaar.
Nou, dat was wel weer een rit he? Er gebeurde al enorm veel voor de uitzending überhaupt begon. Na anderhalf uur koers was er nog geen kopgroep ontstaan, iedereen wilde in de vlucht van de dag zitten. Uiteindelijk reden er slechts vier renners weg, waarna Astana heel snel begon te controleren. Het bleek dat ze daar helemaal gelijk in hadden, al kan ik niet zeggen dat ik dat toen meteen had verwacht. Het werd een leuke finale, met twee klimmen die nooit teleurstellen. De Jaizkibel is altijd een feestje natuurlijk, maar de net wat minder bekende Erlaitz bleek ook leuk te zijn. Daar gingen meerdere renners in de aanval, vooral de poging van Landa en McNulty leek een tijdje vrij kansrijk. Totdat Vingegaard zich op kop zette, de Deen kan sinds dit jaar alles. Liet ooit al wat flitsen zien, maar nu is hij ineens in iedere koers een fenomeen. Lachend reed hij naar McNulty en Landa toe, waarna er voorbij het steile gedeelte van de klim naar Erlaitz een interessant tactisch steekspel begonnen.
Het was nog een aantal kilometer wat vals plat en daarna volgde er een wat langere afdaling met ook wat knikjes omhoog tussendoor, lastig terrein om te controleren. Dat bleek. McNulty ging nog maar eens in de aanval, renners als Bilbao en Izagirre ook. Zelfs Buchmann toonde initiatief, amai. Vingegaard sloop ook mee, wat ergens toch wel een bijzondere keuze is. Roglic was lekker passief en keek vooral naar Pogacar. Pogacar kon dan weer wijzen naar McNulty, die heel kort stond in het klassement. Vingegaard stond ook vrij kort, maar wel achter McNulty. Toch had Jumbo er wel vrede mee, blijkbaar. De voorsprong liep snel op en McNulty reed ook al vrij snel virtueel aan de leiding. Een bijzondere keuze van Jumbo, toch wel. Al komt er natuurlijk nog die lastige dag van zaterdag aan, waar er zomaar met minuten gesmeten kan worden. Maar toch, van Jumbo ben je gewend dat ze toch liever voor de controle kiezen, en niet voor het ongewisse. Hoewel je ook kan denken dat Roglic alleen maar op Pogacar let en de rest niet zo boeiend vindt. Hoe dan ook, McNulty en Vingegaard deden een gouden zaak. Met z'n zessen reden ze naar de finish, de rest kwam door een slechte samenwerking nooit meer in de buurt.
Opmerkelijk genoeg reed McNulty in de laatste kilometers niet echt door, hij leek zich toch ook wel te richten op de ritzege, wat ik dan eigenlijk weer een fout vind. Buchmann probeerde te demarreren, Chaves ging een keer in de aanval. Bilbao counterde een paar keer, wat misschien ook wel weer een fout was. Want in de sprint, grotendeels buiten beeld, klopte Ion Izagirre de rest. Merkwaardig, normaal gesproken totaal niet de snelste. Je zou verwachten dat Bilbao wint, of Vingegaard omdat hij de hele tijd in het wiel zat zonder op kop te komen. Maar nee, Ion Izagirre dus, met een paar centimeter voorsprong. Wel een bijzonder fraaie zege voor hem. Eerder op de dag reden ze al door Ormaiztegi, zijn dorp, dat kan voor extra motivatie hebben gezorgd. Hij wordt de opvolger van Iban Mayo in Hondarribia, ook niet mis. Weer vooral in de afdaling van Erlaitz dat de koers in de plooi valt, ook wel een keer leuk om mee te maken. Bilbao tweede, weer een Baskische 1-2. Een geweldige Itzulia voor het Baskenland, hoera. Een goede Itzulia ook voor Astana, zo win je niks en zo win je twee keer in drie dagen.
Uiteindelijk is door deze rit de koers alleen nog maar interessanter geworden. McNulty neemt de leiding over van Roglic en heeft met twee ritten te gaan een voorsprong van 23 seconden op de Sloveen. Vingegaard staat na een teleurstellende sprint op de derde plaats, voor Pogacar. Het kan nog alle kanten op. UAE moet nu de koers gaan controleren, voor zover het wat uitmaakt. Morgen zal dat sowieso meevallen, de volgende rit is niet zo boeiend. Het gaat allemaal in en rond Eibar moeten gebeuren. Arrate komt dichtbij, dat gaat een rit worden om duimen en vingers bij af te likken. Zin in. Maar eerst morgen overleven dus. Morgen zijn er weer nieuwe kansen, oftewel aukera berriak. Ion Izagirre won in 2019 de Itzulia zonder ritoverwinning, nu pakt hij dus wel de rit voor zijn goede vriend en danspartner Pello Bilbao. Genot!
Na de lastige dagen die we tot nu toe hebben gehad volgt nu een ietwat makkelijkere rit. Nog steeds niet makkelijk, want Baskenland, maar beduidend makkelijker. Dat vindt Roberto ook.
Van start gaan we in Hondarribia, daar waar de vorige rit ook eindigde. Prachtig vissersdorpje, maar er is meer. Of zee. De Bidasoa mondt hier uit in de zee, de grens tussen Frankrijk en Spanje ligt in het midden van de rivier. In Hondarribia hebben ze ook nog een kicken haven en een vliegveld, dat dan weer vernoemd is naar het nabije San Sebastian. De voetballers van de lokale trots Real Sociedad kwamen hier een paar dagen geleden aan na hun winst in de Copa del Rey. Ook in Hondarribia hebben ze dus een beetje mee kunnen vieren met deze zege tegen de aartsrivaal. Athletic Bilbao werd geklopt en Real Sociedad won zowaar weer eens een prijs, voor het eerst in een miljoen jaar. Athletic was altijd de beste Baskische club, maar de laatste jaren lijkt het toch enigszins in de richting van La Real te kantelen. Alleen maar goed, zo maken ze elkaar net als Wout en Mathieu beter ofzo. Enfin, in Hondarribia hebben ze ook nog stadsmuren enzo, en een poort. Sicke shit.quote:"A priori is het de" makkelijkste "etappe van Itzulia, het is een etappe waarin, als er enkele sprinters zijn, ze gebruik kunnen maken van de mogelijkheid om de etappe te beheersen en de sprint te bereiken. mannen van het algemeen klassement zullen het met rustiger aan kunnen. "
Het eerste deel van deze rit lijkt verdacht veel op de eerste rit van de Vuelta van vorig jaar. Toen gingen we van start in Irun en werkten we daarna een kilometer of 50 lang dezelfde weg af als nu. Al fietsten we toen dwars door Irun, daar rijden we nu netjes met een boog omheen. We zetten koers richting San Sebastian en komen daarbij net als gisteren door Errenteria, waar Aritz Bagües, die er nog steeds niet bij is, vandaan komt. Even later rijden we langs Pasaia, daar waar Iñigo Chaurreau dan weer vandaan komt. Victor Hugo was daar ook ooit een jaar, daar hebben ze het nu nog over. Ook een leuk vissersdorpje, net als Hondarribia. Enfin, we komen daarna daadwerkelijk uit in San Sebastian, het prachtige San Sebastian. Donostia, zo u wilt. De renners worden net als tijdens de Vuelta getrakteerd op een tocht langs het bekendste strand van de stad, La Concha. San Sebastian kennen we verder natuurlijk van de pintxos en de michelinsterren. Gewoon een fantastische stad, uiteraard. De stad van Xabier Mikel Azparren, renner van Euskaltel die er nu ook niet bij is. Natuurlijk ook de stad van José Luis Arrieta, al vertrok hij dan weer naar Navarra. Igor komt eraan jongens, Igor komt eraan. Pello Ruiz Cabestany hebben we ook nog, en ga zo maar door. Met een beetje mazzel zijn we over een paar maanden weer terug in Donostia, het is toch te hopen dat de Klasikoa dit jaar wel doorgang kan vinden. Enfin, voorbij het strand van La Concha rijden de renners nog een tijd door San Sebastian. Buiten de stad fietsen ze een tijd langs de Oria, een riviertje. Ze komen meerdere dorpjes tegen, zoals Usurbil. Daar komt de familie Zubeldia vandaan, vooral bekend vanwege Haimar. Heel wat bochten en een paar heuveltjes later komen we uit in Orio, het dorp van Imanol Alguacil. Hier sta ik speciaal voor mijn goede vriend @El-Stinho even bij stil. Imanol is de trainer van Real Sociedad en dus het grote brein achter de winst van de Copa del Rey. Het feest werd direct na de wedstrijd al groots gevierd, Imanol trok een shirt aan, pakte een sjaal erbij en begon te zingen. Een dag later was hij thuis in zijn Orio, alwaar hij werd toegezongen door enkele dorpsgenoten. Een heus volksfeest. Voor sommige mensen is voetjebal wel een sport. Waarbij het me vooral opviel dat de trainer van een club als Real Sociedad blijkbaar gewoon in een klein appartementje in zijn geboortestad woont, wel mooi eigenlijk. Imanol is ook een fervent fietser, om deze uitstap toch te verantwoorden.
Van Orio fietsen we richting Zarautz, nog steeds over redelijk bekende wegen. Het gaat in deze omgeving een keer anderhalve kilometer aan 6% omhoog, verder is het een vrij makkelijk begin van de rit. Zarautz is het dorp van Jokin Aranburu, renner van Euskaltel-Euskadi. Hij is er nu niet bij, jammer voor hem. Julian Alaphilippe won in dit stadje aan de kust de eerste rit van de Itzulia in 2018, voor Roglic. Voorbij Zarautz rijden we een aantal kilometer langs de kust over een prachtige weg met een fraai uitzicht over de zee. Aan de andere kant van de weg zien de renners de heuvels waar een andere Baskische specialiteit wordt gemaakt. Txakoli! De heuvels tussen Zarautz en Getaria zijn volgebouwd met wijnranken, waar men vooral de Hondarrabi Zuri cultiveert. Dit levert een fraaie witte wijn op, de txakoli dus. Alleen de wijn die in deze omgeving geproduceerd wordt mag men txakoli noemen, er is een heuse beschermde oorsprongsbenaming. Getariako Txakolina, terwijl enkele bodegas nochtans ook in Zarautz gevestigd zijn. Toevallig laatst een flesje txakoli gedronken, uit Zarautz, prima te drinken hoor. Hoewel ik er verder weinig verstand van heb, ik ben meer van het bier. Maar goed, de tocht langs de txakoliwijngaarden en talloze bodegas komt uit in Getaria, een van de fraaiste vissersdorpjes van het Baskenland. Je hebt hier ook nogal wat goede restaurants, waar je verse vis kunt eten onder het genot van een glaasje txakoli. Aanrader. Oja, Cristobal Balenciaga komt ook uit Getaria, die dude van die lelijke kleding en schoenen. Ze zijn er hier zo trots op dat er zelfs een Balenciagamuseum is.
Goed, van Getaria gaat het langs de kust richting Zumaia en daarna laten we de route van de Vuelta van 2020 achter ons. Toen trokken we het binnenland in, nu blijven we verder langs de kust scheuren. Al wijken we ook wel even van de kust af, voor een kort klimmetje naar Itziar. Niet heel spectaculair, na een korte afdaling komen de renners uit in Deba. In Deba werd in 1969 de Ekaingrot met paleolithische rotstekeningen ontdekt, het is maar dat je het weet. We komen hier terecht op een lokale ronde, van Deba rijden we al vrij snel naar Ondarroa waar de finish ligt. Maarja, bij de eerste passage In Ondarroa zijn we er nog niet, nee, dan volgt er dus nog een lange ronde met enig klimwerk. Voorbij Ondarroa, waar tijdens de eerste doorgang wel een tussensprint ligt, volgen de renners nog een aantal kilometer de brede doch bochtige weg langs de kust. Het terrein wordt steeds grilliger, al laat het echte klimmen nog even op zich wachten. Na een kilometer of 90 wordt het pas leuk, we laten dan de kustlijn tijdelijk achter ons voor een klimmetje richting Mendexa. Het gaat een kleine twee kilometer aan 7,5% omhoog, waarna er een bochtige afdaling over een behoorlijk brede weg richting Lekeitio volgt. Lekeitio is ook weer zo'n fraai vissersdorpje, de kustlijn van het Baskenland is ook meer dan de moeite waard.
In Lekeitio slaan de renners linksaf, waarna ze een tijd de loop van de Lea gaan volgen. De weg langs deze rivier is relatief vlak, de hoogteverschillen zijn te overzien. De brede weg voert vooral door het groen, soms komen de renners een dorpje tegen. Gizaburuaga, bijvoorbeeld. Makkelijker kunnen we de namen niet maken, wel moeilijker. Na een start in Gipuzkoa zijn we nu overigens weer in Bizkaia, erg belangrijk om de provincies uit elkaar te houden. Van Gizaburuaga fietsen de renners verder naar Aulesti en terwijl het langzaam vals plat omhoog gaat richting Munitibar-Arbatzegi Gerrikaitz, wat eigenlijk drie samengevoegde dorpjes zijn.. We zijn hier verdacht dicht in de buurt van Balcon de Bizkaia en Monte Oiz, daar waar in de Vuelta van 2018 een rit aankwam. Gelukkig voor die renners slaan ze die steile klim, waar Woods won, nu over. In plaats daarvan volgt er een andere klim, die net wat makkelijker is. Gontzagaraigana, een klim die we kennen van die bewuste Vuelta van 2018. Al beklommen we 'm toen van de andere kant, maar toch. Van deze kant spreken we over drie kilometer aan 6%. Ergens tussendoor een halve kilometer aan 8%, maar verder valt deze klim wel mee. De afdaling valt in principe ook mee, als het netjes droog blijft. Vrij brede weg, maar wel weer redelijk bochtig. Beneden komen we uit in Aitzabel, waar we na een bocht naar links koers zetten richting Markina-Xemein. Hier ligt de tweede tussensprint van de dag na 124 kilometer. Markina-Xemein is de geboorteplaats van Txomin Juaristi, die momenteel namens Euskaltel-Euskadi deze koers aan het rijden is. Na het wegvallen van Bizkarra is hij zelfs de beste oranje man in koers. Hoewel hij tijdens de vorige rit zowat als laatste binnenkwam, misschien deed hij het wel rustig aan zodat hij tijdens deze rit in de aanval kan gaan. De eerste etappe van de Itzulia van 2016 eindigde bovendien hier, Luis Leon Sanchez ging bij die gelegenheid met deze aan de haal. Toch is Markina-Xemein niet bij uitstek een wielerstad, nee, ze moeten het hier vooral van pelota hebben. Die sport is in heel het Baskenland enorm populair, maar Markina schijnt de hoofdstad van de pelota te zijn. Universiteit van de pelota, zelfs. Nou, neem je ook weer even mee. Een balletje tegen een muurtje meppen is natuurlijk wel een sport.
Herkent u de persoon op bovenstaande foto? Vermoedelijk niet. Het valt ook niet mee, met die mondkapjes allemaal. Na de tussensprint in Markina-Xemein fietsen de coureurs richting Etxebarria, waar de voet van de volgende klim ligt. Etxebarria heeft één bekende inwoner. Niemand minder dan
Amets Txurruka . Amets was ween fenomenale coureur, hij liet geen mogelijkheid onbenut om in de aanval te gaan. Zijn carrière eindigde vrij abrupt in 2016, nadat het altijd lelijke GreenEdge besloot hem geen nieuw contract te geven, die Australianen deugen niet. Voor wie zich afvraagt hoe het nu met Amets gaat: goed. Hij is gymleraar tegenwoordig en in zijn vrije tijd stapt hij zo nu en dan nog op de fiets. Hij zal de volgende klim dan ook wel kennen, de laatste klim van deze rit. In Etxebarria ligt de voet van de klim naar Urkaregi. Deze klim, ook wel San Miguel genoemd, is 5,5 kilometer lang. Gemiddeld gaat het aan iets minder dan 5% omhoog, van een echte kuitenbijter is geen sprake. Het wordt nooit steil, dit valt amper een Baskische klim te noemen. We hoeven tijdens deze rit een keer geen groots spektakel te verwachten, dit is allemaal niet veel. Op de top van deze klim passeren we de grens van Bizkaia en Gipuzkoa, terug in Gipuzkoa dalen we af richting Elgoibar. De afdaling is ongeveer zes kilometer lang en voert over een brede weg. Wel weer bochtig, uiteraard. Het asfalt laat op sommige plekken wat te wensen over, maar dit is niet lastiger dan hetgeen we de afgelopen dagen al hebben gezien. Eenmaal beneden in Elgoibar slaan de renners linksaf en volgt er een lange tocht over een brede weg langs de nodige rotondes.
Van Elgoibar rijden de renners terug naar Deba, waar ze al eens waren. We volgen weer eens de loop van een rivier, waardoor de weg vrij bochtig is maar het toch vrij vlak blijft. Een aantal relatief makkelijke kilometers, het lijkt me vrij onwaarschijnlijk dat deze rit heel memorabel gaat worden. Wel een mooie omgeving, maar goed, alles is hier mooi natuurlijk. Vlak voor we voor de tweede keer Deba bereiken slaan de renners bij een rotonde linksaf, waarna ze over een kicken bruggetje rijden. Tunneltje in, en daarna zijn de slotkilometers begonnen. We rijden weer langs de kust via Mutriku naar Ondarroa. In de laatste tien kilometer van de rit komen we nog een drietal korte klimmetjes tegen, zo gaat het vlak voor Mutriku een keer 600 meter omhoog aan 7%. Niet lang na dit klimmetje fietsen we het bijzonder fraaie Mutriku binnen, waarna er een wat technischere passage volgt in dit stadje. Een paar bochten en rotondes later gaat het nog een keer kort omhoog, waarna het tussen Mutriku en Ondarroa even wat vlakker is. In Mutriku is het nog vijf kilometer fietsen tot het eind, tot op twee kilometer van het eind is het vrij vlak. Vlak voor Ondarroa komt de kust weer in beeld, hier gaat het nog een keer een halve kilometer omhoog aan 5%. Op de top van dit klimmetje is het nog anderhalve kilometer fietsen tot de finish. We rijden Bizkaia weer binnen en zien Ondarroa in de verte liggen. In de laatste anderhalve kilometer gaat het vooral naar beneden, terwijl we nog op een aantal rotondes en bochten stuiten. Weer een heerlijk technische finale, ik kan niet anders zeggen. Drie rotondes in de slotkilometer, nog wat bochten erbij, genieten. In de laatste meters is het wel weer helemaal vlak en gaat het ook nog redelijk rechtdoor over een brede weg. Maar alsnog, lollige finale weer.
Deze ietwat simpelere rit eindigt in Ondarroa, een fraai plaatsje aan de kust. De renners finishen niet ver van een moderne brug, die een beetje uit de toon valt bij het verder vrij traditionele Ondarroa. Vooral een vissersdorpje, waar ze ook wel graag aan roeien doen en dat soort onzin. Voetbal, vinden ze hier ook leuk. Er komen zelfs een aantal bekende voetballers uit Ondarroa. De duurste keeper ooit allertijden, bijvoorbeeld. Kepa Arrizabalaga, 80 miljoen, uit Ondarroa. Grootste miskoop ooit van Chelsea, kunnen we wel stellen. Zit nu mooi op het bankie, want hij hield vorig seizoen geen enkele bal tegen. Bij Athletic lachen ze zich nu nog steeds de ballen uit het broek. Voor 80 miljoen je keeper verkopen en daarna in de jeugd met Unai Simon een betere vervanger klaar hebben staan. Er komt ook nog een tweede bekende voetballer uit Ondarroa, Iñigo Martinez. Verdediger van Athletic Bilbao, voor wie de afgelopen finale van de Copa del Rey erg pijnlijk was. Martinez speelde in de jeugd van Real Sociedad en speelde daarna ook een aantal jaar in het eerste van de club uit San Sebastian. Nadat Athletic Aymeric Laporte voor gigantisch veel geld verkocht aan Manchester City haalde Athletic Martinez als vervanger op bij Real Sociedad. Dat werd hem niet in dank afgenomen in San Sebastian. De wraak was zoet, zou je kunnen stellen, want Martinez veroorzaakte tijdens de finale de strafschop waaruit de enige goal van de wedstrijd viel. Auw. Real Sociedad won, waardoor Asier Illarramendi de beker mocht ophalen. Die was dan wel geblesseerd, maar als eigenlijke aanvoerder was de beker toch voor hem. Illarramendi komt dan weer uit Mutriku, waar de renners in de finale doorheen fietsen. Meer een voetbalregio dan een wielerregio, derhalve. Maar goed, des te beter dat de koers er nu een keer langskomt, we wachten op nieuwe wielrennertjes uit deze contreien.
De minst spannende rit van deze Itzulia, naar wij mogen aannemen een prooi voor de vluchters, gaat van start om 13:29. Het kan net zoals tijdens de vorige rit een interessant duel worden om in de vlucht van de dag te geraken. Misschien dat bepaalde ploegen nog willen controleren, maar Impey is toch wel een paar mannetjes verloren waardoor het voor hem wat moeilijker wordt om deze rit naar zijn hand te zetten. Nee, doe mij maar een grote kopgroep met flink wat Basken. Juaristi dus bijvoorbeeld, een echte local. Ideale rit ook voor Lazkano. Ik wil graag nog vaker wapperen met mijn vlaggetje. Goed, de uitzending begint uiteraard weer om 15:30. Na Kleiksel en Trakkers werden we nu getrakteerd op Hermsel en Traksen, er zit nog maar weinig genot tussen. Mogen we alsjeblieft nog een keer Vanbelleghem en Kroon? Kom, toe. Finishen tussen 17:17 en 17:41, tenzij ze weer zo kneiterhard gaan rijden als tijdens de vorige rit.
Het wordt weer bijzonder lekker weer in het Baskenland. 20 graden zo'n beetje, de hele dag. Zaterdag waarschijnlijk wat meer ellende, maar al bij al een bijzonder gunstige week. Wel vrij veel wind morgen. Dat kan eventueel nog wel voor wat chaos zorgen, al is er in het Baskenland natuurlijk altijd veel beschutting. Hoe dan ook, wind in de rug na de laatste klim. Goed voor de aanvallers, zonder meer.
Het nummer van de dag is weer een Baskische klassieker. Van een band met leden uit Ondarroa en Mutriku, dat is een inkoppertje dus. Werkelijk een mierzoet nummer, maar goed, daarom is het ook zo populair waarschijnlijk. Lau Teilatu van Itoiz, geniet ervan.
Nadeel is dan weer dat Pogacar nu op het wiel kan gaan zitten en wijzen naar McNulty. Tenzij Vingegaard voor McNulty zou zitten in koers.quote:
[..]
Op zich is het voor Roglic met het oog op zaterdag niet eens zo slecht dat hij die trui kwijt is, denk dat zijn ploeg niet genoeg is als het dan echt helemaal losgaat met aanvallen van alle kanten. Maar dan heb je het over een achterstand van een paar seconden, die had hij dan met enkel boni's al in kunnen halen ten opzichte van McNulty. Nu moet hij zaterdag toch wel een eindje wegrijden om eindwinst te pakken..
Wel mooi dat we een situatie krijgen waarin Roglic zelf aan moet vallen om eindwinst te pakken, normaal gesproken was het standaard andersom de afgelopen jaren.
Ah, vandaar dat Chaves zo'n fan is van Real Sociedad. Gezellig met een masseur van de ploeg het Baskenland verkennen.quote:Esteban Chaves – 6th
“I really wanted to do really well today. Today, this type of race, on paper suits me better and Saturday, and I know all the routes. I spent a lot of time with Imanol Iza up here, I feel like it’s home, I know all the roads really well.
Matig groepje in de rem. Dan maar sprinten met Impey, Smith, Aristi, Aberasturi, Cort en co?
Lazkano op kop laten rijden voor de sprint van Aberasturi.
Voorsprong 2.20.
Hij moet nu lossen.quote:
Leknessund heeft de sprong gemaakt. Knap.
Voorsprong 2.20.
Spekenbrink heeft weer een coronabreak nodig, anders wordt het helemaal niks met zijn ploegje.quote:
Leknessund is het nog niet helemaal.
Tenzij er nog wat grotere ploegen mannetjes gaan bijsteken.
We feliciteren Honore.quote:
Het peloton gaat er werk aan hebben. Ze hebben al een hoop mannetjes opgesoupeerd.
Tenzij er nog wat grotere ploegen mannetjes gaan bijsteken.
Caja en Euskaltel met een waanzinnige tactiek vooral, lekker de hele dag rijden voor niks.
Kan amper het wiel houden.quote:
Alles voor de fans.quote:
Maar Deentjes willen dit jaar zelf alles winnen.
Waarvan akte.quote:
Honore zal zo wel solo gaan.
quote:
Ik wil een Vanmol-Ibarguren-Taus vaccin.quote:
Ik wil ook een Etixx-truitje.
Denk je dat Tankink koersen had kunnen winnen als ze in die tijd al dezelfde Wolfpack-mentaliteit hadden gehad bij Quickstep?quote:
Zelfs de 3derangs coureurs van Quickstep Davitamon veranderen nu plotsklaps in de allerbeste wielrenners van de wereld. Doodvermoeiond.
Heeft het leven nog wel zin?quote:
Zelfs de 3derangs coureurs van Quickstep Davitamon veranderen nu plotsklaps in de allerbeste wielrenners van de wereld. Doodvermoeiond.
Nee, wij zijn immers slaven van de overheid allen.quote:
Vandaag op 11 minuten
Ik ben nog steeds geïrriteerd door het verloop van de vorige rit. Zoveel onkunde bij bepaalde ploegen, dat is gewoon te irritant voor woorden. Vooral Caja Rural en Euskaltel-Euskadi, om ze meteen maar even bij naam te noemen. De hele week gaan ze in de aanval, zonder enige kans van slagen. Je kijkt vooraf naar het parcours en je weet: rit 5 is de enige rit waar de vlucht veel kans van slagen heeft. Rit 2 t/m 4 gaan die lijmsnuivers massaal in de aanval, tijdens de vijfde rit beslissen ze dat het een werkelijk briljant idee is om voor de massasprint te gaan. Caja kondigde het al aan voor de start van de rit, wij gaan vandaag voor Sjon Aberasturi. Dan weet je al: dit wordt een totale mislukking. En zo bleek. Een kopgroepje van vijf reed weg, met daarin een duo van Quick Step. Vragen om problemen, vragen om enorm veel problemen. Leknessund sloot nog aan zo gingen ze met z'n zessen door het prachtige Baskische land fietsen. In het peloton was er controle van behoorlijk wat ploegen, maar dan wel ploegen die je liever niet in een controleren de rol ziet. Lazkano mocht de hele dag op kop stoempen, terwijl hij vanuit de vlucht deze rit had kunnen kleuren. Het gedecimeerde Israel deed ook een duit in het zakje, BikeExchange was van de partij en de dwergen van Euskaltel deden ook alsof. De voorsprong was nooit groot en werd zelfs steeds kleiner, maar je wist dat deze kopgroep alsnog moeilijk terug te pakken zou zijn.
Vooral als je dan op de laatste klim een klassieke fout maakt. Te hard gaan waardoor de knechten gelost worden. Leverde wel nog een leuke kamikazeaanval op van Fraile en Aranburu, maar ook daarvan wist je dat het ze nooit ging lukken. Vooraan bleven Cerny, Honore en Bernard over, twee van Quick Step dus. Welke naam ze ook hebben maakt niet uit, zodra ze een shirtje van die ploeg dragen weet je dat je ze pas na de finish weer gaat zien. In het peloton duurde het na die klim een eeuwigheid voor er weer sprake was van enige vorm van organisatie, dus kwam men te laat. Vooraan reden Cerny en Honore weg van Bernard, want Bernard heeft geen Patbonus. Honore mocht winnen, waar het eigenlijk logischer was geweest dat ze Cerny zouden laten winnen, maar afijn. Bernard werd nog net derde voor het aanstormende peloton, waar Impey de sprint won. Het gemis van een extra knecht brak hem vandaag wel op. Caja Rural en Euskaltel waren uiteraard nergens te bekennen. Aberasturi netjes 22e, Aristi heel knap 52e. Stelletje debielen. Mijn dode oma kent nog meer van de koers. Maarja, snel vergeten dan maar deze mindere rit. De laatste rit gaat gelukkig een stuk leuker worden, als het goed is.
De 60e Itzulia sluiten we af met een korte maar buitengewoon lastige etappe. Zo'n etappe waar je eigenlijk niet eens veel woorden aan hoeft te besteden, omdat je al kijkend naar het profiel in één oogopslag ziet dat het een slijtageslag gaat worden. Roberto is het met mijn eens.
De laatste rit gaat van start in Ondarroa, daar waar gisteren de finish was. Een plaatsje aan de kust, zoals we er meerdere zagen tijdens de vorige rit. Een van die plaatsjes aan de kust was Lekeitio, waarbij ik ben vergeten te melden dat Ander Okamika uit dat plaatsje afkomstig is. Ander Okamika was een triatleet, tot ome corona op bezoek kwam. Om toch wat te doen te hebben besloot hij wat koersen op de weg te rijden en dat ging zo goed dat hij nu prof is bij Burgos BH. Zoals het een echte Burgosser betaamt rijdt hij nu volkomen anoniem in de rondte, al werd hij tijdens de vorige rit dan wel weer even in beeld gebracht. Toen voelde ik de bui al hangen, hij zou vast een local zijn. En inderdaad, Lekeitio dus. Nou, goed, Ander, bij dezen. Dat je ooit verder mag komen dan de 90e plaats. Een paar kilometer ten oosten van Lekeitio ligt Ondarroa, en daar vertrekt de koers dus. Met Honore op de erelijst is de drang om verder veel woorden aan deze plaats te verspillen klein, dus beginnen we meteen met de koers. Over dezelfde weg als gisteren, maar dan in tegengestelde richting, vertrekken we van Ondarroa naar Mutriku. Eenmaal in Mutriku, na een paar kilometer al dus, slaan we rechtsaf en verlaten we de kustlijn. We duiken het binnenland in, waar meteen de eerste klim begint. Om maar meteen aan te geven hoeveel chaos deze rit op gaat leveren: na vijf kilometer koers komen we boven op de eerste klim van de dag. Eentje van twee kilometer aan 9%, tel maar uit. In 2019 reden we ook al over dit klimmetje, waardoor veel renners zullen weten dat het een smal weggetje is met hoge percentages. Lekker bochtig ook, veeroosters, de hele mikmak.quote:"Er valt weinig te zeggen over deze etappe, het is de koninginnenrit van Itzulia en de kortste met zeven passen en 3.500 meter oneffenheden. Hier zullen geen verrassingen zijn, de sterkste mannen in Itzulia zullen de hoofdrolspelers zijn en het zal belangrijk zijn. om een sterk team te hebben om het podium te beheersen. "
De afdaling begint lastig, de renners moeten een stukje naar beneden over die smalle en bochtige weg. Na een tijd komen ze uit op een andere weg, die een stuk breder is. Daarna gaat het nog een paar kilometer naar beneden. Wel bochtig, maar niet buitengewoon lastig. Eenmaal beneden volgt direct de volgende klim, het wordt zo'n dag. Beneden komen de renners een tweetal lastige bochtjes tegen, daarna wordt de weg direct weer smaller en gaat het omhoog. Elkorrieta, dat is de volgende beproeving. Ongeveer 2,5 kilometer, het gaat gemiddeld aan meer dan 6% omhoog. Behoorlijk onregelmatig dingetje, zitten een paar steile stroken bij. Smal weggetje door het bos, lekker bochtig ook weer. Komt vaker voor in de Itzulia, zal niet voor iedereen onbekend zijn dus. Parcourskennis is geen overbodige luxe, want na de klim gaat het een paar kilometer listig naar beneden. Draaien en keren in het bos, terwijl de weg niet al te breed is. Kans op regen ook, dit kan fenomenaal worden. Na deze korte afdaling fietsen we een paar kilometer over een glooiende weg door het prachtige groene Baskische landschap. We passeren Lastur en niet lang daarna begint de volgende klim van de dag, de beeldschone Azurki. Het was hier dat Astana in 2019 de knuppel in het hoenderhok gooide. Fuglsang en Izagirre kregen het hier voor elkaar Buchmann in nauwe schoentjes te brengen. Iets te nerveus, onze zwijgzame Duitser. Reageren en dan plafonneren. Het kan op deze onregelmatige klim, die al zo vaak deel heeft uitgemaakt van verschillende Baskische koersen. Vanuit Lastur gaat het 5,5 kilometer omhoog aan 7% gemiddeld. Paar stukjes in dalende lijn tussendoor, ergens halverwege ineens een kilometer aan 11%. Ja, hier kun je de koers laten ontploffen. En dan te bedenken dat we na 23 kilometer koers de top van de Azurki bereiken. Pas 23 kilometer onderweg en al drie zware beklimmingen gehad. Genot, genot, meer genot. Mooie klim, Azurki. Had ik dat al gezegd? Veel groen, veel bochten, smalle weg. Heerlijk, het peloton gaat op de top al niet heel groot meer zijn.
Het eerste deel van de afdaling van Azurki voert over een vrij smalle en bochtige weg, het eerste deel is derhalve best lastig. Na een tijd slaan de renners linkaf en bereiken ze een bredere weg die naar Azkoitia leidt. Deze weg is bochtig, maar verder is de afdaling nu niet meer moeilijk. Beneden komen we na een kilometer of 35 dus uit in Azkoitia, waar de renners tijdens de Vuelta van vorig jaar nog doorheen mogen fietsen. Thuisbasis van BULEGO, een van de meest populaire Baskische bands van het moment. Goede band, maar ze zingen in het Baskisch dus daar hoort u nooit wat van tenzij de Izagirre's en Bilbao zich ermee gaan bemoeien. Tijdens de Vuelta van vorig jaar bleven we lang in allerlei valleien rijden, nu rijden we in Azkoitia bijna meteen naar de volgende klim toe, niks geen gedonder in de vallei. Bij het verlaten van Azkoitia gaat het vrij snel rechtsaf, waarna we alweer beginnen aan de vierde klim van de dag. De langste, maar niet de zwaarste. Elosua-Gorla, bekend van de Baskische amateurwedstrijd Subida a Gorla. Dit jaar gewonnen door Asier Etxeberria, die samen met ploeggenoot Unai Iribar over de finish kwam. In het verleden wonnen jongens als Samitier en Lastra hier. In het heden gaan we een kleine tien kilometer klimmen aan 5,5%. Een mooie klim die voorzien is van een brede weg. Afwisselend rijden de renners door de bossen en langs open velden, van bocht naar bocht. In het begin gaat het aan 8% omhoog, een tijdje zelfs aan 9%, waarna er ook een keer een wat makkelijkere kilometer aan 4% volgt. In de laatste kilometers voor de top wordt het nooit meer heel zwaar, afwisselend vals plat en wat werk aan 5 à 6%. Maar goed, die eerste kilometers hakken er wel weer in. Na 44 kilometer komen we boven. Gemiddeld één klim per tien kilometer dus, zo'n beetje. Lachen.
De andere kant van deze klim is eigenlijk een stuk lastiger. Zeven kilometer aan 7,7%. Het wordt dus een pittige afdaling, vooral met de te verwachten nattigheid in het achterhoofd. Hoewel het in principe prima te doen zou moeten zijn. Brede weg, goed asfalt, overzichtelijk. Maar toch, ik ga gewoon bloot op het bankie zitten, mogen jullie gerust weten. Beneden komen we uit in Bergara, waar we eerder deze week ook al eens doorheen zijn gefietst. Bergara is nog steeds de stad van boterletter Mikel Aristi, die gisteren zijn mannen op kop liet rijden voor een 52e plaats. Nitwit. Ook de plaats van Julen Irizar, die kent u niet. Na een tocht met enkele versmallingen in Bergara slaan de renners rechtsaf waarna ze een tijdje door de vallei van de Deba gaan rijden op weg naar Eibar. Het is zowaar een kilometer of tien vrij vlak, zo'n beetje het enige moment van rust tijdens deze rit. In de buurt van Soraluze loopt het wel nog even kort omhoog, maar het peloton wordt hier eigenlijk gematst. Vanuit Soraluze kun je beginnen aan Karakate, nog zo'n leuk klimmetje, maar die slaan we nu helaas over. Nee, immer geradeaus richting Eibar. Vlak voor we die stad bereiken, na een kilometer of 60, slaan we alleen rechtsaf en verlaten we de vallei weer. In Azitain, bij een industrieterrein, gaat het bij een rotonde naar rechts en beginnen we aan de klim naar Krabelin. Naar wat? Krabelin. Een naam die onnodig voor wat verwarring kan zorgen, want eigenlijk klimmen we nu gewoon naar Arrate, maar dan van een andere kant. De achterkant, zou je kunnen stellen. Deze kant van de klim naar Arrate is de zwaarste van allemaal, er zijn nogal wat varianten. Het gaat vijf kilometer omhoog aan 9,5%, met een stuk van drie kilometer aan 12% in het midden. Genot! De weg begint breed, maar na een tijd wordt het enorm smal, en enorm steil. Deze kant van Arrate wordt minder vaak gebruikt, maar zat in 2016 wel al eens in het parcours. Toen in een tijdrit, gewonnen door Contador. Nu halverwege de rit zo'n beetje. Vroeger lag hier een smal en dramatisch slecht betonweggetje, maar ze hebben het voorzien van een nieuw laagje asfalt, dat scheelt dan weer. Ik noem het de achterkant van Arrate omdat we vlak voor de top langs het heiligdom rijden, in tegengestelde richting. We overschrijden de finish in tegengestelde richting. Daarna klimt het nog wat verder, kenners weten dat een aankomst bij Arrate normaal gesproken in dalende lijn ligt. Dat stuk moeten de renners nu dus nog omhoog afwerken. Beduidend minder zwaar dan het middelste gedeelte van de klim, maar het telt allemaal op.
Zou leuk zijn als we hier al aanvallen gaan zien. Kan zomaar, bij een herhaling van 2019. Ook toen gingen ze op een kilometer of 60 van het eind al los. Zou eigenlijk zonde zijn om deze gelegenheid onbenut te laten, deze beklimming van Arrate is te lastig om niets mee te doen. Goed, na Arrate gaat het dus nog wat verder omhoog en vervolgens dalen we een paar kilometer af over een weg waar we in de finale nog over omhoog moeten, want in de finale beklimmen we nog eens de klassieke kant van Arrate. Hoewel er van dalen nog niet echt sprake is, het gaat een paar kilometer een beetje op en af, blijft een merkwaardige klim dat Arrate natuurlijk. Na een tijd, als het echt naar beneden is beginnen lopen slaan we een keertje rechtsaf en verlaten we de klassieke weg tussen Arrate en Eibar. We dalen nu verder af richting Etxebarria, het dorp van Amets Txurruka. Daar waren we gisteren ook al, maar meer Amets is altijd beter. Bij het afslaan richting Etxebarria loopt de weg nog even omhoog, daarna gaat het een kilometer of zeven naar beneden over een brede weg. Geen al te spectaculaire afdaling, al moet je altijd opletten als het gaat regenen. Eenmaal in dromenland slaan we linksaf en gaan we op weg naar Markina-Xemein, daar waren we gisteren ook al. Bij de familie van Txomin Juaristi op bezoek volgt er een tussensprint, maar belangrijker is dat het nu weer een paar kilometer vrij vlak is. Dat kan nadelig zijn voor eventuele aanvallers. Je kan maar beter met z'n tweeën zijn, op z'n minst. Vingegaard gaat goede benen moeten hebben om ons enig kijkgenot te kunnen verschaffen, van Astana hoeven we nu waarschijnlijk minder te verwachten. In totaal toch weer een kilometer of tien waarin het vrij vlak is. Stukje voor Markina-Xemein en stukje daarna. Vrij brede en rechte wegen, je rijdt dus behoorlijk in het zicht. Buiten Markina-Xemein begint die brede en rechte weg na een tijd ineens omhoog te lopen, we beginnen zonder er veel erg in te hebben aan de zesde klim van de dag. Trabakua, een snelweg omhoog. In totaal acht kilometer aan 4%, maar vooral de laatste drie kilometer aan 7% zijn de moeite waard. Met zelfs een kilometer aan 9% onderweg, jemig.
Na 90 kilometer, op een kilometer of 20 van het eind, bereiken we de top van deze Trabakua. We rijden door een tunneltje en pakken daarna een lange doordraaiende bocht naar rechts mee, waarna we in dalene lijn richting Mallabia gaan fietsen. Aan de buitenrand van Mallabia komen we het bekendste bedrijf van dit dorpje tegen, Orbea! De fietsenmaker, jawel! Orbea komt oorspronkelijk uit Eibar, daar heb ik al veel te vaak over verteld, later zijn ze de stad ontvlucht om een paar kilometer buiten Eibar een grote fabriek neer te planten. In Mallabia dus, dat verder bekend is vanwege Mikel Pradera en Gorka Arrizabalaga, twee ex-wielrenners van onder meer Euskaltel. De afdaling richting de fietsenfabriek van Orbea is een kilometer of vijf lang en voert over een enorm brede en goede weg, makkelijk fietsen. Voorbij de fabriek waar men de beste fietsen maakt slaan we rechtsaf, waarna we het dorpje Mallabia gaan bereiken. Voor we dit dorpje bereiken moet er een kleine kilometer aan 10% geklommen worden, gewoon, voor de grap. Voor we het centrumpje van Mallabia bereiken houdt de klim op en gaat het in dalende lijn verder, paar bochtjes erbij. Buiten het centrumpje slaan we dan weer scherp rechtsaf, waarna het nog eens een keer een kilometer aan 6,5% omhoog gaat. Lachen joh, chaotische finale. Boven in Areitio slaan we linksaf waarna er een korte afdaling over een brede weg volgt richting Ermua. Hier volgt na exact 100 kilometer de tweede tussensprint van de dag. Na een paar rotondes, dat dan weer wel. Ermua is helemaal een wielerdorp, hier komen liefst vijf kleppers vandaan. We gaan opbouwen. Laten we beginnen met TerminAitor de tweede. Aitor Gonzalez Prieto. Bleek net iets minder goed te zijn. Reed een paar jaar voor Euskadi-Murias, maar verdween in het grote niets. We gaan door met Aitor Galdos. Reed enkele jaren voor Euskaltel en Caja Rural. Door met de derde Aitor, Aitor Hernandez. Reed ook een aantal jaar voor Euskaltel, waarna hij besloot te stoppen met fietsen op de weg om zich te richten op veldrijden. Daar werd hij heel goed in, voor Spaanse begrippen. Houden we er nog twee over. Pedro Horrillo, kent u die uitdrukking? Men schrijft hem altijd toe aan Eibar, maar eigenlijk woont hij in Ermua. De man die we vooral kennen van de val in het ravijn is ook betrokken bij de organisatie van de Itzulia als parcoursbouwer, het zal daarom wel zijn dat we door Ermua rijden. Houden we nog één klepper over. Het beste bewaren we voor het laatst. Igor Astarloa, ja! De wereldkampioen van Hamilton, die uiteindelijk ook een keer tegen de onvermijdelijke dopinglamp aanliep. Wel nogal een dorp dus, dat Ermua. Je ziet het er niet direct aan af, vooral een gruwelijke hoeveelheid appartementen zo dicht mogelijk op elkaar gepropt.
Goed, we zijn nu dus op elf kilometer van het eind. Het zal nu nog een aantal kilometer vrij vlak zijn, terwijl we door de vallei rijden over brede wegen. Af en toe onderbroken door een rotonde onderweg, maar iedereen kan hier even ademhalen voor de slotklim begint. Even later rijden we Eibar binnen, de stad van iedereens favoriete voetbalclub. Helaas gaat het dit seizoen niet zo goed met ons aller SD Eibar. Het Mendilibar-effect is een beetje uitgewerkt. Ipurua mist zonder fans net dat stukje extra magie. De selectie is stokoud en kent weinig individuele kwaliteit. Op de huur van Bryan Gil na zijn er alleen maar matige aankopen gedaan, terwijl de selectie vorig seizoen met de hakken over de sloot handhaving wist te bereiken. Kommer en kwel, derhalve. Door corona heeft men ook de hand nóg meer op de knip gehouden dan normaal, terwijl andere clubs vrolijk met geld bleven strooien. Het is heel nobel en financieel heel verstandig, maar het heeft er alle schijn van dat het dit seizoen een degradatie gaat opleveren. Het sprookje is bijna voorbij. Een uur na de finish van de renners bij Arrate gaat een belangrijke wedstrijd van start, op het eigen Ipurua moet er gewonnen worden van Levante, anders kan de vlag halfstok. 'Another football is possible' was lang het adagium, maar de boel lijkt nu ten onder te gaan. Desalniettemin nog steeds alleen maar lof voor de prestaties van Eibar de afgelopen jaren. Met zo'n kleine club actief zijn op het hoogste niveau van Spanje en een aantal jaar ver boven verwachting presteren blijft een godswonder. Eigenlijk hoort deze club op het derde niveau thuis, qua inwoneraantal en faciliteiten, ondanks dit matige seizoen volgt er dus nog steeds een staande ovatie. Aupa Eibar. We mogen op geen enkele manier onderschatten wat Eibar de afgelopen jaren heeft gedaan. Het is echt alsof je lokale amateurvereniging om de hoek actief is in de Eredivisie. Dat kan helemaal niet, maar Eibar heeft het wel een aantal jaar gedaan in Spanje. En misschien, met heel veel mazzel, plakken ze er nog een jaar aan vast. Duimen, kaarsjes branden, alles. Gora Eibar!!!
Nou, goed, verder kan het eind van deze rit wel m'n ballen kussen hoor. We pakken in Eibar een iets andere weg dan normaal waardoor we in de stad zelf via een aantal bochten een stukje moeten klimmen aan 10%. 500 meter ofzo, lagge. Daarna rijden we verder via de normale weg naar de voet van Arrate. Die klim kennen we, kennen we volledig. In de Vuelta van vorig jaar nog gezien, bijvoorbeeld. Jullie zoeken het verder maar uit, hier heb je een profiel enzo.
Om de overdosis Arrate nog erger te maken komt zondag hier ook nog eens de Memorial Valenciaga aan. De belangrijkste wedstrijd van de amateurkalender in Spanje. Die wedstrijd wordt altijd in en rond Eibar verreden en wordt meestal gewonnen door het grootste talent van het moment, vorig jaar vond men het ineens een leuk idee om op Arrate aan te komen. De immer sympathieke Iñigo Elosegui was de laatste winnaar in de straten van Eibar, de nu in de Itzulia aanwezige Jon Barrenetxea, tot nu toe vooral vallend in beeld geweest, was vorig jaar de eerste die de Memorial Valenciaga bovenop Arrate wist te winnen. Die koers gaat zondag integraal te volgen zijn, ik ga sowieso linkjes in jullie lelijke gezichten spammen. Eikels. Maarja, finish bij Arrate dus. Heiligdom ditdat. Mag ondertussen wel ontheiligd worden, misschien komen we er dan minder vaak aan. Hier heb je een volledig overbodige foto van Arrate.
Deze nu al legendarische rit, die met een andere aankomst een 10/10 had gekregen, gaat van start om 14:42. Een willekeurig mongolenduo van Eurosport begint omstreeks 15:30 weer te raaskallen, tegen die tijd hebben we al drie beklimmingen gehad waarschijnlijk. Erg jammer, deze rit MOET integraal uitgezonden worden maarja kutleven. Misschien ons geluk beproeven bij EITB, wie weet. Aankomst wordt verwacht ergens tussen 17:21 en 17:39 maar dat maakt eigenlijk geen reet uit, want iedereen moet meteen aanwezig zijn zodra de beelden beginnen en het is verboden nog op te staan. Als dit geen genot wordt weet ik het ook niet meer. Nu is Roglic natuurlijk niet de meest enervende renner van het peloton, maar we mogen toch verwachten dat het linksom of rechtsom oorlog gaat worden. Dus, feest.
Qua temperatuur zal het prima zijn in Eibar en omstreken. Een graad of 20, helemaal niets aan de hand. Maar, het gaat regenen. Het gaat de ganse middag regenen. Oh oh oh wat wordt dat fantastisch. Al die afdalingen in de regen, daar heb ik me een partij zin in dat willen jullie niet weten. Naar eigen zeggen is McNulty een regenrijder, dat is een goed teken voor hem. Ik kan me wel een zege van hem op Sicilië herinneren, waar hij inderdaad in de regen iedereen naar huis fietste. Zijn ploeggenoot Pogacar is helemaal een erkende regenrijder. Roglic heeft wat dat betreft stiekem wel een probleem, vooral omdat hij het zo nu en dan behoorlijk ingewikkeld vindt op om de fiets te blijven zitten. Derhalve mogen we helemaal niet uitsluiten dat het een 1-2 van UAE gaat worden. Ion Izagirre is natuurlijk ook een sterke daler en een prima regenrijder, kan verrassend uit de hoek komen. Landa, tja, daar verwacht ik dan weer wat minder van. Desalniettemin, genot. Regengenot. Ik zit nu al klaar.
Sluiten we af met het laatste nummer van de dag. In de finale van de rit rijden we door Mallabia. Bekend van Orbea en bekend van een aantal wielrenners, maar ook bekend vanwege Izaro Andrés. Beter bekend als IZARO. Een bekende Baskische zangeres, die afwisselend in het Baskisch en het Spaans zingt. De beste nummers zijn uiteraard in het Baskisch gezongen, een van die nummers heeft de twijfelachtige eer nummer van de dag te zijn.
Wat een act.
https://www.twitch.tv/universociclista_by_jcquote:
EITB is er integraal bij, maar geoblock.
Hola plugin?quote:
EITB is er integraal bij, maar geoblock.
Het was nochtans de verwachting dat het zou gaan regenen.quote:
Het is overigens wel schitterend weer daar. In de regen had ik Pogacar wel weer willen zien schroeien.
Kan altijd nog, daar niet van.
Ja, zou mooi zijn, nodigt toch meer uit tot aanvallen.quote:
[..]
Het was nochtans de verwachting dat het zou gaan regenen.
Kan altijd nog, daar niet van.
(ik hoop dat ik nu niet compleet door de mand val)
Ik zou het niet weten eigenlijk.quote:
Wie is deze Baskische meneer in beeld? @:Rellende_Rotscholier
(ik hoop dat ik nu niet compleet door de mand val)
(misschien val ik nu zelf wel door de mand)
Matxinada Eskolartekoaquote:
Wie is deze Baskische meneer in beeld? @:Rellende_Rotscholier
(ik hoop dat ik nu niet compleet door de mand val)
Txapela. En nee, ik draag sowieso nooit hoofddeksels eigenlijk.quote:
Draag jij in het dagelijkse leven ook wel eens zo'n txaipela? @:Rellende_Rotscholier