Regering moet leed van Molukkers erkennen en compensatie #2

quote:

Op donderdag 25 maart 2021 11:33 schreef sp3c het volgende:
niet mijn tekst

lijkt me prima dat we de boel eens goed gaan onderzoeken en waar nodig kan dan een excuses op zijn plaats zijn

maar ik verwacht van niet

quote:

Op maandag 12 april 2021 21:54 schreef sp3c het volgende:
is ook niet superboeiend

quote:

Op maandag 12 april 2021 21:50 schreef Bluesdude het volgende:
potverdrie... alweer een belofte van een Nederlandse regering en dan vergeten...
Zit daar een patroon achter ?
Zie deze brief, pagina 2 : http://www.republikmalukuselatan.nl/portal/?p=942
[ afbeelding ]

Wat velen niet weten is dat Chris Soumokil opgroeide als Indische Nederlander. Met Nederlandse en Duitse voorouders van moederszijde.

quote:

RMS wil Zuid-Molukse vlag terug die mariniers bij kaping De Punt meenamen

De regering van de niet-officieel erkende Republiek der Zuid-Molukken (RMS) wil de Zuid-Molukse vlag terug die in 1977 op de gekaapte trein bij De Punt hing. Dat schrijft RMS-president John Wattilete in een brief aan demissionair premier Rutte.

Een groep Zuid-Molukkers kaapte in 1977 de intercity Assen-Groningen en zette hem stil bij de Drentse plaats De Punt. Ze namen tientallen passagiers in gijzeling en eisten de vrijlating van medestanders en dat de Nederlandse regering zich zou inzetten voor een onafhankelijke Zuid-Molukse republiek.

Op verzoek van de kapers gaf een bemiddelaar van de RMS hun een Zuid-Molukse vlag in bruikleen. Die werd op de trein geplaatst. Bijna een week later bestormden mariniers de trein, waarbij twee passagiers en zes kapers omkwamen. De vlag ligt volgens Wattilete nu in het Mariniersmuseum in Rotterdam.

Het spreekt voor zich dat de RMS-vlag niet thuishoort in het Mariniersmuseum, schrijft Wattilete. "De vlag dient te worden gerestitueerd aan de rechtmatige eigenaar, te weten de Republiek der Zuid-Molukken."

Graf Chris Soumokil
In dezelfde brief vraagt Wattilete de Nederlandse regering om alsnog bij Indonesi� na te gaan waar Chris Soumokil begraven ligt. Deze tweede president van de RMS werd in 1966 door het Indonesische leger ge�xecuteerd. De plaats van zijn graf is tot op de dag van vandaag geheim.

"De naaste familieleden van mr. dr. Soumokil - zijn echtgenote en zoon - maar ��k het Zuid-Molukse volk hebben het recht te weten waar hij begraven is", schrijft Wattilete.

In 2010 spande de RMS voorafgaand aan een staatsbezoek van de toenmalige Indonesische president Yudhoyono een kort geding aan tegen de Nederlandse staat. Wattilete wilde de president laten oppakken, omdat hij RMS-aanhangers zou hebben laten opsluiten en martelen.

De landsadvocaat heeft toen toegezegd dat de Nederlandse regering "de kwestie van de laatste rustplaats" ter sprake zou brengen, zegt Wattilete. Het staatsbezoek ging uiteindelijk niet door, omdat Yudhoyono het kort geding als een belediging en miskenning van de nationale trots van Indonesi� opvatte.

Schadevergoeding
Bij het gerechtshof in Den Haag loopt een hoger beroep van nabestaanden van omgekomen treinkapers van De Punt. Ze vinden dat de kapers moedwillig zijn ge�xecuteerd en willen een schadevergoeding van de staat.

De rechtbank oordeelde in 2018 dat de staat niet verantwoordelijk is voor hun dood.

quote:

Op maandag 12 april 2021 22:23 schreef sp3c het volgende:

[..]

de landsadvocaat is geen politicus en ik heb geen idee of het wel of niet aangekaart is tijdens dat bezoek

quote:

Op maandag 12 april 2021 22:23 schreef sp3c het volgende:

ik doel meer op de voorouders van de man zijn moeders zijde, lijkt me vrij logisch dat velen dat niet weten want het is niet heel erg interessant, persoonlijk ben ik het over 5 minuten ongeveer vergeten

quote:

Op maandag 12 april 2021 23:07 schreef Bluesdude het volgende:

Ik denk dat men niks heeft aangekaart.
Zo werkt het toch ?

quote:

In 2010 spande de RMS voorafgaand aan een staatsbezoek van de toenmalige Indonesische president Yudhoyono een kort geding aan tegen de Nederlandse staat. Wattilete wilde de president laten oppakken, omdat hij RMS-aanhangers zou hebben laten opsluiten en martelen.

De landsadvocaat heeft toen toegezegd dat de Nederlandse regering "de kwestie van de laatste rustplaats" ter sprake zou brengen, zegt Wattilete. Het staatsbezoek ging uiteindelijk niet door, omdat Yudhoyono het kort geding als een belediging en miskenning van de nationale trots van Indonesi� opvatte.

quote:

Op maandag 12 april 2021 23:16 schreef sp3c het volgende:
lol

ja dan valt er weinig aan te kaarten idd

quote:

Op maandag 12 april 2021 23:15 schreef AchJa het volgende:

[..]

Het staatsbezoek ging niet door vawege de RMS die weer eens een grote broek had aangetrokken dus er viel ook weinig aan te kaarten...
[..]

quote:

Op zaterdag 24 april 2021 21:22 schreef Bluesdude het volgende:
maar goed ... ik ga me niet schamen voor de Nederlandse gierigheid..
Go Nederland

quote:

Nederland hield smartengeld Birma-Siam spoorweg onterecht in kas

17.399 krijgsgevangenen (marine en KNIL) met de Nederlandse nationaliteit hebben gedwongen aan de Birma-Siam spoorlijn gewerkt, naast vele burgers. Na de capitulatie van Japan werd de spoorlijn aan Thailand verkocht. Bij de verkoop van de Birmaspoorweg aan Thailand, in 1947, heeft de Nederlandse overheid als vergoeding voor alle 17.399 Nederlandse ex-dwangarbeiders 1,6 miljoen gulden ge�ncasseerd - destijds een vermogen. Dat geld is slechts uitbetaald aan mannen die fysiek aan de spoorlijn hebben gewerkt, hoewel dwangarbeiders die kort voor de tewerkstelling overleden, daar ook recht op hebben. Hun erfgenamen werden afgewezen bij het indienen van een aanvraag.

Dat blijkt uit archiefonderzoek en gesprekken met nabestaanden. Gerardus van Oyen is zo'n dwangarbeider die vlak voor tewerkstelling aan de 'Doden-spoorlijn' overleed. Hij bezweek enkele weken na aankomst op 11 mei 1943 in de ziekenbarak van het werkkamp Chungkai.

In 1954 deed de Nederlandse overheid een krantenoproep voor rechthebbenden op de schade-vergoeding. Gerardus van Oyens zus Gertruda meldde zich als erfgename, maar haar aanvraag werd door het ministerie van Buitenlandse Zaken afgewezen. Het ministerie stelde zich op het standpunt dat alleen mannen die daadwerkelijk aan de spoorlijn hadden gewerkt, recht hadden op een vergoeding. Dit is allemaal voor onze tijd gebeurd. Bij mijn weten gaan we daar nu niet zo mee om.

Woordvoerder SAIP

De Stichting Administratie Indische Pensioenen (SAIP), die de uitbetaling van de Birma-Siam spoorlijn-uitkering sinds 1996 verzorgt, is hierdoor verrast. 'Het is ons niet bekend dat er sprake is geweest van afwijzingen', reageert de woordvoerder. 'Dit is allemaal voor onze tijd gebeurd. Bij mijn weten gaan we daar nu niet zo mee om.'

Op basis van de handmatige administratie die Buitenlandse Zaken vanaf juli 1954 heeft opgezet, beoordeelt de SAIP welke aanvragen voor uitbetaling in aanmerking zouden komen. 'Met verschillende kleuren en vinkjes zijn de uitbetalingen bijgehouden', meldt de SAIP-woordvoerder. 'Komt er een nieuwe aanmelding binnen, dan checken we die lijsten en zien we wie is uitbetaald.' Omdat de lijsten nooit zijn gedigitaliseerd, weet de stichting niet hoeveel uitbetalingen er in totaal zijn geweest.

Geen indexatie en rente

'Als rechthebbenden de kranten-oproepen in 1954 hebben gemist, staat de weg na zestig jaar nog steeds open voor hen om de uitkering aan te vragen', aldus meldt de woordvoerster van Binnenlandse Zaken, waaronder de SAIP ressorteert. 'Er wordt alleen zonder indexatie en rente uitbetaald. De algemene lijn bij de overheid is dat uitkeringen niet ge�ndexeerd worden wanneer mensen veel later opvragen.'
Aan de Birmaspoorlijn, die tijdens de Tweede Wereldoorlog op gezag van de Japanse bezetter is aangelegd, zijn 3.078 Nederlandse krijgsgevangenen overleden.

Vanaf oktober 1942 zijn in totaal 17.399 Nederlanders met meerdere transporten vanaf Java en Sumatra overgebracht naar werkkampen in Birma en Thailand. De Task Force Indisch Rechts-herstel onderzoekt hoeveel mannen vlak na aankomst door uitputting en ziekte zijn overleden. Dit lot was sowieso alle 175 Nederlanders beschoren die op het ereveld in Yangon, voorheen Rangoon, zijn begraven.

Veel KNIL-militairen die tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indi� als dwang-arbeider werkten aan de Birmaspoorweg, hebben nooit de uitkering ontvangen waarop ze recht hadden. De Nederlandse staat incasseerde bijna 1,5 miljoen gulden (dat zou nu 4,9 miljoen euro zijn), geld dat was bedoeld voor de krijgsgevangenen die het werk aan de 'doden-spoorlijn' hadden overleefd.
De onlangs opgerichte stichting Task Force Indisch Rechtsherstel onderzoekt in samenwerking met advocaat Liesbeth Zegveld of er namens de ex-dwangarbeiders een groepsclaim (op basis van indexatie en rente over 60 jaar) bij de staat kan worden ingediend. Morgen maakt de stichting haar plannen in Den Haag bekend.

Inmiddels hebben 211 voormalige dwangarbeiders zich aangemeld, onder wie 22 overlevenden en 189 erfgenamen. Velen van hen hoorden dezer dagen voor het eerst dat ze recht hadden op een uitkering. Ze hebben de advertentie gemist die de Nederlandse staat in 1954 in enkele kranten had laten zetten. De voormalige krijgsgevangenen dan wel dwangarbeiders werden daarin opgeroepen een briefkaart te sturen naar het ministerie van Buitenlandse Zaken om zich te melden voor de uitkering. Ze zouden recht hebben op eenmalig 61,75 gulden.

Namenlijst

Van de 17.399 Nederlandse krijgsgevangenen, die gedwongen aan de spoorlijn hebben gewerkt, hebben tenminste 6.424 van hen de oproep nooit gezien. Ze lazen de betreffende kranten niet, waren als Moluks KNIL-militair het Nederlands onvoldoende machtig, woonden in Indonesi�, Nederlands Nieuw-Guinea of Engeland. Sommige rechthebbenden waren al overleden. Hun nabestaanden wisten van niets.

De meeste militairen die in dienst waren van het Koninklijke Nederlands-Indische Leger (KNIL) stapten in 1950 over naar de Koninklijke Landmacht in Nederland. Het KNIL werd met de overdracht van de soevereiniteit aan Indonesi� opgeheven. Een veel kleiner aantal militairen sloot zich aan bij het leger van de onafhankelijke Republiek Indonesi�.

De Stichting Administratie Indische Pensioenen (SAIP) neemt nog altijd aanvragen in behandeling van ex-militairen die menen recht te hebben op een uitkering. Volgens woordvoerder Ad Beijk was het na de onafhankelijkheid van Indonesi� onmogelijk alle namen en adressen te achterhalen. 'Het was niet exact te controleren wie wel of niet aan de spoorweg hebben gewerkt', zegt hij.

Pas nu is gebleken dat er wel degelijk een complete namenlijst bestaat van de voormalige dwangarbeiders. De lijst bevindt zich in de besloten archieven van het instituut voor oorlogs-documentatie NIOD in Amsterdam. De namenlijst is tijdelijk niet te raadplegen vanwege digitalisering van de Indische collectie. Er is zeker een jaar gemoeid met het overzetten van alle informatie.

In tegenstelling tot de landmacht slaagde de Koninklijke Marine er wel in de adressen van al haar 1.450 marinemannen te achterhalen, waar ook ter wereld. Zij kregen hun uitkering wel uitbetaald, blijkt uit niet-openbare documenten van het Nationaal Archief in Den Haag.

quote:

Op zaterdag 24 april 2021 22:09 schreef Oceanier het volgende:
Nederland en aankaarten
Was dat maar waar, dat had een hoop kapingen, gijzelingen en doden gescheeld. Hoelang blijf je nog daar?

quote:

Op zaterdag 24 april 2021 21:43 schreef AchJa het volgende:

[..]

Wat heeft de Birmaspoorweg hier eigenlijk mee te maken?

quote:

Op zaterdag 24 april 2021 22:41 schreef AchJa het volgende:

[..]

Het verhaal is toch duidelijk of niet dan? Jouw RMS matties gingen de barricaden weer eens op dus toen hield het allemaal weer een beetje op. Kortom, eigen schuld.