GC General Chat
Hier kun je praten over van alles en nog wat. Eigenlijk alles wat niet in een van de andere rubrieken thuishoort.
Welkom bij een nieuw deel van "Vraag wat je wil".
Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.
Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die gewerkt heeft als een arts bij een verpleegtehuis t/m april en werkt vanaf mei bij een geriatrie afdeling in een brabants ziekenhuis. Als jij benieuwd bent naar hoe het daar gaat, wat zij van de huidige maatregelen vind, wat zij van de ziekte covid-19 weet en wat voor kaas ze op z'n brood doet, vraag het hier!
Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bosbeetle op 13-10-2020 19:25:21 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hallo allemaal!
Tijd om me voor te stellen! Zoaks gezegd ben ik als arts werkzaam in de ouderenzorg binnen zowel een verpleeghuis als ziekenhuis.
De ouderenzorg is een vak dat ik met veel passie uitvoer en waar ik graag meer mensen mee bekend wil maken. Wat me aantrekt in dit vakgebied is onder andere de afweging tussen kwaliteit van leven en kwantiteit van leven, waarbij we continu in gesprek zijn met patiënten en hun familieleden over 'hoe ver te gaan'. Het begeleiden van de laatste levensfase is daarin enorm bijzonder om te doen. Dat je generalistisch naar de patiënt kijkt, dus ook de sociale en functionele status belangrijk zijn, vind ik erg leuk. Ook vind ik het erg uitdagend dat ziektes zich soms anders presenteren: een oudere kan zich bijvoorbeeld presenteren met enkel verwardheid, en vervolgens een galblaasontdteking hebben. Zonder iets van buikpijn! Dat houdt je scherp en laat je breed en kritisch denken.
Momenteel is alles even anders. Ik werk in een gebied dat zwaar getroffen is door COVID en heb daar helaas dus ook veelvuldig mee te maken. Een reeds veelbesproken onderwerp dat zorgt voor een hoge werkdruk en veel lastige dilemma's, zowel ethisch als medisch inhoudelijk. Ik hoop jullie ook mee te kunnen nemen in de complexiteit hiervan.
Stel vooral je vragen, ik zal mijn best doen alles zo goed mogelijk te beantwoorden! Vanwege de eerder genoemde hectiek op werk kan het soms even duren, graag jullie begrip daarvoor!
[ Bericht 0% gewijzigd door VraagWatJeWil op 13-10-2020 19:24:25 ]
Tijd om me voor te stellen! Zoaks gezegd ben ik als arts werkzaam in de ouderenzorg binnen zowel een verpleeghuis als ziekenhuis.
De ouderenzorg is een vak dat ik met veel passie uitvoer en waar ik graag meer mensen mee bekend wil maken. Wat me aantrekt in dit vakgebied is onder andere de afweging tussen kwaliteit van leven en kwantiteit van leven, waarbij we continu in gesprek zijn met patiënten en hun familieleden over 'hoe ver te gaan'. Het begeleiden van de laatste levensfase is daarin enorm bijzonder om te doen. Dat je generalistisch naar de patiënt kijkt, dus ook de sociale en functionele status belangrijk zijn, vind ik erg leuk. Ook vind ik het erg uitdagend dat ziektes zich soms anders presenteren: een oudere kan zich bijvoorbeeld presenteren met enkel verwardheid, en vervolgens een galblaasontdteking hebben. Zonder iets van buikpijn! Dat houdt je scherp en laat je breed en kritisch denken.
Momenteel is alles even anders. Ik werk in een gebied dat zwaar getroffen is door COVID en heb daar helaas dus ook veelvuldig mee te maken. Een reeds veelbesproken onderwerp dat zorgt voor een hoge werkdruk en veel lastige dilemma's, zowel ethisch als medisch inhoudelijk. Ik hoop jullie ook mee te kunnen nemen in de complexiteit hiervan.
Stel vooral je vragen, ik zal mijn best doen alles zo goed mogelijk te beantwoorden! Vanwege de eerder genoemde hectiek op werk kan het soms even duren, graag jullie begrip daarvoor!
[ Bericht 0% gewijzigd door VraagWatJeWil op 13-10-2020 19:24:25 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik kan me voorstellen dat je ook wel eens met euthanasie of niet behandel clausules te maken hebt, vind je dat zelf wel eens moeilijk of vind het juist mooi dat dat kan?
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Wat vindt je van de nieuwe coronamaatregelen?
Alleen samen krijgen we de overheid onder controle. 💓
Lockdowndoden in onze mind 💗 Love naar alle vaccinatieslachtoffers 💕 💞
Liefde & Vrijheid ❤️
#NooitMeerLockdowns #QRGaatTeVer #WakeUpThinkFree 💔
Lockdowndoden in onze mind 💗 Love naar alle vaccinatieslachtoffers 💕 💞
Liefde & Vrijheid ❤️
#NooitMeerLockdowns #QRGaatTeVer #WakeUpThinkFree 💔
Goede eerste vraag!quote:Op dinsdag 13 oktober 2020 19:26 schreef Bosbeetle het volgende:
Ik kan me voorstellen dat je ook wel eens met euthanasie of niet behandel clausules te maken hebt, vind je dat zelf wel eens moeilijk of vind het juist mooi dat dat kan?
Niet behandel clausules: eigenlijk continu. Bij alle patiënten (ook een achttienjarige met een gebroken been) worden bij opname de 'behandelbeperkingen' besproken, dat houdt grofweg in: mocht het gedurende opname noodzakelijk zijn, wordt patiënt dan wel/niet gereanimeerd, gaat patiënt wel/niet naar de intensive care en komt patiënt wel/niet aan de beademing. In mijn vakgebied is het antwoord vaak 3x nee. Meestal op verzoek van patiënt, soms is het een medisch besluit vanwege de waarde 'niet schaden', oftewel geen zinloze medische handelingen verrichten.
Soms wordt dit nog verder gespecificeerd, bijvoorbeeld met wel of niet dialyseren, wel of niet antibiotica en/of vocht via het infuus.
Als laatste stap heb je een strikt symptomatisch beleid, waarbij je oorzaken niet meer behandeld, maar alleen hinderlijke symptomen bestrijd. Voorbeeld: ernstige demente, bedlegerige patiënt waarvan er een wilsverklaring is of familie aangeeft dat 'hij dit nooit zo gewild zou hebben', die een longontsteking krijgt. Soms is dat dan een mooie manier om te gaan.
Ik heb hier zelf geen problemen mee en zie het als één van de uitdagingen van het vak om deze advanced care planning zoals het genoemd wordt goed geregeld te hebben met patiënten om zinloos handelen lijdend tot een lijdensweg te voorkomen. Het kan juist heel mooi zijn om níet klakkeloos de behandeling volgens protocol te starten, maar een pas op de plaats te zetten en naar de wens en kwaliteit van leven van een patiënt te kijken.
Mijn advies is ook zeker om als je een duidelijke visie hebt over wat je wel en niet wenst, dit op papier te laten zetten. Dat helpt enorm omdat je tijdens ziekte soms te ziek of verward bent om je wens te uiten, en familie het begrijpelijk lastig kan vinden dan te beslissen om hun dierbare niet meer te behandelen.
Ten aanzien van euthanasie: dit komt minder voor, heb hier wel een aantal keer mee te maken gehad. Ik ben er een voorstander van en vind het een groot recht dat dit, met de zorgvuldigheid die we hier hanteren, in Nederland mogelijk is.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik vind het lastig om te oordelen over de specifieke keuzes die gemaakt zijn, daar ik geen inzicht heb in de gegevens die de GGD / het RIVM / de overheid heeft over waar en hoeveel besmettingen er plaats vinden.quote:Op dinsdag 13 oktober 2020 19:40 schreef Dr8gonOfLife het volgende:
Wat vindt je van de nieuwe coronamaatregelen?
In algemene zin vind ik het noodzakelijk dat er geprobeerd wordt om verdere toename te voorkomen.
Zowel het ziekenhuis waar ik werk, als de ziekenhuizen waar vrienden van me door het hele land werken, stromen alweer vol. Het is simpelweg qua beschikbare bedden alweer extreem lastig om mensen op te nemen, en andere ziekenhuizen hebben dezelfde problemen dus ook uitplaatsen gaat niet eenvoudig.
Daarnaast heeft het personeel een enorme knauw gehad. De psychische en emotionele schade is enorm, de rek is er echt wel uit.
Als laatste maak ik me grote zorgen om
de reguliere zorg. Een korte periode keuzes maken en sommige zaken (bijvoorbeeld operaties, policontroles of bevolkingsonderzoeken) niet of beperkt door laten gaan, kon. Maar als je dat nu weer af moet zeggen of uit moet stellen, dan gaat dat ook lijden tot verlies van gezondheid, gemiste diagnoses of kans om vroeg ergens bij te zijn missen en daarmee wellicht zelfs levens kosten.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Over corona en ouderen gesproken, wat vind je van de stelling dat een 60 of 70+er 'minder recht' heeft op de IC, omdat deze persoon al een 'heel leven gehad' heeft?
De ene oudere is de andere natuurlijk niet. Dus ik vraag me af hoe zo'n stelling kan ontstaan, en hoe zoiets als leeftijd ook daadwerkelijk mee kan tellen in een beslissing (terwijl vitaliteit, levenskwaliteit en prognose ook een grote rol spelen denk ik, en dit verschilt per oudere).
Vind jij dat dit onderscheid überhaupt gemaakt mag worden, en hoe bepaal je daarnaast objectief hoe de levenskwaliteit, vitaliteit en prognose voor een oudere met een mogelijke COVID in elkaar steekt?
En heb je hier zelf al een keer mee te maken gehad in de praktijk?
De ene oudere is de andere natuurlijk niet. Dus ik vraag me af hoe zo'n stelling kan ontstaan, en hoe zoiets als leeftijd ook daadwerkelijk mee kan tellen in een beslissing (terwijl vitaliteit, levenskwaliteit en prognose ook een grote rol spelen denk ik, en dit verschilt per oudere).
Vind jij dat dit onderscheid überhaupt gemaakt mag worden, en hoe bepaal je daarnaast objectief hoe de levenskwaliteit, vitaliteit en prognose voor een oudere met een mogelijke COVID in elkaar steekt?
En heb je hier zelf al een keer mee te maken gehad in de praktijk?
Interessante vraag! Ik ben geen voorstander van oordelen op leeftijd, omdat ik denk dat als je 1) mensen eerlijk de opties en de daarbij te verwachten uitkomstmaten uitlegt en hen laat kiezen en anders 2) objectief kijkt naar onderliggend lijden, je al zo'n grote schifting maakt dat een code zwart waarbij je IC waardige mensen moet weigeren, uitblijft.*quote:
Over corona en ouderen gesproken, wat vind je van de stelling dat een 60 of 70+er 'minder recht' heeft op de IC, omdat deze persoon al een 'heel leven gehad' heeft?
De ene oudere is de andere natuurlijk niet. Dus ik vraag me af hoe zo'n stelling kan ontstaan, en hoe zoiets als leeftijd ook daadwerkelijk mee kan tellen in een beslissing (terwijl vitaliteit, levenskwaliteit en prognose ook een grote rol spelen denk ik, en dit verschilt per oudere).
Vind jij dat dit onderscheid überhaupt gemaakt mag worden, en hoe bepaal je daarnaast objectief hoe de levenskwaliteit, vitaliteit en prognose voor een oudere met een mogelijke COVID in elkaar steekt?
En heb je hier zelf al een keer mee te maken gehad in de praktijk?
Hoe bepaal je nou objectief de vitaliteit? Allereerst door naar de voorgeschiedenis te kijken. Bijvoorbeeld: Heeft iemand herseninfarcten gehad, hartinfarcten, een longziekte zoals COPD, werken de nieren nog goed, heeft iemand ooit kanker gehad, heeft iemand dementie? Daarnaast kijk je naar het functioneren. Kan iemand zichzelf wassen, aankleden, het huishouden doen, boodschappen doen en koken? Loopt iemand zelfstandig en hoe ver kan iemand lopen? Verder zijn er ook een heleboel scorelijsten die aan voorgeschiedenis en/of functioneren een cijfertje hangen. Sommige heel basaal (bv Karnofsky score of WHO Performance Status) tot meer gedetailleerd (bv de Lawton iADL vragenlijst of Charlson Comorbidity Index). Dergelijke overwegingen en vragenlijsten kunnen worden gebruikt bij elke overweging voor wel of niet een onderzoek of behandeling, wordt bv ook gebruikt om af te wegen of een zware operatie of chemokuur verstandig is.
Een intensive care opname is echt heel, heel zwaar. Zeker met beademing. Vaak is er sprake van multi orgaan falen. Als je organen al slecht functioneren, komen ze die klap van slechte doorbloeding en te weinig zuurstof niet te boven. Ook verliezen mensen vaak letterlijk kilo's aan spieren. Gezonde relatief jonge mensen (zie iemand van rond de 50-60 jaar voor je) die voorheen nog werkten en alles zelf deden, kunnen dan soms na weken herstellen een paar stapjes zetten met een rollator.
Het is dus echter inderdaad niet sec afhankelijk van leeftijd. Ik kan me wel voorstellen hoe een mogelijk leeftijdscriterium ter sprake is gekomen, bij het maken van het protocol voor een eventueel code zwart worden er natuurlijk meerdere scenario's besproken. Ik vind het wel heel goed dat ze geprobeerd hebben richtlijnen op te stellen, zodat er houvast is mocht het zover komen.
We hebben nog niemand die IC waardig was, een IC plek moeten weigeren. Mijn ervaring blijft dat de meeste mensen heel helder hebben wat ze willen, en hoge standaarden hebben voor kwaliteit van leven. Veel ouderen vertellen mij dat ze zelfstandig willen blijven wonen en niet naar een verpleeghuis zouden willen. Dan raad ik een IC opname ten zeerste af. Anderzijds kun je kwaliteit van leven niet voor mensen invullen, soms zijn mensen bereid om grote risico's te accepteren. Als ze dat wilsbekwaam en wel overzien doen, is dat tot bepaalde hoogte akkoord (tot het echt medisch zinloos handelen is). De gesprekken over dat we medisch gezien een beperking opleggen wel meerdere malen gevoerd, maar ook daarvan moet ik zeggen dat dat met goede uitleg vaak naar omstandigheden acceptabel verloopt. Heb ook alle begrip voor de emotie die er bij komt kijken, en je raakt ervaren met je communicatietechnieken en aanvoelen en doorvragen waar de angsten van mensen zitten. Soms denken mensen dat als we niet meer gaan reanimeren, we helemaal niets meer gaan doen bijvoorbeeld. Of zien ze een reanimatie uit een serie met drie keer duwen en een wederopstanding voor zich. Bespreken is key
Aanvullend op je vraag: ik kan me nu slecht voorstellen dat we echt een code zwart gaan krijgen. Anderzijds hebben mijn collega's en ik de afgelopen maanden al veel gedaan, waarvan we nooit gedacht hadden nog voor te komen staan in een land als Nederland. Zoals mensen alleen laten sterven, of vanwege verbod op bezoek niet alle kinderen of andere dierbaren afscheid kunnen laten nemen. Mensen met dementie versuffen met medicatie omdat ze niet begrijpen dat ze op hun kamer moeten blijven om anderen niet te besmetten. Of, als op zo'n afdeling met demente mensen, al zoveel bewoners positief waren de hele afdeling als cohort te zien waarbij een halve afdeling of meer nog uiteindelijk overleden.
* Disclaimer: als de maatregelen aan gaan slaan en de curve weer zal afvlakken
[ Bericht 3% gewijzigd door VraagWatJeWil op 13-10-2020 22:35:58 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik noemde al dat we veel dingen hebben gedaan, die we niet voor mogelijk hielden. Iets wat er bij mij heel erg in heeft gehakt is het volgende.
Aan het begin van de pandemie, toen er in het verpleeghuis waar ik werkte veel patiënten positief werden getest, kwamen de uitslagen elke ochtend op hetzelfde tijdstip binnen. Je hoorde dan de fax ratelen met de positieve uitslagen, en dan had je een pakje in je hand van dagelijks 5-6 patiënten wiens familie je moest bellen met eigenlijk een doodvonnis.
Normaal gesproken voer je zulke gesprekken in het echt. Maar nu.. Opbellen, de uitslag vertellen, de tranen die je hoorde aan de andere kant van de lijn. Vertellen dat tot iemand echt in de stervensfase was er geen bezoek mocht komen, en zelfs dan maar heel beperkt en op eigen risico omdat we geen beschermingsmiddelen konden verstrekken (en mensen dus nadien ook in quarantaine moesten). En dat weken achter elkaar. Vreselijk was dat.
Aan het begin van de pandemie, toen er in het verpleeghuis waar ik werkte veel patiënten positief werden getest, kwamen de uitslagen elke ochtend op hetzelfde tijdstip binnen. Je hoorde dan de fax ratelen met de positieve uitslagen, en dan had je een pakje in je hand van dagelijks 5-6 patiënten wiens familie je moest bellen met eigenlijk een doodvonnis.
Normaal gesproken voer je zulke gesprekken in het echt. Maar nu.. Opbellen, de uitslag vertellen, de tranen die je hoorde aan de andere kant van de lijn. Vertellen dat tot iemand echt in de stervensfase was er geen bezoek mocht komen, en zelfs dan maar heel beperkt en op eigen risico omdat we geen beschermingsmiddelen konden verstrekken (en mensen dus nadien ook in quarantaine moesten). En dat weken achter elkaar. Vreselijk was dat.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Mijn ouders wonen thuis, hoewel ze qua gezondheid in aanmerking komen voor een verpleeghuis. Ik heb sterk het idee dat ze daar met het oog op corona zowel sociaal (isolatie) als medisch veel veiliger zijn dan in een zorginstelling. 2 kwetsbare bejaarden die ik ken zijn tijdens de isolatie wegens corona zo hard achteruit gegaan, dat ze mede daardoor zijn overleden. Ik ken meer situaties in mijn nabije omgeving waarvan ik denk dat momenteel het belang van kwetsbare ouderen niet voldoende meetelt. Je schrijft het zelf ook:
Wat moet er veranderen om patiënten fysiek en mentaal veilig en gezond te houden?
[ Bericht 26% gewijzigd door loveli op 14-10-2020 09:29:25 ]
Je hebt familie van patiënten volgens richtlijnen de toegang tot hun vader/moeder/opa/oma moeten ontzeggen tot de stervensfase. Had dat protocol anders/beter/humaner moeten zijn?quote:Op dinsdag 13 oktober 2020 22:26 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Mensen met dementie versuffen met medicatie omdat ze niet begrijpen dat ze op hun kamer moeten blijven om anderen niet te besmetten.
Wat moet er veranderen om patiënten fysiek en mentaal veilig en gezond te houden?
[ Bericht 26% gewijzigd door loveli op 14-10-2020 09:29:25 ]
crap in = crap out
Is het 'Daughter from California syndrome' ook iets wat we in Nederland kennen?
quote:"Daughter from California" syndrome is a phrase used in the medical profession to describe a situation in which a long-lost relative arrives at the hospital at which a dying elderly relative is being treated, and insists that the medical team pursue aggressive measures to prolong the patient's life, or otherwise ...
Ik denk meer dat je als nieuwsposter een geile egocentrische narcist moet zijn, die een flinke stijve krijgt van alle berichten die ie van zijn eigen hand ziet op de FP, zo! ©yvonne
Beste nieuwsbericht ooit op de FOK!frontpage!
Beste nieuwsbericht ooit op de FOK!frontpage!
Ik ben VWJW niet, wel arts en ik las vorig jaar deze casus, met iets vergelijkbaars: de 'dochter in de zorg':quote:Op woensdag 14 oktober 2020 09:10 schreef Surveillance-Fiets het volgende:
Is het 'Daughter from California syndrome' ook iets wat we in Nederland kennen?
[..]
quote:Een oude heer is dementerend. Mijnheer heeft erge pijn, althans volgens de dochter. Daarvan valt niets te merken volgens enige pijnscore. Maar de dochter, werkzaam in de zorg, weet met zekerheid dat haar vader heel veel pijn heeft. Vader gaf voordien ook nooit pijn aan, hij heeft gedurende zijn hele leven geen tien paracetamols geslikt. Volgens de dochter is dat omdat hij zo hard is voor zichzelf. Maar dankzij zijn dochter moet haar demente vader geen pijn meer lijden. Het enig goede middel is etoricoxib. Helaas gaat mijnheer achteruit, krijgt hij steeds meer enkel voor de dochter herkenbare pijn. Op het einde van de rit heeft de heer een andere arts en een toxische dosis etoricoxib. Ik vertik het mijn patiënten te vergiftigen om aan het Florence Nightingale-complex van de beruchte ‘dochter in de zorg’ te voldoen.
https://www.medischcontac(...)oude-geneeskunde.htm
Zelf zit ik niet in de zorg, wel dochter. 2 weken in haar revalidatietraject kreeg mijn moeder volgens mij een CVA. Verpleeghuisarts erbij, die was het er niet mee eens, in de rapportage: 'dochter gerustgesteld'. Bleek een foute diagnose aan hun kant.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.crap in = crap out
Toen er veel positieve uitslagen kwamen, was je toen bang dat jezelf besmet zou raken of dat jij je familie zou besmetten met corona?
Alleen samen krijgen we de overheid onder controle. 💓
Lockdowndoden in onze mind 💗 Love naar alle vaccinatieslachtoffers 💕 💞
Liefde & Vrijheid ❤️
#NooitMeerLockdowns #QRGaatTeVer #WakeUpThinkFree 💔
Lockdowndoden in onze mind 💗 Love naar alle vaccinatieslachtoffers 💕 💞
Liefde & Vrijheid ❤️
#NooitMeerLockdowns #QRGaatTeVer #WakeUpThinkFree 💔
Waar ouderen 'het beste af zijn', is denk ik erg persoonsafhankelijk. Ik heb de afgelopen maanden ook veel patiënten gezien die opgenomen werden in het ziekenhuis vanwege algehele achteruitgang omdat ze thuis juist ontregelden. Doordat dagbesteding wegviel, de sociale plaatsen waar ze samen konden eten (bv verzorgingshuizen en buurtcentra) gesloten werden, thuiszorg werd afgebouwd tot het strikt noodzakelijke, familie niet of beperkt langs mocht komen en ze zelf ook binnen moest blijven vielen zij veel af, gingen qua geheugen achteruit en verloren veel conditie. Zij waren wellicht beter af geweest in een verpleeghuis, waar toch meer aanspraak en structuur was. In principe is bij verpleeghuisbewoners de zorg thuis (kan om allerlei verschillende redenen zijn) niet mogelijk en verblijven ze daarom in het verpleeghuis, maar heb ook meegemaakt dat families de patiënt toch in huis hebben genomen door COVID. Dat kan voor specifieke casussen natuurlijk ook de juiste optie zijn, al is het vaak zwaar.quote:
Mijn ouders wonen thuis, hoewel ze qua gezondheid in aanmerking komen voor een verpleeghuis. Ik heb sterk het idee dat ze daar met het oog op corona zowel sociaal (isolatie) als medisch veel veiliger zijn dan in een zorginstelling. 2 kwetsbare bejaarden die ik ken zijn tijdens de isolatie wegens corona zo hard achteruit gegaan, dat ze mede daardoor zijn overleden. Ik ken meer situaties in mijn nabije omgeving waarvan ik denk dat momenteel het belang van kwetsbare ouderen niet voldoende meetelt. Je schrijft het zelf ook:
[..]
Je hebt familie van patiënten volgens richtlijnen de toegang tot hun vader/moeder/opa/oma moeten ontzeggen tot de stervensfase. Had dat protocol anders/beter/humaner moeten zijn?
Wat moet er veranderen om patiënten fysiek en mentaal veilig en gezond te houden?
Of het protocol destijds humaner had gekund, vind ik lastig te zeggen. Het was een crisis destijds, die vergde zware maatregelen. Iets wat veel gezegd werd, was: 'laat gewoon bezoek toe, het is voor de ouderen humaner om het risico te lopen COVID te krijgen en te overlijden, dan geen bezoek te ontvangen'. Wat daarin onderbelicht was naar mijn idee, was dat een COVID besmetting niet alleen gevolgen heeft voor de patiënt zelf, maar ook voor personeel en andere bewoners. Er waren geen materialen om iedereen beschermd te verplegen, er was geen capaciteit om iedereen te testen. De risico's dat bewoners personeel en daarmee weer andere bewoners besmet raakten, was naar mijn idee te groot. In die tijd was de kans dat één van de vele honderden bewoners per verpleeghuis een besmette bezoeker die geen klachten had of klachten niet voldoende erkende, maar toch besmet was, op bezoek kreeg was natuurlijk groot.
Ik denk wel dat afscheid nemen van patiënten die zouden overlijden verruimd moesten worden, dat gebeurde gelukkig ook snel. Verantwoordelijkheid om nadien in quarantaine te gaan lag dan bij de bezoekers zelf.
Wat er moet veranderen om patiënten fysiek en mentaal veilig en gezond te houden? Ik denk dat hierin voor ouderen geldt wat voor iedereen geldt: zo gauw mogelijk weer activiteiten conform eerder kunnen ondernemen. Hierbij was de afgelopen weken gelukkig alweer meer mogelijk, zowel qua bezoek als herstart van dagbestedingen et cetera met goede afspraken. Het blijft wel een risico natuurlijk, veel ouderen op elkaar en zorgpersoneel dat binnen de afstand komt om mensen te verzorgen. Ook blijken maatregelen als handen wassen of in de elleboog hoesten moeilijk te handhaven door fysieke of cognitieve beperkingen.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Haha wat leuk, ik wist niet dat dit zo heette!quote:
Is het 'Daughter from California syndrome' ook iets wat we in Nederland kennen?
[..]
Ik heb van allesss meegemaakt met families, mijn naïviteit is wat dat betreft wel voorbij
Zonder te veel in details te treden van casuïstiek, twee voorbeelden:- Een familie die aangaf dat ernstig zieke, niet aanspreekbare patiënt niets meer wilde qua behandeling, altijd al had gezegd dat het leven mocht eindigen. Later fluisterde een dochter me toe dat ze vooral van hun pa af wilden want het was maar een vervelende man.
- Uit mijn eigen familie een meer klassiek 'Daughter from California syndrome': toen mijn hoogbejaarde oma in coma lag na een herseninfarct, kwam een familielied dat nooit op visite kwam in het ziekenhuis en was redelijk bedreigend richting verpleegkundige 'dat ze alles moesten doen om haar in leven te houden'. Wat mijn oma écht niet had gewild en de kansen op goed herstel waren gewoon 0%. Hij had spijt dat hij haar zo lang niet gezien had. Heb me daar overigens best voor geschaamd
Over het algemeen zijn zowel patiënt en families echter enorm reeël zoals eerder gezegd. Je hebt juridisch ook voldoende houvast over met wie je 'zaken mag doen' van de familie, en je ontwikkelt voelsprieten wanneer een verhaal rammelt. Bij lastige casussen kun je ook altijd met de beroepsvereniging overleggen voor advies.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik ga er vanuit dat ik reeds besmet ben geraakt door één van de eerste patiënten. Patiënt die COVID klachten had voordat COVID in Nederland was, ik heb die onbeschermd meerdere keren volledig onderzocht, een paar dagen later was COVID in NL en testte ook deze patiënt positief. Ik ben de week na contact erg ziek geweest, pijn op de borst, benauwdheid. Ik heb nadien, ondanks matige of geen beschermingsmaterialen, ook geen klachten ontwikkeld; dus dat pleit voor dat ik het reeds had doorgemaakt. Ik kon me echter toen niet laten testen, dus zeker weten doe ik het niet.quote:
Toen er veel positieve uitslagen kwamen, was je toen bang dat jezelf besmet zou raken of dat jij je familie zou besmetten met corona?
Ik ben wel enorm bang geweest voor mijn familie. Dit omdat ik vlak voor COVID van het ene op het andere moment mijn huis uit moest en bij mijn 60+ ouders was ingetrokken, omdat het niet makkelijk was zo snel een nieuwe woonomgeving te vinden en ik vanwege bereikbaarheid dichtbij werk moest verblijven. Uiteindelijk is dit uiteraard opgelost, maar het kwam ineens allemaal zo snel dat dat een spannende periode is geweest. Ouders zijn nog gezond, iets om enorm dankbaar voor te zijn!
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
quote:
Zelf zit ik niet in de zorg, wel dochter. 2 weken in haar revalidatietraject kreeg mijn moeder volgens mij een CVA. Verpleeghuisarts erbij, die was het er niet mee eens, in de rapportage: 'dochter gerustgesteld'. Bleek een foute diagnose aan hun kant.Oef, wat een heftig verhaal! Hoe gaat het inmiddels met je moeder?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik ben het 100% met je eens dat familie soms (vaak!) meer ziet dan zorgprofessionals. Ik zie patiënten soms mar een paar minuten per week, zij kennen iemand al tientallen jaren. Belangrijk voorbeeld is het delier, een acute verwardheid bij ouderen door onderliggend ziek zijn, of zelfs dementie. Dat is iets wat je bijna volledig vaststelt op het verhaal van familie en zij ook bijna altijd al in een heel vroeg stadium zien en aanvoelen.Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ook voor patienten?quote:
Ik ben wel enorm bang geweest voor mijn familie.
crap in = crap out
Zeker! Nog steeds elke dag als ik eerlijk ben. Je wilt niet degene zijn die je kwetsbare populatie besmet.quote:
We hebben nu betere voorzorgsmaatregelen in het ziekenhuis, dus de kansen zijn klein. Maar elke dag ben je weer enorm kritisch naar jezelf: Heb ik nou last van mijn keel? Hoofdpijn kan toch ook een symptoom zijn? Oeh ik moest een keer hoesten. Deze overpeinsingen hoor ik bij iedereen terug, maar speelt dus ook zeker bij mij.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Waarom laat je jezelf niet alsnog laten testen?
Lijkt mij, gezien jouw contacten, naar de omgeving ook een geruststellend idee dat 'de dokter' veilig is.
Lijkt mij, gezien jouw contacten, naar de omgeving ook een geruststellend idee dat 'de dokter' veilig is.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Je bedoelt de test naar antistoffen, om te zien of VWJW het gehad heeft?quote:Op woensdag 14 oktober 2020 12:03 schreef golfer het volgende:
Waarom laat je jezelf niet alsnog laten testen?
Lijkt mij, gezien jouw contacten, naar de omgeving ook een geruststellend idee dat 'de dokter' veilig is.
Maar 'de dokter' is dan toch niet veilig? Mensen kunnen opnieuw COVID-19 krijgen.
Dus daarom: testen, testen en nog eens testen.quote:
Maar 'de dokter' is toch niet veilig? Mensen kunnen opnieuw COVID-19 oplopen.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Oh zo, met de PCR-test. Ja, in de professionele sportwereld is het al gebruikelijk om iedereen iedere 3 dagen te testen, ook zonder klachten. Dat zou voor artsen die met kwetsbare patiënten werken ook een overweging kunnen zijn. (Maar dan moet de zorginstelling dat wel zelf inkopen / faciliteren, want via de GGD mag dit nu niet zonder klachten.)quote:
[..]
Dus daarom: testen, testen en nog eens testen.
Omdat het schijnveiligheid is en daarmee in mijn ogen niet zinvol op dit moment.quote:
Waarom laat je jezelf niet alsnog laten testen?
Lijkt mij, gezien jouw contacten, naar de omgeving ook een geruststellend idee dat 'de dokter' veilig is.
Je hebt twee soorten testen:
1) De reguliere PCR rest *, om te kijken of je COVID hebt. Garantie tot aan de deur, als je vandaag negatief test, zegt dat niets over morgen (het zegt zelf al niets over een paar uur na de test). En bij dagelijks testen zou je nooit kunnen werken, want je bent altijd op een uitslag aan het wachten. Bij REEËLE klachten moet je je natuurlijk áltijd laten testen, zorgmedewerker of niet. Er werd nu echter gevraagd naar de ANGST om mensen te besmetten. Ik gaf daarop het eerlijke antwoord dat het wel continu door mijn hoofd speelt, maar dat dat een mentale kwestie is.
Wie weet wat later mogelijk is, met reguliere tests (met dan hopelijk een snellere testuitslag om het werkbaar te maken) of sneltests.
2) De antistoffen test om te kijken of je COVID door hebt gemaakt. Hiaten:
- Het kan vals negatief zijn (je hebt bv COVID doorgemaakt, maar niet voldoende erg om positief te testen op antistoffen). Een negatieve uitslag zegt dan niet dat je niet gehad hebt.
- Het kan alweer negatief zijn. Voor mij is het alweer 7 maanden geleden dat ik besmet zou zijn geweest met milde klachten, het kan prima dat ik geen antistoffen MEER heb. Een negatieve uitslag zegt dus ook dan niet, dat ik het niet heb gehad.
- Dat je het doorgemaakt hebt, met positieve of negatieve bepaling van antistoffen, zegt niet dat je niet opnieuw besmet kunt raken.
Ook dat is dus niet zinvol: het geeft geen antwoord op de vraag of ik het gehad heb, en schijnveiligheid over of ik het opnieuw zou kunnen krijgen.
* Ook speelt het risico van vals positieven bij dergelijke tests, heb reeds een casuïstiek meegemaakt waarbij iemand positief testte en uiteindelijk na alles zorgvuldig uit te hebben gezocht bleek dit 99,9% zeker nog van een besmetting van enkele maanden eerder te gaan. Waarbij er toch nog wat virusmateriaal werd opgeschraapt met de test en de test daarom zwak positief, maar positief, aansloeg. Maar dat maakt iemand dus niet BESMETTELIJK. Dit ter info om de complexiteit aan te kaarten van besluiten wanneer iemand positief is en wanneer iemand negatief is (vals negatief kan namelijk ook, dat je net geen virusmateriaal opschraapt!) Daarom blijven de voorzorgsmaatregelen ook zo belangrijk, dat helpt sowieso.
[ Bericht 2% gewijzigd door VraagWatJeWil op 14-10-2020 12:49:56 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Pardon, ik ga even voorbij aan de emotionele heftigheid van deze situatie, heftig.quote:
Ik noemde al dat we veel dingen hebben gedaan, die we niet voor mogelijk hielden. Iets wat er bij mij heel erg in heeft gehakt is het volgende.
Aan het begin van de pandemie, toen er in het verpleeghuis waar ik werkte veel patiënten positief werden getest, kwamen de uitslagen elke ochtend op hetzelfde tijdstip binnen. Je hoorde dan de fax ratelen met de positieve uitslagen, en dan had je een pakje in je hand van dagelijks 5-6 patiënten wiens familie je moest bellen met eigenlijk een doodvonnis.
Normaal gesproken voer je zulke gesprekken in het echt. Maar nu.. Opbellen, de uitslag vertellen, de tranen die je hoorde aan de andere kant van de lijn. Vertellen dat tot iemand echt in de stervensfase was er geen bezoek mocht komen, en zelfs dan maar heel beperkt en op eigen risico omdat we geen beschermingsmiddelen konden verstrekken (en mensen dus nadien ook in quarantaine moesten). En dat weken achter elkaar. Vreselijk was dat.
maar:
lees ik daar nou het woord Fax ?
Echt?
proberen is de eerste stap naar falen
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
Volkomen normaal in ziekenhuizen.quote:
maar:
lees ik daar nou het woord Fax ?
Echt?
Hoor dat dagelijks van mijn vrouw: even iets faxen naar die en die huisarts of naar een ander ziekenhuis.
Schijnt nog steeds veiliger te zijn dan mailen.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Hahaha! Ik heb een paar keer gekeken of ik het anders kon verwoorden omdat ik deze verbazing wel verwachtte. Echter zou het de essentie van de anekdote een beetje teniet doen, want de trigger was echt het geluid van de fax.quote:
[..]
Pardon, ik ga even voorbij aan de emotionele heftigheid van deze situatie, heftig.
maar:
lees ik daar nou het woord Fax ?
Echt?
Maar inderdaad, faxen gebeurt steeds minder maar alsnog wel regelmatig. Precieze ICT details over het waarom hoef ik me gelukkig niet in te verdiepen
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
we gaan compleet off topic, maar ik heb even een flashback naar mijn eerste serieuze baan waar elke ochtend "de resultaten" van de fax kwamen rollen (omzet enzo). 1999 praten we over.
Maar goed.
Wel heftig, ik had links en rechts al wat gelezen over de toestanden, maar als je je dan realiseert dat dat betekent dat er elke dag gewoon een lijstje mensen gebeld moet worden, verdrietige families, etc, etc... pffff.
Maar goed.
Wel heftig, ik had links en rechts al wat gelezen over de toestanden, maar als je je dan realiseert dat dat betekent dat er elke dag gewoon een lijstje mensen gebeld moet worden, verdrietige families, etc, etc... pffff.
proberen is de eerste stap naar falen
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
Het kan zeker complex zijn, zie ook de rechstzaak die afgelopen jaar liep. Het komt dan ook niet vaak voor.quote:
Hoe ingewikkeld is het om demente mensen met een actieve doodswens te helpen?
Het is belangrijk dat iemand wilsbekwaam is als hij/zij om euthanasie vraagt; en dus kortgezegd volledig geïnformeerd, de gevolgen overziend en op eigen wens om euthanasie vraagt. Verder moet er sprake zijn van uitzichtloos lijden wat niet op andere wijze te behandelen is.
Je hebt grofweg drie scenario's:
- Iemand krijgt de diagnose dementie, nog in een beginnend stadium en is dus nog wilsbekwaam. Deze persoon weet dan al dat hij/zij niet wil vorderen in de dementie, en vraagt om euthanasie. De arts vergewist zich er middels gesprekken van wat de redenen voor uitzichtloos lijden en of dit niet op andere wijze is op te lossen, nadien start het reguliere euthanasie traject met onder andere consultatie van een specialie SCEN arts.
- Iemand krijgt de diagnose dementie, nog in een beginnend stadium en is dus nog wilsbekwaam. Deze persoon maakt een zeer gedetailleerde wilsverklaring over wanneer hij/zij euthanasie zou wensen. Zo concreet mogelijk. Bijvoorbeeld: als ik incontinent word voor ontlasting / als ik mijn eigen kinderen niet meer herken / als ik niet meer kan lopen, wens ik euthanasie. Arts moet zich er dan van vergewissen dat patiënt ten tijde van de wilsverklaring, nog wilsbekwaam was. Deze situatie is echter lastig omdat je met je gezonde, wilsbekwame brein kijkt naar wat je niet wilt. Veel mensen hebben helaas een grillig beloop van dementie, met soms agressie, angst, et cetera. Echter zijn er mensen die eenmaal vergevorderd dement aan de door henzelf opgestelde criteria voldoen, maar op dat moment heel gelukkig zijn. En wat doe je dan? Gaat de wilsverklaring voor? Ga je dan euthanasie toepassen op een stralende, vrolijke bejaarde?
- Iemand die niets op papier heeft staan en ook niets eerder besproken heeft, vergevorderd dement en niet wilsbekwaam is, en dan roept dood te willen. Dan zijn er geen opties voor euthanasie. Wel kan er, als dat passend is, besloten worden een 'symptomatisch beleid' te voeren waarbij geen levensverlengde behandelingen worden ingezet, alleen behandeling gericht op comfort. Bij een longontsteking geef je dan bijvoorbeeld geen antibiotica, maar enkel medicijnen tegen pijn, benauwdheid of onrust.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Bij mijn co-schap huisartsgeneeskunde (in 2012) werden alle recepten nog stuk voor stuk naar de apotheek gefaxt, waar zij het dan weer stuk voor stuk overtypten in hun eigen systeem. Hoezo omslachtig en foutgevoelig.quote:
[..]
Hahaha! Ik heb een paar keer gekeken of ik het anders kon verwoorden omdat ik deze verbazing wel verwachtte. Echter zou het de essentie van de anekdote een beetje teniet doen, want de trigger was echt het geluid van de fax.
Maar inderdaad, faxen gebeurt steeds minder maar alsnog wel regelmatig. Precieze ICT details over het waarom hoef ik me gelukkig niet in te verdiepen
Dank jequote:
[..]
Het kan zeker complex zijn, zie ook de rechstzaak die afgelopen jaar liep. Het komt dan ook niet vaak voor.
Het is belangrijk dat iemand wilsbekwaam is als hij/zij om euthanasie vraagt; en dus kortgezegd volledig geïnformeerd, de gevolgen overziend en op eigen wens om euthanasie vraagt. Verder moet er sprake zijn van uitzichtloos lijden wat niet op andere wijze te behandelen is.
Je hebt grofweg drie scenario's:
- Iemand krijgt de diagnose dementie, nog in een beginnend stadium en is dus nog wilsbekwaam. Deze persoon weet dan al dat hij/zij niet wil vorderen in de dementie, en vraagt om euthanasie. De arts vergewist zich er middels gesprekken van wat de redenen voor uitzichtloos lijden en of dit niet op andere wijze is op te lossen, nadien start het reguliere euthanasie traject met onder andere consultatie van een specialie SCEN arts.
- Iemand krijgt de diagnose dementie, nog in een beginnend stadium en is dus nog wilsbekwaam. Deze persoon maakt een zeer gedetailleerde wilsverklaring over wanneer hij/zij euthanasie zou wensen. Zo concreet mogelijk. Bijvoorbeeld: als ik incontinent word voor ontlasting / als ik mijn eigen kinderen niet meer herken / als ik niet meer kan lopen, wens ik euthanasie. Arts moet zich er dan van vergewissen dat patiënt ten tijde van de wilsverklaring, nog wilsbekwaam was. Deze situatie is echter lastig omdat je met je gezonde, wilsbekwame brein kijkt naar wat je niet wilt. Veel mensen hebben helaas een grillig beloop van dementie, met soms agressie, angst, et cetera. Echter zijn er mensen die eenmaal vergevorderd dement aan de door henzelf opgestelde criteria voldoen, maar op dat moment heel gelukkig zijn. En wat doe je dan? Gaat de wilsverklaring voor? Ga je dan euthanasie toepassen op een stralende, vrolijke bejaarde?
- Iemand die niets op papier heeft staan en ook niets eerder besproken heeft, vergevorderd dement en niet wilsbekwaam is, en dan roept dood te willen. Dan zijn er geen opties voor euthanasie. Wel kan er, als dat passend is, besloten worden een 'symptomatisch beleid' te voeren waarbij geen levensverlengde behandelingen worden ingezet, alleen behandeling gericht op comfort. Bij een longontsteking geef je dan bijvoorbeeld geen antibiotica, maar enkel medicijnen tegen pijn, benauwdheid of onrust.
Mijn demente oma van 93 zei dagelijks tegen het verplegend personeel en de verpleeghuisarts dat ze wilde sterven. Ze leed niet maar was gewoon klaar met leven. Ze was daar zo volhardend in dat ze op een dag palliatief gesedeerd is en na 3 dagen stierf. Haar familie en zij zelf vonden dat helemaal prima. Ze was toen zelfs bij vlagen helder en heeft mij in elk geval mooie woorden gezegd.
Maar achteraf bedacht ik wel dat dit volgens mij niet helemaal is gegaan zoals het hoort. Er was geen wilsverklaring en ze was zeker niet meer wilsbekwaam.
Spoilers!
Als iemand met een zeer duidelijke wilsverklaring (bijvoorbeeld via de NVVE) aan alle zelf omschreven criteria voldoet voor euthanasie, wie ben jij dan om te bepalen of iemand wel heel gelukkig is?
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Nou, dat is dan dus exact de vraagquote:
Als iemand met een zeer duidelijke wilsverklaring (bijvoorbeeld via de NVVE) aan alle zelf omschreven criteria voldoet voor euthanasie, wie ben jij dan om te bepalen of iemand wel heel gelukkig is?
Dat moet zorgvuldig worden afgewogen, zowel op juridisch en ethisch vlak als voor de arts zelfHet is daarbij belangrijk om je te beseffen dat euthanasie 'niet normaal medisch handelen' is. Een patiënt mag het je vragen, maar je mag het als arts ook weigeren. Als je principieel een gewetensbezwaarder bent bijvoorbeeld, of omdat je niet overtuigd bent dat het ondragelijk lijden niet op andere wijze te bestrijden is.
Het is ook nogal wat he, dat je iemand een injectie toedient die het leven beëindigt. Als dan op papier staat dat iemand het zo gewenst hebt, maar je ziet iemand voor je die geniet van bezoek en activiteiten, goed eet en drinkt en continu vertelt hoe ontzettend goed ie t heeft... Kan ik me voorstellen dat je als arts de keuze maakt dat jij de euthanasie niet uit gaat voeren. Ik kan me ook voorstellen dat je het wel doet. Allemaal afhankelijk van de patiënt, de casus, de beschikbare wilsverklaring, het beloop.
Dit overigens in tegenstelling tot de eerder door @Lucky_Strike genoemde palliatieve sedatie (waarbij je niet op andere wijze te behandelen symptomen bestrijdt door iemand te versuffen zodat diegene niet lijdt), dat is normaal medisch handelen. Je zet dat alleen in als:
- Iemand een levensverwachting korter dan twee weken heeft
EN
- De symptomen niet op andere wijze te bestrijden zijn
Voorbeeld: iemand heeft een gebroken heup, komt daardoor op korte termijn te overlijden, en de pijn is niet te bestrijden met alle reële opties die je hebt qua pijnmedicatie.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Leuke VWJW!
Kun je misschien toelichten wat het verschil is tussen een geriater en een internist ouderengeneeskunde? Ik vind het altijd lastig om me voor te stellen wat voor patient er nou bij een geriater komt. Zie je mensen bijv vooral ivm specifieke ziektebeelden, zoals dementie, en maakt het dan niet uit hoe oud ze zijn? Of verwijzen andere specialisten naar jou op het moment dat de casus zodanig complex wordt met comorbiditeiten dat jij maar eens je hersens erover mag breken.
En komt het vaak voor dat je eens kritisch naar iemands medicatieoverzicht kijkt en erachter komt dat er een heleboel geschrapt kan worden?
Hoe ga je om met het slaapprobleem waar vele ouderen last van hebben? De balans tussen slaapmedicatie voor goede nachtrust, maar overdag niet zodanig suf zijn dat ze vallen, is best een dunne lijn, toch?
Kun je misschien toelichten wat het verschil is tussen een geriater en een internist ouderengeneeskunde? Ik vind het altijd lastig om me voor te stellen wat voor patient er nou bij een geriater komt. Zie je mensen bijv vooral ivm specifieke ziektebeelden, zoals dementie, en maakt het dan niet uit hoe oud ze zijn? Of verwijzen andere specialisten naar jou op het moment dat de casus zodanig complex wordt met comorbiditeiten dat jij maar eens je hersens erover mag breken.
En komt het vaak voor dat je eens kritisch naar iemands medicatieoverzicht kijkt en erachter komt dat er een heleboel geschrapt kan worden?
Hoe ga je om met het slaapprobleem waar vele ouderen last van hebben? De balans tussen slaapmedicatie voor goede nachtrust, maar overdag niet zodanig suf zijn dat ze vallen, is best een dunne lijn, toch?
1. Solidariteit. Voelen ouderen zich 'schuldig' tegenover de jongeren? Immers de jeugd is min of meer de dupe van de lockdowns.
2. Klopt het wat Wilders zegt, dat allochtonen de bedden bezet houden van Henk en Ingrid?
2. Klopt het wat Wilders zegt, dat allochtonen de bedden bezet houden van Henk en Ingrid?
Interessante VWJW weer 
Lees je wel eens de berichten op de Frontpage over Corona en daarna de reacties eronder als "Het is maar een griepje" en "dor hout"? En zo ja, wat vind je daarvan?
Lees je wel eens de berichten op de Frontpage over Corona en daarna de reacties eronder als "Het is maar een griepje" en "dor hout"? En zo ja, wat vind je daarvan?
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Interessante en leuke vragen weer! Vraag vooral door, zoek ik morgen een momentje om ze uitgebreid te beantwoorden
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wat voor patienten liggen er zoal op "geriatrie"?
Zijn er dan al andere zaken in het spel, dementie, Alzheimer?
Hoe maken jullie de beslissingen om patienten die uit het Verpleeghuis komen zonder operatie ( na botbreuken bv) weer terug te sturen?
Zijn de verplegenden ook geschoold op geriatrie? En bekend met achterliggende problematiek?
[ Bericht 0% gewijzigd door yvonne op 15-10-2020 00:12:57 ]
Zijn er dan al andere zaken in het spel, dementie, Alzheimer?
Hoe maken jullie de beslissingen om patienten die uit het Verpleeghuis komen zonder operatie ( na botbreuken bv) weer terug te sturen?
Zijn de verplegenden ook geschoold op geriatrie? En bekend met achterliggende problematiek?
[ Bericht 0% gewijzigd door yvonne op 15-10-2020 00:12:57 ]
Yvonne riep ergens: Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Leuk topic, veel herkenbaar
Heb je in het verpleeghuis ook COVIDrevalidatie gedaan en hoe ging dat?
Wat ik zelf vaak doe is fax2mail.
Heb je in het verpleeghuis ook COVIDrevalidatie gedaan en hoe ging dat?
Wat ik zelf vaak doe is fax2mail.
Heb je pre- of posteerstegolfcorona veel gedaan aan intervisie met collega-artsen? Of is dit speciaal/extra opgestart nu?
1) Ik denk dat dat het best uit te leggen is vanuit de achtergrond van de opleiding. Een internist wordt opgeleid binnen de diverse interne specialismes, dus de orgaanspecialismes, en weet daarover meer in detail. Bij de subspecialisatie ouderen, pas je deze internistische kennis toe op ouderen. Een geriater heeft een opleidingsachtergrond met zeker ook een deel interne geneeskunde, maar heeft bijvoorbeeld ook veel psychiatrische en neurologische achtergrondkennis. Een bredere basis, maar net wat minder in detail. Ze kunnen wel zeker een periode voor elkaar waarnemen binnen een team (met bepaalde zaken die ze dan ook niet van elkaar over kunnen nemen hoor), maar kan juist heel erg interessant en leerzaam zijn zelfs!quote:
Leuke VWJW!
Kun je misschien toelichten wat het verschil is tussen een geriater en een internist ouderengeneeskunde? Ik vind het altijd lastig om me voor te stellen wat voor patient er nou bij een geriater komt. Zie je mensen bijv vooral ivm specifieke ziektebeelden, zoals dementie, en maakt het dan niet uit hoe oud ze zijn? Of verwijzen andere specialisten naar jou op het moment dat de casus zodanig complex wordt met comorbiditeiten dat jij maar eens je hersens erover mag breken.
En komt het vaak voor dat je eens kritisch naar iemands medicatieoverzicht kijkt en erachter komt dat er een heleboel geschrapt kan worden?
Hoe ga je om met het slaapprobleem waar vele ouderen last van hebben? De balans tussen slaapmedicatie voor goede nachtrust, maar overdag niet zodanig suf zijn dat ze vallen, is best een dunne lijn, toch?
2) Zeker! Er zijn zelfs regels omtrent dergelijk medicatiereviews; huisartsen moeten er samen met de apotheker een x aantal per jaar doen. In het ziekenhuis is het zo'n beetje het eerste waar we naar kijken, vaak verklaren bijwerkingen de problemen van een patiënt, of zwerven er bijvoorbeeld nog bloeddruktabletten rond op de lijst terwijl iemand geen hoge bloeddruk meer heeft... En zijn mensen daardoor gevallen. Je komt soms medicijnen tegen waarvan niemand meer weet waarom ze ooit voorgeschreven zijn. Tijdrovend klusje ook wel om dat allemaal na te zoeken, want onze patiënten weten het vaak zelf niet meer. Ook in het verpleeghuis wordt sowieso regelmatig, maar volgens mij ook verplicht (waar ik werkte wel in elk geval), 1x of 2x per jaar met apotheker naar de medicatielijst gekeken. Heel belangrijk!
3) Slaapproblemen zijn een lastige ja! Door hormonale veranderingen hebben ouderen minder slaap nodig. Daarnaast spelen zeker bij bv dementiën slaapproblemen en gaan mensen hun dag en nachtritme omdraaien. Het beste zijn niet medicamenteuze maatregelen, zoals overdag wakker blijven in plaats van dutjes doen en een goede slaaphygiëne met een vast tijdstip en ritueel. Als je toch medicijnen geeft, bijvoorbeeld als iemand zijn dag en nachtritme heeft omgedraaid, is dat in het principe kortdurend om het ritme weer terug te draaien. Slaapmiddelen voor de lange termijn komen veel voor, maar is eigenlijk niet volgens de richtlijn.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
1) Het overgrote ouderen die ik zie, kunnen dit niet meer overzien. De meeste weten niet eens wat COVID is, of weten wel dat er iets met een virus was maar daar houdt het dan ook op. De groep die nog helemaal 'compos mentis' (goed bij het verstand) is heb ik niet direct schuldgevoel bemerkt, maar natuurlijk wel het gevoel dat bij iedereen heerst: wat rot dat er van alles niet kan; ook voor de jongeren die lekker in de kroeg moeten staan in plaats van op de bank zitten.quote:
1. Solidariteit. Voelen ouderen zich 'schuldig' tegenover de jongeren? Immers de jeugd is min of meer de dupe van de lockdowns.
2. Klopt het wat Wilders zegt, dat allochtonen de bedden bezet houden van Henk en Ingrid?
2) Ik ben zelf ook erg benieuwd naar de exacte cijfers, vanwege overplaatsingen, verschillen in samenstelling van etnische achtergronden binnen steden et cetera zul je dit goed moeten uitzoeken en is wat ik in één ziekenhuis zie niet representatief. Wat ik me wel voor kan stellen, mocht er inderdaad een groter percentage patiënten met een niet Nederlandse achtergrond op de IC liggen, zijn dat de volgende zaken (naast wat al genoemd wordt over mogelijk regels niet begrijpen):
- Meer zogenoemde comorbiditeiten. We weten dat mensen met bv Turkse achtergrond door genen en leefstijl regelmatig suikerziekte, een hoge bloeddruk en overgewicht hebben.
- Ander 'type' afweer. Iedereen heeft een andere set puzzelstukjes die je afweer vormen. Deze geef je ook deels door aan je kinderen. Zo heb je in elk gebied op de wereld bepaalde puzzelstukjes die meer of juist minder mensen hebben. Het zou dus goed kunnen zijn dat er bepaalde gebieden beschermende of juist slecht reagerende puzzelstukjes hebben voor dit virus. Daarvoor zou het interessant zijn om de cijfers in dergelijke landen te zien, maar die zijn vaak niet zo betrouwbaar als bij ons zoals je je voor kunt stellen
Overigens: de mensen met een niet Nederlandse achtergrond die ik de afgelopen tijd zag in het ziekenhuis, waarvan een groot deel geen Nederlands spreekt, houden zich juist (meer dan) prima aan de regels.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Heb je wel eens overwogen om een ander specialisme te gaan doen, of is dat lastig?
🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️ TikTok next Block
Haha ik lees soms wel reacties, maar soms raakt het me ook wel heel erg en klik ik het weer gauw weg! Ik vind het heel mooi hoe mensen als Diederik Gommers daar zo goed en netjes mee om kunnen gaan.quote:
Interessante VWJW weer
Lees je wel eens de berichten op de Frontpage over Corona en daarna de reacties eronder als "Het is maar een griepje" en "dor hout"? En zo ja, wat vind je daarvan?
Specifiek deze opmerkingen:
Het is maar een griepje: voor sommigen wel, echter voor heel veel niet. En die kwamen nu, en komen nu weer, met heel veel tegelijk in het ziekenhuis. Dat maakt het (nog los van de effecten voor individuele personen) wel degelijk anders dan de griep.
Dor hout: ja, de kwetsbaren worden veelal zieker, al zijn er ook hier 80+'ers met een enorme rits aan bijkomende ziektes die fluitend door COVID heen komen waardoor je ook denkt HOE DAN.Het zou daarom heel waardevol zijn als we weten wie waarom heel ziek wordt (bv dus vanwege genetica)
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
1) We hebben een hele brede populatie en problematiek. Voorbeelden van 'typische' patiënten: een patiënt met een milde dementie of Parkinson of verlamming na infarct die in shock raakt door een blaasontsteking of longontsteking, een patiënt die een longontsteking én een zouttekort heeft én daarbij regelmatig valt of van de been is geraakt. Daarnaast hebben we geplande opnames bij mensen die zonder duidelijke oorzaak achteruitgaan in de breedste zin van het woord, waarbij we breed kijken naar mogelijk oorzaken. Het zijn namelijk bijna altijd meerdere oorzaken.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 21:27 schreef yvonne het volgende:
Wat voor patienten liggen er zoal op "geriatrie"?
Zijn er dan al andere zaken in het spel, dementie, Alzheimer?
Hoe maken jullie de beslissingen om patienten die uit het Verpleeghuis komen zonder operatie ( na botbreuken bv) weer terug te sturen?
Zijn de verplegenden ook geschoold op geriatrie? En bekend met achterliggende problematiek?
2) Beslissing om mensen terug te sturen zonder behandeling gaat in overleg met (patiënt of) meestal met familie. De voors en tegens worden benoemd, de risico's, het te verwachten beloop als je niet opereert en samen kom je tot een beslissing. Soms worden mensen met een sterke verdenking op een breuk al niet eens ingestuurd, soms is het wel fijn om te weten of het daadwerkelijk gebroken is ter gemoedsrust of voor prognose.
3) Een groot deel van onze verpleegkundige hebben een speciale extra opleiding ja! Ze zijn dan ook goud waard! Ze weten veel van achterliggende problematiek, omgang met dementie, omgaan met delieren (tijdelijke acute verwardheid bij ouderen door een lichamelijke oorzaak). Verder is er veel onderwijs, door (leerling)verpleegkundigen onderling of van de artsen. Ook tijdens de dagelijkse visites of als ik een patiënt beoordeel probeer ik waar mogelijk de verpleegkundige te betrekken of dingen uit te leggen, enorm leuk om te doen, ze vinden het zelf natuurlijk leuk om te leren en uiteindelijk levert het weer betere zorg op! Andersom leer ik weer heel van hen en kan ze blind vertrouwen dat ik naar een patiënt toe moet als ze zeggen 'alle waardes zijn goed, maar ik vertrouw het niet'.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Absoluut! De academie is waar patiëntenzorg, onderwijs en onderzoek samen komt. Juist bij deze groeiende populatie met een relatief grote zorgvraag is het belangrijk om veel artsen te onderwijzen over de geriatrie en om onderzoek te doen en innovatie te omarmen.quote:
Vind je geriatrie een specialisme voor een universitair ziekenhuis, en waarom wel/niet?
Daarnaast kijk je ook bij ouderen tegen de meer complexe beelden aan (bv een atypische dementie) waarbij een academisch ziekenhuis op een andere manier mee kan kijken. Ook verandert de populatie: je krijgt nu mensen die transplantatieorganen hebben, of allerlei types kanker hebben overleefd. Dat vraagt een andere benadering en kennis. Eerder werden deze mensen vaak niet zo oud, dus kwamen ze niet bij de geriater.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Zeker veel herkenbaarquote:
Leuk topic, veel herkenbaar
Heb je in het verpleeghuis ook COVIDrevalidatie gedaan en hoe ging dat?
Wat ik zelf vaak doe is fax2mail.
De COVID revalidatie op de geriatrische revalidatie had in essentie dezelfde pijlers als reguliere revalidatie. De patiënten die ik heb gezien, hadden het meest te kampen met verlies van conditie en daardoor afhankelijkheid bij bv wassen een aankleden, maar ook bv lopen weer moesten opbouwen.
Dit was nog vrij vroeg in het proces. Ik kan me voorstellen dat er later zwaarder aangedane oudere patiënten naar de revalidatie-afdelingen zijn gegaan.
Ter info voor anderen:
Een geriatrische revalidatie-afdeling is een andere plek dan revalidatiecentra waar relatief jonge mensen heengaan na bv een IC opname. Die revalidatie vindt plaats in andere centra en is intensiever, vanwege een hogere belastbaarheid, een ander uitgangsniveau en een ander doel. Dergelijke revalidatie vindt plaats onder speciale revalidatie-artsen met een heel multidisciplinair team.
Geriatrische revalidatie is door een specialist ouderengeneeskunde (vroeger heette dit verpleeghuisarts) met eveneens een heel multidisciplinair team
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Het participeren in een vorm van intervisie is (met natuurlijk bepaalde kaders en uitzonderingen) een verplicht dan wel zeer aan te raden onderdeel. Gedurende de COVID periode is dit op een natuurlijke manier inderdaad gegroeid, we stonden allemaal voor een ziekte die we niet kenden. Daardoor zocht je anderen op om te sparren, medisch inhoudelijk maar ook over wat het met je deed als arts.quote:Op donderdag 15 oktober 2020 08:31 schreef Meridiaan het volgende:
Heb je pre- of posteerstegolfcorona veel gedaan aan intervisie met collega-artsen? Of is dit speciaal/extra opgestart nu?
Voor zover ik weet zijn er geen specifieke of extra intervisie momenten opgestart; wel is er ruim de mogelijkheid gekomen om op laagdrempelige wijze gesprekken te voeren met geschoolde hulpverleners via de beroepsorganisatie of je werkgever. Ik vind het uiteraard heel goed dat hier aandacht voor is!
Zelf heb ik bijvoorbeeld veel gehad aan de informatie die defensie gaf in de folder die via onderstaande link te openen is:
https://www.defensie.nl/d(...)id-zorgprofessionals
Een hoop open deuren, maar het gaf me wel handvaten en vooral het gevoel dat het 'normaal' was.
Nog even daar wat over uitweiden:
De COVID crisis heeft voor iedereen een enorme impact gehad, dat wil ik voorop stellen. Waar we echter in gesprekken met vrienden door het hele land wel op uitkwamen, was een verschil tussen hoe COVID zich introduceerde door de spreiding in Nederland. Zij kregen na een tijdje de aankondiging: er komt vanavond een COVID patiënt ter overplaatsing. En konden zich voor gaan bereiden, er was al wat meer bekend, stonden in beschermende kleding klaar.
Bij ons wás het er ineens, in een weekend tijd gingen we van één naar meer dan 20 patiënten. Er was nog nauwelijks ervaring mee, je had geen behandelopties. Elke patiënt bekeek je met argusogen, de voorafkans op een COVID was enorm. Dat gevoel van controleverlies, overspoeld worden, geen tijd om na te denken want de patiënten waren er en je moest hándelen; dat heeft er extra ingehakt.
Anderzijds realiseer ik me ook goed waar ik dankbaar voor mag zijn hoor. In die periode werden ook veel vrienden van me die bv in horeca of winkels werkten ontslagen, terwijl ik me in elk geval over mijn baan geen zorgen hoefde te maken. Als zij dan hun sores niet wilden vertellen omdat ze vonden dat ik het erger had, dan voelde ik me daar zo rot om. Iedereen werd en wordt direct en indirect getroffen en die zorgen en verdriet mag er allemaal zijn! Daarin is geen gradatie van wat het ergst is.
NB: Dit natuurlijk nog los van de gevolgen van mensen die zelf ziek werden of zelfs overleden en hun naasten.
[ Bericht 15% gewijzigd door VraagWatJeWil op 15-10-2020 11:55:09 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Leuke vraag!quote:
Heb je wel eens overwogen om een ander specialisme te gaan doen, of is dat lastig?
Wisselen tussen specialismen is ongebruikelijk, maar niet onmogelijk.
Een switch waarbij je als 40+'er nog kinderarts of chirurg wordt, zie je eigenlijk niet. De investering in de opleiding is dan niet meer rendabel, versus de grote groep jonge artsen die staat te popelen.
Mensen die op later leeftijd nog specialiseren tot huisarts, specialist ouderengeneeskunde, psychiater of één van de andere meer sociale vakken ingaan (bijvoorbeeld bedrijfsarts, UWV arts, arts voor verstandelijk gehandicapten) komt vaker voor.
Ik zie mezelf niet meer wisselen, ik vind mijn werk zó ontzettend leuk en heb nog zoveel dromen qua vervolgopleidingen, cursussen, onderzoeksvoorstellen dat ik mezelf wel vermaak de komende tientallen jaren. Dat is ook precies wat ik zo leuk vind eigenlijk: je kunt van alles: patiëntenzorg met diverse subspecialisaties, onderzoek doen, onderwijs geven, meer een bestuurlijke kant op. Ik kan me wel voorstellen dat ik ooit minder de patiëntenzorg zal doen, en meer richting bestuursfuncties ga.
Overigens: echt enorm leuke en ook hele goede en treffende vragen allemaal, zit ze met een brede glimlach te beantwoorden!
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Relatief goed, en thuis, dank je. Gelukkig heeft ze niet alles onthouden van toen het zo slecht ging.quote:
[..]
Oef, wat een heftig verhaal! Hoe gaat het inmiddels met je moeder?
Ik ben het 100% met je eens dat familie soms (vaak!) meer ziet dan zorgprofessionals. Ik zie patiënten soms mar een paar minuten per week, zij kennen iemand al tientallen jaren. Belangrijk voorbeeld is het delier, een acute verwardheid bij ouderen door onderliggend ziek zijn, of zelfs dementie. Dat is iets wat je bijna volledig vaststelt op het verhaal van familie en zij ook bijna altijd al in een heel vroeg stadium zien en aanvoelen.
crap in = crap out
Wat leuk!quote:
Overigens: echt enorm leuke en ook hele goede en treffende vragen allemaal, zit ze met een brede glimlach te beantwoorden!
Zeker belangrijk!quote:
2) Zeker! Er zijn zelfs regels omtrent dergelijk medicatiereviews; huisartsen moeten er samen met de apotheker een x aantal per jaar doen. In het ziekenhuis is het zo'n beetje het eerste waar we naar kijken, vaak verklaren bijwerkingen de problemen van een patiënt, of zwerven er bijvoorbeeld nog bloeddruktabletten rond op de lijst terwijl iemand geen hoge bloeddruk meer heeft... En zijn mensen daardoor gevallen. Je komt soms medicijnen tegen waarvan niemand meer weet waarom ze ooit voorgeschreven zijn. Tijdrovend klusje ook wel om dat allemaal na te zoeken, want onze patiënten weten het vaak zelf niet meer. Ook in het verpleeghuis wordt sowieso regelmatig, maar volgens mij ook verplicht (waar ik werkte wel in elk geval), 1x of 2x per jaar met apotheker naar de medicatielijst gekeken. Heel belangrijk!
Die medicatiereviews van huisartsen met apothekers worden de laatste jaren steeds meer gedaan, toch? Ook met verificatie bij de mensen thuis, wat ze daadwerkelijk innemen en in welke dosering.
Zie jij dat al terug in het ziekenhuis? Bijvoorbeeld een dalende trend in het aantal opgenomen ouderen met bijwerkingen als belangrijkste verklaring voor de klachten?
Zeker! Het staat gelukkig steeds meer op de agenda. Medicatiereviews met de patiënt zelf, waarbij inderdaad ook gekeken wordt wat iemand daadwerkelijk inneemt, gebeuren ook steeds meer. Dit is vaak in handen van de apotheker, die dan zo nodig nog met huisarts kan overleggen. Daarnaast is de medicijnrol (een rol met voor 1 of 2 weken aan kleine gesealde zakjes met daarin, met datum en tijd op het zakje gedruk, per dagdeel een zakje met de benodigde medicijnen) een lifesaver.quote:
[..]
Wat leuk!
[..]
Zeker belangrijk!
Die medicatiereviews van huisartsen met apothekers worden de laatste jaren steeds meer gedaan, toch? Ook met verificatie bij de mensen thuis, wat ze daadwerkelijk innemen en in welke dosering.
Ik zie er helaas in de praktijk nog weinig effect van terug. Ook omdat het iets dynamisch is, heb je het net op orde, een jaar later kan er weer van alles bijgestart zijn. Dit geldt vooral als de regie weg is: mensen gaan van huis naar ziekenhuis naar revalidatie-afdeling weer terug naar de huisarts etc. Niemand weet meer goed wie, wat, waarom en wanneer gestart heeft, of de onderlinge communicatie gaat mis. Hoort niet, iedereen doet enorm zijn best om dit te voorkomen, maar het gebeurt wel.
Voorbeeld waar ik recent mee bezig was:
Een patiënt die om multiple redenen meerdere keren van huis / ziekenhuis / revalidatie-afdeling is gegaan en ook nog regelmatig van huisarts is gewisseld. Ze gebruikt meer dan vijf verschillende zware pijnstillers en nog andere medicijnen waarvan mijn nekharen overeind gaan staan. Probleem thuis is dat ze vaak valt en in de war is. Maar pijn? Dat heeft ze niet. Medicijnen zijn na eerdere problemen blijven plakken zogezegd, en patiënt zelf kan het niet overzien of begrijpen.
We zijn gedurende opname gaan afbouwen en je ziet haar voor je ogen helderder worden! Enorm dankbaar werk, maar bizar hoe het zover gekomen heeft. En ook bizar hoeveel tijd het je kost om dat allemaal uit te zoeken. Er is nu een co-assistent mee ingedoken ter lering en als opdracht, maar anders is het ook gewoon lastig om er tijd voor te vinden. Wat dat betreft is het dus ook belangrijk dat de reguliere zorg doorgaat: dan heb je ruimte om dit op te pakken. Maar de beddendruk neemt toe, en dan moet je toch prioriteren, en levensbedreigende zaken behandelen en daarna terug overdragen aan bv de huisarts. Maar dit thuis goed begeleiden is in dit geval niet mogelijk.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Heb je weleens een dag of dagdeel op de werkvloer van het verpleeghuis gestaan?
In hoeverre ga je mee in de mening van de verpleegkundige/verzorgende?
Ik denk soms het zou eens goed zijn als de arts eens een middag komt kijken hoe het nu echt met cliënt gaat en het gedrag wat daar bij komt kijken.
In hoeverre ga je mee in de mening van de verpleegkundige/verzorgende?
Ik denk soms het zou eens goed zijn als de arts eens een middag komt kijken hoe het nu echt met cliënt gaat en het gedrag wat daar bij komt kijken.
Even nog 2 vragen om een beter beeld te krijgen van mn eigen mogelijke opties (student GNK):
Ben je gepromoveerd? Is een promotieonderzoek nodig om de opleiding in te komen?
Wat was je gaan doen als je geen geriater was geworden? (Je mag uiteraard niet voor internist ouderengeneeskunde kiezen :p )
En ik vroeg mij af: Heb jij nooit het gevoel van “waarom houden we deze persoon nog in leven?” Ik vind het persoonlijk vaak best moeilijk om te zien dat een of ander oud, gammel besje door de huisarts wordt doorverwezen ivm verdenking op één of ander carcinoom. Dat je echt denkt van “je moet toch érgens dood aan (mogen) gaan?”
Ben je gepromoveerd? Is een promotieonderzoek nodig om de opleiding in te komen?
Wat was je gaan doen als je geen geriater was geworden? (Je mag uiteraard niet voor internist ouderengeneeskunde kiezen :p )
En ik vroeg mij af: Heb jij nooit het gevoel van “waarom houden we deze persoon nog in leven?” Ik vind het persoonlijk vaak best moeilijk om te zien dat een of ander oud, gammel besje door de huisarts wordt doorverwezen ivm verdenking op één of ander carcinoom. Dat je echt denkt van “je moet toch érgens dood aan (mogen) gaan?”
Merk je er iets van de men nu makkelijk toegang heeft tot het electronisch dossier?
De patiënt zelf in jouw geval waarschijnlijk niet, maar de kinderen dan wellicht?
Je ziet iedere uitslag terug, en kunt daar zelf allerlei conclusies aan gaan verbinden immers.
De patiënt zelf in jouw geval waarschijnlijk niet, maar de kinderen dan wellicht?
Je ziet iedere uitslag terug, en kunt daar zelf allerlei conclusies aan gaan verbinden immers.
1) Zeker! Is een verplicht onderdeel van de opleiding (in elk geval waar ik deze gevolgd heb). Daarnaast werken veel geneeskundestudenten als bijbaan in een verpleeghuis, dus doe je daar ervaring op. De instelling waar ik gewerkt heb, is het ook een tijd verplicht geweest.quote:
Heb je weleens een dag of dagdeel op de werkvloer van het verpleeghuis gestaan?
In hoeverre ga je mee in de mening van de verpleegkundige/verzorgende?
Ik denk soms het zou eens goed zijn als de arts eens een middag komt kijken hoe het nu echt met cliënt gaat en het gedrag wat daar bij komt kijken.
2) Als er goede argumenten zijn, ga ik erin mee haha. En ook soms op onderbuikgevoel, als iemand echt zegt van ik kan er de vinger niet op leggen maar ik vertrouw het niet, kun je komen beoordelen, dan neem ik dat ook serieus natuurlijk. Ik zal dan eerst proberen door met gerichte vragen te kijken of we samen wel concreter kunnen krijgen waaróm diegene een niet pluis gevoel heeft, vaak kom je dan samen al verder ook. Maar als iemand ondanks bespreken/sparren/uitleg echt zegt: ik vertrouw het niet. Dan kom ik. Als iemand zo'n duidelijk signaal geeft dat wat ze zien, uitistijgt boven waar ze de verantwoordelijkheid voor kunnen dragen. Dat zou ik zelf ook willen namelijk (en wilde ik als co-assistent etc natuurlijk ook)
Ik hang verder de visie aan dat ik het belangrijk vind dat iedereen vanuit de kwaliteiten van zijn of haar professie bijdraagt. Natuurlijk denk je multidisciplinair met elkaar mee, dat is de kracht van deze manier van werken; maar ik ben geen verzorgende/verpleegkundige/fysiotherapeut/psycholoog et cetera, daar heb ik de opleiding niet voor gevolgd en de kennis en kunde niet van in huis. Ik vind het dus ook heel belangrijk om niet op hun stoel te gaan zitten, want dat kán ik simpelweg niet. Mijn taak is wel om de regie (overzicht/integratie) te houden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het volgende kan verwoorden, maar vind het wel belangrijk om eerlijk te zijn.
Het gebeurt regelmatig dat ik bijvoorbeeld mailtjes krijg dat een bepaalde patiënt toch maar één of ander homeopathisch supplement moeten gaan gebruiken, want daar hebben ze zelf ook goede ervaringen mee. Of dat er tegen families een diagnose is genoemd die helemaal niet blijkt te kloppen, wat ik dan recht moet zetten wat regelmatig gewoon moeizaam gaat. 'ja maar hij/zij zei toch dat ze uitgedroogd was...' Ja, maar ik heb het bloedonderzoek voor me, en er is gelukkig écht geen sprake van uitdroging. (Om dan een week later te horen: 'jaaa want bij opname was ze ook uitgedroogd he!)
Dat vind ik wel gewoon lastig mee om te gaan, dat is iets wat ik als persoon/karakter lastig vind, maar professioneel mee om moet gaan
3) De instelling waar ik gewerkt heb, was het gebruikelijk om inderdaad een middag in de huiskamer te gaan zitten bijvoorbeeld. Om patiënten te leren kennen, of om gedrag van een specifieke patiënt te duiden als we er niet uitkwamen. Kan inderdaad heel waardevol zijn, maar vanuit de visie die ik eerder noemde vind ik het dus nog belangrijker dat verzorgende in de kracht van hun professie staan en het gedrag kunnen observeren en vervolgens kunnen bespreken. Want uiteindelijk kan ik een dagdeel kijken... Maar dat is nog steeds niet hetzelfde als jarenlang dag in dag uit voor iemand zorgen.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
1) Niet gepromoveerd; wel veel onderzoek gedaan in diverse vakgebieden en landen. Promoveren is wel nog een droom! Heb overwogen het te combineren met de opleiding, maar vanwege diverse redenen (oa duur van de opleiding, kinderwens, het beide goed en niet half willen doen) daar vanaf gezien. Promoveren is zowel om in opleiding te komen tot specialist ouderengeneeskunde als geriater echt niet nodig, niet zoals dat bijvoorbeeld bij chirurgie onderhand een vereiste is. Een semi-arts of wetenschappelijke stage is een opleidingskliniek kan voldoende zijn om direct na de geneeskunde opleiding in opleiding te komen, of een jaar werkervaring in een affiliatie. Ik weet niet waar je woont en wanneer je klaar bent, maar wij hebben regelmatig vacatures! Mocht je interesse hebben stuur even een DM, dan neem ik via mijn reguliere account contact met je op. Werken met ouderen is zoals gezegd het állerleukste en je hebt prima opleidings- en baankansen, dus kijk zeker of je er in de reguliere opleiding al wat van mee kunt pikken om enthousiast te rakenquote:
Even nog 2 vragen om een beter beeld te krijgen van mn eigen mogelijke opties (student GNK):
Ben je gepromoveerd? Is een promotieonderzoek nodig om de opleiding in te komen?
Wat was je gaan doen als je geen geriater was geworden? (Je mag uiteraard niet voor internist ouderengeneeskunde kiezen :p )
En ik vroeg mij af: Heb jij nooit het gevoel van “waarom houden we deze persoon nog in leven?” Ik vind het persoonlijk vaak best moeilijk om te zien dat een of ander oud, gammel besje door de huisarts wordt doorverwezen ivm verdenking op één of ander carcinoom. Dat je echt denkt van “je moet toch érgens dood aan (mogen) gaan?”
2) Ik noem psychiater altijd 'het leukste vak dat ik nooit zou willen worden'; ik heb daar een extra stage in gevolgd en vond het inhoudelijk heel interessant en het zo in mensen hun levens duiken ook gewoon heel erg leuk. Dat je echter zo ver van de somatiek kwam te staan (en zo veel op een stoel zit, daar ben ik niet zo goed in) hield me tegen. Andere overweging was reumatoloog vanwege mijn interesse in auto-immuunziekten en onderzoek.
3) Dat komt zeker voor. Inderdaad als iemand verwezen wordt dat ik denk oei, heb je hier goed vantevoren over gesproken; maar dat kun je dan oppakken zodra iemand bij jou komt. Of dat het juist echt de wens van patiënt is om door te gaan.. Als het medisch echt onverantwoord wordt, dan is dat leidend zoals eerder besproken. Daarnaast kom je in gesprekken vaak echt wel tot reeële behandelbeperkingen. En zo niet, en we hebben medisch geen harde reden om het níet te doen, maar iemand accepteert de risico's weloverwogen; dan is dat zo.
Waar ik het wel echt lastig mee kan hebben, is van die 'regen in de drup' casussen. Iemand is klinisch ziek, ontstekingswaarden zijn verhoogd, de oorzaak kunnen we niet vinden, antibiotica slaan niet aan. Iemand gaat achteruit, je doet allemaal onderzoeken, helpen je allemaal niet verder. Voor je het weet is iemand alweer twee weken opgenomen en je kunt nog steeds niet vertellen wat er nu speelt. Het eindpunt, wanneer stop je nou, is dan veel minder helder dan met een diagnose. En patiënten en familie willen vaak natuurlijk ook graag weten wat de diagnose nou is, los van of ze dan behandeling wensen of niet. Het is dan helemaal terecht om in goed overleg nog verder te gaan met onderzoeken en behandelingen. Maar je gunt iemand vooral dat er gauw duidelijkheid is en er naar een fijne plek gezocht kan worden (bv hospice)
[ Bericht 19% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-10-2020 10:32:43 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat begint meer en meer te komen! Iets minder in mijn vakgebied inderdaad; soms wel door de kinderen inderdaad. Natuurlijk heb je als patiënt recht op inzage in je eigen dossier, maar het kan ingewikkelde situaties opleveren als mensen de uitslag niet goed kunnen duiden (of dat doen met behulp van Google)quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 07:41 schreef F.Sinatra het volgende:
Merk je er iets van de men nu makkelijk toegang heeft tot het electronisch dossier?
De patiënt zelf in jouw geval waarschijnlijk niet, maar de kinderen dan wellicht?
Je ziet iedere uitslag terug, en kunt daar zelf allerlei conclusies aan gaan verbinden immers.
Het is overal net wat anders geregeld, soms zit er een X periode vertraging in tussen wanneer de arts het ziet en wanneer patiënten het in kunnen zien. Dit geeft je de tijd in de tussentijd een gesprek te plannen bijvoorbeeld.
Addendum:
Wat ik er ook van merk, is screenshots van vrienden. Dit zijn mijn bloeduitslagen, wat heb ik
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ja, is ook dubbel.quote:
[..]
Dat begint meer en meer te komen! Iets minder in mijn vakgebied inderdaad; soms wel door de kinderen inderdaad. Natuurlijk heb je als patiënt recht op inzage in je eigen dossier, maar het kan ingewikkelde situaties opleveren als mensen de uitslag niet goed kunnen duiden (of dat doen met behulp van Google)
Het is overal net wat anders geregeld, soms zit er een X periode vertraging in tussen wanneer de arts het ziet en wanneer patiënten het in kunnen zien. Dit geeft je de tijd in de tussentijd een gesprek te plannen bijvoorbeeld.
Addendum:
Wat ik er ook van merk, is screenshots van vrienden. Dit zijn mijn bloeduitslagen, wat heb ik
Natuurlijk heb je recht om te zien wat er in je eigen lijf gebeurd/aan de hand is.
Aan de andere kant kan ik het me vanuit de specialist wel voorstellen dat het vervelend kan zijn.
Het geeft wel transparantie natuurlijk.
Anyway, heb geen vraag meer
Heb je wel eens een verkeerde inschatting gemaakt en daar -achteraf gezien- anders mee om had willen gaan?
Absoluut, meer dan eens. Het blijft mensenwerk. De gevolgen zijn soms nihil, soms groot. Ook hierin is transparantie belangrijk.quote:
Heb je wel eens een verkeerde inschatting gemaakt en daar -achteraf gezien- anders mee om had willen gaan?
Een puur medisch inhoudelijk voorbeeld:
Een patiënte die niet fit was, van top tot teen onderzocht, geen oorzaak. In de nacht overleden, beeld toen passend bij een longembolie (bloedstolsel in de longen). Met een collega teruggekeken naar mijn bevindingen de dag ervoor, patiënt had geen van de typerende kenmerken maar er was uiteindelijk wel één kenmerk wat me op het juiste spoor had kunnen brengen. Een heel aspecifiek kenmerk (je kunt het bij misschien wel honderd ziektes krijgen), maar toch, dat kenmerk mét de onverklaarde klachten was achteraf bezien een aanwijzing.
Voor diegene, die sowieso niet meer naar het ziekenhuis in zou worden gestuurd en voor wie ook de dag ervoor behandeling te laat was gekomen, had het qua eindpunt geen verschil gemaakt. Uiteraard met familie gesproken, waren alsnog heel tevreden, het overlijden mocht komen.
Je merkt dan ook dat je die periode daarna overal een longembolie in ziet, ook niet goed natuurlijk, wel logisch.
Overigens: later had ik een patiënt, exact hetzelfde beeld, geen typische kenmerken van een longembolie, wel duidelijk niet fit. En datzelfde kenmerk. Verder onderzoek gedaan gericht op longembolieën, en die bleken er te zijn. Op tijd met behandeling en die is er doorheen gekomen!
Niet direct medisch inhoudelijk voorbeeld:
Een patiënte met dementie die in het ziekenhuis was opgenomen vanwege een ontsteking, maar ontregelde door andere omgeving et cetera. Na de strikt noodzakelijke behandeling heb je dan de keuze: laat je iemand nog 1-2 dagen in het ziekenhuis, waarbij diegene waarschijnlijk versuffende medicatie nodig zal hebben of zelfs gefixeerd moet worden in bed, of laat je diegene terug naar het verpleeghuis gaan, met als risico dat iemand retour moet worden ingestuurd (wat je ook niet wilt, weer een verplaatsing).
Dat is een inschatting en je weet achteraf pas wat goed was wellicht, of zelfs dan nog niet. Maar als je besluit iemand te ontslaan en diegene is snel weer terug, of je besluit iemand te houden en het wordt heftig met medicatie fixeren etc, dan baal je gewoon.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ben je in dienst van het ziekenhuis of onderdeel van een maatschap?
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Gewoon in dienst van het ziekenhuis; de sores die een maatschap met zich meebrengt is ook niet mijn dingquote:
Ben je in dienst van het ziekenhuis of onderdeel van een maatschap?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hahaha, nou niet allemaal denken dat je een longembolie hebt he, daarom noemde ik hem niet!quote:
@:VraagWatJeWil En, wat was dat ene kenmerk van een longembolie? Cliffhanger zo!
Een tachycardie (hartslag > 100 min). Dit komt echter ook veel voor bij mensen die gewoon ziek zijn (bv bij een longontsteking), na inspanning, of bij spanning. Ik had het bij het eerste, de algehele malaise die ik voor me zag, geduid.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik ben niet gelovig, kan ook niet zeggen dat werk daar invloed op heeft (gehad).quote:
Gelooft u? Heeft u al zaken meegemaakt die u op een of andere manier erover doen nadenken?
Natuurlijk gebeuren er soms zaken dat mensen gruwelijk veel mazzel of pech hebben, dat je denkt: hoe kan dit? Maar heb daarvoor de verklaring nooit in het spirituele of religieuze gezocht
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Nooit patiënten gehad die een bijna dood ervaring meegemaakt hadden?quote:
[..]
Ik ben niet gelovig, kan ook niet zeggen dat werk daar invloed op heeft (gehad).
Natuurlijk gebeuren er soms zaken dat mensen gruwelijk veel mazzel of pech hebben, dat je denkt: hoe kan dit? Maar heb daarvoor de verklaring nooit in het spirituele of religieuze gezocht
Ik heb wel eens patiënten gehad die vertelden over hun bijna dood ervaring, of over andere ervaringen die op medische / wetenschappelijke wijze niet te verklaren waren.quote:
[..]
Nooit patiënten gehad die een bijna dood ervaring meegemaakt hadden?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hoe sta je tegenover kritisch kijken of medicatie nog nodig is bij ouderen?
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Hoe sta je tegenover vitamine D standaard geven aan die oudjes die nog amper buiten komen?
Eigenlijk zou dat standaard getest moeten worden ofzo 😊.
Mijn oma had mega tekort aan vitamine D maar daar kwamen ze erg laat achter.
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Hoe sta je tegenover vitamine D standaard geven aan die oudjes die nog amper buiten komen?
Eigenlijk zou dat standaard getest moeten worden ofzo 😊.
Mijn oma had mega tekort aan vitamine D maar daar kwamen ze erg laat achter.
The secret of getting ahead is getting started
Dankje voor je uitgebreide antwoord. Inderdaad lastig als iedereen zijn ongefundeerde mening geeft. Maar de verzorgers hebben vaak een goed inzicht hoe het met bewoner gaat. Kan andersom soms ook vervelend zijn dat een arts het heel anders ziet terwijl hij/zij de bewoner nauwelijks kent.quote:
[..]
1) Zeker! Is een verplicht onderdeel van de opleiding (in elk geval waar ik deze gevolgd heb). Daarnaast werken veel geneeskundestudenten als bijbaan in een verpleeghuis, dus doe je daar ervaring op. De instelling waar ik gewerkt heb, is het ook een tijd verplicht geweest.
2) Als er goede argumenten zijn, ga ik erin mee haha. En ook soms op onderbuikgevoel, als iemand echt zegt van ik kan er de vinger niet op leggen maar ik vertrouw het niet, kun je komen beoordelen, dan neem ik dat ook serieus natuurlijk. Ik zal dan eerst proberen door met gerichte vragen te kijken of we samen wel concreter kunnen krijgen waaróm diegene een niet pluis gevoel heeft, vaak kom je dan samen al verder ook. Maar als iemand ondanks bespreken/sparren/uitleg echt zegt: ik vertrouw het niet. Dan kom ik. Als iemand zo'n duidelijk signaal geeft dat wat ze zien, uitistijgt boven waar ze de verantwoordelijkheid voor kunnen dragen. Dat zou ik zelf ook willen namelijk (en wilde ik als co-assistent etc natuurlijk ook)
Ik hang verder de visie aan dat ik het belangrijk vind dat iedereen vanuit de kwaliteiten van zijn of haar professie bijdraagt. Natuurlijk denk je multidisciplinair met elkaar mee, dat is de kracht van deze manier van werken; maar ik ben geen verzorgende/verpleegkundige/fysiotherapeut/psycholoog et cetera, daar heb ik de opleiding niet voor gevolgd en de kennis en kunde niet van in huis. Ik vind het dus ook heel belangrijk om niet op hun stoel te gaan zitten, want dat kán ik simpelweg niet. Mijn taak is wel om de regie (overzicht/integratie) te houden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het volgende kan verwoorden, maar vind het wel belangrijk om eerlijk te zijn.
Het gebeurt regelmatig dat ik bijvoorbeeld mailtjes krijg dat een bepaalde patiënt toch maar één of ander homeopathisch supplement moeten gaan gebruiken, want daar hebben ze zelf ook goede ervaringen mee. Of dat er tegen families een diagnose is genoemd die helemaal niet blijkt te kloppen, wat ik dan recht moet zetten wat regelmatig gewoon moeizaam gaat. 'ja maar hij/zij zei toch dat ze uitgedroogd was...' Ja, maar ik heb het bloedonderzoek voor me, en er is gelukkig écht geen sprake van uitdroging. (Om dan een week later te horen: 'jaaa want bij opname was ze ook uitgedroogd he!)
Dat vind ik wel gewoon lastig mee om te gaan, dat is iets wat ik als persoon/karakter lastig vind, maar professioneel mee om moet gaan
3) De instelling waar ik gewerkt heb, was het gebruikelijk om inderdaad een middag in de huiskamer te gaan zitten bijvoorbeeld. Om patiënten te leren kennen, of om gedrag van een specifieke patiënt te duiden als we er niet uitkwamen. Kan inderdaad heel waardevol zijn, maar vanuit de visie die ik eerder noemde vind ik het dus nog belangrijker dat verzorgende in de kracht van hun professie staan en het gedrag kunnen observeren en vervolgens kunnen bespreken. Want uiteindelijk kan ik een dagdeel kijken... Maar dat is nog steeds niet hetzelfde als jarenlang dag in dag uit voor iemand zorgen.
Kritisch kijken is zeer belangrijk! Zie ook mijn eerdere reactie over het belang van medicatie reviews. En daarbij moet je ook durven wat te stoppen inderdaad, niet maar doorgeven omdat het al zo lang gegeven wordt. Zoals in dat eerdere bericht genoemd is het wel ontzettend tijdrovend om het goed uit te zoeken, in stappen af te bouwen en dat te vervolgen. Maar er is zeker nog winst in te behalenquote:
Hoe sta je tegenover kritisch kijken of medicatie nog nodig is bij ouderen?
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Hoe sta je tegenover vitamine D standaard geven aan die oudjes die nog amper buiten komen?
Eigenlijk zou dat standaard getest moeten worden ofzo 😊.
Mijn oma had mega tekort aan vitamine D maar daar kwamen ze erg laat achter.
Vitamine D standaard suppleren wordt heel veel over gepubliceerd en onderzocht, een éénduidig antwoord is er nog niet. Ik houd vooral het doel voor ogen (sterke botten) dus kijk ook naar of iemand alleen maar zit/ligt of nog loopt.
Vitamine D controleren zit in bijna elk standaard lab voor ouderen (verpleeghuis en ziekenhuis bij opname) of bij vermoeidheid bijvoorbeeld. Daarnaast prik ik het ook laagdrempelig bij klachten van somberheid
Echter is het lab niet alleszeggend. Soms (vaak) hebben mensen een super laag vitamine D maar daar echt geen klachten van, en voelen ze zich ook niet beter met suppletie. Dus ik ben houd de richtlijnen aan qua standaard suppletie, maar probeer daarnaast kliniek en lab samen te beoordelen. De patiënt die tegenover je zit is net zo belangrijk als wat zijn bloed zegt
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dit is al uitgebreid aan bod gekomen, echt de moeite waard om even terug te lezen.quote:
Hoe sta je tegenover kritisch kijken of medicatie nog nodig is bij ouderen?
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Ik heb nooit een euthanasie uitgevoerd. De verzoeken komen al relatief weinig voor, en lang niet elk verzoek wordt een daadwerkelijke euthanasie. Er zijn veel artsen die het nooit zullen uitvoeren of maximaal één keer in hun carrièrequote:
Hoe heb je voor jezelf emotioneel je eerste euthanasie ervaren?
Casussen waarbij ik (in meer of mindere mate) betrokken was, maar uiteindelijk geen euthanasie werd uitgevoerd kwamen onder andere omdat:
- Patiënt er vanaf zag
- Patiënt zo snel achteruit ging dat deze al kwam te overlijden in periode tussen afronden gesprekken / komst van SCEN arts / datum van euthanasie
- Patiënt verward of verzwakt raakte in een mate waardoor deze niet meer wilsbekwaam was en traject niet voltooid kon worden
- Patiënt koos voor andere optie (bv zelf stoppen met eten en drinken)
- Klachten toenamen en er op basis van niet anders te behandelen symptomen gestart werd met palliatieve sedatie
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Is het niet zo dat de client zelf de ''kill button'' spuit in het infuus moet indrukken?quote:
Hoe heb je voor jezelf emotioneel je eerste euthanasie ervaren?
De arts spoot bij de mij bekende gevallen gewoon zelf de medicatie in.quote:
[..]
Is het niet zo dat de client zelf de ''kill button'' spuit in het infuus moet indrukken?
Of het soms anders gaat weet ik niet maar dan zit je wellicht meer in het spectrum van hulp bij zelfdoding dan euthanasie. Waarbij ik niet weet of dat nu überhaupt legaal is.
Euthanasie is normaliter ook eerst slaapmiddel en als dat eenmaal werkt daarna een middel om het hart te stoppen. Die tweede stap kan de patiënt niet zelf doen.
Dit vat het inderdaad goed samenquote:
[..]
De arts spoot bij de mij bekende gevallen gewoon zelf de medicatie in.
Of het soms anders gaat weet ik niet maar dan zit je wellicht meer in het spectrum van hulp bij zelfdoding dan euthanasie. Waarbij ik niet weet of dat nu überhaupt legaal is.
Euthanasie is normaliter ook eerst slaapmiddel en als dat eenmaal werkt daarna een middel om het hart te stoppen. Die tweede stap kan de patiënt niet zelf doen.
Het zijn losse injecties die worden toegediend
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Zeker dat witte spul?quote:
[..]
Dit vat het inderdaad goed samen
Het zijn losse injecties die worden toegediend
Één van de middelen kan sowieso inderdaad wit zijn, het slaapmiddel is dat. Of het altijd wit is of dat het juist ook doorzichtig kan zijn weet ik niet, dat is meer een vraag voor een apotheker denk ik.quote:
Patiënten vinden het ook altijd gek dat ik vaak niet weet wat 'dat kleine ronde gele pilletje is' of zo
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik weet om wat voor middelen het gaat. Heb het zelf eens bij mijzelf mogen toedienen voordat ik geopereerd werd. Bijzonder gevoel gaf het wel.quote:
[..]
Één van de middelen kan sowieso inderdaad wit zijn, het slaapmiddel is dat. Of het altijd wit is of dat het juist ook doorzichtig kan zijn weet ik niet, dat is meer een vraag voor een apotheker denk ik.
Patiënten vinden het ook altijd gek dat ik vaak niet weet wat 'dat kleine ronde gele pilletje is' of zo
Dankjewel voor jouw antwoord ♡quote:
[..]
Kritisch kijken is zeer belangrijk! Zie ook mijn eerdere reactie over het belang van medicatie reviews. En daarbij moet je ook durven wat te stoppen inderdaad, niet maar doorgeven omdat het al zo lang gegeven wordt. Zoals in dat eerdere bericht genoemd is het wel ontzettend tijdrovend om het goed uit te zoeken, in stappen af te bouwen en dat te vervolgen. Maar er is zeker nog winst in te behalen
Vitamine D standaard suppleren wordt heel veel over gepubliceerd en onderzocht, een éénduidig antwoord is er nog niet. Ik houd vooral het doel voor ogen (sterke botten) dus kijk ook naar of iemand alleen maar zit/ligt of nog loopt.
Vitamine D controleren zit in bijna elk standaard lab voor ouderen (verpleeghuis en ziekenhuis bij opname) of bij vermoeidheid bijvoorbeeld. Daarnaast prik ik het ook laagdrempelig bij klachten van somberheid
Echter is het lab niet alleszeggend. Soms (vaak) hebben mensen een super laag vitamine D maar daar echt geen klachten van, en voelen ze zich ook niet beter met suppletie. Dus ik ben houd de richtlijnen aan qua standaard suppletie, maar probeer daarnaast kliniek en lab samen te beoordelen. De patiënt die tegenover je zit is net zo belangrijk als wat zijn bloed zegt
Tijdrovend is het zeker. Niet makkelijk. Maar mooi dat je daar bewust van bent.
Heel veel suc6 en ik geloof in jou!
The secret of getting ahead is getting started
Oh, misschien één van deze 2474 ronde gele pilletjes?quote:
Patiënten vinden het ook altijd gek dat ik vaak niet weet wat 'dat kleine ronde gele pilletje is' of zo
https://pillbox.nlm.nih.g(...)=1&items_per_page=20
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |