GC General Chat
Hier kun je praten over van alles en nog wat. Eigenlijk alles wat niet in een van de andere rubrieken thuishoort.
Zeker veel herkenbaarquote:Op donderdag 15 oktober 2020 08:24 schreef MevrouwPuff het volgende:
Leuk topic, veel herkenbaar
Heb je in het verpleeghuis ook COVIDrevalidatie gedaan en hoe ging dat?
Wat ik zelf vaak doe is fax2mail.
De COVID revalidatie op de geriatrische revalidatie had in essentie dezelfde pijlers als reguliere revalidatie. De patiënten die ik heb gezien, hadden het meest te kampen met verlies van conditie en daardoor afhankelijkheid bij bv wassen een aankleden, maar ook bv lopen weer moesten opbouwen.
Dit was nog vrij vroeg in het proces. Ik kan me voorstellen dat er later zwaarder aangedane oudere patiënten naar de revalidatie-afdelingen zijn gegaan.
Ter info voor anderen:
Een geriatrische revalidatie-afdeling is een andere plek dan revalidatiecentra waar relatief jonge mensen heengaan na bv een IC opname. Die revalidatie vindt plaats in andere centra en is intensiever, vanwege een hogere belastbaarheid, een ander uitgangsniveau en een ander doel. Dergelijke revalidatie vindt plaats onder speciale revalidatie-artsen met een heel multidisciplinair team.
Geriatrische revalidatie is door een specialist ouderengeneeskunde (vroeger heette dit verpleeghuisarts) met eveneens een heel multidisciplinair team
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Het participeren in een vorm van intervisie is (met natuurlijk bepaalde kaders en uitzonderingen) een verplicht dan wel zeer aan te raden onderdeel. Gedurende de COVID periode is dit op een natuurlijke manier inderdaad gegroeid, we stonden allemaal voor een ziekte die we niet kenden. Daardoor zocht je anderen op om te sparren, medisch inhoudelijk maar ook over wat het met je deed als arts.quote:Op donderdag 15 oktober 2020 08:31 schreef Meridiaan het volgende:
Heb je pre- of posteerstegolfcorona veel gedaan aan intervisie met collega-artsen? Of is dit speciaal/extra opgestart nu?
Voor zover ik weet zijn er geen specifieke of extra intervisie momenten opgestart; wel is er ruim de mogelijkheid gekomen om op laagdrempelige wijze gesprekken te voeren met geschoolde hulpverleners via de beroepsorganisatie of je werkgever. Ik vind het uiteraard heel goed dat hier aandacht voor is!
Zelf heb ik bijvoorbeeld veel gehad aan de informatie die defensie gaf in de folder die via onderstaande link te openen is:
https://www.defensie.nl/d(...)id-zorgprofessionals
Een hoop open deuren, maar het gaf me wel handvaten en vooral het gevoel dat het 'normaal' was.
Nog even daar wat over uitweiden:
De COVID crisis heeft voor iedereen een enorme impact gehad, dat wil ik voorop stellen. Waar we echter in gesprekken met vrienden door het hele land wel op uitkwamen, was een verschil tussen hoe COVID zich introduceerde door de spreiding in Nederland. Zij kregen na een tijdje de aankondiging: er komt vanavond een COVID patiënt ter overplaatsing. En konden zich voor gaan bereiden, er was al wat meer bekend, stonden in beschermende kleding klaar.
Bij ons wás het er ineens, in een weekend tijd gingen we van één naar meer dan 20 patiënten. Er was nog nauwelijks ervaring mee, je had geen behandelopties. Elke patiënt bekeek je met argusogen, de voorafkans op een COVID was enorm. Dat gevoel van controleverlies, overspoeld worden, geen tijd om na te denken want de patiënten waren er en je moest hándelen; dat heeft er extra ingehakt.
Anderzijds realiseer ik me ook goed waar ik dankbaar voor mag zijn hoor. In die periode werden ook veel vrienden van me die bv in horeca of winkels werkten ontslagen, terwijl ik me in elk geval over mijn baan geen zorgen hoefde te maken. Als zij dan hun sores niet wilden vertellen omdat ze vonden dat ik het erger had, dan voelde ik me daar zo rot om. Iedereen werd en wordt direct en indirect getroffen en die zorgen en verdriet mag er allemaal zijn! Daarin is geen gradatie van wat het ergst is.
NB: Dit natuurlijk nog los van de gevolgen van mensen die zelf ziek werden of zelfs overleden en hun naasten.
[ Bericht 15% gewijzigd door VraagWatJeWil op 15-10-2020 11:55:09 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Leuke vraag!quote:
Heb je wel eens overwogen om een ander specialisme te gaan doen, of is dat lastig?
Wisselen tussen specialismen is ongebruikelijk, maar niet onmogelijk.
Een switch waarbij je als 40+'er nog kinderarts of chirurg wordt, zie je eigenlijk niet. De investering in de opleiding is dan niet meer rendabel, versus de grote groep jonge artsen die staat te popelen.
Mensen die op later leeftijd nog specialiseren tot huisarts, specialist ouderengeneeskunde, psychiater of één van de andere meer sociale vakken ingaan (bijvoorbeeld bedrijfsarts, UWV arts, arts voor verstandelijk gehandicapten) komt vaker voor.
Ik zie mezelf niet meer wisselen, ik vind mijn werk zó ontzettend leuk en heb nog zoveel dromen qua vervolgopleidingen, cursussen, onderzoeksvoorstellen dat ik mezelf wel vermaak de komende tientallen jaren. Dat is ook precies wat ik zo leuk vind eigenlijk: je kunt van alles: patiëntenzorg met diverse subspecialisaties, onderzoek doen, onderwijs geven, meer een bestuurlijke kant op. Ik kan me wel voorstellen dat ik ooit minder de patiëntenzorg zal doen, en meer richting bestuursfuncties ga.
Overigens: echt enorm leuke en ook hele goede en treffende vragen allemaal, zit ze met een brede glimlach te beantwoorden!
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Relatief goed, en thuis, dank je. Gelukkig heeft ze niet alles onthouden van toen het zo slecht ging.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 11:11 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Oef, wat een heftig verhaal! Hoe gaat het inmiddels met je moeder?
Ik ben het 100% met je eens dat familie soms (vaak!) meer ziet dan zorgprofessionals. Ik zie patiënten soms mar een paar minuten per week, zij kennen iemand al tientallen jaren. Belangrijk voorbeeld is het delier, een acute verwardheid bij ouderen door onderliggend ziek zijn, of zelfs dementie. Dat is iets wat je bijna volledig vaststelt op het verhaal van familie en zij ook bijna altijd al in een heel vroeg stadium zien en aanvoelen.
crap in = crap out
Wat leuk!quote:
Overigens: echt enorm leuke en ook hele goede en treffende vragen allemaal, zit ze met een brede glimlach te beantwoorden!
Zeker belangrijk!quote:
2) Zeker! Er zijn zelfs regels omtrent dergelijk medicatiereviews; huisartsen moeten er samen met de apotheker een x aantal per jaar doen. In het ziekenhuis is het zo'n beetje het eerste waar we naar kijken, vaak verklaren bijwerkingen de problemen van een patiënt, of zwerven er bijvoorbeeld nog bloeddruktabletten rond op de lijst terwijl iemand geen hoge bloeddruk meer heeft... En zijn mensen daardoor gevallen. Je komt soms medicijnen tegen waarvan niemand meer weet waarom ze ooit voorgeschreven zijn. Tijdrovend klusje ook wel om dat allemaal na te zoeken, want onze patiënten weten het vaak zelf niet meer. Ook in het verpleeghuis wordt sowieso regelmatig, maar volgens mij ook verplicht (waar ik werkte wel in elk geval), 1x of 2x per jaar met apotheker naar de medicatielijst gekeken. Heel belangrijk!
Die medicatiereviews van huisartsen met apothekers worden de laatste jaren steeds meer gedaan, toch? Ook met verificatie bij de mensen thuis, wat ze daadwerkelijk innemen en in welke dosering.
Zie jij dat al terug in het ziekenhuis? Bijvoorbeeld een dalende trend in het aantal opgenomen ouderen met bijwerkingen als belangrijkste verklaring voor de klachten?
Zeker! Het staat gelukkig steeds meer op de agenda. Medicatiereviews met de patiënt zelf, waarbij inderdaad ook gekeken wordt wat iemand daadwerkelijk inneemt, gebeuren ook steeds meer. Dit is vaak in handen van de apotheker, die dan zo nodig nog met huisarts kan overleggen. Daarnaast is de medicijnrol (een rol met voor 1 of 2 weken aan kleine gesealde zakjes met daarin, met datum en tijd op het zakje gedruk, per dagdeel een zakje met de benodigde medicijnen) een lifesaver.quote:
[..]
Wat leuk!
[..]
Zeker belangrijk!
Die medicatiereviews van huisartsen met apothekers worden de laatste jaren steeds meer gedaan, toch? Ook met verificatie bij de mensen thuis, wat ze daadwerkelijk innemen en in welke dosering.
Ik zie er helaas in de praktijk nog weinig effect van terug. Ook omdat het iets dynamisch is, heb je het net op orde, een jaar later kan er weer van alles bijgestart zijn. Dit geldt vooral als de regie weg is: mensen gaan van huis naar ziekenhuis naar revalidatie-afdeling weer terug naar de huisarts etc. Niemand weet meer goed wie, wat, waarom en wanneer gestart heeft, of de onderlinge communicatie gaat mis. Hoort niet, iedereen doet enorm zijn best om dit te voorkomen, maar het gebeurt wel.
Voorbeeld waar ik recent mee bezig was:
Een patiënt die om multiple redenen meerdere keren van huis / ziekenhuis / revalidatie-afdeling is gegaan en ook nog regelmatig van huisarts is gewisseld. Ze gebruikt meer dan vijf verschillende zware pijnstillers en nog andere medicijnen waarvan mijn nekharen overeind gaan staan. Probleem thuis is dat ze vaak valt en in de war is. Maar pijn? Dat heeft ze niet. Medicijnen zijn na eerdere problemen blijven plakken zogezegd, en patiënt zelf kan het niet overzien of begrijpen.
We zijn gedurende opname gaan afbouwen en je ziet haar voor je ogen helderder worden! Enorm dankbaar werk, maar bizar hoe het zover gekomen heeft. En ook bizar hoeveel tijd het je kost om dat allemaal uit te zoeken. Er is nu een co-assistent mee ingedoken ter lering en als opdracht, maar anders is het ook gewoon lastig om er tijd voor te vinden. Wat dat betreft is het dus ook belangrijk dat de reguliere zorg doorgaat: dan heb je ruimte om dit op te pakken. Maar de beddendruk neemt toe, en dan moet je toch prioriteren, en levensbedreigende zaken behandelen en daarna terug overdragen aan bv de huisarts. Maar dit thuis goed begeleiden is in dit geval niet mogelijk.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Heb je weleens een dag of dagdeel op de werkvloer van het verpleeghuis gestaan?
In hoeverre ga je mee in de mening van de verpleegkundige/verzorgende?
Ik denk soms het zou eens goed zijn als de arts eens een middag komt kijken hoe het nu echt met cliënt gaat en het gedrag wat daar bij komt kijken.
In hoeverre ga je mee in de mening van de verpleegkundige/verzorgende?
Ik denk soms het zou eens goed zijn als de arts eens een middag komt kijken hoe het nu echt met cliënt gaat en het gedrag wat daar bij komt kijken.
Even nog 2 vragen om een beter beeld te krijgen van mn eigen mogelijke opties (student GNK):
Ben je gepromoveerd? Is een promotieonderzoek nodig om de opleiding in te komen?
Wat was je gaan doen als je geen geriater was geworden? (Je mag uiteraard niet voor internist ouderengeneeskunde kiezen :p )
En ik vroeg mij af: Heb jij nooit het gevoel van “waarom houden we deze persoon nog in leven?” Ik vind het persoonlijk vaak best moeilijk om te zien dat een of ander oud, gammel besje door de huisarts wordt doorverwezen ivm verdenking op één of ander carcinoom. Dat je echt denkt van “je moet toch érgens dood aan (mogen) gaan?”
Ben je gepromoveerd? Is een promotieonderzoek nodig om de opleiding in te komen?
Wat was je gaan doen als je geen geriater was geworden? (Je mag uiteraard niet voor internist ouderengeneeskunde kiezen :p )
En ik vroeg mij af: Heb jij nooit het gevoel van “waarom houden we deze persoon nog in leven?” Ik vind het persoonlijk vaak best moeilijk om te zien dat een of ander oud, gammel besje door de huisarts wordt doorverwezen ivm verdenking op één of ander carcinoom. Dat je echt denkt van “je moet toch érgens dood aan (mogen) gaan?”
Merk je er iets van de men nu makkelijk toegang heeft tot het electronisch dossier?
De patiënt zelf in jouw geval waarschijnlijk niet, maar de kinderen dan wellicht?
Je ziet iedere uitslag terug, en kunt daar zelf allerlei conclusies aan gaan verbinden immers.
De patiënt zelf in jouw geval waarschijnlijk niet, maar de kinderen dan wellicht?
Je ziet iedere uitslag terug, en kunt daar zelf allerlei conclusies aan gaan verbinden immers.
1) Zeker! Is een verplicht onderdeel van de opleiding (in elk geval waar ik deze gevolgd heb). Daarnaast werken veel geneeskundestudenten als bijbaan in een verpleeghuis, dus doe je daar ervaring op. De instelling waar ik gewerkt heb, is het ook een tijd verplicht geweest.quote:Op donderdag 15 oktober 2020 17:03 schreef Magica het volgende:
Heb je weleens een dag of dagdeel op de werkvloer van het verpleeghuis gestaan?
In hoeverre ga je mee in de mening van de verpleegkundige/verzorgende?
Ik denk soms het zou eens goed zijn als de arts eens een middag komt kijken hoe het nu echt met cliënt gaat en het gedrag wat daar bij komt kijken.
2) Als er goede argumenten zijn, ga ik erin mee haha. En ook soms op onderbuikgevoel, als iemand echt zegt van ik kan er de vinger niet op leggen maar ik vertrouw het niet, kun je komen beoordelen, dan neem ik dat ook serieus natuurlijk. Ik zal dan eerst proberen door met gerichte vragen te kijken of we samen wel concreter kunnen krijgen waaróm diegene een niet pluis gevoel heeft, vaak kom je dan samen al verder ook. Maar als iemand ondanks bespreken/sparren/uitleg echt zegt: ik vertrouw het niet. Dan kom ik. Als iemand zo'n duidelijk signaal geeft dat wat ze zien, uitistijgt boven waar ze de verantwoordelijkheid voor kunnen dragen. Dat zou ik zelf ook willen namelijk (en wilde ik als co-assistent etc natuurlijk ook)
Ik hang verder de visie aan dat ik het belangrijk vind dat iedereen vanuit de kwaliteiten van zijn of haar professie bijdraagt. Natuurlijk denk je multidisciplinair met elkaar mee, dat is de kracht van deze manier van werken; maar ik ben geen verzorgende/verpleegkundige/fysiotherapeut/psycholoog et cetera, daar heb ik de opleiding niet voor gevolgd en de kennis en kunde niet van in huis. Ik vind het dus ook heel belangrijk om niet op hun stoel te gaan zitten, want dat kán ik simpelweg niet. Mijn taak is wel om de regie (overzicht/integratie) te houden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het volgende kan verwoorden, maar vind het wel belangrijk om eerlijk te zijn.
Het gebeurt regelmatig dat ik bijvoorbeeld mailtjes krijg dat een bepaalde patiënt toch maar één of ander homeopathisch supplement moeten gaan gebruiken, want daar hebben ze zelf ook goede ervaringen mee. Of dat er tegen families een diagnose is genoemd die helemaal niet blijkt te kloppen, wat ik dan recht moet zetten wat regelmatig gewoon moeizaam gaat. 'ja maar hij/zij zei toch dat ze uitgedroogd was...' Ja, maar ik heb het bloedonderzoek voor me, en er is gelukkig écht geen sprake van uitdroging. (Om dan een week later te horen: 'jaaa want bij opname was ze ook uitgedroogd he!)
Dat vind ik wel gewoon lastig mee om te gaan, dat is iets wat ik als persoon/karakter lastig vind, maar professioneel mee om moet gaan
3) De instelling waar ik gewerkt heb, was het gebruikelijk om inderdaad een middag in de huiskamer te gaan zitten bijvoorbeeld. Om patiënten te leren kennen, of om gedrag van een specifieke patiënt te duiden als we er niet uitkwamen. Kan inderdaad heel waardevol zijn, maar vanuit de visie die ik eerder noemde vind ik het dus nog belangrijker dat verzorgende in de kracht van hun professie staan en het gedrag kunnen observeren en vervolgens kunnen bespreken. Want uiteindelijk kan ik een dagdeel kijken... Maar dat is nog steeds niet hetzelfde als jarenlang dag in dag uit voor iemand zorgen.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
1) Niet gepromoveerd; wel veel onderzoek gedaan in diverse vakgebieden en landen. Promoveren is wel nog een droom! Heb overwogen het te combineren met de opleiding, maar vanwege diverse redenen (oa duur van de opleiding, kinderwens, het beide goed en niet half willen doen) daar vanaf gezien. Promoveren is zowel om in opleiding te komen tot specialist ouderengeneeskunde als geriater echt niet nodig, niet zoals dat bijvoorbeeld bij chirurgie onderhand een vereiste is. Een semi-arts of wetenschappelijke stage is een opleidingskliniek kan voldoende zijn om direct na de geneeskunde opleiding in opleiding te komen, of een jaar werkervaring in een affiliatie. Ik weet niet waar je woont en wanneer je klaar bent, maar wij hebben regelmatig vacatures! Mocht je interesse hebben stuur even een DM, dan neem ik via mijn reguliere account contact met je op. Werken met ouderen is zoals gezegd het állerleukste en je hebt prima opleidings- en baankansen, dus kijk zeker of je er in de reguliere opleiding al wat van mee kunt pikken om enthousiast te rakenquote:
Even nog 2 vragen om een beter beeld te krijgen van mn eigen mogelijke opties (student GNK):
Ben je gepromoveerd? Is een promotieonderzoek nodig om de opleiding in te komen?
Wat was je gaan doen als je geen geriater was geworden? (Je mag uiteraard niet voor internist ouderengeneeskunde kiezen :p )
En ik vroeg mij af: Heb jij nooit het gevoel van “waarom houden we deze persoon nog in leven?” Ik vind het persoonlijk vaak best moeilijk om te zien dat een of ander oud, gammel besje door de huisarts wordt doorverwezen ivm verdenking op één of ander carcinoom. Dat je echt denkt van “je moet toch érgens dood aan (mogen) gaan?”
2) Ik noem psychiater altijd 'het leukste vak dat ik nooit zou willen worden'; ik heb daar een extra stage in gevolgd en vond het inhoudelijk heel interessant en het zo in mensen hun levens duiken ook gewoon heel erg leuk. Dat je echter zo ver van de somatiek kwam te staan (en zo veel op een stoel zit, daar ben ik niet zo goed in) hield me tegen. Andere overweging was reumatoloog vanwege mijn interesse in auto-immuunziekten en onderzoek.
3) Dat komt zeker voor. Inderdaad als iemand verwezen wordt dat ik denk oei, heb je hier goed vantevoren over gesproken; maar dat kun je dan oppakken zodra iemand bij jou komt. Of dat het juist echt de wens van patiënt is om door te gaan.. Als het medisch echt onverantwoord wordt, dan is dat leidend zoals eerder besproken. Daarnaast kom je in gesprekken vaak echt wel tot reeële behandelbeperkingen. En zo niet, en we hebben medisch geen harde reden om het níet te doen, maar iemand accepteert de risico's weloverwogen; dan is dat zo.
Waar ik het wel echt lastig mee kan hebben, is van die 'regen in de drup' casussen. Iemand is klinisch ziek, ontstekingswaarden zijn verhoogd, de oorzaak kunnen we niet vinden, antibiotica slaan niet aan. Iemand gaat achteruit, je doet allemaal onderzoeken, helpen je allemaal niet verder. Voor je het weet is iemand alweer twee weken opgenomen en je kunt nog steeds niet vertellen wat er nu speelt. Het eindpunt, wanneer stop je nou, is dan veel minder helder dan met een diagnose. En patiënten en familie willen vaak natuurlijk ook graag weten wat de diagnose nou is, los van of ze dan behandeling wensen of niet. Het is dan helemaal terecht om in goed overleg nog verder te gaan met onderzoeken en behandelingen. Maar je gunt iemand vooral dat er gauw duidelijkheid is en er naar een fijne plek gezocht kan worden (bv hospice)
[ Bericht 19% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-10-2020 10:32:43 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat begint meer en meer te komen! Iets minder in mijn vakgebied inderdaad; soms wel door de kinderen inderdaad. Natuurlijk heb je als patiënt recht op inzage in je eigen dossier, maar het kan ingewikkelde situaties opleveren als mensen de uitslag niet goed kunnen duiden (of dat doen met behulp van Google)quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 07:41 schreef F.Sinatra het volgende:
Merk je er iets van de men nu makkelijk toegang heeft tot het electronisch dossier?
De patiënt zelf in jouw geval waarschijnlijk niet, maar de kinderen dan wellicht?
Je ziet iedere uitslag terug, en kunt daar zelf allerlei conclusies aan gaan verbinden immers.
Het is overal net wat anders geregeld, soms zit er een X periode vertraging in tussen wanneer de arts het ziet en wanneer patiënten het in kunnen zien. Dit geeft je de tijd in de tussentijd een gesprek te plannen bijvoorbeeld.
Addendum:
Wat ik er ook van merk, is screenshots van vrienden. Dit zijn mijn bloeduitslagen, wat heb ik
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ja, is ook dubbel.quote:
[..]
Dat begint meer en meer te komen! Iets minder in mijn vakgebied inderdaad; soms wel door de kinderen inderdaad. Natuurlijk heb je als patiënt recht op inzage in je eigen dossier, maar het kan ingewikkelde situaties opleveren als mensen de uitslag niet goed kunnen duiden (of dat doen met behulp van Google)
Het is overal net wat anders geregeld, soms zit er een X periode vertraging in tussen wanneer de arts het ziet en wanneer patiënten het in kunnen zien. Dit geeft je de tijd in de tussentijd een gesprek te plannen bijvoorbeeld.
Addendum:
Wat ik er ook van merk, is screenshots van vrienden. Dit zijn mijn bloeduitslagen, wat heb ik
Natuurlijk heb je recht om te zien wat er in je eigen lijf gebeurd/aan de hand is.
Aan de andere kant kan ik het me vanuit de specialist wel voorstellen dat het vervelend kan zijn.
Het geeft wel transparantie natuurlijk.
Anyway, heb geen vraag meer
Heb je wel eens een verkeerde inschatting gemaakt en daar -achteraf gezien- anders mee om had willen gaan?
Absoluut, meer dan eens. Het blijft mensenwerk. De gevolgen zijn soms nihil, soms groot. Ook hierin is transparantie belangrijk.quote:
Heb je wel eens een verkeerde inschatting gemaakt en daar -achteraf gezien- anders mee om had willen gaan?
Een puur medisch inhoudelijk voorbeeld:
Een patiënte die niet fit was, van top tot teen onderzocht, geen oorzaak. In de nacht overleden, beeld toen passend bij een longembolie (bloedstolsel in de longen). Met een collega teruggekeken naar mijn bevindingen de dag ervoor, patiënt had geen van de typerende kenmerken maar er was uiteindelijk wel één kenmerk wat me op het juiste spoor had kunnen brengen. Een heel aspecifiek kenmerk (je kunt het bij misschien wel honderd ziektes krijgen), maar toch, dat kenmerk mét de onverklaarde klachten was achteraf bezien een aanwijzing.
Voor diegene, die sowieso niet meer naar het ziekenhuis in zou worden gestuurd en voor wie ook de dag ervoor behandeling te laat was gekomen, had het qua eindpunt geen verschil gemaakt. Uiteraard met familie gesproken, waren alsnog heel tevreden, het overlijden mocht komen.
Je merkt dan ook dat je die periode daarna overal een longembolie in ziet, ook niet goed natuurlijk, wel logisch.
Overigens: later had ik een patiënt, exact hetzelfde beeld, geen typische kenmerken van een longembolie, wel duidelijk niet fit. En datzelfde kenmerk. Verder onderzoek gedaan gericht op longembolieën, en die bleken er te zijn. Op tijd met behandeling en die is er doorheen gekomen!
Niet direct medisch inhoudelijk voorbeeld:
Een patiënte met dementie die in het ziekenhuis was opgenomen vanwege een ontsteking, maar ontregelde door andere omgeving et cetera. Na de strikt noodzakelijke behandeling heb je dan de keuze: laat je iemand nog 1-2 dagen in het ziekenhuis, waarbij diegene waarschijnlijk versuffende medicatie nodig zal hebben of zelfs gefixeerd moet worden in bed, of laat je diegene terug naar het verpleeghuis gaan, met als risico dat iemand retour moet worden ingestuurd (wat je ook niet wilt, weer een verplaatsing).
Dat is een inschatting en je weet achteraf pas wat goed was wellicht, of zelfs dan nog niet. Maar als je besluit iemand te ontslaan en diegene is snel weer terug, of je besluit iemand te houden en het wordt heftig met medicatie fixeren etc, dan baal je gewoon.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ben je in dienst van het ziekenhuis of onderdeel van een maatschap?
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Gewoon in dienst van het ziekenhuis; de sores die een maatschap met zich meebrengt is ook niet mijn dingquote:Op vrijdag 16 oktober 2020 11:49 schreef golfer het volgende:
Ben je in dienst van het ziekenhuis of onderdeel van een maatschap?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hahaha, nou niet allemaal denken dat je een longembolie hebt he, daarom noemde ik hem niet!quote:
@:VraagWatJeWil En, wat was dat ene kenmerk van een longembolie? Cliffhanger zo!
Een tachycardie (hartslag > 100 min). Dit komt echter ook veel voor bij mensen die gewoon ziek zijn (bv bij een longontsteking), na inspanning, of bij spanning. Ik had het bij het eerste, de algehele malaise die ik voor me zag, geduid.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik ben niet gelovig, kan ook niet zeggen dat werk daar invloed op heeft (gehad).quote:
Gelooft u? Heeft u al zaken meegemaakt die u op een of andere manier erover doen nadenken?
Natuurlijk gebeuren er soms zaken dat mensen gruwelijk veel mazzel of pech hebben, dat je denkt: hoe kan dit? Maar heb daarvoor de verklaring nooit in het spirituele of religieuze gezocht
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Nooit patiënten gehad die een bijna dood ervaring meegemaakt hadden?quote:
[..]
Ik ben niet gelovig, kan ook niet zeggen dat werk daar invloed op heeft (gehad).
Natuurlijk gebeuren er soms zaken dat mensen gruwelijk veel mazzel of pech hebben, dat je denkt: hoe kan dit? Maar heb daarvoor de verklaring nooit in het spirituele of religieuze gezocht
Ik heb wel eens patiënten gehad die vertelden over hun bijna dood ervaring, of over andere ervaringen die op medische / wetenschappelijke wijze niet te verklaren waren.quote:
[..]
Nooit patiënten gehad die een bijna dood ervaring meegemaakt hadden?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Hoe sta je tegenover kritisch kijken of medicatie nog nodig is bij ouderen?
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Hoe sta je tegenover vitamine D standaard geven aan die oudjes die nog amper buiten komen?
Eigenlijk zou dat standaard getest moeten worden ofzo 😊.
Mijn oma had mega tekort aan vitamine D maar daar kwamen ze erg laat achter.
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Hoe sta je tegenover vitamine D standaard geven aan die oudjes die nog amper buiten komen?
Eigenlijk zou dat standaard getest moeten worden ofzo 😊.
Mijn oma had mega tekort aan vitamine D maar daar kwamen ze erg laat achter.
The secret of getting ahead is getting started
Dankje voor je uitgebreide antwoord. Inderdaad lastig als iedereen zijn ongefundeerde mening geeft. Maar de verzorgers hebben vaak een goed inzicht hoe het met bewoner gaat. Kan andersom soms ook vervelend zijn dat een arts het heel anders ziet terwijl hij/zij de bewoner nauwelijks kent.quote:
[..]
1) Zeker! Is een verplicht onderdeel van de opleiding (in elk geval waar ik deze gevolgd heb). Daarnaast werken veel geneeskundestudenten als bijbaan in een verpleeghuis, dus doe je daar ervaring op. De instelling waar ik gewerkt heb, is het ook een tijd verplicht geweest.
2) Als er goede argumenten zijn, ga ik erin mee haha. En ook soms op onderbuikgevoel, als iemand echt zegt van ik kan er de vinger niet op leggen maar ik vertrouw het niet, kun je komen beoordelen, dan neem ik dat ook serieus natuurlijk. Ik zal dan eerst proberen door met gerichte vragen te kijken of we samen wel concreter kunnen krijgen waaróm diegene een niet pluis gevoel heeft, vaak kom je dan samen al verder ook. Maar als iemand ondanks bespreken/sparren/uitleg echt zegt: ik vertrouw het niet. Dan kom ik. Als iemand zo'n duidelijk signaal geeft dat wat ze zien, uitistijgt boven waar ze de verantwoordelijkheid voor kunnen dragen. Dat zou ik zelf ook willen namelijk (en wilde ik als co-assistent etc natuurlijk ook)
Ik hang verder de visie aan dat ik het belangrijk vind dat iedereen vanuit de kwaliteiten van zijn of haar professie bijdraagt. Natuurlijk denk je multidisciplinair met elkaar mee, dat is de kracht van deze manier van werken; maar ik ben geen verzorgende/verpleegkundige/fysiotherapeut/psycholoog et cetera, daar heb ik de opleiding niet voor gevolgd en de kennis en kunde niet van in huis. Ik vind het dus ook heel belangrijk om niet op hun stoel te gaan zitten, want dat kán ik simpelweg niet. Mijn taak is wel om de regie (overzicht/integratie) te houden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het volgende kan verwoorden, maar vind het wel belangrijk om eerlijk te zijn.
Het gebeurt regelmatig dat ik bijvoorbeeld mailtjes krijg dat een bepaalde patiënt toch maar één of ander homeopathisch supplement moeten gaan gebruiken, want daar hebben ze zelf ook goede ervaringen mee. Of dat er tegen families een diagnose is genoemd die helemaal niet blijkt te kloppen, wat ik dan recht moet zetten wat regelmatig gewoon moeizaam gaat. 'ja maar hij/zij zei toch dat ze uitgedroogd was...' Ja, maar ik heb het bloedonderzoek voor me, en er is gelukkig écht geen sprake van uitdroging. (Om dan een week later te horen: 'jaaa want bij opname was ze ook uitgedroogd he!)
Dat vind ik wel gewoon lastig mee om te gaan, dat is iets wat ik als persoon/karakter lastig vind, maar professioneel mee om moet gaan
3) De instelling waar ik gewerkt heb, was het gebruikelijk om inderdaad een middag in de huiskamer te gaan zitten bijvoorbeeld. Om patiënten te leren kennen, of om gedrag van een specifieke patiënt te duiden als we er niet uitkwamen. Kan inderdaad heel waardevol zijn, maar vanuit de visie die ik eerder noemde vind ik het dus nog belangrijker dat verzorgende in de kracht van hun professie staan en het gedrag kunnen observeren en vervolgens kunnen bespreken. Want uiteindelijk kan ik een dagdeel kijken... Maar dat is nog steeds niet hetzelfde als jarenlang dag in dag uit voor iemand zorgen.
Kritisch kijken is zeer belangrijk! Zie ook mijn eerdere reactie over het belang van medicatie reviews. En daarbij moet je ook durven wat te stoppen inderdaad, niet maar doorgeven omdat het al zo lang gegeven wordt. Zoals in dat eerdere bericht genoemd is het wel ontzettend tijdrovend om het goed uit te zoeken, in stappen af te bouwen en dat te vervolgen. Maar er is zeker nog winst in te behalenquote:
Hoe sta je tegenover kritisch kijken of medicatie nog nodig is bij ouderen?
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Hoe sta je tegenover vitamine D standaard geven aan die oudjes die nog amper buiten komen?
Eigenlijk zou dat standaard getest moeten worden ofzo 😊.
Mijn oma had mega tekort aan vitamine D maar daar kwamen ze erg laat achter.
Vitamine D standaard suppleren wordt heel veel over gepubliceerd en onderzocht, een éénduidig antwoord is er nog niet. Ik houd vooral het doel voor ogen (sterke botten) dus kijk ook naar of iemand alleen maar zit/ligt of nog loopt.
Vitamine D controleren zit in bijna elk standaard lab voor ouderen (verpleeghuis en ziekenhuis bij opname) of bij vermoeidheid bijvoorbeeld. Daarnaast prik ik het ook laagdrempelig bij klachten van somberheid
Echter is het lab niet alleszeggend. Soms (vaak) hebben mensen een super laag vitamine D maar daar echt geen klachten van, en voelen ze zich ook niet beter met suppletie. Dus ik ben houd de richtlijnen aan qua standaard suppletie, maar probeer daarnaast kliniek en lab samen te beoordelen. De patiënt die tegenover je zit is net zo belangrijk als wat zijn bloed zegt
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dit is al uitgebreid aan bod gekomen, echt de moeite waard om even terug te lezen.quote:
Hoe sta je tegenover kritisch kijken of medicatie nog nodig is bij ouderen?
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Ik heb nooit een euthanasie uitgevoerd. De verzoeken komen al relatief weinig voor, en lang niet elk verzoek wordt een daadwerkelijke euthanasie. Er zijn veel artsen die het nooit zullen uitvoeren of maximaal één keer in hun carrièrequote:
Hoe heb je voor jezelf emotioneel je eerste euthanasie ervaren?
Casussen waarbij ik (in meer of mindere mate) betrokken was, maar uiteindelijk geen euthanasie werd uitgevoerd kwamen onder andere omdat:
- Patiënt er vanaf zag
- Patiënt zo snel achteruit ging dat deze al kwam te overlijden in periode tussen afronden gesprekken / komst van SCEN arts / datum van euthanasie
- Patiënt verward of verzwakt raakte in een mate waardoor deze niet meer wilsbekwaam was en traject niet voltooid kon worden
- Patiënt koos voor andere optie (bv zelf stoppen met eten en drinken)
- Klachten toenamen en er op basis van niet anders te behandelen symptomen gestart werd met palliatieve sedatie
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Is het niet zo dat de client zelf de ''kill button'' spuit in het infuus moet indrukken?quote:
Hoe heb je voor jezelf emotioneel je eerste euthanasie ervaren?
De arts spoot bij de mij bekende gevallen gewoon zelf de medicatie in.quote:
[..]
Is het niet zo dat de client zelf de ''kill button'' spuit in het infuus moet indrukken?
Of het soms anders gaat weet ik niet maar dan zit je wellicht meer in het spectrum van hulp bij zelfdoding dan euthanasie. Waarbij ik niet weet of dat nu überhaupt legaal is.
Euthanasie is normaliter ook eerst slaapmiddel en als dat eenmaal werkt daarna een middel om het hart te stoppen. Die tweede stap kan de patiënt niet zelf doen.
Dit vat het inderdaad goed samenquote:
[..]
De arts spoot bij de mij bekende gevallen gewoon zelf de medicatie in.
Of het soms anders gaat weet ik niet maar dan zit je wellicht meer in het spectrum van hulp bij zelfdoding dan euthanasie. Waarbij ik niet weet of dat nu überhaupt legaal is.
Euthanasie is normaliter ook eerst slaapmiddel en als dat eenmaal werkt daarna een middel om het hart te stoppen. Die tweede stap kan de patiënt niet zelf doen.
Het zijn losse injecties die worden toegediend
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Zeker dat witte spul?quote:
[..]
Dit vat het inderdaad goed samen
Het zijn losse injecties die worden toegediend
Één van de middelen kan sowieso inderdaad wit zijn, het slaapmiddel is dat. Of het altijd wit is of dat het juist ook doorzichtig kan zijn weet ik niet, dat is meer een vraag voor een apotheker denk ik.quote:
Patiënten vinden het ook altijd gek dat ik vaak niet weet wat 'dat kleine ronde gele pilletje is' of zo
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik weet om wat voor middelen het gaat. Heb het zelf eens bij mijzelf mogen toedienen voordat ik geopereerd werd. Bijzonder gevoel gaf het wel.quote:
[..]
Één van de middelen kan sowieso inderdaad wit zijn, het slaapmiddel is dat. Of het altijd wit is of dat het juist ook doorzichtig kan zijn weet ik niet, dat is meer een vraag voor een apotheker denk ik.
Patiënten vinden het ook altijd gek dat ik vaak niet weet wat 'dat kleine ronde gele pilletje is' of zo
Dankjewel voor jouw antwoord ♡quote:
[..]
Kritisch kijken is zeer belangrijk! Zie ook mijn eerdere reactie over het belang van medicatie reviews. En daarbij moet je ook durven wat te stoppen inderdaad, niet maar doorgeven omdat het al zo lang gegeven wordt. Zoals in dat eerdere bericht genoemd is het wel ontzettend tijdrovend om het goed uit te zoeken, in stappen af te bouwen en dat te vervolgen. Maar er is zeker nog winst in te behalen
Vitamine D standaard suppleren wordt heel veel over gepubliceerd en onderzocht, een éénduidig antwoord is er nog niet. Ik houd vooral het doel voor ogen (sterke botten) dus kijk ook naar of iemand alleen maar zit/ligt of nog loopt.
Vitamine D controleren zit in bijna elk standaard lab voor ouderen (verpleeghuis en ziekenhuis bij opname) of bij vermoeidheid bijvoorbeeld. Daarnaast prik ik het ook laagdrempelig bij klachten van somberheid
Echter is het lab niet alleszeggend. Soms (vaak) hebben mensen een super laag vitamine D maar daar echt geen klachten van, en voelen ze zich ook niet beter met suppletie. Dus ik ben houd de richtlijnen aan qua standaard suppletie, maar probeer daarnaast kliniek en lab samen te beoordelen. De patiënt die tegenover je zit is net zo belangrijk als wat zijn bloed zegt
Tijdrovend is het zeker. Niet makkelijk. Maar mooi dat je daar bewust van bent.
Heel veel suc6 en ik geloof in jou!
The secret of getting ahead is getting started
Oh, misschien één van deze 2474 ronde gele pilletjes?quote:
Patiënten vinden het ook altijd gek dat ik vaak niet weet wat 'dat kleine ronde gele pilletje is' of zo
https://pillbox.nlm.nih.g(...)=1&items_per_page=20
|
|
