Goede eerste vraag!quote:Op dinsdag 13 oktober 2020 19:26 schreef Bosbeetle het volgende:
Ik kan me voorstellen dat je ook wel eens met euthanasie of niet behandel clausules te maken hebt, vind je dat zelf wel eens moeilijk of vind het juist mooi dat dat kan?
Ik vind het lastig om te oordelen over de specifieke keuzes die gemaakt zijn, daar ik geen inzicht heb in de gegevens die de GGD / het RIVM / de overheid heeft over waar en hoeveel besmettingen er plaats vinden.quote:Op dinsdag 13 oktober 2020 19:40 schreef Dr8gonOfLife het volgende:
Wat vindt je van de nieuwe coronamaatregelen?
Interessante vraag! Ik ben geen voorstander van oordelen op leeftijd, omdat ik denk dat als je 1) mensen eerlijk de opties en de daarbij te verwachten uitkomstmaten uitlegt en hen laat kiezen en anders 2) objectief kijkt naar onderliggend lijden, je al zo'n grote schifting maakt dat een code zwart waarbij je IC waardige mensen moet weigeren, uitblijft.*quote:Op dinsdag 13 oktober 2020 21:44 schreef Naardegallemiezen het volgende:
Over corona en ouderen gesproken, wat vind je van de stelling dat een 60 of 70+er 'minder recht' heeft op de IC, omdat deze persoon al een 'heel leven gehad' heeft?
De ene oudere is de andere natuurlijk niet. Dus ik vraag me af hoe zo'n stelling kan ontstaan, en hoe zoiets als leeftijd ook daadwerkelijk mee kan tellen in een beslissing (terwijl vitaliteit, levenskwaliteit en prognose ook een grote rol spelen denk ik, en dit verschilt per oudere).
Vind jij dat dit onderscheid überhaupt gemaakt mag worden, en hoe bepaal je daarnaast objectief hoe de levenskwaliteit, vitaliteit en prognose voor een oudere met een mogelijke COVID in elkaar steekt?
En heb je hier zelf al een keer mee te maken gehad in de praktijk?
Je hebt familie van patiënten volgens richtlijnen de toegang tot hun vader/moeder/opa/oma moeten ontzeggen tot de stervensfase. Had dat protocol anders/beter/humaner moeten zijn?quote:Op dinsdag 13 oktober 2020 22:26 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Mensen met dementie versuffen met medicatie omdat ze niet begrijpen dat ze op hun kamer moeten blijven om anderen niet te besmetten.
quote:"Daughter from California" syndrome is a phrase used in the medical profession to describe a situation in which a long-lost relative arrives at the hospital at which a dying elderly relative is being treated, and insists that the medical team pursue aggressive measures to prolong the patient's life, or otherwise ...
Ik ben VWJW niet, wel arts en ik las vorig jaar deze casus, met iets vergelijkbaars: de 'dochter in de zorg':quote:Op woensdag 14 oktober 2020 09:10 schreef Surveillance-Fiets het volgende:
Is het 'Daughter from California syndrome' ook iets wat we in Nederland kennen?
[..]
quote:Een oude heer is dementerend. Mijnheer heeft erge pijn, althans volgens de dochter. Daarvan valt niets te merken volgens enige pijnscore. Maar de dochter, werkzaam in de zorg, weet met zekerheid dat haar vader heel veel pijn heeft. Vader gaf voordien ook nooit pijn aan, hij heeft gedurende zijn hele leven geen tien paracetamols geslikt. Volgens de dochter is dat omdat hij zo hard is voor zichzelf. Maar dankzij zijn dochter moet haar demente vader geen pijn meer lijden. Het enig goede middel is etoricoxib. Helaas gaat mijnheer achteruit, krijgt hij steeds meer enkel voor de dochter herkenbare pijn. Op het einde van de rit heeft de heer een andere arts en een toxische dosis etoricoxib. Ik vertik het mijn patiënten te vergiftigen om aan het Florence Nightingale-complex van de beruchte ‘dochter in de zorg’ te voldoen.
https://www.medischcontac(...)oude-geneeskunde.htm
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.crap in = crap out
Waar ouderen 'het beste af zijn', is denk ik erg persoonsafhankelijk. Ik heb de afgelopen maanden ook veel patiënten gezien die opgenomen werden in het ziekenhuis vanwege algehele achteruitgang omdat ze thuis juist ontregelden. Doordat dagbesteding wegviel, de sociale plaatsen waar ze samen konden eten (bv verzorgingshuizen en buurtcentra) gesloten werden, thuiszorg werd afgebouwd tot het strikt noodzakelijke, familie niet of beperkt langs mocht komen en ze zelf ook binnen moest blijven vielen zij veel af, gingen qua geheugen achteruit en verloren veel conditie. Zij waren wellicht beter af geweest in een verpleeghuis, waar toch meer aanspraak en structuur was. In principe is bij verpleeghuisbewoners de zorg thuis (kan om allerlei verschillende redenen zijn) niet mogelijk en verblijven ze daarom in het verpleeghuis, maar heb ook meegemaakt dat families de patiënt toch in huis hebben genomen door COVID. Dat kan voor specifieke casussen natuurlijk ook de juiste optie zijn, al is het vaak zwaar.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 08:50 schreef loveli het volgende:
Mijn ouders wonen thuis, hoewel ze qua gezondheid in aanmerking komen voor een verpleeghuis. Ik heb sterk het idee dat ze daar met het oog op corona zowel sociaal (isolatie) als medisch veel veiliger zijn dan in een zorginstelling. 2 kwetsbare bejaarden die ik ken zijn tijdens de isolatie wegens corona zo hard achteruit gegaan, dat ze mede daardoor zijn overleden. Ik ken meer situaties in mijn nabije omgeving waarvan ik denk dat momenteel het belang van kwetsbare ouderen niet voldoende meetelt. Je schrijft het zelf ook:
[..]
Je hebt familie van patiënten volgens richtlijnen de toegang tot hun vader/moeder/opa/oma moeten ontzeggen tot de stervensfase. Had dat protocol anders/beter/humaner moeten zijn?
Wat moet er veranderen om patiënten fysiek en mentaal veilig en gezond te houden?
Haha wat leuk, ik wist niet dat dit zo heette!quote:Op woensdag 14 oktober 2020 09:10 schreef Surveillance-Fiets het volgende:
Is het 'Daughter from California syndrome' ook iets wat we in Nederland kennen?
[..]
Ik ga er vanuit dat ik reeds besmet ben geraakt door één van de eerste patiënten. Patiënt die COVID klachten had voordat COVID in Nederland was, ik heb die onbeschermd meerdere keren volledig onderzocht, een paar dagen later was COVID in NL en testte ook deze patiënt positief. Ik ben de week na contact erg ziek geweest, pijn op de borst, benauwdheid. Ik heb nadien, ondanks matige of geen beschermingsmaterialen, ook geen klachten ontwikkeld; dus dat pleit voor dat ik het reeds had doorgemaakt. Ik kon me echter toen niet laten testen, dus zeker weten doe ik het niet.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 10:02 schreef Dr8gonOfLife het volgende:
Toen er veel positieve uitslagen kwamen, was je toen bang dat jezelf besmet zou raken of dat jij je familie zou besmetten met corona?
quote:Op woensdag 14 oktober 2020 09:57 schreef loveli het volgende:
Zelf zit ik niet in de zorg, wel dochter. 2 weken in haar revalidatietraject kreeg mijn moeder volgens mij een CVA. Verpleeghuisarts erbij, die was het er niet mee eens, in de rapportage: 'dochter gerustgesteld'. Bleek een foute diagnose aan hun kant.Oef, wat een heftig verhaal! Hoe gaat het inmiddels met je moeder?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik ben het 100% met je eens dat familie soms (vaak!) meer ziet dan zorgprofessionals. Ik zie patiënten soms mar een paar minuten per week, zij kennen iemand al tientallen jaren. Belangrijk voorbeeld is het delier, een acute verwardheid bij ouderen door onderliggend ziek zijn, of zelfs dementie. Dat is iets wat je bijna volledig vaststelt op het verhaal van familie en zij ook bijna altijd al in een heel vroeg stadium zien en aanvoelen.Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ook voor patienten?quote:Op woensdag 14 oktober 2020 11:09 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Ik ben wel enorm bang geweest voor mijn familie.
Zeker! Nog steeds elke dag als ik eerlijk ben. Je wilt niet degene zijn die je kwetsbare populatie besmet.quote:
Je bedoelt de test naar antistoffen, om te zien of VWJW het gehad heeft?quote:Op woensdag 14 oktober 2020 12:03 schreef golfer het volgende:
Waarom laat je jezelf niet alsnog laten testen?
Lijkt mij, gezien jouw contacten, naar de omgeving ook een geruststellend idee dat 'de dokter' veilig is.
Dus daarom: testen, testen en nog eens testen.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 12:14 schreef Viv het volgende:
Maar 'de dokter' is toch niet veilig? Mensen kunnen opnieuw COVID-19 oplopen.
Oh zo, met de PCR-test. Ja, in de professionele sportwereld is het al gebruikelijk om iedereen iedere 3 dagen te testen, ook zonder klachten. Dat zou voor artsen die met kwetsbare patiënten werken ook een overweging kunnen zijn. (Maar dan moet de zorginstelling dat wel zelf inkopen / faciliteren, want via de GGD mag dit nu niet zonder klachten.)quote:Op woensdag 14 oktober 2020 12:16 schreef golfer het volgende:
[..]
Dus daarom: testen, testen en nog eens testen.
Omdat het schijnveiligheid is en daarmee in mijn ogen niet zinvol op dit moment.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 12:03 schreef golfer het volgende:
Waarom laat je jezelf niet alsnog laten testen?
Lijkt mij, gezien jouw contacten, naar de omgeving ook een geruststellend idee dat 'de dokter' veilig is.
Pardon, ik ga even voorbij aan de emotionele heftigheid van deze situatie, heftig.quote:Op dinsdag 13 oktober 2020 22:48 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Ik noemde al dat we veel dingen hebben gedaan, die we niet voor mogelijk hielden. Iets wat er bij mij heel erg in heeft gehakt is het volgende.
Aan het begin van de pandemie, toen er in het verpleeghuis waar ik werkte veel patiënten positief werden getest, kwamen de uitslagen elke ochtend op hetzelfde tijdstip binnen. Je hoorde dan de fax ratelen met de positieve uitslagen, en dan had je een pakje in je hand van dagelijks 5-6 patiënten wiens familie je moest bellen met eigenlijk een doodvonnis.
Normaal gesproken voer je zulke gesprekken in het echt. Maar nu.. Opbellen, de uitslag vertellen, de tranen die je hoorde aan de andere kant van de lijn. Vertellen dat tot iemand echt in de stervensfase was er geen bezoek mocht komen, en zelfs dan maar heel beperkt en op eigen risico omdat we geen beschermingsmiddelen konden verstrekken (en mensen dus nadien ook in quarantaine moesten). En dat weken achter elkaar. Vreselijk was dat.
Volkomen normaal in ziekenhuizen.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 15:45 schreef manny het volgende:
maar:
lees ik daar nou het woord Fax ?
Echt?
Hahaha! Ik heb een paar keer gekeken of ik het anders kon verwoorden omdat ik deze verbazing wel verwachtte. Echter zou het de essentie van de anekdote een beetje teniet doen, want de trigger was echt het geluid van de fax.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 15:45 schreef manny het volgende:
[..]
Pardon, ik ga even voorbij aan de emotionele heftigheid van deze situatie, heftig.
maar:
lees ik daar nou het woord Fax ?
Echt?
Het kan zeker complex zijn, zie ook de rechstzaak die afgelopen jaar liep. Het komt dan ook niet vaak voor.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 16:30 schreef Lucky_Strike het volgende:
Hoe ingewikkeld is het om demente mensen met een actieve doodswens te helpen?
Bij mijn co-schap huisartsgeneeskunde (in 2012) werden alle recepten nog stuk voor stuk naar de apotheek gefaxt, waar zij het dan weer stuk voor stuk overtypten in hun eigen systeem. Hoezo omslachtig en foutgevoelig.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 15:53 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Hahaha! Ik heb een paar keer gekeken of ik het anders kon verwoorden omdat ik deze verbazing wel verwachtte. Echter zou het de essentie van de anekdote een beetje teniet doen, want de trigger was echt het geluid van de fax.
Maar inderdaad, faxen gebeurt steeds minder maar alsnog wel regelmatig. Precieze ICT details over het waarom hoef ik me gelukkig niet in te verdiepen
Dank jequote:Op woensdag 14 oktober 2020 17:06 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Het kan zeker complex zijn, zie ook de rechstzaak die afgelopen jaar liep. Het komt dan ook niet vaak voor.
Het is belangrijk dat iemand wilsbekwaam is als hij/zij om euthanasie vraagt; en dus kortgezegd volledig geïnformeerd, de gevolgen overziend en op eigen wens om euthanasie vraagt. Verder moet er sprake zijn van uitzichtloos lijden wat niet op andere wijze te behandelen is.
Je hebt grofweg drie scenario's:
- Iemand krijgt de diagnose dementie, nog in een beginnend stadium en is dus nog wilsbekwaam. Deze persoon weet dan al dat hij/zij niet wil vorderen in de dementie, en vraagt om euthanasie. De arts vergewist zich er middels gesprekken van wat de redenen voor uitzichtloos lijden en of dit niet op andere wijze is op te lossen, nadien start het reguliere euthanasie traject met onder andere consultatie van een specialie SCEN arts.
- Iemand krijgt de diagnose dementie, nog in een beginnend stadium en is dus nog wilsbekwaam. Deze persoon maakt een zeer gedetailleerde wilsverklaring over wanneer hij/zij euthanasie zou wensen. Zo concreet mogelijk. Bijvoorbeeld: als ik incontinent word voor ontlasting / als ik mijn eigen kinderen niet meer herken / als ik niet meer kan lopen, wens ik euthanasie. Arts moet zich er dan van vergewissen dat patiënt ten tijde van de wilsverklaring, nog wilsbekwaam was. Deze situatie is echter lastig omdat je met je gezonde, wilsbekwame brein kijkt naar wat je niet wilt. Veel mensen hebben helaas een grillig beloop van dementie, met soms agressie, angst, et cetera. Echter zijn er mensen die eenmaal vergevorderd dement aan de door henzelf opgestelde criteria voldoen, maar op dat moment heel gelukkig zijn. En wat doe je dan? Gaat de wilsverklaring voor? Ga je dan euthanasie toepassen op een stralende, vrolijke bejaarde?
- Iemand die niets op papier heeft staan en ook niets eerder besproken heeft, vergevorderd dement en niet wilsbekwaam is, en dan roept dood te willen. Dan zijn er geen opties voor euthanasie. Wel kan er, als dat passend is, besloten worden een 'symptomatisch beleid' te voeren waarbij geen levensverlengde behandelingen worden ingezet, alleen behandeling gericht op comfort. Bij een longontsteking geef je dan bijvoorbeeld geen antibiotica, maar enkel medicijnen tegen pijn, benauwdheid of onrust.
Nou, dat is dan dus exact de vraag Dat moet zorgvuldig worden afgewogen, zowel op juridisch en ethisch vlak als voor de arts zelfquote:Op woensdag 14 oktober 2020 17:24 schreef golfer het volgende:
Als iemand met een zeer duidelijke wilsverklaring (bijvoorbeeld via de NVVE) aan alle zelf omschreven criteria voldoet voor euthanasie, wie ben jij dan om te bepalen of iemand wel heel gelukkig is?
1) Ik denk dat dat het best uit te leggen is vanuit de achtergrond van de opleiding. Een internist wordt opgeleid binnen de diverse interne specialismes, dus de orgaanspecialismes, en weet daarover meer in detail. Bij de subspecialisatie ouderen, pas je deze internistische kennis toe op ouderen. Een geriater heeft een opleidingsachtergrond met zeker ook een deel interne geneeskunde, maar heeft bijvoorbeeld ook veel psychiatrische en neurologische achtergrondkennis. Een bredere basis, maar net wat minder in detail. Ze kunnen wel zeker een periode voor elkaar waarnemen binnen een team (met bepaalde zaken die ze dan ook niet van elkaar over kunnen nemen hoor), maar kan juist heel erg interessant en leerzaam zijn zelfs!quote:Op woensdag 14 oktober 2020 19:22 schreef Broccolitaartje het volgende:
Leuke VWJW!
Kun je misschien toelichten wat het verschil is tussen een geriater en een internist ouderengeneeskunde? Ik vind het altijd lastig om me voor te stellen wat voor patient er nou bij een geriater komt. Zie je mensen bijv vooral ivm specifieke ziektebeelden, zoals dementie, en maakt het dan niet uit hoe oud ze zijn? Of verwijzen andere specialisten naar jou op het moment dat de casus zodanig complex wordt met comorbiditeiten dat jij maar eens je hersens erover mag breken.
En komt het vaak voor dat je eens kritisch naar iemands medicatieoverzicht kijkt en erachter komt dat er een heleboel geschrapt kan worden?
Hoe ga je om met het slaapprobleem waar vele ouderen last van hebben? De balans tussen slaapmedicatie voor goede nachtrust, maar overdag niet zodanig suf zijn dat ze vallen, is best een dunne lijn, toch?
1) Het overgrote ouderen die ik zie, kunnen dit niet meer overzien. De meeste weten niet eens wat COVID is, of weten wel dat er iets met een virus was maar daar houdt het dan ook op. De groep die nog helemaal 'compos mentis' (goed bij het verstand) is heb ik niet direct schuldgevoel bemerkt, maar natuurlijk wel het gevoel dat bij iedereen heerst: wat rot dat er van alles niet kan; ook voor de jongeren die lekker in de kroeg moeten staan in plaats van op de bank zitten.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 20:43 schreef osodevo het volgende:
1. Solidariteit. Voelen ouderen zich 'schuldig' tegenover de jongeren? Immers de jeugd is min of meer de dupe van de lockdowns.
2. Klopt het wat Wilders zegt, dat allochtonen de bedden bezet houden van Henk en Ingrid?
Haha ik lees soms wel reacties, maar soms raakt het me ook wel heel erg en klik ik het weer gauw weg! Ik vind het heel mooi hoe mensen als Diederik Gommers daar zo goed en netjes mee om kunnen gaan.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 20:59 schreef flipsen het volgende:
Interessante VWJW weer
Lees je wel eens de berichten op de Frontpage over Corona en daarna de reacties eronder als "Het is maar een griepje" en "dor hout"? En zo ja, wat vind je daarvan?
1) We hebben een hele brede populatie en problematiek. Voorbeelden van 'typische' patiënten: een patiënt met een milde dementie of Parkinson of verlamming na infarct die in shock raakt door een blaasontsteking of longontsteking, een patiënt die een longontsteking én een zouttekort heeft én daarbij regelmatig valt of van de been is geraakt. Daarnaast hebben we geplande opnames bij mensen die zonder duidelijke oorzaak achteruitgaan in de breedste zin van het woord, waarbij we breed kijken naar mogelijk oorzaken. Het zijn namelijk bijna altijd meerdere oorzaken.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 21:27 schreef yvonne het volgende:
Wat voor patienten liggen er zoal op "geriatrie"?
Zijn er dan al andere zaken in het spel, dementie, Alzheimer?
Hoe maken jullie de beslissingen om patienten die uit het Verpleeghuis komen zonder operatie ( na botbreuken bv) weer terug te sturen?
Zijn de verplegenden ook geschoold op geriatrie? En bekend met achterliggende problematiek?
Absoluut! De academie is waar patiëntenzorg, onderwijs en onderzoek samen komt. Juist bij deze groeiende populatie met een relatief grote zorgvraag is het belangrijk om veel artsen te onderwijzen over de geriatrie en om onderzoek te doen en innovatie te omarmen.quote:Op donderdag 15 oktober 2020 08:10 schreef Leintjeuh het volgende:
Vind je geriatrie een specialisme voor een universitair ziekenhuis, en waarom wel/niet?
Zeker veel herkenbaarquote:Op donderdag 15 oktober 2020 08:24 schreef MevrouwPuff het volgende:
Leuk topic, veel herkenbaar
Heb je in het verpleeghuis ook COVIDrevalidatie gedaan en hoe ging dat?
Wat ik zelf vaak doe is fax2mail.
Het participeren in een vorm van intervisie is (met natuurlijk bepaalde kaders en uitzonderingen) een verplicht dan wel zeer aan te raden onderdeel. Gedurende de COVID periode is dit op een natuurlijke manier inderdaad gegroeid, we stonden allemaal voor een ziekte die we niet kenden. Daardoor zocht je anderen op om te sparren, medisch inhoudelijk maar ook over wat het met je deed als arts.quote:Op donderdag 15 oktober 2020 08:31 schreef Meridiaan het volgende:
Heb je pre- of posteerstegolfcorona veel gedaan aan intervisie met collega-artsen? Of is dit speciaal/extra opgestart nu?
Leuke vraag!quote:Op donderdag 15 oktober 2020 09:19 schreef raptorix het volgende:
Heb je wel eens overwogen om een ander specialisme te gaan doen, of is dat lastig?
Relatief goed, en thuis, dank je. Gelukkig heeft ze niet alles onthouden van toen het zo slecht ging.quote:Op woensdag 14 oktober 2020 11:11 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Oef, wat een heftig verhaal! Hoe gaat het inmiddels met je moeder?
Ik ben het 100% met je eens dat familie soms (vaak!) meer ziet dan zorgprofessionals. Ik zie patiënten soms mar een paar minuten per week, zij kennen iemand al tientallen jaren. Belangrijk voorbeeld is het delier, een acute verwardheid bij ouderen door onderliggend ziek zijn, of zelfs dementie. Dat is iets wat je bijna volledig vaststelt op het verhaal van familie en zij ook bijna altijd al in een heel vroeg stadium zien en aanvoelen.
Wat leuk!quote:Op donderdag 15 oktober 2020 11:44 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Overigens: echt enorm leuke en ook hele goede en treffende vragen allemaal, zit ze met een brede glimlach te beantwoorden!
Zeker belangrijk!quote:Op donderdag 15 oktober 2020 08:32 schreef VraagWatJeWil het volgende:
2) Zeker! Er zijn zelfs regels omtrent dergelijk medicatiereviews; huisartsen moeten er samen met de apotheker een x aantal per jaar doen. In het ziekenhuis is het zo'n beetje het eerste waar we naar kijken, vaak verklaren bijwerkingen de problemen van een patiënt, of zwerven er bijvoorbeeld nog bloeddruktabletten rond op de lijst terwijl iemand geen hoge bloeddruk meer heeft... En zijn mensen daardoor gevallen. Je komt soms medicijnen tegen waarvan niemand meer weet waarom ze ooit voorgeschreven zijn. Tijdrovend klusje ook wel om dat allemaal na te zoeken, want onze patiënten weten het vaak zelf niet meer. Ook in het verpleeghuis wordt sowieso regelmatig, maar volgens mij ook verplicht (waar ik werkte wel in elk geval), 1x of 2x per jaar met apotheker naar de medicatielijst gekeken. Heel belangrijk!
Zeker! Het staat gelukkig steeds meer op de agenda. Medicatiereviews met de patiënt zelf, waarbij inderdaad ook gekeken wordt wat iemand daadwerkelijk inneemt, gebeuren ook steeds meer. Dit is vaak in handen van de apotheker, die dan zo nodig nog met huisarts kan overleggen. Daarnaast is de medicijnrol (een rol met voor 1 of 2 weken aan kleine gesealde zakjes met daarin, met datum en tijd op het zakje gedruk, per dagdeel een zakje met de benodigde medicijnen) een lifesaver.quote:Op donderdag 15 oktober 2020 13:45 schreef Viv het volgende:
[..]
Wat leuk!
[..]
Zeker belangrijk!
Die medicatiereviews van huisartsen met apothekers worden de laatste jaren steeds meer gedaan, toch? Ook met verificatie bij de mensen thuis, wat ze daadwerkelijk innemen en in welke dosering. Zie jij dat al terug in het ziekenhuis? Bijvoorbeeld een dalende trend in het aantal opgenomen ouderen met bijwerkingen als belangrijkste verklaring voor de klachten?
1) Zeker! Is een verplicht onderdeel van de opleiding (in elk geval waar ik deze gevolgd heb). Daarnaast werken veel geneeskundestudenten als bijbaan in een verpleeghuis, dus doe je daar ervaring op. De instelling waar ik gewerkt heb, is het ook een tijd verplicht geweest.quote:Op donderdag 15 oktober 2020 17:03 schreef Magica het volgende:
Heb je weleens een dag of dagdeel op de werkvloer van het verpleeghuis gestaan?
In hoeverre ga je mee in de mening van de verpleegkundige/verzorgende?
Ik denk soms het zou eens goed zijn als de arts eens een middag komt kijken hoe het nu echt met cliënt gaat en het gedrag wat daar bij komt kijken.
1) Niet gepromoveerd; wel veel onderzoek gedaan in diverse vakgebieden en landen. Promoveren is wel nog een droom! Heb overwogen het te combineren met de opleiding, maar vanwege diverse redenen (oa duur van de opleiding, kinderwens, het beide goed en niet half willen doen) daar vanaf gezien. Promoveren is zowel om in opleiding te komen tot specialist ouderengeneeskunde als geriater echt niet nodig, niet zoals dat bijvoorbeeld bij chirurgie onderhand een vereiste is. Een semi-arts of wetenschappelijke stage is een opleidingskliniek kan voldoende zijn om direct na de geneeskunde opleiding in opleiding te komen, of een jaar werkervaring in een affiliatie. Ik weet niet waar je woont en wanneer je klaar bent, maar wij hebben regelmatig vacatures! Mocht je interesse hebben stuur even een DM, dan neem ik via mijn reguliere account contact met je op. Werken met ouderen is zoals gezegd het állerleukste en je hebt prima opleidings- en baankansen, dus kijk zeker of je er in de reguliere opleiding al wat van mee kunt pikken om enthousiast te rakenquote:Op donderdag 15 oktober 2020 20:30 schreef Broccolitaartje het volgende:
Even nog 2 vragen om een beter beeld te krijgen van mn eigen mogelijke opties (student GNK):
Ben je gepromoveerd? Is een promotieonderzoek nodig om de opleiding in te komen?
Wat was je gaan doen als je geen geriater was geworden? (Je mag uiteraard niet voor internist ouderengeneeskunde kiezen :p )
En ik vroeg mij af: Heb jij nooit het gevoel van “waarom houden we deze persoon nog in leven?” Ik vind het persoonlijk vaak best moeilijk om te zien dat een of ander oud, gammel besje door de huisarts wordt doorverwezen ivm verdenking op één of ander carcinoom. Dat je echt denkt van “je moet toch érgens dood aan (mogen) gaan?”
Dat begint meer en meer te komen! Iets minder in mijn vakgebied inderdaad; soms wel door de kinderen inderdaad. Natuurlijk heb je als patiënt recht op inzage in je eigen dossier, maar het kan ingewikkelde situaties opleveren als mensen de uitslag niet goed kunnen duiden (of dat doen met behulp van Google)quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 07:41 schreef F.Sinatra het volgende:
Merk je er iets van de men nu makkelijk toegang heeft tot het electronisch dossier?
De patiënt zelf in jouw geval waarschijnlijk niet, maar de kinderen dan wellicht?
Je ziet iedere uitslag terug, en kunt daar zelf allerlei conclusies aan gaan verbinden immers.
Ja, is ook dubbel.quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 11:10 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Dat begint meer en meer te komen! Iets minder in mijn vakgebied inderdaad; soms wel door de kinderen inderdaad. Natuurlijk heb je als patiënt recht op inzage in je eigen dossier, maar het kan ingewikkelde situaties opleveren als mensen de uitslag niet goed kunnen duiden (of dat doen met behulp van Google)
Het is overal net wat anders geregeld, soms zit er een X periode vertraging in tussen wanneer de arts het ziet en wanneer patiënten het in kunnen zien. Dit geeft je de tijd in de tussentijd een gesprek te plannen bijvoorbeeld.
Addendum:
Wat ik er ook van merk, is screenshots van vrienden. Dit zijn mijn bloeduitslagen, wat heb ik
Absoluut, meer dan eens. Het blijft mensenwerk. De gevolgen zijn soms nihil, soms groot. Ook hierin is transparantie belangrijk.quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 11:17 schreef Meridiaan het volgende:
Heb je wel eens een verkeerde inschatting gemaakt en daar -achteraf gezien- anders mee om had willen gaan?
Gewoon in dienst van het ziekenhuis; de sores die een maatschap met zich meebrengt is ook niet mijn dingquote:Op vrijdag 16 oktober 2020 11:49 schreef golfer het volgende:
Ben je in dienst van het ziekenhuis of onderdeel van een maatschap?
Hahaha, nou niet allemaal denken dat je een longembolie hebt he, daarom noemde ik hem niet!quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 11:51 schreef Viv het volgende:
@:VraagWatJeWil En, wat was dat ene kenmerk van een longembolie? Cliffhanger zo!
Ik ben niet gelovig, kan ook niet zeggen dat werk daar invloed op heeft (gehad).quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 13:58 schreef Eaten_alive_by_maggots het volgende:
Gelooft u? Heeft u al zaken meegemaakt die u op een of andere manier erover doen nadenken?
Nooit patiënten gehad die een bijna dood ervaring meegemaakt hadden?quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 15:03 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Ik ben niet gelovig, kan ook niet zeggen dat werk daar invloed op heeft (gehad).
Natuurlijk gebeuren er soms zaken dat mensen gruwelijk veel mazzel of pech hebben, dat je denkt: hoe kan dit? Maar heb daarvoor de verklaring nooit in het spirituele of religieuze gezocht
Ik heb wel eens patiënten gehad die vertelden over hun bijna dood ervaring, of over andere ervaringen die op medische / wetenschappelijke wijze niet te verklaren waren.quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 15:08 schreef Eaten_alive_by_maggots het volgende:
[..]
Nooit patiënten gehad die een bijna dood ervaring meegemaakt hadden?
Dankje voor je uitgebreide antwoord. Inderdaad lastig als iedereen zijn ongefundeerde mening geeft. Maar de verzorgers hebben vaak een goed inzicht hoe het met bewoner gaat. Kan andersom soms ook vervelend zijn dat een arts het heel anders ziet terwijl hij/zij de bewoner nauwelijks kent.quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 10:13 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
1) Zeker! Is een verplicht onderdeel van de opleiding (in elk geval waar ik deze gevolgd heb). Daarnaast werken veel geneeskundestudenten als bijbaan in een verpleeghuis, dus doe je daar ervaring op. De instelling waar ik gewerkt heb, is het ook een tijd verplicht geweest.
2) Als er goede argumenten zijn, ga ik erin mee haha. En ook soms op onderbuikgevoel, als iemand echt zegt van ik kan er de vinger niet op leggen maar ik vertrouw het niet, kun je komen beoordelen, dan neem ik dat ook serieus natuurlijk. Ik zal dan eerst proberen door met gerichte vragen te kijken of we samen wel concreter kunnen krijgen waaróm diegene een niet pluis gevoel heeft, vaak kom je dan samen al verder ook. Maar als iemand ondanks bespreken/sparren/uitleg echt zegt: ik vertrouw het niet. Dan kom ik. Als iemand zo'n duidelijk signaal geeft dat wat ze zien, uitistijgt boven waar ze de verantwoordelijkheid voor kunnen dragen. Dat zou ik zelf ook willen namelijk (en wilde ik als co-assistent etc natuurlijk ook)
Ik hang verder de visie aan dat ik het belangrijk vind dat iedereen vanuit de kwaliteiten van zijn of haar professie bijdraagt. Natuurlijk denk je multidisciplinair met elkaar mee, dat is de kracht van deze manier van werken; maar ik ben geen verzorgende/verpleegkundige/fysiotherapeut/psycholoog et cetera, daar heb ik de opleiding niet voor gevolgd en de kennis en kunde niet van in huis. Ik vind het dus ook heel belangrijk om niet op hun stoel te gaan zitten, want dat kán ik simpelweg niet. Mijn taak is wel om de regie (overzicht/integratie) te houden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het volgende kan verwoorden, maar vind het wel belangrijk om eerlijk te zijn.
Het gebeurt regelmatig dat ik bijvoorbeeld mailtjes krijg dat een bepaalde patiënt toch maar één of ander homeopathisch supplement moeten gaan gebruiken, want daar hebben ze zelf ook goede ervaringen mee. Of dat er tegen families een diagnose is genoemd die helemaal niet blijkt te kloppen, wat ik dan recht moet zetten wat regelmatig gewoon moeizaam gaat. 'ja maar hij/zij zei toch dat ze uitgedroogd was...' Ja, maar ik heb het bloedonderzoek voor me, en er is gelukkig écht geen sprake van uitdroging. (Om dan een week later te horen: 'jaaa want bij opname was ze ook uitgedroogd he!)
Dat vind ik wel gewoon lastig mee om te gaan, dat is iets wat ik als persoon/karakter lastig vind, maar professioneel mee om moet gaan
3) De instelling waar ik gewerkt heb, was het gebruikelijk om inderdaad een middag in de huiskamer te gaan zitten bijvoorbeeld. Om patiënten te leren kennen, of om gedrag van een specifieke patiënt te duiden als we er niet uitkwamen. Kan inderdaad heel waardevol zijn, maar vanuit de visie die ik eerder noemde vind ik het dus nog belangrijker dat verzorgende in de kracht van hun professie staan en het gedrag kunnen observeren en vervolgens kunnen bespreken. Want uiteindelijk kan ik een dagdeel kijken... Maar dat is nog steeds niet hetzelfde als jarenlang dag in dag uit voor iemand zorgen.
Kritisch kijken is zeer belangrijk! Zie ook mijn eerdere reactie over het belang van medicatie reviews. En daarbij moet je ook durven wat te stoppen inderdaad, niet maar doorgeven omdat het al zo lang gegeven wordt. Zoals in dat eerdere bericht genoemd is het wel ontzettend tijdrovend om het goed uit te zoeken, in stappen af te bouwen en dat te vervolgen. Maar er is zeker nog winst in te behalenquote:Op vrijdag 16 oktober 2020 18:13 schreef Poison-Ivy het volgende:
Hoe sta je tegenover kritisch kijken of medicatie nog nodig is bij ouderen?
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Hoe sta je tegenover vitamine D standaard geven aan die oudjes die nog amper buiten komen?
Eigenlijk zou dat standaard getest moeten worden ofzo 😊.
Mijn oma had mega tekort aan vitamine D maar daar kwamen ze erg laat achter.
Dit is al uitgebreid aan bod gekomen, echt de moeite waard om even terug te lezen.quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 18:13 schreef Poison-Ivy het volgende:
Hoe sta je tegenover kritisch kijken of medicatie nog nodig is bij ouderen?
Mijn oma van 93 had een rol met rijen chronische medicatie. Nooit werd er eens kritisch naar gekeken door de huisarts in het verzorgingstehuis want ja...het loopt nou eenmaal via die rol.
Ik heb nooit een euthanasie uitgevoerd. De verzoeken komen al relatief weinig voor, en lang niet elk verzoek wordt een daadwerkelijke euthanasie. Er zijn veel artsen die het nooit zullen uitvoeren of maximaal één keer in hun carrièrequote:Op vrijdag 16 oktober 2020 20:15 schreef TR08 het volgende:
Hoe heb je voor jezelf emotioneel je eerste euthanasie ervaren?
Is het niet zo dat de client zelf de ''kill button'' spuit in het infuus moet indrukken?quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 20:15 schreef TR08 het volgende:
Hoe heb je voor jezelf emotioneel je eerste euthanasie ervaren?
De arts spoot bij de mij bekende gevallen gewoon zelf de medicatie in.quote:Op zaterdag 17 oktober 2020 10:01 schreef osodevo het volgende:
[..]
Is het niet zo dat de client zelf de ''kill button'' spuit in het infuus moet indrukken?
Dit vat het inderdaad goed samenquote:Op zaterdag 17 oktober 2020 10:54 schreef TR08 het volgende:
[..]
De arts spoot bij de mij bekende gevallen gewoon zelf de medicatie in.
Of het soms anders gaat weet ik niet maar dan zit je wellicht meer in het spectrum van hulp bij zelfdoding dan euthanasie. Waarbij ik niet weet of dat nu überhaupt legaal is.
Euthanasie is normaliter ook eerst slaapmiddel en als dat eenmaal werkt daarna een middel om het hart te stoppen. Die tweede stap kan de patiënt niet zelf doen.
Zeker dat witte spul?quote:Op zaterdag 17 oktober 2020 11:17 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Dit vat het inderdaad goed samen
Het zijn losse injecties die worden toegediend
Één van de middelen kan sowieso inderdaad wit zijn, het slaapmiddel is dat. Of het altijd wit is of dat het juist ook doorzichtig kan zijn weet ik niet, dat is meer een vraag voor een apotheker denk ik.quote:
Ik weet om wat voor middelen het gaat. Heb het zelf eens bij mijzelf mogen toedienen voordat ik geopereerd werd. Bijzonder gevoel gaf het wel.quote:Op zondag 18 oktober 2020 12:58 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Één van de middelen kan sowieso inderdaad wit zijn, het slaapmiddel is dat. Of het altijd wit is of dat het juist ook doorzichtig kan zijn weet ik niet, dat is meer een vraag voor een apotheker denk ik.
Patiënten vinden het ook altijd gek dat ik vaak niet weet wat 'dat kleine ronde gele pilletje is' of zo
Dankjewel voor jouw antwoord ♡quote:Op vrijdag 16 oktober 2020 18:28 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Kritisch kijken is zeer belangrijk! Zie ook mijn eerdere reactie over het belang van medicatie reviews. En daarbij moet je ook durven wat te stoppen inderdaad, niet maar doorgeven omdat het al zo lang gegeven wordt. Zoals in dat eerdere bericht genoemd is het wel ontzettend tijdrovend om het goed uit te zoeken, in stappen af te bouwen en dat te vervolgen. Maar er is zeker nog winst in te behalen
Vitamine D standaard suppleren wordt heel veel over gepubliceerd en onderzocht, een éénduidig antwoord is er nog niet. Ik houd vooral het doel voor ogen (sterke botten) dus kijk ook naar of iemand alleen maar zit/ligt of nog loopt.
Vitamine D controleren zit in bijna elk standaard lab voor ouderen (verpleeghuis en ziekenhuis bij opname) of bij vermoeidheid bijvoorbeeld. Daarnaast prik ik het ook laagdrempelig bij klachten van somberheid
Echter is het lab niet alleszeggend. Soms (vaak) hebben mensen een super laag vitamine D maar daar echt geen klachten van, en voelen ze zich ook niet beter met suppletie. Dus ik ben houd de richtlijnen aan qua standaard suppletie, maar probeer daarnaast kliniek en lab samen te beoordelen. De patiënt die tegenover je zit is net zo belangrijk als wat zijn bloed zegt
Oh, misschien één van deze 2474 ronde gele pilletjes?quote:Op zondag 18 oktober 2020 12:58 schreef VraagWatJeWil het volgende:
Patiënten vinden het ook altijd gek dat ik vaak niet weet wat 'dat kleine ronde gele pilletje is' of zo
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |