quote:
Op donderdag 14 mei 2020 10:56 schreef Cyan9 het volgende:[..]
We zijn met z'n drieën met haar naar de dierenarts gegaan, die had gelukkig geen andere afspraken. Ze was best wel onrustig, want ze heeft de dierenartspraktijk nooit een leuke plek gevonden. Ze werd eerst verdoofd in de behandelruimte, toen ben ik met haar mee geweest. Daarna mocht ze weer terug naar de wachtkamer, en konden we er met z'n drieën bij zijn terwijl ze langzaam rustig in slaap viel. Dat was eigenlijk één van de moeilijkste momenten, om het besef te hebben en ook echt te zien dat het begonnen is. De dierenarts heeft toen in de wachtkamer de laatste injectie gegeven, zodat we ook daar allemaal bij konden zijn. Toen ging het eigenlijk verrassend snel, dat zegt ook wel wat over hoeveel energie ze nog had.
We hebben toen nog een tijdje bij haar gezeten, en dan wordt het gevoel van dat ze er niet meer is opeens super groot. Ik vond het best wel moeilijk om op een gegeven moment te besluiten van "ok, dit is het, dit is voldoende" en haar achter te laten. Ze lag er wel echt heel mooi bij, op haar buik, poten een beetje wijd, zoals ze ook altijd graag sliep. En midden in de ruimte natuurlijk, hartstikke in de weg voor iedereen, want dat deed ze ook het liefste zolang we haar hebben gehad, in de weg liggen en er voor zorgen dat iedereen bijna over je struikelt.
Ze is later die dag vanuit de dierenartspraktijk opgehaald door de mensen van het huisdieren crematorium. Wij hebben thuis de rest van de dage herinneringen opgehaald en foto's gekeken. En toen ik weer in m'n eigen huis was, voelde het gek genoeg zelfs daar leger aan dan normaal, terwijl ze daar nooit bij me heeft gewoond. Gek hoe die dingen werken..
Wat mooi dat jullie er alledrie bij hebben kunnen zijn!
En dat het op haar eigen manier is gegaan, zoals ze anders gewoon in slaap was gevallen. En ook mooi dat jullie achteraf nog herinneringen op hebben kunnen halen.
Veel sterkte nog! Dit zal best nog even kunnen duren voordat het echt "went".