Depressie & Angst #166

Aan de mensen met een angststoornis: hoe gaan jullie hiermee om in deze tijden? Ikzelf merk dat ik erg bang ben, maar hoe weet je of het bovenmatige angst is?

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 09:15 schreef Tinkepink het volgende:
Aan de mensen met een angststoornis: hoe gaan jullie hiermee om in deze tijden? Ikzelf merk dat ik erg bang ben, maar hoe weet je of het bovenmatige angst is?

Nou voor het corona virus was er een periode waarin ik iedere dag bang was dat er ineens familieleden of anderen zouden overlijden. Ik kreeg toen een obsessieve stoornis die ik met zelfhulpboeken had verminderd. Wat in die zelfhulpboeken stond was gewoon simpel, je hebt er toch geen invloed op. Nu met het corona virus heb ik er wat meer invloed op en anderen ook zolang je de instructies opvolgt daarom ben ik er ook veel minder mee bezig.

Die angst die ik eerst had waren meer zenuwen, en die kon ik nog enigszins relativeren. 'Achteraf ben je blij dat je bent gegaan' 'Wat is nou het ergste dat er kan gebeuren' 'Gaat het niet dan gaat het niet'. En dat wisselde ook elke dag. En de laatste tijd ging het juist beter, ik had weer afspraken in m'n agenda staan, dingen waar ik naar uitkeek. Ik ben nu angstiger dan toen mijn angststoornis begon Heb maar valeriaan gekocht, wie weet ontspan ik dan een beetje.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 09:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nou voor het corona virus was er een periode waarin ik iedere dag bang was dat er ineens familieleden of anderen zouden overlijden. Ik kreeg toen een obsessieve stoornis die ik met zelfhulpboeken had verminderd. Wat in die zelfhulpboeken stond was gewoon simpel, je hebt er toch geen invloed op. Nu met het corona virus heb ik er wat meer invloed op en anderen ook zolang je de instructies opvolgt daarom ben ik er ook veel minder mee bezig.

Dat je er toch geen invloed op hebt maakt mij juist angstig gek genoeg. Ik ben gewend te handelen, maar dat gaat nu niet. Hoe zorg je er bijvoorbeeld voor dat je dierbaren zich beschermen en zich dusdanig gedragen dat ze (ook geestelijk) gezond blijven?

Ik moet zeggen dat ik toch wel heel blij ben met mijn medicatie nu. Dat dempt zodanig dat ik niet continu dat paniekgevoel heb. Dat heb ik normaal al bij de griep... zo is het te behappen.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 10:48 schreef Nijna het volgende:
Ik moet zeggen dat ik toch wel heel blij ben met mijn medicatie nu. Dat dempt zodanig dat ik niet continu dat paniekgevoel heb. Dat heb ik normaal al bij de griep... zo is het te behappen.

+1
Zonder medicatie zou ik ws allang geflipt zijn van angst...

T sociale isolement helpt me niet echt momenteel...

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 10:32 schreef Tinkepink het volgende:
Dat je er toch geen invloed op hebt maakt mij juist angstig gek genoeg. Ik ben gewend te handelen, maar dat gaat nu niet. Hoe zorg je er bijvoorbeeld voor dat je dierbaren zich beschermen en zich dusdanig gedragen dat ze (ook geestelijk) gezond blijven?

Ik heb het geluk dat de anderen de maatregelen serieus nemen en er ook naar handelen maar ik geef wel advies. Gelukkig luisteren ze daar ook wel naar. Want andersom doe ik dat ook. Ik ga vaak op bezoek ook al heb ik eigelijk andere dingen te doen. Maar ik ga dan weer om en nabij bezoek aan anderen niet naar de winkel bijv. En ik probeer zo min mogelijk aan te raken. Al weet ik niet of dat helpr

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 11:40 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik heb het geluk dat de anderen de maatregelen serieus nemen en er ook naar handelen maar ik geef wel advies. Gelukkig luisteren ze daar ook wel naar. Want andersom doe ik dat ook. Ik ga vaak op bezoek ook al heb ik eigelijk andere dingen te doen. Maar ik ga dan weer om en nabij bezoek aan anderen niet naar de winkel bijv. En ik probeer zo min mogelijk aan te raken. Al weet ik niet of dat helpr

Jij gaat dus gewoon naar buiten? Dat doen wij al een week niet meer. Alleen af en toe boodschappen doen. Dat is het.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 09:15 schreef Tinkepink het volgende:
Aan de mensen met een angststoornis: hoe gaan jullie hiermee om in deze tijden? Ikzelf merk dat ik erg bang ben, maar hoe weet je of het bovenmatige angst is?

Ik heb sowieso al selectieve smetvrees en dat is niet veel erger geworden. Verder heb ik denk ik een passende mate van bezorgdheid.

Of je angst bovenmatig is hangt van het volgende af:
- Wat is het precies waar je bang voor bent? Zelf ziek worden? Doodgaan? Anderen ziek maken? Niet meer aan essentiële producten (m.n. voedsel) kunnen komen? Economische gevolgen? Beperking van mogelijkheden (gaan waar je wilt, mensen zien, leuke activiteiten). Complete massapaniek, verhoogde criminaliteit, etc.?
- In hoeverre belemmert die angst je en lijd je eronder?

Ik vind het in deze situatie zowel normaal om niet bang te zijn als om wel (enigszins) bang te zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 19-03-2020 12:30:31 ]

Waar ik het meest bang voor ben is het gebrek aan controle. Nu ik opgenomen ben, maar ook straks als ik weer thuis ben. Want ik woon niet alleen. Ik kom het liefst de deur niet meer uit dan, maar mijn moeder en stiefvader werken geloof ik nog gedeeltelijk en zijn misschien minder voorzichtig. Ik ben bang dat zij mij besmetten. Verder heb ik wel de behoefte om te hamsteren, omdat iedereen dat doet en ik daardoor mogelijk niet aan de producten zou kunnen komen die ik nodig heb. Tegelijkertijd besef ik dat ik dan meedoe aan overbodig paniekerig gedrag wat juist leidt tot problemen die er anders niet zouden zijn, zeker voor de mensen die nog wel werken en niet op de meest tactische tijdstippen naar de supermarkt kunnen, waardoor zij niet in hun noodzakelijke behoeftes kunnen voorzien.

Wat mij rust zou geven is als ik alleen zou wonen en genoeg essentiële producten op voorraad zou hebben om mezelf twee weken volledig te kunnen isoleren.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 12:20 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik heb sowieso al lichte smetvrees en dat is niet veel erger geworden. Verder heb ik denk ik een passende mate van bezorgdheid.

Of je angst bovenmatig is hangt van het volgende af:
- Wat is het precies waar je bang voor bent? Zelf ziek worden? Doodgaan? Anderen ziek maken? Niet meer aan essentiële producten (m.n. voedsel) kunnen komen? Economische gevolgen? Beperking van mogelijkheden (gaan waar je wilt, mensen zien, leuke activiteiten). Complete massapaniek, verhoogde criminaliteit, etc.?
- In hoeverre belemmert die angst je en lijd je eronder?

Ik vind het in deze situatie zowel normaal om niet bang te zijn als om wel (enigszins) bang te zijn.

Fijn dat je smetvrees niet erger is geworden.

Vanuit mijn beroep ben ik gewend om in (risico)scenario’s te denken. Dit heeft tot gevolg dat ik automatisch ver vooruitkijk naar de (negatieve) gevolgen van een (veranderende of juist niet veranderende) situatie.
Verstandelijk weet ik dat deze crisis ook goede zaken gaat voortbrengen, maar ik merk dat ik me toch focus op de negatieve kanten. Korte termijn: kans op zwaar ziektebed en zelfs de doo voor mezelf en de geliefden om mij heen, middellange termijn gebrek aan levensmiddelen en geld, lange termijn het verliezen van onze vrijheid van leven.

Omdat ik me gisteren heb laten testen (benauwd) kunnen we ook het huis niet uit om levensmiddelen te halen. Dat vind ik ook wel wat vervelend eigenlijk.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 09:15 schreef Tinkepink het volgende:
Aan de mensen met een angststoornis: hoe gaan jullie hiermee om in deze tijden? Ikzelf merk dat ik erg bang ben, maar hoe weet je of het bovenmatige angst is?

Moet zeggen dat mijn pleinvrees juist erg lekker gaat op het vanuit huis werken. Ben eerder benieuwd hoe dat gaat zodra ik weer naar kantoor moet. Dat is toch lastiger als je weer uit dat ritme bent.

Neem de maatregelen wel heel serieus, en kan me er wel druk over maken. Maar dat voelt allemaal 'normaler' dan mijn normale angstklachten.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 12:39 schreef Myraela het volgende:

[..]

Moet zeggen dat mijn pleinvrees juist erg lekker gaat op het vanuit huis werken. Ben eerder benieuwd hoe dat gaat zodra ik weer naar kantoor moet. Dat is toch lastiger als je weer uit dat ritme bent.

Neem de maatregelen wel heel serieus, en kan me er wel druk over maken. Maar dat voelt allemaal 'normaler' dan mijn normale angstklachten.

Dat vind ik fijn om te horen voor jou. En gek genoeg ook geruststellend dat je “normale” angstklachten anders voelen.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 00:16 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Sorry, je bedoelde corona maatregelen. Dat had ik verkeerd gelezen.
Wat maakt jou woedend op de mensen op straat?
Bij mij is het ergernis en jaloezie. Mensen die wel dingen durven (autorijden, was zelf na 100 lessen nog niet geslaagd viel in de slechte leerling categorie, enz) en mensen die langzaam zijn en niks durven bijna aanrijden. Mensen die om de haverklap op straat spugen en ranzig erbij rochelen. Dan denk ik oke nu zie ik het zodat ik om kan lopen, maar een andere keer niet. Het komt over alsof ze duidelijk willen maken hoe erg ze je verachten omdat hun leven beter is dan het jouwe, dan wil ik ze uitschelden. Moeders met buggy's en krijsende kinderen. Oke ik heb aan de ene kant respect voor moeders maar ik haat die overload aan prikkels als het onbekenden zijn. Moeders die hun kinderen niet in de hand hebben, het allerergste. Mensen die in zichzelf vals neuriën fluiten of zingen en verdacht vrolijk zijn. Ik probeer dan te denken: goh wat leuk dat die persoon vrolijk is. Maar het zijn altijd vage types die dat doen. Dan krijg ik het gevoel alsof het halve zolen/criminelen zijn.

Bij mij is het deels anders. Een combinatie van wantrouwen/angst (het idee dat mensen iets slechts met me van plan zijn, zeker als ze in groepen zijn), ergernis (domheid - soms stralen ze dat al uit) en walging/afkeur van de mens in het algemeen. Ik vind vooral gezichten heel vervelend om te zien. Alsof het pijn doet aan mijn ogen of zo. En hoe mensen ruiken.

-stukje geknipt-

quote:

Het komt over alsof ze duidelijk willen maken hoe erg ze je verachten omdat hun leven beter is dan het jouwe, dan wil ik ze uitschelden

Maar heb jij zelf het idee dat hun leven beter is of denk je dat die anderen denken dat hun leven beter is dan het jouwe? Hoe merk je dan dat mensen je verachten?

quote:

[..]

Maar wat zeg je dan tegen mensen die zeggen "je probeert het te weinig" of "het komt vanzelf goed gewoon blijven proberen"?

Dat eerste hoor ik zelden, want ik probeer best wel veel. Maar de laatste keer dat iemand dat zei heb ik wel advies opgevolgd (dat ging om een sociale situatie waarbij ik compleet buiten de groep viel omdat ik me steeds afzonderde). Dat tweede hoor ik nauwelijks nog sinds ik mijn diagnose ASS heb. Daarvoor lag de focus op zo normaal mogelijk doen, over je grenzen gaan, want dan wen je er wel aan. Nu ligt de focus op het accepteren van beperkingen en juist niet over je grenzen gaan, maar alles zo prikkelarm en gestructureerd mogelijk houden.

quote:

[..]

Ja oke, als je je doelen ermee haalt. Maar dan is het geen moeten meer toch? Dan wil je het toch eerder? En je vond moeilijk te bepalen wat goed voor je is schreef je dus ook wat je nou wel of niet moet van jezelf? Of weet je dat wel?

Ja, dat klopt, ergens wil ik het. Maar is dat omdat ik 'normaal' wil zijn/niet wil afwijken en opvallen/niet moeilijk wil doen/anderen tevreden wil houden of omdat ik echt de intrinsieke behoefte heb? Meestal is het dat eerste. En je hoeft niet altijd alleen maar te doen wat voor jezelf het meest voordeel oplevert, rekening houden met anderen is ook belangrijk. Maar dat is niet het enige. Want er zijn veel dingen die ik van mezelf moet die ook geen voordeel opleveren voor anderen. Integendeel, het leidt tot stress en daarmee kan ik anderen juist tot last zijn (prikkelbaarheid, slechter functioneren, crisis, opnames, etc.).
Waar ligt de grens tussen te egoïstisch zijn en je lijdensdruk onnodig verhogen doordat je continu dingen doet die helemaal niet goed voor je zijn?
Het besef dat sommige dingen niet moeten, alleen van mezelf, komt meestal doordat andere mensen me daarop wijzen.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 19-03-2020 13:25:15 ]

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 12:31 schreef Tinkepink het volgende:

[..]

Fijn dat je smetvrees niet erger is geworden.

Vanuit mijn beroep ben ik gewend om in (risico)scenario’s te denken. Dit heeft tot gevolg dat ik automatisch ver vooruitkijk naar de (negatieve) gevolgen van een (veranderende of juist niet veranderende) situatie.
Verstandelijk weet ik dat deze crisis ook goede zaken gaat voortbrengen, maar ik merk dat ik me toch focus op de negatieve kanten. Korte termijn: kans op zwaar ziektebed en zelfs de doo voor mezelf en de geliefden om mij heen, middellange termijn gebrek aan levensmiddelen en geld, lange termijn het verliezen van onze vrijheid van leven.

Omdat ik me gisteren heb laten testen (benauwd) kunnen we ook het huis niet uit om levensmiddelen te halen. Dat vind ik ook wel wat vervelend eigenlijk.

De kans dat je ernstige symptomen ontwikkelt als je besmet zou raken is klein, en dat je zelf overlijdt al helemaal. Maar dat weet je vast wel. En die andere dingen zullen ook wel meevallen. Maar daar is geen zekerheid over. Ik vind het wel logisch dat je af en toe bij zulke dingen stilstaat. Dat doe ik ook. Het zijn geen compleet irreële scenario's. Maar ik ben er niet de hele tijd mee bezig. Als deze angsten je echt beheersen is het wel zonde. Juist de paniek van de mensen verergert de situatie, ze gaan gedrag vertonen dat extra problemen veroorzaakt. Dat is niet beschuldigend bedoeld overigens.

Het voordeel van deze angst is dat de vermijding die eruit voortkomt daadwerkelijk je veiligheid vergroot.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 12:39 schreef Myraela het volgende:

[..]

Moet zeggen dat mijn pleinvrees juist erg lekker gaat op het vanuit huis werken. Ben eerder benieuwd hoe dat gaat zodra ik weer naar kantoor moet. Dat is toch lastiger als je weer uit dat ritme bent.

Neem de maatregelen wel heel serieus, en kan me er wel druk over maken. Maar dat voelt allemaal 'normaler' dan mijn normale angstklachten.

Autisten en agorafoben hebben de tijd van hun leven

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 19-03-2020 17:52:32 ]

Hoesten: check.
Benauwd: check.
Snotteren: check.
Koorts: check.

Heb ik dit iedere keer als het weer omslaat: check.
Was dit tot een paar weken geleden gewoon ongemakkelijk, maar ben je nu een paria: check.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 17:31 schreef Burner82 het volgende:
Hoesten: check.
Benauwd: check.
Snotteren: check.
Koorts: check.

Heb ik dit iedere keer als het weer omslaat: check.
Was dit tot een paar weken geleden gewoon ongemakkelijk, maar ben je nu een paria: check.

Mijn zoontje hoest 10 mnd vh jaar door zn astma, wordt nu ook telkens verschrikt aangekeken...

Zelf heb ik in navolging van de kinderen keelpijn en een loopneus en ik kan 85% vd tijd denken acht verkoudheid maar soms krijgt de paniek de overhand en heb ik mezelf al bijna begraven

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 17:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Mijn zoontje hoest 10 mnd vh jaar door zn astma, wordt nu ook telkens verschrikt aangekeken...

Zelf heb ik in navolging van de kinderen keelpijn en een loopneus en ik kan 85% vd tijd denken acht verkoudheid maar soms krijgt de paniek de overhand en heb ik mezelf al bijna begraven

Ik heb astmatische bronchitus, dus ik weet dat dit gebeurd als het weer omslaat... Puffertje erbij, als het echt uit de hand loopt anit-biotica/prednisolon, en door....

Die letterlijke snotneuzen, kunnen net heel goed ertegen en verspreiden het bijna niet (itt bijna alles, lopende bacterie-bakken dat ze zijn) dus dat is wel weer grappig.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 11:46 schreef Tinkepink het volgende:
Jij gaat dus gewoon naar buiten? Dat doen wij al een week niet meer. Alleen af en toe boodschappen doen. Dat is het.

Alleen naar familie op dit moment. En daar de voorzorgmaatregelen in acht nemen zoals afstand, handen wassen, oppervlakten afnemen met schoonmaakdoekje, handschoenen. Wou eerst ook mondkapjes maar gezien het tekort en dat het toch vaak niet schijnt te helpen toch maar achterwege gelaten. En idd boodschappen maar zo min mogelijk. Aan de andere kant, zo bouw je ook minder weerstand op (heb me er niet in verdiept dus geen idee wat ik daarvan moet geloven maar het klinkt aannemelijk). Dus twijfel daar nog een beetje over of ik dat gewoon normaal moet doen of zo min mogelijk.

quote:

Op donderdag 19 maart 2020 12:54 schreef kuolema het volgende:
Bij mij is het deels anders. Een combinatie van wantrouwen/angst (het idee dat mensen iets slechts met me van plan zijn, zeker als ze in groepen zijn), ergernis (domheid - soms stralen ze dat al uit) en walging/afkeur van de mens in het algemeen. Ik vind vooral gezichten heel vervelend om te zien. Alsof het pijn doet aan mijn ogen of zo. En hoe mensen ruiken.

Nou wantrouwen/angst herken ik wel. Maar gelukkig niet heel erg ofzo en alleen bij sommige mannen/groepen. Maar durf sowieso niemand (man/vrouw/ertussenin/kind/dier) aan te kijken. En ook die weerzin jegens mensen in het algemeen... Zie mijn onderschrift. Al heb ik echt een dubbel gevoel bij die reddit. Zelfs de users daar zijn het vaak niet eens met zichzelf. Ze haten hoe de mens in het algemeen is, maar dan weer niet de mens individueel, in logische zin klopt er volgens mij niets van en toch herken ik me deels wel in het gevoel. Bijna iedereen wel denk ik? Maar dat kan ik mishebben.
Waarom doen gezichten pijn aan je ogen? Apart! En stinkt echt iedereen volgens jou? Heb je dat ook snel bij andere dingen dan mensen /verhoogde reukzin of stinken volgens jou echt alleen andere mensen?

quote:

Maar heb jij zelf het idee dat hun leven beter is of denk je dat die anderen denken dat hun leven beter is dan het jouwe? Hoe merk je dan dat mensen je verachten?

Beide! Uit ervaring met het ontmoeten van nieuwe mensen heeft grof geschat 90% hun leven beter voor elkaar dan ik. En ik denk dat zij mij verachten omdat ze kuchen (deden ze al voor corona), op de grond spugen of gewoon hardop zeggen dat ik niet aantrekkelijk ben.

quote:

Dat eerste hoor ik zelden, want ik probeer best wel veel. Maar de laatste keer dat iemand dat zei heb ik wel advies opgevolgd (dat ging om een sociale situatie waarbij ik compleet buiten de groep viel omdat ik me steeds afzonderde). Dat tweede hoor ik nauwelijks nog sinds ik mijn diagnose ASS heb. Daarvoor lag de focus op zo normaal mogelijk doen, over je grenzen gaan, want dan wen je er wel aan. Nu ligt de focus op het accepteren van beperkingen en juist niet over je grenzen gaan, maar alles zo prikkelarm en gestructureerd mogelijk houden.

Ok mijn eerste reactie was: het probleem is dus niet opgelost? Want het lijkt me moeilijk en veel minder voldoening geven om je omgeving altijd maar prikkelarm te houden. Tegelijkertijd is het natuurlijk heel mooi dat een label in jouw geval voor meer acceptatie/begrip van je omgeving heeft gezorgd.

quote:

Ja, dat klopt, ergens wil ik het. Maar is dat omdat ik 'normaal' wil zijn/niet wil afwijken en opvallen/niet moeilijk wil doen/anderen tevreden wil houden of omdat ik echt de intrinsieke behoefte heb? Meestal is het dat eerste. En je hoeft niet altijd alleen maar te doen wat voor jezelf het meest voordeel oplevert, rekening houden met anderen is ook belangrijk. Maar dat is niet het enige. Want er zijn veel dingen die ik van mezelf moet die ook geen voordeel opleveren voor anderen. Integendeel, het leidt tot stress en daarmee kan ik anderen juist tot last zijn (prikkelbaarheid, slechter functioneren, crisis, opnames, etc.).
Waar ligt de grens tussen te egoïstisch zijn en je lijdensdruk onnodig verhogen doordat je continu dingen doet die helemaal niet goed voor je zijn?
Het besef dat sommige dingen niet moeten, alleen van mezelf, komt meestal doordat andere mensen me daarop wijzen.

Kan je psycholoog/psychiater dat niet zeggen? Die hebben jou toch immers het label gegeven waaruit blijkt dat jij beperkingen hebt, dan moeten zij toch ook weten wat iemand zoals jij wel en juist niet moet doen?
Als zij het ook niet weten, dan kun je het alleen zelf bepalen aan de hand van je eigen gevoel lijkt mij. Ja, behalve misschien als anderen smekend een beroep op je doen om over je eigen grenzen van wat goed voelt heen te gaan omdat zij dat zoo graag willen.. Maar ik weet niet of dat vaak voorkomt. En wie die mensen dan zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 20-03-2020 19:59:32 ]

quote:

Op vrijdag 20 maart 2020 23:33 schreef Pizzapuntje het volgende:
Date ging door, en ging heel goed. Ze heeft me gezegd dat ze het heel leuk vond en me vaker wil zien.

En wat doe ik zodra ik iemand ook leuk vind.. Precies, het verneuken.

Smiddags met d'r gehad over blowen enzo, en gezegd dat ik dat niet meer doe (wat ik eik ook echt niet meer doe), en wat heb ik vanavond gedaan, jup, geblowd. Why? Geen idee. Nu is ze boos, en terecht. Hoop echt dat ze me nog een kans geeft.

Dat vind ik zo eng. Zelf-saboterend gedrag. Heb er ook vaak last van en ik vertrouw mezelf daardoor helemaal niet meer. Als ik al niet eens van mezelf op aankan waarvan dan wel. Maar ja ik probeer het maar te zien als zoiets onbeinvloedbaars als het weer. Mensen willen het doen voorkomen alsof een soort 100% wilskracht/controle op je handelen voor iedereen bereikbaar is. Nou als je het mij vraagt is dat bullshit. Zou graag willen dat het kon maar volgens mij is het onmogelijk vanwege a. Externe invloeden en b. Interne invloedn (lichamelijk) waar je geen controle over hebt. Dus moet je denk ik ermee leren leven en alleen proberen om ervan te leren meer kan je niet doen. Doet jouw date dan nooit iets impulsiefs waar ze daarna spijt van heeft? Kan het me niet voorstellen.