ADD&ADHD #72 Sluiten is aanmaken

quote:

Op zondag 23 februari 2020 09:39 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja het slaat nergens op (vind ik dan) als ze testen gaan uitvoeren en die even makkelijk weer terzijde kunnen schuiven. Bij mij was dat ook zo, dat de mening van de psycholoog de testuitslagen overruled. Het hele idee van testen lijkt mij nou juist dat het een stuk subjectiviteit weg moet halen Maar hier niet. Ik bedoel prima als die testen alleen maar een soort hulpmiddel voor hen zijn (voor wat denk ik dan maar oke) maar geef dat dan ook van tevoren aan , zo van deze uitslag zal nergens op slaan omdat de test al nergens op gebaseerd is. Maar goed. Kun je nu wel functioneren met je klachten dan? Ze zijn vanzelf weggegaan of je hebt er op gebieden waar dat echt nodig was overheen kunnen zetten begrijp ik?
Ik ben zelf (heb zelf geen adhd) een stuk minder afgeleid als ik gwoon mn nachtrust heb dus 8 uur, dan alsnog moe en chaotisch maar ik kan me dan mentaal iig wel op 1 ding tegelijk focussen.

Dat idd.

Qua functioneren heb ik weinig last (ik ben me bewust van 90% van de tijd als ik een chaoot ben of als stuiterbal tekeer ga en kan daar op handelen), maar om zover te komen heeft het flink tijd gekost. De 10% neem ik voor liefde.

Rust en regelmaat zijn inderdaad een belangrijk onderdeel, al slaap ik gemiddeld maar 5 uur per nacht xD het is voor mij voldoende.

Voor mijn werk is het heerlijk om de stuiterbal te zijn, gezien ik enkel "actief" ben als er stront aan de knikker is, verder zit ik gewoon aan mn bureau papierwerk te doen, waar beperkt druk op zit (papierwerk mag ik weken over doen, terwijl bij shit ik max 72 uur heb).

Thuis is het soms even lastig om niet mee te gaan in de energie van m'n kind, maar het is niet anders (anders vergeet ik rustig het eten van het vuur te halen en kan ik weer iets bestellen of in de mag knallen xD).


Het is voor ieder van belang om zijn/haar eigen manier te vinden hierin. Elke psych/arts kan wel zeggen hoe het voor de meeste werkt, maar dat zegt niet of het voor jouw als persoon werkt

Ik ben een klein beetje uitgebriest inmiddels (er moet ook gewerkt worden, haha) en na nog een giftig telefoontje, lag zaterdagmiddag de verwijzing op de mat.
Ik heb hem meteen ingescand en doorgestuurd.
Nu kan ik iets rustiger afwachten met het idee dat ik echt alles heb gedaan dat in mijn macht ligt

quote:

Op maandag 24 februari 2020 18:28 schreef Skull-splitter het volgende:
Na een maand uitstellen/vergeten eindelijk aannemer gebeld voor een oude lekkage (en inmiddels ook nieuwe langs kieren van het kozijn ) eindelijk eens gebeld, is het uit zijn systeem (in eerlijkheid: hij had al heel vaak gebeld en ik heb wegens werk dan niet opgenomen)

Feestdagen, afspraken en stress zorgen er dan voor dat dat gewoon niet van de grond komt.

Opnieuw gemeld, service verzoek is aangemaakt, morgen weer een poging.

Goed zo

quote:

Op zondag 23 februari 2020 11:08 schreef whoeier het volgende:

Dat idd.

Qua functioneren heb ik weinig last (ik ben me bewust van 90% van de tijd als ik een chaoot ben of als stuiterbal tekeer ga en kan daar op handelen), maar om zover te komen heeft het flink tijd gekost. De 10% neem ik voor liefde.

Rust en regelmaat zijn inderdaad een belangrijk onderdeel, al slaap ik gemiddeld maar 5 uur per nacht xD het is voor mij voldoende.

Voor mijn werk is het heerlijk om de stuiterbal te zijn, gezien ik enkel "actief" ben als er stront aan de knikker is, verder zit ik gewoon aan mn bureau papierwerk te doen, waar beperkt druk op zit (papierwerk mag ik weken over doen, terwijl bij shit ik max 72 uur heb).

Thuis is het soms even lastig om niet mee te gaan in de energie van m'n kind, maar het is niet anders (anders vergeet ik rustig het eten van het vuur te halen en kan ik weer iets bestellen of in de mag knallen xD).


Het is voor ieder van belang om zijn/haar eigen manier te vinden hierin. Elke psych/arts kan wel zeggen hoe het voor de meeste werkt, maar dat zegt niet of het voor jouw als persoon werkt

Maar hoe verklaar jij dan de grote verschillen qua functioneren tussen jou en mensen met adhd die zo slecht functioneren dat ze zelfmoordneigingen ervan krijgen? Wat zorgt voor dat verschil?

quote:

Op maandag 24 februari 2020 22:22 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Maar hoe verklaar jij dan de grote verschillen qua functioneren tussen jou en mensen met adhd die zo slecht functioneren dat ze zelfmoordneigingen ervan krijgen? Wat zorgt voor dat verschil?

Het verklaren is geen relatief iets, ik zie een enorm verschil tussen mensen. In de westerse wereld spreken we enkel over ADHD, zonder graadmeter erbij..

Nu ben ik niet medisch aangelegd, maar ik ben persoonlijk van mening dat er veel variatie zit in de diagnose ADHD, welke met een schaling prima te verklaren is. Daar waar ik vermoedelijk in de lichte categorie zal vallen, zullen er andere in de extreme vallen.

Hiernaast vermoed ik dat er een grondlegging is in de opvoeding en omgeving. Een kind welke vanaf jongs af aan gewend is om in rust en regelmaat te leven (met of zonder diagnose), zal in tijden van chaos terugkeren naar deze situatie (zover mogelijk). Hiernaast is er een evident verschil zichtbaar tussen mensen die in hun jeugd geleerd hebben dat het okay als het niet lukt en het ook goed is om dan hulp te vragen vs. gepusht worden om het altijd maar goed te doen en "gestraft" worden als ze falen.

Vandaar ook dat ik tegenstander ben van generalisatie in diagnose en behandeling, leuk dat het gemiddelde bekend is en dat hier een generale aanpak voor bestaat, maar we zijn allemaal verschillend en zo zou het bekeken moeten worden.

Maar goed,

quote:

Op maandag 24 februari 2020 06:56 schreef Muck het volgende:
Ik ben een klein beetje uitgebriest inmiddels (er moet ook gewerkt worden, haha) en na nog een giftig telefoontje, lag zaterdagmiddag de verwijzing op de mat.
Ik heb hem meteen ingescand en doorgestuurd.
Nu kan ik iets rustiger afwachten met het idee dat ik echt alles heb gedaan dat in mijn macht ligt

hoppa

quote:

Op maandag 24 februari 2020 18:28 schreef Skull-splitter het volgende:
Na een maand uitstellen/vergeten eindelijk aannemer gebeld voor een oude lekkage (en inmiddels ook nieuwe langs kieren van het kozijn ) eindelijk eens gebeld, is het uit zijn systeem (in eerlijkheid: hij had al heel vaak gebeld en ik heb wegens werk dan niet opgenomen)

Feestdagen, afspraken en stress zorgen er dan voor dat dat gewoon niet van de grond komt.

Opnieuw gemeld, service verzoek is aangemaakt, morgen weer een poging.

Zo herkenbaar vooral ook dat t dan erger wordt en je jezelf nog niet meteen in beweging geschopt krijgt.. gek eigenlijk he, dat dat zo werkt

Vaak heb ik veel moeite om dingen die ik meemaak of denk voor me te houden. Ook intieme dingen die je niet zo snel zou moeten vertellen, of details van dingen die ik meemaak doe overbodig zijn voor andermans oren.

Ik ben regelmatig een enorme flapuit. Vaak denk ik dan achteraf dat ik dat beter voor me had kunnen houden. Dit omdat de informatie een ander, en mezelf daarbij, niet dient of omdat sommige dingen nog pril zijn en ik het dan al aan iedereen vertel.

Ik vind dit zelf best een storende eigenschap maar merk dat ik dit zowat dwangmatig doe omdat ik het gewoon uit pure enthousiasme niet binnen kan houden of meningen erover zoek bij een ander, het komt ook heel chaotisch in me op. Ik heb ook geen geduld om dingen voor me te houden. Soms is de informatie voor anderen zelfs ongemakkelijk en ik laat weinig mysterie over over mezelf. Heel irritant. De drang om te flapuiten is enorm, daarentegen kan ik weer wél goed geheimen bewaren voor een ander omdat mn morele vlag zo hoog staat.

Is dit herkenbaar voor mensen? En hoe pak ik dit aan?

[ Bericht 8% gewijzigd door Grayfoxhound op 26-02-2020 15:27:27 ]

quote:

Op dinsdag 25 februari 2020 07:40 schreef whoeier het volgende:
Het verklaren is geen relatief iets, ik zie een enorm verschil tussen mensen. In de westerse wereld spreken we enkel over ADHD, zonder graadmeter erbij..

Nu ben ik niet medisch aangelegd, maar ik ben persoonlijk van mening dat er veel variatie zit in de diagnose ADHD, welke met een schaling prima te verklaren is. Daar waar ik vermoedelijk in de lichte categorie zal vallen, zullen er andere in de extreme vallen.

Hiernaast vermoed ik dat er een grondlegging is in de opvoeding en omgeving. Een kind welke vanaf jongs af aan gewend is om in rust en regelmaat te leven (met of zonder diagnose), zal in tijden van chaos terugkeren naar deze situatie (zover mogelijk). Hiernaast is er een evident verschil zichtbaar tussen mensen die in hun jeugd geleerd hebben dat het okay als het niet lukt en het ook goed is om dan hulp te vragen vs. gepusht worden om het altijd maar goed te doen en "gestraft" worden als ze falen.

Vandaar ook dat ik tegenstander ben van generalisatie in diagnose en behandeling, leuk dat het gemiddelde bekend is en dat hier een generale aanpak voor bestaat, maar we zijn allemaal verschillend en zo zou het bekeken moeten worden.

Maar goed,

Ja dat is gewoon een beetje te makkelijk en vreemd. Maar het zal de komende 50-100 jaar toch niet veranderen.

quote:

Op woensdag 26 februari 2020 15:20 schreef Grayfoxhound het volgende:
Vaak heb ik veel moeite om dingen die ik meemaak of denk voor me te houden. Ook intieme dingen die je niet zo snel zou moeten vertellen, of details van dingen die ik meemaak doe overbodig zijn voor andermans oren.

Ik ben regelmatig een enorme flapuit. Vaak denk ik dan achteraf dat ik dat beter voor me had kunnen houden. Dit omdat de informatie een ander, en mezelf daarbij, niet dient of omdat sommige dingen nog pril zijn en ik het dan al aan iedereen vertel.

Ik vind dit zelf best een storende eigenschap maar merk dat ik dit zowat dwangmatig doe omdat ik het gewoon uit pure enthousiasme niet binnen kan houden of meningen erover zoek bij een ander, het komt ook heel chaotisch in me op. Ik heb ook geen geduld om dingen voor me te houden. Soms is de informatie voor anderen zelfs ongemakkelijk en ik laat weinig mysterie over over mezelf. Heel irritant. De drang om te flapuiten is enorm, daarentegen kan ik weer wél goed geheimen bewaren voor een ander omdat mn morele vlag zo hoog staat.

Is dit herkenbaar voor mensen? En hoe pak ik dit aan?

Gebrek aan zelfdiscipline/verlies van impulscontrole komt bij mij door slaaptekort. Dan gaat het helaas hard achteruit.
Nou ja dan vind ik het dus gewoon kut dat ik dan de discipline om op tijd naar bed te gaan en voldoende slaap te nemen natuurlijk ook weg is. Dus geen idee wat je eraan kunt doen, want het is dan al een neerwaartse spiraal. Soms wou ik dat je als therapie even bezeten kon worden door iemand anders die wel de zelfdiscipline heeft en dat je dan weer bijkomt en dat die ander je dan ff heeft gereset of zo.
Dichtst waarbij ik daar ben gekomen was door "Vigo kombucha" en dan die rode versie.
Merk daar normaal niks van maar een keer deed ik daardor dus iets wat ik moest doen automatisch. Echt automatisch zonder nadenken, het was 1 van de beste ervaringen ooit.
Helaas nooit meer voorgekomen maar ik blijf hoop houden.
Bacopa is daar ook wel goed voor in veel mindere mate maar is vaak vervuild met metalen.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 29-02-2020 03:37:50 ]

quote:

Op zaterdag 29 februari 2020 03:32 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Gebrek aan zelfdiscipline/verlies van impulscontrole komt bij mij door slaaptekort. Dan gaat het helaas hard achteruit.
Nou ja dan vind ik het dus gewoon kut dat ik dan de discipline om op tijd naar bed te gaan en voldoende slaap te nemen natuurlijk ook weg is. Dus geen idee wat je eraan kunt doen, want het is dan al een neerwaartse spiraal. Soms wou ik dat je als therapie even bezeten kon worden door iemand anders die wel de zelfdiscipline heeft en dat je dan weer bijkomt en dat die ander je dan ff heeft gereset of zo.
Dichtst waarbij ik daar ben gekomen was door "Vigo kombucha" en dan die rode versie.
Merk daar normaal niks van maar een keer deed ik daardor dus iets wat ik moest doen automatisch. Echt automatisch zonder nadenken, het was 1 van de beste ervaringen ooit.
Helaas nooit meer voorgekomen maar ik blijf hoop houden.
Bacopa is daar ook wel goed voor in veel mindere mate maar is vaak vervuild met metalen.

Ik merk zeker een verschil wanneer ik goed slaap (7+ uur). Dan heb ik een stuk minder last van impulsen of obsessieve gedachtes/ angstgevoelens.

Echter blijft het prangende impulsgevoel wel veelal aanwezig, dit voornamelijk in dingen vertellen en zeggen en uitgebreid willen vertellen ook. Hierdoor blijf ik juist ook hangen in de situaties en worden de dingen echter alleen maar groter. Er is ook enorme controlebehoefte aanwezig, het niet kunnen omgaan met teleurstelling daardoor is ook een enorm probleem. Weinig concentratie en hyperactiviteit tot gevolg en geen keuzes kunnen maken tot op het laatste moment. Daarin ook altijd de afweging maken wat de beste keuze is, tot op het irritante toe.

Ik hoop met medicatie (géén antidepressiva) dat dit zal reduceren want het is tamelijk vermoeiend om hiermee iedere dag te dealen en ik kom er niet goed aan uit wat ik er zelf echt aan kan doen of waar te beginnen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Grayfoxhound op 02-03-2020 14:57:36 ]

quote:

Op zaterdag 29 februari 2020 09:09 schreef Skull-splitter het volgende:
Maar slaap je dan wel meer als je dan vrij bent?
Ik werk onregelmatig en vaak laat, maar merk dan dat ik dan bijzonder slecht slaap en moeilijk op gang kom. Tot ik eens flink (soms echt bijna 12 uur) door kan slapen.

Ik zelf kan het alleen maar opbrengen om 7-8 uur te slapen in periodes van werkloosheid. Want werken-boodschappen-eten-huishoudelijke klusjes en dan naar bed vind ik geen leven. Maar zelfs dan soms niet of nauwelijks, omdat ik mijn tijd dan verdoe met fokken zoals vandaag. Of met ander onzingedrag zoals voor me uit staren of nutteloze websites bezoeken. Heb jij daar ook last van of niet? Hoeveel uur slaap krijg je gemiddeld?

quote:

Op maandag 2 maart 2020 14:35 schreef Grayfoxhound het volgende:

Ik merk zeker een verschil wanneer ik goed slaap (7+ uur). Dan heb ik een stuk minder last van impulsen of obsessieve gedachtes/ angstgevoelens.

Echter blijft het prangende impulsgevoel wel veelal aanwezig, dit voornamelijk in dingen vertellen en zeggen en uitgebreid willen vertellen ook. Hierdoor blijf ik juist ook hangen in de situaties en worden de dingen echter alleen maar groter. Er is ook enorme controlebehoefte aanwezig, het niet kunnen omgaan met teleurstelling daardoor is ook een enorm probleem. Weinig concentratie en hyperactiviteit tot gevolg en geen keuzes kunnen maken tot op het laatste moment. Daarin ook altijd de afweging maken wat de beste keuze is, tot op het irritante toe.

Ik hoop met medicatie (géén antidepressiva) dat dit zal reduceren want het is tamelijk vermoeiend om hiermee iedere dag te dealen en ik kom er niet goed aan uit wat ik er zelf echt aan kan doen of waar te beginnen.

Heb je het gevoel dat het echt alleen maar een compulsie is? Dus dat het voor jou geen enkel nut heeft? Dan kan het misschien de mentale versie van een obsessief compulsieve stoornis zijn? Daarvoor kun je zelfhulpboeken downloaden, kan de site wel sturen in dm

Vandaag kreeg ik het idee om mijn vrije tijd als werkdag in te plannen, doen jullie dat ook vaak?
Ik maakte een wat uitgebreidere to do list in de vorm van een rooster met daarop de activiteiten die ik wou doen en de tijd die ervoor stond dus ook bijv. lunchpauze en avondeten plande ik in, zelfde als vroeger bij werk (30 min.) en wou ook 3 of 4 kleine pauzes van 15 min. Doen maar dat werd langer want ik heb nu alweer m'n nachtrust verpest dus daar moet ik morgen beter op letten.
Maar het is me voor de rest erg goed bevallen. Ik heb nou eenmaal nergens zin in omdat ik chronisch moe ben, maar toch heb ik alle verplichtingen gedaan die ik moest doen en was er ook niet teveel tijd aan kwijt dankzij de planning.

Een vraag voor de mede adhd-ers. Ik leef al bijna 20 jaar met adhd, en ben daarbij ook niet de ergste adhd-er die ik ooit heb gezien. Slik medicijnen, ook al heel lang en verschillende geprobeerd, en kan mijn adhd redelijk goed managen. Hier en daar de sporadische drukte-aanval maar ik heb zo mijn charme dus kom ermee weg

Na veel pijn en moeite eindelijk een opleiding afgerond, weliswaar na 7 jaar ipv 4 maar toch, en nu dan sinds een paar jaar een vaste baan.

Omdat ik al zo lang leef met adhd, en mezelf veel maniertjes heb aangeleerd om er mee om te gaan, uit het zich bij mij vrij subtiel en kan ik het aardig onder controle houden.

Problemen ontstaan nog steeds bij de vergeetachtigheid, en het te laat komen. Helemaal met mijn werk heeft me dit al een eerste waarschuwing opgeleverd. (kreeg daarna evengoed een vast contract ).

Waar ik mijn hele leven al het meest tegenaan loop en het meeste last van heb is het gebrek aan begrip van andere mensen. Ik probeer nu bijvoorbeeld al een tijdje aan een van mijn collega's uit te leggen dat 'tijd' voor mij anders werkt dan voor hem. Maar het wil er gewoon niet in op de een of andere manier, zelfs nu hij mij al een paar jaar in de praktijk ziet klunzen met de planning en tijdmanagement.

Hebben jullie daar ook last van? Hoe ga je ermee om? Probeer je keer op keer uit te leggen hoe het leven als adhd-er is of heb je het al opgegeven? Strategieën die werken? Ik hoor het graag.

quote:

Op donderdag 18 juni 2020 15:24 schreef Dick_Honeybush het volgende:
Een vraag voor de mede adhd-ers. Ik leef al bijna 20 jaar met adhd, en ben daarbij ook niet de ergste adhd-er die ik ooit heb gezien. Slik medicijnen, ook al heel lang en verschillende geprobeerd, en kan mijn adhd redelijk goed managen. Hier en daar de sporadische drukte-aanval maar ik heb zo mijn charme dus kom ermee weg

Na veel pijn en moeite eindelijk een opleiding afgerond, weliswaar na 7 jaar ipv 4 maar toch, en nu dan sinds een paar jaar een vaste baan.

Omdat ik al zo lang leef met adhd, en mezelf veel maniertjes heb aangeleerd om er mee om te gaan, uit het zich bij mij vrij subtiel en kan ik het aardig onder controle houden.

Problemen ontstaan nog steeds bij de vergeetachtigheid, en het te laat komen. Helemaal met mijn werk heeft me dit al een eerste waarschuwing opgeleverd. (kreeg daarna evengoed een vast contract ).

Waar ik mijn hele leven al het meest tegenaan loop en het meeste last van heb is het gebrek aan begrip van andere mensen. Ik probeer nu bijvoorbeeld al een tijdje aan een van mijn collega's uit te leggen dat 'tijd' voor mij anders werkt dan voor hem. Maar het wil er gewoon niet in op de een of andere manier, zelfs nu hij mij al een paar jaar in de praktijk ziet klunzen met de planning en tijdmanagement.

Hebben jullie daar ook last van? Hoe ga je ermee om? Probeer je keer op keer uit te leggen hoe het leven als adhd-er is of heb je het al opgegeven? Strategieën die werken? Ik hoor het graag.

Ik begrijp wat je bedoelt, ik voel me ook zo, maar ik heb geen adhd (omdat ik slecht op ritalin reageerde heb ik geen adhd hersenen concludeerde men). Maar ik zou dus zo'n sceptische collega zijn.
Ik zou vragen hoezo werkt tijd voor jou anders? Kun je dat bewijzen? Heb je onderzoek waaruit blijkt dat jij tijd anders beleeft dan de meesten? Wat is de onderbouwing dat er een relatie is tussen de testuitslagen en je afwijkende hersenstructuur?
Dat zou ik willen weten, als ik die collega was, voordat ik zomaar aan zou kunnen nemen dat tijd voor jou anders werkt.
Ik heb gelezen dat tijdsperceptie met dopamine te maken heeft... Die onderzoeken houden mij heel erg bezig, omdat de tijd voor mijn eigen gevoel veel te snel gaat.
Dus ik geloof wel dat het kan, maar als iemand mij zou gaan vertellen dat mijn tijdsperceptie anders is zou ik willen weten hoe diegene dat denkt te kunnen bewijzen. Want je moet je nou eenmaal tegenover iedereen exact kunnen verantwoorden voor je gevoelens voordat ze er rekening mee willen houden, hoe vermoeiend het ook is.

Afspraak gemaakt voor 8 juli voor eerste gesprek met dokter. Ben er wel beetje klaar mee in het hoofd met de drukte

quote:

Op donderdag 18 juni 2020 15:31 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik begrijp wat je bedoelt, ik voel me ook zo, maar ik heb geen adhd (omdat ik slecht op ritalin reageerde heb ik geen adhd hersenen concludeerde men). Maar ik zou dus zo'n sceptische collega zijn.
Ik zou vragen hoezo werkt tijd voor jou anders? Kun je dat bewijzen? Heb je onderzoek waaruit blijkt dat jij tijd anders beleeft dan de meesten? Wat is de onderbouwing dat er een relatie is tussen de testuitslagen en je afwijkende hersenstructuur?
Dat zou ik willen weten, als ik die collega was, voordat ik zomaar aan zou kunnen nemen dat tijd voor jou anders werkt.
Ik heb gelezen dat tijdsperceptie met dopamine te maken heeft... Die onderzoeken houden mij heel erg bezig, omdat de tijd voor mijn eigen gevoel veel te snel gaat.
Dus ik geloof wel dat het kan, maar als iemand mij zou gaan vertellen dat mijn tijdsperceptie anders is zou ik willen weten hoe diegene dat denkt te kunnen bewijzen. Want je moet je nou eenmaal tegenover iedereen exact kunnen verantwoorden voor je gevoelens voordat ze er rekening mee willen houden, hoe vermoeiend het ook is.

Ja het is ook super lastig uit te leggen. Ik weet natuurlijk ook niet hoe een ander, wel of geen adhd, dingen ervaart. Daarbij is die tijdperceptie ook maar een voorbeeld.

Mijn punt hiermee is dat ook al ziet mijn collega dagelijks hoe ik met tijd omga, en hoe dat verschilt van de rest van het team, en nog zelfs dan krijg je dingen te horen als 'je moet gewoon op tijd beginnen'. Terwijl, ja dat snap ik ook wel

Of als je iets vergeet/vergeten bent, dat je dan van anderen te horen krijgt 'je moet het gewoon opschrijven'. Die zal iedere adhd-er meer dan 100x te horen hebben gekregen in z'n leven.
Dát is het soort onbegrip waar ik op doel.

quote:

Op donderdag 18 juni 2020 15:53 schreef Dick_Honeybush het volgende:

[..]

Ja het is ook super lastig uit te leggen. Ik weet natuurlijk ook niet hoe een ander, wel of geen adhd, dingen ervaart. Daarbij is die tijdperceptie ook maar een voorbeeld.

Mijn punt hiermee is dat ook al ziet mijn collega dagelijks hoe ik met tijd omga, en hoe dat verschilt van de rest van het team, en nog zelfs dan krijg je dingen te horen als 'je moet gewoon op tijd beginnen'. Terwijl, ja dat snap ik ook wel

Of als je iets vergeet/vergeten bent, dat je dan van anderen te horen krijgt 'je moet het gewoon opschrijven'. Die zal iedere adhd-er meer dan 100x te horen hebben gekregen in z'n leven.
Dát is het soort onbegrip waar ik op doel.

Ik leg uit dat mijn brein gewoon anders werkt: ik zie het wel en registreer het ook; maar kan er niet altijd ad-hoc naar handelen.

Mooi voorbeeld is het volgende: Ik was bij de vader van m'n jongste zoon thuis, en ik liep de slaapkamer in. Voor de kledingkast zag ik een verdwaalde kindersok liggen. Ik zag het, nam het beeld in me op en ging verder waar ik mee bezig was.

Een paar dagen later zei de vader van m'n zoon dat hij een sok kwijt was; waarop ik direct antwoordde dat hij even in de slaapkamer voor de kledingkast moest kijken. En verdomd, daar lag de verloren sok.

Ieder ander 'normaal' persoon zou die sok hebben opgeraapt en bij de was hebben gegooid, ik niet. Ik denk daar gewoon niet eens over na.

Qua tijd en planning: het reizen met het ov en wandelen heeft me wel heel erg inzicht gegeven in hoe ik met tijd omga: als ik tien km ga lopen dan weet ik hoe lang ik ongeveer onderweg ben (ca 2,5 uur) en dus ook redelijk een goede schatting te geven van m'n aankomst tijd. Wil ik de trein van 6 over heel hebben, dan moet ik om uiterlijk tien over half weg, zodat ik ruim op tijd op het station ben.

quote:

Op vrijdag 19 juni 2020 00:04 schreef madeliefff het volgende:

[..]

Heb je dan nooit dat je die herinnering krijgt van je telefoon maar dat je er op dat moment geen zin in hebt , het uitstelt en dan vergeet?

Dat zal me vast wel eens gebeuren; maar 9 van de 10 keer is het dan ook niet belangrijk genoeg geweest.