quote:
Op woensdag 16 oktober 2019 22:46 schreef lunko1979 het volgende:Ik en partner zitten al een tijdje in een soort van huwelijkscrisis.
Niet dat het zo slecht loopt tussen ons, al zijn er altijd verbeterpunten.
Als zij aangeeft te overwegen de relatie te verbreken, dan loopt het misschien slechter dan je denkt of zou willen toegeven.
Ik lees hieronder vooral over je stiefzoon en de situatie rondom hem. Dat kan logischerwijs een zware wissel trekken op jullie relatie, maar door hem zo de focus te geven laat je je geliefde misschien wel pijnlijk duidelijk merken dat hij niet het probleem en dus ook niet ook de oplossing kan zijn. Je praat over hem tegen haar en wat zij direct zegt over de relatie met jou is hier riant ondergeschikt aan zo te lezen.
quote:
Haar zoon, (puber/autist,) zorgt voor spanningen bij de overigen, (bij mij, onze 2 kinderen van nog geen 10 en mijn partner.)
Haar zoon heeft omdat hij zijn zin niet kreeg, al meerdere doodsverwensingen naar ons hoofd geslingerd en uitgemaakt voor dingen, die ik niet wens te herhalen. Vandaag was ik volgens hem een niemand, en hoopte hij dat ik een verkeersongeluk kom te overlijden.
Heftige situatie en niet verwonderlijk dat je emotioneel reageert. Ik vraag me wel af in hoeverre het alleen gaat om zijn zin niet krijgen. Is hij ivm zijn autisme misschien niet ook enigszins gehecht aan bepaalde dingen, situaties en structuren? Doorbreek je een bepaalde gewoonte niet ineens, die voor een soort kortsluiting kan zorgen, omdat het op een bepaalde manier aan zijn basis tornt?
quote:
Vervolgens is hij naar zijn vader vertrokken. Voorgaande voorvallen kwam zoonlief terug als het hem uitkwam(lees; hij had zelf een reden om naar 'huis' te komen vanwege een feestje van een vriend ofzo. Hij zegt +/- sorry en daarmee was de kous af. ik heb tegen mijn partner gezegd dat zoonlief er niet inkomt als het hem goed uitkomt, maar wacht ÷/- een week. Om hem te laten voelen dat wat hij dit x gedaan heeft, echt niet kan.
Ik snap je gedachte erachter, maar komt zo een boodschap ook daadwerkelijk zo over? Als hij gewoon is tussen de huizen heen en weer te kunnen gaan, snijd je hem misschien eerder af van een waardevolle gewoontetrouw dan dat hij het als straf ervaart? Als hij daar lekker zijn gang kan gaan enzo, straf je hem niet echt en laat je hem eigenlijk zijn verantwoordelijkheden ontlopen.
Daarnaast trek jij een strakke scheidslijn naar je partner. Begrijpelijk aan een kant, maar vanuit haar snap ik ook wel dat zij geen teamgevoel ervaart op deze manier.
quote:
Gek genoeg denkt mijn partner daar heel anders over, die heeft het over dat ze haar kind niet op straat laat staan. (wat ik ook niet zei) Maar intussen lijkt het ook dat ze besloten heeft, mij te verlaten.
Omdat ik geen ruimte in mijn leven voor haar zoon heb. Ik heb geen ruimte voor mensen die mij meermaals schofferen en doodwensen, en nota bene veel voor gedaan heb.
Maar goed, ik heb niet gezegd dat zoonlief op straat moet staan, ik heb alleen gezegd dat als hij naar huis wenst te komen, we dat een paar dagen uit kunnen stellen zodat hij er geen belang meer bij heeft.
Je was misschien minder verrast geweest als je het beter besproken had met je partner. Nu stel je haar voor een soort ultimatum, wat ook een sterk signaal af kan geven in hoeverre je openstaat voor haar kant.
Op straat is dan misschien ook overdrachtelijker bedoelt, want voor haar gevoel staat hij op straat als zij hem niet binnen laat en dat staat los van zijn eventuele alternatieven. Dat kan zijn hoe zij het ervaart en zolang jij geen begrip lijkt te tonen voor hoe zij een en ander ervaart, benadruk je die gapende kloof tussen jullie. Omgekeerd zal ze zich ook minder uitgenodigd voelen tot inleven in jouw situatie zo, als je voor haar gevoel ook niet in haar in wil leven. (Laat staan haar zoon)
quote:
Op dit moment baal ik vooral voor mijn kinderen, want die gun ik geen leven met gescheiden ouders, en voor mijn ouders die deze ellende wellicht nog mee moeten maken.
Ik weet eigenlijk niet goed wat het punt van deze topic is. Mss ben ik toch radelozer dan ik dacht.
Ben ik nu zo onredelijk? Iemand tips/tricks?
Ik denk dat je emoties hier niet helemaal onredelijk zijn, maar dat je wel een beetje moet oppassen dat ze niet zo de overhand nemen in je uiten en handelen dat anderen zoals je partner minder tot geen ruimte meer ervaren.
Het gaat mij ook te ver dat mensen hier suggereren dat je als niet bio-ouder niets te zeggen zou hebben. Je bent een verzorger als het goed is en dat al geruime tijd onder één dak, dan lijkt het mij zelfs ongezond als je niets in de melk te brokkelen zou hebben. Dat is echter niet hetzelfde als gelijk moeten krijgen, komen we zo op terug.
Ook lijkt het mij niet raar om te willen dat hij een baantje zoekt en zelfstandiger leert te worden. Echter denk ik dat je door de psychosociale problematiek ook sterk rekening moet houden dat zijn ontwikkeling anders was, is en zal zijn. Hem voor jouw gevoel zijn gang laten gaan is misschien niet per se debet aan zijn puberneigingen, want wie weet ontwikkelt hij zich sowieso trager. Bot gezegd, misschien heeft hij vooralsnog gewoon niet de tools in hoofd en handen om te snappen dat als zijn speeltjes (sigaretten en andere vrijheden) afgepakt worden hij zelf aan de bak kan en ook moet. Als hij dat overzicht normaliter al niet heeft, dan heeft hij het waarschijnlijk ook niet sneller te pakken als je zijn gewoontes onder hem vandaan trekt en hem in het diepe gooit.
Sterker nog, je faciliteert misschien angst en motief om juist zo lang mogelijk aan de huidige situatie vast te willen houden. Zeker als je bedenkt dat er buitenshuis misschien ook wel flinke veranderingen op komst lijken. Als hij 18 wordt verandert zijn juridische status (als hij dat door heeft is de toegang tot huis ontzeggen misschien extra explosief).
En hoe zit het met zijn school? Zit hij daar tegen het einde aan? Dan verandert zijn dagelijkse leven en sociale netwerk straks enorm. Vragen als vervolgopleiding en wel of niet thuis blijf wonen etc., komen die al weleens ter sprake? Is het niet vanuit hemzelf, misschien hoort hij dan wel een en ander om zich heen.
En dan zit je nog met je geliefde en jullie kinderen..
Wat me opvalt is dat je hier wel aangeeft dat je het het ergste voor jullie kinderen vindt, maar je vraagt niet hoe je het voor hen makkelijker zou kunnen maken. Ze krijgen hier een ondergeschikte rol. Je spreekt vooral verbazing uit over je partners standpunt en wil benadrukken dat het verder wel redelijk zou lopen, maar zeg je daarmee niet juist dat je haar gevoelens ook niet zo serieus neemt? Ondanks dat ze nota bene zegt te overwegen de relatie en jullie gezin te willen verbreken en terwijl jij je net zo goed klote voelt omdat je voor je gevoel te weinig begrip ervaart.
Ik hoop voor jou dat dit gewoon emotioneel je hart luchten is om goed stoom af te kunnen blazen. Heel begrijpelijk en af en toe broodnodig. Maar als jij dat doet, dan zal je de ander dat ook moeten gunnen. Gelukkig hoef je het niet per se eens te worden om je toch gehoord te kunnen voelen en vice versa. Alleen hoe ervaren jullie dat?
Ga eens in gesprek over hoe jullie samen meer een front kunnen vormen. Wat heeft zij nodig om niet de stekker eruit te hoeven trekken ten behoeve van haar zoon (en haarzelf, want wellicht ben jij niet de enige die zich onbegrepen en niet gesteund voelt)? Wat heb jij nodig om enige rust te kunnen waarborgen voor jullie kinderen? Hoe zouden jullie willen dat de ander reageert, ook al verschillen jullie van mening?
Hoe reageren jullie in stressvolle situaties? Moet de een eerst stoom af blazen? Bespreek hoe een time out aan te geven en ga dan pas in gesprek samen hoe jullie er tegen aan kijken en waarom. Probeer daar dan een middenweg in te zoeken samen. Houd het functioneel en praktisch door te kijken naar hoe jullie bepaalde dingen willen zien en voor elkaar zouden willen krijgen.
Zeker met een anders in elkaar zittend kind is het niet altijd handig vanuit je eigen logica en emoties een verwachtingspatroon aan te willen houden.. Kijk naar kleinere stappen en hapklare brokken. Blijven uitnodigen kan bloedvermoeiend zijn, maar door kortsluiting actief te helpen voorkomen kun je wellicht wel meer harmonie en meewerkendheid genereren. Is het niet bij stiefzoon, dan hopelijk wel bij de rest en dat is reuze belangrijk voor een gezinsbasis.
Voor jou lijkt me een belangrijk thema hoe jij begrip kan ervaren als zij anders reageert dan jou zou willen mbt haar zoon. Dat zij in een andere aanpak gelooft betekent niet per se dat ze jou en jouw gevoelens niet serieus neemt. Het kan helpen dat nog eens goed door te spreken, zodat je niet blijft hangen in het idee van een zogenaamde tweestrijd waarin ze nooit voor jou lijkt te kiezen zolang ze niet mee gaat in jouw plan van aanpak.
Je stiefzoon als competitie zien is geen gezonde situatie, voor niemand. En in willen zetten op partij kiezen kan heel verleidelijk zijn, maar dat is niet hoe je je gezin samen houdt. Zeker niet als je stiefzoon vooral jouw partner als betrouwbare waarde heeft en jullie gezamenlijke kinderen jou ook nog hebben. Vergeet niet: jij bent de volwassene en hij is haar (zorgen)kind, ook al is ie bijna 18 enzo, dus dat is geen goede wedstrijd waarbij er alleen maar verliezers zullen zijn.
Ook als je stiefzoon geen hulp wil, dan nog kunnen jullie samen die wel aannemen. Al is het alleen maar voor jullie zelf en hoe jullie met elkaar omgaan. Misschien kun je ook eens een balletje opgooien in OUD, waar meer (stief)ouders met autistische kinderen zullen zijn.
Ik wens jullie veel sterkte en wijsheid