R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik en partner zitten al een tijdje in een soort van huwelijkscrisis.
Niet dat het zo slecht loopt tussen ons, al zijn er altijd verbeterpunten.
Haar zoon, (puber/autist,) zorgt voor spanningen bij de overigen, (bij mij, onze 2 kinderen van nog geen 10 en mijn partner.)
Haar zoon heeft omdat hij zijn zin niet kreeg, al meerdere doodsverwensingen naar ons hoofd geslingerd en uitgemaakt voor dingen, die ik niet wens te herhalen. Vandaag was ik volgens hem een niemand, en hoopte hij dat ik een verkeersongeluk kom te overlijden.
Vervolgens is hij naar zijn vader vertrokken. Voorgaande voorvallen kwam zoonlief terug als het hem uitkwam(lees; hij had zelf een reden om naar 'huis' te komen vanwege een feestje van een vriend ofzo. Hij zegt +/- sorry en daarmee was de kous af. ik heb tegen mijn partner gezegd dat zoonlief er niet inkomt als het hem goed uitkomt, maar wacht ÷/- een week. Om hem te laten voelen dat wat hij dit x gedaan heeft, echt niet kan.
Gek genoeg denkt mijn partner daar heel anders over, die heeft het over dat ze haar kind niet op straat laat staan. (wat ik ook niet zei) Maar intussen lijkt het ook dat ze besloten heeft, mij te verlaten.
Omdat ik geen ruimte in mijn leven voor haar zoon heb. Ik heb geen ruimte voor mensen die mij meermaals schofferen en doodwensen, en nota bene veel voor gedaan heb.
Maar goed, ik heb niet gezegd dat zoonlief op straat moet staan, ik heb alleen gezegd dat als hij naar huis wenst te komen, we dat een paar dagen uit kunnen stellen zodat hij er geen belang meer bij heeft.
Op dit moment baal ik vooral voor mijn kinderen, want die gun ik geen leven met gescheiden ouders, en voor mijn ouders die deze ellende wellicht nog mee moeten maken.
Ik weet eigenlijk niet goed wat het punt van deze topic is. Mss ben ik toch radelozer dan ik dacht.
Ben ik nu zo onredelijk? Iemand tips/tricks?
Op dit moment lijkt het erop dat er een soort impasse ontstaat. Zoon gooit kont tegen de krib, en zit zijn tijd uit. Moeder bewaart lieve vrede. Traject over begeleid wonen is ingezet en ik zou zeggen moet snel concreet worden.
Hij wil niet bij ons zijn, ik wil hem niet als hij zich zo gedraagt, voor de lieve vrede en ter bescherming van de andere 4 van het gezin.
Bijzonder wel, heeft sorry gezegd, na aandringen van de moeder. Hij liet niet blijken dat hij er echt spijt van had. Vervolgens was het mijn schuld omdat ik niet weet hoe ik met hem om moet gaan vanwege zijn autisme.
Wat heel bijzonder is, aangezien ik zijn autisme wel herken dit in tegenstelling tot zijn vader.
Hieruit blijkt wat mij betreft dat hij iedereen en alles de schuld geeft en totaal niet in de spiegel kan /wil kijken.
Niet dat het zo slecht loopt tussen ons, al zijn er altijd verbeterpunten.
Haar zoon, (puber/autist,) zorgt voor spanningen bij de overigen, (bij mij, onze 2 kinderen van nog geen 10 en mijn partner.)
Haar zoon heeft omdat hij zijn zin niet kreeg, al meerdere doodsverwensingen naar ons hoofd geslingerd en uitgemaakt voor dingen, die ik niet wens te herhalen. Vandaag was ik volgens hem een niemand, en hoopte hij dat ik een verkeersongeluk kom te overlijden.
Vervolgens is hij naar zijn vader vertrokken. Voorgaande voorvallen kwam zoonlief terug als het hem uitkwam(lees; hij had zelf een reden om naar 'huis' te komen vanwege een feestje van een vriend ofzo. Hij zegt +/- sorry en daarmee was de kous af. ik heb tegen mijn partner gezegd dat zoonlief er niet inkomt als het hem goed uitkomt, maar wacht ÷/- een week. Om hem te laten voelen dat wat hij dit x gedaan heeft, echt niet kan.
Gek genoeg denkt mijn partner daar heel anders over, die heeft het over dat ze haar kind niet op straat laat staan. (wat ik ook niet zei) Maar intussen lijkt het ook dat ze besloten heeft, mij te verlaten.
Omdat ik geen ruimte in mijn leven voor haar zoon heb. Ik heb geen ruimte voor mensen die mij meermaals schofferen en doodwensen, en nota bene veel voor gedaan heb.
Maar goed, ik heb niet gezegd dat zoonlief op straat moet staan, ik heb alleen gezegd dat als hij naar huis wenst te komen, we dat een paar dagen uit kunnen stellen zodat hij er geen belang meer bij heeft.
Op dit moment baal ik vooral voor mijn kinderen, want die gun ik geen leven met gescheiden ouders, en voor mijn ouders die deze ellende wellicht nog mee moeten maken.
Ik weet eigenlijk niet goed wat het punt van deze topic is. Mss ben ik toch radelozer dan ik dacht.
Ben ik nu zo onredelijk? Iemand tips/tricks?
Op dit moment lijkt het erop dat er een soort impasse ontstaat. Zoon gooit kont tegen de krib, en zit zijn tijd uit. Moeder bewaart lieve vrede. Traject over begeleid wonen is ingezet en ik zou zeggen moet snel concreet worden.
Hij wil niet bij ons zijn, ik wil hem niet als hij zich zo gedraagt, voor de lieve vrede en ter bescherming van de andere 4 van het gezin.
Bijzonder wel, heeft sorry gezegd, na aandringen van de moeder. Hij liet niet blijken dat hij er echt spijt van had. Vervolgens was het mijn schuld omdat ik niet weet hoe ik met hem om moet gaan vanwege zijn autisme.
Wat heel bijzonder is, aangezien ik zijn autisme wel herken dit in tegenstelling tot zijn vader.
Hieruit blijkt wat mij betreft dat hij iedereen en alles de schuld geeft en totaal niet in de spiegel kan /wil kijken.
Sorry als ik dit eerder even gemist heb maar heeft hij die woedeaanvallen altijd al gehad of is dat alleen van de laatste x aantal maanden?
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Man staat in profiel. Ga daar dan maar vanuit.quote:Op woensdag 23 oktober 2019 11:08 schreef DerekB het volgende:
[..]
Kunnen we hier nou eens mee stoppen?
Ik weet nou nooit of TS een man of vrouw is.
Behalve bij Phoenyx.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Sinds een paar maanden is het wel extreem geworden ja.quote:
Sorry als ik dit eerder even gemist heb maar heeft hij die woedeaanvallen altijd al gehad of is dat alleen van de laatste x aantal maanden?
Meerdere doodverwensingen aan ouders adres, bij een vriendje zou hij wel even een mes in de rug steken. Dat werk.
Daarnaast ben ik idd een man.
Hoe kijken jij en zijn moeder daar tegenaan? Hoe serieus denken jullie dat hij daar in is? Weet hij zelf al hoe hij dat aan gaat pakken, zo zonder enige bereidheid om te werken?quote:
Zoon is inmiddels thuisgekomen sinds zondag, gisteravond even gesproken met zoon, moeder et moi.
Hebben hem verzocht een cursus Anger Management er tegenaan te gooien, omdat dit ons wenselijk lijkt. Dit werd heel resoluut afgewezen, met de boodschap over 2 maanden ben ik hier weg en dan zoeken jullie het maar uit.
Vervolgens werd er weer met verwijten gesmeten richting mij. Inmiddels zijn er weer gesprekken met sociaal werkers, weet ik dat ik de politie kan bellen in geval van escalatie.
@:Fushia2 Middels onderzoeken is er PDDNOS geconstateerd. Geef even aan wat ik verzonnen heb. Bedankt.
En nogmaals bedankt voor de mensen die wel de moeite nemen behulpzaam te reageren.
"Pools are perfect for holding water"
We weten dat hij alleen niets kan, hij weet ook dat ie niks aan zijn vader heeft.
Ik denk dat hij dit serieus overweegt, maar wel met het idee dat hij daar niets hoeft te doen en hem alles aangereikt wordt.
Hij heeft gewoon van alles totaal geen idee.
Ik denk dat hij dit serieus overweegt, maar wel met het idee dat hij daar niets hoeft te doen en hem alles aangereikt wordt.
Hij heeft gewoon van alles totaal geen idee.
Juist als hij geen idee heeft, lijkt het voor hem misschien heel haalbaar. Wat is er mis mee om hem zijn neus te laten stoten en het door schade en schande te laten ondervinden dat hij het eigenlijk heel goed heeft bij jullie?quote:
We weten dat hij alleen niets kan, hij weet ook dat ie niks aan zijn vader heeft.
Ik denk dat hij dit serieus overweegt, maar wel met het idee dat hij daar niets hoeft te doen en hem alles aangereikt wordt.
Hij heeft gewoon van alles totaal geen idee.
Sarcasme. Herken het.
|
|
