Philip Lynott
Het is vooral jeugdsentiment voor mij, hoewl ik de eerste 3 albums nog steeds erg de moeite waard vind, maar hij heeft wel een aantal bijzondere dingen.
Ten eerste is hij niet alleen de zanger en de liedjesschrijver, maar ook de bassist. Voor een rockband was de ritme sectie vrij prominent aanwezig en levendig, ook toen ze met twee gitaristen gingen spelen werd het niet een totaal door gitaar gedomineerd gitaarbandje. Heel veel groove, de funk is nooit ver weg en de bass is nooit helemaal op de achtergrond.
Met allerlei verschillende bezetting, alleen de drummer was er de volle 14 jaar ook bij, maakt hij het toch dezelfde band, ondanks de verschillende stijlen. Hij was royaal met credits delen voor voornamelijk door hem geschreven nummers, zodat de rest ook aan de royalties konden verdienen, ook niet onbelangrijk voor de sfeer en de continuiteit. Het was ook een dichter en een verhalenverteller, wat het ook weer anders maakte dan andere jaren 70 rockbands.
Ik ben niet zo'n fan van het tough guy imago dat hij zich op een gegeven moment had aangemeten en waarnaar hij ook ging leven, maar er stond wel iemand op het podium. Hij was lang en mager, wat het wel goed doet op een podium, en verder natuurlijk ook een opvallende verschijning in Ierland met zijn enorme afro.
Hij was ook 24 uur per dag een rockster, niet iemand die onopvallend de studio insloop, maar altijd extravagant gekleed, alle aandacht naar zich toetrekkend. Zelfs als hij aan het zuipen was met George Best in het Clifton Crange Hotel. Niet onbelangrijk want het was nog ruim voor U2, men wist nog niet of Ierland uberhaupt wel mee kon doen in de moderne muziek. En dan is die Ierse rockband ineens de meest flamboyante, de meest opvallende en internationaal lijkende verschjining, waarbij één foto van de bandleden al meteen 'rockband!' schreeuwt en dat lag niet aan de anderen hun lange haar. Dat was niet onbelangrijk voor het zelfbewustzijn van Ierland als modern muziekland. Daar kwam dan ook nog eens bij dat hij, zeker in het begin, heel erg Ierse teksten over Ierse dingen schreef, wat bij ieder ander aanleiding was geweest voor Britten uit de muziekindustrie om de band weg te zetten als een achterlijk gebeuren wat vooral op dat eiland moest blijven.
Dus even los van alle verkeerde koersen qua muziek en ongelukkige imagokeuzes, hoeveel frontman wil je het hebben zonder dat het een solo-artiest met begeleidingsband is? Het mooie van zo'n frontman is dat daardoor grote ego's van uitstekende muzikanten toch een echte band vormen.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.