[Etappe 19] Saint-Jean-de-Maurienne - Tignes #7 Neutralisatie

Etappe 19: Saint-Jean-de-Maurienne - Tignes, 126,5 km

Nou, jongens en meisjes, het droomplan kwam niet helemaal van de grond. Ondanks het feit dat de kans vrij groot was dat de 18e rit een tegenvallend verloop zou kennen is er toch altijd de hoop dat er knuppels in hoenderhokken worden gegooid. Dat viel behoorlijk tegen, al kende de rit toch enkele vermakelijke passages. Zo duurde het bijvoorbeeld een uur voor de vlucht van de dag vertrokken was. We zagen een stuk of 100 aanvalspogingen, waarvan Alexey Lutsenko meer dan eens de aanstoker was. Pas na een kilometer of 50 zagen we eindelijk een groep wegrijden, we bevonden ons toen in de lange vallei richting de Vars. Nadat de kopgroep eindelijk vertrokken was liep de voorsprong van de grote kopgroep snel op, voor ze het wisten hadden ze vijf minuten voorsprong. Quick Step controleerde wel, maar ondanks de aanwezigheid van Nairo Quintana in de kopgroep vonden ze het toch niet echt nodig om het verschil te beperken. Op de Col de Vars liepen de koplopers zelfs nog verder uit, op de top van deze klim hadden ze een minuut of zeven voorsprong. In het peloton gebeurde op deze eerste zware klim voorlopig nog niets, we zagen pas in de afdaling wat gebeuren. Een valpartij, met onder meer George Bennett en Nicolas Roche. Even leek ONZE Sjors een groot probleem te hebben, maar hij kon uiteindelijk toch weer terugkeren in het peloton. Vooraan zagen we ondertussen dat Van Avermaet en Bernard waren weggereden uit de kopgroep, ze reden met z'n tweeën snel een voorsprong van anderhalve minuut bij elkaar op de achtervolgers.

Op de Izoard zagen we lang niets gebeuren, totdat Movistar op kop begon te rammen. Een bevreemdend beeld, aangezien Movistar Nairo Quintana in de kopgroep had zitten. De voorsprong van de koplopers was ondertussen opgelopen richting acht minuten en dus kwam Quintana in de buurt van het virtuele podium. In die situatie had Movistar dus eigenlijk niets moeten doen, maar in plaats daarvan reden ze kilometerslang hard op kop. De voorsprong slonk richting vijf minuten en de groep der favorieten dunde stevig uit, op een gegeven moment waren er nog maar een stuk of 18 renners overgebleven. Vooraan zagen we tegen die tijd dat Bernard was weggereden bij Van Avermaet, maar op de top van de klim werd Bernard toch weer ingerekend door de achtervolgers. Caruso won het sprintje voor de bergpunten, Bardet pakte daar de tweede plaats. Daardoor kwam Bardet wel ineens dicht in de buurt van Tim Wellens, die ook in de aanval was maar op de Izoard moest lossen. Nadat Marc Soler namens Movistar lang op kop had gereden leken ze toch weer tot inkeer te komen. Ze stopten met rijden en daardoor groeide de voorsprong van de koplopers in de afdaling van de Izoard weer. Snapt iemand het nog? Ik snap er ondertussen nog steeds niets van, Movistar is een merkwaardige ploeg. Doordat Movistar stopte met rijden zagen we in ieder geval in de afdaling en de vallei na Briançon andere ploegen op kop rijden. Bora en FDJ hadden een mannetje op kop gezet, maar later kwamen we toch weer uit bij het vertrouwde patroon. Een mannetje van Ineos op kop, terug naar oude tijd. Castroviejo mocht de schade gaan beperken.

In aanloop naar de Galibier zagen we allerlei aanvalspogingen vooraan, waardoor de kopgroep uit elkaar spatte. Een van de opmerkelijke dingen die we zagen was dat Greg Van Avermaet aan het werken was voor Serge Pauwels, zijn ploeggenoot. Een beeld voor de eeuwigheid. Even leek Pauwels met een aantal andere mindere goden met een voorsprong aan de Galibier te kunnen beginnen, maar een groep met Quintana, Bardet en Adam Yates sloot toch weer aan. Tot op een kilometer of 10 van de top van de Galibier zagen we zowel voorin als in het peloton weinig gebeuren, de voorsprong bleef ook stabiel rond een minuut of vijf. Pas toen begonnen vooraan de demarrages, met weer een actieve Lutsenko. Verrassend was dat Adam Yates toen al moest lossen, hij gaat de prestaties van zijn broer deze Tour niet meer evenaren. Na nog een demarrage van Lutsenko zagen we een tijd later ineens Quintana wegrijden. Voor de tweede rustdag leek het nog nergens op, maar de Colombiaan heeft zijn benen weer gevonden. In korte tijd sloeg hij meteen een gat van een halve minuut met Bardet en Lutsenko, zijn naaste belagers. In het peloton zagen we nog steeds niets gebeuren. Castroviejo was ondertussen klaar met knechten en werd afgelost door Van Baarle, die oorspronkelijk in de kopgroep zat maar zich uit had laten zakken. Van Baarle en Poels reden samen op kop, maar ze deden niets van de voorsprong van Quintana af. De misvormde capibara liep zelfs uit, zijn voorsprong groeide naar zes minuten. Toen Quintana al bijna bijna boven was op de Galibier zagen we pas actie in de groep der favorieten, Egan Bernal ging in de aanval. Hij kreeg aanvankelijk Valverde met zich mee, maar die kwam heel snel tot de conclusie dat hij zich boven 2000 meter hoogte bevond en parkeerde daarom vrij hard. De herstelde Mas moest daarna controleren voor Alaphilippe, maar Bernal liep uit naar een voorsprong van een halve minuut.

Net op het moment dat Bernal op weg leek om de Tour voorzichtig naar zijn hand te zetten zagen we zijn ploeggenoot Thomas in de aanval gaan. De winnaar van vorig jaar wil ook dit jaar heel graag winnen en wilde daarom zijn jonge ploegmaat niet te ver weg laten rijden. Een volkomen onbegrijpelijke demarrage, al kwam er daardoor wel wat leven in de brouwerij. Pinot moest zich ook ineens laten zien en Alaphilippe moest dan toch lossen. Wel dicht bij de top, dus zijn achterstand op de andere jongens werd nooit groot. Landa, Buchmann en Kruijswijk gingen gewoon met Pinot mee, die het gat met Thomas wist te dichten. Ook Uran was er nog bij, alle Colombiaantjes hebben blijkbaar een perfecte rustdag gehad. Samen kwamen ze over de top, terwijl Alaphilippe op een seconde of 20 hing, mede geholpen door een zetje van een soigneur. Met of zonder soigneur, Alaphilippe kan zo goed dalen dat hij na een paar kilometer dalen alweer de aansluiting wist te vinden met de rest. Het kan zomaar een pijnlijke blunder blijken van de rest, dit was toch wel de rit om hem definitief de nek om te draaien. Als ze er vandaag wat vroeger aan waren begonnen hadden we Alaphilippe niet meer gezien, nu draagt hij nog steeds de gele trui met anderhalve minuut voorsprong op de nummer twee. Even leek het er nog op alsof hij zelfs wat tijd ging pakken, want nadat hij aansloot in de afdaling schoof hij meteen naar voren en deed hij een poging om weg te rijden. Die poging slaagde niet, het laatste deel van de afdaling was minder moeilijk en dus kon het gat makkelijk gedicht worden. Bernal ging ondertussen ook hard naar beneden, hij had nog steeds een voorsprong van een halve minuut op de groep der favorieten.

Quintana kende in de afdaling geen problemen meer, hij kwam solo aan in Valloire. Anderhalve minuut achter hem werd Romain Bardet tweede. Eerherstel voor beide heren, die er de afgelopen twee weken niet veel van hadden gebakken. Quintana laat zien dat hij toch nog relevant is door de rit te winnen en op te schuiven in het klassement, Bardet weet zijn Tour dan weer te redden door de bolletjestrui over te nemen. De sterke Lutsenko werd derde, andere overblijvers uit de kopgroep waren Caruso en Kämna. De eerste van de favorieten was Bernal, hij kwam in de straten van Valloire nog aansluiten bij een groepje met Benoot. Iets meer dan een halve minuut na hem kwam de groep met Kruijswijk binnen, terwijl we ondertussen hoorden dat Bennett nóg een keer was gevallen. Al met al een behoorlijk tegenvallende rit. Een mooie overwinning voor Quintana, maar verder hadden we er toch meer van verwacht. De aanval van Bernal was sterk, maar hij had er beter wat eerder aan kunnen beginnen. We houden nog maar twee ritten over, die allebei beduidend minder zwaar zijn dan de vorige rit. De andere favorieten moeten nog steeds van Alaphilippe af, wat moeilijk wordt als ze zo afwachtend blijven rijden. Het zal waarschijnlijk nog steeds van Movistar moeten komen, maar dan moeten ze wel iets slimmer rijden dan gisteren. Als ze op de Izaord niet versnellen pakt Quintana misschien nog wel veel meer tijd, maar intern hebben ze al afscheid genomen van Quintana dus het is maar de vraag of ze daar zelf zo over denken. Waar we op moeten hopen is dat deze lange rit van 200 kilometer een investering is geweest waar we later de vruchten van gaan plukken. We moeten hopen dat iedereen zo hard naar de tering is gegaan dat we tijdens de komende twee ritten een ware slijtageslag en een spekstakelstuk gaan meemaken. Dromen mag, maar de meeste dromen zijn bedrog. De tweede van drie ritten in de Alpen brengt de renners naar Tignes. Het lijkt op papier een vrij middelmatige rit, maar misschien dat dit dan juist de rit wordt waar alles gaat gebeuren. Laten we voor het humorgehalte in ieder geval ook hopen dat Bernal en Thomas achter elkaar aan blijven rijden. Anarchie bij Ineos, in het verleden zelden vertoond. Op papier lijkt Bernal nu de gedoodverfde winnaar, maar dan moeten ze wel een keer wat vroeger gaan koersen. Anders komen ze nooit meer van Alaphilippe af. Het kan daarbij ook wel helpen als zijn ploeggenoot geen pogingen meer wagen om zijn voorsprong te beperken. We gaan het meemaken, spannend!

Na de finish in Valloire zijn de renners via de Télégraphe naar beneden gegaan en een aantal kilometer verder vervoerd door de vallei van de Maurienne. Daar zijn ze uitgekomen in Saint-Jean-de-Maurienne, een dorpje in de Savoie met 8200 inwoners. Het plaatsje moet het vooral van toerisme hebben, overal in de buurt zijn hier bergen. De toerist die hier komt heeft keuze uit een stuk of 24 skistations, een aantal van die skistations kwamen we tijdens de vorige rit al tegen. Ook La Toussuire ligt hier in de buurt, om maar wat te noemen. Ze noemen Saint-Jean-de-Maurienne ook wel de Poort van de Sybelles, wat niet echt een sexy bijnaam is. Klinkt eerder als een geslachtsziekte, maar dat zal verder aan mij liggen. Enfin, er komen hier dus vooral skiërs vandaan, zoals Jean-Noël Augert, Jean-Pierre Vidal en Jean-Baptiste Grange. Ik ken ze niet, maar ze zullen vast goed zijn (geweest). Buiten het toeristische verhaal is Saint-Jean-de-Maurienne een aardig lelijke stad waar ze het vooral van de industrie moeten hebben, de aluminiumindustrie om precies te zijn. In het roadbook wordt er nog wat gezegd over de lokale kerk, maar dat is eigenlijk helemaal geen fraai ding. Ze moeten het hier vooral van de locatie hebben, in de vallei aan de voet van zoveel bergen. Daarom passeert de koers hier best vaak. Het is de vijfde keer dat de Tour hier is, als startplaats debuteerde de stad in 2006. Toen gingen we op weg naar Morzine, de rit die iedereen nog kent vanwege Floyd Landis. De Amerikaan die een dag eerder nog door het ijs zakte nam een flinke borrel en een bloedzak en fietste iedereen volledig naar huis. Die overwinning is naderhand wel afgepakt, dus nu staat Sastre op de erelijst. De Erik Dekker van Spanje toch wel, onze Carlos. Goed, daarna keerden we in 2010 nog eens terug naar Saint-Jean-de-Maurienne, voor een aankomst. Een rit van Morzine-Avoriaz naar dit dorpje werd gewonnen door de man die altijd zielig keek, Sandy Casar. De Franse rittenkaper was Luis Leon Sanchez en Damiano Cunego te snel af in de sprint. Daarna vertrok er in 2012 nog eens een rit vanuit dit plaatsje, we gingen toen naar Annonay-Davézieux waar de altijd hypocriete David Millar wist te winnen vanuit de vlucht. De laatste aankomst in Saint-Jean dateert van 2015, toen wist Romain Bardet hier te winnen. Ook al vanuit de vlucht, toen moest hij net als nu een behoorlijk mislukte Tour zien te redden vanuit de vlucht. Een dag later zou er nog een rit van start gaan vanuit deze hoofdstad van de cyclogrimpeurs, zoals ze het in het roadbook zo mooi noemen. We gingen toen naar La Toussuire, waar Nibali wist te winnen. In de jaren daarna zijn we nog wel eens hier geweest, vorig jaar reden we nog eens door dit plekkie toen we op weg gingen naar Alpe d'Huez. Nu zijn we hier dus weer eens terug voor een etappestart, had niet gehoeven.

Saint-Jean-de-Maurienne_%28panorama%29.JPG

Saint-Jean-de-Maurienne_%28panorama%29.JPG

We gaan van start in de buurt van het centrumpje van Saint-Jean-de-Maurienne, in een straat met wat lelijke hotels en appartementen. Na een kort rondje door het centrum, waar heus ook nog wel wat mooie gebouwen staan, rijden we rechtdoor het dorp uit richting het lokale industrieterrein. Voorbij dit industrieterrein rijden we wat meer de natuur in. Een aantal minuten en wat rotondes later gaat de rit dan echt beginnen. Het wordt een pittig begin, want het gaat direct een kilometer aan een procent of zes omhoog over een wat smallere en bochtige weg. Ook in de tweede kilometer van de rit gaat het omhoog, de renners die met slechte benen aan de start staan hebben direct een probleem. Vervolgens gaat het wel een kilometer naar beneden, waarna er een bochtige maar vlakke fase begint. De parcoursbouwers hebben zich een keer uitgesloofd, we rijden niet recht door de vallei maar pakken af en toe een omweg via een hoger gelegen dorpje aan de zijkant mee. Op weg naar zo'n volgend dorpje moeten we alleen wel naar de andere kant van de vallei, aan de overkant van de Arc. Via een stuk of acht bochten rijden we Saint-Julien in, waarna we wel een aantal kilometer dwars door de vallei gaan rijden over de rechte en brede weg. De komende 17 kilometer rijden we over deze weg, die ons door een mooie omgeving brengt. Het gaat in deze kilometers steeds een beetje vals plat omhoog, we komen uiteindelijk een meter of 300 hoger uit. Tussendoor komen we door Saint-Michel-de-Maurienne, waar de renners een paar rotondes tegenkomen. Dat is in dit stuk van de etappe het enige dat de renners tegenkomen, verder gaat het dus echt vooral rechtdoor over een mooie brede weg. Het gaat dus steeds een beetje vals plat omhoog, maar uiteindelijk maken we een korte duik naar beneden. Aan het eind van deze duik slaan we linksaf en daarna rijden we via een opvallende brug naar de eerste echte klim van de dag. We verlaten de vallei even en rijden naar zo'n dorpje dat wat hoger ligt. De renners beginnen aan de Côte de Saint-André, een beklimming van drie kilometer aan 7% gemiddeld. Deze beklimming van de derde categorie is meteen vrij bochtig en het gaat ook meteen aan 6,4% omhoog. Vervolgens wordt het nog wat bochtiger en dan gaan we zelfs aan ongeveer 8% omhoog. In de laatste meters voor we het dorpje Saint-André binnenrijden wordt het weer wat minder lastig, het gaat dan omhoog aan 6,7%. Na 25 kilometer koers bereiken we de top van deze Côte de Saint-André.

Als we boven komen op de klim bevinden we ons aan de rand van het dorp. We verlaten tijdelijk de doorgaande weg en slaan linksaf een smallere weg in. Deze weg begint een halve kilometer later ineens flink naar beneden te lopen. Aan het eind van deze weg komen de renners twee lastige bochten tegen, waarna ze zich weer op de doorgaande weg bevinden. Het gaat nog een kilometer verder naar beneden, terug naar de vallei. Een korte afdaling, op die paar bochten na niet ingewikkeld. We rijden weer via een brug over de Arc en slaan daarna bij een rotonde linksaf, waarna we drie kilometer over de brede weg door de vallei mogen rijden. Het gaat weer een beetje vals plat omhoog, terwijl we door Fourneaux rijden. Van Fourneaux rijden we rechtdoor Modane in, een plaats die in het verleden ook wel eens figureerde in de Tour. In 2015 bijvoorbeeld nog, toen ging hier een rit van start die zou aankomen boven op Alpe d'Huez. Pinot won daar toen, voor een te laat opstomende Quintana. Voor we Modane goed en wel binnenrijden slaan we linksaf, waarna we de vallei weer even verlaten. Over een aparte brug steken we de Arc weer eens over, terwijl we in de achtergrond een opvallende rots zien liggen. Boven op die rots ligt weer eens een fort, het fort van Replaton. Aan de andere kant van de rivier is het nog een kilometer vlak, maar daarna begint de volgende klim van de dag meteen. De Montée d'Assouis staat op het programma, een beklimming van de tweede categorie die 6,5 kilometer lang is. In deze kilometers gaat het gemiddeld aan 6,2% omhoog, toch weer een aardig klimmetje. In de eerste kilometer van de klim, nog in Modane zelf, gaat het meteen aan 6,7% omhoog. Buiten Modane wordt het dan weer wat makkelijker, het gaat een drietal kilometer aan ongeveer 5,5% omhoog. Dat valt nog wel mee, maar er komt nog wat leuks aan. Een kilometer aan 7,2%, dat lijkt er meer op. Vervolgens gaat het richting de top weer aan 5,5% omhoog. Al is de top niet helemaal de echte top. We voegen er nog een kilometer aan toe waarin het even licht naar beneden gaat en dan nog een paar meter steil omhoog, tot net buiten het dorp Aussois zelf. Dan kom je aan 8,3 kilometer aan 5,5% gemiddeld, ook goed. Best een leuk klimmetje, dat blijkbaar voor het eerst is opgenomen in het Tourparcours. Tussendoor komen we best wat mooie natuur tegen, zo hebben ze hier onder meer een watervalletje in de aanbieding. Aussois zelf is een of ander skidorpje, zoals bijna ieder dorpje hier.

De top van de klim bereiken we na 38 kilometer koers. We rijden dwars door Aussois en hier wil de weg eigenlijk nog steeds niet vlak worden. De renners komen nog twee korte knikjes omhoog tegen van een halve kilometer in lengte, de tweede volgt buiten het plaatsje. We blijven door een mooi gebied rijden, langs rotswanden en met hoge bergtoppen op de achtergrond. Na een tijdje wordt de weg wel vlak, maar een echte afdaling begint nog niet. Het is een kilometer of twee behoorlijk vlak, voor er weer een klein knikje omhoogt volgt. Aan het eind van dit knikje bevinden we ons in de buurt van het dorpje Sardières en als we hier eenmaal langs zijn gefietst gaat het een kilometer of vier naar beneden. De renners rijden over een brede maar bochtige weg, door een bos. Heel steil gaat het niet naar beneden, maar door al die bochten is het toch ook weer niet simpel dalen. Aan het eind van deze afdaling komen we uit in Sollières, waar nog een laatste pittige bocht ligt. Na die bocht slaan we even verderop linksaf en dan bevinden we ons weer in de vallei, waar we nu maar een kilometer of twee gaan blijven. Het gaat rechtdoor over een vlakke weg richting het mooie dorpje Termignon. Hier komen de renners dan weer een aantal bochten tegen, terwijl de weg stevig omhoog begint te lopen. Een klimmetje van een kilometer aan 10%, ik kan er niets anders van maken. Twee stevige steile bochten omhoog, het zal even terugschakelen zijn. Daarna loopt het nog een halve kilometer vals plat door omhoog, waarna we een kilometer of vier rechtdoor rijden over een zo goed als vlakke weg richting Lanslebourg-Mont-Cenis. Dit dorpje bereiken we na 54 kilometer.

Voor we Lanslebourg binnenrijden komen de renners nog een rotonde tegen, daarna rijden ze rechtdoor het centrum van dit toeristische plaatsje in. Buiten het centrum slaan ze rechtsaf, rijden ze via een brug over de rivier en daarna loopt de weg aan de andere kant van de rivier meteen omhoog. We pakken het begin van de Col du Mont-Cenis mee, het gaat twee kilometer omhoog aan ongeveer 5%. Parcoursbouwertjes zijn echt creatief geweest vandaag, ze hadden in Lanslebourg ook gewoon rechtdoor gegaan, maar zo pakken we nog wat extra hoogtemeters mee. Na de eerste twee kilometer van de Mont-Cenis verlaten we de doorgaande weg weer. Het gaat schuin naar links, we duiken een smaller weggetje in. Deze weg brengt ons via een stuk of vijf bochten terug naar beneden. We komen uit in Lanslevillard, waar we rechtsaf slaan. Na die bocht gaat de weg bijna direct weer omhoog en dan beginnen we aan iets waar ik bijna hoofdpijn van kreeg. Ik snapte er even helemaal niets van, maar ondertussen heb ik het uitgevogeld. We beginnen aan de beklimming van de Col de la Madeleine. Alleen, de beklimming van de Col de la Madeleine is slechts vier kilometer lang en in deze kilometers gaat het aan 7% omhoog. Huh, sinds wanneer is de Madeleine zo kort? Nou, er is dus een tweede Madeleine. We beklimmen niet de beroemde Col de la Madeleine, maar het achtergestelde broertje. Toch is het zeker niet het achterlijke broertje, want in de eerste kilometer van de klim gaat het aan 9% omhoog, dat mag er zijn. In de kilometer daarna gaat het nog aan 7% omhoog, ook prima. Richting de top wordt het daarna wel minder spannend, het vlakt steeds meer af. We houden vijf procent over op de top, die we na 63 kilometer bereiken. Deze Col de la Madeleine is een klimmetje van de derde categorie, al zijn ze zelf ook een beetje de weg kwijt want als je op de officiële site de interactieve kaart volgt zie je hier een HC-teken staan. Nou, mooi niet dus.

Madeleine,-Col-de-la--Bessans--1746m.jpg

Voorbij deze Col de la Madeleine gaat het een kilometer of twee naar beneden over een brede weg zonder veel bochten. Aan het eind van deze makkelijke afdaling steken we weer eens via een brug de rivier over en daarna gaat een kilometer aan 6% omhoog. We rijden richting Bessans, daar waar de tussensprint van de dag ligt. Na het korte klimmetje is het een kilometer of twee zo goed als vlak, terwijl we over een rechte en brede weg naar Bessans rijden. Aan de rand van dit kleine plaatsje volgt na 68,5 kilometer de tussensprint. Bessans is ook weer zo'n wintersportoord, al is dat ietwat overbodig om te vermelden aangezien zowat iedere plaats hier dat is. Na de tussensprint rijden we zeven kilometer vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg door deze vallei, richting de voet van de volgende klim. Dit stuk van de rit is dus vooral vlak, maar we komen toch ook nog wel een paar stroken vals plat tegen. Het is wel een mooie omgeving waar we doorheen fietsen, met veel groen en links en rechts allerlei Alpenreuzen. Aan het eind van de weg komen we uit in Bonneval-sur-Arc, een pittoresk plaatsje met opvallend gemetselde huizen. Tevens ook weer een wintersportoord, maar dat is logisch.

Hameau_de_l%27Ecot_-_Bonneval_sur_Arc.jpg

Hameau_de_l%27Ecot_-_Bonneval_sur_Arc.jpg

In Bonneval-sur-Arc begint de volgende klim van de dag, de renners maken direct kennis met de Col de l'Iseran. Deze beklimming van de buitencategorie is 13 kilometer lang aan 7,5% gemiddeld. Na een bocht in Bonneval-sur-Arc wordt de brede weg iets minder breed en dan gaat het in de eerste twee kilometer van de klim direct aan 8% omhoog. Vervolgens gaat het zelfs een kilometer aan 9% omhoog, het lijkt me een uitstekend idee om hier meteen het spel op de wagen te zetten. In de vierde kilometer van de klim wordt het iets minder moeilijk, maar 7,5% is alsnog niet vlak. De vijfde kilometer is wel bijna vlak, het gaat aan 2,5% omhoog. Komt ook omdat het kort naar beneden gaat, richting een klein stroompje. Als we dit stroompje passeren gaat het daarna direct weer wat steviger omhoog, een kilometer aan 8,5%. Hierna gaat het aan 7,7% omhoog, maar dan volgt er een behoorlijk steile kilometer aan 9,3%. Na acht kilometer klimmen zwakt het wat af richting 7% en de kilometer daarna gaat het zelfs nog maar aan 4% omhoog. We rijden door een tunneltje en merken dat het daarna een paar meter zo goed als vlak is. De renners zijn op weg naar het steile slotstuk van de klim, in de laatste drie kilometer gaat het weer steiler omhoog. We beginnen met een kilometer aan 7%, maar dan volgt de spetterende voorlaatste kilometer van deze klim die qua natuurschoon behoorlijk ejaculatief is. We gaan een kilometer omhoog aan 10%, jawel. In de laatste kilometer van de klim gaat het vervolgens nog eens aan 7% omhoog, waarna we na 89 kilometer koers bovenkomen op deze klim van de buitencategorie. We bevinden ons momenteel op 2770 meter hoogte, daarmee is de Col de l'Iseran de hoogste berg van deze Tour. Daarom kan de eerste die hier boven is een aantal mooie bonussen mee naar huis neme. Ten eerste een aantal bonificatieseconden, want hier ligt weer zo'n bonificatiesprintje waar niemand nog iets om heeft gegeven. Belangrijker is de Souvenir Henri Desgrange, een geldprijs ter waarde van 5000 euro. Mooi meegenomen, lijkt me.

90979

De Col de l'Iseran is de hoogste verharde bergpas van de Alpen en Europa, als je deze berg opneemt in je parcours is het dus automatisch de Souvenir Henri Desgrange. Dit is trouwens voor de duidelijk de prijs die ieder jaar wordt uitgedeeld op de top van de hoogste beklimming van de Tour, maar ik neem aan dat iedereen dit weet. De Col d'Iseran heeft haar naam te danken aan het gebied l'Iseran, dat op zijn beurt naar de rivier de Isère genoemd is. Deze rivier ontspringt beneden aan de col in Val-d'Isère. Het is een beklimming die niet eens zo gek vaak is voorgekomen in de Tour, dit is pas de zevende keer dat we hier bovenkomen. De laatste passage hier dateert alweer van 2007, toen was de inmiddels vergeten Oekraïner Yaroslav Popovych hier als eerste boven. Dat de klim weinig voorkomt in de Tour heeft natuurlijk te maken met de hoogte, er wil hier nog wel eens een flinke portie sneeuw liggen. Sterker nog, een paar dagen geleden lag er hier ook nog sneeuw. Inmiddels is het 800 graden dus dat scheelt dan weer, maar in het verleden zijn er wel eens etappes afgelast of aangepast omdat een passage over de Iseran niet mogelijk bleek. In 1996 was dat bijvoorbeeld nog het geval. Gelukkig stoken we de planeet naar de tyfus dus in de toekomst kunnen we hier ieder jaar over, hoera!

Na de top van de klim volgt er een afdaling van 15 kilometer richting Val d'Isère. De afdaling begint lastig, het gaat een kilometer of twee vrij steil naar beneden met een paar lastige haarspeldbochten en andere bochten onderweg. Daarna is het een kilometer of twee wat meer rechtdoor afdalen, dat valt wel mee. Vervolgens bereiken we een nieuw bochtig deel van de afdaling. De weg is op zich wel breed genoeg, maar met zulke bochten is het altijd opletten. De afgrond is hier ook vrij diep, toch verstandig om een beetje kalm aan te doen. Het asfalt is ook niet overal even fantastisch, ze zijn hier wel toe aan een nieuwe laag. Na een nieuwe bochtige fase van twee kilometer gaat het even een kilometer wat meer rechtdoor, we komen nu ook nog een klein stukje in stijgende lijn tegen. Na dit stukje in stijgende lijn gaat het nog eens vier kilometer vrij pittig naar beneden, met een aantal haarspeldbochten en nog wat andere bochten. Vervolgens dalen we nog een kilometer of vier richting Val d'Isère op een makkelijke manier, het stelt nu niets meer voor. Het wordt zo goed als vlak als we door Le Fornet rijden, waarna het rechtdoor naar Val d'Isère gaat. Dit is ook weer een wintersportoord, maar dan wel voor mensen met een dikke portemonnee. Het gebied staat bekend als een van de duurste gebieden in Europa. Behalve de hoge prijzen voor de liftpassen en dure overnachtingen is ook het winkelaanbod voornamelijk gericht op de toerist met een ruim budget. Dure en exclusieve modewinkels of sportwinkels bevestigen het dure karakter van het dorp. Tenminste, dat was tien jaar geleden zo, geen idee hoe het tegenwoordig zit. Er schijnen vooral Engelsen op dit dorp af te komen, dus je doet er sowieso goed aan hier niet naartoe te gaan. Het skigebied is wel groot hier, samen met Tignes kom je aan een kilometer of 300 aan piste. Je hebt hier ook allemaal liften en kabelbanen, tijdens de afdaling komen de renners dat ook tegen. In 2007 ging hier overigens ooit een Tourrit van start, dat was dezelfde rit waarin we de laatste passage over de Iseran meemaakten. Die rit zou eindigen in Briançon, waar we gisteren dan weer waren. Mauricio Soler won toen, maar dat heb ik al verteld. In 1996 kwam hier dan weer een tijdrit aan, die door de Russische grapjas Evgeni Berzin werd gewonnen. Val d'Isère dus, waar ze in het centrum een dorps karakter proberen te behouden. Allemaal gelul natuurlijk, aan de rand van het dorp zie je het ene appartementencomplex na het andere.

In Val d'Isère komen we een paar rotondes tegen, maar verder is het de komende kilometers makkelijk fietsen. We bevinden ons op 22 kilometer van het eind en de komende zeven kilometer rijden we voornamelijk rechtdoor over een vlakke weg. Van Val d'Isère rijden we naar La Daille en na een rotonde in dit plaatsje rijden we rechtdoor tussen de imponerende rotsen door. We duiken daarna een tunneltje in, een van de vijf in de komende kilometers. In dit tunneltje gaat het naar beneden, maar gelukkig is de boel wel behoorlijk goed verlicht. Na een paar meter in de buitenlucht duiken we meteen de volgende tunnel in, maar deze is wel vlak. Buiten de tweede tunnel fietsen we ineens langs een meer, het Lac du Chevril. Langs het meer wordt de weg wel wat bochtiger, maar het blijft voorlopig vlak. Na een stuk langs het meer duiken we weer kort achter elkaar een paar tunneltjes in, vooral voor ons als kijkers vervelend want dan zijn we de renners een tijd kwijt. Na het laatste tunneltje laten we het stuwmeer voorlopig achter ons, we rijden rechtdoor verder over een weg die nu ineens wel naar beneden begint te lopen. Een afdaling van drie kilometer volgt. We rijden over een brede weg, die wel wat bochten kent. Lastig wordt deze afdaling alleen niet, ook al rijden we tussendoor nog een keer door een kort tunneltje. Aan het eind van dit stuk in dalende lijn slaan we scherp linksaf, dat is wel een lastige bocht. Daarna loopt het nog een halve kilometer door naar beneden, voor het afvlakt. We rijden anderhalve kilometer over een vlakke weg, waarna we uitkomen in Les Brevières, een dorpje dat onderdeel uitmaakt van Tignes. Hier bevinden we ons aan de voet van de slotklim.

Na een paar bochten in Les Brevières slaan we rechtsaf, rijden we over een brug en dan begint de slotklim. Het zal 7,5 kilometer aan 7% gemiddeld omhoog gaan. De Montée de Tignes, een beklimming van de eerste categorie, begint redelijk stevig met een kilometer aan 7,5%. De renners rijden over een wat smallere en bochtige weg, die door een bos loopt. Na de aanvangskilometer gaat het omhoog aan 9%, dat is toch wel het terrein waar het meteen zal moeten gebeuren. Het heeft weinig zin om te wachten, want in de kilometer die volgt gaat het nog maar aan 7% omhoog. Als we een stuk of zes haarspeldbochten achter de rug hebben komen we uit in Les Boisses, waar de klim een stuk minder indrukwekkend wordt. Een kilometer aan 4%, dat schiet niet op natuurlijk. Na een paar bochten in Les Boisses en een rotonde komen we buiten het skidorpje uit op een bredere weg, die een kilometer aan 5% omhoog zal lopen. De klim lijkt op een tegenvallende manier te eindigen, maar gelukkig volgt er toch nog een aardig slot. Na vijf kilometer klimmen gaat het plotseling aan 7% omhoog. We fietsen vooral rechtdoor over de brede weg, af en toe komen we een half overhangende galerij tegen. In de kilometer daarna gaat het aan ongeveer 9% omhoog, zul je zien dat de renners hier pas gaan demarreren. We zijn daarna bijna boven in Tignes. In de laatste halve kilometer van de klim gaat het nog eens aan 7,5% omhoog, waarna we op twee kilometer van de finish bovenkomen op deze klim. We bevinden ons in het skidorp en direct na de top van de klim komen we een rotonde tegen waar het schuin naar rechts gaat, een tunnel in. 200 meter later verlaten we de tunnel weer, waarna we meteen de volgende rotonde tegenkomen. Na deze rotonde gaat het min of meer rechtdoor tot aan de laatste kilometer, in licht dalende lijn. In de laatste kilometer is het vervolgens weer vlak tot vals plat. Op een paar flauwe bochten na is het een makkelijke laatste kilometer, de renners moeten alleen op 250 meter van het eind nog even om een rotonde heen. Daarna is het vlak tot aan de finish.

02b2d

Voor de tweede keer in de geschiedenis van de Tour de France komen we aan in Tignes. De stad debuteerde in 2007 en het zou een debuut worden om nooit te vergeten. De achtste etappe van de Tour van 2007 ging van start in Le Grand-Bornand en in de 165 kilometer die de renners moesten afwerken kwamen ze meerdere beklimmingen tegen. Onder meer Cormet de Roselend, waar Michael Rasmussen samen met een aantal anderen in de aanval ging. Hij kwam in de kopgroep terecht en in die jaren wist je dan wel wat er ging gebeuren. Ook nu wist hij het weer op een sublieme manier af te ronden, zijn vluchtgenoten hadden geen antwoord op zijn versnelling. In het peloton leken ze zich niet echt druk te maken, de voorsprong bedroeg een minuut of zes. Richting het eind van de rit besloten de favorieten toch maar te versnellen, maar op Iban Mayo na finishte iedereen op meer dan drie minuten van Rasmussen. De Deen nam daardoor de gele leiderstrui over. Geen probleem, dacht de rest. Die mafketel zakt er vast wel ooit ergens door. Niet dus, Rasmussen zakte er nergens door en was op weg om de Tour van 2007 te winnen, totdat bleek dat hij had gelogen over zijn verblijfplaats in aanloop naar de Tour. Enfin, die miraculeuze Tour van Rasmussen begon dus hier, in Tignes. Al kun je niet echt van Tignes spreken, dat is meer de verzamelnaam. De gemeente bestaat uit de dorpjes Tignes-Val-Claret, daar finishen we. We rijden onderweg door Tignes-le-Lac, Tignes-le-Lavachet, Tignes-les-Boisses en Les Brévières. Les Brévières is een oud dorpje, de rest ontstond na de constructie van de stuwdam of als skistation. Het dorpje Tignes lag vroeger in de vallei van de Isère, iets lager dan Val d'Isère. Na de Tweede Wereldoorlog werd echter een hydro-elektrische stuwdam aangelegd op de Isère. Door het ontstane stuwmeer, het Lac du Chevril, zou het oude dorpje Tignes onder water komen te liggen. De kerk werd verhuisd naar Tignes-les-Boisses, en het dorp liep uiteindelijk onder in 1952. Om de tien jaar laat EDF het meer voor inspectie- en onderhoudswerken aan de dam leeglopen voor onderhoudswerken, en worden de resten van het oude Tignes nog zichtbaar. Dat is wel een behoorlijk bijzonder verhaal eigenlijk, dorpje verplaatsen voor een stuwdam. Als ze zoiets tegenwoordig in China doen vinden we dat gek, in Europa was het blijkbaar ooit normaal. Tignes is verder natuurlijk een plaats waar ze met name aan wintersport doen. Het dorp vormt samen met Val-d'Isère het skigebied Espace Killy, vernoemd naar de Franse skiër Jean-Claudy Killy. Al schijnt die naam amper gebruikt te worden, maar goed. Op de flanken van de bergtop de Grande Motte kan ook in de zomer geskied worden. Nouja, voorlopig in ieder geval. Over een paar jaar is die gletsjer weg en dan houdt het feest vanzelf op. Tignes schijnt overal vooral geschikt te zijn voor mensen met wat meer ervaring, vrij lastige pistes hier. Al hebben ze voor de kneusjes ook wat makkelijkere pistes aangelegd. Nouja, Tignes dus. In deze gemeente in de Savoie waar blijkbaar toch nog 2400 mensen wonen gaan we op zoek naar een opvolger van Rasmussen.

Het wordt vanmiddag 27 graden in startplaats Saint-Jean-de-Maurienne. Iets frisser dan de afgelopen dagen, en dan is er ook nog eens kans op regen. Zo'n beetje 50% kans in de middag, het kan dus alle kanten op. Wind zal er niet veel zijn. In Tignes zal het helemaal fris worden, slechts 17 graden in de middag. Veel kans op regen en ook nog eens kans op onweer, het zou zomaar een gure dag kunnen worden. Als er daadwerkelijk regen en onweer komt gaat het ook wat harder waaien, een extra factor om rekening mee te houden. Mocht het toch droog blijven dan zal de wind verder geen rol spelen. Of we daadwerkelijk een natte rit krijgen gaan we merken vanaf 13:45, dan staan de renners pas aan het vertrek. Om 13:55 gaan ze officieel van start en dan krijgen we hopelijk meteen spektakel te zien. Dat mogelijke spektakel wordt uiteraard meteen door iedereen integraal uitgezonden. De Belg is er meteen bij, net als de Nederlander en de Europeaan. De aankomst wordt vrij laat verwacht, tussen 17:23 en 17:50.

In deze voorspelling heb ik dus echt totaal geen zin. Je zou zeggen dat dit een rit voor de klassementsrenners moet zijn, maar met die klojo's weet je het tegenwoordig maar nooit. Ze verzinnen altijd wel weer een excuus om nog een dag langer te wachten. Toch kunnen er nu geen excuses meer zijn. Het grootste probleem heet Julian Alaphilippe en je kan ondertussen geen risico's meer nemen. Hem meenemen naar de voet van de slotklim van de volgende rit lijkt op zelfmoord, je moet er nu eigenlijk gewoon vanaf. Het enige acceptabele strijdplan voor veel ploegen zou moeten zijn dat ze op de Iseran stevig aan de boom schudden en dat er daarna maar een kleine groep overblijft richting Tignes. Iets anders is een belediging van de kijker. Het duurt alleen wel even voor we bij de Iseran zijn en ik sluit niet uit dat er tegen die tijd al een kopgroep is vertrokken met figuren als Simon Yates en nouja, eigenlijk vooral Simon Yates. Als die jongen twee of drie minuten voorsprong heeft zie je 'm niet meer terug. Dus de kans is vrij behoorlijk groot dat we nu wéér naar de vluchters gaan kijken. Want tja, de aanloop is niet zo lastig, en de slotklim is niet moeilijk genoeg. En morgen volgt er nog een lastige dag. Kan zomaar zijn dat we weer naar helemaal niets gaan kijken. Ik sta er ondertussen een beetje pessimistisch in. Maar goed, het kan natuurlijk altijd meevallen. De sleutel zal vooral in handen liggen van Movistar en in het bijzonder Mikel Landa. Als ze weer zo koersen als vandaag krijgen we gewoon weer een kopgroep die voor de zege gaat. De Iseran gaat allesbepalend zijn, ik trap nog maar even een open deur in. Maar hey, het is wel een korte rit. En die zijn explosief, en goed. Vooral na een lange en slopende rit zijn de korte ritten meestal genot. Het enige probleem in dit geval is dat er morgen nog een bergrit volgt, maar verder zou dit moeten werken. Weet je wat, laat ik toch maar gewoon vijf klassementsrenners noemen. Niet omdat het gaat gebeuren, wel omdat het zou moeten gebeuren.
1. Bernal. Jody gaat de Tour winnen.
2. Pinot. Het gaat waarschijnlijk regenen, dus is Pinot in z'n sas.
3. Landa. Ik vrees dat de overwinning er weer niet gaat komen. Hopelijk volgt er nog een keer een ultieme aanval, maar als hij met van dat slappe gelul komt als respect hebben voor Nairo enzo weet je al dat het ingewikkeld gaat worden.
4. Buchmann. De onzichtbare Buchmann zal opnieuw onzichtbaar blijven. Als een schim fluistert hij zichzelf geruisloos een weg naar boven, zonder op tenen te trappen.
5. Thomas. G gaat de Tour niet winnen.